z 615 stránek
Titul
I
II
Přehled obsahu dosavad vyšlých dílů
III
IV
V
VI
Úvod
VII
VIII
Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernštein
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
34
35
36
37
38
39
40
41
42
43
44
45
46
47
48
49
50
51
52
53
54
55
56
57
58
59
60
61
62
63
64
65
66
67
68
69
70
71
72
73
74
75
76
77
78
79
80
81
82
83
84
85
86
87
88
89
90
91
92
93
94
95
96
97
98
99
100
101
102
103
104
105
106
107
108
109
110
111
112
113
114
115
116
117
118
119
120
121
122
123
124
125
126
127
128
129
130
131
132
133
134
135
136
137
138
139
140
141
142
143
144
145
146
147
148
149
150
151
152
153
154
155
156
157
158
159
160
161
162
163
164
165
166
167
168
169
170
171
172
173
174
175
176
177
178
179
180
181
182
183
184
185
186
187
188
189
190
191
192
193
194
195
196
197
198
199
200
201
202
203
204
205
206
207
208
209
210
211
212
213
214
215
216
217
218
219
220
221
222
223
224
225
226
227
228
229
230
231
232
233
234
235
236
237
238
239
240
241
242
243
244
245
246
247
248
249
250
251
252
253
254
255
256
257
258
259
260
261
262
263
264
265
266
267
268
269
270
271
272
273
274
275
276
277
278
279
280
281
282
283
284
285
286
287
288
289
290
291
292
293
294
295
296
297
298
299
300
301
302
303
304
305
306
307
308
309
310
311
312
313
314
315
316
317
318
319
320
321
322
323
324
325
326
327
328
329
330
331
332
333
334
335
336
337
338
339
340
341
342
343
344
345
346
347
348
349
350
351
352
353
354
355
356
357
358
359
360
361
362
363
364
365
366
367
368
369
370
371
372
373
374
375
376
377
378
379
380
381
382
383
384
385
386
387
388
389
390
391
392
393
394
395
396
397
398
399
400
401
402
403
404
405
406
407
408
409
410
411
412
413
414
415
416
417
418
419
420
421
422
423
424
425
426
427
428
429
430
431
432
433
434
435
436
437
438
439
440
441
442
443
444
445
446
447
448
449
450
451
452
453
454
455
456
457
458
459
460
461
462
463
464
465
466
467
468
469
470
471
472
473
474
475
476
477
478
479
480
481
482
483
484
485
486
487
488
489
490
491
492
493
494
495
496
497
498
499
500
501
502
503
504
505
506
507
508
509
510
511
512
513
514
515
516
517
518
519
520
521
522
523
524
525
Dodavky k dopisům
526
527
528
529
530
531
532
533
534
535
Dodavky k listinám
536
537
538
539
540
Tři vášnivé projevy z války krále Jiřího
541
542
543
544
545
546
547
548
549
550
551
552
553
554
555
556
557
558
559
560
561
562
563
Rejstřík písemností
564
565
566
567
568
569
570
571
572
573
574
575
576
577
578
579
580
581
582
583
Rejstřík jmen osobních a místních
584
585
586
587
588
589
590
591
592
593
594
595
596
597
598
599
600
601
Rejstřík věcný
602
603
604
605
606
Opravy
607
- s. 134: ...tuto odpověď VMtem na to dávám: předkem co se toho Pavla Zvěřiny dotejčě, bez pochyby že ráčíte o jeho zachování věděti, jak...
- s. 136: ...a vkračovati, ráčíte znáti, že by bylo nemožné. Což se Pavla Zvěřiny dotýče, při závazku psaní svého toho ste ráčili doložiti, že...
- s. 136: ...jej v větší nenávist ke mně přivozovali: pak není potřebí Pavla Zvěřiny jiným malovati u mne ani u jiných, neb sám jest...
- s. 140: ...List jest mi od VKMti přinešen na Fryštat po pacholeti Pavla Zvěřiny, o kterého ste mi VKMt psáti ráčili, což se jeho...
- s. 141: ...JMt a skrze jiné pány a přátely své o toho Pavla Zvěřiny zachování oznámiti i všecko ukázati, jakého jest zachování. Protož VKMti...
- s. 146: ...ani v Praze na tom sněmu bejti. Což se toho Pavla Zvěřiny dotejče, cedule a listy, a což koli toho tam jmíti...
- s. 166: ...283. Jan z Pernšteina knížeti Václavovi Těšínskému v příčině pomluv Pavla Zvěřiny, o odložení soudu ve Vratislavi, o jízdě jeho knížete do...
- s. 166: ...mi psaní král Polský JMt učiniti ráčil, což se toho Pavla Zvěřiny dotýče, stěžujíc sobě JMt, že sem JMti na první psaní...
- s. 166: ...JMti mladému ščastně vykonati ráčí, skrze VMt a jiné toho Pavla Zvěřiny zacho- vání JMKské oznámím i všecko ukázati, jakého jest zachování...
- s. 171: ...a kanclířovi knížetství Těšínského naučení, co mají v pří- čině Pavla Zvěřiny přednésti králi Polskému. — Z Pardubic 1543, 26. dubna. (Poručení...
- s. 172: ...ráčí, skrze kníže Václava Těšínského JMt a skrze jiné toho Pavla Zvěřiny zachování oznámiti i to všecko ukázati, jak jest se zachoval....
- s. 177: ...píši, kerajž bezpochyby vás tejný nebude, zvláště což se toho Pavla Zvěřiny dotýče, nesluší JMti té věci sobě lechce vážiti, poněvadž se...
- s. 187: ...na to první psaní tuto VMti odpověď dávám. Což se Pavla Zvěřiny dotýče, kdež mi ráčíte psáti i přípis odpovědi krále JMti...
- s. 216: ...81. 341. Jan z Pernšteina knížeti Václavovi Těšínskému o záležitosti Pavla Zvěřiny, o poslání koní, vína, ryb oc. — Z Smiřic 1543,...
- s. 569: ...o Jiřího Branib. . P. kníž. Václavu Těšínskému o pomluvách Pavla Zvěřiny 166 P. Jiřímu Braniborskému o cestě jeho z Krakova 9c...
- s. 570: ...1543, 7. list. Jan z P. Václavu Těšínskému o záležitosti Pavla Zvěřiny . . . 342. Z Smiřic 1543, 7. list. Jan z P. Janu...
Název:
Archiv český, čili, Staré písemné památky české i moravské, sebrané z archivů domácích i cizích. Díl XX
Autor:
Kalousek, Josef
Rok vydání:
1902
Místo vydání:
Praha
Česká národní bibliografie:
Počet stran celkem:
615
Obsah:
- I: Titul
- III: Přehled obsahu dosavad vyšlých dílů
- VII: Úvod
- 1: Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernštein
- 526: Dodavky k dopisům
- 536: Dodavky k listinám
- 541: Tři vášnivé projevy z války krále Jiřího
- 564: Rejstřík písemností
- 584: Rejstřík jmen osobních a místních
- 602: Rejstřík věcný
- 607: Opravy
upravit
Strana I
ARCHIV ČESKY ČILI STARÉ PÍSEMNÉ PAMÁTKY ČESKÉ I MORAVSKÉ, SEBRANÉ Z ARCHIVŮ DOMÁCÍCH I CIZÍCH. NÁKLADEM DOMESTIKÁLNÍHO FONDU KRÁLOVSTVÍ CESKÉHO VYDÁVÁ KOMMISSE K TOMU ZŘÍZENÁ PŘI KRÁLOVSKÉ ČESKÉ SPOLEČNOSTI NÁUK. REDAKTOR: JOSEF KALOUSEK. DIL XX. Dopisy Jana a Vojtěcha z Pernšteina 1509—1548. Listiny Jana a Vojtěcha z Pernšteina 1491—1548. Tři vášnivé projevy z války 1467, 1468, 1469. Vydává František Dvorský. V PRAZE 1902. Tiskem dra Ed. Grégra. — V kommissi knihkupectvi: Bursík & Kohout.
ARCHIV ČESKY ČILI STARÉ PÍSEMNÉ PAMÁTKY ČESKÉ I MORAVSKÉ, SEBRANÉ Z ARCHIVŮ DOMÁCÍCH I CIZÍCH. NÁKLADEM DOMESTIKÁLNÍHO FONDU KRÁLOVSTVÍ CESKÉHO VYDÁVÁ KOMMISSE K TOMU ZŘÍZENÁ PŘI KRÁLOVSKÉ ČESKÉ SPOLEČNOSTI NÁUK. REDAKTOR: JOSEF KALOUSEK. DIL XX. Dopisy Jana a Vojtěcha z Pernšteina 1509—1548. Listiny Jana a Vojtěcha z Pernšteina 1491—1548. Tři vášnivé projevy z války 1467, 1468, 1469. Vydává František Dvorský. V PRAZE 1902. Tiskem dra Ed. Grégra. — V kommissi knihkupectvi: Bursík & Kohout.
Strana II
Strana III
PŘEHLED OBSAHU všech dosavad vyšlých 20 dílův Archivu Ceského, sestavený v pořádku programu tištěného v díle I. str. 3 a opakovaného v díle VI. str. 3, též v díle VII. str. IV. Díly I. až VI. Archivu Českého vyšly veskrze prací samotného Františka Palackého v 1. 1840—1872. Počínaje dílem VII. od roku 1887 Archiv Český vychází redakcí Josefa Kalouska, ale v práci při něm účastní se vydavatelé mnozí; jejich jména uvedena jsou v tomto přehledu při každém čísle neboli sbírce pramenů v závorkách. A. Psaní poselací všelikého druhu. díl A. I. Psaní česká císaře Sigmunda z let 1414—1437 . . . . . . . . . . . A. II. Psaní pana Viléma z Pernšteina od roku 1520 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . A. III. Dopisy Zvíkovské z let 1458—1477 . . . . . . . . . . . . . . . A. IV. Dopisy bavorské z let 1440—1512 . . . . . . . . . . . A. V. Dopisy Táborské 1441—1447 . . . . . . . . . . A. VI. Králové Jiří a Matyáš v Moravě roku 1470. A. VII. Dopisy pana Alše Holického ze Šternberka 1436—1451 . . . . . . A. VIII. Psaní pana Viléma z Pernšteina 1520—1521 . . . . . . . . . . . A. IXa. Dopisy Kašpara Šlika z Holíče 1445—1448 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . A. IXb. Dopisy Prokopa z Rabšteina 1444—1448 . . A. X. Psaní o záští mezi Jindřichem z Dubé a Petrem Malovcem 1413 . . . . A. XI. Dopisy pana Oldřicha z Rosenberka 1420—1453 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . A. XII. Psaní rozličných osob 1396—1440 . A. XIII. Dopisy rodu Švamberského 1400—1479 . . . . . . . . . . . . . A. XIV. Dopisy rodu Hradeckého 1441—1451 . . . . . . . . . . . . . A. XV. Pře Racka Kocovského s Budějovskými 1472—1484 . . . . . . . . A. XVI. Příklady listův holdovních z XV. století . . . . . . . . . . . . . A. XVII. Dopisy Domažlické 1450—1509 . . . . . . . . . . . . . . . . A. XVIII. Dopisy pánův z Kolovrat 1446—1450 . . . . . . . . . . . . . A. XIX. Dopisy a zápisy pánů z Lobkovic 1433—1458 . . . . . . . . . . A. XX. Dopisy pana Jiřího z Poděbrad 1445—1457 . . . . . . . . . . . A. XXI. Psaní Jiřího krále Českého 1458—1471 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . A. XXII. Psaní rozličných osob 1471—1475 A. XXIII. Psaní krále Matyáše Korvína do Čech 1469—1487 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . A. XXIV. Psaní krále Vladislava 1471—1483 . A. XXV. Psaní Hilaria Litoměřického z roku 1467 . . . . . . . . . . . . A. XXVI. Psaní rozličných osob 1471—1489 . . . . . . . . . . . . . . strana 5—51 69—137 227—244 320—338 358—389 485—492 3—46 136—174 407—426 II. 427—443 II. II. 518—531 III. 3—64 285—306 III. 368—394 III. IV. 3—33 64—98 IV. 165—172 IV. 230—235 IV. IV. 386—397 IV. 398—412 V. 267—271b V. 272b—310 V. 311—361 45—77 VI. 78—107 VI. VI. 108—126 VI. 127—216 I. I. I. I. I. II. II. I.
PŘEHLED OBSAHU všech dosavad vyšlých 20 dílův Archivu Ceského, sestavený v pořádku programu tištěného v díle I. str. 3 a opakovaného v díle VI. str. 3, též v díle VII. str. IV. Díly I. až VI. Archivu Českého vyšly veskrze prací samotného Františka Palackého v 1. 1840—1872. Počínaje dílem VII. od roku 1887 Archiv Český vychází redakcí Josefa Kalouska, ale v práci při něm účastní se vydavatelé mnozí; jejich jména uvedena jsou v tomto přehledu při každém čísle neboli sbírce pramenů v závorkách. A. Psaní poselací všelikého druhu. díl A. I. Psaní česká císaře Sigmunda z let 1414—1437 . . . . . . . . . . . A. II. Psaní pana Viléma z Pernšteina od roku 1520 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . A. III. Dopisy Zvíkovské z let 1458—1477 . . . . . . . . . . . . . . . A. IV. Dopisy bavorské z let 1440—1512 . . . . . . . . . . . A. V. Dopisy Táborské 1441—1447 . . . . . . . . . . A. VI. Králové Jiří a Matyáš v Moravě roku 1470. A. VII. Dopisy pana Alše Holického ze Šternberka 1436—1451 . . . . . . A. VIII. Psaní pana Viléma z Pernšteina 1520—1521 . . . . . . . . . . . A. IXa. Dopisy Kašpara Šlika z Holíče 1445—1448 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . A. IXb. Dopisy Prokopa z Rabšteina 1444—1448 . . A. X. Psaní o záští mezi Jindřichem z Dubé a Petrem Malovcem 1413 . . . . A. XI. Dopisy pana Oldřicha z Rosenberka 1420—1453 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . A. XII. Psaní rozličných osob 1396—1440 . A. XIII. Dopisy rodu Švamberského 1400—1479 . . . . . . . . . . . . . A. XIV. Dopisy rodu Hradeckého 1441—1451 . . . . . . . . . . . . . A. XV. Pře Racka Kocovského s Budějovskými 1472—1484 . . . . . . . . A. XVI. Příklady listův holdovních z XV. století . . . . . . . . . . . . . A. XVII. Dopisy Domažlické 1450—1509 . . . . . . . . . . . . . . . . A. XVIII. Dopisy pánův z Kolovrat 1446—1450 . . . . . . . . . . . . . A. XIX. Dopisy a zápisy pánů z Lobkovic 1433—1458 . . . . . . . . . . A. XX. Dopisy pana Jiřího z Poděbrad 1445—1457 . . . . . . . . . . . A. XXI. Psaní Jiřího krále Českého 1458—1471 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . A. XXII. Psaní rozličných osob 1471—1475 A. XXIII. Psaní krále Matyáše Korvína do Čech 1469—1487 . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . A. XXIV. Psaní krále Vladislava 1471—1483 . A. XXV. Psaní Hilaria Litoměřického z roku 1467 . . . . . . . . . . . . A. XXVI. Psaní rozličných osob 1471—1489 . . . . . . . . . . . . . . strana 5—51 69—137 227—244 320—338 358—389 485—492 3—46 136—174 407—426 II. 427—443 II. II. 518—531 III. 3—64 285—306 III. 368—394 III. IV. 3—33 64—98 IV. 165—172 IV. 230—235 IV. IV. 386—397 IV. 398—412 V. 267—271b V. 272b—310 V. 311—361 45—77 VI. 78—107 VI. VI. 108—126 VI. 127—216 I. I. I. I. I. II. II. I.
Strana IV
IV Přehled obsahu dílův I.—XX. Archivu Českého. díl A. XXVII. (Dvorský), Dopisy p. Zdeňka Lva z Rožmitálu 1508—1520 . . . . - VII. A. » » " » ” n ” 1520—1526 . . . . VIII. A.» » ” + » ^ ^ 1526, 3. bř. až 11. září IX. A.» » ne on » » 1526—1528 . . . . . X. A.» » "» » » . ” 1530—1532. . . . . XL A.» » "PP » » 1532—1535 . . . . . XIL A.» » dodatky 1491--1520 . . - XII. A. XXVIII. (Rezek), Dopisy rodu Hradeckého a Rosenberského 1450—1470 . . VII. Ay, » » » " » 1470—1475 . . VIIL A. » ^ ^ » ^ » 1475—1478 . . IX. A.» " » » " n 1478—1506 . . X. A. » ^ » » я 1507—1519. . XI. А. n n » 1519—1526 . . XII. A. XXVIII. (Mares, Rezek, Kalousek), Dodavek k dopisům rodu Rosenberského . . . . . .1411—1526 . . XIV. A. XXIXa. (Kópl), Dopisy úřadu podkomořského Budějovským 1412—1526 . . VII. A. XXIXb. (Sedláček), Listy Perchty Lichtenšteinské z Rosenberka 1440—1475 . XI. A. A. A. A. A A A B. I. Král Václav ajednota panskd 1394—1401 . . . . . . . . . . . . . I. B. IL Zápisy PraZské obecní 1406—1429 . . . . . MM ee I. B. III. Sněmovní věci české 1440—1446 . . . . . . . . . n I. B. IV. Sněmovní věci české 1446—1452 . . . Ce II. B. V. Akta veřejná i sněmovní v Čechách i v Moravě 1414— 1428" s III. B. VI. Akta veřejná i sněmovní v království Oeském 1432—1439 . . . . . . III. B. VII. Akta mezi králem Jiřím a jednotou panskou 1463—1468 . . . . . . IV. B. VIII. Zápisy Pražské obecní 1401—1430 . . . . Coe IV. B. IX. Akta veřejná a sněmovní v království Českém 1453—1490 los IV. B. X. Akta veřejná i sněmovní v království Ceském 1466—1500 . . . . . . V. B. XI. Akta veřejná i sněmovní v Čechách 1500—1508 . . . . . VI. B. XII. (Kameníček), Jednání sněmovní a veřejná v markr. Moravském 1412-—1514 X. B. XII. ^ 1515—1527 XI B. XIII. (Rezek), Dopisy nejv. hejtmanů království Českého 1529—1531. . . XI. B. XIV. (Tomek), Artikule cechů PraZskych 1425—1493 . . . . XI. B. XV. (Teige), Registra krále Vladislava 1498—1502 . . . 2. . . XVIII. B. XVI. (Dvorský), Tři vášnivé projevy z války 1467, 1468 a 1469 e... XX C. Listiny soukromé. C. I. Zápisy rodu Sternberského 1386-—1432 . . о: I. C. II. Zápisy knížat Minsterberských v Olešnici 1454—1488 . Coe I. C. III. Zápisy ve věcech selských 1389—1499 . . . . . I I. XXIXc. (Dvorský), Dopisy farářů Šimona Haberského a Jana Německo- Brodského o víre 1528 . . XIV. XXX. (Rezek, Mares, Kalousek), Dopisy rodu Švamberského 1449—1526 . XV. XXXI. (Dvorský), Dopisy pana Viléma z Pernšteina 1480—1520 . . . . . XVI. XXXI. (Dvorský), Dodavek k dopisům Viléma z Pernšteina 1496—1511 . . XVII. . XXXLb. (Schulz), Listy do Koutimé zaslané 1422—1513 . . . . . . . . XVIIL „U XXXII. (Dvorský), Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 1509— 1548 XX. . XXXILb. (Dworsky), Dodavky k dopisim Jana a Vojtěcha z Pernšteina 1514—1548 . . . . . вне еее нео. XX. B. Zápisy zemské, obecní a sněmovní, též listiny královské a úřední. strana 1—200 161—320 1—120 121—240 1—120 112—173 173—189 201—400 1—160 121—240 1—120 121—240 1—111 1—323 401—426 241--281 324—367 1—170 1—72 541—547 401— 560 1—276 526—535 52—68 189—226 245—296 209—313 181—270 395—464 99--164 341—385 413—525 362—517 217—394 241—352 282—405 190—410 437— 492 1—289 541—563 138—158 297—319 339—357
IV Přehled obsahu dílův I.—XX. Archivu Českého. díl A. XXVII. (Dvorský), Dopisy p. Zdeňka Lva z Rožmitálu 1508—1520 . . . . - VII. A. » » " » ” n ” 1520—1526 . . . . VIII. A.» » ” + » ^ ^ 1526, 3. bř. až 11. září IX. A.» » ne on » » 1526—1528 . . . . . X. A.» » "» » » . ” 1530—1532. . . . . XL A.» » "PP » » 1532—1535 . . . . . XIL A.» » dodatky 1491--1520 . . - XII. A. XXVIII. (Rezek), Dopisy rodu Hradeckého a Rosenberského 1450—1470 . . VII. Ay, » » » " » 1470—1475 . . VIIL A. » ^ ^ » ^ » 1475—1478 . . IX. A.» " » » " n 1478—1506 . . X. A. » ^ » » я 1507—1519. . XI. А. n n » 1519—1526 . . XII. A. XXVIII. (Mares, Rezek, Kalousek), Dodavek k dopisům rodu Rosenberského . . . . . .1411—1526 . . XIV. A. XXIXa. (Kópl), Dopisy úřadu podkomořského Budějovským 1412—1526 . . VII. A. XXIXb. (Sedláček), Listy Perchty Lichtenšteinské z Rosenberka 1440—1475 . XI. A. A. A. A. A A A B. I. Král Václav ajednota panskd 1394—1401 . . . . . . . . . . . . . I. B. IL Zápisy PraZské obecní 1406—1429 . . . . . MM ee I. B. III. Sněmovní věci české 1440—1446 . . . . . . . . . n I. B. IV. Sněmovní věci české 1446—1452 . . . Ce II. B. V. Akta veřejná i sněmovní v Čechách i v Moravě 1414— 1428" s III. B. VI. Akta veřejná i sněmovní v království Oeském 1432—1439 . . . . . . III. B. VII. Akta mezi králem Jiřím a jednotou panskou 1463—1468 . . . . . . IV. B. VIII. Zápisy Pražské obecní 1401—1430 . . . . Coe IV. B. IX. Akta veřejná a sněmovní v království Českém 1453—1490 los IV. B. X. Akta veřejná i sněmovní v království Ceském 1466—1500 . . . . . . V. B. XI. Akta veřejná i sněmovní v Čechách 1500—1508 . . . . . VI. B. XII. (Kameníček), Jednání sněmovní a veřejná v markr. Moravském 1412-—1514 X. B. XII. ^ 1515—1527 XI B. XIII. (Rezek), Dopisy nejv. hejtmanů království Českého 1529—1531. . . XI. B. XIV. (Tomek), Artikule cechů PraZskych 1425—1493 . . . . XI. B. XV. (Teige), Registra krále Vladislava 1498—1502 . . . 2. . . XVIII. B. XVI. (Dvorský), Tři vášnivé projevy z války 1467, 1468 a 1469 e... XX C. Listiny soukromé. C. I. Zápisy rodu Sternberského 1386-—1432 . . о: I. C. II. Zápisy knížat Minsterberských v Olešnici 1454—1488 . Coe I. C. III. Zápisy ve věcech selských 1389—1499 . . . . . I I. XXIXc. (Dvorský), Dopisy farářů Šimona Haberského a Jana Německo- Brodského o víre 1528 . . XIV. XXX. (Rezek, Mares, Kalousek), Dopisy rodu Švamberského 1449—1526 . XV. XXXI. (Dvorský), Dopisy pana Viléma z Pernšteina 1480—1520 . . . . . XVI. XXXI. (Dvorský), Dodavek k dopisům Viléma z Pernšteina 1496—1511 . . XVII. . XXXLb. (Schulz), Listy do Koutimé zaslané 1422—1513 . . . . . . . . XVIIL „U XXXII. (Dvorský), Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 1509— 1548 XX. . XXXILb. (Dworsky), Dodavky k dopisim Jana a Vojtěcha z Pernšteina 1514—1548 . . . . . вне еее нео. XX. B. Zápisy zemské, obecní a sněmovní, též listiny královské a úřední. strana 1—200 161—320 1—120 121—240 1—120 112—173 173—189 201—400 1—160 121—240 1—120 121—240 1—111 1—323 401—426 241--281 324—367 1—170 1—72 541—547 401— 560 1—276 526—535 52—68 189—226 245—296 209—313 181—270 395—464 99--164 341—385 413—525 362—517 217—394 241—352 282—405 190—410 437— 492 1—289 541—563 138—158 297—319 339—357
Strana V
s0sesanepernesenoonsnsnnnneree pPUPUBEUPUEUPUPEEET Přehled obsahu dílàv I.—XX. Archivu Českého. . IV. Vypisy z desk dvorskych 1384—1456 . V. Vypisy z desk zemskych 1391—1456 . VI. Zépisy (Jindricho)-Hradecké 1384—1404 . VII. Zápisy Kozelské v Slezsku 1480—1571 . VIII. Zapisy rozliénych osob 1398—1428 . . . . IX. Zápisy kláštera Chotěšovského 1272—1597 . X. Zápisy panství Pardubského 1357—1536 XI. Zápisy Domažlické 1404—1526 . . . . XII. Zápisy mésta Horazdéjovic 1417— 1503 XIII. Zápisy české v Uhrich 1445—1490 . XIV. Výpisy z desk zemskych 1471—1500 . . . XV. Zápisy všeliké o věcech soukromých 1404—1439 XVI. (Čelakovský), Registra hrabat Kladských 1472—1491 . . XVI. (Čelakovský), Dodatky z register Kladskfch 1493—1497 . XVII. (Tischer), Listiny Jindfichohradecké 1388—1484 . XVII. ^ » ^ 1482—1508 . XVII. » - ^ 1509—1529 . . . XVII. dodatky 1407—1 506 . XVIIT. (Brandl), Listiny kláštera "Žďárského 1409—1529 . XIX. (Kalousek), Listiny klásterü Sedleckého a Skalického 1357—1541 . . XX. (Emler), Listiny archiva nékdy Oleśnickóho 1348 —1414 . XX. , 1415—1525 . . XXI. (Kalousek), "Listiny Zvíkovské a Orlické 1357—1549 . . . XXII. (Dvorsky), Listiny pana Viléma z Pernsteina 1304—1501 . XXII. ^ » „ n „ 1501 —1521 . XXII. : : : dodavek 1472—1518 » n XXIII. (Antl), Listiny klástera Starocelského 1272—1545 . XXIV. (Kollmann), Listiny Brozanské 1482—1515 . . . XXV. (Dvorský), Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 1491— -1548 . XXVb. » Dodavky klistinám Jana a Vojtěcha z Pernsteina 1511—1546 XX. D. Výpisy právní a dějinné. . I. Seznání svédküv (z desk dvorských) 1453—1456 II. Nálezy soudu dvorského 1454—1465 . III. Kniha starého pána z Rosenberka . IV. Řád práva zemského, latině a česky . . . V. Výpisky právní a soudní z desk zemských 1287—1437 VI. Pana Ondřeje z Dubé Výklad na právo zemské VII. Majestas Carolina, latině a česky . . VIII. Vypisky právní a soudní z desk zemských 1321—1466 IX. Nálezy soudu komorního (vybrané) 1471—1479 . . X. Výpisky právní a soudní z desk zemských 1389-—1456 XI. Zřízení Zemské krále Vladislava 1500, česky a latině . XII. (Kalousek), Denník českého poselstva ku králi Francouzskému 1464 . . XIII. (Čelakovský), Registra soudu komorního, nálezy 1472—1482 . XIII. . i . . , 1482—1487 . XIII. , ] ! . 1487—1491 . XIII. ^ 5 ^ ^ M 1491—1500 . . . XIII. » » » E » 1500,16.1ist.— 1501,15. list. XI. XIII. B B B B „ 1501, 15. list. — 1503, 4. kv. XII. XIII. » p » p úvod vydavatelův . XVII. XVII. . XVIII. . XVIII. XX. VII. VII. VIII. IX. X. XIII. V strana 390—427 47—75 314—329 393—406 271—284 34—63 173—229 236—245 246—262 329—340 518—571 451—494. 365—395 361—369 241—360 353—440 406 — 496 497—505 370—454 380 — 436 493—560 171—285 286—343 738—560 1—283 548 — 563 290—308 309—321 277—525 536 — 540 159 - 188 428—446 441— 484 76—135 330 — 392 481—517 65—180 307—367 263—328 526—560 5—266 421 —445 446—568 396—480 455 - 560 441—560 506—560 463—560 III— XXIV
s0sesanepernesenoonsnsnnnneree pPUPUBEUPUEUPUPEEET Přehled obsahu dílàv I.—XX. Archivu Českého. . IV. Vypisy z desk dvorskych 1384—1456 . V. Vypisy z desk zemskych 1391—1456 . VI. Zépisy (Jindricho)-Hradecké 1384—1404 . VII. Zápisy Kozelské v Slezsku 1480—1571 . VIII. Zapisy rozliénych osob 1398—1428 . . . . IX. Zápisy kláštera Chotěšovského 1272—1597 . X. Zápisy panství Pardubského 1357—1536 XI. Zápisy Domažlické 1404—1526 . . . . XII. Zápisy mésta Horazdéjovic 1417— 1503 XIII. Zápisy české v Uhrich 1445—1490 . XIV. Výpisy z desk zemskych 1471—1500 . . . XV. Zápisy všeliké o věcech soukromých 1404—1439 XVI. (Čelakovský), Registra hrabat Kladských 1472—1491 . . XVI. (Čelakovský), Dodatky z register Kladskfch 1493—1497 . XVII. (Tischer), Listiny Jindfichohradecké 1388—1484 . XVII. ^ » ^ 1482—1508 . XVII. » - ^ 1509—1529 . . . XVII. dodatky 1407—1 506 . XVIIT. (Brandl), Listiny kláštera "Žďárského 1409—1529 . XIX. (Kalousek), Listiny klásterü Sedleckého a Skalického 1357—1541 . . XX. (Emler), Listiny archiva nékdy Oleśnickóho 1348 —1414 . XX. , 1415—1525 . . XXI. (Kalousek), "Listiny Zvíkovské a Orlické 1357—1549 . . . XXII. (Dvorsky), Listiny pana Viléma z Pernsteina 1304—1501 . XXII. ^ » „ n „ 1501 —1521 . XXII. : : : dodavek 1472—1518 » n XXIII. (Antl), Listiny klástera Starocelského 1272—1545 . XXIV. (Kollmann), Listiny Brozanské 1482—1515 . . . XXV. (Dvorský), Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 1491— -1548 . XXVb. » Dodavky klistinám Jana a Vojtěcha z Pernsteina 1511—1546 XX. D. Výpisy právní a dějinné. . I. Seznání svédküv (z desk dvorských) 1453—1456 II. Nálezy soudu dvorského 1454—1465 . III. Kniha starého pána z Rosenberka . IV. Řád práva zemského, latině a česky . . . V. Výpisky právní a soudní z desk zemských 1287—1437 VI. Pana Ondřeje z Dubé Výklad na právo zemské VII. Majestas Carolina, latině a česky . . VIII. Vypisky právní a soudní z desk zemských 1321—1466 IX. Nálezy soudu komorního (vybrané) 1471—1479 . . X. Výpisky právní a soudní z desk zemských 1389-—1456 XI. Zřízení Zemské krále Vladislava 1500, česky a latině . XII. (Kalousek), Denník českého poselstva ku králi Francouzskému 1464 . . XIII. (Čelakovský), Registra soudu komorního, nálezy 1472—1482 . XIII. . i . . , 1482—1487 . XIII. , ] ! . 1487—1491 . XIII. ^ 5 ^ ^ M 1491—1500 . . . XIII. » » » E » 1500,16.1ist.— 1501,15. list. XI. XIII. B B B B „ 1501, 15. list. — 1503, 4. kv. XII. XIII. » p » p úvod vydavatelův . XVII. XVII. . XVIII. . XVIII. XX. VII. VII. VIII. IX. X. XIII. V strana 390—427 47—75 314—329 393—406 271—284 34—63 173—229 236—245 246—262 329—340 518—571 451—494. 365—395 361—369 241—360 353—440 406 — 496 497—505 370—454 380 — 436 493—560 171—285 286—343 738—560 1—283 548 — 563 290—308 309—321 277—525 536 — 540 159 - 188 428—446 441— 484 76—135 330 — 392 481—517 65—180 307—367 263—328 526—560 5—266 421 —445 446—568 396—480 455 - 560 441—560 506—560 463—560 III— XXIV
Strana VI
< m EIE EIE EET III III dg Přehled obsahu dílův 1.— XX. Archivu. Ceského. díl . XII. (Čelakovský), Registra soudu komorního, nálezy 1503—1509 . . XII. . XII. ^ M » » svédomi 1510, 22. àn.— 20. dub. XIII. XIII. ^ ^ » . nálezy 1510, 10.—20. dubna . XIII. XIII. » » ^ ^ svédomí 1510, 1. kv.— 16. list. XIII. XIII. » » » ^ nálezy 1510, 12.—16. listop. . XIII. XIII. » n » ^ svédomí 1511, 2.1ed.—20. list. XIII. XIII. n , ^ » nälezy k sv. Martinu 1511 . XIX. XIII. ^ » ^ » dodatky k nálezům 1502—1508 XIX. XIII. ^ ^ ^ ^ svédomi 1512—1513 . XIX. XII. 7 ^ ^ " svědomí (k soudu dv.) 1488- -1494 XIX. XIII. » » » n nálezy soudu komorního 1515 XIX. XIII. » ^ „ » nálezy 1518 . . . . . . . XIX. XIII. n » Ш » staná práva 1518 . . . XIX. XIII. n ^ » ^ pühony nevyrízené 1513 — 1518 XIX. XIII. ^ pühony 1519 . . . . . XIX. . XIV. (Patera), Poselství krále Jiřího do Říma k papeži 1462 .. VIII. XIV.b. (Brani), Registra ortelü horního soudu v Hoře Kutné 1511—1514 XII. XV. (Novácek), Trutnovské desky manské 1455—1575 . . . . .... XV. XVI. » Výpisy z knih vinničných 1358 - 1461 . . . . . . . . . XV. XVI. ^ 1461—1583 .. e. XVII. XVII. (Dvorský), Urbář panství Hlubockého 1490 (s listinami 1360— 1506) XVII. XVIII. » „ Pardubského a Kunétickohorského 1494 . . XVII. XIX. » Registra rybničná na panství Pardubském 1494—1520 . . XVII. XIX. „ Náhrady za pozemky zatopené na panství Pydžovském 1! 1516—1518 XVII. XIX. n O cídění struh 1516—1520 . . . . . „0.0. XVII XIX. ^ Smlouvy o vedení vody 1817—1519 . . . . 2... XVH. XX Z register zápisů selských na Pardubsku 1508 ге. XVII . XXI. (Čelakovský), Knížky nálezů soudu zemského a komorního . . . . . . XIX. E. Výtahy a přehledy z listin čerpané. I. Registra zápisův královských i obecnych 1453—1454 . RP I. IL , m 5 (pokracováni) 1454 . . . 22242240 II. m, » (konec) 1454 . . 2. 242244 4446 II. . IV. Výtahy z listin rozličných 1371—1471. . . . . . . . . Ш. VI. Paběrky z písemností rozliónych 1401—1420 . . . ... . . . . « VI. VII., » véelikÿch 1421—1438 . . . 224 444220 VI. . VIII. Diplomatár Viléma z Pern&teina 1304—-1519 . . eet eon VI. IX. Zápisy o vécech Slikovskych 1480—1497 . . . . . . . . 2... VI. . X. Vypisy z register královskych 1498—1502 . . . on VI. XI. (Emler), Zlomek register zápisü markrabstvi Moravského 1459 2e... УЦ. XI. , Vjpisy z éeskjch listin c. k. knihovny PraZské 1391—1477 . VIL. хп, y, 14771—1526 . VIII. . XIII. (Tomek), Popis odcizených | statků ů duchovenstva, Ku: komoře královské 1454 . . . e XIV. strana 1—215 216—278 219—324 325—374 315—405 406—545 1—53 53—73 713—231 232 —269 270—301 301—360 360—372 372—436 437—475 321—364 411—462 344—508 509—560 322—400 284—374 375—458 459—527 527 - 532 583—534 535—538 539—540 476—651 493 — 546 175—208 444 — 481 465—570 5— 44 395—450 495—541 548 —565 566—591 569—604 605 — 679 481 — 566 368—379
< m EIE EIE EET III III dg Přehled obsahu dílův 1.— XX. Archivu. Ceského. díl . XII. (Čelakovský), Registra soudu komorního, nálezy 1503—1509 . . XII. . XII. ^ M » » svédomi 1510, 22. àn.— 20. dub. XIII. XIII. ^ ^ » . nálezy 1510, 10.—20. dubna . XIII. XIII. » » ^ ^ svédomí 1510, 1. kv.— 16. list. XIII. XIII. » » » ^ nálezy 1510, 12.—16. listop. . XIII. XIII. » n » ^ svédomí 1511, 2.1ed.—20. list. XIII. XIII. n , ^ » nälezy k sv. Martinu 1511 . XIX. XIII. ^ » ^ » dodatky k nálezům 1502—1508 XIX. XIII. ^ ^ ^ ^ svédomi 1512—1513 . XIX. XII. 7 ^ ^ " svědomí (k soudu dv.) 1488- -1494 XIX. XIII. » » » n nálezy soudu komorního 1515 XIX. XIII. » ^ „ » nálezy 1518 . . . . . . . XIX. XIII. n » Ш » staná práva 1518 . . . XIX. XIII. n ^ » ^ pühony nevyrízené 1513 — 1518 XIX. XIII. ^ pühony 1519 . . . . . XIX. . XIV. (Patera), Poselství krále Jiřího do Říma k papeži 1462 .. VIII. XIV.b. (Brani), Registra ortelü horního soudu v Hoře Kutné 1511—1514 XII. XV. (Novácek), Trutnovské desky manské 1455—1575 . . . . .... XV. XVI. » Výpisy z knih vinničných 1358 - 1461 . . . . . . . . . XV. XVI. ^ 1461—1583 .. e. XVII. XVII. (Dvorský), Urbář panství Hlubockého 1490 (s listinami 1360— 1506) XVII. XVIII. » „ Pardubského a Kunétickohorského 1494 . . XVII. XIX. » Registra rybničná na panství Pardubském 1494—1520 . . XVII. XIX. „ Náhrady za pozemky zatopené na panství Pydžovském 1! 1516—1518 XVII. XIX. n O cídění struh 1516—1520 . . . . . „0.0. XVII XIX. ^ Smlouvy o vedení vody 1817—1519 . . . . 2... XVH. XX Z register zápisů selských na Pardubsku 1508 ге. XVII . XXI. (Čelakovský), Knížky nálezů soudu zemského a komorního . . . . . . XIX. E. Výtahy a přehledy z listin čerpané. I. Registra zápisův královských i obecnych 1453—1454 . RP I. IL , m 5 (pokracováni) 1454 . . . 22242240 II. m, » (konec) 1454 . . 2. 242244 4446 II. . IV. Výtahy z listin rozličných 1371—1471. . . . . . . . . Ш. VI. Paběrky z písemností rozliónych 1401—1420 . . . ... . . . . « VI. VII., » véelikÿch 1421—1438 . . . 224 444220 VI. . VIII. Diplomatár Viléma z Pern&teina 1304—-1519 . . eet eon VI. IX. Zápisy o vécech Slikovskych 1480—1497 . . . . . . . . 2... VI. . X. Vypisy z register královskych 1498—1502 . . . on VI. XI. (Emler), Zlomek register zápisü markrabstvi Moravského 1459 2e... УЦ. XI. , Vjpisy z éeskjch listin c. k. knihovny PraZské 1391—1477 . VIL. хп, y, 14771—1526 . VIII. . XIII. (Tomek), Popis odcizených | statků ů duchovenstva, Ku: komoře královské 1454 . . . e XIV. strana 1—215 216—278 219—324 325—374 315—405 406—545 1—53 53—73 713—231 232 —269 270—301 301—360 360—372 372—436 437—475 321—364 411—462 344—508 509—560 322—400 284—374 375—458 459—527 527 - 532 583—534 535—538 539—540 476—651 493 — 546 175—208 444 — 481 465—570 5— 44 395—450 495—541 548 —565 566—591 569—604 605 — 679 481 — 566 368—379
Strana VII
ÚVOD k dopisům a listinám Jana a Vojtěcha z Pernšteina. Při sbírání a vydávání listáře a listináře Viléma z Pernšteina všímali jsme si také osudů jeho synů Jana a Vojtěcha. Ačkoli oba hned od mládí ve vysokých byli hodnostech, jsou zprávy o veřejném jich působení, zvláště však o domácím jich životě, dosti řídké. Víme, že Vojtěch v časných letech svého věku r. 1514 byl nejvyšším hofmistrem království Českého; že 1. 1526, kdy jednalo se o svobodnou volbu Českého krále, byl také mezi kandidáty na trůn královský, za nového pak krále Ferdinanda jmenován zemským hejtmanem; že až do brzké smrti své (17. března 1534) vždy stál v čele vlastencův, kteříž pečovali o to, aby na- praveno bylo zlé v zemi, odstraněny neřády a zaveden pořádek. A předce až k neuvěření málo máme o něm písemných památek, abychom spravedlivě vypsati mohli domácí jeho život i veřejné působení. O něco málo jen příznivější ukázala se býti náhoda při Janovi, kterýž po úmrtí bratra svého Vojtěcha ke svým statkům na Moravě zdědil jeho statky v Čechách a stal se tak pánem údělu českého i moravského, jakž někdy otec jich Vilém jmění rodinné byl rozdělil. I Jan byl v poměrně mladém ještě věku nejvyšším komorníkem v markrabství, místohejtmanem, zemským hejtmanem na Moravě. L. 1526 vedl vojska moravská do Uher proti Turku; byl jako předním obhájcem a také jmenován defensorem strany pod obojí (lutheranské). Napsal a zaslal 1. 1539 králi Ferdinandovi pamětní list, jenž až s úžasnou otevřeností vytýká králi ve věcech náboženských i politických různé nesprávnosti; i diplomatické jeho chování za času odporu stavů českých r. 1547 ukazuje jasně, že třebas oba jmenovaní synové v povaze své zcela se nepotatili, předce byli vždy mezi předními náčelníky národa své doby. Nepříznivé poměry zamezily někdy jich činnost, a zničenými jich spisy pozakryta také památka jich ducha, srdce. Připomínáme jen, jak želíme nemalé ztráty „Historie válek husitských“, sepsané nad jiné povolaným Vojtěchem z Pernšteina, jenž na poli válečném i politickém vedle bratra svého Jana nebyl neznámým mužem. Z rodinných jeho písemných památek nemáme skoro ničeho. Podobně bylo by i při Janovi, jehož několik roztroušených lístků v archivech na zámcích vysokých katolických šlechticů (nekatolické šlechty nezachován ani jediný archiv) bylo by slabým světélkem domácího, společenského života českého magnáta, kdyby náhodou nebyl nám padl do ruky svazek register jeho listů z r. 1543. Vidíme z dopisů těch, že všem osobám mimo Čechy psával vždy česky, na př. markrabí Jiřímu Braniborskému, jehož dcery měly za muže si vzíti syny Janovy; jen a jen českého užíval jazyka v korrespondenci
ÚVOD k dopisům a listinám Jana a Vojtěcha z Pernšteina. Při sbírání a vydávání listáře a listináře Viléma z Pernšteina všímali jsme si také osudů jeho synů Jana a Vojtěcha. Ačkoli oba hned od mládí ve vysokých byli hodnostech, jsou zprávy o veřejném jich působení, zvláště však o domácím jich životě, dosti řídké. Víme, že Vojtěch v časných letech svého věku r. 1514 byl nejvyšším hofmistrem království Českého; že 1. 1526, kdy jednalo se o svobodnou volbu Českého krále, byl také mezi kandidáty na trůn královský, za nového pak krále Ferdinanda jmenován zemským hejtmanem; že až do brzké smrti své (17. března 1534) vždy stál v čele vlastencův, kteříž pečovali o to, aby na- praveno bylo zlé v zemi, odstraněny neřády a zaveden pořádek. A předce až k neuvěření málo máme o něm písemných památek, abychom spravedlivě vypsati mohli domácí jeho život i veřejné působení. O něco málo jen příznivější ukázala se býti náhoda při Janovi, kterýž po úmrtí bratra svého Vojtěcha ke svým statkům na Moravě zdědil jeho statky v Čechách a stal se tak pánem údělu českého i moravského, jakž někdy otec jich Vilém jmění rodinné byl rozdělil. I Jan byl v poměrně mladém ještě věku nejvyšším komorníkem v markrabství, místohejtmanem, zemským hejtmanem na Moravě. L. 1526 vedl vojska moravská do Uher proti Turku; byl jako předním obhájcem a také jmenován defensorem strany pod obojí (lutheranské). Napsal a zaslal 1. 1539 králi Ferdinandovi pamětní list, jenž až s úžasnou otevřeností vytýká králi ve věcech náboženských i politických různé nesprávnosti; i diplomatické jeho chování za času odporu stavů českých r. 1547 ukazuje jasně, že třebas oba jmenovaní synové v povaze své zcela se nepotatili, předce byli vždy mezi předními náčelníky národa své doby. Nepříznivé poměry zamezily někdy jich činnost, a zničenými jich spisy pozakryta také památka jich ducha, srdce. Připomínáme jen, jak želíme nemalé ztráty „Historie válek husitských“, sepsané nad jiné povolaným Vojtěchem z Pernšteina, jenž na poli válečném i politickém vedle bratra svého Jana nebyl neznámým mužem. Z rodinných jeho písemných památek nemáme skoro ničeho. Podobně bylo by i při Janovi, jehož několik roztroušených lístků v archivech na zámcích vysokých katolických šlechticů (nekatolické šlechty nezachován ani jediný archiv) bylo by slabým světélkem domácího, společenského života českého magnáta, kdyby náhodou nebyl nám padl do ruky svazek register jeho listů z r. 1543. Vidíme z dopisů těch, že všem osobám mimo Čechy psával vždy česky, na př. markrabí Jiřímu Braniborskému, jehož dcery měly za muže si vzíti syny Janovy; jen a jen českého užíval jazyka v korrespondenci
Strana VIII
VIII Uvod. s biskupem Vratislavským, s králem Polským a s veškerými knížaty, s dynasty přivtělených zemí ke království i s jinými cizími. Neostýchal se, když bylo potřeba, pozdvihnouti hlasu svého, aby slovy vlasteneckými povzbudil pokleslou mysl a varoval před hrozící záhubou. Z jediného takového v sklepení zámeckém zapomenutého ohnilého dílu register listů z r. 1543 poznáváme, jaké bohatství zpráv poskytly by ztracené asi 24 svazky korrespondence o společenském i domácím životě českého magnáta, jenž nejen v zemích koruny České, ale i daleko za hranicemi nazýván byl lichotivým titulem „bohatý“. Listy i listiny v díle tomto uveřejněné ukazují příliš světle, kam až vášnivá touha skupování statkův „bohatého“ Jana z Pernšteina zavedla. Do sbírky dopisů zde uveřejněných, 526 počtem, z nichž 155 v regestech pojali jsme vedle listů z kanceláře jeho vyšlých také jemu od jiných psané, na př. hojně kusů královských, mezi nimiž zvláště důležité z r. 1547. Listy i listiny vybrali jsme z kodexu Pernšteinského v archivu města Brna, ze starých zápisů rybničných, z register prodejův statků, o nichž všech obšírnější zmínka v úvodu dílů XVI. a XVII. Archivu Českého. Mimo to byly nám pramenem archivy města Brna, Bydžova, Kutné Hory, Nového Města nad Metují, městského musea v Pardubicích, musejního spolku v Rychnově, města Třebíče na Moravě, musea města České Třebové, zemský archiv markrabství Moravského, musea Františkova v Brně, zemský archiv království Českého, Desky zemské v Praze a v Brně, místodržitelský archiv v Praze, archiv Musea království Českého, státní a dvorní archiv ve Vídni, říšský archiv finanční tamtéž, ministerstva vnitra, říšský archiv v Mnichově, knihovna vysokých škol v Praze, archiv arci- biskupství Pražského a metropolitní kapitoly Pražské, knížecí archivy v Třeboni, Roudnici a Hatzfeldský v Lipníku na Moravě, hraběcí archiv v Jindřichově Hradci, knihovna hraběte Waldšteina v Duchcově, zámecký archiv v Tovačově, sbírka autografů míst. rady Fr. Parisa v Praze a j. Všech listin v dílu tomto vytištěných jest 577, z nichž 441 v regestech. Povrchní jen nahlídnutí přesvědčí každého, jakou hojnou látku obsahují; připomínáme jen artikule literátů v Třebíči r. 1516, řády cechovní soukenníků v Tovačově r. 1516; v Ústí n. Orl. 1517; řez- níků a soukenníků v Rychnově 1521, 1537; ševcův a koželuhů v Tovačově 1535, v Pardu- bicích 1531; krejčů, tkadlců, ševců v Kojetíně 1516, 1538, 1539, kožešníků, pekařů, slado- vníků v Přerově 1544, 1545, 1547; řády městské v Znojmě 1517, v Těšíně 1540, z nichž jasně poznáváme, jaká byla vyspělost v těch věcech na tu dobu; upozorňujeme na pořádky na vinicích a zahradách okolo města Pardubic, o šenkování vína 1541 v Kojetíně, o právu dědickém, vodním, o poddanství atd. Milou plníme povinnost vzdáním vřelých díků za laskavost prokázanou p. t. panu dru Bretholzovi, zemskému archiváři markrabství Moravského, prof. dru Jar. Čelakovskému, archi- váři města Prahy, p. V. Kratochvílovi, sekretáři při archivu státním ve Vídni, správci knihovny Františkova musea v Brně cís. radovi dru V. Schrammovi, p. V. Nebovidskému, adjunktovi při archivu zemském v Brně m. sl., p. Leop. Noppovi archiváři ve Strážnici, sl. městské radě v Třebíči na Moravě, knížecímu archiváři Fr. Marešovi v Třeboni, hraběcímu archiváři Fr. Tischerovi v Jindřichově Hradci, řiditeli archivu místodržitelského království Českého panu Köpplovi, archiváři Musea král. Českého p. V. Schulzovi a p. prof. Honzovi v Praze. V PRAZE na den sv. Cyrilla a Methoděje 1. 1902. František Dvorský.
VIII Uvod. s biskupem Vratislavským, s králem Polským a s veškerými knížaty, s dynasty přivtělených zemí ke království i s jinými cizími. Neostýchal se, když bylo potřeba, pozdvihnouti hlasu svého, aby slovy vlasteneckými povzbudil pokleslou mysl a varoval před hrozící záhubou. Z jediného takového v sklepení zámeckém zapomenutého ohnilého dílu register listů z r. 1543 poznáváme, jaké bohatství zpráv poskytly by ztracené asi 24 svazky korrespondence o společenském i domácím životě českého magnáta, jenž nejen v zemích koruny České, ale i daleko za hranicemi nazýván byl lichotivým titulem „bohatý“. Listy i listiny v díle tomto uveřejněné ukazují příliš světle, kam až vášnivá touha skupování statkův „bohatého“ Jana z Pernšteina zavedla. Do sbírky dopisů zde uveřejněných, 526 počtem, z nichž 155 v regestech pojali jsme vedle listů z kanceláře jeho vyšlých také jemu od jiných psané, na př. hojně kusů královských, mezi nimiž zvláště důležité z r. 1547. Listy i listiny vybrali jsme z kodexu Pernšteinského v archivu města Brna, ze starých zápisů rybničných, z register prodejův statků, o nichž všech obšírnější zmínka v úvodu dílů XVI. a XVII. Archivu Českého. Mimo to byly nám pramenem archivy města Brna, Bydžova, Kutné Hory, Nového Města nad Metují, městského musea v Pardubicích, musejního spolku v Rychnově, města Třebíče na Moravě, musea města České Třebové, zemský archiv markrabství Moravského, musea Františkova v Brně, zemský archiv království Českého, Desky zemské v Praze a v Brně, místodržitelský archiv v Praze, archiv Musea království Českého, státní a dvorní archiv ve Vídni, říšský archiv finanční tamtéž, ministerstva vnitra, říšský archiv v Mnichově, knihovna vysokých škol v Praze, archiv arci- biskupství Pražského a metropolitní kapitoly Pražské, knížecí archivy v Třeboni, Roudnici a Hatzfeldský v Lipníku na Moravě, hraběcí archiv v Jindřichově Hradci, knihovna hraběte Waldšteina v Duchcově, zámecký archiv v Tovačově, sbírka autografů míst. rady Fr. Parisa v Praze a j. Všech listin v dílu tomto vytištěných jest 577, z nichž 441 v regestech. Povrchní jen nahlídnutí přesvědčí každého, jakou hojnou látku obsahují; připomínáme jen artikule literátů v Třebíči r. 1516, řády cechovní soukenníků v Tovačově r. 1516; v Ústí n. Orl. 1517; řez- níků a soukenníků v Rychnově 1521, 1537; ševcův a koželuhů v Tovačově 1535, v Pardu- bicích 1531; krejčů, tkadlců, ševců v Kojetíně 1516, 1538, 1539, kožešníků, pekařů, slado- vníků v Přerově 1544, 1545, 1547; řády městské v Znojmě 1517, v Těšíně 1540, z nichž jasně poznáváme, jaká byla vyspělost v těch věcech na tu dobu; upozorňujeme na pořádky na vinicích a zahradách okolo města Pardubic, o šenkování vína 1541 v Kojetíně, o právu dědickém, vodním, o poddanství atd. Milou plníme povinnost vzdáním vřelých díků za laskavost prokázanou p. t. panu dru Bretholzovi, zemskému archiváři markrabství Moravského, prof. dru Jar. Čelakovskému, archi- váři města Prahy, p. V. Kratochvílovi, sekretáři při archivu státním ve Vídni, správci knihovny Františkova musea v Brně cís. radovi dru V. Schrammovi, p. V. Nebovidskému, adjunktovi při archivu zemském v Brně m. sl., p. Leop. Noppovi archiváři ve Strážnici, sl. městské radě v Třebíči na Moravě, knížecímu archiváři Fr. Marešovi v Třeboni, hraběcímu archiváři Fr. Tischerovi v Jindřichově Hradci, řiditeli archivu místodržitelského království Českého panu Köpplovi, archiváři Musea král. Českého p. V. Schulzovi a p. prof. Honzovi v Praze. V PRAZE na den sv. Cyrilla a Methoděje 1. 1902. František Dvorský.
Strana 1
A. XXXII. DOPISY PÁNŮV JANA A VOJTĚCHA Z PERNŠTEINA z let 1509—1548. Sebral a vydává František Dvorský. 1. Král Vladislav Janovi z Pernšteina, aby opravu na klášteřích v Tišnově a Osla- vanech do desk dal vložiti. — Na hradě Pražském 1509, 14. prosince. (Tištěno v Archivě Českém XVI. str. 35.) 2. Král Vladislav Janovi z Pernšteina, aby otci svému Vilímovi vsi Uherčice a Evaň do desk vepsati dal. — Datum na Horách Kutných 1510, 21. února. (Arch. Č. XVI. 41.) 3. Olomoučtí Vilímovi a Janovi z Pernšteina odpovídají každému zvláště v příčině sirotka. — V Olomouci 1513, po 23. lednu. (Arch. Č. XVI. 46.) 4. Jan z Pernšteina žádá Olomouckých, aby poddanému jeho peníze mu náležité po jeho sestře vydali. — Na Hranicích (1513). Službu svú vzkazuji, múdří a opatrní páni přátelé moji milí! Vznesl jest na mne Pátek, poddaný muoj z Bucku [sic], že má spravedlnost k penězuom, nějaký summě po sestře svej, kteráž tu u vás v Olomúci umřela, jménem M., kdež jest s vámi o to pan Vilém Prusinovský jednal, abyšte člověku tomu ten statek vydali; a tak mne zpravil též pan Vilém, že jste jemu to přiřkli, by pak ten člověk spra- vedlnosti nejměl, že pro mne jemu to vydati chcete, neboli pro pana otce mého. I já vás prosím jako svých milých přátel, že to pro mne učiníte a tomu člověku již ten díl vydati kážete po jeho sestře, poněvadž jste řekli prve to učiniti, (jakož bych já tolikéž učiniti chtěl, když by se taková věc na panství našem přihodila), aby ten člověk již dále o to nepracoval a svýho užiti mohl a k větším škodám ne- přicházel. Ex Hranic. Jan z Pernšteina, najvyšší komorník markrabství Moravského. Formulář Olomúcký v arch. města Brna Nr. 97. Archiv Český XX.
A. XXXII. DOPISY PÁNŮV JANA A VOJTĚCHA Z PERNŠTEINA z let 1509—1548. Sebral a vydává František Dvorský. 1. Král Vladislav Janovi z Pernšteina, aby opravu na klášteřích v Tišnově a Osla- vanech do desk dal vložiti. — Na hradě Pražském 1509, 14. prosince. (Tištěno v Archivě Českém XVI. str. 35.) 2. Král Vladislav Janovi z Pernšteina, aby otci svému Vilímovi vsi Uherčice a Evaň do desk vepsati dal. — Datum na Horách Kutných 1510, 21. února. (Arch. Č. XVI. 41.) 3. Olomoučtí Vilímovi a Janovi z Pernšteina odpovídají každému zvláště v příčině sirotka. — V Olomouci 1513, po 23. lednu. (Arch. Č. XVI. 46.) 4. Jan z Pernšteina žádá Olomouckých, aby poddanému jeho peníze mu náležité po jeho sestře vydali. — Na Hranicích (1513). Službu svú vzkazuji, múdří a opatrní páni přátelé moji milí! Vznesl jest na mne Pátek, poddaný muoj z Bucku [sic], že má spravedlnost k penězuom, nějaký summě po sestře svej, kteráž tu u vás v Olomúci umřela, jménem M., kdež jest s vámi o to pan Vilém Prusinovský jednal, abyšte člověku tomu ten statek vydali; a tak mne zpravil též pan Vilém, že jste jemu to přiřkli, by pak ten člověk spra- vedlnosti nejměl, že pro mne jemu to vydati chcete, neboli pro pana otce mého. I já vás prosím jako svých milých přátel, že to pro mne učiníte a tomu člověku již ten díl vydati kážete po jeho sestře, poněvadž jste řekli prve to učiniti, (jakož bych já tolikéž učiniti chtěl, když by se taková věc na panství našem přihodila), aby ten člověk již dále o to nepracoval a svýho užiti mohl a k větším škodám ne- přicházel. Ex Hranic. Jan z Pernšteina, najvyšší komorník markrabství Moravského. Formulář Olomúcký v arch. města Brna Nr. 97. Archiv Český XX.
Strana 2
2 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 5. Jan z Pernšteina Olomouckým: aby zrušili usnesení, že zámečníci z města Hranic a Lipníku do cechu Olomouckého přijímáni býti nemají. — Bez místa, [1513]. Službu oc. Vznesli jsú na mne zámečníci moji Hraničští a Lipničští, že sou se zámečníci, všecken cech v Olomúci, na tom ustanovili a svolili a to mezi sebou zřídili: kteříž by kolivěk u zámečníkuov v Hraniciech neb v Lipníku dělali, že žádného mezi se do cechu pustiti nechtí. I žádám já vás, abyšte vy takové neobyčejné a kteréž i proti zřízení jest svolení jich přetrhli a změnili, aby se poddaným mým takový nátisk a soužení neobyčejné nedálo, abrž že i takové o to pro takovú věc trestati budete, aby se potom oni ani jiní takových věcí nedopouštěli; neb bych já se k vám ve všem sousedsky a přátelsky rád zachovati chtěl, pokudž by mi možné bylo, jedno abych zase od vás tolikéž k sobě poznal. Než sami to rozvažte, jest-li to sousedská věc neb obyčejná a není-li proti zřízení zemskému. Kdež vám věřím, že vy již takové nové předsevzetí neobyčejné a nesousedské trestajíc a to přetrhnúc zastavíte. Odpovědi žádámť. Jan z Pernšteina oc, najvyšší komorník markrabství Moravského. Souč. kopiář Olomúcký v arch. města Brna. 6. Hendrych ze Švamberka Vojtěchovi z Pernšteina o úřadě nejvyššího hofmistrství. — Na Zvíkově 1514, 5. května. (Arch. Č. XV. 103.) 7. Zdeněk Lev z Rožmitála Vojtěchovi z Pernšteina o knížeti Bartolomějovi Minstr- berském oc. — Na Blatné 1514, 23. srpna. (Arch. Č. VII. 83.) 8. Zdeněk Lev z Rožmitála a Vojtěch z Pernšteina volají pány a rytíře kraje Hra- deckého k sjezdu do Roudnice. — Na hradě Pražském 1515, 3. března. (Arch. Č. VII. 114.) 9. Vojtěch z Pernšteina Petrovi z Rosenberka, aby se přičinil o svolání sněmu. — V Pardubicích 1516, 30. března. (Arch. Č. XI. 190.) 10. Jan z Pernšteina Olomouckým, že není pravda, aby otec jeho Vilém z Pernšteina jim byl odpověděl. — Na Tovačově 1516, 23. června. (Arch. Č. XVI. 65.) 11. Jan z Pernšteina Olomouckým, proč brání prodávati zbroj jeho lidem. — Na Tovačově 1516, 31. srpna. (Arch. Č. XVI. 67.) 12. Zdeněk Lev z Rožmitála Vojtěchovi z Pernšteina o neshodě se stavy Moravskými v příčině Hynka Bočka z Kunštátu. — Na Blatné 1517, 5. července. (Arch. Č. VII. 174.) 13. Petr z Rosenberka Vojtěchovi z Pernšteina o při Buriana Trčky s Bočkem z Kun- štátu oc. — Na Zvíkově 1517, 11. července. (Arch. Č. XI. 203.)
2 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 5. Jan z Pernšteina Olomouckým: aby zrušili usnesení, že zámečníci z města Hranic a Lipníku do cechu Olomouckého přijímáni býti nemají. — Bez místa, [1513]. Službu oc. Vznesli jsú na mne zámečníci moji Hraničští a Lipničští, že sou se zámečníci, všecken cech v Olomúci, na tom ustanovili a svolili a to mezi sebou zřídili: kteříž by kolivěk u zámečníkuov v Hraniciech neb v Lipníku dělali, že žádného mezi se do cechu pustiti nechtí. I žádám já vás, abyšte vy takové neobyčejné a kteréž i proti zřízení jest svolení jich přetrhli a změnili, aby se poddaným mým takový nátisk a soužení neobyčejné nedálo, abrž že i takové o to pro takovú věc trestati budete, aby se potom oni ani jiní takových věcí nedopouštěli; neb bych já se k vám ve všem sousedsky a přátelsky rád zachovati chtěl, pokudž by mi možné bylo, jedno abych zase od vás tolikéž k sobě poznal. Než sami to rozvažte, jest-li to sousedská věc neb obyčejná a není-li proti zřízení zemskému. Kdež vám věřím, že vy již takové nové předsevzetí neobyčejné a nesousedské trestajíc a to přetrhnúc zastavíte. Odpovědi žádámť. Jan z Pernšteina oc, najvyšší komorník markrabství Moravského. Souč. kopiář Olomúcký v arch. města Brna. 6. Hendrych ze Švamberka Vojtěchovi z Pernšteina o úřadě nejvyššího hofmistrství. — Na Zvíkově 1514, 5. května. (Arch. Č. XV. 103.) 7. Zdeněk Lev z Rožmitála Vojtěchovi z Pernšteina o knížeti Bartolomějovi Minstr- berském oc. — Na Blatné 1514, 23. srpna. (Arch. Č. VII. 83.) 8. Zdeněk Lev z Rožmitála a Vojtěch z Pernšteina volají pány a rytíře kraje Hra- deckého k sjezdu do Roudnice. — Na hradě Pražském 1515, 3. března. (Arch. Č. VII. 114.) 9. Vojtěch z Pernšteina Petrovi z Rosenberka, aby se přičinil o svolání sněmu. — V Pardubicích 1516, 30. března. (Arch. Č. XI. 190.) 10. Jan z Pernšteina Olomouckým, že není pravda, aby otec jeho Vilém z Pernšteina jim byl odpověděl. — Na Tovačově 1516, 23. června. (Arch. Č. XVI. 65.) 11. Jan z Pernšteina Olomouckým, proč brání prodávati zbroj jeho lidem. — Na Tovačově 1516, 31. srpna. (Arch. Č. XVI. 67.) 12. Zdeněk Lev z Rožmitála Vojtěchovi z Pernšteina o neshodě se stavy Moravskými v příčině Hynka Bočka z Kunštátu. — Na Blatné 1517, 5. července. (Arch. Č. VII. 174.) 13. Petr z Rosenberka Vojtěchovi z Pernšteina o při Buriana Trčky s Bočkem z Kun- štátu oc. — Na Zvíkově 1517, 11. července. (Arch. Č. XI. 203.)
Strana 3
z let 1513—1520. 3 14. Jan z Pernšteina purkmistru a radě města Brna o poslání pro vězně. — Z Tovačova 1518, 12. října. Službu oc. Což se toho vězního dotýče, jako mi píšete, z tý příčiny sem pro ně neposlal, že sem úmysl měl hned po Brněnským sněmu zase na Třebíči býti. Pak teď pojedu s neděle na Třebíč; jak na Třebíč přijedu, tehdy hned pro ně pošli. Pak již vás prosím, že [sobě] to proti mně obtěžovati nebudete. Ex Tovačov, feria III. ante Galli anno oc XVIII. Jan z Pernšteina na Tovačově, hejtman markrabství Moravského. [In tergo:] Múdrým a opatrným pánóm, purkmistru a raddě města Brna, přátelóm milým. Archiv města Brna. Orig. pap. s prstennou pečetí. 15. Jan z Pernšteina purkmistru a radě města Brna: aby k němu na Pernštýn některé osoby vypravili. — Z Tovačova 1518, 21. října. Službu oc. Za to vás prosím, že tuto neděli ke mně některé osoby z sebe vypravíte na Perštajn, nebo jest toho potřeba, nebo pan komorník také k večeři u mně býti má v neděli na Perštajně. Věřím vám, že tak učiníte. Ex Tovačov, feria V. in die XI milia virginum anno oc XVIII°. Jan z Pernšteina na Tovačově, hajtman markrabství Moravského. [In tergo:] Múdrým a opatrným pánóm, purgmistru a radě města Brna, přátelóm mým milým. Archiv města Brna. Orig. upečetěný prstenní pečetí. 16. Vilím z Pernšteina synu svému Janovi: aby na sněmu Moravském zřízení o židech zmírniti hleděl. — V Prostějově 1520, 3. března. (Arch. Č. I. 86.) 17. Vilém z Pernšteina synu Janovi o spletcích v zemi, neschvaluje chování se v nich syna svého Vojtěcha; o koupi statků od pána z Rosenberka. — Dat. z Pardubic 1520, 7. dubna. (Arch. Č. I. 92) 18. Vojtěch z Pernšteina, najvyšší hofmistr království Českého, pánům a rytířstvu kraje Plzeň- ského, aby na sv. Jana Křtitele do Prahy se sjeli, poněvadž i stav městský na týž den sjezd míti bude. — V Praze 1520, 4. června. Urozeným pánóm pánóm, urozeným a statečným pánuom rytířuom, urozeným vládykám, pánuom a přáteluom mým milým a dobrým kraje Plzeňského. Vojtěch z Pernšteina a na Hluboké, najvyšší hofmistr královstvie Českého, službu svú vzka- zuji. Páni a přátelé moji milí! Oznamuji vám, kterak jsú mi psaní učinili páni poslové ze všech tří stavuov od nás k králi JMti do Uher vyslaní, kterak by se
z let 1513—1520. 3 14. Jan z Pernšteina purkmistru a radě města Brna o poslání pro vězně. — Z Tovačova 1518, 12. října. Službu oc. Což se toho vězního dotýče, jako mi píšete, z tý příčiny sem pro ně neposlal, že sem úmysl měl hned po Brněnským sněmu zase na Třebíči býti. Pak teď pojedu s neděle na Třebíč; jak na Třebíč přijedu, tehdy hned pro ně pošli. Pak již vás prosím, že [sobě] to proti mně obtěžovati nebudete. Ex Tovačov, feria III. ante Galli anno oc XVIII. Jan z Pernšteina na Tovačově, hejtman markrabství Moravského. [In tergo:] Múdrým a opatrným pánóm, purkmistru a raddě města Brna, přátelóm milým. Archiv města Brna. Orig. pap. s prstennou pečetí. 15. Jan z Pernšteina purkmistru a radě města Brna: aby k němu na Pernštýn některé osoby vypravili. — Z Tovačova 1518, 21. října. Službu oc. Za to vás prosím, že tuto neděli ke mně některé osoby z sebe vypravíte na Perštajn, nebo jest toho potřeba, nebo pan komorník také k večeři u mně býti má v neděli na Perštajně. Věřím vám, že tak učiníte. Ex Tovačov, feria V. in die XI milia virginum anno oc XVIII°. Jan z Pernšteina na Tovačově, hajtman markrabství Moravského. [In tergo:] Múdrým a opatrným pánóm, purgmistru a radě města Brna, přátelóm mým milým. Archiv města Brna. Orig. upečetěný prstenní pečetí. 16. Vilím z Pernšteina synu svému Janovi: aby na sněmu Moravském zřízení o židech zmírniti hleděl. — V Prostějově 1520, 3. března. (Arch. Č. I. 86.) 17. Vilém z Pernšteina synu Janovi o spletcích v zemi, neschvaluje chování se v nich syna svého Vojtěcha; o koupi statků od pána z Rosenberka. — Dat. z Pardubic 1520, 7. dubna. (Arch. Č. I. 92) 18. Vojtěch z Pernšteina, najvyšší hofmistr království Českého, pánům a rytířstvu kraje Plzeň- ského, aby na sv. Jana Křtitele do Prahy se sjeli, poněvadž i stav městský na týž den sjezd míti bude. — V Praze 1520, 4. června. Urozeným pánóm pánóm, urozeným a statečným pánuom rytířuom, urozeným vládykám, pánuom a přáteluom mým milým a dobrým kraje Plzeňského. Vojtěch z Pernšteina a na Hluboké, najvyšší hofmistr královstvie Českého, službu svú vzka- zuji. Páni a přátelé moji milí! Oznamuji vám, kterak jsú mi psaní učinili páni poslové ze všech tří stavuov od nás k králi JMti do Uher vyslaní, kterak by se
Strana 4
A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina již do královstvie tohoto a této koruny navracovali a již i navrátili od JMKské, mne za to žádajíc, abych já VMti a vás všecky pro pilné a znamenité potřeby JMKské i toho královstvie obyvateluov k sjezdu, což nejspíš býti muož, obeslal, a že i ta vuole a milostivé povolení JMKské pána našeho jest, abychom se o JMti dobré i tohoto královstvie sjeli a jednali, a tu že nám poselství od JMti díti a oznámiti chtí. Ježto proto i z psaní od nich mně učiněného ten rozum, že netoliko ta po- třeba jest sjezdu našeho sama, proč jsme k JKMti vyslali, ale i jiná JKMti a tomuto královstvie náležitá, kterakž to jest od těch pánuov posluov JMKské od nás vyslaných přezvěděno: i znajíc toho takovou znamenitú a pilnú býti potřebu JMKské pána našeho, tudíž také i tohoto královstvie obyvateluov, a při tom že nám k tomu, abychom ten sjezd měli, milostivě povolovati a příti ráčí; ježto také i tomu jest rozuměti, že JMKská příjezdem svým do Prešpurka meškati neráčí, té vuole býti ráčíce odtud hned, což nejspíše bude moci, sem do tohoto královstvie že ráčí přijeti tiem neprodlévajíc: I protož, páni přátelé moji milí, já VMtí a vás prosím, že se do Prahy sjeti ráčíte na den sv. Jana Křtitele najprv příštího, a na zejtří ráno na rathúze Pražském se sjíti, tak aby ta potřeba JMKské i také naše, obyvateluov tohoto království, mohla k dobrému chvalitebnému i užitečnému konci přivedena býti a naší nedbanlivostí a lhostejností aby nebyla obmeškána, poněvadž netoliko lidé dobrých věcí, ale sám pán Buoh vděčen jsa i za to odpláceti ráčí. Neb i stav třetí městský také na ten čas a den oznámený od pánuov Pražan k sjezdu obeslán bude, a za to držím, že přijeti neobmešká; kdež já o VMtech a o vás také nepo- chybuji, ale dokonce věřím, že přijeti na čas oznámený jako milovníci dobrého ráčíte. A kohož by ten posel pro nevědomost aneb nedbanlivost nedošel, že ráčíte jedni druhým oznamovati i své přátely k tomu vésti, aby pro takové JMKské po- třeby aneb obyvateluov k tomu času napřed oznámenému příjezdem svým v Praze býti neobmeškávali. Dán v Praze, v pondělí po hodu Trojice svaté léta Páně 1520. Cop. souč. v arch. Třeboňském n. 3418. 19. Kutnohorští Vojtěchovi z Pernštýna: že vedle poslův z Prahy a jiných měst vyslali ke králi své spoluradní Jana Hanikéře z Semína a Jiříka Rycha. — Na Horách Kutných 1520, 19. září. Služby naše oc. VMti oznamujem, že sme podle pánuov Pražan a jiných pánuov posluov z měst královstvie Českého vyslali také z sebe posly naše k JKMti, pánu našemu všech milostivému, urozeného vládyku Jana Hanikéře z Semína nad Labem a opatrného Jiříka Rycha, spolurádné horníky naše. I VMti prosíme, jestliže by jim při tom času jaká nastávala potřeba a k VMti se utekli, poněvadž sme vždycky na VMti pána k sobě přieznivého poznali, že jich radou svou opúštěti ne- ráčíte. A my VMti službami svými vedle příležitosti ve všem možném toho rádi
A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina již do královstvie tohoto a této koruny navracovali a již i navrátili od JMKské, mne za to žádajíc, abych já VMti a vás všecky pro pilné a znamenité potřeby JMKské i toho královstvie obyvateluov k sjezdu, což nejspíš býti muož, obeslal, a že i ta vuole a milostivé povolení JMKské pána našeho jest, abychom se o JMti dobré i tohoto královstvie sjeli a jednali, a tu že nám poselství od JMti díti a oznámiti chtí. Ježto proto i z psaní od nich mně učiněného ten rozum, že netoliko ta po- třeba jest sjezdu našeho sama, proč jsme k JKMti vyslali, ale i jiná JKMti a tomuto královstvie náležitá, kterakž to jest od těch pánuov posluov JMKské od nás vyslaných přezvěděno: i znajíc toho takovou znamenitú a pilnú býti potřebu JMKské pána našeho, tudíž také i tohoto královstvie obyvateluov, a při tom že nám k tomu, abychom ten sjezd měli, milostivě povolovati a příti ráčí; ježto také i tomu jest rozuměti, že JMKská příjezdem svým do Prešpurka meškati neráčí, té vuole býti ráčíce odtud hned, což nejspíše bude moci, sem do tohoto královstvie že ráčí přijeti tiem neprodlévajíc: I protož, páni přátelé moji milí, já VMtí a vás prosím, že se do Prahy sjeti ráčíte na den sv. Jana Křtitele najprv příštího, a na zejtří ráno na rathúze Pražském se sjíti, tak aby ta potřeba JMKské i také naše, obyvateluov tohoto království, mohla k dobrému chvalitebnému i užitečnému konci přivedena býti a naší nedbanlivostí a lhostejností aby nebyla obmeškána, poněvadž netoliko lidé dobrých věcí, ale sám pán Buoh vděčen jsa i za to odpláceti ráčí. Neb i stav třetí městský také na ten čas a den oznámený od pánuov Pražan k sjezdu obeslán bude, a za to držím, že přijeti neobmešká; kdež já o VMtech a o vás také nepo- chybuji, ale dokonce věřím, že přijeti na čas oznámený jako milovníci dobrého ráčíte. A kohož by ten posel pro nevědomost aneb nedbanlivost nedošel, že ráčíte jedni druhým oznamovati i své přátely k tomu vésti, aby pro takové JMKské po- třeby aneb obyvateluov k tomu času napřed oznámenému příjezdem svým v Praze býti neobmeškávali. Dán v Praze, v pondělí po hodu Trojice svaté léta Páně 1520. Cop. souč. v arch. Třeboňském n. 3418. 19. Kutnohorští Vojtěchovi z Pernštýna: že vedle poslův z Prahy a jiných měst vyslali ke králi své spoluradní Jana Hanikéře z Semína a Jiříka Rycha. — Na Horách Kutných 1520, 19. září. Služby naše oc. VMti oznamujem, že sme podle pánuov Pražan a jiných pánuov posluov z měst královstvie Českého vyslali také z sebe posly naše k JKMti, pánu našemu všech milostivému, urozeného vládyku Jana Hanikéře z Semína nad Labem a opatrného Jiříka Rycha, spolurádné horníky naše. I VMti prosíme, jestliže by jim při tom času jaká nastávala potřeba a k VMti se utekli, poněvadž sme vždycky na VMti pána k sobě přieznivého poznali, že jich radou svou opúštěti ne- ráčíte. A my VMti službami svými vedle příležitosti ve všem možném toho rádi
Strana 5
z let 1520—1524. 5 chcem zasluhovati, jakožto pánu nám přieznivému. Montibus Cuthnis, f. IV. ante Mathei apostoli et evangeliste anno 1520. Šephmistr a radda na Horách Kutnách. Urozenému pánu, panu Vojtěchovi z Pernštýna a na Hluboké, najvyššímu hofmistru královstvie Českého, pánu nám přieznivému. Archiv Kutnohorský č. 201. červ. Orig. pap. 20. Hynek a Bernart z Byšovce Janovi z Pernšteina a Vokovi ze Sovince o vložení do desk prodeje krčmy paní Mandaléně z Dubé a z Lipého. — Bez místa 1521, 6. ledna. Urozenému pánu, panu Janovi z Pernšteina a na Helfenšteině, najvyššímu komorníku markrabství Moravského, a urozenému pánu panu Vokovi z Sovince a na Sovinci, najvyššímu sudímu markrabství Moravského, já Hynek a Bernart bratři vlastní z Byšovce, službu svú VMtem vzkazujemy. Milostiví páni! VMtí prosímy, kdež smy urozenej paní paní Mandaléně z Dubé a z Lippého prodali krčmu, i teď posílámy bratra svého pana Václava, aby on na našem místě paní Její Mti do desk vložil, a my jemu toho plnú moc dávámy, jako bychom sami tu osobně stáli. A VMtí pro- síme, že tak ráčíte učiniti. A my toho VMtem rádi chceme odsluhovati. Jenž jest psán ten den na Tři krále léta Páně 1521. Zemský archiv markr. Moravského č. 643. Sign. Nr. 57. Orig. 21. Jan z Pernšteina žádá Adama z Hradce mimo jiné za návštěvu. — Na Hranicích 1524, 19. července. Muoj zvláště milý pane kmotře! Zdraví i všeho dobrého i se všemi vašimi věrně bych vám rád přál. Psaní sem vám do Uher učinil, kdež i v list váš list, kterajž sem panu markrabímu psal, sem zavřel; na kteréžto psaní odpověď mi od vás žádná dána není, a tej sem naděje byl, že mi odpověď od vás dána bude, neb sem znal, že to psaní odpovědi potřebuje. Pak teď sem vám psaní do Prahy učinil a posla svého naschvál tam poslal, majíc tu naději, že při tomto sněmu tam budete. Ale z psaní tohoto, kteréž ste mi včera učinili, jak jest v něm datum postaveno, i také z zprávy toho dobrého člověka, služebníka páně z Rozmberka, tak tomu rozumím, že do Prahy nepojedete, z kteraj příčiny, toho nevím. Muoj milý pane kmotře, by možná věc byla, jistě bych se s vámi rád shledal, jako sem se s vámi kdy rád viděl, a jistě, by potřeba vaše taková byla jako jest má, jízdy bych se do toho kraje odvážil, ač dosti s obtížností, jak na nohu nemohu; pak by možné bylo, rád bych viděl, abyste sem do tohoto kraje ke mně přijeli A jestliže máte slíbenou pouť do Častochova, bližší cesty byste neměli než tudyto,
z let 1520—1524. 5 chcem zasluhovati, jakožto pánu nám přieznivému. Montibus Cuthnis, f. IV. ante Mathei apostoli et evangeliste anno 1520. Šephmistr a radda na Horách Kutnách. Urozenému pánu, panu Vojtěchovi z Pernštýna a na Hluboké, najvyššímu hofmistru královstvie Českého, pánu nám přieznivému. Archiv Kutnohorský č. 201. červ. Orig. pap. 20. Hynek a Bernart z Byšovce Janovi z Pernšteina a Vokovi ze Sovince o vložení do desk prodeje krčmy paní Mandaléně z Dubé a z Lipého. — Bez místa 1521, 6. ledna. Urozenému pánu, panu Janovi z Pernšteina a na Helfenšteině, najvyššímu komorníku markrabství Moravského, a urozenému pánu panu Vokovi z Sovince a na Sovinci, najvyššímu sudímu markrabství Moravského, já Hynek a Bernart bratři vlastní z Byšovce, službu svú VMtem vzkazujemy. Milostiví páni! VMtí prosímy, kdež smy urozenej paní paní Mandaléně z Dubé a z Lippého prodali krčmu, i teď posílámy bratra svého pana Václava, aby on na našem místě paní Její Mti do desk vložil, a my jemu toho plnú moc dávámy, jako bychom sami tu osobně stáli. A VMtí pro- síme, že tak ráčíte učiniti. A my toho VMtem rádi chceme odsluhovati. Jenž jest psán ten den na Tři krále léta Páně 1521. Zemský archiv markr. Moravského č. 643. Sign. Nr. 57. Orig. 21. Jan z Pernšteina žádá Adama z Hradce mimo jiné za návštěvu. — Na Hranicích 1524, 19. července. Muoj zvláště milý pane kmotře! Zdraví i všeho dobrého i se všemi vašimi věrně bych vám rád přál. Psaní sem vám do Uher učinil, kdež i v list váš list, kterajž sem panu markrabímu psal, sem zavřel; na kteréžto psaní odpověď mi od vás žádná dána není, a tej sem naděje byl, že mi odpověď od vás dána bude, neb sem znal, že to psaní odpovědi potřebuje. Pak teď sem vám psaní do Prahy učinil a posla svého naschvál tam poslal, majíc tu naději, že při tomto sněmu tam budete. Ale z psaní tohoto, kteréž ste mi včera učinili, jak jest v něm datum postaveno, i také z zprávy toho dobrého člověka, služebníka páně z Rozmberka, tak tomu rozumím, že do Prahy nepojedete, z kteraj příčiny, toho nevím. Muoj milý pane kmotře, by možná věc byla, jistě bych se s vámi rád shledal, jako sem se s vámi kdy rád viděl, a jistě, by potřeba vaše taková byla jako jest má, jízdy bych se do toho kraje odvážil, ač dosti s obtížností, jak na nohu nemohu; pak by možné bylo, rád bych viděl, abyste sem do tohoto kraje ke mně přijeli A jestliže máte slíbenou pouť do Častochova, bližší cesty byste neměli než tudyto,
Strana 6
6 A. XXXII. Dopisy pánů Jana a Vojtěcha z Pernšteina a mohlo by se trefiti, že bych vám v tej jízdě tovaryšem byl i jinajch dobrajch přátel více zjednal. Tímto své psaní zavazuji: prosím vás, ať toho mezi námi není, co s vočí to s mysli. Služebníka toho na psaní vaše a pánuov z Rozmberka sem přijal, ač jich na ten čas jistě dosti mám. A s tím daj se nám všemohoucí pán Buoh spuolem ve zdraví shledati. Dat. na Hranicích v outerý před s. Maří Mandalenou léta oc 24. Jan z Pernsteina na Helfensteině. Mému zvláště milému panu kmotru panu Adamovi z Hradce na Hradci, najvyššímu kancléři královstvie Českého. Jindřicho-Hradecký archiv zámecký VIII. F. p. Orig. 22. Vojtěch z Pernšteina Jindřichovi z Rosenberka radí, aby narovnal se s Janem bratrem svým; aby berni zaplatil oc. — Na Pardubicích 1524, 5. listop. (Arch. Č. XII. 80.) 23. Jindřich z Rosenberka Vojtěchovi z Pernšteina, že s bratrem Janem srovnal se, berni že povinen není dáti oc. — Na Krumlově 1524, 10. listopadu. (Arch. Č. XII. 81.) 24. Zdeněk Lev z Rožmitála Vojtěchovi z Pernšteina o listu od knížete Karla Min- strberského, a oznamuje, že arcibiskup Ostřihomský přijel do Budína. — Na Mníšku 1526, 23. ledna. (Arch. Č. VIII. 259.) 25. Zdeněk Lev z Rožmitála Vojtěchovi z Pernšteina o psaní knížete Karla Minstr- berského a artikulích Kolínských oc. — Dat. na Blatné 1526, 26. ledna. (Arch. Č. VIII. 272.) 26. Zdeněk Lev z Rožmitála Vojtěchovi z Pernšteina o poselství ku králi, jaké listy mu král zaslal, o smlouvání s Jindřichem z Rosenberka oc. — Na hradě Pražském 1526, 13. března. (Arch. Č. IX. 17.) 27. Zdeněk Lev z Rožmitála Vojtěchovi z Pernšteina o hájení spravedlivosti, práv, svobod zemských i vší vlasti oc. — Na hradě Pražském 1526, 22. března. (A. Č. IX. 45.) 28. Zdeněk Lev z Rožmitála Vojtěchovi z Pernšteina o sjezdech krajských, aby přijel na sněm do Prahy, o hájení svobod zemských. — Na Blatné 1526, 28. června. (A. Č. IX. 82.) 29. Jan z Pernšteina zve purkmistra a radu města Jihlavy k sjezdu stavovskému do Hustopeče. Na Tovačově 1526, 1. července. Službu svú vzkazuji, moudří a opatrní páni a přátelé moji milí. Nepochybuji, než že vás tajno není, jaká jest žádost od pánů a od rytířstva, kteříž sme se v Houstopečích sjeli, a na krále jest vzložena byla o sněm obecní, aby nám JKMt příti ráčil před svatým Janem některaj den v Olomouci, uznajíc u sebe potřeby JKMti duoležité i tohoto markrabství. Z kerajch příčin JKMt toho sněmu položiti neráčil, nepochybuji, než že o tom vědomost máte. Než sjezdy JMt položiti ráčil, kerajž jest jeden v Brně držán, na kterajž JMt pan Jan starší z Sternberka a na Kvasicích vobsílal, kdež se z těch listuov rozumí, kteréž jest psal, že jej z vuole
6 A. XXXII. Dopisy pánů Jana a Vojtěcha z Pernšteina a mohlo by se trefiti, že bych vám v tej jízdě tovaryšem byl i jinajch dobrajch přátel více zjednal. Tímto své psaní zavazuji: prosím vás, ať toho mezi námi není, co s vočí to s mysli. Služebníka toho na psaní vaše a pánuov z Rozmberka sem přijal, ač jich na ten čas jistě dosti mám. A s tím daj se nám všemohoucí pán Buoh spuolem ve zdraví shledati. Dat. na Hranicích v outerý před s. Maří Mandalenou léta oc 24. Jan z Pernsteina na Helfensteině. Mému zvláště milému panu kmotru panu Adamovi z Hradce na Hradci, najvyššímu kancléři královstvie Českého. Jindřicho-Hradecký archiv zámecký VIII. F. p. Orig. 22. Vojtěch z Pernšteina Jindřichovi z Rosenberka radí, aby narovnal se s Janem bratrem svým; aby berni zaplatil oc. — Na Pardubicích 1524, 5. listop. (Arch. Č. XII. 80.) 23. Jindřich z Rosenberka Vojtěchovi z Pernšteina, že s bratrem Janem srovnal se, berni že povinen není dáti oc. — Na Krumlově 1524, 10. listopadu. (Arch. Č. XII. 81.) 24. Zdeněk Lev z Rožmitála Vojtěchovi z Pernšteina o listu od knížete Karla Min- strberského, a oznamuje, že arcibiskup Ostřihomský přijel do Budína. — Na Mníšku 1526, 23. ledna. (Arch. Č. VIII. 259.) 25. Zdeněk Lev z Rožmitála Vojtěchovi z Pernšteina o psaní knížete Karla Minstr- berského a artikulích Kolínských oc. — Dat. na Blatné 1526, 26. ledna. (Arch. Č. VIII. 272.) 26. Zdeněk Lev z Rožmitála Vojtěchovi z Pernšteina o poselství ku králi, jaké listy mu král zaslal, o smlouvání s Jindřichem z Rosenberka oc. — Na hradě Pražském 1526, 13. března. (Arch. Č. IX. 17.) 27. Zdeněk Lev z Rožmitála Vojtěchovi z Pernšteina o hájení spravedlivosti, práv, svobod zemských i vší vlasti oc. — Na hradě Pražském 1526, 22. března. (A. Č. IX. 45.) 28. Zdeněk Lev z Rožmitála Vojtěchovi z Pernšteina o sjezdech krajských, aby přijel na sněm do Prahy, o hájení svobod zemských. — Na Blatné 1526, 28. června. (A. Č. IX. 82.) 29. Jan z Pernšteina zve purkmistra a radu města Jihlavy k sjezdu stavovskému do Hustopeče. Na Tovačově 1526, 1. července. Službu svú vzkazuji, moudří a opatrní páni a přátelé moji milí. Nepochybuji, než že vás tajno není, jaká jest žádost od pánů a od rytířstva, kteříž sme se v Houstopečích sjeli, a na krále jest vzložena byla o sněm obecní, aby nám JKMt příti ráčil před svatým Janem některaj den v Olomouci, uznajíc u sebe potřeby JKMti duoležité i tohoto markrabství. Z kerajch příčin JKMt toho sněmu položiti neráčil, nepochybuji, než že o tom vědomost máte. Než sjezdy JMt položiti ráčil, kerajž jest jeden v Brně držán, na kterajž JMt pan Jan starší z Sternberka a na Kvasicích vobsílal, kdež se z těch listuov rozumí, kteréž jest psal, že jej z vuole
Strana 7
z let 1524—1526. a z rozkázání JMti pokládá. Pak nepochybuji o tom, že vědomost máte, jaké mi psaní JKMt učiniti ráčil, abych sjezd v městečku Houstopečích za Brnem položil těm pánuom a rytířstvu, keříž v těchto rozdílích podle sebe stojíme; z kerajch příčin a proč JKMt ten sjezd ráčil rozkázati položiti, přípis psaní JKMti vám po- sílám. Kdež takové věci nezdálo mi se před vámi tajna učiniti jakožto před těmi, vo kerajch nepochybuji, než že byšte JKMti všecko dobré rádi viděli i také tohoto markrabství. Pak jestliže chcete mezi nás do Houstopeč přijeti na ten sjezd, kerajž držán má bajti tu neděli po sv. Prokopě [8. července], poněvadž se vás neméně než jako nás dotajče; bez pochyby o tom držte, že ti páni a rytířstvo, keří se tu shle- dají, rádi vás uhlédají jako své milé pány a přátely, a tu abychom společně rozmlu- viti mohli, povážíc toho u sebe, co bychom JKMti za odpověď dáti měli jako ti, keříž bychom JKMti všecko dobré rádi viděli i také tohoto markrabství, aby při pořádcích svajch starobylajch a chvalitebných zachováno bajti mohlo. Toto psaní vám učiněné jinajm oumyslem se ode mne neděje než jako od toho, keraj by rád JKMti dobré i tohoto markrabství viděl, nevyhledávajíc svajch věcí žádnajch pod tím. Datum ex Tovačov, feria Ia. ante Procopii anno XXVI°. Jan z Pernšteina na Helfnšteině. Moudrým a opatrným pánuom purgmistru a radě města Jihlavy, přáteluom mým milým. Zemský archiv markr. Moravského. Bočkova sbírka č. 8334. Orig. chart. 30. Zdeněk Lev z Rožmitála Vojtěchovi z Pernšteina: aby Jindřichovi Loučenskému z Kopidlna k spravedlnosti bylo dopomoženo. — Na Blatné 1526, 10. září. (A. Č. IX. 116.) 31. Zdeněk Lev z Rožmitála Vojtěchovi z Pernšteina, aby na hrad Pražský s jinými pány přijel. — Na Blatné 1526, 11. září. (Arch. Č. X. 124.) 32. Břetislav Švihovský oznamuje vévodovi Vilémovi Bavorskému o bitvě u Mohače. Na Rabšteině 1526, 16. září. ... Itz, so ich am freytag pey hern Lewen obristen burggraven bin gewesenn, synd dem herrn dyse anczejgung von dem herrn von Pernnstein kumenn, die im graf von Pesing hat zugeschickt; hab ich aus pemisch zu deytsch gemacht. . . . Herr von Neuhauss, pemischer kanczler, her Heinrich von Mezricz, des herrn von Pernstein sweger, und andern herrn fül mer, die czu hilf dem kunig czogen sind mit etlichen fül hundert pfertn und zu fuss pey IjM, die drey tag reiss nicht weyter von dem kunig sind gewesen und nicht ereylen kunen, die gehen wider heim, und etlych sind zu prespurk pey der kunigin pelybenn oc. Datum auf Rabnstein suntag nach Exaltationis sancte crucis Anno oc XXVI. Král. všeob. říšský archiv v Mnichově. Böhmen Nr. 3, fol. 196. orig.
z let 1524—1526. a z rozkázání JMti pokládá. Pak nepochybuji o tom, že vědomost máte, jaké mi psaní JKMt učiniti ráčil, abych sjezd v městečku Houstopečích za Brnem položil těm pánuom a rytířstvu, keříž v těchto rozdílích podle sebe stojíme; z kerajch příčin a proč JKMt ten sjezd ráčil rozkázati položiti, přípis psaní JKMti vám po- sílám. Kdež takové věci nezdálo mi se před vámi tajna učiniti jakožto před těmi, vo kerajch nepochybuji, než že byšte JKMti všecko dobré rádi viděli i také tohoto markrabství. Pak jestliže chcete mezi nás do Houstopeč přijeti na ten sjezd, kerajž držán má bajti tu neděli po sv. Prokopě [8. července], poněvadž se vás neméně než jako nás dotajče; bez pochyby o tom držte, že ti páni a rytířstvo, keří se tu shle- dají, rádi vás uhlédají jako své milé pány a přátely, a tu abychom společně rozmlu- viti mohli, povážíc toho u sebe, co bychom JKMti za odpověď dáti měli jako ti, keříž bychom JKMti všecko dobré rádi viděli i také tohoto markrabství, aby při pořádcích svajch starobylajch a chvalitebných zachováno bajti mohlo. Toto psaní vám učiněné jinajm oumyslem se ode mne neděje než jako od toho, keraj by rád JKMti dobré i tohoto markrabství viděl, nevyhledávajíc svajch věcí žádnajch pod tím. Datum ex Tovačov, feria Ia. ante Procopii anno XXVI°. Jan z Pernšteina na Helfnšteině. Moudrým a opatrným pánuom purgmistru a radě města Jihlavy, přáteluom mým milým. Zemský archiv markr. Moravského. Bočkova sbírka č. 8334. Orig. chart. 30. Zdeněk Lev z Rožmitála Vojtěchovi z Pernšteina: aby Jindřichovi Loučenskému z Kopidlna k spravedlnosti bylo dopomoženo. — Na Blatné 1526, 10. září. (A. Č. IX. 116.) 31. Zdeněk Lev z Rožmitála Vojtěchovi z Pernšteina, aby na hrad Pražský s jinými pány přijel. — Na Blatné 1526, 11. září. (Arch. Č. X. 124.) 32. Břetislav Švihovský oznamuje vévodovi Vilémovi Bavorskému o bitvě u Mohače. Na Rabšteině 1526, 16. září. ... Itz, so ich am freytag pey hern Lewen obristen burggraven bin gewesenn, synd dem herrn dyse anczejgung von dem herrn von Pernnstein kumenn, die im graf von Pesing hat zugeschickt; hab ich aus pemisch zu deytsch gemacht. . . . Herr von Neuhauss, pemischer kanczler, her Heinrich von Mezricz, des herrn von Pernstein sweger, und andern herrn fül mer, die czu hilf dem kunig czogen sind mit etlichen fül hundert pfertn und zu fuss pey IjM, die drey tag reiss nicht weyter von dem kunig sind gewesen und nicht ereylen kunen, die gehen wider heim, und etlych sind zu prespurk pey der kunigin pelybenn oc. Datum auf Rabnstein suntag nach Exaltationis sancte crucis Anno oc XXVI. Král. všeob. říšský archiv v Mnichově. Böhmen Nr. 3, fol. 196. orig.
Strana 8
8 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 33. Vilém vévoda Bavorský píše Zdeňkovi Lvovi z Rožmitála: „Wyr haben eurn guttn willen gemerckt, so ir zu uns trekt; so ist nochmals unser sunder begern an euch, wellet mytt dem herrn von Pernstein handeln, auch mit andern eurn guttn freunden.“ — [1526.] (Král. všeob. říšský archiv v Mnichově, Böhmen Nr. 3, Fol. 221. Conc.) 34. Ferdinand arcikníže oznamuje vyslancům svým do Čech poslaným v příčině kan- didatury na trůn královský, že došly ho zprávy o usnešení se některých pánů českých, kteříž voliti hodlají za krále Českého knížete Jiřího Saského nebo pána z Pernšteina, knížete Karla anebo pana Lva. — V Linci 1526, 28. září. List něm. (Sněmy české I. 55.) 35. Jan z Pernšteina připomíná stavům markrabství Moravského usnešení sněmu Br- něnského ze dne 23. září; oznamuje jim, že pro případ, kdyby na sjezd do království Českého jel, ustanovil za svého nástupce v úřadě hejtmanství Viléma Kunu z Kunštátu oc. — Datum na Tovačově, v středu před sv. Františkem (3. října) 1526. — (Rk. souč. v knih. hr. Wald- šteina v Duchcově. Tištěno v Arch. Č. XI 366 č. CXXXIII. s mylným datem v středu po sv. Františce 10. října.) 36. Pán z Schoenberga oznamuje Jiřímu knížeti Saskému: poněvadž bratří čeští (Pik- harti) nemohli provésti volbu Vojtěcha z Pernšteina za krále, navrhovali, aby volen byl kníže Bedřich Lehnický, poněvadž jest znalý jazyka českého; což někteří obyvatelé Pražští posuzo- vali slovy: že kacíř jeden jako druhý. — 8. října 1526. (List něm. Sněmy č. I. 170.) 37. Břetislav z Ryzmberka jednomu z knížat Bavorských: že pánové z Pernšteina, Švamberka, Šternberka a jiní žádají brzkou odpověď písemnou (v příčině volby královské); jeden z knížat aby vlastnoručně poslal přímluvný list pánovi z Pernšteina. V Praze, 11. října 1526. — Za tím následuje koncept Břetislava z Ryzmberka, kterýž měl jeden z knížat ba- vorských zaslati Vojtěchovi z Pernšteina. (Sněmy české I. 140.) — 12. října 1526 oznamuje kníže Bavorský Jindřichovi z Ryzmberka, že vlastnoruční listy posílá panu Vojtěchovi z Pern- šteina a panu Lvovi. (Listy něm. Sněmy č. I. 144.) 38. Jan z Pernšteina, hejtman markrabství Moravského, oznamuje stavům moravským, že arcikníže Ferdinand Rakouský na hradě Pražském za krále Českého byl zvolen. Svolává sněm do Olomouce. — Na Tovačově 1526, 28. října. (Arch. Č. XI. 371.) 39. Hanuš ze Starhemberga oznamuje králi Ferdinandovi, že poselstvo královské hor- livě vyjednávalo v příčině zvolení jeho za krále s Vojtěchem z Pernšteina, zvláště pak že p. Mrakeš mnoho na tom dal si záležeti. — 1526, na zač. list. (List něm. Sněmy č. I. 78—82). 40. Jan z Pernšteina mocí úřadu svého nařizuje stavům Moravským, aby se ujistili odpovědníkem Jakubem Lunciem anebo jeho pomocníky, kteříž za nepřátely Jihlavským se postavili. — Na Jemnici 1527, 8. února. Urozeným pánuom pánuom, velebným pánuom prelátóm, urozeným a statečným pánuom rytieřóm, urozeným vládykám, moudrým a opatrným pánuom městóm Jan z Pernštajna na Helfenštajně, hajtman markrabství Moravského. Službu svú VMtem a vám vzkazuji, urození páni páni, velební páni preláti, urození a stateční páni
8 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 33. Vilém vévoda Bavorský píše Zdeňkovi Lvovi z Rožmitála: „Wyr haben eurn guttn willen gemerckt, so ir zu uns trekt; so ist nochmals unser sunder begern an euch, wellet mytt dem herrn von Pernstein handeln, auch mit andern eurn guttn freunden.“ — [1526.] (Král. všeob. říšský archiv v Mnichově, Böhmen Nr. 3, Fol. 221. Conc.) 34. Ferdinand arcikníže oznamuje vyslancům svým do Čech poslaným v příčině kan- didatury na trůn královský, že došly ho zprávy o usnešení se některých pánů českých, kteříž voliti hodlají za krále Českého knížete Jiřího Saského nebo pána z Pernšteina, knížete Karla anebo pana Lva. — V Linci 1526, 28. září. List něm. (Sněmy české I. 55.) 35. Jan z Pernšteina připomíná stavům markrabství Moravského usnešení sněmu Br- něnského ze dne 23. září; oznamuje jim, že pro případ, kdyby na sjezd do království Českého jel, ustanovil za svého nástupce v úřadě hejtmanství Viléma Kunu z Kunštátu oc. — Datum na Tovačově, v středu před sv. Františkem (3. října) 1526. — (Rk. souč. v knih. hr. Wald- šteina v Duchcově. Tištěno v Arch. Č. XI 366 č. CXXXIII. s mylným datem v středu po sv. Františce 10. října.) 36. Pán z Schoenberga oznamuje Jiřímu knížeti Saskému: poněvadž bratří čeští (Pik- harti) nemohli provésti volbu Vojtěcha z Pernšteina za krále, navrhovali, aby volen byl kníže Bedřich Lehnický, poněvadž jest znalý jazyka českého; což někteří obyvatelé Pražští posuzo- vali slovy: že kacíř jeden jako druhý. — 8. října 1526. (List něm. Sněmy č. I. 170.) 37. Břetislav z Ryzmberka jednomu z knížat Bavorských: že pánové z Pernšteina, Švamberka, Šternberka a jiní žádají brzkou odpověď písemnou (v příčině volby královské); jeden z knížat aby vlastnoručně poslal přímluvný list pánovi z Pernšteina. V Praze, 11. října 1526. — Za tím následuje koncept Břetislava z Ryzmberka, kterýž měl jeden z knížat ba- vorských zaslati Vojtěchovi z Pernšteina. (Sněmy české I. 140.) — 12. října 1526 oznamuje kníže Bavorský Jindřichovi z Ryzmberka, že vlastnoruční listy posílá panu Vojtěchovi z Pern- šteina a panu Lvovi. (Listy něm. Sněmy č. I. 144.) 38. Jan z Pernšteina, hejtman markrabství Moravského, oznamuje stavům moravským, že arcikníže Ferdinand Rakouský na hradě Pražském za krále Českého byl zvolen. Svolává sněm do Olomouce. — Na Tovačově 1526, 28. října. (Arch. Č. XI. 371.) 39. Hanuš ze Starhemberga oznamuje králi Ferdinandovi, že poselstvo královské hor- livě vyjednávalo v příčině zvolení jeho za krále s Vojtěchem z Pernšteina, zvláště pak že p. Mrakeš mnoho na tom dal si záležeti. — 1526, na zač. list. (List něm. Sněmy č. I. 78—82). 40. Jan z Pernšteina mocí úřadu svého nařizuje stavům Moravským, aby se ujistili odpovědníkem Jakubem Lunciem anebo jeho pomocníky, kteříž za nepřátely Jihlavským se postavili. — Na Jemnici 1527, 8. února. Urozeným pánuom pánuom, velebným pánuom prelátóm, urozeným a statečným pánuom rytieřóm, urozeným vládykám, moudrým a opatrným pánuom městóm Jan z Pernštajna na Helfenštajně, hajtman markrabství Moravského. Službu svú VMtem a vám vzkazuji, urození páni páni, velební páni preláti, urození a stateční páni
Strana 9
z roku 1526 a 1527. 9 rytieři, urozené vládyky, moudří a opatrní páni města, páni přátelé moji milí! VMtem a vám oznamuji, kterak jest nějaký Jakub Luntius pánuom Jihlavským odpověděl i s pomocníky svými a nepřítelem se jim udělal. Protož VMtí a vás všech napomínám a z úřadu svého rozkazuji, kdež by též Jakub Luntius neb po- mocníci jeho s tímto listem mým postiženi byli v tomto markrabství, že se jimi dostatečně ujistíte, tak jak na takové sluší. Dán a psán na Jemnici v pátek po svaté Dorotě léta oc XXVII. Listem téhož dne daným oznamuje Jan z P. stavům českým o téže věci a žádá, aby se tím odpovědníkem ujistili. Píše: Jestliže by týž Jakub Luntius aneb pomocníci jeho s tímto listem mým kde zastiženi byli od pánův Jihlavských aneb od poslův jejich, že se jím ujistiti, tak jak na takové lidi náleží, a čehož by páni Jihlavští žádali, k nim se v tom slušně a přátelský vokázati ráčíte; kdež jistě, kdyby se taková věc v markrabství Moravském přihodila, též by proti VMtem a vám zachováno bylo, neb ráčíte znáti, že ty smlúvy Kladské, které sou mezi zeměmi učiněné, na to se vztahují, aby takoví zlí a škodní lidé v těch zemích místa neměli. Datum na Jemnici v pátek po svaté Dorotě léta oc XXVII. Zemský archiv markr. Moravského. Orig. Bočkovy sbírky č. 8337 a 8338. 41. Jan z Pernšteina žádá Václava z Ludanic a na Chropyni, aby mu rukojmím byl na půl sedma sta zlatých Nyklovi z Hošenpergu. — V Olomouci 1527, 8. července. (Orig. v zemském archivě v Brně. Genealog.) 42. Ferdinand král nařizuje komoře české, aby smluvila se s hejtmanem zemským, Vojtěchem z Pernšteina v příčině zaplacení poslův, kteříž roznášejí od něho listy v zájmu královském. — Ve Vídni, 14. července 1527. (C. k. finanční arch. ve Vídni, Gedenkbücher, Böhmen etc. 1527—31, Fol. 14. List něm.) 43. Zdeněk Lev z Rožmitála Janovi z Pernšteina o obnovení listů sirotkům po Kri- štofovi z Brníčka. — Na hradě Pražském 1527, 3. srpna. (Arch. Č. X. 214.) 44. Jiří markrabí Braniborský píše Janovi z Pernšteina, hejtmanu markrabství Moravského: že nařídil Petru Rožkovi, aby zabavené zboží městu Olomouci vydáno bylo, žádá však, aby i jeho (markrabího) poddaným bylo učiněno po právu. — V Krnově 1527, 6. pros. Georg von gots gnaden Marggraff zue Brandenburgk, in Schlesien, zue Jeger- dorff, Ratbor, zu Stetten, Pohmern oc Herezog oc. Unnser gunstlich gruess zuvor. Edler, wolgeborner Herr, besonder lieber Schwoger. Wir habenn Ewer schreiben unsern Unnterthan Peter Roschken betreffendt, darin ir an uns begert die auffge- halden Wahre aus dem Arrest und Khomer zuefolgen lossen, mit erbittung, das dem unnsern das Recht zu Olmucz entlich widerfaren und ergehen solte, ver- Archiv Český XX.
z roku 1526 a 1527. 9 rytieři, urozené vládyky, moudří a opatrní páni města, páni přátelé moji milí! VMtem a vám oznamuji, kterak jest nějaký Jakub Luntius pánuom Jihlavským odpověděl i s pomocníky svými a nepřítelem se jim udělal. Protož VMtí a vás všech napomínám a z úřadu svého rozkazuji, kdež by též Jakub Luntius neb po- mocníci jeho s tímto listem mým postiženi byli v tomto markrabství, že se jimi dostatečně ujistíte, tak jak na takové sluší. Dán a psán na Jemnici v pátek po svaté Dorotě léta oc XXVII. Listem téhož dne daným oznamuje Jan z P. stavům českým o téže věci a žádá, aby se tím odpovědníkem ujistili. Píše: Jestliže by týž Jakub Luntius aneb pomocníci jeho s tímto listem mým kde zastiženi byli od pánův Jihlavských aneb od poslův jejich, že se jím ujistiti, tak jak na takové lidi náleží, a čehož by páni Jihlavští žádali, k nim se v tom slušně a přátelský vokázati ráčíte; kdež jistě, kdyby se taková věc v markrabství Moravském přihodila, též by proti VMtem a vám zachováno bylo, neb ráčíte znáti, že ty smlúvy Kladské, které sou mezi zeměmi učiněné, na to se vztahují, aby takoví zlí a škodní lidé v těch zemích místa neměli. Datum na Jemnici v pátek po svaté Dorotě léta oc XXVII. Zemský archiv markr. Moravského. Orig. Bočkovy sbírky č. 8337 a 8338. 41. Jan z Pernšteina žádá Václava z Ludanic a na Chropyni, aby mu rukojmím byl na půl sedma sta zlatých Nyklovi z Hošenpergu. — V Olomouci 1527, 8. července. (Orig. v zemském archivě v Brně. Genealog.) 42. Ferdinand král nařizuje komoře české, aby smluvila se s hejtmanem zemským, Vojtěchem z Pernšteina v příčině zaplacení poslův, kteříž roznášejí od něho listy v zájmu královském. — Ve Vídni, 14. července 1527. (C. k. finanční arch. ve Vídni, Gedenkbücher, Böhmen etc. 1527—31, Fol. 14. List něm.) 43. Zdeněk Lev z Rožmitála Janovi z Pernšteina o obnovení listů sirotkům po Kri- štofovi z Brníčka. — Na hradě Pražském 1527, 3. srpna. (Arch. Č. X. 214.) 44. Jiří markrabí Braniborský píše Janovi z Pernšteina, hejtmanu markrabství Moravského: že nařídil Petru Rožkovi, aby zabavené zboží městu Olomouci vydáno bylo, žádá však, aby i jeho (markrabího) poddaným bylo učiněno po právu. — V Krnově 1527, 6. pros. Georg von gots gnaden Marggraff zue Brandenburgk, in Schlesien, zue Jeger- dorff, Ratbor, zu Stetten, Pohmern oc Herezog oc. Unnser gunstlich gruess zuvor. Edler, wolgeborner Herr, besonder lieber Schwoger. Wir habenn Ewer schreiben unsern Unnterthan Peter Roschken betreffendt, darin ir an uns begert die auffge- halden Wahre aus dem Arrest und Khomer zuefolgen lossen, mit erbittung, das dem unnsern das Recht zu Olmucz entlich widerfaren und ergehen solte, ver- Archiv Český XX.
Strana 10
10 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina nommen. Und wiewohl dem unsern uff manchfeltig sein geburlich suchen biszher zu Olomucz wenig recht hat khonnen widerfaren, und derhalben zu erbermlichen schaden und nachtail gedrungen, dennach auff Eewer Zusagen Euch zu gefallen wollen wir solch verkhomertt Guett auszuegeben, auch dem unsern das Recht unnd die billichkeit bey den von Olmucz zu suchen bevelhen, dergestalt, das Ir uns vorsorget und vorgewiszt, das wir sampt unserm unterthanen solcher verkhomerten guetter halb keines schadens nach auszpruchs gewarten dürffenn, und begern an Euch mit besonderm Vleisz, wie wir auch des guett vortrawenn zue euch haben, Ir wollet darob sein unnd verschaffenn, damit Im das Recht unnd die billichkaith von den vonn Olmuncz statlicher unnd unvordechtiger den bisshere befunden, schleunig wider- fare und verholffen werde. Wo es aber nicht geschech, und der unser beschwerung oder mangel darinn empfinde, so werden wir Ime nochmals ausz genedigen Schulden auff sein unterthaniglich anruffen unser Hulff und Furdrung zu erlangen seiner ge- rechtigkaith zu vorsagenn wissen, des Versehens, Ir werdet euch uns zu gefallen und in ansehen der lauttern gottlichen gerechtigkeit als unser besonder lieber Schwoger darinn geburlich verhalten und ertzeigen, damit der unser ane lang- werig beschwerlich aufftzuge, was im zustehett und genuglichs Rechten bekohme. Das seindt wir umb euch gunstlich zu beschulden allemahl genaigt. Gebenn zu Jegerdorff Freitags nach Barbare. Anno oc XXVII. Arch. Brn. Codex Venceslai de Iglavia. Fol. 83, b. 45. Jan z Pernšteina Olomučanům v příčině stávky učiněné jim od Rožka, poddaného Jiřího markrabí Brandenburského. — Ve Znojmě 1527, 18. prosince. Jan z Pernštaina na Helfenšteině, hajtman markrabství Moravského. Múdří a opatrní páni přátelé moji milí. Psaní to, který jest mi pan markrabě Jiří JMt učinil, jsem u sebe rozvážil i jemu porozuměl. Pak bych já jse v takové ujiščo- vání dáti jměl, v kteréž mne pan markrabě potahuje o tu stávku, toho mi jse uči- niti nezdá, a také věc obyčejná není; neb poněvadž jsem víc než jedno psaní jemu učinil, ukazujíc to, že jse ke všemu spravedlivému poddáváte, kohož Rožek chce z čeho viniti, že jse jemu jmá spravedlivě státi podle práva. Pak abych zase proti tomu já neb vy tím přiříkáním, kteréhož pan markrabě žádá, co jiného činiti jměli, držím o tom, že byšte tu stávku stvrdili, že jest ji Rožek spravedlivě na spoluoby- vatele vaše učiniti mohl. Pak panu markrabí Jiřímu ještě list píši, kterajž vám po- sílám, i přípis toho, což jemu píši. Pak jestliže na takové psaní nebude chtíti té stávky propustiti, již vám toho také nevím jak hájiti, abyšte jse tímž zase proti poddaným jeho odplacovati nejměli. Datum v Znojmě, v středu před svatým To- Arch. Brn. Codex Venceslai de Iglavia f. 84. mášem léta oc XXVII.
10 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina nommen. Und wiewohl dem unsern uff manchfeltig sein geburlich suchen biszher zu Olomucz wenig recht hat khonnen widerfaren, und derhalben zu erbermlichen schaden und nachtail gedrungen, dennach auff Eewer Zusagen Euch zu gefallen wollen wir solch verkhomertt Guett auszuegeben, auch dem unsern das Recht unnd die billichkeit bey den von Olmucz zu suchen bevelhen, dergestalt, das Ir uns vorsorget und vorgewiszt, das wir sampt unserm unterthanen solcher verkhomerten guetter halb keines schadens nach auszpruchs gewarten dürffenn, und begern an Euch mit besonderm Vleisz, wie wir auch des guett vortrawenn zue euch haben, Ir wollet darob sein unnd verschaffenn, damit Im das Recht unnd die billichkaith von den vonn Olmuncz statlicher unnd unvordechtiger den bisshere befunden, schleunig wider- fare und verholffen werde. Wo es aber nicht geschech, und der unser beschwerung oder mangel darinn empfinde, so werden wir Ime nochmals ausz genedigen Schulden auff sein unterthaniglich anruffen unser Hulff und Furdrung zu erlangen seiner ge- rechtigkaith zu vorsagenn wissen, des Versehens, Ir werdet euch uns zu gefallen und in ansehen der lauttern gottlichen gerechtigkeit als unser besonder lieber Schwoger darinn geburlich verhalten und ertzeigen, damit der unser ane lang- werig beschwerlich aufftzuge, was im zustehett und genuglichs Rechten bekohme. Das seindt wir umb euch gunstlich zu beschulden allemahl genaigt. Gebenn zu Jegerdorff Freitags nach Barbare. Anno oc XXVII. Arch. Brn. Codex Venceslai de Iglavia. Fol. 83, b. 45. Jan z Pernšteina Olomučanům v příčině stávky učiněné jim od Rožka, poddaného Jiřího markrabí Brandenburského. — Ve Znojmě 1527, 18. prosince. Jan z Pernštaina na Helfenšteině, hajtman markrabství Moravského. Múdří a opatrní páni přátelé moji milí. Psaní to, který jest mi pan markrabě Jiří JMt učinil, jsem u sebe rozvážil i jemu porozuměl. Pak bych já jse v takové ujiščo- vání dáti jměl, v kteréž mne pan markrabě potahuje o tu stávku, toho mi jse uči- niti nezdá, a také věc obyčejná není; neb poněvadž jsem víc než jedno psaní jemu učinil, ukazujíc to, že jse ke všemu spravedlivému poddáváte, kohož Rožek chce z čeho viniti, že jse jemu jmá spravedlivě státi podle práva. Pak abych zase proti tomu já neb vy tím přiříkáním, kteréhož pan markrabě žádá, co jiného činiti jměli, držím o tom, že byšte tu stávku stvrdili, že jest ji Rožek spravedlivě na spoluoby- vatele vaše učiniti mohl. Pak panu markrabí Jiřímu ještě list píši, kterajž vám po- sílám, i přípis toho, což jemu píši. Pak jestliže na takové psaní nebude chtíti té stávky propustiti, již vám toho také nevím jak hájiti, abyšte jse tímž zase proti poddaným jeho odplacovati nejměli. Datum v Znojmě, v středu před svatým To- Arch. Brn. Codex Venceslai de Iglavia f. 84. mášem léta oc XXVII.
Strana 11
z roku 1527. 11 46. Jan z Pernšteina žádá Jiřího markrabí Brandenburského, aby kázal propustiti ty statky Olo- múckých, které byl Rožek, poddaný téhož markrabí, v Krnově obstavil. — [1527]. Jan z Pernštaina na Helfenšteině, hajtman markrabství Moravského. Uroze- nému knížeti a pánu, panu Jiřímu markrabí Brandenburskému a v Slezi, knížeti Ratiborskému a Krnovskému, pánu a příteli příznivému a švagru jmému milému. Osvícené kníže a pane, pane příznivaj, příteli a švagře muoj milý. Službu svú Vti vzkazuji, zdraví a v něm všeho dobrého Vti bych věrně přál. Jakož jsou VMti před některým časem psaní učinili páni soudce zemští, což se Rožka poddaného Vti do- tejče a taj stávky, kterúž jest v Krnově učinil, při tom jsou VMti psali, k čemu jse páni Olomučané poddávají, chce-li Rožek poručníky aneb kohožkoli z vobyvateluov jejich viniti, že jse Rožkovi spravedlivě státi jmá podle práva; ráčili jste odpověd dáti, že o to s poddaným svým rozmluviti ráčíte. Však ta stávka až do dneška pro- puštěna není, a ti, kterýmž jest ten statek obstaven, znamenitou škodu berou. Pak milostivé kníže, poddání pánuov Olomučan, které jest, vyšší býti nemuož; neb by jeden mimo takové poddání chtěl své vuole užívati a sobě sám nápravy činiti, již to není spravedlivost, než více svévolnost, jakož jse to od téhož Rožka děje. Pak já VMti ještě za to žádám, že ráčíte rozkázati ty statky, kteréž jest týž Rožek obstavil, bez všelijakých škod propustiti, a k čemu se páni Olomučané poddávají, chce-li Rožek z čeho koho viniti, že mu jse spravedlivě od každého státi jmá, Rožka k tomu dr- žeti, aby na tom přestal. Neb pán Buoh zná, že bych raději viděl, aby všecka přá- telská služba a dobré sousedství od obyvateluov tohoto markrabství VMti jse okazo- valo, nežli jaká protimyslnost. Pakli by taková stávka propuščena nemohla býti a takové slušné poddání pánuov Olomučan místa nemělo, již by páni Olomúce proti poddaným VMti takovouž jse měrú odplatiti museli; kdež nepochybuji, znajíc VMt slušné poddání pánuov Olomučan, že toho dopustiti neráčíte, než že ty statky, kteréž jsú obstaveny, z taj stávky propustiti rozkázati ráčíte. Arch. Brn. Codex Venceslai de Iglavia fol. 83. Bez data. 47. Jan z Pernšteina píše markrabí Jiřímu stran propuštění statku Olomuckých od Rožka, pod daného markrabova, staveného. — [1527]. (Pan hejtman panu markrabí Jiřímu.) Osvícené kníže a pane, pane příznivý, příteli a švagře muoj zvláště milý. Službu svú VMti vzkazuji, zdraví a v něm všeho dobrého VMti bych věrně přál. Odpověd na psaní mé, kterouž jste mi ráčili dáti, což jse taj obstávky dotajče, kterouž jest Rožek poddaný VMti učinil na zboží ně- kterých obyvateluov města Olomúce, té odpovědi toho psaní jsem vyrozuměl. Pak kdež ráčíte psáti, že to zadržalé zboží na mé přiřčení propustiti rozkázati ráčíte na 2*
z roku 1527. 11 46. Jan z Pernšteina žádá Jiřího markrabí Brandenburského, aby kázal propustiti ty statky Olo- múckých, které byl Rožek, poddaný téhož markrabí, v Krnově obstavil. — [1527]. Jan z Pernštaina na Helfenšteině, hajtman markrabství Moravského. Uroze- nému knížeti a pánu, panu Jiřímu markrabí Brandenburskému a v Slezi, knížeti Ratiborskému a Krnovskému, pánu a příteli příznivému a švagru jmému milému. Osvícené kníže a pane, pane příznivaj, příteli a švagře muoj milý. Službu svú Vti vzkazuji, zdraví a v něm všeho dobrého Vti bych věrně přál. Jakož jsou VMti před některým časem psaní učinili páni soudce zemští, což se Rožka poddaného Vti do- tejče a taj stávky, kterúž jest v Krnově učinil, při tom jsou VMti psali, k čemu jse páni Olomučané poddávají, chce-li Rožek poručníky aneb kohožkoli z vobyvateluov jejich viniti, že jse Rožkovi spravedlivě státi jmá podle práva; ráčili jste odpověd dáti, že o to s poddaným svým rozmluviti ráčíte. Však ta stávka až do dneška pro- puštěna není, a ti, kterýmž jest ten statek obstaven, znamenitou škodu berou. Pak milostivé kníže, poddání pánuov Olomučan, které jest, vyšší býti nemuož; neb by jeden mimo takové poddání chtěl své vuole užívati a sobě sám nápravy činiti, již to není spravedlivost, než více svévolnost, jakož jse to od téhož Rožka děje. Pak já VMti ještě za to žádám, že ráčíte rozkázati ty statky, kteréž jest týž Rožek obstavil, bez všelijakých škod propustiti, a k čemu se páni Olomučané poddávají, chce-li Rožek z čeho koho viniti, že mu jse spravedlivě od každého státi jmá, Rožka k tomu dr- žeti, aby na tom přestal. Neb pán Buoh zná, že bych raději viděl, aby všecka přá- telská služba a dobré sousedství od obyvateluov tohoto markrabství VMti jse okazo- valo, nežli jaká protimyslnost. Pakli by taková stávka propuščena nemohla býti a takové slušné poddání pánuov Olomučan místa nemělo, již by páni Olomúce proti poddaným VMti takovouž jse měrú odplatiti museli; kdež nepochybuji, znajíc VMt slušné poddání pánuov Olomučan, že toho dopustiti neráčíte, než že ty statky, kteréž jsú obstaveny, z taj stávky propustiti rozkázati ráčíte. Arch. Brn. Codex Venceslai de Iglavia fol. 83. Bez data. 47. Jan z Pernšteina píše markrabí Jiřímu stran propuštění statku Olomuckých od Rožka, pod daného markrabova, staveného. — [1527]. (Pan hejtman panu markrabí Jiřímu.) Osvícené kníže a pane, pane příznivý, příteli a švagře muoj zvláště milý. Službu svú VMti vzkazuji, zdraví a v něm všeho dobrého VMti bych věrně přál. Odpověd na psaní mé, kterouž jste mi ráčili dáti, což jse taj obstávky dotajče, kterouž jest Rožek poddaný VMti učinil na zboží ně- kterých obyvateluov města Olomúce, té odpovědi toho psaní jsem vyrozuměl. Pak kdež ráčíte psáti, že to zadržalé zboží na mé přiřčení propustiti rozkázati ráčíte na 2*
Strana 12
12 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina takový spuosob, abych to opatřil a ujistil, abyšte VMt i s poddaným svým dle ta- kových zadržalých zboží žádný škody očekávati neráčili: pak, milostivé kníže, jest to u mne s podivením, čeho na mne žádati ráčíte, neb bych to učinil, teda bych té stávce místo dal, že jest ji Rožek dobře učiniti mohl, a poddání spravedlivé, k čemu jse páni Olomučané poddávají, že od každého Rožkovi spravedlivé učiniti chtí, kohož chce viniti podle práva svého, bylo by v niveč obráceno. A protož ještě VMti za to žádám, že ráčíte ty statky a zboží s taj stávky rozkázati propustiti, a Rožek chce-li koho z čeho viniti, ať hledí toho tím pořádkem, kterajž mu jse spravedlivaj podává od pánuov Olomučan. Pakli by již ta psaní, kteráž jsem již VMti o to víc než jednú učinil, u VMti místa jmíti nemohla a ti statkové a zboží v taj stávce vždy předse držáni byli; již by zase páni Olomučané touž měrú proti poddaným VMti zachovati jse muosili; kdež v pravdě nerad bych toho viděl, aby skrz takového člověka jiní lidé jměli v živnostech svajch sužováni býti. A co jest v tom úmyslu VMti, prosím račte mi oznámiti po tomto poslu, aby jse páni Olomučané věděli čím spraviti. Arch. Brn. Codex Venceslai de Iglavia f. 84. b. Bez data. 48. Psaní Jana z Pernšteina Jiřímu markrabí Brandenburskému stran Petra Rožka. — [1527]. (Pan hajtman panu Jiří markrabímu.) Osvícené kníže »c. Jakož mi VMt ráčíte psáti, což jse Rožka poddaného VMti dotajče, že by mu jse od pánů Olomučan spra- vedlivé nikda státi nemohlo, při tom ráčíte psáti, aby týž Rožek k právu hostin skému připuštěn byl. Milostivý kníže, pokud jsem toho povědom, neznám, aby pány Olomučany Rožkovi co zcházelo, neb jsou jse k tomu vždy poddávali a poddávají, kohož Rožek kolvěk chce viniti podle pořádku práva, že oni jemu všecko sprave- dlivé učiní, a i podnes, když kolvěk Rožek stane vedle pořádku práva jejich, spra- vedlivé jse jemu učiní, a i právo hostinské, jakž řád toho jest, jse jemu dopříti jmá; a protož VMti prosím, již znajíc všecka slušná poddání pánuo Olomúckých, že ráčíte rozkázati, ty statky obstavené spoluobyvatelóm jich propustiti bez dalších odtahuov a poddání. Arch. Brn. Codex Venceslai de Iglavia. f. 85, b. c. Bez data. 49. Ferdinand král jmenuje Jana z Pernšteina hejtmanem markrabství Moravského a ustanovuje, aby roční jeho služné 1600 zlatých vypláceno mu bylo z povinných ročních dávek od města Brna a z komory české. — V Praze dne 24. dubna 1528. (C. k. finanční archiv ve Vídni, Gedenkbücher, Böhmen oc. 1527—31, fol. 40). Téhož dne oznámeno bylo komoře české králem Ferdinandem, aby nově ustanovenému hejtmanu markrabství Moravského vyplácen byl roční důchod od města Brna 764 zl. a z ko- mory české 836 zl. (Tamže fol. 38).
12 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina takový spuosob, abych to opatřil a ujistil, abyšte VMt i s poddaným svým dle ta- kových zadržalých zboží žádný škody očekávati neráčili: pak, milostivé kníže, jest to u mne s podivením, čeho na mne žádati ráčíte, neb bych to učinil, teda bych té stávce místo dal, že jest ji Rožek dobře učiniti mohl, a poddání spravedlivé, k čemu jse páni Olomučané poddávají, že od každého Rožkovi spravedlivé učiniti chtí, kohož chce viniti podle práva svého, bylo by v niveč obráceno. A protož ještě VMti za to žádám, že ráčíte ty statky a zboží s taj stávky rozkázati propustiti, a Rožek chce-li koho z čeho viniti, ať hledí toho tím pořádkem, kterajž mu jse spravedlivaj podává od pánuov Olomučan. Pakli by již ta psaní, kteráž jsem již VMti o to víc než jednú učinil, u VMti místa jmíti nemohla a ti statkové a zboží v taj stávce vždy předse držáni byli; již by zase páni Olomučané touž měrú proti poddaným VMti zachovati jse muosili; kdež v pravdě nerad bych toho viděl, aby skrz takového člověka jiní lidé jměli v živnostech svajch sužováni býti. A co jest v tom úmyslu VMti, prosím račte mi oznámiti po tomto poslu, aby jse páni Olomučané věděli čím spraviti. Arch. Brn. Codex Venceslai de Iglavia f. 84. b. Bez data. 48. Psaní Jana z Pernšteina Jiřímu markrabí Brandenburskému stran Petra Rožka. — [1527]. (Pan hajtman panu Jiří markrabímu.) Osvícené kníže »c. Jakož mi VMt ráčíte psáti, což jse Rožka poddaného VMti dotajče, že by mu jse od pánů Olomučan spra- vedlivé nikda státi nemohlo, při tom ráčíte psáti, aby týž Rožek k právu hostin skému připuštěn byl. Milostivý kníže, pokud jsem toho povědom, neznám, aby pány Olomučany Rožkovi co zcházelo, neb jsou jse k tomu vždy poddávali a poddávají, kohož Rožek kolvěk chce viniti podle pořádku práva, že oni jemu všecko sprave- dlivé učiní, a i podnes, když kolvěk Rožek stane vedle pořádku práva jejich, spra- vedlivé jse jemu učiní, a i právo hostinské, jakž řád toho jest, jse jemu dopříti jmá; a protož VMti prosím, již znajíc všecka slušná poddání pánuo Olomúckých, že ráčíte rozkázati, ty statky obstavené spoluobyvatelóm jich propustiti bez dalších odtahuov a poddání. Arch. Brn. Codex Venceslai de Iglavia. f. 85, b. c. Bez data. 49. Ferdinand král jmenuje Jana z Pernšteina hejtmanem markrabství Moravského a ustanovuje, aby roční jeho služné 1600 zlatých vypláceno mu bylo z povinných ročních dávek od města Brna a z komory české. — V Praze dne 24. dubna 1528. (C. k. finanční archiv ve Vídni, Gedenkbücher, Böhmen oc. 1527—31, fol. 40). Téhož dne oznámeno bylo komoře české králem Ferdinandem, aby nově ustanovenému hejtmanu markrabství Moravského vyplácen byl roční důchod od města Brna 764 zl. a z ko- mory české 836 zl. (Tamže fol. 38).
Strana 13
z roku 1527 a 1528. 13 50. Ferdinand král zavazuje se, že zapůjčených mu Janem z Pernšteina 3000 zl. na vyzbrojení tisíce pěších při nejblíže příštím sv. Jakubu odvede, anebo, kdyby se tak ne- stalo, že dá mu v zástavu klášter Konice na úrok 5% — V Praze dne 23. června 1528. (C. k. finanční archiv ve Vídni, Gedenkb. Böhmen oc. 1527—31, fol. 47. Listina německá). 51. Ferdinand král slibuje za Jana z Pernšteina, hejtmana markr. Moravského, jenž na zaplacení lidu válečného u Trenčína vypůjčil na své rukojemství od berníků kraje Olo- mouckého 6000 zl., že taková suma berníkům při nejblíže příštím sv. Jiří z berně bude za- placena. — V Praze dne 5. července 1528. (C. k. finanční archiv ve Vídni, Gedenkb. Böhmen oc 1527—31, fol. 50. Listina německá). 52. Jan z Pernšteina posílá poslům Olomouckým ku králi vypraveným přepis psaní, v němž žádá krále, aby potvrdil a vydati kázal Olomučanům výpověď, kterou on Jan učinil mezi kramáři a vinnými domovníky a obcí, a aby zameziti kázal prodávání piva u města Třebové. — V Brně 1528, 4. října. Jan z Pernšteina a na Helfenšteině, hejtman markrabstvie Moravského. Moudrým a opatrným pánuom Olomučanóm poslóm, kteříž vypraveni ku králi JMti jsú, přátelóm milým. Moudří a vopatrní páni a přátelé milí. Tehd vám přípis psaní, co králi JMti píši, posílám, kterýmž jse psaním spraviti budete moci. I také ten list posílám, protož jeho králi JMti dodajte ode mne. Datum v Brně, v neděli den svatého Františka létha oc XXVIII. Milostivý králi! Nepochybuji, než že VKMt v paměti jmíti ráčíte, když jsem v Starých Hradech při VKMti byl, a měšťané Olomúčtí také, že jsem s VKMtí mluvil, což jse tej vý- povědi dotýče, kteráž jest jse z poručení VKMti skrze mne mezi kramáři a vinnými domov- níky a obcí stala, abyšte jí VKmt potvrditi rozkázati ráčili; kdež pak tej výpovědi při panu doktorovi Václavovi aneb při panu kancléři jsem nechal tu hned v Starých radech [sic], poněvadž jest vuole a rozkázaní VKMti bylo, aby to potvrzení jse stalo, neb jistě, milostivý králi, to jsem rozvažoval i opatroval, což by k dobrému tomu městu býti mohlo. Pak milostivý králi, to jim potvrzení ještě vydáno není. VKMti prosím jako pána svého milostivého, že VKMt ráčíte rozkázati, aby jim to potvrzení i s tou výpovědí vydáno bylo. Neb jestli že toho nebude, to VKMt v skutku poznati ráčíte, že znamenití a přední lidé z toho města jse vy- stěhují, poněvadž jim jejich živnost všecka odjata bude, k tomu i různice mezi staršími a obcí povstanú, ješto tím to tou vypovědí všecko zastaveno jest. Také milostivý králi, pan podko- moří i já budouc tam z poručení VKMti některú chvíli, co jse těch novokřtěncuov dotýče, při tom jsme poznali veliký nepořád. Což jse těch Třebovských piv dotýče, kteráž u samého města dávána jsou a zvláště pod tím opatem Hradištským, že lidé v sváteční den z města vyjdú, že téměř město pusto jest, dopustíc pán Buoh oheň na město, když lidí není v městě, sami znáti ráčíte, že by škoda přišla; k tomu neřádové šerední při těch schuozích se puosobí. Pak znajíc toho potřebu, aby to zastaveno bylo, slovem VKMti takovú věc jsme zapověděli, aby lidé na taková pití z města nechodili. Pak milostivý králi, nic platno není, než jakž prve tak i nyní vždy v tom neřádu předse stojí. Pak mé by zdání bylo, abyšte VKMt takovou věc přetrhnúti ráčili, a psaní obci aneb starším abyšte učiniti ráčili, aneb skrze pana pod-
z roku 1527 a 1528. 13 50. Ferdinand král zavazuje se, že zapůjčených mu Janem z Pernšteina 3000 zl. na vyzbrojení tisíce pěších při nejblíže příštím sv. Jakubu odvede, anebo, kdyby se tak ne- stalo, že dá mu v zástavu klášter Konice na úrok 5% — V Praze dne 23. června 1528. (C. k. finanční archiv ve Vídni, Gedenkb. Böhmen oc. 1527—31, fol. 47. Listina německá). 51. Ferdinand král slibuje za Jana z Pernšteina, hejtmana markr. Moravského, jenž na zaplacení lidu válečného u Trenčína vypůjčil na své rukojemství od berníků kraje Olo- mouckého 6000 zl., že taková suma berníkům při nejblíže příštím sv. Jiří z berně bude za- placena. — V Praze dne 5. července 1528. (C. k. finanční archiv ve Vídni, Gedenkb. Böhmen oc 1527—31, fol. 50. Listina německá). 52. Jan z Pernšteina posílá poslům Olomouckým ku králi vypraveným přepis psaní, v němž žádá krále, aby potvrdil a vydati kázal Olomučanům výpověď, kterou on Jan učinil mezi kramáři a vinnými domovníky a obcí, a aby zameziti kázal prodávání piva u města Třebové. — V Brně 1528, 4. října. Jan z Pernšteina a na Helfenšteině, hejtman markrabstvie Moravského. Moudrým a opatrným pánuom Olomučanóm poslóm, kteříž vypraveni ku králi JMti jsú, přátelóm milým. Moudří a vopatrní páni a přátelé milí. Tehd vám přípis psaní, co králi JMti píši, posílám, kterýmž jse psaním spraviti budete moci. I také ten list posílám, protož jeho králi JMti dodajte ode mne. Datum v Brně, v neděli den svatého Františka létha oc XXVIII. Milostivý králi! Nepochybuji, než že VKMt v paměti jmíti ráčíte, když jsem v Starých Hradech při VKMti byl, a měšťané Olomúčtí také, že jsem s VKMtí mluvil, což jse tej vý- povědi dotýče, kteráž jest jse z poručení VKMti skrze mne mezi kramáři a vinnými domov- níky a obcí stala, abyšte jí VKmt potvrditi rozkázati ráčili; kdež pak tej výpovědi při panu doktorovi Václavovi aneb při panu kancléři jsem nechal tu hned v Starých radech [sic], poněvadž jest vuole a rozkázaní VKMti bylo, aby to potvrzení jse stalo, neb jistě, milostivý králi, to jsem rozvažoval i opatroval, což by k dobrému tomu městu býti mohlo. Pak milostivý králi, to jim potvrzení ještě vydáno není. VKMti prosím jako pána svého milostivého, že VKMt ráčíte rozkázati, aby jim to potvrzení i s tou výpovědí vydáno bylo. Neb jestli že toho nebude, to VKMt v skutku poznati ráčíte, že znamenití a přední lidé z toho města jse vy- stěhují, poněvadž jim jejich živnost všecka odjata bude, k tomu i různice mezi staršími a obcí povstanú, ješto tím to tou vypovědí všecko zastaveno jest. Také milostivý králi, pan podko- moří i já budouc tam z poručení VKMti některú chvíli, co jse těch novokřtěncuov dotýče, při tom jsme poznali veliký nepořád. Což jse těch Třebovských piv dotýče, kteráž u samého města dávána jsou a zvláště pod tím opatem Hradištským, že lidé v sváteční den z města vyjdú, že téměř město pusto jest, dopustíc pán Buoh oheň na město, když lidí není v městě, sami znáti ráčíte, že by škoda přišla; k tomu neřádové šerední při těch schuozích se puosobí. Pak znajíc toho potřebu, aby to zastaveno bylo, slovem VKMti takovú věc jsme zapověděli, aby lidé na taková pití z města nechodili. Pak milostivý králi, nic platno není, než jakž prve tak i nyní vždy v tom neřádu předse stojí. Pak mé by zdání bylo, abyšte VKMt takovou věc přetrhnúti ráčili, a psaní obci aneb starším abyšte učiniti ráčili, aneb skrze pana pod-
Strana 14
14 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina komořího milostivě poručiti ráčili, aby taková věc zastavena byla, i tomu opatovi aby těch šenkuov nedopúštěl. Neb milostivý králi, bych na tom užitek znal, jistě bych toho také při městech svých nezastavoval; ale znajíc toho takový spuosob škodný, ani v městech ani ve vsech jeho nedopouštím šenkovati. Jáť VKMti oznamuji, pokud jest při mne; však VKMt ráčíte učiniti, pokud jse VKMti zdá. Arch. Brn. Codex Venceslai de Iglavia f. 89. 53 Hanuš Pflug z Rabšteina a Jaroslav z Vřesovic, hejtmané království Českého, žádají Jana z Pernšteina, hejtmana markrabství Moravského, aby Olomučany přidržel, by Bohuši Trnav- skému z Bozkovic žádané kusy a svědomí ku při obeslané před krále položili a vydali. — Na hr. Pražském 1528, 10. listopadu. Hanuš Pflugk z Rabštaina a na Bečově, krále JMti a koruny České ně- meckých lén hajtman a JMti dvoru maršálek, Jaroslav z Vřesovic a na Brozanech, krále JMti království Českého hajtmané, urozenému pánu panu Janovi z Pernštajna a na Tovačově, najvyššímu hajtmanu markrabství Moravského, pánu a příteli našemu milému. Službu svú vzkazujem urozený pane, pane a příteli náš milý. Abyšte zdrávi jsúce dobře se jmíti ráčili, toho bychom vám rádi přáli. Oznamujem vám, že jest na nás vznesl urozený pán pan Bohuše Trnavský z Bozkovic, kterak by k některé potřebě své a ku při obeslané před krále JMti potřeboval položení věcí některých i také svědomí v sepsaných artykulech od purkmistra a rady města Holomúce, kterýmž také sám od osoby své že jest nejedno psaní učinil o touž věc, žádaje jich přátelsky, aby dotčenému panu Bohušovi to, čehož na nich žádá za položení i seznání svědomí podlé práva položili a seznali; ale žádostí svú že by toho na nich obdržeti nemohl, při tom nás žádaje, abychom my o takovú věc psaní k vám učinili a v tom jeho podle úřadu našeho opatřili, aby jmenovaného svědomí a kusuov v artykulech jistých, kteréž nám sepsané podal a kteréž my v tomto našem listu zavřené vám posíláme, od dotčených Holomúckých dosáhnúti mohl. I nemohúce my žádosti jme- novaného pana Bohuše slušně oslyšeti, k vám toto psaní činíme a za to vás přá- telsky žádáme, poněvadž častopsaní Holomúcští k správě úřadu vašeho příslušejí, že je k tomu skutečně přidržeti ráčíte a jim poručiti, aby oni takové kusy a svědomí podle práva, jakž na to záleží a pokudž jeden každý to učiniti povinen jest, témuž panu Bohušovi pod pečeti města jich položili a vydali. A pakli by toho neučinili, a pan Bohuše z strany nepoložení těch věcí aneb nesvědčení jich jaké obmeškání v při a spravedlivosti své vzal, znáti ráčíte, že by k nim potomně o to hledíno snad byti muoselo; kdež té naděje jsme pro přetržení toho, že taková věc vámi a poru- čením vaším bude opatřena. Datum na hradě Pražském v úterý před sv. Martinem léta Páně oc XXVIII. Archiv m. Morav. Codex Venceslai de Iglavia fol. 120.
14 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina komořího milostivě poručiti ráčili, aby taková věc zastavena byla, i tomu opatovi aby těch šenkuov nedopúštěl. Neb milostivý králi, bych na tom užitek znal, jistě bych toho také při městech svých nezastavoval; ale znajíc toho takový spuosob škodný, ani v městech ani ve vsech jeho nedopouštím šenkovati. Jáť VKMti oznamuji, pokud jest při mne; však VKMt ráčíte učiniti, pokud jse VKMti zdá. Arch. Brn. Codex Venceslai de Iglavia f. 89. 53 Hanuš Pflug z Rabšteina a Jaroslav z Vřesovic, hejtmané království Českého, žádají Jana z Pernšteina, hejtmana markrabství Moravského, aby Olomučany přidržel, by Bohuši Trnav- skému z Bozkovic žádané kusy a svědomí ku při obeslané před krále položili a vydali. — Na hr. Pražském 1528, 10. listopadu. Hanuš Pflugk z Rabštaina a na Bečově, krále JMti a koruny České ně- meckých lén hajtman a JMti dvoru maršálek, Jaroslav z Vřesovic a na Brozanech, krále JMti království Českého hajtmané, urozenému pánu panu Janovi z Pernštajna a na Tovačově, najvyššímu hajtmanu markrabství Moravského, pánu a příteli našemu milému. Službu svú vzkazujem urozený pane, pane a příteli náš milý. Abyšte zdrávi jsúce dobře se jmíti ráčili, toho bychom vám rádi přáli. Oznamujem vám, že jest na nás vznesl urozený pán pan Bohuše Trnavský z Bozkovic, kterak by k některé potřebě své a ku při obeslané před krále JMti potřeboval položení věcí některých i také svědomí v sepsaných artykulech od purkmistra a rady města Holomúce, kterýmž také sám od osoby své že jest nejedno psaní učinil o touž věc, žádaje jich přátelsky, aby dotčenému panu Bohušovi to, čehož na nich žádá za položení i seznání svědomí podlé práva položili a seznali; ale žádostí svú že by toho na nich obdržeti nemohl, při tom nás žádaje, abychom my o takovú věc psaní k vám učinili a v tom jeho podle úřadu našeho opatřili, aby jmenovaného svědomí a kusuov v artykulech jistých, kteréž nám sepsané podal a kteréž my v tomto našem listu zavřené vám posíláme, od dotčených Holomúckých dosáhnúti mohl. I nemohúce my žádosti jme- novaného pana Bohuše slušně oslyšeti, k vám toto psaní činíme a za to vás přá- telsky žádáme, poněvadž častopsaní Holomúcští k správě úřadu vašeho příslušejí, že je k tomu skutečně přidržeti ráčíte a jim poručiti, aby oni takové kusy a svědomí podle práva, jakž na to záleží a pokudž jeden každý to učiniti povinen jest, témuž panu Bohušovi pod pečeti města jich položili a vydali. A pakli by toho neučinili, a pan Bohuše z strany nepoložení těch věcí aneb nesvědčení jich jaké obmeškání v při a spravedlivosti své vzal, znáti ráčíte, že by k nim potomně o to hledíno snad byti muoselo; kdež té naděje jsme pro přetržení toho, že taková věc vámi a poru- čením vaším bude opatřena. Datum na hradě Pražském v úterý před sv. Martinem léta Páně oc XXVIII. Archiv m. Morav. Codex Venceslai de Iglavia fol. 120.
Strana 15
z roku 1528. 15 54. Bohuše z Bozkovic stěžuje si Janovi z Pernšteina na Olomučany, že nemůže od nich dosáhnouti svědomí dožadovaného. — V Praze 1528, 11. listopadu. Bohuše z Bozkovic urozenému pánu panu Janovi z Pernšteina a na Helfen- šteině, najvyššímu hajtmanu markrabstvie Moravského, pánu a příteli mýmu milýmu. Službu svú vzkazuji, urozený pane, pane a příteli muoj milý! Napřed zdraví i jiného všeho dobrého VMti bych rád věrně přál. Za jiné nejmám, než že VMti u vědomosti jest, jaká jsem já častá psaní k Olomučanuom i přátelská činil, i skrze pány a přátele své vždy žádaje jich, aby mi ku potřebě mé a k soudu některé věci podle práva položili a seznali. I nikdy jsem od nich nemohl toho nic dosáhnúti, než tak mne odbývali psaním svým, jak sami chtěli, ješto bych to jich vlastními listy pokázati mohl, kdež jsem já tak skrze taková jich zanedbání k znamenité škodě přišel. Pak milý pane, teď VMti páni hajtmané království Českého o tu věc píší, kdež bezpo- chyby že jse tím psaním spraviti ráčíte. I já také VMti prosím, že též Olomúčany podle úřadu svého k tomu jmíti a přidržeti ráčíte, ať mi to tak podle práva položí a seznají, čehož na nich spravedlivě žádám, abych opět jimi jako i prve obmeškán nebyl. Dán v Praze, v středu den sv. Martina léta oc XXVIII. (V kterémžto psaní přípis artykuluov svrchupsaných zavřen byl slovo od slova, jakž napřed stojí.) Arch. Morav. Codex Venceslai de Iglavia f. 121. 55. Psaní Jana z Pernšteina raddě města Olomuce o Bohuše Trnavského z Bozkovic, a v příčině sporu mezi obcí a šenkovními domovníky i kramáři. — V Prostějově 1528, 23. listopadu. Jan z Pernšteina a na Helfenšteině, hajtman markrabstvie Moravského. Múdří a opatrní přátelé milí! Teď vám posílám list, kterýž mi páni hajtmané královstvie Českého, i také podle toho, co mi pan Bohuše Bozkovec píše: pak poněvadž u mne ta věc nevědoma jest a k rozkazování mému neznámá, co bych vám v tej věci roz- kazovati jměl podle ouřadu svého, a protož oznamte mi při tom oumysl svuoj, kterak jse při tej věci zachovati chcete, abych já jim také věděl co za odpověd dáti, a ty listy zase mi pošlete. — Což jse přípisu tej vejpovědi dotýče, kteráž jest jse stala mezi šenkovními domovníky a kramáři z strany jedné a obcí strany druhé, vězte, že toho přípisu nejmám, a protož mi pošlete ten přípis, abych jse věděl čím spra- vit a vás také neobmeškávati. Datum v Prostějově, v pondělí před svatú Kateřinú léta oc XXVIII. Arch. Morav. Codex Venceslai de Iglavia f. 120. 56. Jošt z Rožmberka oznamuje Vojtěchovi z Pernšteina a jiným, že k sjezdu králem na den 20. ledna ustanovenému v příčině urovnání rozdílu mezi stavem panským a rytířským
z roku 1528. 15 54. Bohuše z Bozkovic stěžuje si Janovi z Pernšteina na Olomučany, že nemůže od nich dosáhnouti svědomí dožadovaného. — V Praze 1528, 11. listopadu. Bohuše z Bozkovic urozenému pánu panu Janovi z Pernšteina a na Helfen- šteině, najvyššímu hajtmanu markrabstvie Moravského, pánu a příteli mýmu milýmu. Službu svú vzkazuji, urozený pane, pane a příteli muoj milý! Napřed zdraví i jiného všeho dobrého VMti bych rád věrně přál. Za jiné nejmám, než že VMti u vědomosti jest, jaká jsem já častá psaní k Olomučanuom i přátelská činil, i skrze pány a přátele své vždy žádaje jich, aby mi ku potřebě mé a k soudu některé věci podle práva položili a seznali. I nikdy jsem od nich nemohl toho nic dosáhnúti, než tak mne odbývali psaním svým, jak sami chtěli, ješto bych to jich vlastními listy pokázati mohl, kdež jsem já tak skrze taková jich zanedbání k znamenité škodě přišel. Pak milý pane, teď VMti páni hajtmané království Českého o tu věc píší, kdež bezpo- chyby že jse tím psaním spraviti ráčíte. I já také VMti prosím, že též Olomúčany podle úřadu svého k tomu jmíti a přidržeti ráčíte, ať mi to tak podle práva položí a seznají, čehož na nich spravedlivě žádám, abych opět jimi jako i prve obmeškán nebyl. Dán v Praze, v středu den sv. Martina léta oc XXVIII. (V kterémžto psaní přípis artykuluov svrchupsaných zavřen byl slovo od slova, jakž napřed stojí.) Arch. Morav. Codex Venceslai de Iglavia f. 121. 55. Psaní Jana z Pernšteina raddě města Olomuce o Bohuše Trnavského z Bozkovic, a v příčině sporu mezi obcí a šenkovními domovníky i kramáři. — V Prostějově 1528, 23. listopadu. Jan z Pernšteina a na Helfenšteině, hajtman markrabstvie Moravského. Múdří a opatrní přátelé milí! Teď vám posílám list, kterýž mi páni hajtmané královstvie Českého, i také podle toho, co mi pan Bohuše Bozkovec píše: pak poněvadž u mne ta věc nevědoma jest a k rozkazování mému neznámá, co bych vám v tej věci roz- kazovati jměl podle ouřadu svého, a protož oznamte mi při tom oumysl svuoj, kterak jse při tej věci zachovati chcete, abych já jim také věděl co za odpověd dáti, a ty listy zase mi pošlete. — Což jse přípisu tej vejpovědi dotýče, kteráž jest jse stala mezi šenkovními domovníky a kramáři z strany jedné a obcí strany druhé, vězte, že toho přípisu nejmám, a protož mi pošlete ten přípis, abych jse věděl čím spra- vit a vás také neobmeškávati. Datum v Prostějově, v pondělí před svatú Kateřinú léta oc XXVIII. Arch. Morav. Codex Venceslai de Iglavia f. 120. 56. Jošt z Rožmberka oznamuje Vojtěchovi z Pernšteina a jiným, že k sjezdu králem na den 20. ledna ustanovenému v příčině urovnání rozdílu mezi stavem panským a rytířským
Strana 16
16 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina do Prahy přijeti nemůže. — Na Krumlově feria II. post. Nativit. Dom. [29. pros. 1528.] (Sněmy české I. 290). 57. Ferdinand král nařizuje komoře rakouské, aby společně s nejvyšším purkrabím Pražským a s V. z Pernšteina vyjednávala s Břetislavem z Ryzmberka a Švihova o slevu 3000 zl. z dlužné mu částky 10.000 zl. — Ve Špýru dne 19. března 1529. (C. k. finanční arch. ve Vídni, Gedenkb. Böhmen oc 1527—31, fol. 94. Listina něm). 58. Vojtěch z Pernšteina i s jinými nejvyššímí úředníky sdílí králi Ferdinandovi vý- sledky držaného sněmu. — Sine dato [1529]. (Sněmy I. 297, kdež omylem vytištěn Vilém z P.). Dne 16. dubna 1529 oznamoval Ferdinand král Vojtěchovi z Pernšteina, jak těžce nese, že sněm na ničemž stálém nebyl postaven; žádá jeho, aby zájmy krále a království věrně opatroval; a zpravuje ho o svém příchodu do království. — Ve Špýru 16. dubna 1529. (Sněmy české I. 297. List latinský.) 59. Ferdinand král přiznává, že Janovi z Pernšteina, jemuž služba jako hejtmanu markr. Moravského po dvě leta vyplácena nebyla a jenž také 3000 zl. králi byl zapůjčil, ještě zůstává 3263 zl. k splacení. — V Linci dne 24. července 1529. (C. k. finanční arch ve Vídni. Gedenkb. Böhmen oc 1527—31, fol. 114. Listina něm). 60. List obecní hejtmanův zemských městům královským, aby berně na předešlých sněmích svolená od měst odvedena byla do sv. Bartoloměje t. j. 24. srpna. — Na hradě Pražském 1529, 31. července. (Exemplář v archivě Třeboňském. Odjinud tištěn v A. Č. XII. 197 č. 7). 1529, 19. srpna poslán byl podobný list všem stavům do krajův; A. Č. XII. 203 č. 14. 61. Radslav Beřkovský Vojtěchovi z Pernšteina o sjezdu stavu rytířského, o Vilému Doupovcovi. — Na hradě Pražském 1529, 31. července. (Arch. Česk. XII. 197). 62. Zdeněk Lev z Rožmitála a ostatní hejtmané království Českého Janovi z Pern- šteina, hejtmanovi markrabství Moravského, aby překážel těm, kteří by prach do Uher vezli nepřátelům krále. — Na hradě Pražském 1529, 30. září. (Arch. Česk. XII. 229). 63. Hejtmané zemští království Českého Vojtěchovi z Pernšteina o sirotka Dobro- vítovského. — Na hradě Pražském 1529, 7. prosince. (Arch. Česk. XII. 267). 64. Ferdinand nařizuje komoře české, aby přátelsky urovnala se s Vojtěchem z Pern- šteina, kterýž žádá zajištění jemu jako hofmistrovi nevyplacené služby a úroků z mincovny Kutnohorské. — V Linci dne 8. prosince 1529. (C. k. finanční arch. ve Vídni. Böhmen, Gedenkbuch I. 1527—31, fol. 144. Listina něm.). 65. Jan z Pernšteina přimlouvá stavům markrabství Moravského na sněmu v Olomouci shromáž- děným, aby Tovačovským a Kralickým zvýšení mýta bylo povoleno. — V Olomouci [1529?]. Duostojný v Bohu otče, urození páni páni, velební páni preláti, urození a sta- teční rytíři a vládyky, a moudří a opatrní poslové z měst, páni ujcové, švagrové, bratří a přátelé moji zvláště milí. Před VMtmi a vámi toho netajím, že při městě
16 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina do Prahy přijeti nemůže. — Na Krumlově feria II. post. Nativit. Dom. [29. pros. 1528.] (Sněmy české I. 290). 57. Ferdinand král nařizuje komoře rakouské, aby společně s nejvyšším purkrabím Pražským a s V. z Pernšteina vyjednávala s Břetislavem z Ryzmberka a Švihova o slevu 3000 zl. z dlužné mu částky 10.000 zl. — Ve Špýru dne 19. března 1529. (C. k. finanční arch. ve Vídni, Gedenkb. Böhmen oc 1527—31, fol. 94. Listina něm). 58. Vojtěch z Pernšteina i s jinými nejvyššímí úředníky sdílí králi Ferdinandovi vý- sledky držaného sněmu. — Sine dato [1529]. (Sněmy I. 297, kdež omylem vytištěn Vilém z P.). Dne 16. dubna 1529 oznamoval Ferdinand král Vojtěchovi z Pernšteina, jak těžce nese, že sněm na ničemž stálém nebyl postaven; žádá jeho, aby zájmy krále a království věrně opatroval; a zpravuje ho o svém příchodu do království. — Ve Špýru 16. dubna 1529. (Sněmy české I. 297. List latinský.) 59. Ferdinand král přiznává, že Janovi z Pernšteina, jemuž služba jako hejtmanu markr. Moravského po dvě leta vyplácena nebyla a jenž také 3000 zl. králi byl zapůjčil, ještě zůstává 3263 zl. k splacení. — V Linci dne 24. července 1529. (C. k. finanční arch ve Vídni. Gedenkb. Böhmen oc 1527—31, fol. 114. Listina něm). 60. List obecní hejtmanův zemských městům královským, aby berně na předešlých sněmích svolená od měst odvedena byla do sv. Bartoloměje t. j. 24. srpna. — Na hradě Pražském 1529, 31. července. (Exemplář v archivě Třeboňském. Odjinud tištěn v A. Č. XII. 197 č. 7). 1529, 19. srpna poslán byl podobný list všem stavům do krajův; A. Č. XII. 203 č. 14. 61. Radslav Beřkovský Vojtěchovi z Pernšteina o sjezdu stavu rytířského, o Vilému Doupovcovi. — Na hradě Pražském 1529, 31. července. (Arch. Česk. XII. 197). 62. Zdeněk Lev z Rožmitála a ostatní hejtmané království Českého Janovi z Pern- šteina, hejtmanovi markrabství Moravského, aby překážel těm, kteří by prach do Uher vezli nepřátelům krále. — Na hradě Pražském 1529, 30. září. (Arch. Česk. XII. 229). 63. Hejtmané zemští království Českého Vojtěchovi z Pernšteina o sirotka Dobro- vítovského. — Na hradě Pražském 1529, 7. prosince. (Arch. Česk. XII. 267). 64. Ferdinand nařizuje komoře české, aby přátelsky urovnala se s Vojtěchem z Pern- šteina, kterýž žádá zajištění jemu jako hofmistrovi nevyplacené služby a úroků z mincovny Kutnohorské. — V Linci dne 8. prosince 1529. (C. k. finanční arch. ve Vídni. Böhmen, Gedenkbuch I. 1527—31, fol. 144. Listina něm.). 65. Jan z Pernšteina přimlouvá stavům markrabství Moravského na sněmu v Olomouci shromáž- děným, aby Tovačovským a Kralickým zvýšení mýta bylo povoleno. — V Olomouci [1529?]. Duostojný v Bohu otče, urození páni páni, velební páni preláti, urození a sta- teční rytíři a vládyky, a moudří a opatrní poslové z měst, páni ujcové, švagrové, bratří a přátelé moji zvláště milí. Před VMtmi a vámi toho netajím, že při městě
Strana 17
z roku 1529 a 1530. 17 Tovačově od starodávna mejto vysazeno jest, kderéhožto mejta z každého vozu jak prázného tak také naloženého toliko I gr. alb. se dává, a některým naloženým vozem časem více nežli za XV gr. b. na mostích a tratích škody se udělá. I po- něvadž pak na opravování mostů a tratí, kterýchž do čtyrmecítma jest, i také cest a náspův každého roku znamenité náklady se činí a množství dříví z lesů Tova- čovských se vypotřebuje, k tomu i náspy dosti dlouhý se s velikými náklady dělati a opravovati musejí, tak že tejhož mejta nikda třetí díl nákladu se nevynáší, VMtí a vás za to žádám, že k tomu, aby z každého vozu naloženého, který by šesti ko- ními vezen byl, po čtyřech groších bílých, a který čtyrmi, po třech groších mejta přivětšeno a dáváno bylo, dovoliti ráčíte a dovolíte. Též také jsou na mne vznesli purgmistr, starši i všecka obec městečka Kralic, poddaní moji, kterak majíce nemalé než veliké náklady na opravy mostův a cest, po kterýchž se skrz městečko Kralice s vozy a náklady těžkými jede, a ta- kové mosty a cesty blíž puol míle i přes jiné panství, jako pana opata Hradištského, opravují, a z těch nákladův dosti chatrné mejto se bere, a při tom tolikéž časy svými nemalá summa dobytkův po též silnici se přehání; oni pak majíc při též silnici blíž puol míle rolí a užívání své, na kterýchžto rolích jejich od takových dobytkův, kteří se po tejž silnici přehánějí, veliká škoda na obilích se jim činí, a z takových dobytkův, jako koní, volův i jiného drobného dobytka, žádného mejta jim se nedává, prosíc mne k VMtem a vám, abyšte jim takového mejta z těch vozův přivětšiti a z dobytkův znova vysaditi ráčili a vysadili, za tuto přímluvu. V čemž já slušné prosby jich oslyšeti nemoha, tak činím, k VMtem a vám se při- mlouvajíc za to žádám, že vzhledna na veliké škody a náklady jejich k nim se na- kloniti a k tomu, aby z dobytkův z každého vola po II d. b., z koně též po dvou d. alb., z ovce neb kozy po I d. b., z svině též po I d. b. mejta dáváno bylo, po- voliti ráčíte a povolíte. A což tak na jednu i druhú žádost i také přímlnvu mú učiniti ráčíte a učiníte, já se VMtem a vám toho každého času volně odsluhovati a všelijakým dobrým přátelstvím odměňovati hleděti chci, načež od VMtí a vás pří- jemné odpovědi očekávati budu. VMtí a váš služebný a volný ujec, švagr, bratr Jan z Pernšteina. a přítel JMtem všem čtyřem stavuom markrabství Moravského, nyní při sněmu obecním zde v Olomúci shromážděným, k dodání. Zemský archiv markr. Moravského. Bočkova sbírka č. 10835. Orig. papírový. 66. Vojtěch z Pernsteina a Jan Pflug z Rabšteina z cesty do Poznaně oznamují hejtmanům krá- lovským, místodržícím a radům vojenským toho času ve Vídni, čeho dověděli se o obležení Budína. — Na Pardubicích 1530, 19. list. Vnnser freuntlich vnnd guetwyllig Dynst zuuor, wohlgeborne, edle, gestrenge, Archiv Český XX.
z roku 1529 a 1530. 17 Tovačově od starodávna mejto vysazeno jest, kderéhožto mejta z každého vozu jak prázného tak také naloženého toliko I gr. alb. se dává, a některým naloženým vozem časem více nežli za XV gr. b. na mostích a tratích škody se udělá. I po- něvadž pak na opravování mostů a tratí, kterýchž do čtyrmecítma jest, i také cest a náspův každého roku znamenité náklady se činí a množství dříví z lesů Tova- čovských se vypotřebuje, k tomu i náspy dosti dlouhý se s velikými náklady dělati a opravovati musejí, tak že tejhož mejta nikda třetí díl nákladu se nevynáší, VMtí a vás za to žádám, že k tomu, aby z každého vozu naloženého, který by šesti ko- ními vezen byl, po čtyřech groších bílých, a který čtyrmi, po třech groších mejta přivětšeno a dáváno bylo, dovoliti ráčíte a dovolíte. Též také jsou na mne vznesli purgmistr, starši i všecka obec městečka Kralic, poddaní moji, kterak majíce nemalé než veliké náklady na opravy mostův a cest, po kterýchž se skrz městečko Kralice s vozy a náklady těžkými jede, a ta- kové mosty a cesty blíž puol míle i přes jiné panství, jako pana opata Hradištského, opravují, a z těch nákladův dosti chatrné mejto se bere, a při tom tolikéž časy svými nemalá summa dobytkův po též silnici se přehání; oni pak majíc při též silnici blíž puol míle rolí a užívání své, na kterýchžto rolích jejich od takových dobytkův, kteří se po tejž silnici přehánějí, veliká škoda na obilích se jim činí, a z takových dobytkův, jako koní, volův i jiného drobného dobytka, žádného mejta jim se nedává, prosíc mne k VMtem a vám, abyšte jim takového mejta z těch vozův přivětšiti a z dobytkův znova vysaditi ráčili a vysadili, za tuto přímluvu. V čemž já slušné prosby jich oslyšeti nemoha, tak činím, k VMtem a vám se při- mlouvajíc za to žádám, že vzhledna na veliké škody a náklady jejich k nim se na- kloniti a k tomu, aby z dobytkův z každého vola po II d. b., z koně též po dvou d. alb., z ovce neb kozy po I d. b., z svině též po I d. b. mejta dáváno bylo, po- voliti ráčíte a povolíte. A což tak na jednu i druhú žádost i také přímlnvu mú učiniti ráčíte a učiníte, já se VMtem a vám toho každého času volně odsluhovati a všelijakým dobrým přátelstvím odměňovati hleděti chci, načež od VMtí a vás pří- jemné odpovědi očekávati budu. VMtí a váš služebný a volný ujec, švagr, bratr Jan z Pernšteina. a přítel JMtem všem čtyřem stavuom markrabství Moravského, nyní při sněmu obecním zde v Olomúci shromážděným, k dodání. Zemský archiv markr. Moravského. Bočkova sbírka č. 10835. Orig. papírový. 66. Vojtěch z Pernsteina a Jan Pflug z Rabšteina z cesty do Poznaně oznamují hejtmanům krá- lovským, místodržícím a radům vojenským toho času ve Vídni, čeho dověděli se o obležení Budína. — Na Pardubicích 1530, 19. list. Vnnser freuntlich vnnd guetwyllig Dynst zuuor, wohlgeborne, edle, gestrenge, Archiv Český XX.
Strana 18
18 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina hochgelehrte vnnd ehrenvhesten lieben Herren vnnd Freund. Wir geben Euer Liebden vnnd Euch aus Notturft freuntlicher vnnd gueter Meinung zu uernemen, dass der durchlauchtigste grossmächtige Furst vnnd Herr Herr Ferdinand, zu Hungern vnd Behem oc Konig oc, vnnser genedigister Herr, neben anderen yrer Kon. Mt Reten vnd Bottschaftern vnns auch in Potschaften zu koniglicher Wyrde zu Polen Rethen vnnd Botschaften uff den Tag vnnd zu der Handlung, so ietzunder zu Posen sollte geleystet vnnd gehalden werden, abgefertiget, wie wir dann gen Posen zu reysen uff dem Wege sind. Aber nachdeme vnns vnuerporgen, sunder guet Wyssen tragen, dass Kon. Mt treffenlich Kriegsvolckh Ofen, auch, wie wir bericht, Janus Wojda darinne solle be- legert sein, des zu erobern ane Zweyfel in ernstlicher steter vnnd embsiger Ubung sind, denen Gott sein Gnad, Glueck vnnd Siege verleyhen wolle; herwyderumb so ist durch E. L. vnnd euch mir Woytichen Herrn vom Pernstein als Kon. Mt Haubttleutt einem der Cron zu Behemen geschrieben vnnd angezeigt, dass E. L. vnd euch glaublich angelanget, dass sich die Turken sollen entpoeren vnnd erheben, Ofen vnnd Jhans Weyden zu Rettung vnd zu entsetzen ziehen, vnd ane Zweifel gegen Kon. Mt gemelts Kriegsvolkh das ergste die zu schlagen ader ynen abzuprechen fuernemen, wie dann ich Woytich dasselbig E. L. vnd Ewer mir derhalben gethan Schreyben, dyweyl ich aus Beuelch Kon. Mt aus dem Land abreysen muess, den andern Herrn Landshaubtleutten meinen Mitgesellen uffs eylendest zugefertiget, dy sich ane Zweyffel der Notturft nach yn die Sach werden wyssen zu schicken. Dyweil dann der Kon. Mt andern abgefertigten vnd vnser der Bottschaften Beuelch zu Posen nicht den wenigsten Theil diese Kriegsleute in Ungern belangend ist vnnd in der Arbeit sein werdet, haben wyr nicht kleyn vor notturftig, zutreglich vnd guet an- gesehen vnnd bedacht, dass die andern Kon. Mt abgesandten Bottschaften vnnd wir offtmals vnnd allezeit gen Posen gewyssen vnnd erfaren möchten, wie sich die Sachen mit Kon. Mt Kriegsuolkh, in Hungern vnd vor Ofen liegend, vnd sonderlich wie es sich mit Eroberung des Schloss vnd Stat Ofen vnnd des Jhanus Weyde Person zu- traget, ader ob Kon. Mt Kriegsuolckh in Nott vnd Geferlickeyt steen, ader wie es sich yrenthalben heldet, durch die Poten yn Erkundigung komen mochten, wiewohl wir vns in aller Handlung zu Posen Kon. Mt Instruction vnnd Mandat nach zu halden wyssen. Aber nichtsdestoweniger darnach sich durch Irer Kon. Mt Kriegsuolkh die Kriegshandlung in Hungern zu Irer Kon. Mt Gewinne ader Verlust schicket, stellet vnd zutruege, so wissen wir vnns souil dester stattlicher zue Irer Kon. Mt Notturft Nutzen, Frommen vnd Zutrage, auch in den Handlungen allen dester pass darnach zu halden, dareyn zu schicken vnnd Irer Kon. Mt Pestes nach Gelegenheit der Sachen zu betrachten vnd furzunehmen; Euer L. vnd Euch freundlich bittende, wellet der
18 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina hochgelehrte vnnd ehrenvhesten lieben Herren vnnd Freund. Wir geben Euer Liebden vnnd Euch aus Notturft freuntlicher vnnd gueter Meinung zu uernemen, dass der durchlauchtigste grossmächtige Furst vnnd Herr Herr Ferdinand, zu Hungern vnd Behem oc Konig oc, vnnser genedigister Herr, neben anderen yrer Kon. Mt Reten vnd Bottschaftern vnns auch in Potschaften zu koniglicher Wyrde zu Polen Rethen vnnd Botschaften uff den Tag vnnd zu der Handlung, so ietzunder zu Posen sollte geleystet vnnd gehalden werden, abgefertiget, wie wir dann gen Posen zu reysen uff dem Wege sind. Aber nachdeme vnns vnuerporgen, sunder guet Wyssen tragen, dass Kon. Mt treffenlich Kriegsvolckh Ofen, auch, wie wir bericht, Janus Wojda darinne solle be- legert sein, des zu erobern ane Zweyfel in ernstlicher steter vnnd embsiger Ubung sind, denen Gott sein Gnad, Glueck vnnd Siege verleyhen wolle; herwyderumb so ist durch E. L. vnnd euch mir Woytichen Herrn vom Pernstein als Kon. Mt Haubttleutt einem der Cron zu Behemen geschrieben vnnd angezeigt, dass E. L. vnd euch glaublich angelanget, dass sich die Turken sollen entpoeren vnnd erheben, Ofen vnnd Jhans Weyden zu Rettung vnd zu entsetzen ziehen, vnd ane Zweifel gegen Kon. Mt gemelts Kriegsvolkh das ergste die zu schlagen ader ynen abzuprechen fuernemen, wie dann ich Woytich dasselbig E. L. vnd Ewer mir derhalben gethan Schreyben, dyweyl ich aus Beuelch Kon. Mt aus dem Land abreysen muess, den andern Herrn Landshaubtleutten meinen Mitgesellen uffs eylendest zugefertiget, dy sich ane Zweyffel der Notturft nach yn die Sach werden wyssen zu schicken. Dyweil dann der Kon. Mt andern abgefertigten vnd vnser der Bottschaften Beuelch zu Posen nicht den wenigsten Theil diese Kriegsleute in Ungern belangend ist vnnd in der Arbeit sein werdet, haben wyr nicht kleyn vor notturftig, zutreglich vnd guet an- gesehen vnnd bedacht, dass die andern Kon. Mt abgesandten Bottschaften vnnd wir offtmals vnnd allezeit gen Posen gewyssen vnnd erfaren möchten, wie sich die Sachen mit Kon. Mt Kriegsuolkh, in Hungern vnd vor Ofen liegend, vnd sonderlich wie es sich mit Eroberung des Schloss vnd Stat Ofen vnnd des Jhanus Weyde Person zu- traget, ader ob Kon. Mt Kriegsuolckh in Nott vnd Geferlickeyt steen, ader wie es sich yrenthalben heldet, durch die Poten yn Erkundigung komen mochten, wiewohl wir vns in aller Handlung zu Posen Kon. Mt Instruction vnnd Mandat nach zu halden wyssen. Aber nichtsdestoweniger darnach sich durch Irer Kon. Mt Kriegsuolkh die Kriegshandlung in Hungern zu Irer Kon. Mt Gewinne ader Verlust schicket, stellet vnd zutruege, so wissen wir vnns souil dester stattlicher zue Irer Kon. Mt Notturft Nutzen, Frommen vnd Zutrage, auch in den Handlungen allen dester pass darnach zu halden, dareyn zu schicken vnnd Irer Kon. Mt Pestes nach Gelegenheit der Sachen zu betrachten vnd furzunehmen; Euer L. vnd Euch freundlich bittende, wellet der
Strana 19
z roku 1530. 19 Sachen, also E. L. vnnd ihr zum Pesten befindet, vnns notturftig anzuzeigen were, nachgedacht sein, damit in allen Orten souil moglich nichts verweylett nach ver- lasset werde. Das haben wir E. L. vnnd euch, als denen wyr Dynst vnnd Freund- schaft zu erzeigen gewyllt, nicht verhalten wollen. Datum zu Pardubitz Sonnabend Woytich Herr vom Pernstain oc. am Tag Elizabet anno oc XXX°. Hanns Pflug Herr vom Rabenstein. Den wolgeboren, edlen, gestrengen, hochgeehrten vnd ernvesten Herren N vnd N, Kon. Mt zu Hungern vnd Behem Haubtleuten, Statthalteren vnd Kriegsrethen jetzund zu Wien, vnseren lieben Herren vnd guten Freunden. Kniž. archiv v Roudnici B. 125. Conc. 67. Nejmenovaný český jednatel krále Ferdinanda do Poznaně vyslaný dává nejmenovanému zprávu o tamním jednání v příčině zápletků uherských. — Bez místa i dne (v listopadě 1530). Milostivej pane! Aby[ste] zpraveni byli toho rozjetí z Poznaně, jest toho ta- kový sp[uosob], že uherští aneboližto vejvodovi poslové, poněvadž [ta] věc k doko- nalé smlouvě nemohla přivedena býti, dýle tu zůstati nechtěli, ale aby se ta věc tak beze všeho sjednání nerozešla, i namluvili jsou polští a saští jednatelé aneboližto prostředkové pokojné stání až do roka, a to má mezi časem tímto a svaté Lucie od obojích stran připsáno anebo odepsáno býti. A jestliže tak od obých stran při- psáno bude, aby každá strana své, čehož v držení jest, a do toho času, až se při- píše, do vykonání toho roku v držení a v užívání zuostala. A JMt král Polský má Tureckýmu císaři psáti, aby obojí stranám poslóm klejt dal; a jestliže jim Turek klejt dá, tehda oboje strany posly své k Turku před vyjití[m] měsíce máje mají vypraviti, a tu jednáno býti, aby k delšímu pokojnému stání aneb k dokonalýmu pokoji neboližto smlúvě na slušný prostředky vejvodovi povolení dal; neb vejvoda dokonce k žádnýmu jednání aneboližto k jakým prostředkóm, skrze kderýž by jedný pídi šíře mělo od království Uherského odcizeno aneb odjato býti, svoliti jest nechtěl, pravíce, že k tomu povolení od císaře Tureckého nemá, a bez jeho povolení že by jemu k takový věci přistúpiti nenáleželo. A včíra jest tejden minul, jakž jest nám tepruov od JKMti po poště ozná- meno, že VMt, pán z Pernšteina a pan Zigmund Ditrichštajnar od JKMti k nám k tomu jednání do Poznani vypraveni býti ráčíte; i byli bychme rádi to zpuosobili, aby se ta věc byla mohla do VMti, pána z Pernšteina a pana Zigmunda Ditrichštejnara příjezdu zdržeti, ale nemohli jsme toho obdržeti, neb polští, saští a uherští vyslaní juž se byli k tomu přihotovili a druhého dne ráno z brány před se jeli. Datum ut supra. [In tergo poznámka nejspíš Pflugova:] Dass ist die Handlung, als der Herr vonn Pernstain vnd ich gen Possen in Pottschafft sein geschicktt Arch. kníž. M. z Lobkovic v Roudnici B. 125. Konc. 3*)
z roku 1530. 19 Sachen, also E. L. vnnd ihr zum Pesten befindet, vnns notturftig anzuzeigen were, nachgedacht sein, damit in allen Orten souil moglich nichts verweylett nach ver- lasset werde. Das haben wir E. L. vnnd euch, als denen wyr Dynst vnnd Freund- schaft zu erzeigen gewyllt, nicht verhalten wollen. Datum zu Pardubitz Sonnabend Woytich Herr vom Pernstain oc. am Tag Elizabet anno oc XXX°. Hanns Pflug Herr vom Rabenstein. Den wolgeboren, edlen, gestrengen, hochgeehrten vnd ernvesten Herren N vnd N, Kon. Mt zu Hungern vnd Behem Haubtleuten, Statthalteren vnd Kriegsrethen jetzund zu Wien, vnseren lieben Herren vnd guten Freunden. Kniž. archiv v Roudnici B. 125. Conc. 67. Nejmenovaný český jednatel krále Ferdinanda do Poznaně vyslaný dává nejmenovanému zprávu o tamním jednání v příčině zápletků uherských. — Bez místa i dne (v listopadě 1530). Milostivej pane! Aby[ste] zpraveni byli toho rozjetí z Poznaně, jest toho ta- kový sp[uosob], že uherští aneboližto vejvodovi poslové, poněvadž [ta] věc k doko- nalé smlouvě nemohla přivedena býti, dýle tu zůstati nechtěli, ale aby se ta věc tak beze všeho sjednání nerozešla, i namluvili jsou polští a saští jednatelé aneboližto prostředkové pokojné stání až do roka, a to má mezi časem tímto a svaté Lucie od obojích stran připsáno anebo odepsáno býti. A jestliže tak od obých stran při- psáno bude, aby každá strana své, čehož v držení jest, a do toho času, až se při- píše, do vykonání toho roku v držení a v užívání zuostala. A JMt král Polský má Tureckýmu císaři psáti, aby obojí stranám poslóm klejt dal; a jestliže jim Turek klejt dá, tehda oboje strany posly své k Turku před vyjití[m] měsíce máje mají vypraviti, a tu jednáno býti, aby k delšímu pokojnému stání aneb k dokonalýmu pokoji neboližto smlúvě na slušný prostředky vejvodovi povolení dal; neb vejvoda dokonce k žádnýmu jednání aneboližto k jakým prostředkóm, skrze kderýž by jedný pídi šíře mělo od království Uherského odcizeno aneb odjato býti, svoliti jest nechtěl, pravíce, že k tomu povolení od císaře Tureckého nemá, a bez jeho povolení že by jemu k takový věci přistúpiti nenáleželo. A včíra jest tejden minul, jakž jest nám tepruov od JKMti po poště ozná- meno, že VMt, pán z Pernšteina a pan Zigmund Ditrichštajnar od JKMti k nám k tomu jednání do Poznani vypraveni býti ráčíte; i byli bychme rádi to zpuosobili, aby se ta věc byla mohla do VMti, pána z Pernšteina a pana Zigmunda Ditrichštejnara příjezdu zdržeti, ale nemohli jsme toho obdržeti, neb polští, saští a uherští vyslaní juž se byli k tomu přihotovili a druhého dne ráno z brány před se jeli. Datum ut supra. [In tergo poznámka nejspíš Pflugova:] Dass ist die Handlung, als der Herr vonn Pernstain vnd ich gen Possen in Pottschafft sein geschicktt Arch. kníž. M. z Lobkovic v Roudnici B. 125. Konc. 3*)
Strana 20
20 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 68. Vojtěch z Pernšteina, nejvyšší hofmistr král. Českého, žádá rady komorní, aby v neděli po Hromnicích (5. února) sešli se do Nymburka k poradě o rozepsání sněmu, kde by držán měl býti. — Na Pardubicích v sobotu po sv. Pavla obrácení (28. ledna). (Sněmy české I. 341.) Dne 7. února téhož roku nařizovali nejv. úředníci radám komory české, aby zámek Kolín, kdež příští sněm držán býti má, zřídili a ku přebývání pro krále vším potřebným za- opatřili. — V Nymburce v outerý po sv. Dorotě (7. února) 1531. (Sněmy české I. 342.) 69. Ferdinand král komoře české: že Vojtěch z Pernšteina vyšle některého úředníka a lidi své, aby rybník při panství Kolinském rybami osazen byl, protož aby takovým vyslaným lidem podpora ve všem byla dána. — V Brně dne 1. dubna 1531. (Arch. místodrž. král. Česk. Registra knih poselacích (Missiven) 1531—6, 8. sv., fol. 10. List německý.) 70. Jan ml. z Žerotína a na Strážnici Půtovi Rokytnickému z Ludanic: poněvadž pán z Pernšteina dal mu dceru pannu Johanku za manželku, a svatba v neděli po Hromnicích (4. února 1532) na Prostějově slaviti se bude, prosí ho, aby přijel tamže na svatbu. — Na Strážnici 26. prosince 1531. (Orig. v arch. Třeboňském.) 71. Výňatek z listu Vojtěcha z Pernšteina, jako hejtmana zemského, o placení cla lidí rytířských v Bydžově. — S. d. (1531?) Co se toho cla dotýče Bydžovského, kteréhož by osoby z stavu rytíř- ského platiti z věcí na prodaj vezených nechtěli, velmi krátce sem o to s panem Janem Žateckým mohl rozmlúvati, neb jeda k němu na hrad, potkal sem jej, an preč jede, a pánuov při dskách nebylo, neb sú byli u nemocného u pána Zuba na Zápích; než s p. Ambrožem sem mluvil a jeho žádal za paměť, stal-li jest se kdy jaký o takovú věc nález, aby mi oznámil, čímž bych se mohl zpraviti a VMti také oznámiti. I pověděl mi, že neví o žádném nálezu, aby se kdy o takovú věc kdy stal, kromě ten mezi stavy králem Vladislavem slavné paměti učiněný, a kteréhož artykul vypsaný ráčili ste mi poslati; a podle toho oběma se nám vidí, že by měli býti povinni to clo platiti, poněvadž věci své vezou na prodaj a z toho ziskuov i užitkuov svých hledají, a vysazených trhuov a jarmarkuov v městech a městečkách užívati chtějí. Pak nechť Bydžovští to učiní: ktož by jim tak zúmyslně clo projížděli a platiti ho nechtěli, ať ty věci obstavují a ve jméno boží, požene-li VMt kto proto a bude-li je chtieti z toho viniti, račtež toho štěstí koštovati; co v tom bude právem nalezeno Bydžovským, tím se spraví a budú věděti, budou-li jmíti takové clo bráti čili nic na potomní časy. Však se na to veliký náklad neučiní, a bez pochyby když jednomu obstaví jeho věci a clo sobě vezmou, že snad někto se o to pokusí, aby je z toho vinil, a tudy ta věc k svému konci přijde, že se to rozezná, co jich jest a co jim spravedlivě náleží, aby při tom byli zuostaveni. Lib. Mem. I. civ. pag. 186 města Bydžova.
20 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 68. Vojtěch z Pernšteina, nejvyšší hofmistr král. Českého, žádá rady komorní, aby v neděli po Hromnicích (5. února) sešli se do Nymburka k poradě o rozepsání sněmu, kde by držán měl býti. — Na Pardubicích v sobotu po sv. Pavla obrácení (28. ledna). (Sněmy české I. 341.) Dne 7. února téhož roku nařizovali nejv. úředníci radám komory české, aby zámek Kolín, kdež příští sněm držán býti má, zřídili a ku přebývání pro krále vším potřebným za- opatřili. — V Nymburce v outerý po sv. Dorotě (7. února) 1531. (Sněmy české I. 342.) 69. Ferdinand král komoře české: že Vojtěch z Pernšteina vyšle některého úředníka a lidi své, aby rybník při panství Kolinském rybami osazen byl, protož aby takovým vyslaným lidem podpora ve všem byla dána. — V Brně dne 1. dubna 1531. (Arch. místodrž. král. Česk. Registra knih poselacích (Missiven) 1531—6, 8. sv., fol. 10. List německý.) 70. Jan ml. z Žerotína a na Strážnici Půtovi Rokytnickému z Ludanic: poněvadž pán z Pernšteina dal mu dceru pannu Johanku za manželku, a svatba v neděli po Hromnicích (4. února 1532) na Prostějově slaviti se bude, prosí ho, aby přijel tamže na svatbu. — Na Strážnici 26. prosince 1531. (Orig. v arch. Třeboňském.) 71. Výňatek z listu Vojtěcha z Pernšteina, jako hejtmana zemského, o placení cla lidí rytířských v Bydžově. — S. d. (1531?) Co se toho cla dotýče Bydžovského, kteréhož by osoby z stavu rytíř- ského platiti z věcí na prodaj vezených nechtěli, velmi krátce sem o to s panem Janem Žateckým mohl rozmlúvati, neb jeda k němu na hrad, potkal sem jej, an preč jede, a pánuov při dskách nebylo, neb sú byli u nemocného u pána Zuba na Zápích; než s p. Ambrožem sem mluvil a jeho žádal za paměť, stal-li jest se kdy jaký o takovú věc nález, aby mi oznámil, čímž bych se mohl zpraviti a VMti také oznámiti. I pověděl mi, že neví o žádném nálezu, aby se kdy o takovú věc kdy stal, kromě ten mezi stavy králem Vladislavem slavné paměti učiněný, a kteréhož artykul vypsaný ráčili ste mi poslati; a podle toho oběma se nám vidí, že by měli býti povinni to clo platiti, poněvadž věci své vezou na prodaj a z toho ziskuov i užitkuov svých hledají, a vysazených trhuov a jarmarkuov v městech a městečkách užívati chtějí. Pak nechť Bydžovští to učiní: ktož by jim tak zúmyslně clo projížděli a platiti ho nechtěli, ať ty věci obstavují a ve jméno boží, požene-li VMt kto proto a bude-li je chtieti z toho viniti, račtež toho štěstí koštovati; co v tom bude právem nalezeno Bydžovským, tím se spraví a budú věděti, budou-li jmíti takové clo bráti čili nic na potomní časy. Však se na to veliký náklad neučiní, a bez pochyby když jednomu obstaví jeho věci a clo sobě vezmou, že snad někto se o to pokusí, aby je z toho vinil, a tudy ta věc k svému konci přijde, že se to rozezná, co jich jest a co jim spravedlivě náleží, aby při tom byli zuostaveni. Lib. Mem. I. civ. pag. 186 města Bydžova.
Strana 21
z roku 1531 a 1532. 21 72. Nejvyšši kanclíř království Českého Hanuš Pflug z Rabšteina (Vojtěchovi z Pernšteina): že byl při královském dvoře v Štutgartu a Špýru, že chce dáti přitisknouti větší pečet ke smlouvě, kterou má s klášterem sv. Tomáše v Brně, jakož i poslati list královský na milost učiněný Uničovským pohořelým. — Na Bečově 1532, 15. ledna. Službu svú oc. Kdež mi ráčíte psáti, že ste k JKMti poslati ráčili, majíce toho žádost, aby JKMt smlouvy tee, kterúž ste s převorem od svatého Thómy v Brně učiniti ráčili, majestátem svým potvrditi ráčil, majíce tu naděj, že bych při dvoře býti měl; ale poněvadž jest mne tam nebylo, ani pečeti věčí, že jest JKMt vám tu smlouvu poslati pod menší pečetí a rukou svou se podepsati ráčil; a ráčili ste mi toliko vidimus krále JMti podtvrzený poslali, a že byšte mi byli rádi i to pod- tvrzení pod menší pečetí poslati, ale že ste se ráčili obávati, aby na cestě zmrhané nebylo oc. Tak jest, že sem asa třinácte nedělí při JKMti v Stukgartu a v Speyru byl, než na tento čas sem ode dvora na chvíli odjel. I pane a příteli muoj milý, kdybyšte mi byli ráčili krále JMti potvrzení, kderéž jest JMt ráčil k tee smlouvě učiniti, poslati, byl bych pečet větší k tomu rád přitiskl, jakož ještě bych tak uči- niti chtěl, kdybyste mi to potvrzení poslati ráčili, že bych větší pečet dal přitisknúti. Neb JMKská ráčil mi o to psáti a poručiti, abych k dočenému potvrzení pečet větší přitiskl. Než toho neračte pomíjiti, když to potvrzení k pečetiní ráčíte poslati, abyšte ráčili podle toho hrubej pytel peněz poslati, ale ne tak příliš veliekej, proto aby jej jeden mohl unézsti, neb sem na tento čas při dvoře měšec velmi vyprázdnil. Taky ste mi ráčili od JKMti poslati list, kderejž JKMt ráčil Uničovským pohořelým na Lhotu dáti, a při tom i posílací list od JKMti oc: i poněvadž JKMt teež mi ráčí psáti a porúčeti, abych k témuž listu Uničovských pečet vědší přitiskl, i tak sem učinil a ten list VMti zase posélám. A s tím rač pán Buoh dáti nám se spolu ve zdraví shledati. Datum na Bečově v pondělí po s. Erhartu léta oc XXXII°. Hanuš. Arch. kníž. M. z Lobkovic v Roudnici č. B. 125. Konc. 73. Ferdinand král komoře české: že vedle návrhu a dobrého zdání rad komorních píše Vojtěchovi z Pernšteina, aby úroky z 2600 kop gr. (za kterou sumu králi půjčenou jako rukojmí zapsal se Petrovi Sudovi, a týž (Suda) uvázal se v držení zámku Žampachu) pře- vzal z důchodu komory české a neuvazoval se v držení vsí k panství Poděbradskému nále- žitých. — V Řezně dne 9. srpna 1532. (Arch. místodrž. král. Českého. Reg. knih poselacích (Missiven) 1531—6, 8. sv., fol. 120. List německý.) Listem ze dne 1. prosince 1532 nařizoval král komoře české, aby pro nezaplacení úroků z peněz Sudovi povinných zabavené vsi panství Poděbradského vyplaceny byly berní, kteráž v nejblíže příštím čase odvedena bude. — Tamže fol. 143. (List něm.) Listem ze dne 4. ledna 1533 oznamuje Ferdinand komoře české: poněvadž Vojtěch z Pernšteina nabídl se, že na místě zabavených vsí panství Poděbradského, kteréž více nesou
z roku 1531 a 1532. 21 72. Nejvyšši kanclíř království Českého Hanuš Pflug z Rabšteina (Vojtěchovi z Pernšteina): že byl při královském dvoře v Štutgartu a Špýru, že chce dáti přitisknouti větší pečet ke smlouvě, kterou má s klášterem sv. Tomáše v Brně, jakož i poslati list královský na milost učiněný Uničovským pohořelým. — Na Bečově 1532, 15. ledna. Službu svú oc. Kdež mi ráčíte psáti, že ste k JKMti poslati ráčili, majíce toho žádost, aby JKMt smlouvy tee, kterúž ste s převorem od svatého Thómy v Brně učiniti ráčili, majestátem svým potvrditi ráčil, majíce tu naděj, že bych při dvoře býti měl; ale poněvadž jest mne tam nebylo, ani pečeti věčí, že jest JKMt vám tu smlouvu poslati pod menší pečetí a rukou svou se podepsati ráčil; a ráčili ste mi toliko vidimus krále JMti podtvrzený poslali, a že byšte mi byli rádi i to pod- tvrzení pod menší pečetí poslati, ale že ste se ráčili obávati, aby na cestě zmrhané nebylo oc. Tak jest, že sem asa třinácte nedělí při JKMti v Stukgartu a v Speyru byl, než na tento čas sem ode dvora na chvíli odjel. I pane a příteli muoj milý, kdybyšte mi byli ráčili krále JMti potvrzení, kderéž jest JMt ráčil k tee smlouvě učiniti, poslati, byl bych pečet větší k tomu rád přitiskl, jakož ještě bych tak uči- niti chtěl, kdybyste mi to potvrzení poslati ráčili, že bych větší pečet dal přitisknúti. Neb JMKská ráčil mi o to psáti a poručiti, abych k dočenému potvrzení pečet větší přitiskl. Než toho neračte pomíjiti, když to potvrzení k pečetiní ráčíte poslati, abyšte ráčili podle toho hrubej pytel peněz poslati, ale ne tak příliš veliekej, proto aby jej jeden mohl unézsti, neb sem na tento čas při dvoře měšec velmi vyprázdnil. Taky ste mi ráčili od JKMti poslati list, kderejž JKMt ráčil Uničovským pohořelým na Lhotu dáti, a při tom i posílací list od JKMti oc: i poněvadž JKMt teež mi ráčí psáti a porúčeti, abych k témuž listu Uničovských pečet vědší přitiskl, i tak sem učinil a ten list VMti zase posélám. A s tím rač pán Buoh dáti nám se spolu ve zdraví shledati. Datum na Bečově v pondělí po s. Erhartu léta oc XXXII°. Hanuš. Arch. kníž. M. z Lobkovic v Roudnici č. B. 125. Konc. 73. Ferdinand král komoře české: že vedle návrhu a dobrého zdání rad komorních píše Vojtěchovi z Pernšteina, aby úroky z 2600 kop gr. (za kterou sumu králi půjčenou jako rukojmí zapsal se Petrovi Sudovi, a týž (Suda) uvázal se v držení zámku Žampachu) pře- vzal z důchodu komory české a neuvazoval se v držení vsí k panství Poděbradskému nále- žitých. — V Řezně dne 9. srpna 1532. (Arch. místodrž. král. Českého. Reg. knih poselacích (Missiven) 1531—6, 8. sv., fol. 120. List německý.) Listem ze dne 1. prosince 1532 nařizoval král komoře české, aby pro nezaplacení úroků z peněz Sudovi povinných zabavené vsi panství Poděbradského vyplaceny byly berní, kteráž v nejblíže příštím čase odvedena bude. — Tamže fol. 143. (List něm.) Listem ze dne 4. ledna 1533 oznamuje Ferdinand komoře české: poněvadž Vojtěch z Pernšteina nabídl se, že na místě zabavených vsí panství Poděbradského, kteréž více nesou
Strana 22
22 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina než nezaplacené úroky z peněz dlužných obnášejí, jiné ujištění přijme, aby odložili vyřízení takové záležitosti až do králova příchodu. Tamže fol. 150 v. (List něm.) Konečně listem ze dne 13. února 1533 nařizoval komoře české, aby v příčině nahoře psané věci ujednání se stalo beze škody jmenovaného Vojtěcha z Pernšteina. Tamže fol. 159. (List něm.) 74. Jan z Pernšteina žádá Půty z Ludanic a na Rokytnici, aby se mu postavil za rukojmí na 700 kop gr. Bernartovi Vlkovi z Konecchlumí dlužných. — Na Tovačově, v so- botu po Novém létě oc 33 (1533, 4. ledna). (Třeboňský arch. Familie Pernstein. Registrata.) 75. Kristofor z Švamberka žádá Jošta z Rožmberka, aby k svatebnímu veselí syna jeho Hendrycha, kteréž vedle oznámení pana Jana z Pernšteina díti se bude dne 2. února t. r., na Prostějov přijel. — Na Zvíkově v neděli před božím křtěním (5. ledna 1533). (Orig. v arch. Třeboňském.) 76. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic: aby se mu postavil na 100 kop gr. českých Anně z Kostelce za rukojmí. — Na Tovačově v sobotu před sv. Fabianem Šebestianem léta oc 33 (1533, 18. ledna). (Orig. pap. Třeboňského arch. Fam. v. Pernstein. Reg.) 77. Vojtěch z Pernšteina Hanušovi Pflugovi z Rabšteina: že posel císaře Tureckého ubírá se z Vídně do Ostřehoma; posílá noviny německé, jež má od knížat Bavorských; žádá, aby mu zjednal člověka, který by znal se v hledání kovů. — Na Pardubicích 1533, 10. dubna. Službu svou oc. Oznamuji vám, že jest mi psaní učiněno, v kerémž mi se oznamuje, že posel císaře tureckého z Vídně doluov po vodě až do Vostřehoma vypraviti by se měl na ten spůsob, že od císaře tureckého k vajvodovi má nějaké poselství ne velmi příjemné učiniti. Ale jak se domajšlím, že tajž posel tureckaj poněvadž se zase z Vostřehoma k Novému městu vobrátiti má, pro nic jiného té jízdy do Vostřehoma nečiní, nežli pro to, aby on to všecko tam v Vostřehomě císaři tureckému pánu svému vykonal, což jest se král JMt pán náš témuž císaři tu- reckému učiniti podvolil s tajmž zámkem Ostřehomem. Také vám teď posílám noviny německé, keréž jsou mi poslány, což se dotýče knížat bavorských; pak jestli to samo v sobě v pravdě, jakž ty noviny ukazují a vy o tom co slyšíte, za to vás prosím, že mi o tom oznámíte. Kdež jsem vás prve žádal, abyšte mi jednoho člověka toho, kerýžby rudy a kovuov hledati uměl, zjjednali: i ještě vás prosím, že tak ráčíte učiniti, a na čemž jej koli smluvíte, podle toho já se chci k němu zachovati; a jestli že mi jej zednáte, prosím, vypravte ho do Prahy k svátosti. Dajž všemohoucí pán Buoh, muoj zvláště milý pane a příteli, nám se spolu ve zdraví shledati. Dán na Pardubicích v zelenaj čtvrtek léta oc XXXIII°. Vojtěch z Pernšteina m. p.
22 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina než nezaplacené úroky z peněz dlužných obnášejí, jiné ujištění přijme, aby odložili vyřízení takové záležitosti až do králova příchodu. Tamže fol. 150 v. (List něm.) Konečně listem ze dne 13. února 1533 nařizoval komoře české, aby v příčině nahoře psané věci ujednání se stalo beze škody jmenovaného Vojtěcha z Pernšteina. Tamže fol. 159. (List něm.) 74. Jan z Pernšteina žádá Půty z Ludanic a na Rokytnici, aby se mu postavil za rukojmí na 700 kop gr. Bernartovi Vlkovi z Konecchlumí dlužných. — Na Tovačově, v so- botu po Novém létě oc 33 (1533, 4. ledna). (Třeboňský arch. Familie Pernstein. Registrata.) 75. Kristofor z Švamberka žádá Jošta z Rožmberka, aby k svatebnímu veselí syna jeho Hendrycha, kteréž vedle oznámení pana Jana z Pernšteina díti se bude dne 2. února t. r., na Prostějov přijel. — Na Zvíkově v neděli před božím křtěním (5. ledna 1533). (Orig. v arch. Třeboňském.) 76. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic: aby se mu postavil na 100 kop gr. českých Anně z Kostelce za rukojmí. — Na Tovačově v sobotu před sv. Fabianem Šebestianem léta oc 33 (1533, 18. ledna). (Orig. pap. Třeboňského arch. Fam. v. Pernstein. Reg.) 77. Vojtěch z Pernšteina Hanušovi Pflugovi z Rabšteina: že posel císaře Tureckého ubírá se z Vídně do Ostřehoma; posílá noviny německé, jež má od knížat Bavorských; žádá, aby mu zjednal člověka, který by znal se v hledání kovů. — Na Pardubicích 1533, 10. dubna. Službu svou oc. Oznamuji vám, že jest mi psaní učiněno, v kerémž mi se oznamuje, že posel císaře tureckého z Vídně doluov po vodě až do Vostřehoma vypraviti by se měl na ten spůsob, že od císaře tureckého k vajvodovi má nějaké poselství ne velmi příjemné učiniti. Ale jak se domajšlím, že tajž posel tureckaj poněvadž se zase z Vostřehoma k Novému městu vobrátiti má, pro nic jiného té jízdy do Vostřehoma nečiní, nežli pro to, aby on to všecko tam v Vostřehomě císaři tureckému pánu svému vykonal, což jest se král JMt pán náš témuž císaři tu- reckému učiniti podvolil s tajmž zámkem Ostřehomem. Také vám teď posílám noviny německé, keréž jsou mi poslány, což se dotýče knížat bavorských; pak jestli to samo v sobě v pravdě, jakž ty noviny ukazují a vy o tom co slyšíte, za to vás prosím, že mi o tom oznámíte. Kdež jsem vás prve žádal, abyšte mi jednoho člověka toho, kerýžby rudy a kovuov hledati uměl, zjjednali: i ještě vás prosím, že tak ráčíte učiniti, a na čemž jej koli smluvíte, podle toho já se chci k němu zachovati; a jestli že mi jej zednáte, prosím, vypravte ho do Prahy k svátosti. Dajž všemohoucí pán Buoh, muoj zvláště milý pane a příteli, nám se spolu ve zdraví shledati. Dán na Pardubicích v zelenaj čtvrtek léta oc XXXIII°. Vojtěch z Pernšteina m. p.
Strana 23
z roku 1533. 23 Urozenému pánu panu Hanušovi Flugkovi z Rabstaina a na Bečově, najvyššímu kan- clíři království Českého krále JMti, a téhož království německých lén hajtmanu, pánu a přie- teli mně zvláště milému. Knížecí archiv v Roudnici Orig. B. 125. 78. Vojtěch z Pernšteina Hanušovi Pflugovi z Rabšteina oznamuje, co se dověděl o záměrech tureckých; stěžuje si na neužitečnost tajné rady královské a j. — Na Pardubicích 1533, 8. čce. Službu oc. Soud v Moravě jest se držel, a nějakaj nález bratru mému panu Janovi jest učiněn, kterémužto nálezu, když jest čten byl, jest vodepřel a oznámil, že ho podniknouti nechce a že jest učiněn proti právu; a tak naprosto že jest sobě vóbec ten nález ztížil, a až k tomu přišlo, jakž zprávu mám, že jest pan hajtman vstavši pověděl, že bude ten nález vymazán. A hned potom jest soud vzdán a více nesoudili. Poselství vod krále JMti k témuž soudu bylo učiněno, což se Kafuňka dotajče, a za posly byl jest pan Voldřich Černohorský a pan Adam Repickaj; pak jaká jest odpověď králi JMti po nich dána, teď ji vám sepsanou posílám. Muoj milaj pane kancléři, což by mně u vědomost přišlo, musil bych v tom vobtížnost nésti, abyšte vy také neměli o tom věděti; pak toto vám voznamuji: že přijel k jednomu mému dobrému příteli jeden ne lehkého řádu, ale znamenitaj člověk, kterýž není poddanaj pána našeho, učinil k němu řeč, co slyší vo pokoji mezi císařem tureckým a králem římským? dal mu za odpověď, že nic jiného neslyší, než že jest pokoj učiněnaj, a co se dále jedná, že nic neví, že jest při dvoře na ten čas nebyl. Pověděl zase proti tomu, že dobře činí každaj, kdož se nechlubí, když nemá čím; a tak další řeči mezi nimi vznikly, až i k tomu přišlo, že posel, kterýž jest vod císaře tureckého u krále JMti pána našeho ve Vídni byl, že ještě jest se nevrátil do Konsta- tinapole a nevrátí, až Jeronym de Zara vypraven bude, pak s jakým poselstvím se navrátí, že to uslyší. Než král polskaj že s Turkem a s Tatarem má dokonalaj pokoj do života svého i syna svého, a ten pokoj že jest jednán byl a zjednán jest i stvrzen skrze posla krále polského, kterémuž říkají Opulinskaj, kterýž jest také bajval v Čechách v poselství krále pána našeho; kteréhožto zjednání přípis jest mu dán, kteréhož vám také připis posílám. Než na jeden artikul dobře pomyslte v tom poselství, proti kterémuž sem artikuli znamení ruky udělal, nač se ten vztahuje. Než jáť se nemohu jiného do- mysliti než toho, že najspíš se vztahuje na pána našeho; a jest dosti činiti, neobmajšlí-li se i od Turka i od vajvody i od jiných, kteříž z štěstí pána našeho neměli by žádného potěšení, anébrž ani žádostivi nejsou co JMti dobrého, větší těžkost aby na pána na- šeho přišla, nežli je kdy prve přicházela, čehož pán Buoh z milosti své rač zachovati. Neb i k tomu, že se taková věc obmajšlí, příčinu dává toto psaní z Budína jedné vosobě učiněné, kteréhož vám teď přípis posílám a kterýž jest mi také přinesen této
z roku 1533. 23 Urozenému pánu panu Hanušovi Flugkovi z Rabstaina a na Bečově, najvyššímu kan- clíři království Českého krále JMti, a téhož království německých lén hajtmanu, pánu a přie- teli mně zvláště milému. Knížecí archiv v Roudnici Orig. B. 125. 78. Vojtěch z Pernšteina Hanušovi Pflugovi z Rabšteina oznamuje, co se dověděl o záměrech tureckých; stěžuje si na neužitečnost tajné rady královské a j. — Na Pardubicích 1533, 8. čce. Službu oc. Soud v Moravě jest se držel, a nějakaj nález bratru mému panu Janovi jest učiněn, kterémužto nálezu, když jest čten byl, jest vodepřel a oznámil, že ho podniknouti nechce a že jest učiněn proti právu; a tak naprosto že jest sobě vóbec ten nález ztížil, a až k tomu přišlo, jakž zprávu mám, že jest pan hajtman vstavši pověděl, že bude ten nález vymazán. A hned potom jest soud vzdán a více nesoudili. Poselství vod krále JMti k témuž soudu bylo učiněno, což se Kafuňka dotajče, a za posly byl jest pan Voldřich Černohorský a pan Adam Repickaj; pak jaká jest odpověď králi JMti po nich dána, teď ji vám sepsanou posílám. Muoj milaj pane kancléři, což by mně u vědomost přišlo, musil bych v tom vobtížnost nésti, abyšte vy také neměli o tom věděti; pak toto vám voznamuji: že přijel k jednomu mému dobrému příteli jeden ne lehkého řádu, ale znamenitaj člověk, kterýž není poddanaj pána našeho, učinil k němu řeč, co slyší vo pokoji mezi císařem tureckým a králem římským? dal mu za odpověď, že nic jiného neslyší, než že jest pokoj učiněnaj, a co se dále jedná, že nic neví, že jest při dvoře na ten čas nebyl. Pověděl zase proti tomu, že dobře činí každaj, kdož se nechlubí, když nemá čím; a tak další řeči mezi nimi vznikly, až i k tomu přišlo, že posel, kterýž jest vod císaře tureckého u krále JMti pána našeho ve Vídni byl, že ještě jest se nevrátil do Konsta- tinapole a nevrátí, až Jeronym de Zara vypraven bude, pak s jakým poselstvím se navrátí, že to uslyší. Než král polskaj že s Turkem a s Tatarem má dokonalaj pokoj do života svého i syna svého, a ten pokoj že jest jednán byl a zjednán jest i stvrzen skrze posla krále polského, kterémuž říkají Opulinskaj, kterýž jest také bajval v Čechách v poselství krále pána našeho; kteréhožto zjednání přípis jest mu dán, kteréhož vám také připis posílám. Než na jeden artikul dobře pomyslte v tom poselství, proti kterémuž sem artikuli znamení ruky udělal, nač se ten vztahuje. Než jáť se nemohu jiného do- mysliti než toho, že najspíš se vztahuje na pána našeho; a jest dosti činiti, neobmajšlí-li se i od Turka i od vajvody i od jiných, kteříž z štěstí pána našeho neměli by žádného potěšení, anébrž ani žádostivi nejsou co JMti dobrého, větší těžkost aby na pána na- šeho přišla, nežli je kdy prve přicházela, čehož pán Buoh z milosti své rač zachovati. Neb i k tomu, že se taková věc obmajšlí, příčinu dává toto psaní z Budína jedné vosobě učiněné, kteréhož vám teď přípis posílám a kterýž jest mi také přinesen této
Strana 24
24 A. XXXII. Dopisy pánů Jana a Vojtěcha z Pernšteina hodiny. A toto vám voznamuji za jisto, že Grytaj*) drahně několik tisíc Turkuo na Budín přivedl, děla lejí, zámek, město vopravují, a vejvoda tu je na Budíně, prachy z Turek vezou. Laskaj**) v Sedmihradské zemi ten své věci řídí, jakož vám také přípis toho artikule posílám, kterýž mi Petr Vencelík píše, co jest vod Václava Šarovce, který jest z Polsky přijel, slyšel. Pak muoj milý pane kancléři, jestli jest to všecko pravda, což vám teď voznamuji, pomysltež na to, na jakém pokoji král JMt pán náš své poddané po- stavil a ubezpečil, jestliže se jiné najde, co tomu lidé dějí a jakou těžkost ponesou; ježto já toto pravím, jestliže toto jednání s císařem tureckým v nic vejde a upo- kojení nespuosobí, že by bylo lépe, aby pán náš byl nikdá takového jednání ne- začínal, a také aby toho neoznamoval a lidí pokojem neubezpečoval, kteréhož snad není; než já tak vždy pravím, že v těchto spuosobích, v které jest pán náš na tento čas všel, ježto se nedotajčí vlastně samé JMti vosoby, než vztahují se na všecky JMti poddané a na zkázu jejich, k čemuž sou (jestliže já se nemajlím) pří- činy nedali. A protož ta tajná rada JMti, v kteréž ty všecky věci ráčí zavírati, jistě není užitečná, než spíše muož bajti k budoucímu času škodná, neb lidé svého zahynutí na takovou radu nepoloží, ani té rady budou moci snésti. Neb všickni králové a páni až teď do krále polského nynějšího, kteříž sou jednali své a zemské věci s radou zemskou, stávali sou dobře, a i tento pan král polskaj i s svými pod- danými dobře stojí. Ale pán náš jak stojí i s námi a čeho očekáváme, toho není potřebí vypisovati, neb to tak dobře znáte a líp než já. A protož muoj milaj pane kanclíři, nechci vás více psaním zaneprazdňovati; než za to prosím, vo tomto, což vám píši a co vám posílám, neoznamujte leč některému svému dobrému příteli, komuž věříte, než toho nepravte, abyšte co toho ode mne oznámeného měli; než tím své psaní zavazuji a tomu dokonale věřte, že chyba těch tajných rad víc lidé o těch o všech věcech v pravdě vědí jinde nežli při dvoře, neb mně ode dvora o tomto o ničemž není psáno. A s tím dajž všemohúcí milý pán Buoh nám se spolu v dobrém zdraví shledati. Dán na Pardubicích, v outerý před svatou pannou Vojtěch z Pernšteina m. p. Markétou léta oc XXXIII°. Urozenému pánu panu Hanušovi Fluogovi z Rabštaina a na Bečově, najvyššímu kan- clíři království Českého krále JMti, a téhož království německých lén hajtmanu, panu příteli mému zvláště milému k jeho vlastnímu odevření. Knížecí archiv v Roudnici. Orig. — *) Alois Gritti, plnomocník Zápolského a sultánův v Uhřích. — **) Jeronym Lasky. 79. Král Ferdinand Vojtěchovi z Pernšteina o uzavření míru s Turky. — Ve Vídni 1533, 25. čce. Urozenému Vojtěchovi z Pernšteina. Urozený v. n. m. Psaní tvému, které jsi nám, i té zprávě, co se zjinačení příměří a pokoje mezi námi a císařem Tureckým
24 A. XXXII. Dopisy pánů Jana a Vojtěcha z Pernšteina hodiny. A toto vám voznamuji za jisto, že Grytaj*) drahně několik tisíc Turkuo na Budín přivedl, děla lejí, zámek, město vopravují, a vejvoda tu je na Budíně, prachy z Turek vezou. Laskaj**) v Sedmihradské zemi ten své věci řídí, jakož vám také přípis toho artikule posílám, kterýž mi Petr Vencelík píše, co jest vod Václava Šarovce, který jest z Polsky přijel, slyšel. Pak muoj milý pane kancléři, jestli jest to všecko pravda, což vám teď voznamuji, pomysltež na to, na jakém pokoji král JMt pán náš své poddané po- stavil a ubezpečil, jestliže se jiné najde, co tomu lidé dějí a jakou těžkost ponesou; ježto já toto pravím, jestliže toto jednání s císařem tureckým v nic vejde a upo- kojení nespuosobí, že by bylo lépe, aby pán náš byl nikdá takového jednání ne- začínal, a také aby toho neoznamoval a lidí pokojem neubezpečoval, kteréhož snad není; než já tak vždy pravím, že v těchto spuosobích, v které jest pán náš na tento čas všel, ježto se nedotajčí vlastně samé JMti vosoby, než vztahují se na všecky JMti poddané a na zkázu jejich, k čemuž sou (jestliže já se nemajlím) pří- činy nedali. A protož ta tajná rada JMti, v kteréž ty všecky věci ráčí zavírati, jistě není užitečná, než spíše muož bajti k budoucímu času škodná, neb lidé svého zahynutí na takovou radu nepoloží, ani té rady budou moci snésti. Neb všickni králové a páni až teď do krále polského nynějšího, kteříž sou jednali své a zemské věci s radou zemskou, stávali sou dobře, a i tento pan král polskaj i s svými pod- danými dobře stojí. Ale pán náš jak stojí i s námi a čeho očekáváme, toho není potřebí vypisovati, neb to tak dobře znáte a líp než já. A protož muoj milaj pane kanclíři, nechci vás více psaním zaneprazdňovati; než za to prosím, vo tomto, což vám píši a co vám posílám, neoznamujte leč některému svému dobrému příteli, komuž věříte, než toho nepravte, abyšte co toho ode mne oznámeného měli; než tím své psaní zavazuji a tomu dokonale věřte, že chyba těch tajných rad víc lidé o těch o všech věcech v pravdě vědí jinde nežli při dvoře, neb mně ode dvora o tomto o ničemž není psáno. A s tím dajž všemohúcí milý pán Buoh nám se spolu v dobrém zdraví shledati. Dán na Pardubicích, v outerý před svatou pannou Vojtěch z Pernšteina m. p. Markétou léta oc XXXIII°. Urozenému pánu panu Hanušovi Fluogovi z Rabštaina a na Bečově, najvyššímu kan- clíři království Českého krále JMti, a téhož království německých lén hajtmanu, panu příteli mému zvláště milému k jeho vlastnímu odevření. Knížecí archiv v Roudnici. Orig. — *) Alois Gritti, plnomocník Zápolského a sultánův v Uhřích. — **) Jeronym Lasky. 79. Král Ferdinand Vojtěchovi z Pernšteina o uzavření míru s Turky. — Ve Vídni 1533, 25. čce. Urozenému Vojtěchovi z Pernšteina. Urozený v. n. m. Psaní tvému, které jsi nám, i té zprávě, co se zjinačení příměří a pokoje mezi námi a císařem Tureckým
Strana 25
z roku 1533. 25 dotýče, učinil, vyrozuměti jsme i od tebe vděčně jako od věrného poddaného našeho milého je přijíti ráčili. I věz, že nyní nám od posluov našich, kteréž při císaři Tu- reckém míti ráčieme, psaní přišlo, jehož datum druhého dne měsíce července, kterak jsou již mezi námi a týmž císařem Tureckým XXIII° dne měsíce června pokoj a pří- měří zavřeli, kteréžto nám, zemiem a poddaným našim i všemu křesťanstvu k po- těšení a ke všemu dobrému, dá-li Buoh, bude. Protož z toho muožeš rozuměti, že taková zpráva, od kohožkoli jest tobě učiněna, pravdy a gruntu žádného v sobě nemá; však jakžkoli, jest nám to do tebe vděčné, žes toho před námi tajna ne- učinil. Neb tímto psaním naším gruntovněji se zpraviti i nám toho, kdo jest takové psaní činil, ač by se jeho doptal, oznámiti budeš moci. Dán v Vídni v pátek den sv. Jakuba leta oc XXXIII° a království našich římského třetího a jiných sedmého. Archiv místodrž. král. Českého. Missiven vom J. 1533 u. 34, 11. Band pag. 20. 80. Hanuš Pflug z Rabšteina, nejvyšší kanclíř království Českého, posílá Vojtěchovi z Pernšteina list páně Rogendorfův a Žabkův, z nichž pozná, proč král s královnou od připravené již cesty do Prahy upustili*); táže se ho a navrhuje, jak by zachovati se měli, kdyby král do Vídně přednější pány české obeslal. — Na Bečově 1533, 6. srpna. Službu svú »c. Muoj milý pane hofmistře. Dnes ráno jest mi několikero psaní ode dvora přinešeno i někdeří listové k pečetění velikú pečetí krále JMti. Mezi ji- nými artikulemi píše mi pan Vilém z Rogendorfu a pan Jiřík Žabka, kderéžto oboje psaní se spolu srovnává, že sú již JMKská a králová Její Mt na tom býti ráčili, z Vídně vyjeti, a že jest již bylo na vozy ladováno, chtíce Jich Mti k Praze jeti, ale že jest v tom přišla pošta od posluov krále JMti z Konstantinapoli. Co píší a oznamují, toho vám, co mi pán z Rogendorfu o tom píše německej, a pan Žabka českej, přípisy posílám, račte sobě dáti pána z Rogendorfu přípis z němčiny na česko přeložiti, tomu všemu šíře ráčíte vyrozuměti. Račiž všemohúcí pán Buoh dáti, aby to všecko tak bylo, jakž se píše, aby ten a takový pokoj s Tureckém císařem byl zjednán a dokonale stvrzen, aby na dlúhé časy trvale a stále mohl býti, (neb to znám, že by JMKská, JMti země a poddaní jistě toho potřebovali), a aby ten pokoj tak byl spuosoben, aby JMKské a všemu křesťanstvu se k dobrému trefiti mohlo. Proto to jakás odporná věc, že Turecký císař s jedné strany má válku vésti s JMtí císařem Římským, a s druhé strany s JMKskú (poněvadž sou bratří vlastní) k pokoji přistúpiti, leč by se Turek tam z oné strany proti císaři Římskému něco těžkého a nebezpečného obával, že by sobě tuto s této strany s pánem naším a s králem Polským rád pokoj učinil: pak jakž jest koli, nech by se tam s oné strany proti papeži, Hišpanským zemiem a Neapoli také s Turkem potrápili, a my abychom zatím také pokoje do dlúhého času užiti mohli. Z kderéžto příčiny, poněvadž Archiv Český XX. 4
z roku 1533. 25 dotýče, učinil, vyrozuměti jsme i od tebe vděčně jako od věrného poddaného našeho milého je přijíti ráčili. I věz, že nyní nám od posluov našich, kteréž při císaři Tu- reckém míti ráčieme, psaní přišlo, jehož datum druhého dne měsíce července, kterak jsou již mezi námi a týmž císařem Tureckým XXIII° dne měsíce června pokoj a pří- měří zavřeli, kteréžto nám, zemiem a poddaným našim i všemu křesťanstvu k po- těšení a ke všemu dobrému, dá-li Buoh, bude. Protož z toho muožeš rozuměti, že taková zpráva, od kohožkoli jest tobě učiněna, pravdy a gruntu žádného v sobě nemá; však jakžkoli, jest nám to do tebe vděčné, žes toho před námi tajna ne- učinil. Neb tímto psaním naším gruntovněji se zpraviti i nám toho, kdo jest takové psaní činil, ač by se jeho doptal, oznámiti budeš moci. Dán v Vídni v pátek den sv. Jakuba leta oc XXXIII° a království našich římského třetího a jiných sedmého. Archiv místodrž. král. Českého. Missiven vom J. 1533 u. 34, 11. Band pag. 20. 80. Hanuš Pflug z Rabšteina, nejvyšší kanclíř království Českého, posílá Vojtěchovi z Pernšteina list páně Rogendorfův a Žabkův, z nichž pozná, proč král s královnou od připravené již cesty do Prahy upustili*); táže se ho a navrhuje, jak by zachovati se měli, kdyby král do Vídně přednější pány české obeslal. — Na Bečově 1533, 6. srpna. Službu svú »c. Muoj milý pane hofmistře. Dnes ráno jest mi několikero psaní ode dvora přinešeno i někdeří listové k pečetění velikú pečetí krále JMti. Mezi ji- nými artikulemi píše mi pan Vilém z Rogendorfu a pan Jiřík Žabka, kderéžto oboje psaní se spolu srovnává, že sú již JMKská a králová Její Mt na tom býti ráčili, z Vídně vyjeti, a že jest již bylo na vozy ladováno, chtíce Jich Mti k Praze jeti, ale že jest v tom přišla pošta od posluov krále JMti z Konstantinapoli. Co píší a oznamují, toho vám, co mi pán z Rogendorfu o tom píše německej, a pan Žabka českej, přípisy posílám, račte sobě dáti pána z Rogendorfu přípis z němčiny na česko přeložiti, tomu všemu šíře ráčíte vyrozuměti. Račiž všemohúcí pán Buoh dáti, aby to všecko tak bylo, jakž se píše, aby ten a takový pokoj s Tureckém císařem byl zjednán a dokonale stvrzen, aby na dlúhé časy trvale a stále mohl býti, (neb to znám, že by JMKská, JMti země a poddaní jistě toho potřebovali), a aby ten pokoj tak byl spuosoben, aby JMKské a všemu křesťanstvu se k dobrému trefiti mohlo. Proto to jakás odporná věc, že Turecký císař s jedné strany má válku vésti s JMtí císařem Římským, a s druhé strany s JMKskú (poněvadž sou bratří vlastní) k pokoji přistúpiti, leč by se Turek tam z oné strany proti císaři Římskému něco těžkého a nebezpečného obával, že by sobě tuto s této strany s pánem naším a s králem Polským rád pokoj učinil: pak jakž jest koli, nech by se tam s oné strany proti papeži, Hišpanským zemiem a Neapoli také s Turkem potrápili, a my abychom zatím také pokoje do dlúhého času užiti mohli. Z kderéžto příčiny, poněvadž Archiv Český XX. 4
Strana 26
A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 26 ti poslové již k JKMti snad na cestě sou, JMKská jich v Vídni sčekati ráčí, a tak brzo neráčí do Prahy přijeti. I jestliže o tom prvé neráčíte věděti, nechtěl sem toho před vámi tajiti. Než kdež ráčíte z psaní pana Jiříka Žabky vyrozuměti, že jest artykul do- ložil, že se obává, že JMKská někderé přednější pány z královstvie Českého v krátkém času k sobě do Vídně, jakž potřebu od posluov uzná neb vyrozumí, obeslati ráčí, vystříhajíce vás i mne, abychme se na péči měli: i jakú na to odpověď panu Žab- kovi dávám, toho artikule vám také přípis posílám, a jest jisté, tak že by nás JKMt neplatně a nepotřebně k práci a k útratám a k nákladóm připravovati ráčil. Než proto já se vzdy domejšlím, že pan Žabka toho tak sám z sebe nepíše, než že jest snad něčemu vyrozuměl; pak jáť jeden pravím, že by mi to byla jízda obtížná a dosti protimyslná: kého čerta! vzdycky pracovati a znamenité veliké náklady činiti a nikda zase ničehéhož nenahrazovati. Jsou to těžké věci. Proto bych rád věděl, jestliže by nám takové psaní od JKMti přišlo, jakého býti ráčíte úmyslu, ráčíte-li jeti čili nic, než mně by se toho zdálo, jestliže nám JMt ráčí psáti a nás k sobě obeslati, abychme se někderé osoby, nemuožeme-li všichni, kderémž JKMt o to psáti ráčí, ale někdeří z nás o to v Praze sjeli, a rozmluvíce spolu o to, abychme tu JMKské psaní učinili takové, jak bychme se spolu o to snesli. Jakž mne psaní aneb obeslání od JKMti dojde, hned vám to oznámiti chci. Za to žádám, že též učiniti ráčíte; a račte mi při tom zdání své oznámiti, a já též tak učiním. V páně Viléma z Rogendorfu listu také ráčíte najíti noviny, s jakú mocí jest Andrea de Doria netoliko samo toho města neb porty retovati, než i dále na Turka sahati vytáhl. A s tím rač pán Buoh dáti nám se spolu ve zdraví shledati. Datum na Bečově v středu po svatým Petru v uokovách léta oc XXXIII°. Hanuš Pflug z Rabšteina oc. Panu V[ojtěchlovi z Pernšteina oc. Arch. kníž. z Lobkovic v Roudnicl B. 125. Opis souč. — *) Viz Tomkův Dějepis m. Prahy XI. 138. 81. Král Ferdinand Vojtěchovi z Pernšteina: aby nevěřil lživým zprávám Fuxštejnarovým a aby jich rozšiřování zabraňoval. Posílá mu obsílky na osoby stavu panského a rytířského do ko- morního soudu. — Ve Vídni 1533, 1. září. (Vojtěchovi z Pernštaina.) Urozený v. n. m. Jakož jsi nám dva artykule na- psané poslal, kteréž tobě od urozeného Břetislava Švihovského z Ryzmberka a na Rabí v. n. m. jsú poslány, těm jsme vyrozuměli a vděčně i milostivě od tebe přijíti ráčili. Než poněvadž jsme toho Fuxštajnara před dávním časem za lehkomyslného, nepravdomluvného, zlého člověka seznali, takovým smyšleným řečem jeho není hodné
A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 26 ti poslové již k JKMti snad na cestě sou, JMKská jich v Vídni sčekati ráčí, a tak brzo neráčí do Prahy přijeti. I jestliže o tom prvé neráčíte věděti, nechtěl sem toho před vámi tajiti. Než kdež ráčíte z psaní pana Jiříka Žabky vyrozuměti, že jest artykul do- ložil, že se obává, že JMKská někderé přednější pány z královstvie Českého v krátkém času k sobě do Vídně, jakž potřebu od posluov uzná neb vyrozumí, obeslati ráčí, vystříhajíce vás i mne, abychme se na péči měli: i jakú na to odpověď panu Žab- kovi dávám, toho artikule vám také přípis posílám, a jest jisté, tak že by nás JKMt neplatně a nepotřebně k práci a k útratám a k nákladóm připravovati ráčil. Než proto já se vzdy domejšlím, že pan Žabka toho tak sám z sebe nepíše, než že jest snad něčemu vyrozuměl; pak jáť jeden pravím, že by mi to byla jízda obtížná a dosti protimyslná: kého čerta! vzdycky pracovati a znamenité veliké náklady činiti a nikda zase ničehéhož nenahrazovati. Jsou to těžké věci. Proto bych rád věděl, jestliže by nám takové psaní od JKMti přišlo, jakého býti ráčíte úmyslu, ráčíte-li jeti čili nic, než mně by se toho zdálo, jestliže nám JMt ráčí psáti a nás k sobě obeslati, abychme se někderé osoby, nemuožeme-li všichni, kderémž JKMt o to psáti ráčí, ale někdeří z nás o to v Praze sjeli, a rozmluvíce spolu o to, abychme tu JMKské psaní učinili takové, jak bychme se spolu o to snesli. Jakž mne psaní aneb obeslání od JKMti dojde, hned vám to oznámiti chci. Za to žádám, že též učiniti ráčíte; a račte mi při tom zdání své oznámiti, a já též tak učiním. V páně Viléma z Rogendorfu listu také ráčíte najíti noviny, s jakú mocí jest Andrea de Doria netoliko samo toho města neb porty retovati, než i dále na Turka sahati vytáhl. A s tím rač pán Buoh dáti nám se spolu ve zdraví shledati. Datum na Bečově v středu po svatým Petru v uokovách léta oc XXXIII°. Hanuš Pflug z Rabšteina oc. Panu V[ojtěchlovi z Pernšteina oc. Arch. kníž. z Lobkovic v Roudnicl B. 125. Opis souč. — *) Viz Tomkův Dějepis m. Prahy XI. 138. 81. Král Ferdinand Vojtěchovi z Pernšteina: aby nevěřil lživým zprávám Fuxštejnarovým a aby jich rozšiřování zabraňoval. Posílá mu obsílky na osoby stavu panského a rytířského do ko- morního soudu. — Ve Vídni 1533, 1. září. (Vojtěchovi z Pernštaina.) Urozený v. n. m. Jakož jsi nám dva artykule na- psané poslal, kteréž tobě od urozeného Břetislava Švihovského z Ryzmberka a na Rabí v. n. m. jsú poslány, těm jsme vyrozuměli a vděčně i milostivě od tebe přijíti ráčili. Než poněvadž jsme toho Fuxštajnara před dávním časem za lehkomyslného, nepravdomluvného, zlého člověka seznali, takovým smyšleným řečem jeho není hodné
Strana 27
z roku 1533. 27 místa dáti, neb jse to jináče najde. Avšak jestli by takové nepravé řeči kde dále v lidi se vtrušovaly, žádati tebe s pilností ráčíme, aby tomu na odpor byl i lidi od toho odvozoval, aby k takovým nepravým Fuxštejnarovým řečem víry nepřikládali. Co se pak dosazení soudu komorního dotýče, k osobám stavu panského i rytířského, kteréž jsi nám dal napsané, listy posieláme a jim psáti i poroučeti ráčíme, aby do soudu komorního vsedly a přísahu učinily; kdež za jiné nemáme, než že tak učiní. Pakli by ještě jaký nedostatek v tom znal, toho nám oznámiti neobmeškávej. Datum v Vídni v pondělí den sv. Jiljí leta oc XXXIII°. Archiv místodrž. král. Českého. Missiven vom J. 1533 u. 34, 11. Band pag. 59. 82. Král Ferdinand vznáší na biskupa Olomouckého Stanislava, Pernšteina a podkomořího morav- ského jakožto kommissaře při mezi děkanem kapituly Olomoucké Bernartem a farářem Se- nickým, a druhou při mezi týmž děkanem a Janem z Bohuslavic. — Ve Vídni 1533, 8. října. (Knězi biskupu Olomúckému, pánu z Pernšteina a panu podkomořiemu Mo- ravskému.) Důstojný a urození v. n. m. Nepochybujem o tom, že dobrú pamět máte, co jsme vám poručiti ráčili jakožto komisařóm našim v té při mezi poctivým knězem Jiříkem farářem Senickým s jedné, a knězem Bernarthem děkanem kostela Olomú- ckého s strany druhé; ale ještě nerozumíme, abyšte tu věc přeslyšali a na místě podle poručení našeho vykonali. I teď vám opět oznamujem, že jest na nás vznesl i suplikací nám dal slovutný Jan z Bohuslavic v. n. m., jaká by se jemu věc při- hodila a stala od téhož děkana a kapitoly kostela Olomúckého, kterúžto suplikací jeho vám také posíláme, jíž dále vyrozumíte. A při tom vám s pilností poroučíme, abyšte již hned beze všech odtahuov o tu obojí věc prvnějším i nynějším stranám oznámili a je jakožto komisaři naši a na místě našem obeslali, den jim toho menu- jíce, na který by před vámi státi měli; a tu vyslyšíce je, pokudž jedné každé strany spravedlnost uznáte, jí k tomu dopomohli i k nápravě skutečně přivedli. I vědúce v tom jistú vuoli a rozkázání naše, tak se zachovajte, jakž vám píšem, jináče ne- činíce, abychom my o to dále staráni od těch stran nebyli; a což v těch věcech zjednáte, toho nám oznámiti nemeškajte, abychom se věděli v tom čím spraviti. Dán v Vídni v středu po sv. Františku léta oc XXXIII° a království uts. Archiv místodrž. král. Českého. Missiven vom J. 1533 u. 34, 11. Band pag. 93. 83. Král Ferdinand poroučí Janovi z Pernšteina a jiným, aby opověděli Kafunkovi nepřátelství. Ve Vídni, 1533, 10. října. (Odpověď krále JMti pánuom moravským, co se dotýče Kafunka za nepřítele braní, zejména těmto: panu Janovi z Lippého na Krumlově, najvyššímu maršálku 4*
z roku 1533. 27 místa dáti, neb jse to jináče najde. Avšak jestli by takové nepravé řeči kde dále v lidi se vtrušovaly, žádati tebe s pilností ráčíme, aby tomu na odpor byl i lidi od toho odvozoval, aby k takovým nepravým Fuxštejnarovým řečem víry nepřikládali. Co se pak dosazení soudu komorního dotýče, k osobám stavu panského i rytířského, kteréž jsi nám dal napsané, listy posieláme a jim psáti i poroučeti ráčíme, aby do soudu komorního vsedly a přísahu učinily; kdež za jiné nemáme, než že tak učiní. Pakli by ještě jaký nedostatek v tom znal, toho nám oznámiti neobmeškávej. Datum v Vídni v pondělí den sv. Jiljí leta oc XXXIII°. Archiv místodrž. král. Českého. Missiven vom J. 1533 u. 34, 11. Band pag. 59. 82. Král Ferdinand vznáší na biskupa Olomouckého Stanislava, Pernšteina a podkomořího morav- ského jakožto kommissaře při mezi děkanem kapituly Olomoucké Bernartem a farářem Se- nickým, a druhou při mezi týmž děkanem a Janem z Bohuslavic. — Ve Vídni 1533, 8. října. (Knězi biskupu Olomúckému, pánu z Pernšteina a panu podkomořiemu Mo- ravskému.) Důstojný a urození v. n. m. Nepochybujem o tom, že dobrú pamět máte, co jsme vám poručiti ráčili jakožto komisařóm našim v té při mezi poctivým knězem Jiříkem farářem Senickým s jedné, a knězem Bernarthem děkanem kostela Olomú- ckého s strany druhé; ale ještě nerozumíme, abyšte tu věc přeslyšali a na místě podle poručení našeho vykonali. I teď vám opět oznamujem, že jest na nás vznesl i suplikací nám dal slovutný Jan z Bohuslavic v. n. m., jaká by se jemu věc při- hodila a stala od téhož děkana a kapitoly kostela Olomúckého, kterúžto suplikací jeho vám také posíláme, jíž dále vyrozumíte. A při tom vám s pilností poroučíme, abyšte již hned beze všech odtahuov o tu obojí věc prvnějším i nynějším stranám oznámili a je jakožto komisaři naši a na místě našem obeslali, den jim toho menu- jíce, na který by před vámi státi měli; a tu vyslyšíce je, pokudž jedné každé strany spravedlnost uznáte, jí k tomu dopomohli i k nápravě skutečně přivedli. I vědúce v tom jistú vuoli a rozkázání naše, tak se zachovajte, jakž vám píšem, jináče ne- činíce, abychom my o to dále staráni od těch stran nebyli; a což v těch věcech zjednáte, toho nám oznámiti nemeškajte, abychom se věděli v tom čím spraviti. Dán v Vídni v středu po sv. Františku léta oc XXXIII° a království uts. Archiv místodrž. král. Českého. Missiven vom J. 1533 u. 34, 11. Band pag. 93. 83. Král Ferdinand poroučí Janovi z Pernšteina a jiným, aby opověděli Kafunkovi nepřátelství. Ve Vídni, 1533, 10. října. (Odpověď krále JMti pánuom moravským, co se dotýče Kafunka za nepřítele braní, zejména těmto: panu Janovi z Lippého na Krumlově, najvyššímu maršálku 4*
Strana 28
28 A. XXXII. Dopisy pánů Jana a Vojtěcha z Pernšteina království Českého, Janovi z Pernšteina, Dobešovi z Boskovic na Rosicích. Z ry- tířstva: Vilémovi Prusinovskému z Vickova, Vilémovi z Vrchlabie na Kurovicích, Zdenkovi z Švabenic.) Urození, stateční, slov. v. n. m. Psaní, které jste nám s přátely vašimi z Brna učinili, i přípisu cedule, kteráž hejtmanu našemu markrabstvie toho dána jest, sro- zuměti jsme ráčili; ale nenacházíme, abyšte podle předešlých psaní našich i také odpovědi vám zde v Vídni od nás dané, a jakž se prve v tom markrabstvie zacho- vávalo a ještě spravedlivě zachovávati má, podle nás pána svého a najvyššího land- frydníka jeho Kafunka za nepřítele sobě vzali; než pro jakási nestydatá slova, kteráž jest o nás rozpisoval, ješto nám od takového zlého člověka ourazu na duostojenstvie našem žádného nenesú ani přinésti mohú, téhož Kafunka za nepřítele beřete, ne- srovnávajíc se v tom s hejtmanem, biskupem a s jinými pány a rytířstvem téhož markrabstvie, kteříž vuoli naši jsú v tom naplnili. Také jakž zprávu jmíti ráčíme, jemu jste od osob vašich až dosavad neoznámili ani odpovědi učinili, že jste jeho spuolu s námi za nepřítele přijali; kdež nám taková věc do vás a vašich přátel jest s nemalým podivením. Protož vám ještě poroučíme přikazujíc, poněvadž jste se prve tím zastírali, že bez ohrazení poctivostí vašich proti němu vám není náležité a možné naň sahati, abyšte hned pro odpověď nám od něho učiněnú podle nás jako pána svého dědičného témuž Kafunkovi s jeho pomocníky odpověděli a poctivosti své proti nim ohradili, tak abychom to vskutku poznati mohli, že jest od vás za ne- přítele přijat, a on také nemněl ale věděl, že na vás podle nás nepřátely má. A pokud se tak, jakž vám psáti a poroučeti ráčíme, zachovati míníte, toho nám hned aneb hajt- manu našemu markrabstvie Moravského oznámiti a připsati neobmeškávejte, jináč nečiníc. Dán v Vídni v pátek před sv. Havlem léta oc XXXIII° a královstvie uts. Archiv místodrž. král. Českého. Missiven 1533 u. 34, 11. Band pag. 100. 84. Král Ferdinand přimlouvá se k Janovi z Pernšteina, aby Jana Čáru z Štěpanovic ve službách svých podržel. — Ve Vídni 1533, 30. října. (Panu Janovi z Pernštajna o Jana Čáru Štěpanovic.) Urozený v. n. m. Uka- zatel listu tohoto Jan Čára z Štěpanovic vznesl jest na nás, kterak by ty jeho s tebú, když si v poselstvie k nám přijel, do Vídně přivézti a tu po sobě zuostaviti měl; proše nás, abychom s přímluvčím listem jeho zase k tobě vypraviti a poručiti ráčili, neb sobě byt svuoj u tebe před jinými schvaluje. Kdež vzhlédše na již psa- ného Jana z Štěpánkovic [sic] chudobu a potřebu i na to, že by tobě před jinými radší sloužil, jeho jsme s tímto listem přímluvčím vypraviti ráčili, žádajíc tebe, aby vzhlédnúc na jeho chudobu, i proto, že rád sloužiti chce, sobě poručeného majíc, dobrým pánem jeho byl, očekávajíc za to věčné odplaty. Jakož nepochybujem,
28 A. XXXII. Dopisy pánů Jana a Vojtěcha z Pernšteina království Českého, Janovi z Pernšteina, Dobešovi z Boskovic na Rosicích. Z ry- tířstva: Vilémovi Prusinovskému z Vickova, Vilémovi z Vrchlabie na Kurovicích, Zdenkovi z Švabenic.) Urození, stateční, slov. v. n. m. Psaní, které jste nám s přátely vašimi z Brna učinili, i přípisu cedule, kteráž hejtmanu našemu markrabstvie toho dána jest, sro- zuměti jsme ráčili; ale nenacházíme, abyšte podle předešlých psaní našich i také odpovědi vám zde v Vídni od nás dané, a jakž se prve v tom markrabstvie zacho- vávalo a ještě spravedlivě zachovávati má, podle nás pána svého a najvyššího land- frydníka jeho Kafunka za nepřítele sobě vzali; než pro jakási nestydatá slova, kteráž jest o nás rozpisoval, ješto nám od takového zlého člověka ourazu na duostojenstvie našem žádného nenesú ani přinésti mohú, téhož Kafunka za nepřítele beřete, ne- srovnávajíc se v tom s hejtmanem, biskupem a s jinými pány a rytířstvem téhož markrabstvie, kteříž vuoli naši jsú v tom naplnili. Také jakž zprávu jmíti ráčíme, jemu jste od osob vašich až dosavad neoznámili ani odpovědi učinili, že jste jeho spuolu s námi za nepřítele přijali; kdež nám taková věc do vás a vašich přátel jest s nemalým podivením. Protož vám ještě poroučíme přikazujíc, poněvadž jste se prve tím zastírali, že bez ohrazení poctivostí vašich proti němu vám není náležité a možné naň sahati, abyšte hned pro odpověď nám od něho učiněnú podle nás jako pána svého dědičného témuž Kafunkovi s jeho pomocníky odpověděli a poctivosti své proti nim ohradili, tak abychom to vskutku poznati mohli, že jest od vás za ne- přítele přijat, a on také nemněl ale věděl, že na vás podle nás nepřátely má. A pokud se tak, jakž vám psáti a poroučeti ráčíme, zachovati míníte, toho nám hned aneb hajt- manu našemu markrabstvie Moravského oznámiti a připsati neobmeškávejte, jináč nečiníc. Dán v Vídni v pátek před sv. Havlem léta oc XXXIII° a královstvie uts. Archiv místodrž. král. Českého. Missiven 1533 u. 34, 11. Band pag. 100. 84. Král Ferdinand přimlouvá se k Janovi z Pernšteina, aby Jana Čáru z Štěpanovic ve službách svých podržel. — Ve Vídni 1533, 30. října. (Panu Janovi z Pernštajna o Jana Čáru Štěpanovic.) Urozený v. n. m. Uka- zatel listu tohoto Jan Čára z Štěpanovic vznesl jest na nás, kterak by ty jeho s tebú, když si v poselstvie k nám přijel, do Vídně přivézti a tu po sobě zuostaviti měl; proše nás, abychom s přímluvčím listem jeho zase k tobě vypraviti a poručiti ráčili, neb sobě byt svuoj u tebe před jinými schvaluje. Kdež vzhlédše na již psa- ného Jana z Štěpánkovic [sic] chudobu a potřebu i na to, že by tobě před jinými radší sloužil, jeho jsme s tímto listem přímluvčím vypraviti ráčili, žádajíc tebe, aby vzhlédnúc na jeho chudobu, i proto, že rád sloužiti chce, sobě poručeného majíc, dobrým pánem jeho byl, očekávajíc za to věčné odplaty. Jakož nepochybujem,
Strana 29
z roku 1533. 29 že tak učiníš. Dán v Vídni ve čtvrtek po sv. Šimoniši a Judy léta oc XXXIII° a královstvie uts. Archiv místodrž. král. Českého. Missiven 1533 u. 34, 11. Band pag. 108. 85. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina a jiným vypisuje den, na němž Vilém Kuna z Kunstatu chce se před nimi ospravedlniti z neodůvodněného nářku. — Ve Vídni 1533, 31. října. (Psaní o pana Viléma Kunu dolepsaným pánuom a z rytířstva učiněné.) Urození, stateční, slovutní v. n. m. Oznamujem vám, že jest na nás vznesl urozený Vilém Kuna z Kunstatu a na Hrádku v. n. m., kterak jest nyní v Brně při soudu mi- nulém od vás a těch, kteří jsú vedle vás stáli, v jednej ceduli, — kterúž jste biskupu, hajtmanu a jiným pánóm a z rytířstva, kteří jsú podle žádosti a vuole naší Zikmunda Kafunka podle nás, pána svého a najvyššího spuolulandfrydníka, za nepřítele přijali, najprve přečtli a potom sepsané dali, — vysoce dotčen, a to v tom, že by von svým k hajtmanu promluvením dobré zastavil, a že jest vám příliš těžké se tomu dívati, aby jednú osobú dobré naše a obecní rušeno býti mělo; předkládajíc nám to, kdož by dobré naše a obecní rušil, že by byl zlý člověk. Pak poněvadž jest von tím, jak nás zpravuje, od vás dotčen, že se jemu v tom nářku ležeti nehodí, než praví, že se toho před námi v přítomnosti vaší jako nevinný a dobře zachovalý spraviti a očistiti chce, prosíce nás s vámi za rok složení, abyšte jemu z takového dotčení a nářku před námi právi byli, a čím jste jeho dotknúti a naříci směli, to před námi při přítomnosti jeho za pravé učinili. Kdež my znajíce jeho slušnú a spravedlivú prosbu a nemohúc takové věci jemu ani žádnému slušně odepříti, vám a těm, kteří v tom podle vás stáli a stojí, s týmž Vilémem Kunú rok a den nazajtře po svaté panně Barboře [5. prosince] najprv příští, kdežkoli na ten den osobú naší královskú býti ráčíme, pokládáme, abyšte se na týž den před námi postavili a témuž Vilémovi z takového nářku právi byli a to, čímž jste jeho dotkli a nařkli, za pravé činili. I vědúc v tom vuoli naši, tak se zachovajte, a těm, kteří v tom podle vás stojí, toto psaní naše oznamte, ať o tom vědúce na týž den s vámi spuolu před námi se postaví, jináč nečiníce. Dán v Vídni v pátek po sv. Šimoniši a Judy uts. [1533]. Janovi z Lippého, Janovi z Pernšteina, Dobešovi z Bozkovic, Vilémovi z Vickova, Zdenkovi z Švabenic, Vilémovi z Vrchlabie a Jindřichovi z Náchodu. Archiv místodrž. král. Českého. Missiven 1533 u. 34, 11. Band pag. 104. 86. Král Ferdinand volá Vojtěcha z Pernšteina k sobě na hrad Pražský. — Na hradě Pražském 1533, 7. prosince. (Panu Vojtěchovi z Pernštaina, aby příjezdem svým do Prahy pospíšil.) Urozený
z roku 1533. 29 že tak učiníš. Dán v Vídni ve čtvrtek po sv. Šimoniši a Judy léta oc XXXIII° a královstvie uts. Archiv místodrž. král. Českého. Missiven 1533 u. 34, 11. Band pag. 108. 85. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina a jiným vypisuje den, na němž Vilém Kuna z Kunstatu chce se před nimi ospravedlniti z neodůvodněného nářku. — Ve Vídni 1533, 31. října. (Psaní o pana Viléma Kunu dolepsaným pánuom a z rytířstva učiněné.) Urození, stateční, slovutní v. n. m. Oznamujem vám, že jest na nás vznesl urozený Vilém Kuna z Kunstatu a na Hrádku v. n. m., kterak jest nyní v Brně při soudu mi- nulém od vás a těch, kteří jsú vedle vás stáli, v jednej ceduli, — kterúž jste biskupu, hajtmanu a jiným pánóm a z rytířstva, kteří jsú podle žádosti a vuole naší Zikmunda Kafunka podle nás, pána svého a najvyššího spuolulandfrydníka, za nepřítele přijali, najprve přečtli a potom sepsané dali, — vysoce dotčen, a to v tom, že by von svým k hajtmanu promluvením dobré zastavil, a že jest vám příliš těžké se tomu dívati, aby jednú osobú dobré naše a obecní rušeno býti mělo; předkládajíc nám to, kdož by dobré naše a obecní rušil, že by byl zlý člověk. Pak poněvadž jest von tím, jak nás zpravuje, od vás dotčen, že se jemu v tom nářku ležeti nehodí, než praví, že se toho před námi v přítomnosti vaší jako nevinný a dobře zachovalý spraviti a očistiti chce, prosíce nás s vámi za rok složení, abyšte jemu z takového dotčení a nářku před námi právi byli, a čím jste jeho dotknúti a naříci směli, to před námi při přítomnosti jeho za pravé učinili. Kdež my znajíce jeho slušnú a spravedlivú prosbu a nemohúc takové věci jemu ani žádnému slušně odepříti, vám a těm, kteří v tom podle vás stáli a stojí, s týmž Vilémem Kunú rok a den nazajtře po svaté panně Barboře [5. prosince] najprv příští, kdežkoli na ten den osobú naší královskú býti ráčíme, pokládáme, abyšte se na týž den před námi postavili a témuž Vilémovi z takového nářku právi byli a to, čímž jste jeho dotkli a nařkli, za pravé činili. I vědúc v tom vuoli naši, tak se zachovajte, a těm, kteří v tom podle vás stojí, toto psaní naše oznamte, ať o tom vědúce na týž den s vámi spuolu před námi se postaví, jináč nečiníce. Dán v Vídni v pátek po sv. Šimoniši a Judy uts. [1533]. Janovi z Lippého, Janovi z Pernšteina, Dobešovi z Bozkovic, Vilémovi z Vickova, Zdenkovi z Švabenic, Vilémovi z Vrchlabie a Jindřichovi z Náchodu. Archiv místodrž. král. Českého. Missiven 1533 u. 34, 11. Band pag. 104. 86. Král Ferdinand volá Vojtěcha z Pernšteina k sobě na hrad Pražský. — Na hradě Pražském 1533, 7. prosince. (Panu Vojtěchovi z Pernštaina, aby příjezdem svým do Prahy pospíšil.) Urozený
Strana 30
A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 30 v. n. m. Jakož si nám psaní učinil, omlúvajíce se o sečekání příjezdu našeho na hrad Pražský a oznamujíc, z kterých příčin odjeti si muosil, proše, jestli by některý den k nám příjezdem svým prodlil, ať bychom o tom za zlé jmíti neráčili: tomu jsme všemu vyrozuměti a tvú omluvu milostivě přijíti ráčili. Než poněvadž přítomnosti tvé potřebovati ráčíme, poroučímeť, aby tím spíše k nám na hrad Pražský se, jakž budeš moci, vypravil a dobrého obecního i tudíž našeho jednati pomocen byl. A tu když přijedeš, co se úřadu najvyššího hofmistrstvie v královstvie Českém, z kteréhož odpuštění již po druhé bereš, dotýče, s tebú také milostivě rozmluviti i vuoli naši oznámiti ráčíme. Dán na hradě Pražském v neděli po sv. Mikuláši leta uts. [1533]. Archiv místodrž. král. Českého. Missiven 1533 u. 34, 11. Band pag. 124. 87. Král Ferdinand Janovi z Lippého, Janovi z Pernšteina a jiným píše opět a žádá je důrazně, aby dostiučinili Vilémovi Kunovi z Kunštatu z nespravedlivého narčení. — Na hradě Pražském 1533, 20. prosince. (Janovi z Lippého oc, Janovi z Pernštaina, Dobešovi z Boskovic, Vilémovi z Vickova, Zdenkovi z Švabenic, Vilémovi z Vrchlabie, Jindřichovi Březnickému z Náchodu, všem spuolu neb jednomu z nich.) Urození, stateční, slovutní věrní naši milí. Jakož jsme vám předsím z Vídně psáti a s urozeným Vilémem Kunú z Kunstatu a na Hrádku, v. n. m., pro slova, kterýmiž jest od vás a těch, kteří jsú podle vás v Brně při soudu minulém v jednej ceduli, — kterú ste biskupu, hajtmanu a jiným pánuom a z rytířstva, kteří jsú podle žádosti a vuole naší Zikmunda Kafunka, neodkládajíc se, ani ukazujíc na žádný sněm obecní, podle nás, pána svého a najvyššího spolulandfrydníka, za nepřítele přijali, najprve přečtli a potom sepsanú dali, — vysoce dotčen, rok před osobú naší královskú ten den po svaté panně Barboře položiti ráčili, abyšte jemu z takového nářku právi byli a to, čímž jste jeho dotkli, před námi při přítomnosti jeho vedli a za pravé činili; při tom poroučejíce, abyšte těm, kteříž v tom podle vás stojí, ta- kové psaní naše oznámili, aby oni na týž den spuolu s vámi před námi se postavili. Na kteréžto psaní naše dali jste nám odpověď, že v tej věci podle vás žádný ne- stojí a vy podle žádného, než že ta cedule jest podle společního snešení toho počtu pánuov a rytířstva v Brně sepsána a dána jest, a tak že ta pře ne osob vašich ani osoby které, než vás těch všech společní jest oc. Kdež týž Vilém Kuna k tomu roku sám osobně před osobú naší a radami našimi se postavíc a takové psaní vaše slyšíc, takovú omluvu vaši za postranní jest býti vyznával, pravíc, že ta věc ne spo- leční, než vaše a těch osob, kteříž se od jiných oddělíc podle vás v Brně stáli, jest; ohlašujíc se, že von před námi a raddami našimi k tomu roku přijedúc a před námi stojíc, hotov jest vás a ty, kteříž jsú podle vás stáli, z takového jeho dotčení
A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 30 v. n. m. Jakož si nám psaní učinil, omlúvajíce se o sečekání příjezdu našeho na hrad Pražský a oznamujíc, z kterých příčin odjeti si muosil, proše, jestli by některý den k nám příjezdem svým prodlil, ať bychom o tom za zlé jmíti neráčili: tomu jsme všemu vyrozuměti a tvú omluvu milostivě přijíti ráčili. Než poněvadž přítomnosti tvé potřebovati ráčíme, poroučímeť, aby tím spíše k nám na hrad Pražský se, jakž budeš moci, vypravil a dobrého obecního i tudíž našeho jednati pomocen byl. A tu když přijedeš, co se úřadu najvyššího hofmistrstvie v královstvie Českém, z kteréhož odpuštění již po druhé bereš, dotýče, s tebú také milostivě rozmluviti i vuoli naši oznámiti ráčíme. Dán na hradě Pražském v neděli po sv. Mikuláši leta uts. [1533]. Archiv místodrž. král. Českého. Missiven 1533 u. 34, 11. Band pag. 124. 87. Král Ferdinand Janovi z Lippého, Janovi z Pernšteina a jiným píše opět a žádá je důrazně, aby dostiučinili Vilémovi Kunovi z Kunštatu z nespravedlivého narčení. — Na hradě Pražském 1533, 20. prosince. (Janovi z Lippého oc, Janovi z Pernštaina, Dobešovi z Boskovic, Vilémovi z Vickova, Zdenkovi z Švabenic, Vilémovi z Vrchlabie, Jindřichovi Březnickému z Náchodu, všem spuolu neb jednomu z nich.) Urození, stateční, slovutní věrní naši milí. Jakož jsme vám předsím z Vídně psáti a s urozeným Vilémem Kunú z Kunstatu a na Hrádku, v. n. m., pro slova, kterýmiž jest od vás a těch, kteří jsú podle vás v Brně při soudu minulém v jednej ceduli, — kterú ste biskupu, hajtmanu a jiným pánuom a z rytířstva, kteří jsú podle žádosti a vuole naší Zikmunda Kafunka, neodkládajíc se, ani ukazujíc na žádný sněm obecní, podle nás, pána svého a najvyššího spolulandfrydníka, za nepřítele přijali, najprve přečtli a potom sepsanú dali, — vysoce dotčen, rok před osobú naší královskú ten den po svaté panně Barboře položiti ráčili, abyšte jemu z takového nářku právi byli a to, čímž jste jeho dotkli, před námi při přítomnosti jeho vedli a za pravé činili; při tom poroučejíce, abyšte těm, kteříž v tom podle vás stojí, ta- kové psaní naše oznámili, aby oni na týž den spuolu s vámi před námi se postavili. Na kteréžto psaní naše dali jste nám odpověď, že v tej věci podle vás žádný ne- stojí a vy podle žádného, než že ta cedule jest podle společního snešení toho počtu pánuov a rytířstva v Brně sepsána a dána jest, a tak že ta pře ne osob vašich ani osoby které, než vás těch všech společní jest oc. Kdež týž Vilém Kuna k tomu roku sám osobně před osobú naší a radami našimi se postavíc a takové psaní vaše slyšíc, takovú omluvu vaši za postranní jest býti vyznával, pravíc, že ta věc ne spo- leční, než vaše a těch osob, kteříž se od jiných oddělíc podle vás v Brně stáli, jest; ohlašujíc se, že von před námi a raddami našimi k tomu roku přijedúc a před námi stojíc, hotov jest vás a ty, kteříž jsú podle vás stáli, z takového jeho dotčení
Strana 31
z roku 1533. 31 a narčení viniti a toho, jako nevinný, na schválení naše, rad našich se spraviti a očistiti; při tom to dokládajíc, ačkoli pro nestání vaše a takovú výmluvu vaši za právo stané podle práva dvoru našeho prositi mohl, ale že von není žádostiv tím zpuosobem, totiž právem staným, s vámi o to konce bráti, než že jest toho žádo- stiv, abyšte vy osobně před námi a radami našimi se postavíc, při přítomnosti jeho, to, čímž ste jeho dotknúti a nařknúti směli, vedli a za pravé činili, a on to slyše tomu odpírati a to na schválení naše a rad našich s sebe svésti a naším spravedli- vým rozsudkem očistěn býti mohl; prosíce nás se vší pokorú ještě s vámi a těmi, kteříž v tom podle vás stáli, za rok položení. Kdež my s radami našimi uznavše jeho slušné podávání a spravedlivú prosbu, vám a těm všem osobám, kteříž jsú v Brně podle vás stáli a takovými slovy jeho ste dotknúti a nařknúti směli, ještě rok před osobu naši královskú ten den po panně Marii, jenž slove Hromic, kdežkoli na ten čas býti ráčíme, pokládáme, přikazujíce, abyšte se všickni na ten den před námi postavili a témuž Vilémovi Kunovi z takového dotčení a narčení právi byli. Však jestli žeby kteří z vás neb těch osob před námi postaviti se nemohli, k tomu povolení naše dávati ráčíme, abyšte osoby z sebe vyberúc a je listy pod pečetmi svými v tej při k odpovídání a k spravedlivému rozsudku zmocníce, k tomu roku vyslali, abychom my s radami našimi, slyšíce vás obě straně, mezi vámi naším spra- vedlivým rozsudkem o to místní konec učiniti mohli. Také vám porúčeti a přikazo- vati ráčíme, abyšte tohoto psaní našeho těm všem, kteří sú podle vás v Brně stáli a ku spisování tej cedule povolovali, kterých von Vilím Kuna všech nám jmenovati a oznámiti neuměl, a nám pro nevědomost každému osobně o to psáti za slušné a potřebné se nezdálo, oznámiti neobmeškávali, aby voni vědúce jisté poručení a vuoli naši v tom tak, jakž vám psáti ráčíme, se zachovali, toho i s vámi nikoli jinak nečiníc. Dán na hradě Pražském v sobotu před svatým Tomášem božiem leta oc XXXIII°. Archiv místodrž. král. Českého. Missiven 1533 u. 34, 11 Band pag. 135. 88 Král Ferdinand Janovi z Pernšteina a jiným velice důrazně nařizuje, aby konečně opověděli Kafunkovi nepřátelství. — Na hradě Pražském 1533, 24. prosince. (Janovi z Lippého oc, Janovi z Pernšteina, Dobešovi z Bozkovic, Vilémovi z Vickova, Zdenkovi z Švabenic, Vilémovi z Vrchlabie, Jindřichovi Březnickému, všem spolu neb jednomu z nich.) Urození, stateční, slovutní v. n. m. Jakož sme nejednú vám psáti i přísně poroučeti ráčili, abyšte podle předešlé odpovědi naší v Vídni vám dané, jakž land- fryd ukazuje a po všecky časy v markr. Moravském se tak zachovávalo, podle nás, pána svého a najvyššího landfrydníka, Zikmunda Kafunka za nepřítele sobě vzali,
z roku 1533. 31 a narčení viniti a toho, jako nevinný, na schválení naše, rad našich se spraviti a očistiti; při tom to dokládajíc, ačkoli pro nestání vaše a takovú výmluvu vaši za právo stané podle práva dvoru našeho prositi mohl, ale že von není žádostiv tím zpuosobem, totiž právem staným, s vámi o to konce bráti, než že jest toho žádo- stiv, abyšte vy osobně před námi a radami našimi se postavíc, při přítomnosti jeho, to, čímž ste jeho dotknúti a nařknúti směli, vedli a za pravé činili, a on to slyše tomu odpírati a to na schválení naše a rad našich s sebe svésti a naším spravedli- vým rozsudkem očistěn býti mohl; prosíce nás se vší pokorú ještě s vámi a těmi, kteříž v tom podle vás stáli, za rok položení. Kdež my s radami našimi uznavše jeho slušné podávání a spravedlivú prosbu, vám a těm všem osobám, kteříž jsú v Brně podle vás stáli a takovými slovy jeho ste dotknúti a nařknúti směli, ještě rok před osobu naši královskú ten den po panně Marii, jenž slove Hromic, kdežkoli na ten čas býti ráčíme, pokládáme, přikazujíce, abyšte se všickni na ten den před námi postavili a témuž Vilémovi Kunovi z takového dotčení a narčení právi byli. Však jestli žeby kteří z vás neb těch osob před námi postaviti se nemohli, k tomu povolení naše dávati ráčíme, abyšte osoby z sebe vyberúc a je listy pod pečetmi svými v tej při k odpovídání a k spravedlivému rozsudku zmocníce, k tomu roku vyslali, abychom my s radami našimi, slyšíce vás obě straně, mezi vámi naším spra- vedlivým rozsudkem o to místní konec učiniti mohli. Také vám porúčeti a přikazo- vati ráčíme, abyšte tohoto psaní našeho těm všem, kteří sú podle vás v Brně stáli a ku spisování tej cedule povolovali, kterých von Vilím Kuna všech nám jmenovati a oznámiti neuměl, a nám pro nevědomost každému osobně o to psáti za slušné a potřebné se nezdálo, oznámiti neobmeškávali, aby voni vědúce jisté poručení a vuoli naši v tom tak, jakž vám psáti ráčíme, se zachovali, toho i s vámi nikoli jinak nečiníc. Dán na hradě Pražském v sobotu před svatým Tomášem božiem leta oc XXXIII°. Archiv místodrž. král. Českého. Missiven 1533 u. 34, 11 Band pag. 135. 88 Král Ferdinand Janovi z Pernšteina a jiným velice důrazně nařizuje, aby konečně opověděli Kafunkovi nepřátelství. — Na hradě Pražském 1533, 24. prosince. (Janovi z Lippého oc, Janovi z Pernšteina, Dobešovi z Bozkovic, Vilémovi z Vickova, Zdenkovi z Švabenic, Vilémovi z Vrchlabie, Jindřichovi Březnickému, všem spolu neb jednomu z nich.) Urození, stateční, slovutní v. n. m. Jakož sme nejednú vám psáti i přísně poroučeti ráčili, abyšte podle předešlé odpovědi naší v Vídni vám dané, jakž land- fryd ukazuje a po všecky časy v markr. Moravském se tak zachovávalo, podle nás, pána svého a najvyššího landfrydníka, Zikmunda Kafunka za nepřítele sobě vzali,
Strana 32
32 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina a poněvadž ste se prve tím zastírali, že bez ohražení poctivostí vašich proti němu vám není náležité a možné naň sahati, abyšte hned tak jako kněz biskup, hajtman a jiní v. n. m. v témž markrabství jsú odpověděli, jemu také odpověď učinili. Ale z psaní vašeho; kteréhož datum jest na Tovačově ve čtvrtek po sv. Alžbětě [20. list.], tomu sme srozuměli, že jste se ještě tak nezachovali a vuoli i přísného rozkázaní našeho nenaplnili, ukazujíc, abychom tepru vás i ty osoby, od kterýchž z Brna nám psaní jest učiněno, obsielati a v tom markrabství shledání místo oznámiti ráčili, a tu sjedúce se, že byšte podle jiných ke všemu dobrému našemu se přimlúvati chtěli. Kdež nám taková věc do vás a vašich přátel jest s nemalým podivením, že beze všech slušných příčin takových odtahuov proti vuoli a spravedlivému rozkazu našemu sobě hledáte a to předse béřete, což vám nenáleží, a my toho také dále snášeti od vás neráčíme. A protož vám ještě poroučíme přikazujíc, abyšte hned, tak jakž od- pověd naše, vám v Vídni daná, i předešlá poručení naše v sobě zavírají a ukazují, Zikmunda Kafunka s jeho pomocníky za nepřítele sobě vzali a jemu nic méně jako jiní poddaní naši v markr. Moravském odpověděli. Pakli byšte vždy toho učiniti zanedbali, tehdy vám i všem těm osobám, od kterých ste k nám do Vídně v posel- ství byli vypraveni, rok před osobu naši královskú na den sv. panny Dorothy [6. února najprv příští pokládáme, poroučejíc, abyšte na ten den na hradě Pražském před námi všickni osobně stáli a toho se spravili, proč ste až dosavad podle psaní, roz- kazu i odpovědi naší, vám v Vídni o Kafunka dané, tak se nezachovali. I vědúc jistotní vuoli naši, tak se zachovajte a jiným, kteříž v tom podle vás stojí, také oznámiti neobmeškávejte, jináče nikoli nečiníce pod uvarováním nemilosti naší krá- lovské. Dán na hradě Pražském před božiem narozením leta oc XXXIII°. Archiv místodrž. král. Českého. Missiven 1533 u. 34, 11. Band pag. 164. 89. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic: aby mu byl rukojmím na 600 zl. k vládyce Šebestiánovi Žičovi z Polského Jakle. — Na Tovačově v neděli před sv. Třemi králmi léta oc 34 (1534, 4. ledna). (Orig. pap. Třeboň. arch. Fam. Pernstein, autograf.) 90. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina a jiným o položení roku ve při s Janem Kunou z Kun- štátu. — Na hradě Pražském 1534, 9. ledna. (Maršálkovi královstvie Českého Janovi z Pernšteina, Dobešovi z Bozkovic, Vilémovi Prusinovskému, Vilémovi Kurovskému a Zdenkovi Kauckému.) Uroz. stat. a slov. v. n. m. Věděti vám dáváme, že jest na nás urozený Jan Kuna z Kunštátu na Lukově oc v. n. m. psaní učinil, stěžujíc sobě do vás, že byšte o něm psáti i mluviti měli, že jste jemu v Brně od stavu panského a rytířského Kafunkovi odpověděti poručili; čemuž on odpírá a tomu místa nedává, tím dokládajíc, kdybyšte jemu tak byli poručili, že by to s chutí byl rád učinil a vykonal, než že
32 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina a poněvadž ste se prve tím zastírali, že bez ohražení poctivostí vašich proti němu vám není náležité a možné naň sahati, abyšte hned tak jako kněz biskup, hajtman a jiní v. n. m. v témž markrabství jsú odpověděli, jemu také odpověď učinili. Ale z psaní vašeho; kteréhož datum jest na Tovačově ve čtvrtek po sv. Alžbětě [20. list.], tomu sme srozuměli, že jste se ještě tak nezachovali a vuoli i přísného rozkázaní našeho nenaplnili, ukazujíc, abychom tepru vás i ty osoby, od kterýchž z Brna nám psaní jest učiněno, obsielati a v tom markrabství shledání místo oznámiti ráčili, a tu sjedúce se, že byšte podle jiných ke všemu dobrému našemu se přimlúvati chtěli. Kdež nám taková věc do vás a vašich přátel jest s nemalým podivením, že beze všech slušných příčin takových odtahuov proti vuoli a spravedlivému rozkazu našemu sobě hledáte a to předse béřete, což vám nenáleží, a my toho také dále snášeti od vás neráčíme. A protož vám ještě poroučíme přikazujíc, abyšte hned, tak jakž od- pověd naše, vám v Vídni daná, i předešlá poručení naše v sobě zavírají a ukazují, Zikmunda Kafunka s jeho pomocníky za nepřítele sobě vzali a jemu nic méně jako jiní poddaní naši v markr. Moravském odpověděli. Pakli byšte vždy toho učiniti zanedbali, tehdy vám i všem těm osobám, od kterých ste k nám do Vídně v posel- ství byli vypraveni, rok před osobu naši královskú na den sv. panny Dorothy [6. února najprv příští pokládáme, poroučejíc, abyšte na ten den na hradě Pražském před námi všickni osobně stáli a toho se spravili, proč ste až dosavad podle psaní, roz- kazu i odpovědi naší, vám v Vídni o Kafunka dané, tak se nezachovali. I vědúc jistotní vuoli naši, tak se zachovajte a jiným, kteříž v tom podle vás stojí, také oznámiti neobmeškávejte, jináče nikoli nečiníce pod uvarováním nemilosti naší krá- lovské. Dán na hradě Pražském před božiem narozením leta oc XXXIII°. Archiv místodrž. král. Českého. Missiven 1533 u. 34, 11. Band pag. 164. 89. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic: aby mu byl rukojmím na 600 zl. k vládyce Šebestiánovi Žičovi z Polského Jakle. — Na Tovačově v neděli před sv. Třemi králmi léta oc 34 (1534, 4. ledna). (Orig. pap. Třeboň. arch. Fam. Pernstein, autograf.) 90. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina a jiným o položení roku ve při s Janem Kunou z Kun- štátu. — Na hradě Pražském 1534, 9. ledna. (Maršálkovi královstvie Českého Janovi z Pernšteina, Dobešovi z Bozkovic, Vilémovi Prusinovskému, Vilémovi Kurovskému a Zdenkovi Kauckému.) Uroz. stat. a slov. v. n. m. Věděti vám dáváme, že jest na nás urozený Jan Kuna z Kunštátu na Lukově oc v. n. m. psaní učinil, stěžujíc sobě do vás, že byšte o něm psáti i mluviti měli, že jste jemu v Brně od stavu panského a rytířského Kafunkovi odpověděti poručili; čemuž on odpírá a tomu místa nedává, tím dokládajíc, kdybyšte jemu tak byli poručili, že by to s chutí byl rád učinil a vykonal, než že
Strana 33
z roku 1534. 33 byšte jeho tím u nás i jinde rádi kaziti chtěli; proše nás o takové řeči, psaní a po- mlúvání vaše s vámi za rok položení, a že se toho před námi u přítomnosti naší spraviti jako nevinný chce. Kdež nemohúc jemu takové jeho žádosti, jakožto slušné, odepříti, vám s již psaným Janem Kunú z Kunstatu rok a den před osobu naši krá- lovskú na zejtří po sv. panně Dorotě pokládáme poroučejíc, abyšte na ten den před námi a radami našimi na hradě Pražském konečně stáli a jemu s toho právi byli, jináč nečiníc. Dán na hradě Pražském v pátek po svatých třech králích leta oc XXXIIII°. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1533 u. 34, 11. Band, pag. 280. 91. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina: aby nerušil vlastnictvi Jana Planknara z Kynšperku na gruntech Vladislavských. — Na hradě Pražském 1534, 18. února. (Janovi z Pernštaina.) Urozený v. n. m. Vznesl jest na nás statečný Jan Planknar z Kinšperku v. n. m., kterak by ty se jemu v grunty jeho Vladislavské přes hranice starodávní vkládati a jich užívati měl, proše nás při tom týž Planknar v té věci za milostivé opatření, jakož tomu z té suplikací jeho, kterúžť v listu našem zavřenú posielati ráčíme, šířeji vyrozumíš. I jestli by tak bylo, jakž jsme zpraveni, tobě poroučeti ráčíme, že takových věcí, kteréž by témuž Planknarovi a lidem jeho Vladislavským na škodu mimo spravedlnost býti měly, zanecháš, a přes starodávní hranic vyměření v grunty Vladislavské se jemu vkládati a vtahovati nebudeš, jináč nikoli nečiníc. Dán na hradě Pražském v středu první v postě leta oc 34. Archiv místodrž král. Českého, Missiven 1533 u. 34, 11. Band, pag. 297. 92. Král Ferdinand Vojtěchovi z Pernšteina o poslání vězně Mikuláše Doubka. — Na hradě Pražském 1534, 24. února. (Vojtěchovi z Pernštajna.) Urozený v. n. m. Věz, že sme urozenému Bohušovi Kostkovi oc psáti ráčili, aby on od uroz. Jana Kuny oc nějakého vězně Mikuláše Doubka přijal, kterýž v Olomúci u vězení jest, a přijmúc jej do Pardubic v moc tvú poslal. Protož my tobě poroučíme, když tobě týž Mikuláš Doubek poslán bude, aby jej přijal a dostatečně opatřiti a hned sem na hrad Pražský přivésti dal, jináč nečiníc. Datum uts. [na hradě Pražském v úterý den sv. Matěje apoštola božieho leta oc XXXIIII°]. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1533 u. 34, 11. Band, pag. 247. 93. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina o Mikuláše Doubka, který prý jeho služebníka zavraždil. Na hradě Pražském 1534, 10. dubna. (Janovi z Pernštaina.) Uroz. v. n. m. Jakož Mikuláš Doubek sem na hrad Archiv Český XX. 5
z roku 1534. 33 byšte jeho tím u nás i jinde rádi kaziti chtěli; proše nás o takové řeči, psaní a po- mlúvání vaše s vámi za rok položení, a že se toho před námi u přítomnosti naší spraviti jako nevinný chce. Kdež nemohúc jemu takové jeho žádosti, jakožto slušné, odepříti, vám s již psaným Janem Kunú z Kunstatu rok a den před osobu naši krá- lovskú na zejtří po sv. panně Dorotě pokládáme poroučejíc, abyšte na ten den před námi a radami našimi na hradě Pražském konečně stáli a jemu s toho právi byli, jináč nečiníc. Dán na hradě Pražském v pátek po svatých třech králích leta oc XXXIIII°. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1533 u. 34, 11. Band, pag. 280. 91. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina: aby nerušil vlastnictvi Jana Planknara z Kynšperku na gruntech Vladislavských. — Na hradě Pražském 1534, 18. února. (Janovi z Pernštaina.) Urozený v. n. m. Vznesl jest na nás statečný Jan Planknar z Kinšperku v. n. m., kterak by ty se jemu v grunty jeho Vladislavské přes hranice starodávní vkládati a jich užívati měl, proše nás při tom týž Planknar v té věci za milostivé opatření, jakož tomu z té suplikací jeho, kterúžť v listu našem zavřenú posielati ráčíme, šířeji vyrozumíš. I jestli by tak bylo, jakž jsme zpraveni, tobě poroučeti ráčíme, že takových věcí, kteréž by témuž Planknarovi a lidem jeho Vladislavským na škodu mimo spravedlnost býti měly, zanecháš, a přes starodávní hranic vyměření v grunty Vladislavské se jemu vkládati a vtahovati nebudeš, jináč nikoli nečiníc. Dán na hradě Pražském v středu první v postě leta oc 34. Archiv místodrž král. Českého, Missiven 1533 u. 34, 11. Band, pag. 297. 92. Král Ferdinand Vojtěchovi z Pernšteina o poslání vězně Mikuláše Doubka. — Na hradě Pražském 1534, 24. února. (Vojtěchovi z Pernštajna.) Urozený v. n. m. Věz, že sme urozenému Bohušovi Kostkovi oc psáti ráčili, aby on od uroz. Jana Kuny oc nějakého vězně Mikuláše Doubka přijal, kterýž v Olomúci u vězení jest, a přijmúc jej do Pardubic v moc tvú poslal. Protož my tobě poroučíme, když tobě týž Mikuláš Doubek poslán bude, aby jej přijal a dostatečně opatřiti a hned sem na hrad Pražský přivésti dal, jináč nečiníc. Datum uts. [na hradě Pražském v úterý den sv. Matěje apoštola božieho leta oc XXXIIII°]. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1533 u. 34, 11. Band, pag. 247. 93. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina o Mikuláše Doubka, který prý jeho služebníka zavraždil. Na hradě Pražském 1534, 10. dubna. (Janovi z Pernštaina.) Uroz. v. n. m. Jakož Mikuláš Doubek sem na hrad Archiv Český XX. 5
Strana 34
34 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Pražský přivezen a do vězení vzat, proto že jest měl nějakého služebníka tvého za- mordovati: a protož my tobě poroučeti ráčíme, ač jestli že ty jaké svědky dosta- tečné máš, kteříž by toho povědomi byli, že svrchu psaný Doubek ten mord nad poddaným tvým provedl, a pakli žádáš, aby k již jmenovanému Doubkovi právem útrpním neb jinak přikročeno bylo, toho nám bez meškání oznámiti neobmeškávej, tak abychom my se věděli čím spraviti, jináč toho nečině. Dán na hradě Pražském v pátek po slavném hodu vzkříšení pána Krista leta oc XXXIIII°. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1533 u. 34, 11. Band, pag. 235. 94. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina: aby urovnal spor mezi Erazimem Borynským z Rostropic a Mikulášem Stopákem. — Na hradě Pražském 1534, 2. května. (Janovi z Pernštaina.) Urozený v. n. m. Vznesl jest na nás slov. Erazim Bo- rinský z Roztropic v. n. m. obtížnost svú nemalú, kterúž s manželkú svú i s dítkami svými (jakž zpraveni býti ráčíme) od slovutného Mikuláše Stopáka mnohá leta sná- šeti a trpěti muosí; jakož tomu z suplikací, kterúžť v listu našem zavřenú posielati ráčíme, šířeji vyrozumíš; proše nás při tom jmenovaný Erazim za milostivé opatření. I vzhlédše my na jeho slušnú žádost a prozbu, tebe s pilností žádáme poroučejíc, aby ty obě straně před se obešlíc k tomu vedl a přidržel, mohly-li by ty nesnáze a ruoznice mezi nimi přátelským během srovnány a smluveny býti? Pakli by k přátel- skému srovnání přivésti nemohl, tehdy již psaným stranám ke dni určitému o to rok před osobú svú, tím nemeškajíc, polož, a je dostatečně s obú stran vyslyšíc, mezi nimi spravedlivý rozsudek a vajpověď učiň, tak abychom my dalších starání a na- bíhání o to zbaveni býti mohli. Znajíc v tom vuoli naši, tak se zachovej, jakžť psáti ráčíme, jináč nečiníc. Dán na hradě Pražském den sv. Zikmunda leta oc XXXIIII°. Archiv místodrž. král Českého, Missiven 1533 u. 34, 11. Band, pag. 308. 95. Král Ferdinand ukládá Janovi z Pernšteina, aby odškodnil poddaného královského Klimše Peksu z Poděbrad, na němž Vojtěch z Pernšteina nesprávně provedl útrpné právo. — Na hradě Pražském 1534, 15. května. (Janovi z Pernštaina.) Uroz. v. n. m. Oznamujemť, že jest na nás nějaký Klimeš Peksa, poddaný náš z panství Poděbradského, vznesl, kterak on času předešlého beze všeho jeho provinění pro nějaký oheň, který před některým časem v Chlumci (nej- súce on tím vinen) vyšel, tu na Pardubicích útrpným právem velice zmučen a na svém zdraví zkažen jest, a potom, jak od něho zpraveni býti ráčíme, když se na něm žádná vina nalézti nemohla, že jest zase z vězení puštěn; žádajíce týž Klimeš, ja- kožto poddaný náš, nás v tom za milostivé a spravedlivé opatření. Kdež pak my
34 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Pražský přivezen a do vězení vzat, proto že jest měl nějakého služebníka tvého za- mordovati: a protož my tobě poroučeti ráčíme, ač jestli že ty jaké svědky dosta- tečné máš, kteříž by toho povědomi byli, že svrchu psaný Doubek ten mord nad poddaným tvým provedl, a pakli žádáš, aby k již jmenovanému Doubkovi právem útrpním neb jinak přikročeno bylo, toho nám bez meškání oznámiti neobmeškávej, tak abychom my se věděli čím spraviti, jináč toho nečině. Dán na hradě Pražském v pátek po slavném hodu vzkříšení pána Krista leta oc XXXIIII°. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1533 u. 34, 11. Band, pag. 235. 94. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina: aby urovnal spor mezi Erazimem Borynským z Rostropic a Mikulášem Stopákem. — Na hradě Pražském 1534, 2. května. (Janovi z Pernštaina.) Urozený v. n. m. Vznesl jest na nás slov. Erazim Bo- rinský z Roztropic v. n. m. obtížnost svú nemalú, kterúž s manželkú svú i s dítkami svými (jakž zpraveni býti ráčíme) od slovutného Mikuláše Stopáka mnohá leta sná- šeti a trpěti muosí; jakož tomu z suplikací, kterúžť v listu našem zavřenú posielati ráčíme, šířeji vyrozumíš; proše nás při tom jmenovaný Erazim za milostivé opatření. I vzhlédše my na jeho slušnú žádost a prozbu, tebe s pilností žádáme poroučejíc, aby ty obě straně před se obešlíc k tomu vedl a přidržel, mohly-li by ty nesnáze a ruoznice mezi nimi přátelským během srovnány a smluveny býti? Pakli by k přátel- skému srovnání přivésti nemohl, tehdy již psaným stranám ke dni určitému o to rok před osobú svú, tím nemeškajíc, polož, a je dostatečně s obú stran vyslyšíc, mezi nimi spravedlivý rozsudek a vajpověď učiň, tak abychom my dalších starání a na- bíhání o to zbaveni býti mohli. Znajíc v tom vuoli naši, tak se zachovej, jakžť psáti ráčíme, jináč nečiníc. Dán na hradě Pražském den sv. Zikmunda leta oc XXXIIII°. Archiv místodrž. král Českého, Missiven 1533 u. 34, 11. Band, pag. 308. 95. Král Ferdinand ukládá Janovi z Pernšteina, aby odškodnil poddaného královského Klimše Peksu z Poděbrad, na němž Vojtěch z Pernšteina nesprávně provedl útrpné právo. — Na hradě Pražském 1534, 15. května. (Janovi z Pernštaina.) Uroz. v. n. m. Oznamujemť, že jest na nás nějaký Klimeš Peksa, poddaný náš z panství Poděbradského, vznesl, kterak on času předešlého beze všeho jeho provinění pro nějaký oheň, který před některým časem v Chlumci (nej- súce on tím vinen) vyšel, tu na Pardubicích útrpným právem velice zmučen a na svém zdraví zkažen jest, a potom, jak od něho zpraveni býti ráčíme, když se na něm žádná vina nalézti nemohla, že jest zase z vězení puštěn; žádajíce týž Klimeš, ja- kožto poddaný náš, nás v tom za milostivé a spravedlivé opatření. Kdež pak my
Strana 35
z roku 1534. 35 jsúce povinni poddané naše v pravedlnosti jich neopouštěti, a poněvadž se k němu také podle práva někdy urozený Vojtěch z Pernštejna, bratr tvuoj, nezachoval, že prvé úředníkóm našim na ten čas Poděbradským o to nepsal a podle práva a zřízení zemského se jim v tom neopověděl, a přes to jej trápiti dal, že jest týž bratr tvuoj témuž člověku našemu povinen byl pokutu, kteráž o tom v zřízení zemském uložena jest, dáti; o kterúžto pokutu též prvé od zřízených rad komory naší královstvie Če- ského jmenem naším bratru tvému jedno i druhé psáno bylo, ale jemu jest tej po- kuty až posavad podle vyměření zřízení zemského nedal. A protož tobě poroučeti ráčíme, aby ty témuž Klimšovi člověku našemu pokutu tu, kteráž na to podle zřízení zemského uložena jest, konečně bez dalších odtahuov dal a spravil. To znajíc, tak se zachovej, jináč nečiníc. Datum [na hradě Pražském v pátek po Božiem vstoupení leta oc XXXIIII°]. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1533 u. 34, 11. Band, pag. 310. 96. Král Ferdinand zve Jana z Pernšteina na hrad Pražský. — Na hradě Pražském 1534, 25. května. (Janovi z Pernštaina.) Uroz. v. n. m. Jakož jsi nám psaní učinil proše, aťbychom na hrad Pražský před suchými dni letničními k osobě naší přijeti povoliti a tebe opatřiti ráčili, aby v tom proti zápisu a závazku tvému nic neučinil: i dáváme tobě na to tuto odpověď, že jest vuole i povolení naše, aby k nám na hrad Pražský hned přijel, však bez ujmy i uškození zápisu a závazku, kterým jsi nám povinen; neb tomu chcem, aby takový zápis a slib tvuoj v celosti zuostal, a také neráčíme, aby tímto naším milostivým povolením tobě na tvú častú prosbu učiněným v čem již dotčenému tvému zápisu a slibu ublíženo býti mělo. Protož ty věda o tom, k nám na hrad Pražský aby bez meškání přijel a v témž závazku i zápisu povinném až do další vuole a jistého rozkázání našeho předse stál a podle téhož závazku se, jakž o tobě nepochybujem, zachoval, jináč nečiníc. Dán na hradě Pražském v pondělí po sv. duchu leta oc XXXIIII. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1533 u. 34, 11. Band, pag. 318. 97. Král Ferdinand zve Jana z Pernšteina do Vídně, kamž byl Jana z Lipého, Dobeše z Boskovic a Viléma Prusinovského z Vickova obeslal. — Ve Vídni 1534, 15. prosince. (Janovi z Pernšteina.) Urozený v. n. m. Věděti dáváme, že jsú toho některé pilné potřeby naše, o kteréž s tebú a také s jinými některými osobami z markrab- stvie Moravského v. n. m. mluviti máme a ráčíme; protož tebe s pilností žádáme i poroučíme, aby tu sobotu po Božím narození, totiž na den sv. Štěpána najprvé 5*
z roku 1534. 35 jsúce povinni poddané naše v pravedlnosti jich neopouštěti, a poněvadž se k němu také podle práva někdy urozený Vojtěch z Pernštejna, bratr tvuoj, nezachoval, že prvé úředníkóm našim na ten čas Poděbradským o to nepsal a podle práva a zřízení zemského se jim v tom neopověděl, a přes to jej trápiti dal, že jest týž bratr tvuoj témuž člověku našemu povinen byl pokutu, kteráž o tom v zřízení zemském uložena jest, dáti; o kterúžto pokutu též prvé od zřízených rad komory naší královstvie Če- ského jmenem naším bratru tvému jedno i druhé psáno bylo, ale jemu jest tej po- kuty až posavad podle vyměření zřízení zemského nedal. A protož tobě poroučeti ráčíme, aby ty témuž Klimšovi člověku našemu pokutu tu, kteráž na to podle zřízení zemského uložena jest, konečně bez dalších odtahuov dal a spravil. To znajíc, tak se zachovej, jináč nečiníc. Datum [na hradě Pražském v pátek po Božiem vstoupení leta oc XXXIIII°]. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1533 u. 34, 11. Band, pag. 310. 96. Král Ferdinand zve Jana z Pernšteina na hrad Pražský. — Na hradě Pražském 1534, 25. května. (Janovi z Pernštaina.) Uroz. v. n. m. Jakož jsi nám psaní učinil proše, aťbychom na hrad Pražský před suchými dni letničními k osobě naší přijeti povoliti a tebe opatřiti ráčili, aby v tom proti zápisu a závazku tvému nic neučinil: i dáváme tobě na to tuto odpověď, že jest vuole i povolení naše, aby k nám na hrad Pražský hned přijel, však bez ujmy i uškození zápisu a závazku, kterým jsi nám povinen; neb tomu chcem, aby takový zápis a slib tvuoj v celosti zuostal, a také neráčíme, aby tímto naším milostivým povolením tobě na tvú častú prosbu učiněným v čem již dotčenému tvému zápisu a slibu ublíženo býti mělo. Protož ty věda o tom, k nám na hrad Pražský aby bez meškání přijel a v témž závazku i zápisu povinném až do další vuole a jistého rozkázání našeho předse stál a podle téhož závazku se, jakž o tobě nepochybujem, zachoval, jináč nečiníc. Dán na hradě Pražském v pondělí po sv. duchu leta oc XXXIIII. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1533 u. 34, 11. Band, pag. 318. 97. Král Ferdinand zve Jana z Pernšteina do Vídně, kamž byl Jana z Lipého, Dobeše z Boskovic a Viléma Prusinovského z Vickova obeslal. — Ve Vídni 1534, 15. prosince. (Janovi z Pernšteina.) Urozený v. n. m. Věděti dáváme, že jsú toho některé pilné potřeby naše, o kteréž s tebú a také s jinými některými osobami z markrab- stvie Moravského v. n. m. mluviti máme a ráčíme; protož tebe s pilností žádáme i poroučíme, aby tu sobotu po Božím narození, totiž na den sv. Štěpána najprvé 5*
Strana 36
36 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina příštího, ač jestli spíše nebudeš moci k nám do Vídně konečně přijeti, a toho nikterak neobmeškal, neb jsme také k témuž dni urozené a statečného Jana z Lipého na Krumlově, najvyššího maršálka královstvie Českého, Dobeše z Bozkovic na Rosicích, Viléma Prusinovského z Vickova, věrné naše milé, obeslati ráčili; kdež znajíc vuoli naši, tak jse zachovej. Datum v Vídni v úterý před sv. Thomášem léta XXXIV°. Místodržitelský arch. kr. Č., Missiven vom J. 1534—1536, XIII. Bd., pag. 105. 98. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina: že s ním o Hradeckých a jiných věcech pojedná. Ve Vídni 1534, 20. prosince. (Panu Janovi z Pernštajna.) Urozený v. n. m. Oznámení tvé, které jsi nám o Hradeckých učinil, pokud jest při nich skrze tebe jednáno, tomu jsme srozuměti a od tebe vděčně přijíti ráčili; a poněvadž těchto dní k nám do Vídně přijeti máš, o to i o všecko jiné šířeji s tebú rozmluviti ráčíme; i vědúc o tom, příjezdem svým aby neobmeškával. Datum ut s. [v Vídni v neděli před sv. Tomášem léta oc XXXIV.] Arch. místodržitelský kr. Č, Missiven vom J. 1534—1536, XIII Bd., pag. 109. 99. Král Ferdinand Jana z Pernšteina důrazně obesílá do Vídně. — Ve Vídni 1534, 30. pros. (Janovi z Pernštajna.) Urozený v. n. m. Jakož jsme byli před tím ke dni sv. Štěpána, aby k nám do Vídně pro pilnou potřebu naši přijel, obeslati ráčili: dnes jsme z psaní tvého srozuměli, že by tobě pozdě list náš dodán býti jměl, čehož neradi jsme uslyšeti ráčili; ale poněvadž táž potřeba naše ještě nepominula, poroučímeť přikazujíc, aby hned dnem i nocí k nám bez všelijakých výmluv do Vídně jse vypravil a konečně přijel, jináč nečiníc. Dán ve Vídni v středu ut s. [po Božiem narození léta XXXV]. Místodržitelský arch. kr. Č., Missiven vom J. 1534—1536, XIII Bd., pag. 123. 100. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina rozkazuje, aby vydal Zdislavovi Berkovi 200 kop gr. V Znojmě 1535, 22. února. (Janovi z Pernštajna.) Urozený v. n. m. Jakož jsi nám povinen ročně dvě stě kop gr. českých z zámku a užitkuov Kolínských do komory naší vydávati: i po- roučímeť, aby nyní o sv. Jiří příštím urozenému Zdislavovi Berkovi oc, najv. hof- mistru královstvie Českého v. n. m., těch dvě stě kop gr. vydal a kvitanci od něho přijal, jináč nečiníc. Datum ut s. [v Znojmě po neděli Reminiscere léta oc XXXV.] Místodržitelský arch. kr. Č., Missiven vom J. 1534—1536, XIII. Bd., pag. 163.
36 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina příštího, ač jestli spíše nebudeš moci k nám do Vídně konečně přijeti, a toho nikterak neobmeškal, neb jsme také k témuž dni urozené a statečného Jana z Lipého na Krumlově, najvyššího maršálka královstvie Českého, Dobeše z Bozkovic na Rosicích, Viléma Prusinovského z Vickova, věrné naše milé, obeslati ráčili; kdež znajíc vuoli naši, tak jse zachovej. Datum v Vídni v úterý před sv. Thomášem léta XXXIV°. Místodržitelský arch. kr. Č., Missiven vom J. 1534—1536, XIII. Bd., pag. 105. 98. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina: že s ním o Hradeckých a jiných věcech pojedná. Ve Vídni 1534, 20. prosince. (Panu Janovi z Pernštajna.) Urozený v. n. m. Oznámení tvé, které jsi nám o Hradeckých učinil, pokud jest při nich skrze tebe jednáno, tomu jsme srozuměti a od tebe vděčně přijíti ráčili; a poněvadž těchto dní k nám do Vídně přijeti máš, o to i o všecko jiné šířeji s tebú rozmluviti ráčíme; i vědúc o tom, příjezdem svým aby neobmeškával. Datum ut s. [v Vídni v neděli před sv. Tomášem léta oc XXXIV.] Arch. místodržitelský kr. Č, Missiven vom J. 1534—1536, XIII Bd., pag. 109. 99. Král Ferdinand Jana z Pernšteina důrazně obesílá do Vídně. — Ve Vídni 1534, 30. pros. (Janovi z Pernštajna.) Urozený v. n. m. Jakož jsme byli před tím ke dni sv. Štěpána, aby k nám do Vídně pro pilnou potřebu naši přijel, obeslati ráčili: dnes jsme z psaní tvého srozuměli, že by tobě pozdě list náš dodán býti jměl, čehož neradi jsme uslyšeti ráčili; ale poněvadž táž potřeba naše ještě nepominula, poroučímeť přikazujíc, aby hned dnem i nocí k nám bez všelijakých výmluv do Vídně jse vypravil a konečně přijel, jináč nečiníc. Dán ve Vídni v středu ut s. [po Božiem narození léta XXXV]. Místodržitelský arch. kr. Č., Missiven vom J. 1534—1536, XIII Bd., pag. 123. 100. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina rozkazuje, aby vydal Zdislavovi Berkovi 200 kop gr. V Znojmě 1535, 22. února. (Janovi z Pernštajna.) Urozený v. n. m. Jakož jsi nám povinen ročně dvě stě kop gr. českých z zámku a užitkuov Kolínských do komory naší vydávati: i po- roučímeť, aby nyní o sv. Jiří příštím urozenému Zdislavovi Berkovi oc, najv. hof- mistru královstvie Českého v. n. m., těch dvě stě kop gr. vydal a kvitanci od něho přijal, jináč nečiníc. Datum ut s. [v Znojmě po neděli Reminiscere léta oc XXXV.] Místodržitelský arch. kr. Č., Missiven vom J. 1534—1536, XIII. Bd., pag. 163.
Strana 37
z roku 1535. 37 101. Král Ferdinand posílá Janovi z Pernšteina stížné listy svých poddaných od Lavy. V Znojmě 1535, 8. března. (Janovi z Pernšteina.) Urozený v. n. m. Posílámeť listy psané i k tomu suplikací, kteréž jsú nám poddaní naši z Lavy podali, kdež co sobě do tebe stěžují, tomu všemu z těch listuov vyrozumíš. Při tomť poroučíme, aby nám správu svú o tom napsal a k poddaným našim tak jse zachoval, aby oni mimo spravedlnost od úředníkuov a poddaných tvých utiskáni nebyli. Datum ut s. [v Znojmě v pondělí po neděli Letare léta oc XXXV.] Místodržitelský arch. kr. Č., Missiven 1534—1536, XIII. Bd., pag. 163. 102. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina: schvaluje výpověď jeho a Jana z Kunovic mezi Staro- městskými a Novoměstskými, i diví se, že neposílá žádných zpráv o berních mandátech. — Ve Vídni 1535, 17. března. (Janovi z Pernštajna.) Urozený v. n. m. Psaní, kteréž jsi nám spuolu s urozeným Janem z Kunovic na Brodě Uherském, podkomořím markrabstvie Mo- ravského v. n. m., učinil, a při tom přípisy, vejpověď, kteréž jste mezi Staroměstskými a Novoměstskými Pražany i také Hradeckými zdělali, nám poslali, vyrozuměti jsme] ráčili, a takovú tvú i jeho Jana z Kunovic bedlivú práci a pilnost, kterúž jste v těch jednáních] (tak jakž ta psaní v sobě šířeji zavírají a ukazují) jměli, od vás vděčně a milostivě přijímati i nad tím zvláštní potěšení a libost jmíti a nésti ráčíme, kterúž vám milostí naší královskú spomínati i nahrazovati ráčíme. Než tomu jse divíme, poněvadž jste také o berni v instrukcí vaší od nás poručení měli, že jste nám o tom nic, kterak jste ty věci zřídili, aneb jsou-li mandátové naši, kteréž jsme po krajích psáti a vám poslati ráčili, posláni, neoznámili: protožť poroučíme, aby nám toho bez meškání, což jse jest o tom spuosobilo, napsal, abychom jse věděli čím spraviti. I znaje v tom vuoli a potřebu naši, neráčíme o tobě pochybovati, že nám o tom bez odtahuov oznámíš. Dán u Vídni v středu po neděli postní, jenž slove Judica, léta oc XXXV. Místodržitelský arch. kr. Č., Missiven vom J. 1534—1536, Bd. XIII., pag. 164. 103. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina o propuštění z vězení v Míšni Václava Šarovce. Ve Vídni 1535, 23. března. (Janovi z Pernšteina.) Urozený v. n. m. Věděti dáváme, že jest na nás osviecený Jiří kníže Saské s velikým obtížením vznesl, poněvadž Václav Šarovec tak dlúhý čas v zemi Jeho Lásky Míšenské vězněn jest a žádný právem jeho viniti
z roku 1535. 37 101. Král Ferdinand posílá Janovi z Pernšteina stížné listy svých poddaných od Lavy. V Znojmě 1535, 8. března. (Janovi z Pernšteina.) Urozený v. n. m. Posílámeť listy psané i k tomu suplikací, kteréž jsú nám poddaní naši z Lavy podali, kdež co sobě do tebe stěžují, tomu všemu z těch listuov vyrozumíš. Při tomť poroučíme, aby nám správu svú o tom napsal a k poddaným našim tak jse zachoval, aby oni mimo spravedlnost od úředníkuov a poddaných tvých utiskáni nebyli. Datum ut s. [v Znojmě v pondělí po neděli Letare léta oc XXXV.] Místodržitelský arch. kr. Č., Missiven 1534—1536, XIII. Bd., pag. 163. 102. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina: schvaluje výpověď jeho a Jana z Kunovic mezi Staro- městskými a Novoměstskými, i diví se, že neposílá žádných zpráv o berních mandátech. — Ve Vídni 1535, 17. března. (Janovi z Pernštajna.) Urozený v. n. m. Psaní, kteréž jsi nám spuolu s urozeným Janem z Kunovic na Brodě Uherském, podkomořím markrabstvie Mo- ravského v. n. m., učinil, a při tom přípisy, vejpověď, kteréž jste mezi Staroměstskými a Novoměstskými Pražany i také Hradeckými zdělali, nám poslali, vyrozuměti jsme] ráčili, a takovú tvú i jeho Jana z Kunovic bedlivú práci a pilnost, kterúž jste v těch jednáních] (tak jakž ta psaní v sobě šířeji zavírají a ukazují) jměli, od vás vděčně a milostivě přijímati i nad tím zvláštní potěšení a libost jmíti a nésti ráčíme, kterúž vám milostí naší královskú spomínati i nahrazovati ráčíme. Než tomu jse divíme, poněvadž jste také o berni v instrukcí vaší od nás poručení měli, že jste nám o tom nic, kterak jste ty věci zřídili, aneb jsou-li mandátové naši, kteréž jsme po krajích psáti a vám poslati ráčili, posláni, neoznámili: protožť poroučíme, aby nám toho bez meškání, což jse jest o tom spuosobilo, napsal, abychom jse věděli čím spraviti. I znaje v tom vuoli a potřebu naši, neráčíme o tobě pochybovati, že nám o tom bez odtahuov oznámíš. Dán u Vídni v středu po neděli postní, jenž slove Judica, léta oc XXXV. Místodržitelský arch. kr. Č., Missiven vom J. 1534—1536, Bd. XIII., pag. 164. 103. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina o propuštění z vězení v Míšni Václava Šarovce. Ve Vídni 1535, 23. března. (Janovi z Pernšteina.) Urozený v. n. m. Věděti dáváme, že jest na nás osviecený Jiří kníže Saské s velikým obtížením vznesl, poněvadž Václav Šarovec tak dlúhý čas v zemi Jeho Lásky Míšenské vězněn jest a žádný právem jeho viniti
Strana 38
38 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina nechce, že již téhož Šarovce déle u vězení držeti nemíní, nébrž na nějaké ujištění vypustiti muosí. Kdež jsme pak vejš jmenovaného knížete Jiřího skrze posly Jeho Lásky, kteréž na tento čas při nás jměl, žádati ráčili, aby on toho dotud, dokudž bychom tobě o tom oznámiti neráčili, nečinil; kdež nepochybujem, že jse on na žádost naši tak zachová. I poněvadž tobě něco na tom náleží, nechtěli jsme tobě toho tajna učiniti; protož věda ty o tom, budeš jse moci tím spraviti. Datum ut s. [u Vídni v úterý po velikonoci léta XXXV."] Místodržitelský arch. kr. Č., Missiven vom J. 1534—1536, XIII. Bd., pag. 172. 104. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic: aby mu jako rukojmí postavil se za dluh 500 zl. vládyce Ozvaldovi Ostovi z Wilburgu. — Na Pardubicích v pátek den sv. Jiří léta oc 35 (1535, 23. dubna). (Orig. pap. Třeboň. arch. Fam. v. Pernstein. Reg.) 105. Král Ferdinand Jana z Pernšteina ustanovuje hejtmanem kraje Hradeckého vedle Mikuláše Trčky a dává mu příslušnou instrukcí. — Ve Vídni 1535, 2. května. (Hajtmanuom po krajích královstvie Českého. Janovi z Pernšteina.) Urozený v. n. m. Vědětiť dáváme, že hajtmané kraje Hradeckého, kteříž tohoto roku minu- lého hajtmanstvie spravovali, jsú již z toho hajtmanstvie propuštěni, a jiní na ta místa zřízeni a usazeni býti mají. I znajíc my hodnost osoby tvé, tebe sme za je- dnoho hajtmana kraje Hradeckého vyvoliti ráčili; protož s pilností žádáme poroučejíc (poněvadž každý, na kohož takové hajtmanstvie vložiti ráčíme, do celého roku toho hajtmanstvie bez vejmluv podniknúti povinovat jest), aby ty takový úřad v témž kraji Hradeckém podle statečného Mikuláše Trčky z Líppy na Veliši v. n. m. na sebe přijal, a spuolu s ním dobré naše i poddaných našich v témž kraji obmejšlel, a zlým lidem, jakožto loupežníkuom, mordéřuom, zlodějóm i jiným neřáduom pruochodu žá- dného nedopouštěl, nébrž po nich zvláštní pilnost majíc, je bráti, jímati i k trestání podávati rozkázal a tak opatroval, pokudž jest hajtmanóm po krajích v tom ve všem vyměřeno a zřízeno, aby v témž kraji všecky věci pořádně v dobré svornosti mezi poddanými našimi stály, a lidé naši bezpečně bez překážky jednoho každého kupectví a živností svých hleděti a je před nepřáteli k svému užitku provozovati mohli; neb jsme tebe a jmenovaného Mikuláše Trčku v témž kraji Hradeckém za hajtmany vuobec vyhlásiti a listem naším, aby vás, pokudž náležité jest, poslušni byli i vámi jse spravovali, poručiti ráčili. I znajíc ty v tom vuoli naši a potřebu netoliko naši, ale všeho královstvie i toho kraje býti, tak jse zachovaj, jakž píšem, jináč nikoli nečiníc. Dán v Vídni v neděli ut s. [den sv. Zigmunda léta oc XXXV°]. Místodrž. archiv. Missiven vom J. 1534—36, Band XIII. pag. 206.
38 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina nechce, že již téhož Šarovce déle u vězení držeti nemíní, nébrž na nějaké ujištění vypustiti muosí. Kdež jsme pak vejš jmenovaného knížete Jiřího skrze posly Jeho Lásky, kteréž na tento čas při nás jměl, žádati ráčili, aby on toho dotud, dokudž bychom tobě o tom oznámiti neráčili, nečinil; kdež nepochybujem, že jse on na žádost naši tak zachová. I poněvadž tobě něco na tom náleží, nechtěli jsme tobě toho tajna učiniti; protož věda ty o tom, budeš jse moci tím spraviti. Datum ut s. [u Vídni v úterý po velikonoci léta XXXV."] Místodržitelský arch. kr. Č., Missiven vom J. 1534—1536, XIII. Bd., pag. 172. 104. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic: aby mu jako rukojmí postavil se za dluh 500 zl. vládyce Ozvaldovi Ostovi z Wilburgu. — Na Pardubicích v pátek den sv. Jiří léta oc 35 (1535, 23. dubna). (Orig. pap. Třeboň. arch. Fam. v. Pernstein. Reg.) 105. Král Ferdinand Jana z Pernšteina ustanovuje hejtmanem kraje Hradeckého vedle Mikuláše Trčky a dává mu příslušnou instrukcí. — Ve Vídni 1535, 2. května. (Hajtmanuom po krajích královstvie Českého. Janovi z Pernšteina.) Urozený v. n. m. Vědětiť dáváme, že hajtmané kraje Hradeckého, kteříž tohoto roku minu- lého hajtmanstvie spravovali, jsú již z toho hajtmanstvie propuštěni, a jiní na ta místa zřízeni a usazeni býti mají. I znajíc my hodnost osoby tvé, tebe sme za je- dnoho hajtmana kraje Hradeckého vyvoliti ráčili; protož s pilností žádáme poroučejíc (poněvadž každý, na kohož takové hajtmanstvie vložiti ráčíme, do celého roku toho hajtmanstvie bez vejmluv podniknúti povinovat jest), aby ty takový úřad v témž kraji Hradeckém podle statečného Mikuláše Trčky z Líppy na Veliši v. n. m. na sebe přijal, a spuolu s ním dobré naše i poddaných našich v témž kraji obmejšlel, a zlým lidem, jakožto loupežníkuom, mordéřuom, zlodějóm i jiným neřáduom pruochodu žá- dného nedopouštěl, nébrž po nich zvláštní pilnost majíc, je bráti, jímati i k trestání podávati rozkázal a tak opatroval, pokudž jest hajtmanóm po krajích v tom ve všem vyměřeno a zřízeno, aby v témž kraji všecky věci pořádně v dobré svornosti mezi poddanými našimi stály, a lidé naši bezpečně bez překážky jednoho každého kupectví a živností svých hleděti a je před nepřáteli k svému užitku provozovati mohli; neb jsme tebe a jmenovaného Mikuláše Trčku v témž kraji Hradeckém za hajtmany vuobec vyhlásiti a listem naším, aby vás, pokudž náležité jest, poslušni byli i vámi jse spravovali, poručiti ráčili. I znajíc ty v tom vuoli naši a potřebu netoliko naši, ale všeho královstvie i toho kraje býti, tak jse zachovaj, jakž píšem, jináč nikoli nečiníc. Dán v Vídni v neděli ut s. [den sv. Zigmunda léta oc XXXV°]. Místodrž. archiv. Missiven vom J. 1534—36, Band XIII. pag. 206.
Strana 39
z roku 1535. 39 106. Král Ferdinand píše Janovi z Pernšteina o propuštění Václava Šarovce knížetem Jiřím Saským v Míšni uvězněného. Slibuje mu několik daňků. Vyplní žádost jeho o doktora Loga. — Ve Vídni 1535, 11. května. (Janovi z Pernštaina.) Urozený v. n. m. Psaní tvému, což se Václava Šarovce dotýče, tomu jsme vyrozuměti ráčili a známe, že jsú se ty věci tak, jakž nám ozna- muješ, zběhly. Než poněvadž osviecený kníže Jiří Saský nás o téhož Šarovce častokrát jest staral, nechtěli jsme tebe toho tajna učiniti; i psáti ráčíme svrchu jmenovanému knížeti dostatečně, jestliže by on vždy téhož Šarovce, kteréhož také sám dobře zná, co za člověka jest, déle v vězení držeti nechtěl a jeho vypustil, by on tu věc tak opatřil a jím se ujistil, aby nám a královstvie našemu Českému i těm osobám, kterýchž jest dotekl, k žádné škodě a k ujmě poctivosti jich nebylo, nébrž aby se od téhož Šarovce napravení stalo. Kdež nepochybujem, že týž kníže na psaní naše tak jse zachová. — Kdež pak nám při tom o mladá zvířata píšeš: i věz, že teď hajt- manu našemu hradu Pražského psáti ráčíme, aby tobě na tento čas šestero mladých zvířat z obory naší dal, neb na tom sme, abychom tobě několikero zvířat danělkuov z obory naší u Nového Města poručiti dáti rozkázati ráčili. Což jse pak doktora Loga dotejče, poněvadž on každý den téměř ke dvoru našemu přijíti má, ráčíme žádost tvú v paměti milostivě jmíti a tu věc tak předsevzíti u přítomnosti jeho, aby na dobré míře postavena býti mohla. Dán u Vídni v úterý po Božiem vstoupení léta oc XXXV°. Místodrž. archiv. Missiven vom J. 1534—36, Band XIII. pag. 212. 107. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina o Pikhartech na jeho statcích. — Ve Vídni 1535, 30. května. (Pánu z Pernštaina.) Urozený v. n. m. Jakož nám píšeš, že by tebe došlo, kterak by nám o tobě zprávy dávány býti jmely, že by ty jse k věrám nějakým k podstatám [sic] vydával, a zvláště při Janovských, když jsou byli od urozeného Zdislava oc*), najv. hofmistra královstvie Českého v. n. m., obesláni, aby postavili ně- jakého Pikharta oc: i v pravdě nám toho muožeš věřiti, že o tom nic nevíme, aniž jest nás taková zpráva došla, a tak sme ani na to mysliti neráčili, aby ty se v ta- kové věci proti nám komu k vuoli dávati jměl; jakožť pak toto oznámiti muožem, že jest nám oznámeno o tobě, když si k tomu potahován byl od některých, že si jse v to dáti nechtěl, než žes se při tom tak zachoval, jakž na věrného poddanného sluší, což od tebe vděčně přijímáme i vší milostí naší královskú spomínati ráčíme. Při tomť i toto oznamujem, co jest nás došlo, kterak by ve vsi tvé Račicích Pikharté zbor drželi blíž Vodňan města našeho, v kterémžto městě i jinde přísně jsme při-
z roku 1535. 39 106. Král Ferdinand píše Janovi z Pernšteina o propuštění Václava Šarovce knížetem Jiřím Saským v Míšni uvězněného. Slibuje mu několik daňků. Vyplní žádost jeho o doktora Loga. — Ve Vídni 1535, 11. května. (Janovi z Pernštaina.) Urozený v. n. m. Psaní tvému, což se Václava Šarovce dotýče, tomu jsme vyrozuměti ráčili a známe, že jsú se ty věci tak, jakž nám ozna- muješ, zběhly. Než poněvadž osviecený kníže Jiří Saský nás o téhož Šarovce častokrát jest staral, nechtěli jsme tebe toho tajna učiniti; i psáti ráčíme svrchu jmenovanému knížeti dostatečně, jestliže by on vždy téhož Šarovce, kteréhož také sám dobře zná, co za člověka jest, déle v vězení držeti nechtěl a jeho vypustil, by on tu věc tak opatřil a jím se ujistil, aby nám a královstvie našemu Českému i těm osobám, kterýchž jest dotekl, k žádné škodě a k ujmě poctivosti jich nebylo, nébrž aby se od téhož Šarovce napravení stalo. Kdež nepochybujem, že týž kníže na psaní naše tak jse zachová. — Kdež pak nám při tom o mladá zvířata píšeš: i věz, že teď hajt- manu našemu hradu Pražského psáti ráčíme, aby tobě na tento čas šestero mladých zvířat z obory naší dal, neb na tom sme, abychom tobě několikero zvířat danělkuov z obory naší u Nového Města poručiti dáti rozkázati ráčili. Což jse pak doktora Loga dotejče, poněvadž on každý den téměř ke dvoru našemu přijíti má, ráčíme žádost tvú v paměti milostivě jmíti a tu věc tak předsevzíti u přítomnosti jeho, aby na dobré míře postavena býti mohla. Dán u Vídni v úterý po Božiem vstoupení léta oc XXXV°. Místodrž. archiv. Missiven vom J. 1534—36, Band XIII. pag. 212. 107. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina o Pikhartech na jeho statcích. — Ve Vídni 1535, 30. května. (Pánu z Pernštaina.) Urozený v. n. m. Jakož nám píšeš, že by tebe došlo, kterak by nám o tobě zprávy dávány býti jmely, že by ty jse k věrám nějakým k podstatám [sic] vydával, a zvláště při Janovských, když jsou byli od urozeného Zdislava oc*), najv. hofmistra královstvie Českého v. n. m., obesláni, aby postavili ně- jakého Pikharta oc: i v pravdě nám toho muožeš věřiti, že o tom nic nevíme, aniž jest nás taková zpráva došla, a tak sme ani na to mysliti neráčili, aby ty se v ta- kové věci proti nám komu k vuoli dávati jměl; jakožť pak toto oznámiti muožem, že jest nám oznámeno o tobě, když si k tomu potahován byl od některých, že si jse v to dáti nechtěl, než žes se při tom tak zachoval, jakž na věrného poddanného sluší, což od tebe vděčně přijímáme i vší milostí naší královskú spomínati ráčíme. Při tomť i toto oznamujem, co jest nás došlo, kterak by ve vsi tvé Račicích Pikharté zbor drželi blíž Vodňan města našeho, v kterémžto městě i jinde přísně jsme při-
Strana 40
40 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina kázali, aby Pikhartuov netrpěli, ni jakých zboruov v témž městě dopouštěli; i dána jest nám ta zpráva, ačkoli v městě zboru se nedopouští, ale že do tej tvej vsi tajně chodí a tudy že jse v městě pikhartstvie rozmnožuje, ježto sme tej naděje nebyli, aby jse to s tvou vuolí dáti jmělo; jakož jsme pak i statečnému Radslavovi Beřkovskému oc, najvyššímu písaři královstvie Českého v. n. m., o tom poručiti byli ráčili, aby o to s tebú jménem naším rozmluvil, neb sme toho úmyslu byli, že jeho od sebe brzo pustiti ráčíme, aby taková věc tebú zastavena byla. Ale poněvadž, jakž sme spraveni, na tom panstvie Hlubockém i v tom kraji před nedávními léty nebylo o Pikhartích mnoho slýcháno, a tak poněvadž si víru svú před námi oznámil, toho sme my vdéčni, že se v takové sekty postranní žádné nedáváš a s nimi se nesrovnáváš, a tej sme o tobě naděje, že se tak na budoucí časy zachováš; a my to znaje do tebe, chcme rádi tvým milostivým pánem býti. Neb což sme připověděti ráčili straně pod obojí spuosobú těm, kteříž to skutečně zachovávají a kterýmž od předkuov našich též při- povědění se stalo, tomu se od nás bohdá také dosti stane. Datum ut s. [ve Vídni v úterý po Božiem těle léta XXXV°]. Místodrž. archiv. Missiven vom J. 1534—36 Bd. XIII. pag. 238. — *) Zdislava Berky z Dubé. 108. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina poroučí přijmouti bez výmluv úřad hejtmanství kraje Hradeckého. — Ve Vídni 1535, 30. května. (Janovi z Pernšteina.) Urozený v. n. m. Psaní tvému, kteréž si nám učinil, co jse hajtmanství v kraji Hradeckém, kteréž jsme na tebe vložiti ráčili, dotejče, jsme porozuměli: a totoť za odpověď dávati a tebe s pilností žádati ráčíme, aby ty podle prvního psaní našeho, nic se nevymlouvajíc, ten úřad na se přijal; a poněvadž v obú krajích statek máš a nepíšeš jse na Pardubicích než na Helfenšteině, protožť to ku překážce nechť nic není. Kdež znajíc vuoli naši, nepochybujem, než že jse tak zachováš, jakžť píšem. Dán u Vídni ut s. [v neděli po Božiem těle léta XXXV°]. Místodrž. archiv. Missiven vom J. 1534—36 Bd. XIII. pag. 235. 109. Král Ferdinand žádá Jana z Pernšteina, aby nepřekážel jeho poddaným z Lavy v užívání některých pozemkův. — Ve Vídni 1535, 6. června. (Janovi z Pernšteina.) Urozený v. n. m. Psaní a zprávě tvé, kterúž jsi nám učinil na vznesení a žalobu poddaných našich z Lavy, což se některých gruntuov, pastev a sen hrabání, v kterýchžby se jim od tebe a úředníkuov tvých překážky, jakž jsme spraveni, dáti jměly, dotýče, jsme vyrozuměti ráčili: kdež pak toho v psaní svém dotýkáš, jestliže tebe tíž poddaní naši z Lavy z čeho viniti budú chtíti, že jim před tím právem, ku kterémuž příslušíš, práv býti chceš, prosíc nás, abychom tebe
40 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina kázali, aby Pikhartuov netrpěli, ni jakých zboruov v témž městě dopouštěli; i dána jest nám ta zpráva, ačkoli v městě zboru se nedopouští, ale že do tej tvej vsi tajně chodí a tudy že jse v městě pikhartstvie rozmnožuje, ježto sme tej naděje nebyli, aby jse to s tvou vuolí dáti jmělo; jakož jsme pak i statečnému Radslavovi Beřkovskému oc, najvyššímu písaři královstvie Českého v. n. m., o tom poručiti byli ráčili, aby o to s tebú jménem naším rozmluvil, neb sme toho úmyslu byli, že jeho od sebe brzo pustiti ráčíme, aby taková věc tebú zastavena byla. Ale poněvadž, jakž sme spraveni, na tom panstvie Hlubockém i v tom kraji před nedávními léty nebylo o Pikhartích mnoho slýcháno, a tak poněvadž si víru svú před námi oznámil, toho sme my vdéčni, že se v takové sekty postranní žádné nedáváš a s nimi se nesrovnáváš, a tej sme o tobě naděje, že se tak na budoucí časy zachováš; a my to znaje do tebe, chcme rádi tvým milostivým pánem býti. Neb což sme připověděti ráčili straně pod obojí spuosobú těm, kteříž to skutečně zachovávají a kterýmž od předkuov našich též při- povědění se stalo, tomu se od nás bohdá také dosti stane. Datum ut s. [ve Vídni v úterý po Božiem těle léta XXXV°]. Místodrž. archiv. Missiven vom J. 1534—36 Bd. XIII. pag. 238. — *) Zdislava Berky z Dubé. 108. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina poroučí přijmouti bez výmluv úřad hejtmanství kraje Hradeckého. — Ve Vídni 1535, 30. května. (Janovi z Pernšteina.) Urozený v. n. m. Psaní tvému, kteréž si nám učinil, co jse hajtmanství v kraji Hradeckém, kteréž jsme na tebe vložiti ráčili, dotejče, jsme porozuměli: a totoť za odpověď dávati a tebe s pilností žádati ráčíme, aby ty podle prvního psaní našeho, nic se nevymlouvajíc, ten úřad na se přijal; a poněvadž v obú krajích statek máš a nepíšeš jse na Pardubicích než na Helfenšteině, protožť to ku překážce nechť nic není. Kdež znajíc vuoli naši, nepochybujem, než že jse tak zachováš, jakžť píšem. Dán u Vídni ut s. [v neděli po Božiem těle léta XXXV°]. Místodrž. archiv. Missiven vom J. 1534—36 Bd. XIII. pag. 235. 109. Král Ferdinand žádá Jana z Pernšteina, aby nepřekážel jeho poddaným z Lavy v užívání některých pozemkův. — Ve Vídni 1535, 6. června. (Janovi z Pernšteina.) Urozený v. n. m. Psaní a zprávě tvé, kterúž jsi nám učinil na vznesení a žalobu poddaných našich z Lavy, což se některých gruntuov, pastev a sen hrabání, v kterýchžby se jim od tebe a úředníkuov tvých překážky, jakž jsme spraveni, dáti jměly, dotýče, jsme vyrozuměti ráčili: kdež pak toho v psaní svém dotýkáš, jestliže tebe tíž poddaní naši z Lavy z čeho viniti budú chtíti, že jim před tím právem, ku kterémuž příslušíš, práv býti chceš, prosíc nás, abychom tebe
Strana 41
z roku 1535. 41 při tom zuostaviti ráčili: i vědětiť dáváme, že opěť nás již psaní měšťané z Lavy starati nepřestávají, vznášejíc, že skrze takové těch pastev a gruntuov neužívání (na čemž jich najvětší živnost jest) k velikým škodám přicházejí, a nad to aby jměli ku právóm stávati, tomu by nikoli bez znamenitých záhub svých a zkázy dosti učiniti nemohli. Protož vdy ještě tebe s pilností žádáme, že z příčiny vejš dotčené nám k vuoli to učiníš a již psaným poddaným našim z Lavy těch gruntuov, kterých jsú od dávna pod plat užívali, hájiti nebudeš, než jim že zase pod týž platy k užívání pustíš; a my tobě takovú tvú povolnost, což v tom pro nás učiníš, spomínati i na- hrazovati ráčíme. Dán u Vídni v neděli po svatým Bonifáci léta oc XXXV°. Místodrž. archiv, Missiven vom J. 1534—36 Bd. XIII. pag. 240. 110. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina o ustanovení kommissařů ve při jeho s Janem Planknarem z Kynšperku. — Ve Vídni 1535, 22. června. (Janovi z Pernštaina.) Urozený v. n. m. Vědětiť dáváme, že jest opatrný, statečný Jan Planknar z Kynšperku v. n. m. psaním svým na nás vznesl, že by se jemu a jeho lidem od tebe a úředníka tvého překážky dály a na grunty jeho že by saženo bylo, žádajíc nás v tom za milostivé opatření. I nechtíc my toho dopu- stiti, aby skrze takové nesnáze větší zkyselení mezi tebú a již psaným Planknarem státi se mělo, tyto osoby za kommissaře v tej věci sme vydati ráčili, totiž urozené a statečné hajtmana markrabství Moravského, hajtmana knížetství Opavského, najv. komorníka téhož knížetství a Viléma Prusinovského, a jim sme poručili, aby ten pondělí po sv. Jakubě [26. července] najprve příští do Ostravy sjeli a o tu rozepři vás slyšeli, a pokudž budou moci, na místě to postavili, a nám toho všeho sepsanú zprávu poslali. Protož tobě poroučíme, aby vědouc o tom na ten den před svrchu- psanými kommissary našimi najíti se dal, a jestliby sám tam býti nemohl, ale někoho na svém místě s plnú mocí vypravil, jináč nečiníc. Dán ut s. [v Vídni v úterý před sv. Janem křtitelem Božiem léta oc XXXV°]. Mistodrž. archiv, Missiven vom J. 1534—36 Bd. XIII. pag. 259. 111. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina o ustanovení kommissařů ve sporu jeho o meze s Plank- narem z Kynšperku a o položení nového roku. — Ve Vídni 1535, 9. července. (Janovi z Pernšteina o meze s Planknarem.) Urozený v. n. m. Jakož si nám psaní učinil, což se těch kommissařuov mezi tebú a statečným Janem Planknarem z Kynšperku o nesnáze některých gruntuov vydaných dotejče, tomu sme srozuměti ráčili: a vědětiť dáváme, že těch kommissařuov prve jmenovaných, poněvadž jsme jim o tom psali a poručili, změniti neráčíme, a také oni bez zvláštního podvolení obú Archiv Český XX. 6
z roku 1535. 41 při tom zuostaviti ráčili: i vědětiť dáváme, že opěť nás již psaní měšťané z Lavy starati nepřestávají, vznášejíc, že skrze takové těch pastev a gruntuov neužívání (na čemž jich najvětší živnost jest) k velikým škodám přicházejí, a nad to aby jměli ku právóm stávati, tomu by nikoli bez znamenitých záhub svých a zkázy dosti učiniti nemohli. Protož vdy ještě tebe s pilností žádáme, že z příčiny vejš dotčené nám k vuoli to učiníš a již psaným poddaným našim z Lavy těch gruntuov, kterých jsú od dávna pod plat užívali, hájiti nebudeš, než jim že zase pod týž platy k užívání pustíš; a my tobě takovú tvú povolnost, což v tom pro nás učiníš, spomínati i na- hrazovati ráčíme. Dán u Vídni v neděli po svatým Bonifáci léta oc XXXV°. Místodrž. archiv, Missiven vom J. 1534—36 Bd. XIII. pag. 240. 110. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina o ustanovení kommissařů ve při jeho s Janem Planknarem z Kynšperku. — Ve Vídni 1535, 22. června. (Janovi z Pernštaina.) Urozený v. n. m. Vědětiť dáváme, že jest opatrný, statečný Jan Planknar z Kynšperku v. n. m. psaním svým na nás vznesl, že by se jemu a jeho lidem od tebe a úředníka tvého překážky dály a na grunty jeho že by saženo bylo, žádajíc nás v tom za milostivé opatření. I nechtíc my toho dopu- stiti, aby skrze takové nesnáze větší zkyselení mezi tebú a již psaným Planknarem státi se mělo, tyto osoby za kommissaře v tej věci sme vydati ráčili, totiž urozené a statečné hajtmana markrabství Moravského, hajtmana knížetství Opavského, najv. komorníka téhož knížetství a Viléma Prusinovského, a jim sme poručili, aby ten pondělí po sv. Jakubě [26. července] najprve příští do Ostravy sjeli a o tu rozepři vás slyšeli, a pokudž budou moci, na místě to postavili, a nám toho všeho sepsanú zprávu poslali. Protož tobě poroučíme, aby vědouc o tom na ten den před svrchu- psanými kommissary našimi najíti se dal, a jestliby sám tam býti nemohl, ale někoho na svém místě s plnú mocí vypravil, jináč nečiníc. Dán ut s. [v Vídni v úterý před sv. Janem křtitelem Božiem léta oc XXXV°]. Mistodrž. archiv, Missiven vom J. 1534—36 Bd. XIII. pag. 259. 111. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina o ustanovení kommissařů ve sporu jeho o meze s Plank- narem z Kynšperku a o položení nového roku. — Ve Vídni 1535, 9. července. (Janovi z Pernšteina o meze s Planknarem.) Urozený v. n. m. Jakož si nám psaní učinil, což se těch kommissařuov mezi tebú a statečným Janem Planknarem z Kynšperku o nesnáze některých gruntuov vydaných dotejče, tomu sme srozuměti ráčili: a vědětiť dáváme, že těch kommissařuov prve jmenovaných, poněvadž jsme jim o tom psali a poručili, změniti neráčíme, a také oni bez zvláštního podvolení obú Archiv Český XX. 6
Strana 42
42 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina stran nic jiného puosobiti nebudú, jednom vyslyšíc, oč jsú ty nesnáze, a ohledajíc těch gruntuov, nám toho zprávu spíšíc poslati a dáti mají; a my nahlédnúc v to, budem věděti neb na právo, kde ti gruntové náležejí, ukázati, aneb jestli by o velikú věc nebylo, spravedlivú vejpovědí naší to na místě postaviti. Než o to užívání těch gruntuov takto poroučeti ráčíme, aby na tento čas ti lidé, kteříž vorali a seli, obilé svá zžíti a skliditi, i louky, kterýchž jsú v spravedlivém držení, sobě sséci dáti mohli bez překážky, a potom z obú stran těch gruntuov až do sv. Bartoloměje prázdni byli; neb poněvadž k tomu času od nás prvé uloženému z příčin nám ozná- mených, totiž ten pondělí po sv. Jakubě, postačiti nemuožeš, ráčili jsme kommissařóm našim psáti a jiný rok tu středu po sv. Bartholomí [25. srpna] nejprv příští v místo prvé oznámené položiti. Kdež vědúc o tom, na ten čas před kommissary našimi aby se najíti dal aneb na místě svém s plnú mocí někoho vypravil, jináč nikoli nečiníc. Dán u Vídni v pátek před sv. pannú Margetú léta oc XXXV. Místodržitelský archiv, Missiven von J. 1534—1536 Bd. XIII. pag. 273. 112. Jan z Pernšteina purkmistru a radě města Brna: aby peníze, které dal si k nim schovati, vydali Jindřichovi Mezříčskému z Lomnice. — Na Pernšteině 1535, 9. července. Moudrým a opatrným pánóm purgmistru a radě města Brna, přátelóm majm milajm, Jan z Pernšteina a na Helfenštajně oc. Moudří a opatrní páni přátelé moji milí. Jakož sou vám Honz, Kytlice a Matouš, služebníci moji, na místě mém sumu peněz v sudu zabedněnú na rathúz k věrné ruce schovati dali na ten způsob, abyšte tej sumy peněz žádnému nevydávali, leč tomu, kdož by k vám list ode mne pod pečetí mou jměli: a protož vám tímto listem vůli svou oznamuji a vás žádám, že tu sumu panu Jindřichovi Mezříčskému z Lomnice vydáte, a já vás tímto listem z otevření věrné ruky kvituji a mocně propouštím. Tomu na svědomí pečet svou vlastní rozkázal sem k tomuto listu přitisknúti. Dán na Prostějově v pátek po svatém Prokopu léta Páně tisícího pětistého třidcátého pátého. (L S.) — [Pod pečetí napsáno:] Rukú s. vlastní. Arch. m. Brna. Orig. pap. 113. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina o položení roku na hradě Pražském jemu a Janovi Te- taurovi, a stran rozepře o pozemky k Rožnovu a Vsetínu příslušející mezi ním a Janem Podmanickým. — Ve Vídni 1535, 17. července. (Janovi z Pernštajna.) Urozený v. n. m. Jakož jsi nám psaní učinil, žádajíc a prosíc s statečným Janem Thetavrem z Thetova v. n. m. o nářek za rok složení: i tak jsme učinili a témuž Janovi s tebú i s jinými stavy a osobami z markrabstvie
42 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina stran nic jiného puosobiti nebudú, jednom vyslyšíc, oč jsú ty nesnáze, a ohledajíc těch gruntuov, nám toho zprávu spíšíc poslati a dáti mají; a my nahlédnúc v to, budem věděti neb na právo, kde ti gruntové náležejí, ukázati, aneb jestli by o velikú věc nebylo, spravedlivú vejpovědí naší to na místě postaviti. Než o to užívání těch gruntuov takto poroučeti ráčíme, aby na tento čas ti lidé, kteříž vorali a seli, obilé svá zžíti a skliditi, i louky, kterýchž jsú v spravedlivém držení, sobě sséci dáti mohli bez překážky, a potom z obú stran těch gruntuov až do sv. Bartoloměje prázdni byli; neb poněvadž k tomu času od nás prvé uloženému z příčin nám ozná- mených, totiž ten pondělí po sv. Jakubě, postačiti nemuožeš, ráčili jsme kommissařóm našim psáti a jiný rok tu středu po sv. Bartholomí [25. srpna] nejprv příští v místo prvé oznámené položiti. Kdež vědúc o tom, na ten čas před kommissary našimi aby se najíti dal aneb na místě svém s plnú mocí někoho vypravil, jináč nikoli nečiníc. Dán u Vídni v pátek před sv. pannú Margetú léta oc XXXV. Místodržitelský archiv, Missiven von J. 1534—1536 Bd. XIII. pag. 273. 112. Jan z Pernšteina purkmistru a radě města Brna: aby peníze, které dal si k nim schovati, vydali Jindřichovi Mezříčskému z Lomnice. — Na Pernšteině 1535, 9. července. Moudrým a opatrným pánóm purgmistru a radě města Brna, přátelóm majm milajm, Jan z Pernšteina a na Helfenštajně oc. Moudří a opatrní páni přátelé moji milí. Jakož sou vám Honz, Kytlice a Matouš, služebníci moji, na místě mém sumu peněz v sudu zabedněnú na rathúz k věrné ruce schovati dali na ten způsob, abyšte tej sumy peněz žádnému nevydávali, leč tomu, kdož by k vám list ode mne pod pečetí mou jměli: a protož vám tímto listem vůli svou oznamuji a vás žádám, že tu sumu panu Jindřichovi Mezříčskému z Lomnice vydáte, a já vás tímto listem z otevření věrné ruky kvituji a mocně propouštím. Tomu na svědomí pečet svou vlastní rozkázal sem k tomuto listu přitisknúti. Dán na Prostějově v pátek po svatém Prokopu léta Páně tisícího pětistého třidcátého pátého. (L S.) — [Pod pečetí napsáno:] Rukú s. vlastní. Arch. m. Brna. Orig. pap. 113. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina o položení roku na hradě Pražském jemu a Janovi Te- taurovi, a stran rozepře o pozemky k Rožnovu a Vsetínu příslušející mezi ním a Janem Podmanickým. — Ve Vídni 1535, 17. července. (Janovi z Pernštajna.) Urozený v. n. m. Jakož jsi nám psaní učinil, žádajíc a prosíc s statečným Janem Thetavrem z Thetova v. n. m. o nářek za rok složení: i tak jsme učinili a témuž Janovi s tebú i s jinými stavy a osobami z markrabstvie
Strana 43
z roku 1535. 43 Moravského rok a den na hrad Pražský, když najprve do královstvie Českého, dá-li Buoh, přijedem, dvě neděli potom položiti a jmenovati ráčili; protož vědúc o tom k tomu času aby jse najíti dal, a z čehož jeho viniti budeš chtíti, ráčímeť spra- vedlivě od něho učiniti. Než o Podmanického, což se vkládání v grunthy tvé k Rožnovu a Vsetínu příslušející dotýče, o tom kommissařuom našim, kteříž na den sv. Bartholoměje na mezích, o kteréž jest rozepře mezi královstvím Uherským a markrabstviem Moravským býti jmají, poručiti ráčíme, aby takovú věc a ty grunthy ohledali, to rozeznali, aneb budú-li moci, to mezi vámi srovnali, však v tom času poroučíme, abyšte jse s obú stran pokojně k sobě zachovali; neb týž Podmanický na den sv. Vavřince podle obeslání našeho před námi v Vídni státi a toho, což jse na něho praví a vyznáno v markrabstvie Moravském jest, spraviti má. I jestli na ten čas zdáti jse bude, koho na svém místě vyslati a čeho k již dotčenému Janovi Podmanickému jse domlouvati dáti, toho vuoli jmíti budeš. Ale jakož píšeš, že by tebe zpráva došla, kterak bychom osvícenému Frydrichovi v Slezi knížeti Lehni- ckému poručiti a kommissí naši dáti, aby těch smluv a zápisuov, což jse tej summy někdy knížeti Kazimírovi dobré paměti a erbóm jeho náleží cí] dotýče, zapověděti jměli, toho v paměti my jmíti neráčíme, abychom jakú zápověď v tej věci učiniti ráčili; tím se spraviti muožeš. Datum ut s. [u Vídni v sobotu po rozeslání apoštoluov léta oc XXXV]. Místodržitelský archiv, Missiven vom J. 1534—1536 Bd. XIII. pag. 294. 114 Král Ferdinand Janovi z Pernšteina: že ve sporu jeho s Janem Planknarem z Kynšperku od- ložil rok pro nepřítomnost Jana Kuny z Kunštátu a Viléma Prusinovského z Vickova, a že za nového kommissaře přijal Jakuba biskupa Vratislavského a Karla knížete Minsterberského. Ve Vídni 1535, 5. srpna. (Janovi z Pernštejna.) Urozený v. n. m. Vědětiť dáváme, že roku toho, kterýž jsme mezi tebú a statečným Janem Planknarem z Kynšperku v. n. m. o některé nesnáze a ruoznice do Ostravy tu středu po sv. Bartholomí najprv příští položili, změniti a až na den sv. Havla najprv příštího v místo prvé jmenované odložiti ráčili z příčiny, že někteří kommissaři, totiž urozený a statečný Jan Kuna z Kun- štátu oc a Vilém Prusinovský z Vickova oc v. n. milí, ke dni sv. Bartholoměje na mezech a hranicích královstvie Uherského a markrabstvie Moravského, o čemž vědomost máš, býti mají. A protožť poroučíme, aby na již jmenovaný den sv. Havla před kommissary našimi v Ostravě se najíti dal aneb na místě svém s plnú mocí vy- pravil a v tom se podle předešlých kommissí našich zachoval. A také jsme duostojného a osvíceného Jakuba biskupa Vratislavského a Karla kněze Minsterberského, ujce naše v. milé, k prvnějším kommissařóm v té věci přidati a jim poručiti ráčili, jestli 6*)
z roku 1535. 43 Moravského rok a den na hrad Pražský, když najprve do královstvie Českého, dá-li Buoh, přijedem, dvě neděli potom položiti a jmenovati ráčili; protož vědúc o tom k tomu času aby jse najíti dal, a z čehož jeho viniti budeš chtíti, ráčímeť spra- vedlivě od něho učiniti. Než o Podmanického, což se vkládání v grunthy tvé k Rožnovu a Vsetínu příslušející dotýče, o tom kommissařuom našim, kteříž na den sv. Bartholoměje na mezích, o kteréž jest rozepře mezi královstvím Uherským a markrabstviem Moravským býti jmají, poručiti ráčíme, aby takovú věc a ty grunthy ohledali, to rozeznali, aneb budú-li moci, to mezi vámi srovnali, však v tom času poroučíme, abyšte jse s obú stran pokojně k sobě zachovali; neb týž Podmanický na den sv. Vavřince podle obeslání našeho před námi v Vídni státi a toho, což jse na něho praví a vyznáno v markrabstvie Moravském jest, spraviti má. I jestli na ten čas zdáti jse bude, koho na svém místě vyslati a čeho k již dotčenému Janovi Podmanickému jse domlouvati dáti, toho vuoli jmíti budeš. Ale jakož píšeš, že by tebe zpráva došla, kterak bychom osvícenému Frydrichovi v Slezi knížeti Lehni- ckému poručiti a kommissí naši dáti, aby těch smluv a zápisuov, což jse tej summy někdy knížeti Kazimírovi dobré paměti a erbóm jeho náleží cí] dotýče, zapověděti jměli, toho v paměti my jmíti neráčíme, abychom jakú zápověď v tej věci učiniti ráčili; tím se spraviti muožeš. Datum ut s. [u Vídni v sobotu po rozeslání apoštoluov léta oc XXXV]. Místodržitelský archiv, Missiven vom J. 1534—1536 Bd. XIII. pag. 294. 114 Král Ferdinand Janovi z Pernšteina: že ve sporu jeho s Janem Planknarem z Kynšperku od- ložil rok pro nepřítomnost Jana Kuny z Kunštátu a Viléma Prusinovského z Vickova, a že za nového kommissaře přijal Jakuba biskupa Vratislavského a Karla knížete Minsterberského. Ve Vídni 1535, 5. srpna. (Janovi z Pernštejna.) Urozený v. n. m. Vědětiť dáváme, že roku toho, kterýž jsme mezi tebú a statečným Janem Planknarem z Kynšperku v. n. m. o některé nesnáze a ruoznice do Ostravy tu středu po sv. Bartholomí najprv příští položili, změniti a až na den sv. Havla najprv příštího v místo prvé jmenované odložiti ráčili z příčiny, že někteří kommissaři, totiž urozený a statečný Jan Kuna z Kun- štátu oc a Vilém Prusinovský z Vickova oc v. n. milí, ke dni sv. Bartholoměje na mezech a hranicích královstvie Uherského a markrabstvie Moravského, o čemž vědomost máš, býti mají. A protožť poroučíme, aby na již jmenovaný den sv. Havla před kommissary našimi v Ostravě se najíti dal aneb na místě svém s plnú mocí vy- pravil a v tom se podle předešlých kommissí našich zachoval. A také jsme duostojného a osvíceného Jakuba biskupa Vratislavského a Karla kněze Minsterberského, ujce naše v. milé, k prvnějším kommissařóm v té věci přidati a jim poručiti ráčili, jestli 6*)
Strana 44
44 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina by sami osobami svými na ten den do Ostravy přijeti nemohli, ale aby některé rady své k takovému těch gruntuov, oč jest ruoznice, ohledání na místě svém vy- pravili. Což jse pak rolí vorání, spravování a setí dotýče, k tomuto povolovati ráčíme, aby ti lidé, jakž kto které rolí na tento čas drží, ty bez překážky orali a seli, však tak, kteréžby kolvěč straně potom ti gruntové přisouzeni byli, tehdy tej straně bez ouplatkuov takové rolí i s setím příslušeti a puštěny býti mají. Kdež vědúc vuoli naši, tak jse zachovej, jináč nečiníc. Dán v Vídni ve čtvrtek den panny Marie Sněžné léta oc XXXV°. Místodržitelský archiv, Missiven vom J. 1534—1536 Bd. XIII. pag. 306. 115. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina a jiným pokládá rok ve při o nářek cti s Vilémem Kunou z Kunštatu. — 1535, 23. srpna. (Najv. maršálku Janovi z Pernšteina, Dobešovi z Boskovic, Vilémovi Prusinov- skému, Zdeňkovi Konickému a Vilémovi Kurovskému.) Ur. stat. a slov. v. n. m. Jakož jsme vám před časem minulým, když jsme v královstvie Českém na hradě Pražském byli, rok o nářek poctivosti, o kterýž s urozeným Vilémem Kunú z Kunštatu na Hrádku v. n. m. činiti máte, položiti byli ráčili; ale poněvadž při tom času až po- savad o to jse jest konce žádného nestalo, i prosil jest nás týž Vilém Kuna, abychom jemu o takový nářek poctivosti rok s vámi položiti a konec o to učiniti ráčili. Kdež my znajíc jeho slušnú prosbu býti, vám a těm, kteříž podle vás v tom stojí, s týmž Vilémem Kunú rok při času sv. Kunhuty do města Brna pokládati ráčíme poroučejíc, abyšte se při témž času jmenovaném v Brně najíti dali a před kommissary našimi z královstvie Českého a knížetstvie Slezského (kteříž k tomu času tam budou) stáli, neb sme týmž kommissařuom našim o tom psáti a poručiti ráčili, aby takovú rozepři mezi vámi oběma stranami slyšeli a buď jednáním neb mocným rozsudkem k místnému konci přivedli, tak abychom my více o to staráni nebyli. Kdež vědúc vuoli naši, tak se zachovejte, jináče nikoli nečiníc. Datum ut s. v pondělí [u vigiljí sv. Bartoloměje léta oc XXXV]. Místodržitelský archiv, Missiven vom J. 1534—1536 Bd. XIII. pag. 325. 116. Jan z Pernšteina purkmistru a konšelům města Pardubic nařizuje, za kterou cenu by jeho dvořanům maštale a pobyt pronajímati měli. — Na Pardubicích 1535, 13. října. Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc. Purkmistře a konšeli [sic] Pardubští nynější i budoucí milí! Jakož jest vzneseno na mne od hejtmana mého dvořanského, kterak by hospodáři ti, u kterýchž dvořané moji stávají, k nim se při nájmu pokojů a maštalí nemírně zachovávali, snad znaje tu příčinu, že oni dvořané slúžíc mi bez
44 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina by sami osobami svými na ten den do Ostravy přijeti nemohli, ale aby některé rady své k takovému těch gruntuov, oč jest ruoznice, ohledání na místě svém vy- pravili. Což jse pak rolí vorání, spravování a setí dotýče, k tomuto povolovati ráčíme, aby ti lidé, jakž kto které rolí na tento čas drží, ty bez překážky orali a seli, však tak, kteréžby kolvěč straně potom ti gruntové přisouzeni byli, tehdy tej straně bez ouplatkuov takové rolí i s setím příslušeti a puštěny býti mají. Kdež vědúc vuoli naši, tak jse zachovej, jináč nečiníc. Dán v Vídni ve čtvrtek den panny Marie Sněžné léta oc XXXV°. Místodržitelský archiv, Missiven vom J. 1534—1536 Bd. XIII. pag. 306. 115. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina a jiným pokládá rok ve při o nářek cti s Vilémem Kunou z Kunštatu. — 1535, 23. srpna. (Najv. maršálku Janovi z Pernšteina, Dobešovi z Boskovic, Vilémovi Prusinov- skému, Zdeňkovi Konickému a Vilémovi Kurovskému.) Ur. stat. a slov. v. n. m. Jakož jsme vám před časem minulým, když jsme v královstvie Českém na hradě Pražském byli, rok o nářek poctivosti, o kterýž s urozeným Vilémem Kunú z Kunštatu na Hrádku v. n. m. činiti máte, položiti byli ráčili; ale poněvadž při tom času až po- savad o to jse jest konce žádného nestalo, i prosil jest nás týž Vilém Kuna, abychom jemu o takový nářek poctivosti rok s vámi položiti a konec o to učiniti ráčili. Kdež my znajíc jeho slušnú prosbu býti, vám a těm, kteříž podle vás v tom stojí, s týmž Vilémem Kunú rok při času sv. Kunhuty do města Brna pokládati ráčíme poroučejíc, abyšte se při témž času jmenovaném v Brně najíti dali a před kommissary našimi z královstvie Českého a knížetstvie Slezského (kteříž k tomu času tam budou) stáli, neb sme týmž kommissařuom našim o tom psáti a poručiti ráčili, aby takovú rozepři mezi vámi oběma stranami slyšeli a buď jednáním neb mocným rozsudkem k místnému konci přivedli, tak abychom my více o to staráni nebyli. Kdež vědúc vuoli naši, tak se zachovejte, jináče nikoli nečiníc. Datum ut s. v pondělí [u vigiljí sv. Bartoloměje léta oc XXXV]. Místodržitelský archiv, Missiven vom J. 1534—1536 Bd. XIII. pag. 325. 116. Jan z Pernšteina purkmistru a konšelům města Pardubic nařizuje, za kterou cenu by jeho dvořanům maštale a pobyt pronajímati měli. — Na Pardubicích 1535, 13. října. Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc. Purkmistře a konšeli [sic] Pardubští nynější i budoucí milí! Jakož jest vzneseno na mne od hejtmana mého dvořanského, kterak by hospodáři ti, u kterýchž dvořané moji stávají, k nim se při nájmu pokojů a maštalí nemírně zachovávali, snad znaje tu příčinu, že oni dvořané slúžíc mi bez
Strana 45
z roku 1535. 45 toho bejti nemohou, poněvadž já osobou svou bytně na Pardubicích sem; pak já takovou nemírnost u sebe rozvažuje, že by státi nemohla, toto nařízení činím při tom a vůli svou konečnou oznamuji: Kterejž by z dvořanů mejch maštale na dva koně, k tomu komory neb sklepu a jednoho lůže i s šaty potřebuje, u kterého hospodáře zjednal, vod toho aby hospodáři dal do roka nájmu II � gr. českých. A kdož by pak větčí počet měl koní nad dva koně, ten aby povinen dáti byl s každého stání na jeden kůň I gr. českých. Pakli by také který chtěl u kterého hospodáře svého zvláštní světničku míti, ten zvláště od ní povinen dáti bude nájmu do roka I � gr. českých. Však jestliže by jaké pohodlí v ní míti chtěl, to na svůj náklad sobě objednej. Také v tomto jest vůle má a vám přísně přikazuji, abyšte k tomu dohlídli, kde by mohli v kterých domích kromě domů hostinských starší moji státi, kterejchž neubejvá nébrž přibejvá, aby hospodáři k tomu odporni nebyli, alébrž vámi k tomu přidržáni byli, však když by vám od hejtmana mého dvořanského oznámeno bylo, kde sobě kdo hospodu obral. Protož vědouc v tom vůli mou, podlí tohoto mého na- řízení vy i jiní tak se zachovejte. Dán na Pardubicích v středu před s. Havlem léta oc XXXV°. Rukú J. vlastní. Bez nadpisu. — Orig. musea m. Pardubic. 117. Král Ferdinand žádá Jana z Pernšteina, aby mu byl jistcem při půjčce 10.000 kop gr. od vévody Arnošta Bavorského. — Ve Vídni 1535, 19. října. (Janovi z Pernštaina.) Urozený v. n. m. Jakož sme tebe před tím žádati ráčili, aby nám deset tisíc kop gr. českých na berni, kteráž nám od stavuov mar- krabstvie Moravského připověděna jest a na sv. tři krále najprv příští dána býti má, zjednal a jistcem za tu summu jse za nás učinil: i srozuměli jsme, že jsi o to s pilností pracoval, chtíc rád vuoli naši naplniti, ale takové sumy v markrabstvie Moravském zjednati jsi nemohl; kdež sme pak tvú povolnost v tom vděčně a mi- lostivě na ten čas přijíti ráčili. Ale poněvadž vdy peněz potřebujem, ráčili sme u osvíceného Arnošta knížete Bavorského a administratora biskupství Pasovského, ujce v. n. m., těch deset tisíc kop grošuov českých na minci rakouské sami optati a zjed- nati, že tej sumy až do středopostí puojčiti a čekati chce; však tak, aby ty se jemu jistcem na místě našem za tu summu udělal. Kdež o tobě pochybovati neráčíme, že znajíc pilnú potřebu naši, tak učiníš a již psanému knížeti na místě našem podle obyčeje markrabstvie Moravského listem obyčejným s rukojměmi jistcem jse uděláš; a my tobě záplatu, aby se vyvaditi mohl a škody na tom žádné neměl, na najprvnější berni v markrabstvie Moravském nám svolené ukázati i listy našimi, pokudž potřeba kázati
z roku 1535. 45 toho bejti nemohou, poněvadž já osobou svou bytně na Pardubicích sem; pak já takovou nemírnost u sebe rozvažuje, že by státi nemohla, toto nařízení činím při tom a vůli svou konečnou oznamuji: Kterejž by z dvořanů mejch maštale na dva koně, k tomu komory neb sklepu a jednoho lůže i s šaty potřebuje, u kterého hospodáře zjednal, vod toho aby hospodáři dal do roka nájmu II � gr. českých. A kdož by pak větčí počet měl koní nad dva koně, ten aby povinen dáti byl s každého stání na jeden kůň I gr. českých. Pakli by také který chtěl u kterého hospodáře svého zvláštní světničku míti, ten zvláště od ní povinen dáti bude nájmu do roka I � gr. českých. Však jestliže by jaké pohodlí v ní míti chtěl, to na svůj náklad sobě objednej. Také v tomto jest vůle má a vám přísně přikazuji, abyšte k tomu dohlídli, kde by mohli v kterých domích kromě domů hostinských starší moji státi, kterejchž neubejvá nébrž přibejvá, aby hospodáři k tomu odporni nebyli, alébrž vámi k tomu přidržáni byli, však když by vám od hejtmana mého dvořanského oznámeno bylo, kde sobě kdo hospodu obral. Protož vědouc v tom vůli mou, podlí tohoto mého na- řízení vy i jiní tak se zachovejte. Dán na Pardubicích v středu před s. Havlem léta oc XXXV°. Rukú J. vlastní. Bez nadpisu. — Orig. musea m. Pardubic. 117. Král Ferdinand žádá Jana z Pernšteina, aby mu byl jistcem při půjčce 10.000 kop gr. od vévody Arnošta Bavorského. — Ve Vídni 1535, 19. října. (Janovi z Pernštaina.) Urozený v. n. m. Jakož sme tebe před tím žádati ráčili, aby nám deset tisíc kop gr. českých na berni, kteráž nám od stavuov mar- krabstvie Moravského připověděna jest a na sv. tři krále najprv příští dána býti má, zjednal a jistcem za tu summu jse za nás učinil: i srozuměli jsme, že jsi o to s pilností pracoval, chtíc rád vuoli naši naplniti, ale takové sumy v markrabstvie Moravském zjednati jsi nemohl; kdež sme pak tvú povolnost v tom vděčně a mi- lostivě na ten čas přijíti ráčili. Ale poněvadž vdy peněz potřebujem, ráčili sme u osvíceného Arnošta knížete Bavorského a administratora biskupství Pasovského, ujce v. n. m., těch deset tisíc kop grošuov českých na minci rakouské sami optati a zjed- nati, že tej sumy až do středopostí puojčiti a čekati chce; však tak, aby ty se jemu jistcem na místě našem za tu summu udělal. Kdež o tobě pochybovati neráčíme, že znajíc pilnú potřebu naši, tak učiníš a již psanému knížeti na místě našem podle obyčeje markrabstvie Moravského listem obyčejným s rukojměmi jistcem jse uděláš; a my tobě záplatu, aby se vyvaditi mohl a škody na tom žádné neměl, na najprvnější berni v markrabstvie Moravském nám svolené ukázati i listy našimi, pokudž potřeba kázati
Strana 46
46 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina bude, tebe opatřiti i vší milostí naší královskú spomínati i nahrazovati ráčíme. Datum u Vídni v úterý po sv. Lukáši léta oc XXXV. Místodržitelský arch., Missiven vom J. 1534—1536 Bd. XIII. pag. 386. 118. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina: že jeho obavy, jakoby byl u krále od někoho očerněn, jsou nedůvodné. — Ve Vídni 1535, 12. listopadu. (Janovi z Pernšteina.) Urozený v. n. m. Jakž jsi nám psaní učinil, že by tebe došlo, kterak by nám o tobě zpráva dána býti měla, že by v královstvie Českém sobě nějaké poctaty [sic] jednal a to puosobil, aby z toho závazku vyjíti mohl, prose nás, abychom pánem tvým milostivým byli a takovým neduovodným a omylným zprávám místa dáti neráčili: tomu sme všemu vyrozuměli a tuto odpověď na to dáváme, že o takových zprávách, jakž jest tebe došlo, aby nám od koho o tobě praveno neb co toho najméně psáno bylo, nic věděti neráčíme; a jest nám i s podivením, kto takové řeči k tobě nejisté přináší, o kterýchž sme v pravdě neslyšeli, ani na to myślili. Neb slova naše, která jsme milostivá k tobě v Znojmě promluvili a na čem s tebú v Znojmě zuostati ráčili, v dobré paměti jmíti ráčíme; a muožeš se na to ubezpečiti, jestliby kto co takového nám o tobě pravil, že bychom toho před tebú jako pán tvůj milostivý tajiti neráčili. Dán ve Vídni v pátek po sv. Martině léta oc XXXV°. Místodržitelský archiv, Missiven vom J. 1534—1536 Bd. XIII. pag. 416. 119. Král Ferdinand děkuje Janovi z Pernšteina za to, že mu chce býti jistcem při půjčce od knížete Arnošta Bavorského, a žádá o vyplnění patřičných listů. — Ve Vídni 1535, 23. list. (Janovi z Pernštaina.) Urozený v. n. m. Z odpovědi tvé, kterúž jsi nám na psaní naše dal, srozuměti sme ráčili, že na žádost naši tak učiniti a za těch deset tisíc kop grošuov českých osviecenému Arnoštovi biskupství Pasovského administra- toru a knížetství horních i dolních Bavorských zemí, ujci našemu v. m., jistcem za nás udělati se chceš, kdež sme pak to od tebe vděčně přijíti ráčili a přijímáme. A teď list na pergameně k opatření tvému i také listy k berníkóm do markrabství Moravského s přípisem, jakú by jistotu a list již dotčenému knížeti Arnoštovi podle obyčeje markrabství Moravského na sebe udělati měl, posíláme, žádajíc, aby bez prodlení takový list na již psanú summu udělal a nám k rukám našim do Vídně jej poslal. Jakož pak o tobě žádné pochybnosti jmíti neráčíme, než té dokonalé víry jsme, že tak učiníš; a my tobě takovú tvú povolnost milostí naší královskú spomínati i nahrazovati ráčíme. Dán v Vídni v úterý před sv. Katheřinú léta oc XXXV. Místodržitelský archiv, Missiven vom J. 1534—1536 Band XIII. pag. 431.
46 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina bude, tebe opatřiti i vší milostí naší královskú spomínati i nahrazovati ráčíme. Datum u Vídni v úterý po sv. Lukáši léta oc XXXV. Místodržitelský arch., Missiven vom J. 1534—1536 Bd. XIII. pag. 386. 118. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina: že jeho obavy, jakoby byl u krále od někoho očerněn, jsou nedůvodné. — Ve Vídni 1535, 12. listopadu. (Janovi z Pernšteina.) Urozený v. n. m. Jakž jsi nám psaní učinil, že by tebe došlo, kterak by nám o tobě zpráva dána býti měla, že by v královstvie Českém sobě nějaké poctaty [sic] jednal a to puosobil, aby z toho závazku vyjíti mohl, prose nás, abychom pánem tvým milostivým byli a takovým neduovodným a omylným zprávám místa dáti neráčili: tomu sme všemu vyrozuměli a tuto odpověď na to dáváme, že o takových zprávách, jakž jest tebe došlo, aby nám od koho o tobě praveno neb co toho najméně psáno bylo, nic věděti neráčíme; a jest nám i s podivením, kto takové řeči k tobě nejisté přináší, o kterýchž sme v pravdě neslyšeli, ani na to myślili. Neb slova naše, která jsme milostivá k tobě v Znojmě promluvili a na čem s tebú v Znojmě zuostati ráčili, v dobré paměti jmíti ráčíme; a muožeš se na to ubezpečiti, jestliby kto co takového nám o tobě pravil, že bychom toho před tebú jako pán tvůj milostivý tajiti neráčili. Dán ve Vídni v pátek po sv. Martině léta oc XXXV°. Místodržitelský archiv, Missiven vom J. 1534—1536 Bd. XIII. pag. 416. 119. Král Ferdinand děkuje Janovi z Pernšteina za to, že mu chce býti jistcem při půjčce od knížete Arnošta Bavorského, a žádá o vyplnění patřičných listů. — Ve Vídni 1535, 23. list. (Janovi z Pernštaina.) Urozený v. n. m. Z odpovědi tvé, kterúž jsi nám na psaní naše dal, srozuměti sme ráčili, že na žádost naši tak učiniti a za těch deset tisíc kop grošuov českých osviecenému Arnoštovi biskupství Pasovského administra- toru a knížetství horních i dolních Bavorských zemí, ujci našemu v. m., jistcem za nás udělati se chceš, kdež sme pak to od tebe vděčně přijíti ráčili a přijímáme. A teď list na pergameně k opatření tvému i také listy k berníkóm do markrabství Moravského s přípisem, jakú by jistotu a list již dotčenému knížeti Arnoštovi podle obyčeje markrabství Moravského na sebe udělati měl, posíláme, žádajíc, aby bez prodlení takový list na již psanú summu udělal a nám k rukám našim do Vídně jej poslal. Jakož pak o tobě žádné pochybnosti jmíti neráčíme, než té dokonalé víry jsme, že tak učiníš; a my tobě takovú tvú povolnost milostí naší královskú spomínati i nahrazovati ráčíme. Dán v Vídni v úterý před sv. Katheřinú léta oc XXXV. Místodržitelský archiv, Missiven vom J. 1534—1536 Band XIII. pag. 431.
Strana 47
z roku 1536. 47 120. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby nepřekážel Jiříkovi Žabkovi v jednání o vedení vody na Lenovský rybník u panství Vlasatického a ve stavění nového rybníku. — Ve Vídni 1536, 7. ledna. (Janovi z Pernštaina.) Urozený věrný n. m. Zprávu toho jmíti ráčíme, že jest statečný Jiřík Žabka oc v. n. m. pro zlepšení statku našeho Vlasatického s tebú v jednání o vodu vedení na Lenovský rybník a pod týmž rybníkem o některá místa k dělání nového rybníku se jest byl dal, a pro snadnější toho vykonání na uro- zeném a statečném Janovi z Lipého oc, najv. maršálku království Českého oc, a Vi- lémovi Prusinovském z Vickova oc v. n. m. k mocné vejpovědi toho s tebú podal a na nich přestal: kdež my znajíc, že již psaný Jiřík Žabka oc chtíc náš statek dědičný opraviti, zlepšiti, více nám k dobrému nežli pro samý užitek svuoj v to jest všel, tebe s pilností žádáme i milostivě napomínáme, aby ty vzhlédnúc na nás, v tom se také povolně k nám a na místě našem k již psanému místokancléři našemu o tu vodu vedení a nového rybníka dělání najíti dal a skutečně nám k libosti bez všeli- jakých překážek i těžkostí jse okázal, jakož o tobě pochybovati neráčíme. A což tú měrú pro nás a k lepšení statku našeho učiníš, té jisté naděje buď, že my tobě to všecko milostí naší královskú milostivě spomínati i nahrazovati ráčíme. Dán ut s. [u Vídni v pátek po sv. třech králích léta oc XXXVI]. Místodržitelský arch., Missiven vom J. 1534—1536 Bd. XIII., pag. 473. 121. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic: aby byl za něho rukojmím na 175 zl. červených a na 65 kop gr. čes. k vládykám Matoušovi Zigotovi z Slupska a k paní Dorotě z Bružovic manželce jeho. — Na Pardubicích první čtvrtek v postě léta oc (1536, 2. března). (Orig. pap. Třeboňský arch.: Fam. v. Pernstein. Reg.). 122. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina se omlouvá, že mu nemůže položiti dlužnou summu peněz, ani jej v ní zastoupiti u Arnošta vévody Bavorského. — V Inšpruku 1536, 24. března. (Janovi z Pernštaina.) Uroz. v. n. m. Jakož jsi nám na ceduli poznamenáno poslal, co ještě tobě na tvú sumu, kterúž sme na berni jminulú v markrabství Moravském byli k záplatě ukázali, pozuostávati ráčíme, žádajíc, abychom nyní při času středopostí takovú sumu položiti aneb u osvieceného Arnošta oc, ujce v. n. m., v té sumě tebe zastúpiti rozkázali a těch tisíc kop gr. českých, na kteréž jsi z poručení našeho urozenému Zdislavovi Berkovi oc v. n. m. dal jistotu, odkud by ty peníze zase vzíti měl, opatřiti ráčili, tomu sme srozuměli. Kdež podle žádosti tvé rádi bychom tak učinili a u knížete Arnošta tebe v tej sumě zastúpili, ale poněvadž téhož knížete na tento čas při dvoru našem není, a znajíc, že on sám k vejplatě knížetství Opolského znamenité sumy nynějšího času potřebovati bude, tebe s pilností žádati
z roku 1536. 47 120. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby nepřekážel Jiříkovi Žabkovi v jednání o vedení vody na Lenovský rybník u panství Vlasatického a ve stavění nového rybníku. — Ve Vídni 1536, 7. ledna. (Janovi z Pernštaina.) Urozený věrný n. m. Zprávu toho jmíti ráčíme, že jest statečný Jiřík Žabka oc v. n. m. pro zlepšení statku našeho Vlasatického s tebú v jednání o vodu vedení na Lenovský rybník a pod týmž rybníkem o některá místa k dělání nového rybníku se jest byl dal, a pro snadnější toho vykonání na uro- zeném a statečném Janovi z Lipého oc, najv. maršálku království Českého oc, a Vi- lémovi Prusinovském z Vickova oc v. n. m. k mocné vejpovědi toho s tebú podal a na nich přestal: kdež my znajíc, že již psaný Jiřík Žabka oc chtíc náš statek dědičný opraviti, zlepšiti, více nám k dobrému nežli pro samý užitek svuoj v to jest všel, tebe s pilností žádáme i milostivě napomínáme, aby ty vzhlédnúc na nás, v tom se také povolně k nám a na místě našem k již psanému místokancléři našemu o tu vodu vedení a nového rybníka dělání najíti dal a skutečně nám k libosti bez všeli- jakých překážek i těžkostí jse okázal, jakož o tobě pochybovati neráčíme. A což tú měrú pro nás a k lepšení statku našeho učiníš, té jisté naděje buď, že my tobě to všecko milostí naší královskú milostivě spomínati i nahrazovati ráčíme. Dán ut s. [u Vídni v pátek po sv. třech králích léta oc XXXVI]. Místodržitelský arch., Missiven vom J. 1534—1536 Bd. XIII., pag. 473. 121. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic: aby byl za něho rukojmím na 175 zl. červených a na 65 kop gr. čes. k vládykám Matoušovi Zigotovi z Slupska a k paní Dorotě z Bružovic manželce jeho. — Na Pardubicích první čtvrtek v postě léta oc (1536, 2. března). (Orig. pap. Třeboňský arch.: Fam. v. Pernstein. Reg.). 122. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina se omlouvá, že mu nemůže položiti dlužnou summu peněz, ani jej v ní zastoupiti u Arnošta vévody Bavorského. — V Inšpruku 1536, 24. března. (Janovi z Pernštaina.) Uroz. v. n. m. Jakož jsi nám na ceduli poznamenáno poslal, co ještě tobě na tvú sumu, kterúž sme na berni jminulú v markrabství Moravském byli k záplatě ukázali, pozuostávati ráčíme, žádajíc, abychom nyní při času středopostí takovú sumu položiti aneb u osvieceného Arnošta oc, ujce v. n. m., v té sumě tebe zastúpiti rozkázali a těch tisíc kop gr. českých, na kteréž jsi z poručení našeho urozenému Zdislavovi Berkovi oc v. n. m. dal jistotu, odkud by ty peníze zase vzíti měl, opatřiti ráčili, tomu sme srozuměli. Kdež podle žádosti tvé rádi bychom tak učinili a u knížete Arnošta tebe v tej sumě zastúpili, ale poněvadž téhož knížete na tento čas při dvoru našem není, a znajíc, že on sám k vejplatě knížetství Opolského znamenité sumy nynějšího času potřebovati bude, tebe s pilností žádati
Strana 48
48 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina ráčieme, aby nám tej vší sumy, což ještě dlužni pozuostáváme, až do sv. tří králuov najprv příštích čekal; a teď jistotu a list na tu sumu posieláme, ať by ty peníze od berníkuov kraje Brněnského při tom času zúplna dány a spraveny od nich byly, tej nepochybné víry a jisté naděje k tobě jsúc, že na takovú jistotu ten krátký čas shovění již psané sumy jmíti budeš. Také teď posieláme k berníkóm kraje Olomú- ckého list, poroučejíc jim, aby tobě těch dvě stě dvaceti pět kop gr. českých, kteréž za nimi pozuostávají, vydali; protož neobmeškávej jim toho listu dodati. Než co se listu a majestátu na deset tisíc kop gr. českých, kterýž od nás máš, dotýče, ten aby nám proti tomuto zápisu vydal a ke dvoru našemu poslal. Dán v Inšpruku v pátek před nedělí Letare léta oc XXXVI. Místodržitelský archiv, Missiven vom J. 1534—1536, Band XIII. pag. 512. 123. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, že vyšle kommissaře, kteří by vyšetřili rozepři jeho o pozemky s Janem Planknarem. — V Inšpruku 1536, 25. března. (Janovi z Pernšteina.) Uroz. v. n. m. V paměti dobré jmíti ráčíme zprávu, kterúž jsú nám před časem jminulým kommissaři naši učinili, kteréž jsme zříditi byli ráčili v té při, kteráž se o ves pustú jménem Zimokudku mezi tebú a statečným Janem Planknarem v. n. m. zběhla. Kdež pak týmiž kommissary ta rozepře a nesnáze, o čemž dobrú vědomost máš, vykonána není, a jmenovaný Jan Planknar nepřestává nás o to starati: i vědětiť dáváme, že toho úmyslu býti ráčieme, kommissaře s plnú mocí na jmenované grunty, o kteréž jest rozepře, k vykonání těch ruoznic k urči- tému času zříditi a vypraviti; protož jestli by jaký slušný odpor jměl, neobmeškávej nám toho psaním svým tím spíše oznámiti, abychom se věděli čím spraviti. Dán v Inspruku v sobotu den panny Marie početí*) léta oc XXXVI°. Místodržitelský archiv, Missiven 1534—1536, XIII. Bd., pag. 516. *) Má býti zvěstování, poněvadž v kodexu listy jdou přesně chronologicky za sebou, předešlá listina datována dnem 24. března, početí pak panny Marie jest v pátek 8. prosince. 124. Ferdinand král komoře české: aby zvyupomínala při Janovi z Pernšteina 200 kop gr., které ročně odváděti má z panství Kolínského. — V Insbruku dne 18. dubna 1536. (Arch. místodrž. král. Česk., reg. knih poselacích (Missiven) 1531—6, 8 sv. Fol. 306. List německý.) 125. Král Ferdinand oznamuje Janovi z Pernšteina, že ustanovil Jana Kunu, Ojíře z Tulšteina, Jiříka Cetryse z Kynšperku, Viléma z Vickova za kommissary v rozepři jeho s Janem Planknarem z Kynšperku, i pokládá mu rok do Ostravy. — V Inspruku 1536, 12. června. (Janovi z Pernšteina.) Uroz. v. n. m. Vědětiť dáváme, že jsme tobě a stat. Janovi Planknarovi z Kynšperku oc v. n. m. v té rozepři a nesnázi, kteráž se mezi
48 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina ráčieme, aby nám tej vší sumy, což ještě dlužni pozuostáváme, až do sv. tří králuov najprv příštích čekal; a teď jistotu a list na tu sumu posieláme, ať by ty peníze od berníkuov kraje Brněnského při tom času zúplna dány a spraveny od nich byly, tej nepochybné víry a jisté naděje k tobě jsúc, že na takovú jistotu ten krátký čas shovění již psané sumy jmíti budeš. Také teď posieláme k berníkóm kraje Olomú- ckého list, poroučejíc jim, aby tobě těch dvě stě dvaceti pět kop gr. českých, kteréž za nimi pozuostávají, vydali; protož neobmeškávej jim toho listu dodati. Než co se listu a majestátu na deset tisíc kop gr. českých, kterýž od nás máš, dotýče, ten aby nám proti tomuto zápisu vydal a ke dvoru našemu poslal. Dán v Inšpruku v pátek před nedělí Letare léta oc XXXVI. Místodržitelský archiv, Missiven vom J. 1534—1536, Band XIII. pag. 512. 123. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, že vyšle kommissaře, kteří by vyšetřili rozepři jeho o pozemky s Janem Planknarem. — V Inšpruku 1536, 25. března. (Janovi z Pernšteina.) Uroz. v. n. m. V paměti dobré jmíti ráčíme zprávu, kterúž jsú nám před časem jminulým kommissaři naši učinili, kteréž jsme zříditi byli ráčili v té při, kteráž se o ves pustú jménem Zimokudku mezi tebú a statečným Janem Planknarem v. n. m. zběhla. Kdež pak týmiž kommissary ta rozepře a nesnáze, o čemž dobrú vědomost máš, vykonána není, a jmenovaný Jan Planknar nepřestává nás o to starati: i vědětiť dáváme, že toho úmyslu býti ráčieme, kommissaře s plnú mocí na jmenované grunty, o kteréž jest rozepře, k vykonání těch ruoznic k urči- tému času zříditi a vypraviti; protož jestli by jaký slušný odpor jměl, neobmeškávej nám toho psaním svým tím spíše oznámiti, abychom se věděli čím spraviti. Dán v Inspruku v sobotu den panny Marie početí*) léta oc XXXVI°. Místodržitelský archiv, Missiven 1534—1536, XIII. Bd., pag. 516. *) Má býti zvěstování, poněvadž v kodexu listy jdou přesně chronologicky za sebou, předešlá listina datována dnem 24. března, početí pak panny Marie jest v pátek 8. prosince. 124. Ferdinand král komoře české: aby zvyupomínala při Janovi z Pernšteina 200 kop gr., které ročně odváděti má z panství Kolínského. — V Insbruku dne 18. dubna 1536. (Arch. místodrž. král. Česk., reg. knih poselacích (Missiven) 1531—6, 8 sv. Fol. 306. List německý.) 125. Král Ferdinand oznamuje Janovi z Pernšteina, že ustanovil Jana Kunu, Ojíře z Tulšteina, Jiříka Cetryse z Kynšperku, Viléma z Vickova za kommissary v rozepři jeho s Janem Planknarem z Kynšperku, i pokládá mu rok do Ostravy. — V Inspruku 1536, 12. června. (Janovi z Pernšteina.) Uroz. v. n. m. Vědětiť dáváme, že jsme tobě a stat. Janovi Planknarovi z Kynšperku oc v. n. m. v té rozepři a nesnázi, kteráž se mezi
Strana 49
z let 1536—1537. 49 vámi obapolně o grunty a o pobrání lidí a zajímání dobytkuov zběhla, kommissaře naše k mocnému rozsudku a vejpovědi, totiž urozené Jana Kunu hajtmana oc, Ojíře z Ful- šteina najv. komorníka knížetství Opavského, a statečného Jiříka Cetryse z Kynšperku hajtmana téhož knížetstvie, a Viléma z Vickova v. n. m., zříditi a jim poručiti ráčili, aby v úterý den panny Marie na nebevzetí najprv příští do Ostravy se sjeli a o tu rozepři vás slyšeli, a na místě našem jakožto mocní kommissaři naši vejpověď sprave- dlivú mezi vámi učinili. Protož vědúc ty o tom, poroučímeť, aby na ten den před svrchupsanými kommissary najíti se dal, pakli by tam sám býti nemohl, ale někoho na místě svém s plnú mocí vypravil a vejpověď, kteráž učiněna bude, podnikl, jináč nečiníc. Datum ut s. [v Inspruku v pondělí po sv. Trojici léta oc XXXVI]. V táž slova Janovi Planknarovi psána Datum ut. s. Místodržitelský archiv, Missiven vom J. 1534—1536, Bd. XIII., pag. 563. 126. Král Ferdinand žádá na Janovi z Pernšteina, aby se nevzdával úřadu hejtmanského v kraji Hradeckém. — V Inšpruku 1536, 3. července. (Janovi z Pernšteina.) Urozený v. n. m. Psaní tvému a těm těžkostem, kteréž nám z strany hajtmanstvie v kraji Hradeckém, kteréž jsme na tebe vložiti ráčili, oznamuješ, jsme vyrozuměli, prose nás, abychom takové hajtmanství s tebe sníti a ten úřad jinú osobú opatřiti ráčili. I tutoť odpověď na psaní tvé dávati a tebe jakž i prvé žádati ráčíme, aby jmenované hajtmanství v témž kraji Hradeckém nám k vuoli podle stat. Mikuláše Trčky z Lípy v. n. m. až do roka na se přijal; neb znáti ráčíme, že jsi týž úřad předešlého roku bedlivě a pořádně spravoval, a také ty pří- činy, kteréž nám oznamuješ, neznáme, aby na překážku takovému hajtmanství býti měly; jakož pak o tobě žádné pochybnosti nemáme, než že nám k vuoli a pro dobré toho kraje ten úřad až do roku pořád zběhlého spravovati budeš. A my tobě to- milostí naší královskú spomínati i nahrazovati ráčíme. Dán v Inšpruku v sobotu po panně Marii Navštívení léta ut s. [XXXVI). Místodržitelský archiv, Missiven vom J. 1534—1536, Bd. XIII., pag. 573. 127. Král Ferdinand posílá Oldřicha Cetryse z Lorencdorfu k Janovi z Pernšteina a k jiným, aby jednal s nimi o vyzbrojení jízdného lidu. — Ve Vídni 1537, 2. ledna. (Janovi z Pernšteina věřicí.) Uroz. v. n. m. Posieláme k tobě stat. Oldřicha Cetryse z Lorencdorfu, kraječe n. v. m., a jemu jsme o potřebu naši, což se tej pomoci, kterúž si nám učiniti, sto koní zbrojných zjednati, ty za šest měsícuov v poli držeti a jim platiti připověděl, dotýče, mluviti a tu věc podle podvolení tvého vy- konati s tebú poručiti ráčili. Protož tebe s pilností žádáme poroučejíc, což tak tou Archiv Český XX.
z let 1536—1537. 49 vámi obapolně o grunty a o pobrání lidí a zajímání dobytkuov zběhla, kommissaře naše k mocnému rozsudku a vejpovědi, totiž urozené Jana Kunu hajtmana oc, Ojíře z Ful- šteina najv. komorníka knížetství Opavského, a statečného Jiříka Cetryse z Kynšperku hajtmana téhož knížetstvie, a Viléma z Vickova v. n. m., zříditi a jim poručiti ráčili, aby v úterý den panny Marie na nebevzetí najprv příští do Ostravy se sjeli a o tu rozepři vás slyšeli, a na místě našem jakožto mocní kommissaři naši vejpověď sprave- dlivú mezi vámi učinili. Protož vědúc ty o tom, poroučímeť, aby na ten den před svrchupsanými kommissary najíti se dal, pakli by tam sám býti nemohl, ale někoho na místě svém s plnú mocí vypravil a vejpověď, kteráž učiněna bude, podnikl, jináč nečiníc. Datum ut s. [v Inspruku v pondělí po sv. Trojici léta oc XXXVI]. V táž slova Janovi Planknarovi psána Datum ut. s. Místodržitelský archiv, Missiven vom J. 1534—1536, Bd. XIII., pag. 563. 126. Král Ferdinand žádá na Janovi z Pernšteina, aby se nevzdával úřadu hejtmanského v kraji Hradeckém. — V Inšpruku 1536, 3. července. (Janovi z Pernšteina.) Urozený v. n. m. Psaní tvému a těm těžkostem, kteréž nám z strany hajtmanstvie v kraji Hradeckém, kteréž jsme na tebe vložiti ráčili, oznamuješ, jsme vyrozuměli, prose nás, abychom takové hajtmanství s tebe sníti a ten úřad jinú osobú opatřiti ráčili. I tutoť odpověď na psaní tvé dávati a tebe jakž i prvé žádati ráčíme, aby jmenované hajtmanství v témž kraji Hradeckém nám k vuoli podle stat. Mikuláše Trčky z Lípy v. n. m. až do roka na se přijal; neb znáti ráčíme, že jsi týž úřad předešlého roku bedlivě a pořádně spravoval, a také ty pří- činy, kteréž nám oznamuješ, neznáme, aby na překážku takovému hajtmanství býti měly; jakož pak o tobě žádné pochybnosti nemáme, než že nám k vuoli a pro dobré toho kraje ten úřad až do roku pořád zběhlého spravovati budeš. A my tobě to- milostí naší královskú spomínati i nahrazovati ráčíme. Dán v Inšpruku v sobotu po panně Marii Navštívení léta ut s. [XXXVI). Místodržitelský archiv, Missiven vom J. 1534—1536, Bd. XIII., pag. 573. 127. Král Ferdinand posílá Oldřicha Cetryse z Lorencdorfu k Janovi z Pernšteina a k jiným, aby jednal s nimi o vyzbrojení jízdného lidu. — Ve Vídni 1537, 2. ledna. (Janovi z Pernšteina věřicí.) Uroz. v. n. m. Posieláme k tobě stat. Oldřicha Cetryse z Lorencdorfu, kraječe n. v. m., a jemu jsme o potřebu naši, což se tej pomoci, kterúž si nám učiniti, sto koní zbrojných zjednati, ty za šest měsícuov v poli držeti a jim platiti připověděl, dotýče, mluviti a tu věc podle podvolení tvého vy- konati s tebú poručiti ráčili. Protož tebe s pilností žádáme poroučejíc, což tak tou Archiv Český XX.
Strana 50
50 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina měrú již psaný Oldřich Cetrys jmenem naším s tebú mluviti, předkládati a jednati bude, aby jemu toho všeho nic jméně, než jako bychom sami osobně přítomni jsúc s tebú mluviti a jednati ráčili, uvěřil a povolně i hotově v takovej znamenité potřebě naší i všeho křesťanstva podle přirčení a podvolení tvého k nám se zachoval a již dotčený počet jízdných vypravil. Kdež tej celé a dokonalé víry k tobě (že tak učiníš) býti ráčíme, a nejednuom tvuoj náklad a summu, kterúž tak za nás vydáš, zase za- platiti, ale po všecky časy tobě milostivě to spomínati, nahrazovati a pánem tvým milostivým býti ráčíme. Datum ut s. [v Vídni v úterý po Novém letě leta 37]. NB. V táž slova knězi biskupu Olomúckému, maršálkovi Kristofovi z Bozkovic, Jero- nýmovi Šlikovi, Albrechtovi a Lorencovi Šlikóm, z Plavna a najv. kancléři král. Českého psáno. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 43. 128. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina o vypravení zbrojného lidu do Uherského Brodu. — Ve Vídni 1537, 25. ledna. (Janovi z Pernšteina.) Urozený v. n. m. Což se těch sta koní zbrojných a pěti set pěších dotýče, o kteréž si nám napsal, že je podle prvního podvolení svého nám za šest měsícuov zjednati, držeti, a což nejspíše budeš moci, do Brodu Uherského vypraviti chceš: takovú tvú povolnost a pomoc nám svolenú od tebe jako poddaného našeho v. milého vděčně přijímati i vší milostí naší královskú tobě to nahrazovati ráčíme. A jakož toho žádost máš, ať bychom času delšího, poněvadž takového počtu koní a pěších tak spěšně zjednati nemuožeš, přidati ráčili: kdež ač nám to učiniti (proto že jiní na to čekati muosí) obtížné jest, ale znajíc bezelstnost, již to k vuoli tvé připouštíme s tou milostivú žádostí, aby ty jízdné s pěšími, což najspíše budeš moci, do Uherského Brodu vypravil, aby jiní na ně tu dlúho nečekali a ležením času nemrhali. Té nepochybné naděje k tobě býti ráčieme, že se tak zachováš. Dán v Vídni ve čtvrtek den sv. Pavla na víru obrácení leta oc XXXVII°. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 56. 129. Král Ferdinand I. Janovi z Pernšteina: o vyslání zbrojného lidu do Brodu Uherského; oznamuje mu, že za nejv. hejtmana polního ustanovil Linharta z Felsu. — V Soběslavi 1537, 24. února. (Janovi z Pernšteina.) Uroz. v. n. m. Psaní tvé jest nám dnes zde dodáno, z kteréhož jsme vyrozuměti ráčili, že těch sta koní a pěti set drábuov nám od tebe za šest měsícuov svolených dříve neděle Laetare do Brodu Uherského vypraviti ne- muožeš; i ač bychom to byli rádi viděli, aby ten počet vejš jmenovaný k tomu času, jakžť jsme před tím oznámiti ráčili, byl mohl od tebe poslán býti, ale poněvadž v tom nemuožnost tvú známe, žádáme tebe s tú milostivú nadějí, aby ty jízdné
50 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina měrú již psaný Oldřich Cetrys jmenem naším s tebú mluviti, předkládati a jednati bude, aby jemu toho všeho nic jméně, než jako bychom sami osobně přítomni jsúc s tebú mluviti a jednati ráčili, uvěřil a povolně i hotově v takovej znamenité potřebě naší i všeho křesťanstva podle přirčení a podvolení tvého k nám se zachoval a již dotčený počet jízdných vypravil. Kdež tej celé a dokonalé víry k tobě (že tak učiníš) býti ráčíme, a nejednuom tvuoj náklad a summu, kterúž tak za nás vydáš, zase za- platiti, ale po všecky časy tobě milostivě to spomínati, nahrazovati a pánem tvým milostivým býti ráčíme. Datum ut s. [v Vídni v úterý po Novém letě leta 37]. NB. V táž slova knězi biskupu Olomúckému, maršálkovi Kristofovi z Bozkovic, Jero- nýmovi Šlikovi, Albrechtovi a Lorencovi Šlikóm, z Plavna a najv. kancléři král. Českého psáno. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 43. 128. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina o vypravení zbrojného lidu do Uherského Brodu. — Ve Vídni 1537, 25. ledna. (Janovi z Pernšteina.) Urozený v. n. m. Což se těch sta koní zbrojných a pěti set pěších dotýče, o kteréž si nám napsal, že je podle prvního podvolení svého nám za šest měsícuov zjednati, držeti, a což nejspíše budeš moci, do Brodu Uherského vypraviti chceš: takovú tvú povolnost a pomoc nám svolenú od tebe jako poddaného našeho v. milého vděčně přijímati i vší milostí naší královskú tobě to nahrazovati ráčíme. A jakož toho žádost máš, ať bychom času delšího, poněvadž takového počtu koní a pěších tak spěšně zjednati nemuožeš, přidati ráčili: kdež ač nám to učiniti (proto že jiní na to čekati muosí) obtížné jest, ale znajíc bezelstnost, již to k vuoli tvé připouštíme s tou milostivú žádostí, aby ty jízdné s pěšími, což najspíše budeš moci, do Uherského Brodu vypravil, aby jiní na ně tu dlúho nečekali a ležením času nemrhali. Té nepochybné naděje k tobě býti ráčieme, že se tak zachováš. Dán v Vídni ve čtvrtek den sv. Pavla na víru obrácení leta oc XXXVII°. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 56. 129. Král Ferdinand I. Janovi z Pernšteina: o vyslání zbrojného lidu do Brodu Uherského; oznamuje mu, že za nejv. hejtmana polního ustanovil Linharta z Felsu. — V Soběslavi 1537, 24. února. (Janovi z Pernšteina.) Uroz. v. n. m. Psaní tvé jest nám dnes zde dodáno, z kteréhož jsme vyrozuměti ráčili, že těch sta koní a pěti set drábuov nám od tebe za šest měsícuov svolených dříve neděle Laetare do Brodu Uherského vypraviti ne- muožeš; i ač bychom to byli rádi viděli, aby ten počet vejš jmenovaný k tomu času, jakžť jsme před tím oznámiti ráčili, byl mohl od tebe poslán býti, ale poněvadž v tom nemuožnost tvú známe, žádáme tebe s tú milostivú nadějí, aby ty jízdné
Strana 51
z roku 1537. 51 a pěší, tak jakž si napsal, tu neděli po Středopostí, totiž od zajtřího ve dvú nedělích, ač nemuože-li spíše byti, do Brodu Uherského konečně vypravil. A vědětiť dáváme, že jsme uroz. Linharta z Felsu, tejnú radu naši a najv. maršálka dvoru našeho v. milého, za najvyššího hajtmana našeho polního do království Uherského nad jízd- nými a pěšími, kteříž tam již posláni jsú aneb ještě posláni budou, vyvoliti a usaditi ráčili. Protož aby se tíž jízdní a pěší, kteříž od tebe vypraveni do Brodu budou, týmž najv. hejtmanem naším, kterýž od nás o tom další poručení má, spravovali a jeho ve všem náležitém podle běhu válečného, jako věrní poddaní naši milí, po- slušni byli, jináč nečiníc. Toho jsme tebe na psaní tvé, aby se věděl čím zpraviti, tejna učiniti neráčili. Dán v Soběslavi v sobotu den sv. Matěje apoštola Božieho leta oc XXXVII°. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 65. 130. Král Ferdinand žádá Jana z Pernšteina, aby dal zatknouti Václava staršího z Šarova, který proti králi a zemským soudcům psal. — Na hradě Pražském, 1537, 19. dubna. (Janovi z Pernšteina.) Urozený věrný náš milý! Jakož tebe tejno není, že Václav starší z Šarova některá psaní dotklivá o nás i také soudcích zemských krá- lovství Českého činí: protožť poroučiemeť, aby s hajtmanem a soudcími zemskými markr. Mor. podtají promluvil a jich žádal, jestli by již dotčený Šarovec v mar- krabství Moravském zastiežen býti mohl, aby vzat a do některého města našeho královského v témž markrabství dodán a do další vuole a poroučení našeho dochován a dobře opatřen byl; jináč nečiníc. Dán na hradě Pražském ve čtvrtek před sv. Jiřím leta oc XXXVII°. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 84. 131. Král Ferdinand zve Jana z Pernšteina na hrad Pražský, aby mu podal vysvětlení o jednání na sněmu Brněnském. — Na hradě Pražském 1537, 10. května. (Janovi z Pernšteina.) Urozený věrný náš milý! Jakož jsi nám psaní z Krum- lova o jednání Brněnském na sněmě obecním učinil, i nemuožem tomu jednání do- konale z téhož psaní tvého vyrozuměti a jim se spraviti: protožť poroučieme, aby k nám hned bez meškání, jakž tebe toto psaní naše duojde, sem na hrad Pražský, ničímž se nezaneprazdňujíc, přijel a nijakž toho neobmeškával, neb nám na tom ne- málo záleží, a přijedúc nám o tom širší zprávu ústní učinil. Dán na hradě Pražském [v neděli před božiem na nebe Vstúpením leta oc XXXVII°.] Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 97.
z roku 1537. 51 a pěší, tak jakž si napsal, tu neděli po Středopostí, totiž od zajtřího ve dvú nedělích, ač nemuože-li spíše byti, do Brodu Uherského konečně vypravil. A vědětiť dáváme, že jsme uroz. Linharta z Felsu, tejnú radu naši a najv. maršálka dvoru našeho v. milého, za najvyššího hajtmana našeho polního do království Uherského nad jízd- nými a pěšími, kteříž tam již posláni jsú aneb ještě posláni budou, vyvoliti a usaditi ráčili. Protož aby se tíž jízdní a pěší, kteříž od tebe vypraveni do Brodu budou, týmž najv. hejtmanem naším, kterýž od nás o tom další poručení má, spravovali a jeho ve všem náležitém podle běhu válečného, jako věrní poddaní naši milí, po- slušni byli, jináč nečiníc. Toho jsme tebe na psaní tvé, aby se věděl čím zpraviti, tejna učiniti neráčili. Dán v Soběslavi v sobotu den sv. Matěje apoštola Božieho leta oc XXXVII°. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 65. 130. Král Ferdinand žádá Jana z Pernšteina, aby dal zatknouti Václava staršího z Šarova, který proti králi a zemským soudcům psal. — Na hradě Pražském, 1537, 19. dubna. (Janovi z Pernšteina.) Urozený věrný náš milý! Jakož tebe tejno není, že Václav starší z Šarova některá psaní dotklivá o nás i také soudcích zemských krá- lovství Českého činí: protožť poroučiemeť, aby s hajtmanem a soudcími zemskými markr. Mor. podtají promluvil a jich žádal, jestli by již dotčený Šarovec v mar- krabství Moravském zastiežen býti mohl, aby vzat a do některého města našeho královského v témž markrabství dodán a do další vuole a poroučení našeho dochován a dobře opatřen byl; jináč nečiníc. Dán na hradě Pražském ve čtvrtek před sv. Jiřím leta oc XXXVII°. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 84. 131. Král Ferdinand zve Jana z Pernšteina na hrad Pražský, aby mu podal vysvětlení o jednání na sněmu Brněnském. — Na hradě Pražském 1537, 10. května. (Janovi z Pernšteina.) Urozený věrný náš milý! Jakož jsi nám psaní z Krum- lova o jednání Brněnském na sněmě obecním učinil, i nemuožem tomu jednání do- konale z téhož psaní tvého vyrozuměti a jim se spraviti: protožť poroučieme, aby k nám hned bez meškání, jakž tebe toto psaní naše duojde, sem na hrad Pražský, ničímž se nezaneprazdňujíc, přijel a nijakž toho neobmeškával, neb nám na tom ne- málo záleží, a přijedúc nám o tom širší zprávu ústní učinil. Dán na hradě Pražském [v neděli před božiem na nebe Vstúpením leta oc XXXVII°.] Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 97.
Strana 52
52 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 132. Král Ferdinand ustanovuje Jana z Pernšteina a jiné za kommissaře v rozepři mezi Janem Trčkou starším z Lípy s jedné, a Mikulášem i Janem Trčkou s strany druhé. — Na hradě Pražském 1537, 8. června. (Najv. sudímu, najv. hofmistru, najv. komorníku, Janovi z Pernšteina, Ada- movi Lvovi, Radslavovi Beřkovskému, najv. písaři královstvie Českého.) Urozený a statečný, věrní naši milí! Jakož jsou jisté některé rozepře a rozdílové mezi sta- tečnými Janem Trčkou starším z Lippy na místě Zdenka Trčky s jedné, a Miku- lášem a Janem mladším Trčky z strany druhé: i poroučeti vám ráčieme, abyšte vy jakožto kommisasři naši obě straně ke dni určitému před sebe bez dlouhého prodlívání obeslali a o ty o všecky rozepře a vobtížnosti, co sobě jedni do druhých stěžují, je vyslyšali, a pokudž budete moci, k tomu se s pilností přičinili, aby přátelsky skrze vás srovnáni býti mohli, jináč nečiníc. Dán na hradě Pražském v pátek po ochtábu těla Božieho leta oc XXXVII°. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 122. 133. Král Ferdinand upomíná Jana z Pernšteina o plat 100 � gr. z panství Kolínského. — Na hradě Pražském 1537, 10. června. (Janovi z Pernštaina.) Urozený věrný náš milý! Jakož do komory naší při každém sv. Jiří z panství Kolínského sto kop grošuov českých vydáváš, i poněvadž již čas sv. Jiří jminul a ještě od tebe těch sto kop grošuov spraveno není: protožť poroučieme, aby bez odtahuov jmenovanú summu sto kop grošuov do komory naší položil a konečně spravil. Dán na hradě Pražském v neděli po ochtábu Těla božieho leta oc XXXVII°. Místodržitelský arch. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 123. 134. Král Ferdinand ustanovuje rok Janovi z Pernšteina v jeho rozepři s Janem Planknarem z Kynšperku o grunty Zimnovůdské. — Na hradě Pražském 1537, 12. června. (Janovi z Pernšteina.) Uroz. v. n. m. Vědětiť dáváme, že jsme tobě a sta- tečnému Janovi Planknarovi z Kynšperku v. n. m., což se tej rozepře dotejče, kteráž jest od dávního času mezi tebú a týmž Planknarem o grunty Zimovůdské, k kterýmž obě straně hlásíte se spravedlnost míti, povstala, rok do Ostravy tu neděli po sv. Margetě, totiž den rozeslání apoštoluov božiech [15. čce] najprv příští, položiti ráčili. Protožť poroučíme, aby na týž den v Ostravě jse konečně najíti dal aneb na svém místě s plnú mocí poslal, neb jsme vám oběma stranám k moc- nému a spravedlivému rozeznání těch nesnází kommissaře, kteříž předešle v tej věci
52 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 132. Král Ferdinand ustanovuje Jana z Pernšteina a jiné za kommissaře v rozepři mezi Janem Trčkou starším z Lípy s jedné, a Mikulášem i Janem Trčkou s strany druhé. — Na hradě Pražském 1537, 8. června. (Najv. sudímu, najv. hofmistru, najv. komorníku, Janovi z Pernšteina, Ada- movi Lvovi, Radslavovi Beřkovskému, najv. písaři královstvie Českého.) Urozený a statečný, věrní naši milí! Jakož jsou jisté některé rozepře a rozdílové mezi sta- tečnými Janem Trčkou starším z Lippy na místě Zdenka Trčky s jedné, a Miku- lášem a Janem mladším Trčky z strany druhé: i poroučeti vám ráčieme, abyšte vy jakožto kommisasři naši obě straně ke dni určitému před sebe bez dlouhého prodlívání obeslali a o ty o všecky rozepře a vobtížnosti, co sobě jedni do druhých stěžují, je vyslyšali, a pokudž budete moci, k tomu se s pilností přičinili, aby přátelsky skrze vás srovnáni býti mohli, jináč nečiníc. Dán na hradě Pražském v pátek po ochtábu těla Božieho leta oc XXXVII°. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 122. 133. Král Ferdinand upomíná Jana z Pernšteina o plat 100 � gr. z panství Kolínského. — Na hradě Pražském 1537, 10. června. (Janovi z Pernštaina.) Urozený věrný náš milý! Jakož do komory naší při každém sv. Jiří z panství Kolínského sto kop grošuov českých vydáváš, i poněvadž již čas sv. Jiří jminul a ještě od tebe těch sto kop grošuov spraveno není: protožť poroučieme, aby bez odtahuov jmenovanú summu sto kop grošuov do komory naší položil a konečně spravil. Dán na hradě Pražském v neděli po ochtábu Těla božieho leta oc XXXVII°. Místodržitelský arch. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 123. 134. Král Ferdinand ustanovuje rok Janovi z Pernšteina v jeho rozepři s Janem Planknarem z Kynšperku o grunty Zimnovůdské. — Na hradě Pražském 1537, 12. června. (Janovi z Pernšteina.) Uroz. v. n. m. Vědětiť dáváme, že jsme tobě a sta- tečnému Janovi Planknarovi z Kynšperku v. n. m., což se tej rozepře dotejče, kteráž jest od dávního času mezi tebú a týmž Planknarem o grunty Zimovůdské, k kterýmž obě straně hlásíte se spravedlnost míti, povstala, rok do Ostravy tu neděli po sv. Margetě, totiž den rozeslání apoštoluov božiech [15. čce] najprv příští, položiti ráčili. Protožť poroučíme, aby na týž den v Ostravě jse konečně najíti dal aneb na svém místě s plnú mocí poslal, neb jsme vám oběma stranám k moc- nému a spravedlivému rozeznání těch nesnází kommissaře, kteříž předešle v tej věci
Strana 53
z roku 1537. 53 zřízeni byli, vydati a jim, aby se na svrchupsaný den v Ostravě najíti dali, po- ručiti ráčili. Kdež vědúc vůoli naši, tak jse, jakž píšem, zachovej, jináč nečiníc, neb tolikéž druhá strana sobě od nás poručení a přikázání dané má. Datum uts. [na hradě Pražském v úterý po ochtábu těla božího léta oc XXXVII°]. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 126. 135. Král Ferdinand poroučí Janovi z Pernšteina, aby urovnal rozepři mezi Hanušem Cirnhauzem v Kladsku a jeho poddaným Jakubem Pehmem. — Na hradě Pražském 1537, 17. června. (Janovi z Pernšteina.) Uroz. v. n. m. Jakož jsú některé rozepře mezi Ha- nušem Cirnhauzem v hrabstvie Kladském a poddaným jeho Jakubem Pehmem, kteréhož u vězení drží, vznikly: i poroučímeť, když v držení jmenovaného hrabstvie Kladského uveden budeš, aby svrchupsané Hanuše Cirnhauze a Jakuba poddaného jeho před se sročil a takové nesnáze mezi nimi vyslyšíc, spravedlivý rozsudek a konec jim učinil. Datum uts. [na hradě Pražském v neděli po sv. Vítě léta oc 37]. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 128. 136. Král Ferdinand I. žádá Jana z Pernšteina, aby mu poslal vlaské zedníky u něho zaměstnané na hrad Pražský. — Na hradě Pražském 1537, 19. června. (Janovi z Pernšteina.) Uroz. v. n. m. Vědětiť dáváme, že bychom některých zedníkuov vlaských k pilnému dílu našemu potřebovati ráčili; i poněvadž ty na diele svém vlaské zedníky máš, a jak jsi nám pověděl, že tvé dílo do sv. Jana vy- konají: žádáme tebe s pilností, aby deset mistruov s tolikéž osobami, kteříž zdíti dobře umějí, k příštímu pondělímu k nám na hrad Pražský vypravil, neb my jim touž službu, jakž jiným Vlachóm z Vídně na sáhy dáváme, také dáti ráčíme. Tej sme víry a jisté naděje k tobě, pokudž bez zvláštní škody tvé to učiniti budeš moci, že tak učiníš, jináč nečiníc. Datum v úterý po sv. Vítě léta oc 37. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 132. 137. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina o deserci lidu vojenského, vypraveného od něho do Uher. — Na hradě Pražském 1537, 19. června. (Janovi z Pernšteina.) Uroz. v. n. m. Vědětiť dáváme, že jest nám uroz. Linhart z Felsu, najv. hajtman náš polní v královstvie Uherském věrný milý, psaním svým oznámil, kterak by z těch pěti set drábuov, kteréž jsi k potřebě naší doluov do Uher vypravil, puoldruhého sta a pět pryč ušlo a podtají se odkradlo, a k tomu také že by mezi jízdnými tvými sotva šedesáte koní dobře osazených býti mělo;
z roku 1537. 53 zřízeni byli, vydati a jim, aby se na svrchupsaný den v Ostravě najíti dali, po- ručiti ráčili. Kdež vědúc vůoli naši, tak jse, jakž píšem, zachovej, jináč nečiníc, neb tolikéž druhá strana sobě od nás poručení a přikázání dané má. Datum uts. [na hradě Pražském v úterý po ochtábu těla božího léta oc XXXVII°]. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 126. 135. Král Ferdinand poroučí Janovi z Pernšteina, aby urovnal rozepři mezi Hanušem Cirnhauzem v Kladsku a jeho poddaným Jakubem Pehmem. — Na hradě Pražském 1537, 17. června. (Janovi z Pernšteina.) Uroz. v. n. m. Jakož jsú některé rozepře mezi Ha- nušem Cirnhauzem v hrabstvie Kladském a poddaným jeho Jakubem Pehmem, kteréhož u vězení drží, vznikly: i poroučímeť, když v držení jmenovaného hrabstvie Kladského uveden budeš, aby svrchupsané Hanuše Cirnhauze a Jakuba poddaného jeho před se sročil a takové nesnáze mezi nimi vyslyšíc, spravedlivý rozsudek a konec jim učinil. Datum uts. [na hradě Pražském v neděli po sv. Vítě léta oc 37]. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 128. 136. Král Ferdinand I. žádá Jana z Pernšteina, aby mu poslal vlaské zedníky u něho zaměstnané na hrad Pražský. — Na hradě Pražském 1537, 19. června. (Janovi z Pernšteina.) Uroz. v. n. m. Vědětiť dáváme, že bychom některých zedníkuov vlaských k pilnému dílu našemu potřebovati ráčili; i poněvadž ty na diele svém vlaské zedníky máš, a jak jsi nám pověděl, že tvé dílo do sv. Jana vy- konají: žádáme tebe s pilností, aby deset mistruov s tolikéž osobami, kteříž zdíti dobře umějí, k příštímu pondělímu k nám na hrad Pražský vypravil, neb my jim touž službu, jakž jiným Vlachóm z Vídně na sáhy dáváme, také dáti ráčíme. Tej sme víry a jisté naděje k tobě, pokudž bez zvláštní škody tvé to učiniti budeš moci, že tak učiníš, jináč nečiníc. Datum v úterý po sv. Vítě léta oc 37. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 132. 137. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina o deserci lidu vojenského, vypraveného od něho do Uher. — Na hradě Pražském 1537, 19. června. (Janovi z Pernšteina.) Uroz. v. n. m. Vědětiť dáváme, že jest nám uroz. Linhart z Felsu, najv. hajtman náš polní v královstvie Uherském věrný milý, psaním svým oznámil, kterak by z těch pěti set drábuov, kteréž jsi k potřebě naší doluov do Uher vypravil, puoldruhého sta a pět pryč ušlo a podtají se odkradlo, a k tomu také že by mezi jízdnými tvými sotva šedesáte koní dobře osazených býti mělo;
Strana 54
54 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina i poněvadž se veliký počet peněz na též jízdné i pěší od tebe vydává, a my jsme tobě takovú summu, kteráž na ten lid přijde, dáti ujistiti a zapsati ráčili: protožť poroučíme, aby hajtmanu svému polnímu nad tím lidem usazenému poručil, aby on to tak opatřil, aby zase na ten počet pěších, kteří ušli, jiní zúplna dostaveni a při- jati byli, a také aby mezi jízdnými dobrý pořádek zřízen a ustanoven byl. Kdež pak aby týž lid svuoj penězi opatřil, tebe žádáme, neb jest je svrchupsaný najvyšší hajtman penězi založil; a by toho byl neučinil, byli by snad i z pole odtáhli. Datum uts. [na hradě Pražském v úterý po sv. Vítě léta oc XXXVII°. Archiv místodrž. kr. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 131. 138. Král Ferdinand přimlouvá se k Janovi z Pernšteina za Tomáše Mlečku, aby jemu vrátil lesy a hony, které jeho otci někdy Kazimírem knížetem Těšínským odňaty byly od statku Jilovni- ckého. — Na hradě Pražském 1537, 26. června. (Janovi z Pernšteina.) Uroz. v. n. m. Vznesl jest na nás slov. Tomáš Mlečko z Jilovnice, králové Marie Její Lásky sestry naší nejmilejší kraječ, v. n. m., kterak by před lety minulými někdy Kazimír kníže Těšínské otci téhož Tomáše Mlečky i jiným poddaným svým hony a některé lesy jich odjíti měl; avšak (jakž jsme zpra- veni) že za držení tvého dotčeného knížetstvie Těšínského jsú některým v tom kní- žetstvie Těšínském od tebe takové jim odjaté hony a lesy navráceny, než jemu To- mášovi Mlečkovi (poněvadž jest tebe nikdyž o to nestaral) nic navráceno není. I prosil jest nás týž Tomáš Mlečko poníženě, aťbychom o tuž věc za něho psaní učiniti a k tobě jse přimluviti ráčili; kdež znajíc my slušnú prosbu jeho býti, k tobě jse za něho přimlúváme a tebe žádáme, že jemu svrchu psané hony a lesy, kteréž jsú otci jeho od někdy knížete Kazimíra od statku Jilovnického odjaty (poněvadž i jiným jsú navráceny), také zase navrátíš, jako držitel na ten čas toho knížetstvie Těšínského rozkážeš a v tom témuž Tomášovi Mlečkovi přímluvy naší, o kteréž ne- pochybujem, užiti dáš; a my tobě to milostí naší král. spomínati ráčíme. Datum uts. [na hradě Pražském v úterý po sv. Janě leta oc XXXVII°]. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 135. 139. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina odpovídá na list, a žádá za výslech Mikuláše Vršateckého z Pováží, u něhož nalezeny nepravé mince. — Na hradě Pražském 1537, 9. července. (Janovi z Pernšteina.) Uroz. v. n. m. Psaní tvému, kteréž jsi nám před tím i nyní, což se závazku tvého dotýče, učinil, majíc to v dobré paměti jsme vy- rozuměti ráčili; ale poněvadž na ten čas málo rad českých jmíti ráčieme, neb jsú odsud [se] rozjeli, memuožeme na psaní tvé konečného času k stání jmenovati, než
54 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina i poněvadž se veliký počet peněz na též jízdné i pěší od tebe vydává, a my jsme tobě takovú summu, kteráž na ten lid přijde, dáti ujistiti a zapsati ráčili: protožť poroučíme, aby hajtmanu svému polnímu nad tím lidem usazenému poručil, aby on to tak opatřil, aby zase na ten počet pěších, kteří ušli, jiní zúplna dostaveni a při- jati byli, a také aby mezi jízdnými dobrý pořádek zřízen a ustanoven byl. Kdež pak aby týž lid svuoj penězi opatřil, tebe žádáme, neb jest je svrchupsaný najvyšší hajtman penězi založil; a by toho byl neučinil, byli by snad i z pole odtáhli. Datum uts. [na hradě Pražském v úterý po sv. Vítě léta oc XXXVII°. Archiv místodrž. kr. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 131. 138. Král Ferdinand přimlouvá se k Janovi z Pernšteina za Tomáše Mlečku, aby jemu vrátil lesy a hony, které jeho otci někdy Kazimírem knížetem Těšínským odňaty byly od statku Jilovni- ckého. — Na hradě Pražském 1537, 26. června. (Janovi z Pernšteina.) Uroz. v. n. m. Vznesl jest na nás slov. Tomáš Mlečko z Jilovnice, králové Marie Její Lásky sestry naší nejmilejší kraječ, v. n. m., kterak by před lety minulými někdy Kazimír kníže Těšínské otci téhož Tomáše Mlečky i jiným poddaným svým hony a některé lesy jich odjíti měl; avšak (jakž jsme zpra- veni) že za držení tvého dotčeného knížetstvie Těšínského jsú některým v tom kní- žetstvie Těšínském od tebe takové jim odjaté hony a lesy navráceny, než jemu To- mášovi Mlečkovi (poněvadž jest tebe nikdyž o to nestaral) nic navráceno není. I prosil jest nás týž Tomáš Mlečko poníženě, aťbychom o tuž věc za něho psaní učiniti a k tobě jse přimluviti ráčili; kdež znajíc my slušnú prosbu jeho býti, k tobě jse za něho přimlúváme a tebe žádáme, že jemu svrchu psané hony a lesy, kteréž jsú otci jeho od někdy knížete Kazimíra od statku Jilovnického odjaty (poněvadž i jiným jsú navráceny), také zase navrátíš, jako držitel na ten čas toho knížetstvie Těšínského rozkážeš a v tom témuž Tomášovi Mlečkovi přímluvy naší, o kteréž ne- pochybujem, užiti dáš; a my tobě to milostí naší král. spomínati ráčíme. Datum uts. [na hradě Pražském v úterý po sv. Janě leta oc XXXVII°]. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 135. 139. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina odpovídá na list, a žádá za výslech Mikuláše Vršateckého z Pováží, u něhož nalezeny nepravé mince. — Na hradě Pražském 1537, 9. července. (Janovi z Pernšteina.) Uroz. v. n. m. Psaní tvému, kteréž jsi nám před tím i nyní, což se závazku tvého dotýče, učinil, majíc to v dobré paměti jsme vy- rozuměti ráčili; ale poněvadž na ten čas málo rad českých jmíti ráčieme, neb jsú odsud [se] rozjeli, memuožeme na psaní tvé konečného času k stání jmenovati, než
Strana 55
z roku 1537. 55 časem svým ráčíme to, kdy bychom tu věc k konci a k místu přivésti ráčili, mi- lostivě spomenúti. Což se pak toho služebníka Mikuláše Vršateckého z Pováží, o kterýmž jsi nám napsal, že by v Mezeříčí s falešnú mincí postižen býti měl, dotýče: vědětiť dáváme, že jsme hajtmanu markr. Moravského, aby jeho do Olomúce dodati rozkázal a oni Olomúčané aby jeho přijali a k němu útrpným právem při- kročiti dali, psaním naším poručiti ráčili, a což tak vyzná, aby nám to bez meškání sepsáno poslali, jináč nečiníc. Protož vědúc o tom, neobmeškávej úředníku svému Rožnovskému, aby toho vězně do Olomúce poslal, poručiti. Dán na hradě Pražském v pondělí před sv. pannú Marketú léta oc XXXVII. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 144. 140. Král Ferdinand ustanovuje Jana z Pernšteina a jiné za kommissaře v rozepři mezi Albrechtem z Gutšteina na Kolíně, a šefmistry a konšely Kutnohorskými. — Na hradě Pražském 1537, 15. července. (Janovi z Pernšteina, Adamovi Říčanskému, Zikmundovi Andělovi a Petrovi Janovskému z Sútic.) Uroz. a stat. v. n. milí! Jakož jsú některé ruoznice a ne- snáze mezi urozeným Albrechtem z Gutšteina na Kolíně najv. mincmejstrem naším v královstvie Českém s jedné, a poctivými šefmistry a konšely na Horách Gutnách s strany druhé v. n. milými jse zběhly; kdež my poněkudž to slyšíc a nechtíce, aby další nevole mezi stranami napotom zběhnúti a povstati měly, vám poroučíme přikazujíc, abyšte ten pondělí před svatým Jakubem [23. čce] najprve příští na Hory Gutny dojeli, a obešlíc před sebe obě straně, jmenované ruoznice a rozepře jakožto kommissaři naši z poručení našeho a na místě našem mezi nimi obapolně s pilností vyslyšeli, a tak jse k tomu přičinili i ty cesty vyhledali, pokudž byšte všecky ty ruoznice a nelibosti s obú stran na dobré míře a konci postaviti a srovnati mohli. Pakli byšte při některých věcech jakú těžkost měli, toho nám oznámiti neobmeškávejte, jináč nečiníc. Datum uts. [na hradě Praž. v neděli po sv. panně Margetě léta oc XXXVII°.] Arch. místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 138. 141. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina: aby se srovnal s Albrechtem z Gutšteina o placení 100 � gr. z panství Kolínského do komory královské. — Na hradě Pražském 1537, 15. července. (Janovi z Pernšteina.) Uroz. v. n. m. Jakožť jsme před tím psáti a poručiti ráčili, aby do komory naší královské sto �� gr. českých z panstvie Kolínského spravil; i dal jsi nám na psaní naše odpověď, poněvadž si Kolínu najv. mincmejstru našemu
z roku 1537. 55 časem svým ráčíme to, kdy bychom tu věc k konci a k místu přivésti ráčili, mi- lostivě spomenúti. Což se pak toho služebníka Mikuláše Vršateckého z Pováží, o kterýmž jsi nám napsal, že by v Mezeříčí s falešnú mincí postižen býti měl, dotýče: vědětiť dáváme, že jsme hajtmanu markr. Moravského, aby jeho do Olomúce dodati rozkázal a oni Olomúčané aby jeho přijali a k němu útrpným právem při- kročiti dali, psaním naším poručiti ráčili, a což tak vyzná, aby nám to bez meškání sepsáno poslali, jináč nečiníc. Protož vědúc o tom, neobmeškávej úředníku svému Rožnovskému, aby toho vězně do Olomúce poslal, poručiti. Dán na hradě Pražském v pondělí před sv. pannú Marketú léta oc XXXVII. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 144. 140. Král Ferdinand ustanovuje Jana z Pernšteina a jiné za kommissaře v rozepři mezi Albrechtem z Gutšteina na Kolíně, a šefmistry a konšely Kutnohorskými. — Na hradě Pražském 1537, 15. července. (Janovi z Pernšteina, Adamovi Říčanskému, Zikmundovi Andělovi a Petrovi Janovskému z Sútic.) Uroz. a stat. v. n. milí! Jakož jsú některé ruoznice a ne- snáze mezi urozeným Albrechtem z Gutšteina na Kolíně najv. mincmejstrem naším v královstvie Českém s jedné, a poctivými šefmistry a konšely na Horách Gutnách s strany druhé v. n. milými jse zběhly; kdež my poněkudž to slyšíc a nechtíce, aby další nevole mezi stranami napotom zběhnúti a povstati měly, vám poroučíme přikazujíc, abyšte ten pondělí před svatým Jakubem [23. čce] najprve příští na Hory Gutny dojeli, a obešlíc před sebe obě straně, jmenované ruoznice a rozepře jakožto kommissaři naši z poručení našeho a na místě našem mezi nimi obapolně s pilností vyslyšeli, a tak jse k tomu přičinili i ty cesty vyhledali, pokudž byšte všecky ty ruoznice a nelibosti s obú stran na dobré míře a konci postaviti a srovnati mohli. Pakli byšte při některých věcech jakú těžkost měli, toho nám oznámiti neobmeškávejte, jináč nečiníc. Datum uts. [na hradě Praž. v neděli po sv. panně Margetě léta oc XXXVII°.] Arch. místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 138. 141. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina: aby se srovnal s Albrechtem z Gutšteina o placení 100 � gr. z panství Kolínského do komory královské. — Na hradě Pražském 1537, 15. července. (Janovi z Pernšteina.) Uroz. v. n. m. Jakožť jsme před tím psáti a poručiti ráčili, aby do komory naší královské sto �� gr. českých z panstvie Kolínského spravil; i dal jsi nám na psaní naše odpověď, poněvadž si Kolínu najv. mincmejstru našemu
Strana 56
56 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina v královstvie Českém odbyl a summu tu, kteráž jest vydávána do komory naší, smlúvú na něho si převedl, a tak že ty již s tím vydáváním nic činiti nemáš: i vě- dětiť dáváme, že jmenovaný nejv. mincmejstr tolikéž se toho, aby měl tu summu spraviti, vzdaluje; a protožť poroučíme, aby ty se s týmž Albrechtem z Gutšteina o to urovnal a snesl, a urovnajíc jse s ním, svrchupsanú summu do komory naší bez meškání dal a položil, jináč nečiníc. Datum uts. [na hradě Pražském v neděli po sv. panně Markétě leta oc XXXVII°]. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 139. 142. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, že na místě jeho ustanovuje Viléma z Waldšteina za kommissaře v rozepři mezi Albrechtem z Gutšteina a konšely Kutnohorskými. — Na hradě Pražském 1537, 16. července. (Janovi z Pernšteina.) Urozený, věrný náš milý! Vědětiť dáváme, že jsme podle žádosti tvé, tak jakž jsi nám napsal, na místo tvé jinú osobu za kommissaře na Hory Gutny, totiž urozeného Viléma Šťastného z Waldšteina na Rychnburce v. n. m., jmenovati a voliti ráčili, kterémuž o to psáti, a aby ten pondělí před sv. Jakubem [23. čce] příštím na Horách Gutnách najíti jse dal, poroučeti ráčieme. Protož vědúc ty o tom, neobmeškávejž ty jemu toho psaní našeho poslati, jináč nečiníc. Dán na hradě Pražském v pondělí po rozeslání apoštoluov Božích léta oc XXXVII. Místodržitelský archiv, Missiven 1536—8. 16. Band, pag. 151. 143. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby deserci lidu válečného, jím do Uher vypraveného, nahradil tím, že je bude o dva měsíce déle v poli vydržovati. — Na hradě Pražském 1537, 16. července. (Janovi z Pernšteina.) Urozený věrný náš milý! Jakož jsme před tím psaním naším oznámiti ráčili, že by z těch pěti set pěších, kteréž jsi k potřebě naší za šest měsícuov do Uher vypravil, okolo puol druhého sta a pěti pryč ušlo, a k tomu také že by mezi jízdnými tvými sotva šedesáte koní dobře osazených býti jmělo, což v pravdě tak jse nám píše: i poněvadž znáti muožeš, že tu nemálo nám sešlo na tej summě, kterúžť jsme zúplna zapsati ráčili, protož tebe milostivě žádati ráčieme, že na to místo těch ušlých pěších i také jízdných, kterýchž se nedostává, po vyjití těch šesti měsícuov ještě za dva měsíce ten lid jízdný i pěší držeti a jim službu platiti budeš; a což vejše summy na ty dva měsíce přes ten počet pěších a jízdných, kterýchž jse nedostává, vydáš, ráčiemeť tu summu peněz k prvnějším summám při- psati a přiraziti, i napotom milostí naší královskú nahrazovati. Jakž pak té nepo- chybné naděje do tebe býti ráčieme, znajíc pilnú potřebu naši býti, že jse tak za-
56 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina v královstvie Českém odbyl a summu tu, kteráž jest vydávána do komory naší, smlúvú na něho si převedl, a tak že ty již s tím vydáváním nic činiti nemáš: i vě- dětiť dáváme, že jmenovaný nejv. mincmejstr tolikéž se toho, aby měl tu summu spraviti, vzdaluje; a protožť poroučíme, aby ty se s týmž Albrechtem z Gutšteina o to urovnal a snesl, a urovnajíc jse s ním, svrchupsanú summu do komory naší bez meškání dal a položil, jináč nečiníc. Datum uts. [na hradě Pražském v neděli po sv. panně Markétě leta oc XXXVII°]. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 139. 142. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, že na místě jeho ustanovuje Viléma z Waldšteina za kommissaře v rozepři mezi Albrechtem z Gutšteina a konšely Kutnohorskými. — Na hradě Pražském 1537, 16. července. (Janovi z Pernšteina.) Urozený, věrný náš milý! Vědětiť dáváme, že jsme podle žádosti tvé, tak jakž jsi nám napsal, na místo tvé jinú osobu za kommissaře na Hory Gutny, totiž urozeného Viléma Šťastného z Waldšteina na Rychnburce v. n. m., jmenovati a voliti ráčili, kterémuž o to psáti, a aby ten pondělí před sv. Jakubem [23. čce] příštím na Horách Gutnách najíti jse dal, poroučeti ráčieme. Protož vědúc ty o tom, neobmeškávejž ty jemu toho psaní našeho poslati, jináč nečiníc. Dán na hradě Pražském v pondělí po rozeslání apoštoluov Božích léta oc XXXVII. Místodržitelský archiv, Missiven 1536—8. 16. Band, pag. 151. 143. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby deserci lidu válečného, jím do Uher vypraveného, nahradil tím, že je bude o dva měsíce déle v poli vydržovati. — Na hradě Pražském 1537, 16. července. (Janovi z Pernšteina.) Urozený věrný náš milý! Jakož jsme před tím psaním naším oznámiti ráčili, že by z těch pěti set pěších, kteréž jsi k potřebě naší za šest měsícuov do Uher vypravil, okolo puol druhého sta a pěti pryč ušlo, a k tomu také že by mezi jízdnými tvými sotva šedesáte koní dobře osazených býti jmělo, což v pravdě tak jse nám píše: i poněvadž znáti muožeš, že tu nemálo nám sešlo na tej summě, kterúžť jsme zúplna zapsati ráčili, protož tebe milostivě žádati ráčieme, že na to místo těch ušlých pěších i také jízdných, kterýchž se nedostává, po vyjití těch šesti měsícuov ještě za dva měsíce ten lid jízdný i pěší držeti a jim službu platiti budeš; a což vejše summy na ty dva měsíce přes ten počet pěších a jízdných, kterýchž jse nedostává, vydáš, ráčiemeť tu summu peněz k prvnějším summám při- psati a přiraziti, i napotom milostí naší královskú nahrazovati. Jakž pak té nepo- chybné naděje do tebe býti ráčieme, znajíc pilnú potřebu naši býti, že jse tak za-
Strana 57
z roku 1537. 57 chováš a k nám povolně najíti dáš. Dán na hradě Pražském v pondělí po rozeslání apoštoluov božích leta oc XXXVII°. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 152. 144 Král Ferdinand vyslovuje Janovi z Pernšteina svou nelibost nad tím, že nechce déle vy- držovati vojenský lid vypravený jím do Uher. — Na hradě Pražském 1537, 16. července. (Janovi z Pernšteina.) Urozený v. n. m. Odpovědi, kterúž jsi nám dal na psaní a žádost naši, což jse těch jízdních a pěších tvých, kteříž v službě v Uhřích jsú, dotýče, té jsme se nenadáli, aby nám těch služebných ještě za dva měsíce z příčin oznámených v poli držeti neměl. Ale jakž kolivěč, toho při tom zane- cháváme poroučejíc, aby nám hned bez meškání vejtah té vší summy, co jsi těm jízdným a pěším za těch šest měsícuov vydal a spravil, poslal; neb na tom býti ráčieme, uroz. Linhartovi z Felsu najv. hajtmanu našemu polnímu poručiti, s těmi jízdními sčísti a mustrunk držeti na ten konec, pokudž by se našlo, jestli jsú těchto časuov svých počtuov zúplna neměli, aby se jim vyrazilo a oni to, což jsú přebrali, povinni byli zasluhovati. A také napiš těm hajtmanuom tvým, pokudž od již psaného hajtmana našeho za to požádáni budou, aby nám za naše penieze déle sloužili a na tento čas, při kterémž jich nejvíce potřebovati ráčieme, z pole a z vojska našeho neutahovali, neb my jim službu jich, tak jakž s tebú smlúvu mají, platiti rozkážem. Datum uts. [na hradě Pražském v pondělí po rozeslání apoštoluov Božích léta oc XXXVII]. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 152. 145. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina stěžuje si, že vojáci vypraveni jím do Uher pro neza- placení žoldu desertovali; a žádá ho, aby odložil rozepři s Jiřím markrabím Brandenburským na místě sirotka po někdy knížeti Kazimírovi. — Na hradě Pražském 1537, 28. srpna. (Janovi z Pernšteina.) Urozený v. n. m. Z psaní tvého jsme srozuměti ráčili, že by jízdní tvoji i pěší, kteréž jsi v Uhřích měl, pro nezáplatu a poněvadž jich listové tvoji nedošli, někteří z vojska odtáhli; čehož jsme neradi uslyšeli, neb s strany naší nic nesešlo; dosti jsme poroučeli, aby jim penieze i listové v čas do- dáni byli; ale skrze koho a z kterých příčin jse to obmeškalo, vědomosti až po- savad o tom jmíti neráčieme. Také pokudž nám urozený Linhart z Felzu hajtman náš polní píše, jináče nevíme, než že do toho času ty penieze i listové jeho jsú došli. I znáti muožeš, jestli by tak bylo, že nám dobře možné není, těch peněz zase od něho z těch míst dosáhnúti, a k tomu svrchu psaný hajtman náš vždy nám oznamuje, že tvých pěší [sic] přes puol třetího sta nebylo, a což by tak na pěších Archiv Český XX. 8
z roku 1537. 57 chováš a k nám povolně najíti dáš. Dán na hradě Pražském v pondělí po rozeslání apoštoluov božích leta oc XXXVII°. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 152. 144 Král Ferdinand vyslovuje Janovi z Pernšteina svou nelibost nad tím, že nechce déle vy- držovati vojenský lid vypravený jím do Uher. — Na hradě Pražském 1537, 16. července. (Janovi z Pernšteina.) Urozený v. n. m. Odpovědi, kterúž jsi nám dal na psaní a žádost naši, což jse těch jízdních a pěších tvých, kteříž v službě v Uhřích jsú, dotýče, té jsme se nenadáli, aby nám těch služebných ještě za dva měsíce z příčin oznámených v poli držeti neměl. Ale jakž kolivěč, toho při tom zane- cháváme poroučejíc, aby nám hned bez meškání vejtah té vší summy, co jsi těm jízdným a pěším za těch šest měsícuov vydal a spravil, poslal; neb na tom býti ráčieme, uroz. Linhartovi z Felsu najv. hajtmanu našemu polnímu poručiti, s těmi jízdními sčísti a mustrunk držeti na ten konec, pokudž by se našlo, jestli jsú těchto časuov svých počtuov zúplna neměli, aby se jim vyrazilo a oni to, což jsú přebrali, povinni byli zasluhovati. A také napiš těm hajtmanuom tvým, pokudž od již psaného hajtmana našeho za to požádáni budou, aby nám za naše penieze déle sloužili a na tento čas, při kterémž jich nejvíce potřebovati ráčieme, z pole a z vojska našeho neutahovali, neb my jim službu jich, tak jakž s tebú smlúvu mají, platiti rozkážem. Datum uts. [na hradě Pražském v pondělí po rozeslání apoštoluov Božích léta oc XXXVII]. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 152. 145. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina stěžuje si, že vojáci vypraveni jím do Uher pro neza- placení žoldu desertovali; a žádá ho, aby odložil rozepři s Jiřím markrabím Brandenburským na místě sirotka po někdy knížeti Kazimírovi. — Na hradě Pražském 1537, 28. srpna. (Janovi z Pernšteina.) Urozený v. n. m. Z psaní tvého jsme srozuměti ráčili, že by jízdní tvoji i pěší, kteréž jsi v Uhřích měl, pro nezáplatu a poněvadž jich listové tvoji nedošli, někteří z vojska odtáhli; čehož jsme neradi uslyšeli, neb s strany naší nic nesešlo; dosti jsme poroučeli, aby jim penieze i listové v čas do- dáni byli; ale skrze koho a z kterých příčin jse to obmeškalo, vědomosti až po- savad o tom jmíti neráčieme. Také pokudž nám urozený Linhart z Felzu hajtman náš polní píše, jináče nevíme, než že do toho času ty penieze i listové jeho jsú došli. I znáti muožeš, jestli by tak bylo, že nám dobře možné není, těch peněz zase od něho z těch míst dosáhnúti, a k tomu svrchu psaný hajtman náš vždy nám oznamuje, že tvých pěší [sic] přes puol třetího sta nebylo, a což by tak na pěších Archiv Český XX. 8
Strana 58
A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 58 a jízdných scházelo, ta summa peněžitá, pokud by jse na počtu vydalo, nám by spra- vedlivě náležeti jměla. Protož nebudem-li moci těch peněz tvých zase míti, ráčieme ty cesty obmysliti, aby odjinad tobě penieze zjednány byly. Což se pak těch puo- honuov dotýče, kterými jsi osvíceného Jiřího markrabí Brandenburského, ujce v. n. m., na místě pozuostalého sirotka po někdy kniežeti Kazimírovi k právu Vratislav- skému pohnal: i poněvadž my svrchupsaného markrabí Jiřího podle smlúvy, kterúž s ním máme, v týchž puohonech zastúpiti jsme povinni, a na tento čas pro mnohá a veliká zaneprázdnění naše k těm přem o sv. Václavě příštím pohotově býti ne- ráčíme, tebe s pilností žádáme, že nám k vuoli bez ujmy spravedlnosti sirotčí do roka pořád zběhlého času přidáš, abychom, pokudž by srovnáno nebylo, v naší spra- vedlnosti se opatřiti mohli. Kdež pak o tobě nepochybujem, že se tak na žádost naši, mohúc to dobře učiniti, zachováš. Datum uts. [na hradě Pražském v úterý po sv. Bartolomí leta oc XXXVII°]. Archiv m:stodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 175. 146. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina oznamuje, že rok v jeho záležitosti musí býti odložen pro pilný odjezd králův do Vídně. — Na hradě Pražském 1537, 30. srpna. (Janovi z Pernšteina.) Urozený věrný náš milý! Jakožť jsme ke dni sv. Matouše evangelisty božího nyní příštího, což jse závazku tvého dotýče, rok na hrad Pražský položiti ráčili; i vědětiť dáváme, že na tento čas spěšný odjezd do Vídně pro pilné a znamenité potřeby naše i všeho křesťanstva před sebú jmíti ráčieme, protož toho roku až do příjezdu našeho, dá-li Buoh brzkého a spěšného, odkládáme. Dán na hradě Pražském ve čtvrtek po sv. Jana stětí léta oc XXXVII. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 197. 147. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina: že nemůže propustiti Jana Dubčanského, který psal proti víře, a že odročuje záležitost mezi Znojemskými a drem Theofrastem. — Na hradě Pražském 1537, 1. září. (Janovi z Pernšteina.) Urozený věrný náš milý! Jakož jsi nám psaní učinil přimlúvajíc se k nám za Jana Dubčanského a jiné osoby, kteréž jsme podle něho v závazek slibu vzíti ráčili, abychom je z téhož závazku propustiti aneb na postavení dáti ráčili; i vědětiť dáváme, že se nám toho na ten čas učiniti nezdá; neb týž Dubčanský a jiné osoby spolu s ním dali jsú traktát a spis tisknúti, kterýž jest v artykulích v něm postavených proti svaté víře křesťanské smyšlený a falešný; a protož dokudž týž Jan Dubčanský s těmi osobami bluduov svých neustúpí a u víře se nenapraví, neráčieme jich z závazku propustiti. Tím se spraviti muožeš.
A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 58 a jízdných scházelo, ta summa peněžitá, pokud by jse na počtu vydalo, nám by spra- vedlivě náležeti jměla. Protož nebudem-li moci těch peněz tvých zase míti, ráčieme ty cesty obmysliti, aby odjinad tobě penieze zjednány byly. Což se pak těch puo- honuov dotýče, kterými jsi osvíceného Jiřího markrabí Brandenburského, ujce v. n. m., na místě pozuostalého sirotka po někdy kniežeti Kazimírovi k právu Vratislav- skému pohnal: i poněvadž my svrchupsaného markrabí Jiřího podle smlúvy, kterúž s ním máme, v týchž puohonech zastúpiti jsme povinni, a na tento čas pro mnohá a veliká zaneprázdnění naše k těm přem o sv. Václavě příštím pohotově býti ne- ráčíme, tebe s pilností žádáme, že nám k vuoli bez ujmy spravedlnosti sirotčí do roka pořád zběhlého času přidáš, abychom, pokudž by srovnáno nebylo, v naší spra- vedlnosti se opatřiti mohli. Kdež pak o tobě nepochybujem, že se tak na žádost naši, mohúc to dobře učiniti, zachováš. Datum uts. [na hradě Pražském v úterý po sv. Bartolomí leta oc XXXVII°]. Archiv m:stodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 175. 146. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina oznamuje, že rok v jeho záležitosti musí býti odložen pro pilný odjezd králův do Vídně. — Na hradě Pražském 1537, 30. srpna. (Janovi z Pernšteina.) Urozený věrný náš milý! Jakožť jsme ke dni sv. Matouše evangelisty božího nyní příštího, což jse závazku tvého dotýče, rok na hrad Pražský položiti ráčili; i vědětiť dáváme, že na tento čas spěšný odjezd do Vídně pro pilné a znamenité potřeby naše i všeho křesťanstva před sebú jmíti ráčieme, protož toho roku až do příjezdu našeho, dá-li Buoh brzkého a spěšného, odkládáme. Dán na hradě Pražském ve čtvrtek po sv. Jana stětí léta oc XXXVII. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 197. 147. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina: že nemůže propustiti Jana Dubčanského, který psal proti víře, a že odročuje záležitost mezi Znojemskými a drem Theofrastem. — Na hradě Pražském 1537, 1. září. (Janovi z Pernšteina.) Urozený věrný náš milý! Jakož jsi nám psaní učinil přimlúvajíc se k nám za Jana Dubčanského a jiné osoby, kteréž jsme podle něho v závazek slibu vzíti ráčili, abychom je z téhož závazku propustiti aneb na postavení dáti ráčili; i vědětiť dáváme, že se nám toho na ten čas učiniti nezdá; neb týž Dubčanský a jiné osoby spolu s ním dali jsú traktát a spis tisknúti, kterýž jest v artykulích v něm postavených proti svaté víře křesťanské smyšlený a falešný; a protož dokudž týž Jan Dubčanský s těmi osobami bluduov svých neustúpí a u víře se nenapraví, neráčieme jich z závazku propustiti. Tím se spraviti muožeš.
Strana 59
z roku 1537. 59 A jakž jsme před tím Znojemským psáti a poručiti ráčili, aby se doktorem Theo- frastem ujistili a jeho před námi na hradě Pražském na den sv. Jerolíma příštího postavili, i ráčieme toho roku pro odjezd náš, kterýž před sebú máme, až do sv. Šimona a Judy apoštoluov božích najprv příštích odkládati; a protož o tom najv. maršálku král. Českého oznámiti muožeš, a tyto naše listy královské jeden Znojemským a druhý tomu doktoru svědčící poslati, jináč nečiníc. Dán na hradě Pražském v sobotu po sv. Jana stětí léta oc XXXVII°. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 179. 148. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby se srovnal s Albrechtem z Gutšteina o placení 100 � gr. z panství Kolínského do komory královské. — Na hradě Pražském 1537, 3. září. (Janovi z Pernšteina.) Urozený věrný náš milý! Jakož jest mezi tebú a uro- zeným Albrechtem z Gutšteina oc rozepře o těch sto kop gr. česk., kteréž se do ko- mory naší královské z panství Kolínského vydávají, kto by je spraviti a položiti jměl, vznikla: i poroučiemeť, aby ty se o to s týmž najvyšším minemejstrem urovnal, kto jmenovanú summu dáti a spraviti má. Pakli byšte se snésti a smluviti nemohli, tehdy abyšte při nynějším soudu zemském při času sv. Jeronyma naučení a rozeznání žádali, a komuž najdeno bude, aby bez meškání těch sto kop gr. najv. hofmistru král. Českého oc na místě našem spravil a položil, jináč nečiníc. Dán uts. [na hradě Pražském v pondělí po sv. Jiljí leta oc XXXVII°]. V táž slova najv. mincmistru oc. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 182. 149. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina: že mu za náhradu nákladů na vojsko do Uher berně bude sražena; o půhonu na Jiřího Brandeburského a o glejtu Albrechtovi z Šternberka. — V Soběslavi 1537, 7. září. (Janovi z Pernšteina.) Urozený věrný náš milý! Psaní tvá, kteráž jsi nám učinil, ty jsú nám v Benešově dodány, kterýmž jsme vyrozuměti ráčili. Předkem což se těch jízdných a pěších tvých dotýče, kdež žádáš, aťbychom tu berni, kteráž na tebe nyní přijde dáti, totiž dva tisíce kop gr. dvě stě �? gr. XXVII � gr. puol- sedmnácta gr. a puolpenieze, za ty služebné vyraziti ráčili: i tak jsme na žádost tvú učiniti a uroz. Adamovi z Šternberka na Zelené Hoře v. n. m. jakožto najv. berníkovi o tom, aby tobě jmenovaná summa vyražena byla, poručiti ráčili, a ostatek, což by přišlo za též služebné dodati, když do Vídně přijedem, ráčieme o tom po- ručiti (pokudž se sečte a podle rejstr mustrunkových, co by se jim dodati jmělo, najde), aťby to spraveno a zaplaceno bylo. Což se pak té odpovědi, kterúžs nám na 8*
z roku 1537. 59 A jakž jsme před tím Znojemským psáti a poručiti ráčili, aby se doktorem Theo- frastem ujistili a jeho před námi na hradě Pražském na den sv. Jerolíma příštího postavili, i ráčieme toho roku pro odjezd náš, kterýž před sebú máme, až do sv. Šimona a Judy apoštoluov božích najprv příštích odkládati; a protož o tom najv. maršálku král. Českého oznámiti muožeš, a tyto naše listy královské jeden Znojemským a druhý tomu doktoru svědčící poslati, jináč nečiníc. Dán na hradě Pražském v sobotu po sv. Jana stětí léta oc XXXVII°. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 179. 148. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby se srovnal s Albrechtem z Gutšteina o placení 100 � gr. z panství Kolínského do komory královské. — Na hradě Pražském 1537, 3. září. (Janovi z Pernšteina.) Urozený věrný náš milý! Jakož jest mezi tebú a uro- zeným Albrechtem z Gutšteina oc rozepře o těch sto kop gr. česk., kteréž se do ko- mory naší královské z panství Kolínského vydávají, kto by je spraviti a položiti jměl, vznikla: i poroučiemeť, aby ty se o to s týmž najvyšším minemejstrem urovnal, kto jmenovanú summu dáti a spraviti má. Pakli byšte se snésti a smluviti nemohli, tehdy abyšte při nynějším soudu zemském při času sv. Jeronyma naučení a rozeznání žádali, a komuž najdeno bude, aby bez meškání těch sto kop gr. najv. hofmistru král. Českého oc na místě našem spravil a položil, jináč nečiníc. Dán uts. [na hradě Pražském v pondělí po sv. Jiljí leta oc XXXVII°]. V táž slova najv. mincmistru oc. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 182. 149. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina: že mu za náhradu nákladů na vojsko do Uher berně bude sražena; o půhonu na Jiřího Brandeburského a o glejtu Albrechtovi z Šternberka. — V Soběslavi 1537, 7. září. (Janovi z Pernšteina.) Urozený věrný náš milý! Psaní tvá, kteráž jsi nám učinil, ty jsú nám v Benešově dodány, kterýmž jsme vyrozuměti ráčili. Předkem což se těch jízdných a pěších tvých dotýče, kdež žádáš, aťbychom tu berni, kteráž na tebe nyní přijde dáti, totiž dva tisíce kop gr. dvě stě �? gr. XXVII � gr. puol- sedmnácta gr. a puolpenieze, za ty služebné vyraziti ráčili: i tak jsme na žádost tvú učiniti a uroz. Adamovi z Šternberka na Zelené Hoře v. n. m. jakožto najv. berníkovi o tom, aby tobě jmenovaná summa vyražena byla, poručiti ráčili, a ostatek, což by přišlo za též služebné dodati, když do Vídně přijedem, ráčieme o tom po- ručiti (pokudž se sečte a podle rejstr mustrunkových, co by se jim dodati jmělo, najde), aťby to spraveno a zaplaceno bylo. Což se pak té odpovědi, kterúžs nám na 8*
Strana 60
A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 60 na psaní naše a půhony, kteréž jsi na místě sirotka na markrabie Jiřího k právu Vratislavskému vzal, dotýče, učinil, jsme vyrozuměli; ač jsme se byli nadáti ráčili, že těch puohonuov tak, jakž žádost naše slušná byla, až do roku odložíš, ale po- něvadž se toho učiniti nezdá, již my nás a také markrabí Jiřího v tom, pokudž potřebu uznáme, opatřiti ráčíme. A jakož se k nám za uroz. Albrechta z Šternberka, abychom jemu glejthu přidati ráčili, přimlúváš: i vědětiť dáváme, že jsme tak učiniti a témuž Albrechtovi glajtu až do sv. Martina příštího přidati ráčili na ten konec, aby v tom času, což nejspíše bude moci, k nám přijel a své věci při nás jednal; kterýžto glajt Adamovi z Šternberka, neb se k nám také za téhož Albrechta při- mlúval, aby jemu jej poslal, jsme dáti ráčili. Kdež vědúc o tom, tím se spraviti budeš moci. Datum uts. [v Soběslavi v pátek u vigiljí panny Marie narození leta oc XXXVII°]. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 187. 150. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina: aby mu poslal měřiče rybníků. — Ve Vídni 1537, 16. září. (Janovi z Pernšteina.) Urozený v. n. m. Vědětiť dáváme, že měřiče tvého, kterýž rybníky vyměřuje, k některým díluom k vyměřování rybníkuov potřebovati ráčieme; a protož tebe žádáme, že jeho nám k vuoli do některého času, aby nám taková díla zdělal a spravil, odpustíš, a my také o záplatu s ním slušně uhoditi ráčieme; kdež pak o tobě nepochybujem, že nám to k vůli učiníš. Datum uts. [v Vídni v neděli před svatým Matoušem léta oc XXXVII°]. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 192. 151. Ferdinand král komoře české: aby Janovi z Pernšteina vydány byly proti re- versu listiny týkající se svobod a jiných záležitostí hrabství Kladského. — Ve Vídni 1537, 28. září. Listem však ze dne 29. října 1537 nařídil Ferdinand komoře české, aby jmenovanému pánu vydány byly toliko vidimusy listin týkajících se svobod hrabství Kladského; originály aby zůstaly v archivu komory české. (Archiv místodr. král. Česk. Registra knih poselacích (Missiven) 1531—6, 8. sv. fol. 325 v. a 329 v. List německý). 152. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina o vydání zápisů na Kladsko. — Ve Vídni 1537, 30. září. (Janovi z Pernšteina.) Urozený věrný náš milý! Teď podle žádosti tvé psaní k zřízeným radám komory naší v královstvie Českém, aťby mandáty a zápisy na Kladsko svědčící vydali, posieláme; kteréhožto psaní týmž radám poslati a dodati neobmeškávej, jináč nečiníc. Datum uts. [v Vídni den sv. Jerolíma léta oc XXXVII']. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 196.
A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 60 na psaní naše a půhony, kteréž jsi na místě sirotka na markrabie Jiřího k právu Vratislavskému vzal, dotýče, učinil, jsme vyrozuměli; ač jsme se byli nadáti ráčili, že těch puohonuov tak, jakž žádost naše slušná byla, až do roku odložíš, ale po- něvadž se toho učiniti nezdá, již my nás a také markrabí Jiřího v tom, pokudž potřebu uznáme, opatřiti ráčíme. A jakož se k nám za uroz. Albrechta z Šternberka, abychom jemu glejthu přidati ráčili, přimlúváš: i vědětiť dáváme, že jsme tak učiniti a témuž Albrechtovi glajtu až do sv. Martina příštího přidati ráčili na ten konec, aby v tom času, což nejspíše bude moci, k nám přijel a své věci při nás jednal; kterýžto glajt Adamovi z Šternberka, neb se k nám také za téhož Albrechta při- mlúval, aby jemu jej poslal, jsme dáti ráčili. Kdež vědúc o tom, tím se spraviti budeš moci. Datum uts. [v Soběslavi v pátek u vigiljí panny Marie narození leta oc XXXVII°]. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 187. 150. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina: aby mu poslal měřiče rybníků. — Ve Vídni 1537, 16. září. (Janovi z Pernšteina.) Urozený v. n. m. Vědětiť dáváme, že měřiče tvého, kterýž rybníky vyměřuje, k některým díluom k vyměřování rybníkuov potřebovati ráčieme; a protož tebe žádáme, že jeho nám k vuoli do některého času, aby nám taková díla zdělal a spravil, odpustíš, a my také o záplatu s ním slušně uhoditi ráčieme; kdež pak o tobě nepochybujem, že nám to k vůli učiníš. Datum uts. [v Vídni v neděli před svatým Matoušem léta oc XXXVII°]. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 192. 151. Ferdinand král komoře české: aby Janovi z Pernšteina vydány byly proti re- versu listiny týkající se svobod a jiných záležitostí hrabství Kladského. — Ve Vídni 1537, 28. září. Listem však ze dne 29. října 1537 nařídil Ferdinand komoře české, aby jmenovanému pánu vydány byly toliko vidimusy listin týkajících se svobod hrabství Kladského; originály aby zůstaly v archivu komory české. (Archiv místodr. král. Česk. Registra knih poselacích (Missiven) 1531—6, 8. sv. fol. 325 v. a 329 v. List německý). 152. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina o vydání zápisů na Kladsko. — Ve Vídni 1537, 30. září. (Janovi z Pernšteina.) Urozený věrný náš milý! Teď podle žádosti tvé psaní k zřízeným radám komory naší v královstvie Českém, aťby mandáty a zápisy na Kladsko svědčící vydali, posieláme; kteréhožto psaní týmž radám poslati a dodati neobmeškávej, jináč nečiníc. Datum uts. [v Vídni den sv. Jerolíma léta oc XXXVII']. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 196.
Strana 61
z roku 1537. 61 153. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina oznamuje, že mu povinná berně sražena bude. — Ve Vídni 1537, 9. října. (Janovi z Pernšteina.) Urozený věrný náš milý! Teď k nejvyšším berníkuom král. Českého v. n. milým podle žádosti tvé psaní posielati a jim poroučeti ráčieme, aťby berni, kteráž na tebe nyní druhý díl, totiž dva tisíce dvě stě dvaceti sedm kop dvaceti puol sedma groše vše česk., tak jakž jsi nám poznamenáno poslal, dáti přijde, vyrazili; a protož jim toho listu poslati a dodati neobmeškávej, jináč nečiníc. Což jse pak ostatek summy nám tobě, tak jakž jsi napsal, pozuostalé doplacení dotýče, žádati tebe ráčieme, že tomu shovení až do některého dalšího času, vědúc že nyní znamenitým a ustavičným z strany válek vydáváním obtieženi býti ráčieme, jmíti budeš; a my tebe také což najspíše bude moci býti, aťby se od nás ta záplata stala, v milostivé paměti naší jmíti ráčieme. Kdež pak o tobě nepochybujem, že nám to k vuoli učiníš a to se stěžovati nebudeš. Datum uts. [v Vídni v úterý po sv. Fran- tišku léta oc XXXVII°]. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 205. 154. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina: aby sirotka po někdy Jiříkovi Žibřidovském nenutil k sňatku proti její vůli se synem Jana Dubčanského. — Ve Vídni 1537, 26. října. (Janovi z Pernšteina.) Urozený věrný náš milý! Vznesli jsú na nás skrze psaní svá Johanka z Ketře, máti pozuostalého sirotka po někdy Jiříkovi Žibřidovským, i také přátelé přirození a krevní téhož sirotka, kterak by ty toho sirotka bez vě- domí mateře její a přátel i bez vuole téhož sirotka k stavu manželskému za syna Jana Dubčanského zamluviti jměl, proše nás tíž přátelé dotčeného sirotka se vší ponížeností, abychom toho proti vuoli jich přátel a sirotka i také proti smlouvě někdy knížetem Kazimírem učiněné dopouštěti neráčili, jakož pak tomu šířeji z vej- pisu psaní jich, kteréžť posieláme, vyrozumíš. I pokudž by tak bylo, jakž jsme zpra- veni, a zvláště poněvadž jest to svrchu psané kníže Kazimír, na ten čas dědičný pán téhož sirotka, v smlouvě učiněné doložil, že ten sirotek nemá bez vuole nej- bližších přátel svých žádnému k stavu manželskému zamlúván býti, a protožť po- roučieme, aby častopsaného sirotka z toho (ač jestliže jsi ji, jakž jsme zpraveni, Jana Dubčanského synu za manželku zamluvil) propustil, a žádnému ji proti vuoli její mateře a krvních přátel napotom nezamlúval, než s vuolí jejich takové man- želství, když by k tomu přišlo, konal, jináč nečiníc. Dán v Vídni v pátek po sv. Uršule leta oc XXXVII°. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 214.
z roku 1537. 61 153. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina oznamuje, že mu povinná berně sražena bude. — Ve Vídni 1537, 9. října. (Janovi z Pernšteina.) Urozený věrný náš milý! Teď k nejvyšším berníkuom král. Českého v. n. milým podle žádosti tvé psaní posielati a jim poroučeti ráčieme, aťby berni, kteráž na tebe nyní druhý díl, totiž dva tisíce dvě stě dvaceti sedm kop dvaceti puol sedma groše vše česk., tak jakž jsi nám poznamenáno poslal, dáti přijde, vyrazili; a protož jim toho listu poslati a dodati neobmeškávej, jináč nečiníc. Což jse pak ostatek summy nám tobě, tak jakž jsi napsal, pozuostalé doplacení dotýče, žádati tebe ráčieme, že tomu shovení až do některého dalšího času, vědúc že nyní znamenitým a ustavičným z strany válek vydáváním obtieženi býti ráčieme, jmíti budeš; a my tebe také což najspíše bude moci býti, aťby se od nás ta záplata stala, v milostivé paměti naší jmíti ráčieme. Kdež pak o tobě nepochybujem, že nám to k vuoli učiníš a to se stěžovati nebudeš. Datum uts. [v Vídni v úterý po sv. Fran- tišku léta oc XXXVII°]. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 205. 154. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina: aby sirotka po někdy Jiříkovi Žibřidovském nenutil k sňatku proti její vůli se synem Jana Dubčanského. — Ve Vídni 1537, 26. října. (Janovi z Pernšteina.) Urozený věrný náš milý! Vznesli jsú na nás skrze psaní svá Johanka z Ketře, máti pozuostalého sirotka po někdy Jiříkovi Žibřidovským, i také přátelé přirození a krevní téhož sirotka, kterak by ty toho sirotka bez vě- domí mateře její a přátel i bez vuole téhož sirotka k stavu manželskému za syna Jana Dubčanského zamluviti jměl, proše nás tíž přátelé dotčeného sirotka se vší ponížeností, abychom toho proti vuoli jich přátel a sirotka i také proti smlouvě někdy knížetem Kazimírem učiněné dopouštěti neráčili, jakož pak tomu šířeji z vej- pisu psaní jich, kteréžť posieláme, vyrozumíš. I pokudž by tak bylo, jakž jsme zpra- veni, a zvláště poněvadž jest to svrchu psané kníže Kazimír, na ten čas dědičný pán téhož sirotka, v smlouvě učiněné doložil, že ten sirotek nemá bez vuole nej- bližších přátel svých žádnému k stavu manželskému zamlúván býti, a protožť po- roučieme, aby častopsaného sirotka z toho (ač jestliže jsi ji, jakž jsme zpraveni, Jana Dubčanského synu za manželku zamluvil) propustil, a žádnému ji proti vuoli její mateře a krvních přátel napotom nezamlúval, než s vuolí jejich takové man- želství, když by k tomu přišlo, konal, jináč nečiníc. Dán v Vídni v pátek po sv. Uršule leta oc XXXVII°. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 214.
Strana 62
62 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 155. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina: že rozkázal biskupu Vratislavskému, aby Hanuše Poka, jenž utrhačně mluvil o Pernšteinovi, vydal na právo útrpné. — V Hradci Štýrském 1537, 30. listopadu. (Janovi z Pernšteina.) Urozený věrný náš milý! Psaní tvému, kteréž jsi nám učinil, což se nějakého Pokha, kterýž v Hendrychově postižen a z rozkázání našeho biskupu Vratislavskému do vězení dodán jest, i také co jest týž Hanuš o tvé osobě praviti jměl, tomu jsme srozuměti ráčili; kterýmžto řečem o tobě věřiti ani místa tomu dávati neráčieme. Avšak proto chtíc žádosti tvé, jakž toho potřeba káže, dosti učiniti, biskupu Vratislavskému jakožto najv. hajtmanu našemu Horního i Dolního knížetství Slezského psáti i poroučeti ráčieme, aby rozkázal na téhož vězně právo útrpní pustiti; a ty k tomu času, když tázán bude, budeš moci na svém místě ně- koho tam vypraviti a toho listu našeho německého biskupovi dodati rozkázati. Datum uts. [v Gráci v Štýrště v pátek den sv. Ondřeje apoštola božieho leta oc XXXVII°]. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 231. 156. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina o výslechu při právu útrpném s Krištofem Pokem, který mu na cti utrhal, a o rozkazu, jeho odpraviti. — Na hradě Pražském 1538, 4. ledna. (Janovi z Pernšteina.) Urozený věrný náš milý! Jakož jsme času jminulého z Grácu na žádost tvú biskupu Vratislavskému, jakožto najv. hajtmanu Horní i Dolní Slezí, psaním naším poručiti ráčili, aby útrpným právem k Kristofovi Pokovi při- kročeno bylo; kdež pak týž biskup Vratislavský podle poroučení našeho jest jse zachoval a téhož Kristofa útrpným právem tázati dal. Pak co jest dotčený Kristof Pokh na mukách vyznal a potom to zase zjinačil, teď toho obojího vejpisy (kterýmž vyrozuměti budeš moci) posieláme; i ráčili jsme svrchupsanému biskupu Vratislav- skému poručiti, aby jmenovanému Pokhovi podle zásluhy jeho konec učiniti dal. A protož poroučieme, kdyžť od častopsaného najv. hajtmana oznámeno bude, aby tam, když ten zločinec konec svuoj smrtí bráti bude, poslal a to přezvěděti roz- kázal, jestli předce ten lotr na tom svém vyznání neb na čem jiném umírati bude. Neb my tomu, což jest týž Pokh až posavad vyznal o tobě, poněvadž jsme toho lotra v jiných jeho věcech a předsevzetí neustavičného i jinak seznali, věřiti a tomu místa dávati neráčieme. Dán na hradě Pražském ve čtvrtek před Třemi králi léta oc XXXVIII°. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, 238.
62 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 155. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina: že rozkázal biskupu Vratislavskému, aby Hanuše Poka, jenž utrhačně mluvil o Pernšteinovi, vydal na právo útrpné. — V Hradci Štýrském 1537, 30. listopadu. (Janovi z Pernšteina.) Urozený věrný náš milý! Psaní tvému, kteréž jsi nám učinil, což se nějakého Pokha, kterýž v Hendrychově postižen a z rozkázání našeho biskupu Vratislavskému do vězení dodán jest, i také co jest týž Hanuš o tvé osobě praviti jměl, tomu jsme srozuměti ráčili; kterýmžto řečem o tobě věřiti ani místa tomu dávati neráčieme. Avšak proto chtíc žádosti tvé, jakž toho potřeba káže, dosti učiniti, biskupu Vratislavskému jakožto najv. hajtmanu našemu Horního i Dolního knížetství Slezského psáti i poroučeti ráčieme, aby rozkázal na téhož vězně právo útrpní pustiti; a ty k tomu času, když tázán bude, budeš moci na svém místě ně- koho tam vypraviti a toho listu našeho německého biskupovi dodati rozkázati. Datum uts. [v Gráci v Štýrště v pátek den sv. Ondřeje apoštola božieho leta oc XXXVII°]. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 231. 156. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina o výslechu při právu útrpném s Krištofem Pokem, který mu na cti utrhal, a o rozkazu, jeho odpraviti. — Na hradě Pražském 1538, 4. ledna. (Janovi z Pernšteina.) Urozený věrný náš milý! Jakož jsme času jminulého z Grácu na žádost tvú biskupu Vratislavskému, jakožto najv. hajtmanu Horní i Dolní Slezí, psaním naším poručiti ráčili, aby útrpným právem k Kristofovi Pokovi při- kročeno bylo; kdež pak týž biskup Vratislavský podle poroučení našeho jest jse zachoval a téhož Kristofa útrpným právem tázati dal. Pak co jest dotčený Kristof Pokh na mukách vyznal a potom to zase zjinačil, teď toho obojího vejpisy (kterýmž vyrozuměti budeš moci) posieláme; i ráčili jsme svrchupsanému biskupu Vratislav- skému poručiti, aby jmenovanému Pokhovi podle zásluhy jeho konec učiniti dal. A protož poroučieme, kdyžť od častopsaného najv. hajtmana oznámeno bude, aby tam, když ten zločinec konec svuoj smrtí bráti bude, poslal a to přezvěděti roz- kázal, jestli předce ten lotr na tom svém vyznání neb na čem jiném umírati bude. Neb my tomu, což jest týž Pokh až posavad vyznal o tobě, poněvadž jsme toho lotra v jiných jeho věcech a předsevzetí neustavičného i jinak seznali, věřiti a tomu místa dávati neráčieme. Dán na hradě Pražském ve čtvrtek před Třemi králi léta oc XXXVIII°. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, 238.
Strana 63
z roku 1538. 63 157. Král Ferdinand ustanovuje Jana z Pernšteina a Adama z Šternberka za kommissaře ve sporu Jana ml. Trčky z Lípy s Janem Lickem z Ryznburku o Skalky. — Na hradě Pražském 1538, 24. března. (Janovi z Pernšteina a Adamovi z Šternberka.) Uroz. v. n. m. Věděti vám dáváme, že jest jse ruoznice mezi slov. Janem mladším Trčkú z Lippy a urozeným Janem Lickem z Ryznburku na Boruhrádku z strany druhé o zboží Skalky zběhla; kdež nechtíc my, aby o to mezi nimi další nevuole povstati jměly, vás jsme v té věci za kommissaře vydati ráčili poroučejíc, abyšte, když jse vám čas příhodný zdáti bude, v místo určité obě strany obeslali a jim poručili, aby spravedlnosti, kteréž s obú stran na to zboží Skalky jse jmíti praví, před vámi položili, a vy vyroz- umějíc jich spravedlnostem obapolně nám o tom spuolu zdáním vaším, co bychom dále s tou věcí činiti jměli, oznámili, jináč nečiníc. Dán na hradě Pražském v ne- děli Oculi léta oc XXXVIII°. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 291. 158. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina a Petrovi z Rožmberka, že potřebuje jich poddaných Alše a Štěpánka. — Na hradě Pražském 1538, 15. dubna. (Janovi z Pernšteina.) Urozený věrný náš milý. Věděti dáváme, že Alše tvého v některých věcech potřebovati ráčieme. Protož tebe žádáme, že jeho k nám, co nejdříve budeš moci, vypravíš a pošleš a my jemu dále, když k nám přijede (proč jeho osoby potřebujeme) oznámiti ráčieme. Kdež pak nepochybujem, že tak, jakžť psáti ráčieme, učiníš. Dán na hradě Pražském v pondělí po neděli květné léta oc XXXVIII. V táž slova urozenému Petrovi z Rožmberka psáno, aby sem Štěpánka vypravil. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 301. 159. Král Ferdinand Jana z Pernšteina zve ke sněmu do Olomouce. — Ve Vratislavi 1538, 1. června. (Janovi z Pernštaina.) Urozený věrný náš milý. Vědětiť dáváme, že jsme na den sv. Jana příštího v městě Olomúci sněm obecní stavuom markrabství Morav- ského položiti ráčili. Protož tobě, tak jakž jsme s tebú na tom v Praze zuostati ráčili, připomínáme, aby k témuž dni a sněmu obecnímu osobně se v Olomúci najíti dal a věcí našich u přátel svých jednati a fedrovati pomáhal; a my tobě to milostí naší královskú spomínati i nahrazovati ráčíme. Datum uts. [v Vratislavi v sobotu po božím na nebe vstoupení leta oc XXXVIII°.] Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 332.
z roku 1538. 63 157. Král Ferdinand ustanovuje Jana z Pernšteina a Adama z Šternberka za kommissaře ve sporu Jana ml. Trčky z Lípy s Janem Lickem z Ryznburku o Skalky. — Na hradě Pražském 1538, 24. března. (Janovi z Pernšteina a Adamovi z Šternberka.) Uroz. v. n. m. Věděti vám dáváme, že jest jse ruoznice mezi slov. Janem mladším Trčkú z Lippy a urozeným Janem Lickem z Ryznburku na Boruhrádku z strany druhé o zboží Skalky zběhla; kdež nechtíc my, aby o to mezi nimi další nevuole povstati jměly, vás jsme v té věci za kommissaře vydati ráčili poroučejíc, abyšte, když jse vám čas příhodný zdáti bude, v místo určité obě strany obeslali a jim poručili, aby spravedlnosti, kteréž s obú stran na to zboží Skalky jse jmíti praví, před vámi položili, a vy vyroz- umějíc jich spravedlnostem obapolně nám o tom spuolu zdáním vaším, co bychom dále s tou věcí činiti jměli, oznámili, jináč nečiníc. Dán na hradě Pražském v ne- děli Oculi léta oc XXXVIII°. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 291. 158. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina a Petrovi z Rožmberka, že potřebuje jich poddaných Alše a Štěpánka. — Na hradě Pražském 1538, 15. dubna. (Janovi z Pernšteina.) Urozený věrný náš milý. Věděti dáváme, že Alše tvého v některých věcech potřebovati ráčieme. Protož tebe žádáme, že jeho k nám, co nejdříve budeš moci, vypravíš a pošleš a my jemu dále, když k nám přijede (proč jeho osoby potřebujeme) oznámiti ráčieme. Kdež pak nepochybujem, že tak, jakžť psáti ráčieme, učiníš. Dán na hradě Pražském v pondělí po neděli květné léta oc XXXVIII. V táž slova urozenému Petrovi z Rožmberka psáno, aby sem Štěpánka vypravil. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 301. 159. Král Ferdinand Jana z Pernšteina zve ke sněmu do Olomouce. — Ve Vratislavi 1538, 1. června. (Janovi z Pernštaina.) Urozený věrný náš milý. Vědětiť dáváme, že jsme na den sv. Jana příštího v městě Olomúci sněm obecní stavuom markrabství Morav- ského položiti ráčili. Protož tobě, tak jakž jsme s tebú na tom v Praze zuostati ráčili, připomínáme, aby k témuž dni a sněmu obecnímu osobně se v Olomúci najíti dal a věcí našich u přátel svých jednati a fedrovati pomáhal; a my tobě to milostí naší královskú spomínati i nahrazovati ráčíme. Datum uts. [v Vratislavi v sobotu po božím na nebe vstoupení leta oc XXXVIII°.] Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 332.
Strana 64
64 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 160. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby vypůjčené od Keldnara peníze nevydával bratru jeho ani jiným bez vědomí krále. — Ve Vratislavi 1538, 4. června. (Janovi z Pernšteina.) Urozený věrný náš milý! Zprávu toho jmíti ráčíme, že by Jozef Keldnar, kterýž těchto dní z světa zšel, některú summu peněz nemalú u tebe jmíti jměl, kterúž jest z komendořství nabyl. I jestli by tak bylo, žádáme tebe poroučejíc, aby těch peněz bratru téhož Keldnara ani jiným nevydával, až do dalšího našeho poručení. Pakli by kdo ty penieze vyzdvihnúti aneb na ně se táhl a rukojmě napomenúti chtěl, toho nám oznámiti neobmeškávej, jináč nečiníc. Dán v Vratislavi v úterý před svatým Duchem leta oc XXXVIII°. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 334. 161. Král Ferdinand biskupu Olomouckému a Janovi z Pernšteina, aby učinili přátelské narovnání mezi Vilémem Kunou z Kunštátu na Hrádku a Martinem opatem Hradištským. — V Kounicích 1538, 2. července. (Biskupu Olomúckému a Janovi z Pernšteina oc.) Duostojný a urozený věrný náš milý! Jakož vás tejno není o puohoních, kteříž jsú mezi urozeným Vilémem Kunú z Kunštátu na Hrádku a velebným knězem Martinem opathem Hradištským věrnými našimi milými o Kyjov, kteréhož již urozený Jan Kuna oc v. náš milý v držení jest, vznikli, i chtíc my raději, aby ty puohony mezi stranami, pokudž bude moci býti, přátelsky smluveny a srovnány býti mohly, nežli soudem zemským o to konec brali: protož vám poroučieme, abyšte mezi oběma stranami se vší pil- ností jednali a k tomu se skutečně přičinili, budete-li je obě strany moci přátelsky bez souduov a žalování puohonuov srovnati a smluviti aneb k tomu přivésti, aby obě strany k druhému soudu poklid bez pohoršení práva vzaly. Jakož pak nepo- chybujem, že v tom pilností vaší nic nesejde. Dán na Kounicích v úterý po svatých Petru a Pavlu apoštolích božích létha oc XXXVIII. Mistodržitelský archiv kr. Č., Missiven vom J. 1538—1540 Bd. XX. fol. 2. 162. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, že již byl odeslán list o nesnáze, jež mu činí Podma- nický na pozemcích Rožnovských. — V Linci 1538, 15. července. (Janovi z Pernštaina.) Urozený, věrný náš milý! Jakož nám píšeš prose, abychom Podmanickému, což se těch nesnází a vkračování v grunty tvé Rožnovské dotýče, psaní učiniti a jemu od toho přestati rozkázati ráčili, tak jakž jsi šířeji o tom napsal: všemu jsme vyrozuměti ráčili. A vědětiť dáváme, že nyní, když sme v Znojmě byli, takový list, jakž sme toho v psaní stavuov markrabství Moravského,
64 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 160. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby vypůjčené od Keldnara peníze nevydával bratru jeho ani jiným bez vědomí krále. — Ve Vratislavi 1538, 4. června. (Janovi z Pernšteina.) Urozený věrný náš milý! Zprávu toho jmíti ráčíme, že by Jozef Keldnar, kterýž těchto dní z světa zšel, některú summu peněz nemalú u tebe jmíti jměl, kterúž jest z komendořství nabyl. I jestli by tak bylo, žádáme tebe poroučejíc, aby těch peněz bratru téhož Keldnara ani jiným nevydával, až do dalšího našeho poručení. Pakli by kdo ty penieze vyzdvihnúti aneb na ně se táhl a rukojmě napomenúti chtěl, toho nám oznámiti neobmeškávej, jináč nečiníc. Dán v Vratislavi v úterý před svatým Duchem leta oc XXXVIII°. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1536—8, 16. Band, pag. 334. 161. Král Ferdinand biskupu Olomouckému a Janovi z Pernšteina, aby učinili přátelské narovnání mezi Vilémem Kunou z Kunštátu na Hrádku a Martinem opatem Hradištským. — V Kounicích 1538, 2. července. (Biskupu Olomúckému a Janovi z Pernšteina oc.) Duostojný a urozený věrný náš milý! Jakož vás tejno není o puohoních, kteříž jsú mezi urozeným Vilémem Kunú z Kunštátu na Hrádku a velebným knězem Martinem opathem Hradištským věrnými našimi milými o Kyjov, kteréhož již urozený Jan Kuna oc v. náš milý v držení jest, vznikli, i chtíc my raději, aby ty puohony mezi stranami, pokudž bude moci býti, přátelsky smluveny a srovnány býti mohly, nežli soudem zemským o to konec brali: protož vám poroučieme, abyšte mezi oběma stranami se vší pil- ností jednali a k tomu se skutečně přičinili, budete-li je obě strany moci přátelsky bez souduov a žalování puohonuov srovnati a smluviti aneb k tomu přivésti, aby obě strany k druhému soudu poklid bez pohoršení práva vzaly. Jakož pak nepo- chybujem, že v tom pilností vaší nic nesejde. Dán na Kounicích v úterý po svatých Petru a Pavlu apoštolích božích létha oc XXXVIII. Mistodržitelský archiv kr. Č., Missiven vom J. 1538—1540 Bd. XX. fol. 2. 162. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, že již byl odeslán list o nesnáze, jež mu činí Podma- nický na pozemcích Rožnovských. — V Linci 1538, 15. července. (Janovi z Pernštaina.) Urozený, věrný náš milý! Jakož nám píšeš prose, abychom Podmanickému, což se těch nesnází a vkračování v grunty tvé Rožnovské dotýče, psaní učiniti a jemu od toho přestati rozkázati ráčili, tak jakž jsi šířeji o tom napsal: všemu jsme vyrozuměti ráčili. A vědětiť dáváme, že nyní, když sme v Znojmě byli, takový list, jakž sme toho v psaní stavuov markrabství Moravského,
Strana 65
z roku 1538. 65 kteréhož jsi nám artikul vypsaný poslal, dotekli, urozenému Alexímu Turzimu na- psati a jemu o téhož Podmanického dostatečně, aby to opatřil, rozkázati a ten list hned tehdáž z Znojma spuolu s Niary Ferencovým stavuom markrabství Morav- ského při jich psaní poslati ráčili; kterýžto list s tím Niary Ferencovým psaním, nepochybujem, že sú tíž stavové rozeslali. Toho jsme tobě na psaní a prosbu tvú, aby se věděl čím spraviti, tejna činiti neráčili. Datum uts. [v Linci v pondělí den rozeslání apoštoluov léta, oc XXXVIII]. Místodržitelský archiv, Missiven vom J. 1538—1540, sv. XX., fol. 4. 163. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina o nesnázích, které Podmanický nepřestává na pozemcích jeho v Rožnově činiti. Posílá mu list pro Turziho. — V Linci 1538, 14. srpna. (Janovi z Pernšteina.) Urozený, věrný náš milý. Psaní tvému a těm vyznáním i také obtížnosti, kterúž jsi nám z strany Podmanického, žeť by předse v grunthy tvé Rožnovské vkračoval, učinil, sme vyrozuměti ráčili, prose nás v tom za milostivé opatření. A vědětiť dáváme, že sme hned urozenému Alexímu Turzimu psaní učiniti a jemu poručiti dostatečně ráčili, aby bez meškání s Broderikem biskupem a Peškem Gerglem, radami a poddanými vejvodovými, (neb my ještě na ten čas žádných psaní mezi sebú s vejvodú mívati neráčieme) s pilností jednal a jim o takovém jeho Podmanického svévolném předsevzetí, vkračování a sahání v grunty tvé ozná- mil a jich napomenul, aby to na vejvodu vznesli a dotčeného Podmanického k tomu přidrželi, aby od toho přestal, škody tobě i lidem tvým napravil a konečně více na- potom mezí, hranic a gruntuov tvých všelijak prázden byl, o čemž nepochybujem, že to skutečně opatřeno bude, aby ty i markrabství Moravské před tím Podmanickým pokoje užiti mohli. Jestliže by pak přes to často psaný Podmanický od svého před- sevzetí nezanechal, již bychom tebe v tom dále opatřiti opustiti neráčili. A teď tobě ten list latinský k Turzimu posieláme, neobmeškávej toho listu jemu jakožto v Uhřích místodržiecímu našemu tím spíše poslati. Datum v Linci v středu u vigilii panny Marie nanebevzetí léta oc 38. Místodržitelský archiv, Missiven vom J. 1538—1540, sv. XX., fol. 16. 164. Král Ferdinand Adama ze Šternberka, Jana z Pernšteina a Jana Rožďalovského ustanovuje za kommissaře ve sporu mezi Janem Lickem z Rismburka na Borohrádku a Janem Trčkou z Lípy. — V Linci 1538, 15. srpna. (Adamovi z Šternberka, Janovi z Pernšteina a Janovi Roždialovskýmu.) Urození, věrní naši milí! Jakož jsú se některé těžkosti mezi urozeným Janem Lickem z Rismburka na Borohrádku a statečným Janem Trčkú mladším z Lípy, Archiv Český XX. 9
z roku 1538. 65 kteréhož jsi nám artikul vypsaný poslal, dotekli, urozenému Alexímu Turzimu na- psati a jemu o téhož Podmanického dostatečně, aby to opatřil, rozkázati a ten list hned tehdáž z Znojma spuolu s Niary Ferencovým stavuom markrabství Morav- ského při jich psaní poslati ráčili; kterýžto list s tím Niary Ferencovým psaním, nepochybujem, že sú tíž stavové rozeslali. Toho jsme tobě na psaní a prosbu tvú, aby se věděl čím spraviti, tejna činiti neráčili. Datum uts. [v Linci v pondělí den rozeslání apoštoluov léta, oc XXXVIII]. Místodržitelský archiv, Missiven vom J. 1538—1540, sv. XX., fol. 4. 163. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina o nesnázích, které Podmanický nepřestává na pozemcích jeho v Rožnově činiti. Posílá mu list pro Turziho. — V Linci 1538, 14. srpna. (Janovi z Pernšteina.) Urozený, věrný náš milý. Psaní tvému a těm vyznáním i také obtížnosti, kterúž jsi nám z strany Podmanického, žeť by předse v grunthy tvé Rožnovské vkračoval, učinil, sme vyrozuměti ráčili, prose nás v tom za milostivé opatření. A vědětiť dáváme, že sme hned urozenému Alexímu Turzimu psaní učiniti a jemu poručiti dostatečně ráčili, aby bez meškání s Broderikem biskupem a Peškem Gerglem, radami a poddanými vejvodovými, (neb my ještě na ten čas žádných psaní mezi sebú s vejvodú mívati neráčieme) s pilností jednal a jim o takovém jeho Podmanického svévolném předsevzetí, vkračování a sahání v grunty tvé ozná- mil a jich napomenul, aby to na vejvodu vznesli a dotčeného Podmanického k tomu přidrželi, aby od toho přestal, škody tobě i lidem tvým napravil a konečně více na- potom mezí, hranic a gruntuov tvých všelijak prázden byl, o čemž nepochybujem, že to skutečně opatřeno bude, aby ty i markrabství Moravské před tím Podmanickým pokoje užiti mohli. Jestliže by pak přes to často psaný Podmanický od svého před- sevzetí nezanechal, již bychom tebe v tom dále opatřiti opustiti neráčili. A teď tobě ten list latinský k Turzimu posieláme, neobmeškávej toho listu jemu jakožto v Uhřích místodržiecímu našemu tím spíše poslati. Datum v Linci v středu u vigilii panny Marie nanebevzetí léta oc 38. Místodržitelský archiv, Missiven vom J. 1538—1540, sv. XX., fol. 16. 164. Král Ferdinand Adama ze Šternberka, Jana z Pernšteina a Jana Rožďalovského ustanovuje za kommissaře ve sporu mezi Janem Lickem z Rismburka na Borohrádku a Janem Trčkou z Lípy. — V Linci 1538, 15. srpna. (Adamovi z Šternberka, Janovi z Pernšteina a Janovi Roždialovskýmu.) Urození, věrní naši milí! Jakož jsú se některé těžkosti mezi urozeným Janem Lickem z Rismburka na Borohrádku a statečným Janem Trčkú mladším z Lípy, Archiv Český XX. 9
Strana 66
66 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina věrnými našimi milými, o čemž dobrú vědomost máte, zběhly: i nechtíc my, aby další nevole mezi nimi povstati měly, vás jsme v té věci za kommissaře vydati ráčili, poroučejíc, abyšte obě strany před se obeslali a dotčené těžkosti všickni tři spolu aneb dva z vás vyslyšeli, a budete-li moci, přátelsky srovnali; pakli byšte jich srovnati nemohli, pokudž by na vás přestati chtěli, mocnú výpověď mezi nimi jakožto kommissaři naši učinili, a o tom nám o všem, na čem tu věc postavíte, oznámili, jináč nečiníc. Dán v Linci ve čtvrtek den panny Marie nanebevzetí léta oc 38. Místodržitelský archiv, Missiven vom J. 1538—1540, sv. XX., fol. 17. 165. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina stran sporu o list na minci hrabstvi Kladského mezi ním a Juliem hrabětem z Hardeku, o zapisování listův a majestátů na duchovní statky v desky zemské Moravské a o náboženských věcech na Moravě. — V Linci 1538, 16. srpna. (Janovi z Pernšteina.) Urozený, věrný náš milý! Vznešeny jsú na nás jménem tvým některé potřeby tvé, a předkem žádost o ten list na minci hrabstvie Kladského, ať bychom jej z komory naší vydati rozkázati ráčili: což bychom rádi učinili, ale poněvadž hrabě Julius z Hardeku na ten list jse táhne, spravedlnost k němu míti chce a nás také o něj, aby jemu vydán byl, starati nepřestává, i nechtíc jednomu ani druhému v tom ublížiti, psáti a poroučeti jsme ráčili najvyššímu hofmistru a radám našim do soudu komorního v královstvie Českém, aby hned v to nahlédli, a tu věc spravedlivě rozvážíc, nám znáti dali, tobě-li podle smlúvy aneb hraběti Juliusovi, jestli ukáže jakú spravedlnost, ten list k vydání náležeti bude, tak se zachováme a tudy toho sproštěni potom býti ráčieme. — Což se pak těch listuov a majestátuov na duchovní statky, pokudž by ve dsky v markrabstvie Moravském vloženy byti měly, dotýče, o tom zřízeným radám komory naší v královstvie Českém psáti poroučeti i přiepis tvuoj, na jaký spuosob toho žádáš, posielati račieme, aby tobě listy ty, jakž jest s tebú smlúva učiněna, napsali a nám bez meškání ke dvoru zase poslali, abychom je podpíšíc, tobě vydali. Protož v tom malého strpění jmíti sobě stěžovati nebudeš, neb pro nic jiného toho nečiníme, jediné chtíc pořádek v tom zachovati, kterýž jsme zříditi a u vypravování listuov v kancelářích našich ustanoviti ráčili. — O Jana Dubčanského a jeho tovaryše, kteréž jsme v Praze u vězení měli, hajtmanu našemu v markrabstvie Moravském jistú vuoli naši, pokud na přímluvu stavuov markrabstvie Moravského a tvú k nim jse zachovati, aby jse z markrabstvie i z zemí našich vystěhovali, oznamovati ráčieme, což tebe od téhož hajtmana tajno učiněno nebude. Neb znáti muožeš, jestli k jedné neb druhé víře pod obojí jse přiznati a při tom věřiti nechtí, že nám takových bludných lidí jakožto křesťanskému králi v zemí našich [sic] trpěti by náležité nebylo. — A což jse dotýče
66 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina věrnými našimi milými, o čemž dobrú vědomost máte, zběhly: i nechtíc my, aby další nevole mezi nimi povstati měly, vás jsme v té věci za kommissaře vydati ráčili, poroučejíc, abyšte obě strany před se obeslali a dotčené těžkosti všickni tři spolu aneb dva z vás vyslyšeli, a budete-li moci, přátelsky srovnali; pakli byšte jich srovnati nemohli, pokudž by na vás přestati chtěli, mocnú výpověď mezi nimi jakožto kommissaři naši učinili, a o tom nám o všem, na čem tu věc postavíte, oznámili, jináč nečiníc. Dán v Linci ve čtvrtek den panny Marie nanebevzetí léta oc 38. Místodržitelský archiv, Missiven vom J. 1538—1540, sv. XX., fol. 17. 165. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina stran sporu o list na minci hrabstvi Kladského mezi ním a Juliem hrabětem z Hardeku, o zapisování listův a majestátů na duchovní statky v desky zemské Moravské a o náboženských věcech na Moravě. — V Linci 1538, 16. srpna. (Janovi z Pernšteina.) Urozený, věrný náš milý! Vznešeny jsú na nás jménem tvým některé potřeby tvé, a předkem žádost o ten list na minci hrabstvie Kladského, ať bychom jej z komory naší vydati rozkázati ráčili: což bychom rádi učinili, ale poněvadž hrabě Julius z Hardeku na ten list jse táhne, spravedlnost k němu míti chce a nás také o něj, aby jemu vydán byl, starati nepřestává, i nechtíc jednomu ani druhému v tom ublížiti, psáti a poroučeti jsme ráčili najvyššímu hofmistru a radám našim do soudu komorního v královstvie Českém, aby hned v to nahlédli, a tu věc spravedlivě rozvážíc, nám znáti dali, tobě-li podle smlúvy aneb hraběti Juliusovi, jestli ukáže jakú spravedlnost, ten list k vydání náležeti bude, tak se zachováme a tudy toho sproštěni potom býti ráčieme. — Což se pak těch listuov a majestátuov na duchovní statky, pokudž by ve dsky v markrabstvie Moravském vloženy byti měly, dotýče, o tom zřízeným radám komory naší v královstvie Českém psáti poroučeti i přiepis tvuoj, na jaký spuosob toho žádáš, posielati račieme, aby tobě listy ty, jakž jest s tebú smlúva učiněna, napsali a nám bez meškání ke dvoru zase poslali, abychom je podpíšíc, tobě vydali. Protož v tom malého strpění jmíti sobě stěžovati nebudeš, neb pro nic jiného toho nečiníme, jediné chtíc pořádek v tom zachovati, kterýž jsme zříditi a u vypravování listuov v kancelářích našich ustanoviti ráčili. — O Jana Dubčanského a jeho tovaryše, kteréž jsme v Praze u vězení měli, hajtmanu našemu v markrabstvie Moravském jistú vuoli naši, pokud na přímluvu stavuov markrabstvie Moravského a tvú k nim jse zachovati, aby jse z markrabstvie i z zemí našich vystěhovali, oznamovati ráčieme, což tebe od téhož hajtmana tajno učiněno nebude. Neb znáti muožeš, jestli k jedné neb druhé víře pod obojí jse přiznati a při tom věřiti nechtí, že nám takových bludných lidí jakožto křesťanskému králi v zemí našich [sic] trpěti by náležité nebylo. — A což jse dotýče
Strana 67
z roku 1538. 67 kněze Melichara probošta Brněnského, že by při nás obžalován býti a my k němu hněv míti ráčili: muožeš témuž proboštu od nás pověděti, že o tom žádné paměti ani vědomosti jmíti neráčieme, aby v najmenší věci jaká žaloba na něho k nám až posavad přijíti aneb státi jse měla; protož není potřebí jemu se o to starati, a my také žádné nemilosti k němu jmíti neráčieme. Dán v Linci ut s. [v pátek po panny Marie nanebevzetí léta oc XXXVIII°]. Mistodržitelský archiv, Missiven vom J. 1538—1540, sv. XX., fol. 20. 166. Listy krále Ferdinanda Janovi z Pernšteina a jiným o prodej sanýtru k účelům válečným. V Linci 1538, 22. srpna. (Janovi z Pernšteina.) Urozený, věrný náš milý! Jakož tebe tejno není, že jse těchto nynějších nebezpečných válečných časuov z strany Turka nepřítele všeho křesťanstva pro obranu království, zemí a poddaných, věrných našich milých, děly, prachy, sanytry i jinými potřebami válečnými za času zásobiti a opatřiti muo- síme: i vědětiť dáváme, že jsme opatrným purkmistruom a konšelóm měst našich Olomúce, Brna, Znojma a Jihlavy, věrným našim milým, poručiti ráčili, aby nám všecky sanytry, kteréž v markrabství Moravském dělají, pokoupili a nám zase takové sanytry za peníze naše pustili. I poněvadž zprávu jmáme, že na zboží a gruntech tvých také sanytrové se dělají, protož tebe žádáme s pilností, kdyžkolivěc od ně- kterého z těch čtyř měst společně neb rozdílně na místě našem o sanytry požádán budeš, že na gruntech svých spuosobíš a zřídíš, aby takové sanytry, kteréž pod- daní tvoji dělati budou aneb již pohotově mají, každého času dotčeným městuom proti slušné záplatě bez vejmluv prodávány byly, aby se nám v tom obmeškání nestalo; o čemž pak nepochybujem, že se tak zachováš; a my tobě takovú tvú povolnost milostivě spomínati račieme. Dán v Linci ut s. [ve čtvrtek po svatém Ludvíku léta oc XXXVIII]. V táž slova ut s. psáno: Duostojnému Stanislavovi biskupu, velebnému opatu Hra- dištskénu, urozenému Krištofovi z Boskovic, uroz. najvyššímu maršálku, uroz. najvyššímu komorníku, urozenému Bartholomí z Žerotína, urozenému Hanušovi z Lichtenšteina na Niklšpurku. Místodržitelský archiv, Missiven vom J. 1538—1540, sv. XX., fol. 8. 167. Král Ferdinand žádá purkmistra a radu města Brna, aby urovnali přátelsky spor o půhony, kterýmiž pohnali Jana z Lipého a Jana z Pernšteina. — Ve Šteyru v Rakousích Horních v čtvrtek před sv. Bartolomějem [24. srpna] léta 1538. Téhož dne a roku ustanovil Ferdinand Viléma Kunu, Jana z Kunovic, podkomořího markrabství Moravského, Viléma z Vickova, nejvyššího hofrychtéře, a Zikmunda Valeckého z Mírova za kommissaře, aby spor Brněnských s Janem Pernšteinem a Janem z Lipého přá- telsky narovnali. — Arch. m. kr. Č. Miss. 1538—40 sv. XX. f. 23. 9.
z roku 1538. 67 kněze Melichara probošta Brněnského, že by při nás obžalován býti a my k němu hněv míti ráčili: muožeš témuž proboštu od nás pověděti, že o tom žádné paměti ani vědomosti jmíti neráčieme, aby v najmenší věci jaká žaloba na něho k nám až posavad přijíti aneb státi jse měla; protož není potřebí jemu se o to starati, a my také žádné nemilosti k němu jmíti neráčieme. Dán v Linci ut s. [v pátek po panny Marie nanebevzetí léta oc XXXVIII°]. Mistodržitelský archiv, Missiven vom J. 1538—1540, sv. XX., fol. 20. 166. Listy krále Ferdinanda Janovi z Pernšteina a jiným o prodej sanýtru k účelům válečným. V Linci 1538, 22. srpna. (Janovi z Pernšteina.) Urozený, věrný náš milý! Jakož tebe tejno není, že jse těchto nynějších nebezpečných válečných časuov z strany Turka nepřítele všeho křesťanstva pro obranu království, zemí a poddaných, věrných našich milých, děly, prachy, sanytry i jinými potřebami válečnými za času zásobiti a opatřiti muo- síme: i vědětiť dáváme, že jsme opatrným purkmistruom a konšelóm měst našich Olomúce, Brna, Znojma a Jihlavy, věrným našim milým, poručiti ráčili, aby nám všecky sanytry, kteréž v markrabství Moravském dělají, pokoupili a nám zase takové sanytry za peníze naše pustili. I poněvadž zprávu jmáme, že na zboží a gruntech tvých také sanytrové se dělají, protož tebe žádáme s pilností, kdyžkolivěc od ně- kterého z těch čtyř měst společně neb rozdílně na místě našem o sanytry požádán budeš, že na gruntech svých spuosobíš a zřídíš, aby takové sanytry, kteréž pod- daní tvoji dělati budou aneb již pohotově mají, každého času dotčeným městuom proti slušné záplatě bez vejmluv prodávány byly, aby se nám v tom obmeškání nestalo; o čemž pak nepochybujem, že se tak zachováš; a my tobě takovú tvú povolnost milostivě spomínati račieme. Dán v Linci ut s. [ve čtvrtek po svatém Ludvíku léta oc XXXVIII]. V táž slova ut s. psáno: Duostojnému Stanislavovi biskupu, velebnému opatu Hra- dištskénu, urozenému Krištofovi z Boskovic, uroz. najvyššímu maršálku, uroz. najvyššímu komorníku, urozenému Bartholomí z Žerotína, urozenému Hanušovi z Lichtenšteina na Niklšpurku. Místodržitelský archiv, Missiven vom J. 1538—1540, sv. XX., fol. 8. 167. Král Ferdinand žádá purkmistra a radu města Brna, aby urovnali přátelsky spor o půhony, kterýmiž pohnali Jana z Lipého a Jana z Pernšteina. — Ve Šteyru v Rakousích Horních v čtvrtek před sv. Bartolomějem [24. srpna] léta 1538. Téhož dne a roku ustanovil Ferdinand Viléma Kunu, Jana z Kunovic, podkomořího markrabství Moravského, Viléma z Vickova, nejvyššího hofrychtéře, a Zikmunda Valeckého z Mírova za kommissaře, aby spor Brněnských s Janem Pernšteinem a Janem z Lipého přá- telsky narovnali. — Arch. m. kr. Č. Miss. 1538—40 sv. XX. f. 23. 9.
Strana 68
68 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 168. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, že vyšle k němu Oldřicha Cetryce z Lorenzdorfu vyjednávat o některé věci. — V Linci 1538, 23. září. (Janovi z Pernšteina.) Urozený věrný náš milý! Vědětiť dáváme, že jsme statečnému Oldřichovi Cetrycovi z Lorenczdorfu, kraječi našemu věrnému milému, s tebú o některé potřeby naše jednati a mluviti poručiti ráčili. Protož tebe žádáme, že jemu Oldřichovi Cetrycovi všeho toho, což tak jménem naším na tebe vznese a s tebú jednati bude, jakobychom my sami o to s tebú zústně mluviti ráčili, dostatečně uvěříš a v tom se, o čemž nepochybujem, k nám poslušně zachováš: a my tobě to milostí naší královskú spomínati ráčieme. Dán v Linci v pondělí po sv. Matouši evangelistu Božiem léta oc XXXVIII°. Místodržitelský archiv, Missiven vom J. 1538—1540, sv. XX., fol. 35. 169. Jan z Pernšteina Bystřickým oznamuje svou výpověď ve při kšaftovní mezi Matoušem Křivdou a Martinem kostelníkem. — Na Pardubicích 1538, 3. listopadu. Jan z Pernštaina oc. Bystřičtí milí! Kdež jste mi při sepsanou poslali, keráž jest se na právě mezi Matoušem Křivdou s jedné a Martinem kostelníkem z strany druhé zběhla o poručenství, keréž jest udělala Markyta Račická, kdež pak toho poručenství jste mi vajpis poslali, i také poručenství druhýho, Václava kostel- níka, žádajíc mne v tom za naučení, abyšte v ničemž neublížili listu odmrtnímu. Kdež Matouš Křivda viní Martina kostelníka z tý summy, kerouž by nedodal na těch L míš. Markytě Račický, keréž jest jí poručil Václav kostelník, bratr její a otec Martinuov kostelníkuov, kdež táž Markyta Račická tu summu poručenstvím jest poručila Matoušovi Křivdovi, tak jakž to poručenství v sobě dále a šíře ukazuje oc; proti tomu odpor Martin kostelník činíc, kšaftu tomu místa nedávajíc, pravíc, že jest nepořádný a že jest na škartě, a těch L od Václava kostelníka že jsou jináč Markytě Račické poručeny nebyly, než do živnosti její, a poněvadž jest umřela, že on Martin kostelník té summy není povinovat jinému vydávati; a dále při tom mluvíc, jakž jeho odpor ukazuje. Kdež já nahlídnouc v list odoumrtní i v kšafty Václava kostelníka a Markyty Račický, i taky v žalobu Matouše Křivdy a odpor Martina kostelníka, toto vám naučení dávám. Poněvadž kšaft Václava kostelníka takto ukazuje: což se sestry mé dotýče, tu Martin syn aby vochránil do smrti její; pakli by ne- chtěla s ním bajti, tehdy Martin aby jí vydal z těch dluhuov L i? míš. a ty aby jí vydával každý rok po V fP míš. a stravu aby jí dával oc, a v tom kšaftu taj vajměnky neudělal ani toho doložil, aby jí ta summa po V ſP vydávána byla až do smrti její. A jestliže by pán Buoh na ni smrt dopustil, aby ostatek z tý summy
68 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 168. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, že vyšle k němu Oldřicha Cetryce z Lorenzdorfu vyjednávat o některé věci. — V Linci 1538, 23. září. (Janovi z Pernšteina.) Urozený věrný náš milý! Vědětiť dáváme, že jsme statečnému Oldřichovi Cetrycovi z Lorenczdorfu, kraječi našemu věrnému milému, s tebú o některé potřeby naše jednati a mluviti poručiti ráčili. Protož tebe žádáme, že jemu Oldřichovi Cetrycovi všeho toho, což tak jménem naším na tebe vznese a s tebú jednati bude, jakobychom my sami o to s tebú zústně mluviti ráčili, dostatečně uvěříš a v tom se, o čemž nepochybujem, k nám poslušně zachováš: a my tobě to milostí naší královskú spomínati ráčieme. Dán v Linci v pondělí po sv. Matouši evangelistu Božiem léta oc XXXVIII°. Místodržitelský archiv, Missiven vom J. 1538—1540, sv. XX., fol. 35. 169. Jan z Pernšteina Bystřickým oznamuje svou výpověď ve při kšaftovní mezi Matoušem Křivdou a Martinem kostelníkem. — Na Pardubicích 1538, 3. listopadu. Jan z Pernštaina oc. Bystřičtí milí! Kdež jste mi při sepsanou poslali, keráž jest se na právě mezi Matoušem Křivdou s jedné a Martinem kostelníkem z strany druhé zběhla o poručenství, keréž jest udělala Markyta Račická, kdež pak toho poručenství jste mi vajpis poslali, i také poručenství druhýho, Václava kostel- níka, žádajíc mne v tom za naučení, abyšte v ničemž neublížili listu odmrtnímu. Kdež Matouš Křivda viní Martina kostelníka z tý summy, kerouž by nedodal na těch L míš. Markytě Račický, keréž jest jí poručil Václav kostelník, bratr její a otec Martinuov kostelníkuov, kdež táž Markyta Račická tu summu poručenstvím jest poručila Matoušovi Křivdovi, tak jakž to poručenství v sobě dále a šíře ukazuje oc; proti tomu odpor Martin kostelník činíc, kšaftu tomu místa nedávajíc, pravíc, že jest nepořádný a že jest na škartě, a těch L od Václava kostelníka že jsou jináč Markytě Račické poručeny nebyly, než do živnosti její, a poněvadž jest umřela, že on Martin kostelník té summy není povinovat jinému vydávati; a dále při tom mluvíc, jakž jeho odpor ukazuje. Kdež já nahlídnouc v list odoumrtní i v kšafty Václava kostelníka a Markyty Račický, i taky v žalobu Matouše Křivdy a odpor Martina kostelníka, toto vám naučení dávám. Poněvadž kšaft Václava kostelníka takto ukazuje: což se sestry mé dotýče, tu Martin syn aby vochránil do smrti její; pakli by ne- chtěla s ním bajti, tehdy Martin aby jí vydal z těch dluhuov L i? míš. a ty aby jí vydával každý rok po V fP míš. a stravu aby jí dával oc, a v tom kšaftu taj vajměnky neudělal ani toho doložil, aby jí ta summa po V ſP vydávána byla až do smrti její. A jestliže by pán Buoh na ni smrt dopustil, aby ostatek z tý summy
Strana 69
z roku 1538. 69 L ſ? míš. zuostalo při Martinovi kostelníku, než bez vajměnky jí těch L odkázal. A Markyta kšaftem svým aneb poručenstvím, keréž jest udělala podlí pořádku mě- stečka Bystřice při přítomnosti Jana Dlapky, jakožto hospodáře na ten čas toho mě- stečka, a Hložka a Fabera z ouřadu, a oni jsou se k tomu přiznali, že jest táž Markyta Račická takovýž kšaft udělala, a tu summu, což jí za Martinem kostelníkem zuostává z těch L IP, Matoušovi Křivdovi poručila, protož Martin kostelník povinen jest Martinovi Křivdovi tu summu vyplniti každý rok po V ſP m. až do XLIIII � m., poněvadž jest prvý na těch L ſP Markytě Račický za živnosti její VI � míš. vydal. Datum na Pardubicích v neděli po Všech svatých léta oc XXXVIII°. Zemský archiv mark. Moravského, Bočkova sbírka č. 7061. Cop. 170. Král Ferdinand dává Janovi z Pernšteina povolení, aby zámek v Rožnově sbořil a jiný v městě Meziříčí vystavěti mohl. — Ve Vídni 1538, 24. listopadu. (Janovi z Pernšteina.) Uroz. v. n. m. Jakož jsi nás skrze urozeného Jaroslava mladšího z Šelnberka a z Kosti, věrného našeho milého, poníženě žádal, ať bychom povolení naše královské k tomu dáti ráčili, aby zámek Rožnov pro nepříležitost zbořiti a jiný zámek v městě Mezeříčí postaviti mohl: i vědětiť dáváme, že jest v tom milostivé naše povolení, aby dotčený zámek Rožnov, poněvadž se tobě za neužitečný a k tomu nepříležitý býti zdá, zbořiti a jiný v Mezeříčí postaviti dal. A jestliže jakých listuov dalších proto potřebovati budeš, když nám o tom oznámíš, ráčieme tebe, pokudž spravedlivé bude, listy dostatečnými opatřiti. Dán uts. [v Vídni v neděli před svatú pannú Katheřinú léta oc 38]. Místodržitelský archiv, Missiven vom J. 1538—1540, sv. XX., fol. 58. 171. Jan z Pernšteina prosí krále Ferdinanda, aby Janovi Kořistkovi a soudruhům jeho, poddaným jeho z Meziříčí, zaplaceno bylo sukno prodané pro krále do Uher. — Z Par- dubic 1538, 26. listopadu. (Latinský original v arch. c. k. říšsk. fin. min. ve Vídni. Böhmen 1535—38.) 172. Král Ferdinand žádá Jana z Pernšteina, aby půjčil 5000 zl. Janovi z Wartemberka na Stra- konicích, který chce věnovati 8000 zl. na obranu proti Turkům. — Ve Vídni 1538, 19. pros. (Janovi z Pernšteina.) Uroz. věrný náš milý! Tajno tebe nebuď, že urozený Jan starší z Wartmberka na Strakonicích, najv. Mistr převorství Českého, spolu s konventem a zákonem svým nám na žádost a pro obranu svaté víry křesťanské osmi tisíc zlatých rejnských na časy určité ku pomoci dáti jsú jse podvolili; i ne- majíc týž najv. Mistr spolu s zákonem svým na ten čas té vší summie pohotově, ozná- mili jsú nám, že s tebú jednati chtí, aby jim pěti tisíc puojčil, nás v tom k tobě za přímluvu prose. I poněvadž dotčené summy týž zákon, tak jakž vejš dotčeno, na
z roku 1538. 69 L ſ? míš. zuostalo při Martinovi kostelníku, než bez vajměnky jí těch L odkázal. A Markyta kšaftem svým aneb poručenstvím, keréž jest udělala podlí pořádku mě- stečka Bystřice při přítomnosti Jana Dlapky, jakožto hospodáře na ten čas toho mě- stečka, a Hložka a Fabera z ouřadu, a oni jsou se k tomu přiznali, že jest táž Markyta Račická takovýž kšaft udělala, a tu summu, což jí za Martinem kostelníkem zuostává z těch L IP, Matoušovi Křivdovi poručila, protož Martin kostelník povinen jest Martinovi Křivdovi tu summu vyplniti každý rok po V ſP m. až do XLIIII � m., poněvadž jest prvý na těch L ſP Markytě Račický za živnosti její VI � míš. vydal. Datum na Pardubicích v neděli po Všech svatých léta oc XXXVIII°. Zemský archiv mark. Moravského, Bočkova sbírka č. 7061. Cop. 170. Král Ferdinand dává Janovi z Pernšteina povolení, aby zámek v Rožnově sbořil a jiný v městě Meziříčí vystavěti mohl. — Ve Vídni 1538, 24. listopadu. (Janovi z Pernšteina.) Uroz. v. n. m. Jakož jsi nás skrze urozeného Jaroslava mladšího z Šelnberka a z Kosti, věrného našeho milého, poníženě žádal, ať bychom povolení naše královské k tomu dáti ráčili, aby zámek Rožnov pro nepříležitost zbořiti a jiný zámek v městě Mezeříčí postaviti mohl: i vědětiť dáváme, že jest v tom milostivé naše povolení, aby dotčený zámek Rožnov, poněvadž se tobě za neužitečný a k tomu nepříležitý býti zdá, zbořiti a jiný v Mezeříčí postaviti dal. A jestliže jakých listuov dalších proto potřebovati budeš, když nám o tom oznámíš, ráčieme tebe, pokudž spravedlivé bude, listy dostatečnými opatřiti. Dán uts. [v Vídni v neděli před svatú pannú Katheřinú léta oc 38]. Místodržitelský archiv, Missiven vom J. 1538—1540, sv. XX., fol. 58. 171. Jan z Pernšteina prosí krále Ferdinanda, aby Janovi Kořistkovi a soudruhům jeho, poddaným jeho z Meziříčí, zaplaceno bylo sukno prodané pro krále do Uher. — Z Par- dubic 1538, 26. listopadu. (Latinský original v arch. c. k. říšsk. fin. min. ve Vídni. Böhmen 1535—38.) 172. Král Ferdinand žádá Jana z Pernšteina, aby půjčil 5000 zl. Janovi z Wartemberka na Stra- konicích, který chce věnovati 8000 zl. na obranu proti Turkům. — Ve Vídni 1538, 19. pros. (Janovi z Pernšteina.) Uroz. věrný náš milý! Tajno tebe nebuď, že urozený Jan starší z Wartmberka na Strakonicích, najv. Mistr převorství Českého, spolu s konventem a zákonem svým nám na žádost a pro obranu svaté víry křesťanské osmi tisíc zlatých rejnských na časy určité ku pomoci dáti jsú jse podvolili; i ne- majíc týž najv. Mistr spolu s zákonem svým na ten čas té vší summie pohotově, ozná- mili jsú nám, že s tebú jednati chtí, aby jim pěti tisíc puojčil, nás v tom k tobě za přímluvu prose. I poněvadž dotčené summy týž zákon, tak jakž vejš dotčeno, na
Strana 70
70 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina pomoc proti nepříteli všeho křesťanstva Turku nám se dáti podvolili, tebe žádáme, když týž najv. Mistr převorství Českého a zákon jeho s tebú z strany té summy pěti tisíc zlatých, kterúž jsi Kellarovi dlužen, jednati budú, aby jse v tom k nim povolně pro naše dobré okázal a tej summy jim puojčil. A my tobě to milostí naší královskú nahrazovati ráčieme. Dán v Vídni ve čtvrtek před štědrým večerem léta oc 38. Místodržitelský archiv, Missiven vom J. 1538—1540, sv. XX., fol. 65 p. v. 173. Jan z Pernšteina činí obci Pardubické výtky v příčině stavby domů po požáru leta 1538; nařizuje, jak by dále ve věci té zachovati se měli. — Bez data (1538). Jan z Pernšteina oc. Měšťané Pardubští milí! Stavení, kteráž jest jeden každý z vás po vyhoření města Pardubic dělal, některá sem sám na oko viděl a o některých správu mám, a by velmi pořádně od vás stavěti se mělo, toho u sebe nenacházím, a zvláště při krovích i některým zedním díle, nad čímž i těžkost nesu; poněvadž vám k tomu stavení znamenitú pomoc sem učinil a činím, také bych tomu rád byl, aby stavení vaše ne ku potupě, ale ku pochvale u lidí bylo. Ale což jest již po- staveno, což k nápravě přivedeno býti nemůž, to při tom zůstaň, a což by mohlo býti, to k nápravě přivedeno ať jest. Však na další čas abych měl potřeby vám dávati k tomu stavení na takový spůsob, aby každý podle své hlavy stavěti jměl, a zvlástě při svrchních pokojích, předcích i štítích, kdež se jest každého domu o jedny pokoje povýšilo, toho bych se nerad dopustil, neb při tom bych jiného nepoznal než ohyzdu města. A protož, poněvadž já mistra Jiříka svého mistra mám, již já jemu poroučím, aby k takovému stavení dohlídal a každému vyměřil, co a jak byšte ty pokoje svrchní, předky i štíty stavěti jměli, a na jaře ti předkové i štítové aby se předsevzali k stavení, nechaje jiného; a to míti chci, bez uvážení a vyměření jeho žádný aby nic nezačínal; pakli by kdo mimo vůli mou a mimo mé svrchu vám oznámení co takového předsevzal, toho bych žádnému trpěti nemohl. Které pak potřeby ode mne vám dávány k tomu stavení byly, srozuměl sem tomu, že jest při tom malá péče vaše byla, aby ty potřeby v dobrém řádu a opa- trování při vás stály, tak jakobyšte je sami sobě objednávali, jedno při vápních, k těm že jste nedohlídali, by samé vápno zedníci bez písku do zdí dělali, že byšte tomu málo říkali. Jakož pak, jakž zprávu mám, že jest se to na oko vídalo, že na větším dílě tak mastné vápno do zdí kamenných se dělalo, dosti toho by k pokrývání střech býti jmělo, a zdi pak jak se cvikovaly více vápnem než drobným kamením; neb zedník maje úkol, což mu spěšnějšího, to dělá. Prken jak jsem v rejstra vhlídl, co jest jich koupeno a rozdáno, za některé sto toho jest, však nerozumím, aby mnozí ta prkna, k čemuž sou dávána, jako k po- dlahám, k té potřebě obraceti měli, než na lešení a na nějaké jiné potřeby své.
70 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina pomoc proti nepříteli všeho křesťanstva Turku nám se dáti podvolili, tebe žádáme, když týž najv. Mistr převorství Českého a zákon jeho s tebú z strany té summy pěti tisíc zlatých, kterúž jsi Kellarovi dlužen, jednati budú, aby jse v tom k nim povolně pro naše dobré okázal a tej summy jim puojčil. A my tobě to milostí naší královskú nahrazovati ráčieme. Dán v Vídni ve čtvrtek před štědrým večerem léta oc 38. Místodržitelský archiv, Missiven vom J. 1538—1540, sv. XX., fol. 65 p. v. 173. Jan z Pernšteina činí obci Pardubické výtky v příčině stavby domů po požáru leta 1538; nařizuje, jak by dále ve věci té zachovati se měli. — Bez data (1538). Jan z Pernšteina oc. Měšťané Pardubští milí! Stavení, kteráž jest jeden každý z vás po vyhoření města Pardubic dělal, některá sem sám na oko viděl a o některých správu mám, a by velmi pořádně od vás stavěti se mělo, toho u sebe nenacházím, a zvláště při krovích i některým zedním díle, nad čímž i těžkost nesu; poněvadž vám k tomu stavení znamenitú pomoc sem učinil a činím, také bych tomu rád byl, aby stavení vaše ne ku potupě, ale ku pochvale u lidí bylo. Ale což jest již po- staveno, což k nápravě přivedeno býti nemůž, to při tom zůstaň, a což by mohlo býti, to k nápravě přivedeno ať jest. Však na další čas abych měl potřeby vám dávati k tomu stavení na takový spůsob, aby každý podle své hlavy stavěti jměl, a zvlástě při svrchních pokojích, předcích i štítích, kdež se jest každého domu o jedny pokoje povýšilo, toho bych se nerad dopustil, neb při tom bych jiného nepoznal než ohyzdu města. A protož, poněvadž já mistra Jiříka svého mistra mám, již já jemu poroučím, aby k takovému stavení dohlídal a každému vyměřil, co a jak byšte ty pokoje svrchní, předky i štíty stavěti jměli, a na jaře ti předkové i štítové aby se předsevzali k stavení, nechaje jiného; a to míti chci, bez uvážení a vyměření jeho žádný aby nic nezačínal; pakli by kdo mimo vůli mou a mimo mé svrchu vám oznámení co takového předsevzal, toho bych žádnému trpěti nemohl. Které pak potřeby ode mne vám dávány k tomu stavení byly, srozuměl sem tomu, že jest při tom malá péče vaše byla, aby ty potřeby v dobrém řádu a opa- trování při vás stály, tak jakobyšte je sami sobě objednávali, jedno při vápních, k těm že jste nedohlídali, by samé vápno zedníci bez písku do zdí dělali, že byšte tomu málo říkali. Jakož pak, jakž zprávu mám, že jest se to na oko vídalo, že na větším dílě tak mastné vápno do zdí kamenných se dělalo, dosti toho by k pokrývání střech býti jmělo, a zdi pak jak se cvikovaly více vápnem než drobným kamením; neb zedník maje úkol, což mu spěšnějšího, to dělá. Prken jak jsem v rejstra vhlídl, co jest jich koupeno a rozdáno, za některé sto toho jest, však nerozumím, aby mnozí ta prkna, k čemuž sou dávána, jako k po- dlahám, k té potřebě obraceti měli, než na lešení a na nějaké jiné potřeby své.
Strana 71
z roku 1539. 71 Hřebíkův jakaj jest počet skoupen k podlahám i k střechám, jest se čemu podiviti, i také co jich a komu dáno, pak jak jest jich k tomu vypotřebováno; k čemuž sem se podvolil vám dáti, jakožto k střechám a podlahám, o tom jest vám vědomo, a za to držím, že mnohý hospodář o tom nic nevěděl, na jaký potřeby to tesař obrací, k té-li potřebě čili k užitku svému: pak tu lásku, kterouž sem k vám jako pán váš k tomu ukázal, měli byšte ji vděčněji i také rozšafněji a hospodářněji k sobě ode mne přijíti a mne v tom nákladu, kterýž mne mnoho peněz stojí, litovati. Ale při mnohých lidech to jest podle přísloví: cizí ucho jako plst řezati, což se to při vás nachází. Protož k jakému stavení tu pomoc připověděl sem vám učiniti, v pa- měti mám, kteráž se učinila a činí. Než aby někdo své všecky věci tou pomocí ode mne učiněnou měl sobě zahrazovati, to by mi trpělivé nebylo. Jakož pak o tom sem poručil, co má každému čeho do uloženého počtu dáno býti, neb když by se komu čeho nedostalo, aby vždycky měl každý na muoj měšec hleděti, nevím té pomoci kdy by konec byl; než cihel, kamene, vápna, pokudž postačeno býti může a při kom se při stavení toho jaká potřeba pozná, dáno ode mne bude, i také vokna a dvéře. Poněvadž již čas táhne, že díla pro zimu dělána nebudou moci býti, což lesův a prken na lešení máte, jest slušné, aby to každý hospodář k jarnímu dílu zachoval. Což se pak stavení mlýnu dotýče, poněvadž mezi mnú a vámi smlúva jest, že na to kolo vaše mlýnské, kterým se slady melí, i na potřeby náležité i na při- krytí sami nakládati máte, a já ten mlýn nákladem svým znovu stavím, což by se na povinné od vás zaplacení počtlo, ten náklad abyšte mně navrátili. (Bez nadpisu.) Orig. v museu m. Pardubic. 174. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, že ve sporu jeho s Albrechtem Šlikem na Kadani o vy- dání platu komorního kněžím na hrad Pražský a ve sporu o majestáty, o minci v hrabství Kladském rozhodne po návratu svém do Čech. — Ve Vídni 1539, 20. ledna. (Janovi z Pernšteina.) Uroz. v. n. m. Psaní tvému, kteréž jsi nám z strany soudu, kterýž s urozeným Albrechtem Šlikem z Holejče hrabí z Pasaunu na Kadani, najvyšším komermistrem království Českého, věrným naším milým, o vydání platu komorního kněžím na hrad Pražský máš, učinil i také jiným artikulóm v témž psaní tvém dotčeným, totiž co se záplaty tobě od nás za jízdné a pěší, kteréž jsi nám času jminulého v poli držel, a k tomu vydání majestátuov o minci v hrabství Kladském dotýče, všemu sme vyrozuměti ráčili. A tutoť na to odpověď dáváme, že toho úmyslu býti ráčieme v brzkém času, dá-li Buoh, v království Českém býti, a protož těch všech věcí až do příjezdu našeho odkládati ráčieme. Než jestli bychom k příštiemu soudu postačiti nemohli, psaní sme zřízeným radám komory naší učinili, kdyby na
z roku 1539. 71 Hřebíkův jakaj jest počet skoupen k podlahám i k střechám, jest se čemu podiviti, i také co jich a komu dáno, pak jak jest jich k tomu vypotřebováno; k čemuž sem se podvolil vám dáti, jakožto k střechám a podlahám, o tom jest vám vědomo, a za to držím, že mnohý hospodář o tom nic nevěděl, na jaký potřeby to tesař obrací, k té-li potřebě čili k užitku svému: pak tu lásku, kterouž sem k vám jako pán váš k tomu ukázal, měli byšte ji vděčněji i také rozšafněji a hospodářněji k sobě ode mne přijíti a mne v tom nákladu, kterýž mne mnoho peněz stojí, litovati. Ale při mnohých lidech to jest podle přísloví: cizí ucho jako plst řezati, což se to při vás nachází. Protož k jakému stavení tu pomoc připověděl sem vám učiniti, v pa- měti mám, kteráž se učinila a činí. Než aby někdo své všecky věci tou pomocí ode mne učiněnou měl sobě zahrazovati, to by mi trpělivé nebylo. Jakož pak o tom sem poručil, co má každému čeho do uloženého počtu dáno býti, neb když by se komu čeho nedostalo, aby vždycky měl každý na muoj měšec hleděti, nevím té pomoci kdy by konec byl; než cihel, kamene, vápna, pokudž postačeno býti může a při kom se při stavení toho jaká potřeba pozná, dáno ode mne bude, i také vokna a dvéře. Poněvadž již čas táhne, že díla pro zimu dělána nebudou moci býti, což lesův a prken na lešení máte, jest slušné, aby to každý hospodář k jarnímu dílu zachoval. Což se pak stavení mlýnu dotýče, poněvadž mezi mnú a vámi smlúva jest, že na to kolo vaše mlýnské, kterým se slady melí, i na potřeby náležité i na při- krytí sami nakládati máte, a já ten mlýn nákladem svým znovu stavím, což by se na povinné od vás zaplacení počtlo, ten náklad abyšte mně navrátili. (Bez nadpisu.) Orig. v museu m. Pardubic. 174. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, že ve sporu jeho s Albrechtem Šlikem na Kadani o vy- dání platu komorního kněžím na hrad Pražský a ve sporu o majestáty, o minci v hrabství Kladském rozhodne po návratu svém do Čech. — Ve Vídni 1539, 20. ledna. (Janovi z Pernšteina.) Uroz. v. n. m. Psaní tvému, kteréž jsi nám z strany soudu, kterýž s urozeným Albrechtem Šlikem z Holejče hrabí z Pasaunu na Kadani, najvyšším komermistrem království Českého, věrným naším milým, o vydání platu komorního kněžím na hrad Pražský máš, učinil i také jiným artikulóm v témž psaní tvém dotčeným, totiž co se záplaty tobě od nás za jízdné a pěší, kteréž jsi nám času jminulého v poli držel, a k tomu vydání majestátuov o minci v hrabství Kladském dotýče, všemu sme vyrozuměti ráčili. A tutoť na to odpověď dáváme, že toho úmyslu býti ráčieme v brzkém času, dá-li Buoh, v království Českém býti, a protož těch všech věcí až do příjezdu našeho odkládati ráčieme. Než jestli bychom k příštiemu soudu postačiti nemohli, psaní sme zřízeným radám komory naší učinili, kdyby na
Strana 72
72 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina tu při o ten komorní plat přišlo, aby s prokuratorem naším to opatřili a škody na nás nedopouštěli. Také s tebú o záplatu tvú, jakž dotčeno i o majestáty na minci do hrabství Kladského svědčící milostivě při času vejš dotčeném srovnáme. Toho sme tebe na psaní tvé, aby se věděl čím spraviti, tajna učiniti neráčili. Dán v Vídni v neděli po sv. Antonínu leta oc 39. Místodržitelský archiv, Missiven vom J. 1538—1540, sv. XX. fol. 76 p. v. 175. Král Ferdinand žádá Jana z Pernšteina, aby mu půjčil prostřednictvím Jiříka Žabky 7000 zl., jež mu splatí z peněz nejv. Mistra převorství Českého. — Ve Vídni 1539, 15. února. (Janovi z Pernšteina.) Urozený v. n. m. Vědětiť dáváme, že sme statečnému Jiříkovi Žabkovi oc, aby s tebú na místě našem o puojčku sedmi tisíc zlatých rejnských, každý zlatý po čtrnácti pacích počítajíc, jednal, psaním naším poručiti ráčili, tak jakž tomu šířeji od téhož místokancléře našeho vyrozumíš. Protož jest naše milostivá žádost, cožkoli již dotčený Jiřík Žabka z strany té svrchupsané summy s tebú jednati a mluviti bude, že jemu toho všeho dostatečně (nicméně než jako bychom my sami o to s tebú zústně mluviti ráčili) uvěříš a těch sedmi tisíc zlatých rejnských nám puojčíš, kteréž my tobě při času sv. Jiří nejprv příštího bez meškání zase z té summy, kterúž nám najv. Mistr převorství Českého spolu s kon- ventem svým ku pomoci svolili a při dotčeném sv. Jiří položiti mají, spraviti ráčieme. Jakož pak o tobě nepochybujem, že se v tom povolně (majíc sobě od nás zase zá- platu jistú ukázanú) zachováš a najíti dáš. A my tobě to spolu s záplatú tvú vší milostí naší královskú spomínati i nahrazovati ráčieme. Dán v Vídni v sobotu po sv. Valentinu léta oc XXXVIIII. Místodržitelský archiv, Missiven vom J. 1538—1540, sv. XX., fol. 86 p. v. 176. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic: aby byl jeho rukojmím na 100 kop gr. č. k vládyce paní Johance z Kostelce. Na Pardubicích v sobotu den stolování sv. Petra (22. února) léta oc 39. (Třeboňský arch. Fam. Kostelec, Registratur.) 177. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby obeslal na žádost Jindřicha z Semína Jana staršího Špetle z Janovic, jenž zavraždil Jiříka z Semína, před soud zemský. — Na hradě Pražském 1539, 22. května. (Janovi z Pernšteina.) Urozený v. n. milý! Oznamujemť, že jest na nás vznesl slov. Jindřich z Semína v. n. m., kterak jest někdy Jiřík z Semína bratr jeho před některým časem jminulém od urozeného Jana staršího Špetle z Janovic v královstvie Českém, ješto jest týž Jiřík na něho péče žádné neměl, beze vší příčiny jemu od něho dané, jak spraveni býti ráčieme, zamordován, prose nás jmenovaný Jindřich
72 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina tu při o ten komorní plat přišlo, aby s prokuratorem naším to opatřili a škody na nás nedopouštěli. Také s tebú o záplatu tvú, jakž dotčeno i o majestáty na minci do hrabství Kladského svědčící milostivě při času vejš dotčeném srovnáme. Toho sme tebe na psaní tvé, aby se věděl čím spraviti, tajna učiniti neráčili. Dán v Vídni v neděli po sv. Antonínu leta oc 39. Místodržitelský archiv, Missiven vom J. 1538—1540, sv. XX. fol. 76 p. v. 175. Král Ferdinand žádá Jana z Pernšteina, aby mu půjčil prostřednictvím Jiříka Žabky 7000 zl., jež mu splatí z peněz nejv. Mistra převorství Českého. — Ve Vídni 1539, 15. února. (Janovi z Pernšteina.) Urozený v. n. m. Vědětiť dáváme, že sme statečnému Jiříkovi Žabkovi oc, aby s tebú na místě našem o puojčku sedmi tisíc zlatých rejnských, každý zlatý po čtrnácti pacích počítajíc, jednal, psaním naším poručiti ráčili, tak jakž tomu šířeji od téhož místokancléře našeho vyrozumíš. Protož jest naše milostivá žádost, cožkoli již dotčený Jiřík Žabka z strany té svrchupsané summy s tebú jednati a mluviti bude, že jemu toho všeho dostatečně (nicméně než jako bychom my sami o to s tebú zústně mluviti ráčili) uvěříš a těch sedmi tisíc zlatých rejnských nám puojčíš, kteréž my tobě při času sv. Jiří nejprv příštího bez meškání zase z té summy, kterúž nám najv. Mistr převorství Českého spolu s kon- ventem svým ku pomoci svolili a při dotčeném sv. Jiří položiti mají, spraviti ráčieme. Jakož pak o tobě nepochybujem, že se v tom povolně (majíc sobě od nás zase zá- platu jistú ukázanú) zachováš a najíti dáš. A my tobě to spolu s záplatú tvú vší milostí naší královskú spomínati i nahrazovati ráčieme. Dán v Vídni v sobotu po sv. Valentinu léta oc XXXVIIII. Místodržitelský archiv, Missiven vom J. 1538—1540, sv. XX., fol. 86 p. v. 176. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic: aby byl jeho rukojmím na 100 kop gr. č. k vládyce paní Johance z Kostelce. Na Pardubicích v sobotu den stolování sv. Petra (22. února) léta oc 39. (Třeboňský arch. Fam. Kostelec, Registratur.) 177. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby obeslal na žádost Jindřicha z Semína Jana staršího Špetle z Janovic, jenž zavraždil Jiříka z Semína, před soud zemský. — Na hradě Pražském 1539, 22. května. (Janovi z Pernšteina.) Urozený v. n. milý! Oznamujemť, že jest na nás vznesl slov. Jindřich z Semína v. n. m., kterak jest někdy Jiřík z Semína bratr jeho před některým časem jminulém od urozeného Jana staršího Špetle z Janovic v královstvie Českém, ješto jest týž Jiřík na něho péče žádné neměl, beze vší příčiny jemu od něho dané, jak spraveni býti ráčieme, zamordován, prose nás jmenovaný Jindřich
Strana 73
z roku 1539. 73 z Semína poníženě v tom za milostivé a spravedlivé opatření. I vzhledše my na dotčeného Jindřicha z Semína poníženú i slušnú žádost a prosbu i to, že žádnému takových vajtržných a svévolných věcí trpěti neráčieme, protožť poroučieme při- kazujíc, aby ty, kdež by koli svrchupsaný Jan Špetle nalezen a doptán býti mohl, u tebe buď na zámcích nebo v městech, na panství tvých, jím se ujistil a jej slibem pode ctí, věrú dostatečně zavázal na takový spuosob, aby se na určitý den, totiž od závazku svého ve čtyřech nedělích pořád zběhlých, před námi v království Českém, a pakli bychme na ten čas v zemi osobně býti neráčili, ale před místa našeho dr- žícím v témž královstvie Českém konečně postavil a z toho mordu práv byl. I vědúc v tom jistú vuoli a poručení naše, tak jse zachovej, jináče nečiníce. Dán na hradě Pražském ve čtvrtek oktáb božieho nanebevstoupení léta oc XXXIX. Místodržitelský archiv král. Českého, Missiven 1538—1540, sv. XX., fol. 127. p. v. 178. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby učinil narovnání o nesnázi, která se stala výtržnostmi mezi služebníky Fukarovými a Arnoštem Šankem. — Na hradě Pražském 1539, 26. května. (Janovi z Pernšteina.) Urozený, věrný náš milý! Jakož tebe tajno není, jaká jest nesnáz mezi služebníky Fukaruov s jedné a Arnoštem Šankhem z strany druhé se zběhla, o čež sme předešle nejednú psáti a poroučeti ráčili; ale ty nesnáze až posavad vykonány a na místě postaveny nejsú, a Anthoni Fukhar o to nás starati nepřestává, nás v tom za milostivé opatření prose. I poněvadž hajtman tvuoj Kladský předešle v té věci jednal, ale nic, jakž sme spraveni, nezjednal, protož tobě porou- čieme přikazujíc, aby ty se sám v tu věc vložil a obě strany před sebe ke dni urči- tému a v místo příležité sročil, a obou stran zprávě gruntovně vyrozumějíc a na to se, jak ta věc předešle jednána byla, s pilností vyptal, a vyptajíc i vyrozumějíc tomu všemu dostatečně, to k místu a konci dále (neodtahujíc ani toho neodkládajíc) přivedl a v tom se spravedlivě a poslušně, o čemž nepochybujem, zachoval, jináč nečiníc. Dán ut s. [na hradě Pražském v pondělí svatodušní léta oc XXXIX]. Místodržitelský archiv král. Českého, Missiven 1538—1540 sv. XX., fol. 134. 179. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina a jiným, aby učinili narovnání v rozepři mezi Jaroslavem Vranovským z Waldeka a Starým i Novým městem Pražským. — Na hradě Pražském 1539, 26. května. (Janovi Popelovi sudímu dvorskému, Janovi z Pernšteina, stat. Janovi Litho- bořskému a Jiříkovi z Gerstorfu spol. neb roz.) Urození a stateční v. n. m. Jakož jsú některé rozepře a nesnáze mezi urozeným Jaroslavem Vranovským z Waldeka z jedné, a poctivými purgmistry a konšely i obcemi Starého a Nového měst Pražských Archiv Český XX. 10
z roku 1539. 73 z Semína poníženě v tom za milostivé a spravedlivé opatření. I vzhledše my na dotčeného Jindřicha z Semína poníženú i slušnú žádost a prosbu i to, že žádnému takových vajtržných a svévolných věcí trpěti neráčieme, protožť poroučieme při- kazujíc, aby ty, kdež by koli svrchupsaný Jan Špetle nalezen a doptán býti mohl, u tebe buď na zámcích nebo v městech, na panství tvých, jím se ujistil a jej slibem pode ctí, věrú dostatečně zavázal na takový spuosob, aby se na určitý den, totiž od závazku svého ve čtyřech nedělích pořád zběhlých, před námi v království Českém, a pakli bychme na ten čas v zemi osobně býti neráčili, ale před místa našeho dr- žícím v témž královstvie Českém konečně postavil a z toho mordu práv byl. I vědúc v tom jistú vuoli a poručení naše, tak jse zachovej, jináče nečiníce. Dán na hradě Pražském ve čtvrtek oktáb božieho nanebevstoupení léta oc XXXIX. Místodržitelský archiv král. Českého, Missiven 1538—1540, sv. XX., fol. 127. p. v. 178. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby učinil narovnání o nesnázi, která se stala výtržnostmi mezi služebníky Fukarovými a Arnoštem Šankem. — Na hradě Pražském 1539, 26. května. (Janovi z Pernšteina.) Urozený, věrný náš milý! Jakož tebe tajno není, jaká jest nesnáz mezi služebníky Fukaruov s jedné a Arnoštem Šankhem z strany druhé se zběhla, o čež sme předešle nejednú psáti a poroučeti ráčili; ale ty nesnáze až posavad vykonány a na místě postaveny nejsú, a Anthoni Fukhar o to nás starati nepřestává, nás v tom za milostivé opatření prose. I poněvadž hajtman tvuoj Kladský předešle v té věci jednal, ale nic, jakž sme spraveni, nezjednal, protož tobě porou- čieme přikazujíc, aby ty se sám v tu věc vložil a obě strany před sebe ke dni urči- tému a v místo příležité sročil, a obou stran zprávě gruntovně vyrozumějíc a na to se, jak ta věc předešle jednána byla, s pilností vyptal, a vyptajíc i vyrozumějíc tomu všemu dostatečně, to k místu a konci dále (neodtahujíc ani toho neodkládajíc) přivedl a v tom se spravedlivě a poslušně, o čemž nepochybujem, zachoval, jináč nečiníc. Dán ut s. [na hradě Pražském v pondělí svatodušní léta oc XXXIX]. Místodržitelský archiv král. Českého, Missiven 1538—1540 sv. XX., fol. 134. 179. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina a jiným, aby učinili narovnání v rozepři mezi Jaroslavem Vranovským z Waldeka a Starým i Novým městem Pražským. — Na hradě Pražském 1539, 26. května. (Janovi Popelovi sudímu dvorskému, Janovi z Pernšteina, stat. Janovi Litho- bořskému a Jiříkovi z Gerstorfu spol. neb roz.) Urození a stateční v. n. m. Jakož jsú některé rozepře a nesnáze mezi urozeným Jaroslavem Vranovským z Waldeka z jedné, a poctivými purgmistry a konšely i obcemi Starého a Nového měst Pražských Archiv Český XX. 10
Strana 74
A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 74 v. n. milými vznikly: i chtíc my, aby ty nesnáze mezi nimi raději, pokudž možné, přátelsky srovnány a upokojeny býti mohly, vás za kommissaře naše vydávati ráčieme poroučejíc, abyšte ke dni určitému obě strany před se sročili, je obapolně s pilností jednu stranu po druhé obzvláštně slyšeli a k tomu se skutečně přičinili, abyšte je přátelsky smluviti a srovnati mohli. Pakli byšte jich srovnati nemohli, to nám se- psané bez meškání spolu s zdáním a radú vaší, abychom se věděli čím spraviti, oznamte, jináče nečiníc. Dán ut s. [na hradě Pražském v pondělí svatodušní léta oc XXXVIIII°]. Místodržitelský archiv král. Českého, Missiven 1538—1540, sv. XX., fol. 135. 180. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby učinil přátelské narovnání ve při Elišky Kostkovy z Postupic a Adama Lva z Rožmitálu, který má od Karla z Waldšteina obdržeti 6000 kop grošův. — V Znojmě 1539, 31. května. (Janovi z Pernšteina.) Urozený v. n. milý! Jakožť tebe tajno není o vejpo- vědi naší, kterúž sme na mocné na nás přestání mezi urozenú Elškú Kostkovú z Po- stupic s jedné, a synem urozeného Adama Lva z Rožmitála v. n. milými z strany druhé učiniti ráčili, podle kteréžto vejpovědi a relací dskami zapsané Karel z Wald- šteina měl by nadepsanému Lvovi šest tisíc kop grošuov na místě manželky své dáti a spraviti. Ale nemajíc, jakž nás spravuje, na tento čas té summy a nemohúc se v ní objíti, nás jest poníženě prosil, abychom jemu k přátelskému jednání kom- missaře našeho vydati ráčili: kdež my znajíc jeho slušnú žádost, tobě poroučieme, aby na místě našem strany před sebe sročil, k tomu se přičinil, aby ta věc z strany času zaplacení těch šesti tisíc kop gr. českých, pokudž možné, mezi nimi přátelsky srovnána a na místě postavena byla, neb nám na tom zvláště vděčnost učiníš. Dán ut s. [v Znojmě v sobotu před svatú Trojicí léta oc XXXVIIII]. Místodržitelský archiv král. Českého, Missiven 1538—1540, sv. XX., fol. 137. 181. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina: že v rozepři jeho a Lva z Rožmitálu s Eufeminou Lebe- linovou o vesnici Neudorf příslušející k zámku Fürstensteinu ustanovil čtyři kommissaře. — Ve Vídni 1539, 21. června. (Janovi z Pernšteina.) Uroz. v. n. m. Jakož jest rozepře z strany vsi Neu- dorfu, k zámku Fyrstenšteinu příslušející, mezi tebú a uroz. Adamem Lvem z Ro- žmitála a s Blatné s jedné, a nábožnú Eufeminú Lebellinovú pozuostalú vdovú po někdy Krištofovi Huburkovi z strany druhé vznikla, tak že ty a dotčený Adam Lev touž ves v království Českém, a ona Lebellinová v knížetství Slezském býti pravíte: i nechtíc my, aby napotom o to další ruoznice vzniknúti měly, ráčili sme urozené
A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 74 v. n. milými vznikly: i chtíc my, aby ty nesnáze mezi nimi raději, pokudž možné, přátelsky srovnány a upokojeny býti mohly, vás za kommissaře naše vydávati ráčieme poroučejíc, abyšte ke dni určitému obě strany před se sročili, je obapolně s pilností jednu stranu po druhé obzvláštně slyšeli a k tomu se skutečně přičinili, abyšte je přátelsky smluviti a srovnati mohli. Pakli byšte jich srovnati nemohli, to nám se- psané bez meškání spolu s zdáním a radú vaší, abychom se věděli čím spraviti, oznamte, jináče nečiníc. Dán ut s. [na hradě Pražském v pondělí svatodušní léta oc XXXVIIII°]. Místodržitelský archiv král. Českého, Missiven 1538—1540, sv. XX., fol. 135. 180. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby učinil přátelské narovnání ve při Elišky Kostkovy z Postupic a Adama Lva z Rožmitálu, který má od Karla z Waldšteina obdržeti 6000 kop grošův. — V Znojmě 1539, 31. května. (Janovi z Pernšteina.) Urozený v. n. milý! Jakožť tebe tajno není o vejpo- vědi naší, kterúž sme na mocné na nás přestání mezi urozenú Elškú Kostkovú z Po- stupic s jedné, a synem urozeného Adama Lva z Rožmitála v. n. milými z strany druhé učiniti ráčili, podle kteréžto vejpovědi a relací dskami zapsané Karel z Wald- šteina měl by nadepsanému Lvovi šest tisíc kop grošuov na místě manželky své dáti a spraviti. Ale nemajíc, jakž nás spravuje, na tento čas té summy a nemohúc se v ní objíti, nás jest poníženě prosil, abychom jemu k přátelskému jednání kom- missaře našeho vydati ráčili: kdež my znajíc jeho slušnú žádost, tobě poroučieme, aby na místě našem strany před sebe sročil, k tomu se přičinil, aby ta věc z strany času zaplacení těch šesti tisíc kop gr. českých, pokudž možné, mezi nimi přátelsky srovnána a na místě postavena byla, neb nám na tom zvláště vděčnost učiníš. Dán ut s. [v Znojmě v sobotu před svatú Trojicí léta oc XXXVIIII]. Místodržitelský archiv král. Českého, Missiven 1538—1540, sv. XX., fol. 137. 181. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina: že v rozepři jeho a Lva z Rožmitálu s Eufeminou Lebe- linovou o vesnici Neudorf příslušející k zámku Fürstensteinu ustanovil čtyři kommissaře. — Ve Vídni 1539, 21. června. (Janovi z Pernšteina.) Uroz. v. n. m. Jakož jest rozepře z strany vsi Neu- dorfu, k zámku Fyrstenšteinu příslušející, mezi tebú a uroz. Adamem Lvem z Ro- žmitála a s Blatné s jedné, a nábožnú Eufeminú Lebellinovú pozuostalú vdovú po někdy Krištofovi Huburkovi z strany druhé vznikla, tak že ty a dotčený Adam Lev touž ves v království Českém, a ona Lebellinová v knížetství Slezském býti pravíte: i nechtíc my, aby napotom o to další ruoznice vzniknúti měly, ráčili sme urozené
Strana 75
z roku 1539. 75 a statečné Arnošta z Oujezdce na Jelemnici, Hanuše Zejdlice z Šenfeldu, hajtmana knížetství Svidnického a Javorského, Hanuše Gotze týchž knížetství kancléře, a Adama Zilvara v. n. milé za kommissaře naše vydati a zříditi, aby na ta místa hra- ničná a pomezní v pondělí po Nanebevzetí panny Marie [19. srpna] najprv příští dojeli a těch míst, o kteréž jest činiti, s pilností zohledali, vás obapolně vy- slyšeli a nám o tom nemeškaje, abychom se věděli čím spraviti, oznámili. Protož ty o tom vědúc poroučiemeť, aby na již psaný den na těch hranicích se najíti dal, aneb na místě svém vypravil, jináč nikoli nečiníc. Dán v Vídni v sobotu po sv. Vítu léta oc XXXVIIII. Místodržitelský archiv král. Českého, Missiven 1538—1540, sv. XX., fol. 142 p. v. 182. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby přikázal Těšínským zachovati se spravedlivě k Fran- covi Reichenpochovi z uherského města Nového Zvolena. — Ve Vídni 1539, 29. června. (Janovi z Pernšteina.) Urozený, věrný náš milý! Co sobě rychtář a konšelé Nového Zvolena na místě France Rejchenpocha do měšťan Těšínských stěžují, všemu šířeji z příležící suplikací, kteréž sú nám králové Marie Její Lásky rady podali, vyrozumíš, nás v tom též rady králové Marie za milostivé opatření prose: i pokudž by tak bylo, jakž sme spraveni, poroučiemeť, aby dotčeným Těšínským přísně při- kázal jeho France Rejchenpocha proti právu a spravedlnosti neobtěžovati, nébrž jemu Francovi to, což sú spravedlivě povinni, od sebe aby udělali i tu truhlu ob- stavenú propustili, a dále jeho ani koho jiného v té věci mimo právo neobtěžovali; jakož pak o tobě nepochybujem, že toho podle spravedlnosti opatřiti neobmeškáš, neb tolikéž jim Těšínským, aby se tak zachovali, psáti ráčieme. Dán ut s. [v Vídni v neděli den svatých Petra a Pavla apoštoluov božích léta oc XXXVIIII]. Místodržitelský archiv král. Českého, Missiven 1538-1540, sv. XX., fol. 144 p. v. 183. Ferdinand I. poroučí Janovi z Pernšteina, aby nezaplacenou summu za Kladsko zaslal do královské komory. — V Novém Městě v D. Rakousích 1539, 9. července. (Janovi z Pernšteina.) Urozený, věrný náš milý! Srozuměti sme ráčili, že ta summa, kterúž jsi ještě za Kladsko do komory naší položiti měl, položena a spra- vena není. I poněvadž sme my na tu summu ubezpečiti a tu jinam ukázati ráčili, protožť poroučieme, aby bez meškání již psanú summu do komory naší spravil, aby naše potřeby skrze nepoložení té summy od tebe obmeškány nebyly. Kdež to znajíc, tak se zachovej, jináč nečiníc. Dán uts. [v Novém Městě v Dolních Rakousích v středu před svatú pannú Marketú léta oc XXXVIIII]. Místodržitelský archiv král. Českého, Missiven 1538—1540, sv. XX. fol. 150. 10*
z roku 1539. 75 a statečné Arnošta z Oujezdce na Jelemnici, Hanuše Zejdlice z Šenfeldu, hajtmana knížetství Svidnického a Javorského, Hanuše Gotze týchž knížetství kancléře, a Adama Zilvara v. n. milé za kommissaře naše vydati a zříditi, aby na ta místa hra- ničná a pomezní v pondělí po Nanebevzetí panny Marie [19. srpna] najprv příští dojeli a těch míst, o kteréž jest činiti, s pilností zohledali, vás obapolně vy- slyšeli a nám o tom nemeškaje, abychom se věděli čím spraviti, oznámili. Protož ty o tom vědúc poroučiemeť, aby na již psaný den na těch hranicích se najíti dal, aneb na místě svém vypravil, jináč nikoli nečiníc. Dán v Vídni v sobotu po sv. Vítu léta oc XXXVIIII. Místodržitelský archiv král. Českého, Missiven 1538—1540, sv. XX., fol. 142 p. v. 182. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby přikázal Těšínským zachovati se spravedlivě k Fran- covi Reichenpochovi z uherského města Nového Zvolena. — Ve Vídni 1539, 29. června. (Janovi z Pernšteina.) Urozený, věrný náš milý! Co sobě rychtář a konšelé Nového Zvolena na místě France Rejchenpocha do měšťan Těšínských stěžují, všemu šířeji z příležící suplikací, kteréž sú nám králové Marie Její Lásky rady podali, vyrozumíš, nás v tom též rady králové Marie za milostivé opatření prose: i pokudž by tak bylo, jakž sme spraveni, poroučiemeť, aby dotčeným Těšínským přísně při- kázal jeho France Rejchenpocha proti právu a spravedlnosti neobtěžovati, nébrž jemu Francovi to, což sú spravedlivě povinni, od sebe aby udělali i tu truhlu ob- stavenú propustili, a dále jeho ani koho jiného v té věci mimo právo neobtěžovali; jakož pak o tobě nepochybujem, že toho podle spravedlnosti opatřiti neobmeškáš, neb tolikéž jim Těšínským, aby se tak zachovali, psáti ráčieme. Dán ut s. [v Vídni v neděli den svatých Petra a Pavla apoštoluov božích léta oc XXXVIIII]. Místodržitelský archiv král. Českého, Missiven 1538-1540, sv. XX., fol. 144 p. v. 183. Ferdinand I. poroučí Janovi z Pernšteina, aby nezaplacenou summu za Kladsko zaslal do královské komory. — V Novém Městě v D. Rakousích 1539, 9. července. (Janovi z Pernšteina.) Urozený, věrný náš milý! Srozuměti sme ráčili, že ta summa, kterúž jsi ještě za Kladsko do komory naší položiti měl, položena a spra- vena není. I poněvadž sme my na tu summu ubezpečiti a tu jinam ukázati ráčili, protožť poroučieme, aby bez meškání již psanú summu do komory naší spravil, aby naše potřeby skrze nepoložení té summy od tebe obmeškány nebyly. Kdež to znajíc, tak se zachovej, jináč nečiníc. Dán uts. [v Novém Městě v Dolních Rakousích v středu před svatú pannú Marketú léta oc XXXVIIII]. Místodržitelský archiv král. Českého, Missiven 1538—1540, sv. XX. fol. 150. 10*
Strana 76
76 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 184. Král Ferdinand nejvyšším úředníkům v Čechách, aby vyhledali zápisy a privilegia týkající se pře mezi Jiřím markrabětem Brandeburským a Janem z Pernštejna na místě knížete Těšín- ského. — Ve Vídni 1539, 31. července. (Naj. purkrabí Pražskému, najvyššímu sudímu království Českého, najvyššímu sudímu dvorskému království Českého, najvyššímu písaři království Českého, pod- komořímu království Českého, každému obzvláště psáno.) Urozený, věrný náš milý! Z psaní a z odpovědi, kterúž jsú nám úředníci a soudce zemští i také rady soudu komorního v královstvie Českém na vznešení doktora Švorce v té při, což se osvíce- ného Jiří markrabí Brandeburského, a urozeného Jana z Pernšteina na místě knížete Těšínského, oč před soudem v Vratislavi činiti mají, dotýče, dali, aby taková věc s dostatkem vážena a ta všecka privilegia k tomu náležitá a nám potřebná vyhledána byla, neráčili sme tomu vyrozuměti, ani toho najíti. Neb čehož nejvíce k spravedl- nosti naší a k té při potřebujem, nejednom nám posláno, ale ani zmínka o tom učiněna jest. Ač my vejpisy těch některých listuov a privilegií královstvie Českého máme, ale však jest potřebí, abychom listy hlavní aneb dostatečný vidimus toho všeho k té při míti mohli a sami se v naší spravedlnosti neobmeškali. Protož znajíc toho pilnú potřebu naši býti, poroučiemeť, aby podle urozených a statečných věrných našich milých, kterýmž o túž věc psáti ráčieme, na den sv. Bartolomí najprv příštího na hradě Pražském najíti se dal, a při privilegiích královstvie Českého na ty přípisy a artikule tak latinské jako německé, kteréž sme najvyššímu sudímu královstvie Českého poslali, originaluov a listuov hlavních s pilností pohledal. A poněvadž těch listuov vejpisové jsú nám dáni, a od tebe také i od jiných nejednu zprávu sme míti ráčili, že takoví hlavní listové od krále Vladislava a krále Ludvíka slavné paměti stavuom královstvie Českého jsou nadáni: nerozumíme, aby již ztraceni býti měli. A když nalezeni budou, jakž svrchu dotčeno, aby nám těch listuov pod pečetí kapituly hradu Pražského vidimus posláni byli; aneb když by mezi privilegii nalezeni býti nemohli, tehdy v registratuře staré krále Vladislava, kteráž ještě při dskách v truhlách kancelářských býti má, toho se pohledalo a nám vypsané poslal. Neb taková stará registra, jakž sme spraveni, za krále Ludvíka slavné paměti nejsou (kromě nová registra za doktora Václava) ztracena. A jestli při tom co více k takové potřebě a té při náležitého vyhledati, vyrozuměti aneb s jinými najíti budeš moci, toho nám také spolu s zdáním a radú svú oznámiti neobmeškávej, jináč nikoli nečiníc. Dán ve Vídni ve čtvrtek po sv. Jakubě apoštolu Božiem léta oc XXXVIIII. Místodržitelský archiv král. Českého, Missiven 1538—1540, sv. XX., fol. 158.
76 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 184. Král Ferdinand nejvyšším úředníkům v Čechách, aby vyhledali zápisy a privilegia týkající se pře mezi Jiřím markrabětem Brandeburským a Janem z Pernštejna na místě knížete Těšín- ského. — Ve Vídni 1539, 31. července. (Naj. purkrabí Pražskému, najvyššímu sudímu království Českého, najvyššímu sudímu dvorskému království Českého, najvyššímu písaři království Českého, pod- komořímu království Českého, každému obzvláště psáno.) Urozený, věrný náš milý! Z psaní a z odpovědi, kterúž jsú nám úředníci a soudce zemští i také rady soudu komorního v královstvie Českém na vznešení doktora Švorce v té při, což se osvíce- ného Jiří markrabí Brandeburského, a urozeného Jana z Pernšteina na místě knížete Těšínského, oč před soudem v Vratislavi činiti mají, dotýče, dali, aby taková věc s dostatkem vážena a ta všecka privilegia k tomu náležitá a nám potřebná vyhledána byla, neráčili sme tomu vyrozuměti, ani toho najíti. Neb čehož nejvíce k spravedl- nosti naší a k té při potřebujem, nejednom nám posláno, ale ani zmínka o tom učiněna jest. Ač my vejpisy těch některých listuov a privilegií královstvie Českého máme, ale však jest potřebí, abychom listy hlavní aneb dostatečný vidimus toho všeho k té při míti mohli a sami se v naší spravedlnosti neobmeškali. Protož znajíc toho pilnú potřebu naši býti, poroučiemeť, aby podle urozených a statečných věrných našich milých, kterýmž o túž věc psáti ráčieme, na den sv. Bartolomí najprv příštího na hradě Pražském najíti se dal, a při privilegiích královstvie Českého na ty přípisy a artikule tak latinské jako německé, kteréž sme najvyššímu sudímu královstvie Českého poslali, originaluov a listuov hlavních s pilností pohledal. A poněvadž těch listuov vejpisové jsú nám dáni, a od tebe také i od jiných nejednu zprávu sme míti ráčili, že takoví hlavní listové od krále Vladislava a krále Ludvíka slavné paměti stavuom královstvie Českého jsou nadáni: nerozumíme, aby již ztraceni býti měli. A když nalezeni budou, jakž svrchu dotčeno, aby nám těch listuov pod pečetí kapituly hradu Pražského vidimus posláni byli; aneb když by mezi privilegii nalezeni býti nemohli, tehdy v registratuře staré krále Vladislava, kteráž ještě při dskách v truhlách kancelářských býti má, toho se pohledalo a nám vypsané poslal. Neb taková stará registra, jakž sme spraveni, za krále Ludvíka slavné paměti nejsou (kromě nová registra za doktora Václava) ztracena. A jestli při tom co více k takové potřebě a té při náležitého vyhledati, vyrozuměti aneb s jinými najíti budeš moci, toho nám také spolu s zdáním a radú svú oznámiti neobmeškávej, jináč nikoli nečiníc. Dán ve Vídni ve čtvrtek po sv. Jakubě apoštolu Božiem léta oc XXXVIIII. Místodržitelský archiv král. Českého, Missiven 1538—1540, sv. XX., fol. 158.
Strana 77
z roku 1539. 77 185. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, že ustanovil rok v rozepři mezi ním a Janem Planknarem z Kynšperku. — Ve Vídni 1539, 31. července. (Janovi z Pernšteina.) Urozený, věrný náš milý! Teď posieláme psaní, kterýmž statečnému Janu Planknarovi z Kynšperku na Vladislavi, věrnému našemu milému, s tebú na žádost tvú rok před osobu naši královskú a rady naše královstvie Českého pokládati ráčieme, poroučejíc jemu, když bychom šťastně, dá-li Buoh, na hrad Pražský přijeli, aby ve dvú nedělích potom před námi se postavil a tobě z strany některých duotklivých slov práv byl. I vědúc ty o tom, téhož psaní jemu Janovi Planknarovi poslati i také se před námi na již psaný den postaviti a dotčeného Jana Planknara obviniti neobmeškávej, jináč nečiníc. Dán uts. [v Vídni ve čtvrtek po sv. Jakubě apoštolu Božiem léta oc XXXVIIII°]. Místodržitelský archiv král. Českého, Missiven 1538—1540, sv. XX, fol. 160. 186. Král Ferdinand obesílá Jana z Pernšteina na sněm do Brna. — Ve Vídni 1539, 16. srpna. (Janovi z Pernšteina.) Urozený, věrný náš milý! Jakož tebe tajno není, že sme sněm obecní na den sv. Bartolomí nyní příštího všem stavuom markrabstvie Moravského do města Brna položiti a rozepsati poručiti ráčili: a protož tebe žádáme s pilností, že se také podle jiných pro potřeby naše i zemské na témž sněmu obecním najíti dáš a osobně, o čemž nepochybujem, přijedeš, jináč nečiníc. Dán v Vídni v sobotu po panny Marie nanebevzetí léta oc XXXVIIII. Místodržitelský archiv král. Českého, Missiven 1538—1540, sv. XX., fol. 165. p. v. 187. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina o záležitosti Podmanických. — Ve Vídni 1539, 22. srpna. (Janovi z Pernšteina.) Urozený v. n. milý! Tajna tebe nebuď, že sme uro- zeným najvyššímu hofmistru a místokancléři královstvie Českého, v. n. milým, s tebú o některé potřeby z strany Podmanických mluviti a jednati poručiti ráčili. Protožť poroučieme, což tak svrchu psaní najvyšší hofmistr a místokancléř jménem naším na tebe vznesou, že jim toho dostatečně, jako bychom sami s tebú zústně mluviti a jednati ráčili, uvěříš a v tom se povolně najíti dáš, jináč nečiníc. Dán v Vídni v pátek před sv. Bartolomí [léta oc XXXVIIII]. Místodržitelský archiv král. Českého, Missiven 1538—1540, sv. XX., fol. 168. 188. Král Ferdinand komornímu soudu: aby vynesli rozsudek ve při Jana z Pernšteina s hrabětem Juliem z Hardeku o listy na minci a hory v hrabství Kladském. — Ve Vídni 1539, 1. září. (Soudu komornímu království Českého.) Urození, stateční v. n. milí! Jakož
z roku 1539. 77 185. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, že ustanovil rok v rozepři mezi ním a Janem Planknarem z Kynšperku. — Ve Vídni 1539, 31. července. (Janovi z Pernšteina.) Urozený, věrný náš milý! Teď posieláme psaní, kterýmž statečnému Janu Planknarovi z Kynšperku na Vladislavi, věrnému našemu milému, s tebú na žádost tvú rok před osobu naši královskú a rady naše královstvie Českého pokládati ráčieme, poroučejíc jemu, když bychom šťastně, dá-li Buoh, na hrad Pražský přijeli, aby ve dvú nedělích potom před námi se postavil a tobě z strany některých duotklivých slov práv byl. I vědúc ty o tom, téhož psaní jemu Janovi Planknarovi poslati i také se před námi na již psaný den postaviti a dotčeného Jana Planknara obviniti neobmeškávej, jináč nečiníc. Dán uts. [v Vídni ve čtvrtek po sv. Jakubě apoštolu Božiem léta oc XXXVIIII°]. Místodržitelský archiv král. Českého, Missiven 1538—1540, sv. XX, fol. 160. 186. Král Ferdinand obesílá Jana z Pernšteina na sněm do Brna. — Ve Vídni 1539, 16. srpna. (Janovi z Pernšteina.) Urozený, věrný náš milý! Jakož tebe tajno není, že sme sněm obecní na den sv. Bartolomí nyní příštího všem stavuom markrabstvie Moravského do města Brna položiti a rozepsati poručiti ráčili: a protož tebe žádáme s pilností, že se také podle jiných pro potřeby naše i zemské na témž sněmu obecním najíti dáš a osobně, o čemž nepochybujem, přijedeš, jináč nečiníc. Dán v Vídni v sobotu po panny Marie nanebevzetí léta oc XXXVIIII. Místodržitelský archiv král. Českého, Missiven 1538—1540, sv. XX., fol. 165. p. v. 187. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina o záležitosti Podmanických. — Ve Vídni 1539, 22. srpna. (Janovi z Pernšteina.) Urozený v. n. milý! Tajna tebe nebuď, že sme uro- zeným najvyššímu hofmistru a místokancléři královstvie Českého, v. n. milým, s tebú o některé potřeby z strany Podmanických mluviti a jednati poručiti ráčili. Protožť poroučieme, což tak svrchu psaní najvyšší hofmistr a místokancléř jménem naším na tebe vznesou, že jim toho dostatečně, jako bychom sami s tebú zústně mluviti a jednati ráčili, uvěříš a v tom se povolně najíti dáš, jináč nečiníc. Dán v Vídni v pátek před sv. Bartolomí [léta oc XXXVIIII]. Místodržitelský archiv král. Českého, Missiven 1538—1540, sv. XX., fol. 168. 188. Král Ferdinand komornímu soudu: aby vynesli rozsudek ve při Jana z Pernšteina s hrabětem Juliem z Hardeku o listy na minci a hory v hrabství Kladském. — Ve Vídni 1539, 1. září. (Soudu komornímu království Českého.) Urození, stateční v. n. milí! Jakož
Strana 78
78 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina sme vám předešle psáti ráčili, abyšte v té při, kteráž jest mezi hrabětem Juliusem z Hardeku a urozeným Janem z Pernšteina v. n. milými z strany listuov na minci a hory v hrabství Kladském svědčící povstala, konec vejpovědí vaší spravedlivú uči- nili: i poněvadž se toho až posavad nestalo, tolikéž vám jakž i předešle poroučieme přikazujíc, abyšte tím dlúho neprodlévajíc (přijmúc k tomu zřízené rady komory naší, jako ty, kteříž jsú té věci povědomi) na té při poseděli, ji s pilností rozvážili a stranám nález a místný konec učinili, a nám, což tak vámi v té věci nejdeno a rozsúzeno bude, oznámiti neobmeškali, jináč nečiníc. Dán v Vídni v pondělí den sv. Jiljí léta oc 39. Místodržitelský archiv král. Českého, Missiven 1538—1540, sv. XX., fol. 172 p. v. 189. Ferdinand král nařizuje stavům markrabství Moravského a knížetství Slezského, aby ve při o důtklivé slovo mezi Janem Planknarem z Kynšperku a Janem z Pernsteina na požádání vydali Janovi Planknarovi svědomí. — Ve Vídni v pondělí den panny Marie narození (9. září) 1539. 190. Král Ferdinand nařizuje Janovi z Pernšteina, aby přesně oznámil Janovi Planknarovi z Kynš- perku, z čeho jej chce viniti před soudem. — Ve Vídni 1539, 9. září. (Janovi z Pernšteina). Urozený v. n. milý! Jakožť sme s statečným Janem Planknarem z Kynšperku na Vladislavi, sudím knížetství Opavského, z strany ně- kterých slov duotklivých na žádost tvú rok před osobu naši královskú dvě neděle potom, když bychom, dá-li Buoh, šťastně na hrad Pražský přijeli, položiti ráčili: i ne- vědúc týž Jan Planknar, z jakých by jeho slov duotklivých před námi obviniti chtěl, prosil jest nás, ať bychom o tom psaním naším poručiti ráčili, aby jemu zřetedlně, z čeho jeho viniti chceš, oznámil. I poněvadž slušné věci žádá, poroučiemeť přika- zujíc, aby jemu to (jakž vejš dotčeno), z jakých slov duotklivých jeho viniti a obža- lovati budeš chtíti, sepsáno dal, aby on Planknar věděl se čím spraviti a nevědo- mostí se nevymlúval, jináč nečiníc. Dán ut s. [v Vídni v úterý po panny Marie narození, léta oc 39]. Místodržitelský archiv král. Českého, Missiven 1538—1540, sv. XX., fol. 176. 191. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby podporoval Žofii ze Stvole v její při o dědictví. — Ve Vídni 1539, 30. září. (Janovi z Pernšteina). Urozený v. n. milý! Teď posieláme suplikací nám od Žofie ze Stvole podané, z kteréž, jakú se spravedlnost a nápad k statku po někdy sestry své dceři v Prostějově míti praví, vyrozumíš, nás táž Žofia jakožto sirotek se vší ponížeností za milostivé a spravedlivé opatření proše; kdež znajíc slušnú
78 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina sme vám předešle psáti ráčili, abyšte v té při, kteráž jest mezi hrabětem Juliusem z Hardeku a urozeným Janem z Pernšteina v. n. milými z strany listuov na minci a hory v hrabství Kladském svědčící povstala, konec vejpovědí vaší spravedlivú uči- nili: i poněvadž se toho až posavad nestalo, tolikéž vám jakž i předešle poroučieme přikazujíc, abyšte tím dlúho neprodlévajíc (přijmúc k tomu zřízené rady komory naší, jako ty, kteříž jsú té věci povědomi) na té při poseděli, ji s pilností rozvážili a stranám nález a místný konec učinili, a nám, což tak vámi v té věci nejdeno a rozsúzeno bude, oznámiti neobmeškali, jináč nečiníc. Dán v Vídni v pondělí den sv. Jiljí léta oc 39. Místodržitelský archiv král. Českého, Missiven 1538—1540, sv. XX., fol. 172 p. v. 189. Ferdinand král nařizuje stavům markrabství Moravského a knížetství Slezského, aby ve při o důtklivé slovo mezi Janem Planknarem z Kynšperku a Janem z Pernsteina na požádání vydali Janovi Planknarovi svědomí. — Ve Vídni v pondělí den panny Marie narození (9. září) 1539. 190. Král Ferdinand nařizuje Janovi z Pernšteina, aby přesně oznámil Janovi Planknarovi z Kynš- perku, z čeho jej chce viniti před soudem. — Ve Vídni 1539, 9. září. (Janovi z Pernšteina). Urozený v. n. milý! Jakožť sme s statečným Janem Planknarem z Kynšperku na Vladislavi, sudím knížetství Opavského, z strany ně- kterých slov duotklivých na žádost tvú rok před osobu naši královskú dvě neděle potom, když bychom, dá-li Buoh, šťastně na hrad Pražský přijeli, položiti ráčili: i ne- vědúc týž Jan Planknar, z jakých by jeho slov duotklivých před námi obviniti chtěl, prosil jest nás, ať bychom o tom psaním naším poručiti ráčili, aby jemu zřetedlně, z čeho jeho viniti chceš, oznámil. I poněvadž slušné věci žádá, poroučiemeť přika- zujíc, aby jemu to (jakž vejš dotčeno), z jakých slov duotklivých jeho viniti a obža- lovati budeš chtíti, sepsáno dal, aby on Planknar věděl se čím spraviti a nevědo- mostí se nevymlúval, jináč nečiníc. Dán ut s. [v Vídni v úterý po panny Marie narození, léta oc 39]. Místodržitelský archiv král. Českého, Missiven 1538—1540, sv. XX., fol. 176. 191. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby podporoval Žofii ze Stvole v její při o dědictví. — Ve Vídni 1539, 30. září. (Janovi z Pernšteina). Urozený v. n. milý! Teď posieláme suplikací nám od Žofie ze Stvole podané, z kteréž, jakú se spravedlnost a nápad k statku po někdy sestry své dceři v Prostějově míti praví, vyrozumíš, nás táž Žofia jakožto sirotek se vší ponížeností za milostivé a spravedlivé opatření proše; kdež znajíc slušnú
Strana 79
z roku 1539. 79 prosbu její býti, poroučiemeť, aby dotčenú Žofiji v spravedlnosti její skutečně opatřil a toho jí, což jí spravedlivě nápadem náleží, o čěmž nepochybujem, užiti dal, jináč nečiníc. Dán v Vídni v úterý den sv. Jerolíma 39. Místodržitelský archiv král. Českého, Missiven 1538—1540, sv. XX., fol. 186. 192. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic: žádá, aby byl jeho rukojmím na dva listy Janovi, Bartolomějovi a Štěpánovi bratřím vlastním z Vrbna a na Rudě na 3500 zl. uhers. a 1200 zl. na minci, více na 600 zl. na minci k vládyce Matyášovi Ořechovskému z Honbic. — Na Prostějově v sobotu po sv. Diviši (11. října) léta oc 39. (Orig. pap. Třeboňsk. arch. Fam. v. Pernstein. Reg.). Listem z r. 1543, 10. dubna oznamuje Jan z Pernštejna Půtovi z Ludanic, že při obnovení listu dlužního Janovi a Bartolomějovi bratřím vlastním z Vrbna nějaký omyl se stal, i žádá ho, aby na list nový opět pečet svou přitiskl. 193. Ferdinand král zřízeným radám komory v království Českém; poněvadž Jan z Pernšteina žádá o výplatu na vsi Chrčici ke klášteru Zderazskému náležející, kterouž toho času Opršalové v zástavě drží, nařizuje, aby zpráva podána byla, v čem jmenovaná ves jest zastavena a zač stojí. — Ve Vídni v outerý po sv. Havle [21. října] 1. 1539. 194. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby jeho dva koně dále u sebe choval. — Ve Vídni 1539, 29. října. (Janovi z Pernšteina.) Urozený v. n. milý! Jakož jsi nám při jiném psaní tvém na ceduli obzvláštní napsal, dotazujíc se nás, kde by nám ty dva koně naše mladé, kteréž sme sobě, budouc na Pardubicích, oblíbiti ráčili, poslati měl, a že ty své jiné koně mladé, kterýmž z jara a našim také po třech létech bude, při času sv. Martina na stání vzíti rozkážeš: i jest žádost naše milostivá, že nám ty dva koně předse u tebe až do dalšího našeho oznámení dochovati dáš, o čemž nepochybujem, že tak učiníš. Dán ut s. [v Vídni v středu po sv. Šimonu a Judu apoštolích Božiech 39]. Místodržitelský archiv král. Českého, Missiven 1538—1540, sv. XX., fol. 198. 195. Jan z Pernšteina odpovídá obci Pardubické na předloženou mu prosebnou žádost v příčině krčem, krčmářů, vystavování piva, drahoty obilí atd. — Na Pardubicích 1539, 31. října. Jan z Pernštaina oc. Pardubští milí! Jakož ste mi suplikací podali a v té suplikací několik artikuluov položili, tomu sem vyrozuměl. Pak v prvním artikuli od vás jest toho doloženo, že by do těch krčem, kteréž jsou obráceny k městu Pardu- bicím, časem jiná piva nežli Pardubská brali, pro kterážto piva hostinská někteří z vás aneb z vobyvateluov v městě Pardubicích, že by při várkách svajch, nemuoha
z roku 1539. 79 prosbu její býti, poroučiemeť, aby dotčenú Žofiji v spravedlnosti její skutečně opatřil a toho jí, což jí spravedlivě nápadem náleží, o čěmž nepochybujem, užiti dal, jináč nečiníc. Dán v Vídni v úterý den sv. Jerolíma 39. Místodržitelský archiv král. Českého, Missiven 1538—1540, sv. XX., fol. 186. 192. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic: žádá, aby byl jeho rukojmím na dva listy Janovi, Bartolomějovi a Štěpánovi bratřím vlastním z Vrbna a na Rudě na 3500 zl. uhers. a 1200 zl. na minci, více na 600 zl. na minci k vládyce Matyášovi Ořechovskému z Honbic. — Na Prostějově v sobotu po sv. Diviši (11. října) léta oc 39. (Orig. pap. Třeboňsk. arch. Fam. v. Pernstein. Reg.). Listem z r. 1543, 10. dubna oznamuje Jan z Pernštejna Půtovi z Ludanic, že při obnovení listu dlužního Janovi a Bartolomějovi bratřím vlastním z Vrbna nějaký omyl se stal, i žádá ho, aby na list nový opět pečet svou přitiskl. 193. Ferdinand král zřízeným radám komory v království Českém; poněvadž Jan z Pernšteina žádá o výplatu na vsi Chrčici ke klášteru Zderazskému náležející, kterouž toho času Opršalové v zástavě drží, nařizuje, aby zpráva podána byla, v čem jmenovaná ves jest zastavena a zač stojí. — Ve Vídni v outerý po sv. Havle [21. října] 1. 1539. 194. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby jeho dva koně dále u sebe choval. — Ve Vídni 1539, 29. října. (Janovi z Pernšteina.) Urozený v. n. milý! Jakož jsi nám při jiném psaní tvém na ceduli obzvláštní napsal, dotazujíc se nás, kde by nám ty dva koně naše mladé, kteréž sme sobě, budouc na Pardubicích, oblíbiti ráčili, poslati měl, a že ty své jiné koně mladé, kterýmž z jara a našim také po třech létech bude, při času sv. Martina na stání vzíti rozkážeš: i jest žádost naše milostivá, že nám ty dva koně předse u tebe až do dalšího našeho oznámení dochovati dáš, o čemž nepochybujem, že tak učiníš. Dán ut s. [v Vídni v středu po sv. Šimonu a Judu apoštolích Božiech 39]. Místodržitelský archiv král. Českého, Missiven 1538—1540, sv. XX., fol. 198. 195. Jan z Pernšteina odpovídá obci Pardubické na předloženou mu prosebnou žádost v příčině krčem, krčmářů, vystavování piva, drahoty obilí atd. — Na Pardubicích 1539, 31. října. Jan z Pernštaina oc. Pardubští milí! Jakož ste mi suplikací podali a v té suplikací několik artikuluov položili, tomu sem vyrozuměl. Pak v prvním artikuli od vás jest toho doloženo, že by do těch krčem, kteréž jsou obráceny k městu Pardu- bicím, časem jiná piva nežli Pardubská brali, pro kterážto piva hostinská někteří z vás aneb z vobyvateluov v městě Pardubicích, že by při várkách svajch, nemuoha
Strana 80
80 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina piv vybejvati, škody brali a tudy na živnostech svejch že by nedostatek nésti měli. Pak což jest těch krčem k Pardubicím pro živnosti vaše obráceno, na tom sem nebyl a nejsem, aby vuolí mou odtrženy bejti měly a jiná piva hostinská v nich aby se šenkovati dopustily. Jakož pak jinému sem nesrozuměl, než poněvadž k tomu jest vuole jmá, že jest toho bráněno i pokutováni lidé že o to jsou. Však já to u sebe nacházím, že vy živnost svou sobě dobře umíte rozvažovati, ale z koho ji máte, z strany toho artikule na to nemyslíte, jaká zase z vaší živnosti jejich živnost jest; neb vy o tom dobře víte, že od vás z přinucení piva bráti do těch krčem musí i také vám za to záplatu činiti. Ale jak oni těch piv vybejvají, jakáž se skrze neřád a skrze vaši neopatrnost při tom městě vaří, na to vy nemyslíte, jaká těch lidí živnost jest na tom; neb poněvadž se to nachází, že někteří dobrá piva vaří, při kterýchž by ti lidé, kteříž vám jich odbejvati pomáhají, zůstati mohli bez škod svejch, tehdá jiného se nenachází, než že neopatrností a nepilností vaší to přichází. A protož, poněvadž jsou oni moji poddaní tolikéž jako vy, jest mi náležité na to mysliti, aby pro živ- nosti vaše jim v jich živnostech ublíženo nebylo; neb bychť já nejvíce živnosti vaše při tom městě obmejšlel, nebudete-li vy jakožto ouřad o to práce a péčě míti, aby takové živnosti vaše v dobrém řádu státi mohly, jako v jinejch městech se to za- chovává, musí při tom nedostatek bejti. I poněvadž při takové nepilnosti vaší z strany piv vaření těškost a škodu lidí poddanejch svejch znám, hned to míti chci a vám o tom přísně přikazuji, abyšte od pana otce mého dobré paměti i také pana bratra mého zřízení v paměti měli a v ně vhlídali, i také podle nich ruku držěli a k tomu tak dohlídali a opatrovali, aby dobrý řád při tom městě státi mohl, aby poddaní moji, kteříž z strany piv k živnosti vám pomáhají, živnost z vás také míti mohli, ne škodu. Jak by pak, kdy by kterej krčmář od vás piva nebral a hostinské pivo šenkoval, to mělo zastaveno bejti, vám toho cestu teď ukazuji, abyste to na péči měli a každej týden to pře- zvěděli, do kterých krčem toho týhodne pivo vystaveno a do kterých nic. A do kterejchž by vystaveno nebylo, o tom abyste oznámili do komory mé, již oni podle poručení mého to dále skrze ouředníka opatřiti mají. Piva pak hostinská v krčmách abyste bráti měli, toho mi se vám pustiti ne- vidí, neb při tom nic jiného nenalézám než to, že by to pivo jináč než chmelem ochmeleno bejti mohlo; však když od vás to tak oznamováno bude, jakž sem napřed doložil, bez toho braní muož se nad tím ruka držeti. Také ste v svém jednom artikuli toho dotkli, když jest při sladích nedostatek byl, že ste krčmářuom některým odjinud piva vzíti dopustili; pak poněvadž nad těmi krčmáři, aby jinejch cizích piv nebrali, zpuosobem vám oznámenejm ruka se držěti jmá, neznám toho potřebí, aby jim od vás cizí pivo bráti odpuštěno bejti mělo, neb jest slušné, abyšte vy to opatrovali, aby při městě Pardubicích sladuov dostatek byl,
80 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina piv vybejvati, škody brali a tudy na živnostech svejch že by nedostatek nésti měli. Pak což jest těch krčem k Pardubicím pro živnosti vaše obráceno, na tom sem nebyl a nejsem, aby vuolí mou odtrženy bejti měly a jiná piva hostinská v nich aby se šenkovati dopustily. Jakož pak jinému sem nesrozuměl, než poněvadž k tomu jest vuole jmá, že jest toho bráněno i pokutováni lidé že o to jsou. Však já to u sebe nacházím, že vy živnost svou sobě dobře umíte rozvažovati, ale z koho ji máte, z strany toho artikule na to nemyslíte, jaká zase z vaší živnosti jejich živnost jest; neb vy o tom dobře víte, že od vás z přinucení piva bráti do těch krčem musí i také vám za to záplatu činiti. Ale jak oni těch piv vybejvají, jakáž se skrze neřád a skrze vaši neopatrnost při tom městě vaří, na to vy nemyslíte, jaká těch lidí živnost jest na tom; neb poněvadž se to nachází, že někteří dobrá piva vaří, při kterýchž by ti lidé, kteříž vám jich odbejvati pomáhají, zůstati mohli bez škod svejch, tehdá jiného se nenachází, než že neopatrností a nepilností vaší to přichází. A protož, poněvadž jsou oni moji poddaní tolikéž jako vy, jest mi náležité na to mysliti, aby pro živ- nosti vaše jim v jich živnostech ublíženo nebylo; neb bychť já nejvíce živnosti vaše při tom městě obmejšlel, nebudete-li vy jakožto ouřad o to práce a péčě míti, aby takové živnosti vaše v dobrém řádu státi mohly, jako v jinejch městech se to za- chovává, musí při tom nedostatek bejti. I poněvadž při takové nepilnosti vaší z strany piv vaření těškost a škodu lidí poddanejch svejch znám, hned to míti chci a vám o tom přísně přikazuji, abyšte od pana otce mého dobré paměti i také pana bratra mého zřízení v paměti měli a v ně vhlídali, i také podle nich ruku držěli a k tomu tak dohlídali a opatrovali, aby dobrý řád při tom městě státi mohl, aby poddaní moji, kteříž z strany piv k živnosti vám pomáhají, živnost z vás také míti mohli, ne škodu. Jak by pak, kdy by kterej krčmář od vás piva nebral a hostinské pivo šenkoval, to mělo zastaveno bejti, vám toho cestu teď ukazuji, abyste to na péči měli a každej týden to pře- zvěděli, do kterých krčem toho týhodne pivo vystaveno a do kterých nic. A do kterejchž by vystaveno nebylo, o tom abyste oznámili do komory mé, již oni podle poručení mého to dále skrze ouředníka opatřiti mají. Piva pak hostinská v krčmách abyste bráti měli, toho mi se vám pustiti ne- vidí, neb při tom nic jiného nenalézám než to, že by to pivo jináč než chmelem ochmeleno bejti mohlo; však když od vás to tak oznamováno bude, jakž sem napřed doložil, bez toho braní muož se nad tím ruka držeti. Také ste v svém jednom artikuli toho dotkli, když jest při sladích nedostatek byl, že ste krčmářuom některým odjinud piva vzíti dopustili; pak poněvadž nad těmi krčmáři, aby jinejch cizích piv nebrali, zpuosobem vám oznámenejm ruka se držěti jmá, neznám toho potřebí, aby jim od vás cizí pivo bráti odpuštěno bejti mělo, neb jest slušné, abyšte vy to opatrovali, aby při městě Pardubicích sladuov dostatek byl,
Strana 81
z roku 1539. 81 aby toho odpouštění potřeba nebylo, což mi se vidí, že to můžě dobře bejti vámi opatřeno. Jestliže by pak bezelstná příčina toho nedostatku ukázala, takovou věc když vznesete do komory, oni povážíc budou věděti jak a co komu odpustiti odjinad piva vzíti. Při tom také v suplikací vaší jest mi artikul položěn, kterak by v městě Pardubicích mimo jiná města okolní velká drahota byla při obilí z příčiny té, že by lidé moji poddaní do jinejch měst více vezli než do Pardubic: pak jakž jest byt muoj na Pardubicích, znám to dobře, že tomu městu jest potřebí, aby trhové, což mohou největší, způsobeni byli. Však jak by mělo to k nápravě bejti přivedeno, toho ste mi podle uvážění vašeho v té suplikací nedoložili, a já cesty u sebe najíti ne- muohu, k jakému opatření mimo nynější trhy Pardubské to by se přivésti mohlo. Neb budu-liť chtíti lidi své k tomu nutiti, rozkázati pod zápovědí s pokutou, aby jinam nevezli než do Pardubic, budouť mi se jiní také tím odpláceti, kteříž tu vsi hojné obilné okolo mají; ješto jináč o tom nedržím, poněvadž všecko se zde drážě prodává nežli v jinejch městech okolních, než že ti lidé více obilí do Pardubic a do Bohdančě vísti musí nežli jinde. A tak chtíce trh napraviti v Pardubicích, snad bych jej mohl k zkáze aneb k horšímu přivésti. A protož na tento čas toho při tom ne- chávám. Než to vámi ať opatrováno jest, kdož na trhy jedou neb jdou, ať po ulicích a před městem v branách prodávati dopuštěno jim není; i také na rynku ti obilí ať ne- předkupují, kteříž by je ne k potřebě své ale pro zisk kupovati chtěli. A tak když to vámi opatrováno bude, naděje jest, že trhové napraveni budou. Jedne cesty zlé k městu opravovati dejte, aby lidé k městu volně jeti mohli, neb jakž správu mám, že lidé nad těmi cestami velkou těžkost mají. Jakož ste mi v též suplikací doložili, že byste někteří mnohou těžkost k sobě majíc snášeli pro suplikací předešle od vás mně dodanou: pak poněvadž mi neoznamujete od koho, nevím vám na to odpovědi dáti jiné, než že sem já vám ani jinejm před žádným cesty nezavřel, abyste vy o potřeby města tohoto před osobu mou neměli se ke mně utíkati, ale nébrž to znám, poněvadž sem vám toho svěřil, že ste povinni to učiniti. O ty louky jiné odpovědi dáti vám nevím, než abyste s těmi osobami stáli v ko- moře v sobotu příští, a tu já rozkáži Rosickým také bejti, aby se takové věci grun- tovně vyrozuměti i na místném postaviti mohly. Peněz těch abych vám počkal až do svatého Havla příštího, kterajchž sem vám na stavení puojčil, toho na mne žádáte, ukazujíce v tom nemožnost svou skrze stavení: pak víte o tom dobře, že nejedno těmi penězi puojčkou vám sem pohodlí k tomu stavení učinil, ale i jinejmi potřebami, kteréž mně peněz mnoho stojí, vás opatrujíce, znamenitého nákladu nelitujíc. Však rád bych tomu byl, abyšte takovú lásku ode mne jako od pána svého u sebe rozvážili a sami na to pomyslili, po- Arthiv Český XX. 11
z roku 1539. 81 aby toho odpouštění potřeba nebylo, což mi se vidí, že to můžě dobře bejti vámi opatřeno. Jestliže by pak bezelstná příčina toho nedostatku ukázala, takovou věc když vznesete do komory, oni povážíc budou věděti jak a co komu odpustiti odjinad piva vzíti. Při tom také v suplikací vaší jest mi artikul položěn, kterak by v městě Pardubicích mimo jiná města okolní velká drahota byla při obilí z příčiny té, že by lidé moji poddaní do jinejch měst více vezli než do Pardubic: pak jakž jest byt muoj na Pardubicích, znám to dobře, že tomu městu jest potřebí, aby trhové, což mohou největší, způsobeni byli. Však jak by mělo to k nápravě bejti přivedeno, toho ste mi podle uvážění vašeho v té suplikací nedoložili, a já cesty u sebe najíti ne- muohu, k jakému opatření mimo nynější trhy Pardubské to by se přivésti mohlo. Neb budu-liť chtíti lidi své k tomu nutiti, rozkázati pod zápovědí s pokutou, aby jinam nevezli než do Pardubic, budouť mi se jiní také tím odpláceti, kteříž tu vsi hojné obilné okolo mají; ješto jináč o tom nedržím, poněvadž všecko se zde drážě prodává nežli v jinejch městech okolních, než že ti lidé více obilí do Pardubic a do Bohdančě vísti musí nežli jinde. A tak chtíce trh napraviti v Pardubicích, snad bych jej mohl k zkáze aneb k horšímu přivésti. A protož na tento čas toho při tom ne- chávám. Než to vámi ať opatrováno jest, kdož na trhy jedou neb jdou, ať po ulicích a před městem v branách prodávati dopuštěno jim není; i také na rynku ti obilí ať ne- předkupují, kteříž by je ne k potřebě své ale pro zisk kupovati chtěli. A tak když to vámi opatrováno bude, naděje jest, že trhové napraveni budou. Jedne cesty zlé k městu opravovati dejte, aby lidé k městu volně jeti mohli, neb jakž správu mám, že lidé nad těmi cestami velkou těžkost mají. Jakož ste mi v též suplikací doložili, že byste někteří mnohou těžkost k sobě majíc snášeli pro suplikací předešle od vás mně dodanou: pak poněvadž mi neoznamujete od koho, nevím vám na to odpovědi dáti jiné, než že sem já vám ani jinejm před žádným cesty nezavřel, abyste vy o potřeby města tohoto před osobu mou neměli se ke mně utíkati, ale nébrž to znám, poněvadž sem vám toho svěřil, že ste povinni to učiniti. O ty louky jiné odpovědi dáti vám nevím, než abyste s těmi osobami stáli v ko- moře v sobotu příští, a tu já rozkáži Rosickým také bejti, aby se takové věci grun- tovně vyrozuměti i na místném postaviti mohly. Peněz těch abych vám počkal až do svatého Havla příštího, kterajchž sem vám na stavení puojčil, toho na mne žádáte, ukazujíce v tom nemožnost svou skrze stavení: pak víte o tom dobře, že nejedno těmi penězi puojčkou vám sem pohodlí k tomu stavení učinil, ale i jinejmi potřebami, kteréž mně peněz mnoho stojí, vás opatrujíce, znamenitého nákladu nelitujíc. Však rád bych tomu byl, abyšte takovú lásku ode mne jako od pána svého u sebe rozvážili a sami na to pomyslili, po- Arthiv Český XX. 11
Strana 82
A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 82 něvadž se vás vlastně dotajčě, abyšte o obecní dobré pilnou péči měli, znajíce to, že mně nad tím zvláštní libost učiníte. A protož již já vám těch peněz až do sva- tého Jiří příštího sčěkati chci, a poznám-li pilnost vaši při obecním dobrém od vás, i proti tomu bych nebyl, abych té summy do svatého Havla vám čekati neměl. Dán na Pardubicích, v pátek přede všemi svatými léta 1539. (Bez nadpisu.) Orig. musea v Pardubicích. 196. Jan z Pernšteina králi Ferdinandovi vykládá, proč obyvatelé v království i v přivtělených zemích nemají k němu lásky a důvěry, a jsou toho mínění, že také on jich nemiluje, jim nedůvěřuje a není toho pamětliv, že svobodnou stavův volbou zvolen byl králem. S úžasnou až bezohlednou upřímností vytýká králi, že bez rady ano proti radám Čechův podnikl válku v Uhřích, čímž mnohé poddané své až na chudobu přivedl; že zamezuje z obavy nějakého spiknutí sjezdy krajské, na kterýchž, jako za dřívějších králů bývalo, raditi by se mohli stavové o potřeby zemské; na sněmích že nic se neprojednává, jen berně se svoluje, obecné potřeby se zanedbávají; meze zemské se zužují; a vedle jiných ještě nedostatků zvláště připomíná, že lidé těžce a bolestně snášejí útisky pro náboženství činěné. — 1539 (2. prosince). (Ad sacram Rom., Hungariae Bohemiaeque regiam Mtem, divum Ferdinandum oc, literae generosi ac magnifici dom. d. Jarislai*) a Pernsteyn de religione et statu regni Bohemiae 1539.) Clementissime rex! Principio vestram regiam Maiestatem summopere rogatam esse volo, ut hoc meum scriptum clementi et benigno dignetur accipere vultu, atque ita intelligat ac certo statuat, id omne ab animo sincero, fideli et qui Vestram Re- giam Majestatem non ut dominum suum, sed ut parentem proprium unice diligit, observat et se una cum liberis VRMti commendavit proficisci. Quod si VRMtem non amarem, omnia haec capita silentio praeterire possem. Porro si qua in re minus pru- denter fuerint posita, clementer et benigne VMs ferat et hanc simplicitatem loco intelligentis ponat. Primum VRMti clam minime est, omne regnum una cum rege domino suo in optimo flore et statu esse, quod amicitia adjungitur, et in quo mutua charitas et amor subditorum erga dominum suum et vicissim domini erga subditos habetur. Nam ex charitate cuncta proficiscuntur bona. Ex ea enim procedit fiducia et con- cordia adeo, ut dominus sit cum subditis et subditi cum domino tanquam mens una. *) Že by zasílatelem dopisu byl Jaroslav z Pernšteina, jest patrné pochybení. Jaroslav se narodil 3. listopadu 1528, tudíž toho času byl v 11 letech. — Výtah z tohoto čísla 196 i z následujícího č. 197 čte se v Dějepise města Prahy XI. 191—196 od V. V. Tomka, jemuž listy ty námi byly zapůjčeny.
A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 82 něvadž se vás vlastně dotajčě, abyšte o obecní dobré pilnou péči měli, znajíce to, že mně nad tím zvláštní libost učiníte. A protož již já vám těch peněz až do sva- tého Jiří příštího sčěkati chci, a poznám-li pilnost vaši při obecním dobrém od vás, i proti tomu bych nebyl, abych té summy do svatého Havla vám čekati neměl. Dán na Pardubicích, v pátek přede všemi svatými léta 1539. (Bez nadpisu.) Orig. musea v Pardubicích. 196. Jan z Pernšteina králi Ferdinandovi vykládá, proč obyvatelé v království i v přivtělených zemích nemají k němu lásky a důvěry, a jsou toho mínění, že také on jich nemiluje, jim nedůvěřuje a není toho pamětliv, že svobodnou stavův volbou zvolen byl králem. S úžasnou až bezohlednou upřímností vytýká králi, že bez rady ano proti radám Čechův podnikl válku v Uhřích, čímž mnohé poddané své až na chudobu přivedl; že zamezuje z obavy nějakého spiknutí sjezdy krajské, na kterýchž, jako za dřívějších králů bývalo, raditi by se mohli stavové o potřeby zemské; na sněmích že nic se neprojednává, jen berně se svoluje, obecné potřeby se zanedbávají; meze zemské se zužují; a vedle jiných ještě nedostatků zvláště připomíná, že lidé těžce a bolestně snášejí útisky pro náboženství činěné. — 1539 (2. prosince). (Ad sacram Rom., Hungariae Bohemiaeque regiam Mtem, divum Ferdinandum oc, literae generosi ac magnifici dom. d. Jarislai*) a Pernsteyn de religione et statu regni Bohemiae 1539.) Clementissime rex! Principio vestram regiam Maiestatem summopere rogatam esse volo, ut hoc meum scriptum clementi et benigno dignetur accipere vultu, atque ita intelligat ac certo statuat, id omne ab animo sincero, fideli et qui Vestram Re- giam Majestatem non ut dominum suum, sed ut parentem proprium unice diligit, observat et se una cum liberis VRMti commendavit proficisci. Quod si VRMtem non amarem, omnia haec capita silentio praeterire possem. Porro si qua in re minus pru- denter fuerint posita, clementer et benigne VMs ferat et hanc simplicitatem loco intelligentis ponat. Primum VRMti clam minime est, omne regnum una cum rege domino suo in optimo flore et statu esse, quod amicitia adjungitur, et in quo mutua charitas et amor subditorum erga dominum suum et vicissim domini erga subditos habetur. Nam ex charitate cuncta proficiscuntur bona. Ex ea enim procedit fiducia et con- cordia adeo, ut dominus sit cum subditis et subditi cum domino tanquam mens una. *) Že by zasílatelem dopisu byl Jaroslav z Pernšteina, jest patrné pochybení. Jaroslav se narodil 3. listopadu 1528, tudíž toho času byl v 11 letech. — Výtah z tohoto čísla 196 i z následujícího č. 197 čte se v Dějepise města Prahy XI. 191—196 od V. V. Tomka, jemuž listy ty námi byly zapůjčeny.
Strana 83
z roku 1539. 83 Ubi vero illa cessant, secus accidit. Nam et scripturam habemus: omne regnum in se divisum non posse stare, et domum supra domum cadere. Ego vero, rex clementissime, (vera ut fatear) non intelligo, ut subditi VRMtis in hoc regno et aliis provinciis huic adhaerentibus et incorporatis VRMtem aliquo prosequerentur amore, aut quidpiam haberent fiduciae. Nam apud eos similis opinio est, videlicet, quod eos Ms Vestra nec amet, nec aliquid fidei habeat, nec memoria teneat aut alicujus ponderis faciat, quod VRMtem ex pura et libera voluntate in dominum elegerint suum. Et quod illud odium et incredulitas ab VRMtis principio, statim cum VMs facta sit dominus noster regnareque coeperit, aperte potuit perspici. Ibi enim absque istius regni consilio, immo plane contra illorum consilia bellum in Hungariam Ms Vestra suscepit et movit, qua incoeptione et bello nihil profecit, sed se et subditos suos exhausit bonis, ac frequentibus exactionibus multos ad pauperiem redegit. Illa tamen omnia auxilia una cum gravissimis VRMtis sumptibus ac impensis in nihilum esse versa, et quod magis est, ea ratione Turcae illas provincias in magnum discrimen ac periculum proposuisse et adduxisse, cui cum resistere nequeat, aliud nihil quam interitum una nobiscum expectat. Quod si VRMs istius regni consilio fuisset gubernata, ad haec et VMtis et nostra gravamina non fuisset ventum. Itaque ex illo odio et incredulitate erga nos habita MsVR conventus distri- ctuum, ne scilicet haberentur et homines sine congregatione speciali nec de rebus MtisV nec publicis conferre et deliberare possent, inhibitionem facere dignata est. Cum tempore superiorum regum, qui ante MtemV erant, id genus conventionum in districtibus vetitum et inhibitum non erat, verum enimvero primum deliberato et perpenso Regiae Mtis et totius regni commodo in conventu districtuali, tandem in comitiis publicis confirmabant et ratificabant, et sic in hoc regno bonus conserva- batur ordo et pulcherrime stabat regnum. Ceterum hae inhibitiones inde oriuntur, quod VRMs hominibus non credit, idque metuit, ne in districtibus aliquid adversus MtemV tractetur et conspiratio nascatur. Quare incredulitas haec a VRMte homi- nibus admodum gravis et molesta est, quandoquidem apud eos non aliud est, quam ut se erga MtemV ita servent et gerant, uti subditos et fideles decet. Deinde et haec opinio apud homines est, propterea quod MsV hoc regnum non amplectitur, et hoc accidere, cum RVMti proponitur et de imminutione istius regni (quod saepe accidere solet) conqueritur, quae fit ab extraneis circum principibus, qui in illud progredientes, sibi appetunt et vario modo asserentes attribuunt, tamen VRMs illa parvi facit, nec ad finem emendationum et restitutionum in integrum perducere conatur. Unde facile perspici potest (cum quidem principes illi nullo in- commodo impune abeunt) nimirum licere illis pro suo arbitrio hoc regnum immi- nuere et debilitare. Idque accidit, quia MsV pluris illos principes hoc regno facit, magisque momenti in illis locat et ponit, quam in illo regno. Nam neque id permit- 11*
z roku 1539. 83 Ubi vero illa cessant, secus accidit. Nam et scripturam habemus: omne regnum in se divisum non posse stare, et domum supra domum cadere. Ego vero, rex clementissime, (vera ut fatear) non intelligo, ut subditi VRMtis in hoc regno et aliis provinciis huic adhaerentibus et incorporatis VRMtem aliquo prosequerentur amore, aut quidpiam haberent fiduciae. Nam apud eos similis opinio est, videlicet, quod eos Ms Vestra nec amet, nec aliquid fidei habeat, nec memoria teneat aut alicujus ponderis faciat, quod VRMtem ex pura et libera voluntate in dominum elegerint suum. Et quod illud odium et incredulitas ab VRMtis principio, statim cum VMs facta sit dominus noster regnareque coeperit, aperte potuit perspici. Ibi enim absque istius regni consilio, immo plane contra illorum consilia bellum in Hungariam Ms Vestra suscepit et movit, qua incoeptione et bello nihil profecit, sed se et subditos suos exhausit bonis, ac frequentibus exactionibus multos ad pauperiem redegit. Illa tamen omnia auxilia una cum gravissimis VRMtis sumptibus ac impensis in nihilum esse versa, et quod magis est, ea ratione Turcae illas provincias in magnum discrimen ac periculum proposuisse et adduxisse, cui cum resistere nequeat, aliud nihil quam interitum una nobiscum expectat. Quod si VRMs istius regni consilio fuisset gubernata, ad haec et VMtis et nostra gravamina non fuisset ventum. Itaque ex illo odio et incredulitate erga nos habita MsVR conventus distri- ctuum, ne scilicet haberentur et homines sine congregatione speciali nec de rebus MtisV nec publicis conferre et deliberare possent, inhibitionem facere dignata est. Cum tempore superiorum regum, qui ante MtemV erant, id genus conventionum in districtibus vetitum et inhibitum non erat, verum enimvero primum deliberato et perpenso Regiae Mtis et totius regni commodo in conventu districtuali, tandem in comitiis publicis confirmabant et ratificabant, et sic in hoc regno bonus conserva- batur ordo et pulcherrime stabat regnum. Ceterum hae inhibitiones inde oriuntur, quod VRMs hominibus non credit, idque metuit, ne in districtibus aliquid adversus MtemV tractetur et conspiratio nascatur. Quare incredulitas haec a VRMte homi- nibus admodum gravis et molesta est, quandoquidem apud eos non aliud est, quam ut se erga MtemV ita servent et gerant, uti subditos et fideles decet. Deinde et haec opinio apud homines est, propterea quod MsV hoc regnum non amplectitur, et hoc accidere, cum RVMti proponitur et de imminutione istius regni (quod saepe accidere solet) conqueritur, quae fit ab extraneis circum principibus, qui in illud progredientes, sibi appetunt et vario modo asserentes attribuunt, tamen VRMs illa parvi facit, nec ad finem emendationum et restitutionum in integrum perducere conatur. Unde facile perspici potest (cum quidem principes illi nullo in- commodo impune abeunt) nimirum licere illis pro suo arbitrio hoc regnum immi- nuere et debilitare. Idque accidit, quia MsV pluris illos principes hoc regno facit, magisque momenti in illis locat et ponit, quam in illo regno. Nam neque id permit- 11*
Strana 84
84 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina titur, ut aliquis adversus eos, quod quidem ad se spectaret, defendere incipere et resistere illis posset. In comitiis publicis praesente MteV in arce Pragensi alia negotia non tra- ctantur, quam exactiones; ibique MsV homines allicit et suspensos reddit, pollicens se transactis et confectis MtisVR negotiis protinus ad tractanda hominum negotia, illorum necessitatem, causam et justitiam esse accessuram finemque omnino facturam; quibus auditis, sperantes id confore, ad pertractanda MtisV negotia facilius accedunt. At MsV confectis privatis rebus, subito se et publicis et privatis hominum negotiis infectis relictis, nec ullum finem faciens aut satis leviter absolvens, alio confert: quam rem moleste homines ferre intelligo. Quod vero ad mulctam seu poenas, — quae in camera (eas vero ad MtemVR spectare et cadere) perpenduntur — attinet, hae deliberatione consiliariorum camerae a VRMte exorantur, impetratas et exoratas MsV dono dat; nihilominus tamen ob eandem mulctam RMtisV procurator nomine MtisV citat, in jus vocat et hanc rem totamque causam non secus, ac si MsV in jus prodiret, coram judicio agit. Prae- terea plerumque hominibus ibi non necessariis verbis detrahitur. Illi vero coguntur illa pati ac bono animo ferre, propterea quod illud judicium nomine MtisV exercetur; si autem ea in re MsV ceciderit causa, adversa pars damna accepta a MteV nec repetere nec assequi potest. Quod si illa persona, cui talem mulctam MsV dignata est dare, melius experietur, cogeretur profecto in verbis et dictis erga adversam partem (quod par esset) debitum servare modum. Nam adversa pars minime ferret nec pateretur, si qua in re ei detraheretur, quod quidem in verbis et causae actio- nibus, quae nomine MtisV fiunt, coguntur ferre et pati. Deinde si ad illam mulctam, qua eum MsV donaverat, nihil haberet juris, et tandem caderet causa, posset pars adversa nomine damnorum et interesse adversus illum tentare et agere. Itaque, rex clementissime, et hanc rem homines aegre ferunt, videlicet MtisV procuratorem istius mulctae gratia causam nomine MtisV agere, quam pridem aliis MsV dare sit dignata. Dignetur igitur MsV hoc diligenter discutere et perpendere, ex illis mulctis MtiV accidere nihil lucri, homines autem istius modi judiciis praegravari, an id sit Mtiv ex usu. Porro haec mea esset ratio, si cui MsV talem mulctam dignata fuerit dare, ut illi diploma seu literae a VRMte darentur, et is tandem ratione istius mulctae jus suo periculo experiatur et id assequi tentet, non ut per procuratorem MtisV tales processus juris exercerentur. Conventus is, qui superioribus diebus nonnullorum ex principibus imperii Pilsnae fuit, in quo et MsV nuncios habuit suos, de illo conventu ordines et status Bohemici regni plane nescii erant, et non solum status, sed ne quidem judices et MtisV consiliarii istius regni, quid ibi tractandum esset, sciverant. Hoc tamen inter homines palam ferebatur, tempore superiorum regum, qui ante MtemV erant, nun-
84 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina titur, ut aliquis adversus eos, quod quidem ad se spectaret, defendere incipere et resistere illis posset. In comitiis publicis praesente MteV in arce Pragensi alia negotia non tra- ctantur, quam exactiones; ibique MsV homines allicit et suspensos reddit, pollicens se transactis et confectis MtisVR negotiis protinus ad tractanda hominum negotia, illorum necessitatem, causam et justitiam esse accessuram finemque omnino facturam; quibus auditis, sperantes id confore, ad pertractanda MtisV negotia facilius accedunt. At MsV confectis privatis rebus, subito se et publicis et privatis hominum negotiis infectis relictis, nec ullum finem faciens aut satis leviter absolvens, alio confert: quam rem moleste homines ferre intelligo. Quod vero ad mulctam seu poenas, — quae in camera (eas vero ad MtemVR spectare et cadere) perpenduntur — attinet, hae deliberatione consiliariorum camerae a VRMte exorantur, impetratas et exoratas MsV dono dat; nihilominus tamen ob eandem mulctam RMtisV procurator nomine MtisV citat, in jus vocat et hanc rem totamque causam non secus, ac si MsV in jus prodiret, coram judicio agit. Prae- terea plerumque hominibus ibi non necessariis verbis detrahitur. Illi vero coguntur illa pati ac bono animo ferre, propterea quod illud judicium nomine MtisV exercetur; si autem ea in re MsV ceciderit causa, adversa pars damna accepta a MteV nec repetere nec assequi potest. Quod si illa persona, cui talem mulctam MsV dignata est dare, melius experietur, cogeretur profecto in verbis et dictis erga adversam partem (quod par esset) debitum servare modum. Nam adversa pars minime ferret nec pateretur, si qua in re ei detraheretur, quod quidem in verbis et causae actio- nibus, quae nomine MtisV fiunt, coguntur ferre et pati. Deinde si ad illam mulctam, qua eum MsV donaverat, nihil haberet juris, et tandem caderet causa, posset pars adversa nomine damnorum et interesse adversus illum tentare et agere. Itaque, rex clementissime, et hanc rem homines aegre ferunt, videlicet MtisV procuratorem istius mulctae gratia causam nomine MtisV agere, quam pridem aliis MsV dare sit dignata. Dignetur igitur MsV hoc diligenter discutere et perpendere, ex illis mulctis MtiV accidere nihil lucri, homines autem istius modi judiciis praegravari, an id sit Mtiv ex usu. Porro haec mea esset ratio, si cui MsV talem mulctam dignata fuerit dare, ut illi diploma seu literae a VRMte darentur, et is tandem ratione istius mulctae jus suo periculo experiatur et id assequi tentet, non ut per procuratorem MtisV tales processus juris exercerentur. Conventus is, qui superioribus diebus nonnullorum ex principibus imperii Pilsnae fuit, in quo et MsV nuncios habuit suos, de illo conventu ordines et status Bohemici regni plane nescii erant, et non solum status, sed ne quidem judices et MtisV consiliarii istius regni, quid ibi tractandum esset, sciverant. Hoc tamen inter homines palam ferebatur, tempore superiorum regum, qui ante MtemV erant, nun-
Strana 85
z roku 1539. 85 quam talem libertatem principes imperii habuisse, uti eo pacto et ratione in regnum Boemiae proficiscerentur, sed si quis eorum in Bohemiam iter facere statuerat, pu- blica fides seu salvus conductus ei dabatur et sine publica fide non proficiscebantur. Unde autem haec libertas istis principibus nunc esset, homines ignorare. Ad haec nemo incolarum istius regni in illo conventu erat. Cum igitur MsV hunc conventum in civitate istius regni celebraverit et nuncium non Bohemum habuerit, quid sit ibi tractatum, id esse ordinibus, officialibus et VRMtis in isto regno a consiliis obscurum. Haec tamen populi opinio et animi inductio est, hoc totum ex illa incredulitate et odio, quo eos RVMs prosequitur, proficisci. De indutiis, pactionibus ac omnibus tractationibus, quas RVMs sive cům Turca sive rege Lotharingiae aut aliis principibus imperii solet habere, (quod ho- mines aliqua ex parte ad hanc quoque coronam spectare arbitrantur), status istius regni nihil sciunt; quae res hominibus dolet ac palam loquuntur, se nihil aliud scire, quam ut numerent, et ita apud VMtem hoc regnum parvi nominis et ponderis esse. Idque accidere, quod nulla charitas et fides a VRMte erga illos sit. Nam et hoc in hominibus est, VMtem forsan in aliquo loco talia proposuisse: Etiamsi hoc regnum amissum fuerit, scire tamen locum MsV, in quo se pro regia Mte et digni- tate, quoad spiritum duxerit, continere posset. Quod vero ad marchionatum Moraviae attinet, et hic similem molestiam in hominibus animadverto esse, propterea quod conventiones particulares a VRMte prohibitae sint, et summo capitaneo vetitum, ne tales conventiones sine consensu et voluntate VMtis admitteret. Cum quidem saepe necessitate urgente opus sit, ut ex- templo capitaneus cum nonnullis personis omnium ordinum conveniat, tamen id facere non audet propter inhibitionem MtisV. Deinde in comitiis novissime Brunae celebratis VRMs ab omnibus statibus marchionatus Moraviae summopere orabatur, ut pace et venia RMtisV nuncios suos ad regem Joannem mittere possent, et quid nuncii illi essent acturi, VRMti per nuncios fuit indicatum. Ibi VRMs eis id responsi dignata est dare, ut illi nuncii uña cum instructione, quam regi Johanni ordines et status marchionatus Moraviae essent missuri, primum ad VRMtem irent, eiusque copiam facerent; id quod factum est. Ibi illico inter homines perpendebatur, nec obscure ferebatur, eis VRMtem non cre- dere, nec fidem illorum, quae MsV per eiusdem Mtis nuncios, utpote quale essent regi Joanni nuncium facturi declaratum, esse habitam. Et quoniam MsV sibi hanc instructionem exhiberi curavit, forte arbitrans illos aliud genus nuncii eo missuros, quam RVMti ab eis sit indicatum; quare, rex clementissime, cum in regno Boemiae, tum in marchionatu Moraviae similis hominum opinio est, se a VMte nec diligi, nec fidem haberi.
z roku 1539. 85 quam talem libertatem principes imperii habuisse, uti eo pacto et ratione in regnum Boemiae proficiscerentur, sed si quis eorum in Bohemiam iter facere statuerat, pu- blica fides seu salvus conductus ei dabatur et sine publica fide non proficiscebantur. Unde autem haec libertas istis principibus nunc esset, homines ignorare. Ad haec nemo incolarum istius regni in illo conventu erat. Cum igitur MsV hunc conventum in civitate istius regni celebraverit et nuncium non Bohemum habuerit, quid sit ibi tractatum, id esse ordinibus, officialibus et VRMtis in isto regno a consiliis obscurum. Haec tamen populi opinio et animi inductio est, hoc totum ex illa incredulitate et odio, quo eos RVMs prosequitur, proficisci. De indutiis, pactionibus ac omnibus tractationibus, quas RVMs sive cům Turca sive rege Lotharingiae aut aliis principibus imperii solet habere, (quod ho- mines aliqua ex parte ad hanc quoque coronam spectare arbitrantur), status istius regni nihil sciunt; quae res hominibus dolet ac palam loquuntur, se nihil aliud scire, quam ut numerent, et ita apud VMtem hoc regnum parvi nominis et ponderis esse. Idque accidere, quod nulla charitas et fides a VRMte erga illos sit. Nam et hoc in hominibus est, VMtem forsan in aliquo loco talia proposuisse: Etiamsi hoc regnum amissum fuerit, scire tamen locum MsV, in quo se pro regia Mte et digni- tate, quoad spiritum duxerit, continere posset. Quod vero ad marchionatum Moraviae attinet, et hic similem molestiam in hominibus animadverto esse, propterea quod conventiones particulares a VRMte prohibitae sint, et summo capitaneo vetitum, ne tales conventiones sine consensu et voluntate VMtis admitteret. Cum quidem saepe necessitate urgente opus sit, ut ex- templo capitaneus cum nonnullis personis omnium ordinum conveniat, tamen id facere non audet propter inhibitionem MtisV. Deinde in comitiis novissime Brunae celebratis VRMs ab omnibus statibus marchionatus Moraviae summopere orabatur, ut pace et venia RMtisV nuncios suos ad regem Joannem mittere possent, et quid nuncii illi essent acturi, VRMti per nuncios fuit indicatum. Ibi VRMs eis id responsi dignata est dare, ut illi nuncii uña cum instructione, quam regi Johanni ordines et status marchionatus Moraviae essent missuri, primum ad VRMtem irent, eiusque copiam facerent; id quod factum est. Ibi illico inter homines perpendebatur, nec obscure ferebatur, eis VRMtem non cre- dere, nec fidem illorum, quae MsV per eiusdem Mtis nuncios, utpote quale essent regi Joanni nuncium facturi declaratum, esse habitam. Et quoniam MsV sibi hanc instructionem exhiberi curavit, forte arbitrans illos aliud genus nuncii eo missuros, quam RVMti ab eis sit indicatum; quare, rex clementissime, cum in regno Boemiae, tum in marchionatu Moraviae similis hominum opinio est, se a VMte nec diligi, nec fidem haberi.
Strana 86
86 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Extremum caput hoc est, quod homines aegre et moleste ferre perspicio, nempe quod ad fidem et religionem attinet, ea scilicet in re VRMs serio progredi et homines praegravari. Fides autem, rex clementissime, donum est Dei, et cui a Deo non datur, ab hominibus minime potest dari. Licet enim qualiscunque fuerit sermo et fidei professio in hominum gratiam facta, si tamen quidpiam ille adversi in corde habuerit et statuerit, haec confessio nihili et nauci esset, cum Deus sit cordium spectator et percunctator [sic]. Dignetur igitur VRMs et hanc rem deliberare et apud se perpendere. Etenim illa, quae. sunt ex Deo, stabunt et firmissima manebunt, nec homines illa subvertere poterint. Quae autem sunt ex hominibus, sua sponte cadent: nam ex Deo fundata non sunt. Porro et haec populi opinio est ac palam loquuntur, multos utriusque sexus a VRMte vita esse privatos, illorumque sanguinem Deum vindicem invocare, eamque ob rem Deum illa infortunia et poenas MtiV irro- gare et permittere. Epilogus et conclusio illarum omnium rerum, quas superius attigi, rex clemen- tissime, haec est, ut homines de VRMte sentiant et quomodo eandem teneant et inter- pretentur. Primum se a MteV nullam charitatem, nec regni istius amorem experiri. Deinde illis fidem non haberi; praeterea si quis aeque ac VRMs de religione non senserit et in fide non similem se praebuerit, illum (forsan) nec loco christiani nu- merari. Idcirco jam homines quandam aegritudinem adversus RMtemV video perce- pisse, ut vicissim VMtem nec diligant nec aliquid fidei habeant. Etsi autem VMs quidpiam cum illis tractare voluerit, non puto eandem aliquid esse confecturam. Nam ad alia mala et id incommodi per hanc incredulitatem et odium (in VMte) ortum est, quod in nullo bellico apparatu, promptitudine et vigi- lantia adversus Turcam sint, opinorque id apud plerosque esse, si Turca in Moravia esset, nondum illos de expeditione Turcica esse credituros. Nam id ostendunt ac palam in hunc vociferantur modum: Quoties, obsecro, jam est nobis in publicis co- mitiis de istis periculis a RMte declaratum, longe aliter tamen compertum et offensum [sic] fuisse, modo cum RMs pecuniis opus habuit, protinus Turcam in medio ac pa- lestra fuisse, et illis ingentia pericula a VMte enumerata; quae res summam ac incredibilem peperit oscitantiam et securitatem. Necesse est igitur jam VRMtem aliam quaerere ac aggredi viam, qua posset sibi reconciliare populum, ut abjecto odio, VRMtem amore prosequatur ac in eadem totam spem fiduciamque locet et figat suam. Vicissim VMs eos. Nam mehercule prin- cipio, quo MsV regnare coepit, incredibilis omnium in MtemV fuit amor; is quantum sit immutatus, MsV etiam me tacente intelligit. Deliberet igitur haec MsV, quibus periculis et discriminibus hoc pacto una cum VMte expositi simus ; praeterea aliud nihil, quam ut ab crudelissimo tyranno Turca opprimamur, expectamus. Nam Turca in dies magis magisque imperia et provincias MtisVR omni genere crudelitatis pes-
86 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Extremum caput hoc est, quod homines aegre et moleste ferre perspicio, nempe quod ad fidem et religionem attinet, ea scilicet in re VRMs serio progredi et homines praegravari. Fides autem, rex clementissime, donum est Dei, et cui a Deo non datur, ab hominibus minime potest dari. Licet enim qualiscunque fuerit sermo et fidei professio in hominum gratiam facta, si tamen quidpiam ille adversi in corde habuerit et statuerit, haec confessio nihili et nauci esset, cum Deus sit cordium spectator et percunctator [sic]. Dignetur igitur VRMs et hanc rem deliberare et apud se perpendere. Etenim illa, quae. sunt ex Deo, stabunt et firmissima manebunt, nec homines illa subvertere poterint. Quae autem sunt ex hominibus, sua sponte cadent: nam ex Deo fundata non sunt. Porro et haec populi opinio est ac palam loquuntur, multos utriusque sexus a VRMte vita esse privatos, illorumque sanguinem Deum vindicem invocare, eamque ob rem Deum illa infortunia et poenas MtiV irro- gare et permittere. Epilogus et conclusio illarum omnium rerum, quas superius attigi, rex clemen- tissime, haec est, ut homines de VRMte sentiant et quomodo eandem teneant et inter- pretentur. Primum se a MteV nullam charitatem, nec regni istius amorem experiri. Deinde illis fidem non haberi; praeterea si quis aeque ac VRMs de religione non senserit et in fide non similem se praebuerit, illum (forsan) nec loco christiani nu- merari. Idcirco jam homines quandam aegritudinem adversus RMtemV video perce- pisse, ut vicissim VMtem nec diligant nec aliquid fidei habeant. Etsi autem VMs quidpiam cum illis tractare voluerit, non puto eandem aliquid esse confecturam. Nam ad alia mala et id incommodi per hanc incredulitatem et odium (in VMte) ortum est, quod in nullo bellico apparatu, promptitudine et vigi- lantia adversus Turcam sint, opinorque id apud plerosque esse, si Turca in Moravia esset, nondum illos de expeditione Turcica esse credituros. Nam id ostendunt ac palam in hunc vociferantur modum: Quoties, obsecro, jam est nobis in publicis co- mitiis de istis periculis a RMte declaratum, longe aliter tamen compertum et offensum [sic] fuisse, modo cum RMs pecuniis opus habuit, protinus Turcam in medio ac pa- lestra fuisse, et illis ingentia pericula a VMte enumerata; quae res summam ac incredibilem peperit oscitantiam et securitatem. Necesse est igitur jam VRMtem aliam quaerere ac aggredi viam, qua posset sibi reconciliare populum, ut abjecto odio, VRMtem amore prosequatur ac in eadem totam spem fiduciamque locet et figat suam. Vicissim VMs eos. Nam mehercule prin- cipio, quo MsV regnare coepit, incredibilis omnium in MtemV fuit amor; is quantum sit immutatus, MsV etiam me tacente intelligit. Deliberet igitur haec MsV, quibus periculis et discriminibus hoc pacto una cum VMte expositi simus ; praeterea aliud nihil, quam ut ab crudelissimo tyranno Turca opprimamur, expectamus. Nam Turca in dies magis magisque imperia et provincias MtisVR omni genere crudelitatis pes-
Strana 87
z roku 1539. 87 sundat, perdit, imminuit et more suo debilitat ; nos tamen illorum spectatores sumus, proponendo ob oculos nobis privilegia et libertatem nostram, non debere nos, sed alios defendere, nec opem aliis ferre, nisi Moravis et Silesiis. Cur igitur, quaeso, illam libertatem et privilegia sibi tantopere patrocinari conentur et nitantur, nisi quia VMtemR non diligunt, non amant, nec ullam fidem habent? Quamobrem sub- diti VMti regiae nec auxilium ferre nec aliquo progredi volunt. Et sic inter VRMtem et subditos hoc odio et illa incredulitate nata, neque nostrum exitium interitumque noscimus. Proinde, rex clementissime, per Deum immortalem: cum VMs intelligat et VMtis et subditorum res in pessimo loco et statu sitas esse, dignetur in illam curam animique cogitationem toto incumbere pectore idque moliri, quo illi malo succurri et in melius verti possit. Tempus est profecto, et jam quodammodo bona pars eius videtur praeteriisse, ac difficilem jam cursum eius recuperandi relictum et propo- situm esse. Nam et haec velim Majestas deliberet et meditetur Vestra: Quodsi a Turca ac aliis hostibus essemus tuti, nec ullum esset nobis expectandum periculum, sed ut in optima viveremus pace; scit tamen RMsV vehementer opus esse, ut in hoc regno aliqua bona propria habeat, quibus se sustentet aut filius RMtisV, qui sit futurus dominus noster. Etenim MtiV clam non est, in illo regno MtemV usum fructum ad- modum tenuem et exiguum habere; quibus igitur se sustentare poterit? Loculi vero et hominum marsupia non sufficient, nec homines admittent, ut VRMti suggerant sumptus eandemque proprio alant. Ceterum si in VMte populi charitas et amor esset, facile homines eo adduci possent, ut bona ad MtemV spectantia et pignori opposita redimerentur, eaque curarent, quibus se MsV apud nos sustentare posset, et quidem ita, ut dignitas RMtisV domini nostri postularet. Sed hoc pacto non intelligo eos aliquid esse facturos. Nam neque eos video aliquo desiderio, huc MtemV veniendi et cum illis manendi, teneri. lisdem precibus, rex clementissime, quibus initio oravi et nunc MtemVR, do- minum mihi clementissimum, vehementer rogo, ut hoc meum scriptum benigno et clementi legat vultu, ac in optimam dignetur accipere partem. Nam Deum testor, me illo amore et debito obsequio, quo sum MtiV obligatus, eo adductum et in- citatum esse, ne diutius tacerem, sed hoc, quod in rem MtisV fore intelligerem, VMti tanquam domino suo clementissimo, (persuasum habens id MtiV minime fore ingratum), ordine exponerem. Nec enim MsV ignorat, plura alios de VRMte audire et experiri, quam MsV. Quare id omne singulari prudentiae MtisV (qua est a Deo optimo maximo prae ceteris praedita ac nulla ex parte oblita, modo se ipsam oblivioni non tradat et Deum in memoria habeat) ad deliberandum permitto [sic]. Nam si nulla oblivio memoriam Dei apud MtemV deleverit, Deus etiam RVMtem memoria tenebit. Quod si illum neglexeritis aut eius obliti fueritis, pari ratione apud eum in oblivionem
z roku 1539. 87 sundat, perdit, imminuit et more suo debilitat ; nos tamen illorum spectatores sumus, proponendo ob oculos nobis privilegia et libertatem nostram, non debere nos, sed alios defendere, nec opem aliis ferre, nisi Moravis et Silesiis. Cur igitur, quaeso, illam libertatem et privilegia sibi tantopere patrocinari conentur et nitantur, nisi quia VMtemR non diligunt, non amant, nec ullam fidem habent? Quamobrem sub- diti VMti regiae nec auxilium ferre nec aliquo progredi volunt. Et sic inter VRMtem et subditos hoc odio et illa incredulitate nata, neque nostrum exitium interitumque noscimus. Proinde, rex clementissime, per Deum immortalem: cum VMs intelligat et VMtis et subditorum res in pessimo loco et statu sitas esse, dignetur in illam curam animique cogitationem toto incumbere pectore idque moliri, quo illi malo succurri et in melius verti possit. Tempus est profecto, et jam quodammodo bona pars eius videtur praeteriisse, ac difficilem jam cursum eius recuperandi relictum et propo- situm esse. Nam et haec velim Majestas deliberet et meditetur Vestra: Quodsi a Turca ac aliis hostibus essemus tuti, nec ullum esset nobis expectandum periculum, sed ut in optima viveremus pace; scit tamen RMsV vehementer opus esse, ut in hoc regno aliqua bona propria habeat, quibus se sustentet aut filius RMtisV, qui sit futurus dominus noster. Etenim MtiV clam non est, in illo regno MtemV usum fructum ad- modum tenuem et exiguum habere; quibus igitur se sustentare poterit? Loculi vero et hominum marsupia non sufficient, nec homines admittent, ut VRMti suggerant sumptus eandemque proprio alant. Ceterum si in VMte populi charitas et amor esset, facile homines eo adduci possent, ut bona ad MtemV spectantia et pignori opposita redimerentur, eaque curarent, quibus se MsV apud nos sustentare posset, et quidem ita, ut dignitas RMtisV domini nostri postularet. Sed hoc pacto non intelligo eos aliquid esse facturos. Nam neque eos video aliquo desiderio, huc MtemV veniendi et cum illis manendi, teneri. lisdem precibus, rex clementissime, quibus initio oravi et nunc MtemVR, do- minum mihi clementissimum, vehementer rogo, ut hoc meum scriptum benigno et clementi legat vultu, ac in optimam dignetur accipere partem. Nam Deum testor, me illo amore et debito obsequio, quo sum MtiV obligatus, eo adductum et in- citatum esse, ne diutius tacerem, sed hoc, quod in rem MtisV fore intelligerem, VMti tanquam domino suo clementissimo, (persuasum habens id MtiV minime fore ingratum), ordine exponerem. Nec enim MsV ignorat, plura alios de VRMte audire et experiri, quam MsV. Quare id omne singulari prudentiae MtisV (qua est a Deo optimo maximo prae ceteris praedita ac nulla ex parte oblita, modo se ipsam oblivioni non tradat et Deum in memoria habeat) ad deliberandum permitto [sic]. Nam si nulla oblivio memoriam Dei apud MtemV deleverit, Deus etiam RVMtem memoria tenebit. Quod si illum neglexeritis aut eius obliti fueritis, pari ratione apud eum in oblivionem
Strana 88
A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 88 MsV perveniet ac deseretur. Nam et David filio suo Salomoni talia proposuerat ac hortatus est, ut Deum memoria teneret et in conspectu haberet. Quod si deseruerit et neglexerit Deum, fore, ut is quoque negligatur ac deseratur ab eo. Precor, ut Christus Servator noster ex sua divina misericordia VRMtem ad gloriam nominis sui et publicam utilitatem in multos annos salvam et incolumem conservet, gubernet et regat. Extremum est, ut me VRMs subditum et fidelem suum commendatum habeat. Arch. metrop. cap. Prag. Codex O, Collectanea 150. 197. Král Ferdinand odpovídá Janovi z Pernšteina na stížné výtky mu činěné; vyvrací příčiny nelásky k němu, zvláště co se týče náboženství. K výtce, že pro víru mnozí Čechové byli od něho životův zbaveni, odpovídá otevřeně bez zapírání, že tak stalo se, však že jen náčel- níky a svůdníky trestal; že chrání víru pod jednou i pod obojí, jiných vyznání že nestrpí a nedovolí, aby každý žil a věřil po své vůli. Odpírá dále žalobám v příčině berní; omlouvá způsob svého živobytí; připomíná, že volba jeho za krále Českého byla sice svobodná, však že manželka jeho právo měla k nástupnictví. Válku v Uhřích nepodnikl bez rady a svolení Čechův. Sjezdové krajští mají svoláváni býti jen se svolením královským; na sněmích že projednány býti mají nejprve věci obecně důležité a potom soukromé; o hranice zemské že vždy bedlivě pečoval oc. — 1539, po 2. prosinci. (Responsum sacrae Rom., Ungariae, Bohemiae oc regiae Mtis ad singulos arti- culos a dno de Pernstain, Suae SRMti oblatos et propositos 2. Decembris 1539.) Primo quod sua sacra RMs grato animo et gratiose suscipit admonitionem et consilum eius, quod a fide et sincera animi benevolentia proficisci non dubitat. Deinde quod de mutuo inter principem et subditos amore eiusque fructibus propositum est, bene prudenterque propositum esse, nec Mtem Suam sacram unquam aliter sensisse, aut ei rei defuisse, occasionemve ullam, quo id minus fieret, prae- buisse, sed Bohemiae regnum summo amore complexam semperque prosequutam fuisse, proque eius bono et commodis nullos unquam labores devitasse. Cuius rei optimus certissimusque testis omnipotens Deus est, a quo etiam si aliter sit, nec filicitatem sibi in suis rebus sua SMs dari exoptat. Causas vero, cur a subditis in regno Bohemiae aliisque ad id pertinentibus provintiis Ms Sua sacra mutuo non ametur, has Sua Ms subesse putat: Primo fidem, de qua paulo post respondebit. Deinde bernas seu contributiones, quas quidem com- plures factas Sua sacra Ms sibi esse non diffitetur, illas tamen non in vanos aut in- utiles, sed in regni ac totius christianitatis publicos usus fuisse conversas profitetur; quas etiam non rogati ultro pro publico regni ac totius christianitatis bono ac com- modo facere debuisse videntur, cum alieni nec Suae S. Mtis subditi idem facere non recusarint, nec semel fecerint. Tertio nonnihil in causa fortassis sunt mores SMtis, quod ludis, conviviis aliisque similibus minime delectetur: id vero jure Suae SMti
A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 88 MsV perveniet ac deseretur. Nam et David filio suo Salomoni talia proposuerat ac hortatus est, ut Deum memoria teneret et in conspectu haberet. Quod si deseruerit et neglexerit Deum, fore, ut is quoque negligatur ac deseratur ab eo. Precor, ut Christus Servator noster ex sua divina misericordia VRMtem ad gloriam nominis sui et publicam utilitatem in multos annos salvam et incolumem conservet, gubernet et regat. Extremum est, ut me VRMs subditum et fidelem suum commendatum habeat. Arch. metrop. cap. Prag. Codex O, Collectanea 150. 197. Král Ferdinand odpovídá Janovi z Pernšteina na stížné výtky mu činěné; vyvrací příčiny nelásky k němu, zvláště co se týče náboženství. K výtce, že pro víru mnozí Čechové byli od něho životův zbaveni, odpovídá otevřeně bez zapírání, že tak stalo se, však že jen náčel- níky a svůdníky trestal; že chrání víru pod jednou i pod obojí, jiných vyznání že nestrpí a nedovolí, aby každý žil a věřil po své vůli. Odpírá dále žalobám v příčině berní; omlouvá způsob svého živobytí; připomíná, že volba jeho za krále Českého byla sice svobodná, však že manželka jeho právo měla k nástupnictví. Válku v Uhřích nepodnikl bez rady a svolení Čechův. Sjezdové krajští mají svoláváni býti jen se svolením královským; na sněmích že projednány býti mají nejprve věci obecně důležité a potom soukromé; o hranice zemské že vždy bedlivě pečoval oc. — 1539, po 2. prosinci. (Responsum sacrae Rom., Ungariae, Bohemiae oc regiae Mtis ad singulos arti- culos a dno de Pernstain, Suae SRMti oblatos et propositos 2. Decembris 1539.) Primo quod sua sacra RMs grato animo et gratiose suscipit admonitionem et consilum eius, quod a fide et sincera animi benevolentia proficisci non dubitat. Deinde quod de mutuo inter principem et subditos amore eiusque fructibus propositum est, bene prudenterque propositum esse, nec Mtem Suam sacram unquam aliter sensisse, aut ei rei defuisse, occasionemve ullam, quo id minus fieret, prae- buisse, sed Bohemiae regnum summo amore complexam semperque prosequutam fuisse, proque eius bono et commodis nullos unquam labores devitasse. Cuius rei optimus certissimusque testis omnipotens Deus est, a quo etiam si aliter sit, nec filicitatem sibi in suis rebus sua SMs dari exoptat. Causas vero, cur a subditis in regno Bohemiae aliisque ad id pertinentibus provintiis Ms Sua sacra mutuo non ametur, has Sua Ms subesse putat: Primo fidem, de qua paulo post respondebit. Deinde bernas seu contributiones, quas quidem com- plures factas Sua sacra Ms sibi esse non diffitetur, illas tamen non in vanos aut in- utiles, sed in regni ac totius christianitatis publicos usus fuisse conversas profitetur; quas etiam non rogati ultro pro publico regni ac totius christianitatis bono ac com- modo facere debuisse videntur, cum alieni nec Suae S. Mtis subditi idem facere non recusarint, nec semel fecerint. Tertio nonnihil in causa fortassis sunt mores SMtis, quod ludis, conviviis aliisque similibus minime delectetur: id vero jure Suae SMti
Strana 89
z roku 1539. 89 esse condonandum, quod consueverit sic vivere ac rebus seriis necessariisque potius quam eiusmodi ludicris ac jocularibus occupari ac tempus terere. Quarta vero causa subesse videtur, quod in absentia regum Wladislai et Ludovici multi ex arbitrio vi- vebant, regnum, quod non admodum bene gubernabatur, sed rapinae et latrocinia in eo vigebant passimque exercebantur, reges longe absentes id negligebant, subditi plus quam domini regnabant, reges ipsos pro sociis non dominis habebant; quod Mti Suae minime ferendum fuit, cum princeps ipse sit, ut alii dominentur ac imperent; statimque regni sui principio id studuit, ut eiusmodi rapinas et latrocinia eorumque authores inhiberet et coherceret ; quod Deo optimo maximo juvante adeo est effectum, ut vix unquam regnum Bohemiae ab eiusmodi malis fuerit quietius ac viae in eo tutiores. Idque totum actum est cum consilio Bohemorum. Quod ad electionem liberam Suae Mtis in regem attinet, pro ea quidem Sua SMs habet gratias; sed videtur, quantumcunque fuerit libera, quod jure successionis reginalis Majestatis etiam fuerit debita; quemadmodum sub electionis tempore Mo- ravi ipsi ac Slesitae, qui ad Suam Mtem venerant, id ipsum sunt testati, et ipse meminisse potest ac scit, quae tum Mti Suae suaserint, privilegiaque regni Bohemiae id aperte ostendunt, liberam eis concedi eligendi regis facultatem tunc, cum proles regia masculini et feminini sexus deficeret. His igitur de causis, utrum libera abso- lute, an etiam justa fuerit ac debita electio ejus Mtis, illius id Mtem Suam permit- tere judicio [sic], nisi voluissent facere contra eorum privilegia. Quod ad bellum Hungariae attinet, sumptum id videlicet esse insciis ac dis- suadentibus Bohemis, respondeat ipse: si defuncto fratre suo quispiam subditorum suorum ei dissuadere voluisset, ne bona ejus in regno Bohemiae sita reciperet, pro- pterea quod cogeretur in Bohemia manere Pragamque frequentare, utrum illa ratione persuasus eis abstinuisset, an non?*) Si non, tanto igitur minus etiam Suae Mti Hun- gariae ditissimum florentissimumque illis temporibus regnum erat negligendum, quod ad reginalem Mtem jure hereditario pertinebat, nec sine eo regno aut ad minus ejus rege amico (etiamsi nullum jus ad id Suae Mti patrocinoretur) quoniam quiete ac pacifice in aliis suis dominiis regnare non potuisset, illud Suae Mti erat negli- gendum, quominus eo potiretur, et si neglexisset tantum juris et commoditatis aut ab eo deterritus fuisset, ne regio quidem nomine dignus censendus esset. Praeterea nec insciis Bohemis, nec absque eorum consilio bellum id gestum susceptumque fuit, qui et auxilia et pecunias ad id contulerunt, tum cum Sua SMs jus suum, quod ad regnum Hungariae haberet, illis proposuit, pro quibus Sua Ms eis etiam gratiam habet. Nam quivis nunquam aperte contra Joannem eo tempore Waywodam ulla Suae Mti sunt decreta auxilia, nisi adversus hostes et adversarios *) Vojtěch z Pernšteina, jenž po otci držel statky v Čechách, zemřel r. 1534 bezdětek, a statky jeho české spadly na jeho bratra Jana z Pernšteina, jenž po otci již držel statky v Moravě. Archiv Český XX. 12
z roku 1539. 89 esse condonandum, quod consueverit sic vivere ac rebus seriis necessariisque potius quam eiusmodi ludicris ac jocularibus occupari ac tempus terere. Quarta vero causa subesse videtur, quod in absentia regum Wladislai et Ludovici multi ex arbitrio vi- vebant, regnum, quod non admodum bene gubernabatur, sed rapinae et latrocinia in eo vigebant passimque exercebantur, reges longe absentes id negligebant, subditi plus quam domini regnabant, reges ipsos pro sociis non dominis habebant; quod Mti Suae minime ferendum fuit, cum princeps ipse sit, ut alii dominentur ac imperent; statimque regni sui principio id studuit, ut eiusmodi rapinas et latrocinia eorumque authores inhiberet et coherceret ; quod Deo optimo maximo juvante adeo est effectum, ut vix unquam regnum Bohemiae ab eiusmodi malis fuerit quietius ac viae in eo tutiores. Idque totum actum est cum consilio Bohemorum. Quod ad electionem liberam Suae Mtis in regem attinet, pro ea quidem Sua SMs habet gratias; sed videtur, quantumcunque fuerit libera, quod jure successionis reginalis Majestatis etiam fuerit debita; quemadmodum sub electionis tempore Mo- ravi ipsi ac Slesitae, qui ad Suam Mtem venerant, id ipsum sunt testati, et ipse meminisse potest ac scit, quae tum Mti Suae suaserint, privilegiaque regni Bohemiae id aperte ostendunt, liberam eis concedi eligendi regis facultatem tunc, cum proles regia masculini et feminini sexus deficeret. His igitur de causis, utrum libera abso- lute, an etiam justa fuerit ac debita electio ejus Mtis, illius id Mtem Suam permit- tere judicio [sic], nisi voluissent facere contra eorum privilegia. Quod ad bellum Hungariae attinet, sumptum id videlicet esse insciis ac dis- suadentibus Bohemis, respondeat ipse: si defuncto fratre suo quispiam subditorum suorum ei dissuadere voluisset, ne bona ejus in regno Bohemiae sita reciperet, pro- pterea quod cogeretur in Bohemia manere Pragamque frequentare, utrum illa ratione persuasus eis abstinuisset, an non?*) Si non, tanto igitur minus etiam Suae Mti Hun- gariae ditissimum florentissimumque illis temporibus regnum erat negligendum, quod ad reginalem Mtem jure hereditario pertinebat, nec sine eo regno aut ad minus ejus rege amico (etiamsi nullum jus ad id Suae Mti patrocinoretur) quoniam quiete ac pacifice in aliis suis dominiis regnare non potuisset, illud Suae Mti erat negli- gendum, quominus eo potiretur, et si neglexisset tantum juris et commoditatis aut ab eo deterritus fuisset, ne regio quidem nomine dignus censendus esset. Praeterea nec insciis Bohemis, nec absque eorum consilio bellum id gestum susceptumque fuit, qui et auxilia et pecunias ad id contulerunt, tum cum Sua SMs jus suum, quod ad regnum Hungariae haberet, illis proposuit, pro quibus Sua Ms eis etiam gratiam habet. Nam quivis nunquam aperte contra Joannem eo tempore Waywodam ulla Suae Mti sunt decreta auxilia, nisi adversus hostes et adversarios *) Vojtěch z Pernšteina, jenž po otci držel statky v Čechách, zemřel r. 1534 bezdětek, a statky jeho české spadly na jeho bratra Jana z Pernšteina, jenž po otci již držel statky v Moravě. Archiv Český XX. 12
Strana 90
A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 90 Suae Mtis (cur autem Joannes aperte non sit nominatus, non latet eos). Certum tamen est, tum Suam Mtem nullos habuisse alios, nisi ipsum. Quod vero queruntur eo bello excitatum aliud longe gravius periculosiusqne cum Turcarum imperatore, id non Suae Mtis causa factum nec ex hoc natum est. Siquidem Ludovici regis temporibus Hungariam primo invaserant Turcae, regem cum exercitu profligaverant, nec rege vita functo, quieturi erant, quin redirent longiusque progre- derentur; tantumque abest, ut Sua Ms Turcici belli sit aut unquam fuerit author, ut etiam foedus pacemque cum Turca satis aequis et honestis conditionibus inierit absque ullius tributi pensione, quam tamen ille ut perfidus fregit et violavit; quodque, si aequi rerum aestimatores esse vellent, hi quicunque talia de sua S. Mte sentiunt, dubio procul invenirent: his multisque aliis de causis plus gratiae et favoris Suam Mtem quam odii promeruisse apud suos subditos. Nam et vivo Ludovico etiam rege pro defensione christianitatis et suorum dominiorum illi per triennium singulis annis XL millia florenorum exposuit. Et si id tunc temporis, cum ipse regnet, illos relin- quere juste potuit, aut a quo alio eiusmodi auxilia petere in tanta necessitate debuit, nisi a suis subditis? Conventus particulares per districtus regni habendos sine regio consensu, non sine matura deliberatione, multorumque in Bohemia consilio, uti reipublicae noxios anteaque non consuetos, statim principio regni sui ut prohibere dignaret, Sua Ms est persuasa, nisi forte magna et ardua necessitate id exigente, et in absentia Suae Mtis faciendum esset cum consensu eorum vel eius, cui SMs eam potestatem demandasset, et ad quem id ex officio pertineret. De regni vero finibus cognoscendis ac determinandis nunquam non diligen- tissime Sua Ms in consilio retulit, suasit, commissarios ex communi consilio ad id delegit, idque non semel, sed saepius fecit. Hi tamen vel non convenerunt, vel aliqui convenerunt, aliqui vero id neglexerunt, praesentesque absentibus tractare nihil vo- luerunt, et sic semper re infecta discessum est, non Mtis Suae culpa quidem, sed ipsorum negligentia. Id vero sic esse: Suam Mtem, ne quid in ea re violenter age- retur, prohibuisse, quia omnia prius tentanda censet, quam ad manus veniatur, deinde in eiusmodi actionibus non solum principia, sed finem spectandum esse. Principes imperii regno vicinos his praesertim temporibus in amicitia potius esse retinendos, quam offendendos aut alienandos, quibus ipsi regnicolae semper suaserunt, ut Sua Ms imprimis ab illis auxilia contra Turcas peteret. Praeterea Suae SMti minime admit- tendum fuisse, ut ex regno Bohemiae bellum in Germaniam moveretur. Verum si tentatis prius omnibus profici nihil poterit, Suam SMtem non defuturam suo regno, quod in primis charum habet. Deinde quod queruntur in dietis publicis nos polliceri acturos de his, quae concernunt regnum, et aliis, quae aliquando privatae personae conqueruntur; con-
A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 90 Suae Mtis (cur autem Joannes aperte non sit nominatus, non latet eos). Certum tamen est, tum Suam Mtem nullos habuisse alios, nisi ipsum. Quod vero queruntur eo bello excitatum aliud longe gravius periculosiusqne cum Turcarum imperatore, id non Suae Mtis causa factum nec ex hoc natum est. Siquidem Ludovici regis temporibus Hungariam primo invaserant Turcae, regem cum exercitu profligaverant, nec rege vita functo, quieturi erant, quin redirent longiusque progre- derentur; tantumque abest, ut Sua Ms Turcici belli sit aut unquam fuerit author, ut etiam foedus pacemque cum Turca satis aequis et honestis conditionibus inierit absque ullius tributi pensione, quam tamen ille ut perfidus fregit et violavit; quodque, si aequi rerum aestimatores esse vellent, hi quicunque talia de sua S. Mte sentiunt, dubio procul invenirent: his multisque aliis de causis plus gratiae et favoris Suam Mtem quam odii promeruisse apud suos subditos. Nam et vivo Ludovico etiam rege pro defensione christianitatis et suorum dominiorum illi per triennium singulis annis XL millia florenorum exposuit. Et si id tunc temporis, cum ipse regnet, illos relin- quere juste potuit, aut a quo alio eiusmodi auxilia petere in tanta necessitate debuit, nisi a suis subditis? Conventus particulares per districtus regni habendos sine regio consensu, non sine matura deliberatione, multorumque in Bohemia consilio, uti reipublicae noxios anteaque non consuetos, statim principio regni sui ut prohibere dignaret, Sua Ms est persuasa, nisi forte magna et ardua necessitate id exigente, et in absentia Suae Mtis faciendum esset cum consensu eorum vel eius, cui SMs eam potestatem demandasset, et ad quem id ex officio pertineret. De regni vero finibus cognoscendis ac determinandis nunquam non diligen- tissime Sua Ms in consilio retulit, suasit, commissarios ex communi consilio ad id delegit, idque non semel, sed saepius fecit. Hi tamen vel non convenerunt, vel aliqui convenerunt, aliqui vero id neglexerunt, praesentesque absentibus tractare nihil vo- luerunt, et sic semper re infecta discessum est, non Mtis Suae culpa quidem, sed ipsorum negligentia. Id vero sic esse: Suam Mtem, ne quid in ea re violenter age- retur, prohibuisse, quia omnia prius tentanda censet, quam ad manus veniatur, deinde in eiusmodi actionibus non solum principia, sed finem spectandum esse. Principes imperii regno vicinos his praesertim temporibus in amicitia potius esse retinendos, quam offendendos aut alienandos, quibus ipsi regnicolae semper suaserunt, ut Sua Ms imprimis ab illis auxilia contra Turcas peteret. Praeterea Suae SMti minime admit- tendum fuisse, ut ex regno Bohemiae bellum in Germaniam moveretur. Verum si tentatis prius omnibus profici nihil poterit, Suam SMtem non defuturam suo regno, quod in primis charum habet. Deinde quod queruntur in dietis publicis nos polliceri acturos de his, quae concernunt regnum, et aliis, quae aliquando privatae personae conqueruntur; con-
Strana 91
z r. 1539. 91 fectis vero rebus nostris, statim relictis ceteris omnibus discedere: in ea re hanc sequimur rationem, quod semper tractanda primum putavimus illa, quae sunt magis generalia necessariaque, hisque compositis, tandem venire solemus ad particularia tum regni tum personarum negotia; quia si negligerentur illa, quae universam contingunt rempublicam magisque pertinent ad omnium salutem et defensionem, veremur, ne unacum his perirent et illa, quae sunt particularia. Amissa enim republica omnia tum reipublicae tum subditorum perirent et nobis eriperentur commoda et emolumenta. Totoque hoc quo regnamus tempore in omnibus fere dietis nihil erat magis agendum et curandum, quam quomodo truculen- tissimum Turcarum hostem a patria cervicibusque nostris arceremus. Nam is cum semel atque iterum Austriam invasisset, saepius id acturus videretur, quid magis erat necessarium quam ei malo obviare? Si enim Hungariam Austriamque occupasset, proximum fuisset illi Bohemiae regnum; id si tentaret et aggrederetur, nonne facile destrueretur et unacum eo omnis respublica; quo facto necessario interirent omnia tum publica tum privata negotia. Id ne fieret, quantum potuimus, semper et apud regnum Bohemiae et apud reliquos christianos principes curavimus diligentissime. Praeterea hoc nobis non semel contigit absoluta dieta, quod officiales ac regni judices ceterique consiliarii nostri a nobis discesserint prope omnes; discesserunt etiam illi, qui ad nos aliquid eiusmodi deferebant, primumque res suas in dieta finiri volebant; ita ut nec haberemus, quibuscum de rebus eiusmodi cognosceremus, nec quem audi- remus. Denique volentes omnium commodis prospicere, omnibus satisfacere, cum propter alias gravissimas occupationes nostras ipsi semper non possemus adesse, con- stituimus judicium camerae, judices nostris non parvis impensis tenemus ac fovemus, ut continuo judicent, quo quilibet citius causae suae finem sortiatur; quamvis ipsi, cum praesentes simus, non pauca audimus et dijudicamus, idque libere asserere pos- sumus, plura nos et publica et privata in regno Bohemiae confecisse negotia, quam in multis antea annis antecessores nostri fecerunt. Nihilominus tamen nos odisse debent [sic], nobis obtrectare non verentur ; ipsumque judicium camerae, quod, uti diximus, nostris impensis institutum est, omniumque bono et commodo institutum est et prae- sertim tenuiorum, quibus perquam grave fuerat prius longas lites sequi, damnant et subvertere plerique conantur. Quod ad poenas et mulctas attinet earumque a nobis donationes et per nostrum procuratorem sub nostro nomine coram judiciis procurationes: illud cum in regnum venerimus, ita reformabimus, ut nemini fiat in eo injuria. Conventum nonnullorum principum imperii, Pilsnae habitum, aegre ferre, non est ratio cur debeant, sed potius ex eo laetitia affici, quod regnum Bohemiae prius ubique propter latrocinia et viarum pericula diffamatum, adeo bene gubernetur pa- catumque sit, ut principes imperii tutiores sibi in eo conductus credant, quam in 12*
z r. 1539. 91 fectis vero rebus nostris, statim relictis ceteris omnibus discedere: in ea re hanc sequimur rationem, quod semper tractanda primum putavimus illa, quae sunt magis generalia necessariaque, hisque compositis, tandem venire solemus ad particularia tum regni tum personarum negotia; quia si negligerentur illa, quae universam contingunt rempublicam magisque pertinent ad omnium salutem et defensionem, veremur, ne unacum his perirent et illa, quae sunt particularia. Amissa enim republica omnia tum reipublicae tum subditorum perirent et nobis eriperentur commoda et emolumenta. Totoque hoc quo regnamus tempore in omnibus fere dietis nihil erat magis agendum et curandum, quam quomodo truculen- tissimum Turcarum hostem a patria cervicibusque nostris arceremus. Nam is cum semel atque iterum Austriam invasisset, saepius id acturus videretur, quid magis erat necessarium quam ei malo obviare? Si enim Hungariam Austriamque occupasset, proximum fuisset illi Bohemiae regnum; id si tentaret et aggrederetur, nonne facile destrueretur et unacum eo omnis respublica; quo facto necessario interirent omnia tum publica tum privata negotia. Id ne fieret, quantum potuimus, semper et apud regnum Bohemiae et apud reliquos christianos principes curavimus diligentissime. Praeterea hoc nobis non semel contigit absoluta dieta, quod officiales ac regni judices ceterique consiliarii nostri a nobis discesserint prope omnes; discesserunt etiam illi, qui ad nos aliquid eiusmodi deferebant, primumque res suas in dieta finiri volebant; ita ut nec haberemus, quibuscum de rebus eiusmodi cognosceremus, nec quem audi- remus. Denique volentes omnium commodis prospicere, omnibus satisfacere, cum propter alias gravissimas occupationes nostras ipsi semper non possemus adesse, con- stituimus judicium camerae, judices nostris non parvis impensis tenemus ac fovemus, ut continuo judicent, quo quilibet citius causae suae finem sortiatur; quamvis ipsi, cum praesentes simus, non pauca audimus et dijudicamus, idque libere asserere pos- sumus, plura nos et publica et privata in regno Bohemiae confecisse negotia, quam in multis antea annis antecessores nostri fecerunt. Nihilominus tamen nos odisse debent [sic], nobis obtrectare non verentur ; ipsumque judicium camerae, quod, uti diximus, nostris impensis institutum est, omniumque bono et commodo institutum est et prae- sertim tenuiorum, quibus perquam grave fuerat prius longas lites sequi, damnant et subvertere plerique conantur. Quod ad poenas et mulctas attinet earumque a nobis donationes et per nostrum procuratorem sub nostro nomine coram judiciis procurationes: illud cum in regnum venerimus, ita reformabimus, ut nemini fiat in eo injuria. Conventum nonnullorum principum imperii, Pilsnae habitum, aegre ferre, non est ratio cur debeant, sed potius ex eo laetitia affici, quod regnum Bohemiae prius ubique propter latrocinia et viarum pericula diffamatum, adeo bene gubernetur pa- catumque sit, ut principes imperii tutiores sibi in eo conductus credant, quam in 12*
Strana 92
92 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina ipso imperio. Nec ea res parvo esse posse ei regno commodo, si a tantis princi- pibus frequentaretur, tametsi principes illi non nisi sub fide seu salvo conductu eo convenerint. Quod vero insciis Bohemiae officialibus ac consiliariis admissa sit illa ea res, id factum est propterea, quod non nisi propriae imperatoriae Mtis ac imperii res in eo tractandae fuerant, nec praeter imperatoriam Mtem et nobis paucisque principibus eae cognitae fuerant. Et cum plus quam ab unius anni spatio de eis agitaretur, tamen nemo consiliariorum nostrorum unquam quicquam a nobis de his audivit, et ad tales ligas nostri etiam consiliarii a juramento nobis facto sunt liberi, et ad tales ligas minime jurati sunt. De foederibus pacificationibusque cum Turca et rege Joanne ac ceteris princi- pibus, quae res ad ipsum quoque Boemiae regnum videtur illis pertinere, male que- runtur, se quasi contemptos ei consilio et actioni non fuisse adhibitos, aut ea de re a nobis certiores factos; si quidem hi, qui tum apud nos ex Bohemia fuerant, cum Vratislaviae de pace et concordia agebatur inter nos et regem Johannem, omnes in consilium sunt adhibiti et Turcicis tractatibus. Petiimus praeterea non semel, ut aliquot possimus apud nos habere ex Bohemiae regno consiliarios, volentes illis ho- nestam et certam dare provisionem; nunquam tamen id impetrare et consequi po- tuimus, ut nobis aliqui darentur; et si unquam casu aderant, nunquam eos a con- siliis nostris prohibuimus aut sprevimus. Dominum magistrum curiae et cancellarium Pflug non semel in imperii rebus consilio adhibuimus. Et si aliquando ex Bohemia consiliarios libenter habuissemus, tamen venire gravabantur, aut si venerant, cito discedebant; nonnunquam etiam in tribus personis consilium concludere cogebamur, cum propter rei et animi nostri occultationem, praesertim in rebus bellicis, ne con- silia nostra anteverterentur, tum propter pericula illorum, quos in eiusmodi secretis negotiis mittebamus, ne si res palam fieret aut in suspicionem saltem veniret, in discrimen vitae inciderent. Quod vero ex contemptu aliquando regni Bohemiae ea verba protulerimus, amisso etiam regno Bohemiae, habere nos alia loca, in quibus pro regiae Mtis digni- tate vivere possimus: id quidem non inficiamur; nec enim clam, sed palam tum in Bohemiae, Hungariae, tum etiam in aliarum provinciarum dietis id loquuti sumus, sed non ita nec in eum sensum, sicuti malevoli interpretantur nostra verba; verum exhortantes subditos nostros pro officio nostro et paterne, ut in commune consu- lerent, periculum commune esse omnium, ne sibi ipsis rebusque suis deessent addebamus illas nisi mature provideant, periclitari quidem de omnibus suis rebus ac bonis; nos habere quidem plura ipsis refugia, nolle tamen illis deesse, nec unquam defuturos esse, quoad poterimus, etiam vitam et bona omnia pro ipsorum communisque rei publicae christianae bono et salute periclitaturos esse.
92 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina ipso imperio. Nec ea res parvo esse posse ei regno commodo, si a tantis princi- pibus frequentaretur, tametsi principes illi non nisi sub fide seu salvo conductu eo convenerint. Quod vero insciis Bohemiae officialibus ac consiliariis admissa sit illa ea res, id factum est propterea, quod non nisi propriae imperatoriae Mtis ac imperii res in eo tractandae fuerant, nec praeter imperatoriam Mtem et nobis paucisque principibus eae cognitae fuerant. Et cum plus quam ab unius anni spatio de eis agitaretur, tamen nemo consiliariorum nostrorum unquam quicquam a nobis de his audivit, et ad tales ligas nostri etiam consiliarii a juramento nobis facto sunt liberi, et ad tales ligas minime jurati sunt. De foederibus pacificationibusque cum Turca et rege Joanne ac ceteris princi- pibus, quae res ad ipsum quoque Boemiae regnum videtur illis pertinere, male que- runtur, se quasi contemptos ei consilio et actioni non fuisse adhibitos, aut ea de re a nobis certiores factos; si quidem hi, qui tum apud nos ex Bohemia fuerant, cum Vratislaviae de pace et concordia agebatur inter nos et regem Johannem, omnes in consilium sunt adhibiti et Turcicis tractatibus. Petiimus praeterea non semel, ut aliquot possimus apud nos habere ex Bohemiae regno consiliarios, volentes illis ho- nestam et certam dare provisionem; nunquam tamen id impetrare et consequi po- tuimus, ut nobis aliqui darentur; et si unquam casu aderant, nunquam eos a con- siliis nostris prohibuimus aut sprevimus. Dominum magistrum curiae et cancellarium Pflug non semel in imperii rebus consilio adhibuimus. Et si aliquando ex Bohemia consiliarios libenter habuissemus, tamen venire gravabantur, aut si venerant, cito discedebant; nonnunquam etiam in tribus personis consilium concludere cogebamur, cum propter rei et animi nostri occultationem, praesertim in rebus bellicis, ne con- silia nostra anteverterentur, tum propter pericula illorum, quos in eiusmodi secretis negotiis mittebamus, ne si res palam fieret aut in suspicionem saltem veniret, in discrimen vitae inciderent. Quod vero ex contemptu aliquando regni Bohemiae ea verba protulerimus, amisso etiam regno Bohemiae, habere nos alia loca, in quibus pro regiae Mtis digni- tate vivere possimus: id quidem non inficiamur; nec enim clam, sed palam tum in Bohemiae, Hungariae, tum etiam in aliarum provinciarum dietis id loquuti sumus, sed non ita nec in eum sensum, sicuti malevoli interpretantur nostra verba; verum exhortantes subditos nostros pro officio nostro et paterne, ut in commune consu- lerent, periculum commune esse omnium, ne sibi ipsis rebusque suis deessent addebamus illas nisi mature provideant, periclitari quidem de omnibus suis rebus ac bonis; nos habere quidem plura ipsis refugia, nolle tamen illis deesse, nec unquam defuturos esse, quoad poterimus, etiam vitam et bona omnia pro ipsorum communisque rei publicae christianae bono et salute periclitaturos esse.
Strana 93
z roku 1539. 93 Moravis item de conventibus pro ipsorum arbitrio celebrandis et de ceteris articulis ad nos relatis responsum, habita prius cum frequentibus Bohemiae consiliariis nostris matura super iis omnibus deliberatione, dedimus, et non ex capite nostro. Moravorum instructionem, quacum legatos in Hungariam missuri erant, non ob id, uti suspicantur, nobis ostendendam postulavimus, nunquam enim illis diffisi sumus, sed quia prius ultro se id facturos nobis promiserant, quod dubitabamus, num scirent ipsi, quo in statu essent cum Joanne rege res nostrae, ut si nescirent, opusque esset aliqua admonitione, id faceremus illisque ostenderemus. Si enim illis diffideremus, multis justisque de causis eam legationem impedire poteramus. Et vicissim si non uti fideles nobiscum agere vellent, posse illos aliam instructionem nobis ostendendam dare, et aliam, cum qua legati proficiscerentur, conficere, id non ignorabamus, sed optime intelligebamus. Porro id, quod de fide et religione suae SMti objicitur, coram Deo et homi- nibus ei injuria fit, excusatumque se Deo et hominibus in ea parte ducit, quia in tota ea re et negotio nihil aliud, nisi divinae Mtis honorem et gloriam spectat, inque regno Bohemiae et marchionatu Moraviae neminem ob fidem quicquam a sua Mte hactenus grave perpessum esse, et contra fidem sub utraque ne actum quidem aliquid molitumve esse. Contra vero alias sectas Suae Mtis antecessores longe severius se gesserunt, pluraque, quam Sua SMs, et graviora egerunt. Cum tamen Sua SMs nonnisi his sub una et sub utraque juramento sit obstricta, quin etiam ultro illis sub utraque sese offere dignata est, se illos quoad liceat esse tutaturam, non enim illam fidem unquam damnare est dignata. Ceteras vero sectas, utpote erroneas, mi- nime esse ferendas aut fovendas, neque id diu poterit ferri contra fidem, sed potius contra errores. Nam in Moravia certum est complures esse, qui nec de Deo, nec de sacramentis, nec de resurrectione quicquam credunt: tales igitur, qui pecudum instar sunt, quomodo Suae Mti ferendi sunt, cum vetus et nova lex principes populi jubeat, novis sectis et erroribus obsistere easque extirpare. Spectetur vero maxima caecitas et inconstantia ac levitas novorum dogmatistarum, qui asserunt fidem debere esse liberam nec coactam, cum tamen ipsi, Lutherani videlicet et Zvingliani, neminem ferant, qui ab illis dissentiat, sed varie illos affligentes exilio, bonorum direptione et aliis eiusmodi injuriis et gravaminibus a se abigunt et repellunt. Nec fides sub utraque, quae in regno Bohemiae viget, in eo numero est censenda, nec illi ipsi novi dogmatistae se illam tenere vere gloriantur, cum in plurimis dissideant maxime a Bohemis. Item quot et quales blasphemiae fuerint contra Deum, Beatam Virginem et sanctos, num tolerandae illae sunt, ac non metuenda nobis Dei vindicta, qui id patiamur? Homo hominem amicum ab obtrectatoribus defendit; nos, qui Dei sumus
z roku 1539. 93 Moravis item de conventibus pro ipsorum arbitrio celebrandis et de ceteris articulis ad nos relatis responsum, habita prius cum frequentibus Bohemiae consiliariis nostris matura super iis omnibus deliberatione, dedimus, et non ex capite nostro. Moravorum instructionem, quacum legatos in Hungariam missuri erant, non ob id, uti suspicantur, nobis ostendendam postulavimus, nunquam enim illis diffisi sumus, sed quia prius ultro se id facturos nobis promiserant, quod dubitabamus, num scirent ipsi, quo in statu essent cum Joanne rege res nostrae, ut si nescirent, opusque esset aliqua admonitione, id faceremus illisque ostenderemus. Si enim illis diffideremus, multis justisque de causis eam legationem impedire poteramus. Et vicissim si non uti fideles nobiscum agere vellent, posse illos aliam instructionem nobis ostendendam dare, et aliam, cum qua legati proficiscerentur, conficere, id non ignorabamus, sed optime intelligebamus. Porro id, quod de fide et religione suae SMti objicitur, coram Deo et homi- nibus ei injuria fit, excusatumque se Deo et hominibus in ea parte ducit, quia in tota ea re et negotio nihil aliud, nisi divinae Mtis honorem et gloriam spectat, inque regno Bohemiae et marchionatu Moraviae neminem ob fidem quicquam a sua Mte hactenus grave perpessum esse, et contra fidem sub utraque ne actum quidem aliquid molitumve esse. Contra vero alias sectas Suae Mtis antecessores longe severius se gesserunt, pluraque, quam Sua SMs, et graviora egerunt. Cum tamen Sua SMs nonnisi his sub una et sub utraque juramento sit obstricta, quin etiam ultro illis sub utraque sese offere dignata est, se illos quoad liceat esse tutaturam, non enim illam fidem unquam damnare est dignata. Ceteras vero sectas, utpote erroneas, mi- nime esse ferendas aut fovendas, neque id diu poterit ferri contra fidem, sed potius contra errores. Nam in Moravia certum est complures esse, qui nec de Deo, nec de sacramentis, nec de resurrectione quicquam credunt: tales igitur, qui pecudum instar sunt, quomodo Suae Mti ferendi sunt, cum vetus et nova lex principes populi jubeat, novis sectis et erroribus obsistere easque extirpare. Spectetur vero maxima caecitas et inconstantia ac levitas novorum dogmatistarum, qui asserunt fidem debere esse liberam nec coactam, cum tamen ipsi, Lutherani videlicet et Zvingliani, neminem ferant, qui ab illis dissentiat, sed varie illos affligentes exilio, bonorum direptione et aliis eiusmodi injuriis et gravaminibus a se abigunt et repellunt. Nec fides sub utraque, quae in regno Bohemiae viget, in eo numero est censenda, nec illi ipsi novi dogmatistae se illam tenere vere gloriantur, cum in plurimis dissideant maxime a Bohemis. Item quot et quales blasphemiae fuerint contra Deum, Beatam Virginem et sanctos, num tolerandae illae sunt, ac non metuenda nobis Dei vindicta, qui id patiamur? Homo hominem amicum ab obtrectatoribus defendit; nos, qui Dei sumus
Strana 94
94 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina suaeque divinae Mti nos totos debemus, feremus nec prohibebimus tales in eum blasphemias ? Objicitur etiam nobis, quod ob fidem multi jussu nostro sint perempti et quod ob id multa infortunia patiamur passique simus. Non diffitemur id quidem, sed tamen principales et seductores aliorum, qui malitia, non simplicitate errabant. Simplicibus enim semper est indultum, qui emendare et ab errore resipiscere voluerunt. Neque id a nobis primum, sed multo magis ab antecessoribus et majoribus nostris fuit factitatum, fit etiam ab Imperatoria Mte. Nihilominus felicissime tamen vixisse illos Deique benedictionem habuisse certissimum est, tantumque abest, ut nos ob id quisque infortunatos judicet, ut etiam non mediocris sollicitudo nos teneat pro tot tantisque divinae benignitatis donis, ne unquam satis suae Mti gratiarum referre valeamus. Nam primo valetudinem corporis integrasque vires nonne nobis largiri est dignatus, qui integris viginti duobus annis nunquam tantum morbi sensimus, ut in lecto unius horae spatio ob id decumberemus. Uxorem charissimam nostrique amantissimam et obsequentissimam, liberos complures eosque animi et corporis dotibus adhucusque ornatos et integros; fratrem summum orbis principem tantopere nobis affectum et nostris, ut non fratris, sed parentis potius loco nobis sit habendus et numerandus. Hereditatem satis amplam et honestam, quam etsi non locupletem quidem suscepimus, tamen Dei benignitate inter multas difficultates in hoc usque tempus integram con- servavimus; additum Romanorum Bohemiaeque regnum sine sudore, sine gladii extractione, Hungariae vero regnum cum parva sanguinis effusione, pacifica illorum possessio et gubernatio. Bellum rusticum grave et periculosum sine gravi subditorum detrimento et jactura profligatum. Turca truculentissimus bis hereditatem nostram invadens, ne unicam quidem arcem aut munitionem coepit, villis tantum, quae defendi non poterant, incensis non sine damno discessit. Regnum Hungariae primo statim impetu obtinuimus, Johannem Weywodam in Poloniam usque fugere coëgimus ; et si tantum favoris ab hominibus, quantum gratiae ab omnipotenti Deo habuissemus, aut si saltem Bohemi, cum ad defensionem Viennae venerant, nos juvare nobiscumque in Hungariam ire non recusassent, profligato Turca in hunc usque diem obtinuissemus, cum ingenti honore, gloria et commodo totius christianitatis. Restat vero, ut etiam interdicti Andreae Ungnad facti hic breviter rationem reddamus, quo omnibus satisfaciamus, et quoniam multos multa ea de re loqui accepimus, ut si fieri possit, ex omnium animis errorem et malam de nobis suspi- cionem evellamus, praesertim ex eorum, qui nos eo nomine calumniantur, quasi fidem sub utraque oderimus. Is homo a pueritia fere in aula nostra educatus, servitor, consiliarius, officialis fuit noster, subditus item et hereditarius noster. Facta est a nobis jam pridem prohibitio, ne quis in provinciis et dominiis nostris aut in aula nostra innovaret fidem; id cum ille sciret, mandatumque nostrum contempsisset,
94 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina suaeque divinae Mti nos totos debemus, feremus nec prohibebimus tales in eum blasphemias ? Objicitur etiam nobis, quod ob fidem multi jussu nostro sint perempti et quod ob id multa infortunia patiamur passique simus. Non diffitemur id quidem, sed tamen principales et seductores aliorum, qui malitia, non simplicitate errabant. Simplicibus enim semper est indultum, qui emendare et ab errore resipiscere voluerunt. Neque id a nobis primum, sed multo magis ab antecessoribus et majoribus nostris fuit factitatum, fit etiam ab Imperatoria Mte. Nihilominus felicissime tamen vixisse illos Deique benedictionem habuisse certissimum est, tantumque abest, ut nos ob id quisque infortunatos judicet, ut etiam non mediocris sollicitudo nos teneat pro tot tantisque divinae benignitatis donis, ne unquam satis suae Mti gratiarum referre valeamus. Nam primo valetudinem corporis integrasque vires nonne nobis largiri est dignatus, qui integris viginti duobus annis nunquam tantum morbi sensimus, ut in lecto unius horae spatio ob id decumberemus. Uxorem charissimam nostrique amantissimam et obsequentissimam, liberos complures eosque animi et corporis dotibus adhucusque ornatos et integros; fratrem summum orbis principem tantopere nobis affectum et nostris, ut non fratris, sed parentis potius loco nobis sit habendus et numerandus. Hereditatem satis amplam et honestam, quam etsi non locupletem quidem suscepimus, tamen Dei benignitate inter multas difficultates in hoc usque tempus integram con- servavimus; additum Romanorum Bohemiaeque regnum sine sudore, sine gladii extractione, Hungariae vero regnum cum parva sanguinis effusione, pacifica illorum possessio et gubernatio. Bellum rusticum grave et periculosum sine gravi subditorum detrimento et jactura profligatum. Turca truculentissimus bis hereditatem nostram invadens, ne unicam quidem arcem aut munitionem coepit, villis tantum, quae defendi non poterant, incensis non sine damno discessit. Regnum Hungariae primo statim impetu obtinuimus, Johannem Weywodam in Poloniam usque fugere coëgimus ; et si tantum favoris ab hominibus, quantum gratiae ab omnipotenti Deo habuissemus, aut si saltem Bohemi, cum ad defensionem Viennae venerant, nos juvare nobiscumque in Hungariam ire non recusassent, profligato Turca in hunc usque diem obtinuissemus, cum ingenti honore, gloria et commodo totius christianitatis. Restat vero, ut etiam interdicti Andreae Ungnad facti hic breviter rationem reddamus, quo omnibus satisfaciamus, et quoniam multos multa ea de re loqui accepimus, ut si fieri possit, ex omnium animis errorem et malam de nobis suspi- cionem evellamus, praesertim ex eorum, qui nos eo nomine calumniantur, quasi fidem sub utraque oderimus. Is homo a pueritia fere in aula nostra educatus, servitor, consiliarius, officialis fuit noster, subditus item et hereditarius noster. Facta est a nobis jam pridem prohibitio, ne quis in provinciis et dominiis nostris aut in aula nostra innovaret fidem; id cum ille sciret, mandatumque nostrum contempsisset,
Strana 95
z roku 1539. 95 transgressus sit, punitus est vicissim a nobis eo modo, ut inobediens, illique aula et provinciae nostrae hereditariae interdictae sunt, in quibus nullum est fidei discrimen ; in Bohemia vero, quod illic cum multis in fide illi [sic] convenit, nihil a nobis passus est tale. Bohemos in ea fide natos et educatos non minoris facimus, quantum sub una, illosque et in aula nostra benigne fovimus, fovemus et in patria omnibus hono- ribus, ad quos apti sunt, non secus quam illos sub una semper dignati sumus, et omnino nullum discrimen inter viros sub una et sub utraque unquam habuimus aut habemus. Sed cum ut rex Romanorum, Hungariae, archidux Austriae aliis quoque obligati simus, ex debito officii illis quoque satis in ea parte facere debebamus et debemus. Rogati quidem fuimus, ut in terris nostris circa fidem aliquid ordinaremus; sed quamvis nec abusus probamus, nec de communione sub utraque aliter, quam quod sit salutifera, modo sit cum consensu ecclesiae, sentiamus: tamen nunquam id facere voluimus absque concilio, ad quod si unquam ventum fuerit, ibi videbunt omnes, an abusus probabimus, et bona salutiferaque, quae sunt, damnabimus. Et haec sit summa orationis nostrae de fide: fidem sub una et sub utraque ita, uti debemus, libenter quidem semperque fovebimus, pari honore utrosque ita, uti hactenus fecimus, dignabimur. Quicunque apti et idonei fuerint, officiis orna- bimus. Ceteras sectas ut admittamus, et ut quilibet pro arbitrio credat et vivat, illud vero nullo modo admittemus, quoniam id facere veteri et nova lege simul pro- hibemur; cuius rei Deus opt. max. author est, quem in fide et in omnibus actionibus nostris sequimur et prae oculis habemus, illius gloriae et honori omnia postponentes. Filios proprios et ipsum fratrem nostrum charissimum, si (quod Deus avertat) eos in errorem prolabi contingeret et a recta fide desciscere, odituros nos profitemur, nec ullam aliam religionem praeter illas duas, sub una videlicet et sub utraque, probare possumus aut unquam probabimus. Dicit enim Christus: Qui plus diligit patrem aut matrem, quam me, non est me dignus. Ultimo si exosi sumus, si suspecti, sine causa id nobis accidit. Nunquam enim odii causam praebuimus, nunquam falsa de Turcis retulimus, res ipsa id semper declaravit esse verum, quod praedixeramus, atque etiam fumus incendiorum usque in Bohemia odoratus id confirmabat, subditi vero nostri sclavi, etiam Muldavia Poloniaque eius rei testes nobis esse possunt. Si libertates et privilegia sua odii in nos causam praetexunt, quo nos minus juvent, quid faciendum nobis sit, nescimus; sed prudentium sententiam esse non ignoramus, neminem debere alterum suo proprio malo odisse. Nos Deum testamur, Bohemos summo prosequimur amore, regni illius honorem summo studio cupimus promovere. Quod si hactenus id minus potuimus, tamen Deo juvante id re ipsa adhuc praestabimus. Illi si contra nos odium habent, oderunt nos gratis, Deus novit.
z roku 1539. 95 transgressus sit, punitus est vicissim a nobis eo modo, ut inobediens, illique aula et provinciae nostrae hereditariae interdictae sunt, in quibus nullum est fidei discrimen ; in Bohemia vero, quod illic cum multis in fide illi [sic] convenit, nihil a nobis passus est tale. Bohemos in ea fide natos et educatos non minoris facimus, quantum sub una, illosque et in aula nostra benigne fovimus, fovemus et in patria omnibus hono- ribus, ad quos apti sunt, non secus quam illos sub una semper dignati sumus, et omnino nullum discrimen inter viros sub una et sub utraque unquam habuimus aut habemus. Sed cum ut rex Romanorum, Hungariae, archidux Austriae aliis quoque obligati simus, ex debito officii illis quoque satis in ea parte facere debebamus et debemus. Rogati quidem fuimus, ut in terris nostris circa fidem aliquid ordinaremus; sed quamvis nec abusus probamus, nec de communione sub utraque aliter, quam quod sit salutifera, modo sit cum consensu ecclesiae, sentiamus: tamen nunquam id facere voluimus absque concilio, ad quod si unquam ventum fuerit, ibi videbunt omnes, an abusus probabimus, et bona salutiferaque, quae sunt, damnabimus. Et haec sit summa orationis nostrae de fide: fidem sub una et sub utraque ita, uti debemus, libenter quidem semperque fovebimus, pari honore utrosque ita, uti hactenus fecimus, dignabimur. Quicunque apti et idonei fuerint, officiis orna- bimus. Ceteras sectas ut admittamus, et ut quilibet pro arbitrio credat et vivat, illud vero nullo modo admittemus, quoniam id facere veteri et nova lege simul pro- hibemur; cuius rei Deus opt. max. author est, quem in fide et in omnibus actionibus nostris sequimur et prae oculis habemus, illius gloriae et honori omnia postponentes. Filios proprios et ipsum fratrem nostrum charissimum, si (quod Deus avertat) eos in errorem prolabi contingeret et a recta fide desciscere, odituros nos profitemur, nec ullam aliam religionem praeter illas duas, sub una videlicet et sub utraque, probare possumus aut unquam probabimus. Dicit enim Christus: Qui plus diligit patrem aut matrem, quam me, non est me dignus. Ultimo si exosi sumus, si suspecti, sine causa id nobis accidit. Nunquam enim odii causam praebuimus, nunquam falsa de Turcis retulimus, res ipsa id semper declaravit esse verum, quod praedixeramus, atque etiam fumus incendiorum usque in Bohemia odoratus id confirmabat, subditi vero nostri sclavi, etiam Muldavia Poloniaque eius rei testes nobis esse possunt. Si libertates et privilegia sua odii in nos causam praetexunt, quo nos minus juvent, quid faciendum nobis sit, nescimus; sed prudentium sententiam esse non ignoramus, neminem debere alterum suo proprio malo odisse. Nos Deum testamur, Bohemos summo prosequimur amore, regni illius honorem summo studio cupimus promovere. Quod si hactenus id minus potuimus, tamen Deo juvante id re ipsa adhuc praestabimus. Illi si contra nos odium habent, oderunt nos gratis, Deus novit.
Strana 96
96 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Quod ad proventus nostros attinet, si Dei benignitate pacem cum Turca nobis largiri aliquando dignabitur, reperientur viae cum consilio fidelium subditorum nostro- rum, levique vel potius nullo eorum incommodo, quod facile brevique non parvos proventus in regno Bohemiae recuperabimus. Fidelem vero hanc et a sincero animi affectu proficiscentem admonitionem significationemque grato animo et gratiose suscipimus. Nec tam longam nostri excu- sationem vestra aut praesentium fecimus causa, sed quo facilius audientes talem nostri purgationem causamque nostram, deinceps possitis respondere nostris obtrectatoribus, opinionemque falsam ex eorum eximere ac delere animis. Arch. metrop. cap. Prag. Codex O, Collectanea 156. 198. Král Ferdinand přimlouvá se k Janovi z Pernšteina, aby proboštství Brněnské bylo dáno Janovi Hazmbergerovi. — Ve Vídni 1539, 9. prosince. (Janovi z Pernšteina.) Urozený v. n. milý! Srozuměti sme ráčili, že by kněz Melichar, probošt kostela Brněnského, těžce nemocen býti a v kázni boží ležeti měl. Kdež znajíc my hodnost osoby poctivého kněze Jana Hazmbergera děkana Litomě- řického a dvou synuov i také dvou dcer našich nejmilejších preceptora v. n. milého býti, k tobě se za něho přimlúvám a milostivě tebe žádám, jestliže by pán Buoh kněze Melichara smrti uchovati neráčil, že toho proboštství Brněnského před jedním každým pro nás témuž knězi Janovi Hazmbergerovi dopřeješ a této přímluvy naší, o čemž nepochybujem, skutečně jemu užiti dáš, a my tobě to milostí naší královskú spomínati i nahrazovati ráčieme. Dán ut s. [v Vídni v úterý po panny Marie početí 39]. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1538—1540, sv. XX., 214 p. v. 199. Král Ferdinand ustanovuje Jana z Pernšteina za svého kommissaře na sněm v Olomouci. Ve Vídni 1539, 23. prosince. (Janovi z Pernšteina.) Urozený v. n. milý! Jakož tebe tajno není, že sme všem stavuom markrabstvie Moravského sněm obecní do města Olomúce tu neděli před svatými Tři králi [3. ledna] nejprv příštími položiti a rozepsati poručiti ráčili, na kterémžto sněmu pro jiná znamenitá zaneprázdnění osobně býti a k tomu času postačiti nebudeme moci: protož tebe milostivě žádáme, aby se na již jmenovaný den v neděli před svatými Tři králi do města Olomúce na sněm obecní vypravil a podle listu věřicího a instrukcí naší, kterúžť k tomu času poslati ráčieme, na místě našem se vší pilností z strany dotčeného markrabstvie Moravského jednal a potřebu naši i toho markrabstvie bedlivě (tak jakž věřiti ráčieme) předložil. A poněvadž sme se v tom na tebe ubezpečiti ráčili, nepochybujem o tobě, že k již psanému dni
96 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Quod ad proventus nostros attinet, si Dei benignitate pacem cum Turca nobis largiri aliquando dignabitur, reperientur viae cum consilio fidelium subditorum nostro- rum, levique vel potius nullo eorum incommodo, quod facile brevique non parvos proventus in regno Bohemiae recuperabimus. Fidelem vero hanc et a sincero animi affectu proficiscentem admonitionem significationemque grato animo et gratiose suscipimus. Nec tam longam nostri excu- sationem vestra aut praesentium fecimus causa, sed quo facilius audientes talem nostri purgationem causamque nostram, deinceps possitis respondere nostris obtrectatoribus, opinionemque falsam ex eorum eximere ac delere animis. Arch. metrop. cap. Prag. Codex O, Collectanea 156. 198. Král Ferdinand přimlouvá se k Janovi z Pernšteina, aby proboštství Brněnské bylo dáno Janovi Hazmbergerovi. — Ve Vídni 1539, 9. prosince. (Janovi z Pernšteina.) Urozený v. n. milý! Srozuměti sme ráčili, že by kněz Melichar, probošt kostela Brněnského, těžce nemocen býti a v kázni boží ležeti měl. Kdež znajíc my hodnost osoby poctivého kněze Jana Hazmbergera děkana Litomě- řického a dvou synuov i také dvou dcer našich nejmilejších preceptora v. n. milého býti, k tobě se za něho přimlúvám a milostivě tebe žádám, jestliže by pán Buoh kněze Melichara smrti uchovati neráčil, že toho proboštství Brněnského před jedním každým pro nás témuž knězi Janovi Hazmbergerovi dopřeješ a této přímluvy naší, o čemž nepochybujem, skutečně jemu užiti dáš, a my tobě to milostí naší královskú spomínati i nahrazovati ráčieme. Dán ut s. [v Vídni v úterý po panny Marie početí 39]. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1538—1540, sv. XX., 214 p. v. 199. Král Ferdinand ustanovuje Jana z Pernšteina za svého kommissaře na sněm v Olomouci. Ve Vídni 1539, 23. prosince. (Janovi z Pernšteina.) Urozený v. n. milý! Jakož tebe tajno není, že sme všem stavuom markrabstvie Moravského sněm obecní do města Olomúce tu neděli před svatými Tři králi [3. ledna] nejprv příštími položiti a rozepsati poručiti ráčili, na kterémžto sněmu pro jiná znamenitá zaneprázdnění osobně býti a k tomu času postačiti nebudeme moci: protož tebe milostivě žádáme, aby se na již jmenovaný den v neděli před svatými Tři králi do města Olomúce na sněm obecní vypravil a podle listu věřicího a instrukcí naší, kterúžť k tomu času poslati ráčieme, na místě našem se vší pilností z strany dotčeného markrabstvie Moravského jednal a potřebu naši i toho markrabstvie bedlivě (tak jakž věřiti ráčieme) předložil. A poněvadž sme se v tom na tebe ubezpečiti ráčili, nepochybujem o tobě, že k již psanému dni
Strana 97
z roku 1539 a 1540. 97 a sněmu obecnímu přijeti neobmeškáš. A my tobě takovú tvú povolnost milostí naší královskú spomínati i nahrazovati ráčieme. Dán ut s. [v Vídni v úterý po sv. Tho- máši apoštolu Páně léta oc 39]. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1538—1540, sv. XX., fol. 221. 200. Král Ferdinand stavům markrabství Moravského oznamuje, že za posly své na sněm do Olomouce, na neděli před sv. Třemi králi [3. ledna] 1540 položený, jmenoval Jana z Pernšteina, Dobeše z Bozkovic a Jiříka Žabku z Limberku. — Ve Vídni v neděli den mla- dátek léta 1540 (to jest 28. prosince 1539). Míst. arch., Miss. 1538—1540, XX., fol. 222 v. V pátek po Novém létě (2. ledna) 1540 nařizoval král jmenovaným sněmovním kom- missařům, aby vedle předešlého již usnesení sněmovního novokřtěnci, kteříž okolo Mikulova a jinde se rozmáhají, ze země byli vybyti. 201. Král Ferdinand žádá Jana z Pernšteina, aby přes nemoc svou a svatbu své dcery dostavil se na sněm do Prahy, a oznamuje mu o návštěvě císaře Karla V. ve Francii. — Ve Vídni 1540, 11. ledna. (Janovi z Pernšteina.) Urozený v. n. milý! Z psaní tvého nám učiněného, že si jse povolně a poddaně na žádost naši zachoval a na sněm obecní do Olomúce však s nedostatkem zdraví tvého přijel, a podle jiných kommissařuov našich s stavy markrabstvie Moravského vedle znění instrukcí jednal oc, sme vyrozuměti ráčili; kterúžto tvú povolnost a pilnost od tebe vděčně a milostivě přijímati ráčieme, ne- pochybujíc, že vždy při témž jednání pilností tvú nic nesejde. Jakož nám také oznamuješ, že pro týž nedostatek zdraví tvého a pro svadbu, kterúž knížeti Václavovi Těšínskému na konec masopustu dělati máš, v Praze na sněmu obecním od nás na den sv. Fabiana a Šebestiana stavuom královstvie Českého položeném býti nebudeš moci, nás prose poníženě, abychom sobě toho do tebe stě- žovati neráčili: i neradi sme o nedostatku zdraví tvého a že na dotčeném sněmu býti nemíníš, uslyšeli. Ale jakž jest koli, vuoli božské nelze se protiviti. Než poněvadž o tom vědomost máš, že sme se na tom ustanovili a tak věci naše v zemích našich zřídili, abychom na témž sněmu obecním na hradě Pražském, což nejspíšněji muože býti, k konci vésti a zavříti ráčili, a k tomu že nám nemálo na tom jednání, kteréž sme na stavy markrabstvie Moravského skrze tebe a druhé dva kommissaře, což se tak od nich svolí, vložiti ráčili, při stavích královstvie Českého a zvláště pak na osobě tvé záležeti bude: protož tebe milostivě žádáme, že jakžkoli budeš moci, vždy se k témuž sněmu na den položený na hrad Pražský vypravíš a přijedeš, neb tebe (zavříc s stavy královstvie Českého) nedlúho zdržeti ráčieme, tak že zase dosti časně k té svadbě a tomu veselí postačiti budeš moci. Jakož pak té celé víry a naděje k tobě sme i v tom sme se konečně na tebe ubezpečiti ráčili, znajíc duoležitú po- Archiv Český XX. 13
z roku 1539 a 1540. 97 a sněmu obecnímu přijeti neobmeškáš. A my tobě takovú tvú povolnost milostí naší královskú spomínati i nahrazovati ráčieme. Dán ut s. [v Vídni v úterý po sv. Tho- máši apoštolu Páně léta oc 39]. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1538—1540, sv. XX., fol. 221. 200. Král Ferdinand stavům markrabství Moravského oznamuje, že za posly své na sněm do Olomouce, na neděli před sv. Třemi králi [3. ledna] 1540 položený, jmenoval Jana z Pernšteina, Dobeše z Bozkovic a Jiříka Žabku z Limberku. — Ve Vídni v neděli den mla- dátek léta 1540 (to jest 28. prosince 1539). Míst. arch., Miss. 1538—1540, XX., fol. 222 v. V pátek po Novém létě (2. ledna) 1540 nařizoval král jmenovaným sněmovním kom- missařům, aby vedle předešlého již usnesení sněmovního novokřtěnci, kteříž okolo Mikulova a jinde se rozmáhají, ze země byli vybyti. 201. Král Ferdinand žádá Jana z Pernšteina, aby přes nemoc svou a svatbu své dcery dostavil se na sněm do Prahy, a oznamuje mu o návštěvě císaře Karla V. ve Francii. — Ve Vídni 1540, 11. ledna. (Janovi z Pernšteina.) Urozený v. n. milý! Z psaní tvého nám učiněného, že si jse povolně a poddaně na žádost naši zachoval a na sněm obecní do Olomúce však s nedostatkem zdraví tvého přijel, a podle jiných kommissařuov našich s stavy markrabstvie Moravského vedle znění instrukcí jednal oc, sme vyrozuměti ráčili; kterúžto tvú povolnost a pilnost od tebe vděčně a milostivě přijímati ráčieme, ne- pochybujíc, že vždy při témž jednání pilností tvú nic nesejde. Jakož nám také oznamuješ, že pro týž nedostatek zdraví tvého a pro svadbu, kterúž knížeti Václavovi Těšínskému na konec masopustu dělati máš, v Praze na sněmu obecním od nás na den sv. Fabiana a Šebestiana stavuom královstvie Českého položeném býti nebudeš moci, nás prose poníženě, abychom sobě toho do tebe stě- žovati neráčili: i neradi sme o nedostatku zdraví tvého a že na dotčeném sněmu býti nemíníš, uslyšeli. Ale jakž jest koli, vuoli božské nelze se protiviti. Než poněvadž o tom vědomost máš, že sme se na tom ustanovili a tak věci naše v zemích našich zřídili, abychom na témž sněmu obecním na hradě Pražském, což nejspíšněji muože býti, k konci vésti a zavříti ráčili, a k tomu že nám nemálo na tom jednání, kteréž sme na stavy markrabstvie Moravského skrze tebe a druhé dva kommissaře, což se tak od nich svolí, vložiti ráčili, při stavích královstvie Českého a zvláště pak na osobě tvé záležeti bude: protož tebe milostivě žádáme, že jakžkoli budeš moci, vždy se k témuž sněmu na den položený na hrad Pražský vypravíš a přijedeš, neb tebe (zavříc s stavy královstvie Českého) nedlúho zdržeti ráčieme, tak že zase dosti časně k té svadbě a tomu veselí postačiti budeš moci. Jakož pak té celé víry a naděje k tobě sme i v tom sme se konečně na tebe ubezpečiti ráčili, znajíc duoležitú po- Archiv Český XX. 13
Strana 98
98 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina třebu toho býti, že jistotně přijedeš a do Prahy se dopravíš; a my tobě to napotom vší milostí královskú spomínati i milostivě nahrazovati ráčieme. — Také sme toho před tebú milostivě zatajiti nechtěli, že jest nám tyto dni pošta od císaře Římského JMti bratra našeho nejmilejšího přijela, že JMCská již do Frankrejchu přijel a shledání své s králem Franským Jeho Láskú měl. Kdež pak JMCské od krále Franského všudy ve všem Frankrejchu znamenitá a veliká poctivost se dála; a bude-li vuole boží, JMCská, jakž nám o tom oznámiti ráčil, tento čtvrtek příští do Nydrlantu do Bryslu konečně přijeti ráčí, a my také bez meškání z Prahy, jakž jednom sněm zavřen bude, k JMCské stěžně se vypravíme. Také na žádost tvú toho roku s Janem Planknarem tobě až do příjezdu našeho dá-li Buoh šťastného podruhé na hrad Pražský dvě neděle potom, poněvadž nyní tak dlúho na hradě Pražském býti nemíníme, odkládati ráčieme. Dán v Vídni v neděli po sv. Třech králích leta oc XXXX. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1538—1540, sv. XX., fol. 227 p. v. 202. Král Ferdinand přimlouvá se k Janovi z Pernšteina za Tomáše Mléčko z Jilovnice, aby mu navráceny byly lesy, jež odňaty byly neprávem otci jeho knížetem Kazimírem Těšínským. — Na hradě Pražském 1540, 21. ledna. (Janovi z Pernšteina.) Urozený v. n. milý! Zprávu máme od slovutného Thomáše Mléčky z Jilovnice v. n. m., kterak jsú někdy otci jeho od knížete Kazi- míra někteří lesové u Jilovnice odjati, nás týž Mléčko k tobě v tom, jakožto k dr- žiteli na ten čas statku knížecího, za milostivú přímluvu proše: i nemohúc jemu tej přímluvy jakožto slušné odepříti, k tobě se za téhož Thomáše Mléčko milostivě při- mlúváme žádajíc, že ty lesy, kteréž sú někdy otci jeho (jakž spravuje) odjaty, zase navrátiti rozkážeš, a v tom se s knížetem Václavem, aby týž Mlíčko přímluvy naší skutečně užiti mohl, srovnáš. A my tobě to milostí naší královskú spomínati ráčieme. Dán ut s. [na hradě Pražském v středu po svatých Fabianu a Šebestianu léta oc XL] Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1538—1540, sv. XX., fol. 230. 203. Král Ferdinand přimlouvá se k Janovi z Pernšteina za hraběte z Pezinku, aby mu dána byla kněžna Žofie za manželku. — Na hradě Pražském 1540, 31. ledna. (Janovi z Pernšteina.) Urozený v. n. milý! Srozuměti sme ráčili, že by uro- zený N. hrabě od svatého Jiří a z Pezinku, v. n. milý, kněžny Žofie k stavu sva- tému manželskému, pokudž by jeho to potkati mohlo, žádostiv byl, nás v tom k tobě jakožto k poručníku za milostivú přímluvu prose: čehož sme jemu odepříti neráčili, tebe milostivě žádajíc a k tobě se přimlúvajíc, pokudž na tobě jest, aby k tomu
98 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina třebu toho býti, že jistotně přijedeš a do Prahy se dopravíš; a my tobě to napotom vší milostí královskú spomínati i milostivě nahrazovati ráčieme. — Také sme toho před tebú milostivě zatajiti nechtěli, že jest nám tyto dni pošta od císaře Římského JMti bratra našeho nejmilejšího přijela, že JMCská již do Frankrejchu přijel a shledání své s králem Franským Jeho Láskú měl. Kdež pak JMCské od krále Franského všudy ve všem Frankrejchu znamenitá a veliká poctivost se dála; a bude-li vuole boží, JMCská, jakž nám o tom oznámiti ráčil, tento čtvrtek příští do Nydrlantu do Bryslu konečně přijeti ráčí, a my také bez meškání z Prahy, jakž jednom sněm zavřen bude, k JMCské stěžně se vypravíme. Také na žádost tvú toho roku s Janem Planknarem tobě až do příjezdu našeho dá-li Buoh šťastného podruhé na hrad Pražský dvě neděle potom, poněvadž nyní tak dlúho na hradě Pražském býti nemíníme, odkládati ráčieme. Dán v Vídni v neděli po sv. Třech králích leta oc XXXX. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1538—1540, sv. XX., fol. 227 p. v. 202. Král Ferdinand přimlouvá se k Janovi z Pernšteina za Tomáše Mléčko z Jilovnice, aby mu navráceny byly lesy, jež odňaty byly neprávem otci jeho knížetem Kazimírem Těšínským. — Na hradě Pražském 1540, 21. ledna. (Janovi z Pernšteina.) Urozený v. n. milý! Zprávu máme od slovutného Thomáše Mléčky z Jilovnice v. n. m., kterak jsú někdy otci jeho od knížete Kazi- míra někteří lesové u Jilovnice odjati, nás týž Mléčko k tobě v tom, jakožto k dr- žiteli na ten čas statku knížecího, za milostivú přímluvu proše: i nemohúc jemu tej přímluvy jakožto slušné odepříti, k tobě se za téhož Thomáše Mléčko milostivě při- mlúváme žádajíc, že ty lesy, kteréž sú někdy otci jeho (jakž spravuje) odjaty, zase navrátiti rozkážeš, a v tom se s knížetem Václavem, aby týž Mlíčko přímluvy naší skutečně užiti mohl, srovnáš. A my tobě to milostí naší královskú spomínati ráčieme. Dán ut s. [na hradě Pražském v středu po svatých Fabianu a Šebestianu léta oc XL] Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1538—1540, sv. XX., fol. 230. 203. Král Ferdinand přimlouvá se k Janovi z Pernšteina za hraběte z Pezinku, aby mu dána byla kněžna Žofie za manželku. — Na hradě Pražském 1540, 31. ledna. (Janovi z Pernšteina.) Urozený v. n. milý! Srozuměti sme ráčili, že by uro- zený N. hrabě od svatého Jiří a z Pezinku, v. n. milý, kněžny Žofie k stavu sva- tému manželskému, pokudž by jeho to potkati mohlo, žádostiv byl, nás v tom k tobě jakožto k poručníku za milostivú přímluvu prose: čehož sme jemu odepříti neráčili, tebe milostivě žádajíc a k tobě se přimlúvajíc, pokudž na tobě jest, aby k tomu
Strana 99
z roku 1540. 99 vedl a pomáhal, aby táž kněžna Žofije dotčenému hraběti mimo jiné k stavu man- želskému dána byla. Jakož o tobě nepochybujem, že jemu této přímluvy naší skutečně užiti dáš. A my tobě to milostí naší královskú spomínati ráčieme. Dán ut s. [na hradě Pražském v sobotu před Hromnicemi léta XL]. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1538—1540, sv. XX., fol. 238. 204. Jan z Pernšteina konšelům Pardubským, aby dvěma jich sousedům peníze sirotčí byly zapůj- čeny. — Na Pardubicích 1540, 17. března. Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc. Konšelé Pardubští milí! Jest vůle má, aby se půjčilo Jiříkovi Šišátkovi, rychtáři Pardubskému, peněz sirotka nebožtíka Novoveského, kteréhož při sobě má, sto kop míšenských, a ty aby zaručil a zase platil po desíti kopách míšenských, počna od svatého Jiří nejprv příštího v roce až do vyplnění. Pakli by ten sirotek prve k vdání přišel, tehda ostatek té summy aby na právo pojednou složil tomu sirotku. Také Jiřík hrnčíř na mně to obdržel, aby jemu sirotka toho, kteréhož při sobě má, s práva puštěno bylo deset kop míšenských. I tak učiňte a tu summu jemu peněz vydejte, a on zase ať tomu sirotku klade na právo, počna na svatý Martin nejprv příští po dvou kopách až do vyplnění, a to ať uručí. Datum na Pardubicích v středu před květnou nedělí léta oc 1540. Rukú J. vlastní. — Opatrným purkmistru a konšelóm Pardubskajm, věrným milajm. Orig. musea m. Pardubic. 205. Jan z Pernšteina žádá Půtu z Ludanic za rukojemství na 2500 zl. na penězích bílých Václavovi Obešlíkovi z Lipultovic, více na 2250 zl. na minci Petrovi Tuchořskému z Tuchořic a paní Apoloně z Sezemic manželce jeho, dále na 1100 zl. na penězích bílých a na 1400 zl. na minci Jiříkovi a Ondřejovi Hrochóm z Počně. — Na Pardubicích v středu po provodní neděli [7. dubna] léta oc 40. (Orig. pap. Třeboň. arch.: Fam. v. Pernstein, Reg.) 206. Jan z Pernšteina Adamovi z Šternberka o válečných přípravách tureckých, o smrti Uherského krále Jana, a že král Ferdinand knížetství Hlohovské knížeti Fridrichovi Lehnickému postoupil. Na Kunětické Hoře 1540, 13. srpna. Službu svú vzkazuji, urozený pane, pane synu muoj milý oc! Jaké jest jednání mezi pány poručníky v přítomnosti nejvyššího pana komorníka*) na Pardubicích bylo, to sem vám všecko po nejvyšším panu komorníkovi sepsáno poslal. Což se vykonání a zpříznění mezi námi dotýče, píšete mi, muože-li to býti tu neděli před svatým Martinem [7. listopadu]: pak muoj milý pane synu, již já k tomu času přistupuji, leč by nemoc její v tom překážku učinila, jakož teď od několika nedělí velmi ne- 13*
z roku 1540. 99 vedl a pomáhal, aby táž kněžna Žofije dotčenému hraběti mimo jiné k stavu man- želskému dána byla. Jakož o tobě nepochybujem, že jemu této přímluvy naší skutečně užiti dáš. A my tobě to milostí naší královskú spomínati ráčieme. Dán ut s. [na hradě Pražském v sobotu před Hromnicemi léta XL]. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1538—1540, sv. XX., fol. 238. 204. Jan z Pernšteina konšelům Pardubským, aby dvěma jich sousedům peníze sirotčí byly zapůj- čeny. — Na Pardubicích 1540, 17. března. Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc. Konšelé Pardubští milí! Jest vůle má, aby se půjčilo Jiříkovi Šišátkovi, rychtáři Pardubskému, peněz sirotka nebožtíka Novoveského, kteréhož při sobě má, sto kop míšenských, a ty aby zaručil a zase platil po desíti kopách míšenských, počna od svatého Jiří nejprv příštího v roce až do vyplnění. Pakli by ten sirotek prve k vdání přišel, tehda ostatek té summy aby na právo pojednou složil tomu sirotku. Také Jiřík hrnčíř na mně to obdržel, aby jemu sirotka toho, kteréhož při sobě má, s práva puštěno bylo deset kop míšenských. I tak učiňte a tu summu jemu peněz vydejte, a on zase ať tomu sirotku klade na právo, počna na svatý Martin nejprv příští po dvou kopách až do vyplnění, a to ať uručí. Datum na Pardubicích v středu před květnou nedělí léta oc 1540. Rukú J. vlastní. — Opatrným purkmistru a konšelóm Pardubskajm, věrným milajm. Orig. musea m. Pardubic. 205. Jan z Pernšteina žádá Půtu z Ludanic za rukojemství na 2500 zl. na penězích bílých Václavovi Obešlíkovi z Lipultovic, více na 2250 zl. na minci Petrovi Tuchořskému z Tuchořic a paní Apoloně z Sezemic manželce jeho, dále na 1100 zl. na penězích bílých a na 1400 zl. na minci Jiříkovi a Ondřejovi Hrochóm z Počně. — Na Pardubicích v středu po provodní neděli [7. dubna] léta oc 40. (Orig. pap. Třeboň. arch.: Fam. v. Pernstein, Reg.) 206. Jan z Pernšteina Adamovi z Šternberka o válečných přípravách tureckých, o smrti Uherského krále Jana, a že král Ferdinand knížetství Hlohovské knížeti Fridrichovi Lehnickému postoupil. Na Kunětické Hoře 1540, 13. srpna. Službu svú vzkazuji, urozený pane, pane synu muoj milý oc! Jaké jest jednání mezi pány poručníky v přítomnosti nejvyššího pana komorníka*) na Pardubicích bylo, to sem vám všecko po nejvyšším panu komorníkovi sepsáno poslal. Což se vykonání a zpříznění mezi námi dotýče, píšete mi, muože-li to býti tu neděli před svatým Martinem [7. listopadu]: pak muoj milý pane synu, již já k tomu času přistupuji, leč by nemoc její v tom překážku učinila, jakož teď od několika nedělí velmi ne- 13*
Strana 100
100 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina mocna jest, a já také těžkou zimnici mám, a toho nevím, jak dále pán Buoh se mnou naložiti ráčí, než mdel sem velmi. Nepochybuji, než že o tom víte, že jest král Jan umřel; pak co nám smrt jeho dobrého přinese, to potom zvíme. Také mi píší, že jest Frankypán v Budín se uvázal; pak uvázal-liť se proto, aby králem byl, bude to za jeden div, že mnich králem jmá býti; pakli jest se uvázal na místě toho sirotka po králi Janovi pozuo- stalého, tehdáť se nestrojí té smlúvě průchod dáti, kterúž jest král, pán náš, s králem Janem udělal, a tak držím, že ta smlúva jináč pruochodu nebude jmieti leč ohněm a mečem; pak jaký jest dostatek k tomu při pánu našem, toho při tom nechávám. Také mi oznamují, že Turci přede dvěma nedělmi při hranicích Gránských na 4000 lidu zajali, a že baše bosenský s nemalým počtem lidí i s děly po Drávě táhne, a že za jiné nemají než na hrabata Zerynská, aby jim ty zámky odjal a ostatek země Charvatské a Slovanské pod se podmanil, pak Granaci a ty země že nad smlúvou Lasky-ho těžkost nesou. Král JMt knížetství Hlohovského knížeti Fridrichovi Lehnickému ráčil po- stoupiti: pak kdo jest JMKské k tomu radil, nebyl jest milovník tohoto království, neb jak jest Hlohovské knížetství v to království vpojeno, a jaký sou zase zápis stavové toho království tomu knížetství na se udělali, dobrú vědomost o tom jmáte; pak děje-li se tomu zápisu dosti, to u sebe račte rozvážiti, kterak nejmá aneb ne- muože to knížetství spravedlivě mluviti, že se jim tomu dosti neděje, jak sou se jemu stavové tohoto království zapsali; i náleží-li tomu království tomu postupování místo dáti, to při rozvážení jiných bude, nechť jest to postoupení pod jakouž chce barvou, buď pod ouřadem nebo jináč; jest-li pod ouřadem, zdaž tomu lidé nerozumějí „k práci připuojčovati“, že kněz Fridrich pán ku práci jest sešlý, pak aby k práci připuojčoval, že podobné není. A muoj milý pane synu! Dlouho-li se tomu dívati budeme, aby o to království tak Němci kupčili, je trhali, ujímali, nejprvee v nějakých hranicích, potom v zámcích a v městech, jakož se toho již dosti děje, a potom v celých zemích k tomu království připojených, jakož jest již toho dosti blízko, že knížetství Slezské na vlasu se u této koruny drží. Neb račte toho u sebe povážiti: markrabě Jiří ten znamenitý statek v Slízště má, a to jest kníže říšské; kněz Fridrich jsouc kníže lenní, ten týž má zna- menitý statek, a co mu ho tímto knížetstvím přibylo, ten o nápady s domem Bran- denburským mezi sebou zápisy udělali; pak k čemu jinému se to chajlí, než aby knížetství Slezské k říši obráceno bylo, kněz Fridrich toho rozvažovati nebude, neb by rád za kníže říšské zuostal, a Vratislavští také, neb by rádi za říšské město zuostali. Pak muoj milý pane synu, tím vám zavazuji, muož na nás ono písmo na- plněno býti, kdež se píše: Všichni svého hledí a žádný božího, teež také všickni svého hledí a žádný obecního. Pak čeho potomkóm svým nasejem, to po nás žíti
100 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina mocna jest, a já také těžkou zimnici mám, a toho nevím, jak dále pán Buoh se mnou naložiti ráčí, než mdel sem velmi. Nepochybuji, než že o tom víte, že jest král Jan umřel; pak co nám smrt jeho dobrého přinese, to potom zvíme. Také mi píší, že jest Frankypán v Budín se uvázal; pak uvázal-liť se proto, aby králem byl, bude to za jeden div, že mnich králem jmá býti; pakli jest se uvázal na místě toho sirotka po králi Janovi pozuo- stalého, tehdáť se nestrojí té smlúvě průchod dáti, kterúž jest král, pán náš, s králem Janem udělal, a tak držím, že ta smlúva jináč pruochodu nebude jmieti leč ohněm a mečem; pak jaký jest dostatek k tomu při pánu našem, toho při tom nechávám. Také mi oznamují, že Turci přede dvěma nedělmi při hranicích Gránských na 4000 lidu zajali, a že baše bosenský s nemalým počtem lidí i s děly po Drávě táhne, a že za jiné nemají než na hrabata Zerynská, aby jim ty zámky odjal a ostatek země Charvatské a Slovanské pod se podmanil, pak Granaci a ty země že nad smlúvou Lasky-ho těžkost nesou. Král JMt knížetství Hlohovského knížeti Fridrichovi Lehnickému ráčil po- stoupiti: pak kdo jest JMKské k tomu radil, nebyl jest milovník tohoto království, neb jak jest Hlohovské knížetství v to království vpojeno, a jaký sou zase zápis stavové toho království tomu knížetství na se udělali, dobrú vědomost o tom jmáte; pak děje-li se tomu zápisu dosti, to u sebe račte rozvážiti, kterak nejmá aneb ne- muože to knížetství spravedlivě mluviti, že se jim tomu dosti neděje, jak sou se jemu stavové tohoto království zapsali; i náleží-li tomu království tomu postupování místo dáti, to při rozvážení jiných bude, nechť jest to postoupení pod jakouž chce barvou, buď pod ouřadem nebo jináč; jest-li pod ouřadem, zdaž tomu lidé nerozumějí „k práci připuojčovati“, že kněz Fridrich pán ku práci jest sešlý, pak aby k práci připuojčoval, že podobné není. A muoj milý pane synu! Dlouho-li se tomu dívati budeme, aby o to království tak Němci kupčili, je trhali, ujímali, nejprvee v nějakých hranicích, potom v zámcích a v městech, jakož se toho již dosti děje, a potom v celých zemích k tomu království připojených, jakož jest již toho dosti blízko, že knížetství Slezské na vlasu se u této koruny drží. Neb račte toho u sebe povážiti: markrabě Jiří ten znamenitý statek v Slízště má, a to jest kníže říšské; kněz Fridrich jsouc kníže lenní, ten týž má zna- menitý statek, a co mu ho tímto knížetstvím přibylo, ten o nápady s domem Bran- denburským mezi sebou zápisy udělali; pak k čemu jinému se to chajlí, než aby knížetství Slezské k říši obráceno bylo, kněz Fridrich toho rozvažovati nebude, neb by rád za kníže říšské zuostal, a Vratislavští také, neb by rádi za říšské město zuostali. Pak muoj milý pane synu, tím vám zavazuji, muož na nás ono písmo na- plněno býti, kdež se píše: Všichni svého hledí a žádný božího, teež také všickni svého hledí a žádný obecního. Pak čeho potomkóm svým nasejem, to po nás žíti
Strana 101
z roku 1540 a 1541. 101 budou, strach aby ta žeň nebyla v zlém připomínání a zlořečení, když my již shnijem, že ty kosti v kostnici ležíc pokoje jmíti nebudou v zlém připomínání. S tím dajž pán Buoh nám se spolu v dobrém zdraví shledati, jest-li vuole jeho svatá. Datum na Kunětické Hoře v pátek po sv. Vincenci 1. oc 40. — Pro bolest ruky své sem se nepodepsal. *) Jaroslava z Šellnberka. — Březan poznamenal: Pana Jana z Pernštajna dcera dostala se za pana Adama z Šternberka. — Orig. Arch. Třeboň. 207. Jan z Pernšteina zeti svému Hendrychovi z Švamberka: o cestě své do Vratislavě k soudu; že toho času s ním shledati se nemůže; jeví radost nad tím, že s bratřími svými o podíly se srovnal oc. — Na Pardubicích 1540, 24. září. Službu svou oc. Což se zdraví mého dotajče, pak jiného vám psáti nevím, než žě se při zdraví svým z milosti pána Boha všemohúcího lépe mám. Ale, můj milaj pane synu, nemohu k tomu štěstí užiti, neb i to vám oznamuji, že do Vrati- slavě jědu, kdež tam bajti musím tu sobotu po svatém Michale o ty soudy, keréž se panem markrabí a s knížetem Fridrichem Lehnickým mám, i také pro ty spletky a překážky, keréž mi v tom král JMt činiti ráčí. Což se shledání mého s vámi v Praze dotajče, podle zuostání našeho, kde ste pak s sebou měli vzíti paní Kateřinu, manželku vaši a dceru mou, to nebude moci bajti pro ten odjezd můj; než jakž mi se pán Buoh pomůže vrátiti, na to pomyslím, abych tou věcí neprodlíval, poněvadž se den ke dni k hrobu přibližuji. I nebude-li se to moci prve mezi námi vykonati, ale při svaté Barboře se to vykoná. Muoj milej pane synu, rád sem to uslyšel, žě mezi vámi a pány bratřími vašimi ti dílové sou se tak pěkně vykonali. A sem té naděje, že byt váš předse na Bechyni bude až do let bratří vašich, neb na Zvíkově aby měly dvě paní a hospo- dyně bajti, nevím, jak by se snášely; s těškem by na ono přísloví nepřišlo: když jest mnoho kuchařinek jedné krmi, nevzdy ji dobře udělají, ač slyšeti, že se dobře snášejí. Ale žěnská láska jest ke mhle podobná: jak vzejde, tak pomine. A také víte dobře, že [se] snázeji dvacet pacholkův v jednom domě snese, nežli dvě žěně, neb větší sváda mezi nimi o jehlu a o tkaničku, než mezi pacholky o vsi. Chcete-li toto psaní dceři mé ukázati, proti mně to nic není. S tím oc. Dán na Pardubicích v pátek po svatém Matouši léta oc 40. Jan z Pernštaina oc a na Helfenštaině. Urozenému pánu, panu Henrychovi z Švamberka a na Bechyni, panu synu mému milému. Orig. na papíře, přitisknutá pečeť schází. Třeboň. archiv: Fam. v. Schwanberg 23 Registr. 208. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic: aby byl jeho rukojmím na 1500 zl. na minci obci města Jičína. — Na Pardubicích, v neděli po sv. Alžbětě [21. list.] léta oc 40. — Listem ze dne 1541, 12. list. požádal opět Půtu z Ludanic za rukojemství na 1500 zl. témuž městu. — (Orig. pap. Třeboňský arch.: Fam. v. Pernstein. Reg.)
z roku 1540 a 1541. 101 budou, strach aby ta žeň nebyla v zlém připomínání a zlořečení, když my již shnijem, že ty kosti v kostnici ležíc pokoje jmíti nebudou v zlém připomínání. S tím dajž pán Buoh nám se spolu v dobrém zdraví shledati, jest-li vuole jeho svatá. Datum na Kunětické Hoře v pátek po sv. Vincenci 1. oc 40. — Pro bolest ruky své sem se nepodepsal. *) Jaroslava z Šellnberka. — Březan poznamenal: Pana Jana z Pernštajna dcera dostala se za pana Adama z Šternberka. — Orig. Arch. Třeboň. 207. Jan z Pernšteina zeti svému Hendrychovi z Švamberka: o cestě své do Vratislavě k soudu; že toho času s ním shledati se nemůže; jeví radost nad tím, že s bratřími svými o podíly se srovnal oc. — Na Pardubicích 1540, 24. září. Službu svou oc. Což se zdraví mého dotajče, pak jiného vám psáti nevím, než žě se při zdraví svým z milosti pána Boha všemohúcího lépe mám. Ale, můj milaj pane synu, nemohu k tomu štěstí užiti, neb i to vám oznamuji, že do Vrati- slavě jědu, kdež tam bajti musím tu sobotu po svatém Michale o ty soudy, keréž se panem markrabí a s knížetem Fridrichem Lehnickým mám, i také pro ty spletky a překážky, keréž mi v tom král JMt činiti ráčí. Což se shledání mého s vámi v Praze dotajče, podle zuostání našeho, kde ste pak s sebou měli vzíti paní Kateřinu, manželku vaši a dceru mou, to nebude moci bajti pro ten odjezd můj; než jakž mi se pán Buoh pomůže vrátiti, na to pomyslím, abych tou věcí neprodlíval, poněvadž se den ke dni k hrobu přibližuji. I nebude-li se to moci prve mezi námi vykonati, ale při svaté Barboře se to vykoná. Muoj milej pane synu, rád sem to uslyšel, žě mezi vámi a pány bratřími vašimi ti dílové sou se tak pěkně vykonali. A sem té naděje, že byt váš předse na Bechyni bude až do let bratří vašich, neb na Zvíkově aby měly dvě paní a hospo- dyně bajti, nevím, jak by se snášely; s těškem by na ono přísloví nepřišlo: když jest mnoho kuchařinek jedné krmi, nevzdy ji dobře udělají, ač slyšeti, že se dobře snášejí. Ale žěnská láska jest ke mhle podobná: jak vzejde, tak pomine. A také víte dobře, že [se] snázeji dvacet pacholkův v jednom domě snese, nežli dvě žěně, neb větší sváda mezi nimi o jehlu a o tkaničku, než mezi pacholky o vsi. Chcete-li toto psaní dceři mé ukázati, proti mně to nic není. S tím oc. Dán na Pardubicích v pátek po svatém Matouši léta oc 40. Jan z Pernštaina oc a na Helfenštaině. Urozenému pánu, panu Henrychovi z Švamberka a na Bechyni, panu synu mému milému. Orig. na papíře, přitisknutá pečeť schází. Třeboň. archiv: Fam. v. Schwanberg 23 Registr. 208. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic: aby byl jeho rukojmím na 1500 zl. na minci obci města Jičína. — Na Pardubicích, v neděli po sv. Alžbětě [21. list.] léta oc 40. — Listem ze dne 1541, 12. list. požádal opět Půtu z Ludanic za rukojemství na 1500 zl. témuž městu. — (Orig. pap. Třeboňský arch.: Fam. v. Pernstein. Reg.)
Strana 102
102 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 209. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic: o věně manželky jeho, kteréž mu od Jana Trčky dáno býti mělo. — Na Pardubicích 1541, 30. ledna. Službu svú vzkazuji, urozený pane oc. Psaní tomu, keré ste mi z strany věna paní manželky vaší, kterýž jest vám od nebožtíka pana Jana Trčky po ní spraveno býti mělo, učinili, vyrozuměl sem. Pak, pane a příteli můj milý, o tom dobrú vědomost máte, žě sám dětí a statku po nebožtíkovi pozůstalých poručníkem nejsem, než jest více jiných pánuo poručníkův. A bude-li mé shledání s nimi prvý, nežli odjezd můj odsad do markrabství Moravského bude, chci jim psaní vaše uká- zati, a na čěm se spolu snesem, to vás také tejno nebude. S tím oc. Dán na Par- dubicích v neděli po sv. Pavlu na víru obrácení leta 41. Jan z Pernšteina a na Helfenšteině [rukú vlastní]. Urozenému pánu, panu Půtovi z Ludanic a na Rokytnici, pánu a příteli mému milému. Orig. na pap., pečeť schází. Třeboň. archiv: Fam. v. Ludanic Registr. 210. Adam Lev z Rožmitála Janovi z Pernšteina: aby mu učinil dluhopisy za Adama ze Štern- berka s úrokem na 5000 �P gr. za prodaný statek Velhartice. — Na Blatné 1541, 22. dubna. Službu svú vzkazuji oc. Jakož sem v Praze při svém odjezdu k VMti Vá- clava z Ploskovic služebníka svého posílal a jemu VMti podle našeho spoluzuostání oznámiti poručil, kterak by ti listové za pana Adama z Šternberka, pana bratra mého milého, od vaší Mti mně do summy 5000 � gr. ujištěni býti měli, totiž dva listy aby každý na dva tisíce kop gr. svědčil, a třetí na jeden tisíc kop gr. do sv. Havla příštího i s úrokem, abych já, nezjednal-li bych VMti hotových peněz, kteréž byšte VMt ujistili, ty listy, kdež by mu se zdálo, s dobrú volí dáti mohl. I oznámil mi zase služebník muoj, že ste mi to po něm vzkázati ráčili, abych se hned na to nebezpečil, že s úrokem těch listuov mně udělati neráčíte, příčinu toho kladouc, poněvadž před časem panu Adamovi z Šternberka dáti jako z přátelství ráčíte, že tím úrokem povinni býti nechcete. I jest mi v pravdě s podivením, že VMt těch listův vykonati mi neráčíte; nebo ráčíte o tom dobrú vědomost míti, že jsem já Velhartice prodal panu Adamovi z Šternberka jako za hotové peníze, tak jakž mi mezi jinú summú na VMti pět tisíc kop gr. k zaplacení ukázal, abych já se s VMtí o zaplacení urovnal; jakož pak mezi VMtí a mnú rozdílu jest o zaplacení nebylo na ten spůsob, když jsme o to spolu rozmluvení měli, že bych já VMti peníze hotové zjednati mohl, abyšte je VMt tomu ujistiti ráčili, od koho by se peníze zjednaly, pakli bych nezjednal, tehdy abyšte VMt listy na tu summu mně zdělati ráčili, jakž svrchu dotčeno. Ješto VMt dobře znáti ráčíte, že v tom království nemnoho se toho najde, aby kdo jeden druhému bez úroku peněz puojčoval anebo listy s dobrými
102 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 209. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic: o věně manželky jeho, kteréž mu od Jana Trčky dáno býti mělo. — Na Pardubicích 1541, 30. ledna. Službu svú vzkazuji, urozený pane oc. Psaní tomu, keré ste mi z strany věna paní manželky vaší, kterýž jest vám od nebožtíka pana Jana Trčky po ní spraveno býti mělo, učinili, vyrozuměl sem. Pak, pane a příteli můj milý, o tom dobrú vědomost máte, žě sám dětí a statku po nebožtíkovi pozůstalých poručníkem nejsem, než jest více jiných pánuo poručníkův. A bude-li mé shledání s nimi prvý, nežli odjezd můj odsad do markrabství Moravského bude, chci jim psaní vaše uká- zati, a na čěm se spolu snesem, to vás také tejno nebude. S tím oc. Dán na Par- dubicích v neděli po sv. Pavlu na víru obrácení leta 41. Jan z Pernšteina a na Helfenšteině [rukú vlastní]. Urozenému pánu, panu Půtovi z Ludanic a na Rokytnici, pánu a příteli mému milému. Orig. na pap., pečeť schází. Třeboň. archiv: Fam. v. Ludanic Registr. 210. Adam Lev z Rožmitála Janovi z Pernšteina: aby mu učinil dluhopisy za Adama ze Štern- berka s úrokem na 5000 �P gr. za prodaný statek Velhartice. — Na Blatné 1541, 22. dubna. Službu svú vzkazuji oc. Jakož sem v Praze při svém odjezdu k VMti Vá- clava z Ploskovic služebníka svého posílal a jemu VMti podle našeho spoluzuostání oznámiti poručil, kterak by ti listové za pana Adama z Šternberka, pana bratra mého milého, od vaší Mti mně do summy 5000 � gr. ujištěni býti měli, totiž dva listy aby každý na dva tisíce kop gr. svědčil, a třetí na jeden tisíc kop gr. do sv. Havla příštího i s úrokem, abych já, nezjednal-li bych VMti hotových peněz, kteréž byšte VMt ujistili, ty listy, kdež by mu se zdálo, s dobrú volí dáti mohl. I oznámil mi zase služebník muoj, že ste mi to po něm vzkázati ráčili, abych se hned na to nebezpečil, že s úrokem těch listuov mně udělati neráčíte, příčinu toho kladouc, poněvadž před časem panu Adamovi z Šternberka dáti jako z přátelství ráčíte, že tím úrokem povinni býti nechcete. I jest mi v pravdě s podivením, že VMt těch listův vykonati mi neráčíte; nebo ráčíte o tom dobrú vědomost míti, že jsem já Velhartice prodal panu Adamovi z Šternberka jako za hotové peníze, tak jakž mi mezi jinú summú na VMti pět tisíc kop gr. k zaplacení ukázal, abych já se s VMtí o zaplacení urovnal; jakož pak mezi VMtí a mnú rozdílu jest o zaplacení nebylo na ten spůsob, když jsme o to spolu rozmluvení měli, že bych já VMti peníze hotové zjednati mohl, abyšte je VMt tomu ujistiti ráčili, od koho by se peníze zjednaly, pakli bych nezjednal, tehdy abyšte VMt listy na tu summu mně zdělati ráčili, jakž svrchu dotčeno. Ješto VMt dobře znáti ráčíte, že v tom království nemnoho se toho najde, aby kdo jeden druhému bez úroku peněz puojčoval anebo listy s dobrými
Strana 103
z roku 1541. 103 volemi bráti chtěl. Nebo kdybych peníze bez úroku jednati mohl, raději bych je sobě než jinému jednal; nebo sem já z té příčiny statek ten prodal, abych z sebe úrokuov neplatil, a tak bych já o tři sta kop gr. v tom půlletie přišel. Jakož sem pak panu Adamovi z Šternberka i tím víceji svrškuov přidal, aby mi ta summa zouplna vyšla při tomto času. Jakož pak o tom pán z Šternberka vědomost má, že sem to pánu, za stolem sedě s VMtí, pověděl, aby ti listové s ourokem svědčili, a že již tuto, odjeti pospíchaje, víceji se v tom jednání důvěřím, nežli smlúvou opatruji; nebo pro neplacení pokuty žádné v smlúvě není postaveno; nebo sem se toho, když mi smlouva čtena, nedomlouval důvěřejíc se, že mi to tak půjde. Jakož pak v pondělí velikonoční ku pánu z Šternberka na Zelenú Horu o to sem jezdil a o tom pánu oznámil, čeho se VMt zbraňovati ráčíte. A pán mi to oznámil, že ste VMt pánu přípověd učiniti ráčili, když jest o tomto se mnú jednání VMti oznámil, že pánu hotové peníze dáti ráčíte, a že sem já ještě volnější cestu toho obmyslil pro VMt, že sám o peníze jednati chci anebo, jakž svrchu dotčeno, listy přijíti, jakož pán z Šternberka také o to VMti psáti má. Protož za to prosím, že se s pánem z Štern- berka o to tak srovnati ráčíte, abych já v tom škody nenesl a úroku z peněz svých neplatil, a ti listové aby mi bez meškání od VMti posláni byli; nebo znáti ráčíte, že by mi toho statku postúpiti nebezpečné bylo, abych statku ani peněz neměl. Dán na Blatné v pátek před sv. Jiřím XLI. Orig. Arch. Třeboňského. 211. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic: aby byl jeho rukojmím na 350 zl. na minci v markrabství Moravském berné vládyce Janovi Buchlovskému z Domamyslic; na 200 zl. červ., na 100 zl. na pacích a na 100 zl. na penězích bílých Vilímovi Janourovi z Brachnova a na Přílepích. — Na Pardubicích v úterý po slavném hodu seslání Ducha sv. [7. června] léta oc 41. (Orig. pap. Třeboňský arch.: Fam. v. Pernstein. Reg.) 212. z Pernšteina Petrovi z Rožmberka: aby odkaz kšaftem Petra Radka v Miličíně knězi Janovi, faráři Pardubskému, byl vydán. — Na Pardubicích 1541, 26. května. Službu svú oc. Oznámil jest mi kněz Jan, děkan a farář muoj, kterak by jemu ujec jeho Petr Radek v Miličíně umřel a ten žě by nějaké poručěnstvie neb kšaft učinil, kterýmžto kšaftem a poručěnstvím něco by se vztahovalo na kněze Jana, děkana a faráře mého. Kdež i toho zpráva dána jest, žě byste k sobě ráčili ten kšaft neb poručěnstvie od měšťan Miličínských vzíti. Pak za to VMti přátelsky žádám a nepochybuji, než žě to na žádost mou ráčíte učiniti, a jestliže v týmž kšaftu knězi Janovi, faráři a děkanu mému, náleží, aneb ujci jeho Václavovi, který jest pode mnú, žě jim ráčíte rozkázati to dáti. Jakož bych já tolikéž učiniti chtěl, kdyby kdo z poddaných mých jaké poručěnstvie aneb kšaft udělal, žě by se na poddaného
z roku 1541. 103 volemi bráti chtěl. Nebo kdybych peníze bez úroku jednati mohl, raději bych je sobě než jinému jednal; nebo sem já z té příčiny statek ten prodal, abych z sebe úrokuov neplatil, a tak bych já o tři sta kop gr. v tom půlletie přišel. Jakož sem pak panu Adamovi z Šternberka i tím víceji svrškuov přidal, aby mi ta summa zouplna vyšla při tomto času. Jakož pak o tom pán z Šternberka vědomost má, že sem to pánu, za stolem sedě s VMtí, pověděl, aby ti listové s ourokem svědčili, a že již tuto, odjeti pospíchaje, víceji se v tom jednání důvěřím, nežli smlúvou opatruji; nebo pro neplacení pokuty žádné v smlúvě není postaveno; nebo sem se toho, když mi smlouva čtena, nedomlouval důvěřejíc se, že mi to tak půjde. Jakož pak v pondělí velikonoční ku pánu z Šternberka na Zelenú Horu o to sem jezdil a o tom pánu oznámil, čeho se VMt zbraňovati ráčíte. A pán mi to oznámil, že ste VMt pánu přípověd učiniti ráčili, když jest o tomto se mnú jednání VMti oznámil, že pánu hotové peníze dáti ráčíte, a že sem já ještě volnější cestu toho obmyslil pro VMt, že sám o peníze jednati chci anebo, jakž svrchu dotčeno, listy přijíti, jakož pán z Šternberka také o to VMti psáti má. Protož za to prosím, že se s pánem z Štern- berka o to tak srovnati ráčíte, abych já v tom škody nenesl a úroku z peněz svých neplatil, a ti listové aby mi bez meškání od VMti posláni byli; nebo znáti ráčíte, že by mi toho statku postúpiti nebezpečné bylo, abych statku ani peněz neměl. Dán na Blatné v pátek před sv. Jiřím XLI. Orig. Arch. Třeboňského. 211. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic: aby byl jeho rukojmím na 350 zl. na minci v markrabství Moravském berné vládyce Janovi Buchlovskému z Domamyslic; na 200 zl. červ., na 100 zl. na pacích a na 100 zl. na penězích bílých Vilímovi Janourovi z Brachnova a na Přílepích. — Na Pardubicích v úterý po slavném hodu seslání Ducha sv. [7. června] léta oc 41. (Orig. pap. Třeboňský arch.: Fam. v. Pernstein. Reg.) 212. z Pernšteina Petrovi z Rožmberka: aby odkaz kšaftem Petra Radka v Miličíně knězi Janovi, faráři Pardubskému, byl vydán. — Na Pardubicích 1541, 26. května. Službu svú oc. Oznámil jest mi kněz Jan, děkan a farář muoj, kterak by jemu ujec jeho Petr Radek v Miličíně umřel a ten žě by nějaké poručěnstvie neb kšaft učinil, kterýmžto kšaftem a poručěnstvím něco by se vztahovalo na kněze Jana, děkana a faráře mého. Kdež i toho zpráva dána jest, žě byste k sobě ráčili ten kšaft neb poručěnstvie od měšťan Miličínských vzíti. Pak za to VMti přátelsky žádám a nepochybuji, než žě to na žádost mou ráčíte učiniti, a jestliže v týmž kšaftu knězi Janovi, faráři a děkanu mému, náleží, aneb ujci jeho Václavovi, který jest pode mnú, žě jim ráčíte rozkázati to dáti. Jakož bych já tolikéž učiniti chtěl, kdyby kdo z poddaných mých jaké poručěnstvie aneb kšaft udělal, žě by se na poddaného
Strana 104
104 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina kterého VMti vztahoval, nechtěl bych mu dáti toho zadržovati; kdež nepochybuji, žě na žádost mou tolikéž učiniti ráčíte. A já se toho VMti zase přátelsky odplatiti chci. A s tím oc. Dán na Pardubicích ve čtvrtek den Božieho vstoupení léta oc 41. Jan z Pernšteina a na Helfenšteině. Bez adressy. Současný jednoduchý opis na papíře v kopiáři Petra z Rožmberka z r. 1541, fol. 287. Třeboňský archiv: Fam. Rosenberg, 9b, I. fasc. 213. Petr z Rožmberka Janovi z Pernšteina: že odkaz Petrem Radkem v Miličíně učiněný knězi Janovi, děkanovi Pardubskému, vydán bude. — Na Krumlové 1541, 17. července. Službu svú oc. Jakož jste mi psaní učiniti ráčili na oznámení kněze Jana, děkana a faráře vašeho Pardubského, kterak by Petr Radek, ujec jeho pode mnú, v Miličíně umřel oc. Pane a příteli muoj milý, rozkázal jsem sobě hned z Miličína přípis kšaftu Petrova Radkova poslati, nebo prvnější, který mi dán byl, někde založen, vyhledati se nemohl. I když tomu kšaftu vyrozumím, což slušného bude, na žádost VMti buď knězi děkanovi aneb jeho ujci podle toho kšaftu chci rád učiniti. S tím oc. Datum na Krumlově v neděli den sv. Alexia leta oc. 41. Petr z Rožmberka oc. Panu Janovi z Pernšteina a na Helfenšteině. Současný jednoduchý opis na papíře v kopiáři Petra z Rožmberka z r. 1541, fol. 287. Třeboň. archiv: Fam. Rosenberg, 9b, V. fasc. Registr. 214. Jan z Pernšteina Petrovi z Rožmberka, aby mu přepis odkazu Petra Radka od Miličínských byl vydán a knězi Janovi faráři Pardubskému náležitá spravedlnost dána byla. — Na Pardubicích 1541, 11. října. Službu svú oc. V paměti ráčíte jmíti psanie mé předešlé, které jsem VMti učinil; i také teď najposléze v Praze jsem s VMtí mluvil, co se kněze Jana děkana mého Pardubského, a nebožtíka Petra Radka ujce jeho a kšaftu po něm pozuostalého dotýče, žádajíc VMti za vejpis toho kšaftu, abyste mi jej poslati ráčili: i ráčili jste mi odpověď dáti, že o tom Miličínským poručiti ráčíte. Pak jestliže by to z paměti VMti vyšlo, za to žádám, že Miličínským psanie učiniti a mně je po tomto poslu poslati ráčíte, aby oni mně vejpis toho kšaftu poslali, již já jim také takové psanie odeslati rozkáži. Při tom také VMti žádám, což by knězi Janovi v tom kšaftu ná- leželo, že Miličínským též o tom poručiti ráčíte, aby jemu to vydáno a propuštěno bylo; již on kněz Jan sám o to tam práci vážiti bude, kdež nepochybuji, že knězi Janovi přímluvy mé užiti dáti ráčíte. A já se zase VMti touž měrou i jiným přátelstvím rád odplatím. Odpovědi od VMti žádám. A s tím oc. Dán na Pardubicích, v outerý před sv. Havlem, leta oc 41. Jan z Pernšteina oc a na Helfenšteině.
104 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina kterého VMti vztahoval, nechtěl bych mu dáti toho zadržovati; kdež nepochybuji, žě na žádost mou tolikéž učiniti ráčíte. A já se toho VMti zase přátelsky odplatiti chci. A s tím oc. Dán na Pardubicích ve čtvrtek den Božieho vstoupení léta oc 41. Jan z Pernšteina a na Helfenšteině. Bez adressy. Současný jednoduchý opis na papíře v kopiáři Petra z Rožmberka z r. 1541, fol. 287. Třeboňský archiv: Fam. Rosenberg, 9b, I. fasc. 213. Petr z Rožmberka Janovi z Pernšteina: že odkaz Petrem Radkem v Miličíně učiněný knězi Janovi, děkanovi Pardubskému, vydán bude. — Na Krumlové 1541, 17. července. Službu svú oc. Jakož jste mi psaní učiniti ráčili na oznámení kněze Jana, děkana a faráře vašeho Pardubského, kterak by Petr Radek, ujec jeho pode mnú, v Miličíně umřel oc. Pane a příteli muoj milý, rozkázal jsem sobě hned z Miličína přípis kšaftu Petrova Radkova poslati, nebo prvnější, který mi dán byl, někde založen, vyhledati se nemohl. I když tomu kšaftu vyrozumím, což slušného bude, na žádost VMti buď knězi děkanovi aneb jeho ujci podle toho kšaftu chci rád učiniti. S tím oc. Datum na Krumlově v neděli den sv. Alexia leta oc. 41. Petr z Rožmberka oc. Panu Janovi z Pernšteina a na Helfenšteině. Současný jednoduchý opis na papíře v kopiáři Petra z Rožmberka z r. 1541, fol. 287. Třeboň. archiv: Fam. Rosenberg, 9b, V. fasc. Registr. 214. Jan z Pernšteina Petrovi z Rožmberka, aby mu přepis odkazu Petra Radka od Miličínských byl vydán a knězi Janovi faráři Pardubskému náležitá spravedlnost dána byla. — Na Pardubicích 1541, 11. října. Službu svú oc. V paměti ráčíte jmíti psanie mé předešlé, které jsem VMti učinil; i také teď najposléze v Praze jsem s VMtí mluvil, co se kněze Jana děkana mého Pardubského, a nebožtíka Petra Radka ujce jeho a kšaftu po něm pozuostalého dotýče, žádajíc VMti za vejpis toho kšaftu, abyste mi jej poslati ráčili: i ráčili jste mi odpověď dáti, že o tom Miličínským poručiti ráčíte. Pak jestliže by to z paměti VMti vyšlo, za to žádám, že Miličínským psanie učiniti a mně je po tomto poslu poslati ráčíte, aby oni mně vejpis toho kšaftu poslali, již já jim také takové psanie odeslati rozkáži. Při tom také VMti žádám, což by knězi Janovi v tom kšaftu ná- leželo, že Miličínským též o tom poručiti ráčíte, aby jemu to vydáno a propuštěno bylo; již on kněz Jan sám o to tam práci vážiti bude, kdež nepochybuji, že knězi Janovi přímluvy mé užiti dáti ráčíte. A já se zase VMti touž měrou i jiným přátelstvím rád odplatím. Odpovědi od VMti žádám. A s tím oc. Dán na Pardubicích, v outerý před sv. Havlem, leta oc 41. Jan z Pernšteina oc a na Helfenšteině.
Strana 105
z roku 1541 a 1542. 105 Bez adressy. Současný opis jednoduchý v kopiáři Petra z Rožmberka z r. 1541 a 1542, fol. 378 a 379. Třeboň. archiv. Fam. Rosenberg, 9b, I. fasc. Listem ze dne 26. října 1541 oznámil Petr z Rožmberka Janovi z Pernšteina, že nařídil, aby knězi Janovi faráři Pardubskému výpis kšaftu Petra Radka od Miličínských byl vydán. (Tamže, kde list předešlý.) 215. Jan z Pernšteina oznamuje Petrovi z Rožmberka, že na cestě ku králi do Lince na Krumlově noclehem se zastavil, i děkuje za pohostění v jeho nepřítomnosti. — Na Krumlově 1541, 16. října. Službu svú vzkazuji, urozený pane, pane a příteli muoj milý! Zdravie oc. Račte věděti, jeda k králi JMti do Lince, že jsem na Krumlově nocleh svuoj měl a tu bez přítomnosti VMti hospodařil, kdež z poručení VMti všecka pohodlnost mi se dála. A jiného k tomu psáti nevím, než kdyby to pán Buoh spuosobiti ráčil, abyste se do domu mého přitrefiti ráčili, jistě bych se toho VMti zase touž měrou odplatil. A protož z takového přátelstvie VMti děkuji, a na jiném nejsem, než abych se toho VMti zase dobrým přátelstvím odplatil. S tím oc. Dán na Krumlově, v neděli den sv. Havla léta oc 41. Jan z Pernšteina a na Helfenšteině. Současný jednoduchý opis na papíře v kopiaři Petra z Rožmberka z r. 1541 a 1542, fol. 379. Třeboňský archiv: Fam. Rosenberg, 9b, I. fasc. (Registr.) 216. Jan z Pernšteina Pardubským: svoluje, aby z peněz sirotčích nějakou summu pro skoupení obilí a soli si vypůjčili. — Na Meziříčí 1542, 1. ledna. Jan z Pernštaina oc. Pardubští milí! S psaní vašeho, jak jest statek toho sirotka nebožtíka Janka Šilhavého od vás opatřen, vyrozuměl sem, kdež pak při tom ne- chávám. Což se pak opatření osoby toho sirotka dotýče, jak byšte jej opatřiti chtěli, oznamte mi o tom; pak znám, že ste toho povinni, čemuž neodpírám. Při tom mi píšete, žádajíc mne za to, abych k tomu povolil, abyšte z sirotčích peněz nějakou summu vyzdvihli pro skoupení obilí a soli, poněvadž jest lacino, k oužitku obecnímu z příčiny té, že se vám peněz obecních nedostává: pak kdybyšte vy obecní peníze na rathouze mívali, ne u lidí, a více obecní potřebu opatřovali než lidskou, nebylo by potřebí k sirotčím penězóm sahati; však jakž jest koli, k tomu povoluji, abyšte k té potřebě obecní z peněz sirotčích nějakou sumu vyzdvihli, však také abyšte na to péči měli, s peněz obecních aby zase k penězóm sirotčím ta suma doložena byla. Dán na Mezeříčí v pondělí [sic] den Nového léta léta 1542. Rukú J. vlastní. Opatrným purkmistru a konšelóm Pardubským, věrným milým. Orig. musea m. Pardubic. Archiv Český XX. 14
z roku 1541 a 1542. 105 Bez adressy. Současný opis jednoduchý v kopiáři Petra z Rožmberka z r. 1541 a 1542, fol. 378 a 379. Třeboň. archiv. Fam. Rosenberg, 9b, I. fasc. Listem ze dne 26. října 1541 oznámil Petr z Rožmberka Janovi z Pernšteina, že nařídil, aby knězi Janovi faráři Pardubskému výpis kšaftu Petra Radka od Miličínských byl vydán. (Tamže, kde list předešlý.) 215. Jan z Pernšteina oznamuje Petrovi z Rožmberka, že na cestě ku králi do Lince na Krumlově noclehem se zastavil, i děkuje za pohostění v jeho nepřítomnosti. — Na Krumlově 1541, 16. října. Službu svú vzkazuji, urozený pane, pane a příteli muoj milý! Zdravie oc. Račte věděti, jeda k králi JMti do Lince, že jsem na Krumlově nocleh svuoj měl a tu bez přítomnosti VMti hospodařil, kdež z poručení VMti všecka pohodlnost mi se dála. A jiného k tomu psáti nevím, než kdyby to pán Buoh spuosobiti ráčil, abyste se do domu mého přitrefiti ráčili, jistě bych se toho VMti zase touž měrou odplatil. A protož z takového přátelstvie VMti děkuji, a na jiném nejsem, než abych se toho VMti zase dobrým přátelstvím odplatil. S tím oc. Dán na Krumlově, v neděli den sv. Havla léta oc 41. Jan z Pernšteina a na Helfenšteině. Současný jednoduchý opis na papíře v kopiaři Petra z Rožmberka z r. 1541 a 1542, fol. 379. Třeboňský archiv: Fam. Rosenberg, 9b, I. fasc. (Registr.) 216. Jan z Pernšteina Pardubským: svoluje, aby z peněz sirotčích nějakou summu pro skoupení obilí a soli si vypůjčili. — Na Meziříčí 1542, 1. ledna. Jan z Pernštaina oc. Pardubští milí! S psaní vašeho, jak jest statek toho sirotka nebožtíka Janka Šilhavého od vás opatřen, vyrozuměl sem, kdež pak při tom ne- chávám. Což se pak opatření osoby toho sirotka dotýče, jak byšte jej opatřiti chtěli, oznamte mi o tom; pak znám, že ste toho povinni, čemuž neodpírám. Při tom mi píšete, žádajíc mne za to, abych k tomu povolil, abyšte z sirotčích peněz nějakou summu vyzdvihli pro skoupení obilí a soli, poněvadž jest lacino, k oužitku obecnímu z příčiny té, že se vám peněz obecních nedostává: pak kdybyšte vy obecní peníze na rathouze mívali, ne u lidí, a více obecní potřebu opatřovali než lidskou, nebylo by potřebí k sirotčím penězóm sahati; však jakž jest koli, k tomu povoluji, abyšte k té potřebě obecní z peněz sirotčích nějakou sumu vyzdvihli, však také abyšte na to péči měli, s peněz obecních aby zase k penězóm sirotčím ta suma doložena byla. Dán na Mezeříčí v pondělí [sic] den Nového léta léta 1542. Rukú J. vlastní. Opatrným purkmistru a konšelóm Pardubským, věrným milým. Orig. musea m. Pardubic. Archiv Český XX. 14
Strana 106
106 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 217. Jan z Pernšteina Kundrátovi z Krajku o svém pobytu v Praze, o obecním jednání, o bratřích v Mladé Boleslavi oc. — V Praze 1542, 11. ledna. Urozenému pánu panu Kundrátovi z Krajku a na Mladém Boleslavi, panu otci a kmotru mému milému. Službu svou vzkazuji, urozený pane, pane otče a kmotře můj milý! Pán Bůh všemohoucí rač VMti dáti zdraví a v něm všecko dobré, VMti bych toho věrně rád přál. Nenadál jsem se, abych tak dlouho v Praze měl býti, neb dnes šest neděl jest, jak jsem z Pardubic vyjel. Ale poněvadž jest písmo, abychom mocem vyšším poddáni byli, tolikéž jsem se zachovati musil a rozkaz JKMti vyplniti, kdež při osobě své jiného oužitku neznám než takový, že jsem se mnohým tím prodlením velmi pokazil a měšec sobě vyprázdnil. Což se obecního jednání dotýče, o tom VMti jiného psáti nevím, než že všecko jaksi drsnatě jde a nic se formovati nechce, kdež z toho jiného znáti není než hněv pána Boha našeho pro hříchy naše. A skrze ty takové příčiny blízci jsme zahynutí; neb což jest lidem potřebného k jednání, to se všecko na jakýchsi odtazích staví. Pán Bůh rač již s námi působiti podle své vůle svaté, jáť jsem se na tom, bude-li vůle pána Boha všemohoucího, již ustanovil, abych obecním věcem pokoj dal a všech prací sobě ujal a doma seděl. Můj milý pane otče a kmotře! VMti oznamuji, žeť jest se mnou mluvil administrator a někteří kněží, kterak jest jim oznámeno, že byste tu v Boleslavě do dvou kostelů ráčili bratří vpustiti, aby v nich kázání činěno bylo; kdež jsem tomu tak srozuměl, že jsou od některých osob k tomu vedeni byli, aby to na krále JMt vznesli; pak já jsem takovou věc přetrhl, aby toho vznášení zanechali, a že já VMti o to psáti budu: a protož to VMti oznamuji, abyste se ráčili v tom spraviti. Na tom jsem byl a ta jest celá vůle má byla, abych upřímo z Prahy k VMti jel a v těch nedostatcích, kteréž při zdraví svém míti ráčíte, VMt navštívil; ale dlouhost bytu mého v Praze tomu jest na překážku, a druhá příčina tato jest, že paní dceři mé, která jest za knížetem Václavem, pán Bůh pomoci a syna jí dáti ráčil, kdež jsem na tom, bude-li vůle pána Boha všemohoucího, abych křtiny tuto neděli vykonal; a v tuto středu nejblíž příští z poručení JKMti s nejvyšším panem komorníkem a s některými jinými osobami u Hory býti máme, a v ty neřády a různice nahlédnouti, kdež nedržím, aby se to v týmdni vykonalo. A protož VMti za to prosím, že sobě toho do mne stěžovati neráčíte, neb byť jednom čas sloužil, jistě bych k VMti tak rád jel, jako [k] kterému příteli ve světě; a bude-li vůle boží, vždy se k tomu přičiním, abych VMt navštívil, což budu moci nejspíše. A s tím oc. Dán v Praze ve středu po Třech králích léta 1542. Jan z Pernšteina a na Helfenšteině. M. S. knihov. unv. Pražsk. XVII. C. 3. fol. 202 a 3.
106 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 217. Jan z Pernšteina Kundrátovi z Krajku o svém pobytu v Praze, o obecním jednání, o bratřích v Mladé Boleslavi oc. — V Praze 1542, 11. ledna. Urozenému pánu panu Kundrátovi z Krajku a na Mladém Boleslavi, panu otci a kmotru mému milému. Službu svou vzkazuji, urozený pane, pane otče a kmotře můj milý! Pán Bůh všemohoucí rač VMti dáti zdraví a v něm všecko dobré, VMti bych toho věrně rád přál. Nenadál jsem se, abych tak dlouho v Praze měl býti, neb dnes šest neděl jest, jak jsem z Pardubic vyjel. Ale poněvadž jest písmo, abychom mocem vyšším poddáni byli, tolikéž jsem se zachovati musil a rozkaz JKMti vyplniti, kdež při osobě své jiného oužitku neznám než takový, že jsem se mnohým tím prodlením velmi pokazil a měšec sobě vyprázdnil. Což se obecního jednání dotýče, o tom VMti jiného psáti nevím, než že všecko jaksi drsnatě jde a nic se formovati nechce, kdež z toho jiného znáti není než hněv pána Boha našeho pro hříchy naše. A skrze ty takové příčiny blízci jsme zahynutí; neb což jest lidem potřebného k jednání, to se všecko na jakýchsi odtazích staví. Pán Bůh rač již s námi působiti podle své vůle svaté, jáť jsem se na tom, bude-li vůle pána Boha všemohoucího, již ustanovil, abych obecním věcem pokoj dal a všech prací sobě ujal a doma seděl. Můj milý pane otče a kmotře! VMti oznamuji, žeť jest se mnou mluvil administrator a někteří kněží, kterak jest jim oznámeno, že byste tu v Boleslavě do dvou kostelů ráčili bratří vpustiti, aby v nich kázání činěno bylo; kdež jsem tomu tak srozuměl, že jsou od některých osob k tomu vedeni byli, aby to na krále JMt vznesli; pak já jsem takovou věc přetrhl, aby toho vznášení zanechali, a že já VMti o to psáti budu: a protož to VMti oznamuji, abyste se ráčili v tom spraviti. Na tom jsem byl a ta jest celá vůle má byla, abych upřímo z Prahy k VMti jel a v těch nedostatcích, kteréž při zdraví svém míti ráčíte, VMt navštívil; ale dlouhost bytu mého v Praze tomu jest na překážku, a druhá příčina tato jest, že paní dceři mé, která jest za knížetem Václavem, pán Bůh pomoci a syna jí dáti ráčil, kdež jsem na tom, bude-li vůle pána Boha všemohoucího, abych křtiny tuto neděli vykonal; a v tuto středu nejblíž příští z poručení JKMti s nejvyšším panem komorníkem a s některými jinými osobami u Hory býti máme, a v ty neřády a různice nahlédnouti, kdež nedržím, aby se to v týmdni vykonalo. A protož VMti za to prosím, že sobě toho do mne stěžovati neráčíte, neb byť jednom čas sloužil, jistě bych k VMti tak rád jel, jako [k] kterému příteli ve světě; a bude-li vůle boží, vždy se k tomu přičiním, abych VMt navštívil, což budu moci nejspíše. A s tím oc. Dán v Praze ve středu po Třech králích léta 1542. Jan z Pernšteina a na Helfenšteině. M. S. knihov. unv. Pražsk. XVII. C. 3. fol. 202 a 3.
Strana 107
z roku 1542. 107 218. Kundrát z Krajku Janovi z Pernšteina: že bratří v Boleslavi při kostelích sv. Jana a sv. Víta při pohřbích lid napomínají k modlitbám a dobrému životu, kázání však žádných nečiní oc. — V Boleslavi Mladé 1542, 26. ledna. (Odpověď od pana Kundráta Krajíře pánu z Pernšteina.) Službu svou vzkazuji, urozený pane synu a kmotře můj milý! Pán Bůh všemohoucí předkem VMti popříti rač zdraví dlouhého a v něm jiného všeho dobrého, i těm všem, komuž byste příti ráčili, tohoť bych já VMti i jim věrně rád přál. Já také ještě s svými nedostatky při zdraví svém trvám, v tom i v jiném vůli svou podávám pánu Bohu všemohoucímu. Z psaní VMti porozuměl jsem, že jste v Praze VMt jsouc malé pohodlí míti ráčili, než ještě i nohám svým že jste ráčili ublížiti, i také měšec sobě vyprázdniti: můž se tomu obému věřiti, ale když pak vyšším mocem poddáni býti máme, v tom ve všem, což by nebylo proti vůli pána Boha všemohoucího, i to tak býti musí, aby lidé vrchnostem svým poddáni byli. Což se obecného jednání dotýče, není dobré, jakž jsem z psaní VMti poroz- uměl, že se drsnatě jednalo a nevelmi se formovalo. A protož blízké jest, tak jakž jste toho doložiti ráčili, že jest hněv pána Boha všemohoucího pro hříchy naše, neb se z lásky a z dobré svornosti nic srovnati nemůž, a narovná-li se, i to jako jíti nechce, jakž by jíti mělo. Pán Bůh všemohoucí rač nás všecky napraviti, abychom podle vůle jeho svaté životy své vedli i také je spravovali. Ráčili jste mi v psaní svém doložiti, bude-li vůle pána Boha všemohoucího, že jste úmysl svůj na tom ustaviti ráčili, abyste obecním věcem pokoj dáti ráčili a všech prací sobě ujíti a doma seděti: ale já se bojím, že ještě letos k tomu nepřijde, aby chtění VMti mohlo svůj průchod míti, než bojím se, že na to přijde, že VMt ráčíte říci, jako sv. Pavel v jednom místě položil: „Chtíti mi náleží, ale dokonati nenalézám. Širšího psaní o tom i o jiném zanechám, jsa té dokonalé naděje, že to milý pán Bůh tak spůsobiti ráčí, což jest se vykonati nemohlo, abyste VMt z Prahy jedouc u mne se zastaviti mohli. A které příčiny tomu na překážku byly, také jsem tomu z psaní VMti porozuměl; kterýmžto příčinám, že jsou slušné, neumím odporu klásti, než tomu se těším, kdež jste mi ráčili při konci napsati, že se k tomu přičiniti ráčíte, bude-li vůle boží, což by mohlo být nejspíš, že mne VMt navštíviti ráčíte, neb bych jistě VMt již s pravou věrou rád viděl, neb mi se zdá, jako bych již VMt v mnoha letech neviděl. Také můj milý pane synu a kmotře, pokad jste mi psaním svým oznámiti ráčili, co jest na vás pan administrator a někteří kněží vznesl a vznesli, čemuž jsem dobře porozuměl: pak na ten artykul VMti zvláštní zprávu sepsav, teď ji posílám, a to proto, bude-li se VMti zdáti takovou zprávu panu administratorovi odeslati, 14*
z roku 1542. 107 218. Kundrát z Krajku Janovi z Pernšteina: že bratří v Boleslavi při kostelích sv. Jana a sv. Víta při pohřbích lid napomínají k modlitbám a dobrému životu, kázání však žádných nečiní oc. — V Boleslavi Mladé 1542, 26. ledna. (Odpověď od pana Kundráta Krajíře pánu z Pernšteina.) Službu svou vzkazuji, urozený pane synu a kmotře můj milý! Pán Bůh všemohoucí předkem VMti popříti rač zdraví dlouhého a v něm jiného všeho dobrého, i těm všem, komuž byste příti ráčili, tohoť bych já VMti i jim věrně rád přál. Já také ještě s svými nedostatky při zdraví svém trvám, v tom i v jiném vůli svou podávám pánu Bohu všemohoucímu. Z psaní VMti porozuměl jsem, že jste v Praze VMt jsouc malé pohodlí míti ráčili, než ještě i nohám svým že jste ráčili ublížiti, i také měšec sobě vyprázdniti: můž se tomu obému věřiti, ale když pak vyšším mocem poddáni býti máme, v tom ve všem, což by nebylo proti vůli pána Boha všemohoucího, i to tak býti musí, aby lidé vrchnostem svým poddáni byli. Což se obecného jednání dotýče, není dobré, jakž jsem z psaní VMti poroz- uměl, že se drsnatě jednalo a nevelmi se formovalo. A protož blízké jest, tak jakž jste toho doložiti ráčili, že jest hněv pána Boha všemohoucího pro hříchy naše, neb se z lásky a z dobré svornosti nic srovnati nemůž, a narovná-li se, i to jako jíti nechce, jakž by jíti mělo. Pán Bůh všemohoucí rač nás všecky napraviti, abychom podle vůle jeho svaté životy své vedli i také je spravovali. Ráčili jste mi v psaní svém doložiti, bude-li vůle pána Boha všemohoucího, že jste úmysl svůj na tom ustaviti ráčili, abyste obecním věcem pokoj dáti ráčili a všech prací sobě ujíti a doma seděti: ale já se bojím, že ještě letos k tomu nepřijde, aby chtění VMti mohlo svůj průchod míti, než bojím se, že na to přijde, že VMt ráčíte říci, jako sv. Pavel v jednom místě položil: „Chtíti mi náleží, ale dokonati nenalézám. Širšího psaní o tom i o jiném zanechám, jsa té dokonalé naděje, že to milý pán Bůh tak spůsobiti ráčí, což jest se vykonati nemohlo, abyste VMt z Prahy jedouc u mne se zastaviti mohli. A které příčiny tomu na překážku byly, také jsem tomu z psaní VMti porozuměl; kterýmžto příčinám, že jsou slušné, neumím odporu klásti, než tomu se těším, kdež jste mi ráčili při konci napsati, že se k tomu přičiniti ráčíte, bude-li vůle boží, což by mohlo být nejspíš, že mne VMt navštíviti ráčíte, neb bych jistě VMt již s pravou věrou rád viděl, neb mi se zdá, jako bych již VMt v mnoha letech neviděl. Také můj milý pane synu a kmotře, pokad jste mi psaním svým oznámiti ráčili, co jest na vás pan administrator a někteří kněží vznesl a vznesli, čemuž jsem dobře porozuměl: pak na ten artykul VMti zvláštní zprávu sepsav, teď ji posílám, a to proto, bude-li se VMti zdáti takovou zprávu panu administratorovi odeslati, 14*
Strana 108
108 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina abyste mohli VMti tak učiniti, buďto tuto mou zprávu poslati anebo jí přípis; to již nechť jest při vůli VMti. Než v pravdě mi se zdá, že mnohá léta pokoj byl, že by ještě při tom pokoji zachováno býti mohlo. A držím, že více zlost nežli potřeba tomu pokoje nedá, hledíť pán Bůh všemohoucí na všecko, a vše do času. Dat. na Boleslavi Mladém ve čtvrtek po sv. Fabianě a Šebestianě léta 1542. Kundrát z Krajku na Boleslavi Mladém. Zpráva na ceduli sepsaná i poslaná témuž: Kdež jste mi také, můj milý pane synu a kmotře, oznámiti ráčil, že jest s VMtí mluvil pan administrator a někteří kněží, že bych já zde v Boleslavi do dvou kostelův bratří vpustil, aby v nich kázání činěno bylo, a VMt že jste tomu srozuměti ráčili, že jsou od některých osob k tomu vedeni byli, aby to na krále JMt vznesli, a že VMt mně to psáti ráčíte, a protož tu že mi ráčíte oznamovati, abych se věděl čím spraviti: z čehož já VMti jako svému milému panu synu a kmotru velmi děkuji, že jste mi oznámiti ráčili. Protož VMti zdálo mi se tuto zprávu dáti, že před některým dávným časem, tak za to držím, času letního, že jest ke mně přišel kněz Petr, ny- nější farář zde v Boleslavi, ztěžuje sobě to, že bratří, když mrtvá těla u sv. Jana aneb u sv. Víta pochovávají, že tu při tom pohřbu kázání činí. Pověděl jsem mu to, že jest se to za mne nezačalo, než že jest to vždycky bývalo za předešlých pánův Boleslavských, jakožto pánů Tovačovských, pána z Šelmberka i také paní sestry mé milé, všech již nebožtíkův dobré paměti, že když jest se koli trefilo a jakž výš dotčená mrtvá těla se pochovávala z jednoty bratrské, že jsou tu bratří při tom pohřebu promluvili a lid k modlitbám napomínali, ano také že smrtedlní jsouc, k témuž se chystati mají, jim předkládali, aby své životy tak spravovali, aby dobře a v milosti boží mříti mohli, k tomu skutečně napomínajíce, ne aby se již po smrti za koho mrtvého modliti veleli, poněvadž již jeden každý při smrti svůj soud beře podle řeči pána Krista: Kdož dobré věci činili, že půjdou na vzkříšení života, a kteříž zlé činili, na vzkříšení soudu. A já teď již jsem třiceti dvě letě na Boleslavi, byl o to čistý pokoj od pře- dešlých farářův Boleslavských, až kněz Rehoř, kterýž, za to mám, jest v Janovicích, když zde farářem v Boleslavi a buřičem byl, ten počal byl tím něco hýbati, a potom tento nynější kněz Petr až teď, když sobě sjezd kněžstvo strany české na sv. Barboru položili, a on kněz Petr také tam byl. Tu přijev zase pravil, že mu pan admini- strator a páni konsistorianové poručili, aby se mnou o tom promluvil, abych to bratřím zastavil, aby u sv. Víta a u sv. Jana těch kázání přestali. Pověděl jsem mu: Kněže Petře, já tomu rozumím, že jste vy tam něco tím hejbati musili. Pravil, že jest ne- hýbal, než pravil-li jest mi kdo, že by on tím něco hejbal, že by tomu rád vyroz- uměl. Pověděl jsem mu, že jest mi žádný nic nepravil, než z jeho vlastní řeči že
108 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina abyste mohli VMti tak učiniti, buďto tuto mou zprávu poslati anebo jí přípis; to již nechť jest při vůli VMti. Než v pravdě mi se zdá, že mnohá léta pokoj byl, že by ještě při tom pokoji zachováno býti mohlo. A držím, že více zlost nežli potřeba tomu pokoje nedá, hledíť pán Bůh všemohoucí na všecko, a vše do času. Dat. na Boleslavi Mladém ve čtvrtek po sv. Fabianě a Šebestianě léta 1542. Kundrát z Krajku na Boleslavi Mladém. Zpráva na ceduli sepsaná i poslaná témuž: Kdež jste mi také, můj milý pane synu a kmotře, oznámiti ráčil, že jest s VMtí mluvil pan administrator a někteří kněží, že bych já zde v Boleslavi do dvou kostelův bratří vpustil, aby v nich kázání činěno bylo, a VMt že jste tomu srozuměti ráčili, že jsou od některých osob k tomu vedeni byli, aby to na krále JMt vznesli, a že VMt mně to psáti ráčíte, a protož tu že mi ráčíte oznamovati, abych se věděl čím spraviti: z čehož já VMti jako svému milému panu synu a kmotru velmi děkuji, že jste mi oznámiti ráčili. Protož VMti zdálo mi se tuto zprávu dáti, že před některým dávným časem, tak za to držím, času letního, že jest ke mně přišel kněz Petr, ny- nější farář zde v Boleslavi, ztěžuje sobě to, že bratří, když mrtvá těla u sv. Jana aneb u sv. Víta pochovávají, že tu při tom pohřbu kázání činí. Pověděl jsem mu to, že jest se to za mne nezačalo, než že jest to vždycky bývalo za předešlých pánův Boleslavských, jakožto pánů Tovačovských, pána z Šelmberka i také paní sestry mé milé, všech již nebožtíkův dobré paměti, že když jest se koli trefilo a jakž výš dotčená mrtvá těla se pochovávala z jednoty bratrské, že jsou tu bratří při tom pohřebu promluvili a lid k modlitbám napomínali, ano také že smrtedlní jsouc, k témuž se chystati mají, jim předkládali, aby své životy tak spravovali, aby dobře a v milosti boží mříti mohli, k tomu skutečně napomínajíce, ne aby se již po smrti za koho mrtvého modliti veleli, poněvadž již jeden každý při smrti svůj soud beře podle řeči pána Krista: Kdož dobré věci činili, že půjdou na vzkříšení života, a kteříž zlé činili, na vzkříšení soudu. A já teď již jsem třiceti dvě letě na Boleslavi, byl o to čistý pokoj od pře- dešlých farářův Boleslavských, až kněz Rehoř, kterýž, za to mám, jest v Janovicích, když zde farářem v Boleslavi a buřičem byl, ten počal byl tím něco hýbati, a potom tento nynější kněz Petr až teď, když sobě sjezd kněžstvo strany české na sv. Barboru položili, a on kněz Petr také tam byl. Tu přijev zase pravil, že mu pan admini- strator a páni konsistorianové poručili, aby se mnou o tom promluvil, abych to bratřím zastavil, aby u sv. Víta a u sv. Jana těch kázání přestali. Pověděl jsem mu: Kněže Petře, já tomu rozumím, že jste vy tam něco tím hejbati musili. Pravil, že jest ne- hýbal, než pravil-li jest mi kdo, že by on tím něco hejbal, že by tomu rád vyroz- uměl. Pověděl jsem mu, že jest mi žádný nic nepravil, než z jeho vlastní řeči že
Strana 109
z roku 1542. 109 tomu rozuměti mohu, že jest o tom jejich shledání musilo v konsistoři tím hejbáno býti, poněvadž to poselství jemu jest ke mně poručeno. Tu pověděl, že jest on musil jako poslušný tak se zachovati. Tu jsem mu řekl: Nu, kněže Petře, podívejte se, co děláte; když jest vám to poselství bylo poručeno, proč jste toho v konsistoři ne- oznámili, že jste vy prvé se mnou o takovou věc mluvili, i také jakou jsem vám na to odpověď dal; a proto mi se zdá, abyste vy o to psaní do konsistoře učinili, jakou jsem já vám odpověď dal, a což psáti budete, abyste mi oznámili. I udělal jest tak, že jest mi to psaní, kteréž jest učinil pánům konsistorianům, ukázal a přečetl. Než poslal-li jest je tam čili nic, o tom já žádné vědomosti nemám, když o odpovědi nic nevím. A protož, můj milý pane synu a kmotře, račtež toho povážiti, více-li tu zlost některých kněží předčí nežli potřeba; oč mnohá léta čistý pokoj byl, tak jakž vejš dotčeno, za předešlých pánův Boleslavských i tu v Boleslavi předešlých farářův, ano také i předešlých pánův administratorův. A já také pamatuji na to, jakou jsem přípověď i potvrzení poddaným svým učinil, když mi paní sestra má milá dobré paměti statkův svých postoupila i také dala, že jednoho každého, ano i všecky pod- dané při jich právích, svobodách, privilegiích i starobylých dobrých obyčejích nechati a zůstaviti mám. Jak by mi to náleželo, abych jim v več vkračovati měl? A také bratří žádných kázání v těch kostelích u sv. Jana ani u sv. Víta nečiní, krom při příčinách pohřebu, neb jinde sbor máme, a tu nám káží, ježto těch kostelův strany kázání nám potřeba není, ano i sami farářové Boleslavští ani jejich střídníci v těch obou kostelích mši neslouží, ano také ani káží. Než za to mám, v každém kostele tom dvakrát do roka, u sv. Jana toliko na den sv. Jana Křtitele a druhé na památku, jako říkají, dušiček na zejtří Všech svatých, a u druhého ko- stela u sv. Víta na den památky téhož sv. Víta a tu neděli po Všech svatých tu se posvícení drží, tak jakž za to mám, v paměti lidem zůstalo, jak se jest to po- svícení držívalo za křížovníkův; než napomínají-li tu lidu při pohřebích aneb činí-li jaké kázání nad těmiž, kteří zemrou pod správou jejich, toho tak dokonale nevím, než za to mám, že toho také nepomíjejí. Jakož dá-li pán Bůh všemohoucí nám se spolu ve zdraví, aneb jakžkoli vůle jeho svatá bude, v těchto tělích shledati, širší zprávu (ač mnohá léta dobrý pokoj byl) VMti dám; než v pravdě panu administratorovi i jiným kněžím, kteří VMti o výš dotčených věcech zprávu dávali, jim nepřeji, že takové zprávy nedůvodné o mně anebo o bratřích přijímají a k nim snad i víru přikládají. Neb písmo jest, kdož lehce takovým postranním zprávám uvěří, že jest lehkého srdce. A tu byli by pak právě na vrch dovedli, když by byli takovou věc z ponuknutí nepřátel mých i bratří na krále JMt vznesli, na mne se toho prve nic nedotázavše, bylo-li by tak či jinak. Než toho bych já panu administratorovi i každým pobožným kněžím přál, aby v ty spisy starších bratří našich předešlých i nynějších přítomných nahlédali,
z roku 1542. 109 tomu rozuměti mohu, že jest o tom jejich shledání musilo v konsistoři tím hejbáno býti, poněvadž to poselství jemu jest ke mně poručeno. Tu pověděl, že jest on musil jako poslušný tak se zachovati. Tu jsem mu řekl: Nu, kněže Petře, podívejte se, co děláte; když jest vám to poselství bylo poručeno, proč jste toho v konsistoři ne- oznámili, že jste vy prvé se mnou o takovou věc mluvili, i také jakou jsem vám na to odpověď dal; a proto mi se zdá, abyste vy o to psaní do konsistoře učinili, jakou jsem já vám odpověď dal, a což psáti budete, abyste mi oznámili. I udělal jest tak, že jest mi to psaní, kteréž jest učinil pánům konsistorianům, ukázal a přečetl. Než poslal-li jest je tam čili nic, o tom já žádné vědomosti nemám, když o odpovědi nic nevím. A protož, můj milý pane synu a kmotře, račtež toho povážiti, více-li tu zlost některých kněží předčí nežli potřeba; oč mnohá léta čistý pokoj byl, tak jakž vejš dotčeno, za předešlých pánův Boleslavských i tu v Boleslavi předešlých farářův, ano také i předešlých pánův administratorův. A já také pamatuji na to, jakou jsem přípověď i potvrzení poddaným svým učinil, když mi paní sestra má milá dobré paměti statkův svých postoupila i také dala, že jednoho každého, ano i všecky pod- dané při jich právích, svobodách, privilegiích i starobylých dobrých obyčejích nechati a zůstaviti mám. Jak by mi to náleželo, abych jim v več vkračovati měl? A také bratří žádných kázání v těch kostelích u sv. Jana ani u sv. Víta nečiní, krom při příčinách pohřebu, neb jinde sbor máme, a tu nám káží, ježto těch kostelův strany kázání nám potřeba není, ano i sami farářové Boleslavští ani jejich střídníci v těch obou kostelích mši neslouží, ano také ani káží. Než za to mám, v každém kostele tom dvakrát do roka, u sv. Jana toliko na den sv. Jana Křtitele a druhé na památku, jako říkají, dušiček na zejtří Všech svatých, a u druhého ko- stela u sv. Víta na den památky téhož sv. Víta a tu neděli po Všech svatých tu se posvícení drží, tak jakž za to mám, v paměti lidem zůstalo, jak se jest to po- svícení držívalo za křížovníkův; než napomínají-li tu lidu při pohřebích aneb činí-li jaké kázání nad těmiž, kteří zemrou pod správou jejich, toho tak dokonale nevím, než za to mám, že toho také nepomíjejí. Jakož dá-li pán Bůh všemohoucí nám se spolu ve zdraví, aneb jakžkoli vůle jeho svatá bude, v těchto tělích shledati, širší zprávu (ač mnohá léta dobrý pokoj byl) VMti dám; než v pravdě panu administratorovi i jiným kněžím, kteří VMti o výš dotčených věcech zprávu dávali, jim nepřeji, že takové zprávy nedůvodné o mně anebo o bratřích přijímají a k nim snad i víru přikládají. Neb písmo jest, kdož lehce takovým postranním zprávám uvěří, že jest lehkého srdce. A tu byli by pak právě na vrch dovedli, když by byli takovou věc z ponuknutí nepřátel mých i bratří na krále JMt vznesli, na mne se toho prve nic nedotázavše, bylo-li by tak či jinak. Než toho bych já panu administratorovi i každým pobožným kněžím přál, aby v ty spisy starších bratří našich předešlých i nynějších přítomných nahlédali,
Strana 110
110 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina kterýmižto spisy předešlým králům JMtem ano i také nynějšímu králi JMti počty jsou činili z víry obecné křesťanské i také z učení svého, a tu našli-li by co blud- ného, aby nám to ne ze zlosti, ale z křesťanské lásky ukázali, nezlobíce se a ne- utrhajíc, a někteří z nich i na poctivostech mužského i ženského pohlaví nedotýkajíc, ješto by toho svými hrdly i statky za pravé neučinili před pánem Bohem, ani tak přede všemi pobožnými lidmi. A také by mi se i to zdálo, aby předkem pan administrator i se vším kněžstvem, kteréž pod správou má, toho hleděli a lidu předkládali, kdež by se koli ve jméno pána Boha všemohoucího scházeli, buďto do kostelův nebo do sborův a na jiná místa, aby tu předkem čest a chválu pánu Bohu všemohoucímu obmejšleli, cti jemu samému náležící na žádné stvoření nepřenášeli, ani se také obyčejem a staro- bylým užíváním nezastírali, zvláště tím, kteréž by bylo proti božskému slovu oc. Neb to dvé, obyčej a starobylost, víru pravou z lidí mnohých jest vyprázdnilo, že již mnozí lidé (a mohlo by se říci, na větším díle) času nynějšího více stojí o obyčej a starobylost, aby se jim to dálo, nežli aby do sebe zase víru pravou křesťanskou uvésti dali; ješto Kristus pán neráčil jest říci, já jsem starobylý obyčej, ale povědíti ráčil: Já jsem pravda; a sv. Augustin také jest napsal: Obyčej, by nevím jak dlouho starobylý byl a stavěl se proti pravdě na vyprázdnění víry, že ten obyčej pravdě postoupiti má. Ale bezpochyby takové ukázání panu administratorovi i jinému kněžstvu pod správu jeho náležícím bude příjemnější od VMti, nežli ode mne. Datum oc. MS. knihov. univ. Pražsk. XVII. C. 3. fol. 203 oc. 219. Jan z Pernšteina Kundrátovi z Krajku, že dopis jeho v příčině bratří Boleslavských pošle administratorovi oc. — 1542, 28. ledna. (Odpověď páně z Pernšteina). Službu svou, urozený pane pane otče a kmotře můj milý, VMti vzkazuji; všemohoucí Pán Bůh rač VMti dáti zdraví a v něm všecko dobré, věřte, bych toho VMti rád přál. List od VMti jest mi dodán, kdež jsem se při tom Orelského ptal, kterak se na svém zdraví míti ráčíte; pak tak jest mi zprávu dal, a tak jsem tomu srozuměl, že lépe nežli před časem, z čehož pán Bůh pochválen buď, neb zdraví i jiného všeho dobrého VMti bych jistě přál, nedadouc toho žádnému napřed. Tak jakž jsem z psaní VMti srozuměl, že psaní mému u sebe místa dávati neráčíte, kdež jsem VMti psal, že na tom jsem, abych sobě pokoj učinil: i můj milý pane otče, na tom jsem, bude-li vůle boží, abych to před se vzal, bych pak na čas jinde svůj byt míti měl, nežli na Pardubicích; neb znám, že nemožnost zdraví mého práce brání, by pak i chtíč byl, aby člověk pracoval. Můj milý pane otče a kmotře, což se těch kostelův dotýče, o které jsem VMti psaní učinil, pak co mi na to za odpověď dáti ráčíte, tomu jsem vyrozuměl;
110 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina kterýmižto spisy předešlým králům JMtem ano i také nynějšímu králi JMti počty jsou činili z víry obecné křesťanské i také z učení svého, a tu našli-li by co blud- ného, aby nám to ne ze zlosti, ale z křesťanské lásky ukázali, nezlobíce se a ne- utrhajíc, a někteří z nich i na poctivostech mužského i ženského pohlaví nedotýkajíc, ješto by toho svými hrdly i statky za pravé neučinili před pánem Bohem, ani tak přede všemi pobožnými lidmi. A také by mi se i to zdálo, aby předkem pan administrator i se vším kněžstvem, kteréž pod správou má, toho hleděli a lidu předkládali, kdež by se koli ve jméno pána Boha všemohoucího scházeli, buďto do kostelův nebo do sborův a na jiná místa, aby tu předkem čest a chválu pánu Bohu všemohoucímu obmejšleli, cti jemu samému náležící na žádné stvoření nepřenášeli, ani se také obyčejem a staro- bylým užíváním nezastírali, zvláště tím, kteréž by bylo proti božskému slovu oc. Neb to dvé, obyčej a starobylost, víru pravou z lidí mnohých jest vyprázdnilo, že již mnozí lidé (a mohlo by se říci, na větším díle) času nynějšího více stojí o obyčej a starobylost, aby se jim to dálo, nežli aby do sebe zase víru pravou křesťanskou uvésti dali; ješto Kristus pán neráčil jest říci, já jsem starobylý obyčej, ale povědíti ráčil: Já jsem pravda; a sv. Augustin také jest napsal: Obyčej, by nevím jak dlouho starobylý byl a stavěl se proti pravdě na vyprázdnění víry, že ten obyčej pravdě postoupiti má. Ale bezpochyby takové ukázání panu administratorovi i jinému kněžstvu pod správu jeho náležícím bude příjemnější od VMti, nežli ode mne. Datum oc. MS. knihov. univ. Pražsk. XVII. C. 3. fol. 203 oc. 219. Jan z Pernšteina Kundrátovi z Krajku, že dopis jeho v příčině bratří Boleslavských pošle administratorovi oc. — 1542, 28. ledna. (Odpověď páně z Pernšteina). Službu svou, urozený pane pane otče a kmotře můj milý, VMti vzkazuji; všemohoucí Pán Bůh rač VMti dáti zdraví a v něm všecko dobré, věřte, bych toho VMti rád přál. List od VMti jest mi dodán, kdež jsem se při tom Orelského ptal, kterak se na svém zdraví míti ráčíte; pak tak jest mi zprávu dal, a tak jsem tomu srozuměl, že lépe nežli před časem, z čehož pán Bůh pochválen buď, neb zdraví i jiného všeho dobrého VMti bych jistě přál, nedadouc toho žádnému napřed. Tak jakž jsem z psaní VMti srozuměl, že psaní mému u sebe místa dávati neráčíte, kdež jsem VMti psal, že na tom jsem, abych sobě pokoj učinil: i můj milý pane otče, na tom jsem, bude-li vůle boží, abych to před se vzal, bych pak na čas jinde svůj byt míti měl, nežli na Pardubicích; neb znám, že nemožnost zdraví mého práce brání, by pak i chtíč byl, aby člověk pracoval. Můj milý pane otče a kmotře, což se těch kostelův dotýče, o které jsem VMti psaní učinil, pak co mi na to za odpověď dáti ráčíte, tomu jsem vyrozuměl;
Strana 111
z roku 1542. 111 i tak učiniti chci a administratorovi psaní toho, kteréž mi činiti ráčíte, přípis pošlu; a račte mi toho jistě věřiti, což by na mně bylo, že bych to rád viděl a k tomu pomáhal, aby mezi jednotou naší a vaší raději láska a svornost byla, nežli takoví rozdílové, kterými se nic nepůsobí dobrého a užitečného, a jiného z toho nepochází, než že pán Bůh náš tudy se vykořeňuje i láska křesťanská, poněvadž písmo máme: „Bůh láska jest, a kdož v lásce přebývá, v Bohu přebývá a Bůh v něm.“ Ale, můj milý pane otče a kmotře, v jednotě vaší i v jednotě naší to koření jest vyhynulo, kterémuž trpělivost říkají, a hned jsme se toho blahoslavenství odřekli, kdež Kristus blahoslaví ty všecky, kteří pro jméno jeho pokoj, tichost, trpělivost milují a v ne- návisti jsou pro jméno jeho. Také jsem VMti psaní učinil, bude-li vůle pána Boha všemohoucího, vždy se k tomu uprázdním, abych k VMti dojeti mohl; než na ten čas jakou kratochvíl mám, bylo by mnoho o tom psáti, neb neřádu počátku ani konce není. Než na čem ta věc postavena bude, neobmeškám VMti oznámiti. S tím pán Bůh oc. Dán u Hory v sobotu Jan z Pernšteina. [sic!] po sv. Fabianu a Šebestianu léta oc XLII°. M. S. knihov. univ. Pražsk. XVII. C. 3. fol. 207. oc. 220. Kundrát z Krajku oznamuje Janovi z Pernšteina, jaký mandát král Ferdinand do města Bělé proti bludům a pokoutním schůzím pikhartským byl zaslal. — Na Boleslavi Mladé 1542, 4. února. (Pánu z Pernšteina oc psaní pana Kundráta Krajíře.) Službu oc. Se mnouť ještě nedostatkové moji při zdraví vždy přece zacházejí, ale když jest tak vůle pána Boha všemohoucího, z toho jeho milost svatá ode mne pochválen bud! A také za to mám, že věk můj, také léta má životu mému více nemocí než zdraví přinášeti budou. Zikmund Vaneťský, služebník můj, vyprosil se na mne, abych jej k otci odpustil, kdež jsem i tak učinil; pak rozuměv to na něm, že k Pardubicům pojede, nezdálo mi se VMti psaním pominouti a potom i přípis poslati toho psaní, kteréž JMKská pán náš měšťanům Bělským učiniti ráčil; a tak rozumím, že tolikéž i do jiných měst, kteráž v tomto království Českém míti ráčí, takováž psaní jsou přišla. Bych měl VMti mnoho o tom psáti, zanechám, až dal-li by pán Bůh nám se spolu ve zdraví shledati, aneb něco o tom, jestliže by se shledání naše prodlilo, po panu Vilémovi Křineckém, panu švagru svém milém VMti oznámím. Než v pravdě těch časův já rozuměti neumím, což JMtKská pod tím obecného dobrého obmejšleti ráčí, ano také i poctivého pana administratora nynějšího z strany pod obojí způsobou, ač jestliže jest takové poctivosti žádostiv, aby jinak lidi při víře napravovati měl, nežli toliko samým čistým slovem božím, poněvadž bez pochyby to dobře zná, že věrou lid dařiti žádnému nenáleží, než samému pánu Bohu všemohoucímu našemu. Neb jest ten dar sobě sám v své božské moci pozůstaviti ráčil a sebe prosícím za ten dar
z roku 1542. 111 i tak učiniti chci a administratorovi psaní toho, kteréž mi činiti ráčíte, přípis pošlu; a račte mi toho jistě věřiti, což by na mně bylo, že bych to rád viděl a k tomu pomáhal, aby mezi jednotou naší a vaší raději láska a svornost byla, nežli takoví rozdílové, kterými se nic nepůsobí dobrého a užitečného, a jiného z toho nepochází, než že pán Bůh náš tudy se vykořeňuje i láska křesťanská, poněvadž písmo máme: „Bůh láska jest, a kdož v lásce přebývá, v Bohu přebývá a Bůh v něm.“ Ale, můj milý pane otče a kmotře, v jednotě vaší i v jednotě naší to koření jest vyhynulo, kterémuž trpělivost říkají, a hned jsme se toho blahoslavenství odřekli, kdež Kristus blahoslaví ty všecky, kteří pro jméno jeho pokoj, tichost, trpělivost milují a v ne- návisti jsou pro jméno jeho. Také jsem VMti psaní učinil, bude-li vůle pána Boha všemohoucího, vždy se k tomu uprázdním, abych k VMti dojeti mohl; než na ten čas jakou kratochvíl mám, bylo by mnoho o tom psáti, neb neřádu počátku ani konce není. Než na čem ta věc postavena bude, neobmeškám VMti oznámiti. S tím pán Bůh oc. Dán u Hory v sobotu Jan z Pernšteina. [sic!] po sv. Fabianu a Šebestianu léta oc XLII°. M. S. knihov. univ. Pražsk. XVII. C. 3. fol. 207. oc. 220. Kundrát z Krajku oznamuje Janovi z Pernšteina, jaký mandát král Ferdinand do města Bělé proti bludům a pokoutním schůzím pikhartským byl zaslal. — Na Boleslavi Mladé 1542, 4. února. (Pánu z Pernšteina oc psaní pana Kundráta Krajíře.) Službu oc. Se mnouť ještě nedostatkové moji při zdraví vždy přece zacházejí, ale když jest tak vůle pána Boha všemohoucího, z toho jeho milost svatá ode mne pochválen bud! A také za to mám, že věk můj, také léta má životu mému více nemocí než zdraví přinášeti budou. Zikmund Vaneťský, služebník můj, vyprosil se na mne, abych jej k otci odpustil, kdež jsem i tak učinil; pak rozuměv to na něm, že k Pardubicům pojede, nezdálo mi se VMti psaním pominouti a potom i přípis poslati toho psaní, kteréž JMKská pán náš měšťanům Bělským učiniti ráčil; a tak rozumím, že tolikéž i do jiných měst, kteráž v tomto království Českém míti ráčí, takováž psaní jsou přišla. Bych měl VMti mnoho o tom psáti, zanechám, až dal-li by pán Bůh nám se spolu ve zdraví shledati, aneb něco o tom, jestliže by se shledání naše prodlilo, po panu Vilémovi Křineckém, panu švagru svém milém VMti oznámím. Než v pravdě těch časův já rozuměti neumím, což JMtKská pod tím obecného dobrého obmejšleti ráčí, ano také i poctivého pana administratora nynějšího z strany pod obojí způsobou, ač jestliže jest takové poctivosti žádostiv, aby jinak lidi při víře napravovati měl, nežli toliko samým čistým slovem božím, poněvadž bez pochyby to dobře zná, že věrou lid dařiti žádnému nenáleží, než samému pánu Bohu všemohoucímu našemu. Neb jest ten dar sobě sám v své božské moci pozůstaviti ráčil a sebe prosícím za ten dar
Strana 112
112 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina dávati jej ráčí; neb i apoštolé jsou za to žádali pána Krista, když jim jaký nedo- statek při víře se nedostával, že jsou modlili se a prosili řkouce: „Pane, přispoř nám víry!“ S tím oc. Dán na Boleslavi Mladé v sobotu po sv. Blažeji léta 1542. Kundrát z Krajku. M. S. knihov. univ. Pražsk. XVII. C. 3. fol. 209. 221. Jan z Pernšteina Kundrátovi z Krajku projevuje úvahy své o listu královském poslaném měšťanům Bělským k zamezení bludů pikhartských. — Na Pardubicích 1542, 8. února. (Odpověď pána z Pernšteina.) S. s. v. urozený pane, pane otče a kmotře můj milý, zdraví i jiného všeho dobrého oc. Z psaní, které jste mi po Vaneckém učiniti ráčili, oznamujíc mi o způsobu zdraví svého; pan Jindřich Kamenický také jest na ten čas u mne byl, z kteréhož jsem zprávy porozuměl, že se lépe ráčíte míti nežli prvé, čehož já VMti z upřímného srdce přeji a v pravdě nic méně než jako sám sobě. Pak, můj milý pane otče, zdraví naše jest přirovnané od proroka k květu neb k trávě, a protož ho jináče sobě pokládati nemáme; příklad vzíti můžem na slunci, jak ono vychází, dotud jde, až zapadne. Též člověk na svět vyšed vždy se k západu přibližuje, až zapadne. A protož by slušelo často na řeč onu pomněti, že na tom světě nic jiného není než žádost těla, žádost očí a pejcha života, a tak čas člověku na tomto světě toho všeho půjčuje a konec zase to k sobě všecko přitahuje a smrtí dokoná. I uvažujíc to člověk u sebe, že na tomto světě nemá místa obývajícího, než že jest host poutník, sluší každému ono písmo v paměti míti: „Synu, pomni na po- slední věci a na věky nezhřešíš. Přípis psaní krále JMti, které jste mně poslali, co měšťanům Bělským psáti ráčí, kdež v tom psaní jest podpis nového pana kancléře,*) přísloví jest: nový pán, nové právo; také může povědíno býti: nový kanclíř, nové psaní. Ale můj milý pane otče, u mne se to psaní daleko nevztahuje, poněvadž JMtKská toho dokládati ráčí, aby administratorovi v tom měšťané Bělští byli radni a pomocni a ruku svou nad ním aby drželi, aby bludy a sekty přetrhoval, aby se takoví pikhartští bludové ne- rozmahali. Pak pan Jan Špetle, tak jakž toho zprávu mám, v té jednotě jest, kterouž král JMt ráčí pikhartskou nazývati, a měšťané Bělští jsou poddaní jeho: i jestliže by se podle psaní JMtiKské tak chovati chtěli, jaká by poddanost od nich ku pánu svému byla, to já VMti k rozvážení připouštím; než já v té jednotě nejsem a také bratří pod sebou mám, avšak kdyby mi pan administrator bez mé vůle v městech mých co říditi a působiti měl, jistě by tak uctěn byl, že by spíše na kej trefil nežli na jeřábka; leč by ho pan Fridrich z Donína, pan švagr můj, kdyby k němu ta- kovou měrou přijel, jinou poctou uctil, již bych v tom ode pána příklad vzíti musil. *) Jindřich kníže z Plavna.
112 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina dávati jej ráčí; neb i apoštolé jsou za to žádali pána Krista, když jim jaký nedo- statek při víře se nedostával, že jsou modlili se a prosili řkouce: „Pane, přispoř nám víry!“ S tím oc. Dán na Boleslavi Mladé v sobotu po sv. Blažeji léta 1542. Kundrát z Krajku. M. S. knihov. univ. Pražsk. XVII. C. 3. fol. 209. 221. Jan z Pernšteina Kundrátovi z Krajku projevuje úvahy své o listu královském poslaném měšťanům Bělským k zamezení bludů pikhartských. — Na Pardubicích 1542, 8. února. (Odpověď pána z Pernšteina.) S. s. v. urozený pane, pane otče a kmotře můj milý, zdraví i jiného všeho dobrého oc. Z psaní, které jste mi po Vaneckém učiniti ráčili, oznamujíc mi o způsobu zdraví svého; pan Jindřich Kamenický také jest na ten čas u mne byl, z kteréhož jsem zprávy porozuměl, že se lépe ráčíte míti nežli prvé, čehož já VMti z upřímného srdce přeji a v pravdě nic méně než jako sám sobě. Pak, můj milý pane otče, zdraví naše jest přirovnané od proroka k květu neb k trávě, a protož ho jináče sobě pokládati nemáme; příklad vzíti můžem na slunci, jak ono vychází, dotud jde, až zapadne. Též člověk na svět vyšed vždy se k západu přibližuje, až zapadne. A protož by slušelo často na řeč onu pomněti, že na tom světě nic jiného není než žádost těla, žádost očí a pejcha života, a tak čas člověku na tomto světě toho všeho půjčuje a konec zase to k sobě všecko přitahuje a smrtí dokoná. I uvažujíc to člověk u sebe, že na tomto světě nemá místa obývajícího, než že jest host poutník, sluší každému ono písmo v paměti míti: „Synu, pomni na po- slední věci a na věky nezhřešíš. Přípis psaní krále JMti, které jste mně poslali, co měšťanům Bělským psáti ráčí, kdež v tom psaní jest podpis nového pana kancléře,*) přísloví jest: nový pán, nové právo; také může povědíno býti: nový kanclíř, nové psaní. Ale můj milý pane otče, u mne se to psaní daleko nevztahuje, poněvadž JMtKská toho dokládati ráčí, aby administratorovi v tom měšťané Bělští byli radni a pomocni a ruku svou nad ním aby drželi, aby bludy a sekty přetrhoval, aby se takoví pikhartští bludové ne- rozmahali. Pak pan Jan Špetle, tak jakž toho zprávu mám, v té jednotě jest, kterouž král JMt ráčí pikhartskou nazývati, a měšťané Bělští jsou poddaní jeho: i jestliže by se podle psaní JMtiKské tak chovati chtěli, jaká by poddanost od nich ku pánu svému byla, to já VMti k rozvážení připouštím; než já v té jednotě nejsem a také bratří pod sebou mám, avšak kdyby mi pan administrator bez mé vůle v městech mých co říditi a působiti měl, jistě by tak uctěn byl, že by spíše na kej trefil nežli na jeřábka; leč by ho pan Fridrich z Donína, pan švagr můj, kdyby k němu ta- kovou měrou přijel, jinou poctou uctil, již bych v tom ode pána příklad vzíti musil. *) Jindřich kníže z Plavna.
Strana 113
z roku 1542. 113 Než, můj milý pane otče, toho musím napsati, že těchto časů tak se tomu rozumí, že naši troubí a vaši bubnují, a snad by rádí, abychom z obou stran sedali, (lépe by se trefilo, aby to troubení a bubnování proti Turku činili), a obojí jsou sobě v ošklivost vzali to blahoslavenství, kterýmž Kristus pán trpělivé blahoslaviti ráčí; též také i v ošklivosti mají tu zbroj a ten meč, kterouž jest sv. Pavel křesťanům vyměřil a kterouž se zbrojí a mečem obíral v poznání Krista pána spasitele svého; ale daleko sou chtivější té zbroje, s kterouž jest se apoštol Pavel prvé obíral, než jest poznal Krista pána spasitele svého. A svědkové toho jsou traktátové, kteří se z obou stran vydávají, ježto již při nich z obou stran jiného není za nejvyšší učení a základ slova božího, než aby se haněli, plundrovali a tím se tloukli jako chodci mošnami; kdež může na takové i ono písmo přivedeno býti, že jed litých hadův pod rty jich, a nohy jich rychlé k prolévání krve. Kteříž by rádi pokoj zachovali a jeho nepotratili, poněvadž jest jim od Krista pána pozůstaven, tak jakž jest sám ráčil po- vědíti: „Pokoj jsem vám zůstavil, jak jsem já činil, abyste i vy činili“: pak s těžkem se toho dočtou, aby jim Kristus pán kde takového učení pozůstavil. Také i duch svatý po odjití pána J. K. s těžkem jest kde tomu učil, s čím se oni těchto časův obírají, tak dobře vaši jako naši, pak ještě vaši méně, vše na psaní a dosti i vydávali se v malování. Pán Bůh rač oboje napraviti a nám se dáti ve zdraví oc. Na Pardubicích v středu po sv. Dorotě léta oc XLII°. Jan z Pernšteina. MS. knihov. univ. Pražsk. XVII. Č. 3. fol. 210. 222. Kundrát z Krajku Janovi z Pernšteina odpovídá na jeho úvahy o listu královském Bělským učiněném, i zmiňuje se, jak kněžstvo podobojí proti Bratřím nepřátelsky se chovalo. — Na Boleslavi 1542, 11. února. (Odpověd pana Kundráta na to psaní pána z Pernšteina.) S. s. v. urozený pane, pane synu a kmotře můj milý! VMti věrně zdraví bych přál. Psaní, kteréž jste mi učiniti ráčili, odpověď mi dávajíc na to psaní, kteréž jsem VMti po Vaneckém, služebníku svém, učinil, jest mi posláno od pana Jindřicha Kamenického. Pak což se dotýče životův našich těchto časných, kteřížto prvé, než k svému vykonání přijdou, s mnohými bídami smíšeni jsou, a podle řeči Jobovy nikdy v jedné váze nestojí, a naposledy nic jiného z toho se neočekává, nežli sama smrt časná voleným božím, kteříž v Pánu umírají; než potom před smrtí druhou žádný strach voleným nebude. A protož pán Bůh všemohúcí dáti nám rač, abychom jsouc v jeho tělích, dokudž nám pán Bůh zdraví popříti ráčí, své životy tak spravili, abychom skrze zasloužení syna jeho milého a účastnost jeho a jeho božskou milostí v království nebeském byli. Přípis, který jsem VMti poslal toho psaní, kteréž JMKská Bělským učiniti ráčil, pokud mi o tom psáti ráčíte, tomu jsem porozuměl: pak pravda, kdož jsou Archiv Český XX. 15
z roku 1542. 113 Než, můj milý pane otče, toho musím napsati, že těchto časů tak se tomu rozumí, že naši troubí a vaši bubnují, a snad by rádí, abychom z obou stran sedali, (lépe by se trefilo, aby to troubení a bubnování proti Turku činili), a obojí jsou sobě v ošklivost vzali to blahoslavenství, kterýmž Kristus pán trpělivé blahoslaviti ráčí; též také i v ošklivosti mají tu zbroj a ten meč, kterouž jest sv. Pavel křesťanům vyměřil a kterouž se zbrojí a mečem obíral v poznání Krista pána spasitele svého; ale daleko sou chtivější té zbroje, s kterouž jest se apoštol Pavel prvé obíral, než jest poznal Krista pána spasitele svého. A svědkové toho jsou traktátové, kteří se z obou stran vydávají, ježto již při nich z obou stran jiného není za nejvyšší učení a základ slova božího, než aby se haněli, plundrovali a tím se tloukli jako chodci mošnami; kdež může na takové i ono písmo přivedeno býti, že jed litých hadův pod rty jich, a nohy jich rychlé k prolévání krve. Kteříž by rádi pokoj zachovali a jeho nepotratili, poněvadž jest jim od Krista pána pozůstaven, tak jakž jest sám ráčil po- vědíti: „Pokoj jsem vám zůstavil, jak jsem já činil, abyste i vy činili“: pak s těžkem se toho dočtou, aby jim Kristus pán kde takového učení pozůstavil. Také i duch svatý po odjití pána J. K. s těžkem jest kde tomu učil, s čím se oni těchto časův obírají, tak dobře vaši jako naši, pak ještě vaši méně, vše na psaní a dosti i vydávali se v malování. Pán Bůh rač oboje napraviti a nám se dáti ve zdraví oc. Na Pardubicích v středu po sv. Dorotě léta oc XLII°. Jan z Pernšteina. MS. knihov. univ. Pražsk. XVII. Č. 3. fol. 210. 222. Kundrát z Krajku Janovi z Pernšteina odpovídá na jeho úvahy o listu královském Bělským učiněném, i zmiňuje se, jak kněžstvo podobojí proti Bratřím nepřátelsky se chovalo. — Na Boleslavi 1542, 11. února. (Odpověd pana Kundráta na to psaní pána z Pernšteina.) S. s. v. urozený pane, pane synu a kmotře můj milý! VMti věrně zdraví bych přál. Psaní, kteréž jste mi učiniti ráčili, odpověď mi dávajíc na to psaní, kteréž jsem VMti po Vaneckém, služebníku svém, učinil, jest mi posláno od pana Jindřicha Kamenického. Pak což se dotýče životův našich těchto časných, kteřížto prvé, než k svému vykonání přijdou, s mnohými bídami smíšeni jsou, a podle řeči Jobovy nikdy v jedné váze nestojí, a naposledy nic jiného z toho se neočekává, nežli sama smrt časná voleným božím, kteříž v Pánu umírají; než potom před smrtí druhou žádný strach voleným nebude. A protož pán Bůh všemohúcí dáti nám rač, abychom jsouc v jeho tělích, dokudž nám pán Bůh zdraví popříti ráčí, své životy tak spravili, abychom skrze zasloužení syna jeho milého a účastnost jeho a jeho božskou milostí v království nebeském byli. Přípis, který jsem VMti poslal toho psaní, kteréž JMKská Bělským učiniti ráčil, pokud mi o tom psáti ráčíte, tomu jsem porozuměl: pak pravda, kdož jsou Archiv Český XX. 15
Strana 114
114 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina koli takového psaní příčina, buďto nynější pan kancléř, anebo kdo jiný, já jeden toho chváliti neumím. Ale jak ta věc dále půjde, toho se neví; než v pravdě jest nač po- mysliti, aby se to tak přece bralo podle rady Šalomouna: „Synu, což prý činíš, čiň s rozmyslem, a prohlédej k konci!“ A kdež jste ráčili pana Friedricha Donínského v svém psaní také něco dotknouti, jáť sám za to držím, že by s těžkem to komu vytrpěti mohl, kdo by mu co mimo vůli jeho na panství chtěl říditi, pomíjeje řádu a práva. Také jste mi, můj milý pane synu a kmotře, napsati ráčili, že těchto časův tak se tomu rozumí, že vaši troubí a naši bubnují, chtějíce snad tomu rádi, abychom s obou stran sedali, a že se VMti zdá, že by se lépe trefilo, aby troubení a bubno- vání proti Turkům se činilo: pak sám bych to za lepší držel, aby se tak dálo. Než račte toho povážiti, co jest se teď od mnohých let troubilo, hanělo, plundrovalo od mnohého kněžstva z strany vaší, to jest se všecko trpělivě snášelo, a mezi tím skrze spisy počtu vydávající z víry a z učení křesťanského králům JMtem a potom i všem vůbec, toho se v nich žádalo, ano i pro Bůh prosilo, kdož by koli co lepšího znal a věděl, aby jim to zákonem Páně a jinými písmy s týmž zákonem Páně se srovná- vajícím[i] ukázal, že to s milostí a s děkováním od takového každého přijíti chtějí; jakož i VMt ráčíte toho něco v paměti míti při sněmu, který jest se držal léta 1537 při času sv. Trojice, že jsme toho žádali stav panský a rytířský, kteříž jsme v jednotě bratrské, aby ta knížka, kteráž jest se králi JMti pánu našemu ve Vídni podala, od VMtí stavův přečtena a přehlédnuta byla; ale jak jest to opovrženo, o tom také dobrou vědomost míti ráčíte. Pak teď tuším po pěti letech knížka jaká jest vyšla, pod jménem nějakého kněze Petra Zásady u Litoměřic, bezpochyby že jste ji ráčili snad viděti i také čísti sobě dáti. Jestliže by ta měla za ukázání lepšího učení počtena býti, a knížka ta, kteráž jest JMKské podána, toho zasloužila, takového hanění: račtež povážiti, ne- mělo-li se zase od našich žádné ohlášení k tomu státi, poněvadž se ne věcí lidských, ale božských dotýče; neb tím račte jistý býti, byť se k tomu žádného ohlášení ne- stalo, žeť jsou již dosti vysoce netoliko z ponížených, ale i z povýšených stavův sobě radost z toho činili, jako by se tu již žádná odpověď na takovou hanlivou knížku dáti nemohla. Než toto jest u mne, můj milý pane synu a kmotře, s podivením, že netoliko spisové bratrští, ale mnozí jiní z jiných zemí od vysoce učených a osvícených mužů vyšlí, od kněžstva VMti v mlčení pominuti jsou, tak aby se ani tomu rozuměti ne- mohlo, co schvalují aneb co ohyzďují, než přece na svém stojí, a když jedné na svých kázáních mnozí bludují, kaceřují, pikhartují, toť všecko tím zahrnouti chtí, ježto v pravdě měli by se báti těžkého hněvu pána Boha všemohoucího; ač držím, že mnozí u sebe to tak soudí, že jest v tom tak vůle boží. Ale já toho tak za vůli
114 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina koli takového psaní příčina, buďto nynější pan kancléř, anebo kdo jiný, já jeden toho chváliti neumím. Ale jak ta věc dále půjde, toho se neví; než v pravdě jest nač po- mysliti, aby se to tak přece bralo podle rady Šalomouna: „Synu, což prý činíš, čiň s rozmyslem, a prohlédej k konci!“ A kdež jste ráčili pana Friedricha Donínského v svém psaní také něco dotknouti, jáť sám za to držím, že by s těžkem to komu vytrpěti mohl, kdo by mu co mimo vůli jeho na panství chtěl říditi, pomíjeje řádu a práva. Také jste mi, můj milý pane synu a kmotře, napsati ráčili, že těchto časův tak se tomu rozumí, že vaši troubí a naši bubnují, chtějíce snad tomu rádi, abychom s obou stran sedali, a že se VMti zdá, že by se lépe trefilo, aby troubení a bubno- vání proti Turkům se činilo: pak sám bych to za lepší držel, aby se tak dálo. Než račte toho povážiti, co jest se teď od mnohých let troubilo, hanělo, plundrovalo od mnohého kněžstva z strany vaší, to jest se všecko trpělivě snášelo, a mezi tím skrze spisy počtu vydávající z víry a z učení křesťanského králům JMtem a potom i všem vůbec, toho se v nich žádalo, ano i pro Bůh prosilo, kdož by koli co lepšího znal a věděl, aby jim to zákonem Páně a jinými písmy s týmž zákonem Páně se srovná- vajícím[i] ukázal, že to s milostí a s děkováním od takového každého přijíti chtějí; jakož i VMt ráčíte toho něco v paměti míti při sněmu, který jest se držal léta 1537 při času sv. Trojice, že jsme toho žádali stav panský a rytířský, kteříž jsme v jednotě bratrské, aby ta knížka, kteráž jest se králi JMti pánu našemu ve Vídni podala, od VMtí stavův přečtena a přehlédnuta byla; ale jak jest to opovrženo, o tom také dobrou vědomost míti ráčíte. Pak teď tuším po pěti letech knížka jaká jest vyšla, pod jménem nějakého kněze Petra Zásady u Litoměřic, bezpochyby že jste ji ráčili snad viděti i také čísti sobě dáti. Jestliže by ta měla za ukázání lepšího učení počtena býti, a knížka ta, kteráž jest JMKské podána, toho zasloužila, takového hanění: račtež povážiti, ne- mělo-li se zase od našich žádné ohlášení k tomu státi, poněvadž se ne věcí lidských, ale božských dotýče; neb tím račte jistý býti, byť se k tomu žádného ohlášení ne- stalo, žeť jsou již dosti vysoce netoliko z ponížených, ale i z povýšených stavův sobě radost z toho činili, jako by se tu již žádná odpověď na takovou hanlivou knížku dáti nemohla. Než toto jest u mne, můj milý pane synu a kmotře, s podivením, že netoliko spisové bratrští, ale mnozí jiní z jiných zemí od vysoce učených a osvícených mužů vyšlí, od kněžstva VMti v mlčení pominuti jsou, tak aby se ani tomu rozuměti ne- mohlo, co schvalují aneb co ohyzďují, než přece na svém stojí, a když jedné na svých kázáních mnozí bludují, kaceřují, pikhartují, toť všecko tím zahrnouti chtí, ježto v pravdě měli by se báti těžkého hněvu pána Boha všemohoucího; ač držím, že mnozí u sebe to tak soudí, že jest v tom tak vůle boží. Ale já toho tak za vůli
Strana 115
z roku 1542. 115 boží držeti neumím, kdež se lidé od pravé víry, od pravé lásky, od křesťanského obcování takovými kazateli odvodí; neb bych za lepší držel, aby lid předkem ku po- kání vedli, lásku a svornost mezi nimi (a v jednotu Kristovu, opustíc jiné) vzdělávali. Abrž račte odpustiti, že jsem toho psaní prodloužil, ale dá-li se nám pán Bůh spolu ve zdraví v těchto tělích shledati, šíře o takové potřebě spolu promluvíme. Dán na Boleslavi v sobotu po sv. Školastice léta oc XLII°. Kundrát z Krajku. MS. knihov. univ. Pražsk. XVII. C. 3. f. 211. 223. Jan z Pernšteina nařizuje Pardubským, aby řezníci masné krámy zachovávali v čistotě, též aby podán byl seznam těch osob, kteréž by štíty na domích a jiné dostavby toho roku pod- niknouti měli. — Na Pardubicích 1542, 25. března. Jan z Pernšteina oc. Pardubští milí! Poněvadž sem já na ty mastné krámy v Pardubicích znamenitý náklad učinil a ještě jich k dodělání činiti nepřestávám, více pro užitek řezníků i také poctivost tohoto města, nežli svůj užitek, takový náklad učinil sem na to a činím, a již čas nastává s řezníky o to vám o plat z těch krámů jinší než prve uhoditi i také o náklad se mnú. A protož již to cechmistrům a mistrům řeznickým oznamte, aby nečistotu v těch krámích měli zachovávati i také v škodě nešetrnost při nich míti, toho nákladu sem já na ty krámy neučinil a toho míti nechci, než aby čistota od řezníků i také šetrnost v těch krámích zachována byla, tak aby lidí cizích při tom nákladu v šetrnosti a v čistotě radči pochvala byla, nežli jaké ošklivení aneb pomluva. A také z nejmladších tovaryšů aneb učedníků ten každý mistr, kdož jeho má, aby jemu od cechmistrů poručeno bylo, aby ty krámy každý tejden umetal i každé stání v nich zamykal. A protož vědouce v tom konečnú vůli mú, to míti chci, aby se tak nařídilo a nad tím vším od vás úřadu aby ruka držána byla pod pokutú uvarováním hněvu mého. Také předešlého roku bylo jest z poručení mého vám oznámeno, abyšte vy- psaných osob podali, kdo co stavěti toho roku chtěli, což pak podle vypsání ode všech se nevykonalo pro příčinu nedostatku potřeb. A protož ještě to míti chci, abyšte letos tolikéž učinili a osoby, kteréž by tohoto roku štíty a dodělání v domích činiti měly, do komory vypsané podali; již já dále to rozvážím, jak by to předse vzato býti mělo. Datum na Pardubicích v sobotu před Smrtedlnú nedělí 1542. Pečeť. Bez nadpisu. — Orig. musea v Pardubicích. 224. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic: aby byl jeho rukojmím na 1000 kop gr. v markrabství Moravském berných paní Salomeně z Kaunic. — V Brně v neděli den sv. Jiří [23. dubna] léta oc 42. (Orig. pap. Třeboňský arch.: Fam. Pernstein. Reg.) 225. Jan z Pernšteina žádá Půtu z Ludanic, aby postavil se mu v rukojemství na 500 kop gr. č. panu Herburtovi z Fulsteina a na Bystřici; na 650 zl. na minci v markrab- 15*
z roku 1542. 115 boží držeti neumím, kdež se lidé od pravé víry, od pravé lásky, od křesťanského obcování takovými kazateli odvodí; neb bych za lepší držel, aby lid předkem ku po- kání vedli, lásku a svornost mezi nimi (a v jednotu Kristovu, opustíc jiné) vzdělávali. Abrž račte odpustiti, že jsem toho psaní prodloužil, ale dá-li se nám pán Bůh spolu ve zdraví v těchto tělích shledati, šíře o takové potřebě spolu promluvíme. Dán na Boleslavi v sobotu po sv. Školastice léta oc XLII°. Kundrát z Krajku. MS. knihov. univ. Pražsk. XVII. C. 3. f. 211. 223. Jan z Pernšteina nařizuje Pardubským, aby řezníci masné krámy zachovávali v čistotě, též aby podán byl seznam těch osob, kteréž by štíty na domích a jiné dostavby toho roku pod- niknouti měli. — Na Pardubicích 1542, 25. března. Jan z Pernšteina oc. Pardubští milí! Poněvadž sem já na ty mastné krámy v Pardubicích znamenitý náklad učinil a ještě jich k dodělání činiti nepřestávám, více pro užitek řezníků i také poctivost tohoto města, nežli svůj užitek, takový náklad učinil sem na to a činím, a již čas nastává s řezníky o to vám o plat z těch krámů jinší než prve uhoditi i také o náklad se mnú. A protož již to cechmistrům a mistrům řeznickým oznamte, aby nečistotu v těch krámích měli zachovávati i také v škodě nešetrnost při nich míti, toho nákladu sem já na ty krámy neučinil a toho míti nechci, než aby čistota od řezníků i také šetrnost v těch krámích zachována byla, tak aby lidí cizích při tom nákladu v šetrnosti a v čistotě radči pochvala byla, nežli jaké ošklivení aneb pomluva. A také z nejmladších tovaryšů aneb učedníků ten každý mistr, kdož jeho má, aby jemu od cechmistrů poručeno bylo, aby ty krámy každý tejden umetal i každé stání v nich zamykal. A protož vědouce v tom konečnú vůli mú, to míti chci, aby se tak nařídilo a nad tím vším od vás úřadu aby ruka držána byla pod pokutú uvarováním hněvu mého. Také předešlého roku bylo jest z poručení mého vám oznámeno, abyšte vy- psaných osob podali, kdo co stavěti toho roku chtěli, což pak podle vypsání ode všech se nevykonalo pro příčinu nedostatku potřeb. A protož ještě to míti chci, abyšte letos tolikéž učinili a osoby, kteréž by tohoto roku štíty a dodělání v domích činiti měly, do komory vypsané podali; již já dále to rozvážím, jak by to předse vzato býti mělo. Datum na Pardubicích v sobotu před Smrtedlnú nedělí 1542. Pečeť. Bez nadpisu. — Orig. musea v Pardubicích. 224. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic: aby byl jeho rukojmím na 1000 kop gr. v markrabství Moravském berných paní Salomeně z Kaunic. — V Brně v neděli den sv. Jiří [23. dubna] léta oc 42. (Orig. pap. Třeboňský arch.: Fam. Pernstein. Reg.) 225. Jan z Pernšteina žádá Půtu z Ludanic, aby postavil se mu v rukojemství na 500 kop gr. č. panu Herburtovi z Fulsteina a na Bystřici; na 650 zl. na minci v markrab- 15*
Strana 116
116 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina ství Moravském berné paní Barboře ze Sezemic. — Ve Frýdku v neděli před sv. Jakubem [23. července] léta oc 42. (Orig. pap. Třeboňský arch.: Fam. v. Pernstein. Reg.) 226. Jan z Pernšteina zamítá žádost purkmistra a konšelů města Pardubic, aby voda ze strouhy Sezemské do rybníčka pod rybníkem Glaudvicem byla puštěna. — Na Meziříčí 1542, 14. října. Jan z Pernšteina »c. Věrní milí! Psaní vašemu, kteréž ste mi z strany Pavla truhláře a toho rybníčku, kterajž jest pod Glaudvicem, učinili, tomu sem vyrozuměl. Pak kdež toho žádáte, abý byla voda puštěna do téhož rybníčku z strúhy Sezemské, kterouž voda teče na haltýře mé i na jiné i na příkop městckej, tak aby se vždycky volněji tudy pouštěti mohla: a tak sem o tom spraven, že času předešlého nebožtík Jiřík Libanskaj drže ten rybníček, udělal sobě byl bez vuole a vědomí vrchnosti strúhu a troubku od té strúhy Sezemské do toho rybníčku, vo čemž když k němu bylo kdy promluveno, tehdy někdy nehnal vody a někdy na zakrytou hnal, tak až teď lůni protrhla se strúha a jeskyni a strž nemalou udělala, kterážto strž jest na groš muoj zavezena a několik kop mne stojí. Tak aby tu více trouby nebývalo. Než ten rybníček Libanského naháněl se a ještě se naháněti muože z rybníčka Glaudvice u haltéřuov, neb jest byla ta trouba vložena do Glaudvice s povolením majm, a to v míru, tak aby voda bez škody zbytečně hnána nebyla, neb ta voda již preč do Labe uchází. Než kdež toho žádost máte, abych k tomu povolení své dal, aby týž rybníček tudy tok vody měl, jakž píšete: i sou toho příčiny, proč toho bajti nemuože, jedno ta voda se pojímá ku potřebě mé na haltýře a časem jí mimo potřebu tu někdy ne- zbejvá. Druhé lidé nadělali sobě haltýřuov, kteréž pod platy zujímali, více nežli prve, ty také nemálo vody potřebují. Třetí o tom dobrou vědomost máte, že prachovna nová na tom toku udělána jest, na kterouž nemálo vody na jedno kolo, kteréž dosti bude míti co táhnouti, bajti musí. A poněvadž Jan pekař z toho mlajnce platí, také by rád něco užiti chtěl. Čtvrté. Víte dobře, že na mlajn muoj městckej velikej ne- dostatek vody často bejvá, a těm jinajm mlynářóm v předměstí mnohokrát se mlý- nové zamykati musejí, ješto také ti nemálo o to mluvívají, avšak proto všickni z toho platí. Avšak se ta voda z Glaudvice, kteráž by z něho jinady puštěna bajti měla, pouští se tudy k oužitku toho rybníčka Libanského, tak že bez škody mé obé bajti muože a tudíž jest dopuštěno toho, že by ta voda jinam tekla bez oužitku skrze Glaudvic, ale lípe se zdálo, aby k oužitku ten zbytek vody dopřín byl. A protož znajíc ty nahoře psané příčiny, proč se to státi nemuože, jakž jest žádost vaše, toho znáti muožete, že mi není možné žádosti vaší naplniti. Dán na Mezeříčí v sobotu před sv. Havlem léta oc XLII°. Rukú J. vlastní. Opatrným purkmistru a konšelóm Pardubskajm, věrným milým. Orig. musea v Pardubicích.
116 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina ství Moravském berné paní Barboře ze Sezemic. — Ve Frýdku v neděli před sv. Jakubem [23. července] léta oc 42. (Orig. pap. Třeboňský arch.: Fam. v. Pernstein. Reg.) 226. Jan z Pernšteina zamítá žádost purkmistra a konšelů města Pardubic, aby voda ze strouhy Sezemské do rybníčka pod rybníkem Glaudvicem byla puštěna. — Na Meziříčí 1542, 14. října. Jan z Pernšteina »c. Věrní milí! Psaní vašemu, kteréž ste mi z strany Pavla truhláře a toho rybníčku, kterajž jest pod Glaudvicem, učinili, tomu sem vyrozuměl. Pak kdež toho žádáte, abý byla voda puštěna do téhož rybníčku z strúhy Sezemské, kterouž voda teče na haltýře mé i na jiné i na příkop městckej, tak aby se vždycky volněji tudy pouštěti mohla: a tak sem o tom spraven, že času předešlého nebožtík Jiřík Libanskaj drže ten rybníček, udělal sobě byl bez vuole a vědomí vrchnosti strúhu a troubku od té strúhy Sezemské do toho rybníčku, vo čemž když k němu bylo kdy promluveno, tehdy někdy nehnal vody a někdy na zakrytou hnal, tak až teď lůni protrhla se strúha a jeskyni a strž nemalou udělala, kterážto strž jest na groš muoj zavezena a několik kop mne stojí. Tak aby tu více trouby nebývalo. Než ten rybníček Libanského naháněl se a ještě se naháněti muože z rybníčka Glaudvice u haltéřuov, neb jest byla ta trouba vložena do Glaudvice s povolením majm, a to v míru, tak aby voda bez škody zbytečně hnána nebyla, neb ta voda již preč do Labe uchází. Než kdež toho žádost máte, abych k tomu povolení své dal, aby týž rybníček tudy tok vody měl, jakž píšete: i sou toho příčiny, proč toho bajti nemuože, jedno ta voda se pojímá ku potřebě mé na haltýře a časem jí mimo potřebu tu někdy ne- zbejvá. Druhé lidé nadělali sobě haltýřuov, kteréž pod platy zujímali, více nežli prve, ty také nemálo vody potřebují. Třetí o tom dobrou vědomost máte, že prachovna nová na tom toku udělána jest, na kterouž nemálo vody na jedno kolo, kteréž dosti bude míti co táhnouti, bajti musí. A poněvadž Jan pekař z toho mlajnce platí, také by rád něco užiti chtěl. Čtvrté. Víte dobře, že na mlajn muoj městckej velikej ne- dostatek vody často bejvá, a těm jinajm mlynářóm v předměstí mnohokrát se mlý- nové zamykati musejí, ješto také ti nemálo o to mluvívají, avšak proto všickni z toho platí. Avšak se ta voda z Glaudvice, kteráž by z něho jinady puštěna bajti měla, pouští se tudy k oužitku toho rybníčka Libanského, tak že bez škody mé obé bajti muože a tudíž jest dopuštěno toho, že by ta voda jinam tekla bez oužitku skrze Glaudvic, ale lípe se zdálo, aby k oužitku ten zbytek vody dopřín byl. A protož znajíc ty nahoře psané příčiny, proč se to státi nemuože, jakž jest žádost vaše, toho znáti muožete, že mi není možné žádosti vaší naplniti. Dán na Mezeříčí v sobotu před sv. Havlem léta oc XLII°. Rukú J. vlastní. Opatrným purkmistru a konšelóm Pardubskajm, věrným milým. Orig. musea v Pardubicích.
Strana 117
z roku 1542. 117 227. Jan z Pernšteina Bohušovi Kostkovi z Postupic o vracejícím se vojsku německém z Uher, o událostech v Budíně a Pešti; jak Bratří v Boleslavi Mladé proti podobojím si počínají. — Na Mezříčí 1542, 19. října. (Psaní pana Jana z Pernšteina panu Bohušovi Kostkovi oc.) Urozenému pánu, panu Bohušovi Kostkovi z Postupic a na Litomyšli oc, panu švagru a kmotru mému milému. S. s. v. oc List od vás dnes mi jest dodán, kdež mi píšete, že toho úmyslu nejste k Polné a k Přibyslavi se pro mor obrátiti. Můj milý pane švagře a kmotře! Pán Bůh nás pro hříchy naše rozličné trestati ráčí; než i to jedno trestání můžeme před sebe vzíti, chceme-li na ně právě pomysliti. — Což se toho lidu říšského dotýče, který do Uher vypraven byl, víte, jak jest již v tom lidu trošt založen, jako by se nepřítele zahnání státi mělo, ale jak jest tu pán Bůh změniti ráčil, že ten lid nic neprovedše, než škaredý a hanebný šturm u Peštu ztratili, zase zpátkem táhnou, jakož pak tuto neděli minulou kníže Mauric Míšenský a dvé knížat Brunšvických ode mne zas jedou; u toho šturmu zůstalo jich zbitých a zmámených na tisíc Uhrův a Vlachův, než těm odraným knechtům, tak jest slyšeti, že se velmi k šturmu nechtělo. Tak mi jest oznámeno, že císař Turecký baším Budínskému a Peštskému psaní učinil, aby se bránili, že jich neobmešká retovati, a poněvadž jedna žena na Budíně všemu ně- meckému vojsku se půl léta bránila, že oni lépe brániti mohou; pak již jest se tak stalo. Také jest za jisté slyšeti, jakož mi o tom i pan Jiřík Žabka píše, že jeden baše táhne LX tisíci k retování Peštu, by ho tu byli Němci dočkali; pak jestli do- táhne, ten světiti nebude v Uhřích, a strach i v Rakousích a v Moravě, čehož nás Pán Bůh rač zachovati. Pak můj milý pane švagře a kmotře, německá válka v Uhřích již by nám mohla býti ku příkladu, co jest jí provedeno; již bychom mohli tomu rozuměti, vezmouce sobě ku příkladu dvoje obehnání německé Budína a třetí Peštu nynějšího času. Více o tom psaní zanechám, než tím zavazuji: budeme-li chtíti na tom státi, jak jsme těchto časův stáli, abychom se k ničemuž sami nepřičinili, a více o jiných než sami o sobě, a za jiné abychom u cizích národů držáni nebyli, než za ty, aby nás dojili z peněz jako krávy z mléka, blízci jsme zahynutí. Také vám toto napsati musím, ač nevím, jak ode mne příjemno bude, po- něvadž té jednoty nejsem, v které jste vy, ale vás i mnoho jiných dobrých přátel v ní mám, i také poddaných svých; a protož vám to psaní činím, jaké se věci v Boleslavi působí a co se před se beře kněží našich vyháněním, těl mrtvých z strany naší z hrobů vymítání od jednoty vaší, tak jakž mi se o tom píše. Považtež toho u sebe, můj milý pane švagře, chýlí-li se to k lásce a k pokoji, kterým se jednota
z roku 1542. 117 227. Jan z Pernšteina Bohušovi Kostkovi z Postupic o vracejícím se vojsku německém z Uher, o událostech v Budíně a Pešti; jak Bratří v Boleslavi Mladé proti podobojím si počínají. — Na Mezříčí 1542, 19. října. (Psaní pana Jana z Pernšteina panu Bohušovi Kostkovi oc.) Urozenému pánu, panu Bohušovi Kostkovi z Postupic a na Litomyšli oc, panu švagru a kmotru mému milému. S. s. v. oc List od vás dnes mi jest dodán, kdež mi píšete, že toho úmyslu nejste k Polné a k Přibyslavi se pro mor obrátiti. Můj milý pane švagře a kmotře! Pán Bůh nás pro hříchy naše rozličné trestati ráčí; než i to jedno trestání můžeme před sebe vzíti, chceme-li na ně právě pomysliti. — Což se toho lidu říšského dotýče, který do Uher vypraven byl, víte, jak jest již v tom lidu trošt založen, jako by se nepřítele zahnání státi mělo, ale jak jest tu pán Bůh změniti ráčil, že ten lid nic neprovedše, než škaredý a hanebný šturm u Peštu ztratili, zase zpátkem táhnou, jakož pak tuto neděli minulou kníže Mauric Míšenský a dvé knížat Brunšvických ode mne zas jedou; u toho šturmu zůstalo jich zbitých a zmámených na tisíc Uhrův a Vlachův, než těm odraným knechtům, tak jest slyšeti, že se velmi k šturmu nechtělo. Tak mi jest oznámeno, že císař Turecký baším Budínskému a Peštskému psaní učinil, aby se bránili, že jich neobmešká retovati, a poněvadž jedna žena na Budíně všemu ně- meckému vojsku se půl léta bránila, že oni lépe brániti mohou; pak již jest se tak stalo. Také jest za jisté slyšeti, jakož mi o tom i pan Jiřík Žabka píše, že jeden baše táhne LX tisíci k retování Peštu, by ho tu byli Němci dočkali; pak jestli do- táhne, ten světiti nebude v Uhřích, a strach i v Rakousích a v Moravě, čehož nás Pán Bůh rač zachovati. Pak můj milý pane švagře a kmotře, německá válka v Uhřích již by nám mohla býti ku příkladu, co jest jí provedeno; již bychom mohli tomu rozuměti, vezmouce sobě ku příkladu dvoje obehnání německé Budína a třetí Peštu nynějšího času. Více o tom psaní zanechám, než tím zavazuji: budeme-li chtíti na tom státi, jak jsme těchto časův stáli, abychom se k ničemuž sami nepřičinili, a více o jiných než sami o sobě, a za jiné abychom u cizích národů držáni nebyli, než za ty, aby nás dojili z peněz jako krávy z mléka, blízci jsme zahynutí. Také vám toto napsati musím, ač nevím, jak ode mne příjemno bude, po- něvadž té jednoty nejsem, v které jste vy, ale vás i mnoho jiných dobrých přátel v ní mám, i také poddaných svých; a protož vám to psaní činím, jaké se věci v Boleslavi působí a co se před se beře kněží našich vyháněním, těl mrtvých z strany naší z hrobů vymítání od jednoty vaší, tak jakž mi se o tom píše. Považtež toho u sebe, můj milý pane švagře, chýlí-li se to k lásce a k pokoji, kterým se jednota
Strana 118
A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 118 vaše velmi chlubí. Pak co takoví způsobové dobrého přinésti mohou, toho při roz- vážení vašem nechám; než já toho nerad vidím, v pravdě tak mnoho pro jednotu vaši jako pro stranu naši, neb bych rád viděl, aby všude láska a svornost byla. Neb těch rozdílů, kteří jsou mezi námi, za víru nemám a za víru nedržím, než o všech věřím, kteříž v Kristu věří, že jsou křesťané; a protož pro ty rozdíly, kteříž jsou mezi lidmi, tak držím, že pán Bůh ráčí všudy své míti, kteří se jeho svaté milosti líbí, tak jak jest Petr pověděl, že u pána Boha není přijímání osob. Kdež jste mi napsali, jestliže by toho potřeba byla, že byste ke mně přijeti chtěli; pakli by toho zvláštní potřeba nebyla, že byste rádi nyní o tento byt svůj i také odjezd poustanovili: i můj milý pane švagře a kmotře, není toho žádná ta- ková potřeba, než ta, že jest vůle má vždycky, abych se s vámi často vídal. A s tím pán Bůh rač dáti nám se spolu ve zdraví shledati, jest-li vůle jeho svatá. Dán na Mezříčí ve čtvrtek po sv. Lukáši léta oc XLII. Jan z Pernšteina a na Helfenšteině. MS. univ. knih. Pražské XVII. C. 3. f. 213. v. 228. Bohuše Kostka z Postupic Janovi z Pernšteina odpovídá na výtky Bratřím činěné. [1542]. Můj zvláště milý pane synu a kmotře! Artikuli tomu, co vám nejvyšší pan komorník, pan syn a švagr můj milý, napsal, pokud se na mne a starší, anebo lépe abych napsal, správce jednoty naší vztahuje, porozuměl jsem, a nic se tomu nedivím, na čem se pán strany řemeslníkův, že od nich se slovo boží slyší v jeho pravé čistotě, urážeti ráčí. A to z té příčiny, že snad pán ne mnoho písem svatých čítá, a zvláště zákona Páně, ješto by tu dočísti se ráčil, v jaké chudobě Kristus pán, jsa pravý Bůh a člověk, na tento svět z čisté panny Marie narodiv se, přijíti jest ráčil pro vykoupení lidské a práci veda i také vůli otce nebeského lidu oznamuje; hned toho času mistři a zákonníci protivili se, nemohouc přijíti slova jeho, mluvili jsou nechtíce věřiti, aby on byl pravý Messiáš, řkouc takto: když Messiáš přijde, že žádný nebude věděti, odkudž jest přišel; ale tohoto víme, že jest syn Josefa tesaře a Marie, kdež bratří i sestry jeho známe, a u nás jsou. Také když tejž syn boží povolati ráčil apoštolů, koho jest povolal, mistrů-li a zákonníků čili chudých rybářův aneb některých i koželuhův, nad čímž jsou se toho času také horšili pravíc, že lid tento zákona neumělý uvěřil v něho, i tím dokládajíc, zdali že kdo z knížat uvěřil v něho? A tak vždycky slovo boží lidem, kteříž je v nenávisti měli, nebylo jiného než ošklivost. Než tuť se jistě pán velmi mejlí: kdyby nám naši správcové mluvili, že jsme mrtvi, že bychom tomu věřili, zvláště podle těla, dokudž jsme živi. Než duch svatý skrze proroka praví: „Duše, kteráž hřeší, onať umře, však tak, jestliže pokání ne- předejde, dokadž tělo a duše pospolu jsou“. A tak kdež pán dokládati ráčí těmito
A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 118 vaše velmi chlubí. Pak co takoví způsobové dobrého přinésti mohou, toho při roz- vážení vašem nechám; než já toho nerad vidím, v pravdě tak mnoho pro jednotu vaši jako pro stranu naši, neb bych rád viděl, aby všude láska a svornost byla. Neb těch rozdílů, kteří jsou mezi námi, za víru nemám a za víru nedržím, než o všech věřím, kteříž v Kristu věří, že jsou křesťané; a protož pro ty rozdíly, kteříž jsou mezi lidmi, tak držím, že pán Bůh ráčí všudy své míti, kteří se jeho svaté milosti líbí, tak jak jest Petr pověděl, že u pána Boha není přijímání osob. Kdež jste mi napsali, jestliže by toho potřeba byla, že byste ke mně přijeti chtěli; pakli by toho zvláštní potřeba nebyla, že byste rádi nyní o tento byt svůj i také odjezd poustanovili: i můj milý pane švagře a kmotře, není toho žádná ta- ková potřeba, než ta, že jest vůle má vždycky, abych se s vámi často vídal. A s tím pán Bůh rač dáti nám se spolu ve zdraví shledati, jest-li vůle jeho svatá. Dán na Mezříčí ve čtvrtek po sv. Lukáši léta oc XLII. Jan z Pernšteina a na Helfenšteině. MS. univ. knih. Pražské XVII. C. 3. f. 213. v. 228. Bohuše Kostka z Postupic Janovi z Pernšteina odpovídá na výtky Bratřím činěné. [1542]. Můj zvláště milý pane synu a kmotře! Artikuli tomu, co vám nejvyšší pan komorník, pan syn a švagr můj milý, napsal, pokud se na mne a starší, anebo lépe abych napsal, správce jednoty naší vztahuje, porozuměl jsem, a nic se tomu nedivím, na čem se pán strany řemeslníkův, že od nich se slovo boží slyší v jeho pravé čistotě, urážeti ráčí. A to z té příčiny, že snad pán ne mnoho písem svatých čítá, a zvláště zákona Páně, ješto by tu dočísti se ráčil, v jaké chudobě Kristus pán, jsa pravý Bůh a člověk, na tento svět z čisté panny Marie narodiv se, přijíti jest ráčil pro vykoupení lidské a práci veda i také vůli otce nebeského lidu oznamuje; hned toho času mistři a zákonníci protivili se, nemohouc přijíti slova jeho, mluvili jsou nechtíce věřiti, aby on byl pravý Messiáš, řkouc takto: když Messiáš přijde, že žádný nebude věděti, odkudž jest přišel; ale tohoto víme, že jest syn Josefa tesaře a Marie, kdež bratří i sestry jeho známe, a u nás jsou. Také když tejž syn boží povolati ráčil apoštolů, koho jest povolal, mistrů-li a zákonníků čili chudých rybářův aneb některých i koželuhův, nad čímž jsou se toho času také horšili pravíc, že lid tento zákona neumělý uvěřil v něho, i tím dokládajíc, zdali že kdo z knížat uvěřil v něho? A tak vždycky slovo boží lidem, kteříž je v nenávisti měli, nebylo jiného než ošklivost. Než tuť se jistě pán velmi mejlí: kdyby nám naši správcové mluvili, že jsme mrtvi, že bychom tomu věřili, zvláště podle těla, dokudž jsme živi. Než duch svatý skrze proroka praví: „Duše, kteráž hřeší, onať umře, však tak, jestliže pokání ne- předejde, dokadž tělo a duše pospolu jsou“. A tak kdež pán dokládati ráčí těmito
Strana 119
z roku 1542. 119 slovy: „Však jsme my Římané nikdá svejmi kněžími a správcemi tak těžce svázáni nebyli, jako oni nebozí lidé jsou.“ Tu kdyby můj milý pan syn a švagr v kroniky nahlédnouti ráčil, jak správcové jejich po upálení Mistra Jana Husi, dobré a svaté paměti, proti straně pod obojí způsobou lid sobě a správce jejich poddané k válkám a krve prolití nutili, ano i kříže na to vydávali s mnohými odpustky, snad by pán milostivější soud dělal o mne i o správcích té jednoty, v kteréž jsem já. Však jakž jest koli, můj milý synu a kmotře, já to všecko snésti mohu, než svého s pomocí boží se nespustím, což jsem spolu s věrnými vyznal, dokudž mně i jim lepšího ukázáno nebude zákonem Páně. Také i toto mi se zdálo VMti doložiti, nechaje dale- kých věcí, všecko-li jsou byli biskupové uherští knížata a páni, ješto sám pán o některých vědomost má, co jsou byli, ano také i jak platni pánům svým i tomu království, a pod jich správou k jakému pádu to království jest přišlo. Také můj milý pane synu a kmotře, nemůž se rozuměti jinému, než že ne- přítel spasení lidského pokolení z své závisti to dělá, aby slovo boží skrze kohož by se koli v své čistotě lidu kázalo, aby se proti tomu tak zlobivě stavěl a jemu překážku činil, a již i to lidem v mysl vkládal, že skrze řemeslníky slovo boží se vynáší v své čistotě a pravdě, kteříž jsou k tomu podle zákona Páně od lidu jimi se spravujícím řádně povoláni; a na to lidu nedá hleděti, že se táž pravda již v jiných zemích od mužův osvícených a rozumných vynáší a káže. Pán Bůh vše- mohoucí rač srdce lidská spraviti, aby slyšíce slovo boží, jeho ostříhali a tak oné řeči Krista Pána požili, kterouž promluviti ráčil k oné ženě, kteráž promluvila těmito slovy: „Blahoslavený život, který jest tebe nosil, a prsy, kterýchs požíval“. Pán jí ráčil říci: „I ovšem, ale blahoslaveni jsou ti, kteří slyší slovo boží a ostříhají ho.“ Ano i tu mi na mysl často přichází, poněvadž se táž pravda v okolních zemích vynáší a káže v své čistotě podle zákona Páně a jiných písem svatých s týmž zákonem Páně se srovnávajících, proč lidé, a zvláště kteříž jsou nepřátelé pravdy boží, tak tuze proti jednotě naší těchto časů mimo jiné předešlé časy jsou se postavili a sta- vějí, nic toho v soud neberouc, Bohu-li všemohoucímu a pravdě jeho ubližují, čili toliko proto k tomu nelibost mají, aby se tím nad ní vymstili; než byť se raději takoví k tomu přimlouvali, aby lidé dobří a pána Boha bojící z křesťanských jednot z sebe osoby duchovní i světské vybrali v slušném počtu, a ty aby s sebou bez hádek a hanění křesťansky rozmlouvaly a o to se snášely, a dal-li by pán Bůh všemohoucí, i snesly, aby Kristus pán kázán byl v své pravdě a čistotě, a učení jeho aby místo mělo, též i apoštolů jeho svatých, a to podle řeči sv. Pavla, kterouž mluvil, že nic jiného kázati neumí, nežli K. J., dokládaje: toho ukřižovaného. A když by se takové snešení v K. pánu stalo, hned z víry držím, že by potom pravá láska křesťanská v lidech byla, a přestala by všecka bludování, kaceřování i také pikharto- vání: ale dokudž takového snešení nebude, bojím se, že vždycky lidé více o lidská
z roku 1542. 119 slovy: „Však jsme my Římané nikdá svejmi kněžími a správcemi tak těžce svázáni nebyli, jako oni nebozí lidé jsou.“ Tu kdyby můj milý pan syn a švagr v kroniky nahlédnouti ráčil, jak správcové jejich po upálení Mistra Jana Husi, dobré a svaté paměti, proti straně pod obojí způsobou lid sobě a správce jejich poddané k válkám a krve prolití nutili, ano i kříže na to vydávali s mnohými odpustky, snad by pán milostivější soud dělal o mne i o správcích té jednoty, v kteréž jsem já. Však jakž jest koli, můj milý synu a kmotře, já to všecko snésti mohu, než svého s pomocí boží se nespustím, což jsem spolu s věrnými vyznal, dokudž mně i jim lepšího ukázáno nebude zákonem Páně. Také i toto mi se zdálo VMti doložiti, nechaje dale- kých věcí, všecko-li jsou byli biskupové uherští knížata a páni, ješto sám pán o některých vědomost má, co jsou byli, ano také i jak platni pánům svým i tomu království, a pod jich správou k jakému pádu to království jest přišlo. Také můj milý pane synu a kmotře, nemůž se rozuměti jinému, než že ne- přítel spasení lidského pokolení z své závisti to dělá, aby slovo boží skrze kohož by se koli v své čistotě lidu kázalo, aby se proti tomu tak zlobivě stavěl a jemu překážku činil, a již i to lidem v mysl vkládal, že skrze řemeslníky slovo boží se vynáší v své čistotě a pravdě, kteříž jsou k tomu podle zákona Páně od lidu jimi se spravujícím řádně povoláni; a na to lidu nedá hleděti, že se táž pravda již v jiných zemích od mužův osvícených a rozumných vynáší a káže. Pán Bůh vše- mohoucí rač srdce lidská spraviti, aby slyšíce slovo boží, jeho ostříhali a tak oné řeči Krista Pána požili, kterouž promluviti ráčil k oné ženě, kteráž promluvila těmito slovy: „Blahoslavený život, který jest tebe nosil, a prsy, kterýchs požíval“. Pán jí ráčil říci: „I ovšem, ale blahoslaveni jsou ti, kteří slyší slovo boží a ostříhají ho.“ Ano i tu mi na mysl často přichází, poněvadž se táž pravda v okolních zemích vynáší a káže v své čistotě podle zákona Páně a jiných písem svatých s týmž zákonem Páně se srovnávajících, proč lidé, a zvláště kteříž jsou nepřátelé pravdy boží, tak tuze proti jednotě naší těchto časů mimo jiné předešlé časy jsou se postavili a sta- vějí, nic toho v soud neberouc, Bohu-li všemohoucímu a pravdě jeho ubližují, čili toliko proto k tomu nelibost mají, aby se tím nad ní vymstili; než byť se raději takoví k tomu přimlouvali, aby lidé dobří a pána Boha bojící z křesťanských jednot z sebe osoby duchovní i světské vybrali v slušném počtu, a ty aby s sebou bez hádek a hanění křesťansky rozmlouvaly a o to se snášely, a dal-li by pán Bůh všemohoucí, i snesly, aby Kristus pán kázán byl v své pravdě a čistotě, a učení jeho aby místo mělo, též i apoštolů jeho svatých, a to podle řeči sv. Pavla, kterouž mluvil, že nic jiného kázati neumí, nežli K. J., dokládaje: toho ukřižovaného. A když by se takové snešení v K. pánu stalo, hned z víry držím, že by potom pravá láska křesťanská v lidech byla, a přestala by všecka bludování, kaceřování i také pikharto- vání: ale dokudž takového snešení nebude, bojím se, že vždycky lidé více o lidská
Strana 120
120 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina ustavení, nežli o boží natahovati se budou, a z toho jedni druhé v nenávist bráti budou, jakož i o to pře byla s K. Pánem a mistry a zákonníky židovskými, z čehož jest je i trestati ráčil, že opouštějí přikázání boží i svá ustanovení. 229. Jan z Pernšteina purkmistru a konšelům Pardubským: poněvadž obilí i jiné potřeby lacinější jsou, aby chléb, pivo, maso i jiné potřeby řemeslné pro pohodlí obyvatelstva vedle nějakého řádu mírněji byly prodávány. — Na Meziříčí 1542, 11. listopadu. Jan z Pernšteina oc Pardubští milí! Zprávu toho mám, že žito u vás po V gr. alb. a pšenice po VIII neb IX gr. alb., i jiné věci že lacino sou, však u vás v Pardubicích že při pivě, chlebě, mase i v jiných řemeslích nic laciněji není, než jako kdy prvé, když to všecko dražší bylo. A protož poněvadž jest, jakž správu mám, v jiných královských městech okolních i městečkách mejch to nařízeno tak, při čemž by řemeslníci slušně státi mohli i také chudí lidé, jest slušné, anébrž to míti chci, abyšte vy také v to slušným pořádkem vhlédli a v tom městě taky nějaký řád spůsobili, tak aby všetci, jak bohatý tak chudaj po tom městě, při něm živiti se mohli. Jakož pak Alšovi Rodovskému a Burjanovi dále poručil sem s vámi o to rozmluviti a spolu s vámi aby takovou věc v slušné míře a řádu postavili, a vy nad tím abyšte v péči a v pilnosti ruku drželi. Dán na Mezeříčí v sobotu den sv. Martina léta 1542. Pro bolest ruky své podepsati sem se nemohl. Opatrným purkmistru a konšelóm Pardubským, věrným milým. Orig. m. Pardubicích. 230. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic: aby mu byl rukojmím na 400 kop gr. Fridrichovi z Kacova. — Na Meziříčí, v sobotu den pamatování sv. Martina léta oc 42. Orig. pap. Třeboňský arch.: Fam. v. Pernstein. Reg.) 231. Jan z Pernšteina purkmistru a konšelům Pardubským: že nesvoluje k tomu, aby kožišníku Brikcímu peníze sirotkův, kteréž vychovávati povinen jest, byly vydány. — Na Meziříčí 1542, 15. listop. Jan z Pernšteina oc Pardubští milí! Což se toho Brychcího kožišníka dotýče, v smlouvu jednu i druhou, keré jste mi vypsané poslali, sem nahlídl; a poněvadž jest v té smlouvě to dostaveno, že on Brychcí ty děti i s manželkou svou při sobě chovati mají až do jich let rozumnejch a je opatrovati všemi potřebami, tak jakž jedna i druhá smlúva v sobě ukazuje a zavírá, a protož bych měl k tomu povolovati, aby on Brykcí měl ty peníze, keréž sou na rathouze těch sirotků složěné, což jest jich v těch letech vyšlo podle placení vyzdvihnouti na chování tejchž sirotkův, aby mohl je při sobě míti, poněvadž jest je povinen prvé s manželkou svou chovati
120 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina ustavení, nežli o boží natahovati se budou, a z toho jedni druhé v nenávist bráti budou, jakož i o to pře byla s K. Pánem a mistry a zákonníky židovskými, z čehož jest je i trestati ráčil, že opouštějí přikázání boží i svá ustanovení. 229. Jan z Pernšteina purkmistru a konšelům Pardubským: poněvadž obilí i jiné potřeby lacinější jsou, aby chléb, pivo, maso i jiné potřeby řemeslné pro pohodlí obyvatelstva vedle nějakého řádu mírněji byly prodávány. — Na Meziříčí 1542, 11. listopadu. Jan z Pernšteina oc Pardubští milí! Zprávu toho mám, že žito u vás po V gr. alb. a pšenice po VIII neb IX gr. alb., i jiné věci že lacino sou, však u vás v Pardubicích že při pivě, chlebě, mase i v jiných řemeslích nic laciněji není, než jako kdy prvé, když to všecko dražší bylo. A protož poněvadž jest, jakž správu mám, v jiných královských městech okolních i městečkách mejch to nařízeno tak, při čemž by řemeslníci slušně státi mohli i také chudí lidé, jest slušné, anébrž to míti chci, abyšte vy také v to slušným pořádkem vhlédli a v tom městě taky nějaký řád spůsobili, tak aby všetci, jak bohatý tak chudaj po tom městě, při něm živiti se mohli. Jakož pak Alšovi Rodovskému a Burjanovi dále poručil sem s vámi o to rozmluviti a spolu s vámi aby takovou věc v slušné míře a řádu postavili, a vy nad tím abyšte v péči a v pilnosti ruku drželi. Dán na Mezeříčí v sobotu den sv. Martina léta 1542. Pro bolest ruky své podepsati sem se nemohl. Opatrným purkmistru a konšelóm Pardubským, věrným milým. Orig. m. Pardubicích. 230. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic: aby mu byl rukojmím na 400 kop gr. Fridrichovi z Kacova. — Na Meziříčí, v sobotu den pamatování sv. Martina léta oc 42. Orig. pap. Třeboňský arch.: Fam. v. Pernstein. Reg.) 231. Jan z Pernšteina purkmistru a konšelům Pardubským: že nesvoluje k tomu, aby kožišníku Brikcímu peníze sirotkův, kteréž vychovávati povinen jest, byly vydány. — Na Meziříčí 1542, 15. listop. Jan z Pernšteina oc Pardubští milí! Což se toho Brychcího kožišníka dotýče, v smlouvu jednu i druhou, keré jste mi vypsané poslali, sem nahlídl; a poněvadž jest v té smlouvě to dostaveno, že on Brychcí ty děti i s manželkou svou při sobě chovati mají až do jich let rozumnejch a je opatrovati všemi potřebami, tak jakž jedna i druhá smlúva v sobě ukazuje a zavírá, a protož bych měl k tomu povolovati, aby on Brykcí měl ty peníze, keréž sou na rathouze těch sirotků složěné, což jest jich v těch letech vyšlo podle placení vyzdvihnouti na chování tejchž sirotkův, aby mohl je při sobě míti, poněvadž jest je povinen prvé s manželkou svou chovati
Strana 121
z roku 1542. 121 a opatrovati podle smlouvy, toho mi se učiniti nezdá, neb by spravedlivé nebylo; a protož toho všeho při tejchž smluvách zůstavuji a nechávám. Datum na Mezeříčí v středu po sv. Martině léta 1542. Pro bolest ruky nepodepsal sem se. Opatrným purkmistru a konšelóm Pardubským, věrným milým. Orig. musea m. Pardubic. 232. Jan z Pernšteina zakazuje purkmistru a radě města Pardubic, aby peníze sirotčí bez jeho vědomí rozpůjčovány nebyly. — Na Meziříčí 1542, 21. listopadu. Jan z Pernšteina oc. Pardubští milí! Jest mi oznámeno z komory mé Par- dubské, kterak byšte v komoře za to žádali, aby rozkázáno bylo Fazeltovi vydati peněz sirotka Novoveského LXXX ſ, kterýchž že ste půjčiti připověděli, ale oni, kteříž sou v komoře, poněvadž ode mne jim toho poručeno není, že sú vám tu odpověď dali, že o tom dále vznesení učiniti chtí: pak já paměti při tom nemám, aby vám mé povolení k tomu bylo, abyšte vy sirotčí peníze i vobecní po malých summách komu rozpůjčovati měli, leč na dostatečné jistoty po summách velkých k užitku sirotkóm i vobci k dobrému, však s povolením mým; neb při takových půjčkách jiného neznám než těžkost sirotčí a nedobré vobecní. A protož to míti chci, aby mi takové půjčky bez vědomosti mé zastaveny od vás byly, a jestli komu co půjčeno, aby supomínáno bylo; neb víte dobře, že i já se toho vyhýbám a s rozvahú k takovým půjčkám přivoluji, kteréž znám, že by nebezpečnost nésti mohly a těžké dobytí. Datum na Mezeříčí v outerý po svatý Alžbětě léta 1542. Pro bolest ruky své podepsati sem se nemohl. Purkmistru a radě města Pardubic věrným milým. Orig. musea v Pardubicích. 233. Jan z Pernšteina purkmistru a konšelům Pardubským o sirotka po neb. Jankovi Šilhavém; domlouvá jim, aby lepší měli péči o sirotky městské. — V Meziříčí 1542, 17. prosince. Jan z Pernštaina oc. Pardubští věrní milí! Což se sirotka pozuostalého po neboštíkovi Jankovi Šilhavém dotajčě, mám toho některé správy, kterak máti jeho a žena neboštíka Janka, což jest na jakých svršcích po něm neboštíkovi pozuostalých v moci své měla, že jest snad toho na větším díle odbyla a odprodala, ješto zase kdyby její navrácení býti mělo do Pardubic, dosti k špatným svrškóm v svém hospo- dářství, kteréž prvé měla, přistoupí. A protož jestliže jest co při sobě sirotčího měla z strany svrškuov, oznamte mi o tom, jak jste to opatřili, aby sirotek přijda k letóm svým věděl, kde své najíti. Pakli jest to při podílu mezi týmž sirotkem a mateří jeho jak jest jináč opatřeno, o tom o všem mi správu psaním svým, kterouž bych Archiv Český XX. 16
z roku 1542. 121 a opatrovati podle smlouvy, toho mi se učiniti nezdá, neb by spravedlivé nebylo; a protož toho všeho při tejchž smluvách zůstavuji a nechávám. Datum na Mezeříčí v středu po sv. Martině léta 1542. Pro bolest ruky nepodepsal sem se. Opatrným purkmistru a konšelóm Pardubským, věrným milým. Orig. musea m. Pardubic. 232. Jan z Pernšteina zakazuje purkmistru a radě města Pardubic, aby peníze sirotčí bez jeho vědomí rozpůjčovány nebyly. — Na Meziříčí 1542, 21. listopadu. Jan z Pernšteina oc. Pardubští milí! Jest mi oznámeno z komory mé Par- dubské, kterak byšte v komoře za to žádali, aby rozkázáno bylo Fazeltovi vydati peněz sirotka Novoveského LXXX ſ, kterýchž že ste půjčiti připověděli, ale oni, kteříž sou v komoře, poněvadž ode mne jim toho poručeno není, že sú vám tu odpověď dali, že o tom dále vznesení učiniti chtí: pak já paměti při tom nemám, aby vám mé povolení k tomu bylo, abyšte vy sirotčí peníze i vobecní po malých summách komu rozpůjčovati měli, leč na dostatečné jistoty po summách velkých k užitku sirotkóm i vobci k dobrému, však s povolením mým; neb při takových půjčkách jiného neznám než těžkost sirotčí a nedobré vobecní. A protož to míti chci, aby mi takové půjčky bez vědomosti mé zastaveny od vás byly, a jestli komu co půjčeno, aby supomínáno bylo; neb víte dobře, že i já se toho vyhýbám a s rozvahú k takovým půjčkám přivoluji, kteréž znám, že by nebezpečnost nésti mohly a těžké dobytí. Datum na Mezeříčí v outerý po svatý Alžbětě léta 1542. Pro bolest ruky své podepsati sem se nemohl. Purkmistru a radě města Pardubic věrným milým. Orig. musea v Pardubicích. 233. Jan z Pernšteina purkmistru a konšelům Pardubským o sirotka po neb. Jankovi Šilhavém; domlouvá jim, aby lepší měli péči o sirotky městské. — V Meziříčí 1542, 17. prosince. Jan z Pernštaina oc. Pardubští věrní milí! Což se sirotka pozuostalého po neboštíkovi Jankovi Šilhavém dotajčě, mám toho některé správy, kterak máti jeho a žena neboštíka Janka, což jest na jakých svršcích po něm neboštíkovi pozuostalých v moci své měla, že jest snad toho na větším díle odbyla a odprodala, ješto zase kdyby její navrácení býti mělo do Pardubic, dosti k špatným svrškóm v svém hospo- dářství, kteréž prvé měla, přistoupí. A protož jestliže jest co při sobě sirotčího měla z strany svrškuov, oznamte mi o tom, jak jste to opatřili, aby sirotek přijda k letóm svým věděl, kde své najíti. Pakli jest to při podílu mezi týmž sirotkem a mateří jeho jak jest jináč opatřeno, o tom o všem mi správu psaním svým, kterouž bych Archiv Český XX. 16
Strana 122
122 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina se spraviti mohl, učiňte. Než divná mi jest do vás věc, že tak malou péči máte o sirotky, kteříž při městě jsou a tu osiřejí, že nevíte a tomu nic neříkáte, by je vám před vašima očima brali a tu je vezli, kdež by se komu dobře líbilo a zdálo, že byšte to všecko přehlédli; ješto nad takovými sirotky, kteříž z svého nač živi býti mají, měla by větčí vaše péče v opatrování býti, nežli nad jinými, kteréž někdy přátelé jejich pro nemožnost a chudobu k sobě přijímají. Než toho u sebe nerozvažujete ani rozdělujete, a za to držím, že jste toho sirotka tak opatřili, když jest měl z Pardubic odjeti, že jste nevěděli, kam pojede a jak v tom odjezdu opatrován bude. Tu znáti muožěte svou péči o sirotky, kterou máte. Snad vám náleží, abyšte toho sirotka jináč opatřili, nežli opatrujete. Nerad bych vám, vajsadám vašim v ničemž ublížil, ale po- něvadž se vám sirotků nevidí opatrovati, již bych na to sám nastoupiti musil a je z lítosti opatrovati, a k vám bych také věděl o to co promluviti; a protož na toto psaní od vás odpovědi očekávati budu. Datum na Mezeříčí v neděli den moudrosti boží léta oc 1542. Pro bolest ruky své nepodepsal sem se. Opatrným purkmistru a konšelóm Pardubským, věrným milým. Orig. musea v Pardubicích. 234. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic: o položení sněmu do města Olomouce, o domácích zále- žitostech. — V Trenčíně (1542 ?). Službu svú oc. List od vás jest mi včera zde na Trenčíně dodán, kdež mi oznamujete o sněmu obecním, žě jej král JMt pokládati ráčí druhej čtvrtek v postě v městě Olomúci. Pan hejtman také mi o tom ráčil oznámiti i přípis listu královského poslati, kdež v tom JMt královská dokládati ráčí, aby ten soud držán byl od pondělka až do štvrtka; než u mneť jest, žě nebude moci držán bejti než do středy, poněvadž se k tomu sněmu do Olomúce ve čtvrtek sjeti mají. Té sem naděje byl, že s námi na Trenčíně masopust vokvasíte, ale poněvadž to nemůže bejti, již z domácí čěládkú beze všech hostí ten masopust vokvasím. Také mi manželka má zdráva není, již několiko dní v lůži leží, jakož sem pak pro Šimona doktora poslal. Napsali ste mi, abych vám oznámil, na čem věc manželky mý se panem hrabím stojí: i vězte, že na ničemž jiným postaveno není, než jako prvý, neb man- želka má paní manželce vaší tý aqua vitae*) posílá. Byla by jí ráda více poslala, než žě jí na ten čas nemá. Při tom vás prosí, abyste manželce své službu od ní pověděli. A s tím atd. Datum na Trenčíně. Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc. A tergo: Urozenému pánu, panu Půtovi z Ludanic a na Rokytnici, panu kmotru mému milému. Orig. na papíře, pečeť odlepena. — Třeboň. archiv: Fam. v Pernstein. (Reg.) — *) Původně extrakt, zázračné léčivo v líhu. líh aethylnatý.
122 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina se spraviti mohl, učiňte. Než divná mi jest do vás věc, že tak malou péči máte o sirotky, kteříž při městě jsou a tu osiřejí, že nevíte a tomu nic neříkáte, by je vám před vašima očima brali a tu je vezli, kdež by se komu dobře líbilo a zdálo, že byšte to všecko přehlédli; ješto nad takovými sirotky, kteříž z svého nač živi býti mají, měla by větčí vaše péče v opatrování býti, nežli nad jinými, kteréž někdy přátelé jejich pro nemožnost a chudobu k sobě přijímají. Než toho u sebe nerozvažujete ani rozdělujete, a za to držím, že jste toho sirotka tak opatřili, když jest měl z Pardubic odjeti, že jste nevěděli, kam pojede a jak v tom odjezdu opatrován bude. Tu znáti muožěte svou péči o sirotky, kterou máte. Snad vám náleží, abyšte toho sirotka jináč opatřili, nežli opatrujete. Nerad bych vám, vajsadám vašim v ničemž ublížil, ale po- něvadž se vám sirotků nevidí opatrovati, již bych na to sám nastoupiti musil a je z lítosti opatrovati, a k vám bych také věděl o to co promluviti; a protož na toto psaní od vás odpovědi očekávati budu. Datum na Mezeříčí v neděli den moudrosti boží léta oc 1542. Pro bolest ruky své nepodepsal sem se. Opatrným purkmistru a konšelóm Pardubským, věrným milým. Orig. musea v Pardubicích. 234. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic: o položení sněmu do města Olomouce, o domácích zále- žitostech. — V Trenčíně (1542 ?). Službu svú oc. List od vás jest mi včera zde na Trenčíně dodán, kdež mi oznamujete o sněmu obecním, žě jej král JMt pokládati ráčí druhej čtvrtek v postě v městě Olomúci. Pan hejtman také mi o tom ráčil oznámiti i přípis listu královského poslati, kdež v tom JMt královská dokládati ráčí, aby ten soud držán byl od pondělka až do štvrtka; než u mneť jest, žě nebude moci držán bejti než do středy, poněvadž se k tomu sněmu do Olomúce ve čtvrtek sjeti mají. Té sem naděje byl, že s námi na Trenčíně masopust vokvasíte, ale poněvadž to nemůže bejti, již z domácí čěládkú beze všech hostí ten masopust vokvasím. Také mi manželka má zdráva není, již několiko dní v lůži leží, jakož sem pak pro Šimona doktora poslal. Napsali ste mi, abych vám oznámil, na čem věc manželky mý se panem hrabím stojí: i vězte, že na ničemž jiným postaveno není, než jako prvý, neb man- želka má paní manželce vaší tý aqua vitae*) posílá. Byla by jí ráda více poslala, než žě jí na ten čas nemá. Při tom vás prosí, abyste manželce své službu od ní pověděli. A s tím atd. Datum na Trenčíně. Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc. A tergo: Urozenému pánu, panu Půtovi z Ludanic a na Rokytnici, panu kmotru mému milému. Orig. na papíře, pečeť odlepena. — Třeboň. archiv: Fam. v Pernstein. (Reg.) — *) Původně extrakt, zázračné léčivo v líhu. líh aethylnatý.
Strana 123
z roku 1542 a 1543. 123 235. Jan z Pernšteina Pardubským, aby k splacení peněz manželce nebožtíka Petra barvíře další sčekání povolili. — Na Meziříčí 1543, 2. ledna. Jan z Pernšteina oc. Pardubští milí! V tom jest vůle má a rozkaz, abyšte roku přidali mistr Petrové, nebožtíka Petra barvíře někdy manželce, pod těmi ru- kojmiemi až do sv. Jiří příščího, což se té summy dotýče podlí kšaftu téhož nebožtíka Petra barvíře; protož vědouce v tom vůli mou, tak se zachovejte, neb sou toho prů- tahu příčiny slušné. Dán na Mezříčí v outerý po novém lítě léta oc XLIII°. Rukú J. vlastní. Opatrným purkmistru a konšelóm Pardubským, věrným milým. Orig. musea v Pardubicích. 236. Jan z Pernšteina markrabímu Jiřímu Braniborskému o sňatku dcer téhož s jeho syny. — Z Meziříčí 1543, 6. ledna. (Přípis listu markrabí Jiřímu v sobotu po novém létě z Mezeříčí léta 1543.) Osvícené kníže a pane, pane příznivaj, příteli a švagře můj zvláště milaj! Službu s. VMti s vinšováním zdraví i jiného všeho dobrého vzkazuji. Jakož VMt ráčíte v své dobré paměti míti, kerá jest se námluva stala mezi VMtí a mezi mnou skrze osví- cenou kněžnu a paní paní Kateřinu kněžnu Mekelburskú a Saskú, landkrabinu Du- rynskou a markrabinu Míšenskou, paní a manželku někdy osvíceného knížete a pána pana Hendrycha knížete Saského, landkrabí Durynského a markrabí Míšenského, slavné paměti, a to taková, aby dcery VMti dvě, jedna, kterouž ste ráčili míti z kněžnou Minsterberskou Její Mtí slavné paměti, a druhá, kterouž s kněžnou Saskú Její Mtí paní a manželku VMti míti ráčíte, synóm mým dány byly k stavu svatého manželství: kdež takové najednání mezi VMtí a mnou k místnému konci přivedeno není, tak aby to mezi VMtí a mezi mnou smluvami na pargameně pod pečětmi našimi stvrzeno bylo. Než při tom najednání to na odtazích stojí až do tohoto času, a tak sem tomu srozuměl z osvíceného knížěte a p. pana Frydrycha v Slezi knížěte Lehnického a Břeského, mocného držitele knížětství Velikého Hlohova a pána knížětství Minster- berského, žě ten průtah z té příčiny jest v tom mezi VMtí a mezi mnou byl, žě mezi VMtí a mnou to na žádné míře postaveno nebylo, což se oderčění dotajčě, kderéž VMt ráčíte míti, aby se stalo od dcer VMti, kteréž by synóm mým za man- žělky dány bajti měly, podle starého pořádku a zvyklosti domu Brandenburského. Pak milostivé knížě, nikdá sem na tom nebyl ani ten oumysl muoj jest byl, abych měl ten pořádek a tu zvyklost, kterouž VMt v rodu svém držěti a zachovávati ráčíte, rušiti aneb v čem ubližovati. Než poněvadž VMti pán Buoh všemuohoucí ráčil více dcer dáti nežli tyto dvě, jiného jest při mně nebylo a není, než aby v tom jedno- stajnú milost a lásku znáti mohly i také jednostajné opatření, jak jedna tak druhá 16*
z roku 1542 a 1543. 123 235. Jan z Pernšteina Pardubským, aby k splacení peněz manželce nebožtíka Petra barvíře další sčekání povolili. — Na Meziříčí 1543, 2. ledna. Jan z Pernšteina oc. Pardubští milí! V tom jest vůle má a rozkaz, abyšte roku přidali mistr Petrové, nebožtíka Petra barvíře někdy manželce, pod těmi ru- kojmiemi až do sv. Jiří příščího, což se té summy dotýče podlí kšaftu téhož nebožtíka Petra barvíře; protož vědouce v tom vůli mou, tak se zachovejte, neb sou toho prů- tahu příčiny slušné. Dán na Mezříčí v outerý po novém lítě léta oc XLIII°. Rukú J. vlastní. Opatrným purkmistru a konšelóm Pardubským, věrným milým. Orig. musea v Pardubicích. 236. Jan z Pernšteina markrabímu Jiřímu Braniborskému o sňatku dcer téhož s jeho syny. — Z Meziříčí 1543, 6. ledna. (Přípis listu markrabí Jiřímu v sobotu po novém létě z Mezeříčí léta 1543.) Osvícené kníže a pane, pane příznivaj, příteli a švagře můj zvláště milaj! Službu s. VMti s vinšováním zdraví i jiného všeho dobrého vzkazuji. Jakož VMt ráčíte v své dobré paměti míti, kerá jest se námluva stala mezi VMtí a mezi mnou skrze osví- cenou kněžnu a paní paní Kateřinu kněžnu Mekelburskú a Saskú, landkrabinu Du- rynskou a markrabinu Míšenskou, paní a manželku někdy osvíceného knížete a pána pana Hendrycha knížete Saského, landkrabí Durynského a markrabí Míšenského, slavné paměti, a to taková, aby dcery VMti dvě, jedna, kterouž ste ráčili míti z kněžnou Minsterberskou Její Mtí slavné paměti, a druhá, kterouž s kněžnou Saskú Její Mtí paní a manželku VMti míti ráčíte, synóm mým dány byly k stavu svatého manželství: kdež takové najednání mezi VMtí a mnou k místnému konci přivedeno není, tak aby to mezi VMtí a mezi mnou smluvami na pargameně pod pečětmi našimi stvrzeno bylo. Než při tom najednání to na odtazích stojí až do tohoto času, a tak sem tomu srozuměl z osvíceného knížěte a p. pana Frydrycha v Slezi knížěte Lehnického a Břeského, mocného držitele knížětství Velikého Hlohova a pána knížětství Minster- berského, žě ten průtah z té příčiny jest v tom mezi VMtí a mezi mnou byl, žě mezi VMtí a mnou to na žádné míře postaveno nebylo, což se oderčění dotajčě, kderéž VMt ráčíte míti, aby se stalo od dcer VMti, kteréž by synóm mým za man- žělky dány bajti měly, podle starého pořádku a zvyklosti domu Brandenburského. Pak milostivé knížě, nikdá sem na tom nebyl ani ten oumysl muoj jest byl, abych měl ten pořádek a tu zvyklost, kterouž VMt v rodu svém držěti a zachovávati ráčíte, rušiti aneb v čem ubližovati. Než poněvadž VMti pán Buoh všemuohoucí ráčil více dcer dáti nežli tyto dvě, jiného jest při mně nebylo a není, než aby v tom jedno- stajnú milost a lásku znáti mohly i také jednostajné opatření, jak jedna tak druhá 16*
Strana 124
124 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina aby od Mti opatřeny byly. Jakož pak tomu dokonale věřím, žě jest to všecko při VMti, abyste se VMt k nim v jednostajné lásce a v jednostajným opatření zachovati ráčili jako věrnej otec, neb já při tom svého opatření ani synuov svajch nic sem nevyhledával, než to sem obmejšlel, aby dcery VMti mnou aneb syny majmi v ničem zavedeny nebyly. A protož poněvadž ten pořádek při rodu VMti se zachovává, že se takové oderčění děje, již já také k tomu na místě synuov svajch přistoupiti chci a VMti za to prosím, že mi ráčíte čas a místo jmenovati, tím neprodlívajíc, při kterémžto času, aby mezi VMtí a mnou takové smlouvy k vykonání přišly a na místě postaveny byly. Neb VMt znáti ráčíte věk svuoj i léta svá, kdež já tolikéž u sebe rozvažuji léta svá stará i mnohé nedostatky při zdraví; a jestliže by z nás pán Buoh kterého z tohoto světa povolati ráčil, nevím, jak by to přátelství mezi námi konáno bylo. A by to možné bylo, abyste VMti ráčili sjeti do knížetství Slezského na některaj zámek svuoj, tu bych chtěl k VMti přijeti, popřál-li by mi pán Buoh zdraví a živnosti, aby při přítomnosti osob našich ty smlouvy mezi námi konány a tvrzeny byly. Pakli byste VMt s kterajch kolivěk příčin do knížětství Slyzského přijeti ne- mohli, ale za to VMti prosím, žě takové jednání i stvrzení těch smlouv na místě svém ráčíte poručiti osvícenému knížeti a pánu panu Frydrychovi v Slezi knížěti Lehnickému JMti, aby již JMt na místě VMti to všecko zavřel a na místě postavil a smluvami utvrdil, tak jakž řád a obyčej toho jest; a kdyby mi JMt ráčil den a místo jmenovati, již bych se k JMti vypravil, ač ráčil-li by mi pán Buoh zdraví dáti. Pakli by na mne nedostatek zdraví přišel aneb jakákoli příčina v to vkročila, že bych k JMti bezelstně přijeti nemohl, tehda já k JMti na místě svém s plnou mocí vy- slati chci. I co jest v tom oumyslu VMti, VMti prosím, žě mi to ráčíte oznámiti po tomto služěbníku mém, abych se věděl čím spraviti. A s tím se lásce VMti po- roučěna činím, pán Buoh rač dáti, abych se s VMtí ve zdraví shledal. MS. součas. v arch. zemsk. kr. Č. 237. Jan z Pernšteina knížeti Fridrichovi Lehnickému o sňatku synův svých s dcerami markrabí Braniborského. — V Meziříčí 1543, 6. ledna. (Připis listu knížeti Fridrichovi v týž den ut supra a odtudž.) Osvícené knížě a p. p. příznivej, příteli a bratře muoj zvláště milaj! Službu svou VMti vzkazuji oc. Zdraví oc. Milostivé knížě! List od VMti jest mi včíra dodán i z přepisem toho psaní, které VMti pan markrabě Jiří JMt činiti ráčí. Kdež při tom VMti děkuji, žě ste takové psaní o to spříznění, které by mezi námi bajti mělo, učiniti ráčili. Než kdež v tom psaní toho JMt dokládati ráčí, žě jest tak u sebe držěti ráčil, jako bych já v tom jednání, kteréž mezi námi jest, žádostivější byl statku nežli přátelství: v pravděť
124 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina aby od Mti opatřeny byly. Jakož pak tomu dokonale věřím, žě jest to všecko při VMti, abyste se VMt k nim v jednostajné lásce a v jednostajným opatření zachovati ráčili jako věrnej otec, neb já při tom svého opatření ani synuov svajch nic sem nevyhledával, než to sem obmejšlel, aby dcery VMti mnou aneb syny majmi v ničem zavedeny nebyly. A protož poněvadž ten pořádek při rodu VMti se zachovává, že se takové oderčění děje, již já také k tomu na místě synuov svajch přistoupiti chci a VMti za to prosím, že mi ráčíte čas a místo jmenovati, tím neprodlívajíc, při kterémžto času, aby mezi VMtí a mnou takové smlouvy k vykonání přišly a na místě postaveny byly. Neb VMt znáti ráčíte věk svuoj i léta svá, kdež já tolikéž u sebe rozvažuji léta svá stará i mnohé nedostatky při zdraví; a jestliže by z nás pán Buoh kterého z tohoto světa povolati ráčil, nevím, jak by to přátelství mezi námi konáno bylo. A by to možné bylo, abyste VMti ráčili sjeti do knížetství Slezského na některaj zámek svuoj, tu bych chtěl k VMti přijeti, popřál-li by mi pán Buoh zdraví a živnosti, aby při přítomnosti osob našich ty smlouvy mezi námi konány a tvrzeny byly. Pakli byste VMt s kterajch kolivěk příčin do knížětství Slyzského přijeti ne- mohli, ale za to VMti prosím, žě takové jednání i stvrzení těch smlouv na místě svém ráčíte poručiti osvícenému knížeti a pánu panu Frydrychovi v Slezi knížěti Lehnickému JMti, aby již JMt na místě VMti to všecko zavřel a na místě postavil a smluvami utvrdil, tak jakž řád a obyčej toho jest; a kdyby mi JMt ráčil den a místo jmenovati, již bych se k JMti vypravil, ač ráčil-li by mi pán Buoh zdraví dáti. Pakli by na mne nedostatek zdraví přišel aneb jakákoli příčina v to vkročila, že bych k JMti bezelstně přijeti nemohl, tehda já k JMti na místě svém s plnou mocí vy- slati chci. I co jest v tom oumyslu VMti, VMti prosím, žě mi to ráčíte oznámiti po tomto služěbníku mém, abych se věděl čím spraviti. A s tím se lásce VMti po- roučěna činím, pán Buoh rač dáti, abych se s VMtí ve zdraví shledal. MS. součas. v arch. zemsk. kr. Č. 237. Jan z Pernšteina knížeti Fridrichovi Lehnickému o sňatku synův svých s dcerami markrabí Braniborského. — V Meziříčí 1543, 6. ledna. (Připis listu knížeti Fridrichovi v týž den ut supra a odtudž.) Osvícené knížě a p. p. příznivej, příteli a bratře muoj zvláště milaj! Službu svou VMti vzkazuji oc. Zdraví oc. Milostivé knížě! List od VMti jest mi včíra dodán i z přepisem toho psaní, které VMti pan markrabě Jiří JMt činiti ráčí. Kdež při tom VMti děkuji, žě ste takové psaní o to spříznění, které by mezi námi bajti mělo, učiniti ráčili. Než kdež v tom psaní toho JMt dokládati ráčí, žě jest tak u sebe držěti ráčil, jako bych já v tom jednání, kteréž mezi námi jest, žádostivější byl statku nežli přátelství: v pravděť
Strana 125
z roku 1543. 125 se JMt na tom mejliti ráčí, neb bych v tom statku hledal, ženidba jest syny mé potejkala více než na jednom miestě, ale toho jest u mne nebylo; než toho sem hledal a hledám, aby se synové moji tu ženili, kdež by se v potřebě své na přátely ubezpečiti mohli, poněvadž písmo jmáme, žě dobrý přítel má vážěn bajti nad stříbro a nad zlato. A protož ne pro statek, ale pro dobré přátelství a zpříznění se panem markrabí Jiřím JMtí v to jednání o to přátelství sem vstoupil a tomu oderčení s jiné příčiny sem se nezbraňoval než s té, aby dcery páně markrabovy JMti, kteréž by se synóm mým měly dostati, v nic uvedeny a zavedeny nebyly, oč by potom k synóm majm aneb k statku jejich po smrti jejich hleděti mohly. Ale poněvadž sem tomu srozuměl, žě při domu Brandenburském ten pořádek se zachovává že prvé oderčení se státi má, nežli by synóm majm za manželky dány byly: i uvážíc to u sebe, že by dcery páně markrabovy syny majmi v niveč uvedeny nebyly, také sem toho při tom nechal a k tomu přistoupil, tak jak sem VMti o tom psaním] svajm oznámil; kdež panu mar- krabí JMti také sem o to psaní učinil, ale ještě mi se od JMti služebník nevrátil. Pan markrabie JMt v svým psaní také VMti to oznamuje, abych rady své k JMti vyslal a ty předkem na místě mým aby s JMtí o ty artykule na místném postavili, kteréž jest Mt sepsané poslati ráčil po panu Ondřejovi Ungnodovi, švagru mém. I račte VMt věděti, že já o těch artykulích nic nevím, a od pana Ondřeje Ungnoda žádné mi nejsou dodány ani ukázány. Jakož pak některou chvíli pan mar- krabie JMt v psaní svém, které mi učiniti ráčil, těch artykuoluov dotknouti ráčil, tak se pamatuji, žě sem JMti odpověď dal, že o těch artykuolích nic nevím. Jakož pak některou chvíli v Praze i panu Kubelstorffovi, služebníku JMti, tolikéž sem po- věděl. Než pan Ondřej Ungnod ten jest mi pravil, tak se pamatuji, žě by jemu od kanclíře JMti nějací artykuolové podáni byli, aby je z sebou vzal a mně ukázal, a jemu žě se nezdálo toho učiniti, aby měl s těmi artykuoly ke mně jeti. A tak sou ti artykuolové při kanclíři aneb v kanceláři JMti zuostali. I milostivé kníže! Bych měl k JMti přátely aneb rady své vysílati, aby ti artikuolové na místě postaveni byli, tak jakž JMt VMti psáti ráčí, nevím, jak by mi se trefilo, poněvadž nevím, jací sou to artikuolové, aniž o nich jakou vědomost jmám. Neb sem já o žádném jiném artikuoli nevěděl a nevím, než což se toho oderčení do[tý)če; i za to VMti prosím, že ráčíte ještě to pro mne učiniti a panu markrabí to oznámiti, co VMti píši o ty artikuole, že o nich nic nevím. Pak nechť pan mar- krabie ráčí tak udělati a ty artykuole VMti poslati, abyste mi je VMt poslati ráčili, a já vyrozumějíc jim, což bych jednom poznal, což by slušného bylo a mně snesi- tedlného, také bych tak učinil a tím neprodlíval, a ku panu markrabí JMti přátely aneb rady své vypravil. Kdež prosím, že tak učiniti ráčíte a tím neprodlívati; a já se VMti zase rád přátelskajmi službami odsluhovati chci.
z roku 1543. 125 se JMt na tom mejliti ráčí, neb bych v tom statku hledal, ženidba jest syny mé potejkala více než na jednom miestě, ale toho jest u mne nebylo; než toho sem hledal a hledám, aby se synové moji tu ženili, kdež by se v potřebě své na přátely ubezpečiti mohli, poněvadž písmo jmáme, žě dobrý přítel má vážěn bajti nad stříbro a nad zlato. A protož ne pro statek, ale pro dobré přátelství a zpříznění se panem markrabí Jiřím JMtí v to jednání o to přátelství sem vstoupil a tomu oderčení s jiné příčiny sem se nezbraňoval než s té, aby dcery páně markrabovy JMti, kteréž by se synóm mým měly dostati, v nic uvedeny a zavedeny nebyly, oč by potom k synóm majm aneb k statku jejich po smrti jejich hleděti mohly. Ale poněvadž sem tomu srozuměl, žě při domu Brandenburském ten pořádek se zachovává že prvé oderčení se státi má, nežli by synóm majm za manželky dány byly: i uvážíc to u sebe, že by dcery páně markrabovy syny majmi v niveč uvedeny nebyly, také sem toho při tom nechal a k tomu přistoupil, tak jak sem VMti o tom psaním] svajm oznámil; kdež panu mar- krabí JMti také sem o to psaní učinil, ale ještě mi se od JMti služebník nevrátil. Pan markrabie JMt v svým psaní také VMti to oznamuje, abych rady své k JMti vyslal a ty předkem na místě mým aby s JMtí o ty artykule na místném postavili, kteréž jest Mt sepsané poslati ráčil po panu Ondřejovi Ungnodovi, švagru mém. I račte VMt věděti, že já o těch artykulích nic nevím, a od pana Ondřeje Ungnoda žádné mi nejsou dodány ani ukázány. Jakož pak některou chvíli pan mar- krabie JMt v psaní svém, které mi učiniti ráčil, těch artykuoluov dotknouti ráčil, tak se pamatuji, žě sem JMti odpověď dal, že o těch artykuolích nic nevím. Jakož pak některou chvíli v Praze i panu Kubelstorffovi, služebníku JMti, tolikéž sem po- věděl. Než pan Ondřej Ungnod ten jest mi pravil, tak se pamatuji, žě by jemu od kanclíře JMti nějací artykuolové podáni byli, aby je z sebou vzal a mně ukázal, a jemu žě se nezdálo toho učiniti, aby měl s těmi artykuoly ke mně jeti. A tak sou ti artykuolové při kanclíři aneb v kanceláři JMti zuostali. I milostivé kníže! Bych měl k JMti přátely aneb rady své vysílati, aby ti artikuolové na místě postaveni byli, tak jakž JMt VMti psáti ráčí, nevím, jak by mi se trefilo, poněvadž nevím, jací sou to artikuolové, aniž o nich jakou vědomost jmám. Neb sem já o žádném jiném artikuoli nevěděl a nevím, než což se toho oderčení do[tý)če; i za to VMti prosím, že ráčíte ještě to pro mne učiniti a panu markrabí to oznámiti, co VMti píši o ty artikuole, že o nich nic nevím. Pak nechť pan mar- krabie ráčí tak udělati a ty artykuole VMti poslati, abyste mi je VMt poslati ráčili, a já vyrozumějíc jim, což bych jednom poznal, což by slušného bylo a mně snesi- tedlného, také bych tak učinil a tím neprodlíval, a ku panu markrabí JMti přátely aneb rady své vypravil. Kdež prosím, že tak učiniti ráčíte a tím neprodlívati; a já se VMti zase rád přátelskajmi službami odsluhovati chci.
Strana 126
126 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina (Cedule.) Kdež mi ráčíte psáti, abych VMti oznámil, co se v Uhřích děje a o Perenii Petrovi do Uher: nic jiného neslyšeti, než že sou naši něco Tuorkuov utrhli, pak co oni zase našich utrhnú, s tím se mlčí. Budín ten špihují velmi, a tak jest rozuměti, že se tu strojí hospodáři bajti. Nebude-li zvláštní milosti pána Buoha našeho, aby nám pomocníkem ráčil bajti, já netuším, abych toho živností svou dočkati měl, aby Budín zase křesťané míti a držěti měli. O Perenii Petrovi nic jistého ne- slyšeti než divné hlasy, a protož poněvadž nic jistého nevím, také VMti nevím co oznámiti; než vyrozumím-li čemu, tajna toho před VMtí neučiním. MS. souč. v arch. zems. kr. Č. f. 8. b. 238. Jan z Pernšteina Saskému knížeti Mauriciovi, aby najednání o sňatek jeho synů s dcerami Jiřího, markrabí Braniborského, všemožně podporoval. — V Meziříčí 1543, 6. ledna. (Knížeti Mauricímu v týž den ut supra a odtudž.) Osvícené knížě a pane pane příznivaj a příteli muoj zvláště milaj! Službu svou VMti oc vzkazuji oc. Milo- stivé knížě! Kdy ste u mne VMti ráčili na Mezeříčí bajti, s VMtí sem mluvil, což se toho najednání dotýče, které se jest stalo mezi osvíceným knížětem a p. p. Jiřím markrabí Brandenburským oc a mnou skrze osvícenú kněžnu a paní paní Kateřinu kněžnu Mekelburskou oc paní a mateř VMti, a potom najposléz také VMt na žádost mou ráčili ste ku panu markrabí Jiřímu JMti o touž věc poselství své učiniti. Pak, milostivé kníže, tak jak sem s VMtí na Mezeříčí mluvil, že sem tomu srozuměl, proč ta věc k konci nejde, skrze osvícené knížě a p. pana Frydrycha v Slezi knížěte Lehnického a Břeského oc JMt, žě jest v tom ta překážka, žě pan markrabie JMt to ráčí míti [sic], aby to oderčení, kteréž by kněžny a dcery JMti učiniti měly, mezi JMtí a mnou na míře postaveno bylo; kdež sem já se tomu nezbraňoval z žádné s té příčiny, abych tu co svého aneb synuov svých vyhledával, poněvadž žádostiv [jsem] toho spříznění s JMtí pro samé upřímné přátelství, kteréž by mezi JMti rodem a mezi rodem majm trvati mohlo, též také aby rod muoj s krví VMti spřízněn byl a s VMtí v přátelství vstoupil; ale to sem v tom obmejšlel, aby kněžny a dcery páně markrabovy JMti mnou v ničem zavedeny nebyly, poněvadž pan markrabie JMt více dcer míti ráčí. Jakož pak VMti tomu z toho psaní, kteréž panu markrabovi JMti činím, vy- rozuměti ráčíte, kterýhož VMti přípis posílám a za to VMti prosím, poněvadž kněžna JíMt paní a máti VMti i také VMt ráčili ste v tom jednatelé bajti, že před kněžnou JíMtí toho tajna učiniti neráčíte, co VMti píši; a při tom ta jest prozba a žádost má, aby kněžna JíMt i VMt ku panu markrabovi JMti poselství o to učiniti ráčili, aby JMt neráčil déle takovajch věcí na odtahu stavěti, než se mnou tu věc podle psaní mého a žádosti vykonati. Kdež nepochybujíc, žě tak učiniti ráčíte, a já se toho
126 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina (Cedule.) Kdež mi ráčíte psáti, abych VMti oznámil, co se v Uhřích děje a o Perenii Petrovi do Uher: nic jiného neslyšeti, než že sou naši něco Tuorkuov utrhli, pak co oni zase našich utrhnú, s tím se mlčí. Budín ten špihují velmi, a tak jest rozuměti, že se tu strojí hospodáři bajti. Nebude-li zvláštní milosti pána Buoha našeho, aby nám pomocníkem ráčil bajti, já netuším, abych toho živností svou dočkati měl, aby Budín zase křesťané míti a držěti měli. O Perenii Petrovi nic jistého ne- slyšeti než divné hlasy, a protož poněvadž nic jistého nevím, také VMti nevím co oznámiti; než vyrozumím-li čemu, tajna toho před VMtí neučiním. MS. souč. v arch. zems. kr. Č. f. 8. b. 238. Jan z Pernšteina Saskému knížeti Mauriciovi, aby najednání o sňatek jeho synů s dcerami Jiřího, markrabí Braniborského, všemožně podporoval. — V Meziříčí 1543, 6. ledna. (Knížeti Mauricímu v týž den ut supra a odtudž.) Osvícené knížě a pane pane příznivaj a příteli muoj zvláště milaj! Službu svou VMti oc vzkazuji oc. Milo- stivé knížě! Kdy ste u mne VMti ráčili na Mezeříčí bajti, s VMtí sem mluvil, což se toho najednání dotýče, které se jest stalo mezi osvíceným knížětem a p. p. Jiřím markrabí Brandenburským oc a mnou skrze osvícenú kněžnu a paní paní Kateřinu kněžnu Mekelburskou oc paní a mateř VMti, a potom najposléz také VMt na žádost mou ráčili ste ku panu markrabí Jiřímu JMti o touž věc poselství své učiniti. Pak, milostivé kníže, tak jak sem s VMtí na Mezeříčí mluvil, že sem tomu srozuměl, proč ta věc k konci nejde, skrze osvícené knížě a p. pana Frydrycha v Slezi knížěte Lehnického a Břeského oc JMt, žě jest v tom ta překážka, žě pan markrabie JMt to ráčí míti [sic], aby to oderčení, kteréž by kněžny a dcery JMti učiniti měly, mezi JMtí a mnou na míře postaveno bylo; kdež sem já se tomu nezbraňoval z žádné s té příčiny, abych tu co svého aneb synuov svých vyhledával, poněvadž žádostiv [jsem] toho spříznění s JMtí pro samé upřímné přátelství, kteréž by mezi JMti rodem a mezi rodem majm trvati mohlo, též také aby rod muoj s krví VMti spřízněn byl a s VMtí v přátelství vstoupil; ale to sem v tom obmejšlel, aby kněžny a dcery páně markrabovy JMti mnou v ničem zavedeny nebyly, poněvadž pan markrabie JMt více dcer míti ráčí. Jakož pak VMti tomu z toho psaní, kteréž panu markrabovi JMti činím, vy- rozuměti ráčíte, kterýhož VMti přípis posílám a za to VMti prosím, poněvadž kněžna JíMt paní a máti VMti i také VMt ráčili ste v tom jednatelé bajti, že před kněžnou JíMtí toho tajna učiniti neráčíte, co VMti píši; a při tom ta jest prozba a žádost má, aby kněžna JíMt i VMt ku panu markrabovi JMti poselství o to učiniti ráčili, aby JMt neráčil déle takovajch věcí na odtahu stavěti, než se mnou tu věc podle psaní mého a žádosti vykonati. Kdež nepochybujíc, žě tak učiniti ráčíte, a já se toho
Strana 127
z roku 1543. 127 VMti i kněžně JíMti službami svajmi přátelskými, ač starejmi a nemocnejmi, rád od- sluhovati budu a i syny své k témuž povedu. A s tím se VMti lásce poroučím, pán Buoh rač dáti, abych se s VMtí ve zdraví shledal. MS. souč. v arch. zems. kr. Č. f. 7. b. 239. Jan z Pernšteina píše svému obstaravateli do Vídně o koupi látek a přivezení na Moravský Krumlov rivoli, muškatele a pinoele. — V Meziříčí 1543, 13. ledna. (Přípis listu Facimu do Vídně v sobotu po Třech králích z Mezříčí.) Nemá-li takové tykyty černé a zlaté, jakož mi jí prvé poslal, aby mi poslal té, jak jest mi napsal, temnější takové barvy XXX loket krát[kých]; pakli nemá tykyty a měl by dupltykytu takové barvy, aby jí poslal XVIII loket dlouhých; aksamitu červeného, který by nebyl karmazín (neb karmazínu tak dobrého není potřebí, než proto aby dobrý aksamit byl), aby mſi ho pojslal XIIII loket dlouhých, neb že sem dobrý aksamit červený od Antynorův dlouhý loket po IIj fl. rejns. [..] krejcarů; zlatohlavu aby mi poslal místo [. -] takového, kter[. .. ] jemu kousek, že sem takový zlatohlav bral dlúhý loke[t] po VIII fl. r.; aksamitu zeleného III lokty dlúhé. Pak žě se již v tom ve všem k němu připouštím. Nemá-li sám, aby to mi zjednal. Při tom že ho za to žádám, aby ke mně přijel na Krumlov na den Hromnic aneb tuto sobotu po Hromnicích, a to, což mu kolivěk dlužěn budu, žě mu všecko zaplatím. Formana aby zjednal a přivezl mi sebú IIII laky ryvoly, II laky muškatele, I laku pinoele, jestliže má dobrý. Pakli by dobré nemělo býti, aby mi toho darmo nevozil. Pak ten forman žě bude moci také ty nůše sebú vzíti na ten vůz, pak aby tam ty nůše zaplatil, za všecko mu jiné peníze dám. Datum oc. MS. Současný v arch. zems. král. Česk. f. 3. 240. Jan z Pernšteina knížeti Fridrichovi Lehnickému: o položení sněmu na hradě Pražském; vy- zývá ho, aby sněmování se účastnil, a poukazuje při tom na nebezpečí, jaké hrozí od Turka, zvláště pak Čechům. (S připojeným naučením pro posla, jak zachovati se má při odevzdání listu.) — V Meziříčí 1543, 23. ledna. [ ...]*) Frydrychovi Lehnickému, z Mezeříčí [...] úterý po svatých Fabianu a Šebastianu. [ ...] pane pane příznivý, příteli a bratře můj zvláště milý! [...] VMti vzkazuji, VMti bych přál zdraví a v něm vše [...] Sněm, který ste VMt ráčili jmíti a držěti v Frankštejně, tak to]mu rozumím, že ste neráčili poslům krále JMti na ten artykul žádné odpovědi dáti, což se vyslání na ten sněm z knížětství Slezských, kterýž má na hradě Pražském držán býti ten pondělí po neděli Letare [5. Martii], dotejčě, abyste měli naň s jakou mocí vyslati; než že ste ráčili druhej
z roku 1543. 127 VMti i kněžně JíMti službami svajmi přátelskými, ač starejmi a nemocnejmi, rád od- sluhovati budu a i syny své k témuž povedu. A s tím se VMti lásce poroučím, pán Buoh rač dáti, abych se s VMtí ve zdraví shledal. MS. souč. v arch. zems. kr. Č. f. 7. b. 239. Jan z Pernšteina píše svému obstaravateli do Vídně o koupi látek a přivezení na Moravský Krumlov rivoli, muškatele a pinoele. — V Meziříčí 1543, 13. ledna. (Přípis listu Facimu do Vídně v sobotu po Třech králích z Mezříčí.) Nemá-li takové tykyty černé a zlaté, jakož mi jí prvé poslal, aby mi poslal té, jak jest mi napsal, temnější takové barvy XXX loket krát[kých]; pakli nemá tykyty a měl by dupltykytu takové barvy, aby jí poslal XVIII loket dlouhých; aksamitu červeného, který by nebyl karmazín (neb karmazínu tak dobrého není potřebí, než proto aby dobrý aksamit byl), aby mſi ho pojslal XIIII loket dlouhých, neb že sem dobrý aksamit červený od Antynorův dlouhý loket po IIj fl. rejns. [..] krejcarů; zlatohlavu aby mi poslal místo [. -] takového, kter[. .. ] jemu kousek, že sem takový zlatohlav bral dlúhý loke[t] po VIII fl. r.; aksamitu zeleného III lokty dlúhé. Pak žě se již v tom ve všem k němu připouštím. Nemá-li sám, aby to mi zjednal. Při tom že ho za to žádám, aby ke mně přijel na Krumlov na den Hromnic aneb tuto sobotu po Hromnicích, a to, což mu kolivěk dlužěn budu, žě mu všecko zaplatím. Formana aby zjednal a přivezl mi sebú IIII laky ryvoly, II laky muškatele, I laku pinoele, jestliže má dobrý. Pakli by dobré nemělo býti, aby mi toho darmo nevozil. Pak ten forman žě bude moci také ty nůše sebú vzíti na ten vůz, pak aby tam ty nůše zaplatil, za všecko mu jiné peníze dám. Datum oc. MS. Současný v arch. zems. král. Česk. f. 3. 240. Jan z Pernšteina knížeti Fridrichovi Lehnickému: o položení sněmu na hradě Pražském; vy- zývá ho, aby sněmování se účastnil, a poukazuje při tom na nebezpečí, jaké hrozí od Turka, zvláště pak Čechům. (S připojeným naučením pro posla, jak zachovati se má při odevzdání listu.) — V Meziříčí 1543, 23. ledna. [ ...]*) Frydrychovi Lehnickému, z Mezeříčí [...] úterý po svatých Fabianu a Šebastianu. [ ...] pane pane příznivý, příteli a bratře můj zvláště milý! [...] VMti vzkazuji, VMti bych přál zdraví a v něm vše [...] Sněm, který ste VMt ráčili jmíti a držěti v Frankštejně, tak to]mu rozumím, že ste neráčili poslům krále JMti na ten artykul žádné odpovědi dáti, což se vyslání na ten sněm z knížětství Slezských, kterýž má na hradě Pražském držán býti ten pondělí po neděli Letare [5. Martii], dotejčě, abyste měli naň s jakou mocí vyslati; než že ste ráčili druhej
Strana 128
128 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina sněm sobě položiti na neděli Inuocauit [11. Febr.] totiž první neděli v půstě v městě Frankštejně. Pak, milostivý kníže, poněvadž znám VMt bejti pána rozumem od pána Boha obdařeného, také VMt znám bejti jak otce zemí Slyzskejch, což se kolivěk dobrého a užitečného těm zemím jednati a působiti bude, žádnému jinému to přičteno nebude v živnosti i po smrti nežli VMtem, a co zlého, škodného tolikéž; a tak s dobrým slovem v živnosti, s dobrým připomínáním po smrti u lidí zůstati ráčíte a se zlejm tolikéž, a té památky obojí knížatóm JMtem synóm VMti pozůstaviti ráčíte. A protož poněvadž to znám a tomu dokonce věřím, že ráčíte bejti milovník dobrého a že to ráčíte všecko rozvažovati, co na nás jde a v jakém nebezpečěnství jsme a jaká se k nám zkáza přibližuje od Turka nepřítele všeho křesťanstva: nebude-li předkem pána Boha všemohúcího, aby náš obránce bejti ráčil, a my jestližě jiného spůsobu před se nevezmem, než abychom peníze cizím národům dávali se [ ....... cijzím národům k statkům i poctivostem ...] lidé a v nivec obráceni v ruce poku[... ] oni židé do Egypta nebo do Babylona [ ...] A protož, milostivé knížě! VMti prosím i napomíínám ...], co na nás jde, a že sme na zkáze a na pádu mſ ...] Boha našeho račte k tomu vésti, ať jest vysláno na [ten] sněm na hrad Pražský od knížětství Slyzských s plnú mocí. A byste VMt mohli sami osobou svou za jednoho posla bejti, přál bych toho VMti, neb bych na tom znal VMti mnoho dobrého i také poctivého, neb o tom držím, že byste ráčili u mnohejch sobě lásku obdržeti. Neb nepochybuji, že byste ráčili při dobrém státi i to ukazovati, což by dobrého těm všem zemím bylo, a což by škodného bylo, tomu místa nedávati; a ráčili byste dosti těch najíti, kteříž by v tom podle VMti stáli a nápomocni byli. Neb byl-li by ten sněm na hradě Pražském rozveden, a tak že by se na něm nic nezjednalo pro tu příčinu, že by poslové od VMtí z stavův s mocí vysláni nebyli: tím račte jisti bejti, že by to žádnému jinému přičítáno ne- bylo než VMti. Neb, milostivé knížě, byla by veliká těškost od lidí do VMti a to z těch příčin: ten sněm nepřišel jest z krále JMti, než přišel jest z stavův mar- krabství Moravského, jakož sem pak o tom o všem VMti z Brna oznámil, co jest se na tom sněmě v Brně při přítomnosti krále JMti jednalo. Sněm ten, kterýž má na hradě Pražském držán bejti ten pondělí po neděli Laetare, jest nečasně a pozdě položien, neb po tom sněmu jiní sněmové v markrabství Moravském a v knížětství Slyzskejch držáni bejti musejí, aby lidé věděli, o co jest se na tom sněmě na hradě Pražském zjednalo a k čěmu se jmíti mají. Pak račtež toho VMt u sebe povážiti, taková dlouhá jednání kde se do léta vtáhnou, Turek se vším pohotově Uherské království na větším díle opanoval. Budín [... Jval k obraně své a statkův svých nežli oni jiných na [záh]ubu; ale těchto časů k tomu národ náš po- třebován jest, aby lancknechti bejvali a peníze dávali. Potřebí by bylo, aby starý
128 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina sněm sobě položiti na neděli Inuocauit [11. Febr.] totiž první neděli v půstě v městě Frankštejně. Pak, milostivý kníže, poněvadž znám VMt bejti pána rozumem od pána Boha obdařeného, také VMt znám bejti jak otce zemí Slyzskejch, což se kolivěk dobrého a užitečného těm zemím jednati a působiti bude, žádnému jinému to přičteno nebude v živnosti i po smrti nežli VMtem, a co zlého, škodného tolikéž; a tak s dobrým slovem v živnosti, s dobrým připomínáním po smrti u lidí zůstati ráčíte a se zlejm tolikéž, a té památky obojí knížatóm JMtem synóm VMti pozůstaviti ráčíte. A protož poněvadž to znám a tomu dokonce věřím, že ráčíte bejti milovník dobrého a že to ráčíte všecko rozvažovati, co na nás jde a v jakém nebezpečěnství jsme a jaká se k nám zkáza přibližuje od Turka nepřítele všeho křesťanstva: nebude-li předkem pána Boha všemohúcího, aby náš obránce bejti ráčil, a my jestližě jiného spůsobu před se nevezmem, než abychom peníze cizím národům dávali se [ ....... cijzím národům k statkům i poctivostem ...] lidé a v nivec obráceni v ruce poku[... ] oni židé do Egypta nebo do Babylona [ ...] A protož, milostivé knížě! VMti prosím i napomíínám ...], co na nás jde, a že sme na zkáze a na pádu mſ ...] Boha našeho račte k tomu vésti, ať jest vysláno na [ten] sněm na hrad Pražský od knížětství Slyzských s plnú mocí. A byste VMt mohli sami osobou svou za jednoho posla bejti, přál bych toho VMti, neb bych na tom znal VMti mnoho dobrého i také poctivého, neb o tom držím, že byste ráčili u mnohejch sobě lásku obdržeti. Neb nepochybuji, že byste ráčili při dobrém státi i to ukazovati, což by dobrého těm všem zemím bylo, a což by škodného bylo, tomu místa nedávati; a ráčili byste dosti těch najíti, kteříž by v tom podle VMti stáli a nápomocni byli. Neb byl-li by ten sněm na hradě Pražském rozveden, a tak že by se na něm nic nezjednalo pro tu příčinu, že by poslové od VMtí z stavův s mocí vysláni nebyli: tím račte jisti bejti, že by to žádnému jinému přičítáno ne- bylo než VMti. Neb, milostivé knížě, byla by veliká těškost od lidí do VMti a to z těch příčin: ten sněm nepřišel jest z krále JMti, než přišel jest z stavův mar- krabství Moravského, jakož sem pak o tom o všem VMti z Brna oznámil, co jest se na tom sněmě v Brně při přítomnosti krále JMti jednalo. Sněm ten, kterýž má na hradě Pražském držán bejti ten pondělí po neděli Laetare, jest nečasně a pozdě položien, neb po tom sněmu jiní sněmové v markrabství Moravském a v knížětství Slyzskejch držáni bejti musejí, aby lidé věděli, o co jest se na tom sněmě na hradě Pražském zjednalo a k čěmu se jmíti mají. Pak račtež toho VMt u sebe povážiti, taková dlouhá jednání kde se do léta vtáhnou, Turek se vším pohotově Uherské království na větším díle opanoval. Budín [... Jval k obraně své a statkův svých nežli oni jiných na [záh]ubu; ale těchto časů k tomu národ náš po- třebován jest, aby lancknechti bejvali a peníze dávali. Potřebí by bylo, aby starý
Strana 129
z roku 1543. 129 Čech z mrtvých vstal a do kostnic nahlédl a zavolal na staré Čechy, aby z mrtvých vstali, poněvadž se mladí brániti nechtí, jako jest onen Římanín udělal. Pán Bůh rač dáti, aby národové naši ještě toho dočěkali, abychom Čechové, Moravané a Sle- záci byli; neb těchto časův nevíme, co sme a po jaký sme se šlechtě vrhli. A ty ná- klady, kteréž sme na cizí národy těchto let vynakládali, pomáhajíc jim k poctivosti i k statku a tím je více milujíc než sami sebe: jest to i proti přikázání božímu, abychom jiné měli více milovati než sami sebe; pak jakéž koli náklady činiti budeme, abychom je sami na se a na národ svůj činili a sobě sami k statkům i k pocti- vostem pomáhali. Avšak podle toho cizích pomocí, kdož by chtěl pomáhati na takového ne- přítele, abychom od sebe nezamítali; neb Němcům jest tak potřebí, aby proti tomu nepříteli nespali a nám se nedívali, neb se jich tak dobře z některých stran dotýče, jako nás; voda Dunej jest k některým bližší nežli k nám, a Turek se vod Dunaje nepustí leč nějakými sjezdy. Toto psaní knížeti Frydrychovi JMti knížeti Hendrychovi můžeš ukázati i tomu, komuž věříš, než vůbec ho nevokazuj. Knížeti Frydrychovi i knížeti Hendrychovi listy píši, toho něco dotýkajíc; prosím tebe, dodaj jim jich a JMtem ode mne službu pověz s vinšováním všeho dobrého. Což se vyslání od knížectví Těšínského na ten sněm na hrad Pražský s mocí dotejče, má jest vůle k tomu, aby vysláno bylo. A s tím oc. Datum ut s. MS. současný v arch. zemsk. král. Česk. f. 2. — *) Vytečkovaná místa jsou v původním rukop. uhnilá. 241. Jan z Pernšteina knížeti Václavovi Těšínskému: o pozvání krále Polského na svatbu syna jeho, o prodeji Blštiny oc. — V Meziříčí 1543, 25. ledna. (Přípis listu knížeti Václavovi Těšínskému z Mezeříčí ve čtvrtek den svatého Pavla na víru obrácení.) Osvícené knížě a pane pane synu muoj milaj! Službu svou VMti vzkazuji, zdraví oc. List od VMti jest mi dodán po pacholeti domovském, kdež mi ráčíte psáti, že jest král Polský JMt k VMti Beranovského poslal zuovuoc [sic] VMt na to veselí a svadbu, kterouž král mladej JMt jmíti má. Pak račte věděti, že jest také posel JMti Kské u mne byl, kdež i mne JMt také zváti ráčí, abych na to veselí přijel. Pak JMti Kské sem odpověd dal, že netoliko na takovou žádost, ale na rozkázání JMti tak bych se zachoval, ale pro nedostatek zdraví svého že tomu dosti učiniti nemohu, JMKské prosíc, aby sobě toho do mne stěžovati neráčil. I ráčíte mi psáti, že ste JMKské na to žádné odpovědi dáti neráčili, při tom mne žádajíc, jakou byste odpověď JMti dáti měli, abych VMti oznámil; pak co se u mne snáší, jakou byste odpověď JMti Kské dáti měli a jaké psaní JMti učiniti, teď toho VMti přípis posílám; pak ráčíte-li co přičiniti anebo ujíti aneb jinou odpověď dáti, to jest při vuoli VMti. Archiv Český XX. 17
z roku 1543. 129 Čech z mrtvých vstal a do kostnic nahlédl a zavolal na staré Čechy, aby z mrtvých vstali, poněvadž se mladí brániti nechtí, jako jest onen Římanín udělal. Pán Bůh rač dáti, aby národové naši ještě toho dočěkali, abychom Čechové, Moravané a Sle- záci byli; neb těchto časův nevíme, co sme a po jaký sme se šlechtě vrhli. A ty ná- klady, kteréž sme na cizí národy těchto let vynakládali, pomáhajíc jim k poctivosti i k statku a tím je více milujíc než sami sebe: jest to i proti přikázání božímu, abychom jiné měli více milovati než sami sebe; pak jakéž koli náklady činiti budeme, abychom je sami na se a na národ svůj činili a sobě sami k statkům i k pocti- vostem pomáhali. Avšak podle toho cizích pomocí, kdož by chtěl pomáhati na takového ne- přítele, abychom od sebe nezamítali; neb Němcům jest tak potřebí, aby proti tomu nepříteli nespali a nám se nedívali, neb se jich tak dobře z některých stran dotýče, jako nás; voda Dunej jest k některým bližší nežli k nám, a Turek se vod Dunaje nepustí leč nějakými sjezdy. Toto psaní knížeti Frydrychovi JMti knížeti Hendrychovi můžeš ukázati i tomu, komuž věříš, než vůbec ho nevokazuj. Knížeti Frydrychovi i knížeti Hendrychovi listy píši, toho něco dotýkajíc; prosím tebe, dodaj jim jich a JMtem ode mne službu pověz s vinšováním všeho dobrého. Což se vyslání od knížectví Těšínského na ten sněm na hrad Pražský s mocí dotejče, má jest vůle k tomu, aby vysláno bylo. A s tím oc. Datum ut s. MS. současný v arch. zemsk. král. Česk. f. 2. — *) Vytečkovaná místa jsou v původním rukop. uhnilá. 241. Jan z Pernšteina knížeti Václavovi Těšínskému: o pozvání krále Polského na svatbu syna jeho, o prodeji Blštiny oc. — V Meziříčí 1543, 25. ledna. (Přípis listu knížeti Václavovi Těšínskému z Mezeříčí ve čtvrtek den svatého Pavla na víru obrácení.) Osvícené knížě a pane pane synu muoj milaj! Službu svou VMti vzkazuji, zdraví oc. List od VMti jest mi dodán po pacholeti domovském, kdež mi ráčíte psáti, že jest král Polský JMt k VMti Beranovského poslal zuovuoc [sic] VMt na to veselí a svadbu, kterouž král mladej JMt jmíti má. Pak račte věděti, že jest také posel JMti Kské u mne byl, kdež i mne JMt také zváti ráčí, abych na to veselí přijel. Pak JMti Kské sem odpověd dal, že netoliko na takovou žádost, ale na rozkázání JMti tak bych se zachoval, ale pro nedostatek zdraví svého že tomu dosti učiniti nemohu, JMKské prosíc, aby sobě toho do mne stěžovati neráčil. I ráčíte mi psáti, že ste JMKské na to žádné odpovědi dáti neráčili, při tom mne žádajíc, jakou byste odpověď JMti dáti měli, abych VMti oznámil; pak co se u mne snáší, jakou byste odpověď JMti Kské dáti měli a jaké psaní JMti učiniti, teď toho VMti přípis posílám; pak ráčíte-li co přičiniti anebo ujíti aneb jinou odpověď dáti, to jest při vuoli VMti. Archiv Český XX. 17
Strana 130
A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Což se toho rozmlúvání anebo těch řečí dotejčě, kterýž jest pan Severin Bonar s Erazimem Ruckým o Blštinu měl, tak jakž mi to všecko vypisovati ráčíte, by bylo potřebí to všecko opakovati, nevidí mi se, než na toto tré nastoupím: kdež jest Ruckému pověděl, že VMt anebo mne, ráčíte-li se s ním o Blštinu smlouviti [sic], těmi IIM zlatajmi uherskajmi darovati chce, kteréž jest jemu pan Jan Turzy podle smlouvy propadl. Druhej artikuol také jest, což se škod dotejče, v které jest on skrze pana Jana Turzyho přišel, že se chce s VMtí o ně smluviti, a netoliko aby mu zouplna zaplaceny bajti měly, co je na to vynaložil, ale na rovné věci že přestati chce, jednom abyste mu ráčili těch VIM fl. položiti, kderéž mu jest pan Jan Turzy dlužěn zuostal. Třetí artykuol ten jest, že jest se v to pan Jiřík Žabka vložil mezi ním a panem Janem Turzym, že jest tomu sročení do Brna učinil. Pak považujíc těch artikuoluov všech u sebe, kde se vstahují, co jest při mně, VMti oznamuji: najprvé, kdež jest s Ruckým rozmluvení měl, že těmi IIM fl., kteréž jest jemu pan Jan Turzy propadl, VMti daruje. Pak byť je jistě měl anebo mohl k nim přijíti, jistěť by tak štědrý nebyl, aby měl VMt jimi darovati; neb toho skutek ukazuje při druhém artykuoli, což se škod a outrat dotejčě, tu neukazuje, aby chtěl VMt jimi darovati, než že se chce s VMtí o ně slušně srovnati, ne tak aby to měl vzíti, co na to naložil, než na rovné a na slušné věci že přestati chce. Pak račtež toho povážiti: IIM VMti daruje, kteréž sobě jisté klade, že sou mu pro- padeny, a o škody s VMtí rovnati chce, ješto ještě neví, jest-li jemu pan Turzy zá- platou povinovat za jaké škody. Což se toho jednání, v kteréž jest se pan Jiřík Žabka vložil, dotejčě, na tom já nic nezakládám, než tak držím, že to také v niveč vejde, neb jak já pana Jana Turzyho znám: sám do Brna nepojede a stěškem toho komu svěří. Pak bude-li se jednati co, to mne tajno nebude. Než kdež je pan Bonar na ty kupce ukázal, kteréž praví, že na to má: na knížeti Frydrychovi Lehnickém jistě se mejlí. Než což se Zborovského dotýče, tomu se neprotivím; neb to vím, že on má na XLM hotovajch, i bez pochyby žeť se k tomu přičinil, aby ji koupil; tak jakž mi jest správa dána, že o ni od dávných časuov stojí, neb jest statek svuoj Mezibozí prodal panu Koru- zivicovi Jezloveckému za XXIIIIM; avšak jednej mezi nimi pan Jiřík Žabka jak chce, vždy Blštině jest na prodej přijíti. Pak toto by mi se zdálo, abyste VMt ráčili psaní udělati panu Severinovi Bonarovi, aby sjěl do Osvětima, že tu VMt i já také k němu vyslati chcme, aby s ním o to, což se prodaje Blštiny dotýče, další rozmluvení bylo i o to všecko, což VMti jest po Erazimovi Rudckém vzkázal; pak já bych nevěděl, koho jiného k němu vyslati, než pana kanclíře. A také by mu nepřišlo z Drahomyšle do Osvětima dále pěti aneb VI mil. Pakli by chtěl a mohl do Krakova dojeti, tehda by toho psaní nebylo potřebí panu Bonarovi činiti, aby měl sjížděti do Osvětima; ale já tak držím,
A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Což se toho rozmlúvání anebo těch řečí dotejčě, kterýž jest pan Severin Bonar s Erazimem Ruckým o Blštinu měl, tak jakž mi to všecko vypisovati ráčíte, by bylo potřebí to všecko opakovati, nevidí mi se, než na toto tré nastoupím: kdež jest Ruckému pověděl, že VMt anebo mne, ráčíte-li se s ním o Blštinu smlouviti [sic], těmi IIM zlatajmi uherskajmi darovati chce, kteréž jest jemu pan Jan Turzy podle smlouvy propadl. Druhej artikuol také jest, což se škod dotejče, v které jest on skrze pana Jana Turzyho přišel, že se chce s VMtí o ně smluviti, a netoliko aby mu zouplna zaplaceny bajti měly, co je na to vynaložil, ale na rovné věci že přestati chce, jednom abyste mu ráčili těch VIM fl. položiti, kderéž mu jest pan Jan Turzy dlužěn zuostal. Třetí artykuol ten jest, že jest se v to pan Jiřík Žabka vložil mezi ním a panem Janem Turzym, že jest tomu sročení do Brna učinil. Pak považujíc těch artikuoluov všech u sebe, kde se vstahují, co jest při mně, VMti oznamuji: najprvé, kdež jest s Ruckým rozmluvení měl, že těmi IIM fl., kteréž jest jemu pan Jan Turzy propadl, VMti daruje. Pak byť je jistě měl anebo mohl k nim přijíti, jistěť by tak štědrý nebyl, aby měl VMt jimi darovati; neb toho skutek ukazuje při druhém artykuoli, což se škod a outrat dotejčě, tu neukazuje, aby chtěl VMt jimi darovati, než že se chce s VMtí o ně slušně srovnati, ne tak aby to měl vzíti, co na to naložil, než na rovné a na slušné věci že přestati chce. Pak račtež toho povážiti: IIM VMti daruje, kteréž sobě jisté klade, že sou mu pro- padeny, a o škody s VMtí rovnati chce, ješto ještě neví, jest-li jemu pan Turzy zá- platou povinovat za jaké škody. Což se toho jednání, v kteréž jest se pan Jiřík Žabka vložil, dotejčě, na tom já nic nezakládám, než tak držím, že to také v niveč vejde, neb jak já pana Jana Turzyho znám: sám do Brna nepojede a stěškem toho komu svěří. Pak bude-li se jednati co, to mne tajno nebude. Než kdež je pan Bonar na ty kupce ukázal, kteréž praví, že na to má: na knížeti Frydrychovi Lehnickém jistě se mejlí. Než což se Zborovského dotýče, tomu se neprotivím; neb to vím, že on má na XLM hotovajch, i bez pochyby žeť se k tomu přičinil, aby ji koupil; tak jakž mi jest správa dána, že o ni od dávných časuov stojí, neb jest statek svuoj Mezibozí prodal panu Koru- zivicovi Jezloveckému za XXIIIIM; avšak jednej mezi nimi pan Jiřík Žabka jak chce, vždy Blštině jest na prodej přijíti. Pak toto by mi se zdálo, abyste VMt ráčili psaní udělati panu Severinovi Bonarovi, aby sjěl do Osvětima, že tu VMt i já také k němu vyslati chcme, aby s ním o to, což se prodaje Blštiny dotýče, další rozmluvení bylo i o to všecko, což VMti jest po Erazimovi Rudckém vzkázal; pak já bych nevěděl, koho jiného k němu vyslati, než pana kanclíře. A také by mu nepřišlo z Drahomyšle do Osvětima dále pěti aneb VI mil. Pakli by chtěl a mohl do Krakova dojeti, tehda by toho psaní nebylo potřebí panu Bonarovi činiti, aby měl sjížděti do Osvětima; ale já tak držím,
Strana 131
z roku 1543. 131 jak by on té Blštiny rád prázden byl a té smlouvy s panem Turzym, netoliko do Osvětima, ale na Těšín, na Frydek by k VMti přijel. Pak ty artikuole, co by s ním jednáno bajti mělo, tak jak sem na ně krátce myslil, VMti také poznamenané posílám. Avšak poznáte-li VMt co potřebnějšího, uvážíc to s panem kanclířem, a bude-li se VMti viděti mně to oznámiti, nic na tom není, že jest sobě Rudcký do IIII neděl k odpovědi odtah vzal; můžete VMt panu Bonarovi napsati, aby strpení měl, jmenujíc jemu čas, při kterém mu času odpověď dáti ráčíte; neb já z Moravy nepojedu až po druhé neděli v puostě, bude-li vuole buoží, neb při tom soudu v Brně bejti musím, kteraj tam druhej pondělí v puostě držán bajti má, a tam dýle dvou dní bajti nemíním, ač bude-li mi pán Buoh ráčiti zdraví popříti. List věřicí panu Bonarovi na pana kanclíře posílám; pakli by se jeho jízda prodlila, a VMt prvé ke mně o to poselství učiniti ráčili, tehda mi ten list račte zase poslati, ať jinej napíši pro dato. Také VMti přípis listu posílám, kterýž jest mi dodán od pana Bonara tuto středu minulou i také odpověď, co mu dávám. VMti také oznamuji, že mi Gottfrid Adlspoch píše, že jest na tom zuostáno na nynějším sněmu, kteraj v Frankštajně držán byl, aby soud při Jubilate v Vrati- slavi držán byl, a že za jiné nejmá, než že při tom času ta pře místnej konec vezme se panem markrabí — pán Buoh rač to dáti. Neb bych již těch Vratislavských jízd rád prázden byl, kdež nelze než tam jeti, ač ráčí-li pán Buoh zdraví a čerstvosti popříti. Znám, že by se ty jízdy VMti lípe trefily, zvlášč pro Vratislavské panny, nežli mně; neb VMt ve dne byste se soudili a v noci s pěknejmi paními kratochvíl měli; ale já k tý kratochvíli se nehodím, a také by jim ode mne příjemná nebyla, neb by člověk nejraději chtěl a nemuož, jinejm toho slušněji neodbude, než místo pěkné paní aby z poduškú kratochvíle užíval. Ráčili ste mi napsati o ten valach, kteraj jest Rudcký VMti přivedl; pak ráčíte-li znáti, že by se Vratislavovi, synu mému, hodil, za to prosím, žě mi jej ráčíte poslati. Jáť zejtra na Pernštejn jedu k synóm svým a odtad na svadbu na Krumlov, a již tam míním té svadby dočěkati a ten masopust okvasiti, ač bude-li vuole buoží. A s tím oc. MS. souč. v arch. zems. kr. Č. f. 10. 242. Jan z Pernšteina oznamuje králi Polskému, že na svatbu syna jeho pro nedostatek zdraví nemůže přijeti. — V Meziříčí 1543, 26. ledna. (Týž den [v pátek po sv. Pavla obr.] králi Polskému JMti.) Milostivý králi! List od VKMti jest mi dodán, kdež mi VKMt psáti ráčíte a oznamovati, kterak veselí krále JMti pana syna VKMti a pána mého milostivého vykonati se má při času sv. Floriana [ . . . ] má kněžna JíMt dcera JMKské pána [ ... ] milostivého JMKské 17*
z roku 1543. 131 jak by on té Blštiny rád prázden byl a té smlouvy s panem Turzym, netoliko do Osvětima, ale na Těšín, na Frydek by k VMti přijel. Pak ty artikuole, co by s ním jednáno bajti mělo, tak jak sem na ně krátce myslil, VMti také poznamenané posílám. Avšak poznáte-li VMt co potřebnějšího, uvážíc to s panem kanclířem, a bude-li se VMti viděti mně to oznámiti, nic na tom není, že jest sobě Rudcký do IIII neděl k odpovědi odtah vzal; můžete VMt panu Bonarovi napsati, aby strpení měl, jmenujíc jemu čas, při kterém mu času odpověď dáti ráčíte; neb já z Moravy nepojedu až po druhé neděli v puostě, bude-li vuole buoží, neb při tom soudu v Brně bejti musím, kteraj tam druhej pondělí v puostě držán bajti má, a tam dýle dvou dní bajti nemíním, ač bude-li mi pán Buoh ráčiti zdraví popříti. List věřicí panu Bonarovi na pana kanclíře posílám; pakli by se jeho jízda prodlila, a VMt prvé ke mně o to poselství učiniti ráčili, tehda mi ten list račte zase poslati, ať jinej napíši pro dato. Také VMti přípis listu posílám, kterýž jest mi dodán od pana Bonara tuto středu minulou i také odpověď, co mu dávám. VMti také oznamuji, že mi Gottfrid Adlspoch píše, že jest na tom zuostáno na nynějším sněmu, kteraj v Frankštajně držán byl, aby soud při Jubilate v Vrati- slavi držán byl, a že za jiné nejmá, než že při tom času ta pře místnej konec vezme se panem markrabí — pán Buoh rač to dáti. Neb bych již těch Vratislavských jízd rád prázden byl, kdež nelze než tam jeti, ač ráčí-li pán Buoh zdraví a čerstvosti popříti. Znám, že by se ty jízdy VMti lípe trefily, zvlášč pro Vratislavské panny, nežli mně; neb VMt ve dne byste se soudili a v noci s pěknejmi paními kratochvíl měli; ale já k tý kratochvíli se nehodím, a také by jim ode mne příjemná nebyla, neb by člověk nejraději chtěl a nemuož, jinejm toho slušněji neodbude, než místo pěkné paní aby z poduškú kratochvíle užíval. Ráčili ste mi napsati o ten valach, kteraj jest Rudcký VMti přivedl; pak ráčíte-li znáti, že by se Vratislavovi, synu mému, hodil, za to prosím, žě mi jej ráčíte poslati. Jáť zejtra na Pernštejn jedu k synóm svým a odtad na svadbu na Krumlov, a již tam míním té svadby dočěkati a ten masopust okvasiti, ač bude-li vuole buoží. A s tím oc. MS. souč. v arch. zems. kr. Č. f. 10. 242. Jan z Pernšteina oznamuje králi Polskému, že na svatbu syna jeho pro nedostatek zdraví nemůže přijeti. — V Meziříčí 1543, 26. ledna. (Týž den [v pátek po sv. Pavla obr.] králi Polskému JMti.) Milostivý králi! List od VKMti jest mi dodán, kdež mi VKMt psáti ráčíte a oznamovati, kterak veselí krále JMti pana syna VKMti a pána mého milostivého vykonati se má při času sv. Floriana [ . . . ] má kněžna JíMt dcera JMKské pána [ ... ] milostivého JMKské 17*
Strana 132
132 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina panu synu VKMti za manželku dána býti: při tom toho po[mně] VKskáMt ráčíte, abych se k tomu času v Krakově ku poctivosti] tomu veselí najíti dal, žádati. Milostivý králi! Předkem s takové milostivé lásky a s tej poctivosti, kterouž mi VKskáMt činiti ráčíte, VKskéMti velce děkuji, a svými poddanými a povolnými službami, ačkoli starejmi a na svém zdraví sešlejmi, VKskéMti toho odsluhovati budu i JMtiKské pánu a synu VKskéMti, jakožto pánóm svým milostivým; a čehož já od- sloužiti nebudu moci, ale syny své k tomu povedu, ač dá-li jim pán Bůh déle živu býti než mně, aby VKskéMti toho odsluhovali a za pány své měli a drželi, pokud jich stává. Milostivý králi! Takovou žádost, kerou VKskáMt na mne vzkládati ráčíte, ježto netoliko žádost, ale každé rozkázání VKskéMti podle mé nejvyšší možnosti hotov sem vyplniti, tak bych učinil; ale příčina nedostatku zdraví mého, keráž již od mnoha let při mně jest a těchto časův se nejvíce na mně rozmáhá, ta mi toho zbraňuje; neb choditi nemohu, leč kde mne vedou, i to s těžkostí, a také jiné naděje nejsem, než že tak zůstanu, pokud mne pán Bůh na tomto světě ponechati ráčí. A protož z té příčiny VKskéMti prosím nejvyšší prozbou, kerouž můžě prošeno býti, jako svého milostivého pána, že v tom těžkosti ke mně nésti neráčíte, že vůle a rozkázání VKskéMti vyplniti nemohu; než byť mi zdraví zstačilo, ničím se nevymlúvajíc, vůli a rozkázání VKskéMti rád bych vyplniti chtěl. A s tím se službami svejmi povol- nými a poddanými VKskéMti porúčím jako svému milostivému pánu, a za to vždy nejvyšší prozbú prosím, že mne z své milostivé paměti i lásky vypouštěti neráčíte, než mým milostivým pánem býti i s králem JMtí a pánem a synem VKskéMti a pro ty služby, keréž bych VKskýmMtem rád činil, ač se k tomu znám, žě sem jich nikda neučinil, nebyl-li jest skutek, ale vůle vždycky jest k tomu hotova byla a jest: jestliže by na mne pán Bůh smrt dopustiti ráčil, poněvadž znám, že věk můj již krátký jest, žě synův mejch opouščeti neráčíte, než jejich milostivejmi pány býti. A s tím se ještě jednou VKskéMti poroučím jako svému milostivému pánu, pána Boha za to prosě, aby VKskéMti ráčil dáti dlouhé zdraví, abyste VKskáMt ráčili toho dočěkati a viděti syny krále JMti pana syna svého a vnuky VKskéMti oc. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 5. 243. Jan z Pernšteina Janovi Čeplovi: o prodeji Bystřice, Letovic oc. — Z Meziříčí 1543, 27. ledna. (Přípis listu panu Janovi Čeplovi z Mezeříčí v sobotu po sv. Pavlu na víru obrácení.) U. v. p. J. příteli m. m. zdraví oc. Což se obnovení vám listu dotýče, tak udělám a tím prodlívati nebudu. Kdež mi píšete, že statek prodáváte: pak co jest koli s vaším dobrajm, věrně vám toho přeji; než divná jest mi věc, žě ste mi nic neoznámili, jestliže byste statek prodali, kde se obrátiti míníte a kde sobě statek
132 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina panu synu VKMti za manželku dána býti: při tom toho po[mně] VKskáMt ráčíte, abych se k tomu času v Krakově ku poctivosti] tomu veselí najíti dal, žádati. Milostivý králi! Předkem s takové milostivé lásky a s tej poctivosti, kterouž mi VKskáMt činiti ráčíte, VKskéMti velce děkuji, a svými poddanými a povolnými službami, ačkoli starejmi a na svém zdraví sešlejmi, VKskéMti toho odsluhovati budu i JMtiKské pánu a synu VKskéMti, jakožto pánóm svým milostivým; a čehož já od- sloužiti nebudu moci, ale syny své k tomu povedu, ač dá-li jim pán Bůh déle živu býti než mně, aby VKskéMti toho odsluhovali a za pány své měli a drželi, pokud jich stává. Milostivý králi! Takovou žádost, kerou VKskáMt na mne vzkládati ráčíte, ježto netoliko žádost, ale každé rozkázání VKskéMti podle mé nejvyšší možnosti hotov sem vyplniti, tak bych učinil; ale příčina nedostatku zdraví mého, keráž již od mnoha let při mně jest a těchto časův se nejvíce na mně rozmáhá, ta mi toho zbraňuje; neb choditi nemohu, leč kde mne vedou, i to s těžkostí, a také jiné naděje nejsem, než že tak zůstanu, pokud mne pán Bůh na tomto světě ponechati ráčí. A protož z té příčiny VKskéMti prosím nejvyšší prozbou, kerouž můžě prošeno býti, jako svého milostivého pána, že v tom těžkosti ke mně nésti neráčíte, že vůle a rozkázání VKskéMti vyplniti nemohu; než byť mi zdraví zstačilo, ničím se nevymlúvajíc, vůli a rozkázání VKskéMti rád bych vyplniti chtěl. A s tím se službami svejmi povol- nými a poddanými VKskéMti porúčím jako svému milostivému pánu, a za to vždy nejvyšší prozbú prosím, že mne z své milostivé paměti i lásky vypouštěti neráčíte, než mým milostivým pánem býti i s králem JMtí a pánem a synem VKskéMti a pro ty služby, keréž bych VKskýmMtem rád činil, ač se k tomu znám, žě sem jich nikda neučinil, nebyl-li jest skutek, ale vůle vždycky jest k tomu hotova byla a jest: jestliže by na mne pán Bůh smrt dopustiti ráčil, poněvadž znám, že věk můj již krátký jest, žě synův mejch opouščeti neráčíte, než jejich milostivejmi pány býti. A s tím se ještě jednou VKskéMti poroučím jako svému milostivému pánu, pána Boha za to prosě, aby VKskéMti ráčil dáti dlouhé zdraví, abyste VKskáMt ráčili toho dočěkati a viděti syny krále JMti pana syna svého a vnuky VKskéMti oc. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 5. 243. Jan z Pernšteina Janovi Čeplovi: o prodeji Bystřice, Letovic oc. — Z Meziříčí 1543, 27. ledna. (Přípis listu panu Janovi Čeplovi z Mezeříčí v sobotu po sv. Pavlu na víru obrácení.) U. v. p. J. příteli m. m. zdraví oc. Což se obnovení vám listu dotýče, tak udělám a tím prodlívati nebudu. Kdež mi píšete, že statek prodáváte: pak co jest koli s vaším dobrajm, věrně vám toho přeji; než divná jest mi věc, žě ste mi nic neoznámili, jestliže byste statek prodali, kde se obrátiti míníte a kde sobě statek
Strana 133
z roku 1543. 133 koupiti chcete; neb ste mi před tím psaní učinili a já sem vám odpověď dal, což se Packova dotejčě, od té chvíle ste mi nic neoznámili, co před sebou máte. Což se Bystřice dotýče, tak jest, žě sem se o ni v jednání dal ne sobě, než panu grof Kristofovi, který Kladsko držel, na jeho žádost; ale mám toho správu, že by se pan grof Kristof se panem Kristofem Třebovským dal o Letovice v jednání, a že by pan Václav z Bozkovic od Letovic pustiti měl; i vykoná-liť o Letovice, Bystřiceť nekoupí, pakli o Letovice nevykoná, za jiné nejmám, než že Bystřici koupí, bude-li ji chtíti pan Herborth slušně prodati. Což se toho IM fl. i také té summy, jestliže byste statek prodali, dotýče, z takového přátelství vám děkuji. Matyáše k vám vypravím, a tím jisti buďte, které já vám přátelství okázat mohu, rád udělám. A vám bych toho přál, abyste v Moravě raději při víně byli, než v Slyzště při tom černém pivě. S tím oc. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 13. 244. Jan z Pernšteina Sever. Bonarovi: o zachovávání přátelství, o přímluvě krále Polského za Pavla Zvěřinu, kterýž z knížectví Těšínského byl vyhnán, o narovnání sporu mezi Lipnickými a Bílskými (v nynější Haliči). — V Meziříčí 1543, 27. ledna. (Přípis listu panu Bonarovi v sobotu po svatém Pavlu na víru obrácení, z Mezeříčí.) Vysoce urozenej p. p. a příteli muoj zvláště milaj. Službu svou VMti vzkazuji, zdraví oc. Psaní, který ste mi ráčili učiniti, pro mnohá zaneprázdnění, po poslu krále JMti pána mého milostivého, jiné sem odpovědi VMti nedal, než že po svým poslu VMti odpověď dáti chci; i nechtíc toho na dlouhých průtazích stavěti, tak činím a tuto odpověď VMti dávám. Kdež ste mi ráčili v prvním artikuli napsati, což se Pavla Zvěřiny dotajče, dávajíc mi na mé psaní odpověď, které sem VMti učinil podle těch zpráv, který sou mne došly: pak každému to dobře náleží, kdož chce s kajm dobře bajti, nesl-li by proti němu jaké těžkosti, aby jich v sobě nechoval a před přítelem netajil. Neb tomu, kdož jest s kajm dobře, to v sobě tajiti, jakou těžkost proti příteli má, a příteli jí neoznámiti, již tu nebejvá žádné upřímné ani stálé přátelství; neb je lechká zpráva a najistá zkáza, když jest přítel proti příteli snadněj k uvěření, a takové uvěření v se ujmúc, v sobě jě tají a příteli ho neoznámí. I poněvadž mezi VMtí a mnou psaní přátelská činěna bejvala, nechtě tak lechký k uvěření bejti proti VMti takové zprávě, protož sem VMtem to psaní učinil, abych tomu po VMti vyrozuměl, mám-li to za pravdu ujíti a u sebe držěti, co jest mi o VMti praveno; a tak sem ta slova, kerá sou mi pravena, jich neujímajíc ani přičinějíc, VMtem oznámil. Což se přímluvy krále Polského JMti pána mého milostivého o toho Pavla Zvěřinu dotejče, nikdať sou u mne lechce vážěny nebyly přímluvy JMti Kské, neb
z roku 1543. 133 koupiti chcete; neb ste mi před tím psaní učinili a já sem vám odpověď dal, což se Packova dotejčě, od té chvíle ste mi nic neoznámili, co před sebou máte. Což se Bystřice dotýče, tak jest, žě sem se o ni v jednání dal ne sobě, než panu grof Kristofovi, který Kladsko držel, na jeho žádost; ale mám toho správu, že by se pan grof Kristof se panem Kristofem Třebovským dal o Letovice v jednání, a že by pan Václav z Bozkovic od Letovic pustiti měl; i vykoná-liť o Letovice, Bystřiceť nekoupí, pakli o Letovice nevykoná, za jiné nejmám, než že Bystřici koupí, bude-li ji chtíti pan Herborth slušně prodati. Což se toho IM fl. i také té summy, jestliže byste statek prodali, dotýče, z takového přátelství vám děkuji. Matyáše k vám vypravím, a tím jisti buďte, které já vám přátelství okázat mohu, rád udělám. A vám bych toho přál, abyste v Moravě raději při víně byli, než v Slyzště při tom černém pivě. S tím oc. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 13. 244. Jan z Pernšteina Sever. Bonarovi: o zachovávání přátelství, o přímluvě krále Polského za Pavla Zvěřinu, kterýž z knížectví Těšínského byl vyhnán, o narovnání sporu mezi Lipnickými a Bílskými (v nynější Haliči). — V Meziříčí 1543, 27. ledna. (Přípis listu panu Bonarovi v sobotu po svatém Pavlu na víru obrácení, z Mezeříčí.) Vysoce urozenej p. p. a příteli muoj zvláště milaj. Službu svou VMti vzkazuji, zdraví oc. Psaní, který ste mi ráčili učiniti, pro mnohá zaneprázdnění, po poslu krále JMti pána mého milostivého, jiné sem odpovědi VMti nedal, než že po svým poslu VMti odpověď dáti chci; i nechtíc toho na dlouhých průtazích stavěti, tak činím a tuto odpověď VMti dávám. Kdež ste mi ráčili v prvním artikuli napsati, což se Pavla Zvěřiny dotajče, dávajíc mi na mé psaní odpověď, které sem VMti učinil podle těch zpráv, který sou mne došly: pak každému to dobře náleží, kdož chce s kajm dobře bajti, nesl-li by proti němu jaké těžkosti, aby jich v sobě nechoval a před přítelem netajil. Neb tomu, kdož jest s kajm dobře, to v sobě tajiti, jakou těžkost proti příteli má, a příteli jí neoznámiti, již tu nebejvá žádné upřímné ani stálé přátelství; neb je lechká zpráva a najistá zkáza, když jest přítel proti příteli snadněj k uvěření, a takové uvěření v se ujmúc, v sobě jě tají a příteli ho neoznámí. I poněvadž mezi VMtí a mnou psaní přátelská činěna bejvala, nechtě tak lechký k uvěření bejti proti VMti takové zprávě, protož sem VMtem to psaní učinil, abych tomu po VMti vyrozuměl, mám-li to za pravdu ujíti a u sebe držěti, co jest mi o VMti praveno; a tak sem ta slova, kerá sou mi pravena, jich neujímajíc ani přičinějíc, VMtem oznámil. Což se přímluvy krále Polského JMti pána mého milostivého o toho Pavla Zvěřinu dotejče, nikdať sou u mne lechce vážěny nebyly přímluvy JMti Kské, neb
Strana 134
134 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina tolko aby se JMtKská ke mně měl přimlúvati, ale kdyby ráčil rozkázati, potud pokudž by mi nejvýše náleželo, hotov sem to vždycky vyplniti; ale z kterých příčin při tom Pavlovi Zvěřinovi té přímluvy a vůle JMKské vyplniti sem nemohl, JMKské i VMtem to v krátkém času tejno nebude. A protož o toho Pavla Zvě- řinu psaním VMt na ten čas dále zaneprázdňovati nechci. Při tom ráčíte psaní mé také připomínati, kteréž sem VMtem učinil, kterak by Pavel Zvěřina lidi sebravše krále JMti, oves na koutech, kteréž Bilščané v platu drží, poséci dal, a stav, kerým se voda žene na mlýn Liertultovský, že jest usiloval zrušiti, a k tomu že i lidi zá- pověďmi obtěžuje: při tom příčinu ukazovati ráčíte, kudy jest se to zběhlo, jaký sou správy VMti dány, že by ouředník Bilský neb sám od sebe, aneb z rozkázání knížete Václava Těšínského JMti aneb z rozkázání mého, aneb z rady a moci regentův knížectví Těšínského, sebravše několik set lidí, mocí vodu svedl na grunty krále JMti, a jiné mnohé věci že jest působiti měl na škodu krále JMti i poddaným JMti. I tuto odpověď VMtem na to dávám: předkem co se toho Pavla Zvěřiny dotejčě, bez pochyby že ráčíte o jeho zachování věděti, jak jest se zachoval předkem proti nebožce kněžně slavné paměti paní a mateři knížěte Václava JMti, i proti knížěti Václavovi JMti, kdež pro takové jeho zachování jest vypovědín z knížěctví Těšínského; pak takového člověka vysílati na protimyslnost knížete Václava JMti i mou také, račte toho u sebe povážiti, jak jest nám to mohlo příjemné do VMti bejti. Což se pak obtížností těch dotejčě, keré ste sobě ráčili bráti do ouředníka Bilského podle těch zpráv, které sou VMtem dávány: snad jest to náležělo VMtem v tom přátelství, v kterém se pravíte se mnou bejti, abyste mi to byli ráčili ozná- miti buď psaním svajm aneb skrze oustní poselství, jaké se těžkosti dějí králi JMti aneb poddaným JMti od ouředníka Bilského. I poznal-li bych toho, co že by ouředník před se Bilský bral, čehož by spravedlivě bráti neměl, jistěť bych mu toho netrpěl, než jemu takovou věc zastavil a jeho i o to dostatečně trestal, poněvadž já na tom sem a vůle má ta jest, a bude-li vůle boží, dokud sem živ, i kníže Václava JMti k tomu vedu, abychom JMt i já králi JMti sloužili a JMti se ve všem zachovali. Jestliže by jaký rozdíl byl v tom, což by ouředník před se bral, mezi VMtí a mezi mnou, a nemohli se o to spolu snésti, i volili bychom sobě o to s obou stran přátely, aby na to vyjeli a toho ohledali, a náležělo-li by jim, i takovou věc na míře postavili; i bylo by mezi námi dobré přátelství a dobré sousedství za- chováno. Než tímto spůsobem, nic neoznámíc ani jakého psaní mně učiníc, než takové sáhání před se berúc, ráčíte znáti, že dobrého přátelství ani sousedství nenese. Také toho ráčíte dokládati, že ste ráčili i to v řeči své přidati, že se VMtem nevidí, aby knížě JMt aneb já té věci tak mocni byli, abychom proti králi JMti moci měli požívati. Pak nikda jest kníže JMt ani já na tom nebyli, abychom jaké moci proti králi JMti měli požívati, než toho sme hleděli a hledíme, abychom
134 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina tolko aby se JMtKská ke mně měl přimlúvati, ale kdyby ráčil rozkázati, potud pokudž by mi nejvýše náleželo, hotov sem to vždycky vyplniti; ale z kterých příčin při tom Pavlovi Zvěřinovi té přímluvy a vůle JMKské vyplniti sem nemohl, JMKské i VMtem to v krátkém času tejno nebude. A protož o toho Pavla Zvě- řinu psaním VMt na ten čas dále zaneprázdňovati nechci. Při tom ráčíte psaní mé také připomínati, kteréž sem VMtem učinil, kterak by Pavel Zvěřina lidi sebravše krále JMti, oves na koutech, kteréž Bilščané v platu drží, poséci dal, a stav, kerým se voda žene na mlýn Liertultovský, že jest usiloval zrušiti, a k tomu že i lidi zá- pověďmi obtěžuje: při tom příčinu ukazovati ráčíte, kudy jest se to zběhlo, jaký sou správy VMti dány, že by ouředník Bilský neb sám od sebe, aneb z rozkázání knížete Václava Těšínského JMti aneb z rozkázání mého, aneb z rady a moci regentův knížectví Těšínského, sebravše několik set lidí, mocí vodu svedl na grunty krále JMti, a jiné mnohé věci že jest působiti měl na škodu krále JMti i poddaným JMti. I tuto odpověď VMtem na to dávám: předkem co se toho Pavla Zvěřiny dotejčě, bez pochyby že ráčíte o jeho zachování věděti, jak jest se zachoval předkem proti nebožce kněžně slavné paměti paní a mateři knížěte Václava JMti, i proti knížěti Václavovi JMti, kdež pro takové jeho zachování jest vypovědín z knížěctví Těšínského; pak takového člověka vysílati na protimyslnost knížete Václava JMti i mou také, račte toho u sebe povážiti, jak jest nám to mohlo příjemné do VMti bejti. Což se pak obtížností těch dotejčě, keré ste sobě ráčili bráti do ouředníka Bilského podle těch zpráv, které sou VMtem dávány: snad jest to náležělo VMtem v tom přátelství, v kterém se pravíte se mnou bejti, abyste mi to byli ráčili ozná- miti buď psaním svajm aneb skrze oustní poselství, jaké se těžkosti dějí králi JMti aneb poddaným JMti od ouředníka Bilského. I poznal-li bych toho, co že by ouředník před se Bilský bral, čehož by spravedlivě bráti neměl, jistěť bych mu toho netrpěl, než jemu takovou věc zastavil a jeho i o to dostatečně trestal, poněvadž já na tom sem a vůle má ta jest, a bude-li vůle boží, dokud sem živ, i kníže Václava JMti k tomu vedu, abychom JMt i já králi JMti sloužili a JMti se ve všem zachovali. Jestliže by jaký rozdíl byl v tom, což by ouředník před se bral, mezi VMtí a mezi mnou, a nemohli se o to spolu snésti, i volili bychom sobě o to s obou stran přátely, aby na to vyjeli a toho ohledali, a náležělo-li by jim, i takovou věc na míře postavili; i bylo by mezi námi dobré přátelství a dobré sousedství za- chováno. Než tímto spůsobem, nic neoznámíc ani jakého psaní mně učiníc, než takové sáhání před se berúc, ráčíte znáti, že dobrého přátelství ani sousedství nenese. Také toho ráčíte dokládati, že ste ráčili i to v řeči své přidati, že se VMtem nevidí, aby knížě JMt aneb já té věci tak mocni byli, abychom proti králi JMti moci měli požívati. Pak nikda jest kníže JMt ani já na tom nebyli, abychom jaké moci proti králi JMti měli požívati, než toho sme hleděli a hledíme, abychom
Strana 135
z roku 1543. 135 JMKské sloužili a JMti se zachovali jako pánu našemu milostivému; neb známe, že by nenáležité bylo, ani možnost naše ukazuje, abychom co toho před se bráti měli, což by nám nenáleželo proti JMti, také by moc naše velmi slabá proti moci JMti Kské byla. Než jiného knížě JMt i já na místě JMti nežádáme, než abychom při tom zachováni byli a toho užívali i chudí lidé naši, čehož sou předkové knížěte JMti i s lidmi svajmi vždycky bez překážky užívali. Což se posečení toho ovsa dotýčě, kterýž jest se od Lipenských posekl na gruntech knížete Václava JMti, psáti ráčíte, když jest kníže Kazimír JMt slavné paměti v držení Lipníka býti ráčil od krále Polského JMti, pak sa JMt pánem Bilským i Lipenským, že jest ráčil některé kouty a grunty odprodati od Lipníka Bilskajm, a VMt jsa [v] spravování Lipníku a majíc poručení od krále JMti, abyste ráčili to přezvěděti, jest-li zase všecko k Lipníku navráceno a ty kouty, kteréž Bilščí drží, že ste rozkázati ráčili podstarostímu, aby jim oznámil, aby jich prázdni byli, leč na ně zápisy ukáží, tak jakž psaní VMti dále ukazuje; a když sou těch zápisů neukázali, že sou na těch koutech Lipničští, kteréž Bilščí drží, něco ovsa posekli, a ouředník Bilský sebravše lidi, ty ovsy posečěné pobral i jiné taky, kterýž posečěny nbyly, poséci jest dal, toho dokládajíc, že jest vskočil s mocí na grunty krále JMti, a o tom žě jest VMtem ani podstarostímu VMti nic neoznámil. Pak můj milý pane a příteli! na tu obtížnost, kterúž mně v tom psaní předkládáte, znám, že jest mi náležité, abych VMtem tuto odpověď dal: předkem kdež jest podstarostí VMti ty kouty a grunty Bilským zapovídal, aby jich neuží- vali, leč prvé, jaké zápisy na ně mají, ukáží; i tak jak sem VMtem napřed napsal, snad jest to k dobrému přátelství a sousedství, kteréž by mezi námi bejti mělo, nále- želo, poněvadž sou Bilščí poddaní knížěte JMti i moji na ten čas, a ráčíte věděti, že sem já na ten čas správce knížectví Těšínského, abyste mi byli VMt jako pánu jejich o to psaní učinili aneb skrze posly své oznámili, však bych jiného VMti za odpověď dáti nemohl, než žě tak učiniti chci a Bilským rozkázati, mají-li jaké zápisy na ty kouty a grunty, které by k Lipníku náležěly, aby jě VMti ukázali. Než aby lidé a poddaní zápisy, listy a spravedlivosti své měli ukazovati bez vůle a vědomí pána svého, ráčíte znáti, že by to veliké věci byly, a tak o tom držím, bych v takovou věc poddaných VMti potáhnúti chtěl, aby mi zápisy, listy a spravedlivosti své ukazovali, žě byste jim toho VMt dopustiti neráčili. Než kdo chce s kajm v nepřátelství a v nesousedství býti, tehda jest dobrý počátek k tomu, aby jeden k druhému tak přikračoval, jak jest se k Bilským přikročilo. Nad to vejše, neoznámíc mně nic, na gruntech knížěte JMti i mejch ten oves jest od Li- penských sečen: i co jest ouředník Bilský jiného dělati měl, než aby toho nedo- pouštěl a ten oves pobral? Neb aby se byl tomu díval, aby Lipenští ten oves po-
z roku 1543. 135 JMKské sloužili a JMti se zachovali jako pánu našemu milostivému; neb známe, že by nenáležité bylo, ani možnost naše ukazuje, abychom co toho před se bráti měli, což by nám nenáleželo proti JMti, také by moc naše velmi slabá proti moci JMti Kské byla. Než jiného knížě JMt i já na místě JMti nežádáme, než abychom při tom zachováni byli a toho užívali i chudí lidé naši, čehož sou předkové knížěte JMti i s lidmi svajmi vždycky bez překážky užívali. Což se posečení toho ovsa dotýčě, kterýž jest se od Lipenských posekl na gruntech knížete Václava JMti, psáti ráčíte, když jest kníže Kazimír JMt slavné paměti v držení Lipníka býti ráčil od krále Polského JMti, pak sa JMt pánem Bilským i Lipenským, že jest ráčil některé kouty a grunty odprodati od Lipníka Bilskajm, a VMt jsa [v] spravování Lipníku a majíc poručení od krále JMti, abyste ráčili to přezvěděti, jest-li zase všecko k Lipníku navráceno a ty kouty, kteréž Bilščí drží, že ste rozkázati ráčili podstarostímu, aby jim oznámil, aby jich prázdni byli, leč na ně zápisy ukáží, tak jakž psaní VMti dále ukazuje; a když sou těch zápisů neukázali, že sou na těch koutech Lipničští, kteréž Bilščí drží, něco ovsa posekli, a ouředník Bilský sebravše lidi, ty ovsy posečěné pobral i jiné taky, kterýž posečěny nbyly, poséci jest dal, toho dokládajíc, že jest vskočil s mocí na grunty krále JMti, a o tom žě jest VMtem ani podstarostímu VMti nic neoznámil. Pak můj milý pane a příteli! na tu obtížnost, kterúž mně v tom psaní předkládáte, znám, že jest mi náležité, abych VMtem tuto odpověď dal: předkem kdež jest podstarostí VMti ty kouty a grunty Bilským zapovídal, aby jich neuží- vali, leč prvé, jaké zápisy na ně mají, ukáží; i tak jak sem VMtem napřed napsal, snad jest to k dobrému přátelství a sousedství, kteréž by mezi námi bejti mělo, nále- želo, poněvadž sou Bilščí poddaní knížěte JMti i moji na ten čas, a ráčíte věděti, že sem já na ten čas správce knížectví Těšínského, abyste mi byli VMt jako pánu jejich o to psaní učinili aneb skrze posly své oznámili, však bych jiného VMti za odpověď dáti nemohl, než žě tak učiniti chci a Bilským rozkázati, mají-li jaké zápisy na ty kouty a grunty, které by k Lipníku náležěly, aby jě VMti ukázali. Než aby lidé a poddaní zápisy, listy a spravedlivosti své měli ukazovati bez vůle a vědomí pána svého, ráčíte znáti, že by to veliké věci byly, a tak o tom držím, bych v takovou věc poddaných VMti potáhnúti chtěl, aby mi zápisy, listy a spravedlivosti své ukazovali, žě byste jim toho VMt dopustiti neráčili. Než kdo chce s kajm v nepřátelství a v nesousedství býti, tehda jest dobrý počátek k tomu, aby jeden k druhému tak přikračoval, jak jest se k Bilským přikročilo. Nad to vejše, neoznámíc mně nic, na gruntech knížěte JMti i mejch ten oves jest od Li- penských sečen: i co jest ouředník Bilský jiného dělati měl, než aby toho nedo- pouštěl a ten oves pobral? Neb aby se byl tomu díval, aby Lipenští ten oves po-
Strana 136
136 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina brali, knížecí grunty k sobě připojovali, i však bych k němu trestáním přikročil a zachoval bych se k němu jako k tomu služebníku, který pánu svému dobře ne- slouží. By měl to na VMt aneb podstarostího VMti vznášeti, nebyla toho žádná potřeba, poněvadž sou poddaní knížěte JMti toho ovsa naseli na gruntech svejch a knížěte JMti. Než snad by bylo slušné, aby byl to na VMt vznesl, jaká jest se svévolnost od Lipenských poddaných JMti Kské stala na gruntech knížete JMti a mých, abyste je ráčili o takovou věc trestati. Což se těch gruntův a koutův dotýčě, tak toho zprávu mám i to se bude moci provésti, že od staradávna k Bilsku náleží do knížectví Těšínského, a prvé sou jich Bilští v držení a užíváni byli, než jest kníže Kazimír Lipník držel, a Lipenští sou jim v to nikda nesáhali ani vkračovali, a s těch gruntův a koutů od stara- dávna platy na zámek Bilsko dávali a dávají; kdež kníže JMt i já vděčni a žádo- stivi bychom toho byli, abychom při tom zůstati a zachováni býti mohli. Pakli vždy na tom státi ráčíte, že by ti gruntové a kouty do koruny Polský náležely, a já také na tom stojím, že do knížectví Slezského náleží: i nechť král JMt pán váš i můj milostivý s králem JMtí pánem mým milostivým o to mezi sebou se snésti ráčí, a ráčí s obou stran kommissaře mocné vyslati, ti aby v to ve všecko nahlídli, svědky i jiné spravedlivosti vyslyšeli, a co tu uznají, kde ty kouty a gruntové náleží, do království Polského čili do knížetství Slezského, i stane se tou vejpovědí konec. Než bez takového rozeznání a rozvažování aby se mělo dopúštěti v to mocí sahati a vkračovati, ráčíte znáti, že by bylo nemožné. Což se Pavla Zvěřiny dotýče, při závazku psaní svého toho ste ráčili doložiti, že by někteří byli, že by Pavla Zvěřinu u mne jináče malovali a jej v větší nenávist ke mně přivozovali: pak není potřebí Pavla Zvěřiny jiným malovati u mne ani u jiných, neb sám jest se vymaloval, stěžkem to malování dokud živ z sebe sma- zati bude moci; o kterémž malování krále JMti pána mého milostivého, VMti ani jiných tejno nebude. O tý nenávisti, v kterou by jej ke mně přivozovali, není po- třebí mnoho vypisovati, než staré přísloví při tom zachovati, kteréhož lidé i podnes užívají a tak říkají: kdo sobě zlý, kterak může jinému dobrý býti. Pane a příteli můj milý! VMti psaní tím jest zavázáno, vinšování mně všeho dobrého s tím doložením, byste při mně zvláštní dobré vůle míti neráčili, že o sobě to podání činiti ráčíte: ve všech věcech slušných služby své mně vykonati vždycky hotovi býti ráčíte. Na ten artikul tuto odpověď VMti dávám a tím psaní své zavazuji: předkem že bych VMti přál zdraví a v něm všeho dobrého, a pokudž bych kolivěk od VMti k sobě přátelství poznával, abych se VMtem zase přátelstvím odplatil; neb to znám, že žádnému, kdož bo[žlskou spravedlivost miluje, jináče nená- leží činiti. A protož neračte o mně toho držeti ani mne v tom domnění míti, abych
136 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina brali, knížecí grunty k sobě připojovali, i však bych k němu trestáním přikročil a zachoval bych se k němu jako k tomu služebníku, který pánu svému dobře ne- slouží. By měl to na VMt aneb podstarostího VMti vznášeti, nebyla toho žádná potřeba, poněvadž sou poddaní knížěte JMti toho ovsa naseli na gruntech svejch a knížěte JMti. Než snad by bylo slušné, aby byl to na VMt vznesl, jaká jest se svévolnost od Lipenských poddaných JMti Kské stala na gruntech knížete JMti a mých, abyste je ráčili o takovou věc trestati. Což se těch gruntův a koutův dotýčě, tak toho zprávu mám i to se bude moci provésti, že od staradávna k Bilsku náleží do knížectví Těšínského, a prvé sou jich Bilští v držení a užíváni byli, než jest kníže Kazimír Lipník držel, a Lipenští sou jim v to nikda nesáhali ani vkračovali, a s těch gruntův a koutů od stara- dávna platy na zámek Bilsko dávali a dávají; kdež kníže JMt i já vděčni a žádo- stivi bychom toho byli, abychom při tom zůstati a zachováni býti mohli. Pakli vždy na tom státi ráčíte, že by ti gruntové a kouty do koruny Polský náležely, a já také na tom stojím, že do knížectví Slezského náleží: i nechť král JMt pán váš i můj milostivý s králem JMtí pánem mým milostivým o to mezi sebou se snésti ráčí, a ráčí s obou stran kommissaře mocné vyslati, ti aby v to ve všecko nahlídli, svědky i jiné spravedlivosti vyslyšeli, a co tu uznají, kde ty kouty a gruntové náleží, do království Polského čili do knížetství Slezského, i stane se tou vejpovědí konec. Než bez takového rozeznání a rozvažování aby se mělo dopúštěti v to mocí sahati a vkračovati, ráčíte znáti, že by bylo nemožné. Což se Pavla Zvěřiny dotýče, při závazku psaní svého toho ste ráčili doložiti, že by někteří byli, že by Pavla Zvěřinu u mne jináče malovali a jej v větší nenávist ke mně přivozovali: pak není potřebí Pavla Zvěřiny jiným malovati u mne ani u jiných, neb sám jest se vymaloval, stěžkem to malování dokud živ z sebe sma- zati bude moci; o kterémž malování krále JMti pána mého milostivého, VMti ani jiných tejno nebude. O tý nenávisti, v kterou by jej ke mně přivozovali, není po- třebí mnoho vypisovati, než staré přísloví při tom zachovati, kteréhož lidé i podnes užívají a tak říkají: kdo sobě zlý, kterak může jinému dobrý býti. Pane a příteli můj milý! VMti psaní tím jest zavázáno, vinšování mně všeho dobrého s tím doložením, byste při mně zvláštní dobré vůle míti neráčili, že o sobě to podání činiti ráčíte: ve všech věcech slušných služby své mně vykonati vždycky hotovi býti ráčíte. Na ten artikul tuto odpověď VMti dávám a tím psaní své zavazuji: předkem že bych VMti přál zdraví a v něm všeho dobrého, a pokudž bych kolivěk od VMti k sobě přátelství poznával, abych se VMtem zase přátelstvím odplatil; neb to znám, že žádnému, kdož bo[žlskou spravedlivost miluje, jináče nená- leží činiti. A protož neračte o mně toho držeti ani mne v tom domnění míti, abych
Strana 137
z roku 1543. 137 za to přátelství, keré bych od VMti sobě znal, zlou vůlí odplacovati se měl. S tím oc. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zems. kr. Č. f. 13. b. — 16. 245. Jan z Pernšteina Šebestianovi Zičovi: že mu ourok náležitě zapraven bude. — 1543, 15. února. (Přípis listu Šebestianovi Zičovi z Polského Jakle, ve čtvrtek po neděli In- vocavit, z Mezeříčie.) Urozený vládyko, pane Šebestiane, příteli milej! Zdraví oc. Což se toho ouroku dotejčě, kterýť sem povinovat, v pravdě jest to zapomenutím přišlo, že sem o tom na Kladčště neporučil. A protož tebe za to žádám, že tomu malé strpení míti budeš, co mi se teď jednom pán Bůh na Pardubice pomůžě na- vrátiti; kdež sem na tom, abych příjezdem svým neprodlíval. Nepochybuji, že sobě toho stěžovati nebudeš, již já jej tobě bez prodlívání rozkáži spraviti. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zems. kr. Č. f. 16. 246. Jan z Pernšteina Janovi Čeplovi: děkuje mu za přátelské služby v příčině půjčky peněz; že by panství Valašsko-Mezřícké prodal oc — 1543, 18. února. (Přípis listu panu Janovi Čeplovi, z Mezříčí, v neděli, jenž slove Reminiscere.) Urozený vladyko, pane Jane, příteli muoj milaj! Přál bych vám zdraví oc. Psaní vašemu sem vyrozuměl, na kterýž bych vám byl hned odpověď dal, ale nebyl sem při zdraví svým velmi spuosoben. Což se těch summ dotajčě, z té pilnosti, kterouž v tom pro mne máte, vám velmi jako svému milému příteli děkuji a rád se vám toho zase odplatím. Také ste toho v psaní svým doložili, což se listův hlavních dotýčě, které se ode mne do kraje vašeho dělají, aby spíše posílány a dodávány bejvaly: pak o jiných nevím, aby se jimi obmeškávalo, kromě toho listu, kteraj sem panu Char- vátovi udělal. Ale to jest vinú mou nepřišlo, neb hned, jakž jest napsán byl, poslán jest byl k rukojmím a tam jest zdržán; a protož se toho více díti nemá. Než za to vás žádám, což se těch summ dotajčě, žě při tom pilnost svou míti budete, aby mne dojíti mohly, což muože nejspíše. A přípisy nechť sou mi poslány, již já také listy meškati nebudu. A o rukojmie, za to prosím, že péči míti budete, abyste je spuosobili. List hlavní, kteraj se vám udělati má, tím také meškáni nebudete, neb jest již napsán, jediné aby se zpečetil. Jiného vám psáti nevím, než že bych vám toho přál, abyste byli za jednoho posla na ten sněm do Prahy, kterýž při neděli Laetare držán bude, voleni; tam bych se s vámi rád shledal a dosti pilné rozmlouvání měl, neb sem na tom, bude-li vuole boží, abych se zase do Čech bez prodlívání obrátil. Učinil jest mi psaní Matyáš, žě ste s ním mluvili, nahodil-li by se mi kupec na panství Mezřícké nad Bečvou, chtěl-li bych je prodati, a nenapsali ste mi o tom 18 Archiv Český XX.
z roku 1543. 137 za to přátelství, keré bych od VMti sobě znal, zlou vůlí odplacovati se měl. S tím oc. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zems. kr. Č. f. 13. b. — 16. 245. Jan z Pernšteina Šebestianovi Zičovi: že mu ourok náležitě zapraven bude. — 1543, 15. února. (Přípis listu Šebestianovi Zičovi z Polského Jakle, ve čtvrtek po neděli In- vocavit, z Mezeříčie.) Urozený vládyko, pane Šebestiane, příteli milej! Zdraví oc. Což se toho ouroku dotejčě, kterýť sem povinovat, v pravdě jest to zapomenutím přišlo, že sem o tom na Kladčště neporučil. A protož tebe za to žádám, že tomu malé strpení míti budeš, co mi se teď jednom pán Bůh na Pardubice pomůžě na- vrátiti; kdež sem na tom, abych příjezdem svým neprodlíval. Nepochybuji, že sobě toho stěžovati nebudeš, již já jej tobě bez prodlívání rozkáži spraviti. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zems. kr. Č. f. 16. 246. Jan z Pernšteina Janovi Čeplovi: děkuje mu za přátelské služby v příčině půjčky peněz; že by panství Valašsko-Mezřícké prodal oc — 1543, 18. února. (Přípis listu panu Janovi Čeplovi, z Mezříčí, v neděli, jenž slove Reminiscere.) Urozený vladyko, pane Jane, příteli muoj milaj! Přál bych vám zdraví oc. Psaní vašemu sem vyrozuměl, na kterýž bych vám byl hned odpověď dal, ale nebyl sem při zdraví svým velmi spuosoben. Což se těch summ dotajčě, z té pilnosti, kterouž v tom pro mne máte, vám velmi jako svému milému příteli děkuji a rád se vám toho zase odplatím. Také ste toho v psaní svým doložili, což se listův hlavních dotýčě, které se ode mne do kraje vašeho dělají, aby spíše posílány a dodávány bejvaly: pak o jiných nevím, aby se jimi obmeškávalo, kromě toho listu, kteraj sem panu Char- vátovi udělal. Ale to jest vinú mou nepřišlo, neb hned, jakž jest napsán byl, poslán jest byl k rukojmím a tam jest zdržán; a protož se toho více díti nemá. Než za to vás žádám, což se těch summ dotajčě, žě při tom pilnost svou míti budete, aby mne dojíti mohly, což muože nejspíše. A přípisy nechť sou mi poslány, již já také listy meškati nebudu. A o rukojmie, za to prosím, že péči míti budete, abyste je spuosobili. List hlavní, kteraj se vám udělati má, tím také meškáni nebudete, neb jest již napsán, jediné aby se zpečetil. Jiného vám psáti nevím, než že bych vám toho přál, abyste byli za jednoho posla na ten sněm do Prahy, kterýž při neděli Laetare držán bude, voleni; tam bych se s vámi rád shledal a dosti pilné rozmlouvání měl, neb sem na tom, bude-li vuole boží, abych se zase do Čech bez prodlívání obrátil. Učinil jest mi psaní Matyáš, žě ste s ním mluvili, nahodil-li by se mi kupec na panství Mezřícké nad Bečvou, chtěl-li bych je prodati, a nenapsali ste mi o tom 18 Archiv Český XX.
Strana 138
138 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina nic; pak co tím míníte, toho nevím, prosím vás, oznamte mi, byste o to ke mně posla naschvál poslati měli, rozkáži já mu zaplatiti. S tím oc. Datum uts. MS. souč. v arch. zems. kr. Č. f. 16. 6. 247. Jan z Pernšteina kanclířovi Těšínskému: o odhadnutí statku knížete Kazimíra, o přivezení a koupi mědi v Těšíně, o obnovení úřadu Těšínského, o pobrání šafránu židům oc. — V Brně 1543, 21. února. (Přípis listu panu kanclířovi Těšínskému z Brna v středu před nedělí Oculi.) U. v. p. kanclíři kmotře m. milý. Přál bych vám oc. Kdež mi píšete o šacuňk, jak jest spraven; pak bylo by lípe, aby pán Bůh z nás ty obtížnosti sníti ráčil, který jest na nás těchto let dopouštěti ráčil, ač o tom dokonale věřím, že podle vůle boží nejsú, poněvadž oužitku žádného nenesú a v niveč přicházejí, zvláště ta říská pomoc co jest provedla užitečného u toho Peštu, na kterúž od říše také sou znamenité pe- níze vydány; pak jak sou se ti šacunci spravili, již musíme říci, žě sou se dobře spravili. Knížě Kazimír jak jest ráčil statky své šacovati, stojí-li za to, to k roz- vážení vašemu připouštím, než já podle svědomí svého toho najíti nemohu, aby za to stály, a protož sem neuměl k tak velikým šacunkuom přistoupiti, kteříž sou prvé bývali. Jestliže o to jaké psaní učiněno bude, buduť králi JMti, anebo od koho jiného, budu věděti na to co za odpověď dáti. Co se shledání vašeho se panem Bonarem dotýče, na čem tu věc postavíte, oznamte mi to; než jak sem knížeti JMti poslední psaní od něho poslal, od tej chvíle já od něho žádného psaní nemám ani jakého vzkázání. Bude-li se panem Turzym jaké jednání, by se mělo na ten kup vstoupiti, který jest Bonar udělal, já nevím, jak by se trefilo; neb Bonar jest ten kup učinil, kdy sou rybníci nasázeni byli a k lovení přišli, kterých jest se užilo některým tisícem, poněvadž jest i ten velikej nový rybník loven byl, ješto nedržím, aby k tomuto podzimku tak veliká summa za ryby přijíti mohla. Taky vykonalo-li se s ním před námi a dvoumi ryb- ničními, jak by se ti rybníci nasadili, sou-li plodové před rukama, toho všeho se neví; mohlo by v rejstřích napsáno býti, že sou plodové před rukama, a v rybnících by jich nebylo. Než na čem vy se panem Bonarem zůstanete, když mi o tom ozná- míte, oznamte mi také při tom své zdání, budu-li míti nějaké psaní panu Turzymu učiniti aneb v jaké jednání se s ním dáti. Kdež mi oznamujete o mědi, že jest do Těšína přivezena, ale že jí Jeronym bez hotových peněz dáti nechce, pak neoznámili ste mi nic, po čem za centnýř bejti má, neb nepamatuji, po čem sem první platil. Učiňte tak; nechť se vezme těch sto zlatých, které jest Šnajdar položil za to Fryštatský mejto, a co ostatek dodati přijde,
138 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina nic; pak co tím míníte, toho nevím, prosím vás, oznamte mi, byste o to ke mně posla naschvál poslati měli, rozkáži já mu zaplatiti. S tím oc. Datum uts. MS. souč. v arch. zems. kr. Č. f. 16. 6. 247. Jan z Pernšteina kanclířovi Těšínskému: o odhadnutí statku knížete Kazimíra, o přivezení a koupi mědi v Těšíně, o obnovení úřadu Těšínského, o pobrání šafránu židům oc. — V Brně 1543, 21. února. (Přípis listu panu kanclířovi Těšínskému z Brna v středu před nedělí Oculi.) U. v. p. kanclíři kmotře m. milý. Přál bych vám oc. Kdež mi píšete o šacuňk, jak jest spraven; pak bylo by lípe, aby pán Bůh z nás ty obtížnosti sníti ráčil, který jest na nás těchto let dopouštěti ráčil, ač o tom dokonale věřím, že podle vůle boží nejsú, poněvadž oužitku žádného nenesú a v niveč přicházejí, zvláště ta říská pomoc co jest provedla užitečného u toho Peštu, na kterúž od říše také sou znamenité pe- níze vydány; pak jak sou se ti šacunci spravili, již musíme říci, žě sou se dobře spravili. Knížě Kazimír jak jest ráčil statky své šacovati, stojí-li za to, to k roz- vážení vašemu připouštím, než já podle svědomí svého toho najíti nemohu, aby za to stály, a protož sem neuměl k tak velikým šacunkuom přistoupiti, kteříž sou prvé bývali. Jestliže o to jaké psaní učiněno bude, buduť králi JMti, anebo od koho jiného, budu věděti na to co za odpověď dáti. Co se shledání vašeho se panem Bonarem dotýče, na čem tu věc postavíte, oznamte mi to; než jak sem knížeti JMti poslední psaní od něho poslal, od tej chvíle já od něho žádného psaní nemám ani jakého vzkázání. Bude-li se panem Turzym jaké jednání, by se mělo na ten kup vstoupiti, který jest Bonar udělal, já nevím, jak by se trefilo; neb Bonar jest ten kup učinil, kdy sou rybníci nasázeni byli a k lovení přišli, kterých jest se užilo některým tisícem, poněvadž jest i ten velikej nový rybník loven byl, ješto nedržím, aby k tomuto podzimku tak veliká summa za ryby přijíti mohla. Taky vykonalo-li se s ním před námi a dvoumi ryb- ničními, jak by se ti rybníci nasadili, sou-li plodové před rukama, toho všeho se neví; mohlo by v rejstřích napsáno býti, že sou plodové před rukama, a v rybnících by jich nebylo. Než na čem vy se panem Bonarem zůstanete, když mi o tom ozná- míte, oznamte mi také při tom své zdání, budu-li míti nějaké psaní panu Turzymu učiniti aneb v jaké jednání se s ním dáti. Kdež mi oznamujete o mědi, že jest do Těšína přivezena, ale že jí Jeronym bez hotových peněz dáti nechce, pak neoznámili ste mi nic, po čem za centnýř bejti má, neb nepamatuji, po čem sem první platil. Učiňte tak; nechť se vezme těch sto zlatých, které jest Šnajdar položil za to Fryštatský mejto, a co ostatek dodati přijde,
Strana 139
z roku 1543. 139 za to vás žádám, že to obmyslíte, aby dodáno bylo; a pošlete mi tu měď hned na Prostějov, a což dodáte, oznamte mi to. Psaní své tím ste zavázali, že by bylo mnohého potřebí rozmluvení o panu neřádu: pak, můj milý pane kanclíři, já více činiti nemohu, než když řád spíši, při tom napomínám, aby se podlí něho zachováno bylo; a když ti, koho se dotýče, dadí se neřádu přemoci, těžký jest retovati, kdož se sám brániti nechce; a snad kdy se všeho sami dotejkati budú, se mu jináče brániti než na ten čas a pamatovati budou na ono přísloví: trápení rozum dává. Shledání mé s vámi, bude-li vůle boží, prvé neděle v Vratislavě o Jubilate [ ... ], neb já za jiné neznám, než že ten soud před se půjde. Kníže mi ráčil psáti, že jest JMti toho pilná potřeba, aby ke mně přijel. Napsal sem JMti, když jest toho ta potřeba, aby tak učinil a na Mezeříč ke mně přijel v pondělí anebo v outerý, neb já dýle středy JMti čekati nemohu, poněvadž sem od krále JMti obeslán, abych tu sobotu před nedělí Laetare [3. března] u JMti v Praze byl; a také sněm obecní při tom času tam držán býti má. Bych se byl chtěl s JMtí shledati někde blížě a té daleký jízdy JMti ujíti, nemohl bych byl potom do Prahy postačiti. Co se úřadu obnovení v Těšíně dotýče, jáť jich nic svědom nejsem, kdo sou k tomu ouřadu hodni, než píši já Těšínským list na vás, kterýž vám posílám, již ten ouřad obnovte těmi osobami, který se vám zdáti bude podle pořádku. Pilar ten jest byl nějaký šafrány na mejtě židóm pobral, i vzal jest jednomu židu mému z Přerova šafránu, který sem rozkázal zase navrátiti; píše mi, že Jičín- skému židu ho také VIII funtů vzal, pak píši já Pilarovi, aby ho dal knížeti VII funtů, a jeden sem mu dal. S tím oc. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zems. kr. Č. f. 17. 248. Jan z Pernšteina měšťanům Těšínským, že úřad v Těšíně bude obnoven. — Z Brna 1543, 21. února. (V týž den [v středu před nedělí Oculi] měšťanóm Těšínským z Brna.) J. z. ne. Těšínščí věrní milí! Poněvadž čas přichází, aby se v Těšíně ouřad obnovil, píši já panu kanclířovi, aby ten ouřad podle pořádku obnoven byl. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 18. 249. Jan z Pernšteina Alžbětě z Radocka: že za dvůr jí dáno býti má, co na něj nákladu muž její naložil. — 1543, 21. února. (Přípis listu paní Alžbětě z Radocska.) Urozená vládyko, paní Alžběto milá! Kdež mi píšeš, co se toho dvoru Mnišského dotejčě, že by tobě po smrti mužě tvého 18*
z roku 1543. 139 za to vás žádám, že to obmyslíte, aby dodáno bylo; a pošlete mi tu měď hned na Prostějov, a což dodáte, oznamte mi to. Psaní své tím ste zavázali, že by bylo mnohého potřebí rozmluvení o panu neřádu: pak, můj milý pane kanclíři, já více činiti nemohu, než když řád spíši, při tom napomínám, aby se podlí něho zachováno bylo; a když ti, koho se dotýče, dadí se neřádu přemoci, těžký jest retovati, kdož se sám brániti nechce; a snad kdy se všeho sami dotejkati budú, se mu jináče brániti než na ten čas a pamatovati budou na ono přísloví: trápení rozum dává. Shledání mé s vámi, bude-li vůle boží, prvé neděle v Vratislavě o Jubilate [ ... ], neb já za jiné neznám, než že ten soud před se půjde. Kníže mi ráčil psáti, že jest JMti toho pilná potřeba, aby ke mně přijel. Napsal sem JMti, když jest toho ta potřeba, aby tak učinil a na Mezeříč ke mně přijel v pondělí anebo v outerý, neb já dýle středy JMti čekati nemohu, poněvadž sem od krále JMti obeslán, abych tu sobotu před nedělí Laetare [3. března] u JMti v Praze byl; a také sněm obecní při tom času tam držán býti má. Bych se byl chtěl s JMtí shledati někde blížě a té daleký jízdy JMti ujíti, nemohl bych byl potom do Prahy postačiti. Co se úřadu obnovení v Těšíně dotýče, jáť jich nic svědom nejsem, kdo sou k tomu ouřadu hodni, než píši já Těšínským list na vás, kterýž vám posílám, již ten ouřad obnovte těmi osobami, který se vám zdáti bude podle pořádku. Pilar ten jest byl nějaký šafrány na mejtě židóm pobral, i vzal jest jednomu židu mému z Přerova šafránu, který sem rozkázal zase navrátiti; píše mi, že Jičín- skému židu ho také VIII funtů vzal, pak píši já Pilarovi, aby ho dal knížeti VII funtů, a jeden sem mu dal. S tím oc. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zems. kr. Č. f. 17. 248. Jan z Pernšteina měšťanům Těšínským, že úřad v Těšíně bude obnoven. — Z Brna 1543, 21. února. (V týž den [v středu před nedělí Oculi] měšťanóm Těšínským z Brna.) J. z. ne. Těšínščí věrní milí! Poněvadž čas přichází, aby se v Těšíně ouřad obnovil, píši já panu kanclířovi, aby ten ouřad podle pořádku obnoven byl. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 18. 249. Jan z Pernšteina Alžbětě z Radocka: že za dvůr jí dáno býti má, co na něj nákladu muž její naložil. — 1543, 21. února. (Přípis listu paní Alžbětě z Radocska.) Urozená vládyko, paní Alžběto milá! Kdež mi píšeš, co se toho dvoru Mnišského dotejčě, že by tobě po smrti mužě tvého 18*
Strana 140
140 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina od knížete JMti zase odjat byl, žádajíc mne za to, aby puštěn byl, že ty to zaň dáti chceš, co jest neboštík manžěl tvůj zaň dáti měl: pak o tom sem nic nevěděl, než s knížetem JMtí sem o to rozmluvil i tvou těžkost, kterou při tom máš, JMti předložil, a zvláště v tom, že jest nebožtík muž tvůj na něj nějakej náklad udělal. I ráčil mi kníže tu odpověď dáti: že toho dvoru potřebovati ráčí, než jakej jest se náklad od mužě tvého naň stal, a ty to JMti ukážeš, že na tom bejti neráčí, aby se v tom tobě mělo jaké ukrácení státi, než v tom se k tobě spravedlivě zachovati a i to, což pokážeš, zase rozkázati navrátiti, co jest na to vynaloženo. To co jest mi za od- pověď dáno od knížěte JMti, toť oznamuji. Datum ut supra [v středu před nedělí Oculi]. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 18. b. 250. Jan z Pernšteina králi Polskému omlouvá se v příčině Pavla Zvěřiny a slibuje mu poslati zprávy o jeho chování. — Z Meziříčí 1543, 1. března. (Přípis králi Polskému z Mezeříčí ve čtvrtek před nedělí Laetare.) Milostivý králi! Psaní, které ste mi VKMt ráčili učiniti o Pavla Zvěřinu z Rakova, kteréžto psaní jest mi posláno od knížete Václava Těšínského JMti, pána a syna mého mi- lého, kdež v tom psaní VKMt sobě to do mne stěžovati ráčíte, že sem na psaní VKMti žádné odpovědi nedal; také toho dotýkati VKMt ráčíte o křivdě, kterúž se praví i žalujě on Pavel Zvěřina v knížectví Těšínském snášeti, i také aby lidem odběžným dobytky zajaté, dluhy některé a při tom i právo jeho jemu Zvěřinovi navráceno bylo oc. Milostivý králi! Jest mi lítostivé, že takové hněvy ve psaní mně činiti ráčíte pro takového zlechčilého člověka, kterýž toho hoden není, aby jemu od VKMti jaká přímluvná psaní vycházeti měla: neb nikdá jest ten oumysl můj nebyl a není, abych VKMti v čem hněvati měl netolko pro takového zlechčilého člověka, než pro dobře zachovalého, který by na svú poctivost lépe pamatoval, než týž Pavel Zvěřina. Než ten jest oumysl můj byl a bohdá bude až do skonání života mého, abych VKMti, pokudž mi nejvejš možné jest, službami svejmi sloužil a ve všem se VKMti, zachoval i syny své k tomu vedl, aby VKMti i králi mladému JMti pánu a synu VKMti sloužili i oni také a ve všem se zachovávali jako pánuom našim milostivým. List jest mi od VKMti přinešen na Fryštat po pacholeti Pavla Zvěřiny, o kterého ste mi VKMt psáti ráčili, což se jeho závazku a zápisu dotejčě, přimlú- vajíce se o něho, aby z toho ze všeho propuštěn byl, připomínajíc i to, co jest se mnú od VKMti poslův při svadbě JMti knížete Václava mluveno: pak, milostivý králi, znajíc Pavla Zvěřinu v jeho spůsobích, nevidělo mi se po pacholeti jeho od- povědi dáti, neb nevím, byl-li by ten list VKMti dodán. Než na tom sem při tomto veselí, kteréž VKMt bohdá šťastně ku potěšení VKMti králi JMti mladému pánu
140 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina od knížete JMti zase odjat byl, žádajíc mne za to, aby puštěn byl, že ty to zaň dáti chceš, co jest neboštík manžěl tvůj zaň dáti měl: pak o tom sem nic nevěděl, než s knížetem JMtí sem o to rozmluvil i tvou těžkost, kterou při tom máš, JMti předložil, a zvláště v tom, že jest nebožtík muž tvůj na něj nějakej náklad udělal. I ráčil mi kníže tu odpověď dáti: že toho dvoru potřebovati ráčí, než jakej jest se náklad od mužě tvého naň stal, a ty to JMti ukážeš, že na tom bejti neráčí, aby se v tom tobě mělo jaké ukrácení státi, než v tom se k tobě spravedlivě zachovati a i to, což pokážeš, zase rozkázati navrátiti, co jest na to vynaloženo. To co jest mi za od- pověď dáno od knížěte JMti, toť oznamuji. Datum ut supra [v středu před nedělí Oculi]. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 18. b. 250. Jan z Pernšteina králi Polskému omlouvá se v příčině Pavla Zvěřiny a slibuje mu poslati zprávy o jeho chování. — Z Meziříčí 1543, 1. března. (Přípis králi Polskému z Mezeříčí ve čtvrtek před nedělí Laetare.) Milostivý králi! Psaní, které ste mi VKMt ráčili učiniti o Pavla Zvěřinu z Rakova, kteréžto psaní jest mi posláno od knížete Václava Těšínského JMti, pána a syna mého mi- lého, kdež v tom psaní VKMt sobě to do mne stěžovati ráčíte, že sem na psaní VKMti žádné odpovědi nedal; také toho dotýkati VKMt ráčíte o křivdě, kterúž se praví i žalujě on Pavel Zvěřina v knížectví Těšínském snášeti, i také aby lidem odběžným dobytky zajaté, dluhy některé a při tom i právo jeho jemu Zvěřinovi navráceno bylo oc. Milostivý králi! Jest mi lítostivé, že takové hněvy ve psaní mně činiti ráčíte pro takového zlechčilého člověka, kterýž toho hoden není, aby jemu od VKMti jaká přímluvná psaní vycházeti měla: neb nikdá jest ten oumysl můj nebyl a není, abych VKMti v čem hněvati měl netolko pro takového zlechčilého člověka, než pro dobře zachovalého, který by na svú poctivost lépe pamatoval, než týž Pavel Zvěřina. Než ten jest oumysl můj byl a bohdá bude až do skonání života mého, abych VKMti, pokudž mi nejvejš možné jest, službami svejmi sloužil a ve všem se VKMti, zachoval i syny své k tomu vedl, aby VKMti i králi mladému JMti pánu a synu VKMti sloužili i oni také a ve všem se zachovávali jako pánuom našim milostivým. List jest mi od VKMti přinešen na Fryštat po pacholeti Pavla Zvěřiny, o kterého ste mi VKMt psáti ráčili, což se jeho závazku a zápisu dotejčě, přimlú- vajíce se o něho, aby z toho ze všeho propuštěn byl, připomínajíc i to, co jest se mnú od VKMti poslův při svadbě JMti knížete Václava mluveno: pak, milostivý králi, znajíc Pavla Zvěřinu v jeho spůsobích, nevidělo mi se po pacholeti jeho od- povědi dáti, neb nevím, byl-li by ten list VKMti dodán. Než na tom sem při tomto veselí, kteréž VKMt bohdá šťastně ku potěšení VKMti králi JMti mladému pánu
Strana 141
z roku 1543. 141 a synu VKMti vykonati ráčíte, skrze kníže Václava Těšínského JMt a skrze jiné pány a přátely své o toho Pavla Zvěřiny zachování oznámiti i všecko ukázati, jakého jest zachování. Protož VKMti prosím jako svého milostivého pána, že tomu do toho času VKMt strpení míti ráčíte; tu VKMt ráčíte poznati, děje-li se mu jaké ukrácení v knížetství Těšínském, čili on některým dobrým lidem poddaným knížete Václava JMti těškosti činí, kteříž sou zaň z víry, lásky slíbili, kterýchž podnes nevyvazuje i sám sobě při poctivosti své. A při tom také dále VKMti na místě mým oznámeno bude, jaké jest týž Pavel Zvěřina psaní učinil, kteréž se mne znamenitě dotýče; protož VKMti se vší ponížeností jako pána mého milostivého prosím, že mi to k sku- tečné nápravě VKMt přivésti ráčíte jako od toho člověka, který toho hoden není, aby mne měl v čem dotýkati aneb ubližovati. Co se lidí odběžných dotýče, jak s nimi nakládá, nic divného není, že od něho běží; neb jest i ten zpuosob v kní- žětství Těšínském zachovával. O těch dobytcích ani o dluzích nic nevím, pak kde jemu pobráno a při kterém právě koho chce z čeho viniti, stane mu se spravedlivě, jednom ať o tom prvé vědomost knížeti Václavovi JMti jest. Nikda sem ten nebyl, abych komu práva zastavoval aneb bránil, než jaké jest on vejboje a své vuole v městečku Bilště provozoval, bych se v tom byl na VKMti neobhlídal jako na svého milostivého pána, byl bych se věděl k Pavlovi Zvě- řinovi jak zachovati; kdež pak i podnes toho nepřestává, sám-li z sebe či z jiných, než to sem všecko mimo se pustil jako ten, který bych se VKMti ve všem rád za- choval. A s tím se VKMti poručěna činím jako svému milostivému pánu a prosím, žě mne z své milostivý paměti a lásky vypouštěti neráčíte. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 18. b. 251. Jan z Pernšteina Janovi Oderskému: o prodeji jeho statku Ketře, i že vždy přátelsky k němu se chce zachovati. — 1543, 10. března. (Přípis listu panu Janovi Oderskému, z Pardubic v sobotu před nedělí Smrtelnou.) U. a s. r. p. Jane, příteli m. m., zdraví oc. Oznámeno jest mi od slu- žebníkův mejch, kterou těžkost ke mně nesete, pro kteroužto k některejm listóm ste pečeti přidáviti nechtěli. Pane příteli můj milý! V pravdě u sebe k těm těžkostem, kteréž ke mně nesete, příčiny nenalízám, neb o ničem jiném nevím, abyste se mnou oč jaké jednání měli, než skrze Matyáše Lvovického, služebníka mého, o to ste se mnou jednali, což se statku vašeho Ketře dotýče, že byste ho rádi odbyli; kdež sem Matyášovi pověděl, že ten statek žádnému lípe nenáleží než knězi biskupovi, po- něvadž prvé toho půl městečka drží, a že o to s knězem biskupem rád jednati a mluviti chci, aby ten statek od vás koupil. Kdež sem pak tak učinil a s ním o to
z roku 1543. 141 a synu VKMti vykonati ráčíte, skrze kníže Václava Těšínského JMt a skrze jiné pány a přátely své o toho Pavla Zvěřiny zachování oznámiti i všecko ukázati, jakého jest zachování. Protož VKMti prosím jako svého milostivého pána, že tomu do toho času VKMt strpení míti ráčíte; tu VKMt ráčíte poznati, děje-li se mu jaké ukrácení v knížetství Těšínském, čili on některým dobrým lidem poddaným knížete Václava JMti těškosti činí, kteříž sou zaň z víry, lásky slíbili, kterýchž podnes nevyvazuje i sám sobě při poctivosti své. A při tom také dále VKMti na místě mým oznámeno bude, jaké jest týž Pavel Zvěřina psaní učinil, kteréž se mne znamenitě dotýče; protož VKMti se vší ponížeností jako pána mého milostivého prosím, že mi to k sku- tečné nápravě VKMt přivésti ráčíte jako od toho člověka, který toho hoden není, aby mne měl v čem dotýkati aneb ubližovati. Co se lidí odběžných dotýče, jak s nimi nakládá, nic divného není, že od něho běží; neb jest i ten zpuosob v kní- žětství Těšínském zachovával. O těch dobytcích ani o dluzích nic nevím, pak kde jemu pobráno a při kterém právě koho chce z čeho viniti, stane mu se spravedlivě, jednom ať o tom prvé vědomost knížeti Václavovi JMti jest. Nikda sem ten nebyl, abych komu práva zastavoval aneb bránil, než jaké jest on vejboje a své vuole v městečku Bilště provozoval, bych se v tom byl na VKMti neobhlídal jako na svého milostivého pána, byl bych se věděl k Pavlovi Zvě- řinovi jak zachovati; kdež pak i podnes toho nepřestává, sám-li z sebe či z jiných, než to sem všecko mimo se pustil jako ten, který bych se VKMti ve všem rád za- choval. A s tím se VKMti poručěna činím jako svému milostivému pánu a prosím, žě mne z své milostivý paměti a lásky vypouštěti neráčíte. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 18. b. 251. Jan z Pernšteina Janovi Oderskému: o prodeji jeho statku Ketře, i že vždy přátelsky k němu se chce zachovati. — 1543, 10. března. (Přípis listu panu Janovi Oderskému, z Pardubic v sobotu před nedělí Smrtelnou.) U. a s. r. p. Jane, příteli m. m., zdraví oc. Oznámeno jest mi od slu- žebníkův mejch, kterou těžkost ke mně nesete, pro kteroužto k některejm listóm ste pečeti přidáviti nechtěli. Pane příteli můj milý! V pravdě u sebe k těm těžkostem, kteréž ke mně nesete, příčiny nenalízám, neb o ničem jiném nevím, abyste se mnou oč jaké jednání měli, než skrze Matyáše Lvovického, služebníka mého, o to ste se mnou jednali, což se statku vašeho Ketře dotýče, že byste ho rádi odbyli; kdež sem Matyášovi pověděl, že ten statek žádnému lípe nenáleží než knězi biskupovi, po- něvadž prvé toho půl městečka drží, a že o to s knězem biskupem rád jednati a mluviti chci, aby ten statek od vás koupil. Kdež sem pak tak učinil a s ním o to
Strana 142
142 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina dostatečně jednal; ale poněvadž sem ho k tomu přivésti nemohl, aby ten statek koupiti chtěl, Matyášovi sem o tom oznámil, i nevím, co sem v tom proti vám učinil. Pak, můj milý pane a příteli, se panem otcem vaším byl sem v dobrém přátelství, i s vámi také jak sem se seznámil, na tom sem byl i ještě sem, což bych vám dobrého učiniti a jaké přátelství okázati mohl, abych se tak zachoval. Sem na tom, o některou potřebu svou k vám služebníka svého některý den poslati: i za to vás žádám, že po tomto poslu oznámíte na Prostějov, kde by vás najíti měl. Datum oc. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 20. 252. Jan z Pernšteina Janu Čeplovi: o vyjednávání koupě statku Bystřice, Letovic, a o položení půjčené summy peněz. — 1543, 10. března. (Týž den [v sob. před nedělí smrt.] p. Janovi Čeplovi.) U. v. p. Jane, příteli m. m., zdraví oc. List, kerej sem vám udělal, postavil sem v něm za jednoho rukojmí p. Herburta, i také list, kerej sem Bravanským obnovil, také jest ode mne za jednoho rukojmie vstaven, kdež nechtěl k těm listom pečeti své přiložiti, příčinu toho ukazujíc, což se Bystřice dotýče a že jest mi registra vydal a toho statku že sem ohledati dal, potom že sou mu zase poslána. Pak, můj milý pane Jane, vědomost o tom dobrou máte i pan Herburt také, že sem já na sebe Bystřice nikda nekupoval, než že sem ji kupoval na grof Krystofa Hardeckého a na žádost jeho, když jest ten kup se panem Krystofem Třebovským o Letovice rozvedl; pak když jest pan Václav Bozkovec od Letovic pustil, teda se zase p. grof Krystof se panem Krystofem Třebovským o Le- tovice v jednání dal, až jest i vykonal, ježto sem já o tom nic nevěděl, a já již byl dal na žádost grof Krystofa toho statku Bystřického ohledati; a když mi o tom oznámil, že jest Letovice koupil, oznámil sem o tom panu Herburtovi a registra sem mu zase poslal. I zdá mi se, že sem tu nic proti panu Herburtovi neučinil, a protož neznám u sebe, aby ke mně jakou příčinu měl; než by mi napsal aneb služebníkóm mejm prostej mislovy, že slibovati nechce, nepřikrejvajíc toho tou příčinou, co bych tomu věděl učiniti, musil bych toho tak nechati, neb jest to jednomu každému na svobodné vůli. Pane Jane, příteli můj milý, na vás se táhnu, kdež sem mohl panu Herburtovi jaké přátelství ku poctivosti jeho učiniti, že sem to rád činil, jiné sem se vděčnosti nadál. Což se těch IIIM fi dotýče, keré sem mu povinovat, píší mi služebníci moji, že jim psal, aby mu ta summa položena při sv. Jiří byla. Pak tohoť sem já se ne- nadál, poněvadž ji při mně předse po té vajpovědi nechal, kerou mi učinil; i za to vás žádám, že s ním jednati budete, ať té summy při mně předse nechá, a nemůže-li déle býti, ale nechť jest do svatého Václava; pakli mu ji budu moci mezi svatým Jiřím a svatým Václavem spraviti, i o to se přičiním. Jiného vám psáti nevím, než
142 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina dostatečně jednal; ale poněvadž sem ho k tomu přivésti nemohl, aby ten statek koupiti chtěl, Matyášovi sem o tom oznámil, i nevím, co sem v tom proti vám učinil. Pak, můj milý pane a příteli, se panem otcem vaším byl sem v dobrém přátelství, i s vámi také jak sem se seznámil, na tom sem byl i ještě sem, což bych vám dobrého učiniti a jaké přátelství okázati mohl, abych se tak zachoval. Sem na tom, o některou potřebu svou k vám služebníka svého některý den poslati: i za to vás žádám, že po tomto poslu oznámíte na Prostějov, kde by vás najíti měl. Datum oc. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 20. 252. Jan z Pernšteina Janu Čeplovi: o vyjednávání koupě statku Bystřice, Letovic, a o položení půjčené summy peněz. — 1543, 10. března. (Týž den [v sob. před nedělí smrt.] p. Janovi Čeplovi.) U. v. p. Jane, příteli m. m., zdraví oc. List, kerej sem vám udělal, postavil sem v něm za jednoho rukojmí p. Herburta, i také list, kerej sem Bravanským obnovil, také jest ode mne za jednoho rukojmie vstaven, kdež nechtěl k těm listom pečeti své přiložiti, příčinu toho ukazujíc, což se Bystřice dotýče a že jest mi registra vydal a toho statku že sem ohledati dal, potom že sou mu zase poslána. Pak, můj milý pane Jane, vědomost o tom dobrou máte i pan Herburt také, že sem já na sebe Bystřice nikda nekupoval, než že sem ji kupoval na grof Krystofa Hardeckého a na žádost jeho, když jest ten kup se panem Krystofem Třebovským o Letovice rozvedl; pak když jest pan Václav Bozkovec od Letovic pustil, teda se zase p. grof Krystof se panem Krystofem Třebovským o Le- tovice v jednání dal, až jest i vykonal, ježto sem já o tom nic nevěděl, a já již byl dal na žádost grof Krystofa toho statku Bystřického ohledati; a když mi o tom oznámil, že jest Letovice koupil, oznámil sem o tom panu Herburtovi a registra sem mu zase poslal. I zdá mi se, že sem tu nic proti panu Herburtovi neučinil, a protož neznám u sebe, aby ke mně jakou příčinu měl; než by mi napsal aneb služebníkóm mejm prostej mislovy, že slibovati nechce, nepřikrejvajíc toho tou příčinou, co bych tomu věděl učiniti, musil bych toho tak nechati, neb jest to jednomu každému na svobodné vůli. Pane Jane, příteli můj milý, na vás se táhnu, kdež sem mohl panu Herburtovi jaké přátelství ku poctivosti jeho učiniti, že sem to rád činil, jiné sem se vděčnosti nadál. Což se těch IIIM fi dotýče, keré sem mu povinovat, píší mi služebníci moji, že jim psal, aby mu ta summa položena při sv. Jiří byla. Pak tohoť sem já se ne- nadál, poněvadž ji při mně předse po té vajpovědi nechal, kerou mi učinil; i za to vás žádám, že s ním jednati budete, ať té summy při mně předse nechá, a nemůže-li déle býti, ale nechť jest do svatého Václava; pakli mu ji budu moci mezi svatým Jiřím a svatým Václavem spraviti, i o to se přičiním. Jiného vám psáti nevím, než
Strana 143
z roku 1543. 143 že mne dna těžce svázala, pro kterouž ani na tom sněmu na hradě Pražském býti nemohu, ač sem na něj od krále JMti za posla jednoho volen. A s tím oc. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 20. 253. Jan z Pernšteina biskupovi Vratislavskému: že mu stíhaného Melichara Ghaua vydá. — 1543, 11. března. (Přípis listu knězi biskupovi Vratislavskému v neděli smrtedlnú.) Důstojný v Bohu otčě a pane, pane příznivý a příteli muoj milej. Službu svú VMti vzkazuji, VMti bych přál zdraví oc. Král JMt ráčil jest mandát vydati, který se do všech zemí vstahuje, kdež by Melichar Ghau postižen byl, aby vzat byl z příčiny té, že jest nějakému dobrému člověku žěnu odvedl a nějakých Billarův sestru. Pak poněvadž jest tu pode mnú i s ní v hrabství Kladském postižěn, kázal sem já jej vzíti, kterýž u vězění jest i s tú jistú osobú; pak hejtman muoj Kladský zprávu mi toho dal, kterak by nějací dobří lidé a poddaní VMti Korkvicové přijeli k němu, žádajíc na toho Melichara práva, vinu jemu dávajíc, žě by jim bratra zamordovati měl, kdež VMt podle nich psaní ste učiniti ráčili hejtmanu mému Kladskému, aby jim na téhož Melichara právo puštěno bylo. Milostivý pane! Ten jest Melichar vzat na mandát a rozkaz JMtiKské z té příčiny, jak sem VMti nahoře napsal, a mimo to bych já měl naň rozkázati právo pustiti komu jinému, zdá mi se, že toho povinovat nejsem. Než poněvadž ten Melichar Ghau jest poddaný VMti a ti Korkvicové také sou poddaní VMti, a ten dobrý člověk, kterému jest on žěnu uloudil, i ti Billarové, kterýchž ona sestra jest, jsou pod hejtmanstvím VMti jakožto nejvyššího hejtmana knížětství Sliskejch, chci já jej rozkázati VMti vydati i s ní. A již VMt budete věděti k němu i k ní se rozkázati jak zachovati. A s tím dejž se VMti pán Buoh na všem dobře jmíti a nám se spolu v dobrém zdraví shledati, jest-li vůle jeho svatá. Dán na Pardubicích v neděli smrtedlnú oc XLIII. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 21. 254. Jan z Pernšteina Hanuši Rejnsperkovi: omlouvá se, že mu na peníze list dlužní obnoven býti nemohl, i prosí, aby mu takové summy ještě posečkal. — 1543, 11. března. (V týž den [v neděli smrtedlnú] p. Hanušovi Rejnšperkovi.) Uroz. a stat. rytíři, pane Hanuši, příteli muoj milej! Přál bych vám, abyste zdrávi byli a dobře se měli. Psaní vašemu, kteréž ste mi učinili, tomu sem vyrozuměl, kdež mi píšete, stěžujíc sobě, že vám, bratřím vašim listové na summu, kterúž při mně máte, obnoveni nejsou: v pravdě jest to jinejm nepřišlo, než žě sem v tomto království na tři čtvrti líta nebyl, a bych byl chtěl vám ty listy k vykonání přivésti, ale v tento mo-
z roku 1543. 143 že mne dna těžce svázala, pro kterouž ani na tom sněmu na hradě Pražském býti nemohu, ač sem na něj od krále JMti za posla jednoho volen. A s tím oc. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 20. 253. Jan z Pernšteina biskupovi Vratislavskému: že mu stíhaného Melichara Ghaua vydá. — 1543, 11. března. (Přípis listu knězi biskupovi Vratislavskému v neděli smrtedlnú.) Důstojný v Bohu otčě a pane, pane příznivý a příteli muoj milej. Službu svú VMti vzkazuji, VMti bych přál zdraví oc. Král JMt ráčil jest mandát vydati, který se do všech zemí vstahuje, kdež by Melichar Ghau postižen byl, aby vzat byl z příčiny té, že jest nějakému dobrému člověku žěnu odvedl a nějakých Billarův sestru. Pak poněvadž jest tu pode mnú i s ní v hrabství Kladském postižěn, kázal sem já jej vzíti, kterýž u vězění jest i s tú jistú osobú; pak hejtman muoj Kladský zprávu mi toho dal, kterak by nějací dobří lidé a poddaní VMti Korkvicové přijeli k němu, žádajíc na toho Melichara práva, vinu jemu dávajíc, žě by jim bratra zamordovati měl, kdež VMt podle nich psaní ste učiniti ráčili hejtmanu mému Kladskému, aby jim na téhož Melichara právo puštěno bylo. Milostivý pane! Ten jest Melichar vzat na mandát a rozkaz JMtiKské z té příčiny, jak sem VMti nahoře napsal, a mimo to bych já měl naň rozkázati právo pustiti komu jinému, zdá mi se, že toho povinovat nejsem. Než poněvadž ten Melichar Ghau jest poddaný VMti a ti Korkvicové také sou poddaní VMti, a ten dobrý člověk, kterému jest on žěnu uloudil, i ti Billarové, kterýchž ona sestra jest, jsou pod hejtmanstvím VMti jakožto nejvyššího hejtmana knížětství Sliskejch, chci já jej rozkázati VMti vydati i s ní. A již VMt budete věděti k němu i k ní se rozkázati jak zachovati. A s tím dejž se VMti pán Buoh na všem dobře jmíti a nám se spolu v dobrém zdraví shledati, jest-li vůle jeho svatá. Dán na Pardubicích v neděli smrtedlnú oc XLIII. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 21. 254. Jan z Pernšteina Hanuši Rejnsperkovi: omlouvá se, že mu na peníze list dlužní obnoven býti nemohl, i prosí, aby mu takové summy ještě posečkal. — 1543, 11. března. (V týž den [v neděli smrtedlnú] p. Hanušovi Rejnšperkovi.) Uroz. a stat. rytíři, pane Hanuši, příteli muoj milej! Přál bych vám, abyste zdrávi byli a dobře se měli. Psaní vašemu, kteréž ste mi učinili, tomu sem vyrozuměl, kdež mi píšete, stěžujíc sobě, že vám, bratřím vašim listové na summu, kterúž při mně máte, obnoveni nejsou: v pravdě jest to jinejm nepřišlo, než žě sem v tomto království na tři čtvrti líta nebyl, a bych byl chtěl vám ty listy k vykonání přivésti, ale v tento mo-
Strana 144
144 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina rový čas byli sou se rukojmové rozjeli, tak že sem jich nevěděl kde hledati. A protož za to vás žádám, že sobě toho stěžovati nebudete a malé strpení tomu učiníte. Já vám těch listův obnoviti i v moc vaši položiti neobmeškám, a kteréž v tom pohodlí učiníte, rád se vám toho zase přátelsky odplatím. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 21. b. 255. Jan z Pernšteina biskupovi Vratislavskému: o penězích po Bartolomějovi z Rajchnbachu zbylých oc. — 1543, 15. března. (Přípis listu knězi biskupovi Vratislavskému z Pardubic ve čtvrtek po sv. Rehoři.) Duostojný v Bohu otčě, pane, pane příznivý a příteli můj zvláště milej. Službu svú VMti vzkazuji, pán Bůh rač VMti dáti zdraví a v něm jiné všecko dobré, věrně bych toho VMti přál. Psaní, kteréž ste mi ráčili učiniti o sestry ne- božtíka Bartoloměje Rejchnbocha z strany těch VIC fl., kteréž by po nebožtíkovi Bartolomějovi pozůstati a při mně býti měly, tomu sem všemu vyrozuměl. Kdež pak toho dále žádati ráčíte, aby z té summy po něm po nebožtíkovi pozůstalé, což by na díl sester jeho přijíti mělo, dáno a spraveno bylo, a od sebe abych té summy nevydával bratřím jeho nebožtíka Šebestianovi a Fabianovi: pak VMtem oznamuji, že hned, jakž jest brzo nebožtík Bartoloměj z Rejchnbochu umřel, tak jest bratr jeho Šebestian ke mně přijel oznamujíc, poněvadž jest on nebožtík bratr jeho ne- dílnej byl, a v tomto království že sou spolu obyvatelé byli, žě to, což jest po něm nebožtíkovi pozůstalo, poněvadž jest dědicův žádných neměl, žě on se k tomu praví nejlepší právo a spravedlivost míti jako bratr nedílnej. A já znaje v tom i pořádek zřízenej království Českého, tomu sem odepříti nemohl, než jemu to, což jest při mně nebožtíka bylo, vydati. A tak jest on z toho statku po něm pozůstalého man- želce jeho nebožtíka věno zaplatil, i také něco dluhův, kteréž jest nebožtík po sobě pozůstavil, též jest splatil. A což jest té summy při mně více zůstalo, to jest jemu Šebestianovi ujištěno, a při tomto sv. Jiří příštím ode mne má se jemu ta summa položiti; neb slušně ani náležitě to by mi se nemohlo trefiti podle zřízeného po- řádku v království Českém vyměřeného, abych já měl co z té summy za sebou za- držovati a sestrám jeho nebožtíka měl co vydávati, tak jakž jest žádost VMti; ač bych jistě rád, pokudž by mi nejvejš možné bylo, i tak náležitě žádost VMti vyplnil. Ale poněvadž jest on Šebestian v království Českém ku právu usedlej, jestliže jme- nované sestry budou jej chtíti pořadem práva v království Českém z spravedlivosti, ač by jim jaká náležěla, viniti a na něm sobě jí dobejvati, toho dále vůli míti budú, a on bez pochyby jim z toho také práv býti musí. S tím oc. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 21. b, 22.
144 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina rový čas byli sou se rukojmové rozjeli, tak že sem jich nevěděl kde hledati. A protož za to vás žádám, že sobě toho stěžovati nebudete a malé strpení tomu učiníte. Já vám těch listův obnoviti i v moc vaši položiti neobmeškám, a kteréž v tom pohodlí učiníte, rád se vám toho zase přátelsky odplatím. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 21. b. 255. Jan z Pernšteina biskupovi Vratislavskému: o penězích po Bartolomějovi z Rajchnbachu zbylých oc. — 1543, 15. března. (Přípis listu knězi biskupovi Vratislavskému z Pardubic ve čtvrtek po sv. Rehoři.) Duostojný v Bohu otčě, pane, pane příznivý a příteli můj zvláště milej. Službu svú VMti vzkazuji, pán Bůh rač VMti dáti zdraví a v něm jiné všecko dobré, věrně bych toho VMti přál. Psaní, kteréž ste mi ráčili učiniti o sestry ne- božtíka Bartoloměje Rejchnbocha z strany těch VIC fl., kteréž by po nebožtíkovi Bartolomějovi pozůstati a při mně býti měly, tomu sem všemu vyrozuměl. Kdež pak toho dále žádati ráčíte, aby z té summy po něm po nebožtíkovi pozůstalé, což by na díl sester jeho přijíti mělo, dáno a spraveno bylo, a od sebe abych té summy nevydával bratřím jeho nebožtíka Šebestianovi a Fabianovi: pak VMtem oznamuji, že hned, jakž jest brzo nebožtík Bartoloměj z Rejchnbochu umřel, tak jest bratr jeho Šebestian ke mně přijel oznamujíc, poněvadž jest on nebožtík bratr jeho ne- dílnej byl, a v tomto království že sou spolu obyvatelé byli, žě to, což jest po něm nebožtíkovi pozůstalo, poněvadž jest dědicův žádných neměl, žě on se k tomu praví nejlepší právo a spravedlivost míti jako bratr nedílnej. A já znaje v tom i pořádek zřízenej království Českého, tomu sem odepříti nemohl, než jemu to, což jest při mně nebožtíka bylo, vydati. A tak jest on z toho statku po něm pozůstalého man- želce jeho nebožtíka věno zaplatil, i také něco dluhův, kteréž jest nebožtík po sobě pozůstavil, též jest splatil. A což jest té summy při mně více zůstalo, to jest jemu Šebestianovi ujištěno, a při tomto sv. Jiří příštím ode mne má se jemu ta summa položiti; neb slušně ani náležitě to by mi se nemohlo trefiti podle zřízeného po- řádku v království Českém vyměřeného, abych já měl co z té summy za sebou za- držovati a sestrám jeho nebožtíka měl co vydávati, tak jakž jest žádost VMti; ač bych jistě rád, pokudž by mi nejvejš možné bylo, i tak náležitě žádost VMti vyplnil. Ale poněvadž jest on Šebestian v království Českém ku právu usedlej, jestliže jme- nované sestry budou jej chtíti pořadem práva v království Českém z spravedlivosti, ač by jim jaká náležěla, viniti a na něm sobě jí dobejvati, toho dále vůli míti budú, a on bez pochyby jim z toho také práv býti musí. S tím oc. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 21. b, 22.
Strana 145
z roku 1543. 145 256. Jan z Pernšteina dceři své kněžně Marii Těšínské: o své nemoci a sestře její Kateřině. — Z Pardubic 1543, 16. března. (Přípis listu kněžně Mariji, z Pardubic v pátek po sv. Rehoři.) Kněžno Marie, dcero má milá! Přálť bych, aby zdráva byla a dobře se měla i z synem svým. O svým zdraví jinéhoť psáti nevím, než žě jest mne ta dna velmi těžce strápila a včera a dnes mi zase do levé ruky vstoupila; pak toho nevím, jak se mnú dále pán Bůh naložiti ráčí. Což se toho platu odpuštění tomu vinopalovi dotýčě, píšeš mi, ať bych oznámil, kdo jest mi tu zprávu dal: všakť sem napsal, že sem to v počtu těšínském našel, nemohlť jest jiný o tom zprávy těm osobám, které sou počet při- jímaly, dávati, než ouředník a písař. Povinovat sem dobrého příti jako dceři a jistět přeji, nedadúc toho žádnému otci napřed, a co mi se do tebe nelíbí, bych to v sobě tajiti a nositi měl, netrefilo by se. A protož byť se pak i časem co nelíbilo, přijímej to ode mne jako od otce, neb toho z jiný příčiny nečiním než z lásky. Paní Kateřina, sestra tvá, ta ode mne v outerý jede, byla jest se mnú na dvaceti nedělí, než vždyť jest jalová; pak nevím, ačli se bude moči k dojení trefiti. A s tím se dobře jměj, pán Bůh rač dáti nám se spolu ve zdraví shledati, jest-li úle jeho svatá. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 22. b. 257. Jan z Pernšteina knížeti Václavovi Těšínskému: o poslaných listech, o zjednání koně, o od- puštění úředníka Frydeckého na veselí do Polsky, o zdraví svém oc. — Z Pardubic 1543, 16. března. (Přípis listu knížeti Václavovi Těšínskému v pátek před Květnou nedělí z Pardubic.) Osvícené kníže a pane, pane synu muoj milej! Službu svú VMti vzka- zuji, zdraví »c. Listové od VMti jsou mi včera totiž ve čtvrtek dodáni i od pana kanclíře; psaní páně kanclířovu sem vyrozuměl i v ty smlouvy sem s pilností na- hlídl, které jsú mezi panem Turzym a panem Bonarem, i nechtíc VMti dlouhým psaním zaneprazdňovati, na to na všecko odpověď dávám panu kanclířovi. Kdež sem i do toho listu páně kanclířova vložil přípisy listů, jaké byste psaní VMt panu Ja- novi Turzymu a panu Antonínovi Fukarovi učiniti měli; a protož račte ten list otevříti, kterýž panu kanclířovi píši, abyste jse ráčili věděti čím spraviti. A toho listu mi neračte obmeškávati poslati, který panu Fukarovi psáti ráčíte, ač bude-li se VMti viděti, aby mu se od VMti takové psaní stalo. Což se toho koně dotejče, o kterého mi psáti ráčíte, abych jej VMti od Jindřicha Přepyského zjednal: i račte věděti, jak sem na Pardubice přijel, že sem s ním o ten koník hned jednal; znám to při něm, že by ho nikterakž odbýti ne- Archiv Český XX. 19
z roku 1543. 145 256. Jan z Pernšteina dceři své kněžně Marii Těšínské: o své nemoci a sestře její Kateřině. — Z Pardubic 1543, 16. března. (Přípis listu kněžně Mariji, z Pardubic v pátek po sv. Rehoři.) Kněžno Marie, dcero má milá! Přálť bych, aby zdráva byla a dobře se měla i z synem svým. O svým zdraví jinéhoť psáti nevím, než žě jest mne ta dna velmi těžce strápila a včera a dnes mi zase do levé ruky vstoupila; pak toho nevím, jak se mnú dále pán Bůh naložiti ráčí. Což se toho platu odpuštění tomu vinopalovi dotýčě, píšeš mi, ať bych oznámil, kdo jest mi tu zprávu dal: všakť sem napsal, že sem to v počtu těšínském našel, nemohlť jest jiný o tom zprávy těm osobám, které sou počet při- jímaly, dávati, než ouředník a písař. Povinovat sem dobrého příti jako dceři a jistět přeji, nedadúc toho žádnému otci napřed, a co mi se do tebe nelíbí, bych to v sobě tajiti a nositi měl, netrefilo by se. A protož byť se pak i časem co nelíbilo, přijímej to ode mne jako od otce, neb toho z jiný příčiny nečiním než z lásky. Paní Kateřina, sestra tvá, ta ode mne v outerý jede, byla jest se mnú na dvaceti nedělí, než vždyť jest jalová; pak nevím, ačli se bude moči k dojení trefiti. A s tím se dobře jměj, pán Bůh rač dáti nám se spolu ve zdraví shledati, jest-li úle jeho svatá. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 22. b. 257. Jan z Pernšteina knížeti Václavovi Těšínskému: o poslaných listech, o zjednání koně, o od- puštění úředníka Frydeckého na veselí do Polsky, o zdraví svém oc. — Z Pardubic 1543, 16. března. (Přípis listu knížeti Václavovi Těšínskému v pátek před Květnou nedělí z Pardubic.) Osvícené kníže a pane, pane synu muoj milej! Službu svú VMti vzka- zuji, zdraví »c. Listové od VMti jsou mi včera totiž ve čtvrtek dodáni i od pana kanclíře; psaní páně kanclířovu sem vyrozuměl i v ty smlouvy sem s pilností na- hlídl, které jsú mezi panem Turzym a panem Bonarem, i nechtíc VMti dlouhým psaním zaneprazdňovati, na to na všecko odpověď dávám panu kanclířovi. Kdež sem i do toho listu páně kanclířova vložil přípisy listů, jaké byste psaní VMt panu Ja- novi Turzymu a panu Antonínovi Fukarovi učiniti měli; a protož račte ten list otevříti, kterýž panu kanclířovi píši, abyste jse ráčili věděti čím spraviti. A toho listu mi neračte obmeškávati poslati, který panu Fukarovi psáti ráčíte, ač bude-li se VMti viděti, aby mu se od VMti takové psaní stalo. Což se toho koně dotejče, o kterého mi psáti ráčíte, abych jej VMti od Jindřicha Přepyského zjednal: i račte věděti, jak sem na Pardubice přijel, že sem s ním o ten koník hned jednal; znám to při něm, že by ho nikterakž odbýti ne- Archiv Český XX. 19
Strana 146
146 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina chtěl, ukazujíc na zróst svuoj i na zróst toho koně, že jse jedno k druhému dobře trefí; než na ten čas Jindřicha doma není, než když přijede, chci s ním ještě rád jednati a mluviti. Kdež mi ráčíte psáti, abych tatíka ouředníka Frydeckého s VMtí na to veselí do Polsky odpustil: pak netoliko tatíka, ale všecky služebníky své k potřebě VMti bych rád odpustil, než jednom toho račte u sebe povážiti, jak se jízda jeho dobře trefí. Na zámku žádný nezůstane, neb již Alexandra při něm není, k tomu při tom času přijde rybníky nasazovati, obilí síti, kejm to opatřeno bude? Také při tom mostu, kterýž jse přes řeku dělá, dílo malé není, kteréž potřebuje pilného do- hlídání. Avšak jakžkolivěk ráčíte jmíti, nechť se tak stane, neb tatíkovi píši, aby se tak zachoval, jakž jmíti ráčíte. Poněvadž jízda VMti do Polsky bude, bez pochyby že peněz potřebovati ráčíte; pak račte věděti, že jest za Rutckým [sic zůstalo podle počtu jeho V CXXIIIj fl. XIj gr. II hal.; pak ty peníze byste mohli na cestu jmíti. O zdraví svém VMti nevím co jiného psáti, než že jest mne ta dna tak pokazila a strápila, že nepamatuji, abych kdy od ní tak těžce trápen byl, neb ještě choditi nemohu, leč mne kde nesou, a zase včera a dnes počala mne v levé ruce lámati; pak nevím, jak pán Buoh se mnou dále naložiti ráčí; kdež skrze ten nedo- statek nemohl sem ani v Praze na tom sněmu bejti. Což se toho Pavla Zvěřiny dotejče, cedule a listy, a což koli toho tam jmíti ráčíte, račte mi toho všeho pří- pisy poslati, abych věděl jaké poselství k králi Polskému JMti učiniti. S tím pán Buoh rač dáti, abych jse s VMtí v dobrém zdraví šťastně shledal, jest-li vuole jeho svatá. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 23. 258. Jan z Pernšteina kanclíři knížete Těšínského: o věcech peněžních. — 1543, 16. března. (V týž den panu kanclířovi Těšínskému.) Urozený vládyko, pane kanclíři, kmotře muoj milej, přál bych vám zdraví i jiného všeho dobrého. List od vás včera, totiž ve čtvrtek, dodán mi jest, jaké ste jednání se panem Bonarem měli, tomu všemu sem z psaní vašeho vyrozuměl i v ty smlúvy, které jsou mezi panem Turzym a panem Bonarem, sem také s pilností nahlédl. Pak Bilščina, ta jest od pana Turzyho prodána aneb puštěna za LXIIM fl. uherských; na tu summu dluhu se má zastoupiti u pana Antonína Fukara XVIIIM fl. uherských, zástavních statkuov jest za VIIIIM fl. uhersk., panu Bonarovi by jse mělo dáti při vánocích VIM fl. uherských, kdež toho summa učiní XXXIIIM fl. uherských; v smlúvě postaveno jest, že mu pan Bonar zůstane XXXVIM fl., a ty že má ve třech letech zaplatiti každého roku po XIIM, ač ste vy napsali v svém psaní, že mu jse
146 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina chtěl, ukazujíc na zróst svuoj i na zróst toho koně, že jse jedno k druhému dobře trefí; než na ten čas Jindřicha doma není, než když přijede, chci s ním ještě rád jednati a mluviti. Kdež mi ráčíte psáti, abych tatíka ouředníka Frydeckého s VMtí na to veselí do Polsky odpustil: pak netoliko tatíka, ale všecky služebníky své k potřebě VMti bych rád odpustil, než jednom toho račte u sebe povážiti, jak se jízda jeho dobře trefí. Na zámku žádný nezůstane, neb již Alexandra při něm není, k tomu při tom času přijde rybníky nasazovati, obilí síti, kejm to opatřeno bude? Také při tom mostu, kterýž jse přes řeku dělá, dílo malé není, kteréž potřebuje pilného do- hlídání. Avšak jakžkolivěk ráčíte jmíti, nechť se tak stane, neb tatíkovi píši, aby se tak zachoval, jakž jmíti ráčíte. Poněvadž jízda VMti do Polsky bude, bez pochyby že peněz potřebovati ráčíte; pak račte věděti, že jest za Rutckým [sic zůstalo podle počtu jeho V CXXIIIj fl. XIj gr. II hal.; pak ty peníze byste mohli na cestu jmíti. O zdraví svém VMti nevím co jiného psáti, než že jest mne ta dna tak pokazila a strápila, že nepamatuji, abych kdy od ní tak těžce trápen byl, neb ještě choditi nemohu, leč mne kde nesou, a zase včera a dnes počala mne v levé ruce lámati; pak nevím, jak pán Buoh se mnou dále naložiti ráčí; kdež skrze ten nedo- statek nemohl sem ani v Praze na tom sněmu bejti. Což se toho Pavla Zvěřiny dotejče, cedule a listy, a což koli toho tam jmíti ráčíte, račte mi toho všeho pří- pisy poslati, abych věděl jaké poselství k králi Polskému JMti učiniti. S tím pán Buoh rač dáti, abych jse s VMtí v dobrém zdraví šťastně shledal, jest-li vuole jeho svatá. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 23. 258. Jan z Pernšteina kanclíři knížete Těšínského: o věcech peněžních. — 1543, 16. března. (V týž den panu kanclířovi Těšínskému.) Urozený vládyko, pane kanclíři, kmotře muoj milej, přál bych vám zdraví i jiného všeho dobrého. List od vás včera, totiž ve čtvrtek, dodán mi jest, jaké ste jednání se panem Bonarem měli, tomu všemu sem z psaní vašeho vyrozuměl i v ty smlúvy, které jsou mezi panem Turzym a panem Bonarem, sem také s pilností nahlédl. Pak Bilščina, ta jest od pana Turzyho prodána aneb puštěna za LXIIM fl. uherských; na tu summu dluhu se má zastoupiti u pana Antonína Fukara XVIIIM fl. uherských, zástavních statkuov jest za VIIIIM fl. uhersk., panu Bonarovi by jse mělo dáti při vánocích VIM fl. uherských, kdež toho summa učiní XXXIIIM fl. uherských; v smlúvě postaveno jest, že mu pan Bonar zůstane XXXVIM fl., a ty že má ve třech letech zaplatiti každého roku po XIIM, ač ste vy napsali v svém psaní, že mu jse
Strana 147
z roku 1543. 147 mělo platiti po VIIM, ale já toho v smlúvě nenalézám; ač by panu Turzymu tak velká summa nezůstala, ale proto by větší placení přišlo než po VIIM. Což jse pana Antonína Fukara dotýče, kdež jest pan Bonar pověděl, že jest s ním jednal pan Bonar, aby tu summu od něho bral po tisíci aneb po dvou, a pan Antonín Fukar že pověděl: ne tak po tisíci aneb po dvou, aneb třebas po dvú stech aneb jak sám chce; pak to u mne není než trošt aneb nějaká naděje, že se tak stane, neb by to jisté bylo, že pan Antonín Fukar tu summu na takové placení bráti chce, bez pochyby že by se byl pan Bonar smluvou opatřil a takové placení smluvou sobě stvrdil se panem Antonínem Fukarem, aby na troštu nestál, než jistotu věděl. A protož jest u mne nebezpečné na taková holá slova páně Bonarova jse ubezpečiti a prvé o Blščinu vykonati, nežli by tento dluh na místě postaven byl, neb toho u sebe sami považte, jak jse to jedno s druhým trefiti může. Pan Bonar chtěl, aby jse to s ním vykonalo do velké noci, a průtah sobě vzal o přezvědění toho dluhu k placení za osm nedělí: pak byla-li by s ním smlúva vykonána o velce noci aneb o svatém Jiří, a ten dluh u Fukarův na žádném místě nestál a nechtěli Fukaři k takovým rokóm svoliti, s těžkem by pan Bonar kníže JMt s té smlúvy propustil, kterouž by o Blščinu udělal, i zůstala by těžkost na knížeti JMti, kteréž by dosti učiniti nemohl, kdyby z Fukary na ničem postaveno nebylo. A protož by mi jse toto předkem za potřebné zdálo, aby se panem Antonínem Fukarem o ten dluh na místě postaveno bylo, chtěl-li by to placení přijíti, aby mu se každý rok na tu summu po tisíci aneb po dvou platilo, avšak ještě s tou výminkou, aby se s ním jednalo, jestliže by kníže JMt se panem Turzym o Blščinu vykonati ráčil. Což jse těch VIM fl. u měšťan Krakovských dotejče, keré by jse měly při vánocích položiti, tu také nic jistého není, než tolkéž jest trošt, že jse u nich jednati bude, aby té summy do dalšího času čekali; také by potřebí bylo jistotu věděti a na místě postaviti, do kterého by se času té summy čekalo, však tolkéž na ten způsob, jestliže by se o Blščinu srovnalo. Se panem Turzym to jednání aby šlo skrz pana Mikuláše Vlčka, i jest v tom potřebí opatrnosti, a to takové: pan Vlček na věřicí list dal-li by se v jaké jednání i podle instrukcí, ač by v té instrukcí to doloženo býti musilo, aby nic nezavíral a nic nevykonával, ale mohl by s ním pan Turzy na odpor vstúpiti a nějaké svědky sobě spůsobiti, jakož lidé se nejdú, že jest pan Vlček s ním na věřicí list jednal, zavřel i dokonal, pak tu by mohly skrze to těžkosti knížeti JMti přijíti. Než toto by mi se vidělo, aby kníže ráčil po panu Vlčkovi panu Turzymu psaní učiniti, a podle toho psaní aby pan Vlček se panem Turzym rozmluvil a jemu vyrozuměl, jakož pak toho psaní přípis posílám, jak mi se vidí, keré by kníže panu Turzymu učiniti měl. 19*
z roku 1543. 147 mělo platiti po VIIM, ale já toho v smlúvě nenalézám; ač by panu Turzymu tak velká summa nezůstala, ale proto by větší placení přišlo než po VIIM. Což jse pana Antonína Fukara dotýče, kdež jest pan Bonar pověděl, že jest s ním jednal pan Bonar, aby tu summu od něho bral po tisíci aneb po dvou, a pan Antonín Fukar že pověděl: ne tak po tisíci aneb po dvou, aneb třebas po dvú stech aneb jak sám chce; pak to u mne není než trošt aneb nějaká naděje, že se tak stane, neb by to jisté bylo, že pan Antonín Fukar tu summu na takové placení bráti chce, bez pochyby že by se byl pan Bonar smluvou opatřil a takové placení smluvou sobě stvrdil se panem Antonínem Fukarem, aby na troštu nestál, než jistotu věděl. A protož jest u mne nebezpečné na taková holá slova páně Bonarova jse ubezpečiti a prvé o Blščinu vykonati, nežli by tento dluh na místě postaven byl, neb toho u sebe sami považte, jak jse to jedno s druhým trefiti může. Pan Bonar chtěl, aby jse to s ním vykonalo do velké noci, a průtah sobě vzal o přezvědění toho dluhu k placení za osm nedělí: pak byla-li by s ním smlúva vykonána o velce noci aneb o svatém Jiří, a ten dluh u Fukarův na žádném místě nestál a nechtěli Fukaři k takovým rokóm svoliti, s těžkem by pan Bonar kníže JMt s té smlúvy propustil, kterouž by o Blščinu udělal, i zůstala by těžkost na knížeti JMti, kteréž by dosti učiniti nemohl, kdyby z Fukary na ničem postaveno nebylo. A protož by mi jse toto předkem za potřebné zdálo, aby se panem Antonínem Fukarem o ten dluh na místě postaveno bylo, chtěl-li by to placení přijíti, aby mu se každý rok na tu summu po tisíci aneb po dvou platilo, avšak ještě s tou výminkou, aby se s ním jednalo, jestliže by kníže JMt se panem Turzym o Blščinu vykonati ráčil. Což jse těch VIM fl. u měšťan Krakovských dotejče, keré by jse měly při vánocích položiti, tu také nic jistého není, než tolkéž jest trošt, že jse u nich jednati bude, aby té summy do dalšího času čekali; také by potřebí bylo jistotu věděti a na místě postaviti, do kterého by se času té summy čekalo, však tolkéž na ten způsob, jestliže by se o Blščinu srovnalo. Se panem Turzym to jednání aby šlo skrz pana Mikuláše Vlčka, i jest v tom potřebí opatrnosti, a to takové: pan Vlček na věřicí list dal-li by se v jaké jednání i podle instrukcí, ač by v té instrukcí to doloženo býti musilo, aby nic nezavíral a nic nevykonával, ale mohl by s ním pan Turzy na odpor vstúpiti a nějaké svědky sobě spůsobiti, jakož lidé se nejdú, že jest pan Vlček s ním na věřicí list jednal, zavřel i dokonal, pak tu by mohly skrze to těžkosti knížeti JMti přijíti. Než toto by mi se vidělo, aby kníže ráčil po panu Vlčkovi panu Turzymu psaní učiniti, a podle toho psaní aby pan Vlček se panem Turzym rozmluvil a jemu vyrozuměl, jakož pak toho psaní přípis posílám, jak mi se vidí, keré by kníže panu Turzymu učiniti měl. 19*
Strana 148
148 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Kdež ste mi v ceduli napsali, že se panu Bonarovi zdá, abych u pánuov Fukaruov jednal o ty peníze buď psaním aneb skrz poselství: pak já proti tomu nejsem, abych toho neměl učiniti, než zdá mi jse za potřebné, aby kníže JMt také psaní učiniti ráčil panu Antonínovi Fukarovi po témž poslu, kteréhož také přípis posílám, jako by jse státi mělo. Muoj milý pane kanclíři a kmotře! Znám to dobře, že by Blščina knížeti JMti dobře náležela, a žádného statku není, abych ho raději přál JMti jako toho; ale na čas sluší mysliti, jací časové nastávají statky kupovati, v těžkosti se dávati a Turek na hřbetě sedí, kerýž jest žádostiv, co my kupujem, aby on to všecko darmo pobral a nás zkazil a v niveč obrátil; a chcete-li na to právě pomysliti a ve všecky kouty pohleděti, k čemu se proti němu máme a k jakému odporu, jiného u sebe nenejdete, než že sme bližší zkázy než čeho jiného. A protož písmo jest: synu, což činíš, čiň s rozmyslem a prohlídej k konci. Ten list panu Antonínovi Fukarovi nechť by mi se poslal. S tím ut supra. [V pátek před květnou nedělí]. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 23., 24. 259. Jan z Pernšteina Janovi Čeplovi: o záležitostech peněžních, o své cestě do Vratislavě, o sněmu v Praze oc. — Z Pardubic 1543, 19. března. (Přípis listu panu Janovi Čeplovi, z Pardubic v pondělí po květné neděli.) Urozený v. p. Jene, příteli muoj milej! Přál bych vám zdraví a jiného všeho dobrého. List od vás skrze syna vašeho jest mi dodán, což se Mezeříčí dotejče, co v tom oumyslu mého bude, neobmeškám vám oznámiti. Psaní sem vám učinil oznamujíc vám o tom, že jest mi oznámeno, že pan Herburt ty IIIM fl ode mne míti chce při sv. Jiří: jaká jest příčina ode mne panu Herburtovi k té nechuti, kterou ke mně má, dána, o tom sem vám o všem oznámil, i poněvadž jest mimo čas uloženej té summy tak dlúhý čas při mně nechal, za jiné sem neměl, bude-li té summy po- třebovati, že mi vajpověď znovu učiní; ale jakž jest kolivěk, za to vás žádám, tak jak sem vám prvé psal, že se panem Herburtem jednati budete, nemůže-li tý summy při mně do dalšího času nechati ale do sv. Václava, avšak budu-li mu ji moci prvé spraviti, přičiním se k tomu rád. Listy hlavní na ty summy sepsati sem dal a do komory sem je poslal; co jedno spečetěny budou, neobmeškají se poslati. List ku panu Sedlnickému o ty platy kněžím Ratiborským vám posílám. Matyáš Lvovický mi píše o ourok panu Kotulinskému, že mu jej hned spraví, kdež za jiné nemám, než že se již tak stalo. Což se hejtmana Ratibořského dotejče, jest slušno, aby mu ta summa dána byla, poněvadž statek kupuje; nekoupí-li, jednejte s ním, ať té summy při mně do dalšího času nechá; i také že o to pilnost míti budete, mohli-li byste mi kde jaké peníze objednati.
148 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Kdež ste mi v ceduli napsali, že se panu Bonarovi zdá, abych u pánuov Fukaruov jednal o ty peníze buď psaním aneb skrz poselství: pak já proti tomu nejsem, abych toho neměl učiniti, než zdá mi jse za potřebné, aby kníže JMt také psaní učiniti ráčil panu Antonínovi Fukarovi po témž poslu, kteréhož také přípis posílám, jako by jse státi mělo. Muoj milý pane kanclíři a kmotře! Znám to dobře, že by Blščina knížeti JMti dobře náležela, a žádného statku není, abych ho raději přál JMti jako toho; ale na čas sluší mysliti, jací časové nastávají statky kupovati, v těžkosti se dávati a Turek na hřbetě sedí, kerýž jest žádostiv, co my kupujem, aby on to všecko darmo pobral a nás zkazil a v niveč obrátil; a chcete-li na to právě pomysliti a ve všecky kouty pohleděti, k čemu se proti němu máme a k jakému odporu, jiného u sebe nenejdete, než že sme bližší zkázy než čeho jiného. A protož písmo jest: synu, což činíš, čiň s rozmyslem a prohlídej k konci. Ten list panu Antonínovi Fukarovi nechť by mi se poslal. S tím ut supra. [V pátek před květnou nedělí]. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 23., 24. 259. Jan z Pernšteina Janovi Čeplovi: o záležitostech peněžních, o své cestě do Vratislavě, o sněmu v Praze oc. — Z Pardubic 1543, 19. března. (Přípis listu panu Janovi Čeplovi, z Pardubic v pondělí po květné neděli.) Urozený v. p. Jene, příteli muoj milej! Přál bych vám zdraví a jiného všeho dobrého. List od vás skrze syna vašeho jest mi dodán, což se Mezeříčí dotejče, co v tom oumyslu mého bude, neobmeškám vám oznámiti. Psaní sem vám učinil oznamujíc vám o tom, že jest mi oznámeno, že pan Herburt ty IIIM fl ode mne míti chce při sv. Jiří: jaká jest příčina ode mne panu Herburtovi k té nechuti, kterou ke mně má, dána, o tom sem vám o všem oznámil, i poněvadž jest mimo čas uloženej té summy tak dlúhý čas při mně nechal, za jiné sem neměl, bude-li té summy po- třebovati, že mi vajpověď znovu učiní; ale jakž jest kolivěk, za to vás žádám, tak jak sem vám prvé psal, že se panem Herburtem jednati budete, nemůže-li tý summy při mně do dalšího času nechati ale do sv. Václava, avšak budu-li mu ji moci prvé spraviti, přičiním se k tomu rád. Listy hlavní na ty summy sepsati sem dal a do komory sem je poslal; co jedno spečetěny budou, neobmeškají se poslati. List ku panu Sedlnickému o ty platy kněžím Ratiborským vám posílám. Matyáš Lvovický mi píše o ourok panu Kotulinskému, že mu jej hned spraví, kdež za jiné nemám, než že se již tak stalo. Což se hejtmana Ratibořského dotejče, jest slušno, aby mu ta summa dána byla, poněvadž statek kupuje; nekoupí-li, jednejte s ním, ať té summy při mně do dalšího času nechá; i také že o to pilnost míti budete, mohli-li byste mi kde jaké peníze objednati.
Strana 149
z roku 1543. 149 Kdež mi píšete, že toho zprávu máte, že bych chtěl do Slyzska jeti: pak o jiné jízdě já nevím než do Vratislavě o Jubilate, bude-li vuole boží, ač bude-li soud držán, oč mám se panem markrabí činiti, aby mi se konec stal. Což se jízdy vaší do Krakova dotejčě, chci se o to postarati, abyšte jí prázdni byli; hned se o to nestarejte, neb dnes králi JMti píši, za to JMti prosíc, aby vás v tu jízdu potahovati neráčil, že vás v svejch věcech pilně potřebuji, to jest v pravdě tak a zvláště v hotových penězích. Kdež mi o moru oznamujete, kterýž jest na dobytky v krajích vašich pán Bůh dopustil, tak nás pán Bůh všemi ranami trestati ráčí, však se nic nelepšíme. Sněm v Čechách držán byl, pak ten jest jiný sněm splodil, kterýž byl měl držán bejti tři neděle po velký noci. S tím daj oc. Léta 1543. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 26. b. 260. Jan z Pernšteina Janovi Sedlnickému z Choltic: aby platy kněžím Ratiborským povinné byly odvedeny. — 1543, 19. března. (Přípis listu panu Janovi Sedlnickému z Choltic, z Pardubic v pondělí po květné neděli.) Urozený p., p. příteli m. m.! Zdraví oc. Oznamuji vám, že jest na mne vznešeno od kněží Ratiborskajch o ty platy zadržalé, že se nespravují z kní- žetství od těch osob, o kterajchž dobrou vědomost máte; pak tak se toho mnoho nadrží, že se potom na lidi stávky stanou i mnozí spletkové skrze to přijíti budou moci. A protož vám poroučím hned ty osoby k tomu mějte a přidržte, ať jim ko- nečně ty platy zadržalé bez dalších odtahuov spraví; pakli by toho zanedbali, co je potom potká, ať za zlé nemají. S tím ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 27. b. 261. Jan z Pernšteina Janovi Čeplovi o směně statku Meziříčí za Bystřici. — Z Pardubic 1543, 20. března. (Přípis listu panu Janovi Čeplovi v outerý po květné neděli, z Pardubic.) U. v., p. Jane, příteli můj milý! Zdraví oc. Kdež ste mi psaní učinili, že by pan Herburt chtěl se mnou Bystřici na Mezeříč frejmarčiti, co by slušného bylo mi při- dati: pak jestliže jest toho oumyslu, jáť proti tomu nejsem, abych se s ním v to jednání dáti neměl a tím bych prodlívati nechtěl; i za to vás žádám, že tomu na něm vyrozumíte, jest-li toho oumyslu, abych se věděl čím spraviti, neb bych vás při tom jednání chtěl míti. Byste pak od něho za přítele vydáni byli, trpěti bych vás mohl, jednom mi neobmeškávejte oznámiti. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 27. b.
z roku 1543. 149 Kdež mi píšete, že toho zprávu máte, že bych chtěl do Slyzska jeti: pak o jiné jízdě já nevím než do Vratislavě o Jubilate, bude-li vuole boží, ač bude-li soud držán, oč mám se panem markrabí činiti, aby mi se konec stal. Což se jízdy vaší do Krakova dotejčě, chci se o to postarati, abyšte jí prázdni byli; hned se o to nestarejte, neb dnes králi JMti píši, za to JMti prosíc, aby vás v tu jízdu potahovati neráčil, že vás v svejch věcech pilně potřebuji, to jest v pravdě tak a zvláště v hotových penězích. Kdež mi o moru oznamujete, kterýž jest na dobytky v krajích vašich pán Bůh dopustil, tak nás pán Bůh všemi ranami trestati ráčí, však se nic nelepšíme. Sněm v Čechách držán byl, pak ten jest jiný sněm splodil, kterýž byl měl držán bejti tři neděle po velký noci. S tím daj oc. Léta 1543. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 26. b. 260. Jan z Pernšteina Janovi Sedlnickému z Choltic: aby platy kněžím Ratiborským povinné byly odvedeny. — 1543, 19. března. (Přípis listu panu Janovi Sedlnickému z Choltic, z Pardubic v pondělí po květné neděli.) Urozený p., p. příteli m. m.! Zdraví oc. Oznamuji vám, že jest na mne vznešeno od kněží Ratiborskajch o ty platy zadržalé, že se nespravují z kní- žetství od těch osob, o kterajchž dobrou vědomost máte; pak tak se toho mnoho nadrží, že se potom na lidi stávky stanou i mnozí spletkové skrze to přijíti budou moci. A protož vám poroučím hned ty osoby k tomu mějte a přidržte, ať jim ko- nečně ty platy zadržalé bez dalších odtahuov spraví; pakli by toho zanedbali, co je potom potká, ať za zlé nemají. S tím ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 27. b. 261. Jan z Pernšteina Janovi Čeplovi o směně statku Meziříčí za Bystřici. — Z Pardubic 1543, 20. března. (Přípis listu panu Janovi Čeplovi v outerý po květné neděli, z Pardubic.) U. v., p. Jane, příteli můj milý! Zdraví oc. Kdež ste mi psaní učinili, že by pan Herburt chtěl se mnou Bystřici na Mezeříč frejmarčiti, co by slušného bylo mi při- dati: pak jestliže jest toho oumyslu, jáť proti tomu nejsem, abych se s ním v to jednání dáti neměl a tím bych prodlívati nechtěl; i za to vás žádám, že tomu na něm vyrozumíte, jest-li toho oumyslu, abych se věděl čím spraviti, neb bych vás při tom jednání chtěl míti. Byste pak od něho za přítele vydáni byli, trpěti bych vás mohl, jednom mi neobmeškávejte oznámiti. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 27. b.
Strana 150
150 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 262. Jan z Pernšteina knížeti Václavovi Těšínskému: blahopřeje k narození dcery, o peněžních záležitostech, o jízdě své do Vratislavě oc. — Z Pardubic 1543, 27. března. (Přípis listu knížeti Václavovi, z Pardubic, v outerej Velikonoční.) Osvícené kníže a p. p. synu muoj milaj! Službu oc. Zdraví oc. Psaní od VMti jest mi po Jiříkovi v sobotu minulú dodáno, kdež mi při tom ráčíte oznamovati, že jest pán Buoh kněžně Maryji manželce VMti a dceři mé pomoci a dceru dáti ráčil; pak předkem jí toho přeji, že jest jí pán Buoh pomoci ráčil, a VMti také dcery přeji, ač bych byl raději viděl, aby se ta dcera byla v syna obrátila, ale všeckoť jest dobrý, což pán Bůh ráčí dáti. Psaní, který jest VMti pan Severin Bonar učinil, tomu sem také vyrozuměl: pak u mněť jest netolko do svatého Jiří, ale byť jistotu věděl, měl by do svatého Jana strpení. Než v paměti míti ráčíte, jaké sem psaní p. kanclířovi udělal; kdež sem VMti napsal, abyste je ráčili otevříti a jím se spraviti; kdež ještě při tom stojím, pokudž se s panem Antonínem Fukarem na místě nepostaví o dluh jeho, že já tomu jednání nerozumím, kterak se se panem Bonarem muožete v jednání dáti aneb se panem Janem Turzym. Pak v tom psaní sem napsal i přípis psaní poslal, jaké byste měli panu Antonínovi Fukarovi udělati, a to jest mi mělo posláno bajti; i neráčili ste mi nic poslati, neb sem tak napsal, že já k němu pošli. Také sem VMti napsal z strany měšťan Krakovských, aby to na místě po- staveno bylo, tak abyste VMt ráčili věděti, na čem ta věc stojí. Pak ještě já na tom stojím tak, jakž mé psaní první ukazuje, které sem panu kanclířovi učinil. Což se pana Jana Turzyho dotýče, jáť toho tak zprávu mám, že pan Mikuoláš Vlčěk chce za ním do Uher jeti, a ještě mi jest tak praveno, že by s ním měl Lhotský jeti a Čelo; pak pojede-li, u mne za škodné není, tak jak sem to sepsáno poslal, pokud by s ním mělo rozmlúváno bajti a na jaký zpuosob. Soud Vratislavský, za jiné nemám, než že před se puojde, tak jakž sem z psaní Adlspochova vyrozuměl; avšak já panu biskupovi Vratislavskému list píši, abych tomu vyrozuměl, bude-li ten soud při Jubilate držán; pak puojde-li ten soud před se a pán Buoh ráčí zdraví popříti, tehdá já při něm budu. Jakož pak panu kanclířovi píši, aby také při tom čase v Vratislavi byl, než poněvadž bude jízda VMti k králi Polskému do Krakova k tomu veselí, znám, že by se jízda VMti do Vratislavě netrefila. A protož tu jízdu do Krakova vykonati račte, již se to v Vra- tislavi bez VMti opatří. Panu Bonarovi na to psaní, u mne jest, že není potřebí dlouhé odpovědi dávati, než na ten rozum abyste ráčili odpověď dáti, že k neděli misericordia s ním se shledati poručiti ráčíte. Než já nerozumím, koho k němu vypravíte, poněvadž se pan
150 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 262. Jan z Pernšteina knížeti Václavovi Těšínskému: blahopřeje k narození dcery, o peněžních záležitostech, o jízdě své do Vratislavě oc. — Z Pardubic 1543, 27. března. (Přípis listu knížeti Václavovi, z Pardubic, v outerej Velikonoční.) Osvícené kníže a p. p. synu muoj milaj! Službu oc. Zdraví oc. Psaní od VMti jest mi po Jiříkovi v sobotu minulú dodáno, kdež mi při tom ráčíte oznamovati, že jest pán Buoh kněžně Maryji manželce VMti a dceři mé pomoci a dceru dáti ráčil; pak předkem jí toho přeji, že jest jí pán Buoh pomoci ráčil, a VMti také dcery přeji, ač bych byl raději viděl, aby se ta dcera byla v syna obrátila, ale všeckoť jest dobrý, což pán Bůh ráčí dáti. Psaní, který jest VMti pan Severin Bonar učinil, tomu sem také vyrozuměl: pak u mněť jest netolko do svatého Jiří, ale byť jistotu věděl, měl by do svatého Jana strpení. Než v paměti míti ráčíte, jaké sem psaní p. kanclířovi udělal; kdež sem VMti napsal, abyste je ráčili otevříti a jím se spraviti; kdež ještě při tom stojím, pokudž se s panem Antonínem Fukarem na místě nepostaví o dluh jeho, že já tomu jednání nerozumím, kterak se se panem Bonarem muožete v jednání dáti aneb se panem Janem Turzym. Pak v tom psaní sem napsal i přípis psaní poslal, jaké byste měli panu Antonínovi Fukarovi udělati, a to jest mi mělo posláno bajti; i neráčili ste mi nic poslati, neb sem tak napsal, že já k němu pošli. Také sem VMti napsal z strany měšťan Krakovských, aby to na místě po- staveno bylo, tak abyste VMt ráčili věděti, na čem ta věc stojí. Pak ještě já na tom stojím tak, jakž mé psaní první ukazuje, které sem panu kanclířovi učinil. Což se pana Jana Turzyho dotýče, jáť toho tak zprávu mám, že pan Mikuoláš Vlčěk chce za ním do Uher jeti, a ještě mi jest tak praveno, že by s ním měl Lhotský jeti a Čelo; pak pojede-li, u mne za škodné není, tak jak sem to sepsáno poslal, pokud by s ním mělo rozmlúváno bajti a na jaký zpuosob. Soud Vratislavský, za jiné nemám, než že před se puojde, tak jakž sem z psaní Adlspochova vyrozuměl; avšak já panu biskupovi Vratislavskému list píši, abych tomu vyrozuměl, bude-li ten soud při Jubilate držán; pak puojde-li ten soud před se a pán Buoh ráčí zdraví popříti, tehdá já při něm budu. Jakož pak panu kanclířovi píši, aby také při tom čase v Vratislavi byl, než poněvadž bude jízda VMti k králi Polskému do Krakova k tomu veselí, znám, že by se jízda VMti do Vratislavě netrefila. A protož tu jízdu do Krakova vykonati račte, již se to v Vra- tislavi bez VMti opatří. Panu Bonarovi na to psaní, u mne jest, že není potřebí dlouhé odpovědi dávati, než na ten rozum abyste ráčili odpověď dáti, že k neděli misericordia s ním se shledati poručiti ráčíte. Než já nerozumím, koho k němu vypravíte, poněvadž se pan
Strana 151
z roku 1543. 151 kanclíř k tý neděli nebude moci z Vratislavě vrátiti. Však již osobu obmysliti račte; byste ráčili Lišku vypraviti, račte znáti, že on jemu příjemný není; již o to s panem kanclířem račte rozmluviti. Však i za neškodné by mi se zdálo, abyste toho VMt rá- čili panu Bonarovi v psaní svém doložiti, že VMti to k překážce jest, pokudž se panem Antonínem Fukarem o tu summu a s měšťany Krakovskými také na místě postaveno nebude. S tím oc. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 28. 263. Jan z Pernšteina kanclířovi knížetství Těšínského: o koupi mědi, o soudu ve Vratislavi, o sněmu na hradě Pražském oc. — Z Pardubic 1543, 27. března. (V týž den panu kanclířovi knížětství Těšínského a odtudž.) Urozený vládyko, pane Jane, kmotře m. m.! Zdraví oc. Což se té mědi dotajčě, tepruov jest mi ozná- meno, že jest na Prostějov poslána; pak první měd, tak se pamatuji, že jest centnýř první mědi od Jerolíma Bradáče brána po VI fl. Kníže mi ráčil list poslati, co mi pan Severin Bonar píše, kteraj ste bezpochyby viděli; pak co knížeti za odpověď dávám, bezpochyby že vám to psaní okázáno bude; než jáť tomu jednání vždy ne- rozumím, pokudž u pana Antonína Fukara na místě se nepostaví i také s měščany Krakovskými. Měl mi kníže list poslati panu Antonínovi Fukarovi, kdež sem mu i přípis poslal, i neráčil jest mi nic poslati. Také vám oznamuji, že sem z psaní Gotfrida Adlspocha vyrozuměl, že ten soud při Jubilate předse ve Vratislavi držán bude, a protož k tomu času také tam buďte. Bude-li vuole buoží a pán Buoh zdraví popříti ráčí-li, také já tam budu, avšak panu biskupu V[ratislavskému] já píši, abych jistotu o tom soudu vyzvěděl, neb se bojím, že mu s těžkem na překážku sněm, kterajž na hradě Pražském na Jubilate držán bajti má, nebude, poněvadž poslové ze všech zemí na něm bajti mají. Pak čemuž vyrozumím, na čem ten soud postaven bude, hned vám o tom oznamuji, abyste se věděli čím spraviti. Měď ta zaplacena bude, ačtě jest velmi drahá. S tím oc. Datum ut supra [v outerej velikonoční]. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 28. b. 264. Jan z Pernšteina Janovi Borkovi: že o jeho věci s panem komorníkem a s Jindřichem z Šeln- berka jednati chce. — Z Pardubic 1543, 27. března. (V týž den panu Janovi Borkovi, odtudž oc.) Urozený vládyko, věrný milý! Což se tvé věci dotýče u pana komorníka i u pana Jindřicha z Šelnberka: tvé věci sem s pilností jednal, ale však sem od nich gruntovní odpovědi dosáhnúti nemohl, co chtí učiniti, avšak ještě u mne bajti mají; rád s nimi jednati chci. A což bych při nich k tvému dobrému zjednati mohl, rád se o to přičiním. Datum ut supra [v outerej velikonoční]. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 29.
z roku 1543. 151 kanclíř k tý neděli nebude moci z Vratislavě vrátiti. Však již osobu obmysliti račte; byste ráčili Lišku vypraviti, račte znáti, že on jemu příjemný není; již o to s panem kanclířem račte rozmluviti. Však i za neškodné by mi se zdálo, abyste toho VMt rá- čili panu Bonarovi v psaní svém doložiti, že VMti to k překážce jest, pokudž se panem Antonínem Fukarem o tu summu a s měšťany Krakovskými také na místě postaveno nebude. S tím oc. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 28. 263. Jan z Pernšteina kanclířovi knížetství Těšínského: o koupi mědi, o soudu ve Vratislavi, o sněmu na hradě Pražském oc. — Z Pardubic 1543, 27. března. (V týž den panu kanclířovi knížětství Těšínského a odtudž.) Urozený vládyko, pane Jane, kmotře m. m.! Zdraví oc. Což se té mědi dotajčě, tepruov jest mi ozná- meno, že jest na Prostějov poslána; pak první měd, tak se pamatuji, že jest centnýř první mědi od Jerolíma Bradáče brána po VI fl. Kníže mi ráčil list poslati, co mi pan Severin Bonar píše, kteraj ste bezpochyby viděli; pak co knížeti za odpověď dávám, bezpochyby že vám to psaní okázáno bude; než jáť tomu jednání vždy ne- rozumím, pokudž u pana Antonína Fukara na místě se nepostaví i také s měščany Krakovskými. Měl mi kníže list poslati panu Antonínovi Fukarovi, kdež sem mu i přípis poslal, i neráčil jest mi nic poslati. Také vám oznamuji, že sem z psaní Gotfrida Adlspocha vyrozuměl, že ten soud při Jubilate předse ve Vratislavi držán bude, a protož k tomu času také tam buďte. Bude-li vuole buoží a pán Buoh zdraví popříti ráčí-li, také já tam budu, avšak panu biskupu V[ratislavskému] já píši, abych jistotu o tom soudu vyzvěděl, neb se bojím, že mu s těžkem na překážku sněm, kterajž na hradě Pražském na Jubilate držán bajti má, nebude, poněvadž poslové ze všech zemí na něm bajti mají. Pak čemuž vyrozumím, na čem ten soud postaven bude, hned vám o tom oznamuji, abyste se věděli čím spraviti. Měď ta zaplacena bude, ačtě jest velmi drahá. S tím oc. Datum ut supra [v outerej velikonoční]. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 28. b. 264. Jan z Pernšteina Janovi Borkovi: že o jeho věci s panem komorníkem a s Jindřichem z Šeln- berka jednati chce. — Z Pardubic 1543, 27. března. (V týž den panu Janovi Borkovi, odtudž oc.) Urozený vládyko, věrný milý! Což se tvé věci dotýče u pana komorníka i u pana Jindřicha z Šelnberka: tvé věci sem s pilností jednal, ale však sem od nich gruntovní odpovědi dosáhnúti nemohl, co chtí učiniti, avšak ještě u mne bajti mají; rád s nimi jednati chci. A což bych při nich k tvému dobrému zjednati mohl, rád se o to přičiním. Datum ut supra [v outerej velikonoční]. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 29.
Strana 152
152 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 265. Jan z Pernšteina dceři své kněžně Marii Těšínské projevuje radost nad narozením dcerušky oc. — Z Pardubic 1543, 27. března. (V týž den kněžně Maryji Těšínské a odtudž.) Kněžno Maryje, dcero má milá! Zdraví oc. Rád sem o tom uslyšel, žěť pán Buoh pomoci a dceru dáti ráčil, ale byť to pán Buoh ráčil dáti, bylť bych raději jí syna přál. O svém zdraví jinéhoť psáti nevím, než žě od pěti nedělí nikam nemohu, jsouc ode dny strápen. Datum ut supra [v outerej velikonoční]. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 29. b. 266. Jan z Pernšteina biskupovi Vratislavskému: aby při nejbližším soudu Vratislavském rozsudek ve při jeho s markrabím Jiřím Braniborským byl vynesen. — Z Pardubic 1543, 28. března. (Přípis listu knězi biskupovi Vratislavskému, v středu po vzkříšení pána Krista, z Pardubic.) Duostojný v Bohu otčě a pane, pane příznivý a příteli můj milý! S. s. VMti vzkazuji, pán Bůh rač VMti dáti zdraví oc. VMt o tom dobrou vědomost míti ráčíte, jakej soud mám na místě knížete Václava Těšínského JMti se panem mar- krabí Jiřím JMtí, kdež již nedaleko XVti let jest, jak se soudím a k konci žádnému přijíti nemohu, než odkladové vždycky mi se dějí, tak že já skrz to znamenité škody na místě knížete Václava JMti nésti musím, ježto o tom nedržím, aby takoví dlúzi průtahové a odkladové, keří mi se dějí, podlí pořádku práva bejti měli. Neb kdyby to za pořádek práva bylo, nevěřím o tom, aby takové právo netoliko mezi křesťany, ale i mezi pohany bylo, aby lidé k svejm spravedlivostem tak dlouho přicházeti ne- mohli. Pak, milostivý pane, tak sem slejchal i čítal, že právo má všem rovné v spra- vedlivosti bejti, a v tom že nemá k osobám hledíno bejti, ani na krále jako před- ního, ani na pastejře jako zadního, než kdož [k] čemu spravedlivost má, té aby užil; pak jiného nežádám, než aby ke mně tak se zachováno bylo. A protož, poněvadž při Jubilate ten soud držán bejvá, již VMt prosím i napomínám, jakožto nejvyššího hajt- mana a předního soudce, že mne na dalších odtazích držeti neráčíte a již při tom čase svejm spravedlivajm rozsudkem o to mi konec učiníte. Neb jestliže by mi se ten soud dýle protahoval, lítostivá by mi to věc byla snášeti, neb bych již jinému nerozuměl, než že se v tom soudu více na osoby hledí nežli na spravedlnost. Od- povědi od VMti žádám po tomto poslu, abych se věděl čím spraviti. S tím oc. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 29. b.
152 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 265. Jan z Pernšteina dceři své kněžně Marii Těšínské projevuje radost nad narozením dcerušky oc. — Z Pardubic 1543, 27. března. (V týž den kněžně Maryji Těšínské a odtudž.) Kněžno Maryje, dcero má milá! Zdraví oc. Rád sem o tom uslyšel, žěť pán Buoh pomoci a dceru dáti ráčil, ale byť to pán Buoh ráčil dáti, bylť bych raději jí syna přál. O svém zdraví jinéhoť psáti nevím, než žě od pěti nedělí nikam nemohu, jsouc ode dny strápen. Datum ut supra [v outerej velikonoční]. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 29. b. 266. Jan z Pernšteina biskupovi Vratislavskému: aby při nejbližším soudu Vratislavském rozsudek ve při jeho s markrabím Jiřím Braniborským byl vynesen. — Z Pardubic 1543, 28. března. (Přípis listu knězi biskupovi Vratislavskému, v středu po vzkříšení pána Krista, z Pardubic.) Duostojný v Bohu otčě a pane, pane příznivý a příteli můj milý! S. s. VMti vzkazuji, pán Bůh rač VMti dáti zdraví oc. VMt o tom dobrou vědomost míti ráčíte, jakej soud mám na místě knížete Václava Těšínského JMti se panem mar- krabí Jiřím JMtí, kdež již nedaleko XVti let jest, jak se soudím a k konci žádnému přijíti nemohu, než odkladové vždycky mi se dějí, tak že já skrz to znamenité škody na místě knížete Václava JMti nésti musím, ježto o tom nedržím, aby takoví dlúzi průtahové a odkladové, keří mi se dějí, podlí pořádku práva bejti měli. Neb kdyby to za pořádek práva bylo, nevěřím o tom, aby takové právo netoliko mezi křesťany, ale i mezi pohany bylo, aby lidé k svejm spravedlivostem tak dlouho přicházeti ne- mohli. Pak, milostivý pane, tak sem slejchal i čítal, že právo má všem rovné v spra- vedlivosti bejti, a v tom že nemá k osobám hledíno bejti, ani na krále jako před- ního, ani na pastejře jako zadního, než kdož [k] čemu spravedlivost má, té aby užil; pak jiného nežádám, než aby ke mně tak se zachováno bylo. A protož, poněvadž při Jubilate ten soud držán bejvá, již VMt prosím i napomínám, jakožto nejvyššího hajt- mana a předního soudce, že mne na dalších odtazích držeti neráčíte a již při tom čase svejm spravedlivajm rozsudkem o to mi konec učiníte. Neb jestliže by mi se ten soud dýle protahoval, lítostivá by mi to věc byla snášeti, neb bych již jinému nerozuměl, než že se v tom soudu více na osoby hledí nežli na spravedlnost. Od- povědi od VMti žádám po tomto poslu, abych se věděl čím spraviti. S tím oc. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 29. b.
Strana 153
z roku 1543. 153 267. Jan z Pernšteina Gotfridovi Adlsbachovi: o nejblíže příštím soudu ve Vratislavi. Z Pardubic 1543, 28. března. — (V týž den Gotfrydovi Adlspochovi.) U. v. pane Gotfryde, příteli můj milý! Přálť bych, aby se dobře měl. Viděl sem psaní, které si udělal Michnovi, služebníku mému, co se soudu Vratislavského dotýče; pak já se obávám, poněvadž ten sněm na hradě Pražském býti má, aby tomu soudu překážky neučinil. Však sem já proto pana kanclíře obeslal, aby k tomu času v Vratislavi byl. Taky knězi biskupovi psaní činím, kteréhožť přípis posílám. Pak jestliže ten soud předce držán bude, bude-li vůle boží, na tom sem, abych při tom čase v Vratislavi byl. A s tím oc. Datum ut supra [v středu po vzkříšení pána Krista]. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 30. 268. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic: o zapůjčení 2000 kop grošův. — Na Pardubicích 1543, 29. března. Službu svú vzkazuji, urozený pane, pane a příteli můj milý! Pán Bůh rač vám dáti zdraví a v něm jiné všecko dobré, věrně bych toho přál. Lacek Štram- berský, služebník můj, pravil mi, žě ste s ním mluvili o ten tisíc kop grošův, kterejž by vám měl od pánův Trčkův aneb od nás poručníkův spraven býti při svatém Jiří, žě byste to při mně nechati chtěli, a druhého tisíce kop grošův připůjčiti na takovej spůsob, aby vám něco vína ode mne vydáváno bylo. Pak, můj milý pane a příteli, proti tomu nejsem, abych o to s vámi srovnati neměl, jakož pak teď k vám služebníky své posílám, aby již o to s vámi na místném zůstali. A s tím pán Bůh rač dáti nám pospolu ve zdraví shledati, jest-li vůle jeho svatá. Datum na Pardubicích, ve čtvrtek po vzkříšení pána Krista leta 43. Jan z Pernšteina oc a na Helfenšteině. J. (rukú vlastní). Urozenému pánu, panu Půtovi z Ludanic a na Rokytnici oc, pánu a příteli mému milému. Orig. na papíře s regestem Březanovým; pečeť schází. Třeboň. archiv: Fam. v. Ludanic. Registr. 269. Jan z Pernšteina Osvaldovi Encigarovi z Obory o sčekání peněz. — Z Pardubic 1543, 2. dubna. (Panu Ozvaldovi Encigarovi z Obory, v pondělí po provodní neděli.) S. s. v. u. p. p. příteli a bratře mi zvláště milý! Zdraví oc. List od vás dnes mi jest dodán, kdež mi píšete, že ste mi psaní učinili z Šrotntale pátého dne měsíce listopadu, že na žádost mou mi té summy čekati chcete do sv. Jiří příštího. Při tom mi píšete, Archiv Český XX. 20
z roku 1543. 153 267. Jan z Pernšteina Gotfridovi Adlsbachovi: o nejblíže příštím soudu ve Vratislavi. Z Pardubic 1543, 28. března. — (V týž den Gotfrydovi Adlspochovi.) U. v. pane Gotfryde, příteli můj milý! Přálť bych, aby se dobře měl. Viděl sem psaní, které si udělal Michnovi, služebníku mému, co se soudu Vratislavského dotýče; pak já se obávám, poněvadž ten sněm na hradě Pražském býti má, aby tomu soudu překážky neučinil. Však sem já proto pana kanclíře obeslal, aby k tomu času v Vratislavi byl. Taky knězi biskupovi psaní činím, kteréhožť přípis posílám. Pak jestliže ten soud předce držán bude, bude-li vůle boží, na tom sem, abych při tom čase v Vratislavi byl. A s tím oc. Datum ut supra [v středu po vzkříšení pána Krista]. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 30. 268. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic: o zapůjčení 2000 kop grošův. — Na Pardubicích 1543, 29. března. Službu svú vzkazuji, urozený pane, pane a příteli můj milý! Pán Bůh rač vám dáti zdraví a v něm jiné všecko dobré, věrně bych toho přál. Lacek Štram- berský, služebník můj, pravil mi, žě ste s ním mluvili o ten tisíc kop grošův, kterejž by vám měl od pánův Trčkův aneb od nás poručníkův spraven býti při svatém Jiří, žě byste to při mně nechati chtěli, a druhého tisíce kop grošův připůjčiti na takovej spůsob, aby vám něco vína ode mne vydáváno bylo. Pak, můj milý pane a příteli, proti tomu nejsem, abych o to s vámi srovnati neměl, jakož pak teď k vám služebníky své posílám, aby již o to s vámi na místném zůstali. A s tím pán Bůh rač dáti nám pospolu ve zdraví shledati, jest-li vůle jeho svatá. Datum na Pardubicích, ve čtvrtek po vzkříšení pána Krista leta 43. Jan z Pernšteina oc a na Helfenšteině. J. (rukú vlastní). Urozenému pánu, panu Půtovi z Ludanic a na Rokytnici oc, pánu a příteli mému milému. Orig. na papíře s regestem Březanovým; pečeť schází. Třeboň. archiv: Fam. v. Ludanic. Registr. 269. Jan z Pernšteina Osvaldovi Encigarovi z Obory o sčekání peněz. — Z Pardubic 1543, 2. dubna. (Panu Ozvaldovi Encigarovi z Obory, v pondělí po provodní neděli.) S. s. v. u. p. p. příteli a bratře mi zvláště milý! Zdraví oc. List od vás dnes mi jest dodán, kdež mi píšete, že ste mi psaní učinili z Šrotntale pátého dne měsíce listopadu, že na žádost mou mi té summy čekati chcete do sv. Jiří příštího. Při tom mi píšete, Archiv Český XX. 20
Strana 154
154 abych vám tu summu na den sv. Jiří na Šrotntali položil. Pane bratře a příteli můj zvláště milý! V pravděť o takovém vašem psaní nic nevím, aby mi učiněno býti mělo, až teď při tom času, neb by mi takové psaní od vás dodáno bylo, jistě bych tak nepamětlivý nebyl, abych toho neměl opatřiti; ale tak jak sem vám napřed na- psal, že o takovém psaní nic nevím. A protož, můj zvláště milý pane bratře, poněvadž o takovém psaní nic nevím, ani mi také píšete, po kom ste mi je poslali, za to vás žádám, že mne takovejm placením toho dluhu při tomto sv. Jiří obtěžovati] nebudete, a když by se vám nezdálo té summy při mně nechati, že mi vajpověď učiníte, tak jakž můj list a zápis ukazuje. M. zvláště milý pane, příteli a bratře! Oumysl můj jinej není, než v tom přátelství, v kterém sme spolu, státi a trvati, a mnou vám nic scházeti nemá, pokudž od vás to k sobě poznávám. A s tím oc. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 30. A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 270. Jan z Pernšteina Janovi a Štěpánovi Bruntálským: o opatření hor. — Z Pardubic 1543, 9. dubna. (Přípis listu panu Janovi a panu Štefanovi Bruntálským, v pondělí po sv. Ambroži, z Pardubic.) S. s. v. u. páni, páni přátelé a švagrové moji milí! Zdraví oc. Wolf Šolar ten jest u mne byl a zprávu toho dal, oč má činiti s tím Joštem Lud- víkem, a při tom i tomu také rozumím, že jest vám nějaké psaní z poručení krále JMti od pana mincmejstra posláno. Pak, moji milí páni a přátelé, sluší vám při těch horách opatrně vůkol jíti, neb znáti ráčíte, že král JMt ráčí laskav bejti na hory. I u mne by to bylo, abyste s tím Šolarem mohli nějaké narovnání učiniti, a budu-li při svatém duše v tom kraji, chci toho rád pomocen bejti, neb víte dobře, byť předkem Šolara nebylo, žeť by ten Jošt Ludvík věčně těch hor nevyzdvihl. Také jestliže ta věc přetržena nebude a skrz vás nějak upokojena mezi Wolfem Šolarem a tím Joštem Ludvíkem, a královští kommissaři se v to dadí, jáť se bojím, aby se při té kommissí toho nevyhledávalo, kudy byste vo ty hory přijíti mohli; neb jaké se cesty obmýšlejí, nehodí se psáti, než shledání mé když bude s vámi, tejna vás toho neučiním. S tím oc. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 30. b. 271. Jan z Pernšteina biskupovi Vratislavskému: že pro nemoc k soudu přijeti nemůže; žádá, aby ve při jeho s markrabím Jiřím Braniborským nález učiněn byl oc. — Z Nového Města nad Medhují 1543, 13. dubna. (Přípis listu biskupu Vratislavskému v pátek před nedělí Jubilate, z Nového Města.) List od VMti jest mi přinešen v outerý, co mi na mé psaní za odpověď
154 abych vám tu summu na den sv. Jiří na Šrotntali položil. Pane bratře a příteli můj zvláště milý! V pravděť o takovém vašem psaní nic nevím, aby mi učiněno býti mělo, až teď při tom času, neb by mi takové psaní od vás dodáno bylo, jistě bych tak nepamětlivý nebyl, abych toho neměl opatřiti; ale tak jak sem vám napřed na- psal, že o takovém psaní nic nevím. A protož, můj zvláště milý pane bratře, poněvadž o takovém psaní nic nevím, ani mi také píšete, po kom ste mi je poslali, za to vás žádám, že mne takovejm placením toho dluhu při tomto sv. Jiří obtěžovati] nebudete, a když by se vám nezdálo té summy při mně nechati, že mi vajpověď učiníte, tak jakž můj list a zápis ukazuje. M. zvláště milý pane, příteli a bratře! Oumysl můj jinej není, než v tom přátelství, v kterém sme spolu, státi a trvati, a mnou vám nic scházeti nemá, pokudž od vás to k sobě poznávám. A s tím oc. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 30. A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 270. Jan z Pernšteina Janovi a Štěpánovi Bruntálským: o opatření hor. — Z Pardubic 1543, 9. dubna. (Přípis listu panu Janovi a panu Štefanovi Bruntálským, v pondělí po sv. Ambroži, z Pardubic.) S. s. v. u. páni, páni přátelé a švagrové moji milí! Zdraví oc. Wolf Šolar ten jest u mne byl a zprávu toho dal, oč má činiti s tím Joštem Lud- víkem, a při tom i tomu také rozumím, že jest vám nějaké psaní z poručení krále JMti od pana mincmejstra posláno. Pak, moji milí páni a přátelé, sluší vám při těch horách opatrně vůkol jíti, neb znáti ráčíte, že král JMt ráčí laskav bejti na hory. I u mne by to bylo, abyste s tím Šolarem mohli nějaké narovnání učiniti, a budu-li při svatém duše v tom kraji, chci toho rád pomocen bejti, neb víte dobře, byť předkem Šolara nebylo, žeť by ten Jošt Ludvík věčně těch hor nevyzdvihl. Také jestliže ta věc přetržena nebude a skrz vás nějak upokojena mezi Wolfem Šolarem a tím Joštem Ludvíkem, a královští kommissaři se v to dadí, jáť se bojím, aby se při té kommissí toho nevyhledávalo, kudy byste vo ty hory přijíti mohli; neb jaké se cesty obmýšlejí, nehodí se psáti, než shledání mé když bude s vámi, tejna vás toho neučiním. S tím oc. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 30. b. 271. Jan z Pernšteina biskupovi Vratislavskému: že pro nemoc k soudu přijeti nemůže; žádá, aby ve při jeho s markrabím Jiřím Braniborským nález učiněn byl oc. — Z Nového Města nad Medhují 1543, 13. dubna. (Přípis listu biskupu Vratislavskému v pátek před nedělí Jubilate, z Nového Města.) List od VMti jest mi přinešen v outerý, co mi na mé psaní za odpověď
Strana 155
z roku 1543. 155 dávati ráčíte, což se soudu dotýče, při tom mi oznamujíc, že také o můj soud, kterýž se panem markrabí mám, nález a konec se stane. Kdež hned na zejtří, totiž v středu, sem vyjel, chtíc k tomu soudu rád přijeti, a přijel sem až na Nové Město: tu mne kámen napadl, a také mne nohy velmi těžce rozbolely, že sem se pro ten nedo- statek zdraví svého na další jízdu pokusiti nesměl. I poněvadž pro nedostatek zdraví svého v Vratislavi k tomu soudu osobú svou bejti nemohu, již VMti prosím i na- pomínám, abyste mi ráčili při tomto soudu a právě o mou při, kterouž se panem markrabí Jiřím JMtí mám, konec učiniti. Neb nepochybuji, jakýž se kolivěk nález mezi námi stane, že se stane podle spravedlivosti toho slavného soudu, k kterémuž i s jinými pány soudci zavázáni ráčíte býti svejmi přísahami, abyste soudy a rozsudky spravedlivě činiti ráčili. S tím oc. Datum ut supra. (Cedule.) Psaní ste mi ráčili některú chvíli učiniti, abych Balcara, kteréhož ste ráčili synóm mejm dáti, zase VMti poslal: pak byl bych tak udělal, ale nebyl sem tehdáž na Pardubicích a také sem ho neměl s kajm vypraviti; než maje tu naději, že do Vratislavě sám pojedu, na tom sem byl, abych jej VMti sám přivezl, i poněvadž to pán Bůh změniti ráčil, teď jej VMti po hejtmanovi Kladckém posílám. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 33. b. 272. Jan z Pernšteina knížeti Fridrichovi Lehnickému: poněvadž na soud do Vratislavě dojeti ne- mohl, prosí ho, aby s markrabím Jiřím Braniborským, jenž při témž soudu bude, o spříznění rodu provdáním markrabinek Braniborských za jeho syny vyjednával; přimlouvá se, aby na sněm do Prahy rozepsaný skutečně se dal najíti. — Z Nov. Města nad Medhují 1543, 13. dubna. (V týž den knížeti Fridrichovi Lehynskému [sic].) Milostivé kníže! Jiné na- děje sem nebyl, než že mé shledání s VMtí při tomto soudu, kterýž má v neděli Jubilate držán bejti v Vratislavi, bude. Jakož sem pak i z Pardubic vyjel a přijel až na Nové Město, a tu jest mne kámen těžký napadl a nohy mne velmi rozbolely, že ani o holi choditi nemohu, leč mi z lůžě na stolici pomohou; i z těch příčin v Vratislavi býti nemohu, čemuž sem příliš nerad a zvláště z příčiny s té, poněvadž toho zprávu mám, že pan markrabie Jiří JMt také při tom času v Vratislavi bejti ráčí, neb bych se byl s JMtí rád shledal a při přítomnosti VMti s JMtí rozmlu- vení měl. Milostivé kníže! Co jest VMti pan markrabie Jiří JMt za odpověď dal, to ste mi oznámiti ráčili; kdež jest JMt v svým psaním to postaviti ráčil, že mezi JMtí a mezi mnou, poněvadž o oderčení jest na místě postaveno, snadné jednání jest, když na ty artykule, kteréž jest mi po panu Ondřejovi Ungnodovi oznámil, odpověď dám. Pak VMti sem psal, že o žádných artykulích nic nevím a že mi od pana Ondřeje Ungnoda není oznámeno; při tom sem VMt žádal, abyste VMt ráčili psaní učiniti panu markrabí JMti, aby VMti aneb mně ty artykule oznámil, jací sou. 20*
z roku 1543. 155 dávati ráčíte, což se soudu dotýče, při tom mi oznamujíc, že také o můj soud, kterýž se panem markrabí mám, nález a konec se stane. Kdež hned na zejtří, totiž v středu, sem vyjel, chtíc k tomu soudu rád přijeti, a přijel sem až na Nové Město: tu mne kámen napadl, a také mne nohy velmi těžce rozbolely, že sem se pro ten nedo- statek zdraví svého na další jízdu pokusiti nesměl. I poněvadž pro nedostatek zdraví svého v Vratislavi k tomu soudu osobú svou bejti nemohu, již VMti prosím i na- pomínám, abyste mi ráčili při tomto soudu a právě o mou při, kterouž se panem markrabí Jiřím JMtí mám, konec učiniti. Neb nepochybuji, jakýž se kolivěk nález mezi námi stane, že se stane podle spravedlivosti toho slavného soudu, k kterémuž i s jinými pány soudci zavázáni ráčíte býti svejmi přísahami, abyste soudy a rozsudky spravedlivě činiti ráčili. S tím oc. Datum ut supra. (Cedule.) Psaní ste mi ráčili některú chvíli učiniti, abych Balcara, kteréhož ste ráčili synóm mejm dáti, zase VMti poslal: pak byl bych tak udělal, ale nebyl sem tehdáž na Pardubicích a také sem ho neměl s kajm vypraviti; než maje tu naději, že do Vratislavě sám pojedu, na tom sem byl, abych jej VMti sám přivezl, i poněvadž to pán Bůh změniti ráčil, teď jej VMti po hejtmanovi Kladckém posílám. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 33. b. 272. Jan z Pernšteina knížeti Fridrichovi Lehnickému: poněvadž na soud do Vratislavě dojeti ne- mohl, prosí ho, aby s markrabím Jiřím Braniborským, jenž při témž soudu bude, o spříznění rodu provdáním markrabinek Braniborských za jeho syny vyjednával; přimlouvá se, aby na sněm do Prahy rozepsaný skutečně se dal najíti. — Z Nov. Města nad Medhují 1543, 13. dubna. (V týž den knížeti Fridrichovi Lehynskému [sic].) Milostivé kníže! Jiné na- děje sem nebyl, než že mé shledání s VMtí při tomto soudu, kterýž má v neděli Jubilate držán bejti v Vratislavi, bude. Jakož sem pak i z Pardubic vyjel a přijel až na Nové Město, a tu jest mne kámen těžký napadl a nohy mne velmi rozbolely, že ani o holi choditi nemohu, leč mi z lůžě na stolici pomohou; i z těch příčin v Vratislavi býti nemohu, čemuž sem příliš nerad a zvláště z příčiny s té, poněvadž toho zprávu mám, že pan markrabie Jiří JMt také při tom času v Vratislavi bejti ráčí, neb bych se byl s JMtí rád shledal a při přítomnosti VMti s JMtí rozmlu- vení měl. Milostivé kníže! Co jest VMti pan markrabie Jiří JMt za odpověď dal, to ste mi oznámiti ráčili; kdež jest JMt v svým psaním to postaviti ráčil, že mezi JMtí a mezi mnou, poněvadž o oderčení jest na místě postaveno, snadné jednání jest, když na ty artykule, kteréž jest mi po panu Ondřejovi Ungnodovi oznámil, odpověď dám. Pak VMti sem psal, že o žádných artykulích nic nevím a že mi od pana Ondřeje Ungnoda není oznámeno; při tom sem VMt žádal, abyste VMt ráčili psaní učiniti panu markrabí JMti, aby VMti aneb mně ty artykule oznámil, jací sou. 20*
Strana 156
156 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina I toho nevím, ráčili-li ste tak učiniti, než mně od VMti nic oznámeno není, a já se nevím čím spraviti. Neb i to VMti oznamuji, že sem já k JMti panu markrabí služebníka svého posílal, psaní sem JMti udělal, na kteréž jest mi neráčil žádné odpovědi dáti. I milostivé kníže! poněvadž mi ta zpráva dána, že JMt pan markrabie tu v Vratislavi býti ráčí a že by JMt odtud jeti měl na tu svadbu a veselí, kterúž král Polský JMt králi JMti mladému synu svému činiti ráčí, za to VMti prosím, že s JMtí rozmluviti ráčíte, aby JMt ty artykule sepsané VMti dal a VMt abyste mi je poslati ráčili. Druhé, poněvadž jízda JMti z Krakova zase skrze knížectví Slezské bude, abyste tomu po JMti vyrozuměti ráčili, při kterém času a kudy se JMt obrátiti ráčí, a to abyste ráčili při JMti jednati, aby mezi JMtí a mnou shledání býti mohlo při přítomnosti VMti, a již to jednání, které ste mezi JMtí a mnou začali, což se našeho zpříznění dotýče, aby již smluvami stvrzeno a vykonáno bylo; za to VMti prosím, že té práce sobě pro mne stěžovati a vážiti neráčíte, a já se toho VMti vší přátelskú službú chci odsluhovati. A čemuž na JMti vyrozuměti ráčíte, za to prosím, že mi o tom o všem dostatečně a rozumně oznámiti ráčíte, abych se věděl čím spraviti, jakož já také JMti o to píši. A jestliže VMt tu shledání s JMtí v Vratislavi míti ráčíte, čemuž vyrozuměti ráčíte, že mi to po hejtmanu mým Klad- ským oznámiti ráčíte. Nepochybuji, než že o tom VMt věděti ráčíte, že král JMt sněm obecný na hradě Pražském položiti ráčil tu neděli před sv. Filipem a Jakubem [29. dubna a tak ten sněm rozpisovati ráčí, že z zemí k tomu království náležících poslové vypraveni s plnú mocí býti mají a že JMt na tom sněmu osobú svou bejti ráčí. Pak, milostivé kníže, znám, že jest ten sněm potřebný a těm všem zemím platný, kdyby se na něm tak jednalo, jak potřeba, kteráž nenastává, ale již nastala, ukazuje; ale krátkost času, jest se obávati, aby tomu sněmu překážky neučinila. Neb račte toho povážiti, že již léto a teplí časové nastávají, nepřítel všeho křesťanstva meškati nebude, co jest před se vzal, bude chtíti to vykonati, a zvláště znajíc nás, že v žádné hotovosti, v žádném opatření nejsme; neb by ten sněm vykonán byl nejlípe, račte toho povážiti, než se k tomu spravíme s těmi potřebami, což k válce náleží, že se k zimě přiblíží; pak není podobné, aby nepřítel dotud čekati měl; a tak jest těchto let náš obyčej a pořádek, abychom v létě sněmovali a v zimě váleli. I co užitečného po ta všecka léta sme způsobili, to vidíme i skutkové sami ukazují; ale není div, poněvadž sme pána Boha opustili a jej na se rozhněvali, že jest nás pán Bůh také opustil, neb všecka písma se na to vztahují, kdež lidé pána Boha opustí, že také od pána Boha opuštěni bejvají; neb těchto časův pán Bůh nám všecku svou vůli oznámil; co jest se k tomu papeských a lidských ustanovení
156 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina I toho nevím, ráčili-li ste tak učiniti, než mně od VMti nic oznámeno není, a já se nevím čím spraviti. Neb i to VMti oznamuji, že sem já k JMti panu markrabí služebníka svého posílal, psaní sem JMti udělal, na kteréž jest mi neráčil žádné odpovědi dáti. I milostivé kníže! poněvadž mi ta zpráva dána, že JMt pan markrabie tu v Vratislavi býti ráčí a že by JMt odtud jeti měl na tu svadbu a veselí, kterúž král Polský JMt králi JMti mladému synu svému činiti ráčí, za to VMti prosím, že s JMtí rozmluviti ráčíte, aby JMt ty artykule sepsané VMti dal a VMt abyste mi je poslati ráčili. Druhé, poněvadž jízda JMti z Krakova zase skrze knížectví Slezské bude, abyste tomu po JMti vyrozuměti ráčili, při kterém času a kudy se JMt obrátiti ráčí, a to abyste ráčili při JMti jednati, aby mezi JMtí a mnou shledání býti mohlo při přítomnosti VMti, a již to jednání, které ste mezi JMtí a mnou začali, což se našeho zpříznění dotýče, aby již smluvami stvrzeno a vykonáno bylo; za to VMti prosím, že té práce sobě pro mne stěžovati a vážiti neráčíte, a já se toho VMti vší přátelskú službú chci odsluhovati. A čemuž na JMti vyrozuměti ráčíte, za to prosím, že mi o tom o všem dostatečně a rozumně oznámiti ráčíte, abych se věděl čím spraviti, jakož já také JMti o to píši. A jestliže VMt tu shledání s JMtí v Vratislavi míti ráčíte, čemuž vyrozuměti ráčíte, že mi to po hejtmanu mým Klad- ským oznámiti ráčíte. Nepochybuji, než že o tom VMt věděti ráčíte, že král JMt sněm obecný na hradě Pražském položiti ráčil tu neděli před sv. Filipem a Jakubem [29. dubna a tak ten sněm rozpisovati ráčí, že z zemí k tomu království náležících poslové vypraveni s plnú mocí býti mají a že JMt na tom sněmu osobú svou bejti ráčí. Pak, milostivé kníže, znám, že jest ten sněm potřebný a těm všem zemím platný, kdyby se na něm tak jednalo, jak potřeba, kteráž nenastává, ale již nastala, ukazuje; ale krátkost času, jest se obávati, aby tomu sněmu překážky neučinila. Neb račte toho povážiti, že již léto a teplí časové nastávají, nepřítel všeho křesťanstva meškati nebude, co jest před se vzal, bude chtíti to vykonati, a zvláště znajíc nás, že v žádné hotovosti, v žádném opatření nejsme; neb by ten sněm vykonán byl nejlípe, račte toho povážiti, než se k tomu spravíme s těmi potřebami, což k válce náleží, že se k zimě přiblíží; pak není podobné, aby nepřítel dotud čekati měl; a tak jest těchto let náš obyčej a pořádek, abychom v létě sněmovali a v zimě váleli. I co užitečného po ta všecka léta sme způsobili, to vidíme i skutkové sami ukazují; ale není div, poněvadž sme pána Boha opustili a jej na se rozhněvali, že jest nás pán Bůh také opustil, neb všecka písma se na to vztahují, kdež lidé pána Boha opustí, že také od pána Boha opuštěni bejvají; neb těchto časův pán Bůh nám všecku svou vůli oznámil; co jest se k tomu papeských a lidských ustanovení
Strana 157
z roku 1543. 157 přimísilo, to lidé všecko znají, a již se tomu vejborně rozumí, co jest božího a co jest lidského; ale račtež zase na to pohleděti pod takovým poznáním vůle pána Boha našeho, kdy větší nešlechetnost, rozpustilost, neupřímnost, nevěra od jedněch proti druhým byla, jaká jest těchto časův? I blízci sme toho, aby se na nás ono písmo nevyplnilo, kteréž jest sám Kristus pověděl: „Slouha věda vůli pána svého a nečiní ji, mnohými ranami bit bude.“ I již teď vidíme a poznati můžeme, jakejmi ranami nás trestati ráčil těchto časův, v zemích našich morem ukrutným, a v Polště, jak slyšeti, hladem. A před rukama největší rána, nepřítel ukrutný všeho křesťanstva ten nám na hřbetě sedí, a s našimi zpuosoby a činy strach ještě většího nepřítele, když z tohoto svéta sejdem, aby nás tam na onom světě nepotkalo; neb Kristus pán za ty a pro ty smrt podstoupiti ráčil, kteříž by jeho smrti vděčni byli a to znali, že krví jeho očištěni sme ode všech hříchův, a to ne abychom v ústech znali, ale v srdci měli a rozvažovali. Neb jestliže toho při nás nebude, smrt jeho nám málo platná bude, nébrž obrácena bude ke všemu horšímu, tak jakž apoštol svatý Pavel píše: že takový po druhé Krista křižuje. A protož, milostivé kníže, jakž kolivěk ten sněm nečasně jest položen, já bych rád viděl, abyste na něm bejti ráčili; neb v pravdě jest potřebí, aby se ústa otevřela a to aby se mluvilo, jednalo, ukazovalo, což se dobrého, potřebného a uži- tečného pozná; ne vždycky všemu amen říkati. Jáť píši jako ten, který se pána Boha dokládám, že bych rád dobré viděl; a v tomto zlým, kteréž na nás jde, a v té nedbalivosti, v které sme, však se stajšče člověku živu bejti. A s tím oc. Datum ut supra [v pátek před nedělí Jubilate]. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 33. b. 273. Jan z Pernšteina markrabí Jiřímu Braniborskému: že při soudu Vratislavském pro nemoc s ním shledati se nemohl; artikule v příčině spříznění jejich rodů že mu dodány nebyly; ve- lice rád že by se s ním shledal osobně, aby přátelské spříznění mezi nimi bylo utvrzeno. — Z Nového Města 1543, 13. dubna. (V týž den markrabí Jiřímu, z Nového Města.) Milostivé kníže! Psaní sem VMti po služěbníku svým učinil, na kteréž mi od VMti odpověď dána není, toho nevím, z které příčiny. Než když mi jest oznámeno, že VMt těchto časů v Sleště bejti ráčíte, ta jest vůle má byla, abych se s VMtí shledal. Jakož pak k tomu soudu, kterýž s VMtí mám, v tuto středu sem z Pardubic vyjel, totiž včera, a přijel sem na Nové Město, chtíc před se jeti: a této noci kámen na mne těžký přišel i také nohy mne velmi rozbolely, dna mne v ruce trápí, že ani o holi choditi ne- mohu, než co mi z lůže na stolici pomohú; čěmuž sem příliš nerad, že mé shle- dání s VMtí býti nemůžě; ale vůli pána Boha našeho žádný se protiviti nemá,
z roku 1543. 157 přimísilo, to lidé všecko znají, a již se tomu vejborně rozumí, co jest božího a co jest lidského; ale račtež zase na to pohleděti pod takovým poznáním vůle pána Boha našeho, kdy větší nešlechetnost, rozpustilost, neupřímnost, nevěra od jedněch proti druhým byla, jaká jest těchto časův? I blízci sme toho, aby se na nás ono písmo nevyplnilo, kteréž jest sám Kristus pověděl: „Slouha věda vůli pána svého a nečiní ji, mnohými ranami bit bude.“ I již teď vidíme a poznati můžeme, jakejmi ranami nás trestati ráčil těchto časův, v zemích našich morem ukrutným, a v Polště, jak slyšeti, hladem. A před rukama největší rána, nepřítel ukrutný všeho křesťanstva ten nám na hřbetě sedí, a s našimi zpuosoby a činy strach ještě většího nepřítele, když z tohoto svéta sejdem, aby nás tam na onom světě nepotkalo; neb Kristus pán za ty a pro ty smrt podstoupiti ráčil, kteříž by jeho smrti vděčni byli a to znali, že krví jeho očištěni sme ode všech hříchův, a to ne abychom v ústech znali, ale v srdci měli a rozvažovali. Neb jestliže toho při nás nebude, smrt jeho nám málo platná bude, nébrž obrácena bude ke všemu horšímu, tak jakž apoštol svatý Pavel píše: že takový po druhé Krista křižuje. A protož, milostivé kníže, jakž kolivěk ten sněm nečasně jest položen, já bych rád viděl, abyste na něm bejti ráčili; neb v pravdě jest potřebí, aby se ústa otevřela a to aby se mluvilo, jednalo, ukazovalo, což se dobrého, potřebného a uži- tečného pozná; ne vždycky všemu amen říkati. Jáť píši jako ten, který se pána Boha dokládám, že bych rád dobré viděl; a v tomto zlým, kteréž na nás jde, a v té nedbalivosti, v které sme, však se stajšče člověku živu bejti. A s tím oc. Datum ut supra [v pátek před nedělí Jubilate]. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 33. b. 273. Jan z Pernšteina markrabí Jiřímu Braniborskému: že při soudu Vratislavském pro nemoc s ním shledati se nemohl; artikule v příčině spříznění jejich rodů že mu dodány nebyly; ve- lice rád že by se s ním shledal osobně, aby přátelské spříznění mezi nimi bylo utvrzeno. — Z Nového Města 1543, 13. dubna. (V týž den markrabí Jiřímu, z Nového Města.) Milostivé kníže! Psaní sem VMti po služěbníku svým učinil, na kteréž mi od VMti odpověď dána není, toho nevím, z které příčiny. Než když mi jest oznámeno, že VMt těchto časů v Sleště bejti ráčíte, ta jest vůle má byla, abych se s VMtí shledal. Jakož pak k tomu soudu, kterýž s VMtí mám, v tuto středu sem z Pardubic vyjel, totiž včera, a přijel sem na Nové Město, chtíc před se jeti: a této noci kámen na mne těžký přišel i také nohy mne velmi rozbolely, dna mne v ruce trápí, že ani o holi choditi ne- mohu, než co mi z lůže na stolici pomohú; čěmuž sem příliš nerad, že mé shle- dání s VMtí býti nemůžě; ale vůli pána Boha našeho žádný se protiviti nemá,
Strana 158
158 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina poněvadž v modlitbě té, kteráž nám od Krista pána vydána jest, říkáme: Buď vůle tvá jako v nebi tak v zemi. A protož jest nejlípe vůli naši s vůlí boží srovnati. Milostivé kníže! Knížeti Fridrichovi Lehnickému JMti ráčili ste odpověď dáti, což se toho přátelského spříznění mezi VMtí a mnou dotýče, aby VMti ode mne na ty artykule odpověď dána byla, kteréž ste mi ráčili poslati po panu Ondře- jovi Ungnodovi: pak, milostivé kníže, knížeti Fridrichovi JMti odpověď sem dal, že o žádných artikulích nevím, neb mi od pana Ondřeje Ungnoda žádní dáni nejsou: jakož sem i o tom některou chvíli v Praze panu Knoblsdorfovi, služebníku VMti, při přítomnosti pana Ondřeje Ungnoda pravil, že o žádných artikulích nic nevím. Pan Ondřej jest před panem Knoblsdo[r fe[m] pověděl, že těch artykulův nechal při kanclíři VMti: a protož, záležie-li co na takových artykulích, VMti prosím, žě mi je račte poslati aneb knížeti Fridrichovi JMti dáti, neb JMti píši, za to JMti žádajíc, budou-li JMti od VMti dány, aby mi je poslati ráčil. Při tom, milostivé kníže, za to VMti prosím, poněvadž tomu rozumím, že VMt ráčíte jeti do Krakova na to veselí, kteréž král Polský JMt králi mladému JMti synu svému ráčí činiti, kdy jízda VMti při kterém času zase bude a kudy jeti ráčíte, že mi to oznámiti ráčíte, abych se s VMtí shledati mohl. Neb ničím se nezaneprazdňujíc, ten jest oumysl můj, abych se s VMtí shledal, leč by ten nedo- statek při zdraví pán Bůh dopustiti ráčil, že bych k tomu nikterakž dosti učiniti nemohl, jakož jest se tohoto času stalo; a nejraděj bych tomu byl, aby mé shledání s VMtí bejti mohlo při přítomnosti knížete Fridricha Lehnického JMti, a již při tom času aby to přátelské zpříznění, které jest se mezi VMtí a mezi mnou začalo, mohlo svůj konec vzíti a smluvami utvrzeno býti, ač byla-li by vůle pána Boha všemohúcího, poněvadž to všecko v moci jeho svaté jest; tak jakž apoštol svatý Pavel pověděl: „že není na tom, kterýž ščepuje, ani na tom, kterýž zalívá, ale na tom, kterýž zrost dává.“ Pak pán Bůh všemohúcí k tomu spříznění, které se mezi VMtí a mezi mnou začalo, rač dáti svůj zróst a své svaté požehnání, aby také k svému vykonání přijíti mohlo, předkem ke cti a k chvále jeho svaté, a VMti i mně také k potěšení. A s tím oc. Datum ut supra [v pátek před nedělí Jubilate]. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 35. b. 274. Jan z Pernšteina knížatům Minstrberským: aby k smlouvě jeho s opatem Žďárským učiněné pečeti přitiskli. — Z Nového Města 1543, 13. dubna. (V týž den a odtudž knížatóm Minstrberským.) Osvícená knížata a páni, páni přízniví, synu, švagrové a přátelé moji zvláště milí! S. s. VMtem oc vzkazuji. Té sem naděje byl, že mé shledání s VMtmi při tomto soudu, kterýž v Vratislavi držán bejti má, bude, ale poněvadž jest to pán Bůh změniti ráčil skrze nedostatek
158 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina poněvadž v modlitbě té, kteráž nám od Krista pána vydána jest, říkáme: Buď vůle tvá jako v nebi tak v zemi. A protož jest nejlípe vůli naši s vůlí boží srovnati. Milostivé kníže! Knížeti Fridrichovi Lehnickému JMti ráčili ste odpověď dáti, což se toho přátelského spříznění mezi VMtí a mnou dotýče, aby VMti ode mne na ty artykule odpověď dána byla, kteréž ste mi ráčili poslati po panu Ondře- jovi Ungnodovi: pak, milostivé kníže, knížeti Fridrichovi JMti odpověď sem dal, že o žádných artikulích nevím, neb mi od pana Ondřeje Ungnoda žádní dáni nejsou: jakož sem i o tom některou chvíli v Praze panu Knoblsdorfovi, služebníku VMti, při přítomnosti pana Ondřeje Ungnoda pravil, že o žádných artikulích nic nevím. Pan Ondřej jest před panem Knoblsdo[r fe[m] pověděl, že těch artykulův nechal při kanclíři VMti: a protož, záležie-li co na takových artykulích, VMti prosím, žě mi je račte poslati aneb knížeti Fridrichovi JMti dáti, neb JMti píši, za to JMti žádajíc, budou-li JMti od VMti dány, aby mi je poslati ráčil. Při tom, milostivé kníže, za to VMti prosím, poněvadž tomu rozumím, že VMt ráčíte jeti do Krakova na to veselí, kteréž král Polský JMt králi mladému JMti synu svému ráčí činiti, kdy jízda VMti při kterém času zase bude a kudy jeti ráčíte, že mi to oznámiti ráčíte, abych se s VMtí shledati mohl. Neb ničím se nezaneprazdňujíc, ten jest oumysl můj, abych se s VMtí shledal, leč by ten nedo- statek při zdraví pán Bůh dopustiti ráčil, že bych k tomu nikterakž dosti učiniti nemohl, jakož jest se tohoto času stalo; a nejraděj bych tomu byl, aby mé shledání s VMtí bejti mohlo při přítomnosti knížete Fridricha Lehnického JMti, a již při tom času aby to přátelské zpříznění, které jest se mezi VMtí a mezi mnou začalo, mohlo svůj konec vzíti a smluvami utvrzeno býti, ač byla-li by vůle pána Boha všemohúcího, poněvadž to všecko v moci jeho svaté jest; tak jakž apoštol svatý Pavel pověděl: „že není na tom, kterýž ščepuje, ani na tom, kterýž zalívá, ale na tom, kterýž zrost dává.“ Pak pán Bůh všemohúcí k tomu spříznění, které se mezi VMtí a mezi mnou začalo, rač dáti svůj zróst a své svaté požehnání, aby také k svému vykonání přijíti mohlo, předkem ke cti a k chvále jeho svaté, a VMti i mně také k potěšení. A s tím oc. Datum ut supra [v pátek před nedělí Jubilate]. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 35. b. 274. Jan z Pernšteina knížatům Minstrberským: aby k smlouvě jeho s opatem Žďárským učiněné pečeti přitiskli. — Z Nového Města 1543, 13. dubna. (V týž den a odtudž knížatóm Minstrberským.) Osvícená knížata a páni, páni přízniví, synu, švagrové a přátelé moji zvláště milí! S. s. VMtem oc vzkazuji. Té sem naděje byl, že mé shledání s VMtmi při tomto soudu, kterýž v Vratislavi držán bejti má, bude, ale poněvadž jest to pán Bůh změniti ráčil skrze nedostatek
Strana 159
z roku 1543. 159 zdraví mého, vůle jeho svaté milosti má ve všem bejti, a my se jí protiviti nemáme. Neb sem v středu z Pardubic vyjel, chtíc do Vratislavě před se jeti, přijel sem na Nové Město, a té noci jest mne kámen těžce napadl, tak že mne velmi zemdlil, a dna mi také do ruky vstoupila, a nohy mne velmi rozbolely, tak že nikam ne- mohu, leč co mi z lůžě na stolici pomohú. I z těch příčin mé shledání s VMtmi bejti nemůž, čemuž sem příliš nerad. Milostivá knížata! Jakož nepochybuji, že ráčíte v dobré paměti jmíti, že sem nějaké smlúvy a frýmarky s opatem Žďárským učinil, kdež pak i povolení své ste k tomu dáti a toho mi potvrditi ráčili; i poněvadž jest od VMtí samých potvrzení a povolení bylo, a od jiných pánův z Kunštátu nic, tak jest mi se to vykonati ne- mohlo, neb sou mi se oni zbraňovali na to povolení a potvrzení dáti. Pak potom ještě mezi VMtmi o to snešení bylo, i tedy smlúvy VMtem posílám a za to prosím, že ráčíte rozkázati pečeti své k nim přitisknúti a mně jě zase po hejtmanu mejm Kladckým poslati, a já se toho VMtem rád přátelsky odslúžiti chci, kdež nepochy- buji, že tak račte učiniti. A s tím oc. Datum ut supra. (V týž den a odtudž psal knížeti Hendrychovi Minstrberskému): Knížatóm JMtem, pánuom bratruom VMti i také VMti list píši, za to VMti žádajíc, abyste ty smlúvy, keré sem s opatem Žďárským udělal, pečetmi VMtí stvrditi ráčili, kteréž VMtem po hejtmanu Klackém [sic] posílám; pak za to prosím VMti, že se k tomu ráčíte přičiniti, aby mi se to vykonalo, neb ráčíte věk můj starý znáti, jestliže by na mne pán Bůh smrt dopustil, nevím, jak by to potom k vykonání přišlo. Milostivé knížě! Jiného VMti psáti nevím, než že bych se s VMtí příliš rád shledal i dosti potřebnie rozmluvení měl, ale poněvadž to na tento čas býti nemohlo, musí to do jiného času odloženo býti. A s tím oc [v pátek před nedělí Jubilate]. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 36., 36. b. 275. Jan z Pernšteina Gotfriedu Adlspachovi: o soudu ve Vratislavi, kdež nález mezi ním a mar- krabím Jiřím Braniborským vynesen býti má. — Z Nového Města 1543, 13. dubna. (V týž den Adlspochovi, z Nového Města.) List od pana biskupa Vratislavského v outerý večer dodán mi jest, co mi na mé psaní za odpověď dává o tom soudu; kdež pak hned na zejtří v středu sem vyjel a na Nové Město přijel, chtíc dnes na Kladště býti, ale té noci kámen na mne těžký přišel, že mne velmi umdlel, k tomu dna v levé ruce mne trápí, nohy mi rozbolely, že choditi nemohu ani s holí, než co mi od lůže na stolici pomohú. Ač mi hned z Pardubic ta jízda těžce přišla, ale sem vždy té naděje byl, že budu moci předse jeti. I poněvadž z psaní pana biskupa JMti [sem] vyrozuměl, že se na to vztahuje, že již k té při žádného dalšího mlu- vení potřebí nebude, než tolko nálezu vyhlášení čekati, i bez pochyby žeť jest se to
z roku 1543. 159 zdraví mého, vůle jeho svaté milosti má ve všem bejti, a my se jí protiviti nemáme. Neb sem v středu z Pardubic vyjel, chtíc do Vratislavě před se jeti, přijel sem na Nové Město, a té noci jest mne kámen těžce napadl, tak že mne velmi zemdlil, a dna mi také do ruky vstoupila, a nohy mne velmi rozbolely, tak že nikam ne- mohu, leč co mi z lůžě na stolici pomohú. I z těch příčin mé shledání s VMtmi bejti nemůž, čemuž sem příliš nerad. Milostivá knížata! Jakož nepochybuji, že ráčíte v dobré paměti jmíti, že sem nějaké smlúvy a frýmarky s opatem Žďárským učinil, kdež pak i povolení své ste k tomu dáti a toho mi potvrditi ráčili; i poněvadž jest od VMtí samých potvrzení a povolení bylo, a od jiných pánův z Kunštátu nic, tak jest mi se to vykonati ne- mohlo, neb sou mi se oni zbraňovali na to povolení a potvrzení dáti. Pak potom ještě mezi VMtmi o to snešení bylo, i tedy smlúvy VMtem posílám a za to prosím, že ráčíte rozkázati pečeti své k nim přitisknúti a mně jě zase po hejtmanu mejm Kladckým poslati, a já se toho VMtem rád přátelsky odslúžiti chci, kdež nepochy- buji, že tak račte učiniti. A s tím oc. Datum ut supra. (V týž den a odtudž psal knížeti Hendrychovi Minstrberskému): Knížatóm JMtem, pánuom bratruom VMti i také VMti list píši, za to VMti žádajíc, abyste ty smlúvy, keré sem s opatem Žďárským udělal, pečetmi VMtí stvrditi ráčili, kteréž VMtem po hejtmanu Klackém [sic] posílám; pak za to prosím VMti, že se k tomu ráčíte přičiniti, aby mi se to vykonalo, neb ráčíte věk můj starý znáti, jestliže by na mne pán Bůh smrt dopustil, nevím, jak by to potom k vykonání přišlo. Milostivé knížě! Jiného VMti psáti nevím, než že bych se s VMtí příliš rád shledal i dosti potřebnie rozmluvení měl, ale poněvadž to na tento čas býti nemohlo, musí to do jiného času odloženo býti. A s tím oc [v pátek před nedělí Jubilate]. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 36., 36. b. 275. Jan z Pernšteina Gotfriedu Adlspachovi: o soudu ve Vratislavi, kdež nález mezi ním a mar- krabím Jiřím Braniborským vynesen býti má. — Z Nového Města 1543, 13. dubna. (V týž den Adlspochovi, z Nového Města.) List od pana biskupa Vratislavského v outerý večer dodán mi jest, co mi na mé psaní za odpověď dává o tom soudu; kdež pak hned na zejtří v středu sem vyjel a na Nové Město přijel, chtíc dnes na Kladště býti, ale té noci kámen na mne těžký přišel, že mne velmi umdlel, k tomu dna v levé ruce mne trápí, nohy mi rozbolely, že choditi nemohu ani s holí, než co mi od lůže na stolici pomohú. Ač mi hned z Pardubic ta jízda těžce přišla, ale sem vždy té naděje byl, že budu moci předse jeti. I poněvadž z psaní pana biskupa JMti [sem] vyrozuměl, že se na to vztahuje, že již k té při žádného dalšího mlu- vení potřebí nebude, než tolko nálezu vyhlášení čekati, i bez pochyby žeť jest se to
Strana 160
160 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina všecko již semlelo, jednom čekati, jaká se mouka ze mlýna dá. Pak co panu bisku- povi JMti píši, tohoť psaní přípis posílám. Také za jiné nemám, než že pan kancléř Těšínský k tomu času bude; avšak pro všecko, poněvadž sám pro nedostatek zdraví svého k tomu soudu býti nemohu, hajtmana Kladského a Fridricha Račína posílám, aby podle tebe a doktora stáli na místě mým. Se panem markrabí Jiřím a s knížětem Fri- drichem Lehnickým JMtmi byl bych se rád shledal, ale poněvadž tento nedostatek zdraví mého tomu jest překážku učinil, ne má vůle, než toho, který mnú vládne, býti musí. Pak JMtem listy píši, kteréž posílám po hejtmanu Kladckém, avšak sem jemu poručil, nebylo-li by tu pana markrabí Jiřího ani knížete Fridricha, a jestliže pan markrabie JMt v Sleště býti ráčí, aby ti listové JMti i knížeti Fridrichovi JMti stiežně posláni byli. Pak již aby se o to o všecko tebou a radou tvou spravil, o jiné sem mu také s tebou poručil rozmluviti. A již tebe za to prosím, jak se ten soud vykoná, že mi o všem po hejtmanovi rozumně oznámíš. [v pátek před nedělí Jubilate]. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 36. b, 37. 276. Jan z Pernšteina Janovi Čeplovi: o peněžních záležitostech, o prodeji Meziříče. — Z Par- dubic 1543, 16. dubna. (Přípis listu panu Janovi Čeplovi, v pondělí po neděli Jubilate z Pardubic. C. v. p. Jane, příteli můj milý! Zdraví oc. Což se pana Herborta dotýče, kdež mi píšete, že ste s ním mluvili, což se toho rukojemství za mne dotýče, proč jest pečeti přidáviti nechtěl, pak že jest vám odpověď dal i příčinu ukázal, že by nad ním nějaká osoba postavena bejti měla, které by podniknouti nechtěl: pak můj milý pane Jane, nikdá sem ten nebyl, abych zoumyslně komu lechkost a posměch činiti měl, pak jistěť je to při mně nebylo, aby se to panu Herburtovi státi mělo, poněvadž mi k tomu příčiny nikdá nedal, než vždycky sem hleděl jeho dobré a poctivé ob- mejšleti; a ještě na jiném nejsem, pokudž vděčnost poznám. A v tom vás mohu za svědka jmíti. Což se té summy dotýče, kterouž sem mu povinovat, kdež ste to na něm obdrželi, že ji při mně až do sv. Václava nechati chce, z práce vám děkuji a rád se zase odplatím, a panu Herburtovi z přátelství, a listem obnovení jeho meškati nebudu. I což se listu na berni dotýče, jednom oznamte mi to spěšně, ty-li věrné ruky chce jmíti jako prvé, neb se tak pamatuji, že v prvním listu sou věrné ruky pan Vojíř a pan Bítovský. Pak víte dobře, že se svět mění a lidé v něm také, i jednom ať mi se o tom oznámí, listem meškán nebude. Také vás toho tejno nečiním, prvé nežli ste mi oznámili, že by pan Herbort měl náchylnost k Meziříčí, aby se mnou oň jednal; maje zprávu o panu Janovi Oderském, že by také k Meziříčí chuť měl, poslal jsem k němu Matyáše Lvovického, chtěl-li by se mnou o Mezeříčí jednání jmíti: i oznámil mi Matyáš, že jest se dal
160 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina všecko již semlelo, jednom čekati, jaká se mouka ze mlýna dá. Pak co panu bisku- povi JMti píši, tohoť psaní přípis posílám. Také za jiné nemám, než že pan kancléř Těšínský k tomu času bude; avšak pro všecko, poněvadž sám pro nedostatek zdraví svého k tomu soudu býti nemohu, hajtmana Kladského a Fridricha Račína posílám, aby podle tebe a doktora stáli na místě mým. Se panem markrabí Jiřím a s knížětem Fri- drichem Lehnickým JMtmi byl bych se rád shledal, ale poněvadž tento nedostatek zdraví mého tomu jest překážku učinil, ne má vůle, než toho, který mnú vládne, býti musí. Pak JMtem listy píši, kteréž posílám po hejtmanu Kladckém, avšak sem jemu poručil, nebylo-li by tu pana markrabí Jiřího ani knížete Fridricha, a jestliže pan markrabie JMt v Sleště býti ráčí, aby ti listové JMti i knížeti Fridrichovi JMti stiežně posláni byli. Pak již aby se o to o všecko tebou a radou tvou spravil, o jiné sem mu také s tebou poručil rozmluviti. A již tebe za to prosím, jak se ten soud vykoná, že mi o všem po hejtmanovi rozumně oznámíš. [v pátek před nedělí Jubilate]. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 36. b, 37. 276. Jan z Pernšteina Janovi Čeplovi: o peněžních záležitostech, o prodeji Meziříče. — Z Par- dubic 1543, 16. dubna. (Přípis listu panu Janovi Čeplovi, v pondělí po neděli Jubilate z Pardubic. C. v. p. Jane, příteli můj milý! Zdraví oc. Což se pana Herborta dotýče, kdež mi píšete, že ste s ním mluvili, což se toho rukojemství za mne dotýče, proč jest pečeti přidáviti nechtěl, pak že jest vám odpověď dal i příčinu ukázal, že by nad ním nějaká osoba postavena bejti měla, které by podniknouti nechtěl: pak můj milý pane Jane, nikdá sem ten nebyl, abych zoumyslně komu lechkost a posměch činiti měl, pak jistěť je to při mně nebylo, aby se to panu Herburtovi státi mělo, poněvadž mi k tomu příčiny nikdá nedal, než vždycky sem hleděl jeho dobré a poctivé ob- mejšleti; a ještě na jiném nejsem, pokudž vděčnost poznám. A v tom vás mohu za svědka jmíti. Což se té summy dotýče, kterouž sem mu povinovat, kdež ste to na něm obdrželi, že ji při mně až do sv. Václava nechati chce, z práce vám děkuji a rád se zase odplatím, a panu Herburtovi z přátelství, a listem obnovení jeho meškati nebudu. I což se listu na berni dotýče, jednom oznamte mi to spěšně, ty-li věrné ruky chce jmíti jako prvé, neb se tak pamatuji, že v prvním listu sou věrné ruky pan Vojíř a pan Bítovský. Pak víte dobře, že se svět mění a lidé v něm také, i jednom ať mi se o tom oznámí, listem meškán nebude. Také vás toho tejno nečiním, prvé nežli ste mi oznámili, že by pan Herbort měl náchylnost k Meziříčí, aby se mnou oň jednal; maje zprávu o panu Janovi Oderském, že by také k Meziříčí chuť měl, poslal jsem k němu Matyáše Lvovického, chtěl-li by se mnou o Mezeříčí jednání jmíti: i oznámil mi Matyáš, že jest se dal
Strana 161
z roku 1542. 161 v jednání o Bilovec; a protož že jest sobě toho jednání odložil o Mezeříčí až do sv. Jiří, než při tom času že mi odpověď dáti chce. Pak jestliže by se mnou pan Oderský nejednal, bude-li chtíti se mnou pan Herbort jednati, proti tomu nejsem, abych s ním jednati neměl. A přišlo-li by k tomu jednání a chtěl vás za přítele vydati aneb z své strany za prostředníka, já to trpěti mohu a proti mně to nic není, anébrž prosím, přijde-li k tomu, nevytahujte se z toho. Také mi jest Matyáš oznámil, že pan Jan Oderský statek svůj v knížectví Opavském prodal; pak prosím vás, jednajte s ním sami od sebe a tomu na něm vy- rozumějte, poněvadž mu ty peníze hotové leží a na žádném oužitku jich nemá, chtěl-li by mi jich puojčiti. A čemuž vyrozumíte, neobmeškávajte mi oznámiti, ač ste mi také v psaní svém o tom oznámili. Co se pana Jana Oderského dotýče, že jest statek svuoj prodal a že Bilovec kupuje, pak jestliže by Bilovce nekoupil, tehdá již s ním dále jednajte podle rozumu svého. A s tím dejž se vám pán Buoh oc. Datum ut supra. (Cedule panu Čeplovi.) Již sem vám byl tento list napsal, a v tom mi psaní přišlo od Matyáše Lvovického, kdež mi posílá list, co mu pan Oderský píše, že se v jednání o Mezeříč dáti nechce pro Bilovec. Pak chtěl-li by se mnou pan Herburt v jednání o Mezeříč jíti, vyrozumějtež tomu; i proti tomu bych nebyl, abych By- střice v slušné summě ujíti neměl, jak bychom se skrze přátely smluvili, a nemohl-li bych tak spěšně v Moravě býti, tehdá k tomu jednání příležitějšího místa neznám než na Lančkrouně; pak čemuž na něm vyrozumíte, neobmeškávejte mi oznámiti, jednom ten list na Prostějov služebníkóm mým pošlete aneb Matyášovi Lvovickému. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 31., 32. 277. Jan z Pernšteina Janovi Sedlnickému z Choltic: že z cesty na soud Vratislavský pro nemoc vrátiti se musil; aby kněžnu Alžbětu, kteráž přes Fryštat k sňatku s králem Polským jede, všemi možnými potřebami opatřil. — Z Pardubic 1543, 16. dubna. (Panu Sedlnickému v tejž den.) U. p. p. příteli můj milej! Zdraví oc. Jáť sem se do Vratislavě k tomu soudu jěti strojil a v středu sem na Nové Město vyjěl z Pardubic, pak tu jest mne kámen v noci velmi napadl a nemálo jest mne strápil a zemdlil; k tomu nohy mne rozbolely, a než sem na Nové Město dojěl, že mi se rány k jiným ranám na mnoha místech v nohách zotvíraly, tak že sem se nesměl na další jízdu pokusiti; neb sem se obával, bych byl tam dojěl, žě bych se byl musil těžce složiti. Pak poslal sem na místě svém hejtmana Kladského a Frydrych[a] Rat- cína, i nevím, jest-li tam pan kanclíř či není. Také mi biskup Vratislavský psaní učinil, že mi se o mou při při tomto soudu nález stane, kterouž mám se panem Archiv Český XX. 21
z roku 1542. 161 v jednání o Bilovec; a protož že jest sobě toho jednání odložil o Mezeříčí až do sv. Jiří, než při tom času že mi odpověď dáti chce. Pak jestliže by se mnou pan Oderský nejednal, bude-li chtíti se mnou pan Herbort jednati, proti tomu nejsem, abych s ním jednati neměl. A přišlo-li by k tomu jednání a chtěl vás za přítele vydati aneb z své strany za prostředníka, já to trpěti mohu a proti mně to nic není, anébrž prosím, přijde-li k tomu, nevytahujte se z toho. Také mi jest Matyáš oznámil, že pan Jan Oderský statek svůj v knížectví Opavském prodal; pak prosím vás, jednajte s ním sami od sebe a tomu na něm vy- rozumějte, poněvadž mu ty peníze hotové leží a na žádném oužitku jich nemá, chtěl-li by mi jich puojčiti. A čemuž vyrozumíte, neobmeškávajte mi oznámiti, ač ste mi také v psaní svém o tom oznámili. Co se pana Jana Oderského dotýče, že jest statek svuoj prodal a že Bilovec kupuje, pak jestliže by Bilovce nekoupil, tehdá již s ním dále jednajte podle rozumu svého. A s tím dejž se vám pán Buoh oc. Datum ut supra. (Cedule panu Čeplovi.) Již sem vám byl tento list napsal, a v tom mi psaní přišlo od Matyáše Lvovického, kdež mi posílá list, co mu pan Oderský píše, že se v jednání o Mezeříč dáti nechce pro Bilovec. Pak chtěl-li by se mnou pan Herburt v jednání o Mezeříč jíti, vyrozumějtež tomu; i proti tomu bych nebyl, abych By- střice v slušné summě ujíti neměl, jak bychom se skrze přátely smluvili, a nemohl-li bych tak spěšně v Moravě býti, tehdá k tomu jednání příležitějšího místa neznám než na Lančkrouně; pak čemuž na něm vyrozumíte, neobmeškávejte mi oznámiti, jednom ten list na Prostějov služebníkóm mým pošlete aneb Matyášovi Lvovickému. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 31., 32. 277. Jan z Pernšteina Janovi Sedlnickému z Choltic: že z cesty na soud Vratislavský pro nemoc vrátiti se musil; aby kněžnu Alžbětu, kteráž přes Fryštat k sňatku s králem Polským jede, všemi možnými potřebami opatřil. — Z Pardubic 1543, 16. dubna. (Panu Sedlnickému v tejž den.) U. p. p. příteli můj milej! Zdraví oc. Jáť sem se do Vratislavě k tomu soudu jěti strojil a v středu sem na Nové Město vyjěl z Pardubic, pak tu jest mne kámen v noci velmi napadl a nemálo jest mne strápil a zemdlil; k tomu nohy mne rozbolely, a než sem na Nové Město dojěl, že mi se rány k jiným ranám na mnoha místech v nohách zotvíraly, tak že sem se nesměl na další jízdu pokusiti; neb sem se obával, bych byl tam dojěl, žě bych se byl musil těžce složiti. Pak poslal sem na místě svém hejtmana Kladského a Frydrych[a] Rat- cína, i nevím, jest-li tam pan kanclíř či není. Také mi biskup Vratislavský psaní učinil, že mi se o mou při při tomto soudu nález stane, kterouž mám se panem Archiv Český XX. 21
Strana 162
162 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina markrabí Jiřím, i tak sem z toho psaní srozuměl, že k dalšímu mluvení nepřijde a že jest nález pohotově; pak jak se zemlelo, takovou mouku nám vydadí. Tak tomu rozumím, že kněžna Alžběta, krále pána našeho dcera, kteráž králi Polskému mladému dána bejti má, tudy k Fryštatu pojěde a tu nocleh jmíti bude: pak vína sem já tam rozkázal poslati a ryby před rukama jsou, a vo jiné potřeby také píši ouředníku, aby pohotově byly. Což se obrokův dotýče, těch není potřebí dávati, leč by v maštalích knížecích králové koně stáli, na ty nech by se obrok dal. Kdež já o tom o všem ouředníku píši. Již vás za to prosím, že k tomu času také tam budete, pro všelijakej dostatek některé osoby z rytířstva obešlete, a již tam na ten čas buďte pánem i hospodářem. A ty přední pány, kdož se vám zdáti budou, na- horu pobeřte, pakli by nahoře těsno bylo, ale některý dům nechť se obere, aby v něm jísti mohli. S tím oc. Datum ut supra [v pondělí po neděli Jubilate z Pardubic]. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 32. b. 278. Jan z Pernšteina Bedřichu Cetrysovi: v příčině sčekání peněz. - Z Pardubic 1543, 17. dubna. (Panu Frydrychovi Cetrysovi v outerý před sv. Jiřím, z Pardubic.) U. a s. r. pane Frydryše, příteli můj milej! Zdraví »c. Panu Adamovi, bratru vašemu, sem psaní učinil, což se té summy IIIM dotejčě, kterou bych vám měl při sv. Jiří položiti, žá- dajíc jeho, aby té summy při mně do dalšího času nechal, kdež bych vás byl tím psaním nepominul, byste doma byli, ale věděl sem, že s králem JMtí v Normberce jste. Pan Adam na žádost mou toho učiniti nechtěl, ukazujíc na to, že jest s vámi na tom zůstal, aby ta summa ode mne vám při sv. Jiří položena byla; i tu příčinu oznámil, že byste o Fulnek jednati chtěli, aby vám prodán byl. Pak můj milej pane a příteli, za to vás žádám, že té summy při mně do dalšího času necháte, však na takovej způsob, jestliže byste Fulnek koupili prvé před tím časem, nežli by vám ta summa měla ode mne položěna bejti, do kteréhož času byste té summy při mně ne- chali, abych vám byl povinovat tu summu položiti k takové potřebě vaší. Kdež ne- pochybuji, že v tom žádost mou vyplníte, a já se vám toho zase rád přátelsky od- platím. S tím oc. Datum ut supra. (Cedule.) Jestliže tak chcete učiniti a žádost mou vyplniti, za to žádám, že panu Adamovi bratru svému oznámíte, že jest vůle vaše, aby ta summa při mně do dalšího času nechána byla. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 33. 279. Jan z Pernšteina panu Mikulášovi Mníškovi: aby služebníkům jeho k dluhu spravedlivému dopomohl. — Z Pardubic 1543, 23. dubna. (Přípis listu panu Mikulášovi Mníškuvi, z Pardubic v pondělí na den svatého Jiří.) S. s. v. u. a s. r. p. M. příteli muoj milý! Zdraví oc. Jindřich Čech a Mertl
162 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina markrabí Jiřím, i tak sem z toho psaní srozuměl, že k dalšímu mluvení nepřijde a že jest nález pohotově; pak jak se zemlelo, takovou mouku nám vydadí. Tak tomu rozumím, že kněžna Alžběta, krále pána našeho dcera, kteráž králi Polskému mladému dána bejti má, tudy k Fryštatu pojěde a tu nocleh jmíti bude: pak vína sem já tam rozkázal poslati a ryby před rukama jsou, a vo jiné potřeby také píši ouředníku, aby pohotově byly. Což se obrokův dotýče, těch není potřebí dávati, leč by v maštalích knížecích králové koně stáli, na ty nech by se obrok dal. Kdež já o tom o všem ouředníku píši. Již vás za to prosím, že k tomu času také tam budete, pro všelijakej dostatek některé osoby z rytířstva obešlete, a již tam na ten čas buďte pánem i hospodářem. A ty přední pány, kdož se vám zdáti budou, na- horu pobeřte, pakli by nahoře těsno bylo, ale některý dům nechť se obere, aby v něm jísti mohli. S tím oc. Datum ut supra [v pondělí po neděli Jubilate z Pardubic]. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 32. b. 278. Jan z Pernšteina Bedřichu Cetrysovi: v příčině sčekání peněz. - Z Pardubic 1543, 17. dubna. (Panu Frydrychovi Cetrysovi v outerý před sv. Jiřím, z Pardubic.) U. a s. r. pane Frydryše, příteli můj milej! Zdraví »c. Panu Adamovi, bratru vašemu, sem psaní učinil, což se té summy IIIM dotejčě, kterou bych vám měl při sv. Jiří položiti, žá- dajíc jeho, aby té summy při mně do dalšího času nechal, kdež bych vás byl tím psaním nepominul, byste doma byli, ale věděl sem, že s králem JMtí v Normberce jste. Pan Adam na žádost mou toho učiniti nechtěl, ukazujíc na to, že jest s vámi na tom zůstal, aby ta summa ode mne vám při sv. Jiří položena byla; i tu příčinu oznámil, že byste o Fulnek jednati chtěli, aby vám prodán byl. Pak můj milej pane a příteli, za to vás žádám, že té summy při mně do dalšího času necháte, však na takovej způsob, jestliže byste Fulnek koupili prvé před tím časem, nežli by vám ta summa měla ode mne položěna bejti, do kteréhož času byste té summy při mně ne- chali, abych vám byl povinovat tu summu položiti k takové potřebě vaší. Kdež ne- pochybuji, že v tom žádost mou vyplníte, a já se vám toho zase rád přátelsky od- platím. S tím oc. Datum ut supra. (Cedule.) Jestliže tak chcete učiniti a žádost mou vyplniti, za to žádám, že panu Adamovi bratru svému oznámíte, že jest vůle vaše, aby ta summa při mně do dalšího času nechána byla. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 33. 279. Jan z Pernšteina panu Mikulášovi Mníškovi: aby služebníkům jeho k dluhu spravedlivému dopomohl. — Z Pardubic 1543, 23. dubna. (Přípis listu panu Mikulášovi Mníškuvi, z Pardubic v pondělí na den svatého Jiří.) S. s. v. u. a s. r. p. M. příteli muoj milý! Zdraví oc. Jindřich Čech a Mertl
Strana 163
z roku 1543. 163 Krykštejnar, služěbníci moji, dali sou mi zprávu, kterak by nějaké dluhy měli při nebožtíkovi panu Stanislavovi Pilvckém [sic], kterýž jest při Tokaji zabit, jakož pak s této jejich suplikací [....], kterúž sou mi dali, kterúž vám teď pro vyrozumění toho všeho posélám, a při tom i oni vám vo tý vo vší věci širší zprávu dáti mají. I za to vás přátelsky žádám, žě jich přítelem v té věci budete, kterak by oni k tomu přijíti mohli, poněvadž se tomu rozumí, že sou ti dluhové spravedliví. Pak poněvadž pan Rachval Pilvcký statek všecek drží, kterýž panu Stani- slavovi nebožtíkovi nálěžal, jest slušné, aby s těmi chudými pacholky srovnal, tak aby oni o to již upokojení majíc, víc outrat a nákladuov na to nevedli; kdež vás za to žádám, že jich v tom radou svou i pomocí vopouštěti nebudete, aby oni mohli zas ke mně spěšně vypraveni bejti; které jim v tom pro mne přátelství okážete, rád se vám toho zase přátelsky odplatiti chci. MS. souč. v archiv. zems. kr. Č. f. 37 b. 280. Jan z Pernšteina žádá Půtu z Ludanic za rukojemství na 2000 zl. na minci v markrabství Moravském berné vládyce Mikulášovi Kladorubskému ze Svrčova a na Dolních Bludovicích. — Na Pardubicích v outerý po sv. Jiří [24. dubna] léta oc 43. (Orig. pap. Tře- boňský arch., Fam. v. Pernstein. Reg.) 281. Jan z Pernšteina Janovi Čeplovi: o sněmu, kterýž držán býti má na hradě Pražském oc. Z Pardubic 1543, 24. dubna. (Přípis listu panu Janovi Čeplovi, z Pardubic v outerý po sv. Jiří.) U. v. pane Jane, příteli můj milý! Zdraví oc. Psaní od vás jest mi dnes dodáno; i poněvadž se tomu rozumí, že pan Oderský ani pan Herbort nechtí ani Bilovce ani Mezeříčí kou- piti, musí to tak při tom necháno bejti; než kdež sem vám napsal, abyste sami z sebe o tu summu se panem Oderským jednali, kteráž jest jemu za statek jeho Drslavský položena, i nedali ste mi na to psaní žádné odpovědi. Králi JMti sem psaní učinil a do Nornberka sem poslal, i není mi žádná od- pověď dána; než toto jest zdání mé, poněvadž mnozí v tomto království, kteréž jest JMKská obeslati ráčil, doma zůstanú, že vy také doma zůstati můžěte; držím, že na ten hněv slunce nezapadne, které byste od JMti o tu jízdu míti měli. Můj milaj pane Jane! tak tomu rozumím, že z knížectví Slezského na ten sněm, který má na hradě Pražském držán bejti, poslové s žádnú mocí vysláni nebudú, na čemž v pravdě znám, že kníže Fridrich Lehynské těškost nese; pak jest veliké boží dopuštění, že lidé nad takovým zlým, kterýž se k nám přibližuje, v takové nedbanlivosti sou a nesvornosti mezi sebou působí. I u mneť jest to, vám dů- věrně píšíc: na čem se království České a markrabství Moravské a země Lužické snesú, že s těškem to dopuštěno bude, aby nám to měli páni Slezáci rušiti. Jáť sem 21*
z roku 1543. 163 Krykštejnar, služěbníci moji, dali sou mi zprávu, kterak by nějaké dluhy měli při nebožtíkovi panu Stanislavovi Pilvckém [sic], kterýž jest při Tokaji zabit, jakož pak s této jejich suplikací [....], kterúž sou mi dali, kterúž vám teď pro vyrozumění toho všeho posélám, a při tom i oni vám vo tý vo vší věci širší zprávu dáti mají. I za to vás přátelsky žádám, žě jich přítelem v té věci budete, kterak by oni k tomu přijíti mohli, poněvadž se tomu rozumí, že sou ti dluhové spravedliví. Pak poněvadž pan Rachval Pilvcký statek všecek drží, kterýž panu Stani- slavovi nebožtíkovi nálěžal, jest slušné, aby s těmi chudými pacholky srovnal, tak aby oni o to již upokojení majíc, víc outrat a nákladuov na to nevedli; kdež vás za to žádám, že jich v tom radou svou i pomocí vopouštěti nebudete, aby oni mohli zas ke mně spěšně vypraveni bejti; které jim v tom pro mne přátelství okážete, rád se vám toho zase přátelsky odplatiti chci. MS. souč. v archiv. zems. kr. Č. f. 37 b. 280. Jan z Pernšteina žádá Půtu z Ludanic za rukojemství na 2000 zl. na minci v markrabství Moravském berné vládyce Mikulášovi Kladorubskému ze Svrčova a na Dolních Bludovicích. — Na Pardubicích v outerý po sv. Jiří [24. dubna] léta oc 43. (Orig. pap. Tře- boňský arch., Fam. v. Pernstein. Reg.) 281. Jan z Pernšteina Janovi Čeplovi: o sněmu, kterýž držán býti má na hradě Pražském oc. Z Pardubic 1543, 24. dubna. (Přípis listu panu Janovi Čeplovi, z Pardubic v outerý po sv. Jiří.) U. v. pane Jane, příteli můj milý! Zdraví oc. Psaní od vás jest mi dnes dodáno; i poněvadž se tomu rozumí, že pan Oderský ani pan Herbort nechtí ani Bilovce ani Mezeříčí kou- piti, musí to tak při tom necháno bejti; než kdež sem vám napsal, abyste sami z sebe o tu summu se panem Oderským jednali, kteráž jest jemu za statek jeho Drslavský položena, i nedali ste mi na to psaní žádné odpovědi. Králi JMti sem psaní učinil a do Nornberka sem poslal, i není mi žádná od- pověď dána; než toto jest zdání mé, poněvadž mnozí v tomto království, kteréž jest JMKská obeslati ráčil, doma zůstanú, že vy také doma zůstati můžěte; držím, že na ten hněv slunce nezapadne, které byste od JMti o tu jízdu míti měli. Můj milaj pane Jane! tak tomu rozumím, že z knížectví Slezského na ten sněm, který má na hradě Pražském držán bejti, poslové s žádnú mocí vysláni nebudú, na čemž v pravdě znám, že kníže Fridrich Lehynské těškost nese; pak jest veliké boží dopuštění, že lidé nad takovým zlým, kterýž se k nám přibližuje, v takové nedbanlivosti sou a nesvornosti mezi sebou působí. I u mneť jest to, vám dů- věrně píšíc: na čem se království České a markrabství Moravské a země Lužické snesú, že s těškem to dopuštěno bude, aby nám to měli páni Slezáci rušiti. Jáť sem 21*
Strana 164
164 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina toho oumyslu, bude-li vůle boží, k svatému Janu v Olomúci bejti a odtud do Slízska jeti a na to pomysliti, abych již to břemeno z sebe složil, které v tom poručenství nesu. Což se na tom sněmu jednati bude a na čem zavřen, neobmeškám vám to oznámiti. S tím oc. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 37. b. 282. Jan z Pernšteina knížeti Fridrichovi Lehnickému: že by rád byl se shledal s markrabím Jiřím Braniborským; prosí ho za působení, aby s jmenovaným markrabím osobně sejíti se mohl; rozhodnutí jeho pře při soudu Vratislavském že opět jest odloženo; přimlouvá se, aby sněm na hradě Pražském stavy Slezskými obeslán byl oc. — Z Pardubic 1543, 25. dubna. (Přípis listu knížeti Lehynskému, v středu po sv. Jiří, z Pardubic.) Milo- stivé knížě! List od VMti jest mi dodán tento outerý, co mi na mé psaní za odpověď dávati ráčíte, keréž sem VMti do Vratislavi učinil; pak jistě raději bych se byl s VMtí osobně viděl a o to i o jiné rozmluvil, by byl pán Bůh překážky skrze nedostatek zdraví mého té jízdě do Vratislavě učiniti neráčil. Pan markrabie Jiří JMt když z Prahy jeti ráčil, nocleh v Hradci Králové JíMti míti ráčil jednom dvě míle od Pardubic, o čemž sem nic nevěděl až k samému víčěru; a jakž sem o tom zvěděl, tak sem k JMti služebníky své poslal a JMti dal prositi, poněvadž tomu rozumím, že jízda JMti k Volomúci jest, aby ráčil u mne na Pardubicích nocleh míti: i ráčil mi JMt odpověď dáti, že by tak učiniti ráčil, ale že pospíchati ráčí podle toho psaní, kteréž jest mu JMt Kská učiniti ráčil, že kněžna JíMt dcera JMKské k Vopavě pojede, aby JMt pan markrabie tu v Opavě dočkati ráčil, a tak z té příčiny že se se mnou JMt na ten čas shledati nemůž; než když jízda JMti zase z Krakova bude, že mi oznámiti ráčí, kde bych se s JMtí shledati měl. Pakli by pán Bůh na kterého z nás nedostatek zdraví dopustiti ráčil, pro kteréž bychom se spolu shledati nemohli, ale skrze rady a služebníky naše že to shledání mezi námi bude moci bejti. Pak milostivé kníže! VMti prosím, že to jednati a tak to způsobiti ráčíte, když pán Bůh panu markrabí JMti pomůž zase z Krakova jeti, aby mezi JMtí a mnou shledání bejti mohlo v Vratislavi při přítomnosti VMti; neb za jiné nemám, bude-li jízda JMti k Vopolí, že JMt Vratislavě chybiti neráčí. A já dnes služebníka svého do Krakova vypravuji a panu markrabí JMti také o to píši, za to JMti prosíc, aby JMt mi ráčil oznámiti, kdy z Krakova vyjeti ráčí a kudy cesta JMti bude, tak jakž jest mi ráčil po služebnících mejch vzkázati, že mi ráčí dáti v čas věděti. Soud, který se panem markrabí JMtí mám, opět mi jest odložen, čehož sem se v pravdě nenadál podle toho připsání, kteréž mi pan biskup JMt učiniti ráčil, ale tak tomu rozumím, by někdo měl takové ščestí k žěnění, jako já k tomu soudu,
164 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina toho oumyslu, bude-li vůle boží, k svatému Janu v Olomúci bejti a odtud do Slízska jeti a na to pomysliti, abych již to břemeno z sebe složil, které v tom poručenství nesu. Což se na tom sněmu jednati bude a na čem zavřen, neobmeškám vám to oznámiti. S tím oc. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 37. b. 282. Jan z Pernšteina knížeti Fridrichovi Lehnickému: že by rád byl se shledal s markrabím Jiřím Braniborským; prosí ho za působení, aby s jmenovaným markrabím osobně sejíti se mohl; rozhodnutí jeho pře při soudu Vratislavském že opět jest odloženo; přimlouvá se, aby sněm na hradě Pražském stavy Slezskými obeslán byl oc. — Z Pardubic 1543, 25. dubna. (Přípis listu knížeti Lehynskému, v středu po sv. Jiří, z Pardubic.) Milo- stivé knížě! List od VMti jest mi dodán tento outerý, co mi na mé psaní za odpověď dávati ráčíte, keréž sem VMti do Vratislavi učinil; pak jistě raději bych se byl s VMtí osobně viděl a o to i o jiné rozmluvil, by byl pán Bůh překážky skrze nedostatek zdraví mého té jízdě do Vratislavě učiniti neráčil. Pan markrabie Jiří JMt když z Prahy jeti ráčil, nocleh v Hradci Králové JíMti míti ráčil jednom dvě míle od Pardubic, o čemž sem nic nevěděl až k samému víčěru; a jakž sem o tom zvěděl, tak sem k JMti služebníky své poslal a JMti dal prositi, poněvadž tomu rozumím, že jízda JMti k Volomúci jest, aby ráčil u mne na Pardubicích nocleh míti: i ráčil mi JMt odpověď dáti, že by tak učiniti ráčil, ale že pospíchati ráčí podle toho psaní, kteréž jest mu JMt Kská učiniti ráčil, že kněžna JíMt dcera JMKské k Vopavě pojede, aby JMt pan markrabie tu v Opavě dočkati ráčil, a tak z té příčiny že se se mnou JMt na ten čas shledati nemůž; než když jízda JMti zase z Krakova bude, že mi oznámiti ráčí, kde bych se s JMtí shledati měl. Pakli by pán Bůh na kterého z nás nedostatek zdraví dopustiti ráčil, pro kteréž bychom se spolu shledati nemohli, ale skrze rady a služebníky naše že to shledání mezi námi bude moci bejti. Pak milostivé kníže! VMti prosím, že to jednati a tak to způsobiti ráčíte, když pán Bůh panu markrabí JMti pomůž zase z Krakova jeti, aby mezi JMtí a mnou shledání bejti mohlo v Vratislavi při přítomnosti VMti; neb za jiné nemám, bude-li jízda JMti k Vopolí, že JMt Vratislavě chybiti neráčí. A já dnes služebníka svého do Krakova vypravuji a panu markrabí JMti také o to píši, za to JMti prosíc, aby JMt mi ráčil oznámiti, kdy z Krakova vyjeti ráčí a kudy cesta JMti bude, tak jakž jest mi ráčil po služebnících mejch vzkázati, že mi ráčí dáti v čas věděti. Soud, který se panem markrabí JMtí mám, opět mi jest odložen, čehož sem se v pravdě nenadál podle toho připsání, kteréž mi pan biskup JMt učiniti ráčil, ale tak tomu rozumím, by někdo měl takové ščestí k žěnění, jako já k tomu soudu,
Strana 165
z roku 1543. 165 že by se snad dokud živ nevoženil, aneb čekajíc toho žěnění, všecka by svá léta strávil a v niveč obrátil, v kterejch by se ženám hoditi mohl, až by mu na to přišlo, že by k ničěmémuž nebyl, jako mně jest na to přišlo, že se již tak dlouho soudím, že sem již své zdraví na větším díle, čekajíc toho soudu, strávil a utratil, a tak že již mé zdraví k ničemémuž není, jako něčí ženění; a snad se na to čeká, abych ani toho soudu nedočekal, což všecko v moci pána Boha našeho jest; ale písmo máme, což jest Bůh skrze proroka pověděl, že těch kosti zláme, kteří se chtějí lidem líbiti. Pak obávám se toho, že se mně toho taky něco dostává v tom soudu, že pro zalíbení lidské konce míti nemohu, než odkladové mi se vždycky od jednoho práva do druhého dějí. Pak potřebí by se bylo těmto také toho báti, aby jejich kosti zlámány nebyly, chtějí-li se v tom soudu více lidem líbiti nežli spravedlivosti; neb tím zavazuji: jestliže se všem to děje a takoví dlouzí a těžcí odtahové přichá- zejí, že to právo aneb ten soud chvály hodnej není. Ale snad tomu vždy někdy konec bude. Ráčili ste mi VMt také napsati, že ste ráčili na tom sněmu v Vratislavi za jednoho posla voleni býti na ten sněm na hrad Pražský, kterýž má držán býti tu neděli před sv. Filipem a Jakubem [29. dubna], ale že se to rozrušilo z té příčiny, že stavové knížectví Hlohovského, kteříž se od země Slízské oddělili, v zemi roz- tržitosti a nesvornost způsobili, a tak že ze země Slízské žádné mocné poselství na příští sněm na hrad Pražský nebude moci vykonáno býti. Milostivé knížě! Písmo máme, kohož chce pán Bůh zkaziti, že mu rozum odejme, takýž snad na nás dopu- stiti ráčil pro hříchy naše: pak nerad sem toho uslyšel, a nad čímž nemalou těžkost nesu, že tak jest pán Bůh náš pro hříchy naše srdce naše zatvrdil jako onoho faraona, že nechcem své zkázy, svého pádu, svého zahynutí znáti. Pán Bůh rač nás napraviti a srdce zlé zkamenilé obměkčiti a dobrý a masité dáti. Neb i to jest u mně s podivením, v jaké mocnosti a podstatě kraj Hlohovský jest postaven, že VMt knížata Slízská i jiní stavové téhož knížěctví, znajíc po- třebu toho největší takového společného shledání, kteréž býti má na tom sněmu, že tomu kraji k vůli to činiti ráčíte, což jest zlého a škodného, a toho nečiniti, což jest dobrého a užitečného; vyplňuje se na VMtech ona řeč svatého Pavla, kdež pověděl, že to činí, což nechce, a toho nečiní, což chce. Neb to jest u mně, by pak z Hlohovského knížectví na ten sněm nechtěli vyslati aneb podle VMti státi: tak o tom držím, na čem by se na tom sněmě snešení a srovnání stalo od království Českého, markrabství Moravského, knížectví Slízského a zemí Lužických, žeť by také to z knížěctví Hlohovského držeti a podniknouti musili. Neb nerozumná věc jest, ktož chce utonouti, abych s ním spolu tonul. A protož, milostivé knížě, pro pána Boha všemohúcího račte na jinou cestu pomysliti, nežli ste ji ráčili před se vzíti, a na ten sněm aby s mocí vypraveno bylo,
z roku 1543. 165 že by se snad dokud živ nevoženil, aneb čekajíc toho žěnění, všecka by svá léta strávil a v niveč obrátil, v kterejch by se ženám hoditi mohl, až by mu na to přišlo, že by k ničěmémuž nebyl, jako mně jest na to přišlo, že se již tak dlouho soudím, že sem již své zdraví na větším díle, čekajíc toho soudu, strávil a utratil, a tak že již mé zdraví k ničemémuž není, jako něčí ženění; a snad se na to čeká, abych ani toho soudu nedočekal, což všecko v moci pána Boha našeho jest; ale písmo máme, což jest Bůh skrze proroka pověděl, že těch kosti zláme, kteří se chtějí lidem líbiti. Pak obávám se toho, že se mně toho taky něco dostává v tom soudu, že pro zalíbení lidské konce míti nemohu, než odkladové mi se vždycky od jednoho práva do druhého dějí. Pak potřebí by se bylo těmto také toho báti, aby jejich kosti zlámány nebyly, chtějí-li se v tom soudu více lidem líbiti nežli spravedlivosti; neb tím zavazuji: jestliže se všem to děje a takoví dlouzí a těžcí odtahové přichá- zejí, že to právo aneb ten soud chvály hodnej není. Ale snad tomu vždy někdy konec bude. Ráčili ste mi VMt také napsati, že ste ráčili na tom sněmu v Vratislavi za jednoho posla voleni býti na ten sněm na hrad Pražský, kterýž má držán býti tu neděli před sv. Filipem a Jakubem [29. dubna], ale že se to rozrušilo z té příčiny, že stavové knížectví Hlohovského, kteříž se od země Slízské oddělili, v zemi roz- tržitosti a nesvornost způsobili, a tak že ze země Slízské žádné mocné poselství na příští sněm na hrad Pražský nebude moci vykonáno býti. Milostivé knížě! Písmo máme, kohož chce pán Bůh zkaziti, že mu rozum odejme, takýž snad na nás dopu- stiti ráčil pro hříchy naše: pak nerad sem toho uslyšel, a nad čímž nemalou těžkost nesu, že tak jest pán Bůh náš pro hříchy naše srdce naše zatvrdil jako onoho faraona, že nechcem své zkázy, svého pádu, svého zahynutí znáti. Pán Bůh rač nás napraviti a srdce zlé zkamenilé obměkčiti a dobrý a masité dáti. Neb i to jest u mně s podivením, v jaké mocnosti a podstatě kraj Hlohovský jest postaven, že VMt knížata Slízská i jiní stavové téhož knížěctví, znajíc po- třebu toho největší takového společného shledání, kteréž býti má na tom sněmu, že tomu kraji k vůli to činiti ráčíte, což jest zlého a škodného, a toho nečiniti, což jest dobrého a užitečného; vyplňuje se na VMtech ona řeč svatého Pavla, kdež pověděl, že to činí, což nechce, a toho nečiní, což chce. Neb to jest u mně, by pak z Hlohovského knížectví na ten sněm nechtěli vyslati aneb podle VMti státi: tak o tom držím, na čem by se na tom sněmě snešení a srovnání stalo od království Českého, markrabství Moravského, knížectví Slízského a zemí Lužických, žeť by také to z knížěctví Hlohovského držeti a podniknouti musili. Neb nerozumná věc jest, ktož chce utonouti, abych s ním spolu tonul. A protož, milostivé knížě, pro pána Boha všemohúcího račte na jinou cestu pomysliti, nežli ste ji ráčili před se vzíti, a na ten sněm aby s mocí vypraveno bylo,
Strana 166
166 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina ať ten sněm skrze knížěctví Slízské rušen není; neb bude-liť zrušen a na něm se nic nezjedná pro tu příčinu, že neráčíte s mocí posluov poslati, u mnohých lidí žádnému to víc přičítáno nebude než VMti; poněvadž lidé za to drží, žě v knížět- ství Slízských na VMti všecko záleží, víc než na jiných; jistěť Hlohovským tak mnoho přičítáno nebude jako VMti, čehož bych VMti věrně nepřál jako ten, kterýž bych VMti poctivosti i všeho dobrého přál i toho, abyste k sobě ode všech lidí lásku míti ráčili. Píši-liť nerozumně, ale upřímně. A tak to ode mne račte přijíti. A s tím se službami svejmi přátelskými VMti lásce se porúčím, pán Bůh rač dáti, abych se s VMtí šťastně v dobrém zdraví shledal. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 38., 39. 283. Jan z Pernšteina knížeti Václavovi Těšínskému v příčině pomluv Pavla Zvěřiny, o odložení soudu ve Vratislavi, o jízdě jeho knížete do Krakova, kamž by syna svého Vratislava také rád byl vypravil oc. — Z Pardubic 1543, 26. dubna. (Přípis listu knížeti Václavovi Těšínskému, z Pardubic ve čtvrtek po sv. Jiří.) O. k. a p. p. synu m. m. S. s. VMti vzkazuji, zdraví oc. Nepochybuji, než že v paměti míti ráčíte, jaké jest mi psaní král Polský JMt učiniti ráčil, což se toho Pavla Zvěřiny dotýče, stěžujíc sobě JMt, že sem JMti na první psaní odpovědi nedal, které ste mi VMt z Těšína poslati ráčili; jakou sem JMKské odpověď dal, té sem VMti přípis poslal aneb panu kanclířovi. Kdež v tom psaní, co sem JMKské za od- pověď dal, to sem napsal, že na tom sem, že při tomto veselí, kteréž JMKská králi JMti mladému ščastně vykonati ráčí, skrze VMt a jiné toho Pavla Zvěřiny zacho- vání JMKské oznámím i všecko ukázati, jakého jest zachování tejž Pavel Zvěřina: kdež pak i ještě pro paměť přípis toho psaní panu Janovi Sedlnickému hejtmanu a panu kanclířovi posílám, neb té naděje sem, že sou oba s VMtí na to veselí do Krakova jeli; kdež tomu všemu vyrozuměti ráčíte, i jaký poručění sem jim učinil a to všecko sepsal, co s králem JMtí ode mně o téhož Pavla Zvěřinu promluviti mají, aby se mé psaní, co sem JMti za odpověď dal, tak našlo, po- něvadž sem sobě toho odtah vzal [k] té správě, kteráž by JMti ode mně dána býti měla až do této svadby. A protož poněvadž týž Pavel Zvěřina netoliko mne samého, ale kněžny JíMti slavné paměti paní a mateře VMtí s pokojem jest nenechal a po smrti JíMti VMti i mne v svejch psaních JíMti dotejkal, nesluší VMti toho mlčením pominouti; neb jestliže byste toho pominouti ráčili, neráčili byste dobře učiniti a u rozumných lidí nebylo by to VMti za dobré vykládáno; neb v tom psaní kněžny JíMti a mne jest těmi slovy dotkl, jak bez uznání práva vězením na zdraví, na statku znamenité uškození podjal, a toho doložil, že za to má, že již někteří znají a někteří bohdá poznají, že více moci než práva nad ním uží-
166 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina ať ten sněm skrze knížěctví Slízské rušen není; neb bude-liť zrušen a na něm se nic nezjedná pro tu příčinu, že neráčíte s mocí posluov poslati, u mnohých lidí žádnému to víc přičítáno nebude než VMti; poněvadž lidé za to drží, žě v knížět- ství Slízských na VMti všecko záleží, víc než na jiných; jistěť Hlohovským tak mnoho přičítáno nebude jako VMti, čehož bych VMti věrně nepřál jako ten, kterýž bych VMti poctivosti i všeho dobrého přál i toho, abyste k sobě ode všech lidí lásku míti ráčili. Píši-liť nerozumně, ale upřímně. A tak to ode mne račte přijíti. A s tím se službami svejmi přátelskými VMti lásce se porúčím, pán Bůh rač dáti, abych se s VMtí šťastně v dobrém zdraví shledal. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 38., 39. 283. Jan z Pernšteina knížeti Václavovi Těšínskému v příčině pomluv Pavla Zvěřiny, o odložení soudu ve Vratislavi, o jízdě jeho knížete do Krakova, kamž by syna svého Vratislava také rád byl vypravil oc. — Z Pardubic 1543, 26. dubna. (Přípis listu knížeti Václavovi Těšínskému, z Pardubic ve čtvrtek po sv. Jiří.) O. k. a p. p. synu m. m. S. s. VMti vzkazuji, zdraví oc. Nepochybuji, než že v paměti míti ráčíte, jaké jest mi psaní král Polský JMt učiniti ráčil, což se toho Pavla Zvěřiny dotýče, stěžujíc sobě JMt, že sem JMti na první psaní odpovědi nedal, které ste mi VMt z Těšína poslati ráčili; jakou sem JMKské odpověď dal, té sem VMti přípis poslal aneb panu kanclířovi. Kdež v tom psaní, co sem JMKské za od- pověď dal, to sem napsal, že na tom sem, že při tomto veselí, kteréž JMKská králi JMti mladému ščastně vykonati ráčí, skrze VMt a jiné toho Pavla Zvěřiny zacho- vání JMKské oznámím i všecko ukázati, jakého jest zachování tejž Pavel Zvěřina: kdež pak i ještě pro paměť přípis toho psaní panu Janovi Sedlnickému hejtmanu a panu kanclířovi posílám, neb té naděje sem, že sou oba s VMtí na to veselí do Krakova jeli; kdež tomu všemu vyrozuměti ráčíte, i jaký poručění sem jim učinil a to všecko sepsal, co s králem JMtí ode mně o téhož Pavla Zvěřinu promluviti mají, aby se mé psaní, co sem JMti za odpověď dal, tak našlo, po- něvadž sem sobě toho odtah vzal [k] té správě, kteráž by JMti ode mně dána býti měla až do této svadby. A protož poněvadž týž Pavel Zvěřina netoliko mne samého, ale kněžny JíMti slavné paměti paní a mateře VMtí s pokojem jest nenechal a po smrti JíMti VMti i mne v svejch psaních JíMti dotejkal, nesluší VMti toho mlčením pominouti; neb jestliže byste toho pominouti ráčili, neráčili byste dobře učiniti a u rozumných lidí nebylo by to VMti za dobré vykládáno; neb v tom psaní kněžny JíMti a mne jest těmi slovy dotkl, jak bez uznání práva vězením na zdraví, na statku znamenité uškození podjal, a toho doložil, že za to má, že již někteří znají a někteří bohdá poznají, že více moci než práva nad ním uží-
Strana 167
z roku 1543. 167 vali. Kdež s toho znáti ráčíte, kdež píše, že někteří již znají, že to na kněžnu JíMt a paní mateř VMti míní, jakoby JíMt bez uznání práva nad ním moc provozovati ráčila i já také; ješto by se to bylo vědělo, že jest žádostiv práva, byl by k tomu připuštěn, a by se bylo tak stalo, byli bychom s ním psaním nezacházeli, neb by k němu zachováno bylo, jako k lotru náleží. V listu o tom, kterejž jest mi psal, odpověď mi dávajíc, taky kněžny JíMti a mne těmi slovy dotkl, jaké spravedlivosti neb milosrdenství nad ženou jeho a dcerou její i nad ním s kněžnou Těšínskou spolu sme vyvozovali, a že již za to má, že to nebožka kněžna zná, aby všemohúcí Bůh ráčil dáti takové spravedlivosti a taková milosrdenství v odplatu mně při skonání života mého, a že u pánův nejlítějších ještě křesťané toho milosrdenství docházejí, kteréhož jest on dojíti nemohl. Pak tu již znáti ráčíte, co kněžně JíMti slavné paměti po smrti JíMti vinšuje, za živnosti JíMti jak jest se k JíMti zachoval, a po smrti JíMti nejhorší věci na onom světě jí vin- šuje a mně tolikéž, tak jakž jeho psaní ukazuje; ač o tom držím, že taková jeho modlitba nebe neproráží a od pána Boha našeho uslyšána nebude. Avšak tak jakž sem napřed napsal, takovému zlehčilému člověku nesluší toho mlčením pominouti, ne pro osobu jeho, ale pro jiné, aby lotr se tím nepochloubal, jaký jest VMti i mně psaní učinil a jak v něm kněžny JíMti dotejkal, jaká se křivda jemu od JíMti a ode mne stala, a že jest VMti i mně o to psaní činil a že sme to všecko jemu smlčeli a strpěli. A protož vidělo by mi se, abyste VMti ráčili od sebe dáti řeč učiniti králi JMti a JMti prositi, aby takovému člověku zapomenutému takové nepravé řeči za- staveny byly, kterejmiž JíMt kněžnu v svejch psaních dotejká i mne taky, a bychom se byli k němu jináč zachovali pro jeho zlé předsevzetí, kteréž jest proti kněžně JíMti a proti VMti jako proti pánóm svejm dědičným předsevzal, že bychom byli dobře učinili, ale prohlídajíc k přímluvě kněze biskupa moravského, pana hejtmana i jiných pánův, že mu se v tom milost stala, kteréž jest hoden nebyl. A již dále abyste ráčili dáti tu řeč vykonati pokudž by se VMti za potřebné zdálo. Za jiné sem neměl, než že od VMti ještě prvé psaní míti budu, než VMt do Krakova na to veselí vyjeti ráčíte, ale snad to nemohlo býti skrze zaneprázdnění VMti. Jáť sem taky k tomu soudu do Vratislavě byl vyjel, kerejž o Jubilate položen byl, přijel sem až na Nové Město, tu mne kámen těšký napadl a nohy mne velmi rozbolely, tak že sem dále jeti nemohl; však nevědúc jistě, bude-li pan kanclíř v Vratislavi, hejtmana Klackého a Frydrycha Račína do Vratislavě sem poslal, aby z doktorem a s Odlspochem stáli; až mi od pana kanclíře psaní z Vratislavě jest přinešeno, kdež mi píše, že jest ten soud opět odložen, čehož sem se nenadál podle připsání biskupa Vratislavského. Neb mi tak napsal, že při tom času nález a konec míti mám; ale nic divného není, však tak dobře se přihází duchovním, aby pravdy
z roku 1543. 167 vali. Kdež s toho znáti ráčíte, kdež píše, že někteří již znají, že to na kněžnu JíMt a paní mateř VMti míní, jakoby JíMt bez uznání práva nad ním moc provozovati ráčila i já také; ješto by se to bylo vědělo, že jest žádostiv práva, byl by k tomu připuštěn, a by se bylo tak stalo, byli bychom s ním psaním nezacházeli, neb by k němu zachováno bylo, jako k lotru náleží. V listu o tom, kterejž jest mi psal, odpověď mi dávajíc, taky kněžny JíMti a mne těmi slovy dotkl, jaké spravedlivosti neb milosrdenství nad ženou jeho a dcerou její i nad ním s kněžnou Těšínskou spolu sme vyvozovali, a že již za to má, že to nebožka kněžna zná, aby všemohúcí Bůh ráčil dáti takové spravedlivosti a taková milosrdenství v odplatu mně při skonání života mého, a že u pánův nejlítějších ještě křesťané toho milosrdenství docházejí, kteréhož jest on dojíti nemohl. Pak tu již znáti ráčíte, co kněžně JíMti slavné paměti po smrti JíMti vinšuje, za živnosti JíMti jak jest se k JíMti zachoval, a po smrti JíMti nejhorší věci na onom světě jí vin- šuje a mně tolikéž, tak jakž jeho psaní ukazuje; ač o tom držím, že taková jeho modlitba nebe neproráží a od pána Boha našeho uslyšána nebude. Avšak tak jakž sem napřed napsal, takovému zlehčilému člověku nesluší toho mlčením pominouti, ne pro osobu jeho, ale pro jiné, aby lotr se tím nepochloubal, jaký jest VMti i mně psaní učinil a jak v něm kněžny JíMti dotejkal, jaká se křivda jemu od JíMti a ode mne stala, a že jest VMti i mně o to psaní činil a že sme to všecko jemu smlčeli a strpěli. A protož vidělo by mi se, abyste VMti ráčili od sebe dáti řeč učiniti králi JMti a JMti prositi, aby takovému člověku zapomenutému takové nepravé řeči za- staveny byly, kterejmiž JíMt kněžnu v svejch psaních dotejká i mne taky, a bychom se byli k němu jináč zachovali pro jeho zlé předsevzetí, kteréž jest proti kněžně JíMti a proti VMti jako proti pánóm svejm dědičným předsevzal, že bychom byli dobře učinili, ale prohlídajíc k přímluvě kněze biskupa moravského, pana hejtmana i jiných pánův, že mu se v tom milost stala, kteréž jest hoden nebyl. A již dále abyste ráčili dáti tu řeč vykonati pokudž by se VMti za potřebné zdálo. Za jiné sem neměl, než že od VMti ještě prvé psaní míti budu, než VMt do Krakova na to veselí vyjeti ráčíte, ale snad to nemohlo býti skrze zaneprázdnění VMti. Jáť sem taky k tomu soudu do Vratislavě byl vyjel, kerejž o Jubilate položen byl, přijel sem až na Nové Město, tu mne kámen těšký napadl a nohy mne velmi rozbolely, tak že sem dále jeti nemohl; však nevědúc jistě, bude-li pan kanclíř v Vratislavi, hejtmana Klackého a Frydrycha Račína do Vratislavě sem poslal, aby z doktorem a s Odlspochem stáli; až mi od pana kanclíře psaní z Vratislavě jest přinešeno, kdež mi píše, že jest ten soud opět odložen, čehož sem se nenadál podle připsání biskupa Vratislavského. Neb mi tak napsal, že při tom času nález a konec míti mám; ale nic divného není, však tak dobře se přihází duchovním, aby pravdy
Strana 168
168 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina nepravili, jako světským, a ještě jejich klam aneb ležjest škodnější nežli svědských, neb svým klamem svědský sám sobě uškodí, ale duchovní svou lží mnoho duší za- bíjí, jakož Kristus Pán pověděti ráčil, že lživá ústa duši zabíjejí oc. Při tom pan kanclíř mi píše, že by měl se mnou byl o mnohé věci potřebné od VMti rozmluviti: předkem co se té jízdy VMti do Krakova dotýče, kdež sem VMti psal, že by za Rudském mělo po počtu zůstati VC fl., abyste ty ráčili na tu cestu vzíti, pak že Rudský žádných peněz nemá, ty které sou při něm po počtu zůstaly, že sou všecky vydány na potřeby VMti, z kterejch počet udělati má při sv. Jiří, pak abych VMt penězi k té jízdě opatřil, abyste VMt ráčili míti nač tam jeti i zase přijeti. Pak milostivé knížě! Když ste ráčili u mne na Mezeříčí býti, tu sem VMti ukázal počet Rudského, co za ním peněz zůstává, i neráčili ste mi od té chvíle o tom oznámiti, aby ty peníze měly vydány býti; pak byste mi VMt byli časně o tom oznámili, vždy bych se k tomu byl přičinil, abych nějaké peníze spů- sobil, abyste je ráčili míti na tu cestu, ale tak kvapně tomu dosti učiniti nemohu, neb mně jest list od pana kanclíře došel v tento pondělí minulej. Taky mi při tom pan kanclíř psal, že mně v tom za naučení prositi ráčíte, poněvadž od JMti krále Polského na to veselí zváni býti ráčíte, máte-li upřímo do Krakova jeti napřed čili kde na královú JíMt očekávati. Pak poněvadž od krále JMti pána našeho k tomu obesláni býti neráčíte, abyste s kněžnú JíMtí do Krakova jeti ráčili, při tom mi oznamuje, že jest o to s knížetem Frydrychem JMtí rozmluvení měl a že jest kněz Frydrych JMt zdání své pověděti ráčil, že by se JMti nezdálo, abyste se měli VMt mezi ty pány tříti, kteříž královú Jí Mt ponesou aneb s Jí Mtí pojedú. Pak milo- stivé kníže, u mne se tolkéž snáší, že by se VMti netrefilo, a protož se svejm zdáním s knížetem Frydrychem JMtí snáším. S VMtí sem na tom zůstal, když ste ráčili u mne na Mezeříčí býti, tak jakž ste mi ráčili praviti, že ráčíte z sebou vzíti pana Sedlnického a pana kanclíře a ně- které jiné osoby, což mi se za dobré i za potřebné zdálo, abyste ráčili z sebou lidi znamenité a vostarožitné míti, ne tu všecku mládež, pro poctivost svou i také pro raddy; kdež nepochybuji, než že ste to tak vykonati ráčili, jakož pak sa té naděje, žě jest se tak stalo; poručění anebo instrukcí sepsanou králi Polskému JMti sem dal na pana Sedlnického a na pana kanclíře, maje tu naději, že sou oba s VMtí, avšak i to sem v listech věřicích položil a v instrukcí to slovo dostavil: na oba spolu neb na jednoho z nich. Milostivé kníže! Jestliže ste VMt vzíti toho zápisu Pavlova Zvěřinově neráčili i také toho listu, kterejž jest VMti psal, ač já toho všeho přípisy posílám panu hejtmanovi a panu kanclířovi, ale obávám se, žě ti přípisové rozvažováni nebudú a zvláště přípis zápisu: protož by dobře bylo, abyste pro ten zápis i pro ten list stiežně poslati ráčili, však jej můžě dosti v čas přinésti. Neb ráčíte znáti, co se tu
168 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina nepravili, jako světským, a ještě jejich klam aneb ležjest škodnější nežli svědských, neb svým klamem svědský sám sobě uškodí, ale duchovní svou lží mnoho duší za- bíjí, jakož Kristus Pán pověděti ráčil, že lživá ústa duši zabíjejí oc. Při tom pan kanclíř mi píše, že by měl se mnou byl o mnohé věci potřebné od VMti rozmluviti: předkem co se té jízdy VMti do Krakova dotýče, kdež sem VMti psal, že by za Rudském mělo po počtu zůstati VC fl., abyste ty ráčili na tu cestu vzíti, pak že Rudský žádných peněz nemá, ty které sou při něm po počtu zůstaly, že sou všecky vydány na potřeby VMti, z kterejch počet udělati má při sv. Jiří, pak abych VMt penězi k té jízdě opatřil, abyste VMt ráčili míti nač tam jeti i zase přijeti. Pak milostivé knížě! Když ste ráčili u mne na Mezeříčí býti, tu sem VMti ukázal počet Rudského, co za ním peněz zůstává, i neráčili ste mi od té chvíle o tom oznámiti, aby ty peníze měly vydány býti; pak byste mi VMt byli časně o tom oznámili, vždy bych se k tomu byl přičinil, abych nějaké peníze spů- sobil, abyste je ráčili míti na tu cestu, ale tak kvapně tomu dosti učiniti nemohu, neb mně jest list od pana kanclíře došel v tento pondělí minulej. Taky mi při tom pan kanclíř psal, že mně v tom za naučení prositi ráčíte, poněvadž od JMti krále Polského na to veselí zváni býti ráčíte, máte-li upřímo do Krakova jeti napřed čili kde na královú JíMt očekávati. Pak poněvadž od krále JMti pána našeho k tomu obesláni býti neráčíte, abyste s kněžnú JíMtí do Krakova jeti ráčili, při tom mi oznamuje, že jest o to s knížetem Frydrychem JMtí rozmluvení měl a že jest kněz Frydrych JMt zdání své pověděti ráčil, že by se JMti nezdálo, abyste se měli VMt mezi ty pány tříti, kteříž královú Jí Mt ponesou aneb s Jí Mtí pojedú. Pak milo- stivé kníže, u mne se tolkéž snáší, že by se VMti netrefilo, a protož se svejm zdáním s knížetem Frydrychem JMtí snáším. S VMtí sem na tom zůstal, když ste ráčili u mne na Mezeříčí býti, tak jakž ste mi ráčili praviti, že ráčíte z sebou vzíti pana Sedlnického a pana kanclíře a ně- které jiné osoby, což mi se za dobré i za potřebné zdálo, abyste ráčili z sebou lidi znamenité a vostarožitné míti, ne tu všecku mládež, pro poctivost svou i také pro raddy; kdež nepochybuji, než že ste to tak vykonati ráčili, jakož pak sa té naděje, žě jest se tak stalo; poručění anebo instrukcí sepsanou králi Polskému JMti sem dal na pana Sedlnického a na pana kanclíře, maje tu naději, že sou oba s VMtí, avšak i to sem v listech věřicích položil a v instrukcí to slovo dostavil: na oba spolu neb na jednoho z nich. Milostivé kníže! Jestliže ste VMt vzíti toho zápisu Pavlova Zvěřinově neráčili i také toho listu, kterejž jest VMti psal, ač já toho všeho přípisy posílám panu hejtmanovi a panu kanclířovi, ale obávám se, žě ti přípisové rozvažováni nebudú a zvláště přípis zápisu: protož by dobře bylo, abyste pro ten zápis i pro ten list stiežně poslati ráčili, však jej můžě dosti v čas přinésti. Neb ráčíte znáti, co se tu
Strana 169
z roku 1543. 169 kněžny JíMti slavné paměti i mne dotýče. Kdež nepochybuji, než že za to lidé drží, jako by se velká křivda tomu Pavlovi Zvěřinovi dála; pak když se v ten zápis nahlídne i také jak jest se podle toho zápisu zachoval, tu skutek pravda ukáže. Jáť bych byl Vratislava syna svého rád také vypravil, ale pro nedostatek zdraví jeho toho sem nikterakž vykonati nemohl, neb jest tak prašiv, že ani v po- ctivicích choditi nemůž; ač držím, že králi JMti to proti mysli bude, ale příčina nedostatku zdraví jeho můž mne u JMti vymluviti. A s tím pán Bůh rač dáti, aby se VMti na té cestě ščastně vedlo a zase abyste ráčili v dobrém zdraví domův vrátiti, toho bych VMti věrně přál. Jáť také zejtra bohdá na sněm do Prahy se vyjeti strojím. Soud Vratislavský ten jest odložen, na jakej spůsob, vím že pan kanclíř VMti o tom správu dal; pak se panem Turzym aneb se panem Bonarem jednání o Blščinu by se bylo vykonalo, jak by se tomu dosti stalo aneb státi mohlo, toho račte u sebe povážiti, poněvadž jest všecka naděje největší v tom soudu byla, že se již vykoná ta smlouva, když ta pře VMti přisouzena bude; ale jak jest ten odklad se stal, ač jest tam dostaveno, že při sv. Michale již by se konec státi měl, ale já již těm klamóm nevím jak věřiti; a taky nevím, jak pán Bůh ráčí dáti toho dočkati, neb jestližeť na mne pán Bůh smrt v tom času ráčí dopustiti, s těžkem VMt o sv. Michale i o Jubilate o to konec míti ráčíte. A protož by se bylo o Blščinu vykonalo, již byste ráčili na sebe i na mne těžkost uvésti, poněvadž by se tomu dosti nestalo; pak jáť k tomu neumím mluviti, aby se co o Blščinu jednati mělo, leč prvé ten soud konec vezme, neb pokud ten soud konec nevezme, já nerozumím, kterak by se tomu dosti státi mohlo, abyste Blščinu koupiti ráčili. Milostivé knížě! Bude-li vůle pána Boha všemohúcího, jáť sem na tom při sv. Janě v Olomúci býti a odtud k VMti dojeti, předkem VMt navštíviti a na mladé pohleděti, a taky s VMtí to vykonati, co sem před se vzal, když sem s VMtí na Těšíně byl; neb čas se již přibližuje, abych tam šel, kde sou předkové moji šli, a tím abych se dlouho nemeškal. A s tím ještě jednú pán Bůh rač dáti oc. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 40—42. b. 284. Jan z Pernšteina markrabí Jiřímu Braniborskému: aby mu oznámil, kdy z Krakova vyjede; oznamuje, že na sněm do Prahy se vypraví, též že král Polský s Turkem uzavřel příměří oc. Z Pardubic 1543, 26. dubna. (V tejž den panu markrabí Jiřímu). Milostivé kníže! Psaní sem VMti do Vratislavě udělal, kdež nepochybuji, než žě jest VMti tu dodáno, neb sem té naděje byl, že v Vratislavi býti ráčíte; pak když ste VMt z Prahy jeti ráčili a v Hradci Archiv Český XX. 22
z roku 1543. 169 kněžny JíMti slavné paměti i mne dotýče. Kdež nepochybuji, než že za to lidé drží, jako by se velká křivda tomu Pavlovi Zvěřinovi dála; pak když se v ten zápis nahlídne i také jak jest se podle toho zápisu zachoval, tu skutek pravda ukáže. Jáť bych byl Vratislava syna svého rád také vypravil, ale pro nedostatek zdraví jeho toho sem nikterakž vykonati nemohl, neb jest tak prašiv, že ani v po- ctivicích choditi nemůž; ač držím, že králi JMti to proti mysli bude, ale příčina nedostatku zdraví jeho můž mne u JMti vymluviti. A s tím pán Bůh rač dáti, aby se VMti na té cestě ščastně vedlo a zase abyste ráčili v dobrém zdraví domův vrátiti, toho bych VMti věrně přál. Jáť také zejtra bohdá na sněm do Prahy se vyjeti strojím. Soud Vratislavský ten jest odložen, na jakej spůsob, vím že pan kanclíř VMti o tom správu dal; pak se panem Turzym aneb se panem Bonarem jednání o Blščinu by se bylo vykonalo, jak by se tomu dosti stalo aneb státi mohlo, toho račte u sebe povážiti, poněvadž jest všecka naděje největší v tom soudu byla, že se již vykoná ta smlouva, když ta pře VMti přisouzena bude; ale jak jest ten odklad se stal, ač jest tam dostaveno, že při sv. Michale již by se konec státi měl, ale já již těm klamóm nevím jak věřiti; a taky nevím, jak pán Bůh ráčí dáti toho dočkati, neb jestližeť na mne pán Bůh smrt v tom času ráčí dopustiti, s těžkem VMt o sv. Michale i o Jubilate o to konec míti ráčíte. A protož by se bylo o Blščinu vykonalo, již byste ráčili na sebe i na mne těžkost uvésti, poněvadž by se tomu dosti nestalo; pak jáť k tomu neumím mluviti, aby se co o Blščinu jednati mělo, leč prvé ten soud konec vezme, neb pokud ten soud konec nevezme, já nerozumím, kterak by se tomu dosti státi mohlo, abyste Blščinu koupiti ráčili. Milostivé knížě! Bude-li vůle pána Boha všemohúcího, jáť sem na tom při sv. Janě v Olomúci býti a odtud k VMti dojeti, předkem VMt navštíviti a na mladé pohleděti, a taky s VMtí to vykonati, co sem před se vzal, když sem s VMtí na Těšíně byl; neb čas se již přibližuje, abych tam šel, kde sou předkové moji šli, a tím abych se dlouho nemeškal. A s tím ještě jednú pán Bůh rač dáti oc. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 40—42. b. 284. Jan z Pernšteina markrabí Jiřímu Braniborskému: aby mu oznámil, kdy z Krakova vyjede; oznamuje, že na sněm do Prahy se vypraví, též že král Polský s Turkem uzavřel příměří oc. Z Pardubic 1543, 26. dubna. (V tejž den panu markrabí Jiřímu). Milostivé kníže! Psaní sem VMti do Vratislavě udělal, kdež nepochybuji, než žě jest VMti tu dodáno, neb sem té naděje byl, že v Vratislavi býti ráčíte; pak když ste VMt z Prahy jeti ráčili a v Hradci Archiv Český XX. 22
Strana 170
170 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina lěžěti, tu sem služěbníky své k VMti vypravil, žádost toho majíc, abyste ke mně byli ráčili na Pardubice dojeti; a bych byl jistotně věděl, že v Hradci býti ráčíte neb v Praze aneb v Bydžově, nikterak bych toho nepominul, abych osobou svou VMti navštíviti neměl. Ale o příjezdu VMti nic sem jistého nevěděl, neb i ten den, když ste do Hradce přijeti ráčili, někteří dobří lidé z Hradce jedouc u mně byli, pravili mi, že o příjezdu VMti nic slyšeti není; než služebníci moji potkali se z slu- žebníkem VMti, kterého ste ráčili poslati od sebe, od toho sou správu měli, že v Hradci nocleh míti ráčíte. I v tom psaní, které sem VMti učinil, toho sem do- ložil, že VMti prosím, abyste mi ráčili oznámiti, kdy ráčíte z Krakova vyjeti a kudy cesta VMti bude, a mé shledání aby s VMtí býti mohlo, že bych tomu nejraději byl, aby bylo při přítomnosti knížete Fridricha Lehnickýho JMti. Jakož pak slu- žebníkóm svejm, kteréž sem k VMti do Hradce poslal, za též sem poručil prositi a žádati, i ještě VMti to připomínám tímto psaním a prosím, že tak učiniti ráčíte a mne v své milostivé paměti míti a o tom mi v čas oznámiti, aby mé shledání s VMtí býti mohlo. Jáť zejtra, bude-li vůle pána Boha všemohúcího, na sněm obecní do Prahy pojedu, kdež jest ta naděje, že král JMt pán náš milostivý na tom sněmu býti ráčí. Pán Bůh rač dáti, aby se na něm všecko dobře ujednalo, předkem, což by bylo ke cti a k chvále pána Boha všemohúcího a potom taky k dobrýmu všeho křesťanstva, poněvadž jest znáti hněv pána Boha našeho, že pro hříchy naše nás trestati ráči morem, hladem, nepřítelem i jinejmi rozličnými ranami jako onoho faraona; avšak kdybychom se k jeho svaté milosti obrátili z upřímného srdce, jak jest mocen ta všecka nebezpečenství a zlé věci na nás uvésti, tak jest je mocen zase od nás odjíti; pakliť se k němu neobrátíme a v své zatvrdilosti předse staneme jako onen faraon, blízké jest, aby na nás takové zahynutí nepřišlo jako na něho, a ještě těžší zde časné a na onom světě věčné. Světlo své ráčil jest vystaviti, aby všem křesťanóm svítilo a zakryto nebylo, totiž svaté evangelium, kteréž předešlých časův zakryté a zakopané bylo papežskými a lidskými ustanoveními, že to světlo mohou všickni znáti a od temnosti je rozděliti: ale račtež zase na to pohleděti, mnoho-li jest toho pravého poznání! Aby to světlo z srdce svého znali a srdce aby tím světlem za- pálena byla, toho jest málo znáti, a zvláště při povajšených lidech; než všecka nešle- chetnost, rozpustilost, hříchové a to všecko, co jest proti vůli pána Boha našeho, to se při nich seznává; a tak se na nich můž ono písmo vyplniti, kterýž Kristus Pán spasitel náš pověděti ráčil: Tento lid ústy mne ctí, ale srdce jich daleko jest ode mne. Tak také v ústech máme svaté evangelium, a v srdci našem všecku nešle- chetnost a hříchy. Milostivé knížě! Poněvadž VMt na tom veselí při králi Polském JMti, pánu mém milostivém, býti ráčíte, bezpochyby že rozmluvení s JKMtí míti ráčíte o tyto
170 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina lěžěti, tu sem služěbníky své k VMti vypravil, žádost toho majíc, abyste ke mně byli ráčili na Pardubice dojeti; a bych byl jistotně věděl, že v Hradci býti ráčíte neb v Praze aneb v Bydžově, nikterak bych toho nepominul, abych osobou svou VMti navštíviti neměl. Ale o příjezdu VMti nic sem jistého nevěděl, neb i ten den, když ste do Hradce přijeti ráčili, někteří dobří lidé z Hradce jedouc u mně byli, pravili mi, že o příjezdu VMti nic slyšeti není; než služebníci moji potkali se z slu- žebníkem VMti, kterého ste ráčili poslati od sebe, od toho sou správu měli, že v Hradci nocleh míti ráčíte. I v tom psaní, které sem VMti učinil, toho sem do- ložil, že VMti prosím, abyste mi ráčili oznámiti, kdy ráčíte z Krakova vyjeti a kudy cesta VMti bude, a mé shledání aby s VMtí býti mohlo, že bych tomu nejraději byl, aby bylo při přítomnosti knížete Fridricha Lehnickýho JMti. Jakož pak slu- žebníkóm svejm, kteréž sem k VMti do Hradce poslal, za též sem poručil prositi a žádati, i ještě VMti to připomínám tímto psaním a prosím, že tak učiniti ráčíte a mne v své milostivé paměti míti a o tom mi v čas oznámiti, aby mé shledání s VMtí býti mohlo. Jáť zejtra, bude-li vůle pána Boha všemohúcího, na sněm obecní do Prahy pojedu, kdež jest ta naděje, že král JMt pán náš milostivý na tom sněmu býti ráčí. Pán Bůh rač dáti, aby se na něm všecko dobře ujednalo, předkem, což by bylo ke cti a k chvále pána Boha všemohúcího a potom taky k dobrýmu všeho křesťanstva, poněvadž jest znáti hněv pána Boha našeho, že pro hříchy naše nás trestati ráči morem, hladem, nepřítelem i jinejmi rozličnými ranami jako onoho faraona; avšak kdybychom se k jeho svaté milosti obrátili z upřímného srdce, jak jest mocen ta všecka nebezpečenství a zlé věci na nás uvésti, tak jest je mocen zase od nás odjíti; pakliť se k němu neobrátíme a v své zatvrdilosti předse staneme jako onen faraon, blízké jest, aby na nás takové zahynutí nepřišlo jako na něho, a ještě těžší zde časné a na onom světě věčné. Světlo své ráčil jest vystaviti, aby všem křesťanóm svítilo a zakryto nebylo, totiž svaté evangelium, kteréž předešlých časův zakryté a zakopané bylo papežskými a lidskými ustanoveními, že to světlo mohou všickni znáti a od temnosti je rozděliti: ale račtež zase na to pohleděti, mnoho-li jest toho pravého poznání! Aby to světlo z srdce svého znali a srdce aby tím světlem za- pálena byla, toho jest málo znáti, a zvláště při povajšených lidech; než všecka nešle- chetnost, rozpustilost, hříchové a to všecko, co jest proti vůli pána Boha našeho, to se při nich seznává; a tak se na nich můž ono písmo vyplniti, kterýž Kristus Pán spasitel náš pověděti ráčil: Tento lid ústy mne ctí, ale srdce jich daleko jest ode mne. Tak také v ústech máme svaté evangelium, a v srdci našem všecku nešle- chetnost a hříchy. Milostivé knížě! Poněvadž VMt na tom veselí při králi Polském JMti, pánu mém milostivém, býti ráčíte, bezpochyby že rozmluvení s JKMtí míti ráčíte o tyto
Strana 171
z roku 1543. 171 nynější nebezpečné časy, kteréž na všecko křesťanstvo jdou od Turka, nepřítele všeho křesťanstva, kerejž jest žádostiv krve křesťanský prolívati a křesťanský lid zahladiti a jméno pána Ježíše Krista, spasitele našeho, potlačiti a v niveč obrátiti. Jakož pak již na velikém díle země křesťanské opanoval, avšak toho se nikdyž nevidí ani po kronikách, aby kde bitvou jakou počnúc od Konstantinapoli až do těchto krajin co opanoval, než všecko jeho zmocnění a opanování tím šlo a jde, že páni křesťanští, když jedny Turek hubí, země jim bíře, kazí, druzí se tomu dívají, ku pomoci jedni druhým býti nechtí, sami mezi sebou války vedou; a tak na to přichází: s jedné strany Turek křesťanstvo kazí a hubí, a z druhé strany sami sebe, a tak i to se děje, že jedni s Turkem válku vedou a druzí s ním příměří činí. Jakož pak král Polský JMt pán můj milostivý, tak jakž jest slyšeti, taky s Turkem příměří míti ráčí; a není div, že jest JMKská v to příměří s Turkem vstoupiti ráčil, poněvadž mnohá léta všickni páni křesťanští JMKské sou se dívali, žádných pomocí nečinili, což jest JMKská od mnoha let s Turkem a s jinejmi pohany činiti měl, že sou JMti země hubili, kazili; i znaje JMt svou těžkost i svejch poddaných, ráčil jest s ním v příměří vstoupiti. Ale nepochybuji, že to u sebe JMt sobě daným a vy- sokým rozumem od pána Boha všemohúcího rozvažovati ráčí, jestliže by pán Bůh všemohúcí na tyto země skázu a pád dopustiti ráčil, kteříž za zeměmi JKMti sedíme a další sme od pohanův, nežli země JMKské, jaké by bezpečné to příměří JMti bylo, když by JMt pohany v sousedství všudy okolo sebe míti ráčil a odnikud žádné pomoci neočekával. A protož u mněť by za najlepší bylo, aby pán Bůh všemohúcí pánóm kře- sťanským to srdce dáti ráčil, aby sami mezi sebou v příměří, v lásku, v svornost vstoupili, a proti tomu ukrutnému nepříteli, kterejž příměří ani jiného nezdrží, jedno- stajně povstali a sobě pomáhali. Než budou-liť s Turkem příměří činiti jedni, a druzí s ním váleti, všickni na sebe skázu očekáváme, kteréž nás pán Bůh rač zachovati pro své veliké milosrdenství, kerejž jest na věky požehnaný. Amen. A s tím se VMti lásce z svejmi povolnejmi a přátelskými službami poroučím. Datum ut supra [ve čtvrtek po Sv. Jiří]. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 45. b, 46. 285. Jan z Pernšteina dává hejtmanovi a kanclířovi knížetství Těšínského naučení, co mají v pří- čině Pavla Zvěřiny přednésti králi Polskému. — Z Pardubic 1543, 26. dubna. (Poručení panu hajtmanovi a panu kanclířovi knížětství Těšínského, oběma spolu neb jednomu z nich, co mají s králem Polským JMtí mluviti ode mně Jana z Pernšteina oc.) Item. Nejprve JMKské službu mou povolnú ve všem poddanou ode mně pověděti, že bych JMti přál zdraví a šťastného i dlouhého kralování, i také při 22*
z roku 1543. 171 nynější nebezpečné časy, kteréž na všecko křesťanstvo jdou od Turka, nepřítele všeho křesťanstva, kerejž jest žádostiv krve křesťanský prolívati a křesťanský lid zahladiti a jméno pána Ježíše Krista, spasitele našeho, potlačiti a v niveč obrátiti. Jakož pak již na velikém díle země křesťanské opanoval, avšak toho se nikdyž nevidí ani po kronikách, aby kde bitvou jakou počnúc od Konstantinapoli až do těchto krajin co opanoval, než všecko jeho zmocnění a opanování tím šlo a jde, že páni křesťanští, když jedny Turek hubí, země jim bíře, kazí, druzí se tomu dívají, ku pomoci jedni druhým býti nechtí, sami mezi sebou války vedou; a tak na to přichází: s jedné strany Turek křesťanstvo kazí a hubí, a z druhé strany sami sebe, a tak i to se děje, že jedni s Turkem válku vedou a druzí s ním příměří činí. Jakož pak král Polský JMt pán můj milostivý, tak jakž jest slyšeti, taky s Turkem příměří míti ráčí; a není div, že jest JMKská v to příměří s Turkem vstoupiti ráčil, poněvadž mnohá léta všickni páni křesťanští JMKské sou se dívali, žádných pomocí nečinili, což jest JMKská od mnoha let s Turkem a s jinejmi pohany činiti měl, že sou JMti země hubili, kazili; i znaje JMt svou těžkost i svejch poddaných, ráčil jest s ním v příměří vstoupiti. Ale nepochybuji, že to u sebe JMt sobě daným a vy- sokým rozumem od pána Boha všemohúcího rozvažovati ráčí, jestliže by pán Bůh všemohúcí na tyto země skázu a pád dopustiti ráčil, kteříž za zeměmi JKMti sedíme a další sme od pohanův, nežli země JMKské, jaké by bezpečné to příměří JMti bylo, když by JMt pohany v sousedství všudy okolo sebe míti ráčil a odnikud žádné pomoci neočekával. A protož u mněť by za najlepší bylo, aby pán Bůh všemohúcí pánóm kře- sťanským to srdce dáti ráčil, aby sami mezi sebou v příměří, v lásku, v svornost vstoupili, a proti tomu ukrutnému nepříteli, kterejž příměří ani jiného nezdrží, jedno- stajně povstali a sobě pomáhali. Než budou-liť s Turkem příměří činiti jedni, a druzí s ním váleti, všickni na sebe skázu očekáváme, kteréž nás pán Bůh rač zachovati pro své veliké milosrdenství, kerejž jest na věky požehnaný. Amen. A s tím se VMti lásce z svejmi povolnejmi a přátelskými službami poroučím. Datum ut supra [ve čtvrtek po Sv. Jiří]. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 45. b, 46. 285. Jan z Pernšteina dává hejtmanovi a kanclířovi knížetství Těšínského naučení, co mají v pří- čině Pavla Zvěřiny přednésti králi Polskému. — Z Pardubic 1543, 26. dubna. (Poručení panu hajtmanovi a panu kanclířovi knížětství Těšínského, oběma spolu neb jednomu z nich, co mají s králem Polským JMtí mluviti ode mně Jana z Pernšteina oc.) Item. Nejprve JMKské službu mou povolnú ve všem poddanou ode mně pověděti, že bych JMti přál zdraví a šťastného i dlouhého kralování, i také při 22*
Strana 172
172 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina tomto, poněvadž jest pán Buoh všemohúcí JMKské ráčil dáti toho ščastně dočkati, že král mladý JMt pán a syn nejmilejší JKMti ráčil v stav manželský vstúpiti, aby v tom stavu svatém manželském předkem k vuoli a ke cti pána Boha všemohúcího ráčil živ v dlouhém zdraví býti i také ku potěšení JMKské, a tak aby JMKská ráčil v dobrém zdraví dočekati JMKské pána a syna svého nejmilejšího synuov a dědicův, toho bych všeho JMKské přál jako pánu svému milostivému. Item. JMKské ode mne povězte, že nepochybuji, kterak JMKská v paměti své královské míti ráčí psaní to, kteréž jest mi učiniti ráčil a kteréž mi jest posláno od knížete Václava Těšínského JMti na Mezříč, stěžujíc sobě JMt to ode [sic] mně, že sem na JKMti psaní odpovědi žádné nedal, co jest mi JKMt psáti ráčil o Pavla Zvěřinu; kteréžto psaní od JMKské bylo jest mi lítostivé, aby JMKská pro takového člověka, kterýž toho hoden není, měl sobě do mně JMKská takové těžkosti bráti. Avšak na takové psaní JMKské, kteréž jest mi ráčil učiniti, to sobě do mně stě- žujíc, odpověď sem JMKské dal, kdež nepochybuji, než že ji JMKská v paměti míti ráčí, jakož pak psaní toho, kteréž sem JKMti učinil, vám přípis posílám; kdež sem JMKské v své odpovědi to postavil, že sem na tom při tomto veselí, kterýž JMt ščastně králi JMti mladému pánu a synu svému nejmilejšímu vykonati ráčí, skrze kníže Václava Těšínského JMt a skrze jiné toho Pavla Zvěřiny zachování oznámiti i to všecko ukázati, jak jest se zachoval. A protož k JMKské, pokudž potřebu uznáte, promluvte a to JMKské před- ložte, kterak Pavel Zvěřina na zámek Těšín do pokoje kněžny JíMti slavné paměti všel a pacholek za ním s ručnicemi nataženými, když jest kníže Václav JMt malý byl, a jaká jest slova mluvil i k hofmistru JíMti; a těch všech jeho slov zápisem potvrďte, kterýž jest na se udělal, kteréhož vám přípis posílám, ač by se bylo dobře stalo, aby se ten zápis byl vzal z Těšína. Jestliže by pak tomu přípisu místa dáno býti nemělo, tedy stiežně pošlete pro zápis jeho, a by kníže Václav JMt i s vámi měl toho v Krakově dočkati, až by se ten zápis přinesl. Item. Po přečtení toho zápisu nechť se ukáže, jak jest napomínán ode mne i od knížete Václava, aby se podle slibu svého, kterejmž jest od starosty Těšínského Jodovského zavázán, i také podle zápisu, kterýž na se udělal, napomenut, aby se na Těšíně postavil. Jakož vám přípisy posílám, i také na to napomenutí ode mne jakou jest odpověď dal, list jeho posílám, též také i řezanou ceduli, s kterouž jest k němu posláno, kdež jest doma byl a zapřel se. Též také i přípis listu, což jest knížeti Václavovi JMti za odpověď dal, když jest jej napomenouti ráčil, aby se stavěl. Pak jestliže by tomu přípisu místa dáti nechtěl, tehdá nechť se ten list vezme, však jej kníže míti ráčí, neb mně toho listu není posláno, než přípis. Pak to již všecko vám pořádně sepsané posílám.
172 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina tomto, poněvadž jest pán Buoh všemohúcí JMKské ráčil dáti toho ščastně dočkati, že král mladý JMt pán a syn nejmilejší JKMti ráčil v stav manželský vstúpiti, aby v tom stavu svatém manželském předkem k vuoli a ke cti pána Boha všemohúcího ráčil živ v dlouhém zdraví býti i také ku potěšení JMKské, a tak aby JMKská ráčil v dobrém zdraví dočekati JMKské pána a syna svého nejmilejšího synuov a dědicův, toho bych všeho JMKské přál jako pánu svému milostivému. Item. JMKské ode mne povězte, že nepochybuji, kterak JMKská v paměti své královské míti ráčí psaní to, kteréž jest mi učiniti ráčil a kteréž mi jest posláno od knížete Václava Těšínského JMti na Mezříč, stěžujíc sobě JMt to ode [sic] mně, že sem na JKMti psaní odpovědi žádné nedal, co jest mi JKMt psáti ráčil o Pavla Zvěřinu; kteréžto psaní od JMKské bylo jest mi lítostivé, aby JMKská pro takového člověka, kterýž toho hoden není, měl sobě do mně JMKská takové těžkosti bráti. Avšak na takové psaní JMKské, kteréž jest mi ráčil učiniti, to sobě do mně stě- žujíc, odpověď sem JMKské dal, kdež nepochybuji, než že ji JMKská v paměti míti ráčí, jakož pak psaní toho, kteréž sem JKMti učinil, vám přípis posílám; kdež sem JMKské v své odpovědi to postavil, že sem na tom při tomto veselí, kterýž JMt ščastně králi JMti mladému pánu a synu svému nejmilejšímu vykonati ráčí, skrze kníže Václava Těšínského JMt a skrze jiné toho Pavla Zvěřiny zachování oznámiti i to všecko ukázati, jak jest se zachoval. A protož k JMKské, pokudž potřebu uznáte, promluvte a to JMKské před- ložte, kterak Pavel Zvěřina na zámek Těšín do pokoje kněžny JíMti slavné paměti všel a pacholek za ním s ručnicemi nataženými, když jest kníže Václav JMt malý byl, a jaká jest slova mluvil i k hofmistru JíMti; a těch všech jeho slov zápisem potvrďte, kterýž jest na se udělal, kteréhož vám přípis posílám, ač by se bylo dobře stalo, aby se ten zápis byl vzal z Těšína. Jestliže by pak tomu přípisu místa dáno býti nemělo, tedy stiežně pošlete pro zápis jeho, a by kníže Václav JMt i s vámi měl toho v Krakově dočkati, až by se ten zápis přinesl. Item. Po přečtení toho zápisu nechť se ukáže, jak jest napomínán ode mne i od knížete Václava, aby se podle slibu svého, kterejmž jest od starosty Těšínského Jodovského zavázán, i také podle zápisu, kterýž na se udělal, napomenut, aby se na Těšíně postavil. Jakož vám přípisy posílám, i také na to napomenutí ode mne jakou jest odpověď dal, list jeho posílám, též také i řezanou ceduli, s kterouž jest k němu posláno, kdež jest doma byl a zapřel se. Též také i přípis listu, což jest knížeti Václavovi JMti za odpověď dal, když jest jej napomenouti ráčil, aby se stavěl. Pak jestliže by tomu přípisu místa dáti nechtěl, tehdá nechť se ten list vezme, však jej kníže míti ráčí, neb mně toho listu není posláno, než přípis. Pak to již všecko vám pořádně sepsané posílám.
Strana 173
z roku 1543. 173 Item. Po přečtení toho všeho vstuptež na to po napomenutí knížete Václava JMti, kterýmž jest ho napomenul, aby se postavil, že jest JMti odpověď dal, že s takovým napomínáním a jeho nepovinejm stáním mohl by někdo říci, že by svému slibu nebo zápisu dosti činiti nechtěl, kdež toho v svém psaní doložil, kdož by to pravil, že by na něj v hrdlo nepravdu mluvil jako zrádce cti jeho: pak aby JMKská toho ráčil u sebe povážiti, slušně-li tomu odpírá, že jest se nad svým slibem, nad svým zápisem i nad svou pečetí nezapomenul, že tomu JMKská z toho ze všeho ukazování, kteréž jest před JMtí ukazováno, porozuměti ráčí. V témž listu, kterejž jest knížeti Václavovi JMti psal, také jest toho doložil, jestliže by k jaké práci [sic. skrze takové napomínání podjal, že by toho všeho na mne postihnouti chtěl, ozná- mivši králi JMti pánu mému milostivému, jaké bez uznání práva v vězení na zdraví, na statku znamenité uškození jest podjal pro nepřátely JMti krále Římského, kteříž byli vypovědíni skrze mandát krále JMti a keří přechovávání svá a svobody v kní- žětství Těšínském pod spravováním mejm měli. Item. Aby JMKská i toho u sebe ráčil milostivě povážiti, jaká slova důtklivá a pohrůžlivá sou mně od něho činěna, kterýchž já sobě nemálo vážím, poněvadž jest prvé nad svou ctí zapomenulej, že také i při tom by své poctivosti sobě málo vážil, ač pro osobu svú jeho nešlechetnosti já sobě málo vážím, než více v tom poddané své obmejšlím. A protož že JMKské prosím jako svého milostivého pána, aby se k němu ráčil tak zachovati, jak na takového člověka, kterýž místa mezi dobrými užiti nemá, náleží, neb že to JMKská u sebe uvážiti ráčí, kdež jest toho také dotekl, že jest vězením na zdraví i na statku znamenitou škodu podjal, pak pro takové jeho zachování, kterémuž JMKská z toho zápisu vyrozuměti ráčí, byť mu bylo na právo přišlo podle práva, čeho by hoden byl, ale na přímluvu pánuov a dobrých lidí ještě se mu ta milost stala, kterouž jest mohl vděčně přijíti, by se byl tak zachoval, jak zápis jeho ukazuje. Ale poněvadž jest v ničemž toho zápisu nezachoval, žádný jinej jím vinen není, nežli on sám sebou. A z toho zápisu, na kterýmž jest se zapomenul, JMKská znáti ráčí, že jest v vězení nevšel, ani z kní- žetství Těšínského jest vypovědín pro nepřátely JMKské pána mého milostivého, ale že jest v to ve všecko všel pro své zlé zachování a předsevzetí, jak jest se proti kněžně JíMti zachoval. Což se přechovávání nepřátel krále JMti pána mého milostivého dotýčě, v tom sem se věděl a vím jak zachovati, jak dobrému náleží, koho bych v kní- žětství Těšínském chovati a trpěti měl a koho nic. Jakož pak proti němu sem se tak zachoval, že sem jeho z toho knížetství vypověděl pro jeho zachování, jak jest se proti kněžně JíMti slavné paměti a proti knížeti Václavovi JMti v mladosti jeho věku zachoval, tak jakž zápis jeho ukazuje.
z roku 1543. 173 Item. Po přečtení toho všeho vstuptež na to po napomenutí knížete Václava JMti, kterýmž jest ho napomenul, aby se postavil, že jest JMti odpověď dal, že s takovým napomínáním a jeho nepovinejm stáním mohl by někdo říci, že by svému slibu nebo zápisu dosti činiti nechtěl, kdež toho v svém psaní doložil, kdož by to pravil, že by na něj v hrdlo nepravdu mluvil jako zrádce cti jeho: pak aby JMKská toho ráčil u sebe povážiti, slušně-li tomu odpírá, že jest se nad svým slibem, nad svým zápisem i nad svou pečetí nezapomenul, že tomu JMKská z toho ze všeho ukazování, kteréž jest před JMtí ukazováno, porozuměti ráčí. V témž listu, kterejž jest knížeti Václavovi JMti psal, také jest toho doložil, jestliže by k jaké práci [sic. skrze takové napomínání podjal, že by toho všeho na mne postihnouti chtěl, ozná- mivši králi JMti pánu mému milostivému, jaké bez uznání práva v vězení na zdraví, na statku znamenité uškození jest podjal pro nepřátely JMti krále Římského, kteříž byli vypovědíni skrze mandát krále JMti a keří přechovávání svá a svobody v kní- žětství Těšínském pod spravováním mejm měli. Item. Aby JMKská i toho u sebe ráčil milostivě povážiti, jaká slova důtklivá a pohrůžlivá sou mně od něho činěna, kterýchž já sobě nemálo vážím, poněvadž jest prvé nad svou ctí zapomenulej, že také i při tom by své poctivosti sobě málo vážil, ač pro osobu svú jeho nešlechetnosti já sobě málo vážím, než více v tom poddané své obmejšlím. A protož že JMKské prosím jako svého milostivého pána, aby se k němu ráčil tak zachovati, jak na takového člověka, kterýž místa mezi dobrými užiti nemá, náleží, neb že to JMKská u sebe uvážiti ráčí, kdež jest toho také dotekl, že jest vězením na zdraví i na statku znamenitou škodu podjal, pak pro takové jeho zachování, kterémuž JMKská z toho zápisu vyrozuměti ráčí, byť mu bylo na právo přišlo podle práva, čeho by hoden byl, ale na přímluvu pánuov a dobrých lidí ještě se mu ta milost stala, kterouž jest mohl vděčně přijíti, by se byl tak zachoval, jak zápis jeho ukazuje. Ale poněvadž jest v ničemž toho zápisu nezachoval, žádný jinej jím vinen není, nežli on sám sebou. A z toho zápisu, na kterýmž jest se zapomenul, JMKská znáti ráčí, že jest v vězení nevšel, ani z kní- žetství Těšínského jest vypovědín pro nepřátely JMKské pána mého milostivého, ale že jest v to ve všecko všel pro své zlé zachování a předsevzetí, jak jest se proti kněžně JíMti zachoval. Což se přechovávání nepřátel krále JMti pána mého milostivého dotýčě, v tom sem se věděl a vím jak zachovati, jak dobrému náleží, koho bych v kní- žětství Těšínském chovati a trpěti měl a koho nic. Jakož pak proti němu sem se tak zachoval, že sem jeho z toho knížetství vypověděl pro jeho zachování, jak jest se proti kněžně JíMti slavné paměti a proti knížeti Václavovi JMti v mladosti jeho věku zachoval, tak jakž zápis jeho ukazuje.
Strana 174
174 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Kdež v tom ve všem spuosobu, kterejž před se bíře, zapomenuv se nad svou ctí i nad svou pečetí, netoliko já ale i mrtví, kteréž jest již pán Buoh z tohoto světa pojíti ráčil, před ním pokoje užiti nemohou. Jakož pak kněžny JíMti slavné paměti v psaních svých znamenitě dotýká. Když jest v živnosti býti ráčila, jak jest se proti JíMti zachoval, to zápis jeho ukazuje; a po smrti JíMti i to JíMti vinšuje, což se má nejhorším lidem proti pánu Bohu na onom světě přihoditi a je potkati. Neb v tom psaní, kteréž jest knížeti Václavovi JMti učinil, tato slova postavil: neb za to má, že již někteří znají a někteří bohdá poznají, že více moci než práva nad ním užívali, a že to najvyšší všecko srovná. Pak kdež jest toho doložil, že již někteří znají, to se vztahuje na kněžnu JíMt a na smrt JíMti; a někteří že poznají, to se vztahuje na mne. Neb v tom psaní, kteréž jest mně učinil, také tato slova postavil: že by se k tomu prohlédnúti mohlo, jaké spravedlivosti aneb milosrdenství nad ženú jeho, nad dcerou i nad ním s kněžnou Těšínskou spolu sme dokazovali, a že již za to má, že to nebožka kněžna zná, aby všemohúcí Buoh ráčil dáti takové spravedlivosti a takového milosrdenství odplatu při skonání života mého; při tom doložil, že u pohanuov nejlítějších ještě křesťané většího milosrdenství docházejí. Kdež JMKská po jeho psaních to zřetedlně ráčí znáti, jak i kněžna JíMt slavné paměti, jsouce již na onom světě, před takovým zlým člověkem pokoje užiti nemůž, dotýkajíc Její Mti nespravedlivostí, nemilosrdenstvím, kteréžto nemilosrdenství i pohany převyšuje, a na onom světě, což nejhoršího býti může, to JíMti i mně vin- šuje. A protož JMKské ode mně proste, ať JMKská ráčí i na to vzhlídnúti, že jest kněžna JíMt s krve JMti pošla, ať to ráčí k srdci připustiti, aby taková zlehčilá mluvení od takového zlehčilého člověka o JíMti mluvena nebyla. Co se pak osoby mé dotýče, co mně vinšuje, aby mně od pána Boha vše- mohúcího na onom světě potkalo, nedržím, aby jeho modlitba nebe prorážela; protož tu víru mám, že jeho modlitba u pána Boha uslyšána nebude. Dáno na Pardubicích ve čtvrtek po sv. Jiří. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 43. 286. Jan z Pernšteina kanclířovi knížete Těšínského: stýská si na biskupa Vratislavského pro od- ložení soudu jeho; o jízdě knížete Václava do Krakova, o zaopatření mu dvou valachů opatem Týneckým oc. — Z Pardubic 1543, 27. dubna. (Přípis v pátek po sv. Jiří panu kanclířovi Těšínskému, z Pardubic.) U. v. p. kanclíři, kmotře můj milý! Zdraví oc. Soud Vratislavský ten jest odložen, kteréhož sem se nenadál podle toho psaní, kteréž mi pan biskup udělal; ale div není, že se duchovním přihází, že selhou, poněvadž v nynějších biskupích málo se toho nachází,
174 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Kdež v tom ve všem spuosobu, kterejž před se bíře, zapomenuv se nad svou ctí i nad svou pečetí, netoliko já ale i mrtví, kteréž jest již pán Buoh z tohoto světa pojíti ráčil, před ním pokoje užiti nemohou. Jakož pak kněžny JíMti slavné paměti v psaních svých znamenitě dotýká. Když jest v živnosti býti ráčila, jak jest se proti JíMti zachoval, to zápis jeho ukazuje; a po smrti JíMti i to JíMti vinšuje, což se má nejhorším lidem proti pánu Bohu na onom světě přihoditi a je potkati. Neb v tom psaní, kteréž jest knížeti Václavovi JMti učinil, tato slova postavil: neb za to má, že již někteří znají a někteří bohdá poznají, že více moci než práva nad ním užívali, a že to najvyšší všecko srovná. Pak kdež jest toho doložil, že již někteří znají, to se vztahuje na kněžnu JíMt a na smrt JíMti; a někteří že poznají, to se vztahuje na mne. Neb v tom psaní, kteréž jest mně učinil, také tato slova postavil: že by se k tomu prohlédnúti mohlo, jaké spravedlivosti aneb milosrdenství nad ženú jeho, nad dcerou i nad ním s kněžnou Těšínskou spolu sme dokazovali, a že již za to má, že to nebožka kněžna zná, aby všemohúcí Buoh ráčil dáti takové spravedlivosti a takového milosrdenství odplatu při skonání života mého; při tom doložil, že u pohanuov nejlítějších ještě křesťané většího milosrdenství docházejí. Kdež JMKská po jeho psaních to zřetedlně ráčí znáti, jak i kněžna JíMt slavné paměti, jsouce již na onom světě, před takovým zlým člověkem pokoje užiti nemůž, dotýkajíc Její Mti nespravedlivostí, nemilosrdenstvím, kteréžto nemilosrdenství i pohany převyšuje, a na onom světě, což nejhoršího býti může, to JíMti i mně vin- šuje. A protož JMKské ode mně proste, ať JMKská ráčí i na to vzhlídnúti, že jest kněžna JíMt s krve JMti pošla, ať to ráčí k srdci připustiti, aby taková zlehčilá mluvení od takového zlehčilého člověka o JíMti mluvena nebyla. Co se pak osoby mé dotýče, co mně vinšuje, aby mně od pána Boha vše- mohúcího na onom světě potkalo, nedržím, aby jeho modlitba nebe prorážela; protož tu víru mám, že jeho modlitba u pána Boha uslyšána nebude. Dáno na Pardubicích ve čtvrtek po sv. Jiří. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 43. 286. Jan z Pernšteina kanclířovi knížete Těšínského: stýská si na biskupa Vratislavského pro od- ložení soudu jeho; o jízdě knížete Václava do Krakova, o zaopatření mu dvou valachů opatem Týneckým oc. — Z Pardubic 1543, 27. dubna. (Přípis v pátek po sv. Jiří panu kanclířovi Těšínskému, z Pardubic.) U. v. p. kanclíři, kmotře můj milý! Zdraví oc. Soud Vratislavský ten jest odložen, kteréhož sem se nenadál podle toho psaní, kteréž mi pan biskup udělal; ale div není, že se duchovním přihází, že selhou, poněvadž v nynějších biskupích málo se toho nachází,
Strana 175
z roku 1543. 175 aby se s pravdou obírali v duchovních i v světských věcech; musíť se místo pravdy se lží obírati a zaneprázdňovati, neb by se s pravdou obírali, neměli by tak tučnejch prebend, v kurvách a v ožralství své rozkoše by neprovozovali, neb by jim pravda hned toho nedopustila, totiž Kristus pán, kterejž se nazval pravdou; ale když sou z otce ďábla lži pošli, kterejž jest od počátku lhář byl, tak jakž písmo o něm praví, musejíť jeho následovati jako otce svého. Kdyby lidé chtěli prohlídnouti, jak sou předkové jejich těžce sobě řádu a práva dobyli a jak sou nad ním ruku držěli, ani králi ani jinému proti právu nic činiti nechtěli, než všem právo rovný bylo, měli by na to pomysliti, co se mně při tom soudu děje, jací odkladové proti všemu právu. Pak když to průchod svůj má, na mým soudu tolkýž se můž jiným přiházeti, a tak nač to právo přijde, že lidi k svejm spravedlivostem nikterakž přicházeti ne- budú moci, nespravedlivé to právo, když jím ten vládne, kdož se před ním soudí a kohož se dotýče, jako mně se to děje; by se krále JMti nedotejkalo, se panem markrabím JMtí bych já dávno konec měl. Přichází na ono přísloví, kdež říkají: Lípe moci s hrst míti nežli spravedlivosti s pytel. A tím zavazuji, že na onom světě zví ten biskup, koho jest bodl. Jáť sem na tom, bude-li vůle boží a ráčí zdraví popříti, abych k svatému Janu v Moravě byl a odtud k knížeti JMti na Těšín se dorazil, a o to své poru- čenství na místě postavil a to vykonal. Neb znám, že tím svejm poručenstvím JMti již nic neprospívám nébrž škodnější sem, a to v tom, že knížě JMt svejch věcí do- tejkati se neráčí ani nad pořádkem zřízeným, kterejž sem JMti zřídil, ruky držeti, než všeho, čehož se nedostane, u mně hledati; ježto snad když JMt sám se dotejkati ráčí, jinou bedlivost při svejch věcech míti bude. Neb tímto spůsobem můž na ono přísloví přijíti: Cizí ucho jako plot řezati, tak říkají. Avšak bez poručenství což budu moci, rád udělám, čemuž rozuměti budu, jako věrný přítel. Než můj milý pane kanclíři a kmotře, kde ste mi napsali, abych to knížectví skoro navštívil, a nebude-liť toho na krátce, že mnoho škodnejch věcí se rozmnoží: jestli z strany knížete, nerad sem tomu. Ale příjezdem mejm by se pak co přetrhlo, nebude-li se držeti, a když já odjedu, zase se v prívlní napořád vstoupí, tehdá můj příjezd málo platný bude. Jestli pak co při rytířstvu anebo při obecných věcech: pan hejtman z soudcemi zemskými neměli by toho dopouštěti, než takovou věc přetrho- vati, pakli by čemu odvolati nemohli, to v čas mi oznámiti; však víte, že sem jim vždycky k dobrému pomáhal, a což sem rozuměl zlé, přetrhl. Protož bych toho vděčěn byl, při jiném poselství abyste mi o tom světle oznámili, co se takového škodného rozmáhá; neb také jest, že z malé jiskry velký voheň bejvá, i lépe jest jiskru uhasiti a toho brániti, aby se voheň nerozmohl. Napsali ste mi o knížěte JMti jízdu do Krakova, aby penězi byl opatřen, neb kteréž peníze v šepfigeltu byly, ty že jest ráčil vyzdvihnúti: pak podle paměti
z roku 1543. 175 aby se s pravdou obírali v duchovních i v světských věcech; musíť se místo pravdy se lží obírati a zaneprázdňovati, neb by se s pravdou obírali, neměli by tak tučnejch prebend, v kurvách a v ožralství své rozkoše by neprovozovali, neb by jim pravda hned toho nedopustila, totiž Kristus pán, kterejž se nazval pravdou; ale když sou z otce ďábla lži pošli, kterejž jest od počátku lhář byl, tak jakž písmo o něm praví, musejíť jeho následovati jako otce svého. Kdyby lidé chtěli prohlídnouti, jak sou předkové jejich těžce sobě řádu a práva dobyli a jak sou nad ním ruku držěli, ani králi ani jinému proti právu nic činiti nechtěli, než všem právo rovný bylo, měli by na to pomysliti, co se mně při tom soudu děje, jací odkladové proti všemu právu. Pak když to průchod svůj má, na mým soudu tolkýž se můž jiným přiházeti, a tak nač to právo přijde, že lidi k svejm spravedlivostem nikterakž přicházeti ne- budú moci, nespravedlivé to právo, když jím ten vládne, kdož se před ním soudí a kohož se dotýče, jako mně se to děje; by se krále JMti nedotejkalo, se panem markrabím JMtí bych já dávno konec měl. Přichází na ono přísloví, kdež říkají: Lípe moci s hrst míti nežli spravedlivosti s pytel. A tím zavazuji, že na onom světě zví ten biskup, koho jest bodl. Jáť sem na tom, bude-li vůle boží a ráčí zdraví popříti, abych k svatému Janu v Moravě byl a odtud k knížeti JMti na Těšín se dorazil, a o to své poru- čenství na místě postavil a to vykonal. Neb znám, že tím svejm poručenstvím JMti již nic neprospívám nébrž škodnější sem, a to v tom, že knížě JMt svejch věcí do- tejkati se neráčí ani nad pořádkem zřízeným, kterejž sem JMti zřídil, ruky držeti, než všeho, čehož se nedostane, u mně hledati; ježto snad když JMt sám se dotejkati ráčí, jinou bedlivost při svejch věcech míti bude. Neb tímto spůsobem můž na ono přísloví přijíti: Cizí ucho jako plot řezati, tak říkají. Avšak bez poručenství což budu moci, rád udělám, čemuž rozuměti budu, jako věrný přítel. Než můj milý pane kanclíři a kmotře, kde ste mi napsali, abych to knížectví skoro navštívil, a nebude-liť toho na krátce, že mnoho škodnejch věcí se rozmnoží: jestli z strany knížete, nerad sem tomu. Ale příjezdem mejm by se pak co přetrhlo, nebude-li se držeti, a když já odjedu, zase se v prívlní napořád vstoupí, tehdá můj příjezd málo platný bude. Jestli pak co při rytířstvu anebo při obecných věcech: pan hejtman z soudcemi zemskými neměli by toho dopouštěti, než takovou věc přetrho- vati, pakli by čemu odvolati nemohli, to v čas mi oznámiti; však víte, že sem jim vždycky k dobrému pomáhal, a což sem rozuměl zlé, přetrhl. Protož bych toho vděčěn byl, při jiném poselství abyste mi o tom světle oznámili, co se takového škodného rozmáhá; neb také jest, že z malé jiskry velký voheň bejvá, i lépe jest jiskru uhasiti a toho brániti, aby se voheň nerozmohl. Napsali ste mi o knížěte JMti jízdu do Krakova, aby penězi byl opatřen, neb kteréž peníze v šepfigeltu byly, ty že jest ráčil vyzdvihnúti: pak podle paměti
Strana 176
176 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina mé k čemu sem povolení dával, neměla by velká summa toho vyzdvižení býti, než o čemž nevím a co jest se bez vědomosti mé dálo, nevím toho kterak napravovati. I toto vám oznámiti musím: když jest kníže ráčil u mne na Mezeříčí býti, mluvil sem s JMtí, ví-li, zůstalo-li jest co peněz za Rudským po počtu; ráčil pověděti, že nezůstalo nic, a že mu Rucký sám pravil, že za ním po počtu nic nezůstává. Pak tu sem JMti Rudskýho pečeť ukázal, žeť jest za ním VCC fl. zůstalo a ještě něco víc, čemuž jest se ráčil podiviti. Pak můj milý pane kmotře, tak o tom držím, poněvadž jest JMt o tom žádné vědomosti neměl, aby za Rudským co po počtu zůstalo, že také o tom vědomosti nemá, kde jest se těch VCC fl. vydalo. A tak tím zavazuje: při důchodech Těšínských, Frydeckých, Bílských, Skočovských, Strumenských, keréž JMti náleží, když JMt toho sám v spravování bude, potřebí bude jiné vědomosti míti, jak se vybírají a zase vydávají, nežli ji na ten čas míti ráčí; neb již JMt z mi- losti pána Boha všemohúcího dítky míti ráčí, již by také slušelo, aby ti mladí spů- sobové od JMti odcházeli, však jest ho pán Bůh neráčil rozumem zapomenúti, jednom aby ho ráčil užívati předkem k vůli boží a k svému dobrému. Což se Fryštátu dotýče, ten víte, že mně náleží k držení a užívání potud, pokudž mi má summa dána nebude; keréhož sem po ta všecka léta k své potřebě jedním penízem neužil, leč přijedouc tam, co sem snědl a spil, než všecko sem to v potřeby JMti vkládal, jakož pak z těch počtův, keréž sem na Těšíně dělal, tomu ste vyrozuměti mohli; ale když jej k svému oužitku obrátím a sám ho užívati budu, i o ty lichvy, keréž z sebe v tom kraji dávám, takové těžkosti neponesu, neb je budu moci odtud spravovati. Píši knížeti JMti, že tak kvapně nikterak JMti penězi opatřiti nemohu. Což se jízdy knížete JMti dotýčě, nikterak by se netrefilo, aby se měl JMt mezi ty plísti, kteříž s královou Jí Mtí jedou, poněvadž v tu jízdu od krále JMti pána našeho potažen není, neb od krále JMti Polského jest zván; a protož by se nejlípe trefilo, aby z strany krále Polského JMti byl; kdež s knížetem Frydrychem Lehnickým JMtí, jaký jest zdání bylo, v tom se s JMtí srovnávám. Jaký ste roz- mluvení s knížetem JMtí o Blščinu měli, tomu sem porozuměl; pak kdyby k jednání přišlo buď skrze kněze Frydrycha JMt aneb skrze koho jiného, mohlo by k Blščině slušně přikročěno bejti, slušelo by v tom knížěte JMt i jiných potřebovati. Ale můj milý pane kmotře! Považte toho u sebe, by se bylo se panem Bo- narem aneb se panem Turzym o Blščinu zavřelo a vykonalo, jak by se tomu bylo dosti stalo, poněvadž jest tento soud, kterej se panem markrabí jest, k votahu přišel, a tak by byla nemalá těžkost přišla; ale jáť v pravdě tomu nerozumím, aby se mohlo co o tu Blščinu jednati, pokud ten soud na místě postaven nebude. Pak kdy tomu soudu konec bude, toho nevím, dočkám-li toho; pakliť mne pán Bůh povolati ráčí, snad knížě JMt osobú svou k tomu lepší ščestí míti ráčí, ale blízký jest toho,
176 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina mé k čemu sem povolení dával, neměla by velká summa toho vyzdvižení býti, než o čemž nevím a co jest se bez vědomosti mé dálo, nevím toho kterak napravovati. I toto vám oznámiti musím: když jest kníže ráčil u mne na Mezeříčí býti, mluvil sem s JMtí, ví-li, zůstalo-li jest co peněz za Rudským po počtu; ráčil pověděti, že nezůstalo nic, a že mu Rucký sám pravil, že za ním po počtu nic nezůstává. Pak tu sem JMti Rudskýho pečeť ukázal, žeť jest za ním VCC fl. zůstalo a ještě něco víc, čemuž jest se ráčil podiviti. Pak můj milý pane kmotře, tak o tom držím, poněvadž jest JMt o tom žádné vědomosti neměl, aby za Rudským co po počtu zůstalo, že také o tom vědomosti nemá, kde jest se těch VCC fl. vydalo. A tak tím zavazuje: při důchodech Těšínských, Frydeckých, Bílských, Skočovských, Strumenských, keréž JMti náleží, když JMt toho sám v spravování bude, potřebí bude jiné vědomosti míti, jak se vybírají a zase vydávají, nežli ji na ten čas míti ráčí; neb již JMt z mi- losti pána Boha všemohúcího dítky míti ráčí, již by také slušelo, aby ti mladí spů- sobové od JMti odcházeli, však jest ho pán Bůh neráčil rozumem zapomenúti, jednom aby ho ráčil užívati předkem k vůli boží a k svému dobrému. Což se Fryštátu dotýče, ten víte, že mně náleží k držení a užívání potud, pokudž mi má summa dána nebude; keréhož sem po ta všecka léta k své potřebě jedním penízem neužil, leč přijedouc tam, co sem snědl a spil, než všecko sem to v potřeby JMti vkládal, jakož pak z těch počtův, keréž sem na Těšíně dělal, tomu ste vyrozuměti mohli; ale když jej k svému oužitku obrátím a sám ho užívati budu, i o ty lichvy, keréž z sebe v tom kraji dávám, takové těžkosti neponesu, neb je budu moci odtud spravovati. Píši knížeti JMti, že tak kvapně nikterak JMti penězi opatřiti nemohu. Což se jízdy knížete JMti dotýčě, nikterak by se netrefilo, aby se měl JMt mezi ty plísti, kteříž s královou Jí Mtí jedou, poněvadž v tu jízdu od krále JMti pána našeho potažen není, neb od krále JMti Polského jest zván; a protož by se nejlípe trefilo, aby z strany krále Polského JMti byl; kdež s knížetem Frydrychem Lehnickým JMtí, jaký jest zdání bylo, v tom se s JMtí srovnávám. Jaký ste roz- mluvení s knížetem JMtí o Blščinu měli, tomu sem porozuměl; pak kdyby k jednání přišlo buď skrze kněze Frydrycha JMt aneb skrze koho jiného, mohlo by k Blščině slušně přikročěno bejti, slušelo by v tom knížěte JMt i jiných potřebovati. Ale můj milý pane kmotře! Považte toho u sebe, by se bylo se panem Bo- narem aneb se panem Turzym o Blščinu zavřelo a vykonalo, jak by se tomu bylo dosti stalo, poněvadž jest tento soud, kterej se panem markrabí jest, k votahu přišel, a tak by byla nemalá těžkost přišla; ale jáť v pravdě tomu nerozumím, aby se mohlo co o tu Blščinu jednati, pokud ten soud na místě postaven nebude. Pak kdy tomu soudu konec bude, toho nevím, dočkám-li toho; pakliť mne pán Bůh povolati ráčí, snad knížě JMt osobú svou k tomu lepší ščestí míti ráčí, ale blízký jest toho,
Strana 177
z roku 1543. 177 přišlo-li by k tomu, co sem já se soudil XV let, aby se knížě potom XXXti let nesoudil, jak se pořádek při tom právě zachovává. Píšete mi, že vás knížě JMt k té jízdě potahovati do Krakova ráčí na tu svadbu a že nevíte, z čí to rady jest, a pana Sedlnického a synův jeho, pana Vlčka, Tomana Mličky že jest pominouti ráčil, kteříž by se k tomu lípe trefili nežli vy staří. Pak když jest knížě JMt u mne ráčil na Mezeříčí býti, otázku sem na JMt učinil, kdo s ním pojedou? Ráčil mi pověděti, že pan Sedlnický a vy, některé jiné z poddaných svých že s sebú vzíti ráčí. Pak s kejm jest JMt radu měl, koho vzíti má a koho nechati, toho nevím, než to znám, aby ty osoby z sebú vzíti ráčil, o kterýchž píšete, pana Sedlnického, vás i pana Parchvice, že by JMt byl dobře udělal, staří aby JMti radili, což by potřeba byla, a mladí aby JMti sloužili, trefilo by se na obě straně dobře. Pak poněvadž již JMt bez pochyby v Krakově býti ráčí, koho jest z sebou vzal, toho nevím. Knížěti JMti list píši, kerajž bezpochyby vás tejný nebude, zvláště což se toho Pavla Zvěřiny dotýče, nesluší JMti té věci sobě lechce vážiti, poněvadž se tu kněžny JíMti mateře JMti nemálo dotejče. Panu markrabí Jiřímu JMti list píši, keréhož sem kázal JMti služěbníku svému dodati. Prosím vás, zjednejte služebníku mému přístup k JMti, a spěšnú odpověď ať zase JMti má. A tohoto listu dodejte ode mně knězi Vincencímu opatu Tejneckému, neb mu píši o dva valachy, aby mi zjednal; pak prosím vás, přičiňte se k tomu sami, ať sou mi dva dobří zjednáni, mohou-li darmo bejti, vděčnější bych toho byl. Pakli by darmo nemohli býti, zaplatil bych je, jednem ať mi se oznámí, co bych za ně dáti měl, neb ještě bych rád na kůň druhdy vsedl, ale nemám zhola nač. A s tím oc. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 47. 287. Jan z Pernšteina knížeti Lehnickému: jaká usnešení na sněmu se stala o pomoci proti Turkům, o minci; kněžna Míšenská že do Prahy přijela; kolik vojska z říše proti Turkům vytáhnouti má. — Z Prahy 1543, 30. května. (Přípis knížeti Lehnickému z Prahy, v středu po sv. Urbanu.) O. k. oc. Posla VMti z té příčiny sem zde tak dlouho zdržal, za to majíc, že ten sněm zavřín bude, aby[ch] mohl VMti přípis poslati; pak ještě zavřín není. Než toto VMti ozna- muji, což se pomoci pánuom Moravským dotýče, na čem jest zůstáno, že jest na tom zůstáno, aby z království tohoto vypraveno bylo IIIM koní zbrojných a IIM pěších, a ti aby držáni byli za III měsíce, a na kůň aby se dávalo po X fl. rejnských a pěšímu po IIII fl. rejnsk., jeden fl. za XXIIII gr. bílých. Králi JMti se vidí, aby dáváno bylo na kůň po XII fl. rejnsk. a na drába po IIII j fl.; pak to ještě za- Archiv Český XX. 23
z roku 1543. 177 přišlo-li by k tomu, co sem já se soudil XV let, aby se knížě potom XXXti let nesoudil, jak se pořádek při tom právě zachovává. Píšete mi, že vás knížě JMt k té jízdě potahovati do Krakova ráčí na tu svadbu a že nevíte, z čí to rady jest, a pana Sedlnického a synův jeho, pana Vlčka, Tomana Mličky že jest pominouti ráčil, kteříž by se k tomu lípe trefili nežli vy staří. Pak když jest knížě JMt u mne ráčil na Mezeříčí býti, otázku sem na JMt učinil, kdo s ním pojedou? Ráčil mi pověděti, že pan Sedlnický a vy, některé jiné z poddaných svých že s sebú vzíti ráčí. Pak s kejm jest JMt radu měl, koho vzíti má a koho nechati, toho nevím, než to znám, aby ty osoby z sebú vzíti ráčil, o kterýchž píšete, pana Sedlnického, vás i pana Parchvice, že by JMt byl dobře udělal, staří aby JMti radili, což by potřeba byla, a mladí aby JMti sloužili, trefilo by se na obě straně dobře. Pak poněvadž již JMt bez pochyby v Krakově býti ráčí, koho jest z sebou vzal, toho nevím. Knížěti JMti list píši, kerajž bezpochyby vás tejný nebude, zvláště což se toho Pavla Zvěřiny dotýče, nesluší JMti té věci sobě lechce vážiti, poněvadž se tu kněžny JíMti mateře JMti nemálo dotejče. Panu markrabí Jiřímu JMti list píši, keréhož sem kázal JMti služěbníku svému dodati. Prosím vás, zjednejte služebníku mému přístup k JMti, a spěšnú odpověď ať zase JMti má. A tohoto listu dodejte ode mně knězi Vincencímu opatu Tejneckému, neb mu píši o dva valachy, aby mi zjednal; pak prosím vás, přičiňte se k tomu sami, ať sou mi dva dobří zjednáni, mohou-li darmo bejti, vděčnější bych toho byl. Pakli by darmo nemohli býti, zaplatil bych je, jednem ať mi se oznámí, co bych za ně dáti měl, neb ještě bych rád na kůň druhdy vsedl, ale nemám zhola nač. A s tím oc. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 47. 287. Jan z Pernšteina knížeti Lehnickému: jaká usnešení na sněmu se stala o pomoci proti Turkům, o minci; kněžna Míšenská že do Prahy přijela; kolik vojska z říše proti Turkům vytáhnouti má. — Z Prahy 1543, 30. května. (Přípis knížeti Lehnickému z Prahy, v středu po sv. Urbanu.) O. k. oc. Posla VMti z té příčiny sem zde tak dlouho zdržal, za to majíc, že ten sněm zavřín bude, aby[ch] mohl VMti přípis poslati; pak ještě zavřín není. Než toto VMti ozna- muji, což se pomoci pánuom Moravským dotýče, na čem jest zůstáno, že jest na tom zůstáno, aby z království tohoto vypraveno bylo IIIM koní zbrojných a IIM pěších, a ti aby držáni byli za III měsíce, a na kůň aby se dávalo po X fl. rejnských a pěšímu po IIII fl. rejnsk., jeden fl. za XXIIII gr. bílých. Králi JMti se vidí, aby dáváno bylo na kůň po XII fl. rejnsk. a na drába po IIII j fl.; pak to ještě za- Archiv Český XX. 23
Strana 178
178 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina vříno není, po čem se dávati má; než páni Moravané ti za to žádají, aby dražší a vyžší služba dávána nebyla, poněvadž oni tak lid drží. Na ten lid jest berně uložena, aby každý pán z rytířstva i z měst, kerýž statky má, z tisíce kop gr. dal X ſſ gr., a lidé naši z kopy gr. VS, a statkové jejich aby jim šacováni všetci byli, kromě šatův chodicích a peněz hotových; a tý berně jeden díl aby vybrán byl při sv. Janě příštím od nás, a od lidí našich při sv. Jakubě, a tak jest ta berně na IIII díly rozdělena, aby se vyplnila. Ten lid pak služebný má u Trnavy býti na den sv. Jakuba. Což se mince dotýče, na tom jest zůstáno, aby všecky mince, keréž do tohoto království vnešeny sou, zpruobovány byly, a ty aby dráže se nebraly, než po čem stojí, tolikéž i mince naše; než tu minci, kerúž bíti ráčíte, bráti nemají než do sv. Jakuba. Pak odpustiti mi ráčíte, jistě není co při té minci chváliti, kdež VMti toho pokřiku, keréž o tu minci mezi lidmi ráčíte jmíti, nepřeji, neb pramalý užitek veliký rozhlášení v tomto království o té minci jest. Což se pana markrabí Jiřího JMti dotýče, služebníka svého u něho mám, keréhož každého dne očekávám, a jakž mi o tom, kde bych se s JMtí shledati měl, oz[ná]miti ráčí, neobmeškám toho VMti oznámiti; neb rád bych věděl, aby mé shle- dání s JMtí panem markrabím v přítomnosti VMti bylo. Jiného VMti nevím co psáti, než o Turku jest slyšeti, že táhne; a my již na IIII neděle sněmujem a ještě dosti málo se artykulův zavřelo. Kněžna Míšenská JíMt, kněze Hendrycha nebožtíka žena, keré pan markrabě Jiří JMt dceru má, ta jest sem přijela; co zde jedná, toho nevím, než příčinu uka- zuje, že jest proto přijela, aby zde s knížetem Albrechtem Mechlburským, bratrem svým, [se] shledala a pro kníže Augusta, syna svého, ale ten jest odsud, prvé než ona sem přijela, odjel. Král JMt na tom sněmu jest oznámiti ráčil, že by z říše vyjíti mělo IIIIM koní a XXM pěších, ale ještě o tom, aby ten lid táhnouti měl, nic slyšeti není, a Vídeň ta nic osazena není. S tím se VMti lásce poroučím, Pán Bůh oc. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 49. b. 288. Jan z Pernšteina oznamuje Sedlnickému a panu kanclíři o sněmu ve Vratislavi oc. - Z Pardubic 1543, 21. června. (Přípis listu panu Sedl[njickýmu a panu kanclíři ve čtvrtek před sv. Janem Křtitelem, z Pardubic.) Urozený pane, pane a urozený vládyko, přátelé a kmotrové moji milí! Přál bych vám, abyste se dobře měli a zdrávi byli. List od vás dnes mi jest dodán, kterémuž jest datum v pátek den sv. Víta. List, který ste mi
178 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina vříno není, po čem se dávati má; než páni Moravané ti za to žádají, aby dražší a vyžší služba dávána nebyla, poněvadž oni tak lid drží. Na ten lid jest berně uložena, aby každý pán z rytířstva i z měst, kerýž statky má, z tisíce kop gr. dal X ſſ gr., a lidé naši z kopy gr. VS, a statkové jejich aby jim šacováni všetci byli, kromě šatův chodicích a peněz hotových; a tý berně jeden díl aby vybrán byl při sv. Janě příštím od nás, a od lidí našich při sv. Jakubě, a tak jest ta berně na IIII díly rozdělena, aby se vyplnila. Ten lid pak služebný má u Trnavy býti na den sv. Jakuba. Což se mince dotýče, na tom jest zůstáno, aby všecky mince, keréž do tohoto království vnešeny sou, zpruobovány byly, a ty aby dráže se nebraly, než po čem stojí, tolikéž i mince naše; než tu minci, kerúž bíti ráčíte, bráti nemají než do sv. Jakuba. Pak odpustiti mi ráčíte, jistě není co při té minci chváliti, kdež VMti toho pokřiku, keréž o tu minci mezi lidmi ráčíte jmíti, nepřeji, neb pramalý užitek veliký rozhlášení v tomto království o té minci jest. Což se pana markrabí Jiřího JMti dotýče, služebníka svého u něho mám, keréhož každého dne očekávám, a jakž mi o tom, kde bych se s JMtí shledati měl, oz[ná]miti ráčí, neobmeškám toho VMti oznámiti; neb rád bych věděl, aby mé shle- dání s JMtí panem markrabím v přítomnosti VMti bylo. Jiného VMti nevím co psáti, než o Turku jest slyšeti, že táhne; a my již na IIII neděle sněmujem a ještě dosti málo se artykulův zavřelo. Kněžna Míšenská JíMt, kněze Hendrycha nebožtíka žena, keré pan markrabě Jiří JMt dceru má, ta jest sem přijela; co zde jedná, toho nevím, než příčinu uka- zuje, že jest proto přijela, aby zde s knížetem Albrechtem Mechlburským, bratrem svým, [se] shledala a pro kníže Augusta, syna svého, ale ten jest odsud, prvé než ona sem přijela, odjel. Král JMt na tom sněmu jest oznámiti ráčil, že by z říše vyjíti mělo IIIIM koní a XXM pěších, ale ještě o tom, aby ten lid táhnouti měl, nic slyšeti není, a Vídeň ta nic osazena není. S tím se VMti lásce poroučím, Pán Bůh oc. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 49. b. 288. Jan z Pernšteina oznamuje Sedlnickému a panu kanclíři o sněmu ve Vratislavi oc. - Z Pardubic 1543, 21. června. (Přípis listu panu Sedl[njickýmu a panu kanclíři ve čtvrtek před sv. Janem Křtitelem, z Pardubic.) Urozený pane, pane a urozený vládyko, přátelé a kmotrové moji milí! Přál bych vám, abyste se dobře měli a zdrávi byli. List od vás dnes mi jest dodán, kterémuž jest datum v pátek den sv. Víta. List, který ste mi
Strana 179
z roku 1543. 179 sněmovní poslali kněze biskupa Vratislavského, tomu sem listu vyrozuměl. Než kdež mi píšete, nebyl-li bych sám v Vratislavi na tom sněmu, abych to opatřil na místě knížete Václava JMti pana syna svého milého: pak o tom sněmu sem věděl, že bejti má, ale při kterém času, toho sem nevěděl; bych sám na tom sněmu býti měl, tomu dosti učiniti nemohu, jedno pro nedostatek zdraví svého, neb sou mne ledva z Prahy na Pardubice dovezli, kdež sem v outerý přijel, a ještě sem v Voboře několiko dní odpočinouti musil, neb ta nemoc, kterouž mívám, na mne jest byla přišla, a také mne více nosí nežli vodí; a byl sem v Praze pořád na sedm nedělí a zase tam jeti musím. Což se toho sněmu dotejčě, ten má držán býti na den sv. Jana, a list mi od vás dodán ten čtvrtek před sv. Janem, i těžké jest mi to tak spěšně opatřiti, a zvláště poněvadž jest Gotffrid Odelsspach umřel, který jest se těch věcí dotýkal; pak jináče tu nemohu opatřiti než skrze psaní, abych je biskupovi učinil, neb vím, že ten sněm na jiném nezáleží než na dávání, i jak ta dávání k prospěchu přichá- zejí, skutek pravdu ukazuje. Však čemuž vyrozumím, co se na tom sněmě jedná, neobmeškám vám oznámiti; než ten sněm, kterýž jest na hradě Pražském držán byl, na tom jest zůstáno, aby stav panský a rytířský dal z IM ſP gr. X gr., a lidé z I ſ gr. českých po X d.*) Což se toho vejběrčího dotejčě, psaní, které jest učinil, tomu sem vyrozuměl, a jaký jest se šacunk ode mne stal, podle toho šacunku jest se spravilo; než oni vždy nastupují na starý šacunk, který jest knížě neboštík činil, čehož já u sebe najíti nemohu ani v svým svědomí, aby to knížetství za to stálo, zač jest je ráčil šacovati, a tak se u mne snáší, že jest ještě příliš vysoce šacováno; pak když JMt kníže pan syn muoj ráčí toho knížetství v držení býti, bude JMt věděti jak ten statek šacovati, a protož já na to psaní tomu vejběrčímu také odpověď dávám. S tím pán Buoh rač dáti v dobrém zdraví šťastného shledání. Dán na Pardubicích. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 50. b. — *) Čti: po V penězích; viz Sněmy české I. 560-1. 289. Jan z Pernšteina biskupovi Vratislavskému, že ke sněmu Slezskému přijeti nemůže. — Z Pardubic 1543, 23. června. (Přípis listu biskupu Vratislavskému v sobotu před sv. Janem Křtitelem, z Pardubic.) Duostojný v Bohu otčě a pane, pane příznivý a příteli muoj zvláště milý! Službu svú VMti s vinšováním zdraví i jiného všeho dobrého vzkazuji. List od VMti, v kterém ste mi VMt přípis listu sněmovního poslati ráčili, jest mi dodán ten čtvrtek před sv. Janem, kdež mi ráčíte psáti podle sněmovního položení JMKské, abych se na tom sněmě osobně najíti dal: pak o tom sněmu sem věďal, že má držán býti, a při kterém času a dni by držán býti měl, o tom sem vědomosti 23*
z roku 1543. 179 sněmovní poslali kněze biskupa Vratislavského, tomu sem listu vyrozuměl. Než kdež mi píšete, nebyl-li bych sám v Vratislavi na tom sněmu, abych to opatřil na místě knížete Václava JMti pana syna svého milého: pak o tom sněmu sem věděl, že bejti má, ale při kterém času, toho sem nevěděl; bych sám na tom sněmu býti měl, tomu dosti učiniti nemohu, jedno pro nedostatek zdraví svého, neb sou mne ledva z Prahy na Pardubice dovezli, kdež sem v outerý přijel, a ještě sem v Voboře několiko dní odpočinouti musil, neb ta nemoc, kterouž mívám, na mne jest byla přišla, a také mne více nosí nežli vodí; a byl sem v Praze pořád na sedm nedělí a zase tam jeti musím. Což se toho sněmu dotejčě, ten má držán býti na den sv. Jana, a list mi od vás dodán ten čtvrtek před sv. Janem, i těžké jest mi to tak spěšně opatřiti, a zvláště poněvadž jest Gotffrid Odelsspach umřel, který jest se těch věcí dotýkal; pak jináče tu nemohu opatřiti než skrze psaní, abych je biskupovi učinil, neb vím, že ten sněm na jiném nezáleží než na dávání, i jak ta dávání k prospěchu přichá- zejí, skutek pravdu ukazuje. Však čemuž vyrozumím, co se na tom sněmě jedná, neobmeškám vám oznámiti; než ten sněm, kterýž jest na hradě Pražském držán byl, na tom jest zůstáno, aby stav panský a rytířský dal z IM ſP gr. X gr., a lidé z I ſ gr. českých po X d.*) Což se toho vejběrčího dotejčě, psaní, které jest učinil, tomu sem vyrozuměl, a jaký jest se šacunk ode mne stal, podle toho šacunku jest se spravilo; než oni vždy nastupují na starý šacunk, který jest knížě neboštík činil, čehož já u sebe najíti nemohu ani v svým svědomí, aby to knížetství za to stálo, zač jest je ráčil šacovati, a tak se u mne snáší, že jest ještě příliš vysoce šacováno; pak když JMt kníže pan syn muoj ráčí toho knížetství v držení býti, bude JMt věděti jak ten statek šacovati, a protož já na to psaní tomu vejběrčímu také odpověď dávám. S tím pán Buoh rač dáti v dobrém zdraví šťastného shledání. Dán na Pardubicích. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 50. b. — *) Čti: po V penězích; viz Sněmy české I. 560-1. 289. Jan z Pernšteina biskupovi Vratislavskému, že ke sněmu Slezskému přijeti nemůže. — Z Pardubic 1543, 23. června. (Přípis listu biskupu Vratislavskému v sobotu před sv. Janem Křtitelem, z Pardubic.) Duostojný v Bohu otčě a pane, pane příznivý a příteli muoj zvláště milý! Službu svú VMti s vinšováním zdraví i jiného všeho dobrého vzkazuji. List od VMti, v kterém ste mi VMt přípis listu sněmovního poslati ráčili, jest mi dodán ten čtvrtek před sv. Janem, kdež mi ráčíte psáti podle sněmovního položení JMKské, abych se na tom sněmě osobně najíti dal: pak o tom sněmu sem věďal, že má držán býti, a při kterém času a dni by držán býti měl, o tom sem vědomosti 23*
Strana 180
180 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina neměl; i račte VMt znáti, poněvadž mi jest tak krátký čas od VMti dán věděti, osobou svou k tomu sněmu postačiti nemohu, a také pro nedostatek zdraví svého, bych pak o něm časně věďal, býti bych nemohl. A protož VMti za to žádám, že mně u sebe i u knížat JMtí a jiných stavuov výmluvna míti ráčíte, neb což kolivěk dobrého a užitečného králi JMti i knížetství Slezskému zjednati a zpuosobiti ráčíte, mnou rušeno býti nemá; než za to žádám, na čem ten sněm postaviti a zavříti ráčíte, že mi o tom hned oznámiti ráčíte. Ráčíte také věděti, že na místě svejm k takovým sněmuom i jiným obecním jednáním] měl sem Gottfrida Adlspacha, ale poněvadž jej pán Buoh z tohoto světa povolati ráčil, tak náhle a spěšně jiným sem toho místa opatřiti nemohl. A bych ta- kových snad v jiných zemích neobyčejných průtahuov při tom soudu neměl, kterýž se panem markrabím Jiřím JMtí mám, již by kníže Václav Těšínský JMt sám osobú svú na těch sněmích bejval, aneb na místě svém posílal. Ale takoví dlouzí prótahové, kteří mi se při tom soudu dějí, jsou-li za pořádek práva v tom knížetství, čemuž jiní obvykají, také já obvyknouti musím. S tím oc. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 51. 290. Jan z Pernšteina pokladníkovi Slezskému v příčině vyměřené berně. — Na Pardubicích 1543, 23. června. (V týž den colmejstrovi.) Urozený pane, příteli muoj milý, přál bych vám, abyste se dobře měli. List od vás jest mi dodán ten čtvrtek před sv. Janem; kdež mi píšete, že by za mnú zůstati mělo na druhú polovici berně té, kteráž jest svolena, IM XLIII � XIIII gr., při tom mne napomínajíc, abych tu summu bez prodlívání dal a položil, tak jakž psaní vaše dále ukazuje. Pak služebníkuom svým sem poručil podle toho šacunku, který sem v tom knížětství učinil a k čemu sem se přiznal, aby ta všecka summa dána a spravena byla, jakož za jiné nemám, než že jest se tak stalo. Než abych já tu berni dávati měl podle jakých jiných šacunkuov, tomu sem hned při počátku odporen byl, než tak jakž sem se přiznal listem svým, tak sem ji spraviti rozkázal. Ješto nevím, všickni-li sou ji z užitkuov svých, čehož užívají, dali. Pak jestliže co dodáno není na tu berni, z čeho sem se a k čemu přiznal, chci o to služebníkuom svým hned psáti, kteří statky mé v Slízsku spravují, a najde-li se co toho, že by dodáno nebylo, chci rád rozkázati doložiti neprodlívajíc; pakli jest všecko dodáno a spraveno, vděčen bych toho byl, abych v pokoji zanechán byl. Datum oc [v sobotu před sv. Janem Křtitelem, z Pardubic]. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 51. b.
180 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina neměl; i račte VMt znáti, poněvadž mi jest tak krátký čas od VMti dán věděti, osobou svou k tomu sněmu postačiti nemohu, a také pro nedostatek zdraví svého, bych pak o něm časně věďal, býti bych nemohl. A protož VMti za to žádám, že mně u sebe i u knížat JMtí a jiných stavuov výmluvna míti ráčíte, neb což kolivěk dobrého a užitečného králi JMti i knížetství Slezskému zjednati a zpuosobiti ráčíte, mnou rušeno býti nemá; než za to žádám, na čem ten sněm postaviti a zavříti ráčíte, že mi o tom hned oznámiti ráčíte. Ráčíte také věděti, že na místě svejm k takovým sněmuom i jiným obecním jednáním] měl sem Gottfrida Adlspacha, ale poněvadž jej pán Buoh z tohoto světa povolati ráčil, tak náhle a spěšně jiným sem toho místa opatřiti nemohl. A bych ta- kových snad v jiných zemích neobyčejných průtahuov při tom soudu neměl, kterýž se panem markrabím Jiřím JMtí mám, již by kníže Václav Těšínský JMt sám osobú svú na těch sněmích bejval, aneb na místě svém posílal. Ale takoví dlouzí prótahové, kteří mi se při tom soudu dějí, jsou-li za pořádek práva v tom knížetství, čemuž jiní obvykají, také já obvyknouti musím. S tím oc. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 51. 290. Jan z Pernšteina pokladníkovi Slezskému v příčině vyměřené berně. — Na Pardubicích 1543, 23. června. (V týž den colmejstrovi.) Urozený pane, příteli muoj milý, přál bych vám, abyste se dobře měli. List od vás jest mi dodán ten čtvrtek před sv. Janem; kdež mi píšete, že by za mnú zůstati mělo na druhú polovici berně té, kteráž jest svolena, IM XLIII � XIIII gr., při tom mne napomínajíc, abych tu summu bez prodlívání dal a položil, tak jakž psaní vaše dále ukazuje. Pak služebníkuom svým sem poručil podle toho šacunku, který sem v tom knížětství učinil a k čemu sem se přiznal, aby ta všecka summa dána a spravena byla, jakož za jiné nemám, než že jest se tak stalo. Než abych já tu berni dávati měl podle jakých jiných šacunkuov, tomu sem hned při počátku odporen byl, než tak jakž sem se přiznal listem svým, tak sem ji spraviti rozkázal. Ješto nevím, všickni-li sou ji z užitkuov svých, čehož užívají, dali. Pak jestliže co dodáno není na tu berni, z čeho sem se a k čemu přiznal, chci o to služebníkuom svým hned psáti, kteří statky mé v Slízsku spravují, a najde-li se co toho, že by dodáno nebylo, chci rád rozkázati doložiti neprodlívajíc; pakli jest všecko dodáno a spraveno, vděčen bych toho byl, abych v pokoji zanechán byl. Datum oc [v sobotu před sv. Janem Křtitelem, z Pardubic]. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 51. b.
Strana 181
z roku 1543. 181 291. Jan z Pernšteina doktorovi Adolfovi: že mu služba jeho bude zaplacena oc. — Na Pardubicích 1543, 23. června. (V týž den doktorovi Adolfovi.) Pane doktore, příteli muoj milý, přál bych vám, abyste se dobře měli a zdrávi byli. List od vás jest mi dodán v Praze skrze pana Jana z Násilé, kdež odpověď vám byl bych zase po něm dal, i ujel jest, než sem zvěděl. Což se služby vaší dotejče, kdež mi píšete, že jest vám zadržáno LXXV tolaruov: i jistě jest se to bez vuole mé stalo, i za to vás žádám, že sobě toho stě- žovati nebudete, ta vám hned spravena a dána býti má skrze hejtmana mého Kladského. Poněvadž jest pán Buoh na Gottfrida Odlspacha smrt dopustiti ráčil, kterémuž jí věrně nepřeji, ale známe všichni, že to na vuoli našie není, než na toho, kterýž nás stvořil a život dal do vuole své, že to také v jeho moci jest, když ráčí odjíti, aby odjal, a žádný mu řéci nemuož: proč tak činíš? Pak můj milý pane doktoře, vás za to žádám, že v tomto soudu mne neopustíte, než radni a pomocni budete a více že neopustíte knížěte Václava Těšínského JMti, kteréhož se ta pře vlastně dotýče, kterýž jistě znajíc v tom vaši pilnost a bedlivú péči, k tomu ode mne veden bude, aby vaším milostivým pánem byl. A což se služby té dotýčě, kterúž vám dávám, ta vám ode mně aneb od knížěte Václava JMti předse dávána bude, i nad to vejše, což se vám od nás dobrého učiniti muožě, učiněno bude. S tím mějte se dobře. [V sobotu před sv. Janem Křtitelem, z Pardubic]. MS. součas. v arch. zemsk. kr. Č. f. 51. b. 292. Jan z Pernšteina knížeti Fridrichovi Lehnickému, že na sněm Vratislavský nepřijede; aby mu oznámil, kdy markrabí Jiří Braniborský z Krakova pojede »c. — Na Pardubicích 1543, 23. června. (V týž den knížeti Lehnickému.) Osvícené knížě a pane, pane příznivý, příteli a bratře muoj zvláště milý! Službu svú VMti s vinšováním zdraví i jiného všeho dobrého vzkazuji. Sněm, který jest král JMt na den sv. Jana v Vratislavi položiti ráčil, o sněmu sem věděl, ale při kterém by času položěn býti měl, o tom sem nevěděl. Pak došlo jest mne psaní od kněze biskupa JMti ten čtvrtek před sv. Janem, kdež mi ráčí psáti i přípis listu sněmovního posílati, abych na tom sněmu osobú svou byl; kdež jsem JMti na to odpověď dal i příčiny oznámil, s které příčiny na něm býti nemohu, a také německy neumím. Nedostatek zdraví, který jest při mně a zvláště při nohách, té jízdy bych vykonati nemohl. Než cožkolivěk dobrého JMti královské a knížetstvím Slezským na tom sněmu jednáno bude, mnú rušeno býti nemá. Než by mi se takoví neobyčejní průtahové při tom soudu nedáli, který se panem markrabí Jiřím JMtí mám, již by dávno kníže Václav Těšínský JMt na těch sněmích sám osobú svú bejval aneb na místě svém posílal.
z roku 1543. 181 291. Jan z Pernšteina doktorovi Adolfovi: že mu služba jeho bude zaplacena oc. — Na Pardubicích 1543, 23. června. (V týž den doktorovi Adolfovi.) Pane doktore, příteli muoj milý, přál bych vám, abyste se dobře měli a zdrávi byli. List od vás jest mi dodán v Praze skrze pana Jana z Násilé, kdež odpověď vám byl bych zase po něm dal, i ujel jest, než sem zvěděl. Což se služby vaší dotejče, kdež mi píšete, že jest vám zadržáno LXXV tolaruov: i jistě jest se to bez vuole mé stalo, i za to vás žádám, že sobě toho stě- žovati nebudete, ta vám hned spravena a dána býti má skrze hejtmana mého Kladského. Poněvadž jest pán Buoh na Gottfrida Odlspacha smrt dopustiti ráčil, kterémuž jí věrně nepřeji, ale známe všichni, že to na vuoli našie není, než na toho, kterýž nás stvořil a život dal do vuole své, že to také v jeho moci jest, když ráčí odjíti, aby odjal, a žádný mu řéci nemuož: proč tak činíš? Pak můj milý pane doktoře, vás za to žádám, že v tomto soudu mne neopustíte, než radni a pomocni budete a více že neopustíte knížěte Václava Těšínského JMti, kteréhož se ta pře vlastně dotýče, kterýž jistě znajíc v tom vaši pilnost a bedlivú péči, k tomu ode mne veden bude, aby vaším milostivým pánem byl. A což se služby té dotýčě, kterúž vám dávám, ta vám ode mně aneb od knížěte Václava JMti předse dávána bude, i nad to vejše, což se vám od nás dobrého učiniti muožě, učiněno bude. S tím mějte se dobře. [V sobotu před sv. Janem Křtitelem, z Pardubic]. MS. součas. v arch. zemsk. kr. Č. f. 51. b. 292. Jan z Pernšteina knížeti Fridrichovi Lehnickému, že na sněm Vratislavský nepřijede; aby mu oznámil, kdy markrabí Jiří Braniborský z Krakova pojede »c. — Na Pardubicích 1543, 23. června. (V týž den knížeti Lehnickému.) Osvícené knížě a pane, pane příznivý, příteli a bratře muoj zvláště milý! Službu svú VMti s vinšováním zdraví i jiného všeho dobrého vzkazuji. Sněm, který jest král JMt na den sv. Jana v Vratislavi položiti ráčil, o sněmu sem věděl, ale při kterém by času položěn býti měl, o tom sem nevěděl. Pak došlo jest mne psaní od kněze biskupa JMti ten čtvrtek před sv. Janem, kdež mi ráčí psáti i přípis listu sněmovního posílati, abych na tom sněmu osobú svou byl; kdež jsem JMti na to odpověď dal i příčiny oznámil, s které příčiny na něm býti nemohu, a také německy neumím. Nedostatek zdraví, který jest při mně a zvláště při nohách, té jízdy bych vykonati nemohl. Než cožkolivěk dobrého JMti královské a knížetstvím Slezským na tom sněmu jednáno bude, mnú rušeno býti nemá. Než by mi se takoví neobyčejní průtahové při tom soudu nedáli, který se panem markrabí Jiřím JMtí mám, již by dávno kníže Václav Těšínský JMt na těch sněmích sám osobú svú bejval aneb na místě svém posílal.
Strana 182
182 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Milostivé knížě! Ku panu markrabí Jiřímu JMti služebníka svého do Krakova sem poslal a JMti za to žádal, aby mi ráčil oznámiti, kdy by JMt s Krakova vyjeti ráčil, kdy a kde by shledání mé s JMtí býti mělo, a že bych tomu nejraději byl, aby bylo při přítomnosti VMti: pak na mé psaní mi od JMti žádná odpověď dána není, než ráčil mi JMt vzkázati, že mi po svém poslu odpověď dáti ráčí; kteréž sem očekával a očekávám až podnes, neb nevím o JMti, kde na ten čas býti ráčí. Protož VMti za to žádám, že mi ráčíte oznámiti, co o JMti slyšeti ráčíte, kde ráčí býti, a ráčili-li byste od JMti jaké psaní míti, což se shledání našeho dotýčě, abych se věděl čím spraviti, neb jakž z psaní a oznámení VMti vyrozumím, tak sem na tom, abych k JMti hned poslal. Noviny, které mi sem v tento čtvrtek minulý z Uher přineseny, ty VMti vypsané posílám. Datum ut supra [v sobotu před sv. Janem Křtitelem, z Pardubic]. MS. součas. v arch. zemsk. kr. Č. f. 52. 293. Jan z Pernšteina knížeti Václavovi Těšínskému: aby sjezd rytířstvu a městům knížectví Tě- šínského se položil a jim oznámeno bylo, jaké usnešení se stalo na sněmu Vratislavském. — Z Pardubic 1543, 6. července. (Přípis listu knížěti Václavovi, z Pardubic v pátek po svatém Prokopu.) O. kníže a p. p. synu muoj milý! Službu svú VMti, zdraví oc. Co jest se na sněmu Vratislavském jednalo, kněz biskup Vratislavský ráčil jest mi ten sněm poslati, kterajž teď VMti posílám. Pak vidělo by mi se, abyste VMt k sobě hned ráčili pana hajtmana a pana kanclíře obeslati a jim o takovém sněmu oznámiti, aby se to mezi poddanejmi VMti nařídilo, tak jak sněmovné nařízení ukazuje, aby tím kní- žětstvím nic nesešlo, jakož já také o tom Jiříkovi Horeckému a Pavlovi Obřan- skému píši. Při tom by mi se vidělo za potřebné, aby se sjezd rytířstvu a městóm po- ložil, a o tom o všem aby jim oznámeno bylo; též také aby se to nařídilo, což se hotovosti rytířstva dotýče, poněvadž časové nebezpeční nastávají, aby hotovi byli k potřebě VMti a zemské, tak jakž na to náleží. Neb ráčíte věděti, že páni a ry- tířstvo v žádné hotovosti nejsú, protož se časy spraviti sluší, jací nastávají; když čas hospodárství nastává, aby se hospodařilo, a když čas k vojně se strojiti, aby se strojilo. VMti prosím, račte mi o svém zdraví oznámiti, kterak se na něm ráčíte míti se vší svou rodinú. Jáť o svým zdraví nevím VMti co jiného psáti, než že na nohy nikam nemohu, a když se chci kde projeti, tehdá k vozu na stolici mne nésti musejí a zase s vozuo do pokoje. Avšak na tom sem, bude-li vuole pána Buoha všemohoucího, abych brzo v Moravě byl a s VMtí se shledal. S tím oc ut supra. MS. součas. v arch. zemsk. kr. Č. f. 52. b.
182 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Milostivé knížě! Ku panu markrabí Jiřímu JMti služebníka svého do Krakova sem poslal a JMti za to žádal, aby mi ráčil oznámiti, kdy by JMt s Krakova vyjeti ráčil, kdy a kde by shledání mé s JMtí býti mělo, a že bych tomu nejraději byl, aby bylo při přítomnosti VMti: pak na mé psaní mi od JMti žádná odpověď dána není, než ráčil mi JMt vzkázati, že mi po svém poslu odpověď dáti ráčí; kteréž sem očekával a očekávám až podnes, neb nevím o JMti, kde na ten čas býti ráčí. Protož VMti za to žádám, že mi ráčíte oznámiti, co o JMti slyšeti ráčíte, kde ráčí býti, a ráčili-li byste od JMti jaké psaní míti, což se shledání našeho dotýčě, abych se věděl čím spraviti, neb jakž z psaní a oznámení VMti vyrozumím, tak sem na tom, abych k JMti hned poslal. Noviny, které mi sem v tento čtvrtek minulý z Uher přineseny, ty VMti vypsané posílám. Datum ut supra [v sobotu před sv. Janem Křtitelem, z Pardubic]. MS. součas. v arch. zemsk. kr. Č. f. 52. 293. Jan z Pernšteina knížeti Václavovi Těšínskému: aby sjezd rytířstvu a městům knížectví Tě- šínského se položil a jim oznámeno bylo, jaké usnešení se stalo na sněmu Vratislavském. — Z Pardubic 1543, 6. července. (Přípis listu knížěti Václavovi, z Pardubic v pátek po svatém Prokopu.) O. kníže a p. p. synu muoj milý! Službu svú VMti, zdraví oc. Co jest se na sněmu Vratislavském jednalo, kněz biskup Vratislavský ráčil jest mi ten sněm poslati, kterajž teď VMti posílám. Pak vidělo by mi se, abyste VMt k sobě hned ráčili pana hajtmana a pana kanclíře obeslati a jim o takovém sněmu oznámiti, aby se to mezi poddanejmi VMti nařídilo, tak jak sněmovné nařízení ukazuje, aby tím kní- žětstvím nic nesešlo, jakož já také o tom Jiříkovi Horeckému a Pavlovi Obřan- skému píši. Při tom by mi se vidělo za potřebné, aby se sjezd rytířstvu a městóm po- ložil, a o tom o všem aby jim oznámeno bylo; též také aby se to nařídilo, což se hotovosti rytířstva dotýče, poněvadž časové nebezpeční nastávají, aby hotovi byli k potřebě VMti a zemské, tak jakž na to náleží. Neb ráčíte věděti, že páni a ry- tířstvo v žádné hotovosti nejsú, protož se časy spraviti sluší, jací nastávají; když čas hospodárství nastává, aby se hospodařilo, a když čas k vojně se strojiti, aby se strojilo. VMti prosím, račte mi o svém zdraví oznámiti, kterak se na něm ráčíte míti se vší svou rodinú. Jáť o svým zdraví nevím VMti co jiného psáti, než že na nohy nikam nemohu, a když se chci kde projeti, tehdá k vozu na stolici mne nésti musejí a zase s vozuo do pokoje. Avšak na tom sem, bude-li vuole pána Buoha všemohoucího, abych brzo v Moravě byl a s VMtí se shledal. S tím oc ut supra. MS. součas. v arch. zemsk. kr. Č. f. 52. b.
Strana 183
z roku 1543. 183 294. Jan z Pernšteina knížatům Minstrberským, že by to bylo s nemalou obtíží, kdyby jim Jero- nyma mincmistra za hofmistra na Reichštein propustil. — Na Pardubicích 1543, 10. července. (Přípis listu knížatům Minsterberským, v outerý před sv. Markytú.) O. knížata a p. p. přízniví, synu a švagrové a přátelé moji zvláště milí! S. s. VMtem s vin- šováním zdraví a jiného všeho dobrého oc. Kdež mi ráčíte psáti, že na horách Rejchštejnských na tento čas žádného hofmistra míti neráčíte, při tom mi ráčíte psáti žádajíc, abych VMtem Jeronýma mincmejstra mého propustil na ten spůsob, budouc u VMtí hofmistrem na Rejchštejně, aby mi proto mincírství v Kladště spravoval: milostivá knížata, račte toho u sebe povážiti, kterak by mi on to mohl s oužitkem mejm spravovati, mince se v Klačtě tepe, a on by měl bejti na Rejchštejně; neznám, abych tím spůsobem dobře opatřen byl. Pak Jeronym se mnou smlúvu sepsanú má, podle které se ví jak zachovati. Avšak chci já jej obeslati a na něm vyrozuměti, jak bych já při tom opatřen byl, a vyrozumějíc neobmeškám VMtem oznámiti; neb já na jiném nejsem, než které bych přátelské služby VMtem ukázati mohl, abych tak učinil. S tím oc. Datum ut supra. MS. součas. v arch. zemsk. kr. Č. f. 53. 295. Jan z Pernšteina knížeti Lehnickému: o nebezpečenství od Turka hrozícím oc. — Z Pardubic 1543, 24. července. (Přípis listu knížěti Lehnickému v outerý před sv. Jakubem apoštolem božím, z Pardubic.) Osvícené knížě a pane, pane příznivý, příteli a bratře muoj zvláště milý! Službu svú VMti s vinšováním zdraví i jiného všeho dobrého vzkazuji. Litvic, služebník VMti, dnes jest se u mne zastavil jedouc do Moravy, s poručení VMti jest se mnou mluvil žádajíc mne, abych VMti oznámil, mám-li o tom jakou vědomost, má-li král JMt míti jaké shledání s císařem JMtí, a kde by císař JMt na ten čas býti měl. Milostivé knížě! Jest tomu některá neděle, jak sem z Prahy vyjel. Co JMKská ráčí míti před sebou o to shledání s císařem JMtí, nic o tom nevím aniž mi jest od koho oznámeno, a také co se při JMti jedná, málo se na to ptám a zvláště těchto časuov, které pán Buoh na nás pro hříchy naše dopouštěti ráčí; neb o Turku ne- příteli všeho křesťanstva daleko více slyšeti, co před se bíře na skázu naši, nežli o křesťanech, aby to před se brali, jak by mu toho brániti měli; a protož co pán Buoh dopustiti ráčí, již všeho očekávati budu a s oním dobrým Jobem říkati: po- něvadž sme z rukou jeho dobré věci brali, proč také protivných snášeti nemáme. Při tom se mnou Litvic mluvil, vím-li jaké noviny, abych je VMti oznámil: co jest mi ode dvou dní přinešeno, to VMtí posílám, co pan Karel Žerotínský píše
z roku 1543. 183 294. Jan z Pernšteina knížatům Minstrberským, že by to bylo s nemalou obtíží, kdyby jim Jero- nyma mincmistra za hofmistra na Reichštein propustil. — Na Pardubicích 1543, 10. července. (Přípis listu knížatům Minsterberským, v outerý před sv. Markytú.) O. knížata a p. p. přízniví, synu a švagrové a přátelé moji zvláště milí! S. s. VMtem s vin- šováním zdraví a jiného všeho dobrého oc. Kdež mi ráčíte psáti, že na horách Rejchštejnských na tento čas žádného hofmistra míti neráčíte, při tom mi ráčíte psáti žádajíc, abych VMtem Jeronýma mincmejstra mého propustil na ten spůsob, budouc u VMtí hofmistrem na Rejchštejně, aby mi proto mincírství v Kladště spravoval: milostivá knížata, račte toho u sebe povážiti, kterak by mi on to mohl s oužitkem mejm spravovati, mince se v Klačtě tepe, a on by měl bejti na Rejchštejně; neznám, abych tím spůsobem dobře opatřen byl. Pak Jeronym se mnou smlúvu sepsanú má, podle které se ví jak zachovati. Avšak chci já jej obeslati a na něm vyrozuměti, jak bych já při tom opatřen byl, a vyrozumějíc neobmeškám VMtem oznámiti; neb já na jiném nejsem, než které bych přátelské služby VMtem ukázati mohl, abych tak učinil. S tím oc. Datum ut supra. MS. součas. v arch. zemsk. kr. Č. f. 53. 295. Jan z Pernšteina knížeti Lehnickému: o nebezpečenství od Turka hrozícím oc. — Z Pardubic 1543, 24. července. (Přípis listu knížěti Lehnickému v outerý před sv. Jakubem apoštolem božím, z Pardubic.) Osvícené knížě a pane, pane příznivý, příteli a bratře muoj zvláště milý! Službu svú VMti s vinšováním zdraví i jiného všeho dobrého vzkazuji. Litvic, služebník VMti, dnes jest se u mne zastavil jedouc do Moravy, s poručení VMti jest se mnou mluvil žádajíc mne, abych VMti oznámil, mám-li o tom jakou vědomost, má-li král JMt míti jaké shledání s císařem JMtí, a kde by císař JMt na ten čas býti měl. Milostivé knížě! Jest tomu některá neděle, jak sem z Prahy vyjel. Co JMKská ráčí míti před sebou o to shledání s císařem JMtí, nic o tom nevím aniž mi jest od koho oznámeno, a také co se při JMti jedná, málo se na to ptám a zvláště těchto časuov, které pán Buoh na nás pro hříchy naše dopouštěti ráčí; neb o Turku ne- příteli všeho křesťanstva daleko více slyšeti, co před se bíře na skázu naši, nežli o křesťanech, aby to před se brali, jak by mu toho brániti měli; a protož co pán Buoh dopustiti ráčí, již všeho očekávati budu a s oním dobrým Jobem říkati: po- něvadž sme z rukou jeho dobré věci brali, proč také protivných snášeti nemáme. Při tom se mnou Litvic mluvil, vím-li jaké noviny, abych je VMti oznámil: co jest mi ode dvou dní přinešeno, to VMtí posílám, co pan Karel Žerotínský píše
Strana 184
A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 184 panu hofrychtéřovi markrabství Moravského, a Laškany, hejtman Ostřehomský, ně- kderým městuom, a Šimon Charvát panu Mikulášovi Prusinovskému. Než milostivé kníže, tím toto psaní VMti zavírám, nebude-li pána Boha všemohúcího, aby ten nám ráčil pomocníkem bejti, u mněť jest, že sme na skáze a na zahynutí, a těmi několika tisíci, kteří se do Uher vypravují, i také těmi jinými pomocmi, jak jest slyšeti, že sou několik tisíc Španělův do Rakous vypravili, Uherského království Turku neobráníme, a když on Uherské království podmaní a v své moci jmíti bude, také tyto země snadně k opanování přijdou, a s těžkem na to nepřijde, aby skaženy nebyly. Pán Bůh rač býti s námi, rač nás opatrovati podle vůle své svaté, kdež jistě pánem Bohem naším by, nesešlo-li námi samými, nescházelo. Datum ut supra. MS. součas. v arch. zemsk. kr. Č. f. 53. b. 296. Jan z Pernšteina knížeti Saskému Mauricímu: o připomenutí markrabí Braniborského Jiřího, že kdyby o statek po nebožtíku bratru jeho (Vojtěchovi) právem přikročeno bylo, více by nechtěl s ním (s Janem Pernšteinem) več se dále dávati. — Z Pardubic 1543, 24. července. (Přípis knížeti Mauricímu, z Pardubic v outerý před sv. Jakubem.) Osvícené knížě a pane, pane příznivej oc. Službu svú oc. List od VKcíMti jest mi dodán zde na Pardubicích ten pondělí po svaté Maří Magdaleně, kdež mi VKcíMt ráčíte psáti, jaké jest rozmlouvání a zmínku s VKcíMtí měl kníže JMt pan markrabie Branden- burský o to spříznění a svatební jednání, kteréž by mezi dcerami JKCíMti a syny mými bejti mělo. Též také kterak by JKCíMti došlo, kterak bych ku právu obviněn a narčen byl o statek, kteréhož v držení jsem, po neboštíkovi bratru jmém pozůstalej, a tomu že ste VKcíMt z knížete JMti pana markrabie Brandenburského vyrozuměti ráčili, jestliže by na mně to, oč jest ke mně právem přikročeno, obdržáno bylo, že by kníže JMt pan markrabie Brandenburský s pomyšlení jmíti ráčil se mnou nebo s syny mými več se dále dávati, tak jakž psaní VKcíMti mně od VKcíMti učiněné to všecko v sobě šíře ukazuje a zavírá. Milostivé knížě! Tak jest, že dcery neboštíka bratra mého s manžely svými o ten statek sou mne obvinili, kterýž po bratru svém držím, před králem JMtí a soudem zemským, kdež jistě žádostiv sem byl, abych s nimi o to konec měl. Ale poněvadž na žádost jejich to jest odloženo až do sv. Jeronyma nejprv příštího, to již při tom bejti musí; jakož pak nemohúc o tom o všem VKcíMti tak spěšné od- povědi dáti o tom soudu i také na tu obtížnost, co sobě v tom pan markrabě Bran- denburský JMt předkládati a rozvažovati ráčí: prosím, že sobě toho VKcíMt do mně stěžovati neráčíte, než tím neprodlívajíc, což budu moci nejspíše, na to všecko VKcíMti odpověď dám buď skrz psaní anebo oustní poselství. Při závazku psaní toho, kteréž mi ráčíte činiti, jinému nerozumím, než že VKcíMt ráčíte mým i synův mých milo-
A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 184 panu hofrychtéřovi markrabství Moravského, a Laškany, hejtman Ostřehomský, ně- kderým městuom, a Šimon Charvát panu Mikulášovi Prusinovskému. Než milostivé kníže, tím toto psaní VMti zavírám, nebude-li pána Boha všemohúcího, aby ten nám ráčil pomocníkem bejti, u mněť jest, že sme na skáze a na zahynutí, a těmi několika tisíci, kteří se do Uher vypravují, i také těmi jinými pomocmi, jak jest slyšeti, že sou několik tisíc Španělův do Rakous vypravili, Uherského království Turku neobráníme, a když on Uherské království podmaní a v své moci jmíti bude, také tyto země snadně k opanování přijdou, a s těžkem na to nepřijde, aby skaženy nebyly. Pán Bůh rač býti s námi, rač nás opatrovati podle vůle své svaté, kdež jistě pánem Bohem naším by, nesešlo-li námi samými, nescházelo. Datum ut supra. MS. součas. v arch. zemsk. kr. Č. f. 53. b. 296. Jan z Pernšteina knížeti Saskému Mauricímu: o připomenutí markrabí Braniborského Jiřího, že kdyby o statek po nebožtíku bratru jeho (Vojtěchovi) právem přikročeno bylo, více by nechtěl s ním (s Janem Pernšteinem) več se dále dávati. — Z Pardubic 1543, 24. července. (Přípis knížeti Mauricímu, z Pardubic v outerý před sv. Jakubem.) Osvícené knížě a pane, pane příznivej oc. Službu svú oc. List od VKcíMti jest mi dodán zde na Pardubicích ten pondělí po svaté Maří Magdaleně, kdež mi VKcíMt ráčíte psáti, jaké jest rozmlouvání a zmínku s VKcíMtí měl kníže JMt pan markrabie Branden- burský o to spříznění a svatební jednání, kteréž by mezi dcerami JKCíMti a syny mými bejti mělo. Též také kterak by JKCíMti došlo, kterak bych ku právu obviněn a narčen byl o statek, kteréhož v držení jsem, po neboštíkovi bratru jmém pozůstalej, a tomu že ste VKcíMt z knížete JMti pana markrabie Brandenburského vyrozuměti ráčili, jestliže by na mně to, oč jest ke mně právem přikročeno, obdržáno bylo, že by kníže JMt pan markrabie Brandenburský s pomyšlení jmíti ráčil se mnou nebo s syny mými več se dále dávati, tak jakž psaní VKcíMti mně od VKcíMti učiněné to všecko v sobě šíře ukazuje a zavírá. Milostivé knížě! Tak jest, že dcery neboštíka bratra mého s manžely svými o ten statek sou mne obvinili, kterýž po bratru svém držím, před králem JMtí a soudem zemským, kdež jistě žádostiv sem byl, abych s nimi o to konec měl. Ale poněvadž na žádost jejich to jest odloženo až do sv. Jeronyma nejprv příštího, to již při tom bejti musí; jakož pak nemohúc o tom o všem VKcíMti tak spěšné od- povědi dáti o tom soudu i také na tu obtížnost, co sobě v tom pan markrabě Bran- denburský JMt předkládati a rozvažovati ráčí: prosím, že sobě toho VKcíMt do mně stěžovati neráčíte, než tím neprodlívajíc, což budu moci nejspíše, na to všecko VKcíMti odpověď dám buď skrz psaní anebo oustní poselství. Při závazku psaní toho, kteréž mi ráčíte činiti, jinému nerozumím, než že VKcíMt ráčíte mým i synův mých milo-
Strana 185
z roku 1543. 185 stivým pánem bejti, z čehož já VKcíMti děkuji, a což svejmi starejmi službami od- slúžiti nemohu VKcíMti, ale syny své k tomu povedu, aby toho VKcíMti odsluho- vali; neb takové milostivé náchylnosti a vůle, kterouž ke mně a k synům mým jmíti ráčíte, nic míně sobě nevážím, než jako by to všecko skutkem vyplněno a vykonáno bylo. A s tím se VKcíMti lásce poroučím. MS. součas. v arch. zemsk. kr. Č. f. 54. 297. Jan z Pernšteina panu Krakovskému nabízí hrabství Kladské k prodeji. — Z Pardubic 1543. 24. července. (V týž den panu Krakovskému odtudž.) Vysoce urozený pane, pane a příteli můj zvláště milej! Službu svú VMti vzkazuji, VMti bych přál zdraví, štěstí i v něm všeho dobrého rozmnožení jako pánu a příteli svému zvláště milému. Kdež ste ráčili v Olomúci bejti rok minulej při svatém Janě, po odjezdu VMti pan Jiřík Žabka z Limberka, místokanclíř krále JMti v království Českém, mluvil jest se mnou, kterak byste VMt na tom bejti ráčili a statek nějaký synu svému v království Českém koupiti a o to jednati, aby syn VMti za Čecha a obyvatele království Českého přijat byl; což pak potom ráčili ste VMt skutkem vykonati při sněmu obecným, kterýž na hradě Pražském držán byl, že ste VMt skrze pana Ladslava Popela, maršálka krále JMti v království Českém a skrze pana Jiříka Žabku, místo- kanclíře krále JMti, o to jednati ráčili s stavy a obyvateli království Českého, aby syn VMti za obyvatele v království Českém přijat byl; jakož jest se pak tak stalo, že syn VMti za obyvatele přijat jest: pak z té příčiny VMti toto psaní činím, poněvadž sem na panu Jiříkovi Žabkovi tomu porozuměl, že byste VMt na tom bejti ráčili a synu svému v tomto království statek koupiti. Pak ráčíte-li VMt se mnou se v jednání dáti o hrabství Kladské, chtěl bych jeho VMti dopříti i odbýti, kdež mi se zdá, že byste tu VMt syna svého bytem poctivým i užitečným opatřiti ráčili, ač se mnou o ně jiní jednají německého národu, ale raději bych toho hrabství VMti a synu VMti přál než Němcům. I co jest v tom vůle a oumyslu VMti, prosím, že mi to ráčíte oznámiti, tím neprodlívaje, abych se věděl čím spraviti. A s tím Pán Bůh rač dáti VMti se na všem dobře jmíti, toho bych VMti věrně přál. [V outerý před sv. Jakubem, z Pardubic]. MS. součas. v arch. zemsk. kr. Č. f. 55. 298. Jan z Pernšteina knížeti Těšínskému Václavovi o hrozícím nebezpečí Tureckém oc. — Z Pern- šteina 1543, 28. července. (Přípis listu knížěti Těšínskému v sobotu po sv. Jakubu, z Pernšteina.) Osví- cené knížě a pane, pane synu muoj milej, službu svú VMti vzkazuji, zdraví oc. Archiv Český XX. 24
z roku 1543. 185 stivým pánem bejti, z čehož já VKcíMti děkuji, a což svejmi starejmi službami od- slúžiti nemohu VKcíMti, ale syny své k tomu povedu, aby toho VKcíMti odsluho- vali; neb takové milostivé náchylnosti a vůle, kterouž ke mně a k synům mým jmíti ráčíte, nic míně sobě nevážím, než jako by to všecko skutkem vyplněno a vykonáno bylo. A s tím se VKcíMti lásce poroučím. MS. součas. v arch. zemsk. kr. Č. f. 54. 297. Jan z Pernšteina panu Krakovskému nabízí hrabství Kladské k prodeji. — Z Pardubic 1543. 24. července. (V týž den panu Krakovskému odtudž.) Vysoce urozený pane, pane a příteli můj zvláště milej! Službu svú VMti vzkazuji, VMti bych přál zdraví, štěstí i v něm všeho dobrého rozmnožení jako pánu a příteli svému zvláště milému. Kdež ste ráčili v Olomúci bejti rok minulej při svatém Janě, po odjezdu VMti pan Jiřík Žabka z Limberka, místokanclíř krále JMti v království Českém, mluvil jest se mnou, kterak byste VMt na tom bejti ráčili a statek nějaký synu svému v království Českém koupiti a o to jednati, aby syn VMti za Čecha a obyvatele království Českého přijat byl; což pak potom ráčili ste VMt skutkem vykonati při sněmu obecným, kterýž na hradě Pražském držán byl, že ste VMt skrze pana Ladslava Popela, maršálka krále JMti v království Českém a skrze pana Jiříka Žabku, místo- kanclíře krále JMti, o to jednati ráčili s stavy a obyvateli království Českého, aby syn VMti za obyvatele v království Českém přijat byl; jakož jest se pak tak stalo, že syn VMti za obyvatele přijat jest: pak z té příčiny VMti toto psaní činím, poněvadž sem na panu Jiříkovi Žabkovi tomu porozuměl, že byste VMt na tom bejti ráčili a synu svému v tomto království statek koupiti. Pak ráčíte-li VMt se mnou se v jednání dáti o hrabství Kladské, chtěl bych jeho VMti dopříti i odbýti, kdež mi se zdá, že byste tu VMt syna svého bytem poctivým i užitečným opatřiti ráčili, ač se mnou o ně jiní jednají německého národu, ale raději bych toho hrabství VMti a synu VMti přál než Němcům. I co jest v tom vůle a oumyslu VMti, prosím, že mi to ráčíte oznámiti, tím neprodlívaje, abych se věděl čím spraviti. A s tím Pán Bůh rač dáti VMti se na všem dobře jmíti, toho bych VMti věrně přál. [V outerý před sv. Jakubem, z Pardubic]. MS. součas. v arch. zemsk. kr. Č. f. 55. 298. Jan z Pernšteina knížeti Těšínskému Václavovi o hrozícím nebezpečí Tureckém oc. — Z Pern- šteina 1543, 28. července. (Přípis listu knížěti Těšínskému v sobotu po sv. Jakubu, z Pernšteina.) Osví- cené knížě a pane, pane synu muoj milej, službu svú VMti vzkazuji, zdraví oc. Archiv Český XX. 24
Strana 186
186 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Kdež mi ráčíte psáti o Zvěřinu, jakou jest obstávku na Bílské, Strumenské, Sko- čovské a Těšínské poddané VMti v Kentích*) učinil a že ste takovou věc ráčili králi Polskému JMti oznámiti, při tom mne v tom za radu žádajíc; a toho ráčíte dokládati, byste sobě JMti královský nevážili a má vůle při tom byla, že byste se ráčili nad tou zvěřinou slušně pomstíti. Pak, milostivé kníže, zdání a rady svý na ten čas VMti oznámiti neumím, pokudž tomu nevyrozumím, co VMti JMKská za odpověď dáti ráčí; než tím zava- zuji, jestliže VMti slušná náprava skrz krále JMt nepřijde, abyste mi to VMt ráčili stiežně oznámiti; co při mně bude, to VMti oznámím, neb tak držím, že k Zvěřinovi budete moci přikročiti jako k lotru, který se nad svou ctí zapomenul. Což se na- řízení dotýčě, které ste tam ráčili učiniti podle sněmu Vratislavského, poněvadž jest dobře nařízeno, také já toho při tom nechávám. Kdež mi ráčíte psáti, že ste u pana markrabie JMti v Krnově byli, a že jest se JMt k VMti přátelsky jmíti ráčil a most Kopytovský že jest smetati rozkázal: i dobře jest se stalo, neb jest k škodě mýtu Fryštátskýmu byl; rád to slyším, že se k VMti pan markrabie přátelsky měl, a taky jest to povinovat učiniti jako k ujci. Což se mědi dotejčě, že tak dlouho zaplacena není, jistě to jiným nepřišlo nežli mým dlouhým bytem v Praze a tou prací, kterou sem tam měl; než rozkáži já ji zaplatiti, a tím prodlíváno nebude. Také mi ráčíte psáti o peníze na voly a na koření, abyste tím opatřeni ráčili bajti: pak tak se státi má, což budu moci najspíš; jak peníze VMti podle vyměření mého vycházejí, toho nevím, než vuole má jest k tomu, aby podle toho vyměření vycházely; však to VMt budete brzo v své moci míti, jakož pak ráčíte věděti, že bych to byl rád dávno vykonal. Což se Marka puškáře dotejče i o záplatu i o prach, což tu budu moci najspíše spůsobiti, tak se stane, jakož sem pak Jiříka Horeckého a Pavla Obřanského k sobě obeslal. Psaní, které jest Planknar VMti učinil i také co ste mu za odpověď dáti ráčili, tomu sem vyrozuměl, a mimo tu odpověd nevím co opravovati. Milostivé kníže! Nepochybuji, že o tom dobrou vědomost jmíti ráčíte, že císař Turecký již na Budíně jest, a jak mi včíra oznámeno jest, že by již i Vostřehom vobehnati měl; a protož pro pána Boha račte se na péči míti a v hotovosti bejti i s poddanými svými a chudý lidi opatřiti, aby k městuom i s statečky svými mohli, neb když lidé ostanou a statečkové jich, by pak chalupy popáleny byly, byla-li by vuole Boží, vždy by se zase vystavěly. Což se měst dotýče, těch ať jsou pilni po- nůckami i jináče, aby věděli, koho tam pouštějí, neb bez pochyby že divný zrady půjdou, pálením i jináč; a jestliže byste VMt toho potřebu znáti ráčili, sebe, manželku i dítky svý opatřiti, moji zámkové jsou VMti všudy otevříni, ač držím, dopustí-li co pán Bůh na nás, že o tom nepříteli tak brzo v Moravě zvíme, jako v Slízště oc. Datum. MS. součas. v arch. zemsk. kr. Č. f. 58. — *) Kenty, Kanty (Kouty) místo u řeky Soly v nejzápadnější Haliči.
186 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Kdež mi ráčíte psáti o Zvěřinu, jakou jest obstávku na Bílské, Strumenské, Sko- čovské a Těšínské poddané VMti v Kentích*) učinil a že ste takovou věc ráčili králi Polskému JMti oznámiti, při tom mne v tom za radu žádajíc; a toho ráčíte dokládati, byste sobě JMti královský nevážili a má vůle při tom byla, že byste se ráčili nad tou zvěřinou slušně pomstíti. Pak, milostivé kníže, zdání a rady svý na ten čas VMti oznámiti neumím, pokudž tomu nevyrozumím, co VMti JMKská za odpověď dáti ráčí; než tím zava- zuji, jestliže VMti slušná náprava skrz krále JMt nepřijde, abyste mi to VMt ráčili stiežně oznámiti; co při mně bude, to VMti oznámím, neb tak držím, že k Zvěřinovi budete moci přikročiti jako k lotru, který se nad svou ctí zapomenul. Což se na- řízení dotýčě, které ste tam ráčili učiniti podle sněmu Vratislavského, poněvadž jest dobře nařízeno, také já toho při tom nechávám. Kdež mi ráčíte psáti, že ste u pana markrabie JMti v Krnově byli, a že jest se JMt k VMti přátelsky jmíti ráčil a most Kopytovský že jest smetati rozkázal: i dobře jest se stalo, neb jest k škodě mýtu Fryštátskýmu byl; rád to slyším, že se k VMti pan markrabie přátelsky měl, a taky jest to povinovat učiniti jako k ujci. Což se mědi dotejčě, že tak dlouho zaplacena není, jistě to jiným nepřišlo nežli mým dlouhým bytem v Praze a tou prací, kterou sem tam měl; než rozkáži já ji zaplatiti, a tím prodlíváno nebude. Také mi ráčíte psáti o peníze na voly a na koření, abyste tím opatřeni ráčili bajti: pak tak se státi má, což budu moci najspíš; jak peníze VMti podle vyměření mého vycházejí, toho nevím, než vuole má jest k tomu, aby podle toho vyměření vycházely; však to VMt budete brzo v své moci míti, jakož pak ráčíte věděti, že bych to byl rád dávno vykonal. Což se Marka puškáře dotejče i o záplatu i o prach, což tu budu moci najspíše spůsobiti, tak se stane, jakož sem pak Jiříka Horeckého a Pavla Obřanského k sobě obeslal. Psaní, které jest Planknar VMti učinil i také co ste mu za odpověď dáti ráčili, tomu sem vyrozuměl, a mimo tu odpověd nevím co opravovati. Milostivé kníže! Nepochybuji, že o tom dobrou vědomost jmíti ráčíte, že císař Turecký již na Budíně jest, a jak mi včíra oznámeno jest, že by již i Vostřehom vobehnati měl; a protož pro pána Boha račte se na péči míti a v hotovosti bejti i s poddanými svými a chudý lidi opatřiti, aby k městuom i s statečky svými mohli, neb když lidé ostanou a statečkové jich, by pak chalupy popáleny byly, byla-li by vuole Boží, vždy by se zase vystavěly. Což se měst dotýče, těch ať jsou pilni po- nůckami i jináče, aby věděli, koho tam pouštějí, neb bez pochyby že divný zrady půjdou, pálením i jináč; a jestliže byste VMt toho potřebu znáti ráčili, sebe, manželku i dítky svý opatřiti, moji zámkové jsou VMti všudy otevříni, ač držím, dopustí-li co pán Bůh na nás, že o tom nepříteli tak brzo v Moravě zvíme, jako v Slízště oc. Datum. MS. součas. v arch. zemsk. kr. Č. f. 58. — *) Kenty, Kanty (Kouty) místo u řeky Soly v nejzápadnější Haliči.
Strana 187
z roku 1543. 187 299. Jan z Pernšteina žádá Bonara, aby ho 5106 zlatými založil; Turek Ostřehomu dobývá. — Z Brna 1543, 8. srpna. (Panu Bonarovi v středu po sv. Petru v uokovách, z Brna.) Vysoce urozený pane, pane a příteli můj zvláště milý! Službu svú VMti vzkazuji, zdraví oc. Posílám teď Bernarta Bravanského, služebníka svého, do království Polského pro nějakou po- třebu dosti pilnou: za to VMti přátelsky žádám, račte mi k takové mé pilné potřebě VMICVI fl. rejnských, za jeden zlatý po XV“ pacích počítajíc, půjčiti, a račte tu smumu Ber- nartovi Bravanskému, ukazateli listu tohoto, rozkázati vydati, neb jaká jest toho po- třeba, ráčíte od něho spraveni bejti. A já tu summu VMti zase po Erazimovi Rudském, služebníku svém, beze všeho prodlívání VMti pošli; a jaké mi v tom přátelství okázati ráčíte, rád se toho VMti zase přátelsky odplatím. Také před vámi tejna nečiním, že jest mi této hodiny oznámeno, ač není z čeho potěšení míti, že Turek oblehše Ostřehom silně ho dobejvá, kdež pak již tři šturmy znamenité u něho ztratil. Pán Bůh rač našim pomáhati. Datum ut supra. MS. součas. v arch. zemsk. kr. Č. f. 61. b. 300. Jan z Pernšteina knížeti Václavu Těšínskému, jaké právní opatření státi se má proti Zvěřinovi, jenž jest pod ochranou krále Polského; o poslání prachu a koní oc. — Z Pernšteina 1543, 12. srpna. (Přípis listu knížeti Těšínskému v pondělí po sv. Vavřinci, z Pernšteina.) Osvícené kníže a pane, pane synu muoj milej, s. s. VMti vzkazuji, zdraví oc. Psaní dvoje jest mně od VMti došlo, jedno po poslu VMti, když jsem v Brně byl, a druhé po pacholeti na Pernštejně; posla sem bez odpovědi pustil, poněvadž pachole jest ke mně přijelo, avšak byl bych VMti po poslu odpověď dal, ale pro nedostatek zdraví nemohl sem, neb v pátek z Brna sem přijel, a ta nemoc, kteráž na mně bejvá, dosti těžce na mne jest přišla a tak jest mne do luože složila, že z něho nevstávám; pak na to první psaní tuto VMti odpověď dávám. Což se Pavla Zvěřiny dotýče, kdež mi ráčíte psáti i přípis odpovědi krále JMti posílati, kterouž jest po Rudském a po Čelovi VMti dali, té sem porozuměl, kterouž u sebe jináče rozvažuji než mi psáti ráčíte; neb VMt psáti mi ráčíte na ten rozum, jakoby král Polský JMt panu starostovi Osvětínskému poručiti ráčil, aby VMti a mně s Zvěřinú rok položil, a z čeho bychom Zvěřinu vinili, aby nám práv byl a my jemu zase: i kdyby tak mělo bejti, v to bych se dáti nechtěl ani VMti také radil, aby VMt a já o to, což jest Zvěřina proti VMti a proti mně učinil, před panem Bonarem se souditi měli, neb já ku právu páně Bonarovu nepřísluším a VMt také. Než což se těch statkuov obstavených dotýče, já za jiné nedržím, než podle pořádku stavnýho že to musí tak 24*
z roku 1543. 187 299. Jan z Pernšteina žádá Bonara, aby ho 5106 zlatými založil; Turek Ostřehomu dobývá. — Z Brna 1543, 8. srpna. (Panu Bonarovi v středu po sv. Petru v uokovách, z Brna.) Vysoce urozený pane, pane a příteli můj zvláště milý! Službu svú VMti vzkazuji, zdraví oc. Posílám teď Bernarta Bravanského, služebníka svého, do království Polského pro nějakou po- třebu dosti pilnou: za to VMti přátelsky žádám, račte mi k takové mé pilné potřebě VMICVI fl. rejnských, za jeden zlatý po XV“ pacích počítajíc, půjčiti, a račte tu smumu Ber- nartovi Bravanskému, ukazateli listu tohoto, rozkázati vydati, neb jaká jest toho po- třeba, ráčíte od něho spraveni bejti. A já tu summu VMti zase po Erazimovi Rudském, služebníku svém, beze všeho prodlívání VMti pošli; a jaké mi v tom přátelství okázati ráčíte, rád se toho VMti zase přátelsky odplatím. Také před vámi tejna nečiním, že jest mi této hodiny oznámeno, ač není z čeho potěšení míti, že Turek oblehše Ostřehom silně ho dobejvá, kdež pak již tři šturmy znamenité u něho ztratil. Pán Bůh rač našim pomáhati. Datum ut supra. MS. součas. v arch. zemsk. kr. Č. f. 61. b. 300. Jan z Pernšteina knížeti Václavu Těšínskému, jaké právní opatření státi se má proti Zvěřinovi, jenž jest pod ochranou krále Polského; o poslání prachu a koní oc. — Z Pernšteina 1543, 12. srpna. (Přípis listu knížeti Těšínskému v pondělí po sv. Vavřinci, z Pernšteina.) Osvícené kníže a pane, pane synu muoj milej, s. s. VMti vzkazuji, zdraví oc. Psaní dvoje jest mně od VMti došlo, jedno po poslu VMti, když jsem v Brně byl, a druhé po pacholeti na Pernštejně; posla sem bez odpovědi pustil, poněvadž pachole jest ke mně přijelo, avšak byl bych VMti po poslu odpověď dal, ale pro nedostatek zdraví nemohl sem, neb v pátek z Brna sem přijel, a ta nemoc, kteráž na mně bejvá, dosti těžce na mne jest přišla a tak jest mne do luože složila, že z něho nevstávám; pak na to první psaní tuto VMti odpověď dávám. Což se Pavla Zvěřiny dotýče, kdež mi ráčíte psáti i přípis odpovědi krále JMti posílati, kterouž jest po Rudském a po Čelovi VMti dali, té sem porozuměl, kterouž u sebe jináče rozvažuji než mi psáti ráčíte; neb VMt psáti mi ráčíte na ten rozum, jakoby král Polský JMt panu starostovi Osvětínskému poručiti ráčil, aby VMti a mně s Zvěřinú rok položil, a z čeho bychom Zvěřinu vinili, aby nám práv byl a my jemu zase: i kdyby tak mělo bejti, v to bych se dáti nechtěl ani VMti také radil, aby VMt a já o to, což jest Zvěřina proti VMti a proti mně učinil, před panem Bonarem se souditi měli, neb já ku právu páně Bonarovu nepřísluším a VMt také. Než což se těch statkuov obstavených dotýče, já za jiné nedržím, než podle pořádku stavnýho že to musí tak 24*
Strana 188
188 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina bejti a všudy se zachovává, na kterém právě která obstávka se stane, že tím právem také rozeznána bývá: i poněvadž král Polský JMt ráčí to učiniti a panu Bonarovi, aby k sobě přijal jiné osoby z knížectví Osvětínského a Zátorského, poručiti v to na- hlídnouti a tu při vyslyšeti, že musíte VMt ten statek rozkázati vyručiti, a panu Bo- narovi psáti, aby o to rok položil, k kterému byste poddané své vyslati mohli, ty, kterýmž jest statek pobrán, aby Zvěřinu viniti mohli. Než kdež v té odpovědi král JMt toho dokládati ráčí, jaké jest vznášení Zvěřina JMti učinil, jaká mu se křivda od VMti a ode mně děje, že k žádné spravedlnosti přijíti nemuože, a že jest mi JMt o to čtvero psaní učiniti ráčil, a na žádné že sem JMti odpovědi nedal: pak nevím, jaká by se křivda od VMti a ode mne Zvěřinovi díla, leč ta, že jest se nad svou ctí zapomenul a že by jí rád zase od VMti aneb ode mne dosáhl i nemuože; avšak by mu i od nás navrácena byla, proto u jiných za člověka nad svou ctí zapomenulého zůstane, leč by to v Polště málo váženo bylo. Než jest mi lítostivé, co sem králi JMti psal i také instrukcí na pana kanclíře a na pana Sedlnického psal při svadbě krále Polského mladého JMti, že to u JMti nemá žádného místa míti; neb sem JMti na to i odpověď dal, kdež sobě to JMt stěžovati ráčil, že bych JMti odpovědi nedával. Jakož pak na tom sem, JMKské psaní učiniti a to JMti připomenúti, kdež pak VMti i přípis toho psaní posílám, když jest mi JMt psáti ráčil, kdy sou tomu Zvěřinovi lidé utíkali a statky vehnali do Bílska bude-li chtíti ten Zvěřina koho viniti, že mu se spravedlivě státi má; i nevinil jest nikdá žádného, než dočkajíc VMti poddaných do Polsky, statky zobstavil: i poněvadž o tu obstávku v Polště má slyšáno bejti, také by slušné bylo, aby se tolikéž zacho- valo, chce-li koho Zvěřina viniti, aby vinil před VMtí aneb před soudcemi zemskými knížectví Těšínského. Což se lidí dotýče, kdoť z knížectví Těšínského do Polsky uteče, jistěť ho VMti nevydadí: pak nevím, proč by tito nebozí lidé, kteří jsou Zvěřinovi pro jeho tyranství utekli, měli mu zase vydáváni býti; a protož když k tomu stání přijde, jest potřebí, aby se na to pamatovalo, že jest Zvěřina na to psaní, které sem králi JMti učinil, nikdá toho u VMti ani u mne nehledal, aby mu se o to rok položil, koho by chtěl z čeho viniti. Což se těch voluov dotýče, což se budú moci najspíše VMti pe- níze obmysliti, aby se za ty voly obmyslily, tak se státi má. Psaní, které jest VMti Podmanický o Kostku učinil: u mně jest psaní slušné a odpověď dobrá, kterou ste jim na to ráčili dáti; avšak u mne by za potřebné bylo, abyste jim VMt psáti ráčili, aby k VMti do Těšína přijeli, a VMt abyste také ráčili obeslati pana hejtmana, pana kanclíře a jiné, a tu s nimi abyste ráčili narovnání učiniti, v jakém byste opatření proti tomu nepříteli bejti měli. Neb ráčíte věděti, že mají několik zámkuov dobrých a kterými VMti blízko příleží, nesluší jimi od sebe strkati; a byste v to vtáhnouti mohli
188 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina bejti a všudy se zachovává, na kterém právě která obstávka se stane, že tím právem také rozeznána bývá: i poněvadž král Polský JMt ráčí to učiniti a panu Bonarovi, aby k sobě přijal jiné osoby z knížectví Osvětínského a Zátorského, poručiti v to na- hlídnouti a tu při vyslyšeti, že musíte VMt ten statek rozkázati vyručiti, a panu Bo- narovi psáti, aby o to rok položil, k kterému byste poddané své vyslati mohli, ty, kterýmž jest statek pobrán, aby Zvěřinu viniti mohli. Než kdež v té odpovědi král JMt toho dokládati ráčí, jaké jest vznášení Zvěřina JMti učinil, jaká mu se křivda od VMti a ode mně děje, že k žádné spravedlnosti přijíti nemuože, a že jest mi JMt o to čtvero psaní učiniti ráčil, a na žádné že sem JMti odpovědi nedal: pak nevím, jaká by se křivda od VMti a ode mne Zvěřinovi díla, leč ta, že jest se nad svou ctí zapomenul a že by jí rád zase od VMti aneb ode mne dosáhl i nemuože; avšak by mu i od nás navrácena byla, proto u jiných za člověka nad svou ctí zapomenulého zůstane, leč by to v Polště málo váženo bylo. Než jest mi lítostivé, co sem králi JMti psal i také instrukcí na pana kanclíře a na pana Sedlnického psal při svadbě krále Polského mladého JMti, že to u JMti nemá žádného místa míti; neb sem JMti na to i odpověď dal, kdež sobě to JMt stěžovati ráčil, že bych JMti odpovědi nedával. Jakož pak na tom sem, JMKské psaní učiniti a to JMti připomenúti, kdež pak VMti i přípis toho psaní posílám, když jest mi JMt psáti ráčil, kdy sou tomu Zvěřinovi lidé utíkali a statky vehnali do Bílska bude-li chtíti ten Zvěřina koho viniti, že mu se spravedlivě státi má; i nevinil jest nikdá žádného, než dočkajíc VMti poddaných do Polsky, statky zobstavil: i poněvadž o tu obstávku v Polště má slyšáno bejti, také by slušné bylo, aby se tolikéž zacho- valo, chce-li koho Zvěřina viniti, aby vinil před VMtí aneb před soudcemi zemskými knížectví Těšínského. Což se lidí dotýče, kdoť z knížectví Těšínského do Polsky uteče, jistěť ho VMti nevydadí: pak nevím, proč by tito nebozí lidé, kteří jsou Zvěřinovi pro jeho tyranství utekli, měli mu zase vydáváni býti; a protož když k tomu stání přijde, jest potřebí, aby se na to pamatovalo, že jest Zvěřina na to psaní, které sem králi JMti učinil, nikdá toho u VMti ani u mne nehledal, aby mu se o to rok položil, koho by chtěl z čeho viniti. Což se těch voluov dotýče, což se budú moci najspíše VMti pe- níze obmysliti, aby se za ty voly obmyslily, tak se státi má. Psaní, které jest VMti Podmanický o Kostku učinil: u mně jest psaní slušné a odpověď dobrá, kterou ste jim na to ráčili dáti; avšak u mne by za potřebné bylo, abyste jim VMt psáti ráčili, aby k VMti do Těšína přijeli, a VMt abyste také ráčili obeslati pana hejtmana, pana kanclíře a jiné, a tu s nimi abyste ráčili narovnání učiniti, v jakém byste opatření proti tomu nepříteli bejti měli. Neb ráčíte věděti, že mají několik zámkuov dobrých a kterými VMti blízko příleží, nesluší jimi od sebe strkati; a byste v to vtáhnouti mohli
Strana 189
z roku 1543. 189 zámku Oravského, nic by škodného nebylo, avšak račte o to prvé rozmluviti se panem hejtmanem, se panem kanclířem i s některými jinými a radu o to s nimi držeti; a netoliko o to, ale i o jiné nebylo by škodné, abyste s nimi často rozmlúvati ráčili, nebť k jinýmu raditi nebudú, než k tomu, což dobrého a užitečného VMti poznají; neb neráčíte-li s nimi o nic mluviti, oni se také nevědí k čemu přimlouvati. Než abyste VMt měli na kněze biskupa hejtmana zemského tím odtahovati, dlouhé sou to věci a nebezpečné. Což se prachu dotýče, ráčili ste mi na Pardubice psáti, abych ho VMti bečici půjčil, kdybyste pro ni poslati ráčili: pak jistěť prachuov nemnoho mám, než tepruva jsem je dělati dal, avšak proto bečici prachu káži VMti dáti, když ráčíte proň po- slati. Ale neráčíte-li míti žádných sanytruov a sir na Těšíně? Sou-li sanytři a síry na Těšíně, prachu by se snadně nadělalo. Ráčíte mi psáti, abych VMti nějakými dvěma dobrými koňmi založil a nějakými vozníky: i jistě bych to rád udělal a raději VMti ty koně poslal, než bych je sám měl, ale mohuť VMti v pravdě napsati, že žádných koní nemám, než stádníkuov ně- kolik a hřebce tři aneb čtyry, kteříž v voze táhnou; a já majíc tu naději, že VMt ráčíte koní míti mimo potřebu, tak jakž mi jest pan maršálek pravil, že ste z sebou ráčili z Polsky několik koní přivésti a prvé také že ste ráčili dobré koně míti, kdy ste do Polsky ráčili jeti, VMti sem psal žádajíc, abyste ráčili Vratislavovi synu mému nějaký kuoň dáti, neb bych jej dávno ke dvoru vypraviti měl, ale má ještě v koních nedostatek; pak již jej vypraviti musím, jak budu moci. Což se vozníkuov dotejče, nemám než dvoje vrané a plesnivé, a mezi těmi jest polovice sešlých, že se k ničemémuž nehodí; jakož pak i ty koně, které sem v nuoších měl, nemajíc vozníkuov, dávajíc je do vozu, dva oni umřeli, že do nůší ne- mám koní; a tak ta zlá cesta u Pernšteina že mi té nemoci přidala, neb sem na voze jel. Než chci se o to rád postarati, budu-li moci dobré koně jízdné i vozníky VMti zpuosobiti, než ještoť jest nyní těžško o ty koně. Na druhé psaní, které ste mi ráčili učiniti po pacholeti i listy krále JMti posílati, které VMti píše, tuto odpověď dávám: z psaní krále JMti nerozumím tomu, aby jaký sněm v Znojmě pokládati ráčil, tak jakž psáti ráčíte, než ráčí JMt k veřej- nému tažení napomínati, poněvadž JMt osobú svou ráčí proti nepříteli táhnouti, aby všickni s JMtí táhli; jakož pak takové napomenutí v království Českém i v markrab- ství Moravském činiti ráčí. Pak jestližeť jiná knížata osobami svými i s poddanými svejmi táhnouti ráčí, netrefilo by se VMti, abyste měli doma i s poddanejmi svejmi zuostati. A protož i to by u mne za potřebné bylo, abyste ráčili na knězi biskupovi jakožto hejtmanu, na knížeti Frydrychovi Lehnickém a knížatech Minsterberských vy- rozuměti, co ráčí před sebou míti. Neb tím VMti zavazuji, jestliže se Turku neobrá-
z roku 1543. 189 zámku Oravského, nic by škodného nebylo, avšak račte o to prvé rozmluviti se panem hejtmanem, se panem kanclířem i s některými jinými a radu o to s nimi držeti; a netoliko o to, ale i o jiné nebylo by škodné, abyste s nimi často rozmlúvati ráčili, nebť k jinýmu raditi nebudú, než k tomu, což dobrého a užitečného VMti poznají; neb neráčíte-li s nimi o nic mluviti, oni se také nevědí k čemu přimlouvati. Než abyste VMt měli na kněze biskupa hejtmana zemského tím odtahovati, dlouhé sou to věci a nebezpečné. Což se prachu dotýče, ráčili ste mi na Pardubice psáti, abych ho VMti bečici půjčil, kdybyste pro ni poslati ráčili: pak jistěť prachuov nemnoho mám, než tepruva jsem je dělati dal, avšak proto bečici prachu káži VMti dáti, když ráčíte proň po- slati. Ale neráčíte-li míti žádných sanytruov a sir na Těšíně? Sou-li sanytři a síry na Těšíně, prachu by se snadně nadělalo. Ráčíte mi psáti, abych VMti nějakými dvěma dobrými koňmi založil a nějakými vozníky: i jistě bych to rád udělal a raději VMti ty koně poslal, než bych je sám měl, ale mohuť VMti v pravdě napsati, že žádných koní nemám, než stádníkuov ně- kolik a hřebce tři aneb čtyry, kteříž v voze táhnou; a já majíc tu naději, že VMt ráčíte koní míti mimo potřebu, tak jakž mi jest pan maršálek pravil, že ste z sebou ráčili z Polsky několik koní přivésti a prvé také že ste ráčili dobré koně míti, kdy ste do Polsky ráčili jeti, VMti sem psal žádajíc, abyste ráčili Vratislavovi synu mému nějaký kuoň dáti, neb bych jej dávno ke dvoru vypraviti měl, ale má ještě v koních nedostatek; pak již jej vypraviti musím, jak budu moci. Což se vozníkuov dotejče, nemám než dvoje vrané a plesnivé, a mezi těmi jest polovice sešlých, že se k ničemémuž nehodí; jakož pak i ty koně, které sem v nuoších měl, nemajíc vozníkuov, dávajíc je do vozu, dva oni umřeli, že do nůší ne- mám koní; a tak ta zlá cesta u Pernšteina že mi té nemoci přidala, neb sem na voze jel. Než chci se o to rád postarati, budu-li moci dobré koně jízdné i vozníky VMti zpuosobiti, než ještoť jest nyní těžško o ty koně. Na druhé psaní, které ste mi ráčili učiniti po pacholeti i listy krále JMti posílati, které VMti píše, tuto odpověď dávám: z psaní krále JMti nerozumím tomu, aby jaký sněm v Znojmě pokládati ráčil, tak jakž psáti ráčíte, než ráčí JMt k veřej- nému tažení napomínati, poněvadž JMt osobú svou ráčí proti nepříteli táhnouti, aby všickni s JMtí táhli; jakož pak takové napomenutí v království Českém i v markrab- ství Moravském činiti ráčí. Pak jestližeť jiná knížata osobami svými i s poddanými svejmi táhnouti ráčí, netrefilo by se VMti, abyste měli doma i s poddanejmi svejmi zuostati. A protož i to by u mne za potřebné bylo, abyste ráčili na knězi biskupovi jakožto hejtmanu, na knížeti Frydrychovi Lehnickém a knížatech Minsterberských vy- rozuměti, co ráčí před sebou míti. Neb tím VMti zavazuji, jestliže se Turku neobrá-
Strana 190
190 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina níme za našimi zeměmi a vpustíme ho do našich zemí, jižť jest pozdní obrana naše. Pak co jest při mně, to VMti oznamuji. A s tím oc. (Cedule.) Když sem VMti tento list napsal, pravil mi jest Pavel, že jest ně- kolik centnéřů sanytru na Frydku, a síry že jest také něco na Fryštejně: pak račtež rozkázati ten sanytr vzíti i tu síru, a nechť se prachové čím dělají, však sou stúpy u Frydku u Svědňova mlýna. A račtež pro ten prach v čas poslati na Tovačov, aby se ta děla slitá vystřelovala. A Vaněk a Mauric aby se zase na Židlichovice vy- pravili, neb račte znáti, že já jich těchto časů potřebuji MS. součas. v arch. zemsk. kr. Č. f. 59, 60. 301. Jan z Pernšteina Janovi Oderskému o zaplacení jemu dlužných 4000 zl. — Z Pernšteina 1543, 14. srpna. (Přípis listu panu Janovi Oderskému v outerý po sv. Vavřinci, z Pernšteina.) S. s. v. u. a statečný rytíři, pane příteli můj milý! Pán Bůh všemohúcí rač VMti dáti zdraví oc. Psaní ste mi učinili na Pardubice, abych VMti při svatým Bartoloměji IIIIM fl, kterých ste mi půjčili, položil, a toho jste v psaní svém doložili, ač ste mi podlí listu vejpovědi neudělali, ale přípověď ta že jest se vám ode mně stala: pak odpovědi sem vám nedal, než vzal sem sobě toho průtah k odpovědi. Avšak to sem z té příčiny učinil, poněvadž se při mně ta paměť nesnášela, abych s Matyášem Lvovickým o to jej k sobě obešlíc rozmluvil, poněvadž on toho, kdy ste mi řekli té summy půjčiti, přítomen byl a i skrze něj se to jednalo; pak v pravděť má paměť ani jeho při tom není, abyste mi tej summy na ten způsob půjčiti měli, než tak jakž jest VMti list na ni ode mně udělán. Avšak pane a příteli můj milý, znajíc od vás k sobě takové přátelství, bych tu summu věděl tak kvapně kde objednati aneb se v ni kde vdlužiti, v pravdě bych vám chtěl v potřebě vaší rád v tom pohodlé učiniti. Ale poněvadž tak kvapně nevím ji kde vzíti, za to žádám, že sobě toho nebudete ztěžovati, než toho podlí listu ne- cháte. S tím oc. Datum ut supra. MS. Součas. v arch. zemsk. kr. Č. f. 61. 302. Jan z Pernšteina dává psanou odpověď poslům z knížetství Těšínského k němu vyslaným, jak by zachovati se měli při spořádání všelikých záležitostí v jmenovaném knížetství, zvláště pak jaké opatření bezpečnosti státi by se mělo proti vpádům tureckým. — Z Pardubic 1543, 28. srpna. (Přípis listu poslům vyslaným z knížectví Těšínského v outerý po sv. Bartolo- měji, z Pardubic.) U. p. p. přátelé moji milí, zdraví oc. Jakož ste ke mně přijeli
190 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina níme za našimi zeměmi a vpustíme ho do našich zemí, jižť jest pozdní obrana naše. Pak co jest při mně, to VMti oznamuji. A s tím oc. (Cedule.) Když sem VMti tento list napsal, pravil mi jest Pavel, že jest ně- kolik centnéřů sanytru na Frydku, a síry že jest také něco na Fryštejně: pak račtež rozkázati ten sanytr vzíti i tu síru, a nechť se prachové čím dělají, však sou stúpy u Frydku u Svědňova mlýna. A račtež pro ten prach v čas poslati na Tovačov, aby se ta děla slitá vystřelovala. A Vaněk a Mauric aby se zase na Židlichovice vy- pravili, neb račte znáti, že já jich těchto časů potřebuji MS. součas. v arch. zemsk. kr. Č. f. 59, 60. 301. Jan z Pernšteina Janovi Oderskému o zaplacení jemu dlužných 4000 zl. — Z Pernšteina 1543, 14. srpna. (Přípis listu panu Janovi Oderskému v outerý po sv. Vavřinci, z Pernšteina.) S. s. v. u. a statečný rytíři, pane příteli můj milý! Pán Bůh všemohúcí rač VMti dáti zdraví oc. Psaní ste mi učinili na Pardubice, abych VMti při svatým Bartoloměji IIIIM fl, kterých ste mi půjčili, položil, a toho jste v psaní svém doložili, ač ste mi podlí listu vejpovědi neudělali, ale přípověď ta že jest se vám ode mně stala: pak odpovědi sem vám nedal, než vzal sem sobě toho průtah k odpovědi. Avšak to sem z té příčiny učinil, poněvadž se při mně ta paměť nesnášela, abych s Matyášem Lvovickým o to jej k sobě obešlíc rozmluvil, poněvadž on toho, kdy ste mi řekli té summy půjčiti, přítomen byl a i skrze něj se to jednalo; pak v pravděť má paměť ani jeho při tom není, abyste mi tej summy na ten způsob půjčiti měli, než tak jakž jest VMti list na ni ode mně udělán. Avšak pane a příteli můj milý, znajíc od vás k sobě takové přátelství, bych tu summu věděl tak kvapně kde objednati aneb se v ni kde vdlužiti, v pravdě bych vám chtěl v potřebě vaší rád v tom pohodlé učiniti. Ale poněvadž tak kvapně nevím ji kde vzíti, za to žádám, že sobě toho nebudete ztěžovati, než toho podlí listu ne- cháte. S tím oc. Datum ut supra. MS. Součas. v arch. zemsk. kr. Č. f. 61. 302. Jan z Pernšteina dává psanou odpověď poslům z knížetství Těšínského k němu vyslaným, jak by zachovati se měli při spořádání všelikých záležitostí v jmenovaném knížetství, zvláště pak jaké opatření bezpečnosti státi by se mělo proti vpádům tureckým. — Z Pardubic 1543, 28. srpna. (Přípis listu poslům vyslaným z knížectví Těšínského v outerý po sv. Bartolo- měji, z Pardubic.) U. p. p. přátelé moji milí, zdraví oc. Jakož ste ke mně přijeli
Strana 191
z roku 1543. 191 na Pardubice od knížete JMti pana syna mého milého a ode pánů, rytířstva knížěctví Těšínského, a na listy věřicí o artykule sobě sepsané dané se mnou ste rozmluvení jměli, kdež pro krátkost času spolu sme volně rozmluviti nemohli pro odjezd můj, kdež jest mně král JMt spěšně obeslati ráčil, tak jakž o tom vědomost máte. Pak těch artykulův sepsaných ste při mně nechali, kdež vám na to ještě sepsanou od- pověď dávám, ač na větším díle sem vám prvé oustně oznámil. Kdež jest první artykul psaní, kteréž jest král JMt knížeti JMti učiniti ráčil, aby i s poddanými svejmi najíti se dal u Znojma, kdež v tom artykuli jest doloženo, žě také jest kníže JMt obeslán od kněze biskupa Vratislavského jakožto od hejtmana zemského. Při tom toho se dokládá, že kníže JMt ještě držitelem statku a knížěctví svého není, a nemaje nic v rukou svých, ničím nevládne, pohotově nic nemá, ani koně ani zbroje ani také peněz, neujavše panství svého, na tak kvapnej čas takové těšké břemeno na se vzíti že JMti možné není, mne za to prosíc, abych JMt knížě pána jich předkem i je také jakožto otec i tudíž mocný a otcovský JMti poručník v tom opatřil, aby JMt i oni páni a rytířstvo toho knížěctví králi JMti i také jiným oby- vatelóm v ušklivost nepřišli, hrdly i statky svejmi některak opatřeni bejti mohli. Pak na ten artikul tuto jim odpověď dávám, že jest pánóm a rytířstvu toho knížěctví všem anebo na větším díle o tom dobrá vědomost, žě sem toho žádostiv, aby knížě JMt v panství a v knížěctví své, kteréž JMti náleží (kromě Fryštátu, kterýž v summě držím), vkročiti ráčil a jej říditi a spravovati podle vůle své. A když by mi má summa za Fryštát dána a spravena byla, i toho sem hotov i žádostiv po- stoupiti; neb můž jim všem vědomá věc bejti, že v spravování a držění toho kní- žěctví, co sem je držel a spravoval, oužitku sem žádného neměl ani k svým potřebám těch důchodův obracoval, než jiného sem v tom nepoznal, než že sem na sebe těškost vzal a v dluhy se těšké dal. A nad to výš i znamenitou summu z markrabství Mo- ravského z důchodův svejch sem do toho knížěctví vložil; avšak nic mi to lítostivé nebylo a není pro tu lásku, kterúž sem měl a mám k knížěti JMti, ku panu synu svému a ku pánu jejich dědičnému. Bych měl o tom mnoho vypisovati, znám, že by bylo bezpotřebné, poněvadž při tom při všem skutek pravdu ukazuje a oni toho všeho svědkové bejti mohú. Pak v tom poručěnství z které příčiny se zdržuji, z jiné toho příčiny nečiním než pro ten soud, kterýž s panem markrabí JMtí jest již od mnoha let; i uvažujíc to u sebe s těmi, kteříž právům rozumějí, jestliže bych to poručěnství prvé z sebe zdal, nežli by ta pře k vykonání svému přišla, že jest se toho obávati, aby skrz to poručenství mého vzdání ta pře všecka zdvižěna nebyla, a knížě JMt potom aby ne- musil na nové na půhony a soudy se panem markrabí nastoupiti; avšak může-li to jak obmejšleno a opatřeno bejti, aby knížě JMt při té při k žádným zmatkům a odtahům nepřišel, žádostiv sem každé hodiny toho poručenství zniknouti a bez po-
z roku 1543. 191 na Pardubice od knížete JMti pana syna mého milého a ode pánů, rytířstva knížěctví Těšínského, a na listy věřicí o artykule sobě sepsané dané se mnou ste rozmluvení jměli, kdež pro krátkost času spolu sme volně rozmluviti nemohli pro odjezd můj, kdež jest mně král JMt spěšně obeslati ráčil, tak jakž o tom vědomost máte. Pak těch artykulův sepsaných ste při mně nechali, kdež vám na to ještě sepsanou od- pověď dávám, ač na větším díle sem vám prvé oustně oznámil. Kdež jest první artykul psaní, kteréž jest král JMt knížeti JMti učiniti ráčil, aby i s poddanými svejmi najíti se dal u Znojma, kdež v tom artykuli jest doloženo, žě také jest kníže JMt obeslán od kněze biskupa Vratislavského jakožto od hejtmana zemského. Při tom toho se dokládá, že kníže JMt ještě držitelem statku a knížěctví svého není, a nemaje nic v rukou svých, ničím nevládne, pohotově nic nemá, ani koně ani zbroje ani také peněz, neujavše panství svého, na tak kvapnej čas takové těšké břemeno na se vzíti že JMti možné není, mne za to prosíc, abych JMt knížě pána jich předkem i je také jakožto otec i tudíž mocný a otcovský JMti poručník v tom opatřil, aby JMt i oni páni a rytířstvo toho knížěctví králi JMti i také jiným oby- vatelóm v ušklivost nepřišli, hrdly i statky svejmi některak opatřeni bejti mohli. Pak na ten artikul tuto jim odpověď dávám, že jest pánóm a rytířstvu toho knížěctví všem anebo na větším díle o tom dobrá vědomost, žě sem toho žádostiv, aby knížě JMt v panství a v knížěctví své, kteréž JMti náleží (kromě Fryštátu, kterýž v summě držím), vkročiti ráčil a jej říditi a spravovati podle vůle své. A když by mi má summa za Fryštát dána a spravena byla, i toho sem hotov i žádostiv po- stoupiti; neb můž jim všem vědomá věc bejti, že v spravování a držění toho kní- žěctví, co sem je držel a spravoval, oužitku sem žádného neměl ani k svým potřebám těch důchodův obracoval, než jiného sem v tom nepoznal, než že sem na sebe těškost vzal a v dluhy se těšké dal. A nad to výš i znamenitou summu z markrabství Mo- ravského z důchodův svejch sem do toho knížěctví vložil; avšak nic mi to lítostivé nebylo a není pro tu lásku, kterúž sem měl a mám k knížěti JMti, ku panu synu svému a ku pánu jejich dědičnému. Bych měl o tom mnoho vypisovati, znám, že by bylo bezpotřebné, poněvadž při tom při všem skutek pravdu ukazuje a oni toho všeho svědkové bejti mohú. Pak v tom poručěnství z které příčiny se zdržuji, z jiné toho příčiny nečiním než pro ten soud, kterýž s panem markrabí JMtí jest již od mnoha let; i uvažujíc to u sebe s těmi, kteříž právům rozumějí, jestliže bych to poručěnství prvé z sebe zdal, nežli by ta pře k vykonání svému přišla, že jest se toho obávati, aby skrz to poručenství mého vzdání ta pře všecka zdvižěna nebyla, a knížě JMt potom aby ne- musil na nové na půhony a soudy se panem markrabí nastoupiti; avšak může-li to jak obmejšleno a opatřeno bejti, aby knížě JMt při té při k žádným zmatkům a odtahům nepřišel, žádostiv sem každé hodiny toho poručenství zniknouti a bez po-
Strana 192
192 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina ručenství knížeti JMti pánu a synu svému milému a pánům a rytířstvu toho kní žěctví, což mohu dobrého učiniti a jaké přátelství ukázati, na jiném nejsem, než abych se tak dal najíti. I může-li se ta cesta obmysliti, aby knížě JMt v spravování svého knížěctví vjíti a vstoupiti ráčil, a tomu soudu aby na překážku nebylo: vděčen toho budu, a nebude potřebí toho ukazovati, že JMt knížě držitelem statku a kní- žětství svého není, a nemaje nic v rukou svých ničímž nevládne, poněvadž jest ujíti neráčil ani panství svého. Což se pak toho tažění dotýče, k kterémuž jest knížě JMt od krále JMti obeslán, aby se dal u Znojma najíti i s poddanými svými, tak jakž sem JMti prvé psaní učinil, když mi JMt o to psáti ráčil i vám, kdy ste u mně byli, oustně oznámil a ještě tímto psaním oznamuji: potáhnou-li jiná knížata osobami svými i s poddanými svejmi, že knížeti JMti nenáleží ani poddaným JMti, aby JMt měl s poddanými svými doma zuostati. Pakli jiná knížata ani poddaní jejich nepotáhnou, také kníže JMt muož se tak zachovati, jak se jiní zachovají. Přišlo-li by pak k tomu tažení, aby JMt osobou svou táhnouti ráčil, pokudž mně nejvejš náleží v tom se k JMti zachovati a JMt opatřiti, všecko rád učiním, a o páních a rytířstvu toho knížetství také nepochybuji, než že se budou věděti při tom jak zachovati. Druhý artikul jest tento, abyste mi předložili, že knížeti JMti a pánuom a rytířstvu toho knížětství od hejtmana vrchního, kněze biskupa Vratislavského, podle zuostání sněmovního Vratislavského jest rozkázáno, aby hory od Uher k vám za- roubány byly pro uvarování vpádu náhlého do toho knížětství oc. Tu že znáti mohu, když se hory zasekají, že tu také lidí potřebí bude, kteříž by těch zárub bránili, a když by lidi odtud do Moravy vypraviti měli, a tu také na tom pomezí těch hor brániti, že by tomu všemu dosti učiniti nemohli; a to abyste mi oznámili, že v tom knížětství dosti málo lidí jest, když desátého člověka vypraví, že víc vypraviti ne- mohou než IIIj člověkův. Pak netoliko aby měli odtud lidi dávati, ale že by po- třebné bylo, aby jim odjinud lidí více na pomoc dáno bylo, aby se ty cesty přes hory i také na Živec, ač by se tam obrátiti chtěli, jim brániti mohli. Na ten artykul tuto jim odpověď dávám, že s králem JMtí o to sem mlu- vení učinil a JMKské to všecko předložil, pak od JMti sem žádné gruntovní ani konečné odpovědi dosáhnouti nemohl. A protož toto jim při tom oznamuji, že jest při mně zdání mého, a co se při mně snáší, jestliže by kníže JMt i s nimi k tako- vému tažení od hejtmana vrchního od kněze biskupa Vratislavského obesláni byli, aby předse táhli, aby mně taková věc stěžně oznámena byla. Neb bude-li vuole boží, nejdou mne na Tovačově anebo v Hradišti v vojště, a já vyrozumě již tako- vému napomenutí, které by se knížeti JMti i jim od hejtmana vrchního stalo, ne- obmeškal bych jim oznámiti, jak by se při tom zachovati měli. Avšak že já ještě králi JMti o to psaní činím, JMti to ukazujíc, jak země Slezská jest odtud otevřena;
192 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina ručenství knížeti JMti pánu a synu svému milému a pánům a rytířstvu toho kní žěctví, což mohu dobrého učiniti a jaké přátelství ukázati, na jiném nejsem, než abych se tak dal najíti. I může-li se ta cesta obmysliti, aby knížě JMt v spravování svého knížěctví vjíti a vstoupiti ráčil, a tomu soudu aby na překážku nebylo: vděčen toho budu, a nebude potřebí toho ukazovati, že JMt knížě držitelem statku a kní- žětství svého není, a nemaje nic v rukou svých ničímž nevládne, poněvadž jest ujíti neráčil ani panství svého. Což se pak toho tažění dotýče, k kterémuž jest knížě JMt od krále JMti obeslán, aby se dal u Znojma najíti i s poddanými svými, tak jakž sem JMti prvé psaní učinil, když mi JMt o to psáti ráčil i vám, kdy ste u mně byli, oustně oznámil a ještě tímto psaním oznamuji: potáhnou-li jiná knížata osobami svými i s poddanými svejmi, že knížeti JMti nenáleží ani poddaným JMti, aby JMt měl s poddanými svými doma zuostati. Pakli jiná knížata ani poddaní jejich nepotáhnou, také kníže JMt muož se tak zachovati, jak se jiní zachovají. Přišlo-li by pak k tomu tažení, aby JMt osobou svou táhnouti ráčil, pokudž mně nejvejš náleží v tom se k JMti zachovati a JMt opatřiti, všecko rád učiním, a o páních a rytířstvu toho knížetství také nepochybuji, než že se budou věděti při tom jak zachovati. Druhý artikul jest tento, abyste mi předložili, že knížeti JMti a pánuom a rytířstvu toho knížětství od hejtmana vrchního, kněze biskupa Vratislavského, podle zuostání sněmovního Vratislavského jest rozkázáno, aby hory od Uher k vám za- roubány byly pro uvarování vpádu náhlého do toho knížětství oc. Tu že znáti mohu, když se hory zasekají, že tu také lidí potřebí bude, kteříž by těch zárub bránili, a když by lidi odtud do Moravy vypraviti měli, a tu také na tom pomezí těch hor brániti, že by tomu všemu dosti učiniti nemohli; a to abyste mi oznámili, že v tom knížětství dosti málo lidí jest, když desátého člověka vypraví, že víc vypraviti ne- mohou než IIIj člověkův. Pak netoliko aby měli odtud lidi dávati, ale že by po- třebné bylo, aby jim odjinud lidí více na pomoc dáno bylo, aby se ty cesty přes hory i také na Živec, ač by se tam obrátiti chtěli, jim brániti mohli. Na ten artykul tuto jim odpověď dávám, že s králem JMtí o to sem mlu- vení učinil a JMKské to všecko předložil, pak od JMti sem žádné gruntovní ani konečné odpovědi dosáhnouti nemohl. A protož toto jim při tom oznamuji, že jest při mně zdání mého, a co se při mně snáší, jestliže by kníže JMt i s nimi k tako- vému tažení od hejtmana vrchního od kněze biskupa Vratislavského obesláni byli, aby předse táhli, aby mně taková věc stěžně oznámena byla. Neb bude-li vuole boží, nejdou mne na Tovačově anebo v Hradišti v vojště, a já vyrozumě již tako- vému napomenutí, které by se knížeti JMti i jim od hejtmana vrchního stalo, ne- obmeškal bych jim oznámiti, jak by se při tom zachovati měli. Avšak že já ještě králi JMti o to psaní činím, JMti to ukazujíc, jak země Slezská jest odtud otevřena;
Strana 193
z roku 1543. 193 nebude-li kdo těch hor hájiti a brániti, že s té strany země Slezská, jak jest ote- vřena a zvláště když hory bráněny nebudou, muož k nejspěšnější skáze přijíti. Třetí artikul jest tento: že mi po vás oznamují, kterak Podmanický a Kostka pomoci žádají, ač by tou cestou táhnouti chtěli, že by oni to obmýšleti chtěli, kterak by jim s pomocí toho knížěctví a jiných soused některejch toho tažení tudy obrá- niti chtěli, kdež takovou věc pánuom a rytířstvu knížectví Opavského sou oznámili, kteříž se povolně k takové věci ukazují, přikazujíc, že knížectví Těšínského pomocí svou, kdyby jim oznámili, opustiti nechtí. Na toto tuto odpověď dávám, že těchto časuov žádného přátelství, když je chce věrně a upřímně zachovati, buď jakejž buď, nesluší od sebe strkati. Pak Pod- manický s Kostkou zámky a statky své dosti blízko knížětství Těšínského mají, a protož chtějí-li k knížeti JMti i k nim upřímně přátelství zachovati, nesluší jimi od sebe strkati ani jich od sebe odmítati; neb to dobře znáti mohou, byli-li by zámkové Podmanického a Kostkovi skažěni, že by jejich malá obrana v tom kní- žěctví byla. Avšak by se oni sami z sebe več a v jaké pomoci dávati měli bez jinejch, k tomu já raditi neumím, neb by sami nic neprovedli a těžkost by na sebe uvésti mohli. Než bude-li knížěti JMti anebo jim o to jaké psaní anebo poselství učiněno, a bylo jim ke mně daleko poslati, že by ta věc průtahu míti nechtěla, však aby takovou věc hejtmanu zemskému oznámili a jeho v tom za radu a za pomoc podle sebe žádali: neb samým knížětstvím Těšínským malá by se pomoc stala, ne- bylo-li by jiných knížětství, aby jim v tom pomocni byli. Avšak aby mně také ne- obmeškávali oznámiti, kdežkoli budu. Čtvrtý artykul jest tento: abyste mi to předložili, měl-li by kníže JMt i s poddanými svými z země ven vytáhnouti; poněvadž knížětství Těšínské na po- mezí uherském nejbližší jest, mělo-li by pusto zanecháno býti, velmi malé lotrovství že by mohlo vpád do toho knížětství učiniti, ale netoliko tomu knížětství, ale vší zemi Slezské uškoditi. Na to tuto odpověď dávám, tak jakž sem napřed napsal, aby s toho kní- žětství žádné se hnutí ani hejbání nedálo. Než jestliže by jiná knížata osobami svými táhli anebo jaké počty vysílali, již by nelze jináč bylo než s jinými se srov- nati, neb sami znáti mohou, jestliže by se podle svolení, na čěm by všickni v Slezskejch zemích srovnali, tak nezachovali, jakou by těžkost [na] kníže JMt, na mne i na sebe sami uvedli. Avšak kněz biskup jakožto nejvyšší hejtman zemský i jiní stavové toho knížětství musili by to před se tak vzíti a tak to u sebe uvážiti a opatřiti, jestliže by lidem s toho knížětství hnuto bylo, jak by to knížětství opatřeno býti mělo, poněvadž na pomezí uherském sedí a jest jako brána to knížětství do jiných kní- žětství a krajin slezských. Než tak jakž sem napřed napsal, byli-li by k jakému ta- žení napomenuti, aby mi spěšně oznámili. Archiv Český XX. 25
z roku 1543. 193 nebude-li kdo těch hor hájiti a brániti, že s té strany země Slezská, jak jest ote- vřena a zvláště když hory bráněny nebudou, muož k nejspěšnější skáze přijíti. Třetí artikul jest tento: že mi po vás oznamují, kterak Podmanický a Kostka pomoci žádají, ač by tou cestou táhnouti chtěli, že by oni to obmýšleti chtěli, kterak by jim s pomocí toho knížěctví a jiných soused některejch toho tažení tudy obrá- niti chtěli, kdež takovou věc pánuom a rytířstvu knížectví Opavského sou oznámili, kteříž se povolně k takové věci ukazují, přikazujíc, že knížectví Těšínského pomocí svou, kdyby jim oznámili, opustiti nechtí. Na toto tuto odpověď dávám, že těchto časuov žádného přátelství, když je chce věrně a upřímně zachovati, buď jakejž buď, nesluší od sebe strkati. Pak Pod- manický s Kostkou zámky a statky své dosti blízko knížětství Těšínského mají, a protož chtějí-li k knížeti JMti i k nim upřímně přátelství zachovati, nesluší jimi od sebe strkati ani jich od sebe odmítati; neb to dobře znáti mohou, byli-li by zámkové Podmanického a Kostkovi skažěni, že by jejich malá obrana v tom kní- žěctví byla. Avšak by se oni sami z sebe več a v jaké pomoci dávati měli bez jinejch, k tomu já raditi neumím, neb by sami nic neprovedli a těžkost by na sebe uvésti mohli. Než bude-li knížěti JMti anebo jim o to jaké psaní anebo poselství učiněno, a bylo jim ke mně daleko poslati, že by ta věc průtahu míti nechtěla, však aby takovou věc hejtmanu zemskému oznámili a jeho v tom za radu a za pomoc podle sebe žádali: neb samým knížětstvím Těšínským malá by se pomoc stala, ne- bylo-li by jiných knížětství, aby jim v tom pomocni byli. Avšak aby mně také ne- obmeškávali oznámiti, kdežkoli budu. Čtvrtý artykul jest tento: abyste mi to předložili, měl-li by kníže JMt i s poddanými svými z země ven vytáhnouti; poněvadž knížětství Těšínské na po- mezí uherském nejbližší jest, mělo-li by pusto zanecháno býti, velmi malé lotrovství že by mohlo vpád do toho knížětství učiniti, ale netoliko tomu knížětství, ale vší zemi Slezské uškoditi. Na to tuto odpověď dávám, tak jakž sem napřed napsal, aby s toho kní- žětství žádné se hnutí ani hejbání nedálo. Než jestliže by jiná knížata osobami svými táhli anebo jaké počty vysílali, již by nelze jináč bylo než s jinými se srov- nati, neb sami znáti mohou, jestliže by se podle svolení, na čěm by všickni v Slezskejch zemích srovnali, tak nezachovali, jakou by těžkost [na] kníže JMt, na mne i na sebe sami uvedli. Avšak kněz biskup jakožto nejvyšší hejtman zemský i jiní stavové toho knížětství musili by to před se tak vzíti a tak to u sebe uvážiti a opatřiti, jestliže by lidem s toho knížětství hnuto bylo, jak by to knížětství opatřeno býti mělo, poněvadž na pomezí uherském sedí a jest jako brána to knížětství do jiných kní- žětství a krajin slezských. Než tak jakž sem napřed napsal, byli-li by k jakému ta- žení napomenuti, aby mi spěšně oznámili. Archiv Český XX. 25
Strana 194
194 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Pátej artikul jest tento: abyste mně prosili vo opatření zámku puškaři, prachy a jinejmi potřebami. Na to tuto odpověď dávám: Těmi všemi potřebami, což k času válečnému náleží, tak kvapně opatřiti jest s těžkostí a čas nepostačuje, neb i toho u sebe po- vážiti mohú, poněvadž jsou se kusové děl noví slili, by puškaři a prachové byli, že k těm kusům kulí žádnejch nevím. A protož na tak kvapný čas u sebe nenalízám, abych to mohl opatřiti, tak jakž na to náleží. Také té naděje sem ku pánu Bohu, že toho roku takového dobejvání v těch krajích Turek činiti nebude, neb dá-li se v do- bejvání Turek, radějiť bude dobejvati tu vokolo Vídně v zemích Rakouskejch anebo v Moravě, než by se přes ty hory dáti měl k Těšínu; než za potřebu toho tuto uznávám, aby Těšín zámek i s městem opatřen byl před stečením anebo slezením, a aby na zámku vždycky dva dobrá člověky z rytířstva stále byli, tak jakž sem s vámi o to mluvil. A vobilí ta, která sou ve dvořích, aby se vymlátila a na vo- bilnice ssypala, však slámy dobře schrániti mohou, aby se na nich škoda nedála. A popřeje-li pan Buoh zdraví a štěstí na druhej rok, již to kníže JMt bude ráčiti opatřiti povolněji, ne tak kvapně, jak jest na ten čas přišlo. Šestej artikul. Jest vám poručeno, abyste mi předložili, že služebníci moji v berni obecní sou se vložili a v tom nemalej zmatek v přijímání těch služěbnejch učinili, a všecky peníze do komory ujali, že se nemá čím těm služěbným doplatiti; co sou páni, rytířstvo složili, to sou všecko vydali, i nemají čím doplatiti na ty dva měsíce, na kteréž sou jim napřed dáti přiřekli, a tak potom i škod nějakých neujdou. Na to tuto odpověď dávám, že sem vám to oznámil, když ste u mně byli, že o tom nic nevím a nevěďal sem, aby se jaká berně na ty služebné pokládala; ale tak se pamatuji, že sem vám list dal k Jiříkovi Horeckému a k Pavlovi Obřanskému, což sou té berně přijali a do komory jest jí dáno, aby zase vydána byla. Pakli sem vám listu nedal z nepaměti své anebo z pospíchání odjezdu mého, píši jim ještě, aby se tak zachovali. Sedmý artikul tento jest: abyste mi oznámili, když prvé knížata JMti po- selství na sněmy aneb jinam pro potřeby obecné vypravovali, žě z svejch měšcuov na stravu dávali, i já tolikéž po tato léta tak sem činil, až tepruo od roku služeb- níci moji anebo regenti že o takovou věc na vás tisknou, rovně co byste královští byli a pána neměli, prosíc mne v tom za vopatření. Na to tuto odpověď dávám, že to dobře vím, když jest který z rytířstva na místě knížěcím k souduom jezdil a v soudu sedal anebo na sněmy jezdil, že jest se jemu z komory mé anebo knížěcí na stravu dávalo, jako panu Mikulášovi Klochovi, kterýž jest za paměti mé vždycky v tom soudu sedal až do nebožtíka Adlspocha,
194 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Pátej artikul jest tento: abyste mně prosili vo opatření zámku puškaři, prachy a jinejmi potřebami. Na to tuto odpověď dávám: Těmi všemi potřebami, což k času válečnému náleží, tak kvapně opatřiti jest s těžkostí a čas nepostačuje, neb i toho u sebe po- vážiti mohú, poněvadž jsou se kusové děl noví slili, by puškaři a prachové byli, že k těm kusům kulí žádnejch nevím. A protož na tak kvapný čas u sebe nenalízám, abych to mohl opatřiti, tak jakž na to náleží. Také té naděje sem ku pánu Bohu, že toho roku takového dobejvání v těch krajích Turek činiti nebude, neb dá-li se v do- bejvání Turek, radějiť bude dobejvati tu vokolo Vídně v zemích Rakouskejch anebo v Moravě, než by se přes ty hory dáti měl k Těšínu; než za potřebu toho tuto uznávám, aby Těšín zámek i s městem opatřen byl před stečením anebo slezením, a aby na zámku vždycky dva dobrá člověky z rytířstva stále byli, tak jakž sem s vámi o to mluvil. A vobilí ta, která sou ve dvořích, aby se vymlátila a na vo- bilnice ssypala, však slámy dobře schrániti mohou, aby se na nich škoda nedála. A popřeje-li pan Buoh zdraví a štěstí na druhej rok, již to kníže JMt bude ráčiti opatřiti povolněji, ne tak kvapně, jak jest na ten čas přišlo. Šestej artikul. Jest vám poručeno, abyste mi předložili, že služebníci moji v berni obecní sou se vložili a v tom nemalej zmatek v přijímání těch služěbnejch učinili, a všecky peníze do komory ujali, že se nemá čím těm služěbným doplatiti; co sou páni, rytířstvo složili, to sou všecko vydali, i nemají čím doplatiti na ty dva měsíce, na kteréž sou jim napřed dáti přiřekli, a tak potom i škod nějakých neujdou. Na to tuto odpověď dávám, že sem vám to oznámil, když ste u mně byli, že o tom nic nevím a nevěďal sem, aby se jaká berně na ty služebné pokládala; ale tak se pamatuji, že sem vám list dal k Jiříkovi Horeckému a k Pavlovi Obřanskému, což sou té berně přijali a do komory jest jí dáno, aby zase vydána byla. Pakli sem vám listu nedal z nepaměti své anebo z pospíchání odjezdu mého, píši jim ještě, aby se tak zachovali. Sedmý artikul tento jest: abyste mi oznámili, když prvé knížata JMti po- selství na sněmy aneb jinam pro potřeby obecné vypravovali, žě z svejch měšcuov na stravu dávali, i já tolikéž po tato léta tak sem činil, až tepruo od roku služeb- níci moji anebo regenti že o takovou věc na vás tisknou, rovně co byste královští byli a pána neměli, prosíc mne v tom za vopatření. Na to tuto odpověď dávám, že to dobře vím, když jest který z rytířstva na místě knížěcím k souduom jezdil a v soudu sedal anebo na sněmy jezdil, že jest se jemu z komory mé anebo knížěcí na stravu dávalo, jako panu Mikulášovi Klochovi, kterýž jest za paměti mé vždycky v tom soudu sedal až do nebožtíka Adlspocha,
Strana 195
z roku 1543. 195 potom nebožtík Adlspoch v soudu sedal až do své smrti, a toho sem já na službě své držal ne pro potřebu svou vlastní, než pro potřebu knížěte JMti a toho kní- žěctví; a teď opět na místo to zjednal sem doktora Longa, kterémuž též službu dávám. Pak o takovejch outratách o žádnejch nevím, než o té outratě mi dána správa, když jest pan kanclíř z berní jezdil: pak tu mi se zdá, že ne z knížěcího ani z jiného měšce, ani také páni a rytířstvo toho knížětství měli mu na stravu dávati, ale mělo mu se na stravu dáti z té berně; i jakž jest kolivěk, jestliže se v tom co ublížilo, více se toho státi nemá, neb poněvadž sem na obyvatele toho knížětství za svého držění a zpravování po ta všecka léta žádných obtížností nevzkládal ani jich čím obtěžoval, již také k posledku a na ostatku nerad bych se toho dopustil a toho slova po sobě nechal, aby mnou měli v čem obtěžováni býti. Osmý artikul: kdež toho žádají, aby ti kozáci služební mohli při nich v tom knížětství zůstaveni a necháni býti. Pak na to sem vám tu odpověď dal a ještě dávám, že se to u mně nikterak trefiti nemůže, poněvadž všecka knížata i jiní sta- vové, což jest na koho přišlo, počty své sou vypravili, aby počet knížete JMti anebo toho knížětství měl v zemi zůstaven býti, neb by to bejti nemohlo bez velikého pokřiku a těžkosti. Pak již na ty všecky artikule, s kterými ste ke mně přijeli od pánuov a ry- tířstva toho knížětství a mně jich sepsaných nechali, odpověď vám dávám; a protož toto psaní, co vám za odpověď dávám, pánuom a rytířstvu vokažte a při tom jim ode mne povězte, žě bych jim všem toho přál, aby se dobře měli a spolu abychom se v dobrém zdraví šťastně shledali v lepším a potěšitedlnějším spůsobu, nežli na ten čas jest. A vy také mějte se dobře, přál bych vám toho. Datum ut supra. MS. součas. v arch. zemsk. kr. Č. f. 62 — 65. 303. Jan z Pernšteina knížeti Václavovi Těšínskému, že poslům z pánův a rytířstva z knížetství Těšínského k němu vyslaným písemnou dal odpověď; o výpravě knížat Slezských na vojnu. — Z Pardubic 1543, 29. srpna. (Přípis listu knížeti Těšínskému v středu den Stětí sv. Jana, z Pardubic.) Osví- cené kníže, pane, pane synu muoj milej, službu svú VMti vzkazuji, zdraví oc. Kdež ste ke mně ráčili poslati pana Mikuláše Vlčka a pana Jiříka Sedlnického s listem věřicím i také páni, rytířstvo toho knížectví, nemohl sem s nimi dostatečného rozmlu- vení míti pro odjezd svuoj, kterýž sem do Prahy měl na obeslání krále JMti; avšak nechali sou mi artykulův sepsaných, co sou jim páni a rytířstvo poručili se mnou mluviti, kdež jest tolikéž, co sou se mnou od VMti mluvili: pak panu Mikulášovi Vlčkovi a panu Jiříkovi Sedlnickému listem svým odpověď dávám a při tom jim píši, aby to psaní VMti, pánuom a rytířstvu ukázali. 25*
z roku 1543. 195 potom nebožtík Adlspoch v soudu sedal až do své smrti, a toho sem já na službě své držal ne pro potřebu svou vlastní, než pro potřebu knížěte JMti a toho kní- žěctví; a teď opět na místo to zjednal sem doktora Longa, kterémuž též službu dávám. Pak o takovejch outratách o žádnejch nevím, než o té outratě mi dána správa, když jest pan kanclíř z berní jezdil: pak tu mi se zdá, že ne z knížěcího ani z jiného měšce, ani také páni a rytířstvo toho knížětství měli mu na stravu dávati, ale mělo mu se na stravu dáti z té berně; i jakž jest kolivěk, jestliže se v tom co ublížilo, více se toho státi nemá, neb poněvadž sem na obyvatele toho knížětství za svého držění a zpravování po ta všecka léta žádných obtížností nevzkládal ani jich čím obtěžoval, již také k posledku a na ostatku nerad bych se toho dopustil a toho slova po sobě nechal, aby mnou měli v čem obtěžováni býti. Osmý artikul: kdež toho žádají, aby ti kozáci služební mohli při nich v tom knížětství zůstaveni a necháni býti. Pak na to sem vám tu odpověď dal a ještě dávám, že se to u mně nikterak trefiti nemůže, poněvadž všecka knížata i jiní sta- vové, což jest na koho přišlo, počty své sou vypravili, aby počet knížete JMti anebo toho knížětství měl v zemi zůstaven býti, neb by to bejti nemohlo bez velikého pokřiku a těžkosti. Pak již na ty všecky artikule, s kterými ste ke mně přijeli od pánuov a ry- tířstva toho knížětství a mně jich sepsaných nechali, odpověď vám dávám; a protož toto psaní, co vám za odpověď dávám, pánuom a rytířstvu vokažte a při tom jim ode mne povězte, žě bych jim všem toho přál, aby se dobře měli a spolu abychom se v dobrém zdraví šťastně shledali v lepším a potěšitedlnějším spůsobu, nežli na ten čas jest. A vy také mějte se dobře, přál bych vám toho. Datum ut supra. MS. součas. v arch. zemsk. kr. Č. f. 62 — 65. 303. Jan z Pernšteina knížeti Václavovi Těšínskému, že poslům z pánův a rytířstva z knížetství Těšínského k němu vyslaným písemnou dal odpověď; o výpravě knížat Slezských na vojnu. — Z Pardubic 1543, 29. srpna. (Přípis listu knížeti Těšínskému v středu den Stětí sv. Jana, z Pardubic.) Osví- cené kníže, pane, pane synu muoj milej, službu svú VMti vzkazuji, zdraví oc. Kdež ste ke mně ráčili poslati pana Mikuláše Vlčka a pana Jiříka Sedlnického s listem věřicím i také páni, rytířstvo toho knížectví, nemohl sem s nimi dostatečného rozmlu- vení míti pro odjezd svuoj, kterýž sem do Prahy měl na obeslání krále JMti; avšak nechali sou mi artykulův sepsaných, co sou jim páni a rytířstvo poručili se mnou mluviti, kdež jest tolikéž, co sou se mnou od VMti mluvili: pak panu Mikulášovi Vlčkovi a panu Jiříkovi Sedlnickému listem svým odpověď dávám a při tom jim píši, aby to psaní VMti, pánuom a rytířstvu ukázali. 25*
Strana 196
196 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Což se těch sta voluov dotejče, co budu moci najspíše VMt penězi obmysliti za ty voly, tak učiním, ale s těmi přílišnejmi dávkami a s tou veřejnou vejpravou mohu VMti napsati, že sem peníze svého žádostiv, neb na mne přišlo vypraviti v Če- chách i v Moravě více nežli na IIII koní a na IIjM pěších. Také VMti oznamuji, že sem toho oumyslu, bude-li vuole boží, abych hned s neděle na Tovačov jel, a jak přijedu, pomyslím na to, aby mé shledání s VMtí bylo, kteréž pán Buoh rač dáti šťastně a v dobrém zdraví. (Cedule do téhož listu.) Když sem tento list VMti napsal, oznámeno jest mi, že knížata Slezská osobami svejmi strojí se táhnouti, knížete Lehnického syn a jedno kníže Minstrberské: však já králi JMti ještě psaní činím, JMKské ukazujíc tu těš- kost na to knížectví, jedno což se hor zasekání a osazení dotejče, že přijde nejmíně pátým člověkem hory osaditi, a že jim žádná pomoc s toho knížetství k tomu není dána; pak co za odpověď jmíti budu, neobmeškám toho VMti oznámiti. MS. součas. v arch. zemsk. kr. Č. f. 65., 65. b. 304. Jan z Pernšteina Janovi Sedlnickému, aby František Hynal splav na rybníce u Fryštátu (v Těšínsku) zrušil. — Z Pardubic 1543, 10. září. (Přípis listu panu Sedlnickému v pondělí po narození Panny Marie, z Par- dubic.) U. p. p. příteli můj milý! Zdraví oc. Ouředník Fryštácký i také měšťané Fryštáčští učinili sou mi psaní, kterak by Franz Hynal splav na rybníce na škodu mou, měšťan Fryštáckých a lidí Darkovských udělati měl, kteréhož jest tu prvé nikdá nebejvalo. Pak taková věc, prvé nežli jest týž Hynal ten splav dělati počal, jest vám od ouředníka mého Fryštáckého, aby se jemu taková věc zastavila, oznámeno; kdež tak toho správu mám, že týž Hynal dosti hrdě a pyšně jest mluvil, že by rád toho pána uhlídal, kdo by mu dělání toho splavu zabránil; pak by mi byl o tom ouředník Fryštácký časně věděti dal, byl by Hynal zvěděl, jestliže by mu to ode mne zasta- veno nebylo. A protož poněvadž se mně i lidem mejm skrze jeho svévolní dělání škoda znamenitá děje a již se stala, přidržte jej k tomu, aby mně i poddanejm mejm takovú škodu napravil a ten splav odtud, kdež jest jej v nově udělal, vyvrhl a toho rybníka tak nechal, jakž jest prvé byl. Jiného vám psáti nevím, než že sem toho oumyslu, bude-li vůle boží, aby mé shledání brzo s vámi bylo. (Cedule.) Králi JMti psaní sem učinil, kteréhož vám přípis posílám, i také co mi JMKská na to psaní za odpověď dávati ráčí, i také co já knížeti JMti píši, čemuž všemu vyrozumíte. Závazek v psaní svém, kteréž sem knížeti JMti učinil, co se rad dotýče, kdež se vstahuje, může se domysliti; kdež mi můžete věřiti, že sou mi ty rady tak těžký jako vám, než bude-li vůle boží, k tomu se přičiním, aby to k změnění brzo přišlo. MS. součas. v arch. zemsk. kr. Č. f. 66.
196 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Což se těch sta voluov dotejče, co budu moci najspíše VMt penězi obmysliti za ty voly, tak učiním, ale s těmi přílišnejmi dávkami a s tou veřejnou vejpravou mohu VMti napsati, že sem peníze svého žádostiv, neb na mne přišlo vypraviti v Če- chách i v Moravě více nežli na IIII koní a na IIjM pěších. Také VMti oznamuji, že sem toho oumyslu, bude-li vuole boží, abych hned s neděle na Tovačov jel, a jak přijedu, pomyslím na to, aby mé shledání s VMtí bylo, kteréž pán Buoh rač dáti šťastně a v dobrém zdraví. (Cedule do téhož listu.) Když sem tento list VMti napsal, oznámeno jest mi, že knížata Slezská osobami svejmi strojí se táhnouti, knížete Lehnického syn a jedno kníže Minstrberské: však já králi JMti ještě psaní činím, JMKské ukazujíc tu těš- kost na to knížectví, jedno což se hor zasekání a osazení dotejče, že přijde nejmíně pátým člověkem hory osaditi, a že jim žádná pomoc s toho knížetství k tomu není dána; pak co za odpověď jmíti budu, neobmeškám toho VMti oznámiti. MS. součas. v arch. zemsk. kr. Č. f. 65., 65. b. 304. Jan z Pernšteina Janovi Sedlnickému, aby František Hynal splav na rybníce u Fryštátu (v Těšínsku) zrušil. — Z Pardubic 1543, 10. září. (Přípis listu panu Sedlnickému v pondělí po narození Panny Marie, z Par- dubic.) U. p. p. příteli můj milý! Zdraví oc. Ouředník Fryštácký i také měšťané Fryštáčští učinili sou mi psaní, kterak by Franz Hynal splav na rybníce na škodu mou, měšťan Fryštáckých a lidí Darkovských udělati měl, kteréhož jest tu prvé nikdá nebejvalo. Pak taková věc, prvé nežli jest týž Hynal ten splav dělati počal, jest vám od ouředníka mého Fryštáckého, aby se jemu taková věc zastavila, oznámeno; kdež tak toho správu mám, že týž Hynal dosti hrdě a pyšně jest mluvil, že by rád toho pána uhlídal, kdo by mu dělání toho splavu zabránil; pak by mi byl o tom ouředník Fryštácký časně věděti dal, byl by Hynal zvěděl, jestliže by mu to ode mne zasta- veno nebylo. A protož poněvadž se mně i lidem mejm skrze jeho svévolní dělání škoda znamenitá děje a již se stala, přidržte jej k tomu, aby mně i poddanejm mejm takovú škodu napravil a ten splav odtud, kdež jest jej v nově udělal, vyvrhl a toho rybníka tak nechal, jakž jest prvé byl. Jiného vám psáti nevím, než že sem toho oumyslu, bude-li vůle boží, aby mé shledání brzo s vámi bylo. (Cedule.) Králi JMti psaní sem učinil, kteréhož vám přípis posílám, i také co mi JMKská na to psaní za odpověď dávati ráčí, i také co já knížeti JMti píši, čemuž všemu vyrozumíte. Závazek v psaní svém, kteréž sem knížeti JMti učinil, co se rad dotýče, kdež se vstahuje, může se domysliti; kdež mi můžete věřiti, že sou mi ty rady tak těžký jako vám, než bude-li vůle boží, k tomu se přičiním, aby to k změnění brzo přišlo. MS. součas. v arch. zemsk. kr. Č. f. 66.
Strana 197
z roku 1543. 197 305. Jan z Pernšteina knížeti Václavu Těšínskému, jak by zachovati se měl v příčině výpravy válečné oc. — Z Pardubic 1543, 10. září. (V týž den knížeti Těšínskému odtudž.) O. k. a p. p. synu můj milý! Službu s. VMti v zdraví oc. Králi JMti psaní sem učinil, což se toho obeslání dotýče, které jest JMKská VMti učiniti ráčil k tomu tažení, kteréhož artikule VMti přípis posílám, i také co mi JMKská za odpověď dávati ráčí. Také toho správu mám, že kníže Jiří Lehnické a kníže Hanuš Minsterberské že by každého dne k JMKské vytáhnúti měli, a snad již vytáhli i z jiných knížectví Slezských; i poněvadž VMt v knížectví Slezském ráčíte seděti, za jiné nemám, než že o tom lepší vědomost rá- číte míti nežli já. Než jestliže ta knížata táhnú, u mněť by za škodné nebylo, aby- šte ráčili XL“ aneb padesáte koní vzíti a k králi JMti sjeti; a bylo-li by dalšé ta- žení, JMti by se to předložilo, s které příčiny byste VMt táhnúti nemohli; neb za jiné nemám, bude-li vůle boží, že mně také při králi JMti najíti ráčíte: ač bych byl rád již při králi JMti byl aneb v Moravě, ale pro nedostatek zdraví svého, kterýž jest těchto časův na mně, tomu sem dosti učiniti nemohl. Tak tomu rozumím, že ste na sebe dosti velký náklad ráčili učiniti, když ste na tu svadbu krále Polského JMti jezditi ráčili, ješto jest toho žádná potřeba nebyla takového nákladu, kdež by se bylo lípe i poctivěji trefilo, abyste byli ráčili k této jízdě aneb k tažení naložiti, (ač i mnohých věcí takových, na které ste ráčili naklá- dati, k tomu tažení by potřebí nebylo); ale při mladejch lidech tak vždycky bejvá, jaké rady mají, tak se činí. Jiného VMti psáti nevím, než že bych se s VMtí rád shledal, znajíc toho potřebu bejti. A s tím. Datum ut supra. MS. součas. v arch. zemsk. kr. Č. f. 66. b. 306. Jan z Pernšteina biskupu Vratislavskému, aby mu oznámil, bude-li soud v ustanovený čas držán. — Z Pardubic 1543, 11. září. (Přípis listu biskupu Vratislavskému v outerý po narození panny Marie, z Pardubic.) Důstojný v Bohu otčě a pane, pane příznivej a příteli můj zvláště milej! Službu oc s vinšováním zdraví oc. Soud, kterýž jest v Vratislavi držán byl, ta pře, kterouž před tím soudem mám, jest odložěna na takovej spůsob, abychom oboje strany při svatém Michale se všemi potřebami stály, že se nám má o to místnej konec státi; kdež nedržím, aby při tom právě komu se takoví dlouzí průtahové dáli. kteří se mně dějí. Ale z které příčiny se to děje, tak hloupej nejsem, abych tomu nerozuměl; písmo jest, že Bůh kosti těch rozptyluje, kteří se chtějí lidem líbiti- I poněvadž již čas se přibližuje svatého Michala, při kterémž času by ten soud
z roku 1543. 197 305. Jan z Pernšteina knížeti Václavu Těšínskému, jak by zachovati se měl v příčině výpravy válečné oc. — Z Pardubic 1543, 10. září. (V týž den knížeti Těšínskému odtudž.) O. k. a p. p. synu můj milý! Službu s. VMti v zdraví oc. Králi JMti psaní sem učinil, což se toho obeslání dotýče, které jest JMKská VMti učiniti ráčil k tomu tažení, kteréhož artikule VMti přípis posílám, i také co mi JMKská za odpověď dávati ráčí. Také toho správu mám, že kníže Jiří Lehnické a kníže Hanuš Minsterberské že by každého dne k JMKské vytáhnúti měli, a snad již vytáhli i z jiných knížectví Slezských; i poněvadž VMt v knížectví Slezském ráčíte seděti, za jiné nemám, než že o tom lepší vědomost rá- číte míti nežli já. Než jestliže ta knížata táhnú, u mněť by za škodné nebylo, aby- šte ráčili XL“ aneb padesáte koní vzíti a k králi JMti sjeti; a bylo-li by dalšé ta- žení, JMti by se to předložilo, s které příčiny byste VMt táhnúti nemohli; neb za jiné nemám, bude-li vůle boží, že mně také při králi JMti najíti ráčíte: ač bych byl rád již při králi JMti byl aneb v Moravě, ale pro nedostatek zdraví svého, kterýž jest těchto časův na mně, tomu sem dosti učiniti nemohl. Tak tomu rozumím, že ste na sebe dosti velký náklad ráčili učiniti, když ste na tu svadbu krále Polského JMti jezditi ráčili, ješto jest toho žádná potřeba nebyla takového nákladu, kdež by se bylo lípe i poctivěji trefilo, abyste byli ráčili k této jízdě aneb k tažení naložiti, (ač i mnohých věcí takových, na které ste ráčili naklá- dati, k tomu tažení by potřebí nebylo); ale při mladejch lidech tak vždycky bejvá, jaké rady mají, tak se činí. Jiného VMti psáti nevím, než že bych se s VMtí rád shledal, znajíc toho potřebu bejti. A s tím. Datum ut supra. MS. součas. v arch. zemsk. kr. Č. f. 66. b. 306. Jan z Pernšteina biskupu Vratislavskému, aby mu oznámil, bude-li soud v ustanovený čas držán. — Z Pardubic 1543, 11. září. (Přípis listu biskupu Vratislavskému v outerý po narození panny Marie, z Pardubic.) Důstojný v Bohu otčě a pane, pane příznivej a příteli můj zvláště milej! Službu oc s vinšováním zdraví oc. Soud, kterýž jest v Vratislavi držán byl, ta pře, kterouž před tím soudem mám, jest odložěna na takovej spůsob, abychom oboje strany při svatém Michale se všemi potřebami stály, že se nám má o to místnej konec státi; kdež nedržím, aby při tom právě komu se takoví dlouzí průtahové dáli. kteří se mně dějí. Ale z které příčiny se to děje, tak hloupej nejsem, abych tomu nerozuměl; písmo jest, že Bůh kosti těch rozptyluje, kteří se chtějí lidem líbiti- I poněvadž již čas se přibližuje svatého Michala, při kterémž času by ten soud
Strana 198
198 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina držán bejti měl, VMti prosím, že mi ráčíte oznámiti po tomto poslu mém, abych se věděl čím spraviti, bude-li ten soud držán při sv. Michale. S tím oc. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 67. 307. Jan z Pernšteina biskupovi Vratislavskému, že Jiříku Štilfridovi v Neurodě v živnosti pře- káženo nebude, má-li on nebo městečko jaké svobody a obdarování. — Z Pardubic 1543, 14. září. (Přípis listu biskupu Vratislavskému v pátek den povýšení sv. kříže, z Par- dubic.) D. v Bohu otčě a p., pane příznivý a příteli m. zvláště milej! Službu, zdraví oc. Kdež mi ráčíte psáti, že jest VMti oznámil urozený a statečný rytíř pan Mi- kuláš z Neichernu, hejtman VMti knížetství Grotkovského, kterak Jiřík Štylfryd, poddaný můj z hrabství Kladského, kterého von sestru má, správu jemu dal, žě by s poddanými svými v Neirodě od některých přísedících sousedův v novotě živností městskou, jako sladův děláním, piv vařením i jinými obchody městskými, sužován byl proti právóm a zvyklostem starodávním toho městečka, a když jest o tu věc přátel svých hledal, aby mi o to psaní učinili, prosíce mně, abych to v nově předsevzetí zastavil oc. Na to VMti tuto odpověď dávám, když jest mi Štylfryd i přátelé jeho o to psali, že sem Štylfrydovi na to odpověď dal, aby mi ukázal svobody a obdaro- vání, kteréž má anebo městečko, že já na jiném nejsem, než poznám-li, žě by pod- daní moji jemu to na škodu činili, žě ho chci při spravedlnosti nechati. Čěhož jest neučinil až po dnes. A když to kolivěk učiní a mně své svobody anebo obdarování své ukážě anebo toho městečka, poznám-li, žě mu se co proti tomu děje a v jeho spravedl- nosti ubližuje, chci takovou věc zastaviti. Než potud, pokudž těch svobod a takovejch obdarování, kteréž se praví jmíti, nevidím, bych měl poddaným svým živnosti jejich zastavovati, toho mi se učiniti nezdá, neb znáti ráčíte, žě by nebylo spravedlivé, ne- vidouc jeho spravedlnosti, abych své poddané od živnosti odtiskati měl. S tím oc. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 67. b. 308. Jan z Pernšteina Jachymovi, Jindřichovi a Lukášovi bratřím Buchtům z Otmúta, že jim dlužná summa i s ouroky bude zaplacena. — Z Pardubic 1543, 14. září. (V týž den Joachymovi, Jindřichovi a Lukášovi bratřím vlastním Buchtóm z Otmúta.) Urozené vládyky, přátelé milí! Psaní vašemu sem vyrozuměl. Pak když se kolivěk s mateří svou o to snesete a mně se pořádná vejpověď stane, poněvadž máti vaše tak dobře jest věřitel, jako vy, chci vám sumu vaši spraviti i ouroky
198 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina držán bejti měl, VMti prosím, že mi ráčíte oznámiti po tomto poslu mém, abych se věděl čím spraviti, bude-li ten soud držán při sv. Michale. S tím oc. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 67. 307. Jan z Pernšteina biskupovi Vratislavskému, že Jiříku Štilfridovi v Neurodě v živnosti pře- káženo nebude, má-li on nebo městečko jaké svobody a obdarování. — Z Pardubic 1543, 14. září. (Přípis listu biskupu Vratislavskému v pátek den povýšení sv. kříže, z Par- dubic.) D. v Bohu otčě a p., pane příznivý a příteli m. zvláště milej! Službu, zdraví oc. Kdež mi ráčíte psáti, že jest VMti oznámil urozený a statečný rytíř pan Mi- kuláš z Neichernu, hejtman VMti knížetství Grotkovského, kterak Jiřík Štylfryd, poddaný můj z hrabství Kladského, kterého von sestru má, správu jemu dal, žě by s poddanými svými v Neirodě od některých přísedících sousedův v novotě živností městskou, jako sladův děláním, piv vařením i jinými obchody městskými, sužován byl proti právóm a zvyklostem starodávním toho městečka, a když jest o tu věc přátel svých hledal, aby mi o to psaní učinili, prosíce mně, abych to v nově předsevzetí zastavil oc. Na to VMti tuto odpověď dávám, když jest mi Štylfryd i přátelé jeho o to psali, že sem Štylfrydovi na to odpověď dal, aby mi ukázal svobody a obdaro- vání, kteréž má anebo městečko, že já na jiném nejsem, než poznám-li, žě by pod- daní moji jemu to na škodu činili, žě ho chci při spravedlnosti nechati. Čěhož jest neučinil až po dnes. A když to kolivěk učiní a mně své svobody anebo obdarování své ukážě anebo toho městečka, poznám-li, žě mu se co proti tomu děje a v jeho spravedl- nosti ubližuje, chci takovou věc zastaviti. Než potud, pokudž těch svobod a takovejch obdarování, kteréž se praví jmíti, nevidím, bych měl poddaným svým živnosti jejich zastavovati, toho mi se učiniti nezdá, neb znáti ráčíte, žě by nebylo spravedlivé, ne- vidouc jeho spravedlnosti, abych své poddané od živnosti odtiskati měl. S tím oc. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 67. b. 308. Jan z Pernšteina Jachymovi, Jindřichovi a Lukášovi bratřím Buchtům z Otmúta, že jim dlužná summa i s ouroky bude zaplacena. — Z Pardubic 1543, 14. září. (V týž den Joachymovi, Jindřichovi a Lukášovi bratřím vlastním Buchtóm z Otmúta.) Urozené vládyky, přátelé milí! Psaní vašemu sem vyrozuměl. Pak když se kolivěk s mateří svou o to snesete a mně se pořádná vejpověď stane, poněvadž máti vaše tak dobře jest věřitel, jako vy, chci vám sumu vaši spraviti i ouroky
Strana 199
z roku 1543. 199 zadržalé položiti. Byl bych je vám prvé rád položil, nevěděl sem komu náležejí. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zems. kr. Č. f. 68. 309. Jan z Pernšteina knížeti Václavovi Těšínskému, aby válečná výprava byla nařízena. — Z Pardubic 1543, 15. září. (V sobotu před sv. Lampertem knížeti Václavovi Těšínskému, z Pardubic.) O. k. a. p. p. s. m. m. Službu oc zdraví oc. Mám toho správu, že by Slezáci již veřejně táhnúti měli. Pak jaké jest se z strany toho tažení nařízení v knížětství Sleském stalo, toho nevím, než tak toho správu mám, že takové, aby s desátejm člověkem táhli; i poněvadž by podle toho na knížětství Těšínský více nepřišlo než IIIj pěších vypraviti a koní nevím co: u mně by za dobré bylo, aby ten počet jízdných i pěších vypraven byl, aby tím knížětstvím nic nesešlo. Však jest slušný i spravedlivý, aby berně na vejpravu toho lidu položěna byla a ta vejprava aby se hned stala; neb to VMti voznamuji, žě vojska český i moravský tento pondělí u Prešpurku se stáhnouti mají, a král JMt již napřed do Vídně od Znojma jeti ráčil a také se na týž den s tím lidem, který u Vídně leží, u Prešpurku najíti dáti ráčí. A protož to hned račte rozkázati před se vzíti, ať se ta vejprava stane, což muožě bejti najdříve. A tím knížětstvím ať nic neschází. A s tím oc. (Cedule.) Neb i to VMti oznamuji, že král JMt od Prešpurku před se doluov do Uher táhnouti ráčí: pak kdyby se z toho knížěctví vejpravy nestalo, račte toho povážiti, k čemu by VMti přičteno bylo. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 68. 310. Jan z Pernšteina Matějovi Laznickémn, aby se při tažení válečném vedle nejvyššího hejtmana českého řídil. — Z Pardubic 1543, 16. září. (V neděli před sv. Lampertem Matějovi Laznickému, z Pardubic.) Urozený a statečný rytíři, pane Matěji, příteli milý, přálť bych oc. Když k vojsku českému s počtem svým přitáhneš, jest ta vůle má, aby se při dalším tažení takto zachoval: kdež by se koli nejvyšší pan hajtman s lidem českým obrátil, tolkéž ty s počtem svým učiň; by pak pan Licek hajtman kraje Hradeckého, pod kterého ty správú býti máš, čemu se zepřel, tehdy ty se v tom nejvyšším panem hejtmanem sprav a tu táhni podle lidu českého, kterýž by při nejvyšším panu hajtmanovi polním byl, jakož sem se rotmejstru svému, kterýž nad pěšími mými, tolkéž zachovati poručil. Kdež o tobě nepochybuji, že se tak zachováš, jakž píši. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 68. b.
z roku 1543. 199 zadržalé položiti. Byl bych je vám prvé rád položil, nevěděl sem komu náležejí. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zems. kr. Č. f. 68. 309. Jan z Pernšteina knížeti Václavovi Těšínskému, aby válečná výprava byla nařízena. — Z Pardubic 1543, 15. září. (V sobotu před sv. Lampertem knížeti Václavovi Těšínskému, z Pardubic.) O. k. a. p. p. s. m. m. Službu oc zdraví oc. Mám toho správu, že by Slezáci již veřejně táhnúti měli. Pak jaké jest se z strany toho tažení nařízení v knížětství Sleském stalo, toho nevím, než tak toho správu mám, že takové, aby s desátejm člověkem táhli; i poněvadž by podle toho na knížětství Těšínský více nepřišlo než IIIj pěších vypraviti a koní nevím co: u mně by za dobré bylo, aby ten počet jízdných i pěších vypraven byl, aby tím knížětstvím nic nesešlo. Však jest slušný i spravedlivý, aby berně na vejpravu toho lidu položěna byla a ta vejprava aby se hned stala; neb to VMti voznamuji, žě vojska český i moravský tento pondělí u Prešpurku se stáhnouti mají, a král JMt již napřed do Vídně od Znojma jeti ráčil a také se na týž den s tím lidem, který u Vídně leží, u Prešpurku najíti dáti ráčí. A protož to hned račte rozkázati před se vzíti, ať se ta vejprava stane, což muožě bejti najdříve. A tím knížětstvím ať nic neschází. A s tím oc. (Cedule.) Neb i to VMti oznamuji, že král JMt od Prešpurku před se doluov do Uher táhnouti ráčí: pak kdyby se z toho knížěctví vejpravy nestalo, račte toho povážiti, k čemu by VMti přičteno bylo. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 68. 310. Jan z Pernšteina Matějovi Laznickémn, aby se při tažení válečném vedle nejvyššího hejtmana českého řídil. — Z Pardubic 1543, 16. září. (V neděli před sv. Lampertem Matějovi Laznickému, z Pardubic.) Urozený a statečný rytíři, pane Matěji, příteli milý, přálť bych oc. Když k vojsku českému s počtem svým přitáhneš, jest ta vůle má, aby se při dalším tažení takto zachoval: kdež by se koli nejvyšší pan hajtman s lidem českým obrátil, tolkéž ty s počtem svým učiň; by pak pan Licek hajtman kraje Hradeckého, pod kterého ty správú býti máš, čemu se zepřel, tehdy ty se v tom nejvyšším panem hejtmanem sprav a tu táhni podle lidu českého, kterýž by při nejvyšším panu hajtmanovi polním byl, jakož sem se rotmejstru svému, kterýž nad pěšími mými, tolkéž zachovati poručil. Kdež o tobě nepochybuji, že se tak zachováš, jakž píši. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 68. b.
Strana 200
200 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 311. Jan z Pernšteina kanclíři knížetství Těšínského: stýská si, že soud ve Vratislavi opět jest odložen. — Z Pardubic 1543, 19. září. (Přípis listu kancléři knížectví Těšínského v středu před sv. Matoušem.) Uro- zený vládyko, pane kanclíři, kmotře muoj milej! Přál bych vám, abyste se dobře měli a zdrávi byli. Této hodiny jest mi psaní od kněze biskupa Vratislavského při- nešeno, kdež mi píše, že toho soudu, kterýž měl držán bejti při sv. Michale, jest do Jubilate odloženo, kdež vám toho psaní přípis posílám. A tak já o tom Slízském právě držím, že mu v pekle rovného není; pak jestli při tom právě ten pořádek, koho se pře dotýče, aby sobě soudu odložiti mohl, jistěť jest lípe při tom soudu křivú při míti než spravedlivou poněvadž více moc vládne než spravedlnost. Pakli se to mně toliko při tom soudu děje, kterýž na místě knížete Václava mám, v pravdě kníže i jiní obyvatelé knížetství Slezského měli by oč podle svobod svejch mluviti, aby takové zlé věci pruochodu neměly. Neb tak sem slýchal, že v každé zemi právo sobě za najvětší klínot a svobodu kladou. Pak bude-liť soud a právo knížetství Slez- ského na tom spuosobu státi, jak se na ten čas mně děje, zač takové právo u všech jinejch zemí držáno bude? Než raději lidé jeden proti druhému bude moci užívati než takového práva. S tím oc. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 68. b. 312. Jan z Pernšteina Janovi Oderskýmu o složení povinných mu peněz. — Z Pardubic 1543, 19. září. (Přípis listu v středu panu Oderskýmu před sv. Matoušem.) U. a s. r. p. a příteli muoj milej! Zdraví oc. List od vás dnes mi jest od doktora Šimona mého dodán, kdež mi píšete, co se těch IIIIM fl., které sem vám povinovat, dotejčě, abych je vám při sv. Václavě v Opavě položil, při tom mi v psaní svém ukazujíc těžkosti své i toho dokládáte, že sem s vámi na tom tak zuostal, jestliže byste sobě statek koupili, abych vám těch IIIIM fl. ve čtyřech nedělích vyplnil. Pak p. a příteli m. milý, psaní, které ste mi prvé udělali, aby vám ta suma při sv. Bartoloměji položena byla, jakou sem vám na to odpověď dal, v paměti ji máte. Ač mi žádná vejpověď podle listu se nestala, ale k takové potřebě vaší, znajíc, jaké ste mi pohodlí učinili, bych tu sumu měl aneb věděl se tak kvapně kde v ni vdlužiti, jistě bych ji vám rád položil, tak rád jako byste vy ji měli. Ale poněvadž jí nemám a nevím ji kde tak kvapně vzíti, položiti ji vám nikterakž nemohu; a protož za to žádám, že sobě toho stěžovati nebudete a při listu toho necháte. Kdež mi uka- zujete, že tu sumu panu Kečerskému položiti máte a pan Kečerský panu Třebov- skému, pak abych o tom panu Třebovskýmu psal, aby pana Kečerskýho z toho pro-
200 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 311. Jan z Pernšteina kanclíři knížetství Těšínského: stýská si, že soud ve Vratislavi opět jest odložen. — Z Pardubic 1543, 19. září. (Přípis listu kancléři knížectví Těšínského v středu před sv. Matoušem.) Uro- zený vládyko, pane kanclíři, kmotře muoj milej! Přál bych vám, abyste se dobře měli a zdrávi byli. Této hodiny jest mi psaní od kněze biskupa Vratislavského při- nešeno, kdež mi píše, že toho soudu, kterýž měl držán bejti při sv. Michale, jest do Jubilate odloženo, kdež vám toho psaní přípis posílám. A tak já o tom Slízském právě držím, že mu v pekle rovného není; pak jestli při tom právě ten pořádek, koho se pře dotýče, aby sobě soudu odložiti mohl, jistěť jest lípe při tom soudu křivú při míti než spravedlivou poněvadž více moc vládne než spravedlnost. Pakli se to mně toliko při tom soudu děje, kterýž na místě knížete Václava mám, v pravdě kníže i jiní obyvatelé knížetství Slezského měli by oč podle svobod svejch mluviti, aby takové zlé věci pruochodu neměly. Neb tak sem slýchal, že v každé zemi právo sobě za najvětší klínot a svobodu kladou. Pak bude-liť soud a právo knížetství Slez- ského na tom spuosobu státi, jak se na ten čas mně děje, zač takové právo u všech jinejch zemí držáno bude? Než raději lidé jeden proti druhému bude moci užívati než takového práva. S tím oc. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 68. b. 312. Jan z Pernšteina Janovi Oderskýmu o složení povinných mu peněz. — Z Pardubic 1543, 19. září. (Přípis listu v středu panu Oderskýmu před sv. Matoušem.) U. a s. r. p. a příteli muoj milej! Zdraví oc. List od vás dnes mi jest od doktora Šimona mého dodán, kdež mi píšete, co se těch IIIIM fl., které sem vám povinovat, dotejčě, abych je vám při sv. Václavě v Opavě položil, při tom mi v psaní svém ukazujíc těžkosti své i toho dokládáte, že sem s vámi na tom tak zuostal, jestliže byste sobě statek koupili, abych vám těch IIIIM fl. ve čtyřech nedělích vyplnil. Pak p. a příteli m. milý, psaní, které ste mi prvé udělali, aby vám ta suma při sv. Bartoloměji položena byla, jakou sem vám na to odpověď dal, v paměti ji máte. Ač mi žádná vejpověď podle listu se nestala, ale k takové potřebě vaší, znajíc, jaké ste mi pohodlí učinili, bych tu sumu měl aneb věděl se tak kvapně kde v ni vdlužiti, jistě bych ji vám rád položil, tak rád jako byste vy ji měli. Ale poněvadž jí nemám a nevím ji kde tak kvapně vzíti, položiti ji vám nikterakž nemohu; a protož za to žádám, že sobě toho stěžovati nebudete a při listu toho necháte. Kdež mi uka- zujete, že tu sumu panu Kečerskému položiti máte a pan Kečerský panu Třebov- skému, pak abych o tom panu Třebovskýmu psal, aby pana Kečerskýho z toho pro-
Strana 201
z roku 1543. 201 pustil: pak tak činím a panu Třebovskýmu list píši, kterýž vám posílám i přípis toho psaní, který mu píši, ač se obávám, že to s těžkem učiní, a to z té příčiny, neb to znám, že tak mnoho peněz k sv. Václavu a k sv. Jiří jako já [. . .] Což se těch čtyř neděl dotejčě, kdež mi paměť svou oznamujete, že ste se mnou na tom zuostali, kdybyste sobě statek koupili a mně čtyři neděle napřed vě- děti dali, abych vám tu sumu položil: pak v paměť vaši vám nic nesahám ani co toho dotejkám, než prvé sem vám napsal i ještě píši, že té paměti při mně není; a poněvadž Matyáš Lvovický při tom při všem jednání mezi námi byl, s ním sem o to rozmluvení měl, tolikéž mi oznámil, že se v tom nepamatuje. Jestliže to na panu Třebovském obdržáno bude, aby pana Kečerskýho s toho propustil, za to vás žádám, že to při panu Kečerském jednati budete, aby té sumy na mně přestal. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 70. b. 313. Jan z Pernšteina Janovi a Štěpánovi Bruntalským, aby tisíc zlatých ještě mu na dále sčekali. Z Pardubic 1543, 19. září. — (V týž den panu Janovi, panu Štefanovi Bruntalskýmu.) Službu svú vzkazuji, urození páni, páni švagrové moji milí. Zdraví a v něm všeho dobrého věrně bych vám přál. Což se toho tisíce zlatých dotýčě, který bych vám měl při sv. Václavě příštím spraviti, byl sem vám vzkázal po Matyášovi Lvovickém, za to vás žádajíc, abyste ho při mně do dalšího času nechali. Pak za to vás, moji milí páni švagrové, přátelsky žádám, že tak učiníte a při mně ho do dalšího času necháte, nemůže-li déle býti, ale do sv. Jiří; neb pán Buoh zná, že s těmito častejmi berněmi a s ta- kovejmi vejpravami, při tom s těmi ouroky a s jinými outratami že dosti veliké těž- kosti na mně přicházejí. Neb mohu vám napsati, že tato vejprava první, kteráž jest se stala z markrabství Moravského a z království Českého, na kterouž sou berně zbírány, na XIIM mne stojí, a podle tohoto nynějšího tažení vypraviti sem musil, což na mne přišlo, na VC koní a na IIjM pěších; aniž bych toho sobě nestěžoval, by jednom k užitku přišlo, abychom s voním Jidášem neříkali: K čemu jest ztráta tato? Pak vždy nepochybuji, že žádost mou vyplníte a při mně té sumy do dalšího času necháte, a já se vám toho přátelsky odplatím. S tím oc. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 69. b. 314. Jan z Pernšteina Janu Čeplovi o příjezdu na Moravu; že úřad hejtmanský králem a stavy nabízený nepřijal; jak velikým počtem vojska účastniti se musil výpravy válečné. — Z Par- dubic 1543, 20 září. (Přípis listu panu Čeplovi ve čtvrtek před svatým Matoušem.) Urozený vlá- dyko, pane Jene, příteli muoj milý! Přál bych vám zdraví a v něm všeho dobrého Archiv Český XX. 26
z roku 1543. 201 pustil: pak tak činím a panu Třebovskýmu list píši, kterýž vám posílám i přípis toho psaní, který mu píši, ač se obávám, že to s těžkem učiní, a to z té příčiny, neb to znám, že tak mnoho peněz k sv. Václavu a k sv. Jiří jako já [. . .] Což se těch čtyř neděl dotejčě, kdež mi paměť svou oznamujete, že ste se mnou na tom zuostali, kdybyste sobě statek koupili a mně čtyři neděle napřed vě- děti dali, abych vám tu sumu položil: pak v paměť vaši vám nic nesahám ani co toho dotejkám, než prvé sem vám napsal i ještě píši, že té paměti při mně není; a poněvadž Matyáš Lvovický při tom při všem jednání mezi námi byl, s ním sem o to rozmluvení měl, tolikéž mi oznámil, že se v tom nepamatuje. Jestliže to na panu Třebovském obdržáno bude, aby pana Kečerskýho s toho propustil, za to vás žádám, že to při panu Kečerském jednati budete, aby té sumy na mně přestal. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 70. b. 313. Jan z Pernšteina Janovi a Štěpánovi Bruntalským, aby tisíc zlatých ještě mu na dále sčekali. Z Pardubic 1543, 19. září. — (V týž den panu Janovi, panu Štefanovi Bruntalskýmu.) Službu svú vzkazuji, urození páni, páni švagrové moji milí. Zdraví a v něm všeho dobrého věrně bych vám přál. Což se toho tisíce zlatých dotýčě, který bych vám měl při sv. Václavě příštím spraviti, byl sem vám vzkázal po Matyášovi Lvovickém, za to vás žádajíc, abyste ho při mně do dalšího času nechali. Pak za to vás, moji milí páni švagrové, přátelsky žádám, že tak učiníte a při mně ho do dalšího času necháte, nemůže-li déle býti, ale do sv. Jiří; neb pán Buoh zná, že s těmito častejmi berněmi a s ta- kovejmi vejpravami, při tom s těmi ouroky a s jinými outratami že dosti veliké těž- kosti na mně přicházejí. Neb mohu vám napsati, že tato vejprava první, kteráž jest se stala z markrabství Moravského a z království Českého, na kterouž sou berně zbírány, na XIIM mne stojí, a podle tohoto nynějšího tažení vypraviti sem musil, což na mne přišlo, na VC koní a na IIjM pěších; aniž bych toho sobě nestěžoval, by jednom k užitku přišlo, abychom s voním Jidášem neříkali: K čemu jest ztráta tato? Pak vždy nepochybuji, že žádost mou vyplníte a při mně té sumy do dalšího času necháte, a já se vám toho přátelsky odplatím. S tím oc. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 69. b. 314. Jan z Pernšteina Janu Čeplovi o příjezdu na Moravu; že úřad hejtmanský králem a stavy nabízený nepřijal; jak velikým počtem vojska účastniti se musil výpravy válečné. — Z Par- dubic 1543, 20 září. (Přípis listu panu Čeplovi ve čtvrtek před svatým Matoušem.) Urozený vlá- dyko, pane Jene, příteli muoj milý! Přál bych vám zdraví a v něm všeho dobrého Archiv Český XX. 26
Strana 202
202 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina věrně. Matyáš Lvovický služebník muoj píše mi, co ste mu za odpovéď dali na ty artikule, které sem mu sepsané dal, voč měl s vámi mluviti. Pak muoj milý pane Jene, takovú odpověď od vás vděčně přijímám, a bude-li vuole boží, poznáte to, že vám škodna nebude. Což se mého shledání s vámi dotejče, toho oumyslu sem byl, abych na Tovačově pobyl, ale pro tuto ránu morovou, kterouž pán Buoh v Prostě- jově dopustiti ráčil, nesmím velmi tu bytí svého míti, než na tom sem, bude-li vuole boží, abych na Židlichovice sjel a tu pobyl a odtad na Hranice dojel a tu by mé shledání s vámi bylo; neb i toto vám oznamuji, že s té příčiny jízdou svou do Mo- ravy prodlívám. Král JMt psaní mi učiniti ráčil, abych spravování ouřadu hejtmanského s kně- zem biskupem Olomúckým na se vzal potud, pokudž by se pan hejtman zase nena- vrátil. Pak páni a rytířstvo markrabství Moravského také mi o to psaní učinili, než jest rozdíl mezi krále JMti psaním a mezi psaním jejich. Král JMt psáti ráčí, abych ten ouřad zpravoval s knězem biskupem, a páni a rytířstvo píší, abych ten ouřad sám spravoval, a že mi kněze biskupa k radě přidávají. I dal sem králi JMti i pánuom a rytířstvu tu odpověď za to žádajíc, abych v to potahován nebyl, že té práce nikterak na se vzíti nemohu pro nedostatek zdraví svého i pro mnohá svá zaneprázdnění. Pak nerad bych prvé do Moravy jel, leč ta věc na místě posta- vena bude. Práci tu, kterouž ste s strany dluhuov mejch měli, vděčně přijímám, a bude-li vuole boží, to poznati máte, že se vám toho přátelsky odplatím; však svým příjezdem do Moravy dlouho prodlévati nebudu, neb odpovědi od krále JMti k sobě každého dne očekávám. S tím oc. (Cedule.) Muoj milý pane Jene, by člověk v dluzích nebyl, tehdy dosti činiti má s těmi berněmi a s těmi výpravami; neb to vám napsati mohu, výprava česká a mo- ravská, s kterou je pan Berka a pan Karel z Žerotína, že mne stojí na XIIM, a toto tažení nynější s králem JMtí přišlo mi vypraviti z Čech a z Moravy VC koní a na IIjM drábuov; a nic by toho líto nebylo, by pán Buoh jakej oužitek a prospěch dáti ráčil, ale obávati se toho, abychom s Jidášem neřekli: k čemu jest ztráta tato? Neb ten obyčej máme těchto časuov, v lítě se radíme a v zimě váleti chceme. Pán Buoh rač náš obránce býti, v tom sluší sobě všecko zakládati. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 69. 315. Jan z Pernšteina knížeti Václavovi Těšínskému, jaké opatření by učiněno býti mělo při výpravě válečné. — Z Pardubic 1543, 22. září. (Přípis listu knížeti Těšínskému v sobotu po sv. Matouši, z Pardubic.) Osví- cené kníže a p. p. synu muoj milý! Službu svú VMti vzkazuji, zdraví oc. List od
202 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina věrně. Matyáš Lvovický služebník muoj píše mi, co ste mu za odpovéď dali na ty artikule, které sem mu sepsané dal, voč měl s vámi mluviti. Pak muoj milý pane Jene, takovú odpověď od vás vděčně přijímám, a bude-li vuole boží, poznáte to, že vám škodna nebude. Což se mého shledání s vámi dotejče, toho oumyslu sem byl, abych na Tovačově pobyl, ale pro tuto ránu morovou, kterouž pán Buoh v Prostě- jově dopustiti ráčil, nesmím velmi tu bytí svého míti, než na tom sem, bude-li vuole boží, abych na Židlichovice sjel a tu pobyl a odtad na Hranice dojel a tu by mé shledání s vámi bylo; neb i toto vám oznamuji, že s té příčiny jízdou svou do Mo- ravy prodlívám. Král JMt psaní mi učiniti ráčil, abych spravování ouřadu hejtmanského s kně- zem biskupem Olomúckým na se vzal potud, pokudž by se pan hejtman zase nena- vrátil. Pak páni a rytířstvo markrabství Moravského také mi o to psaní učinili, než jest rozdíl mezi krále JMti psaním a mezi psaním jejich. Král JMt psáti ráčí, abych ten ouřad zpravoval s knězem biskupem, a páni a rytířstvo píší, abych ten ouřad sám spravoval, a že mi kněze biskupa k radě přidávají. I dal sem králi JMti i pánuom a rytířstvu tu odpověď za to žádajíc, abych v to potahován nebyl, že té práce nikterak na se vzíti nemohu pro nedostatek zdraví svého i pro mnohá svá zaneprázdnění. Pak nerad bych prvé do Moravy jel, leč ta věc na místě posta- vena bude. Práci tu, kterouž ste s strany dluhuov mejch měli, vděčně přijímám, a bude-li vuole boží, to poznati máte, že se vám toho přátelsky odplatím; však svým příjezdem do Moravy dlouho prodlévati nebudu, neb odpovědi od krále JMti k sobě každého dne očekávám. S tím oc. (Cedule.) Muoj milý pane Jene, by člověk v dluzích nebyl, tehdy dosti činiti má s těmi berněmi a s těmi výpravami; neb to vám napsati mohu, výprava česká a mo- ravská, s kterou je pan Berka a pan Karel z Žerotína, že mne stojí na XIIM, a toto tažení nynější s králem JMtí přišlo mi vypraviti z Čech a z Moravy VC koní a na IIjM drábuov; a nic by toho líto nebylo, by pán Buoh jakej oužitek a prospěch dáti ráčil, ale obávati se toho, abychom s Jidášem neřekli: k čemu jest ztráta tato? Neb ten obyčej máme těchto časuov, v lítě se radíme a v zimě váleti chceme. Pán Buoh rač náš obránce býti, v tom sluší sobě všecko zakládati. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 69. 315. Jan z Pernšteina knížeti Václavovi Těšínskému, jaké opatření by učiněno býti mělo při výpravě válečné. — Z Pardubic 1543, 22. září. (Přípis listu knížeti Těšínskému v sobotu po sv. Matouši, z Pardubic.) Osví- cené kníže a p. p. synu muoj milý! Službu svú VMti vzkazuji, zdraví oc. List od
Strana 203
z roku 1543. 203 VMti jest mi dnes dodán, kdež mi ráčíte psáti a psaní mé připomínati, což se toho obeslání dotýče, kterým jest VMti král JMt obeslati ráčil, poněvadž kníže Lehnické a kníže Minsterberské táhnú, že by slušné bylo, abyste také táhnouti ráčili. Při tom mi oznamovati ráčíte, jaké nedostatky při tom míti ráčíte, jakožto v penězích, v koních, zbrojích, staních, mně za to žádati ráčíte, abyšte tím opatřeni byli. Na to VMti tuto odpověď dávám: Knížectví Těšínského jací sou oužitkové, sem jich také povědom, a tak sem toho povědom, že sem do toho knížectví třikrát i čtyrykrát tolko vložil, co sem jeho užil. Však přijde-li VMti k tomu tažení, jakož od něho odrazovati neumím, jakž budu moci, rád VMti penězi opatřím, a což budu moci, rád učiním. Však toto jest při mně: byste VMt se měli s takovejm tam ná- kladem vypraviti a jeti, jako na projížďku, a nic užitečnýho VMti ani jim neprovésti, což byste na sebe naložiti ráčili, bez toho byste byli, a zvláště z strany outraty. Než to by mi se zdálo, abyšte tak učiniti ráčili, abyste k pěším k králi JMti vy- praviti ráčili s takovým poselstvím, kteréž teď VMti posílám, a podle toho i přípis, co JKMti píši. Což se koní, vozníkuov, zbroje, stanuov dotejče, koní jízdných žád- ných, kteříž by se hodili, ani synové moji nemám; a bych je chtěl koupiti, tehdá jich nenajde. Vozníky nemám než dvoje, pak přijde-li k tomu, k takové potřebě VMti rád jedny pošli; stanuov také rád dvou nebo tří puojčím, též i zbroje na ten počet, jakž psáti ráčíte, i [s] zbraněmi. Než Lacek Štramberský jest mi pravil, že jest VMti psaní o zbroji a rystung, učinil i o koně, kterému ste psaní vyrozuměti ráčili; pak jak tomu rozumím, jak by se k té zbroji přijíti mohlo a na jaký spůsob, jak ste s toho psaní vyrozuměti rá- čili, že by nebylo škodné, abyste někoho ráčili poslati, kdož by tomu rozuměl, aby na to pohleděl a to stržil. Lacka bych já také tam vypravil, aby o to jednati po- mohl; avšak jestliže by se tomu, koho byste poslati ráčili, nelíbila aneb že by se k ní slušně přijíti nemohlo, tehdá já, tak jakž ráčíte psáti, rád puojčím. Psaní biskupa Vratislavského sem vyrozuměl, což se zasekání hor dotýče poněvadž VMti píše, že do těch knížectví psaní činí, aby hor zasekati pomohli: pak pomohou-li zasekávati, to dobře, pakli nebudou chtíti pomoci, račte se VMt psaním opověděti, jestliže by se tudy jací vpádové stali, že VMt tím vinni bejti neráčíte a že VMti poddaní sami bez pomoci jiných tomu sou dosti učiniti nemohli. Což se vejpravy desátého člověka dotýče, ráčíte vokazovati na chudobu lidskou, na berni, na neúrody a na dávky; znám to, že veliké těžkosti na chudých lidech jsou netoliko v knížetství Těšínském, ale v království Českém i v markrabství Mo- ravském, ale takové vejmluvy žádnému z nás postačiti nemohou, poněvadž se jest takové svolení všech zemí stalo. A protož já v té věci k jinému neumím mluviti ani raditi, než což přijde vypraviti s toho knížectví, aby vypraveno bylo; však tak, jak jest mi oznámeno skrze pana Mikuláše Vlčka a skrze pana Jiříka Sedlnického, když 26*
z roku 1543. 203 VMti jest mi dnes dodán, kdež mi ráčíte psáti a psaní mé připomínati, což se toho obeslání dotýče, kterým jest VMti král JMt obeslati ráčil, poněvadž kníže Lehnické a kníže Minsterberské táhnú, že by slušné bylo, abyste také táhnouti ráčili. Při tom mi oznamovati ráčíte, jaké nedostatky při tom míti ráčíte, jakožto v penězích, v koních, zbrojích, staních, mně za to žádati ráčíte, abyšte tím opatřeni byli. Na to VMti tuto odpověď dávám: Knížectví Těšínského jací sou oužitkové, sem jich také povědom, a tak sem toho povědom, že sem do toho knížectví třikrát i čtyrykrát tolko vložil, co sem jeho užil. Však přijde-li VMti k tomu tažení, jakož od něho odrazovati neumím, jakž budu moci, rád VMti penězi opatřím, a což budu moci, rád učiním. Však toto jest při mně: byste VMt se měli s takovejm tam ná- kladem vypraviti a jeti, jako na projížďku, a nic užitečnýho VMti ani jim neprovésti, což byste na sebe naložiti ráčili, bez toho byste byli, a zvláště z strany outraty. Než to by mi se zdálo, abyšte tak učiniti ráčili, abyste k pěším k králi JMti vy- praviti ráčili s takovým poselstvím, kteréž teď VMti posílám, a podle toho i přípis, co JKMti píši. Což se koní, vozníkuov, zbroje, stanuov dotejče, koní jízdných žád- ných, kteříž by se hodili, ani synové moji nemám; a bych je chtěl koupiti, tehdá jich nenajde. Vozníky nemám než dvoje, pak přijde-li k tomu, k takové potřebě VMti rád jedny pošli; stanuov také rád dvou nebo tří puojčím, též i zbroje na ten počet, jakž psáti ráčíte, i [s] zbraněmi. Než Lacek Štramberský jest mi pravil, že jest VMti psaní o zbroji a rystung, učinil i o koně, kterému ste psaní vyrozuměti ráčili; pak jak tomu rozumím, jak by se k té zbroji přijíti mohlo a na jaký spůsob, jak ste s toho psaní vyrozuměti rá- čili, že by nebylo škodné, abyste někoho ráčili poslati, kdož by tomu rozuměl, aby na to pohleděl a to stržil. Lacka bych já také tam vypravil, aby o to jednati po- mohl; avšak jestliže by se tomu, koho byste poslati ráčili, nelíbila aneb že by se k ní slušně přijíti nemohlo, tehdá já, tak jakž ráčíte psáti, rád puojčím. Psaní biskupa Vratislavského sem vyrozuměl, což se zasekání hor dotýče poněvadž VMti píše, že do těch knížectví psaní činí, aby hor zasekati pomohli: pak pomohou-li zasekávati, to dobře, pakli nebudou chtíti pomoci, račte se VMt psaním opověděti, jestliže by se tudy jací vpádové stali, že VMt tím vinni bejti neráčíte a že VMti poddaní sami bez pomoci jiných tomu sou dosti učiniti nemohli. Což se vejpravy desátého člověka dotýče, ráčíte vokazovati na chudobu lidskou, na berni, na neúrody a na dávky; znám to, že veliké těžkosti na chudých lidech jsou netoliko v knížetství Těšínském, ale v království Českém i v markrabství Mo- ravském, ale takové vejmluvy žádnému z nás postačiti nemohou, poněvadž se jest takové svolení všech zemí stalo. A protož já v té věci k jinému neumím mluviti ani raditi, než což přijde vypraviti s toho knížectví, aby vypraveno bylo; však tak, jak jest mi oznámeno skrze pana Mikuláše Vlčka a skrze pana Jiříka Sedlnického, když 26*
Strana 204
204 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina se desátý člověk vypraví, že se více nevypraví než IIIj pěších. Pak napsal sem prvý VMti, že u mně se jináče nesnáší, než aby se na ten počet berně vybrala a lidé aby se vypravili, poněvadž již ze všech knížectví táhnou, tak jakž toho správu mám, neb jestliže by se toho nestalo, ráčíte věděti, že by od krále JMti i od oby- vateulov země na to knížectví těžkost přišla. Datum oc. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 71. 316. Návrh Jana z Pernšteina, jakým listem Václav kníže Téšínské měl by se omluviti při králi, proč osobně do pole vypraviti se nemůže oc. — Z Pardubic 1543, 22. září. (V týž den přípis, aby JMt kníže s tímto poselstvím k králi JMti poslati ráčil.) Item. Nejprve ode mne JMKské službu mou povolnou a poddanou povězte s vinšováním dlouhého zdraví a šťastného kralování i nad nepřátely zvítězení, že bych toho JKMti jako pánu svému nejmilostivějšímu věrně přál. Při tom JMKské ode mně povězte, jakož JMKská psaním svejm mne obeslati ráčil, abych k JMKské do Znojma přijel, srozumějíc tomu, přijel-li bych k JMKské, že bych podle JMti s ji- nými v tom vojště trvati měl potud, pokudž by jiná knížata Slizská při JMti trvali; i učinil sem psaní panu z Pernštejna jakožto poručníku svému a držiteli a správci toho knížetství, aby mně k takové potřebě opatřil těmi potřebami, což k tomu ná- leží, penězi, koňmi, zbrojmi a služebníky, abych se mohl tak vypraviti k JKMti, jako na stav můj náleží. I dal mi odpověď, že na tak kvapnej a krátký čas že tomu nikterakž dosti učiniti nemůže, poněvadž mu o tom od JKMti časně oznámeno ne- bylo, aby mne měl k JKMti osobně vypraviti. A protož že JKMti jako pána svého nejmilostivějšího prosím, znajíc v tom nemožnost mou, v jakých těžkostech a dluzích po knížeti Kazimírovi dobré paměti sem zůstal, kterýchž jest znamenitej počet mimo tu smlúvu na mně zůstalo, kterouž jest kníže Kazimír, pán a děd můj, se panem z Pernšteina učiniti ráčil, pro kteréžto těžkosti tomu dosti učiniti nemohu, abych se k JMKské tak vypravil, jakž na můj stav náleží, že mi to JMKská milo- stivě vážiti ráčí. Avšak ta vůle jest všecka má, jestliže k tomu přijde a JMKská proti tomu nepříteli potáhne k bitvě, abych se podle JMKské jako podle pána svého nejmilosti- vějšího tu dal najíti, jak dobrému a ctnému knížeti náleží, a to všecko podle pána svého činiti, co věrný poddaný činiti má. Než což se počtu vypravení podle svo- lení sněmovního dotýče, kterýž jest na to knížectví přišel, ten se vypravuje a tím obmeškáno nebude. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 73.
204 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina se desátý člověk vypraví, že se více nevypraví než IIIj pěších. Pak napsal sem prvý VMti, že u mně se jináče nesnáší, než aby se na ten počet berně vybrala a lidé aby se vypravili, poněvadž již ze všech knížectví táhnou, tak jakž toho správu mám, neb jestliže by se toho nestalo, ráčíte věděti, že by od krále JMti i od oby- vateulov země na to knížectví těžkost přišla. Datum oc. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 71. 316. Návrh Jana z Pernšteina, jakým listem Václav kníže Téšínské měl by se omluviti při králi, proč osobně do pole vypraviti se nemůže oc. — Z Pardubic 1543, 22. září. (V týž den přípis, aby JMt kníže s tímto poselstvím k králi JMti poslati ráčil.) Item. Nejprve ode mne JMKské službu mou povolnou a poddanou povězte s vinšováním dlouhého zdraví a šťastného kralování i nad nepřátely zvítězení, že bych toho JKMti jako pánu svému nejmilostivějšímu věrně přál. Při tom JMKské ode mně povězte, jakož JMKská psaním svejm mne obeslati ráčil, abych k JMKské do Znojma přijel, srozumějíc tomu, přijel-li bych k JMKské, že bych podle JMti s ji- nými v tom vojště trvati měl potud, pokudž by jiná knížata Slizská při JMti trvali; i učinil sem psaní panu z Pernštejna jakožto poručníku svému a držiteli a správci toho knížetství, aby mně k takové potřebě opatřil těmi potřebami, což k tomu ná- leží, penězi, koňmi, zbrojmi a služebníky, abych se mohl tak vypraviti k JKMti, jako na stav můj náleží. I dal mi odpověď, že na tak kvapnej a krátký čas že tomu nikterakž dosti učiniti nemůže, poněvadž mu o tom od JKMti časně oznámeno ne- bylo, aby mne měl k JKMti osobně vypraviti. A protož že JKMti jako pána svého nejmilostivějšího prosím, znajíc v tom nemožnost mou, v jakých těžkostech a dluzích po knížeti Kazimírovi dobré paměti sem zůstal, kterýchž jest znamenitej počet mimo tu smlúvu na mně zůstalo, kterouž jest kníže Kazimír, pán a děd můj, se panem z Pernšteina učiniti ráčil, pro kteréžto těžkosti tomu dosti učiniti nemohu, abych se k JMKské tak vypravil, jakž na můj stav náleží, že mi to JMKská milo- stivě vážiti ráčí. Avšak ta vůle jest všecka má, jestliže k tomu přijde a JMKská proti tomu nepříteli potáhne k bitvě, abych se podle JMKské jako podle pána svého nejmilosti- vějšího tu dal najíti, jak dobrému a ctnému knížeti náleží, a to všecko podle pána svého činiti, co věrný poddaný činiti má. Než což se počtu vypravení podle svo- lení sněmovního dotýče, kterýž jest na to knížectví přišel, ten se vypravuje a tím obmeškáno nebude. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 73.
Strana 205
z roku 1543. 205 317. Jan z Pernšteina Janovi Bruntalskému o sčekání peněz. — Z Pardubic 1543, 25. září. (Přípis listu panu Janovi Bruntálskému v outerej před sv. Václavem.) S. s. v. u. p. p. a příteli oc. Po Lackovi Štramberském služebníku svém vzkázání sem vám učinil, což se té summy dotejče, kterou bych vám měl při sv. Václavě položiti, za to vás přátelsky žádajíc, abyste ji při mně do dalšího času nechali, a nemuože-li déle bejti, ale do sv. Jiří najprv příštího. Kdež pane a příteli muoj milej, té sem dokonalé víry byl, že žádost má u vás místo jmíti bude; ale jakž jest se to koli na ten čas stalo, že ste žádosti mé vyplniti nechtěli. Ještě vás vždy přátelsky žádám a nepochybuji, že to na žádost mou učiníte a té summy při mně, nemuože-li bejti do dalšího času, ale do sv. Jiří necháte, a já se vám zase v potřebách vašich přátelsky odplatím. Z té příčiny vám a panu Bartolomějovi, bratru vašemu, společně nepíši, poněvadž vím, že na ten čas pospolu nejste ani blízko sebe, ale tomu dokonale věřím, k čemuž vuole vaše bude, že pan Bartoloměj také tak učiní. A s tím oc. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 72. b. 318. Jan z Pernšteina Matějovi Laznickému: o službě, která se mu dává na 200 jízdných. — Z Pardubic 1543, 26. září. (Matějovi Laznickému v středu po sv. Matouši, z Pardubic.) U. a s. r. pane Matěji, příteli milej! Zdraví oc. List od tebe jest mi včera dodán, kdež mi píšeš, žes mi dvě stě koní přivedl a že nemáš ode mně než na jedno sto koní službu, pak abych tě opatřil na druhé sto koní službou, tak jak pan Kostka tobě službu dává. Na toť tuto odpověď dávám, že víš, jakou se mnou smlúvu o tu službu na dvě stě koní v Brně učiněnou máš, podle kteréžť se smlúvy ode mne dosti děje, nebť sem již na půl druhého měsíce peníze dal, a když čas přijde, penězi ode mne meškán nebudeš, tak dokudž sloužiti máš. Pak jakou ty službu od pana Kostky máš, toho já nevím, než to vím, že od pana Kostky žádného jorgeltu nemáš, ale ode mně jej máš; a protož já mimo smlúvu s tebou učiněnou v niveč se dáti nemíním. Což se těch XXV koní dotýče, pravil jest mi Lacek Štramberský, žes s ním o to mluvil; pak jakouť na to odpověď dal, mohls se jí spraviti, čehož já také při tom nechávám. Datum oc. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 73. 319. Jan z Pernšteina Bobrovnickému i jiným kozákům, jakou smlouvu s Matějem Laznickým v příčině jich výpravy válečné učinil. — Z Pardubic 1543, 26. září. (V týž den panu Jeronymovi Bobrovnickému, panu Janovi Smolickému, panu Stanislavovi Iruckému a jiným všem tovaryšům kozákům.) U. a s. r. p. a přátelé
z roku 1543. 205 317. Jan z Pernšteina Janovi Bruntalskému o sčekání peněz. — Z Pardubic 1543, 25. září. (Přípis listu panu Janovi Bruntálskému v outerej před sv. Václavem.) S. s. v. u. p. p. a příteli oc. Po Lackovi Štramberském služebníku svém vzkázání sem vám učinil, což se té summy dotejče, kterou bych vám měl při sv. Václavě položiti, za to vás přátelsky žádajíc, abyste ji při mně do dalšího času nechali, a nemuože-li déle bejti, ale do sv. Jiří najprv příštího. Kdež pane a příteli muoj milej, té sem dokonalé víry byl, že žádost má u vás místo jmíti bude; ale jakž jest se to koli na ten čas stalo, že ste žádosti mé vyplniti nechtěli. Ještě vás vždy přátelsky žádám a nepochybuji, že to na žádost mou učiníte a té summy při mně, nemuože-li bejti do dalšího času, ale do sv. Jiří necháte, a já se vám zase v potřebách vašich přátelsky odplatím. Z té příčiny vám a panu Bartolomějovi, bratru vašemu, společně nepíši, poněvadž vím, že na ten čas pospolu nejste ani blízko sebe, ale tomu dokonale věřím, k čemuž vuole vaše bude, že pan Bartoloměj také tak učiní. A s tím oc. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 72. b. 318. Jan z Pernšteina Matějovi Laznickému: o službě, která se mu dává na 200 jízdných. — Z Pardubic 1543, 26. září. (Matějovi Laznickému v středu po sv. Matouši, z Pardubic.) U. a s. r. pane Matěji, příteli milej! Zdraví oc. List od tebe jest mi včera dodán, kdež mi píšeš, žes mi dvě stě koní přivedl a že nemáš ode mně než na jedno sto koní službu, pak abych tě opatřil na druhé sto koní službou, tak jak pan Kostka tobě službu dává. Na toť tuto odpověď dávám, že víš, jakou se mnou smlúvu o tu službu na dvě stě koní v Brně učiněnou máš, podle kteréžť se smlúvy ode mne dosti děje, nebť sem již na půl druhého měsíce peníze dal, a když čas přijde, penězi ode mne meškán nebudeš, tak dokudž sloužiti máš. Pak jakou ty službu od pana Kostky máš, toho já nevím, než to vím, že od pana Kostky žádného jorgeltu nemáš, ale ode mně jej máš; a protož já mimo smlúvu s tebou učiněnou v niveč se dáti nemíním. Což se těch XXV koní dotýče, pravil jest mi Lacek Štramberský, žes s ním o to mluvil; pak jakouť na to odpověď dal, mohls se jí spraviti, čehož já také při tom nechávám. Datum oc. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 73. 319. Jan z Pernšteina Bobrovnickému i jiným kozákům, jakou smlouvu s Matějem Laznickým v příčině jich výpravy válečné učinil. — Z Pardubic 1543, 26. září. (V týž den panu Jeronymovi Bobrovnickému, panu Janovi Smolickému, panu Stanislavovi Iruckému a jiným všem tovaryšům kozákům.) U. a s. r. p. a přátelé
Strana 206
206 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina moji milí! Přál bych vám, abyste se dobře měli. List mi jest od vás dodán, kterémuž sem porozuměl, oč mi píšete; pak na to psaní tuto vám odpověď dávám: Se panem Ma- tějem Laznickým, s rotmeistrem vaším a s jorgeltníkem svým, smlúvu sem učinil, aby k této potřebě dvě stě koní mi přivedl, a já abych mu na jeden měsíc peníze dal a při popisu na půl měsíce, tak jakž ta smlouva mezi námi učiněná v sobě ukazuje; čemuž jest se jemu ode mně dosti stalo, a když čas placení přijde, pan Matěj ode mně penězi meškán nebude. Kdež mi píšete, že ste ke mně z dobrú chutí jeli, s toho já vám děkuji jako svejm dobrejm přátelům a vděčně to od vás přijímám, a při tom vám vinšuji, abyste se dobře měli. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr Č. f. 73. b. 320. Jan z Pernšteina panu Janovi Čeplovi o jízdě na Moravu a o sčekání peněz. — Z Pardubic 1543, 27. září. (Přípis listu panu Janovi Čeplovi ve štvrtek před svatým Václavem.) Urozenej vládyko, pane Jene, příteli muoj milý! Pán Buoh všemohúcí rač vám dáti oc. Tak jakž sem vám prvé psal, že oumysl muoj jest do Moravy jeti, kdež ještě na tom sem a již bych v Moravě byl, by mi v tom ta překážka nebyla, kdež sem vám i o tom napsal, že král JMt toho na mně žádati ráčí i stavové markrabství Moravského, abych spravování ouřadu hejtmanského na se vzal potud, pokudž se pan hejtman zase z pole nevrátí. Odpověď sem dal králi JMti i pánóm a rytířstvu markrabství Moravského, kteříž sou pro opatrování země doma zůstali, že mi toho nikterakž možné na se vzíti není; pak potud, pokudž na psaní krále JMti odpovědi jmíti nebudu, nechce mi se do Moravy jeti, aby někdo sobě toho do mne nemyslil, že sem proto do Moravy jel, jsúc žádostiv toho ouřadu spravování. Než každý den odpovědi očekávám; jakž tu jmíti budu, neobmeškám příjezdem svým do Moravy. Tak jakž sem vám prvé psal, z té práce, kterúž při věcech mých máte, vám děkuji a rád se zase přátelsky odplatím, to poznati máte. Pak Matyáš Lvovický poslal mi sepsáno, u kterých je zjednáno, že svých summ při mně nechají; a kteříž čekati nechtí, také mi je vypsané poslal, jmenovitě tyto, kteréž vám na ceduli sepsané posílám. Což se té summy dotýče, kteráž by se vám spraviti měla na ten dluh, který sem vám povinovat, tou meškati nebudu, jednom za to žádám, že tomu malé strpení jmíti budete. Co se těch jiných osob dotýče, píši jim listy, kteréž sem Matyášovi poslal, za to jich žádajíc, aby mi summ svých sčekání jměli. I za to vás přátelsky žádám, že v tom Matyášovi radni a pomocni budete, neb tak držím, že vy u nich spíše zjednáte než Matyáš. A s tím dejž se vám Pán Buoh dobře míti oc.
206 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina moji milí! Přál bych vám, abyste se dobře měli. List mi jest od vás dodán, kterémuž sem porozuměl, oč mi píšete; pak na to psaní tuto vám odpověď dávám: Se panem Ma- tějem Laznickým, s rotmeistrem vaším a s jorgeltníkem svým, smlúvu sem učinil, aby k této potřebě dvě stě koní mi přivedl, a já abych mu na jeden měsíc peníze dal a při popisu na půl měsíce, tak jakž ta smlouva mezi námi učiněná v sobě ukazuje; čemuž jest se jemu ode mně dosti stalo, a když čas placení přijde, pan Matěj ode mně penězi meškán nebude. Kdež mi píšete, že ste ke mně z dobrú chutí jeli, s toho já vám děkuji jako svejm dobrejm přátelům a vděčně to od vás přijímám, a při tom vám vinšuji, abyste se dobře měli. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr Č. f. 73. b. 320. Jan z Pernšteina panu Janovi Čeplovi o jízdě na Moravu a o sčekání peněz. — Z Pardubic 1543, 27. září. (Přípis listu panu Janovi Čeplovi ve štvrtek před svatým Václavem.) Urozenej vládyko, pane Jene, příteli muoj milý! Pán Buoh všemohúcí rač vám dáti oc. Tak jakž sem vám prvé psal, že oumysl muoj jest do Moravy jeti, kdež ještě na tom sem a již bych v Moravě byl, by mi v tom ta překážka nebyla, kdež sem vám i o tom napsal, že král JMt toho na mně žádati ráčí i stavové markrabství Moravského, abych spravování ouřadu hejtmanského na se vzal potud, pokudž se pan hejtman zase z pole nevrátí. Odpověď sem dal králi JMti i pánóm a rytířstvu markrabství Moravského, kteříž sou pro opatrování země doma zůstali, že mi toho nikterakž možné na se vzíti není; pak potud, pokudž na psaní krále JMti odpovědi jmíti nebudu, nechce mi se do Moravy jeti, aby někdo sobě toho do mne nemyslil, že sem proto do Moravy jel, jsúc žádostiv toho ouřadu spravování. Než každý den odpovědi očekávám; jakž tu jmíti budu, neobmeškám příjezdem svým do Moravy. Tak jakž sem vám prvé psal, z té práce, kterúž při věcech mých máte, vám děkuji a rád se zase přátelsky odplatím, to poznati máte. Pak Matyáš Lvovický poslal mi sepsáno, u kterých je zjednáno, že svých summ při mně nechají; a kteříž čekati nechtí, také mi je vypsané poslal, jmenovitě tyto, kteréž vám na ceduli sepsané posílám. Což se té summy dotýče, kteráž by se vám spraviti měla na ten dluh, který sem vám povinovat, tou meškati nebudu, jednom za to žádám, že tomu malé strpení jmíti budete. Co se těch jiných osob dotýče, píši jim listy, kteréž sem Matyášovi poslal, za to jich žádajíc, aby mi summ svých sčekání jměli. I za to vás přátelsky žádám, že v tom Matyášovi radni a pomocni budete, neb tak držím, že vy u nich spíše zjednáte než Matyáš. A s tím dejž se vám Pán Buoh dobře míti oc.
Strana 207
z roku 1543. 207 (Cedule panu Janovi Čeplovi.) Můj milý pane Jane, což se pana Herborta dotýče, napsal Matyáš, že za to má, že summy své čekati bude skrze vaše s ním pilné jednání; pak již se v tom vám poroučím a nepochybuji, že to u něho zjednáte. Což se Adama Kotulinského dotýče, prosím, učiňte tak a rozmluvte s ním sami, ať té summy při mně do dalšího času nechá, neb bych mu ji měl při času sv. Šimoniše Judy položiti. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 73 b, 74. 321. Jan z Pernšteina žádá France Švejnocha, aby mu dlužných tisíc zlatých ještě posečkal. Téhož dne napsán byl také list Mikuláši Pražmovi o sčekání povinných mu tisíce zlatých. — Z Pardubic ve čtvrtek před sv. Václavem (27. září) 1543. (MS. souč. v arch. zemsk. fol. 74.) 322. Jan z Pernšteina Bedřichu Cetrysovi, aby povinnou jemu a bratřím jeho částku peněz ještě na dále mu sčekal. — Z Pardubic v sobotu po sv. Františku (6. října) 1543. (MS. souč. v arch. zemsk. fol. 75.) 323. Jan z Pernšteina paní Cetrysové děkuje z přátelské vůle a prosí, aby syn její peníze ještě do roka mu sčekal. — Z Pardubic 1543, 6. října. (Přípis listu Cetrysový do Slízka v sobotu po svatém Františku oc.) Urozená paní milá! Přál bych vám, abyste se dobře měly a zdrávy byly. Odpověď, kterú ste mi na psaní mé daly, ta jest mi dnes dodána, kdež tomu z psaní vašeho rozumím, že ste ke mně přátelské vůle; z čehož vám děkuji a zase se vám rád přátelsky od- platím. Pak činím já psaní panu Fridrichovi synu vašemu, za to jeho žádajíc, aby té sumy při mně ještě do roka nechal, pakli do roka nemůže bejti, ale do sv. Jiří; i za to vás přátelsky žádám, že jemu také o to psáti budete a k němu se přimlu- víte, aby tak učinil, a já ji vám aneb tomu, na kohož přijde, rád ujistiti chci; kdež nepochybuji, že to na žádost mou pan Fridrich učiní, a já mu se toho zase rád přá- telsky odplatím. S tím oc. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 75. 324. Jan z Pernšteina biskupovi Vratislavskému v příčině volného provozování živnosti Jiříka Štil- frida z Neurodu. — Z Pardubic 1543, 7. října. (Přípis biskupu Vratislavskému z Pardubic v neděli po sv. Františku.) D. v B. o. a pane, pane příznivej a příteli můj zvláště milej! Službu svú VMti vzkazuji, zdraví oc. Psaní, které ste mi ráčili po druhé učiniti, což se Jiříka Štilfrida z Neu- rodu, poddaného mého, dotýče: pak kterú sem odpověď VMti na první psaní dal, bez pochyby že ji v paměti míti ráčíte, a potud, pokudž jeho listův a svobod, které
z roku 1543. 207 (Cedule panu Janovi Čeplovi.) Můj milý pane Jane, což se pana Herborta dotýče, napsal Matyáš, že za to má, že summy své čekati bude skrze vaše s ním pilné jednání; pak již se v tom vám poroučím a nepochybuji, že to u něho zjednáte. Což se Adama Kotulinského dotýče, prosím, učiňte tak a rozmluvte s ním sami, ať té summy při mně do dalšího času nechá, neb bych mu ji měl při času sv. Šimoniše Judy položiti. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 73 b, 74. 321. Jan z Pernšteina žádá France Švejnocha, aby mu dlužných tisíc zlatých ještě posečkal. Téhož dne napsán byl také list Mikuláši Pražmovi o sčekání povinných mu tisíce zlatých. — Z Pardubic ve čtvrtek před sv. Václavem (27. září) 1543. (MS. souč. v arch. zemsk. fol. 74.) 322. Jan z Pernšteina Bedřichu Cetrysovi, aby povinnou jemu a bratřím jeho částku peněz ještě na dále mu sčekal. — Z Pardubic v sobotu po sv. Františku (6. října) 1543. (MS. souč. v arch. zemsk. fol. 75.) 323. Jan z Pernšteina paní Cetrysové děkuje z přátelské vůle a prosí, aby syn její peníze ještě do roka mu sčekal. — Z Pardubic 1543, 6. října. (Přípis listu Cetrysový do Slízka v sobotu po svatém Františku oc.) Urozená paní milá! Přál bych vám, abyste se dobře měly a zdrávy byly. Odpověď, kterú ste mi na psaní mé daly, ta jest mi dnes dodána, kdež tomu z psaní vašeho rozumím, že ste ke mně přátelské vůle; z čehož vám děkuji a zase se vám rád přátelsky od- platím. Pak činím já psaní panu Fridrichovi synu vašemu, za to jeho žádajíc, aby té sumy při mně ještě do roka nechal, pakli do roka nemůže bejti, ale do sv. Jiří; i za to vás přátelsky žádám, že jemu také o to psáti budete a k němu se přimlu- víte, aby tak učinil, a já ji vám aneb tomu, na kohož přijde, rád ujistiti chci; kdež nepochybuji, že to na žádost mou pan Fridrich učiní, a já mu se toho zase rád přá- telsky odplatím. S tím oc. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 75. 324. Jan z Pernšteina biskupovi Vratislavskému v příčině volného provozování živnosti Jiříka Štil- frida z Neurodu. — Z Pardubic 1543, 7. října. (Přípis biskupu Vratislavskému z Pardubic v neděli po sv. Františku.) D. v B. o. a pane, pane příznivej a příteli můj zvláště milej! Službu svú VMti vzkazuji, zdraví oc. Psaní, které ste mi ráčili po druhé učiniti, což se Jiříka Štilfrida z Neu- rodu, poddaného mého, dotýče: pak kterú sem odpověď VMti na první psaní dal, bez pochyby že ji v paměti míti ráčíte, a potud, pokudž jeho listův a svobod, které
Strana 208
A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 208 se praví míti, viděti nebudu, jiné mi odpovědi nenáleží dáti. Kdež VMt ráčíte mi psáti podle správy, která jest VMti dána, jaké svobody hrabství Kladské má: v ty já jim nesahám, a také jakou svobodu pán hrabství Kladského má, také jest slušné, aby sobě v ni sahati nedopustil. Vejpovědi knížete Jindřicha i toho stvrzení, které sem [v] vejpovědi své stvrdil, kdež dotejkati ráčíte: v paměti vejpověď knížete Jindřicha i také svou mám, a v čemž ještě vykonána není, na tom sem, abych se k tomu při- činil, aby k vykonání přišla, a na koho se vztahuje, aby také držána byla. A s tím oc. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zems. kr. Č. f. 74. b. 325. Jan z Pernšteina Janovi Čeplovi o sčekání peněz. — Z Pardubic 1543, 8. října. (Přípis panu Čeplovi v pondělí po sv. Františku, z Pardubic.) U. v. p. Jane, příteli můj milý, zdraví oc. Tak jakž sem vám prvé napsal a po Matyášovi Lvovit- ským, služebníku svém, vám dále oznámiti poručil, nepochybuji, nébrž i prosím, že se k tomu s pilností přičiníte, pokudž vám možné jest, aby pan Franc Švejnoch a pan Adam Kotulinský summ svejch oc při mně déle zanechali, však já jim od sebe všecko náležitě, pokudž s nimi zůstanete, rád učiniti chci. A již můj milý pane Jane, kterouž práci pro mne činíte, kterouž skutečnou poznávám, na to se bezpečte, že jí litovati bohdá nebudete. Co se příjezdu mého do Moravy dotýče, s té příčiny sem jím prodlíval, že sou chtěli ouřad hejtmanský na mně vzložiti, kteréhož mi se přijíti nevidělo z mnohých a slušných příčin; pak na tom sem, bude-li vůle boží, abych jízdou svou do Moravy ne- prodlíval, a jakž mi tam pán Bůh přijeti pomůže, hned na to pomyslím, aby mé shle- dání s vámi bylo. S tím oc. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 75. 326. Jan z Pernšteina Janovi Posadovskému z Posadova, aby při Fr. Švejnochovi se přimluvil o sčekání dlužných mu peněz. — Z Pardubic 1543, 8. října. (V týž den panu Janovi Posadovskému z Posadova, nejvyžšímu hejtmanu kní- žectví Opolského, Krňovského a Ratiborského, odtudž.) U. a s. r. pane Jane, příteli můj milý, zdraví oc. Jsem povinen panu Francovi Švejnochovi, hejtmanu na Horním Hlohově, kterýž jest pod ouřadem a správú vaší, při tomto nynějším času sv. Václav- ském tisíc zlatých na zlatě zaplatiti; i majíce nyní s těmi výpravami vojenskými, kteréž na mně z Čech, z Moravy i ze Slízska dáti přišly, mnoho i s nemalou obtíž- ností dosti činiti, i za to vás prosím, že to u téhož pana France Švejnocha jednati budete, aby mi té summy do některého dalšího času sčekal, však mu ji rád ujistiti
A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 208 se praví míti, viděti nebudu, jiné mi odpovědi nenáleží dáti. Kdež VMt ráčíte mi psáti podle správy, která jest VMti dána, jaké svobody hrabství Kladské má: v ty já jim nesahám, a také jakou svobodu pán hrabství Kladského má, také jest slušné, aby sobě v ni sahati nedopustil. Vejpovědi knížete Jindřicha i toho stvrzení, které sem [v] vejpovědi své stvrdil, kdež dotejkati ráčíte: v paměti vejpověď knížete Jindřicha i také svou mám, a v čemž ještě vykonána není, na tom sem, abych se k tomu při- činil, aby k vykonání přišla, a na koho se vztahuje, aby také držána byla. A s tím oc. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zems. kr. Č. f. 74. b. 325. Jan z Pernšteina Janovi Čeplovi o sčekání peněz. — Z Pardubic 1543, 8. října. (Přípis panu Čeplovi v pondělí po sv. Františku, z Pardubic.) U. v. p. Jane, příteli můj milý, zdraví oc. Tak jakž sem vám prvé napsal a po Matyášovi Lvovit- ským, služebníku svém, vám dále oznámiti poručil, nepochybuji, nébrž i prosím, že se k tomu s pilností přičiníte, pokudž vám možné jest, aby pan Franc Švejnoch a pan Adam Kotulinský summ svejch oc při mně déle zanechali, však já jim od sebe všecko náležitě, pokudž s nimi zůstanete, rád učiniti chci. A již můj milý pane Jane, kterouž práci pro mne činíte, kterouž skutečnou poznávám, na to se bezpečte, že jí litovati bohdá nebudete. Co se příjezdu mého do Moravy dotýče, s té příčiny sem jím prodlíval, že sou chtěli ouřad hejtmanský na mně vzložiti, kteréhož mi se přijíti nevidělo z mnohých a slušných příčin; pak na tom sem, bude-li vůle boží, abych jízdou svou do Moravy ne- prodlíval, a jakž mi tam pán Bůh přijeti pomůže, hned na to pomyslím, aby mé shle- dání s vámi bylo. S tím oc. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 75. 326. Jan z Pernšteina Janovi Posadovskému z Posadova, aby při Fr. Švejnochovi se přimluvil o sčekání dlužných mu peněz. — Z Pardubic 1543, 8. října. (V týž den panu Janovi Posadovskému z Posadova, nejvyžšímu hejtmanu kní- žectví Opolského, Krňovského a Ratiborského, odtudž.) U. a s. r. pane Jane, příteli můj milý, zdraví oc. Jsem povinen panu Francovi Švejnochovi, hejtmanu na Horním Hlohově, kterýž jest pod ouřadem a správú vaší, při tomto nynějším času sv. Václav- ském tisíc zlatých na zlatě zaplatiti; i majíce nyní s těmi výpravami vojenskými, kteréž na mně z Čech, z Moravy i ze Slízska dáti přišly, mnoho i s nemalou obtíž- ností dosti činiti, i za to vás prosím, že to u téhož pana France Švejnocha jednati budete, aby mi té summy do některého dalšího času sčekal, však mu ji rád ujistiti
Strana 209
z roku 1543. 209 i všecko od sebe náležitě, pokudž s ním zůstanete, učiniti chci, nemohlo-li by býti do sv. Jiří, ale vždy do některého času. Nepochybuji, že to pro mně a na žádost mou učiníte; já poznajíc od vás to přátelství, rád se toho vám i panu Švejnochovi zase vším dobrým odplatím, to máte poznati. S tím oc. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 75. b. 327. Jan z Pernšteina Janovi Sedlnickému o vypravení na sněm do Nisy z knížetství Těšínského. — Z Pardubic 1543, 12. října. (Přípis panu Sedlnickému v pátek před sv. Havlem, z Pardubic.) U. p. p. příteli můj milý! Zdraví oc. List od vás včera mi jest dodán. Pak což se těch berní dotýče, bych já se mimo to přiznání, které jsem učinil, vejše v jaké berně poddávati měl, nevidí mi se toho učiniti; ráčí-li se kníže JMt, když se v své knížectví uvá- zati ráčí, vejše šacovati, to při vůli JMti bude. O tom sněmu, který měl ten pátek po sv. Kříži v Nise držán býti, mně nic oznámeno není; a o tom, kterýž na svatou Ursulu má držán býti, také sem nic nevěděl, až mi jest od vás oznámeno. A protož jest slušné, aby se někdo s toho knížectví vypravil a do Nisy k tomu času se vy- pravil a již o tom o všem doktorovi Longovi správu dal, aby on to těm kommissařuom ukázati mohl, že se podle předešlého šacunku ta berně tak spravovati nemůže. A po- něvadž nápis na listu biskupově mně svědčí a bez přítomnosti mé vám, již kdo se tam z knížectví vypraví, nechť se list věřicí na něj dá aneb ten spůsob nechť se při tom zachová, jakž obyčej na ty sněmy posílati jest; neb já tomu nic neroz- umím, již o to všecko dále se panem kanclířem nechť se rozmluvení stane. S tím oc. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 76. 328. Jan z Pernšteina biskupovi Vratislavskému: o sněmích českém a moravském; neví, bude-li moci na Moravu k sněmování se vypraviti oc. — Z Pardubic 1543, 16. října. (Přípis listu biskupu Vratislavskému v outerej v den sv. Havla, z Pardubic.) Duostojný v Bohu otče a pane, pane příznivej, příteli a kmotře muoj milej! Službu s. VMti vzkazuji, zdraví oc. Kdež mi ráčíte připomínati své první psaní, kteréž ste mi učiniti ráčili, že jest se to všecko vskůře změnilo, byste to zschvalovati měli, že se VMti nezdá: pak milostivej pane, není čeho zschvalovati, než jest nad čím zá- mutek míti; ale kohož chce pán Buoh zkaziti, rozum mu odejme, jakož blízcí sme toho, že se nám pro hříchy naše tak děje, stane. Což se sněmů obecných dotýče, kteříž sou položeni v království Českém i v markrabství Moravském, pán Buoh rač dáti, aby se na nich dobře jednalo; Archiv Český XX. 27
z roku 1543. 209 i všecko od sebe náležitě, pokudž s ním zůstanete, učiniti chci, nemohlo-li by býti do sv. Jiří, ale vždy do některého času. Nepochybuji, že to pro mně a na žádost mou učiníte; já poznajíc od vás to přátelství, rád se toho vám i panu Švejnochovi zase vším dobrým odplatím, to máte poznati. S tím oc. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 75. b. 327. Jan z Pernšteina Janovi Sedlnickému o vypravení na sněm do Nisy z knížetství Těšínského. — Z Pardubic 1543, 12. října. (Přípis panu Sedlnickému v pátek před sv. Havlem, z Pardubic.) U. p. p. příteli můj milý! Zdraví oc. List od vás včera mi jest dodán. Pak což se těch berní dotýče, bych já se mimo to přiznání, které jsem učinil, vejše v jaké berně poddávati měl, nevidí mi se toho učiniti; ráčí-li se kníže JMt, když se v své knížectví uvá- zati ráčí, vejše šacovati, to při vůli JMti bude. O tom sněmu, který měl ten pátek po sv. Kříži v Nise držán býti, mně nic oznámeno není; a o tom, kterýž na svatou Ursulu má držán býti, také sem nic nevěděl, až mi jest od vás oznámeno. A protož jest slušné, aby se někdo s toho knížectví vypravil a do Nisy k tomu času se vy- pravil a již o tom o všem doktorovi Longovi správu dal, aby on to těm kommissařuom ukázati mohl, že se podle předešlého šacunku ta berně tak spravovati nemůže. A po- něvadž nápis na listu biskupově mně svědčí a bez přítomnosti mé vám, již kdo se tam z knížectví vypraví, nechť se list věřicí na něj dá aneb ten spůsob nechť se při tom zachová, jakž obyčej na ty sněmy posílati jest; neb já tomu nic neroz- umím, již o to všecko dále se panem kanclířem nechť se rozmluvení stane. S tím oc. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 76. 328. Jan z Pernšteina biskupovi Vratislavskému: o sněmích českém a moravském; neví, bude-li moci na Moravu k sněmování se vypraviti oc. — Z Pardubic 1543, 16. října. (Přípis listu biskupu Vratislavskému v outerej v den sv. Havla, z Pardubic.) Duostojný v Bohu otče a pane, pane příznivej, příteli a kmotře muoj milej! Službu s. VMti vzkazuji, zdraví oc. Kdež mi ráčíte připomínati své první psaní, kteréž ste mi učiniti ráčili, že jest se to všecko vskůře změnilo, byste to zschvalovati měli, že se VMti nezdá: pak milostivej pane, není čeho zschvalovati, než jest nad čím zá- mutek míti; ale kohož chce pán Buoh zkaziti, rozum mu odejme, jakož blízcí sme toho, že se nám pro hříchy naše tak děje, stane. Což se sněmů obecných dotýče, kteříž sou položeni v království Českém i v markrabství Moravském, pán Buoh rač dáti, aby se na nich dobře jednalo; Archiv Český XX. 27
Strana 210
210 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina ale u mně se nesnáší, neb tak držím, že na těch sněmích dvě příčiny budou na pře- kážce a sobě na odporu, a to tyto: potřeba a nemožnost; neb potřeba to ukazovati bude, že jest potřebí, aby markrabství Moravské, knížetství Slezské, země Rakouské opatřeny byly, a nemožnost zase to ukazovati bude, že sme se i s poddanými svými tak vydali, že již s nic více bejti nemuožeme, a tak pod tím, nebude-li zvláštní milosti pána Boha našeho, blízcí sme skázy a zahynutí. Kdež mi ráčíte psáti napomínajíc mne, abych na tom sněmu byl, kterýž v markrabství Moravském držán bejti má, a k dobrému a užitečnému toho markrabství abych radil: ráčili ste to po mně vždycky znáti, že sem tak činil, pokudž mi pán Buoh rozumu popříti ráčil. Bejvaly-li sou mé přímluvy nerozumné a neužitečné, ale jistě sou upřímné bejvaly a z upřímného srdce pocházely, a i to by se najíti mohlo, že sem skrze své přímluvy spíše utržil než jinej na trh vynesl, však sem o to malou starost měl podle onoho přísloví: s pravdou je před Buoh jíti. Pak jestliže budu postačiti moci a pán Buoh nějakého zdraví popříti ráčí, abych mohl obojem sněmuom dosti učiniti, k tomu se přičiním, abych na tom sněmu byl. Ale ráčíte znáti, že čas krátký mezi těmi sněmy položen jest, a také soud zemský o svaté Barboře držán bude, při kterémžto soudu ráčíte znáti, co činiti mám. Milostivý pane, již sme těch časuov dočekali, o kterýchž by mohlo povědíno bejti s Jobem: Zlořečený den narození mého. Pak v pravdě těchto časuov v našich zemích lidé povýšení nemají čím potěšeni bejti, neb již k tomu přichází, že ten najnižší stav najlepší stránku sobě obdržuje v tělesných věcech a nad to v duchov- ních. A s tím oc. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 76. b. 329. Jan z Pernšteina Martinovi Ježovi o vypraveni jeho na vojnu oc. — Z Pardubic 1543, 16. října. (V týž den Martinovi Jezovi.) Urozený a statečný rytíři, pane Martine, pří- teli milej, přálť bych, aby se dobře měl. Služebníka tvého z někderých příčin sem zdržel, avšak sem zaň dal v hospodě zaplatiti. Kdež mi píšeš i některé příčiny ozna- mujíc, žádajíc mne, abych tě domuov odpustil, že na místě svém při tom počtu chceš jednoho dobrého člověka nechati: pak poněvadž znám takovou tvou potřebu, vuole jest má, aby odjel, jednom tomu dobrému člověku, kteréhož na místě svém necháš, poruč, jestliže bych jej chtěl do pole s tím počtem obrátiti, aby se tak zachoval. Také mi píšeš, jestliže bych mimo ty tři měsíce dále těm služebným, kteříž v poli sou, službu dávati chtěl, abych ji tobě také dal na těch dvadceti koní a do pole abych tě vypravil: pak jestliže služebné dýle v poli držeti budu mimo ty tři měsíce, tak učiniti chci.
210 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina ale u mně se nesnáší, neb tak držím, že na těch sněmích dvě příčiny budou na pře- kážce a sobě na odporu, a to tyto: potřeba a nemožnost; neb potřeba to ukazovati bude, že jest potřebí, aby markrabství Moravské, knížetství Slezské, země Rakouské opatřeny byly, a nemožnost zase to ukazovati bude, že sme se i s poddanými svými tak vydali, že již s nic více bejti nemuožeme, a tak pod tím, nebude-li zvláštní milosti pána Boha našeho, blízcí sme skázy a zahynutí. Kdež mi ráčíte psáti napomínajíc mne, abych na tom sněmu byl, kterýž v markrabství Moravském držán bejti má, a k dobrému a užitečnému toho markrabství abych radil: ráčili ste to po mně vždycky znáti, že sem tak činil, pokudž mi pán Buoh rozumu popříti ráčil. Bejvaly-li sou mé přímluvy nerozumné a neužitečné, ale jistě sou upřímné bejvaly a z upřímného srdce pocházely, a i to by se najíti mohlo, že sem skrze své přímluvy spíše utržil než jinej na trh vynesl, však sem o to malou starost měl podle onoho přísloví: s pravdou je před Buoh jíti. Pak jestliže budu postačiti moci a pán Buoh nějakého zdraví popříti ráčí, abych mohl obojem sněmuom dosti učiniti, k tomu se přičiním, abych na tom sněmu byl. Ale ráčíte znáti, že čas krátký mezi těmi sněmy položen jest, a také soud zemský o svaté Barboře držán bude, při kterémžto soudu ráčíte znáti, co činiti mám. Milostivý pane, již sme těch časuov dočekali, o kterýchž by mohlo povědíno bejti s Jobem: Zlořečený den narození mého. Pak v pravdě těchto časuov v našich zemích lidé povýšení nemají čím potěšeni bejti, neb již k tomu přichází, že ten najnižší stav najlepší stránku sobě obdržuje v tělesných věcech a nad to v duchov- ních. A s tím oc. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 76. b. 329. Jan z Pernšteina Martinovi Ježovi o vypraveni jeho na vojnu oc. — Z Pardubic 1543, 16. října. (V týž den Martinovi Jezovi.) Urozený a statečný rytíři, pane Martine, pří- teli milej, přálť bych, aby se dobře měl. Služebníka tvého z někderých příčin sem zdržel, avšak sem zaň dal v hospodě zaplatiti. Kdež mi píšeš i některé příčiny ozna- mujíc, žádajíc mne, abych tě domuov odpustil, že na místě svém při tom počtu chceš jednoho dobrého člověka nechati: pak poněvadž znám takovou tvou potřebu, vuole jest má, aby odjel, jednom tomu dobrému člověku, kteréhož na místě svém necháš, poruč, jestliže bych jej chtěl do pole s tím počtem obrátiti, aby se tak zachoval. Také mi píšeš, jestliže bych mimo ty tři měsíce dále těm služebným, kteříž v poli sou, službu dávati chtěl, abych ji tobě také dal na těch dvadceti koní a do pole abych tě vypravil: pak jestliže služebné dýle v poli držeti budu mimo ty tři měsíce, tak učiniti chci.
Strana 211
z roku 1543. 211 Což se služby tvé dotýče, kterouť sem připověděl na těch XXti koní dáti, píši já místo své držícím, ať by peníze dány byly; a což se jorgeltu neboštíka Ber- narta bratra tvého dotýče, měj strpení až do mého příjezdu do Moravy, kdež mám oumysl v Moravě brzo bejti, a ty se také zatím vrátíš, a tu já tobě rád ty peníze dáti rozkáži. Datum oc. MS. souč. v arch. zems. kr. Č. f. 77. 330. Jan z Pernšteina Janovi Bruntálskému, že ho více rukojemstvím obtěžovati nebude oc. Z Pardubic 1543, 17. října. — (Přípis listu panu Janovi Bruntálskému, v středu po sv. Havle, z Pardubic.) S. s. v. u. p. p. švagře m. m., zdraví oc. List od vás jest mi dodán, kdež sobě stě- žujete, že za mně do listu za jednoho rukojmě staveni bejváte; čehož sem se do vás nenadál. I poněvadž to znám, že to sobě stěžujete, a snad to u sebe držíte, že mnou zavedeni budete, čehož mne pán Bůh uchovati ráčí, abyste vy aneb kdo jiný mnou zavedeni bejti měli, by mi toho statku, kterého mi pán Bůh popříti ráčil, nemělo nic zůstati; avšak bude-li vůle boží, pomyslím na to, aby[ch] vás tím více nezane- prázdněl a neobtěžoval. Což se pak postavení vás pod panem Frydrychem Štošem z strany ouřadu vašeho, že byste pod ním nebyli měli postaveni bejti, dotýče: v pravdě jest to vůlí mou nepřišlo, než tím nevědomím, že sem já ani služebníci moji nevěděli, abyste ten ouřad na se vzali; neb jistě jest toho nikdá při mně nebylo, abych vám kdy v čem ublížiti měl, než hleděl sem vždycky poctivost činiti i k ní dopomáhati, a v tom sobě vás za svědka beru. S tím oc. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 77. b. 331. Jan z Pernšteina Janovi Čeplovi o peněžních a jiných záležitostech. — Z Pardubic 1543, 17. října. (V týž den panu Janovi Čeplovi, odtudž.) U. v. p. Jane, příteli m. m. Pán Bůh všemohúcí rač vám dáti zdraví oc. Listové od vás dva jsou mi dodáni; poně- vadž v posledním psaní, co ste potom objednali, mi oznamujete, tuto vám od- pověď dávám. Co se hejtmana Hlohovského dotýče, na čem ste tu věc při mně postavili o zčekání té summy, bude-li vůle boží, přičiním se k tomu, aby se tomu dosti stalo, aby na nás těžkost nepřišla. O ourok také píši, aby mu se spravil, i bečka vína aby jemu dána byla, kdež píši služebníkům svejm, kde by pro tu bečku vína poslati měl, aby vám to oznámili. Též také panu Bohdanovskému o té bečce vína, která mu ode mně dána bejti má, o tom aby vám oznámeno bylo. 27*
z roku 1543. 211 Což se služby tvé dotýče, kterouť sem připověděl na těch XXti koní dáti, píši já místo své držícím, ať by peníze dány byly; a což se jorgeltu neboštíka Ber- narta bratra tvého dotýče, měj strpení až do mého příjezdu do Moravy, kdež mám oumysl v Moravě brzo bejti, a ty se také zatím vrátíš, a tu já tobě rád ty peníze dáti rozkáži. Datum oc. MS. souč. v arch. zems. kr. Č. f. 77. 330. Jan z Pernšteina Janovi Bruntálskému, že ho více rukojemstvím obtěžovati nebude oc. Z Pardubic 1543, 17. října. — (Přípis listu panu Janovi Bruntálskému, v středu po sv. Havle, z Pardubic.) S. s. v. u. p. p. švagře m. m., zdraví oc. List od vás jest mi dodán, kdež sobě stě- žujete, že za mně do listu za jednoho rukojmě staveni bejváte; čehož sem se do vás nenadál. I poněvadž to znám, že to sobě stěžujete, a snad to u sebe držíte, že mnou zavedeni budete, čehož mne pán Bůh uchovati ráčí, abyste vy aneb kdo jiný mnou zavedeni bejti měli, by mi toho statku, kterého mi pán Bůh popříti ráčil, nemělo nic zůstati; avšak bude-li vůle boží, pomyslím na to, aby[ch] vás tím více nezane- prázdněl a neobtěžoval. Což se pak postavení vás pod panem Frydrychem Štošem z strany ouřadu vašeho, že byste pod ním nebyli měli postaveni bejti, dotýče: v pravdě jest to vůlí mou nepřišlo, než tím nevědomím, že sem já ani služebníci moji nevěděli, abyste ten ouřad na se vzali; neb jistě jest toho nikdá při mně nebylo, abych vám kdy v čem ublížiti měl, než hleděl sem vždycky poctivost činiti i k ní dopomáhati, a v tom sobě vás za svědka beru. S tím oc. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 77. b. 331. Jan z Pernšteina Janovi Čeplovi o peněžních a jiných záležitostech. — Z Pardubic 1543, 17. října. (V týž den panu Janovi Čeplovi, odtudž.) U. v. p. Jane, příteli m. m. Pán Bůh všemohúcí rač vám dáti zdraví oc. Listové od vás dva jsou mi dodáni; poně- vadž v posledním psaní, co ste potom objednali, mi oznamujete, tuto vám od- pověď dávám. Co se hejtmana Hlohovského dotýče, na čem ste tu věc při mně postavili o zčekání té summy, bude-li vůle boží, přičiním se k tomu, aby se tomu dosti stalo, aby na nás těžkost nepřišla. O ourok také píši, aby mu se spravil, i bečka vína aby jemu dána byla, kdež píši služebníkům svejm, kde by pro tu bečku vína poslati měl, aby vám to oznámili. Též také panu Bohdanovskému o té bečce vína, která mu ode mně dána bejti má, o tom aby vám oznámeno bylo. 27*
Strana 212
212 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Což se pana Adama Kotulinského dotýče, tak o tom držím, že to všecko při něm působí Žibřidovice: pak to vám oznamuji, že sou v tom listu jemu rukojmě za IIM fl. uherských z hrabství Kladského, kdež jest také jedním rukojmím byl neboštík Gottfryd Adlspach, pak ten jest umřel; kdež u mně jest, že na té přípovědi a při- psání vašem mohl by přestati, tak že by mu od těchto rukojmí žádného připsání po- třebí nebylo, neb sami znáti můžete, když jest list nevyvazený, žeť toho rukojmie prázdni býti nemohú. A protož za to žádám, jednejte s ním, ať na přípovědi vaší přestane; však já proto hned píši těm rukojmím, aby to přiznání učinili, než považtež toho u sebe, ve dvou nedělích jak se k tomu postačiti bude moci; již to všecko vám dále porúčím. U pana Herburta již vás za to prosím, že tu věc na míře postavíte, aby těž- kosti na mne skrz to nepřišly. Kdež ste mi napsali, že by mi Franc Kříž chtěl dobrou vůli dáti na pana Novocerekvického: i vězte, že mi Matyáš píše, že jest s té dobré vůle sešlo, než jest na tom postaveno a podány sou mi dvě cesty, jedna ta, aby mu se list udělal, v kterémž by listu byli rukojmie měšťané Prostějovští a Li- penští, a druhé té cesty na widerkauf po osmi zlatých ouroku, však na ten způsob, aby poddaní moji každý rok od něho brali dvaceti pět kaufů piva. Pak píši Matyášovi, že já mu raději udělám list s vejpovědí roční, nežli bych měl na poddané své tím pivem těžkost uvésti. Což se pana Adama Kotulinského dotýče, nahlídal sem v přípis listu, jako jest mu udělán; pak vězte, že jest jemu na IIIM fl. na minci ten list udělán; pak mám toho vůli neb IIM fl. na zlatě odbýti aneb třmi tisíci na minci. Což se té sumy, kterúž vám mám spraviti, dotýče, píši o to služebníkóm svejm, aby vám těch IIM fl. na zlatě anebo IIIM fl. na minci bez prodlévání spravili, a ostatek vám také bohdá spravím. M. m. p. Jane, což se obnovování těch listů dotýče, o kteréž mi píšete, teď vám posílám artikul výpravy z listu Matyášova; pak byť mohlo bez toho obnovování těch listův býti, aby na prvních přestali, rád bych tomu byl, jakož mi se zdá, že jim na tom žádného nebezpečenství není, poněvadž sou listové nevyvazení; pak prosím vás, jednejte s ním o těch XIII fl., kteréž ste mi objednali u pana France Kečer- ského, že mi jich čekati má. Toto vám oznamuji, paměť má není ani písařův mejch, aby mi ta suma vypovědína byla, leč o tom vědomost mají služebníci moji, kteří mé věci spravují. Napsali ste mi, abych se tím nezastíral, které jest se svolení v mar- krabství Moravském stalo, co se napomínání rukojmí dotýče: pak můj milý pane Jane, nikdáť sem na to nemyslil ani příčina toho jaká byl toho svolení, které jest na tom sněmu stalo. Což se mého shledání s vámi dotýče, rád bych se s vámi shledal, ač té na- děje sem, bude-li vůle boží, že brzo v Moravě budu, leč by mi překážku učinil sněm, kterýž zde býti má ve dvú nedělích po sv. Martině; avšak jestliže bych nemohl v Mo-
212 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Což se pana Adama Kotulinského dotýče, tak o tom držím, že to všecko při něm působí Žibřidovice: pak to vám oznamuji, že sou v tom listu jemu rukojmě za IIM fl. uherských z hrabství Kladského, kdež jest také jedním rukojmím byl neboštík Gottfryd Adlspach, pak ten jest umřel; kdež u mně jest, že na té přípovědi a při- psání vašem mohl by přestati, tak že by mu od těchto rukojmí žádného připsání po- třebí nebylo, neb sami znáti můžete, když jest list nevyvazený, žeť toho rukojmie prázdni býti nemohú. A protož za to žádám, jednejte s ním, ať na přípovědi vaší přestane; však já proto hned píši těm rukojmím, aby to přiznání učinili, než považtež toho u sebe, ve dvou nedělích jak se k tomu postačiti bude moci; již to všecko vám dále porúčím. U pana Herburta již vás za to prosím, že tu věc na míře postavíte, aby těž- kosti na mne skrz to nepřišly. Kdež ste mi napsali, že by mi Franc Kříž chtěl dobrou vůli dáti na pana Novocerekvického: i vězte, že mi Matyáš píše, že jest s té dobré vůle sešlo, než jest na tom postaveno a podány sou mi dvě cesty, jedna ta, aby mu se list udělal, v kterémž by listu byli rukojmie měšťané Prostějovští a Li- penští, a druhé té cesty na widerkauf po osmi zlatých ouroku, však na ten způsob, aby poddaní moji každý rok od něho brali dvaceti pět kaufů piva. Pak píši Matyášovi, že já mu raději udělám list s vejpovědí roční, nežli bych měl na poddané své tím pivem těžkost uvésti. Což se pana Adama Kotulinského dotýče, nahlídal sem v přípis listu, jako jest mu udělán; pak vězte, že jest jemu na IIIM fl. na minci ten list udělán; pak mám toho vůli neb IIM fl. na zlatě odbýti aneb třmi tisíci na minci. Což se té sumy, kterúž vám mám spraviti, dotýče, píši o to služebníkóm svejm, aby vám těch IIM fl. na zlatě anebo IIIM fl. na minci bez prodlévání spravili, a ostatek vám také bohdá spravím. M. m. p. Jane, což se obnovování těch listů dotýče, o kteréž mi píšete, teď vám posílám artikul výpravy z listu Matyášova; pak byť mohlo bez toho obnovování těch listův býti, aby na prvních přestali, rád bych tomu byl, jakož mi se zdá, že jim na tom žádného nebezpečenství není, poněvadž sou listové nevyvazení; pak prosím vás, jednejte s ním o těch XIII fl., kteréž ste mi objednali u pana France Kečer- ského, že mi jich čekati má. Toto vám oznamuji, paměť má není ani písařův mejch, aby mi ta suma vypovědína byla, leč o tom vědomost mají služebníci moji, kteří mé věci spravují. Napsali ste mi, abych se tím nezastíral, které jest se svolení v mar- krabství Moravském stalo, co se napomínání rukojmí dotýče: pak můj milý pane Jane, nikdáť sem na to nemyslil ani příčina toho jaká byl toho svolení, které jest na tom sněmu stalo. Což se mého shledání s vámi dotýče, rád bych se s vámi shledal, ač té na- děje sem, bude-li vůle boží, že brzo v Moravě budu, leč by mi překážku učinil sněm, kterýž zde býti má ve dvú nedělích po sv. Martině; avšak jestliže bych nemohl v Mo-
Strana 213
z roku 1543. 213 ravě býti, již vás za to žádám, že se k tomu uprázdníte, kdybych vám napsal, abyste ke mně přijeli. A s tím oc. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zems. kr. Č. f. 77. b. 332. Jan z Pernšteina Janovi Čeplovi, že v určený čas do Moravy přijeti nemůže oc. — Z Par- dubic 1543, 29. října. (Přípis panu Janovi Čeplovi, z Pardubic v pondělí po sv. Šimo[niJši a Judovi.) U. v. p. Jane, příteli m. m., zdraví oc. Psaní, které ste Honzovi učinili, to sem viděl i jemu porozuměl, kdež i o příjezdu mém do Moravy věděti žádáte, brzo-li bude: pak před sněmem obecným, kderýž jest na hradě Pražském druhou neděli po sv. Martinu položen, já v Moravě nebudu moci býti; než by možné bylo, abyste se uprázd- niti a ke mně přijeti mohli, věrně bych vás uhlídal jako svého milého přítele. Což se prodávání statků dotýče, šikujte mi jednom kupce, mnou nic sjíti nemá, bude o prodej snadno. Což se pana Herburta dotýče, již vás za to žádám, že s ním se vší pilností jednati budete, aby mi těškosti nečinil, kdež pak jemu na Matyáše list věřicí píši, aby s ním tak jednal, tak jak ste Honzovi o tom napsali. S tím oc. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 79. 333. Jan z Pernšteina Janovi Vrkočovi o sčekání peněz jemu a bratřím jeho povinných. — Z Par- dubic 1543, 29. října. (V tý[ž] den panu Janovi Vrkočovi, odtudž.) U. a s. pane Jane, příteli můj milý, přál bych vám oc. Což se té summy, která by vám a bratřím vašim od pana Karla z Žerotína při tomto času položena bejti měla a já bych ji také panu Karlovi položiti měl, dotýče, za to vás žádám, že to při bratřích svejch i sami při sobě jed- nati budete, aby mi ta suma půjčena byla, a já bych ji vám rád ujistiti chtěl. Pak co jest při tom oumyslu vašeho, oznamte mi to po tomto poslu, kdež sem k vám té naděje, že to na žádost mou učiníte, a já se vám toho zase rád odplatím. S tím oc. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 79. b. 334. Jan z Pernšteina knížeti Václavovi Těšínskému o vyslání na sněm Slezský; do Moravy pro mor se nevypravil; mladá vína mu zaslána budou. — Z Pardubic 1543, 30. října. (Přípis listu knížeti Václavovi Těšínskému v outerej po sv. Šimoniši Judu.) Osvícené kníže a p., p. synu muoj milej! Službu svú VMii s vinšováním zdraví oc. List od VMti jest mi dodán, kdež mi ráčíte oznamovati o sněmu, kterýž držán bejti má;
z roku 1543. 213 ravě býti, již vás za to žádám, že se k tomu uprázdníte, kdybych vám napsal, abyste ke mně přijeli. A s tím oc. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zems. kr. Č. f. 77. b. 332. Jan z Pernšteina Janovi Čeplovi, že v určený čas do Moravy přijeti nemůže oc. — Z Par- dubic 1543, 29. října. (Přípis panu Janovi Čeplovi, z Pardubic v pondělí po sv. Šimo[niJši a Judovi.) U. v. p. Jane, příteli m. m., zdraví oc. Psaní, které ste Honzovi učinili, to sem viděl i jemu porozuměl, kdež i o příjezdu mém do Moravy věděti žádáte, brzo-li bude: pak před sněmem obecným, kderýž jest na hradě Pražském druhou neděli po sv. Martinu položen, já v Moravě nebudu moci býti; než by možné bylo, abyste se uprázd- niti a ke mně přijeti mohli, věrně bych vás uhlídal jako svého milého přítele. Což se prodávání statků dotýče, šikujte mi jednom kupce, mnou nic sjíti nemá, bude o prodej snadno. Což se pana Herburta dotýče, již vás za to žádám, že s ním se vší pilností jednati budete, aby mi těškosti nečinil, kdež pak jemu na Matyáše list věřicí píši, aby s ním tak jednal, tak jak ste Honzovi o tom napsali. S tím oc. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 79. 333. Jan z Pernšteina Janovi Vrkočovi o sčekání peněz jemu a bratřím jeho povinných. — Z Par- dubic 1543, 29. října. (V tý[ž] den panu Janovi Vrkočovi, odtudž.) U. a s. pane Jane, příteli můj milý, přál bych vám oc. Což se té summy, která by vám a bratřím vašim od pana Karla z Žerotína při tomto času položena bejti měla a já bych ji také panu Karlovi položiti měl, dotýče, za to vás žádám, že to při bratřích svejch i sami při sobě jed- nati budete, aby mi ta suma půjčena byla, a já bych ji vám rád ujistiti chtěl. Pak co jest při tom oumyslu vašeho, oznamte mi to po tomto poslu, kdež sem k vám té naděje, že to na žádost mou učiníte, a já se vám toho zase rád odplatím. S tím oc. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 79. b. 334. Jan z Pernšteina knížeti Václavovi Těšínskému o vyslání na sněm Slezský; do Moravy pro mor se nevypravil; mladá vína mu zaslána budou. — Z Pardubic 1543, 30. října. (Přípis listu knížeti Václavovi Těšínskému v outerej po sv. Šimoniši Judu.) Osvícené kníže a p., p. synu muoj milej! Službu svú VMii s vinšováním zdraví oc. List od VMti jest mi dodán, kdež mi ráčíte oznamovati o sněmu, kterýž držán bejti má;
Strana 214
214 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina pak na ten sněm nevím koho jiného vypraviti než doktora Longa, kterémuž píši, aby se tak zachoval. Než dobře by bylo, aby také někdo s toho knížětství na ten sněm vypraven byl, než že jest již pozdní čas, sněm také v království Českém míti máme na den sv. Kateřiny, kdež z markrabství Moravského, z knížetství Slezského i z jinejch zemí k tomuto království přináležejících mají na tom sněmu poslové s plnou mocí býti. Pak již z Pardubic odjeti nemíním až do toho sněmu, ač sem na tom byl do Moravy jeti, ale byly sou v tom mnohé překážky, pro kteréž sem tomu dosti učiniti nemohl; a i ta jedna překážka, tak jak jest mi správa dána, že okolo Prostějova a To- vačova velmi mrou, a tak nás pán Buoh rozličnými ranami trestati ráčí pro hříchy naše, ješto když člověk chce na to právě pomysliti, žádostivější jest smrti nežli živnosti. O vína mladá prvé, než jest mně psaní VMti došlo, poručil sem o tom, jak se vína spraví, aby VMti posláno bylo XII beček aneb VI drejlinkuov, než vín letos jest velmi málo. A s tím pán Buoh rač dáti oc. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 79. b. 335. Jan z Pernšteina dceři své kněžně Marii Těšínské, že toho času do Moravy přijeti nemůže. — Z Pardubic 1543, 30. října. (V týž den kněžně Marii.) Kněžno Marie, dcero má milá, přál bych, aby zdráva byla a dobře se měla. Předkem to rád slyším, že kníže JMt, ty i děti vaše na zdraví svém dobře se mají. O zdraví svém jiného psáti nevím, než že se na něm tak mám, jakž líta má stará ukazují; než jakejch sme časuov dočekali, kdo chce na to právě pomysliti, nemá proč o to státi, aby dlouho živ byl. Synové a bratří tvoji z mi- losti pána Boha našeho dobře se mají, Vratislava toho sem vypravil k knížatóm JMtem. Což se příjezdu mého do Moravy dotýče, toho oumyslu sem byl, abych do Moravy sjel, ale mnohé překážky toho byly a zvláště i ta, že okolo Prostějova a To- vačova velmi mrou; pak již na ten čas, poněvadž sněm obecný na hradě Pražském položen na sv. Kateřinu, na tom nejsem, abych před tím sněmem do Moravy jeti měl než po tom sněmu, bude-li vuole boží, tam jeti míním, neb bych se s knížetem JMtí i s tebou rád shledal. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 80. 336. Jan z Pernšteina biskupu Vratislavskému, že k sněmu do Vratislavě doktora Longa jako plnomocníka vysílá. — Z Pardubic 1543, 30. října. (V týž den biskupu Vratislavskému.) Duostojný v Bohu otče, pane, pane pří- znivej a příteli muoj zvláště milej, službu svú s vinšováním zdraví oc. VMti ozna- muji, že jest mi list poslán od knížete Václava Těšínského JMti pana syna mého mi-
214 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina pak na ten sněm nevím koho jiného vypraviti než doktora Longa, kterémuž píši, aby se tak zachoval. Než dobře by bylo, aby také někdo s toho knížětství na ten sněm vypraven byl, než že jest již pozdní čas, sněm také v království Českém míti máme na den sv. Kateřiny, kdež z markrabství Moravského, z knížetství Slezského i z jinejch zemí k tomuto království přináležejících mají na tom sněmu poslové s plnou mocí býti. Pak již z Pardubic odjeti nemíním až do toho sněmu, ač sem na tom byl do Moravy jeti, ale byly sou v tom mnohé překážky, pro kteréž sem tomu dosti učiniti nemohl; a i ta jedna překážka, tak jak jest mi správa dána, že okolo Prostějova a To- vačova velmi mrou, a tak nás pán Buoh rozličnými ranami trestati ráčí pro hříchy naše, ješto když člověk chce na to právě pomysliti, žádostivější jest smrti nežli živnosti. O vína mladá prvé, než jest mně psaní VMti došlo, poručil sem o tom, jak se vína spraví, aby VMti posláno bylo XII beček aneb VI drejlinkuov, než vín letos jest velmi málo. A s tím pán Buoh rač dáti oc. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 79. b. 335. Jan z Pernšteina dceři své kněžně Marii Těšínské, že toho času do Moravy přijeti nemůže. — Z Pardubic 1543, 30. října. (V týž den kněžně Marii.) Kněžno Marie, dcero má milá, přál bych, aby zdráva byla a dobře se měla. Předkem to rád slyším, že kníže JMt, ty i děti vaše na zdraví svém dobře se mají. O zdraví svém jiného psáti nevím, než že se na něm tak mám, jakž líta má stará ukazují; než jakejch sme časuov dočekali, kdo chce na to právě pomysliti, nemá proč o to státi, aby dlouho živ byl. Synové a bratří tvoji z mi- losti pána Boha našeho dobře se mají, Vratislava toho sem vypravil k knížatóm JMtem. Což se příjezdu mého do Moravy dotýče, toho oumyslu sem byl, abych do Moravy sjel, ale mnohé překážky toho byly a zvláště i ta, že okolo Prostějova a To- vačova velmi mrou; pak již na ten čas, poněvadž sněm obecný na hradě Pražském položen na sv. Kateřinu, na tom nejsem, abych před tím sněmem do Moravy jeti měl než po tom sněmu, bude-li vuole boží, tam jeti míním, neb bych se s knížetem JMtí i s tebou rád shledal. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 80. 336. Jan z Pernšteina biskupu Vratislavskému, že k sněmu do Vratislavě doktora Longa jako plnomocníka vysílá. — Z Pardubic 1543, 30. října. (V týž den biskupu Vratislavskému.) Duostojný v Bohu otče, pane, pane pří- znivej a příteli muoj zvláště milej, službu svú s vinšováním zdraví oc. VMti ozna- muji, že jest mi list poslán od knížete Václava Těšínského JMti pana syna mého mi-
Strana 215
z roku 1543. 215 lého, kterýmž ráčíte sněm obecný s poručením krále JMti do města Vratislavě tu ne- děli po všech svatých obsílati: kdež na místě svém jakožto mocný otcovský poručník knížete Václava i také na místě JMti k takovému sněmu doktora Longa služebníka svého posílám. S tím oc. MS. součas. v arch. zemsk. kr. Č. f. 80. 337. Jan z Pernšteina Václavovi Tvorkovskému v příčině vyjednávání o rukojemství. — Z Pardubic 1543, 31. října. (Přípis panu Václavovi Tvorkovskému, z Pardubic, v středu před všemi sva- tými.) S. s. v. u. p. p. a příteli můj milej! Zdraví oc. Oznamuji vám, že jest mi dnes list otevřenej dodán, kterýmž na místě jiných pánuo tovaryšův svejch rukojmie obsí- láte, kteří sou za pana Václava Bilovského byli, aby se v Opavě najíti dali na den sv. Martina, kdež pak v tom listu obzvláštně toho dostaveno jest, aby mi o tom oznámeno bylo: kdež vám z takovejho přátelství děkuji a rád se zase přátelsky od- platím, a protož nemoha sám osobně býti, posílám na místě svejm Jiříka Horeckého a Pavla Hobřanského, služebníky svej, kterýmž sem moc dal na místě svým, což se tu koli jednati bude, aby mohli na místě mým konati, jako bych já tu sám byl, pakli by oba býti nemohli, ale jeden z nich. Při tom vám oznamuji, že sem rukojmie za pana Bílovského byl neboštíkovi panu Hanušovi Petřvadlskýmu podle jiných za nějakú sumu, jmenovitě za III ff uherských, za IIC na penězích bílých, za VII na libracích [sic], za IIC � mince, a nebožtíkovi panu Zikmundovi Pňovskému také za nějakú sumu, kdež jest jí na oddíl můj i s úroky přišlo III XXXV fl., o kterúžto sumu sem se s ním již umluvil, že mu ji dáti a spraviti mám při Vánocích příštích; pak za to vás žádám, že se k tomu přičiníte, aby mi ta suma zase navrácena byla, a ne- jsem-li z toho rukojemství, kdež sem Petřevadlskýmu slíbil, vyvazen, abych taky k tý sumě přijíti a jí se vyvazovati mohl, jakož sem pak o to všecko dále s vámi slu- žebníkóm svým rozmluviti poručil. S tím oc. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 80. b. 338. Jan z Pernšteina žádá Bystřické, aby mu peníze ještě do některého času po- sečkali. 1543, 2. listopadu. (Zemsk.arch. markr. Moravsk. Bočkova sbírka č. 7065. Orig. chart.) 339. Jan z Pernšteina biskupovi Vratislavskému o zapravení dlužné summy bratřím Buchtovým a mateři jejich Barboře. — Z Smiřic 1543, 7. listopadu. (Přípis listu biskupu Vratislavskému v středu před sv. Martinem, z Smiřic.) Duostojný v Bohu otče a pane, pane příznivej a příteli muoj zvláště milej! Službu svú s vinšováním zdraví a v něm všeho dobrého VMti vzkazuji. Kdež mi ráčíte psáti o paní
z roku 1543. 215 lého, kterýmž ráčíte sněm obecný s poručením krále JMti do města Vratislavě tu ne- děli po všech svatých obsílati: kdež na místě svém jakožto mocný otcovský poručník knížete Václava i také na místě JMti k takovému sněmu doktora Longa služebníka svého posílám. S tím oc. MS. součas. v arch. zemsk. kr. Č. f. 80. 337. Jan z Pernšteina Václavovi Tvorkovskému v příčině vyjednávání o rukojemství. — Z Pardubic 1543, 31. října. (Přípis panu Václavovi Tvorkovskému, z Pardubic, v středu před všemi sva- tými.) S. s. v. u. p. p. a příteli můj milej! Zdraví oc. Oznamuji vám, že jest mi dnes list otevřenej dodán, kterýmž na místě jiných pánuo tovaryšův svejch rukojmie obsí- láte, kteří sou za pana Václava Bilovského byli, aby se v Opavě najíti dali na den sv. Martina, kdež pak v tom listu obzvláštně toho dostaveno jest, aby mi o tom oznámeno bylo: kdež vám z takovejho přátelství děkuji a rád se zase přátelsky od- platím, a protož nemoha sám osobně býti, posílám na místě svejm Jiříka Horeckého a Pavla Hobřanského, služebníky svej, kterýmž sem moc dal na místě svým, což se tu koli jednati bude, aby mohli na místě mým konati, jako bych já tu sám byl, pakli by oba býti nemohli, ale jeden z nich. Při tom vám oznamuji, že sem rukojmie za pana Bílovského byl neboštíkovi panu Hanušovi Petřvadlskýmu podle jiných za nějakú sumu, jmenovitě za III ff uherských, za IIC na penězích bílých, za VII na libracích [sic], za IIC � mince, a nebožtíkovi panu Zikmundovi Pňovskému také za nějakú sumu, kdež jest jí na oddíl můj i s úroky přišlo III XXXV fl., o kterúžto sumu sem se s ním již umluvil, že mu ji dáti a spraviti mám při Vánocích příštích; pak za to vás žádám, že se k tomu přičiníte, aby mi ta suma zase navrácena byla, a ne- jsem-li z toho rukojemství, kdež sem Petřevadlskýmu slíbil, vyvazen, abych taky k tý sumě přijíti a jí se vyvazovati mohl, jakož sem pak o to všecko dále s vámi slu- žebníkóm svým rozmluviti poručil. S tím oc. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 80. b. 338. Jan z Pernšteina žádá Bystřické, aby mu peníze ještě do některého času po- sečkali. 1543, 2. listopadu. (Zemsk.arch. markr. Moravsk. Bočkova sbírka č. 7065. Orig. chart.) 339. Jan z Pernšteina biskupovi Vratislavskému o zapravení dlužné summy bratřím Buchtovým a mateři jejich Barboře. — Z Smiřic 1543, 7. listopadu. (Přípis listu biskupu Vratislavskému v středu před sv. Martinem, z Smiřic.) Duostojný v Bohu otče a pane, pane příznivej a příteli muoj zvláště milej! Službu svú s vinšováním zdraví a v něm všeho dobrého VMti vzkazuji. Kdež mi ráčíte psáti o paní
Strana 216
216 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Barboru Buchtovou a o syny její, což se té sumy dotýče, kterouž při mně mají, aby jim ode mně položena byla v Nise při sv. Jiří najprv příštím: i toto VMti za odpověď dávám, když sou mi Buchtové psaní učinili při sv. Václavě, tu sumu vypovídajíc, abych jim ji při sv. Jiří položil, i udělala jest mi také psaní paní Barbora Buchtová, abych té sumy nekladl, za to mne žádajíc; pak poněvadž paní Barboře tak dobře list svědčí jako synuom její, když mi se od ní i od nich ode všech pořádná vejpověď podle listu stane, tehdá já se tak zachovám a jim společně tu sumu položím; než na takovou vejpověď, kteráž mi se od Buchtuov synuov jejích stala, nevidí mi se, abych byl po- vinovat při sv. Jiří tu summu klásti, poněvadž k takové vejpovědi vůle paní Barbo- řina nebyla, nébrž tomu na odpor vstoupila tím psaním, které jest mi učinila. A s tím oc. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 81. 340. Jan z Pernšteina Jachymovi, Jindřichovi, Lukášovi Buchtům o zaplacení povinných jim peněz. — Z Smiřic 1543, 7. listopadu. (V týž den Joachymovi, Jindřichovi, Lukášovi Buchtuom, z Smiřic.) U. vládyky, přátelé milí, přál bych vám, abyste se dobře měli. Psaní vašemu, kteréž mi spolu s mateří vaší činíte, sem vyrozuměl; i nenacházím toho u sebe, abych vám tu summu při sv. Jiří klásti povinen byl, poněvadž jest máti vaše té vejpovědi, kterouž ste mi při sv. Václavě o tu sumu učinili, abych ji vám při sv. Jiří najprv příštím položil, na odpor vstoupila tím psaním, kteréž jest mi učinila, vuole své k takovému ode mne vám té sumy kladení nedávajíc; protož poněvadž mateři vaší a vám ten list jednostejně svědčí, když mi se od mateře vaší a od vás pořádná vejpověď podle listu stane, tehdá já se tak zachovám a vám společně tu sumu položím. Datum oc. MS. součas. v arch. zemsk. kr. Č. f. 81. 341. Jan z Pernšteina knížeti Václavovi Těšínskému o záležitosti Pavla Zvěřiny, o poslání koní, vína, ryb oc. — Z Smiřic 1543, 7. listopadu. (Přípis listu knížeti Václavovi Těšínskému, v středu před sv. Martinem.) Osví- cené kníže, pane, pane synu muoj milej! Službu svú s vinšováním zdraví a v něm všeho dobrého VMti vzkazuji. Když jest mi psaní od VMti přinešeno, nebyl sem doma; když sem domuov přijel, list mi od VMti dodán jest. Což se tý obstávky do- týče, kterou jest Pavel Zvěřina učinil v Koutech, kdež mi to psaním svým připomí- nati ráčíte, že sem o tom králi Polskýmu psáti měl: i tak jest, že sem JMti měl psáti, ale jedno z nepaměti, druhé pro mnohé zaneprázdnění a třetí i pro některé příčiny nevidělo mi se toho učiniti; jaké jsou toho příčiny, při mém s VMtí spolu shledání o tom VMti oznámím.
216 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Barboru Buchtovou a o syny její, což se té sumy dotýče, kterouž při mně mají, aby jim ode mně položena byla v Nise při sv. Jiří najprv příštím: i toto VMti za odpověď dávám, když sou mi Buchtové psaní učinili při sv. Václavě, tu sumu vypovídajíc, abych jim ji při sv. Jiří položil, i udělala jest mi také psaní paní Barbora Buchtová, abych té sumy nekladl, za to mne žádajíc; pak poněvadž paní Barboře tak dobře list svědčí jako synuom její, když mi se od ní i od nich ode všech pořádná vejpověď podle listu stane, tehdá já se tak zachovám a jim společně tu sumu položím; než na takovou vejpověď, kteráž mi se od Buchtuov synuov jejích stala, nevidí mi se, abych byl po- vinovat při sv. Jiří tu summu klásti, poněvadž k takové vejpovědi vůle paní Barbo- řina nebyla, nébrž tomu na odpor vstoupila tím psaním, které jest mi učinila. A s tím oc. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 81. 340. Jan z Pernšteina Jachymovi, Jindřichovi, Lukášovi Buchtům o zaplacení povinných jim peněz. — Z Smiřic 1543, 7. listopadu. (V týž den Joachymovi, Jindřichovi, Lukášovi Buchtuom, z Smiřic.) U. vládyky, přátelé milí, přál bych vám, abyste se dobře měli. Psaní vašemu, kteréž mi spolu s mateří vaší činíte, sem vyrozuměl; i nenacházím toho u sebe, abych vám tu summu při sv. Jiří klásti povinen byl, poněvadž jest máti vaše té vejpovědi, kterouž ste mi při sv. Václavě o tu sumu učinili, abych ji vám při sv. Jiří najprv příštím položil, na odpor vstoupila tím psaním, kteréž jest mi učinila, vuole své k takovému ode mne vám té sumy kladení nedávajíc; protož poněvadž mateři vaší a vám ten list jednostejně svědčí, když mi se od mateře vaší a od vás pořádná vejpověď podle listu stane, tehdá já se tak zachovám a vám společně tu sumu položím. Datum oc. MS. součas. v arch. zemsk. kr. Č. f. 81. 341. Jan z Pernšteina knížeti Václavovi Těšínskému o záležitosti Pavla Zvěřiny, o poslání koní, vína, ryb oc. — Z Smiřic 1543, 7. listopadu. (Přípis listu knížeti Václavovi Těšínskému, v středu před sv. Martinem.) Osví- cené kníže, pane, pane synu muoj milej! Službu svú s vinšováním zdraví a v něm všeho dobrého VMti vzkazuji. Když jest mi psaní od VMti přinešeno, nebyl sem doma; když sem domuov přijel, list mi od VMti dodán jest. Což se tý obstávky do- týče, kterou jest Pavel Zvěřina učinil v Koutech, kdež mi to psaním svým připomí- nati ráčíte, že sem o tom králi Polskýmu psáti měl: i tak jest, že sem JMti měl psáti, ale jedno z nepaměti, druhé pro mnohé zaneprázdnění a třetí i pro některé příčiny nevidělo mi se toho učiniti; jaké jsou toho příčiny, při mém s VMtí spolu shledání o tom VMti oznámím.
Strana 217
z roku 1543. 217 By se v tom neprohlédalo na krále Polského JMt i také na to, poněvadž se JMt k VMti tak milostivě zachovávati ráčí, čehož VMti přeji, i také poněvadž se kníže Kazimír JMt hleděl rád službami svými zachovávati, abyste VMt tolikéž činiti ráčili, dobře by se v to trefiti mohlo i také v to, jestliže by té stávky nepropustil, kteráž jest u mně nepořádná, aby zase z těch Kontuov i odjinud krále Polského JMti lidi dopuštěno bylo stavovati, opovědouc se v tom JMti; a by má věc byla, já bych tak učinil, ale znám, že by se VMti netrefilo, poněvadž s poddanejmi svejmi k Polsku přiseděti ráčíte a oni odtud najvěčí živnost mají. Pak k tý věci jiného psáti nevím, než abyste ráčili tak učiniti a ty stávky vyručiti, a to aby slyšáno bylo, stala-li by se stávka spravedlivá či nespravedlivá; než na to sluší mysliti, aby Sliskejch věcí do Polsky nevtáhli. Chce-li Zvěřina koho z Slizska viniti, nechť jej tu viní, kde ta věc ku právu náleží; pakli muožě k tomu přivedeno bejti, aby král Polský JMt ráčil vydati dvě osoby z království Polského a VMt abyste taky dvě osoby ráčili vydJati z knížetství Slizského jiné než své poddané, a ti aby v] to všecko nahlédli, co sobě Pavel Zvěřina stěžuje i také co sobě poddaní VMti do něho stěžují, a mohlo-li by se to tam srovnati, aby se srovnalo. Než což se toho zápisu dotejčě, kterejm se Pavel Zvěřina zapsal, o ten abyste se v žádné jednání dávati neráčili. A u mně by za škodné nebylo, abyste pak VMt králi Polskému JMti psaní učiniti ráčili, toho podávajíc; i co jest při mně, to VMti oznamuji. Což se Jerolíma Bradáče dotýče, záplatú jeho za tu měď meškati nebudu, neb se jinejm neprodlilo, než majíc tu naději, že se s VMtí sám shledám, že tu VMti ty peníze dám. Kdež mi ráčíte o klisny psáti, ty chci VMti spraviti, a což budu moci najspíše VMti je pošli. Než mně by se vidělo, abyste toho ráčili do jara nechati, neb teď zlý cesty nastanou, klisny by se svedly, na rudě by se oblámaly; však jakž míti ráčíte, račte mi oznámiti, tak já udělám. Což se vín dotejče, dnes mi píší, že sou je tepruva spravili; a dosti jich málo mám, neměl sem jich nikdá tak málo; a tak již přichází, jak se pánu Bohu hledíme zachovávati, takový nám ourody dávati ráčí. Pak ta vína VMti hned vypravena budou, kdež o to ještě dnes píši. O ryby a štiky píši ouředníku Fryštátskému, aby k VMti na Těšín dojel a s VMtí rozmluvil, co by měl VMti ka- pruov a štik poslati. S tím oc. MS. součas. v arch. zemsk. kr. Č. f. 81. b. 342. Jan z Pernšteina Janovi Čeplovi přátelsky sdílí své těžkosti peněžité, do nichž upadl; po sněmu Českém se vypraví na Moravu. — Ze Smiřic 1543, 7. listopadu. (Přípis listu panu Janovi Čeplovi v týž den.) Urozenej vládyko, pane Jene, příteli můj milý! Pán Bůh všemohúcí rač vám dáti zdraví a v něm všecko] dobré, a jistě bych vám toho věrně přál. List od vás jest mi této hodiny dodán, psaní, kteréž mi o mejch Archiv Český XX. 28
z roku 1543. 217 By se v tom neprohlédalo na krále Polského JMt i také na to, poněvadž se JMt k VMti tak milostivě zachovávati ráčí, čehož VMti přeji, i také poněvadž se kníže Kazimír JMt hleděl rád službami svými zachovávati, abyste VMt tolikéž činiti ráčili, dobře by se v to trefiti mohlo i také v to, jestliže by té stávky nepropustil, kteráž jest u mně nepořádná, aby zase z těch Kontuov i odjinud krále Polského JMti lidi dopuštěno bylo stavovati, opovědouc se v tom JMti; a by má věc byla, já bych tak učinil, ale znám, že by se VMti netrefilo, poněvadž s poddanejmi svejmi k Polsku přiseděti ráčíte a oni odtud najvěčí živnost mají. Pak k tý věci jiného psáti nevím, než abyste ráčili tak učiniti a ty stávky vyručiti, a to aby slyšáno bylo, stala-li by se stávka spravedlivá či nespravedlivá; než na to sluší mysliti, aby Sliskejch věcí do Polsky nevtáhli. Chce-li Zvěřina koho z Slizska viniti, nechť jej tu viní, kde ta věc ku právu náleží; pakli muožě k tomu přivedeno bejti, aby král Polský JMt ráčil vydati dvě osoby z království Polského a VMt abyste taky dvě osoby ráčili vydJati z knížetství Slizského jiné než své poddané, a ti aby v] to všecko nahlédli, co sobě Pavel Zvěřina stěžuje i také co sobě poddaní VMti do něho stěžují, a mohlo-li by se to tam srovnati, aby se srovnalo. Než což se toho zápisu dotejčě, kterejm se Pavel Zvěřina zapsal, o ten abyste se v žádné jednání dávati neráčili. A u mně by za škodné nebylo, abyste pak VMt králi Polskému JMti psaní učiniti ráčili, toho podávajíc; i co jest při mně, to VMti oznamuji. Což se Jerolíma Bradáče dotýče, záplatú jeho za tu měď meškati nebudu, neb se jinejm neprodlilo, než majíc tu naději, že se s VMtí sám shledám, že tu VMti ty peníze dám. Kdež mi ráčíte o klisny psáti, ty chci VMti spraviti, a což budu moci najspíše VMti je pošli. Než mně by se vidělo, abyste toho ráčili do jara nechati, neb teď zlý cesty nastanou, klisny by se svedly, na rudě by se oblámaly; však jakž míti ráčíte, račte mi oznámiti, tak já udělám. Což se vín dotejče, dnes mi píší, že sou je tepruva spravili; a dosti jich málo mám, neměl sem jich nikdá tak málo; a tak již přichází, jak se pánu Bohu hledíme zachovávati, takový nám ourody dávati ráčí. Pak ta vína VMti hned vypravena budou, kdež o to ještě dnes píši. O ryby a štiky píši ouředníku Fryštátskému, aby k VMti na Těšín dojel a s VMtí rozmluvil, co by měl VMti ka- pruov a štik poslati. S tím oc. MS. součas. v arch. zemsk. kr. Č. f. 81. b. 342. Jan z Pernšteina Janovi Čeplovi přátelsky sdílí své těžkosti peněžité, do nichž upadl; po sněmu Českém se vypraví na Moravu. — Ze Smiřic 1543, 7. listopadu. (Přípis listu panu Janovi Čeplovi v týž den.) Urozenej vládyko, pane Jene, příteli můj milý! Pán Bůh všemohúcí rač vám dáti zdraví a v něm všecko] dobré, a jistě bych vám toho věrně přál. List od vás jest mi této hodiny dodán, psaní, kteréž mi o mejch Archiv Český XX. 28
Strana 218
A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 218 dluzích a těžkostech činíte, píšete mi jako věrný přítel. Pak na to vám tuto odpověď dávám: Jakož chuť má veliká byla [k] kupování statkův, pod kteroužto chutí na těžkosti sem nic myslil a jich u sebe nerozvažoval, neb mysl opanovala rozum; ale znajíc těžkosti své, mnoho větčí chuť mám k prodávání statkův nežli [k] kupování, a bych byl kupování a stavení nechal, o těch těžkostech bych byl nevěděl. Ale přísloví jest: Jak je zajíc v jíše, tak je černej; tak já jak sem v ty dluhy vlezl, již nevím z nich kudy. Pak můj milej pane Jene, netoliko abych Hrušovany prodal, než prodal bych i jiné, kdyby chtěl ode mně co kúpiti; a víte-li koho, kdo by statky kupovati chtěl, oznamte mi to, chci se slušně smluviti, neb tak jakž sem vám prve napsal, že raději v chalupě svůj chlíb jísti budu než v malovaných pokojích cizí. Což se Adama Kotulinského dotejče, prve než jest mi psaní od vás přišlo, poslán jest mu list, kterýmž se rukojmie přiznávají, že v tom rukojemství za mne před se státi chtí. Můžete mi věřiti, že těchto časův časté nemoci na mně přicházejí a dosti těžké, alě těžkost dluhův ty všecky nemoci převyšuje; i to vám oznamuji, že tý naděje sem, co se Kladska dotejče, i na některé jiné statky své zde v království Českém kupce jmíti budu. V psaní svém pravdu mi předkládáte nynější berně, vejpravy, ouroky, placení dluhův, však k tomu nikterak postačiti se nemůž; neb vám to napsati mohu, že jest na mně nyní v poli přišlo držeti na pět set koní a na půl štvrta tisíce pěších z krá- lovství Českého i z markrabství Moravského. Což se pana Herburta dotejče, již vás vždy za to prosím, že s ním jednati budete, aby mi těžkostí nečinil. Kdybych o ten soud s markrabí Jiřím konec měl, také by tu nějaká suma ne- malá přibýti mohla, kdež za jiné nemám, bude-li vůle boží, že při svatém Jiří konec s ním míti budu, ač nedržím, aby se při tom právě komu takoví odtahové dáli, jako se mně dějí; ale jiným mi se neděje než králem pánem naším, poněvadž ty těško[sti zase od pana markrabí na JMt by šly. Jízda [má] do markrabství Moravského pro ten sněm nikterakž brzo bejti nemůže, kterouž bych byl rád vykonal, i do knížetství Těšínskýho z mnohých příčin; než rád bych se s vámi viděl, však i na tom sem, bu- de-li vůle boží, hned po tom sněmu českém abych se do Moravy vypravil. Pak tím vám toto psaní zavazuji, že již k vám tu celú víru mám, že mě v mejch těškostech neopustíte jako ten přítel, kteréhož sem vskutku beze všech darů k sobě upřímého poznal. Což se syna vašeho dotejče, poněvadž jest toho taková potřeba pro nemoc paní manželky vaší, nic vám ani jemu v tom za zlé nemám. S tím oc. MS. součas. v arch. zemsk. kr. Č. f. 82. b. 343. Jan z Pernšteina pánům a rytířstvu knížetství Těšínského o sbírce z poddaných na sněmu uložené. — Z Pardubic 1543, 25. listopadu. (Přípis listu do knížětství Těšínského pánóm a rytírstvu, z Pardubic v neděli den svaté panny Kateřiny.) U. p. p. a u. vládyky, přátelé a věrní milí! Zdraví oc. Ozná-
A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 218 dluzích a těžkostech činíte, píšete mi jako věrný přítel. Pak na to vám tuto odpověď dávám: Jakož chuť má veliká byla [k] kupování statkův, pod kteroužto chutí na těžkosti sem nic myslil a jich u sebe nerozvažoval, neb mysl opanovala rozum; ale znajíc těžkosti své, mnoho větčí chuť mám k prodávání statkův nežli [k] kupování, a bych byl kupování a stavení nechal, o těch těžkostech bych byl nevěděl. Ale přísloví jest: Jak je zajíc v jíše, tak je černej; tak já jak sem v ty dluhy vlezl, již nevím z nich kudy. Pak můj milej pane Jene, netoliko abych Hrušovany prodal, než prodal bych i jiné, kdyby chtěl ode mně co kúpiti; a víte-li koho, kdo by statky kupovati chtěl, oznamte mi to, chci se slušně smluviti, neb tak jakž sem vám prve napsal, že raději v chalupě svůj chlíb jísti budu než v malovaných pokojích cizí. Což se Adama Kotulinského dotejče, prve než jest mi psaní od vás přišlo, poslán jest mu list, kterýmž se rukojmie přiznávají, že v tom rukojemství za mne před se státi chtí. Můžete mi věřiti, že těchto časův časté nemoci na mně přicházejí a dosti těžké, alě těžkost dluhův ty všecky nemoci převyšuje; i to vám oznamuji, že tý naděje sem, co se Kladska dotejče, i na některé jiné statky své zde v království Českém kupce jmíti budu. V psaní svém pravdu mi předkládáte nynější berně, vejpravy, ouroky, placení dluhův, však k tomu nikterak postačiti se nemůž; neb vám to napsati mohu, že jest na mně nyní v poli přišlo držeti na pět set koní a na půl štvrta tisíce pěších z krá- lovství Českého i z markrabství Moravského. Což se pana Herburta dotejče, již vás vždy za to prosím, že s ním jednati budete, aby mi těžkostí nečinil. Kdybych o ten soud s markrabí Jiřím konec měl, také by tu nějaká suma ne- malá přibýti mohla, kdež za jiné nemám, bude-li vůle boží, že při svatém Jiří konec s ním míti budu, ač nedržím, aby se při tom právě komu takoví odtahové dáli, jako se mně dějí; ale jiným mi se neděje než králem pánem naším, poněvadž ty těško[sti zase od pana markrabí na JMt by šly. Jízda [má] do markrabství Moravského pro ten sněm nikterakž brzo bejti nemůže, kterouž bych byl rád vykonal, i do knížetství Těšínskýho z mnohých příčin; než rád bych se s vámi viděl, však i na tom sem, bu- de-li vůle boží, hned po tom sněmu českém abych se do Moravy vypravil. Pak tím vám toto psaní zavazuji, že již k vám tu celú víru mám, že mě v mejch těškostech neopustíte jako ten přítel, kteréhož sem vskutku beze všech darů k sobě upřímého poznal. Což se syna vašeho dotejče, poněvadž jest toho taková potřeba pro nemoc paní manželky vaší, nic vám ani jemu v tom za zlé nemám. S tím oc. MS. součas. v arch. zemsk. kr. Č. f. 82. b. 343. Jan z Pernšteina pánům a rytířstvu knížetství Těšínského o sbírce z poddaných na sněmu uložené. — Z Pardubic 1543, 25. listopadu. (Přípis listu do knížětství Těšínského pánóm a rytírstvu, z Pardubic v neděli den svaté panny Kateřiny.) U. p. p. a u. vládyky, přátelé a věrní milí! Zdraví oc. Ozná-
Strana 219
z roku 1543. 219 meno jest mi, že ste zbírku na lidi uložili z Xti osob po II fi. rýnsk. tím spuosobem, jako jest první na vajpravu těch jízdných byla; i proč jest ta zbírka uložena a s které příčiny, o tom žádné vědomosti nemám; a snad bych o tom vědomost míti měl, kdy se takové zbírky ukládají, i vuoli k ní dávati; a protož nechť mi se o tom oznámí, proč se ta zbírka ukládá, ať se vím čím spraviti. I také předešlých berní stali sou se počtové a jak jest to vykonáno; a když tomu vyrozumím, také ouředníkóm svajm oznámím, jak se budou věděti při tom zachovati. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 83. 344. Jan z Pernšteina doktorovi Longovi, že ze služby ho propouští. — V Praze 1543, 4. prosince. (Přípis dcedule, jaká odpověď dána doktorovi Longovi na suplikací jeho, v Praze v outerý den sv. panny Barbory.) Pane doktoře, příteli milej! Psaní sem viděl, které si udělal Michnovi, služebníku mému, s kteréhož psaní rozumím, že mi se s té služby vytahuješ, kterouž si mi zavázán: kdež sem se toho do tebe nenadál a za jiné sem neměl, než že se ke mně tak zachováš, jakž smlúva mezi námi ukazuje. Ale poněvadž se ty ke mně podle smlouvy zachovati nechceš, radějiť toho přeji, nechť to lidé poznají, kejm schází. Což se záplaty dotýče, by mi smlouvě dosti činil, znám, žeť bych také záplatú povinen byl. Dejžť pán Buoh štěstí tomu, komuž sloužiti míníš, aby u něho déle trval než u mne. Actum ut supra. MS. součas. v arch. zemsk. kr. Č. f. 83. b. 345. Jan z Pernšteina Janovi Sedlnickému o začetí sněmu v Praze, o záplatě za vykonané od něho poselství oc. — Z Prahy 1543, 15. prosince. (Přípis listu panu Janovi Sedlnickému, z Prahy v sobotu po svaté Luciji.) U. p. p. příteli muoj milej! Zdraví oc. List od vás jest mi zde dodán. Psaní kněze biskupa Vratislavského sem porozuměl, a protož neznám potřeby, abyste k jakému ščítání s tím colmejstrem posílati měli, neb co jest se spraviti mělo, to jest se spravilo. Což se sněmu zdejšího dotýče, jednání se tepruova začilo ode tří dní s těmi zeměmi vyslanejmi, neb nějaké ruoznice mezi obcí, ouředníky a soudci zemskajmi staly, na dvě neděli však sou k srovnání skrz krále JMt přišly. Což se privilejí vyplácení dotýče, také se tak pa[ .. . . ] mají, že z toho kní- žětství dáno a spraveno [ . . . . J okolo LX ſP. Kdež mi píšete, že ste na mně nejednou vznášeli a oznamovali, co se poselství dotajče, že na své jezditi musíte: pak v pravdě se nepamatuji, aby se jaká poselství z rozkázání mého kde dála, a také ste mi nikdá neoznámili, abyste kde vypravovali pro ty potřeby, což by se toho knížetství dotajkalo; než víte dobře, kdy jest na sněmy 28*
z roku 1543. 219 meno jest mi, že ste zbírku na lidi uložili z Xti osob po II fi. rýnsk. tím spuosobem, jako jest první na vajpravu těch jízdných byla; i proč jest ta zbírka uložena a s které příčiny, o tom žádné vědomosti nemám; a snad bych o tom vědomost míti měl, kdy se takové zbírky ukládají, i vuoli k ní dávati; a protož nechť mi se o tom oznámí, proč se ta zbírka ukládá, ať se vím čím spraviti. I také předešlých berní stali sou se počtové a jak jest to vykonáno; a když tomu vyrozumím, také ouředníkóm svajm oznámím, jak se budou věděti při tom zachovati. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 83. 344. Jan z Pernšteina doktorovi Longovi, že ze služby ho propouští. — V Praze 1543, 4. prosince. (Přípis dcedule, jaká odpověď dána doktorovi Longovi na suplikací jeho, v Praze v outerý den sv. panny Barbory.) Pane doktoře, příteli milej! Psaní sem viděl, které si udělal Michnovi, služebníku mému, s kteréhož psaní rozumím, že mi se s té služby vytahuješ, kterouž si mi zavázán: kdež sem se toho do tebe nenadál a za jiné sem neměl, než že se ke mně tak zachováš, jakž smlúva mezi námi ukazuje. Ale poněvadž se ty ke mně podle smlouvy zachovati nechceš, radějiť toho přeji, nechť to lidé poznají, kejm schází. Což se záplaty dotýče, by mi smlouvě dosti činil, znám, žeť bych také záplatú povinen byl. Dejžť pán Buoh štěstí tomu, komuž sloužiti míníš, aby u něho déle trval než u mne. Actum ut supra. MS. součas. v arch. zemsk. kr. Č. f. 83. b. 345. Jan z Pernšteina Janovi Sedlnickému o začetí sněmu v Praze, o záplatě za vykonané od něho poselství oc. — Z Prahy 1543, 15. prosince. (Přípis listu panu Janovi Sedlnickému, z Prahy v sobotu po svaté Luciji.) U. p. p. příteli muoj milej! Zdraví oc. List od vás jest mi zde dodán. Psaní kněze biskupa Vratislavského sem porozuměl, a protož neznám potřeby, abyste k jakému ščítání s tím colmejstrem posílati měli, neb co jest se spraviti mělo, to jest se spravilo. Což se sněmu zdejšího dotýče, jednání se tepruova začilo ode tří dní s těmi zeměmi vyslanejmi, neb nějaké ruoznice mezi obcí, ouředníky a soudci zemskajmi staly, na dvě neděli však sou k srovnání skrz krále JMt přišly. Což se privilejí vyplácení dotýče, také se tak pa[ .. . . ] mají, že z toho kní- žětství dáno a spraveno [ . . . . J okolo LX ſP. Kdež mi píšete, že ste na mně nejednou vznášeli a oznamovali, co se poselství dotajče, že na své jezditi musíte: pak v pravdě se nepamatuji, aby se jaká poselství z rozkázání mého kde dála, a také ste mi nikdá neoznámili, abyste kde vypravovali pro ty potřeby, což by se toho knížetství dotajkalo; než víte dobře, kdy jest na sněmy 28*
Strana 220
220 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina jezdil Mikuoláš Kloch, že sem jej vždycky stravú opatroval, a potom sem i tu těškost z vás sňal a Gottfrydovi Adlspochovi sem službu dával, aby v soudech sedal i při sněmích obecních bejval. Než jestliže sou se jaká poselství kde dála, nikdá sem toho žádostiv nebyl, abyste na své jezditi měli, což jest náležělo pánóm vašim za vás pla- titi; než služěbníkóm majm nemóžete nic za zlé míti, že z komory mé nic dávati ne- chtí, poněvadž ode mně toho povolení neměli, a vždy ste mi o tom nikdá neoznámili, až po panu Mikuolášovi Vlčkovi a po panu Jiříku Sedlnickém. Než poněvadž jest Adlspoch umřel, na to místo sem byl zjednal, jakož sem vám byl i oznámil, doktora Longa, ale ten také služebníkem majm není; pak na ten čas nevím kým to místo opatřiti, a protož to mezi sebou vyhledajte, kdo by v sou- dech sedati a při sněmích bajvati měl; a kohož k tomu budete chtíti obrátiti, oznamte mi o tom, i také jakej se pořádek v tom zachovává, jaký bych mu list a zmocnění k tomu soudu dáti měl. Což se toho poselství dotýče, které jest se do Polsky učinilo, znám že [ .. . . ] spravedlivé, aby se zase na [ . . . . ] i píši o tom služebníkóm svejm list, aby vám to zase navráceno bylo. List biskupa Vratislavského vám zase i s tím sněmem posílám. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 83. b. 346. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic oznamuje, že nově narozené dceři jeho nemůže býti kmotrem. — Na Tovačově 1544, 30. května. Službu svú oc. Jakož mi píšete žádajíc, abych dceři vaší kmotrem byl a u vás na Rokytnici abychse od pondělka v témdni k obědu najíti dal: pak oznamuji vám, že mi nikterakž možno není, abych do toho času v tomto kraji zůstati měl, neb od outerka anebo od středy příští v témdni já konečně v Praze bejti musím. Než kdyby to křtění v neděli příští, tak jak ste mi oznámili, bejti mělo; žádost vaši byl bych věrně rád naplnil. S tím pán Buoh rač dáti vám se na všem dobře míti a nám se spolu v dobrém zdraví shledati, jest-li vuole jeho svatá. Datum na Tovačově v pátek Jan z Pernštaina etc. a na Helfenštaině. po Božím vstoupení léta 1544. Pro bolest ruky podepsati sem se nemohl. Urozenému pánu, panu Půtovi z Ludanic a na Rokytnici, pánu a příteli mému milému. Pečet poškozena. — Orig. Třeboň. archivu Fam. v. Ludanic (Registr.) 347. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby zaplatil Barboře z Koldic. — Ve Vídni 1544, 2. září. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urozený v. n. milý! Jakož nábožná Bar- bora z Koldic, pozuostalá vdova po někdy Lukášovi Buchtovi, nám milá, spolu s dětmi
220 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina jezdil Mikuoláš Kloch, že sem jej vždycky stravú opatroval, a potom sem i tu těškost z vás sňal a Gottfrydovi Adlspochovi sem službu dával, aby v soudech sedal i při sněmích obecních bejval. Než jestliže sou se jaká poselství kde dála, nikdá sem toho žádostiv nebyl, abyste na své jezditi měli, což jest náležělo pánóm vašim za vás pla- titi; než služěbníkóm majm nemóžete nic za zlé míti, že z komory mé nic dávati ne- chtí, poněvadž ode mně toho povolení neměli, a vždy ste mi o tom nikdá neoznámili, až po panu Mikuolášovi Vlčkovi a po panu Jiříku Sedlnickém. Než poněvadž jest Adlspoch umřel, na to místo sem byl zjednal, jakož sem vám byl i oznámil, doktora Longa, ale ten také služebníkem majm není; pak na ten čas nevím kým to místo opatřiti, a protož to mezi sebou vyhledajte, kdo by v sou- dech sedati a při sněmích bajvati měl; a kohož k tomu budete chtíti obrátiti, oznamte mi o tom, i také jakej se pořádek v tom zachovává, jaký bych mu list a zmocnění k tomu soudu dáti měl. Což se toho poselství dotýče, které jest se do Polsky učinilo, znám že [ .. . . ] spravedlivé, aby se zase na [ . . . . ] i píši o tom služebníkóm svejm list, aby vám to zase navráceno bylo. List biskupa Vratislavského vám zase i s tím sněmem posílám. Datum ut supra. MS. souč. v arch. zemsk. kr. Č. f. 83. b. 346. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic oznamuje, že nově narozené dceři jeho nemůže býti kmotrem. — Na Tovačově 1544, 30. května. Službu svú oc. Jakož mi píšete žádajíc, abych dceři vaší kmotrem byl a u vás na Rokytnici abychse od pondělka v témdni k obědu najíti dal: pak oznamuji vám, že mi nikterakž možno není, abych do toho času v tomto kraji zůstati měl, neb od outerka anebo od středy příští v témdni já konečně v Praze bejti musím. Než kdyby to křtění v neděli příští, tak jak ste mi oznámili, bejti mělo; žádost vaši byl bych věrně rád naplnil. S tím pán Buoh rač dáti vám se na všem dobře míti a nám se spolu v dobrém zdraví shledati, jest-li vuole jeho svatá. Datum na Tovačově v pátek Jan z Pernštaina etc. a na Helfenštaině. po Božím vstoupení léta 1544. Pro bolest ruky podepsati sem se nemohl. Urozenému pánu, panu Půtovi z Ludanic a na Rokytnici, pánu a příteli mému milému. Pečet poškozena. — Orig. Třeboň. archivu Fam. v. Ludanic (Registr.) 347. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby zaplatil Barboře z Koldic. — Ve Vídni 1544, 2. září. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urozený v. n. milý! Jakož nábožná Bar- bora z Koldic, pozuostalá vdova po někdy Lukášovi Buchtovi, nám milá, spolu s dětmi
Strana 221
s let 1544 a 1545. 221 svými (jakž sme spraveni) list na dva tisíce zlatých s úrokem na tebe má: i poněvadž jest tejž vdově od tebe ouroku za dvě létě, pokudž nás spravuje, zadržáno, prosila jest nás poníženě, abychom ji v tom milostivě opatřiti ráčili. I znajíc slušnou prosbu býti a jsouc povinni vdovy a sirotky opatrovati, poroučímeť, aby jmenované vdově, což jest jí spravedlivě od tebe zadržáno, bez odtahuov vydáno bylo, tak aby dcery své nač chovati měla. I znajíc vuoli naší býti, nepochybujem, že se tak zachováš, jináče nečiníce. Dán v Vídni v úterý po sv. Jiljí léta oc XLIIII. Arch. místodrž. kr. Č. Přípisy z r. 1544 sv. 32. f. 183 (v.) 348. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby Fabiana Reichenbacha s bratrem jeho Šebestianem srovnal. — Na hradě Pražském 1544, 19. října. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urozený v. n. milý! Vznesl jest na nás slovutný Fabian Reichnpach i na místě bratří a sester svých, že jsi času minulého v to se vložil a je s bratrem jich Šebestianem Reichnpochem s strany některého statku na ně (jakž spravují) po někdy bratru jich Bartholoměji Reichnpochovi při- padlém přátelsky srovnati a smluviti chtěl, ale však že jest tehdaž z toho sešlo; nás svrchupsaný Fabian Reichnpach poníženě prosíc, aťbychom o něho tolikéž i bratří jeho psaní učiniti a k tobě se přimluviti ráčili, poněvadž jsi předešle toho úmyslu byl, chtíc je přátelsky smluviti, aby ještě tak se k tomu přičinil a v to se vložil. I znajíc slušnú a poníženú prosbu jeho býti a chtíc tomu rádi, aby přátelsky srov- náni býti mohli, tebe žádáme milostivě se přimlúvajíc, aby tím neprodlévajíc, ke dni určitému a v místo příležité obě strany před se obeslal, v pilnosti vyslyšel a tak se k tomu přičinil, aby je přátelsky smluvil a srovnal, vědouc, že nám na tom zvláštní libost okážeš. Dán na hradě Pražském v neděli po sv. Havle léta XLIIII. Arch. místodržitelský kr. Č. Přípisy z r. 1544 sv. 32 f. 211. 349. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic, aby mu byl rukojmím na 1050 zl. Vilémovi staršímu z Žerotína. — Datum na Tovačově, v středu po sv. Kateřině (26. listopadu) 1544. — (Orig. pap. Třeboňského arch.: Fam. v. Pernstein. Reg.) 350. Ferdinand král oznamuje Janovi z Pernšteina a mnohým jiným pánům a rytířům moravským, že vysílá k němu Půtu z Ludanic, Jana z Kunovic, Jiříka Žabku z Limberku, aby s ním o některé potřeby jednali. — Ve Vídni v pátek po Božím narození (26. pros.) 1544. (Míst. arch. Miss. 1545—1549, XXXIV. fol. 2.) 351. Ferdinand I. Janovi z Pernšteina poroučí, aby dopomohl Anně zámečnici z Brna ku právu. Na hradě Pražském 1545, 16. února. (Janovi z Pernštaina.) Ferdinand »c. Uroz. v. n. milý! V paměti máme, žeť sme času předešlého poručiti ráčili, aby Anně zámečnici z Brna k spravedlnosti její a
s let 1544 a 1545. 221 svými (jakž sme spraveni) list na dva tisíce zlatých s úrokem na tebe má: i poněvadž jest tejž vdově od tebe ouroku za dvě létě, pokudž nás spravuje, zadržáno, prosila jest nás poníženě, abychom ji v tom milostivě opatřiti ráčili. I znajíc slušnou prosbu býti a jsouc povinni vdovy a sirotky opatrovati, poroučímeť, aby jmenované vdově, což jest jí spravedlivě od tebe zadržáno, bez odtahuov vydáno bylo, tak aby dcery své nač chovati měla. I znajíc vuoli naší býti, nepochybujem, že se tak zachováš, jináče nečiníce. Dán v Vídni v úterý po sv. Jiljí léta oc XLIIII. Arch. místodrž. kr. Č. Přípisy z r. 1544 sv. 32. f. 183 (v.) 348. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby Fabiana Reichenbacha s bratrem jeho Šebestianem srovnal. — Na hradě Pražském 1544, 19. října. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urozený v. n. milý! Vznesl jest na nás slovutný Fabian Reichnpach i na místě bratří a sester svých, že jsi času minulého v to se vložil a je s bratrem jich Šebestianem Reichnpochem s strany některého statku na ně (jakž spravují) po někdy bratru jich Bartholoměji Reichnpochovi při- padlém přátelsky srovnati a smluviti chtěl, ale však že jest tehdaž z toho sešlo; nás svrchupsaný Fabian Reichnpach poníženě prosíc, aťbychom o něho tolikéž i bratří jeho psaní učiniti a k tobě se přimluviti ráčili, poněvadž jsi předešle toho úmyslu byl, chtíc je přátelsky smluviti, aby ještě tak se k tomu přičinil a v to se vložil. I znajíc slušnú a poníženú prosbu jeho býti a chtíc tomu rádi, aby přátelsky srov- náni býti mohli, tebe žádáme milostivě se přimlúvajíc, aby tím neprodlévajíc, ke dni určitému a v místo příležité obě strany před se obeslal, v pilnosti vyslyšel a tak se k tomu přičinil, aby je přátelsky smluvil a srovnal, vědouc, že nám na tom zvláštní libost okážeš. Dán na hradě Pražském v neděli po sv. Havle léta XLIIII. Arch. místodržitelský kr. Č. Přípisy z r. 1544 sv. 32 f. 211. 349. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic, aby mu byl rukojmím na 1050 zl. Vilémovi staršímu z Žerotína. — Datum na Tovačově, v středu po sv. Kateřině (26. listopadu) 1544. — (Orig. pap. Třeboňského arch.: Fam. v. Pernstein. Reg.) 350. Ferdinand král oznamuje Janovi z Pernšteina a mnohým jiným pánům a rytířům moravským, že vysílá k němu Půtu z Ludanic, Jana z Kunovic, Jiříka Žabku z Limberku, aby s ním o některé potřeby jednali. — Ve Vídni v pátek po Božím narození (26. pros.) 1544. (Míst. arch. Miss. 1545—1549, XXXIV. fol. 2.) 351. Ferdinand I. Janovi z Pernšteina poroučí, aby dopomohl Anně zámečnici z Brna ku právu. Na hradě Pražském 1545, 16. února. (Janovi z Pernštaina.) Ferdinand »c. Uroz. v. n. milý! V paměti máme, žeť sme času předešlého poručiti ráčili, aby Anně zámečnici z Brna k spravedlnosti její a
Strana 222
222 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina statku, kterýž se v Židlochovicích po někdy strejci svém míti praví, dopomáhal ale spravuje nás táž zámečnice, že až posavad k své spravedlnosti přijíti nemuože, poníženě nás prosíc za milostivé opatření. I pokudž by tak bylo, pokudž nám zprávu dává, poroučiemeť, aby té chudé ženě k spravedlnosti a statku jí náležitém bez dal- ších odtahuov dopomáhal, tak aby nás o to více nenabíhala, jináče nečiníce. Dán uts. [na hradě Pražském v pondělí masopustní leta oc XLV a král. uts.] Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1545—6, sv. 34., Fol. 17. 352. Ferdinand I. Janovi z Pernšteina poroučí, aby manželce Adama Kotlinského ku právu jejímu v kníž. Těšínském dopomohl. — Na hradě Pražském 1545, 20. února. (Janovi z Pernštaina.) Ferdinand oc. Uroz. v. n. milý! V paměti máme, žeť sme nejednou psáti ráčili, aby manželce slovutného Adama Kotlinského k spravedlnosti a dědictvím jejím, kterýž se v knížetství Těšínským míti praví, dopomohl; i nyní nej- posléz, když si zde byl, suplikací téhož Kotlinského dodatiť sme rozkázati ráčili. Ale poněvadž týž Kotlinský na místě manželky své až posavad o to konce nemá, a ty před komisaři našimi státi se zbraňoval, nechtíc my, aby o to další nevole povstati měly, poroučiemeť, aby se s týmž Kotlinským na místě ženy jeho o přátely snesl, tak aby s obú stran přátelé vydáni byli, pokudž by vás srovnati mohli. Pakli by se toho nestalo a taková věc dále na nás vznešena byla, ráčili bychom se v tom k jedné i k druhé straně spravedlivě zachovati, tak abychom o to dalšího nabíhání a sta- rání zbaveni býti mohli. Datum uts. [na hradě Pražském v pátek první v puostě leta oc XLV° a král. uts.] Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1545—6, sv. 14., fol. 20. 353. Ferdinand I. Janovi z Pernšteina o vyloupení kláštera Kladského. — Na hradě Pražském 1545, 22. února. (Janovi z Pernštaina). Ferdinand oc. Uroz. v. n. milý! Předešleť sme z strany kláštera v Kladště, kterýž jsou sobě tíž Klatští, jakž zprávu máme, osobili, ten ujali, klenoty pobrali i něco téhož kláštera rozbořili, psáti ráčili, aby od toho kláštera těmi klenoty ani jiným hýbáno nebylo: i nedal jsi nám až posavad na to žádné odpovědi. Kdež jest nám v pravdě s nemalým podivením, co Klatští z strany téhož kláštera bez vědomí našeho i provinciála puosobí; čehož nechtíc my, pokudž by tak bylo, dopouštěti, poroučiemeť přikazujíc, aby v dotčeným klášteře žádných překážek činiti nedopouštěl, nébrž hodnověrný inventář těch všech klenotuov, což jest jich koli v tom klášteře, sepsati dal a nám odeslal, a zatím až do našeho dalšího po-
222 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina statku, kterýž se v Židlochovicích po někdy strejci svém míti praví, dopomáhal ale spravuje nás táž zámečnice, že až posavad k své spravedlnosti přijíti nemuože, poníženě nás prosíc za milostivé opatření. I pokudž by tak bylo, pokudž nám zprávu dává, poroučiemeť, aby té chudé ženě k spravedlnosti a statku jí náležitém bez dal- ších odtahuov dopomáhal, tak aby nás o to více nenabíhala, jináče nečiníce. Dán uts. [na hradě Pražském v pondělí masopustní leta oc XLV a král. uts.] Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1545—6, sv. 34., Fol. 17. 352. Ferdinand I. Janovi z Pernšteina poroučí, aby manželce Adama Kotlinského ku právu jejímu v kníž. Těšínském dopomohl. — Na hradě Pražském 1545, 20. února. (Janovi z Pernštaina.) Ferdinand oc. Uroz. v. n. milý! V paměti máme, žeť sme nejednou psáti ráčili, aby manželce slovutného Adama Kotlinského k spravedlnosti a dědictvím jejím, kterýž se v knížetství Těšínským míti praví, dopomohl; i nyní nej- posléz, když si zde byl, suplikací téhož Kotlinského dodatiť sme rozkázati ráčili. Ale poněvadž týž Kotlinský na místě manželky své až posavad o to konce nemá, a ty před komisaři našimi státi se zbraňoval, nechtíc my, aby o to další nevole povstati měly, poroučiemeť, aby se s týmž Kotlinským na místě ženy jeho o přátely snesl, tak aby s obú stran přátelé vydáni byli, pokudž by vás srovnati mohli. Pakli by se toho nestalo a taková věc dále na nás vznešena byla, ráčili bychom se v tom k jedné i k druhé straně spravedlivě zachovati, tak abychom o to dalšího nabíhání a sta- rání zbaveni býti mohli. Datum uts. [na hradě Pražském v pátek první v puostě leta oc XLV° a král. uts.] Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1545—6, sv. 14., fol. 20. 353. Ferdinand I. Janovi z Pernšteina o vyloupení kláštera Kladského. — Na hradě Pražském 1545, 22. února. (Janovi z Pernštaina). Ferdinand oc. Uroz. v. n. milý! Předešleť sme z strany kláštera v Kladště, kterýž jsou sobě tíž Klatští, jakž zprávu máme, osobili, ten ujali, klenoty pobrali i něco téhož kláštera rozbořili, psáti ráčili, aby od toho kláštera těmi klenoty ani jiným hýbáno nebylo: i nedal jsi nám až posavad na to žádné odpovědi. Kdež jest nám v pravdě s nemalým podivením, co Klatští z strany téhož kláštera bez vědomí našeho i provinciála puosobí; čehož nechtíc my, pokudž by tak bylo, dopouštěti, poroučiemeť přikazujíc, aby v dotčeným klášteře žádných překážek činiti nedopouštěl, nébrž hodnověrný inventář těch všech klenotuov, což jest jich koli v tom klášteře, sepsati dal a nám odeslal, a zatím až do našeho dalšího po-
Strana 223
z roku 1545. 223 ručení schovati a dobře opatřiti dal, jináče nečiníce. Dán na hradě Pražském ut s. [v neděli postní Invocavit leta oc XLV° a král. ut s.] Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1545—6, sv. 34., fol. 25 v. 354. Ferdinand I. Janovi z Pernšteina přikazuje, aby netrpěl bludných kněží v Kladsku a Habel- šverdě. — Na hradě Pražském 1545, 24. února. (Janovi z Pernštaina.) Ferdinand oc. Uroz. v. n. milý! Vznešeno jest na nás, že by ty v hrabství Kladském kněží a faráře neřádné a sekt bludnejch, zejmena v městě Kladště a v městečku Habelšverdu, míti měl, jakož tomu šířeji z příležící cedule vyrozumíš. Kdež jsouc my povinni takové neřády a bludy vnově postalé častně zastaviti, a nechtíc tobě toho proti starobylým dobrým chvalitebným pořádkuom i kompaktatóm snášeti (pokudž by tak bylo): poroučiemeť přístně přikazujíc, aby takových neřádných kněží a farářuov netrpěl nébrž vypověděl, a jiné řádné kněží a faráře podle starobylého spuosobu přijímal. Pakli by se toho (ač do tebe té naděje nejsme) nestalo a další o to k nám žaloby od duchovních správcí přišly, věděti bychom ráčili, jak a pokud se v tom dále spravedlivě zachovati a to k slušné nápravě přivésti rozkázati. Dán ut s. [na hradě Pražském v outerý sv. Matěje apoštola Božieho leta oc XLV° a král. ut s.] Archiv místodržit. král. Českého, Missiven 1545—6, sv. 34., fol. 28 v. 355. Jan z Pernšteina projevuje Půtovi z Ludanic přátelskou soustrast nad jeho onemocněním i přeje mu brzkého uzdravení. — Na Tovačově 1545, 24. dubna. Službu svú oc. Divná mi věc, že ste mi o nedostatku zdraví svého nic nenapsali, neb sem vás za to psaním svým žádal, abyste mi o zdraví svém oznámili. Pak pan Mikuláš Brnický, ten jest dnes u mne byl a pravil mi, že se na svém zdraví dobře nemáte, a že by na vás zima nejprv přišla a potom že se vám v tříslích vyložilo, a potom že je prameny dolův po noze pustilo. Pak jak té nemoci rozumím, tehdá jiná není, než taková, jako já ji mívám, a protož již ji sobě za dědičnou položte. Než to jest rada má, abyste sobě na tu nohu, kdy vám prameny pustí, nic nepřikládali, neb sem já skrz takové hojení skoro se vo hrdlo připravil. I za to vás prosím, že mi po tomto poslu oznámíte, kterak se na zdraví svém máte, neb bych vám ho věrně přál, abyste se na něm dobře jměli. S tím oc. Datum na Tovačově, v pátek po sv. Jiří, leta oc 45. Jan z Pernšteina oc a na Helfenštejně. J (rukú vlastní). Urozenému pánu, panu Půtovi z Ludanic a na Rokytnici oc, panu kmotru mému milému. Orig. na papíře, pečeť schází. — Třebon. archiv: Fam. v. Ludanic (Registr.)
z roku 1545. 223 ručení schovati a dobře opatřiti dal, jináče nečiníce. Dán na hradě Pražském ut s. [v neděli postní Invocavit leta oc XLV° a král. ut s.] Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1545—6, sv. 34., fol. 25 v. 354. Ferdinand I. Janovi z Pernšteina přikazuje, aby netrpěl bludných kněží v Kladsku a Habel- šverdě. — Na hradě Pražském 1545, 24. února. (Janovi z Pernštaina.) Ferdinand oc. Uroz. v. n. milý! Vznešeno jest na nás, že by ty v hrabství Kladském kněží a faráře neřádné a sekt bludnejch, zejmena v městě Kladště a v městečku Habelšverdu, míti měl, jakož tomu šířeji z příležící cedule vyrozumíš. Kdež jsouc my povinni takové neřády a bludy vnově postalé častně zastaviti, a nechtíc tobě toho proti starobylým dobrým chvalitebným pořádkuom i kompaktatóm snášeti (pokudž by tak bylo): poroučiemeť přístně přikazujíc, aby takových neřádných kněží a farářuov netrpěl nébrž vypověděl, a jiné řádné kněží a faráře podle starobylého spuosobu přijímal. Pakli by se toho (ač do tebe té naděje nejsme) nestalo a další o to k nám žaloby od duchovních správcí přišly, věděti bychom ráčili, jak a pokud se v tom dále spravedlivě zachovati a to k slušné nápravě přivésti rozkázati. Dán ut s. [na hradě Pražském v outerý sv. Matěje apoštola Božieho leta oc XLV° a král. ut s.] Archiv místodržit. král. Českého, Missiven 1545—6, sv. 34., fol. 28 v. 355. Jan z Pernšteina projevuje Půtovi z Ludanic přátelskou soustrast nad jeho onemocněním i přeje mu brzkého uzdravení. — Na Tovačově 1545, 24. dubna. Službu svú oc. Divná mi věc, že ste mi o nedostatku zdraví svého nic nenapsali, neb sem vás za to psaním svým žádal, abyste mi o zdraví svém oznámili. Pak pan Mikuláš Brnický, ten jest dnes u mne byl a pravil mi, že se na svém zdraví dobře nemáte, a že by na vás zima nejprv přišla a potom že se vám v tříslích vyložilo, a potom že je prameny dolův po noze pustilo. Pak jak té nemoci rozumím, tehdá jiná není, než taková, jako já ji mívám, a protož již ji sobě za dědičnou položte. Než to jest rada má, abyste sobě na tu nohu, kdy vám prameny pustí, nic nepřikládali, neb sem já skrz takové hojení skoro se vo hrdlo připravil. I za to vás prosím, že mi po tomto poslu oznámíte, kterak se na zdraví svém máte, neb bych vám ho věrně přál, abyste se na něm dobře jměli. S tím oc. Datum na Tovačově, v pátek po sv. Jiří, leta oc 45. Jan z Pernšteina oc a na Helfenštejně. J (rukú vlastní). Urozenému pánu, panu Půtovi z Ludanic a na Rokytnici oc, panu kmotru mému milému. Orig. na papíře, pečeť schází. — Třebon. archiv: Fam. v. Ludanic (Registr.)
Strana 224
224 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 356. — Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic, aby k němu i s manželkou svou na Hranice přijel. Na Tovačově 1545, 5. května. Službu svú oc. I jakž ste kolivěk včera ode mne odjeli, nebyl sem tomu rád, neb sem s vámi dosti pilné rozmluvení míti měl. I za to vás žádám, že ke mně ve čtvrtek příští na Hranice přijedete, a jest-li věc možná, aby paní manželka vaše s vámi přijela, byl bych toho vděčen. Oč jest mé rozmluvení zde s vámi bejti mělo, o to spolu na Hranicích domluvíme, kdež i nepochybuji, žě tak učiníte a již se k tomu tak přistrojíte, abyste odtud se mnú až do knížectví Těšínského dojeli. S tím atd. Datum na Tovačově, v outerý po svatých Filipu a Jakubu leta oc 45. Jan z Pernštaina oc a na Helfenšteině (rukú vlastní). Urozenému pánu, panu Půtovi z Ludanic a na Rokytnici, panu příteli a kmotru mému milému. Třebon. archiv: Fam. v. Pernstein (Registr.) 357. Ferdinand I. Janovi z Pernšteina, Jiříkovi Žabkovi a Vilémovi Prusinovskému posílá své plnomocenství a instrukcí k sněmu do Brna. — Ve Wormsu 1545, 6. května. (Janovi z Pernštaina, Jiříkovi Žabkovi oc a Vilémovi Prusinovskému, spo- lečně neb rozdílně.) Ferdinand oc. Urození a stateční věrní n. milí! Jakož sme vás k nynějšímu sněmu obecnímu do Brna za posly naše voliti a zříditi ráčili, i teď vám instrukcí naši s listem věřicím k témuž sněmu náležitým posieláme, kterýmž vyroz- umíte. Protož vám poroučieme, abyšte podle znění tejž instrukcí a listu věřicího potřeby naše na stavy markr. Moravského se vší pilností vznesli a bedlivě, jakž o vás nepochybujem, jednali, a což zjednáte, toho nás beze všeho meškání tajna nečiňte; a my vám to milostí naší králú spomínati i milostivě nahrazovati ráčieme. Dán uts. [v Wurmasu v středu po sv. Zikmundu leta oc XLV° a král. uts.] Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1545—6, sv. 34., fol. 60. v. 358. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic, aby mu byl rukojmím na 500 kop paní Estheře z Menhartic a na 1700 zlatých na minci vládyce panu Žibřidovi Podstatskému z Pru- sinovic. — Na Tovačově v sobotu před sv. Duchem (23. května) 1543. (Orig. Arch. Třeboňského, Fam. Pernstein. Reg.) Listem ze dne 6. srpna žádá za rukojemství na 2750 zl. uherských Prokopovi Pod- statskému z Prusinovic. (Tamtéž.) 359. Jan z Pernšteina níže jmenovaným pánům a služebníkům svým, aby po jeho smrti dítkám jeho radni a pomocni byli. — Na Pardubicích 1545, 29. července. Moji zvláště milí páni a důvěrní přátelé i také věrní služebníci! VMtem a vám oznamuji, že z důvěrnosti přátelské, kterú sem k VMtem a vám vždycky zachovával
224 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 356. — Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic, aby k němu i s manželkou svou na Hranice přijel. Na Tovačově 1545, 5. května. Službu svú oc. I jakž ste kolivěk včera ode mne odjeli, nebyl sem tomu rád, neb sem s vámi dosti pilné rozmluvení míti měl. I za to vás žádám, že ke mně ve čtvrtek příští na Hranice přijedete, a jest-li věc možná, aby paní manželka vaše s vámi přijela, byl bych toho vděčen. Oč jest mé rozmluvení zde s vámi bejti mělo, o to spolu na Hranicích domluvíme, kdež i nepochybuji, žě tak učiníte a již se k tomu tak přistrojíte, abyste odtud se mnú až do knížectví Těšínského dojeli. S tím atd. Datum na Tovačově, v outerý po svatých Filipu a Jakubu leta oc 45. Jan z Pernštaina oc a na Helfenšteině (rukú vlastní). Urozenému pánu, panu Půtovi z Ludanic a na Rokytnici, panu příteli a kmotru mému milému. Třebon. archiv: Fam. v. Pernstein (Registr.) 357. Ferdinand I. Janovi z Pernšteina, Jiříkovi Žabkovi a Vilémovi Prusinovskému posílá své plnomocenství a instrukcí k sněmu do Brna. — Ve Wormsu 1545, 6. května. (Janovi z Pernštaina, Jiříkovi Žabkovi oc a Vilémovi Prusinovskému, spo- lečně neb rozdílně.) Ferdinand oc. Urození a stateční věrní n. milí! Jakož sme vás k nynějšímu sněmu obecnímu do Brna za posly naše voliti a zříditi ráčili, i teď vám instrukcí naši s listem věřicím k témuž sněmu náležitým posieláme, kterýmž vyroz- umíte. Protož vám poroučieme, abyšte podle znění tejž instrukcí a listu věřicího potřeby naše na stavy markr. Moravského se vší pilností vznesli a bedlivě, jakž o vás nepochybujem, jednali, a což zjednáte, toho nás beze všeho meškání tajna nečiňte; a my vám to milostí naší králú spomínati i milostivě nahrazovati ráčieme. Dán uts. [v Wurmasu v středu po sv. Zikmundu leta oc XLV° a král. uts.] Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1545—6, sv. 34., fol. 60. v. 358. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic, aby mu byl rukojmím na 500 kop paní Estheře z Menhartic a na 1700 zlatých na minci vládyce panu Žibřidovi Podstatskému z Pru- sinovic. — Na Tovačově v sobotu před sv. Duchem (23. května) 1543. (Orig. Arch. Třeboňského, Fam. Pernstein. Reg.) Listem ze dne 6. srpna žádá za rukojemství na 2750 zl. uherských Prokopovi Pod- statskému z Prusinovic. (Tamtéž.) 359. Jan z Pernšteina níže jmenovaným pánům a služebníkům svým, aby po jeho smrti dítkám jeho radni a pomocni byli. — Na Pardubicích 1545, 29. července. Moji zvláště milí páni a důvěrní přátelé i také věrní služebníci! VMtem a vám oznamuji, že z důvěrnosti přátelské, kterú sem k VMtem a vám vždycky zachovával
Strana 225
z roku 1545. 225 i také k sobě poznával, též také od vás, služebníkuov svých, věrné služby po všecky časy bajti znal, nepochybné té naděje k VMtem a k vám všem jsouce, že tolikéž po smrti mé k dítkám mým též přátelství jako i ke mně zachovávati ráčíte a budete, i také služebníci moji dobrým přátelstvím, radou a službou svou že jich neopustí ve všelijakých potřebách jejich; VMti a vás do kšaftuov svých, kteréž sem učinil, za pány a skutečné přátely po smrti mé k dobrému a užitečnému synuov mých, tak aby ve všelijakých potřebách svých VMtmi a vámi a radou VMtí a vaší se spravovali, sem postaviti a zapsati dal. A protož podle té mé celé důvěrnosti k VMtem a vám, kterouž sem vždycky měl a mám, i také poněvadž s VMtmi a vámi některými krví spřízněn sem a dobré přátelství vždycky od VMtí a vás ke mně zachováváno bylo, i také od vás služebníkuov mých povolnost a věrné služby: za to VMtí a vás všech žádám, že po smrti mé dítky mé v přátelské a slušné ochraně majíc, jich radou a pomocí svou, pokudž by jim toho kdy jaká potřeba ukazovala, opouštěti neráčíte a nebudete, ale podle vůle mé v kšaftích postavené, — kteréž dále z kšaftuov mých vyrozumíte aneb z přípisuov kšaftuov i z toho, co při těch přípisích kšaftu na Par- dubicích přiloženého jest, kteřížto přípisové kšaftuov i jiné, což při nich jest, při přítomnosti vaší se otevříti a čteni býti mají, — že synóm mým ve všem tom radni a skutečně pomocni bajti ráčíte a budete a k tomu je radou svou vésti, což by napřed ke cti a chvále Pána Boha všemohoucího a k jejich dobrému a poctivému vztahovati se mohlo, a vůle má v těch kšaftích poznamenaná aby rušena a zmařena nebyla. Datum na Pardubicích v středu po památce svatého Jakuba apoštola božího, léta Páně tisícího pětistého čtyřidcátého pátého počítajíc. Jan z Pernštaina a na Helfenštaině oc. Jan z Pernštaina rukú vlastní. [In tergo.] Urozeným pánóm, panu Jaroslavovi z Šelnberka a z Kosti na Hrádku nad Sázavou, najvyžšímu komorníku království Českého; panu Pertholtovi z Lipého a na Krumlově, najvyžšímu maršálku království Českého; panu Janovi z Žerotína a na Strážnici, najvyžšímu komorníku markrabství Moravského; panu Hendrychovi z Švanberka a na Bechyni; panu Šebestiánovi z Wajtmile a na Chomú- tově. Urozeným a statečným rytířóm panu Vilémovi Prusinovskému z Vickova a na Cimburku, hofrychtéři markrabství Moravského; Lackovi Štramberskému z Hustopeč; a urozeným vládykám Jindřichovi Přepyskému z Rychmberka, Václavovi Zachařovi staršímu z Pašiněvsi, panu Voldřichovi z Prostiboře a na Lochovicích, místopísaři království Českého, Heřmanovi Lhotskému z Zásmuk, Jiříkovi Horeckému z Horky, Jiříkovi Sadovskému ze Sloupna, Janovi Kytlicovi z Rudulce a Pavlovi z Hory Obřanské, pá[.... ] synóm a přátelóm mým zvláště a důvěrně milým, a věrným milým, společně aneb co by mohlo bajti v najvětčím počtu z nich k otevření. Archiv kníž. Lobkovice v Roudnici, orig. P. 14./27. Archiv Český XX. 29
z roku 1545. 225 i také k sobě poznával, též také od vás, služebníkuov svých, věrné služby po všecky časy bajti znal, nepochybné té naděje k VMtem a k vám všem jsouce, že tolikéž po smrti mé k dítkám mým též přátelství jako i ke mně zachovávati ráčíte a budete, i také služebníci moji dobrým přátelstvím, radou a službou svou že jich neopustí ve všelijakých potřebách jejich; VMti a vás do kšaftuov svých, kteréž sem učinil, za pány a skutečné přátely po smrti mé k dobrému a užitečnému synuov mých, tak aby ve všelijakých potřebách svých VMtmi a vámi a radou VMtí a vaší se spravovali, sem postaviti a zapsati dal. A protož podle té mé celé důvěrnosti k VMtem a vám, kterouž sem vždycky měl a mám, i také poněvadž s VMtmi a vámi některými krví spřízněn sem a dobré přátelství vždycky od VMtí a vás ke mně zachováváno bylo, i také od vás služebníkuov mých povolnost a věrné služby: za to VMtí a vás všech žádám, že po smrti mé dítky mé v přátelské a slušné ochraně majíc, jich radou a pomocí svou, pokudž by jim toho kdy jaká potřeba ukazovala, opouštěti neráčíte a nebudete, ale podle vůle mé v kšaftích postavené, — kteréž dále z kšaftuov mých vyrozumíte aneb z přípisuov kšaftuov i z toho, co při těch přípisích kšaftu na Par- dubicích přiloženého jest, kteřížto přípisové kšaftuov i jiné, což při nich jest, při přítomnosti vaší se otevříti a čteni býti mají, — že synóm mým ve všem tom radni a skutečně pomocni bajti ráčíte a budete a k tomu je radou svou vésti, což by napřed ke cti a chvále Pána Boha všemohoucího a k jejich dobrému a poctivému vztahovati se mohlo, a vůle má v těch kšaftích poznamenaná aby rušena a zmařena nebyla. Datum na Pardubicích v středu po památce svatého Jakuba apoštola božího, léta Páně tisícího pětistého čtyřidcátého pátého počítajíc. Jan z Pernštaina a na Helfenštaině oc. Jan z Pernštaina rukú vlastní. [In tergo.] Urozeným pánóm, panu Jaroslavovi z Šelnberka a z Kosti na Hrádku nad Sázavou, najvyžšímu komorníku království Českého; panu Pertholtovi z Lipého a na Krumlově, najvyžšímu maršálku království Českého; panu Janovi z Žerotína a na Strážnici, najvyžšímu komorníku markrabství Moravského; panu Hendrychovi z Švanberka a na Bechyni; panu Šebestiánovi z Wajtmile a na Chomú- tově. Urozeným a statečným rytířóm panu Vilémovi Prusinovskému z Vickova a na Cimburku, hofrychtéři markrabství Moravského; Lackovi Štramberskému z Hustopeč; a urozeným vládykám Jindřichovi Přepyskému z Rychmberka, Václavovi Zachařovi staršímu z Pašiněvsi, panu Voldřichovi z Prostiboře a na Lochovicích, místopísaři království Českého, Heřmanovi Lhotskému z Zásmuk, Jiříkovi Horeckému z Horky, Jiříkovi Sadovskému ze Sloupna, Janovi Kytlicovi z Rudulce a Pavlovi z Hory Obřanské, pá[.... ] synóm a přátelóm mým zvláště a důvěrně milým, a věrným milým, společně aneb co by mohlo bajti v najvětčím počtu z nich k otevření. Archiv kníž. Lobkovice v Roudnici, orig. P. 14./27. Archiv Český XX. 29
Strana 226
226 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 360. Jan z Pernšteina synům svým Jaroslavovi, Vratislavovi a Vojtěchovi, jaká mají býti učiněna opatření v příčině jeho kšaftu. — Na Pardubicích 1545, 29. července. Jaroslave, Vratislave a Vojtěše, synové moji milí! Tímto listem vám oznamuji, žě sem v kšaftích, které sem učinil, pány a přátely i také služebníky své tyto dole- psané postavil vám po smrti mé k ochraně a radě přátelské, jim toho dokonale důvěříc, jako svým milým pánóm a přátelóm i také věrným služebníkóm, že po smrti mé vám ve všech potřebách vašich radni a pomocni budou; jmenovitě urozené pány, pana Jaroslava z Šelnbergka a z Kosti na Hrádku nad Sázavou, najvyžšího komorníka království Českého, pana Pertholta z Lippého a na Krumlově, najvyžšího maršálka království Českého, pana Jana z Žerotína a na Strážnici, najvyžšího ko- morníka markrabství Moravského, pana Hendrycha z Švanberka a na Bechyni, pana Šebestiána z Wajtmile a na Chomútově; urozené a statečné rytíře pana Viléma Prusi- novského z Vickova a na Cimburku, hofrychtéře markrabství Moravského, Lacka Štramberského z Hustopeč; a urozené vládyky, Jindřicha Přepyského z Rychmberka, Václava Zachaře staršího z Pašiněvsi, pana Voldřicha z Prostiboře a na Lochovicích, místopísaře království Českého, Heřmana Lhotského z Zásmuk, Jiříka Horeckého z Horky, Jiříka Sadovského z Sloupna, Jana Kytlici z Rudulce a Pavla z Hory Obřanské. A protož vám tuto konečnou vůli svou oznamuji a podle těch zápisuov, které ste mi vy, Jaroslave a Vratislave, učinili, v kterých jste mi se zavázali, jestliže bych vám co oustně neb psaním rozkázal, že slibujete tomu všemu dosti učiniti, vás napomínám a přikazuji tímto listem svým; o Vojtěchovi tolikéž (ač jest mi zápisu na se, poněvadž ještě let nemá, neučinil) nepochybuji, znajíc v tom vůli mou bajti, že ji vykonati jakožto povolný syn otce svého odporen nebude: abyšte, když by mne Pán Buoh smrti uchovati neráčil, a list tento od Jiříka Kytle podle slibu a závazku, kterýž mi cedulí řezanou učinil, po smrti mé vám dodán byl, jej otevrouce, napřed psané pány a přátely i také služebníky mé obeslali, jich za to žádajíc, aby k vám na Pardubice přijeli. A když by se všickni sjeli, aneb nemohl-li by který bezelstně přijeti aneb v tom času týž smrtí sšel, tehdy až byšte najvětčího počtu těch osob k sobě na Pardubice dočekali a prve nic, abyšte týmž pánóm a přátelóm i také služebníkóm mým listu tohoto, kteréhož zavřeného v tomto listu mém vám nechávám, jim všem spolu přítomným dodali a potom jim všem společně oznámili, že kšaftové moji leží a dáni jsou k věrné ruce schovati, jeden pánóm Pražanóm Starého města Pražského a druhaj pánóm Brňanóm v markrabství Moravském, a pří- pisy těch kšaftuov i také přípisy těch listuov, na jaký způsob ti kšaftové sou jim ode mne svěřeni, jim přečtli, kteréž zapečetěné pečetí mou v sklepě mém na Pardu- bicích při Jiříkovi Kytlovi najíti máte, i také smlúvu se panem maršálkem o vdání Kateřiny, mladší dcery mé, učiněnou, sepsání dluhuov mých všech a sepsání stříber
226 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 360. Jan z Pernšteina synům svým Jaroslavovi, Vratislavovi a Vojtěchovi, jaká mají býti učiněna opatření v příčině jeho kšaftu. — Na Pardubicích 1545, 29. července. Jaroslave, Vratislave a Vojtěše, synové moji milí! Tímto listem vám oznamuji, žě sem v kšaftích, které sem učinil, pány a přátely i také služebníky své tyto dole- psané postavil vám po smrti mé k ochraně a radě přátelské, jim toho dokonale důvěříc, jako svým milým pánóm a přátelóm i také věrným služebníkóm, že po smrti mé vám ve všech potřebách vašich radni a pomocni budou; jmenovitě urozené pány, pana Jaroslava z Šelnbergka a z Kosti na Hrádku nad Sázavou, najvyžšího komorníka království Českého, pana Pertholta z Lippého a na Krumlově, najvyžšího maršálka království Českého, pana Jana z Žerotína a na Strážnici, najvyžšího ko- morníka markrabství Moravského, pana Hendrycha z Švanberka a na Bechyni, pana Šebestiána z Wajtmile a na Chomútově; urozené a statečné rytíře pana Viléma Prusi- novského z Vickova a na Cimburku, hofrychtéře markrabství Moravského, Lacka Štramberského z Hustopeč; a urozené vládyky, Jindřicha Přepyského z Rychmberka, Václava Zachaře staršího z Pašiněvsi, pana Voldřicha z Prostiboře a na Lochovicích, místopísaře království Českého, Heřmana Lhotského z Zásmuk, Jiříka Horeckého z Horky, Jiříka Sadovského z Sloupna, Jana Kytlici z Rudulce a Pavla z Hory Obřanské. A protož vám tuto konečnou vůli svou oznamuji a podle těch zápisuov, které ste mi vy, Jaroslave a Vratislave, učinili, v kterých jste mi se zavázali, jestliže bych vám co oustně neb psaním rozkázal, že slibujete tomu všemu dosti učiniti, vás napomínám a přikazuji tímto listem svým; o Vojtěchovi tolikéž (ač jest mi zápisu na se, poněvadž ještě let nemá, neučinil) nepochybuji, znajíc v tom vůli mou bajti, že ji vykonati jakožto povolný syn otce svého odporen nebude: abyšte, když by mne Pán Buoh smrti uchovati neráčil, a list tento od Jiříka Kytle podle slibu a závazku, kterýž mi cedulí řezanou učinil, po smrti mé vám dodán byl, jej otevrouce, napřed psané pány a přátely i také služebníky mé obeslali, jich za to žádajíc, aby k vám na Pardubice přijeli. A když by se všickni sjeli, aneb nemohl-li by který bezelstně přijeti aneb v tom času týž smrtí sšel, tehdy až byšte najvětčího počtu těch osob k sobě na Pardubice dočekali a prve nic, abyšte týmž pánóm a přátelóm i také služebníkóm mým listu tohoto, kteréhož zavřeného v tomto listu mém vám nechávám, jim všem spolu přítomným dodali a potom jim všem společně oznámili, že kšaftové moji leží a dáni jsou k věrné ruce schovati, jeden pánóm Pražanóm Starého města Pražského a druhaj pánóm Brňanóm v markrabství Moravském, a pří- pisy těch kšaftuov i také přípisy těch listuov, na jaký způsob ti kšaftové sou jim ode mne svěřeni, jim přečtli, kteréž zapečetěné pečetí mou v sklepě mém na Pardu- bicích při Jiříkovi Kytlovi najíti máte, i také smlúvu se panem maršálkem o vdání Kateřiny, mladší dcery mé, učiněnou, sepsání dluhuov mých všech a sepsání stříber
Strana 227
z roku 1545. 227 a klínotuov mých všech, též zapečetěné pečetí mou; kdež z těch přípisuov kšaftuov mých i také těch všech cedulí zapečetěných budete moci tomu všickni vyrozuměti, jak a pokud po mé smrti měli byšte se při těch všech věcech zachovati. Než prvé, dokudž tíž páni přátelé a služebníci moji napřed psaní by se nesjeli, přípisuov kšaftů těch ani žádných jiných věcí Jiříkovi Kytlovi ode mne svěřených pod žádným vy- myšleným způsobem od něho nebeřte, aniž se před tím časem več to vkládajte, nebo zápis jeho, který jest mi na se cedulí řezanou učinil, také tak svědčí, aby vám toho před tím časem nevydával. A protož vždy vás za to žádám, pomníc na povinnost a lásku synovskú, kterúž ke mně jakožto k otci svému zachovati máte, že po smrti mé této vůle mé a jistého vám poručení rušiti nebudete, nýbrž se podle toho, i také vyrozumějíc potom dále kšaftóm mým, je v celosti bez přerušení zachováte, té celé důvěrnosti k vám sem. A s tím, moji milí synové, Pán Buoh všemohoucí račiž vám dáti z milosti své svaté požehnání. Datum na Pardubicích v středu po památce sva- tého Jakuba apoštola božího, léta Páně tisícího pětistého čtyřidcátého pátého. Jan z Pernštaina a na Helfenštaině oc. Jan z Pernštaina rukú vlastní. [In tergo:] Jaroslavovi, Vratislavovi a Vojtěchovi z Pernštaina, synóm mým milým, společně neb rozdílně k otevření. Archiv. kníž. Lobkovice v Roudnici, orig. P. 14. 27. 361. Jan z Pernšteina purkmistru a radě Starého města Pražského o schování a opatření jeho kšaftu. — 1545, 12. srpna. Já Jan z Pernštaina a na Helfenštaině známo činím tímto listem obecně přede všemi, kdež čten nebo čtouci slyšán bude, že vzáctné poctivosti pánóm purk- mistru a radě Starého města Pražského nynějším i budoucím, přátelóm svým zvláště milým, dal sem k schování listy dva, jimiž mi se Jaroslav a Vratislav, synové moji, zapisují, že kšafty a poručenství i jiná poručení a rozkázání má držeti a podle vůle mé se, jakž bych kde o čem nařídil, zachovati mají. Týž také kšaft svuoj zavřený s mocným listem královským, kterýž sem učinil, jestliže by Pán Buoh všemohoucí na mne smrt dopustiti ráčil; kterýžto kšaft a listy svrchupsané dal sem já nadepsaný Jan z Pernštaina pánóm Pražanóm Starého města Pražského v moc jich schovati, věře jim jako svým zvláště milým přátelóm, že se s těmi svrchupsanými kšaftem a listy takto zachovají v živnosti i po smrti mé: Najprve jestliže bych já kdy v živnosti své ten kšaft a listy chtěl vzíti od nich, že toho vůli mám učiniti je vzíti, zkaziti aneb s tím se vším učiniti, jakž by mi se dobře líbilo. Item po mé smrti žádnému živému toho kšaftu a listuov aby nevydávali, ale kšaft muoj zavřený, kdyby ráčil Pán Buoh mne z tohoto světa vzíti, aby nebyl otvírán leč v přítomnosti synuov mých. Než žádali-li by toho kšaftu aneb těch listuov synové moji aneb který 29*
z roku 1545. 227 a klínotuov mých všech, též zapečetěné pečetí mou; kdež z těch přípisuov kšaftuov mých i také těch všech cedulí zapečetěných budete moci tomu všickni vyrozuměti, jak a pokud po mé smrti měli byšte se při těch všech věcech zachovati. Než prvé, dokudž tíž páni přátelé a služebníci moji napřed psaní by se nesjeli, přípisuov kšaftů těch ani žádných jiných věcí Jiříkovi Kytlovi ode mne svěřených pod žádným vy- myšleným způsobem od něho nebeřte, aniž se před tím časem več to vkládajte, nebo zápis jeho, který jest mi na se cedulí řezanou učinil, také tak svědčí, aby vám toho před tím časem nevydával. A protož vždy vás za to žádám, pomníc na povinnost a lásku synovskú, kterúž ke mně jakožto k otci svému zachovati máte, že po smrti mé této vůle mé a jistého vám poručení rušiti nebudete, nýbrž se podle toho, i také vyrozumějíc potom dále kšaftóm mým, je v celosti bez přerušení zachováte, té celé důvěrnosti k vám sem. A s tím, moji milí synové, Pán Buoh všemohoucí račiž vám dáti z milosti své svaté požehnání. Datum na Pardubicích v středu po památce sva- tého Jakuba apoštola božího, léta Páně tisícího pětistého čtyřidcátého pátého. Jan z Pernštaina a na Helfenštaině oc. Jan z Pernštaina rukú vlastní. [In tergo:] Jaroslavovi, Vratislavovi a Vojtěchovi z Pernštaina, synóm mým milým, společně neb rozdílně k otevření. Archiv. kníž. Lobkovice v Roudnici, orig. P. 14. 27. 361. Jan z Pernšteina purkmistru a radě Starého města Pražského o schování a opatření jeho kšaftu. — 1545, 12. srpna. Já Jan z Pernštaina a na Helfenštaině známo činím tímto listem obecně přede všemi, kdež čten nebo čtouci slyšán bude, že vzáctné poctivosti pánóm purk- mistru a radě Starého města Pražského nynějším i budoucím, přátelóm svým zvláště milým, dal sem k schování listy dva, jimiž mi se Jaroslav a Vratislav, synové moji, zapisují, že kšafty a poručenství i jiná poručení a rozkázání má držeti a podle vůle mé se, jakž bych kde o čem nařídil, zachovati mají. Týž také kšaft svuoj zavřený s mocným listem královským, kterýž sem učinil, jestliže by Pán Buoh všemohoucí na mne smrt dopustiti ráčil; kterýžto kšaft a listy svrchupsané dal sem já nadepsaný Jan z Pernštaina pánóm Pražanóm Starého města Pražského v moc jich schovati, věře jim jako svým zvláště milým přátelóm, že se s těmi svrchupsanými kšaftem a listy takto zachovají v živnosti i po smrti mé: Najprve jestliže bych já kdy v živnosti své ten kšaft a listy chtěl vzíti od nich, že toho vůli mám učiniti je vzíti, zkaziti aneb s tím se vším učiniti, jakž by mi se dobře líbilo. Item po mé smrti žádnému živému toho kšaftu a listuov aby nevydávali, ale kšaft muoj zavřený, kdyby ráčil Pán Buoh mne z tohoto světa vzíti, aby nebyl otvírán leč v přítomnosti synuov mých. Než žádali-li by toho kšaftu aneb těch listuov synové moji aneb který 29*
Strana 228
228 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina z nich k přečtení aneb přípisu, ten aby jim dán byl aneb přečten tolikrát, kolikrát by toho požádali všickni společně aneb rozdílně. Pakli by kdy toho potřeba byla jim, aby ten kšaft s listem mocným královským byl ukázán pro jejich potřebu před králem. JMtí neb před pány a vládykami soudu zemského, za to prosím, aby jej páni Pražané sami ukázali a zase schovali a žádnému nevydávali. Jestliže by pak kdo jiný než synové moji, ježto by jemu v tom kšaftu co náleželo, žádal jej slyšeti, má jemu čten bajti; pakli by žádal toho artykule, co by jemu náleželo, mají jej vypsaný dáti každému ten artykul, což by komu náleželo. Pakli by Pán Buoh na syny mé všecky smrt dopustiti ráčil, tehda za to pánuov Pražanuov prosím jako svých milých přátel zvláštních, že se s těmi listy a s tím kšaftem mým tak zachovají ke všem k těm, komuž v tom kšaftu ode mne učiněném co svědčí a příleží; pakli bych více který kšaft způsobil, že jej k tomuto kšaftu a listóm přiloží, kolikož bych jich koli způsobil. a s těmi všemi kšafty že se tak jako s tímto nynějším, jak napřed dotčeno, (ač přiložil-li bych který) a ne jinak zachovají. Tomu na potvrzení já svrchu- psaný Jan z Pernštaina svou vlastní pečeť dal sem přivěsiti k tomuto listu s svým jistým vědomím. Jenž jest psán a dán léta od narození Syna božího tisícího pětistého čtyřidcátého pátého v středu po svatém Vavřinci. V táž slova jest dán a položen podle Moravského kšaftu pánóm Brňanóm, toliko titul jim náležitý jest v něm postaven a od tohoto proměněn tu, kdež náleží. [In tergo:] Přípis listu Pražanům strany schování kšaftu. Archiv kníž. Lobkovice v Roudnici, P. 14. 27. Cop. 362. Jan z Pernšteina žádá zetě svého Hendrycha z Švamberka, aby na jistotu na 1100 kop gr. č. Václavovi Slatanýřovi z Slatanéř*) pečeť svou přitiskl. — V Prostějově 1545, 29. srpna. Urozenej pane oc. Můj milej pane synu! Oznamuji vám, že na sebe jistotu dělám Václavovi Slatanýřovi z Slatanéř na jedenáct set kop grošů českých, v kterémž sem také mezi jinými pány a přáteli svými vás za rukojmí postavil. Protož vás přátelsky prosím, že za mne rukojmí budete a k témuž listu, kterejž vám posílám, pečet svou přitisknete. A já vám tímto listem připovídám a slibuji i za dědice své, že z takového rukojemství, bohdá, beze vší škody vaší vyvazeni a vypraveni budete. A já zase touž měrou i jinejm všelijakejm dobrejm přátelstvím vám se rád odpla- covati budu. Dán v Prostějově, v sobotu den stětí sv. Jana, leta oc. 45. Jan z Pernšteina oc. a na Helfenšteině. Rukú vlastní. Urozenému pánu, panu Hendrichovi staršímu z Švamberka a na Zvíkově, nejvyžšímu sudímu dvorskému král. Českého, panu synu mému milému. Orig. Trebon. archiv: Fam. Pernštein (Registr.) — *) Snad Satanéřovi z Drahovic.
228 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina z nich k přečtení aneb přípisu, ten aby jim dán byl aneb přečten tolikrát, kolikrát by toho požádali všickni společně aneb rozdílně. Pakli by kdy toho potřeba byla jim, aby ten kšaft s listem mocným královským byl ukázán pro jejich potřebu před králem. JMtí neb před pány a vládykami soudu zemského, za to prosím, aby jej páni Pražané sami ukázali a zase schovali a žádnému nevydávali. Jestliže by pak kdo jiný než synové moji, ježto by jemu v tom kšaftu co náleželo, žádal jej slyšeti, má jemu čten bajti; pakli by žádal toho artykule, co by jemu náleželo, mají jej vypsaný dáti každému ten artykul, což by komu náleželo. Pakli by Pán Buoh na syny mé všecky smrt dopustiti ráčil, tehda za to pánuov Pražanuov prosím jako svých milých přátel zvláštních, že se s těmi listy a s tím kšaftem mým tak zachovají ke všem k těm, komuž v tom kšaftu ode mne učiněném co svědčí a příleží; pakli bych více který kšaft způsobil, že jej k tomuto kšaftu a listóm přiloží, kolikož bych jich koli způsobil. a s těmi všemi kšafty že se tak jako s tímto nynějším, jak napřed dotčeno, (ač přiložil-li bych který) a ne jinak zachovají. Tomu na potvrzení já svrchu- psaný Jan z Pernštaina svou vlastní pečeť dal sem přivěsiti k tomuto listu s svým jistým vědomím. Jenž jest psán a dán léta od narození Syna božího tisícího pětistého čtyřidcátého pátého v středu po svatém Vavřinci. V táž slova jest dán a položen podle Moravského kšaftu pánóm Brňanóm, toliko titul jim náležitý jest v něm postaven a od tohoto proměněn tu, kdež náleží. [In tergo:] Přípis listu Pražanům strany schování kšaftu. Archiv kníž. Lobkovice v Roudnici, P. 14. 27. Cop. 362. Jan z Pernšteina žádá zetě svého Hendrycha z Švamberka, aby na jistotu na 1100 kop gr. č. Václavovi Slatanýřovi z Slatanéř*) pečeť svou přitiskl. — V Prostějově 1545, 29. srpna. Urozenej pane oc. Můj milej pane synu! Oznamuji vám, že na sebe jistotu dělám Václavovi Slatanýřovi z Slatanéř na jedenáct set kop grošů českých, v kterémž sem také mezi jinými pány a přáteli svými vás za rukojmí postavil. Protož vás přátelsky prosím, že za mne rukojmí budete a k témuž listu, kterejž vám posílám, pečet svou přitisknete. A já vám tímto listem připovídám a slibuji i za dědice své, že z takového rukojemství, bohdá, beze vší škody vaší vyvazeni a vypraveni budete. A já zase touž měrou i jinejm všelijakejm dobrejm přátelstvím vám se rád odpla- covati budu. Dán v Prostějově, v sobotu den stětí sv. Jana, leta oc. 45. Jan z Pernšteina oc. a na Helfenšteině. Rukú vlastní. Urozenému pánu, panu Hendrichovi staršímu z Švamberka a na Zvíkově, nejvyžšímu sudímu dvorskému král. Českého, panu synu mému milému. Orig. Trebon. archiv: Fam. Pernštein (Registr.) — *) Snad Satanéřovi z Drahovic.
Strana 229
z roku 1545. 229 363. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, že stavové čeští nedovolili, aby zastavil Kladsko knížeti Lehnickému. — Na hradě Pražském 1545, 15. září. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Žádosti tvé nám učiněné z strany smlouvy, kterúž jsi s knížetem Lehnickým o hrabství Kladské udělal, poníženě prosíc, abychom k té smlouvě milostivé povolení dali, sme vyroz- uměti ráčili. I nemohouc my bez vědomí stavuov království Českého k tej smlouvě povolení dáti, to jsme na stavy vznésti ráčili, kteříž jsou nám odpověď dali, že z příčin hodných k tej smlouvě a zástavě hrabství Kladského povolení svého dáti nemohou, prosíc nás, abychom také toho dopouštěti a k dotčené zástavě povolovati neráčili. A tak když by ta příčina, jakž vejš dotčeno, od stavuov v tom nebyla vkročila, byli bychom se věděli jak a pokud k témuž knížeti i k tobě z strany toho povolení k té smlouvě milostivě zachovati. Datum na hradě Pražském v úterý po sv. kříže povýšení leta oc XLV°. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1545—6, sv. 34, fol. 109. 364. Ferdinand král nařizuje biskupovi Vratislavskému, aby mu bylo oznámeno roz- hodnutí, kteréž vyneseno bylo mezi ním (králem) a Janem z Pernšteina jako otcovským po- ručníkem knížete Václava Těšínského v příčině domnělého nároku na knížetství Opolské. — V Praze 21. září 1545. (Míst. arch. Miss. 1545, sv. XXXIII., 170 v.) 365. Ferdinand král Janovi z Pernšteina: aby neutiskoval Jiříka Štilfrida a poddané jeho, a aby zrušil nové clo, které proti právu zavedl. — 1545, 21. září. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand »c. Urozený věrný náš milý! Jaká jest těžkost slovutného Jiříka Štilfrida, tomu z příležící suplikací šířeji vyrozumíš, nás v tom týž Štilfrid za milostivé opatření s pokorú prosíc. I nechtíc my, aby kdo mimo spra- vedlivé utiskán býti měl, pokudž by tak bylo, jakž sme zpraveni, poroučímeť, aby téhož Štilfrida a poddaných jeho mimo slušné a spravedlivé neutiskal ani svým utiskati dopouštěl; než zdá-liť se tobě, žeť se co od téhož Štilfrida aneb poddaných jeho ubližuje, muože se k nim o to právem, ku kterémuž náležejí, viniti. I znajíc vuoli naši, tak se zachovejte, jináče nečiníce. Dán v pondělí den sv. Matouše léta oC XLV°. P. S. Také jest na nás týž Štilfrid vznesl, že jsi nové clo jemu a pod- daným jeho na škodu zarazil; i pokudž by tak bylo, poroučiemeť, aby od takového cla prve nebývalého přestal a téhož Štilfrida a lidí jeho neobtěžoval, jináče nečiníce. Dán uts. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1545-6, sv. 34., fol. 118.
z roku 1545. 229 363. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, že stavové čeští nedovolili, aby zastavil Kladsko knížeti Lehnickému. — Na hradě Pražském 1545, 15. září. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Žádosti tvé nám učiněné z strany smlouvy, kterúž jsi s knížetem Lehnickým o hrabství Kladské udělal, poníženě prosíc, abychom k té smlouvě milostivé povolení dali, sme vyroz- uměti ráčili. I nemohouc my bez vědomí stavuov království Českého k tej smlouvě povolení dáti, to jsme na stavy vznésti ráčili, kteříž jsou nám odpověď dali, že z příčin hodných k tej smlouvě a zástavě hrabství Kladského povolení svého dáti nemohou, prosíc nás, abychom také toho dopouštěti a k dotčené zástavě povolovati neráčili. A tak když by ta příčina, jakž vejš dotčeno, od stavuov v tom nebyla vkročila, byli bychom se věděli jak a pokud k témuž knížeti i k tobě z strany toho povolení k té smlouvě milostivě zachovati. Datum na hradě Pražském v úterý po sv. kříže povýšení leta oc XLV°. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1545—6, sv. 34, fol. 109. 364. Ferdinand král nařizuje biskupovi Vratislavskému, aby mu bylo oznámeno roz- hodnutí, kteréž vyneseno bylo mezi ním (králem) a Janem z Pernšteina jako otcovským po- ručníkem knížete Václava Těšínského v příčině domnělého nároku na knížetství Opolské. — V Praze 21. září 1545. (Míst. arch. Miss. 1545, sv. XXXIII., 170 v.) 365. Ferdinand král Janovi z Pernšteina: aby neutiskoval Jiříka Štilfrida a poddané jeho, a aby zrušil nové clo, které proti právu zavedl. — 1545, 21. září. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand »c. Urozený věrný náš milý! Jaká jest těžkost slovutného Jiříka Štilfrida, tomu z příležící suplikací šířeji vyrozumíš, nás v tom týž Štilfrid za milostivé opatření s pokorú prosíc. I nechtíc my, aby kdo mimo spra- vedlivé utiskán býti měl, pokudž by tak bylo, jakž sme zpraveni, poroučímeť, aby téhož Štilfrida a poddaných jeho mimo slušné a spravedlivé neutiskal ani svým utiskati dopouštěl; než zdá-liť se tobě, žeť se co od téhož Štilfrida aneb poddaných jeho ubližuje, muože se k nim o to právem, ku kterémuž náležejí, viniti. I znajíc vuoli naši, tak se zachovejte, jináče nečiníce. Dán v pondělí den sv. Matouše léta oC XLV°. P. S. Také jest na nás týž Štilfrid vznesl, že jsi nové clo jemu a pod- daným jeho na škodu zarazil; i pokudž by tak bylo, poroučiemeť, aby od takového cla prve nebývalého přestal a téhož Štilfrida a lidí jeho neobtěžoval, jináče nečiníce. Dán uts. Archiv místodrž. král. Českého, Missiven 1545-6, sv. 34., fol. 118.
Strana 230
230 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 366. Jan z Pernšteina Pardubským, že Janovi Černému a Václavovi Smolíkovi provinění jejich odpustil a dovolil, aby směli opět živnost svou v městě provozovati. — Na Tovačově 1545, 13. října. (Jan z Pernšteina oc.) Pardubščí věrní milí! Což se Jana Černého soukeníka a Václava Smolíka z Pardubic, kerým sem byl roku do sv. Havla přidal, dotýče, vězte, že sem jim to všecko na přímluvy některých pánuov a přátel, což sou proti mně učinili, prominul a k tomu, aby tu v Pardubicích pode mnou seděli a živnost svú pokojně provozovali, povolení své dal; protož nechť se jim v tom překážka neděje. Z strany pak toho kupu Jana Černého domu prostrannějšího, má vuole taky jest, aby se mu ten kup vykonal bez překážky, leč by v tom co toho bylo, proč by se to slušně státi nemohlo; a protož znajíc při těch věcech vuoli mou, tak se zachovajte. Datum na Tovačově, v outerý před sv. Havlem léta oc XLV. [Rukú J. vlastní.] Opatrným purkmistru a konšeluom Pardubským, věrným milým. Orig. musea v Pardubicích. 367. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic, aby k němu k obědu přijel. — Na Tovačově 1545, 24. října. Můj zvláště milej pane kmotře! Pán Bůh všemohúcí oc. Pan komorník a pan maršálek dnes sú ke mně přijeli, a byli by toho jistě vděčni i se mnú, abyste se zde také najíti dali. Pak za to vás prosím, možné-li jest, přijeďte zítra, bohdá, ke mně k obědu, a já vás jako svého milého pana kmotra věrně rád uhlídám. S tím oc. Datum na Tovačově, v sobotu před svatým Šimonem a Judú, léta 1545. Jan z Pernšteina oc a na Helfenšteině. Mému zvláště milému panu kmotru, panu Půtovi z Ludanic a na Rokytnici. Orig. Třebon. archiv: Fam. v. Pernstein (Registr.) 368. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic, že paní Mandalena, sestra manželky jeho, v Praze těžce nemocna na souchotě leží. — Na Pardubicích 1545, 20. listopadu. Službu svú oc. List od vás jest mi teprva zde na Pardubicích dodán, kdež mi píšete, abych Kytlici pro potřebu páně hajtmanovu do Rece odpustil; i můžete znáti, když jest mi tak pozdě dodán, že tomu dosti učiniti nemohu. Oznamuji vám, že nejvyšší pan komorník království tohoto na tento čas ráčí při mně bajti a tu zprávu jest mi pán ráčil dáti, že paní Mandalena, sestra paní manželky vaší, těžce
230 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 366. Jan z Pernšteina Pardubským, že Janovi Černému a Václavovi Smolíkovi provinění jejich odpustil a dovolil, aby směli opět živnost svou v městě provozovati. — Na Tovačově 1545, 13. října. (Jan z Pernšteina oc.) Pardubščí věrní milí! Což se Jana Černého soukeníka a Václava Smolíka z Pardubic, kerým sem byl roku do sv. Havla přidal, dotýče, vězte, že sem jim to všecko na přímluvy některých pánuov a přátel, což sou proti mně učinili, prominul a k tomu, aby tu v Pardubicích pode mnou seděli a živnost svú pokojně provozovali, povolení své dal; protož nechť se jim v tom překážka neděje. Z strany pak toho kupu Jana Černého domu prostrannějšího, má vuole taky jest, aby se mu ten kup vykonal bez překážky, leč by v tom co toho bylo, proč by se to slušně státi nemohlo; a protož znajíc při těch věcech vuoli mou, tak se zachovajte. Datum na Tovačově, v outerý před sv. Havlem léta oc XLV. [Rukú J. vlastní.] Opatrným purkmistru a konšeluom Pardubským, věrným milým. Orig. musea v Pardubicích. 367. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic, aby k němu k obědu přijel. — Na Tovačově 1545, 24. října. Můj zvláště milej pane kmotře! Pán Bůh všemohúcí oc. Pan komorník a pan maršálek dnes sú ke mně přijeli, a byli by toho jistě vděčni i se mnú, abyste se zde také najíti dali. Pak za to vás prosím, možné-li jest, přijeďte zítra, bohdá, ke mně k obědu, a já vás jako svého milého pana kmotra věrně rád uhlídám. S tím oc. Datum na Tovačově, v sobotu před svatým Šimonem a Judú, léta 1545. Jan z Pernšteina oc a na Helfenšteině. Mému zvláště milému panu kmotru, panu Půtovi z Ludanic a na Rokytnici. Orig. Třebon. archiv: Fam. v. Pernstein (Registr.) 368. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic, že paní Mandalena, sestra manželky jeho, v Praze těžce nemocna na souchotě leží. — Na Pardubicích 1545, 20. listopadu. Službu svú oc. List od vás jest mi teprva zde na Pardubicích dodán, kdež mi píšete, abych Kytlici pro potřebu páně hajtmanovu do Rece odpustil; i můžete znáti, když jest mi tak pozdě dodán, že tomu dosti učiniti nemohu. Oznamuji vám, že nejvyšší pan komorník království tohoto na tento čas ráčí při mně bajti a tu zprávu jest mi pán ráčil dáti, že paní Mandalena, sestra paní manželky vaší, těžce
Strana 231
z roku 1545. 231 nemocna leží v Praze u líkaře, a že není podobné, aby živa zůstala, na souchoty. A s tím oc. Datum na Pardubicích, v pátek po sv. Alžbětě leta oc. 45. Jan z Pernštaina oc a na Helfenštaině. J (rukú vlastní). Urozenému pánu, panu Půtovi z Ludanic a na Rokytnici, panu příteli a kmotru mému zvláště milému. Orig. Třeboň. archiv: Fam. v. Ludanic (Registr.) 369. Ferdinand král Janovi z Pernšteina, že nemůže vyhověti žádosti jeho o povolení berně z Kladska, poněvadž by to bylo proti svobodám téhož hrabství. — Ve Vídni 1545, 20. listopadu. (Pánu z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urozený v. n. milý! Jakož si nás za to několikrát prositi dal, abychom tobě berni z města a hrabství našeho Kladska pro- pustili: i poněvadž v zápisu tobě na též hrabství učiněným to pozuostáváno jest, že oni Kladští obyvatelé při jich privilegiích a obdarování zachováni a zanecháni býti mají, a mezi jiným i na to obdarování mají, že žádnými berněmi povinni nejsou, a my, když sme koli od nich proti nepříteli křesťanstva jakou pomoc míti chtěli, že sme skrze kommissaře s nimi o to obzvláštně jednati a list na to, když jsou nám co svolili, (jakž sám o tom dobře víš) že jim takové svolení a berně dání jich privilegiím ke škodě býti nemá, dávati ráčili. Protož z těch a takových příčin my k tomu, aby oni tobě jakými berněmi povinni byli mimo tuto vejhradu, přivolovati nemuožeme a ne- ráčieme, nébrž poroučímeť, aby ty od takového předsevzetí, kteréž by, jakž dotčeno, proti svobodám a obdarování téhož hrabství Kladského a nám k ujmě bylo, pustil a nás o to dále nestaral, ani také komisařóm našim neb radám komory naší, když by oni na místě našem o jaké berně neb pomoci s týmiž Kladskými jednati měli, žádné překážky nečinil, vědouc, že nám jakožto pánu dědičnému, pokudž sobě při nich co toho zjednati muožem, taková věc náleží, a oni že slušně od tebe v to potahováni býti nemají. Dán v Vídni v pátek před panny Marie obětování m] léta oc XLV. Místodržitelský archiv král. Českého, Missiven vom J. 1545—1546, sv. XXXIV., fol. 154 p. v. 370. Ferdinand král oznamuje Janovi z Pernšteina, které kommissaře ustanovil v rozepři jeho s Lav- skými. — Ve Vídni 1545, 30. list (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urozený v. n. milý! Vedětiť dáváme, že sme z strany těch ruoznic a rozepří, kteréž mezi tebú a měšťany Lavskými o hráz a rybník, některé grunty, dědiny, louky a pastvy od dávných let vznikly, komisaře naše, totiž urozené Václava Hofkirchera z Kolumic a slovutné Hanuše Fünfkircherfa], Gebharta Welzera z arciknížectví našeho Rakouského, a urozené Václava Mezeříckého z Lomnice na Ošporný [?], Hanuše z Lichtenštaina a z Niklspurku, a slovutného Hanuše
z roku 1545. 231 nemocna leží v Praze u líkaře, a že není podobné, aby živa zůstala, na souchoty. A s tím oc. Datum na Pardubicích, v pátek po sv. Alžbětě leta oc. 45. Jan z Pernštaina oc a na Helfenštaině. J (rukú vlastní). Urozenému pánu, panu Půtovi z Ludanic a na Rokytnici, panu příteli a kmotru mému zvláště milému. Orig. Třeboň. archiv: Fam. v. Ludanic (Registr.) 369. Ferdinand král Janovi z Pernšteina, že nemůže vyhověti žádosti jeho o povolení berně z Kladska, poněvadž by to bylo proti svobodám téhož hrabství. — Ve Vídni 1545, 20. listopadu. (Pánu z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urozený v. n. milý! Jakož si nás za to několikrát prositi dal, abychom tobě berni z města a hrabství našeho Kladska pro- pustili: i poněvadž v zápisu tobě na též hrabství učiněným to pozuostáváno jest, že oni Kladští obyvatelé při jich privilegiích a obdarování zachováni a zanecháni býti mají, a mezi jiným i na to obdarování mají, že žádnými berněmi povinni nejsou, a my, když sme koli od nich proti nepříteli křesťanstva jakou pomoc míti chtěli, že sme skrze kommissaře s nimi o to obzvláštně jednati a list na to, když jsou nám co svolili, (jakž sám o tom dobře víš) že jim takové svolení a berně dání jich privilegiím ke škodě býti nemá, dávati ráčili. Protož z těch a takových příčin my k tomu, aby oni tobě jakými berněmi povinni byli mimo tuto vejhradu, přivolovati nemuožeme a ne- ráčieme, nébrž poroučímeť, aby ty od takového předsevzetí, kteréž by, jakž dotčeno, proti svobodám a obdarování téhož hrabství Kladského a nám k ujmě bylo, pustil a nás o to dále nestaral, ani také komisařóm našim neb radám komory naší, když by oni na místě našem o jaké berně neb pomoci s týmiž Kladskými jednati měli, žádné překážky nečinil, vědouc, že nám jakožto pánu dědičnému, pokudž sobě při nich co toho zjednati muožem, taková věc náleží, a oni že slušně od tebe v to potahováni býti nemají. Dán v Vídni v pátek před panny Marie obětování m] léta oc XLV. Místodržitelský archiv král. Českého, Missiven vom J. 1545—1546, sv. XXXIV., fol. 154 p. v. 370. Ferdinand král oznamuje Janovi z Pernšteina, které kommissaře ustanovil v rozepři jeho s Lav- skými. — Ve Vídni 1545, 30. list (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urozený v. n. milý! Vedětiť dáváme, že sme z strany těch ruoznic a rozepří, kteréž mezi tebú a měšťany Lavskými o hráz a rybník, některé grunty, dědiny, louky a pastvy od dávných let vznikly, komisaře naše, totiž urozené Václava Hofkirchera z Kolumic a slovutné Hanuše Fünfkircherfa], Gebharta Welzera z arciknížectví našeho Rakouského, a urozené Václava Mezeříckého z Lomnice na Ošporný [?], Hanuše z Lichtenštaina a z Niklspurku, a slovutného Hanuše
Strana 232
232 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina z Tavikovic na Polici z margrabství našeho Moravského, v. n. milé, zříditi a jim po- ručiti ráčili, aby (snesouc se spolu o den a místo příležitý) tebe s týmiž Lavskými před se obeslali a vás dostatečně vyslyšeli, a vyrozumějíc tomu všemu, k tomu se skutečně přičinili, aby vás z strany těch ruoznic přátelsky smluvili. Pakli byšte z obú stran k přátelské smlouvě přivedeni býti nemohli, tehdy aby nám o tom o všem, což tak mezi vámi vyhledají, správu sepsanú odeslali; a my nahlédnúc v to, pokudž uznáme, v tom se spravedlivě zachovati ráčieme. Kdež vědouc ty o tom, poroučímeť, když od nahoře psaných komisařuov našich den jmenován bude, aby se v tom po- volně zachoval a před námi se všemi potřebami svejmi se najíti dal, jináče nečiníce. Dán v Vídni ut s. [pondělí den sv. Vondřeje apoštola Božího léta oc. XLV.] Místodržitelský archiv král. Českého, Missiven vom J. 1545—1546, sv. XXXIV., fol. 160. 371. Ferdinand král oznamuje Janovi z Pernšteina, že ustanovil kommissaře ve sporu Johanky z Rychnova stran hor a gruntů Kladských. — Ve Vídni 1545, 21. pros. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urozený v. n. milý! Vedětiť dáváme, že sme na poníženú prosbu tvú podle zdání tvého komisaře z strany hor a gruntuov Kladských, o kteréž jest s Johankú z Rychnova činiti, zříditi ráčili. Protož jim ten list odeslati budeš moci. Než abychom purkrabí na to dopustili dáti vésti, nezdá se nám toho (a zvláště poněvadž prvé, jakž sme spraveni, toho nebývalo) učiniti, než při komisařích tej věci zuostavovati ráčieme. Dán ut s. [v Vídni v pondělí den sv. Tomáše léta oc XLV°.] Místodržitelský archiv král. Českého, Missiven vom J. 1545—1546, sv. XXXIV., fol. 168 p. v. 372. Ferdinand král nařizuje nejvyššímu hofmistru království Českého, aby tajně vyzvěděl, co jednal Jan z Pernšteina na sjezdu s některými stavy na Pardubicích. — Ve Vídni 1545, 22. pros. (Najvyššímu hofmistru království Českého.*) Ferdinand oc. Urozený v. n. milý! Zprávu jistú míti ráčieme, že by těchto časuov nedávno jminulých uroz. Jan z Pern- šteina s některými osobami z stavu panského i rytířského sjezdy a častá shledání na Pardubicích mívati měl: kdež, pokudž by možné bylo, rádi bychom se dověděli, co by týž Jan z Pernšteina pod takovými sjezdy a schuozemi jednal, bylo-li by co toho, ješto by se nás poněkud aneb stavuov království Českého i jinak dotejkalo. Protožť poroučíme, aby se podtají, ač budeš-li kde moci, na to vyptal, a což tak jistého přezvíš, to nám k vlastním rukám, jakž milostivě věřiti ráčieme, nemeškajíc oznam, a toto psaní naše v tejnosti zachovej, jináče nečiníce. Dán v Vídni v úterý po sv. Tomáši léta oc XLV. Místodržitelský archiv král. Českého, Missiven vom J. 1545—1546, sv. XXXIV., fol. 170. — *) Nejv. hofm. byl Zdislav Berka z Dubé.
232 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina z Tavikovic na Polici z margrabství našeho Moravského, v. n. milé, zříditi a jim po- ručiti ráčili, aby (snesouc se spolu o den a místo příležitý) tebe s týmiž Lavskými před se obeslali a vás dostatečně vyslyšeli, a vyrozumějíc tomu všemu, k tomu se skutečně přičinili, aby vás z strany těch ruoznic přátelsky smluvili. Pakli byšte z obú stran k přátelské smlouvě přivedeni býti nemohli, tehdy aby nám o tom o všem, což tak mezi vámi vyhledají, správu sepsanú odeslali; a my nahlédnúc v to, pokudž uznáme, v tom se spravedlivě zachovati ráčieme. Kdež vědouc ty o tom, poroučímeť, když od nahoře psaných komisařuov našich den jmenován bude, aby se v tom po- volně zachoval a před námi se všemi potřebami svejmi se najíti dal, jináče nečiníce. Dán v Vídni ut s. [pondělí den sv. Vondřeje apoštola Božího léta oc. XLV.] Místodržitelský archiv král. Českého, Missiven vom J. 1545—1546, sv. XXXIV., fol. 160. 371. Ferdinand král oznamuje Janovi z Pernšteina, že ustanovil kommissaře ve sporu Johanky z Rychnova stran hor a gruntů Kladských. — Ve Vídni 1545, 21. pros. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urozený v. n. milý! Vedětiť dáváme, že sme na poníženú prosbu tvú podle zdání tvého komisaře z strany hor a gruntuov Kladských, o kteréž jest s Johankú z Rychnova činiti, zříditi ráčili. Protož jim ten list odeslati budeš moci. Než abychom purkrabí na to dopustili dáti vésti, nezdá se nám toho (a zvláště poněvadž prvé, jakž sme spraveni, toho nebývalo) učiniti, než při komisařích tej věci zuostavovati ráčieme. Dán ut s. [v Vídni v pondělí den sv. Tomáše léta oc XLV°.] Místodržitelský archiv král. Českého, Missiven vom J. 1545—1546, sv. XXXIV., fol. 168 p. v. 372. Ferdinand král nařizuje nejvyššímu hofmistru království Českého, aby tajně vyzvěděl, co jednal Jan z Pernšteina na sjezdu s některými stavy na Pardubicích. — Ve Vídni 1545, 22. pros. (Najvyššímu hofmistru království Českého.*) Ferdinand oc. Urozený v. n. milý! Zprávu jistú míti ráčieme, že by těchto časuov nedávno jminulých uroz. Jan z Pern- šteina s některými osobami z stavu panského i rytířského sjezdy a častá shledání na Pardubicích mívati měl: kdež, pokudž by možné bylo, rádi bychom se dověděli, co by týž Jan z Pernšteina pod takovými sjezdy a schuozemi jednal, bylo-li by co toho, ješto by se nás poněkud aneb stavuov království Českého i jinak dotejkalo. Protožť poroučíme, aby se podtají, ač budeš-li kde moci, na to vyptal, a což tak jistého přezvíš, to nám k vlastním rukám, jakž milostivě věřiti ráčieme, nemeškajíc oznam, a toto psaní naše v tejnosti zachovej, jináče nečiníce. Dán v Vídni v úterý po sv. Tomáši léta oc XLV. Místodržitelský archiv král. Českého, Missiven vom J. 1545—1546, sv. XXXIV., fol. 170. — *) Nejv. hofm. byl Zdislav Berka z Dubé.
Strana 233
z roku 1545 a 1546. 233 373. Jan z Pernšteina Bystřickým: aby lidi z panství Svojanovského pro zrušení frejunku na ruko- jmí drželi, až na Moravu přijede. — V Jičíně 1545, 23. prosince. Jan z Pernšteina oc. Bystřičští milí! Vězte, že jest mi oznámil pan Bernart Krušina, kterak byšte některé lidi z panství Svojanovského pro zrušení frejunku vsázeti dali; což ste slušně učinili, aby frejunk zlehčen nebyl. Pak zdržte ty lidi na rukojmích až do mého příjezdu k vám anebo na Pernštejn; kdež za jiné nemám, než bude-li vůle boží, že v tom kraji brzo budu a tu v takovou věc nahlédnu. Datum v Jičíně v středu před narozením Pána Krista léta oc XLV. Pro bolest ruky podepsati sem se nemohl. Zemský archiv mark. Moravského. Bočkova sbírka č. 7071. Orig. 374. Jan z Pernšteina Hendrychovi z Švamberka: že mu dva drejlinky vína budou dány. [1545.] Můj milej pane synu! Pán Bůh rač vám dáti dobrej den! Jestliže byste dnes odsad jeti měli, teď vám list k ouředníku Židlochovskému posílám, aby vám dva drejlinky dobrého vína dal. Pakli byste dnes odsad jeti neráčili, byl bych toho vděčen, aby mé shledání s vámi dnes bylo. Jan z Pernšteina oc. Mému milému panu synu, panu Hendrychovi z Švamberka, nejvyžšímu sudímu dvor- skému království Českého oc. Orig. Třeboň. archivu: Fam. v. Schwanberk, 15 (Registratur). S poznámkou Březanovou: Jindřich ze Švamberka byl sudím dvorským v letech 1544—1549. 375. Ferdinand král Janovi z Pernšteina, aby se nedopouštěl bezpráví na abatyši a lidech kláštera Tišnovského. — Ve Vídni 1546, 9. ledna. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urozený, věrný milý! Vznesla jest na nás s obtížností abatyše kláštera Tišnovského některé těžkosti své, kteréž by se jí i lidem klášterským od tebe a ouředníkuov tvých proti privilegiím, svobodám a vej- sadám téhož kláštera dáti měly, jakž tomu z příležících artikuluov, kterýchž jest nám jménem tejž abatyše podáno, šířeji vyrozumíš, a nás již psaná abatyše se vší ponížeností v tom za milostivé opatření prosíc. I nechtíc my, aby se komu mimo slušné a spravedlivé v čem jaké překážky dáti měly, pokudž by tak bylo, jakž sme spraveni, poroučiemeť, aby vejš dotčené abatyši a lidem klášterským ouředníkóm svým žádných outiskuov činiti, na ně sahati nedal a nedopouštěl, a sám toho nečinil ani čeho od kláštera mimo svobody jich neodcizoval a neodprodával; pakli by co jiného v tom bylo, toho nám také oznámiti neobmeškávej, jináče nečiníce. Dán v Vídni v sobotu po sv. tří králí léta oc XLVI. Místodržitelský archiv král. Českého, Missiven vom J. 1545—1546, sv. XXXIV., fol. 173 p. v. Archiv Český XX. 30
z roku 1545 a 1546. 233 373. Jan z Pernšteina Bystřickým: aby lidi z panství Svojanovského pro zrušení frejunku na ruko- jmí drželi, až na Moravu přijede. — V Jičíně 1545, 23. prosince. Jan z Pernšteina oc. Bystřičští milí! Vězte, že jest mi oznámil pan Bernart Krušina, kterak byšte některé lidi z panství Svojanovského pro zrušení frejunku vsázeti dali; což ste slušně učinili, aby frejunk zlehčen nebyl. Pak zdržte ty lidi na rukojmích až do mého příjezdu k vám anebo na Pernštejn; kdež za jiné nemám, než bude-li vůle boží, že v tom kraji brzo budu a tu v takovou věc nahlédnu. Datum v Jičíně v středu před narozením Pána Krista léta oc XLV. Pro bolest ruky podepsati sem se nemohl. Zemský archiv mark. Moravského. Bočkova sbírka č. 7071. Orig. 374. Jan z Pernšteina Hendrychovi z Švamberka: že mu dva drejlinky vína budou dány. [1545.] Můj milej pane synu! Pán Bůh rač vám dáti dobrej den! Jestliže byste dnes odsad jeti měli, teď vám list k ouředníku Židlochovskému posílám, aby vám dva drejlinky dobrého vína dal. Pakli byste dnes odsad jeti neráčili, byl bych toho vděčen, aby mé shledání s vámi dnes bylo. Jan z Pernšteina oc. Mému milému panu synu, panu Hendrychovi z Švamberka, nejvyžšímu sudímu dvor- skému království Českého oc. Orig. Třeboň. archivu: Fam. v. Schwanberk, 15 (Registratur). S poznámkou Březanovou: Jindřich ze Švamberka byl sudím dvorským v letech 1544—1549. 375. Ferdinand král Janovi z Pernšteina, aby se nedopouštěl bezpráví na abatyši a lidech kláštera Tišnovského. — Ve Vídni 1546, 9. ledna. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urozený, věrný milý! Vznesla jest na nás s obtížností abatyše kláštera Tišnovského některé těžkosti své, kteréž by se jí i lidem klášterským od tebe a ouředníkuov tvých proti privilegiím, svobodám a vej- sadám téhož kláštera dáti měly, jakž tomu z příležících artikuluov, kterýchž jest nám jménem tejž abatyše podáno, šířeji vyrozumíš, a nás již psaná abatyše se vší ponížeností v tom za milostivé opatření prosíc. I nechtíc my, aby se komu mimo slušné a spravedlivé v čem jaké překážky dáti měly, pokudž by tak bylo, jakž sme spraveni, poroučiemeť, aby vejš dotčené abatyši a lidem klášterským ouředníkóm svým žádných outiskuov činiti, na ně sahati nedal a nedopouštěl, a sám toho nečinil ani čeho od kláštera mimo svobody jich neodcizoval a neodprodával; pakli by co jiného v tom bylo, toho nám také oznámiti neobmeškávej, jináče nečiníce. Dán v Vídni v sobotu po sv. tří králí léta oc XLVI. Místodržitelský archiv král. Českého, Missiven vom J. 1545—1546, sv. XXXIV., fol. 173 p. v. Archiv Český XX. 30
Strana 234
234 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 376. Ferdinand král Janovi z Pernšteina, aby nezdráhal se dostaviti před kommissi ustanovenou v jeho rozepři s Lavskými. — 1546, 30. ledna. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urozený, věrný náš milý! Z odpověd. tvé, kterúž jsi nám na psaní naše z strany Lavských dal, z které by příčiny před kommissaři našimi státi neměl, neb právem o to rozeznán býti žádáš, sme šířeji vy- rozuměti ráčili. Jakžkoli podání tvé ku právu za slušné uznávati ráčíme; ale po- něvadž se tu nejednom gruntuov a pastev, ale i pomezí a hranic tak arciknížetství Rakouského jako markrabství Moravského dotýče, při nás se snáší, že nejbližší cesta toho jest, aby ty nevole a ruoznice skrze kommissaře upokojeny byly. Protož tebe jakž předešle i nyní milostivě žádáme, když od těch osob, kteréž sme prvé v tom za kommissaře zřídili, den jmenován a místo oznámeno bude, aby se před nimi podle předešlého milostivého psaní našeho k jednání postavil aneb na místě svém, jakož o tobě nepochybujem, s mocí vypravil; vědúc, že nám na tom věc vděčnú učiníš, tak se zachovej. Dán ut s. v sobothu [před panny Marie Hromnic léta oc XLVI.] Místodržitelský archiv král. Českého, Missiven vom J. 1545—1546, sv. XXXIV. fol. 182. 377. Ferdinand král Hanušovi z Lichtensteina, Václavovi Mezeříckému a Hanušovi z Tavikovic jako ustanoveným kommissařům podle některých jiných osob z Rakous, aby roze- při mezi Janem z Pernšteina a purkmistrem a konšely města Lavy o meze, hranice a jiné grunty vyřídili. — Ve Vídni v sobotu před Hromnicemi (30. ledna) 1546. Míst. arch. král. Č. Miss. 1545—46, sv. XXXIV., 181 v. 378. Král Ferdinand oznamuje Janovi z Pernšteina, že posílá k němu Ladislava Popela z Lobkovic, aby jednal s ním v příčině hledání soli. — Na Prešpurku 1546, 20. února. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Věděti dáváme, že sme urozenému Ladislavovi Popelovi z Lobkovic na Chlumci, maršálku dvoru našeho v království Českém, věrnému našemu milému, s tebú z strany soli hledání jednati a mluviti poručiti ráčili. Protož tebe žádáme, cožkoli týž Ladislav z Lobkovic tou měrou s tebou jménem naším jednati a mluviti bude, že jemu toho všeho nicméně jako vlastní osobě naší královské dostatečně uvěříš a v tom se po- volně, jakž o tobě nepochybujem, vědouc, že nám na tom libost okážeš, zachováš. Dán na Prešpurku v sobotu před sv. Matějem léta XLVI a království ut s. Místodržitelský archiv král. Českého, Missiven vom J. 1546—1547, sv. XXXVIII., fol. 6. (Registra listův poselacích léta 1546 až do dubna 1547.)
234 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 376. Ferdinand král Janovi z Pernšteina, aby nezdráhal se dostaviti před kommissi ustanovenou v jeho rozepři s Lavskými. — 1546, 30. ledna. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urozený, věrný náš milý! Z odpověd. tvé, kterúž jsi nám na psaní naše z strany Lavských dal, z které by příčiny před kommissaři našimi státi neměl, neb právem o to rozeznán býti žádáš, sme šířeji vy- rozuměti ráčili. Jakžkoli podání tvé ku právu za slušné uznávati ráčíme; ale po- něvadž se tu nejednom gruntuov a pastev, ale i pomezí a hranic tak arciknížetství Rakouského jako markrabství Moravského dotýče, při nás se snáší, že nejbližší cesta toho jest, aby ty nevole a ruoznice skrze kommissaře upokojeny byly. Protož tebe jakž předešle i nyní milostivě žádáme, když od těch osob, kteréž sme prvé v tom za kommissaře zřídili, den jmenován a místo oznámeno bude, aby se před nimi podle předešlého milostivého psaní našeho k jednání postavil aneb na místě svém, jakož o tobě nepochybujem, s mocí vypravil; vědúc, že nám na tom věc vděčnú učiníš, tak se zachovej. Dán ut s. v sobothu [před panny Marie Hromnic léta oc XLVI.] Místodržitelský archiv král. Českého, Missiven vom J. 1545—1546, sv. XXXIV. fol. 182. 377. Ferdinand král Hanušovi z Lichtensteina, Václavovi Mezeříckému a Hanušovi z Tavikovic jako ustanoveným kommissařům podle některých jiných osob z Rakous, aby roze- při mezi Janem z Pernšteina a purkmistrem a konšely města Lavy o meze, hranice a jiné grunty vyřídili. — Ve Vídni v sobotu před Hromnicemi (30. ledna) 1546. Míst. arch. král. Č. Miss. 1545—46, sv. XXXIV., 181 v. 378. Král Ferdinand oznamuje Janovi z Pernšteina, že posílá k němu Ladislava Popela z Lobkovic, aby jednal s ním v příčině hledání soli. — Na Prešpurku 1546, 20. února. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Věděti dáváme, že sme urozenému Ladislavovi Popelovi z Lobkovic na Chlumci, maršálku dvoru našeho v království Českém, věrnému našemu milému, s tebú z strany soli hledání jednati a mluviti poručiti ráčili. Protož tebe žádáme, cožkoli týž Ladislav z Lobkovic tou měrou s tebou jménem naším jednati a mluviti bude, že jemu toho všeho nicméně jako vlastní osobě naší královské dostatečně uvěříš a v tom se po- volně, jakž o tobě nepochybujem, vědouc, že nám na tom libost okážeš, zachováš. Dán na Prešpurku v sobotu před sv. Matějem léta XLVI a království ut s. Místodržitelský archiv král. Českého, Missiven vom J. 1546—1547, sv. XXXVIII., fol. 6. (Registra listův poselacích léta 1546 až do dubna 1547.)
Strana 235
z roku 1546. 235 379. Ferdinand král Janovi z Pernšteina, aby se dostavil do Olomouce k soudu, kde jeho pře s aba- tyší kláštera Tišnovského bude projednávána. — Ve Vídni 1546, 10. března. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urozený, věrný náš milý! Před tím sme na vznešení abatyše kláštera Tišnovského psaní učiniti a některé artikule tejž abatyše, co sobě do tebe a ouřadníkův tvých stěžuje, odeslati i při tom poručiti ráčili, aby dotčené abatyši a lidem klášterským, pokudž by tak bylo, jakž sme zpra- veni, žádných outiskův nečinil ani čeho od kláštera mimo svobody jich neodcizoval a neodprodával; pakli by co jiného v tom bylo, aby nám toho také oznámiti neob- meškával oc, jakž též psaní naše šířeji v sobě obsahuje. Ale není nám až posavad na to od tebe žádná odpověď dána, a táž abatyše nás nepřestává starati a nabíhati se vší pokorou, jakž předešle i nyní prosíc, abychom na ni a konvent i lidi klá- šterské těžkosti mimo jich svobody a privilegia dopouštěti neráčili. I poněvadž se tu komory naší dotýče, chtíc my tomu vyrozuměti, poroučímeť přikazujíc, aby v středu po neděli postní, kteráž slove Oculi [31. břez.], nejprv příští před námi a radami našimi v Olomouci se všemi potřebami svými, vejsadami, svobodami a listy, kteréž se na týž klášter míti pravíš, stál aneb s plnú mocí na místě svém vypravil, neb sme tolikéž druhé straně psáti a poručiti ráčili, aby se na týž den před námi po- stavili. A když tak obě strany podle tohoto sročení našeho stanete, všemu tomu vyrozuměti, to s pilností vyslyšeti i v tom se spravedlivě zachovati ráčíme; kdež znajíc jistú vůli naši býti, tak se, jakž psáti ráčíme, poslušně zachovej, jináče nikoli nečiníce. Dán v Vídni v středu první v puostě léta XLVI a království uts. Místodržitelský archiv král. Českého. Registra listův poselacích léta 1546 až do dubna 1547. Missiven vom J. 1546—1547, sv. XXXVIII, fol. 17. 380. Jan z Pernšteina zve Půtu z Ludanic k sobě na večeři a oznamuje mu, že král nebo kníže Maximilian u něho se zastaví. — Na Tovačově 1546, 21. března. Službu svú vzkazuji oc. Oznamuji vám, že jsem včera na Tovačov přijel a na tom sem, bude-li vůle boží, abych zítra do Prostějova jel, maje tu naději, že se u mne král JMt aneb kníže Maximilian u nějakého snídaní zastaviti ráčí; pak nejste-li ničímž zaneprázdněni, za to vás žádám, přijeďte dnes ke mně k večeři. S tím Pán Bůh rač dáti nám se spolu v dobrém zdraví shledati, jest-li vůle jeho svatá. Datum na Tovačově, v neděli druhú v postě, jenž slove Reminiscere 1. XLVI. Jan z Pernšteina a na Helfenšteině. Pro bolest ruky podepsati sem se nemohl. Orig. Třeboňského arch. 30*
z roku 1546. 235 379. Ferdinand král Janovi z Pernšteina, aby se dostavil do Olomouce k soudu, kde jeho pře s aba- tyší kláštera Tišnovského bude projednávána. — Ve Vídni 1546, 10. března. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urozený, věrný náš milý! Před tím sme na vznešení abatyše kláštera Tišnovského psaní učiniti a některé artikule tejž abatyše, co sobě do tebe a ouřadníkův tvých stěžuje, odeslati i při tom poručiti ráčili, aby dotčené abatyši a lidem klášterským, pokudž by tak bylo, jakž sme zpra- veni, žádných outiskův nečinil ani čeho od kláštera mimo svobody jich neodcizoval a neodprodával; pakli by co jiného v tom bylo, aby nám toho také oznámiti neob- meškával oc, jakž též psaní naše šířeji v sobě obsahuje. Ale není nám až posavad na to od tebe žádná odpověď dána, a táž abatyše nás nepřestává starati a nabíhati se vší pokorou, jakž předešle i nyní prosíc, abychom na ni a konvent i lidi klá- šterské těžkosti mimo jich svobody a privilegia dopouštěti neráčili. I poněvadž se tu komory naší dotýče, chtíc my tomu vyrozuměti, poroučímeť přikazujíc, aby v středu po neděli postní, kteráž slove Oculi [31. břez.], nejprv příští před námi a radami našimi v Olomouci se všemi potřebami svými, vejsadami, svobodami a listy, kteréž se na týž klášter míti pravíš, stál aneb s plnú mocí na místě svém vypravil, neb sme tolikéž druhé straně psáti a poručiti ráčili, aby se na týž den před námi po- stavili. A když tak obě strany podle tohoto sročení našeho stanete, všemu tomu vyrozuměti, to s pilností vyslyšeti i v tom se spravedlivě zachovati ráčíme; kdež znajíc jistú vůli naši býti, tak se, jakž psáti ráčíme, poslušně zachovej, jináče nikoli nečiníce. Dán v Vídni v středu první v puostě léta XLVI a království uts. Místodržitelský archiv král. Českého. Registra listův poselacích léta 1546 až do dubna 1547. Missiven vom J. 1546—1547, sv. XXXVIII, fol. 17. 380. Jan z Pernšteina zve Půtu z Ludanic k sobě na večeři a oznamuje mu, že král nebo kníže Maximilian u něho se zastaví. — Na Tovačově 1546, 21. března. Službu svú vzkazuji oc. Oznamuji vám, že jsem včera na Tovačov přijel a na tom sem, bude-li vůle boží, abych zítra do Prostějova jel, maje tu naději, že se u mne král JMt aneb kníže Maximilian u nějakého snídaní zastaviti ráčí; pak nejste-li ničímž zaneprázdněni, za to vás žádám, přijeďte dnes ke mně k večeři. S tím Pán Bůh rač dáti nám se spolu v dobrém zdraví shledati, jest-li vůle jeho svatá. Datum na Tovačově, v neděli druhú v postě, jenž slove Reminiscere 1. XLVI. Jan z Pernšteina a na Helfenšteině. Pro bolest ruky podepsati sem se nemohl. Orig. Třeboňského arch. 30*
Strana 236
236 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 381. Jan z Pernšteina Nosislavským: o zastavení všelikých rozpustilostí, tanců a her; že jim oznámí, jak zachovati se mají k osobám rytířským, kteréž u nich se usazují oc. — Na To- vačově 1546, 16. dubna. (Jan z Pernšteina oc.) Nosislavští milí! Obtížnosti, kteréž ste mi sepsali, těm sem vyrozuměl. Pak při tom jest vůle a rozkázání mé: předkem což se neřádů proti pánu Bohu dotejče, to vám přísně rozkazuji, těch žádnému abyste netrpěli, zvláště těch rozpustilostí, tancův, her i všech jinejch nešlechetností. Pak poněvadž tomu rozumím z suplikací vaší, že se to u Jana Bule působí, teď já mu po vás list píši, nezastaví-li von toho, budu já se k němu věděti jak zachovati; a vám přísně přikazuji, abyšte toho přede mnú netajili buď na něho neb na jiného, kterejž by se takovejch neřádů dopouštěl, těch tanců aneb her v domě svém z stavu rytířského. Což se pak spolusousedů vašich dotejče, v tom jest vůle i rozkázání mé, kterejž by v domě svém takovejch tanců neb her dopouštěl, aby mu šenkování vína i piva do roka zastaveno bylo. A při tom chci, abyšte se tak zachovali. Kdež sobě stěžujete na ty osoby stavu rytířského, kteří sou se mezi vámi zosazovali, že s vámi ve všem užívání spolek míti chtějí, než těch povinností, kteréž by podle vás činiti měli, buď robotami mejmi anebo obecními, též hláskami i jinejmi potřebami, což pro obecní dobré potřebí jest, s tím že upokojeni bejti chtějí, žádajíce mne v tom za opatření: kdež na to vám tuto odpověď dávám, že na to vám list udělati chci, jak se k vám tyto osoby aneb budoucí, kteříž by mezi vámi bejti chtěli, při robotách i při jinejch obecních věcech zachovati by se měli; a ten list vám neobmeškám poslati. Což se těch rolí dotejče, o kterýchž mi oznamujete, že sou ve dvou místech, že mi z nich desátku žádného nedávají, než toliko ourok, žádajíce mne, abych těm, kteří ty rolí drží, frejunk na časy potomní pustil pod slušnej plat, aby je mohli na vinohrady zdělati; na to vám tu odpověď dávám: poněvadž neznám, aby tu vší obce užitek byl, než toliko některých osob, kteréž ty rolí drží, pak bych měl ty rolí frejunky pustiti, toho mi se učiniti nezdá; než poněvadž v těch rolích aneb v jiných tu v blízce se vinohrady dělají, chtějí-li ty osoby v svejch rolích také vinohrady dělati na ten spůsob, jako jiní dělají, toho já jim přeji, než nic jináče. Datum na Tovačově v pátek před květnú nedělí léta oc XLVI°. Zemský archiv markr. Moravského. Kniha Nosislavská f. 24. b. 382. Král Ferdinand znovu obesílá Jana z Pernšteina do Olomouce k soudu, přikazuje mu, aby se právními důkazy opatřil a prokázal, že klášter Tišnovský podléhá jeho pravomocnosti. — Ve Vratislavi 1546, 17. dubna. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urozený, věrný náš milý! Jakož jest ta pře mezi tebou a abatyší Tišnovskú skrze komisaře naše k tomu zřízené nyní
236 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 381. Jan z Pernšteina Nosislavským: o zastavení všelikých rozpustilostí, tanců a her; že jim oznámí, jak zachovati se mají k osobám rytířským, kteréž u nich se usazují oc. — Na To- vačově 1546, 16. dubna. (Jan z Pernšteina oc.) Nosislavští milí! Obtížnosti, kteréž ste mi sepsali, těm sem vyrozuměl. Pak při tom jest vůle a rozkázání mé: předkem což se neřádů proti pánu Bohu dotejče, to vám přísně rozkazuji, těch žádnému abyste netrpěli, zvláště těch rozpustilostí, tancův, her i všech jinejch nešlechetností. Pak poněvadž tomu rozumím z suplikací vaší, že se to u Jana Bule působí, teď já mu po vás list píši, nezastaví-li von toho, budu já se k němu věděti jak zachovati; a vám přísně přikazuji, abyšte toho přede mnú netajili buď na něho neb na jiného, kterejž by se takovejch neřádů dopouštěl, těch tanců aneb her v domě svém z stavu rytířského. Což se pak spolusousedů vašich dotejče, v tom jest vůle i rozkázání mé, kterejž by v domě svém takovejch tanců neb her dopouštěl, aby mu šenkování vína i piva do roka zastaveno bylo. A při tom chci, abyšte se tak zachovali. Kdež sobě stěžujete na ty osoby stavu rytířského, kteří sou se mezi vámi zosazovali, že s vámi ve všem užívání spolek míti chtějí, než těch povinností, kteréž by podle vás činiti měli, buď robotami mejmi anebo obecními, též hláskami i jinejmi potřebami, což pro obecní dobré potřebí jest, s tím že upokojeni bejti chtějí, žádajíce mne v tom za opatření: kdež na to vám tuto odpověď dávám, že na to vám list udělati chci, jak se k vám tyto osoby aneb budoucí, kteříž by mezi vámi bejti chtěli, při robotách i při jinejch obecních věcech zachovati by se měli; a ten list vám neobmeškám poslati. Což se těch rolí dotejče, o kterýchž mi oznamujete, že sou ve dvou místech, že mi z nich desátku žádného nedávají, než toliko ourok, žádajíce mne, abych těm, kteří ty rolí drží, frejunk na časy potomní pustil pod slušnej plat, aby je mohli na vinohrady zdělati; na to vám tu odpověď dávám: poněvadž neznám, aby tu vší obce užitek byl, než toliko některých osob, kteréž ty rolí drží, pak bych měl ty rolí frejunky pustiti, toho mi se učiniti nezdá; než poněvadž v těch rolích aneb v jiných tu v blízce se vinohrady dělají, chtějí-li ty osoby v svejch rolích také vinohrady dělati na ten spůsob, jako jiní dělají, toho já jim přeji, než nic jináče. Datum na Tovačově v pátek před květnú nedělí léta oc XLVI°. Zemský archiv markr. Moravského. Kniha Nosislavská f. 24. b. 382. Král Ferdinand znovu obesílá Jana z Pernšteina do Olomouce k soudu, přikazuje mu, aby se právními důkazy opatřil a prokázal, že klášter Tišnovský podléhá jeho pravomocnosti. — Ve Vratislavi 1546, 17. dubna. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urozený, věrný náš milý! Jakož jest ta pře mezi tebou a abatyší Tišnovskú skrze komisaře naše k tomu zřízené nyní
Strana 237
z roku 1546. 237 v Olomouci k konci nepřišla, nébrž toho zase na nás jest odloženo: i chtíc my, aby ta pře bez dalších odtahuov konec místný a spravedlivý vzala, protožť poroučieme, aby při nejprvnějším soudu zemském, kterýž v Brně držán bude, se všemi potřebami svými před soudcími zemskými se postavil a spravedlivosti své, kteréž s strany toho kláštera Tišnovského se míti pravíš, ukazoval. Neb sme druhé straně tolikéž psaním naším, aby se všemi potřebami svými stála, poručiti ráčili. A poněvadž táž abatyše některých svědkuov od poddaných klášterských, jakž sme zpraveni, k té při potře- bovati bude, protožť poroučieme, aby jí ty svědky ku potřebě její postaviti dal, jináče nečiníce. A když tak staneš, psaní sme soudcí zemským učinili, aby mezi oběma stranami vejpověď spravedlivú udělali. Dán v Vratislavi v sobotu před květnú nedělí léta XLVI a království uts. Místodržitelský archiv král. Českého. Registra listuov poselacích léta 1546 až do dubna 1547, sv. XXXVIII., fol. 33 (v). 383. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic: aby mu oznámil, jak Vilém Trčka ve Vídni opatřen býti má. — Na Tovačově 1546, 18. dubna. Službu svú vzkazuji, urozený pane, pane kmotře můj milej! Pán Bůh rač vám dáti zdraví a v něm všecko dobré, toho bych vám zase rád přál. Kdež mi na mé psaní odpověď dáváte, že ste na tom, Viléma Trčku do Vídně na učení vypraviti: pak psal sem vám žádajíc, abyšte mi oznámili, při kterém času ho tam vypraviti chcete, i neoznámili ste mi nic. A protož vás za to žádám, že mi o tom oznámíte, abych se věděl čím spraviti. Při tom ste i toho v psaní svém doložili, že jeho, Viléma Trčku, podle poručení krále JMti opatřiti chcete. I nerozumím tomu opatření, mistrem-li ho opatřiti chcete a hospodou, čili jakým jiným způsobem, kdež bych tomu také rád vyrozuměl; neb sem na tom, žě sem chtěl do Vídně poslati a poručiti s tím mistrem jednati, který Viléma, bratra páně maršálkova, a Vojtěcha, syna mého, učí, aby Viléma Trčku také na práci svou vzal, žě mu tolikéž zaplaceno bude, jako od těchto. Též také, což se domu i stravy dotejče, aby to společně měli. Odpovědi žádám, kterou bych se spraviti mohl. S tím dej se vám Pán Bůh dobře míti. Datum na Tovačově v neděli květnou, léta 1546. Jan z Pernštaina oc a na Helfenštaině. Pro bolest ruky podepsati sem se nemohl. Urozenému pánu, panu Půtovi z Ludanic a na Rokytnici, panu kmotru mému milému. Orig. Třeboň. archivu Fam. Trčka. 384. Půta z Ludanic Janovi z Pernšteina v příčině opatření Viléma Trčky, aby do Vídně jeti mohl. — Na Rokytnici 1546, 18. dubna. Službu oc. Psaní sem VMti učinil, jedno i druhé, co se pana Viléma Trčky, švagra mého, dotýče, abyšte jej penězi opatřiti ráčili, abych já podle poručění JKMti
z roku 1546. 237 v Olomouci k konci nepřišla, nébrž toho zase na nás jest odloženo: i chtíc my, aby ta pře bez dalších odtahuov konec místný a spravedlivý vzala, protožť poroučieme, aby při nejprvnějším soudu zemském, kterýž v Brně držán bude, se všemi potřebami svými před soudcími zemskými se postavil a spravedlivosti své, kteréž s strany toho kláštera Tišnovského se míti pravíš, ukazoval. Neb sme druhé straně tolikéž psaním naším, aby se všemi potřebami svými stála, poručiti ráčili. A poněvadž táž abatyše některých svědkuov od poddaných klášterských, jakž sme zpraveni, k té při potře- bovati bude, protožť poroučieme, aby jí ty svědky ku potřebě její postaviti dal, jináče nečiníce. A když tak staneš, psaní sme soudcí zemským učinili, aby mezi oběma stranami vejpověď spravedlivú udělali. Dán v Vratislavi v sobotu před květnú nedělí léta XLVI a království uts. Místodržitelský archiv král. Českého. Registra listuov poselacích léta 1546 až do dubna 1547, sv. XXXVIII., fol. 33 (v). 383. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic: aby mu oznámil, jak Vilém Trčka ve Vídni opatřen býti má. — Na Tovačově 1546, 18. dubna. Službu svú vzkazuji, urozený pane, pane kmotře můj milej! Pán Bůh rač vám dáti zdraví a v něm všecko dobré, toho bych vám zase rád přál. Kdež mi na mé psaní odpověď dáváte, že ste na tom, Viléma Trčku do Vídně na učení vypraviti: pak psal sem vám žádajíc, abyšte mi oznámili, při kterém času ho tam vypraviti chcete, i neoznámili ste mi nic. A protož vás za to žádám, že mi o tom oznámíte, abych se věděl čím spraviti. Při tom ste i toho v psaní svém doložili, že jeho, Viléma Trčku, podle poručení krále JMti opatřiti chcete. I nerozumím tomu opatření, mistrem-li ho opatřiti chcete a hospodou, čili jakým jiným způsobem, kdež bych tomu také rád vyrozuměl; neb sem na tom, žě sem chtěl do Vídně poslati a poručiti s tím mistrem jednati, který Viléma, bratra páně maršálkova, a Vojtěcha, syna mého, učí, aby Viléma Trčku také na práci svou vzal, žě mu tolikéž zaplaceno bude, jako od těchto. Též také, což se domu i stravy dotejče, aby to společně měli. Odpovědi žádám, kterou bych se spraviti mohl. S tím dej se vám Pán Bůh dobře míti. Datum na Tovačově v neděli květnou, léta 1546. Jan z Pernštaina oc a na Helfenštaině. Pro bolest ruky podepsati sem se nemohl. Urozenému pánu, panu Půtovi z Ludanic a na Rokytnici, panu kmotru mému milému. Orig. Třeboň. archivu Fam. Trčka. 384. Půta z Ludanic Janovi z Pernšteina v příčině opatření Viléma Trčky, aby do Vídně jeti mohl. — Na Rokytnici 1546, 18. dubna. Službu oc. Psaní sem VMti učinil, jedno i druhé, co se pana Viléma Trčky, švagra mého, dotýče, abyšte jej penězi opatřiti ráčili, abych já podle poručění JKMti
Strana 238
238 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina jej do Vídně vypravil. I ráčili ste mi odpověď dáti, když pan Viliem do Vídně při- jede, žě penězi opatřěn bude. I jestliže jemu peněz poslati neráčíte, jáť nevím, nač se on do Vídně vypraví, nemajíc žádných peněz. A když skrze neopatření vaše penězi v Vídni jeho nebude, znáti ráčíte, žě také podle poručění JKMti nebudete míti koho penězi [v] Vídni opatrovati. S tím se daj Pán Buoh VMti dobřě míti. Dán na Rokytnici, v neděli květnú, léta oc 46. Půta z Ludanic a na Rokytnici oc. A tergo: Urozenému pánu, panu Janovi z Pernšteina a na Helfnštýně, kmotru panu mému milému, JMti. Orig. koncept. na pap. se staršími poznámkami a tergo, dva kusy stejné, Třeboň. archivu: Fam. v. Ludanic (Registr). 385. Ferdinand král poroučí Janovi z Pernšteina, aby dopomohl Markétě Donátové k spravedlnosti. — 1546, 7. května. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Teď posíláme suplikací nám od Margethy Donathové podané, z kteréž ponížené prosby její vyroz- umíš: i pokudž by tak bylo, jakž jsme zpraveni, poroučímeť, aby jí k tomu, k čemuž spravedlnost má, bez odtahuov, jakž o tobě nepochybujem, dopomohl. Vědouc, že nám na tom libost okážeš, tak se zachovej, jináče nečiníce. Dat. ut s. v pátek [po provodní neděli léta oc 46.] Místodržitelský archiv král. Českého, Registra listuov poselacích léta 1546 až do dubna 1547, sv. XXXVIII., fol. 48. 386. Ferdinand král Janovi z Pernšteina o stížnosti rychtáře Kryštofa Nidrfurera stran prodeje statku. — 1546, 7. května. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Co sobě Krištof příjmí Niderfurer, rychtář, proti Stankovi z strany prodání statku stěžuje, tomu z příležící suplikací šířeji vyrozumíš: i pokudž by tak bylo, jakž jsme spraveni, poroučímeť, aby téhož Krištofa v tom, aby statek svuoj (poněvadž toho úmyslu není) mimo vuoli svou prodati měl, obtěžovati nedal a nedopouštěl, jináče nečiníce. Dat. uts. [v pátek po neděli provodní, léta oc 46.] Místodržitelský archiv král. Českého, Registra listuov poselacích léta 1546 až do dubna 1547, sv. XXXVIII, fol. 48. (v). 387. Ferdinand král Janovi z Pernšteina o odpuštění třicátku z volů v Novém Městě prohnaných. — Ve Vratislavi 1546, 16. května. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Jakož jsi nám psaním svým připomenul poníženě prosíc, ať bychom ten třicátek z těch pěti stech
238 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina jej do Vídně vypravil. I ráčili ste mi odpověď dáti, když pan Viliem do Vídně při- jede, žě penězi opatřěn bude. I jestliže jemu peněz poslati neráčíte, jáť nevím, nač se on do Vídně vypraví, nemajíc žádných peněz. A když skrze neopatření vaše penězi v Vídni jeho nebude, znáti ráčíte, žě také podle poručění JKMti nebudete míti koho penězi [v] Vídni opatrovati. S tím se daj Pán Buoh VMti dobřě míti. Dán na Rokytnici, v neděli květnú, léta oc 46. Půta z Ludanic a na Rokytnici oc. A tergo: Urozenému pánu, panu Janovi z Pernšteina a na Helfnštýně, kmotru panu mému milému, JMti. Orig. koncept. na pap. se staršími poznámkami a tergo, dva kusy stejné, Třeboň. archivu: Fam. v. Ludanic (Registr). 385. Ferdinand král poroučí Janovi z Pernšteina, aby dopomohl Markétě Donátové k spravedlnosti. — 1546, 7. května. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Teď posíláme suplikací nám od Margethy Donathové podané, z kteréž ponížené prosby její vyroz- umíš: i pokudž by tak bylo, jakž jsme zpraveni, poroučímeť, aby jí k tomu, k čemuž spravedlnost má, bez odtahuov, jakž o tobě nepochybujem, dopomohl. Vědouc, že nám na tom libost okážeš, tak se zachovej, jináče nečiníce. Dat. ut s. v pátek [po provodní neděli léta oc 46.] Místodržitelský archiv král. Českého, Registra listuov poselacích léta 1546 až do dubna 1547, sv. XXXVIII., fol. 48. 386. Ferdinand král Janovi z Pernšteina o stížnosti rychtáře Kryštofa Nidrfurera stran prodeje statku. — 1546, 7. května. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Co sobě Krištof příjmí Niderfurer, rychtář, proti Stankovi z strany prodání statku stěžuje, tomu z příležící suplikací šířeji vyrozumíš: i pokudž by tak bylo, jakž jsme spraveni, poroučímeť, aby téhož Krištofa v tom, aby statek svuoj (poněvadž toho úmyslu není) mimo vuoli svou prodati měl, obtěžovati nedal a nedopouštěl, jináče nečiníce. Dat. uts. [v pátek po neděli provodní, léta oc 46.] Místodržitelský archiv král. Českého, Registra listuov poselacích léta 1546 až do dubna 1547, sv. XXXVIII, fol. 48. (v). 387. Ferdinand král Janovi z Pernšteina o odpuštění třicátku z volů v Novém Městě prohnaných. — Ve Vratislavi 1546, 16. května. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Jakož jsi nám psaním svým připomenul poníženě prosíc, ať bychom ten třicátek z těch pěti stech
Strana 239
z roku 1546. 239 voluov na třicátku v Novém Městě prohnaných milostivě odpustiti ráčili: i nepo- chybujem, že o tom dobrú vědomost máš, na jakej zpuosob jsou nám stavové krá- lovství Uherského dotčený třicátek, totiž na opravu a stavení míst povinných a po- třebných, svolili, i z těch příčin nám nenáleží aniž v moci naší, jakž sám tomu rozuměti muožeš, jest, které třicátky promíjeti, abychom tudy v tom svoleném tři- cátku zmatku se nedopustili; toho sme tebe, aby se viděl čím spraviti, milostivě tajna učiniti neráčili. Dán v Vratislavi v neděli po sté Žofii léta XLVI a krá- lovství ut. s. Místodržitelský archiv král. Českého, Registra listuov poselacích léta 1546 až do dubna 1547 sv. XXXVIII., fol. 54 (v). 388. Ferdinand král Janovi z Pernšteina o půhonu na Jiříka Žabku z Limberka a sporu o grunty a strouhy. — V Řezně 1546, 12. června. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Jakož sme před tím z Vratislavě do soudu zemského markrabství Moravského, kterýž nyní jminulého času v Brně držán byl, psaní o urozeného Jiříka Žabku z Limberku na Kaunicích, radu a místokancléře našeho a království Českého, věrného milého, učiniti a poručiti ráčili, aby pro nemoc jeho a pro potřeby naše puohonuov jeho se do- týkajících až do druhého práva odložili, kdež sme se pak nadáli, že se tak stane. Ale zprávu máme, že jsi ty skrze poručníky a řečníky své, neohledajíc se na též psaní naše, předse toho dožádal, aby ouřad veden byl. I poněvadž jsi ty předešle i tolikéž dotčený místokancléř náš, jakž jest nám oznámeno, s obú stran přátely, aby to mezi tebou a jím z strany těch puohonuov přátelsky srovnáno bylo, vydati měli, a potom něco jiného v to vkročilo: i poněvadž my již psaného místokancléře našeho při nás z mnohých příčin potřebovati ráčíme, na čemž nám nemálo záleží, tebe milostivě žádáme, aby v té rozepři o grunty a struhy i jiné nesnáze, osoby k přátelskému vyhledání a jednání vydal, a dotčený Jiřík Žabka tolikéž učiniti má i k tomu se poddává, jest-li by uznáno bylo, že jest v čem scesten, že to napraviti a dosti od sebe učiniti chce. Kdež pak tím prostředkem bez takovejch ouřaduov vedení a nákladuov nemalejch s obou stran uvarováno býti muože, a tak místokancléř náš tím spíše k nám se zase navrátiti a potřeby naše jednati bude moci: i znajíc ty, že na tom tobě nic nesejde a beze vší škody tvé jest, té nepochybné víry býti ráčíme, že nám to k vuoli a na přímluvu naši učiníš. A my tobě takovú povolnost naší milostí královskú zpomínati i nahrazovati ráčieme. Dán v Řezně v sobotu před sv. Duchem léta oc LXVI. a království uts. Místodržitelský archiv král. Českého, Registra listuov poselacích léta 1546 až do dubna 1547, sv. XXXVIII., fol. 59.
z roku 1546. 239 voluov na třicátku v Novém Městě prohnaných milostivě odpustiti ráčili: i nepo- chybujem, že o tom dobrú vědomost máš, na jakej zpuosob jsou nám stavové krá- lovství Uherského dotčený třicátek, totiž na opravu a stavení míst povinných a po- třebných, svolili, i z těch příčin nám nenáleží aniž v moci naší, jakž sám tomu rozuměti muožeš, jest, které třicátky promíjeti, abychom tudy v tom svoleném tři- cátku zmatku se nedopustili; toho sme tebe, aby se viděl čím spraviti, milostivě tajna učiniti neráčili. Dán v Vratislavi v neděli po sté Žofii léta XLVI a krá- lovství ut. s. Místodržitelský archiv král. Českého, Registra listuov poselacích léta 1546 až do dubna 1547 sv. XXXVIII., fol. 54 (v). 388. Ferdinand král Janovi z Pernšteina o půhonu na Jiříka Žabku z Limberka a sporu o grunty a strouhy. — V Řezně 1546, 12. června. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Jakož sme před tím z Vratislavě do soudu zemského markrabství Moravského, kterýž nyní jminulého času v Brně držán byl, psaní o urozeného Jiříka Žabku z Limberku na Kaunicích, radu a místokancléře našeho a království Českého, věrného milého, učiniti a poručiti ráčili, aby pro nemoc jeho a pro potřeby naše puohonuov jeho se do- týkajících až do druhého práva odložili, kdež sme se pak nadáli, že se tak stane. Ale zprávu máme, že jsi ty skrze poručníky a řečníky své, neohledajíc se na též psaní naše, předse toho dožádal, aby ouřad veden byl. I poněvadž jsi ty předešle i tolikéž dotčený místokancléř náš, jakž jest nám oznámeno, s obú stran přátely, aby to mezi tebou a jím z strany těch puohonuov přátelsky srovnáno bylo, vydati měli, a potom něco jiného v to vkročilo: i poněvadž my již psaného místokancléře našeho při nás z mnohých příčin potřebovati ráčíme, na čemž nám nemálo záleží, tebe milostivě žádáme, aby v té rozepři o grunty a struhy i jiné nesnáze, osoby k přátelskému vyhledání a jednání vydal, a dotčený Jiřík Žabka tolikéž učiniti má i k tomu se poddává, jest-li by uznáno bylo, že jest v čem scesten, že to napraviti a dosti od sebe učiniti chce. Kdež pak tím prostředkem bez takovejch ouřaduov vedení a nákladuov nemalejch s obou stran uvarováno býti muože, a tak místokancléř náš tím spíše k nám se zase navrátiti a potřeby naše jednati bude moci: i znajíc ty, že na tom tobě nic nesejde a beze vší škody tvé jest, té nepochybné víry býti ráčíme, že nám to k vuoli a na přímluvu naši učiníš. A my tobě takovú povolnost naší milostí královskú zpomínati i nahrazovati ráčieme. Dán v Řezně v sobotu před sv. Duchem léta oc LXVI. a království uts. Místodržitelský archiv král. Českého, Registra listuov poselacích léta 1546 až do dubna 1547, sv. XXXVIII., fol. 59.
Strana 240
240 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 389. Ferdinand král Janovi z Pernšteina, Vilémovi Kunovi a Šebestiánovi z [Weit]mile ustanovuje rok s Petrem Mrakšem na hrad Pražský o nářek cti. — 1546, 16. června. (Janovi z Pernšteina, Vilémovi Kunovi a Šebestiánovi [z Weit]mile společně neb rozdílně.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Věděti vám dáváme, že sme na poníženou prosbu vaši vám rok s slovutným Petrem Mrakšem, věrným naším milým, z strany nářku poctivosti položiti a jemu přikázati ráčili, aby čtyři neděle po šťastném přijezdu našem na hrad Pražský před námi a radami našimi na témž hradě Pražském se všemi potřebami svými se postavil, a vám z strany toho nářku poctivosti práv byl. Protož vám také poroučíme, abyšte se na týž den před námi s potřebami vašimi postavili a tento list témuž Petrovi odeslali, jináče nečiníce. Dat. ut s. ve čtvrtek [po svatém Duše léta oc 46.] Místodržitelský archiv král. Českého, Registra listuov poselacích léta 1546 až do dubna 1547 sv. XXXVIII., fol. 64 (v). 390. Ferdinand král Janovi z Pernšteina o grunty s Lavskými. — V Řezně 1546, 14. července. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Vznesli jsou na nás poddaní naši města Lavy, že by ty jim přípis smlouvy a nějakého zápisu, kterýžť sou měli na se z strany těch louk a pastev, o kteréž jsou s tebou v rozepři, udělati, odeslal, čehož se jim z příčiny té, aby se tudy tím zápisem z spravedlivosti své, kterúž jse k těm gruntóm míti praví, nevyvedli, udělati nezdálo, nás v tom se vší pokorú za milostivé opatření prosíc. I v paměti máme, na jakej zpuosob jest skrze najvyššího kancléře království Českého a maršálka domu našeho v Olomúci mezi tebou a týmiž Lavskými námluva o týž grunty, ať by z nich plat vydávali a dvě léta jich užívali, stala, a my že v tom času kommissaře z Moravy i z Rakous k roze- znání toho vydati ráčíme. Protož tebe milostivě žádáme, že týchž Lavských při té námluvě na dotčený zpuosob zanecháš a při těch gruntech jich zuostavíš. A my tobě tímto listem milostivě připovídáme, že tobě to až do vykonání té pře bez újmy všelijaké na spravedlivosti tvé, kterúž se k těm gruntóm míti pravíš, býti má. I vědouc jistú a milostivú vuoli naši býti a že tobě to bez zvláštní škody jest, té sme celé naděje k tobě, že se v tom tak zachováš. Dat. v středu ut s. [v Řezně v středu po svaté Markétě léta oc 46°]. Místodržitelský archiv král. Českého, Registra listuov poselacích léta 1546 až do dubna 1547, sv. XXXVIII., fol. 88 (v).
240 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 389. Ferdinand král Janovi z Pernšteina, Vilémovi Kunovi a Šebestiánovi z [Weit]mile ustanovuje rok s Petrem Mrakšem na hrad Pražský o nářek cti. — 1546, 16. června. (Janovi z Pernšteina, Vilémovi Kunovi a Šebestiánovi [z Weit]mile společně neb rozdílně.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Věděti vám dáváme, že sme na poníženou prosbu vaši vám rok s slovutným Petrem Mrakšem, věrným naším milým, z strany nářku poctivosti položiti a jemu přikázati ráčili, aby čtyři neděle po šťastném přijezdu našem na hrad Pražský před námi a radami našimi na témž hradě Pražském se všemi potřebami svými se postavil, a vám z strany toho nářku poctivosti práv byl. Protož vám také poroučíme, abyšte se na týž den před námi s potřebami vašimi postavili a tento list témuž Petrovi odeslali, jináče nečiníce. Dat. ut s. ve čtvrtek [po svatém Duše léta oc 46.] Místodržitelský archiv král. Českého, Registra listuov poselacích léta 1546 až do dubna 1547 sv. XXXVIII., fol. 64 (v). 390. Ferdinand král Janovi z Pernšteina o grunty s Lavskými. — V Řezně 1546, 14. července. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Vznesli jsou na nás poddaní naši města Lavy, že by ty jim přípis smlouvy a nějakého zápisu, kterýžť sou měli na se z strany těch louk a pastev, o kteréž jsou s tebou v rozepři, udělati, odeslal, čehož se jim z příčiny té, aby se tudy tím zápisem z spravedlivosti své, kterúž jse k těm gruntóm míti praví, nevyvedli, udělati nezdálo, nás v tom se vší pokorú za milostivé opatření prosíc. I v paměti máme, na jakej zpuosob jest skrze najvyššího kancléře království Českého a maršálka domu našeho v Olomúci mezi tebou a týmiž Lavskými námluva o týž grunty, ať by z nich plat vydávali a dvě léta jich užívali, stala, a my že v tom času kommissaře z Moravy i z Rakous k roze- znání toho vydati ráčíme. Protož tebe milostivě žádáme, že týchž Lavských při té námluvě na dotčený zpuosob zanecháš a při těch gruntech jich zuostavíš. A my tobě tímto listem milostivě připovídáme, že tobě to až do vykonání té pře bez újmy všelijaké na spravedlivosti tvé, kterúž se k těm gruntóm míti pravíš, býti má. I vědouc jistú a milostivú vuoli naši býti a že tobě to bez zvláštní škody jest, té sme celé naděje k tobě, že se v tom tak zachováš. Dat. v středu ut s. [v Řezně v středu po svaté Markétě léta oc 46°]. Místodržitelský archiv král. Českého, Registra listuov poselacích léta 1546 až do dubna 1547, sv. XXXVIII., fol. 88 (v).
Strana 241
z roku 1546. 241 391. Ferdinand král klade Adamovi z Šternberka a Janovi z Pernšteina rok s Vilémem Trčkou z Lípy. — Na hradě Pražském 1546, 9. srpna. (Adamovi z Šternberka oc a Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urození věrní naši milí! Jakož jsme vám, budouc nyní jminulého puostu v Olomouci, té pře s Vilémem Trčkú, synem někdy statečného Mikuláše Trčky, až do příjezdu našeho do království Českého na hrad Pražský odložiti ráčili: a protož vám podle téhož odkladu den jmenovati a poroučeti ráčíme, abyšte ve čtvrtek po svatém Matouši apoštolu Božím [23. září] nejprv příští se všemi potřebami před námi a radami na- šimi na hradě Pražském stáli. A my tomu všemu vyrozumějíc, v tom se spravedlivě zachovati ráčíme. Neb sme tak o tom poručiti ráčili, aby týž Vilím Trčka na vejš psaný den před námi stál. Dat. na hradě Pražském v pondělí u vigiljí sv. Vavřince léta oc XLVI. a království ut s. Místodržitelský archiv král. Českého, Registra listuov poselacích léta 1546 až do dubna 1547, sv. XXXVIII., fol. 97 (v). 392. Ferdinand král Janovi z Pernšteina, aby ponechal Lavské při jejich právu na sporné grunty a louky až do ukončení pře. — Na hradě Pražském 1546, 20. srpna. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urozený, věrný náš milý! Jakož sme tobě času nedávno jminulého z Řezna psaní učiniti a milostivě poručiti ráčili, aby opatrných purgmistra a konšel města Lavy, věrných našich milých, při tom, což jest s tebou na jminulém sněmu v Olomouci z poručení našeho jednáno, zanechal; a jsouc opět od týchž Lavských o to staráni, tebe jakž i předešle milostivě žádáme, aby týmž Lavským proti dotčenému jednání z strany užívání těch gruntuov a luk, o kteréž rozepře mezi tebou a jimfi] jest, žádných překážek nečinil, nébrž jich při tom při všem, což tak s tebou jednáno a mluveno jest a my tobě o to z Řezna šířeji na- psati ráčili, za ty dvě létě zanechal. A my v tom času na ty cesty pomýšleti rá- číme, aby ta věc mezi vámi na místném a slušném konci postavena byla, kdež ne- pochybujem, že se v tom, vědouc, že nám na tom libost okážeš, povolně najíti a od- pověď nám na toto psaní naše dáš. Dán na hradě Pražském v pátek po Panny Marie Nanebevzetí léta oc LXVI a království ut s. Místodržitelský archiv král. Českého, Registra listuov poselacích léta 1546 až do dubna 1547, sv. XXXVIII., fol. 108. 393. Král Ferdinand oznamuje Janovi z Pernšteina, Vilímovi Kunovi a Šebestianovi z Weitmile, že rok rozepře jejich s Petrem Mrakšem odložil do pondělí po sv. Františku (11. října); na kterýž den na hradě Pražském aby dali se najíti. — Na hradě Pražském v pátek po sv. Bartoloměji (27. srpna) 1546. Archiv Český XX. 31
z roku 1546. 241 391. Ferdinand král klade Adamovi z Šternberka a Janovi z Pernšteina rok s Vilémem Trčkou z Lípy. — Na hradě Pražském 1546, 9. srpna. (Adamovi z Šternberka oc a Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urození věrní naši milí! Jakož jsme vám, budouc nyní jminulého puostu v Olomouci, té pře s Vilémem Trčkú, synem někdy statečného Mikuláše Trčky, až do příjezdu našeho do království Českého na hrad Pražský odložiti ráčili: a protož vám podle téhož odkladu den jmenovati a poroučeti ráčíme, abyšte ve čtvrtek po svatém Matouši apoštolu Božím [23. září] nejprv příští se všemi potřebami před námi a radami na- šimi na hradě Pražském stáli. A my tomu všemu vyrozumějíc, v tom se spravedlivě zachovati ráčíme. Neb sme tak o tom poručiti ráčili, aby týž Vilím Trčka na vejš psaný den před námi stál. Dat. na hradě Pražském v pondělí u vigiljí sv. Vavřince léta oc XLVI. a království ut s. Místodržitelský archiv král. Českého, Registra listuov poselacích léta 1546 až do dubna 1547, sv. XXXVIII., fol. 97 (v). 392. Ferdinand král Janovi z Pernšteina, aby ponechal Lavské při jejich právu na sporné grunty a louky až do ukončení pře. — Na hradě Pražském 1546, 20. srpna. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urozený, věrný náš milý! Jakož sme tobě času nedávno jminulého z Řezna psaní učiniti a milostivě poručiti ráčili, aby opatrných purgmistra a konšel města Lavy, věrných našich milých, při tom, což jest s tebou na jminulém sněmu v Olomouci z poručení našeho jednáno, zanechal; a jsouc opět od týchž Lavských o to staráni, tebe jakž i předešle milostivě žádáme, aby týmž Lavským proti dotčenému jednání z strany užívání těch gruntuov a luk, o kteréž rozepře mezi tebou a jimfi] jest, žádných překážek nečinil, nébrž jich při tom při všem, což tak s tebou jednáno a mluveno jest a my tobě o to z Řezna šířeji na- psati ráčili, za ty dvě létě zanechal. A my v tom času na ty cesty pomýšleti rá- číme, aby ta věc mezi vámi na místném a slušném konci postavena byla, kdež ne- pochybujem, že se v tom, vědouc, že nám na tom libost okážeš, povolně najíti a od- pověď nám na toto psaní naše dáš. Dán na hradě Pražském v pátek po Panny Marie Nanebevzetí léta oc LXVI a království ut s. Místodržitelský archiv král. Českého, Registra listuov poselacích léta 1546 až do dubna 1547, sv. XXXVIII., fol. 108. 393. Král Ferdinand oznamuje Janovi z Pernšteina, Vilímovi Kunovi a Šebestianovi z Weitmile, že rok rozepře jejich s Petrem Mrakšem odložil do pondělí po sv. Františku (11. října); na kterýž den na hradě Pražském aby dali se najíti. — Na hradě Pražském v pátek po sv. Bartoloměji (27. srpna) 1546. Archiv Český XX. 31
Strana 242
242 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Listem však ze 13. září 1546 odkládá král vyřízení dotčené rozepře, poněvadž po- třebami válečnými jest zaneprázdněn, až do pátku po sv. Kateřině (26. list. 1546). 394. Král Ferdinand žádá některá města a několik českých pánů o polní a těžká děla i prach. Na hradě Pražském 1546, 28. srpna. (Dole psaným městóm každému zvláště.) Ferdinand oc. Věrní naši milí! Jakož o tom dobrú vědomost máte, jaká jest hotovost všemi tři stavy království Českého na nyní jminulém sněmu obecním, kterýž na hradě Pražském u přítomnosti osoby naší královské držán byl, jednomyslně svolena; a my jsme od týchž stavuov za to poníženě prošeni a žádáni, když by k tažení do pole přišlo, abychom ten lid válečný střelbou, kulemi, prachy a jinými potřebami k tomu náležitými [....] Kdež znajíc věc slušnou v tejto nynější nastávající potřebě býti a nechtíc my, aby tudy námi co obmeškáno býti jmělo, ač bychom v tom vás i jiných poddaných našich věrných milých, pokudž najvejš možné, jakož sme to i předešle vždycky činívali, ještě z mi- losti rádi šanovati a šetřiti ráčili; ale poněvadž toho pominouti nemuožeme zvláště z příčiny té, že jest se nám při shoření hradu Pražského nemalá škoda vohněm v střelbě stala, protož vás s pilností žádáme milostivě poroučejíc, jestliže by vždy k tažení do pole přijíti mělo, abyšte nám k takovému do pole tažení N děl bořicích a N velikých kusuov střelby polní s kulemi a potřebami k tomu příslušejícími, a k tomu N centnéřuov prachů puojčili a těmi nás založili, a k takovejm dělóm, střelbě a potřebám nyní dotčeným formany a koně, aby takové potřeby v poli vezli, objednali. A my na jeden každý kuoň od vytažení na den patnácte grejcaruov, dokudž to tažení trvati bude, platiti rozkázati ráčíme. Kterážto střelba nám tak od vás puojčená má vám zase, jakž by to tažení polní minulo, beze vší škody navrácena býti. Pakli by se co při tejž střelbě zkazilo, zlámalo neb zrušilo, to my vám i také, což nám toho prachu a těch kuolí zapuojčíte, jestliže bychom vám zase toho nena- vrátili, vše zase zaplatiti rozkážeme. Té nepochybné milostivé naděje do vás jsouc, že se v tom, znajíc potřebu toho býti, podle této milostivé žádosti naší povolně a hotově zachováte, a my vám to vší milostí naší královskú zpomínati i nahrazovati ráčíme. Odpovědi konečné, kterúž bychom se spraviti mohli, od vás po tomto poslu našem očekáváme. Dán na hradě Pražském v sobotu po sv. Bartolomí léta oc LXVI. Poručníkóm Rožmberským šest kusuov veliké polní střelby, šedesáte cent- néřuov prachu. Jan z Pernšteina šest kusuov, padesáte centnéřuov prachu. Plzeňští, tři kusy bořicí a tři kusy veliké polní, čtyřiceti centnéřuov prachu. Litoměřičtí, 3 kusy polní, třiceti centnéřů prachu. Žatečtí, 2 kusy polní, třiceti centnéřů prachu.
242 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Listem však ze 13. září 1546 odkládá král vyřízení dotčené rozepře, poněvadž po- třebami válečnými jest zaneprázdněn, až do pátku po sv. Kateřině (26. list. 1546). 394. Král Ferdinand žádá některá města a několik českých pánů o polní a těžká děla i prach. Na hradě Pražském 1546, 28. srpna. (Dole psaným městóm každému zvláště.) Ferdinand oc. Věrní naši milí! Jakož o tom dobrú vědomost máte, jaká jest hotovost všemi tři stavy království Českého na nyní jminulém sněmu obecním, kterýž na hradě Pražském u přítomnosti osoby naší královské držán byl, jednomyslně svolena; a my jsme od týchž stavuov za to poníženě prošeni a žádáni, když by k tažení do pole přišlo, abychom ten lid válečný střelbou, kulemi, prachy a jinými potřebami k tomu náležitými [....] Kdež znajíc věc slušnou v tejto nynější nastávající potřebě býti a nechtíc my, aby tudy námi co obmeškáno býti jmělo, ač bychom v tom vás i jiných poddaných našich věrných milých, pokudž najvejš možné, jakož sme to i předešle vždycky činívali, ještě z mi- losti rádi šanovati a šetřiti ráčili; ale poněvadž toho pominouti nemuožeme zvláště z příčiny té, že jest se nám při shoření hradu Pražského nemalá škoda vohněm v střelbě stala, protož vás s pilností žádáme milostivě poroučejíc, jestliže by vždy k tažení do pole přijíti mělo, abyšte nám k takovému do pole tažení N děl bořicích a N velikých kusuov střelby polní s kulemi a potřebami k tomu příslušejícími, a k tomu N centnéřuov prachů puojčili a těmi nás založili, a k takovejm dělóm, střelbě a potřebám nyní dotčeným formany a koně, aby takové potřeby v poli vezli, objednali. A my na jeden každý kuoň od vytažení na den patnácte grejcaruov, dokudž to tažení trvati bude, platiti rozkázati ráčíme. Kterážto střelba nám tak od vás puojčená má vám zase, jakž by to tažení polní minulo, beze vší škody navrácena býti. Pakli by se co při tejž střelbě zkazilo, zlámalo neb zrušilo, to my vám i také, což nám toho prachu a těch kuolí zapuojčíte, jestliže bychom vám zase toho nena- vrátili, vše zase zaplatiti rozkážeme. Té nepochybné milostivé naděje do vás jsouc, že se v tom, znajíc potřebu toho býti, podle této milostivé žádosti naší povolně a hotově zachováte, a my vám to vší milostí naší královskú zpomínati i nahrazovati ráčíme. Odpovědi konečné, kterúž bychom se spraviti mohli, od vás po tomto poslu našem očekáváme. Dán na hradě Pražském v sobotu po sv. Bartolomí léta oc LXVI. Poručníkóm Rožmberským šest kusuov veliké polní střelby, šedesáte cent- néřuov prachu. Jan z Pernšteina šest kusuov, padesáte centnéřuov prachu. Plzeňští, tři kusy bořicí a tři kusy veliké polní, čtyřiceti centnéřuov prachu. Litoměřičtí, 3 kusy polní, třiceti centnéřů prachu. Žatečtí, 2 kusy polní, třiceti centnéřů prachu.
Strana 243
z roku 1546. 243 Klatovští, 2 kusy polní, třiceti centnéřuov prachu. Králové Hradec, čtyři kusy polní, čtyřiceti centnéřů prachu. Táborští, 3 kusy polní, padesáte centnéřů prachu. Pán Hradecký, čtyři kusy polní, čtyřiceti centnéřů prachu. Jan Trčka, tři kusy polní, sto centnéřů prachu. Buriánovi Trčkovi, tři kusy polní, třiceti centnéřů prachu. Poručníkóm Mikuláše Trčky, tři kusy polní, padesáte centnéřů prachu. Místodržitelský archiv král. Českého, Registra listuov poselacích léta 1546 až do dubna 1547, sv. XXXVIII., fol. 119 (v). 395. Král Ferdinand Bohunce z Pernšteina, aby postoupila Budějovickým Světlíku ze zástavy. Na hradě Pražském 1546, 2. září. (Bohunce z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urozená nám milá! Vědětiť dáváme, že sme na poníženú prosbu opatrných purgmistra, konšel i vší obce města Budějovic Českých, věrných našich milých, k tomu milostivé povolení naše dáti ráčili, aby oni na místě a jménem naším sobě k obci vyplatiti mohli dva lány lesu v Světlíku od krále Jiřího, předka našeho, někdy Ondřejovi Puklicovi zapsaného, takž jakž dání a povolení naše šířeji v sobě obsahuje a zavírá. Kteréžto dva lány lesu ty od Jana Eckharta smluvou držíš. Protožť poroučíme přikazujíc, aby ty ničímž se nezastírajíc, sumu svou témuž Eckhartovi položenou od týchž Budějovských přijala a jim toho Světlíku se vším jeho příslušenstvím, tak jakž jsú to prve drželi a užívali, postúpila, jináč nečiníc. Dat. na hradě Pražském ve čtvrtek po sv. Jiljí léta oc. LXVI. Místodržitelský archiv král. Českého, Registra listuov poselacích léta 1546 až do dubna 1547, sv. XXXVIII., fol. 132 (v). 396. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina a Adamovi z Šternberka, že pro zaměstknání věcmi válečnými a jinými potřebami odkládá rok uložený na čtvrtek po sv. Matouši (23. září) k vyřízení rozepře s Vilémem Trčkou do středy po sv. Lukáši (20. října). — V pondělí před povýšením sv. Kříže (13. září) 1546. Listem ze dne 13. října 1546, v středu po sv. Diviši, odložil král vyřízení dotčené rozepře až do pondělí po sv. Alžbětě (22. list.). Listem pak ze dne 23. října opětně tu rozepři odložil do úterýho po sv. Mikuláši (7. pros.) 397. Jan z Pernštaina oznamuje Hendrychovi staršímu z Švamberka o nově nařízeném polním tažení. — Na Pardubicích 1546, 1. října. Službu svú vzkazuji, urozený pane, pane synu muoj milý oc. Odpověď, kterú ste na mé psaní mi ráčili dáti, v kteréž jiného neznám, než že tu starost o mne máte, kteráž věrnému příteli a synu náleží: pak znám to, příteli o přítele se starati, 31*
z roku 1546. 243 Klatovští, 2 kusy polní, třiceti centnéřuov prachu. Králové Hradec, čtyři kusy polní, čtyřiceti centnéřů prachu. Táborští, 3 kusy polní, padesáte centnéřů prachu. Pán Hradecký, čtyři kusy polní, čtyřiceti centnéřů prachu. Jan Trčka, tři kusy polní, sto centnéřů prachu. Buriánovi Trčkovi, tři kusy polní, třiceti centnéřů prachu. Poručníkóm Mikuláše Trčky, tři kusy polní, padesáte centnéřů prachu. Místodržitelský archiv král. Českého, Registra listuov poselacích léta 1546 až do dubna 1547, sv. XXXVIII., fol. 119 (v). 395. Král Ferdinand Bohunce z Pernšteina, aby postoupila Budějovickým Světlíku ze zástavy. Na hradě Pražském 1546, 2. září. (Bohunce z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urozená nám milá! Vědětiť dáváme, že sme na poníženú prosbu opatrných purgmistra, konšel i vší obce města Budějovic Českých, věrných našich milých, k tomu milostivé povolení naše dáti ráčili, aby oni na místě a jménem naším sobě k obci vyplatiti mohli dva lány lesu v Světlíku od krále Jiřího, předka našeho, někdy Ondřejovi Puklicovi zapsaného, takž jakž dání a povolení naše šířeji v sobě obsahuje a zavírá. Kteréžto dva lány lesu ty od Jana Eckharta smluvou držíš. Protožť poroučíme přikazujíc, aby ty ničímž se nezastírajíc, sumu svou témuž Eckhartovi položenou od týchž Budějovských přijala a jim toho Světlíku se vším jeho příslušenstvím, tak jakž jsú to prve drželi a užívali, postúpila, jináč nečiníc. Dat. na hradě Pražském ve čtvrtek po sv. Jiljí léta oc. LXVI. Místodržitelský archiv král. Českého, Registra listuov poselacích léta 1546 až do dubna 1547, sv. XXXVIII., fol. 132 (v). 396. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina a Adamovi z Šternberka, že pro zaměstknání věcmi válečnými a jinými potřebami odkládá rok uložený na čtvrtek po sv. Matouši (23. září) k vyřízení rozepře s Vilémem Trčkou do středy po sv. Lukáši (20. října). — V pondělí před povýšením sv. Kříže (13. září) 1546. Listem ze dne 13. října 1546, v středu po sv. Diviši, odložil král vyřízení dotčené rozepře až do pondělí po sv. Alžbětě (22. list.). Listem pak ze dne 23. října opětně tu rozepři odložil do úterýho po sv. Mikuláši (7. pros.) 397. Jan z Pernštaina oznamuje Hendrychovi staršímu z Švamberka o nově nařízeném polním tažení. — Na Pardubicích 1546, 1. října. Službu svú vzkazuji, urozený pane, pane synu muoj milý oc. Odpověď, kterú ste na mé psaní mi ráčili dáti, v kteréž jiného neznám, než že tu starost o mne máte, kteráž věrnému příteli a synu náleží: pak znám to, příteli o přítele se starati, 31*
Strana 244
244 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha s Pernšteina kdyby přítel v nějakú těžkost aneb vinu upadl, že jest slušné, ale když se vina ani příčina nenachází, znám, že lítost a nějaká těžkost musí býti, kdy se vidí, že se křivda děje příteli. Pak muoj milý pane synu, těchto časů které se věci na mně vyhledávají, jistě sem k nim příčiny nedal; pak nevím tomu co jiného říci, než Pánu Bohu po- ručiti, kterýž v se doufajícího nikdá neopouští. Co se pak toho tažení dotýče, nevím k němu co jiného říci: dal Pán Buoh lidem rozum, aby byli rozdílní od hovada, ale při tomto tažení rozum od lidí od- stoupil; táhnou, nevědí proč, poněvadž to všecko, proč se děje, před nimi tejno jest, než o tom se ví, že žádného nepřítele nemáme a sami sme se žádnému za nepřítele nepostavili. Král JMt v posledním mandátu psáti ráčí napomínajíce k tomu tažení, a tak toho dokládati ráčí, kdoby netáhl, že s těmi kraji poslušnými bude se věděti k nim jak zachovati; pak tak toho zprávu mám, že jest osm krajův, kteříž táhnou, a šest, kteříž netáhnou. Pak přijde-li k tomu, jakž JMt psáti ráčí, aby jedni krajové k druhým o to přistupovali, naplní se řeč Kristova: království samo v sobě rozdělené zpustne a dům na dům padne; pak může se to písmo na tomto království vyplniti, přijde-li k tomu. Skrze nejvyššího pana kanclíře a pana Sebestiána z Weitmile s králem JMtí jednám, aby ráčil, což na mne přijde počet jízdných, mně pustiti, poněvadž JMt také přijímati ráčí, a já že JMti peníze dám, co na ten počet přijde, kterýžby JMt pustiti ráčil až do svatého Martina; pak ráčí-li jej JMt pustiti, také vypravím, pakli toho JMt neráčí učiniti, tak v krátkém času tomu nikterak dosti učiniti nemohu. Ráčili jste mi napsati, že vypravujete podle sněmovního svolení; také se těm vidí, kteříž na odpor tomu tažení sou, poněvadž se žádná potřeba dobrého toho krá- lovství neoznamuje a o žádném se nepříteli neví, že také podle sněmovního svolení nejsou povinovati táhnouti. Paní Kateřina manželka vaše a dcera má v pátek ke mně přijela v dobrém zdraví. A s tím, muoj milý pane synu, pán Buoh rač dáti, abychom se spolu ve zdraví shledali, jest-li vuole jeho svatá. Dán na Pardubicích v neděli před sv. Františkem léta oc 46. Orig. archivu Třeboňsk. 398. Jan z Pernšteina Hendrychovi staršímu z Švamberka, jak by vedle poručenstvi bratra jeho paní Anna měla býti opatřena. — Na Pardubicích 1546, 6. října. Službu svú oc. Píši nejvyššímu panu komorníku, panu otci svému milému, což se pana Adama z Šternberka dotejče, anebo pana Vilíma, syna jeho, a té summy, kterouž bych ještě paní Anně vyplniti měl podle poručenství nebožtíka pana bratra mého, aby pán se panem z Šternberka o to rozmluvil, což se opatření jejího dotejče
244 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha s Pernšteina kdyby přítel v nějakú těžkost aneb vinu upadl, že jest slušné, ale když se vina ani příčina nenachází, znám, že lítost a nějaká těžkost musí býti, kdy se vidí, že se křivda děje příteli. Pak muoj milý pane synu, těchto časů které se věci na mně vyhledávají, jistě sem k nim příčiny nedal; pak nevím tomu co jiného říci, než Pánu Bohu po- ručiti, kterýž v se doufajícího nikdá neopouští. Co se pak toho tažení dotýče, nevím k němu co jiného říci: dal Pán Buoh lidem rozum, aby byli rozdílní od hovada, ale při tomto tažení rozum od lidí od- stoupil; táhnou, nevědí proč, poněvadž to všecko, proč se děje, před nimi tejno jest, než o tom se ví, že žádného nepřítele nemáme a sami sme se žádnému za nepřítele nepostavili. Král JMt v posledním mandátu psáti ráčí napomínajíce k tomu tažení, a tak toho dokládati ráčí, kdoby netáhl, že s těmi kraji poslušnými bude se věděti k nim jak zachovati; pak tak toho zprávu mám, že jest osm krajův, kteříž táhnou, a šest, kteříž netáhnou. Pak přijde-li k tomu, jakž JMt psáti ráčí, aby jedni krajové k druhým o to přistupovali, naplní se řeč Kristova: království samo v sobě rozdělené zpustne a dům na dům padne; pak může se to písmo na tomto království vyplniti, přijde-li k tomu. Skrze nejvyššího pana kanclíře a pana Sebestiána z Weitmile s králem JMtí jednám, aby ráčil, což na mne přijde počet jízdných, mně pustiti, poněvadž JMt také přijímati ráčí, a já že JMti peníze dám, co na ten počet přijde, kterýžby JMt pustiti ráčil až do svatého Martina; pak ráčí-li jej JMt pustiti, také vypravím, pakli toho JMt neráčí učiniti, tak v krátkém času tomu nikterak dosti učiniti nemohu. Ráčili jste mi napsati, že vypravujete podle sněmovního svolení; také se těm vidí, kteříž na odpor tomu tažení sou, poněvadž se žádná potřeba dobrého toho krá- lovství neoznamuje a o žádném se nepříteli neví, že také podle sněmovního svolení nejsou povinovati táhnouti. Paní Kateřina manželka vaše a dcera má v pátek ke mně přijela v dobrém zdraví. A s tím, muoj milý pane synu, pán Buoh rač dáti, abychom se spolu ve zdraví shledali, jest-li vuole jeho svatá. Dán na Pardubicích v neděli před sv. Františkem léta oc 46. Orig. archivu Třeboňsk. 398. Jan z Pernšteina Hendrychovi staršímu z Švamberka, jak by vedle poručenstvi bratra jeho paní Anna měla býti opatřena. — Na Pardubicích 1546, 6. října. Službu svú oc. Píši nejvyššímu panu komorníku, panu otci svému milému, což se pana Adama z Šternberka dotejče, anebo pana Vilíma, syna jeho, a té summy, kterouž bych ještě paní Anně vyplniti měl podle poručenství nebožtíka pana bratra mého, aby pán se panem z Šternberka o to rozmluvil, což se opatření jejího dotejče
Strana 245
z roku 1546. 245 na tu summu, aby pan Adam z Šternberka k tomu přistoupil, aby se o to naučení z soudu zemského vzalo, jak by ona vopatřena bejti měla, aby to dskami zemskými zapsáno bylo. Neb pan Adam z Šternberka, jakož o tom vědomost ráčíte jmíti, chtěl by mi zápis udělati na statku svém. A já při tom nějakej nedostatek mám, jakož jest to pánu z Šternberka skrze služebníky mé předloženo a ukázáno. Ale pán jest tomu místa dáti nechtěl, a v tom jest ten rozdíl mezi námi. A protož za nejlepší prostředek znám, aby páni soudce zemští JichMti to mezi námi vyměřili. Pak za to prosím, že podle nejvyššího pana komorníka ráčíte s panem Adamem z Šternberka o to rozmluviti, jakož já jemu také o to píši. S tím oc. Datum na Pardubicích, v středu po sv. Františku leta oc. 46. Jan z Pernšteina a na Helfenšteině. Urozenému pánu, panu Hendrychovi staršímu z Švamberka a na Zvíkově, nejvyžšímu sudímu dvorskému král. Českého oc, panu synu mému milému. Orig. Třeboň. archivu, Fam. Sternberg (Registr.). 399. Král Ferdinand poroučí Janovi z Pernšteina, aby nevyplácel bratřím Buchtům dlužnou sumu až do jeho rozhodnutí. — Na hradě Pražském 1546, 13. října. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Zprávu míti ráčíme, kterak by slovutní bratří Buchtové dva tisíce zlatých při tobě na ourocích měli: i vědětiť dáváme, že jsou toho některé hodné příčiny, pro kteréžť poroučíme, aby dotčeným bratřím Buchtóm (ač jestliže by od tebe dotčenú sumu míti chtěli) těj nevydával, nébrž nám o tom oznámil a další vuole naší v tom očekával; než ouroky na tu sumu přišlé jim vydávati a spraviti budeš moci. Dán na hradě Praž- ském v středu po svatém Diviši léta oc. XVI. a království ut s. Místodržitelský archiv král. Českého, Registra listuov poselacích léta 1546 až do dubna 1547. sv. XXXVIII., fol. 171. 400. Jan z Pernšteina oznamuje Pardubským, jak se mají při osazování poddaných z městeček a ze vsí v městě Pardubicích zachovati. — Na Pardubicích 1546, 22. října. Jan z Pernšteina oc. Pardubští milí! Jakož ste mi suplikací podali, což se vosazování v městě Pardubicích poddaných mých z městeček a ze vsí dotýče, že podle mého vyměření, jak je v sousedství přijímati máte, stížnost svou ukazujíce a na obdarování pana otce mého se táhnouce: kdež já podle té stížnosti vaší v obdarování pana otce mého vám dané sem vhlédl, jiného sem v něm a v tom artikuli nenašel, než že máte do města Pardubic lidi hodné a zachovalé v sousedství při- jímati, tak jakž ten artikul šíře ukazuje. A tak s předložení mého vám ode mne uči- něného mohli ste tomu všemu vyrozuměti, jak vám náleží při tom artikuli město
z roku 1546. 245 na tu summu, aby pan Adam z Šternberka k tomu přistoupil, aby se o to naučení z soudu zemského vzalo, jak by ona vopatřena bejti měla, aby to dskami zemskými zapsáno bylo. Neb pan Adam z Šternberka, jakož o tom vědomost ráčíte jmíti, chtěl by mi zápis udělati na statku svém. A já při tom nějakej nedostatek mám, jakož jest to pánu z Šternberka skrze služebníky mé předloženo a ukázáno. Ale pán jest tomu místa dáti nechtěl, a v tom jest ten rozdíl mezi námi. A protož za nejlepší prostředek znám, aby páni soudce zemští JichMti to mezi námi vyměřili. Pak za to prosím, že podle nejvyššího pana komorníka ráčíte s panem Adamem z Šternberka o to rozmluviti, jakož já jemu také o to píši. S tím oc. Datum na Pardubicích, v středu po sv. Františku leta oc. 46. Jan z Pernšteina a na Helfenšteině. Urozenému pánu, panu Hendrychovi staršímu z Švamberka a na Zvíkově, nejvyžšímu sudímu dvorskému král. Českého oc, panu synu mému milému. Orig. Třeboň. archivu, Fam. Sternberg (Registr.). 399. Král Ferdinand poroučí Janovi z Pernšteina, aby nevyplácel bratřím Buchtům dlužnou sumu až do jeho rozhodnutí. — Na hradě Pražském 1546, 13. října. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Zprávu míti ráčíme, kterak by slovutní bratří Buchtové dva tisíce zlatých při tobě na ourocích měli: i vědětiť dáváme, že jsou toho některé hodné příčiny, pro kteréžť poroučíme, aby dotčeným bratřím Buchtóm (ač jestliže by od tebe dotčenú sumu míti chtěli) těj nevydával, nébrž nám o tom oznámil a další vuole naší v tom očekával; než ouroky na tu sumu přišlé jim vydávati a spraviti budeš moci. Dán na hradě Praž- ském v středu po svatém Diviši léta oc. XVI. a království ut s. Místodržitelský archiv král. Českého, Registra listuov poselacích léta 1546 až do dubna 1547. sv. XXXVIII., fol. 171. 400. Jan z Pernšteina oznamuje Pardubským, jak se mají při osazování poddaných z městeček a ze vsí v městě Pardubicích zachovati. — Na Pardubicích 1546, 22. října. Jan z Pernšteina oc. Pardubští milí! Jakož ste mi suplikací podali, což se vosazování v městě Pardubicích poddaných mých z městeček a ze vsí dotýče, že podle mého vyměření, jak je v sousedství přijímati máte, stížnost svou ukazujíce a na obdarování pana otce mého se táhnouce: kdež já podle té stížnosti vaší v obdarování pana otce mého vám dané sem vhlédl, jiného sem v něm a v tom artikuli nenašel, než že máte do města Pardubic lidi hodné a zachovalé v sousedství při- jímati, tak jakž ten artikul šíře ukazuje. A tak s předložení mého vám ode mne uči- něného mohli ste tomu všemu vyrozuměti, jak vám náleží při tom artikuli město
Strana 246
246 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Pardubice osazovati. A protož na žádost vaši to učiniti chci a těm osobám, kteréž ste mi v suplikací postavili, toho přeji, aby bez výminky zápisové trhoví jich v knihy vaše městské vešli, a to poznamenání, kteréž se z vůle mé v knihách vašich stalo, k tomu povoluji, aby přemazáno bylo, však na takový způsob: mimo ty osoby abyšte žádných poddaných mých po dnešní den z městeček a z vesnic v sousedství nepřijímali ani jim trhu dopouštěli bez povolení mého a dědicův mých, leč by ode mne a dědicův mých list pod sekretem na toho každého, kdož by sobě chtěl zakou- pení v městě Pardubicích učiniti, dán byl, tak že k tomu povolení se dává. A tento list pro budoucí pamět slovo od slova v knihy vaše městské aby vepsán byl. Dán na Pardubicích pod sekretem mým v pátek po sv. Lukáši léta XLVI. Bez nadpisu. — Museum m. Pardubic, knihy městské rudé. 401. Král Ferdinand pánům a rytířům českým, aby lid zbrojný ještě čtyři neděle v poli nechali; Janovi z Pernšteina a Janovi Trčkovi zvláště, aby posla k svému lidu poslali, kterýž nechce za hranice táhnouti. — Na hradě Pražském 1546, 25. října. (Osobám dolepsaným každé zvláště.) Ferdinand oc. Věrný náš milý! Vědětiť dáváme, že lid náš válečný z království tohoto Českého vypravený s najvyšším hajtmanem polním dotčeného království do nepřátelské země (pro dobré a užitečné téhož království a pro uvarování vpáduov a škod tohoto království) táhne. I poněvadž týž lid válečný pro nečasné vypravení pozdě do pole přitáhl, takže pro krátkost času, neb dlouho do sv. Martina není, týmž lidem tak mnoho užitečného, jako kdyby se byl časně poslal, provésti se nebude moci, čemuž bychom nerádi: protož tebe milostivě žádáme, že nám k vuoli lid svůj, kterýž jsi tak do pole vypravil, ještě čtyři neděle po sv. Martině v poli při najvyšším hajtmanu polním a lidu našem válečném držeti budeš a jemu záplatu učiníš; jakož pak o tobě nepochybujem, nébrž té dokonalé naděje k tobě býti ráčíme, že pro dobré naše i království tohoto nám to k vuoli učiníš. A my tobě to vší milostí naší královskú zpomínati i skutečně na- hrazovati ráčíme. Odpovědi od tebe žádáme po tomto poslu našem, kterúž bychom se zpraviti mohli, neb jsou nám i jiných některých drahně osob na milostivé naše jednání k témuž povolili. Dán na hradě Pražském v pondělí po sv. Voršile léta XLVI. a král. ut s. Janovi z Pernšteina, Poručníkuom domu Rožm- berského, Viléma Trčky poručníkóm, Janovi Trčkovi, Adamovi Říčanskému, Salavovi, Václavovi Žehušickému, Joachymovi z Hradce, Jiříkovi Šlejnicovi, Václavovi z Wartmberka, Jeronymovi Šlikovi, Kašparovi Pflugovi, Mauricovi Šlikovi, Hendrychovi Šlikovi, Lorencovi Šlikovi, Kašparovi Šlikovi, Wolfovi Slikovi,
246 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Pardubice osazovati. A protož na žádost vaši to učiniti chci a těm osobám, kteréž ste mi v suplikací postavili, toho přeji, aby bez výminky zápisové trhoví jich v knihy vaše městské vešli, a to poznamenání, kteréž se z vůle mé v knihách vašich stalo, k tomu povoluji, aby přemazáno bylo, však na takový způsob: mimo ty osoby abyšte žádných poddaných mých po dnešní den z městeček a z vesnic v sousedství nepřijímali ani jim trhu dopouštěli bez povolení mého a dědicův mých, leč by ode mne a dědicův mých list pod sekretem na toho každého, kdož by sobě chtěl zakou- pení v městě Pardubicích učiniti, dán byl, tak že k tomu povolení se dává. A tento list pro budoucí pamět slovo od slova v knihy vaše městské aby vepsán byl. Dán na Pardubicích pod sekretem mým v pátek po sv. Lukáši léta XLVI. Bez nadpisu. — Museum m. Pardubic, knihy městské rudé. 401. Král Ferdinand pánům a rytířům českým, aby lid zbrojný ještě čtyři neděle v poli nechali; Janovi z Pernšteina a Janovi Trčkovi zvláště, aby posla k svému lidu poslali, kterýž nechce za hranice táhnouti. — Na hradě Pražském 1546, 25. října. (Osobám dolepsaným každé zvláště.) Ferdinand oc. Věrný náš milý! Vědětiť dáváme, že lid náš válečný z království tohoto Českého vypravený s najvyšším hajtmanem polním dotčeného království do nepřátelské země (pro dobré a užitečné téhož království a pro uvarování vpáduov a škod tohoto království) táhne. I poněvadž týž lid válečný pro nečasné vypravení pozdě do pole přitáhl, takže pro krátkost času, neb dlouho do sv. Martina není, týmž lidem tak mnoho užitečného, jako kdyby se byl časně poslal, provésti se nebude moci, čemuž bychom nerádi: protož tebe milostivě žádáme, že nám k vuoli lid svůj, kterýž jsi tak do pole vypravil, ještě čtyři neděle po sv. Martině v poli při najvyšším hajtmanu polním a lidu našem válečném držeti budeš a jemu záplatu učiníš; jakož pak o tobě nepochybujem, nébrž té dokonalé naděje k tobě býti ráčíme, že pro dobré naše i království tohoto nám to k vuoli učiníš. A my tobě to vší milostí naší královskú zpomínati i skutečně na- hrazovati ráčíme. Odpovědi od tebe žádáme po tomto poslu našem, kterúž bychom se zpraviti mohli, neb jsou nám i jiných některých drahně osob na milostivé naše jednání k témuž povolili. Dán na hradě Pražském v pondělí po sv. Voršile léta XLVI. a král. ut s. Janovi z Pernšteina, Poručníkuom domu Rožm- berského, Viléma Trčky poručníkóm, Janovi Trčkovi, Adamovi Říčanskému, Salavovi, Václavovi Žehušickému, Joachymovi z Hradce, Jiříkovi Šlejnicovi, Václavovi z Wartmberka, Jeronymovi Šlikovi, Kašparovi Pflugovi, Mauricovi Šlikovi, Hendrychovi Šlikovi, Lorencovi Šlikovi, Kašparovi Šlikovi, Wolfovi Slikovi,
Strana 247
Albínovi Šlikovi, Petrovi z Roupova, Bohušovi Kostkovi, Wolfovi Krajířovi,. Václavovi Popelovi, Litvínovi Popelovi, Petrovi ze Švamberku, Hendrychovi mladšímu ze Švamberka, Zdenkovi Mezeříckému, Janovskému, Janovi Muchkovi, Humperchtovi z Hrádku, Jiříkovi Markvartovi, Václavovi Točníkovi, Slavatovi, Zikmundovi Andělovi, Vilémovi Šťastnému z Waldštejna, Janovi staršímu z Wald- štejna, Hendrychovi z Bünu, Albrechtovi z Gutnštejna, Viktorinovi z Gutnštejna, Arnoštovi z Krajku, z roku 1546. Fridrichovi z Donína, Jiříkovi Cetenskému, N. Vanéurovi, Janovi z Říčan, Janovi z Vitence, Smilovi Hodějovskému, Petrovi Wamberskému, Jetřichovi z Kolovrat, Janovi z Kolovrat, Janovi Myškovi, Adamovi Ctinskému, Wolfovi z Roupova i s bra- třími jeho, Hanušovi Elpognerovi, Poručníkóm Hradištského, Petrovi Voselskému, Ja- novi Častol. Filipovi z Strachovic. Bohuslavovi Widersperga- rovi, Mikulášovi Widersperga- rovi, Divisovi a Cerninôm ka- ždému zvláště, Vilémovi Kanovitskému, 247 Janovi Zajícovi, Jindřichovi Audertskému, Janovi Freimutovi, Janovi z Vřesovic, Heraltovi Kavkovi, Petrovi Malovcovi, Vilémovi Přechovi, Petrovi Bohdaneckému, Lackovi Vostrovcovi, Najvyššímu písaři král. Č. Najvyśsimu hofmistru kr. Českého, Janovi Točníkovi, Fridrichovi Malešickému, Sebestiánovi Ulicskymu, Jifikovi Koko[fo]veovi, Janovi Kotzovi z Dobrše, Václavovi Zádubskýmu z Šontilu, Janovi Podmoklskýmu i s bratřími jeho, Smilovi Nebilovskymu, Mikulásovi Racínovii s bra- třími jeho, Čeňkovi Sekerkoviz Sedčic. (Post seripta do listu páně z Pernštejna a Jana Trčky:) Také tebe tajna není, že sme tomu srozuměti ráčili, že by lid tvuoj, kterýž si do pole vypravil, po- někud se tomu zpíral a snad s najvyšším hajtmanem polním před se do země ne- přátelské táhnouti nemínil: i poněvadž se již vpád do země nepřátelské stal, žádáme tebe milostivě, že hned k témuž lidu tvému spěšně vypravíš a jim přikážeš, aby před se s najvyšším hajtmanem táhli a žádnému se v tom rozpakovati nedali, by pak i hajtman krajský táhnúti nechtěl. Dat. ut s. [na hradě Pražském v pondělí po sv. Vor&ile léta oc XLVI.] MístodrZitelsk$ archiv král. Óeského, Registra listuov poselacích léta 1546 az do dubna 1547, sv. XXXVIII., fol. 179.
Albínovi Šlikovi, Petrovi z Roupova, Bohušovi Kostkovi, Wolfovi Krajířovi,. Václavovi Popelovi, Litvínovi Popelovi, Petrovi ze Švamberku, Hendrychovi mladšímu ze Švamberka, Zdenkovi Mezeříckému, Janovskému, Janovi Muchkovi, Humperchtovi z Hrádku, Jiříkovi Markvartovi, Václavovi Točníkovi, Slavatovi, Zikmundovi Andělovi, Vilémovi Šťastnému z Waldštejna, Janovi staršímu z Wald- štejna, Hendrychovi z Bünu, Albrechtovi z Gutnštejna, Viktorinovi z Gutnštejna, Arnoštovi z Krajku, z roku 1546. Fridrichovi z Donína, Jiříkovi Cetenskému, N. Vanéurovi, Janovi z Říčan, Janovi z Vitence, Smilovi Hodějovskému, Petrovi Wamberskému, Jetřichovi z Kolovrat, Janovi z Kolovrat, Janovi Myškovi, Adamovi Ctinskému, Wolfovi z Roupova i s bra- třími jeho, Hanušovi Elpognerovi, Poručníkóm Hradištského, Petrovi Voselskému, Ja- novi Častol. Filipovi z Strachovic. Bohuslavovi Widersperga- rovi, Mikulášovi Widersperga- rovi, Divisovi a Cerninôm ka- ždému zvláště, Vilémovi Kanovitskému, 247 Janovi Zajícovi, Jindřichovi Audertskému, Janovi Freimutovi, Janovi z Vřesovic, Heraltovi Kavkovi, Petrovi Malovcovi, Vilémovi Přechovi, Petrovi Bohdaneckému, Lackovi Vostrovcovi, Najvyššímu písaři král. Č. Najvyśsimu hofmistru kr. Českého, Janovi Točníkovi, Fridrichovi Malešickému, Sebestiánovi Ulicskymu, Jifikovi Koko[fo]veovi, Janovi Kotzovi z Dobrše, Václavovi Zádubskýmu z Šontilu, Janovi Podmoklskýmu i s bratřími jeho, Smilovi Nebilovskymu, Mikulásovi Racínovii s bra- třími jeho, Čeňkovi Sekerkoviz Sedčic. (Post seripta do listu páně z Pernštejna a Jana Trčky:) Také tebe tajna není, že sme tomu srozuměti ráčili, že by lid tvuoj, kterýž si do pole vypravil, po- někud se tomu zpíral a snad s najvyšším hajtmanem polním před se do země ne- přátelské táhnouti nemínil: i poněvadž se již vpád do země nepřátelské stal, žádáme tebe milostivě, že hned k témuž lidu tvému spěšně vypravíš a jim přikážeš, aby před se s najvyšším hajtmanem táhli a žádnému se v tom rozpakovati nedali, by pak i hajtman krajský táhnúti nechtěl. Dat. ut s. [na hradě Pražském v pondělí po sv. Vor&ile léta oc XLVI.] MístodrZitelsk$ archiv král. Óeského, Registra listuov poselacích léta 1546 az do dubna 1547, sv. XXXVIII., fol. 179.
Strana 248
248 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 402. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby nedal utiskovati komendora v Kladsku. — Na hradě Pražském 1546, 28. října. (Janovi z Pernštejna.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Jakou se těžkost comendor v Kladště míti praví, tomu z příležící suplikací šířeji vyrozumíš, nás v tom týž comendor za milostivé opatření prosíc. I nechtíc my toho, pokudž by tak bylo, dopouštěti a snášeti, poroučímeť přikazujíc, aby mimo starobylý, dobrý, chvalitebný pořádek téhož comendora utiskati nedal, nébrž nad tím skutečně ruku držel, abychom o to dalšího staráni zbaveni býti mohli. Dán na hradě Pražském ve čtvrtek den sv. Šimoniše a Judy léta XLVI. a království ut s. Místodržitelský archiv král. Českého, Registra listuov poselacích léta 1546 až do dubna 1547, sv. XXXVIII., fol. 182 (v). 403. Král Ferdinand posílá k Janovi z Pernšteina Viléma Muchka z Bukova stran lidu vypraveného do pole. — Na hradě Pražském 1546, 2. listopadu. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Vědětiť dáváme, že sme k tobě slovutného Viléma Muchka z Bukova, truksasa našeho věrného milého, v některých pilných potřebách našich stěžně vypraviti ráčili. Protož tebe milostivě žádáme, cožkoli týž Vilím Muchek z strany lidu tvého, kterýž jsi do pole vypravil, s tebou jednati a mluviti bude, že jemu toho všeho nicméně jako vlastní osobě naší královské bez umenšení dostatečně uvěříš a v tom se povolně, poslušně a poddaně, jakž o tobě nepochybujem, zachováš a najíti dáš; a my tobě to vší milostí naší královskú skutečně nahrazovati ráčíme. Dán na hradě Pražském v úterý po všech svatých léta oc. XLVI. a království ut s. Místodržitelský archiv král. Českého, Registra listuov poselacích léta 1546 až do dubna 1547, sv. XXXVIII., fol. 185 (v). 404. Král Ferdinand odpovídá Janovi z Pernšteina na stížnost jeho, že byl kommendoru Kladskému vydán glejt od krále. — Na hradě Pražském 1546, 18. listopadu. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Jakož jsi nám psaní učinil ztěžujíc sobě, že sme comendoru Kladskému glait dáti ráčili, poníženě nás prosíc, abychom jemu ten glait zase vyzdvihnouti rozkázali oc: i vědětiť dáváme, že sme na žádost a vznešení najvyššího Mistra převorství Českého ten glait tomu comendoru, avšak toliko před mocí ku právu, dáti ráčili; protož sobě toho slušně do nás stěžovati nemuožeš, než když najvyšší Mistr převorství Českého, kterýž na ten čas v poli v službě naší jest, sem přijede, vyrozumějíc dále zprávě jeho v tom, toho
248 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 402. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby nedal utiskovati komendora v Kladsku. — Na hradě Pražském 1546, 28. října. (Janovi z Pernštejna.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Jakou se těžkost comendor v Kladště míti praví, tomu z příležící suplikací šířeji vyrozumíš, nás v tom týž comendor za milostivé opatření prosíc. I nechtíc my toho, pokudž by tak bylo, dopouštěti a snášeti, poroučímeť přikazujíc, aby mimo starobylý, dobrý, chvalitebný pořádek téhož comendora utiskati nedal, nébrž nad tím skutečně ruku držel, abychom o to dalšího staráni zbaveni býti mohli. Dán na hradě Pražském ve čtvrtek den sv. Šimoniše a Judy léta XLVI. a království ut s. Místodržitelský archiv král. Českého, Registra listuov poselacích léta 1546 až do dubna 1547, sv. XXXVIII., fol. 182 (v). 403. Král Ferdinand posílá k Janovi z Pernšteina Viléma Muchka z Bukova stran lidu vypraveného do pole. — Na hradě Pražském 1546, 2. listopadu. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Vědětiť dáváme, že sme k tobě slovutného Viléma Muchka z Bukova, truksasa našeho věrného milého, v některých pilných potřebách našich stěžně vypraviti ráčili. Protož tebe milostivě žádáme, cožkoli týž Vilím Muchek z strany lidu tvého, kterýž jsi do pole vypravil, s tebou jednati a mluviti bude, že jemu toho všeho nicméně jako vlastní osobě naší královské bez umenšení dostatečně uvěříš a v tom se povolně, poslušně a poddaně, jakž o tobě nepochybujem, zachováš a najíti dáš; a my tobě to vší milostí naší královskú skutečně nahrazovati ráčíme. Dán na hradě Pražském v úterý po všech svatých léta oc. XLVI. a království ut s. Místodržitelský archiv král. Českého, Registra listuov poselacích léta 1546 až do dubna 1547, sv. XXXVIII., fol. 185 (v). 404. Král Ferdinand odpovídá Janovi z Pernšteina na stížnost jeho, že byl kommendoru Kladskému vydán glejt od krále. — Na hradě Pražském 1546, 18. listopadu. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Jakož jsi nám psaní učinil ztěžujíc sobě, že sme comendoru Kladskému glait dáti ráčili, poníženě nás prosíc, abychom jemu ten glait zase vyzdvihnouti rozkázali oc: i vědětiť dáváme, že sme na žádost a vznešení najvyššího Mistra převorství Českého ten glait tomu comendoru, avšak toliko před mocí ku právu, dáti ráčili; protož sobě toho slušně do nás stěžovati nemuožeš, než když najvyšší Mistr převorství Českého, kterýž na ten čas v poli v službě naší jest, sem přijede, vyrozumějíc dále zprávě jeho v tom, toho
Strana 249
z roku 1546. 249 tobě také tajna neučiníme. Dán na hradě Pražském ve čtvrtek před sv. Alžbětú léta oc. XLVI. a království uts. Místodržitelský archiv král. Českého, Registra listuov poselacích léta 1546 až do dubna 1547, sv XXXVIII, fol. 196. 405. Král Ferdinand povolává k sobě na hrad Pražský na den sv. Mikuláše 15 českých šlechticův. Na hradě Pražském 1546, 27. listopadu. (Dolepsaným osobám každé zvláště.) Ferdinand oc. Věrný n. milý! Vědětiť dáváme, že osoby tvé při nás pilně potřebujeme; protož tebe žádáme, poroučejíc, že v pondělí den sv. Mikuláše najprv příštího k víčerou do Prahy přijedeš a nazejtří ráno v outerý při nás na hradě Pražském konečně a bez vejmluv se najíti dáš. Kdež pak nepochybujem o tobě, vědouc, že sme se v tom na tebe ubezpečili, že se tak povolně zachováš. Dán na hradě Pražském v sobotu po sv. panně Kateřině léta XLVI. a království uts. Uroz. Kašparovi Pflugovi, Uroz. Joachymovi z Hradce, Uroz. Janovi Zajícovi, Uroz. Janovi z Pernšteina, Uroz. Jeronymovi Šlikovi, Uroz. Albrechtovi z Gutšteina, Uroz. Břetislavovi Švihovskému, Uroz. Šebestiánovi z Weitmile, Místodržitelský archiv král. Českého, Registra listuov poselacích léta 1546 až do dubna 1547, sv. XXXVIII, fol. 201. Statečnému Janovi Muchkovi, Stat. Huprechtovi [sic], Stat. Ctiborovi Drahovskému, Stat. Vilémovi Přechovi, Slov. Smilovi Myškovi, Slov. Smilovi Hodějovskému, Slov. Janovi Malovcovi. 406. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby přiměl poddaného svého Martina Perničku z Pro- stějova dostáti svatební smlouvě s měštěnínem Vídeňským Bartolomějem Pichlerem. — Ve Vídni 1546, 30. prosince. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Uroz. v. n. milý! Vědětiť dáváme, že jest na nás skrze suplikací svou Bartoloměj Pichler, měštěnín Vídeňský, některú těžkost svú, kterúž se do Martina Perničky poddaného tvého z Prostějova míti praví, vznesl, jakož tomu všemu z příležící suplikací a z svadebních smlouv šířeji vyrozumíš, nás týž Pichler v tom za milostivé a spravedlivé opatření se vší pokorú a poníže- ností prosíc. I znajíc my slušnú prosbu jeho býti, pokudž by tak bylo, jakž sme zpraveni, poroučímeť, aby svrchupsaného poddaného svého Martina Perničku skutečně k tomu přidržel a tak to opatřiti dal, aby se jemu Pichlerovi všemu tomu, což se Archiv Český XX. 32
z roku 1546. 249 tobě také tajna neučiníme. Dán na hradě Pražském ve čtvrtek před sv. Alžbětú léta oc. XLVI. a království uts. Místodržitelský archiv král. Českého, Registra listuov poselacích léta 1546 až do dubna 1547, sv XXXVIII, fol. 196. 405. Král Ferdinand povolává k sobě na hrad Pražský na den sv. Mikuláše 15 českých šlechticův. Na hradě Pražském 1546, 27. listopadu. (Dolepsaným osobám každé zvláště.) Ferdinand oc. Věrný n. milý! Vědětiť dáváme, že osoby tvé při nás pilně potřebujeme; protož tebe žádáme, poroučejíc, že v pondělí den sv. Mikuláše najprv příštího k víčerou do Prahy přijedeš a nazejtří ráno v outerý při nás na hradě Pražském konečně a bez vejmluv se najíti dáš. Kdež pak nepochybujem o tobě, vědouc, že sme se v tom na tebe ubezpečili, že se tak povolně zachováš. Dán na hradě Pražském v sobotu po sv. panně Kateřině léta XLVI. a království uts. Uroz. Kašparovi Pflugovi, Uroz. Joachymovi z Hradce, Uroz. Janovi Zajícovi, Uroz. Janovi z Pernšteina, Uroz. Jeronymovi Šlikovi, Uroz. Albrechtovi z Gutšteina, Uroz. Břetislavovi Švihovskému, Uroz. Šebestiánovi z Weitmile, Místodržitelský archiv král. Českého, Registra listuov poselacích léta 1546 až do dubna 1547, sv. XXXVIII, fol. 201. Statečnému Janovi Muchkovi, Stat. Huprechtovi [sic], Stat. Ctiborovi Drahovskému, Stat. Vilémovi Přechovi, Slov. Smilovi Myškovi, Slov. Smilovi Hodějovskému, Slov. Janovi Malovcovi. 406. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby přiměl poddaného svého Martina Perničku z Pro- stějova dostáti svatební smlouvě s měštěnínem Vídeňským Bartolomějem Pichlerem. — Ve Vídni 1546, 30. prosince. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Uroz. v. n. milý! Vědětiť dáváme, že jest na nás skrze suplikací svou Bartoloměj Pichler, měštěnín Vídeňský, některú těžkost svú, kterúž se do Martina Perničky poddaného tvého z Prostějova míti praví, vznesl, jakož tomu všemu z příležící suplikací a z svadebních smlouv šířeji vyrozumíš, nás týž Pichler v tom za milostivé a spravedlivé opatření se vší pokorú a poníže- ností prosíc. I znajíc my slušnú prosbu jeho býti, pokudž by tak bylo, jakž sme zpraveni, poroučímeť, aby svrchupsaného poddaného svého Martina Perničku skutečně k tomu přidržel a tak to opatřiti dal, aby se jemu Pichlerovi všemu tomu, což se Archiv Český XX. 32
Strana 250
250 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina v svadebních smlúvách dokládá, i jinak beze všeho prodlévání dosti stalo, abychom o to dalšího starání a nabíhání zbaveni býti mohli, jináče nečiníce. Dán ve Vídni ve čtvrtek před obřezáním pána Krista léta XLVI a království ut s. Místodržitelský archiv král. Českého, Registra listuov poselacích léta 1546 až do dubna 1547, sv. XXXVIII., fol. 207. 407. Král Ferdinand žádá Jana z Pernšteina a jiné pány i rytíře, aby mu vypravili do pole vojsko proti Hanušovi Frydrychovi na pomoc Mauriciovi Saskému. — Na hradě Pražském 1547, 5. ledna. (Dolepsaným osobám každé zvláště.) Ferdinand oc. Věrný náš milý! Vědětiť dáváme, že nás skrze zprávy jistí špehové docházejí, jakož pak samo v sobě tak jest, že Hanuš Frydrych, kterýž se knížetem Saským jmenuje, k zemím svejm [sic] se přiblížil a některý počet lidu jízdného i pěšího válečného při sobě má, chtíc do království tohoto a zemí k němu příslušejících a připojených, i také osvícenému Mauricovi knížeti Saskému a Míšenskému, ujci našemu věrnému milému, vpády, sjezdy a škody činiti, jakož jest pak již týž Hanuš Frydrych dotčenému knížeti Mauricímu v Jeho Lásce zemi škodu učinil. Kdež znajíc my toho vysoce důležitú a znamenitou potřebu býti, abychom královstvie toto a země k němu náležité časně před takovými škodami, záhubami i posměchem uvarovati ráčili, a k tomu, jsouc také povinni podle starejch, dědičnejch smlouv, kteréž jsou mezi královstvím tímto a domem Saským zdělány, téhož knížete Maurice Jeho Lásky neopouštěli, nemohouc tak spěšně sněmu obecního v tomto království rozepsati a držeti, a lidu, ač se o ten staráme, náhle objednati a vyzvésti: protož tebe z zvláštní duověrnosti, kterúž k tobě máme, milo- stivě žádáme, aby nám hned N. drábuov hodných a dobře upravených mužův, kteréž na zboží tvém snadně objednati budeš moci, do pole vypravil, aby konečně a nejdéle v desíti dnech zde v Praze byli, a jim za dva měsíce službu připověděl a platil, a v tom se povolně, poslušně i hotově jako věrný poddaný náš (jakžť milostivě věříme) zachoval; a tak to nařídil a opatřil, aby ti drábi dobře zachovalí a hajtmanu od nás nad nimi ustanovenému poslušni byli, tak aby předkem nám i tomuto krá- lovství a tobě ku poctivosti i s užitkem, kdež by toho potřeba byla a kázala, sloužili a potřebovati se dali. A my tobě to vší milostí naší královskú zpomínati i milostivě nahrazovati ráčieme. Dán na hradě Pražském v středu před svatými Tři králi léta XLVII. a království uts. Post scripta. A vědětiť dáváme, že jest nám zpráva po tomto psaní našem tobě učiněném dána, že by lidé před rukama byli, kteřížby sloužiti chtěli; i jestliže by ty tak spěšně toho počtu vyzvésti nemohl, žádáme tebe, že sem peníze na ty dva měsíce pošleš, aby ten lid zde přijat býti mohl. Dat. uts.
250 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina v svadebních smlúvách dokládá, i jinak beze všeho prodlévání dosti stalo, abychom o to dalšího starání a nabíhání zbaveni býti mohli, jináče nečiníce. Dán ve Vídni ve čtvrtek před obřezáním pána Krista léta XLVI a království ut s. Místodržitelský archiv král. Českého, Registra listuov poselacích léta 1546 až do dubna 1547, sv. XXXVIII., fol. 207. 407. Král Ferdinand žádá Jana z Pernšteina a jiné pány i rytíře, aby mu vypravili do pole vojsko proti Hanušovi Frydrychovi na pomoc Mauriciovi Saskému. — Na hradě Pražském 1547, 5. ledna. (Dolepsaným osobám každé zvláště.) Ferdinand oc. Věrný náš milý! Vědětiť dáváme, že nás skrze zprávy jistí špehové docházejí, jakož pak samo v sobě tak jest, že Hanuš Frydrych, kterýž se knížetem Saským jmenuje, k zemím svejm [sic] se přiblížil a některý počet lidu jízdného i pěšího válečného při sobě má, chtíc do království tohoto a zemí k němu příslušejících a připojených, i také osvícenému Mauricovi knížeti Saskému a Míšenskému, ujci našemu věrnému milému, vpády, sjezdy a škody činiti, jakož jest pak již týž Hanuš Frydrych dotčenému knížeti Mauricímu v Jeho Lásce zemi škodu učinil. Kdež znajíc my toho vysoce důležitú a znamenitou potřebu býti, abychom královstvie toto a země k němu náležité časně před takovými škodami, záhubami i posměchem uvarovati ráčili, a k tomu, jsouc také povinni podle starejch, dědičnejch smlouv, kteréž jsou mezi královstvím tímto a domem Saským zdělány, téhož knížete Maurice Jeho Lásky neopouštěli, nemohouc tak spěšně sněmu obecního v tomto království rozepsati a držeti, a lidu, ač se o ten staráme, náhle objednati a vyzvésti: protož tebe z zvláštní duověrnosti, kterúž k tobě máme, milo- stivě žádáme, aby nám hned N. drábuov hodných a dobře upravených mužův, kteréž na zboží tvém snadně objednati budeš moci, do pole vypravil, aby konečně a nejdéle v desíti dnech zde v Praze byli, a jim za dva měsíce službu připověděl a platil, a v tom se povolně, poslušně i hotově jako věrný poddaný náš (jakžť milostivě věříme) zachoval; a tak to nařídil a opatřil, aby ti drábi dobře zachovalí a hajtmanu od nás nad nimi ustanovenému poslušni byli, tak aby předkem nám i tomuto krá- lovství a tobě ku poctivosti i s užitkem, kdež by toho potřeba byla a kázala, sloužili a potřebovati se dali. A my tobě to vší milostí naší královskú zpomínati i milostivě nahrazovati ráčieme. Dán na hradě Pražském v středu před svatými Tři králi léta XLVII. a království uts. Post scripta. A vědětiť dáváme, že jest nám zpráva po tomto psaní našem tobě učiněném dána, že by lidé před rukama byli, kteřížby sloužiti chtěli; i jestliže by ty tak spěšně toho počtu vyzvésti nemohl, žádáme tebe, že sem peníze na ty dva měsíce pošleš, aby ten lid zde přijat býti mohl. Dat. uts.
Strana 251
z roku 1547. 251 Uroz. Jan z Pernštaina VC Uroz. Joachym z Hradce IIC, Stat. Jan Trčka IIC, Stat. Burian Trčka spolu s bratřími svými IIC, Urozené mu] Zikmundovi [z] Smiřic IC, Uroz. najv. sudí dvorský spolu s bra- třími svými Ij , Uroz. Slavata IC, Poručníkóm domu Rozmberského VC. A toto jim dostaviti: I ač jste nám předešle znamenitou pomoc na místě sirotčím jízdnejmi i pěšími lidmi udělali, ale vědouc toho znamenitou potřebu, jakž vejš dotčeno, býti, protož vás oc. Do Elsnice uroz. Jeronymovi Šlikovi IC. Urozeným poručníkóm Viléma Trčky IIC. Místodržitelský archiv král. Českého, Registra listuov poselacích léta 1546 až do dubna 1547, sv. XXXVIII., fol. 211. 408. Král Ferdinand Adamovi z Šternberka a Janovi z Pernšteina, poručníkům sirotků Mikuláše Trčky, o ponechání služebníka u nedospělého Viléma Trčky. — Na hradě Pražském 1547, 7. ledna. (Adamovi z Šternberka a Janovi z Pernšteina, poručníkóm sirotkuov Mikuláše Trčky, společně neb rozdílně.) Ferdinand oc. Urození věrní naši milí! Jakož jsi ty, Adame z Šternberka, nám oznámil, že podle vaší předešlé vuole a odkladu našeho jako poručníci Viléma Trčku při dvoře našem královském chovati a jeho penězi za- kládati i také služebníky opatřiti chcete, sme místo dáti, než což se služebníkuov jemu držení dotýče, to na rozmysl vzíti ráčili: i zprávu máme, že byšte toho služebníka, kteréhož týž Vilém Trčka nyní při sobě má, při něm nechati nemínili; kdež znajíc my, že se jemu týž služebník hodí, protož vám poroučíme, abyšte jeho předse při něm zanechali. Avšak proto nic méně slovutný Vilém Muchek z Bukova, truksas náš věrný milý, při témž Vilémovi Trčkovi býti, na něho hleděti a jeho spravovati má, s kterýmž vy se dále budete věděti jak a pokud srovnati. I znajíc v tom ve všem milostivú vůli naši býti, nepochybujem, že se tak také zachováte. Dán na hradě Pražském v pátek po sv. Tří Králích léta oc XLVII. a král. uts. Místodržitelský archiv král. Českého, Registra listuov poselacích léta 1546 až do dubna 1547, sv XXXVIII., fol. 214 (v). 409. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby v příčině vyřízení sporu s purkmistrem a konšely města Lavy o pomezí, hranice, grunty a pastvy dostavil se před kommissaře k tomu ustanovené, až mu oznámeno bude. — Na hradě Pražském v pátek po obrácení sv. Pavla (28. ledna) 1547. Listem ze dne 3. května (ve čtvrtek po sv. Filipu a Jakubu v Augspurku) 1547 na- řídil Ferdinand I. Václavovi Mezeříckému, Hanušovi z Lichtenšteina a Hanušovi z Tavikovic, aby s kommissaři z arciknížetství Rakouského spor mezi Janem z Pernšteina a městem Lavou konečně vyřídili. (Místodrž. arch. Missiv. 1546—47, sv. XXXVIII., fol. 231. v.) 32*
z roku 1547. 251 Uroz. Jan z Pernštaina VC Uroz. Joachym z Hradce IIC, Stat. Jan Trčka IIC, Stat. Burian Trčka spolu s bratřími svými IIC, Urozené mu] Zikmundovi [z] Smiřic IC, Uroz. najv. sudí dvorský spolu s bra- třími svými Ij , Uroz. Slavata IC, Poručníkóm domu Rozmberského VC. A toto jim dostaviti: I ač jste nám předešle znamenitou pomoc na místě sirotčím jízdnejmi i pěšími lidmi udělali, ale vědouc toho znamenitou potřebu, jakž vejš dotčeno, býti, protož vás oc. Do Elsnice uroz. Jeronymovi Šlikovi IC. Urozeným poručníkóm Viléma Trčky IIC. Místodržitelský archiv král. Českého, Registra listuov poselacích léta 1546 až do dubna 1547, sv. XXXVIII., fol. 211. 408. Král Ferdinand Adamovi z Šternberka a Janovi z Pernšteina, poručníkům sirotků Mikuláše Trčky, o ponechání služebníka u nedospělého Viléma Trčky. — Na hradě Pražském 1547, 7. ledna. (Adamovi z Šternberka a Janovi z Pernšteina, poručníkóm sirotkuov Mikuláše Trčky, společně neb rozdílně.) Ferdinand oc. Urození věrní naši milí! Jakož jsi ty, Adame z Šternberka, nám oznámil, že podle vaší předešlé vuole a odkladu našeho jako poručníci Viléma Trčku při dvoře našem královském chovati a jeho penězi za- kládati i také služebníky opatřiti chcete, sme místo dáti, než což se služebníkuov jemu držení dotýče, to na rozmysl vzíti ráčili: i zprávu máme, že byšte toho služebníka, kteréhož týž Vilém Trčka nyní při sobě má, při něm nechati nemínili; kdež znajíc my, že se jemu týž služebník hodí, protož vám poroučíme, abyšte jeho předse při něm zanechali. Avšak proto nic méně slovutný Vilém Muchek z Bukova, truksas náš věrný milý, při témž Vilémovi Trčkovi býti, na něho hleděti a jeho spravovati má, s kterýmž vy se dále budete věděti jak a pokud srovnati. I znajíc v tom ve všem milostivú vůli naši býti, nepochybujem, že se tak také zachováte. Dán na hradě Pražském v pátek po sv. Tří Králích léta oc XLVII. a král. uts. Místodržitelský archiv král. Českého, Registra listuov poselacích léta 1546 až do dubna 1547, sv XXXVIII., fol. 214 (v). 409. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby v příčině vyřízení sporu s purkmistrem a konšely města Lavy o pomezí, hranice, grunty a pastvy dostavil se před kommissaře k tomu ustanovené, až mu oznámeno bude. — Na hradě Pražském v pátek po obrácení sv. Pavla (28. ledna) 1547. Listem ze dne 3. května (ve čtvrtek po sv. Filipu a Jakubu v Augspurku) 1547 na- řídil Ferdinand I. Václavovi Mezeříckému, Hanušovi z Lichtenšteina a Hanušovi z Tavikovic, aby s kommissaři z arciknížetství Rakouského spor mezi Janem z Pernšteina a městem Lavou konečně vyřídili. (Místodrž. arch. Missiv. 1546—47, sv. XXXVIII., fol. 231. v.) 32*
Strana 252
252 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 410. Král Ferdinand odpovídá Janovi z Pernšteina na jeho omluvu, že nemohl vypraviti v čas lid zbrojný k Litoměřicům. — Na hradě Pražském 1547, 31. ledna. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Uroz. v. n. milý! Z psaní tvého nám učiněného vyrozuměti sme ráčili, že by pro krátkost času lidu a počtu svého, což na tebe dáti přijde, ke dni uloženému k Litoměřicím vypraviti nemohl, poníženě nás prosíc, abychom sobě toho do tebe stěžovati neráčili, ale že touž pomoc, což najdříve budeš moci, vypravíš. I vědětiť dáváme, žeť toho milostivě dopouštíme a k tomu povolujeme, aby týž lid tvuoj čtyři dni nejdéle po Hromnicích u Litoměřic konečně byl, však tak aby to opatřil, aby dotčený lid tvuoj od Litoměřic podle nás neb syna našeho, pokudž by zapotřebné bylo, dále táhl. Než což se ouředníkuov tvých na zámcích dotýče, tolikéž k tomu milostivé povolení naše dávati ráčíme, aby doma zuostati mohli, než na místě svém osoby z stavuov svejch s počty svejmi vypravili, jináče nečiníce. Dán na hradě Pražském v pondělí před panny Marie Hromnic léta oc XLVII a království uts. Místodržitelský archiv král. Českého, Registra listuov poselacích léta 1546 až do dubna 1547, sv. XXXVIII., fol. 232 (v). 411. Jan z Pernšteina Pardubským, že je novým knězem chce opatřiti. — Na Meziříčí 1547, 7. února. Jan z Pernšteina oc. Pardubščí věrní milí! Psaní vašemu, kteréž jste mi z strany nynějšího kněze a správce vašeho, že jest odpuštění od vás vzal, učinili, tomu sem vyrozuměl, žádajíc mne při tom za opatření: i věděti vám dávám, že ta- kovou vaši žádost a prozbu v paměti míti a vás časem [svý]m v té věci rád opatřiti chci. Dán na Mezeříčí, v pondělí po Hromnicích léta oc. XLVII. Opatrným purkmistru a konšelóm města Pardubic, věrným milým. Orig. v museu m. Pardubic. 412. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, že přimluvil se u knížete Těšínského za propuštění bratří Čelů ze závazku. — V Litoměřicích v sobotu po sv. Školastice (12. února) 1547. (Místodrž. arch. Miss. 1546—47, sv. XXXVIII., fol. 252.) 413. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby doplatil ostatek peněz, které zavázal se dáti místo vypravení lidu zbrojného. — V Oustí nad Labem 1547, 20. února. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý. Jakož jsi nám na puol měsíce peníze místo toho lidu, kterýž by do pole byl měl vypraviti, odeslal, a za druhého puol měsíce že také poslati chceš: i ač bychom daleko raději lid nežli peníze byli míti ráčili, ale z příčin nám od najvyššího kancléře království Českého oznámených na ten čas ty peníze od tebe místo lidí přijímati ráčíme, však tak, po-
252 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 410. Král Ferdinand odpovídá Janovi z Pernšteina na jeho omluvu, že nemohl vypraviti v čas lid zbrojný k Litoměřicům. — Na hradě Pražském 1547, 31. ledna. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Uroz. v. n. milý! Z psaní tvého nám učiněného vyrozuměti sme ráčili, že by pro krátkost času lidu a počtu svého, což na tebe dáti přijde, ke dni uloženému k Litoměřicím vypraviti nemohl, poníženě nás prosíc, abychom sobě toho do tebe stěžovati neráčili, ale že touž pomoc, což najdříve budeš moci, vypravíš. I vědětiť dáváme, žeť toho milostivě dopouštíme a k tomu povolujeme, aby týž lid tvuoj čtyři dni nejdéle po Hromnicích u Litoměřic konečně byl, však tak aby to opatřil, aby dotčený lid tvuoj od Litoměřic podle nás neb syna našeho, pokudž by zapotřebné bylo, dále táhl. Než což se ouředníkuov tvých na zámcích dotýče, tolikéž k tomu milostivé povolení naše dávati ráčíme, aby doma zuostati mohli, než na místě svém osoby z stavuov svejch s počty svejmi vypravili, jináče nečiníce. Dán na hradě Pražském v pondělí před panny Marie Hromnic léta oc XLVII a království uts. Místodržitelský archiv král. Českého, Registra listuov poselacích léta 1546 až do dubna 1547, sv. XXXVIII., fol. 232 (v). 411. Jan z Pernšteina Pardubským, že je novým knězem chce opatřiti. — Na Meziříčí 1547, 7. února. Jan z Pernšteina oc. Pardubščí věrní milí! Psaní vašemu, kteréž jste mi z strany nynějšího kněze a správce vašeho, že jest odpuštění od vás vzal, učinili, tomu sem vyrozuměl, žádajíc mne při tom za opatření: i věděti vám dávám, že ta- kovou vaši žádost a prozbu v paměti míti a vás časem [svý]m v té věci rád opatřiti chci. Dán na Mezeříčí, v pondělí po Hromnicích léta oc. XLVII. Opatrným purkmistru a konšelóm města Pardubic, věrným milým. Orig. v museu m. Pardubic. 412. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, že přimluvil se u knížete Těšínského za propuštění bratří Čelů ze závazku. — V Litoměřicích v sobotu po sv. Školastice (12. února) 1547. (Místodrž. arch. Miss. 1546—47, sv. XXXVIII., fol. 252.) 413. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby doplatil ostatek peněz, které zavázal se dáti místo vypravení lidu zbrojného. — V Oustí nad Labem 1547, 20. února. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý. Jakož jsi nám na puol měsíce peníze místo toho lidu, kterýž by do pole byl měl vypraviti, odeslal, a za druhého puol měsíce že také poslati chceš: i ač bychom daleko raději lid nežli peníze byli míti ráčili, ale z příčin nám od najvyššího kancléře království Českého oznámených na ten čas ty peníze od tebe místo lidí přijímati ráčíme, však tak, po-
Strana 253
z roku 1547. 253 něvadž jsi již lid, což na tebe dáti přijde, přijíti a jim jako i jiným za dva měsíce službu připověděti ráčil, protož tebe milostivě žádáme poroučejíc, aby ještě ostatek peněz za toho puol druhého měsíce poslal, aby se tomu záplata státi mohla, aby pro nezáplatu z pole neutáhli. Kdež pak nepochybujem, že se tak zachováš; my tobě toho milostivě zpomínati ráčíme. Dán v Oustí nad Labem v neděli masopustní léta oc. XLVII. Místodržitelský archiv král. Českého, Registra listuov poselacích léta 1546 až do dubna 1547, sv. XXXVIII., fol. 257 (v). 414. Král Ferdinand upomíná opětně Jana z Pernšteina za doplatek peněz (za půl prvního měsíce a za druhý měsíc), které zavázal se dáti jako válečnou pomoc na místo zbroj- ného lidu, jejž vypraviti měl. — V outerý po neděli Oculi [15. března] 1547. (Místodrž. arch. Miss. 1546—47., sv. XXXVIII., fol. 274.) 415. Jan z Pernšteina oznamuje Půtovi z Ludanic o své nemoci; vedle uložení krajských hejt- manů Hradeckých také do pole vojsko vypraviti musí oc. — Na Rosicích 1547, 26. března. Službu svú vzkazuji. Urozený pane, pane kmotře muoj zvláště milý oc. Ját vždy předse na svém zdraví zpuosoben nejsem, a jak jsem z Brna na Rosice přijel, tak vždy lůže opustiti nemohu, jsa ode dny těžce ztrápen v rukou i v nohách, že mne krmiti i napájeti musejí. Co se v Čechách působí, tomu poněkud z těchto pří- pisuov, kteréž vám posílám, vyrozumíte. Jáť podle psaní a napomenutí, kteréž mi včera páni hejtmané kraje Hradeckého činí, počet svuoj také vypraviti musím, neb mi píší, že se u Bydžova v středu před provodní nedělí [13. dubna] strhnúti chtějí, za též mne prosíc, abych také na ten den počet svůj k Bydžovu vypravil. Jiného k tomu psáti nevím, muoj milý pane kmotře, než co se koli puosobí, že nenie z čeho potěšenie bráti; pán Buoh rač to zlé v dobré uvésti a nám spolu v dobrém zdraví šťastného shledání popříti. Dán na Rosicích v pondělí po květné neděli léta oc 47. Jan z Pernšteina a na Helfenšteině. Orig. arch. Třeboň. 416. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby Václavovi knížeti Těšínskému dluh zaplatil. Ve Chbě 1547, 9. dubna. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Uroz. v. n. milý! Vznesl jest na nás osvícený Václav kníže Těšínské, ujec náš věrný milý, že by jemu osm set zlatých z šefelgeltu povinovat býti měl, ale těch že jemu na časté napomenutí a psaní tobě učiněné zaplatiti zanedbáváš, nás dotčené kníže v tom za milostivé opatření poníženě prosíc. I poněvadž si ty témuž knížeti ten dluoh spravedlivě, jakž jsme spraveni, povinovat, nechtíc my, aby skrze to další nevole mezi tejmž knížetem a tebou po- vstati měly, pokudž by tak bylo, jakž jsme spraveni, poroučímeť, aby témuž knížeti
z roku 1547. 253 něvadž jsi již lid, což na tebe dáti přijde, přijíti a jim jako i jiným za dva měsíce službu připověděti ráčil, protož tebe milostivě žádáme poroučejíc, aby ještě ostatek peněz za toho puol druhého měsíce poslal, aby se tomu záplata státi mohla, aby pro nezáplatu z pole neutáhli. Kdež pak nepochybujem, že se tak zachováš; my tobě toho milostivě zpomínati ráčíme. Dán v Oustí nad Labem v neděli masopustní léta oc. XLVII. Místodržitelský archiv král. Českého, Registra listuov poselacích léta 1546 až do dubna 1547, sv. XXXVIII., fol. 257 (v). 414. Král Ferdinand upomíná opětně Jana z Pernšteina za doplatek peněz (za půl prvního měsíce a za druhý měsíc), které zavázal se dáti jako válečnou pomoc na místo zbroj- ného lidu, jejž vypraviti měl. — V outerý po neděli Oculi [15. března] 1547. (Místodrž. arch. Miss. 1546—47., sv. XXXVIII., fol. 274.) 415. Jan z Pernšteina oznamuje Půtovi z Ludanic o své nemoci; vedle uložení krajských hejt- manů Hradeckých také do pole vojsko vypraviti musí oc. — Na Rosicích 1547, 26. března. Službu svú vzkazuji. Urozený pane, pane kmotře muoj zvláště milý oc. Ját vždy předse na svém zdraví zpuosoben nejsem, a jak jsem z Brna na Rosice přijel, tak vždy lůže opustiti nemohu, jsa ode dny těžce ztrápen v rukou i v nohách, že mne krmiti i napájeti musejí. Co se v Čechách působí, tomu poněkud z těchto pří- pisuov, kteréž vám posílám, vyrozumíte. Jáť podle psaní a napomenutí, kteréž mi včera páni hejtmané kraje Hradeckého činí, počet svuoj také vypraviti musím, neb mi píší, že se u Bydžova v středu před provodní nedělí [13. dubna] strhnúti chtějí, za též mne prosíc, abych také na ten den počet svůj k Bydžovu vypravil. Jiného k tomu psáti nevím, muoj milý pane kmotře, než co se koli puosobí, že nenie z čeho potěšenie bráti; pán Buoh rač to zlé v dobré uvésti a nám spolu v dobrém zdraví šťastného shledání popříti. Dán na Rosicích v pondělí po květné neděli léta oc 47. Jan z Pernšteina a na Helfenšteině. Orig. arch. Třeboň. 416. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby Václavovi knížeti Těšínskému dluh zaplatil. Ve Chbě 1547, 9. dubna. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Uroz. v. n. milý! Vznesl jest na nás osvícený Václav kníže Těšínské, ujec náš věrný milý, že by jemu osm set zlatých z šefelgeltu povinovat býti měl, ale těch že jemu na časté napomenutí a psaní tobě učiněné zaplatiti zanedbáváš, nás dotčené kníže v tom za milostivé opatření poníženě prosíc. I poněvadž si ty témuž knížeti ten dluoh spravedlivě, jakž jsme spraveni, povinovat, nechtíc my, aby skrze to další nevole mezi tejmž knížetem a tebou po- vstati měly, pokudž by tak bylo, jakž jsme spraveni, poroučímeť, aby témuž knížeti
Strana 254
254 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina bez dalších odtahů ten dluch těch osm set zlatých spravil a zaplatil, abychom o to dalšího starání zbaveni býti mohli, jináče nečiníce. Dán v Chbě v bílou sobotu léta oc XLVII. Archiv místodr. kr. Č., Missiv. 1547-49, sv. 41, f. 6. 417. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby nedával se ve spolky proti němu. — Ve Werdu (snad město Werdau u řeky Plisny jižně od Křimičova) 1547, 17. dubna. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Zprávy nás do- cházejí, že by ty od některých osob v království Českém za to žádán býti jměl, aby se s nimi v jich zpuntování dal a lid do pole podle nich vypravil, ale ty žes se tomu zepřel a toho učiniti nechtěl; což od tebe milostivě přijímati i za to tebe žá- dati ráčíme, jestliže by co toho dále na tobě (což by proti nám a království na- šemu Českému bylo) žádali, že se v to, jakž milostivě věříme, dávati nebudeš, nébrž jakožto věrný poddaný náš, souc sobě bez všelijakých puntování svoboden, v tom se k nám poddaně, poslušně i hotově zachováš, a mimo to se žádnému jinam namluviti nedáš. A my tobě to vší milostí naší královskú spomínati i skutečně nahrazovati ráčíme. Dán v Werdu v Fojtlandu v sobotu uts. (před nedělí provodní l. 47). Místodržit. archiv král. Českého, Missiv. 1547—49, sv. 41., fol. 11 v. 418. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby mu oznámil, jak se na dále míní k němu chovati. V Litoměřicích 1547, 7. června. (Janovi z Pernštaina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Vědětiť dáváme, že sme tyto dni nyní jminulé sem do Litoměřic přijeli a mandáty naše do všech krajuov království Českého rozeslali, jakž týž mandáty naše to vše šířeji a světleji v sobě obsahují a zavírají, kterýžť teď také pro vyrozumění odsieláme. I ač sme toho oumyslu byli, abychom osobu tvou k nám obeslali, ale pro nedostatek zdraví tvého v tom sme tebe šetřiti ráčili. I poněvadž jsi ty osobu naši královskú v dotče- ném přiznání svém vysoce vymínil a tomu zřetedlně srozumíváš, že jest od některých proti nám vysoce přečiněno: té milostivé naděje a nepochybné víry k tobě býti rá- čieme, že se v tom k nám podle tejž výminky poslušně, povolně, věrně a poddaně zachováš a nám o tom psaním svejm, tak-li se předse k nám podle též vejminky a toho rozepsání našeho, jakžť milostivě věříme, zachovati chceš, nemeškajíc po tomto služebníku našem oznámíš a nám odpověď psanou dáš. Dán v Litoměřicích v úterý po svaté Trojici léta oc XLVII. A jakož jsi jedním poručníkem statku Viléma Trčky, i poněvadž na ten čas druhého poručníka v zemi není, z té příčiny od tebe žádáme věděti, kterak se s tím statkem sirotčím také k nám zachovati míníš. Datum uts.
254 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina bez dalších odtahů ten dluch těch osm set zlatých spravil a zaplatil, abychom o to dalšího starání zbaveni býti mohli, jináče nečiníce. Dán v Chbě v bílou sobotu léta oc XLVII. Archiv místodr. kr. Č., Missiv. 1547-49, sv. 41, f. 6. 417. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby nedával se ve spolky proti němu. — Ve Werdu (snad město Werdau u řeky Plisny jižně od Křimičova) 1547, 17. dubna. (Janovi z Pernšteina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Zprávy nás do- cházejí, že by ty od některých osob v království Českém za to žádán býti jměl, aby se s nimi v jich zpuntování dal a lid do pole podle nich vypravil, ale ty žes se tomu zepřel a toho učiniti nechtěl; což od tebe milostivě přijímati i za to tebe žá- dati ráčíme, jestliže by co toho dále na tobě (což by proti nám a království na- šemu Českému bylo) žádali, že se v to, jakž milostivě věříme, dávati nebudeš, nébrž jakožto věrný poddaný náš, souc sobě bez všelijakých puntování svoboden, v tom se k nám poddaně, poslušně i hotově zachováš, a mimo to se žádnému jinam namluviti nedáš. A my tobě to vší milostí naší královskú spomínati i skutečně nahrazovati ráčíme. Dán v Werdu v Fojtlandu v sobotu uts. (před nedělí provodní l. 47). Místodržit. archiv král. Českého, Missiv. 1547—49, sv. 41., fol. 11 v. 418. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby mu oznámil, jak se na dále míní k němu chovati. V Litoměřicích 1547, 7. června. (Janovi z Pernštaina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Vědětiť dáváme, že sme tyto dni nyní jminulé sem do Litoměřic přijeli a mandáty naše do všech krajuov království Českého rozeslali, jakž týž mandáty naše to vše šířeji a světleji v sobě obsahují a zavírají, kterýžť teď také pro vyrozumění odsieláme. I ač sme toho oumyslu byli, abychom osobu tvou k nám obeslali, ale pro nedostatek zdraví tvého v tom sme tebe šetřiti ráčili. I poněvadž jsi ty osobu naši královskú v dotče- ném přiznání svém vysoce vymínil a tomu zřetedlně srozumíváš, že jest od některých proti nám vysoce přečiněno: té milostivé naděje a nepochybné víry k tobě býti rá- čieme, že se v tom k nám podle tejž výminky poslušně, povolně, věrně a poddaně zachováš a nám o tom psaním svejm, tak-li se předse k nám podle též vejminky a toho rozepsání našeho, jakžť milostivě věříme, zachovati chceš, nemeškajíc po tomto služebníku našem oznámíš a nám odpověď psanou dáš. Dán v Litoměřicích v úterý po svaté Trojici léta oc XLVII. A jakož jsi jedním poručníkem statku Viléma Trčky, i poněvadž na ten čas druhého poručníka v zemi není, z té příčiny od tebe žádáme věděti, kterak se s tím statkem sirotčím také k nám zachovati míníš. Datum uts.
Strana 255
z roku 1547. 255 V táž slova urozenému Janovi Holickému z Šternberka ut supra psáno. V táž slova statečnému Janovi Trčkovi z Lippy na Opočně psáno ut s. Místodržit. archiv král. Českého, Missiv. 1547—49, sv. 41., fol. 25. 419. Jan z Pernšteina podává zprávu pánu z Švamberka o vyjednávání královských a císařských poslů se stavy českými, shromážděnými při sněmu na hradě Pražském l. 1547 v pondělí po božím vstoupení (23. května). — Dán na Pardubicích v sobotu po sv. Trojici (11. června) oc 47. (Sněmy české II. 282.) 420. Král Ferdinand varuje Jana z Pernšteina, aby neúčastnil se sjezdu Pražského. — V Lito- měřicích 1547, 17. června. (Janovi z Pernštaina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Oznámeno jest nám, že se dosti málo lidí nyní do Prahy sjelo, nébrž se v tom podle mandátu na- šeho zachovali, toliko některé osoby, ty přes rozkaz a zápověď naši předse do Prahy přijely a že by na osobu tvou očekávati měly. I poněvadž ty k Praze, jakž sme spraveni, jedeš, protož tebe milostivě žádáme i poroučieme, aby hned zítra ráno zase z Prahy se vystrojil a v žádné jednání se s nimi nedával, a přátely své také, aby se rozjeli a v další jednání nedávali, k tomu povedeš, a čemuž tak při lidech sroz- umíš, co se puosobí, toho nás tajna nečiň. Tolikéž také v krajích, jakž sme s tebou na tom milostivě zuostati ráčieli, přátely své napomínaj, a což tak koli spuosobíš a čemuž vyrozumíš, o tom nám každého času neprodlívajíc oznamuj. A my tobě takovou tvou povolnost milostí naší královskú spomínati ráčieme. Než abychom nyní jaké psaní na ten sjezd do Prahy činiti a jich, aby tobo sjezdu nedrželi, napomenouti měli, toho se nám z nejedněch příčin (poněvadž sme to již předešle skrze mandát náš udělali) učiniti nezdá. Dán v Litoměřicích v pátek po svatém Vítě léta oc XLVII a království ut supra.) Místodržit. archiv král. Českého, Missiv. 1547—49, sv. 41., fol. 31. 421. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, že povoluje sjezd stavů v Pardubicích. — V Lito- měřicích 1547, 20. června. (Janovi z Pernšteina na Helfenšteině.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Z psaní tvého vyrozuměli jsme tvému jednání, kteréž jsi v Praze na milostivou žádost naši měl, což od tebe milostivě přijímati ráčieme. A jakož jsi nám také oznámil, že by někteří z kraje Hradeckého, Kouřimského, Čáslavského a Chrudim- ského v tuto středu příští, pokudž by proti nám nebylo, sjezd u tebe v Pardubicích míti chtěli: i vědětiť dáváme, že jim k tomu sjezdu povolovati ráčieme, nepochybujíc o tobě, že podle našeho s tebou na tom zuostání s nimi jednati budeš a k tomu je přivedeš, aby se milostivá vuole naše, jakož jsi se i sám k tomu také podvolil, (po- něvadž my tomu všemu, k čemu sme se v mandátu našem poddali, dosti učiniti
z roku 1547. 255 V táž slova urozenému Janovi Holickému z Šternberka ut supra psáno. V táž slova statečnému Janovi Trčkovi z Lippy na Opočně psáno ut s. Místodržit. archiv král. Českého, Missiv. 1547—49, sv. 41., fol. 25. 419. Jan z Pernšteina podává zprávu pánu z Švamberka o vyjednávání královských a císařských poslů se stavy českými, shromážděnými při sněmu na hradě Pražském l. 1547 v pondělí po božím vstoupení (23. května). — Dán na Pardubicích v sobotu po sv. Trojici (11. června) oc 47. (Sněmy české II. 282.) 420. Král Ferdinand varuje Jana z Pernšteina, aby neúčastnil se sjezdu Pražského. — V Lito- měřicích 1547, 17. června. (Janovi z Pernštaina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Oznámeno jest nám, že se dosti málo lidí nyní do Prahy sjelo, nébrž se v tom podle mandátu na- šeho zachovali, toliko některé osoby, ty přes rozkaz a zápověď naši předse do Prahy přijely a že by na osobu tvou očekávati měly. I poněvadž ty k Praze, jakž sme spraveni, jedeš, protož tebe milostivě žádáme i poroučieme, aby hned zítra ráno zase z Prahy se vystrojil a v žádné jednání se s nimi nedával, a přátely své také, aby se rozjeli a v další jednání nedávali, k tomu povedeš, a čemuž tak při lidech sroz- umíš, co se puosobí, toho nás tajna nečiň. Tolikéž také v krajích, jakž sme s tebou na tom milostivě zuostati ráčieli, přátely své napomínaj, a což tak koli spuosobíš a čemuž vyrozumíš, o tom nám každého času neprodlívajíc oznamuj. A my tobě takovou tvou povolnost milostí naší královskú spomínati ráčieme. Než abychom nyní jaké psaní na ten sjezd do Prahy činiti a jich, aby tobo sjezdu nedrželi, napomenouti měli, toho se nám z nejedněch příčin (poněvadž sme to již předešle skrze mandát náš udělali) učiniti nezdá. Dán v Litoměřicích v pátek po svatém Vítě léta oc XLVII a království ut supra.) Místodržit. archiv král. Českého, Missiv. 1547—49, sv. 41., fol. 31. 421. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, že povoluje sjezd stavů v Pardubicích. — V Lito- měřicích 1547, 20. června. (Janovi z Pernšteina na Helfenšteině.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Z psaní tvého vyrozuměli jsme tvému jednání, kteréž jsi v Praze na milostivou žádost naši měl, což od tebe milostivě přijímati ráčieme. A jakož jsi nám také oznámil, že by někteří z kraje Hradeckého, Kouřimského, Čáslavského a Chrudim- ského v tuto středu příští, pokudž by proti nám nebylo, sjezd u tebe v Pardubicích míti chtěli: i vědětiť dáváme, že jim k tomu sjezdu povolovati ráčieme, nepochybujíc o tobě, že podle našeho s tebou na tom zuostání s nimi jednati budeš a k tomu je přivedeš, aby se milostivá vuole naše, jakož jsi se i sám k tomu také podvolil, (po- něvadž my tomu všemu, k čemu sme se v mandátu našem poddali, dosti učiniti
Strana 256
A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 256 ráčieme), vyplnila, totiž aby při budoucím sněmu, kterýž by od nás položen byl, pe- čěti své vyžádali, a druhé, aby nám v čas potřeby proti neposlušným, kteréž bychom trestati chtěli, pomocni byli a podle nás jako věrní poddaní stáli, a o tom aby nám s toho sjezdu nemeškajíc, kterak se v tom zachovati chtí, psaním] svým oznámili. A co tak přezvíš a nám každýho časě věděti by potřeba byla, tajna nečiň. A my tobě takovou pilnost a povolnost tvou, kterúž v tom míti budeš, milostivě spomínati i na- hrazovati ráčieme. Dán v Litoměřicích v pondělí po svatém Vítě léta oc XLVII a království ut supra našich Římského XII a jiných XXII. Místodržit. archiv král. Českého, Missiv. 1547—49, sv. 41., fol. 37. 422. Král Ferdinand níže jmenované vyzývá, aby nedopouštěli táhnouti na pomoc městům Pražským. — Na hradě Pražském 1547, 5. července. (Dole psaným osobám každé zvláště psáno.) Ferdinand oc. Věrný náš milý! Vědětiť milostivě dáváme, že jsme v tuto sobotu nyní jminulou sem na zámek náš Pražský přijeti, a všecka tři města naše Pražská pro jejich přečinění, kteréhož jsou se proti nám těchto časův jminulých, jakž o tom vědomost máš, dopustili, před osobu naši královskou a rady naše obeslati ráčili, toho oumyslu jsa, ty věci, pokudž za spravedlivé, k konci a k místu přivésti, abychom v tom pomlouváni nebyli, jako bychom něco toho mimo právo proti nim neb někomu jinému mocí před se brali. Avšak přes to Staré i Nové město Pražské dnes jsou některou střelbu proti nám a lidu našemu válečnému vytáhli a zasadili, a proti témuž lidu našemu (neohlédaje se na to, že sme my v tom tak milostivě, jakž vejš dotčeno, jednali) stříleli a tak se ukázali a znáti dali, nejináč než jakoby nepřátelé byli. K tomu také nemalý počet sedlákuov přitáhlo, kteréž jsou do týchž dvou měst Pražských vpuostili a přijali, a na to i při jiných, kteří aby jim pomáhali, toho hledají a usilují, a za to, aby jich ne- opouštěli, žádají. A tak snadně tomu rozuměti muožeme, že vajš psaní Pražané předse v svém neposlušenství proti nám státi a setrvati oumysl mají, čehož nám, ač jestliže vždy předse na svém státi budou, chtíti snášeti slušné ani náležité není. Protož tebe milostivě žádáme, aby hned beze všeho meškání i s poddanými svými v dobré hotovosti byl a tak se k tomu s dostatkem, což nejsilněji býti muože, s jízdným i pěším lidem přistrojil; jestliže by tu okolo tebe sousedé tvoji neb které město aneb kto jiný týmž Pražanuom a jejich pomocníkóm na pomoc táhnouti chtěl, aby toho žádnému nedopustil, nébrž podle nejvyžší možnosti bránil, tak aby toho dovésti a zhuoru býti nemohli. A my tobě milostivě připovídáme, že ty i s podda- nými tvejmi na tom škody nésti nemáte. Té milostivé naděje a víry k tobě sme, že se v tom poslušně a poddaně zachováš, i k témuž přátely své povedeš, a nás krále pána svého neopustíš; a my tobě to milostivě spomínati a nahrazovati ráčieme. Od-
A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 256 ráčieme), vyplnila, totiž aby při budoucím sněmu, kterýž by od nás položen byl, pe- čěti své vyžádali, a druhé, aby nám v čas potřeby proti neposlušným, kteréž bychom trestati chtěli, pomocni byli a podle nás jako věrní poddaní stáli, a o tom aby nám s toho sjezdu nemeškajíc, kterak se v tom zachovati chtí, psaním] svým oznámili. A co tak přezvíš a nám každýho časě věděti by potřeba byla, tajna nečiň. A my tobě takovou pilnost a povolnost tvou, kterúž v tom míti budeš, milostivě spomínati i na- hrazovati ráčieme. Dán v Litoměřicích v pondělí po svatém Vítě léta oc XLVII a království ut supra našich Římského XII a jiných XXII. Místodržit. archiv král. Českého, Missiv. 1547—49, sv. 41., fol. 37. 422. Král Ferdinand níže jmenované vyzývá, aby nedopouštěli táhnouti na pomoc městům Pražským. — Na hradě Pražském 1547, 5. července. (Dole psaným osobám každé zvláště psáno.) Ferdinand oc. Věrný náš milý! Vědětiť milostivě dáváme, že jsme v tuto sobotu nyní jminulou sem na zámek náš Pražský přijeti, a všecka tři města naše Pražská pro jejich přečinění, kteréhož jsou se proti nám těchto časův jminulých, jakž o tom vědomost máš, dopustili, před osobu naši královskou a rady naše obeslati ráčili, toho oumyslu jsa, ty věci, pokudž za spravedlivé, k konci a k místu přivésti, abychom v tom pomlouváni nebyli, jako bychom něco toho mimo právo proti nim neb někomu jinému mocí před se brali. Avšak přes to Staré i Nové město Pražské dnes jsou některou střelbu proti nám a lidu našemu válečnému vytáhli a zasadili, a proti témuž lidu našemu (neohlédaje se na to, že sme my v tom tak milostivě, jakž vejš dotčeno, jednali) stříleli a tak se ukázali a znáti dali, nejináč než jakoby nepřátelé byli. K tomu také nemalý počet sedlákuov přitáhlo, kteréž jsou do týchž dvou měst Pražských vpuostili a přijali, a na to i při jiných, kteří aby jim pomáhali, toho hledají a usilují, a za to, aby jich ne- opouštěli, žádají. A tak snadně tomu rozuměti muožeme, že vajš psaní Pražané předse v svém neposlušenství proti nám státi a setrvati oumysl mají, čehož nám, ač jestliže vždy předse na svém státi budou, chtíti snášeti slušné ani náležité není. Protož tebe milostivě žádáme, aby hned beze všeho meškání i s poddanými svými v dobré hotovosti byl a tak se k tomu s dostatkem, což nejsilněji býti muože, s jízdným i pěším lidem přistrojil; jestliže by tu okolo tebe sousedé tvoji neb které město aneb kto jiný týmž Pražanuom a jejich pomocníkóm na pomoc táhnouti chtěl, aby toho žádnému nedopustil, nébrž podle nejvyžší možnosti bránil, tak aby toho dovésti a zhuoru býti nemohli. A my tobě milostivě připovídáme, že ty i s podda- nými tvejmi na tom škody nésti nemáte. Té milostivé naděje a víry k tobě sme, že se v tom poslušně a poddaně zachováš, i k témuž přátely své povedeš, a nás krále pána svého neopustíš; a my tobě to milostivě spomínati a nahrazovati ráčieme. Od-
Strana 257
z roku 1547. 257 povědi od tebe po tomto poslu našem žádáme. Dán na hradě Pražském v úterý po svatým Prokopě léta oc XLVII a království ut supra. uroz. Hynkovi z Kolovrat na Novém Hradě, Urozenému Albrechtovi hraběti z Gut- šteina i na místě domu Rožmberského urozenému Bohuslavovi Felixovi z Lob- V táž slova uroz. Joachymovi z Hradce, kovic a z Hasnštaina, uroz. Zbyňkovi Berkovi, urozeným Janovi a Wolfovi Bořitóm strejcóm společně, urozeným Litvínovi a Krištofovi Popelóm urozenému Zdenkovi Mezeříckému, společně, urozenému Janovi Popelovi mladšímu, urozenému Adamovi z Šternberka, urozenému Janovi Zajícovi, urozenému Janovi z Pernšteina, opatrným Plzeňským, urozenému Zikmundovi Smiřickému, opatrným Budějovským, urozenému Adamovi Říčanskému, uroz. Viktorinovi hraběti z Gutštaina, urozenému Janovi mladšímu z Waldšteina, statečnému Janovi Salavovi, urozenému Petrovi z Roupova, statečnému Petrovi Janovskému, uroz. Hendrychovi staršímu z Švamberka, urozenému Heroltovi Kavkovi, statečnýmu Burjanovi Trčkovi i na místě bratří svých, statečnému Jiříkovi z Gerštorfu, statečným Zdenkovi Malovcovi a Lackovi slovutnému ouředníku Roudnickému, Ostrovcovi společně, velebnému opatu Oseckému, urozeným Janovi a Václavovi bratřím stat. purkrabí kraje Hradeckého Bernar- tovi Žehušickému, z Kolovrat společně, uroz. Krištofovi z Kolovrat na Buštěhradě, slovutnému Zikmundovi Rabmhapovi. Místodržit. archiv král. Českého, Missiven 1547—49, sv. 41., fol. 39. 423. Král Ferdinand od Jana z Pernšteina očekává, že mu ostane věrným. Chce se přičiniti o srovnání jeho s knížetem Těšínským. — V Praze 1547, 9. července. (Janovi z Pernštaina.) Ferdinand oc. Urozený, věrný náš milý! Psaní tvému nám učiněnému sme vyrozuměti a to milostivě od tebe přijíti ráčili, a tutoť na to odpověď dáváme: Že přijevše my pokojně dnes tejden sem, obeslali sme před osobu naši královskú Pražany všech tří měst našich Pražských, aby před námi a radami našimi jako v středu jminulou stáli a toho se před námi, což jsou proti nám přečinili a se dopustili, spravili. I dožádali jsou se toho tíž Pražané, že jsme jim dotčeného roku až do včerejšího roku odložili, aby rčeno nebylo, že sme se na ně uspíšili; a tak stojíc včera před námi, dali jsou se nám dotčení Pražané všech tří měst Pražských na milost i nemilost. Avšak jsou se pod týmž obesláním k nám a k lidu našemu válečnému ne jako poddaní naši, než jako nepřátelé chovali, proti zámku Pražskýmu se šancovali, střelbou zasadili, na lid náš válečný stříleli i několik jich zastřelili, Archiv Český XX. 33
z roku 1547. 257 povědi od tebe po tomto poslu našem žádáme. Dán na hradě Pražském v úterý po svatým Prokopě léta oc XLVII a království ut supra. uroz. Hynkovi z Kolovrat na Novém Hradě, Urozenému Albrechtovi hraběti z Gut- šteina i na místě domu Rožmberského urozenému Bohuslavovi Felixovi z Lob- V táž slova uroz. Joachymovi z Hradce, kovic a z Hasnštaina, uroz. Zbyňkovi Berkovi, urozeným Janovi a Wolfovi Bořitóm strejcóm společně, urozeným Litvínovi a Krištofovi Popelóm urozenému Zdenkovi Mezeříckému, společně, urozenému Janovi Popelovi mladšímu, urozenému Adamovi z Šternberka, urozenému Janovi Zajícovi, urozenému Janovi z Pernšteina, opatrným Plzeňským, urozenému Zikmundovi Smiřickému, opatrným Budějovským, urozenému Adamovi Říčanskému, uroz. Viktorinovi hraběti z Gutštaina, urozenému Janovi mladšímu z Waldšteina, statečnému Janovi Salavovi, urozenému Petrovi z Roupova, statečnému Petrovi Janovskému, uroz. Hendrychovi staršímu z Švamberka, urozenému Heroltovi Kavkovi, statečnýmu Burjanovi Trčkovi i na místě bratří svých, statečnému Jiříkovi z Gerštorfu, statečným Zdenkovi Malovcovi a Lackovi slovutnému ouředníku Roudnickému, Ostrovcovi společně, velebnému opatu Oseckému, urozeným Janovi a Václavovi bratřím stat. purkrabí kraje Hradeckého Bernar- tovi Žehušickému, z Kolovrat společně, uroz. Krištofovi z Kolovrat na Buštěhradě, slovutnému Zikmundovi Rabmhapovi. Místodržit. archiv král. Českého, Missiven 1547—49, sv. 41., fol. 39. 423. Král Ferdinand od Jana z Pernšteina očekává, že mu ostane věrným. Chce se přičiniti o srovnání jeho s knížetem Těšínským. — V Praze 1547, 9. července. (Janovi z Pernštaina.) Ferdinand oc. Urozený, věrný náš milý! Psaní tvému nám učiněnému sme vyrozuměti a to milostivě od tebe přijíti ráčili, a tutoť na to odpověď dáváme: Že přijevše my pokojně dnes tejden sem, obeslali sme před osobu naši královskú Pražany všech tří měst našich Pražských, aby před námi a radami našimi jako v středu jminulou stáli a toho se před námi, což jsou proti nám přečinili a se dopustili, spravili. I dožádali jsou se toho tíž Pražané, že jsme jim dotčeného roku až do včerejšího roku odložili, aby rčeno nebylo, že sme se na ně uspíšili; a tak stojíc včera před námi, dali jsou se nám dotčení Pražané všech tří měst Pražských na milost i nemilost. Avšak jsou se pod týmž obesláním k nám a k lidu našemu válečnému ne jako poddaní naši, než jako nepřátelé chovali, proti zámku Pražskýmu se šancovali, střelbou zasadili, na lid náš válečný stříleli i několik jich zastřelili, Archiv Český XX. 33
Strana 258
258 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina a k tomu nemalej počet sedlákuov do týchž měst Pražských vpustili a přijali, a nad to i do krajuov, aby jich pomocí a retunkem proti nám neopouštěli, psali a žádali. Než my sme k tobě milostivé víry a naděje, že ty neohlédaje se na žádného, k nám se věrně a poddaně, jakž se sám k tomu v psaní svém podáváš, zachováš. A my tobě to milostí naší královskú spomínati i nahrazovati ráčieme. Neb ten lid válečný pro opatření osoby naší královské při nás míti ráčíme. A kdybychom toho lidu při nás nebyli měli, nevíme, kterak bychom nyní na zámku Pražském z vejš dotčených příčin bezpečni byli. Což se pak knížete Těšínského dotýče, jináče jsme se nenadáli, poněvadž jsi na cestě k Praze již byl, že předse sem dojedeš, protož sme tou věcí, očekávajíc na příjezd tvuoj, poodtáhli. Avšak prvé, než dotčený kníže odsud odjede, ráčieme tebe s ním sročiti a k tomu se sami neb skrze některé rady naše přičiniti, pokudž možné. abyšte přátelsky smluveni a srovnáni býti mohli. Pakli by k smlúvě přivedeno býti nemohlo, tehdy se v tom k oběma stranám spravedlivě zachováme. Datum ut supra. Na hradě Pražském, v sobotu po sv. Prokopě leta XLVII.] Místodržit. archiv král. Českého, Missiven 1547—49, sv. 41., fol. 41. v. 424. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina: aby vyvracel zlé zprávy, které se o něm roznášejí. Oznamuje brzké svolání sněmu. — V Praze 1547, 9. července. (Janovi z Pernštaina.) Ferdinad oc. Urozený, věrný náš milý! Psaní tvému, které jsi nám učinil oznamujíc, že jsú po tvém do Obory příjezdu některé osoby z krajuov Hradeckého, Chrudimského a Čáslavského k tobě přijely, a co s tebú mluvily a jakú stížnost nad nynějšími různicemi mají oc: tomu všemu jsme vyrozuměti ráčili. I poněvadž my jiného úmyslu býti neráčíme, než podle slušnosti a spravedlnosti, jakž mandáty naše svědčí, k poddaným našim na žádného mocí nesahajíc jse zachovati, nemají čeho sobě do nás stěžovati. Neb ten lid, kterýž při nás jest, pro opatření osoby naší vlastní, znajíc, kterak se Pražané přes obeslání proti nám králi pánu svému zasadili, o čemž jsme tobě předešlým psaním oznámili, potřebovati ráčieme. Protož budeš moci těm dotčeným osobám z krajuov i jiným oznámiti, aby takovým ne- gruntovným zprávám o nás nevěřili a lidu obecnýmu ani sami sebe pozdvihovati nedali, tak jakž jsú nám o tom napsali, že nás krále pána svého neopustí; a my také na jiném býti neráčieme, než což najspíše k tomu se uprázdniti budeme moci, sněm obecní v tomto královstvie položiti, rozepsati a všecko to, což nám, královstvie a pod- daným našim dobrého a užitečného znáti budeme, jednati a k tomu dopomáhati ráčieme, tak že sobě žádný slušně nebude jmíti čeho do nás stěžovati. Datum na hradě Pražském v sobotu po svatým Prokopě léta oc LXVII. a království ut supra. Místodržit. archiv král. Českého, Missiven 1547—49, sv. 41., fol. 42.
258 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina a k tomu nemalej počet sedlákuov do týchž měst Pražských vpustili a přijali, a nad to i do krajuov, aby jich pomocí a retunkem proti nám neopouštěli, psali a žádali. Než my sme k tobě milostivé víry a naděje, že ty neohlédaje se na žádného, k nám se věrně a poddaně, jakž se sám k tomu v psaní svém podáváš, zachováš. A my tobě to milostí naší královskú spomínati i nahrazovati ráčieme. Neb ten lid válečný pro opatření osoby naší královské při nás míti ráčíme. A kdybychom toho lidu při nás nebyli měli, nevíme, kterak bychom nyní na zámku Pražském z vejš dotčených příčin bezpečni byli. Což se pak knížete Těšínského dotýče, jináče jsme se nenadáli, poněvadž jsi na cestě k Praze již byl, že předse sem dojedeš, protož sme tou věcí, očekávajíc na příjezd tvuoj, poodtáhli. Avšak prvé, než dotčený kníže odsud odjede, ráčieme tebe s ním sročiti a k tomu se sami neb skrze některé rady naše přičiniti, pokudž možné. abyšte přátelsky smluveni a srovnáni býti mohli. Pakli by k smlúvě přivedeno býti nemohlo, tehdy se v tom k oběma stranám spravedlivě zachováme. Datum ut supra. Na hradě Pražském, v sobotu po sv. Prokopě leta XLVII.] Místodržit. archiv král. Českého, Missiven 1547—49, sv. 41., fol. 41. v. 424. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina: aby vyvracel zlé zprávy, které se o něm roznášejí. Oznamuje brzké svolání sněmu. — V Praze 1547, 9. července. (Janovi z Pernštaina.) Ferdinad oc. Urozený, věrný náš milý! Psaní tvému, které jsi nám učinil oznamujíc, že jsú po tvém do Obory příjezdu některé osoby z krajuov Hradeckého, Chrudimského a Čáslavského k tobě přijely, a co s tebú mluvily a jakú stížnost nad nynějšími různicemi mají oc: tomu všemu jsme vyrozuměti ráčili. I poněvadž my jiného úmyslu býti neráčíme, než podle slušnosti a spravedlnosti, jakž mandáty naše svědčí, k poddaným našim na žádného mocí nesahajíc jse zachovati, nemají čeho sobě do nás stěžovati. Neb ten lid, kterýž při nás jest, pro opatření osoby naší vlastní, znajíc, kterak se Pražané přes obeslání proti nám králi pánu svému zasadili, o čemž jsme tobě předešlým psaním oznámili, potřebovati ráčieme. Protož budeš moci těm dotčeným osobám z krajuov i jiným oznámiti, aby takovým ne- gruntovným zprávám o nás nevěřili a lidu obecnýmu ani sami sebe pozdvihovati nedali, tak jakž jsú nám o tom napsali, že nás krále pána svého neopustí; a my také na jiném býti neráčieme, než což najspíše k tomu se uprázdniti budeme moci, sněm obecní v tomto královstvie položiti, rozepsati a všecko to, což nám, královstvie a pod- daným našim dobrého a užitečného znáti budeme, jednati a k tomu dopomáhati ráčieme, tak že sobě žádný slušně nebude jmíti čeho do nás stěžovati. Datum na hradě Pražském v sobotu po svatým Prokopě léta oc LXVII. a království ut supra. Místodržit. archiv král. Českého, Missiven 1547—49, sv. 41., fol. 42.
Strana 259
z roku 1547. 259 425. Jan z Pernšteina žádá Půtu z Ludanic, aby na list správní, jejž dává na panství Vsetínské Janovi biskupu Olomouckému a Přemkovi z Víckova, jako poručníkům sirotkův a statků po nebožtíku Sigmundovi Nekšovi z Landeku, za rukojmí podle jiných pánův se zapsal za něho (Pernšteina), za správu slíbil a k tomu listu pečet přitiskl. — Na Pardubicích v sobotu po Rozeslání apoštolů bož. (16. července) 1547. (Orig. pap. v arch. Třeboňském, fam. Pernstein.) 426. Jan z Pernšteina Třebíčským o dávání desátku faráři v Staříči a faráři Třebíčskému. V Pardubicích 1547, 23. července. (Jan z Pernšteina oc.) Třebíčští milí! Kdež mi oznamujete, že by paní sestra má faráře do Staříče na peníze zjednala, a desátek lidí Kracnovských že k té faře náleží, a naučení že máte, poněvadž jest na peníze zjednán, abyste mu toho desátku nedávali: a protož ten desátek složiti rozkažte, a bez vědomosti mé jeho nevydávejte. Což se Slavického desátku dotýče, to já dobře pamatuji, že za prvního držení mého Třebíče vždycky jest faráři Třebíckému dáván byl; pak kudy jest se to zběhlo za pana Jetřicha, že mu dáván nebyl, toho nevím. I píši já paní sestře list za to žádajíc, aby ten desátek předce dáván byl, jako prvý. Protož jí ten list pošlete. Datum na Pardubicích v sobotu po Sté. Maří Mandaleně, léta 1547. Opatrným purkmistru a konšelóm Třebíckým věrným milým. Arcib. archiv v Praze. Orig. Parochialia T & U. 427. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, že vypravil k němu na Pardubice Pertolta z Lipého a Šebestiana z Weitmile, aby ho smluvili s knížetem Těšínským. — V Praze 1547, 5. srpna. (Janovi z Pernštaina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Jakožť sme před tím na ponížěnou prosbu a psaní tvé odpověď dáti ráčili, že osvícený Václav kníže Těšínské, ujec náš věrný milý, odsud neodjede, dokudž by prvé příjezd tvuoj sem k nám nebyl, neb sme toho úmyslu byli, mezi tebou a týmž knížetem jednati a vás smluviti chtěli: ale vědětiť dáváme, že jest náhlá potřeba témuž knížeti nastala, tak že jemu maršálek jeho v knížetství Těšínským, kterejž knížetství téhož knížete a jiné věci jeho spravoval, umřel, a proto též kníže odsud odjeti muosí a tudy k tobě k Pardubicím jeti chce. Kdež chtíc my, aby nicméně ty věci mezi týmž knížetem a tebou přátelsky srovnány býti mohly, protož sme urozené Pertolta z Lippého na Krumlově najvyššího maršálka království Českého, a Šebestiana z Weitmile na Cho- mutově, věrné naše milé, jakožto komisaře naše k tobě vypraviti a jim porúčeti ráčili, aby mezi častopsanejm knížětem Těšínskejm a tebou přátelsky jednali a to mezi vámi na dobré míře, jakž konečně nepochybujem, postavili. K tobě sme té milostivé naděje, že se v tom ve všem slušně a povolně najíti dáš a na osobě tvé že nic nesejde, neb 33*
z roku 1547. 259 425. Jan z Pernšteina žádá Půtu z Ludanic, aby na list správní, jejž dává na panství Vsetínské Janovi biskupu Olomouckému a Přemkovi z Víckova, jako poručníkům sirotkův a statků po nebožtíku Sigmundovi Nekšovi z Landeku, za rukojmí podle jiných pánův se zapsal za něho (Pernšteina), za správu slíbil a k tomu listu pečet přitiskl. — Na Pardubicích v sobotu po Rozeslání apoštolů bož. (16. července) 1547. (Orig. pap. v arch. Třeboňském, fam. Pernstein.) 426. Jan z Pernšteina Třebíčským o dávání desátku faráři v Staříči a faráři Třebíčskému. V Pardubicích 1547, 23. července. (Jan z Pernšteina oc.) Třebíčští milí! Kdež mi oznamujete, že by paní sestra má faráře do Staříče na peníze zjednala, a desátek lidí Kracnovských že k té faře náleží, a naučení že máte, poněvadž jest na peníze zjednán, abyste mu toho desátku nedávali: a protož ten desátek složiti rozkažte, a bez vědomosti mé jeho nevydávejte. Což se Slavického desátku dotýče, to já dobře pamatuji, že za prvního držení mého Třebíče vždycky jest faráři Třebíckému dáván byl; pak kudy jest se to zběhlo za pana Jetřicha, že mu dáván nebyl, toho nevím. I píši já paní sestře list za to žádajíc, aby ten desátek předce dáván byl, jako prvý. Protož jí ten list pošlete. Datum na Pardubicích v sobotu po Sté. Maří Mandaleně, léta 1547. Opatrným purkmistru a konšelóm Třebíckým věrným milým. Arcib. archiv v Praze. Orig. Parochialia T & U. 427. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, že vypravil k němu na Pardubice Pertolta z Lipého a Šebestiana z Weitmile, aby ho smluvili s knížetem Těšínským. — V Praze 1547, 5. srpna. (Janovi z Pernštaina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Jakožť sme před tím na ponížěnou prosbu a psaní tvé odpověď dáti ráčili, že osvícený Václav kníže Těšínské, ujec náš věrný milý, odsud neodjede, dokudž by prvé příjezd tvuoj sem k nám nebyl, neb sme toho úmyslu byli, mezi tebou a týmž knížetem jednati a vás smluviti chtěli: ale vědětiť dáváme, že jest náhlá potřeba témuž knížeti nastala, tak že jemu maršálek jeho v knížetství Těšínským, kterejž knížetství téhož knížete a jiné věci jeho spravoval, umřel, a proto též kníže odsud odjeti muosí a tudy k tobě k Pardubicím jeti chce. Kdež chtíc my, aby nicméně ty věci mezi týmž knížetem a tebou přátelsky srovnány býti mohly, protož sme urozené Pertolta z Lippého na Krumlově najvyššího maršálka království Českého, a Šebestiana z Weitmile na Cho- mutově, věrné naše milé, jakožto komisaře naše k tobě vypraviti a jim porúčeti ráčili, aby mezi častopsanejm knížětem Těšínskejm a tebou přátelsky jednali a to mezi vámi na dobré míře, jakž konečně nepochybujem, postavili. K tobě sme té milostivé naděje, že se v tom ve všem slušně a povolně najíti dáš a na osobě tvé že nic nesejde, neb 33*
Strana 260
260 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina jest se kníže k témuž před námi poddal. Dán na hradě našem Pražském v pátek po svatém Petru v uokovách léta oc XLVII a království ut s. Místodržit. archiv král. Českého, Missiven 1547—49, sv. 41., fol. 49 v. 428. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby Krištofovi Šolcovi dopomohl k spravedlnosti Na hradě Pražském 1547, 25. září. (Janovi z Pernštaina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Teď posieláme suplikací v listu našem zavřenou, z kteréž co sobě Krištof Šolce stěžuje, vyrozumíš: i nechtíc my, aby se komu mimo spravedlivé ubližovati mělo, poroučiemeť, aby téhož Krištofa v spravedlivosti jeho neopouštěl, nébrž jemu skutečně a bez odtahuov k tomu, což jemu spravedlivě náleží, dopomáhal, jináče nečiníce. Datum ut supra v neděli před svatým Václavem. Místodržit archiv král. Českého, Missiven 1547—49, sv. 41., fol. 72. 429. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby syna svého Jaroslava k němu vypravil, že k císaři pojede. — Na hradě Pražském 1547. 26. září. (Janovi z Pernštaina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Jakož jsme milostivou žádost na tebe vzložiti ráčili, aby syna svého Jaroslava k synu našemu najmilejšímu arciknížeti Ferdinandovi vypravil: i vědětiť dáváme, že my zde syna našeho najmilejšího na ten čas nechati ráčieme, avšak tebe proto milostivě žádáme, že téhož syna svého Jaroslava předse s námi k císaři JMti a do říše vypravíš, aby jsa při nás, něco shlédnúti mohl. Než jestliže by se byt syna tvého při nás prodlíval. když toho žádostiv budeš, ráčieme jeho zase k tobě milostivě otpuostiti. I znajíc milostivou vuoli naši býti nepochybujem, žě se tak zachováš a téhož syna svého k nám tento tejden vypravíš. Dán na hradě Pražském v pondělí před svatým Václavem léta oc XLVII a království ut s. Místodržit. archiv král. Českého, Missiven 1547—49, sv. 41., fol. 73 v. 430. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby navrátil důchody komendorství v Kladště. — Na hradě Pražském 1547, 8. října. (Janovi z Pernštaina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Vznesl jest na nás urozený Zbyněk Berka z Dubé na Strakonicích oc věrný náš milý, kterak by ty komendoru jeho v Kladště některé duochody a požitky k témuž komendorství nále- žité odjíti i jiné těžkosti, neohlédaje se na glait náš jemu daný, činiti jměl. I po- něvadž mezi tebú a týmž komendorem v Kladště některé rozepře jsou, svrchu psaný
260 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina jest se kníže k témuž před námi poddal. Dán na hradě našem Pražském v pátek po svatém Petru v uokovách léta oc XLVII a království ut s. Místodržit. archiv král. Českého, Missiven 1547—49, sv. 41., fol. 49 v. 428. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby Krištofovi Šolcovi dopomohl k spravedlnosti Na hradě Pražském 1547, 25. září. (Janovi z Pernštaina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Teď posieláme suplikací v listu našem zavřenou, z kteréž co sobě Krištof Šolce stěžuje, vyrozumíš: i nechtíc my, aby se komu mimo spravedlivé ubližovati mělo, poroučiemeť, aby téhož Krištofa v spravedlivosti jeho neopouštěl, nébrž jemu skutečně a bez odtahuov k tomu, což jemu spravedlivě náleží, dopomáhal, jináče nečiníce. Datum ut supra v neděli před svatým Václavem. Místodržit archiv král. Českého, Missiven 1547—49, sv. 41., fol. 72. 429. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby syna svého Jaroslava k němu vypravil, že k císaři pojede. — Na hradě Pražském 1547. 26. září. (Janovi z Pernštaina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Jakož jsme milostivou žádost na tebe vzložiti ráčili, aby syna svého Jaroslava k synu našemu najmilejšímu arciknížeti Ferdinandovi vypravil: i vědětiť dáváme, že my zde syna našeho najmilejšího na ten čas nechati ráčieme, avšak tebe proto milostivě žádáme, že téhož syna svého Jaroslava předse s námi k císaři JMti a do říše vypravíš, aby jsa při nás, něco shlédnúti mohl. Než jestliže by se byt syna tvého při nás prodlíval. když toho žádostiv budeš, ráčieme jeho zase k tobě milostivě otpuostiti. I znajíc milostivou vuoli naši býti nepochybujem, žě se tak zachováš a téhož syna svého k nám tento tejden vypravíš. Dán na hradě Pražském v pondělí před svatým Václavem léta oc XLVII a království ut s. Místodržit. archiv král. Českého, Missiven 1547—49, sv. 41., fol. 73 v. 430. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby navrátil důchody komendorství v Kladště. — Na hradě Pražském 1547, 8. října. (Janovi z Pernštaina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Vznesl jest na nás urozený Zbyněk Berka z Dubé na Strakonicích oc věrný náš milý, kterak by ty komendoru jeho v Kladště některé duochody a požitky k témuž komendorství nále- žité odjíti i jiné těžkosti, neohlédaje se na glait náš jemu daný, činiti jměl. I po- něvadž mezi tebú a týmž komendorem v Kladště některé rozepře jsou, svrchu psaný
Strana 261
z roku 1547. 261 Zbyněk Berka pro lepší pořádek a spravování téhož komendorství z poručení našeho jmenovaného komendora tu v Kladště usaditi má. Protož tobě poroučieme, aby hned, jakž tebe toto psaní naše duojde, po tomto poslu úředníku tvému na Kladště skrze psaní tvé rozkázal, aby všecky a všelijaký statky, tak jakž dotčeno, od téhož komen- dorství odjaté, i s těmi duochody a užitky, počnúc od toho času, když je ujal, nyněj- šímu komendoru aneb tomu, komuž on na místě svém o tom poručí, postúpil a na- vrátil, a jemu v tom žádných dalších překážěk nečinil ani komu činiti dopouštěl, jakž jsi před týmž najvyšším mistrem k tomu se poddal, jináče nečiníce. Dán na hradě Pražském v sobotu po svatém Františku léta oc XLVII a království ut s. Místodržit. archiv král. Českého, Missiven 1547—49, sv. 41., fol. 83 v. 431. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, že Mikuláše Štítného z Štítné ustanovil hejtmanem kraje Chrudimského. — Na hradě Pražském 1547, 10. října. (Janovi z Pernštaina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Že jsi syna svého urozeného Jaroslava z Pernštaina k nám na službu vypravil, to od tebe milostivě při- jímati ráčieme. A poněvadž jest týž syn tvuoj jedním hajtmanem kraje Chrudimského, a Zikmund Anděl vězněn jest, protož sme na místě téhož Anděla slovutného Miku- láše Štítného z Štítné na Morašicích, věrného našeho milého, za hajtmana téhož kraje zříditi a jeho listem naším odevřeným v témž kraji vyhlásiti rozkázati ráčili. Datum ut supra. [Na hradě Pražském v pondělí po sv. Diviši.] Místodržit. archiv král. Českého, Missiven 1547—49, sv. 41., fol. 83. 432. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic děkuje, že za rukojmí Pavlovi z Žerotína jemu se po- stavil; oznamuje mu, že král sbory bratrské zapověděl oc. — Na Pardubicích 1547, 17. října. Službu svú oc. Oznámil jest mi pan Jan z Kounic, že ste podle pána za mne panu Pavlovi z Žerotína za 5000 kop grošův do dokonání listu hlavního slíbili, z čehož vám, pane kmotře můj zvláště milej, děkuji, a rád se zase přátelsky odplatím. Novin vám jiných odtud psáti nevím, než ty, že král JMt všecky zbory zde v Če- chách zapověděti ráčil. I přišlo na přísloví, že dotud pes štěká, až na se vlka z lesa vyštěká; i tolikéž se jim přitrefilo podle jejich způsobův a zbytečností. A tak obecný lid pro správce a učitele své to všecko trpěti musí, mezi kterejmiž pán Bůh svých dosti má. Také vám oznamuji, žě my poručníci Vilémovi Trčkovi podle vejpovědi krále JMti statku postoupiti máme na den sv. Martina. Pak v pravdě té práce rád prázen budu, jednom když sem v tom dostatečně opatřen. S tím atd. Datum na Pardubicích v pondělí po sv. Havle léta 1547. Jan z Pernštaina a na Helfenštaině. Urozenému pánu, panu Půtovi z Ludanic a na Rokytnici, panu kmotru a sousedu mému zvláště milému. Orig. Třeboň. archivu: Fam. Ludanic. (Registr.)
z roku 1547. 261 Zbyněk Berka pro lepší pořádek a spravování téhož komendorství z poručení našeho jmenovaného komendora tu v Kladště usaditi má. Protož tobě poroučieme, aby hned, jakž tebe toto psaní naše duojde, po tomto poslu úředníku tvému na Kladště skrze psaní tvé rozkázal, aby všecky a všelijaký statky, tak jakž dotčeno, od téhož komen- dorství odjaté, i s těmi duochody a užitky, počnúc od toho času, když je ujal, nyněj- šímu komendoru aneb tomu, komuž on na místě svém o tom poručí, postúpil a na- vrátil, a jemu v tom žádných dalších překážěk nečinil ani komu činiti dopouštěl, jakž jsi před týmž najvyšším mistrem k tomu se poddal, jináče nečiníce. Dán na hradě Pražském v sobotu po svatém Františku léta oc XLVII a království ut s. Místodržit. archiv král. Českého, Missiven 1547—49, sv. 41., fol. 83 v. 431. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, že Mikuláše Štítného z Štítné ustanovil hejtmanem kraje Chrudimského. — Na hradě Pražském 1547, 10. října. (Janovi z Pernštaina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Že jsi syna svého urozeného Jaroslava z Pernštaina k nám na službu vypravil, to od tebe milostivě při- jímati ráčieme. A poněvadž jest týž syn tvuoj jedním hajtmanem kraje Chrudimského, a Zikmund Anděl vězněn jest, protož sme na místě téhož Anděla slovutného Miku- láše Štítného z Štítné na Morašicích, věrného našeho milého, za hajtmana téhož kraje zříditi a jeho listem naším odevřeným v témž kraji vyhlásiti rozkázati ráčili. Datum ut supra. [Na hradě Pražském v pondělí po sv. Diviši.] Místodržit. archiv král. Českého, Missiven 1547—49, sv. 41., fol. 83. 432. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic děkuje, že za rukojmí Pavlovi z Žerotína jemu se po- stavil; oznamuje mu, že král sbory bratrské zapověděl oc. — Na Pardubicích 1547, 17. října. Službu svú oc. Oznámil jest mi pan Jan z Kounic, že ste podle pána za mne panu Pavlovi z Žerotína za 5000 kop grošův do dokonání listu hlavního slíbili, z čehož vám, pane kmotře můj zvláště milej, děkuji, a rád se zase přátelsky odplatím. Novin vám jiných odtud psáti nevím, než ty, že král JMt všecky zbory zde v Če- chách zapověděti ráčil. I přišlo na přísloví, že dotud pes štěká, až na se vlka z lesa vyštěká; i tolikéž se jim přitrefilo podle jejich způsobův a zbytečností. A tak obecný lid pro správce a učitele své to všecko trpěti musí, mezi kterejmiž pán Bůh svých dosti má. Také vám oznamuji, žě my poručníci Vilémovi Trčkovi podle vejpovědi krále JMti statku postoupiti máme na den sv. Martina. Pak v pravdě té práce rád prázen budu, jednom když sem v tom dostatečně opatřen. S tím atd. Datum na Pardubicích v pondělí po sv. Havle léta 1547. Jan z Pernštaina a na Helfenštaině. Urozenému pánu, panu Půtovi z Ludanic a na Rokytnici, panu kmotru a sousedu mému zvláště milému. Orig. Třeboň. archivu: Fam. Ludanic. (Registr.)
Strana 262
262 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 433. Jan z Pernšteina Pardubským, aby ve sporu žen některých s Jindřichem rozhodnutí učinili, po případě další lhůtu k tomu ustanovili. — Na Pardubicích 1547, 7. prosince. (Jan z Pernštaina oc.) Pardubštčí milí! Což se těch žen, s kterými Jindřich činiti má, dotajče, jest v tom vůle má, abyšte mezi nimi o to konec udělali na právě svém; pakli by se tím ukvapiti mělo, položte tomu rok prostrannější; vědouc v tom vůli mou, tak se zachovejte. Dán na Pardubicích, v středu po sv. Ondřeji léta oc XLVII. L. S. — (Bez nadpisu.) Orig. mus. v Pardubicích. 434. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic, aby se mu za rukojmí na 600 kop grošů Prokopovi Podstatskému z Prusinovic postavil. — Na Prostějově v pondělí den sv. Štěpána (26. pros.) 1547. (Orig. pap. v arch. Třeboň. Fam. Pernstein.) 435. Jan z Pernšteina Bratřím v městě Pardubicích, aby vedle mandátu královského se zachovali, schůzí sborových nedrželi, hanění kněží, kteříž v Jednotě nejsou, zanechali oc. — 1547. (Jan z Pernšteina oc.) Bratří Pardubští! Tato jest vůle má, abyste se tak za- chovali: Poněvadž král JMt mandátem svejm zbory i jiné všelijaké schůze vaše vám zapověděti ráčil, a netoliko vám, ale i nám, kteříž vás pod sebou máme, abychom se tak zachovali a toho nedopouštěli: pak vůli a rozkázání JMKské nenáleží mi se protiviti, poněvadž jest to pánem Bohem zřízeno, abychom vyšším mocem poddání byli. Protož jest vůle má i rozkázání mé přísné, abyste všech takovejch schůzí za- nechali a jim pokoj dali, tak jakž mandát královský ukazuje a list krále Vladislava slavné paměti, a na mne i na sebe těžkostí abyste neuvozovali. Jestliže byste se tak nezachovali, toho bych vám nikterakž trpěti nemohl, ale jak bych se k vám zacho- vati rozkázal, to by vás tejno nebylo; neb pro vás bych nerad na se těžkostí do- pustil, což byste bez mé vůle, bez mého vědomí svévolně předsebrali a v tom svévůle než poddanosti užívati chtěli. Druhé, hanění a zbytečného mluvení abyste také nechali, tak jakož jste těchto časuo předsebrali, že žádnej kněz vám dobrej nebyl ani žádnej jinej, kdož v Jednotě vaší není. A protož, poněvadž já kněží k tomu držím, kteříž pode mnou jsou, i také jiné poddané své, aby vám pokoj dali, tolikéž vy se zachovejte; neb najlépe vám to náleží, poněvadž chcete nábožnější býti nežli jiní, abyste se Pavlem apoštolem spra- vili: což jest na vás, abyste se všemi pokoj měli; též také i tím, což chcete, aby vám lidé činili, abyste vy též lidem činili. Poněvadž já chci míti pod sebou pokoj, aby jej jedni proti druhým zachovali: pak z kteréž mi se strany kolivěk proti tomu vyhne, buď vod kněží aneb vod jinejch
262 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 433. Jan z Pernšteina Pardubským, aby ve sporu žen některých s Jindřichem rozhodnutí učinili, po případě další lhůtu k tomu ustanovili. — Na Pardubicích 1547, 7. prosince. (Jan z Pernštaina oc.) Pardubštčí milí! Což se těch žen, s kterými Jindřich činiti má, dotajče, jest v tom vůle má, abyšte mezi nimi o to konec udělali na právě svém; pakli by se tím ukvapiti mělo, položte tomu rok prostrannější; vědouc v tom vůli mou, tak se zachovejte. Dán na Pardubicích, v středu po sv. Ondřeji léta oc XLVII. L. S. — (Bez nadpisu.) Orig. mus. v Pardubicích. 434. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic, aby se mu za rukojmí na 600 kop grošů Prokopovi Podstatskému z Prusinovic postavil. — Na Prostějově v pondělí den sv. Štěpána (26. pros.) 1547. (Orig. pap. v arch. Třeboň. Fam. Pernstein.) 435. Jan z Pernšteina Bratřím v městě Pardubicích, aby vedle mandátu královského se zachovali, schůzí sborových nedrželi, hanění kněží, kteříž v Jednotě nejsou, zanechali oc. — 1547. (Jan z Pernšteina oc.) Bratří Pardubští! Tato jest vůle má, abyste se tak za- chovali: Poněvadž král JMt mandátem svejm zbory i jiné všelijaké schůze vaše vám zapověděti ráčil, a netoliko vám, ale i nám, kteříž vás pod sebou máme, abychom se tak zachovali a toho nedopouštěli: pak vůli a rozkázání JMKské nenáleží mi se protiviti, poněvadž jest to pánem Bohem zřízeno, abychom vyšším mocem poddání byli. Protož jest vůle má i rozkázání mé přísné, abyste všech takovejch schůzí za- nechali a jim pokoj dali, tak jakž mandát královský ukazuje a list krále Vladislava slavné paměti, a na mne i na sebe těžkostí abyste neuvozovali. Jestliže byste se tak nezachovali, toho bych vám nikterakž trpěti nemohl, ale jak bych se k vám zacho- vati rozkázal, to by vás tejno nebylo; neb pro vás bych nerad na se těžkostí do- pustil, což byste bez mé vůle, bez mého vědomí svévolně předsebrali a v tom svévůle než poddanosti užívati chtěli. Druhé, hanění a zbytečného mluvení abyste také nechali, tak jakož jste těchto časuo předsebrali, že žádnej kněz vám dobrej nebyl ani žádnej jinej, kdož v Jednotě vaší není. A protož, poněvadž já kněží k tomu držím, kteříž pode mnou jsou, i také jiné poddané své, aby vám pokoj dali, tolikéž vy se zachovejte; neb najlépe vám to náleží, poněvadž chcete nábožnější býti nežli jiní, abyste se Pavlem apoštolem spra- vili: což jest na vás, abyste se všemi pokoj měli; též také i tím, což chcete, aby vám lidé činili, abyste vy též lidem činili. Poněvadž já chci míti pod sebou pokoj, aby jej jedni proti druhým zachovali: pak z kteréž mi se strany kolivěk proti tomu vyhne, buď vod kněží aneb vod jinejch
Strana 263
z roku 1547. 263 proti vám, aneb vod vás proti kněžím a jinejm, bez skutečného trestání toho nepominu; neb lépe vám náleží, abyste jméno pána Boha našeho, jestliže jest na vás přišel, pokorou a tichostí krotili, nežli pejchu svou vyzdvihovali, kteréž pejchy ani andělům v nebi trpěti nechtěl, nad to lidem na zemi, tak jakž písmo praví, že se Bůh pyšným protiví a pokorným dává milost svou; pak nedosáhnete-li vy milosti z pokory, s těžkem ji z pajchy míti budete. Znajíc v tom vůli a rozkázání mé, tak se zacho- vejte, na mne i na sebe těžkostí neuvozujíc. (Bez nadpisu.) Orig. archivu města Pardubic. 436. Jan z Pernšteina Pardubským nařizuje, aby bránu u Labského mostu opravili; domlouvá jim, že o školní vyučování mládeže malou měli péči, o stavení kašny, domů, o trestání opilcův; žádá za oznámení, kdy jaké odkazy od sousedův byly učiněny; pře cizích lidí i z města že před právo jeho náleží; písaři městskému aby něco sirotčích peněz bylo zapůjčeno. — (1548.) (Jan z Pernštaina oc.) Pardubští milí! Suplikací, kteréž ste mi podali, té sem vyrozuměl, na kterouž vám tuto odpověď dávám. Najprve což se robot dotýčě, kdež toho dokládáte, že byšte obdarováním pana otce mého, kteréhož jest datum léta oc dvanáctého, od nich vysvobozeni byli: pak nikdá sem na tom nebyl, abych obdaro- vání pana otce svého vám i jiným rušiti měl, a ještě na tom nejsem, však také vy tolikéž abyšte se podle mého zachovávali a nad ním ruku držěli v artikulích, kteréž v sobě obsahuje. Neb vy abyšte mne žádali, abych vás při něm zachoval, a vy sami při nich se tak nechovali, jakž by nálěželo: jak by jedno s druhejm trefiti se mohlo, toho povážiti můžěte. Také toho žádáte, abych k tomu vám povolil, abyšte tu bránu u Labského mostu sebrati dali a jedny toliko vrata zaklenutá udělati dali: i z příčin slušnejch k tomu povoliti nemohu, ale nébrž to míti chci, abyšte ji hned podštemflovati dali pro bezpečnost lidí, a na jaře dostatečně ji opravili, a není-li to spraveno, hned opra- viti dali, aby se nočně zamykala. Při tom také mi oznamujete, že jest mistr v klášteře všecka ta pacholata, kteráž učí a vodjinud mu se dodávají k učení, stravou i líháním k sobě obrátil, předkládajíc mi to, že s prvopočátku to učení ode mně nařízeno jest pro zvelebení tohoto města a pro užitek vás obyvatelův: i tak jest, že jest tím oumyslem ode mne nařízeno bylo, ale jak ste vy nad tím nařízením i při hospodách ruku držěli, to vy víte, že mnohej přivezši svého syna na učení, hospody jest jemu objednati nemohl, tak aby opatrován byl, jakž na to náleží; a tak pro opatrování vaše kdyby taková pacholata v hospodách chována bejti měla, s těžkem by který přespolní pachole do tohoto času v Pardubicích se učilo, a snad také i mistr do tohoto času nemaje
z roku 1547. 263 proti vám, aneb vod vás proti kněžím a jinejm, bez skutečného trestání toho nepominu; neb lépe vám náleží, abyste jméno pána Boha našeho, jestliže jest na vás přišel, pokorou a tichostí krotili, nežli pejchu svou vyzdvihovali, kteréž pejchy ani andělům v nebi trpěti nechtěl, nad to lidem na zemi, tak jakž písmo praví, že se Bůh pyšným protiví a pokorným dává milost svou; pak nedosáhnete-li vy milosti z pokory, s těžkem ji z pajchy míti budete. Znajíc v tom vůli a rozkázání mé, tak se zacho- vejte, na mne i na sebe těžkostí neuvozujíc. (Bez nadpisu.) Orig. archivu města Pardubic. 436. Jan z Pernšteina Pardubským nařizuje, aby bránu u Labského mostu opravili; domlouvá jim, že o školní vyučování mládeže malou měli péči, o stavení kašny, domů, o trestání opilcův; žádá za oznámení, kdy jaké odkazy od sousedův byly učiněny; pře cizích lidí i z města že před právo jeho náleží; písaři městskému aby něco sirotčích peněz bylo zapůjčeno. — (1548.) (Jan z Pernštaina oc.) Pardubští milí! Suplikací, kteréž ste mi podali, té sem vyrozuměl, na kterouž vám tuto odpověď dávám. Najprve což se robot dotýčě, kdež toho dokládáte, že byšte obdarováním pana otce mého, kteréhož jest datum léta oc dvanáctého, od nich vysvobozeni byli: pak nikdá sem na tom nebyl, abych obdaro- vání pana otce svého vám i jiným rušiti měl, a ještě na tom nejsem, však také vy tolikéž abyšte se podle mého zachovávali a nad ním ruku držěli v artikulích, kteréž v sobě obsahuje. Neb vy abyšte mne žádali, abych vás při něm zachoval, a vy sami při nich se tak nechovali, jakž by nálěželo: jak by jedno s druhejm trefiti se mohlo, toho povážiti můžěte. Také toho žádáte, abych k tomu vám povolil, abyšte tu bránu u Labského mostu sebrati dali a jedny toliko vrata zaklenutá udělati dali: i z příčin slušnejch k tomu povoliti nemohu, ale nébrž to míti chci, abyšte ji hned podštemflovati dali pro bezpečnost lidí, a na jaře dostatečně ji opravili, a není-li to spraveno, hned opra- viti dali, aby se nočně zamykala. Při tom také mi oznamujete, že jest mistr v klášteře všecka ta pacholata, kteráž učí a vodjinud mu se dodávají k učení, stravou i líháním k sobě obrátil, předkládajíc mi to, že s prvopočátku to učení ode mně nařízeno jest pro zvelebení tohoto města a pro užitek vás obyvatelův: i tak jest, že jest tím oumyslem ode mne nařízeno bylo, ale jak ste vy nad tím nařízením i při hospodách ruku držěli, to vy víte, že mnohej přivezši svého syna na učení, hospody jest jemu objednati nemohl, tak aby opatrován byl, jakž na to náleží; a tak pro opatrování vaše kdyby taková pacholata v hospodách chována bejti měla, s těžkem by který přespolní pachole do tohoto času v Pardubicích se učilo, a snad také i mistr do tohoto času nemaje
Strana 264
264 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina živnosti, z Pardubic jinam obrátiti by se musil. Než rozumím tomu, že byšte vy chtěli, aby jiní vás opatrovali a k živnosti vám dopomáhali, a sami abyste se toho nic nedotejkali. Což se té kašny dotýče na rynku, chci na to pomysliti, aby se mohla voda na rynk dovésti, a když se tomu gruntovně vyrozumí, dále o vodu i o kašnu s vámi rozmluviti chci, a bude-li moci bejti, i na místě postaviti. Podle sepsání vašeho, kteréhož ste mi podali, u sebe toho nenacházím, aby na těch místech ti domové staveni bejti mohli, neb žádnej obyvatel v městě zahrady od domu svého neodbude, leč by nedbalej a vožralej byl; však proto chci na to po- mysliti, mohlo-li by se jaké místo bez takové těžkosti lidské obrati. Při tom ste mi také na registříku sepsaných osob podali, o každém mi ozna- mujíce, jakou živnost provozuje: pak aby ty všecky osoby pro své ožralství a nedbal- ství měli k vyprodání přidržáni bejti, neznám bejti za slušné. Neb kdybyšte vy při takovejch živnostech lidskejch dbanlivější byli, mohli byšte některého nejprve řečí, potom skutečnejm trestáním z takového vožralství a nedbalství vyvésti; ale jaké jest trestání vaše jedno nedbanlivé a druhé i posměšné, dadouc vsaditi souseda takového vožralce do šatlavy, víc tam kvasu vožralství a rozpustilosti provozuje, nežli v šenkovním domě. toť to vaše trestání! A protož tomu chci a vám to přístně poroučím, abyšte vy na tý bráně u kotláře vězení spraviti dali, tak aby ne každej k tomu vězení mohl, a tu takového každého souseda dlužného nedbanlivého, vožralého, svévolného v tom vězení trestali, tak aby ne kratochvíl toho vězení byla, ale trápení. Však proto s těch osob, které ste mi vypsané dali, podle zdání vašeho některé, kteréž by slušně k vyprodání příčinu daly, i také vdovy vypsané mi dejte, již já dále vůli svou vám oznámím, jak se při tom k nim zachovati míti budete. Také to nechť jest mi od vás oznámeno, činila-li sou se kdy nejedno mezi bratřími, ale ve vší obci gruntů ornejch i také loučných anebo z zahrad jaká kšaftovní odporoučení vod domův, a zvláště takovejch gruntův k domům vodjinud přikoupenejch. Což se pak vrchního práva dotejčě, poněvadž JKMt měst Pražských appelací i také všech jinejch měst v tomto království před osoby zřízené na místě JKMti potáhnouti ráčil,*) vidí mi se, že takové vrchní právo města Pardubic na mně jako na pána jest přišlo. A protož jestliže by která pře cizích lidí aneb z města před právo vaše přišla, tomu abyšte oznámili a appelací k vrchnosti práva na mne ukázali; a já také na tom sem, všecka městečka svá k apelací ku právu vašemu podati. Také jest mi podal suplikací Johanes písař městskej, kterejž se sem v Nového Města obrátil, že by sobě rád zakoupení učinil, ale při závdavku v penězích že ne- možnost má, žádaje mně za to, abych k tomu povolil, abyšte jemu [z] sirotčích peněz na ten závdavek půjčku učinili, že by ty peníze uručiti chtěl i také na roky zase
264 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina živnosti, z Pardubic jinam obrátiti by se musil. Než rozumím tomu, že byšte vy chtěli, aby jiní vás opatrovali a k živnosti vám dopomáhali, a sami abyste se toho nic nedotejkali. Což se té kašny dotýče na rynku, chci na to pomysliti, aby se mohla voda na rynk dovésti, a když se tomu gruntovně vyrozumí, dále o vodu i o kašnu s vámi rozmluviti chci, a bude-li moci bejti, i na místě postaviti. Podle sepsání vašeho, kteréhož ste mi podali, u sebe toho nenacházím, aby na těch místech ti domové staveni bejti mohli, neb žádnej obyvatel v městě zahrady od domu svého neodbude, leč by nedbalej a vožralej byl; však proto chci na to po- mysliti, mohlo-li by se jaké místo bez takové těžkosti lidské obrati. Při tom ste mi také na registříku sepsaných osob podali, o každém mi ozna- mujíce, jakou živnost provozuje: pak aby ty všecky osoby pro své ožralství a nedbal- ství měli k vyprodání přidržáni bejti, neznám bejti za slušné. Neb kdybyšte vy při takovejch živnostech lidskejch dbanlivější byli, mohli byšte některého nejprve řečí, potom skutečnejm trestáním z takového vožralství a nedbalství vyvésti; ale jaké jest trestání vaše jedno nedbanlivé a druhé i posměšné, dadouc vsaditi souseda takového vožralce do šatlavy, víc tam kvasu vožralství a rozpustilosti provozuje, nežli v šenkovním domě. toť to vaše trestání! A protož tomu chci a vám to přístně poroučím, abyšte vy na tý bráně u kotláře vězení spraviti dali, tak aby ne každej k tomu vězení mohl, a tu takového každého souseda dlužného nedbanlivého, vožralého, svévolného v tom vězení trestali, tak aby ne kratochvíl toho vězení byla, ale trápení. Však proto s těch osob, které ste mi vypsané dali, podle zdání vašeho některé, kteréž by slušně k vyprodání příčinu daly, i také vdovy vypsané mi dejte, již já dále vůli svou vám oznámím, jak se při tom k nim zachovati míti budete. Také to nechť jest mi od vás oznámeno, činila-li sou se kdy nejedno mezi bratřími, ale ve vší obci gruntů ornejch i také loučných anebo z zahrad jaká kšaftovní odporoučení vod domův, a zvláště takovejch gruntův k domům vodjinud přikoupenejch. Což se pak vrchního práva dotejčě, poněvadž JKMt měst Pražských appelací i také všech jinejch měst v tomto království před osoby zřízené na místě JKMti potáhnouti ráčil,*) vidí mi se, že takové vrchní právo města Pardubic na mně jako na pána jest přišlo. A protož jestliže by která pře cizích lidí aneb z města před právo vaše přišla, tomu abyšte oznámili a appelací k vrchnosti práva na mne ukázali; a já také na tom sem, všecka městečka svá k apelací ku právu vašemu podati. Také jest mi podal suplikací Johanes písař městskej, kterejž se sem v Nového Města obrátil, že by sobě rád zakoupení učinil, ale při závdavku v penězích že ne- možnost má, žádaje mně za to, abych k tomu povolil, abyšte jemu [z] sirotčích peněz na ten závdavek půjčku učinili, že by ty peníze uručiti chtěl i také na roky zase
Strana 265
z roku 1548. 265 vyplatiti. I poněvadž jest se k vám obrátil, a za jiné nemám, než že se vám hoditi bude i za dobrodiní odpláceti, k tomu povoluji, aby na ten konec nějaká půjčka jemu učiněna byla. Na ten artikul z strany kostelíku v špitále tuto vám odpověď dávám: že mi se vidí místo toho díla abyšte ty cesty, jednu k Sezemicóm a druhou k Vystrkovu, dlaženým kamenejm spravili, jedno pro potřebu tohoto města, druhé i pro lidi chudé, aby do tohoto města volně jezditi mohli, a já k těm cestám kamenem vám pomoc učiniti chci; také o tom poručiti, aby lidé fůrami pomoc učinili, neb lesem opravy těch cest neznám, než náklad a škoda lesu. (Bez nadpisu.) — Orig. musea v Pardubicích. — *) Král Ferdinand zřídil radu nad appellacemi na hradě Pražském listem daným v Augšpurce 20. ledna 1548, a Jan z Pernšteina zemřel 8. září 1548. Mezi ta dvě data náleží tento nedatovaný list Janův. 437. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby Lavským dal náhradu za seno, které jim pobral. V Augšpurku 1548, 29. února. (Janovi z Pernštaina »c.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! V paměti máme, že sme času předešlého s strany těch ruoznic a nevolí, kteréž jsou mezi tebou a obyvateli města Lavy, co se některých gruntuov, rolí, pastev a louk dotýče, vznikly, komisaře naše z arciknížetství Rakouského i také z markrabstvie Moravského zříditi a jim poručiti byli ráčili, poněvadž se dotčené nevole obojí země pomezí dotejkají, aby tíž komisaři na ty meze a grunty vyjeli a to všecko, nelitujíc v tom žádné práce, s pilností shlédli a obojí stranu podle potřeby vyslyšeli, a vyrozumějíc tomu, strany přátelsky srovnali, tak aby se v tom žádné straně ukrácení a ublížení nestalo. Než jestliže by tíž komisaři naši toho přátelsky srovnati nemohli, tehdy aby nám to všecko, což tak zhlídnou, sepsáno odeslali, abychom dále tomu všemu z zprávy jich vyrozumějíc, k stranám se spravedlivě zachovati ráčili oc. A když sme potom léta oc XLVI jminulého v Olomouci na sněmu obecním byli, tu sme také s strany týchž Lavských skrze najvyššího kancléře královstvie Če- ského a maršálka dvoru našeho s tebou jednati porúčeti ráčili, aby mezi tebou a týmiž Lavskými slušný prostředek o ty grunty nalezen býti mohl; jakož jest se pak tak stalo, žes tehdáž jmenovaným Lavským až do dvou let pořad zběhlých ty grunty puostil s tou výminkou, aby oni tobě takovéž platy [z] těch gruntuov každého roku, jako předešle bývalo, spravovali. I vědětiť dáváme, že jest jménem vejš psaných Lavských opět na nás s obtíž- ností vznešeno, kterak by ty jim přes nejedna poručení, rozkazy naše a vydání ko- misařuov i také mimo to jednání, kteréž jsou s tebou najvyšší kancléř královstvie Českého a maršálek dvoru našeho jměli, rozličné překážky činil, a léta jminulého v pondělí před svatou Markétou jedenáctého dne měsíce července hajtmany a úředníky Archiv Český XX. 34
z roku 1548. 265 vyplatiti. I poněvadž jest se k vám obrátil, a za jiné nemám, než že se vám hoditi bude i za dobrodiní odpláceti, k tomu povoluji, aby na ten konec nějaká půjčka jemu učiněna byla. Na ten artikul z strany kostelíku v špitále tuto vám odpověď dávám: že mi se vidí místo toho díla abyšte ty cesty, jednu k Sezemicóm a druhou k Vystrkovu, dlaženým kamenejm spravili, jedno pro potřebu tohoto města, druhé i pro lidi chudé, aby do tohoto města volně jezditi mohli, a já k těm cestám kamenem vám pomoc učiniti chci; také o tom poručiti, aby lidé fůrami pomoc učinili, neb lesem opravy těch cest neznám, než náklad a škoda lesu. (Bez nadpisu.) — Orig. musea v Pardubicích. — *) Král Ferdinand zřídil radu nad appellacemi na hradě Pražském listem daným v Augšpurce 20. ledna 1548, a Jan z Pernšteina zemřel 8. září 1548. Mezi ta dvě data náleží tento nedatovaný list Janův. 437. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby Lavským dal náhradu za seno, které jim pobral. V Augšpurku 1548, 29. února. (Janovi z Pernštaina »c.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! V paměti máme, že sme času předešlého s strany těch ruoznic a nevolí, kteréž jsou mezi tebou a obyvateli města Lavy, co se některých gruntuov, rolí, pastev a louk dotýče, vznikly, komisaře naše z arciknížetství Rakouského i také z markrabstvie Moravského zříditi a jim poručiti byli ráčili, poněvadž se dotčené nevole obojí země pomezí dotejkají, aby tíž komisaři na ty meze a grunty vyjeli a to všecko, nelitujíc v tom žádné práce, s pilností shlédli a obojí stranu podle potřeby vyslyšeli, a vyrozumějíc tomu, strany přátelsky srovnali, tak aby se v tom žádné straně ukrácení a ublížení nestalo. Než jestliže by tíž komisaři naši toho přátelsky srovnati nemohli, tehdy aby nám to všecko, což tak zhlídnou, sepsáno odeslali, abychom dále tomu všemu z zprávy jich vyrozumějíc, k stranám se spravedlivě zachovati ráčili oc. A když sme potom léta oc XLVI jminulého v Olomouci na sněmu obecním byli, tu sme také s strany týchž Lavských skrze najvyššího kancléře královstvie Če- ského a maršálka dvoru našeho s tebou jednati porúčeti ráčili, aby mezi tebou a týmiž Lavskými slušný prostředek o ty grunty nalezen býti mohl; jakož jest se pak tak stalo, žes tehdáž jmenovaným Lavským až do dvou let pořad zběhlých ty grunty puostil s tou výminkou, aby oni tobě takovéž platy [z] těch gruntuov každého roku, jako předešle bývalo, spravovali. I vědětiť dáváme, že jest jménem vejš psaných Lavských opět na nás s obtíž- ností vznešeno, kterak by ty jim přes nejedna poručení, rozkazy naše a vydání ko- misařuov i také mimo to jednání, kteréž jsou s tebou najvyšší kancléř královstvie Českého a maršálek dvoru našeho jměli, rozličné překážky činil, a léta jminulého v pondělí před svatou Markétou jedenáctého dne měsíce července hajtmany a úředníky Archiv Český XX. 34
Strana 266
266 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina tvé Hrušovanské a Ertpurské*) s některým počtem rejtaruov, totiž okolo tří set koní, i také s nemalým počtem sedlákuo s drahně vozy skrze neobyčejné cesty a silnice vyslal, vypravil a na gruntech a loukách, týmž Lavským příslušejících, z této strany Dyje v arciknížetství našem Rakouském ležících, nočním časem jim všecko seno zhrabané s kop brannou rukú pobrati a pryč odvézti rozkázal; a nad to tíž hajtmani tvoji dotčeným Lavským do města vzkázali, kdyby i purkmistra a rychtáře nyní do- sáhnouti mohli, že by je na Hrušovany dovésti rozkázali a k nim se dále, jakž by se jim vidělo, zachovati věděli. K tomu také i tuto jistou zprávu míti ráčieme, že týž hajtman tvuoj Hrušovanský Hanuš Tunkl téhož dne, jakž nahoře dotčeno, když jsou tři měšťané z Štošku**) chtěli seno své z louk svých dědičných, z kterýchž do Lavy platy dávají, skliditi a to v kopy zhrabati, kvaltem brannou rukú a s křikem k nim přijel, řka k nim: proč ty louky sečete? a kto jest jim to poručil, a že takové louky pánu jeho k Hrušovanóm náleží. A tak je z těch louk sehnal, že jsou pryč odjíti muosili. A nemaje ani na tom dosti, když jest téhož dne nějaký Lukáš Čanut z Ney- dorfu k Štošku příslušející louku svou dědičnou, z kteréž také do Lavy plat spravuje a vždycky jí v pokojném držení a užívání byl, séci dal a okolo desíti vozuov sena do kop sklidil: tu přijeda k němu týž ouředník tvuoj s brannou rukú, to seno — ne- ohlédaje se na to, že dotčené louky z této strany Dyje v arciknížětství Rakouském leží, a že poddaní k Štošku náležící, ani urozený Šebestian z Weitmile, věrný náš milý, a jiní předešlí držitelé Hrušovan nikdá jsou se nehlásili spravedlivosti k tomu jmíti ani poddaným v klizení žádných překážek nečinili — pryč odvézti kázal. A ještě přes to přese všecko i tu další zprávu máme, že týž hajtman tvuoj Jiříkovi Filipovi z Lem- bachu, když jest seno z louky své dědičné, kteréž vždycky za lidské paměti po před- cích svých v držení byl, séci dal, a k dotčenému arciknížectví Rakouskému přísluší a tolkéž z této strany Dyje leží, také kvaltem a rukou brannou pobrati dal oc. Kteréhožto kvaltu a takových do arciknížěctví našeho Rakouského brannou rukou vpáduov sme se nenadáli, nébrž s podivením i proti mysli nám to jest, neb ani té naděje sme do tebe nebyli, aby ty hajtmanuom a úředníkóm svým (přes ne- jedno slušné jednání, kteréž se v té věci předešle s tebou dálo, i také přípověď tvou učiněnou) takové své vuole brannou a mocnou rukou provozovati rozkazovati do- pouštěti a tomu se dívati měli, čehož nám dále trpěti a snášeti náležité není. Protožt poroučieme přísně přikazujíc, aby ty od takového předsevzetí přestal, a v pomezí a grunty naše Rakouské svévolně a takovou vejš dotčenou měrou více nesahal ani svým sahati nedopouštěl, nébrž obyvatelóm Lavským i jiným, kterýmž jest od úředníkuov tvých takové seno pobráno, zase ve čtyrech nedělích od dodání listu tohoto tobě. beze vší a všelijaké otpornosti a ouplatkuov navrátiti a zaplatiti rozkázal, a o ty škody a kvalt s nimi se urovnal.
266 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina tvé Hrušovanské a Ertpurské*) s některým počtem rejtaruov, totiž okolo tří set koní, i také s nemalým počtem sedlákuo s drahně vozy skrze neobyčejné cesty a silnice vyslal, vypravil a na gruntech a loukách, týmž Lavským příslušejících, z této strany Dyje v arciknížetství našem Rakouském ležících, nočním časem jim všecko seno zhrabané s kop brannou rukú pobrati a pryč odvézti rozkázal; a nad to tíž hajtmani tvoji dotčeným Lavským do města vzkázali, kdyby i purkmistra a rychtáře nyní do- sáhnouti mohli, že by je na Hrušovany dovésti rozkázali a k nim se dále, jakž by se jim vidělo, zachovati věděli. K tomu také i tuto jistou zprávu míti ráčieme, že týž hajtman tvuoj Hrušovanský Hanuš Tunkl téhož dne, jakž nahoře dotčeno, když jsou tři měšťané z Štošku**) chtěli seno své z louk svých dědičných, z kterýchž do Lavy platy dávají, skliditi a to v kopy zhrabati, kvaltem brannou rukú a s křikem k nim přijel, řka k nim: proč ty louky sečete? a kto jest jim to poručil, a že takové louky pánu jeho k Hrušovanóm náleží. A tak je z těch louk sehnal, že jsou pryč odjíti muosili. A nemaje ani na tom dosti, když jest téhož dne nějaký Lukáš Čanut z Ney- dorfu k Štošku příslušející louku svou dědičnou, z kteréž také do Lavy plat spravuje a vždycky jí v pokojném držení a užívání byl, séci dal a okolo desíti vozuov sena do kop sklidil: tu přijeda k němu týž ouředník tvuoj s brannou rukú, to seno — ne- ohlédaje se na to, že dotčené louky z této strany Dyje v arciknížětství Rakouském leží, a že poddaní k Štošku náležící, ani urozený Šebestian z Weitmile, věrný náš milý, a jiní předešlí držitelé Hrušovan nikdá jsou se nehlásili spravedlivosti k tomu jmíti ani poddaným v klizení žádných překážek nečinili — pryč odvézti kázal. A ještě přes to přese všecko i tu další zprávu máme, že týž hajtman tvuoj Jiříkovi Filipovi z Lem- bachu, když jest seno z louky své dědičné, kteréž vždycky za lidské paměti po před- cích svých v držení byl, séci dal, a k dotčenému arciknížectví Rakouskému přísluší a tolkéž z této strany Dyje leží, také kvaltem a rukou brannou pobrati dal oc. Kteréhožto kvaltu a takových do arciknížěctví našeho Rakouského brannou rukou vpáduov sme se nenadáli, nébrž s podivením i proti mysli nám to jest, neb ani té naděje sme do tebe nebyli, aby ty hajtmanuom a úředníkóm svým (přes ne- jedno slušné jednání, kteréž se v té věci předešle s tebou dálo, i také přípověď tvou učiněnou) takové své vuole brannou a mocnou rukou provozovati rozkazovati do- pouštěti a tomu se dívati měli, čehož nám dále trpěti a snášeti náležité není. Protožt poroučieme přísně přikazujíc, aby ty od takového předsevzetí přestal, a v pomezí a grunty naše Rakouské svévolně a takovou vejš dotčenou měrou více nesahal ani svým sahati nedopouštěl, nébrž obyvatelóm Lavským i jiným, kterýmž jest od úředníkuov tvých takové seno pobráno, zase ve čtyrech nedělích od dodání listu tohoto tobě. beze vší a všelijaké otpornosti a ouplatkuov navrátiti a zaplatiti rozkázal, a o ty škody a kvalt s nimi se urovnal.
Strana 267
z roku 1548. 267 Pakli by se vždy od tebe týmž lidem a poddaným našim za taková pobraná sena náprava ve čtyřech nedělích, jakž dotčeno, nestala, již bychom se věděli dále jak a pokud v tom k tobě spravedlivě zachovati a ruku nad poddanými našimi držěti. Ale nepochybujem o tobě, že k tomu přijíti nedáš, nébrž že se v tom poslušně, znajíc vuoli naši býti, zachováš, a častopsaných Lavských až do vyjití dvou let, jakž jsi se k tomu podvolil, při těch gruntech, loukách a pastvách pod týmž platem, kterejžť jsou předešle spravovali, zanecháš, a jich v žádné jiné zápisy obtížné a nesnesitedlné potahovati nebudeš, jináče nečiníce. A my také na to milostivě pomysliti a komisaře zase v té věci (aby to na dobré míře postaveno a srovnáno býti mohlo) zříditi rá- čieme. Dán v Augšpurku v středu po neděli postní Reminiscere léta oc XLVIII° a království ut supra. Místodrž. arch. král. Českého, Missiven 1547—49, sv. 41., fol. 107 v. — *) Rozuměj Hrádek, něm. Erdberg, městečko u Dyje. — **) Nejspíš se míní rakouské město Stožec, něm. Staatz. 438. Jan z Pernštcina žádá Hendrycha z Švamberka, aby při jednání o frejmarky s králem ho zastupoval; dceru svou a manželku jeho paní Kateřinu že k sobě domů vezme. — Na Mezi- říčí 1548, 7. března. Službu svú vzkazuji atd. Nepochybuji, žě o tom ráčíte vědomost míti, jaké sou psaní páni komisaři krále JMti učinili, i také s čím sou ke mně Heřmana Lhot- ského, služěbníka mého, vypravili, oznamujíc mi, žě jest král JMt k tomu jednání se mnou o ty frajmarky povolení své dáti ráčil, aby to mezi JMKskú a mezi mnou vykonáno bylo; a protož abych na místě svém do Prahy některé osoby s mocí vy- pravil, oč ještě na místném postaveno není, aby se to postavilo. I můj milej pane synu, za to prosím, žě ráčíte to pro mne učiniti a v tom jednání od osoby mé bejti a pracovati. A k tomu přidávám pana Voldřicha z Prosti- boře, místopísaře království Českého, a pana Zikmunda Ouderského; a z služebníkův svejch Jindřicha Přepyského, Heřmana Lhotského a Jana Vyskytenského. Avšak na tom sem, žě sám osobou svou, bude-li vůle Boží, v Oboře budu pro mnohé případné věci, byla-li by potřeba, abych tu mohl nalezen bejti, kdež nejvyžšímu panu kanclé- řovi, panu Janovi Popelovi, i panu Florianovi Gryspekovi psaní činím, žádajíc, aby k tomu vedli, aby shledání naše společné bejti mohlo, neb mně do Prahy nikterakž možné jeti není pro některé slušné příčiny a pro mnohá má pilná zaneprázdnění. Oč ještě na místném konci postaveno není a na čemž to jednání všecko najvejše náleží, ty artykule všecky najíti ráčíte u služebníkův mejch, kteříž k tomu jednání vypraveni budou. Což se paní Kateřiny, manželky vaší a dcery mé, dotejče, poněvadž jízda má mimo naději mou z Moravy bude k Pardubicím a k Voboře, a vy také ráčíte v této potřebě mé pracovati, kdež té dokonalé naděje sem, že tak učiniti ráčíte, i tím se 34*
z roku 1548. 267 Pakli by se vždy od tebe týmž lidem a poddaným našim za taková pobraná sena náprava ve čtyřech nedělích, jakž dotčeno, nestala, již bychom se věděli dále jak a pokud v tom k tobě spravedlivě zachovati a ruku nad poddanými našimi držěti. Ale nepochybujem o tobě, že k tomu přijíti nedáš, nébrž že se v tom poslušně, znajíc vuoli naši býti, zachováš, a častopsaných Lavských až do vyjití dvou let, jakž jsi se k tomu podvolil, při těch gruntech, loukách a pastvách pod týmž platem, kterejžť jsou předešle spravovali, zanecháš, a jich v žádné jiné zápisy obtížné a nesnesitedlné potahovati nebudeš, jináče nečiníce. A my také na to milostivě pomysliti a komisaře zase v té věci (aby to na dobré míře postaveno a srovnáno býti mohlo) zříditi rá- čieme. Dán v Augšpurku v středu po neděli postní Reminiscere léta oc XLVIII° a království ut supra. Místodrž. arch. král. Českého, Missiven 1547—49, sv. 41., fol. 107 v. — *) Rozuměj Hrádek, něm. Erdberg, městečko u Dyje. — **) Nejspíš se míní rakouské město Stožec, něm. Staatz. 438. Jan z Pernštcina žádá Hendrycha z Švamberka, aby při jednání o frejmarky s králem ho zastupoval; dceru svou a manželku jeho paní Kateřinu že k sobě domů vezme. — Na Mezi- říčí 1548, 7. března. Službu svú vzkazuji atd. Nepochybuji, žě o tom ráčíte vědomost míti, jaké sou psaní páni komisaři krále JMti učinili, i také s čím sou ke mně Heřmana Lhot- ského, služěbníka mého, vypravili, oznamujíc mi, žě jest král JMt k tomu jednání se mnou o ty frajmarky povolení své dáti ráčil, aby to mezi JMKskú a mezi mnou vykonáno bylo; a protož abych na místě svém do Prahy některé osoby s mocí vy- pravil, oč ještě na místném postaveno není, aby se to postavilo. I můj milej pane synu, za to prosím, žě ráčíte to pro mne učiniti a v tom jednání od osoby mé bejti a pracovati. A k tomu přidávám pana Voldřicha z Prosti- boře, místopísaře království Českého, a pana Zikmunda Ouderského; a z služebníkův svejch Jindřicha Přepyského, Heřmana Lhotského a Jana Vyskytenského. Avšak na tom sem, žě sám osobou svou, bude-li vůle Boží, v Oboře budu pro mnohé případné věci, byla-li by potřeba, abych tu mohl nalezen bejti, kdež nejvyžšímu panu kanclé- řovi, panu Janovi Popelovi, i panu Florianovi Gryspekovi psaní činím, žádajíc, aby k tomu vedli, aby shledání naše společné bejti mohlo, neb mně do Prahy nikterakž možné jeti není pro některé slušné příčiny a pro mnohá má pilná zaneprázdnění. Oč ještě na místném konci postaveno není a na čemž to jednání všecko najvejše náleží, ty artykule všecky najíti ráčíte u služebníkův mejch, kteříž k tomu jednání vypraveni budou. Což se paní Kateřiny, manželky vaší a dcery mé, dotejče, poněvadž jízda má mimo naději mou z Moravy bude k Pardubicím a k Voboře, a vy také ráčíte v této potřebě mé pracovati, kdež té dokonalé naděje sem, že tak učiniti ráčíte, i tím se 34*
Strana 268
268 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina prodlí, žě se do domu svého tak brzo nenavrátíte: a protož sem na tom, abych ji s sebou vzal na Pardubice anebo do Vobory, a tu aby vás dočěkala, a potom abyšte ji ráčili s sebou domův vzíti. A s tím oc. Datum na Mezeříčí v středu po neděli Jan z Pernštaina a na Helfenštaině. Oculi léta 1548. Urozenému pánu, panu Hendrychovi z Švamberka a na Zvíkově, najvyžšímu sudímu dvorskému království Českého, panu synu mému milému. Orig. archivu Třeboň. Fam. v. Pernstein. (Reg.) 439. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby syna svého nejmladšího vypravil do Prahy k arci- knížeti Ferdinandovi. — V Augšpurku 1548, 22. března. (Janovi z Pernštaina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Vědětiť dáváme, že sme na ponížené psaní a prosbu tvou milostivé povolení naše k tomu dáti a syna tvého najmladšího k synu našemu najmilejšímu arciknížeti Ferdinandovi přijíti poru- čiti rozkázati ráčili: protož téhož syna svého k Jeho Lásce arciknížeti na hrad Pražský vypraviti, a jeho osobou rozumnou a hodnou, kteráž by při něm byla, opatřiti budeš moci. Dán v Augšpurku ve čtvrtek po neděli postní, kteráž slove smrtedlná, léta oc XLVIII. a království ut supra. Místodrž. archiv král. Českého, Missiven 1547—49, sv. 41., fol. 113. 440. Král Ferdinand oznamuje Toturovi (Tetaurovi?), že Vojtěcha syna Jana z Pern- šteina přijal mezi dvořanstvo arciknížete Ferdinanda; i nařizuje, aby náležité učinil opa- tření v příčině přijetí jeho ke dvoru. — V Augšpurce 4. dubna 1548. (Místodrž. archiv král. Českého, Missiven 1548, sv XLIII., fol. 90 v.) 441. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina oznamuje kommissaře, kteří ho mají smluviti s Lavskými. V Augšpurku 1548, 3. května. (Janovi z Pernštaina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Odpovědi tvé, kteráž jsi nám na psaní naše z strany Lavských dal, sme šířeji vyrozuměti ráčili. A kdež jsi v tejž odpovědi své doložil poníženě nás prosíc, abychom tebe v žádné komisařství potahovati neráčili, nébrž jestliže by tebe Lavští chtěli z čeho viniti, že jim chceš podle pořádku markrabstvie Moravského práv býti oc: i poněvadž se takové rozepře, kteréž mezi tebou a dotčenými Lavskými vznikly, hranic a pomezí obou zemí, totiž arciknížětství Rakouského a markrabstvie Moravského, dotejkají, a posavad jistoty nevíme, jestliže ty grunty, o kteréž z týmiž Lavskými činiti máš, v markrabstvic Moravském aneb v arciknížetství Rakouském leží, a také kdybychom k tomu povolili, aby tebe tíž Lavští před právem markrabstvie Moravského vinili, tehdy ti obyvatelé arciknížětstvie Rakouského nad tím těžkost [byl nesli, že se takové ruoznice, kteréž se jich také dotejkají, ku právu markrabstvie Moravského potahují.
268 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina prodlí, žě se do domu svého tak brzo nenavrátíte: a protož sem na tom, abych ji s sebou vzal na Pardubice anebo do Vobory, a tu aby vás dočěkala, a potom abyšte ji ráčili s sebou domův vzíti. A s tím oc. Datum na Mezeříčí v středu po neděli Jan z Pernštaina a na Helfenštaině. Oculi léta 1548. Urozenému pánu, panu Hendrychovi z Švamberka a na Zvíkově, najvyžšímu sudímu dvorskému království Českého, panu synu mému milému. Orig. archivu Třeboň. Fam. v. Pernstein. (Reg.) 439. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby syna svého nejmladšího vypravil do Prahy k arci- knížeti Ferdinandovi. — V Augšpurku 1548, 22. března. (Janovi z Pernštaina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Vědětiť dáváme, že sme na ponížené psaní a prosbu tvou milostivé povolení naše k tomu dáti a syna tvého najmladšího k synu našemu najmilejšímu arciknížeti Ferdinandovi přijíti poru- čiti rozkázati ráčili: protož téhož syna svého k Jeho Lásce arciknížeti na hrad Pražský vypraviti, a jeho osobou rozumnou a hodnou, kteráž by při něm byla, opatřiti budeš moci. Dán v Augšpurku ve čtvrtek po neděli postní, kteráž slove smrtedlná, léta oc XLVIII. a království ut supra. Místodrž. archiv král. Českého, Missiven 1547—49, sv. 41., fol. 113. 440. Král Ferdinand oznamuje Toturovi (Tetaurovi?), že Vojtěcha syna Jana z Pern- šteina přijal mezi dvořanstvo arciknížete Ferdinanda; i nařizuje, aby náležité učinil opa- tření v příčině přijetí jeho ke dvoru. — V Augšpurce 4. dubna 1548. (Místodrž. archiv král. Českého, Missiven 1548, sv XLIII., fol. 90 v.) 441. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina oznamuje kommissaře, kteří ho mají smluviti s Lavskými. V Augšpurku 1548, 3. května. (Janovi z Pernštaina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Odpovědi tvé, kteráž jsi nám na psaní naše z strany Lavských dal, sme šířeji vyrozuměti ráčili. A kdež jsi v tejž odpovědi své doložil poníženě nás prosíc, abychom tebe v žádné komisařství potahovati neráčili, nébrž jestliže by tebe Lavští chtěli z čeho viniti, že jim chceš podle pořádku markrabstvie Moravského práv býti oc: i poněvadž se takové rozepře, kteréž mezi tebou a dotčenými Lavskými vznikly, hranic a pomezí obou zemí, totiž arciknížětství Rakouského a markrabstvie Moravského, dotejkají, a posavad jistoty nevíme, jestliže ty grunty, o kteréž z týmiž Lavskými činiti máš, v markrabstvic Moravském aneb v arciknížetství Rakouském leží, a také kdybychom k tomu povolili, aby tebe tíž Lavští před právem markrabstvie Moravského vinili, tehdy ti obyvatelé arciknížětstvie Rakouského nad tím těžkost [byl nesli, že se takové ruoznice, kteréž se jich také dotejkají, ku právu markrabstvie Moravského potahují.
Strana 269
z roku 1548. 269 I jsouc my povinni jakožto pán obou zemí v takové rozepře a ruoznice na- hlédnouti i to dále opatřiti, a rozvážíc bedlivě, že takové rozepře nemohou slušněji než skrze nepodezřelé komisaře na míře a konci postaveny býti: protož sme mezi tebou a týmiž Lavskými zase komisaře naše, totiž urozeného Václava Hofkirchera z Kolmunc a slovutného Hanuše Fynfkirchera, Gebharta Welcera z arciknížětství našeho Rakouského, a urozeného Václava Mezeříckého z Lomnice na Ospornu, Hanuše z Lichtnštaina a z Niklspurku, a slovutného Hanuše z Tavikovic na Polici z markrabstvie našeho Moravského, věrné naše milé, zříditi a jim poručiti ráčili, aby (snesouc se spolu o den a místo příležité) tebe s týmiž Lavskými předse obeslali a na ty grunty vyjeli, ty s pilností shlídli a obojí stranu dostatečně vyslyšeli, a shlídnouc to a vyrozumějíc tomu všemu, k tomu se skutečně přičinili, aby vás strany těch ruoznic přátelsky smluvili. Pakli byšte z obou stran k přátelské smlouvě přivedeni býti nemohli, tedy aby nám o tom o všem, což tak mezi vámi vyhledají, zprávu sepsanú odeslali, a my nahlédnouc v to, pokudž uznáme, v tom se spravedlivě zachovati ráčieme. Kdež vědouc ty o tom, poroučiemeť přístně přikazujíc, kdyžť od nahoře psaných komisařuov našich den a místo jmenováno bude, aby se osobně aneb někoho na místě svém s plnú mocí a se všemi potřebami svejmi na táž místa vypravil, jináče nikoli nečiníce. Neb stuoj neb nestuoj jedna neb druhá strana, proto nic méně to, což slušného a spra- vedlivého jest, se jednati bude. A jakož dotčeným Lavským čas jich s strany užívání těch gruntuov podle svolení tvého snad již vyšel aneb vejde, protož tebe milostivě žádáme, že jim ještě těch gruntuov k užívání až do roku aneb vykonání té věci dopřeješ, však tak, aby oni tobě předce plat z dotčených gruntuov, jakž i předešle, dávali. A my tobě tímto listem připovídati ráčieme, že takové tvé k tomu povolení nemá tobě ani druhé straně k žádné újmě spravedlivosti býti. Co se pak toho po- braného sena dotejče, ač by koli slušné bylo, abychom se v tom s strany toho kvaltu podle náležitosti zachovali, avšak toho na ten čas až do vykonání té věci odkládati ráčieme, té nepochybné naděje k tobě jsa, že se v tom ve všem, tak jakž vejš dotčeno, poslušně zachováš, jináčě nečiníce. Dán v Augšpurku ve čtvrtek po svatejch Filipu a Jakubu apoštolích božiech léta oc XLVIII. a království ut supra. Místodrž. archiv král. Českého, Missiven 1547—49, sv. 41., fol. 119. 442. Jan z Pernšteina nařizuje obci Pardubské, aby dobytek drobný i krávy porůznu po obcech ani po sousedském paseny nebyly, než pospolu ve stádech a na místech určených, k pasení pak drobného dobytka aby pastýřové dva byli zjednáni; z dobytka takového aby vosep placen byl. — Na Pardubicích 1548, 10. května. (Jan z Pernštaina a na Helfenštaině oc.) Pardubští věrní milí! Poněvadž v obci pokřik znám i ke mně domlouvání, jaký svízel mají pro neřády, jaké se při tom městě
z roku 1548. 269 I jsouc my povinni jakožto pán obou zemí v takové rozepře a ruoznice na- hlédnouti i to dále opatřiti, a rozvážíc bedlivě, že takové rozepře nemohou slušněji než skrze nepodezřelé komisaře na míře a konci postaveny býti: protož sme mezi tebou a týmiž Lavskými zase komisaře naše, totiž urozeného Václava Hofkirchera z Kolmunc a slovutného Hanuše Fynfkirchera, Gebharta Welcera z arciknížětství našeho Rakouského, a urozeného Václava Mezeříckého z Lomnice na Ospornu, Hanuše z Lichtnštaina a z Niklspurku, a slovutného Hanuše z Tavikovic na Polici z markrabstvie našeho Moravského, věrné naše milé, zříditi a jim poručiti ráčili, aby (snesouc se spolu o den a místo příležité) tebe s týmiž Lavskými předse obeslali a na ty grunty vyjeli, ty s pilností shlídli a obojí stranu dostatečně vyslyšeli, a shlídnouc to a vyrozumějíc tomu všemu, k tomu se skutečně přičinili, aby vás strany těch ruoznic přátelsky smluvili. Pakli byšte z obou stran k přátelské smlouvě přivedeni býti nemohli, tedy aby nám o tom o všem, což tak mezi vámi vyhledají, zprávu sepsanú odeslali, a my nahlédnouc v to, pokudž uznáme, v tom se spravedlivě zachovati ráčieme. Kdež vědouc ty o tom, poroučiemeť přístně přikazujíc, kdyžť od nahoře psaných komisařuov našich den a místo jmenováno bude, aby se osobně aneb někoho na místě svém s plnú mocí a se všemi potřebami svejmi na táž místa vypravil, jináče nikoli nečiníce. Neb stuoj neb nestuoj jedna neb druhá strana, proto nic méně to, což slušného a spra- vedlivého jest, se jednati bude. A jakož dotčeným Lavským čas jich s strany užívání těch gruntuov podle svolení tvého snad již vyšel aneb vejde, protož tebe milostivě žádáme, že jim ještě těch gruntuov k užívání až do roku aneb vykonání té věci dopřeješ, však tak, aby oni tobě předce plat z dotčených gruntuov, jakž i předešle, dávali. A my tobě tímto listem připovídati ráčieme, že takové tvé k tomu povolení nemá tobě ani druhé straně k žádné újmě spravedlivosti býti. Co se pak toho po- braného sena dotejče, ač by koli slušné bylo, abychom se v tom s strany toho kvaltu podle náležitosti zachovali, avšak toho na ten čas až do vykonání té věci odkládati ráčieme, té nepochybné naděje k tobě jsa, že se v tom ve všem, tak jakž vejš dotčeno, poslušně zachováš, jináčě nečiníce. Dán v Augšpurku ve čtvrtek po svatejch Filipu a Jakubu apoštolích božiech léta oc XLVIII. a království ut supra. Místodrž. archiv král. Českého, Missiven 1547—49, sv. 41., fol. 119. 442. Jan z Pernšteina nařizuje obci Pardubské, aby dobytek drobný i krávy porůznu po obcech ani po sousedském paseny nebyly, než pospolu ve stádech a na místech určených, k pasení pak drobného dobytka aby pastýřové dva byli zjednáni; z dobytka takového aby vosep placen byl. — Na Pardubicích 1548, 10. května. (Jan z Pernštaina a na Helfenštaině oc.) Pardubští věrní milí! Poněvadž v obci pokřik znám i ke mně domlouvání, jaký svízel mají pro neřády, jaké se při tom městě
Strana 270
270 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina působí, což se drobného dobytka, sviní, koz a ovec dotejče, že sě porůznu pase: pak tato jest vůle má i přístné rozkázání, abyšte se tak zachovali, aby takovej dobytek i krávy porůznu po obcech ani po sousedském pasen nebyl, než pospolu, krávy při jiném kravském dobytku v stádě, a drobnej dobytek, totižto svině, kozy a vovce, také zvláště v stádě. A tomu drobnému dobytku aby dva pastayři objednáni byli v místech uložěnejch, a zejména v těchto: za dlouhejm podměstím po struhu, jako z páně Šťast- ného rybníka teče, až po rybníček Přerovskej, též v Hendrychu aby se páslo, svině, kozy a ovce, a k Sezemicím v tu stranu aby se páslo po ten potok, jako teče z stu- dénky na novej rybník. A kravskej dobytek aby se pásal tu, kdež se na ten čas pase. I jestliže by pak kdo v tom postižěn byl a shledán, žě jest se tak nezachoval, ten bez milosti k obci aby dal 1 f? gr. tolikrát, kolikrátž by se toho dopustil, a o tu škodu aby se smluvil. Než chtěl-li by kdo na svém vlastním pásti, škody aby jinejm nečinil, ten to můž učiniti, toho mu se nebrání. Koně, valachy, kterejch se k dílu potřebuje, ty aby pásli za Karlovou ulicí na tom pastvišti, než hříbat nic. Což se řezníkův a jinejch soused dotejčě, když by jakej počet dobytkův přihnali a pásti chtěli, tehdy aby jej povroubiti dali, ten potom aby tu pásli spolu s jinejmi sousedy; než na porůzno aby ho nepásli pod pokutou též 1 �� gr. A z takového dobytka aby každej platil vosep, jako jiní sousedé platí; a ten vosep zaplatě, prodati své aneb zabiti bude volně moci; a z neprodanejch a z ne- vodbytejch kolikrát by povrub přišel, též aby platil. Což se pak rytířskejch lidí dotejčě, kteříž po městě a při městě jsou, těm abyšte toto zřízení mé oznámili a každému je vypsané poslali, aby se věděli čím spraviti; a jestliže by se kterej toho dopustil a té pokuty vám položiti nechtěl: ta- kovou věc na mne vzneste, již já to budu vědět jak k nápravě přivésti. Pak již vám v tom vůli svou oznamuji, znajíc to, tak se zachovejte; pakli byšte se tak nezachovali, již bych já věděl k vám ouřadu jak se zachovati a s jakým trestáním přistoupiti. Však tohoto nařízení jeho tak nechati, opraviti anebo změniti k další vůli své pozůstavuji. Datum na Pardubicích ve čtvrtek den božího vstoupení léta oc XLVIII°. (Bez nadpisu.) (Na první straně originálu připsáno:) Tomuto nařízení všicka obec, jsa v pon- dělí před sv. Žofií [14. května] 1565 pospolu, povolili, žádajíc, aby podle téhož na- řízení zachováni na budoucí časy byli. Actum za purkmistra Jakuba Prachatického. Orig. musea v Pardubicích.
270 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina působí, což se drobného dobytka, sviní, koz a ovec dotejče, že sě porůznu pase: pak tato jest vůle má i přístné rozkázání, abyšte se tak zachovali, aby takovej dobytek i krávy porůznu po obcech ani po sousedském pasen nebyl, než pospolu, krávy při jiném kravském dobytku v stádě, a drobnej dobytek, totižto svině, kozy a vovce, také zvláště v stádě. A tomu drobnému dobytku aby dva pastayři objednáni byli v místech uložěnejch, a zejména v těchto: za dlouhejm podměstím po struhu, jako z páně Šťast- ného rybníka teče, až po rybníček Přerovskej, též v Hendrychu aby se páslo, svině, kozy a ovce, a k Sezemicím v tu stranu aby se páslo po ten potok, jako teče z stu- dénky na novej rybník. A kravskej dobytek aby se pásal tu, kdež se na ten čas pase. I jestliže by pak kdo v tom postižěn byl a shledán, žě jest se tak nezachoval, ten bez milosti k obci aby dal 1 f? gr. tolikrát, kolikrátž by se toho dopustil, a o tu škodu aby se smluvil. Než chtěl-li by kdo na svém vlastním pásti, škody aby jinejm nečinil, ten to můž učiniti, toho mu se nebrání. Koně, valachy, kterejch se k dílu potřebuje, ty aby pásli za Karlovou ulicí na tom pastvišti, než hříbat nic. Což se řezníkův a jinejch soused dotejčě, když by jakej počet dobytkův přihnali a pásti chtěli, tehdy aby jej povroubiti dali, ten potom aby tu pásli spolu s jinejmi sousedy; než na porůzno aby ho nepásli pod pokutou též 1 �� gr. A z takového dobytka aby každej platil vosep, jako jiní sousedé platí; a ten vosep zaplatě, prodati své aneb zabiti bude volně moci; a z neprodanejch a z ne- vodbytejch kolikrát by povrub přišel, též aby platil. Což se pak rytířskejch lidí dotejčě, kteříž po městě a při městě jsou, těm abyšte toto zřízení mé oznámili a každému je vypsané poslali, aby se věděli čím spraviti; a jestliže by se kterej toho dopustil a té pokuty vám položiti nechtěl: ta- kovou věc na mne vzneste, již já to budu vědět jak k nápravě přivésti. Pak již vám v tom vůli svou oznamuji, znajíc to, tak se zachovejte; pakli byšte se tak nezachovali, již bych já věděl k vám ouřadu jak se zachovati a s jakým trestáním přistoupiti. Však tohoto nařízení jeho tak nechati, opraviti anebo změniti k další vůli své pozůstavuji. Datum na Pardubicích ve čtvrtek den božího vstoupení léta oc XLVIII°. (Bez nadpisu.) (Na první straně originálu připsáno:) Tomuto nařízení všicka obec, jsa v pon- dělí před sv. Žofií [14. května] 1565 pospolu, povolili, žádajíc, aby podle téhož na- řízení zachováni na budoucí časy byli. Actum za purkmistra Jakuba Prachatického. Orig. musea v Pardubicích.
Strana 271
z roku 1548. 271 443. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, že syn jeho Jaroslav arciknížete Maxmiliana doprovodí do Janova. — V Augšpurku 1548, 17. května. (Janovi z Pernštaina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Jakej jest oumysl tvuoj s strany všech tří synuov tvejch, tomu sme z psaní tvého nám učiněného šířeji vyrozuměli, což od tebe milostivě přijímati ráčieme. Než což se Jaroslava, syna tvého nejstaršího, kterýž při nás jest, a jízdy jeho do Išpánie s synem naším najmilejším Maximilianem arciknížětem Rakouským dotejče, vědětiť dáváme, žeť sme z té příčiny o něho, aby jeho s synem naším do Ispánie odpustil, psáti neráčili, poněvadž vuole naše takováž jako i tvá byla a jest, aby týž syn tvuoj pro nedostatek zdraví a sešlost věku tvého do tak dalekých krajin vypravován nebyl, o čemžť jest bezpochyby dotčený syn tvuoj Jaroslav předešle oznámil. Než do Vlach do Genue téhož syna tvého, aby syna našeho provodil a provodíc Jeho Lásku tam do Genue zase ke dvoru našemu a k službě své se navrátil, sme odpustili; neb nad službami obodvou synuov tvých milostivé oblíbení máme, a králem a pánem tvejm i synuov tvých milostivým býti ráčieme. Dán v Augšpurku ve čtvrtek po svaté Žofiji léta oc XLVIII a království ut supra. Místodrž. archiv král. Českého, Missiven 1547—49, sv. 41., fol. 121. 444. Jan z Pernšteina Pardubským, aby úředníku jeho Burianovi zapsali do knih městských louku, kterouž byl koupil. — Na Pardubicích 1548, 25. května. (Jan z Pernštaina oc.) Pardubščí milí! Jest v tom vůle má, abyšte Burjanovi ouředníku mému Pardubskému dopustili a do knih městských zapsati dali louku, kterou jest koupil ku potřebě své, slove Křížkovskou, jakož ji prvé držel Michal soukeník. Dán na Pardubicích v pátek před svatú Trojicí léta oc XLVIII. (Bez nadpisu.) — Orig. musea v Pardubicích. 445. Jan z Pernšteina Pardubským, aby dům Albrechtovi prodaný v mírnější ceně byl odhadnut. Na Pardubicích 1548, 1. června. (Jan z Pernštaina oc.) Pardubští věrní milí! Což se rozdílu statku Romanči- nýho dotýče, tak jak jest rozdělen, toho při tom nechávám. Než což se prodaje domu dotejčě, kdež ste jej Albrechtovi pustili za VIIj ſP: pak poněvadž jest dům nevy- stavenej, a ještě se naň nemálo naložiti musí, a já Albrechta k tomu držím a mám, aby jej dobře vystavěl: i vidí mi se, že jest ten dům za to draho šacován, než tak
z roku 1548. 271 443. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, že syn jeho Jaroslav arciknížete Maxmiliana doprovodí do Janova. — V Augšpurku 1548, 17. května. (Janovi z Pernštaina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Jakej jest oumysl tvuoj s strany všech tří synuov tvejch, tomu sme z psaní tvého nám učiněného šířeji vyrozuměli, což od tebe milostivě přijímati ráčieme. Než což se Jaroslava, syna tvého nejstaršího, kterýž při nás jest, a jízdy jeho do Išpánie s synem naším najmilejším Maximilianem arciknížětem Rakouským dotejče, vědětiť dáváme, žeť sme z té příčiny o něho, aby jeho s synem naším do Ispánie odpustil, psáti neráčili, poněvadž vuole naše takováž jako i tvá byla a jest, aby týž syn tvuoj pro nedostatek zdraví a sešlost věku tvého do tak dalekých krajin vypravován nebyl, o čemžť jest bezpochyby dotčený syn tvuoj Jaroslav předešle oznámil. Než do Vlach do Genue téhož syna tvého, aby syna našeho provodil a provodíc Jeho Lásku tam do Genue zase ke dvoru našemu a k službě své se navrátil, sme odpustili; neb nad službami obodvou synuov tvých milostivé oblíbení máme, a králem a pánem tvejm i synuov tvých milostivým býti ráčieme. Dán v Augšpurku ve čtvrtek po svaté Žofiji léta oc XLVIII a království ut supra. Místodrž. archiv král. Českého, Missiven 1547—49, sv. 41., fol. 121. 444. Jan z Pernšteina Pardubským, aby úředníku jeho Burianovi zapsali do knih městských louku, kterouž byl koupil. — Na Pardubicích 1548, 25. května. (Jan z Pernštaina oc.) Pardubščí milí! Jest v tom vůle má, abyšte Burjanovi ouředníku mému Pardubskému dopustili a do knih městských zapsati dali louku, kterou jest koupil ku potřebě své, slove Křížkovskou, jakož ji prvé držel Michal soukeník. Dán na Pardubicích v pátek před svatú Trojicí léta oc XLVIII. (Bez nadpisu.) — Orig. musea v Pardubicích. 445. Jan z Pernšteina Pardubským, aby dům Albrechtovi prodaný v mírnější ceně byl odhadnut. Na Pardubicích 1548, 1. června. (Jan z Pernštaina oc.) Pardubští věrní milí! Což se rozdílu statku Romanči- nýho dotýče, tak jak jest rozdělen, toho při tom nechávám. Než což se prodaje domu dotejčě, kdež ste jej Albrechtovi pustili za VIIj ſP: pak poněvadž jest dům nevy- stavenej, a ještě se naň nemálo naložiti musí, a já Albrechta k tomu držím a mám, aby jej dobře vystavěl: i vidí mi se, že jest ten dům za to draho šacován, než tak
Strana 272
Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 272 jest na slušným a na spravedlivým, aby jemu puštěn byl za VIj ſP tak s těmi svršky i s tím se vším, jak ste jemu jej pustili. Pak poněvadž jest v tom vůle má, na to vám tento list dávám pod sekretem svým; a vidí mi se, abyšte i tu vůli mou v knihy městský zapsali a tohoto listu při tom ležěti nechali pro vaše opatření na budoucí časy. Tomu na svědomí sekret svůj vlastní rozkázal sem k tomuto listu přitisknouti. Datum na Pardubicích v pátek po božím Těle léta 1548. L. S. — (Bez nadpisu) — Orig. musea v Pardubicích. 446. Jan z Pernšteina Pardubským o přidání jim krčem, kteréž někdy Chrudimští drželi. V Litomyšli 1548, 8. června. (Jan z Pernšteina oc.) Pardubští věrní milí. Na žádosť vaši pro mnohá zane- prázdnění odpovědi sem vám dáti nemohl, i nechtíc vás tím pominouti, odpověď vám dávám: Což se krčem dotejče, kdež mne žádáte, abych vám jich přidal od těch vsí, kteréž Chrudimští drželi, to ukazujíc, že jest jim Rovenská krčma odjata, která jest vám v listu zapsána, ale toho nedostavujete, že jest s vámi nebožtík Jiřík Vaniš na odporu stál, že jest ta krčma Rovenská do listu z omylu napsána, a co více krčem máte za mne, ježto vám v listu zapsané nejsou, s tím také mlčíte, jakožto v Zminným a druhá v Černé. Pak takto učiniti chci a krčmy vám ještě přidávám a pouštím v Senojedech a v Krchlebích. I poněvadž vám již čtyři krčmy ode mne puštěny budou, kterých jste prvé v listu neměli, můžě-li to bejti, abyšte mi zase pustili Moravanskú a Turovskú; kdež z jiné příčiny toho nepíši, než když jest cesta zlá, že jest daleko k vám lidem pro piva jezditi, Moravanským půl druhé míle a Turovským dvě. Což se Lacka dotejče, kdež sobě stěžujete, že dobytek drobný pase přes zřízení má, tomu sem já poručil, aby to zastavil, kdež mu ještě o to psaní činím. Datum v Litomyšli v pátek po sv. Bonifacím léta 1548. Opatrným purkmistru a konšelóm města Pardubic, věrným milým. Orig. archivu města Pardubic. 447. Jan z Pernšteina Pardubským, že Lackovi Štramberskému dovolil, aby dobytek v těch místech, kde prvé pásal (na obci), pásti mohl, však že dvůr svůj co nejdříve musí prodati. — Na Tovačově 1548, 21. června. (Jan z Pernštaina oc.) Pardubští milí! Oznamuji vám, že jest mne Lacek Štramberský žádal, což se pasení dobytka jeho dotejčě, abych jemu toho přál, aby v těch místech jej pásti mohl, kde jej prvé pásal, jednom co by dvoru svého odbýti mohl: pak již sem já jemu toho mimo zřízení své dopustil, však na ten spůsob, aby
Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 272 jest na slušným a na spravedlivým, aby jemu puštěn byl za VIj ſP tak s těmi svršky i s tím se vším, jak ste jemu jej pustili. Pak poněvadž jest v tom vůle má, na to vám tento list dávám pod sekretem svým; a vidí mi se, abyšte i tu vůli mou v knihy městský zapsali a tohoto listu při tom ležěti nechali pro vaše opatření na budoucí časy. Tomu na svědomí sekret svůj vlastní rozkázal sem k tomuto listu přitisknouti. Datum na Pardubicích v pátek po božím Těle léta 1548. L. S. — (Bez nadpisu) — Orig. musea v Pardubicích. 446. Jan z Pernšteina Pardubským o přidání jim krčem, kteréž někdy Chrudimští drželi. V Litomyšli 1548, 8. června. (Jan z Pernšteina oc.) Pardubští věrní milí. Na žádosť vaši pro mnohá zane- prázdnění odpovědi sem vám dáti nemohl, i nechtíc vás tím pominouti, odpověď vám dávám: Což se krčem dotejče, kdež mne žádáte, abych vám jich přidal od těch vsí, kteréž Chrudimští drželi, to ukazujíc, že jest jim Rovenská krčma odjata, která jest vám v listu zapsána, ale toho nedostavujete, že jest s vámi nebožtík Jiřík Vaniš na odporu stál, že jest ta krčma Rovenská do listu z omylu napsána, a co více krčem máte za mne, ježto vám v listu zapsané nejsou, s tím také mlčíte, jakožto v Zminným a druhá v Černé. Pak takto učiniti chci a krčmy vám ještě přidávám a pouštím v Senojedech a v Krchlebích. I poněvadž vám již čtyři krčmy ode mne puštěny budou, kterých jste prvé v listu neměli, můžě-li to bejti, abyšte mi zase pustili Moravanskú a Turovskú; kdež z jiné příčiny toho nepíši, než když jest cesta zlá, že jest daleko k vám lidem pro piva jezditi, Moravanským půl druhé míle a Turovským dvě. Což se Lacka dotejče, kdež sobě stěžujete, že dobytek drobný pase přes zřízení má, tomu sem já poručil, aby to zastavil, kdež mu ještě o to psaní činím. Datum v Litomyšli v pátek po sv. Bonifacím léta 1548. Opatrným purkmistru a konšelóm města Pardubic, věrným milým. Orig. archivu města Pardubic. 447. Jan z Pernšteina Pardubským, že Lackovi Štramberskému dovolil, aby dobytek v těch místech, kde prvé pásal (na obci), pásti mohl, však že dvůr svůj co nejdříve musí prodati. — Na Tovačově 1548, 21. června. (Jan z Pernštaina oc.) Pardubští milí! Oznamuji vám, že jest mne Lacek Štramberský žádal, což se pasení dobytka jeho dotejčě, abych jemu toho přál, aby v těch místech jej pásti mohl, kde jej prvé pásal, jednom co by dvoru svého odbýti mohl: pak již sem já jemu toho mimo zřízení své dopustil, však na ten spůsob, aby
Strana 273
z roku 1548. 273 ten dvůr prodal což může najspíš. A protož se tím spravte. Datum na Tovačově, ve čtvrtek před sv. Janem léta 1548. Opatrným purkmistru a konšelům města Pardubic, věrným milým. Orig. musea v Pardubicích. 448. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic, aby s Janem Kropáčem o půjčku peněz nejednal. Na Tovačově 1548, 21. června. Službu svú vzkazuji oc. Na čěm jest to jednání se pány kommissaři krále JMti a panem Janem Kropáčem o Kyjov postaveno, tomu sem z psaní vašeho vyrozuměl. Při tom mi ráčíte psáti, bylo-li by mi peněz potřebí, žě byste s ním jednati chtěli, aby mi od něho nějaká summa půjčěna byla: pak oznamuji vám, žě sem já pana Kropáčě z strany těch půjčivek syt, a protož vám z práce děkuji, kterúž v tom pro mne máte. Rád se vám toho zasě přátelsky odplatím. S tím oc. Datum na Tovačově, ve štvrtek před svatejm Janem, léta oc 48. Jan z Pernštaina a na Helfenšteině oc. Orig. archivu Třeboň. Fam. v. Pernstein. (Reg.) 449. Jan z Pernšteina Pardubským, aby před paliči na pozoru se měli. — Na Tovačově 1548, 25. června. (Jan z Pernšteina oc.) Pardubští věrní milí! Oznamuji vám, že zde v Moravě mnoho paličů povstalo, kteřížto při trápeních svejch vyznávají, že peníze berou, aby v Moravě i v Čechách pálili, jakož jest mi pak těchto dní jedno vyznání z Jihlavy přinešeno jednoho lotra, kterýž tu v Jihlavě jat jsouc, při trápení vyznal i na tom umřel, že měl i v Čechách páliti; kdež pak tu v Jihlavě skrze kladenej oheň, kterejž týž lotr položil, více než XXXI domů shořelo. A protož pro uvarování takové škody vám o tom přísně poroučejíc přikazuji, abyste to se vší pilností každejm časem opa- trovali a při branách osazovali, tak abyste věděli, koho do města pouštíte. Dáno na Tovačově v pondělí po sv. Janě léta 1548. Opatrným purkmistru a radě města Pardubic, věrným milým. Orig. archivu města Pardubic. 450. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby ve sporu s Lavskými podrobil se rozhodnutí kommisse. Ve Vídni 1548, 29. července. (Janovi z Pernštaina oc.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Zprávu míti ráčieme, že ty nesnáze a ruoznice, kteréž mezi tebou a obyvateli Lavskými Archiv Český XX. 35
z roku 1548. 273 ten dvůr prodal což může najspíš. A protož se tím spravte. Datum na Tovačově, ve čtvrtek před sv. Janem léta 1548. Opatrným purkmistru a konšelům města Pardubic, věrným milým. Orig. musea v Pardubicích. 448. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic, aby s Janem Kropáčem o půjčku peněz nejednal. Na Tovačově 1548, 21. června. Službu svú vzkazuji oc. Na čěm jest to jednání se pány kommissaři krále JMti a panem Janem Kropáčem o Kyjov postaveno, tomu sem z psaní vašeho vyrozuměl. Při tom mi ráčíte psáti, bylo-li by mi peněz potřebí, žě byste s ním jednati chtěli, aby mi od něho nějaká summa půjčěna byla: pak oznamuji vám, žě sem já pana Kropáčě z strany těch půjčivek syt, a protož vám z práce děkuji, kterúž v tom pro mne máte. Rád se vám toho zasě přátelsky odplatím. S tím oc. Datum na Tovačově, ve štvrtek před svatejm Janem, léta oc 48. Jan z Pernštaina a na Helfenšteině oc. Orig. archivu Třeboň. Fam. v. Pernstein. (Reg.) 449. Jan z Pernšteina Pardubským, aby před paliči na pozoru se měli. — Na Tovačově 1548, 25. června. (Jan z Pernšteina oc.) Pardubští věrní milí! Oznamuji vám, že zde v Moravě mnoho paličů povstalo, kteřížto při trápeních svejch vyznávají, že peníze berou, aby v Moravě i v Čechách pálili, jakož jest mi pak těchto dní jedno vyznání z Jihlavy přinešeno jednoho lotra, kterýž tu v Jihlavě jat jsouc, při trápení vyznal i na tom umřel, že měl i v Čechách páliti; kdež pak tu v Jihlavě skrze kladenej oheň, kterejž týž lotr položil, více než XXXI domů shořelo. A protož pro uvarování takové škody vám o tom přísně poroučejíc přikazuji, abyste to se vší pilností každejm časem opa- trovali a při branách osazovali, tak abyste věděli, koho do města pouštíte. Dáno na Tovačově v pondělí po sv. Janě léta 1548. Opatrným purkmistru a radě města Pardubic, věrným milým. Orig. archivu města Pardubic. 450. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby ve sporu s Lavskými podrobil se rozhodnutí kommisse. Ve Vídni 1548, 29. července. (Janovi z Pernštaina oc.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Zprávu míti ráčieme, že ty nesnáze a ruoznice, kteréž mezi tebou a obyvateli Lavskými Archiv Český XX. 35
Strana 274
274 s strany některých gruntuov, pastev a louk vznikly (z příčin že by se ty na nejeden rozkaz náš v žádná jednání skrze komisaře dáti nechtěl), na míře a konci postaveny nejsou: čehož jsme se do tebe nenadáli, aby ty na taková nejedna přístná i sprave- dlivá poručení naše v tom se s strany té komisí poslušně zachovati neměl. I chtíc my konečně, aby ty ruoznice a nesnáze, poněvadž se obojích zemí Rakouské i Mo- ravské dotejkají, skrze komisaře naše z obojích zemí zřízené na míře a konci posta- veny byly: protožť jakž předešle i nyní poroučieme přístně přikazujíc a tak konečně míti ráčieme, aby beze všech a všelijakých dalších vejmluov to jednání skrze komisaře naše přijal, kdyžť od dotčených komisařuov našich den a místo jmenováno bude, konečně se před nimi se všemi potřebami najíti dal aneb někoho na místě svém s plnú mocí vypravil, a v tom se poslušně a povolně, znajíc jistou vuoli naši býti (tak abychom o to dalšího starání a nabíhání zbaveni býti mohli), zachoval, jináče nečiníce. Dán ve Vídni v neděli den svaté Marty léta oc XLVIII a království ut supra. Místodrž. archiv král. Českého, Missiven 1547—49, sv. 41., fol. 135. A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 451. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby chudé vdově Anně zámečnici z Brna dopomohl k spravedlnosti v Židlochovicích. — Ve Vídni 1548, 10. srpna. (Janovi z Pernštaina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Vědětiť dáváme, že Anna zámečnice z Brna, chudá žena, ukazatelkyně tohoto listu, předešle i nyní na nás jest vznášela správu nám dávajíc, že by po přátelích svých některý nápad k statku v Židlochovicích míti měla, jakož tomu z příležící suplikací šířeji vyrozumíš, nás v tom za milostivé opatření se vší ponížeností prosíc. I chtíc my, aby se tejž ženě a chudé vdově, k čemuž spravedlivost a nápad má, dopomohlo, protožť porou- čieme, pokudž by tak bylo, jakž jsme spraveni, aby to opatřil, aby dotčené ženě což jí spravedlivě náleží, vydáno bylo, tak aby se v tom upokojiti mohla a nás v tom více nenabíhala, jináčě nečiníce. Dán v Vídni v pátek den svatého Vavřince léta oc XLVIII a království ut supra. Místodrž. archiv král. Českého, Missiven 1547—49, sv. 41., fol. 142. 452. Jan z Pernšteina Pardubským o vydávání svědomí jeho služebníkův, o obnovení úřadu, o při- dání krčem, o zboru oc. — Na Prostějově 1548, 16. srpna. (Jan z Pernšteina oc.) Pardubští milí! Jaká jest žádost vaše při některých artikulích od vyslanejch vašich, tomu sem vyrozuměl, na kteréžto artikule vám tuto nížeji psanou odpověď dávám. Předkem co se těch řečí dotejčě, které jsou před právem vaším mluveny, kdež Aleš Rodovský při vás těch řečí za svědomí žádá, aby mu od vás vydáno bylo:
274 s strany některých gruntuov, pastev a louk vznikly (z příčin že by se ty na nejeden rozkaz náš v žádná jednání skrze komisaře dáti nechtěl), na míře a konci postaveny nejsou: čehož jsme se do tebe nenadáli, aby ty na taková nejedna přístná i sprave- dlivá poručení naše v tom se s strany té komisí poslušně zachovati neměl. I chtíc my konečně, aby ty ruoznice a nesnáze, poněvadž se obojích zemí Rakouské i Mo- ravské dotejkají, skrze komisaře naše z obojích zemí zřízené na míře a konci posta- veny byly: protožť jakž předešle i nyní poroučieme přístně přikazujíc a tak konečně míti ráčieme, aby beze všech a všelijakých dalších vejmluov to jednání skrze komisaře naše přijal, kdyžť od dotčených komisařuov našich den a místo jmenováno bude, konečně se před nimi se všemi potřebami najíti dal aneb někoho na místě svém s plnú mocí vypravil, a v tom se poslušně a povolně, znajíc jistou vuoli naši býti (tak abychom o to dalšího starání a nabíhání zbaveni býti mohli), zachoval, jináče nečiníce. Dán ve Vídni v neděli den svaté Marty léta oc XLVIII a království ut supra. Místodrž. archiv král. Českého, Missiven 1547—49, sv. 41., fol. 135. A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 451. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby chudé vdově Anně zámečnici z Brna dopomohl k spravedlnosti v Židlochovicích. — Ve Vídni 1548, 10. srpna. (Janovi z Pernštaina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Vědětiť dáváme, že Anna zámečnice z Brna, chudá žena, ukazatelkyně tohoto listu, předešle i nyní na nás jest vznášela správu nám dávajíc, že by po přátelích svých některý nápad k statku v Židlochovicích míti měla, jakož tomu z příležící suplikací šířeji vyrozumíš, nás v tom za milostivé opatření se vší ponížeností prosíc. I chtíc my, aby se tejž ženě a chudé vdově, k čemuž spravedlivost a nápad má, dopomohlo, protožť porou- čieme, pokudž by tak bylo, jakž jsme spraveni, aby to opatřil, aby dotčené ženě což jí spravedlivě náleží, vydáno bylo, tak aby se v tom upokojiti mohla a nás v tom více nenabíhala, jináčě nečiníce. Dán v Vídni v pátek den svatého Vavřince léta oc XLVIII a království ut supra. Místodrž. archiv král. Českého, Missiven 1547—49, sv. 41., fol. 142. 452. Jan z Pernšteina Pardubským o vydávání svědomí jeho služebníkův, o obnovení úřadu, o při- dání krčem, o zboru oc. — Na Prostějově 1548, 16. srpna. (Jan z Pernšteina oc.) Pardubští milí! Jaká jest žádost vaše při některých artikulích od vyslanejch vašich, tomu sem vyrozuměl, na kteréžto artikule vám tuto nížeji psanou odpověď dávám. Předkem co se těch řečí dotejčě, které jsou před právem vaším mluveny, kdež Aleš Rodovský při vás těch řečí za svědomí žádá, aby mu od vás vydáno bylo:
Strana 275
z roku 1548. 275 i poněvadž znáte, že vám pro uvarování nějakého posměchu a lechkosti budoucí učiniti nenáleží, abyšte takové svědomí před časem vydávati měli, a mne žádáte, abych vás k tomu nepotahoval, toho při tom, jakž žádáte, zanechávám. Což se mluvení od služebníkuov mejch před právem od poddanejch mejch dotejčě, znám, že jest slušné a spravedlivé, aby je ouředníci moji nevydávali od lidí mejch jedny proti druhejm. Než jinejm služebníkóm svejm abych to měl zastaviti, kteříž žádnejch lidí nespravují, aby pro člověka, což sami rádi učini ti] chtí, udělati neměli: také u sebe uznávám, že by mi se to netrefilo, poněvadž takovej služěbník tu svobodu má, pro pohodlí cizího člověka to učiniti, proč by také té svobody užiti neměl a člověku mému též v tom pohodlí ukázati, by pak proti druhému aneb jinému člověku a poddanému mému bylo. Z strany změnění aneb obnovení ouřadu, o tom sem ouředníku svému poručil, aby se podle starobylého obyčeje a pořádku obnovil. Co se některejch krčem dotejče, kdež na mne skrze týž vyslané své žádost vzkládáte, aby vám ode mne přidány byly: pak předešle sem vám psaní učinil, když sem již v Moravě byl, co se krčmy Moravanské a Turovské dotejče, prohlídajíc k jejich těžkosti, jak daleko k vám pro piva mají a zvlášť když sou zlé cesty, aby puštěny byly k Dašickému pivovaru, poněvadž sou vám jiné krčmy puštěny, kteréž vám od neboštíka pana otce mého ani pana bratra ukázány nebyly; i nedali jste mi na to až posavad žádné odpovědi, ani jste v tom na těžkost těch krčmářuov prohlídli, jak daleko k vám pro pivo jezditi muosí. A protož také sobě pruotah z strany těch krčem beru a na ten čas vám na ten artikul žádné odpovědi nedávám, nébrž toho odkládám až do mého zase k vám na Pardubice příjezdu, ač bude-li vuole pána Boha všemohúcího, když mi k vám pomoci ráčí. Na ten artikul, co se zboru dotejčě, tolikéž vám při příjezdu svém na Pardu- bicích odpověď dám. O poslední artikul služěbníkóm svejm píši, aby to s vámi uvážili a nařídili, co by se slušného na ty apellací k vrchnímu právu, jako ke mně, nakládati mělo. Datum na Prostějově ve čtvrtek po panny Marie nanebevzetí léta oc XLVIII°. Opatrným purkmistru a radě města Pardubic, věrným milým. Orig. musea v Pardubicích. 453. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby úředník jeho Hrušovanský propustil z vězení pod- dané z arciknížetství Rakouského. — Ve Vídni 1548, 3. září. (Janovi z Pernštaina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Co sobě stavové arciknížětství našeho Rakouského i také Adam Gal, obyvatel téhož arciknížětství, do ouředníka tvého Hrušovanského z strany sahání v grunty jeho a vsázení i pobrání 35*
z roku 1548. 275 i poněvadž znáte, že vám pro uvarování nějakého posměchu a lechkosti budoucí učiniti nenáleží, abyšte takové svědomí před časem vydávati měli, a mne žádáte, abych vás k tomu nepotahoval, toho při tom, jakž žádáte, zanechávám. Což se mluvení od služebníkuov mejch před právem od poddanejch mejch dotejčě, znám, že jest slušné a spravedlivé, aby je ouředníci moji nevydávali od lidí mejch jedny proti druhejm. Než jinejm služebníkóm svejm abych to měl zastaviti, kteříž žádnejch lidí nespravují, aby pro člověka, což sami rádi učini ti] chtí, udělati neměli: také u sebe uznávám, že by mi se to netrefilo, poněvadž takovej služěbník tu svobodu má, pro pohodlí cizího člověka to učiniti, proč by také té svobody užiti neměl a člověku mému též v tom pohodlí ukázati, by pak proti druhému aneb jinému člověku a poddanému mému bylo. Z strany změnění aneb obnovení ouřadu, o tom sem ouředníku svému poručil, aby se podle starobylého obyčeje a pořádku obnovil. Co se některejch krčem dotejče, kdež na mne skrze týž vyslané své žádost vzkládáte, aby vám ode mne přidány byly: pak předešle sem vám psaní učinil, když sem již v Moravě byl, co se krčmy Moravanské a Turovské dotejče, prohlídajíc k jejich těžkosti, jak daleko k vám pro piva mají a zvlášť když sou zlé cesty, aby puštěny byly k Dašickému pivovaru, poněvadž sou vám jiné krčmy puštěny, kteréž vám od neboštíka pana otce mého ani pana bratra ukázány nebyly; i nedali jste mi na to až posavad žádné odpovědi, ani jste v tom na těžkost těch krčmářuov prohlídli, jak daleko k vám pro pivo jezditi muosí. A protož také sobě pruotah z strany těch krčem beru a na ten čas vám na ten artikul žádné odpovědi nedávám, nébrž toho odkládám až do mého zase k vám na Pardubice příjezdu, ač bude-li vuole pána Boha všemohúcího, když mi k vám pomoci ráčí. Na ten artikul, co se zboru dotejčě, tolikéž vám při příjezdu svém na Pardu- bicích odpověď dám. O poslední artikul služěbníkóm svejm píši, aby to s vámi uvážili a nařídili, co by se slušného na ty apellací k vrchnímu právu, jako ke mně, nakládati mělo. Datum na Prostějově ve čtvrtek po panny Marie nanebevzetí léta oc XLVIII°. Opatrným purkmistru a radě města Pardubic, věrným milým. Orig. musea v Pardubicích. 453. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby úředník jeho Hrušovanský propustil z vězení pod- dané z arciknížetství Rakouského. — Ve Vídni 1548, 3. září. (Janovi z Pernštaina.) Ferdinand oc. Urozený věrný náš milý! Co sobě stavové arciknížětství našeho Rakouského i také Adam Gal, obyvatel téhož arciknížětství, do ouředníka tvého Hrušovanského z strany sahání v grunty jeho a vsázení i pobrání 35*
Strana 276
276 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina lidí a koní ztěžuje, tomu všemu z příležících vejpisuov šířeji vyrozumíš, nás v tom za milostivé opatření s pokorou prosíc. I chtíc my, aby mezi zeměmi a poddanými našimi přátelství a sousedství zachováno bylo a další ruoznice o to nepovstaly, protožť poroučieme přikazujíc, aby hned, jakž tebe toto psaní naše duojde, ouředníku svému Hrušovanskému přikázal, aby ty lidi z vězení propustil, koně a což jim, jakž sme spraveni, pobráno, vydal a v té věci se všelijak pokojně a sousedsky až do sněmu obecního, do kteréhož jsme té věci odložiti ráčili, zachoval. Kdež znajíc jistou vuoli naši býti, nepochybujem, že toho skutečně opatřiti nepomineš, jináčě nečiníce. Dán ve Vídni v úterý po svatém Jiljí léta oc XLVIII a království ut supra. Místodrž. archiv král. Českého, Missiven 1547—49, sv. 41. fol. 159.
276 A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina lidí a koní ztěžuje, tomu všemu z příležících vejpisuov šířeji vyrozumíš, nás v tom za milostivé opatření s pokorou prosíc. I chtíc my, aby mezi zeměmi a poddanými našimi přátelství a sousedství zachováno bylo a další ruoznice o to nepovstaly, protožť poroučieme přikazujíc, aby hned, jakž tebe toto psaní naše duojde, ouředníku svému Hrušovanskému přikázal, aby ty lidi z vězení propustil, koně a což jim, jakž sme spraveni, pobráno, vydal a v té věci se všelijak pokojně a sousedsky až do sněmu obecního, do kteréhož jsme té věci odložiti ráčili, zachoval. Kdež znajíc jistou vuoli naši býti, nepochybujem, že toho skutečně opatřiti nepomineš, jináčě nečiníce. Dán ve Vídni v úterý po svatém Jiljí léta oc XLVIII a království ut supra. Místodrž. archiv král. Českého, Missiven 1547—49, sv. 41. fol. 159.
Strana 277
C. XXV. LISTINY PÁNŮV JANA A VOJTĚCHA Z PERNŠTEINA z let 1491—1548. Sebral a vydává František Dvorský. 1. Král Vladislav dává životy na Kunětickou Horu bratřím z Pernšteina Vilémovi a Vratislavovi, a synům páně Vilémovým Janovi a Vojtěchovi. — U Stoličného Bělehradu 1491, 26. července. (Arch. Český XVI. st. 391 č. 488.) 2. Král Vladislav dává list na výplatu Němčic bratřím Vilímovi a Vratislavovi z Pern- šteina, a synům páně Vilímovým Janovi a Vojtěchovi. — Na Budíně 1492, 2. listopadu. (Arch. Český XVI. str. 448 č. 563.) 3. Vladislav král dává svolení bratřím Vilímovi a Vratislavovi z Pernštejna a synům páně Vilímovým Janovi a Vojtěchovi, aby mohli vyplatiti zboží zastavené, ke klášterům v Opatově a Sezemicích příslušející. — Na Budíně 1492, 2. listopadu. (Arch. Český XVI. str. 450 č. 565.) 4. Král Vladislav dává výplatu na vsech Pardubicích Mnichových, na Černé, na Ne- mošičkách a jiných bratřím Vilémovi a Vratislavovi z Pernšteina a synům páně Vilémovým Janovi a Vojtěchovi. — Na Budíně 1493, 9. dubna. (Arch. Český XVI. str. 453 č. 572.) 5. Vladislav král dává list na opravu kláštera Tišnovského bratřím Vilémovi a Vrati- slavovi z Pernšteina a synům páně Vilémovým panu Janovi a Vojtěchovi. — Na Budíně 1493, 17. prosince. (Arch. Český XVI. str. 461 č. 592.) 6. Ve smlouvě mezi Vilémem z Pernšteina a opatem Velehradským o Příkluky, Něm- čice oc ustanoveno, že list od jmenovaného opata svědčiti má panu Vilémovi z Pernšteina a synům jeho Janovi a Vojtěchu. — V Brně 1494, 14. dubna. (Arch. Český XVI. str. 486 č. 631.) 7. Ve smlouvě mezi Vilémem z Pernšteina a konventem kláštera Oslovanského o de- sátek v Miroslavi ustanoveno, kdyby pan Vilém zemřel, že toho desátku požívati mají synové jeho Jan a Vojtěch z Pernšteina. — Na Krumlově 1496, 31. srpna. (Arch. Český XVI. str. 493 č. 639.)
C. XXV. LISTINY PÁNŮV JANA A VOJTĚCHA Z PERNŠTEINA z let 1491—1548. Sebral a vydává František Dvorský. 1. Král Vladislav dává životy na Kunětickou Horu bratřím z Pernšteina Vilémovi a Vratislavovi, a synům páně Vilémovým Janovi a Vojtěchovi. — U Stoličného Bělehradu 1491, 26. července. (Arch. Český XVI. st. 391 č. 488.) 2. Král Vladislav dává list na výplatu Němčic bratřím Vilímovi a Vratislavovi z Pern- šteina, a synům páně Vilímovým Janovi a Vojtěchovi. — Na Budíně 1492, 2. listopadu. (Arch. Český XVI. str. 448 č. 563.) 3. Vladislav král dává svolení bratřím Vilímovi a Vratislavovi z Pernštejna a synům páně Vilímovým Janovi a Vojtěchovi, aby mohli vyplatiti zboží zastavené, ke klášterům v Opatově a Sezemicích příslušející. — Na Budíně 1492, 2. listopadu. (Arch. Český XVI. str. 450 č. 565.) 4. Král Vladislav dává výplatu na vsech Pardubicích Mnichových, na Černé, na Ne- mošičkách a jiných bratřím Vilémovi a Vratislavovi z Pernšteina a synům páně Vilémovým Janovi a Vojtěchovi. — Na Budíně 1493, 9. dubna. (Arch. Český XVI. str. 453 č. 572.) 5. Vladislav král dává list na opravu kláštera Tišnovského bratřím Vilémovi a Vrati- slavovi z Pernšteina a synům páně Vilémovým panu Janovi a Vojtěchovi. — Na Budíně 1493, 17. prosince. (Arch. Český XVI. str. 461 č. 592.) 6. Ve smlouvě mezi Vilémem z Pernšteina a opatem Velehradským o Příkluky, Něm- čice oc ustanoveno, že list od jmenovaného opata svědčiti má panu Vilémovi z Pernšteina a synům jeho Janovi a Vojtěchu. — V Brně 1494, 14. dubna. (Arch. Český XVI. str. 486 č. 631.) 7. Ve smlouvě mezi Vilémem z Pernšteina a konventem kláštera Oslovanského o de- sátek v Miroslavi ustanoveno, kdyby pan Vilém zemřel, že toho desátku požívati mají synové jeho Jan a Vojtěch z Pernšteina. — Na Krumlově 1496, 31. srpna. (Arch. Český XVI. str. 493 č. 639.)
Strana 278
278 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 8. Vladislav král stvrzuje všecky zápisy na Kunětickou Horu a klášter Opatovský i Sezemický, aby je Vilém z Pernšteina i se svými syny Janem a Vojtěchem mohl užívati. — Na hradě Pražském 1497, 3. května. (Arch. Český IV. str. 219—222.) 9. Král Vladislav na cestě své z Prahy do Budína přijel 22. čce 1497 do Pardubic, kdež v neděli po sv. Maří Magdaleně (23. července) oba syny páně Vilímovy Jana a Vojtěcha z Pernšteina pasoval na rytíře. — Velesl. hist. kal. p. 394. Lupac. Ephem. Vrzesov. Arch. Český XVI. str. 513 f. 676.) 10. Stanislav biskup Olomoucký převádí zápisy na některé vsi v Čechách na Viléma z Pernšteina i syny jeho Jana a Vojtěcha. Na Kroměříži, 1500, 27. ledna. (Arch. Český XVI. str. 542 č. 730.) 11. Výpověď Jana z Pernšteina mezi obcí Lobodskou a dvěma mlynáři, aby tito jakožto lánníci povinnost všelikou vykonávali. — Na Pardubicích 1500, 4. března. (Arch. Český XVI. str. 543 č. 731.) 12. List věnný na 10.000 zl. uherských daný od Jindřicha z Lipého paní Bohunce z Pernšteina jako manželce a k jejím věrným rukám Vilémovi z Pernšteina a synům jeho Janovi a Vojtěchovi. — Na Krumlově 1500, 8. září. (Arch. Český XVI. str. 550 č. 744.) 13. Král Vladislav dává Janovi a Vojtěchovi z Pernšteina dva životy na městečku Nosislavi za jisté úroky (13 ſ?) ročně kněžím k sv. Petru do Brna. — V Brně 1501, 5. února. (Arch. Český VI. č. 411 str. 587.) 14. Král Vladislav dává Janovi a Vojtěchovi z Pernšteina platy, desátky vinné na lidech k záduší sv. Petra do Brna příslušejících. — Na Budíně 1501, 5. února. (Arch. Český XVI. str. 556 č. 753.) 15. List krále Vladislava, kterýmž dává výplatu zboží Tejneckého Vilémovi z Pern- šteina a synům jeho Janovi a Vojtěchovi. — Na hradě Pražském 1502, 27. února. (Arch. Český IV. str. 205 č. 34.) 16. V listu kněze biskupa Olomouckého Stanislava dáno léno na ves Lobodice Vojtě- chovi a Janovi z Pernšteina. — V Olomouci 10. dubna 1503. (Arch. Český XVII. str. 32 č. 795.) 17. Jan a Vojtěch bratří z Pernšteina vysvědčují, že všechno, co otec jejich Vilím byl v dílčím listu neb kšaftu nařídil, vyplniti chtí. — Na Pardubicích 1507, 12. března. (Arch. Český XVII. str. 68 č. 846.) 18. List dílčí Viléma z Pernšteina, kterýmž mezi syny své Jana a Vojtěcha dělí statky své v Čechách a na Moravě. — Na Pardubicích 1507, 25. března. (Arch. Český XVII. str. 71 č. 847.) 19. Jan z Pernšteina vyznává, že jest spokojen s veškerým ustanovením, které otec Vilím v dílčím listu ustanovil, a že chce vše věrně vykonati. — Na Pardubicích 1507, 6. dubna. (Arch. Český XVII. str. 77 č. 848.) Téhož dne a roku listem na Pardubicích daným vyznal totéž Vojtěch z Pernšteina. (Arch. Český XVII. str. 79 č. 849.) 20. Vilím z Pernšteina vyznává, že dal kšaft svůj s mocnými listy (královskými i s listy synů svých Jana a Vojtěcha k uschování purkmistru a konšelům města Brna. — Na Pardubicích 1507, 23. dubna. (Arch. Český XVII. str. 79 č. 850.)
278 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 8. Vladislav král stvrzuje všecky zápisy na Kunětickou Horu a klášter Opatovský i Sezemický, aby je Vilém z Pernšteina i se svými syny Janem a Vojtěchem mohl užívati. — Na hradě Pražském 1497, 3. května. (Arch. Český IV. str. 219—222.) 9. Král Vladislav na cestě své z Prahy do Budína přijel 22. čce 1497 do Pardubic, kdež v neděli po sv. Maří Magdaleně (23. července) oba syny páně Vilímovy Jana a Vojtěcha z Pernšteina pasoval na rytíře. — Velesl. hist. kal. p. 394. Lupac. Ephem. Vrzesov. Arch. Český XVI. str. 513 f. 676.) 10. Stanislav biskup Olomoucký převádí zápisy na některé vsi v Čechách na Viléma z Pernšteina i syny jeho Jana a Vojtěcha. Na Kroměříži, 1500, 27. ledna. (Arch. Český XVI. str. 542 č. 730.) 11. Výpověď Jana z Pernšteina mezi obcí Lobodskou a dvěma mlynáři, aby tito jakožto lánníci povinnost všelikou vykonávali. — Na Pardubicích 1500, 4. března. (Arch. Český XVI. str. 543 č. 731.) 12. List věnný na 10.000 zl. uherských daný od Jindřicha z Lipého paní Bohunce z Pernšteina jako manželce a k jejím věrným rukám Vilémovi z Pernšteina a synům jeho Janovi a Vojtěchovi. — Na Krumlově 1500, 8. září. (Arch. Český XVI. str. 550 č. 744.) 13. Král Vladislav dává Janovi a Vojtěchovi z Pernšteina dva životy na městečku Nosislavi za jisté úroky (13 ſ?) ročně kněžím k sv. Petru do Brna. — V Brně 1501, 5. února. (Arch. Český VI. č. 411 str. 587.) 14. Král Vladislav dává Janovi a Vojtěchovi z Pernšteina platy, desátky vinné na lidech k záduší sv. Petra do Brna příslušejících. — Na Budíně 1501, 5. února. (Arch. Český XVI. str. 556 č. 753.) 15. List krále Vladislava, kterýmž dává výplatu zboží Tejneckého Vilémovi z Pern- šteina a synům jeho Janovi a Vojtěchovi. — Na hradě Pražském 1502, 27. února. (Arch. Český IV. str. 205 č. 34.) 16. V listu kněze biskupa Olomouckého Stanislava dáno léno na ves Lobodice Vojtě- chovi a Janovi z Pernšteina. — V Olomouci 10. dubna 1503. (Arch. Český XVII. str. 32 č. 795.) 17. Jan a Vojtěch bratří z Pernšteina vysvědčují, že všechno, co otec jejich Vilím byl v dílčím listu neb kšaftu nařídil, vyplniti chtí. — Na Pardubicích 1507, 12. března. (Arch. Český XVII. str. 68 č. 846.) 18. List dílčí Viléma z Pernšteina, kterýmž mezi syny své Jana a Vojtěcha dělí statky své v Čechách a na Moravě. — Na Pardubicích 1507, 25. března. (Arch. Český XVII. str. 71 č. 847.) 19. Jan z Pernšteina vyznává, že jest spokojen s veškerým ustanovením, které otec Vilím v dílčím listu ustanovil, a že chce vše věrně vykonati. — Na Pardubicích 1507, 6. dubna. (Arch. Český XVII. str. 77 č. 848.) Téhož dne a roku listem na Pardubicích daným vyznal totéž Vojtěch z Pernšteina. (Arch. Český XVII. str. 79 č. 849.) 20. Vilím z Pernšteina vyznává, že dal kšaft svůj s mocnými listy (královskými i s listy synů svých Jana a Vojtěcha k uschování purkmistru a konšelům města Brna. — Na Pardubicích 1507, 23. dubna. (Arch. Český XVII. str. 79 č. 850.)
Strana 279
z let 1497 až 1510. 279 21. Jan a Vojtěch bratří z Pernšteina vyznávají, že se vším shodují se, což jich otec Vilím v příčině rozdělení statků při radě města byl uložil; žádají, aby ve všem dle ustanovení otce jich se zachovala. — Na Pardubicích 1507, 23. dubna. (Arch. Český XVII. str. 81 č. 851.) 22. Ve při města Olomouce s Vilémem z Pernšteina, že týž některých lidí poddaných k soudu jim nechce postaviti, zastával před soudem zemským otce svého Viléma Jan z Pern- šteina. — V Olomouci 1508, 8. prosince. (Arch. Český XVII. str. 103 č. 880.) 23. Dobeš z Vinař prodal dvůr ve Vinařích Přerovským a k jejich věrným rukám Vilímovi z Pernšteina a synu jeho Janovi. — V Olomouci 1509, 27. června. (Arch. Český XVII. str. 107 č. 886.) 24. Vladislav král Janovi z Pernšteina, aby opravu na klášter v Tišnově a Oslova- nech jemu, bratru Vojtěchovi i otci jich Vilémovi dědičně udělenou dal vložiti do desk. — Na hradě Pražském 14. prosince 1509. (Arch. Český XVI. str. 35 č. 71.) 25. Král Vladislav oznamuje, že Vilém z Pernšteina a synové jeho Jan a Vojtěch ne- mají býti se zboží Tejneckého splacováni od žádného, leč od osob, kterým by výplata spra- vedlivě příslušela. — Na hradě Pražském 1510, 31. ledna. (Arch. Český IV. str. 214 č. 42.) Listem ze dne 1523, 10. dubna v Olomouci daným potvrzuje král Ludvík všechny zápisy na zboží Tejnecké Vojtěchovi z Pernšteina. — V Olomouci 1523, 10. dubna. (Arch. Český IV. str. 222 č. 47.) 26. Vladislav král Janovi z Pernšteina, aby otci svému Vilímovi vsi Uherčice a Evaň dal vepsati do desk zemských. — Na Horách Kutných 1510, 21. února. (Arch. Český XVI. str. 41 č. 73.) 27. Král Vladislav dává k přímluvě Jana z Pernšteina obyvatelům městečka Ivančic mostné. — V Olomouci 1510, 10. března. (Arch. Český XVII. str. 115 č. 898.) 28. Král Vladislav dává svolení k směně, kterouž učinili Jan z Lomnice a Jan z Pern- šteina o rybníky. — V Olomouci 11. března 1510. (Arch. Český XVII. str. 115 č. 899.) 29. „Staří letopisové“ zaznamenali, že král Vladislav vyslal na sněm do Prahy v mě- síci červenci l. 1510 Stanislava biskupa Olomouckého, Jana z Lomnice hejtmana Moravského a Jana Pernšteina, aby „smlouvu svato-Jakubskou“ zdvihli a jiné opatření učinili. — (Staří letop. čeští 327.) 30. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a Bočkem z Kunstátu o Bojanovice. — Na Pernšteině 1510, 19. července. (Arch. Český XVII. str. 129 č. 912.) Dne 24. července 1510 na Polné dal Hynek Boček z Kunstatu dobrou vůli na ves Bojanovice Vilímovi z Pernšteina a synům jeho Janovi a Vojtěchovi. Dne 31. července 1510 na Pernšteině dal Jan z Pernšteina dobrou vůli na túž ves otci svému Vilímovi. — (Tamtéž str. 130 č. 913 a 914.) 31. Vilím z Pernšteina a synové jeho Jan a Vojtěch slibují Prostějovským, že pro víru pod obojí nemají býti utiskováni a kněz římský pod jednou že na faru jejich nemá býti podáván. — Na Pernšteině 1510, 4 srpna. (Arch. Český XVII. str. 131 č. 916.) 32. Dobrá vůle od purkmistra a rady města Třebíče Vilímovi z Pernšteina a synům jeho Janovi a Vojtěchovi na list kněze opata kláštera Třebíckého na 80 � gr. čes. — Na Třebíči 1510, 25. září. (Arch. Český XVII. str. 135 č. 920.)
z let 1497 až 1510. 279 21. Jan a Vojtěch bratří z Pernšteina vyznávají, že se vším shodují se, což jich otec Vilím v příčině rozdělení statků při radě města byl uložil; žádají, aby ve všem dle ustanovení otce jich se zachovala. — Na Pardubicích 1507, 23. dubna. (Arch. Český XVII. str. 81 č. 851.) 22. Ve při města Olomouce s Vilémem z Pernšteina, že týž některých lidí poddaných k soudu jim nechce postaviti, zastával před soudem zemským otce svého Viléma Jan z Pern- šteina. — V Olomouci 1508, 8. prosince. (Arch. Český XVII. str. 103 č. 880.) 23. Dobeš z Vinař prodal dvůr ve Vinařích Přerovským a k jejich věrným rukám Vilímovi z Pernšteina a synu jeho Janovi. — V Olomouci 1509, 27. června. (Arch. Český XVII. str. 107 č. 886.) 24. Vladislav král Janovi z Pernšteina, aby opravu na klášter v Tišnově a Oslova- nech jemu, bratru Vojtěchovi i otci jich Vilémovi dědičně udělenou dal vložiti do desk. — Na hradě Pražském 14. prosince 1509. (Arch. Český XVI. str. 35 č. 71.) 25. Král Vladislav oznamuje, že Vilém z Pernšteina a synové jeho Jan a Vojtěch ne- mají býti se zboží Tejneckého splacováni od žádného, leč od osob, kterým by výplata spra- vedlivě příslušela. — Na hradě Pražském 1510, 31. ledna. (Arch. Český IV. str. 214 č. 42.) Listem ze dne 1523, 10. dubna v Olomouci daným potvrzuje král Ludvík všechny zápisy na zboží Tejnecké Vojtěchovi z Pernšteina. — V Olomouci 1523, 10. dubna. (Arch. Český IV. str. 222 č. 47.) 26. Vladislav král Janovi z Pernšteina, aby otci svému Vilímovi vsi Uherčice a Evaň dal vepsati do desk zemských. — Na Horách Kutných 1510, 21. února. (Arch. Český XVI. str. 41 č. 73.) 27. Král Vladislav dává k přímluvě Jana z Pernšteina obyvatelům městečka Ivančic mostné. — V Olomouci 1510, 10. března. (Arch. Český XVII. str. 115 č. 898.) 28. Král Vladislav dává svolení k směně, kterouž učinili Jan z Lomnice a Jan z Pern- šteina o rybníky. — V Olomouci 11. března 1510. (Arch. Český XVII. str. 115 č. 899.) 29. „Staří letopisové“ zaznamenali, že král Vladislav vyslal na sněm do Prahy v mě- síci červenci l. 1510 Stanislava biskupa Olomouckého, Jana z Lomnice hejtmana Moravského a Jana Pernšteina, aby „smlouvu svato-Jakubskou“ zdvihli a jiné opatření učinili. — (Staří letop. čeští 327.) 30. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a Bočkem z Kunstátu o Bojanovice. — Na Pernšteině 1510, 19. července. (Arch. Český XVII. str. 129 č. 912.) Dne 24. července 1510 na Polné dal Hynek Boček z Kunstatu dobrou vůli na ves Bojanovice Vilímovi z Pernšteina a synům jeho Janovi a Vojtěchovi. Dne 31. července 1510 na Pernšteině dal Jan z Pernšteina dobrou vůli na túž ves otci svému Vilímovi. — (Tamtéž str. 130 č. 913 a 914.) 31. Vilím z Pernšteina a synové jeho Jan a Vojtěch slibují Prostějovským, že pro víru pod obojí nemají býti utiskováni a kněz římský pod jednou že na faru jejich nemá býti podáván. — Na Pernšteině 1510, 4 srpna. (Arch. Český XVII. str. 131 č. 916.) 32. Dobrá vůle od purkmistra a rady města Třebíče Vilímovi z Pernšteina a synům jeho Janovi a Vojtěchovi na list kněze opata kláštera Třebíckého na 80 � gr. čes. — Na Třebíči 1510, 25. září. (Arch. Český XVII. str. 135 č. 920.)
Strana 280
280 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 33. Smlouva mezi Janem z Lomnice a Janem z Pernšteina o frejmark rybníků. — Na Meziříčí 1510, 2. listopadu. (Arch. Český XVII. str. 137 č. 923.) 34. Ve smlouvě manželské mezi Hynkem z Kunštátu a Annou z Hradce byl Vojtěch z Pernšteina také rukojmím. — Bez místa. 1511, 14. září. (Arch. Český XI. str. 411 č. 229.) 35. List krále Vladislava Vilímovi z Pernšteina, aby mohl stříbrné hory zaraziti a přidává týmž listem životy Janovi a Vojtěchovi z Pernšteina. — Na Budíně 15 12, 10. února (Arch. Český XVII. str. 151 č. 942.) 36. Jan z Pernšteina pohání Wolfwanga a Linharta z Lichtenšteina pro nedovolenou jízdu po cestě od Mušova k Eyvani. Burjan z Nové Vsi pohání Jana z Pernšteina, že mu nepostoupil Radkova 1512. — (M. S. Actiones et sententiae in Moravia latae. Knihovna hr. Waldšteina v Duchcově.) 37. Mikuláš z Bystřice, nejvyšší písař markrabství Moravského, prodává Janovi z Pern- šteina ves Čertorej se vším příslušenstvím za 500 � gr. čes. Rukojmí: Znata z Lompnice, nejvyšší sudí markrabství, Václav Berka z Dubé a na Šternberce, Jan z Žerotína a Fulneka, Diva z Kokor, komorník menšího práva v Olomouci, Jan Kobík z Opatova a na Prusích a Vilím z Vickova. — V Olomouci v sobotu před sv. Antonínem (15. ledna) 1513. (Orig. perg. se třemi zachovalými visutými pečetěmi (4 jsou utrženy) v hraběcím zámeckém archivu v Tovačově.) 38. Olomoučtí odpovídají Janovi a Vilímovi z Pernšteina, každému zvláště, že na přímluvné listy jejich za jistého sirotka předloží věc takovou všem třem radám městským. — V Olomouci. Bez data. [1513, po 23. lednu.] (Arch. Český XVI. str. 46 č. 83.) 39. Ke sněmu na den 30. ledna 1514 na hradě Pražském položenému, k němuž sešli se zástupcové všech zemí koruny České, vyslán byl králem vedle jiných Jan z Pernšteina. (Stař. letop. čeští 357.) 40. Když Pražané a jiná královská města žádali krále Polského Zikmunda za intervencí u bratra jeho krále Vladislava, na něhož žalovali, že některé korunní statky zastavil a tím poškodil obecné dobré i svůj rod, uvedl zemi do velikých dluhů a následkem některých zápisů (smlouva sv. Jakubská z r. 1508) ujmu též učinil královské své moci, připomenuli, že mezi královskými posly k obecnému sněmu v Praze od 30. ledna 1514 držanému byl vedle Barto- loměje knížete Münsterberského, Stanislava biskupa Olomouckého a Jana z Lomnice, také Jan z Pernšteina. — 1541, 16. Febr. v Praze. (Souč. opis. pap. v kopiáři arch. Třeb. Hi- storica Nro 3599a.) 41. Vojtěch z Pernšteina dopouští poddaným svým ve vsích k zámku Landškrounskému příslušejících, aby statek svůj za živnosti i po smrti poručiti mohli komuž by se jim líbilo na zboží Lanškrounském; kdyby však některý pro smrt pořízení učiniti nemohl, aby statek jeho připadl na nejbližšího přítele. — Na Lanškrouně 1514 v pondělí před sv. Petrem na stolici vsazení (20. února). (Arch. Český XVII. str. 195 č. 984.) Listem ze dne 25. července 1514 propustil Vojtěch z Pernšteina osedlým i podruhům v městě Landškrouně i na předměstí, v Dolním Třešňovci právo odúmrtní s jistými výminkami. (Arch. Český XVII. str. 198 č. 989.) 42. Jan z Lomnice hejtman Moravský píše důvěrně Petrovi z Rosenberga, jak Vilím z Pernšteina o to se stará, aby úřad nejvyššího hofmisterství dostal se synu jeho Vojtěchovi. — V Meziříčí 1514, 21. února. (Arch. Český XI. str. 155.)
280 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 33. Smlouva mezi Janem z Lomnice a Janem z Pernšteina o frejmark rybníků. — Na Meziříčí 1510, 2. listopadu. (Arch. Český XVII. str. 137 č. 923.) 34. Ve smlouvě manželské mezi Hynkem z Kunštátu a Annou z Hradce byl Vojtěch z Pernšteina také rukojmím. — Bez místa. 1511, 14. září. (Arch. Český XI. str. 411 č. 229.) 35. List krále Vladislava Vilímovi z Pernšteina, aby mohl stříbrné hory zaraziti a přidává týmž listem životy Janovi a Vojtěchovi z Pernšteina. — Na Budíně 15 12, 10. února (Arch. Český XVII. str. 151 č. 942.) 36. Jan z Pernšteina pohání Wolfwanga a Linharta z Lichtenšteina pro nedovolenou jízdu po cestě od Mušova k Eyvani. Burjan z Nové Vsi pohání Jana z Pernšteina, že mu nepostoupil Radkova 1512. — (M. S. Actiones et sententiae in Moravia latae. Knihovna hr. Waldšteina v Duchcově.) 37. Mikuláš z Bystřice, nejvyšší písař markrabství Moravského, prodává Janovi z Pern- šteina ves Čertorej se vším příslušenstvím za 500 � gr. čes. Rukojmí: Znata z Lompnice, nejvyšší sudí markrabství, Václav Berka z Dubé a na Šternberce, Jan z Žerotína a Fulneka, Diva z Kokor, komorník menšího práva v Olomouci, Jan Kobík z Opatova a na Prusích a Vilím z Vickova. — V Olomouci v sobotu před sv. Antonínem (15. ledna) 1513. (Orig. perg. se třemi zachovalými visutými pečetěmi (4 jsou utrženy) v hraběcím zámeckém archivu v Tovačově.) 38. Olomoučtí odpovídají Janovi a Vilímovi z Pernšteina, každému zvláště, že na přímluvné listy jejich za jistého sirotka předloží věc takovou všem třem radám městským. — V Olomouci. Bez data. [1513, po 23. lednu.] (Arch. Český XVI. str. 46 č. 83.) 39. Ke sněmu na den 30. ledna 1514 na hradě Pražském položenému, k němuž sešli se zástupcové všech zemí koruny České, vyslán byl králem vedle jiných Jan z Pernšteina. (Stař. letop. čeští 357.) 40. Když Pražané a jiná královská města žádali krále Polského Zikmunda za intervencí u bratra jeho krále Vladislava, na něhož žalovali, že některé korunní statky zastavil a tím poškodil obecné dobré i svůj rod, uvedl zemi do velikých dluhů a následkem některých zápisů (smlouva sv. Jakubská z r. 1508) ujmu též učinil královské své moci, připomenuli, že mezi královskými posly k obecnému sněmu v Praze od 30. ledna 1514 držanému byl vedle Barto- loměje knížete Münsterberského, Stanislava biskupa Olomouckého a Jana z Lomnice, také Jan z Pernšteina. — 1541, 16. Febr. v Praze. (Souč. opis. pap. v kopiáři arch. Třeb. Hi- storica Nro 3599a.) 41. Vojtěch z Pernšteina dopouští poddaným svým ve vsích k zámku Landškrounskému příslušejících, aby statek svůj za živnosti i po smrti poručiti mohli komuž by se jim líbilo na zboží Lanškrounském; kdyby však některý pro smrt pořízení učiniti nemohl, aby statek jeho připadl na nejbližšího přítele. — Na Lanškrouně 1514 v pondělí před sv. Petrem na stolici vsazení (20. února). (Arch. Český XVII. str. 195 č. 984.) Listem ze dne 25. července 1514 propustil Vojtěch z Pernšteina osedlým i podruhům v městě Landškrouně i na předměstí, v Dolním Třešňovci právo odúmrtní s jistými výminkami. (Arch. Český XVII. str. 198 č. 989.) 42. Jan z Lomnice hejtman Moravský píše důvěrně Petrovi z Rosenberga, jak Vilím z Pernšteina o to se stará, aby úřad nejvyššího hofmisterství dostal se synu jeho Vojtěchovi. — V Meziříčí 1514, 21. února. (Arch. Český XI. str. 155.)
Strana 281
z let 1510 až 1514. 281 43. Narovnání mezi obcí městečka Nosislavě a mlynáři horního a dolního mlýna učiněné Janem z Pernšteina v příčině měr sladu, mouky a vaření piva. — Na Židlochovicích 1514, 19. května. Léta páně tisíctého pětistého čtrnáctého ten pátek po svaté Žofii stalo se jest zřízení a srovnání skrze mne Jana z Pernšteina, nejvyšším komorníkem markrabství Moravského, mezi opatrným rychtářem a konšely i vší obcí městečka Nosislavě, a mezi mlynáři horního a dolního mlejna zejména Jany oběma, obapolně lidmi mými, a to takové: Jakž sou Nosislavští vinili mlynáře ze tří artykuluov, nejprve že by se jim krátkost od nich díla na sladích, že co dávají do mlejna, že by se jim zase málo dávalo, a co dávají na mouku, též žeby se jim v tom krátkost díla; a z třetího artykule, že piva v mlejních vaří, kdež jim jest na tom újma veliká, poněvadž jest to obchod a živnost jejich, a mlynáři že majíc živnost jinou, v kterúž se oni jim ne- vkládají; za to mne žádajíc, abych je v tom opatřil. Kdež mlynáři, tu žalobu vyslyšíc, to sou přede mnou oznámili, že se jim na sladích ani na mouce žádná křivda neděje, a jestližeby v tom postiženi byli aneb to na ně usvědčeno bylo, poddávajíc mi se v trestání; pakli jim toho nevěří, aby z sebe osoby vybrali a ty aby při mlení byly. Což se piva dotýče, také sou pověděli, že toho tak užívají, jako sú jiní první předkové jejich, kteří na těch mlejních seděli, toho užívali. Kdež já svrchupsaný Jan z Pern- šteina přeslyše obě dvě straně, takto mezi nimi vypovídám: Nejprv, což se sladuov do- týče, aby měšťané dali několik pytlů sladu semleti a při tom aby byli, jak se jim smele, aby se v tom žádná ztráta nestala; a ten slad aby dali na míru, na jakou vejde, tu míru aby cejchovanou postavili ve mlejně; též druhá míra aby byla ve mlejně, co obilí mlynář k sobě přijme, a tak aby byly dvě míře, jedna míra, na kterú do mlýna přijímati má, a druhá míra, na kterou ze mlejna vydávati má. Což se pak mouky dotýče, též aby měšťané dali měřici semleti, při té aby stáli, též aby se jim spravedlivé stalo, a co jim mouky z té měřice přijde, též aby míra učiněna byla a cejchována, a ta míra aby ve mlejně byla jedna, a jestli toho potřebí, u rychtáře aby druhá byla. A jestliže by se komu zdálo, žeby mu se od mlynáře krátkost dála, ten aby nehýbal obilím ze mlejna ani v ně sahal, leč by to rychtářem neb konšelem obvedl, že mu se v tom od mlynáře krátkost stala, že mu podle těch měr od mlynáře nevyšlo, které sú v řízení posta- vené; a jestližeby se mlynář z toho nevyvedl aneb slušné příčiny toho neukázal, proč jest tomu dosti učiniti nemohl, tehdy aby bez milosti trestán byl a pánu pět kop grošuov pokuty propadl. Což se piva vaření dotýče, poněvadž mlynáři živnosti své mají, v kterýchž sú rozdílni od městských živností, takto mezi nimi vypovídám: aby ve mlejních piva nevařili ani ku pití svému, ani šenku, než jestliže chtějí piva vařiti, tehdy aby sobě po gruntu přistavili a na tom gruntu aby piva vařili k prodaji, k šenku i ku pití Archiv Český XX. 36
z let 1510 až 1514. 281 43. Narovnání mezi obcí městečka Nosislavě a mlynáři horního a dolního mlýna učiněné Janem z Pernšteina v příčině měr sladu, mouky a vaření piva. — Na Židlochovicích 1514, 19. května. Léta páně tisíctého pětistého čtrnáctého ten pátek po svaté Žofii stalo se jest zřízení a srovnání skrze mne Jana z Pernšteina, nejvyšším komorníkem markrabství Moravského, mezi opatrným rychtářem a konšely i vší obcí městečka Nosislavě, a mezi mlynáři horního a dolního mlejna zejména Jany oběma, obapolně lidmi mými, a to takové: Jakž sou Nosislavští vinili mlynáře ze tří artykuluov, nejprve že by se jim krátkost od nich díla na sladích, že co dávají do mlejna, že by se jim zase málo dávalo, a co dávají na mouku, též žeby se jim v tom krátkost díla; a z třetího artykule, že piva v mlejních vaří, kdež jim jest na tom újma veliká, poněvadž jest to obchod a živnost jejich, a mlynáři že majíc živnost jinou, v kterúž se oni jim ne- vkládají; za to mne žádajíc, abych je v tom opatřil. Kdež mlynáři, tu žalobu vyslyšíc, to sou přede mnou oznámili, že se jim na sladích ani na mouce žádná křivda neděje, a jestližeby v tom postiženi byli aneb to na ně usvědčeno bylo, poddávajíc mi se v trestání; pakli jim toho nevěří, aby z sebe osoby vybrali a ty aby při mlení byly. Což se piva dotýče, také sou pověděli, že toho tak užívají, jako sú jiní první předkové jejich, kteří na těch mlejních seděli, toho užívali. Kdež já svrchupsaný Jan z Pern- šteina přeslyše obě dvě straně, takto mezi nimi vypovídám: Nejprv, což se sladuov do- týče, aby měšťané dali několik pytlů sladu semleti a při tom aby byli, jak se jim smele, aby se v tom žádná ztráta nestala; a ten slad aby dali na míru, na jakou vejde, tu míru aby cejchovanou postavili ve mlejně; též druhá míra aby byla ve mlejně, co obilí mlynář k sobě přijme, a tak aby byly dvě míře, jedna míra, na kterú do mlýna přijímati má, a druhá míra, na kterou ze mlejna vydávati má. Což se pak mouky dotýče, též aby měšťané dali měřici semleti, při té aby stáli, též aby se jim spravedlivé stalo, a co jim mouky z té měřice přijde, též aby míra učiněna byla a cejchována, a ta míra aby ve mlejně byla jedna, a jestli toho potřebí, u rychtáře aby druhá byla. A jestliže by se komu zdálo, žeby mu se od mlynáře krátkost dála, ten aby nehýbal obilím ze mlejna ani v ně sahal, leč by to rychtářem neb konšelem obvedl, že mu se v tom od mlynáře krátkost stala, že mu podle těch měr od mlynáře nevyšlo, které sú v řízení posta- vené; a jestližeby se mlynář z toho nevyvedl aneb slušné příčiny toho neukázal, proč jest tomu dosti učiniti nemohl, tehdy aby bez milosti trestán byl a pánu pět kop grošuov pokuty propadl. Což se piva vaření dotýče, poněvadž mlynáři živnosti své mají, v kterýchž sú rozdílni od městských živností, takto mezi nimi vypovídám: aby ve mlejních piva nevařili ani ku pití svému, ani šenku, než jestliže chtějí piva vařiti, tehdy aby sobě po gruntu přistavili a na tom gruntu aby piva vařili k prodaji, k šenku i ku pití Archiv Český XX. 36
Strana 282
282 Č. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina svému, a z těch gruntů aby toho všeho odbývali, jako jiní obyvatelé na takových gruntích při městečku tom. Pakliby se várek ve mlejních dopustili a to na ně shledáno bylo, též aby svrchupsanou pokutu propadli. A tak rychtář a konšelé nynější a budoucí aby k tomu přihlídali, aby se žádnému křivda nestala. Pakliby na rychtáře a na konšely shledáno bylo, že by někteří pro přízeň takové věci promíjeli, tehdy pán k takovým k hrdlu i k statku hleděti ráčí, jakžto k loupežníkuom obecním. A též i k jiným měrám, poněvadž sou to živnosti vší obce, a oni je opatrovati mají jakžto ouředníci obecní. Tomu na svědomí a pro lepší jistotu svuoj sekret k tomuto listu přitisknúti sem kázal. Jenž jest dán na Židlochovicích dne a léta nahoře psaného oc. Arch. zemský v Brně, Pamětní kniha Nosislavská fol. B. 24. 44. Vojtěch z Pernšteina propouští všem obyvatelům (osedlým i podruhům) v městě Landškrouně i v předměstí a v Dolním Třešňovci i všem mezi nimi obývajícím právo od- úmrtní, aby všecky menší neb větší odúmrti přijíti mohly a spadnouti zřízením, poručenstvím na přátely přirozené neb nepřirozené, buď mužského nebo ženského pohlaví, neb na jiné lidi, kdežbykoli bydleli na panství Landškrounském, a kdyby se našel nějaký přítel na jiném zboží než na Landškrounském, že vrchnost vůli má, co chce jim dáti, však jen příteli nejbližšímu. — Dáno 1514 v outerý den sv. Jakuba [25. července]. (Sbírka vid. privileg. městsk. v arch. zemsk. král. Česk.) 45. Hynek Boček z Kunstátu dal za zatopení gruntův rybníky svými klášteru Fran- talskému plat na dvou vsech, při čemž byl Jan z Pernšteina také svědkem. — Na Polné 1514, 25. července. (Arch. Český VIII. str. 547 č. 216.) 46. Jan z Lipého přiznal se, že 1500 �P gr., které otec jeho paní Bohunce z Pern- šteina manželce své nad věno zapisuje, vyplniti chce; rukojmím byl vedle jiných Jan z Pern- šteina. — Na Krumlově 1514, 31. srpna. (Arch. Český XVII. str. 199 č. 991.) 47. Král Vladislav prohlašuje, proč udělil úřad nejvyššího hofmistra království Českého Vojtěchovi z Pernšteina. — Na Budíně 1514, 28. září. (Arch. Český XVII. str. 200 č. 992. — Arch. Český VII. č. 118 str. 111. — Arch. Český XI. str. 155 č. 1217. — Arch. Český XI. str. 158 č. 1219.) 48. Král Vladislav dává k přímluvě Vojtěcha z Pernšteina městu Landškrounu trh týdenní. — Na Budíně 1514, 4. října. (Arch. Český XVII. str. 201 č. 993.) 49. Král Vladislav oznamuje, že dělání strouhy přes grunty Volešnických u Hluboké panem Vojtěchem z Pernšteina není na újmu majestátu daného jmenovaným obyvatelům, po- něvadž stalo se s dobrovolnou úmluvou. — Na Budíně, 4. října 1514. (Arch. Český XI. pag. 419 č. 236.) 50. Král. Vladislav nařizuje, aby Vojtěchovi z Pernšteina plat za úřad hofmistrovský vyplácen byl každého týdne z mince Kutnohorské. — Na Budíně 1514, 21. prosince. (Arch. Český XVII. str. 203 č. 998.) 51. Vilím z Pernšteina potvrdil práva Prostějovským a Jan z Pernšteina přivěsil k listině té pečeť. Bez místa 1515, 5. února. (Arch. Český XVII. str. 205 č. 1001.)
282 Č. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina svému, a z těch gruntů aby toho všeho odbývali, jako jiní obyvatelé na takových gruntích při městečku tom. Pakliby se várek ve mlejních dopustili a to na ně shledáno bylo, též aby svrchupsanou pokutu propadli. A tak rychtář a konšelé nynější a budoucí aby k tomu přihlídali, aby se žádnému křivda nestala. Pakliby na rychtáře a na konšely shledáno bylo, že by někteří pro přízeň takové věci promíjeli, tehdy pán k takovým k hrdlu i k statku hleděti ráčí, jakžto k loupežníkuom obecním. A též i k jiným měrám, poněvadž sou to živnosti vší obce, a oni je opatrovati mají jakžto ouředníci obecní. Tomu na svědomí a pro lepší jistotu svuoj sekret k tomuto listu přitisknúti sem kázal. Jenž jest dán na Židlochovicích dne a léta nahoře psaného oc. Arch. zemský v Brně, Pamětní kniha Nosislavská fol. B. 24. 44. Vojtěch z Pernšteina propouští všem obyvatelům (osedlým i podruhům) v městě Landškrouně i v předměstí a v Dolním Třešňovci i všem mezi nimi obývajícím právo od- úmrtní, aby všecky menší neb větší odúmrti přijíti mohly a spadnouti zřízením, poručenstvím na přátely přirozené neb nepřirozené, buď mužského nebo ženského pohlaví, neb na jiné lidi, kdežbykoli bydleli na panství Landškrounském, a kdyby se našel nějaký přítel na jiném zboží než na Landškrounském, že vrchnost vůli má, co chce jim dáti, však jen příteli nejbližšímu. — Dáno 1514 v outerý den sv. Jakuba [25. července]. (Sbírka vid. privileg. městsk. v arch. zemsk. král. Česk.) 45. Hynek Boček z Kunstátu dal za zatopení gruntův rybníky svými klášteru Fran- talskému plat na dvou vsech, při čemž byl Jan z Pernšteina také svědkem. — Na Polné 1514, 25. července. (Arch. Český VIII. str. 547 č. 216.) 46. Jan z Lipého přiznal se, že 1500 �P gr., které otec jeho paní Bohunce z Pern- šteina manželce své nad věno zapisuje, vyplniti chce; rukojmím byl vedle jiných Jan z Pern- šteina. — Na Krumlově 1514, 31. srpna. (Arch. Český XVII. str. 199 č. 991.) 47. Král Vladislav prohlašuje, proč udělil úřad nejvyššího hofmistra království Českého Vojtěchovi z Pernšteina. — Na Budíně 1514, 28. září. (Arch. Český XVII. str. 200 č. 992. — Arch. Český VII. č. 118 str. 111. — Arch. Český XI. str. 155 č. 1217. — Arch. Český XI. str. 158 č. 1219.) 48. Král Vladislav dává k přímluvě Vojtěcha z Pernšteina městu Landškrounu trh týdenní. — Na Budíně 1514, 4. října. (Arch. Český XVII. str. 201 č. 993.) 49. Král Vladislav oznamuje, že dělání strouhy přes grunty Volešnických u Hluboké panem Vojtěchem z Pernšteina není na újmu majestátu daného jmenovaným obyvatelům, po- něvadž stalo se s dobrovolnou úmluvou. — Na Budíně, 4. října 1514. (Arch. Český XI. pag. 419 č. 236.) 50. Král. Vladislav nařizuje, aby Vojtěchovi z Pernšteina plat za úřad hofmistrovský vyplácen byl každého týdne z mince Kutnohorské. — Na Budíně 1514, 21. prosince. (Arch. Český XVII. str. 203 č. 998.) 51. Vilím z Pernšteina potvrdil práva Prostějovským a Jan z Pernšteina přivěsil k listině té pečeť. Bez místa 1515, 5. února. (Arch. Český XVII. str. 205 č. 1001.)
Strana 283
z let 1514 až 1516. 283 52. Páni zemští vyslali dne 3. března l. 1515 po společné úradě Vojtěcha z Pern- šteina a Jaroslava z Šelnberka do Hory Kutné v příčině usazení nového minemistra. (Staří letopis. čeští 382.) 53. Petr z Žerotína, z Fulneka a na Šumberce kvituje Petrovi z Rožmberka zaplacení 250 P gr. česk. (a 70 �k gr. č. úroku), připadajících naň z jeho oddílu, jakožto spolurukojmí na dlužní list krále Vladislava o 1250 �l gr. č. S Petrem z Rožmberka ručili Zdeněk Lev z Rožmitála, Ladslav z Štermberka, Bernard z Waldšteina a Burjan Trčka z Lípy. Spolu pečetili: Vojtěch z Pernšteina, nejvyšší hofmistr král. Česk., Václav Opršal z Iter, Buohuslav Běškovec z Běškovic a Čeněk z Pařízku. — 1515, 25. dubna. (Orig. na perg., český, s 5 při- věšenými pečetmi, v Třeb. arch. Fam. Rosenberg, 24b, registr.) 54. Poslední pořízení Vilíma z Pernšteina, kterýmž přidává synům Vojtěchovi a Janovi ještě některá zboží. — Na Pardubicích 1515, 30. dubna. (Arch. Český XVII. str. 209 č. 1004.) 55. Při setkání panovníkův Maxmiliána císaře a Vladislava krále nedaleko Mostu n. /Lit. v Rakousích byl v průvodu dvořanstva českého také Vojtěch z Pernšteina. — 1515, 16. července. (Palackého Děj. české V., 2., 297.) 56. V dlužném úpisu Mikuláše z Dražovic Hedvice, kněžně ze Záhaně, na 500 �l gr. čes. jest rukojmím Vojtěch z Pernšteina. — Bez místa 1515., 5. října. (Arch. Český XV. str. 283 č. 175.) 57. L. 1516, 6. ledna zahájen sněm obecní v Olomouci za přítomnosti nejvyšších úřed- níků krále a markrabství Moravského, mezi nimiž jako nejpřednější Jan z Pernšteina hejtman a nejvyšší komoří jmenován. — (Arch. Český XI. str. 284 č. 102.) 58. Smlouva učiněná Janem z Pernšteina, Jakubem Šárovcem z Šárova na místě Ladslava ze Šternberka, nejvyššího kancléře král. Českého, mezi knězem Pavlem opatem a konventem kláštera Hradištského z strany jedné, a lidmi z Boděhoštce k témuž klášteru příslušejícími z strany druhé, o rybník, jaká náhrada lidem těm dána býti má za škody zatopením jim způ- sobené. — V Olomouci v sobotu po sv. Třech Králích [12. ledna] 1516. (Zemský arch. Brn. orig. perg.) 59. Zdeněk Lev z Rožmitála Jaroslavovi z Šelnberka, aby rozmluvil s Vojtěchem z Pernšteina a otcem jeho Vilímem, jak by se měli stavové panský a rytířský zachovati k Pražanům; Vojtěch z Pernšteina že oženil se s Johankou z Wartmberka. — V Budíně 1516, 7. února. (Arch. Český VII. 151.) 60. Při sněmu 1516, 10. února na hradě Pražském zahájeném vyjednával se stavy českými jako zástupce markrabství Moravského hejtman zemský Jan z Pernšteina v příčině odpovědníků. (Staří letop. čeští 396.) 61. Jan z Pernšteina dává literátům v městě Třebíči některé artikule, jimiž by se říditi měli. — Na Tovačově 1516, 23. února. Jan z Pernšteina na Tovačově, hajtman markrabství Moravského, pán a držitel panství Třebíckého, i s budúcími svými potomky, pány a držiteli téhož panství Třebíckého, vyznávám tiemto listem přede všemi, jenž jej čísti budú neb čtúci 36*
z let 1514 až 1516. 283 52. Páni zemští vyslali dne 3. března l. 1515 po společné úradě Vojtěcha z Pern- šteina a Jaroslava z Šelnberka do Hory Kutné v příčině usazení nového minemistra. (Staří letopis. čeští 382.) 53. Petr z Žerotína, z Fulneka a na Šumberce kvituje Petrovi z Rožmberka zaplacení 250 P gr. česk. (a 70 �k gr. č. úroku), připadajících naň z jeho oddílu, jakožto spolurukojmí na dlužní list krále Vladislava o 1250 �l gr. č. S Petrem z Rožmberka ručili Zdeněk Lev z Rožmitála, Ladslav z Štermberka, Bernard z Waldšteina a Burjan Trčka z Lípy. Spolu pečetili: Vojtěch z Pernšteina, nejvyšší hofmistr král. Česk., Václav Opršal z Iter, Buohuslav Běškovec z Běškovic a Čeněk z Pařízku. — 1515, 25. dubna. (Orig. na perg., český, s 5 při- věšenými pečetmi, v Třeb. arch. Fam. Rosenberg, 24b, registr.) 54. Poslední pořízení Vilíma z Pernšteina, kterýmž přidává synům Vojtěchovi a Janovi ještě některá zboží. — Na Pardubicích 1515, 30. dubna. (Arch. Český XVII. str. 209 č. 1004.) 55. Při setkání panovníkův Maxmiliána císaře a Vladislava krále nedaleko Mostu n. /Lit. v Rakousích byl v průvodu dvořanstva českého také Vojtěch z Pernšteina. — 1515, 16. července. (Palackého Děj. české V., 2., 297.) 56. V dlužném úpisu Mikuláše z Dražovic Hedvice, kněžně ze Záhaně, na 500 �l gr. čes. jest rukojmím Vojtěch z Pernšteina. — Bez místa 1515., 5. října. (Arch. Český XV. str. 283 č. 175.) 57. L. 1516, 6. ledna zahájen sněm obecní v Olomouci za přítomnosti nejvyšších úřed- níků krále a markrabství Moravského, mezi nimiž jako nejpřednější Jan z Pernšteina hejtman a nejvyšší komoří jmenován. — (Arch. Český XI. str. 284 č. 102.) 58. Smlouva učiněná Janem z Pernšteina, Jakubem Šárovcem z Šárova na místě Ladslava ze Šternberka, nejvyššího kancléře král. Českého, mezi knězem Pavlem opatem a konventem kláštera Hradištského z strany jedné, a lidmi z Boděhoštce k témuž klášteru příslušejícími z strany druhé, o rybník, jaká náhrada lidem těm dána býti má za škody zatopením jim způ- sobené. — V Olomouci v sobotu po sv. Třech Králích [12. ledna] 1516. (Zemský arch. Brn. orig. perg.) 59. Zdeněk Lev z Rožmitála Jaroslavovi z Šelnberka, aby rozmluvil s Vojtěchem z Pernšteina a otcem jeho Vilímem, jak by se měli stavové panský a rytířský zachovati k Pražanům; Vojtěch z Pernšteina že oženil se s Johankou z Wartmberka. — V Budíně 1516, 7. února. (Arch. Český VII. 151.) 60. Při sněmu 1516, 10. února na hradě Pražském zahájeném vyjednával se stavy českými jako zástupce markrabství Moravského hejtman zemský Jan z Pernšteina v příčině odpovědníků. (Staří letop. čeští 396.) 61. Jan z Pernšteina dává literátům v městě Třebíči některé artikule, jimiž by se říditi měli. — Na Tovačově 1516, 23. února. Jan z Pernšteina na Tovačově, hajtman markrabství Moravského, pán a držitel panství Třebíckého, i s budúcími svými potomky, pány a držiteli téhož panství Třebíckého, vyznávám tiemto listem přede všemi, jenž jej čísti budú neb čtúci 36*
Strana 284
284 slyšeti, že sou přede mne předstoupili rozšafní muži, kteříž v litterním umění učeni sou, v městě mým Třebíči obývající, ukazujíce mi některé artykule, kteréž sou sobě sepsali, řád mezi sebou činiece, jak se zachovávati protiv sobě i při službě boží vedlé těch artykuluo mají, přitom mne žádajíc, abych jim těch jejich artykuluo svým listem utvrdil. Já pak přečtouc ty artykule a jich sobě povážíc, seznal jsem nahoře dotčených lidí svých žádost býti slušnou a poctivou, a že skrze takový jejich řád služba boží poctivě a rozumně se vésti a činiti muože, a obecní lid že také skrz to schopnější k službě pána Boha, stvořitele svého, býti muože; i utvrdil jsem jim a tiemto listem utvrzuji těch všech jejich artykuluov, kteříž v té jejich ceduli takto slovo od slova byli napsáni: C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Najprvé a předkem, každý z litterátuo každú neděli do pušky aby dal jeden peníz. Item, kdo by zmeškal kyrie, daj dva penieze, ale kto by zmeškal introit, daj jeden peníz; it. který zmešká „et in terra“, daj čtyři peníze, it. prozu, daj šest peněz, it. patrem, sedm peněz, it. kto by všecku mši zmeškal, daj deset peněz. Pakliby kto svévolně jsa doma to obmeškal, a to naň uznáno bylo, má položiti dva groše, a k tomu trestání aby jměl podlé zdání starších. It. ktož by se z starších těchto všech věcí svrchupsaných dopustil, ten aby dvojí ránú trestán byl; it. starší, kteří sou z jednoty zvoleni, těch všickni předkem aby poslušni byli; item kto by jich v čem poslušen býti nechtěl a v vážnosti jich nejměl, ten aby byl trestán podlé zdání všech, a v tom aby jim žádný v to nesahal. It. což se ruoznic neb nesnází dotýče jakýchžkoli, kteréž by mezi nimi povstaly, v tom aby se sami trestali bez pánuo a bez rychtáře. It. což se litterátuo od starších obeslání dotýče, komuž by bylo oznámeno pro potřebu jich dobrého, ktož by koli bez slušné příčiny nechtěl přijíti, a to naň uznáno bylo, ten trestání přijíti má a pokutu polož, kteráž uložena bude ode všech spolutovaryšuo. It. kdež by se kolivěk buďto starší nebo mladí z litterátuo sešli, tu aby mezi sebou jeden z druhého žádných posměchuo nejměl pod pokutou vyhledání starších. Tomu na svědomí já napředpsaný Jan z Pernšteina oc svou sem vlastní pečet k tomuto listu přivěsiti rozkázal. Jenž jest dán a psán na Tovačově třetí neděli v puostě léta od narození Syna božieho tisícieho pětistého šestnáctého počítajíc. Listina perg. s visutou pečeti v arch. města Třebíče na Moravě. 62. Vladislav král loučí se před smrtí svou se stavy markrabství Moravského a mezi jinými žádostmi a napomínáním praví, aby urozeného Jana z Pernšteina a na Tovačově, jakožto hejtmana toho markrabství, i jiných úředníkuov poslušni byli. — Z Budína, feria III. post Judica [11. března] 1516. (Orig. číslo 633. No. 86. zemsk. arch. v Brně. — MS. Paměti Brn. v knih. hrab. Duchc.) 63. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a klášterem Žďárským o skálu pod mlýnem vsi Petrovic. — Na Tovačově 1516, 29. března. (Arch. Český IX. str. 449 č. 93.)
284 slyšeti, že sou přede mne předstoupili rozšafní muži, kteříž v litterním umění učeni sou, v městě mým Třebíči obývající, ukazujíce mi některé artykule, kteréž sou sobě sepsali, řád mezi sebou činiece, jak se zachovávati protiv sobě i při službě boží vedlé těch artykuluo mají, přitom mne žádajíc, abych jim těch jejich artykuluo svým listem utvrdil. Já pak přečtouc ty artykule a jich sobě povážíc, seznal jsem nahoře dotčených lidí svých žádost býti slušnou a poctivou, a že skrze takový jejich řád služba boží poctivě a rozumně se vésti a činiti muože, a obecní lid že také skrz to schopnější k službě pána Boha, stvořitele svého, býti muože; i utvrdil jsem jim a tiemto listem utvrzuji těch všech jejich artykuluov, kteříž v té jejich ceduli takto slovo od slova byli napsáni: C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Najprvé a předkem, každý z litterátuo každú neděli do pušky aby dal jeden peníz. Item, kdo by zmeškal kyrie, daj dva penieze, ale kto by zmeškal introit, daj jeden peníz; it. který zmešká „et in terra“, daj čtyři peníze, it. prozu, daj šest peněz, it. patrem, sedm peněz, it. kto by všecku mši zmeškal, daj deset peněz. Pakliby kto svévolně jsa doma to obmeškal, a to naň uznáno bylo, má položiti dva groše, a k tomu trestání aby jměl podlé zdání starších. It. ktož by se z starších těchto všech věcí svrchupsaných dopustil, ten aby dvojí ránú trestán byl; it. starší, kteří sou z jednoty zvoleni, těch všickni předkem aby poslušni byli; item kto by jich v čem poslušen býti nechtěl a v vážnosti jich nejměl, ten aby byl trestán podlé zdání všech, a v tom aby jim žádný v to nesahal. It. což se ruoznic neb nesnází dotýče jakýchžkoli, kteréž by mezi nimi povstaly, v tom aby se sami trestali bez pánuo a bez rychtáře. It. což se litterátuo od starších obeslání dotýče, komuž by bylo oznámeno pro potřebu jich dobrého, ktož by koli bez slušné příčiny nechtěl přijíti, a to naň uznáno bylo, ten trestání přijíti má a pokutu polož, kteráž uložena bude ode všech spolutovaryšuo. It. kdež by se kolivěk buďto starší nebo mladí z litterátuo sešli, tu aby mezi sebou jeden z druhého žádných posměchuo nejměl pod pokutou vyhledání starších. Tomu na svědomí já napředpsaný Jan z Pernšteina oc svou sem vlastní pečet k tomuto listu přivěsiti rozkázal. Jenž jest dán a psán na Tovačově třetí neděli v puostě léta od narození Syna božieho tisícieho pětistého šestnáctého počítajíc. Listina perg. s visutou pečeti v arch. města Třebíče na Moravě. 62. Vladislav král loučí se před smrtí svou se stavy markrabství Moravského a mezi jinými žádostmi a napomínáním praví, aby urozeného Jana z Pernšteina a na Tovačově, jakožto hejtmana toho markrabství, i jiných úředníkuov poslušni byli. — Z Budína, feria III. post Judica [11. března] 1516. (Orig. číslo 633. No. 86. zemsk. arch. v Brně. — MS. Paměti Brn. v knih. hrab. Duchc.) 63. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a klášterem Žďárským o skálu pod mlýnem vsi Petrovic. — Na Tovačově 1516, 29. března. (Arch. Český IX. str. 449 č. 93.)
Strana 285
z roku 1516. 285 64. Jan z Pernšteina udílí soukenníkům Tovačovským řád cechovní. — Na Tovačově 1516, 31. března. Jan z Pernšteina a na Tovačově, nejvyžší hejtman markrabství Moravského, i z svými erby a budoucími potomky, známo činím tímto listem přede všemi nyněj- šími i budoucími, že sou předstoupili přede mne opatrní muži, soukenníci měst našich Starého i Nového Tovačova, věrní milí, s cedulí, na kteréžto sepsáni byli řádové téhož řemesla, pravíce, že se jim velmi slušné a potřebné zdálo, aby ti řádové mezi nimi byli držáni a zachováváni pod pokutami dole psanejmi, prosíce mne pokorně, abych jim toho povolil milostivě a listem svým jim to potvrdil. Kdež pak já zna- menavše, že slušné věci žádají, k takové jich prosbě a žádosti to sem učinil a tímto listem jim těch jejich řáduo potvrzuji. V kteréžto jejich ceduli bylo napsáno slovo od slova takto: K zřízení řemesla soukennického nejprvé býti mají voleni dva muži poctiví a víry hodní. A kdož by volen byl k tomu a protivil by se a nechtěl svoliti, ten aby dal jednu hřivnu. Těch, kteří již tak k tomu voleni budou, mají všichni poslou- chati a je v poctivosti míti a na těch o všecky věci přestávati. Pakli by kterej vytrhna se, kterého z starších neuctil, aby ten propadl čtyři groše alb. A pakli by se kterej z cechmistruo toho dopustil a kterého z obecních tovaryšuo neuctil, na toho se pokládá dvénásobní pokuta. Item, soukna aby dělali dobrá z vln dobrých střížnejch. Z koznic samejch a z flokuov hned žádnej dělati nemá. Pakli by se kdo toho dopustil, ten řemesla položením, pokudž by se jim zdálo všem, aby trestán byl. Udělal-li by kdo jakou faleš, ten postav aneb kus aby spálen byl, a ten, kdož by tu faleš dělal, řemeslo aby stratil. Pakli by kdo udělal postav štraflovitej, ten aby zbarvil, a nezbarvil-li by ho kdo, ten do cechu má dáti iiij g. alb. Item, v trzích aby jedni druhým neškodili buď při kupování vln aneb při prodávání suken. Pakli by kdo škodil, ten aby trestán byl, jakž se všem zdáti bude. Item, v scházeních svých aby se poctivě měli. Pakli by se kdo s jakou neuctí ukázal, ten aby dal puol groše bílého. ltem, kdož by obeslán jsa do cechu nepřišel, ten pro takové nepřijití na za- volání starších svých, buď o jakoužkoli věc, ač by se neopověděl, má dáti puol groše alb. Item, jestliže by kterej soukenník dopustil u sebe dělati tomu, kterýž v cech přijat není, tehda ten soukenník aby propadl čtyři groše alb. Item, kdož by učně mimo dvě neděle choval a neopověděl jeho do cechu, ten aby dal čtyři groše alb.
z roku 1516. 285 64. Jan z Pernšteina udílí soukenníkům Tovačovským řád cechovní. — Na Tovačově 1516, 31. března. Jan z Pernšteina a na Tovačově, nejvyžší hejtman markrabství Moravského, i z svými erby a budoucími potomky, známo činím tímto listem přede všemi nyněj- šími i budoucími, že sou předstoupili přede mne opatrní muži, soukenníci měst našich Starého i Nového Tovačova, věrní milí, s cedulí, na kteréžto sepsáni byli řádové téhož řemesla, pravíce, že se jim velmi slušné a potřebné zdálo, aby ti řádové mezi nimi byli držáni a zachováváni pod pokutami dole psanejmi, prosíce mne pokorně, abych jim toho povolil milostivě a listem svým jim to potvrdil. Kdež pak já zna- menavše, že slušné věci žádají, k takové jich prosbě a žádosti to sem učinil a tímto listem jim těch jejich řáduo potvrzuji. V kteréžto jejich ceduli bylo napsáno slovo od slova takto: K zřízení řemesla soukennického nejprvé býti mají voleni dva muži poctiví a víry hodní. A kdož by volen byl k tomu a protivil by se a nechtěl svoliti, ten aby dal jednu hřivnu. Těch, kteří již tak k tomu voleni budou, mají všichni poslou- chati a je v poctivosti míti a na těch o všecky věci přestávati. Pakli by kterej vytrhna se, kterého z starších neuctil, aby ten propadl čtyři groše alb. A pakli by se kterej z cechmistruo toho dopustil a kterého z obecních tovaryšuo neuctil, na toho se pokládá dvénásobní pokuta. Item, soukna aby dělali dobrá z vln dobrých střížnejch. Z koznic samejch a z flokuov hned žádnej dělati nemá. Pakli by se kdo toho dopustil, ten řemesla položením, pokudž by se jim zdálo všem, aby trestán byl. Udělal-li by kdo jakou faleš, ten postav aneb kus aby spálen byl, a ten, kdož by tu faleš dělal, řemeslo aby stratil. Pakli by kdo udělal postav štraflovitej, ten aby zbarvil, a nezbarvil-li by ho kdo, ten do cechu má dáti iiij g. alb. Item, v trzích aby jedni druhým neškodili buď při kupování vln aneb při prodávání suken. Pakli by kdo škodil, ten aby trestán byl, jakž se všem zdáti bude. Item, v scházeních svých aby se poctivě měli. Pakli by se kdo s jakou neuctí ukázal, ten aby dal puol groše bílého. ltem, kdož by obeslán jsa do cechu nepřišel, ten pro takové nepřijití na za- volání starších svých, buď o jakoužkoli věc, ač by se neopověděl, má dáti puol groše alb. Item, jestliže by kterej soukenník dopustil u sebe dělati tomu, kterýž v cech přijat není, tehda ten soukenník aby propadl čtyři groše alb. Item, kdož by učně mimo dvě neděle choval a neopověděl jeho do cechu, ten aby dal čtyři groše alb.
Strana 286
286 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Item, jestliže by kdo přijat sa v řád a nechtěl svolení řáduov všelijakých cechovních držeti aneb zachovávati, ten aby v řemesle žádnejm fuedrunkem fuedrován nebyl, ani v cechu trpen. Item, jestliže by kdo na nás vozil soukna nepečetovaná a zlá, ta soukna aby prodávána nebyla. Item, tito dolepsaní artikulové také všickni tak zachováni býti mají: nejprvé od vlny bití od šesti vah sedm peněz alb., item od hrubý vlny a náhrubní týž sedm peněz alb., item od prostřední vlny bití od šesti vah osm peněz alb., item od přední vlny bití devět peněz alb., item od jaderní vlny bití též devět peněz alb., item od kramplování hrubé vlny bílé dva peníze a od náhrubní též dva peníze alb., item od prostřední vlny kramplování pět malejch peněz, item od přední vlny kramplování tři peníze alb. a od jaderní též, item ode tkaní od hrubej osnovy čtyři groše alb., od oboukrají a jakáž se bude tkáti v to brdo, též čtyři groše bílé; item od šestnácti caluov čtyři groše alb. a čtyři peníze oběma, item od osmnácti caluo pět grošuo alb. a peníz oběma, item od česání od šilinku pět peněz alb., item od postřihání hrubého postavu osm peněz alb. oběma, item od prostředního postavu též osm peněz, a pakli by jej pertultovali, tehdy dvanácte peněz oběma alb. a od předního tolikéž; item od jaderního od postřihání a od pertultování jeden groš bílej, item od předení předlkám od hrubej vlny i od outku čtyři peníze alb., item od náhrubní vlny předení pět peněz, item od osnovy a od útku prostřední vlny pět peněz, od přední vlny předení šest peněz, item od předení jaderní vlny groš bílej, item snovadla aby byla jedno- stejná a také aby jedenkaždý snoval za jedno, jakž do kterého brda přísluší. Pakli by kdo nedosnoval, ten aby čtyři groše bílý propadl. Item váha jednostejná aby byla vedle svolení. Pakli by kdo měl větší, ten aby propadl puol groše bílého. Item, co se suken dotejče, ta s pilností mají ohledována býti, kteráž by hodna byla pečetování. A žádnej aby nebyl doluo sňat, pokudž by nebyl protažen, a pakli by kdo sňal, tehda má dáti dva groše bílá. Také neopověděl-li by toho kdo, též aby dal dva groše alb. Pakli by kdo z ohledačuo někomu skrze přízeň postav nenatkanej aneb štraflovitej zamlčel a potom uptán byl, ten aby propadl jeden groš bílej. Item, co se sukna tažení dotejče na rámě, jeden každej aby táhl třidceti a tří loket, a kdož by lokte nedotáhl, ten aby byl zstaven. Item, co se dotejče postavuo řídkého na rámě, ten aby nebyl pečetován, a ve dvou mílích aby jeho neprodával. Pakli by jej kdo prodával blíže aneb doma a byl usvědčen, ten aby propadl patnácte grošuo bílejch. Item, učedlníci aby přijímáni byli a smlouvu, kterouž mezi sebou mají, tu v cechu před staršími oznámiti mají; a na pamět funt vosku má položiti učedlník, a když vyslouží, tehdy aby na propuštění dal groš bílej.
286 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Item, jestliže by kdo přijat sa v řád a nechtěl svolení řáduov všelijakých cechovních držeti aneb zachovávati, ten aby v řemesle žádnejm fuedrunkem fuedrován nebyl, ani v cechu trpen. Item, jestliže by kdo na nás vozil soukna nepečetovaná a zlá, ta soukna aby prodávána nebyla. Item, tito dolepsaní artikulové také všickni tak zachováni býti mají: nejprvé od vlny bití od šesti vah sedm peněz alb., item od hrubý vlny a náhrubní týž sedm peněz alb., item od prostřední vlny bití od šesti vah osm peněz alb., item od přední vlny bití devět peněz alb., item od jaderní vlny bití též devět peněz alb., item od kramplování hrubé vlny bílé dva peníze a od náhrubní též dva peníze alb., item od prostřední vlny kramplování pět malejch peněz, item od přední vlny kramplování tři peníze alb. a od jaderní též, item ode tkaní od hrubej osnovy čtyři groše alb., od oboukrají a jakáž se bude tkáti v to brdo, též čtyři groše bílé; item od šestnácti caluov čtyři groše alb. a čtyři peníze oběma, item od osmnácti caluo pět grošuo alb. a peníz oběma, item od česání od šilinku pět peněz alb., item od postřihání hrubého postavu osm peněz alb. oběma, item od prostředního postavu též osm peněz, a pakli by jej pertultovali, tehdy dvanácte peněz oběma alb. a od předního tolikéž; item od jaderního od postřihání a od pertultování jeden groš bílej, item od předení předlkám od hrubej vlny i od outku čtyři peníze alb., item od náhrubní vlny předení pět peněz, item od osnovy a od útku prostřední vlny pět peněz, od přední vlny předení šest peněz, item od předení jaderní vlny groš bílej, item snovadla aby byla jedno- stejná a také aby jedenkaždý snoval za jedno, jakž do kterého brda přísluší. Pakli by kdo nedosnoval, ten aby čtyři groše bílý propadl. Item váha jednostejná aby byla vedle svolení. Pakli by kdo měl větší, ten aby propadl puol groše bílého. Item, co se suken dotejče, ta s pilností mají ohledována býti, kteráž by hodna byla pečetování. A žádnej aby nebyl doluo sňat, pokudž by nebyl protažen, a pakli by kdo sňal, tehda má dáti dva groše bílá. Také neopověděl-li by toho kdo, též aby dal dva groše alb. Pakli by kdo z ohledačuo někomu skrze přízeň postav nenatkanej aneb štraflovitej zamlčel a potom uptán byl, ten aby propadl jeden groš bílej. Item, co se sukna tažení dotejče na rámě, jeden každej aby táhl třidceti a tří loket, a kdož by lokte nedotáhl, ten aby byl zstaven. Item, co se dotejče postavuo řídkého na rámě, ten aby nebyl pečetován, a ve dvou mílích aby jeho neprodával. Pakli by jej kdo prodával blíže aneb doma a byl usvědčen, ten aby propadl patnácte grošuo bílejch. Item, učedlníci aby přijímáni byli a smlouvu, kterouž mezi sebou mají, tu v cechu před staršími oznámiti mají; a na pamět funt vosku má položiti učedlník, a když vyslouží, tehdy aby na propuštění dal groš bílej.
Strana 287
z roku 1516. 287 Item, kdyby se měl učeň smlouvati, ten aby uručil přátely neb kejmžkolivěk za doučení pod dvěma hřivnami. Item, čeledi aby žádný soukenník jeden druhému nevyluzoval. Pakli by se toho kdo dopustil, ten aby dal do cechu štyři groše bílé. Item, když by knap chtěl vysésti od soukenníka, aby nebral odpuštění než v neděli, a do druhé neděle aby dobyl a dodělal jemu ten tejden. Item, když by koho pán Buoh z řemesla smrti neuchoval, tehda každej ho- spodář má ho vyprovoditi k hrobu, leč by ho doma nebylo, ale sama hospodyň má to učiniti; a pakliž by se v tom kdo nezachoval, tehdy aby dal čtyři groše alb. Item, když by soukenníkuo syn chtěl do cechu vstupovati, tehdy aby dal do cechu šest grošuo; a nejprvé má dáti do cechu přípovědného dva peníze alb., a po přípovědi aby dvě neděle stál v cechu se všemi potřebami, a tak každej jinej, kdož by chtěl tovaryžství v cechu míti, a tu jemu má povědíno býti, co by učiniti měl. Item, žádnej z tovaryšno aby nevstupoval do trhu, leč cechmistři je uvedou do trhu, tehdy aby kupovali podle hodin uloženejch. A kdož by kupoval v trhu bez- cechmistruo, ten aby dal v cechu štyři groše alb. Item, co se vln kupování v domích dotejče, žádnej nemá kupovati. Pakli by kdo to učinil a usvědčen byl, ten bez milosti aby dal do cechu patnácte groší bílejch A ty pokuty svrchu jmenované já nahoře psanej Jan z Pernštejna oc i z svými erby a budoucími svejmi potomky dávám soukenníkóm Tovačovským, nynějším i bu- doucím. Tomu na svědomí svou sem vlastní pečet k tomuto listu přivěsiti rozkázal Jenž jest dán a psán na Tovačově v pondělí po Zvěstování matky boží léta od na- rození Syna božího tisícího pětistého šestnáctého počítajíce oc. Archiv zemský v Brně, Pamětní kniha Tovačovská f. 22. 65. Jan z Pernšteina dává ševcům v městě Kojetíně artikule cechovní. — 1516, 19. května. Jan z Pernšteina a na Tovačově, hejtman markrabství Moravského, pán a držitel panství Kojetínského, i s erby a budoucími potomky svými, pány a držiteli téhož panství Kojetínského, oznamuji tímto listem všem, kdož jej budou čísti nebo čtouci slyšeti, že sou předstoupili přede mne opatrní muži řemesla ševcovského, věrní moji milí, v městě mém Kojetíně obývající, a pilnou prosbú sou mne za to žádali, abych jim řádu řemesla jich, kterýž sou sobě sepsali, listem svým potvrdil. Já pak uzná- vajíce takovou žádost jejich býti slušnou a chtíce tomu, aby se tíž lidé moji nahoře psaného řemesla pode mnú raději vzdělávati mohli a aby nehynuli na statcích svých, i potvrdil sem jim a tímto listem potvrzuji toho jejich řádu, kterýž slovo od slova na ceduli jich takto byl napsán:
z roku 1516. 287 Item, kdyby se měl učeň smlouvati, ten aby uručil přátely neb kejmžkolivěk za doučení pod dvěma hřivnami. Item, čeledi aby žádný soukenník jeden druhému nevyluzoval. Pakli by se toho kdo dopustil, ten aby dal do cechu štyři groše bílé. Item, když by knap chtěl vysésti od soukenníka, aby nebral odpuštění než v neděli, a do druhé neděle aby dobyl a dodělal jemu ten tejden. Item, když by koho pán Buoh z řemesla smrti neuchoval, tehda každej ho- spodář má ho vyprovoditi k hrobu, leč by ho doma nebylo, ale sama hospodyň má to učiniti; a pakliž by se v tom kdo nezachoval, tehdy aby dal čtyři groše alb. Item, když by soukenníkuo syn chtěl do cechu vstupovati, tehdy aby dal do cechu šest grošuo; a nejprvé má dáti do cechu přípovědného dva peníze alb., a po přípovědi aby dvě neděle stál v cechu se všemi potřebami, a tak každej jinej, kdož by chtěl tovaryžství v cechu míti, a tu jemu má povědíno býti, co by učiniti měl. Item, žádnej z tovaryšno aby nevstupoval do trhu, leč cechmistři je uvedou do trhu, tehdy aby kupovali podle hodin uloženejch. A kdož by kupoval v trhu bez- cechmistruo, ten aby dal v cechu štyři groše alb. Item, co se vln kupování v domích dotejče, žádnej nemá kupovati. Pakli by kdo to učinil a usvědčen byl, ten bez milosti aby dal do cechu patnácte groší bílejch A ty pokuty svrchu jmenované já nahoře psanej Jan z Pernštejna oc i z svými erby a budoucími svejmi potomky dávám soukenníkóm Tovačovským, nynějším i bu- doucím. Tomu na svědomí svou sem vlastní pečet k tomuto listu přivěsiti rozkázal Jenž jest dán a psán na Tovačově v pondělí po Zvěstování matky boží léta od na- rození Syna božího tisícího pětistého šestnáctého počítajíce oc. Archiv zemský v Brně, Pamětní kniha Tovačovská f. 22. 65. Jan z Pernšteina dává ševcům v městě Kojetíně artikule cechovní. — 1516, 19. května. Jan z Pernšteina a na Tovačově, hejtman markrabství Moravského, pán a držitel panství Kojetínského, i s erby a budoucími potomky svými, pány a držiteli téhož panství Kojetínského, oznamuji tímto listem všem, kdož jej budou čísti nebo čtouci slyšeti, že sou předstoupili přede mne opatrní muži řemesla ševcovského, věrní moji milí, v městě mém Kojetíně obývající, a pilnou prosbú sou mne za to žádali, abych jim řádu řemesla jich, kterýž sou sobě sepsali, listem svým potvrdil. Já pak uzná- vajíce takovou žádost jejich býti slušnou a chtíce tomu, aby se tíž lidé moji nahoře psaného řemesla pode mnú raději vzdělávati mohli a aby nehynuli na statcích svých, i potvrdil sem jim a tímto listem potvrzuji toho jejich řádu, kterýž slovo od slova na ceduli jich takto byl napsán:
Strana 288
288 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Item, který by koli mistr téhož řemesla chtěl se zde osaditi, nejprvé má list svého zachování okázati a potom též řemeslo má okázati; a to nejprvé boty příční a škornice z kozloviny, a střevíce z šňůrou také z kozloviny, a z teletiny troje stře- více ženám a čtvrté paroučochy [sic]; a má dáti patnácte groší bílejch do cechu a dva funty vosku, a k tomu ještě cechmistróm a mistruom svačinu má udělati. Item, tovaryš odjinud přišlý také má okázati list zachovací též i řemesla. Item, synové mistruov zde rození nemají listu ani řemesla okazovati. Item, také jestliže by kdykolivěk jeden mistr druhého pohaněl jakžkolivěk, což by k hanbě a k škodě jednomu každému z mistruov svrchupsanejch příleželo, takový každý, který by se toho dopustil, aby dal do cechu funt vosku. Dále když by kolivěk cechmistři řemesla na trhu aneb kdyžkolivěk ohledovali, našli-li by u kterého mistra řemeslo spálené nebo lehké, to aby do cechu vzato bylo. A jestliže by díry v kterém řemesle našli, buďto v škorních aneb v střevících, to má cechmistr tomu mistru ukázati a vinu vzíti z škorní puol grošě a z střeví jeden peníz. Item, jestli by cechmistr mistra toho haněl, ten aby dal do cechu dva funty vosku. Pakli by zase mistr cechmistra v trhu haněl, ten mistr aby dal do cechu funt vosku. Item, dále co se všech mistruov dotejče řemesla svrchupsaného, jestliže by který učedlníka měl přijíti a témuž řemeslu jej učiti, tehdy ten učedlník má nejprvé přátely svými uručiti peníze od učení, jakž smlouva učiněná mezi nimi a mistrem byla by. Item dále tenž uční [sic] přátely svými uručiti a rod svuoj před mistry oznámiti má, jakého by rodu byl. Jestliže by rodu dobrého byl a přáteli za něho slíbili, ten aby v učení přijat byl. Item, dálě také aby žádnej z mistrův šlaků nezakupoval. Pakli by se kdo toho z mistruov dopustil, aby dal do cechu dva funty vosku. Item, též také na trhu aby žádnej z mistruov nekupoval kuoží, prvé než je na místo složí neboli na cíl, Pakli by se kdo toho dopustil, aby dal jeden funt vosku do cechu. Item, také aby žádnej z města ani ze vsí odjinud odnikud řemesla k nám na trh nenosil ani prodával; kromě mistruov Kroměřížských a Tovačovských, ti mají svobodu k nám řemeslo nositi a prodávati, a my tolikéž u nich zase tím obyčejem prodávati. Item, také který by koli mistr do cechu nepřišel svávolně [sic] bez opovědi, ten aby dal jeden groš do cechu. Item, dálě také který by koliv mistr u sebe za- držel kopýtko, ten aby dal do cechu jeden groš bílej. Též také jestliže by který mistr jeden druhému tovaryše odloudil aneb odmluvil a to se naň dovedlo, ten aby dal do cechu funt vosku. Item, dále také co se dotejče pazníkuo [sic] u škorní, ten má našíván býti dvěma konci, a kdo by toho neučinil, ten má dáti puol groše bílého do cechu. Item
288 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Item, který by koli mistr téhož řemesla chtěl se zde osaditi, nejprvé má list svého zachování okázati a potom též řemeslo má okázati; a to nejprvé boty příční a škornice z kozloviny, a střevíce z šňůrou také z kozloviny, a z teletiny troje stře- více ženám a čtvrté paroučochy [sic]; a má dáti patnácte groší bílejch do cechu a dva funty vosku, a k tomu ještě cechmistróm a mistruom svačinu má udělati. Item, tovaryš odjinud přišlý také má okázati list zachovací též i řemesla. Item, synové mistruov zde rození nemají listu ani řemesla okazovati. Item, také jestliže by kdykolivěk jeden mistr druhého pohaněl jakžkolivěk, což by k hanbě a k škodě jednomu každému z mistruov svrchupsanejch příleželo, takový každý, který by se toho dopustil, aby dal do cechu funt vosku. Dále když by kolivěk cechmistři řemesla na trhu aneb kdyžkolivěk ohledovali, našli-li by u kterého mistra řemeslo spálené nebo lehké, to aby do cechu vzato bylo. A jestliže by díry v kterém řemesle našli, buďto v škorních aneb v střevících, to má cechmistr tomu mistru ukázati a vinu vzíti z škorní puol grošě a z střeví jeden peníz. Item, jestli by cechmistr mistra toho haněl, ten aby dal do cechu dva funty vosku. Pakli by zase mistr cechmistra v trhu haněl, ten mistr aby dal do cechu funt vosku. Item, dále co se všech mistruov dotejče řemesla svrchupsaného, jestliže by který učedlníka měl přijíti a témuž řemeslu jej učiti, tehdy ten učedlník má nejprvé přátely svými uručiti peníze od učení, jakž smlouva učiněná mezi nimi a mistrem byla by. Item dále tenž uční [sic] přátely svými uručiti a rod svuoj před mistry oznámiti má, jakého by rodu byl. Jestliže by rodu dobrého byl a přáteli za něho slíbili, ten aby v učení přijat byl. Item, dálě také aby žádnej z mistrův šlaků nezakupoval. Pakli by se kdo toho z mistruov dopustil, aby dal do cechu dva funty vosku. Item, též také na trhu aby žádnej z mistruov nekupoval kuoží, prvé než je na místo složí neboli na cíl, Pakli by se kdo toho dopustil, aby dal jeden funt vosku do cechu. Item, také aby žádnej z města ani ze vsí odjinud odnikud řemesla k nám na trh nenosil ani prodával; kromě mistruov Kroměřížských a Tovačovských, ti mají svobodu k nám řemeslo nositi a prodávati, a my tolikéž u nich zase tím obyčejem prodávati. Item, také který by koli mistr do cechu nepřišel svávolně [sic] bez opovědi, ten aby dal jeden groš do cechu. Item, dálě také který by koliv mistr u sebe za- držel kopýtko, ten aby dal do cechu jeden groš bílej. Též také jestliže by který mistr jeden druhému tovaryše odloudil aneb odmluvil a to se naň dovedlo, ten aby dal do cechu funt vosku. Item, dále také co se dotejče pazníkuo [sic] u škorní, ten má našíván býti dvěma konci, a kdo by toho neučinil, ten má dáti puol groše bílého do cechu. Item
Strana 289
z roku 1516. 289 též také u telecích škorní mají býti podliny na pazích; a kdo by toho neučinil, ten aby dal do cechu puol groše bílého. Item, co se dotejče ševcuo mistruo téhož řemesla u nás, ti aby měli svobodu o kožích dělati sobě. Item, co se dotejče koželuhuov, který by koliv se zde chtěl osaditi, ten nej- prvé aby se listem od rodu okázal a k tomu s námi aby do cechu dokládal a XV g. alb. aby do cechu dal, a mistróm aby oběd udělal a dva funty vosku do cechu aby dal. A při tom se tak mají zachovat, jakž nahoře psáno stojí. Kdež já svrchupsanej Jan z Pernšteina oc na místě svým i erbů a bu- doucích potomkuo svých, pánuov a držiteluov panství napřed jmenovaného, pro lepší toho jistotu svou sem pečet vlastní k tomuto listu přivěsiti rozkázal s mejm jistejm vědomím. Jenž jest dán a psán v pondělí po svaté Trojici léta páně tisícího pětistého šestnáctého počítajíc oc. Archiv zemský v Brně, Pamětní kniha Tovačovská f. 251. 66. Jan z Pernšteina přidává k cechovním artikulům ševcův Kojetínských ještě některé, jež byly vypuštěny. — Na Tovačově 1516, 12. června. Jan z Pernšteina a na Tovačově, nejvyžší hejtman markrabství Moravského i s erby a budoucími potomky svými, oznamujem tímto listem přede všemi, jenž jej čísti budou anebo čtouce slyšeti. Jakož sem lidem svým ševcóm z Kojetína artikuluov některých cechu jejich listem svým potvrdil: i propustilo se napsati v tomž listu artikuluov těchto dolepsanejch, kteříž k témuž jejich řádu cechovnímu přísluší. Nejprvé, aby židé z Kojetína žádnejch kuoží nekupovali v míli od Kojetína, a který by pak kuože v dluzích vzali anebo v lichvě, těch koží aby jinde neprodávali než tu v Kojetíně, a dvakrát aby je na trh vynesli. Item, řezníci aby v městě aniž po vsech koží nepřekupovali. Item, aby všickni z řemeslníkuo nahořepsaného řemesla v procesí chodili na každý rok jednou v roce na den božího Těla; který by toho učiniti zanedbal, ten aby dal do cechu groš bílej. Těch svrchu jmenovanejch artikuluov týž jim potvrzuji listem svým tímto, kterémuž jsem také svou pečet přivěsiti rozkázal, a ti mají od nich též držáni býti, jako by v prvnější muoj list napsáni byli. Psán na Tovačově ve čtvrtek před svatým Vítem léta páně tisícího pětistého šestnáctého počítajíc oc. Archiv zemský markr. Morav. Pamětní kniha Tovačovská fol. 252 b. Archiv Český XX. 37
z roku 1516. 289 též také u telecích škorní mají býti podliny na pazích; a kdo by toho neučinil, ten aby dal do cechu puol groše bílého. Item, co se dotejče ševcuo mistruo téhož řemesla u nás, ti aby měli svobodu o kožích dělati sobě. Item, co se dotejče koželuhuov, který by koliv se zde chtěl osaditi, ten nej- prvé aby se listem od rodu okázal a k tomu s námi aby do cechu dokládal a XV g. alb. aby do cechu dal, a mistróm aby oběd udělal a dva funty vosku do cechu aby dal. A při tom se tak mají zachovat, jakž nahoře psáno stojí. Kdež já svrchupsanej Jan z Pernšteina oc na místě svým i erbů a bu- doucích potomkuo svých, pánuov a držiteluov panství napřed jmenovaného, pro lepší toho jistotu svou sem pečet vlastní k tomuto listu přivěsiti rozkázal s mejm jistejm vědomím. Jenž jest dán a psán v pondělí po svaté Trojici léta páně tisícího pětistého šestnáctého počítajíc oc. Archiv zemský v Brně, Pamětní kniha Tovačovská f. 251. 66. Jan z Pernšteina přidává k cechovním artikulům ševcův Kojetínských ještě některé, jež byly vypuštěny. — Na Tovačově 1516, 12. června. Jan z Pernšteina a na Tovačově, nejvyžší hejtman markrabství Moravského i s erby a budoucími potomky svými, oznamujem tímto listem přede všemi, jenž jej čísti budou anebo čtouce slyšeti. Jakož sem lidem svým ševcóm z Kojetína artikuluov některých cechu jejich listem svým potvrdil: i propustilo se napsati v tomž listu artikuluov těchto dolepsanejch, kteříž k témuž jejich řádu cechovnímu přísluší. Nejprvé, aby židé z Kojetína žádnejch kuoží nekupovali v míli od Kojetína, a který by pak kuože v dluzích vzali anebo v lichvě, těch koží aby jinde neprodávali než tu v Kojetíně, a dvakrát aby je na trh vynesli. Item, řezníci aby v městě aniž po vsech koží nepřekupovali. Item, aby všickni z řemeslníkuo nahořepsaného řemesla v procesí chodili na každý rok jednou v roce na den božího Těla; který by toho učiniti zanedbal, ten aby dal do cechu groš bílej. Těch svrchu jmenovanejch artikuluov týž jim potvrzuji listem svým tímto, kterémuž jsem také svou pečet přivěsiti rozkázal, a ti mají od nich též držáni býti, jako by v prvnější muoj list napsáni byli. Psán na Tovačově ve čtvrtek před svatým Vítem léta páně tisícího pětistého šestnáctého počítajíc oc. Archiv zemský markr. Morav. Pamětní kniha Tovačovská fol. 252 b. Archiv Český XX. 37
Strana 290
290 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 67. Zápis deskový o vzdání Jana z Pernšteina úřadu komornictví markrabství Moravského Lad slavovi z Bozkovic, na nějž vznesen byl z usnešení stavu panského na základě dávného pri- vilegia, jim od králů Českých daného, posléze však králem Vladislavem samovolným dosaze- ním v úřad ten Jindřicha z Lomnice porušeného. — V Brně 1516, 13. srpna. Jakož jest byla ruoznice vznikla o úřad komornitstvie markrabstvie Morav- ského, kterejž jest král Vladislav slavnej paměti byl dáti ráčil panu Jindřichovi z Lompnice na Mezeříčí bez rady panskej, a pánóm se zdálo, že by to dání bylo proti svobodám jich, neb jest to JMt dáti měl s radú panskú, tak jakž svobody markrabstvie Moravského svědčí: i zasadili jsú se o to páni a krále JMti prosili, aby je při svobodách jich zuostaviti ráčil. JKMt ohledav svobod těch, ráčil jest je při nich zuostaviti; ale že jest JMt, prvé nežli jest k tomu přišlo, aby páni JMti radili, s tohoto světa sšel, a pan Jindřich nechtě, aby skrze něho jakej zmatek na zemi přijíti měl, právo a dání, kteréž jest na ten úřad měl, pánóm jest dobro- volně vzdal: tu páni znajíce, že král Ludvík JMt ješče let nemá, to jsú mezi sebú vážili, že bez komorníka právo by v zemi jíti nemohlo, volili jsú sobě z jednostajnej vuole za komorníka pana Ladslava z Bozkovic a na Třebové a jeho za to žádali, aby ten úřad pro dobré země zase na se vzal. A pan Jan z Peršteina, hajtman markrabstvie Moravského, kterejž ješče ten úřad na sobě držel, jemu ten úřad zase vzdal, a týž pan Ladslav na žádost pánuov tak jest učinil. Kdež pro pamět budúcí toto s vuolí pana hajtmana a pánuov ve dsky zemské vepsáno jest. Stalo se v Brně v středu po svatém Tiburcí léta ut supra [1516]. Desky Brn. kv. č. 15. Knihy druhé pana Ladslava z Bozkovic anno Domini 1516 f. 1. 68. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a knězem proboštem kláštera Kounického o udělání mlýna u Pohořelic a o vody vedení na něj i s něho. — Na Mor. Krumlově 1516, 24. září. (Arch. Český XVII. str. 235 č. 1023.) 69. Smlouva mezi Janem z Lipého, nejvyšším maršálkem království Českého, a Hynkem z Ludanic o plat 20 kop na městě Evančicích, jenž od starodávna k zámku Veveří příslušel a kterýžto plat prodal Hynek z Ludanic Janu z Lipého za 252 �l gr. širokých. Mezi jistci též Jan z Pernšteina. — 1516, 25. září. (Ex orig. arch. cap. Prag. lit. 2. scrin. I. fasc. I. n. 4. 70. Na sněmu, jejž král Ludvík na den 11. listopadu 1516 na hrad Pražský položil, přítomen byl hofmistr český Vojtěch z Pernšteina. (Staří letopis. čeští 404.) 71. Vejpověď mezi Vilémem z Pernšteina a syny jeho Janem i Vojtěchem s jedné a Jindřichem Mezeříčským z Lomnice s strany druhé, v příčině nějakého promluvení proti pánům z Pernšteina. — Bez místa 1516, 26. listopadu. (Arch. Český XVII. str. 236 č. 1024.) 72. Vít z Kralic pohání Jana z Pernšteina, hejtmana markrabství Moravského, z 8000 zlatých uherských, že mu nechce postoupiti dědictví po otci Petrovi z Kralic, totižto polovici Mohelského zboží a vsi Jedova s mlýnem. Páni nalezli: Poněvadž pan hejtman pro- vodí, že Vít léta maje, smlouvu celou a dokonalou s Zbeňkem z Kralic, strejcem svým,
290 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 67. Zápis deskový o vzdání Jana z Pernšteina úřadu komornictví markrabství Moravského Lad slavovi z Bozkovic, na nějž vznesen byl z usnešení stavu panského na základě dávného pri- vilegia, jim od králů Českých daného, posléze však králem Vladislavem samovolným dosaze- ním v úřad ten Jindřicha z Lomnice porušeného. — V Brně 1516, 13. srpna. Jakož jest byla ruoznice vznikla o úřad komornitstvie markrabstvie Morav- ského, kterejž jest král Vladislav slavnej paměti byl dáti ráčil panu Jindřichovi z Lompnice na Mezeříčí bez rady panskej, a pánóm se zdálo, že by to dání bylo proti svobodám jich, neb jest to JMt dáti měl s radú panskú, tak jakž svobody markrabstvie Moravského svědčí: i zasadili jsú se o to páni a krále JMti prosili, aby je při svobodách jich zuostaviti ráčil. JKMt ohledav svobod těch, ráčil jest je při nich zuostaviti; ale že jest JMt, prvé nežli jest k tomu přišlo, aby páni JMti radili, s tohoto světa sšel, a pan Jindřich nechtě, aby skrze něho jakej zmatek na zemi přijíti měl, právo a dání, kteréž jest na ten úřad měl, pánóm jest dobro- volně vzdal: tu páni znajíce, že král Ludvík JMt ješče let nemá, to jsú mezi sebú vážili, že bez komorníka právo by v zemi jíti nemohlo, volili jsú sobě z jednostajnej vuole za komorníka pana Ladslava z Bozkovic a na Třebové a jeho za to žádali, aby ten úřad pro dobré země zase na se vzal. A pan Jan z Peršteina, hajtman markrabstvie Moravského, kterejž ješče ten úřad na sobě držel, jemu ten úřad zase vzdal, a týž pan Ladslav na žádost pánuov tak jest učinil. Kdež pro pamět budúcí toto s vuolí pana hajtmana a pánuov ve dsky zemské vepsáno jest. Stalo se v Brně v středu po svatém Tiburcí léta ut supra [1516]. Desky Brn. kv. č. 15. Knihy druhé pana Ladslava z Bozkovic anno Domini 1516 f. 1. 68. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a knězem proboštem kláštera Kounického o udělání mlýna u Pohořelic a o vody vedení na něj i s něho. — Na Mor. Krumlově 1516, 24. září. (Arch. Český XVII. str. 235 č. 1023.) 69. Smlouva mezi Janem z Lipého, nejvyšším maršálkem království Českého, a Hynkem z Ludanic o plat 20 kop na městě Evančicích, jenž od starodávna k zámku Veveří příslušel a kterýžto plat prodal Hynek z Ludanic Janu z Lipého za 252 �l gr. širokých. Mezi jistci též Jan z Pernšteina. — 1516, 25. září. (Ex orig. arch. cap. Prag. lit. 2. scrin. I. fasc. I. n. 4. 70. Na sněmu, jejž král Ludvík na den 11. listopadu 1516 na hrad Pražský položil, přítomen byl hofmistr český Vojtěch z Pernšteina. (Staří letopis. čeští 404.) 71. Vejpověď mezi Vilémem z Pernšteina a syny jeho Janem i Vojtěchem s jedné a Jindřichem Mezeříčským z Lomnice s strany druhé, v příčině nějakého promluvení proti pánům z Pernšteina. — Bez místa 1516, 26. listopadu. (Arch. Český XVII. str. 236 č. 1024.) 72. Vít z Kralic pohání Jana z Pernšteina, hejtmana markrabství Moravského, z 8000 zlatých uherských, že mu nechce postoupiti dědictví po otci Petrovi z Kralic, totižto polovici Mohelského zboží a vsi Jedova s mlýnem. Páni nalezli: Poněvadž pan hejtman pro- vodí, že Vít léta maje, smlouvu celou a dokonalou s Zbeňkem z Kralic, strejcem svým,
Strana 291
z let 1516 a 1517. 291 o statek učinil, a po smrti Zbyňkově jsa sebe mocen, list správní na ten statek panu hejtma- novi udělal a lidí postoupil, že pan hejtman k tomu kupu podle listu správního právo má — 1516. (MS. Actiones et sententiae in Moravia latae v knih. hrab. Waldštýna v Duchcově.) 73. Smlouva učiněná Janem z Pernšteina jako hejtmanem markrabství Moravského a Jiříkem z Vla- šimě na Ousově podkomořím mezi radou a obcí města Znojma o věci města se týkající: o poručenství, rychtáře volení, šenkování vína, zamezení rouhavých řečí, o překupnících, kněžích, řemeslnících, mase, pivě oc. — 1517, 31. ledna. Smlúva mezi radou a obcí města Znojma. Od božího narozenie l. 1517 po- čítajíc v sobotu po svatým Šavlu na víru obrácení stala se jest smlúva celá a do- konalá a dobrovolná mezi múdrými a opatrnými purkmistrem a radou města Znojma z strany jedné, a poctivou vuobcí téhož města Znojma z strany druhé, námi Janem z Pernšteina na Tovačově, ty časy hajtmanem markrabství Moravského, a Jiříkem z Vlašimě na Ousově, ty časy podkomořím téhož markrabství Moravského, o arty- kule dolepsané, o kteréž sou se na nás dobrovolně poddali a přestali. Item nejprvé, jakož jest poctivá vuobec před námi oznámila, což se Jakuba Hynkle dotýče, že by se starší s ním zavázeli, že sobě radni a pomocni býti mají, při tom táž vůbec sobě to obtěžovala, že by starší s ním smlúvu učinili bez vědomosti jejich: kdež jsou ti starší před námi tu smlúvu, kterouž jsou s Hynklem učinili, položili, z kteréžto smlouvy my neznáme, aby starší co proti tomu závazku, kterýmž jsou se s obcí zavázali, učinili, poněvadž ta smlúva na ty škody na žádné se nevztahuje, z kterýchž jest Hynkl obžalován, že by je při tomto městě činiti jměl. Item, což se počtu dotýče, jakož jest poctivá vuobec toho žádala, aby jim starší z příjmuov i také z vydání zase počet učinili, též také i z pokladu, kterýž při tomto městě mají, aby jim oznámen byl: kdež proti tomu starší jsou pověděli, že se jim toho učiniti nezdá z příčin těch, že počtem svým zavázáni jinému nejsou než králi JMti pánu svému aneb ouředníku JKMti; pak by se v takovou věc dáti jměli, že se jim toho nehodí učiniti, poněvadž předkové jejich vždycky jsou při tom zacho- váni byli; než že jsou sebou jisti, že jsou se vždycky zachovávali jako na ctné a na dobré sluší. Kdež my takto mezi nimi vypovídáme: poněvadž starší jsou úředníci krále JMti nad důchody JKMti, a ten počet činili jsú těm, kteříž jsou od krále JMti na tom usazeni byli, jakož pak kvitancí od těch, kteříž jsou ten počet přijímali, a starší jakožto ouředníky z toho kvitovali, to v sobě šíře ukazují: toho my při vuoli JKMti zůstavujem, komuž JKMt ráčí ten počet kázati přijímati z ouředníkův zemských markrabství Moravského, to při JKMti stuoj. Item což se poručenství dotýče, takto mezi nimi vypovídáme: jestliže by kdo chtěl o svým statku zřízení učiniti, ten má toho vuoli k tomu poručenství vzíti, kohož by se jemu zdálo, však aby při tom také dva přísežná z rady byli. 37*
z let 1516 a 1517. 291 o statek učinil, a po smrti Zbyňkově jsa sebe mocen, list správní na ten statek panu hejtma- novi udělal a lidí postoupil, že pan hejtman k tomu kupu podle listu správního právo má — 1516. (MS. Actiones et sententiae in Moravia latae v knih. hrab. Waldštýna v Duchcově.) 73. Smlouva učiněná Janem z Pernšteina jako hejtmanem markrabství Moravského a Jiříkem z Vla- šimě na Ousově podkomořím mezi radou a obcí města Znojma o věci města se týkající: o poručenství, rychtáře volení, šenkování vína, zamezení rouhavých řečí, o překupnících, kněžích, řemeslnících, mase, pivě oc. — 1517, 31. ledna. Smlúva mezi radou a obcí města Znojma. Od božího narozenie l. 1517 po- čítajíc v sobotu po svatým Šavlu na víru obrácení stala se jest smlúva celá a do- konalá a dobrovolná mezi múdrými a opatrnými purkmistrem a radou města Znojma z strany jedné, a poctivou vuobcí téhož města Znojma z strany druhé, námi Janem z Pernšteina na Tovačově, ty časy hajtmanem markrabství Moravského, a Jiříkem z Vlašimě na Ousově, ty časy podkomořím téhož markrabství Moravského, o arty- kule dolepsané, o kteréž sou se na nás dobrovolně poddali a přestali. Item nejprvé, jakož jest poctivá vuobec před námi oznámila, což se Jakuba Hynkle dotýče, že by se starší s ním zavázeli, že sobě radni a pomocni býti mají, při tom táž vůbec sobě to obtěžovala, že by starší s ním smlúvu učinili bez vědomosti jejich: kdež jsou ti starší před námi tu smlúvu, kterouž jsou s Hynklem učinili, položili, z kteréžto smlouvy my neznáme, aby starší co proti tomu závazku, kterýmž jsou se s obcí zavázali, učinili, poněvadž ta smlúva na ty škody na žádné se nevztahuje, z kterýchž jest Hynkl obžalován, že by je při tomto městě činiti jměl. Item, což se počtu dotýče, jakož jest poctivá vuobec toho žádala, aby jim starší z příjmuov i také z vydání zase počet učinili, též také i z pokladu, kterýž při tomto městě mají, aby jim oznámen byl: kdež proti tomu starší jsou pověděli, že se jim toho učiniti nezdá z příčin těch, že počtem svým zavázáni jinému nejsou než králi JMti pánu svému aneb ouředníku JKMti; pak by se v takovou věc dáti jměli, že se jim toho nehodí učiniti, poněvadž předkové jejich vždycky jsou při tom zacho- váni byli; než že jsou sebou jisti, že jsou se vždycky zachovávali jako na ctné a na dobré sluší. Kdež my takto mezi nimi vypovídáme: poněvadž starší jsou úředníci krále JMti nad důchody JKMti, a ten počet činili jsú těm, kteříž jsou od krále JMti na tom usazeni byli, jakož pak kvitancí od těch, kteříž jsou ten počet přijímali, a starší jakožto ouředníky z toho kvitovali, to v sobě šíře ukazují: toho my při vuoli JKMti zůstavujem, komuž JKMt ráčí ten počet kázati přijímati z ouředníkův zemských markrabství Moravského, to při JKMti stuoj. Item což se poručenství dotýče, takto mezi nimi vypovídáme: jestliže by kdo chtěl o svým statku zřízení učiniti, ten má toho vuoli k tomu poručenství vzíti, kohož by se jemu zdálo, však aby při tom také dva přísežná z rady byli. 37*
Strana 292
292 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Item což se rychtáře volenie dotýče, takto mezi nimi vypovídáme: že mají starší tři hodné osoby z sebe jmenovati, a z těch tří buode sobě vuobec moc jmieti voliti, kterýž se jim z těch tří hodný k tomu ouřadu zdáti bude. Item co se šenkování vína dotýče, takto vypovídáme: aby jeden každý víno šenkovati a dávati mohl při obecním víně, a skrz obecní víno aby se jim žádná pře- kážka a zástava v tom nedíla, než aby svobodně šenkovali. Item co se toho dotýče, jestliže by se kde komu událo co směšně o pánu Bohu a k lehkosti jeho svaté milosti mluviti buď láním aneb jakým rouháním, z opilství aneb z střízlivosti, duchovnímu aneb světskému, takto o tom vypovídáme: ten aby každý trestán a pokutován byl vedlé zřízení otce svatého Lva papeže. Item co se kulí olověných a jiných všelijakých dotýče, kdož by koli takovou kulí kterémuž kolvě člověku jakou škodu ourazem na jeho zdraví učinil, takto o tom vypovídáme: napřed aby o ruku přišel, a jestliže by u koho nalezena byla, an s ní v městě chodí, ten aby rychtáři deset grošů bílých byl povinen dáti a k tomu aby tejden v panské kázni seděl. Item co se překupníkův dotýče, kteříž drahotu v městě činí překupováním ve všeljakých potřebách, kteréž jsou k stravě lidské, takto o tom vypovídáme: kdož by takovú drahotu takovým překupováním v městě činiti chtěl, pod tím zisk svuoj ob- mejšlejíc, a tím by vuobec hubiti chtěl a v tom by usvědčen byl, ten aby bez milosti na rathouz k vuobci hřivnu dal. Item což se dotýče kněží, aby to opatřeno bylo, aby tak velmi obtěžováni činžemi aneb ouroky nebyli, takto o tom vypovídáme: aby ta věc u krále JMti hledána byla, aby JKMt prohlédnouti ráčil k záhubě města toho a takovou věc tomu městu obtížnou JKMt opatřiti ráčil, aby ty činže aneb ty ouroky na nějaké slušné míře postaveny býti mohly. Item co se toho artykule dotýče, jestliže by který z prostředku starších vy- sazen býti jměl, takto o tom vypovídáme: aby starší nejprvé tu věc na pana pod- komořího vznesli a jeho provinění ukázali, a s radou pana podkomořího aby ta věc jednána a opatřena byla, jak by podlé jeho provinění k němu se zachováno býti jmělo. Item co se dotýče toho artykule, kdež toho vuobec žádá, aby jim to ozná- meno bylo, jestliže by kdy co přišlo, ješto by se všeho města dotýkalo, takto mezi nimi vypovídáme: kteréž by se kdy psaní trefilo aneb jiná potřeba, ješto by se vuobce nedotýkala, že starší nejsou toho povinni na vuobec vznášeti. Než jestliže by se kdy přihodilo aneb jaká se věc přihodila a zběhla, kdež by se vší vuobce dotýkala, starší aby toho před vuobcí netajili, než jim to oznámili. Item co se toho artikule dotýče, kdež vuobec na starších žádá, jestliže by se kdy přihodilo provinění jaké z obecních lidí, aby pro žádnou nelibost nespravedlivě
292 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Item což se rychtáře volenie dotýče, takto mezi nimi vypovídáme: že mají starší tři hodné osoby z sebe jmenovati, a z těch tří buode sobě vuobec moc jmieti voliti, kterýž se jim z těch tří hodný k tomu ouřadu zdáti bude. Item co se šenkování vína dotýče, takto vypovídáme: aby jeden každý víno šenkovati a dávati mohl při obecním víně, a skrz obecní víno aby se jim žádná pře- kážka a zástava v tom nedíla, než aby svobodně šenkovali. Item co se toho dotýče, jestliže by se kde komu událo co směšně o pánu Bohu a k lehkosti jeho svaté milosti mluviti buď láním aneb jakým rouháním, z opilství aneb z střízlivosti, duchovnímu aneb světskému, takto o tom vypovídáme: ten aby každý trestán a pokutován byl vedlé zřízení otce svatého Lva papeže. Item co se kulí olověných a jiných všelijakých dotýče, kdož by koli takovou kulí kterémuž kolvě člověku jakou škodu ourazem na jeho zdraví učinil, takto o tom vypovídáme: napřed aby o ruku přišel, a jestliže by u koho nalezena byla, an s ní v městě chodí, ten aby rychtáři deset grošů bílých byl povinen dáti a k tomu aby tejden v panské kázni seděl. Item co se překupníkův dotýče, kteříž drahotu v městě činí překupováním ve všeljakých potřebách, kteréž jsou k stravě lidské, takto o tom vypovídáme: kdož by takovú drahotu takovým překupováním v městě činiti chtěl, pod tím zisk svuoj ob- mejšlejíc, a tím by vuobec hubiti chtěl a v tom by usvědčen byl, ten aby bez milosti na rathouz k vuobci hřivnu dal. Item což se dotýče kněží, aby to opatřeno bylo, aby tak velmi obtěžováni činžemi aneb ouroky nebyli, takto o tom vypovídáme: aby ta věc u krále JMti hledána byla, aby JKMt prohlédnouti ráčil k záhubě města toho a takovou věc tomu městu obtížnou JKMt opatřiti ráčil, aby ty činže aneb ty ouroky na nějaké slušné míře postaveny býti mohly. Item co se toho artykule dotýče, jestliže by který z prostředku starších vy- sazen býti jměl, takto o tom vypovídáme: aby starší nejprvé tu věc na pana pod- komořího vznesli a jeho provinění ukázali, a s radou pana podkomořího aby ta věc jednána a opatřena byla, jak by podlé jeho provinění k němu se zachováno býti jmělo. Item co se dotýče toho artykule, kdež toho vuobec žádá, aby jim to ozná- meno bylo, jestliže by kdy co přišlo, ješto by se všeho města dotýkalo, takto mezi nimi vypovídáme: kteréž by se kdy psaní trefilo aneb jiná potřeba, ješto by se vuobce nedotýkala, že starší nejsou toho povinni na vuobec vznášeti. Než jestliže by se kdy přihodilo aneb jaká se věc přihodila a zběhla, kdež by se vší vuobce dotýkala, starší aby toho před vuobcí netajili, než jim to oznámili. Item co se toho artikule dotýče, kdež vuobec na starších žádá, jestliže by se kdy přihodilo provinění jaké z obecních lidí, aby pro žádnou nelibost nespravedlivě
Strana 293
z roku 1517. 293 a mocí na ně saženo nebylo, než podle práva městského aby k nim zachováno bylo, takto o tom vypovídáme: aby ten artykul při tej míře zachován byl. Než jestliže by se kdy přihodilo, že by kdo z stavu panského neb vládyckého co v městě počal, ješto by se jim zdálo proti svobodám a právuom jejich býti, takto o tom vypovídáme: aby na takového jináč saháno nebylo, než podlé těch smluv mezi pány JMtmi a vlády- kami a městy učiněných aby se zachováno bylo. Item co se toho artykule dotejče, kdež sobě obtěžují řemeslníci, že by nebyli zachováni při starodávných obyčejích a svobodách, i takto mezi nimi vypovídáme: aby řemesla při tom od starších zachováni byli, při čem jsou v ceších svých od starodávna zachováni byli podle pořádku téhož města, a také zase v té poddanosti, jak jsou se cechové a řemesla od starodávna k starším svým zachovávali, aby se také tak zachovali. Item což se masa dotýče, takto mezi nimi vypovídáme: ti přísežní a starší, kteří jsou k tomu zvoleni, aby k tomu dostatečně přihlídali, neprohlédajíc v tom na přízeň ani na nepřízeň, než podlé závazku a přísah svých aby se v tom tak zachovali, aby se každému, chudému i bohatému, spravedlnost dála. Item co se pekařuov dotýče, při těch aby se tím způsobem zachováno bylo jako při masařích. Item co se piva vaření dotýče, kdež sobě to vuobec obtěžuje, že se to po přízni děje, že se některým piva koštují a některým nic, takto mezi nimi vypovídáme: aby se k jednomu jako k druhému zachováno bylo, kteřížkolivěk piva vaří. Item co se přívozdního piva dotýče, kdež sobě to vuobec obtěžují, že jednýmu puštěno a druhým že puštěno býti nemá, jestliže nemá vuobci puštěno býti, aby také starším puštěno nebylo, a starší k tomu přistoupili, aby žádnému puštěno nebylo, takto o tom vypovídáme: poněvadž jsou se v tom sami snesli, aby se k sobě podle toho tak zachovali. Item, což se toho artykule dotýče, kdež vuobec toho žádá, aby zeťové a tesťové spolu v jedné radě nesedali, však jich dobrým pověstem beze všeho po- dezření a beze vší lehkosti, a starší před námi tuto odpověď dali: „Ač známe, že podlé práv, svobod a privilejí našich spravedlivě tomu se brániti muožem, ale jmělo-li by skrze to jaká ruoznice a nelibosti v městě našem králi Ludvíkovi JMti pánu našemu i městu tomu k jaké škodě býti, nechcem tak neústupni pro takovou příčinu poznáni a nalezeni býti; znáte-li VMti, že pro jich neústupné takové předsevzetí jaká různice o to mezi námi a jimi povstati jměla, a srovnání skrz tu příčinu že by mezi námi býti nemohlo, i to my k VMti připouštíme, abychom v tom poznáni byli, že žádných ruoznic a nesvorností neobmyšlíme.“ Kdež my, slyšíc takové jejich slušné poddání, mezi nimi vypovídáme: poněvadž jsme tomu srozuměli, že vuobec podle svého předsevzetí tak předse na tom stojí, toho nerozvažujíc, co by skrze to přijíti
z roku 1517. 293 a mocí na ně saženo nebylo, než podle práva městského aby k nim zachováno bylo, takto o tom vypovídáme: aby ten artykul při tej míře zachován byl. Než jestliže by se kdy přihodilo, že by kdo z stavu panského neb vládyckého co v městě počal, ješto by se jim zdálo proti svobodám a právuom jejich býti, takto o tom vypovídáme: aby na takového jináč saháno nebylo, než podlé těch smluv mezi pány JMtmi a vlády- kami a městy učiněných aby se zachováno bylo. Item co se toho artykule dotejče, kdež sobě obtěžují řemeslníci, že by nebyli zachováni při starodávných obyčejích a svobodách, i takto mezi nimi vypovídáme: aby řemesla při tom od starších zachováni byli, při čem jsou v ceších svých od starodávna zachováni byli podle pořádku téhož města, a také zase v té poddanosti, jak jsou se cechové a řemesla od starodávna k starším svým zachovávali, aby se také tak zachovali. Item což se masa dotýče, takto mezi nimi vypovídáme: ti přísežní a starší, kteří jsou k tomu zvoleni, aby k tomu dostatečně přihlídali, neprohlédajíc v tom na přízeň ani na nepřízeň, než podlé závazku a přísah svých aby se v tom tak zachovali, aby se každému, chudému i bohatému, spravedlnost dála. Item co se pekařuov dotýče, při těch aby se tím způsobem zachováno bylo jako při masařích. Item co se piva vaření dotýče, kdež sobě to vuobec obtěžuje, že se to po přízni děje, že se některým piva koštují a některým nic, takto mezi nimi vypovídáme: aby se k jednomu jako k druhému zachováno bylo, kteřížkolivěk piva vaří. Item co se přívozdního piva dotýče, kdež sobě to vuobec obtěžují, že jednýmu puštěno a druhým že puštěno býti nemá, jestliže nemá vuobci puštěno býti, aby také starším puštěno nebylo, a starší k tomu přistoupili, aby žádnému puštěno nebylo, takto o tom vypovídáme: poněvadž jsou se v tom sami snesli, aby se k sobě podle toho tak zachovali. Item, což se toho artykule dotýče, kdež vuobec toho žádá, aby zeťové a tesťové spolu v jedné radě nesedali, však jich dobrým pověstem beze všeho po- dezření a beze vší lehkosti, a starší před námi tuto odpověď dali: „Ač známe, že podlé práv, svobod a privilejí našich spravedlivě tomu se brániti muožem, ale jmělo-li by skrze to jaká ruoznice a nelibosti v městě našem králi Ludvíkovi JMti pánu našemu i městu tomu k jaké škodě býti, nechcem tak neústupni pro takovou příčinu poznáni a nalezeni býti; znáte-li VMti, že pro jich neústupné takové předsevzetí jaká různice o to mezi námi a jimi povstati jměla, a srovnání skrz tu příčinu že by mezi námi býti nemohlo, i to my k VMti připouštíme, abychom v tom poznáni byli, že žádných ruoznic a nesvorností neobmyšlíme.“ Kdež my, slyšíc takové jejich slušné poddání, mezi nimi vypovídáme: poněvadž jsme tomu srozuměli, že vuobec podle svého předsevzetí tak předse na tom stojí, toho nerozvažujíc, co by skrze to přijíti
Strana 294
C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 294 mohlo, i poznavše my, že by bez ruoznic a nebezpečenství nikterak býti nemohlo, i prohlédajíc k takovému mezi vámi zuošklivení, aby skrze to mezi vámi větších ne- snází snad i morduov uvarováno bylo, podlé těch všech zpuosobuov svrchupsaných ti zeťové a švagrové aby spolu v radě jedné ani v obou dvou radách nesedali, než jestliže by již který z rady vyšel, ten aby toho žádné lehkosti nejměl, než ve vší poctivosti aby ode všech na budoucí časy zachován byl. A přihodilo-li by se kdy, že by který zeť neb test, kterýž v radě zuostal, pro smrt anebo nemoc z rady vyšel, tehdy s radou pana podkomořieho a starších pervní zeť anebo test z rady vysedší bude moci zase do rady vzat býti. Tomu na svědomí my svrchupsaní smlouvčí své sme vlastní pečeti k této smlouvě přivěsiti rozkázali. Jenž jest psána anno domini, die et loco quibus supra. Zemský archiv v Brně, z Bočkova codexu: Acta provincialia č. 10. f. 35. 74. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a mezi knězem Petrem opatem kláštera Vilí- movského o ves pustou Narvice. — V Rajhradě 1517, 6. března. (Arch. Český XVII. str. 243 č. 1028.) 75. Jan z Pernšteina propouští obyvatelům městečka Blučiny právo odoumrtí s vý- minkou, kdyby žádný přítel nalezen býti nemohl, tehdy rychtář a starší mají se v statek uvázati a toho do plného čtvrt léta zachovati, a po tom čtvrtilétě s panskou radou buď na kostel, na špitál nebo na jiné záduší, kdež by se zdálo, budou mocti obrátiti. — 1517, 6. března na Židlochovicích. (Opis v zemsk. arch. markr. Mor. v Brně, Bočkova sb. č. 6746.) 76. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a převorem Pavlem Magerlí u sv. Michala v Brně o 7 lánů a mlýniště v Němčičkách. — 1517, v středu před sv. Řehořem [11. března]. (Viz Arch. Český XVII. pag. 245 č. 1029.) Dne 13. března téhož roku učiněn list správní od kněze Jana probošta Kaunického na ves pustou Němčičky Janovi z Pernšteina. — (Cod. Pernst. č. 132. Arch. města Brna f. 205.) — V tuže dobu učiněn list správní, kterýmž Jan z Pernšteina propouští a směňuje tři drejlinky a čtyry vědra vína, kteréž se mu vydávaly každý rok při vinobraní jako desátek z Pravlova od Třebíckého kláštera, s proboštem Kaunickým za 81/2 lánu v pustých Něm- čičkách. Právo na Němčičky i na odvádění desátku vinného vepsáno v desky Brněnské kv. č. 15. f. 10. (Cod. Pernst. 235. f. 130. Arch. Frant. mus. Brn.) 77. Vojtěch z Pernšteina dává soukenníkům v Ústí nad Orlicí list ku potvrzení řemesla a cechu, aby ve svém řemesle pořádek zachovali vedle artikulův. — Na Lantškrouně 1517, 21. března. Vojtěch z Pernšteina a na Hluboké, najvyššie hofmistr království Českého oc. Známo činím tiemto listem zjevně přede všemi, kdež čten nebo čtúci uslyšán bude, že sú předstúpili přede mne někteří lidé moji z Oustí řemesla soukenického, žádajíce mne, abych jim potvrzení a cech učinil, kterýž by mezi sebou v tom řemesle souke- nickém měli a při něm se zachovali. Kdež já pak Vojtěch z Pernštejna a na Hlu-
C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 294 mohlo, i poznavše my, že by bez ruoznic a nebezpečenství nikterak býti nemohlo, i prohlédajíc k takovému mezi vámi zuošklivení, aby skrze to mezi vámi větších ne- snází snad i morduov uvarováno bylo, podlé těch všech zpuosobuov svrchupsaných ti zeťové a švagrové aby spolu v radě jedné ani v obou dvou radách nesedali, než jestliže by již který z rady vyšel, ten aby toho žádné lehkosti nejměl, než ve vší poctivosti aby ode všech na budoucí časy zachován byl. A přihodilo-li by se kdy, že by který zeť neb test, kterýž v radě zuostal, pro smrt anebo nemoc z rady vyšel, tehdy s radou pana podkomořieho a starších pervní zeť anebo test z rady vysedší bude moci zase do rady vzat býti. Tomu na svědomí my svrchupsaní smlouvčí své sme vlastní pečeti k této smlouvě přivěsiti rozkázali. Jenž jest psána anno domini, die et loco quibus supra. Zemský archiv v Brně, z Bočkova codexu: Acta provincialia č. 10. f. 35. 74. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a mezi knězem Petrem opatem kláštera Vilí- movského o ves pustou Narvice. — V Rajhradě 1517, 6. března. (Arch. Český XVII. str. 243 č. 1028.) 75. Jan z Pernšteina propouští obyvatelům městečka Blučiny právo odoumrtí s vý- minkou, kdyby žádný přítel nalezen býti nemohl, tehdy rychtář a starší mají se v statek uvázati a toho do plného čtvrt léta zachovati, a po tom čtvrtilétě s panskou radou buď na kostel, na špitál nebo na jiné záduší, kdež by se zdálo, budou mocti obrátiti. — 1517, 6. března na Židlochovicích. (Opis v zemsk. arch. markr. Mor. v Brně, Bočkova sb. č. 6746.) 76. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a převorem Pavlem Magerlí u sv. Michala v Brně o 7 lánů a mlýniště v Němčičkách. — 1517, v středu před sv. Řehořem [11. března]. (Viz Arch. Český XVII. pag. 245 č. 1029.) Dne 13. března téhož roku učiněn list správní od kněze Jana probošta Kaunického na ves pustou Němčičky Janovi z Pernšteina. — (Cod. Pernst. č. 132. Arch. města Brna f. 205.) — V tuže dobu učiněn list správní, kterýmž Jan z Pernšteina propouští a směňuje tři drejlinky a čtyry vědra vína, kteréž se mu vydávaly každý rok při vinobraní jako desátek z Pravlova od Třebíckého kláštera, s proboštem Kaunickým za 81/2 lánu v pustých Něm- čičkách. Právo na Němčičky i na odvádění desátku vinného vepsáno v desky Brněnské kv. č. 15. f. 10. (Cod. Pernst. 235. f. 130. Arch. Frant. mus. Brn.) 77. Vojtěch z Pernšteina dává soukenníkům v Ústí nad Orlicí list ku potvrzení řemesla a cechu, aby ve svém řemesle pořádek zachovali vedle artikulův. — Na Lantškrouně 1517, 21. března. Vojtěch z Pernšteina a na Hluboké, najvyššie hofmistr království Českého oc. Známo činím tiemto listem zjevně přede všemi, kdež čten nebo čtúci uslyšán bude, že sú předstúpili přede mne někteří lidé moji z Oustí řemesla soukenického, žádajíce mne, abych jim potvrzení a cech učinil, kterýž by mezi sebou v tom řemesle souke- nickém měli a při něm se zachovali. Kdež já pak Vojtěch z Pernštejna a na Hlu-
Strana 295
z roku 1517. 295 boké, najvyššie hofmistr královstvie Českého oc, žádosti a prosby poddaných lidí svých k živnosti řemesla jich prohlédajíce, a aby snažněji a dostatečněji pode mnú ji provoditi mohli, list ku potvrzení řemesla jich napsati jsem rozkázal, aby oni v svém řemesle tento pořádek zachovali podlé artykuluov dole položených i s těmi pokutami, kterýž se v těch artykulích zavírají. Item, první artykul: aby mistři soukenníci k postavóm hodným diela svého pečeti přiráželi. Druhý artykul: který by soukenník sukno dělal s floky neb z vlny popelné aneb zmrličné, aby pokuty dal 10 gr. českých; pakli by kto z domáciech neb hostí v jarmark neb krom jarmarku takové sukno prodával, buďto barvené neb nebarvené, aby od cechmistruov zdviženo bylo s konšely a dáno bylo, kdež se konšelóm zdáti bude. Item, kdož by svády počátek učinil v cechu aneb se vadil, takže by z toho ruoznice vyšla ten propadne viny puol osma groše. Třetí artykul: když by cechmistři a někteří starší vuokol šli, pro počestnost řemesla a řádu pravého hledajíce buďto v snovadlách neb u váhách, a to každého čtvrt léta budou povinni dělati, kdož by jich v tom haněl, aby propadl viny puol- druhého věrduňku peněz. Čtvrtý artykul: kdež oni dadie své zbožie přiesti, a když by se to jim celo nevrátilo, že oni mohú základ vzieti za tak mnoho, což by se jim nedostávalo; a také ač by ta věc zastavena byla za pivo, za chléb neb začkoli jiného, neb kdežkoli byla by nalezena, to mají vzéti s pomocí fojta našeho bez peněz; neb my zapovídáme, aby na to žádný muž ani žena nepuojčovali ani toho kupovali. Pátý artykul: kdož chce přebývánie a živnost svú mezi nimi mieti a vésti, ten má přivésti svědomie urozenie a zachovánie svého buď od měšťanuov, rychtáře neb konšel. Šestý artykul: které by se sukno na rámu škodně rozedřelo, a ktož toho před trhem nepoví, ten propadne viny pět grošuov míšenských, buď že by jej krájel aneb vcele prodal. Sedmý artykul: když by cechmistři neb starší nalezli sukno lepšie vlny neb barvy na šlaku neb jinde v témž postavu, ten propadne viny pět grošuov. Osmý artykul: ktož v jiném cechu jest neb v řemesle, aby na závazy vlny ne- kupoval ani suken krájel, a zvlášť krajčí. Devátý artykul: aby žádný kraječ sukna šerého níže předního Oustského nekrájel, leč by je tu od nich koupil. Pakli by kto v tom postižen byl, ten propadne viny pět grošuov. Desátý artykul: aby soukeníci sukna krojem [sic] potřebu dali, leč by příčina suchoty [v] valchovně neb nečasného sušení přišla, z toho aby viněni nebyli.
z roku 1517. 295 boké, najvyššie hofmistr královstvie Českého oc, žádosti a prosby poddaných lidí svých k živnosti řemesla jich prohlédajíce, a aby snažněji a dostatečněji pode mnú ji provoditi mohli, list ku potvrzení řemesla jich napsati jsem rozkázal, aby oni v svém řemesle tento pořádek zachovali podlé artykuluov dole položených i s těmi pokutami, kterýž se v těch artykulích zavírají. Item, první artykul: aby mistři soukenníci k postavóm hodným diela svého pečeti přiráželi. Druhý artykul: který by soukenník sukno dělal s floky neb z vlny popelné aneb zmrličné, aby pokuty dal 10 gr. českých; pakli by kto z domáciech neb hostí v jarmark neb krom jarmarku takové sukno prodával, buďto barvené neb nebarvené, aby od cechmistruov zdviženo bylo s konšely a dáno bylo, kdež se konšelóm zdáti bude. Item, kdož by svády počátek učinil v cechu aneb se vadil, takže by z toho ruoznice vyšla ten propadne viny puol osma groše. Třetí artykul: když by cechmistři a někteří starší vuokol šli, pro počestnost řemesla a řádu pravého hledajíce buďto v snovadlách neb u váhách, a to každého čtvrt léta budou povinni dělati, kdož by jich v tom haněl, aby propadl viny puol- druhého věrduňku peněz. Čtvrtý artykul: kdež oni dadie své zbožie přiesti, a když by se to jim celo nevrátilo, že oni mohú základ vzieti za tak mnoho, což by se jim nedostávalo; a také ač by ta věc zastavena byla za pivo, za chléb neb začkoli jiného, neb kdežkoli byla by nalezena, to mají vzéti s pomocí fojta našeho bez peněz; neb my zapovídáme, aby na to žádný muž ani žena nepuojčovali ani toho kupovali. Pátý artykul: kdož chce přebývánie a živnost svú mezi nimi mieti a vésti, ten má přivésti svědomie urozenie a zachovánie svého buď od měšťanuov, rychtáře neb konšel. Šestý artykul: které by se sukno na rámu škodně rozedřelo, a ktož toho před trhem nepoví, ten propadne viny pět grošuov míšenských, buď že by jej krájel aneb vcele prodal. Sedmý artykul: když by cechmistři neb starší nalezli sukno lepšie vlny neb barvy na šlaku neb jinde v témž postavu, ten propadne viny pět grošuov. Osmý artykul: ktož v jiném cechu jest neb v řemesle, aby na závazy vlny ne- kupoval ani suken krájel, a zvlášť krajčí. Devátý artykul: aby žádný kraječ sukna šerého níže předního Oustského nekrájel, leč by je tu od nich koupil. Pakli by kto v tom postižen byl, ten propadne viny pět grošuov. Desátý artykul: aby soukeníci sukna krojem [sic] potřebu dali, leč by příčina suchoty [v] valchovně neb nečasného sušení přišla, z toho aby viněni nebyli.
Strana 296
296 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Jedenáctý artykul: ktožkoli vlnu kupují stříži jaré, aby ven z města nepro- dával do svatého Martina, a ozimé do svatého Jana. Pakli by kdo prodal, ten viny propadne deset grošuov; potom je prodati mohou, kam chtie. Dvanáctý artykul: aby soukeníci žádných suken nekrájeli, kteráž by sami v Oustí nedělali, krom barvených z cizích zemí. Pakli by kto krájel, ten daj viny pět grošuov. Třináctý artykul: aby každý soukeník k svého díla postavu znamení své udělal, pod vinú. Čtrnáctý artykul: každý soukeník, což sukna dělají, sami je aby skládali po hřbetě, jakož od staradávna skládali sú. Patnáctý kus: byl-li by postřihač, aby žádný soukeník ani knap kusuov sukna nepostříhal, za peníze ani darmo, leč postřihač odpustí, pod pokutúl pěti grošuo, (neb to postřihači příležeti bude), krom sobě a čeledi své. Šestnáctý artykul: aby žádný soukeník z města vlny neprodával, leč by prvé domácím oznámil; pakli by ven komu prodal, a domácí chtěli by na ten trh vstúpiti, aby domácím puštěna byla. A ten, kdož by prodal bez opovědi, aby viny dal pět grošuov. Sedmnáctý artykul: aby žádný soukeník sukna vlčatého ani bílého olšovými barvami nebarvil, ani příze ani vlny. Pakli by se kto toho dopustil, aby viny dal pět grošuov; a pečeti aby nepřirážel, a v uobci aby nebyl krájen. Osumnáctý kus: osnovy kolovratnie dělány býti mají, však na takový spůsob, aby k té osnově dva lokty viec snována byla, nežli k ručnie, a tak aby se zacho- vali podlé miery a vejsady nížepsané. Pakli by kto méně snoval a jináč se toho do- pustil, aby viny dal patnáct grošuov bílých. Devatenáctý kus: aby postavuov strajfovatých děláno nebylo po osnově i po útku. Pakli by se kto toho dopustil, menšie viny aby ústniem trestániem byly trestány; a pečeť aby nebyla přiražena, a viny pět grošuov aby bylo položeno, ale v uobci muož krájen býti. Dvacátý kus: kdož by postavu dobře nenatkal, aneb drahně hadruo neb jiných kazuov nadělal aneb velnu přečesal, ten aby viny propadl deset grošuov, a k tomu aby pečeti nepřiráželi a v uobci aby nebyl krájen. Pakli by to tkadlci zcházelo, místo 10 grošuov luon tkalcovský aby za vinu dán byl. Jedenmezcietmý kus: aby snovánie jednostajné bylo v mieru na dél i v počet na šíř podlé obyčeje, jakož k kterému postavu přieleží. K majnovému postavu aby bylo snováno dvatřiceti choduov, k prostřednímu tři a třiceti, a k předniemu třiceti a šest. Pakli by kto k kterému pod to níže snoval, aby viny propadl za čtyři ruory puol groše českého.
296 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Jedenáctý artykul: ktožkoli vlnu kupují stříži jaré, aby ven z města nepro- dával do svatého Martina, a ozimé do svatého Jana. Pakli by kdo prodal, ten viny propadne deset grošuov; potom je prodati mohou, kam chtie. Dvanáctý artykul: aby soukeníci žádných suken nekrájeli, kteráž by sami v Oustí nedělali, krom barvených z cizích zemí. Pakli by kto krájel, ten daj viny pět grošuov. Třináctý artykul: aby každý soukeník k svého díla postavu znamení své udělal, pod vinú. Čtrnáctý artykul: každý soukeník, což sukna dělají, sami je aby skládali po hřbetě, jakož od staradávna skládali sú. Patnáctý kus: byl-li by postřihač, aby žádný soukeník ani knap kusuov sukna nepostříhal, za peníze ani darmo, leč postřihač odpustí, pod pokutúl pěti grošuo, (neb to postřihači příležeti bude), krom sobě a čeledi své. Šestnáctý artykul: aby žádný soukeník z města vlny neprodával, leč by prvé domácím oznámil; pakli by ven komu prodal, a domácí chtěli by na ten trh vstúpiti, aby domácím puštěna byla. A ten, kdož by prodal bez opovědi, aby viny dal pět grošuov. Sedmnáctý artykul: aby žádný soukeník sukna vlčatého ani bílého olšovými barvami nebarvil, ani příze ani vlny. Pakli by se kto toho dopustil, aby viny dal pět grošuov; a pečeti aby nepřirážel, a v uobci aby nebyl krájen. Osumnáctý kus: osnovy kolovratnie dělány býti mají, však na takový spůsob, aby k té osnově dva lokty viec snována byla, nežli k ručnie, a tak aby se zacho- vali podlé miery a vejsady nížepsané. Pakli by kto méně snoval a jináč se toho do- pustil, aby viny dal patnáct grošuov bílých. Devatenáctý kus: aby postavuov strajfovatých děláno nebylo po osnově i po útku. Pakli by se kto toho dopustil, menšie viny aby ústniem trestániem byly trestány; a pečeť aby nebyla přiražena, a viny pět grošuov aby bylo položeno, ale v uobci muož krájen býti. Dvacátý kus: kdož by postavu dobře nenatkal, aneb drahně hadruo neb jiných kazuov nadělal aneb velnu přečesal, ten aby viny propadl deset grošuov, a k tomu aby pečeti nepřiráželi a v uobci aby nebyl krájen. Pakli by to tkadlci zcházelo, místo 10 grošuov luon tkalcovský aby za vinu dán byl. Jedenmezcietmý kus: aby snovánie jednostajné bylo v mieru na dél i v počet na šíř podlé obyčeje, jakož k kterému postavu přieleží. K majnovému postavu aby bylo snováno dvatřiceti choduov, k prostřednímu tři a třiceti, a k předniemu třiceti a šest. Pakli by kto k kterému pod to níže snoval, aby viny propadl za čtyři ruory puol groše českého.
Strana 297
z roku 1517. 297 Dvamezcietmý kus: aby pláteníci netkali útkuov ani osnov vlněných bez opo- vědi cechmistruov soukenických. Pakli by to kde nalezeno bylo, aby předivo vlněné neb i útkové jemu pobráno od cechmistruov, a k tomu aby položil pět grošuov viny. Třimezcietmý kus: aby vlny nebylo kupováno po vesniciech od žádného. Pakli by kto kupoval neb prodával, ta vina na pána JMt přiesluší. Ctyřmezcietmý kus: aby soukeníci s páně zboží žádného nepřijímali na ře- meslo bez opovědi páně. Pakli by kto přijal, aby viny dal kopu grošuov a trestání páně neujde, a ta vina pánu příležeti bude. Pětmezcietmý kus: ktož by učedlníka na řemeslo přijal, ten učedlník ať hodné svědomie vystaví zachovánie rodu svého. Šestmezcietmý kus: viny aneb pokuty, kteréž propadeny neb přestoupeny budou, těch má býti polovici k uobci na rathouz a polovici jich řemeslu. Těch pak vin aby nebylo žádnému odpouštěno ani promíjeno bez vuole purgmistra a konšel. Pakli by komu prominuli neb odpustili, a to bylo zvěděno aneb uptáno, cechmistři aby trestáni byli od učedníka dvénásob, a aby viny neb pokuty odbyli. Sedmmezcietmý kus: že já Vojtěch z Pernšteina a na Hluboké, najvyššie hof- mistr královstvie Českého, mně i mým budoucím zuostavuji a zachovávám plnú moc, plné právo, těch svrchupsaných práv a ustanovenie a obyčejuov přimnožiti, umenšiti, proměniti tak, jakož se mně najlép a najužitečněji zdáti bude. Toho všeho na potvrzenie a širší stálost já svrchupsaný Vojtěch z Pernšteina a na Hluboké, najvyšší hofmistr královstvie Českého, pečeť svú vlastní k tomuto listu dal sem přivěsiti. Dán a psán na Lantškrúně v sobotu den svatého Benedikta léta božieho patnáctistého sedmnáctého. Visutá pečeť zachovalá. — Orig. v opatrování p. Jos. Mareše, soukeníka v Ústí n. Orl. 78. Král Ludvík potvrzuje smlouvu mezi Janem z Pernšteina a knězem Janem opatem kláštera Kounického o ves pustou Němčičky. — Na Budíně 1517, 26. března. (Arch. Český XVII. str. 245 č. 1030.) 79. V dluhopisu Petra z Rožmberka na 500 � Václavovi z Rovného jest vedle jiných rukojmí (Vojtěch z Pernštejna a na Hluboké, nejvyšší hofmistr král. Českého. 1517, 31. března. (Orig. perg. s 8 přiv. peč. arch. Třeb. fam. Rosenberg 24b.) 80. V dluhopisu Hynka Bočka z Kunštátu na 5000 P gr. č. manželce své Anně z Hradce jest prvním jistcem pan Vojtěch z Pernšteina. — Na Kunštátě 1517, 4. dubna. (Arch. Český XI. str. 433 č. 246.) 81. Při rovnání 1517, 13. července, 18. září záští Hynka Bočka z Kunštátu s Bur- janem Trčkou účastni byli jako zástupci pánů českých Vojtěch a stavů moravských Jan páni z Pernšteina. (Palacký: Děj. nár. česk. V., 2. 326 a 327.) 82. V listu, kterýž dává pan Vilém z Pernšteina dceři své Bohunce a jímž nařizuje se, aby nad první poručenství statků dáno jí bylo ještě stříbrné náčiní, jest předním svědkem Vojtěch z Pernšteina. — Na Pardubicích 1517, 28. září. (Arch. Český XVII. str. 246 č. 1033.) Archiv Český XX. 38
z roku 1517. 297 Dvamezcietmý kus: aby pláteníci netkali útkuov ani osnov vlněných bez opo- vědi cechmistruov soukenických. Pakli by to kde nalezeno bylo, aby předivo vlněné neb i útkové jemu pobráno od cechmistruov, a k tomu aby položil pět grošuov viny. Třimezcietmý kus: aby vlny nebylo kupováno po vesniciech od žádného. Pakli by kto kupoval neb prodával, ta vina na pána JMt přiesluší. Ctyřmezcietmý kus: aby soukeníci s páně zboží žádného nepřijímali na ře- meslo bez opovědi páně. Pakli by kto přijal, aby viny dal kopu grošuov a trestání páně neujde, a ta vina pánu příležeti bude. Pětmezcietmý kus: ktož by učedlníka na řemeslo přijal, ten učedlník ať hodné svědomie vystaví zachovánie rodu svého. Šestmezcietmý kus: viny aneb pokuty, kteréž propadeny neb přestoupeny budou, těch má býti polovici k uobci na rathouz a polovici jich řemeslu. Těch pak vin aby nebylo žádnému odpouštěno ani promíjeno bez vuole purgmistra a konšel. Pakli by komu prominuli neb odpustili, a to bylo zvěděno aneb uptáno, cechmistři aby trestáni byli od učedníka dvénásob, a aby viny neb pokuty odbyli. Sedmmezcietmý kus: že já Vojtěch z Pernšteina a na Hluboké, najvyššie hof- mistr královstvie Českého, mně i mým budoucím zuostavuji a zachovávám plnú moc, plné právo, těch svrchupsaných práv a ustanovenie a obyčejuov přimnožiti, umenšiti, proměniti tak, jakož se mně najlép a najužitečněji zdáti bude. Toho všeho na potvrzenie a širší stálost já svrchupsaný Vojtěch z Pernšteina a na Hluboké, najvyšší hofmistr královstvie Českého, pečeť svú vlastní k tomuto listu dal sem přivěsiti. Dán a psán na Lantškrúně v sobotu den svatého Benedikta léta božieho patnáctistého sedmnáctého. Visutá pečeť zachovalá. — Orig. v opatrování p. Jos. Mareše, soukeníka v Ústí n. Orl. 78. Král Ludvík potvrzuje smlouvu mezi Janem z Pernšteina a knězem Janem opatem kláštera Kounického o ves pustou Němčičky. — Na Budíně 1517, 26. března. (Arch. Český XVII. str. 245 č. 1030.) 79. V dluhopisu Petra z Rožmberka na 500 � Václavovi z Rovného jest vedle jiných rukojmí (Vojtěch z Pernštejna a na Hluboké, nejvyšší hofmistr král. Českého. 1517, 31. března. (Orig. perg. s 8 přiv. peč. arch. Třeb. fam. Rosenberg 24b.) 80. V dluhopisu Hynka Bočka z Kunštátu na 5000 P gr. č. manželce své Anně z Hradce jest prvním jistcem pan Vojtěch z Pernšteina. — Na Kunštátě 1517, 4. dubna. (Arch. Český XI. str. 433 č. 246.) 81. Při rovnání 1517, 13. července, 18. září záští Hynka Bočka z Kunštátu s Bur- janem Trčkou účastni byli jako zástupci pánů českých Vojtěch a stavů moravských Jan páni z Pernšteina. (Palacký: Děj. nár. česk. V., 2. 326 a 327.) 82. V listu, kterýž dává pan Vilém z Pernšteina dceři své Bohunce a jímž nařizuje se, aby nad první poručenství statků dáno jí bylo ještě stříbrné náčiní, jest předním svědkem Vojtěch z Pernšteina. — Na Pardubicích 1517, 28. září. (Arch. Český XVII. str. 246 č. 1033.) Archiv Český XX. 38
Strana 298
298 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 83. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a knězem Jakubem kanovníkem Brněnským o ves Borovsko. — Bez místa 1517, 26. října. (Arch. Český XVII. str. 249 č. 1038.) 84. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a Jiříkem Herynkem ze Sloupna o vedení vody ode vsi Kobylník na rybníky. — Bez místa 1517, 27. října. (Arch. Český XVII. str. 250 č. 1039.) 85. Jan z Pernšteina dává svolení, aby převor i konvent kláštera sv. Michala v Brně bratří kazatelův mohli sobě dům postaviti v městečku Židlochovicích; osvobozuje je od mýta oc. — Na Tovačově 1517, 30. listopadu. Jan z Pernšteina na Tovačově, hajtman markrabství Moravského, oznamuji tímto listem obecně přede všemi, ktož jej uzří anebo čtúci slyšeti budú, že s dobrým rozmyslem a vuolí svobodnú místo k stavení domu v městečku mým Židlochovicích v ulici k Nosislavi na konci, tak jakž jest to místo samo v sobě široký, dal sem a mocí listu tohoto dávám volně, svobodně velebným knězům, knězi Pavlovi Magrlovi převoru i všemu konventu kláštera svatého Michala v Brně zákona bratří kazatelův biskupství Olomúckého, tak aby sobě mohli na tom místě duom postaviti i jiná stavení sobě potřebná udělati, a toho užívati volně a svobodně beze všech překážek mých i po- tomkův mých, pánův a držitelův Židlochovských, beze všech poplatkův i robot; tak aby oni ten duom a stavení majíc a člověka hodného na ně chovajíc, již při týmto mým] obdarování na budúcí časy, tak jakž se svrchu píše, beze všech zmatkův a fortelův zuostali. Též také propustil sem a mocí listu tohoto propúštím všecka mýta, což by sobě kolvěk k potřebě kláštera svého skrze městečko mé Židlochovice vezli, že nemají ani povinni budú žádného mýta dávati na budúcí časy. A to všecko, což se svrchu píše, mám a slibuji svú dobrú a křesťanskú věrú beze vší zlé lsti jim nahoře psaným] kněží m] Pavlovi převoru a konventu již psaného kláštera zdržeti a zachovati i s potomky svými] na budúcí časy. Tomu na svědomí svú vlastní pečet k tomuto listu přivěsiti sem rozkázal, jenž jest dán a psán na Tovačově v pondělí den svatého Ondřeje apoštola božieho léta páně tisícího pětistého sedmnáctého po- čítajíc. Opis souč. v arch. zemsk. v Brně. Sbírka Cerroniho 127, p. 428. 86. Jan z Pernšteina osvobozuje Tovačovské od robot a dovoluje jim, aby ve vsech okolních roli sobě přikupovati mohli. — Na Tovačově 1518, 24. ledna. (Na ulevení robot při stavě a na hon chození, item na kupování rol od lidí z vesnic.) Jan z Pernšteina na Tovačově, hejtman markrabství Moravského, pán a držitel panství Tovačovského i s svými erby a budoucími potomky, pány a držiteli téhož panství Tovačovského, známo činím tímto listem všem vuobec, kdož jej uzří anebo čtouci
298 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 83. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a knězem Jakubem kanovníkem Brněnským o ves Borovsko. — Bez místa 1517, 26. října. (Arch. Český XVII. str. 249 č. 1038.) 84. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a Jiříkem Herynkem ze Sloupna o vedení vody ode vsi Kobylník na rybníky. — Bez místa 1517, 27. října. (Arch. Český XVII. str. 250 č. 1039.) 85. Jan z Pernšteina dává svolení, aby převor i konvent kláštera sv. Michala v Brně bratří kazatelův mohli sobě dům postaviti v městečku Židlochovicích; osvobozuje je od mýta oc. — Na Tovačově 1517, 30. listopadu. Jan z Pernšteina na Tovačově, hajtman markrabství Moravského, oznamuji tímto listem obecně přede všemi, ktož jej uzří anebo čtúci slyšeti budú, že s dobrým rozmyslem a vuolí svobodnú místo k stavení domu v městečku mým Židlochovicích v ulici k Nosislavi na konci, tak jakž jest to místo samo v sobě široký, dal sem a mocí listu tohoto dávám volně, svobodně velebným knězům, knězi Pavlovi Magrlovi převoru i všemu konventu kláštera svatého Michala v Brně zákona bratří kazatelův biskupství Olomúckého, tak aby sobě mohli na tom místě duom postaviti i jiná stavení sobě potřebná udělati, a toho užívati volně a svobodně beze všech překážek mých i po- tomkův mých, pánův a držitelův Židlochovských, beze všech poplatkův i robot; tak aby oni ten duom a stavení majíc a člověka hodného na ně chovajíc, již při týmto mým] obdarování na budúcí časy, tak jakž se svrchu píše, beze všech zmatkův a fortelův zuostali. Též také propustil sem a mocí listu tohoto propúštím všecka mýta, což by sobě kolvěk k potřebě kláštera svého skrze městečko mé Židlochovice vezli, že nemají ani povinni budú žádného mýta dávati na budúcí časy. A to všecko, což se svrchu píše, mám a slibuji svú dobrú a křesťanskú věrú beze vší zlé lsti jim nahoře psaným] kněží m] Pavlovi převoru a konventu již psaného kláštera zdržeti a zachovati i s potomky svými] na budúcí časy. Tomu na svědomí svú vlastní pečet k tomuto listu přivěsiti sem rozkázal, jenž jest dán a psán na Tovačově v pondělí den svatého Ondřeje apoštola božieho léta páně tisícího pětistého sedmnáctého po- čítajíc. Opis souč. v arch. zemsk. v Brně. Sbírka Cerroniho 127, p. 428. 86. Jan z Pernšteina osvobozuje Tovačovské od robot a dovoluje jim, aby ve vsech okolních roli sobě přikupovati mohli. — Na Tovačově 1518, 24. ledna. (Na ulevení robot při stavě a na hon chození, item na kupování rol od lidí z vesnic.) Jan z Pernšteina na Tovačově, hejtman markrabství Moravského, pán a držitel panství Tovačovského i s svými erby a budoucími potomky, pány a držiteli téhož panství Tovačovského, známo činím tímto listem všem vuobec, kdož jej uzří anebo čtouci
Strana 299
z let 1517 a 1518. 299 slyšeti budou. Že starší Starého i Nového měst Tovačova i všecka obec Tovačovská předstoupivše přede mne s velikejmi prosbami žádali sou mne, abych sobě povážil, jaká veliká obtížnost jest na nich při robotách těch, kteréž prvnějším pánuom držitelóm Tovačovským, tudíž i mně až do nynějších časuo činívali při stavu tom, jenž se jme- nuje Kamenec, též také při honích, kteréž až dosavad velmi často činívati museli pánuom a držitelóm Tovačovským; při tom pokorně mne prosíce za to, abych vzhlíd- nouce na jejich velikou zašlost při tom městě, milosti jim své při těch svrchujmeno- vanejch robotách a při těch honích udělati ráčil. Já pak chtíce jim nadepsanejm lidem svým Tovačovským v tom i v jinejm, čímž by se na budoucí časy vzdělávati mohli, pomoc učiniti a je raději i sám vzdělávati, nežli bych je v čem kaziti měl, i tuto sem s nimi milost učinil, že ty svrchupsané roboty při tom stavu již řečeném jim sám od sebe i ode všech budoucích pánuo a držiteluo Tovačovských nynějším i budoucím propouštím a tímto listem je z nich snímám; všakž s takovouto vejměnkou, jestliže by kdy toho potřeba náležitá přišla při tom stavu, tehda aby mně i budoucím pánuom Tovačovským všecka vuobec Tovačovská při tom stavu často- jmenovaném tři dni pořád povinna byla robotovati. Též také ty hony, o kterýchž zmínka nahoře, tímto listem z nich snímám na časy budoucí věčné, aby jich nebyli povinni činiti kromě čtyřikrát každej rok, když by se jim oznámilo, budou mi tím povinni i budoucím mejm. Též také pro lepší v[zdělání jich tuto sem jim milost učinil, že jim tímto listem povolení své k tomu dávám, aby ve vsech okolních k Tovačovu příležejících rolí sobě přikupovati mohli tímto spuosobem: kdož by ve vsi maje lán rolí aneb kdož by co nad lán rolí jměl a chtěl ji uprodati, to bude moci učiniti a uprodati jí až do puol lánu, a ostatek, totiž toho puol lánu, při gruntu ve vsi zuostati má. Též také kdo by měl puol lánu a chtěl čtvrt uprodati, také to učiniti bude moci bez všelijaké mé i budoucích mejch všelikteraké překážky. Než kdož více rolí nemá než čtvrt, té rolí od gruntu žádnej prodávati nemá, neb žádnému se toho trpěti nebude ani se komu toho dopustí. Pro budoucí toho pevnost a jistotu já svrchupsanej Jan z Pernšteina oc svou sem vlastní pečet k tomuto listu přivěsiti rozkázal. Jenž jest psán a dán na Tovačově v neděli po svatém Vi[n]cenci léta páně tisícího pětistého osmnáctého počítajíc. Arch. zemský v Brně. Pamětní kniha Tovačovská f. 7 b. 87. Jan z Pernšteina dává Přerovským některým lhotu na deset let, aby sobě gruntů na trávníce přistavěti mohli. — Na Tovačově 1518, 28. ledna. Jan z Pernštejna a na Tovačově, hejtman markrabství Moravského, známo činím tímto listem všem vuobec, kdož jej uzří anebo čtouci slyšeti budou, že lidé 38*
z let 1517 a 1518. 299 slyšeti budou. Že starší Starého i Nového měst Tovačova i všecka obec Tovačovská předstoupivše přede mne s velikejmi prosbami žádali sou mne, abych sobě povážil, jaká veliká obtížnost jest na nich při robotách těch, kteréž prvnějším pánuom držitelóm Tovačovským, tudíž i mně až do nynějších časuo činívali při stavu tom, jenž se jme- nuje Kamenec, též také při honích, kteréž až dosavad velmi často činívati museli pánuom a držitelóm Tovačovským; při tom pokorně mne prosíce za to, abych vzhlíd- nouce na jejich velikou zašlost při tom městě, milosti jim své při těch svrchujmeno- vanejch robotách a při těch honích udělati ráčil. Já pak chtíce jim nadepsanejm lidem svým Tovačovským v tom i v jinejm, čímž by se na budoucí časy vzdělávati mohli, pomoc učiniti a je raději i sám vzdělávati, nežli bych je v čem kaziti měl, i tuto sem s nimi milost učinil, že ty svrchupsané roboty při tom stavu již řečeném jim sám od sebe i ode všech budoucích pánuo a držiteluo Tovačovských nynějším i budoucím propouštím a tímto listem je z nich snímám; všakž s takovouto vejměnkou, jestliže by kdy toho potřeba náležitá přišla při tom stavu, tehda aby mně i budoucím pánuom Tovačovským všecka vuobec Tovačovská při tom stavu často- jmenovaném tři dni pořád povinna byla robotovati. Též také ty hony, o kterýchž zmínka nahoře, tímto listem z nich snímám na časy budoucí věčné, aby jich nebyli povinni činiti kromě čtyřikrát každej rok, když by se jim oznámilo, budou mi tím povinni i budoucím mejm. Též také pro lepší v[zdělání jich tuto sem jim milost učinil, že jim tímto listem povolení své k tomu dávám, aby ve vsech okolních k Tovačovu příležejících rolí sobě přikupovati mohli tímto spuosobem: kdož by ve vsi maje lán rolí aneb kdož by co nad lán rolí jměl a chtěl ji uprodati, to bude moci učiniti a uprodati jí až do puol lánu, a ostatek, totiž toho puol lánu, při gruntu ve vsi zuostati má. Též také kdo by měl puol lánu a chtěl čtvrt uprodati, také to učiniti bude moci bez všelijaké mé i budoucích mejch všelikteraké překážky. Než kdož více rolí nemá než čtvrt, té rolí od gruntu žádnej prodávati nemá, neb žádnému se toho trpěti nebude ani se komu toho dopustí. Pro budoucí toho pevnost a jistotu já svrchupsanej Jan z Pernšteina oc svou sem vlastní pečet k tomuto listu přivěsiti rozkázal. Jenž jest psán a dán na Tovačově v neděli po svatém Vi[n]cenci léta páně tisícího pětistého osmnáctého počítajíc. Arch. zemský v Brně. Pamětní kniha Tovačovská f. 7 b. 87. Jan z Pernšteina dává Přerovským některým lhotu na deset let, aby sobě gruntů na trávníce přistavěti mohli. — Na Tovačově 1518, 28. ledna. Jan z Pernštejna a na Tovačově, hejtman markrabství Moravského, známo činím tímto listem všem vuobec, kdož jej uzří anebo čtouci slyšeti budou, že lidé 38*
Strana 300
300 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina moji z Přerova předstoupivše přede mne, žádali sou mne prozbami pilnejmi, abych jim toho dopřál, aby sobě někteří pro své živnosti gruntuo tu u Přerova na tom trávníce k cihelni jdouc přistavěti mohli. Kdež já znamenajíc prozbu jich býti slušnou a chtíce jim v živnostech jich pomocni býti, povolil jsem jim toho a tímto listem povoluji, tak aby se na tom trávníce stavěti mohli bez překážky všelijaké mé i erbuov a budoucích potomkuov mejch, pánů a držiteluo Přerovských, a to na takovej spuosob, aby ti všickni, kteříž sou se již postavili a stavějí neb stavěti budou, takovejch vejsad a práv požívali na časy budoucí vším tím obyčejem jako Kopecští. Však toto jim z milosti své přidávám, aby ti, kteří se před dáním listu tohoto před rokem, a kteří se nyní postavují anebo kteříž ještě stavěti se budou, ti všickni aby lhotu měli a jí užili od času ustavení a až do desíti let pořád zběhlých, než po tom času vyšlém plat i všecko jiné podniknouti mají a od sebe odbývati jako Kopecští. A já svrchupsanej Jan z Pernšteina oc slibuji sám za sebe i za budoucí pány a držitele Přerovské, že je svrchupsané lidi své při tom při všem, jak jakž nahoře píše se, zuostaviti beze všeho umenšení máme na časy budoucí. Tomu na svědomí svuoj vlastní sekret přitisknouti sem rozkázal k tomuto listu. Jenž jest dán a psán na Tovačově ve štvrtek po hodu s. Pavla na víru obrácení léta páně tisícího pětistého osmnáctého počítajíc oc. Arch. zemský v Brně. Pamětní kniha Tovačovská f. 196 b. 88. Mezi posly stavův království Českého, kteříž vysláni byli na sjezd do Kladska v příčině srovnání se stavy markrabství Moravs. proti nepřátelům a odpovědníkům zemským, byl Vojtěch z Pernšteina a na Hluboké, nejv. hofmistr král. Česk., a mezi posly moravskými tamtéž Jan z Pernšteina a na Tovačově, hejtman markrabství Moravského. — Datum v Kladště, v outerý den sv. panny Apolony [9. února] l. 1518. (Orig. v zemsk. arch. moravsk. v Brně č. 73 a orig. v státn. arch. Vídeňsk. č. 1584.) 89. Vojtěch z Pernšteina zůstavuje Lantškrounské při 8 � pololetního platu šosovního. — Na Lantškrouně 1518, 28. dubna. (Arch. Český XVII. str. 252 č. 1041.) 90. Vojtěch z Pernšteina a na Hluboké převádí poddaným svým ze vsí Lukové a Dam- níkova roboty činěné na plat peněžní, kromě sečení a klizení dvou luk. — Na Lantškrouně 1518, 19. května. (Arch. Český XVII. str. 252 č. 1042.) 91. Zápis, pod jakými výminkami dopouští Jan z Pernšteina Ondřeji Šilhanovi vystavěti mlýn u hráze rybníka Prosenického na gruntu Helfenšteinském. — Na Hranicích 1518, 24. června. My Jan z Pernšteina a na Tovačově, nejvyžší hejtman markrabství Morav- ského, pán a spravedlivý dědic panství Helfenšteinskýho, i s erby svými a budoucími potomky pány Helfenštejnskými, vyznávámy tímto listem obecně přede všemi, kdež čten nebo čtouci slyšán bude, že opatrný muž Ondřej Šilhan žádal jest nás, abychom jemu na kruntu našem Helfenšteinském konec hráze rybníka velikého Prosenického
300 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina moji z Přerova předstoupivše přede mne, žádali sou mne prozbami pilnejmi, abych jim toho dopřál, aby sobě někteří pro své živnosti gruntuo tu u Přerova na tom trávníce k cihelni jdouc přistavěti mohli. Kdež já znamenajíc prozbu jich býti slušnou a chtíce jim v živnostech jich pomocni býti, povolil jsem jim toho a tímto listem povoluji, tak aby se na tom trávníce stavěti mohli bez překážky všelijaké mé i erbuov a budoucích potomkuov mejch, pánů a držiteluo Přerovských, a to na takovej spuosob, aby ti všickni, kteříž sou se již postavili a stavějí neb stavěti budou, takovejch vejsad a práv požívali na časy budoucí vším tím obyčejem jako Kopecští. Však toto jim z milosti své přidávám, aby ti, kteří se před dáním listu tohoto před rokem, a kteří se nyní postavují anebo kteříž ještě stavěti se budou, ti všickni aby lhotu měli a jí užili od času ustavení a až do desíti let pořád zběhlých, než po tom času vyšlém plat i všecko jiné podniknouti mají a od sebe odbývati jako Kopecští. A já svrchupsanej Jan z Pernšteina oc slibuji sám za sebe i za budoucí pány a držitele Přerovské, že je svrchupsané lidi své při tom při všem, jak jakž nahoře píše se, zuostaviti beze všeho umenšení máme na časy budoucí. Tomu na svědomí svuoj vlastní sekret přitisknouti sem rozkázal k tomuto listu. Jenž jest dán a psán na Tovačově ve štvrtek po hodu s. Pavla na víru obrácení léta páně tisícího pětistého osmnáctého počítajíc oc. Arch. zemský v Brně. Pamětní kniha Tovačovská f. 196 b. 88. Mezi posly stavův království Českého, kteříž vysláni byli na sjezd do Kladska v příčině srovnání se stavy markrabství Moravs. proti nepřátelům a odpovědníkům zemským, byl Vojtěch z Pernšteina a na Hluboké, nejv. hofmistr král. Česk., a mezi posly moravskými tamtéž Jan z Pernšteina a na Tovačově, hejtman markrabství Moravského. — Datum v Kladště, v outerý den sv. panny Apolony [9. února] l. 1518. (Orig. v zemsk. arch. moravsk. v Brně č. 73 a orig. v státn. arch. Vídeňsk. č. 1584.) 89. Vojtěch z Pernšteina zůstavuje Lantškrounské při 8 � pololetního platu šosovního. — Na Lantškrouně 1518, 28. dubna. (Arch. Český XVII. str. 252 č. 1041.) 90. Vojtěch z Pernšteina a na Hluboké převádí poddaným svým ze vsí Lukové a Dam- níkova roboty činěné na plat peněžní, kromě sečení a klizení dvou luk. — Na Lantškrouně 1518, 19. května. (Arch. Český XVII. str. 252 č. 1042.) 91. Zápis, pod jakými výminkami dopouští Jan z Pernšteina Ondřeji Šilhanovi vystavěti mlýn u hráze rybníka Prosenického na gruntu Helfenšteinském. — Na Hranicích 1518, 24. června. My Jan z Pernšteina a na Tovačově, nejvyžší hejtman markrabství Morav- ského, pán a spravedlivý dědic panství Helfenšteinskýho, i s erby svými a budoucími potomky pány Helfenštejnskými, vyznávámy tímto listem obecně přede všemi, kdež čten nebo čtouci slyšán bude, že opatrný muž Ondřej Šilhan žádal jest nás, abychom jemu na kruntu našem Helfenšteinském konec hráze rybníka velikého Prosenického
Strana 301
z roku 1518. 301 mlejn postaviti dopříli. Kdež my vzhlédnouce na jeho slušnou žádost a zvůli tím lepší lidí našich k tomu mlejni přísedících, jemu ten mlejn stavěti sme dopustili ke dvěma kolóm moučným a k třetímu stúpnímu. Na kteréžto tři kola má voda jíti splavem z rybníka Prosenského aneb tou struhou podle rybníka vedená. Dále z mi- losti naší zvláštní fedruňky tyto jemu i budoucím jeho potomkům dáváme, jmenovitě sviní osmero na pastvy do lesův Prosenických našich honiti budou svobodu míti bez oplacování. Item, ač by kdy ten mlejn z božího dopuštění ohněm anebo jakým ne- štěstím zšel, z hor našich lesu k vystavení zase téhož mlejna jemu má dáno bejti, a lidé naši budou povinni ten les tomu mlynáři i budoucím jeho potomkům svézti. Item, na opravu kol a jinších potřeb mlejnských každý rok dva duby dávány bejti, mají. Item, ač by kdy ten mlejn pro nedostatek vody více čtyř neděl mleti nemohl, má mlynáři, sečtouc na neděle, na platu sraženo býti. Item, příkopu podle rybníka nad mlejnem, když by toho potřeba ukazovala, lidé naši mají ji cíditi. Item, berně krá- lovská, když by v zemi Moravské, jakž to časem přichází, brána byla anebo jaká pomoc těm pánům Helfenšteinským činěna, z toho je všeho vysvobozujeme. Item, odmrť, kteráž by nám spravedlivě připadati měla, tu jim i budoucím potomkům jeho propouštíme na budoucí časy, a on mlynář i s potomky svými a držiteli toho mlejna za ty zvůle a milosti naši [sic] jim dané budou dlužni a povinovati nám, pánům Helfen- šteinským nynějším i potomkům, dávati a činžovati platu každoročně tři zlaté, za každý zlatý třidceti groší bílých a za každý groš sedm peněz bílých počítajíce, a to rozdílně na svatý Jiří půldruhého zlatého a na svatý Václav půldruhého zlatého; a tak ty platy na každý rok spravíce, jiných všech poplatkův i dávek prázdni budou na věčné časy. A tak svrchupsaný Ondřej mlynář i manželka jeho i děti jeho i budoucí potomci budou moci ten mlejn dědičně držeti a jeho užívati, prodati, zastaviti, za- měniti a s ním jakžto z svým vlastním vedle své [vůle] učiniti, avšak bez platů našich umenšení, osadíce nám i obci člověkem hodným. A my svrchupsaný Jan z Peršteina oc slibujeme sami za se i za své erby a pány držitely téhož panství všeckno, což se svrchu píše, věrně a právě zdržeti. Tomu na svědomí pečet svou vlastní k tomuto listu přivěsiti sme rozkázali. Jenž jest dán a psán na Hranicích ve čtvrtek na den svatého Jana křtitele božího léta páně tisícího pětistého osmnáctého počítajíc oc. DZ. Olom. f. 21. 92. K listu, kterýmž Vilím z Pernšteina potvrzuje městu Lipníku stará práva a udílí některé nové svobody, přivěsil také pečeť Jan z Pernšteina. — Na Hranicích 1518, 24. června. (Arch. Český XVII. str. 253 č. 1044.) 93. Vojtěch z Pernšteina Petrovi z Rosenberka o sňatku arciknížete Ferdinanda s Annou dcerou Vladislavovou; o sjezdu v Praze. — Na Hluboké 1518, 8. července. (Arch. Český XI. str. 217 čís. 1284.) 94. Za hejtmanství Jana z Pernšteina držán sněm zemský v Brně 1518, 25. července, a němž učiněna mnohá nová usnesení a stará obnovena. (Arch. Český XI. str. 305 čís. 108.)
z roku 1518. 301 mlejn postaviti dopříli. Kdež my vzhlédnouce na jeho slušnou žádost a zvůli tím lepší lidí našich k tomu mlejni přísedících, jemu ten mlejn stavěti sme dopustili ke dvěma kolóm moučným a k třetímu stúpnímu. Na kteréžto tři kola má voda jíti splavem z rybníka Prosenského aneb tou struhou podle rybníka vedená. Dále z mi- losti naší zvláštní fedruňky tyto jemu i budoucím jeho potomkům dáváme, jmenovitě sviní osmero na pastvy do lesův Prosenických našich honiti budou svobodu míti bez oplacování. Item, ač by kdy ten mlejn z božího dopuštění ohněm anebo jakým ne- štěstím zšel, z hor našich lesu k vystavení zase téhož mlejna jemu má dáno bejti, a lidé naši budou povinni ten les tomu mlynáři i budoucím jeho potomkům svézti. Item, na opravu kol a jinších potřeb mlejnských každý rok dva duby dávány bejti, mají. Item, ač by kdy ten mlejn pro nedostatek vody více čtyř neděl mleti nemohl, má mlynáři, sečtouc na neděle, na platu sraženo býti. Item, příkopu podle rybníka nad mlejnem, když by toho potřeba ukazovala, lidé naši mají ji cíditi. Item, berně krá- lovská, když by v zemi Moravské, jakž to časem přichází, brána byla anebo jaká pomoc těm pánům Helfenšteinským činěna, z toho je všeho vysvobozujeme. Item, odmrť, kteráž by nám spravedlivě připadati měla, tu jim i budoucím potomkům jeho propouštíme na budoucí časy, a on mlynář i s potomky svými a držiteli toho mlejna za ty zvůle a milosti naši [sic] jim dané budou dlužni a povinovati nám, pánům Helfen- šteinským nynějším i potomkům, dávati a činžovati platu každoročně tři zlaté, za každý zlatý třidceti groší bílých a za každý groš sedm peněz bílých počítajíce, a to rozdílně na svatý Jiří půldruhého zlatého a na svatý Václav půldruhého zlatého; a tak ty platy na každý rok spravíce, jiných všech poplatkův i dávek prázdni budou na věčné časy. A tak svrchupsaný Ondřej mlynář i manželka jeho i děti jeho i budoucí potomci budou moci ten mlejn dědičně držeti a jeho užívati, prodati, zastaviti, za- měniti a s ním jakžto z svým vlastním vedle své [vůle] učiniti, avšak bez platů našich umenšení, osadíce nám i obci člověkem hodným. A my svrchupsaný Jan z Peršteina oc slibujeme sami za se i za své erby a pány držitely téhož panství všeckno, což se svrchu píše, věrně a právě zdržeti. Tomu na svědomí pečet svou vlastní k tomuto listu přivěsiti sme rozkázali. Jenž jest dán a psán na Hranicích ve čtvrtek na den svatého Jana křtitele božího léta páně tisícího pětistého osmnáctého počítajíc oc. DZ. Olom. f. 21. 92. K listu, kterýmž Vilím z Pernšteina potvrzuje městu Lipníku stará práva a udílí některé nové svobody, přivěsil také pečeť Jan z Pernšteina. — Na Hranicích 1518, 24. června. (Arch. Český XVII. str. 253 č. 1044.) 93. Vojtěch z Pernšteina Petrovi z Rosenberka o sňatku arciknížete Ferdinanda s Annou dcerou Vladislavovou; o sjezdu v Praze. — Na Hluboké 1518, 8. července. (Arch. Český XI. str. 217 čís. 1284.) 94. Za hejtmanství Jana z Pernšteina držán sněm zemský v Brně 1518, 25. července, a němž učiněna mnohá nová usnesení a stará obnovena. (Arch. Český XI. str. 305 čís. 108.)
Strana 302
302 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 95. Jan, Jakub, Pavel, bratří vlastní Korytníkové, vkládají dvůr svůj dědičný u Předmostí Janovi z Pernšteina do desk zemských k vlastnímu jmění a dědickému užívání. — V Olomouci 1518. (D. Olom. kv. č. 18. f. 7b.) 96. Jan z Pernšteina na místě sirotkův neb. Martina syna Jiříkova z Mladkova vkládá ve dsky zemské Janovi z Chruděchrom dvůr a čtyři poddané ve vsi Chruděchromech. V Olomouci 6. ledna 1519. (Dsky Olom. kv. č. 18. f. 11.) 97. Jan z Lipého nejvyšší maršálek král. Českého dává Janovi z Pernšteina všechno právo a panství na tvrzi a vsi Sovadině, tak aby sobě mohl psanou tvrz ve dsky vložiti. V Prostějově v outerý po sv. Žofii [17. května] 1519. (D. Olom. kv. č. 19. f. 1b.) Téhož dne a roku postoupil Pernštein právo své na tvrzi a vsi Sovadině Přemkovi z Vickova a na Prusinovicích. Tamtéž. 98. Nález soudu zemského ve při Jana z Pernšteina s Arklebem z Bozkovic v příčině rukojemství za Ladislava z Bozkovic za správu vsí Bohuňova, Poříčí, Horní Bradlné a Bradlné Dolní. — 1519 feria VI. po nanebevstoupení Páně [3. června]. (Arch. zemský v Brně, kniha Brn. půhonů č. IX. fol. 148.) 99. Smlouva, kterouž prodává Jan Petrovský z Hrochova lidi své, které měl ve vsi Hruškách od kněží Svatomichalských, se vším panstvím Janovi z Pernšteina za 400 zl., po- čítajíc každý po 30 gr. bíl. — Dáno na Židlochovicích v pátek rozeslání apoštolů [15. července] 1519. (Cod. Pernst. 132. F. 209. Arch. měst. v Brně.) Právo k lidem poddaným ve vsi Hruškách vepsáno ve dsky Brněnské kv. č. 15. f. 10. 100. Petr z Žerotína na Fulneku uděluje Pavlovi Cafmanovi výsadu, aby v Raben- šteinském lese zlatou a stříbrnou rudu mohl dobývati. Pečeť k výsadě přivěsil vedle Petra z Žerotina Jan z Pernšteina. Na Šumberce v pondělí po sv. Jakubu (25. července) 1519. (Parsch, Das Stadt-Archiv zu Olmütz.) 101. Velebné panny Barbora abatyše, Walburga převora, Rosina podpřevora a všecek konvent kláštera Oslavanského, propouštějí ves pustou Presersko se vším právem a příslu- šenstvím Janovi z Pernšteina, začež jim dávati má do kláštera drejling vína z Medlova, kdež se desátkové vybírají, a což by dříví k potrubím, tarasům rybníků Troskotovských potře- bovali. — Na Třebíči v outerý po sv. Jakubě [26. července] 1519. (Cod. Pernst. 132. f. 233. Arch. měst. v Brně.) Léta 1523, 28. října smlouva tato byla králem Ludvíkem stvrzena. R. 1524, 22. listopadu učiněna opětně směna mezi Annou abatyší, Barborou převorou i vším konventem téhož kláštera Oslavanského v Dole panny Marie a Janem z Pernšteina, jenž za postoupenou mu pustou ves Presersko odváděti má 20 věder vína z téže vsi Medlova. — V Brně v outerý před sv. Kateřinou [22. list.] 1524. (Arch. měst. v Brně. Cod. Pernst. 132. f. 229.) 102. Jan z Pernšteina dovoluje lidem Předmostským udělati si pastvisko. — V Brně 1519, 18. září. Jan z Pernšteina oc, pán a spravedlivý dědic panství Přerovského, oznamujem tímto listem všem vuobec, kdož jej uzří anebo čtouce uslyší, že sou předstoupili přede
302 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 95. Jan, Jakub, Pavel, bratří vlastní Korytníkové, vkládají dvůr svůj dědičný u Předmostí Janovi z Pernšteina do desk zemských k vlastnímu jmění a dědickému užívání. — V Olomouci 1518. (D. Olom. kv. č. 18. f. 7b.) 96. Jan z Pernšteina na místě sirotkův neb. Martina syna Jiříkova z Mladkova vkládá ve dsky zemské Janovi z Chruděchrom dvůr a čtyři poddané ve vsi Chruděchromech. V Olomouci 6. ledna 1519. (Dsky Olom. kv. č. 18. f. 11.) 97. Jan z Lipého nejvyšší maršálek král. Českého dává Janovi z Pernšteina všechno právo a panství na tvrzi a vsi Sovadině, tak aby sobě mohl psanou tvrz ve dsky vložiti. V Prostějově v outerý po sv. Žofii [17. května] 1519. (D. Olom. kv. č. 19. f. 1b.) Téhož dne a roku postoupil Pernštein právo své na tvrzi a vsi Sovadině Přemkovi z Vickova a na Prusinovicích. Tamtéž. 98. Nález soudu zemského ve při Jana z Pernšteina s Arklebem z Bozkovic v příčině rukojemství za Ladislava z Bozkovic za správu vsí Bohuňova, Poříčí, Horní Bradlné a Bradlné Dolní. — 1519 feria VI. po nanebevstoupení Páně [3. června]. (Arch. zemský v Brně, kniha Brn. půhonů č. IX. fol. 148.) 99. Smlouva, kterouž prodává Jan Petrovský z Hrochova lidi své, které měl ve vsi Hruškách od kněží Svatomichalských, se vším panstvím Janovi z Pernšteina za 400 zl., po- čítajíc každý po 30 gr. bíl. — Dáno na Židlochovicích v pátek rozeslání apoštolů [15. července] 1519. (Cod. Pernst. 132. F. 209. Arch. měst. v Brně.) Právo k lidem poddaným ve vsi Hruškách vepsáno ve dsky Brněnské kv. č. 15. f. 10. 100. Petr z Žerotína na Fulneku uděluje Pavlovi Cafmanovi výsadu, aby v Raben- šteinském lese zlatou a stříbrnou rudu mohl dobývati. Pečeť k výsadě přivěsil vedle Petra z Žerotina Jan z Pernšteina. Na Šumberce v pondělí po sv. Jakubu (25. července) 1519. (Parsch, Das Stadt-Archiv zu Olmütz.) 101. Velebné panny Barbora abatyše, Walburga převora, Rosina podpřevora a všecek konvent kláštera Oslavanského, propouštějí ves pustou Presersko se vším právem a příslu- šenstvím Janovi z Pernšteina, začež jim dávati má do kláštera drejling vína z Medlova, kdež se desátkové vybírají, a což by dříví k potrubím, tarasům rybníků Troskotovských potře- bovali. — Na Třebíči v outerý po sv. Jakubě [26. července] 1519. (Cod. Pernst. 132. f. 233. Arch. měst. v Brně.) Léta 1523, 28. října smlouva tato byla králem Ludvíkem stvrzena. R. 1524, 22. listopadu učiněna opětně směna mezi Annou abatyší, Barborou převorou i vším konventem téhož kláštera Oslavanského v Dole panny Marie a Janem z Pernšteina, jenž za postoupenou mu pustou ves Presersko odváděti má 20 věder vína z téže vsi Medlova. — V Brně v outerý před sv. Kateřinou [22. list.] 1524. (Arch. měst. v Brně. Cod. Pernst. 132. f. 229.) 102. Jan z Pernšteina dovoluje lidem Předmostským udělati si pastvisko. — V Brně 1519, 18. září. Jan z Pernšteina oc, pán a spravedlivý dědic panství Přerovského, oznamujem tímto listem všem vuobec, kdož jej uzří anebo čtouce uslyší, že sou předstoupili přede
Strana 303
z let 1518 a 1519 303 mne lidé moji z Předmostí, mne s pilností žádajíce, abych jim v lesi [sic] svém na Lípovej místa k udělání pastviska ráčil popříti. Kdež já svrchupsanej Jan z Pernšteina vzhlédnouce na jejich slušnou žádost, jsouce k nim jakožto lidem svým nachýlen mi- lostí svou, opatrujíce to, aby tíž lidé moji v Předmostí v svých živnostech ruosti a rozmáhati se mohli, to sem učinil a jim toho příl a přeji, aby sobě to pastvisko udělati mohli v týmž lesi na Lípovej pod skalou, tak jakž jest jim již odměřeno a zamezeno. Kteréhožto pastviska budou moci užívati, pastvami aneb jakž se jim zdáti bude, bez překážky mne Jana z Pernšteina i budoucích potomkuo mejch, pánuov a držitelů téhož panství Přerovského. Z kteréhožto pastviska mají a povinni budou mně i budoucím potomkóm mejm z téhož panství vydávati jednou v roce při svatém Martině platu padesáte groší bílejch a za každý groš sedm peněz bílejch počítajíc, a tak ten plat dávajíce a spravujíce, jinších všech uplacování z téhož pastviska prázdni býti mají na budoucí časy. Kdež já svrchupsanej Jan z Pernšteina slibuji sám za se i za budoucí potomky a držitele panství Přerovského, že jim v tom žádná překážka ode mne ani od budoucích potomkuo mejch díti se nemá. Tomu na svědomí a pro lepší jistotu pečet svou vlastní k tomuto listu přivěsiti sem rozkázal. Jenž jest psán a dán v Brně v neděli po sv. Lampertu léta páně tisícího pětistého devate- náctého počítajíc. Arch. zemský v Brně. Pamětní kniha Tovačovská f. 222. 103. Smlouva mezi knězem Stanislavem biskupem Olomouckým a Janem z Pernšteina o louky a pastvy, mezi lidmi Biskupskými a lidmi z Věrovan a Rakodav, k zámku Tovačovu příslušejícími, čímž různice urovnána. — 1519 v pondělí po sv. Františku (10. října) v Bisku- picích. (Arch. měst. v Brně. Cod. Pernst. 132. fol. 212. Viz Arch. Český XVII. 18. č. 781.) 104. Jan z Pernšteina urovnává různici mezi lidmi Kojetínskými a Mirovskými o louky Pokosy. — Na Tovačově 1519 v pondělí po sv. Martině (14. list.). Arch. zemsk. v Brně. Pam. kn. Tovač. fol. 240 (b). 105. Jan z Pernšteina k žádosti purkmistra a rady města Lipníka prodává jim mlýn na řece Bečvě, za nějž mu platu ročního vydávati mají za 300 měřic mouky režné 26 kop (po 30 gr. bílých), za 400 měřic sladu 36 kop míš., za krmení 16 vepřů 5 kop 20 gr. míš., za krmení svině 1/2 kopy míš., sumou 68 kop 5 gr. míš. Opravu mlýna pro obecní dobré provésti může mlynář bez dalšího uplacování; co se valchy a robot týče, toho se při starodávném užívání zanechává; kdyby nový mlýn k užitku obce kde vystavěti si chtěli, učiniti budou moci. — 1519 (bez bližšího data). Orig. v kníž. arch. Hatzfeldském v Lipníku. 106. Jan z Lipého činí poručníky statkův a dětí svých Viléma z Pernšteina a syny jeho Jana a Vojtěcha. — V Brně 1520, 4. března. (Arch. Český XVII. str. 269 č. 1063.) 107. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a Adamem z Hradce o věno sestry Ada- movy, paní Anny z Hradce. — V Hradci Jindřichově, 16. května 1520. (Arch. Český XI. 436 č. 251.) 108. Výpověď ubrmanská ve sporu mezi Janem z Pernšteina a knězem Pavlem opatem a konventem kláštera Hradišťského v příčině udělání příkopů u Bezměrova. — 1520 v pondělí
z let 1518 a 1519 303 mne lidé moji z Předmostí, mne s pilností žádajíce, abych jim v lesi [sic] svém na Lípovej místa k udělání pastviska ráčil popříti. Kdež já svrchupsanej Jan z Pernšteina vzhlédnouce na jejich slušnou žádost, jsouce k nim jakožto lidem svým nachýlen mi- lostí svou, opatrujíce to, aby tíž lidé moji v Předmostí v svých živnostech ruosti a rozmáhati se mohli, to sem učinil a jim toho příl a přeji, aby sobě to pastvisko udělati mohli v týmž lesi na Lípovej pod skalou, tak jakž jest jim již odměřeno a zamezeno. Kteréhožto pastviska budou moci užívati, pastvami aneb jakž se jim zdáti bude, bez překážky mne Jana z Pernšteina i budoucích potomkuo mejch, pánuov a držitelů téhož panství Přerovského. Z kteréhožto pastviska mají a povinni budou mně i budoucím potomkóm mejm z téhož panství vydávati jednou v roce při svatém Martině platu padesáte groší bílejch a za každý groš sedm peněz bílejch počítajíc, a tak ten plat dávajíce a spravujíce, jinších všech uplacování z téhož pastviska prázdni býti mají na budoucí časy. Kdež já svrchupsanej Jan z Pernšteina slibuji sám za se i za budoucí potomky a držitele panství Přerovského, že jim v tom žádná překážka ode mne ani od budoucích potomkuo mejch díti se nemá. Tomu na svědomí a pro lepší jistotu pečet svou vlastní k tomuto listu přivěsiti sem rozkázal. Jenž jest psán a dán v Brně v neděli po sv. Lampertu léta páně tisícího pětistého devate- náctého počítajíc. Arch. zemský v Brně. Pamětní kniha Tovačovská f. 222. 103. Smlouva mezi knězem Stanislavem biskupem Olomouckým a Janem z Pernšteina o louky a pastvy, mezi lidmi Biskupskými a lidmi z Věrovan a Rakodav, k zámku Tovačovu příslušejícími, čímž různice urovnána. — 1519 v pondělí po sv. Františku (10. října) v Bisku- picích. (Arch. měst. v Brně. Cod. Pernst. 132. fol. 212. Viz Arch. Český XVII. 18. č. 781.) 104. Jan z Pernšteina urovnává různici mezi lidmi Kojetínskými a Mirovskými o louky Pokosy. — Na Tovačově 1519 v pondělí po sv. Martině (14. list.). Arch. zemsk. v Brně. Pam. kn. Tovač. fol. 240 (b). 105. Jan z Pernšteina k žádosti purkmistra a rady města Lipníka prodává jim mlýn na řece Bečvě, za nějž mu platu ročního vydávati mají za 300 měřic mouky režné 26 kop (po 30 gr. bílých), za 400 měřic sladu 36 kop míš., za krmení 16 vepřů 5 kop 20 gr. míš., za krmení svině 1/2 kopy míš., sumou 68 kop 5 gr. míš. Opravu mlýna pro obecní dobré provésti může mlynář bez dalšího uplacování; co se valchy a robot týče, toho se při starodávném užívání zanechává; kdyby nový mlýn k užitku obce kde vystavěti si chtěli, učiniti budou moci. — 1519 (bez bližšího data). Orig. v kníž. arch. Hatzfeldském v Lipníku. 106. Jan z Lipého činí poručníky statkův a dětí svých Viléma z Pernšteina a syny jeho Jana a Vojtěcha. — V Brně 1520, 4. března. (Arch. Český XVII. str. 269 č. 1063.) 107. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a Adamem z Hradce o věno sestry Ada- movy, paní Anny z Hradce. — V Hradci Jindřichově, 16. května 1520. (Arch. Český XI. 436 č. 251.) 108. Výpověď ubrmanská ve sporu mezi Janem z Pernšteina a knězem Pavlem opatem a konventem kláštera Hradišťského v příčině udělání příkopů u Bezměrova. — 1520 v pondělí
Strana 304
304 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina před sv. Stanislavem (7. května) na Holešově. Arch. zemsk. v Brně, Pam. kn. Tovačovská fol. 241. 109. Vojtěch z Pernšteina učinil smlouvu na místě otce svého Vilíma z Pernšteina s Ludvíkem Zajímačem z Kunštátu o zámek Kunštát. — Bez místa 1520, 19. května. (Arch. Český XVII. str. 272 č. 1066.) 110. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a knězem Janem děkanem i vší kapitolou kostela Olomouckého v příčině dělání rybníka u Přerova, k čemuž jmenovaná kapitola svolení dala; jaká náhrada poddaným lidem za zatopené grunty dána býti má; jak má býti strouha, kterouž voda z rybníka poteče, opatrována; Dluhovští že ryb lovení, jako za starodávna, užívati mají oc. — V Brně v outerý před Božím tělem (5. června) 1520. (Opis nověj. v mus. Františk. v Brně.) 111. Na sjezdu v Praze 1. 1520, 24. června od přívrženců Pražan a Vojtěcha z Pern- šteina usnešeno, že sjezdu v Benešově také se súčastní. (Palacký: Dějiny národu českého V., 2., 371.) 112. Smlouva svatební mezi Ladislavem ze Šternberka a Adamem z Hradce na místě paní Anny z Hradce učiněná Janem z Pernšteina. — V Hradci Jindřichově 1520, 24. června. (Arch. Český XI. 437 č. 252.) 113. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a proboštem kláštera Šternberského knézem Benešem o nivu rolí, která leží v rolí Skalických a Výšovských; „poněvadž list od Jindřicha z Vranovic ukazuje, že k tomu dvoru 1/23 lánu polí býti má, a ten na dvoře sedící že můž a moc má s tím dvorem činiti, jej prodati, dáti oc a úřadníci páně z Pernšteina nepokazují, aby k tomu dvoru 1/23 lánu rolí nebylo, a kněz probošt provodí svědky, kteří vyznali, že s té nivy plat vždycky proboštům Šternberským dáván byl, takto vypovědíno: že kněz probošt s konventem svým k tomu platu z té nivy právo má.“ — V Kroměříži v outerý před sv. pannou Markétou [10. července] 1520. Arch. měst. v Brně cod. Pernst. č. 132. f. 217 b). 114. Smlouva mezi knězem Stanislavem biskupem Olomouckým a Janem z Pernšteina o pastvu na lukách nad mostem Bradiným mezi lidmi poddanými Hrděborskými a Biskup- skými. — V Kroměříži v outerý před sv. Markétou (10. července) 1520. (Arch. měst. v Brně cod. Pernst. 132. f. 218.) 115. V druhém posledním pořízení ustanovuje Vilém z Pernšteina, jak synové jeho Jan a Vojtěch po jeho smrti zachovati se mají. — Na Pardubicích 1520, 5. září. (Arch. Český XVII. str. 275 čís. 1068.) 116. Smlouva učiněná Ondřejem ze Slúpna, Janem Kotovským z Měšic na místě Jana z Pernšteina a Jiřím z Vojkova na Jiříkovicích a Jiříkem Herynkem ze Slúpna a na Kobylnících na místě velebných panen: panny Brigity převory i všeho konventu kláštera Matky Boží v Brně, a tudíž pánů opravních téhož kláštera, purkmistra a rady města Brna o 2 lány v Pohořelicích, za kteréž jim směniti a postoupiti má Jan z Pernšteina louku na zboží Telnickém. V Telnici v pátek den sv. Václava [28. září] 1520. (Arch. měst. v Brně cod. Pernst. 132. f. 232.) Slouvu takovou potvrdil král Ludvík na Budíně 1. května (sv. Filipa a Jakuba) 1523. (Tamže 240. (b) 117. Mikuláš, Pavel a Jindřich bratří Hlaváčové z Vojenic pohánějí Vojtěcha z Pern- štejna z dluhu, kterýž byl dlužen otec Vojtěchův Vilím bratru jich Václavovi Hlaváčovi za
304 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina před sv. Stanislavem (7. května) na Holešově. Arch. zemsk. v Brně, Pam. kn. Tovačovská fol. 241. 109. Vojtěch z Pernšteina učinil smlouvu na místě otce svého Vilíma z Pernšteina s Ludvíkem Zajímačem z Kunštátu o zámek Kunštát. — Bez místa 1520, 19. května. (Arch. Český XVII. str. 272 č. 1066.) 110. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a knězem Janem děkanem i vší kapitolou kostela Olomouckého v příčině dělání rybníka u Přerova, k čemuž jmenovaná kapitola svolení dala; jaká náhrada poddaným lidem za zatopené grunty dána býti má; jak má býti strouha, kterouž voda z rybníka poteče, opatrována; Dluhovští že ryb lovení, jako za starodávna, užívati mají oc. — V Brně v outerý před Božím tělem (5. června) 1520. (Opis nověj. v mus. Františk. v Brně.) 111. Na sjezdu v Praze 1. 1520, 24. června od přívrženců Pražan a Vojtěcha z Pern- šteina usnešeno, že sjezdu v Benešově také se súčastní. (Palacký: Dějiny národu českého V., 2., 371.) 112. Smlouva svatební mezi Ladislavem ze Šternberka a Adamem z Hradce na místě paní Anny z Hradce učiněná Janem z Pernšteina. — V Hradci Jindřichově 1520, 24. června. (Arch. Český XI. 437 č. 252.) 113. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a proboštem kláštera Šternberského knézem Benešem o nivu rolí, která leží v rolí Skalických a Výšovských; „poněvadž list od Jindřicha z Vranovic ukazuje, že k tomu dvoru 1/23 lánu polí býti má, a ten na dvoře sedící že můž a moc má s tím dvorem činiti, jej prodati, dáti oc a úřadníci páně z Pernšteina nepokazují, aby k tomu dvoru 1/23 lánu rolí nebylo, a kněz probošt provodí svědky, kteří vyznali, že s té nivy plat vždycky proboštům Šternberským dáván byl, takto vypovědíno: že kněz probošt s konventem svým k tomu platu z té nivy právo má.“ — V Kroměříži v outerý před sv. pannou Markétou [10. července] 1520. Arch. měst. v Brně cod. Pernst. č. 132. f. 217 b). 114. Smlouva mezi knězem Stanislavem biskupem Olomouckým a Janem z Pernšteina o pastvu na lukách nad mostem Bradiným mezi lidmi poddanými Hrděborskými a Biskup- skými. — V Kroměříži v outerý před sv. Markétou (10. července) 1520. (Arch. měst. v Brně cod. Pernst. 132. f. 218.) 115. V druhém posledním pořízení ustanovuje Vilém z Pernšteina, jak synové jeho Jan a Vojtěch po jeho smrti zachovati se mají. — Na Pardubicích 1520, 5. září. (Arch. Český XVII. str. 275 čís. 1068.) 116. Smlouva učiněná Ondřejem ze Slúpna, Janem Kotovským z Měšic na místě Jana z Pernšteina a Jiřím z Vojkova na Jiříkovicích a Jiříkem Herynkem ze Slúpna a na Kobylnících na místě velebných panen: panny Brigity převory i všeho konventu kláštera Matky Boží v Brně, a tudíž pánů opravních téhož kláštera, purkmistra a rady města Brna o 2 lány v Pohořelicích, za kteréž jim směniti a postoupiti má Jan z Pernšteina louku na zboží Telnickém. V Telnici v pátek den sv. Václava [28. září] 1520. (Arch. měst. v Brně cod. Pernst. 132. f. 232.) Slouvu takovou potvrdil král Ludvík na Budíně 1. května (sv. Filipa a Jakuba) 1523. (Tamže 240. (b) 117. Mikuláš, Pavel a Jindřich bratří Hlaváčové z Vojenic pohánějí Vojtěcha z Pern- štejna z dluhu, kterýž byl dlužen otec Vojtěchův Vilím bratru jich Václavovi Hlaváčovi za
Strana 305
z let 1520—1521. 305 Vojenice. Sabbato in vig. sct. Andreae ap. [29. listop.] 1520. [Půhon tento byl projednáván teprve roku 1524.] (Zlomek register soudu komor. z r. 1522—24, f. A. 26. b. Arch. Musea král. Českého.) 118. Na sjezdu obecním v Prostějově r. 1520 zvoleny osoby, aby o některé potřeby zemské jednaly, mezi nimiž na druhém místě jmenován Jan z Pernšteina, nejvyšší komorník. (Arch. Český XI. str. 329 č. 115.) 119. Vojtěch z Pernšteina dává řezníkům v Rychnově artikule, podle nichž by chovati se měli. — Na Pardubicích 1521, 2. ledna. Já Vojtěch z Pernšteina a na Pardubicích, pán a pravý dědic Rychnovský, známo činím tímto listem přede všemi, kdož jej uzří aneb čtouce slyšeti budou, že předstoupivše přede mne opatrní poddaní moji z městečka mého Rychnova řemesla řeznického, snažnými prosbami a s pilností mne prosíce, abych jim tu milost učinil, při řemesle jejich aby cech míti mohli a ním se spravovati, tak jako v jiných mě- stečkách a městech v království Českém se spravují. Kdež já svrchupsaný Vojtěch z Pernšteina oc slyše jejich slušnou prosbu, a jsouce k nim k týmž svrchupsaným lidem mým řemesla řeznického milostí svou nakloněni a chtíce je opatřiti jako pod- dané své, tuto milost sem jim učinil při řemesle jejich, aby tím lépe svou živnost mohli vésti v městečku mém Rychnově a řád aby mezi sebou spůsobiti mohli na tento spůsob bez překážky mé, svrchupsaného Vojtěcha z Pernšteina oc i dědicův a budoucích mých, pánův a držitelův Rychnova. Item, nejprvé cech aby měli a při něm se tak zachovali, jakož se tuto dole píše, tak a pod takovými pokutami, jakož dole psané sou. Item cechmistr, kterýž by byl přestoupil které tovaryšské svolení, daj dvě- násob větší pokutu než jiný tovaryš, tak pokudž by naň staršími mistry a tovaryši uloženo bylo. Item, starší, kteříž budou při nich, kterýž by se čeho dopustil, daj pokutu větší než jiný tovaryš. Item, kdož by cech pronesl, aby propadl do cechu kopu grošů českých a kámen vosku, a rok aby před světnicí seděl; a při tom mohl-li by u tovaryšův milost naleznouti, to buď na tovaryšské vůli. Item kdož by neuctil cechu zahájeného a krámův, aby dal bez milosti patnácte grošův českých, a při tom aby trestán byl, jak by se tovaryšům zdálo. Item, kdožby cechmistrův a mistrův a starších tovaryšův aneb jeden druhé kdežkolivěk neuctil, též aby dal tovaryšskou vinu. Item, též cechmistři a starší, kdyby se téhož dopustili, pokutováni aby byli, jakož svrchupsáno stojí. Archiv Český XX. 39
z let 1520—1521. 305 Vojenice. Sabbato in vig. sct. Andreae ap. [29. listop.] 1520. [Půhon tento byl projednáván teprve roku 1524.] (Zlomek register soudu komor. z r. 1522—24, f. A. 26. b. Arch. Musea král. Českého.) 118. Na sjezdu obecním v Prostějově r. 1520 zvoleny osoby, aby o některé potřeby zemské jednaly, mezi nimiž na druhém místě jmenován Jan z Pernšteina, nejvyšší komorník. (Arch. Český XI. str. 329 č. 115.) 119. Vojtěch z Pernšteina dává řezníkům v Rychnově artikule, podle nichž by chovati se měli. — Na Pardubicích 1521, 2. ledna. Já Vojtěch z Pernšteina a na Pardubicích, pán a pravý dědic Rychnovský, známo činím tímto listem přede všemi, kdož jej uzří aneb čtouce slyšeti budou, že předstoupivše přede mne opatrní poddaní moji z městečka mého Rychnova řemesla řeznického, snažnými prosbami a s pilností mne prosíce, abych jim tu milost učinil, při řemesle jejich aby cech míti mohli a ním se spravovati, tak jako v jiných mě- stečkách a městech v království Českém se spravují. Kdež já svrchupsaný Vojtěch z Pernšteina oc slyše jejich slušnou prosbu, a jsouce k nim k týmž svrchupsaným lidem mým řemesla řeznického milostí svou nakloněni a chtíce je opatřiti jako pod- dané své, tuto milost sem jim učinil při řemesle jejich, aby tím lépe svou živnost mohli vésti v městečku mém Rychnově a řád aby mezi sebou spůsobiti mohli na tento spůsob bez překážky mé, svrchupsaného Vojtěcha z Pernšteina oc i dědicův a budoucích mých, pánův a držitelův Rychnova. Item, nejprvé cech aby měli a při něm se tak zachovali, jakož se tuto dole píše, tak a pod takovými pokutami, jakož dole psané sou. Item cechmistr, kterýž by byl přestoupil které tovaryšské svolení, daj dvě- násob větší pokutu než jiný tovaryš, tak pokudž by naň staršími mistry a tovaryši uloženo bylo. Item, starší, kteříž budou při nich, kterýž by se čeho dopustil, daj pokutu větší než jiný tovaryš. Item, kdož by cech pronesl, aby propadl do cechu kopu grošů českých a kámen vosku, a rok aby před světnicí seděl; a při tom mohl-li by u tovaryšův milost naleznouti, to buď na tovaryšské vůli. Item kdož by neuctil cechu zahájeného a krámův, aby dal bez milosti patnácte grošův českých, a při tom aby trestán byl, jak by se tovaryšům zdálo. Item, kdožby cechmistrův a mistrův a starších tovaryšův aneb jeden druhé kdežkolivěk neuctil, též aby dal tovaryšskou vinu. Item, též cechmistři a starší, kdyby se téhož dopustili, pokutováni aby byli, jakož svrchupsáno stojí. Archiv Český XX. 39
Strana 306
306 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Item každý řezník, který v krámě stojí, aby bil čisté maso na krám, ježto nejní závrativé ani nemocné, ani od vlka zkousané ani šelmové, ani toho, které by bylo schované u malomocných, ani u kata ani u konědříče. A kdo by to přestoupil a byl by přesvědčen, ten aby byl trestán u tovaryšův, jak by se jim zdálo. Item také v sobotní den neb ke dni trhovému aby žádný se jeden s druhým štvrtmi nedělil, než dva spolu aby jedno hovado spolu měli a masem aby se za- chystali, tak aby potřeba v městečku dána býti mohla. A také každý mistr sám osobně v sobotní den aby v krámích seděl a prodával; pakli by ale však beze lsti nemohl, ježto by to vědomo bylo, buď že by doma nebyl a že by byl jinde na trhu aneb po své potřebě kdežkoli, vnesa to na cechmistry, tehda bude moci, osadě krám svůj masem, pacholka místo sebe nechati, aby prodával. Pakli by kdo kamkoli z toho vyvinul a v tom se nezachoval, aby dal bez milosti do cechu pokuty patnácte grošův českých. Item řezníci hostinští, kteříž užívají toho řemesla v témž městečku mém v Rychnově, aby byli lidé zachovalí, též i rodičův poctivých. Pakli by se v tom který čeho dopustil neřádného, aby jemu to trpěno nebylo. Také ti řezníci budou moci dobytek do toho městečka svrchupsaného honiti; a jak přiženou k bití, to jim má ohledáno býti od dvouch mistrův domácích posazených na to, jestliže sou ty hovada, které přihnali, hodná k zabití aneb ne. Což by se pak hodilo podle schválení těch dvouch mistrův na to usazených, aby k trhu řezníci hostinští to zabili, a co by se pak nehodilo, aby pryč vyhnáno bylo. A také též řezníci hostinští hovada zabitá buď vcele aneb v polovici jedné se vším právem i zbožím budou moci k trhu voziti, však tak, aby to od dvou mistrův domácích na to usazených ohledáno bylo, hodné-li jest k prodeji čili nejní; pakli nejní, tehdy aby jim pobráno bylo a dáno do špitála. Než což se dotýče drobův vepřových, těch oni žádných do městečka mého Rychnova voziti nemají k trhu. Item také řezníci hostinští aby měli svobodu maso prodávati do dvaceti hodin a nic déle, a což by koli do té hodiny nevyprodali, to aby jim pobráno bylo a dáno do špitála chudým od těch dvouch mistrův, kteří na to usazeni byli. Item kteří by chtěli mezi to řemeslo vkročiti, aby byli z lidí zachovalých a sami aby též zachovalí byli. Item též také žádný řezník aby kradeného dobytka nekupoval; pakli by byl v tom kdo usvědčen, aby byl trestán od tovaryšův, jak by se jim zdálo. Item, kdo by mluvil nectně mezi krámy před pannami aneb před kejmkoliv, a uslyšel by to který mistr, aby dal pokutu, jak jemu tovaryši uloží. Item, když by se dva mistři svadili o jeden trh, tu aby byli dva lidi z mistrův k tomu popsaní; a kterak ti dva mistři na to usazení ty mistry rozdělí o to, na tom
306 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Item každý řezník, který v krámě stojí, aby bil čisté maso na krám, ježto nejní závrativé ani nemocné, ani od vlka zkousané ani šelmové, ani toho, které by bylo schované u malomocných, ani u kata ani u konědříče. A kdo by to přestoupil a byl by přesvědčen, ten aby byl trestán u tovaryšův, jak by se jim zdálo. Item také v sobotní den neb ke dni trhovému aby žádný se jeden s druhým štvrtmi nedělil, než dva spolu aby jedno hovado spolu měli a masem aby se za- chystali, tak aby potřeba v městečku dána býti mohla. A také každý mistr sám osobně v sobotní den aby v krámích seděl a prodával; pakli by ale však beze lsti nemohl, ježto by to vědomo bylo, buď že by doma nebyl a že by byl jinde na trhu aneb po své potřebě kdežkoli, vnesa to na cechmistry, tehda bude moci, osadě krám svůj masem, pacholka místo sebe nechati, aby prodával. Pakli by kdo kamkoli z toho vyvinul a v tom se nezachoval, aby dal bez milosti do cechu pokuty patnácte grošův českých. Item řezníci hostinští, kteříž užívají toho řemesla v témž městečku mém v Rychnově, aby byli lidé zachovalí, též i rodičův poctivých. Pakli by se v tom který čeho dopustil neřádného, aby jemu to trpěno nebylo. Také ti řezníci budou moci dobytek do toho městečka svrchupsaného honiti; a jak přiženou k bití, to jim má ohledáno býti od dvouch mistrův domácích posazených na to, jestliže sou ty hovada, které přihnali, hodná k zabití aneb ne. Což by se pak hodilo podle schválení těch dvouch mistrův na to usazených, aby k trhu řezníci hostinští to zabili, a co by se pak nehodilo, aby pryč vyhnáno bylo. A také též řezníci hostinští hovada zabitá buď vcele aneb v polovici jedné se vším právem i zbožím budou moci k trhu voziti, však tak, aby to od dvou mistrův domácích na to usazených ohledáno bylo, hodné-li jest k prodeji čili nejní; pakli nejní, tehdy aby jim pobráno bylo a dáno do špitála. Než což se dotýče drobův vepřových, těch oni žádných do městečka mého Rychnova voziti nemají k trhu. Item také řezníci hostinští aby měli svobodu maso prodávati do dvaceti hodin a nic déle, a což by koli do té hodiny nevyprodali, to aby jim pobráno bylo a dáno do špitála chudým od těch dvouch mistrův, kteří na to usazeni byli. Item kteří by chtěli mezi to řemeslo vkročiti, aby byli z lidí zachovalých a sami aby též zachovalí byli. Item též také žádný řezník aby kradeného dobytka nekupoval; pakli by byl v tom kdo usvědčen, aby byl trestán od tovaryšův, jak by se jim zdálo. Item, kdo by mluvil nectně mezi krámy před pannami aneb před kejmkoliv, a uslyšel by to který mistr, aby dal pokutu, jak jemu tovaryši uloží. Item, když by se dva mistři svadili o jeden trh, tu aby byli dva lidi z mistrův k tomu popsaní; a kterak ti dva mistři na to usazení ty mistry rozdělí o to, na tom
Strana 307
z roku 1521. 307 přestati mají; pakli by se který protivil, ten má ode všech mistrův trestaný býti, tak jakž by se jim zdálo. Item kdož nepřijde do cechu, když cechmistři rozkáží, aby dal viny bez mi- losti pět grošův českých do cechu. Item, kdyby jeden druhému překazil na jeho koupi kupování, aby byl proto před mistry obžalován, aby byl pokutován, jakž by se tovaryšům zdálo. Item, kdyby nějaký člověk pobídl na dobytek řezníka, aby od něho koupil, a druhý uslyše, šel tam a koupil ten dobytek, a bude-li proto obžalován před mistry, buď od tovaryšův trestán, tak aby se jím desátý kál a žádný aby se toho víc ne- dopustil. Item jestliže by kdokoliv koupil dobytek u koho a nezaplatil jemu, a ten člověk, u kohož by koupil, žaloval naň cechmistrům, a on přiznal se k tomu, buď jemu krám zavřený, dokudž by jemu nezaplatil. Jestliže by přes to svévolně víko spustil, dáť tovaryšskou vinu; pakli dluhu zapřel, hledej jeho ten člověk právem před rychtářem toho městečka mého Rychnova. Item, což se dotýče vin, které sou tuto v tomto listu položeny, aneb ač by cechmistři aneb mistři na toho pro jakou příčinu vinu složili, — ač by se kdo které dopustil, buď kdo z cechmistrův aneb mistrův, — peníze, co by zavinil, vzali, nikam jich bráti nemají, než ku potřebě toho cechu chovati mají, a nikam jinam nimi hýbati nemají bez vědomí panského neb ouředlníkův. Než což by znali dobrého, poctivého toho řemesla, tehdy s vůlí pána a ouředlníkův budou moci s těmi penězi učiniti a k dobrému toho řemesla obrátiti, kdež by se jim zdálo. Tomu na svědomí a pro lepší jistotu já svrchupsaný Vojtěch z Pernšteina oc pečet svou vlastní dal sem přitisknouti. Jenž jest dán a psán na Pardubicích ten outerý po Novém létě léta tisíctýho pětistého dvacátého prvního od narození Syna božího. Opis v archivu města Rychnova. 120. Na sjezdu dne 6. ledna 1. 1521 súčastnil se vedle jiných pánů a rytířů také Vojtěch z Pernšteina. (Palacký: Děj. nár. česk. V. 2., 380.) 121. Mikuláš ze Zástřízl vyznává, že vedle smlouvy učiněné s Janem z Pernšteina o statek sirotkův Milotických nedoplatil 1. 1517 a 1518 3941/2 � gr. čes. a 191/2 gr. Na svědomí zapsali se Heralt Kuna z Kunštátu z Bělehradic, Smil Kuna z Kunštátu na Lukově, Krištof Kropáč z Nevědomí, Vilím z Vickova na Cetochovicích, Burjan Světlovský z Vlčňova a Mikuláš z Hrádku. V Olomouci v středu před sv. Pavlem (23. ledna) 1521. (Orig. perg. v stát. a dvor. arch. ve Vídni.) 122. Ve smlouvě mezi Bohunkou z Lipého a synem jejím Janem z Lipého o 15.000 fP míš. jsou svědky Jan a Vojtěch z Pernšteina. — Na Mor. Krumlově 1521, 28. ledna. (Arch. Český XVII. str. 280 č. 1071.) 123. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a pannou Eliškou abatyší kláštera Pustiměř- ského o rybník nový, kterýž pán z Pernšteina dělá na gruntě svém Pruském, jaké odškodnění 39*
z roku 1521. 307 přestati mají; pakli by se který protivil, ten má ode všech mistrův trestaný býti, tak jakž by se jim zdálo. Item kdož nepřijde do cechu, když cechmistři rozkáží, aby dal viny bez mi- losti pět grošův českých do cechu. Item, kdyby jeden druhému překazil na jeho koupi kupování, aby byl proto před mistry obžalován, aby byl pokutován, jakž by se tovaryšům zdálo. Item, kdyby nějaký člověk pobídl na dobytek řezníka, aby od něho koupil, a druhý uslyše, šel tam a koupil ten dobytek, a bude-li proto obžalován před mistry, buď od tovaryšův trestán, tak aby se jím desátý kál a žádný aby se toho víc ne- dopustil. Item jestliže by kdokoliv koupil dobytek u koho a nezaplatil jemu, a ten člověk, u kohož by koupil, žaloval naň cechmistrům, a on přiznal se k tomu, buď jemu krám zavřený, dokudž by jemu nezaplatil. Jestliže by přes to svévolně víko spustil, dáť tovaryšskou vinu; pakli dluhu zapřel, hledej jeho ten člověk právem před rychtářem toho městečka mého Rychnova. Item, což se dotýče vin, které sou tuto v tomto listu položeny, aneb ač by cechmistři aneb mistři na toho pro jakou příčinu vinu složili, — ač by se kdo které dopustil, buď kdo z cechmistrův aneb mistrův, — peníze, co by zavinil, vzali, nikam jich bráti nemají, než ku potřebě toho cechu chovati mají, a nikam jinam nimi hýbati nemají bez vědomí panského neb ouředlníkův. Než což by znali dobrého, poctivého toho řemesla, tehdy s vůlí pána a ouředlníkův budou moci s těmi penězi učiniti a k dobrému toho řemesla obrátiti, kdež by se jim zdálo. Tomu na svědomí a pro lepší jistotu já svrchupsaný Vojtěch z Pernšteina oc pečet svou vlastní dal sem přitisknouti. Jenž jest dán a psán na Pardubicích ten outerý po Novém létě léta tisíctýho pětistého dvacátého prvního od narození Syna božího. Opis v archivu města Rychnova. 120. Na sjezdu dne 6. ledna 1. 1521 súčastnil se vedle jiných pánů a rytířů také Vojtěch z Pernšteina. (Palacký: Děj. nár. česk. V. 2., 380.) 121. Mikuláš ze Zástřízl vyznává, že vedle smlouvy učiněné s Janem z Pernšteina o statek sirotkův Milotických nedoplatil 1. 1517 a 1518 3941/2 � gr. čes. a 191/2 gr. Na svědomí zapsali se Heralt Kuna z Kunštátu z Bělehradic, Smil Kuna z Kunštátu na Lukově, Krištof Kropáč z Nevědomí, Vilím z Vickova na Cetochovicích, Burjan Světlovský z Vlčňova a Mikuláš z Hrádku. V Olomouci v středu před sv. Pavlem (23. ledna) 1521. (Orig. perg. v stát. a dvor. arch. ve Vídni.) 122. Ve smlouvě mezi Bohunkou z Lipého a synem jejím Janem z Lipého o 15.000 fP míš. jsou svědky Jan a Vojtěch z Pernšteina. — Na Mor. Krumlově 1521, 28. ledna. (Arch. Český XVII. str. 280 č. 1071.) 123. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a pannou Eliškou abatyší kláštera Pustiměř- ského o rybník nový, kterýž pán z Pernšteina dělá na gruntě svém Pruském, jaké odškodnění 39*
Strana 308
308 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina za zatopené grunty dáno býti má; lidé Rybničtí dobytky své svobodně napájeti mají, kromě času, když by ryby na tření stály oc. — Na Kroměříži ve čtvrtek po sv. Matěji (28. února) 1521. (Arch. měst. v Brně, cod. Pernst. 132. f. 220 b.) 124. Při sněmu držaném 1. 1521 při Svátosti (12. dubna) v Praze uzavřen artykul v příčině napravování práv veškerého království, k čemuž zvoleni byli Zdeněk Lev z Rožmitála, Vojtěch Pernšteina oc. (MS. v arch. knížete Lobkovice v Roudnici.) 125. Vojtěch z Pernšteina soukenníkům Rychnovským potvrzuje držení mlýna jim od někdy Viléma z Pernšteina puštěného. 1521, 16. května. Já Vojtěch z Pernšteina oc, nejvyšší hofmistr království Českého, pán a pravý dědic Rychnovský, vyznávám tímto listem přede všemi, ktož jej uzří anebo čtúce slyšeti budou: Jakož dobré paměti urozený pán pan Vilém z Pernšteina a na Helfn- štaině, pan otec můj milý, mlýn, kterýž jest byl v Rychnově, na žádost soukenníkův z Rychnova a pro jejich lepší živnost jim jest pustiti ráčil, aby sobě na tom místě valchovnu udělali a slušný poplatek s ní platili; kdež pak tíž soukeníci Rychnovští sou ke mně přišli, za to pokorně prosíc, jako dědice a pána svého, abych jim na to list a potvrzení dal na ten spůsob, aby oni té valchovny užívati mohli bez překážky mé i budúcích potomkův, pánův Rychnovských. Kdež já znajíc jejich prosbu slušnú a k tomu také prohlédajíc, aby tíž soukenníci tím lépe pode mnú živiti se mohli a své obchody vésti, tu milost jsem jim učinil a tímto listem činím a to jim stvrzuji, aby oni té valchovny užívati mohli k svému řemeslu na budúcí časy bez mé i mých bu- dúcích potomků všelijaké překážky, a to na takový spůsob, že oni svrchu psaní soukenníci sou a povinni budou nynější i budoucí časy z té valchovny mně i mým potomkům, budúcím pánům Rychnovským, každý rok platu ročního vydávati půldruhej kopy groší českých rázu pražského, a to jednú v rok o sv. Havle; a nad to též mají k špitáli Rychnovskému vydávati z té valchovně platu ročního 10 groší českých rozdílně, na svatej Jiří 5 groší českých a na svatej Havel druhých 5 groší českých, a to na budoucí časy. A protož já Vojtěch svrchupsaný chtíc, aby to všecko, což se v tomto listě píše, jim svrchupsaným soukenníkům pevně držáno bylo ode mne i od budúcích potomkův mých, pánův Rychnovských, tímto listem slibujem, že jim v tom vode mne ani od budúcích potomkův mých, pánův Rychnovských, žádná pře- kážka díti se nemá, než při tom při všem, což se v tomto listu píše, že mají býti zachováni bez všelikterakých překážek. Tomu na svědomí a jistotu já svrchupsaný Vojtěch z Pernšteina oc svú vlastní pečet k tomuto listu dal jsem přivěsiti. Jenž jest dán a psán na Pardubicích léta od narození Syna božího tisícého pětistého dva- cátého prvního ve štvrtek před hodem slavným Ducha svatého.*) DZ. 62. L. 24. — *) Potvrzení toto Vojtěcha z Pernšteina i dání artikulův cechovních soukeníkům Rychnovským Janem z Pernšteina 1. 1537 potvrdil Arnošt, falckrabí při Rýně, jako držitel panství Potenštein- ského a Rychnova, 1. 1558, 29. března, kteréž potvrzení nachází se v Museu král. Českého.
308 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina za zatopené grunty dáno býti má; lidé Rybničtí dobytky své svobodně napájeti mají, kromě času, když by ryby na tření stály oc. — Na Kroměříži ve čtvrtek po sv. Matěji (28. února) 1521. (Arch. měst. v Brně, cod. Pernst. 132. f. 220 b.) 124. Při sněmu držaném 1. 1521 při Svátosti (12. dubna) v Praze uzavřen artykul v příčině napravování práv veškerého království, k čemuž zvoleni byli Zdeněk Lev z Rožmitála, Vojtěch Pernšteina oc. (MS. v arch. knížete Lobkovice v Roudnici.) 125. Vojtěch z Pernšteina soukenníkům Rychnovským potvrzuje držení mlýna jim od někdy Viléma z Pernšteina puštěného. 1521, 16. května. Já Vojtěch z Pernšteina oc, nejvyšší hofmistr království Českého, pán a pravý dědic Rychnovský, vyznávám tímto listem přede všemi, ktož jej uzří anebo čtúce slyšeti budou: Jakož dobré paměti urozený pán pan Vilém z Pernšteina a na Helfn- štaině, pan otec můj milý, mlýn, kterýž jest byl v Rychnově, na žádost soukenníkův z Rychnova a pro jejich lepší živnost jim jest pustiti ráčil, aby sobě na tom místě valchovnu udělali a slušný poplatek s ní platili; kdež pak tíž soukeníci Rychnovští sou ke mně přišli, za to pokorně prosíc, jako dědice a pána svého, abych jim na to list a potvrzení dal na ten spůsob, aby oni té valchovny užívati mohli bez překážky mé i budúcích potomkův, pánův Rychnovských. Kdež já znajíc jejich prosbu slušnú a k tomu také prohlédajíc, aby tíž soukenníci tím lépe pode mnú živiti se mohli a své obchody vésti, tu milost jsem jim učinil a tímto listem činím a to jim stvrzuji, aby oni té valchovny užívati mohli k svému řemeslu na budúcí časy bez mé i mých bu- dúcích potomků všelijaké překážky, a to na takový spůsob, že oni svrchu psaní soukenníci sou a povinni budou nynější i budoucí časy z té valchovny mně i mým potomkům, budúcím pánům Rychnovským, každý rok platu ročního vydávati půldruhej kopy groší českých rázu pražského, a to jednú v rok o sv. Havle; a nad to též mají k špitáli Rychnovskému vydávati z té valchovně platu ročního 10 groší českých rozdílně, na svatej Jiří 5 groší českých a na svatej Havel druhých 5 groší českých, a to na budoucí časy. A protož já Vojtěch svrchupsaný chtíc, aby to všecko, což se v tomto listě píše, jim svrchupsaným soukenníkům pevně držáno bylo ode mne i od budúcích potomkův mých, pánův Rychnovských, tímto listem slibujem, že jim v tom vode mne ani od budúcích potomkův mých, pánův Rychnovských, žádná pře- kážka díti se nemá, než při tom při všem, což se v tomto listu píše, že mají býti zachováni bez všelikterakých překážek. Tomu na svědomí a jistotu já svrchupsaný Vojtěch z Pernšteina oc svú vlastní pečet k tomuto listu dal jsem přivěsiti. Jenž jest dán a psán na Pardubicích léta od narození Syna božího tisícého pětistého dva- cátého prvního ve štvrtek před hodem slavným Ducha svatého.*) DZ. 62. L. 24. — *) Potvrzení toto Vojtěcha z Pernšteina i dání artikulův cechovních soukeníkům Rychnovským Janem z Pernšteina 1. 1537 potvrdil Arnošt, falckrabí při Rýně, jako držitel panství Potenštein- ského a Rychnova, 1. 1558, 29. března, kteréž potvrzení nachází se v Museu král. Českého.
Strana 309
z roku 1521. 309 126. Haiman Krušina z Lichtmburka přiznal se, že jest dlužen 3288 �l gr. česk. Vojtěchovi z Pernšteina, v kterémž dluhu postoupil jemu celého práva svého, kteréž má k dě- dictví, k hradu Žampachu, k polovici městečka v Žamberce s platem, což k té polovici pří- sluší, k polovici městečka v Chocni s platem i k vesnicím náležitým. — V outerý po sv. Urbanu (28. května) 1521. (DZ. 84. C. 4.) Ve středu po sv. Urbanu (29. května) 1521 přiznal se týž Krušina z Lichtmburka před úředníky pražskými, že takové právo svrchu dotčené spraviti má Vojtěchovi z Pernšteina dědinami svými. (Karlšt. D. č. 4. f. K. 16. (b).) 127. Jakub Kobík z Opatova prodává tvrz Majetín se dvorem a se vsí Majetínem a Bolelicemi Janovi z Pernšteina za 2500 a 250 kop gr. česk. Rukojmí byli: Jakub Šarovec z Šarova, Jeroným Barský z Barště, Jiřík z Kokor, Martin ze Stvolové, Zdeněk Konický z Šva- benic, Jiřík ze Zástřizl. Na Majetíně v neděli před sv. Bartolomím [18. srp.] 1521. (Orig. perg. s visut. peč. v arch. zám. Tovač.) Dne 19. srpna téhož roku učiněna byla smlouva Adamem z Bačkovic na Polici, Jaro- slavem z Sezenic, úředníkem na Tovačově, Jindřichem z Kokor, o tom prodeji, kdy mají peníze býti složeny a co se platu z lidí, rybníků oc dotýče. — V Prostějově v pondělí před sv. Bartol. [19. srp.] 1521. (Orig. pap. s 3 peč. v arch. zám. Tovač.) 128. Vilém Kostka z Postupic prodává Vojtěchovi z Pernšteina hrad Chlumec se vším příslušen- stvím za 20.000 �l gr. č. — 1521, 2. listopadu. Vojtěch z Pernšteina a na Pardubicích, nejvyžší hofmistr království Českého, s jedné a Vilím Kostka z Postupic z strany druhé přiznali se před úředníky Praž- skými, že jsou mezi sebou takovúto smlúvu učinili, kteráž slovo od slova takto na- psána stojí: Léta Páně tisícího pětistého jedenmecítmýho v pondělí po Všech svatých stala se jest smlúva, trh jistý a dokonalý mezi Vojtěchem z Pernštejna a na Pardubicích nejvyžším hofmistrem království Českého, s jedné, a Vilímem Kostkú z Postupic a na Chlumci z strany druhé, a to taková a takový, že jest prodal již psaný Vilém zboží a dědictví své nadepsanému hofmistrovi: hrad Chlumec se vším jeho příslušenstvím, s městečky a vesnicemi a s dvory kmecími, s platem, s dědinami, s robotami, s kurmi, s husmi, s krčmami, s mlejny, se cly, s vinicemi, s šafránicí, s lidmi osedlými i ne- osedlými, s ospy, s lesy, s lukami, s řekami, s pustinami, s pastvinami, s struhami, s kostelními podacími, s haltery, s rybníky i se všemi vodotočinami, i to všecko, což jest tu sám měl a držal, tak jakž v rejstrách dotčeno jest, kteráž jest na též zboží a dědictví týž Vilém jemu hofmistrovi vydal, a již jmenovaný Vilím ta zboží a dědictví své nadepsanému Vojtěchovi z Pernšteina, dědicům a budoucím jeho prodal za dvatceti tisíc kop grošův pražských českých ku pravému dědickému držení a uží- vání celým a plným panstvím, i se všemi zvolemi a užitky, jakož jest toho někdy Zdeněk Kostka z Postupic, otec téhož Viléma, a týž Vilím po něm v držení a užívání
z roku 1521. 309 126. Haiman Krušina z Lichtmburka přiznal se, že jest dlužen 3288 �l gr. česk. Vojtěchovi z Pernšteina, v kterémž dluhu postoupil jemu celého práva svého, kteréž má k dě- dictví, k hradu Žampachu, k polovici městečka v Žamberce s platem, což k té polovici pří- sluší, k polovici městečka v Chocni s platem i k vesnicím náležitým. — V outerý po sv. Urbanu (28. května) 1521. (DZ. 84. C. 4.) Ve středu po sv. Urbanu (29. května) 1521 přiznal se týž Krušina z Lichtmburka před úředníky pražskými, že takové právo svrchu dotčené spraviti má Vojtěchovi z Pernšteina dědinami svými. (Karlšt. D. č. 4. f. K. 16. (b).) 127. Jakub Kobík z Opatova prodává tvrz Majetín se dvorem a se vsí Majetínem a Bolelicemi Janovi z Pernšteina za 2500 a 250 kop gr. česk. Rukojmí byli: Jakub Šarovec z Šarova, Jeroným Barský z Barště, Jiřík z Kokor, Martin ze Stvolové, Zdeněk Konický z Šva- benic, Jiřík ze Zástřizl. Na Majetíně v neděli před sv. Bartolomím [18. srp.] 1521. (Orig. perg. s visut. peč. v arch. zám. Tovač.) Dne 19. srpna téhož roku učiněna byla smlouva Adamem z Bačkovic na Polici, Jaro- slavem z Sezenic, úředníkem na Tovačově, Jindřichem z Kokor, o tom prodeji, kdy mají peníze býti složeny a co se platu z lidí, rybníků oc dotýče. — V Prostějově v pondělí před sv. Bartol. [19. srp.] 1521. (Orig. pap. s 3 peč. v arch. zám. Tovač.) 128. Vilém Kostka z Postupic prodává Vojtěchovi z Pernšteina hrad Chlumec se vším příslušen- stvím za 20.000 �l gr. č. — 1521, 2. listopadu. Vojtěch z Pernšteina a na Pardubicích, nejvyžší hofmistr království Českého, s jedné a Vilím Kostka z Postupic z strany druhé přiznali se před úředníky Praž- skými, že jsou mezi sebou takovúto smlúvu učinili, kteráž slovo od slova takto na- psána stojí: Léta Páně tisícího pětistého jedenmecítmýho v pondělí po Všech svatých stala se jest smlúva, trh jistý a dokonalý mezi Vojtěchem z Pernštejna a na Pardubicích nejvyžším hofmistrem království Českého, s jedné, a Vilímem Kostkú z Postupic a na Chlumci z strany druhé, a to taková a takový, že jest prodal již psaný Vilém zboží a dědictví své nadepsanému hofmistrovi: hrad Chlumec se vším jeho příslušenstvím, s městečky a vesnicemi a s dvory kmecími, s platem, s dědinami, s robotami, s kurmi, s husmi, s krčmami, s mlejny, se cly, s vinicemi, s šafránicí, s lidmi osedlými i ne- osedlými, s ospy, s lesy, s lukami, s řekami, s pustinami, s pastvinami, s struhami, s kostelními podacími, s haltery, s rybníky i se všemi vodotočinami, i to všecko, což jest tu sám měl a držal, tak jakž v rejstrách dotčeno jest, kteráž jest na též zboží a dědictví týž Vilém jemu hofmistrovi vydal, a již jmenovaný Vilím ta zboží a dědictví své nadepsanému Vojtěchovi z Pernšteina, dědicům a budoucím jeho prodal za dvatceti tisíc kop grošův pražských českých ku pravému dědickému držení a uží- vání celým a plným panstvím, i se všemi zvolemi a užitky, jakož jest toho někdy Zdeněk Kostka z Postupic, otec téhož Viléma, a týž Vilím po něm v držení a užívání
Strana 310
310 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina byl, v týchž mezech a hranicích, a což témuž někdy Zdeňkovi a jemu Vilémovi po něm tu příleželo, sobě tu nic týž Vilím ani dědicům svým nepozůstavuje. A napřed jmenovaný Vojtěch jemu Vilémovi a dědicům jeho takto zaplatiti má: Item, nejprvé má jej Viléma v dluzích a závadách napřed, kteréž by koli od kohožkoli na Chlumeckém zboží byly, zastúpiti a zastati, a to do summy jedenácti tisíc kop grošův českých. A na devět tisíc kop grošův českých má jemu Vilémovi jistoty listovní udělati a u desk zemských položiti, a z těch devíti tisíc kop grošův českých má nadepsaný Vojtěch jemu Vilémovi neb jeho dědicům úrok obyčejný vydávati při každém sv. Jiří a sv. Havle, a to do své vůle a dále nic. A když by těch úrokův týž Vojtěch neb jeho dědicové jemu Vilímovi neb jeho dědicům dávati nechtěl, tehdy má těch devět tisíc kop grošův českých u desk zemských položiti, a jestliže by na- depsaný Vilím neb jeho dědicové chtěl tu summu od desk vyzdvihnúti, tehdy ji má vyručiti osobou neb osobami, kterýž by rukojmě na dědictví svobodném a nezá- vadném za tu summu jměly, tak jestliže by zase táž summa u desk zemských podle vyručení položena na čas, jakž se vyručila, nebyla, aby se mohl týž Vojtěch neb jeho dědicové podle práva s komorníkem Pražským uvázati v takové rukojmě neb rukojmí s plným panstvím v dědictví, kteréž by jměl, a to aby držel dotud, dokudž by táž summa neb jistota nám u desk zemských zase položena nebyla i s náklady, a tomu komorníku ani uvázání nemá odpíráno býti. Než jestliže by nadepsaný Vilím neb jeho dědicové za těch devět tisíc kop grošův českých neb za který díl té summy na dědictví svobodném co koupil, a tím, což by vyzdvihl, zboží Chlumecké jemu Vojtěchovi a jeho dědicům spravoval, tehdy té summy, kterúž by od desk vyzdvihl, nebude povinen zase u desk zemských klásti, než bude moci ji od desk zemských a prve nic bez vyrukování vyzdvihnúti. A Vilém nadepsané zboží Chlumecké podle registr na to vydaných napřed jmenovanému Vojtěchovi a jeho dědicům ve dsky zemské klásti má s těmi správami starými, kteréž jest někdy Zdeněk Kostka, otec jeho, měl, a on po něm jakéžkoli na též zboží má; a nad to též dědictví Chlu- mecké se vším jeho příslušenstvím svrchupsaný Vilém a jeho dědicové jemu Vojtěchovi a jeho dědicům tak spraviti má, čímž má neb míti bude do summy dvacíti tisíc kop grošův českých s třetinou vejš právem zemským oc. A postoupení od téhož Viléma Kostky zboží Chlumeckého jemu Vojtěchovi a jeho dědicům má býti tento čtvrtek neprve příští bez umenšení, a k tomu zápisy a majestáty s dobrými volemi na dě- dictví zápisné Skochovice s jejím příslušenstvím témuž Vojtěchovi vydati má. Item, také Vilém Kostka při postupování zboží Chlumeckého má postúpiti na- depsanému Vojtěchovi a jeho dědicům všech svrchkův a nábytkův, a k tomu deset hákovnic, i vobilé všeho, kteréž by se koli svrchky a nábytky tu najíti mohly dvorské, kromě vovce všecky a skopce, ty Vilém má sobě pobrati.
310 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina byl, v týchž mezech a hranicích, a což témuž někdy Zdeňkovi a jemu Vilémovi po něm tu příleželo, sobě tu nic týž Vilím ani dědicům svým nepozůstavuje. A napřed jmenovaný Vojtěch jemu Vilémovi a dědicům jeho takto zaplatiti má: Item, nejprvé má jej Viléma v dluzích a závadách napřed, kteréž by koli od kohožkoli na Chlumeckém zboží byly, zastúpiti a zastati, a to do summy jedenácti tisíc kop grošův českých. A na devět tisíc kop grošův českých má jemu Vilémovi jistoty listovní udělati a u desk zemských položiti, a z těch devíti tisíc kop grošův českých má nadepsaný Vojtěch jemu Vilémovi neb jeho dědicům úrok obyčejný vydávati při každém sv. Jiří a sv. Havle, a to do své vůle a dále nic. A když by těch úrokův týž Vojtěch neb jeho dědicové jemu Vilímovi neb jeho dědicům dávati nechtěl, tehdy má těch devět tisíc kop grošův českých u desk zemských položiti, a jestliže by na- depsaný Vilím neb jeho dědicové chtěl tu summu od desk vyzdvihnúti, tehdy ji má vyručiti osobou neb osobami, kterýž by rukojmě na dědictví svobodném a nezá- vadném za tu summu jměly, tak jestliže by zase táž summa u desk zemských podle vyručení položena na čas, jakž se vyručila, nebyla, aby se mohl týž Vojtěch neb jeho dědicové podle práva s komorníkem Pražským uvázati v takové rukojmě neb rukojmí s plným panstvím v dědictví, kteréž by jměl, a to aby držel dotud, dokudž by táž summa neb jistota nám u desk zemských zase položena nebyla i s náklady, a tomu komorníku ani uvázání nemá odpíráno býti. Než jestliže by nadepsaný Vilím neb jeho dědicové za těch devět tisíc kop grošův českých neb za který díl té summy na dědictví svobodném co koupil, a tím, což by vyzdvihl, zboží Chlumecké jemu Vojtěchovi a jeho dědicům spravoval, tehdy té summy, kterúž by od desk vyzdvihl, nebude povinen zase u desk zemských klásti, než bude moci ji od desk zemských a prve nic bez vyrukování vyzdvihnúti. A Vilém nadepsané zboží Chlumecké podle registr na to vydaných napřed jmenovanému Vojtěchovi a jeho dědicům ve dsky zemské klásti má s těmi správami starými, kteréž jest někdy Zdeněk Kostka, otec jeho, měl, a on po něm jakéžkoli na též zboží má; a nad to též dědictví Chlu- mecké se vším jeho příslušenstvím svrchupsaný Vilém a jeho dědicové jemu Vojtěchovi a jeho dědicům tak spraviti má, čímž má neb míti bude do summy dvacíti tisíc kop grošův českých s třetinou vejš právem zemským oc. A postoupení od téhož Viléma Kostky zboží Chlumeckého jemu Vojtěchovi a jeho dědicům má býti tento čtvrtek neprve příští bez umenšení, a k tomu zápisy a majestáty s dobrými volemi na dě- dictví zápisné Skochovice s jejím příslušenstvím témuž Vojtěchovi vydati má. Item, také Vilém Kostka při postupování zboží Chlumeckého má postúpiti na- depsanému Vojtěchovi a jeho dědicům všech svrchkův a nábytkův, a k tomu deset hákovnic, i vobilé všeho, kteréž by se koli svrchky a nábytky tu najíti mohly dvorské, kromě vovce všecky a skopce, ty Vilém má sobě pobrati.
Strana 311
z let 1521 a 1522. 311 Což se koní a klisen dotýče, toliko Vojtěch má sobě vzíti dvoje koně a čtyři klisny, a vostatek má Vilémovi zůstati, což se týchž koní a klisen a vovec dotýče, a jiného nic. Item, s takovú výminkú: jestliže by nadepsaný Vojtěch z summy devíti tisíc kop grošův českých svrchupsaných buď ze vší neb z dílu úroku platiti nechtěl, a tu summu, z kteréž by úrokův platiti nechtěl, u desk zemských položil: že [z] té summy, kteráž by u desk zemských položena byla, dále a více úrokův platiti témuž Vilémovi a jeho dědicům povinen nebude, než toliko z té summy, kterúž by za sebú měl a jí u desk zemských nepoložil, a víc nic. Ves Kosice hofmistr sobě sám vyplatiti a vočistiti má, k té vejplatě Vilém práva jmíti nemá, než do desk zemských také, což na nich práva má, Vojtěchovi vložiti má. Item, také s takovú výminkú, že nadepsaný Vilém sobě jest pozůstavil ty dvě jitře na louce Hlaváčkovské, že jich neprodává ani postupuje, ale sobě za dědictví pozůstavuje. A což se platu komorního, kterýž jest týž Vilém z Nového Města k kaple na hrad Pražský vydával, kdež jest zápis udělal Vilém mistru Jiříkovi, a z Lovčic komorního platu dotýče, ten plat sám Vojtěch i jeho dědicové platiti aneb to zboží, s čehož se platí, očistiti má beze vší překážky a odpornosti nadepsaného Viléma a jeho dědicův. Tuto smlouvu obě strany slíbily jsú sobě věrně a právě držeti, na zdržení toho sekrety své jsou k této smlouvě přitiskly. Psáno léta a dne nahoře psaného. Stalo se léta tisícího pětistého jedenmecítmého v sobotu po Všech svatých v bílých pa- mátných. E. XXXIII. V pondělí před Zvěstováním panny Marie. Téhož dne a roku přiznal se Vilém Kostka, že takové postoupení statku Vojtěchovi z Pernšteina spraviti chce dědinami svými (DZ. 45 B. 29.) Karlštejnský kvatern č. 4. f. K. XXVII. b. 129. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a pannou Walburgou abatyší, Barborou převorou i vším konventem kláštera Oslovanského v Dole matky boží panny Marie řádu sv. Bernarda biskupství Olomouckého, vedle kteréž Pernštein postupuje jmenovanému klášteru faru a podací kostela Mohelnického, tak aby ony mohly tam kněze dáti, kteréhož by se jim zdálo; začež zase postoupil jmenovaný klášter faru a kostelní podací ve vsi Rudvíkově jme- novanému pánu, kterýž by kněze tam dáti mohl, jakého by se mu zdálo. — Na Třebíči v pondělí po sv. Tomáši (23. prosince) 1521. (Arch. městský v Brně, cod. Pernst. 132. f. 245. b.) 130. Smlouva mezi Janem z Pernštejna a poddanými Hrušeckými a Němčickými o náhradu za zatopené grunty nově udělanými rybníky. — Na Tovačově v outerý před Božím vstoupením bez léta [po 1521]. (Arch. městský v Brně, cod. Pernst. 132. fol. 208.) 131. Havel Zvířetický z Wartemberka dává zápisy královské na některé vsi Vojtěchovi z Pernšteina. — Bez místa 1522, 14. ledna. (Arch. Český VIII. str. 559 č. 232.)
z let 1521 a 1522. 311 Což se koní a klisen dotýče, toliko Vojtěch má sobě vzíti dvoje koně a čtyři klisny, a vostatek má Vilémovi zůstati, což se týchž koní a klisen a vovec dotýče, a jiného nic. Item, s takovú výminkú: jestliže by nadepsaný Vojtěch z summy devíti tisíc kop grošův českých svrchupsaných buď ze vší neb z dílu úroku platiti nechtěl, a tu summu, z kteréž by úrokův platiti nechtěl, u desk zemských položil: že [z] té summy, kteráž by u desk zemských položena byla, dále a více úrokův platiti témuž Vilémovi a jeho dědicům povinen nebude, než toliko z té summy, kterúž by za sebú měl a jí u desk zemských nepoložil, a víc nic. Ves Kosice hofmistr sobě sám vyplatiti a vočistiti má, k té vejplatě Vilém práva jmíti nemá, než do desk zemských také, což na nich práva má, Vojtěchovi vložiti má. Item, také s takovú výminkú, že nadepsaný Vilém sobě jest pozůstavil ty dvě jitře na louce Hlaváčkovské, že jich neprodává ani postupuje, ale sobě za dědictví pozůstavuje. A což se platu komorního, kterýž jest týž Vilém z Nového Města k kaple na hrad Pražský vydával, kdež jest zápis udělal Vilém mistru Jiříkovi, a z Lovčic komorního platu dotýče, ten plat sám Vojtěch i jeho dědicové platiti aneb to zboží, s čehož se platí, očistiti má beze vší překážky a odpornosti nadepsaného Viléma a jeho dědicův. Tuto smlouvu obě strany slíbily jsú sobě věrně a právě držeti, na zdržení toho sekrety své jsou k této smlouvě přitiskly. Psáno léta a dne nahoře psaného. Stalo se léta tisícího pětistého jedenmecítmého v sobotu po Všech svatých v bílých pa- mátných. E. XXXIII. V pondělí před Zvěstováním panny Marie. Téhož dne a roku přiznal se Vilém Kostka, že takové postoupení statku Vojtěchovi z Pernšteina spraviti chce dědinami svými (DZ. 45 B. 29.) Karlštejnský kvatern č. 4. f. K. XXVII. b. 129. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a pannou Walburgou abatyší, Barborou převorou i vším konventem kláštera Oslovanského v Dole matky boží panny Marie řádu sv. Bernarda biskupství Olomouckého, vedle kteréž Pernštein postupuje jmenovanému klášteru faru a podací kostela Mohelnického, tak aby ony mohly tam kněze dáti, kteréhož by se jim zdálo; začež zase postoupil jmenovaný klášter faru a kostelní podací ve vsi Rudvíkově jme- novanému pánu, kterýž by kněze tam dáti mohl, jakého by se mu zdálo. — Na Třebíči v pondělí po sv. Tomáši (23. prosince) 1521. (Arch. městský v Brně, cod. Pernst. 132. f. 245. b.) 130. Smlouva mezi Janem z Pernštejna a poddanými Hrušeckými a Němčickými o náhradu za zatopené grunty nově udělanými rybníky. — Na Tovačově v outerý před Božím vstoupením bez léta [po 1521]. (Arch. městský v Brně, cod. Pernst. 132. fol. 208.) 131. Havel Zvířetický z Wartemberka dává zápisy královské na některé vsi Vojtěchovi z Pernšteina. — Bez místa 1522, 14. ledna. (Arch. Český VIII. str. 559 č. 232.)
Strana 312
312 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 132. Vojtěch z Pernštejna pohání Hynka Pětipeského z Krásného Dvora a na Peruci ze dvaceti tří kop gr. čes. dluhu spravedlivého Hrůzovi z Kunštátu, poddanému jeho, povin- ného. — Sabbato ante purific. beatae Mariae Virginis [1. února] 1522. Týž (V. z P.) pohání Ludvíka Zajímače z Kunštátu a na Klášteře ze čtyřiceti hřiven z každé hřivny ze 32 gr. čes. dluhu jeho poddanému Valentovi z Kunštátu spravedlivě po nebožtíku Hynkovi Bočkovi z Kunštátu pozůstalého. — Dat. u. s. (Zbytky knih komor. soudu z 1. 1522—24 v Mus. kr. Česk.) 133. Ludvík Zajímač z Kunštátu vkládá ve dsky Janovi z Pernšteina ves Valči, Vilé- movice, Pleščice se vším příslušenstvím. — Jan Plzák Starší ze Zdenína a Vilém z Vickova jménem jiných rukojmí za Víta z Kralic vkládají Janovi z Pernštejna ve dsky zemské městečko Mohelno s některými vesnicemi. — Václav z Lomnice vkládá ve dsky zemské Janovi z Pern- šteina zboží své ve vsi Tasovicích, Hodoníně a Újezdku. — Jan z Pernšteina vkládá ve dsky zemské Václavovi z Lomnice ves Jedov s 2 mlýny. — Zápisy staly se při soudu zemském v Brně držaném 3. března 1522. (D. Brn. kvat. XVI. f. 4.—6.) 134. Král Ludvík na cestě své do Čech když z Brna vyjel, uvítán byl za Polnou na pomezí českém Lvem z Rožmitála a Vojtěchem z Pernšteina v čele veškerého skorem panstva, velikého počtu rytířstva, Pražanů a jiných měst. — 1522, 22. března. (Palacký: Děj. nár. česk. V., 2., 405.) 135. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a Jiříkem Bošovským z Polanky, vedle kteréž Pernštein při každém vinobraní na horách Bojanovských odváděti má 60 věder vína jmeno- vanému Bošovskému, kteréž dskami zemskými na týchž horách zapsané má. — V Brně v sobotu před sv. Matoušem ap. [20. září] 1522. (Arch. městský v Brně, cod. Pernst. 132. f. 238. b.) 136. Smlouva a narovnání mezi Janem z Pernšteina a knězem Janem kanovníkem Brněnským, jako pánem podacím fary Pohořelické, o spravedlnost k desátému dílu a k trhovému v městečku Pohořelicích, k desátku obilnému na gruntech Pohořelických a Němčických; což se dvou lánův, kteréž faráři Pohořelickému příslušely, dotýče; o zatopení louky velké farářské; o nějakou ulici a sedliska pustá v témž městečku; o les, kteréhož farářové Pohořeličtí užívali; o lovení ryb v řece Jihlavě, o sdělání vinohradů na hoře Radlické oc. — V Brně 1522, ve středu po sv. Mauritiu (24. září). Arch. měst. v Brně, cod. Pernst. 132. fol. 221. (b.)) Takovou smlouvu a narovnání potvrdil král Ludvík listem na hradě Pražském v středu po sv. Lucii (17. prosince) I. 1522 daným. Dne 10. ledna (v sobotu po Třech králích) l. 1523 potvrdil tuže smlouvu kněz Stanislav biskup Olomoucký. (Tamže 223 a 224.) 137. Smlouva, vedle kteréž Jindřich z Lichtmburka, Zikmund z Ludanic, Wolf Hazl z Nové Vsi, jako rukojmí Jana a Hynka z Ludanic, prodali Arklebovi z Bozkovic a Janovi z Pernšteina zámek Jemnici s městem Jemnicí se vším příslušenstvím, kteréž zboží jest statek zápisní královský, za 14.000 fP míš. — Na Třebíči ve čtvrtek po sv. Šimoni a Judu (30. října) 1522. (Arch. městský v Brně, cod. Pern. 132. fol. 229.) 138. Jindřich z Lichtmburka, Zikmund z Ludanic, Wolf Hazl z Nové Vsi, jako rukojmí statku Jana a Hynka bratří z Ludanic, prodali městečko Jaroměřice, ves Vohrazenice, ves Příložany, a vsi k faře Jaroměřické příslušející Lažany, Popovice oc Janovi z Pernšteina a k věrné ruce Vojtěchovi z Pernšteina za 4700 �? gr. česk., načež dán list správní. — Na
312 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 132. Vojtěch z Pernštejna pohání Hynka Pětipeského z Krásného Dvora a na Peruci ze dvaceti tří kop gr. čes. dluhu spravedlivého Hrůzovi z Kunštátu, poddanému jeho, povin- ného. — Sabbato ante purific. beatae Mariae Virginis [1. února] 1522. Týž (V. z P.) pohání Ludvíka Zajímače z Kunštátu a na Klášteře ze čtyřiceti hřiven z každé hřivny ze 32 gr. čes. dluhu jeho poddanému Valentovi z Kunštátu spravedlivě po nebožtíku Hynkovi Bočkovi z Kunštátu pozůstalého. — Dat. u. s. (Zbytky knih komor. soudu z 1. 1522—24 v Mus. kr. Česk.) 133. Ludvík Zajímač z Kunštátu vkládá ve dsky Janovi z Pernšteina ves Valči, Vilé- movice, Pleščice se vším příslušenstvím. — Jan Plzák Starší ze Zdenína a Vilém z Vickova jménem jiných rukojmí za Víta z Kralic vkládají Janovi z Pernštejna ve dsky zemské městečko Mohelno s některými vesnicemi. — Václav z Lomnice vkládá ve dsky zemské Janovi z Pern- šteina zboží své ve vsi Tasovicích, Hodoníně a Újezdku. — Jan z Pernšteina vkládá ve dsky zemské Václavovi z Lomnice ves Jedov s 2 mlýny. — Zápisy staly se při soudu zemském v Brně držaném 3. března 1522. (D. Brn. kvat. XVI. f. 4.—6.) 134. Král Ludvík na cestě své do Čech když z Brna vyjel, uvítán byl za Polnou na pomezí českém Lvem z Rožmitála a Vojtěchem z Pernšteina v čele veškerého skorem panstva, velikého počtu rytířstva, Pražanů a jiných měst. — 1522, 22. března. (Palacký: Děj. nár. česk. V., 2., 405.) 135. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a Jiříkem Bošovským z Polanky, vedle kteréž Pernštein při každém vinobraní na horách Bojanovských odváděti má 60 věder vína jmeno- vanému Bošovskému, kteréž dskami zemskými na týchž horách zapsané má. — V Brně v sobotu před sv. Matoušem ap. [20. září] 1522. (Arch. městský v Brně, cod. Pernst. 132. f. 238. b.) 136. Smlouva a narovnání mezi Janem z Pernšteina a knězem Janem kanovníkem Brněnským, jako pánem podacím fary Pohořelické, o spravedlnost k desátému dílu a k trhovému v městečku Pohořelicích, k desátku obilnému na gruntech Pohořelických a Němčických; což se dvou lánův, kteréž faráři Pohořelickému příslušely, dotýče; o zatopení louky velké farářské; o nějakou ulici a sedliska pustá v témž městečku; o les, kteréhož farářové Pohořeličtí užívali; o lovení ryb v řece Jihlavě, o sdělání vinohradů na hoře Radlické oc. — V Brně 1522, ve středu po sv. Mauritiu (24. září). Arch. měst. v Brně, cod. Pernst. 132. fol. 221. (b.)) Takovou smlouvu a narovnání potvrdil král Ludvík listem na hradě Pražském v středu po sv. Lucii (17. prosince) I. 1522 daným. Dne 10. ledna (v sobotu po Třech králích) l. 1523 potvrdil tuže smlouvu kněz Stanislav biskup Olomoucký. (Tamže 223 a 224.) 137. Smlouva, vedle kteréž Jindřich z Lichtmburka, Zikmund z Ludanic, Wolf Hazl z Nové Vsi, jako rukojmí Jana a Hynka z Ludanic, prodali Arklebovi z Bozkovic a Janovi z Pernšteina zámek Jemnici s městem Jemnicí se vším příslušenstvím, kteréž zboží jest statek zápisní královský, za 14.000 fP míš. — Na Třebíči ve čtvrtek po sv. Šimoni a Judu (30. října) 1522. (Arch. městský v Brně, cod. Pern. 132. fol. 229.) 138. Jindřich z Lichtmburka, Zikmund z Ludanic, Wolf Hazl z Nové Vsi, jako rukojmí statku Jana a Hynka bratří z Ludanic, prodali městečko Jaroměřice, ves Vohrazenice, ves Příložany, a vsi k faře Jaroměřické příslušející Lažany, Popovice oc Janovi z Pernšteina a k věrné ruce Vojtěchovi z Pernšteina za 4700 �? gr. česk., načež dán list správní. — Na
Strana 313
2 let 1522 a 1523. 313 Bítově v outerý sv. panny Kateřiny (25. listopadu) 1522. (Arch. měst. v Brně cod. Pernst. 132. fol. 234.) 139. Na sněmu českém 1522, 25. listopadu usnešeno, aby ke zjednání podstatnější pomoci válečné do Uher vyslán byl k jednání na sněm moravský Vojtěch z Pernšteina. (Palacký: Děj. nár. česk. V., 2., 425.) 140. Smlouva mezi Janem z Pernštejna a pannou Dorotou, abatyší kláštera sv. Jakuba na Předhradí Olomouckém, o tok vody mezi rybníkem Ocasem a rybníkem Samicí, o roli, hájek nad rybníkem Ocasem atd. — V Tovačově v outerý po sv. Lucii (16. prosince) l. 1522. (Orig. perg. zám. arch. Tovač. čís. 9.) 141. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a knězem Janem, farářem Drahanovským, někdy administrátorem kláštera Prostějovského, vedle kteréž kněz Jan všecky listy, kteréž má v moci své, ježto svědčí na klášter, kterýž někdy v Prostějově byl, hned odevzdati má Janovi z Pernšteina, začež týž ze své dobré vůle podrobil se dáti jemu tři a půl sta kop gr. čes. ro penězích bílých ve dvou letech. — Na Prostějově v pátek na den sv. Štěpána [26. prosince] 1522. (Arch. měst. v Brně, cod. Pern. č. 132. f. 246.) 142. Na sněmu 1. 1522 zdráhali se Vojtěch z Pernšteina, strana jeho i stav městský svoliti berni dříve, nežli by učiněn byl počet ze všech berní na dluhy královské svolených. (Palacký: Děj. nár. česk. V., 2., 419.) 143. Smlouva mezi Janem z Pernštejna a Přemkem z Vickova na Prusinovicích, že lidé z Prusinovic, kteříž mýta Přerovského nikdy povinni dávati nebyli, při té svobodě i na časy budoucí zachováni býti mají. — V Olomouci v středu před sv. Antonínem [14. ledna] 1523. (Arch. měst. v Brně, cod. Pern. č. 132. f. 226.) 144. Když na sněmu českém 1523, 5. února král Ludvík propustil všechny úředníky, soudce, velké i malé, z úřadů a zprostil je všech povinností, odpovídal na to králi první ze všech Vojtěch z Pernšteina. (Palacký: Děj. nár. čes. V., 2., 429.) Na sněmu posledním za přítomnosti krále Ludvíka v Čechách 1523, 22. února, když jednalo se hlavně o nové úředníky a soudce zemské, zůstal úřad nejvyššího hofmistra zemského neobsazen, poněvadž doufalo se, že zase Vojtěch z Pernštejna k úřadu tomu nakloniti se dá. Na témž sněmu zvolen vedle jiných ze stavu panského od krále i stavův Vojtěch z Pern- štejna k napravování práv a revisi zřízení zemského. (Palacký: Děj. nár. česk. V., 2., 435. 145. Král Ludvík potvrzuje všecky majestáty Kuněticko-Horské a klášterů Opatovského a Sezemského a převádí právo všech těch zápisův na Vilíma z Pernšteina a syny jeho Jana a Vojtěcha. — V Olomouci 1523, 6. dubna. (Arch. Český IV. str. 218 č. 46.) 146. List krále Ludvíka, kterýmž potvrzuje zápisův na zboží Tejnecké Vojtěchovi z Pernšteina. — V Olomouci 1523, 10. dubna. (Arch. Český IV. p. 222 č. 47.) Téhož dne a roku potvrzuje král Ludvík listy a zápisy na lesy Království Vojtěchovi z Pernšteina. (Tamže.) 147. Ve zprávě o uvítání krále Ludvíka v Olomouci 27. dubna 1523 a o držaném za jeho přítomnosti sněmu zaznamenáno, že Jan z Pernšteina prohlásil se darovati králi na pomoc 16.000 zl. (MS. Pam. st. Brn. fol. 70. v bibl. hr. Waldsteina v Duchcově.) Archiv Český XX. 40
2 let 1522 a 1523. 313 Bítově v outerý sv. panny Kateřiny (25. listopadu) 1522. (Arch. měst. v Brně cod. Pernst. 132. fol. 234.) 139. Na sněmu českém 1522, 25. listopadu usnešeno, aby ke zjednání podstatnější pomoci válečné do Uher vyslán byl k jednání na sněm moravský Vojtěch z Pernšteina. (Palacký: Děj. nár. česk. V., 2., 425.) 140. Smlouva mezi Janem z Pernštejna a pannou Dorotou, abatyší kláštera sv. Jakuba na Předhradí Olomouckém, o tok vody mezi rybníkem Ocasem a rybníkem Samicí, o roli, hájek nad rybníkem Ocasem atd. — V Tovačově v outerý po sv. Lucii (16. prosince) l. 1522. (Orig. perg. zám. arch. Tovač. čís. 9.) 141. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a knězem Janem, farářem Drahanovským, někdy administrátorem kláštera Prostějovského, vedle kteréž kněz Jan všecky listy, kteréž má v moci své, ježto svědčí na klášter, kterýž někdy v Prostějově byl, hned odevzdati má Janovi z Pernšteina, začež týž ze své dobré vůle podrobil se dáti jemu tři a půl sta kop gr. čes. ro penězích bílých ve dvou letech. — Na Prostějově v pátek na den sv. Štěpána [26. prosince] 1522. (Arch. měst. v Brně, cod. Pern. č. 132. f. 246.) 142. Na sněmu 1. 1522 zdráhali se Vojtěch z Pernšteina, strana jeho i stav městský svoliti berni dříve, nežli by učiněn byl počet ze všech berní na dluhy královské svolených. (Palacký: Děj. nár. česk. V., 2., 419.) 143. Smlouva mezi Janem z Pernštejna a Přemkem z Vickova na Prusinovicích, že lidé z Prusinovic, kteříž mýta Přerovského nikdy povinni dávati nebyli, při té svobodě i na časy budoucí zachováni býti mají. — V Olomouci v středu před sv. Antonínem [14. ledna] 1523. (Arch. měst. v Brně, cod. Pern. č. 132. f. 226.) 144. Když na sněmu českém 1523, 5. února král Ludvík propustil všechny úředníky, soudce, velké i malé, z úřadů a zprostil je všech povinností, odpovídal na to králi první ze všech Vojtěch z Pernšteina. (Palacký: Děj. nár. čes. V., 2., 429.) Na sněmu posledním za přítomnosti krále Ludvíka v Čechách 1523, 22. února, když jednalo se hlavně o nové úředníky a soudce zemské, zůstal úřad nejvyššího hofmistra zemského neobsazen, poněvadž doufalo se, že zase Vojtěch z Pernštejna k úřadu tomu nakloniti se dá. Na témž sněmu zvolen vedle jiných ze stavu panského od krále i stavův Vojtěch z Pern- štejna k napravování práv a revisi zřízení zemského. (Palacký: Děj. nár. česk. V., 2., 435. 145. Král Ludvík potvrzuje všecky majestáty Kuněticko-Horské a klášterů Opatovského a Sezemského a převádí právo všech těch zápisův na Vilíma z Pernšteina a syny jeho Jana a Vojtěcha. — V Olomouci 1523, 6. dubna. (Arch. Český IV. str. 218 č. 46.) 146. List krále Ludvíka, kterýmž potvrzuje zápisův na zboží Tejnecké Vojtěchovi z Pernšteina. — V Olomouci 1523, 10. dubna. (Arch. Český IV. p. 222 č. 47.) Téhož dne a roku potvrzuje král Ludvík listy a zápisy na lesy Království Vojtěchovi z Pernšteina. (Tamže.) 147. Ve zprávě o uvítání krále Ludvíka v Olomouci 27. dubna 1523 a o držaném za jeho přítomnosti sněmu zaznamenáno, že Jan z Pernšteina prohlásil se darovati králi na pomoc 16.000 zl. (MS. Pam. st. Brn. fol. 70. v bibl. hr. Waldsteina v Duchcově.) Archiv Český XX. 40
Strana 314
314 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 148. Jan z Pernšteina dává poddaným lidem Věrovanským za zatopené pastvisko kus lesu, kus řeky, dovoluje jim v lesích Věrovanských i v některých rybnících koně pásti, svoluje, že budou moci sobě k potřebě pivo doma vařiti oc. — Na Tovačově 1523, 23. května. Jan z Pernšteina a na Helfenšteině, nejvyšší komorník markrabství Morav- ského, známo činím tímto listem přede všemi, kdož jej uzří nebo čtouc slyšeti budou, že sme učinili frejmark a smlouvu celou, dokonalou s lidmi našimi Věrovskými takovouto: Jakož sme my svrchupsanej Jan z Pernšteina odjali jim svrchupsaným Věrovským lidem našim rybníkem naším Věrovským, jménem Hradeckým, kterýž sme udělali, pastvisko jejich, kteréž pod Věrovany leželo, a řeky jejich obecní, kteréž sou též při tej vsi Věrovanech byly, kteréž sme jim také tímž rybníkem odjali a za- topili, že za to svrchupsané pastvisko, což sme jim tu odjali, oddali sme jim a tímto listem oddáváme kus lesu, kterýž se jmenuje Otůček, za Nestání až po Kopanku a Pohut; a za řeku, kterouž sem jim též odjal a zatopil, dali sme jim jinou řeku, kteráž se počíná od mostu, který jest pod mlýnem Věrovským až po řeku Plesníkovu, Dy- nychovu. A zvláště dali sme jim jinej kus řeky, kteráž slove Nestání; počíná od Mískovy řeky až po řeku, kterouž drží Jan, Bartoškův syn. Také za to pastvisko, kteréž sme jim odjali, a za ty řeky pustili sme jim a pouštíme, tu vuoli jim dávajíce, aby tíž lidé naši z Věrovan, nynější i budoucí, v lesích našich Věrovanských koně sobě pásti mohli svobodně beze všech uplacování; však s takovouto vejměnkou, kdy- bychom my aneb budoucí potomci naši páni držitelé Tovačovští chtěli v těch lesích Věrovanských honiti, tehda jim, lidem našim svrchupsanejm tejden neb dvě neděle napřed máme dáti věděti, aby koní do lesuov nehonili pro upokojení zvěři, a oni svrchupsaní lidé naši Věrovanští, když se jim o tom oznámí, tak se zachovati mají a lesuov prázdni býti, až by po honu bylo. Co se pruohonův k blatuom Biskupským dotýče vedle rybníku Paního až k stavu Biskupskému, ten sme jim také oddali, aby svobodnej pruohon k blatóm míti mohli. A tak což se jest komukoli z svrchupsané vsi Věrovan rolí vzalo pro potřebu toho rybníku Hradeckého, to jest jim zase od nás svrchupsaného Jana z Pern- šteina všecko oddáno, tak že svrchupsaní lidé naši Věrovanští nás ani budoucích po- tomkuov našich nemají z čeho viniti ani upomínati na budoucí časy. Také já svrchu- psanej Jan i s budoucími pány a držiteli Tovačovskými jsem jim povinovat k opravám aneb znovudělání dříví v lesích dávati, k mostuom zejména, k těmto: na braních u mlýna, a kudy se voda žene na rybník, druhej přes řeku, kteráž ode mlýna teče, třetí na Vazku, čtvrtý na Bystrý, pátej v bok stavu kameničného. Též jakož jest vzata řeka Oldřichovi odtudž, i také jest jemu tu oddána podle mlýnu Věrovského. A to jim lidem Věrovanským našim svrchupsanejm z milosti naší učinili jsme a činíme, že v rybnících našich k Tovačovu příslušejících jmenovitě v těchto: v rybníku Hra
314 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 148. Jan z Pernšteina dává poddaným lidem Věrovanským za zatopené pastvisko kus lesu, kus řeky, dovoluje jim v lesích Věrovanských i v některých rybnících koně pásti, svoluje, že budou moci sobě k potřebě pivo doma vařiti oc. — Na Tovačově 1523, 23. května. Jan z Pernšteina a na Helfenšteině, nejvyšší komorník markrabství Morav- ského, známo činím tímto listem přede všemi, kdož jej uzří nebo čtouc slyšeti budou, že sme učinili frejmark a smlouvu celou, dokonalou s lidmi našimi Věrovskými takovouto: Jakož sme my svrchupsanej Jan z Pernšteina odjali jim svrchupsaným Věrovským lidem našim rybníkem naším Věrovským, jménem Hradeckým, kterýž sme udělali, pastvisko jejich, kteréž pod Věrovany leželo, a řeky jejich obecní, kteréž sou též při tej vsi Věrovanech byly, kteréž sme jim také tímž rybníkem odjali a za- topili, že za to svrchupsané pastvisko, což sme jim tu odjali, oddali sme jim a tímto listem oddáváme kus lesu, kterýž se jmenuje Otůček, za Nestání až po Kopanku a Pohut; a za řeku, kterouž sem jim též odjal a zatopil, dali sme jim jinou řeku, kteráž se počíná od mostu, který jest pod mlýnem Věrovským až po řeku Plesníkovu, Dy- nychovu. A zvláště dali sme jim jinej kus řeky, kteráž slove Nestání; počíná od Mískovy řeky až po řeku, kterouž drží Jan, Bartoškův syn. Také za to pastvisko, kteréž sme jim odjali, a za ty řeky pustili sme jim a pouštíme, tu vuoli jim dávajíce, aby tíž lidé naši z Věrovan, nynější i budoucí, v lesích našich Věrovanských koně sobě pásti mohli svobodně beze všech uplacování; však s takovouto vejměnkou, kdy- bychom my aneb budoucí potomci naši páni držitelé Tovačovští chtěli v těch lesích Věrovanských honiti, tehda jim, lidem našim svrchupsanejm tejden neb dvě neděle napřed máme dáti věděti, aby koní do lesuov nehonili pro upokojení zvěři, a oni svrchupsaní lidé naši Věrovanští, když se jim o tom oznámí, tak se zachovati mají a lesuov prázdni býti, až by po honu bylo. Co se pruohonův k blatuom Biskupským dotýče vedle rybníku Paního až k stavu Biskupskému, ten sme jim také oddali, aby svobodnej pruohon k blatóm míti mohli. A tak což se jest komukoli z svrchupsané vsi Věrovan rolí vzalo pro potřebu toho rybníku Hradeckého, to jest jim zase od nás svrchupsaného Jana z Pern- šteina všecko oddáno, tak že svrchupsaní lidé naši Věrovanští nás ani budoucích po- tomkuov našich nemají z čeho viniti ani upomínati na budoucí časy. Také já svrchu- psanej Jan i s budoucími pány a držiteli Tovačovskými jsem jim povinovat k opravám aneb znovudělání dříví v lesích dávati, k mostuom zejména, k těmto: na braních u mlýna, a kudy se voda žene na rybník, druhej přes řeku, kteráž ode mlýna teče, třetí na Vazku, čtvrtý na Bystrý, pátej v bok stavu kameničného. Též jakož jest vzata řeka Oldřichovi odtudž, i také jest jemu tu oddána podle mlýnu Věrovského. A to jim lidem Věrovanským našim svrchupsanejm z milosti naší učinili jsme a činíme, že v rybnících našich k Tovačovu příslušejících jmenovitě v těchto: v rybníku Hra
Strana 315
z roku 1523. 315 deckém a v rybníku Paním a v rybníku Starém pastvy sme jim pustili a dali; kdy by se koli ti rybníci sušili, jeden nebo všeci, tehda s Tovačovskými spolu v těch svrchupsanejch rybnících pásti budou moci bez uplacování svobodně beze vší překážky nás svrchupsaného Jana z Pernšteina, erbuov i budoucích potomkuov našich, pánův a držitelův panství Tovačovského. Jakož v té vsi Věrovanech krčmy byly sou, kterýž sou piva k šenkóm vařívaly, a plat s těch krčem na Tovačov dávali, kdež tíž lidé naši Věrovanští ty krčmy skoupili sou s vuolí naší, kromě krčem dvou, kteréž sou svobodné zuostány, a s těch krčem skoupenejch plat, kterýž sou dávali, na se pak přijali, a nám i budoucím potomkóm našim, pánuom držitelóm Tovačovským, ten plat s toho varního s těch krčem skoupenejch dávati a platiti mají, nyní i budoucí časy, tak jakž registra hlavní Tovačovská ukazují, beze všeho umenšení; a tak ten plat nám platíc aneb budoucím potomkóm našim, budou moci každý sobě k potřebě své pivo doma vařiti, k domácímu truňku, ale ne k šenku. A my svrchupsanej Jan z Pernšteina, erbové, budoucí potomci naši, páni držitelé panství Tovačovského, máme a povinni budeme jim svrchupsaným lidem našim dříví k těm várkám z lesův našich Věrovanských dávati, aby sobě v týchž lesích bráti mohli k těm várkám drva suchá neb haluzy suchý, však tak a tu, kdež by jim od hajného našeho Věrovanského ny- nějšího i budoucího ukázáno bylo a jináč nic; však s touto vejměnkou: jestliže by kdož- koli z lidí našich Věrovanských k jinejm potřebám sobě les bral než k várce, buď k topení aneb k čemu jinému, a usvědčen byl, ten a takový každý má od nás, erbuov a budoucích potomkův, pánů a držiteluo Tovačovských, tak trestán býti, aby se jím desátý kál. A protož my svrchupsanej Jan z Pernšteina a na Helfenšteině, nejvyšší komorník markrabství Moravského, slibujem sami za se i za erby a budoucí potomky naše, pány a držitele panství Tovačovského, to všecko, což se v tomto listu svrchu píše, zdržeti a v celosti zachovati nyní i na budoucí časy, tak aby tíž lidé naši Věrovanští při tom při všem zuostali a zachováni byli nyní i na budoucí časy od nás, erbuov i budoucích potomkuov našich, pánuo držiteluo Tovačovských. Tomu na svě- domí pečeť svou vlastní dal sem přivěsiti k tomuto listu, jenž jest dán a psán na Tovačově před hodem slavným Ducha svatého, léta od narození Syna božího tisícího pětistého dvacátého třetího počítajíce. Archiv musea Františkova v Brně, Privilegie města Tovačova f. 151. 149. L. 1523, 4. června na den božího Těla přijímal Vojtěch z Pernšteina v kostele v Pardubicích přede všemi lidmi ponejprv tělo a krev pod obojí způsobou. (Stař. letopis. češt. 458.) 150. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a Janem mlynářem Rakodavským o užívání mlýnu. V Tovačově 1523, 11. června. Mezi mnou Janem z Pernšteina a na Helfenšteině, nejvyšším komorníkem markrabství Moravského, pánem a držitelem pravým panství Tovačovského, s jedné 40*
z roku 1523. 315 deckém a v rybníku Paním a v rybníku Starém pastvy sme jim pustili a dali; kdy by se koli ti rybníci sušili, jeden nebo všeci, tehda s Tovačovskými spolu v těch svrchupsanejch rybnících pásti budou moci bez uplacování svobodně beze vší překážky nás svrchupsaného Jana z Pernšteina, erbuov i budoucích potomkuov našich, pánův a držitelův panství Tovačovského. Jakož v té vsi Věrovanech krčmy byly sou, kterýž sou piva k šenkóm vařívaly, a plat s těch krčem na Tovačov dávali, kdež tíž lidé naši Věrovanští ty krčmy skoupili sou s vuolí naší, kromě krčem dvou, kteréž sou svobodné zuostány, a s těch krčem skoupenejch plat, kterýž sou dávali, na se pak přijali, a nám i budoucím potomkóm našim, pánuom držitelóm Tovačovským, ten plat s toho varního s těch krčem skoupenejch dávati a platiti mají, nyní i budoucí časy, tak jakž registra hlavní Tovačovská ukazují, beze všeho umenšení; a tak ten plat nám platíc aneb budoucím potomkóm našim, budou moci každý sobě k potřebě své pivo doma vařiti, k domácímu truňku, ale ne k šenku. A my svrchupsanej Jan z Pernšteina, erbové, budoucí potomci naši, páni držitelé panství Tovačovského, máme a povinni budeme jim svrchupsaným lidem našim dříví k těm várkám z lesův našich Věrovanských dávati, aby sobě v týchž lesích bráti mohli k těm várkám drva suchá neb haluzy suchý, však tak a tu, kdež by jim od hajného našeho Věrovanského ny- nějšího i budoucího ukázáno bylo a jináč nic; však s touto vejměnkou: jestliže by kdož- koli z lidí našich Věrovanských k jinejm potřebám sobě les bral než k várce, buď k topení aneb k čemu jinému, a usvědčen byl, ten a takový každý má od nás, erbuov a budoucích potomkův, pánů a držiteluo Tovačovských, tak trestán býti, aby se jím desátý kál. A protož my svrchupsanej Jan z Pernšteina a na Helfenšteině, nejvyšší komorník markrabství Moravského, slibujem sami za se i za erby a budoucí potomky naše, pány a držitele panství Tovačovského, to všecko, což se v tomto listu svrchu píše, zdržeti a v celosti zachovati nyní i na budoucí časy, tak aby tíž lidé naši Věrovanští při tom při všem zuostali a zachováni byli nyní i na budoucí časy od nás, erbuov i budoucích potomkuov našich, pánuo držiteluo Tovačovských. Tomu na svě- domí pečeť svou vlastní dal sem přivěsiti k tomuto listu, jenž jest dán a psán na Tovačově před hodem slavným Ducha svatého, léta od narození Syna božího tisícího pětistého dvacátého třetího počítajíce. Archiv musea Františkova v Brně, Privilegie města Tovačova f. 151. 149. L. 1523, 4. června na den božího Těla přijímal Vojtěch z Pernšteina v kostele v Pardubicích přede všemi lidmi ponejprv tělo a krev pod obojí způsobou. (Stař. letopis. češt. 458.) 150. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a Janem mlynářem Rakodavským o užívání mlýnu. V Tovačově 1523, 11. června. Mezi mnou Janem z Pernšteina a na Helfenšteině, nejvyšším komorníkem markrabství Moravského, pánem a držitelem pravým panství Tovačovského, s jedné 40*
Strana 316
316 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina a Janem mlynářem Rakodavským člověkem naším a potomky jeho z strany druhé, stala se jest smlouva celá a dokonalá, a to taková: kdež rybník udělán jest až za humna Věrovanská, a místo sem já jemu dal tomu mlýnu dědičně k užívání, aby ten mlýn byl tak svobodnej jako první, aby jej prodal, změnil a s ním dělal, jakž by mu se zdálo. A čtyři kola při tom mlýně míti má, tři moučné, jedno stupné. A struha vod toho mlýna má jíti mimo hráz až k Červenému blatu; a voda, kteráž na ten rybník půjde, ta se má děliti ve dvé, na rybník polovici a na mlýn svrchupsanej polovici; pakli by byl nedostatek na rybníce, má mlynář na několik dní potud, pokudž potřeba káže, zastaviti kola a do rybníka vodu hnáti. A pode mlýnem v tej struze za puol druhého provazce tej řeky užívat má rybami lapáním; a k tomu mlejnu se přidává dědičně, a v tej řece jemu žádnej překážky činiti nemá lovením ryb ani všelijakým obyčejem. A stavy ty, kteréž sou za Rakodavy a Nenakonici, kteréž sou se od starodávna hradily, vedle smlouvy já svrchupsanej Jan i s budoucími potomky, pány a držiteli panství Tovačovského, mám dávati hraditi polovici, a Jan mlynář i s potomky svými též polovici má hraditi těch stavuo, aby dostatek vody bylo na rybník i na mlýn svrchupsanej. A ten plat, kterýž jest prve dával z toho mlejnu, dva metky rži, tři měřičky kaše, kdež sem já s mlynářem i s potomky jeho na peníze uhodil, aby toho obilí nedával, než peníze, totiž šest zlatejch, po třidceti groších za jeden zlatej počítajíc a za groš sedm peněz bílejch obecně mezi lidmi bernejch, a to na dvé: při svatém Jiří tři zlatý a při svatém Václavě tři zlatý. A také v lesích našich Věrovanských pásti má a muože bez překážky naší i budoucích potomkuov našich osm vepřův, než což by více pásti chtěl sviní nad to, z toho též platiti má jako jinej soused usedlej. A my svrchupsanej Jan i s potomky svými k tomu mlejnu dřev suchejch k topení dáti máme; pakli by nebylo suchejch, ale syrových, tu kdež by mu hejní Věrovanští ukázali. A my svrchupsanej Jan z Pernšteina a na Helfen- šteině slibujem sami za se i za budoucí potomky své jemu svrchupsanému Janovi i potomkóm jeho to všecko zdržeti a zachovati, což se v tomto listu píše, na bu- doucí časy beze všeho porušení. Na potvrzení toho a pro lepší svědomí naši vlastní pečeť k tomuto listu přivěsiti jsme rozkázali, jenž jest dán a psán v Tovačově ten čtvrtek po božím Těle léta od narození Syna božího tisícího pětistého dvadcátého třetího počítajíc. Archiv musea Františkova v Brně, Privilegie města Tovačova f. 156. 151. Vojtěch z Pernšteina vkládá v desky Havlovi Zvířetickému z Wartemberka hrad a městečko Kunštat s vesnicemi k němu příslušejícími. — V Olomouci 24. června 1523. (D. Ol. kv. XIX. f. 9.) 152. Král Ludvík dává a vysazuje městečku Kojetínu k přímluvě Jana z Pernšteina jarmark roční s 8 dny pořád zběhlými a frejunkem obyčejným na druhý pondělí po provodní
316 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina a Janem mlynářem Rakodavským člověkem naším a potomky jeho z strany druhé, stala se jest smlouva celá a dokonalá, a to taková: kdež rybník udělán jest až za humna Věrovanská, a místo sem já jemu dal tomu mlýnu dědičně k užívání, aby ten mlýn byl tak svobodnej jako první, aby jej prodal, změnil a s ním dělal, jakž by mu se zdálo. A čtyři kola při tom mlýně míti má, tři moučné, jedno stupné. A struha vod toho mlýna má jíti mimo hráz až k Červenému blatu; a voda, kteráž na ten rybník půjde, ta se má děliti ve dvé, na rybník polovici a na mlýn svrchupsanej polovici; pakli by byl nedostatek na rybníce, má mlynář na několik dní potud, pokudž potřeba káže, zastaviti kola a do rybníka vodu hnáti. A pode mlýnem v tej struze za puol druhého provazce tej řeky užívat má rybami lapáním; a k tomu mlejnu se přidává dědičně, a v tej řece jemu žádnej překážky činiti nemá lovením ryb ani všelijakým obyčejem. A stavy ty, kteréž sou za Rakodavy a Nenakonici, kteréž sou se od starodávna hradily, vedle smlouvy já svrchupsanej Jan i s budoucími potomky, pány a držiteli panství Tovačovského, mám dávati hraditi polovici, a Jan mlynář i s potomky svými též polovici má hraditi těch stavuo, aby dostatek vody bylo na rybník i na mlýn svrchupsanej. A ten plat, kterýž jest prve dával z toho mlejnu, dva metky rži, tři měřičky kaše, kdež sem já s mlynářem i s potomky jeho na peníze uhodil, aby toho obilí nedával, než peníze, totiž šest zlatejch, po třidceti groších za jeden zlatej počítajíc a za groš sedm peněz bílejch obecně mezi lidmi bernejch, a to na dvé: při svatém Jiří tři zlatý a při svatém Václavě tři zlatý. A také v lesích našich Věrovanských pásti má a muože bez překážky naší i budoucích potomkuov našich osm vepřův, než což by více pásti chtěl sviní nad to, z toho též platiti má jako jinej soused usedlej. A my svrchupsanej Jan i s potomky svými k tomu mlejnu dřev suchejch k topení dáti máme; pakli by nebylo suchejch, ale syrových, tu kdež by mu hejní Věrovanští ukázali. A my svrchupsanej Jan z Pernšteina a na Helfen- šteině slibujem sami za se i za budoucí potomky své jemu svrchupsanému Janovi i potomkóm jeho to všecko zdržeti a zachovati, což se v tomto listu píše, na bu- doucí časy beze všeho porušení. Na potvrzení toho a pro lepší svědomí naši vlastní pečeť k tomuto listu přivěsiti jsme rozkázali, jenž jest dán a psán v Tovačově ten čtvrtek po božím Těle léta od narození Syna božího tisícího pětistého dvadcátého třetího počítajíc. Archiv musea Františkova v Brně, Privilegie města Tovačova f. 156. 151. Vojtěch z Pernšteina vkládá v desky Havlovi Zvířetickému z Wartemberka hrad a městečko Kunštat s vesnicemi k němu příslušejícími. — V Olomouci 24. června 1523. (D. Ol. kv. XIX. f. 9.) 152. Král Ludvík dává a vysazuje městečku Kojetínu k přímluvě Jana z Pernšteina jarmark roční s 8 dny pořád zběhlými a frejunkem obyčejným na druhý pondělí po provodní
Strana 317
z roku 1523. 317 neděli. — Pod Vyšehradem [v Uhřích] v středu po sv. Bartoloměji (26. srpna) 1523. (Arch. mus. Frant. v Brně, privil. Tovač. f. 241.) 153. Při schůzi sněmovní v Olomouci 1. 1523, 14. září, když na místě odstouplého Jana z Pernšteina z úřadu nejvyššího komorníka zvolen od stavů na místo to Jan z Kunovic, protestovali někteří proti jeho zvolení. Pernštein pak s jinými byl s volbou takovou spo- kojen. — 1523, 14. září. (MS. knih. hr. Waldst. v Duchcově, Pam. st. Brn. f. 78.) 154. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a Jindřichem Březnickým z Náchoda na Du- najovicích, poněvadž Pernštein na faru v Březníku podal kněze strany pod obojí, kdež vedle předešlých smluv římský kněz býti měl, na místě postaveno: že Pernštein Jindřichovi Březni- ckému pustil 5 poddaných, začež jmenovaný Jindřich z Náchoda, když by na něho neb po- tomky jeho podávání kněze na faru Březnickou přijíti mělo, má dáti jen kněze české strany pod obojí způsobou oc. — V Brně 1523 (ve čtvrtek po sv. Mauricí 24. září.) (Arch. měst. Brn. cod. Pernst. 132. fol. 231b.) 155. Řád, jaký má zachován býti na vinicích a zahradách okolo města Pardubic zřízených, usta- novený Janem z Pernšteina. — 1523, před sv. Havl. (16. října.) (O vinicech, o zahradách všech okolo města zřízení.) Léta oc XVCXXIII pán JMt ráčil jest rozdávati skrze úředníky své vrch ten, kterýž jest u Pardubiček hned od samé řeky až do zahrady, kterúž drží Černý z Pardubiček: It. Jiříkovi lékaři I jitro hned od samé řeky, it. Kroupovi zámišníku Ij jitra, it. Šnajderovi Ij jitra, item mlynáři Němci Ij jitra, item Janovi krajčímu I jitro; a na ta všecka jitra dána jest lhůta za tři léta pořád zběhlá od tohoto sv. Havla najprv příštího až do let svrchupsaných. A po těch třech letech též při sv. Havle má se platiti úrok s těch jiter s každého III gr. č. jednú v roce při sv. Havle, a víc nic nemá s nich placeno býti, a to na časy budoucí. It. Ti držitelé těch jiter, kteří jsú je ujímali, mají je klučiti, vinice a zahrady dělati a hrázemi ohrazovati slušnými okolo nich všudy, a mezi nimi po mezích též mají hráze dělati, vše dva spolu jednu hráz na každé mezi vypletanú trním stavmo mezi laťmi. A když by jeden počal hráz dělati, aby druhý hned svú polovici také dělal podle svolení toho, kteréž jsú mezi sebou učinili léta oc XXIII před sv. Janem, aby ty hráze zdělány byly do sv. Ducha pod pokutú, ktož by koli toho neudělal, aby dal j �r gr. č. pánuom na rathúz, a pan purkmistr se pány mají jej proto vždy k tomu držeti, aby tu hráz dělal, kterúž jmá dělati. A jestliže by ty hráze sešly, tedy je mají znovu dělati pod túž pokutú svrchu jmenovanú. A na těch vinicích jmá sobě každý boudu udělati, jakúž by kto mohl; a každý má sobě dvéře na svú vinici udělati, aby nechodil přes cizí, aby sě tudy škoda nedála žádnému. Item. Pořízení pán JMt ráčil jest učiniti na ty vinice i na všecky zahrady okolo města Pardubic, a to jináče aby nebylo lehčeno i také rušeno, ale pevně držáno,
z roku 1523. 317 neděli. — Pod Vyšehradem [v Uhřích] v středu po sv. Bartoloměji (26. srpna) 1523. (Arch. mus. Frant. v Brně, privil. Tovač. f. 241.) 153. Při schůzi sněmovní v Olomouci 1. 1523, 14. září, když na místě odstouplého Jana z Pernšteina z úřadu nejvyššího komorníka zvolen od stavů na místo to Jan z Kunovic, protestovali někteří proti jeho zvolení. Pernštein pak s jinými byl s volbou takovou spo- kojen. — 1523, 14. září. (MS. knih. hr. Waldst. v Duchcově, Pam. st. Brn. f. 78.) 154. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a Jindřichem Březnickým z Náchoda na Du- najovicích, poněvadž Pernštein na faru v Březníku podal kněze strany pod obojí, kdež vedle předešlých smluv římský kněz býti měl, na místě postaveno: že Pernštein Jindřichovi Březni- ckému pustil 5 poddaných, začež jmenovaný Jindřich z Náchoda, když by na něho neb po- tomky jeho podávání kněze na faru Březnickou přijíti mělo, má dáti jen kněze české strany pod obojí způsobou oc. — V Brně 1523 (ve čtvrtek po sv. Mauricí 24. září.) (Arch. měst. Brn. cod. Pernst. 132. fol. 231b.) 155. Řád, jaký má zachován býti na vinicích a zahradách okolo města Pardubic zřízených, usta- novený Janem z Pernšteina. — 1523, před sv. Havl. (16. října.) (O vinicech, o zahradách všech okolo města zřízení.) Léta oc XVCXXIII pán JMt ráčil jest rozdávati skrze úředníky své vrch ten, kterýž jest u Pardubiček hned od samé řeky až do zahrady, kterúž drží Černý z Pardubiček: It. Jiříkovi lékaři I jitro hned od samé řeky, it. Kroupovi zámišníku Ij jitra, it. Šnajderovi Ij jitra, item mlynáři Němci Ij jitra, item Janovi krajčímu I jitro; a na ta všecka jitra dána jest lhůta za tři léta pořád zběhlá od tohoto sv. Havla najprv příštího až do let svrchupsaných. A po těch třech letech též při sv. Havle má se platiti úrok s těch jiter s každého III gr. č. jednú v roce při sv. Havle, a víc nic nemá s nich placeno býti, a to na časy budoucí. It. Ti držitelé těch jiter, kteří jsú je ujímali, mají je klučiti, vinice a zahrady dělati a hrázemi ohrazovati slušnými okolo nich všudy, a mezi nimi po mezích též mají hráze dělati, vše dva spolu jednu hráz na každé mezi vypletanú trním stavmo mezi laťmi. A když by jeden počal hráz dělati, aby druhý hned svú polovici také dělal podle svolení toho, kteréž jsú mezi sebou učinili léta oc XXIII před sv. Janem, aby ty hráze zdělány byly do sv. Ducha pod pokutú, ktož by koli toho neudělal, aby dal j �r gr. č. pánuom na rathúz, a pan purkmistr se pány mají jej proto vždy k tomu držeti, aby tu hráz dělal, kterúž jmá dělati. A jestliže by ty hráze sešly, tedy je mají znovu dělati pod túž pokutú svrchu jmenovanú. A na těch vinicích jmá sobě každý boudu udělati, jakúž by kto mohl; a každý má sobě dvéře na svú vinici udělati, aby nechodil přes cizí, aby sě tudy škoda nedála žádnému. Item. Pořízení pán JMt ráčil jest učiniti na ty vinice i na všecky zahrady okolo města Pardubic, a to jináče aby nebylo lehčeno i také rušeno, ale pevně držáno,
Strana 318
318 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina od dolejšího i hořejšího úřadu k uopatření. Do těch vinic i všech zahrad okolo města aby žádný nechodil jiný krom držiteluov jich aneb čeleď jich aneb dělníci, kteří by na nich dělali aneb dělati měli, leč by kto s ním šel, čí by ta vinice neb zahrada byla. Pakli by kto všel, aby po něm hned pokřik byl, a tu, ktož by koli byli na vinicech neb zahradách aneb mezi zahradami, mají jej všichni honiti, a uhoníce aby jej ku právu dali, a tu aby byl vsazen do šatlavy a potom aby byl trestán, jakž by se pánu JMti zdálo aneb ouřadníkuom, kteříž by byli posazeni na místě pána JMti, buď starý neb mladý, muž, pacholek neb pachole, žena neb dívka neb děvče. A pakli by ho nemohli uhoniti ti, kteříž by jej honili, a znali jej, mají to oznámiti ouřed- níkuom pána JMti aneb úřadu dolejšímu, a úředníci hořejší neb dolejší mají kázati vzíti a trestati, tak jakož sě svrchu píše. Item. Co sě pak dotýče dětí aneb čeledi těch držiteluov, ti mají každý svým přikázati, aby do cizího nechodili; a jestliže by přes to šli a postiženi neb usvědčeni byli, tedy ten, v čímž by byli, má vznésti na toho, čí by čeleď neb děti byli; jestliže by děti byly, má je trestati a s sousedem sě smluviti o škodu; pakli by byla čeleď přístavní neb vandrovní, ty jmá postaviti před právem, a ti mají trestáni býti pokutú svrchupsanú. Item. Což sě vinic dotýče, a pán Buoh ráčil dáti, aby sě na nich rodilo, aby ti držitelé těch vinic svobodu měli ta vína prodávati, komu by mohli aneb komu by sě jim zdálo; a jestliže by nemohli aneb nechtěli prodati, aby měli svobodu doma šenkovati v domích svých, by pak byli i na předměstí, bez všelijaké překážky. Item. Což se dotýče vinic neb zahrad toliko těch na tom vrše u Pardu- biček, aby jich držitelé měli svobodnú vuoli je prodati neb profrajmarčiti celú, puol neb čtvrt, jakž by sě komu zdálo, pod ten plat, kterýž jmá pánu JMti placen býti, aby pánu JMti nic nesešlo. Museum m. Pardubic. Knihy městské rudé fol. 16. b. 156. Do schůze Zavídeňského Nového Města, 1523, 21. října, kdež jednalo se o větší pomoc a novou výpravu proti Turku, přibyl jako zástupce stavů českých vedle jiných Vojtěch z Pernšteina. (Palacký: Děj. nár. česk. V., 2., 452.) 157. List krále Ludvíka daný Vojtěchovi z Pernšteina, že i s dědici ze statkův du- chovních splacován býti nemá. — V Prešpurce 29. října 1523. (Arch. Český IV. p. 224. č. 49.) 158. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a Mikulášem Tupeckým ze Svrčova, vedle kteréž prodal jmenovaný Mikuláš tvrz a ves Tupec pánu z Pernšteina za 1200 � míš. — Na Hranicích v pondělí před sv. Martinem [9. listopadu] 1523. (Arch. m. Brn. Cod. Pern. 132.) 159. 1523. V registrech přiznání berně a pomoci na Turka stavův panského, ry- tířského, městského i dědinníkův kraje Bechyňského, v kterémž kraji tehdy berníkem byl Jindřich z Rožmberka, zapsáno na fol. 2.: „pan Vojtěch z Pernšteina a na Pardubicích při- znal se z lidí, kteříž k zámku Hluboká příslušejí, že z nich přijde mu dáti 92 � 371/2 gr. m.“ (Třeb. arch. hist. No. 3846.)
318 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina od dolejšího i hořejšího úřadu k uopatření. Do těch vinic i všech zahrad okolo města aby žádný nechodil jiný krom držiteluov jich aneb čeleď jich aneb dělníci, kteří by na nich dělali aneb dělati měli, leč by kto s ním šel, čí by ta vinice neb zahrada byla. Pakli by kto všel, aby po něm hned pokřik byl, a tu, ktož by koli byli na vinicech neb zahradách aneb mezi zahradami, mají jej všichni honiti, a uhoníce aby jej ku právu dali, a tu aby byl vsazen do šatlavy a potom aby byl trestán, jakž by se pánu JMti zdálo aneb ouřadníkuom, kteříž by byli posazeni na místě pána JMti, buď starý neb mladý, muž, pacholek neb pachole, žena neb dívka neb děvče. A pakli by ho nemohli uhoniti ti, kteříž by jej honili, a znali jej, mají to oznámiti ouřed- níkuom pána JMti aneb úřadu dolejšímu, a úředníci hořejší neb dolejší mají kázati vzíti a trestati, tak jakož sě svrchu píše. Item. Co sě pak dotýče dětí aneb čeledi těch držiteluov, ti mají každý svým přikázati, aby do cizího nechodili; a jestliže by přes to šli a postiženi neb usvědčeni byli, tedy ten, v čímž by byli, má vznésti na toho, čí by čeleď neb děti byli; jestliže by děti byly, má je trestati a s sousedem sě smluviti o škodu; pakli by byla čeleď přístavní neb vandrovní, ty jmá postaviti před právem, a ti mají trestáni býti pokutú svrchupsanú. Item. Což sě vinic dotýče, a pán Buoh ráčil dáti, aby sě na nich rodilo, aby ti držitelé těch vinic svobodu měli ta vína prodávati, komu by mohli aneb komu by sě jim zdálo; a jestliže by nemohli aneb nechtěli prodati, aby měli svobodu doma šenkovati v domích svých, by pak byli i na předměstí, bez všelijaké překážky. Item. Což se dotýče vinic neb zahrad toliko těch na tom vrše u Pardu- biček, aby jich držitelé měli svobodnú vuoli je prodati neb profrajmarčiti celú, puol neb čtvrt, jakž by sě komu zdálo, pod ten plat, kterýž jmá pánu JMti placen býti, aby pánu JMti nic nesešlo. Museum m. Pardubic. Knihy městské rudé fol. 16. b. 156. Do schůze Zavídeňského Nového Města, 1523, 21. října, kdež jednalo se o větší pomoc a novou výpravu proti Turku, přibyl jako zástupce stavů českých vedle jiných Vojtěch z Pernšteina. (Palacký: Děj. nár. česk. V., 2., 452.) 157. List krále Ludvíka daný Vojtěchovi z Pernšteina, že i s dědici ze statkův du- chovních splacován býti nemá. — V Prešpurce 29. října 1523. (Arch. Český IV. p. 224. č. 49.) 158. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a Mikulášem Tupeckým ze Svrčova, vedle kteréž prodal jmenovaný Mikuláš tvrz a ves Tupec pánu z Pernšteina za 1200 � míš. — Na Hranicích v pondělí před sv. Martinem [9. listopadu] 1523. (Arch. m. Brn. Cod. Pern. 132.) 159. 1523. V registrech přiznání berně a pomoci na Turka stavův panského, ry- tířského, městského i dědinníkův kraje Bechyňského, v kterémž kraji tehdy berníkem byl Jindřich z Rožmberka, zapsáno na fol. 2.: „pan Vojtěch z Pernšteina a na Pardubicích při- znal se z lidí, kteříž k zámku Hluboká příslušejí, že z nich přijde mu dáti 92 � 371/2 gr. m.“ (Třeb. arch. hist. No. 3846.)
Strana 319
z roku 1523 a 1524. 319 160. Potvrzení krále Ludvíka na smlouvu mezi Vojtěchem z Pernšteina s měšťany Hradeckými o ostrov při stavu Opatovském učiněnou. — V Prešpurce 1524, 14. ledna. (Arch. Český IV. str. 225 č. 50.) 161. Král Ludvík dává list mocný Vojtěchovi z Pernšteina na veškeré jeho statky svobodné, manské i zápisné. — V Prešpurce 1524, 17. ledna. My Ludvík z boží milosti Uherský, Český, Dalmatský, Charvatský oc král, markrabie Moravský, Lucemburské a Slezské kníže a Lužický markrabie oc. Oznamujem tímto listem všem, že sme prošeni od urozeného Vojtěcha z Pernšteina a na Pardu- bicích, věrného našeho milého, vo list mocný, na kterýž by všecek a všelijaký statek svuoj, kterýžkoli má anebo míti bude, poručiti anebo jej zřéditi mohl. K takové prosbě a žádosti jeho nakloněni souce, s dobrým rozmyslem a naším jistým vědomím, mocí královskou v Čechách svolili jsme k tomu a tímto listem svolujem, vuoli naši jistou a moc plnou témuž Vojtěchovi dávajíce, aby on všecek statek svuoj movitý i nemovitý, dědičný, manský anebo zápisný, kterýž má anebo míti bude, odkázati, dáti anebo poručiti mohl a moc měl, buď společně anebo roz- dílně, za zdravého života anebo na smrtedlné posteli, komuž se jemu kolivěk a kdy- kolivěk zdáti a líbiti bude, kromě duchovních osob, a k tomu aby mohl a moc měl poručníky zdělati statku svého i dětí svých, kteříž se jemu koli užitečni zdáti a viděti budou; však to zřídíc listem pod svou pečetí a tří nebo čtyř pánuov anebo dobrých urozených lidí pečetmi na svědomí, a to bez naší, budoucích našich králuov Českých i jiných všech lidí všelijaké překážky. Kteréž dání, poručení a zřízení, též poručníkuov zdělání statku svrchu psaného, tolikéž má moci a pevnosti míti, jako by to dckami zemskými zapsáno a utvrzeno bylo, bez umenšení. Přikazujíce větším i menším úředníkům desk zemských království Českého, nynějším i budoucím, věrným našim milým, abyšte kdyžkoli od svrchupsaného Vojtěcha požádáni budete anebo od poručníkuov jeho kšaft ten a zřízení, kteréž by vo statku svém na tento náš mocný list udělal, ve dsky jej zemské vložiti a vepsati rozkázali i s listem tímto, vuoli v tom naši a rozkázání jisté znajíce a toho jináče nečiníce, bez zmatku a všelijaké odpornosti. Tomu na svědomí pečet naši královskou k listu tomuto přivěsiti jsme roz- kázali. Dán v Prešpurce v neděli den svatého Antoni léta božího tisícího pětistého dvadcátého čtvrtého, království našich Uherského a Českého vosmého. Desky Karlšteinské I. Q. XIX. 162. Vojtěch z Pernšteina pohání Jana ml. Sendražského ze Sendražic, že člověka poddaného z Bohdanče jménem Vojtěcha dal do vězení a propustiti jej nechtěl. — 1524 feria VI před sv. Dorotou (5. února). Ms. zbytku knih soudu kom. 1522—24 v arch. Mus. král. Česk.
z roku 1523 a 1524. 319 160. Potvrzení krále Ludvíka na smlouvu mezi Vojtěchem z Pernšteina s měšťany Hradeckými o ostrov při stavu Opatovském učiněnou. — V Prešpurce 1524, 14. ledna. (Arch. Český IV. str. 225 č. 50.) 161. Král Ludvík dává list mocný Vojtěchovi z Pernšteina na veškeré jeho statky svobodné, manské i zápisné. — V Prešpurce 1524, 17. ledna. My Ludvík z boží milosti Uherský, Český, Dalmatský, Charvatský oc král, markrabie Moravský, Lucemburské a Slezské kníže a Lužický markrabie oc. Oznamujem tímto listem všem, že sme prošeni od urozeného Vojtěcha z Pernšteina a na Pardu- bicích, věrného našeho milého, vo list mocný, na kterýž by všecek a všelijaký statek svuoj, kterýžkoli má anebo míti bude, poručiti anebo jej zřéditi mohl. K takové prosbě a žádosti jeho nakloněni souce, s dobrým rozmyslem a naším jistým vědomím, mocí královskou v Čechách svolili jsme k tomu a tímto listem svolujem, vuoli naši jistou a moc plnou témuž Vojtěchovi dávajíce, aby on všecek statek svuoj movitý i nemovitý, dědičný, manský anebo zápisný, kterýž má anebo míti bude, odkázati, dáti anebo poručiti mohl a moc měl, buď společně anebo roz- dílně, za zdravého života anebo na smrtedlné posteli, komuž se jemu kolivěk a kdy- kolivěk zdáti a líbiti bude, kromě duchovních osob, a k tomu aby mohl a moc měl poručníky zdělati statku svého i dětí svých, kteříž se jemu koli užitečni zdáti a viděti budou; však to zřídíc listem pod svou pečetí a tří nebo čtyř pánuov anebo dobrých urozených lidí pečetmi na svědomí, a to bez naší, budoucích našich králuov Českých i jiných všech lidí všelijaké překážky. Kteréž dání, poručení a zřízení, též poručníkuov zdělání statku svrchu psaného, tolikéž má moci a pevnosti míti, jako by to dckami zemskými zapsáno a utvrzeno bylo, bez umenšení. Přikazujíce větším i menším úředníkům desk zemských království Českého, nynějším i budoucím, věrným našim milým, abyšte kdyžkoli od svrchupsaného Vojtěcha požádáni budete anebo od poručníkuov jeho kšaft ten a zřízení, kteréž by vo statku svém na tento náš mocný list udělal, ve dsky jej zemské vložiti a vepsati rozkázali i s listem tímto, vuoli v tom naši a rozkázání jisté znajíce a toho jináče nečiníce, bez zmatku a všelijaké odpornosti. Tomu na svědomí pečet naši královskou k listu tomuto přivěsiti jsme roz- kázali. Dán v Prešpurce v neděli den svatého Antoni léta božího tisícího pětistého dvadcátého čtvrtého, království našich Uherského a Českého vosmého. Desky Karlšteinské I. Q. XIX. 162. Vojtěch z Pernšteina pohání Jana ml. Sendražského ze Sendražic, že člověka poddaného z Bohdanče jménem Vojtěcha dal do vězení a propustiti jej nechtěl. — 1524 feria VI před sv. Dorotou (5. února). Ms. zbytku knih soudu kom. 1522—24 v arch. Mus. král. Česk.
Strana 320
320 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 163. Jan z Pernšteina prodává městu Třebíči louku pod rybníkem. — 1524, 18. března. Jan z Pernštaina a na Helfenštaině, pán a držitel opatství Třebíckého, známo činím tímto listem všem vůbec, kdož jej čísti nebo čtúci slyšeti budú, že jsú před- stúpili přede mne múdří a opatrní věrní milí purkmistr a rada města Třebíče, pod- daní moji, a oznámili jsú mi, kerak by nezvoli měli od úředníkuo mých Třebíckých a překážku v užívání rybníku toho, kerýž leží mezi lukami a u cesty k Vadislavi, a pro louku mú, keráž leží pod hrází téhož rybníka a podle řeky, kerážto louka od starodávna náležela jest k manství Hostakovskému; a tu prozbami žádostivými mne jsú za to žádali, abych jim tu louku prodal a odprodal k manství Ptačovskému, keréž voni drží. Kdež já svrchupsaný Jan z Pernštaina, pán jejich, znamenav býti obci té Třebícké rybníkem tím užitek nemalý, a že by pro tu louku rybník ten újmu jmíti musil, a já pak jsúci vždycky úmyslu toho, abych kudyž bych mohl vobci již jmenované jaké dobrodiní učiniti, abych učinil, k jejich prozbě laskavě a milostivě sem se sklonil a jim svrchujmenovaným nynějším i budúcím purkmistru, radě i vší té obci louku již jmenovanú od manství Hostakovského k manství Ptačovskému jim sem oddělil a odprodal, jakožto pán vrchní toho mocný, za padesáte kop míšenských, keréž od nich sobě zúplna zaplacené mám. A tímto listem mocně vosvobozuji od erbuo svých, sám od sebe i ode všech budúcích pánuo Třebíckých duchovních i svět- ských i potomních manuo manství Hostakovského, tak aby oni toho svobodně užívati, prodati neb dáti mohli aneb směniti a učiniti jako s svým vlastním, však prvé o to radu vezmúce se mnú jakožto pánem vrchním, to učiniti budú moci s volí mú, tak jakož i jiná manství opatství Třebíckého toho moc a právo mají, to též všecko učiniti budú moci oni i plné právo jmíti bez umenšení a bez překážky mé, erbóv mých i budúcích pánuo Třebíckých i jiných všech lidí. A pro lepší toho jistotu a stálejší pevnost věcí nahořepsaných pečeť svú vlastní a přirozenú přivěsiti sem rozkázal k tomuto listu, jenž jest psán léta od narození Syna božího tisícého pě tijstého dvacá- tého čtvrtého v ten pátek před květnú nedělí. Listina perg. s visutou pečetí úplně zachovalou v arch. města Třebíče. 164. Vojtěch z Pernšteina potvrzuje městečku Chlumci nad Cidlinou výsadu na rychtu svobodnou i přiděluje jí poplatky. — 1524, 25. března. Já Vojtěch z Pernštaina a na Pardubicích, i s dědici a budoucími potomky svými, pán dědičný a pravý držitel zámku Chlumce i zboží k němu příslušejícího, vyznáváme tímto listem naším přede všemi lidmi nynějšími i budoucími, kdež čten nebo čtouci slyšán bude: Jakož jsou měli opatrní purgmistr a konšelé i všecka obec
320 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 163. Jan z Pernšteina prodává městu Třebíči louku pod rybníkem. — 1524, 18. března. Jan z Pernštaina a na Helfenštaině, pán a držitel opatství Třebíckého, známo činím tímto listem všem vůbec, kdož jej čísti nebo čtúci slyšeti budú, že jsú před- stúpili přede mne múdří a opatrní věrní milí purkmistr a rada města Třebíče, pod- daní moji, a oznámili jsú mi, kerak by nezvoli měli od úředníkuo mých Třebíckých a překážku v užívání rybníku toho, kerýž leží mezi lukami a u cesty k Vadislavi, a pro louku mú, keráž leží pod hrází téhož rybníka a podle řeky, kerážto louka od starodávna náležela jest k manství Hostakovskému; a tu prozbami žádostivými mne jsú za to žádali, abych jim tu louku prodal a odprodal k manství Ptačovskému, keréž voni drží. Kdež já svrchupsaný Jan z Pernštaina, pán jejich, znamenav býti obci té Třebícké rybníkem tím užitek nemalý, a že by pro tu louku rybník ten újmu jmíti musil, a já pak jsúci vždycky úmyslu toho, abych kudyž bych mohl vobci již jmenované jaké dobrodiní učiniti, abych učinil, k jejich prozbě laskavě a milostivě sem se sklonil a jim svrchujmenovaným nynějším i budúcím purkmistru, radě i vší té obci louku již jmenovanú od manství Hostakovského k manství Ptačovskému jim sem oddělil a odprodal, jakožto pán vrchní toho mocný, za padesáte kop míšenských, keréž od nich sobě zúplna zaplacené mám. A tímto listem mocně vosvobozuji od erbuo svých, sám od sebe i ode všech budúcích pánuo Třebíckých duchovních i svět- ských i potomních manuo manství Hostakovského, tak aby oni toho svobodně užívati, prodati neb dáti mohli aneb směniti a učiniti jako s svým vlastním, však prvé o to radu vezmúce se mnú jakožto pánem vrchním, to učiniti budú moci s volí mú, tak jakož i jiná manství opatství Třebíckého toho moc a právo mají, to též všecko učiniti budú moci oni i plné právo jmíti bez umenšení a bez překážky mé, erbóv mých i budúcích pánuo Třebíckých i jiných všech lidí. A pro lepší toho jistotu a stálejší pevnost věcí nahořepsaných pečeť svú vlastní a přirozenú přivěsiti sem rozkázal k tomuto listu, jenž jest psán léta od narození Syna božího tisícého pě tijstého dvacá- tého čtvrtého v ten pátek před květnú nedělí. Listina perg. s visutou pečetí úplně zachovalou v arch. města Třebíče. 164. Vojtěch z Pernšteina potvrzuje městečku Chlumci nad Cidlinou výsadu na rychtu svobodnou i přiděluje jí poplatky. — 1524, 25. března. Já Vojtěch z Pernštaina a na Pardubicích, i s dědici a budoucími potomky svými, pán dědičný a pravý držitel zámku Chlumce i zboží k němu příslušejícího, vyznáváme tímto listem naším přede všemi lidmi nynějšími i budoucími, kdež čten nebo čtouci slyšán bude: Jakož jsou měli opatrní purgmistr a konšelé i všecka obec
Strana 321
z roku 1524. 321 městečka našeho Chlumce, poddaní naši, list sobě řádně poručenaj a odkázanaj k obci od někdy Václava rychtáře svědčící jemu a dědicům jeho na rychtu jeho svobodnou v témž městečku, kteroužto rychtu s příslušenství m] jejím dole psaným vysadil jest a vysvobodil urozený někdy pan Vilím Zub z Lanšteina, tehdaž pán a držitel Chlumce, kterýžto list sme celej a neporušenaj od nich sobě v ruce mej přijali a jej i zkazili, učinivši s těmi poddanými našimi svobodně a dobrovolně srovnání, kteréž chceme, aby trvanlivé a pevné utvrzením tohoto listu našeho budoucně i potomně i věčně bylo a zůstalo. A to takto, že z moci a svobody naší vysazujem touž rychtu v městečku našem Chlumci s pětičtvrtím rolí, a zákoutí na Turovsku, louku za mlejnem někdy Podhajským ležící, týmž opatrným našim poddaným purgmistrům a konšelům i vší obci nynějším i budoucím, aby, cožkoliv v tomto listu psáno stojí, užiti mohli a uží- vati beze vší překážky naší, takto jim vedle předešlýho obdarování svrchudotčeného listu těchto artykulův pořád psaných pojišťujeme a potvrzujeme, na ně je potvrzujíce. Nejprvé, co se též louky v tom zákoutí dotýče, když rybník, kterýž tu příleží, pln jest a pokudž topiti bude, toho oni nic užiti nemají; a když pak rybník tak pln nejní a oschne, tehda aby oni toho požívali, jakž nejlépe mohou, všeho, což proti jich jest. A my každému rychtáři Chlumeckému dva provazce lesu na každý rok sami od sebe, od dědiců a budoucích našich přidáváme. Item, také berně královské i vojny z též rychty prázdni býti mají, krom vojny veřejné, však jiného vedle povinností svých berní královských i vojenských nevosvobozujeme. Item, také šenkovati pití mají, kterékoliv chtí, v též rychtě, krom bílých piv hostinckých, a z toho šenku žádnému platiti nemají. Item, piva v též rychtě budou moci vařiti, když se jim líbiti bude, však tak, aby nám i budoucím našim oni, jich budoucí povinni byli z každého polousladí jeden věrtel sladu na velikou míru vydávati. Item, biřic kdyby v městečku byl, tehdy hospodáři i podruzi všickni mají jemu na každé suchý dni po malém penízi královském vydávati, a všecky viny od vazby jemu mají dány býti. Item, byl-li by kdo z hostinských vsazen, má dáti od vazby groš míš. Pakliby kdo z sousedův anebo z podruhův vsazen byl, má jemu dáti čtyry peníze malý. Item, přistěhoval-li by se který podruh, tehdy hospodář jeho má s ním jíti a opovědíti jej má rychtáři, a on má dáti rychtáři šest peněz malých královských. Item, co se také peněz tržních vybírání dotýče, to vše přidáme biřici, aby sobě vybíral vedle spravedlnosti. Item, také vzláště přidali jsme a přidáváme tyto důchody trhové, kterýž nám příslušely: z chleba hostinského, z lejc, z kramářů a ševcův; a to přivozujeme jim k též obci, aby sobě to každý biřic vybíral, tak jakž zvyklost sta- rodávní při trzích v témž městečku k vybírání zachovávána jest z koupí svrchu dotčených. Item, zvláště také milost tuto sme učinili a tímto listem činíme týmž poddaným našim, kdež vedle vobyčeje a zvyklosti starodávní na pána a držitele Chlumce tyto doleji psané viny a pokuty připadovaly, kteréžto viny jim sme dali 41 Archiv Český XX.
z roku 1524. 321 městečka našeho Chlumce, poddaní naši, list sobě řádně poručenaj a odkázanaj k obci od někdy Václava rychtáře svědčící jemu a dědicům jeho na rychtu jeho svobodnou v témž městečku, kteroužto rychtu s příslušenství m] jejím dole psaným vysadil jest a vysvobodil urozený někdy pan Vilím Zub z Lanšteina, tehdaž pán a držitel Chlumce, kterýžto list sme celej a neporušenaj od nich sobě v ruce mej přijali a jej i zkazili, učinivši s těmi poddanými našimi svobodně a dobrovolně srovnání, kteréž chceme, aby trvanlivé a pevné utvrzením tohoto listu našeho budoucně i potomně i věčně bylo a zůstalo. A to takto, že z moci a svobody naší vysazujem touž rychtu v městečku našem Chlumci s pětičtvrtím rolí, a zákoutí na Turovsku, louku za mlejnem někdy Podhajským ležící, týmž opatrným našim poddaným purgmistrům a konšelům i vší obci nynějším i budoucím, aby, cožkoliv v tomto listu psáno stojí, užiti mohli a uží- vati beze vší překážky naší, takto jim vedle předešlýho obdarování svrchudotčeného listu těchto artykulův pořád psaných pojišťujeme a potvrzujeme, na ně je potvrzujíce. Nejprvé, co se též louky v tom zákoutí dotýče, když rybník, kterýž tu příleží, pln jest a pokudž topiti bude, toho oni nic užiti nemají; a když pak rybník tak pln nejní a oschne, tehda aby oni toho požívali, jakž nejlépe mohou, všeho, což proti jich jest. A my každému rychtáři Chlumeckému dva provazce lesu na každý rok sami od sebe, od dědiců a budoucích našich přidáváme. Item, také berně královské i vojny z též rychty prázdni býti mají, krom vojny veřejné, však jiného vedle povinností svých berní královských i vojenských nevosvobozujeme. Item, také šenkovati pití mají, kterékoliv chtí, v též rychtě, krom bílých piv hostinckých, a z toho šenku žádnému platiti nemají. Item, piva v též rychtě budou moci vařiti, když se jim líbiti bude, však tak, aby nám i budoucím našim oni, jich budoucí povinni byli z každého polousladí jeden věrtel sladu na velikou míru vydávati. Item, biřic kdyby v městečku byl, tehdy hospodáři i podruzi všickni mají jemu na každé suchý dni po malém penízi královském vydávati, a všecky viny od vazby jemu mají dány býti. Item, byl-li by kdo z hostinských vsazen, má dáti od vazby groš míš. Pakliby kdo z sousedův anebo z podruhův vsazen byl, má jemu dáti čtyry peníze malý. Item, přistěhoval-li by se který podruh, tehdy hospodář jeho má s ním jíti a opovědíti jej má rychtáři, a on má dáti rychtáři šest peněz malých královských. Item, co se také peněz tržních vybírání dotýče, to vše přidáme biřici, aby sobě vybíral vedle spravedlnosti. Item, také vzláště přidali jsme a přidáváme tyto důchody trhové, kterýž nám příslušely: z chleba hostinského, z lejc, z kramářů a ševcův; a to přivozujeme jim k též obci, aby sobě to každý biřic vybíral, tak jakž zvyklost sta- rodávní při trzích v témž městečku k vybírání zachovávána jest z koupí svrchu dotčených. Item, zvláště také milost tuto sme učinili a tímto listem činíme týmž poddaným našim, kdež vedle vobyčeje a zvyklosti starodávní na pána a držitele Chlumce tyto doleji psané viny a pokuty připadovaly, kteréžto viny jim sme dali 41 Archiv Český XX.
Strana 322
322 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina a dáváme, aby ta spravedlnost příslušela každému rychtáři města Chlumce. Item, kdož by [. ...] kuší počal, rychtáři kuše a půl kopy po ní; a když by počal mečem, rychtáři meč a patnácte grošů po něm; pakliby kdo počal voštípem, rychtáři voštíp a deset grošů po něm; a když by počal kordem, rychtáři kord a pět grošů po něm; a kdož by počal sekerou, rychtáři sekeru a čtyři groše po ní. Item, také z hovad, kteréž se zajímají na škodách, chceme, aby příslušela pokuta rychtáři, totiž takto: z koně spiatého (?) peniez a z prostého halíř, z krávy halíř: z sviní, by pak jedno zajato bylo nebo několiko jednomu z škody, tehda nemá nic více vzato býti nežli dva peníze; z husí taky zajatých z staré husi jedno vajce, a ze dvou husí mladých jedno vajce. Kdež my znajíce poddaných našich živnost a pro zlepšení obchodův jich arty- kulův všech i každého v tomto listu našem jmenovitě zapsaných, jim listem tímto pojišťujeme a je při tom zůstavujeme, a to všeckno povinni jsme a budeme my často poddaným naším psaným i též oni nám zdržeti nyní i v časích budoucích, chtíce tomu a slibujíce za sebe a za každého držitele zámku a zboží téhož, je při tom bez pře- rušení zachovati. Toho všeho na svědomí a zdržení i pro budoucí pamět pečetí naší vědomě a dobrovolně vzkázali sme to všeckno, což se v tomto listu píše, jim utvrditi. Jenž jest psán a vydán léta od narození Syna božího tisícího pětistého dvacátého čtvrtého v pátek Umučení pána Krista. Op. novější ve sb. priv. městsk. v arch. zemsk. král. Česk. 165. Jan starší ze Šternberka prodal Janovi z Pernšteina ves Něčice trhem takovým, cožkoli v té vsi platu stálého se pokáže a ku kterémuž lidé se přiznají, že dáti má za 1 f gr. 211/2 �l gr. míš. Bez místa v středu před sv. Jiřím [20. dubna 1524. (Arch. m. Brn. cod. Pern. 132. f. 237.) 166. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a knězem Stanislavem biskupem Olomouckým, vedle kteréž směnil pán z Pernšteina ves Něčice (od Jana staršího z Šternberka koupenou) biskupovi jmenovanému za ves Biskupice, v kteréž smlouvě zvláštní výminka se stala, aby lidé Něčičtí Janovi z Šternberka dosavadní poplatek o sv. Jiří i sv. Duchu vydávali. — Na Kroměříži v středu před sv. Jiřím (20. dubna) 1524. (Arch. měst. Brn. cod. Pernst. 132. fol. 236.) 167. List krále Ludvíka na vsi příslušející k zámkóm Tovačovu a Plumlovu od kláštera svatého Jakuba panu Janovi z Pernšteina na Helfenšteině. — V Budíně 1524, 23. dubna. My Ludvík z boží milosti Uherský, Český, Dalmatský, Charvatský král, markrabě Moravský, Lucemburské a Slezské kníže, Lužický markrabě, oznamujem tímto listem všem: jakož najjasnější kníže pán Vladislav, Uherský, Český král a markrabě Moravský, slavné paměti, otec náš najmilejší, dal jest dědictví na klášteře
322 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina a dáváme, aby ta spravedlnost příslušela každému rychtáři města Chlumce. Item, kdož by [. ...] kuší počal, rychtáři kuše a půl kopy po ní; a když by počal mečem, rychtáři meč a patnácte grošů po něm; pakliby kdo počal voštípem, rychtáři voštíp a deset grošů po něm; a když by počal kordem, rychtáři kord a pět grošů po něm; a kdož by počal sekerou, rychtáři sekeru a čtyři groše po ní. Item, také z hovad, kteréž se zajímají na škodách, chceme, aby příslušela pokuta rychtáři, totiž takto: z koně spiatého (?) peniez a z prostého halíř, z krávy halíř: z sviní, by pak jedno zajato bylo nebo několiko jednomu z škody, tehda nemá nic více vzato býti nežli dva peníze; z husí taky zajatých z staré husi jedno vajce, a ze dvou husí mladých jedno vajce. Kdež my znajíce poddaných našich živnost a pro zlepšení obchodův jich arty- kulův všech i každého v tomto listu našem jmenovitě zapsaných, jim listem tímto pojišťujeme a je při tom zůstavujeme, a to všeckno povinni jsme a budeme my často poddaným naším psaným i též oni nám zdržeti nyní i v časích budoucích, chtíce tomu a slibujíce za sebe a za každého držitele zámku a zboží téhož, je při tom bez pře- rušení zachovati. Toho všeho na svědomí a zdržení i pro budoucí pamět pečetí naší vědomě a dobrovolně vzkázali sme to všeckno, což se v tomto listu píše, jim utvrditi. Jenž jest psán a vydán léta od narození Syna božího tisícího pětistého dvacátého čtvrtého v pátek Umučení pána Krista. Op. novější ve sb. priv. městsk. v arch. zemsk. král. Česk. 165. Jan starší ze Šternberka prodal Janovi z Pernšteina ves Něčice trhem takovým, cožkoli v té vsi platu stálého se pokáže a ku kterémuž lidé se přiznají, že dáti má za 1 f gr. 211/2 �l gr. míš. Bez místa v středu před sv. Jiřím [20. dubna 1524. (Arch. m. Brn. cod. Pern. 132. f. 237.) 166. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a knězem Stanislavem biskupem Olomouckým, vedle kteréž směnil pán z Pernšteina ves Něčice (od Jana staršího z Šternberka koupenou) biskupovi jmenovanému za ves Biskupice, v kteréž smlouvě zvláštní výminka se stala, aby lidé Něčičtí Janovi z Šternberka dosavadní poplatek o sv. Jiří i sv. Duchu vydávali. — Na Kroměříži v středu před sv. Jiřím (20. dubna) 1524. (Arch. měst. Brn. cod. Pernst. 132. fol. 236.) 167. List krále Ludvíka na vsi příslušející k zámkóm Tovačovu a Plumlovu od kláštera svatého Jakuba panu Janovi z Pernšteina na Helfenšteině. — V Budíně 1524, 23. dubna. My Ludvík z boží milosti Uherský, Český, Dalmatský, Charvatský král, markrabě Moravský, Lucemburské a Slezské kníže, Lužický markrabě, oznamujem tímto listem všem: jakož najjasnější kníže pán Vladislav, Uherský, Český král a markrabě Moravský, slavné paměti, otec náš najmilejší, dal jest dědictví na klášteře
Strana 323
z roku 1524. 323 sv. Jakuba, kterýž jest na předhradí Olomúckém, někdy urozenému Vilémovi z Pern- šteina na Helfenšteině, erbóm a budoucím potomkóm jeho, nic tu sobě nepozuosta- vujíc ani budoucím králóm Českým a markrabím Moravským; kdež pak urozený Jan z Pernšteina na Helfenšteině, věrný náš milý, při přítomnosti naší, když sme osobou svú v Olomúci býti ráčili, to dědictví na tomž klášteře svatého Jakuba nám jest pustil a zase navrátil, však to jest sobě znamenitě vymínil, co se vsí některých dotýče, kteréž sou první páni a držitelé od téhož kláštera Svatojakubského k zámkuom Tovačovu a Plumlovu drželi, že ty sobě pozuostavuje, erbóm a budoucím potomkóm svým, pánóm a držitelóm zámkuov Tovačova a Plumlova, kdež tyto vsi zejména sou: ves Klopotovice, kterouž sou od dávních časů drželi páni Tovačovščí, a potom listem od krále Vladislava slavné paměti to držení stvrzeno jest někdy urozenému Adamovi z Cimburka a na Tovačově i budoucím pánóm a držitelóm Tovačovským; ves Most- kovice, kteráž jest dána od krále Jana slavné paměti urozenému Vokovi z Kravař a na Plumlově, též ta ves Mostkovice, Slatěnice Veliké, Slatěnice Malé, Charvaty i s těmi dvěma člověky ve vsi Bolelici, ves v Selitkách, což tu lidí jest, kteříž pří- slušeli k tomu klášteru, ty vsi dány jsou od krále Vladislava slavné paměti, otce našeho najmilejšího, urozeným Johance z Kravař a na Plumlově, Lidmile z Kunštátu a na Plumlově, a Vratislavovi z Pernšteina i budoucím pánóm a držitelóm zámku Plumlova. Kdež my seznavše takovou povolnost a lásku od téhož Jana z Pernšteina na Helfenšteině, kterouž k nám má jako ku pánu svému dědičnému, tak že ten klášter sv. Jakuba na předhradí Olomúckém ležící, své vlastní dědictví, nám jest zase pustil a navrátil: i chtíc jeho při těch vsích nahořepsaných, který jest sobě vymínil a pozuostavil, opatřiti, aby jemu v tom od nás ani od budoucích králuov Českých a markrabí Moravských ani od žádného jiného žádní zmatkové se nedáli, než on i s budoucími svými pány a držiteli zámkuov Tovačova a Plumlova při těch vsech aby zuostal a jich užíval jako svých vlastních, kromě platuov a důchoduov, kteříž z těch vsí vycházejí k tomu klášteru, jej svrchupsaného Jana z Pernšteina na Hel- fenšteině, erby a budoucí potomky, pány a držitele zámkuov Tovačova a Plumlova, zuostavujem a necháváme, že se jim v tom od nás ani od budoucích králuov Českých a markrabí Moravských ani od žádného jiného žádná překážka díti nemá nyní i na budoucí časy. Než což se platuov a důchoduov dotýče z těch vsí, ty svrchupsaný Jan, erbové a budoucí potomci jeho, páni a držitelé zámkuov Tovačova a Plumlova, budou je povinni vybírati sami skrze sebe aneb skrze úředníky své a k tomu klá šteru je vydávati aneb tomu, ktož by ten klášter opravoval, bez překážky i všeli- jakých odporností, při těch časích, jakž ti platové z těch vsí nahořepsaných vycházejí nyní i na budoucí časy. Přikazujíc hajtmanu, najvyššímu komorníku a sudímu, když od téhož Jana z Pernšteina požádáni budete, abyšte jemu tento list náš ve dcky zemské vložiti a vepsati rozkázali, v tom řád a právo zachovajíc. Tomu na svědomí 41.
z roku 1524. 323 sv. Jakuba, kterýž jest na předhradí Olomúckém, někdy urozenému Vilémovi z Pern- šteina na Helfenšteině, erbóm a budoucím potomkóm jeho, nic tu sobě nepozuosta- vujíc ani budoucím králóm Českým a markrabím Moravským; kdež pak urozený Jan z Pernšteina na Helfenšteině, věrný náš milý, při přítomnosti naší, když sme osobou svú v Olomúci býti ráčili, to dědictví na tomž klášteře svatého Jakuba nám jest pustil a zase navrátil, však to jest sobě znamenitě vymínil, co se vsí některých dotýče, kteréž sou první páni a držitelé od téhož kláštera Svatojakubského k zámkuom Tovačovu a Plumlovu drželi, že ty sobě pozuostavuje, erbóm a budoucím potomkóm svým, pánóm a držitelóm zámkuov Tovačova a Plumlova, kdež tyto vsi zejména sou: ves Klopotovice, kterouž sou od dávních časů drželi páni Tovačovščí, a potom listem od krále Vladislava slavné paměti to držení stvrzeno jest někdy urozenému Adamovi z Cimburka a na Tovačově i budoucím pánóm a držitelóm Tovačovským; ves Most- kovice, kteráž jest dána od krále Jana slavné paměti urozenému Vokovi z Kravař a na Plumlově, též ta ves Mostkovice, Slatěnice Veliké, Slatěnice Malé, Charvaty i s těmi dvěma člověky ve vsi Bolelici, ves v Selitkách, což tu lidí jest, kteříž pří- slušeli k tomu klášteru, ty vsi dány jsou od krále Vladislava slavné paměti, otce našeho najmilejšího, urozeným Johance z Kravař a na Plumlově, Lidmile z Kunštátu a na Plumlově, a Vratislavovi z Pernšteina i budoucím pánóm a držitelóm zámku Plumlova. Kdež my seznavše takovou povolnost a lásku od téhož Jana z Pernšteina na Helfenšteině, kterouž k nám má jako ku pánu svému dědičnému, tak že ten klášter sv. Jakuba na předhradí Olomúckém ležící, své vlastní dědictví, nám jest zase pustil a navrátil: i chtíc jeho při těch vsích nahořepsaných, který jest sobě vymínil a pozuostavil, opatřiti, aby jemu v tom od nás ani od budoucích králuov Českých a markrabí Moravských ani od žádného jiného žádní zmatkové se nedáli, než on i s budoucími svými pány a držiteli zámkuov Tovačova a Plumlova při těch vsech aby zuostal a jich užíval jako svých vlastních, kromě platuov a důchoduov, kteříž z těch vsí vycházejí k tomu klášteru, jej svrchupsaného Jana z Pernšteina na Hel- fenšteině, erby a budoucí potomky, pány a držitele zámkuov Tovačova a Plumlova, zuostavujem a necháváme, že se jim v tom od nás ani od budoucích králuov Českých a markrabí Moravských ani od žádného jiného žádná překážka díti nemá nyní i na budoucí časy. Než což se platuov a důchoduov dotýče z těch vsí, ty svrchupsaný Jan, erbové a budoucí potomci jeho, páni a držitelé zámkuov Tovačova a Plumlova, budou je povinni vybírati sami skrze sebe aneb skrze úředníky své a k tomu klá šteru je vydávati aneb tomu, ktož by ten klášter opravoval, bez překážky i všeli- jakých odporností, při těch časích, jakž ti platové z těch vsí nahořepsaných vycházejí nyní i na budoucí časy. Přikazujíc hajtmanu, najvyššímu komorníku a sudímu, když od téhož Jana z Pernšteina požádáni budete, abyšte jemu tento list náš ve dcky zemské vložiti a vepsati rozkázali, v tom řád a právo zachovajíc. Tomu na svědomí 41.
Strana 324
324 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina pečeť naši královskú k listu tomuto přivěsiti sme rozkázali. Dán v Budíně na den svatého Jiří léta božího tisícého pětistého čtyrmecítmého, království našich Uher- ského a Českého devátého. Arch. města Brna, kniha Pernšteinská č. 132. f. 248. 168. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a Šebestianem z Weitmile, vedle kteréž prodal jmenovaný Šebestian tvrz Hrušovany se vším příslušenstvím za 32 tisíce kop. míš. — Bez místa. Ve středu před sv. Duchem [11. května] 1524. (Arch. m. Brn. cod. Pern. 132. f. 237b.) 169. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a kněžími z kapitoly Olomoucké o ostrovy a jezera u Prosenic a Raclavic, na kterýchž obou ostrovech lidé poddaní pána z Pernšteina z Prosenic a kněžští lidé z Raclavic volně pásti mají; na ostrově, kterýž leží pod mlýnem Raclavským, mohou poddaní Pernšteinští, na druhém pak ostrově proti rybníkům Prosenickým mohou lidé kněžští z Raclavic drva sobě sekati oc. — Bez místa. Ve čtvrtek před Naro- zením panny Marie (1. září) 1524. (Arch. měst. Brn. cod. Pernst. 132. fol. 238.) 170. Král Ludvík na přímluvnou žádost Vojtěcha z Pernšteina povoluje Pardubickým výroční trh s 8 dny pořád zběhlými i s „frejunkem, aby vždy třetí den před sv. Bartolomějem“ držán byl. — Na Budíně den sv. Michala [29. září] 1529. (Orig. perg. arch. mus. Pard.) 171. Rychtář Netolický Jan Kožišník oznamuje pánu z Rožmberka, že lidé pána Pernšteinského přeptávají se po zbroji v městečku Netolicích a ji kupují. — V Netolicích f. VI. ante Dionys. [7. říj.] 1524. (Orig. arch. Třeb.) 172. List krále Ludvíka na plat za fůry vinné, též na šenk vinný z Troskotovic, kterýž vycházeti má z panství kláštera Oslovanského k zámku Židlochovicím panu Janovi z Pernšteina. — V Prešpurce 1524, 28. října. My Ludvík z boží milosti Uherský, Český, Dalmatský, Charvatský král, mark- rabě Moravský, Lucemburské a Slezské kníže, Lužický markrabě, oznamujem tímto listem všem: jakož najjasnější kníže pán Vladislav, Uherský, Český král, markrabě Moravský slavné paměti, otec náš najmilejší, dal jest dědictví na klášteře Oslovanském někdy urozenému Vilémovi z Pernšteina na Helfenšteině, erbóm a budoucím potomkóm jeho, nic tu sobě nepozuostavujíc ani budoucím králóm Českým a markrabím Morav- ským; kdež pak urozený Jan z Pernšteina na Helfenšteině, věrný náš milý, při pří- tomnosti naší, když sme osobou svú v Olomúci býti ráčili, to dědictví na témž klá- šteře Oslovanském nám jest pustil a zase navrátil, však to jest znamenitě vymínil sobě, co se platu dotýče, který z toho zboží, kteréž k tomu klášteru jest, dávají za fůry vinné, též ze vsi Troskotovic za šenk vinný k zámku Židlochovicím, že toho platu erbóm a budoucím potomkóm, držitelóm zámku Židlochovic, pozuostavuje. Kdež my seznavše takovú lásku a povolnost od téhož Jana z Pernšteina, kterouž k nám má jako ku pánu svému dědičnému, tak že ten klášter Oslovanský své vlastní dědictví nám jest zase pustil a navrátil: i chtíc jeho při těch platech nahořepsaných, kteréž
324 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina pečeť naši královskú k listu tomuto přivěsiti sme rozkázali. Dán v Budíně na den svatého Jiří léta božího tisícého pětistého čtyrmecítmého, království našich Uher- ského a Českého devátého. Arch. města Brna, kniha Pernšteinská č. 132. f. 248. 168. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a Šebestianem z Weitmile, vedle kteréž prodal jmenovaný Šebestian tvrz Hrušovany se vším příslušenstvím za 32 tisíce kop. míš. — Bez místa. Ve středu před sv. Duchem [11. května] 1524. (Arch. m. Brn. cod. Pern. 132. f. 237b.) 169. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a kněžími z kapitoly Olomoucké o ostrovy a jezera u Prosenic a Raclavic, na kterýchž obou ostrovech lidé poddaní pána z Pernšteina z Prosenic a kněžští lidé z Raclavic volně pásti mají; na ostrově, kterýž leží pod mlýnem Raclavským, mohou poddaní Pernšteinští, na druhém pak ostrově proti rybníkům Prosenickým mohou lidé kněžští z Raclavic drva sobě sekati oc. — Bez místa. Ve čtvrtek před Naro- zením panny Marie (1. září) 1524. (Arch. měst. Brn. cod. Pernst. 132. fol. 238.) 170. Král Ludvík na přímluvnou žádost Vojtěcha z Pernšteina povoluje Pardubickým výroční trh s 8 dny pořád zběhlými i s „frejunkem, aby vždy třetí den před sv. Bartolomějem“ držán byl. — Na Budíně den sv. Michala [29. září] 1529. (Orig. perg. arch. mus. Pard.) 171. Rychtář Netolický Jan Kožišník oznamuje pánu z Rožmberka, že lidé pána Pernšteinského přeptávají se po zbroji v městečku Netolicích a ji kupují. — V Netolicích f. VI. ante Dionys. [7. říj.] 1524. (Orig. arch. Třeb.) 172. List krále Ludvíka na plat za fůry vinné, též na šenk vinný z Troskotovic, kterýž vycházeti má z panství kláštera Oslovanského k zámku Židlochovicím panu Janovi z Pernšteina. — V Prešpurce 1524, 28. října. My Ludvík z boží milosti Uherský, Český, Dalmatský, Charvatský král, mark- rabě Moravský, Lucemburské a Slezské kníže, Lužický markrabě, oznamujem tímto listem všem: jakož najjasnější kníže pán Vladislav, Uherský, Český král, markrabě Moravský slavné paměti, otec náš najmilejší, dal jest dědictví na klášteře Oslovanském někdy urozenému Vilémovi z Pernšteina na Helfenšteině, erbóm a budoucím potomkóm jeho, nic tu sobě nepozuostavujíc ani budoucím králóm Českým a markrabím Morav- ským; kdež pak urozený Jan z Pernšteina na Helfenšteině, věrný náš milý, při pří- tomnosti naší, když sme osobou svú v Olomúci býti ráčili, to dědictví na témž klá- šteře Oslovanském nám jest pustil a zase navrátil, však to jest znamenitě vymínil sobě, co se platu dotýče, který z toho zboží, kteréž k tomu klášteru jest, dávají za fůry vinné, též ze vsi Troskotovic za šenk vinný k zámku Židlochovicím, že toho platu erbóm a budoucím potomkóm, držitelóm zámku Židlochovic, pozuostavuje. Kdež my seznavše takovú lásku a povolnost od téhož Jana z Pernšteina, kterouž k nám má jako ku pánu svému dědičnému, tak že ten klášter Oslovanský své vlastní dědictví nám jest zase pustil a navrátil: i chtíc jeho při těch platech nahořepsaných, kteréž
Strana 325
z roku 1524. 325 k zámku Židlochovicím dávají se, opatřiti, aby se jemu od nás ani od budoucích králuov Českých a markrabí Moravských zmatkové nedáli, při těch platech nahořepsaných jej svrchupsaného Jana z Pernšteina, erby a budoucí potomky, pány a držitele zámku Židlochovic, zuostavujem a necháváme a jim přiříkáme, že v tom se jim od nás ani od budoucích králuov Českých a markrabí Moravských žádná překážka díti nemá. Tomu na svědomí pečeť naši královskou k listu tomuto rozkázali sme přivěsiti. Dán v Prešpurce den svatého Šimona a Judy apoštoluov božích, léta božího tisícého pětistého čtyřmecítmého, království našich Uherského a Českého osmého. Arch. města Brna. Codex Pernstein. č. 132. f. 242. 173. List krále Ludvíka, jímž z manství propouščí panu Šebestianovi z Weitmile dvuor, vinohrad a ves Koknovice a vsi pusté Onšofv] a Šano[v]. — Na Budíně 1524, 26. listopadu. My Ludvík, z boží milosti Uherskaj, Českaj, Dalmatskaj, Charvatskaj oc král, markrabě oc, oznamujem tímto listem všem, že sme prošeni od urozeného Šebastiana z Weitmile a na Chomoutově, věrného našeho milého, abychom jemu tu milost učiniti ráčili a některý vsi, kteréž drží v markrabství našem Moravském po otci svém a předcích svajch, z manství propustiti ráčili, a některé že zejména ve dskách zemských nejsou. K takové jeho prosbě souce milostí naší královskou nakloněni a pro služby jeho, kteréž nám činí a tím lépe, znaje nás k sobě milosti náchylné, činiti bude moci, s dobrým rozmyslem, naším jistým vědomím, mocí královskou v Čechách a jakožto markrabě Moravský tuto jemu milost činiti ráčíme a tyto vsi zejména z téhož manství tímto listem propouštíme, totiž dvůr, ves a vinohrad v Koknovicích. ves Onšov a ves Šanov, vše pusté, kteréž sou byly manství naše, a ves Kroffendorf, kterouž drží a zejména ji ve dskách zemských nemá, chtíce tomu, aby on i s erby svajmi toho dědicky jakožto jiného dědictví svého v témž markrabství užívati mohl. A protož přikazujem hajtmanu, najvyššímu komorníku a sudímu markrabství našeho Moravského, věrným našim milým, kdyžkoli od svrchupsaného Šebestiana požádáni budete a dsky zemské otevřeny budou, abyšte jemu týž dvůr, vsi a vinohrad ve dsky zemské i s listem tímto vložili a vepsati rozkázali, jináče nečiníce, znajíce v tom býti vůli a rozkázání jisté naše. Tomu na svědomí pečeť naši královskú k listu tomuto rozkázali sme přivěsiti. Dán na Budíně v sobotu po svaté Kateřině léta božího MVCXXIIII. a království našich Uherského a Českého devátého. Archiv města Brna. Codex Pernstein. č. 132. f. 265 b. 174. Směna, vedle kteréž Václav z Lomnice postoupil zboží v Tasovicích, ve vsi Ho- doníně a v Oujezdečku Janovi z Pernšteina za ves Jedovou. — (Bez místa i data, 1524.) (Arch. měst. Brn. cod. Pernst. 132. fol. 244.)
z roku 1524. 325 k zámku Židlochovicím dávají se, opatřiti, aby se jemu od nás ani od budoucích králuov Českých a markrabí Moravských zmatkové nedáli, při těch platech nahořepsaných jej svrchupsaného Jana z Pernšteina, erby a budoucí potomky, pány a držitele zámku Židlochovic, zuostavujem a necháváme a jim přiříkáme, že v tom se jim od nás ani od budoucích králuov Českých a markrabí Moravských žádná překážka díti nemá. Tomu na svědomí pečeť naši královskou k listu tomuto rozkázali sme přivěsiti. Dán v Prešpurce den svatého Šimona a Judy apoštoluov božích, léta božího tisícého pětistého čtyřmecítmého, království našich Uherského a Českého osmého. Arch. města Brna. Codex Pernstein. č. 132. f. 242. 173. List krále Ludvíka, jímž z manství propouščí panu Šebestianovi z Weitmile dvuor, vinohrad a ves Koknovice a vsi pusté Onšofv] a Šano[v]. — Na Budíně 1524, 26. listopadu. My Ludvík, z boží milosti Uherskaj, Českaj, Dalmatskaj, Charvatskaj oc král, markrabě oc, oznamujem tímto listem všem, že sme prošeni od urozeného Šebastiana z Weitmile a na Chomoutově, věrného našeho milého, abychom jemu tu milost učiniti ráčili a některý vsi, kteréž drží v markrabství našem Moravském po otci svém a předcích svajch, z manství propustiti ráčili, a některé že zejména ve dskách zemských nejsou. K takové jeho prosbě souce milostí naší královskou nakloněni a pro služby jeho, kteréž nám činí a tím lépe, znaje nás k sobě milosti náchylné, činiti bude moci, s dobrým rozmyslem, naším jistým vědomím, mocí královskou v Čechách a jakožto markrabě Moravský tuto jemu milost činiti ráčíme a tyto vsi zejména z téhož manství tímto listem propouštíme, totiž dvůr, ves a vinohrad v Koknovicích. ves Onšov a ves Šanov, vše pusté, kteréž sou byly manství naše, a ves Kroffendorf, kterouž drží a zejména ji ve dskách zemských nemá, chtíce tomu, aby on i s erby svajmi toho dědicky jakožto jiného dědictví svého v témž markrabství užívati mohl. A protož přikazujem hajtmanu, najvyššímu komorníku a sudímu markrabství našeho Moravského, věrným našim milým, kdyžkoli od svrchupsaného Šebestiana požádáni budete a dsky zemské otevřeny budou, abyšte jemu týž dvůr, vsi a vinohrad ve dsky zemské i s listem tímto vložili a vepsati rozkázali, jináče nečiníce, znajíce v tom býti vůli a rozkázání jisté naše. Tomu na svědomí pečeť naši královskú k listu tomuto rozkázali sme přivěsiti. Dán na Budíně v sobotu po svaté Kateřině léta božího MVCXXIIII. a království našich Uherského a Českého devátého. Archiv města Brna. Codex Pernstein. č. 132. f. 265 b. 174. Směna, vedle kteréž Václav z Lomnice postoupil zboží v Tasovicích, ve vsi Ho- doníně a v Oujezdečku Janovi z Pernšteina za ves Jedovou. — (Bez místa i data, 1524.) (Arch. měst. Brn. cod. Pernst. 132. fol. 244.)
Strana 326
326 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 175. Arkleb z Bozkovic prodal městečko Erperk [Erdberg] se vším příslušenstvím Janovi z Pernšteina za 1000 �? gr. česk. — V Brně [bez udání bližšího data] 1524. (Arch. m. Brn. cod. Pern. 132. f. 245.) 176. Na sněmu obecním v Olomouci 14. února 1525 zvoleny čtyry osoby z každého stavu, aby společně se sjely v příčině hotovosti vojenské a obhájení země; na druhém místě mezi pány po hejtmanu zemském jmenován Jan z Pernšteina. (Arch. Český XI. str. 352 č. 127.) 177. Jan z Pernšteina osvobozuje a propouští obec městečka Tišnova jako pán Pern- šteinský z povinnosti šenkování vín panských, kteráž se jim (6 drejlinků) na každý rok z Pern- šteina k vyšenkování dávala; propouští je z povinnosti, aby za ten šenk 20 zl. každého roku dávali. — Na Tovačově v sobotu po sv. Matěji, ap. (25. února) 1525. (Op. souč. v zemsk. arch. Mor. Bočk. sbír. č. 4728.) 178. Hynek Bilík z Kornic půjčil králi Ludvíkovi 500 �l gr. česk., za kterouž sumu zavazuje se Jan z Pernšteina Bilíkovi z Kornic a k věrným rukám Burianovi Světlovskému z Vlčnova a paní Johance z Kornic, že ta suma zaplacena bude. — Na Tovačově v neděli sv. Jiří (23. dubna) 1525. (Orig. perg. s vis. peč. v arch. míst. kr. Česk.) 179. Smlouva, vedle kteréž Arkleb z Bozkovic postoupil zámkův svých Vranova a Jem- nice se vším příslušenstvím Janovi z Pernšteina, začež Pernštein odevzdati zase má statek zápisný kláštera Třebíče ve 30.000 zl. uhersk. s tou výminkou: jestliže by jmenovaný Arkleb a Jan Jetřich, syn jeho, bez erbův mužského pohlaví, kteréž by týž syn Jetřich s dcerou Jana z Pernšteina měl, zemřeli, že po smrti jich právo míti bude Jan z Pernšteina v zboží Třebíčské se uvázati. Kdyby Jan Jetřich po sobě dědiců ani mužského ani ženského pohlaví nepozů- stavil, tehdy Pernštein za statek Vranovský a Jemnický dáti nemá než 12.500 f gr. čes. — Na Vranově, 1525 v outerý na den sv. Marka (25. dubna). (Arch. měst. Brn. cod. Pernst 132. fol. 249.) 180. V četném poselství všech tří stavův českých a duchovenstva strany pod obojí, kteříž přinášeli králi do Uher (do Budína) úmluvu o jednotu a srovnání víry, byl mezi před- ními Vojtěch z Pernšteina. 1525, 18. května. (Palacký, Dějiny národu Českého V., 2., 487.) 181. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a kapitolou kostela Olomouckého o strouhu. která šla od mlýna Lobodského a jest svedena jiným místem pro osušení blat, i o jiné artikule, kteříž se dotýčí městečka Kojetína a vsi Lobodic z strany Jana z Pernšteina, a vsi Uherčic z strany kněží téže kapitoly. — Bez místa. 1525 v úterý před sv. Bartolomějem (22. srpna). (Arch. měst. Brn. cod. Pernst. 132. f. 256.) 182. Na sjezdu položeném na den 8. listopadu 1525 v příčině jednání o dobré krá- lovské a obecné zemské byl mezi předními Vojtěch z Pernšteina. (Palacký, Dějiny národu Českého V., 2., 496.) 183. Vojtěcha z Pernšteina zřízení a správa hradu Potnšteinského a Litického. — (B. d., okolo 1525. ČČMus. 1835, pag. 269 oc.) 184. Dobeš z Bozkovic prodal Janovi z Pernšteina půl městečka Uherčic, tak jakž jest to sám držel a toho užíval za 1500 �? gr. čes. — Na Krumlově v sobotu před Hromni- cemi [27. ledna] 1526. Dne 29. dubna 1526 prodal Jan Černohorský z Bozkovic půl městečka Uherčic Ja- novi z Pernšteina za 131/2 sta �? gr. česk., za 1 ſl počítajíc 60 gr. bíl. — Na Habrovanech v neděli po sv. Jiří [27. dubna] 1526.
326 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 175. Arkleb z Bozkovic prodal městečko Erperk [Erdberg] se vším příslušenstvím Janovi z Pernšteina za 1000 �? gr. česk. — V Brně [bez udání bližšího data] 1524. (Arch. m. Brn. cod. Pern. 132. f. 245.) 176. Na sněmu obecním v Olomouci 14. února 1525 zvoleny čtyry osoby z každého stavu, aby společně se sjely v příčině hotovosti vojenské a obhájení země; na druhém místě mezi pány po hejtmanu zemském jmenován Jan z Pernšteina. (Arch. Český XI. str. 352 č. 127.) 177. Jan z Pernšteina osvobozuje a propouští obec městečka Tišnova jako pán Pern- šteinský z povinnosti šenkování vín panských, kteráž se jim (6 drejlinků) na každý rok z Pern- šteina k vyšenkování dávala; propouští je z povinnosti, aby za ten šenk 20 zl. každého roku dávali. — Na Tovačově v sobotu po sv. Matěji, ap. (25. února) 1525. (Op. souč. v zemsk. arch. Mor. Bočk. sbír. č. 4728.) 178. Hynek Bilík z Kornic půjčil králi Ludvíkovi 500 �l gr. česk., za kterouž sumu zavazuje se Jan z Pernšteina Bilíkovi z Kornic a k věrným rukám Burianovi Světlovskému z Vlčnova a paní Johance z Kornic, že ta suma zaplacena bude. — Na Tovačově v neděli sv. Jiří (23. dubna) 1525. (Orig. perg. s vis. peč. v arch. míst. kr. Česk.) 179. Smlouva, vedle kteréž Arkleb z Bozkovic postoupil zámkův svých Vranova a Jem- nice se vším příslušenstvím Janovi z Pernšteina, začež Pernštein odevzdati zase má statek zápisný kláštera Třebíče ve 30.000 zl. uhersk. s tou výminkou: jestliže by jmenovaný Arkleb a Jan Jetřich, syn jeho, bez erbův mužského pohlaví, kteréž by týž syn Jetřich s dcerou Jana z Pernšteina měl, zemřeli, že po smrti jich právo míti bude Jan z Pernšteina v zboží Třebíčské se uvázati. Kdyby Jan Jetřich po sobě dědiců ani mužského ani ženského pohlaví nepozů- stavil, tehdy Pernštein za statek Vranovský a Jemnický dáti nemá než 12.500 f gr. čes. — Na Vranově, 1525 v outerý na den sv. Marka (25. dubna). (Arch. měst. Brn. cod. Pernst 132. fol. 249.) 180. V četném poselství všech tří stavův českých a duchovenstva strany pod obojí, kteříž přinášeli králi do Uher (do Budína) úmluvu o jednotu a srovnání víry, byl mezi před- ními Vojtěch z Pernšteina. 1525, 18. května. (Palacký, Dějiny národu Českého V., 2., 487.) 181. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a kapitolou kostela Olomouckého o strouhu. která šla od mlýna Lobodského a jest svedena jiným místem pro osušení blat, i o jiné artikule, kteříž se dotýčí městečka Kojetína a vsi Lobodic z strany Jana z Pernšteina, a vsi Uherčic z strany kněží téže kapitoly. — Bez místa. 1525 v úterý před sv. Bartolomějem (22. srpna). (Arch. měst. Brn. cod. Pernst. 132. f. 256.) 182. Na sjezdu položeném na den 8. listopadu 1525 v příčině jednání o dobré krá- lovské a obecné zemské byl mezi předními Vojtěch z Pernšteina. (Palacký, Dějiny národu Českého V., 2., 496.) 183. Vojtěcha z Pernšteina zřízení a správa hradu Potnšteinského a Litického. — (B. d., okolo 1525. ČČMus. 1835, pag. 269 oc.) 184. Dobeš z Bozkovic prodal Janovi z Pernšteina půl městečka Uherčic, tak jakž jest to sám držel a toho užíval za 1500 �? gr. čes. — Na Krumlově v sobotu před Hromni- cemi [27. ledna] 1526. Dne 29. dubna 1526 prodal Jan Černohorský z Bozkovic půl městečka Uherčic Ja- novi z Pernšteina za 131/2 sta �? gr. česk., za 1 ſl počítajíc 60 gr. bíl. — Na Habrovanech v neděli po sv. Jiří [27. dubna] 1526.
Strana 327
z let 1524 až 1526. 327 Dne 4. července 1527 prodal Dobeš a Jan, bratří vlastní z Bozkovic, městečko Uherčice s kostelním podacím, ves pustou Mitrov Janovi z Pernšteina a k jeho věrné ruce Vojtěchovi z Pernšteina za 1/26 tisíce a za 200 zl., za 1 zl. počítaje 30 gr. česk. — Na Rosicích den sv. Prokopa [4. červencel 1527. (Arch. měst. Brn. cod. Pern. č. 132., f. 251., 252. a 259.) 185. Vojtěch z Pernšteina dává obci městečka České Třebové právo k udělání pivovaru a k svedení tam jiných pivovarů, nacházejících se v domích na rynku. — Na Pardubicích 1526, 2. února. Vojtěch z Pernšteina a na Pardubicích, pán a pravý držitel zámku Lanšperku s zbožím k němu příslušejícím, známo činím tímto listem přede všemi lidmi nyněj- šími a budoucími, před nimiž čten anebo čtouci slyšán bude, že jest na mne žádost vložena od opatrných poddaných mých měšťan i vší obce městečka České Třebové, abych jim povolil k udělání pivovaru v témž městečku v rynku jednoho obecního, v němž by sobě piva jeden každý podle svých pořádkuov a zřízení též obce ku požitku svému vařiti mohli, a na to místo, kdež jsou někteří pivovarové v domích byli, aby svedeni byli; předkládajíce v tom bezpečnější opatrnost před ohněm, nežli jest prvé byla zachovávána; a při tom žádajíce a prosíce za stvrzení toho listem ode mne, tak aby to jim mohlo býti trvanlivé a bezpečné, poněvadž jsou prvé z pivo- varuov domovních varného ani žádného jiného z té věci duochodu předešlým pánuom a držiteluom téhož městečka ani mně neplatívali a neplatí, aby i z tohoto pivovaru povinni nebyli nic platiti, nežli to k obecnímu téhož městečka dobrému aby to zuostalo. Kdež já slyšíce žádost slušnou a rozvažujíce zlepšení městečka téhož i také bezpečnost spuosobnější před vohněm, a jsouce nakloněn k těm i k jiným poddaným mým, kteříž obchoduov, živností jich spravedlivou pilností obmajšleti seznávám, jim toho raději dopomáhati nežli překážku činiti, k tomu sem jim povolil a listem tímto z moci a svobody své povoluji k ustavení téhož pivovaru a k svedení jiných v témž městečku v domích v rynku pivovaruov, z kteréhož nyní ani na budoucí věčné časy nejsou a nemají býti povinni mně ani dědicuom ani budoucím potomkům mým, držiteluom téhož městečka, žádným platem. Kteréžto věci tajmž Třebovským poddaným mým listem tímto upevňuji, je při tom při všem, což se v tomto listu píše, zuostavujíc nyní i na budoucí časy. Toho na svědomí pečeť mou vlastní k listu tomuto rozkázal sem přitisknouti. Jenž jest dán na Pardubicích léta od narození Syna božího tisícého pětistého dvacátého šestého a pátek na den Matky boží hromnic. Mus. Č. Třebové 862 a b. Orig. na perg. Pečet schází. — (Zcela stejného znění jest druhý list téhož Vojtěcha z Pernšteina o téže věci z roku 1529, v úterý po božím Křtění.) 186. Petr z Vlachovic prodal Janovi z Pernšteina ves Pivín i s nově vystaveným domem a s polouláním za 800 kop. gr. peněz bílých a za 100 �l gr. česk. širokých. — Bez
z let 1524 až 1526. 327 Dne 4. července 1527 prodal Dobeš a Jan, bratří vlastní z Bozkovic, městečko Uherčice s kostelním podacím, ves pustou Mitrov Janovi z Pernšteina a k jeho věrné ruce Vojtěchovi z Pernšteina za 1/26 tisíce a za 200 zl., za 1 zl. počítaje 30 gr. česk. — Na Rosicích den sv. Prokopa [4. červencel 1527. (Arch. měst. Brn. cod. Pern. č. 132., f. 251., 252. a 259.) 185. Vojtěch z Pernšteina dává obci městečka České Třebové právo k udělání pivovaru a k svedení tam jiných pivovarů, nacházejících se v domích na rynku. — Na Pardubicích 1526, 2. února. Vojtěch z Pernšteina a na Pardubicích, pán a pravý držitel zámku Lanšperku s zbožím k němu příslušejícím, známo činím tímto listem přede všemi lidmi nyněj- šími a budoucími, před nimiž čten anebo čtouci slyšán bude, že jest na mne žádost vložena od opatrných poddaných mých měšťan i vší obce městečka České Třebové, abych jim povolil k udělání pivovaru v témž městečku v rynku jednoho obecního, v němž by sobě piva jeden každý podle svých pořádkuov a zřízení též obce ku požitku svému vařiti mohli, a na to místo, kdež jsou někteří pivovarové v domích byli, aby svedeni byli; předkládajíce v tom bezpečnější opatrnost před ohněm, nežli jest prvé byla zachovávána; a při tom žádajíce a prosíce za stvrzení toho listem ode mne, tak aby to jim mohlo býti trvanlivé a bezpečné, poněvadž jsou prvé z pivo- varuov domovních varného ani žádného jiného z té věci duochodu předešlým pánuom a držiteluom téhož městečka ani mně neplatívali a neplatí, aby i z tohoto pivovaru povinni nebyli nic platiti, nežli to k obecnímu téhož městečka dobrému aby to zuostalo. Kdež já slyšíce žádost slušnou a rozvažujíce zlepšení městečka téhož i také bezpečnost spuosobnější před vohněm, a jsouce nakloněn k těm i k jiným poddaným mým, kteříž obchoduov, živností jich spravedlivou pilností obmajšleti seznávám, jim toho raději dopomáhati nežli překážku činiti, k tomu sem jim povolil a listem tímto z moci a svobody své povoluji k ustavení téhož pivovaru a k svedení jiných v témž městečku v domích v rynku pivovaruov, z kteréhož nyní ani na budoucí věčné časy nejsou a nemají býti povinni mně ani dědicuom ani budoucím potomkům mým, držiteluom téhož městečka, žádným platem. Kteréžto věci tajmž Třebovským poddaným mým listem tímto upevňuji, je při tom při všem, což se v tomto listu píše, zuostavujíc nyní i na budoucí časy. Toho na svědomí pečeť mou vlastní k listu tomuto rozkázal sem přitisknouti. Jenž jest dán na Pardubicích léta od narození Syna božího tisícého pětistého dvacátého šestého a pátek na den Matky boží hromnic. Mus. Č. Třebové 862 a b. Orig. na perg. Pečet schází. — (Zcela stejného znění jest druhý list téhož Vojtěcha z Pernšteina o téže věci z roku 1529, v úterý po božím Křtění.) 186. Petr z Vlachovic prodal Janovi z Pernšteina ves Pivín i s nově vystaveným domem a s polouláním za 800 kop. gr. peněz bílých a za 100 �l gr. česk. širokých. — Bez
Strana 328
328 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina místa. Ve středu po sv. Filipu a Jakubu [2. května] 1526. (Arch. m. Brn. cod. Pern. 132. f. 252 b.) 187. Jan z Pernšteina činí s Lobodskými výměnu rolí; zmirňuje jim roboty, dávky a platy. — Na Tovačově 1526, 9. května. Jan z Pernšteina a na Helfenšteině známo činíme tímto listem všem, kdož jej uzří anebo čtouc slyšeti budou: jakož jsme měli rolí svou při vsi naší Lobodicích ležící od dvoru našeho, že jsme změnu a frejmark učinili s lidmi našimi Lobodskými, že lidé naši Lobodští dali nám tolikéž rolí svej, což se jí odměřilo z rolí naší nahořepsané, kterouž sou měli při vsi tejž naší Oplocanech; kdež my vezma tu rolí od Lobodských, dali sme ji lidem našim Oplockým, kdež lidé naši Oplocští za tu rolí, kterouž sme jim dali, dali nám zase tolikéž rolí svej, kterouž sou měli Oplocští při rolí naší, kteráž jest ke dvoru našemu Vejkleckému; kdež lidé naši Lobodští žádali sou nás snažnejmi prosbami, abychom jim toho jistotu učinili, aby již ta rolí nahoře- psaná při nich na budoucí časy zuostala. Kdež my vzhlédajíc na jich slušnou žádost i povolnost, tímto listem sami za sebe i za erby své i za budoucí pány a držitele panství Tovačovského slibujeme, že při nich ta rolí na budoucí časy zuostati má a od nich odjímána býti nemá. Co se robot dotýče, kteréž sou sami dělajíc nám, tu rolí vod toho dvoru nahořepsaného měli, tuto milost s nimi o ně učinili sme a tímto listem činíme, že nebudou povinni nám ani erbóm našim ani potomním pánuom a držitelóm panství Tovačovského víc robotovati za ty roboty, kteréž sou na tom dvoře jměli, než toto: v roce tři dny orati, dva dny žíti a každý z nich šestnácte kop obilí, jakéhož by se jim rozkázalo, do stodol svézti; ty roboty mají nám na našem dvoře Vejkleckém dělati tu, kde se jim ukáže. Také jsou nás lidé naši nahoře- psaní snažnejmi žádostmi a prosbami prosili, abychom jim dali k pastvisku ten kus náš, kterýž leží při louce naší nové, kterouž sme sobě spuosobiti rozkázali tu v Lobodicích při Chrbově potud, pokudž okopána jest ta louka naše i louky někte- rých jinejch lidí, kteréž mají při též louce naší až po struhu, kteráž prokopala se přes pastvisko pro osušení těch blat a až pod nivy: kdež my též jsouc nakloněni k žádostem a prosbám jich i také prohlédajíc k tomu, aby lidé pod námi pilněji svých živností hleděli a sadili se, ten kus sme lidem našim Lobodským dali a tímto listem dáváme, aby oni toho kusu pastvami dobytkuov užívali bez překážky naší i potomních pánuo a držiteluov panství Tovačovského. Co se chmele dotýče, kterýž sou nám lidé nahořepsaní na zámek náš Tovačov dávali, každý, jakž kdo sedí, měch chmele při času svatého Václava: tuto milost s nimi o něj učinili jsme a činíme. aby každý z nich, jakž sedí, za ten chmel dávali puol druhého groše bílého při platu svatováclavském, a dadouc ten plat, nebudou povinni nám ani potomkóm našim
328 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina místa. Ve středu po sv. Filipu a Jakubu [2. května] 1526. (Arch. m. Brn. cod. Pern. 132. f. 252 b.) 187. Jan z Pernšteina činí s Lobodskými výměnu rolí; zmirňuje jim roboty, dávky a platy. — Na Tovačově 1526, 9. května. Jan z Pernšteina a na Helfenšteině známo činíme tímto listem všem, kdož jej uzří anebo čtouc slyšeti budou: jakož jsme měli rolí svou při vsi naší Lobodicích ležící od dvoru našeho, že jsme změnu a frejmark učinili s lidmi našimi Lobodskými, že lidé naši Lobodští dali nám tolikéž rolí svej, což se jí odměřilo z rolí naší nahořepsané, kterouž sou měli při vsi tejž naší Oplocanech; kdež my vezma tu rolí od Lobodských, dali sme ji lidem našim Oplockým, kdež lidé naši Oplocští za tu rolí, kterouž sme jim dali, dali nám zase tolikéž rolí svej, kterouž sou měli Oplocští při rolí naší, kteráž jest ke dvoru našemu Vejkleckému; kdež lidé naši Lobodští žádali sou nás snažnejmi prosbami, abychom jim toho jistotu učinili, aby již ta rolí nahoře- psaná při nich na budoucí časy zuostala. Kdež my vzhlédajíc na jich slušnou žádost i povolnost, tímto listem sami za sebe i za erby své i za budoucí pány a držitele panství Tovačovského slibujeme, že při nich ta rolí na budoucí časy zuostati má a od nich odjímána býti nemá. Co se robot dotýče, kteréž sou sami dělajíc nám, tu rolí vod toho dvoru nahořepsaného měli, tuto milost s nimi o ně učinili sme a tímto listem činíme, že nebudou povinni nám ani erbóm našim ani potomním pánuom a držitelóm panství Tovačovského víc robotovati za ty roboty, kteréž sou na tom dvoře jměli, než toto: v roce tři dny orati, dva dny žíti a každý z nich šestnácte kop obilí, jakéhož by se jim rozkázalo, do stodol svézti; ty roboty mají nám na našem dvoře Vejkleckém dělati tu, kde se jim ukáže. Také jsou nás lidé naši nahoře- psaní snažnejmi žádostmi a prosbami prosili, abychom jim dali k pastvisku ten kus náš, kterýž leží při louce naší nové, kterouž sme sobě spuosobiti rozkázali tu v Lobodicích při Chrbově potud, pokudž okopána jest ta louka naše i louky někte- rých jinejch lidí, kteréž mají při též louce naší až po struhu, kteráž prokopala se přes pastvisko pro osušení těch blat a až pod nivy: kdež my též jsouc nakloněni k žádostem a prosbám jich i také prohlédajíc k tomu, aby lidé pod námi pilněji svých živností hleděli a sadili se, ten kus sme lidem našim Lobodským dali a tímto listem dáváme, aby oni toho kusu pastvami dobytkuov užívali bez překážky naší i potomních pánuo a držiteluov panství Tovačovského. Co se chmele dotýče, kterýž sou nám lidé nahořepsaní na zámek náš Tovačov dávali, každý, jakž kdo sedí, měch chmele při času svatého Václava: tuto milost s nimi o něj učinili jsme a činíme. aby každý z nich, jakž sedí, za ten chmel dávali puol druhého groše bílého při platu svatováclavském, a dadouc ten plat, nebudou povinni nám ani potomkóm našim
Strana 329
z roku 1526. 329 toho chmele lidé nahoře psaní dávati na budoucí časy. Tomu všemu, což se nahoře píše, na potvrzení a zdržení rozkázali sme pečeť naši s naším jistejm vědomím k tomuto listu přivěsiti. Jenž jest dán a psán na Tovačově v středu před božím Vstoupením léta Páně tisícího pětistého dvadcátého šestého počítajíc. Archiv musea Františkova v Brně, privil. Tovač. f. 76. 188. V dluhopisu Jindřicha z Krajku na 175 ſP gr. praž. Zikmundovi z Chlumu jest také rukojmím Vojtěch z Pernšteina. — Bez místa. 1526, 29. května. (Arch. Český XI. str. 474 č. 295.) 189. Zpráva Tom. Pešiny z Čechorodu ve spise „Mars Moravicus“ str. 957, že po bitvě u Mohače v Uhřích r. 1526 táhla vojska česká a moravská, poslední pod vedením Jana z Pernšteina, k Budínu a Bělehradu Stoličnému. 1526 v září: „Bohemi praeterea et Moravi Ipost cladem Mohacianam] iusto numero partim ad Albam Regiam partim ad Budam venerant ductoribus Georgio marchione Brandeburg., Adamo de Nova Domo, Vilhelmo Švihovský et Hen- rico Hlozek, qui Bohemis praeerant; Joanne vero a Pernstein, Joanne iuniore a Sternberg et Bernardo iun. a Žerotin, qui Moravos ducebant." 190. Zdeněk Lev z Rožmitála Vojtěchovi z Pernšteina, aby brzy do Prahy přijel; oznamuje o Kadaňských; že by někdo chtěl snad býti králem, dříve nežli by byl zvolen; o zahynutí krále Ludvíka. — Na Blatné 1526, 13. září. (Arch. Český X. str. 128 č. 612.) 191. Na sněmu Brněnském dne 24. září 1526 po smrti krále Ludvíka držaném zvolen od stavuv hejtmanem markrabství Moravského Jan z Pernšteina, kterýž žádal stavy za ozná- mení, odkud mu a jaká služba placena bude; načež na dotaz stavův, mnoho-li žádá, odpo- věděl, že takovou, jaká pánu Mezeříčskému dávána byla, o čemž dlouhé byly rozpravy. Zpráva něm. v Mscr. knih. hrab. Waldst. v Duchcově. Pam. Brn. f. 111.) Viz Arch. Český XI. str. 258 č. 130. Zaznamenáno, mnoho-li uloženo děl a koní na Jana z Pernšteina k výpravě válečné. 192. Na sněmu dne 4. října 1526 položeném voleny jsou osoby ze tří stavův z každého 8, mezi nimiž z pánův Vojtěch z Pernšteina, aby všecko na hotově bylo, na jaký způsob má král, až bude zvolen, přijat býti. (Sněmy české I. str. 24 č. 18.) 193. Smlouva, vedle kteréž Johanka z Bozkovic abatyše s konventem Králové kláštera v Brně postoupila Janovi z Pernšteina podací kostelní v městečku Kralicích tak, aby v moci měl kněží tu podávati, jakž by se jemu líbilo, začež Pernštein oddává abatyši Králové kláštera podací ve vsi Medlově, aby jmenovaný konvent moc měl kněží tam podávati, také jaké by se mu zdálo. — V Brně 1526 v outerý den sv. Havla (16. října). (Arch. měst. Brn. cod. Pernst. 132. fol. 187 b.) 194. 1526, 28. října. Jan z Pernšteina, jako zemský hejtman Moravský, svolal stavy markrabství Moravského ke dni 18. listopadu 1526 na sněm do Olomouce v příčině uznání dědických práv královny Anny na trůn Český. (Kameníček. Zemsk. sn. mor. p. 98.) 195. Vojtěch z Pernšteina kupuje od Viléma Kostky z Postupic hrad Chlumec s pří- slušenstvím za 20.000 �l gr. praž. 1526 v pondělí po Všech svatých (5. listopadu). (DZ. 45. A. 6.) Archiv Český XX. 42
z roku 1526. 329 toho chmele lidé nahoře psaní dávati na budoucí časy. Tomu všemu, což se nahoře píše, na potvrzení a zdržení rozkázali sme pečeť naši s naším jistejm vědomím k tomuto listu přivěsiti. Jenž jest dán a psán na Tovačově v středu před božím Vstoupením léta Páně tisícího pětistého dvadcátého šestého počítajíc. Archiv musea Františkova v Brně, privil. Tovač. f. 76. 188. V dluhopisu Jindřicha z Krajku na 175 ſP gr. praž. Zikmundovi z Chlumu jest také rukojmím Vojtěch z Pernšteina. — Bez místa. 1526, 29. května. (Arch. Český XI. str. 474 č. 295.) 189. Zpráva Tom. Pešiny z Čechorodu ve spise „Mars Moravicus“ str. 957, že po bitvě u Mohače v Uhřích r. 1526 táhla vojska česká a moravská, poslední pod vedením Jana z Pernšteina, k Budínu a Bělehradu Stoličnému. 1526 v září: „Bohemi praeterea et Moravi Ipost cladem Mohacianam] iusto numero partim ad Albam Regiam partim ad Budam venerant ductoribus Georgio marchione Brandeburg., Adamo de Nova Domo, Vilhelmo Švihovský et Hen- rico Hlozek, qui Bohemis praeerant; Joanne vero a Pernstein, Joanne iuniore a Sternberg et Bernardo iun. a Žerotin, qui Moravos ducebant." 190. Zdeněk Lev z Rožmitála Vojtěchovi z Pernšteina, aby brzy do Prahy přijel; oznamuje o Kadaňských; že by někdo chtěl snad býti králem, dříve nežli by byl zvolen; o zahynutí krále Ludvíka. — Na Blatné 1526, 13. září. (Arch. Český X. str. 128 č. 612.) 191. Na sněmu Brněnském dne 24. září 1526 po smrti krále Ludvíka držaném zvolen od stavuv hejtmanem markrabství Moravského Jan z Pernšteina, kterýž žádal stavy za ozná- mení, odkud mu a jaká služba placena bude; načež na dotaz stavův, mnoho-li žádá, odpo- věděl, že takovou, jaká pánu Mezeříčskému dávána byla, o čemž dlouhé byly rozpravy. Zpráva něm. v Mscr. knih. hrab. Waldst. v Duchcově. Pam. Brn. f. 111.) Viz Arch. Český XI. str. 258 č. 130. Zaznamenáno, mnoho-li uloženo děl a koní na Jana z Pernšteina k výpravě válečné. 192. Na sněmu dne 4. října 1526 položeném voleny jsou osoby ze tří stavův z každého 8, mezi nimiž z pánův Vojtěch z Pernšteina, aby všecko na hotově bylo, na jaký způsob má král, až bude zvolen, přijat býti. (Sněmy české I. str. 24 č. 18.) 193. Smlouva, vedle kteréž Johanka z Bozkovic abatyše s konventem Králové kláštera v Brně postoupila Janovi z Pernšteina podací kostelní v městečku Kralicích tak, aby v moci měl kněží tu podávati, jakž by se jemu líbilo, začež Pernštein oddává abatyši Králové kláštera podací ve vsi Medlově, aby jmenovaný konvent moc měl kněží tam podávati, také jaké by se mu zdálo. — V Brně 1526 v outerý den sv. Havla (16. října). (Arch. měst. Brn. cod. Pernst. 132. fol. 187 b.) 194. 1526, 28. října. Jan z Pernšteina, jako zemský hejtman Moravský, svolal stavy markrabství Moravského ke dni 18. listopadu 1526 na sněm do Olomouce v příčině uznání dědických práv královny Anny na trůn Český. (Kameníček. Zemsk. sn. mor. p. 98.) 195. Vojtěch z Pernšteina kupuje od Viléma Kostky z Postupic hrad Chlumec s pří- slušenstvím za 20.000 �l gr. praž. 1526 v pondělí po Všech svatých (5. listopadu). (DZ. 45. A. 6.) Archiv Český XX. 42
Strana 330
330 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 196. 1526 v listop. mezi vyslanci moravskými, kteří vedle českých oznámiti měli Ferdinandovi volbu jeho za krále Českého, nalézá se na druhém místě ze stavu panského Jan z Pernšteina, jako hejtman markrabství. (Sněmy české I. str. 30 čís. 22.) 197. Václav z Vítence dává zápisy krále Vladislava, Ludvíka i jiné smlouvy na dům v Koutě i s uličkou na hradě Pražském Vojtěchovi z Pernšteina. — Bez místa 1526 ve čtvrtek u vigilií sv. Ondřeje apoštola (29. listopadu). (Orig. perg. v stát. arch. Vídeň.) 198. Smlouva mezi Šebestianem z Weitmile na Chomoutově a knězem Blažejem, pře- vorem u sv. Kříže ve Znojmě, vedle kteréž směňuje jmenovaný Šebestian vsi Uncendorf a Němčice za dvůr ve Skřidlovicích téhož kláštera, při kteréž směně byl rukojmím Jan z Pernšteina. — Ve Znojmě v neděli před sv. Tomášem ap. [16. pros.] 1526. (Arch. m. Brn. cod. Pern. 132. f. 258. a 262.) 199. Jan z Pernšteina zasnoubil dceru Markétu Jindřichovi knížeti Minstrberskému a Olešnickému. V Nosislavi 1526, 24. prosince. Ich Johann von Bernstein auf Helfenstein, Hauptmann des Markgrafthumbs Mähren, bekenne durch diesen Brief öffentlich vor allen, wo er wird gelesen werden oder wo man ihn wird lesen hören, dass ich einen Vergleich und Beredung habe, welche ganz vollkommen ist, mit dem durchlauchten Fürsten und Herrn Herrn Carolo Herzogen zu Münsterberg, in Schlesien und zur Oelse, auch Grafen zu Glatz oc, Landvogte der Markgrafschaft Oberlaussnitz und Hauptmann des Herzogsthums Gross- glogau oc, meinem Herren Schwager und geliebten Freunde, so dass ich obbeschrie- bener Johann meine Tochter Margaretha dem durchlauchten Fürsten und Herrn, Herrn Heinrichen Herzogen zu Münsterberg, Oels, in Schlesien und Grafen zu Glatz, dem Sohne des oberwähnten durchlauchtigen Herzogs Caroli, in den Standt der heiligen Ehe geben soll, wie dieses Pactum alles weitläufiger bezeuget und in sich fasset. Nach dessen Inhalt dieses Articuls hauptsächlich Erwähnung geschiehet, dass Ihro Durchlaucht Herzog Carolus anstatt Ihro Durchlaucht des Herzogs Heinrichs seines Sohnes ihr der Jungfrau Margaretha an dero unverhafteten Gütern dreizehndehalb tausend Schock böhmischer Groschen zum Heirathsgut oder Brautschatz anweisen und sie deswegen, wie in Schlesien der Gebrauch und Ordnung mit sich bringet, in dem Herzogthume Schlesien deswegen sicher stellen soll, und zwar solches zwischen hier und nächst künftige Ostern. Sollte aber solches in dieser Zeit nicht geschehen, so soll ein jedes Theil seinen Willen haben, und bei diesen Ehepakten bleiben oder solche fahren lassen oc. Und hat bis dato diesen Pactis aus wichtigen und giltigen Ursachen kein Genügen geschehen und sie nicht erfüllet werden können. Und haben wir uns freiwillig von beiden Seiten und freundschaftlich mit einander verglichen und zur Execution dieses Obgemeldeten uns den Termin zwischen hier und dem Osterfeste, welches nächst künftig ist, gesetzet, jedoch solcher Gestalt, dass wenn
330 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 196. 1526 v listop. mezi vyslanci moravskými, kteří vedle českých oznámiti měli Ferdinandovi volbu jeho za krále Českého, nalézá se na druhém místě ze stavu panského Jan z Pernšteina, jako hejtman markrabství. (Sněmy české I. str. 30 čís. 22.) 197. Václav z Vítence dává zápisy krále Vladislava, Ludvíka i jiné smlouvy na dům v Koutě i s uličkou na hradě Pražském Vojtěchovi z Pernšteina. — Bez místa 1526 ve čtvrtek u vigilií sv. Ondřeje apoštola (29. listopadu). (Orig. perg. v stát. arch. Vídeň.) 198. Smlouva mezi Šebestianem z Weitmile na Chomoutově a knězem Blažejem, pře- vorem u sv. Kříže ve Znojmě, vedle kteréž směňuje jmenovaný Šebestian vsi Uncendorf a Němčice za dvůr ve Skřidlovicích téhož kláštera, při kteréž směně byl rukojmím Jan z Pernšteina. — Ve Znojmě v neděli před sv. Tomášem ap. [16. pros.] 1526. (Arch. m. Brn. cod. Pern. 132. f. 258. a 262.) 199. Jan z Pernšteina zasnoubil dceru Markétu Jindřichovi knížeti Minstrberskému a Olešnickému. V Nosislavi 1526, 24. prosince. Ich Johann von Bernstein auf Helfenstein, Hauptmann des Markgrafthumbs Mähren, bekenne durch diesen Brief öffentlich vor allen, wo er wird gelesen werden oder wo man ihn wird lesen hören, dass ich einen Vergleich und Beredung habe, welche ganz vollkommen ist, mit dem durchlauchten Fürsten und Herrn Herrn Carolo Herzogen zu Münsterberg, in Schlesien und zur Oelse, auch Grafen zu Glatz oc, Landvogte der Markgrafschaft Oberlaussnitz und Hauptmann des Herzogsthums Gross- glogau oc, meinem Herren Schwager und geliebten Freunde, so dass ich obbeschrie- bener Johann meine Tochter Margaretha dem durchlauchten Fürsten und Herrn, Herrn Heinrichen Herzogen zu Münsterberg, Oels, in Schlesien und Grafen zu Glatz, dem Sohne des oberwähnten durchlauchtigen Herzogs Caroli, in den Standt der heiligen Ehe geben soll, wie dieses Pactum alles weitläufiger bezeuget und in sich fasset. Nach dessen Inhalt dieses Articuls hauptsächlich Erwähnung geschiehet, dass Ihro Durchlaucht Herzog Carolus anstatt Ihro Durchlaucht des Herzogs Heinrichs seines Sohnes ihr der Jungfrau Margaretha an dero unverhafteten Gütern dreizehndehalb tausend Schock böhmischer Groschen zum Heirathsgut oder Brautschatz anweisen und sie deswegen, wie in Schlesien der Gebrauch und Ordnung mit sich bringet, in dem Herzogthume Schlesien deswegen sicher stellen soll, und zwar solches zwischen hier und nächst künftige Ostern. Sollte aber solches in dieser Zeit nicht geschehen, so soll ein jedes Theil seinen Willen haben, und bei diesen Ehepakten bleiben oder solche fahren lassen oc. Und hat bis dato diesen Pactis aus wichtigen und giltigen Ursachen kein Genügen geschehen und sie nicht erfüllet werden können. Und haben wir uns freiwillig von beiden Seiten und freundschaftlich mit einander verglichen und zur Execution dieses Obgemeldeten uns den Termin zwischen hier und dem Osterfeste, welches nächst künftig ist, gesetzet, jedoch solcher Gestalt, dass wenn
Strana 331
z let 1526 a 1527. 331 diesem zwischen hier und dem nächstkommenden Osterfeste nicht ein Genügen geschehen würde, dass eine jede Partei die Freiheit haben sollte, entweder bei dem Vergleiche bestehen zu bleiben oder solchen fahren zu lassen, insoweit es diese Pacta in sich begreifen und die Osterzeit anweisen, wie wir uns gegen einander verhalten sollen. Zu Bezeugung dessen habe ich obbeschriebener Johann mein eigen Siegel beizu- drucken befohlen. Zu Nosislave in meinem Städtgen gegeben und geschrieben am Gedächtnistage der Geburt des Herrn Christi anno 1526. Tisk: Silesiacarum rerum scriptores p. 1070. 200. Jan z Pernšteina dává k snažné přímluvě obecních starších špitálu města Přerova plat z mlýna svého za Bečvou. — Na Přerově 1526, 30. prosince. Já Jan z Pernšteina a na Helfenšteině, pán a pravý dědic panství Přerov- ského, oznamujem tímto listem obecně přede všemi, kdož jej uzří nebo čtouce sly- šeti budou, že sou předstoupili přede mne opatrní starší i všecka obec města Přerova, věrní moji milí, oznamujíc mi, kterak k špitáli obecnímu u téhož města Přerova žádnejch platuov není, než toliko kdož tej chudině co ve jméno boží udělí, tak že ta chudina souženost a nouzi trpěti musí; žádajíc mne pilnejmi prosbami, abych plat svuoj, kterýž mi s mlejnce mého, kterejž za Bečvou leží, vychází, k témuž špitáli nahořepsanému pustil. Kdež já nahořepsanej Jan z Pernšteina souc k nim milostí nakloněn a znajíc, že jest věc slušná, spravedlivá i pobožná vo chudé péči míti, tuto milost sem jim učinil a tímto listem činím, tak že ten plat z téhož nahořepsaného mlejnce, kterejž nyní aneb potomně vycházeti bude, k témuž nahoře psanému špitáli pouštím a dávám mocně sám od sebe, erbuo a budoucích potomkuov svých, pánuov a držiteluov panství Přerovského, tak aby ten plat k témuž špitáli nahořepsanému a tej chudině vycházel nyní i na budoucí časy bez překážky mne nahořepsaného Jana, erbuov i budoucích potomkuov mejch, pánuov a držiteluov panství Přerovského; však tak a na takovej spuosob, aby ten plat svrchupsanej od téhož nahořepsaného špitále a tej chudiny odcizován nebyl ani změňován žádnejm vymyšlenejm obyčejem nyní ani na potomní časy. Tomu na potvrzení a zdržení věcí v tomto listu položenejch já nahořepsanej Jan z Pernšteina pečet svou vlastní k tomuto listu rozkázal sem přivěsiti, jenž jest dán a psán na Přerově v neděli před Novejm lítem léta Páně tisícího pětistého dvadcátého šestého počítajíc. Archiv musea Františkova v Brně, privil. Tovač. f. 177 b. 201. Jan z Pernšteina dovoluje za plat poddaným svým ze vsi Čelčic, aby na Blatech dobytek pásti mohli. — Na Tovačově 1527, 18. ledna. Jan z Pernšteina na Helfenšteině, hejtman markrabství Moravského, známo činíme tímto listem všem, kdož jej uzří, číst aneb čtouci slyšeti budou, že sou před- 42*
z let 1526 a 1527. 331 diesem zwischen hier und dem nächstkommenden Osterfeste nicht ein Genügen geschehen würde, dass eine jede Partei die Freiheit haben sollte, entweder bei dem Vergleiche bestehen zu bleiben oder solchen fahren zu lassen, insoweit es diese Pacta in sich begreifen und die Osterzeit anweisen, wie wir uns gegen einander verhalten sollen. Zu Bezeugung dessen habe ich obbeschriebener Johann mein eigen Siegel beizu- drucken befohlen. Zu Nosislave in meinem Städtgen gegeben und geschrieben am Gedächtnistage der Geburt des Herrn Christi anno 1526. Tisk: Silesiacarum rerum scriptores p. 1070. 200. Jan z Pernšteina dává k snažné přímluvě obecních starších špitálu města Přerova plat z mlýna svého za Bečvou. — Na Přerově 1526, 30. prosince. Já Jan z Pernšteina a na Helfenšteině, pán a pravý dědic panství Přerov- ského, oznamujem tímto listem obecně přede všemi, kdož jej uzří nebo čtouce sly- šeti budou, že sou předstoupili přede mne opatrní starší i všecka obec města Přerova, věrní moji milí, oznamujíc mi, kterak k špitáli obecnímu u téhož města Přerova žádnejch platuov není, než toliko kdož tej chudině co ve jméno boží udělí, tak že ta chudina souženost a nouzi trpěti musí; žádajíc mne pilnejmi prosbami, abych plat svuoj, kterýž mi s mlejnce mého, kterejž za Bečvou leží, vychází, k témuž špitáli nahořepsanému pustil. Kdež já nahořepsanej Jan z Pernšteina souc k nim milostí nakloněn a znajíc, že jest věc slušná, spravedlivá i pobožná vo chudé péči míti, tuto milost sem jim učinil a tímto listem činím, tak že ten plat z téhož nahořepsaného mlejnce, kterejž nyní aneb potomně vycházeti bude, k témuž nahoře psanému špitáli pouštím a dávám mocně sám od sebe, erbuo a budoucích potomkuov svých, pánuov a držiteluov panství Přerovského, tak aby ten plat k témuž špitáli nahořepsanému a tej chudině vycházel nyní i na budoucí časy bez překážky mne nahořepsaného Jana, erbuov i budoucích potomkuov mejch, pánuov a držiteluov panství Přerovského; však tak a na takovej spuosob, aby ten plat svrchupsanej od téhož nahořepsaného špitále a tej chudiny odcizován nebyl ani změňován žádnejm vymyšlenejm obyčejem nyní ani na potomní časy. Tomu na potvrzení a zdržení věcí v tomto listu položenejch já nahořepsanej Jan z Pernšteina pečet svou vlastní k tomuto listu rozkázal sem přivěsiti, jenž jest dán a psán na Přerově v neděli před Novejm lítem léta Páně tisícího pětistého dvadcátého šestého počítajíc. Archiv musea Františkova v Brně, privil. Tovač. f. 177 b. 201. Jan z Pernšteina dovoluje za plat poddaným svým ze vsi Čelčic, aby na Blatech dobytek pásti mohli. — Na Tovačově 1527, 18. ledna. Jan z Pernšteina na Helfenšteině, hejtman markrabství Moravského, známo činíme tímto listem všem, kdož jej uzří, číst aneb čtouci slyšeti budou, že sou před- 42*
Strana 332
332 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina stoupili před nás lidé naši, rychtář a konšelé i všecka obec ze vsi naší Čelčic, věrní naši milí, předkládajíc nám obtížnost v živnostech svých, že by pastev málo měli, snažnou a pokornou prosbou nás žádajíce, abychom je v tom milostivě opatřiti ráčili. A my v tom uznavše je tak obtížné a chtíc lidi ty ze vsi nahoře psanej radši v statcích rozmnožiti, než by hynouti měli, k jich snažné a nepřestávající prosbě milostivě jsouce nakloněni, dopřáli sme a tímto listem mocně dopouštíme na Blatech našich, počnouc od louk jejich Čelčickejch až k loukám Klopotovským nahoru až po pastviště Hrubeckých, že z nahoře psanej vsi Čelčic lidé naši na těch Blatech, jakž se nahoře píše, koně, krávy, svině a jinej všelijaký dobytek pásti a toho místa uží- vati, jakž se jim zdá a líbí, svobodně mají. Kdež pak lidé nahoře psaní takové zvláštní od nás obdarování majíc k lepším živnostem svým, mají nám a povinni budou za to i budoucím pánóm a držitelóm panství Tovačovského na zámek náš Tovačov čtyry kopy grošův českých na penězích obecně bernejch, za groš sedm peněz bílých a za kopu šedesáte grošuo bílejch, jednou v rok při svatém Martině vydávati. A ten plat z toho spravíc, žádnému z toho nic více činiti povinni nebudou, než svobodně a volně na tom místě pásti a jeho, jakž se jim zdáti a líbiti bude, užívati budou moci, bez překážky naší i budoucích pánuo a držiteluo panství Tovačovského na budoucí časy Tomu na svědomí a lepší stvrzení, což se v tomto listu píše, pečeť naši vlastn s naším jistejm vědomím k tomuto listu jsme přivěsiti rozkázali, jenž jest dán a psán na Tovačově v sobotu po svatém Antonínu léta od narození Syna božího patnácti- stého dvadcátého sedmého počítajíc. Archiv musea Františkova v Brně, privil. Tovač. f. 96 b. 202. 1527 v lednu. Na odpověď stavů moravských v Olomouci na sněmu shromážděných danou poslům krále Ferdinanda a králové Anny v příčině uznání jich za pány přítiskl pečeť Jan z Pernšteina, z Boskovic. (Sněmy české I. str. 92 čís. 44.) 203. V popisu cesty krále Ferdinanda a jeho manželky Anny do Prahy zaznamenáno, že dne 1. února 1527 vjížděl do Hory Kutné, a že mezi Čáslaví a Horou před tím přijelo mu vstříc devět osob šlechtických, mezi kterými na předním místě jmenován Vojtěch z Pernšteina. (Sněmy české I. str. 207 č. 155.) 204. Mikuláš starší z Dobřenic prodává své dědictví v Třesicích, tvrz, dvory, ryb- níky oc Vojtěchovi z Pernšteina za 1950 � gr. praž. 1527 v sobotu před sv. Matějem (23. února). (DZ. 6. C. 18.) 205. Ve zprávě o přijetí a uvítání krále Ferdinanda v Brně a Olomouci zaznamenáno, že Vojtěch z Pernšteina i Jan, bratr jeho, jmenováni byli dne 22. dubna 1527 jako komisaři, kteříž vedle jiných jednati měli s Olomúckými v příčině některých předložených artikulův. (Zpráva něm. v Ms. knih. hrab. Waldst. v Duchcově. Pam. Brn. f. 122. oc.) 206. Jan z Pernšteina jako smírčí soudce vypovídá mezi radou města Olomouce a kramáři i vinaři v příčině obchodu v krámech, šenku vína a nakládání vína do sklepů pro vlastní potřebu, a schůzí odbývání bez povolení vrchnosti, jaké schůze pod trestem smrti
332 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina stoupili před nás lidé naši, rychtář a konšelé i všecka obec ze vsi naší Čelčic, věrní naši milí, předkládajíc nám obtížnost v živnostech svých, že by pastev málo měli, snažnou a pokornou prosbou nás žádajíce, abychom je v tom milostivě opatřiti ráčili. A my v tom uznavše je tak obtížné a chtíc lidi ty ze vsi nahoře psanej radši v statcích rozmnožiti, než by hynouti měli, k jich snažné a nepřestávající prosbě milostivě jsouce nakloněni, dopřáli sme a tímto listem mocně dopouštíme na Blatech našich, počnouc od louk jejich Čelčickejch až k loukám Klopotovským nahoru až po pastviště Hrubeckých, že z nahoře psanej vsi Čelčic lidé naši na těch Blatech, jakž se nahoře píše, koně, krávy, svině a jinej všelijaký dobytek pásti a toho místa uží- vati, jakž se jim zdá a líbí, svobodně mají. Kdež pak lidé nahoře psaní takové zvláštní od nás obdarování majíc k lepším živnostem svým, mají nám a povinni budou za to i budoucím pánóm a držitelóm panství Tovačovského na zámek náš Tovačov čtyry kopy grošův českých na penězích obecně bernejch, za groš sedm peněz bílých a za kopu šedesáte grošuo bílejch, jednou v rok při svatém Martině vydávati. A ten plat z toho spravíc, žádnému z toho nic více činiti povinni nebudou, než svobodně a volně na tom místě pásti a jeho, jakž se jim zdáti a líbiti bude, užívati budou moci, bez překážky naší i budoucích pánuo a držiteluo panství Tovačovského na budoucí časy Tomu na svědomí a lepší stvrzení, což se v tomto listu píše, pečeť naši vlastn s naším jistejm vědomím k tomuto listu jsme přivěsiti rozkázali, jenž jest dán a psán na Tovačově v sobotu po svatém Antonínu léta od narození Syna božího patnácti- stého dvadcátého sedmého počítajíc. Archiv musea Františkova v Brně, privil. Tovač. f. 96 b. 202. 1527 v lednu. Na odpověď stavů moravských v Olomouci na sněmu shromážděných danou poslům krále Ferdinanda a králové Anny v příčině uznání jich za pány přítiskl pečeť Jan z Pernšteina, z Boskovic. (Sněmy české I. str. 92 čís. 44.) 203. V popisu cesty krále Ferdinanda a jeho manželky Anny do Prahy zaznamenáno, že dne 1. února 1527 vjížděl do Hory Kutné, a že mezi Čáslaví a Horou před tím přijelo mu vstříc devět osob šlechtických, mezi kterými na předním místě jmenován Vojtěch z Pernšteina. (Sněmy české I. str. 207 č. 155.) 204. Mikuláš starší z Dobřenic prodává své dědictví v Třesicích, tvrz, dvory, ryb- níky oc Vojtěchovi z Pernšteina za 1950 � gr. praž. 1527 v sobotu před sv. Matějem (23. února). (DZ. 6. C. 18.) 205. Ve zprávě o přijetí a uvítání krále Ferdinanda v Brně a Olomouci zaznamenáno, že Vojtěch z Pernšteina i Jan, bratr jeho, jmenováni byli dne 22. dubna 1527 jako komisaři, kteříž vedle jiných jednati měli s Olomúckými v příčině některých předložených artikulův. (Zpráva něm. v Ms. knih. hrab. Waldst. v Duchcově. Pam. Brn. f. 122. oc.) 206. Jan z Pernšteina jako smírčí soudce vypovídá mezi radou města Olomouce a kramáři i vinaři v příčině obchodu v krámech, šenku vína a nakládání vína do sklepů pro vlastní potřebu, a schůzí odbývání bez povolení vrchnosti, jaké schůze pod trestem smrti
Strana 333
z roku 1527. 333 byly zakázány. — V Olomouci v outerý před sv. Stanislavem (30. dubna) 1527. L. 1533, 12. května potvrdil král Ferdinand takovou výpověď ve Vídni. (Parsch: Das Stadt-Archiv zu Olmütz.) 207. Václav Šarovec z Šarova prodal tvrz Krumsín i se vsemi k tvrzi náležitými a se vším příslušenstvím Janovi z Pernšteina za 5500 zl. — Bez místa. V outerý před Božím vstoupením (28. května) 1527. (Arch. měst. Brn. cod. Pernst. 132. f. 253.) Ve čtvrtek před sv. Václavem (26. září) téhož léta dal Václav Šarovec na takové zboží list správní Janovi z Pernšteina. (Tamže f. 263.) 208. Lidmila Mládencová z Miličína prodala Janovi z Pernšteina ves Šumvald, vsi Měřotín, Brzvenec a Pluklant za půl čtvrta tisíce a za 100 zlatých. — Bez místa. V outerý po sv. Markytě [16. července] 1527. (Arch. měst. Brn. cod. Pern. 132. f. 254.) 209. václav z Lomnice prodal Janovi z Pernšteina městečko Mohelno, vsi Lhanice, Kladoruby, Kramolno a něco ve vsi Popovicích za 1/23. tisíce �P gr. česk. a za 250 fP gr. česk. na pen. bíl. a na minci rakouské. — Na Rosicích v pondělí po sv. Jiljí [2. září] 1527. (Arch. m. Brn. cod. Pern. 132. f. 261.) 210. Jan Černčický z Kácova prodává Nové Město, zámek, dvory oc, Staré Hrady zámek pustý, tvrz Krčín a tvrz Černčice pusté, městečko Krčín, ves Šonov, Dolsko, Mezilesí, Lhotu, Vrchoviny, Černčice, Bohuslavice oc a mnoho vsí patřících k jmenovaným zámkům, Vojtěchovi z Pernšteina za 11.000 f gr. pr. 1527 v středu po sv. Františku (9. října). (DZ. 6. D. 22.) 211. Kundrát mladší z Dobřenic prodává dědictví své v Jesenici Vojtěchovi z Pernšteina za 200 � gr. praž. 1527, v pátek před sv. Havlem (11. října). (DZ. 6. B. 3.) 212. Jan z Pernšteina osvobozuje Landškrounské od platu zádušního u špitálu, kterýž z některých luk a rolí dávali. — Na Landškrouně 1527, 27. října. Já Jan z Pernšteina a na Helfenšteině, hejtman markrabství Moravského, pán a držitel panství Landškronského, oznamujem tímto listem přede všemi, kdož jej uzří nebo čtouc slyšeti budou, že jsou předstoupili přede mne starší i všecka obec města Landškrouna, poddaní moji, oznamujíc mi, kterak drží některé grunty a kusy rolí k špitálu, kterýž při témž městě Landškrouně jest, zejména tyto: item, kus rolí nad Žichlinkem, kteráž v prutu leží, z kteréhožto kusu plat k témuž záduší jest puštěn od pana Vojtěcha bratra mého, nejvyššího hejtmana a hofmistra krále JMti v království Českém; item, louku, kteráž leží při hranicích Škodovejch, item zahradu na drahách v podměstí, item, louku a kus rolí, kteráž leží při Rudoltickejch hranicích a při Vostrovských, kterážto louka a kus rolí přísluší k témuž záduší. Na kteréžto grunty a rolí žádné jistoty a potvrzení nemají, žádajíc mne snažnými prosbami, abych jim toho potvrdil, tak aby ti gruntové a rolí při nahoře psaném záduší nyní i na budoucí časy bez překážky mne svrchupsaného Jana z Pernšteina i budoucích pánův a držitelův Landškrounských zůstali, a platův žádných aby z toho povino-
z roku 1527. 333 byly zakázány. — V Olomouci v outerý před sv. Stanislavem (30. dubna) 1527. L. 1533, 12. května potvrdil král Ferdinand takovou výpověď ve Vídni. (Parsch: Das Stadt-Archiv zu Olmütz.) 207. Václav Šarovec z Šarova prodal tvrz Krumsín i se vsemi k tvrzi náležitými a se vším příslušenstvím Janovi z Pernšteina za 5500 zl. — Bez místa. V outerý před Božím vstoupením (28. května) 1527. (Arch. měst. Brn. cod. Pernst. 132. f. 253.) Ve čtvrtek před sv. Václavem (26. září) téhož léta dal Václav Šarovec na takové zboží list správní Janovi z Pernšteina. (Tamže f. 263.) 208. Lidmila Mládencová z Miličína prodala Janovi z Pernšteina ves Šumvald, vsi Měřotín, Brzvenec a Pluklant za půl čtvrta tisíce a za 100 zlatých. — Bez místa. V outerý po sv. Markytě [16. července] 1527. (Arch. měst. Brn. cod. Pern. 132. f. 254.) 209. václav z Lomnice prodal Janovi z Pernšteina městečko Mohelno, vsi Lhanice, Kladoruby, Kramolno a něco ve vsi Popovicích za 1/23. tisíce �P gr. česk. a za 250 fP gr. česk. na pen. bíl. a na minci rakouské. — Na Rosicích v pondělí po sv. Jiljí [2. září] 1527. (Arch. m. Brn. cod. Pern. 132. f. 261.) 210. Jan Černčický z Kácova prodává Nové Město, zámek, dvory oc, Staré Hrady zámek pustý, tvrz Krčín a tvrz Černčice pusté, městečko Krčín, ves Šonov, Dolsko, Mezilesí, Lhotu, Vrchoviny, Černčice, Bohuslavice oc a mnoho vsí patřících k jmenovaným zámkům, Vojtěchovi z Pernšteina za 11.000 f gr. pr. 1527 v středu po sv. Františku (9. října). (DZ. 6. D. 22.) 211. Kundrát mladší z Dobřenic prodává dědictví své v Jesenici Vojtěchovi z Pernšteina za 200 � gr. praž. 1527, v pátek před sv. Havlem (11. října). (DZ. 6. B. 3.) 212. Jan z Pernšteina osvobozuje Landškrounské od platu zádušního u špitálu, kterýž z některých luk a rolí dávali. — Na Landškrouně 1527, 27. října. Já Jan z Pernšteina a na Helfenšteině, hejtman markrabství Moravského, pán a držitel panství Landškronského, oznamujem tímto listem přede všemi, kdož jej uzří nebo čtouc slyšeti budou, že jsou předstoupili přede mne starší i všecka obec města Landškrouna, poddaní moji, oznamujíc mi, kterak drží některé grunty a kusy rolí k špitálu, kterýž při témž městě Landškrouně jest, zejména tyto: item, kus rolí nad Žichlinkem, kteráž v prutu leží, z kteréhožto kusu plat k témuž záduší jest puštěn od pana Vojtěcha bratra mého, nejvyššího hejtmana a hofmistra krále JMti v království Českém; item, louku, kteráž leží při hranicích Škodovejch, item zahradu na drahách v podměstí, item, louku a kus rolí, kteráž leží při Rudoltickejch hranicích a při Vostrovských, kterážto louka a kus rolí přísluší k témuž záduší. Na kteréžto grunty a rolí žádné jistoty a potvrzení nemají, žádajíc mne snažnými prosbami, abych jim toho potvrdil, tak aby ti gruntové a rolí při nahoře psaném záduší nyní i na budoucí časy bez překážky mne svrchupsaného Jana z Pernšteina i budoucích pánův a držitelův Landškrounských zůstali, a platův žádných aby z toho povino-
Strana 334
334 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina vati dávati nebyli. Také jsou mně nahoře psanému Janovi z Pernšteina tíž starší a obec města Landškrona oznámili, kterak dva pruty rolí, kterýž leží při Leflarovu ibršaru, jsou k témuž špitálu a záduší přikoupeny, z kterýchžto dvou prutů rolí mně svrchupsanému Janovi z Pernšteina a předkům mým, pánům a držitelům města Landškrona, platu ročního dáváno bylo dvaceti čtyři groše české a čtyři peníze bílé, a to rozdílně při sv. Václavě dvanácte grošův českých a dva peníze, a při sv. Jiří také dvanácte grošův českých a dva peníze: pilnými a snažnými prosbami mne za to žádajíce, abych toho platu při témž špitále a záduší nechal, tak aby toho platu mně i budoucím pánům a držitelům města Landškrona z těch dvou prutův k tomu špitálu koupených povinni dávati nebyli. Kdež já nahoře psaný Jan z Pernšteina vzhlédajíc k snažným prosbám jejich i také prohlédajíc k tomu, aby ti chudí, kteříž v témž špitále jsou, tím lépe poživení míti mohli, tuto milost jim tímto listem činím a potvrzuji, aby gruntův a těch kusův rolí nahoře jmenovaných, kteříž k témuž špitálu a záduší přísluší, bez mé i budoucích pánův a držitelův Landškronských vší a všelijaké překážky v užívání byli, a platův žádných aby povinni z nich dávati nebyli nyní i na budoucí časy. Též také což jse těch dvou prutův rolí, kteříž leží při Leflarovu ibršaru, dotýče, kterýž jsou k témuž záduší přikoupeny, z kterýchžto mně a předkům mým plat nahoře psaný vydáván byl, též jim tu milost činím a ten plat k témuž záduší pouštím, tak aby mně ani budoucím pánům a držitelům Land- škrounským toho platu povinni vydávati nebyli, a já ani budoucí potomkové moji, páni a držitelé města Landškrona, o ten svrchupsaný plat více se na ně navracovati nemáme nyní i na budoucí časy. Tomu na svědomí svou vlastní pečeť rozkázal jsem přivěsiti k tomuto listu, jenž jest dán a psán na Landškroně v neděli před svatých Šimona a Judy léta Páně tisícího pětistého dvacátého sedmého počítajíc. Opis novější ve sbírce priv. měst. v arch. zemsk. král. Českého. 213. Z. Trčka z Lípy, Jan a M., bratří ze Sendražic, prodávají právo své ke krčmě a rychtě v Jesenici Vojtěchovi z Pernšteina za 50 � gr. praž. 1527 v pátek den sv. Mikuláše (6. prosince). (DZ. 6. B. 4.) 214. Na sněmu ve Znojmě 1. 1528 po neděli Laetare (v březnu), kdež král Ferdinand osobně byl přítomen, zrušen zápis některých stavů markrabství (kterýž mezi sebou za krále Ludvíka učinili), k podnětu krále samého, a pán z Pernšteina (Jan), k jehož věrným rukoum k uschování zápis dán byl, prohlásil, že zápis roztrhá a pečeť každému vrátí; když pak k naléhání krále jednáno o jednotu víry, prohlásil Pernštein, že predikantův kacířských na statcích svých nemá a jich nevydržuje. (Zpráva něm. v Ms. knih. hrab. Waldst. Pam. Brn. f. 127.) 215. Na duchovním sjezdu stavův českých strany pod obojí držaném v kolleji Veliké v Praze I. 1528, 19. května byl předním defensorem Jan z Pernšteina. (Sněmy české I. str. 288.)
334 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina vati dávati nebyli. Také jsou mně nahoře psanému Janovi z Pernšteina tíž starší a obec města Landškrona oznámili, kterak dva pruty rolí, kterýž leží při Leflarovu ibršaru, jsou k témuž špitálu a záduší přikoupeny, z kterýchžto dvou prutů rolí mně svrchupsanému Janovi z Pernšteina a předkům mým, pánům a držitelům města Landškrona, platu ročního dáváno bylo dvaceti čtyři groše české a čtyři peníze bílé, a to rozdílně při sv. Václavě dvanácte grošův českých a dva peníze, a při sv. Jiří také dvanácte grošův českých a dva peníze: pilnými a snažnými prosbami mne za to žádajíce, abych toho platu při témž špitále a záduší nechal, tak aby toho platu mně i budoucím pánům a držitelům města Landškrona z těch dvou prutův k tomu špitálu koupených povinni dávati nebyli. Kdež já nahoře psaný Jan z Pernšteina vzhlédajíc k snažným prosbám jejich i také prohlédajíc k tomu, aby ti chudí, kteříž v témž špitále jsou, tím lépe poživení míti mohli, tuto milost jim tímto listem činím a potvrzuji, aby gruntův a těch kusův rolí nahoře jmenovaných, kteříž k témuž špitálu a záduší přísluší, bez mé i budoucích pánův a držitelův Landškronských vší a všelijaké překážky v užívání byli, a platův žádných aby povinni z nich dávati nebyli nyní i na budoucí časy. Též také což jse těch dvou prutův rolí, kteříž leží při Leflarovu ibršaru, dotýče, kterýž jsou k témuž záduší přikoupeny, z kterýchžto mně a předkům mým plat nahoře psaný vydáván byl, též jim tu milost činím a ten plat k témuž záduší pouštím, tak aby mně ani budoucím pánům a držitelům Land- škrounským toho platu povinni vydávati nebyli, a já ani budoucí potomkové moji, páni a držitelé města Landškrona, o ten svrchupsaný plat více se na ně navracovati nemáme nyní i na budoucí časy. Tomu na svědomí svou vlastní pečeť rozkázal jsem přivěsiti k tomuto listu, jenž jest dán a psán na Landškroně v neděli před svatých Šimona a Judy léta Páně tisícího pětistého dvacátého sedmého počítajíc. Opis novější ve sbírce priv. měst. v arch. zemsk. král. Českého. 213. Z. Trčka z Lípy, Jan a M., bratří ze Sendražic, prodávají právo své ke krčmě a rychtě v Jesenici Vojtěchovi z Pernšteina za 50 � gr. praž. 1527 v pátek den sv. Mikuláše (6. prosince). (DZ. 6. B. 4.) 214. Na sněmu ve Znojmě 1. 1528 po neděli Laetare (v březnu), kdež král Ferdinand osobně byl přítomen, zrušen zápis některých stavů markrabství (kterýž mezi sebou za krále Ludvíka učinili), k podnětu krále samého, a pán z Pernšteina (Jan), k jehož věrným rukoum k uschování zápis dán byl, prohlásil, že zápis roztrhá a pečeť každému vrátí; když pak k naléhání krále jednáno o jednotu víry, prohlásil Pernštein, že predikantův kacířských na statcích svých nemá a jich nevydržuje. (Zpráva něm. v Ms. knih. hrab. Waldst. Pam. Brn. f. 127.) 215. Na duchovním sjezdu stavův českých strany pod obojí držaném v kolleji Veliké v Praze I. 1528, 19. května byl předním defensorem Jan z Pernšteina. (Sněmy české I. str. 288.)
Strana 335
z let 1527 a 1528 335 216. Smlouva Vojtěcha z Pernšteina s Hradeckými o luhy nad Opatovicemi. — 1528, 31. června. (Smlúva s Hradeckými o luhy nad Vopatovicemi.) Léta od narození Syna božího MVCXXVIII v pátek před sv. Petrem v okovách stala se jest smlúva dobrovolná, jistá, celá a dokonalá mezi urozeným pánem panem Vojtěchem z Pern- štaina a na Pardubicích, najvyšším hofmistrem království Českého, z strany jedné, a mezi múdrými a opatrnými pány purgmistrem a radou i vší obcí města Hradce nad Labem z strany druhé, o luhy, o lúky, o lesy, porostliny, jezera i o všelijaké jiné grunty, kteréž leží při Labi nade vsí Opatovicemi z té strany od Pohřebačky, o kteréž jest byla rozepře mezi tajmž pánem z Pernštaina a pány Hradeckými, kdež každá strana držela se tajchž některých gruntuov, je za své pokládajíc: pak takto mezi sebou jsou oboje strany o to narovnaly a touto smlúvou rozměřily a utvrdily, aby na budúcí časy mezi týmž pánem z Pernšteina, dědici i potomky a budúcími JMti, též také mezi touž obcí Hradeckou nynější i budúcí o to nebylo a býti nemohlo žádných odporuo a zmatkuov. Item. Najprv, jakož jest hruška v rolí N. z Pohřebačky člověka pána z Pern- štaina JMti nad břehem mezi touž rolí a luhy, s té hrušky upřímo meze jest až na tu hrušku, kteráž stojí na louce Kvasničkově z Pohřebačky, a od té hrušky před se upřímo až do cesty, kteráž de na louku Kubcovu z Plačic, člověka pánuov Hra- deckých, kterúž má proti Vysoké, kterážto cesta také jest a má býti za mez až k té louce pod kopec, kterýž jest udělán, a odtud přes jezero na vrby, kterýchžto jest několik, pořád upřímo k Labi až do kopce, který jest udělán nad břehem Labským. A ty meze svrchupsané mají se od obú stran společně kamením velikým do země dobře hluboce vkopaným opatřiti, kopce při tom a na tom kamení zdělajíc na náklad obojí strany, kterýmžto kamením a mezmi svrchupsanými od žádné jedné strany ni budúcích jich nemá hýbáno býti. A tak ta strana, kteráž jest od těch mezí doluov k Opatovicím, i ti všickni gruntové mají býti a zuostati pánu z Pernštaina, dědicuom a budúcím JMti beze všelijakých překážek pánův Hradeckých i jich budoucích. A také druhá strana nad těmi mezemi zdělanými nahoru k Hradci i ti všickni gruntové mají býti a zuostati pánuom Hradeckým a obci té nynějším i budoucím bez všeli- jakých překážek pána z Pernšteina, dědicuov i budoucích JMti. Item. Tato jest vajminka v této smlouvě mezi stranami oběma pozuostavena, že lidé pána z Pernšteina i pánuov Hradeckých do tří let od datum této smlouvy pořád zběhlých mají a budou moci beze všech překážek užívati každý svýho oužitku na těch gruntích, pokudž jest co v tom předešle držel, a v tom času povinni jsou a moci budou pán z Pernšteina, páni Hradečtí těmi nebo jinými grunty touto smluvou sobě vymezenými každá strana lidem svým oddati, což komu v tom vyměnění
z let 1527 a 1528 335 216. Smlouva Vojtěcha z Pernšteina s Hradeckými o luhy nad Opatovicemi. — 1528, 31. června. (Smlúva s Hradeckými o luhy nad Vopatovicemi.) Léta od narození Syna božího MVCXXVIII v pátek před sv. Petrem v okovách stala se jest smlúva dobrovolná, jistá, celá a dokonalá mezi urozeným pánem panem Vojtěchem z Pern- štaina a na Pardubicích, najvyšším hofmistrem království Českého, z strany jedné, a mezi múdrými a opatrnými pány purgmistrem a radou i vší obcí města Hradce nad Labem z strany druhé, o luhy, o lúky, o lesy, porostliny, jezera i o všelijaké jiné grunty, kteréž leží při Labi nade vsí Opatovicemi z té strany od Pohřebačky, o kteréž jest byla rozepře mezi tajmž pánem z Pernštaina a pány Hradeckými, kdež každá strana držela se tajchž některých gruntuov, je za své pokládajíc: pak takto mezi sebou jsou oboje strany o to narovnaly a touto smlúvou rozměřily a utvrdily, aby na budúcí časy mezi týmž pánem z Pernšteina, dědici i potomky a budúcími JMti, též také mezi touž obcí Hradeckou nynější i budúcí o to nebylo a býti nemohlo žádných odporuo a zmatkuov. Item. Najprv, jakož jest hruška v rolí N. z Pohřebačky člověka pána z Pern- štaina JMti nad břehem mezi touž rolí a luhy, s té hrušky upřímo meze jest až na tu hrušku, kteráž stojí na louce Kvasničkově z Pohřebačky, a od té hrušky před se upřímo až do cesty, kteráž de na louku Kubcovu z Plačic, člověka pánuov Hra- deckých, kterúž má proti Vysoké, kterážto cesta také jest a má býti za mez až k té louce pod kopec, kterýž jest udělán, a odtud přes jezero na vrby, kterýchžto jest několik, pořád upřímo k Labi až do kopce, který jest udělán nad břehem Labským. A ty meze svrchupsané mají se od obú stran společně kamením velikým do země dobře hluboce vkopaným opatřiti, kopce při tom a na tom kamení zdělajíc na náklad obojí strany, kterýmžto kamením a mezmi svrchupsanými od žádné jedné strany ni budúcích jich nemá hýbáno býti. A tak ta strana, kteráž jest od těch mezí doluov k Opatovicím, i ti všickni gruntové mají býti a zuostati pánu z Pernštaina, dědicuom a budúcím JMti beze všelijakých překážek pánův Hradeckých i jich budoucích. A také druhá strana nad těmi mezemi zdělanými nahoru k Hradci i ti všickni gruntové mají býti a zuostati pánuom Hradeckým a obci té nynějším i budoucím bez všeli- jakých překážek pána z Pernšteina, dědicuov i budoucích JMti. Item. Tato jest vajminka v této smlouvě mezi stranami oběma pozuostavena, že lidé pána z Pernšteina i pánuov Hradeckých do tří let od datum této smlouvy pořád zběhlých mají a budou moci beze všech překážek užívati každý svýho oužitku na těch gruntích, pokudž jest co v tom předešle držel, a v tom času povinni jsou a moci budou pán z Pernšteina, páni Hradečtí těmi nebo jinými grunty touto smluvou sobě vymezenými každá strana lidem svým oddati, což komu v tom vyměnění
Strana 336
336 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Perušteina touto smluvou čího ujeto neb odjato; a též lidi beze všech překážek mohou a svo- bodu mají sobě to každý v svém, pokudž komu co kde oddáno bude, vypravovati a zlepšovati k svému užitku. Zbytek urbáře někdy v Golč. Jeníkově. f. 85 b. 217. Smlouva, vedle kteréž Jan z Pernšteina směňuje a dává zámek Vranov se vším příslušenstvím Zdeňkovi z Lomnice a na Mezeříčí, začež týž zase postupuje Pernšteinovi díl svůj na zámku Mezeříčí s městem Mezeříčím i díl bratrů svých Václava a Vladislava, kromě rudy všelijaké, kteráž by se našla na tom díle, kterýž Zdeňkovi od Václava z Lomnice a na Mezeříčí, bratra jeho, se dostal; takové rudy nesměly by hledány býti bez vůle a svolení pána z Pernšteina; další výminka učiněna, kdyby Meziříč k prodaji přijíti měla, aby to na bratří Zdeňkovy vzneseno bylo; více vymíněn způsob, jakým sobě navzájem těch statků vyměniti mají, a sice co se dotýče důchodů, rybníků, obilí, dobytků, dluhů, lázně a všelikých jiných spra- vedlivosti. — Na Prostějově v pondělí po Nanebevzetí panny Marie (17. srpna) 1528. (Arch. měst. Brn. cod. Pernst. 132. fol. 266.) Téhož roku dne 18. srpna (v outerý po Nanebevzetí matky Boží) učinil na Prostě- jově smlouvu Vladislav z Lomnice na Mezeříčí, kterouž prodal díl svůj na panství Meziříčském Janovi z Pernšteina za 2519 ſl gr. česk. (Tamtéž fol. 267. [bj). L. 1528, 30. listopadu dal Jan Mezříčský z Lomnice list správní na díl svůj na zámku a městě Mezeříčí, kterýž jemu se po nebožtíku otci byl dostal a jejž prodal Janovi z Pernšteina za 9200 �P míš. — Na Mezeříčí. (Tamže fol. 277.) Dne 6. března 1529 smlouvou v Brně učiněnou postoupil Jindřich z Lomnice Mezi- říčský díl svůj na Meziříčí Janovi z Pernšteina, začež týž dává jemu Jemnici se vším pří- slušenstvím. (Tamtéž f. 270.) Dne 7. března (v neděli po sv. Kunhutě) 1529 prodal Vilém z Lomnice na Mezeříčí díl svůj na panství Mezeříčí Janovi z Pernšteina za 5200 �? gr. česk. V Brně. (Tamže f. 273.) L. 1529, 18. června (v pátek po sv. Vítě) dal Zdeněk z Lomnice na díly Meziříčské, kteréž byl prodal, list správní Janovi z Pernšteina. Dán na Vranově oc. (Tamže f. 278 [b]. Dne 10. října (v neděli před sv. Havlem) 1. 1529 dal Václav z Lomnice na prodaný svůj díl panství Meziříčského (na městečko Tasov, Veselí oc) list správní Janovi z Pernšteina. Dán v Brně oc. (Tamže fol. 298 [b]). Dne 23. prosince (ve čtvrtek po sv. Tomáši) 1. 1529 dal Jindřich z Lomnice Meze- říčský a na Jemnici na prodaný svůj díl panství Meziříčského list správní Janovi z Pernšteina. Dán na Jemnici oc. (Tamže fol. 303.) 218. Smlouva, vedle kteréž Heralt Pňovský z Sovince prodal statek svůj tvrz Pňovice, ves Pňovice, ves Popovice, Želechovice se vším příslušenstvím Janovi z Pernšteina za 16.000 zl. Různé učiněny výminky v příčině platů, rybníků, důchodů, obilí, vinohradů oc. — Na Prostě- jově 1528, den sv. Bartoloměje (24. srpna). (Arch. měst. Brn. cod. Pernst. 132. f. 269.) 219. Král Ferdinand k přímluvě Vojtěcha z Pernšteina vysazuje městečku Solnici dva jarmarky roční, a sice jeden na sv. Šimoniše Judy s 8 dny pořád zběhlými a frejunkem, a druhý na sv. Jana Křtitele božího též s 8 dny pořád zběhlými. — Na hradě Pražském ve čtvrtek po sv. Bartoloměji [27. srpna] 1528. (Majestal. 1527—1534 III. sv. p. 180. Arch. míst. král. Českého.)
336 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Perušteina touto smluvou čího ujeto neb odjato; a též lidi beze všech překážek mohou a svo- bodu mají sobě to každý v svém, pokudž komu co kde oddáno bude, vypravovati a zlepšovati k svému užitku. Zbytek urbáře někdy v Golč. Jeníkově. f. 85 b. 217. Smlouva, vedle kteréž Jan z Pernšteina směňuje a dává zámek Vranov se vším příslušenstvím Zdeňkovi z Lomnice a na Mezeříčí, začež týž zase postupuje Pernšteinovi díl svůj na zámku Mezeříčí s městem Mezeříčím i díl bratrů svých Václava a Vladislava, kromě rudy všelijaké, kteráž by se našla na tom díle, kterýž Zdeňkovi od Václava z Lomnice a na Mezeříčí, bratra jeho, se dostal; takové rudy nesměly by hledány býti bez vůle a svolení pána z Pernšteina; další výminka učiněna, kdyby Meziříč k prodaji přijíti měla, aby to na bratří Zdeňkovy vzneseno bylo; více vymíněn způsob, jakým sobě navzájem těch statků vyměniti mají, a sice co se dotýče důchodů, rybníků, obilí, dobytků, dluhů, lázně a všelikých jiných spra- vedlivosti. — Na Prostějově v pondělí po Nanebevzetí panny Marie (17. srpna) 1528. (Arch. měst. Brn. cod. Pernst. 132. fol. 266.) Téhož roku dne 18. srpna (v outerý po Nanebevzetí matky Boží) učinil na Prostě- jově smlouvu Vladislav z Lomnice na Mezeříčí, kterouž prodal díl svůj na panství Meziříčském Janovi z Pernšteina za 2519 ſl gr. česk. (Tamtéž fol. 267. [bj). L. 1528, 30. listopadu dal Jan Mezříčský z Lomnice list správní na díl svůj na zámku a městě Mezeříčí, kterýž jemu se po nebožtíku otci byl dostal a jejž prodal Janovi z Pernšteina za 9200 �P míš. — Na Mezeříčí. (Tamže fol. 277.) Dne 6. března 1529 smlouvou v Brně učiněnou postoupil Jindřich z Lomnice Mezi- říčský díl svůj na Meziříčí Janovi z Pernšteina, začež týž dává jemu Jemnici se vším pří- slušenstvím. (Tamtéž f. 270.) Dne 7. března (v neděli po sv. Kunhutě) 1529 prodal Vilém z Lomnice na Mezeříčí díl svůj na panství Mezeříčí Janovi z Pernšteina za 5200 �? gr. česk. V Brně. (Tamže f. 273.) L. 1529, 18. června (v pátek po sv. Vítě) dal Zdeněk z Lomnice na díly Meziříčské, kteréž byl prodal, list správní Janovi z Pernšteina. Dán na Vranově oc. (Tamže f. 278 [b]. Dne 10. října (v neděli před sv. Havlem) 1. 1529 dal Václav z Lomnice na prodaný svůj díl panství Meziříčského (na městečko Tasov, Veselí oc) list správní Janovi z Pernšteina. Dán v Brně oc. (Tamže fol. 298 [b]). Dne 23. prosince (ve čtvrtek po sv. Tomáši) 1. 1529 dal Jindřich z Lomnice Meze- říčský a na Jemnici na prodaný svůj díl panství Meziříčského list správní Janovi z Pernšteina. Dán na Jemnici oc. (Tamže fol. 303.) 218. Smlouva, vedle kteréž Heralt Pňovský z Sovince prodal statek svůj tvrz Pňovice, ves Pňovice, ves Popovice, Želechovice se vším příslušenstvím Janovi z Pernšteina za 16.000 zl. Různé učiněny výminky v příčině platů, rybníků, důchodů, obilí, vinohradů oc. — Na Prostě- jově 1528, den sv. Bartoloměje (24. srpna). (Arch. měst. Brn. cod. Pernst. 132. f. 269.) 219. Král Ferdinand k přímluvě Vojtěcha z Pernšteina vysazuje městečku Solnici dva jarmarky roční, a sice jeden na sv. Šimoniše Judy s 8 dny pořád zběhlými a frejunkem, a druhý na sv. Jana Křtitele božího též s 8 dny pořád zběhlými. — Na hradě Pražském ve čtvrtek po sv. Bartoloměji [27. srpna] 1528. (Majestal. 1527—1534 III. sv. p. 180. Arch. míst. král. Českého.)
Strana 337
z roku 1528. 337 220. Král Ferdinand povoluje městu Prostějovu k přímluvě Jana z Pernšteina vedle dosavadního trhu týdenního, kterýž od starodávna ve čtvrtek se odbýval, ještě druhý trh tý- denní na den pondělní, na kterýž den v žádném městě okolním trhu nebývá, kromě v městečku Kojetíně 2 míle od Prostějova vzdáleném. — Na hradě Pražském v úterý po Stětí sv. Jana [1. září] 1528. (Majestal. 1527—1534 III. sv. p. 153 v arch. míst. král. Českého.) 221. Král Ferdinand připisuje Vojtěchovi z Pernšteina zadrženou službu k úřadu nej- vyššího hofmisterství i také plat z mince na Horách Kutnách, (kterýž jemu po 21/2 ſ? každého týhodne vydáván býti měl a má), summou 3130 �? gr. čes. na zámku Hluboké, kterýž v zá- stavě drží. — Na hradě Pražském v úterý po sv. Matouši [22. září] 1528. (Majestal. 1527—34 III. sv. p. 189.) — Srovnej níže č. 226. 222. Václav a Hynek bratři vlastní Radkovští, prodali Janovi z Pernšteina tvrz Radkov se dvorem, ves Radkov, Novou Ves se vším příslušenstvím, jak toho po otci svém Burianu Radkovském z Nové Vsi v držení byli, za 950 � gr. čes. na pen. bíl. — V Brně v středu před sv. Václavem [23. září] 1528. — Druhého pak dne, ve čtvrtek před sv. Václavem, učinili jmenovaní bratři na ta prodaná zboží list správní Janovi z Pernšteina. (Arch. m. Brn. Cod. Pern. 132. f. 275.) V sobotu před sv. Tomášem téhož roku [1528] dal Václav Radkovský Janovi z Pern- šteina list, kterýmž zapisuje se, kdyby bratr jeho Hynek nebo kdokoli jiný v čem nařkl pána z Pernšteina o to zboží (tvrz Radkov oc), že slibuje v tom jeho zastoupiti. (Ibidem) 223. Jan Mezřícký z Lomnice prodal Janovi z Pernšteina díl svůj na panství Mez- říčském, na zámku a městě Mezříčí, a na vsech oc se vším příslušenstvím za 9200 fP gr. míš. na minci v zemi Moravské obecně berné. — V Brně v sobotu před sv. Alžbětou [14. list.] 1528. (Arch. měst. Brn. Cod. Pern. 132. f. 271.) 224. Mikoláš Sendražský z Sendražic prodává Vojtěchovi z Pernšteina polovici tvrze Městce s polovicí dvoru poplužního Městeckého, se vsí Městcem a majetek svůj ve vsech Slavětíně a Vrchovinách, i což měl na lidech příplatných v Dolště, v Černčicích, v Rohynicích, v Roztocích, ve Veselici, v Slonově, Slavětíně za 1650 f? gr. česk.; cožkoli věna na tom statku měla paní Kateřina z Risenburka, manželka Mikuláše Sendražického, má zůstati při Jana z Pernšteina správě pod úrok, pokud by to nebylo očistěno oc, s jinými ještě výminkami o dluzích oc. 1528 v středu před sv. Alžbětou (18. listopadu). (DZ 45. B 22.) 225. Jošt z Rožmberka oznamuje Vojtěchovi z Pernšteina a jiným, že na sjezd po- ložený k urovnání sporů mezi stavem panským a rytířským do Prahy přijeti nemůže. — Na Krumlově 1528, 29. prosince. (Sněmy České I. str. 290 č. 201.) 226. V usnešení sněmovním z r. 1528 zapsáno, že stavové dali králi svolení, aby což k úřadu nejvyššího hofmisterství Vojtěchovi z Pernšteina dluhem pozůstává, na zámku Hluboké připsáno bylo. (Sněmy České I. str. 283 čís. 198.) — Srv. výše č. 221. 227. R. 1528 byl Vojtěch z Pernšteina na Pardubicích a Kuněticích hejtmanem kraje Chrudimského. (Pam. Arch. VIII. str. 224.) Archiv Český XX. 43
z roku 1528. 337 220. Král Ferdinand povoluje městu Prostějovu k přímluvě Jana z Pernšteina vedle dosavadního trhu týdenního, kterýž od starodávna ve čtvrtek se odbýval, ještě druhý trh tý- denní na den pondělní, na kterýž den v žádném městě okolním trhu nebývá, kromě v městečku Kojetíně 2 míle od Prostějova vzdáleném. — Na hradě Pražském v úterý po Stětí sv. Jana [1. září] 1528. (Majestal. 1527—1534 III. sv. p. 153 v arch. míst. král. Českého.) 221. Král Ferdinand připisuje Vojtěchovi z Pernšteina zadrženou službu k úřadu nej- vyššího hofmisterství i také plat z mince na Horách Kutnách, (kterýž jemu po 21/2 ſ? každého týhodne vydáván býti měl a má), summou 3130 �? gr. čes. na zámku Hluboké, kterýž v zá- stavě drží. — Na hradě Pražském v úterý po sv. Matouši [22. září] 1528. (Majestal. 1527—34 III. sv. p. 189.) — Srovnej níže č. 226. 222. Václav a Hynek bratři vlastní Radkovští, prodali Janovi z Pernšteina tvrz Radkov se dvorem, ves Radkov, Novou Ves se vším příslušenstvím, jak toho po otci svém Burianu Radkovském z Nové Vsi v držení byli, za 950 � gr. čes. na pen. bíl. — V Brně v středu před sv. Václavem [23. září] 1528. — Druhého pak dne, ve čtvrtek před sv. Václavem, učinili jmenovaní bratři na ta prodaná zboží list správní Janovi z Pernšteina. (Arch. m. Brn. Cod. Pern. 132. f. 275.) V sobotu před sv. Tomášem téhož roku [1528] dal Václav Radkovský Janovi z Pern- šteina list, kterýmž zapisuje se, kdyby bratr jeho Hynek nebo kdokoli jiný v čem nařkl pána z Pernšteina o to zboží (tvrz Radkov oc), že slibuje v tom jeho zastoupiti. (Ibidem) 223. Jan Mezřícký z Lomnice prodal Janovi z Pernšteina díl svůj na panství Mez- říčském, na zámku a městě Mezříčí, a na vsech oc se vším příslušenstvím za 9200 fP gr. míš. na minci v zemi Moravské obecně berné. — V Brně v sobotu před sv. Alžbětou [14. list.] 1528. (Arch. měst. Brn. Cod. Pern. 132. f. 271.) 224. Mikoláš Sendražský z Sendražic prodává Vojtěchovi z Pernšteina polovici tvrze Městce s polovicí dvoru poplužního Městeckého, se vsí Městcem a majetek svůj ve vsech Slavětíně a Vrchovinách, i což měl na lidech příplatných v Dolště, v Černčicích, v Rohynicích, v Roztocích, ve Veselici, v Slonově, Slavětíně za 1650 f? gr. česk.; cožkoli věna na tom statku měla paní Kateřina z Risenburka, manželka Mikuláše Sendražického, má zůstati při Jana z Pernšteina správě pod úrok, pokud by to nebylo očistěno oc, s jinými ještě výminkami o dluzích oc. 1528 v středu před sv. Alžbětou (18. listopadu). (DZ 45. B 22.) 225. Jošt z Rožmberka oznamuje Vojtěchovi z Pernšteina a jiným, že na sjezd po- ložený k urovnání sporů mezi stavem panským a rytířským do Prahy přijeti nemůže. — Na Krumlově 1528, 29. prosince. (Sněmy České I. str. 290 č. 201.) 226. V usnešení sněmovním z r. 1528 zapsáno, že stavové dali králi svolení, aby což k úřadu nejvyššího hofmisterství Vojtěchovi z Pernšteina dluhem pozůstává, na zámku Hluboké připsáno bylo. (Sněmy České I. str. 283 čís. 198.) — Srv. výše č. 221. 227. R. 1528 byl Vojtěch z Pernšteina na Pardubicích a Kuněticích hejtmanem kraje Chrudimského. (Pam. Arch. VIII. str. 224.) Archiv Český XX. 43
Strana 338
338 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 228. Jan z Pernšteina dává Fryštátským místa k zařízení domovních zahrad. — Na Hranicích 1529, 17. května. Jan z Pernšteina a na Helfenštaině, hejtman markrabství Moravského, mocný a otcovský poručník knížete Václava Těšínského a Velikého Hlohova správce, držitel i nápadník téhož knížetství oc, oznamuji tímto listem všem vůbec, kdož jej uzří anebo čtúce slyšeti budou, že sou předstoupili přede mne lidé poddaní moji z Fry- štátu, věrní milí, prosíc, abych vzhlédnúc na obtížnosti mnohých z nich, kteréž mají při svých živnostech, a zvláště že sou mnozí z nich ani zahrádky nejměli pro potřeby domovní, je opatřil. A já vzhlédnúc na takové jejich slušné prozby i také to obmý- šlejíc, aby se ti lidé tím lépe živiti mohli, i dal sem jim tu vůli a pronajal ta místa, kde slove Na Kamenci, za mými lukami, kteréž k zámku Fryštátu přísluší, ležící podle ščepnice veliké Fryštátské, též také i ta některá místa za ščepnicí pod rolmi k mlýnu Rajskému ležící jim sem pustil; všakž na tento spůsob: kdož by chtěl sobě jakú zahradu udělati, ten aby na úředníka mého Fryštátského najperve takovú věc vznesl a o plat se smluvil, a úředník aby v registra ten plat zapsati dal, jemu místo ukážíc a zaměříc. A kdož by se tak zachoval a s vědomím a povolením o plat se umluvíc zahradu sobě udělal, těm všem tímto listem dávám a dal sem plnú moc, aby toho užívali a užívati mohli, i budoucí potomkové jejich beze vší překážky mne Jana z Pernšteina svrchupsaného i budoucích potomkuov, pánův a držitelův Fryštát- ských, a toho aby vůli měli, kdož by chtěl své komu prodati, dáti, zastaviti, zaměniti a jak s svým vlastním učiniti i nechati. Tomu na svědomí pečet svou vlastní roz- kázal sem k tomuto listu přivěsiti. A při tom sou byli kněz Melchior bakalář, Filip Borynský, Pavel Občanský a Jiřík Pilar starosta Fryštátský, a Jan Dacmal písař, kterýž jest ten list psal a v svém poručení jměl. Jenž jest dán a psán na Hranicích v pondělí po svatém Duše léta páně tisícého pětistého dvacátého devátého počítajíc. (L. S. pendentis.) Op. novější ze sb. privilegia Fryštátu v archivu zemském král. Českého. 229. Při sněmu v Budějovicích Českých zahájeném 8. července 1. 1529 byl Jan z Pernšteina posílán od krále ke stavům s poselstvím. (Sněmy České I. str. 305 čís. 212.) 230. Ferdinand král přiznává, že Jan z Pernšteina, hejtman zemský markrabství Mo- ravského, jemuž služba jeho po 2 léta vyplacena nebyla a zaplacení její poukázáno na město Brno, českou komoru a klášter Kaunický, a jenž ještě 3000 zl. na vypravení vojska byl za- půjčil, právo má na dluh 3263 zl. 11 gr. — V Linci 24. července 1529. (Listina něm. v arch. dvorní kanc. ve Vídni, Gedenkbücher Böhm. 1527—1531 f. 114.)
338 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 228. Jan z Pernšteina dává Fryštátským místa k zařízení domovních zahrad. — Na Hranicích 1529, 17. května. Jan z Pernšteina a na Helfenštaině, hejtman markrabství Moravského, mocný a otcovský poručník knížete Václava Těšínského a Velikého Hlohova správce, držitel i nápadník téhož knížetství oc, oznamuji tímto listem všem vůbec, kdož jej uzří anebo čtúce slyšeti budou, že sou předstoupili přede mne lidé poddaní moji z Fry- štátu, věrní milí, prosíc, abych vzhlédnúc na obtížnosti mnohých z nich, kteréž mají při svých živnostech, a zvláště že sou mnozí z nich ani zahrádky nejměli pro potřeby domovní, je opatřil. A já vzhlédnúc na takové jejich slušné prozby i také to obmý- šlejíc, aby se ti lidé tím lépe živiti mohli, i dal sem jim tu vůli a pronajal ta místa, kde slove Na Kamenci, za mými lukami, kteréž k zámku Fryštátu přísluší, ležící podle ščepnice veliké Fryštátské, též také i ta některá místa za ščepnicí pod rolmi k mlýnu Rajskému ležící jim sem pustil; všakž na tento spůsob: kdož by chtěl sobě jakú zahradu udělati, ten aby na úředníka mého Fryštátského najperve takovú věc vznesl a o plat se smluvil, a úředník aby v registra ten plat zapsati dal, jemu místo ukážíc a zaměříc. A kdož by se tak zachoval a s vědomím a povolením o plat se umluvíc zahradu sobě udělal, těm všem tímto listem dávám a dal sem plnú moc, aby toho užívali a užívati mohli, i budoucí potomkové jejich beze vší překážky mne Jana z Pernšteina svrchupsaného i budoucích potomkuov, pánův a držitelův Fryštát- ských, a toho aby vůli měli, kdož by chtěl své komu prodati, dáti, zastaviti, zaměniti a jak s svým vlastním učiniti i nechati. Tomu na svědomí pečet svou vlastní roz- kázal sem k tomuto listu přivěsiti. A při tom sou byli kněz Melchior bakalář, Filip Borynský, Pavel Občanský a Jiřík Pilar starosta Fryštátský, a Jan Dacmal písař, kterýž jest ten list psal a v svém poručení jměl. Jenž jest dán a psán na Hranicích v pondělí po svatém Duše léta páně tisícého pětistého dvacátého devátého počítajíc. (L. S. pendentis.) Op. novější ze sb. privilegia Fryštátu v archivu zemském král. Českého. 229. Při sněmu v Budějovicích Českých zahájeném 8. července 1. 1529 byl Jan z Pernšteina posílán od krále ke stavům s poselstvím. (Sněmy České I. str. 305 čís. 212.) 230. Ferdinand král přiznává, že Jan z Pernšteina, hejtman zemský markrabství Mo- ravského, jemuž služba jeho po 2 léta vyplacena nebyla a zaplacení její poukázáno na město Brno, českou komoru a klášter Kaunický, a jenž ještě 3000 zl. na vypravení vojska byl za- půjčil, právo má na dluh 3263 zl. 11 gr. — V Linci 24. července 1529. (Listina něm. v arch. dvorní kanc. ve Vídni, Gedenkbücher Böhm. 1527—1531 f. 114.)
Strana 339
z roku 1529. 339 231. Král Ferdinand vypovídá ve při Jana z Pernšteina s Vilémem Prusinovským z Vickova v příčině půhonu Brněnských proti Pernšteinovi. — V Linci 1529, 27. července. (Vajpověď mezi Janem z Pernštaina a Vilémem Prusinovským.) Jakož jest urozený Jan z Pernštaina a na Helfenštaině, hajtman markrabstvie Moravského, před urozenými Vojtěchem z Pernštaina na Pardubicích, najvyzším hofmistrem království Českého, a Hynkem z Vrbna na Klimkovicích, komisaři našimi, vinil statečného Viléma Prusinovského z Vickova na Cimburce z toho: kdež jest on Vilém pohnal purkmistra a radu města Brna k svědomí proti jemu Janovi, chtíce na nich to svě- domí míti, kterak Erkules Trčka z Lípy jsúce nepřítelem s pomocníky svými statky bral jejich spoluobyvateluom a některým i ruce osekati dal, a při tom jest jim cedule dával, kladouc toho příčinu, že to najvajše činí pro Jana z Pernštaina, píšíc, že jim smlouvy a klejtu pod pečetí svou nezdržel, a tudy že jest jeho Jana bez jeho pro- vinění na poctivosti vysoce dotekl; neb on Jan jsouce předešle některé časy hajt- manem, a Fabian Kytlic držíce Břeslav v markrabstvie Moravském a jsúce povinen k landfrýdu pečet přitisknúti, toho jest neučinil, a on Jan na rozkázání a poručení soudcí zemských i také osob ze všech stavuov vydaných, kteříž jsú takovou věc roz- važovali, jej Fabiana Kytlice na závazek vzal. Kdež v té věci že jest nic neučinil, cožby ctnému pánu nenáleželo učiniti, než jest to učinil, což jest byl podle ouřadu svého povinovat učiniti; v tom nás prosíce za opatření, poněvadž se poctivosti jeho vysoce dotýče. Proti tomu on Vilém mluvil, jsouce s ním s Janem ve zlé vuoli, že jest dobře ten puohon učiniti mohl, však že jest jeho Jana v tom puohonu a v něm slovy položenými nenaříkal ani pravil, aby ta slova o něm pravá byla, a toho jest také podle toho puohonu a tím puohonem nic na něj na Jana nevedl, a tudy že jest žádný nářek od něho na téhož Jana poctivosti se nestal; při tom týž Vilém pravíc, že jest od napředpsaného Jana na své poctivosti dotčen bez provinění těmi slovy: že on Jan pověděl, že jeho Viléma zachování u sebe drží, kteréž jest k lidem činil, za takové, kteréž žádnému dobrému nenáleží. K tomu on Vilém pravíc, že jest se k lidem zachovával a zachovává tak, jakž dobrému přísluší, toho nedadouc žádnému napřed; v tom týž Vilém prosíce nás za opatření, poněvadž se jeho poctivosti vysoce dotýče. Tu my Ferdinand oc srozuměvši té vší při skrze komisaře naše k tomu vyslané podle obojích stran na nás mocného přestání takto mezi nimi vajpovídáme: Poněvadž jsme to z rozvážení pilného našeho našli a vyhle- dali, že puohonové i také řeči z té zlé vuole a nechuti, kteráž jest mezi nimi byla, pošly jsou, a ne z potřeby, protož to uznáváme, že puohonové ani řeči jeho Viléma jemu Janovi z Pernštajna k újmě poctivosti a jeho dobré pověsti nebyli jsou a nejsou a býti nemohou a nemají nyní ani na časy budoucí. Též také puohonové a řeči, 43*
z roku 1529. 339 231. Král Ferdinand vypovídá ve při Jana z Pernšteina s Vilémem Prusinovským z Vickova v příčině půhonu Brněnských proti Pernšteinovi. — V Linci 1529, 27. července. (Vajpověď mezi Janem z Pernštaina a Vilémem Prusinovským.) Jakož jest urozený Jan z Pernštaina a na Helfenštaině, hajtman markrabstvie Moravského, před urozenými Vojtěchem z Pernštaina na Pardubicích, najvyzším hofmistrem království Českého, a Hynkem z Vrbna na Klimkovicích, komisaři našimi, vinil statečného Viléma Prusinovského z Vickova na Cimburce z toho: kdež jest on Vilém pohnal purkmistra a radu města Brna k svědomí proti jemu Janovi, chtíce na nich to svě- domí míti, kterak Erkules Trčka z Lípy jsúce nepřítelem s pomocníky svými statky bral jejich spoluobyvateluom a některým i ruce osekati dal, a při tom jest jim cedule dával, kladouc toho příčinu, že to najvajše činí pro Jana z Pernštaina, píšíc, že jim smlouvy a klejtu pod pečetí svou nezdržel, a tudy že jest jeho Jana bez jeho pro- vinění na poctivosti vysoce dotekl; neb on Jan jsouce předešle některé časy hajt- manem, a Fabian Kytlic držíce Břeslav v markrabstvie Moravském a jsúce povinen k landfrýdu pečet přitisknúti, toho jest neučinil, a on Jan na rozkázání a poručení soudcí zemských i také osob ze všech stavuov vydaných, kteříž jsú takovou věc roz- važovali, jej Fabiana Kytlice na závazek vzal. Kdež v té věci že jest nic neučinil, cožby ctnému pánu nenáleželo učiniti, než jest to učinil, což jest byl podle ouřadu svého povinovat učiniti; v tom nás prosíce za opatření, poněvadž se poctivosti jeho vysoce dotýče. Proti tomu on Vilém mluvil, jsouce s ním s Janem ve zlé vuoli, že jest dobře ten puohon učiniti mohl, však že jest jeho Jana v tom puohonu a v něm slovy položenými nenaříkal ani pravil, aby ta slova o něm pravá byla, a toho jest také podle toho puohonu a tím puohonem nic na něj na Jana nevedl, a tudy že jest žádný nářek od něho na téhož Jana poctivosti se nestal; při tom týž Vilém pravíc, že jest od napředpsaného Jana na své poctivosti dotčen bez provinění těmi slovy: že on Jan pověděl, že jeho Viléma zachování u sebe drží, kteréž jest k lidem činil, za takové, kteréž žádnému dobrému nenáleží. K tomu on Vilém pravíc, že jest se k lidem zachovával a zachovává tak, jakž dobrému přísluší, toho nedadouc žádnému napřed; v tom týž Vilém prosíce nás za opatření, poněvadž se jeho poctivosti vysoce dotýče. Tu my Ferdinand oc srozuměvši té vší při skrze komisaře naše k tomu vyslané podle obojích stran na nás mocného přestání takto mezi nimi vajpovídáme: Poněvadž jsme to z rozvážení pilného našeho našli a vyhle- dali, že puohonové i také řeči z té zlé vuole a nechuti, kteráž jest mezi nimi byla, pošly jsou, a ne z potřeby, protož to uznáváme, že puohonové ani řeči jeho Viléma jemu Janovi z Pernštajna k újmě poctivosti a jeho dobré pověsti nebyli jsou a nejsou a býti nemohou a nemají nyní ani na časy budoucí. Též také puohonové a řeči, 43*
Strana 340
340 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina kteréž jsou se od napředpsaného Jana proti jemu Vilémovi zběhly, jemu Vilémovi k újmě poctivosti a jeho dobré pověsti nebyly jsou a nejsú a býti nemohou a nemají nyní ani na časy budoucí. A protož tu všecku věc mezi nimi zdviháme mocně a v nic obracujem, tak že strana straně toho ničímž zlým spomínati nemá nyní ani na časy budúcí; a puohonové, kteříž jsou se z té nevole na obě straně od nich zběhli, kteréž jsme my mezi nimi byli zastaviti ráčili, ty všecky puohony zdviháme a v nic obra- címe, tak aby při obojím právě v Olomúci i v Brně vymazáni byli. Dán v Linci v úterý po sv. Jakubu léta oc XXIX°. Arch. místodrž. král. Českého, Majestalie 1527—1534, sv. III., pag. 273. 232. O poradě 24. srpna 1. 1529 konané, kteréž súčastnil se hejtman markrabství Moravského, ve příčině svolání sněmu do Olomouce, a o zprávě, jakou podal odpověď Vojtěch z Pernšteina jménem stavův království Českého stavům moravským na sněmu v Česk. Budějovicích. — 1529, 24. srpna. Anno Domini 1529 in die Bartholomei war ein Besammlung, Herr Hauptmann und etlich Herren, auch aus der Ritterschaft und Städten. Hebt Herr Hauptmann zu reden, dass er darumben beschickt, ob man ein gemeinen Landtag soll legen, als zu Olmutz beschlossen, so die Noth gab ; so war die Noth also verhenden, dass man nicht weiss, wie ein jeder fertig ist, und andri Nothdurft. Ward beschlossen ein gemeiner Landtag und das Recht soll sein Furgang haben, wiewohl etlich darwider worden; und sagt daneben an, als ihm und dem Nicolaschen Prusinovský befolhen, wenn sie gen Budweis chummen werden, sollen sie mit den Standen von Behem reden, so Gott was uber uns put, ob sie neben uns stehen wollten. Des hättens gethan. Die Stand von Behem gaben am ersten diesi Antwurt und frageten, wenn auf kun. Mt. Gott den Todfoll verhieng, ob sie wollten mit ihn und ihrem Wissen ein Kung annehmen. Gaben unsere Sendboten Antburt, was ihn befolhen ist gewesen, das haben sie an die Stand langen lassen, sie begehrten ein Antwurt und nicht ein Frag. Beriethen sich die Böhm eins besten und gaben diesi Antburt durich Herr Vojtěch von Pernstein, Herr Leben und andri Gesandti, dass sie kun. Mt. darumben beschlossen Volk und nicht Geld zu geben, ob was Gott verhieng uber das Mark- grafthum Märhern, dass sie Volk hätten und das Land nicht verlassen; und also verordent, so was entstuend von den Feinden, so soll Herr Hauptmann von Stund an den vier Hauptleuten das zu kund thuon, die zu Prag auf dem Geschloss sind, dann sie auf dem Furnehmen sind uns [sic] nicht zu der Kron gen Behem gehort. Es war auch beschlossen, einen gemeinen Landtag zu legen, dass in demselben beschlossen werd, wie man sich mit der Rüstung verhalten soll. Knih. hr. Waldšteina v Duchcově, Paměti staré Brněnské fol. 132.
340 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina kteréž jsou se od napředpsaného Jana proti jemu Vilémovi zběhly, jemu Vilémovi k újmě poctivosti a jeho dobré pověsti nebyly jsou a nejsú a býti nemohou a nemají nyní ani na časy budoucí. A protož tu všecku věc mezi nimi zdviháme mocně a v nic obracujem, tak že strana straně toho ničímž zlým spomínati nemá nyní ani na časy budúcí; a puohonové, kteříž jsou se z té nevole na obě straně od nich zběhli, kteréž jsme my mezi nimi byli zastaviti ráčili, ty všecky puohony zdviháme a v nic obra- címe, tak aby při obojím právě v Olomúci i v Brně vymazáni byli. Dán v Linci v úterý po sv. Jakubu léta oc XXIX°. Arch. místodrž. král. Českého, Majestalie 1527—1534, sv. III., pag. 273. 232. O poradě 24. srpna 1. 1529 konané, kteréž súčastnil se hejtman markrabství Moravského, ve příčině svolání sněmu do Olomouce, a o zprávě, jakou podal odpověď Vojtěch z Pernšteina jménem stavův království Českého stavům moravským na sněmu v Česk. Budějovicích. — 1529, 24. srpna. Anno Domini 1529 in die Bartholomei war ein Besammlung, Herr Hauptmann und etlich Herren, auch aus der Ritterschaft und Städten. Hebt Herr Hauptmann zu reden, dass er darumben beschickt, ob man ein gemeinen Landtag soll legen, als zu Olmutz beschlossen, so die Noth gab ; so war die Noth also verhenden, dass man nicht weiss, wie ein jeder fertig ist, und andri Nothdurft. Ward beschlossen ein gemeiner Landtag und das Recht soll sein Furgang haben, wiewohl etlich darwider worden; und sagt daneben an, als ihm und dem Nicolaschen Prusinovský befolhen, wenn sie gen Budweis chummen werden, sollen sie mit den Standen von Behem reden, so Gott was uber uns put, ob sie neben uns stehen wollten. Des hättens gethan. Die Stand von Behem gaben am ersten diesi Antwurt und frageten, wenn auf kun. Mt. Gott den Todfoll verhieng, ob sie wollten mit ihn und ihrem Wissen ein Kung annehmen. Gaben unsere Sendboten Antburt, was ihn befolhen ist gewesen, das haben sie an die Stand langen lassen, sie begehrten ein Antwurt und nicht ein Frag. Beriethen sich die Böhm eins besten und gaben diesi Antburt durich Herr Vojtěch von Pernstein, Herr Leben und andri Gesandti, dass sie kun. Mt. darumben beschlossen Volk und nicht Geld zu geben, ob was Gott verhieng uber das Mark- grafthum Märhern, dass sie Volk hätten und das Land nicht verlassen; und also verordent, so was entstuend von den Feinden, so soll Herr Hauptmann von Stund an den vier Hauptleuten das zu kund thuon, die zu Prag auf dem Geschloss sind, dann sie auf dem Furnehmen sind uns [sic] nicht zu der Kron gen Behem gehort. Es war auch beschlossen, einen gemeinen Landtag zu legen, dass in demselben beschlossen werd, wie man sich mit der Rüstung verhalten soll. Knih. hr. Waldšteina v Duchcově, Paměti staré Brněnské fol. 132.
Strana 341
z roku 1529. 341 233. Ve zprávách o jednání sněmu v Brně držaného l. 1529, 10. září uvedeno: Zu morgens hebt Herr Vojtěch von Pernstein als ein Sendbot zu allen Ständen diesi und viel mehreri Red. dass ihm Sein Mt amb meisten von gemeiner Landschaft Nutz, Eher und Gut geschickt, und das Land ahn einem Hauptmann nicht sein mag, so wollt sein Mt. das Land versehen. War wuhl, dass Sein Mt. den Herrn von Pernstein aus den Ursachen, die er Sr. Mt. zu Budweis furgezählt, des Ambts frei gesagt, nichts weniger befohlen, er soll mit ihn handeln auf das best, dass er das Ambt verseh, bis dass Sein Mt. in das Land quemb. Und darumben von Stund an bei seinem Haus abgesessen und nach Befehlich gehandelt, und die Tag ahn Unterlass sollici tie€rt und viel Ursach erzählt, eins dass er ein genädigen Herrn an kun. Mt. haben, der Landschaft guts in der gefährlichen Zeit thuon mag, sich und aller Inwohner des Lands, bis dann ein ander, der des Ambts nicht leisten bewahren, sicut decet oratorem persuadendo. (Ms. knih. hr. Waldšteina v Duchcově. Paměti st. Brn. f. 132 b.) 234. Smlouva, vedle kteréž Smil z Doubravice a na Osovém směnil tvrz Osové se vším příslušenstvím Janovi z Pernšteina za vsi Valče, Vilémovice, Plešice se vším příslušenstvím; načež ještě Pernštein přidati má Smilovi 4700 zl. — V Brně den povýšení sv. Kříže (14. září) 1529. (Arch. měst. Brn. cod. Pernst. 132. fol. 274.) L. 1530, 3. května (v outerý po sv. Filipu a Jakubu) dal Smil z Doubravice na hrad Osov list správní Janovi z Pernšteina. — Na Osovém. L. 1530, 19. září (v pondělí po sv. Lidmile) prodal Jan z Doubravice na Hrutovicích všechen díl statku svého Vosovského, kterýž se mu byl dostal od bratra Smila z Doubravice, Janovi z Pernšteina za 4000 zl. — Na Mezeříčí. (Tamže 304. a 308.) 235. Jan Tamchyna z Doubravice, hejtman a správce všech statkův Vojtěcha z Pern- šteina, kvituje měšťany Nového Města ze 100 f? gr. míš., kteréž jim byly Vojtěchem z Pern- šteina zapůjčeny k jich živnostem. — Na Pardubicích po 11.000 panen [23. října] 1529. (Orig. arch. Nov. Města nad Metují.) 236. Ve zprávě o jednání krále Ferdinanda se stavy markrabství Moravského ve Znojmě, kamž 4. listopadu 1529 přibyl a kdež za příčinou nebezpečí od Turka s nimi jednal, jaké opatření by učiněno býti mělo, odpovídal na přednešení královské Vojtěch z Pernšteina, jako nejvyšší hejtman. (MS. v knih. hrab. Waldst. v Duchcově. Pam. st. Brn. f. 382.) 237. Jan z Pernšteina osvobozuje lidi své Oplocké od platu ze dvora, od robot dvorských, od berně královské, od hlásky na Tovačově oc. — Na Prostějově 1529, 1. prosince. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině hejtman markrabství Moravského i z svými erby i budoucími potomky, pány Tovačovskými, vyznáváme tímto listem přede všemi, kdež čten nebo čtouci slyšán bude, že znamenavše chudobu a obtížnost lidí svých Oplockých, věrnejch našich milejch, tuto jsme s nimi milost učinili a tímto listem činíme, aby tím lépe a dostatečněji pod námi seděti mohli, smlouvu tu, kterouž jsme s nimi učinili o dvůr náš, kterýž při té vsi Oplocanech máme, tak že nám na každý rok z toho dvoru puol čtrnáctý kopy groší a patnáct groší bílejch platiti mají Při každých vánocích na budoucí časy oni i potomci jich, také z robot dvorských
z roku 1529. 341 233. Ve zprávách o jednání sněmu v Brně držaného l. 1529, 10. září uvedeno: Zu morgens hebt Herr Vojtěch von Pernstein als ein Sendbot zu allen Ständen diesi und viel mehreri Red. dass ihm Sein Mt amb meisten von gemeiner Landschaft Nutz, Eher und Gut geschickt, und das Land ahn einem Hauptmann nicht sein mag, so wollt sein Mt. das Land versehen. War wuhl, dass Sein Mt. den Herrn von Pernstein aus den Ursachen, die er Sr. Mt. zu Budweis furgezählt, des Ambts frei gesagt, nichts weniger befohlen, er soll mit ihn handeln auf das best, dass er das Ambt verseh, bis dass Sein Mt. in das Land quemb. Und darumben von Stund an bei seinem Haus abgesessen und nach Befehlich gehandelt, und die Tag ahn Unterlass sollici tie€rt und viel Ursach erzählt, eins dass er ein genädigen Herrn an kun. Mt. haben, der Landschaft guts in der gefährlichen Zeit thuon mag, sich und aller Inwohner des Lands, bis dann ein ander, der des Ambts nicht leisten bewahren, sicut decet oratorem persuadendo. (Ms. knih. hr. Waldšteina v Duchcově. Paměti st. Brn. f. 132 b.) 234. Smlouva, vedle kteréž Smil z Doubravice a na Osovém směnil tvrz Osové se vším příslušenstvím Janovi z Pernšteina za vsi Valče, Vilémovice, Plešice se vším příslušenstvím; načež ještě Pernštein přidati má Smilovi 4700 zl. — V Brně den povýšení sv. Kříže (14. září) 1529. (Arch. měst. Brn. cod. Pernst. 132. fol. 274.) L. 1530, 3. května (v outerý po sv. Filipu a Jakubu) dal Smil z Doubravice na hrad Osov list správní Janovi z Pernšteina. — Na Osovém. L. 1530, 19. září (v pondělí po sv. Lidmile) prodal Jan z Doubravice na Hrutovicích všechen díl statku svého Vosovského, kterýž se mu byl dostal od bratra Smila z Doubravice, Janovi z Pernšteina za 4000 zl. — Na Mezeříčí. (Tamže 304. a 308.) 235. Jan Tamchyna z Doubravice, hejtman a správce všech statkův Vojtěcha z Pern- šteina, kvituje měšťany Nového Města ze 100 f? gr. míš., kteréž jim byly Vojtěchem z Pern- šteina zapůjčeny k jich živnostem. — Na Pardubicích po 11.000 panen [23. října] 1529. (Orig. arch. Nov. Města nad Metují.) 236. Ve zprávě o jednání krále Ferdinanda se stavy markrabství Moravského ve Znojmě, kamž 4. listopadu 1529 přibyl a kdež za příčinou nebezpečí od Turka s nimi jednal, jaké opatření by učiněno býti mělo, odpovídal na přednešení královské Vojtěch z Pernšteina, jako nejvyšší hejtman. (MS. v knih. hrab. Waldst. v Duchcově. Pam. st. Brn. f. 382.) 237. Jan z Pernšteina osvobozuje lidi své Oplocké od platu ze dvora, od robot dvorských, od berně královské, od hlásky na Tovačově oc. — Na Prostějově 1529, 1. prosince. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině hejtman markrabství Moravského i z svými erby i budoucími potomky, pány Tovačovskými, vyznáváme tímto listem přede všemi, kdež čten nebo čtouci slyšán bude, že znamenavše chudobu a obtížnost lidí svých Oplockých, věrnejch našich milejch, tuto jsme s nimi milost učinili a tímto listem činíme, aby tím lépe a dostatečněji pod námi seděti mohli, smlouvu tu, kterouž jsme s nimi učinili o dvůr náš, kterýž při té vsi Oplocanech máme, tak že nám na každý rok z toho dvoru puol čtrnáctý kopy groší a patnáct groší bílejch platiti mají Při každých vánocích na budoucí časy oni i potomci jich, také z robot dvorských
Strana 342
342 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina je vynímáme a prázdny i ovšem činíme, z těch, kteréž jsou k tomu dvoru jmívali, že více jich nebudou povinni činiti nám ani potomkóm našim, pánuom a držitelóm panství Tovačovského. Také jestliže by berně královská kdy přišla na zemi, že ti lidé svrchu psaní povinni nejsou a na budoucí časy nebudou z toho dvoru berně dávati nižádnému ani platiti. Také jim svrchupsaným lidem Oplockým našim tuto milost a smlouvu sme učinili, jakož sou na zámku Tovačově hlásávali, že za ty nám a erbóm našim mají na každej rok též při vánocích dávati a platiti kopu grošuov a dvadceti grošuov bílejch, a již toho prázdni býti, tak že my sami své hlásné míti máme a jim platiti. A tak od nás i od budoucích potomkuov našich při tom platu, kterej z toho dvoru dávají a také za tu hlásku, zachováni býti mají na budoucí časy beze vší překážky. Tomu na svědomí a pro lepší jistotu svou vlastní pečeť dal sem přivěsiti k tomuto listu, jenž jest dán a psán na Prostějově v středu po svatém Ondřeji léta páně tisícího pětistého dvadcátého devátého počítajíc. Archiv musea Františkova v Brně, privil. Tovač. f. 85. 238. Na sněmu 1. 1529 v Brně na den sv. Lucie panny (13. prosince) držaném voleny byly osoby, kteréž do Č. Budějovic vypraviti se měly k jednání s královstvím i jinými zeměmi krále Českého, jaké opatření by se mělo státi proti Turkům; na prvním místě ze stavu pan- ského jmenován Jan z Pernšteina jako hejtman. (MS. souč. pam. Brn. v knih. Waldšteina v Duchcově.) 239. Jan z Pernšteina dává městu Prostějovu za roli od špitálu někdy odňatou tři jiné kusy rolí. — Na Meziříčí 1529, 18. prosince. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině, hejtman markrabství Moravského, pán a pravý dědic města Prostějova, vyznáváme tímto listem přede všemi, kdož jej uzří nebo čtouce slyšeti budou, že sou předstoupili před nás a prosbu pokornou na nás vzložili purkmistr a rada na místě vší obce města našeho Prostějova, věrní milí, abychom jim rolí špitálskú zase oddali, kteráž se jest před časy od téhož města a špitále odjala, toho času, když se ulice Kostelecká stavěla, s vůlí a rozkázáním dobré paměti otce našeho milého. Kdež my znajíce jich žádost slušnou i pobožnou, za takovou rolí jim tú ulicí a od toho špitále odjatú na to místo jim dáváme a mocně oddáváme sám od sebe i erbův svých tři kusy rolí za Hlanězelí u města téhož spolem ležící, kteréžto jest měla v držení dobré paměti urozená paní paní Kateřina z Bo- rovnice; kderýžto oni purkmistr a rada i všecka obec téhož města Prostějova ny- nější i budoucí požívati ke špitáli svému na věčné časy mají bez všelijaké překážky naší i též potomků našich. Pakli by se jim těch kusův rolí v držení míti nezdálo a oni znali v tom co lepšího k tomu záduší, tu jim moc dáváme, aby je mohli pro- dati a k užitku jakýmžkoli obyčejem dobrému přivésti, jakýchž by se jim nejlépe
342 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina je vynímáme a prázdny i ovšem činíme, z těch, kteréž jsou k tomu dvoru jmívali, že více jich nebudou povinni činiti nám ani potomkóm našim, pánuom a držitelóm panství Tovačovského. Také jestliže by berně královská kdy přišla na zemi, že ti lidé svrchu psaní povinni nejsou a na budoucí časy nebudou z toho dvoru berně dávati nižádnému ani platiti. Také jim svrchupsaným lidem Oplockým našim tuto milost a smlouvu sme učinili, jakož sou na zámku Tovačově hlásávali, že za ty nám a erbóm našim mají na každej rok též při vánocích dávati a platiti kopu grošuov a dvadceti grošuov bílejch, a již toho prázdni býti, tak že my sami své hlásné míti máme a jim platiti. A tak od nás i od budoucích potomkuov našich při tom platu, kterej z toho dvoru dávají a také za tu hlásku, zachováni býti mají na budoucí časy beze vší překážky. Tomu na svědomí a pro lepší jistotu svou vlastní pečeť dal sem přivěsiti k tomuto listu, jenž jest dán a psán na Prostějově v středu po svatém Ondřeji léta páně tisícího pětistého dvadcátého devátého počítajíc. Archiv musea Františkova v Brně, privil. Tovač. f. 85. 238. Na sněmu 1. 1529 v Brně na den sv. Lucie panny (13. prosince) držaném voleny byly osoby, kteréž do Č. Budějovic vypraviti se měly k jednání s královstvím i jinými zeměmi krále Českého, jaké opatření by se mělo státi proti Turkům; na prvním místě ze stavu pan- ského jmenován Jan z Pernšteina jako hejtman. (MS. souč. pam. Brn. v knih. Waldšteina v Duchcově.) 239. Jan z Pernšteina dává městu Prostějovu za roli od špitálu někdy odňatou tři jiné kusy rolí. — Na Meziříčí 1529, 18. prosince. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině, hejtman markrabství Moravského, pán a pravý dědic města Prostějova, vyznáváme tímto listem přede všemi, kdož jej uzří nebo čtouce slyšeti budou, že sou předstoupili před nás a prosbu pokornou na nás vzložili purkmistr a rada na místě vší obce města našeho Prostějova, věrní milí, abychom jim rolí špitálskú zase oddali, kteráž se jest před časy od téhož města a špitále odjala, toho času, když se ulice Kostelecká stavěla, s vůlí a rozkázáním dobré paměti otce našeho milého. Kdež my znajíce jich žádost slušnou i pobožnou, za takovou rolí jim tú ulicí a od toho špitále odjatú na to místo jim dáváme a mocně oddáváme sám od sebe i erbův svých tři kusy rolí za Hlanězelí u města téhož spolem ležící, kteréžto jest měla v držení dobré paměti urozená paní paní Kateřina z Bo- rovnice; kderýžto oni purkmistr a rada i všecka obec téhož města Prostějova ny- nější i budoucí požívati ke špitáli svému na věčné časy mají bez všelijaké překážky naší i též potomků našich. Pakli by se jim těch kusův rolí v držení míti nezdálo a oni znali v tom co lepšího k tomu záduší, tu jim moc dáváme, aby je mohli pro- dati a k užitku jakýmžkoli obyčejem dobrému přivésti, jakýchž by se jim nejlépe
Strana 343
z let 1529 a 1530. 343 zdálo, však na takový spůsob: ten oužitek, kterýžby koli z toho byl aneb jakžkoli přiveden, zase k tomu záduší a špitáli aby obrácen byl. Tomu na svědomí a lepší jistotu věcí nahořepsaných potvrzení pečeť naši vlastní rozkázali sme přivěsiti k to- muto listu, jenž jest dán a psán na Mezříčí v sobotu před sv. Tomášem léta páně 1529 počítajíc. Zemský archiv v Brně, Bočkova sbírka č. 10.233 Cop. 240. Jindřich Frath z Bystřice prodal dvůr a ves Šeberov s jedním lánem rolí v Uhři- nově a pustou ves Svojenov Janovi z Pernšteina s ochozy, mlejny, s řekami, rybníky, rybni- štěmi, s lesy a se vším příslušenstvím za 565 zl., po 30 gr. počítajíc 1 zl. — Na Meziříčí ve čtvrtek před narozením Krista Pána [23. prosince] 1529. (Archiv m. Brn. Cod. Pern. 132. f. 306.) 241. V současném zápisu osob stavu panského, kteréž daly listy přiznavací na berni, jako pomoc proti Turku 1. 1529, napsáno: „Pan Vojtěch z Pernšteina, nejvyšší hofmistr krá- lovství Českého, z dvakrát sto tisíc a osmačtyřiceti a půl tisíce kop gr. č. i se statkem Lan- škrounským, Borovnickým a Plchovským, kteréž pan Jan z Pernšteina v Čechách drží, facit berně 1793 � 24 gr. (Arch. Třeboň. hist. Nro. 3961.) 242. Jan z Pernšteina prodává městečko Bělou a vsi Šlapanov, Pfaffendorf, Muchopruny, Svatý Kříž, Krátkádlouhá a Ottendorf městu Brodu Německému. — 1530, 12. ledna. Jan z Pernštaina a na Helfenštainé, hajtman markrabství Moravského, přiznal se před Radslavem Beřkovským z Šebířova a na Liběchově, najvyšším písařem krá- lovstvie Českého, a před úřadníky pražskými, že dědictvie své Bělou městečko, domy, krčmy a dvory kmecí s platem; Šlapanov ves a dvory kmecí s platem, což tu má; Fafndorf a Muchokrupy [sic], Svatý Kříž, vsi celé a dvory kmecí s platem; Krátkádlúhá a Ottndorf, vsi a dvory kmecí s platem, což tu má s dědinami, lukami, lesy, potoky, rybníky, řekou a s mlýny, s platem, s kurmi, s podacími kostelními, jedno v Bělé, druhé u Sv. Kříže a třetí v Šlapanově, i se vší zvolí, což k tomu přísluší, s plným panstvím, to vše, což jest tu sám jměl a držal, tak a v témž plným právě, jakož jest se jemu to na dílu dostalo, v tých mezech a hranicech, v nichžto dědictví záleží, žádného práva ani které zvláštnosti sobě ani dědicuom svým k nade- psanému dědictví tudíž dále nepozuostavuje, prodal purkmistru a konšeluom i vší obci města Brodu Německého nynějším i budúcím za puol jedenácta sta kop grošuov pražských českých úplně zaplacených, a jim nadepsaného dědictví dědicky postoupil. Zpraviti má právem zemským, čímž má neb jmíti bude, třetinú vajš. K kterémužto ve dsky kladení najjasnější kníže a pán pan Ferdinand, Uherský a Český oc král, infant v Hyšpanii, arcikníže Rakouský a markrabě Moravský oc, ráčil dáti své povolení na takový zpuosob, jestliže by kdy přišla jaká potřeba zemi, vojna neb berně, aby
z let 1529 a 1530. 343 zdálo, však na takový spůsob: ten oužitek, kterýžby koli z toho byl aneb jakžkoli přiveden, zase k tomu záduší a špitáli aby obrácen byl. Tomu na svědomí a lepší jistotu věcí nahořepsaných potvrzení pečeť naši vlastní rozkázali sme přivěsiti k to- muto listu, jenž jest dán a psán na Mezříčí v sobotu před sv. Tomášem léta páně 1529 počítajíc. Zemský archiv v Brně, Bočkova sbírka č. 10.233 Cop. 240. Jindřich Frath z Bystřice prodal dvůr a ves Šeberov s jedním lánem rolí v Uhři- nově a pustou ves Svojenov Janovi z Pernšteina s ochozy, mlejny, s řekami, rybníky, rybni- štěmi, s lesy a se vším příslušenstvím za 565 zl., po 30 gr. počítajíc 1 zl. — Na Meziříčí ve čtvrtek před narozením Krista Pána [23. prosince] 1529. (Archiv m. Brn. Cod. Pern. 132. f. 306.) 241. V současném zápisu osob stavu panského, kteréž daly listy přiznavací na berni, jako pomoc proti Turku 1. 1529, napsáno: „Pan Vojtěch z Pernšteina, nejvyšší hofmistr krá- lovství Českého, z dvakrát sto tisíc a osmačtyřiceti a půl tisíce kop gr. č. i se statkem Lan- škrounským, Borovnickým a Plchovským, kteréž pan Jan z Pernšteina v Čechách drží, facit berně 1793 � 24 gr. (Arch. Třeboň. hist. Nro. 3961.) 242. Jan z Pernšteina prodává městečko Bělou a vsi Šlapanov, Pfaffendorf, Muchopruny, Svatý Kříž, Krátkádlouhá a Ottendorf městu Brodu Německému. — 1530, 12. ledna. Jan z Pernštaina a na Helfenštainé, hajtman markrabství Moravského, přiznal se před Radslavem Beřkovským z Šebířova a na Liběchově, najvyšším písařem krá- lovstvie Českého, a před úřadníky pražskými, že dědictvie své Bělou městečko, domy, krčmy a dvory kmecí s platem; Šlapanov ves a dvory kmecí s platem, což tu má; Fafndorf a Muchokrupy [sic], Svatý Kříž, vsi celé a dvory kmecí s platem; Krátkádlúhá a Ottndorf, vsi a dvory kmecí s platem, což tu má s dědinami, lukami, lesy, potoky, rybníky, řekou a s mlýny, s platem, s kurmi, s podacími kostelními, jedno v Bělé, druhé u Sv. Kříže a třetí v Šlapanově, i se vší zvolí, což k tomu přísluší, s plným panstvím, to vše, což jest tu sám jměl a držal, tak a v témž plným právě, jakož jest se jemu to na dílu dostalo, v tých mezech a hranicech, v nichžto dědictví záleží, žádného práva ani které zvláštnosti sobě ani dědicuom svým k nade- psanému dědictví tudíž dále nepozuostavuje, prodal purkmistru a konšeluom i vší obci města Brodu Německého nynějším i budúcím za puol jedenácta sta kop grošuov pražských českých úplně zaplacených, a jim nadepsaného dědictví dědicky postoupil. Zpraviti má právem zemským, čímž má neb jmíti bude, třetinú vajš. K kterémužto ve dsky kladení najjasnější kníže a pán pan Ferdinand, Uherský a Český oc král, infant v Hyšpanii, arcikníže Rakouský a markrabě Moravský oc, ráčil dáti své povolení na takový zpuosob, jestliže by kdy přišla jaká potřeba zemi, vojna neb berně, aby
Strana 344
C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 344 z toho dědictví též činili nadepsaní Brodští nynější i jich budúcí, i také aby se k králi JMti nynějšímu i budúcím králuom Českým a k zemi oni Brodští zachovali a z toho činili, jako první držitelé nadepsaného dědictví, a též také aby téhož dědictví buď všeho neb dílu ani ničehéhož pod šos sobě neosobovali. Posel na to od JMKské byl Jaro- slav z Šelnberka a z Kosti oc, najvyzší komorník královstvie Českého, z pánuov, jsa k tomu zvláště vyslaný. Stalo se toto přiznání v Budějovicích před svrchupsaným Radslavem Beřkovským a před Burjanem Medkem z Waldeka, místokomorníkem královstvie Če- ského, z rozkázání pánuov JMtí a vládyk z plnýho soudu zemského na to vyslanými léta božího M'VCXXX v středu před ochtábem božího křtění. Stalo se léta nade- psaného v sobotu po sv. Fabianu a Šebestianu a nyní zase vloženo léta a dne svrchu psaného. Karlšteinské desky č. 3, fol. E. XXVI v. 243. Na sněmu v Olomouci držaném f. V. po sv. Dorotě usneseno, aby různice mez stavy panským, prelátským, rytířským a městy markrabství Moravského přetrženy a v dobrý konec uvedeny byly; ku kterémuž jednání ze stavu panského, prelátského mezi osmi oso- bami zvolen pán z Pernšteina. — 1530, 10. února. (MS. v knih. hrab. Waldšteina v Duchc. Pam. st. Brn. f. 171.) 244. V usnešení sněmu dne 24. února 1530 zahájeného zapsáno sub 17. art., že stavové dali povolení k tomu, aby Vojtěch z Pernšteina mohl na opravu statku Protivínského do 1000 fP gr. čes. vynaložiti, kteráž summa při výplatě statku jemu vrácena býti má. (Sněmy České I. str. 331 čís. 220.) — Srv. zde str. 345 č. 248. 245. Jan Bošovský z Polanky prodal tři drajlinky vína v Horních Bojanovicích, kteréžto víno Jan z Pernšteina jmenovanému Bošovskému každý rok byl povinen odváděti, témuž pánovi za 450 � gr. čes. — Na Mezeříčí v neděli po sv. Kunhutě [6. března] 1530. (Arch. m. Brn. Cod. Pern. 132. f. 317.) 246. Král Ferdinand postupuje Janovi z Pernšteina les Hajavu od kláštera Kounického a povoluje mu zvětšení rybníku Nětínského. — Na hradě Pražském 1530, 16. března. (Janovi z Pernštaina oc.) My Ferdinand oc oznamujem tímto listem všem, že jest nás prosil urozený Jan z Pernšteina na Helfenšteině, věrný náš milý, abychom jemu ten les, kterajž slove Hajava, při hranicích jeho od kláštera našeho Kounického k držení dáti ráčili; z kteréhožto lesu platu ročního na Kounice dávali III �P gr. českých. Kdež my vzhlédnúce na jeho slušnou prosbu a služby jeho pilné a věrné, kteréž nám činil a činiti nepřestává, ráčili jsme jemu, erbuom a dědicóm jeho ten les Hajava dáti a mocí listu tohoto dáváme, aby on toho lesu i s erby a dědici svými dědičně požieval a požievati mohli bez překážky naší i budúcích našich, králuov Českých a markrabí Moravských; a ty tři �P gr. českých, kteréž z toho lesu na Kounice vydávány bývaly, týž Jan z Pernštaina má a povinen bude na některé
C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 344 z toho dědictví též činili nadepsaní Brodští nynější i jich budúcí, i také aby se k králi JMti nynějšímu i budúcím králuom Českým a k zemi oni Brodští zachovali a z toho činili, jako první držitelé nadepsaného dědictví, a též také aby téhož dědictví buď všeho neb dílu ani ničehéhož pod šos sobě neosobovali. Posel na to od JMKské byl Jaro- slav z Šelnberka a z Kosti oc, najvyzší komorník královstvie Českého, z pánuov, jsa k tomu zvláště vyslaný. Stalo se toto přiznání v Budějovicích před svrchupsaným Radslavem Beřkovským a před Burjanem Medkem z Waldeka, místokomorníkem královstvie Če- ského, z rozkázání pánuov JMtí a vládyk z plnýho soudu zemského na to vyslanými léta božího M'VCXXX v středu před ochtábem božího křtění. Stalo se léta nade- psaného v sobotu po sv. Fabianu a Šebestianu a nyní zase vloženo léta a dne svrchu psaného. Karlšteinské desky č. 3, fol. E. XXVI v. 243. Na sněmu v Olomouci držaném f. V. po sv. Dorotě usneseno, aby různice mez stavy panským, prelátským, rytířským a městy markrabství Moravského přetrženy a v dobrý konec uvedeny byly; ku kterémuž jednání ze stavu panského, prelátského mezi osmi oso- bami zvolen pán z Pernšteina. — 1530, 10. února. (MS. v knih. hrab. Waldšteina v Duchc. Pam. st. Brn. f. 171.) 244. V usnešení sněmu dne 24. února 1530 zahájeného zapsáno sub 17. art., že stavové dali povolení k tomu, aby Vojtěch z Pernšteina mohl na opravu statku Protivínského do 1000 fP gr. čes. vynaložiti, kteráž summa při výplatě statku jemu vrácena býti má. (Sněmy České I. str. 331 čís. 220.) — Srv. zde str. 345 č. 248. 245. Jan Bošovský z Polanky prodal tři drajlinky vína v Horních Bojanovicích, kteréžto víno Jan z Pernšteina jmenovanému Bošovskému každý rok byl povinen odváděti, témuž pánovi za 450 � gr. čes. — Na Mezeříčí v neděli po sv. Kunhutě [6. března] 1530. (Arch. m. Brn. Cod. Pern. 132. f. 317.) 246. Král Ferdinand postupuje Janovi z Pernšteina les Hajavu od kláštera Kounického a povoluje mu zvětšení rybníku Nětínského. — Na hradě Pražském 1530, 16. března. (Janovi z Pernštaina oc.) My Ferdinand oc oznamujem tímto listem všem, že jest nás prosil urozený Jan z Pernšteina na Helfenšteině, věrný náš milý, abychom jemu ten les, kterajž slove Hajava, při hranicích jeho od kláštera našeho Kounického k držení dáti ráčili; z kteréhožto lesu platu ročního na Kounice dávali III �P gr. českých. Kdež my vzhlédnúce na jeho slušnou prosbu a služby jeho pilné a věrné, kteréž nám činil a činiti nepřestává, ráčili jsme jemu, erbuom a dědicóm jeho ten les Hajava dáti a mocí listu tohoto dáváme, aby on toho lesu i s erby a dědici svými dědičně požieval a požievati mohli bez překážky naší i budúcích našich, králuov Českých a markrabí Moravských; a ty tři �P gr. českých, kteréž z toho lesu na Kounice vydávány bývaly, týž Jan z Pernštaina má a povinen bude na některé
Strana 345
z roku 1530. 345 vsi své dědičné, kteráž by k Kounicím najblíže příležela, zapsati a ve dsky zemské v Brně vložiti, aby ten plat III � gr. českých každý rok na časy budoucí na Kou- nice vydáván byl. Také jsme témuž Janovi, erbuom a dědicóm jeho povolení naše dáti ráčili, aby rybníku svého Nětínského povýšiti mohl, jakž by se jemu zdálo; a což by tím rybníkem gruntuov ode vsi jmenovitě Kochanova k klášteru našemu Třebíckému příslušejících zatopil, to má a povinen bude těm lidem z gruntuo svých dědičných zase nadati a třetinou vajše v místech náležitých oddati, a na to těm lidem list obyčejný dáti, aby] ti lidé na budoucí časy bez překážek pánuov Meze- říckých toho svobodně užievati mohli. Tomu na svědomie oc. Dán na hradě Pražském v středu po sv. Řehoři léta oc XXX. Archiv místodrž. král. Českého, Majestalie 1527—34, sv. III., pag. 327. 247. Král Ferdinand vysazuje k přímluvě Vojtěcha z Pernšteina, aby „na podměstí Dlouhém města Pardubic, kudy k Hoře jedou,“ jarmark roční koňský tu středu po Hromicích za 3 dni pořád zběhlé, a po tom jarmarku trh týhodní každý pátek až do sv. Ducha držán byl. — Ve Vídni v pátek po Judica (8. dubna) 1530. (Opis nov. ve sbírce privil. měst. v arch. zemsk. král. Česk.) 248. Král Ferdinand povoluje Vojtěchovi z Pernšteina, aby na opravu a zlepšení zápisného statku Protivína do 1000 kop gr. mohl vynaložiti. — Na hradě Pražském 1530, 13. dubna. (Vojtěchovi z Pernšteina.) My Ferdinand oc oznamujem tímto listem všem, že sme prošeni od urozeného Vojtěcha z Pernšteina na Pardubicích, najvyzšieho hofmistra královstvie Českého, věrného našeho milého, poněvadž zámek Protivín s jeho vším příslušenstvím koupil, abychom k tomu jemu, aby na opravu a zlepšení toho statku až do tisíce kop grošuov českých vynaložiti mohl, povoliti ráčili. K jehožto prozbě pro téhož Vojtěcha pilné, věrné a platné služby nakloněni jsúce, poněvadž také i všech stavuov královstvie Českého k tomu vuole dána a nám také to zlepšení spíše k užitku nežli k škodě býti má: protož s dobrým rozmyslem, naším jistým vědomiem, mocí královskou v Čechách svolili sme k tomu a tímto listem svolujeme, aby on Vojtěch nahořepsaný na opravu a zlepšení statku Protivína s jeho příslu- šenstvím až do tisíce kop grošuov českých vynaložiti mohl a moc měl; však na ten zpuosob, když bychom koli my neb budúcí králé Češtčí týž statek, jakž nahoře dotčeno, vyplatiti chtěli, abychom toho moc měli, dadouce témuž Vojtěchovi, dědicům neb budúcím jeho vedle jiných sum na témž statku Protivínském spravedlivě zapsa- ných to, což by na opravu a zlepšení častopsaného statku prostavěli a vynaložili a to registry řádnými neb svědomiem hodnověrným pokázali, tehdy mají a povinni budú on Vojtěch s dědici a budúcími svými tu sumu přijíti a nám, dědicuom a budúcím našim králuom Českým toho statku beze všech odtahuov v moc naši postúpiti, a list 44 Archiv Český XX.
z roku 1530. 345 vsi své dědičné, kteráž by k Kounicím najblíže příležela, zapsati a ve dsky zemské v Brně vložiti, aby ten plat III � gr. českých každý rok na časy budoucí na Kou- nice vydáván byl. Také jsme témuž Janovi, erbuom a dědicóm jeho povolení naše dáti ráčili, aby rybníku svého Nětínského povýšiti mohl, jakž by se jemu zdálo; a což by tím rybníkem gruntuov ode vsi jmenovitě Kochanova k klášteru našemu Třebíckému příslušejících zatopil, to má a povinen bude těm lidem z gruntuo svých dědičných zase nadati a třetinou vajše v místech náležitých oddati, a na to těm lidem list obyčejný dáti, aby] ti lidé na budoucí časy bez překážek pánuov Meze- říckých toho svobodně užievati mohli. Tomu na svědomie oc. Dán na hradě Pražském v středu po sv. Řehoři léta oc XXX. Archiv místodrž. král. Českého, Majestalie 1527—34, sv. III., pag. 327. 247. Král Ferdinand vysazuje k přímluvě Vojtěcha z Pernšteina, aby „na podměstí Dlouhém města Pardubic, kudy k Hoře jedou,“ jarmark roční koňský tu středu po Hromicích za 3 dni pořád zběhlé, a po tom jarmarku trh týhodní každý pátek až do sv. Ducha držán byl. — Ve Vídni v pátek po Judica (8. dubna) 1530. (Opis nov. ve sbírce privil. měst. v arch. zemsk. král. Česk.) 248. Král Ferdinand povoluje Vojtěchovi z Pernšteina, aby na opravu a zlepšení zápisného statku Protivína do 1000 kop gr. mohl vynaložiti. — Na hradě Pražském 1530, 13. dubna. (Vojtěchovi z Pernšteina.) My Ferdinand oc oznamujem tímto listem všem, že sme prošeni od urozeného Vojtěcha z Pernšteina na Pardubicích, najvyzšieho hofmistra královstvie Českého, věrného našeho milého, poněvadž zámek Protivín s jeho vším příslušenstvím koupil, abychom k tomu jemu, aby na opravu a zlepšení toho statku až do tisíce kop grošuov českých vynaložiti mohl, povoliti ráčili. K jehožto prozbě pro téhož Vojtěcha pilné, věrné a platné služby nakloněni jsúce, poněvadž také i všech stavuov královstvie Českého k tomu vuole dána a nám také to zlepšení spíše k užitku nežli k škodě býti má: protož s dobrým rozmyslem, naším jistým vědomiem, mocí královskou v Čechách svolili sme k tomu a tímto listem svolujeme, aby on Vojtěch nahořepsaný na opravu a zlepšení statku Protivína s jeho příslu- šenstvím až do tisíce kop grošuov českých vynaložiti mohl a moc měl; však na ten zpuosob, když bychom koli my neb budúcí králé Češtčí týž statek, jakž nahoře dotčeno, vyplatiti chtěli, abychom toho moc měli, dadouce témuž Vojtěchovi, dědicům neb budúcím jeho vedle jiných sum na témž statku Protivínském spravedlivě zapsa- ných to, což by na opravu a zlepšení častopsaného statku prostavěli a vynaložili a to registry řádnými neb svědomiem hodnověrným pokázali, tehdy mají a povinni budú on Vojtěch s dědici a budúcími svými tu sumu přijíti a nám, dědicuom a budúcím našim králuom Českým toho statku beze všech odtahuov v moc naši postúpiti, a list 44 Archiv Český XX.
Strana 346
346 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina tento i s jinými, kteréž by více na to jměli, navrátiti bez zmatku a všelijaké odpor- nosti. A ktož by tento list s jeho Vojtěcha neb dědicuov a budúcích dobrú vuolí jměl, tomu chcme, aby jemu příslušelo plné právo všech věcí v tomto listu polo- žených. Tomu na svědomie oc. Dán na hradě Pražském v středu po neděli květné léta oc XXX°. Archiv místodržit. král. Českého, Majestalie 1527—1534, sv. III., pag. 374. 249. Dlužní úpis krále Ferdinanda Vojtěchovi z Pernšteina, nejvyššímu hofmistru a hejtmanu král. Českého, na 1545 ſP 23 gr. 21/2 peníze českých, což jemu k ouřadu nej- vyššího hofmisterství i také platu z mince Hor Kuten „každý týden vydáváno býti mělo a má“; kteráž summa mu na sv. Havel nejprv příští a na sv. Jiří hned potom a konečně opět na sv. Havel zaplacena býti má. — Na hradě Pražském v neděli Vzkříšení Pána Krista [17. dubna] 1530. (Arch. míst. kr. Č. Zápisy oc 1528—42 sv. V. f. 102.) 250. Král Ferdinand dává instrukcí komisarům královským Vojtěchovi z Pernšteina a Janovi Pflugovi z Rabšteina, co by na sněmu Slezském ve Vratislavi přednésti a jednati měli. — Na hradě Pražském 17. dubna 1530. (Archiv míst. král. Českého. Nařízení král. sv. VI. f. 374.) 251. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a knězem Janem děkanem i vší kapitulou kostela Olomouckého o vedení vody Bečvy, kteráž při rybníku Prosenickém pánu z Pernšteina škody činila, aby vodu obrátiti a příkop učiniti mohl, začež kapitole jmenované každého roku vydávati má dvě kopy kaprův a kopu štik; rybáři Radslavští a Sušičtí ve vodě Bečvě ryby lapati budou moci. — V Olomouci v neděli po sv. Jiří (24. dubna) 1530. (Arch. m. Brn. Cod. Pernst. 132. f. 306 [b]). 252. Jan z Pernšteina, jako pán Tovačovský, dává lidem Lobodským list na louky, kteréž jim dány pod plat blízko vsi Lobodic a za něž odváděti mají ročně 18 gr. bíl. — Na Tovačově v pondělí po sv. Jiří (25. dubna) 1530. (Op. souč. v arch. mus. Frant. v Brn. Priv. m. Tovač. f. 77.) 253. Na sněmu v Olomouci v outerý po neděli provodní (26. dubna) 1. 1530 byl poslem královským Vojtěch z Pernšteina, nejvyšší hofmistr a hejtman království Českého. (Kameníček, Zem. sn. mor. p. 173.) 254. Smlouva a narovnání mezi Janem z Pernšteina a měšťany Olomouckými z strany jedné, a knězem Janem děkanem kapitoly kostela Olomouckého z strany druhé o mlýn Tu- čapský a o zdviž vody u téhož mlýna, že by touž zdviží mlynář vodu vysoko zdvihal na škodu některým lidem. — V Tučapech v outerý po sv. Duchu [7. června] 1530. (Arch. m. Brn. Cod. Pern. 132. f. 307.) 255. Soudcové zemští knížectví Těšínského oznamují, že paní Elžka ze Bzí, slovutného Jana Laryše z Načeslavic manželka, a paní Mandalena též ze Bzí, manželka slovutného Mi- kuláše Semorackého, sestry vlastní a dcery slovutného Krištofa Rostka ze Bzí, dobrovolně skrze slovutného Martina Klocha, poručníka svého, prodaly Janovi z Pernšteina všecknu spra- vedlnost svú a všecko právo své, kteréžkolivěk na ně přišlo a připadlo aneb v budoucích časích na ně neb na erby a potomky jejich přijíti a připadnouti by mohlo a ze všeho statku pozůstalého, zvláště pak pozemského po nebožtíku panu Mikulášovi Brodeckém, ujci jejich. —
346 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina tento i s jinými, kteréž by více na to jměli, navrátiti bez zmatku a všelijaké odpor- nosti. A ktož by tento list s jeho Vojtěcha neb dědicuov a budúcích dobrú vuolí jměl, tomu chcme, aby jemu příslušelo plné právo všech věcí v tomto listu polo- žených. Tomu na svědomie oc. Dán na hradě Pražském v středu po neděli květné léta oc XXX°. Archiv místodržit. král. Českého, Majestalie 1527—1534, sv. III., pag. 374. 249. Dlužní úpis krále Ferdinanda Vojtěchovi z Pernšteina, nejvyššímu hofmistru a hejtmanu král. Českého, na 1545 ſP 23 gr. 21/2 peníze českých, což jemu k ouřadu nej- vyššího hofmisterství i také platu z mince Hor Kuten „každý týden vydáváno býti mělo a má“; kteráž summa mu na sv. Havel nejprv příští a na sv. Jiří hned potom a konečně opět na sv. Havel zaplacena býti má. — Na hradě Pražském v neděli Vzkříšení Pána Krista [17. dubna] 1530. (Arch. míst. kr. Č. Zápisy oc 1528—42 sv. V. f. 102.) 250. Král Ferdinand dává instrukcí komisarům královským Vojtěchovi z Pernšteina a Janovi Pflugovi z Rabšteina, co by na sněmu Slezském ve Vratislavi přednésti a jednati měli. — Na hradě Pražském 17. dubna 1530. (Archiv míst. král. Českého. Nařízení král. sv. VI. f. 374.) 251. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a knězem Janem děkanem i vší kapitulou kostela Olomouckého o vedení vody Bečvy, kteráž při rybníku Prosenickém pánu z Pernšteina škody činila, aby vodu obrátiti a příkop učiniti mohl, začež kapitole jmenované každého roku vydávati má dvě kopy kaprův a kopu štik; rybáři Radslavští a Sušičtí ve vodě Bečvě ryby lapati budou moci. — V Olomouci v neděli po sv. Jiří (24. dubna) 1530. (Arch. m. Brn. Cod. Pernst. 132. f. 306 [b]). 252. Jan z Pernšteina, jako pán Tovačovský, dává lidem Lobodským list na louky, kteréž jim dány pod plat blízko vsi Lobodic a za něž odváděti mají ročně 18 gr. bíl. — Na Tovačově v pondělí po sv. Jiří (25. dubna) 1530. (Op. souč. v arch. mus. Frant. v Brn. Priv. m. Tovač. f. 77.) 253. Na sněmu v Olomouci v outerý po neděli provodní (26. dubna) 1. 1530 byl poslem královským Vojtěch z Pernšteina, nejvyšší hofmistr a hejtman království Českého. (Kameníček, Zem. sn. mor. p. 173.) 254. Smlouva a narovnání mezi Janem z Pernšteina a měšťany Olomouckými z strany jedné, a knězem Janem děkanem kapitoly kostela Olomouckého z strany druhé o mlýn Tu- čapský a o zdviž vody u téhož mlýna, že by touž zdviží mlynář vodu vysoko zdvihal na škodu některým lidem. — V Tučapech v outerý po sv. Duchu [7. června] 1530. (Arch. m. Brn. Cod. Pern. 132. f. 307.) 255. Soudcové zemští knížectví Těšínského oznamují, že paní Elžka ze Bzí, slovutného Jana Laryše z Načeslavic manželka, a paní Mandalena též ze Bzí, manželka slovutného Mi- kuláše Semorackého, sestry vlastní a dcery slovutného Krištofa Rostka ze Bzí, dobrovolně skrze slovutného Martina Klocha, poručníka svého, prodaly Janovi z Pernšteina všecknu spra- vedlnost svú a všecko právo své, kteréžkolivěk na ně přišlo a připadlo aneb v budoucích časích na ně neb na erby a potomky jejich přijíti a připadnouti by mohlo a ze všeho statku pozůstalého, zvláště pak pozemského po nebožtíku panu Mikulášovi Brodeckém, ujci jejich. —
Strana 347
z roku 1530. 347 Na Tovačově v středu po sv. Duše (8. června) 1530. (Orig. perg. s 12 vis. peč. v míst. arch. král. Česk. v Praze.) 256. Na sjezdu stavův pod obojí dne 19. června 1530 byly z každého stavu panského a rytířského zvoleny dvě osoby a na pomoc dány administrátorům a konsistoriánům k soudnímu řízení, mezi nimiž na prvním místě Vojtěch z Pernšteina. (Sněmy České I. str. 337 č. 225.) Takové usnešení stalo se též na sjezdu 1. 1531 dne 11. června. (Tamže str. 351 čís. 234.) 257. Vojtěch z Pernšteina, Zdeněk Lev z Rožmitála a Šebestián z Weitmile jako po- ručníci děti a statků nebožt. Jana Bezdružického z Kolovrat prodávají Mikulášovi Svitákovi z Lantštejna některé vesnice (Sedlec, Bukoviny, Remešin, Potvorov) za 400 kop. gr. čes. — V středu den sv. Petra a Pavla [29. června] 1530. (Desky Karlštejn. IV. f. G. 18. v archivu zemsk. kr. Česk.) 258. Jakub opat, Kašpar probošt a konvent kláštera Břevnovského prodávají majetek svůj v Provodově a ves Šeřeč Vojtěchovi z Pernšteina za 400 �P gr. praž. 1530 v pondělí před sv. Markytou (11. července). (DZ. 6. C. 27.) 259. Jiří a B. bratří z Rokytníka prodávají dvůr poplužní v Doubravici, dvory kmecí v Jesenici, dvůr kmecí v Městci, platy v Slavětíně, Roztokách, v Městci Vojtěchovi z Pernšteina za 250 �� gr. čes. 1530 ve čtvrtek po sv. Tiburcí (18. srpen). (DZ. 6. B. 6.) 260. Vojtěch z Pernšteina snímá Jiříkovi Libanskému, sousedu města Pardubic, roční plat 2 kopy 26 gr. 6 peněz bílých s domu na rynku a dvoru na předměstí Pardubském, s rybníčku u Komárova, s chmelnice a s některých rolí, poněvadž týž Jiřík byl mu dříve po- stoupil platu dědičného ročního 2 f? gr. čes. ve vsi Hostovicích na dvoru Štěchovském. — V pátek po sv. Tomáši [23. prosince] 1530. (Knihy měst. rudé m. Pardubic f. J. 11. v tamn. mus.) 261. 1530. Jakub opat Břevnovský prodal v Provodově dvůr poplužní pustý s po- plužím, ves celou, Šeřeč ves celou s podacím kostelním u sv. Václava Vojtěchovi z Pernšteina za 400 �� gr. pražsk. (D. Z. VI. Č. 27.) 262. Paměť nejmenovaného o rozmluvě s panem Vojtěchem z Pernšteina o skutcích pana Lva z Rožmitála. — (Po 19. listop. 1530. — Srv. dopis zde str. 17 č. 66.) (Pamět.) Item, toto jest mi pravil pan Vojtěch z Pernšteina, když sem s ním jel z Pardubic na Nové Město, když sme jeli do Poznaně v pátek po svaté Alžbětě anno oc XXX., že jest Strachotovi nalezeno, aby Vostrovcovejm sirotkóm počet činil. I kdež jest počet učinil, i pozuostal jim IIIj tisíce dlužen, i nemaje čim zaplatiti, ujel do Moravy před zatejkačem do Kroměříže] pana biskupa Holomouckého, i pobyl tu něco, potom jel do Uher, tak se pán naděje, k panu Albrechtovi z Sternberka aneb snad k vejvodovi; než že jest vždy v Uhřích byl, a potom že jest hned jel na Krubku z Uher, a byl tu u pana Lva na pět nedělí; a jak jest to pan Lev opatřil, že jest ho žádný nezatekl, že jest to pánu s podivením, že jest vždy s panem Lvem 44*
z roku 1530. 347 Na Tovačově v středu po sv. Duše (8. června) 1530. (Orig. perg. s 12 vis. peč. v míst. arch. král. Česk. v Praze.) 256. Na sjezdu stavův pod obojí dne 19. června 1530 byly z každého stavu panského a rytířského zvoleny dvě osoby a na pomoc dány administrátorům a konsistoriánům k soudnímu řízení, mezi nimiž na prvním místě Vojtěch z Pernšteina. (Sněmy České I. str. 337 č. 225.) Takové usnešení stalo se též na sjezdu 1. 1531 dne 11. června. (Tamže str. 351 čís. 234.) 257. Vojtěch z Pernšteina, Zdeněk Lev z Rožmitála a Šebestián z Weitmile jako po- ručníci děti a statků nebožt. Jana Bezdružického z Kolovrat prodávají Mikulášovi Svitákovi z Lantštejna některé vesnice (Sedlec, Bukoviny, Remešin, Potvorov) za 400 kop. gr. čes. — V středu den sv. Petra a Pavla [29. června] 1530. (Desky Karlštejn. IV. f. G. 18. v archivu zemsk. kr. Česk.) 258. Jakub opat, Kašpar probošt a konvent kláštera Břevnovského prodávají majetek svůj v Provodově a ves Šeřeč Vojtěchovi z Pernšteina za 400 �P gr. praž. 1530 v pondělí před sv. Markytou (11. července). (DZ. 6. C. 27.) 259. Jiří a B. bratří z Rokytníka prodávají dvůr poplužní v Doubravici, dvory kmecí v Jesenici, dvůr kmecí v Městci, platy v Slavětíně, Roztokách, v Městci Vojtěchovi z Pernšteina za 250 �� gr. čes. 1530 ve čtvrtek po sv. Tiburcí (18. srpen). (DZ. 6. B. 6.) 260. Vojtěch z Pernšteina snímá Jiříkovi Libanskému, sousedu města Pardubic, roční plat 2 kopy 26 gr. 6 peněz bílých s domu na rynku a dvoru na předměstí Pardubském, s rybníčku u Komárova, s chmelnice a s některých rolí, poněvadž týž Jiřík byl mu dříve po- stoupil platu dědičného ročního 2 f? gr. čes. ve vsi Hostovicích na dvoru Štěchovském. — V pátek po sv. Tomáši [23. prosince] 1530. (Knihy měst. rudé m. Pardubic f. J. 11. v tamn. mus.) 261. 1530. Jakub opat Břevnovský prodal v Provodově dvůr poplužní pustý s po- plužím, ves celou, Šeřeč ves celou s podacím kostelním u sv. Václava Vojtěchovi z Pernšteina za 400 �� gr. pražsk. (D. Z. VI. Č. 27.) 262. Paměť nejmenovaného o rozmluvě s panem Vojtěchem z Pernšteina o skutcích pana Lva z Rožmitála. — (Po 19. listop. 1530. — Srv. dopis zde str. 17 č. 66.) (Pamět.) Item, toto jest mi pravil pan Vojtěch z Pernšteina, když sem s ním jel z Pardubic na Nové Město, když sme jeli do Poznaně v pátek po svaté Alžbětě anno oc XXX., že jest Strachotovi nalezeno, aby Vostrovcovejm sirotkóm počet činil. I kdež jest počet učinil, i pozuostal jim IIIj tisíce dlužen, i nemaje čim zaplatiti, ujel do Moravy před zatejkačem do Kroměříže] pana biskupa Holomouckého, i pobyl tu něco, potom jel do Uher, tak se pán naděje, k panu Albrechtovi z Sternberka aneb snad k vejvodovi; než že jest vždy v Uhřích byl, a potom že jest hned jel na Krubku z Uher, a byl tu u pana Lva na pět nedělí; a jak jest to pan Lev opatřil, že jest ho žádný nezatekl, že jest to pánu s podivením, že jest vždy s panem Lvem 44*
Strana 348
348 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina něco z Uher jednati musel, že jeho tak opatroval, že neví, zač sou, jako k tomu rozumu mluvíc, že jest Strachota od pana Lva něco šikoval v Uhřích. Item, také mi pán toho dne pravſill, že pan Albrecht [z] Sternberka jest velmi zlej na pana Lva, a když by se jedné upokojilo, že by jeho chtěl před králem obžalovati, a to z toho: když jest pan Albrecht v Čechách onoho času, když pan Lev z pány z Rosmberka činiti měl o kšaft pana Petra z Rosmberka, bratrství zbíral, že jest to všecko šlo z pana Lva návodu, a že jest pan Lev s panem Albrechtem učinil smlúvu pečetěnú, že jemu má dáti V tisíc, a že mu jich nedal a nechce dáti, že jest o to mezi nimi; že jest se tu škaredá věc zběhla, že pro svůj užitek chtěl takovú věc mimo řád a právo v zemi zdvihnúti, ješto z toho byla musela válka po vší zemi přijíti a země zahubena býti; a on Čech, kterýž jest byl odpovědníkem zemským, že jest tu věc mezi panem Lvem a panem Albrechtem všecku jednal a při panu Albrechtovi toho času tak byl; a že on Čech neníčky leží v Daliborce; kdyby on tázán byl, že se bojí, že by něco šeredného vyznal. A kdyby pan Albrecht z Sternberka byl pána našeho bezpečen, že by tu věc na pana Lva, že se toho bojí, vedl. A toho sme také na té jízdě do Poznani zpolu mluvili, že pan Lev a jiní, kteříž s ním srozumění mají, jedné na nějakej krále JMti klišku [klísku?] a nesčestí čekají, když by Turek se Moravy, Slezska zmocnil aneb že by se i ty dvě země vojvodovi poddaly, že by tepruv s sebú majíc těžkost, do krále JMti z sebú hejbali a dorážeti chtěli, a udělali by sobě s Slezáky a Moravany srozumění. [In tergo:] Hern Leeben und Hern von Pernstein betreffend. Archiv kníž. M. z Lobkovic v Roudnici B. 125. Orig. 263. Vojtěch z Pernšteina dává městečku Chlumci nad Cidlinou pastviště „vobec“ k dědičnému držení a užívání. — V Pardubicích 1531, 20. ledna. Vojtěch z Pernštaina a na Pardubicích, najvyšší hofmistr království Českého a hajtman krále JMti téhož království, pán dědičný a pravý držitel panství Chlu- meckého, známo činím tímto listem obecně přede všemi, kdež čten anebo čtouci slyšán bude, že jsou předstoupili přede mně opatrní purgmistr a konšelé i všecka obec městečka mého Chlumce, snažnými prosbami a s pilností mně prosíce, abych jim tu milost učinil pro zlepšení živností jejich a toho městečka, a pastviště, kterýž slove vobec, abych jim dal, kteráž leží podle Koněťupku a podle hlubokého rybníka až k Příbralku, a tak leží podle luk Turovských a po silnici, kteráž jde k Lisicům. Kdež já svrchupsaný Vojtěch z Pernšteina majíce zvláštní prohlídání na to, jak by poddaní moji nejlépe seděti a živnosti své provozovati mohli, slyševše svrchu-
348 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina něco z Uher jednati musel, že jeho tak opatroval, že neví, zač sou, jako k tomu rozumu mluvíc, že jest Strachota od pana Lva něco šikoval v Uhřích. Item, také mi pán toho dne pravſill, že pan Albrecht [z] Sternberka jest velmi zlej na pana Lva, a když by se jedné upokojilo, že by jeho chtěl před králem obžalovati, a to z toho: když jest pan Albrecht v Čechách onoho času, když pan Lev z pány z Rosmberka činiti měl o kšaft pana Petra z Rosmberka, bratrství zbíral, že jest to všecko šlo z pana Lva návodu, a že jest pan Lev s panem Albrechtem učinil smlúvu pečetěnú, že jemu má dáti V tisíc, a že mu jich nedal a nechce dáti, že jest o to mezi nimi; že jest se tu škaredá věc zběhla, že pro svůj užitek chtěl takovú věc mimo řád a právo v zemi zdvihnúti, ješto z toho byla musela válka po vší zemi přijíti a země zahubena býti; a on Čech, kterýž jest byl odpovědníkem zemským, že jest tu věc mezi panem Lvem a panem Albrechtem všecku jednal a při panu Albrechtovi toho času tak byl; a že on Čech neníčky leží v Daliborce; kdyby on tázán byl, že se bojí, že by něco šeredného vyznal. A kdyby pan Albrecht z Sternberka byl pána našeho bezpečen, že by tu věc na pana Lva, že se toho bojí, vedl. A toho sme také na té jízdě do Poznani zpolu mluvili, že pan Lev a jiní, kteříž s ním srozumění mají, jedné na nějakej krále JMti klišku [klísku?] a nesčestí čekají, když by Turek se Moravy, Slezska zmocnil aneb že by se i ty dvě země vojvodovi poddaly, že by tepruv s sebú majíc těžkost, do krále JMti z sebú hejbali a dorážeti chtěli, a udělali by sobě s Slezáky a Moravany srozumění. [In tergo:] Hern Leeben und Hern von Pernstein betreffend. Archiv kníž. M. z Lobkovic v Roudnici B. 125. Orig. 263. Vojtěch z Pernšteina dává městečku Chlumci nad Cidlinou pastviště „vobec“ k dědičnému držení a užívání. — V Pardubicích 1531, 20. ledna. Vojtěch z Pernštaina a na Pardubicích, najvyšší hofmistr království Českého a hajtman krále JMti téhož království, pán dědičný a pravý držitel panství Chlu- meckého, známo činím tímto listem obecně přede všemi, kdež čten anebo čtouci slyšán bude, že jsou předstoupili přede mně opatrní purgmistr a konšelé i všecka obec městečka mého Chlumce, snažnými prosbami a s pilností mně prosíce, abych jim tu milost učinil pro zlepšení živností jejich a toho městečka, a pastviště, kterýž slove vobec, abych jim dal, kteráž leží podle Koněťupku a podle hlubokého rybníka až k Příbralku, a tak leží podle luk Turovských a po silnici, kteráž jde k Lisicům. Kdež já svrchupsaný Vojtěch z Pernšteina majíce zvláštní prohlídání na to, jak by poddaní moji nejlépe seděti a živnosti své provozovati mohli, slyševše svrchu-
Strana 349
z let 1530 a 1531. 349 psaných Chlumeckých poddaných mých slušnou prosbu a jsouce k nim zvláštní mi- lostí nakloněn, tu obec, tak jakž svrchu psáno stojí a jak jsou její meze znamenané, dal jsem jim a tímto listem dávám k jmění, držení a užívání k jich užitečnému a dobrému téhož městečka. A z té obci mně ani mým dědicům a budoucím držitelům pánům Chlumeckým nejsou a nebudou povinni žádného platu vydávati nežli ji mají svobodně držeti a užívati bez překážky mé, dědicuo mých a budoucích pánův a držitelův Chlumeckých nyní i na časy budoucí jako svého vlastního. Toho na potvrzení a zdržení pečet mou vlastní jistým mým vědomím dal jsem přivěsiti k tomuto listu, jenž jest dán a vydán léta od narození Syna božího tisícího pětistého třicátého prvního, v pátek na den svatých Fabiana a Šebestiana na Pardubicích. Op. novější ve sb. priv. městsk. v archivu zemsk. král. Česk. 264. Jan Vahanský z Vahanic i na místě bratří mladších podal Janovi z Pernštei na tvrz Moravec, ves Moravec, Jemničku, a co držel v Mirošově, ves Rosičku a ves pustou Lhotku s mlejnem za 2250 �P gr. č. — Na Prostějově v pondělí den sv. Doroty [6. února] 1531. (Arch. měst. v Brně cod. Pernst. 132. f. 310.) 265. Smlouva a narovnání mezi Linhartem z Lichtenšteina na Niklšpurku a Janem z Pernšteina o vody vedení z řeky Jihlavy u Pohořelic. — V Mušově v outerý po sv. Kunhutě [7. března] 1531. (Arch. měst. v Brně cod. Pernst. 132. f. 313.) 266. Na sněmu Brněnském dne 26. března 1531 zůstáno na tom o hradě Znojemském, kterýž stavové z lásky k užívání propustili králové, manželce Ludvíkově a potom Ferdinan- dově, aby stavové v ten zámek zase se uvázali, a Jan z Pernšteina by v držení jeho zůstal až do příštího sněmu obecného, a na ty důchody, kteréž k němu jsou, jej opatroval. (MS. knih. hrab. Waldšt. v Duchcově. Pam. Brn. fol. 235 oc.) 267. V instrukcí od stavů markrabství Moravského dané hejtmanovi markr. Moravského Janovi z Pernšteina a sedmi jiným pánům i osmi z rytířstva na generální sněm do Č. Budě- jovic vyslaným, kterýž konán byl 18. července 1531, uloženo bylo vedle jiných také, aby vyslaní moravští se stavy českými mluvili: „kterak nám to lítostivé bylo, když jsou krále JMst. volili, že jsú takovú věc bez přítomnosti naší učinili. A protož že Jich Mtí za to žádáme, aby nás potomně od takové věci neodlučovali a bez naší přítomnosti krále nevolili, poněvadž toto markrabství při takovém volení také býti jmá.“ — 1531 březen. (MS. v knih. hr. Waldst. v Duchc. Pam. st. brn. f. 168.) 268. Král Ferdinand dává Janovi z Pernšteina dlužní úpis na 2150 čes., kterážto summa má mu býti zaplacena z berně markrabství Moravského. — V Brně 1531, 2. dubna. (Zápis pana Jana z Pernštaina na Helfenštaině na dva tisíce a ij �l gr. českých.) My Ferdinand oc oznamujem tímto listem obecně přede všemi, kdož jej uzří nebo čtúc slyšeti budú, že jsme dlužni dluhu pravého a spravedlivého dva tisíce kop gr. a puol druhého sta kop gr. českých, za každú kopu počítajíc šestdesáte grošuov a za groš sedm peněz bílajch, kterýchž jest nám v potřebu naši pilnou hotových
z let 1530 a 1531. 349 psaných Chlumeckých poddaných mých slušnou prosbu a jsouce k nim zvláštní mi- lostí nakloněn, tu obec, tak jakž svrchu psáno stojí a jak jsou její meze znamenané, dal jsem jim a tímto listem dávám k jmění, držení a užívání k jich užitečnému a dobrému téhož městečka. A z té obci mně ani mým dědicům a budoucím držitelům pánům Chlumeckým nejsou a nebudou povinni žádného platu vydávati nežli ji mají svobodně držeti a užívati bez překážky mé, dědicuo mých a budoucích pánův a držitelův Chlumeckých nyní i na časy budoucí jako svého vlastního. Toho na potvrzení a zdržení pečet mou vlastní jistým mým vědomím dal jsem přivěsiti k tomuto listu, jenž jest dán a vydán léta od narození Syna božího tisícího pětistého třicátého prvního, v pátek na den svatých Fabiana a Šebestiana na Pardubicích. Op. novější ve sb. priv. městsk. v archivu zemsk. král. Česk. 264. Jan Vahanský z Vahanic i na místě bratří mladších podal Janovi z Pernštei na tvrz Moravec, ves Moravec, Jemničku, a co držel v Mirošově, ves Rosičku a ves pustou Lhotku s mlejnem za 2250 �P gr. č. — Na Prostějově v pondělí den sv. Doroty [6. února] 1531. (Arch. měst. v Brně cod. Pernst. 132. f. 310.) 265. Smlouva a narovnání mezi Linhartem z Lichtenšteina na Niklšpurku a Janem z Pernšteina o vody vedení z řeky Jihlavy u Pohořelic. — V Mušově v outerý po sv. Kunhutě [7. března] 1531. (Arch. měst. v Brně cod. Pernst. 132. f. 313.) 266. Na sněmu Brněnském dne 26. března 1531 zůstáno na tom o hradě Znojemském, kterýž stavové z lásky k užívání propustili králové, manželce Ludvíkově a potom Ferdinan- dově, aby stavové v ten zámek zase se uvázali, a Jan z Pernšteina by v držení jeho zůstal až do příštího sněmu obecného, a na ty důchody, kteréž k němu jsou, jej opatroval. (MS. knih. hrab. Waldšt. v Duchcově. Pam. Brn. fol. 235 oc.) 267. V instrukcí od stavů markrabství Moravského dané hejtmanovi markr. Moravského Janovi z Pernšteina a sedmi jiným pánům i osmi z rytířstva na generální sněm do Č. Budě- jovic vyslaným, kterýž konán byl 18. července 1531, uloženo bylo vedle jiných také, aby vyslaní moravští se stavy českými mluvili: „kterak nám to lítostivé bylo, když jsou krále JMst. volili, že jsú takovú věc bez přítomnosti naší učinili. A protož že Jich Mtí za to žádáme, aby nás potomně od takové věci neodlučovali a bez naší přítomnosti krále nevolili, poněvadž toto markrabství při takovém volení také býti jmá.“ — 1531 březen. (MS. v knih. hr. Waldst. v Duchc. Pam. st. brn. f. 168.) 268. Král Ferdinand dává Janovi z Pernšteina dlužní úpis na 2150 čes., kterážto summa má mu býti zaplacena z berně markrabství Moravského. — V Brně 1531, 2. dubna. (Zápis pana Jana z Pernštaina na Helfenštaině na dva tisíce a ij �l gr. českých.) My Ferdinand oc oznamujem tímto listem obecně přede všemi, kdož jej uzří nebo čtúc slyšeti budú, že jsme dlužni dluhu pravého a spravedlivého dva tisíce kop gr. a puol druhého sta kop gr. českých, za každú kopu počítajíc šestdesáte grošuov a za groš sedm peněz bílajch, kterýchž jest nám v potřebu naši pilnou hotových
Strana 350
350 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina puojčil, urozenému Janovi z Pernštaina na Helfenštaině, věrnému našemu milému, a erbóm jeho, a k věrným rukám jeho urozenému Vojtěchovi z Pernštaina a na Pardubicích, najvyššiemu hofmistru královstvie Českého, bratru jeho vlastnímu, i tomu každému, kdož by tento list s věřiteluov našich, erbuov a věrných ruk jejich dobrou vuolí jměl. Kterúžto sumu dva tisíce a ij P gr. českých máme jemu, erbóm jeho neb věrným rukám jeho zaplatiti od svatého Jiří najprv přištieho v roce pořád zběhlém. A ta suma má jim od nás zaplacena býti z berně svolené v markrabství Moravském, kterúž sou nám před časem svolili dáti. Pakli by ta berně svolená nám před tím časem prvé dána byla, nežli od sv. Jiří přištieho v roce, tehda také tu sumu máme a povinovati budem napřed psanému Janovi, erbom a potomkóm jeho prvé dáti, spraviti a zouplna zaplatiti. Jesliže by pak ta berně z jakéžkoli příčiny nám dána a spravena nebyla, tehdy těch dvou tisíc a puol druhého sta kop grošuov českých z duochoduov našich Kounickajch napředpsanému Janovi, erbóm a potomkóm jeho dáti a spraviti máme na ten čas, totiž od sv. Jiří najprv příštieho v roce, tak jak jse napřed píše; a ouředník náš Kounický, kteréhož tu usaditi ráčieme, má zápis na sebe udělati témuž Janovi z Pernštaina, erbóm a potomkóm jeho, že toho zámku Kounic žádnému postupovati nemá, leč ta suma napřed psaná na ten čas, jak se svrchu píše, témuž Janovi z Pernštaina, erbóm a potomkóm jeho dána a spravena bude. Jestliže bychom pak prvé času zaplacení tej summy jiného ouředníka tu na tom zámku usaditi ráčili, tehdy ten každý od nás ten zámek držící bude povinen svrchupsanému Janovi z Pernštajna takový zápis na sebe udělati a tu sumu jemu Janovi a erbóm jeho neb věrným rukám jeho dáti a zaplatiti. Jestliže by pak na statek Kounický od nepřátel zkáza přišla neb jinak, že by nemohla se témuž Janovi, erbóm a potomkóm jeho ta suma odtud dáti a spraviti, a ta berně svolená že by nám také dána a spravena nebyla: tehdy máme témuž Janovi z Pernštaina, erbóm a potomkóm jeho tu sumu předse na ten čas zaplatiti, jak se svrchu píše. Což se peněz kladení dotýče, ty jemu a erbóm jeho kladeny býti mají při tom času, jak se svrchu píše, na zámku Tovačově neb na zámku Pardubicích na minci dobré, ryblařích neb groších českých neb bílých penězích. Kdež my napřed psaný Ferdinand král přiříkáme sami za sebe i za budúcí krále České a markrabie Moravské napředpsanému Janovi z Pernštaina, erbóm a potomkóm jeho i jeho věrným rukám, že se tomu všemu dosti státi má tak, jak se v tomto listu píše. Tomu na svědomí pečet naši královskú k tomuto listu přivěsiti jsme rozkázali. — Jenž jest dán a psán v městě Brně v neděli květnú léta páně MVCXXXI a královstvie našich Římského prvního a jiných pátého. Archiv místodrž. v Praze, Verschreibungen, 1528—1542, sv. 5, pag. 121.
350 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina puojčil, urozenému Janovi z Pernštaina na Helfenštaině, věrnému našemu milému, a erbóm jeho, a k věrným rukám jeho urozenému Vojtěchovi z Pernštaina a na Pardubicích, najvyššiemu hofmistru královstvie Českého, bratru jeho vlastnímu, i tomu každému, kdož by tento list s věřiteluov našich, erbuov a věrných ruk jejich dobrou vuolí jměl. Kterúžto sumu dva tisíce a ij P gr. českých máme jemu, erbóm jeho neb věrným rukám jeho zaplatiti od svatého Jiří najprv přištieho v roce pořád zběhlém. A ta suma má jim od nás zaplacena býti z berně svolené v markrabství Moravském, kterúž sou nám před časem svolili dáti. Pakli by ta berně svolená nám před tím časem prvé dána byla, nežli od sv. Jiří přištieho v roce, tehda také tu sumu máme a povinovati budem napřed psanému Janovi, erbom a potomkóm jeho prvé dáti, spraviti a zouplna zaplatiti. Jesliže by pak ta berně z jakéžkoli příčiny nám dána a spravena nebyla, tehdy těch dvou tisíc a puol druhého sta kop grošuov českých z duochoduov našich Kounickajch napředpsanému Janovi, erbóm a potomkóm jeho dáti a spraviti máme na ten čas, totiž od sv. Jiří najprv příštieho v roce, tak jak jse napřed píše; a ouředník náš Kounický, kteréhož tu usaditi ráčieme, má zápis na sebe udělati témuž Janovi z Pernštaina, erbóm a potomkóm jeho, že toho zámku Kounic žádnému postupovati nemá, leč ta suma napřed psaná na ten čas, jak se svrchu píše, témuž Janovi z Pernštaina, erbóm a potomkóm jeho dána a spravena bude. Jestliže bychom pak prvé času zaplacení tej summy jiného ouředníka tu na tom zámku usaditi ráčili, tehdy ten každý od nás ten zámek držící bude povinen svrchupsanému Janovi z Pernštajna takový zápis na sebe udělati a tu sumu jemu Janovi a erbóm jeho neb věrným rukám jeho dáti a zaplatiti. Jestliže by pak na statek Kounický od nepřátel zkáza přišla neb jinak, že by nemohla se témuž Janovi, erbóm a potomkóm jeho ta suma odtud dáti a spraviti, a ta berně svolená že by nám také dána a spravena nebyla: tehdy máme témuž Janovi z Pernštaina, erbóm a potomkóm jeho tu sumu předse na ten čas zaplatiti, jak se svrchu píše. Což se peněz kladení dotýče, ty jemu a erbóm jeho kladeny býti mají při tom času, jak se svrchu píše, na zámku Tovačově neb na zámku Pardubicích na minci dobré, ryblařích neb groších českých neb bílých penězích. Kdež my napřed psaný Ferdinand král přiříkáme sami za sebe i za budúcí krále České a markrabie Moravské napředpsanému Janovi z Pernštaina, erbóm a potomkóm jeho i jeho věrným rukám, že se tomu všemu dosti státi má tak, jak se v tomto listu píše. Tomu na svědomí pečet naši královskú k tomuto listu přivěsiti jsme rozkázali. — Jenž jest dán a psán v městě Brně v neděli květnú léta páně MVCXXXI a královstvie našich Římského prvního a jiných pátého. Archiv místodrž. v Praze, Verschreibungen, 1528—1542, sv. 5, pag. 121.
Strana 351
z roku 1531. 351 269. Král Ferdinand zapisuje Vojtěchovi z Pernšteina 1300 kop gr. na zámku v Kolíně a vyvazuje tím dříve zastavené platy v Kutné Hoře. — Na hradě Pražském 1531, 6. května. (Quitancí panu Vojtěchovi z Pernštaina a na Pardubicích na některé listy a zápisy, kterýmiž jest jměl na minci u Hory XXVIC fl. uherských zapsaných.) My Ferdinand oc. Známo činíme tímto listem všem, jakož urozený Vojtěch z Pernštaina a na Pardubicích, najvyšší hofmistr královstvie Českého, věrný náš milý, měl jest zápisy řádné na plat na minci naší na Horách Kutnách, kteréhožto platu otci jeho i jemu vydávalo jse každého roku sto LX � gr. českých; na kterémžto platu měl jest summy zapsané XXVI fl. uherských tak, dokadž bychme jemu Vojtěchovi my aneb budúcí králové Čeští těch XXVIC fl. uherských nedali, že on i jeho dědicové toho platu na minci naší užívati měli. A protož my nechtíce takové obtížnosti a toho platu na sobě nechati, s ním sme se o to smluvili a ten plat sme mu splatili takto: že jsme jemu zapsali třinácte set kop grošuov českých na zámku našem Kolíně a zboží k němu příslušejícím], kteroužto sumu ujištěnou listem naším i také dskami zemskými spolu s jinajmi sumami na témž zboží má; kdež jsme pak od téhož Vojtěcha ty všecky zápisy a listy i také spravedlivosti, kteréž jest na ten plat u Hory jměl, přijali a je jsme zkaziti a zrušiti ráčili. Tomu na svědomí pečet naši menší královskú k listu tomuto jsme přitisknúti rozkázati ráčili. Dán na hradě Pražském v sobotu před sv. Stanislavem léta oc XXXI a královstvie našich Římského prvního a jiných pátého. Archiv místodrž. v Praze, Verschreibungen 1528—42, sv. 5, pag. 128. 270. Jan z Pernšteina dává Janovi Troubeckému z Tovačova služebníku svému za věrné služby, kteréž nebožtíku panu Vilímovi z Pernšteina i jemu byl činil, čtvrt rolí, padělek a louku při vsi Lobodicích a při lukách Troubeckých, začež má platu dávati 50 gr. bíl. — Na Tovačově v outerý před Božím vstoupením (16. května) 1531. (Opis souč. v arch. mus. Frant. v Brně, Priv. m. Tovač. f. 20.) 271. Král Ferdinand zastavuje Vojtěchovi z Pernšteina zámek Kolín v 9370 kopách gr. — Na hradě Pražském 1531, 25. května. (Zápis na zámek Kolín se vším jeho příslušenstvím a všelijakými duochody a puožitky.) My Ferdinand oc. Známo činíme tímto listem všem, že jsme dlužni urozenému Vojtěchovi z Pernštajna a na Pardubicích, najvyššiemu hofmistru krá- lovstvie Českého, věrnému našemu milému, i jeho dědicóm devět tisíc III° LXX � gr. vše českých dobrých střiebrných rázu pražského, kterúžto sumu ku potřebě naší a na žádost naši nám vděčně jest puojčil, a kterúž jsme jemu dlužni spravedlivě pozuostali;
z roku 1531. 351 269. Král Ferdinand zapisuje Vojtěchovi z Pernšteina 1300 kop gr. na zámku v Kolíně a vyvazuje tím dříve zastavené platy v Kutné Hoře. — Na hradě Pražském 1531, 6. května. (Quitancí panu Vojtěchovi z Pernštaina a na Pardubicích na některé listy a zápisy, kterýmiž jest jměl na minci u Hory XXVIC fl. uherských zapsaných.) My Ferdinand oc. Známo činíme tímto listem všem, jakož urozený Vojtěch z Pernštaina a na Pardubicích, najvyšší hofmistr královstvie Českého, věrný náš milý, měl jest zápisy řádné na plat na minci naší na Horách Kutnách, kteréhožto platu otci jeho i jemu vydávalo jse každého roku sto LX � gr. českých; na kterémžto platu měl jest summy zapsané XXVI fl. uherských tak, dokadž bychme jemu Vojtěchovi my aneb budúcí králové Čeští těch XXVIC fl. uherských nedali, že on i jeho dědicové toho platu na minci naší užívati měli. A protož my nechtíce takové obtížnosti a toho platu na sobě nechati, s ním sme se o to smluvili a ten plat sme mu splatili takto: že jsme jemu zapsali třinácte set kop grošuov českých na zámku našem Kolíně a zboží k němu příslušejícím], kteroužto sumu ujištěnou listem naším i také dskami zemskými spolu s jinajmi sumami na témž zboží má; kdež jsme pak od téhož Vojtěcha ty všecky zápisy a listy i také spravedlivosti, kteréž jest na ten plat u Hory jměl, přijali a je jsme zkaziti a zrušiti ráčili. Tomu na svědomí pečet naši menší královskú k listu tomuto jsme přitisknúti rozkázati ráčili. Dán na hradě Pražském v sobotu před sv. Stanislavem léta oc XXXI a královstvie našich Římského prvního a jiných pátého. Archiv místodrž. v Praze, Verschreibungen 1528—42, sv. 5, pag. 128. 270. Jan z Pernšteina dává Janovi Troubeckému z Tovačova služebníku svému za věrné služby, kteréž nebožtíku panu Vilímovi z Pernšteina i jemu byl činil, čtvrt rolí, padělek a louku při vsi Lobodicích a při lukách Troubeckých, začež má platu dávati 50 gr. bíl. — Na Tovačově v outerý před Božím vstoupením (16. května) 1531. (Opis souč. v arch. mus. Frant. v Brně, Priv. m. Tovač. f. 20.) 271. Král Ferdinand zastavuje Vojtěchovi z Pernšteina zámek Kolín v 9370 kopách gr. — Na hradě Pražském 1531, 25. května. (Zápis na zámek Kolín se vším jeho příslušenstvím a všelijakými duochody a puožitky.) My Ferdinand oc. Známo činíme tímto listem všem, že jsme dlužni urozenému Vojtěchovi z Pernštajna a na Pardubicích, najvyššiemu hofmistru krá- lovstvie Českého, věrnému našemu milému, i jeho dědicóm devět tisíc III° LXX � gr. vše českých dobrých střiebrných rázu pražského, kterúžto sumu ku potřebě naší a na žádost naši nám vděčně jest puojčil, a kterúž jsme jemu dlužni spravedlivě pozuostali;
Strana 352
352 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina v kterémžto dluhu jsme jemu zastavili a postoupili Kolín zámek se vším jeho pří- slušenstvím i všelijakými duochody a puožitky, což jest k němu od starodávna příslušelo a přísluší, jakž jsme to mohli a muožeme podle svolení stavuov království Českého dobře učiniti; a také jemu a dědicóm jeho tímto listem moc dávajíce, aby on mohl a moc měl vyplatiti to všecko, co jest zastaveno od téhož zámku Kolína. V kterýchžto sumách puojčených a dlužných a za vajplaty jemu a dědicóm jeho od nás a budúcích našich králů Českých k záplatě povinných častopsaný Vojtěch z Pern- štaina, věrný náš milý, s dědici svými týž zámek a statek mají a moci budou držeti, užívati a spravovati podlé vuole své, však tak, aby lidé z téhož panství nebyli mimo spravedlivé poplatky a starobylé povinnosti obtěžováni ani propouštěni, a to dotud, dokudž bychom my nebo budoucí naši králové Čeští té jich sumy devět tisíc tři sta sedmdesáte kop grošuov českých podle zápisu tohoto povinné, i také k tomu s tím, což by k témuž zámku vyplatili a to pokázali, jemu Vojtěchovi z Pernštaina neb dědicóm jeho nedali a nezaplatili a v moc jich nepoložili. A kdyžbychom my aneb budoucí naši králové Čeští jemu aneb dědicóm jeho při kterémžkoli svatém Jiří aneb svatém Havle puol léta napřed věděti dadouc, tu zástavu vypověděli, a po vyjití téhož puol léta sumu jich devět tisíc tři sta sedm- desáte kop grošuov českých jim i také k tomu s tím, což by voni dali za vajplaty, zaplatili a dali a v moc jich položili: povinni jsou a budou zámku Kolínského se vším k němu příslušenstvím, což by koli k témuž zámku na tento zápis drželi i také vyplatili, nám a budoucím našim králóm Českým bez umenšení zase postúpiti, vyberouc sobě duochody téhož polouletí k svatému Jiří aneb k svatému Havlu přišlých (sic), též se všemi těmi aneb tak dobrými svršky a nábytky na zámku, ve dvoře, ve mlajně a v rybnících, kteréž sou vod nás anebo na místě našem při postúpení zámku a statku toho přijali, o kteréž jsou učiněny cedule řezané a pečetěné. Pak-li by po vyjití toho polouletí napřed věděti daném on Vojtěch aneb jeho dědici nám anebo budúcím králóm Českým sumy nadepsané vší i s vajplatami a na stavení a opravu téhož panství vynaložené přijíti nechtěl, tehdy my aneb budoucí králové Čeští budem aneb budou jse moci uvázati s jedním komorníkem Pražským v svrchupsané panství a dědicství všecko. Však toto v tomto zápisu sobě vymieňujem, abychme nebyli povinni vydávati a platiti jemu Vojtěchovi z Pernštaina sumy té, kterúž bychme jemu k ouřadu najvyššieho hofmistrství královstvie Českého vydávati měli, dokudž by napředpsaný zámek Kolín a zboží k němu příslušející držel; a jestliže by on Vojtěch nám úřad hofmistrskaj za držení Kolína vzdal a v něm býti nechtěl, tehdy aby on Vojtěch i s dědici svými dotud, dokudž by tajž zámek držal, z toho nám a budoucím našim králóm Českým povinni byli vydávati každý rok dvě stě kop grošuov.
352 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina v kterémžto dluhu jsme jemu zastavili a postoupili Kolín zámek se vším jeho pří- slušenstvím i všelijakými duochody a puožitky, což jest k němu od starodávna příslušelo a přísluší, jakž jsme to mohli a muožeme podle svolení stavuov království Českého dobře učiniti; a také jemu a dědicóm jeho tímto listem moc dávajíce, aby on mohl a moc měl vyplatiti to všecko, co jest zastaveno od téhož zámku Kolína. V kterýchžto sumách puojčených a dlužných a za vajplaty jemu a dědicóm jeho od nás a budúcích našich králů Českých k záplatě povinných častopsaný Vojtěch z Pern- štaina, věrný náš milý, s dědici svými týž zámek a statek mají a moci budou držeti, užívati a spravovati podlé vuole své, však tak, aby lidé z téhož panství nebyli mimo spravedlivé poplatky a starobylé povinnosti obtěžováni ani propouštěni, a to dotud, dokudž bychom my nebo budoucí naši králové Čeští té jich sumy devět tisíc tři sta sedmdesáte kop grošuov českých podle zápisu tohoto povinné, i také k tomu s tím, což by k témuž zámku vyplatili a to pokázali, jemu Vojtěchovi z Pernštaina neb dědicóm jeho nedali a nezaplatili a v moc jich nepoložili. A kdyžbychom my aneb budoucí naši králové Čeští jemu aneb dědicóm jeho při kterémžkoli svatém Jiří aneb svatém Havle puol léta napřed věděti dadouc, tu zástavu vypověděli, a po vyjití téhož puol léta sumu jich devět tisíc tři sta sedm- desáte kop grošuov českých jim i také k tomu s tím, což by voni dali za vajplaty, zaplatili a dali a v moc jich položili: povinni jsou a budou zámku Kolínského se vším k němu příslušenstvím, což by koli k témuž zámku na tento zápis drželi i také vyplatili, nám a budoucím našim králóm Českým bez umenšení zase postúpiti, vyberouc sobě duochody téhož polouletí k svatému Jiří aneb k svatému Havlu přišlých (sic), též se všemi těmi aneb tak dobrými svršky a nábytky na zámku, ve dvoře, ve mlajně a v rybnících, kteréž sou vod nás anebo na místě našem při postúpení zámku a statku toho přijali, o kteréž jsou učiněny cedule řezané a pečetěné. Pak-li by po vyjití toho polouletí napřed věděti daném on Vojtěch aneb jeho dědici nám anebo budúcím králóm Českým sumy nadepsané vší i s vajplatami a na stavení a opravu téhož panství vynaložené přijíti nechtěl, tehdy my aneb budoucí králové Čeští budem aneb budou jse moci uvázati s jedním komorníkem Pražským v svrchupsané panství a dědicství všecko. Však toto v tomto zápisu sobě vymieňujem, abychme nebyli povinni vydávati a platiti jemu Vojtěchovi z Pernštaina sumy té, kterúž bychme jemu k ouřadu najvyššieho hofmistrství královstvie Českého vydávati měli, dokudž by napředpsaný zámek Kolín a zboží k němu příslušející držel; a jestliže by on Vojtěch nám úřad hofmistrskaj za držení Kolína vzdal a v něm býti nechtěl, tehdy aby on Vojtěch i s dědici svými dotud, dokudž by tajž zámek držal, z toho nám a budoucím našim králóm Českým povinni byli vydávati každý rok dvě stě kop grošuov.
Strana 353
z roku 1531. 353 Kdež pak chtíce jej Vojtěcha s dědici jeho podle povinné spravedlivosti vopatřiti, to tímto listem jemu pojišťujem: přišla-li by na ten zámek aneb na to zboží zkáza buď válkou, vohněm aneb jakkoli jinak, jeho aneb dědicuo jeho beze- lstností, že to jemu ani dědicóm jeho k žádné škodě býti nemá; a my ani budúcí králové Čeští jich z toho viniti ani žádné těžkosti vzkládati na ně nemáme, též ani žádný jiný. A také tomu chcme i vuoli dáváme, což by kolivěk týž Vojtěch neb dědicové jeho na opravu a stavení na zámku, na rybníky, na mlajny s vuolí a vědomím naším vynaložil a to slušně registry aneb svědomím pokázal, že jemu to zase navráceno býti má při výplatě a sumě hlavní. Však při tom panstvie Kolínském a na těch gruntech, ač by jse jaké hory neb kovy z daru pána Boha všemohúcieho zjevily, ty sobě, dědicóm našim a budúcím králóm Českým pozuostavovati k vlastniemu našemu užitku ráčieme; a k tomu i jelení, srní i jiné veliké zvěři hony a lovy sobě vymieňujem na ten spuosob, aby forštmistr náš takovú zvěř nám opatroval a honiti jí nedopouštěl. Tomu na svědomí pečet naši královskú k listu tomuto jsme přitisknúti rozkázati ráčili. — Jenž jest dán a psán na hradě našem Pražském ve čtvrtek před sv. Duchem léta božieho MVCXXXI a královstvie našich Římského prvního a jiných pátého. Archiv místodrž. král. Česk. Verschreibungen 1528—1542, sv. 5., pag. 129. 272. Jan z Pernšteina dává pláteníkům řád, dle kterého by se říditi měli. — Na Mezeříčí v outerý před sv. Janem Křtitelem (20. června) 1531. (Reg. Mähr. v. Chlumetzký.) 273. Jan z Pernšteina osvobozuje měšťany města Mezeříčí od povinnosti vyšenkovati 6 dreilinků vína, začež cesty okolo města a předměstí v dobrém pořádku mají udržovati. — Na Mezeříčí v outerý před sv. Janem Křtitelem (20. června) 1531. (Reg. Mährens v. Chlu- metzký.) 274. Král Ferdinand připisuje Vojtěchovi z Pernšteina k dřívější zástavní summě na zámku Ko- línském 2000 kop gr. — Na hradě Pražském 1531, 22. června. (Zápis, kterým JMKská panu Vojtěchovi z Pernštaina a na Pardubicích, naj- vyššiemu hofmistru království Českého, dva tisíce kop grošuov českých ujišťuje na panství Kolínském.) My Ferdinand oc vyznáváme tímto listem přede všemi, že jsme dlužni urozenému Vojtěchovi z Pernštaina oc, věrnému našemu milému, i jeho dě- dicóm dva tisíce kop grošuov českých pražských, kterúžto sumu dotčenému Vojtěchovi ujišťujem na panství Kolínském, tak jakž to dobře učiniti muožeme podle sněmovního zuostání, kdež jest nám povoleno, abychom do jisté sumy mohli statky naše zastaviti na ten spuosob, jakž tajž sněm to v sobě šíře obsahuje. A poněvadž také té summy více ještě jest, do kteréž muožeme ty zámky a zboží naše zastaviti, a když by koli též panství Kolínské k vajplatě přišlo, jakž předešlé naše zapsání témuž Vojtěchovi Archiv Český XX. 45
z roku 1531. 353 Kdež pak chtíce jej Vojtěcha s dědici jeho podle povinné spravedlivosti vopatřiti, to tímto listem jemu pojišťujem: přišla-li by na ten zámek aneb na to zboží zkáza buď válkou, vohněm aneb jakkoli jinak, jeho aneb dědicuo jeho beze- lstností, že to jemu ani dědicóm jeho k žádné škodě býti nemá; a my ani budúcí králové Čeští jich z toho viniti ani žádné těžkosti vzkládati na ně nemáme, též ani žádný jiný. A také tomu chcme i vuoli dáváme, což by kolivěk týž Vojtěch neb dědicové jeho na opravu a stavení na zámku, na rybníky, na mlajny s vuolí a vědomím naším vynaložil a to slušně registry aneb svědomím pokázal, že jemu to zase navráceno býti má při výplatě a sumě hlavní. Však při tom panstvie Kolínském a na těch gruntech, ač by jse jaké hory neb kovy z daru pána Boha všemohúcieho zjevily, ty sobě, dědicóm našim a budúcím králóm Českým pozuostavovati k vlastniemu našemu užitku ráčieme; a k tomu i jelení, srní i jiné veliké zvěři hony a lovy sobě vymieňujem na ten spuosob, aby forštmistr náš takovú zvěř nám opatroval a honiti jí nedopouštěl. Tomu na svědomí pečet naši královskú k listu tomuto jsme přitisknúti rozkázati ráčili. — Jenž jest dán a psán na hradě našem Pražském ve čtvrtek před sv. Duchem léta božieho MVCXXXI a královstvie našich Římského prvního a jiných pátého. Archiv místodrž. král. Česk. Verschreibungen 1528—1542, sv. 5., pag. 129. 272. Jan z Pernšteina dává pláteníkům řád, dle kterého by se říditi měli. — Na Mezeříčí v outerý před sv. Janem Křtitelem (20. června) 1531. (Reg. Mähr. v. Chlumetzký.) 273. Jan z Pernšteina osvobozuje měšťany města Mezeříčí od povinnosti vyšenkovati 6 dreilinků vína, začež cesty okolo města a předměstí v dobrém pořádku mají udržovati. — Na Mezeříčí v outerý před sv. Janem Křtitelem (20. června) 1531. (Reg. Mährens v. Chlu- metzký.) 274. Král Ferdinand připisuje Vojtěchovi z Pernšteina k dřívější zástavní summě na zámku Ko- línském 2000 kop gr. — Na hradě Pražském 1531, 22. června. (Zápis, kterým JMKská panu Vojtěchovi z Pernštaina a na Pardubicích, naj- vyššiemu hofmistru království Českého, dva tisíce kop grošuov českých ujišťuje na panství Kolínském.) My Ferdinand oc vyznáváme tímto listem přede všemi, že jsme dlužni urozenému Vojtěchovi z Pernštaina oc, věrnému našemu milému, i jeho dě- dicóm dva tisíce kop grošuov českých pražských, kterúžto sumu dotčenému Vojtěchovi ujišťujem na panství Kolínském, tak jakž to dobře učiniti muožeme podle sněmovního zuostání, kdež jest nám povoleno, abychom do jisté sumy mohli statky naše zastaviti na ten spuosob, jakž tajž sněm to v sobě šíře obsahuje. A poněvadž také té summy více ještě jest, do kteréž muožeme ty zámky a zboží naše zastaviti, a když by koli též panství Kolínské k vajplatě přišlo, jakž předešlé naše zapsání témuž Vojtěchovi Archiv Český XX. 45
Strana 354
354 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina plněji svědčí, tehdy aby jemu aneb jeho dědicóm při též vajplatě také tato suma dva tisíce kop grošuov českých dána a zaplacena byla, a jináč aby nám aneb budoucím králóm nebyl povinovat toho panství zase postupovati. Tomu na svědomí pečet naši královskú k listu tomuto jsme přivěsiti rozkázati ráčili. — Jenž jest dán a psán na hradě našem Pražském ve štvrtek před svatým Janem Křtiteli [sic] božím léta božieho tisícieho pětistého třitcátého prvního, a království našich Římského prvního a jiných pátého. Archiv místodrž. král. Českého, Verschreibungen, 1528—42, sv. 5, pag. 138. 275. Vojtěch z Pernšteina zavazuje se Jeronymovi Šlikovi, že mu postoupí tvrz a dvůr v Baštnici, kdyby byl zbaven léna královského v Pětipsech. — 1531, 22. června. Vojtěch z Pernšteina a na Pardubicích, nejvyzší hofmistr království Českého, přiznal se před úředníky Pražskými: jakož jest JMKská Jeronýmovi Šlikovi z Holejče, hrabí z Pasaunu a na Jochimstále, postúpil dědictví svého v Pětipsech, tvrze, dvoru poplužního s poplužím, a to v sumě dvú tisíc kop grošův Pražských českých, tak jakž též postoupení téhož léta a dne ve dsky zemské památné zapsané plněji svědčí, i jestliže by on Jeronym z těch dědin nahoře psaných od kohožkoli a právem jakýmkoli vyveden byl, že on Vojtěch slíbil jest a tímto zápisem slibuje jeho Jero- nyma v tom zastati a zastúpiti. Pakli by toho neučinil, tehdy on Jeronym neb jeho dědici s jedním komorníkem Pražským bude se moci uvázati v dědiny jeho Vojtěcha v Baštnici tvrz, v dvůr poplužný s poplužím, ves celú a v dvory kmecí s platem, a k tomu v vesnice všecky k té tvrzi příslušející s dědinami, lukami, lesy, potoky, rybníky, kurmi, vajci i se vší zvolí, což k tomu přísluší, s plným panstvím, a ty bude moci držeti a jich užívati dotud, dokudž by jemu to, z čehož by vyveden byl, zase dáno a navráceno nebylo i s náklady. Stalo se léta oc XXXI. ve čtvrtek před svatým Janem Křtitelem buožím. Karlšteinský kvatern: č. 4. fol. O. IX. b. 276. Na sněmu 1531 v pondělí po sv. Martě (31. července) v městě Jihlavě za pří- tomnosti krále Ferdinanda držaném zvolen byl od stavův markrabství k vyhledání artikulův k správě soudu zemskému náležitých mezi jinými pány Jan z Pernšteina. (Op. nov. v arch. zemsk. kr. Česk.) 277. Panna Barbora abatyše, panna Markyta převora a všechen konvent kláštera Znojemského u Matky boží před zámkem Znojemským, postoupily vsi Lechvic se vším pří- slušenstvím Janovi z Pernšteina, začež jim vydávati má z panství Hrušovanského platu ročního 140 zl., za zlatý po 30 gr. bíl. počítajíc. Vydáno na takovou smlouvu potvrzení královské a vloženo také ve dsky zemské téhož léta. — V Znojmě v outerý před sv. Vavřincem [8. srpna] 1531. (Arch. měst. v Brně cod. Pernst. 132. f. 309.)
354 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina plněji svědčí, tehdy aby jemu aneb jeho dědicóm při též vajplatě také tato suma dva tisíce kop grošuov českých dána a zaplacena byla, a jináč aby nám aneb budoucím králóm nebyl povinovat toho panství zase postupovati. Tomu na svědomí pečet naši královskú k listu tomuto jsme přivěsiti rozkázati ráčili. — Jenž jest dán a psán na hradě našem Pražském ve štvrtek před svatým Janem Křtiteli [sic] božím léta božieho tisícieho pětistého třitcátého prvního, a království našich Římského prvního a jiných pátého. Archiv místodrž. král. Českého, Verschreibungen, 1528—42, sv. 5, pag. 138. 275. Vojtěch z Pernšteina zavazuje se Jeronymovi Šlikovi, že mu postoupí tvrz a dvůr v Baštnici, kdyby byl zbaven léna královského v Pětipsech. — 1531, 22. června. Vojtěch z Pernšteina a na Pardubicích, nejvyzší hofmistr království Českého, přiznal se před úředníky Pražskými: jakož jest JMKská Jeronýmovi Šlikovi z Holejče, hrabí z Pasaunu a na Jochimstále, postúpil dědictví svého v Pětipsech, tvrze, dvoru poplužního s poplužím, a to v sumě dvú tisíc kop grošův Pražských českých, tak jakž též postoupení téhož léta a dne ve dsky zemské památné zapsané plněji svědčí, i jestliže by on Jeronym z těch dědin nahoře psaných od kohožkoli a právem jakýmkoli vyveden byl, že on Vojtěch slíbil jest a tímto zápisem slibuje jeho Jero- nyma v tom zastati a zastúpiti. Pakli by toho neučinil, tehdy on Jeronym neb jeho dědici s jedním komorníkem Pražským bude se moci uvázati v dědiny jeho Vojtěcha v Baštnici tvrz, v dvůr poplužný s poplužím, ves celú a v dvory kmecí s platem, a k tomu v vesnice všecky k té tvrzi příslušející s dědinami, lukami, lesy, potoky, rybníky, kurmi, vajci i se vší zvolí, což k tomu přísluší, s plným panstvím, a ty bude moci držeti a jich užívati dotud, dokudž by jemu to, z čehož by vyveden byl, zase dáno a navráceno nebylo i s náklady. Stalo se léta oc XXXI. ve čtvrtek před svatým Janem Křtitelem buožím. Karlšteinský kvatern: č. 4. fol. O. IX. b. 276. Na sněmu 1531 v pondělí po sv. Martě (31. července) v městě Jihlavě za pří- tomnosti krále Ferdinanda držaném zvolen byl od stavův markrabství k vyhledání artikulův k správě soudu zemskému náležitých mezi jinými pány Jan z Pernšteina. (Op. nov. v arch. zemsk. kr. Česk.) 277. Panna Barbora abatyše, panna Markyta převora a všechen konvent kláštera Znojemského u Matky boží před zámkem Znojemským, postoupily vsi Lechvic se vším pří- slušenstvím Janovi z Pernšteina, začež jim vydávati má z panství Hrušovanského platu ročního 140 zl., za zlatý po 30 gr. bíl. počítajíc. Vydáno na takovou smlouvu potvrzení královské a vloženo také ve dsky zemské téhož léta. — V Znojmě v outerý před sv. Vavřincem [8. srpna] 1531. (Arch. měst. v Brně cod. Pernst. 132. f. 309.)
Strana 355
z roku 1531. 355 278. Zápis mezi Janem z Pernšteina a lidmi jeho poddanými ze vsi Komárova o cízeni struh, o pastvě dobytka oc. — 1531, asi 10. srpna. (Ves Komárov.) Jakož lidee páně JMti z Komárova často mluvívali sú o to, kterak od trub rybníka Rovenského pro zanesení a zaroštění tokem postačiti nemuož buďto v přívaly a velké vody, anebo při spúštění rybníka těmi struhami: pán JMt ne z povinnosti, ale z milosti skrze přímluvy dobrých lidí ty strúhy nákladem svým otevříti a vycíditi rozkázati ráčil na takovajto zpuosob, aby oni lidé páně JMti z Komárova těch struh sobě pilně a dbanlivě šetřili a každého roku dvakrát vyseká- vali a vyhrabovali, a byl-li by jaký kopček nebo nános, při němž by zástava býti mohla, ten každý lopatou vyvržen byl; a to vyklizování má býti dvakrát do roka, jednu chvíli z jara před svatým Duchem a podruhé při času podzimním a Matce Boží, když v Hradci jarmark bývá. K tomu obojímu vyklizování scházeti se mají všickni a společně, ty všecky příkopy aby všickni všudy vydělávali i vysekávali a vyhrabovali; a kdož by koli v tom postižen byl skrze úředníky páně JMti, že by dílem v tý struze obmeškávali s jinými, ať jest na to pokuta podle práv sedlských starodávních, aby dal pánu JMti I ? gr. čes. a souseduom dčber piva. K tomu každý rok skrze úředníky páně JMti dohlídáno býti má, aby se ta strúha všecka tak na výše psaný zpuosob vyčišťovala, a to proto, aby jí cíditi nebylo potřebí štychem ve dně po stranách až v osmi anebo konečně v sedmi letech. Což se dotýče pastvy s dobytky, žádný přes tu strúhu honiti nemá pod pokutou výšepsanou. Pakli by kdo svým dobytkem přeháněním přes tu strúhu škodu a zástavu v ní činil, má býti o to trestán skrze úředníky páně JMti i souseduom [. . . .J. Než přes mostky mají a budou moci přeháněti, ktož sobě je zdělají anebo jak jedni s druhými o to urovnají. A pod týmiž mostky, což se tam koli natrousí, to při každém vyklizování dvakrát do roka každý v svém vydělávati mají. Když by pak bez druhého cízení býti nemohlo, tehdy JMt pán opět nákla- dem svým vycídit tu strúhu a vykliditi rozkázati má, však prve nic než v osmi letech anebo konečně v sedmi. Pakli by mohlo býti bez cízení do devíti i do de- síti let, také to tak při tom ostati má, a hned po témž vycízení mají oni opět přede- psaným zpuosobem vypravovati tu strúhu. Třetí cízení když příde, tehdy oni již všickni každý v svém obzvláštně tu strúhu naskrze, jakž jest zdýlí až potud, kdež pan Vaněk Komárovský nyní i na potomek (sic) cíditi má, vycíditi a vydělati mají tak dostatečně, jakž prve páně JMti nákladem po dvakrát vydělána byla zšíří i zhloubí na tu míru. Potom když v jiná léta cízení ta strúha potřebovati bude, opět nákladem páně JMti vydělána býti má. A tak na budoucí a potomní časy mezi pánem JMtí a lidmi JMti z Komárova to zuostati má, aby se ta strúha vždycky 45*
z roku 1531. 355 278. Zápis mezi Janem z Pernšteina a lidmi jeho poddanými ze vsi Komárova o cízeni struh, o pastvě dobytka oc. — 1531, asi 10. srpna. (Ves Komárov.) Jakož lidee páně JMti z Komárova často mluvívali sú o to, kterak od trub rybníka Rovenského pro zanesení a zaroštění tokem postačiti nemuož buďto v přívaly a velké vody, anebo při spúštění rybníka těmi struhami: pán JMt ne z povinnosti, ale z milosti skrze přímluvy dobrých lidí ty strúhy nákladem svým otevříti a vycíditi rozkázati ráčil na takovajto zpuosob, aby oni lidé páně JMti z Komárova těch struh sobě pilně a dbanlivě šetřili a každého roku dvakrát vyseká- vali a vyhrabovali, a byl-li by jaký kopček nebo nános, při němž by zástava býti mohla, ten každý lopatou vyvržen byl; a to vyklizování má býti dvakrát do roka, jednu chvíli z jara před svatým Duchem a podruhé při času podzimním a Matce Boží, když v Hradci jarmark bývá. K tomu obojímu vyklizování scházeti se mají všickni a společně, ty všecky příkopy aby všickni všudy vydělávali i vysekávali a vyhrabovali; a kdož by koli v tom postižen byl skrze úředníky páně JMti, že by dílem v tý struze obmeškávali s jinými, ať jest na to pokuta podle práv sedlských starodávních, aby dal pánu JMti I ? gr. čes. a souseduom dčber piva. K tomu každý rok skrze úředníky páně JMti dohlídáno býti má, aby se ta strúha všecka tak na výše psaný zpuosob vyčišťovala, a to proto, aby jí cíditi nebylo potřebí štychem ve dně po stranách až v osmi anebo konečně v sedmi letech. Což se dotýče pastvy s dobytky, žádný přes tu strúhu honiti nemá pod pokutou výšepsanou. Pakli by kdo svým dobytkem přeháněním přes tu strúhu škodu a zástavu v ní činil, má býti o to trestán skrze úředníky páně JMti i souseduom [. . . .J. Než přes mostky mají a budou moci přeháněti, ktož sobě je zdělají anebo jak jedni s druhými o to urovnají. A pod týmiž mostky, což se tam koli natrousí, to při každém vyklizování dvakrát do roka každý v svém vydělávati mají. Když by pak bez druhého cízení býti nemohlo, tehdy JMt pán opět nákla- dem svým vycídit tu strúhu a vykliditi rozkázati má, však prve nic než v osmi letech anebo konečně v sedmi. Pakli by mohlo býti bez cízení do devíti i do de- síti let, také to tak při tom ostati má, a hned po témž vycízení mají oni opět přede- psaným zpuosobem vypravovati tu strúhu. Třetí cízení když příde, tehdy oni již všickni každý v svém obzvláštně tu strúhu naskrze, jakž jest zdýlí až potud, kdež pan Vaněk Komárovský nyní i na potomek (sic) cíditi má, vycíditi a vydělati mají tak dostatečně, jakž prve páně JMti nákladem po dvakrát vydělána byla zšíří i zhloubí na tu míru. Potom když v jiná léta cízení ta strúha potřebovati bude, opět nákladem páně JMti vydělána býti má. A tak na budoucí a potomní časy mezi pánem JMtí a lidmi JMti z Komárova to zuostati má, aby se ta strúha vždycky 45*
Strana 356
356 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina cídívala, jedno cajzení nákladem páně JMti a druhé cajzení týmž lidem JMti z Ko- márova. Než oni vždycky každého roku vypravováním tee strúhy meškati nemají, tak jak prve nejednou v tom spisu předepsáno. Jestliže by kdy do tee strúhy hovado jaké uvalilo se, tehdy hned vytrženo [sic] býti má buď živé anebo mrtvé, a ten, v čímž by to bylo, aby toho nikoli neobmeškával, ale na rychtáře a konšely to vznesl pod pokutou výšepsanou; a voni to s obcí opatřiti mají a to konečně vykliditi. Pakli by oni toho rychtář s konšely neopatřili a zameškali, sami tou pokutou povinni budou napřed psanou; leč by kto to svévolně učinil, moha bez toho býti, ten to sám vykliditi bude povinen. Ty všecky v tomto spisu položené, cožkoli pánu JMti přísluší, na potomní léta budoucně to JMt vykonávati tak rozkázati má, a lidé teež páně JMti z Komá- rova to sú teež dobrovolně podnikli, slibujíc sami za se i za své budoucí potomky, že tomu všemu, jakž tuto sepsáno, dosti činiti mají. Stalo se za pana Václava Dobřenského z Dobřenic, ty časy hajtmana na Pardubicích, při svatém Vavřinci léta oc XXXI°. Zbytek urbáře někdy v Golč. Jeníkově f. 83 b. 279. Vojtěch z Pernšteina daruje obyvatelům města Pardubic vsi Bukovinu a Lhotu, osvobozuje je ode všech platův a povinností poplatných z týchž gruntův, kteréž platy k dobru obce obráceny býti mají; za to měšťané Pardubští budou zdi, hradby, brány, věže opravovati, trubače chovati, cesty vydržovati; vymiňuje sobě k užitku na týchž gruntech vzdělané rybníky, začež jim dává pivovary Pardubské, plat varný a z vody, jedno kolo sladové ve mlejně a krámy masné; svoluje, aby i na dále krčmy, kteréž jim od Viléma z Pernšteina dány byly, jim zůstaly; stvrzuje jim právo odúmrti, promíjí jim plat z pastvišt, plat roční z lánů obecních, a dává jim moc, aby mohli pře trestní bez vznášení na vrchnost vyřizovati. Bez místa 1531, 7. září. Vojtěch z Pernšteina a na Pardubicích, nejvyšší hofmistr království Českého, pán dědičnej a pravej držitel zámku a města Pardubic s jeho vším a všelikterakým příslušenstvím, známo činím tímto listem přede všemi lidmi nynějšími i budoucími, kdež čten nebo čtouci slyšán bude, že rozvažujíce potřebu vzdělání města mého Pardubic a užitek obecní i osob v něm poddaných mých, a prohlédajíc k tomu, kterak by měšťané i jiní všelijací obyvatelé města Pardubic, i také kteříž vokolo téhož města v předměstích obyvatelé jsou aneb potomně budou, mohli oni i také též město čím dále a tím víceji přicházeti k zlepšení v osazování a v provozování živností, jsouce ode mně jakožto od pána svého vopatřeni listovním ujištěním z milosti a obdaro- vání daných pro budoucí paměť v tom, což za zřízení, vejsady a práva svá od otce mého vydána a zřízena mají, i také ode mně nadáno, zlepšeno, přičiněno a opatřeno, aby jim to mohlo býti trvanlivé, jisté a bezpečné před každým člověkem v nynějších
356 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina cídívala, jedno cajzení nákladem páně JMti a druhé cajzení týmž lidem JMti z Ko- márova. Než oni vždycky každého roku vypravováním tee strúhy meškati nemají, tak jak prve nejednou v tom spisu předepsáno. Jestliže by kdy do tee strúhy hovado jaké uvalilo se, tehdy hned vytrženo [sic] býti má buď živé anebo mrtvé, a ten, v čímž by to bylo, aby toho nikoli neobmeškával, ale na rychtáře a konšely to vznesl pod pokutou výšepsanou; a voni to s obcí opatřiti mají a to konečně vykliditi. Pakli by oni toho rychtář s konšely neopatřili a zameškali, sami tou pokutou povinni budou napřed psanou; leč by kto to svévolně učinil, moha bez toho býti, ten to sám vykliditi bude povinen. Ty všecky v tomto spisu položené, cožkoli pánu JMti přísluší, na potomní léta budoucně to JMt vykonávati tak rozkázati má, a lidé teež páně JMti z Komá- rova to sú teež dobrovolně podnikli, slibujíc sami za se i za své budoucí potomky, že tomu všemu, jakž tuto sepsáno, dosti činiti mají. Stalo se za pana Václava Dobřenského z Dobřenic, ty časy hajtmana na Pardubicích, při svatém Vavřinci léta oc XXXI°. Zbytek urbáře někdy v Golč. Jeníkově f. 83 b. 279. Vojtěch z Pernšteina daruje obyvatelům města Pardubic vsi Bukovinu a Lhotu, osvobozuje je ode všech platův a povinností poplatných z týchž gruntův, kteréž platy k dobru obce obráceny býti mají; za to měšťané Pardubští budou zdi, hradby, brány, věže opravovati, trubače chovati, cesty vydržovati; vymiňuje sobě k užitku na týchž gruntech vzdělané rybníky, začež jim dává pivovary Pardubské, plat varný a z vody, jedno kolo sladové ve mlejně a krámy masné; svoluje, aby i na dále krčmy, kteréž jim od Viléma z Pernšteina dány byly, jim zůstaly; stvrzuje jim právo odúmrti, promíjí jim plat z pastvišt, plat roční z lánů obecních, a dává jim moc, aby mohli pře trestní bez vznášení na vrchnost vyřizovati. Bez místa 1531, 7. září. Vojtěch z Pernšteina a na Pardubicích, nejvyšší hofmistr království Českého, pán dědičnej a pravej držitel zámku a města Pardubic s jeho vším a všelikterakým příslušenstvím, známo činím tímto listem přede všemi lidmi nynějšími i budoucími, kdež čten nebo čtouci slyšán bude, že rozvažujíce potřebu vzdělání města mého Pardubic a užitek obecní i osob v něm poddaných mých, a prohlédajíc k tomu, kterak by měšťané i jiní všelijací obyvatelé města Pardubic, i také kteříž vokolo téhož města v předměstích obyvatelé jsou aneb potomně budou, mohli oni i také též město čím dále a tím víceji přicházeti k zlepšení v osazování a v provozování živností, jsouce ode mně jakožto od pána svého vopatřeni listovním ujištěním z milosti a obdaro- vání daných pro budoucí paměť v tom, což za zřízení, vejsady a práva svá od otce mého vydána a zřízena mají, i také ode mně nadáno, zlepšeno, přičiněno a opatřeno, aby jim to mohlo býti trvanlivé, jisté a bezpečné před každým člověkem v nynějších
Strana 357
z roku 1531. 357 i v budoucích časích jim i jich budoucím a potomkům, měšťanům i předměstským i všelijakým obyvatelům v městě i při městě Pardubicích poddaným mým. Kdež pak předstoupili jsou přede mne opatrní konšelé i jiní starší obecní, z plné rady ode vší obce Pardubské jsouce vysláni, na mne vznesše potřebu a vloživše pilnou žádost v některých artikulích dole psaných, kteréž s pilným rozvážením s nimi jsem na tomto konci postavil a jim jakožto věrným poddaným svým nynějším i budoncím toho listem tímto pojišťuji. Item předkem. Kdež jsem to v předešlém času dostatečně seznal, že tíž měšťané a všecka obec Pardubská neměli jsou dostatku v gruntech rolních a loučních, z kteréžto věci a nedostatku mnozí z nich jsou v živnostech svých hynuli; jsouc k nim dobrotivou milostí nakloněn, čím více milostivějšího pána mně k sobě poznají, aby tím pilněji hleděli a se snažili toho a takových milostí mně a dědicům mým pánům svým nyní i budoucně věrnou poddaností skutečně zasluhovati: Dal sem jim a listem tímto dávám ves svou dědičnou Bukovinu u Pardubic a Lhotku se vším příslušenstvím, kteréžto oni z takového dání a vůle mé obrátili jsou sobě k oužitku obce své i osobních živností, davše peníze a splativše jimi grunty, dvory, rolí, luky, lesy lidské sedlákův osedlých Bukovinských a Lhotských poddaných mých a s nimi vo to uhodivše; kdež já na místě svém a dědicův svých od platu a povinností poplatných, které jsem na týchž vsech a gruntech Bukovinských a Lhotských měl, pustil jsem a pouštím pro jich živnosti a dobré; a z toho platové, kteréžkoli oni by mezi sebou rozdělili a ty grunty osobně k domům a dvorům ujali, jíti mají na rathaus k oužitku, ku potřebě a k dobrému té obce. Však več jsou se oni i dědicům mým tíž poddaní moji Pardubští na místě svém i budoucích svých podvolili v osazování města, v opravách města při domích, při zdech, valích a branách, při stavení věže a trubače chování i v opravách cest oc, toho od nich zápis učiněnej pod pečetí městskou mně danej plněji ukazuje. Však kteří jsou uděláni rybníci v těch gruntech Bukovinských a Lhotských za držení jich po tom dání mém, ty mně a dědicům mým k užitku našemu zůstati mají i s grunty, kteréž jsou zatopili neb ještě zatopiti mohou, bez všelijakého oddá- vání a záplaty podle smlouvy, kterouž jsou dobrovolnou se mnou učinili. Za kteréžto rybníky dal jsem jim a listem tímto dávám a oni jsou ode mně to také přijali, totiž všecky pivovary Pardubské, plat varnej a z vody, kolo jedno sladové ve mlejně mém v Pardubicích, kterýž jest proti týmž pivovarům, krámy masné Pardubské, to všecko se vším a všelijakým důchodem a užitkem, kterýž z toho jde a jíti má, aby oni to k oužitku obce své měli, drželi bez všelijakých překážek mých i budoucích pánův Pardubských; kteroužto věc oni sobě k oužitku obecnímu zříditi, spravovati a opatro vati mají, i také na to všelijaké náklady potřebné budoucně činiti, aby to jistej užitek jim nésti mohlo a nehynulo.
z roku 1531. 357 i v budoucích časích jim i jich budoucím a potomkům, měšťanům i předměstským i všelijakým obyvatelům v městě i při městě Pardubicích poddaným mým. Kdež pak předstoupili jsou přede mne opatrní konšelé i jiní starší obecní, z plné rady ode vší obce Pardubské jsouce vysláni, na mne vznesše potřebu a vloživše pilnou žádost v některých artikulích dole psaných, kteréž s pilným rozvážením s nimi jsem na tomto konci postavil a jim jakožto věrným poddaným svým nynějším i budoncím toho listem tímto pojišťuji. Item předkem. Kdež jsem to v předešlém času dostatečně seznal, že tíž měšťané a všecka obec Pardubská neměli jsou dostatku v gruntech rolních a loučních, z kteréžto věci a nedostatku mnozí z nich jsou v živnostech svých hynuli; jsouc k nim dobrotivou milostí nakloněn, čím více milostivějšího pána mně k sobě poznají, aby tím pilněji hleděli a se snažili toho a takových milostí mně a dědicům mým pánům svým nyní i budoucně věrnou poddaností skutečně zasluhovati: Dal sem jim a listem tímto dávám ves svou dědičnou Bukovinu u Pardubic a Lhotku se vším příslušenstvím, kteréžto oni z takového dání a vůle mé obrátili jsou sobě k oužitku obce své i osobních živností, davše peníze a splativše jimi grunty, dvory, rolí, luky, lesy lidské sedlákův osedlých Bukovinských a Lhotských poddaných mých a s nimi vo to uhodivše; kdež já na místě svém a dědicův svých od platu a povinností poplatných, které jsem na týchž vsech a gruntech Bukovinských a Lhotských měl, pustil jsem a pouštím pro jich živnosti a dobré; a z toho platové, kteréžkoli oni by mezi sebou rozdělili a ty grunty osobně k domům a dvorům ujali, jíti mají na rathaus k oužitku, ku potřebě a k dobrému té obce. Však več jsou se oni i dědicům mým tíž poddaní moji Pardubští na místě svém i budoucích svých podvolili v osazování města, v opravách města při domích, při zdech, valích a branách, při stavení věže a trubače chování i v opravách cest oc, toho od nich zápis učiněnej pod pečetí městskou mně danej plněji ukazuje. Však kteří jsou uděláni rybníci v těch gruntech Bukovinských a Lhotských za držení jich po tom dání mém, ty mně a dědicům mým k užitku našemu zůstati mají i s grunty, kteréž jsou zatopili neb ještě zatopiti mohou, bez všelijakého oddá- vání a záplaty podle smlouvy, kterouž jsou dobrovolnou se mnou učinili. Za kteréžto rybníky dal jsem jim a listem tímto dávám a oni jsou ode mně to také přijali, totiž všecky pivovary Pardubské, plat varnej a z vody, kolo jedno sladové ve mlejně mém v Pardubicích, kterýž jest proti týmž pivovarům, krámy masné Pardubské, to všecko se vším a všelijakým důchodem a užitkem, kterýž z toho jde a jíti má, aby oni to k oužitku obce své měli, drželi bez všelijakých překážek mých i budoucích pánův Pardubských; kteroužto věc oni sobě k oužitku obecnímu zříditi, spravovati a opatro vati mají, i také na to všelijaké náklady potřebné budoucně činiti, aby to jistej užitek jim nésti mohlo a nehynulo.
Strana 358
358 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Item také jest o tom konečná a jistá vůle má, krčmy všecky, kteréž jsou byly obráceny od pana otce mého dobré paměti k městu Pardubicům, aby na bu- doucí časy k oužitku téhož města zůstaly v braní piv, kteréž jsou v těchto vsech mých: Item v Pardubičkách, item v Žižíně, item v Nemošicích, item v Droždicích, item v Vostřešanech, item v Přerově, item v Hradišti, item v Trnově, item v Rosi- cích, item v Hostovicích, item ve Lhotě Úře[ti]cký, item v Bližnovicích, item v Rovni, item v Platenicích, item v Kostěnicích, item v Velinách, item v Turově, item v Če- radicích, item v Moravanech, item v Kuněticích, item v Němčicích, item v Hrobi- cích; a do těch vesnic nemají odjinud piva brána býti k šenkům nežli z Pardubic, na kteraužto věc já i dědicové moji páni Pardubští máme ruku držeti a jim toho dopomáhati; a oni mají také piva dobrá vařiti, kteráž by se hoditi mohla, aby krčmáři od nich je berouc, škody nebrali. A protož já svrchupsaný Vojtěch z Pernšteina oc při těchto svrchupsaných artikulích z moci a svobody své týmž měšťanům i všem obyvatelům Pardubským listem tímto, k tomu všech a všelijakých jich práv, obdarování od otce mého zříze- ných, listův a všelijakých jich obecních spravedlností potvrzuji, je při tom při všem zůstavuji, slibujíce za sebe i za své dědice a budoucí mé, pány a držitele Pardubic, jim to beze všeho přerušení ve všem zachovati a zdržeti. A mimo to a nad to vejše přes předešlé jich vejsady tuto jim milost činím a s dobrovolnou vůlí jejich v tomto dole psané artikule měním a pro jich dobré vzdělání a zlepšení obecního užitku k tomuto konci to za budoucí stálé a věčné právo a spravedlnost obecní ustanovuji: Item co se odoumrti dotejče, každý z obyvatelův Pardubských buďto v městě nebo v předměstích, kteréž nyní jsou neb potom budou, měj svobodu a vůli v tom, aby statek svůj všelikteraký mohovitý i nemohovitý, všecek nebo na díle poručiti, dáti i zapsati mohl podle pořádku a práva města Pardubic příteli svému i jinému ka- ždému, komuž by se jemu zdálo a líbilo, bez všelikteraké překážky mé i budoucích mých; než jestliže by kdožkoli v témž místě Pardubicích anebo v předměstích, kteráž nyní jsou nebo potom budou, z osob umřel a poručenství o svém statku neučinil, ten statek připadni na nejbližšího v příbuzenství přítele jeho s městem trpícího; pakli by žádného v příbuzenství přítele jeho s městem trpícího nebylo, ten statek purkmistr a konšelé Pardubští opatřete do čtyr nedělí po smrti toho umrlého; a po čtyrech nedělích vyšlých týž purkmistr a konšelé ten statek rozdělte na dvě, jeden díl ať jest jim obrácen k obci Pardubské a druhej ať jest obrácen k špitáli Pardub- skému na chudé. Item kdež jsou měli povinnost v týchž napřed dotčených listech zapsanou, aby mně a budoucím držitelům Pardubic pánům svým plat z pastvišť za haltéři, jdouc
358 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Item také jest o tom konečná a jistá vůle má, krčmy všecky, kteréž jsou byly obráceny od pana otce mého dobré paměti k městu Pardubicům, aby na bu- doucí časy k oužitku téhož města zůstaly v braní piv, kteréž jsou v těchto vsech mých: Item v Pardubičkách, item v Žižíně, item v Nemošicích, item v Droždicích, item v Vostřešanech, item v Přerově, item v Hradišti, item v Trnově, item v Rosi- cích, item v Hostovicích, item ve Lhotě Úře[ti]cký, item v Bližnovicích, item v Rovni, item v Platenicích, item v Kostěnicích, item v Velinách, item v Turově, item v Če- radicích, item v Moravanech, item v Kuněticích, item v Němčicích, item v Hrobi- cích; a do těch vesnic nemají odjinud piva brána býti k šenkům nežli z Pardubic, na kteraužto věc já i dědicové moji páni Pardubští máme ruku držeti a jim toho dopomáhati; a oni mají také piva dobrá vařiti, kteráž by se hoditi mohla, aby krčmáři od nich je berouc, škody nebrali. A protož já svrchupsaný Vojtěch z Pernšteina oc při těchto svrchupsaných artikulích z moci a svobody své týmž měšťanům i všem obyvatelům Pardubským listem tímto, k tomu všech a všelijakých jich práv, obdarování od otce mého zříze- ných, listův a všelijakých jich obecních spravedlností potvrzuji, je při tom při všem zůstavuji, slibujíce za sebe i za své dědice a budoucí mé, pány a držitele Pardubic, jim to beze všeho přerušení ve všem zachovati a zdržeti. A mimo to a nad to vejše přes předešlé jich vejsady tuto jim milost činím a s dobrovolnou vůlí jejich v tomto dole psané artikule měním a pro jich dobré vzdělání a zlepšení obecního užitku k tomuto konci to za budoucí stálé a věčné právo a spravedlnost obecní ustanovuji: Item co se odoumrti dotejče, každý z obyvatelův Pardubských buďto v městě nebo v předměstích, kteréž nyní jsou neb potom budou, měj svobodu a vůli v tom, aby statek svůj všelikteraký mohovitý i nemohovitý, všecek nebo na díle poručiti, dáti i zapsati mohl podle pořádku a práva města Pardubic příteli svému i jinému ka- ždému, komuž by se jemu zdálo a líbilo, bez všelikteraké překážky mé i budoucích mých; než jestliže by kdožkoli v témž místě Pardubicích anebo v předměstích, kteráž nyní jsou nebo potom budou, z osob umřel a poručenství o svém statku neučinil, ten statek připadni na nejbližšího v příbuzenství přítele jeho s městem trpícího; pakli by žádného v příbuzenství přítele jeho s městem trpícího nebylo, ten statek purkmistr a konšelé Pardubští opatřete do čtyr nedělí po smrti toho umrlého; a po čtyrech nedělích vyšlých týž purkmistr a konšelé ten statek rozdělte na dvě, jeden díl ať jest jim obrácen k obci Pardubské a druhej ať jest obrácen k špitáli Pardub- skému na chudé. Item kdež jsou měli povinnost v týchž napřed dotčených listech zapsanou, aby mně a budoucím držitelům Pardubic pánům svým plat z pastvišť za haltéři, jdouc
Strana 359
z roku 1531. 359 k Bukovině, platili, to jsem jim prominul a odpouštím, aby ho neplatili a povinni platiti nebyli nyní ani v budoucích časích. Item kdež jsou také předešle i nyní platili a platiti byli povinni nám úroku a platu stálého ročního z lánů obecních, které leží za předměstím Dlouhým, za špitálem v té straně, šest kop grošův a dvadceti grošův českých, a já také s budoucími držiteli Pardubic pány jich jim jsme z povinnosti dávali a dávati měli lesy k opravám mostův okolo Pardubic: na tomto jsme o to spolu k budoucím časům srovnali, abychme já ani moji dědicové a budoucí páni Pardubic jim povinni nebyli k opravám mostův žádných lesův dávati, i také za tu summu, kterouž jsme s nimi vo rybníky a grunty Bukovinské učinili, aby nám téhož platu a důchodu svrchudotčeného šesti kop grošův a dvatceti grošův nedávali a platiti povinni nebyli, kterýž jsem jim za to nyní i na budoucí věčné časy odpustil a prominul, a listem tímto promíjím a od- pouštím. Item co se dotejče trestání od purkmistra a konšel a rady zřízené pro pro- vinění kohož koli z obce Pardubské a obyvatelův v té obci, kdež jsou měli poručení a povolení a moc v tom danou na ten spůsob, aby každou vinu vznesli na nás nebo na úředlníka našeho: k tomu také svoluji, aby beze všeho vznášení na nás mohli a moc měli spravedlivě při slušnou každého z obce a z obyvatelův pro všelijakou vinu jich právu a úřadu k opatření a trestání náležitou beze všeho vznášení trestati podle spravedlnosti; a jestliže by se jemu zdálo, že by se jemu křivda od nich dála, také nezavírám té cesty vznésti na mě jakožto na pána svého a budoucně na dědice mé a budoucí pány Pardubské nebo na úředníky naše, poněvadž jsem já i dědicové a budoucí moji jakožto vrchní a dědiční páni Pardubic každého z nich jednoho a tak všecky obyvatele povinni opatrovati v spravedlivosti. Kdež já svrchupsaný Vojtěch z Pernšteina oc listem tímto týmž poddaným mým slibuji za sebe, za své dědice i za budoucí pány a držitele Pardubské to všecko, co se v tomto listu píše, i také což předešle mají za obdarování a práva svá od otce mého i ode mně listy předešlými, i tímto listem mým i všelijakými jinými obdarováními a zřízeními našimi utvrzena, ctně a řádně a spravedlivě beze všeho přerušení sdržeti a zachovati. Tomu na svědomí pečeť mou vlastní k listu tomuto rozkázal jsem přitisknouti jistým mým vědomím celým a plným přiznáním. Jenž jest dán a psán léta od narození syna Božího tisícího pětistého třidcátého prvního v čtvrtek u vigiliji narození panny Marie matky Boží. Opis nověj. ve sbírce měst. priv. v arch. zemsk. král. Česk. 280. Smlouva, vedle kteréž kněz Kašpar a kněz Augustin, převor a podpřevor, se vším konventem sv. Tůmy v Brně postoupili vsí Práče, Těšic, Teskovic Janovi z Pernšteina, začež jim má platu ročního vydávati z panství Židlochovského, totiž ze všech městeček a vsí
z roku 1531. 359 k Bukovině, platili, to jsem jim prominul a odpouštím, aby ho neplatili a povinni platiti nebyli nyní ani v budoucích časích. Item kdež jsou také předešle i nyní platili a platiti byli povinni nám úroku a platu stálého ročního z lánů obecních, které leží za předměstím Dlouhým, za špitálem v té straně, šest kop grošův a dvadceti grošův českých, a já také s budoucími držiteli Pardubic pány jich jim jsme z povinnosti dávali a dávati měli lesy k opravám mostův okolo Pardubic: na tomto jsme o to spolu k budoucím časům srovnali, abychme já ani moji dědicové a budoucí páni Pardubic jim povinni nebyli k opravám mostův žádných lesův dávati, i také za tu summu, kterouž jsme s nimi vo rybníky a grunty Bukovinské učinili, aby nám téhož platu a důchodu svrchudotčeného šesti kop grošův a dvatceti grošův nedávali a platiti povinni nebyli, kterýž jsem jim za to nyní i na budoucí věčné časy odpustil a prominul, a listem tímto promíjím a od- pouštím. Item co se dotejče trestání od purkmistra a konšel a rady zřízené pro pro- vinění kohož koli z obce Pardubské a obyvatelův v té obci, kdež jsou měli poručení a povolení a moc v tom danou na ten spůsob, aby každou vinu vznesli na nás nebo na úředlníka našeho: k tomu také svoluji, aby beze všeho vznášení na nás mohli a moc měli spravedlivě při slušnou každého z obce a z obyvatelův pro všelijakou vinu jich právu a úřadu k opatření a trestání náležitou beze všeho vznášení trestati podle spravedlnosti; a jestliže by se jemu zdálo, že by se jemu křivda od nich dála, také nezavírám té cesty vznésti na mě jakožto na pána svého a budoucně na dědice mé a budoucí pány Pardubské nebo na úředníky naše, poněvadž jsem já i dědicové a budoucí moji jakožto vrchní a dědiční páni Pardubic každého z nich jednoho a tak všecky obyvatele povinni opatrovati v spravedlivosti. Kdež já svrchupsaný Vojtěch z Pernšteina oc listem tímto týmž poddaným mým slibuji za sebe, za své dědice i za budoucí pány a držitele Pardubské to všecko, co se v tomto listu píše, i také což předešle mají za obdarování a práva svá od otce mého i ode mně listy předešlými, i tímto listem mým i všelijakými jinými obdarováními a zřízeními našimi utvrzena, ctně a řádně a spravedlivě beze všeho přerušení sdržeti a zachovati. Tomu na svědomí pečeť mou vlastní k listu tomuto rozkázal jsem přitisknouti jistým mým vědomím celým a plným přiznáním. Jenž jest dán a psán léta od narození syna Božího tisícího pětistého třidcátého prvního v čtvrtek u vigiliji narození panny Marie matky Boží. Opis nověj. ve sbírce měst. priv. v arch. zemsk. král. Česk. 280. Smlouva, vedle kteréž kněz Kašpar a kněz Augustin, převor a podpřevor, se vším konventem sv. Tůmy v Brně postoupili vsí Práče, Těšic, Teskovic Janovi z Pernšteina, začež jim má platu ročního vydávati z panství Židlochovského, totiž ze všech městeček a vsí
Strana 360
360 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 350 zlatých s tou výminkou, kdyby jakákoliv zkáza na panství Židlochovské přišla, že jmeno- vanému konventu nemá to býti k žádné škodě. V Brně v neděli před sv. Matoušem (17. září) 1531. Smlouvu takovou potvrdil král Ferdinand listem ze dne 7. listopadu 1531 v Insbruku. (Arch. měst. v Brně cod. Pernst. 132. f. 310. (b) 281. Panna Barbora z Tavikovic, převora kláštera Dalešického, i všecken konvent postoupily Janovi z Pernšteina ve vsi Lechvicích 4 lány a 3 podsedky, začež jim má vydáváno býti platu na každý rok 20 zl. — V Rauchovanech v neděli po sv. Šimonu Judy [29. října] 1531. (Arch. měst. v Brně cod. Pernst. 132. f. 312.) 282. Poslední pořízení Vojtěcha z Pernšteina, kterýmž činí otcovským poručníkem dětí a statkův svých bratra svého Jana z Pernšteina i nařizuje, jak by dcery jeho opatřeny býti měly, co státi se má s dětmi i se statky, kdyby bratr jeho Jan zemřel, kdyby děti jeho (Vojtěcha) pomřely; činí opatření v příčině lidí dědičných, dluhů špitálu; vymiňuje si ze statku svého odkázati do 15000 ſP gr. č., komuž by se mu líbilo. — 1531, 22. list. Ve jméno svaté a nerozdílné Trojice, amen. Já Vojtěch z Pernšteina a na Pardubicích vyznávám tímto listem obecně přede všemi, kdož jej uzří anebo čtouci slyšeti budou, že jakož urozený pán pan Vilém z Pernšteina a na Helfenšteině, pan otec muoj milý dobré paměti, rozdíl o statek mezi mnou a panem Janem z Pernšteina, panem bratrem mým milým, i poručenství o statku svém učiniti a zříditi jest ráčil, vedle kteréhož rozdílu a poručenství v panování a v držení statku svého sem všel; a v tom následuje pana otce svého a znamenaje běh i neustavičnost světa tohoto, že všecko, což na něm živo jest, k místu a k konci svému přijíti a umříti musí, a toho cíle žádný chybiti nemůž: toho žádostiv sa o statku svém, kterýž z daru milosti pána Boha všemohoucího nyní mám anebo ještě míti budu, s pomocí jeho svaté milosti zříditi a zpuosobiti chci, chtíc tomu rád, aby zmatkuov žádných o mém statku pozuostalém, ač by mne pán Buoh všemohoucí s tohoto světa povolati a vzíti ráčil, nebylo, jakož nic jistšího před sebou nemáme než-li smrt a nejistšího nežli hodinu smrti. Kdež já svrchupsaný Vojtěch z Pernšteina, souc při celém zdraví těla i rozumu, a maje list mocný od nejjasnějšího knížete a pána, pana Ludvíka Uher- ského a Českého oc krále a markrabí Moravského, pána mého milostivého, tak abych mohl a moc měl statek svuoj všecek dědičný, zápisný, manský, mohovitý i nemoho- vitý zříditi, dáti, poručiti i odkázati za zdravého života neb na smrtedlné posteli, komuž by mi se zdálo a líbilo, jakož týž list od JKMti mně daný to všecko v sobě šíře a světleji ukazuje a zavírá: Kdež já na takové JKMti obdarování takové zřízení a mocné poručenství činím dětí svých i statku svého, tak jakož dole psáno stojí. Item, jestliže by mne svrchupsaného Vojtěcha pán Buoh smrti uchovati ne- ráčil, činím mocného a otcovského poručníka dětí svých i statku svého urozeného
360 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 350 zlatých s tou výminkou, kdyby jakákoliv zkáza na panství Židlochovské přišla, že jmeno- vanému konventu nemá to býti k žádné škodě. V Brně v neděli před sv. Matoušem (17. září) 1531. Smlouvu takovou potvrdil král Ferdinand listem ze dne 7. listopadu 1531 v Insbruku. (Arch. měst. v Brně cod. Pernst. 132. f. 310. (b) 281. Panna Barbora z Tavikovic, převora kláštera Dalešického, i všecken konvent postoupily Janovi z Pernšteina ve vsi Lechvicích 4 lány a 3 podsedky, začež jim má vydáváno býti platu na každý rok 20 zl. — V Rauchovanech v neděli po sv. Šimonu Judy [29. října] 1531. (Arch. měst. v Brně cod. Pernst. 132. f. 312.) 282. Poslední pořízení Vojtěcha z Pernšteina, kterýmž činí otcovským poručníkem dětí a statkův svých bratra svého Jana z Pernšteina i nařizuje, jak by dcery jeho opatřeny býti měly, co státi se má s dětmi i se statky, kdyby bratr jeho Jan zemřel, kdyby děti jeho (Vojtěcha) pomřely; činí opatření v příčině lidí dědičných, dluhů špitálu; vymiňuje si ze statku svého odkázati do 15000 ſP gr. č., komuž by se mu líbilo. — 1531, 22. list. Ve jméno svaté a nerozdílné Trojice, amen. Já Vojtěch z Pernšteina a na Pardubicích vyznávám tímto listem obecně přede všemi, kdož jej uzří anebo čtouci slyšeti budou, že jakož urozený pán pan Vilém z Pernšteina a na Helfenšteině, pan otec muoj milý dobré paměti, rozdíl o statek mezi mnou a panem Janem z Pernšteina, panem bratrem mým milým, i poručenství o statku svém učiniti a zříditi jest ráčil, vedle kteréhož rozdílu a poručenství v panování a v držení statku svého sem všel; a v tom následuje pana otce svého a znamenaje běh i neustavičnost světa tohoto, že všecko, což na něm živo jest, k místu a k konci svému přijíti a umříti musí, a toho cíle žádný chybiti nemůž: toho žádostiv sa o statku svém, kterýž z daru milosti pána Boha všemohoucího nyní mám anebo ještě míti budu, s pomocí jeho svaté milosti zříditi a zpuosobiti chci, chtíc tomu rád, aby zmatkuov žádných o mém statku pozuostalém, ač by mne pán Buoh všemohoucí s tohoto světa povolati a vzíti ráčil, nebylo, jakož nic jistšího před sebou nemáme než-li smrt a nejistšího nežli hodinu smrti. Kdež já svrchupsaný Vojtěch z Pernšteina, souc při celém zdraví těla i rozumu, a maje list mocný od nejjasnějšího knížete a pána, pana Ludvíka Uher- ského a Českého oc krále a markrabí Moravského, pána mého milostivého, tak abych mohl a moc měl statek svuoj všecek dědičný, zápisný, manský, mohovitý i nemoho- vitý zříditi, dáti, poručiti i odkázati za zdravého života neb na smrtedlné posteli, komuž by mi se zdálo a líbilo, jakož týž list od JKMti mně daný to všecko v sobě šíře a světleji ukazuje a zavírá: Kdež já na takové JKMti obdarování takové zřízení a mocné poručenství činím dětí svých i statku svého, tak jakož dole psáno stojí. Item, jestliže by mne svrchupsaného Vojtěcha pán Buoh smrti uchovati ne- ráčil, činím mocného a otcovského poručníka dětí svých i statku svého urozeného
Strana 361
z roku 1531. 361 pána, pana Jana z Pernšteina a na Helfenšteině, pana bratra svého milého, na takový zpuosob: jestliže by mi pán Buoh všemohoucí syny dáti ráčil a jim živnosti ráčil po- příti, až by let dvadceti došli, aby jim synuom mým anebo synu mému, což bych jich měl, všeho statku po mně pozuostalého od svrchupsaného pana Jana bratra mého v moc jich anebo jeho postoupeno bylo. Pakli by vuole synuov mých již let došlých byla v nedílnosti zuostati, to aby při jich vuoli zuostalo, a pakli by dílu žádali, tehdy pan bratr muoj statek vrovně rozděliti má s vuolí a vědomím staršího syna mého, a mladší aby napřed díl vzíti mohl, však tak, aby nápadové tak v té moci [mezi] dětmi mými a pana Jana z Pernšteina bratra mého dětmi zůstali, jakž jest pan otec muoj v svém poručenství, kteréž poručenství jedno v Praze a druhé v Brně na rathouzích leží, zříditi a poručiti ráčil, což se dětí našich dotýče. Item, poněvadž pán Buoh všemohoucí z milosti své dcery mi dáti ráčil, jestliže by která z dcer mých k vdaní přišla, po té aby pan bratr muoj pět tisíc zlatých rejnských, každý zlatý po patnácti pacích počítajíc, dal, a k tomu vejpravu slušnou, tak aby jedna před druhou nic neměla; a též po jiných dcerách, ač by mi je pán Buoh dáti ráčil, aby dáno bylo. Také tomu chci, aby dcerám mým z statku mého vdaným i nevdaným nad věno prvé jmenované přidáno bylo — jestliže by mi pán Buoh žádného syna dáti ne- ráčil aneb že by tajž syn aneb synové moji, kteréž by mi pán Buoh dáti ráčil, prvé než by se v statek svuoj po mně pozuostalý uvázali, s světa sešli — každý po pěti tisících kopách groších českých, a to aby jim bylo ve čtyřech létech pořád zběhlých dáno a vyplněno. A ony na tom přestati mají a na více toho statku se táhnouti ne- mají, dokudž by z našeho rodu pohlaví mužského stávalo; než ten statek připadnouti má na pana Jana z Pernšteina, pana bratra mého, a pakli by pán Buoh všemohoucí pana bratra mého smrti uchovati neráčil, jehož pane Bože ostříci rač, tehda na syna aneb syny jeho řádně pošlé připadnouti má. Item, jestliže by pán Buoh všemohoucí pana bratra mého smrti uchovati ne- ráčil, jehož pán Buoh ostříci rač, a syna žádného řádně pošlého po sobě nepozuo- stavil, a já také, než toliko dceru aneb dcery: tehda po smrti jeho pana bratra mého statek muoj aby rovným dílem na dcery mé spolu s dcerami jeho spadl, na vdané nebo na nevdané; však tak, jestliže by pan bratr muoj též zřídil a to opatřil, aby statek jeho týmž spuosobem na dcery mé jako i na jeho spadl na rovný díl. Než jestliže by nezřídil a toho dostatečně neopatřil, tehda při dcerách mých statek muoj zuostaň. Item, jestliže by na mne pán Buoh smrt dopustiti ráčil, tehdy pana Jana bratra svého za to prosím, aby to tak opatřil, jestliže by na něj pán Buoh všemohoucí také smrt dopustiti ráčil, prvé nežli by syn muoj aneb synové moji, ač by mi které pán Buoh dáti ráčil z milosti své, k letuom rozumným přišel aneb přišli, a tak že Archiv Český XX. 46
z roku 1531. 361 pána, pana Jana z Pernšteina a na Helfenšteině, pana bratra svého milého, na takový zpuosob: jestliže by mi pán Buoh všemohoucí syny dáti ráčil a jim živnosti ráčil po- příti, až by let dvadceti došli, aby jim synuom mým anebo synu mému, což bych jich měl, všeho statku po mně pozuostalého od svrchupsaného pana Jana bratra mého v moc jich anebo jeho postoupeno bylo. Pakli by vuole synuov mých již let došlých byla v nedílnosti zuostati, to aby při jich vuoli zuostalo, a pakli by dílu žádali, tehdy pan bratr muoj statek vrovně rozděliti má s vuolí a vědomím staršího syna mého, a mladší aby napřed díl vzíti mohl, však tak, aby nápadové tak v té moci [mezi] dětmi mými a pana Jana z Pernšteina bratra mého dětmi zůstali, jakž jest pan otec muoj v svém poručenství, kteréž poručenství jedno v Praze a druhé v Brně na rathouzích leží, zříditi a poručiti ráčil, což se dětí našich dotýče. Item, poněvadž pán Buoh všemohoucí z milosti své dcery mi dáti ráčil, jestliže by která z dcer mých k vdaní přišla, po té aby pan bratr muoj pět tisíc zlatých rejnských, každý zlatý po patnácti pacích počítajíc, dal, a k tomu vejpravu slušnou, tak aby jedna před druhou nic neměla; a též po jiných dcerách, ač by mi je pán Buoh dáti ráčil, aby dáno bylo. Také tomu chci, aby dcerám mým z statku mého vdaným i nevdaným nad věno prvé jmenované přidáno bylo — jestliže by mi pán Buoh žádného syna dáti ne- ráčil aneb že by tajž syn aneb synové moji, kteréž by mi pán Buoh dáti ráčil, prvé než by se v statek svuoj po mně pozuostalý uvázali, s světa sešli — každý po pěti tisících kopách groších českých, a to aby jim bylo ve čtyřech létech pořád zběhlých dáno a vyplněno. A ony na tom přestati mají a na více toho statku se táhnouti ne- mají, dokudž by z našeho rodu pohlaví mužského stávalo; než ten statek připadnouti má na pana Jana z Pernšteina, pana bratra mého, a pakli by pán Buoh všemohoucí pana bratra mého smrti uchovati neráčil, jehož pane Bože ostříci rač, tehda na syna aneb syny jeho řádně pošlé připadnouti má. Item, jestliže by pán Buoh všemohoucí pana bratra mého smrti uchovati ne- ráčil, jehož pán Buoh ostříci rač, a syna žádného řádně pošlého po sobě nepozuo- stavil, a já také, než toliko dceru aneb dcery: tehda po smrti jeho pana bratra mého statek muoj aby rovným dílem na dcery mé spolu s dcerami jeho spadl, na vdané nebo na nevdané; však tak, jestliže by pan bratr muoj též zřídil a to opatřil, aby statek jeho týmž spuosobem na dcery mé jako i na jeho spadl na rovný díl. Než jestliže by nezřídil a toho dostatečně neopatřil, tehda při dcerách mých statek muoj zuostaň. Item, jestliže by na mne pán Buoh smrt dopustiti ráčil, tehdy pana Jana bratra svého za to prosím, aby to tak opatřil, jestliže by na něj pán Buoh všemohoucí také smrt dopustiti ráčil, prvé nežli by syn muoj aneb synové moji, ač by mi které pán Buoh dáti ráčil z milosti své, k letuom rozumným přišel aneb přišli, a tak že Archiv Český XX. 46
Strana 362
362 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina by bylo potřebí statek i děti poručníky opatřiti: že již dítky mé a ten statek tak opatří, jakožto věrný strýc, a netoliko strýc, ale jako již otec těch dítek podle svého nejvyššího rozumu k jich dobrému. Item, jestliže by pán Buoh na děti mé a na děti pana Jana z Pernšteina, bratra mého, všecky smrt dopustiti ráčil, nápadové statkuov ať zuostanou vedle po- ručenství pana otce mého, kteréž jest učinil. Item, jestliže by mne pán Buoh smrti uchovati neráčil, prvé nežli paní Johanky, manželky mé milé, tomu chci, aby dcery mé všecky, kteréž by vdané ne- byly, při paní Johance chovány byly do vdaní, též i pacholata do let slušných osmi neb devíti; a na to chování dětí, aby jí vydáváno bylo z statku mého každý rok tři sta kop grošů českých, dokadž by je při sobě měla. Než když by která z dcer mých k letuom desíti přišla, tehdy pan Jan z Pernšteina bratr muoj, aneb ti, kdož by poručníci po něm statku mého a dítek mých byli, mají je šaty chodicími bez ná- kladu napřed psané paní Johanky, manželky mé, slušně i poctivě opatrovati: a v tom jest vuole i rozkázání mé, aby se tomu dosti stalo. Item, kteráž by dcera má k zamluvení a k vdaní přišla a vdáti by ji měli, to vdaní aby s volí a vědomím manželky mé učinili. Než jestliže by ona proti panu Janovi, bratru mému, a proti všem přátelům odpor držeti chtěla a překážeti vdaní dcery mé, ješto by oni znali, že jest dobré a poctivé, tehda její, manželky mé. předsevzetí nemá žádného pruochodu míti; než toho všeho jim věřím a jim to po- roučím, aby to opatřili, pokudž by každé z nich nejpoctivější vdaní býti mohlo. A to aby tak zachováno bylo při dcerách mých, též také i v chování až do proměnění stavu jejího. Pakli by stav svuoj proměnila a se vdala, tehdy za to prosím: buď při ní aneb jinde, kdež by se jí zdálo nejpříhodnější a nejpoctivější chování dítek mých, pan bratr muoj milý to opatř; pakli by pán Buoh jeho neuchoval, tehda ti páni a poručníci, komuž dítky mé po jeho smrti by svěřeny byly. Item, což se lidí mých všech dědičných, zápisných i opravných dotýče, to aby tak ve všech artikulích při lidech zachováno bylo, jakž jest pan otec muoj dobré paměti zříditi a poručiti ráčil; a nač bych vejsady kterým lidem dal aneb je čím obdaroval, při tom aby zuostaveni byli beze všeho přerušení. A též také poroučím a rozkazuji, aby dluhové všickni spravedlivě ode mne k záplatě povinní poddaným mým i jiným, ač bych komu co pozuostal, zaplaceni byli; kdež za to pana bratra svého milého prosím; pakli by pán Buoh jeho ne- uchoval smrti, tehdy těch pánuov, kterýmž od něho statek muoj i dítky mé svěřeny budou, aby to opatřeno bylo, aby s lidmi mými poddanými spravedlivě nakládáno bylo, a mimo spravedlivé aby v nic potahováni nebyli, nébrž nad spravedlivost aby jim milost ukazována byla taková, kteráž by se pánu Bohu líbila a spravedlnosti neškodila; neb jest toho žádost má, aby se tomu všemu dosti stalo.
362 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina by bylo potřebí statek i děti poručníky opatřiti: že již dítky mé a ten statek tak opatří, jakožto věrný strýc, a netoliko strýc, ale jako již otec těch dítek podle svého nejvyššího rozumu k jich dobrému. Item, jestliže by pán Buoh na děti mé a na děti pana Jana z Pernšteina, bratra mého, všecky smrt dopustiti ráčil, nápadové statkuov ať zuostanou vedle po- ručenství pana otce mého, kteréž jest učinil. Item, jestliže by mne pán Buoh smrti uchovati neráčil, prvé nežli paní Johanky, manželky mé milé, tomu chci, aby dcery mé všecky, kteréž by vdané ne- byly, při paní Johance chovány byly do vdaní, též i pacholata do let slušných osmi neb devíti; a na to chování dětí, aby jí vydáváno bylo z statku mého každý rok tři sta kop grošů českých, dokadž by je při sobě měla. Než když by která z dcer mých k letuom desíti přišla, tehdy pan Jan z Pernšteina bratr muoj, aneb ti, kdož by poručníci po něm statku mého a dítek mých byli, mají je šaty chodicími bez ná- kladu napřed psané paní Johanky, manželky mé, slušně i poctivě opatrovati: a v tom jest vuole i rozkázání mé, aby se tomu dosti stalo. Item, kteráž by dcera má k zamluvení a k vdaní přišla a vdáti by ji měli, to vdaní aby s volí a vědomím manželky mé učinili. Než jestliže by ona proti panu Janovi, bratru mému, a proti všem přátelům odpor držeti chtěla a překážeti vdaní dcery mé, ješto by oni znali, že jest dobré a poctivé, tehda její, manželky mé. předsevzetí nemá žádného pruochodu míti; než toho všeho jim věřím a jim to po- roučím, aby to opatřili, pokudž by každé z nich nejpoctivější vdaní býti mohlo. A to aby tak zachováno bylo při dcerách mých, též také i v chování až do proměnění stavu jejího. Pakli by stav svuoj proměnila a se vdala, tehdy za to prosím: buď při ní aneb jinde, kdež by se jí zdálo nejpříhodnější a nejpoctivější chování dítek mých, pan bratr muoj milý to opatř; pakli by pán Buoh jeho neuchoval, tehda ti páni a poručníci, komuž dítky mé po jeho smrti by svěřeny byly. Item, což se lidí mých všech dědičných, zápisných i opravných dotýče, to aby tak ve všech artikulích při lidech zachováno bylo, jakž jest pan otec muoj dobré paměti zříditi a poručiti ráčil; a nač bych vejsady kterým lidem dal aneb je čím obdaroval, při tom aby zuostaveni byli beze všeho přerušení. A též také poroučím a rozkazuji, aby dluhové všickni spravedlivě ode mne k záplatě povinní poddaným mým i jiným, ač bych komu co pozuostal, zaplaceni byli; kdež za to pana bratra svého milého prosím; pakli by pán Buoh jeho ne- uchoval smrti, tehdy těch pánuov, kterýmž od něho statek muoj i dítky mé svěřeny budou, aby to opatřeno bylo, aby s lidmi mými poddanými spravedlivě nakládáno bylo, a mimo spravedlivé aby v nic potahováni nebyli, nébrž nad spravedlivost aby jim milost ukazována byla taková, kteráž by se pánu Bohu líbila a spravedlnosti neškodila; neb jest toho žádost má, aby se tomu všemu dosti stalo.
Strana 363
z roku 1531. 363 Item, špitále, kteréž jest pan otec muoj zříditi a nadati ráčil, neb kteréž bych já ještě nadal aneb ku prvním špitáluom přičinil, kterýž sou od pana otce mého nadáni, to všecko při tom zachováno a zuostaveno býti má, a za to prosím, aby se tomu všemu tak dosti dálo a zachováno bylo. Item, toto sobě také vymieňuji a pozuostavuji, abych mohl z statku svého do patnácti tisíc kop grošuov českých poručiti a dáti, komuž by mi se zdálo a líbilo, všecku tu sumu spolu aneb rozdílně za svého zdravého života aneb na smrtedlné posteli: aneb jakou summu z statku svého vydávati bych poručil, buď přátelům neb služebníkuom svým do jich živnosti, ta aby vydávána byla beze všeho zadržování, však toho vydávání do roka aby více nebylo mimo pět set kop grošuov českých, mnou ukázav [sic], a to listem pod pečetí svo ua na svědomí jednoho aneb dvou pánuov aneb dobrých lidí; a na kohož by se to mé dání vztahovalo, tomu chci, aby to tak mocné bylo, jako by v tomto kšaftu zapsáno bylo, a tomu aby se dosti stalo. A jestliže bych já svrchupsaný Vojtěch chtěl toto poručenství ve všech artikulích anebo v kterém jednom anebo více změniti, buď učiněním jiného kšaftu anebo tohoto zrušením, toho abych vuoli a moc měl učiniti; a jestliže bych jiný kšaft učinil a v kterém koli artikuli co zjinačil, jinak zřídil, ujal aneb přičinil, nežli v tomto kšaftu psáno jest a zřízeno, tehda tento kšaft poslednímu k žádné újmě a ke škodě býti nemá a v tom artikuli, kterýž bych zjinačil; a čehož bych nezjinačil dru- hým kšaftem, což jest v tomto kšaftu psáno a postaveno, to také všecko bez pře- kážky posledního kšaftu má v své moci zuostati. A též a tím spuosobem při listu, kterýmž bych co komu odkázal, moc pozuostavuji sobě k změnění jako o kšaftu, abych to učiniti mohl a moc měl. A také tak poroučím, aby tento kšaft v šesti nedělích po smrti mé od pana Jana, bratra mého, ve dsky zemské království Českého i s moc- ným listem královským i také s tím listem neb listy, komuž co poroučím, vložen byl, a jinak aby činěno nebylo. Tomu všemu na svědomí já svrchupsaný Vojtěch z Pernšteina pečeť svou přirozenou dal sem přivěsiti k tomuto kšaftu a vuoli své. A pro lepší jistotu při- prosil sem urozených pánuov, pana Jindřicha z Walšteina a na Rychmburce, pana Slavaty z Chlumu a na Košmberce, pana Bohuši Kostky z Postupic a na Litomyšli; a urozených vládyk pana Petra Přibíka z Ottoslavic a na Březovicích, pana Petra z Sulic a na Slepoticích, že sou k tomuto kšaftu vedle mne na svědomí, sobě a erbům svým bez škody, pečeti své vlastní přivěsiti dali. Jenž jest dán a psán léta od na- rození Syna božího tisícího pětistého třidcátého prvního v středu před svatou Kateřinou pannou. [K tomu připojen zápis dd. 1548 v pátek po sv. Antonínu (na Konopišti), jímž Vilém z Šternberka, manžel Anny dcery Vojtěcha z Pernšteina, kvituje bratra téhož Jana z Pern- šteina ze summy 5.000 zlatých rýnských věna, a dalších 5.000 zl. obvěnění manželce jeho 46*
z roku 1531. 363 Item, špitále, kteréž jest pan otec muoj zříditi a nadati ráčil, neb kteréž bych já ještě nadal aneb ku prvním špitáluom přičinil, kterýž sou od pana otce mého nadáni, to všecko při tom zachováno a zuostaveno býti má, a za to prosím, aby se tomu všemu tak dosti dálo a zachováno bylo. Item, toto sobě také vymieňuji a pozuostavuji, abych mohl z statku svého do patnácti tisíc kop grošuov českých poručiti a dáti, komuž by mi se zdálo a líbilo, všecku tu sumu spolu aneb rozdílně za svého zdravého života aneb na smrtedlné posteli: aneb jakou summu z statku svého vydávati bych poručil, buď přátelům neb služebníkuom svým do jich živnosti, ta aby vydávána byla beze všeho zadržování, však toho vydávání do roka aby více nebylo mimo pět set kop grošuov českých, mnou ukázav [sic], a to listem pod pečetí svo ua na svědomí jednoho aneb dvou pánuov aneb dobrých lidí; a na kohož by se to mé dání vztahovalo, tomu chci, aby to tak mocné bylo, jako by v tomto kšaftu zapsáno bylo, a tomu aby se dosti stalo. A jestliže bych já svrchupsaný Vojtěch chtěl toto poručenství ve všech artikulích anebo v kterém jednom anebo více změniti, buď učiněním jiného kšaftu anebo tohoto zrušením, toho abych vuoli a moc měl učiniti; a jestliže bych jiný kšaft učinil a v kterém koli artikuli co zjinačil, jinak zřídil, ujal aneb přičinil, nežli v tomto kšaftu psáno jest a zřízeno, tehda tento kšaft poslednímu k žádné újmě a ke škodě býti nemá a v tom artikuli, kterýž bych zjinačil; a čehož bych nezjinačil dru- hým kšaftem, což jest v tomto kšaftu psáno a postaveno, to také všecko bez pře- kážky posledního kšaftu má v své moci zuostati. A též a tím spuosobem při listu, kterýmž bych co komu odkázal, moc pozuostavuji sobě k změnění jako o kšaftu, abych to učiniti mohl a moc měl. A také tak poroučím, aby tento kšaft v šesti nedělích po smrti mé od pana Jana, bratra mého, ve dsky zemské království Českého i s moc- ným listem královským i také s tím listem neb listy, komuž co poroučím, vložen byl, a jinak aby činěno nebylo. Tomu všemu na svědomí já svrchupsaný Vojtěch z Pernšteina pečeť svou přirozenou dal sem přivěsiti k tomuto kšaftu a vuoli své. A pro lepší jistotu při- prosil sem urozených pánuov, pana Jindřicha z Walšteina a na Rychmburce, pana Slavaty z Chlumu a na Košmberce, pana Bohuši Kostky z Postupic a na Litomyšli; a urozených vládyk pana Petra Přibíka z Ottoslavic a na Březovicích, pana Petra z Sulic a na Slepoticích, že sou k tomuto kšaftu vedle mne na svědomí, sobě a erbům svým bez škody, pečeti své vlastní přivěsiti dali. Jenž jest dán a psán léta od na- rození Syna božího tisícího pětistého třidcátého prvního v středu před svatou Kateřinou pannou. [K tomu připojen zápis dd. 1548 v pátek po sv. Antonínu (na Konopišti), jímž Vilém z Šternberka, manžel Anny dcery Vojtěcha z Pernšteina, kvituje bratra téhož Jana z Pern- šteina ze summy 5.000 zlatých rýnských věna, a dalších 5.000 zl. obvěnění manželce jeho 46*
Strana 364
364 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina otcem jejím Vojtěchem zůstaveného; vedle toho druhý zápis jímž táž Anna kvituje strýce svého Jana z Pernšteina z téhož věna. (S týmž datem)]. Desky Karlšteinské I. Q. XXI. DZ. II. 93 oc v arch. z. kr. Č. 283. Vojtěch z Pernšteina odkazuje z 15000 � gr. č., kteréž si byl v posledním pořízení vymínil k odkazům, manželce své paní Johance z Wartmberka 1250 � gr. č. jejího věna a 2000 ? gr. č. nad věno její, více poroučí Havlovi Zvířetickému z Wartmberka, Tamchynovi z Dou- bravice, Mikulášovi Zámrskému ze Zámrsk, Alšovi z Proseče a jiným šlechtickým úředníkům svým. — V Landškrouně 1531, 22. listopadu. Já Vojtěch z Pernšteina a na Pardubicích oc oznamuji tímto listem obecně přede všemi, kdož jej uzří anebo čtouc slyšeti budou: Jakož v kšaftu a poručenství svém, kteréž leží u pana Jana z Pernšteina a na Helfenšteině oc, pana bratra mého milého, sem sobě pozuostavil, abych mohl z statku svého do patnácti tisíc kop grošuov českých poručiti a dáti, komuž by mi se zdálo a líbilo, tu všecku sumu spolu aneb rozdílně za svého zdravého života aneb na smrtedlné posteli, a to listem pod pečetí svou a na svědomí jednoho anebo dvou pánuov aneb dobrých lidí, tomu aby se dosti stalo; též také komuž bych co z statku svého vydávati rozkázal, buď přáteluom aneb služebníkuom svým do jich živnosti, a to do sumy pěti set kop grošuov a vejše nic každého roku. A protož já svrchupsaný Vojtěch z Pernšteina takto o tom řídím a puosobím: Item, najprve jakož paní Johanka z Wartmberka, žena má milá, má věna svého puol třinácta sta kop grošuov českých, tomu chci, jestliže by na mne pán Buoh všemohoucí smrt dopustiti ráčil, aby paní Johance, manželce mé, ta suma věna jejího v roce plném vyplněna byla ode dne umření mého; a dva tisíce kop grošuov českých, kteréž jí nad věno její přidávám, ty aby jí dány byly hned po tom roce v druhém plném roce pořád zběhlém, a to z té sumy, kterouž sem sobě k odkázání pozuostavil; a nad to vejše aby jí každý rok vydáváno bylo od pana Jana z Pern- šteina, bratra mého, aneb od poručníkuov dítek mých a statku mého puol třetího sta kop grošuov českých k jejím vlastním potřebám a útratám, a ty aby ona obracela, kdež se jí líbí a zdá, a to rozdílně, polovici při svatém Havle a polovici při svatém Jiří, a to až do stavu jejího proměnění. Než když by stav svuoj proměnila a se vdala, nebudou jí povinni těch puol třetího sta kop grošuov vydávati. Byt svuoj na zámku Novém Městě Hradišti aby měla, a tu aby slušně poctivě, tak jako za mé živnosti, aby stravou opatrována byla, tak jakž na paní sluší, a to dotud, dokudž by stavu svého neproměnila; než když by stav svuoj proměnila, tehda pan Jan, bratr muoj, ani poručníci moji nebudou jí tu povinni bytu příti ani jí stravou chovati. Item, což sem jí a což bych jí ještě buď od šatuo chodicích neb ložních. zápon, prstenuov, čalounuov dal, to má při ní zuostati, a v tom jí žádný překážky činiti nemá.
364 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina otcem jejím Vojtěchem zůstaveného; vedle toho druhý zápis jímž táž Anna kvituje strýce svého Jana z Pernšteina z téhož věna. (S týmž datem)]. Desky Karlšteinské I. Q. XXI. DZ. II. 93 oc v arch. z. kr. Č. 283. Vojtěch z Pernšteina odkazuje z 15000 � gr. č., kteréž si byl v posledním pořízení vymínil k odkazům, manželce své paní Johance z Wartmberka 1250 � gr. č. jejího věna a 2000 ? gr. č. nad věno její, více poroučí Havlovi Zvířetickému z Wartmberka, Tamchynovi z Dou- bravice, Mikulášovi Zámrskému ze Zámrsk, Alšovi z Proseče a jiným šlechtickým úředníkům svým. — V Landškrouně 1531, 22. listopadu. Já Vojtěch z Pernšteina a na Pardubicích oc oznamuji tímto listem obecně přede všemi, kdož jej uzří anebo čtouc slyšeti budou: Jakož v kšaftu a poručenství svém, kteréž leží u pana Jana z Pernšteina a na Helfenšteině oc, pana bratra mého milého, sem sobě pozuostavil, abych mohl z statku svého do patnácti tisíc kop grošuov českých poručiti a dáti, komuž by mi se zdálo a líbilo, tu všecku sumu spolu aneb rozdílně za svého zdravého života aneb na smrtedlné posteli, a to listem pod pečetí svou a na svědomí jednoho anebo dvou pánuov aneb dobrých lidí, tomu aby se dosti stalo; též také komuž bych co z statku svého vydávati rozkázal, buď přáteluom aneb služebníkuom svým do jich živnosti, a to do sumy pěti set kop grošuov a vejše nic každého roku. A protož já svrchupsaný Vojtěch z Pernšteina takto o tom řídím a puosobím: Item, najprve jakož paní Johanka z Wartmberka, žena má milá, má věna svého puol třinácta sta kop grošuov českých, tomu chci, jestliže by na mne pán Buoh všemohoucí smrt dopustiti ráčil, aby paní Johance, manželce mé, ta suma věna jejího v roce plném vyplněna byla ode dne umření mého; a dva tisíce kop grošuov českých, kteréž jí nad věno její přidávám, ty aby jí dány byly hned po tom roce v druhém plném roce pořád zběhlém, a to z té sumy, kterouž sem sobě k odkázání pozuostavil; a nad to vejše aby jí každý rok vydáváno bylo od pana Jana z Pern- šteina, bratra mého, aneb od poručníkuov dítek mých a statku mého puol třetího sta kop grošuov českých k jejím vlastním potřebám a útratám, a ty aby ona obracela, kdež se jí líbí a zdá, a to rozdílně, polovici při svatém Havle a polovici při svatém Jiří, a to až do stavu jejího proměnění. Než když by stav svuoj proměnila a se vdala, nebudou jí povinni těch puol třetího sta kop grošuov vydávati. Byt svuoj na zámku Novém Městě Hradišti aby měla, a tu aby slušně poctivě, tak jako za mé živnosti, aby stravou opatrována byla, tak jakž na paní sluší, a to dotud, dokudž by stavu svého neproměnila; než když by stav svuoj proměnila, tehda pan Jan, bratr muoj, ani poručníci moji nebudou jí tu povinni bytu příti ani jí stravou chovati. Item, což sem jí a což bych jí ještě buď od šatuo chodicích neb ložních. zápon, prstenuov, čalounuov dal, to má při ní zuostati, a v tom jí žádný překážky činiti nemá.
Strana 365
z roku 1531. 365 Item, panu Havlovi Zvířetickému z Wartmberka, švagru mému, tisíc kop grošuov českých aby dáno a vyplněno bylo v jednom roce pořád zběhlém ode dne umření mého, a témuž dvě stě kop grošuov aby vydáváno bylo každý rok až do jeho živnosti, však rozdílně, sto kop grošuov českých při svatém Havle a sto kop grošuov při svatém Jiří. Item, Janovi Tamchynovi z Doubravice dvě stě kop grošuov českých aby dáno bylo, a do jeho živnosti aby mu dáváno bylo každý rok třidceti kop grošuov českých, však rozdílně, polovici při svatém Havle a polovici při svatém Jiří. Item, Mikulášovi Zámrskému z Zámrsku dvě stě kop grošuov českých aby dáno bylo, a patnácte kop grošuov českých do jeho živnosti aby mu vydáváno bylo každý rok rozdílně, při svatém Havle polovici a při svatém Jiří polovici. Item, Alšovi z Proseči dvě stě kop grošuov aby dáno bylo, a patnácte kop grošuov českých do jeho živnosti aby mu vydáváno bylo každý rok rozdílně, polovici při svatém Havle a polovici při svatém Jiří. Item, Albrechtovi Sudličkovi z Borovnice puol třetího sta kop grošuov českých aby dáno bylo. Item, Václavovi Zachařovi staršímu z Pašiněvsi, služebníku a úředníku mému na Chlumci, pět set kop grošuov českých aby dáno bylo. Item, Pavlovi a Jiříkovi Vanišuom bratřím ze Ždanic tři sta kop grošuov českých aby dáno bylo. Item, Burianovi ze Škudl tři sta kop grošuov českých aby dáno bylo. Item, Jetřichovi Dietrovi z Helešova sto kop grošuov aby dáno bylo. Item, Jindřichovi Přepyskému z Rychmberka, služebníku a úředníku mému na Hluboké, aby dáno bylo sto kop grošuov českých. Item, Petrovi Kašparovu synu, písaři na Pardubicích, puol druhého sta kop grošuov aby dáno bylo. Item, Jankovi Šilhavému, synu Matějkovu z Pardubic, dvě stě kop grošuov českých aby dáno bylo. Item, Janovi Lancmanovi písaři sto kop grošuov českých aby dáno bylo. Item, Matyášovi písaři, který jest z Olomúce, sto kop grošuov aby dáno bylo. A ty všecky sumy vejš dotčené nahořepsaným manželce mé, přátelům mým a služebníkům, ty aby jim dány byly konečně v roce po smrti mé pořád zběhlém beze vší odpornosti na sumu tu, kterouž sem sobě pozuostavil v kšaftu, abych ji odkázati mohl, komuž mi se líbí. A též také komuž co odkazuji tímto listem, aby vydáváno z statku mého bylo do živnosti jich, aby se všemu dosti stalo. A za to prosím pana Jana, bratra svého milého, i také poručníkuov, kteříž by byli dítek mých od něho učiněni, aby se od nich tomu dosti stalo, tak aby ti, komuž poroučím, souduov s nimi nepotřebovali; a jestliže by se tomu pak od pana
z roku 1531. 365 Item, panu Havlovi Zvířetickému z Wartmberka, švagru mému, tisíc kop grošuov českých aby dáno a vyplněno bylo v jednom roce pořád zběhlém ode dne umření mého, a témuž dvě stě kop grošuov aby vydáváno bylo každý rok až do jeho živnosti, však rozdílně, sto kop grošuov českých při svatém Havle a sto kop grošuov při svatém Jiří. Item, Janovi Tamchynovi z Doubravice dvě stě kop grošuov českých aby dáno bylo, a do jeho živnosti aby mu dáváno bylo každý rok třidceti kop grošuov českých, však rozdílně, polovici při svatém Havle a polovici při svatém Jiří. Item, Mikulášovi Zámrskému z Zámrsku dvě stě kop grošuov českých aby dáno bylo, a patnácte kop grošuov českých do jeho živnosti aby mu vydáváno bylo každý rok rozdílně, při svatém Havle polovici a při svatém Jiří polovici. Item, Alšovi z Proseči dvě stě kop grošuov aby dáno bylo, a patnácte kop grošuov českých do jeho živnosti aby mu vydáváno bylo každý rok rozdílně, polovici při svatém Havle a polovici při svatém Jiří. Item, Albrechtovi Sudličkovi z Borovnice puol třetího sta kop grošuov českých aby dáno bylo. Item, Václavovi Zachařovi staršímu z Pašiněvsi, služebníku a úředníku mému na Chlumci, pět set kop grošuov českých aby dáno bylo. Item, Pavlovi a Jiříkovi Vanišuom bratřím ze Ždanic tři sta kop grošuov českých aby dáno bylo. Item, Burianovi ze Škudl tři sta kop grošuov českých aby dáno bylo. Item, Jetřichovi Dietrovi z Helešova sto kop grošuov aby dáno bylo. Item, Jindřichovi Přepyskému z Rychmberka, služebníku a úředníku mému na Hluboké, aby dáno bylo sto kop grošuov českých. Item, Petrovi Kašparovu synu, písaři na Pardubicích, puol druhého sta kop grošuov aby dáno bylo. Item, Jankovi Šilhavému, synu Matějkovu z Pardubic, dvě stě kop grošuov českých aby dáno bylo. Item, Janovi Lancmanovi písaři sto kop grošuov českých aby dáno bylo. Item, Matyášovi písaři, který jest z Olomúce, sto kop grošuov aby dáno bylo. A ty všecky sumy vejš dotčené nahořepsaným manželce mé, přátelům mým a služebníkům, ty aby jim dány byly konečně v roce po smrti mé pořád zběhlém beze vší odpornosti na sumu tu, kterouž sem sobě pozuostavil v kšaftu, abych ji odkázati mohl, komuž mi se líbí. A též také komuž co odkazuji tímto listem, aby vydáváno z statku mého bylo do živnosti jich, aby se všemu dosti stalo. A za to prosím pana Jana, bratra svého milého, i také poručníkuov, kteříž by byli dítek mých od něho učiněni, aby se od nich tomu dosti stalo, tak aby ti, komuž poroučím, souduov s nimi nepotřebovali; a jestliže by se tomu pak od pana
Strana 366
366 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Jana, bratra mého, aneb od poručníkuov dosti nestalo, tehda tímto listem vyznávám, že sou svěření mému dosti neučinili a nad tímto nade vším se zapomněli, což sou podle svěření mně učiniti povinni byli; a pan Jan bratr muoj, jestliže by naň pán Buoh smrt dopustiti ráčil, poručníkuov statku mého a dítek mých jinak nemá činiti, než tak a na ten konec, jakž se svrchu píše, aby tomu mému odkázání i také kšaftu od nich se dosti stalo. A protož já napřed psaný Vojtěch pokut žádných podle práva neukládám poněvadž jest to pokuta větší, kdož co k sobě přijmouc a neučiní tomu dosti, souc učiniti povinen, že mu všickni lidé vůbec nemají věřiti. A tomu všemu na svědomí já svrchupsaný Vojtěch z Pernšteina pečeť svou přirozenou dal sem přivěsiti k tomuto listu. A pro lepší jistotu připrosil sem uroze- ných pánuov pana Jindřicha z Walšteina a na Rychmburce, pana Slavaty z Chlumu a na Košmberce, a pana Bohuši Kostky z Postupic a na Litomyšli, a urozených vládyk pana Petra Přibíka z Ottoslavic a na Březovicích, pana Petra z Sulic a na Slepoticích, že sou k tomuto listu vedle mne na svědomí, sobě a erbům svým bez škody, pečeti své vlastní přivěsiti dali. Jenž jest dán a psán na Lanškrouně léta od narození Syna božího tisícího pětistého třidcátého prvního v středu před svatou Kateřinou pannou. Desky Karlšteinské I. Q XIX. v archivu zemském král. Česk. (DZ. II. G. I) 284. 1532, 19. ledna. Ve srovnání pro zachování lásky, svornosti o některé artikule mezi moravskými stavy panským, rytířským a městským, aby řídíce se smlouvou a výpovědí krále Vladislava, jedni druhým v práva nesahali, jest na druhém místě ze stavu panského jmenován Jan z Pernšteina. Zemský archiv v Brně orig. perg. se 7 peč. vis. č. 655. 285. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a Adamem, Viktorinem i Bohuslavem bratřími z Výškovce o tvrz a ves Okrašovice, mlýn v Kamenném, o dvůr v Slavičkách, kteréž po Matyášovi z Výškovce, otci jmenovaných bratří, držel Pernštein a postoupiti je má jmenovaným bratřím v summě 400 f? grošů. Na Prostějově 1532 v pátek před provodní nedělí (5. dubna). (Arch. měst. v Brně cod. Pernst. 132. f. 314.) 286. Král Ferdinand nařizuje biskupovi Vratislavskému, knížeti Karlovi Minstrber- skému a Janovi z Pernšteina, aby se stavy panským, rytířským a městem Opavou některé sporné věci urovnali. V Řezně 17. dubna 1532. Arch. míst. v Praze 1530—33 sv. VII. p. 381.) 287. Zápis Jana z Pernšteina, že vedle smlouvy učiněné a králem potvrzené z panství Židlochovského ročně vydávati má 350 zl. klášteru sv. Tůmy v Brně. — V Brně 1532 v neděli před sv. Jiřím (21. dubna). (Arch. měst. v Brně cod. Pernst. 132. f. 313. b.) 288. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a knězem Martinem opatem kláštera Hradišť- ského o průhony a pastvy mezi Beděhostskými a Čihovskými, čeho a pokud která dědina má užívati. — Na Prostějově 1532 v pondělí před sv. Stanislavem (6. května.) (Arch. měst. v Brně cod. Pernst. 132. f. 314. (b.) 289. Komora česká podává zprávu králi Ferdinandovi o vyjednávání s Petrem Sudou z Řenec, kterýž králi byl zapůjčil 2600 �? gr. č., za něž byl rukojmím Vojtěch z Pernšteina
366 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Jana, bratra mého, aneb od poručníkuov dosti nestalo, tehda tímto listem vyznávám, že sou svěření mému dosti neučinili a nad tímto nade vším se zapomněli, což sou podle svěření mně učiniti povinni byli; a pan Jan bratr muoj, jestliže by naň pán Buoh smrt dopustiti ráčil, poručníkuov statku mého a dítek mých jinak nemá činiti, než tak a na ten konec, jakž se svrchu píše, aby tomu mému odkázání i také kšaftu od nich se dosti stalo. A protož já napřed psaný Vojtěch pokut žádných podle práva neukládám poněvadž jest to pokuta větší, kdož co k sobě přijmouc a neučiní tomu dosti, souc učiniti povinen, že mu všickni lidé vůbec nemají věřiti. A tomu všemu na svědomí já svrchupsaný Vojtěch z Pernšteina pečeť svou přirozenou dal sem přivěsiti k tomuto listu. A pro lepší jistotu připrosil sem uroze- ných pánuov pana Jindřicha z Walšteina a na Rychmburce, pana Slavaty z Chlumu a na Košmberce, a pana Bohuši Kostky z Postupic a na Litomyšli, a urozených vládyk pana Petra Přibíka z Ottoslavic a na Březovicích, pana Petra z Sulic a na Slepoticích, že sou k tomuto listu vedle mne na svědomí, sobě a erbům svým bez škody, pečeti své vlastní přivěsiti dali. Jenž jest dán a psán na Lanškrouně léta od narození Syna božího tisícího pětistého třidcátého prvního v středu před svatou Kateřinou pannou. Desky Karlšteinské I. Q XIX. v archivu zemském král. Česk. (DZ. II. G. I) 284. 1532, 19. ledna. Ve srovnání pro zachování lásky, svornosti o některé artikule mezi moravskými stavy panským, rytířským a městským, aby řídíce se smlouvou a výpovědí krále Vladislava, jedni druhým v práva nesahali, jest na druhém místě ze stavu panského jmenován Jan z Pernšteina. Zemský archiv v Brně orig. perg. se 7 peč. vis. č. 655. 285. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a Adamem, Viktorinem i Bohuslavem bratřími z Výškovce o tvrz a ves Okrašovice, mlýn v Kamenném, o dvůr v Slavičkách, kteréž po Matyášovi z Výškovce, otci jmenovaných bratří, držel Pernštein a postoupiti je má jmenovaným bratřím v summě 400 f? grošů. Na Prostějově 1532 v pátek před provodní nedělí (5. dubna). (Arch. měst. v Brně cod. Pernst. 132. f. 314.) 286. Král Ferdinand nařizuje biskupovi Vratislavskému, knížeti Karlovi Minstrber- skému a Janovi z Pernšteina, aby se stavy panským, rytířským a městem Opavou některé sporné věci urovnali. V Řezně 17. dubna 1532. Arch. míst. v Praze 1530—33 sv. VII. p. 381.) 287. Zápis Jana z Pernšteina, že vedle smlouvy učiněné a králem potvrzené z panství Židlochovského ročně vydávati má 350 zl. klášteru sv. Tůmy v Brně. — V Brně 1532 v neděli před sv. Jiřím (21. dubna). (Arch. měst. v Brně cod. Pernst. 132. f. 313. b.) 288. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a knězem Martinem opatem kláštera Hradišť- ského o průhony a pastvy mezi Beděhostskými a Čihovskými, čeho a pokud která dědina má užívati. — Na Prostějově 1532 v pondělí před sv. Stanislavem (6. května.) (Arch. měst. v Brně cod. Pernst. 132. f. 314. (b.) 289. Komora česká podává zprávu králi Ferdinandovi o vyjednávání s Petrem Sudou z Řenec, kterýž králi byl zapůjčil 2600 �? gr. č., za něž byl rukojmím Vojtěch z Pernšteina
Strana 367
z let 1531 a 1532 367 a v zástavu dány vesnice panství Poděbradského. Na hradě Pražském 2. srpna 1532. (List něm. v arch. míst. král. Česk. Hofberichte 1531—34 sv. IX. p. 249.) 290. Směna o kostel v městě Pardubicích učiněná mezi Vojtěchem z Pernšteina a mnichy řádu sv. Františka — 1532, 10. srpna. (Proměna učiněná o kostel v městě Pardubicích, a to od urozeného pána pana Vojtěcha z Pernšteina s mnichy řádu sv. Františka.) Léta božího 1532 v sobotu den sv. Vavřince [10. srp.] na povolení velebného otce kněze Marka, ministra v Krakově řeholi sv. Františka, stala se jest smlouva celá a dokonalá mezi urozeným pánem panem Vojtěchem z Pernšteina a knězem Joštem, téhož zákona v království Českém vikářem a kvardianem, i vším konventem nynějším i budúcím kláštera v Pardubicích téhož zákona z strany druhé, a to taková, že jsou se směnili a smlouvou touto směňují týž vikář, kvardian a konvent téhož klá- štera v Pardubicích klášterem tím i domem při témž klášteře ležícím na kostel a faru v městě též Pardubicích vysazenou i na dům kněžský a na školu; a toho sobě jedni druhým postoupili tak a na takový způsob: Nejprvé, že ten kostel s farou JMt pán má jim bratřím zákona sv. Františka dáti světiti, a v kůru dvanácte stolic, z každé strany šest, udělati dáti, a již týž kostel má v klášter změněn a přiveden býti na věčné a budoucí časy, aby tu vždy ustavičně nejméně pět bratří té řeholi bejvalo a méně nic; než chtěl-li by jich větší počet býti, to jim nemá býti hájeno, a to má býti dopuštěno beze vší překážky. Také JMt pán, dědicové a budoucí jeho jsou a mají býti povinni, jim bratřím roční sumy vydávati půl druhého sta P m. každého roku, však rozdílně, totiž polovici při sv. Havle každém sedmdesát a pět f m. a druhou polovici též sedumdesáte pět ſP m. při každém sv. Jiří, a tak na ty časy každý rok platiti mají na věčné a budoucí časy. A toho jim má od JMti jistota na ten způsob, jakž v první jim na sto a dvadceti �P m. zněla [?]. učiněna býti a do desk zemských vložena, aby jim tak a pod těmi pokutami těch půl druhého sta fP m. vycházelo, jak v první jejich jistotě stojí. A když to jim bratřím tak učiněno bude, tehdy také první jistota na těch sto a dvaceti �? m. má JMti pánu zase od nich vrácena býti a v nic obrácena, a moci a práva žádného jmíti nemá. Item, JMt pán má dáti jim bratřím v domě dormitoru sdělati. A při tom jich domu má býti udělán marštal, studnice a záchod na mytí [sic]. Také svrchudotčení bratří kláštera toho, v němž jsou, když se hejbati a stěhovati budou, mají a budou moci všecky ornamenta, buď ornáty, korouhve, svíce a jiné kostelní neb klášterní okrasy, též kalichy, pušky a jiné klenoty od stříbra a zlata, což jich nyní v témž
z let 1531 a 1532 367 a v zástavu dány vesnice panství Poděbradského. Na hradě Pražském 2. srpna 1532. (List něm. v arch. míst. král. Česk. Hofberichte 1531—34 sv. IX. p. 249.) 290. Směna o kostel v městě Pardubicích učiněná mezi Vojtěchem z Pernšteina a mnichy řádu sv. Františka — 1532, 10. srpna. (Proměna učiněná o kostel v městě Pardubicích, a to od urozeného pána pana Vojtěcha z Pernšteina s mnichy řádu sv. Františka.) Léta božího 1532 v sobotu den sv. Vavřince [10. srp.] na povolení velebného otce kněze Marka, ministra v Krakově řeholi sv. Františka, stala se jest smlouva celá a dokonalá mezi urozeným pánem panem Vojtěchem z Pernšteina a knězem Joštem, téhož zákona v království Českém vikářem a kvardianem, i vším konventem nynějším i budúcím kláštera v Pardubicích téhož zákona z strany druhé, a to taková, že jsou se směnili a smlouvou touto směňují týž vikář, kvardian a konvent téhož klá- štera v Pardubicích klášterem tím i domem při témž klášteře ležícím na kostel a faru v městě též Pardubicích vysazenou i na dům kněžský a na školu; a toho sobě jedni druhým postoupili tak a na takový způsob: Nejprvé, že ten kostel s farou JMt pán má jim bratřím zákona sv. Františka dáti světiti, a v kůru dvanácte stolic, z každé strany šest, udělati dáti, a již týž kostel má v klášter změněn a přiveden býti na věčné a budoucí časy, aby tu vždy ustavičně nejméně pět bratří té řeholi bejvalo a méně nic; než chtěl-li by jich větší počet býti, to jim nemá býti hájeno, a to má býti dopuštěno beze vší překážky. Také JMt pán, dědicové a budoucí jeho jsou a mají býti povinni, jim bratřím roční sumy vydávati půl druhého sta P m. každého roku, však rozdílně, totiž polovici při sv. Havle každém sedmdesát a pět f m. a druhou polovici též sedumdesáte pět ſP m. při každém sv. Jiří, a tak na ty časy každý rok platiti mají na věčné a budoucí časy. A toho jim má od JMti jistota na ten způsob, jakž v první jim na sto a dvadceti �P m. zněla [?]. učiněna býti a do desk zemských vložena, aby jim tak a pod těmi pokutami těch půl druhého sta fP m. vycházelo, jak v první jejich jistotě stojí. A když to jim bratřím tak učiněno bude, tehdy také první jistota na těch sto a dvaceti �? m. má JMti pánu zase od nich vrácena býti a v nic obrácena, a moci a práva žádného jmíti nemá. Item, JMt pán má dáti jim bratřím v domě dormitoru sdělati. A při tom jich domu má býti udělán marštal, studnice a záchod na mytí [sic]. Také svrchudotčení bratří kláštera toho, v němž jsou, když se hejbati a stěhovati budou, mají a budou moci všecky ornamenta, buď ornáty, korouhve, svíce a jiné kostelní neb klášterní okrasy, též kalichy, pušky a jiné klenoty od stříbra a zlata, což jich nyní v témž
Strana 368
C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 368 klášteře jest, [s] sebou pobrati, a zase z fary týmž způsobem všecky věci aby vzaty býti mohly, což k užívání mší svatých náleží. Item, což se užívání zvůlí a svobod dotýče, jakž jsou koliv svobod a zvolí prv tíž bratří užívali, jsouce v tom klášteře, těch také nyní i potom užívati mají. A JMt pán, dědicové a budoucí JMti nemají jim v tom bratřím nynějším ani budoucím žádné překážky činiti, kromě co se řeky a zahrady za klášterem dotýče, kteréž jsou užívali a jim to obé k užívání náleželo, napřed řeku potom zahradu oni vikář, kvardian a konvent toho kláštera JMti pánu a JMti dědicům a budoucím pustili jsou a smlouvou touto pouštějí k JMti vlastnímu držení a užívání. A místo té řeky uží- vání JMt podvolil se jim [s] svými dědici a budoucími jim bratřím a tomu konventu každého roku na půst dčber ryb, buď kaprův nebo drůbeže, vydávati na budoucí časy. A k chování ryb má jim býti místo ukázáno k truhle, aby sobě také ku potřebě své ryby v ní chovati mohli. Místo pak zahrady díl valu týmž bratřím má oddán býti, aby oni sobě tu jinou zahradu zštípiti a vysaditi mohli. Item, případné věci, jakožto ryby, seno, a což prvé jim bratřím dáváno bylo, to JMt pán, dědicové a budoucí JMti mají předce vydávati nyní i na časy budoucí beze všeho umenšení. A na potvrzení a zdržení těch všech věcí napředpsaných svrchu dotčený pan Vojtěch z Pernšteina pečet svou vlastní, a vikář, kvardian a konvent kláštera Pardubského též pečeti své přivěsili jsou k této smlouvě, kteroužto smlouvu jedna každá strana má tak zpečetěnou a v jednostejná slova psanou. Jenž se jest stala léta a dne, jakž se svrchu píše. Mus. města Pardubic, Knihy městské rudé fol. 23. 291. Jan z Pernšteina prodal na místě dcer svých Kateřiny a paní Johanky Václavovi Okrouhlickému tvrz Borovnici s dvorem poplužním, ves Borovnici, ves Plchovice oc, tak jakž paní Kateřina z Borovnice kšaftem dcerám Pernšteinovým již jmenovaným to odkázala, za 1700 fP gr. č.; což se odkazu podle poručenství paní Kateřiny na chudé do Brandýsa dotýče, to Pernštein opatřiti má, když ti chudí v tom domě budou, kterýž jest jim táž paní odkázala. 1532 v sobotu den sv. Vavřince (10. srpna). (Arch. měst. v Brně cod. Pernst. 132. f. 315. b.) 292. Smlúva mezi pánem [Janem z Pernšteina] JMtí a pannú Barború abatyší z Brna [o směnu kostelních podací v Kralicích a v Medlově]. — V Brně 1532, 15. října. Léta Páně tisícího pětistého třidcátého druhého v outerý před svatým Havlem stala se jest smlúva celá a dokonalá a neporušitedlná mezi námi, Barború z Sovince abatyší a konventem naším Králové kláštera v Starém Brně z jednej, a Janem z Pernštaina a na Helfenštaině z strany druhé, a to taková: Jakož já svrchupsaná Barbora abatyše i s konventem svým podací máme na kanovnictví kostela svatého
C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 368 klášteře jest, [s] sebou pobrati, a zase z fary týmž způsobem všecky věci aby vzaty býti mohly, což k užívání mší svatých náleží. Item, což se užívání zvůlí a svobod dotýče, jakž jsou koliv svobod a zvolí prv tíž bratří užívali, jsouce v tom klášteře, těch také nyní i potom užívati mají. A JMt pán, dědicové a budoucí JMti nemají jim v tom bratřím nynějším ani budoucím žádné překážky činiti, kromě co se řeky a zahrady za klášterem dotýče, kteréž jsou užívali a jim to obé k užívání náleželo, napřed řeku potom zahradu oni vikář, kvardian a konvent toho kláštera JMti pánu a JMti dědicům a budoucím pustili jsou a smlouvou touto pouštějí k JMti vlastnímu držení a užívání. A místo té řeky uží- vání JMt podvolil se jim [s] svými dědici a budoucími jim bratřím a tomu konventu každého roku na půst dčber ryb, buď kaprův nebo drůbeže, vydávati na budoucí časy. A k chování ryb má jim býti místo ukázáno k truhle, aby sobě také ku potřebě své ryby v ní chovati mohli. Místo pak zahrady díl valu týmž bratřím má oddán býti, aby oni sobě tu jinou zahradu zštípiti a vysaditi mohli. Item, případné věci, jakožto ryby, seno, a což prvé jim bratřím dáváno bylo, to JMt pán, dědicové a budoucí JMti mají předce vydávati nyní i na časy budoucí beze všeho umenšení. A na potvrzení a zdržení těch všech věcí napředpsaných svrchu dotčený pan Vojtěch z Pernšteina pečet svou vlastní, a vikář, kvardian a konvent kláštera Pardubského též pečeti své přivěsili jsou k této smlouvě, kteroužto smlouvu jedna každá strana má tak zpečetěnou a v jednostejná slova psanou. Jenž se jest stala léta a dne, jakž se svrchu píše. Mus. města Pardubic, Knihy městské rudé fol. 23. 291. Jan z Pernšteina prodal na místě dcer svých Kateřiny a paní Johanky Václavovi Okrouhlickému tvrz Borovnici s dvorem poplužním, ves Borovnici, ves Plchovice oc, tak jakž paní Kateřina z Borovnice kšaftem dcerám Pernšteinovým již jmenovaným to odkázala, za 1700 fP gr. č.; což se odkazu podle poručenství paní Kateřiny na chudé do Brandýsa dotýče, to Pernštein opatřiti má, když ti chudí v tom domě budou, kterýž jest jim táž paní odkázala. 1532 v sobotu den sv. Vavřince (10. srpna). (Arch. měst. v Brně cod. Pernst. 132. f. 315. b.) 292. Smlúva mezi pánem [Janem z Pernšteina] JMtí a pannú Barború abatyší z Brna [o směnu kostelních podací v Kralicích a v Medlově]. — V Brně 1532, 15. října. Léta Páně tisícího pětistého třidcátého druhého v outerý před svatým Havlem stala se jest smlúva celá a dokonalá a neporušitedlná mezi námi, Barború z Sovince abatyší a konventem naším Králové kláštera v Starém Brně z jednej, a Janem z Pernštaina a na Helfenštaině z strany druhé, a to taková: Jakož já svrchupsaná Barbora abatyše i s konventem svým podací máme na kanovnictví kostela svatého
Strana 369
z roku 1532. 369 Petra v Brně, ku kterémužto kanovnictví fara v městečku svrchupsaného pana Jana z Pernštejna Kralicích s podacím právem od starodávna podle fundací náleží, kte- réžto kanovnictví kněz Šimon kanovník na tento čas jemu od předešlé panny abatyše a všeho konventa dané drží, že jsme to podací fary svrchupsané v Kralicích směnili a touto smluvou směňujem a je od sebe oddáváme i na časy budoucí svrchupsanému panu Janovi z Pernšteina, erbuom a potomkóm jeho, budoucím pánuom a držiteluom městečka Kralic, tak aby svrchupsaný Jan, erbové a budoucí potomci jeho, páni a držitelé městečka Kralic, moc jměli a jmíti mají kněží tu na faru podávati, jak by se jim koli zdálo a líbilo, bez naší všelijaké překážky. A jmáme to podací při nej- prvnějším sněmu panském, když dcky zemské otevřeny budou, svrchupsanému panu Janovi z Pernštaina a erbuom a budoucím potomkuom jeho ve cky zemské vložiti, a sobě, což by nám tu náleželo, z desk vymazati. A já svrchupsaný Jan podací své protiv tomu, kteréž jmám ve vsi Medlově, zase svrchupsané panně Barboře, abatyši Králové kláštera, a konventu jejímu směnil sem a od sebe oddal a tímto listem aneboli smluvú směňuji a jim od sebe, erbuov a potomkuov svajch oddávám nyní i na budoucí časy, tak a na takový způsob, aby svrchupsaný kněz Šimon, kanovník kostela svatého Petra v Brně, i potomci jeho, kanovníci a držitelé tejž prebendy aneb kanovnictví svrchupsaného, nyní i na budoucí časy mohli a moc jměli tu na faru v Medlově kněží podávati, jakž by se jim koli zdálo a líbilo, beze vší a všelijaké mej, erbuov a potomkuov mejch překážky. A jakož farář Kralickej dával a dávati povinen byl podle starobylé zvyklosti a fundací knězi Šimonovi, kanovníku Brněnskému, a po- tomkuom jeho kanovníkuom tejž prebendy nahoře dotčené platu čtyry zlaté každej rok: pak ty čtyry zlaté platu ročního já svrchupsaný Jan z Pernšteina, erbové a po- tomci moji na každej rok témuž knězi Šimonovi a potomkuom, držiteluom tejž pre- bendy kanovničí, beze vší odpornosti, souduov a zmatkuov všelijakejch vydávati jmám a mají z důchoduov a užitku panství mého vlastního dědičného Židlochovského, tak jak sem ty čtyry zlaté platu ročního svrchupsaného pohotově již na témž mém zboží a panství Židlochovském, jak se svrchu píše, ukázal, že se odtudž knězi Šimonovi již častopsanému a budoucím kanovníkuom, držiteluom tohoto kanovnictví v Brně u svatého Petra, vždycky rok od roku na den svatého Václava skrze ouředníka mého Židlochovského nynějšího i budoucího vydávati jmají a to nyní i na časy budoucí. A to podací fary ve vsi Medlově svrchupsané panně a konventu jejímu svrchu- psanému i tudíž témuž knězi Šimonovi kanovníku a budoucím potomkuom jeho, držiteluom téhož kanovnictví v Brně, když dcky zemské nejprv otevříny budou, ve dcky zemské vložiti jmám, a sobě, což by mi v tom náleželo, vymazati tak a tím obyčejem, aby již tejž kněz Šimon svrchupsaný a budoucí potomci jeho, držitelé téhož kanovnictví, byli a bajti mají pravými a věčnejmi podacími tejž fary svrchupsané v Medlově beze vší překážky. Tomu na svědomí svrchupsaná Barbora abatyše i s konventem svajm Archiv Český XX. 47
z roku 1532. 369 Petra v Brně, ku kterémužto kanovnictví fara v městečku svrchupsaného pana Jana z Pernštejna Kralicích s podacím právem od starodávna podle fundací náleží, kte- réžto kanovnictví kněz Šimon kanovník na tento čas jemu od předešlé panny abatyše a všeho konventa dané drží, že jsme to podací fary svrchupsané v Kralicích směnili a touto smluvou směňujem a je od sebe oddáváme i na časy budoucí svrchupsanému panu Janovi z Pernšteina, erbuom a potomkóm jeho, budoucím pánuom a držiteluom městečka Kralic, tak aby svrchupsaný Jan, erbové a budoucí potomci jeho, páni a držitelé městečka Kralic, moc jměli a jmíti mají kněží tu na faru podávati, jak by se jim koli zdálo a líbilo, bez naší všelijaké překážky. A jmáme to podací při nej- prvnějším sněmu panském, když dcky zemské otevřeny budou, svrchupsanému panu Janovi z Pernštaina a erbuom a budoucím potomkuom jeho ve cky zemské vložiti, a sobě, což by nám tu náleželo, z desk vymazati. A já svrchupsaný Jan podací své protiv tomu, kteréž jmám ve vsi Medlově, zase svrchupsané panně Barboře, abatyši Králové kláštera, a konventu jejímu směnil sem a od sebe oddal a tímto listem aneboli smluvú směňuji a jim od sebe, erbuov a potomkuov svajch oddávám nyní i na budoucí časy, tak a na takový způsob, aby svrchupsaný kněz Šimon, kanovník kostela svatého Petra v Brně, i potomci jeho, kanovníci a držitelé tejž prebendy aneb kanovnictví svrchupsaného, nyní i na budoucí časy mohli a moc jměli tu na faru v Medlově kněží podávati, jakž by se jim koli zdálo a líbilo, beze vší a všelijaké mej, erbuov a potomkuov mejch překážky. A jakož farář Kralickej dával a dávati povinen byl podle starobylé zvyklosti a fundací knězi Šimonovi, kanovníku Brněnskému, a po- tomkuom jeho kanovníkuom tejž prebendy nahoře dotčené platu čtyry zlaté každej rok: pak ty čtyry zlaté platu ročního já svrchupsaný Jan z Pernšteina, erbové a po- tomci moji na každej rok témuž knězi Šimonovi a potomkuom, držiteluom tejž pre- bendy kanovničí, beze vší odpornosti, souduov a zmatkuov všelijakejch vydávati jmám a mají z důchoduov a užitku panství mého vlastního dědičného Židlochovského, tak jak sem ty čtyry zlaté platu ročního svrchupsaného pohotově již na témž mém zboží a panství Židlochovském, jak se svrchu píše, ukázal, že se odtudž knězi Šimonovi již častopsanému a budoucím kanovníkuom, držiteluom tohoto kanovnictví v Brně u svatého Petra, vždycky rok od roku na den svatého Václava skrze ouředníka mého Židlochovského nynějšího i budoucího vydávati jmají a to nyní i na časy budoucí. A to podací fary ve vsi Medlově svrchupsané panně a konventu jejímu svrchu- psanému i tudíž témuž knězi Šimonovi kanovníku a budoucím potomkuom jeho, držiteluom téhož kanovnictví v Brně, když dcky zemské nejprv otevříny budou, ve dcky zemské vložiti jmám, a sobě, což by mi v tom náleželo, vymazati tak a tím obyčejem, aby již tejž kněz Šimon svrchupsaný a budoucí potomci jeho, držitelé téhož kanovnictví, byli a bajti mají pravými a věčnejmi podacími tejž fary svrchupsané v Medlově beze vší překážky. Tomu na svědomí svrchupsaná Barbora abatyše i s konventem svajm Archiv Český XX. 47
Strana 370
370 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina svrchupsaným, a já Jan z Pernštaina a na Helfenštaině pečeti naše vlastní k tomuto listu a smlúvě dali jsme přivěsiti. Stalo se v Brně léta a dne nahoře jmenovaného. Archiv města Brna, Codex Pernstein. č. 132, f. 333 b. 293. Hradečtí nad Labem s Vojtěchem z Pernšteina smlouvají se o povolení k založení nového rybníka u Březhradu. — 1532, 23. října. Jakož vzáctné opatrnosti purkmistr a rada a všecka obec města Hradce nad Labem vznesli jsú skrze osoby vyslané žádost na urozeného pána pana Vojtěcha z Pernšteiná a na Pardubicích, najvyššieho hofmistra královstvie Českého, oznamujíce JMti předkem to, že by chtěli rybník dělati tu blízko města u Březhradu na gruntech svých, žádajíce při tom JMti pána za to, pokudž by tím rybníkem na tu hráz, kterúž JMt pán za Březhradem jmieti ráčí, voda topila, aby JMt k tomu povolenie své jim Hradeckým dáti ráčil, a jestliže by také tu k tomu rybníku co gruntuo lidí poddaných JMti potřebovali, aby jim Hradeckým také, pokudž by se s týmiž poddanými smlu- viti mohli, JMt toho příti ráčil; poddávajíce se tíž Hradečtí JMti pánu zase v to, pokudžkoli té hráze JMti tím svým rybníkem potřebovati budou, že také potud tu hráz svými náklady opravovati i také strúhu pod touž hrází dělati chtie, tak aby se tu lidem JMti poddaným gruntové podmokáním téhož rybníka nezbahňovali, v tom sebe oni Hradečtí i potomky své na budúcí časy zavazujíce. Kterúžto žádost JMt pán ráčiv u sebe uvážiti, ráčil jim odpověď dáti skrze urozeného pana Jana Tamchynu z Doubravice a na Tošově, pana Jiříka Vaniše ze Ždanic a pana Buriana, úředníky své Pardubské, a to takovú, že JMt pán ráčíc patřiti najvajš na dobré sousedstvie, ráčí to činiti z dobrého přátelství, a jim Hradeckým té hráze i diel gruntu svého tu s vobojí strany hráze ustúpiti vedle jich vznešené žá- dosti, tak a na ten konec, kdyby také JMt pán tajmž zpuosobem, což by beze škody jich Hradeckých bylo, gruntuo jich potřebovati ráčil, aby JMti zase takovouž volnost ukázali; a také aby již oni Hradečtí i jich potomci na budúcí časy tu hráz ku po- třebě témuž rybníku svému opravovali, aby po té hrázi cesta byla lidem ku potřebě a k jízdě volná a svobodná, jako jest prve bývala; a též také aby pod touž hrází strúhu udělali a budúcími časy to tak opatrovali, aby se gruntové lidí poddaných JMti pána podmokáním nebahnili a nekazili, tak jakž se v to samé poddali a budúcí své zavázali. Což se pak gruntuo lidí JMti poddaných dotýče, k tomu také JMt pán že své povolenie dávati ráčí na ten konec, aby již o to, co by tu od kterého z lidí JMti poddaných gruntuo oni Hradečtí potřebovali, s nimi se podle obapolné vuole smluvili; jakož se pak tak stalo, že jsú častojmenovaní Hradečtí ku potřebě téhož rybníka svého pravým trhem při přítomnosti pánuov úředníkuov Pardubských koupili vosm
370 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina svrchupsaným, a já Jan z Pernštaina a na Helfenštaině pečeti naše vlastní k tomuto listu a smlúvě dali jsme přivěsiti. Stalo se v Brně léta a dne nahoře jmenovaného. Archiv města Brna, Codex Pernstein. č. 132, f. 333 b. 293. Hradečtí nad Labem s Vojtěchem z Pernšteina smlouvají se o povolení k založení nového rybníka u Březhradu. — 1532, 23. října. Jakož vzáctné opatrnosti purkmistr a rada a všecka obec města Hradce nad Labem vznesli jsú skrze osoby vyslané žádost na urozeného pána pana Vojtěcha z Pernšteiná a na Pardubicích, najvyššieho hofmistra královstvie Českého, oznamujíce JMti předkem to, že by chtěli rybník dělati tu blízko města u Březhradu na gruntech svých, žádajíce při tom JMti pána za to, pokudž by tím rybníkem na tu hráz, kterúž JMt pán za Březhradem jmieti ráčí, voda topila, aby JMt k tomu povolenie své jim Hradeckým dáti ráčil, a jestliže by také tu k tomu rybníku co gruntuo lidí poddaných JMti potřebovali, aby jim Hradeckým také, pokudž by se s týmiž poddanými smlu- viti mohli, JMt toho příti ráčil; poddávajíce se tíž Hradečtí JMti pánu zase v to, pokudžkoli té hráze JMti tím svým rybníkem potřebovati budou, že také potud tu hráz svými náklady opravovati i také strúhu pod touž hrází dělati chtie, tak aby se tu lidem JMti poddaným gruntové podmokáním téhož rybníka nezbahňovali, v tom sebe oni Hradečtí i potomky své na budúcí časy zavazujíce. Kterúžto žádost JMt pán ráčiv u sebe uvážiti, ráčil jim odpověď dáti skrze urozeného pana Jana Tamchynu z Doubravice a na Tošově, pana Jiříka Vaniše ze Ždanic a pana Buriana, úředníky své Pardubské, a to takovú, že JMt pán ráčíc patřiti najvajš na dobré sousedstvie, ráčí to činiti z dobrého přátelství, a jim Hradeckým té hráze i diel gruntu svého tu s vobojí strany hráze ustúpiti vedle jich vznešené žá- dosti, tak a na ten konec, kdyby také JMt pán tajmž zpuosobem, což by beze škody jich Hradeckých bylo, gruntuo jich potřebovati ráčil, aby JMti zase takovouž volnost ukázali; a také aby již oni Hradečtí i jich potomci na budúcí časy tu hráz ku po- třebě témuž rybníku svému opravovali, aby po té hrázi cesta byla lidem ku potřebě a k jízdě volná a svobodná, jako jest prve bývala; a též také aby pod touž hrází strúhu udělali a budúcími časy to tak opatrovali, aby se gruntové lidí poddaných JMti pána podmokáním nebahnili a nekazili, tak jakž se v to samé poddali a budúcí své zavázali. Což se pak gruntuo lidí JMti poddaných dotýče, k tomu také JMt pán že své povolenie dávati ráčí na ten konec, aby již o to, co by tu od kterého z lidí JMti poddaných gruntuo oni Hradečtí potřebovali, s nimi se podle obapolné vuole smluvili; jakož se pak tak stalo, že jsú častojmenovaní Hradečtí ku potřebě téhož rybníka svého pravým trhem při přítomnosti pánuov úředníkuov Pardubských koupili vosm
Strana 371
z let 1532 a 1533. 371 jiter a puol provazce dědiny s paloučkem od Vávry Pepírky z Pohřebačky za XXXV P míš. za hotové peníze, a mají jemu dáti hned na vánoce příští X � míš. a odtud v rok X ſP m. a potom v rok opět X fP m. a naposledy opět v roce 5 m. po- čítajíce. Item od Vaňka Vaňury odtudž koupili také tři provazce dědiny za IIII � gr., kteréž jemu hned hotové dali. Item také koupili od Jana Hřebcova z Podulšan jeden provazec za dvě P m., kteréž jemu hotové dali. Kteréžto mezi JMtí pánem a častojmenovanými Hradeckými přátelské jednání sepsáno jest v přítomnosti výš jmenovaných pana Jana Tamchyny a pánuov úředníkuov Pardubských od JMti pána k tomu vyslaných, a to pro pamět budúcí a pro uvaro- vánie jiných a dalších ruoznic a nesnází. Toho na zdržení a pro lepší jistotu a po- tvrzení oc a pro širšie a dalšie svědomí oc. Stala se v úterý po jedenácti tisíci panen léta oc XXXII°. Museum města Hradce Králové. Cop. Léta 1538, 25. listopadu učiněna smlouva mezi Janem z Pernšteina a obcí města Hradce Králové nad Labem v příčině gruntův vrchnostenských rybníkem Březhradským za- topených, podmokání luk i dědin, začež Hradečtí postoupili 20 jiter luk na Polabí a lesův v Trávníku; troubou, kterou se voda z rybníka Březhradského do Kuřího jezera pouští, vody dolů pouštěti nemají; dále smluveno o přistavování prken na stavu Opatovském; kdyby Hradečtí chtěli pod Boharyní rybník udělati, to budou moci učiniti. (Lib. doc. 1532 f. 86 oc. Ibidem.) 294. List hlavní Václava Okrouhlického z Kněnic na Borovnici, jak a na které roky dluh 883 ſP gr. česk. za Borovnici Janovi z Pernšteina povinný splatiti má. 1532 v sobotu před sv. Šimonem a Judou (26. října). (Arch. měst. v Brně cod. Pernst. 132. f. 319. b.) 295. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a knězem Martinem, opatem kláštera Hradišt- ského, o grunty a pastviště mezi Kojetínskými a Bezměrovskými, pokud a čeho mají kteří užívati. — V Kojetíně 1532 v outerý po sv. Martinu (12. listopadu). (Arch. měst. v Brně cod. Pernst. 132. f. 317. b.) 296. Jan z Pernšteina prodal ves Letonice se vším příslušenstvím Janovi ze Zdenína za 1400 �l gr. č. s tou výminkou, že kdyby Pernštein takové zboží opět ujíti chtěl, v též sumě jemu postoupeno býti má. 1532 v středu před sv. Tomášem (18. prosince). (Arch. měst. v Brně cod. Pernst. 132. fol. 319.) 297. Jan z Pernšteina postupuje obci Troubecké za místa jim odňatá a v role pře- měněná jiné grunty. — Na Tovačově 1533 v outerý před sv. Jiřím (22. dubna). (Mus. Frant. v Brně privil. Tovač. f. 63. b.) 298. Narovnání mezi Janem z Pernšteina a Janem Horákem mlynářem, jakým způ- sobem by při vsi Němčicích na potoku, na němž stál prve starý mlýn Němčický, nový mlýn vystavěti měl. — Na Tovačově 1533 v středu den sv. Jiří (23. dubna). (Arch. mus. Frant. v Brně privil. Tovač. f. 271.) 47*
z let 1532 a 1533. 371 jiter a puol provazce dědiny s paloučkem od Vávry Pepírky z Pohřebačky za XXXV P míš. za hotové peníze, a mají jemu dáti hned na vánoce příští X � míš. a odtud v rok X ſP m. a potom v rok opět X fP m. a naposledy opět v roce 5 m. po- čítajíce. Item od Vaňka Vaňury odtudž koupili také tři provazce dědiny za IIII � gr., kteréž jemu hned hotové dali. Item také koupili od Jana Hřebcova z Podulšan jeden provazec za dvě P m., kteréž jemu hotové dali. Kteréžto mezi JMtí pánem a častojmenovanými Hradeckými přátelské jednání sepsáno jest v přítomnosti výš jmenovaných pana Jana Tamchyny a pánuov úředníkuov Pardubských od JMti pána k tomu vyslaných, a to pro pamět budúcí a pro uvaro- vánie jiných a dalších ruoznic a nesnází. Toho na zdržení a pro lepší jistotu a po- tvrzení oc a pro širšie a dalšie svědomí oc. Stala se v úterý po jedenácti tisíci panen léta oc XXXII°. Museum města Hradce Králové. Cop. Léta 1538, 25. listopadu učiněna smlouva mezi Janem z Pernšteina a obcí města Hradce Králové nad Labem v příčině gruntův vrchnostenských rybníkem Březhradským za- topených, podmokání luk i dědin, začež Hradečtí postoupili 20 jiter luk na Polabí a lesův v Trávníku; troubou, kterou se voda z rybníka Březhradského do Kuřího jezera pouští, vody dolů pouštěti nemají; dále smluveno o přistavování prken na stavu Opatovském; kdyby Hradečtí chtěli pod Boharyní rybník udělati, to budou moci učiniti. (Lib. doc. 1532 f. 86 oc. Ibidem.) 294. List hlavní Václava Okrouhlického z Kněnic na Borovnici, jak a na které roky dluh 883 ſP gr. česk. za Borovnici Janovi z Pernšteina povinný splatiti má. 1532 v sobotu před sv. Šimonem a Judou (26. října). (Arch. měst. v Brně cod. Pernst. 132. f. 319. b.) 295. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a knězem Martinem, opatem kláštera Hradišt- ského, o grunty a pastviště mezi Kojetínskými a Bezměrovskými, pokud a čeho mají kteří užívati. — V Kojetíně 1532 v outerý po sv. Martinu (12. listopadu). (Arch. měst. v Brně cod. Pernst. 132. f. 317. b.) 296. Jan z Pernšteina prodal ves Letonice se vším příslušenstvím Janovi ze Zdenína za 1400 �l gr. č. s tou výminkou, že kdyby Pernštein takové zboží opět ujíti chtěl, v též sumě jemu postoupeno býti má. 1532 v středu před sv. Tomášem (18. prosince). (Arch. měst. v Brně cod. Pernst. 132. fol. 319.) 297. Jan z Pernšteina postupuje obci Troubecké za místa jim odňatá a v role pře- měněná jiné grunty. — Na Tovačově 1533 v outerý před sv. Jiřím (22. dubna). (Mus. Frant. v Brně privil. Tovač. f. 63. b.) 298. Narovnání mezi Janem z Pernšteina a Janem Horákem mlynářem, jakým způ- sobem by při vsi Němčicích na potoku, na němž stál prve starý mlýn Němčický, nový mlýn vystavěti měl. — Na Tovačově 1533 v středu den sv. Jiří (23. dubna). (Arch. mus. Frant. v Brně privil. Tovač. f. 271.) 47*
Strana 372
372 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 299. Jan z Pernšteina dává obci vsi Popovic k prosebné jich žádosti rybník při Popo- vicích k užívání pod plat roční 6 zl. — Na Tovačově 1533 v středu den sv. Jiří (23. dubna). (Arch. Frant. v Brně privil. Tovač. f. 277 b.) 300. Wolf Krajíř z Krajku vyznává, že jest dlužen, jako poručník sirotkův a statkův po někdy Adamovi z Hradce, Michaeli Karygovi z Řezna a v Praze 5371/2 ſP gr. č. Jistcem byl Vojtěch z Pernšteina a Kundrát z Krajku. V pondělí den sv. Vitališe (28. dubna) 1533. (Orig. v arch. Jindř. Hrad.) 301. Johanka z Dědibab odkazuje v závěti své dětem dcery své Mandaleny z Honbic, někdy manželky Jana z Maličína, plat ze vsi Sloupna, kterouž vesnici má zapsanou od Vojtěcha z Pernšteina. 1533 v pátek po sv. Tiburcí (2. července). (Kv. Karlšt. I. fol. B. 15.) 302. Jan, Jaroslav ml. bratři vlastní z Šelnberka a Kosti prodali Janovi z Pernšteina panství Rožnov za 28.000 zl. — Na Hranicích ve čtvrtek před sv. Vavřincem (6. srpna) 1533. (Arch. měst. v Brně, cod. Pernst. 132. f. 320 b.) 303. Jan z Pernšteina slibuje Prostějovským, že více žádnému výsada na šenk dána nebude, že žádný před městem, nemaje šenkovního domu, vína skládati nesmí; pivo hostinské okolo města Prostějova že šenkováno býti nemá. — Na Tovačově 1533, 5. října. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině, pán a pravý dědic panství Plumlov- ského a města Prostějova, s erby a budoucími potomky svými, pány a držiteli panství Plumlovského a města Prostějova, vyznáváme tímto listem přede všemi lidmi nynějšími i budoucími, kdež čten anebo čtouce slyšán bude, že sou předstoupili před nás moudří a opatrní měšťané města našeho Prostějova, věrní naši milí, ukazujíce nám při živnostech svých obtížnost a škodu při tom, kterak v krátkých časích domův šenkovních v témž městě našem Prostějově přibylo, kteříž jsou předešlých časův takovejch vejsad s nimi v užívání nebyli. Druhé, tíž měšťané nám jsou v tom obtížnost svou také oznámili, kterak ne- malou obtížnost v tom nesou, že někteří, kteříž vejsadních domův šenkovních nemají, vína na škodu jim skládají, jimi kupčí, jakž se jim zdá a líbí, a mnozí i pokoutně šenkují, a tak tudy mnohým měšťanům, kteříž toliko tou živností šenkování, řemesla jiného neumějíce, vůkol jdou, ne malou než znamenitou újmu na té živnosti jejich činí. Třetí, též sou nám škodu svou oznámili při tom, že pivo hostinské Hradecské neb Třebovské po vsech našich okolo města Prostějova jse šenkuje, skrze což jim při om obchodu šenkováním neb piva vytahování nemalá se újma děje; pokorně nás jakožto pána svého dědičného žádajíce, abychom jim tu milost učiniti a je milostivě v tom na časy budoucí opatřiti ráčili. Kdež my nahoře psaný Jan z Pernšteina s erby a budoucími potomky svými, pány a držiteli panství Plumlovského a města Prostějova, prohlédaje k snažným
372 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 299. Jan z Pernšteina dává obci vsi Popovic k prosebné jich žádosti rybník při Popo- vicích k užívání pod plat roční 6 zl. — Na Tovačově 1533 v středu den sv. Jiří (23. dubna). (Arch. Frant. v Brně privil. Tovač. f. 277 b.) 300. Wolf Krajíř z Krajku vyznává, že jest dlužen, jako poručník sirotkův a statkův po někdy Adamovi z Hradce, Michaeli Karygovi z Řezna a v Praze 5371/2 ſP gr. č. Jistcem byl Vojtěch z Pernšteina a Kundrát z Krajku. V pondělí den sv. Vitališe (28. dubna) 1533. (Orig. v arch. Jindř. Hrad.) 301. Johanka z Dědibab odkazuje v závěti své dětem dcery své Mandaleny z Honbic, někdy manželky Jana z Maličína, plat ze vsi Sloupna, kterouž vesnici má zapsanou od Vojtěcha z Pernšteina. 1533 v pátek po sv. Tiburcí (2. července). (Kv. Karlšt. I. fol. B. 15.) 302. Jan, Jaroslav ml. bratři vlastní z Šelnberka a Kosti prodali Janovi z Pernšteina panství Rožnov za 28.000 zl. — Na Hranicích ve čtvrtek před sv. Vavřincem (6. srpna) 1533. (Arch. měst. v Brně, cod. Pernst. 132. f. 320 b.) 303. Jan z Pernšteina slibuje Prostějovským, že více žádnému výsada na šenk dána nebude, že žádný před městem, nemaje šenkovního domu, vína skládati nesmí; pivo hostinské okolo města Prostějova že šenkováno býti nemá. — Na Tovačově 1533, 5. října. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině, pán a pravý dědic panství Plumlov- ského a města Prostějova, s erby a budoucími potomky svými, pány a držiteli panství Plumlovského a města Prostějova, vyznáváme tímto listem přede všemi lidmi nynějšími i budoucími, kdež čten anebo čtouce slyšán bude, že sou předstoupili před nás moudří a opatrní měšťané města našeho Prostějova, věrní naši milí, ukazujíce nám při živnostech svých obtížnost a škodu při tom, kterak v krátkých časích domův šenkovních v témž městě našem Prostějově přibylo, kteříž jsou předešlých časův takovejch vejsad s nimi v užívání nebyli. Druhé, tíž měšťané nám jsou v tom obtížnost svou také oznámili, kterak ne- malou obtížnost v tom nesou, že někteří, kteříž vejsadních domův šenkovních nemají, vína na škodu jim skládají, jimi kupčí, jakž se jim zdá a líbí, a mnozí i pokoutně šenkují, a tak tudy mnohým měšťanům, kteříž toliko tou živností šenkování, řemesla jiného neumějíce, vůkol jdou, ne malou než znamenitou újmu na té živnosti jejich činí. Třetí, též sou nám škodu svou oznámili při tom, že pivo hostinské Hradecské neb Třebovské po vsech našich okolo města Prostějova jse šenkuje, skrze což jim při om obchodu šenkováním neb piva vytahování nemalá se újma děje; pokorně nás jakožto pána svého dědičného žádajíce, abychom jim tu milost učiniti a je milostivě v tom na časy budoucí opatřiti ráčili. Kdež my nahoře psaný Jan z Pernšteina s erby a budoucími potomky svými, pány a držiteli panství Plumlovského a města Prostějova, prohlédaje k snažným
Strana 373
z roku 1533. 373 prosbám týchž měšťanův nahořepsaných i tudíž k věrným a poddaným službám, kteréž nám činí a ve všem povolně k nám jako ku pánu svému se zachovávají, a chtíce rádi, aby to město naše Prostějov na časy budoucí tím lépe se rozmáhati a lidé v něm se tím dostatečněji živiti mohli, tuto milost jim měšťanům činíme: že více od datum listu tohoto žádnému z obyvatelův Prostějovských takové vejsady na šenk, který prve té svobody neměl, dopustiti nemá nyní i na časy budoucí. A tolikéž toho míti ne- chcem, aby kdo z obyvatelův v městě i před městem, šenkovního domu nemajíce, vína v jakýchkoli nádobách skládati měl; však ti, kteříž vinohrady své mají neb míti budou, to mohou učiniti a své víno v domě svém složiti a jeho chyba šenkování odbýti, tak jakž se jemu nejlépe zdáti bude. Též také toho jmíti nechcem, aby více na panství Plumlovském okolo města Prostějova po vsech našich pivo hostinské Hradecské nebo Třebovské šenkováno býti mělo aneb jiné, kteréž by s panství našeho nebylo. A jestliže by přes toto naše jim obdarování, které sme jim tímto listem naším oddali, taková piva šenkována byla, buď Třebovská neb Hradecská aneb jiná hostinská, kteráž z panství našeho nejsou, tehda jim tuto svobodu dáváme, aby je bráti mohli a do špitále Prostě- jovského obrátili bez překážky ouředníkův našich. A protož při všem tom, což se nahoře píše, od nás nahořepsaného Jana z Pernšteina, erbův a budoucích potomkův našich měšťané Prostějovští nynější i bu- doucí mají vcele při tomto obdarování našem držáni a zachováni býti nyní i na časy budoucí. Tomu na svědomí my, svrchupsaný Jan z Pernšteina a na Helfenšteině, pečeť naši vlastní s naším jistým vědomím k tomuto listu přivěsiti jsme rozkázali. Jenž jest psán a dán na zámku našem Tovačově v neděli po svatém Václavě léta od narození Syna božího tisícího pětistého třidcátého třetího počítajíc. Zemský archiv Mor. Bočkova sbírka č. 10234 Cop. 304. Výpověď soudu zemského v rozepři mezi Anežkou a Eliškou sestrami ze Střimelic a Voj- těchem z Pernšteina o ves Sloupné. — 1533, 11. října. Vedle toho dobrovolného svolení, kteréž jsou učinili Albrecht z Ujezdce a z Kunic a Jan Odkolek z Oujezda na místě Anežky a Elišky sestr ze Střmelic, na JMti pány a vládyky na plný soud zemský s Vojtěchem z Pernšteina a na Pardu- bicích, nejvyžším hofmistrem království Českého, že též nadepsané sestry podle přede- šlého nálezu Jich Mtí chtěly sou list obranní od desk na též dědiny, což jest jim přisouzeno, vzieti, ale že on Vojtěch dal se jest v tom slyšeti, že obranního listu není potřebí bráti, že jim chce toho všeho, nač se nález Jich Mtí vztahuje, rád postúpiti; a na to ukázaly dsky uvázání svého, kdež sou se též sestry uvázaly s komorníkem Pražským v dědiny téhož Vojtěcha.
z roku 1533. 373 prosbám týchž měšťanův nahořepsaných i tudíž k věrným a poddaným službám, kteréž nám činí a ve všem povolně k nám jako ku pánu svému se zachovávají, a chtíce rádi, aby to město naše Prostějov na časy budoucí tím lépe se rozmáhati a lidé v něm se tím dostatečněji živiti mohli, tuto milost jim měšťanům činíme: že více od datum listu tohoto žádnému z obyvatelův Prostějovských takové vejsady na šenk, který prve té svobody neměl, dopustiti nemá nyní i na časy budoucí. A tolikéž toho míti ne- chcem, aby kdo z obyvatelův v městě i před městem, šenkovního domu nemajíce, vína v jakýchkoli nádobách skládati měl; však ti, kteříž vinohrady své mají neb míti budou, to mohou učiniti a své víno v domě svém složiti a jeho chyba šenkování odbýti, tak jakž se jemu nejlépe zdáti bude. Též také toho jmíti nechcem, aby více na panství Plumlovském okolo města Prostějova po vsech našich pivo hostinské Hradecské nebo Třebovské šenkováno býti mělo aneb jiné, kteréž by s panství našeho nebylo. A jestliže by přes toto naše jim obdarování, které sme jim tímto listem naším oddali, taková piva šenkována byla, buď Třebovská neb Hradecská aneb jiná hostinská, kteráž z panství našeho nejsou, tehda jim tuto svobodu dáváme, aby je bráti mohli a do špitále Prostě- jovského obrátili bez překážky ouředníkův našich. A protož při všem tom, což se nahoře píše, od nás nahořepsaného Jana z Pernšteina, erbův a budoucích potomkův našich měšťané Prostějovští nynější i bu- doucí mají vcele při tomto obdarování našem držáni a zachováni býti nyní i na časy budoucí. Tomu na svědomí my, svrchupsaný Jan z Pernšteina a na Helfenšteině, pečeť naši vlastní s naším jistým vědomím k tomuto listu přivěsiti jsme rozkázali. Jenž jest psán a dán na zámku našem Tovačově v neděli po svatém Václavě léta od narození Syna božího tisícího pětistého třidcátého třetího počítajíc. Zemský archiv Mor. Bočkova sbírka č. 10234 Cop. 304. Výpověď soudu zemského v rozepři mezi Anežkou a Eliškou sestrami ze Střimelic a Voj- těchem z Pernšteina o ves Sloupné. — 1533, 11. října. Vedle toho dobrovolného svolení, kteréž jsou učinili Albrecht z Ujezdce a z Kunic a Jan Odkolek z Oujezda na místě Anežky a Elišky sestr ze Střmelic, na JMti pány a vládyky na plný soud zemský s Vojtěchem z Pernšteina a na Pardu- bicích, nejvyžším hofmistrem království Českého, že též nadepsané sestry podle přede- šlého nálezu Jich Mtí chtěly sou list obranní od desk na též dědiny, což jest jim přisouzeno, vzieti, ale že on Vojtěch dal se jest v tom slyšeti, že obranního listu není potřebí bráti, že jim chce toho všeho, nač se nález Jich Mtí vztahuje, rád postúpiti; a na to ukázaly dsky uvázání svého, kdež sou se též sestry uvázaly s komorníkem Pražským v dědiny téhož Vojtěcha.
Strana 374
374 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Také ukázaly dsky trhu, kdež Bohuněk Křečovský z Radče prodává dědictví své vesku Chuděnice celou a dvory kmecí s platem někdy Vilémovi z Pernštaina, otci nadepsaného Vojtěcha, žádajíci Jich Mtí, aby na touž vesku Chuděnice, kteréž jest jim nepostoupil, jim list obranní také vydán byl. Proti tomu od Vojtěcha zase jest mluveno, že tomu nálezu Jich Mtí všemu rád jest chtěl dosti učiniti a jim toho, več sou se uvázaly, rád postúpiti, a ještě že jest na tom, že jim toho všeho chce rád postúpiti; než več jsou se neuvázaly na onen čas, a nač se nález Jich Mtí nevztahuje, že jemu se zdá, že jim není toho povinen postúpiti. A na to ukázal dsky téhož s komorní kem] Pražským uvázání, žádaje Jich Mtí v tom též za opatření spravedlivé. I to pravě, když se kto več uvazuje a zejména toho nejmenuje, že toho není povinen jeden druhému postúpiti; a na to ukázal dsky, že ktož čeho ve dsky zejména neklade, že toho užiti nemá. Tu páni Jich Mt a vládyky na plném soudu zemském slyševše strany a jich s obou stran přelíčení, dsky, toho všeho s pilností pováživše, takto vypovědíti ráčili: Poněvadž Anežka a Eliška sestry ze Střmelic, v Chuděnice vesku celú a v dvory kmecí s platem s komorníkem Pražským jsou se na onen čas neuvázaly, než toliko, več jsou se prve uvázaly a nač se nález Jich Mtí vztahuje, totižto v Sloupné v dvuor poplužní s poplužím vysazený v plat, v dvory kmecí a podsedky s platem i s těmi dědinami, kteréž drží lidé z Bydžova pod plat, v louku, v řeku v Sloupně a v Seke- řicích Velikých v dvory kmecí s platem, což tu má od téhož Bohuňka, toho všeho, na čem jest komorník byl, aby on Vojtěch z Pernšteina nadepsaným sestrám od dnešního dne konečně ve dvou nedělích pořád zběhlých postoupil; a vajš, na čemž jest komorník nebyl a nač se téhož komorníka relací nevztahuje, že on Vojtěch nadepsaným sestrám žádným dále postúpením povinovat není. Dal památný. Posel na to od Jich Mtí byl Karel z Duban a na Liběšicích z vládyk, jsa na to zvláště vy- slaný. Actum ut supra. Bylo prvé v kvaternu památným léta oc XXXIII° v sobotu po svatým Diviši. Stalo se v pátek den sv. Žofie. Karlšteinský kvatern: č. 4. fol. O. VIII. b. v arch. z. kr. Č. 305. Jan z Pernšteina k prosebné žádosti města Tovačova učinil narovnání s nimi o pastviska, kteráž jim rybníky vytopily, a dal jim v náhradu kus lesu, vymiňuje sobě dub, hrušku, jabloň; osvobozuje je od dávání suchých dřev k sladům, začež z každého domu várečného mají ročně dávati 4 groše bílé. — Bez data [1533]. (Arch. mus. Frant. v Brně, priv. měst. Tovačova 8 b.) 306. Jan z Pernšteina zprošťuje obec městečka Nosislavě od povinnosti každého roku vyšenkovati 6 dreilinků vína panského, začež každoročně 11 P gr. při sv. Martině mají odváděti. — Na Tovačově den nového léta (1. ledna). 1534. (Zemsk. arch. v Brně, Kn. Nosi- slav. f. 22.) 307. Jan a Jaroslav bratři vlastní z Šelmberka a Kosti prodávají hrad Rožnov s mě- stečkem Rožnovem, s městečkem Krásnem, tvrz Vsetín s městečkem Vsetínem, městečko
374 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Také ukázaly dsky trhu, kdež Bohuněk Křečovský z Radče prodává dědictví své vesku Chuděnice celou a dvory kmecí s platem někdy Vilémovi z Pernštaina, otci nadepsaného Vojtěcha, žádajíci Jich Mtí, aby na touž vesku Chuděnice, kteréž jest jim nepostoupil, jim list obranní také vydán byl. Proti tomu od Vojtěcha zase jest mluveno, že tomu nálezu Jich Mtí všemu rád jest chtěl dosti učiniti a jim toho, več sou se uvázaly, rád postúpiti, a ještě že jest na tom, že jim toho všeho chce rád postúpiti; než več jsou se neuvázaly na onen čas, a nač se nález Jich Mtí nevztahuje, že jemu se zdá, že jim není toho povinen postúpiti. A na to ukázal dsky téhož s komorní kem] Pražským uvázání, žádaje Jich Mtí v tom též za opatření spravedlivé. I to pravě, když se kto več uvazuje a zejména toho nejmenuje, že toho není povinen jeden druhému postúpiti; a na to ukázal dsky, že ktož čeho ve dsky zejména neklade, že toho užiti nemá. Tu páni Jich Mt a vládyky na plném soudu zemském slyševše strany a jich s obou stran přelíčení, dsky, toho všeho s pilností pováživše, takto vypovědíti ráčili: Poněvadž Anežka a Eliška sestry ze Střmelic, v Chuděnice vesku celú a v dvory kmecí s platem s komorníkem Pražským jsou se na onen čas neuvázaly, než toliko, več jsou se prve uvázaly a nač se nález Jich Mtí vztahuje, totižto v Sloupné v dvuor poplužní s poplužím vysazený v plat, v dvory kmecí a podsedky s platem i s těmi dědinami, kteréž drží lidé z Bydžova pod plat, v louku, v řeku v Sloupně a v Seke- řicích Velikých v dvory kmecí s platem, což tu má od téhož Bohuňka, toho všeho, na čem jest komorník byl, aby on Vojtěch z Pernšteina nadepsaným sestrám od dnešního dne konečně ve dvou nedělích pořád zběhlých postoupil; a vajš, na čemž jest komorník nebyl a nač se téhož komorníka relací nevztahuje, že on Vojtěch nadepsaným sestrám žádným dále postúpením povinovat není. Dal památný. Posel na to od Jich Mtí byl Karel z Duban a na Liběšicích z vládyk, jsa na to zvláště vy- slaný. Actum ut supra. Bylo prvé v kvaternu památným léta oc XXXIII° v sobotu po svatým Diviši. Stalo se v pátek den sv. Žofie. Karlšteinský kvatern: č. 4. fol. O. VIII. b. v arch. z. kr. Č. 305. Jan z Pernšteina k prosebné žádosti města Tovačova učinil narovnání s nimi o pastviska, kteráž jim rybníky vytopily, a dal jim v náhradu kus lesu, vymiňuje sobě dub, hrušku, jabloň; osvobozuje je od dávání suchých dřev k sladům, začež z každého domu várečného mají ročně dávati 4 groše bílé. — Bez data [1533]. (Arch. mus. Frant. v Brně, priv. měst. Tovačova 8 b.) 306. Jan z Pernšteina zprošťuje obec městečka Nosislavě od povinnosti každého roku vyšenkovati 6 dreilinků vína panského, začež každoročně 11 P gr. při sv. Martině mají odváděti. — Na Tovačově den nového léta (1. ledna). 1534. (Zemsk. arch. v Brně, Kn. Nosi- slav. f. 22.) 307. Jan a Jaroslav bratři vlastní z Šelmberka a Kosti prodávají hrad Rožnov s mě- stečkem Rožnovem, s městečkem Krásnem, tvrz Vsetín s městečkem Vsetínem, městečko
Strana 375
z let 1533 a 1534. 375 Mezeříč se všemi příslušnostmi Janovi z Pernšteina za 14000 �P gr. č. — Na Tovačově 1534 v outerý sv. Tří králů (6. ledna). (Arch. měst. v Brně, cod. Pernst. 132. f. 324. b.) 308. Rozepře Jana z Pernšteina s bratřími Adrspachy z Dubé o statky: hrad Rismburk, městečko Úpici, Žernov, Červenou Horu, Kostelec (Červený). — 1534, 18. února. V té při, kteráž jest mezi Janem z Pernšteina na Helfenšteině původem s jedné, a Hynkem a Janem bratřími Adrspachy z Dubé a z Náchodu, i na místě Mikuláše a Smila, bratří svých mladších let nemajících, pohnanýmfi] [s] strany druhé, tu kdež týž Jan odpírá tomu s komorníkem uvázání, kteréž sou učinili oni Hynek a Jan bratří i na místě jiných bratří svých v dědiny jeho Jana, kterýchž v držení jest, v témž uvázání jmenované, pravě nadepsaný Jan z Pernšteina, že sou oni bratří toho a takového uvázání v dědiny jeho učiniti neměli a nemohli oc, jakž odpor plněji svědčí. A na to čteny sou dsky trhu, tu kdež někdy Zdeněk Lev z Rožmitála prodal jest dědičně ten statek; a protož měli sou oni tomu vkladu odpor vložiti, a ne podle zápisu po mateři své, kterýž též čten jest, se uvazovati, zvláště poněvadž mateř jich toho zápisu nápadního, kterýž jest jí teprv po smrti jeho svědčil, nedočkala, a prvé nežli on někdy Petr Adrspach, otec jich, umřela, k tomu také ani jim žádné uvázání po smrti její nesvědčí, nýbrž jí jest i do jistého času, jakž vejminka v témž zápisu ukazuje, týž statek svědčiti měl. A poněvadž jest ona nikda v ten statek se neuva- zovala a jeho v držení nebyla, ani aby na ni co připadlo, toho nedočkala: z té pří- činy že to uvázání jest učiněno na zmatek, porúčejíc to Jich Mtem k spravedlivému opatření. Proti tomu od bratří Adrspachů jest mluveno: Poněvadž zápis ten nápadní mateři jejich svědčící to zřetedlně v sobě obsahuje, že z mrtvého na živé připadnouti má, z té příčiny že sou se oni tu žádného zmatku nedopustili, a ten trh a vklad Zdeňka Lva, poněvadž Hynek Krušina na prázdné místo doložen není, místa míti nemá, a on někdy Zdeněk Lev také jest toho za dědictví, poněvadž jest mu svěřený statek od otce jich byl, prodávati neměl a nemohl, zvláště on Zdeněk neměv toho sám dědicky ve dskách. Načež zřízení zemské o takové pokutě čteno jest, tudíž i dsky nálezův a zápisův k tomu podobných, nad to pak vždycky a takřka každý soud na Jich Mti tudíž úředlníky menší, aby jim komorník vydán byl, volali a žádali; dav na to čísti dsky zápisův, smlouvu mezi Zdeňkem Lvem a Janem z Pernšteina, z čehož i rozuměti jest, že jest to také zápis musil svěřený býti. Protož sou toho promlčeti a tak tudy o dědictví své, zvláště poněvadž ještě jiný bratr jest let nemající, přijíti nemohli a nemohou. Ukázáno dále připsání někdy Zdeňka Lva, v kterýmž se sám přiznává, že to dědictví jeho není. S tím se vším JMtem se poroučí k spravedlivému opatření.
z let 1533 a 1534. 375 Mezeříč se všemi příslušnostmi Janovi z Pernšteina za 14000 �P gr. č. — Na Tovačově 1534 v outerý sv. Tří králů (6. ledna). (Arch. měst. v Brně, cod. Pernst. 132. f. 324. b.) 308. Rozepře Jana z Pernšteina s bratřími Adrspachy z Dubé o statky: hrad Rismburk, městečko Úpici, Žernov, Červenou Horu, Kostelec (Červený). — 1534, 18. února. V té při, kteráž jest mezi Janem z Pernšteina na Helfenšteině původem s jedné, a Hynkem a Janem bratřími Adrspachy z Dubé a z Náchodu, i na místě Mikuláše a Smila, bratří svých mladších let nemajících, pohnanýmfi] [s] strany druhé, tu kdež týž Jan odpírá tomu s komorníkem uvázání, kteréž sou učinili oni Hynek a Jan bratří i na místě jiných bratří svých v dědiny jeho Jana, kterýchž v držení jest, v témž uvázání jmenované, pravě nadepsaný Jan z Pernšteina, že sou oni bratří toho a takového uvázání v dědiny jeho učiniti neměli a nemohli oc, jakž odpor plněji svědčí. A na to čteny sou dsky trhu, tu kdež někdy Zdeněk Lev z Rožmitála prodal jest dědičně ten statek; a protož měli sou oni tomu vkladu odpor vložiti, a ne podle zápisu po mateři své, kterýž též čten jest, se uvazovati, zvláště poněvadž mateř jich toho zápisu nápadního, kterýž jest jí teprv po smrti jeho svědčil, nedočkala, a prvé nežli on někdy Petr Adrspach, otec jich, umřela, k tomu také ani jim žádné uvázání po smrti její nesvědčí, nýbrž jí jest i do jistého času, jakž vejminka v témž zápisu ukazuje, týž statek svědčiti měl. A poněvadž jest ona nikda v ten statek se neuva- zovala a jeho v držení nebyla, ani aby na ni co připadlo, toho nedočkala: z té pří- činy že to uvázání jest učiněno na zmatek, porúčejíc to Jich Mtem k spravedlivému opatření. Proti tomu od bratří Adrspachů jest mluveno: Poněvadž zápis ten nápadní mateři jejich svědčící to zřetedlně v sobě obsahuje, že z mrtvého na živé připadnouti má, z té příčiny že sou se oni tu žádného zmatku nedopustili, a ten trh a vklad Zdeňka Lva, poněvadž Hynek Krušina na prázdné místo doložen není, místa míti nemá, a on někdy Zdeněk Lev také jest toho za dědictví, poněvadž jest mu svěřený statek od otce jich byl, prodávati neměl a nemohl, zvláště on Zdeněk neměv toho sám dědicky ve dskách. Načež zřízení zemské o takové pokutě čteno jest, tudíž i dsky nálezův a zápisův k tomu podobných, nad to pak vždycky a takřka každý soud na Jich Mti tudíž úředlníky menší, aby jim komorník vydán byl, volali a žádali; dav na to čísti dsky zápisův, smlouvu mezi Zdeňkem Lvem a Janem z Pernšteina, z čehož i rozuměti jest, že jest to také zápis musil svěřený býti. Protož sou toho promlčeti a tak tudy o dědictví své, zvláště poněvadž ještě jiný bratr jest let nemající, přijíti nemohli a nemohou. Ukázáno dále připsání někdy Zdeňka Lva, v kterýmž se sám přiznává, že to dědictví jeho není. S tím se vším JMtem se poroučí k spravedlivému opatření.
Strana 376
376 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Tu pání Jich Mt a vládyky na plném soudu zemském, slyšíc strany a jich s obou stran přelíčení, dsky trhův, zápisův, nápadův a nálezův, smlouvu, zřízení zemské a svědomí, toho všeho s pilností pováživše, nalezli, a Adam z Šternberka na Zelené Hoře, Hendrych z Švamberka na Bechyni z pánův a Vilém Kamejtský ze Lstiboře na Kamejku z vládyk, panský a vládycký potaz vynesli: Poněvadž jest se to z zápisu někdy Petra Adrspacha z Dubé dostatečně našlo a vyrozumělo, že týž Petr někdy Elišce z Smiřic, manželce své, dává a odkazuje statek svůj, totiž Rysumburk hrad, dvůr poplužní s poplužím, Úpici městečko, domy krčmy a dvory kmecí s platy v Žernoví, v Červené Hoře, Kostelci městečka, domy, krčmy a dvory kmecí s platy a jiné vesnice všecky k témuž zboží příslušející, a to po smrti své teprv a prvé nic, do stavu jejího vdáním změnění, a to se do- statečně provedlo, že ona Eliška z Smiřic prvé jest umřela nežli on Petr Adrspach manžel její; i také to jest se vyhledalo, že on Petr Adrspach takového dědictví svého v jisté sumě peněz někdy Zdeňkovi Lvovi z Rožmitála a Janovi Krušinovi za živnosti své a po smrti její Elišky z Smiřic, manželky své, dědicky, nic sobě ani dědicům svým tudíž dále nepozůstavujíce, jest postoupil, a týž Zdeněk ty dědiny zase jest Janovi z Pernšteina dědicky prodal, a tak tudy po též Elišce z Smiřic, poněvadž jest prvé umřela než on Petr Adrspach manžel její, a toho nápadu nedočkala, nic jest na též bratří, totiž Hynka a Jana, nepřipadlo. Z těch příčin JMti to uvázání s komor- níkem, kteréž sou oni Hynek a Jan bratří Adrspachové i na místě bratří svých let nemajících v dědiny jeho Jana z Pernšteina v témž uvázání jmenované učinili, zdvi- hati ráčí, takže jim bratřím Adrspachům podle takového uvázání on Jan z Pernšteina toho statku postoupiti povinen není. Dal památný. Stalo se uts. Desky Karlšteinské I. K. IX. v arch. z. kr. Č. 309. 1534, 8. dubna. K žádosti Jana z Pernšteina udělil král Ferdinand obyvatelům města Pardubic, poněvadž od králův Českých pečeť danou mají k pečetění voskem červeným a od starodávna takové pečeti v užívání byli, aby pečetili voskem červeným. K žádosti téhož pána dáno tože právo městům Mezeříčí a Těšínu ve Slezsku králem Ferdinandem dne 22. čer- vence 1539. (Op. nověj. sb. priv. měst. v arch. zemsk. v Praze. — Památ. arch. XII. str. 466.) 310. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina k summě, v níž drží v zástavě městečko Kojetín, při- pisuje 12.000 zl. rýnsk. — 1534, 18. května. (Král JMt ráčil tuto panu Janovi z Pernšteina na městečku Kojetíně v mar- krabství Moravském ležícím k prvním sumám ještě dvanácte tisíc zlatých rénských připsati a přiraziti.) My Ferdinand oc. Oznamujem tímto listem všem, jakož jsme urozenému Ondřejovi Ungnadovi z Sunneku, štáblmistru věrnému našemu milému, dlužni dluhu spravedlivého dvanácte tisíc zlatých rénských, zlatý po patnácti ry-
376 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Tu pání Jich Mt a vládyky na plném soudu zemském, slyšíc strany a jich s obou stran přelíčení, dsky trhův, zápisův, nápadův a nálezův, smlouvu, zřízení zemské a svědomí, toho všeho s pilností pováživše, nalezli, a Adam z Šternberka na Zelené Hoře, Hendrych z Švamberka na Bechyni z pánův a Vilém Kamejtský ze Lstiboře na Kamejku z vládyk, panský a vládycký potaz vynesli: Poněvadž jest se to z zápisu někdy Petra Adrspacha z Dubé dostatečně našlo a vyrozumělo, že týž Petr někdy Elišce z Smiřic, manželce své, dává a odkazuje statek svůj, totiž Rysumburk hrad, dvůr poplužní s poplužím, Úpici městečko, domy krčmy a dvory kmecí s platy v Žernoví, v Červené Hoře, Kostelci městečka, domy, krčmy a dvory kmecí s platy a jiné vesnice všecky k témuž zboží příslušející, a to po smrti své teprv a prvé nic, do stavu jejího vdáním změnění, a to se do- statečně provedlo, že ona Eliška z Smiřic prvé jest umřela nežli on Petr Adrspach manžel její; i také to jest se vyhledalo, že on Petr Adrspach takového dědictví svého v jisté sumě peněz někdy Zdeňkovi Lvovi z Rožmitála a Janovi Krušinovi za živnosti své a po smrti její Elišky z Smiřic, manželky své, dědicky, nic sobě ani dědicům svým tudíž dále nepozůstavujíce, jest postoupil, a týž Zdeněk ty dědiny zase jest Janovi z Pernšteina dědicky prodal, a tak tudy po též Elišce z Smiřic, poněvadž jest prvé umřela než on Petr Adrspach manžel její, a toho nápadu nedočkala, nic jest na též bratří, totiž Hynka a Jana, nepřipadlo. Z těch příčin JMti to uvázání s komor- níkem, kteréž sou oni Hynek a Jan bratří Adrspachové i na místě bratří svých let nemajících v dědiny jeho Jana z Pernšteina v témž uvázání jmenované učinili, zdvi- hati ráčí, takže jim bratřím Adrspachům podle takového uvázání on Jan z Pernšteina toho statku postoupiti povinen není. Dal památný. Stalo se uts. Desky Karlšteinské I. K. IX. v arch. z. kr. Č. 309. 1534, 8. dubna. K žádosti Jana z Pernšteina udělil král Ferdinand obyvatelům města Pardubic, poněvadž od králův Českých pečeť danou mají k pečetění voskem červeným a od starodávna takové pečeti v užívání byli, aby pečetili voskem červeným. K žádosti téhož pána dáno tože právo městům Mezeříčí a Těšínu ve Slezsku králem Ferdinandem dne 22. čer- vence 1539. (Op. nověj. sb. priv. měst. v arch. zemsk. v Praze. — Památ. arch. XII. str. 466.) 310. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina k summě, v níž drží v zástavě městečko Kojetín, při- pisuje 12.000 zl. rýnsk. — 1534, 18. května. (Král JMt ráčil tuto panu Janovi z Pernšteina na městečku Kojetíně v mar- krabství Moravském ležícím k prvním sumám ještě dvanácte tisíc zlatých rénských připsati a přiraziti.) My Ferdinand oc. Oznamujem tímto listem všem, jakož jsme urozenému Ondřejovi Ungnadovi z Sunneku, štáblmistru věrnému našemu milému, dlužni dluhu spravedlivého dvanácte tisíc zlatých rénských, zlatý po patnácti ry-
Strana 377
z roku 1534. 377 blářích počítajíc, pozuostati a takový dluh na zámku Hradištku a na Zdechovicích byli zapsati ráčili; ale poněvadž již psaný Ondřej Ungnad z urozeným Janem z Pern- šteina na Helfenšteině, věrným naším milým, jse smluvil a ten dluoh nadepsaných dvanácti tisíc zlatých rénských na něho jest z Hradištka i Zdechovic převedl, a první zápisy nám zase vrátil: I prošeni jsme jménem téhož Ondřeje Ungnada, abychom jemu Janovi z Pern- šteina, dědicóm a budúcím jeho těch dvanácte tisíc zlatých rénských na městečku Kojetínu s jeho příslušenstvím v markrabství Moravským ležícím zapsati, a k jiným sumám, kteréž by prve spravedlivě tu zapsané jměl, přiraziti ráčeli. K jehožto prozbě jakožto slušné nakloněni jsúce, s dobrým rozmyslem, jistým naším vědomiem, mocí královskú v Čechách a jakožto markrabě Moravský již psanému Janovi z Pernšteina a dědicóm jeho svrchu jmenovaných dvanácte tisíc zlatých rénských na městečku Kojetíně s jeho vším příslušenstvím v markrabstvie Moravském ležícím zapsati, a k jiným sumám, což na tom prve spravedlivě zapsaného má, přiraziti jsme ráčieli a tímto listem naším zapisujem a přiražujem, tak aby on Jan z dědici a budúcími svými nahoře psaného městečka Kojetína s jeho příslušenstvím v držení a užívání byl, nejsúc povinen toho zboží nižádnému postupovati, leč by jemu tato suma těch dvanácte tisíc zlatých rén- ských i s sumami předešlými na témž panství prve zapsanými od těch osob, tak jakž předešlí zápisové jeho svědčí, zúplna položena a zaplacena byla. A kdož by koli tento list z již psaného Jana z Pernšteina, dědicuov jeho dobrú vuolí jměl, chcem, aby tomu příslušelo všecko právo v něm položené a zapsané bez umenšení. Tomu na svědomí pečeť naši královskú k listu tomuto jsme přivěsiti roz- kázali. Dán na hradě našem Pražském v pondělí po božím vstoupení léta od na- rození Syna božieho tisícieho pětistého třitcátého čtvrtého a královstvie našich Řím- ského čtvrtého a jiných vosmého. Arch. místodrž. v Praze, Verschreibungen 1528—42, sv. 5. fol. 155. 311. Rozsudek krále Ferdinanda v rozepři mezi biskupem Olomouckým, Janem Kunou z Kunštatu a jinými pány a rytíři z jedné strany, a Janem z Pernšteina a jiným panstvem i rytířstvem z strany druhé, o neučinění od strany Pernšteinovy odpovědi Zikmundovi Kau- fungovi jako nepříteli. — V Praze v outerý po Nanebevzetí panny Marie (18. srpna) 1534. (Majestal. 1527—34. sv. II. pag. 435 v arch. míst. král. Českého.) 312. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a Janem Kunou z Kunštatu o dávání dříví k tarasům rybníků u vsi Troskotovic, kteréž vedle smlouvy s pannou Barborou, abatyší klá- štera Oslovanského, Pernštein s drejlinkem vína z Medlova dávati povinen byl; Jan Kuna při jednom rybníku vystavěti má taras kamenný, načež Pernštein pomoc dáti má 22 ſP gr. č.; vydávání dříví k tarasu druhému zůstává, jakž v smlouvě dříve bylo vymíněno. — V Brně 1534 v pátek před sv. Matoušem (18. září). (Arch. měst. v Brně, cod. Pernst. 132 f. 327.) Archiv Český XX. 48
z roku 1534. 377 blářích počítajíc, pozuostati a takový dluh na zámku Hradištku a na Zdechovicích byli zapsati ráčili; ale poněvadž již psaný Ondřej Ungnad z urozeným Janem z Pern- šteina na Helfenšteině, věrným naším milým, jse smluvil a ten dluoh nadepsaných dvanácti tisíc zlatých rénských na něho jest z Hradištka i Zdechovic převedl, a první zápisy nám zase vrátil: I prošeni jsme jménem téhož Ondřeje Ungnada, abychom jemu Janovi z Pern- šteina, dědicóm a budúcím jeho těch dvanácte tisíc zlatých rénských na městečku Kojetínu s jeho příslušenstvím v markrabství Moravským ležícím zapsati, a k jiným sumám, kteréž by prve spravedlivě tu zapsané jměl, přiraziti ráčeli. K jehožto prozbě jakožto slušné nakloněni jsúce, s dobrým rozmyslem, jistým naším vědomiem, mocí královskú v Čechách a jakožto markrabě Moravský již psanému Janovi z Pernšteina a dědicóm jeho svrchu jmenovaných dvanácte tisíc zlatých rénských na městečku Kojetíně s jeho vším příslušenstvím v markrabstvie Moravském ležícím zapsati, a k jiným sumám, což na tom prve spravedlivě zapsaného má, přiraziti jsme ráčieli a tímto listem naším zapisujem a přiražujem, tak aby on Jan z dědici a budúcími svými nahoře psaného městečka Kojetína s jeho příslušenstvím v držení a užívání byl, nejsúc povinen toho zboží nižádnému postupovati, leč by jemu tato suma těch dvanácte tisíc zlatých rén- ských i s sumami předešlými na témž panství prve zapsanými od těch osob, tak jakž předešlí zápisové jeho svědčí, zúplna položena a zaplacena byla. A kdož by koli tento list z již psaného Jana z Pernšteina, dědicuov jeho dobrú vuolí jměl, chcem, aby tomu příslušelo všecko právo v něm položené a zapsané bez umenšení. Tomu na svědomí pečeť naši královskú k listu tomuto jsme přivěsiti roz- kázali. Dán na hradě našem Pražském v pondělí po božím vstoupení léta od na- rození Syna božieho tisícieho pětistého třitcátého čtvrtého a královstvie našich Řím- ského čtvrtého a jiných vosmého. Arch. místodrž. v Praze, Verschreibungen 1528—42, sv. 5. fol. 155. 311. Rozsudek krále Ferdinanda v rozepři mezi biskupem Olomouckým, Janem Kunou z Kunštatu a jinými pány a rytíři z jedné strany, a Janem z Pernšteina a jiným panstvem i rytířstvem z strany druhé, o neučinění od strany Pernšteinovy odpovědi Zikmundovi Kau- fungovi jako nepříteli. — V Praze v outerý po Nanebevzetí panny Marie (18. srpna) 1534. (Majestal. 1527—34. sv. II. pag. 435 v arch. míst. král. Českého.) 312. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a Janem Kunou z Kunštatu o dávání dříví k tarasům rybníků u vsi Troskotovic, kteréž vedle smlouvy s pannou Barborou, abatyší klá- štera Oslovanského, Pernštein s drejlinkem vína z Medlova dávati povinen byl; Jan Kuna při jednom rybníku vystavěti má taras kamenný, načež Pernštein pomoc dáti má 22 ſP gr. č.; vydávání dříví k tarasu druhému zůstává, jakž v smlouvě dříve bylo vymíněno. — V Brně 1534 v pátek před sv. Matoušem (18. září). (Arch. měst. v Brně, cod. Pernst. 132 f. 327.) Archiv Český XX. 48
Strana 378
378 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 313. Jan z Pernšteina zastavuje Johance z Boskovic, abatyši kláštera Králové v Brně, ves Medlanky v 500 �P gr. č. s výminkou, že lesů mejtiti ani prodávati nemá. 1534 v ponděli den sv. Václava (28. září). (Arch. měst v Brně, cod. Pernst. 132. fol. 326.) 314. Král Ferdinand k přímluvě Jana z Pernšteina přidává městu Prostějovu k prvnějším již ročním jarmarkům ještě jeden, a sice v pondělí po sv. Abdonu. — Ve Vídni den sv. Jero- líma (30. září) 1534. (Sbírky priv. měst. v zemsk. arch. král. Česk. Opis novější.) 315. Ondřej Ungnad ze Sunneku vyznává, že jest dlužen Janovi z Pernšteina 6500 m gr. č., v kterémž dluhu postoupil mu veškerého práva svého k dědictví a dědinám v Hra- dištku, k zámku, městečku oc. — 1534, 10. října. (Orig. pap. v arch. míst. v Praze.) 316. Matouš dvořák ze Stozikovic s vůlí vrchnosti své Zikmunda Valeckého z Mírova a na Miroslavi pustil jest díl rolí a luk pode vsí Stozikovici Janovi z Pernšteina, jakž kopci a kamením zamezeno bylo, aby jmenovaný pán tudy svodnici mimo rybník svůj a do té svod- nice vodu vésti mohl; začež Pernštein dal jmenovanému Matoušovi dvořákovi lán rolí v Sto- zikovicích. — Na Miroslavi v pondělí po sv. Lukáši [19. října] 1534. (Arch. města Brna, cod. Pernst. 132 fol. 328.) 317. Jan z Pernšteina dovoluje Fryštátským zříditi pět rybníků pro obecné dobré města, činí milost, aby voda zbyteční z rybníku panského jim puštěna byla. — Na Pardubicích 1534, 30. listopadu. Já Jan z Pernštaina a na Helfenštaině, mocný otcovský poručník osvíceného knížete a pána pana Václava v Slezi, Těšínského a Velikého Hlohova knížete, a téhož kní- žectví Těšínského správce, držitel i nápadník oc, známo činím tímto listem obecně přede všemi, kdož jej uzří aneb čtouc slyšeti budou, že jsem žádán od opatrných půrgmistra a rady i vší obce města Fryštátu v knížetství Těšínském ležícého, kteříž sou mi předložili, kterak pro dobré, užitečné a rozmnožení obce téhož města Fry- štátu s dobrým rozmyslem a radou předešlou z jednostajné vůle sou uložili a před se vzali na pastviščích svajch obecnajch téhož města, totiž na tom místě, kdež slove Fichweida, kteréž nad městem svrchupsaným, jdouc do Petrovic a Marklovic, leží. sobě k oužitku udělali tři rybníky, kterajmž zejména takto říkají: jednomu Zámysl, druhému Závist, třetímu bez rady, čvertý rybníček plodový a pátý u šibenice, kterémuž sou jméno dali Strach, že je na líto příští zdělati a vykonati chtí, prosíce mne pokornými prozbami svajmi, abych jim takovajch rybníků dělání po vzdělání obecního dobrého téhož města přál a jim na to potvrzení pod pečetí svou dal. Kdež já pak svrchupsaný Jan z Pernšteina, jakožto mocný otcovský poručník osvíceného knížete a pána pana Václava v Slezi, Těšínského a Velikého Hlohova knížete, a držitel panstva Fryštátského, uznavše takovú slušnou prozbu a žádost tajchž Fryštátských, k ní souc nakloněn a tomu chtíc, aby oni, čímž by větší milosti a ob- darování měli, tím snázeji se saditi a obchodův svých hleděti a se vzdělávati muohli: i k takovej slušnej žádosti a prozbě jejich sem povolil a mocí listu tohoto povoluji
378 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 313. Jan z Pernšteina zastavuje Johance z Boskovic, abatyši kláštera Králové v Brně, ves Medlanky v 500 �P gr. č. s výminkou, že lesů mejtiti ani prodávati nemá. 1534 v ponděli den sv. Václava (28. září). (Arch. měst v Brně, cod. Pernst. 132. fol. 326.) 314. Král Ferdinand k přímluvě Jana z Pernšteina přidává městu Prostějovu k prvnějším již ročním jarmarkům ještě jeden, a sice v pondělí po sv. Abdonu. — Ve Vídni den sv. Jero- líma (30. září) 1534. (Sbírky priv. měst. v zemsk. arch. král. Česk. Opis novější.) 315. Ondřej Ungnad ze Sunneku vyznává, že jest dlužen Janovi z Pernšteina 6500 m gr. č., v kterémž dluhu postoupil mu veškerého práva svého k dědictví a dědinám v Hra- dištku, k zámku, městečku oc. — 1534, 10. října. (Orig. pap. v arch. míst. v Praze.) 316. Matouš dvořák ze Stozikovic s vůlí vrchnosti své Zikmunda Valeckého z Mírova a na Miroslavi pustil jest díl rolí a luk pode vsí Stozikovici Janovi z Pernšteina, jakž kopci a kamením zamezeno bylo, aby jmenovaný pán tudy svodnici mimo rybník svůj a do té svod- nice vodu vésti mohl; začež Pernštein dal jmenovanému Matoušovi dvořákovi lán rolí v Sto- zikovicích. — Na Miroslavi v pondělí po sv. Lukáši [19. října] 1534. (Arch. města Brna, cod. Pernst. 132 fol. 328.) 317. Jan z Pernšteina dovoluje Fryštátským zříditi pět rybníků pro obecné dobré města, činí milost, aby voda zbyteční z rybníku panského jim puštěna byla. — Na Pardubicích 1534, 30. listopadu. Já Jan z Pernštaina a na Helfenštaině, mocný otcovský poručník osvíceného knížete a pána pana Václava v Slezi, Těšínského a Velikého Hlohova knížete, a téhož kní- žectví Těšínského správce, držitel i nápadník oc, známo činím tímto listem obecně přede všemi, kdož jej uzří aneb čtouc slyšeti budou, že jsem žádán od opatrných půrgmistra a rady i vší obce města Fryštátu v knížetství Těšínském ležícého, kteříž sou mi předložili, kterak pro dobré, užitečné a rozmnožení obce téhož města Fry- štátu s dobrým rozmyslem a radou předešlou z jednostajné vůle sou uložili a před se vzali na pastviščích svajch obecnajch téhož města, totiž na tom místě, kdež slove Fichweida, kteréž nad městem svrchupsaným, jdouc do Petrovic a Marklovic, leží. sobě k oužitku udělali tři rybníky, kterajmž zejména takto říkají: jednomu Zámysl, druhému Závist, třetímu bez rady, čvertý rybníček plodový a pátý u šibenice, kterémuž sou jméno dali Strach, že je na líto příští zdělati a vykonati chtí, prosíce mne pokornými prozbami svajmi, abych jim takovajch rybníků dělání po vzdělání obecního dobrého téhož města přál a jim na to potvrzení pod pečetí svou dal. Kdež já pak svrchupsaný Jan z Pernšteina, jakožto mocný otcovský poručník osvíceného knížete a pána pana Václava v Slezi, Těšínského a Velikého Hlohova knížete, a držitel panstva Fryštátského, uznavše takovú slušnou prozbu a žádost tajchž Fryštátských, k ní souc nakloněn a tomu chtíc, aby oni, čímž by větší milosti a ob- darování měli, tím snázeji se saditi a obchodův svých hleděti a se vzdělávati muohli: i k takovej slušnej žádosti a prozbě jejich sem povolil a mocí listu tohoto povoluji
Strana 379
z roku 1534. 379 a jim toho sám od sebe a napředpsaného knížete a pána pana Václava v Slezi, Těšínského a Velikého Hlohova knížete, dědičného pána jich, a erbuov i dědicuov svajch, potvrzuji a jim tu milost činím, aby oni již jmenovaní Fryštátští sobě ty rybníky vzdělati, vykonati a jich k vlastnímu obecnímu dobrému téhož města Fry- štátu užívati mohli bez překážky mej, napředpsaného knížete Václava, erbuov a po- tomkuov majch na časy budoucí a věčně. Avšak i tuto milost jim činím, že jim tu vodu zbyteční, kteráž de na rybník Tomášuov, což by jí mimo potřebu mou, knížete Václava aneboli potomkuov a drži- teluov panství Fryštátského zbejvalo, na ty rybníky pouščím, a na časy budoucí jim takovaj napředdotčenej zbytek vody beze všech ouplatkuov pouštěn býti má. Také sem jim i k tomu povolil a toho jim temto [sic] listem svajm potvrzuji, jakož jsou Jakub Tyr, Michol Břenízek, Jakub Buchvol, Urban Kazimléko, Michol Vejdnar, Foltýn pekař, Petr kovář, Hanzel švec, spolusousedé jich, prohlídaje k obecnému dobrému téhož města Fryštátu a chtíce oni, svrchupsané osoby, aby ti rybníci, kteříž se svrchu jmenují, dostatek vody jmíti mohli, té ubci se v to podvolili a na budoucé časy podvolují, aby po rolích a gruntech jejich příkopu nákladem svajm táž ubec udělala, vodu, kteráž by s rolí a polí jejich běžela a šla, zdržovala, bez škody jich všech, jednoho každého zvláště, na ty rybníky ji hnáti mohli. A chtíce já svrchupsaný Jan z Pernšteina a muoha to dobře učiniti, aby to ode mne, již psaného knížete Václava, erbuov, dědicuov a potomkuov majch a bu- doucích pánuov a držiteluov panství Fryštátského, v celosti bez přerušení zdržáno a zachováno bylo, list tento svůj pod pečetí svou s majm jistajm vědomím sem jim dáti rozkázal. Při čemž sou byli urozené vládyky, služebníci, věrní moji milí, Kristof Huburk z Belmštorfu, Beneš Bukovský z Husti[r]zan, Petr Kekule z Stradonic, a tohoto listu jest poručen byl Jan Čajek z Červeného Kostela. Jenž dán a psán na Pardubicích v pondělí den sv. Ondřeje léta od dně narození Syna božího tisícého pětistého třicátého čtvertého počítajíc, a psán Jakuba Škriby rukou. Op. nov. v sb. priv. měst. v arch. zemsk. král. Česk. 318. V instrukci dané králem Ferdinandem Šebestianovi z Weitmile a Petrovi Raší- novi z Ryzmburka na stavy markrabství Moravského, shromážděné v Olomouci o Třech králích, zapsáno: „Druhé, že zpráva nás došla, kterak by soudce zemští v markr. Moravském od urozeného Jana z Pernšteina na Helfenšteině v. n. m. pro nález jemu učiněný v slovích ne mále dotčeni i narčeni býti měli, nad čímž, jakž sme zpraveni, těžkost mají a někteří i sedati, dokudž by v tom opatřeni nebyli, nechtí. I jestli by tak bylo, oznamte soudcím a těm osobám, kterých se dotýče, aby pro již psanú těžkost souditi na tento čas se nezbra- ňovali, než nám k vuoli předse soudili, a my časem svým, kdež toho na nás žádati budú, v takovú jich nesnáz i těžkost nahlédnúti a jednoho každého podle spravedlnosti opatřiti ráčíme.“ — Na hradě Pražském den sv. Jana apoštola božieho (27. pros.) 1534. — Missivy 1533—4, sv. 11, fol. 219 v archivě místodrž. v Praze. 48*
z roku 1534. 379 a jim toho sám od sebe a napředpsaného knížete a pána pana Václava v Slezi, Těšínského a Velikého Hlohova knížete, dědičného pána jich, a erbuov i dědicuov svajch, potvrzuji a jim tu milost činím, aby oni již jmenovaní Fryštátští sobě ty rybníky vzdělati, vykonati a jich k vlastnímu obecnímu dobrému téhož města Fry- štátu užívati mohli bez překážky mej, napředpsaného knížete Václava, erbuov a po- tomkuov majch na časy budoucí a věčně. Avšak i tuto milost jim činím, že jim tu vodu zbyteční, kteráž de na rybník Tomášuov, což by jí mimo potřebu mou, knížete Václava aneboli potomkuov a drži- teluov panství Fryštátského zbejvalo, na ty rybníky pouščím, a na časy budoucí jim takovaj napředdotčenej zbytek vody beze všech ouplatkuov pouštěn býti má. Také sem jim i k tomu povolil a toho jim temto [sic] listem svajm potvrzuji, jakož jsou Jakub Tyr, Michol Břenízek, Jakub Buchvol, Urban Kazimléko, Michol Vejdnar, Foltýn pekař, Petr kovář, Hanzel švec, spolusousedé jich, prohlídaje k obecnému dobrému téhož města Fryštátu a chtíce oni, svrchupsané osoby, aby ti rybníci, kteříž se svrchu jmenují, dostatek vody jmíti mohli, té ubci se v to podvolili a na budoucé časy podvolují, aby po rolích a gruntech jejich příkopu nákladem svajm táž ubec udělala, vodu, kteráž by s rolí a polí jejich běžela a šla, zdržovala, bez škody jich všech, jednoho každého zvláště, na ty rybníky ji hnáti mohli. A chtíce já svrchupsaný Jan z Pernšteina a muoha to dobře učiniti, aby to ode mne, již psaného knížete Václava, erbuov, dědicuov a potomkuov majch a bu- doucích pánuov a držiteluov panství Fryštátského, v celosti bez přerušení zdržáno a zachováno bylo, list tento svůj pod pečetí svou s majm jistajm vědomím sem jim dáti rozkázal. Při čemž sou byli urozené vládyky, služebníci, věrní moji milí, Kristof Huburk z Belmštorfu, Beneš Bukovský z Husti[r]zan, Petr Kekule z Stradonic, a tohoto listu jest poručen byl Jan Čajek z Červeného Kostela. Jenž dán a psán na Pardubicích v pondělí den sv. Ondřeje léta od dně narození Syna božího tisícého pětistého třicátého čtvertého počítajíc, a psán Jakuba Škriby rukou. Op. nov. v sb. priv. měst. v arch. zemsk. král. Česk. 318. V instrukci dané králem Ferdinandem Šebestianovi z Weitmile a Petrovi Raší- novi z Ryzmburka na stavy markrabství Moravského, shromážděné v Olomouci o Třech králích, zapsáno: „Druhé, že zpráva nás došla, kterak by soudce zemští v markr. Moravském od urozeného Jana z Pernšteina na Helfenšteině v. n. m. pro nález jemu učiněný v slovích ne mále dotčeni i narčeni býti měli, nad čímž, jakž sme zpraveni, těžkost mají a někteří i sedati, dokudž by v tom opatřeni nebyli, nechtí. I jestli by tak bylo, oznamte soudcím a těm osobám, kterých se dotýče, aby pro již psanú těžkost souditi na tento čas se nezbra- ňovali, než nám k vuoli předse soudili, a my časem svým, kdež toho na nás žádati budú, v takovú jich nesnáz i těžkost nahlédnúti a jednoho každého podle spravedlnosti opatřiti ráčíme.“ — Na hradě Pražském den sv. Jana apoštola božieho (27. pros.) 1534. — Missivy 1533—4, sv. 11, fol. 219 v archivě místodrž. v Praze. 48*
Strana 380
380 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 319. Jan z Pernšteina propouští Přerovským důchody své ze zámku Přerova, dolního a horního města a ze vsí příležících, dokud jim neodvede zapůjčených mu 7000 zl.; slibuje, že jich žádnému prodávati ani směňovati nebude. — Na Tovačově 1535, 13. ledna. Já Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc známo činím tímto listem obecně přede všemi, kdež čten anebo čtouci slyšán bude: poznavši k sobě lásku a povolnost od opatrných purgmistruov a rady i vší obce města Přerova, věrnejch mejch milých, jak sou se ke mně v potřebě mé pilné zachovali a sedmi tisíc zlatejch na minci dobré v markrabství Moravském obecně berné, za každý zlatej třidceti grošuov a za groš sedm peněz bílejch počítajíc, mně půjčili; kdež já chtíc, aby oni záplatu svou jistou měli, takto sem s nimi srovnal a uhodil, že duochody všecky i všelijaké, kteréž k zámku Přerovu náležejí a z města horního i dolního i ze vsí vycházejí, i jiné duochody, kteréž mi z téhož panství vycházejí, jim sem nahoře psaným mě- šťanóm i vší obci pustil, aby je oni sobě vybírati mohli, hned počnúce od tohoto svatého Jiří nejprv příštího, a to potud, pokudž by sobě té sumy sedm tisíc zlatejch svrchu psanejch nevybrali, kteréž mi půjčili. A v tom se jim ode mne ani od erbuov a budoucích mejch ani od žádného jiného žádná překážka díti nemá. Avšak oni mě- šťané Přerovští nynější i budoucí budou povinovati každého roku z těch duochoduo počet učiniti mně anebo erbóm mejm anebo tomu, kohož bychom k těm počtuom na místě svém poslali; a což duochoduo těch přijmú k sobě a jich se zběhne, na to kvitancí dávati mají, že jest jim to na jejich dluh zaplaceno, a tak každého roku při každém počtu dělati mají a kvitancí dávati až do vyplnění té sumy. Než jestliže bych já, napřed psanej Jan z Pernšteina, nebo erbové a potomci moji jim tu sumu, kterouž bychom jim dlužni pozuostali, chtěli zaplatiti a zaplatili, tehdy zase ty duochody k své ruce budeme moci vybírati bez jich, měšťan Přerov- ských, všelijaké překážky. Také já, napřed psanej Jan z Pernšteina, i za dědice své svrchupsaným mě- šťanóm Přerovským i vší obci za takovou jejich lásku, kterouž sobě od nich pozná- vám, tímto listem mejm připovídám, že jich žádnému jinému prodávati, v moc uvozo- vati ani nikterak vyfrejmarčovati žádnejm vymyšlenejm obyčejem nemám; než při sobě je míti i je držeti a vochraňovati mám jako své věrné poddané. Pakli by pán Buoh na mne jakéžkolivěk těžkosti dopustiti ráčil aneb na dědice mé, že bychom to museli udělati a je prodati, čehož pán Buoh uchovati rač, tehdy to napřed psanejm měšťanóm i vší obci nynějším i budoucím oznámiti máme, mohli-li by oni tu sumu shledati, s nimi o to raději srovnati nežli s jinejmi, tak aby oni pro tu lásku, kterou ke mně a k dědicóm mejm mají, z držení našeho ne- vycházeli. Slibujíc sami za sebe i za Jaroslava, Vratislava a Vojtěcha, syny své, že se tomu všemu dosti státi má bez přerušení a umenšení, což se v tomto listu píše.
380 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 319. Jan z Pernšteina propouští Přerovským důchody své ze zámku Přerova, dolního a horního města a ze vsí příležících, dokud jim neodvede zapůjčených mu 7000 zl.; slibuje, že jich žádnému prodávati ani směňovati nebude. — Na Tovačově 1535, 13. ledna. Já Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc známo činím tímto listem obecně přede všemi, kdež čten anebo čtouci slyšán bude: poznavši k sobě lásku a povolnost od opatrných purgmistruov a rady i vší obce města Přerova, věrnejch mejch milých, jak sou se ke mně v potřebě mé pilné zachovali a sedmi tisíc zlatejch na minci dobré v markrabství Moravském obecně berné, za každý zlatej třidceti grošuov a za groš sedm peněz bílejch počítajíc, mně půjčili; kdež já chtíc, aby oni záplatu svou jistou měli, takto sem s nimi srovnal a uhodil, že duochody všecky i všelijaké, kteréž k zámku Přerovu náležejí a z města horního i dolního i ze vsí vycházejí, i jiné duochody, kteréž mi z téhož panství vycházejí, jim sem nahoře psaným mě- šťanóm i vší obci pustil, aby je oni sobě vybírati mohli, hned počnúce od tohoto svatého Jiří nejprv příštího, a to potud, pokudž by sobě té sumy sedm tisíc zlatejch svrchu psanejch nevybrali, kteréž mi půjčili. A v tom se jim ode mne ani od erbuov a budoucích mejch ani od žádného jiného žádná překážka díti nemá. Avšak oni mě- šťané Přerovští nynější i budoucí budou povinovati každého roku z těch duochoduo počet učiniti mně anebo erbóm mejm anebo tomu, kohož bychom k těm počtuom na místě svém poslali; a což duochoduo těch přijmú k sobě a jich se zběhne, na to kvitancí dávati mají, že jest jim to na jejich dluh zaplaceno, a tak každého roku při každém počtu dělati mají a kvitancí dávati až do vyplnění té sumy. Než jestliže bych já, napřed psanej Jan z Pernšteina, nebo erbové a potomci moji jim tu sumu, kterouž bychom jim dlužni pozuostali, chtěli zaplatiti a zaplatili, tehdy zase ty duochody k své ruce budeme moci vybírati bez jich, měšťan Přerov- ských, všelijaké překážky. Také já, napřed psanej Jan z Pernšteina, i za dědice své svrchupsaným mě- šťanóm Přerovským i vší obci za takovou jejich lásku, kterouž sobě od nich pozná- vám, tímto listem mejm připovídám, že jich žádnému jinému prodávati, v moc uvozo- vati ani nikterak vyfrejmarčovati žádnejm vymyšlenejm obyčejem nemám; než při sobě je míti i je držeti a vochraňovati mám jako své věrné poddané. Pakli by pán Buoh na mne jakéžkolivěk těžkosti dopustiti ráčil aneb na dědice mé, že bychom to museli udělati a je prodati, čehož pán Buoh uchovati rač, tehdy to napřed psanejm měšťanóm i vší obci nynějším i budoucím oznámiti máme, mohli-li by oni tu sumu shledati, s nimi o to raději srovnati nežli s jinejmi, tak aby oni pro tu lásku, kterou ke mně a k dědicóm mejm mají, z držení našeho ne- vycházeli. Slibujíc sami za sebe i za Jaroslava, Vratislava a Vojtěcha, syny své, že se tomu všemu dosti státi má bez přerušení a umenšení, což se v tomto listu píše.
Strana 381
z roku 1535. 381 Kdež tomu na svědomí k tomuto listu dal sem svou vlastní pečeť přivěsiti a svou vlastní rukou sem se podepsal; a my Jaroslav, Vratislav a Vojtěch, synové napřed psaného pana Jana z Pernšteina, také sme se v tomto listu rukami svými podepsali, že se tomu všemu od nás dosti státi má, což se v tomto listu píše. Jenž jest dán a psán na Tovačově v středu po svatejch třech králích léta od narození Syna božího tisícího pětistého třidcátého pátého počítajíc. Arch. mus. Fran. Brn. Privil. Tov. f. 184. 320. Jan z Pernšteina potvrzuje obci Nového Mésta nad Metují některé svobody, kteréž byli obdrželi od Jana Černčického z Kacova, někdy majitele panství Novoměstského, a to první list l. 1527 daný v pátek před sv. Janem Křtitelem, kterýmž týž Černčický upev- ňuje a obnovuje obdarování, kteráž obci ohněm k zkáze přišla; druhý list stejného data, jímž Jan z Kacova za škodu, kterouž Novoměstští utrpěli struhou v lukách obecních, dává louku Valáškovskou, k čemuž jim ještě kus řeky přidává. — Na Pardubicích v středu po sv. Duchu. (19. května) 1535. (Orig. v arch. měst. Nov. Města nad Meth.) 321. 1535, 7. června Jan z Pernšteina udílí obci města Chlumce nad Cidlinou právo odúmrtí, aby statek i nábytek svůj movitý i nemovity celý nebo na díle mohli poručiti a odkázati, však tak, aby to zboží na jiné panství přenášeno nebylo a v Chlumci užíváno bylo. Rozepře o nápad dědictví aby purkmistrem a konšely téhož města rozeznávána byla; kdyby pak mezi těmi nemohla býti rozřešena, aby na vrchnost panskou k výpovědi podána byla. Kdo bez kšaftu a bez přátel by zemřel, takového statek po smrti k obci města připadnouti má. (Op. novější ve sb. priv. měst. v arch. zemsk. král. Českého.) 322. Jan a Jaroslav bratří vlastní z Šelmberka a z Kosti, zboží své dědičné a hrad Rožnov s městečkem Rožnovem, s městečkem Krásným se vším příslušenstvím, tvrz Vsetín s městečkem, městečko Krsno [?] se vším příslušenstvím vkládají a vpisují ve dsky zemské Janovi z Pernšteina ku pravému držení a dědičnému užívání. — 1535 v pátek po sv. Janě Křtiteli (25. června). (Zemský arch. markr. Mor. v Brně, orig. Znojmo.) 323. Smlúva mezi JMtí panem Janem z Pernšteina oc a pány Tvorkovskými z Kravař o funda- torství kláštera Prostějovského. — V Olomouci 1535, 5. července. Léta páně MVCXXXV v pondělí po pamatování svatého Prokopa námi Vi- límem Kunú z Kunstátu na Hrádku, Janem ze Zdenína a na Habrovanech stala se smlúva celá a dokonalá mezi urozenými pány panem Arnoštem, panem Kryštofem, panem Voldřichem a panem Václavem, strajcemi a bratřími z Tvorkova a z Kravař, jakožto puovodem pře z jedné, a urozeným pánem panem Janem z Pernšteina a na Helfenšteině z strany druhé, a to taková: Jakož jest pan Jan z Pernšteina některaj čas v Olomúci před panem hajtmanem a pány Jich Mtmi a jinajmi přístojícími od sebe i od nebožtíka pana Bernarta mladšího z Žerotína a na Fulnece pověděl, že tomu místa nedávají, aby nahoře jmenovaní páni ti praví páni Kravarščí byli z toho rodu pošlí, kteří jsou fundatorové byli kláštera Prostějovského a Fulneckého, leč to ukáží
z roku 1535. 381 Kdež tomu na svědomí k tomuto listu dal sem svou vlastní pečeť přivěsiti a svou vlastní rukou sem se podepsal; a my Jaroslav, Vratislav a Vojtěch, synové napřed psaného pana Jana z Pernšteina, také sme se v tomto listu rukami svými podepsali, že se tomu všemu od nás dosti státi má, což se v tomto listu píše. Jenž jest dán a psán na Tovačově v středu po svatejch třech králích léta od narození Syna božího tisícího pětistého třidcátého pátého počítajíc. Arch. mus. Fran. Brn. Privil. Tov. f. 184. 320. Jan z Pernšteina potvrzuje obci Nového Mésta nad Metují některé svobody, kteréž byli obdrželi od Jana Černčického z Kacova, někdy majitele panství Novoměstského, a to první list l. 1527 daný v pátek před sv. Janem Křtitelem, kterýmž týž Černčický upev- ňuje a obnovuje obdarování, kteráž obci ohněm k zkáze přišla; druhý list stejného data, jímž Jan z Kacova za škodu, kterouž Novoměstští utrpěli struhou v lukách obecních, dává louku Valáškovskou, k čemuž jim ještě kus řeky přidává. — Na Pardubicích v středu po sv. Duchu. (19. května) 1535. (Orig. v arch. měst. Nov. Města nad Meth.) 321. 1535, 7. června Jan z Pernšteina udílí obci města Chlumce nad Cidlinou právo odúmrtí, aby statek i nábytek svůj movitý i nemovity celý nebo na díle mohli poručiti a odkázati, však tak, aby to zboží na jiné panství přenášeno nebylo a v Chlumci užíváno bylo. Rozepře o nápad dědictví aby purkmistrem a konšely téhož města rozeznávána byla; kdyby pak mezi těmi nemohla býti rozřešena, aby na vrchnost panskou k výpovědi podána byla. Kdo bez kšaftu a bez přátel by zemřel, takového statek po smrti k obci města připadnouti má. (Op. novější ve sb. priv. měst. v arch. zemsk. král. Českého.) 322. Jan a Jaroslav bratří vlastní z Šelmberka a z Kosti, zboží své dědičné a hrad Rožnov s městečkem Rožnovem, s městečkem Krásným se vším příslušenstvím, tvrz Vsetín s městečkem, městečko Krsno [?] se vším příslušenstvím vkládají a vpisují ve dsky zemské Janovi z Pernšteina ku pravému držení a dědičnému užívání. — 1535 v pátek po sv. Janě Křtiteli (25. června). (Zemský arch. markr. Mor. v Brně, orig. Znojmo.) 323. Smlúva mezi JMtí panem Janem z Pernšteina oc a pány Tvorkovskými z Kravař o funda- torství kláštera Prostějovského. — V Olomouci 1535, 5. července. Léta páně MVCXXXV v pondělí po pamatování svatého Prokopa námi Vi- límem Kunú z Kunstátu na Hrádku, Janem ze Zdenína a na Habrovanech stala se smlúva celá a dokonalá mezi urozenými pány panem Arnoštem, panem Kryštofem, panem Voldřichem a panem Václavem, strajcemi a bratřími z Tvorkova a z Kravař, jakožto puovodem pře z jedné, a urozeným pánem panem Janem z Pernšteina a na Helfenšteině z strany druhé, a to taková: Jakož jest pan Jan z Pernšteina některaj čas v Olomúci před panem hajtmanem a pány Jich Mtmi a jinajmi přístojícími od sebe i od nebožtíka pana Bernarta mladšího z Žerotína a na Fulnece pověděl, že tomu místa nedávají, aby nahoře jmenovaní páni ti praví páni Kravarščí byli z toho rodu pošlí, kteří jsou fundatorové byli kláštera Prostějovského a Fulneckého, leč to ukáží
Strana 382
C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 382 a za pravé učiní, než že jich nemají a nedrží než za Tvorkovské, a potom ta slova svrchupsaným pánuom na ceduli sepsané dali. Kdež tíž páni kladouc to sobě za nárok rodu a poctivosti, pana hajtmana s těmiž pány panem Janem z Pernšteina a panem Bernartem mladším z Žerotína za rok složení jsou prosili, a potom pan Jan z Pern- šteina a pan Jan Bernart z Žerotína podle zřízení zemského na krále JMt jsou se oddali, a král JMt s vůlí vobou stran tej pře na pana hajtmana a pány soudce mar- krabství Moravského Jich Mti k mocnému rozsudku podati jest ráčil; kdež ta pře před panem hajtmanem a pány soudci Jich Mtmi jest vedena, i nález Jich Mti na to učiniti ráčili takový: Item, poněvadž jse to nachází, že páni Kravarščí pana Milotu z Tvorkova a z Němčic, pana Jana z Tvorkova a z Kyjova, pana Janáka z Tvorkova za strajce své vyznávali, muohú-li to svrchupsaní páni provésti, že jsou těch jmeno- vaných pánuov Tvorkovskajch rodu, tehdy mají za strajce pánuov Kravarských držáni bejti. Kdež my ty všecky řeči, kteréž jsou se z počátku a potom mezi nimi sběhly, vyslyšíc, také nahlédnúc v listy svědomí i nález Jich Mtí, s jich obapolnou dobrou vuolí a na jich na nás mocné přestání takto mezi nimi vypovídáme: Poněvadž pan Jan z Pernšteina a nebožčík pan Bernart z Žerotína těmi slovy od nich mluvenými a na ceduli sepsanými svrchujmenovanejch pánuov nenařekli, ani toho na ně vedli, aby oni toho rodu páni z Kravař nebyli, než tolko o tom dokonalé vědomosti nemajíc pravili, že tomu místa nedávají, aby svrchujmenovaní páni ti praví páni Kravarščí byli z toho rodu pošlí, kteříž jsou fundatorové byli kláštera Prostějov- ského a Fulneckého, leč to ukáží a za pravé učiní: a voni svrchupsaní páni pan Arnošt, pan Kryštof, pan Voldřich, pan Václav to listy i svědomím před panem hajtmanem a pány Jich Mtmi pokázali, že jsou páni z Kravař pana Milotu, pana Jana a pana Janáka z Tvorkova a z Kravař za strajce své vyznávali, a páni Jich Mti nálezem svajm to stvrditi ráčili; podle kteréhož nálezu svrchujmenovaní páni to dostatečně listy i dckami pokazují, že jsou toho rodu pana Miloty, pana Jana a pana Janáka z Tvorkova a z Kravař pošlí, že taková slova, kteráž jest pan Jan z Pern- štaina vod sebe i vod nebožčika pana Bernarta z Žerotína mluvil i na ceduli sepsané dal, jmenovaným pánóm panu Arnoštovi, panu Kryštofovi, panu Voldřichovi a panu Václavovi ani svrchupsanému panu Janovi z Pernšteina k ublížení a škodě rodu, po- ctivosti a dobré pověsti jich nejsou a bajti nemají nyní i na časy potomní. A již svrchupsaný pan Jan z Pernštaina nemá jse více na odpor svrchupsaným pánóm před soudem ani jinde v to vkládati, než toho při prvním nálezu pánuov Jich Mtí, a což ješče Jich Mtmi v tom dále najdeno bude, nechati, držeti a zachovati. A což se pak kláštera Prostějovského, kteréhož pan Jan z Pernštaina po páních a držitelích Plumlovskajch a Prostějovskajch v držení všel a podnes v držení jest, dotajče, na kterémžto klášteře s jeho vším příslušenstvím svrchujmenovaní páni
C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 382 a za pravé učiní, než že jich nemají a nedrží než za Tvorkovské, a potom ta slova svrchupsaným pánuom na ceduli sepsané dali. Kdež tíž páni kladouc to sobě za nárok rodu a poctivosti, pana hajtmana s těmiž pány panem Janem z Pernšteina a panem Bernartem mladším z Žerotína za rok složení jsou prosili, a potom pan Jan z Pern- šteina a pan Jan Bernart z Žerotína podle zřízení zemského na krále JMt jsou se oddali, a král JMt s vůlí vobou stran tej pře na pana hajtmana a pány soudce mar- krabství Moravského Jich Mti k mocnému rozsudku podati jest ráčil; kdež ta pře před panem hajtmanem a pány soudci Jich Mtmi jest vedena, i nález Jich Mti na to učiniti ráčili takový: Item, poněvadž jse to nachází, že páni Kravarščí pana Milotu z Tvorkova a z Němčic, pana Jana z Tvorkova a z Kyjova, pana Janáka z Tvorkova za strajce své vyznávali, muohú-li to svrchupsaní páni provésti, že jsou těch jmeno- vaných pánuov Tvorkovskajch rodu, tehdy mají za strajce pánuov Kravarských držáni bejti. Kdež my ty všecky řeči, kteréž jsou se z počátku a potom mezi nimi sběhly, vyslyšíc, také nahlédnúc v listy svědomí i nález Jich Mtí, s jich obapolnou dobrou vuolí a na jich na nás mocné přestání takto mezi nimi vypovídáme: Poněvadž pan Jan z Pernšteina a nebožčík pan Bernart z Žerotína těmi slovy od nich mluvenými a na ceduli sepsanými svrchujmenovanejch pánuov nenařekli, ani toho na ně vedli, aby oni toho rodu páni z Kravař nebyli, než tolko o tom dokonalé vědomosti nemajíc pravili, že tomu místa nedávají, aby svrchujmenovaní páni ti praví páni Kravarščí byli z toho rodu pošlí, kteříž jsou fundatorové byli kláštera Prostějov- ského a Fulneckého, leč to ukáží a za pravé učiní: a voni svrchupsaní páni pan Arnošt, pan Kryštof, pan Voldřich, pan Václav to listy i svědomím před panem hajtmanem a pány Jich Mtmi pokázali, že jsou páni z Kravař pana Milotu, pana Jana a pana Janáka z Tvorkova a z Kravař za strajce své vyznávali, a páni Jich Mti nálezem svajm to stvrditi ráčili; podle kteréhož nálezu svrchujmenovaní páni to dostatečně listy i dckami pokazují, že jsou toho rodu pana Miloty, pana Jana a pana Janáka z Tvorkova a z Kravař pošlí, že taková slova, kteráž jest pan Jan z Pern- štaina vod sebe i vod nebožčika pana Bernarta z Žerotína mluvil i na ceduli sepsané dal, jmenovaným pánóm panu Arnoštovi, panu Kryštofovi, panu Voldřichovi a panu Václavovi ani svrchupsanému panu Janovi z Pernšteina k ublížení a škodě rodu, po- ctivosti a dobré pověsti jich nejsou a bajti nemají nyní i na časy potomní. A již svrchupsaný pan Jan z Pernštaina nemá jse více na odpor svrchupsaným pánóm před soudem ani jinde v to vkládati, než toho při prvním nálezu pánuov Jich Mtí, a což ješče Jich Mtmi v tom dále najdeno bude, nechati, držeti a zachovati. A což se pak kláštera Prostějovského, kteréhož pan Jan z Pernštaina po páních a držitelích Plumlovskajch a Prostějovskajch v držení všel a podnes v držení jest, dotajče, na kterémžto klášteře s jeho vším příslušenstvím svrchujmenovaní páni
Strana 383
z roku 1535. 383 Tvorkovští po předcích svajch pánuov z Kravař právo jmíti jse praví, o tom takto vypovídáme: že svrchupsaný pan Jan z Pernštaina při tom klášteře Prostějovským se vším panstvím a příslušenstvím, čehož jest po páních držitelích Plumlovských a Pro- stějovskajch v držení a užívání všel, i podnes v držení a užívání jest, zůstaven bajti jmá i s erby a potomky svajmi pány Prostějovskými. A nahořepsaní páni z Tvorkova a z Kravař, erbové a potomci jich ani žádný právem jejich nemají jse na svrchu- psaného pana z Pernštaina, erby a potomky jeho o ten klášter s jeho příslušenstvím, čehož v držení a užívání jest, navracovati žádným právem ani kterajm vymyšleným vobyčejem; než mají a povinni budou všecko právo své, které jse na tom klášteře s jeho příslušenstvím jmíti praví, na svrchupsaného pána z Pernštaina, erby a po- tomky jeho listem pod pečeťmi svajmi a na svědomí pánuov a dobrajch lidí převésti. A svrchupsaný pán z Pernštaina za všecko právo jich, kteréž se na tom klášteře s jeho příslušenstvím, čehož von v držení a užívání jest, jmíti praví, nahořepsaným pánuom z Tvorkova a z Kravař dva tisíce kop grošuov českajch, za každú kopu šedesáte grošuov a za groš sedm peněz bílých počítajíc, na minci obecně v markrabství Moravském bernej dáti a vyplniti jmá, a to rozdílně, na den svatého Václava najprv příščího tisíc kop grošův českajch a potom v úplném roce pořad zběhlým na den svatého Václava druhajch tisíc kop grošuov, a na tu summu má jim list s rukojměmi udělati a v jich moc položiti. A což se nahoře píše, to jsou sobě svrchupsaní páni z obou stran před námi slíbili věrně a právě křesťansky zdržeti a zachovati na všem i na díle. Tomu na svědomí pro lepší jistotu my nahořepsaní smluvčí své vlastní pečeti k tejto smlúvě přivěsili sme, sobě i erbóm svajm bez škody, a každé straně od nás jedna dána jest. Stalo se v městě Olomouci léta a dne jako nahoře. Téhož dne a roku dali strejc a bratří z Tvorkova a z Kravař Arnošt, Krištof, Oldřich a Václav zápis, že se nemají na fundatorství kláštera Prostějovského navracovati, poněvadž v užívání vrchnosti téhož kláštera jest Jan z Pernšteina. (Ibidem f. 330. b.) Archiv města Brna, codex Pernstein. č. 132 f. 329. 324. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a knězem Melicharem, proboštem u sv. Petra v Brně, o desátky peněžité a vinné z vinohradů Nosislavských, Němčických a Židlochovských, že jmenovaná kapitola Brněnská za každé desáté vědro vína platiti má desátku pánu z Pern- šteina 1 zl. — Na Tovačově 1535 v pátek po rozeslání apoštolův (16. července). (Arch. města Brna cod. Pernst. 132 fol. 334.) 325. Jan z Pernšteina potvrzuje mistrům řemesla ševcovského a koželužského v Tovačově jich artikule a dává jim list cechovní. — V Prostějově 1535, 23. července. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc i z svými erby, pán a pravý dědic panství Tovačovského, známo činíme tímto listem obecně přede všemi, kdož jej uzří
z roku 1535. 383 Tvorkovští po předcích svajch pánuov z Kravař právo jmíti jse praví, o tom takto vypovídáme: že svrchupsaný pan Jan z Pernštaina při tom klášteře Prostějovským se vším panstvím a příslušenstvím, čehož jest po páních držitelích Plumlovských a Pro- stějovskajch v držení a užívání všel, i podnes v držení a užívání jest, zůstaven bajti jmá i s erby a potomky svajmi pány Prostějovskými. A nahořepsaní páni z Tvorkova a z Kravař, erbové a potomci jich ani žádný právem jejich nemají jse na svrchu- psaného pana z Pernštaina, erby a potomky jeho o ten klášter s jeho příslušenstvím, čehož v držení a užívání jest, navracovati žádným právem ani kterajm vymyšleným vobyčejem; než mají a povinni budou všecko právo své, které jse na tom klášteře s jeho příslušenstvím jmíti praví, na svrchupsaného pána z Pernštaina, erby a po- tomky jeho listem pod pečeťmi svajmi a na svědomí pánuov a dobrajch lidí převésti. A svrchupsaný pán z Pernštaina za všecko právo jich, kteréž se na tom klášteře s jeho příslušenstvím, čehož von v držení a užívání jest, jmíti praví, nahořepsaným pánuom z Tvorkova a z Kravař dva tisíce kop grošuov českajch, za každú kopu šedesáte grošuov a za groš sedm peněz bílých počítajíc, na minci obecně v markrabství Moravském bernej dáti a vyplniti jmá, a to rozdílně, na den svatého Václava najprv příščího tisíc kop grošův českajch a potom v úplném roce pořad zběhlým na den svatého Václava druhajch tisíc kop grošuov, a na tu summu má jim list s rukojměmi udělati a v jich moc položiti. A což se nahoře píše, to jsou sobě svrchupsaní páni z obou stran před námi slíbili věrně a právě křesťansky zdržeti a zachovati na všem i na díle. Tomu na svědomí pro lepší jistotu my nahořepsaní smluvčí své vlastní pečeti k tejto smlúvě přivěsili sme, sobě i erbóm svajm bez škody, a každé straně od nás jedna dána jest. Stalo se v městě Olomouci léta a dne jako nahoře. Téhož dne a roku dali strejc a bratří z Tvorkova a z Kravař Arnošt, Krištof, Oldřich a Václav zápis, že se nemají na fundatorství kláštera Prostějovského navracovati, poněvadž v užívání vrchnosti téhož kláštera jest Jan z Pernšteina. (Ibidem f. 330. b.) Archiv města Brna, codex Pernstein. č. 132 f. 329. 324. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a knězem Melicharem, proboštem u sv. Petra v Brně, o desátky peněžité a vinné z vinohradů Nosislavských, Němčických a Židlochovských, že jmenovaná kapitola Brněnská za každé desáté vědro vína platiti má desátku pánu z Pern- šteina 1 zl. — Na Tovačově 1535 v pátek po rozeslání apoštolův (16. července). (Arch. města Brna cod. Pernst. 132 fol. 334.) 325. Jan z Pernšteina potvrzuje mistrům řemesla ševcovského a koželužského v Tovačově jich artikule a dává jim list cechovní. — V Prostějově 1535, 23. července. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc i z svými erby, pán a pravý dědic panství Tovačovského, známo činíme tímto listem obecně přede všemi, kdož jej uzří
Strana 384
384 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina anebo čtúci slyšeti budou, že sou předstoupili před nás mistři řemesla ševcovského města našeho Tovačova a okázali nám artykule sepsané v jinejch městech, kterak se při tom řemesle jejich zachovávají, že by se oni též tím pořádkem a řádem živiti a spravovati chtěli; při tom nás prosíc, abychom jim takovejch artykuluo jakožto pán jejich dědičnej potvrdili, tak aby oni podle toho cech svuoj jmíti, držeti a těmi se artykuly spravovati mohli. Kteřížto artykulové takto slovo od slova znějí: [Artikule Tovačovských shodují se skoro do slova s Kojetínskými, tištěnými výše na stranách 288—9, protož vynechány — nové však kusy sem pokládáme.] Item co se dotýče střevíc škopových, tu pod knofličí [sic] dáno býti má; pakliž by se kterej mistr v tom nezachoval, a cechmistr by je našel, z toho má vzíti jeden peníz viny. Item také aby z města ani ze vsí odjinud odnikud žádnej řemesla k nám na trh nenosil ani prodával, kromě mistrův Kroměříšských a Kojetínských, ti mají k nám svobodu řemesla nositi a prodávati, a my tolikéž u nich zase tím vobyčejem prodávati. Item, jestliže by kterej tovaryš zahálel svávolně v dělnej den anebo který by vandroval svávolně od mistra, chyba neděle, ty a takové cechmistři trestati mají, jak se jim zdáti bude. Item, co se dotejče koželuhuo, který by koli chtěl se zde osaditi, ten aby nejprvé se listem od rodu ukázal, a k tomu aby s námi do cechu dokládal, patnácte grošuo bílejch do cechu dal a mistróm aby oběd udělal a dva funty vosku do cechu dal. Item, koželuh, který by mezi námi v Tovačově byl a řemeslo koželužské dělal, ten aby kuože hodné vydělával, tak jakož se jinde zachovávají v jinejch městech, a k tomu cechmistři dohlídati mají, jestliže by nehodné kuože našli, že by zle vydělávány byly, na to jest vina položena, aby dal z volové kuože puol groše a z krávy tolikéž a z teletiny a škopoviny tolikéž. Item, týž koželuh, když by měl kože rozdělané, aby jich neprodával bez vuole Tovačovských ševcuo, ale když by jim oznámil a voni nechtěli koupiti a jim toho potřeba nebyla, tehdy von své kuože můž prodati, komu chce. Item, též také aby židé z Tovačova žádnejch kuoží nekupovali v míli od Tovačova, a kteréž by kuože v dluzích vzali aneb v lichvě, těch kuoží aby nepro- dávali jinde než tu v Tovačově, a dvakrát aby na trh nesli je. Item, řezníci aby v městě ani po vsech kuoží nepřekupovali. Item, aby všichni z řemeslníků nahoře psaného řemesla v processí chodili na každej rok jednou na den božího Těla; kterýž by toho učiniti zanedbal, ten aby dal do cechu groš bílej. Při tom sou nás mistři téhož řemesla ševcovského tíž poddaní naši snažnejmi prosbami prosili, abychom jim těch artykuolů listem pod pečetí naší potvrdili a jim
384 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina anebo čtúci slyšeti budou, že sou předstoupili před nás mistři řemesla ševcovského města našeho Tovačova a okázali nám artykule sepsané v jinejch městech, kterak se při tom řemesle jejich zachovávají, že by se oni též tím pořádkem a řádem živiti a spravovati chtěli; při tom nás prosíc, abychom jim takovejch artykuluo jakožto pán jejich dědičnej potvrdili, tak aby oni podle toho cech svuoj jmíti, držeti a těmi se artykuly spravovati mohli. Kteřížto artykulové takto slovo od slova znějí: [Artikule Tovačovských shodují se skoro do slova s Kojetínskými, tištěnými výše na stranách 288—9, protož vynechány — nové však kusy sem pokládáme.] Item co se dotýče střevíc škopových, tu pod knofličí [sic] dáno býti má; pakliž by se kterej mistr v tom nezachoval, a cechmistr by je našel, z toho má vzíti jeden peníz viny. Item také aby z města ani ze vsí odjinud odnikud žádnej řemesla k nám na trh nenosil ani prodával, kromě mistrův Kroměříšských a Kojetínských, ti mají k nám svobodu řemesla nositi a prodávati, a my tolikéž u nich zase tím vobyčejem prodávati. Item, jestliže by kterej tovaryš zahálel svávolně v dělnej den anebo který by vandroval svávolně od mistra, chyba neděle, ty a takové cechmistři trestati mají, jak se jim zdáti bude. Item, co se dotejče koželuhuo, který by koli chtěl se zde osaditi, ten aby nejprvé se listem od rodu ukázal, a k tomu aby s námi do cechu dokládal, patnácte grošuo bílejch do cechu dal a mistróm aby oběd udělal a dva funty vosku do cechu dal. Item, koželuh, který by mezi námi v Tovačově byl a řemeslo koželužské dělal, ten aby kuože hodné vydělával, tak jakož se jinde zachovávají v jinejch městech, a k tomu cechmistři dohlídati mají, jestliže by nehodné kuože našli, že by zle vydělávány byly, na to jest vina položena, aby dal z volové kuože puol groše a z krávy tolikéž a z teletiny a škopoviny tolikéž. Item, týž koželuh, když by měl kože rozdělané, aby jich neprodával bez vuole Tovačovských ševcuo, ale když by jim oznámil a voni nechtěli koupiti a jim toho potřeba nebyla, tehdy von své kuože můž prodati, komu chce. Item, též také aby židé z Tovačova žádnejch kuoží nekupovali v míli od Tovačova, a kteréž by kuože v dluzích vzali aneb v lichvě, těch kuoží aby nepro- dávali jinde než tu v Tovačově, a dvakrát aby na trh nesli je. Item, řezníci aby v městě ani po vsech kuoží nepřekupovali. Item, aby všichni z řemeslníků nahoře psaného řemesla v processí chodili na každej rok jednou na den božího Těla; kterýž by toho učiniti zanedbal, ten aby dal do cechu groš bílej. Při tom sou nás mistři téhož řemesla ševcovského tíž poddaní naši snažnejmi prosbami prosili, abychom jim těch artykuolů listem pod pečetí naší potvrdili a jim
Strana 385
z roku 1535. 385 list cechovní dali, že by se těmi artykuly, maje je listem naším stvrzené, říditi a jimi při témž řemesle spravovati chtěli. Kdež my, svrchupsanej Jan z Pernšteina, prohlé- daje k slušnejm prosbám těch poddanejch našich a chtíce, aby poddaní naši, čímž by větší milosti od nás měli, tím lépe a snažněji se pod námi živiti a vzdělávati mohli, k tomu jsme jim povolili, povolujem a jim tímto listem naším těchto všech nahoře psanejch artykuluo potvrzujem a konečně míti chceme, aby voni se při nich sami nevýstupně zachovaje, bez překážky naší i budoucích našich i každého člověka řídili a spravovali nyní i na časy budoucí. A pro dokonalou pevnost toho pečeť naši vlastní k tomuto listu přivěsiti sme rozkázali, jenž psán a dán na zámku našem Prostějově v pátek po svatej Maří Magdaleně, léta od narození Syna božího tisícího pětistého třidcátého pátého počítajíc. Arch. mus. Frant v Brně. Privil. Tovač. f. 23 b. 326. Jan z Pernšteina potvrzuje městečku Kralicím list otce svého Viléma z Pern- šteina 1504, 5. prosince [AČ XVII. 51], jímž utvrzuje všechny svobody a výsady, kterýchž od zeměpánův a vrchností až dosud užívali. — V Prostějově v středu po sv. Jakubu (28. července) 1535. (Arch. mus. Frant. v Brn. priv. Tovač. fol. 45.) 327. Jan z Pernšteina promíjí Prostějovským plat uložený na zahrady, kteréž si nově vzdělali na místě bývalých niv, a dává a přiděďuje plat takový k obci, však na ten způsob, že na každé té zahradě má býti grunt postaven. — V Prostějově 1535, 29. července. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině, pán, držitel a pravý dědic panství Plumlovského a města našeho Prostějova, známo činíme tímto listem obecně přede všemi, že jsou předstoupili před nás opatrní věrní naši milí měšťané města našeho Prostějova, oznamujíc nám, že sou rolí skoupili a tou rolí že sou vyfrejmarčili nivy ležící mezi ulicí Žešovskou a Svatopetrskou, a na těch nivách že sou dvadceti šest zahrad zdělali, pokornými prosbami nás jakožto pána svého dědičného žádajíce, abychom jim plat ten na ty zahrady, kterejž jest položenej v té vší ulici, k obci dáti a při- děditi ráčili. Kdež my pak svrchupsaný Jan z Pernšteina znamenavše žádosti jejich slušné, zvlášt poněvadž oni rolí tu za ty nivy, na kterýchž zahrady zdělány jsou, vyfrej- marčenú obecnými penězi zaplatili, a chtíc tomu, aby to město naše více a vejš růsti a rozmáhati se mohlo, tímto listem naším nahořepsaným měšťanům i vší obci ten plat na týchž zahradách položený v té vší ulici sami od sebe i od svých erbův i potomních potomkův pánův Prostějovských dáváme a k městu přiděďujeme, aby voni i potomci jejich toho platu na týchž zahradách v té ulici položeného všeho k obci na věčné časy bez překážky naší, erbův i potomkův našich, budoucích pánův a držitelův města Prostějova, požívati mohli; však na ten spůsob, že na tý každý Archiv Český XX. 49
z roku 1535. 385 list cechovní dali, že by se těmi artykuly, maje je listem naším stvrzené, říditi a jimi při témž řemesle spravovati chtěli. Kdež my, svrchupsanej Jan z Pernšteina, prohlé- daje k slušnejm prosbám těch poddanejch našich a chtíce, aby poddaní naši, čímž by větší milosti od nás měli, tím lépe a snažněji se pod námi živiti a vzdělávati mohli, k tomu jsme jim povolili, povolujem a jim tímto listem naším těchto všech nahoře psanejch artykuluo potvrzujem a konečně míti chceme, aby voni se při nich sami nevýstupně zachovaje, bez překážky naší i budoucích našich i každého člověka řídili a spravovali nyní i na časy budoucí. A pro dokonalou pevnost toho pečeť naši vlastní k tomuto listu přivěsiti sme rozkázali, jenž psán a dán na zámku našem Prostějově v pátek po svatej Maří Magdaleně, léta od narození Syna božího tisícího pětistého třidcátého pátého počítajíc. Arch. mus. Frant v Brně. Privil. Tovač. f. 23 b. 326. Jan z Pernšteina potvrzuje městečku Kralicím list otce svého Viléma z Pern- šteina 1504, 5. prosince [AČ XVII. 51], jímž utvrzuje všechny svobody a výsady, kterýchž od zeměpánův a vrchností až dosud užívali. — V Prostějově v středu po sv. Jakubu (28. července) 1535. (Arch. mus. Frant. v Brn. priv. Tovač. fol. 45.) 327. Jan z Pernšteina promíjí Prostějovským plat uložený na zahrady, kteréž si nově vzdělali na místě bývalých niv, a dává a přiděďuje plat takový k obci, však na ten způsob, že na každé té zahradě má býti grunt postaven. — V Prostějově 1535, 29. července. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině, pán, držitel a pravý dědic panství Plumlovského a města našeho Prostějova, známo činíme tímto listem obecně přede všemi, že jsou předstoupili před nás opatrní věrní naši milí měšťané města našeho Prostějova, oznamujíc nám, že sou rolí skoupili a tou rolí že sou vyfrejmarčili nivy ležící mezi ulicí Žešovskou a Svatopetrskou, a na těch nivách že sou dvadceti šest zahrad zdělali, pokornými prosbami nás jakožto pána svého dědičného žádajíce, abychom jim plat ten na ty zahrady, kterejž jest položenej v té vší ulici, k obci dáti a při- děditi ráčili. Kdež my pak svrchupsaný Jan z Pernšteina znamenavše žádosti jejich slušné, zvlášt poněvadž oni rolí tu za ty nivy, na kterýchž zahrady zdělány jsou, vyfrej- marčenú obecnými penězi zaplatili, a chtíc tomu, aby to město naše více a vejš růsti a rozmáhati se mohlo, tímto listem naším nahořepsaným měšťanům i vší obci ten plat na týchž zahradách položený v té vší ulici sami od sebe i od svých erbův i potomních potomkův pánův Prostějovských dáváme a k městu přiděďujeme, aby voni i potomci jejich toho platu na týchž zahradách v té ulici položeného všeho k obci na věčné časy bez překážky naší, erbův i potomkův našich, budoucích pánův a držitelův města Prostějova, požívati mohli; však na ten spůsob, že na tý každý Archiv Český XX. 49
Strana 386
386 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina zahradě mají krunt postaviti, a ti kruntové pusti nyní i potomně aby nestáli. A kteřížby z měšťanů ty krunty držeti chtěli, aby na nich podruhy měli, tak jako na jiných zahradách předměstí. Tomu na svědomí a zdržení my svrchupsaný Jan z Pernšteina pečeť naši vlastní s naším jistým vědomím rozkázali sme k tomuto listu přivěsiti, jenž jest dán a psán na zámku našem Prostějově ve čtvrtek po svatém Jakubu apoštolu božím, léta od narození Syna božího tisícího pětistého třidcátého pátého počítajíc. Opis zemsk. arch. Mor., Bočkova sbírka č. 10236. 328. Jan z Pernšteina potvrzuje všechny svobody a výsady městu Mezeříčí udělené, zvláště však, že každý obyvatel právo má vedle vůle své statek odkázati za svého živobytí, komu chce. — Na Mezeříčí ve čtvrtek po sv. Vavřinci (12. srpna) 1535. (Reg. -Mähr. v. Chlumetzký.) 329. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a měšťany Hradeckými o platy a desátky, kterých se poddaní lidé Hradeckých z Vysoké a Roudničky k záduší Opatovskému zbraňovali platiti. Jan z Pernšteina jako pán podací tohoto záduší všechny poplatky, desátky a jiné po- vinnosti pustil a dal na žádost Lukáše Formana měštěnína kostelíku od něho vystavenému ku památce Mistra Jana Husi. — Bez místa. 1535, 22. srpen. (Archiv Český IV. str. 226 čís. 51.) 330. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a Janem Kunčickým z Kunčic o prodej vsi Skaličky na manství kostela Olomouckého. 1535 v sobotu před sv. Matoušem evang. (18. září). (Arch. měst. Brn. cod. Pernst. 132. fol. 355b.) 331. Apolona z Boskovic abatyše, a panna Eliška z Doubravice, převora kláštera Tišnovského, postoupily ves pustou Újezd při gruntech Pohořelických Janovi z Pernšteina, začež konventu téhož kláštera odváděti má ročního platu 35 zl.; mlýn Březenský pro opravy cest a svedení vody přestavěn býti má. — Bez místa 1535 v pondělí před sv. Matoušem (20. září). (Arch. města Brna cod. Pernst. 132. fol. 335.) Smlouvou ze dne 14. února (v pondělí den sv. Valentina) 1536 propustil Pernštein ve vsi pusté Oujezdě nad Pohořelicemi Zikmundovi Valeckému z Mírova kus žlebu s lukami a rolemi, začež jemu týž platu ročního dávati má 5 fP gr. č. (Ibidem. f. 336b.) 332. Dobeš Černohorský z Bozkovic prodává Janovi z Pernšteina městečko Dědice, ves Lhotu i se dvorem od starého hradu, ves Raclavice, s kostelním podacím v Dědicích i se vším příslušenstvím za 6800 zl., jeden zl. po 30 gr. počítajíc. — Bez místa. V outerý před sv. Havlem (12. října) 1535. (Arch. m. Brn. Cod. Pern. 132 f. 333.) 333. Jan z Pernšteina dává městečku Bohdanči potvrzení na zakoupenou od Vilíma z Pernšteina ves Jilůvku, kterouž si na pastviska svedli; prodává jim roční plat tři kopy 10 gr. č.. kterýž z pastvisk platili, za jistou summu peněz, a odpouští jim z milosti plat 5 gr. č., kteréž z kusu pastviska platili. — Na Pardubicích 1535, 11. listopadu. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc s dědici svými, pán, držitel a pravý dědic panství Pardubského, známo činíme tímto listem obecně přede všemi, kdež čten
386 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina zahradě mají krunt postaviti, a ti kruntové pusti nyní i potomně aby nestáli. A kteřížby z měšťanů ty krunty držeti chtěli, aby na nich podruhy měli, tak jako na jiných zahradách předměstí. Tomu na svědomí a zdržení my svrchupsaný Jan z Pernšteina pečeť naši vlastní s naším jistým vědomím rozkázali sme k tomuto listu přivěsiti, jenž jest dán a psán na zámku našem Prostějově ve čtvrtek po svatém Jakubu apoštolu božím, léta od narození Syna božího tisícího pětistého třidcátého pátého počítajíc. Opis zemsk. arch. Mor., Bočkova sbírka č. 10236. 328. Jan z Pernšteina potvrzuje všechny svobody a výsady městu Mezeříčí udělené, zvláště však, že každý obyvatel právo má vedle vůle své statek odkázati za svého živobytí, komu chce. — Na Mezeříčí ve čtvrtek po sv. Vavřinci (12. srpna) 1535. (Reg. -Mähr. v. Chlumetzký.) 329. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a měšťany Hradeckými o platy a desátky, kterých se poddaní lidé Hradeckých z Vysoké a Roudničky k záduší Opatovskému zbraňovali platiti. Jan z Pernšteina jako pán podací tohoto záduší všechny poplatky, desátky a jiné po- vinnosti pustil a dal na žádost Lukáše Formana měštěnína kostelíku od něho vystavenému ku památce Mistra Jana Husi. — Bez místa. 1535, 22. srpen. (Archiv Český IV. str. 226 čís. 51.) 330. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a Janem Kunčickým z Kunčic o prodej vsi Skaličky na manství kostela Olomouckého. 1535 v sobotu před sv. Matoušem evang. (18. září). (Arch. měst. Brn. cod. Pernst. 132. fol. 355b.) 331. Apolona z Boskovic abatyše, a panna Eliška z Doubravice, převora kláštera Tišnovského, postoupily ves pustou Újezd při gruntech Pohořelických Janovi z Pernšteina, začež konventu téhož kláštera odváděti má ročního platu 35 zl.; mlýn Březenský pro opravy cest a svedení vody přestavěn býti má. — Bez místa 1535 v pondělí před sv. Matoušem (20. září). (Arch. města Brna cod. Pernst. 132. fol. 335.) Smlouvou ze dne 14. února (v pondělí den sv. Valentina) 1536 propustil Pernštein ve vsi pusté Oujezdě nad Pohořelicemi Zikmundovi Valeckému z Mírova kus žlebu s lukami a rolemi, začež jemu týž platu ročního dávati má 5 fP gr. č. (Ibidem. f. 336b.) 332. Dobeš Černohorský z Bozkovic prodává Janovi z Pernšteina městečko Dědice, ves Lhotu i se dvorem od starého hradu, ves Raclavice, s kostelním podacím v Dědicích i se vším příslušenstvím za 6800 zl., jeden zl. po 30 gr. počítajíc. — Bez místa. V outerý před sv. Havlem (12. října) 1535. (Arch. m. Brn. Cod. Pern. 132 f. 333.) 333. Jan z Pernšteina dává městečku Bohdanči potvrzení na zakoupenou od Vilíma z Pernšteina ves Jilůvku, kterouž si na pastviska svedli; prodává jim roční plat tři kopy 10 gr. č.. kterýž z pastvisk platili, za jistou summu peněz, a odpouští jim z milosti plat 5 gr. č., kteréž z kusu pastviska platili. — Na Pardubicích 1535, 11. listopadu. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc s dědici svými, pán, držitel a pravý dědic panství Pardubského, známo činíme tímto listem obecně přede všemi, kdež čten
Strana 387
z roku 1535. 387 nebo čtouci slyšán bude, že jsou předstoupili před nás opatrní purkmistr a rada i všecka obec z městečka Bohdanče, poddaní naši věrní milí, a vznesli jsou na nás, kterak jsou od urozeného pána pana Viléma z Pernšteina dobré paměti, pana otce našeho milého, koupili ves Jilůvku za jistou summu, kteroužto summu že jsou již spravili a docela zaplatili, a s povolením vejš oznámeného pana otce našeho že jsou obzvláště grunty a lesy k těm gruntům náležité od lidí tej vsi skoupili a tu ves Jilůvku na obecní pastviska svedli, než listu že by od vejš psaného pana Vi- léma z Pernšteina dobré paměti, pana otce našeho milého, na tu ves Jilůvku, kterou jsou na pastviska svedli, neměli: nás slušnými prosbami za to pokorně jakožto pána svého žádajíce, abychom jim list na tu ves a pastviska, poněvadž jsou to koupivše zaplatili, pod pečetí naší dali a je v tom, aby oni při tej vsi, gruntech a pastviskách a lesích zůstaveni býti mohli, milostivě opatřili. Při tom jsou nás také pokornými prosbami prosili, abychom jim vzláštní milost učinili a ročního platu našeho spra- vedlivého, kterýž jsou nám oni platívati z pastvisk obecních povinni byli, jmenovitě tři kopy deset grošův vše českých, abychom jim ten plat prodali, že s námi o to slušně uhoditi chtějí. Kdež my svrchupsaný Jan z Pernšteina, prohlížeje k snažným prosbám týchž Bohdanečskejch, poddaných našich věrných milých, a chtíce tomu, aby oni čímž by větší milost od nás k sobě znali, se tím lépe v tom městečku Bohdanči vzdělávati a v živnostech svých růsti mohli, jakožto pán jejich s radou a jistým vědomím naším ten plat již jmenovanej, totiž tři kopy grošův deset grošův vše českejch, kterejž jsou nám z pastvisk obecních dávati povinni byli, jim jsme tejmž Bohdaneckým nynějším i budoucím k obci za jistou summu, kterouž jsou nám zouplna již a docela zaplatili, prodali; a k tomu jsme jim na to vejše z milosti platu pět grošův českých, kterejž jsou nám tíž Bohdanečtí z kusu pastviska při týchž pastvištích ležícího, kdež toho rybník Škříně nezatopoval, platívali, upustili a na budoucí časy dali, tak aby oni toho kusu užívati mohli, a z toho kusu aby na budoucí časy těch pěti grošův vše českých dávati povinni nebyli. A protož my svrchupsaný Jan z Pernšteina a na Helfenšteině chtíce tomu ko- nečně, aby oni svrchupsaní Bohdanečští při svrchupsaný vsi Jilůvce a těch gruntích, kteréž jsou skoupili a to sobě na pastviska svedli, též také při tom, aby těch tří kop desíti grošův vše českých platu ročního, kterejž jsou od nás skoupili a jej nám zaplatili, na budoucí časy jeho dávati povinni nebyli, též také těch pěti grošův če- ských, kteréž jsme jim z vejš dotčeného kusu pastviska u rybníka Skříně ležícího platu upustili, aby na budoucí časy nám a dědicům našim budoucím, pánům a držitelům panství Pardubského, těch platův vejš dotčených dávati povinni nejsouce, toho všeho, což se v tomto listu píše, k tej obci městečka Bohdanče bez překážky užívati mohli, a při tom při všem, což se v tomto listu píše, od nás, dědicův našich a budoucích, 49*
z roku 1535. 387 nebo čtouci slyšán bude, že jsou předstoupili před nás opatrní purkmistr a rada i všecka obec z městečka Bohdanče, poddaní naši věrní milí, a vznesli jsou na nás, kterak jsou od urozeného pána pana Viléma z Pernšteina dobré paměti, pana otce našeho milého, koupili ves Jilůvku za jistou summu, kteroužto summu že jsou již spravili a docela zaplatili, a s povolením vejš oznámeného pana otce našeho že jsou obzvláště grunty a lesy k těm gruntům náležité od lidí tej vsi skoupili a tu ves Jilůvku na obecní pastviska svedli, než listu že by od vejš psaného pana Vi- léma z Pernšteina dobré paměti, pana otce našeho milého, na tu ves Jilůvku, kterou jsou na pastviska svedli, neměli: nás slušnými prosbami za to pokorně jakožto pána svého žádajíce, abychom jim list na tu ves a pastviska, poněvadž jsou to koupivše zaplatili, pod pečetí naší dali a je v tom, aby oni při tej vsi, gruntech a pastviskách a lesích zůstaveni býti mohli, milostivě opatřili. Při tom jsou nás také pokornými prosbami prosili, abychom jim vzláštní milost učinili a ročního platu našeho spra- vedlivého, kterýž jsou nám oni platívati z pastvisk obecních povinni byli, jmenovitě tři kopy deset grošův vše českých, abychom jim ten plat prodali, že s námi o to slušně uhoditi chtějí. Kdež my svrchupsaný Jan z Pernšteina, prohlížeje k snažným prosbám týchž Bohdanečskejch, poddaných našich věrných milých, a chtíce tomu, aby oni čímž by větší milost od nás k sobě znali, se tím lépe v tom městečku Bohdanči vzdělávati a v živnostech svých růsti mohli, jakožto pán jejich s radou a jistým vědomím naším ten plat již jmenovanej, totiž tři kopy grošův deset grošův vše českejch, kterejž jsou nám z pastvisk obecních dávati povinni byli, jim jsme tejmž Bohdaneckým nynějším i budoucím k obci za jistou summu, kterouž jsou nám zouplna již a docela zaplatili, prodali; a k tomu jsme jim na to vejše z milosti platu pět grošův českých, kterejž jsou nám tíž Bohdanečtí z kusu pastviska při týchž pastvištích ležícího, kdež toho rybník Škříně nezatopoval, platívali, upustili a na budoucí časy dali, tak aby oni toho kusu užívati mohli, a z toho kusu aby na budoucí časy těch pěti grošův vše českých dávati povinni nebyli. A protož my svrchupsaný Jan z Pernšteina a na Helfenšteině chtíce tomu ko- nečně, aby oni svrchupsaní Bohdanečští při svrchupsaný vsi Jilůvce a těch gruntích, kteréž jsou skoupili a to sobě na pastviska svedli, též také při tom, aby těch tří kop desíti grošův vše českých platu ročního, kterejž jsou od nás skoupili a jej nám zaplatili, na budoucí časy jeho dávati povinni nebyli, též také těch pěti grošův če- ských, kteréž jsme jim z vejš dotčeného kusu pastviska u rybníka Skříně ležícího platu upustili, aby na budoucí časy nám a dědicům našim budoucím, pánům a držitelům panství Pardubského, těch platův vejš dotčených dávati povinni nejsouce, toho všeho, což se v tomto listu píše, k tej obci městečka Bohdanče bez překážky užívati mohli, a při tom při všem, což se v tomto listu píše, od nás, dědicův našich a budoucích, 49*
Strana 388
388 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina pánův a držitelův panství Pardubského, oni i budoucí jejich aby v celosti bez pře- rušení nyní i na budoucí časy a věčné zachováni byli. Toho na potvrzení list tento náš jsme pečetí naší s naším jistým vědomím stvrditi a tejmž Bohdaneckým pro budoucí toho jistotu vydati rozkázali. Jenž dán a psán na Pardubicích ve čtvrtek den sv. Martina léta páně tisícího pětistého třitcátého pátého. Opis nov. ve sb. priv. měst. v arch. zemsk. král. Českého. 334. Purkmistr a rada města Znojma prodali mlýn Rorhof pod Dyjakovicemi na řece Dyji Janovi z Pernšteina za 200 zl. — Ve Znojmě 1535 na den Mladátek (28. prosince). (Arch. města Brna. cod. Pernst. 132. fol. 331 b.) 335. Král Ferdinand dává instrukcí Janovi z Pernšteina a Janovi z Kunovic, co by se soudci zemskými a radami i jinými osobami ze všech stavův na hradě Pražském při soudu shromážděnými zvláště v příčině některých měst jednati měli; týkalo se zamezení výtržností v zemi, pozdvižení obce Hradecké, a města jiná aby v pokoji stála. — V Znojmě 1535. (Reg. sn. instr. 1534—40 v arch. míst. kr. Česk. f. 10.) 336. Kněz František opat kláštera Velehradu i se vším konventem prodal městečko a dvůr Fryšov a ves pustou Libice, vinohrádky na horním a dolním vale u Znojma Janovi z Pernšteina za 2526 � gr. č. — V Brně 1536 v pondělí před Hromnicemi (30. ledna). (Arch. měst. Brn. cod. Pernst. 132. f. 334 b.) L. 1536, 17. dubna potvrdil král Ferdinand smlouvu takovou listem v Inšpruku daným. (Ibidem f. 343.) L. 1536, 3. srpna (ve čtvrtek po sv. Petru v okovách) stala se smlouva mezi Janem z Pernšteina a Janem Ovnarem, kterýž držel ves Fryšov, Libice a desátky vinné na valech u Znojma v zástavě od opata kláštera Velehradského v 1500 �l gr. č., že postoupiti má to zboží Pernšteinovi, a co zase Ovnarovi z těch půjčených peněz vyraženo býti má. (Ibidem f. 353 b.) 337. Jan z Pernšteina svoluje Janovi Vlasákovi, fojtu Hrděbořskému, aby na gruntech panských Boleluckých na potoku mlýn znova si postavil se 3 koly moučnými a čtvrtým stupným; svoluje, aby mlynář koně a dobytky své na blatě Hrděbořském pásti mohl; přidává mu louku u mlýna podle vody, z čehož všeho platu ročního odváděti má 31/2 �l gr. č. — Na Prostějově v sobotu před sv. Dorotou (5. února) 1536. (Arch. mus. Frant. v Brně. Priv. m. Tovač. 122 b.) 338. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a Jiříkem Žabkou z Limperku a na Kounicích o vodu od Pohořelic na rybník Lenovský jmenovaného Žabky, kterouž vodu propustil pod jistými výminkami pán z Pernšteina. — Na Kounicích 1536 v outerý po sv. Valentinu (15. února). (Arch. města Brna. Cod. Pernst. 132. fol. 342.) 339. Kněz Ambrož, opat kláštera Žďárského, s povolením knížete Karla Minstrber- ského pána z Kunštátu a z Poděbrad, nejvyššího hejtmana v Horní a Dolní Slezí, a jiných pánův jako fundatorův jmenovaného kláštera pustil ves pustou Novošice se vším příslušenstvím Janovi z Pernšteina, začež tento dal a postoupil témuž klášteru ves Podolí, ve vsi Mirošovicích 4 poddané a pátého mlynáře. — Na Mezeříčí 1536 ve čtvrtek před stolováním sv. Petra (17. února). (Arch. města Brna. Cod. Pernst. 132. fol. 337.)
388 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina pánův a držitelův panství Pardubského, oni i budoucí jejich aby v celosti bez pře- rušení nyní i na budoucí časy a věčné zachováni byli. Toho na potvrzení list tento náš jsme pečetí naší s naším jistým vědomím stvrditi a tejmž Bohdaneckým pro budoucí toho jistotu vydati rozkázali. Jenž dán a psán na Pardubicích ve čtvrtek den sv. Martina léta páně tisícího pětistého třitcátého pátého. Opis nov. ve sb. priv. měst. v arch. zemsk. král. Českého. 334. Purkmistr a rada města Znojma prodali mlýn Rorhof pod Dyjakovicemi na řece Dyji Janovi z Pernšteina za 200 zl. — Ve Znojmě 1535 na den Mladátek (28. prosince). (Arch. města Brna. cod. Pernst. 132. fol. 331 b.) 335. Král Ferdinand dává instrukcí Janovi z Pernšteina a Janovi z Kunovic, co by se soudci zemskými a radami i jinými osobami ze všech stavův na hradě Pražském při soudu shromážděnými zvláště v příčině některých měst jednati měli; týkalo se zamezení výtržností v zemi, pozdvižení obce Hradecké, a města jiná aby v pokoji stála. — V Znojmě 1535. (Reg. sn. instr. 1534—40 v arch. míst. kr. Česk. f. 10.) 336. Kněz František opat kláštera Velehradu i se vším konventem prodal městečko a dvůr Fryšov a ves pustou Libice, vinohrádky na horním a dolním vale u Znojma Janovi z Pernšteina za 2526 � gr. č. — V Brně 1536 v pondělí před Hromnicemi (30. ledna). (Arch. měst. Brn. cod. Pernst. 132. f. 334 b.) L. 1536, 17. dubna potvrdil král Ferdinand smlouvu takovou listem v Inšpruku daným. (Ibidem f. 343.) L. 1536, 3. srpna (ve čtvrtek po sv. Petru v okovách) stala se smlouva mezi Janem z Pernšteina a Janem Ovnarem, kterýž držel ves Fryšov, Libice a desátky vinné na valech u Znojma v zástavě od opata kláštera Velehradského v 1500 �l gr. č., že postoupiti má to zboží Pernšteinovi, a co zase Ovnarovi z těch půjčených peněz vyraženo býti má. (Ibidem f. 353 b.) 337. Jan z Pernšteina svoluje Janovi Vlasákovi, fojtu Hrděbořskému, aby na gruntech panských Boleluckých na potoku mlýn znova si postavil se 3 koly moučnými a čtvrtým stupným; svoluje, aby mlynář koně a dobytky své na blatě Hrděbořském pásti mohl; přidává mu louku u mlýna podle vody, z čehož všeho platu ročního odváděti má 31/2 �l gr. č. — Na Prostějově v sobotu před sv. Dorotou (5. února) 1536. (Arch. mus. Frant. v Brně. Priv. m. Tovač. 122 b.) 338. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a Jiříkem Žabkou z Limperku a na Kounicích o vodu od Pohořelic na rybník Lenovský jmenovaného Žabky, kterouž vodu propustil pod jistými výminkami pán z Pernšteina. — Na Kounicích 1536 v outerý po sv. Valentinu (15. února). (Arch. města Brna. Cod. Pernst. 132. fol. 342.) 339. Kněz Ambrož, opat kláštera Žďárského, s povolením knížete Karla Minstrber- ského pána z Kunštátu a z Poděbrad, nejvyššího hejtmana v Horní a Dolní Slezí, a jiných pánův jako fundatorův jmenovaného kláštera pustil ves pustou Novošice se vším příslušenstvím Janovi z Pernšteina, začež tento dal a postoupil témuž klášteru ves Podolí, ve vsi Mirošovicích 4 poddané a pátého mlynáře. — Na Mezeříčí 1536 ve čtvrtek před stolováním sv. Petra (17. února). (Arch. města Brna. Cod. Pernst. 132. fol. 337.)
Strana 389
z let 1535 a 1536. 389 340. Ferdinand král nařizuje berníkům kraje Brněnského Dobešovi z Bozkovic a Vi- lémovi Prusinovskému, aby na Tři krále nejprvé příští v městě Brně Janovi z Pernšteina vyplatili 2225 f gr. č. a 18 grošů, kterouž sumu byl králi zapůjčil. — V Inspruku v pátek před Laetare (24. března) 1536. (Reg. sněm. od 1534—40 v archiv. míst. král. Českého folio 75.) 341. Jan Rokytský z Ludanic prodává Janovi z Pernšteina a Janovi z Lippého hrad Veveří, městečko Veverskú Bytešku, ves Semtice s pustým tvrziskem, ves pustú Hlinku oc, též platy, kteréž od starodávna z klášterů Oslavanského, Rejhradského, Tišnovského k hradu Veveří dávány byly, za 7000 � gr. č. — Na Veveří v neděli sv. Jiří (23. dubna) 1536. (Orig. perg. v stát. a dvor. arch. ve Vídni.) Smlouva o to stala se mutatis mut. již 1. 1536 v sobotu před Oculi (18. března). (Ibidem fol. 338.) 342. Jan z Pernšteina dává list na klášter Třebíčský a proboštství Měřínské Janovi Jetřichovi Černohorskému z Bozkovic se vším právem. — Na Pardubicích 1536, 5. května. Já Jan z Pernšteina a na Helfenšteině i s svými erby oznamuji tímto listem obecně přede všemi, kdož jej uzří anebo čtouc slyšeti budou, jakož mám listy a zá- pisy po urozeném pánu panu Vilémovi z Pernšteina otci svém dobré paměti od nej- jasnějšího knížete a pána pana Vladislava Uherského a Českého oc krále a markrabie Moravského, pána svého milostivého slavné paměti, kteréž svědčí na zástavu kláštera Třebíče s jeho příslušenstvím i také na probožství Měřínské, v kterýchžto listech a zápisích obsaženo a položeno jest, kdož by ty listy a zápisy s již psaného pana Viléma aneb erbuov jeho s dobrú vuolí jměl, že tomu má a bude příslušeti všecko plné právo v těch listech položené a zapsané, jako jemu panu Vilémovi a jeho erbuom, jakož to listové a zápisové to všecko šíře v sobě ukazují a zavírají. A protož já svrchupsaný Jan z Pernšteina na ty všecky listy a zápisy a jiné spravedlnosti, kteréž k těm zápisům náležejí, dal sem a mocí listu tohoto dávám svou dobrou a svobodnou vuoli sám od sebe i od erbuov svých urozenému pánu panu Janovi Jetřichovi Černohorskému z Bozkovic a na Třebíči a jeho erbuom, a všecko právo v těch listech a zápisích položené a zapsané na něj převodím, tak aby on k tomu ke všemu právo a spravedlnost jměl nic méně, než jako sem já sám měl a erbové moji. Tomu na svědomí já svrchupsaný Jan z Pernšteina svou vlastní pečet rozkázal sem přivěsiti k tomuto listu; a pro širší svědomí a lepší jistotu připrosil sem uroze- ných pánuov pana Jana z Lipého a na Krumlově, nejvyš. maršálka království Če- ského, a najvyššího komorníka markrabství Moravského pana Václava z Lomnice a na Náměšti, pana Jindřicha z Lichtmburka a na Bítově, pana Albrechta z Lichtmburka a na Hostmi, pana Jana Zajímače z Kunstatu a na Tavikovicích, a z vládyk pana
z let 1535 a 1536. 389 340. Ferdinand král nařizuje berníkům kraje Brněnského Dobešovi z Bozkovic a Vi- lémovi Prusinovskému, aby na Tři krále nejprvé příští v městě Brně Janovi z Pernšteina vyplatili 2225 f gr. č. a 18 grošů, kterouž sumu byl králi zapůjčil. — V Inspruku v pátek před Laetare (24. března) 1536. (Reg. sněm. od 1534—40 v archiv. míst. král. Českého folio 75.) 341. Jan Rokytský z Ludanic prodává Janovi z Pernšteina a Janovi z Lippého hrad Veveří, městečko Veverskú Bytešku, ves Semtice s pustým tvrziskem, ves pustú Hlinku oc, též platy, kteréž od starodávna z klášterů Oslavanského, Rejhradského, Tišnovského k hradu Veveří dávány byly, za 7000 � gr. č. — Na Veveří v neděli sv. Jiří (23. dubna) 1536. (Orig. perg. v stát. a dvor. arch. ve Vídni.) Smlouva o to stala se mutatis mut. již 1. 1536 v sobotu před Oculi (18. března). (Ibidem fol. 338.) 342. Jan z Pernšteina dává list na klášter Třebíčský a proboštství Měřínské Janovi Jetřichovi Černohorskému z Bozkovic se vším právem. — Na Pardubicích 1536, 5. května. Já Jan z Pernšteina a na Helfenšteině i s svými erby oznamuji tímto listem obecně přede všemi, kdož jej uzří anebo čtouc slyšeti budou, jakož mám listy a zá- pisy po urozeném pánu panu Vilémovi z Pernšteina otci svém dobré paměti od nej- jasnějšího knížete a pána pana Vladislava Uherského a Českého oc krále a markrabie Moravského, pána svého milostivého slavné paměti, kteréž svědčí na zástavu kláštera Třebíče s jeho příslušenstvím i také na probožství Měřínské, v kterýchžto listech a zápisích obsaženo a položeno jest, kdož by ty listy a zápisy s již psaného pana Viléma aneb erbuov jeho s dobrú vuolí jměl, že tomu má a bude příslušeti všecko plné právo v těch listech položené a zapsané, jako jemu panu Vilémovi a jeho erbuom, jakož to listové a zápisové to všecko šíře v sobě ukazují a zavírají. A protož já svrchupsaný Jan z Pernšteina na ty všecky listy a zápisy a jiné spravedlnosti, kteréž k těm zápisům náležejí, dal sem a mocí listu tohoto dávám svou dobrou a svobodnou vuoli sám od sebe i od erbuov svých urozenému pánu panu Janovi Jetřichovi Černohorskému z Bozkovic a na Třebíči a jeho erbuom, a všecko právo v těch listech a zápisích položené a zapsané na něj převodím, tak aby on k tomu ke všemu právo a spravedlnost jměl nic méně, než jako sem já sám měl a erbové moji. Tomu na svědomí já svrchupsaný Jan z Pernšteina svou vlastní pečet rozkázal sem přivěsiti k tomuto listu; a pro širší svědomí a lepší jistotu připrosil sem uroze- ných pánuov pana Jana z Lipého a na Krumlově, nejvyš. maršálka království Če- ského, a najvyššího komorníka markrabství Moravského pana Václava z Lomnice a na Náměšti, pana Jindřicha z Lichtmburka a na Bítově, pana Albrechta z Lichtmburka a na Hostmi, pana Jana Zajímače z Kunstatu a na Tavikovicích, a z vládyk pana
Strana 390
390 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Bohuši z Čechtína a na Uponěticích, že sou své vlastní pečeti vedle mé dali přivěsiti k tomuto listu, sobě a svým erbuom bez škody. Jenž jest dán a psán na Pardubicích v pátek po svatých Filipu a Jakubu léta páně tisícího pětistého třidcátého šestého počítajíc. Téhož roku a dne stala se smlouva, vedle kteréž směnil Jan Jetřich Černohorský z Bozkovic zámek Vranov, zámek Jemnici se vším příslušenstvím Janovi z Pernšteina, kterýž převedl zase všechny zápisy na klášter Třebíč a připsal ještě 15.000 f? gr. česk. jmenova- nému Janu Jetřichovi. (Ibidem f. 339. 340.) Arch. m. Brn. cod. Pernst. č. 132 f. 340 b. 343. Nařízení Jana z Pernšteina o pobytu židů v městě Novém Bydžově. — V Novém Bydžově 1536, 22. května. My purgmistr a rada svrchupsaná oznamujem tiemto zápisem všem tak ny- nějším jako i budúcím našim na potomní čas, že s raddů a z rozkázání JMti pána, pana našeho milostivého pana Jana z Pernšteina toto jest židuom zdejším uloženo a tiemto zápisem utvrzeno pod pokutú 10 kop. míš., který by se v tom na budúcí čas nezachoval. A to takto, že žádný žid, který jest hospodářem nyní v této obci, že nemá u sebe v domě jmíti ani přechovávati žádného podruha ani žádného zetě pod žádným zpuosobem, a ti, kteří nyní u sebe mají podruhy nebo zetě, ty aby konečně do 4 neděl odbyli a vybyli, a jiných potom aby nepřijímali na časy budúcí pod túž pokutú, tak jakž jest nahoře zapsáno. A jestliže by který žid zde syna kterého vo- ženil a nebolito dceru vdal, tehdy též ve dvú nedělích konečně aby jich od sebe vybyl, a to pod touž pokutou 10 kop. A také přespolních židuov aby bez vědomí ouřadu u sebe nepřechovávali déle do třetího dne. A toto pak jest velmi přísné rozkázání JMti pána, pana našeho milostivého, aby to bylo držáno pevně na časy budúcí potomní, a to takto: jestliže by kdy který žid chtěl duom svuoj prodati aneb najíti jinému židu, tehdy ouřad nemá toho do- pustiti, aby jiný žid mohl to od něho kúpiti, pod uvarovániem hněvu JMti; než žid ten aby duom ten prodal křesťanu. Item umřel-liby z hospodařuov který žid, tehdy nemá žid jiný v ten duom uveden bajti, než aby též křesťanu byl prodán. Item též i toto JMtí pánem, panem naším milostivým nařízeno: kterému by koli židu z hospodářuov žena umřela anebo opět židovce muž umřel, tehdy židu nemá tomu dopuštieno [bajti], aby se mohl zase do toho domu voženiti, než aby tu byl v tom domě do smrti; a též židovka to vdova nemá se do toho domu vdáti až do smrti své; než chce-li se žid ženiti aneb židovka vdáti, tehdy vožeň se z města
390 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Bohuši z Čechtína a na Uponěticích, že sou své vlastní pečeti vedle mé dali přivěsiti k tomuto listu, sobě a svým erbuom bez škody. Jenž jest dán a psán na Pardubicích v pátek po svatých Filipu a Jakubu léta páně tisícího pětistého třidcátého šestého počítajíc. Téhož roku a dne stala se smlouva, vedle kteréž směnil Jan Jetřich Černohorský z Bozkovic zámek Vranov, zámek Jemnici se vším příslušenstvím Janovi z Pernšteina, kterýž převedl zase všechny zápisy na klášter Třebíč a připsal ještě 15.000 f? gr. česk. jmenova- nému Janu Jetřichovi. (Ibidem f. 339. 340.) Arch. m. Brn. cod. Pernst. č. 132 f. 340 b. 343. Nařízení Jana z Pernšteina o pobytu židů v městě Novém Bydžově. — V Novém Bydžově 1536, 22. května. My purgmistr a rada svrchupsaná oznamujem tiemto zápisem všem tak ny- nějším jako i budúcím našim na potomní čas, že s raddů a z rozkázání JMti pána, pana našeho milostivého pana Jana z Pernšteina toto jest židuom zdejším uloženo a tiemto zápisem utvrzeno pod pokutú 10 kop. míš., který by se v tom na budúcí čas nezachoval. A to takto, že žádný žid, který jest hospodářem nyní v této obci, že nemá u sebe v domě jmíti ani přechovávati žádného podruha ani žádného zetě pod žádným zpuosobem, a ti, kteří nyní u sebe mají podruhy nebo zetě, ty aby konečně do 4 neděl odbyli a vybyli, a jiných potom aby nepřijímali na časy budúcí pod túž pokutú, tak jakž jest nahoře zapsáno. A jestliže by který žid zde syna kterého vo- ženil a nebolito dceru vdal, tehdy též ve dvú nedělích konečně aby jich od sebe vybyl, a to pod touž pokutou 10 kop. A také přespolních židuov aby bez vědomí ouřadu u sebe nepřechovávali déle do třetího dne. A toto pak jest velmi přísné rozkázání JMti pána, pana našeho milostivého, aby to bylo držáno pevně na časy budúcí potomní, a to takto: jestliže by kdy který žid chtěl duom svuoj prodati aneb najíti jinému židu, tehdy ouřad nemá toho do- pustiti, aby jiný žid mohl to od něho kúpiti, pod uvarovániem hněvu JMti; než žid ten aby duom ten prodal křesťanu. Item umřel-liby z hospodařuov který žid, tehdy nemá žid jiný v ten duom uveden bajti, než aby též křesťanu byl prodán. Item též i toto JMtí pánem, panem naším milostivým nařízeno: kterému by koli židu z hospodářuov žena umřela anebo opět židovce muž umřel, tehdy židu nemá tomu dopuštieno [bajti], aby se mohl zase do toho domu voženiti, než aby tu byl v tom domě do smrti; a též židovka to vdova nemá se do toho domu vdáti až do smrti své; než chce-li se žid ženiti aneb židovka vdáti, tehdy vožeň se z města
Strana 391
z roku 1536. 391 ven a židovka tolikéž, a duom ten křesťanem vosaď. A to všecko svrchupsané svolení a rozkázání přísné JMti žádným obyčejem nemá změněno bajti pod trestáním JMti. Actum sub magistro civium Martino sartore anno 1536 feria II. ante Urbani. Lib. Mem. I. města N. Bydžova str. 42. 344. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a Stanislavem biskupem Olomouckým, vedle kteréž stalo se narovnání, mnoho-li za ospy, slepice, vejce, sýry na penězích z vesnic ku klášteru sv. Jakubskému na předhradí Olomouckém náležitých, jichž Pernštein v držení jest, ročně dáváno býti má. — 1536 v outerý po božím na nebe vstoupení (30. května). (Arch. měst. Brn. cod. Pernst. č. 132. fol. 341.) 345. Jan z Pernšteina potvrzuje Pardubským výsady z r. 1512 Vilímem z Pernšteina a z r. 1531 Vojtěchem z Pernšteina jim dané. — Na Pardubicích 1536, 7. června. My Jan z Pernštaina a na Helfenštaině oc, pán, držitel a pravý dědic panství Pardubského, známo činíme tiemto listem obecně přede všemi, kdež čten nebo čtoucí slyšán bude, že jsou předstoupili před nás vopatrní purkmistr, rada i všecka vobec města Pardubic, poddaní naši věrní milí, a předložili sou před nás dva listy perga- menový s visutajmi pečeťmi, kteréž mají na některé svobody a pořádky své, — jeden od urozeného pána pana Viléma z Pernštaina a na Helfenštaině, najvyššího hofmistra království Českého, pana otce našeho milého dobré paměti, kteréhož datum jest na Pardubicích ten pátek před svatajm Janem Křtitelem božím [18. června léta od narozenie Syna božího tisícého pětistého dvanáctého, a druhaj list od uro- zeného pána pana Vojtěcha z Pernštaina a na Pardubicích, najvyššího hofmistra krá- lovstvie Českého, pana bratra našeho milého dobré paměti, kteréhožto listu datum jest léta od narození Syna božího tisícého pětistého třidcátého prvnieho ve čtvrtek u vigiljí narozenie panny Maryje [7. září] matky boží, — jakož pak ti listové na- hoře dotčenie pod pečeťmi pana votce a pana bratra našeho dobré paměti v sobě to všecko obšírně obsahují a vysvětlují. Při tom sou nás již menovanie purkmistr a rada a obec téhož města Pardubic snažnajmi prozbami jakožto pána svého prosili, abychom jim těch dvou nahoře dotčenajch listuov listem naším pod pečetí naší potvrdili: kdež my pak, svrchupsanaj Jan z Pernštaina, v ty listy nahlédše a je s pilností u sebe rozváživše a jakožto pán jejich tajchž měšťanuov Pardubskajch k prozbě a žádosti jich nakloněni souce a chtíce, aby voni, čímž by větší milost od nás k sobě znali a měli, se tím lép pod námi vzdělávati a živnosti své provozovati mohli, s dobrajm rozmyslem, radou a jistajm vědomím k tomu sme povolili, povolujem a mocí listu tohoto jim tajmž Pardubskajm ty dva listy nahoře dotčená ve všech slovích, artikulích, punktích a klauzulích, jakž ti listové to sami v sobě široce a světle obsahují a zavírají, listem tímto naším pod
z roku 1536. 391 ven a židovka tolikéž, a duom ten křesťanem vosaď. A to všecko svrchupsané svolení a rozkázání přísné JMti žádným obyčejem nemá změněno bajti pod trestáním JMti. Actum sub magistro civium Martino sartore anno 1536 feria II. ante Urbani. Lib. Mem. I. města N. Bydžova str. 42. 344. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a Stanislavem biskupem Olomouckým, vedle kteréž stalo se narovnání, mnoho-li za ospy, slepice, vejce, sýry na penězích z vesnic ku klášteru sv. Jakubskému na předhradí Olomouckém náležitých, jichž Pernštein v držení jest, ročně dáváno býti má. — 1536 v outerý po božím na nebe vstoupení (30. května). (Arch. měst. Brn. cod. Pernst. č. 132. fol. 341.) 345. Jan z Pernšteina potvrzuje Pardubským výsady z r. 1512 Vilímem z Pernšteina a z r. 1531 Vojtěchem z Pernšteina jim dané. — Na Pardubicích 1536, 7. června. My Jan z Pernštaina a na Helfenštaině oc, pán, držitel a pravý dědic panství Pardubského, známo činíme tiemto listem obecně přede všemi, kdež čten nebo čtoucí slyšán bude, že jsou předstoupili před nás vopatrní purkmistr, rada i všecka vobec města Pardubic, poddaní naši věrní milí, a předložili sou před nás dva listy perga- menový s visutajmi pečeťmi, kteréž mají na některé svobody a pořádky své, — jeden od urozeného pána pana Viléma z Pernštaina a na Helfenštaině, najvyššího hofmistra království Českého, pana otce našeho milého dobré paměti, kteréhož datum jest na Pardubicích ten pátek před svatajm Janem Křtitelem božím [18. června léta od narozenie Syna božího tisícého pětistého dvanáctého, a druhaj list od uro- zeného pána pana Vojtěcha z Pernštaina a na Pardubicích, najvyššího hofmistra krá- lovstvie Českého, pana bratra našeho milého dobré paměti, kteréhožto listu datum jest léta od narození Syna božího tisícého pětistého třidcátého prvnieho ve čtvrtek u vigiljí narozenie panny Maryje [7. září] matky boží, — jakož pak ti listové na- hoře dotčenie pod pečeťmi pana votce a pana bratra našeho dobré paměti v sobě to všecko obšírně obsahují a vysvětlují. Při tom sou nás již menovanie purkmistr a rada a obec téhož města Pardubic snažnajmi prozbami jakožto pána svého prosili, abychom jim těch dvou nahoře dotčenajch listuov listem naším pod pečetí naší potvrdili: kdež my pak, svrchupsanaj Jan z Pernštaina, v ty listy nahlédše a je s pilností u sebe rozváživše a jakožto pán jejich tajchž měšťanuov Pardubskajch k prozbě a žádosti jich nakloněni souce a chtíce, aby voni, čímž by větší milost od nás k sobě znali a měli, se tím lép pod námi vzdělávati a živnosti své provozovati mohli, s dobrajm rozmyslem, radou a jistajm vědomím k tomu sme povolili, povolujem a mocí listu tohoto jim tajmž Pardubskajm ty dva listy nahoře dotčená ve všech slovích, artikulích, punktích a klauzulích, jakž ti listové to sami v sobě široce a světle obsahují a zavírají, listem tímto naším pod
Strana 392
392 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina pečetí naší potvrzujem, upevňujem a tomu konečně chcme, aby tíž a budoucí měščané Pardubščí od nás, dědicuov našich budoucích, pánuov a držiteluov panství Pardub- ského, při tom při všem, což v těch svrchu dotčenajch dvou listech zapsáno stojí, bez umenšenie neporušitedlně držáni a zachováni byli. List tento sme na potvrzení toho pečetí naší stvrditi a jim jej vydati rozkázali. Dán a psán na zámku našem Pardubicích v středu po hodu slavným seslání Ducha svatého léta od narození Syna božího tisícého pětistého třidcátého šestého oc. V záhybu listiny: „Psáno rukou Jakuba Škriby, písaře oc.“ — Listina pergamenová s pečetí visutou rozdrolenou na hedvábné šňůře z pramenů bílých, červených a zelených. V arch. mus. m. Pardubic. 346. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a pannou Kateřinou převoryší kláštera sv. Ka- teřiny v Olomouci a konventem jejím o stav (rozšíření strouhy rybniční) nade vsí Brodkem. — V Brodku 1536 v úterý po památce sv. Víta (20. června). Orig. perg. s 2 vis. peč. a mírou na měření v arch. zám. Tovač.) Téhož roku 13 července stala se výpověď ve při Jana z Pernšteina a Kateřiny převo- ryše kláštera sv. Kateřiny o povinnostech její poddaných Brodeckých opravovati stavy na Mo- ravě, jimiž se voda k Tovačovu žene. (Orig. perg. s 6 vis. peč. v arch. zám. Tovač.) 347. Jan z Pernšteina potvrzuje Landškrounským držení lesu, kterýž slul městský, a dovoluje, aby dvakráte do roka s tenaty na srny neb zajíce honiti mohli. — Na Landškrouně 1536, 5. července. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc i s dědici svými, pán a držitel panství Landškronského, známo činíme tímto listem obecně přede všemi, kdež čten anebo čtouci slyšán bude, že jsou předstoupili před nás opatrní purkmistr, rada i všecka obec města Landškrona, poddaní naši věrní milí, a oznámili jsou nám, kterak mají a drží les, kterýž slove městský, a ten že jest jim od předkův našich, pánův a držitelův panství Landškrounského, k jejich obecnímu jmění a užívání dán, — kterýžto les leží z strany lesův k zámku Landškronu příležících až ku potočku Herbortickému z jedné, z druhé až k hranicím lesův Třebovských, třetí k drahám Sázavským od potoka Herbortického, tak jakž jest dřívím zamezeno, čtvrté od rolí lidí Albrechtických až za rolí Havlovu, tak jakž ty hranice od starodávna zamezeny jsou, — na kterýžto les obdarování žádného nemajíce, snažnými prosbami nás jakožto pána svého prosíc, abychom jim toho listem pod pečetí naší potvrdili. Kdež my jsouce k nim milostí naší nakloněni a chtíce tomu, čímž by větší milosti a obdarování od nás měli, aby jse tím lépe pod námi vzdělávati a živností svých hleděti mohli, s dobrým rozmyslem, radou a naším jistým vědomím toho jim, tak jakž jest jim to od předkův našich dáno, listem tímto naším potvrzujem a upevňujem, tak aby oni toho lesu bez překážky naší, dědicův a budoucích našich, pánův a drži- telův panství Landškrounského, užívati a požívati mohli nyní i na časy budoucí.
392 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina pečetí naší potvrzujem, upevňujem a tomu konečně chcme, aby tíž a budoucí měščané Pardubščí od nás, dědicuov našich budoucích, pánuov a držiteluov panství Pardub- ského, při tom při všem, což v těch svrchu dotčenajch dvou listech zapsáno stojí, bez umenšenie neporušitedlně držáni a zachováni byli. List tento sme na potvrzení toho pečetí naší stvrditi a jim jej vydati rozkázali. Dán a psán na zámku našem Pardubicích v středu po hodu slavným seslání Ducha svatého léta od narození Syna božího tisícého pětistého třidcátého šestého oc. V záhybu listiny: „Psáno rukou Jakuba Škriby, písaře oc.“ — Listina pergamenová s pečetí visutou rozdrolenou na hedvábné šňůře z pramenů bílých, červených a zelených. V arch. mus. m. Pardubic. 346. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a pannou Kateřinou převoryší kláštera sv. Ka- teřiny v Olomouci a konventem jejím o stav (rozšíření strouhy rybniční) nade vsí Brodkem. — V Brodku 1536 v úterý po památce sv. Víta (20. června). Orig. perg. s 2 vis. peč. a mírou na měření v arch. zám. Tovač.) Téhož roku 13 července stala se výpověď ve při Jana z Pernšteina a Kateřiny převo- ryše kláštera sv. Kateřiny o povinnostech její poddaných Brodeckých opravovati stavy na Mo- ravě, jimiž se voda k Tovačovu žene. (Orig. perg. s 6 vis. peč. v arch. zám. Tovač.) 347. Jan z Pernšteina potvrzuje Landškrounským držení lesu, kterýž slul městský, a dovoluje, aby dvakráte do roka s tenaty na srny neb zajíce honiti mohli. — Na Landškrouně 1536, 5. července. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc i s dědici svými, pán a držitel panství Landškronského, známo činíme tímto listem obecně přede všemi, kdež čten anebo čtouci slyšán bude, že jsou předstoupili před nás opatrní purkmistr, rada i všecka obec města Landškrona, poddaní naši věrní milí, a oznámili jsou nám, kterak mají a drží les, kterýž slove městský, a ten že jest jim od předkův našich, pánův a držitelův panství Landškrounského, k jejich obecnímu jmění a užívání dán, — kterýžto les leží z strany lesův k zámku Landškronu příležících až ku potočku Herbortickému z jedné, z druhé až k hranicím lesův Třebovských, třetí k drahám Sázavským od potoka Herbortického, tak jakž jest dřívím zamezeno, čtvrté od rolí lidí Albrechtických až za rolí Havlovu, tak jakž ty hranice od starodávna zamezeny jsou, — na kterýžto les obdarování žádného nemajíce, snažnými prosbami nás jakožto pána svého prosíc, abychom jim toho listem pod pečetí naší potvrdili. Kdež my jsouce k nim milostí naší nakloněni a chtíce tomu, čímž by větší milosti a obdarování od nás měli, aby jse tím lépe pod námi vzdělávati a živností svých hleděti mohli, s dobrým rozmyslem, radou a naším jistým vědomím toho jim, tak jakž jest jim to od předkův našich dáno, listem tímto naším potvrzujem a upevňujem, tak aby oni toho lesu bez překážky naší, dědicův a budoucích našich, pánův a drži- telův panství Landškrounského, užívati a požívati mohli nyní i na časy budoucí.
Strana 393
z roku 1536. 393 Také jim i tuto milost činíme, aby oni v témž lesu nahoře psaném dvakrát do roka s tenaty na srny neb zajíce sobě k oužitku honiti mohli, a to jmenovitě na tyto časy: k obnovení ouřadu jeden den a k ostatku masopustu též jeden den. I chtíce my svrchupsaný Jan z Pernšteina, aby oni svrchupsaní Landškrounští při tom při všem, což se v tomto listu píše, v celosti bez přerušení zachováni byli, list tento jsme jim pod pečetí naší přirozenou vydati rozkázali; jenž jest psán a dán na zámku Landškroně v středu po sv. Prokopu, léta od narození Syna božího tisícího pětistého třidcátého šestého počítajíc. Opis novější ve sbírce priv. měst. v arch. zemsk. král. Českého. 348. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a knězem Šebestiánem a celým konventem kláštera kar- touzského v údolí Josafat o desátek vínný a perkrecht z vinohradů v Nosislavských horách. — V Tovačově 1536, 9. srpna. Léta páně tisícího pětistého třicátého šestého v středu před svatým Vavřincem na zámku Tovačově stala se jest smlúva dobrovolná, celá a dokonalá mezi námi Janem z Pernšteina a na Helfenšteině s jednej, a velebnými knězmi Šebestiánem pře- vorem i všeckým konventem kláštera kartouského v oudolí Josafat strany druhej o desátek vinný, kterýž my svrchupsaný převor s konventem svým vydáváme nahoře psanému pánu z Pernšteina JMti z vinohradův, kteréž pod JMtí v Nosislavských horách máme, jmenovitě v Přední hoře šest štvertí a v Padělcích dvě štverti ka- ždého roku podle ourody, co se desátku dostane, a též i o pergrecht z těchž vino- hradův, a to taková: že my již psaný kněz Šebestián převor s konventem svým ny- nější i budoucí za ten desátek vinný i s perkrechtem každého roku, co se toho desátku z těch vinohradův dostane, za jedno vědro vína po zlatém počítajíc, za zlatej třiceti grošův bílých a za groš sedem peněz bílých obecně berných, a za jeden más vína po půl štvertu penízi bílým, již psanému pánu i budoucím potomkóm JMti na zámek Židlochovice dávati a platiti máme, a to jmenovitě v první neděli v půstě beze všech odtahův. A zase já svrchupsanej Jan z Pernšteina s budoucími potomky svými již psanému převorovi s konventem jeho i budoucím potomkům jejich tuto svobodu a vůli pouštím a dávám. Když by hory vinohradné v Nosislavi k zbírání propuštěny byly a na ty hory přišlo, kde své vinohrady mají, aby také vína svá sbírati a je kliditi mohli; a jestliže by chtéli co domův vína sobě poslati, to také mají a budou moci, pokudž se jim bude zdáti a líbiti, učiniti; však na ten spůsob, když by chtěli co domův vína poslati, aby se hornímu Nosislavskému nynějšímu neb budoucímu opověděli, aby toho vína ohledal, a co ho posílají, zhamoval a to znamenal, a jakž by s vínem hotovi byli, úředníku mému Židlochovskému nynějšímu neb budoucímu mají oznámiti, Archiv Český XX. 50
z roku 1536. 393 Také jim i tuto milost činíme, aby oni v témž lesu nahoře psaném dvakrát do roka s tenaty na srny neb zajíce sobě k oužitku honiti mohli, a to jmenovitě na tyto časy: k obnovení ouřadu jeden den a k ostatku masopustu též jeden den. I chtíce my svrchupsaný Jan z Pernšteina, aby oni svrchupsaní Landškrounští při tom při všem, což se v tomto listu píše, v celosti bez přerušení zachováni byli, list tento jsme jim pod pečetí naší přirozenou vydati rozkázali; jenž jest psán a dán na zámku Landškroně v středu po sv. Prokopu, léta od narození Syna božího tisícího pětistého třidcátého šestého počítajíc. Opis novější ve sbírce priv. měst. v arch. zemsk. král. Českého. 348. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a knězem Šebestiánem a celým konventem kláštera kar- touzského v údolí Josafat o desátek vínný a perkrecht z vinohradů v Nosislavských horách. — V Tovačově 1536, 9. srpna. Léta páně tisícího pětistého třicátého šestého v středu před svatým Vavřincem na zámku Tovačově stala se jest smlúva dobrovolná, celá a dokonalá mezi námi Janem z Pernšteina a na Helfenšteině s jednej, a velebnými knězmi Šebestiánem pře- vorem i všeckým konventem kláštera kartouského v oudolí Josafat strany druhej o desátek vinný, kterýž my svrchupsaný převor s konventem svým vydáváme nahoře psanému pánu z Pernšteina JMti z vinohradův, kteréž pod JMtí v Nosislavských horách máme, jmenovitě v Přední hoře šest štvertí a v Padělcích dvě štverti ka- ždého roku podle ourody, co se desátku dostane, a též i o pergrecht z těchž vino- hradův, a to taková: že my již psaný kněz Šebestián převor s konventem svým ny- nější i budoucí za ten desátek vinný i s perkrechtem každého roku, co se toho desátku z těch vinohradův dostane, za jedno vědro vína po zlatém počítajíc, za zlatej třiceti grošův bílých a za groš sedem peněz bílých obecně berných, a za jeden más vína po půl štvertu penízi bílým, již psanému pánu i budoucím potomkóm JMti na zámek Židlochovice dávati a platiti máme, a to jmenovitě v první neděli v půstě beze všech odtahův. A zase já svrchupsanej Jan z Pernšteina s budoucími potomky svými již psanému převorovi s konventem jeho i budoucím potomkům jejich tuto svobodu a vůli pouštím a dávám. Když by hory vinohradné v Nosislavi k zbírání propuštěny byly a na ty hory přišlo, kde své vinohrady mají, aby také vína svá sbírati a je kliditi mohli; a jestliže by chtéli co domův vína sobě poslati, to také mají a budou moci, pokudž se jim bude zdáti a líbiti, učiniti; však na ten spůsob, když by chtěli co domův vína poslati, aby se hornímu Nosislavskému nynějšímu neb budoucímu opověděli, aby toho vína ohledal, a co ho posílají, zhamoval a to znamenal, a jakž by s vínem hotovi byli, úředníku mému Židlochovskému nynějšímu neb budoucímu mají oznámiti, Archiv Český XX. 50
Strana 394
394 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina a on jich nemá meškati ani deržeti, než co desátku i perkrechtu se dostane, s nimi srovnati aneb s tímž, kohož by na místě svém poslali. A toho pro paměť ceduli řezanou již psanému převorovi aneb potomkům jeho dáti a sobě druhej nechati; a podle toho srovnání, co se desátku a perkrechtu dostane na ten čas, jak se nahoře píše, dáti a zaplatiti mají. A tato smlúva mezi náma i budoucími potomky našimi na budoucí časy má zdržána a zachována bejti bez umenšení. A jestliže by kdy ti vinohradové všickni neb na díle komukolivěc prodáni aneb jakkolvěk odbyti byli, s tou zvůlí a svobodou a s tím právem mají prodáni a odbyti bejti; a ten každý, kdož by těch vinohradův svrchupsaných v deržení byl, má při této svobodě, jak se svrchu píše, zachován bejti, a zase taky od sebe, jakž tato smlúva ukazuje, povinen bude činiti a při tom se zachovati. Tomu na svědomí a budoucí zderžení svrchupsaných věcí my nahoře psaný Jan z Pernšteina, kněz Šebestián převor a konvent již psaného kláštera pečeti naše dali sme přivěsiti k těmto smluvám, jenž jsou dány a psány léta a dně nahoře psaného. Opis zemsk. arch. Mor. Bočkova sbírka č. 5639. 349. List Stanislava biskupa Olomoucského, kterýmž přidává životův synům páně Jana z Pernšteina Jaroslavovi, Vratislavovi a Vojtěchovi, aby ves Jezbořice držeti mohli. — Na Kroměříži 1536, 19. srpna. (Archiv Český IV. str. 227 č. 52.) Dne 10. září 1536 v Olomouci dala kapitola Olomoucká povolení na přidání životův k držení vsi Jezbořic jmenovaným synům páně Jana z Pernšteina. (Archiv Český IV. str. 228 č. 53.) 350. Jan z Pernšteina dává Kojetínským vidimus smlouvy z 12. listopadu 1532, kterouž byl učinil s knězem Martinem opatem kláštera Hradiště o pastviska, která leží mezi Kojetínem a Bezměrovem, o kus lesu oc. — Na Prostějově 1536 v středu u vigilii sv. Bartoloměje (23. srpna). (Op. nověj. ve sbír. priv. městsk. arch. zemsk. kr. Česk.) 351. Jan z Pernšteina k prosebné žádosti města Lipníku slevuje z platu 80 zl., kteréž každoročně na sv. Václav za mejta vrchnosti platili, 20 zl. s tou výminkou, aby byli pilnější oprav a vzdělávání města. — Na zámku Hranicích v pondělí před narozením panny Marie (4. září) 1536. (Orig. Knížecí Hatzfeldský archiv v Lipníku.) 352. Výpověď mezi Stanislavem biskupem Olomouckým a Janem z Pernšteina, jako poručníkem a nápadníkem knížete Václava Těšínského, v příčině pusté vsi Habrvinovic, že lidé biskupští i knížecí z městečka Místku a některých vsí lesu Rovně společně užívati mají, jakž od starodávna užívali; co sobě Palkovští rolí a luk pod kostelem Palkovským na té pusté vsi vyklučili, na tom zůstati a knížatům Těšínským plat z toho dávati mají. — V Místku v středu před sv. Šimonem a Judou (25. října) 1536. (Op. souč. v zemsk. archivu mark. Moravsk.)
394 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina a on jich nemá meškati ani deržeti, než co desátku i perkrechtu se dostane, s nimi srovnati aneb s tímž, kohož by na místě svém poslali. A toho pro paměť ceduli řezanou již psanému převorovi aneb potomkům jeho dáti a sobě druhej nechati; a podle toho srovnání, co se desátku a perkrechtu dostane na ten čas, jak se nahoře píše, dáti a zaplatiti mají. A tato smlúva mezi náma i budoucími potomky našimi na budoucí časy má zdržána a zachována bejti bez umenšení. A jestliže by kdy ti vinohradové všickni neb na díle komukolivěc prodáni aneb jakkolvěk odbyti byli, s tou zvůlí a svobodou a s tím právem mají prodáni a odbyti bejti; a ten každý, kdož by těch vinohradův svrchupsaných v deržení byl, má při této svobodě, jak se svrchu píše, zachován bejti, a zase taky od sebe, jakž tato smlúva ukazuje, povinen bude činiti a při tom se zachovati. Tomu na svědomí a budoucí zderžení svrchupsaných věcí my nahoře psaný Jan z Pernšteina, kněz Šebestián převor a konvent již psaného kláštera pečeti naše dali sme přivěsiti k těmto smluvám, jenž jsou dány a psány léta a dně nahoře psaného. Opis zemsk. arch. Mor. Bočkova sbírka č. 5639. 349. List Stanislava biskupa Olomoucského, kterýmž přidává životův synům páně Jana z Pernšteina Jaroslavovi, Vratislavovi a Vojtěchovi, aby ves Jezbořice držeti mohli. — Na Kroměříži 1536, 19. srpna. (Archiv Český IV. str. 227 č. 52.) Dne 10. září 1536 v Olomouci dala kapitola Olomoucká povolení na přidání životův k držení vsi Jezbořic jmenovaným synům páně Jana z Pernšteina. (Archiv Český IV. str. 228 č. 53.) 350. Jan z Pernšteina dává Kojetínským vidimus smlouvy z 12. listopadu 1532, kterouž byl učinil s knězem Martinem opatem kláštera Hradiště o pastviska, která leží mezi Kojetínem a Bezměrovem, o kus lesu oc. — Na Prostějově 1536 v středu u vigilii sv. Bartoloměje (23. srpna). (Op. nověj. ve sbír. priv. městsk. arch. zemsk. kr. Česk.) 351. Jan z Pernšteina k prosebné žádosti města Lipníku slevuje z platu 80 zl., kteréž každoročně na sv. Václav za mejta vrchnosti platili, 20 zl. s tou výminkou, aby byli pilnější oprav a vzdělávání města. — Na zámku Hranicích v pondělí před narozením panny Marie (4. září) 1536. (Orig. Knížecí Hatzfeldský archiv v Lipníku.) 352. Výpověď mezi Stanislavem biskupem Olomouckým a Janem z Pernšteina, jako poručníkem a nápadníkem knížete Václava Těšínského, v příčině pusté vsi Habrvinovic, že lidé biskupští i knížecí z městečka Místku a některých vsí lesu Rovně společně užívati mají, jakž od starodávna užívali; co sobě Palkovští rolí a luk pod kostelem Palkovským na té pusté vsi vyklučili, na tom zůstati a knížatům Těšínským plat z toho dávati mají. — V Místku v středu před sv. Šimonem a Judou (25. října) 1536. (Op. souč. v zemsk. archivu mark. Moravsk.)
Strana 395
z roku 1536. 395 353. Jan z Pernšteina potvrzuje Prostějovským pořádek od nich dobrovolně zvolený a ode dávna zachovávaný, kterak nápadové a mocnost statku po zemřelém přecházeti mají na živé pří- buzenstvo. — V Pardubicích 1536, 21. listopadu. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině i z svými erby, pán a pravý dědic panství Plumlovského a města našeho Prostějova, vyznáváme tímto listem obecně přede všemi, tak dobře nynějšími jako budúcími, že sou předstoupili před nás opatrní purkmistr a rada i všecka obec města našeho Prostějova, poddaní naši věrní milí, ukazujíce nám pořádek svůj, kterejž při městě jsou sobě dobrovolně zvolili a jej vod dávných časův zachovávali — (a to při tom, že když který z obyvatelův města Prostějova z tohoto světa zšel, manželky a dítek po sobě zanechav, stateček svůj manželce a dítkám svým na rovný díl aneb některému z dítek neb manželce majíc svobodný mocně více neb méně poručiv, a neuchoval-li by kterého z dětí neb man- želky pán Bůh smrti, aby z jedněch na druhé, z jednoho umrlého na všecky živé nápadové přicházeli, že takového poručenství mocnost a nápadové z jedněch na druhé potud podle zvoleného jednomu každému z těch pozůstalých trvali, pokud který z těch pozůstalých stavu svého neproměnil a dílu svého podle poručenství otcova od jiných voddělil; neb když který z dětí neb manželka stav svůj svobodný promění, hned od jinejch svobodnejch se s dílem svým, kterýž se jim po otci dostal, oddělují, a již ti svobodní v stavích svých po tom odděleném a stavu změnilém žádného nápadu neberou ani očekávají; též také že by bylo nespravedlivé, aby ten, kdož se s dílem svým po otci od jiných vlastních svobodných oddělí, po jiných vlastních svobodných s jinejmi svobodnými vlastními nápadu očekávati měl, než jako svobodní v stavích svých nic po těch, kteříž stav proměňují a s díly svými se od nich oddělují, neoče- kávají žádného nápadu, aby též tito stav proměňujíce, žádného nápadu po svobodnejch neočekávali a neměli potud, pokudž by kterýho v stavu svobodným živého vystávalo; neb kdyby všeci v stavu svobodném jsouce zemřeli, již zase z toho svobodného posledního umrlého na všecky vlastní živé stavy změnilé nápad přejíti musí, lečby který jsouc v stavu svobodném léta maje, o svém statku a nápadu anebo dílu po otci zříditi a od bratří neb sester neb matky co odporučiti chtěl komukolivěk, to majíc léta může učiniti; než ten takový, kdož by takové poručenství a oddělení od svých vlastních stavů nezměnilých dílu a nápadu svého činil, aby rovně po jinejch svobodnejch, jakoby stav svůj proměnil a nápadu prázden byl,) — nás za to snaž- nými prosbami žádajíce, abychom jim tu milost učiniti a jejich takového pořádku a svolení dobrovolného listem naším, jako pán jejich dědičný, potvrditi ráčili. Kdež my vzhlédše na jejich žádosti slušné i rozvažujíce, že ten pořádek jich a svolení jest podle Boha a svědomí lidského spravedlivý; rozumějíce tudíž, že ta- kovým pořádkem, kterejž spravedlivě žádnému na škodu býti nemůže, mezi podda- 50*
z roku 1536. 395 353. Jan z Pernšteina potvrzuje Prostějovským pořádek od nich dobrovolně zvolený a ode dávna zachovávaný, kterak nápadové a mocnost statku po zemřelém přecházeti mají na živé pří- buzenstvo. — V Pardubicích 1536, 21. listopadu. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině i z svými erby, pán a pravý dědic panství Plumlovského a města našeho Prostějova, vyznáváme tímto listem obecně přede všemi, tak dobře nynějšími jako budúcími, že sou předstoupili před nás opatrní purkmistr a rada i všecka obec města našeho Prostějova, poddaní naši věrní milí, ukazujíce nám pořádek svůj, kterejž při městě jsou sobě dobrovolně zvolili a jej vod dávných časův zachovávali — (a to při tom, že když který z obyvatelův města Prostějova z tohoto světa zšel, manželky a dítek po sobě zanechav, stateček svůj manželce a dítkám svým na rovný díl aneb některému z dítek neb manželce majíc svobodný mocně více neb méně poručiv, a neuchoval-li by kterého z dětí neb man- želky pán Bůh smrti, aby z jedněch na druhé, z jednoho umrlého na všecky živé nápadové přicházeli, že takového poručenství mocnost a nápadové z jedněch na druhé potud podle zvoleného jednomu každému z těch pozůstalých trvali, pokud který z těch pozůstalých stavu svého neproměnil a dílu svého podle poručenství otcova od jiných voddělil; neb když který z dětí neb manželka stav svůj svobodný promění, hned od jinejch svobodnejch se s dílem svým, kterýž se jim po otci dostal, oddělují, a již ti svobodní v stavích svých po tom odděleném a stavu změnilém žádného nápadu neberou ani očekávají; též také že by bylo nespravedlivé, aby ten, kdož se s dílem svým po otci od jiných vlastních svobodných oddělí, po jiných vlastních svobodných s jinejmi svobodnými vlastními nápadu očekávati měl, než jako svobodní v stavích svých nic po těch, kteříž stav proměňují a s díly svými se od nich oddělují, neoče- kávají žádného nápadu, aby též tito stav proměňujíce, žádného nápadu po svobodnejch neočekávali a neměli potud, pokudž by kterýho v stavu svobodným živého vystávalo; neb kdyby všeci v stavu svobodném jsouce zemřeli, již zase z toho svobodného posledního umrlého na všecky vlastní živé stavy změnilé nápad přejíti musí, lečby který jsouc v stavu svobodném léta maje, o svém statku a nápadu anebo dílu po otci zříditi a od bratří neb sester neb matky co odporučiti chtěl komukolivěk, to majíc léta může učiniti; než ten takový, kdož by takové poručenství a oddělení od svých vlastních stavů nezměnilých dílu a nápadu svého činil, aby rovně po jinejch svobodnejch, jakoby stav svůj proměnil a nápadu prázden byl,) — nás za to snaž- nými prosbami žádajíce, abychom jim tu milost učiniti a jejich takového pořádku a svolení dobrovolného listem naším, jako pán jejich dědičný, potvrditi ráčili. Kdež my vzhlédše na jejich žádosti slušné i rozvažujíce, že ten pořádek jich a svolení jest podle Boha a svědomí lidského spravedlivý; rozumějíce tudíž, že ta- kovým pořádkem, kterejž spravedlivě žádnému na škodu býti nemůže, mezi podda- 50*
Strana 396
396 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina nejmi spravedlnost růsti a vždycky více a více jse rozmáhati a průchod svůj míti bude, tuto milost jim nahořepsaným purkmistru a radě i všeckej obci města našeho Prostějova, věrným našim milým, nynějším i budúcím činíme, a takto takového po- řádku a svolení jejich jim jako pán jejich dědičný tímto listem naším potvrzujeme. Item, když by který z obyvatelův města našeho Prostějova v městě neb na předměstí z tohoto světa zšel a podle obdarování našich prvních zřízení o svém statku mocně by neučinil, manželce a dítkám svým statek svůj svobodný poroučeje, to míti chceme, aby, pokudž matka aneb které z dětí po smrti otcově stavu svého ne- promění, zhynulo-li by které z nich v tom čase, aby z jednoho umrlého na všechny živé nápad šel; než jakž kterej z nich stav svůj svobodný promění, aby hned všech nápadův po svobodných prázen byl, leč by žádného svobodného živého neostalo, aneb leč by který z svobodných léta maje a živ sa, co z dílu a nápadu svého aneb nápad svůj všecek jemu poručiti chtěl, a takový odporoučejíc díl svůj zůstal-li by živ v tom stavu svém svobodném, po jinejch též svobodnejch nápadu žádného oče- kávati nemá, leč by též všeci v stavích svých svobodní zemřeli; než svobodní v sta- vích, majíce neb nemajíce léta, neodporoučejíc a neodcizujíc nápadů a dílů svých jeden od druhého, všetci jedni po druhých chceme, aby nápadův očekávali a jich užívali bez všelijaké překážky, odpornosti těch, kteříž by se od nich s díly svými oddělili. Chtíce my svrchupsaný Jan z Pernšteina a na Helfenšteině, aby svrchupsaní purk- mistr a rada i všecka vobec města našeho Prostějova bez překážky naší, erbův a bu- ducích pánův a držitelův panství Plumlovského a města Prostějova i každého člověka při tom pořádku a svolení jejich, jímž se spravují, v celosti bez přerušení zachováni byli, na potvrzení toho a zdržení list tento sme pečetí naší vlastní stvrdili a jim jej vydati s naším jistým vědomím rozkázali. Jenž dán, psán na zámku našem Pardubicích v outerý před svatou pannou Kateřinou léta páně tisícího pětistého třidcátého šestého počítajíc. Opis zemsk. arch. Mor. Bočkova sbírka č. 10237. 354. Na sněmu obecném v Brně v středu před sv. Kateřinou [22. listop.] 1. 1536 usnešeno, aby poslové markrabství Moravského, mezi nimiž Jan z Pernšteina, se stavy krá- lovství Českého a zeměmi ostatními k němu příslušejícími i s králem samým o pomoc proti Turku jednali. (Reg. sněm. a inst. 1534—1540 f. 85. v arch. míst. kr. Čes.) 355. Rozhodnutí zemského soudu ve sporu mezi Janem z Pernšteina, Adamem Lvem z Rožmitála a Hynkem Špetlí z Janovic o postoupení panství Skalského. — 1536, 13. prosince. Vedle toho vznešení, kteréž jsou učinili poručníci Jana z Pernšteina a na Helfenšteině na Jich Mti pány a vládyky na plný soud zemský, že týž Jan z Pern- šteina koupil trhem zámek Skály s jeho se vším příslušenstvím od někdy Zdeňka
396 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina nejmi spravedlnost růsti a vždycky více a více jse rozmáhati a průchod svůj míti bude, tuto milost jim nahořepsaným purkmistru a radě i všeckej obci města našeho Prostějova, věrným našim milým, nynějším i budúcím činíme, a takto takového po- řádku a svolení jejich jim jako pán jejich dědičný tímto listem naším potvrzujeme. Item, když by který z obyvatelův města našeho Prostějova v městě neb na předměstí z tohoto světa zšel a podle obdarování našich prvních zřízení o svém statku mocně by neučinil, manželce a dítkám svým statek svůj svobodný poroučeje, to míti chceme, aby, pokudž matka aneb které z dětí po smrti otcově stavu svého ne- promění, zhynulo-li by které z nich v tom čase, aby z jednoho umrlého na všechny živé nápad šel; než jakž kterej z nich stav svůj svobodný promění, aby hned všech nápadův po svobodných prázen byl, leč by žádného svobodného živého neostalo, aneb leč by který z svobodných léta maje a živ sa, co z dílu a nápadu svého aneb nápad svůj všecek jemu poručiti chtěl, a takový odporoučejíc díl svůj zůstal-li by živ v tom stavu svém svobodném, po jinejch též svobodnejch nápadu žádného oče- kávati nemá, leč by též všeci v stavích svých svobodní zemřeli; než svobodní v sta- vích, majíce neb nemajíce léta, neodporoučejíc a neodcizujíc nápadů a dílů svých jeden od druhého, všetci jedni po druhých chceme, aby nápadův očekávali a jich užívali bez všelijaké překážky, odpornosti těch, kteříž by se od nich s díly svými oddělili. Chtíce my svrchupsaný Jan z Pernšteina a na Helfenšteině, aby svrchupsaní purk- mistr a rada i všecka vobec města našeho Prostějova bez překážky naší, erbův a bu- ducích pánův a držitelův panství Plumlovského a města Prostějova i každého člověka při tom pořádku a svolení jejich, jímž se spravují, v celosti bez přerušení zachováni byli, na potvrzení toho a zdržení list tento sme pečetí naší vlastní stvrdili a jim jej vydati s naším jistým vědomím rozkázali. Jenž dán, psán na zámku našem Pardubicích v outerý před svatou pannou Kateřinou léta páně tisícího pětistého třidcátého šestého počítajíc. Opis zemsk. arch. Mor. Bočkova sbírka č. 10237. 354. Na sněmu obecném v Brně v středu před sv. Kateřinou [22. listop.] 1. 1536 usnešeno, aby poslové markrabství Moravského, mezi nimiž Jan z Pernšteina, se stavy krá- lovství Českého a zeměmi ostatními k němu příslušejícími i s králem samým o pomoc proti Turku jednali. (Reg. sněm. a inst. 1534—1540 f. 85. v arch. míst. kr. Čes.) 355. Rozhodnutí zemského soudu ve sporu mezi Janem z Pernšteina, Adamem Lvem z Rožmitála a Hynkem Špetlí z Janovic o postoupení panství Skalského. — 1536, 13. prosince. Vedle toho vznešení, kteréž jsou učinili poručníci Jana z Pernšteina a na Helfenšteině na Jich Mti pány a vládyky na plný soud zemský, že týž Jan z Pern- šteina koupil trhem zámek Skály s jeho se vším příslušenstvím od někdy Zdeňka
Strana 397
z roku 1536. 3 Lva z Rožmitála a z Blatné, a to zboží že jest jemu zouplna hotovými penězi za- platil, a toho zámku Skal že jemu Adam Lev i některých vesnic nepostoupil jest, žádajíce Jich Mtí, poněvadž jest týž statek zaplatil, aby jemu jeho on Adam Lev postoupil. Proti tomu zase od Adama Lva mluveno, že jest on Adam Lev podle vej- povědi Jich Mtí Hynkovi Špetlovi na splacení téhož zboží Skal s jeho příslušenstvím peníze zouplna u desk zemských položil, a ty že při dskách zemských leží, a na to touž vejpověď čísti dal; ale poněvadž jemu Janovi z Pernšteina on Adam Lev to zboží Skály s jeho příslušenstvím spravuje, kteréž jest jemu Janovi z Pernšteina otec jeho prodal, a na tom statku že jsou závady, a právo že mnozí lidé na ten statek Skály vedou, a on obávaje se toho, aby podruhé těch závad neplatil, žádal jest, aby ty peníze jemu Hynkovi od desk vydávány nebyly, leč by takové závady on Hynek s toho statku svedl; a že on jiného nežádá nežli toho, aby v tom opatřen byl, aby takových závad on Adam Lev za něho Hynka Špetli podruhé neplatil. Proti tomu také od Hynka Špetli podána suplikací, kteráž jest čtena, kterúžto su- plikací Jich Mtí žádá, aby při pořadu práva jeho zůstaviti ráčili, a že více mimo tu suplikací k tomu nechce mluviti. Proti tomu zase od Adama Lva mluveno, že po té vejpovědi Jich Mtí ne- toliko právo vedou jiní lidé, ale i on sám Hynek že právo vede na týž statek Skály pro dosti drahnou summu, chtěje napřed jmíti summu peněžitú, a potom i ty závady aby za něho on Adam Lev lidem platil, ješto toho povinen zaň není; žádaje JMtí, aby jeho v tom spravedlivě opatřiti ráčili, tak aby jemu ty peníze vydávány nebyly leč on takové závady z toho statku svede. Proti tomu zase od Hynka Špetli mluveno, že on prvé jest právo vedl na ten statek, nežli jest se vejpověď Jich Mtí stala, pro dva tisíce, a kdež praví, že by promlčáno bylo, že není. Než pod jakými obmysly tato práva se naň vedou, to oni dobře vědí. Jako Zikmund z Fraisgutu jaký jest zvod učinil, že se z toho pozná, že to právo pod obmyslem se vede, kteréž jest dal čísti. Žádaje Jich Mtí, aby jeho Hynka Špetli při pořadu práva zůstaviti ráčili, a bude-li jeho kdo chtíti z čeho viniti, že toho každý bude jmíti vůli. Tu páni Jich Mt a vládyky na plném soudu zemském slyševše strany a jich se všech stran řeči, dsky a nálezy i suplikací Hynka Špetli, toho všeho s pilností pováživše, takto o tom vypoviedati ráčí: Poněvadž podle vejpovědi Jich Mtí Adam Lev takovú summu ke dskám zemským položil a jemu Hynkovi něco na touž summu vydal, a již se více závad mimo závadu Jana Chvalkovského z Hustěřan nachází, kteří jsou takovou summu, kterúž Hynek Špetle z Janovic jměl, puohony zastihli: i jest Hynek Špetle povinen takovú závadu (poněvadž jsou puohony zastihli) svésti a očistiti, a to konečně od dnešního dne v šesti nedělích pořád zběhlých. Poněvadž týž Hynek Špetle statku na zemi žádného nemá, chce-li tou summu pozůstalú, kterúž
z roku 1536. 3 Lva z Rožmitála a z Blatné, a to zboží že jest jemu zouplna hotovými penězi za- platil, a toho zámku Skal že jemu Adam Lev i některých vesnic nepostoupil jest, žádajíce Jich Mtí, poněvadž jest týž statek zaplatil, aby jemu jeho on Adam Lev postoupil. Proti tomu zase od Adama Lva mluveno, že jest on Adam Lev podle vej- povědi Jich Mtí Hynkovi Špetlovi na splacení téhož zboží Skal s jeho příslušenstvím peníze zouplna u desk zemských položil, a ty že při dskách zemských leží, a na to touž vejpověď čísti dal; ale poněvadž jemu Janovi z Pernšteina on Adam Lev to zboží Skály s jeho příslušenstvím spravuje, kteréž jest jemu Janovi z Pernšteina otec jeho prodal, a na tom statku že jsou závady, a právo že mnozí lidé na ten statek Skály vedou, a on obávaje se toho, aby podruhé těch závad neplatil, žádal jest, aby ty peníze jemu Hynkovi od desk vydávány nebyly, leč by takové závady on Hynek s toho statku svedl; a že on jiného nežádá nežli toho, aby v tom opatřen byl, aby takových závad on Adam Lev za něho Hynka Špetli podruhé neplatil. Proti tomu také od Hynka Špetli podána suplikací, kteráž jest čtena, kterúžto su- plikací Jich Mtí žádá, aby při pořadu práva jeho zůstaviti ráčili, a že více mimo tu suplikací k tomu nechce mluviti. Proti tomu zase od Adama Lva mluveno, že po té vejpovědi Jich Mtí ne- toliko právo vedou jiní lidé, ale i on sám Hynek že právo vede na týž statek Skály pro dosti drahnou summu, chtěje napřed jmíti summu peněžitú, a potom i ty závady aby za něho on Adam Lev lidem platil, ješto toho povinen zaň není; žádaje JMtí, aby jeho v tom spravedlivě opatřiti ráčili, tak aby jemu ty peníze vydávány nebyly leč on takové závady z toho statku svede. Proti tomu zase od Hynka Špetli mluveno, že on prvé jest právo vedl na ten statek, nežli jest se vejpověď Jich Mtí stala, pro dva tisíce, a kdež praví, že by promlčáno bylo, že není. Než pod jakými obmysly tato práva se naň vedou, to oni dobře vědí. Jako Zikmund z Fraisgutu jaký jest zvod učinil, že se z toho pozná, že to právo pod obmyslem se vede, kteréž jest dal čísti. Žádaje Jich Mtí, aby jeho Hynka Špetli při pořadu práva zůstaviti ráčili, a bude-li jeho kdo chtíti z čeho viniti, že toho každý bude jmíti vůli. Tu páni Jich Mt a vládyky na plném soudu zemském slyševše strany a jich se všech stran řeči, dsky a nálezy i suplikací Hynka Špetli, toho všeho s pilností pováživše, takto o tom vypoviedati ráčí: Poněvadž podle vejpovědi Jich Mtí Adam Lev takovú summu ke dskám zemským položil a jemu Hynkovi něco na touž summu vydal, a již se více závad mimo závadu Jana Chvalkovského z Hustěřan nachází, kteří jsou takovou summu, kterúž Hynek Špetle z Janovic jměl, puohony zastihli: i jest Hynek Špetle povinen takovú závadu (poněvadž jsou puohony zastihli) svésti a očistiti, a to konečně od dnešního dne v šesti nedělích pořád zběhlých. Poněvadž týž Hynek Špetle statku na zemi žádného nemá, chce-li tou summu pozůstalú, kterúž
Strana 398
398 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina jemu Adam Lev u desk položil, neočistíc prve týchž závad, kteréž jsou puohony zastiženy, vyzdvihnouti, můž takovou summu dostatečnými rukojměmi vyručíc vy- zdvihnouti. A jestliže by týž Hynek v tom času výš jmenovaným takových závad ne- svedl a toho statku neočistil, muož Adam Lev touž summou, kteráž u desk leží, ty závady, co by té summy postačilo, a což by koli z ní spravedlivě náležalo, toliko těm, kteříž jsou půhony a právem před vejpovědí Jich Mtí touž summu na statku zastihli, sám ten statek očistiti. A poněvadž on Adam Lev podle vejpovědi summu u desk položil, a tudy jím nic nesešlo, než vlastní závadú jeho Hynka Špetli, pro kterúž ty peníze, neočistíc statku, přijíti nemůže: z té příčiny aby on Hynek Špetle jemu Adamovi Lvovi anebo na místě jeho Janovi z Pernšteina toho statku, zámku Skal s jeho se vším příslušenstvím, ničímž se dále nezastíraje, postoupil a to konečně od dnešního dne ve dvú nedělích pořád zběhlých. Dal památné. Posel na to od Jich Mtí z plného soudu zemského byl Wolfart Plangnar z Kinšperku, podkomoří království Českého, z vládyk na to zvláště vyslaný. Stalo se léta tisícího pětistého třidcátého šestého v středu den sv. Lucie Karlšteinské desky č. IV. f. F 6. b, a DZ. 42. G 6. 356. Král Ferdinand dává instrukcí kraječi Oldřichovi Cetrysovi z Lorenzdorfu na Opavě, co by s osobami těmi, kteréž jistý počet koní a pěších na 6 měsíců v poli držeti při- pověděly, měl jednati; mezi osobami zaznamenán na druhém místě Jan z Pernšteina. — Ve Vídni v outerý po Novém létě (2. ledna) 1537. (Reg. sn. a instr. 1534—40. Arch. míst. v Praze f. 97.) 357. Smlouva mezi Janem Zajímačem z Kunštátu a Janem z Pernšteina o stav nad Křížovým mlýnem k Šemikovicím příslušejícím, na kterýž stav Jan z Kunstatu si stěžoval, že jemu i poddaným jeho škodu působí. — 1537 v pátek po sv. Matěji (2. března). (Orig. perg. s peč. červ. [p. z Kunstatu] a modrou [z Pernšteina] v stát. a dvor. arch. Vídeň.) 358. Král Ferdinand dává instrukcí Janovi z Pernšteina a Wolfovi Krajířovi, co by na sněmu obecním v Brně v pondělí po neděli Jubilate (23. dubna) 1537 se stavy markrabství Mor. jednati měli. — Na hradě Pražském v středu před sv. Jiřím (18. dubna) 1537. (Reg. su. a instr. 1534—40 v arch. míst. kr. Česk. f. 122.) 359. Zdeněk Mezeříčský z Lomnice prodává ves Mastník se vším příslušenstvím Ja- novi z Pernšteina za 600 zl. — V Brně v středu po sv. Filipu a Jakubu (2. května) 1537. (Arch. města Brna. cod. Pernst. 132 fol. 355.) 360. Na sněmu obecním v Olomouci v ochtáb Těla božího (7. června) 1537 dali sta- vové markrabství Moravského poslům královským za odpověď: že král po vyslání poslův na sněm obecní do Prahy a po tom po všem, k čemu jsou poslové na onen čas přivolovali, po- ložil sněm obecní v Brně tu neděli po sv. Jiří a na ten sněm posly své pana Jana z Pern- šteina a pana Wolfa staršího z Krajku vyslal, a mimo tu pomoc od poslův svolenou, šacuňkův, statkův a vyšší pomoci žádal; pak na takovou žádost krále odpověď od stavův dána, že na to nemyslili, aby JMKská ty pány a z rytířstva, které v závazku má, k tomu nutiti a vésti
398 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina jemu Adam Lev u desk položil, neočistíc prve týchž závad, kteréž jsou puohony zastiženy, vyzdvihnouti, můž takovou summu dostatečnými rukojměmi vyručíc vy- zdvihnouti. A jestliže by týž Hynek v tom času výš jmenovaným takových závad ne- svedl a toho statku neočistil, muož Adam Lev touž summou, kteráž u desk leží, ty závady, co by té summy postačilo, a což by koli z ní spravedlivě náležalo, toliko těm, kteříž jsou půhony a právem před vejpovědí Jich Mtí touž summu na statku zastihli, sám ten statek očistiti. A poněvadž on Adam Lev podle vejpovědi summu u desk položil, a tudy jím nic nesešlo, než vlastní závadú jeho Hynka Špetli, pro kterúž ty peníze, neočistíc statku, přijíti nemůže: z té příčiny aby on Hynek Špetle jemu Adamovi Lvovi anebo na místě jeho Janovi z Pernšteina toho statku, zámku Skal s jeho se vším příslušenstvím, ničímž se dále nezastíraje, postoupil a to konečně od dnešního dne ve dvú nedělích pořád zběhlých. Dal památné. Posel na to od Jich Mtí z plného soudu zemského byl Wolfart Plangnar z Kinšperku, podkomoří království Českého, z vládyk na to zvláště vyslaný. Stalo se léta tisícího pětistého třidcátého šestého v středu den sv. Lucie Karlšteinské desky č. IV. f. F 6. b, a DZ. 42. G 6. 356. Král Ferdinand dává instrukcí kraječi Oldřichovi Cetrysovi z Lorenzdorfu na Opavě, co by s osobami těmi, kteréž jistý počet koní a pěších na 6 měsíců v poli držeti při- pověděly, měl jednati; mezi osobami zaznamenán na druhém místě Jan z Pernšteina. — Ve Vídni v outerý po Novém létě (2. ledna) 1537. (Reg. sn. a instr. 1534—40. Arch. míst. v Praze f. 97.) 357. Smlouva mezi Janem Zajímačem z Kunštátu a Janem z Pernšteina o stav nad Křížovým mlýnem k Šemikovicím příslušejícím, na kterýž stav Jan z Kunstatu si stěžoval, že jemu i poddaným jeho škodu působí. — 1537 v pátek po sv. Matěji (2. března). (Orig. perg. s peč. červ. [p. z Kunstatu] a modrou [z Pernšteina] v stát. a dvor. arch. Vídeň.) 358. Král Ferdinand dává instrukcí Janovi z Pernšteina a Wolfovi Krajířovi, co by na sněmu obecním v Brně v pondělí po neděli Jubilate (23. dubna) 1537 se stavy markrabství Mor. jednati měli. — Na hradě Pražském v středu před sv. Jiřím (18. dubna) 1537. (Reg. su. a instr. 1534—40 v arch. míst. kr. Česk. f. 122.) 359. Zdeněk Mezeříčský z Lomnice prodává ves Mastník se vším příslušenstvím Ja- novi z Pernšteina za 600 zl. — V Brně v středu po sv. Filipu a Jakubu (2. května) 1537. (Arch. města Brna. cod. Pernst. 132 fol. 355.) 360. Na sněmu obecním v Olomouci v ochtáb Těla božího (7. června) 1537 dali sta- vové markrabství Moravského poslům královským za odpověď: že král po vyslání poslův na sněm obecní do Prahy a po tom po všem, k čemu jsou poslové na onen čas přivolovali, po- ložil sněm obecní v Brně tu neděli po sv. Jiří a na ten sněm posly své pana Jana z Pern- šteina a pana Wolfa staršího z Krajku vyslal, a mimo tu pomoc od poslův svolenou, šacuňkův, statkův a vyšší pomoci žádal; pak na takovou žádost krále odpověď od stavův dána, že na to nemyslili, aby JMKská ty pány a z rytířstva, které v závazku má, k tomu nutiti a vésti
Strana 399
z let 1536 a 1537. 399 měl, aby oni pro závazek svůj měli k čemu svolovati. Načež od poslův královských odpově- díno: „Tak jest, že pán z Pernšteina s některými jinými osobami na závazku krále JMsti jsú, ale v pravdě o tom žádný z Vašich Mstí tej naděje nebuď, ani tomu věřiti račte, aby JMKská, pán náš milostivý, ty pány jakou mocí, tyranstvím aneb těžkostí k tomu nutiti ráčil, aby pod tím závazkem na sněmu nynějším měli co svolovati.“ (Reg. sn. a instr. 1534—1540 v arch. míst. král. Česk. f. 154.) 361. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina k summám zástavním předešlým na statcích Land- škrouně a Landšperce a na městečku Týnci n. L. připisuje 8683 kopy, jež byl vydal za 6 měsíců na 100 koní zbrojných a 500 pěších k potřebě královské. — Na hradě Pražském 1537, 8. června. (Král JMt ráčí panu Janovi z Pernštaina puol deváta tisíce puoldruhého sta třitceti tři kopy grošuov českých jeden groš a dva peníze vše českých, které jest na sto koní zbrojných a pět set pěších, který králi JMti za šest měsícuov v poli držel, naložil, na statcích duchovních jakožto Lanckrounu, Landšperku a na mě- stečku Tajnci však rozdílně připisovati.) My Ferdinand oc oznamujem tiemto listem všem: Jakož jest nám urozený Jan z Pernštaina na Helfenšteině, věrný náš milý, k potřebě naší sto koní zbrojných a pět set pěších objednal a nám je vypravil a těm službu platil až do šesti mě- sícuov úplně pořád zběhlých, na kterýžto počet jízdných i pěších za těch šest mě- sícuov přišlo dáti sumy úplně puol deváta tisíce puol druhého sta třitceti tři kopy grošuov českých jeden groš a dva peníze vše českých, jednu každú kopu za šedesáte grošuov a za groš sedm peněz bílých počítajíc; i prosil jest nás týž Jan z Pern- štaina, abychom jemu výš psanú sumu na statcích duchovních v království Českém, kteréž v zástavě od předkuov našich drží, totiž Lanckroun, Landšperk a městečko Tajnec nad Labem se všemi jich příslušenstvím, k prvním sumám připsati a při- raziti ráčili. K jehožto Jana z Pernštaina prozbě snažné nakloněni jsúce a nechtíce, aby skrze povolnost svú, kterúž jest nám tím lidem jízdným i pěším okázal, ke škodě přijíti měl, protož s dobrým rozmyslem, naším jistým vědomiem, mocí královskú v Čechách svrchu psanú sumu puol deváta tisíce puol druhého sta třitceti tři kopy grošuov jeden groš a dva peníze vše českých na již jmenovaných zbožiech, a to rozdílně — na statku Lanckrouně a Landšperce se vším jich příslušenstvím pět tisíc kop grošuov českých, a na městečku Tajnci nad Labem se vším jeho příslušenstvím puol čtvrta tisíce třitceti tři kopy grošuov jeden groš a dva peníze vše českých mince v královstvie Českém obecně berné — nahoře psanému Janovi z Pernštaina, dědicóm a potomkóm jeho připsati a k prvním sumám na týchž statcích zapsaných přiraziti jsme ráčili a tímto listem jakožto král Český připisujem a přiražujem. Na
z let 1536 a 1537. 399 měl, aby oni pro závazek svůj měli k čemu svolovati. Načež od poslův královských odpově- díno: „Tak jest, že pán z Pernšteina s některými jinými osobami na závazku krále JMsti jsú, ale v pravdě o tom žádný z Vašich Mstí tej naděje nebuď, ani tomu věřiti račte, aby JMKská, pán náš milostivý, ty pány jakou mocí, tyranstvím aneb těžkostí k tomu nutiti ráčil, aby pod tím závazkem na sněmu nynějším měli co svolovati.“ (Reg. sn. a instr. 1534—1540 v arch. míst. král. Česk. f. 154.) 361. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina k summám zástavním předešlým na statcích Land- škrouně a Landšperce a na městečku Týnci n. L. připisuje 8683 kopy, jež byl vydal za 6 měsíců na 100 koní zbrojných a 500 pěších k potřebě královské. — Na hradě Pražském 1537, 8. června. (Král JMt ráčí panu Janovi z Pernštaina puol deváta tisíce puoldruhého sta třitceti tři kopy grošuov českých jeden groš a dva peníze vše českých, které jest na sto koní zbrojných a pět set pěších, který králi JMti za šest měsícuov v poli držel, naložil, na statcích duchovních jakožto Lanckrounu, Landšperku a na mě- stečku Tajnci však rozdílně připisovati.) My Ferdinand oc oznamujem tiemto listem všem: Jakož jest nám urozený Jan z Pernštaina na Helfenšteině, věrný náš milý, k potřebě naší sto koní zbrojných a pět set pěších objednal a nám je vypravil a těm službu platil až do šesti mě- sícuov úplně pořád zběhlých, na kterýžto počet jízdných i pěších za těch šest mě- sícuov přišlo dáti sumy úplně puol deváta tisíce puol druhého sta třitceti tři kopy grošuov českých jeden groš a dva peníze vše českých, jednu každú kopu za šedesáte grošuov a za groš sedm peněz bílých počítajíc; i prosil jest nás týž Jan z Pern- štaina, abychom jemu výš psanú sumu na statcích duchovních v království Českém, kteréž v zástavě od předkuov našich drží, totiž Lanckroun, Landšperk a městečko Tajnec nad Labem se všemi jich příslušenstvím, k prvním sumám připsati a při- raziti ráčili. K jehožto Jana z Pernštaina prozbě snažné nakloněni jsúce a nechtíce, aby skrze povolnost svú, kterúž jest nám tím lidem jízdným i pěším okázal, ke škodě přijíti měl, protož s dobrým rozmyslem, naším jistým vědomiem, mocí královskú v Čechách svrchu psanú sumu puol deváta tisíce puol druhého sta třitceti tři kopy grošuov jeden groš a dva peníze vše českých na již jmenovaných zbožiech, a to rozdílně — na statku Lanckrouně a Landšperce se vším jich příslušenstvím pět tisíc kop grošuov českých, a na městečku Tajnci nad Labem se vším jeho příslušenstvím puol čtvrta tisíce třitceti tři kopy grošuov jeden groš a dva peníze vše českých mince v královstvie Českém obecně berné — nahoře psanému Janovi z Pernštaina, dědicóm a potomkóm jeho připsati a k prvním sumám na týchž statcích zapsaných přiraziti jsme ráčili a tímto listem jakožto král Český připisujem a přiražujem. Na
Strana 400
400 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina takový způsob, kdybychom my i budúcí králové Češtčí, dědicové a potomci naši, při času vajplaty, když by k tomu přišlo, společně neb rozdílně těch puol deváta tisíce puol druhého sta třitceti tři kopy grošuov jeden groš a dva peníze vše českých s jinými sumami, tak jakž zápisové na těch statcích Lančkrouně, Landšperku a mě- stečku Tajnci s jich příslušenstvím plněji svědčí a v sobě zavírají, témuž Janovi z Pernštaina, dědicóm a potomkóm jeho dali a zaplatili, tehdy on Jan z Pernštaina a dědicové i potomci jeho přijmúc v moc sumy své předešlé i nynější zápisné zúplna a docela, mají a budú povinni nám budúcím králuom Českým, dědicóm a po- tomkóm našim častopsaných statkuov a zbožie Lanckrounu, Landšperku a městečka Tajnce se všemi a všelijakými důchody a puožitky, tak jakž jim to zapsáno a za- staveno jest, zase postúpiti a v moc naši uvésti bez umenšení a všelijakých otporností. A ktož by tento list jměl s nadepsaného Jana z Pernštaina, dědicuov a po- tomkuov jeho dobrú a svobodnú vuolí, chcem, aby tomu příslušelo plné právo všech věcí svrchupsaných. Tomu na svědomie pečeť naši královskú k listu tomuto přivěsiti jsme rozkázali. Dán na hradě Pražském v pátek po ochtábu Těla božieho léta tisícieho pětistého třitcátého sedmého a království našich Římského sedmého a jiných jedenáctého. Arch. místodrž. král. Česk. Verschreibungen 1528—42, sv. 5, f. 195. 362. Výpověď v rozepři mezi Janem z Pernšteina, jako poručníkem knížete Václava Těšínského, a Janem Planknarem z Kynšperku o pustou ves Zimnou Vůdku. — 1537, 16. července. Jakož najjasnější knieže [pán, pan] Ferdinand Římský, Uherský, Český oc král, infant v Hispanii, arciknieže Rakouské a markrabie Moravské, najvyšší knieže Slezské [JMt], pán náš milostivý ráčil jest nás Jana Kunu z Kunštatu a na Lukově, hajtmana markrabstvie Moravského, Ojíře z Fulšt[eina a na . . .Jtovách, Jiříka Ceterisa z Kynšperku a na Hradci, Vilíma z Vickova na Cimburku, najvyššího hofrychtíře markrabstvie Moravského, za mocné kommisaře vfolil], v tej při mezi urozeným pánem panem Janem z Pernštaina na Helfenštajně, mocným otcovským poručníkem osvieceného kniežete [pána, pana Václava v Slezí, kniežete Těšínského a Velikého Hlohova oc, s jednej, a urozeným a statečným rytířem panem Janem Planknarejm z Kynšperku na Vladislavi s strany druhé; kterážto pře mezi nimi o puostú ves Zimnou Vůdku byla jest vznikla, tak jak jsú to na JKMst s obou stran vznášeli, chtíc pan Jan Planknar k tej Zimnej Vůdce právo jmieti, pravíc, že k Vladislavi přísluší a v hranicích kraje Vladislavského záleží. A pan Jan z Pern- štaina na místě kniežete Václava JMsti také právo jmieti chtěl, pravíc, že k knie- žetstvie Fryštátskému přísluší. Kdež my svrchupsaní mocní kommisaři podle poručení JMKské tu při vyslyšíc, listy, svědomí obojí strany před sebou majíc a pilně to rozvážíc, to nacházíme, že
400 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina takový způsob, kdybychom my i budúcí králové Češtčí, dědicové a potomci naši, při času vajplaty, když by k tomu přišlo, společně neb rozdílně těch puol deváta tisíce puol druhého sta třitceti tři kopy grošuov jeden groš a dva peníze vše českých s jinými sumami, tak jakž zápisové na těch statcích Lančkrouně, Landšperku a mě- stečku Tajnci s jich příslušenstvím plněji svědčí a v sobě zavírají, témuž Janovi z Pernštaina, dědicóm a potomkóm jeho dali a zaplatili, tehdy on Jan z Pernštaina a dědicové i potomci jeho přijmúc v moc sumy své předešlé i nynější zápisné zúplna a docela, mají a budú povinni nám budúcím králuom Českým, dědicóm a po- tomkóm našim častopsaných statkuov a zbožie Lanckrounu, Landšperku a městečka Tajnce se všemi a všelijakými důchody a puožitky, tak jakž jim to zapsáno a za- staveno jest, zase postúpiti a v moc naši uvésti bez umenšení a všelijakých otporností. A ktož by tento list jměl s nadepsaného Jana z Pernštaina, dědicuov a po- tomkuov jeho dobrú a svobodnú vuolí, chcem, aby tomu příslušelo plné právo všech věcí svrchupsaných. Tomu na svědomie pečeť naši královskú k listu tomuto přivěsiti jsme rozkázali. Dán na hradě Pražském v pátek po ochtábu Těla božieho léta tisícieho pětistého třitcátého sedmého a království našich Římského sedmého a jiných jedenáctého. Arch. místodrž. král. Česk. Verschreibungen 1528—42, sv. 5, f. 195. 362. Výpověď v rozepři mezi Janem z Pernšteina, jako poručníkem knížete Václava Těšínského, a Janem Planknarem z Kynšperku o pustou ves Zimnou Vůdku. — 1537, 16. července. Jakož najjasnější knieže [pán, pan] Ferdinand Římský, Uherský, Český oc král, infant v Hispanii, arciknieže Rakouské a markrabie Moravské, najvyšší knieže Slezské [JMt], pán náš milostivý ráčil jest nás Jana Kunu z Kunštatu a na Lukově, hajtmana markrabstvie Moravského, Ojíře z Fulšt[eina a na . . .Jtovách, Jiříka Ceterisa z Kynšperku a na Hradci, Vilíma z Vickova na Cimburku, najvyššího hofrychtíře markrabstvie Moravského, za mocné kommisaře vfolil], v tej při mezi urozeným pánem panem Janem z Pernštaina na Helfenštajně, mocným otcovským poručníkem osvieceného kniežete [pána, pana Václava v Slezí, kniežete Těšínského a Velikého Hlohova oc, s jednej, a urozeným a statečným rytířem panem Janem Planknarejm z Kynšperku na Vladislavi s strany druhé; kterážto pře mezi nimi o puostú ves Zimnou Vůdku byla jest vznikla, tak jak jsú to na JKMst s obou stran vznášeli, chtíc pan Jan Planknar k tej Zimnej Vůdce právo jmieti, pravíc, že k Vladislavi přísluší a v hranicích kraje Vladislavského záleží. A pan Jan z Pern- štaina na místě kniežete Václava JMsti také právo jmieti chtěl, pravíc, že k knie- žetstvie Fryštátskému přísluší. Kdež my svrchupsaní mocní kommisaři podle poručení JMKské tu při vyslyšíc, listy, svědomí obojí strany před sebou majíc a pilně to rozvážíc, to nacházíme, že
Strana 401
z roku 1537. 401 ta Zimná Vůdka od starodávna za kniežat a pánuov Vladislavských k Vladislavi jest příslušela a že v tom kraji jest. Ale pan Jaroslav mladšie z Šellenberka a z Kosti, jsouc v tej při k soudu a k stání před námi od pána z Pernštaina zmocněn, to pokazuoje, že knieže Kazimír Těšínský JMst dobré paměti Zimnou Vůdku od Václava Šambora koupil a hotovými penězi Šamborovi zaplatil; a nebožtík pan Jiřík z Šellenberka a z Kosti dobré paměti, budouc po smrti osviecenej kněžny paní paní Barbory kněžny Ratiborskej a Krnovskej pánem dědičnejm kniežetstvie Krnovského, Vladislavského a těch statkuov po též kněžně zuostalejch, tomu prodaji Václava Šambora jest nevodepřel; ale nébrž to se nachází, že jest s kniežetem Ka- zimírem JMstí na grunty tej Zimnej Vůdky vyjel, a což jest kníže lidem svým Vernířovským úředníkóm a služebníkóm svejm za zatopení rybníky gruntuov Verní- řovských z gruntuov Zimnovodských nadati a oddati rozkázati ráčil, toho jest jim Jiřík dopuostil. I takto o tom vypovídáme: aby ti lidé Vernířovští, nynější i budoucí, při tom nadání a oddání z gruntuov Zimnovodských zuostali a v pokojném užívání bez překážky páně Planknarovy, erbuov a potomkuov jeho pánuov Vladislavských byli na časy budoucí; a ti gruntové oddaní již na časy budoucí mají dědičně do knížetství Fryštátského příslušeti. A poněvadž ta ves Zimná Vůdka podle pořádku knížetstvie Slezských z kraje Vladislavského není do knížetstvie Fryštátského vpojena, a z některých svědkuov se to nachází, že kníže Kazimír JMst, majíc tu Zimnou Vůdku koupenu, na žádost pana Jiříka z Šellenberka díl těch gruntuov Zimnovodských zase k Vla- dislavi panu Jiříkovi puostiti ráčil: a protož, což těch gruntuov Zimnovodských mimo oddání a nadání lidem Vernířovským zuostává, to panu Janovi Planknarovi, erbóm a budoucím jeho pánuom Vladislavským příslušeti má, a pán z Pernštaina, jakožto mocnej otcovskej poručník, ani kníže Václav JMst, ani budoucí jejich v tom pánuom Vladislavským překážky činiti nemají. A toho pro budoucí pamět my svrchupsaní kommissaři každej straně jednu výpověď v jednostajná slova napsanú pod pečetmi svejmi jsme dali. Stalo se v městě Ostravě v pondělí po rozeslání svatých apoštoluov léta Páně tisícího pětistého třidcátého sedmého. Orig. pergam. v státním a dvor. archivu ve Vídni. Z pečetí zbyly pouze čtyry pergam. proužky. — Hranatými závorkami opatřená slova jsou v původním zápise vydrolena. 363. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina v 83.464 zl. r. a se zlepšením ve 113.464 zl. r. za- pisuje hrabství Kladské. — Na hradě Pražském 1537, 29. srpna. (Pokud a jakým zpuosobem od krále JMti panu Janovi z Pernštaina hrabství Kladské zastaveno jest.) My Ferdinand oc vyznáváme tiemto listem obecně přede Archiv Český XX. 51
z roku 1537. 401 ta Zimná Vůdka od starodávna za kniežat a pánuov Vladislavských k Vladislavi jest příslušela a že v tom kraji jest. Ale pan Jaroslav mladšie z Šellenberka a z Kosti, jsouc v tej při k soudu a k stání před námi od pána z Pernštaina zmocněn, to pokazuoje, že knieže Kazimír Těšínský JMst dobré paměti Zimnou Vůdku od Václava Šambora koupil a hotovými penězi Šamborovi zaplatil; a nebožtík pan Jiřík z Šellenberka a z Kosti dobré paměti, budouc po smrti osviecenej kněžny paní paní Barbory kněžny Ratiborskej a Krnovskej pánem dědičnejm kniežetstvie Krnovského, Vladislavského a těch statkuov po též kněžně zuostalejch, tomu prodaji Václava Šambora jest nevodepřel; ale nébrž to se nachází, že jest s kniežetem Ka- zimírem JMstí na grunty tej Zimnej Vůdky vyjel, a což jest kníže lidem svým Vernířovským úředníkóm a služebníkóm svejm za zatopení rybníky gruntuov Verní- řovských z gruntuov Zimnovodských nadati a oddati rozkázati ráčil, toho jest jim Jiřík dopuostil. I takto o tom vypovídáme: aby ti lidé Vernířovští, nynější i budoucí, při tom nadání a oddání z gruntuov Zimnovodských zuostali a v pokojném užívání bez překážky páně Planknarovy, erbuov a potomkuov jeho pánuov Vladislavských byli na časy budoucí; a ti gruntové oddaní již na časy budoucí mají dědičně do knížetství Fryštátského příslušeti. A poněvadž ta ves Zimná Vůdka podle pořádku knížetstvie Slezských z kraje Vladislavského není do knížetstvie Fryštátského vpojena, a z některých svědkuov se to nachází, že kníže Kazimír JMst, majíc tu Zimnou Vůdku koupenu, na žádost pana Jiříka z Šellenberka díl těch gruntuov Zimnovodských zase k Vla- dislavi panu Jiříkovi puostiti ráčil: a protož, což těch gruntuov Zimnovodských mimo oddání a nadání lidem Vernířovským zuostává, to panu Janovi Planknarovi, erbóm a budoucím jeho pánuom Vladislavským příslušeti má, a pán z Pernštaina, jakožto mocnej otcovskej poručník, ani kníže Václav JMst, ani budoucí jejich v tom pánuom Vladislavským překážky činiti nemají. A toho pro budoucí pamět my svrchupsaní kommissaři každej straně jednu výpověď v jednostajná slova napsanú pod pečetmi svejmi jsme dali. Stalo se v městě Ostravě v pondělí po rozeslání svatých apoštoluov léta Páně tisícího pětistého třidcátého sedmého. Orig. pergam. v státním a dvor. archivu ve Vídni. Z pečetí zbyly pouze čtyry pergam. proužky. — Hranatými závorkami opatřená slova jsou v původním zápise vydrolena. 363. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina v 83.464 zl. r. a se zlepšením ve 113.464 zl. r. za- pisuje hrabství Kladské. — Na hradě Pražském 1537, 29. srpna. (Pokud a jakým zpuosobem od krále JMti panu Janovi z Pernštaina hrabství Kladské zastaveno jest.) My Ferdinand oc vyznáváme tiemto listem obecně přede Archiv Český XX. 51
Strana 402
402 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina všemi sami za se, dědice a budúcí naše krále České: jakož jsme léta oc třitcátého čtvrtého s povolením všech stavuov království našeho Českého hrabství Kladské v témž království našem Českém ležící se všemi a všelijakými jeho příslušnostmi od někdy Hanuše a Voldřicha bratřích hrabat z Hardeku pravým a svobodným trhem za summu peněz jmenovitú koupili a v moc naši dosáhli, a jim takovú summu a záplatu za hrabství ujistili, tak jakž zápisové naši jim na to vydaní ve dcky zemské vložení v sobě zní a zavírají. Ale poněvadž my pro znamenitá vydání, kterými sme těchto časuov až posavad v našich náležitých potřebách válečných na najvyžší obtěžováni býti ráčili, jsme ten trh, co jse dotčeného Hanuše hrabí z Hardeku a dědicuov jeho dílu a spravedlnosti jich dotýče, podle zápisu našeho jim na to vydaného k konci a vykonání přivésti ani se penězi, aby se to vykonati mohlo, opatřiti nemohli; ješto jsme my skrze to ještě za živnosti i také po smrti jeho dotčeného Hanuše hrabie od něho samého a potom také i od dědicuov jeho o dokonání trhu toho podle zápisu našeho jim na to vydaného, a zvláště také od věřiteluov, kterým častopsaný Hanuš hrabie až do vosmnácte tisíc zlatých renjských dlužen byl, za kterúžto summu osoby z stavu rytieřského a jiní poddaní v témž hrabství slíbili jsou a v rukojemství se zavázali a ještě v něm stojí, (kterýžto dluoh těch vosmnácte tisíc zlatých rejnských my za něho Hanuše hrabie též podle toho trhu na se k zaplacení přijíti jsme ráčili), často a mnohokrát navštíveni a následováni bejvali, skrze čehož my netoliko pro uva- rování dotčeného Hanuše pozůstalých dědicuov i také věřiteluov a rukojmie jich, ale také naši samých znamenitú škodu, kteráž na nás skrze prodlení té věci lichvami a jinými obtížnostmi, které by z toho přišly, vzniknúti mohla, a vzláště vzhlédše na zápis náš: z té příčiny jsme v tom jiné cesty a prostředky vyhledati a obmysliti ráčili, tak abychom takovému trhu a zápisu našemu dosti učiniti a dluhy zaplatiti, i také jednu i druhú stranu před většími škodami, kteréby z toho přišly, uvaro- vati mohli. A protož jsme se s urozeným Janem z Pernštaina a na Helfenštaině, věrným naším milým, o to hrabství na nížepsané cesty a prostředky v jednání dáti ráčili, a jme- novitě že jsme dotčenému Janovi z Pernštaina, dědicóm a budúcím jeho nyní dotčené hrabství Klacké se všemi a všelijakými svobodami, privilejemi, vrchnostmi, sprave- dlnostmi a se všemi příslušnostmi a tím vším zpuosobem, tak jak jsou jej sami do- tčení hrabata z Hardeku v držení a užívání byli, a zvláště také s mincí, s minco- váním, — však na ten zpuosob, aby oni tu nejináče než na český stříž a zrno minci dělati a bíti dali, aby se podle vyměření a zřiezení mincovního v Čechách s českú mincí srovnávala, tak jak by se pak v království našem Českém nyní aneb potomně jednoho každého času při minci a mincování zachovávalo, — v osmdesáti třech tisících čtyři stech a šestdesáti čtyřech zlatých rejnských, za zlatý čtrmescítma grošuov bílých a za groš sedm peněz též bílých počítajíc, od datum tohoto zápisu našeho do
402 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina všemi sami za se, dědice a budúcí naše krále České: jakož jsme léta oc třitcátého čtvrtého s povolením všech stavuov království našeho Českého hrabství Kladské v témž království našem Českém ležící se všemi a všelijakými jeho příslušnostmi od někdy Hanuše a Voldřicha bratřích hrabat z Hardeku pravým a svobodným trhem za summu peněz jmenovitú koupili a v moc naši dosáhli, a jim takovú summu a záplatu za hrabství ujistili, tak jakž zápisové naši jim na to vydaní ve dcky zemské vložení v sobě zní a zavírají. Ale poněvadž my pro znamenitá vydání, kterými sme těchto časuov až posavad v našich náležitých potřebách válečných na najvyžší obtěžováni býti ráčili, jsme ten trh, co jse dotčeného Hanuše hrabí z Hardeku a dědicuov jeho dílu a spravedlnosti jich dotýče, podle zápisu našeho jim na to vydaného k konci a vykonání přivésti ani se penězi, aby se to vykonati mohlo, opatřiti nemohli; ješto jsme my skrze to ještě za živnosti i také po smrti jeho dotčeného Hanuše hrabie od něho samého a potom také i od dědicuov jeho o dokonání trhu toho podle zápisu našeho jim na to vydaného, a zvláště také od věřiteluov, kterým častopsaný Hanuš hrabie až do vosmnácte tisíc zlatých renjských dlužen byl, za kterúžto summu osoby z stavu rytieřského a jiní poddaní v témž hrabství slíbili jsou a v rukojemství se zavázali a ještě v něm stojí, (kterýžto dluoh těch vosmnácte tisíc zlatých rejnských my za něho Hanuše hrabie též podle toho trhu na se k zaplacení přijíti jsme ráčili), často a mnohokrát navštíveni a následováni bejvali, skrze čehož my netoliko pro uva- rování dotčeného Hanuše pozůstalých dědicuov i také věřiteluov a rukojmie jich, ale také naši samých znamenitú škodu, kteráž na nás skrze prodlení té věci lichvami a jinými obtížnostmi, které by z toho přišly, vzniknúti mohla, a vzláště vzhlédše na zápis náš: z té příčiny jsme v tom jiné cesty a prostředky vyhledati a obmysliti ráčili, tak abychom takovému trhu a zápisu našemu dosti učiniti a dluhy zaplatiti, i také jednu i druhú stranu před většími škodami, kteréby z toho přišly, uvaro- vati mohli. A protož jsme se s urozeným Janem z Pernštaina a na Helfenštaině, věrným naším milým, o to hrabství na nížepsané cesty a prostředky v jednání dáti ráčili, a jme- novitě že jsme dotčenému Janovi z Pernštaina, dědicóm a budúcím jeho nyní dotčené hrabství Klacké se všemi a všelijakými svobodami, privilejemi, vrchnostmi, sprave- dlnostmi a se všemi příslušnostmi a tím vším zpuosobem, tak jak jsou jej sami do- tčení hrabata z Hardeku v držení a užívání byli, a zvláště také s mincí, s minco- váním, — však na ten zpuosob, aby oni tu nejináče než na český stříž a zrno minci dělati a bíti dali, aby se podle vyměření a zřiezení mincovního v Čechách s českú mincí srovnávala, tak jak by se pak v království našem Českém nyní aneb potomně jednoho každého času při minci a mincování zachovávalo, — v osmdesáti třech tisících čtyři stech a šestdesáti čtyřech zlatých rejnských, za zlatý čtrmescítma grošuov bílých a za groš sedm peněz též bílých počítajíc, od datum tohoto zápisu našeho do
Strana 403
z roku 1537. 403 šesti let pořád zběhlých bez vyplacování zastavili a zapsali, a tímto listem naším s dobrým rozmyslem, naším jistým vědomím zastavujem a zapisujem, tak aby on Jan z Pernštaina s dědici a budúcími svými to hrabství se vším jeho příslušenstvím, poplatky a užitky jměli, drželi a jeho požívali bez naší, budúcích našich králuov Českých i všech jiných lidí všelijaké překážky; tak a na ten zpuosob, že dotčený Jan z Pernštaina, dědicové a budúcí jeho z té summy vosmdesáti tří tisíc čtyři sta šestdesáte čtyři zlatých rejnských častopsaného Hanuše hrabie z Hardeku dědicuom za jich spravedlnost, kterúž při nás podle zápisu našeho jim na to vyda- ného mají, a zvláště na ten spůsob, aby oni nyní dotčení dědicové častopsaného Hanuše hrabie z Hardeku manželce věno a vobyt její, i také co jí každý rok ročně vydáváno býti má, i jiné všecko, co by jí na tom hrabství ukázáno býti mohlo, z té summy, kterú jim dotčený Jan z Pernštajna na místě našem dá a spraví, bez naší, dědicuov a budúcích našich i také častopsaného Jana z Pernštaina škod dali a spravili a ji vybyli. Jmenovitě jsme častopsaného Hanuše hraběte z Hardeku dědicuom za všecky jejich spravedlnosti, které při nás podle zápisu našeho jim vydaného a toho trhu o Klacko měli, tak jakž účet, který se nyní s urozeným Kristofem hrabí z Hardeku, věrným naším milým, z poručení našeho stal a jemu ten sepsaný pod sekretem naším královským vydán jest, v sobě obsahuje a ukazuje, čtyřitceti pět tisíc zlatých rejnských, za zlatý po patnácti pacích anebo šedesáti krejcařích počí- tajíc, dlužni býti ráčili; takovú nyní dotčenú summu čtyřitceti pět tisíc zlatých rejnských, po patnácti pacích, jak svrchu dotčeno, zlatý počítajíc, má dotčený Jan z Pernštaina aneb dědicové jeho dědicuom častopsaného Hanuše hraběte z Hardeku, a ještě nadto vejžše věřiteluom téhož Hanuše hraběte dluhy jich, které jim pozuostal, a my ty podle trhu a smlouvy, kterú jsme s týmž Hanušem hrabětem o Klacko jměli, k za- placení na se přijíti ráčili, (kterých se podle účtu komisařuov našich, který jse nyní nedávno v Kladště stal, od času trhu a smlouvy počítajíc až do svatého Bartoloměje nyní jminulého s jistinami i také zadržalými ouroky čtrmezcítma tisíc jedno sto vosmdesáte čtyři zlatých rejnských čtyřitceti šest krajcaruov, zlatý po patnácti pacích aneb šedesáti krajcařích počítajíc, sběhne), což všecko v jednu summu učiní šedesáte devět tisíc sto vosmdesáte čtyři zlatých rejnských čtyřitceti šest krajcaruov, též zlatý po patnácti pacích aneb šedesáti krajcařích počítajíc, na místě našem a za nás dáti, spraviti, zaplatiti a nás i dědicuov a budúcích našich těch konečně zprostiti má. A proti takové záplatě, kterúž dědicóm častopsaného Hanuše hraběte z Hardeku a věřitelóm jich učiní, od nich dostatečné kvitancí vzíti i také zápisy naše, které ve dckách mají, vyvaditi a vykvitovati dáti má a povinen bude. 51*
z roku 1537. 403 šesti let pořád zběhlých bez vyplacování zastavili a zapsali, a tímto listem naším s dobrým rozmyslem, naším jistým vědomím zastavujem a zapisujem, tak aby on Jan z Pernštaina s dědici a budúcími svými to hrabství se vším jeho příslušenstvím, poplatky a užitky jměli, drželi a jeho požívali bez naší, budúcích našich králuov Českých i všech jiných lidí všelijaké překážky; tak a na ten zpuosob, že dotčený Jan z Pernštaina, dědicové a budúcí jeho z té summy vosmdesáti tří tisíc čtyři sta šestdesáte čtyři zlatých rejnských častopsaného Hanuše hrabie z Hardeku dědicuom za jich spravedlnost, kterúž při nás podle zápisu našeho jim na to vyda- ného mají, a zvláště na ten spůsob, aby oni nyní dotčení dědicové častopsaného Hanuše hrabie z Hardeku manželce věno a vobyt její, i také co jí každý rok ročně vydáváno býti má, i jiné všecko, co by jí na tom hrabství ukázáno býti mohlo, z té summy, kterú jim dotčený Jan z Pernštajna na místě našem dá a spraví, bez naší, dědicuov a budúcích našich i také častopsaného Jana z Pernštaina škod dali a spravili a ji vybyli. Jmenovitě jsme častopsaného Hanuše hraběte z Hardeku dědicuom za všecky jejich spravedlnosti, které při nás podle zápisu našeho jim vydaného a toho trhu o Klacko měli, tak jakž účet, který se nyní s urozeným Kristofem hrabí z Hardeku, věrným naším milým, z poručení našeho stal a jemu ten sepsaný pod sekretem naším královským vydán jest, v sobě obsahuje a ukazuje, čtyřitceti pět tisíc zlatých rejnských, za zlatý po patnácti pacích anebo šedesáti krejcařích počí- tajíc, dlužni býti ráčili; takovú nyní dotčenú summu čtyřitceti pět tisíc zlatých rejnských, po patnácti pacích, jak svrchu dotčeno, zlatý počítajíc, má dotčený Jan z Pernštaina aneb dědicové jeho dědicuom častopsaného Hanuše hraběte z Hardeku, a ještě nadto vejžše věřiteluom téhož Hanuše hraběte dluhy jich, které jim pozuostal, a my ty podle trhu a smlouvy, kterú jsme s týmž Hanušem hrabětem o Klacko jměli, k za- placení na se přijíti ráčili, (kterých se podle účtu komisařuov našich, který jse nyní nedávno v Kladště stal, od času trhu a smlouvy počítajíc až do svatého Bartoloměje nyní jminulého s jistinami i také zadržalými ouroky čtrmezcítma tisíc jedno sto vosmdesáte čtyři zlatých rejnských čtyřitceti šest krajcaruov, zlatý po patnácti pacích aneb šedesáti krajcařích počítajíc, sběhne), což všecko v jednu summu učiní šedesáte devět tisíc sto vosmdesáte čtyři zlatých rejnských čtyřitceti šest krajcaruov, též zlatý po patnácti pacích aneb šedesáti krajcařích počítajíc, na místě našem a za nás dáti, spraviti, zaplatiti a nás i dědicuov a budúcích našich těch konečně zprostiti má. A proti takové záplatě, kterúž dědicóm častopsaného Hanuše hraběte z Hardeku a věřitelóm jich učiní, od nich dostatečné kvitancí vzíti i také zápisy naše, které ve dckách mají, vyvaditi a vykvitovati dáti má a povinen bude. 51*
Strana 404
404 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Proti tomu my anebo dědicové a budúcí naši máme na najprvnějším vobecním sněmě s stavy království Českého se vší pilností jednati, tak aby oni k této zástavě povolení své dali a to všecko do desk zemských, pokud za vobyčej a za právo jest, aby vloženo a zapsáno bylo. Ale poněvadž podle tohoto narovnání, které jsme s dě- dici častopsaného Hanuše hrabě z Hardeku a věřiteli jeho nebožtíka učiniti ráčili, na těch vosmdesáte třech tisících čtyřích stech a šedesáti čtyř zlatých vše rejnských ještě nám summa, jmenovitě devět tisíc tři sta třitceti sedm zlatých rejnských a šest- mezcítma krajcaruov, za zlatý po čtrmezcítma grošuov bílých a groš po sedmi pe- nězích též bílých počítajíc, přebude a pozuostane: tu on Jan z Pernštaina, dědicové a budúcí jeho aby tu summu dotud v moci své zachovali a nám ani dědicuom a bu- dúcím našim jí vydávati povinni nebyli, dokud bychom k této zástavě povolení od stavuov království Českého nezjednali; než když takové povolení od stavuov zjednáme a obdržíme a do desk zemských vloženo bude, tehdy týž Jan z Pernštaina, dědicové a budúcí jeho tu summu pozuostalú nám aneb budúcím našim v jednom měsíci po přivolení stavuov a vložení do desk beze všech výmluv a odtahuov k rukám našim a v moc naši zde v království našem Českém položiti a dáti povinni budú. Avšak sobě to pozuosta- vovati ráčíme, jakož jsme častopsaného Hanuše hraběte z Hardeku pozuostalé vdově za jej[í] outraty a škody, které jest skrze prodlení a sčekání, že se tomu trhu dosti státi nemohlo, vzala, náhradu učiniti milostivě povoliti ráčili, oč my se s ní teprva snésti a jí summu za to jmenovati ráčíme a ji hrabinku o tu summu za ty škody a outraty zvláštním listem na častopsaného Jana z Pernštaina a dědice jeho ukázati ráčíme, a on Jan z Pernštaina jí tu summu z té summy, kteráž za ním pozuostane, totiž z těch devěti tisíc tří set třitceti sedm zlatých dvaceti šest krajcaruov dáti a spraviti má; tu my jemu zase při času kladení té summy nám pozuostalé vyraziti rozkázati ráčíme a po- vinni budem. Dále jest jse častopsaný Jan z Pernštaina přes těch vosmdesáte tři tisíce čtyři sta šedesáte čtyři zlatých rejnských ještě třitceti tisíc zlatých rejnských na přikoupení a připojení některých zboží, tak aby důchodové a užitkové rozšířeni býti mohli, a také na opravu toho hrabství obrátiti a naložiti podvolil: podle toho jsme my jemu Janovi z Pernštaina a dědicuom jeho z těch třitceti tisíc zlatých rejnských na opravu zámku Klackého, poněvadž ten zámek, jakž zajisto zpraveni jsme, na stavení velmi sešel a opravy potřebuje, pět tisíc zlatých rejnských, a ostatních XXVM fl. r. na přikoupení a připojení některých příležitých a užitečných zboží a pro rozšíření důchoduov a půžitkuov, též zdělání rybníkuov, mlajnuov, dvoruov a jiných věcí povolili a dopustili, aby obrátiti, naložiti a vydati mohli; však na ten zpuosob, co by oni těch statkuov přikoupili a připojili aneb na stavení a opravy naložili, to všecko on Jan z Pernštaina aneb dědicové a budúcí jeho, dokud by toho všeho v držení byli, při stavení, opravách bez vopouštění a umenšení zachovati mají
404 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Proti tomu my anebo dědicové a budúcí naši máme na najprvnějším vobecním sněmě s stavy království Českého se vší pilností jednati, tak aby oni k této zástavě povolení své dali a to všecko do desk zemských, pokud za vobyčej a za právo jest, aby vloženo a zapsáno bylo. Ale poněvadž podle tohoto narovnání, které jsme s dě- dici častopsaného Hanuše hrabě z Hardeku a věřiteli jeho nebožtíka učiniti ráčili, na těch vosmdesáte třech tisících čtyřích stech a šedesáti čtyř zlatých vše rejnských ještě nám summa, jmenovitě devět tisíc tři sta třitceti sedm zlatých rejnských a šest- mezcítma krajcaruov, za zlatý po čtrmezcítma grošuov bílých a groš po sedmi pe- nězích též bílých počítajíc, přebude a pozuostane: tu on Jan z Pernštaina, dědicové a budúcí jeho aby tu summu dotud v moci své zachovali a nám ani dědicuom a bu- dúcím našim jí vydávati povinni nebyli, dokud bychom k této zástavě povolení od stavuov království Českého nezjednali; než když takové povolení od stavuov zjednáme a obdržíme a do desk zemských vloženo bude, tehdy týž Jan z Pernštaina, dědicové a budúcí jeho tu summu pozuostalú nám aneb budúcím našim v jednom měsíci po přivolení stavuov a vložení do desk beze všech výmluv a odtahuov k rukám našim a v moc naši zde v království našem Českém položiti a dáti povinni budú. Avšak sobě to pozuosta- vovati ráčíme, jakož jsme častopsaného Hanuše hraběte z Hardeku pozuostalé vdově za jej[í] outraty a škody, které jest skrze prodlení a sčekání, že se tomu trhu dosti státi nemohlo, vzala, náhradu učiniti milostivě povoliti ráčili, oč my se s ní teprva snésti a jí summu za to jmenovati ráčíme a ji hrabinku o tu summu za ty škody a outraty zvláštním listem na častopsaného Jana z Pernštaina a dědice jeho ukázati ráčíme, a on Jan z Pernštaina jí tu summu z té summy, kteráž za ním pozuostane, totiž z těch devěti tisíc tří set třitceti sedm zlatých dvaceti šest krajcaruov dáti a spraviti má; tu my jemu zase při času kladení té summy nám pozuostalé vyraziti rozkázati ráčíme a po- vinni budem. Dále jest jse častopsaný Jan z Pernštaina přes těch vosmdesáte tři tisíce čtyři sta šedesáte čtyři zlatých rejnských ještě třitceti tisíc zlatých rejnských na přikoupení a připojení některých zboží, tak aby důchodové a užitkové rozšířeni býti mohli, a také na opravu toho hrabství obrátiti a naložiti podvolil: podle toho jsme my jemu Janovi z Pernštaina a dědicuom jeho z těch třitceti tisíc zlatých rejnských na opravu zámku Klackého, poněvadž ten zámek, jakž zajisto zpraveni jsme, na stavení velmi sešel a opravy potřebuje, pět tisíc zlatých rejnských, a ostatních XXVM fl. r. na přikoupení a připojení některých příležitých a užitečných zboží a pro rozšíření důchoduov a půžitkuov, též zdělání rybníkuov, mlajnuov, dvoruov a jiných věcí povolili a dopustili, aby obrátiti, naložiti a vydati mohli; však na ten zpuosob, co by oni těch statkuov přikoupili a připojili aneb na stavení a opravy naložili, to všecko on Jan z Pernštaina aneb dědicové a budúcí jeho, dokud by toho všeho v držení byli, při stavení, opravách bez vopouštění a umenšení zachovati mají
Strana 405
z roku 1537. 405 a povinni budú; a to, co oni při času postupování že by přikoupili, potřebně pro- stavěli, vopravili a připojili, pořádným počtem a dostatečným svědomiem, i také že by se na oko ukázalo, pokáží, tehdy tomu místo dáno býti má; však na takovýto zpuosob, že ty všecky přikoupené statky, důchody a rozšíření půžitkuov, i také coby opravili a ustavili, tím vším zpuosobem, jak co přikoupeno, ustaveno, vopraveno, a jak jsou sami to drželi a všeho užívali, bez umenšení a zlechčení důchoduov a užitkuov také zase postúpiti mají a povinni budú bez všelijaké odpornosti, v tom žádného fortele aneb to, coby nám, dědicóm našim a budúcím králuom Českým ke škodě a újmě býti mohlo, nehledajíc, neobmejšlejíc ani před se berúc. A těch nyní dotčených třitceti tisíc zlatých rejnských mají k svrchupsaným vosmdesáti třem ti- sícóm čtyřem stem šedesáti čtyřem zlatým rejnským připsány a přiraženy býti, a tak s tím se vším, jak se svrchu píše, do desk zemských s povoleniem stavuov, když od nich to dosáhnem, jak svrchu dotčeno, vloženo býti má. Tak že ty všecky summy, které na to hrabství puojčí a vydadí, učiní v jednu summu sto tisíc třinácte tisíc čtyři sta šedesáte čtyři zlatých rejnských, zlatý po čtrmezcítma groších bílých a groš za sedm peněz též bílých počítajíc. A když již častopsané povolení od stavuov a ve dcky kladení, jak svrchu dotčeno, míti budem a stane se, a to všecko, co by přikoupeno, prostaveno a vo- pravováno bylo, pořádně, jak svrchu dotčeno, vyhledáno bude a pokáže se, tehdy sobě, dědicóm našim i budúcím králům Českým vajplatu tou summú sto tisíci a tři- nácti tisíci čtyřmi sty šedesáti čtyřmi zlatými rejnskými to hrabství od dotčeného Jana z Pernštaina a dědicuov i budúcích jeho pozuostavovati ráčíme; tak jestliže by se nám aneb dědicuom a budúcím našim nezdálo častopsaného hrabství přes těch šest let jemu Janovi z Pernštaina aneb dědicóm a budúcím jeho nechati, než to vyplatiti ráčili, tehdy my aneb dědicové a budúcí naši jemu Janovi z Pernštaina aneb dědicuom a budúcím jeho vajpověď učiniti, dadúc jim rok napřed věděti po vyjití pěti let, a to oznámiti máme; tu on Jan z Pernštaina aneb dědicové a budúcí jeho to hrabství se všemi a všelijakými příslušnostmi, důchody a užitky i také s těmi přikoupenými statky a rozšíření důchoduov, po vyjití dotčených šest let, přijmúce summu svou svrchu dotčenú i s navráceniem všech spravedlností, a listy, které by na to jměli a jim se tou zástavú dostaly, bez umenšení postúpiti a navrátiti mají a povinni budú. Též také jestliže by jse častopsanému Janovi z Pernštaina aneb dědicóm a budúcím jeho toho hrabství po vyjití těch šesti let déle držeti nezdálo, tehdy on aneb dědicové jeho nám aneb dědicóm našim, též jak svrchudotčeno, při vyjití pěti let oznámiti a vypověděti mají, tak abychom my aneb dědicové a budúcí naši k té vajplatě se přichystati mohli. Jestliže by pak dotčený Jan z Pernštaina aneb dě- dicové jeho často jmenované hrabství po vyjití těch šesti let déle drželi, tehdy potom
z roku 1537. 405 a povinni budú; a to, co oni při času postupování že by přikoupili, potřebně pro- stavěli, vopravili a připojili, pořádným počtem a dostatečným svědomiem, i také že by se na oko ukázalo, pokáží, tehdy tomu místo dáno býti má; však na takovýto zpuosob, že ty všecky přikoupené statky, důchody a rozšíření půžitkuov, i také coby opravili a ustavili, tím vším zpuosobem, jak co přikoupeno, ustaveno, vopraveno, a jak jsou sami to drželi a všeho užívali, bez umenšení a zlechčení důchoduov a užitkuov také zase postúpiti mají a povinni budú bez všelijaké odpornosti, v tom žádného fortele aneb to, coby nám, dědicóm našim a budúcím králuom Českým ke škodě a újmě býti mohlo, nehledajíc, neobmejšlejíc ani před se berúc. A těch nyní dotčených třitceti tisíc zlatých rejnských mají k svrchupsaným vosmdesáti třem ti- sícóm čtyřem stem šedesáti čtyřem zlatým rejnským připsány a přiraženy býti, a tak s tím se vším, jak se svrchu píše, do desk zemských s povoleniem stavuov, když od nich to dosáhnem, jak svrchu dotčeno, vloženo býti má. Tak že ty všecky summy, které na to hrabství puojčí a vydadí, učiní v jednu summu sto tisíc třinácte tisíc čtyři sta šedesáte čtyři zlatých rejnských, zlatý po čtrmezcítma groších bílých a groš za sedm peněz též bílých počítajíc. A když již častopsané povolení od stavuov a ve dcky kladení, jak svrchu dotčeno, míti budem a stane se, a to všecko, co by přikoupeno, prostaveno a vo- pravováno bylo, pořádně, jak svrchu dotčeno, vyhledáno bude a pokáže se, tehdy sobě, dědicóm našim i budúcím králům Českým vajplatu tou summú sto tisíci a tři- nácti tisíci čtyřmi sty šedesáti čtyřmi zlatými rejnskými to hrabství od dotčeného Jana z Pernštaina a dědicuov i budúcích jeho pozuostavovati ráčíme; tak jestliže by se nám aneb dědicuom a budúcím našim nezdálo častopsaného hrabství přes těch šest let jemu Janovi z Pernštaina aneb dědicóm a budúcím jeho nechati, než to vyplatiti ráčili, tehdy my aneb dědicové a budúcí naši jemu Janovi z Pernštaina aneb dědicuom a budúcím jeho vajpověď učiniti, dadúc jim rok napřed věděti po vyjití pěti let, a to oznámiti máme; tu on Jan z Pernštaina aneb dědicové a budúcí jeho to hrabství se všemi a všelijakými příslušnostmi, důchody a užitky i také s těmi přikoupenými statky a rozšíření důchoduov, po vyjití dotčených šest let, přijmúce summu svou svrchu dotčenú i s navráceniem všech spravedlností, a listy, které by na to jměli a jim se tou zástavú dostaly, bez umenšení postúpiti a navrátiti mají a povinni budú. Též také jestliže by jse častopsanému Janovi z Pernštaina aneb dědicóm a budúcím jeho toho hrabství po vyjití těch šesti let déle držeti nezdálo, tehdy on aneb dědicové jeho nám aneb dědicóm našim, též jak svrchudotčeno, při vyjití pěti let oznámiti a vypověděti mají, tak abychom my aneb dědicové a budúcí naši k té vajplatě se přichystati mohli. Jestliže by pak dotčený Jan z Pernštaina aneb dě- dicové jeho často jmenované hrabství po vyjití těch šesti let déle drželi, tehdy potom
Strana 406
406 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina my, dědicové a budúcí naši po vyjití těch šesti let jednoho každého času vuoli míti ráčíme a moci budem, toho hrabství summú zápisu nadepsanú, totiž těmi sto třinácti tisíci čtyřmi sty šedesáti čtyřmi zlatými rejnskými, kdy bychom jim koli o tom puol léta napřed věděti dali a vypověděli, vyplatiti; a oni nám to hrabství, přijmúce od nás summu svou, se vším, jak svrchu dotčeno, bez odpornosti postúpiti mají a po- vinni budou. Jestliže bychom pak my aneb dědicové a budúcí naši na stavích království Českého k té zástavě povolení zjednati a obdržeti nemohli (kdež té naděje býti ne- ráčíme), a dotčený Jan z Pernštaina aneb dědicové jeho vomyl aneb jaké překážky pro nepovolení stavuov anebo pro spravedlnost naši, kterú my na dotčeným hrabství máme, jměli a právem ze všeho aneb na díle z téhož hrabství vyvedeni byli: tehdy my, dědicové a budúcí naši častopsanému Janovi z Pernštaina aneb dědicuom jeho, jestliže by ze všeho vyvedeni byli, svrchu dotčenú summu šedesáte devět tisíc jedno sto vosmdesáte čtyři zlatých čtyřiceti krajcaruov, každý zlatý po patnácti pacích aneb šedesáti krajcařích počítajíc, kterúž jsou oni nám na to hrabství puojčili, i také na splacení dluhuov, jak svrchu dotčeno, dali, počnouce od času, jak by z dotčeného hrabství vyvedeni byli, v roce pořád zběhlém hotovými penězi zase zaplatiti máme a povinni budem; a on Jan z Pernšteina aneb dědicové a budúcí jeho nám ani dědicóm a budúcím našim nadto vejše těch peněz, které by, jak svrchu dotčeno, na těch vosmdesáti třech tisících čtyři stech šedesáti čtyři zlatých mimo splacení napřed dotčených dluhuov pozuostaly, vydávati povinni nebudú. Pakli by častopsaný Jan z Pernštaina aneb dědicové jeho toliko z nějakého dílu právem, jak svrchu dotčeno, z toho hrabství vyvedeni byli, tehdy my jim vo ten díl, a více nic, náhradu učiniti povinni budem; avšak má z té summy, kterúž on Jan z Pernštaina dědicuom dotčeného Hanuše hraběte a věřiteluom jeho za nás vydá, spraví, zaplatí a hrabství vysvobodí, totiž šedesáti devěti tisíc jednoho sta vosmdesáti čtyři zlatých čtyřitceti šest krajcaruov, zlatý po patnácti pacích aneb šedesáti krajcařích, jak svrchu dotčeno, počítajíc, tři tisíce čtyři sta šedesáte čtyři zlatých rejnských sňato a k těm třitceti tisícuom zlatým rejnským, které on Jan z Pernštajna a dědicové jeho na stavení a opravy naloží, — a to, že by tak mnoho tím zpuosobem, jak svrchu dotčeno, prostavěli aneb na přikoupení statkuov a rozšíření důchoduov vydali, to pokázali, — přiraženo a jemu Janovi z Pernštaina, dědicuom a budúcím jeho taková summa třitceti tři tisíce čtyři sta a šedesáti čtyři zlatých rejnských na všech a všelijakých duchovních zboží, které oni od předkuov našich králuov Českých aneb od nás v království našem Českém a markrabství Moravském až do datum listu tohoto našeho drží a v užívání jsou, k prvním jich summám, které na nich zapsané mají, připsány a přiraženy býti, tak a na ten zpuosob: že on Jan z Pernštaina, dědicové a budúcí jeho taková zboží duchovní vším tím zpuosobem,
406 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina my, dědicové a budúcí naši po vyjití těch šesti let jednoho každého času vuoli míti ráčíme a moci budem, toho hrabství summú zápisu nadepsanú, totiž těmi sto třinácti tisíci čtyřmi sty šedesáti čtyřmi zlatými rejnskými, kdy bychom jim koli o tom puol léta napřed věděti dali a vypověděli, vyplatiti; a oni nám to hrabství, přijmúce od nás summu svou, se vším, jak svrchu dotčeno, bez odpornosti postúpiti mají a po- vinni budou. Jestliže bychom pak my aneb dědicové a budúcí naši na stavích království Českého k té zástavě povolení zjednati a obdržeti nemohli (kdež té naděje býti ne- ráčíme), a dotčený Jan z Pernštaina aneb dědicové jeho vomyl aneb jaké překážky pro nepovolení stavuov anebo pro spravedlnost naši, kterú my na dotčeným hrabství máme, jměli a právem ze všeho aneb na díle z téhož hrabství vyvedeni byli: tehdy my, dědicové a budúcí naši častopsanému Janovi z Pernštaina aneb dědicuom jeho, jestliže by ze všeho vyvedeni byli, svrchu dotčenú summu šedesáte devět tisíc jedno sto vosmdesáte čtyři zlatých čtyřiceti krajcaruov, každý zlatý po patnácti pacích aneb šedesáti krajcařích počítajíc, kterúž jsou oni nám na to hrabství puojčili, i také na splacení dluhuov, jak svrchu dotčeno, dali, počnouce od času, jak by z dotčeného hrabství vyvedeni byli, v roce pořád zběhlém hotovými penězi zase zaplatiti máme a povinni budem; a on Jan z Pernšteina aneb dědicové a budúcí jeho nám ani dědicóm a budúcím našim nadto vejše těch peněz, které by, jak svrchu dotčeno, na těch vosmdesáti třech tisících čtyři stech šedesáti čtyři zlatých mimo splacení napřed dotčených dluhuov pozuostaly, vydávati povinni nebudú. Pakli by častopsaný Jan z Pernštaina aneb dědicové jeho toliko z nějakého dílu právem, jak svrchu dotčeno, z toho hrabství vyvedeni byli, tehdy my jim vo ten díl, a více nic, náhradu učiniti povinni budem; avšak má z té summy, kterúž on Jan z Pernštaina dědicuom dotčeného Hanuše hraběte a věřiteluom jeho za nás vydá, spraví, zaplatí a hrabství vysvobodí, totiž šedesáti devěti tisíc jednoho sta vosmdesáti čtyři zlatých čtyřitceti šest krajcaruov, zlatý po patnácti pacích aneb šedesáti krajcařích, jak svrchu dotčeno, počítajíc, tři tisíce čtyři sta šedesáte čtyři zlatých rejnských sňato a k těm třitceti tisícuom zlatým rejnským, které on Jan z Pernštajna a dědicové jeho na stavení a opravy naloží, — a to, že by tak mnoho tím zpuosobem, jak svrchu dotčeno, prostavěli aneb na přikoupení statkuov a rozšíření důchoduov vydali, to pokázali, — přiraženo a jemu Janovi z Pernštaina, dědicuom a budúcím jeho taková summa třitceti tři tisíce čtyři sta a šedesáti čtyři zlatých rejnských na všech a všelijakých duchovních zboží, které oni od předkuov našich králuov Českých aneb od nás v království našem Českém a markrabství Moravském až do datum listu tohoto našeho drží a v užívání jsou, k prvním jich summám, které na nich zapsané mají, připsány a přiraženy býti, tak a na ten zpuosob: že on Jan z Pernštaina, dědicové a budúcí jeho taková zboží duchovní vším tím zpuosobem,
Strana 407
z roku 1537. 407 jako jiná svá zboží a statky, za dědičná držeti a užívati budú moci. Avšak nám, dědicóm a budúcím našim jednoho každého času vajplata po vyjití těch šesti let, dadúc jim puol léta napřed věděti, jak svrchu dotčeno, pozuostavena býti má, tak a na ten zpuosob: jestliže povolení od stavuov královstvie Českého, jak svrchu do- tčeno, zjednáno bude, dadúc jim tu summu všecku zápisnú, totiž těch sto tisíc tři- nácte tisíc čtyři sta šedesáte čtyři zlatých rejnských; pakli bychom povolení od stavuov zjednati nemohli, tehdy toliko tou summú šedesáti devěti tisíci jedním stem vosmdesáti čtyřmi zlatými čtyřitceti šesti krajcaři, zlatý po patnácti pacích aneb šedesáti krajcařích, jak svrchu dotčeno, počítajíc, kterú dotčený Jan z Pernštaina aneb dědicové jeho na splacení dluhuov a vysvobození toho hrabství dadí, i s těmi třitceti třími tisíci čtyřmi sty šedesáti čtyřmi zlatými renskými, které on Jan z Pern- štaina, jak svrchu dotčeno, na stavení a opravy naloží, vyplatiti moci budem. A oni povinni budú nám to hrabství postúpiti a zboží duochovní z dědictví propustiti. A tak potom oni Jan z Pernstaina, dědicové a budúcí jeho na těch duchovních zboží nic více ani dědictví míti nebudú, než toliko co prvé a před vyjití tohoto zápisu našeho na nich zapsané jměli a mají, i s spravedlnostmi, kteréž též prvé na nich mají, a těch oni podle svejch prvních zástavách a zápisích (sic), které na to mají, držeti a užívati budú moci a jináče nic. Však také při tom sobě, dědicóm a budúcím našim to pozuostavovati a vy- míniti račíme, že dotčený Jan z Pernštaina, dědicové a budúcí jeho taková zboží duchovní, pokud by těch v držení byli, a my aneb dědicové a budúcí naši je z dě- dictví způsobem nadepsaným nesplatili a nevysvobodili, taková zboží žádným jiným zpuosobem než na ten a potud, pokud oni podle znění zápisu tohoto našeho k tomu spravedlnost míti budú, prodati, zastaviti aneb dáti a postúpiti nemají a moci míti nebudú. A cožkoli těch statkuov duchovních on Jan z Pernštaina v královstvie našem Českém drží a v užívání jest, ty jemu chcme poručiti ve dcky zemské vepsati a vložiti, a kteréž v markrabství Moravském má a drží, ty jemu majestátem a listem naším zapsati máme: a takové jistoty a zápisy hned při vykonání této smlouvy jemu a dědicóm jeho zdělati povinni býti ráčíme. Též také častopsaný Jan z Pernštaina, dědicové a budúcí jeho mají a povinni budú, pokud by hrabství Klackého v držení a užívání byli, k nám se, dědicóm a budúcím našim králuom Českém s dotčeným zámkem Klackým a týmž hrabstvím poslušně a poddaně zachovati. Též také mají spravedlivé právo vésti chudému jako bohatému, a bohatému jako chudému spravedl- nosti uděliti, a všecky poddané naše v témž hrabství z stavu rytieřského, z měst, městeček a vsí mimo spravedlnost aby neobtěžovali, ani nic nového na ně neza- mejšleli, nýbrž jich při jich svobodách, privilejích, ačby které od králuov Českých aneb předešlých hrabat a držiteluov toho hrabství na listech aneb jiných jistotách dostatečně pokázali, a zvláště také při jejich starobylé křesťanské víře bez proměnění
z roku 1537. 407 jako jiná svá zboží a statky, za dědičná držeti a užívati budú moci. Avšak nám, dědicóm a budúcím našim jednoho každého času vajplata po vyjití těch šesti let, dadúc jim puol léta napřed věděti, jak svrchu dotčeno, pozuostavena býti má, tak a na ten zpuosob: jestliže povolení od stavuov královstvie Českého, jak svrchu do- tčeno, zjednáno bude, dadúc jim tu summu všecku zápisnú, totiž těch sto tisíc tři- nácte tisíc čtyři sta šedesáte čtyři zlatých rejnských; pakli bychom povolení od stavuov zjednati nemohli, tehdy toliko tou summú šedesáti devěti tisíci jedním stem vosmdesáti čtyřmi zlatými čtyřitceti šesti krajcaři, zlatý po patnácti pacích aneb šedesáti krajcařích, jak svrchu dotčeno, počítajíc, kterú dotčený Jan z Pernštaina aneb dědicové jeho na splacení dluhuov a vysvobození toho hrabství dadí, i s těmi třitceti třími tisíci čtyřmi sty šedesáti čtyřmi zlatými renskými, které on Jan z Pern- štaina, jak svrchu dotčeno, na stavení a opravy naloží, vyplatiti moci budem. A oni povinni budú nám to hrabství postúpiti a zboží duochovní z dědictví propustiti. A tak potom oni Jan z Pernstaina, dědicové a budúcí jeho na těch duchovních zboží nic více ani dědictví míti nebudú, než toliko co prvé a před vyjití tohoto zápisu našeho na nich zapsané jměli a mají, i s spravedlnostmi, kteréž též prvé na nich mají, a těch oni podle svejch prvních zástavách a zápisích (sic), které na to mají, držeti a užívati budú moci a jináče nic. Však také při tom sobě, dědicóm a budúcím našim to pozuostavovati a vy- míniti račíme, že dotčený Jan z Pernštaina, dědicové a budúcí jeho taková zboží duchovní, pokud by těch v držení byli, a my aneb dědicové a budúcí naši je z dě- dictví způsobem nadepsaným nesplatili a nevysvobodili, taková zboží žádným jiným zpuosobem než na ten a potud, pokud oni podle znění zápisu tohoto našeho k tomu spravedlnost míti budú, prodati, zastaviti aneb dáti a postúpiti nemají a moci míti nebudú. A cožkoli těch statkuov duchovních on Jan z Pernštaina v královstvie našem Českém drží a v užívání jest, ty jemu chcme poručiti ve dcky zemské vepsati a vložiti, a kteréž v markrabství Moravském má a drží, ty jemu majestátem a listem naším zapsati máme: a takové jistoty a zápisy hned při vykonání této smlouvy jemu a dědicóm jeho zdělati povinni býti ráčíme. Též také častopsaný Jan z Pernštaina, dědicové a budúcí jeho mají a povinni budú, pokud by hrabství Klackého v držení a užívání byli, k nám se, dědicóm a budúcím našim králuom Českém s dotčeným zámkem Klackým a týmž hrabstvím poslušně a poddaně zachovati. Též také mají spravedlivé právo vésti chudému jako bohatému, a bohatému jako chudému spravedl- nosti uděliti, a všecky poddané naše v témž hrabství z stavu rytieřského, z měst, městeček a vsí mimo spravedlnost aby neobtěžovali, ani nic nového na ně neza- mejšleli, nýbrž jich při jich svobodách, privilejích, ačby které od králuov Českých aneb předešlých hrabat a držiteluov toho hrabství na listech aneb jiných jistotách dostatečně pokázali, a zvláště také při jejich starobylé křesťanské víře bez proměnění
Strana 408
408 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina zachovali; a jestliže by kdo co nového zamejšleti chtěl, na to aby zření své jměli a toho nedopouštěli, nýbrž podle možnosti své toho bránili a zastavovali, a také od toho hrabství nic na vrchnostech našich královských ani užitcích a spravedlnostech odcizovati nedopouštěli ani sami také nečinili, ale nad tím vším podle vší možnosti své ruku drželi, tak jak jest se nám častopsaný Jan z Pernštajna sám za se a zvláště za dědice a budúcí své zapsal. Také přišla-li by na ten zámek zkáza vohněm jeho a dědicuov jeho bezelstností, že to jemu, dědicóm ani budoucím potomkóm jeho k žádné škodě býti nemá. Co se hor a kovuov dotýče (ač by se které z daru pána Boha všemohúcieho v témž hrabství i na těch všech zboží a gruntích, které by přikoupili, zjevily), těch on Jan z Pernštaina a dědicové jeho tím vším zpuosobem, pokud jsme se předešle s stavy královstvie Českého o to snésti a srovnati ráčili, užívati moci budú; než co by nám, dědicuom a budúcím našim králuom Českým podle téhož urovnání s stavy z toho dáti přišlo a náleželo, to nám také týž Jan z Pernštajna s dědici a budú- cími svými dávati a spravovati mají a povinni budú. Též také sobě v témž hrabství pokladuov a zvláště pokut, jestliže by kdo kterú, prve nežli to hrabství dotčenému Janovi z Pernštaina postúpeno jest, spravedlivě propadl, pozuostavovati a vymíniti ráčíme. Tomu na svědomí pečeť naši královskú k listu tomuto jsme přivěsiti rozkázali. Dán na hradě našem Pražském v středu den svatého Jana stětí léta od na- rození Syna božieho tisícieho pětistého třitcátého sedmého a království našich Řím- ského sedmého a jiných jedenáctého. Arch. místodrž. král. Česk. Verschreibungen 1528—42, 5. sv. str. 378. 364. Král Ferdinand rovná při mezi Janem z Pernšteina jako žalobníkem a mezi rychtářem a radou města Lavy i Wolfgangem mlynářem o mlýn v příkopě městském a dva stavy při něm. V Vídni 1537, 30. srpna. My Ferdinand, z boží milosti Římský, Uherský a Český oc král, infant v Hišpanii, arcikníže Rakouský a hrabě Tyrolský oc, oznamujem tímto listem všem a věděti všem vůbec dáváme, jakož mezi urozenými a slovutnými Janovi [sic] z Pern- štaina a na Helfenštaině, Velímem Kunú z Kunstátu na Hrádku, Mikulášem Prusi- novským z Vickova, Jiříkem Křiveckým z Křivce a Bernartem Dubňanským z Bačic, věrnými našimi milými, jakožto žalobníky z jednej, a rychtářem a radou města Lavy a Wolfgangem mlynářem jakožto odporníky z strany druhé, vo nový mlýn, kterýž v příkopě městckém, a ta dva stavy, kteráž nad již dotčeným městem Lavy na vodě Dyji, tu kdež Pulkava do ní teče, od některého času zmatkové a různice byly sou; a protož sme my, aby strany od takových různic k slušnému konci a k srovnání
408 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina zachovali; a jestliže by kdo co nového zamejšleti chtěl, na to aby zření své jměli a toho nedopouštěli, nýbrž podle možnosti své toho bránili a zastavovali, a také od toho hrabství nic na vrchnostech našich královských ani užitcích a spravedlnostech odcizovati nedopouštěli ani sami také nečinili, ale nad tím vším podle vší možnosti své ruku drželi, tak jak jest se nám častopsaný Jan z Pernštajna sám za se a zvláště za dědice a budúcí své zapsal. Také přišla-li by na ten zámek zkáza vohněm jeho a dědicuov jeho bezelstností, že to jemu, dědicóm ani budoucím potomkóm jeho k žádné škodě býti nemá. Co se hor a kovuov dotýče (ač by se které z daru pána Boha všemohúcieho v témž hrabství i na těch všech zboží a gruntích, které by přikoupili, zjevily), těch on Jan z Pernštaina a dědicové jeho tím vším zpuosobem, pokud jsme se předešle s stavy královstvie Českého o to snésti a srovnati ráčili, užívati moci budú; než co by nám, dědicuom a budúcím našim králuom Českým podle téhož urovnání s stavy z toho dáti přišlo a náleželo, to nám také týž Jan z Pernštajna s dědici a budú- cími svými dávati a spravovati mají a povinni budú. Též také sobě v témž hrabství pokladuov a zvláště pokut, jestliže by kdo kterú, prve nežli to hrabství dotčenému Janovi z Pernštaina postúpeno jest, spravedlivě propadl, pozuostavovati a vymíniti ráčíme. Tomu na svědomí pečeť naši královskú k listu tomuto jsme přivěsiti rozkázali. Dán na hradě našem Pražském v středu den svatého Jana stětí léta od na- rození Syna božieho tisícieho pětistého třitcátého sedmého a království našich Řím- ského sedmého a jiných jedenáctého. Arch. místodrž. král. Česk. Verschreibungen 1528—42, 5. sv. str. 378. 364. Král Ferdinand rovná při mezi Janem z Pernšteina jako žalobníkem a mezi rychtářem a radou města Lavy i Wolfgangem mlynářem o mlýn v příkopě městském a dva stavy při něm. V Vídni 1537, 30. srpna. My Ferdinand, z boží milosti Římský, Uherský a Český oc král, infant v Hišpanii, arcikníže Rakouský a hrabě Tyrolský oc, oznamujem tímto listem všem a věděti všem vůbec dáváme, jakož mezi urozenými a slovutnými Janovi [sic] z Pern- štaina a na Helfenštaině, Velímem Kunú z Kunstátu na Hrádku, Mikulášem Prusi- novským z Vickova, Jiříkem Křiveckým z Křivce a Bernartem Dubňanským z Bačic, věrnými našimi milými, jakožto žalobníky z jednej, a rychtářem a radou města Lavy a Wolfgangem mlynářem jakožto odporníky z strany druhé, vo nový mlýn, kterýž v příkopě městckém, a ta dva stavy, kteráž nad již dotčeným městem Lavy na vodě Dyji, tu kdež Pulkava do ní teče, od některého času zmatkové a různice byly sou; a protož sme my, aby strany od takových různic k slušnému konci a k srovnání
Strana 409
z roku 1537. 409 přišly, vysoce učené Melichara z Lamberku a Markusa Pecka z Lendpoldsdorfu doktora a victhuma našeho v Rakousích pod lesem, rady naše, Jana Čerta paumistra našeho a Jakuba Rydlingera ceugwartera našeho ve Vídni, věrné naše milé, na ta místa, oč jest rozepře mezi stranami, aby slušné jednání před se vzali na místě našem, za komisaře volili. Kdež sou se pak na těch místech najíti dali, a po jistém vyrozumění obojich stran, totiž urozeného Vilíma Kuny z Kunstátu na Hrádku, Mi- kuláše Prusinovského z Vickova, Jiříka z Křivce a Bernarta Dubňanského z Bačic, jakožto vyslaným a mocným poručníkům [sic] téhož Jana z Pernštaina, i také nahoře jmenovaný rychtář a rada [sic] města Lavy a Wolfganga mlynáře vznášení, žalobu, těžkost, zprávu i odpověď, týž také po takovém vyhledání sou oni takové různice s dobrú vůlí a vědomím obojich stran srovnali, smluvili, a strany takové srovnání zdržeti sou přijaly, tak jakž o tom důle dotčeno, a to takto: aby týž mlejn, jakž nyní polštář v něm leží, bez překážky tak zůstal, a ty dva stavy jmenovaný mlynář nemá vajše dělati, než tak, aby břehy z obou stran jednoho verchšuchu, jako by bylo půl druhé pídi, výše byl, nežli stavy zdělány býti mají. A témuž mlynáři se má pro takovúž míru ham zdělati a koly vbíti; a měšťané z Lavy a mlynář také mají městskú pří- kopu pro dobré toho mlejna vyraumovati jednoho verchšuchu zhloubi, pokudž toho potřeba ukazovati bude. A protož mají již jmenované strany těch našich komisařův srovnání napotom ve všech artykulích držeti, zachovati a tak věrně a bezelstně zůstati. Tomu na svědomí každé straně na žádost jich sme dali tu smlúvu pod visutú pečetí naší. Datum v městě našem v Vídni XXX. dne měsíce Augusti léta tisícího pětistého třidcátého sedmého, království našich Římského šestého a jiných desátého. Arch. m. Brn. codex Pernst. č. 132 f. 344. 365. Revers, kterým Jan z Pernšteina vyznává, že všemu dosti učiniti chce, což v zápise o hrabství Kladské jest obsaženo. — 1537, 1. září. Já Jan z Pernštaina a na Helfenšteině vyznáváme tiemto listem obecně přede všemi sám za se i za všecky dědice a budúcí své: jakož mám smlouvu s JMKskú, pánem svým najmilostivějším, o zástavu hrabství Kladské[ho], a na to mi list a zápis od JMKské vydán jest, kterýž všecky věci, pokud a na jaký způsob mi to hrabství Kladské zastaveno jest, vyslovuje, tak jakž slovo od slova v tento list a revers muoj vepsán jest a takto zní: My Ferdinand oc.. [Následuje list krále Ferdinanda dd. na hr. Pražském 1537 v středu den sv. Jana stětí, tištěný výše str. 401—408.] A protož já napředpsaný Jan z Pernštaina tiemto listem a reversem svým slibuji a přiříkám sám za sebe i za všecky dědice i budúcí své, že tomu všemu dosti učiniti a tak jse při té zástavě hrabství Kladského, pokud mi od JMKské za- Archiv Český XX. 52
z roku 1537. 409 přišly, vysoce učené Melichara z Lamberku a Markusa Pecka z Lendpoldsdorfu doktora a victhuma našeho v Rakousích pod lesem, rady naše, Jana Čerta paumistra našeho a Jakuba Rydlingera ceugwartera našeho ve Vídni, věrné naše milé, na ta místa, oč jest rozepře mezi stranami, aby slušné jednání před se vzali na místě našem, za komisaře volili. Kdež sou se pak na těch místech najíti dali, a po jistém vyrozumění obojich stran, totiž urozeného Vilíma Kuny z Kunstátu na Hrádku, Mi- kuláše Prusinovského z Vickova, Jiříka z Křivce a Bernarta Dubňanského z Bačic, jakožto vyslaným a mocným poručníkům [sic] téhož Jana z Pernštaina, i také nahoře jmenovaný rychtář a rada [sic] města Lavy a Wolfganga mlynáře vznášení, žalobu, těžkost, zprávu i odpověď, týž také po takovém vyhledání sou oni takové různice s dobrú vůlí a vědomím obojich stran srovnali, smluvili, a strany takové srovnání zdržeti sou přijaly, tak jakž o tom důle dotčeno, a to takto: aby týž mlejn, jakž nyní polštář v něm leží, bez překážky tak zůstal, a ty dva stavy jmenovaný mlynář nemá vajše dělati, než tak, aby břehy z obou stran jednoho verchšuchu, jako by bylo půl druhé pídi, výše byl, nežli stavy zdělány býti mají. A témuž mlynáři se má pro takovúž míru ham zdělati a koly vbíti; a měšťané z Lavy a mlynář také mají městskú pří- kopu pro dobré toho mlejna vyraumovati jednoho verchšuchu zhloubi, pokudž toho potřeba ukazovati bude. A protož mají již jmenované strany těch našich komisařův srovnání napotom ve všech artykulích držeti, zachovati a tak věrně a bezelstně zůstati. Tomu na svědomí každé straně na žádost jich sme dali tu smlúvu pod visutú pečetí naší. Datum v městě našem v Vídni XXX. dne měsíce Augusti léta tisícího pětistého třidcátého sedmého, království našich Římského šestého a jiných desátého. Arch. m. Brn. codex Pernst. č. 132 f. 344. 365. Revers, kterým Jan z Pernšteina vyznává, že všemu dosti učiniti chce, což v zápise o hrabství Kladské jest obsaženo. — 1537, 1. září. Já Jan z Pernštaina a na Helfenšteině vyznáváme tiemto listem obecně přede všemi sám za se i za všecky dědice a budúcí své: jakož mám smlouvu s JMKskú, pánem svým najmilostivějším, o zástavu hrabství Kladské[ho], a na to mi list a zápis od JMKské vydán jest, kterýž všecky věci, pokud a na jaký způsob mi to hrabství Kladské zastaveno jest, vyslovuje, tak jakž slovo od slova v tento list a revers muoj vepsán jest a takto zní: My Ferdinand oc.. [Následuje list krále Ferdinanda dd. na hr. Pražském 1537 v středu den sv. Jana stětí, tištěný výše str. 401—408.] A protož já napředpsaný Jan z Pernštaina tiemto listem a reversem svým slibuji a přiříkám sám za sebe i za všecky dědice i budúcí své, že tomu všemu dosti učiniti a tak jse při té zástavě hrabství Kladského, pokud mi od JMKské za- Archiv Český XX. 52
Strana 410
410 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina staveno jest a zápis JMKské nadepsaný mně na to vydaný všecky věci v sobě za- vírá a ukazuje, zachovati chci; též i dědice a budúcí své v to zavazuji, že tomu všemu povinni budú dosti učiniti. Tomu na svědomí a pro lepší jistotu pečeť svou vlastní a přirozenú dal jsem přitisknúti k tomuto listu a reversu mému dobrovolně a vědomě. Jenž jest dán léta od narození Syna božieho tisícieho pětistého třitcátého sedmého v sobotu den svatého Jiljí. L. S. bez podpisu. — Orig. pap. místodrž. arch. v Praze č. 948. 366. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina k zástavní summě, v níž drží Kladsko, připisuje 140 ? č., jež byl za krále zaplatil Petrovi Kekulovi ze Stradonic. — Na hradě Pražském 1537, 4. září. (Král JMt ráčil panu Janovi z Pernštaina oc připsati na hrabství Kladském sto a XL ſP gr. českých, v kterých jest JMtKskú u Petra Kekuly zastoupil.) My Ferdinand oc. Oznamujem tímto listem všem, jakož jsme slovutnému Petrovi Kekulovi z Stradonic, věrnému našemu milému, summu sto a čtyřitceti kop grošuov českých jistiny i s úroky za Ople z Fictum dlužni býti ráčili, žádali jsme urozeného Jana z Pernštaina na Helfenšteině, věrného našeho milého, aby on jemu Petrovi Kekulovi tu summu sto čtyřitceti kop grošuov českých za nás dal a zaplatil, a tu že my jemu na hrabství našem Kladském, kteréhož on nyní v držení jest, ujistiti a zapsati ráčíme. Kdež pak týž Jan z Pernštaina na žádost naši krá- lovskú v tom se jest povolně najíti dal a jemu Petrovi Kekulovi nadepsanému tu summu sto XL kop grošuov česk. za nás jest dal a zaplatil: protož s dobrým roz- myslem, naším jistým vědomiem, mocí královskú v Čechách nadepsanému Janovi z Pernštaina a dědicům i budúcím jeho těch sto čtyřitceti kop grošuov českých k první summě, kterúž na témž hrabství od nás sobě zapsanú mají, na již jmeno- vaným hrabství s jeho vším příslušenstvím přirazili jsme a připsali, a tímto listem naším přiražujem a připisujem, tak že my, dědicové a potomci naši při času vajplaty, když by k tomu přišlo, tu summu sto čtyřitceti kop grošuov českých s první summú, kterúž na témž hrabství mají, dáti a zaplatiti máme a povinni budem; a jináče toho hrabství on Jan z Pernštaina, dědicové a budúcí jeho postupovati povinni ne- budú. Tomu na svědomí sekret náš královský jsme k listu tomuto přivěsiti rozkázali. Dán na hradě Pražském v outerý po svatém Jiljí léta od narození Syna božieho tisícího pětistého třitcátého sedmého a královstvie našich Římského sedmého a jiných jedenáctého. Arch. místodrž. král. Česk. Verschreibungen, 1528—1542, sv. 5, pag. 390. 367. Barbora z Olomouce, pozůstalá vdova po vládyce Mikulášovi z Bystřice, ozna- muje, že jakož muž její prodal ves Čertoryje za 1000 zl. na zlatě pro dobro a potřebu svou
410 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina staveno jest a zápis JMKské nadepsaný mně na to vydaný všecky věci v sobě za- vírá a ukazuje, zachovati chci; též i dědice a budúcí své v to zavazuji, že tomu všemu povinni budú dosti učiniti. Tomu na svědomí a pro lepší jistotu pečeť svou vlastní a přirozenú dal jsem přitisknúti k tomuto listu a reversu mému dobrovolně a vědomě. Jenž jest dán léta od narození Syna božieho tisícieho pětistého třitcátého sedmého v sobotu den svatého Jiljí. L. S. bez podpisu. — Orig. pap. místodrž. arch. v Praze č. 948. 366. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina k zástavní summě, v níž drží Kladsko, připisuje 140 ? č., jež byl za krále zaplatil Petrovi Kekulovi ze Stradonic. — Na hradě Pražském 1537, 4. září. (Král JMt ráčil panu Janovi z Pernštaina oc připsati na hrabství Kladském sto a XL ſP gr. českých, v kterých jest JMtKskú u Petra Kekuly zastoupil.) My Ferdinand oc. Oznamujem tímto listem všem, jakož jsme slovutnému Petrovi Kekulovi z Stradonic, věrnému našemu milému, summu sto a čtyřitceti kop grošuov českých jistiny i s úroky za Ople z Fictum dlužni býti ráčili, žádali jsme urozeného Jana z Pernštaina na Helfenšteině, věrného našeho milého, aby on jemu Petrovi Kekulovi tu summu sto čtyřitceti kop grošuov českých za nás dal a zaplatil, a tu že my jemu na hrabství našem Kladském, kteréhož on nyní v držení jest, ujistiti a zapsati ráčíme. Kdež pak týž Jan z Pernštaina na žádost naši krá- lovskú v tom se jest povolně najíti dal a jemu Petrovi Kekulovi nadepsanému tu summu sto XL kop grošuov česk. za nás jest dal a zaplatil: protož s dobrým roz- myslem, naším jistým vědomiem, mocí královskú v Čechách nadepsanému Janovi z Pernštaina a dědicům i budúcím jeho těch sto čtyřitceti kop grošuov českých k první summě, kterúž na témž hrabství od nás sobě zapsanú mají, na již jmeno- vaným hrabství s jeho vším příslušenstvím přirazili jsme a připsali, a tímto listem naším přiražujem a připisujem, tak že my, dědicové a potomci naši při času vajplaty, když by k tomu přišlo, tu summu sto čtyřitceti kop grošuov českých s první summú, kterúž na témž hrabství mají, dáti a zaplatiti máme a povinni budem; a jináče toho hrabství on Jan z Pernštaina, dědicové a budúcí jeho postupovati povinni ne- budú. Tomu na svědomí sekret náš královský jsme k listu tomuto přivěsiti rozkázali. Dán na hradě Pražském v outerý po svatém Jiljí léta od narození Syna božieho tisícího pětistého třitcátého sedmého a královstvie našich Římského sedmého a jiných jedenáctého. Arch. místodrž. král. Česk. Verschreibungen, 1528—1542, sv. 5, pag. 390. 367. Barbora z Olomouce, pozůstalá vdova po vládyce Mikulášovi z Bystřice, ozna- muje, že jakož muž její prodal ves Čertoryje za 1000 zl. na zlatě pro dobro a potřebu svou
Strana 411
z roku 1537. 411 i celé rodiny Janovi z Pernšteina, a takový prodej dskami zemskými stvrzen jest, že jmeno- vaný pán moc má a míti bude takové zboží držeti a bez překážky užívati. — V Olomouci 1537 ve čtvrtek den sv. Františka (4. října). (Arch. měst. Brn. cod. Pernst. 132 f. 356.) 368. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a Janem z Lipého, vedle kteréž Pernštein přiznává: jakož koupil zámek Veveří od Jana ml. z Ludanic, a ten kup učinil na sebe i na pana Jana z Lipého, aby ten statek společně drželi a také zaplatili: že k žádosti pána z Lipého pouští mu polovici, kteráž jemu (Pernšteinovi) na tom statku náleží, za 7000 zl.; vymiňuje sobě však plav lesův po vodě Švarcavě, dříví k dolování na hory Herultické jinak Frejdnperské oc. — Na Pardubicích 1537 v sobotu před sv. Havlem (13. října). (Arch. měst. Brn. cod. Pernst. 132. f. 357.) L. 1538, 20. září (v pátek před sv. Matoušem) v Brně postoupil a převedl Jan z Pernšteina všechno právo, kteréž měl v listu správním na hrad Veveří, Janovi z Lipého. (Orig. perg. stát. arch. ve Vídni.) 369. Jan z Pernšteina a purkmistr i rada celé obce Kladské přiznávají, že dlužni jsou 500 zl. uhersk. na zlatě Adamovi Keiburgovi v Mensterbergu. — V Kladsku 1537 ve čtvrtek po sv. Havle (18. října). (Orig. něm. perg. arch. míst. v Praze.) 370. Cech soukenický v Kladsku vysvědčuje, že Jan z Pernšteina zaplatil jim dluh 50 zl. uhersk. po někdy hraběti Janovi z Hardeku. — 1537 v sobotu před sv. Šimonem a Judou (27. října). (Orig. pap. německý v arch. míst. král. Česk.) 371. Zápis, jímž svoluje Jan z Pernšteina, že lidé Krakovanští jako náhradu za škody zatopením rybníka jim způsobené v témže rybníku pásti mohou, když by pustý byl a sušil se. 1537, 25. listopadu. (Ves Krakovany.) Léta oc XXXVII v neděli den sv. Kateřiny. Jakož jest rybníka páně JMti svrchního u Krakovan povejšeno, tak že tím povejšením lidem Krakovanským něco jest kruntův zatopeno; za kteréžto krunty maje JMt pán jim za to jinejmi krunty oddati, jakož jest té vůle býti ráčil, ale tíž Krakovanští všecka vobec snesše se na tom, žádali sou toho na JMti, aby místo oddání toho užitku jim popříti ráčil, když by koli tejž rybník pustej byl a sušil se z potřeby JMti, aby oni v týmž rybníce volně a svobodně pásli a pásti mohli všecky dobytky své i potomci jejich. Jakož jest k tomu JMt pán jim i budoucím jejim povoliti ráčil, aby oni i potomci jejich při tom držáni a zachováváni byli, a jestliže by kterej rok plnej rybník vodou nebyl držán, to což by se vodou netopilo, toho oni všecka obec též požívati mají pastvou beze škody páně JMti. Stalo se za úřadu pana Alše Rodovského z Hustiřan, ty časy úředníka na Pardubicích, a při přítomnosti pana Buriana ze Škudl a pana Voldřicha Žitinského z Blazdice léta a dne, jakž se svrchu píše. Zbytek urbáře někdy v Golč. Jeníkově f. 86. 52*
z roku 1537. 411 i celé rodiny Janovi z Pernšteina, a takový prodej dskami zemskými stvrzen jest, že jmeno- vaný pán moc má a míti bude takové zboží držeti a bez překážky užívati. — V Olomouci 1537 ve čtvrtek den sv. Františka (4. října). (Arch. měst. Brn. cod. Pernst. 132 f. 356.) 368. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a Janem z Lipého, vedle kteréž Pernštein přiznává: jakož koupil zámek Veveří od Jana ml. z Ludanic, a ten kup učinil na sebe i na pana Jana z Lipého, aby ten statek společně drželi a také zaplatili: že k žádosti pána z Lipého pouští mu polovici, kteráž jemu (Pernšteinovi) na tom statku náleží, za 7000 zl.; vymiňuje sobě však plav lesův po vodě Švarcavě, dříví k dolování na hory Herultické jinak Frejdnperské oc. — Na Pardubicích 1537 v sobotu před sv. Havlem (13. října). (Arch. měst. Brn. cod. Pernst. 132. f. 357.) L. 1538, 20. září (v pátek před sv. Matoušem) v Brně postoupil a převedl Jan z Pernšteina všechno právo, kteréž měl v listu správním na hrad Veveří, Janovi z Lipého. (Orig. perg. stát. arch. ve Vídni.) 369. Jan z Pernšteina a purkmistr i rada celé obce Kladské přiznávají, že dlužni jsou 500 zl. uhersk. na zlatě Adamovi Keiburgovi v Mensterbergu. — V Kladsku 1537 ve čtvrtek po sv. Havle (18. října). (Orig. něm. perg. arch. míst. v Praze.) 370. Cech soukenický v Kladsku vysvědčuje, že Jan z Pernšteina zaplatil jim dluh 50 zl. uhersk. po někdy hraběti Janovi z Hardeku. — 1537 v sobotu před sv. Šimonem a Judou (27. října). (Orig. pap. německý v arch. míst. král. Česk.) 371. Zápis, jímž svoluje Jan z Pernšteina, že lidé Krakovanští jako náhradu za škody zatopením rybníka jim způsobené v témže rybníku pásti mohou, když by pustý byl a sušil se. 1537, 25. listopadu. (Ves Krakovany.) Léta oc XXXVII v neděli den sv. Kateřiny. Jakož jest rybníka páně JMti svrchního u Krakovan povejšeno, tak že tím povejšením lidem Krakovanským něco jest kruntův zatopeno; za kteréžto krunty maje JMt pán jim za to jinejmi krunty oddati, jakož jest té vůle býti ráčil, ale tíž Krakovanští všecka vobec snesše se na tom, žádali sou toho na JMti, aby místo oddání toho užitku jim popříti ráčil, když by koli tejž rybník pustej byl a sušil se z potřeby JMti, aby oni v týmž rybníce volně a svobodně pásli a pásti mohli všecky dobytky své i potomci jejich. Jakož jest k tomu JMt pán jim i budoucím jejim povoliti ráčil, aby oni i potomci jejich při tom držáni a zachováváni byli, a jestliže by kterej rok plnej rybník vodou nebyl držán, to což by se vodou netopilo, toho oni všecka obec též požívati mají pastvou beze škody páně JMti. Stalo se za úřadu pana Alše Rodovského z Hustiřan, ty časy úředníka na Pardubicích, a při přítomnosti pana Buriana ze Škudl a pana Voldřicha Žitinského z Blazdice léta a dne, jakž se svrchu píše. Zbytek urbáře někdy v Golč. Jeníkově f. 86. 52*
Strana 412
412 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 372. Jan z Pernšteina dává soukeníkům v Rychnově n. Kn. řád cechovní. — Na Pardubicích 1537, před 4. prosincem. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc, pán, držitel a pravý dědic i s erby svými panství Potnšteinského a městečka Rychnova, známo činíme tímto listem obecně přede všemi lidmi nynějšími i budoucími, že sou předstoupili před nás cechmistři a mistři řemesla soukenického městečka našeho Rychnova, poddaní naši věrní milí, a nás jsou snažnými prosbami prosili, abychom jim tu milost učinili a těch arty- kulův, kteréž sou mezi sebou při řemesle jich zřídili a svolili, tak aby se těmi artykuly z nich nevystupujíc spravovali, listem naším pod pečetí naší potvrdili. Kte- řížto artykulové slovo vod slova takto znějí: Item nejprve s dobrým rozmyslem na tomto jsme se svolili všickni dobro- volně, aby v tom jeden každý na své dobré vůli měl z vlny mykati aneb kramplovati na vosnovu, aby jedno, které chce, z toho dělal, než z obojího dělati nemá. Pakli by se v tom nezachoval a naň to uznáno bylo, ten a takový každý aby dal deset grošův českých. Item, z jehnětiny neb z koznice vosnov aby žádný nedělal: pakli by se kdo toho dopustil a naň uznáno bylo, takový každý pokuty aby dal deset grošův bílých. Item, z vybíjené vlny vosnov aby žádný nedělal; pakli by v tom kdo po- stižen byl, ten aby dal půl kopy grošův. Item, týž také z floku nižádný aby nedělal při tom cechu vobývající, to se zapovídá každému. Item, kdož by z jiné země vlnu přivezl a chtěl ji dělati, ten každý aby ji prvé ukázal cechmistrům na to usazeným, byla-li by hodná dělati. Pakli by se v tom kdo nezachoval přivezouce ji, aby ji vo své újmě dělal, ten pokuty položiti má půl kopy grošův a ven ji k tomu vyprodati. Item, také žádný vlny slízské od kupce aby sobě k dílu nebral, aby mu zase z ní postavy dělati měl, než aby ji vod něho trhem koupil a postavy z ní též trhem prodával jemu neb komu jinému, jakž by se zdálo. A kto by se v tom nezachoval. ten každý pokuty aby dal půl kopy grošův. Item, tento pořádek aby držán a zachován byl ode všech, aby sukno čisté děláno bylo i také tkáno, aby k dobrému snováno bylo čtyrydceti chodův, a k před- nímu třidceti šest, a k prostřednímu třidceti tři, a [k] kmejnovému třidceti jeden chod, a [k] každému vlasu aby brdo vzláštní měl. A ktož by nesnoval k té každé vo- snově nahořepsané chodů, aby dal pokuty z každého chodu pět grošův českých. A má býti v každém chodu nití třidceti. Item, žádný v svém domě aby netkal než na jednom stavě. Pakli by se kto tak nezachoval, ten a takový aby dal deset grošův bílých; kromě této výminky, leč
412 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 372. Jan z Pernšteina dává soukeníkům v Rychnově n. Kn. řád cechovní. — Na Pardubicích 1537, před 4. prosincem. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc, pán, držitel a pravý dědic i s erby svými panství Potnšteinského a městečka Rychnova, známo činíme tímto listem obecně přede všemi lidmi nynějšími i budoucími, že sou předstoupili před nás cechmistři a mistři řemesla soukenického městečka našeho Rychnova, poddaní naši věrní milí, a nás jsou snažnými prosbami prosili, abychom jim tu milost učinili a těch arty- kulův, kteréž sou mezi sebou při řemesle jich zřídili a svolili, tak aby se těmi artykuly z nich nevystupujíc spravovali, listem naším pod pečetí naší potvrdili. Kte- řížto artykulové slovo vod slova takto znějí: Item nejprve s dobrým rozmyslem na tomto jsme se svolili všickni dobro- volně, aby v tom jeden každý na své dobré vůli měl z vlny mykati aneb kramplovati na vosnovu, aby jedno, které chce, z toho dělal, než z obojího dělati nemá. Pakli by se v tom nezachoval a naň to uznáno bylo, ten a takový každý aby dal deset grošův českých. Item, z jehnětiny neb z koznice vosnov aby žádný nedělal: pakli by se kdo toho dopustil a naň uznáno bylo, takový každý pokuty aby dal deset grošův bílých. Item, z vybíjené vlny vosnov aby žádný nedělal; pakli by v tom kdo po- stižen byl, ten aby dal půl kopy grošův. Item, týž také z floku nižádný aby nedělal při tom cechu vobývající, to se zapovídá každému. Item, kdož by z jiné země vlnu přivezl a chtěl ji dělati, ten každý aby ji prvé ukázal cechmistrům na to usazeným, byla-li by hodná dělati. Pakli by se v tom kdo nezachoval přivezouce ji, aby ji vo své újmě dělal, ten pokuty položiti má půl kopy grošův a ven ji k tomu vyprodati. Item, také žádný vlny slízské od kupce aby sobě k dílu nebral, aby mu zase z ní postavy dělati měl, než aby ji vod něho trhem koupil a postavy z ní též trhem prodával jemu neb komu jinému, jakž by se zdálo. A kto by se v tom nezachoval. ten každý pokuty aby dal půl kopy grošův. Item, tento pořádek aby držán a zachován byl ode všech, aby sukno čisté děláno bylo i také tkáno, aby k dobrému snováno bylo čtyrydceti chodův, a k před- nímu třidceti šest, a k prostřednímu třidceti tři, a [k] kmejnovému třidceti jeden chod, a [k] každému vlasu aby brdo vzláštní měl. A ktož by nesnoval k té každé vo- snově nahořepsané chodů, aby dal pokuty z každého chodu pět grošův českých. A má býti v každém chodu nití třidceti. Item, žádný v svém domě aby netkal než na jednom stavě. Pakli by se kto tak nezachoval, ten a takový aby dal deset grošův bílých; kromě této výminky, leč
Strana 413
z roku 1537. 413 by který soukeník nemaje sám sobě co dělati, jemu chtěl tkáti aneb vodpustiti u sebe, to jemu hájeno býti nemá. Item, kdož by udělal postav krátký aneb na nitech řídký, ten aby dal viny půl třetího groše bílého. Item, kdož by udělal na šlaku postav z vlny lepší, nežli by vešken byl, ten a takový aby pokutu dal deset grošův č. Item, kdož by postavu vohledati nedal, aby viny a pokuty dal jeden groš bílej, a kdo by nešel, na kohož se dostane podle pořádku ohledati, aby touž po- kutou již nadepsanou povinen byl. Item, takto se má čeledín platiti. Nejprv od dobrého vlasu na šlahárni od bití dvou vah půl groše, a od mykání jedné váhy jeden groš bílý, od kramplování jedné váhy půl páta peníze bílýho; od přední vosnovy dva groše bílá, od jedné váhy pře- dení outku jeden gr. bílý; od setkání osnovy dobrý osm grošův bílých. Item, od předního vlasu od bití ode tří vah půl groše bílýho, od mykání jedné váhy půl šesta peníze bílýho, od jedné váhy kramplování čtyry peníze bílá, a když se nemyká, 5 denárův bílých; od předení jedné váhy na outek jeden groš bílý, na vosnovu půl druhého groše bílého. Item, od prostředního a od kmejnového vlasu od bití čtyř vah půl groše bílýho, od mykání jedné váhy půl páta peníze bílýho, od kramplování jedné váhy půl groše bílého, od předení jedné váhy na vosnovu vosum peněz bílých, od outkový jedné váhy předení pět peněz bílých, a od setkání jedné vosnovy přední, prostřední, kmej- nový po čtyřech groších alb. Item, vod česání postavu vosum cejků za puol kroše bílýho, a třikrát do postavu štětkami jíti a povolně česati a okolo postavu choditi. A ktož by se při tom luně nezachoval, jakž právo jest, při kterém vlasu jakž má býti placeno, a předal-li by vod vosnovy neb od outku, než soukeníci aby měli vůli v těch lunech moc plnú přičiniti neb odjímati, jakž by toho v kterém času potřebu uznali, na čem by se v plném cechu svolili, aby tak jeden každej se za- choval. A kdo by pak co sám svývolně přestoupil, takový aby pokutu dal pět grošův bílých. Item, kdož by učinil váhu větší než právo ukazuje, ten aby dal viny jeden groš bílý. Item, který by soukeník chtěl právo měšťanské přijíti, aby se v to pořadem vjednal a právo jim jejich vykonal čtyři libry vosku, a zachování své dobré i pořádné vyučení své při řemesle ukázal, a bez prodlévání kopu grošů do cechu položil oc. Item, žádný aby řemesla sobě k ruce nedělal, lež by se prvé voženil, a v tom aby do čtvrt léta lhůtu měl. A potom aby sobě koupení učinil pod JMtí pánem neb tu, kdež by mu JMt příti ráčil nebo ouředníci JMti.
z roku 1537. 413 by který soukeník nemaje sám sobě co dělati, jemu chtěl tkáti aneb vodpustiti u sebe, to jemu hájeno býti nemá. Item, kdož by udělal postav krátký aneb na nitech řídký, ten aby dal viny půl třetího groše bílého. Item, kdož by udělal na šlaku postav z vlny lepší, nežli by vešken byl, ten a takový aby pokutu dal deset grošův č. Item, kdož by postavu vohledati nedal, aby viny a pokuty dal jeden groš bílej, a kdo by nešel, na kohož se dostane podle pořádku ohledati, aby touž po- kutou již nadepsanou povinen byl. Item, takto se má čeledín platiti. Nejprv od dobrého vlasu na šlahárni od bití dvou vah půl groše, a od mykání jedné váhy jeden groš bílý, od kramplování jedné váhy půl páta peníze bílýho; od přední vosnovy dva groše bílá, od jedné váhy pře- dení outku jeden gr. bílý; od setkání osnovy dobrý osm grošův bílých. Item, od předního vlasu od bití ode tří vah půl groše bílýho, od mykání jedné váhy půl šesta peníze bílýho, od jedné váhy kramplování čtyry peníze bílá, a když se nemyká, 5 denárův bílých; od předení jedné váhy na outek jeden groš bílý, na vosnovu půl druhého groše bílého. Item, od prostředního a od kmejnového vlasu od bití čtyř vah půl groše bílýho, od mykání jedné váhy půl páta peníze bílýho, od kramplování jedné váhy půl groše bílého, od předení jedné váhy na vosnovu vosum peněz bílých, od outkový jedné váhy předení pět peněz bílých, a od setkání jedné vosnovy přední, prostřední, kmej- nový po čtyřech groších alb. Item, vod česání postavu vosum cejků za puol kroše bílýho, a třikrát do postavu štětkami jíti a povolně česati a okolo postavu choditi. A ktož by se při tom luně nezachoval, jakž právo jest, při kterém vlasu jakž má býti placeno, a předal-li by vod vosnovy neb od outku, než soukeníci aby měli vůli v těch lunech moc plnú přičiniti neb odjímati, jakž by toho v kterém času potřebu uznali, na čem by se v plném cechu svolili, aby tak jeden každej se za- choval. A kdo by pak co sám svývolně přestoupil, takový aby pokutu dal pět grošův bílých. Item, kdož by učinil váhu větší než právo ukazuje, ten aby dal viny jeden groš bílý. Item, který by soukeník chtěl právo měšťanské přijíti, aby se v to pořadem vjednal a právo jim jejich vykonal čtyři libry vosku, a zachování své dobré i pořádné vyučení své při řemesle ukázal, a bez prodlévání kopu grošů do cechu položil oc. Item, žádný aby řemesla sobě k ruce nedělal, lež by se prvé voženil, a v tom aby do čtvrt léta lhůtu měl. A potom aby sobě koupení učinil pod JMtí pánem neb tu, kdež by mu JMt příti ráčil nebo ouředníci JMti.
Strana 414
414 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Item, kdož by se řemeslu chtěl učiti soukenickému, nejprvé aby rodičův za- chování ukázal, i sám také aby zachovalý byl a hodný řemesla; a aby opověděný byl cechmistrům ve dvú nedělích, a právo jim jejich aby vykonal a položil dvě libře vosku, a při tom aby i smlúvu voznámil, jakou má s mistrem svým, u kteréhož se má řemeslu učiti. Item, co se čeledi komorní dotýče, ta aby se nehýbala od jednoho k druhému, leč při svatém Jiří neb při svatém Václavě. A ktož by loudil čeleď jeden druhému z daru, a naň to uznáno bylo, aby dal viny deset grošův českých. Item, jestli by která čeleď mluvila o soukeníku slova nepravá, ta aby byla trestána, jak by se cechmistrům vidělo. A jestli by která čeleď u soukeníka sobě díla přičítala více, než by vydělala, a to na ni bylo ukázáno, aby viny s ní sňato bylo patnást grošův bílých, buď na knapa neb na předlici aneb na mykačku. Item, kdož by postižen byl v zlodějství při řemesle našem, aby ničímž více nebyl fedrován, a ten takový aby byl na milosti panský. Item, jestliže by která čeleď tu dělajíc u soukeníka, chtěla sobě kde jinde postav nebo kus nějaký udělati bez povolení cechmistrův, aby takový neb taková více fedrována nebyla od žádného. A jestliže by se pak kdo v tom nezachoval a ta- kové neb takovou fedroval, aby ten dostatečně trestán byl, jakž by se cechmistrům vidělo za spravedlivé. Item, knapi aby se chovali tak při svých právích a při každém díle jim při- náležitém podle cechu vymezení a ukázání jim. Item, cechmistři čtyři aby vždycky voleni byli prvotně pro čest JMti pána, i pro obecné dobré všeho cechu i spolu všech tovaryšův, i také pro vybírání pokut, v něž by se kdo pro neřád neposlušenství dopustil, aby vybírány byly od nich; a také všelijaké věci k cechu přináležité jimi aby vyhledávány byly. Předkem pakli by který z cechmistrův některou vinu chtěl na někom zatajiti pro přízeň nebo pro dary, a to na něj ukázáno bylo-li by, tehdy aby povinen byl dvénásob vinami nahořepsanými ten a takový. A ti cechmistři mají býti do polouletí. A když by se měli ouřadu zbavovati, tehdy mají počet pořádný ze všech pokut učiniti, který se zběhly v tom polouletí, novým cechmistrům. A jestli by pak kto z cechu našeho uhaněl kte- rého cechmistra, aby položil viny deset grošův bílejch, a k tomu aby byl trestán, jak by se všemu cechu vidělo. Item, ktož by nebyl v cechu a zmeškal by radu, ten propadni jeden groš bílý. Item, ty všeckny viny a pokuty nahoře jmenované, kdož by se jich dopustil, polovice jich připadovati má na JMt pána, a druhá polovice na cech a na potřeby k tomu přináležité. I chtíce tomu my svrchupsaný Jan z Pernšteina a na Helfenšteině, aby tíž cechmistři a mistři řemesla soukenického města našeho Rychnova od nás, erbův
414 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Item, kdož by se řemeslu chtěl učiti soukenickému, nejprvé aby rodičův za- chování ukázal, i sám také aby zachovalý byl a hodný řemesla; a aby opověděný byl cechmistrům ve dvú nedělích, a právo jim jejich aby vykonal a položil dvě libře vosku, a při tom aby i smlúvu voznámil, jakou má s mistrem svým, u kteréhož se má řemeslu učiti. Item, co se čeledi komorní dotýče, ta aby se nehýbala od jednoho k druhému, leč při svatém Jiří neb při svatém Václavě. A ktož by loudil čeleď jeden druhému z daru, a naň to uznáno bylo, aby dal viny deset grošův českých. Item, jestli by která čeleď mluvila o soukeníku slova nepravá, ta aby byla trestána, jak by se cechmistrům vidělo. A jestli by která čeleď u soukeníka sobě díla přičítala více, než by vydělala, a to na ni bylo ukázáno, aby viny s ní sňato bylo patnást grošův bílých, buď na knapa neb na předlici aneb na mykačku. Item, kdož by postižen byl v zlodějství při řemesle našem, aby ničímž více nebyl fedrován, a ten takový aby byl na milosti panský. Item, jestliže by která čeleď tu dělajíc u soukeníka, chtěla sobě kde jinde postav nebo kus nějaký udělati bez povolení cechmistrův, aby takový neb taková více fedrována nebyla od žádného. A jestliže by se pak kdo v tom nezachoval a ta- kové neb takovou fedroval, aby ten dostatečně trestán byl, jakž by se cechmistrům vidělo za spravedlivé. Item, knapi aby se chovali tak při svých právích a při každém díle jim při- náležitém podle cechu vymezení a ukázání jim. Item, cechmistři čtyři aby vždycky voleni byli prvotně pro čest JMti pána, i pro obecné dobré všeho cechu i spolu všech tovaryšův, i také pro vybírání pokut, v něž by se kdo pro neřád neposlušenství dopustil, aby vybírány byly od nich; a také všelijaké věci k cechu přináležité jimi aby vyhledávány byly. Předkem pakli by který z cechmistrův některou vinu chtěl na někom zatajiti pro přízeň nebo pro dary, a to na něj ukázáno bylo-li by, tehdy aby povinen byl dvénásob vinami nahořepsanými ten a takový. A ti cechmistři mají býti do polouletí. A když by se měli ouřadu zbavovati, tehdy mají počet pořádný ze všech pokut učiniti, který se zběhly v tom polouletí, novým cechmistrům. A jestli by pak kto z cechu našeho uhaněl kte- rého cechmistra, aby položil viny deset grošův bílejch, a k tomu aby byl trestán, jak by se všemu cechu vidělo. Item, ktož by nebyl v cechu a zmeškal by radu, ten propadni jeden groš bílý. Item, ty všeckny viny a pokuty nahoře jmenované, kdož by se jich dopustil, polovice jich připadovati má na JMt pána, a druhá polovice na cech a na potřeby k tomu přináležité. I chtíce tomu my svrchupsaný Jan z Pernšteina a na Helfenšteině, aby tíž cechmistři a mistři řemesla soukenického města našeho Rychnova od nás, erbův
Strana 415
z roku 1537 415 a budoucích pánův a držitelův panství Potnšteinského a města Rychnova i každého, tak jak se svrchu píše, při těch artykulích svrchupsaných v celosti bez přerušení držáni a zachováni byli, na potvrzení a zdržení toho list tento jsme pečetí naší stvrditi a tejmž cechmistrům a mistrům vydati rozkázali. Jenž jest dán a psán na zámku našem Pardubicích před svatou pannou Barborou léta od narození Syna božího tisí- cího pětistého třidcátého sedmého počítajíc. Výtah tištěn u Aug. Sedláčka, Rychnov nad Kněžnou, str. 38 n. — Mus. spolek „Pelcl“ v Rych- nově n. Kn. Orig. perg. — Pečeť schází. 373. Purkmistr a rada města Hrádku (Wunschelburg) vysvědčují, že přijali od Jana z Pernšteina, pána hrabství Kladského, 163 uhersk. zl., kteréž jim předešlé vrchnosti Kladské dlužny zůstaly. — 1537 ve středu před sv. Tomášem (19. prosince). (Orig. německý pap. v arch míst. král. Česk.) 374. Součet vydání, kteréž učiněno l. 1537, když Jan z Pernšteina vojsko po šest měsícův v poli držel. — 1537. Hernach ist vermerkht die Ausgab, so Herr Johan von Pernstein von Rom. kun. Mt. wegen hernach benanten kriegsleuten, als er dieselben zu Notdurift Ir Mt. sechs Monat lang Anno im sibenunddreussigisten zu Hungern gehalten, gethan hat. Erstlich fünf hundert fueßknechten hat er im Anzug zwei Monat Sold, jedem . . . 1500 � gr. das Monat annderthalb schok groschen behaimisch zalt, tuet . Mer auf ainhundert und vierundzwainzig Pherd oder Reuter drei Monat Soldt, das Monat jedem 11 fl. rh. zu 16 Pazen den gulden geraith entricht, tuet auf be- . 1870 � 37 gr. 5 d. haimisch Zall . . . Cunraden Nieniz, so uber die Reuter haubtman gewesen und per ain Monat auf sein Person und zwen Trabanten, fendrich, leutenannd 124 fl. rh. gehabt, dem ist per dreu Monat Soldt 372 fl. zu 16 Pazen entricht, tuet auf behaimisch 170 fP 3 gr. 3 d Dem Peter Zaruba von Hustiřzan, so Haubtman uber die fueßknecht gewest und zu besoldung per 1 Monat 25 schockh gr. behaimisch, darzu auf drei Pherd dinst, auf jedes Pherd per 1 Monat 11 fl. zu 14 Pazen gehabt, ist im also zwei Monat Soldt entricht, tuet auf behaimisch . . . . . 76 �P 24 gr. Nachmals hat Herr Johan von Pernstein zuvolliger bezahlung der kriegsleut besoldung geldt verordnet und gen Wien geschikht, namblich den Reutern und irem Haubtman pr. drei Monat, tuet 4464 fl. rh., den gulden zu 15 pazen geraith, . . bringt auf die behaimisch Zahl . . . . . . 1913 �� 8 gr. 4 d. . . Und auf die fueßknecht und irem Haubtman pr. vier Monat, tuet auf die behaimisch Zahl . . . . . . . 3152 �P 48 gr . . . Von diesem gelt, so Herr Johan von Pernstein gen Wien zu abzallung des kriegsvolkhs geschikht, ist den fußknechten und irem Haubtmann nit mer dan zwen
z roku 1537 415 a budoucích pánův a držitelův panství Potnšteinského a města Rychnova i každého, tak jak se svrchu píše, při těch artykulích svrchupsaných v celosti bez přerušení držáni a zachováni byli, na potvrzení a zdržení toho list tento jsme pečetí naší stvrditi a tejmž cechmistrům a mistrům vydati rozkázali. Jenž jest dán a psán na zámku našem Pardubicích před svatou pannou Barborou léta od narození Syna božího tisí- cího pětistého třidcátého sedmého počítajíc. Výtah tištěn u Aug. Sedláčka, Rychnov nad Kněžnou, str. 38 n. — Mus. spolek „Pelcl“ v Rych- nově n. Kn. Orig. perg. — Pečeť schází. 373. Purkmistr a rada města Hrádku (Wunschelburg) vysvědčují, že přijali od Jana z Pernšteina, pána hrabství Kladského, 163 uhersk. zl., kteréž jim předešlé vrchnosti Kladské dlužny zůstaly. — 1537 ve středu před sv. Tomášem (19. prosince). (Orig. německý pap. v arch míst. král. Česk.) 374. Součet vydání, kteréž učiněno l. 1537, když Jan z Pernšteina vojsko po šest měsícův v poli držel. — 1537. Hernach ist vermerkht die Ausgab, so Herr Johan von Pernstein von Rom. kun. Mt. wegen hernach benanten kriegsleuten, als er dieselben zu Notdurift Ir Mt. sechs Monat lang Anno im sibenunddreussigisten zu Hungern gehalten, gethan hat. Erstlich fünf hundert fueßknechten hat er im Anzug zwei Monat Sold, jedem . . . 1500 � gr. das Monat annderthalb schok groschen behaimisch zalt, tuet . Mer auf ainhundert und vierundzwainzig Pherd oder Reuter drei Monat Soldt, das Monat jedem 11 fl. rh. zu 16 Pazen den gulden geraith entricht, tuet auf be- . 1870 � 37 gr. 5 d. haimisch Zall . . . Cunraden Nieniz, so uber die Reuter haubtman gewesen und per ain Monat auf sein Person und zwen Trabanten, fendrich, leutenannd 124 fl. rh. gehabt, dem ist per dreu Monat Soldt 372 fl. zu 16 Pazen entricht, tuet auf behaimisch 170 fP 3 gr. 3 d Dem Peter Zaruba von Hustiřzan, so Haubtman uber die fueßknecht gewest und zu besoldung per 1 Monat 25 schockh gr. behaimisch, darzu auf drei Pherd dinst, auf jedes Pherd per 1 Monat 11 fl. zu 14 Pazen gehabt, ist im also zwei Monat Soldt entricht, tuet auf behaimisch . . . . . 76 �P 24 gr. Nachmals hat Herr Johan von Pernstein zuvolliger bezahlung der kriegsleut besoldung geldt verordnet und gen Wien geschikht, namblich den Reutern und irem Haubtman pr. drei Monat, tuet 4464 fl. rh., den gulden zu 15 pazen geraith, . . bringt auf die behaimisch Zahl . . . . . . 1913 �� 8 gr. 4 d. . . Und auf die fueßknecht und irem Haubtman pr. vier Monat, tuet auf die behaimisch Zahl . . . . . . . 3152 �P 48 gr . . . Von diesem gelt, so Herr Johan von Pernstein gen Wien zu abzallung des kriegsvolkhs geschikht, ist den fußknechten und irem Haubtmann nit mer dan zwen
Strana 416
416 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Monat Soldt bezahlt und den Reutern vier hundert gulden hungerisch in goldt, die ubermaſ? des gelts ist zu kun. Mt. hannden genomben und auf Ir Mt. notdurfft ge- wendt; also hat Her von Pernstein zum andern mal den fußknechten und Irem . . 1576 � 24 gr. Haubtman die ausstendigen zwen Monat Soldt bezahlt, tuet Und den Reutern drei Monat weniger vier hundert gulden hungerisch oder 700 fl. rh. zu 15 pazen, tuet auf behaimisch Zall, zusambt irem Haubtman 1613 �? 8 gr. 4 d. Summa Summarum aller vorgeschrieben des Herrn von Pernstein Ausgab ailff Tausenth acht Hundert zweiundsibenzig sckokh vier und dreussig gr. zwen Phenig als behaimisch, id est 11872 �? 34 gr. 2 d. Item in abslag der 11872 �� 34 gr. 2 d. hat Herr von Pernstein an dem anndern gebuerenden taill seiner Steur inbehalten 2227 �� 27 gr.; so hat auch die kun. Mt. in abslag der obbemelten des von Pernstein Ausgab ime dem von Pern- stein an den verphendten geistlichen guettern, so er inhelt, zu den vorigen phanndt- schilling Sumen hinzuegeschrieben, namblichen auf Landtßkron und Landsperkh 5000�P gr. und Taintz an der Elb 4233 � 1 gr. 7 d. als behaimisch, tuet also in ainer Suma zusamen zehen tausenth neunhunderth zehen schokh acht und zwainzig groschen drei phenig als behaimisch. Id est va . . . . . . . 10910 �? 28 gr. 3 d. Resstiert die kun. Mt. dem Herrn von Pernstein noch heraußzugeben 942 �P 5 gr. 6 d. als beh. Auch hat Herr Johan von Pernstein dem Gotfrid Haugwizen als ain Burg vor die kun. Mt. zalt Haubt Summa 425 flgr. und pr. ain Jar verhaltnen Zins 43 flgr.; zu dem so rayth der von Pernstein verhaltnen Zinß von Giorgii des 36. Jars unnz auf Galli des 38. Jars, welches 3 Jar tuet 106 ff 15 gr. behaimisch, und schaden- gelt 38 gr., tuet also zusamen in ainer Summa Haubtguet, Zinß und schadengelt 574 � 23 gr. als behaimisch. Opis souč. v arch. míst. král. Česk. Milit. 1520—1549. 375. Jan z Pernšteina svoluje, aby Jan mlynář na řece, kteráž jde od Tovačova nad mlejnem Lobodským, mlýn se čtyřmi koly moučnými a pátým kolem stoupným vystavěti sobě mohl, k čemuž mu vrchnost přidává zahrádku a dvoreček, z čehož všeho má ročně odváděti na zámek Tovačov 7 f? grošů. Milost jemu ještě učiněna, že k opravě a stavení toho mlejna s potřebu lesů zadarmo mu dávati se má, dříví k palivu a stavení však jen s povolením hajných sekati má; v lesích Lobodských že 12 vepřů pásti může. — Na Prostějově v pondělí po sv. Antonínu (21. ledna) 1538. (Orig. perg. v arch. zám. Tovač.) 376. V předloze královské na sněm 21. března 1538 oznamuje král stavům českým, že zastavil Janovi z Pernšteina v jisté summě Kladsko, i žádá za svolení. (Sněmy České I. str. 445 č. 264.) 377. Srovnání mezi Janem z Pernšteina a radou města Olomouce o stav Bolelický. — 1538 v středu den sv. Žofie (15. května). (Archiv města Brna, cod. Pernst. 132 f. 347.)
416 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Monat Soldt bezahlt und den Reutern vier hundert gulden hungerisch in goldt, die ubermaſ? des gelts ist zu kun. Mt. hannden genomben und auf Ir Mt. notdurfft ge- wendt; also hat Her von Pernstein zum andern mal den fußknechten und Irem . . 1576 � 24 gr. Haubtman die ausstendigen zwen Monat Soldt bezahlt, tuet Und den Reutern drei Monat weniger vier hundert gulden hungerisch oder 700 fl. rh. zu 15 pazen, tuet auf behaimisch Zall, zusambt irem Haubtman 1613 �? 8 gr. 4 d. Summa Summarum aller vorgeschrieben des Herrn von Pernstein Ausgab ailff Tausenth acht Hundert zweiundsibenzig sckokh vier und dreussig gr. zwen Phenig als behaimisch, id est 11872 �? 34 gr. 2 d. Item in abslag der 11872 �� 34 gr. 2 d. hat Herr von Pernstein an dem anndern gebuerenden taill seiner Steur inbehalten 2227 �� 27 gr.; so hat auch die kun. Mt. in abslag der obbemelten des von Pernstein Ausgab ime dem von Pern- stein an den verphendten geistlichen guettern, so er inhelt, zu den vorigen phanndt- schilling Sumen hinzuegeschrieben, namblichen auf Landtßkron und Landsperkh 5000�P gr. und Taintz an der Elb 4233 � 1 gr. 7 d. als behaimisch, tuet also in ainer Suma zusamen zehen tausenth neunhunderth zehen schokh acht und zwainzig groschen drei phenig als behaimisch. Id est va . . . . . . . 10910 �? 28 gr. 3 d. Resstiert die kun. Mt. dem Herrn von Pernstein noch heraußzugeben 942 �P 5 gr. 6 d. als beh. Auch hat Herr Johan von Pernstein dem Gotfrid Haugwizen als ain Burg vor die kun. Mt. zalt Haubt Summa 425 flgr. und pr. ain Jar verhaltnen Zins 43 flgr.; zu dem so rayth der von Pernstein verhaltnen Zinß von Giorgii des 36. Jars unnz auf Galli des 38. Jars, welches 3 Jar tuet 106 ff 15 gr. behaimisch, und schaden- gelt 38 gr., tuet also zusamen in ainer Summa Haubtguet, Zinß und schadengelt 574 � 23 gr. als behaimisch. Opis souč. v arch. míst. král. Česk. Milit. 1520—1549. 375. Jan z Pernšteina svoluje, aby Jan mlynář na řece, kteráž jde od Tovačova nad mlejnem Lobodským, mlýn se čtyřmi koly moučnými a pátým kolem stoupným vystavěti sobě mohl, k čemuž mu vrchnost přidává zahrádku a dvoreček, z čehož všeho má ročně odváděti na zámek Tovačov 7 f? grošů. Milost jemu ještě učiněna, že k opravě a stavení toho mlejna s potřebu lesů zadarmo mu dávati se má, dříví k palivu a stavení však jen s povolením hajných sekati má; v lesích Lobodských že 12 vepřů pásti může. — Na Prostějově v pondělí po sv. Antonínu (21. ledna) 1538. (Orig. perg. v arch. zám. Tovač.) 376. V předloze královské na sněm 21. března 1538 oznamuje král stavům českým, že zastavil Janovi z Pernšteina v jisté summě Kladsko, i žádá za svolení. (Sněmy České I. str. 445 č. 264.) 377. Srovnání mezi Janem z Pernšteina a radou města Olomouce o stav Bolelický. — 1538 v středu den sv. Žofie (15. května). (Archiv města Brna, cod. Pernst. 132 f. 347.)
Strana 417
z let 1537 a 1538. 417 378. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a knězem Bernardem Zoubkem ze Zdetína děkanem a kapitolou kostela Olomouckého o struhu za mlýnem Kralickým, o užívání pastvisk při struze, o mlýn Kralický, o užívání lesa Tovačovského oc. — Na Tovačově v outerý před Božím vstoupením (28. května) 1538. (Orig. perg. v zám. Tovač. č. 13.) 379. Jan z Pernšteina odpouští Pardubským plat roční 5 kop 4 gr. a 16 slepic, kterýž ze vsi Přerova do komory panské platívali, s tou však výminkou, že plat roční 9 kop gr. č., jejž do Prahy do Betléma dávají, i na dále povinni budou odváděti. — Na Pardubicích 1538 13. června. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc i s dědici svými, pán a pravý dědic panství Pardubského, známo činíme tímto listem obecně přede všemi, kdež čten neb čtouci slyšán bude, že jsou předstoupili před nás opatrní purkmistr a konšelé i všecka obec města Pardubic, poddaní naši věrní milí, za to nás s pilností snaž- nejmi prosbami žádajíc, abychom s nimi o ten plat, kterýž nám ze vsi Přerova dávali, milostivě uhoditi a jim jej odpustiti a prominouti ráčili, tak aby jeho nám, dědicům i budoucím našim a držitelům panství Pardubského dávati povinni nebyli; kteréhožto platu z té vsi Přerova nám jsou ročně platiti povinni byli pět kop grošův a čtyři groše vše českých a šestnácte slepic. I prohlédajíc k tomu my svrchupsaný Jan z Pernšteina, aby tíž měšťané Pardubští, poddaní naši, čímž by větší milost a obdarování od nás jměli, tím lépe se pod námi vzdělávati a živiti mohli, ten plat svrchupsanej, kterýž jsou nám do komory naší platili a vydávali, z milosti naší jim jej pouštíme a dáváme mocí listu tohoto našeho k budoucímu dobrému té obce Pardubské, tak aby jeho nám, dědicům a budoucím našim, pánům a držitelům panství Pardubského, oni purkmistr, konšelé, všecka obec města Pardubic nynější i budoucí dávati povinni nebyli, než jeho užívali bez naší, dědicův a potomků našich, pánův a držitelův panství Pardubského všelijaké překážky. Než toto se v tomto listu našem znamenitě vymiňuje, co se těch devíti kop grošův českých, kteréž se ročně do Betléma do Prahy z tej vsi Přerova dávají a pla- tívají, dotýče, takový plat purkmistr, konšelé i všecka obec města Pardubic nynější i budoucí tam do Betléma dávati a spravovati povinni budou nyní i na časy bu- doucí a věčné beze vší odpornosti. I chtíce my tomu svrchupsaný Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc, aby oni při tom při všem v celosti bez přerušení zachováni byli, list tento jsme jim s naším jistým vědomím pod pečetí naší vydati rozkázali. Jenž jest dán a psán na zámku našem Pardubicích ve čtvrtek před svatou Trojicí léta od naro- zení syna Božího tisícího pětistého třidcátého osmého počítajíc. Op. nověj. ve sb. privilegií v arch. zemsk. kr. Č. Archiv Český XX. 53
z let 1537 a 1538. 417 378. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a knězem Bernardem Zoubkem ze Zdetína děkanem a kapitolou kostela Olomouckého o struhu za mlýnem Kralickým, o užívání pastvisk při struze, o mlýn Kralický, o užívání lesa Tovačovského oc. — Na Tovačově v outerý před Božím vstoupením (28. května) 1538. (Orig. perg. v zám. Tovač. č. 13.) 379. Jan z Pernšteina odpouští Pardubským plat roční 5 kop 4 gr. a 16 slepic, kterýž ze vsi Přerova do komory panské platívali, s tou však výminkou, že plat roční 9 kop gr. č., jejž do Prahy do Betléma dávají, i na dále povinni budou odváděti. — Na Pardubicích 1538 13. června. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc i s dědici svými, pán a pravý dědic panství Pardubského, známo činíme tímto listem obecně přede všemi, kdež čten neb čtouci slyšán bude, že jsou předstoupili před nás opatrní purkmistr a konšelé i všecka obec města Pardubic, poddaní naši věrní milí, za to nás s pilností snaž- nejmi prosbami žádajíc, abychom s nimi o ten plat, kterýž nám ze vsi Přerova dávali, milostivě uhoditi a jim jej odpustiti a prominouti ráčili, tak aby jeho nám, dědicům i budoucím našim a držitelům panství Pardubského dávati povinni nebyli; kteréhožto platu z té vsi Přerova nám jsou ročně platiti povinni byli pět kop grošův a čtyři groše vše českých a šestnácte slepic. I prohlédajíc k tomu my svrchupsaný Jan z Pernšteina, aby tíž měšťané Pardubští, poddaní naši, čímž by větší milost a obdarování od nás jměli, tím lépe se pod námi vzdělávati a živiti mohli, ten plat svrchupsanej, kterýž jsou nám do komory naší platili a vydávali, z milosti naší jim jej pouštíme a dáváme mocí listu tohoto našeho k budoucímu dobrému té obce Pardubské, tak aby jeho nám, dědicům a budoucím našim, pánům a držitelům panství Pardubského, oni purkmistr, konšelé, všecka obec města Pardubic nynější i budoucí dávati povinni nebyli, než jeho užívali bez naší, dědicův a potomků našich, pánův a držitelův panství Pardubského všelijaké překážky. Než toto se v tomto listu našem znamenitě vymiňuje, co se těch devíti kop grošův českých, kteréž se ročně do Betléma do Prahy z tej vsi Přerova dávají a pla- tívají, dotýče, takový plat purkmistr, konšelé i všecka obec města Pardubic nynější i budoucí tam do Betléma dávati a spravovati povinni budou nyní i na časy bu- doucí a věčné beze vší odpornosti. I chtíce my tomu svrchupsaný Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc, aby oni při tom při všem v celosti bez přerušení zachováni byli, list tento jsme jim s naším jistým vědomím pod pečetí naší vydati rozkázali. Jenž jest dán a psán na zámku našem Pardubicích ve čtvrtek před svatou Trojicí léta od naro- zení syna Božího tisícího pětistého třidcátého osmého počítajíc. Op. nověj. ve sb. privilegií v arch. zemsk. kr. Č. Archiv Český XX. 53
Strana 418
418 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 380. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a Kateřinou převoryší kláštera sv. Kateřiny v Olomouci, vedle kteréž osvobozuje Pernštein lidi Brodecké, poddané jmenované převoryše, od roboty 2denní k zámku Tovačovu; klášter zase vzdává se nároku na 5 f? kaprů, kteréž mu při lovení rybníka Majetínského byly vydávány. — V Olomouci v pátek po sv. Janě Křtiteli (28. června) 1538. (Arch. města Brna, cod. Pernst. 132 f. 353.) 381. 1538, 31. července v Praze. Zřízené raddy komory v království Českém pečetí společně s panem Janem z Pernšteina a na Helfenšteině soupis Kladských privilegií, které byly Janovi z Pernšteina odevzdány zároveň se zástavou Kladska, aby jich užíval, pokud by měl hrabství v držení. Zmíněná privilegia obdrželi raddy komory od král. komisařů určených k po- stupování hrabství Kladského, a dali o nich dva souhlasné soupisy poříditi, z nichž jeden zároveň s listinami odevzdán vládykovi Diviši Bošinskému z Božejova služebníku Pernštýn- skému k rukám páně J. z Pernšteina, druhý schován při komoře. — Dán na hradě Pražském leta božieho tisícého pětistého třitcátého vosmého v středu před sv. Petrem v úkovách. (Orig. papírový, 4 přitištěné pečeti; stát. a dvor. archiv ve Vídni.) 382. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina vedle smlouvy o hrabství Kladské povoluje vložiti v desky markrabství Moravského městečko Kojetín s příslušenstvím. — V Linci 1538, 5. září. (Zápis panu Janovi z Pernštaina na některé statky duchovní, kteréž v mar- krabství Moravském drží; jmenovitě na městečko Kojetín se všemi vesnicemi, kteréž k němu náleží.) My Ferdinand oc oznamujem tímto listem všem, jakož jsme smlouvu udělali o hrabství Kladské s jeho se vším příslušenstvím s urozeným Janem z Pern- štaina a na Helfenštaině, věrným naším milým, takž jakž táž smlouva všecky věci v sobě sama šířeji a světleji ukazuje; v kteréžto smlouvě tento artykul postaven jest: „A cožkoli těch statkuov duchovních on Jan z Pernštaina v království našem Českém drží a v užívání jest, ty jemu chceme poručiti ve dcky zemské vepsati a vložiti, a kteréž v markrabství Moravském má a drží, ty jemu majestátem a listem naším zapsati máme; a takové jistoty a zápisy hned při vykonání této smlouvy jemu a dědicuom jeho zdělati povinni býti ráčíme.“ I poněvadž jsme v královstvie Českém ty statky duchovní, kteréž on Jan z Pernštaina drží, jemu i dědicuom jeho ve dcky zemské vložili, také jemu a dědicuom jeho ty statky duchovní, kteréž v markrabství Moravském drží, jmenovitě městečko Kojetín se všemi vesnicemi, kteréž k němu náleží, i se všemi a všelijakými oužitky i s tím se vším, což k tomu mě- stečku od starodávna příslušelo a přísluší a k arcibiskupství Pražskému náležělo, nic sobě tu ani budúcím králuom Českým a markrabóm Moravským nepozuostavujíc, to všecko ve dcky zemské podle znění a moci smlouvy, kterúž s ním o Kladsko máme, vkládáme a vpisujeme. Však tak s tou znamenitú výminkou a na ten spuosob, když bychom k svrchu dotčené zástavě hrabství Kladského povolení od stavuov krá- lovství našeho Českého zjednati ráčili, aneb že bychom vajplatu podle smlouvy učinili,
418 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 380. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a Kateřinou převoryší kláštera sv. Kateřiny v Olomouci, vedle kteréž osvobozuje Pernštein lidi Brodecké, poddané jmenované převoryše, od roboty 2denní k zámku Tovačovu; klášter zase vzdává se nároku na 5 f? kaprů, kteréž mu při lovení rybníka Majetínského byly vydávány. — V Olomouci v pátek po sv. Janě Křtiteli (28. června) 1538. (Arch. města Brna, cod. Pernst. 132 f. 353.) 381. 1538, 31. července v Praze. Zřízené raddy komory v království Českém pečetí společně s panem Janem z Pernšteina a na Helfenšteině soupis Kladských privilegií, které byly Janovi z Pernšteina odevzdány zároveň se zástavou Kladska, aby jich užíval, pokud by měl hrabství v držení. Zmíněná privilegia obdrželi raddy komory od král. komisařů určených k po- stupování hrabství Kladského, a dali o nich dva souhlasné soupisy poříditi, z nichž jeden zároveň s listinami odevzdán vládykovi Diviši Bošinskému z Božejova služebníku Pernštýn- skému k rukám páně J. z Pernšteina, druhý schován při komoře. — Dán na hradě Pražském leta božieho tisícého pětistého třitcátého vosmého v středu před sv. Petrem v úkovách. (Orig. papírový, 4 přitištěné pečeti; stát. a dvor. archiv ve Vídni.) 382. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina vedle smlouvy o hrabství Kladské povoluje vložiti v desky markrabství Moravského městečko Kojetín s příslušenstvím. — V Linci 1538, 5. září. (Zápis panu Janovi z Pernštaina na některé statky duchovní, kteréž v mar- krabství Moravském drží; jmenovitě na městečko Kojetín se všemi vesnicemi, kteréž k němu náleží.) My Ferdinand oc oznamujem tímto listem všem, jakož jsme smlouvu udělali o hrabství Kladské s jeho se vším příslušenstvím s urozeným Janem z Pern- štaina a na Helfenštaině, věrným naším milým, takž jakž táž smlouva všecky věci v sobě sama šířeji a světleji ukazuje; v kteréžto smlouvě tento artykul postaven jest: „A cožkoli těch statkuov duchovních on Jan z Pernštaina v království našem Českém drží a v užívání jest, ty jemu chceme poručiti ve dcky zemské vepsati a vložiti, a kteréž v markrabství Moravském má a drží, ty jemu majestátem a listem naším zapsati máme; a takové jistoty a zápisy hned při vykonání této smlouvy jemu a dědicuom jeho zdělati povinni býti ráčíme.“ I poněvadž jsme v královstvie Českém ty statky duchovní, kteréž on Jan z Pernštaina drží, jemu i dědicuom jeho ve dcky zemské vložili, také jemu a dědicuom jeho ty statky duchovní, kteréž v markrabství Moravském drží, jmenovitě městečko Kojetín se všemi vesnicemi, kteréž k němu náleží, i se všemi a všelijakými oužitky i s tím se vším, což k tomu mě- stečku od starodávna příslušelo a přísluší a k arcibiskupství Pražskému náležělo, nic sobě tu ani budúcím králuom Českým a markrabóm Moravským nepozuostavujíc, to všecko ve dcky zemské podle znění a moci smlouvy, kterúž s ním o Kladsko máme, vkládáme a vpisujeme. Však tak s tou znamenitú výminkou a na ten spuosob, když bychom k svrchu dotčené zástavě hrabství Kladského povolení od stavuov krá- lovství našeho Českého zjednati ráčili, aneb že bychom vajplatu podle smlouvy učinili,
Strana 419
z roku 1538. 419 tak jakž pak ty všecky věci táž smlouva vo Kladsko, v kteréž datum na hradě Pražském v středu den svatého Jana stětí léta od narození Syna Božieho tisícieho pětistého třitcátého vosmého*) napsáno jest, v sobě šíře a světleji drží a ukazuje, tehdy tento list náš zase hned z desk vymazán a v nic obrácen, i ty všecky zboží duchovní v království Českém a markrabství Moravském z dědictví od něho Jana z Pernštaina aneb dědicuov a budúcích jeho propuštěny býti mají, a takový zápis náš do desk vložený jemu ani dědicuom jeho dále k žádné pomoci ani užitku býti nemá, než on Jan z Pernštaina z dědici a potomky svými toliko při těch zá- pisích, kteréž na to městečko Kojetín s jeho se vším příslušenstvím, tak jak se v smlouvě častopsané vo Kladsko píše, zůstaveni býti mají. Přikazujíce hajtmanu, komorníku, sudímu markrabství Moravského nynějším i budúcím, když byste od téhož Jana z Pernštaina, dědicuov a potomkuov jeho požádáni byli, abyste mu tento list náš ve dcky zemské vložili, řád a právo zachovajíc. Tomu na svědomí pečeť naši královskú k listu tomuto jsme přivěsiti rozkázali. Dán v městě našem Linci ve čtvrtek po svatém Jiljí léta od narození syna božieho tisícího pětistého třitcátého vosmého a království našich Římského vosmého a jiných dvanáctého. *) Má býti „sedmého“. — Arch. místodr. král. Česk. Verschreibungen, 1528—1542, sv. 5, pag. 451. Téhož roku a dne učinil král Ferdinand druhý zápis Janovi z Pernšteina, že ve dsky zemské dává zapsati zástavu duchovních statků na Moravě, a sice vsí Vojkovic, Telnic a So- kolníků ke klášteru Třebíčskému náležejících. (Ibidem pag. 453.) 383. Jan z Pernšteina stvrzuje cechmistrům a mistrům řemesla krejčovského v městě Kojetíně artikule, kteréž při řemesle svém v Kojetíně si byli zřídili. — Na Tovačově 1538, 7. září. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc i s svými erby, pán a pravý držitel města Kojetína, známo činíme tímto listem obecně přede všemi, kdož jej uzří aneb čtouc slyšeti budou, že sou před nás předstoupili cechmistři a mistři řemesla krejčovského města našeho Kojetína, poddaní věrní naši milí, a nás sou snažnejmi prosbami prosili, abychom jim těch artykuluov dole psanejch, kteréž sou mezi sebou při řemesle jejich zřídili, listem pod pečetí naší potvrdili; kteřížto artykulové slovo od slova takto znějí: Item nejprvé, aby mezi námi dva cechmistři voleni i od cechu svého potvr- zováni byli, kteříž by cech spravovali a k řemeslu dohlídali, tak aby se, jakž býti má, dělalo a zachovávalo, při čemž by nejméněji státi mohlo; a u kterého by cech- mistra aneb mistra jaké nehodné dílo [se] našlo, ten aby dal do cechu štyři groše bílé. A k tomu cechmistři, aby se hodně dělalo, každej tejden, v kterýž by se jim kolivěk den zdálo, dohlídati ke všem mistróm a přehledávati mají, a zameškali-li by toho který tejden cechmistři, do cechu aby pokuty dali čtyři groše alb. 53*
z roku 1538. 419 tak jakž pak ty všecky věci táž smlouva vo Kladsko, v kteréž datum na hradě Pražském v středu den svatého Jana stětí léta od narození Syna Božieho tisícieho pětistého třitcátého vosmého*) napsáno jest, v sobě šíře a světleji drží a ukazuje, tehdy tento list náš zase hned z desk vymazán a v nic obrácen, i ty všecky zboží duchovní v království Českém a markrabství Moravském z dědictví od něho Jana z Pernštaina aneb dědicuov a budúcích jeho propuštěny býti mají, a takový zápis náš do desk vložený jemu ani dědicuom jeho dále k žádné pomoci ani užitku býti nemá, než on Jan z Pernštaina z dědici a potomky svými toliko při těch zá- pisích, kteréž na to městečko Kojetín s jeho se vším příslušenstvím, tak jak se v smlouvě častopsané vo Kladsko píše, zůstaveni býti mají. Přikazujíce hajtmanu, komorníku, sudímu markrabství Moravského nynějším i budúcím, když byste od téhož Jana z Pernštaina, dědicuov a potomkuov jeho požádáni byli, abyste mu tento list náš ve dcky zemské vložili, řád a právo zachovajíc. Tomu na svědomí pečeť naši královskú k listu tomuto jsme přivěsiti rozkázali. Dán v městě našem Linci ve čtvrtek po svatém Jiljí léta od narození syna božieho tisícího pětistého třitcátého vosmého a království našich Římského vosmého a jiných dvanáctého. *) Má býti „sedmého“. — Arch. místodr. král. Česk. Verschreibungen, 1528—1542, sv. 5, pag. 451. Téhož roku a dne učinil král Ferdinand druhý zápis Janovi z Pernšteina, že ve dsky zemské dává zapsati zástavu duchovních statků na Moravě, a sice vsí Vojkovic, Telnic a So- kolníků ke klášteru Třebíčskému náležejících. (Ibidem pag. 453.) 383. Jan z Pernšteina stvrzuje cechmistrům a mistrům řemesla krejčovského v městě Kojetíně artikule, kteréž při řemesle svém v Kojetíně si byli zřídili. — Na Tovačově 1538, 7. září. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc i s svými erby, pán a pravý držitel města Kojetína, známo činíme tímto listem obecně přede všemi, kdož jej uzří aneb čtouc slyšeti budou, že sou před nás předstoupili cechmistři a mistři řemesla krejčovského města našeho Kojetína, poddaní věrní naši milí, a nás sou snažnejmi prosbami prosili, abychom jim těch artykuluov dole psanejch, kteréž sou mezi sebou při řemesle jejich zřídili, listem pod pečetí naší potvrdili; kteřížto artykulové slovo od slova takto znějí: Item nejprvé, aby mezi námi dva cechmistři voleni i od cechu svého potvr- zováni byli, kteříž by cech spravovali a k řemeslu dohlídali, tak aby se, jakž býti má, dělalo a zachovávalo, při čemž by nejméněji státi mohlo; a u kterého by cech- mistra aneb mistra jaké nehodné dílo [se] našlo, ten aby dal do cechu štyři groše bílé. A k tomu cechmistři, aby se hodně dělalo, každej tejden, v kterýž by se jim kolivěk den zdálo, dohlídati ke všem mistróm a přehledávati mají, a zameškali-li by toho který tejden cechmistři, do cechu aby pokuty dali čtyři groše alb. 53*
Strana 420
420 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Item, co se synuo mistrovských domácích do cechu přijímání dotejče, jestliže by se který mezi námi osaditi chtěl a cech přijíti, to jemu hájeno býti nemá, než má jemu do puol léta rok dán býti, a patnácte grošuo bílých do cechu hned dáti, a též hned rukojmě postaviti, aby cechmistruom i všem mistruom svačinu udělal; a v tom puol lítě aby se oženil; pakli by se v tom času neoženil, pokuty aby dal do cechu třidceti grošuo bílejch, a tak každého puol líta pokutu takovou aby do cechu dával, dokudž by se kolivěk neoženil. Item, co se synuov jinejch lidí domácích i přespolních přijímání do cechu dotejče, jestliže by se který chtěl mezi námi osaditi a cech přijíti, to jemu hájeno býti nemá, než takový každý má se předkem listem od rodu i od řemesla prokázati, a oženiti se má, než by do cechu přijat byl, a hned při přijímání do cechu má dáti dvadceti grošuov bílejch a svačinu cechmistruom i všem mistróm udělati. Item, co se vdov dotejče, která by vdova řemesla chtěla dělati, to jí hájeno býti nemá; než vdala-li by se za krejčího, ten se při tom všem, jakž na přespolního krejčího při přijímání do cechu náleží, zachovati má; než syn domácího mistra neb cechmistra toho učiniti povinen nebude. Item, co se učedlníkuo dotejče při přijímání k učení, jestliže by se který u některého mistra učiti chtěl, aby toho lidmi hodnověrnejmi nejméně čtyřmi před cechmistry a všemi mistry pruovod učinil, že se otec i matka jeho i on sám dobře zachovávali, že jest hoden řemeslu učení; a když by toho pruovod učinil, že jest hoden, má býti přijat v učení, a dva funty vosku do cechu hned aby dal; a mají mu dvě neděle dány býti na ohledání, jestliže by se jemu líbilo, má předce v učení přijat býti. A což s mistrem smluví od učení, polovici mistru hned aby dal, ostatek má jemu uručiti. Item co se synuov mistrovských dotejče, ti toho činiti povinni nebudou, než toliko má skrze otce neb jiného mistra v plném cechu shromážděném k účení při- pověděn býti. Item, co se krejčích příchozích dotejče, který by přijdouc k nám chtěl sobě volně bez vuole a vědomosti cechmistruo a mistruo řemeslo dělati, u kohož by kolivěk takovej postižen byl dělati, pokuty do cechu třidceti grošuov bílejch aby dal a k tomu trestán byl, jakž by se cechmistróm i všem mistróm zdálo; a takovou pokutú toli- krát, kolikrátž by se koli dopustil, aby trestán byl. A ten hospodář, u kteréhož by koli takový krejčí postižen byl dělati, pokuty JMti pánu do komory jednu kopu grošuo aby dal. Item, cechmistr ani mistr žádnej domácí ani přespolní ani čeledín jeho lidí aby nenamlúval, aby k němu nešli; a byl-li by kdo v tom postižen a to naň usvěd- čeno bylo, pokuty do cechu čtyři groše bílé aby dal. A též žádný přespolní pod touž pokutou sukna žádného z města krom v jarmark koupil-li by sobě co, vynášeti nemá,
420 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Item, co se synuo mistrovských domácích do cechu přijímání dotejče, jestliže by se který mezi námi osaditi chtěl a cech přijíti, to jemu hájeno býti nemá, než má jemu do puol léta rok dán býti, a patnácte grošuo bílých do cechu hned dáti, a též hned rukojmě postaviti, aby cechmistruom i všem mistruom svačinu udělal; a v tom puol lítě aby se oženil; pakli by se v tom času neoženil, pokuty aby dal do cechu třidceti grošuo bílejch, a tak každého puol líta pokutu takovou aby do cechu dával, dokudž by se kolivěk neoženil. Item, co se synuov jinejch lidí domácích i přespolních přijímání do cechu dotejče, jestliže by se který chtěl mezi námi osaditi a cech přijíti, to jemu hájeno býti nemá, než takový každý má se předkem listem od rodu i od řemesla prokázati, a oženiti se má, než by do cechu přijat byl, a hned při přijímání do cechu má dáti dvadceti grošuov bílejch a svačinu cechmistruom i všem mistróm udělati. Item, co se vdov dotejče, která by vdova řemesla chtěla dělati, to jí hájeno býti nemá; než vdala-li by se za krejčího, ten se při tom všem, jakž na přespolního krejčího při přijímání do cechu náleží, zachovati má; než syn domácího mistra neb cechmistra toho učiniti povinen nebude. Item, co se učedlníkuo dotejče při přijímání k učení, jestliže by se který u některého mistra učiti chtěl, aby toho lidmi hodnověrnejmi nejméně čtyřmi před cechmistry a všemi mistry pruovod učinil, že se otec i matka jeho i on sám dobře zachovávali, že jest hoden řemeslu učení; a když by toho pruovod učinil, že jest hoden, má býti přijat v učení, a dva funty vosku do cechu hned aby dal; a mají mu dvě neděle dány býti na ohledání, jestliže by se jemu líbilo, má předce v učení přijat býti. A což s mistrem smluví od učení, polovici mistru hned aby dal, ostatek má jemu uručiti. Item co se synuov mistrovských dotejče, ti toho činiti povinni nebudou, než toliko má skrze otce neb jiného mistra v plném cechu shromážděném k účení při- pověděn býti. Item, co se krejčích příchozích dotejče, který by přijdouc k nám chtěl sobě volně bez vuole a vědomosti cechmistruo a mistruo řemeslo dělati, u kohož by kolivěk takovej postižen byl dělati, pokuty do cechu třidceti grošuov bílejch aby dal a k tomu trestán byl, jakž by se cechmistróm i všem mistróm zdálo; a takovou pokutú toli- krát, kolikrátž by se koli dopustil, aby trestán byl. A ten hospodář, u kteréhož by koli takový krejčí postižen byl dělati, pokuty JMti pánu do komory jednu kopu grošuo aby dal. Item, cechmistr ani mistr žádnej domácí ani přespolní ani čeledín jeho lidí aby nenamlúval, aby k němu nešli; a byl-li by kdo v tom postižen a to naň usvěd- čeno bylo, pokuty do cechu čtyři groše bílé aby dal. A též žádný přespolní pod touž pokutou sukna žádného z města krom v jarmark koupil-li by sobě co, vynášeti nemá,
Strana 421
z roku 1538 421 a byl-li by v tom postižen, pokutu nahoře psanú do cechu aby dal, a k tomu trestán aby byl, jakž by se cechmistruom i všem mistróm zdálo. Item, který by cechmistr mistra aneb mistr cechmistra v čem haněl aneb na cti utrhal a to naň osvědčeno bylo, takový mistr do cechu pokuty vosm grošuo bílejch dáti má, a k tomu aby trestán byl a to zase napravil, jakž by se jinejm všem mistróm zdálo. Item, mistr žádnej ani cechmistr čeledi více než toliko dva tovaryše, třetího pacholíka, a učedlníka štvrtého bez vůle cechmistruo i všech mistrů pod propadením pokuty do cechu čtyři groše bílý aby nechoval. Item, žádnej mistr ani cechmistr tovaryše ani pacholíka nepořádně od jiného mistra vyvstalého pod propadením do cechu čtyř grošův bílých posazovati nemá; a takový tovaryš aneb pacholík aby trestán byl, a předce aby vandroval. Item, žádný mistr ani cechmistr od jiného spolumistra neb cechmistra tova- ryše nebo pacholíka, pod propadením pokuty do cechu čtyři groše bílé, odluzo- vati nemá. Item, žádný tovaryš ani pacholík před hody ouročními a před jarmarky a po jarmarcích zdejších dvě neděle od mistra pod pokutou trestání, jak by se cechmistruom i všem mistruom zdálo, vyvstávati nemají, a jinej čas chtěl-li by tovaryš neb pacholík od mistra vyvstati, tovaryš týhodnem a pacholík dvěma nedělmi mistru opověděti se má, pod touž pokutou trestáním, jakž by se cechmistruom i všem mistróm zdálo. Item, mistr ani cechmistr žádnej suken sobě ani jinému postřihati nemá, ani postřihače v domě svém chovati, než krom postřihače, který by ode všech mistruo s vuolí pánů starších zjednán k tomu byl, všickni mistři i cechmistři postřihati aby dávali. Item, žádnej mistr ani cechmistr den nedělní a ve dnech svátkuov památek pána Krista i matky jeho i apoštoluov jeho žádnejch šatuov ani suken pod propa- dením do cechu jeden groš bílej vyvěšovati nemá. Item, když by cechmistři pro potřebu a dobré cechu mistry obeslali, a kte- réhož by koli obsílka zašla a on svévolně bez opovědi cechmistruov v cechu nebyl, ten pokuty jeden groš bílej aby do cechu dal. Item, co se vsí v míli pána JMti od města Kojetína dotejče, krejčí povaleč žádnej aby v nich nedělal a v nich se osazoval, a byl-li by takovej v které vsi postižen v míli dělati, ten aby do cechu třidceti krošuov bílých aby dal a tolikrát, kolikrátž by kolivěk postižen byl; a ten hospodář, u kohož by takovej dělal, pokuty JMti pánu do komory jednu kopu grošuov aby dal. Item, každý jarmark dva pacholci zbrojní od cechu k potřebě obecní na rathúz dáváni býti mají. Item, jestliže by některý člověk maje sukno u některého mistra, je ze zlosti
z roku 1538 421 a byl-li by v tom postižen, pokutu nahoře psanú do cechu aby dal, a k tomu trestán aby byl, jakž by se cechmistruom i všem mistróm zdálo. Item, který by cechmistr mistra aneb mistr cechmistra v čem haněl aneb na cti utrhal a to naň osvědčeno bylo, takový mistr do cechu pokuty vosm grošuo bílejch dáti má, a k tomu aby trestán byl a to zase napravil, jakž by se jinejm všem mistróm zdálo. Item, mistr žádnej ani cechmistr čeledi více než toliko dva tovaryše, třetího pacholíka, a učedlníka štvrtého bez vůle cechmistruo i všech mistrů pod propadením pokuty do cechu čtyři groše bílý aby nechoval. Item, žádnej mistr ani cechmistr tovaryše ani pacholíka nepořádně od jiného mistra vyvstalého pod propadením do cechu čtyř grošův bílých posazovati nemá; a takový tovaryš aneb pacholík aby trestán byl, a předce aby vandroval. Item, žádný mistr ani cechmistr od jiného spolumistra neb cechmistra tova- ryše nebo pacholíka, pod propadením pokuty do cechu čtyři groše bílé, odluzo- vati nemá. Item, žádný tovaryš ani pacholík před hody ouročními a před jarmarky a po jarmarcích zdejších dvě neděle od mistra pod pokutou trestání, jak by se cechmistruom i všem mistruom zdálo, vyvstávati nemají, a jinej čas chtěl-li by tovaryš neb pacholík od mistra vyvstati, tovaryš týhodnem a pacholík dvěma nedělmi mistru opověděti se má, pod touž pokutou trestáním, jakž by se cechmistruom i všem mistróm zdálo. Item, mistr ani cechmistr žádnej suken sobě ani jinému postřihati nemá, ani postřihače v domě svém chovati, než krom postřihače, který by ode všech mistruo s vuolí pánů starších zjednán k tomu byl, všickni mistři i cechmistři postřihati aby dávali. Item, žádnej mistr ani cechmistr den nedělní a ve dnech svátkuov památek pána Krista i matky jeho i apoštoluov jeho žádnejch šatuov ani suken pod propa- dením do cechu jeden groš bílej vyvěšovati nemá. Item, když by cechmistři pro potřebu a dobré cechu mistry obeslali, a kte- réhož by koli obsílka zašla a on svévolně bez opovědi cechmistruov v cechu nebyl, ten pokuty jeden groš bílej aby do cechu dal. Item, co se vsí v míli pána JMti od města Kojetína dotejče, krejčí povaleč žádnej aby v nich nedělal a v nich se osazoval, a byl-li by takovej v které vsi postižen v míli dělati, ten aby do cechu třidceti krošuov bílých aby dal a tolikrát, kolikrátž by kolivěk postižen byl; a ten hospodář, u kohož by takovej dělal, pokuty JMti pánu do komory jednu kopu grošuov aby dal. Item, každý jarmark dva pacholci zbrojní od cechu k potřebě obecní na rathúz dáváni býti mají. Item, jestliže by některý člověk maje sukno u některého mistra, je ze zlosti
Strana 422
422 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina od toho mistra vzal a k jinému mistru k dělání donesl, ten mistr bez opovědi a povolení mistra toho, u kterého to soukno bylo prvé, tomu člověku pod propa- dením pokuty do cechu dvou groší bílejch dělati nemá. Item, každý mistr a cechmistr při pohřebu mistra neb mistrové, syna neb dcery mistrovské pod propadením do cechu pokuty jeden groš bílej býti má; a z cechu toto má vosku, když by kdo z cechu umřel, dáváno býti: když by mistr aneb mistrová, jeden funt vosku, a když by syn nebo dcera mistrovská, puol funtu vosku. I chtíce my svrchupsanej Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc, aby tíž cechmistři řemesla krejčovského města Kojetína, poddaní věrní naši milí, při těch artykulích svrchupsanejch, kteréž sou mezi sebou, aby se jimi spravovali, zřídili, od nás, erbuov a budoucích pánuov držiteluov města Kojetína v celosti bez přerušení držáni a zachováni byli, list tento sme pečetí naší stvrdili a tejmž cechmistróm i mistróm vydati s jistejm naším vědomím rozkázali. Jenž jest dán a psán na zámku našem Tovačově v sobotu u vigiljí Narození panny Marie léta od narození Syna božího tisícího pětistého třidcátého osmého počítajíc. Archiv musea Františkova v Brně. Privil. Tovač. f. 253. 384. Král Ferdinand k přímluvě Jana z Pernšteina přidává městu Landškrounu ke dvěma jarmarkům ročním ještě třetí na den sv. tří králův. — V Linci v pondělí po panny Marie narození [9. září 1538]. (Op. nověj. ve sb. priv. v arch. zemsk. kr. Č.) 385. Smlouva mezi Janem z Lippého a Janem z Pernšteina, vedle kteréž narovnání se stalo mezi poddanými Kurdějovskými, Pavlovskými a Bojanovskými o grunty, a sice o cesty mezi vinohrady, o pastvu oc. — 1538 v sobotu den sv. Václava (28. září). (Arch. města Brna, cod. Pernst. 132 f. 356 b.) 386. Stanislav biskup Olomoucký dává svolení, aby rytíř Jan z Doubravky a Hradiště, man biskupův a kostela Olomouckého, městečko Paskov, ves Žabno, Krmelín, Novou Bílou, Velikou Hrabovou, Hrabovku směniti mohl za statek Jana z Pernšteina za Dědice městečko, ves Opatovice, Radslavice, Lhotu, městečko pusté Hrádek, dvůr od Starého Hradu, však s tou výminkou, aby manství, v kterémž až posavad statek Paskovský byl, převedeno bylo na mě- stečko Dědice. — V Olomouci 1538 v sobotu den sv. Václava (28. září). (Arch. města Brna cod. Pernst. 132 f. 358.) 387 Smlouva mezi Janem z Pernšteina a obcí Znojemskou o desátek u Znojma na valích, kterýž k Fryšovu náležel a jejž jim prodal Pernštein za 600 zl. — Na Hrušovanech 1538 v neděli den sv. Michala (29. září). (Arch. města Brna, cod. Pernst. 132 f. 357 b.) 388. Jan z Pernšteina k žádosti města Meziříčí svolení dává, chtěl-li by se kdo ze stavu rytíř- ského mezi nimi v městě usaditi a nechtěl vedle pořádků městských se zachovati, že jemu živností městských při šencích, várkách nebo jiných nemá byti dopuštíno; výjimka učiněna jen s Janem Zubem z Mysločovic. — 1538, 6. října. My Jan z Pernštajna a na Helfenštajně oc i s erby svými, pán a pravý dědic panství Mezříčského, oznamujem tímto listem obecně přede všemi, kdež čten neb
422 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina od toho mistra vzal a k jinému mistru k dělání donesl, ten mistr bez opovědi a povolení mistra toho, u kterého to soukno bylo prvé, tomu člověku pod propa- dením pokuty do cechu dvou groší bílejch dělati nemá. Item, každý mistr a cechmistr při pohřebu mistra neb mistrové, syna neb dcery mistrovské pod propadením do cechu pokuty jeden groš bílej býti má; a z cechu toto má vosku, když by kdo z cechu umřel, dáváno býti: když by mistr aneb mistrová, jeden funt vosku, a když by syn nebo dcera mistrovská, puol funtu vosku. I chtíce my svrchupsanej Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc, aby tíž cechmistři řemesla krejčovského města Kojetína, poddaní věrní naši milí, při těch artykulích svrchupsanejch, kteréž sou mezi sebou, aby se jimi spravovali, zřídili, od nás, erbuov a budoucích pánuov držiteluov města Kojetína v celosti bez přerušení držáni a zachováni byli, list tento sme pečetí naší stvrdili a tejmž cechmistróm i mistróm vydati s jistejm naším vědomím rozkázali. Jenž jest dán a psán na zámku našem Tovačově v sobotu u vigiljí Narození panny Marie léta od narození Syna božího tisícího pětistého třidcátého osmého počítajíc. Archiv musea Františkova v Brně. Privil. Tovač. f. 253. 384. Král Ferdinand k přímluvě Jana z Pernšteina přidává městu Landškrounu ke dvěma jarmarkům ročním ještě třetí na den sv. tří králův. — V Linci v pondělí po panny Marie narození [9. září 1538]. (Op. nověj. ve sb. priv. v arch. zemsk. kr. Č.) 385. Smlouva mezi Janem z Lippého a Janem z Pernšteina, vedle kteréž narovnání se stalo mezi poddanými Kurdějovskými, Pavlovskými a Bojanovskými o grunty, a sice o cesty mezi vinohrady, o pastvu oc. — 1538 v sobotu den sv. Václava (28. září). (Arch. města Brna, cod. Pernst. 132 f. 356 b.) 386. Stanislav biskup Olomoucký dává svolení, aby rytíř Jan z Doubravky a Hradiště, man biskupův a kostela Olomouckého, městečko Paskov, ves Žabno, Krmelín, Novou Bílou, Velikou Hrabovou, Hrabovku směniti mohl za statek Jana z Pernšteina za Dědice městečko, ves Opatovice, Radslavice, Lhotu, městečko pusté Hrádek, dvůr od Starého Hradu, však s tou výminkou, aby manství, v kterémž až posavad statek Paskovský byl, převedeno bylo na mě- stečko Dědice. — V Olomouci 1538 v sobotu den sv. Václava (28. září). (Arch. města Brna cod. Pernst. 132 f. 358.) 387 Smlouva mezi Janem z Pernšteina a obcí Znojemskou o desátek u Znojma na valích, kterýž k Fryšovu náležel a jejž jim prodal Pernštein za 600 zl. — Na Hrušovanech 1538 v neděli den sv. Michala (29. září). (Arch. města Brna, cod. Pernst. 132 f. 357 b.) 388. Jan z Pernšteina k žádosti města Meziříčí svolení dává, chtěl-li by se kdo ze stavu rytíř- ského mezi nimi v městě usaditi a nechtěl vedle pořádků městských se zachovati, že jemu živností městských při šencích, várkách nebo jiných nemá byti dopuštíno; výjimka učiněna jen s Janem Zubem z Mysločovic. — 1538, 6. října. My Jan z Pernštajna a na Helfenštajně oc i s erby svými, pán a pravý dědic panství Mezříčského, oznamujem tímto listem obecně přede všemi, kdež čten neb
Strana 423
z roku 1538. 423 čtoucí slyšán bude, že jsou před nás předstoupili opatrní purkmistr a rada města Mezříče, poddaní naši věrní milí, žádajíc nás na místě vší obce, abychom prohlédli na nedostatek jejich, kterýž při prácech ouřadních mají a při ujmě živností svojich, a že to tudíž přichází, že někteří z stavu rytířského mezi nimi v městě sedí, šenkův, várek i jiných obchodův městských užívají, a v pracích ouřadních s nimi bejvati a pracovati nechtějí. Kdež my znajíce při tom těžkost jejich, kteráž nyní jest a v bu- doucích časích snad by se více rozmohla, i k tomu sme jim povolení své dáti, chtěl-li by kdo z stavu rytířského mezi nimi v městě se osaditi a nechtěl podle nich v ouřadních prácech aneb jiných pořádcích městských bejvati, aby živností městských buďž při šencích, várkách aneb jiných živností jemu nedopouštěli užívati, a to aby každému prve, kdož by se mezi nimi osaditi chtěl z stavu rytířského, oznámili; však kteří tu prve domy mají, jakožto zejmena Jan Zub z Mysločovic, ten aby při uží- vání domu svého zůstal i s syny svými; než jestliže by ten dům k prodaji přišel kterému rytířskému člověku, tehdy ten dům té svobody užívati nemá. Kdež tomu chceme, aby napředpsaní Mezeřitští od nás i od budoucích našich, pánuo a držiteluo města Meziříče, při tom zůstaveni a zachováni byli, a mimo to v jiné potahováni nebyli. K tomu na svědomí pečet svou vlastní s svým jistým vědomím rozkázal sem k tomu listu přivěsiti, jenž dán a psán na zámku našem Mezříči v neděli po svatém Františku léta Páně tisícího pětistého třicátého osmého. L. S. pendentis. — Zemský archiv v Brně. Bočkova sbírka č. 9069. Téhož 1. v pátek den sv. Františka (4. října) podobné svolení učinil Jan z Pernšteina městu Prostějovu; vymíněni byli Petr Verhal z Hernsdorfu, Honz Verhal z Hernsdorfu, Jan Kytlic z Rudilice. (Ibidem č. 10239.) 389. Jan z Pernšteina a města Kladsko, Bystřice (Habelschwerdt), Hrádek (Wünschel- burg) přiznávají, že dlužni jsou Albrechtovi Schelndorfovi z Hornspergu 1200 uh. zl. ve zlatě. — Na Pardubicích den sv. Havla (16. října) 1538. (Orig. něm. perg. archiv míst. král. Česk. č. 969.) 390. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a Kunšem z Vrchlabí a na Čekyni, vedle kteréž směnili jmenovaní smlouvcové některé své poddané a dědičně je sobě postoupili, a sice z Předmostí, ve Vinařích, ve Lhotě od kostela Kopeckého oc. — V Přerově 1538 v outerý po sv. Šimonu a Judu (29. října). (Archiv města Brna, cod. Pernst. 132 f. 355.) 391. Smlouva Jana z Pernšteina s Hradeckými o tok vody u Boharyně. — Na Pardubicích 1538, 25. listopadu. (S Hradeckými o tok vody u Boharyně.) Léta Páně M'VCXXXVIII° v pon- dělí den svaté panny Kateřiny na Pardubicích stala se smlúva celá a dokonalá mezi urozeným pánem panem Janem z Pernštejna a na Helfenštejně oc z strany jedné,
z roku 1538. 423 čtoucí slyšán bude, že jsou před nás předstoupili opatrní purkmistr a rada města Mezříče, poddaní naši věrní milí, žádajíc nás na místě vší obce, abychom prohlédli na nedostatek jejich, kterýž při prácech ouřadních mají a při ujmě živností svojich, a že to tudíž přichází, že někteří z stavu rytířského mezi nimi v městě sedí, šenkův, várek i jiných obchodův městských užívají, a v pracích ouřadních s nimi bejvati a pracovati nechtějí. Kdež my znajíce při tom těžkost jejich, kteráž nyní jest a v bu- doucích časích snad by se více rozmohla, i k tomu sme jim povolení své dáti, chtěl-li by kdo z stavu rytířského mezi nimi v městě se osaditi a nechtěl podle nich v ouřadních prácech aneb jiných pořádcích městských bejvati, aby živností městských buďž při šencích, várkách aneb jiných živností jemu nedopouštěli užívati, a to aby každému prve, kdož by se mezi nimi osaditi chtěl z stavu rytířského, oznámili; však kteří tu prve domy mají, jakožto zejmena Jan Zub z Mysločovic, ten aby při uží- vání domu svého zůstal i s syny svými; než jestliže by ten dům k prodaji přišel kterému rytířskému člověku, tehdy ten dům té svobody užívati nemá. Kdež tomu chceme, aby napředpsaní Mezeřitští od nás i od budoucích našich, pánuo a držiteluo města Meziříče, při tom zůstaveni a zachováni byli, a mimo to v jiné potahováni nebyli. K tomu na svědomí pečet svou vlastní s svým jistým vědomím rozkázal sem k tomu listu přivěsiti, jenž dán a psán na zámku našem Mezříči v neděli po svatém Františku léta Páně tisícího pětistého třicátého osmého. L. S. pendentis. — Zemský archiv v Brně. Bočkova sbírka č. 9069. Téhož 1. v pátek den sv. Františka (4. října) podobné svolení učinil Jan z Pernšteina městu Prostějovu; vymíněni byli Petr Verhal z Hernsdorfu, Honz Verhal z Hernsdorfu, Jan Kytlic z Rudilice. (Ibidem č. 10239.) 389. Jan z Pernšteina a města Kladsko, Bystřice (Habelschwerdt), Hrádek (Wünschel- burg) přiznávají, že dlužni jsou Albrechtovi Schelndorfovi z Hornspergu 1200 uh. zl. ve zlatě. — Na Pardubicích den sv. Havla (16. října) 1538. (Orig. něm. perg. archiv míst. král. Česk. č. 969.) 390. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a Kunšem z Vrchlabí a na Čekyni, vedle kteréž směnili jmenovaní smlouvcové některé své poddané a dědičně je sobě postoupili, a sice z Předmostí, ve Vinařích, ve Lhotě od kostela Kopeckého oc. — V Přerově 1538 v outerý po sv. Šimonu a Judu (29. října). (Archiv města Brna, cod. Pernst. 132 f. 355.) 391. Smlouva Jana z Pernšteina s Hradeckými o tok vody u Boharyně. — Na Pardubicích 1538, 25. listopadu. (S Hradeckými o tok vody u Boharyně.) Léta Páně M'VCXXXVIII° v pon- dělí den svaté panny Kateřiny na Pardubicích stala se smlúva celá a dokonalá mezi urozeným pánem panem Janem z Pernštejna a na Helfenštejně oc z strany jedné,
Strana 424
424 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina a múdrými a opatrnými pány purgmistrem a radou i vší obcí města Hradce Králové JíMti nad Labem z strany druhé, mnou Jaroslavem starším z Šelmberka a s Kosti na Hrádku nad Sázavou, nejvyšším komorníkem království Českého, jakožto prostřed- níkem od stran dožádaným a voleným, a ke mně s obú stran přátely vydanými těmito: Vilímem Křineckým z Ronova, a Janem mladším Křineckým z Ronova na Rožďalovicích, hejtmanem na ten čas kraje Boleslavskýho, Zikmundem Andělem z Ronovce na Morašicích od pana Jana z Pernštejna vydanými, a Janem Litoboř- ským z Chlumu a na Pecce, purkrabí m] kraje Hradeckého a podkomořím královským v království Českém, a Václavem Bořkem z Dohalic a na Mokrovousích, hejtmanem na ten čas kraje Hradeckého, z strany Hradeckých též vydanými, a to taková: Kdež jest byla vznikla různice, i půhonové ode pána na Hradecké učiněni sou byli, což se dotejče gruntův páně zatopených rybníkem Březhradským i také podmokání luk a dědin lidí páně z Pohřebačky pod týmž rybníkem z Podulšan a z Libišan i jinejch: i takto jest skrze mne a svrchupsané od stran přátele ke mně přidané na nás od stran obojích mocném přestání smluveno a srovnáno i vypovědíno, že oni Hradečtí pánu z Pernštejna za to všecko zatopení a podmokání učinili a oddali sou dvadceti jiter louk na Polabí k kruntům páně nejblíže příležícím, a též pánu dali a postoupili všeho toho lesu v trávníku, což tu mají dědičně. Proti tomu pán zase jim Hradeckým ráčil jest dáti mimo to, což sou Hra- dečtí prve koupili a jim odměřeno jest gruntův páně i lidí poddaných páně pod týmž rybníkem Bře[z]hradským za struhú, počnúc od obce Plečické, kde se tíž gruntové počínají, těch gruntův a louk až do tý trúby, a za tou trúbou čtyři lokty zšíří i zdýlí, kterúžto podmok vypadá, pán jim Hradeckým ihned vyměřil a dal k jejich požívání dědičně bez všelijaké překážky pána i budoucích jeho; a ta trouba, kteráž jest v kruntích páně a podmok jí vypadá, ta má v svee míře Hradeckým zůstati bez překážky všelijaké pána i dědicův páně na časy budúcí a věčné. Pakli by kdy sešla, tedy Hradečtí mají na to místo jinou novou trúbu udělati a vložiti. Než což se luk a dědiny páně i lidí páně, které praví, že by tím rybníkem Břez]- hradským podmokati měly, dotejče, ty pán sobě i lidem svým cíditi a opravovati dáti má, tak pokudž by se pánu za nejlepší zdálo a vidělo. Což se trouby, kterouž se voda z rybníka Březhradského do Kuřího jezera pouští, dotejče, tou trubou Hradečtí nynější i budoucí pouštěti dolův vody nemají, leč kdyby se loviště rozdělily a ta voda bezelstně do jiných lovišť sjíti by a vy- padati nemohla, tehdy Hradecští budou moci tou trubou s toho loviště tu vodu pustiti a ty ryby sobě vyloviti; a tu strúhu počnúc od té trúby až do Kuřího jezera oni Hradečtí cíditi mají, tak aby se tou struhou pánu ani lidem páně škoda nedála, a ty strúhy od Kuřího jezera také cíditi mají tak, jakž o to předešlá smlouva ukazuje.
424 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina a múdrými a opatrnými pány purgmistrem a radou i vší obcí města Hradce Králové JíMti nad Labem z strany druhé, mnou Jaroslavem starším z Šelmberka a s Kosti na Hrádku nad Sázavou, nejvyšším komorníkem království Českého, jakožto prostřed- níkem od stran dožádaným a voleným, a ke mně s obú stran přátely vydanými těmito: Vilímem Křineckým z Ronova, a Janem mladším Křineckým z Ronova na Rožďalovicích, hejtmanem na ten čas kraje Boleslavskýho, Zikmundem Andělem z Ronovce na Morašicích od pana Jana z Pernštejna vydanými, a Janem Litoboř- ským z Chlumu a na Pecce, purkrabí m] kraje Hradeckého a podkomořím královským v království Českém, a Václavem Bořkem z Dohalic a na Mokrovousích, hejtmanem na ten čas kraje Hradeckého, z strany Hradeckých též vydanými, a to taková: Kdež jest byla vznikla různice, i půhonové ode pána na Hradecké učiněni sou byli, což se dotejče gruntův páně zatopených rybníkem Březhradským i také podmokání luk a dědin lidí páně z Pohřebačky pod týmž rybníkem z Podulšan a z Libišan i jinejch: i takto jest skrze mne a svrchupsané od stran přátele ke mně přidané na nás od stran obojích mocném přestání smluveno a srovnáno i vypovědíno, že oni Hradečtí pánu z Pernštejna za to všecko zatopení a podmokání učinili a oddali sou dvadceti jiter louk na Polabí k kruntům páně nejblíže příležícím, a též pánu dali a postoupili všeho toho lesu v trávníku, což tu mají dědičně. Proti tomu pán zase jim Hradeckým ráčil jest dáti mimo to, což sou Hra- dečtí prve koupili a jim odměřeno jest gruntův páně i lidí poddaných páně pod týmž rybníkem Bře[z]hradským za struhú, počnúc od obce Plečické, kde se tíž gruntové počínají, těch gruntův a louk až do tý trúby, a za tou trúbou čtyři lokty zšíří i zdýlí, kterúžto podmok vypadá, pán jim Hradeckým ihned vyměřil a dal k jejich požívání dědičně bez všelijaké překážky pána i budoucích jeho; a ta trouba, kteráž jest v kruntích páně a podmok jí vypadá, ta má v svee míře Hradeckým zůstati bez překážky všelijaké pána i dědicův páně na časy budúcí a věčné. Pakli by kdy sešla, tedy Hradečtí mají na to místo jinou novou trúbu udělati a vložiti. Než což se luk a dědiny páně i lidí páně, které praví, že by tím rybníkem Břez]- hradským podmokati měly, dotejče, ty pán sobě i lidem svým cíditi a opravovati dáti má, tak pokudž by se pánu za nejlepší zdálo a vidělo. Což se trouby, kterouž se voda z rybníka Březhradského do Kuřího jezera pouští, dotejče, tou trubou Hradečtí nynější i budoucí pouštěti dolův vody nemají, leč kdyby se loviště rozdělily a ta voda bezelstně do jiných lovišť sjíti by a vy- padati nemohla, tehdy Hradecští budou moci tou trubou s toho loviště tu vodu pustiti a ty ryby sobě vyloviti; a tu strúhu počnúc od té trúby až do Kuřího jezera oni Hradečtí cíditi mají, tak aby se tou struhou pánu ani lidem páně škoda nedála, a ty strúhy od Kuřího jezera také cíditi mají tak, jakž o to předešlá smlouva ukazuje.
Strana 425
z roku 1538. 425 Což přistavování prken na stavu Opatovském velkém dotýče, takto jest mezi nimi pánem a Hradeckými smluveno a stvrzeno: že pán z Pernštejna, kdyby vody malé na Labi kdyžkoli byly a toho potřeboval aneb budoucí jeho, bude sobě moci prken přistaviti na témž stavu Opatovském, tak aby voda nad ten cejch měděnej, kterýž jest podle předešlé smlouvy udělán, kteráž míra první jim obojím stranám od nás vydána jest, strany aby sobě nad ten první měděnej cejch hned bez prodlívání na tu míru od nás vydanú novej udělali, však na ten způsob, tak aby voda nic vejš nad tu míru novou od pána, dědicův a budoucích páně držána tím přistavováním nebyla. Však to všecko aby bylo bez ujmy a pohoršení první smlouvy o témž stavu a stavení cejchu ve všech artykulích učiněné. Než toto jest mezi tím znamenitě vymieněno, že v luk sečení, uznala-li by se toho potřeba pro škodu luk, a oni Hradečtí o tom pánu aneb ouředníku páně oznámili na Pardubice, ta prkna z stavu vyňata býti mají, tak aby lúky volně ssečeny a sklizeny býti mohly. A potom zase, nastala-li by toho pánu potřeba, můž sobě ta prkna rozkázati na stav na ten zase vstaviti. Než jestliže by pak vody veliké kdykoli připadly, tehdy oni Hradečtí mají o tom pánu den napřed dáti věděti aneb ouřed- níkům páně; tehdy bude pán povinen, dědici i budoucí páně, ihned ta prkna rozkázati z toho stavu vyníti, a oni zase Hradečtí i budoucí jich tolikéž při té míře vnově udělané pána i budoucí jeho zachovati mají. A tak oboje strany při tom artykuli k sobě se beze všeho přerušení nyní i na časy budoucí zachovati mají, a to pod propadením pokuty padesáti kop grošův českých tolikrát, kolikrátž by se koli která strana jedna k druhé k sobě tak, jakž se v této smlouvě píše, nezachovala. Což se vody vedení u Boharyně pod mlejnem Boharynskejm dotejče, tu bude moci pán a budoucí páně k oužitku sobě pojíti odtud, odkud sou ji Hradečtí do své struhy nové pojali, a ji přes grunty Hradeckejch aneb poddanejch jejich vésti a struhu sobě k vedení té vody udělati, tak aby čtyř loket zšíří v vodevření bylo a ve dně dvou loket; a z té struhy zemi bude moci dáti metati na obě straně, pokudž toho potřeba té struhy země ukazovati bude. A lidé Hradeckejch aneb oni Hradečtí okolo té struhy na těch březích budou moci pastvami toho užívati i jinak, avšak aby bez zavozování a škody té struhy to bylo. A napřed v té struze pán i Hradečtí na společný náklad mají sobě stavidla udělati o dvou rovnejch polích, a to tak opatřiti buď nadymačem anebo stávkem, aby tu vodu obě straně volně sobě vésti mohly; a těmi stavidly jedna polovice se má tý vody na rybník páně pouštěti a druhou polovici sobě Hradečtí na svůj rybník pojíti. A kdyby pán tý vody nepo- třeboval, tehda oni Hradečtí budou moci na svůj rybník všecku vobrátiti a pojíti, a to s vůlí páně a dědicův i budoucích jeho; a tolikéž pán, jestliže by Hradečtí té vody nepotřebovali, bude ji moci k oužitku svému všecku hnáti struhou svou též s vůlí Hradeckých. A jestliže by oni Hradečtí chtěli v těch místech pod Boharyní Archiv Český XX. 54
z roku 1538. 425 Což přistavování prken na stavu Opatovském velkém dotýče, takto jest mezi nimi pánem a Hradeckými smluveno a stvrzeno: že pán z Pernštejna, kdyby vody malé na Labi kdyžkoli byly a toho potřeboval aneb budoucí jeho, bude sobě moci prken přistaviti na témž stavu Opatovském, tak aby voda nad ten cejch měděnej, kterýž jest podle předešlé smlouvy udělán, kteráž míra první jim obojím stranám od nás vydána jest, strany aby sobě nad ten první měděnej cejch hned bez prodlívání na tu míru od nás vydanú novej udělali, však na ten způsob, tak aby voda nic vejš nad tu míru novou od pána, dědicův a budoucích páně držána tím přistavováním nebyla. Však to všecko aby bylo bez ujmy a pohoršení první smlouvy o témž stavu a stavení cejchu ve všech artykulích učiněné. Než toto jest mezi tím znamenitě vymieněno, že v luk sečení, uznala-li by se toho potřeba pro škodu luk, a oni Hradečtí o tom pánu aneb ouředníku páně oznámili na Pardubice, ta prkna z stavu vyňata býti mají, tak aby lúky volně ssečeny a sklizeny býti mohly. A potom zase, nastala-li by toho pánu potřeba, můž sobě ta prkna rozkázati na stav na ten zase vstaviti. Než jestliže by pak vody veliké kdykoli připadly, tehdy oni Hradečtí mají o tom pánu den napřed dáti věděti aneb ouřed- níkům páně; tehdy bude pán povinen, dědici i budoucí páně, ihned ta prkna rozkázati z toho stavu vyníti, a oni zase Hradečtí i budoucí jich tolikéž při té míře vnově udělané pána i budoucí jeho zachovati mají. A tak oboje strany při tom artykuli k sobě se beze všeho přerušení nyní i na časy budoucí zachovati mají, a to pod propadením pokuty padesáti kop grošův českých tolikrát, kolikrátž by se koli která strana jedna k druhé k sobě tak, jakž se v této smlouvě píše, nezachovala. Což se vody vedení u Boharyně pod mlejnem Boharynskejm dotejče, tu bude moci pán a budoucí páně k oužitku sobě pojíti odtud, odkud sou ji Hradečtí do své struhy nové pojali, a ji přes grunty Hradeckejch aneb poddanejch jejich vésti a struhu sobě k vedení té vody udělati, tak aby čtyř loket zšíří v vodevření bylo a ve dně dvou loket; a z té struhy zemi bude moci dáti metati na obě straně, pokudž toho potřeba té struhy země ukazovati bude. A lidé Hradeckejch aneb oni Hradečtí okolo té struhy na těch březích budou moci pastvami toho užívati i jinak, avšak aby bez zavozování a škody té struhy to bylo. A napřed v té struze pán i Hradečtí na společný náklad mají sobě stavidla udělati o dvou rovnejch polích, a to tak opatřiti buď nadymačem anebo stávkem, aby tu vodu obě straně volně sobě vésti mohly; a těmi stavidly jedna polovice se má tý vody na rybník páně pouštěti a druhou polovici sobě Hradečtí na svůj rybník pojíti. A kdyby pán tý vody nepo- třeboval, tehda oni Hradečtí budou moci na svůj rybník všecku vobrátiti a pojíti, a to s vůlí páně a dědicův i budoucích jeho; a tolikéž pán, jestliže by Hradečtí té vody nepotřebovali, bude ji moci k oužitku svému všecku hnáti struhou svou též s vůlí Hradeckých. A jestliže by oni Hradečtí chtěli v těch místech pod Boharyní Archiv Český XX. 54
Strana 426
426 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina rybník dělati, to budou moci učiniti, ale však s tou výminkou, aby oni té vody jednu polovici přes své grunty tou struhou předse pánu tak, jak se nahoře píše a vysvětluje, pouštěli, pokudž toho pánu potřeba jest. Než cožkoli by pán sobě k té struze dělání těch gruntův bral a potřeboval, tak jakž nahoře dotčeno jest, o to se oni Hradečtí [s] svejmi poddanejmi bez všelijaké nesnáze a urovnávání panského s nimi snésti a srovnati mají. Což se pak těch všech půhonů mezi pánem a Hradeckejmi o tyto artykule napřed psané vzniklých dotýče, ty všecky mezi nimi zdviháme a v niveč obracujeme. A tuto smlouvu slíbily sou sobě oboje strany řádně ve všech artykulích zdržeti a zachovati. Kdež pak na zdržení a pro lepší toho jistotu k těmto smluvám pán z Pern- šteina a oni Hradečtí pečeti své vlastní dali sou přivěsiti. A my nadepsaní prostředník a smlouvce od stran obojích vydaní též pro lepší zdržení k této smlouvě sme pečeti své přivěsili, kdež toho jedna každá strana smlouvu zpečetěnou a ztvrzenou mají. Stalo se léta a dne svrchupsaného. Zbytek urbáře někdy v Golč. Jeníkově f. 87. — Též opsáno v knize někdy Pardubské v archivě Če- ského Musea za instrukcí hejtmanskou z roku 1673. 392. Jan z Pernšteina propouští Prostějovským k žádosti jich některé rybníky s mlejnem pod Zlechovem, začež jemu ročního platu 44 zl. mají odváděti; svoluje jim brusnici nebo pilu si udělati oc. — Na Pardubicích v pátek den sv. Lucie (13. prosince) 1538. (Zemsk. arch. Brn. Bočk. sb. č. 10238.) 393. Šebestian z Weitmile přiznává, jakož někdy slíbil s hrabětem Jeronymem Slikem za hraběte Hanuše z Hardeku paní Johance z Ronova za 300 zl. uhersk., kteréž summy po- lovice nálezem při úřadu purkrabském mu přisouzena byla, že tuto částku 150 zl. uhersk. od Jana z Pernšteina za Hanuše z Hardeku přejal, vyzdvihl a zaplatil. — V Praze 1538 v pátek den sv. Lucie (13. prosince). (Orig. pap. v arch. míst. král. Česk. č. 968.) 394. 1538 Jindřich Střela z Rokyc přiznává: jakož tvrz Vyšehňovice, dvůr poplužní oc Janovi z Pernšteina za 1250 �? gr. pražsk. dskami zapsal, že dědictví takové spravuje dědi- nami svými, kteréž má a míti bude. (DZ. 45. B. 11.) 395. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a konventem kláštera Matky boží ve Znojmě, kterouž propouští se od fary sv. Michala v Lech[o]vicích čtyry lány rolí a luk Janovi z Pern- šteina, začež jmenovaný 71/2 f gr. ročního platu dávati má. — Ve Znojmě. Bez data [1538]. (Arch města Brna, cod. Pernst. č. 132 f. 354.) 396. (1538?) Smlouva mezi Janem z Pernšteina a Jiříkem Žabkou z Limperku o čistění, opatření strouhy u Pohořelic. (List. necelá v arch. m. Brna, cod. Pernst. 132 f. 358.) 397. Jan z Pernšteina propouští městečku Křižanovu desátky obilné z dědiny Svinů na vychování školního správce Křižanovského. — Na Pernšteině 1539, 20. ledna. My Jan z Pernštaina a na Helfenštaině i s erby svajmi, pán a pravý dědic panství Pernštainského, jakož nynějšího věku tak budoucím tímto listem naším, jichž dojde, oznamujem, že sou předstoupili před nás opatrní rychtář a konšelé na místě
426 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina rybník dělati, to budou moci učiniti, ale však s tou výminkou, aby oni té vody jednu polovici přes své grunty tou struhou předse pánu tak, jak se nahoře píše a vysvětluje, pouštěli, pokudž toho pánu potřeba jest. Než cožkoli by pán sobě k té struze dělání těch gruntův bral a potřeboval, tak jakž nahoře dotčeno jest, o to se oni Hradečtí [s] svejmi poddanejmi bez všelijaké nesnáze a urovnávání panského s nimi snésti a srovnati mají. Což se pak těch všech půhonů mezi pánem a Hradeckejmi o tyto artykule napřed psané vzniklých dotýče, ty všecky mezi nimi zdviháme a v niveč obracujeme. A tuto smlouvu slíbily sou sobě oboje strany řádně ve všech artykulích zdržeti a zachovati. Kdež pak na zdržení a pro lepší toho jistotu k těmto smluvám pán z Pern- šteina a oni Hradečtí pečeti své vlastní dali sou přivěsiti. A my nadepsaní prostředník a smlouvce od stran obojích vydaní též pro lepší zdržení k této smlouvě sme pečeti své přivěsili, kdež toho jedna každá strana smlouvu zpečetěnou a ztvrzenou mají. Stalo se léta a dne svrchupsaného. Zbytek urbáře někdy v Golč. Jeníkově f. 87. — Též opsáno v knize někdy Pardubské v archivě Če- ského Musea za instrukcí hejtmanskou z roku 1673. 392. Jan z Pernšteina propouští Prostějovským k žádosti jich některé rybníky s mlejnem pod Zlechovem, začež jemu ročního platu 44 zl. mají odváděti; svoluje jim brusnici nebo pilu si udělati oc. — Na Pardubicích v pátek den sv. Lucie (13. prosince) 1538. (Zemsk. arch. Brn. Bočk. sb. č. 10238.) 393. Šebestian z Weitmile přiznává, jakož někdy slíbil s hrabětem Jeronymem Slikem za hraběte Hanuše z Hardeku paní Johance z Ronova za 300 zl. uhersk., kteréž summy po- lovice nálezem při úřadu purkrabském mu přisouzena byla, že tuto částku 150 zl. uhersk. od Jana z Pernšteina za Hanuše z Hardeku přejal, vyzdvihl a zaplatil. — V Praze 1538 v pátek den sv. Lucie (13. prosince). (Orig. pap. v arch. míst. král. Česk. č. 968.) 394. 1538 Jindřich Střela z Rokyc přiznává: jakož tvrz Vyšehňovice, dvůr poplužní oc Janovi z Pernšteina za 1250 �? gr. pražsk. dskami zapsal, že dědictví takové spravuje dědi- nami svými, kteréž má a míti bude. (DZ. 45. B. 11.) 395. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a konventem kláštera Matky boží ve Znojmě, kterouž propouští se od fary sv. Michala v Lech[o]vicích čtyry lány rolí a luk Janovi z Pern- šteina, začež jmenovaný 71/2 f gr. ročního platu dávati má. — Ve Znojmě. Bez data [1538]. (Arch města Brna, cod. Pernst. č. 132 f. 354.) 396. (1538?) Smlouva mezi Janem z Pernšteina a Jiříkem Žabkou z Limperku o čistění, opatření strouhy u Pohořelic. (List. necelá v arch. m. Brna, cod. Pernst. 132 f. 358.) 397. Jan z Pernšteina propouští městečku Křižanovu desátky obilné z dědiny Svinů na vychování školního správce Křižanovského. — Na Pernšteině 1539, 20. ledna. My Jan z Pernštaina a na Helfenštaině i s erby svajmi, pán a pravý dědic panství Pernštainského, jakož nynějšího věku tak budoucím tímto listem naším, jichž dojde, oznamujem, že sou předstoupili před nás opatrní rychtář a konšelé na místě
Strana 427
z let 1538 a 1539. 427 vší obce městečka našeho Křižanova, věrní milí, vznášejíce na nás, že by se jim častokrát překážky činily při tom desátku, kterýž jim od předků našich, pánuov z Pernštaina, ze vsi naší z Svinuov puščen a dán, aby oni ten desátek od těch lidí každého roku brali spravedlivě, což jsou dávati povinni; při tom nás snažnou prosbú žádajíce, abychom je z milosti svý při takovým obdarování zůstaviti a potvrzení listem svajm, aby jim v tom budúcně překážky od žádného činěno nebylo, dáti ráčili. Kdež my svrchupsaný Jan z Pernšteina nechtíc tomu, což se předky našimi pány z Pernštaina pro dobrý nadalo, toho umenšiti, nébrž raději takových věcí při- většiti, aby lidé naši, znajíce naši milost takovú k sobě, tím lépe pod námi sedíce, se živiti mohli, k takový jich prosbě jsúce nachýleni, podle žádosti jejich ten desátek ze vsi Svinů, tak jakž od starodávna jsou jej brali, jim Křižanovským pustili sme, pouščíme a dáváme, tak aby ti lidé naši svrchupsaní nynější i budoucí ze vsi Svinů budoucně jim Křižanovským ty desátky bez odporu každýho roku, což sou sprave- dlivě dávati povinni, dávali; a Křižanovští takovaj desátek berouc, na to mají rektora neb mistra školního, člověka hodnýho, kterýž by při kostele při zpívání a jiný pořádky uměl spraviti, jim k ůbci písařství se dobře trefiti a dítky jejich k ctnostem mravným vésti a pilně je učiti. Tomu na svědomí a potvrzení toho pečeť naši vlastní s naším jistajm vědomím k tomuto listu přivěsiti sme rozkázali. Jenž dán a psán na zámku naším Pernštaině v pondělí den svatého Fabiána Šebestiána léta páně tisícého pětistého třidcátého devátého. Arch. zemsk. Mor. Bočkova sbírka č. 4596, vidimus z r. 1609 na perg. 398. Král Ferdinand potvrzuje smlouvu (která se stala 1536, v úterý po pam. sv. Víta) mezi Janem z Pernšteina a Kateřinou abatyší kláštera sv. Kateřiny v Olomouci o vedení vody na rybníky Majetínské. — Ve Vídni v pátek po Hromnicích [7. února] 1539. (Orig. perg. s vis. peč. v arch. Tovač. č. 45.) 399. Jan z Pernšteina za výdaje při opravování cest městu Mezeříčí vzešlé udílí městu tomu všechna práva, kterýchž sám užíval: práva k mýtu, k vybírání tržních poplatků, z krámův chlebových, z vína, piva a soli, začež dává jemu město ves Křoví. — Na Mezeříčí den sv. Valentina (14. února) 1539. (Reg. Mährens v. Chlumetzky.) 400. 1539, 26. února—1. března. Jan z Pernšteina pohání Adama Lva z Rožmitála pro dědiny a vsi Mikuláše Cerhenského z Dražovic. Pro tuže příčinu pohání Viléma Šťast- ného z Waldšteina, jako poručníka dětí a statků Slavaty z Chlumu. (Zbyt. desk zemsk. I. str. 289 č. 149 a str. 291 č. 157.) 401. Soud zemský v rozepři Albrechta Šlika s Janem z Pernšteina vypovídá, aby obranní list Šlikovi na Baštnický statek Pernšteinův vydán nebyl, poněvadž Šlik nezapravil platu, který byl povinen vydávati kapitole hradu Pražského ze vsi Německých Třebešic. — 1539, 8. března. Vedle toho odložení, kteréž se stalo vejpovědí pánův JMtí a vládyk na plném soudu zemském mezi Albrechtem Šlikem hrabí z Pasaunu, a Janem z Pernšteina 54*
z let 1538 a 1539. 427 vší obce městečka našeho Křižanova, věrní milí, vznášejíce na nás, že by se jim častokrát překážky činily při tom desátku, kterýž jim od předků našich, pánuov z Pernštaina, ze vsi naší z Svinuov puščen a dán, aby oni ten desátek od těch lidí každého roku brali spravedlivě, což jsou dávati povinni; při tom nás snažnou prosbú žádajíce, abychom je z milosti svý při takovým obdarování zůstaviti a potvrzení listem svajm, aby jim v tom budúcně překážky od žádného činěno nebylo, dáti ráčili. Kdež my svrchupsaný Jan z Pernšteina nechtíc tomu, což se předky našimi pány z Pernštaina pro dobrý nadalo, toho umenšiti, nébrž raději takových věcí při- většiti, aby lidé naši, znajíce naši milost takovú k sobě, tím lépe pod námi sedíce, se živiti mohli, k takový jich prosbě jsúce nachýleni, podle žádosti jejich ten desátek ze vsi Svinů, tak jakž od starodávna jsou jej brali, jim Křižanovským pustili sme, pouščíme a dáváme, tak aby ti lidé naši svrchupsaní nynější i budoucí ze vsi Svinů budoucně jim Křižanovským ty desátky bez odporu každýho roku, což sou sprave- dlivě dávati povinni, dávali; a Křižanovští takovaj desátek berouc, na to mají rektora neb mistra školního, člověka hodnýho, kterýž by při kostele při zpívání a jiný pořádky uměl spraviti, jim k ůbci písařství se dobře trefiti a dítky jejich k ctnostem mravným vésti a pilně je učiti. Tomu na svědomí a potvrzení toho pečeť naši vlastní s naším jistajm vědomím k tomuto listu přivěsiti sme rozkázali. Jenž dán a psán na zámku naším Pernštaině v pondělí den svatého Fabiána Šebestiána léta páně tisícého pětistého třidcátého devátého. Arch. zemsk. Mor. Bočkova sbírka č. 4596, vidimus z r. 1609 na perg. 398. Král Ferdinand potvrzuje smlouvu (která se stala 1536, v úterý po pam. sv. Víta) mezi Janem z Pernšteina a Kateřinou abatyší kláštera sv. Kateřiny v Olomouci o vedení vody na rybníky Majetínské. — Ve Vídni v pátek po Hromnicích [7. února] 1539. (Orig. perg. s vis. peč. v arch. Tovač. č. 45.) 399. Jan z Pernšteina za výdaje při opravování cest městu Mezeříčí vzešlé udílí městu tomu všechna práva, kterýchž sám užíval: práva k mýtu, k vybírání tržních poplatků, z krámův chlebových, z vína, piva a soli, začež dává jemu město ves Křoví. — Na Mezeříčí den sv. Valentina (14. února) 1539. (Reg. Mährens v. Chlumetzky.) 400. 1539, 26. února—1. března. Jan z Pernšteina pohání Adama Lva z Rožmitála pro dědiny a vsi Mikuláše Cerhenského z Dražovic. Pro tuže příčinu pohání Viléma Šťast- ného z Waldšteina, jako poručníka dětí a statků Slavaty z Chlumu. (Zbyt. desk zemsk. I. str. 289 č. 149 a str. 291 č. 157.) 401. Soud zemský v rozepři Albrechta Šlika s Janem z Pernšteina vypovídá, aby obranní list Šlikovi na Baštnický statek Pernšteinův vydán nebyl, poněvadž Šlik nezapravil platu, který byl povinen vydávati kapitole hradu Pražského ze vsi Německých Třebešic. — 1539, 8. března. Vedle toho odložení, kteréž se stalo vejpovědí pánův JMtí a vládyk na plném soudu zemském mezi Albrechtem Šlikem hrabí z Pasaunu, a Janem z Pernšteina 54*
Strana 428
428 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina a na Helfenštejně, což se vydání listu obranního na dědiny téhož Jana z Pernšteina, totiž na Baštnické zboží pro nesprávu platu, kterýž se vydává k kapitole hradu Pražského z Německých Třebošic, dotýče: kdež pak prokurátor krále JMti při tom mluvil jest, že by to ukázati chtěl, že ten list obranní jemu Albrechtovi vydáván byti nemá, a JMKská že jemu tou správou povinen není, jakž táž vejpověď JMti plněji svědčí. A na to od téhož prokurátora krále JMti ukázány sou zápisy, kterým ijž Jeronymovi Šlikovi JMKská zboží Pětipes s jich příslušenstvím v summě jisté postu- povati ráčí, a zase tajž Jeronym Albrechtovi Šlikovi při tom zápis podpůrčí někdy Vojtěcha z Pernšteina témuž Jeronymovi učiněný. A poněvadž JMKská témuž Jero- nymovi s žádnými výměnkami toho statku postupovati neráčil, nýbrž jakž jest jej sám držeti ráčil, tak jej v jisté summě jemu však s vejplatú postúpiti jest ráčil, platu komorního žádného sobě tu nepozůstavuje ani výměnky žádné o tom nečině; kterýžto Jeronym jemu Albrechtovi v témž právě, jakž jest sám měl, toho zase postoupil jest, ježto on Jeronym ten plat nadepsané kapitole vydával jest. A poněvadž podpůrčí zápis jeho někdy Vojtěcha v sobě jiného nenese, než toliko byl-li by on Jeronym z těch dědin právem jakým vyveden, že by ho v tom zastúpiti chtěl, a platu komorního žádného nespravuje, ani také z těch dědin on Albrecht vyveden není: z té příčiny že ten list obranní spravedlivě vyjíti nemá, a Jan z Pernšteina že jemu Albrechtovi zprávou toho platu komorního povinen není, nýbrž on Albrecht, poněvadž ten statek v tak malé summě, totiž IIM ſ gr. českých drží, že ten plat spravedlivě spravovati a vydávati má. Žádaje v tom Jich Mtí, poněvadž jest se JMKská tu v nic dále zavázati ani podvoliti neráčil, na místě JMKské za spravedlivé opatření; tím dokládaje, podvoloval-li jest se Jan z Pernšteina več, a že jest za uvázání podle práva vedení přijal, že to JMKské nic na škodu býti nemá a nemůže. Na to také od Jana z Pernšteina jest mluveno, že cožkoli onoho času od něho bylo jest mluveno nebo ukazováno, toho že podruhé opakovati nechce, než při tom že toho zůstavuje; toliko což se podvolení jeho dotýče z strany uvázání, že by to JMKské nic na škodu býti nemělo. Pak jakž jest se to koli stalo, to jest pro uvarování dalších škod a nákladuo učiněno. Než což se správnieho zápisu dotýče, poněvadž ten se nevztahuje na prodaj dědičný, než toliko na zboží vejplatné, a zmienky o témž platu žádné není: z té příčiny že také tu jemu Albrechtovi správou, poněvadž z dědin těch vyveden není, povinen býti nemuože, neb platu nespravuje, než toliko summu IIM P gr. českých, ač jestliže by on Jeronym pro tu summu z těch dědin vyveden byl, tu že spravovati má; táhna se na nálezy, kteréž jsú prve ukazovány, a poroučeje to JMtem k spravedlivému uvážení. Proti tomu od Albrechta Šlika jest mluveno, že nad to nade všecko, což jest prve mluveno a ukazováno, toho ještě dokládá: jakož od prokuratora JMKské to mluveno jest, poněvadž v témž zápisu o platu žádné zmienky není, že by také jemu
428 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina a na Helfenštejně, což se vydání listu obranního na dědiny téhož Jana z Pernšteina, totiž na Baštnické zboží pro nesprávu platu, kterýž se vydává k kapitole hradu Pražského z Německých Třebošic, dotýče: kdež pak prokurátor krále JMti při tom mluvil jest, že by to ukázati chtěl, že ten list obranní jemu Albrechtovi vydáván byti nemá, a JMKská že jemu tou správou povinen není, jakž táž vejpověď JMti plněji svědčí. A na to od téhož prokurátora krále JMti ukázány sou zápisy, kterým ijž Jeronymovi Šlikovi JMKská zboží Pětipes s jich příslušenstvím v summě jisté postu- povati ráčí, a zase tajž Jeronym Albrechtovi Šlikovi při tom zápis podpůrčí někdy Vojtěcha z Pernšteina témuž Jeronymovi učiněný. A poněvadž JMKská témuž Jero- nymovi s žádnými výměnkami toho statku postupovati neráčil, nýbrž jakž jest jej sám držeti ráčil, tak jej v jisté summě jemu však s vejplatú postúpiti jest ráčil, platu komorního žádného sobě tu nepozůstavuje ani výměnky žádné o tom nečině; kterýžto Jeronym jemu Albrechtovi v témž právě, jakž jest sám měl, toho zase postoupil jest, ježto on Jeronym ten plat nadepsané kapitole vydával jest. A poněvadž podpůrčí zápis jeho někdy Vojtěcha v sobě jiného nenese, než toliko byl-li by on Jeronym z těch dědin právem jakým vyveden, že by ho v tom zastúpiti chtěl, a platu komorního žádného nespravuje, ani také z těch dědin on Albrecht vyveden není: z té příčiny že ten list obranní spravedlivě vyjíti nemá, a Jan z Pernšteina že jemu Albrechtovi zprávou toho platu komorního povinen není, nýbrž on Albrecht, poněvadž ten statek v tak malé summě, totiž IIM ſ gr. českých drží, že ten plat spravedlivě spravovati a vydávati má. Žádaje v tom Jich Mtí, poněvadž jest se JMKská tu v nic dále zavázati ani podvoliti neráčil, na místě JMKské za spravedlivé opatření; tím dokládaje, podvoloval-li jest se Jan z Pernšteina več, a že jest za uvázání podle práva vedení přijal, že to JMKské nic na škodu býti nemá a nemůže. Na to také od Jana z Pernšteina jest mluveno, že cožkoli onoho času od něho bylo jest mluveno nebo ukazováno, toho že podruhé opakovati nechce, než při tom že toho zůstavuje; toliko což se podvolení jeho dotýče z strany uvázání, že by to JMKské nic na škodu býti nemělo. Pak jakž jest se to koli stalo, to jest pro uvarování dalších škod a nákladuo učiněno. Než což se správnieho zápisu dotýče, poněvadž ten se nevztahuje na prodaj dědičný, než toliko na zboží vejplatné, a zmienky o témž platu žádné není: z té příčiny že také tu jemu Albrechtovi správou, poněvadž z dědin těch vyveden není, povinen býti nemuože, neb platu nespravuje, než toliko summu IIM P gr. českých, ač jestliže by on Jeronym pro tu summu z těch dědin vyveden byl, tu že spravovati má; táhna se na nálezy, kteréž jsú prve ukazovány, a poroučeje to JMtem k spravedlivému uvážení. Proti tomu od Albrechta Šlika jest mluveno, že nad to nade všecko, což jest prve mluveno a ukazováno, toho ještě dokládá: jakož od prokuratora JMKské to mluveno jest, poněvadž v témž zápisu o platu žádné zmienky není, že by také jemu
Strana 429
z roku 1539. 429 správou JMKská ani on Jan z Pernšteina povinen nebyl: pak v zápise tom JMKské zřetedlně se nachází, že JMKská Jeronymovi Šlikovi to zboží i s platem na lidech zapisovati ráčí, a protož ta zpráva že tak ujata býti má, že jemu ten plat také ve správě stojí, a dědin samých bez platu že by on nežádal a k užitku také že by mu býti nemohly; anýbrž poněvadž jest mu s volí vší země ten statek postoupen, na kterémž již VIIIM zlatých rejnských má, z té příčiny že spravedlivě v tom zastoupen býti má, a tu že JMKská výmluvy žádné míti nemůže. Z strany pak Jana z Pernšteina také to mluvíc, že v smlúvě té mezi tajmž Janem z Pernšteina a Albrechtem z Gutšteina zřetedlně se to nachází, že se Pětipsy zejména spravují, a protož, poněvadž již on Jan z Pernšteina jiné také správce má, že se nemá a nemůže slušně tomu brániti; ukázav při tom i svědomí, což se toho podvolení dobrovolného, podle kteréhož jest on Jan za uvázání přijal, dotýče, a list jemu od Jana Žateckého poslaný. A poněvadž jest tak podle téhož podvolení on Jan za uvá- zání přijal a s ním se o to sčítati i umluviti chtěl, z té příčiny že již podle toho spravedlivě ten plat jemu spravovati povinen jest; dav dále čísti některá svědomí z strany téhož platu, a v tom že se JMtem poroučí k spravedlivému opatření. Tu páni JMti a vládyky na plném soudu zemském slyševše strany a jich se všech stran vznešení, zápis JMKské, dsky postoupení, zápis, podpůrčí smlúvu, braní, uvázání a svědomí, toho všeho s pilností pováživše, takto o tom rozkazovati ráčí: Poněvadž jest se to našlo a vyhledalo, že více platu ročního na té vsi Německé Třebešnice jest a vychází nad tu summu vajš, co kněžím každého roku vydáváno od předešlých držiteluov té vsi jest bývalo; kterýžto plat, což ho přes vydání tajmž kněžím přebíhá, zuostává za ním Albrechtem Šlikem, a v zápisu krále JMti dskami učiněným, kdež Jeronymovi Šlikovi zboží Pětipeské i s touž vsí Německou Třebešnicí zastavovati ráčí, žádná výměnka o témž platu komorním ročním, totiž XXVI P gr. českých, aby kde jinam převeden aneb odjinud vydáván býti měl, učiněna není, a tak jest tu ten plat na též vsi Německé Třebešnici zuostal: z těch příčin ona kapitola hradu Pražského dobře sou mohli pro též platy zadržalé podle zápisu svého s komorníkem Pražským braní učiniti, a on Jan z Pernšteina jemu Albrechtovi Šli- kovi tou správou pro ten plat povinen není, a tak list obranní jemu Albrechtovi Šlikovi na zboží Baštnické, kderéhož Jan z Pernšteina v držení jest, vydán býti nemá. Poslové na to od Jich Mtí z plného soudu zemského byli sou Adam z Šternberka a na Konopišti a Jan mladší z Lobkovic a na Mašťově z pánuov, jsúce od Jich Mtí zvláště vyslaní. Stalo se léta božího MVCXXXIX v sobotu po Přenešení sv. Václava. Karlšteinský kvatern č. 4 f. O. XI. a. v arch. z. kr. Č. 402. Jan z Pernšteina potvrzuje lidem ze vsi Čertorej list ze dne 2. února 1451, kterýž mají od někdejšího držitele Čertorejského Zicha z Wolfperka na držení dvoru a dvou lánů rolí v Čertoryjích s loukami, pastvami a robotami, kromě lesův, desátkův a luhův, za
z roku 1539. 429 správou JMKská ani on Jan z Pernšteina povinen nebyl: pak v zápise tom JMKské zřetedlně se nachází, že JMKská Jeronymovi Šlikovi to zboží i s platem na lidech zapisovati ráčí, a protož ta zpráva že tak ujata býti má, že jemu ten plat také ve správě stojí, a dědin samých bez platu že by on nežádal a k užitku také že by mu býti nemohly; anýbrž poněvadž jest mu s volí vší země ten statek postoupen, na kterémž již VIIIM zlatých rejnských má, z té příčiny že spravedlivě v tom zastoupen býti má, a tu že JMKská výmluvy žádné míti nemůže. Z strany pak Jana z Pernšteina také to mluvíc, že v smlúvě té mezi tajmž Janem z Pernšteina a Albrechtem z Gutšteina zřetedlně se to nachází, že se Pětipsy zejména spravují, a protož, poněvadž již on Jan z Pernšteina jiné také správce má, že se nemá a nemůže slušně tomu brániti; ukázav při tom i svědomí, což se toho podvolení dobrovolného, podle kteréhož jest on Jan za uvázání přijal, dotýče, a list jemu od Jana Žateckého poslaný. A poněvadž jest tak podle téhož podvolení on Jan za uvá- zání přijal a s ním se o to sčítati i umluviti chtěl, z té příčiny že již podle toho spravedlivě ten plat jemu spravovati povinen jest; dav dále čísti některá svědomí z strany téhož platu, a v tom že se JMtem poroučí k spravedlivému opatření. Tu páni JMti a vládyky na plném soudu zemském slyševše strany a jich se všech stran vznešení, zápis JMKské, dsky postoupení, zápis, podpůrčí smlúvu, braní, uvázání a svědomí, toho všeho s pilností pováživše, takto o tom rozkazovati ráčí: Poněvadž jest se to našlo a vyhledalo, že více platu ročního na té vsi Německé Třebešnice jest a vychází nad tu summu vajš, co kněžím každého roku vydáváno od předešlých držiteluov té vsi jest bývalo; kterýžto plat, což ho přes vydání tajmž kněžím přebíhá, zuostává za ním Albrechtem Šlikem, a v zápisu krále JMti dskami učiněným, kdež Jeronymovi Šlikovi zboží Pětipeské i s touž vsí Německou Třebešnicí zastavovati ráčí, žádná výměnka o témž platu komorním ročním, totiž XXVI P gr. českých, aby kde jinam převeden aneb odjinud vydáván býti měl, učiněna není, a tak jest tu ten plat na též vsi Německé Třebešnici zuostal: z těch příčin ona kapitola hradu Pražského dobře sou mohli pro též platy zadržalé podle zápisu svého s komorníkem Pražským braní učiniti, a on Jan z Pernšteina jemu Albrechtovi Šli- kovi tou správou pro ten plat povinen není, a tak list obranní jemu Albrechtovi Šlikovi na zboží Baštnické, kderéhož Jan z Pernšteina v držení jest, vydán býti nemá. Poslové na to od Jich Mtí z plného soudu zemského byli sou Adam z Šternberka a na Konopišti a Jan mladší z Lobkovic a na Mašťově z pánuov, jsúce od Jich Mtí zvláště vyslaní. Stalo se léta božího MVCXXXIX v sobotu po Přenešení sv. Václava. Karlšteinský kvatern č. 4 f. O. XI. a. v arch. z. kr. Č. 402. Jan z Pernšteina potvrzuje lidem ze vsi Čertorej list ze dne 2. února 1451, kterýž mají od někdejšího držitele Čertorejského Zicha z Wolfperka na držení dvoru a dvou lánů rolí v Čertoryjích s loukami, pastvami a robotami, kromě lesův, desátkův a luhův, za
Strana 430
430 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 75 hř. stříbrn., takovou měrou, aby z toho dvoru každoročně platili 4 hř. gr.; Pernštein stvrzuje dále, že od robot dvorských jsou osvobozeni. — Na Tovačově v outerý den rozeslání sv. apoštolů (15. července) 1539. (Mus. Frant. v Brně, priv. Tovač. 1396.) 403. Král Ferdinand k přímluvě Jana z Pernšteina dává městu Prostějovu 3 trhy koňské, a sice ve středu a ve čtvrtek po neděli Oculi, druhý ve středu a ve čtvrtek po ne- děli květné, a třetí v středu a ve čtvrtek po sv. Bartoloměji. — Ve Vídni v outerý den sv. Maří Majdaleny (22. července) 1539. (Opis nověj. ve sbírce priv. městsk. arch. zemsk. kr. Česk.) 404. Dobeš Černohorský z Bozkovic dává jako věřitel moc a právo bratru svému vlastnímu Tasovi Černohorskému z Bozkovic na dlužní list 7000 zl., kteréž mu Jan z Pern- šteina dluhuje. — Na Rosicích 1539, v středu po sv. Jakubu [30. července]. (Orig. perg. v stát. a dvor. arch. ve Vídni.) 405. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a knězem Ondřejem opatem kláštera Louckého, vedle kteréž postupuje opat podací kostela sv. Jana ve Vrahovicích Pernšteinovi, začež tento pouští faru a podací kostela ve Fryšově témuž klášteru. — V Brně 1539, 27. srpna. Léta Páně tisícého VCXXXIX° v středu po sv. Bartoloměji apoštolu Páně v Brně, na mocné povolení vysoce duostojných v Bohu otci pánuov pana Jeronyma titule svatého Grysogona svaté římské církve kněze kardinála arcibiskupa Brundu- zinského, v království Uherském, Českém a markrabství Moravském a zemí i panství nejsvětějšího pána našeho papeže stolice apoštolské de latere legata, a pana Stani- slava biskupa Olomúckého, mezi námi Janem z Pernšteina a na Helfenšteině oc z jedné, a knězem Ondřejem opatem i vším konventem kláštera Louckého u Znojma zákona premonstranského v biskupství Olomúckém z strany druhé, stala se jest smlúva dobrovolná, frejmark a směna celá a dokonalá o podací kosteluov v Vrahovicích a v Fryšově, a to taková: Jakož my nahořepsaný kněz Ondřej opat s konventem svejm máme podací svý kostela svatého Jana v Vrahovicích blíž Hrušovan ležících, ve vsi již psaného pana z Pernšteina, kteréž nám a klášteru našemu se vším právem a příslušenstvím přísluší, kterýžto kostel sv. Jana pode vsí Vrahovicemi mezi rybníky na mokřinách leží, kterýž se neopravuje, ale čím dále vždy víc se spouští a kazí; k kterémužto kostelu a podací oužitkuov žádných nepřichází ani náleží, než z té samé vsi Vrahovic, na kteréžto oužitky kněží tu trvati a stálí býti nemohú. Protož pro zlepšení kláštera našeho ten kostel svrchupsaný svatého Jana s podacím, což k tomu podací a faře té od starodávna náleželo a náleží, freymarkem a směnú se všemi a všelijakými užitky a požitky a grunty nahořepsanému panu Janovi z Pern- šteina, erbóm a budoucím potomkóm jeho pustili sme a postoupili, pouštíme a postu- pujem k jich vlastnímu dědičnému držení a požívání, nic sobě tu na tom kostele a podacím práva, panství ani kterého vlastenství nepozůstavujíce ani zachovávajíce ani budoucím potomkóm našim.
430 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 75 hř. stříbrn., takovou měrou, aby z toho dvoru každoročně platili 4 hř. gr.; Pernštein stvrzuje dále, že od robot dvorských jsou osvobozeni. — Na Tovačově v outerý den rozeslání sv. apoštolů (15. července) 1539. (Mus. Frant. v Brně, priv. Tovač. 1396.) 403. Král Ferdinand k přímluvě Jana z Pernšteina dává městu Prostějovu 3 trhy koňské, a sice ve středu a ve čtvrtek po neděli Oculi, druhý ve středu a ve čtvrtek po ne- děli květné, a třetí v středu a ve čtvrtek po sv. Bartoloměji. — Ve Vídni v outerý den sv. Maří Majdaleny (22. července) 1539. (Opis nověj. ve sbírce priv. městsk. arch. zemsk. kr. Česk.) 404. Dobeš Černohorský z Bozkovic dává jako věřitel moc a právo bratru svému vlastnímu Tasovi Černohorskému z Bozkovic na dlužní list 7000 zl., kteréž mu Jan z Pern- šteina dluhuje. — Na Rosicích 1539, v středu po sv. Jakubu [30. července]. (Orig. perg. v stát. a dvor. arch. ve Vídni.) 405. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a knězem Ondřejem opatem kláštera Louckého, vedle kteréž postupuje opat podací kostela sv. Jana ve Vrahovicích Pernšteinovi, začež tento pouští faru a podací kostela ve Fryšově témuž klášteru. — V Brně 1539, 27. srpna. Léta Páně tisícého VCXXXIX° v středu po sv. Bartoloměji apoštolu Páně v Brně, na mocné povolení vysoce duostojných v Bohu otci pánuov pana Jeronyma titule svatého Grysogona svaté římské církve kněze kardinála arcibiskupa Brundu- zinského, v království Uherském, Českém a markrabství Moravském a zemí i panství nejsvětějšího pána našeho papeže stolice apoštolské de latere legata, a pana Stani- slava biskupa Olomúckého, mezi námi Janem z Pernšteina a na Helfenšteině oc z jedné, a knězem Ondřejem opatem i vším konventem kláštera Louckého u Znojma zákona premonstranského v biskupství Olomúckém z strany druhé, stala se jest smlúva dobrovolná, frejmark a směna celá a dokonalá o podací kosteluov v Vrahovicích a v Fryšově, a to taková: Jakož my nahořepsaný kněz Ondřej opat s konventem svejm máme podací svý kostela svatého Jana v Vrahovicích blíž Hrušovan ležících, ve vsi již psaného pana z Pernšteina, kteréž nám a klášteru našemu se vším právem a příslušenstvím přísluší, kterýžto kostel sv. Jana pode vsí Vrahovicemi mezi rybníky na mokřinách leží, kterýž se neopravuje, ale čím dále vždy víc se spouští a kazí; k kterémužto kostelu a podací oužitkuov žádných nepřichází ani náleží, než z té samé vsi Vrahovic, na kteréžto oužitky kněží tu trvati a stálí býti nemohú. Protož pro zlepšení kláštera našeho ten kostel svrchupsaný svatého Jana s podacím, což k tomu podací a faře té od starodávna náleželo a náleží, freymarkem a směnú se všemi a všelijakými užitky a požitky a grunty nahořepsanému panu Janovi z Pern- šteina, erbóm a budoucím potomkóm jeho pustili sme a postoupili, pouštíme a postu- pujem k jich vlastnímu dědičnému držení a požívání, nic sobě tu na tom kostele a podacím práva, panství ani kterého vlastenství nepozůstavujíce ani zachovávajíce ani budoucím potomkóm našim.
Strana 431
z roku 1539. 431 A já nahořepsaný Jan z Pernšteina proti tomu zase nechtíc tomu, aby tomu klášteru co ucházeti mělo, ale tý vůle jsouc, pro budoucí paměť raději jim přičiniti a zlepšiti: protož nahořepsanému knězi Ondřejovi opatu a konventu již psaného klá- štera nynějším i budoucím jejich faru a podací své vlastní a dědičné v městečku Fryšově s jedním lánem rolí svobodným k témuž podací příslušejícím i se všemi desátky z téhož městečka Fryšova, což jest osedlého, aneb potomně že se lidé v Fryšově přistaví a osadí, z těch ze všech lánuov, kteréž k gruntuom náleží, aby knězi, kterýž by tu byl, dávány byly, i se vším k tomu podací příslušenstvím, se všemi a všelijakými oužitky a požitky, nic sobě ani potomkóm svejm na tom práva, panství ani kterého vlastenství nepozůstavuje ani zachovávaje — kromě šest lánuov, kteréž sem ke dvoru svému, kterýž tu ve Fryšově mám, obrátil, ty sobě za svobodné bez desátkuov i všech jiných ouplatkuov pozůstavil sem a pozůstavuji na budoucí časy — za to napředpsané podací Vrahovské dědičně směnil sem a směňuji, postoupil a postupuji již psanému knězi Ondřejovi opatu i budoucím potomkóm jejich svrchu- psaného kláštera k jejich vlastnímu a dědičnému držení a užívání, tak že nyní i na potomní budoucí časy na tu faru Fryšovskú mají a budou moci kněží podávati bez překážky mee, erbuov a budoucích potomkuo mejch. A nad to vejše aby ta fara Fryšovská zlepšena byla a kněží živnost lepší míti mohli a tu se stále držeti, lidi své Vrahovské nyní i na budoucí časy k té faře Fryšovské obrátil sem a obracuji, aby [o] všecky správy své podle řádu křesťan- ského k témuž knězi, kterýž by v Fryšově byl, útočiště měli a budoucně mívali, a ty desátky, které lidé Vrahovští knězi, kterýž tu v Vrahovicích byl, od starodávna dávali, kněžím do Fryšova na budoucí časy aby dávati povinni byli, kdež tím desátkem kněží v Fryšově při živnosti nemalý zlepšení míti budou; a zase kněží Fryšovští, kteříž tu budou, aby za to těm lidem Vrahovským nynějším i budoucím správu kře- sťanskú a posluhování činili a činiti povinni byli bez odpornosti. Než to sobě při tom i budoucím potomkóm svejm pozůstavuji, ty dva lány rolí, kteří sou k tomu podací Vrahovskému byli, aby mně svobodni zůstali, abych já je neb budoucí moji k oužitku svému obrátiti a přivésti mohli beze všech ouplatkuov a desátkuov, jakž by se nám líbilo. Týž také jestliže by se děláním rybníků kterých rolí dosáhlo a zatopilo, že to také svobodně učiniti máme a moci budem bez překážky. A tyto smlúvy my svrchupsaní Jan z Pernšteina i s potomky svejmi, a kněz Ondřej opat s konventem svejm nynějším i budoucím kláštera svrchupsaného máme a slibujem mezi sebou zdržeti křesťansky, ctně, věrně a právě v celosti na budoucí časy zachovati. A pro lepší jistoty a pevnost máme společně u krále JMti pána našeho milostivého potvrzení týto smlúvy zjednati, aby ve dcky zemské vjíti mohla. A po zjednání toho potvrzení od krále JMti hned na prvním sněmu panským v Brně,
z roku 1539. 431 A já nahořepsaný Jan z Pernšteina proti tomu zase nechtíc tomu, aby tomu klášteru co ucházeti mělo, ale tý vůle jsouc, pro budoucí paměť raději jim přičiniti a zlepšiti: protož nahořepsanému knězi Ondřejovi opatu a konventu již psaného klá- štera nynějším i budoucím jejich faru a podací své vlastní a dědičné v městečku Fryšově s jedním lánem rolí svobodným k témuž podací příslušejícím i se všemi desátky z téhož městečka Fryšova, což jest osedlého, aneb potomně že se lidé v Fryšově přistaví a osadí, z těch ze všech lánuov, kteréž k gruntuom náleží, aby knězi, kterýž by tu byl, dávány byly, i se vším k tomu podací příslušenstvím, se všemi a všelijakými oužitky a požitky, nic sobě ani potomkóm svejm na tom práva, panství ani kterého vlastenství nepozůstavuje ani zachovávaje — kromě šest lánuov, kteréž sem ke dvoru svému, kterýž tu ve Fryšově mám, obrátil, ty sobě za svobodné bez desátkuov i všech jiných ouplatkuov pozůstavil sem a pozůstavuji na budoucí časy — za to napředpsané podací Vrahovské dědičně směnil sem a směňuji, postoupil a postupuji již psanému knězi Ondřejovi opatu i budoucím potomkóm jejich svrchu- psaného kláštera k jejich vlastnímu a dědičnému držení a užívání, tak že nyní i na potomní budoucí časy na tu faru Fryšovskú mají a budou moci kněží podávati bez překážky mee, erbuov a budoucích potomkuo mejch. A nad to vejše aby ta fara Fryšovská zlepšena byla a kněží živnost lepší míti mohli a tu se stále držeti, lidi své Vrahovské nyní i na budoucí časy k té faře Fryšovské obrátil sem a obracuji, aby [o] všecky správy své podle řádu křesťan- ského k témuž knězi, kterýž by v Fryšově byl, útočiště měli a budoucně mívali, a ty desátky, které lidé Vrahovští knězi, kterýž tu v Vrahovicích byl, od starodávna dávali, kněžím do Fryšova na budoucí časy aby dávati povinni byli, kdež tím desátkem kněží v Fryšově při živnosti nemalý zlepšení míti budou; a zase kněží Fryšovští, kteříž tu budou, aby za to těm lidem Vrahovským nynějším i budoucím správu kře- sťanskú a posluhování činili a činiti povinni byli bez odpornosti. Než to sobě při tom i budoucím potomkóm svejm pozůstavuji, ty dva lány rolí, kteří sou k tomu podací Vrahovskému byli, aby mně svobodni zůstali, abych já je neb budoucí moji k oužitku svému obrátiti a přivésti mohli beze všech ouplatkuov a desátkuov, jakž by se nám líbilo. Týž také jestliže by se děláním rybníků kterých rolí dosáhlo a zatopilo, že to také svobodně učiniti máme a moci budem bez překážky. A tyto smlúvy my svrchupsaní Jan z Pernšteina i s potomky svejmi, a kněz Ondřej opat s konventem svejm nynějším i budoucím kláštera svrchupsaného máme a slibujem mezi sebou zdržeti křesťansky, ctně, věrně a právě v celosti na budoucí časy zachovati. A pro lepší jistoty a pevnost máme společně u krále JMti pána našeho milostivého potvrzení týto smlúvy zjednati, aby ve dcky zemské vjíti mohla. A po zjednání toho potvrzení od krále JMti hned na prvním sněmu panským v Brně,
Strana 432
432 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina když dcky zemské otevřeny budou, máme sobě obapolně ve dcky zemské vepsati a vložiti. Tomu na potvrzení a budoucí zdržení my nahořepsaní Jan z Pernšteina pečeť svou vlastní, a kněz Ondřej opat a konvent již psaného kláštera pečeti naše dali sme přivěsiti k těmto smluvám, a pro budoucí pamět každá strana z nás tuto jednu smlúvu zapečetěnú v jednostejná slova zapsanú máme. Jenž sou dány a psány léta a dne nahořepsaného. Na tu smlúvu jest potvrzení královské. — Arch. města Brna, cod. Pernst. č. 132. f. 359. 406. Jan z Pernšteina stvrzuje vesnici Bolelici list Jana z Šelnberka jim daný 16. února 1503 na odúmrti a na dvůr v Bolelici, kterýž drží pod roční plat, i že propuštěni jsou z robot z téhož dvoru. — Na Hranicích 1539, 7. září. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc i s erby svými, pán a pravý dědic panství Tovačovského, známo činíme tímto listem obecně přede všemi, kdož jej uzří aneb čtouci slyšeti budou, že jsou předstoupili před nás lidé Boleličtí, poddaní věrní naši milí, a před- ložili sou před nás list, kterýž od předkuov našich pánuov Tovačovských sobě na odmrti daný mají, s pilností nás jakožto pána svého prosíce, abychom jim takového listu milostivě potvrditi ráčili; k jejichžto prosbě nakloněni souce, tak činíme a ten list jim stvrzujem, kterýžto slovo od slova takto zní: My Jan z Šelnberka a z Kosti, nejvyšší komorník království Českého, a Johanka z Krejku, manželka vlastní nadepsaného pána, páni dědiční panství Tovačovského, známo činíme tímto listem všem, tak lidem nynějšího věku jakožto budoucího, před nimiž tento list čten aneb čtouce slyšán bude, že jsme pokorně prošeni od rychtáře, konšel i vší tej obce Bolelické, abychom jim list na odmrti, kteréž sou předkóm našim a nám přicházely jakožto pánuom vrchním a dědičnejm Tovačovským, z milosti naší dali a znovu vysadili, tak aby oni svá zboží movitá i nemovitá, kteráž by koli a jakž koli mohla by se jmenovati, poroučeti mohli, listní jistotú upevnili. K jichžto pokorné i také neustálé a slušné prosbě nachýleni jsouc, z milosti a moci naší jim i jich budoucím všecky a všelijaké odmrti, kteréž by na nás anebo na budoucí naše pány Tovačovské přicházely a připadnúti měly, dali sme a tímto listem dáváme tak, aby obyvatelé nynější i budoucí zboží svá všecka movitá i nemo- vitá, kterýmiž by se kolivěk jmény jmenovati mohly, dávali a odkazovali a poroučeli osobě anebo osobám hodnejm a řádně přišlým, společně nebo rozdílně, za zdravého života anebo na smrtedlné posteli před dvěma anebo třmi z konšel aneb dobrých obecních lidí tej obce, jakož obyčej jest, komuž by se jim kolivěk zdálo a líbilo, kromě duchovních osob, a to bez naší i budoucích našich pánuo Tovačovských i jinejch všelikterakých lidí překážky. Však také ti, kterýmž by takoví statkové poroučíni a dáváni byli, mají a povinni budou v takový statky se uvazovati a tu na tu dědinu dosísti a rok plnej a celej ji držeti, a roboty, poplatky i jiné spravedlivé činže podlí
432 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina když dcky zemské otevřeny budou, máme sobě obapolně ve dcky zemské vepsati a vložiti. Tomu na potvrzení a budoucí zdržení my nahořepsaní Jan z Pernšteina pečeť svou vlastní, a kněz Ondřej opat a konvent již psaného kláštera pečeti naše dali sme přivěsiti k těmto smluvám, a pro budoucí pamět každá strana z nás tuto jednu smlúvu zapečetěnú v jednostejná slova zapsanú máme. Jenž sou dány a psány léta a dne nahořepsaného. Na tu smlúvu jest potvrzení královské. — Arch. města Brna, cod. Pernst. č. 132. f. 359. 406. Jan z Pernšteina stvrzuje vesnici Bolelici list Jana z Šelnberka jim daný 16. února 1503 na odúmrti a na dvůr v Bolelici, kterýž drží pod roční plat, i že propuštěni jsou z robot z téhož dvoru. — Na Hranicích 1539, 7. září. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc i s erby svými, pán a pravý dědic panství Tovačovského, známo činíme tímto listem obecně přede všemi, kdož jej uzří aneb čtouci slyšeti budou, že jsou předstoupili před nás lidé Boleličtí, poddaní věrní naši milí, a před- ložili sou před nás list, kterýž od předkuov našich pánuov Tovačovských sobě na odmrti daný mají, s pilností nás jakožto pána svého prosíce, abychom jim takového listu milostivě potvrditi ráčili; k jejichžto prosbě nakloněni souce, tak činíme a ten list jim stvrzujem, kterýžto slovo od slova takto zní: My Jan z Šelnberka a z Kosti, nejvyšší komorník království Českého, a Johanka z Krejku, manželka vlastní nadepsaného pána, páni dědiční panství Tovačovského, známo činíme tímto listem všem, tak lidem nynějšího věku jakožto budoucího, před nimiž tento list čten aneb čtouce slyšán bude, že jsme pokorně prošeni od rychtáře, konšel i vší tej obce Bolelické, abychom jim list na odmrti, kteréž sou předkóm našim a nám přicházely jakožto pánuom vrchním a dědičnejm Tovačovským, z milosti naší dali a znovu vysadili, tak aby oni svá zboží movitá i nemovitá, kteráž by koli a jakž koli mohla by se jmenovati, poroučeti mohli, listní jistotú upevnili. K jichžto pokorné i také neustálé a slušné prosbě nachýleni jsouc, z milosti a moci naší jim i jich budoucím všecky a všelijaké odmrti, kteréž by na nás anebo na budoucí naše pány Tovačovské přicházely a připadnúti měly, dali sme a tímto listem dáváme tak, aby obyvatelé nynější i budoucí zboží svá všecka movitá i nemo- vitá, kterýmiž by se kolivěk jmény jmenovati mohly, dávali a odkazovali a poroučeli osobě anebo osobám hodnejm a řádně přišlým, společně nebo rozdílně, za zdravého života anebo na smrtedlné posteli před dvěma anebo třmi z konšel aneb dobrých obecních lidí tej obce, jakož obyčej jest, komuž by se jim kolivěk zdálo a líbilo, kromě duchovních osob, a to bez naší i budoucích našich pánuo Tovačovských i jinejch všelikterakých lidí překážky. Však také ti, kterýmž by takoví statkové poroučíni a dáváni byli, mají a povinni budou v takový statky se uvazovati a tu na tu dědinu dosísti a rok plnej a celej ji držeti, a roboty, poplatky i jiné spravedlivé činže podlí
Strana 433
z roku 1539. 433 té obce nám i našim budoucím odbývati a činiti, a dluhy, ač by které zuostalé byly po smrti toho umrlého, zastoupiti a spraviti; a po tom roce pořád zběhlém, nezdálo-li by se tomu tu déle a více na tom gruntu seděti, má člověkem hodnejm a nezá- vadnejm, kterýž by se tej obci a pánuom budoucím líbil, osaditi a preč se stěhovati. Jestliže by pak kdo aneb kteří bez zřízení statku svého umřel a s toho světa zšel, a že by se žádnej přítel pod námi [na] zboží a panství našem obrati nemohl, tehdy rychtář a konšelé mají se v takový statek všecken uvázati a ten grunt osaditi; a což by bylo toho statku zuostalého, to mají na obecné dobré tej obce obrátiti s panskou radú. Při tom dále prošeni jsme od týchž lidí našich, jakož drží pod plat od předkuov našich dvuor tu v Bolelici, z kteréhož platu jest jednou v rok puol třináctý kopy a XVIII gr. českých při svatém Martině, jakož se to registry i také jejich samejch Bolelitských dobrovolnejm přiznáním provodí a skutečně se nachází, že nad starodávný plat již psanou sumu nám i budoucím našim sou a povinni budou platiti, abychme jim jistotu listní proto, aby o to budoucích zmatkuov neměli, poněvadž na to žádné jistoty od předkuov našich nemají, učinili. Kdežto my zvláštní k nim milostí, aby se lépe a svobodněji pod námi živiti mohli, k tomu jsme se nachejlili, tak aby nadepsaní Boleličští nyní i budoucí časy ten dvuor, tak jakž jest vzdán a mezi ně rozdělen, nám i potomním našim nahoře- psanej plat vydávajíce, jměli a drželi a jeho požívali, a nám i našim budoucím s toho dvoru, jakož sou na něm prvé roboty byly, kteréž sou oni spravedlivě na sobě držeti museli a spravovali, těch aby prázdni byli, a nám i našim budoucím aby povinni nebyli aniž budou robotovati, neb jsme je i jejich budoucí z těch robot toho dvoru vyňali a osvobodili i mocně propustili na věčné i budoucí časy. Tomu na svědomí pečeti naše vlastní k listu tomuto přivěsiti sme rozkázali dobrovolně pro budoucí upevnění. Jenž jest dán a psán na Tovačově ve čtvrtek po svatým Valentinu léta božího 1503 počítajíc. Kdež my, svrchupsanej Jan z Pernšteina oc, chtíce tomu, aby oni Boleličtí, poddaní naši, od nás, erbuov a budoucích našich, pánuov a držiteluov panství Tovačovského; při tom při všem, což se v tomto listu píše, bez přerušení zachováni byli, list tento sme jim pod pečetí naší vydati rozkázali. Kterýž jest dán a psán na zámku našem Hranicích v neděli před Narození panny Marie léta páně tisícího pětistého třidcátého devátého počítajíc. Arch. mus. Františ. v Brně, privil. Tovač. f. 136. 407. Jan z Pernšteina potvrzuje artikule cechmistrům a mistrům řemesla tkadlcovského v městě Kojetíně. — Na Hranicích 1539, 26. září. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc i svými erby, pán a pravý dědic panství Tovačovského a města Kojetína držitel, vyznáváme tímto listem obecně přede Archiv Český XX. 55
z roku 1539. 433 té obce nám i našim budoucím odbývati a činiti, a dluhy, ač by které zuostalé byly po smrti toho umrlého, zastoupiti a spraviti; a po tom roce pořád zběhlém, nezdálo-li by se tomu tu déle a více na tom gruntu seděti, má člověkem hodnejm a nezá- vadnejm, kterýž by se tej obci a pánuom budoucím líbil, osaditi a preč se stěhovati. Jestliže by pak kdo aneb kteří bez zřízení statku svého umřel a s toho světa zšel, a že by se žádnej přítel pod námi [na] zboží a panství našem obrati nemohl, tehdy rychtář a konšelé mají se v takový statek všecken uvázati a ten grunt osaditi; a což by bylo toho statku zuostalého, to mají na obecné dobré tej obce obrátiti s panskou radú. Při tom dále prošeni jsme od týchž lidí našich, jakož drží pod plat od předkuov našich dvuor tu v Bolelici, z kteréhož platu jest jednou v rok puol třináctý kopy a XVIII gr. českých při svatém Martině, jakož se to registry i také jejich samejch Bolelitských dobrovolnejm přiznáním provodí a skutečně se nachází, že nad starodávný plat již psanou sumu nám i budoucím našim sou a povinni budou platiti, abychme jim jistotu listní proto, aby o to budoucích zmatkuov neměli, poněvadž na to žádné jistoty od předkuov našich nemají, učinili. Kdežto my zvláštní k nim milostí, aby se lépe a svobodněji pod námi živiti mohli, k tomu jsme se nachejlili, tak aby nadepsaní Boleličští nyní i budoucí časy ten dvuor, tak jakž jest vzdán a mezi ně rozdělen, nám i potomním našim nahoře- psanej plat vydávajíce, jměli a drželi a jeho požívali, a nám i našim budoucím s toho dvoru, jakož sou na něm prvé roboty byly, kteréž sou oni spravedlivě na sobě držeti museli a spravovali, těch aby prázdni byli, a nám i našim budoucím aby povinni nebyli aniž budou robotovati, neb jsme je i jejich budoucí z těch robot toho dvoru vyňali a osvobodili i mocně propustili na věčné i budoucí časy. Tomu na svědomí pečeti naše vlastní k listu tomuto přivěsiti sme rozkázali dobrovolně pro budoucí upevnění. Jenž jest dán a psán na Tovačově ve čtvrtek po svatým Valentinu léta božího 1503 počítajíc. Kdež my, svrchupsanej Jan z Pernšteina oc, chtíce tomu, aby oni Boleličtí, poddaní naši, od nás, erbuov a budoucích našich, pánuov a držiteluov panství Tovačovského; při tom při všem, což se v tomto listu píše, bez přerušení zachováni byli, list tento sme jim pod pečetí naší vydati rozkázali. Kterýž jest dán a psán na zámku našem Hranicích v neděli před Narození panny Marie léta páně tisícího pětistého třidcátého devátého počítajíc. Arch. mus. Františ. v Brně, privil. Tovač. f. 136. 407. Jan z Pernšteina potvrzuje artikule cechmistrům a mistrům řemesla tkadlcovského v městě Kojetíně. — Na Hranicích 1539, 26. září. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc i svými erby, pán a pravý dědic panství Tovačovského a města Kojetína držitel, vyznáváme tímto listem obecně přede Archiv Český XX. 55
Strana 434
434 všemi lidmi nynějšími i budoucími, kdož jej uzří aneb čtouc slyšeti budou, že sou předstoupili před nás cechmistři a mistři řemesla tkadlcovského města Kojetína, poddaní věrní naši milí, a nás sou snažnejmi prosbami prosili, abychom jim tu milost učinili a těchto artikuluo dole psanejch listem naším potvrdili, kteřížto artykulové slovo od slova takto vznějí: Item, každý rok z toho řemesla dva cechmistři voleni býti mají, a ti aby potvrzeni byli v cechu sami mezi sebou, a v tom řemesle aby opatrovali a řídili věrně a právě, tak aby se dílo spravedlivě dělalo od každého v tom řemesle, a to chudému i bohatému; pakli by ti co našli, komuž to poručeno bude, že by bylo zle uděláno, ten aby funt vosku do cechu dal a s tím, čí by příze byla, aby se umluvil. A proto ti cechmistři, kteří na to usazeni budou, každé čtyři neděle aby chodili mezi řemeslem a ohledovali paprsků a loktuš, aby se míry spravedlivé jedno- stejně dělaly, aby se spravedlnost dála chudému i bohatému; a pakli by kdo v tom nalezen byl a takové náčení nespravedlivé měl, ten aby dal do cechu dva groše bílá, a toho náčení aby odbyl; pakli by v tom podruhé postižen byl, tehdy bez milosti osm grošuo bílejch aby do cechu dal, a to náčení aby spáleno aneb skaženo bylo. Item, jestliže by cechmistři kdy ohledovali mír aneb paprskuo, a našli se někteří nespravedliví, a oni by toho zatajili pro přízeň aneb jakžkoli: aby dali bez milosti čtyři groše bílé do cechu. Item, kdyby cechmistři z ouřadu vyjíti měli, počet jinejm mistróm učiniti mají. Item, co se příze dotejče jakýchkolivěk, ta aby spravedlivě motána byla na čteníky, a v každém čteníku aby bylo dva a třidceti pásem, a v každém pásmě dvadceti čtyři niti, a míra jako v jinejch městech; pakliby se jinak našlo, ta příze aby vzata byla skrze cechmistry a aby dána byla fojtovi, a fojt aby učinil s ní podle rozká- zání starších a rady. Item, co se dotejče brd, takto z nich bráno býti má: item v devět po penízi bílém; item v deset, v jedenáct po třech malejch, od polovice po penízi bílém; item ve dvanácte, ve třinácte po třech malejch; item ve čtrnácte, v patnácte, v šestnácte po dvou penězích bílejch; item v sedmnácte a v osmnácte po puol třetím penízi bílým; item bez jednoho a ve dvacet po třech penězích bílých; item ve dvě ve dvadcet po puol groši; item ve čtyři ve dvacet po štyřech penězích bílých; item v šest a dvacet po šesti penězích bílejch; item v osm a dvadcet po osmi peně- zích bílejch. Item, co se tovaryšuo toho řemesla dotejče, takto jim dílo počítáno býti má na třetí groš, tak jakž se svrchu píše; kdož by koli laciněji dělal nad uložení a položení mistrů, ten aby dal do cechu funt vosku. Item, na čtvrtý groš tovaryšóm počítáno takto býti má dílo koudelné z devíti, desíti, z jedenácti, ze dvanácti po penízi bílém. Item konopné doma prané ve dvanácte, třinácte, štrnácte, v patnácte C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina
434 všemi lidmi nynějšími i budoucími, kdož jej uzří aneb čtouc slyšeti budou, že sou předstoupili před nás cechmistři a mistři řemesla tkadlcovského města Kojetína, poddaní věrní naši milí, a nás sou snažnejmi prosbami prosili, abychom jim tu milost učinili a těchto artikuluo dole psanejch listem naším potvrdili, kteřížto artykulové slovo od slova takto vznějí: Item, každý rok z toho řemesla dva cechmistři voleni býti mají, a ti aby potvrzeni byli v cechu sami mezi sebou, a v tom řemesle aby opatrovali a řídili věrně a právě, tak aby se dílo spravedlivě dělalo od každého v tom řemesle, a to chudému i bohatému; pakli by ti co našli, komuž to poručeno bude, že by bylo zle uděláno, ten aby funt vosku do cechu dal a s tím, čí by příze byla, aby se umluvil. A proto ti cechmistři, kteří na to usazeni budou, každé čtyři neděle aby chodili mezi řemeslem a ohledovali paprsků a loktuš, aby se míry spravedlivé jedno- stejně dělaly, aby se spravedlnost dála chudému i bohatému; a pakli by kdo v tom nalezen byl a takové náčení nespravedlivé měl, ten aby dal do cechu dva groše bílá, a toho náčení aby odbyl; pakli by v tom podruhé postižen byl, tehdy bez milosti osm grošuo bílejch aby do cechu dal, a to náčení aby spáleno aneb skaženo bylo. Item, jestliže by cechmistři kdy ohledovali mír aneb paprskuo, a našli se někteří nespravedliví, a oni by toho zatajili pro přízeň aneb jakžkoli: aby dali bez milosti čtyři groše bílé do cechu. Item, kdyby cechmistři z ouřadu vyjíti měli, počet jinejm mistróm učiniti mají. Item, co se příze dotejče jakýchkolivěk, ta aby spravedlivě motána byla na čteníky, a v každém čteníku aby bylo dva a třidceti pásem, a v každém pásmě dvadceti čtyři niti, a míra jako v jinejch městech; pakliby se jinak našlo, ta příze aby vzata byla skrze cechmistry a aby dána byla fojtovi, a fojt aby učinil s ní podle rozká- zání starších a rady. Item, co se dotejče brd, takto z nich bráno býti má: item v devět po penízi bílém; item v deset, v jedenáct po třech malejch, od polovice po penízi bílém; item ve dvanácte, ve třinácte po třech malejch; item ve čtrnácte, v patnácte, v šestnácte po dvou penězích bílejch; item v sedmnácte a v osmnácte po puol třetím penízi bílým; item bez jednoho a ve dvacet po třech penězích bílých; item ve dvě ve dvadcet po puol groši; item ve čtyři ve dvacet po štyřech penězích bílých; item v šest a dvacet po šesti penězích bílejch; item v osm a dvadcet po osmi peně- zích bílejch. Item, co se tovaryšuo toho řemesla dotejče, takto jim dílo počítáno býti má na třetí groš, tak jakž se svrchu píše; kdož by koli laciněji dělal nad uložení a položení mistrů, ten aby dal do cechu funt vosku. Item, na čtvrtý groš tovaryšóm počítáno takto býti má dílo koudelné z devíti, desíti, z jedenácti, ze dvanácti po penízi bílém. Item konopné doma prané ve dvanácte, třinácte, štrnácte, v patnácte C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina
Strana 435
z roku 1539. 435 pět loket z groše. Item, bílená ve čtrnáct, v patnáct a v šestnáct čtyry lokty z groše; item v sednáct a v osmnáct po dvou penězích bílejch; item v devatenáct a ve dvadcet po puol třetím penízi bílém; item ve dvě a dvadceti po třech penězích bílejch; item ve čtyřiadvadceti po puol štvrtu penízi bílém; item v šest a dvadcet po štyřech penězích bílejch; item v osm a dvadcet po pěti penězích bílých. Item, co se pláten dotejče, která se na prodej dělají, ta aby dělána byla na šíř Brněnskou. Item, každý mistr řemesla toho vuoli má chovati tovaryše na třetí nebo čtvrtý groš, a to aby jim placeno bylo, tak jak svrchu psáno jest. Item, a který by mistr do cechu vstoupiti chtěl, má hned přípovědný groš dáti do cechu a listem se od rodu prokázati má a druhým cechovním; a pakli by nemohl pro dalekost krajiny dále se prokázati, ale dvěma člověky hodnejmi, že jest řádně splozen i také tomu řemeslu vyučil se, a na tom aby přestáno bylo; a šest- nácte grošno bílejch do cechu dáti má a dva funty vosku, a k tomu mistróm svačinu aby udělal. Item, též učedlník, který by se učiti chtěl, ten se též listem prokázati má aneb dvěma člověky víry hodnejmi, že jest řádně splozen; a funt vosku do cechu dáti má, a mistru kopu grošno českých vod učení aneb dvě létě se učiti má, nedal-li by kopy grošuo; a jestliže by se nedoučil, třidceti groší českých do cechu dáti má a mistru předce kopu grošuo, a to jemu uručiti má. Item, který mistr chce řemeslo dělati, ten aby dělal v třech stavích a víc nic, a z každého stavu ve čtyřech nedělích aby dal peníz alb. do cechu, a to beze vší vejmluvy, by jeden loket udělal v těch čtyřech nedělích v tom stavu. Item, který by tovaryš téhož řemesla pojal mistrovou, ten aby dal do cechu osm grošuo bílejch, dva funty vosku, a mistróm aby svačinu udělal. Item, co se mistrova syna dotejče, ten aby do cechu nic nedal, než mistróm svačinu aby udělal. Item, vdova téhož řemesla jestliže by po muži svém osiřela a řemeslo dělati chtěla, poctivě se živíc a do cechu dokládajíc, bez překážky dělati má. Item, také jestliže by mladý mistr usaditi se chtěl a ženatý nebyl, ten aby se do roka oženil; pakli by toho neučinil, hřivnu aby do cechu dal, a prvý jinejch pořádků aby odbyl svrchu položenejch. Item, hofer neb podruh aby v jednom stavu dělal a víc nic, a pořádkuo svrchupsanejch aby položil a odbyl. Item, kdyby který mistr do cechu obeslán byl ku potřebě, ten jíti má, kdyby doma zastižen byl; pakliby toho neučinil, groš viny do cechu aby dal. Item, kdyby cech obeslán byl, aby se skoro sešli, prvý než svíčka shoří, a kdo by té zmeškal, sedm malých do cechu aby dal. 55*
z roku 1539. 435 pět loket z groše. Item, bílená ve čtrnáct, v patnáct a v šestnáct čtyry lokty z groše; item v sednáct a v osmnáct po dvou penězích bílejch; item v devatenáct a ve dvadcet po puol třetím penízi bílém; item ve dvě a dvadceti po třech penězích bílejch; item ve čtyřiadvadceti po puol štvrtu penízi bílém; item v šest a dvadcet po štyřech penězích bílejch; item v osm a dvadcet po pěti penězích bílých. Item, co se pláten dotejče, která se na prodej dělají, ta aby dělána byla na šíř Brněnskou. Item, každý mistr řemesla toho vuoli má chovati tovaryše na třetí nebo čtvrtý groš, a to aby jim placeno bylo, tak jak svrchu psáno jest. Item, a který by mistr do cechu vstoupiti chtěl, má hned přípovědný groš dáti do cechu a listem se od rodu prokázati má a druhým cechovním; a pakli by nemohl pro dalekost krajiny dále se prokázati, ale dvěma člověky hodnejmi, že jest řádně splozen i také tomu řemeslu vyučil se, a na tom aby přestáno bylo; a šest- nácte grošno bílejch do cechu dáti má a dva funty vosku, a k tomu mistróm svačinu aby udělal. Item, též učedlník, který by se učiti chtěl, ten se též listem prokázati má aneb dvěma člověky víry hodnejmi, že jest řádně splozen; a funt vosku do cechu dáti má, a mistru kopu grošno českých vod učení aneb dvě létě se učiti má, nedal-li by kopy grošuo; a jestliže by se nedoučil, třidceti groší českých do cechu dáti má a mistru předce kopu grošuo, a to jemu uručiti má. Item, který mistr chce řemeslo dělati, ten aby dělal v třech stavích a víc nic, a z každého stavu ve čtyřech nedělích aby dal peníz alb. do cechu, a to beze vší vejmluvy, by jeden loket udělal v těch čtyřech nedělích v tom stavu. Item, který by tovaryš téhož řemesla pojal mistrovou, ten aby dal do cechu osm grošuo bílejch, dva funty vosku, a mistróm aby svačinu udělal. Item, co se mistrova syna dotejče, ten aby do cechu nic nedal, než mistróm svačinu aby udělal. Item, vdova téhož řemesla jestliže by po muži svém osiřela a řemeslo dělati chtěla, poctivě se živíc a do cechu dokládajíc, bez překážky dělati má. Item, také jestliže by mladý mistr usaditi se chtěl a ženatý nebyl, ten aby se do roka oženil; pakli by toho neučinil, hřivnu aby do cechu dal, a prvý jinejch pořádků aby odbyl svrchu položenejch. Item, hofer neb podruh aby v jednom stavu dělal a víc nic, a pořádkuo svrchupsanejch aby položil a odbyl. Item, kdyby který mistr do cechu obeslán byl ku potřebě, ten jíti má, kdyby doma zastižen byl; pakliby toho neučinil, groš viny do cechu aby dal. Item, kdyby cech obeslán byl, aby se skoro sešli, prvý než svíčka shoří, a kdo by té zmeškal, sedm malých do cechu aby dal. 55*
Strana 436
436 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšterna Item, kteří budou cechmistři a sednou za stuol, kteréhož koli z cechmistruo k radě povolají, ten hned vstáti má a seděti s nimi. Item, který by mistr tajnú radu pronesl, aby trestán byl, jak by se mistróm zdálo. Také komu by jaká potřeba byla, aby poctivě před mistry předstoupil a svou při aby pověděl, a jinej aby mlčel pod pokutou dvou peněz. Item, mistr jestliže by jeden druhého haněl a klamy dával, ten aby dal do cechu funt vosku, a do kázně aby šel. A jestliže by jaká ruoznice povstala mezi mistry aneb vandrovními tovaryši, co se řemesla dotejče, to aby rovnáno bylo cechem pod pokutou čtyř grošuo; pakli toho neučiní, svrchupsanou pokutu aby položili, a vždy na cechu aby přestali. Item, žádnej aby příze nekupoval, ani překupoval odjinud, ani v trh kromě frejunkuo v tom městě, než sami mistři domácí téhož řemesla; a pakliby kdo v tom postižen byl krom mistrno domácích, ten aby trestán byl, jak by se starším zdálo. Item také žádnej z mistruo příze vymlouvati nemá buď v městě neb ve vsi; pakli by kdo v tom postižen byl aneb jeho čeleď vynášela, ten aby dal viny do cechu dva funty vosku. Item, jestliže by který mistr aneb tovaryš vdlužil se u koho a tak, aby sobě tudy dílo jednal, mistr do cechu dva funty vosku aby dal, a tovaryš jeden funt vosku do cechu dáti má. Item, kdyby kterýmu mistru kdo od díla [dlužen] zuostal, ten nejprv to vznésti má na cechmistry a oznámiti dluh svuoj, aby jemu žádný nedělal, až jemu zaplaceno bude; pakli by jemu kdo přes to dělal, ten mistr aby ten dluh zaplatil. Item, kdyby mistr umřel aneb mistrová, tehdy funt vosku z cechu dáti se má, a dítěti puol funtu, a k hrobu ode všech mistruo a tovaryšuo doprovoditi se má; který by mistr nepřišel neb mistrová, dříve než by umrlý z domu vynešen byl, ten groš bílej do cechu dáti má. Item, kdo by chtěl cech držeti a řemesla nedělal, ten aby každý suchý dni dal do cechu groš bílej. Item, který by mistr vymlouval tovaryše od jiného mistra k sobě, ten dva funty vosku do cechu dáti má. Item, který by tovaryš dělaje u mistra potom odšel, a odejda pomlouval co neslušného o mistru, ježto by na dobrého tovaryše neslušelo, ten aby trestán byl, jak by se mistróm zdálo. Item, tovaryš kdyby měl vandrovati od mistra pryč aneb k jinému mistru přisednouti, ten aby oznámil mistru, když vosnovu navíná, že půjde pryč, když to zdělá; a který by toho neučinil, aby do kázně dán byl a tomu aby dosti učinil vedlí řádu.
436 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšterna Item, kteří budou cechmistři a sednou za stuol, kteréhož koli z cechmistruo k radě povolají, ten hned vstáti má a seděti s nimi. Item, který by mistr tajnú radu pronesl, aby trestán byl, jak by se mistróm zdálo. Také komu by jaká potřeba byla, aby poctivě před mistry předstoupil a svou při aby pověděl, a jinej aby mlčel pod pokutou dvou peněz. Item, mistr jestliže by jeden druhého haněl a klamy dával, ten aby dal do cechu funt vosku, a do kázně aby šel. A jestliže by jaká ruoznice povstala mezi mistry aneb vandrovními tovaryši, co se řemesla dotejče, to aby rovnáno bylo cechem pod pokutou čtyř grošuo; pakli toho neučiní, svrchupsanou pokutu aby položili, a vždy na cechu aby přestali. Item, žádnej aby příze nekupoval, ani překupoval odjinud, ani v trh kromě frejunkuo v tom městě, než sami mistři domácí téhož řemesla; a pakliby kdo v tom postižen byl krom mistrno domácích, ten aby trestán byl, jak by se starším zdálo. Item také žádnej z mistruo příze vymlouvati nemá buď v městě neb ve vsi; pakli by kdo v tom postižen byl aneb jeho čeleď vynášela, ten aby dal viny do cechu dva funty vosku. Item, jestliže by který mistr aneb tovaryš vdlužil se u koho a tak, aby sobě tudy dílo jednal, mistr do cechu dva funty vosku aby dal, a tovaryš jeden funt vosku do cechu dáti má. Item, kdyby kterýmu mistru kdo od díla [dlužen] zuostal, ten nejprv to vznésti má na cechmistry a oznámiti dluh svuoj, aby jemu žádný nedělal, až jemu zaplaceno bude; pakli by jemu kdo přes to dělal, ten mistr aby ten dluh zaplatil. Item, kdyby mistr umřel aneb mistrová, tehdy funt vosku z cechu dáti se má, a dítěti puol funtu, a k hrobu ode všech mistruo a tovaryšuo doprovoditi se má; který by mistr nepřišel neb mistrová, dříve než by umrlý z domu vynešen byl, ten groš bílej do cechu dáti má. Item, kdo by chtěl cech držeti a řemesla nedělal, ten aby každý suchý dni dal do cechu groš bílej. Item, který by mistr vymlouval tovaryše od jiného mistra k sobě, ten dva funty vosku do cechu dáti má. Item, který by tovaryš dělaje u mistra potom odšel, a odejda pomlouval co neslušného o mistru, ježto by na dobrého tovaryše neslušelo, ten aby trestán byl, jak by se mistróm zdálo. Item, tovaryš kdyby měl vandrovati od mistra pryč aneb k jinému mistru přisednouti, ten aby oznámil mistru, když vosnovu navíná, že půjde pryč, když to zdělá; a který by toho neučinil, aby do kázně dán byl a tomu aby dosti učinil vedlí řádu.
Strana 437
z roku 1539. 437 Item, který by tovaryš zahálel svévolně jeden den, ten aby dal pokuty groš český; pakli by zahálel dva dny, tehdy aby dal funt vosku do cechu. A jestliže by toho který mistr neoznámil cechmistru, touž pokutu aby propadl. Který by tovaryš přivandroval, ten aby dal dva peníze do cechu. Item, mistr ze vsi kterýkoli aneb čeleď jeho jestliže by přízi bral sobě k dílu od lidí domácích Kojetínských a v tom byl [postižen], aby byl vzat před pány starší, aby nám toho pomocni byli, a deset groší aby položil. Item mistr ze vsi jestliže by přijda, tovaryše od mistruo Kojetínských loudil, touž pokutou, jakoby příze vynášel. Item, v míli na panství v řemesle tkadlcovském aby nám žádné překážky nedělal. Item, žoldnéřuo abychom v jarmark nedávali na den ani na noc, než toliko s právem objíti okolo rynku. Item, pečet cechovní abychom měli, jako v jinejch městech mají, ku poctivosti cechu oc. Kdež my svrchupsanej Jan z Pernšteina a na Helfenšteině nakloněni souc k jich slušnejm prosbám a chtě tomu, aby oni při těch při všech artykulích nepo- rušitedlně zachováni byli, list tento pod pečetí naší jim, svrchupsanejm cechmistróm a mistróm řemesla tkadlcovského města Kojetína, vydati [jsme] rozkázali. Jenž jest dán a psán na zámku našem Hranicích v pátek před svatým Václavem léta Páně tisícího pětistého třidcátého devátého počítajíc. Arch. mus. Františk. v Brn., privileg. Tovač. f. 255 b. 408. 1539, 1. října. Kateřina z Wartenberka pohání Jana z Pernšteina jako držitele statku někdy Petra Zvířetického z Wartemberka, pro zneužívání jejího věna. (Zbyt. desk. zemsk. I. str. 320 č. 277.) 409. Jan z Pernšteina na žádost Přerovských dosavadní jich obdarování odoumrtní napravuje; svo- luje, aby smlouvy svadební se děly; sirotci a vdovy bez vůle rady města a příbuzných vdávány nebyly; kdyby dcera bez vůle rodičův se provdala, aby podílu svého byla zbavena oc. — Na Prostějově 1539, 5. října. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc, pán a pravý dědic panství Pře- rovského, i s erby svejmi vyznáváme tímto listem přede všemi, kdož jej uzří aneb čtouci slyšeti budú, že sou předstoupili před nás opatrní purgmistři a rada i všecka obec města Horního a Dolního Přerova, poddaní věrní naši milí, a oznámili sou nám, jak mnohé a časté ruoznice a soudy o poručenství a kšafty, které se dějí mezi lidmi, mí- vají, a to skrze tu příčinu, že každý obdarování odoumrtních, kteréž od předešlých pánuo mají, k svému rozumu potahuje a podle toho i na vejpovědi starších dosti míti nechce. Kdež my znajíc věc škodnou a při statcích lidských nebezpečnou, i také mnohý že podle vuole své poručenství vykonajíc, to poručenství k jinému rozumu
z roku 1539. 437 Item, který by tovaryš zahálel svévolně jeden den, ten aby dal pokuty groš český; pakli by zahálel dva dny, tehdy aby dal funt vosku do cechu. A jestliže by toho který mistr neoznámil cechmistru, touž pokutu aby propadl. Který by tovaryš přivandroval, ten aby dal dva peníze do cechu. Item, mistr ze vsi kterýkoli aneb čeleď jeho jestliže by přízi bral sobě k dílu od lidí domácích Kojetínských a v tom byl [postižen], aby byl vzat před pány starší, aby nám toho pomocni byli, a deset groší aby položil. Item mistr ze vsi jestliže by přijda, tovaryše od mistruo Kojetínských loudil, touž pokutou, jakoby příze vynášel. Item, v míli na panství v řemesle tkadlcovském aby nám žádné překážky nedělal. Item, žoldnéřuo abychom v jarmark nedávali na den ani na noc, než toliko s právem objíti okolo rynku. Item, pečet cechovní abychom měli, jako v jinejch městech mají, ku poctivosti cechu oc. Kdež my svrchupsanej Jan z Pernšteina a na Helfenšteině nakloněni souc k jich slušnejm prosbám a chtě tomu, aby oni při těch při všech artykulích nepo- rušitedlně zachováni byli, list tento pod pečetí naší jim, svrchupsanejm cechmistróm a mistróm řemesla tkadlcovského města Kojetína, vydati [jsme] rozkázali. Jenž jest dán a psán na zámku našem Hranicích v pátek před svatým Václavem léta Páně tisícího pětistého třidcátého devátého počítajíc. Arch. mus. Františk. v Brn., privileg. Tovač. f. 255 b. 408. 1539, 1. října. Kateřina z Wartenberka pohání Jana z Pernšteina jako držitele statku někdy Petra Zvířetického z Wartemberka, pro zneužívání jejího věna. (Zbyt. desk. zemsk. I. str. 320 č. 277.) 409. Jan z Pernšteina na žádost Přerovských dosavadní jich obdarování odoumrtní napravuje; svo- luje, aby smlouvy svadební se děly; sirotci a vdovy bez vůle rady města a příbuzných vdávány nebyly; kdyby dcera bez vůle rodičův se provdala, aby podílu svého byla zbavena oc. — Na Prostějově 1539, 5. října. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc, pán a pravý dědic panství Pře- rovského, i s erby svejmi vyznáváme tímto listem přede všemi, kdož jej uzří aneb čtouci slyšeti budú, že sou předstoupili před nás opatrní purgmistři a rada i všecka obec města Horního a Dolního Přerova, poddaní věrní naši milí, a oznámili sou nám, jak mnohé a časté ruoznice a soudy o poručenství a kšafty, které se dějí mezi lidmi, mí- vají, a to skrze tu příčinu, že každý obdarování odoumrtních, kteréž od předešlých pánuo mají, k svému rozumu potahuje a podle toho i na vejpovědi starších dosti míti nechce. Kdež my znajíc věc škodnou a při statcích lidských nebezpečnou, i také mnohý že podle vuole své poručenství vykonajíc, to poručenství k jinému rozumu
Strana 438
438 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina obráceno bejvá, též také obdarování a listy odoumrtní že sobě každej k svému rozumu potahuje: a protož chtíc tomu, aby poručenství se pořádná dála, a obdaro- vání a listu našemu odoumrtnímu a jinejm artykuluom v něm položenejm aby každý srozuměti mohl, všecka předešlá obdarování nad oumrti [sic], kteréž od předkuov našich, pánuo a držiteluov Přerovskejch, mají, kazíme a mocně v niveč obracujem tímto obdarováním naším; než nač jiného ti listové a obdarování mimo odoumrti se vztahují, tomu chcem, aby v své mocnosti ve všech punktech, artykulích zuostali, kromě toho jediného artykule, což se odoumrti dotejče. Než při odoumrtech chceme tomu, aby všickni obyvatelé Horního i Dolního města Přerova i jiní k nim náležící tímto obdarováním naším se řídili, spravovali, podle něho se zachovali ve všech artykulích, tak jakž slovo od slova napsáno jest v tomto listu našem. Než toto se znamenitě vyměňuje: jestliže by která podle poručenství byla před tímto listem a obdarováním naším, ta aby podle předešlých obdarování a listů staršími Pře- rovskými rozvážena a zachována byla, tak jakž jest toho předešle obyčej byl. Item, nejprvé aby mohl každý z obyvateluov Přerovských v městě i na předměstích o svém statku zříditi za zdravého života nebo na smrtedlné posteli a poručiti, komuž by se jemu zdálo a líbilo, přivolajíc k sobě dva purgmistry a z konšeluov dva, a pakliby purgmistři oba bejti nemohli, ale jeden aby vždy přišel se třmi konšely, a to poručenství aby se před nimi stalo; a takové poručenství chceme, aby přede všemi právy stálé bylo podle obdarování našeho. Item, jestliže by pak koho z obyvateluo města Přerova i předměstí Přerov- ských pán Buoh smrti neuchoval, že by bez dědicuo s toho světa sšel, a poručenství by a zřízení o svém statku neučinil, tak jakž se svrchu píše: tehdy takový statek má spadnouti na přátely vlastní toho umrlého, točiž na bratry, na sestry, a pakli by těch nebylo, tehdy na jejich děti, kteříž by byli řádně od nich pošli, ten statek spadnouti má. Item, jestliže by pak takových přátel nebylo, točiž bratrů, sestr neb dětí od nich řádně pošlejch, tehdy rada, kteráž na ten čas v Přerově bude, ten statek opatřiti mají, a polovici toho statku na kostely, na špitále, na záduší s radou naší neb budoucích potomkuov našich, pánuov Přerovských, obrátiti mají, a druhou polovici mezi přátely nejbližší rozděliti také mají s radou naší, kdež by se jim zdálo. A pakliby se i takovejch přátel žádnejch nenašlo, tehdy ta druhá polovice při obci Přerovské, chceme, aby zuostala. Item, také sou nás prosili obyvatelé svrchupsaní, abychom jim svolení jejich potvrdili v tom, když by některej syna ženil aneb dceru vdával, aby se mezi nimi smlouvy svadební dokonalé dály. A my, znajíce jich potřebnou žádost a k jich prosbám souce nakloněni, tak sme učinili a jim toho potvrdili, jako pán jejich dědičnej, a tímto listem potvrzujem
438 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina obráceno bejvá, též také obdarování a listy odoumrtní že sobě každej k svému rozumu potahuje: a protož chtíc tomu, aby poručenství se pořádná dála, a obdaro- vání a listu našemu odoumrtnímu a jinejm artykuluom v něm položenejm aby každý srozuměti mohl, všecka předešlá obdarování nad oumrti [sic], kteréž od předkuov našich, pánuo a držiteluov Přerovskejch, mají, kazíme a mocně v niveč obracujem tímto obdarováním naším; než nač jiného ti listové a obdarování mimo odoumrti se vztahují, tomu chcem, aby v své mocnosti ve všech punktech, artykulích zuostali, kromě toho jediného artykule, což se odoumrti dotejče. Než při odoumrtech chceme tomu, aby všickni obyvatelé Horního i Dolního města Přerova i jiní k nim náležící tímto obdarováním naším se řídili, spravovali, podle něho se zachovali ve všech artykulích, tak jakž slovo od slova napsáno jest v tomto listu našem. Než toto se znamenitě vyměňuje: jestliže by která podle poručenství byla před tímto listem a obdarováním naším, ta aby podle předešlých obdarování a listů staršími Pře- rovskými rozvážena a zachována byla, tak jakž jest toho předešle obyčej byl. Item, nejprvé aby mohl každý z obyvateluov Přerovských v městě i na předměstích o svém statku zříditi za zdravého života nebo na smrtedlné posteli a poručiti, komuž by se jemu zdálo a líbilo, přivolajíc k sobě dva purgmistry a z konšeluov dva, a pakliby purgmistři oba bejti nemohli, ale jeden aby vždy přišel se třmi konšely, a to poručenství aby se před nimi stalo; a takové poručenství chceme, aby přede všemi právy stálé bylo podle obdarování našeho. Item, jestliže by pak koho z obyvateluo města Přerova i předměstí Přerov- ských pán Buoh smrti neuchoval, že by bez dědicuo s toho světa sšel, a poručenství by a zřízení o svém statku neučinil, tak jakž se svrchu píše: tehdy takový statek má spadnouti na přátely vlastní toho umrlého, točiž na bratry, na sestry, a pakli by těch nebylo, tehdy na jejich děti, kteříž by byli řádně od nich pošli, ten statek spadnouti má. Item, jestliže by pak takových přátel nebylo, točiž bratrů, sestr neb dětí od nich řádně pošlejch, tehdy rada, kteráž na ten čas v Přerově bude, ten statek opatřiti mají, a polovici toho statku na kostely, na špitále, na záduší s radou naší neb budoucích potomkuov našich, pánuov Přerovských, obrátiti mají, a druhou polovici mezi přátely nejbližší rozděliti také mají s radou naší, kdež by se jim zdálo. A pakliby se i takovejch přátel žádnejch nenašlo, tehdy ta druhá polovice při obci Přerovské, chceme, aby zuostala. Item, také sou nás prosili obyvatelé svrchupsaní, abychom jim svolení jejich potvrdili v tom, když by některej syna ženil aneb dceru vdával, aby se mezi nimi smlouvy svadební dokonalé dály. A my, znajíce jich potřebnou žádost a k jich prosbám souce nakloněni, tak sme učinili a jim toho potvrdili, jako pán jejich dědičnej, a tímto listem potvrzujem
Strana 439
z roku 1539. 439 a to míti chceme, aby každej z obyvateluov svrchupsanejch nynějších i budoucích, nynější i budoucí při tom se zachovali pro uvarování budoucích nesnází a souduo; a takové smlouvy aby se konečně dály a dělaly a na žádnejch omylech jich nenechá- valy, skrze kteréž omyly potomní zmatkové mohli by přijíti, než což se tu smluví to aby stálé bylo, a nad ty smlouvy na ten statek žádní aby se více táhnouti nemohli před syny a dcerami vlastními řádně pošlejmi. Než jestliže by dcera vdaná prvé umřela než muž její, a děti by po ní zuostaly, ty předce po mateři své nápad mají míti k statku otce jejího aneb mateře její podle bližnosti, tak jakž se nahoře píše; než jestliže by takové děti zemřely let svých nedojdouc, tehdy ten statek aby zase při moci otce a mateře jich zuostal, a též děti zuostalé po synu aby právo měly tím vším obyčejem a právem, jakž se v tomto artykuli nahoře píše. Item, jestliže by pak přišly jaké ruoznice o takové statky mezi přátely po příbuznosti aneb mezi jinejmi lidmi, kteříž by podle poručenství k tomu statku jaké právo míti chtěli, chceme, aby ty ruoznice staršími Přerovskejmi nynějšími neb budoucími doma mezi stranami rozeznány byly na jejich přísahy podle tohoto listu spravedlivě; a jestliže by pak v to sami nemohli trefiti, tehdy se mají k nám o to neb k potomkóm našim, budoucím pánuom Přerovskejm, utéci, a s námi se o to poradíc, konec spravedlivý tomu učiniti; a jinam nikam o takové odmrti nechceme aby ortelováno bylo. Item, toto zvláště vyměňujem, což se jinejch souduov dotejče, kteříž o jiné věci případité přicházejí, o ty také aby starší a rada města našeho Přerova mezi stranami na své přísahy vyznávání spravedlivá činila; a jestliže by pak která strana proti tomu rozsudku bejti chtěla, tehdy k nám neb budoucím potomkóm našim má se o to utéci, a my nebo budoucí potomci páni Přerovští budem jim moci soud osaditi neb je ku právu pustiti tu, kdež od starodávna o jiné věci naučení berou. Také sou nás pokorně žádali obyvatelé města našeho Přerova svrchupsaného, abychom s nimi tu milost učinili, což se sirotkuo a vdov dotejče, abychom jich žádnou mocí bez vuole jejich a přátel jejich za žádného nevdávali ani ouředníci naši. A my, vzhlédše na jejich slušnou žádost a prosby, tu sme jim milost učinili a tímto listem činíme a slibujem sami za se i za své budoucí potomky, pány Přerovské, jim to zdržeti beze všeho přerušení. Také sou nás zvláštně prosili, abychom jim toho potvrdili, jestliže by se kdy přihodilo, že by se čí dcera bez vuole otce svého a mateře své za muže vdala, aby dílu svého, kterýž by se jí od nich dostati měl, zbavena byla. A poznavše jim věc pilnú a užitečnou bejti, tak sme učinili a tímto listem jim potvrzujem a tak míti chceme, jestliže by se která toho dopustila, aby taková každá dílu svého, kterýž by se jí od otce aneb mateře dostati měl, zbavena byla, leč by jí co otec aneb máti z své dobré vuole dáti chtěli, to aby při jejich vuoli zuostalo.
z roku 1539. 439 a to míti chceme, aby každej z obyvateluov svrchupsanejch nynějších i budoucích, nynější i budoucí při tom se zachovali pro uvarování budoucích nesnází a souduo; a takové smlouvy aby se konečně dály a dělaly a na žádnejch omylech jich nenechá- valy, skrze kteréž omyly potomní zmatkové mohli by přijíti, než což se tu smluví to aby stálé bylo, a nad ty smlouvy na ten statek žádní aby se více táhnouti nemohli před syny a dcerami vlastními řádně pošlejmi. Než jestliže by dcera vdaná prvé umřela než muž její, a děti by po ní zuostaly, ty předce po mateři své nápad mají míti k statku otce jejího aneb mateře její podle bližnosti, tak jakž se nahoře píše; než jestliže by takové děti zemřely let svých nedojdouc, tehdy ten statek aby zase při moci otce a mateře jich zuostal, a též děti zuostalé po synu aby právo měly tím vším obyčejem a právem, jakž se v tomto artykuli nahoře píše. Item, jestliže by pak přišly jaké ruoznice o takové statky mezi přátely po příbuznosti aneb mezi jinejmi lidmi, kteříž by podle poručenství k tomu statku jaké právo míti chtěli, chceme, aby ty ruoznice staršími Přerovskejmi nynějšími neb budoucími doma mezi stranami rozeznány byly na jejich přísahy podle tohoto listu spravedlivě; a jestliže by pak v to sami nemohli trefiti, tehdy se mají k nám o to neb k potomkóm našim, budoucím pánuom Přerovskejm, utéci, a s námi se o to poradíc, konec spravedlivý tomu učiniti; a jinam nikam o takové odmrti nechceme aby ortelováno bylo. Item, toto zvláště vyměňujem, což se jinejch souduov dotejče, kteříž o jiné věci případité přicházejí, o ty také aby starší a rada města našeho Přerova mezi stranami na své přísahy vyznávání spravedlivá činila; a jestliže by pak která strana proti tomu rozsudku bejti chtěla, tehdy k nám neb budoucím potomkóm našim má se o to utéci, a my nebo budoucí potomci páni Přerovští budem jim moci soud osaditi neb je ku právu pustiti tu, kdež od starodávna o jiné věci naučení berou. Také sou nás pokorně žádali obyvatelé města našeho Přerova svrchupsaného, abychom s nimi tu milost učinili, což se sirotkuo a vdov dotejče, abychom jich žádnou mocí bez vuole jejich a přátel jejich za žádného nevdávali ani ouředníci naši. A my, vzhlédše na jejich slušnou žádost a prosby, tu sme jim milost učinili a tímto listem činíme a slibujem sami za se i za své budoucí potomky, pány Přerovské, jim to zdržeti beze všeho přerušení. Také sou nás zvláštně prosili, abychom jim toho potvrdili, jestliže by se kdy přihodilo, že by se čí dcera bez vuole otce svého a mateře své za muže vdala, aby dílu svého, kterýž by se jí od nich dostati měl, zbavena byla. A poznavše jim věc pilnú a užitečnou bejti, tak sme učinili a tímto listem jim potvrzujem a tak míti chceme, jestliže by se která toho dopustila, aby taková každá dílu svého, kterýž by se jí od otce aneb mateře dostati měl, zbavena byla, leč by jí co otec aneb máti z své dobré vuole dáti chtěli, to aby při jejich vuoli zuostalo.
Strana 440
440 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Také k žádosti a k snažnejm prosbám nadepsanejch purgmistra, rady i vší obce města našeho Přerova, věrnejch našich milejch, tu milost jim činíme a pořádkuo i svolení jejich chvalitebného před nás přednešeného, kterýž sou od dávních časuo mezi sebou zachovávali, tímto listem jako pán jejich dědičnej potvrzujem: Item, kdyby který z obyvatelno v městě neb na předměstí s tohoto světa sšel a podle obdarování našich svrchupsaných zřízení o svém statku učinil, manželce a dítkám svým statek svuoj poroučejíc: to míti chceme, pokudž máti neb které z dětí stavu svého, nepromění, umřel-li by z nich který v tom čase, aby s jednoho umrlého na všecky živé nápad šel. Než jakž který z nich stav svuoj promění, aby hned všech nápaduov po svobodnejch prázen byl, leč by žádného živého svobodného nezuostalo, aneb leč by kterej z svobodnejch léta maje a živ sa, co z dílu svého aneb díl svuoj všecek jemu poručiti chtěl: a takovej odporoučejíc díl svuoj, zuostal-li by živ v tom stavu svém svobodném, po jinejch též svobodnejch nápadu žádného očekávati nemá, leč by též všickni v stavích svých svobodni zemřeli; neb nebylo by spravedlivé, aby ten, kterejž by stav svuoj proměně, dílem svým po otci od jinejch svobodnejch se oddělil, neb svobodnej zuostávaje, díl svuoj od jiných by odporučil, aby po jinejch svobodnejch nápadu očekávati měl. Než jakož svobodní v svých stavích po těch, kteříž stav svuoj proměňují a s díly svými se od nich oddělují, neočekávají žádného nápadu, aby též tito, stav svuoj proměňujíce, žádného nápadu po svobodnejch neměli a neočekávali, pokudž by kterej v stavu svobodném živej zuostal; než svobodnej v stavích svých, majíce neb nemajíce léta, neodporoučejíc díluov svých jedni od dru- hejch, všetci souce živi, jedni po druhejch, chceme, aby nápaduov očekávali a je berouc užívali beze všelijaké překážky a odpornosti. I chtíce my tomu napředpsanej Jan z Pernšteina a na Helfenšteině, aby oni i potomci jejich při tom při všem, což se v tomto listu píše a zavírá, od nás, erbuov a budoucích pánuov Přerovských budoucně zachováni byli, list tento sme jim pod pečetí naší s naším jistejm vědomím vydati rozkázali. Jenž jest dán a psán na zámku našem Prostějově v neděli po svatém Františku léta páně tisícího pětistého třidcátého devátého počítajíc. Arch. Mus. Františ. v Brně, privileg. Tovač. f. 175. b. 410. Jan z Pernšteina sprošťuje poddané své v Předmostí některých robot k zámku Přerovu, začež jistý plat dávati povinni budou; fůry však drevní k zámku Přerovu i na dále činiti mají. — Na Prostějově v pondělí po sv. Františku (6. října) 1539. (Arch. mus. Frant. v Brn. kn. Tovač. f. 222.) 411. Jan z Pernšteina a rukojmí purkmistr a rada měst Kladska, Bystřice (Habel- schwert), Hrádku (Wünschelburg) vyznávají, že dlužni jsou Jindřichovi Gotschenovi rytíři z Hertczigswalde (Hertwigswalde) 4000 uhersk. zl. — Na Kladsku v den sv. Havla (16. října.) 1539. (Orig. něm. perg. v arch. míst. kr. Česk. č. 986.)
440 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Také k žádosti a k snažnejm prosbám nadepsanejch purgmistra, rady i vší obce města našeho Přerova, věrnejch našich milejch, tu milost jim činíme a pořádkuo i svolení jejich chvalitebného před nás přednešeného, kterýž sou od dávních časuo mezi sebou zachovávali, tímto listem jako pán jejich dědičnej potvrzujem: Item, kdyby který z obyvatelno v městě neb na předměstí s tohoto světa sšel a podle obdarování našich svrchupsaných zřízení o svém statku učinil, manželce a dítkám svým statek svuoj poroučejíc: to míti chceme, pokudž máti neb které z dětí stavu svého, nepromění, umřel-li by z nich který v tom čase, aby s jednoho umrlého na všecky živé nápad šel. Než jakž který z nich stav svuoj promění, aby hned všech nápaduov po svobodnejch prázen byl, leč by žádného živého svobodného nezuostalo, aneb leč by kterej z svobodnejch léta maje a živ sa, co z dílu svého aneb díl svuoj všecek jemu poručiti chtěl: a takovej odporoučejíc díl svuoj, zuostal-li by živ v tom stavu svém svobodném, po jinejch též svobodnejch nápadu žádného očekávati nemá, leč by též všickni v stavích svých svobodni zemřeli; neb nebylo by spravedlivé, aby ten, kterejž by stav svuoj proměně, dílem svým po otci od jinejch svobodnejch se oddělil, neb svobodnej zuostávaje, díl svuoj od jiných by odporučil, aby po jinejch svobodnejch nápadu očekávati měl. Než jakož svobodní v svých stavích po těch, kteříž stav svuoj proměňují a s díly svými se od nich oddělují, neočekávají žádného nápadu, aby též tito, stav svuoj proměňujíce, žádného nápadu po svobodnejch neměli a neočekávali, pokudž by kterej v stavu svobodném živej zuostal; než svobodnej v stavích svých, majíce neb nemajíce léta, neodporoučejíc díluov svých jedni od dru- hejch, všetci souce živi, jedni po druhejch, chceme, aby nápaduov očekávali a je berouc užívali beze všelijaké překážky a odpornosti. I chtíce my tomu napředpsanej Jan z Pernšteina a na Helfenšteině, aby oni i potomci jejich při tom při všem, což se v tomto listu píše a zavírá, od nás, erbuov a budoucích pánuov Přerovských budoucně zachováni byli, list tento sme jim pod pečetí naší s naším jistejm vědomím vydati rozkázali. Jenž jest dán a psán na zámku našem Prostějově v neděli po svatém Františku léta páně tisícího pětistého třidcátého devátého počítajíc. Arch. Mus. Františ. v Brně, privileg. Tovač. f. 175. b. 410. Jan z Pernšteina sprošťuje poddané své v Předmostí některých robot k zámku Přerovu, začež jistý plat dávati povinni budou; fůry však drevní k zámku Přerovu i na dále činiti mají. — Na Prostějově v pondělí po sv. Františku (6. října) 1539. (Arch. mus. Frant. v Brn. kn. Tovač. f. 222.) 411. Jan z Pernšteina a rukojmí purkmistr a rada měst Kladska, Bystřice (Habel- schwert), Hrádku (Wünschelburg) vyznávají, že dlužni jsou Jindřichovi Gotschenovi rytíři z Hertczigswalde (Hertwigswalde) 4000 uhersk. zl. — Na Kladsku v den sv. Havla (16. října.) 1539. (Orig. něm. perg. v arch. míst. kr. Česk. č. 986.)
Strana 441
z roku 1539. 441 412. Zřízení obce města Pardubic, jak se obyvatelé při ohních chovati mají. — 1539. Léta oc XXXVIIII° Tyto artikule a svolení dobrovolné povinni budou měšťané Pardubští i jiní sousedé všickni na vobou předměstí zachovávati, kdyby pán Bůh voheň, čehož pane Bože rač zachovati, dopustiti ráčil; a ti artikulové [se] mají čítati každého roku při obnovování ouřadu. Item. Světlo štvero aneb šestero pro brány a ulice aby zřízeno bylo u těch, u kohož by se za slušné vidělo, takové, aby se dalo nadělati železných košův tak tím křtaltem, jako by náhubkové byli; a. ten každaj, ktož by světlo v svém domě míti měl, aby ten koš visal v světnici na řetěze nakladenaj plnaj smolnic, a k tomu bidlo na konci železné aby způsobeno bylo; a když by toho potřeba nastala, tehda s ejma to s stěny dolův, vstrčíc na bidlo, zapálíc z vokna ven na tom bídle, když se vystrčí, bude spěšné rozsvícení. Item. Když by se v noci pokřik stal aneb k šturmu zvonění, konšelé k rat- houzu aby běželi se zbrojí, a jiní sousedé všickni s tou potřebou, oč by se ten pokřik stal. A tu při rathouze tepruv konšelé s úředníkem Pardubským, pokudž by toho potřebu uznali, aby rozdělili lid, bud z města ven pustili aneb jinak, a každaj, jakž by komu ukázáno bylo, v tom aby se bedlivě a pilně zachoval. Item. Tlouky, řebříky každaj hospodář v městě i na předměstí pohotově aby měli. Item. Hákové obecní i také konve kožené, v kterajch místech býti mají, to aby bylo lidem oznámeno, neb ten, u kohož by to bylo, přišla-li by toho potřeba, sám by toho vynésti nemohl. It. Podruhové a čeleď domácí aby běžali s konvami, s sekerami i s jinými potřebami, což k tomu náleží, žádný prázden aby neběžal, a ktož by prázden běžal od kohožkoli, ten soused pokuty j ſ? gr. aby dal. It. Od koho by koli voheň vyšel, ten každaj hned aby na sousedy zvolal a učinil vokřik; pakli by toho neučinil, pokutú JMti pánu aby propadl. A kdyžby u kohožkoli hořelo, čehož pane Bože rač zachovati, od toho domu až do sedmýho ten každaj soused aby se dal nalézti u toho vohně; a ktož by toho neučinil, aby trestán byl od purkmistra a konšel. Item. Praporec červenaj ten aby byl, a ten býti má na věži na rathouze, a když potřeba by toho byla na kterou stranu, vystrčen byl by, tam lidé aby běžali a tím aby se spravili. Hákové obecní u těchto jsou vosob: Na Dlouhém předměstí: u Martina kováře hák velikaj; k tomu předkem tyto vosoby býti mají: Daniel soukenník a Tomáš kolář. Na Malém předměstí: před Famfrdčinajmi hákův šest větších a menších; k těm předkem tyto vosoby býti mají: Jakub uzdař, Jan pekař, Martin truhlář, Vondra pláteník, Jakub Hrdaj a Václav Šmid. Archiv ČeskýXX. 56
z roku 1539. 441 412. Zřízení obce města Pardubic, jak se obyvatelé při ohních chovati mají. — 1539. Léta oc XXXVIIII° Tyto artikule a svolení dobrovolné povinni budou měšťané Pardubští i jiní sousedé všickni na vobou předměstí zachovávati, kdyby pán Bůh voheň, čehož pane Bože rač zachovati, dopustiti ráčil; a ti artikulové [se] mají čítati každého roku při obnovování ouřadu. Item. Světlo štvero aneb šestero pro brány a ulice aby zřízeno bylo u těch, u kohož by se za slušné vidělo, takové, aby se dalo nadělati železných košův tak tím křtaltem, jako by náhubkové byli; a. ten každaj, ktož by světlo v svém domě míti měl, aby ten koš visal v světnici na řetěze nakladenaj plnaj smolnic, a k tomu bidlo na konci železné aby způsobeno bylo; a když by toho potřeba nastala, tehda s ejma to s stěny dolův, vstrčíc na bidlo, zapálíc z vokna ven na tom bídle, když se vystrčí, bude spěšné rozsvícení. Item. Když by se v noci pokřik stal aneb k šturmu zvonění, konšelé k rat- houzu aby běželi se zbrojí, a jiní sousedé všickni s tou potřebou, oč by se ten pokřik stal. A tu při rathouze tepruv konšelé s úředníkem Pardubským, pokudž by toho potřebu uznali, aby rozdělili lid, bud z města ven pustili aneb jinak, a každaj, jakž by komu ukázáno bylo, v tom aby se bedlivě a pilně zachoval. Item. Tlouky, řebříky každaj hospodář v městě i na předměstí pohotově aby měli. Item. Hákové obecní i také konve kožené, v kterajch místech býti mají, to aby bylo lidem oznámeno, neb ten, u kohož by to bylo, přišla-li by toho potřeba, sám by toho vynésti nemohl. It. Podruhové a čeleď domácí aby běžali s konvami, s sekerami i s jinými potřebami, což k tomu náleží, žádný prázden aby neběžal, a ktož by prázden běžal od kohožkoli, ten soused pokuty j ſ? gr. aby dal. It. Od koho by koli voheň vyšel, ten každaj hned aby na sousedy zvolal a učinil vokřik; pakli by toho neučinil, pokutú JMti pánu aby propadl. A kdyžby u kohožkoli hořelo, čehož pane Bože rač zachovati, od toho domu až do sedmýho ten každaj soused aby se dal nalézti u toho vohně; a ktož by toho neučinil, aby trestán byl od purkmistra a konšel. Item. Praporec červenaj ten aby byl, a ten býti má na věži na rathouze, a když potřeba by toho byla na kterou stranu, vystrčen byl by, tam lidé aby běžali a tím aby se spravili. Hákové obecní u těchto jsou vosob: Na Dlouhém předměstí: u Martina kováře hák velikaj; k tomu předkem tyto vosoby býti mají: Daniel soukenník a Tomáš kolář. Na Malém předměstí: před Famfrdčinajmi hákův šest větších a menších; k těm předkem tyto vosoby býti mají: Jakub uzdař, Jan pekař, Martin truhlář, Vondra pláteník, Jakub Hrdaj a Václav Šmid. Archiv ČeskýXX. 56
Strana 442
442 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Konve kožené u těchto vosob jsou: V rathouze konví XVI; k těmto tyto vosoby jsou volené: Děťátko, Jakub zámečník, barvíř a Rafael kožišník. Na Dlouhém předměstí: U Daniela soukeníka XV konví, k těm tyto vosoby býti mají: Jan bednář, Vaněk švec, syn Vávrový a Hrách provazník. Na Malém předměstí: U Kulhánka branného konví XV, k těm býti mají tyto vosoby: Václav Kohout, Vávra mlynář a Mikuláš vinopal. Tyto vosoby jmenované k hákům a konvám, kdy by pán Bůh voheň dopustiti ráčil, aby předkem o to péči měly a s nimi běžely; a kto by toho zanetbal z těch vosob, pokutu purkmistru a konšelům aby propadl, jak se jim zdáti bude. Mus. měst. Pardubic. Knihy městské rudé fol. 19. b. 413. Matyáš Potůček z Olšan prodal Janovi z Pernšteina 8 člověků usedlých ve vsi Olšanech, a v Dubanech 7 člověků usedlých i s mlynářem se všemi příslušnostmi za 600 gr. česk. — Na Výškově ve čtvrtek den nového léta (1. ledna) 1540. (Arch. měst. Brn. cod. Pernst. 132. f. 361. b.) 414. Král Ferdinand nařizuje Janovi z Pernšteina, Dobešovi z Boskovic a Jiřímu Žabkovi jako komisařům na sněm do Moravy vyslaným, co by ještě mimo instrukcí jim danou se stavy markrabství měli jednati. — Ve Vídni 1540 v pátek po novém létě [2. ledna]. (Arch. míst. král. Česk. Missiv. 1538—40 XX. fol. 225.) 415. Jan z Pernšteina propouští obec města Kojetína z robot některých, a sice: z robot pěších k zámku Tovačovu; fůry rybní zůstati mají, však od nich se platiti má, také fůry dříví k tarasům kladení a opravování tarasův dřevěných činiti mají, začež placeno bude, rovněž za vožení kamení k stavení od skály. — Na Prostějově v neděli den sv. Pavla obrácení (25. ledna) 1540. (Zemsk. arch. mark. Moravsk. Bočk. sb.) 416. Jan z Pernšteina k prosebné žádosti lidí poddaných ze vsi Lobodic, kteříž s lidmi kněžskými z Uhřečic lesu Tovačovského společně užívali, jenž vedle smlouvy stalé k rozdělení přišel mezi obce jmenované, propouští jim les ten, jakž jim odměřen a obmezen byl, k volnému užívání. — Na Prostějově v neděli sv. Pavla na víru obrácení (25. ledna) 1540. (Arch. mus. Frant. v Brně, priv. Tovačov. f. 77. b.) 417. Nález soudu zemského ve při mezi Adamem Lvem z Rožmitála původem a Janem z Pern- šteina pohnaným o uvázání se v dědiny v Blatné. — 1540, 4. února. V té při, kteráž jest mezi Adamem Lvem z Rožmitála a z Blatné puovodem s jedné, a Janem z Pernštajna a na Helfenštajně pohnaným z strany druhé tu, kdež týž Adam odpírá tomu uvázání s komorníkem, kteréž jest Jan z Pernštajna na dědinách jeho Adama v Blatné v městečku v plat na domích, krčmách a dvořích kmecích s platem učinil, pravě jmenovaný Adam, že jest týž Jan toho a takového uvázání učiniti neměl a nemohl oc, jakž odpor plněji svědčí: avšak k svému odporu ani puohonu jsa puovodem jest nestál. Tu páni JMti a vládyky na plném soudu zemském nalezli, a Hendrych z Švamberka a na Bechyni, Jan mladší z Lobkovic
442 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Konve kožené u těchto vosob jsou: V rathouze konví XVI; k těmto tyto vosoby jsou volené: Děťátko, Jakub zámečník, barvíř a Rafael kožišník. Na Dlouhém předměstí: U Daniela soukeníka XV konví, k těm tyto vosoby býti mají: Jan bednář, Vaněk švec, syn Vávrový a Hrách provazník. Na Malém předměstí: U Kulhánka branného konví XV, k těm býti mají tyto vosoby: Václav Kohout, Vávra mlynář a Mikuláš vinopal. Tyto vosoby jmenované k hákům a konvám, kdy by pán Bůh voheň dopustiti ráčil, aby předkem o to péči měly a s nimi běžely; a kto by toho zanetbal z těch vosob, pokutu purkmistru a konšelům aby propadl, jak se jim zdáti bude. Mus. měst. Pardubic. Knihy městské rudé fol. 19. b. 413. Matyáš Potůček z Olšan prodal Janovi z Pernšteina 8 člověků usedlých ve vsi Olšanech, a v Dubanech 7 člověků usedlých i s mlynářem se všemi příslušnostmi za 600 gr. česk. — Na Výškově ve čtvrtek den nového léta (1. ledna) 1540. (Arch. měst. Brn. cod. Pernst. 132. f. 361. b.) 414. Král Ferdinand nařizuje Janovi z Pernšteina, Dobešovi z Boskovic a Jiřímu Žabkovi jako komisařům na sněm do Moravy vyslaným, co by ještě mimo instrukcí jim danou se stavy markrabství měli jednati. — Ve Vídni 1540 v pátek po novém létě [2. ledna]. (Arch. míst. král. Česk. Missiv. 1538—40 XX. fol. 225.) 415. Jan z Pernšteina propouští obec města Kojetína z robot některých, a sice: z robot pěších k zámku Tovačovu; fůry rybní zůstati mají, však od nich se platiti má, také fůry dříví k tarasům kladení a opravování tarasův dřevěných činiti mají, začež placeno bude, rovněž za vožení kamení k stavení od skály. — Na Prostějově v neděli den sv. Pavla obrácení (25. ledna) 1540. (Zemsk. arch. mark. Moravsk. Bočk. sb.) 416. Jan z Pernšteina k prosebné žádosti lidí poddaných ze vsi Lobodic, kteříž s lidmi kněžskými z Uhřečic lesu Tovačovského společně užívali, jenž vedle smlouvy stalé k rozdělení přišel mezi obce jmenované, propouští jim les ten, jakž jim odměřen a obmezen byl, k volnému užívání. — Na Prostějově v neděli sv. Pavla na víru obrácení (25. ledna) 1540. (Arch. mus. Frant. v Brně, priv. Tovačov. f. 77. b.) 417. Nález soudu zemského ve při mezi Adamem Lvem z Rožmitála původem a Janem z Pern- šteina pohnaným o uvázání se v dědiny v Blatné. — 1540, 4. února. V té při, kteráž jest mezi Adamem Lvem z Rožmitála a z Blatné puovodem s jedné, a Janem z Pernštajna a na Helfenštajně pohnaným z strany druhé tu, kdež týž Adam odpírá tomu uvázání s komorníkem, kteréž jest Jan z Pernštajna na dědinách jeho Adama v Blatné v městečku v plat na domích, krčmách a dvořích kmecích s platem učinil, pravě jmenovaný Adam, že jest týž Jan toho a takového uvázání učiniti neměl a nemohl oc, jakž odpor plněji svědčí: avšak k svému odporu ani puohonu jsa puovodem jest nestál. Tu páni JMti a vládyky na plném soudu zemském nalezli, a Hendrych z Švamberka a na Bechyni, Jan mladší z Lobkovic
Strana 443
z let 1539 a 1540. 443 a na Mašťově z pánuov a Kuneš Bohdanecký z Hodkova na Žlebích z vládyk panský a vládycký potaz vynesli: poněvadž on Adam Lev z Rožmitála a z Blatné pohnav jeho Jana z Pernštajna k odporu, k tomu odporu jsa puovodem jest nestál, z té příčiny Jich Mt ten odpor i s puohonem zdvihati ráčí. Dal památné. Stalo se léta MOVCXL v středu po sv. Františku, a zase ve dsky vloženo v středu po Zvěstování panně Marii. Karlštejnské desky č. 3. fol. D III' v arch. z. kr. Č. 418. Jan z Pernšteina potvrzuje městu Těšínu dosavadní jich výsady a přidává jim některé ještě svobody. — V Těšíně 1540, 12. února. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc mocný otcovský poručník osvíce- ného knížete a pána pana Václava knížete Těšínského a Velikého Hlohova oc a téhož knížetství správce, držitel i nápadník oc, známo činíme tímto listem obecně přede všemi, kdež čten anebo čtouci slyšán bude, že jsou předstoupili před nás purkmistr, konšelé i všecka obec města Těšína, poddaní naši věrní milí, nás sníženými prosbami prosíce, abychom s nimi o nížepsané artykule milostivě srovnati ráčili. K jejichžto prosbám nakloněni jsouce a mohouc to dobře učiniti jakožto mocný otcovský poručník knížete Václava Těšínského JMti, takto sme s nimi srovnati ráčili. Item, což bílení plátna dotejče, k tomu povolujem, aby plátna svá sami sobě bíliti mohli, tu kdežby se jim zdálo, poněvadž to ukazují, že by se jim při tom od blejhaře škoda dála, však zpravíce plat, který se do komory naší za předkův našich držitelův Těšínských spravoval; a to na ten spůsob jim toho dopouštíme, aby mejt- nému peníze spravovali a cedule od něho brali, tak jako prvé. Než jestliže by kdo úkradně bílil, mejtnému našemu se neopověděl a platu nespravil a v tom postižen byl, aneb aby naň to uvedeno bylo, k takovému se zachovati máme, jakž na zloděje sluší. Item, také sou nás za to prosili, kdež jeden každý do dvadceti pěti loket plátna bez platu sobě bíliti mohl: poněvadž jsme se toho uptali, že z takovejch pláten platův jsou nespravovali, také je při tom zůstavujem a jim toho dopouštíme, jakž jsou toho prvé užívali. Item, což se valu městského za bosáky dotejče, ten jim také pouštíme k obecnému užívání, a toho aby oni bez všelijaké překážky užívati mohli. Item, což vyvalování dříví z příkopy mlýnské dotejče, poněvadž toho jistou zprávu máme, že toho povinni činiti nejsou, také od nás ani od budoucích našich, pánův a držitelův Těšínských, potahováni býti nemají, nyní i na časy budoucí. Item, fůry k mlejnům, které jsou prvé měšťané spravedlivě dělávali, ty činiti povinni budou, totiž buků jednu fůru a kámen mlejnský v roce, když se jim od 56*
z let 1539 a 1540. 443 a na Mašťově z pánuov a Kuneš Bohdanecký z Hodkova na Žlebích z vládyk panský a vládycký potaz vynesli: poněvadž on Adam Lev z Rožmitála a z Blatné pohnav jeho Jana z Pernštajna k odporu, k tomu odporu jsa puovodem jest nestál, z té příčiny Jich Mt ten odpor i s puohonem zdvihati ráčí. Dal památné. Stalo se léta MOVCXL v středu po sv. Františku, a zase ve dsky vloženo v středu po Zvěstování panně Marii. Karlštejnské desky č. 3. fol. D III' v arch. z. kr. Č. 418. Jan z Pernšteina potvrzuje městu Těšínu dosavadní jich výsady a přidává jim některé ještě svobody. — V Těšíně 1540, 12. února. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc mocný otcovský poručník osvíce- ného knížete a pána pana Václava knížete Těšínského a Velikého Hlohova oc a téhož knížetství správce, držitel i nápadník oc, známo činíme tímto listem obecně přede všemi, kdež čten anebo čtouci slyšán bude, že jsou předstoupili před nás purkmistr, konšelé i všecka obec města Těšína, poddaní naši věrní milí, nás sníženými prosbami prosíce, abychom s nimi o nížepsané artykule milostivě srovnati ráčili. K jejichžto prosbám nakloněni jsouce a mohouc to dobře učiniti jakožto mocný otcovský poručník knížete Václava Těšínského JMti, takto sme s nimi srovnati ráčili. Item, což bílení plátna dotejče, k tomu povolujem, aby plátna svá sami sobě bíliti mohli, tu kdežby se jim zdálo, poněvadž to ukazují, že by se jim při tom od blejhaře škoda dála, však zpravíce plat, který se do komory naší za předkův našich držitelův Těšínských spravoval; a to na ten spůsob jim toho dopouštíme, aby mejt- nému peníze spravovali a cedule od něho brali, tak jako prvé. Než jestliže by kdo úkradně bílil, mejtnému našemu se neopověděl a platu nespravil a v tom postižen byl, aneb aby naň to uvedeno bylo, k takovému se zachovati máme, jakž na zloděje sluší. Item, také sou nás za to prosili, kdež jeden každý do dvadceti pěti loket plátna bez platu sobě bíliti mohl: poněvadž jsme se toho uptali, že z takovejch pláten platův jsou nespravovali, také je při tom zůstavujem a jim toho dopouštíme, jakž jsou toho prvé užívali. Item, což se valu městského za bosáky dotejče, ten jim také pouštíme k obecnému užívání, a toho aby oni bez všelijaké překážky užívati mohli. Item, což vyvalování dříví z příkopy mlýnské dotejče, poněvadž toho jistou zprávu máme, že toho povinni činiti nejsou, také od nás ani od budoucích našich, pánův a držitelův Těšínských, potahováni býti nemají, nyní i na časy budoucí. Item, fůry k mlejnům, které jsou prvé měšťané spravedlivě dělávali, ty činiti povinni budou, totiž buků jednu fůru a kámen mlejnský v roce, když se jim od 56*
Strana 444
444 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina ouředníkův našich rozkáže, k mlejnu přivésti mají, a mimo to v jiné potahováni býti nemají od nás ani od budoucích našich. Item, také jsou na nás tíž měšťané vznesli, kterak dříví k stavení s hor a lesův našich sobě jsou brali a po vodě dolů vpouštěli, prosíce nás pokorně abychom je při tom milostivě zůstavili. I poněvadž toho zprávu máme, že té svobody bez překážky prvé užívali, také se jim od nás ani od budoucích našich, držiteluov Těšín- ských, v tom překážky díti nemá na budoucí časy. A i toho jim přejem, aby sobě to na píle naší zřezati dali, však spravíc nám z toho plat do komory naší. Item, také jsou nás žádali, abychom jim pokuty, kteréž by v městě propadeny byly, k vobci pustili: i znajíc toho žádost slušnou jejich, pokuty ty všecky, které jsou jim za knížete Kazimíra JMti slavné paměti puštěny byly, při těch je zůstavujem, a v to jim sahati nemáme ani budoucí potomkové, držitelé Těšína. Item, strany oprav při stavích mlýnských, jak jsou se měšťané prvé zacho- vávali, tak jakž sou nám o tom sami oznámili, také jich při tom necháváme; však ouředníci naši mlynáře k tomu přidržeti mají, což oni při takových opravách činiti povinni jsou, aby se také tak zachovali. I chtíce tomu my svrchupsaný Jan z Pernšteina a na Helfenšteině, jakožto mocný otcovský poručník osvíceného knížete a pána pana Václava knížete Těšínského a Velikého Hlohova a téhož knížetství správce, držitel a nápadník, aby svrchu psaní měščané Těšínští nynější i budoucí při tom při všem, což se v tomto listu svrchu píše, bez přerušení od nás a budoucích našich, držitelův Těšína, zachování byli, list tento sme jim s naším jistým vědomím vydati a pečetí naší stvrditi rozkázali. Jenž jest psán a dán na zámku Těšíně v pátek první v postě léta páně tisícího pětistého čtyřidcátého. A při tom jsou byli urozený pán pan Jaroslav mladší z Šelnberka a Kosti, a urozené vládyky Jan Čelo z Čechovic, kancléř knížetství Těšínského, Mikuláš Kloch z Bestviny, Erazim Rudický z Rudic a jiných mnoho dobrých lidí. Op. novější ve sb. priv. městsk. v arch. zemsk. král. Česk. 419. Jan z Pernšteina prohlašuje na žádost měšťanů Lipnických, že mimo dosavadní domy šenkovní výsadní nebude nových vysazovati, rozmnožuje však jich počet ještě o dva; povoluje polovici poplatku za sklad vinný k obecnímu dobrému, rovněž aby sůl byla kupována na obec; slibuje k opravám mlýna, mostu a vodovodův od Bečvy dávati dříví z města. — Na Pro- stějově 1540, 17. února. My Jan z Pernštaina a na Helfenštaině oc i s svajmi erby, pán a pravý dědic panství Helfenštainského a města Lipníka, známo činíme tímto listem obecně přede všemi, kdež čten nebo čtouci slyšán bude, že jsou předstoupili před nás měšťané Lipenští, poddaní naši věrní milí, a nás sou snažnejmi prozbami prosili, což se domuov šenkovních dotajče, aby jich více mimo ty domy, kteréž na tento čas k šenku
444 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina ouředníkův našich rozkáže, k mlejnu přivésti mají, a mimo to v jiné potahováni býti nemají od nás ani od budoucích našich. Item, také jsou na nás tíž měšťané vznesli, kterak dříví k stavení s hor a lesův našich sobě jsou brali a po vodě dolů vpouštěli, prosíce nás pokorně abychom je při tom milostivě zůstavili. I poněvadž toho zprávu máme, že té svobody bez překážky prvé užívali, také se jim od nás ani od budoucích našich, držiteluov Těšín- ských, v tom překážky díti nemá na budoucí časy. A i toho jim přejem, aby sobě to na píle naší zřezati dali, však spravíc nám z toho plat do komory naší. Item, také jsou nás žádali, abychom jim pokuty, kteréž by v městě propadeny byly, k vobci pustili: i znajíc toho žádost slušnou jejich, pokuty ty všecky, které jsou jim za knížete Kazimíra JMti slavné paměti puštěny byly, při těch je zůstavujem, a v to jim sahati nemáme ani budoucí potomkové, držitelé Těšína. Item, strany oprav při stavích mlýnských, jak jsou se měšťané prvé zacho- vávali, tak jakž sou nám o tom sami oznámili, také jich při tom necháváme; však ouředníci naši mlynáře k tomu přidržeti mají, což oni při takových opravách činiti povinni jsou, aby se také tak zachovali. I chtíce tomu my svrchupsaný Jan z Pernšteina a na Helfenšteině, jakožto mocný otcovský poručník osvíceného knížete a pána pana Václava knížete Těšínského a Velikého Hlohova a téhož knížetství správce, držitel a nápadník, aby svrchu psaní měščané Těšínští nynější i budoucí při tom při všem, což se v tomto listu svrchu píše, bez přerušení od nás a budoucích našich, držitelův Těšína, zachování byli, list tento sme jim s naším jistým vědomím vydati a pečetí naší stvrditi rozkázali. Jenž jest psán a dán na zámku Těšíně v pátek první v postě léta páně tisícího pětistého čtyřidcátého. A při tom jsou byli urozený pán pan Jaroslav mladší z Šelnberka a Kosti, a urozené vládyky Jan Čelo z Čechovic, kancléř knížetství Těšínského, Mikuláš Kloch z Bestviny, Erazim Rudický z Rudic a jiných mnoho dobrých lidí. Op. novější ve sb. priv. městsk. v arch. zemsk. král. Česk. 419. Jan z Pernšteina prohlašuje na žádost měšťanů Lipnických, že mimo dosavadní domy šenkovní výsadní nebude nových vysazovati, rozmnožuje však jich počet ještě o dva; povoluje polovici poplatku za sklad vinný k obecnímu dobrému, rovněž aby sůl byla kupována na obec; slibuje k opravám mlýna, mostu a vodovodův od Bečvy dávati dříví z města. — Na Pro- stějově 1540, 17. února. My Jan z Pernštaina a na Helfenštaině oc i s svajmi erby, pán a pravý dědic panství Helfenštainského a města Lipníka, známo činíme tímto listem obecně přede všemi, kdež čten nebo čtouci slyšán bude, že jsou předstoupili před nás měšťané Lipenští, poddaní naši věrní milí, a nás sou snažnejmi prozbami prosili, což se domuov šenkovních dotajče, aby jich více mimo ty domy, kteréž na tento čas k šenku
Strana 445
z roku 1540. 445 vysazeny jsou, od nás, erbuov a potomkuov našich, držiteluov panství Helfenštain- ského a města Lipníka, vysazováno nebylo. Kdež my nahořepsaný Jan z Pernštaina znajíc jejich slušnou prozbu i také prohlídajíc k tomu, že v tom městě domuov šenkovních dosti jest, a nechtíc, aby jedni druhejm k záhubě bejti měli, při těch domích šenkovních nynějších je zuosta- vujem. Než tyto dva domy jim k tomu přidáváme, totiž duom, na kterýchž sedí Vítek bednář a Kašpar kovář, tak aby ti dva domové také šenkuov užívati mohli tím vším způosobem jako jiní šenkovní domové. A více jich vysazováno bejti mimo to nemá od nás, erbuov a budoucích potomkuov našich, pánuov a držiteluov panství Helfenštainského a města Lipníka. Item, což se skladu vinného dotejče, kdož by vína v městě skládati chtěl a vcele je prodávati, buďto tu v městě aneb ven z města, ten a takový k obci polo- vici toho platu dáti má, kterajž se dává z těch vín, které se šenkují. — Než židé vín žádných nyní ani v časích budoucích aby tu neskládali pod žádnými vymyšle- nejmi barvami ani do města vozili. Item, znajíc že to město duchoduov žádných zvláščních nemá, k tomu jim povolujem a chcme, aby suol na obec kupována a v radhauze skládána byla, a kdož by ji chtěl z obyvateluov na prodej sekati, ten aby ji od starších nynějších a bu- doucích kupoval; kromě jarmarkuov: kteříž by odjinad suol přivezli k jarmarkóm a chtěli ji sekati, ti toho vuoli míti budou, tak aby frejuňku užiti mohli. Item, což se lesa k vopravám mlajna, mostu i vodvodóm od Bečvy i také na opravu špitále dotejče, k těm svrchupsaným opravám ten tles od nás, erbuov našich i budoucích pánuov, držiteluov panství Helfenštainského a města Lipníka, dáván bejti má nyní a na časy budoucí v slušnejch místech, kdež by jim hajnými našimi ukázáno bylo. I chtíce my svrchupsaný Jan z Pernštaina a na Helfenštaině, aby oni měšťané Lipenští, poddaní naši věrní milí, při tom při všem v celosti bez přerušení od nás, erbuov a budoucích potomkuov našich, pánuov a držiteluov panství Helfenštainského a města Lipníka, i každého držáni a zachováváni byli, tak jakž se svrchu píše, list tento jsme jim pečetí naší stvrditi a jistajm naším vědomím vydati rozkázali. Jenž dán a psán na zámku našem Prostějově v outerý postní první po neděli, jenž slove Invocavit, léta Páně tisícého pětistého čtyrycátého počítajíc. Orig. kníž. Hatzfeldského arch. v Lipníku. 420. Jan z Pernšteina propouští poddaným svým ze vsi Čelčic desátek obilní za peněžitý plat roční a za dávky v obilí. — V Pardubicích 1540, 4. března. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc i s svými erby, pán a pravý dědic panství Tovačovského, oznamujem tímto listem obecně přede všemi, kdež čten
z roku 1540. 445 vysazeny jsou, od nás, erbuov a potomkuov našich, držiteluov panství Helfenštain- ského a města Lipníka, vysazováno nebylo. Kdež my nahořepsaný Jan z Pernštaina znajíc jejich slušnou prozbu i také prohlídajíc k tomu, že v tom městě domuov šenkovních dosti jest, a nechtíc, aby jedni druhejm k záhubě bejti měli, při těch domích šenkovních nynějších je zuosta- vujem. Než tyto dva domy jim k tomu přidáváme, totiž duom, na kterýchž sedí Vítek bednář a Kašpar kovář, tak aby ti dva domové také šenkuov užívati mohli tím vším způosobem jako jiní šenkovní domové. A více jich vysazováno bejti mimo to nemá od nás, erbuov a budoucích potomkuov našich, pánuov a držiteluov panství Helfenštainského a města Lipníka. Item, což se skladu vinného dotejče, kdož by vína v městě skládati chtěl a vcele je prodávati, buďto tu v městě aneb ven z města, ten a takový k obci polo- vici toho platu dáti má, kterajž se dává z těch vín, které se šenkují. — Než židé vín žádných nyní ani v časích budoucích aby tu neskládali pod žádnými vymyšle- nejmi barvami ani do města vozili. Item, znajíc že to město duchoduov žádných zvláščních nemá, k tomu jim povolujem a chcme, aby suol na obec kupována a v radhauze skládána byla, a kdož by ji chtěl z obyvateluov na prodej sekati, ten aby ji od starších nynějších a bu- doucích kupoval; kromě jarmarkuov: kteříž by odjinad suol přivezli k jarmarkóm a chtěli ji sekati, ti toho vuoli míti budou, tak aby frejuňku užiti mohli. Item, což se lesa k vopravám mlajna, mostu i vodvodóm od Bečvy i také na opravu špitále dotejče, k těm svrchupsaným opravám ten tles od nás, erbuov našich i budoucích pánuov, držiteluov panství Helfenštainského a města Lipníka, dáván bejti má nyní a na časy budoucí v slušnejch místech, kdež by jim hajnými našimi ukázáno bylo. I chtíce my svrchupsaný Jan z Pernštaina a na Helfenštaině, aby oni měšťané Lipenští, poddaní naši věrní milí, při tom při všem v celosti bez přerušení od nás, erbuov a budoucích potomkuov našich, pánuov a držiteluov panství Helfenštainského a města Lipníka, i každého držáni a zachováváni byli, tak jakž se svrchu píše, list tento jsme jim pečetí naší stvrditi a jistajm naším vědomím vydati rozkázali. Jenž dán a psán na zámku našem Prostějově v outerý postní první po neděli, jenž slove Invocavit, léta Páně tisícého pětistého čtyrycátého počítajíc. Orig. kníž. Hatzfeldského arch. v Lipníku. 420. Jan z Pernšteina propouští poddaným svým ze vsi Čelčic desátek obilní za peněžitý plat roční a za dávky v obilí. — V Pardubicích 1540, 4. března. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc i s svými erby, pán a pravý dědic panství Tovačovského, oznamujem tímto listem obecně přede všemi, kdež čten
Strana 446
446 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina anebo čtouci slyšán bude, že sou před nás předstoupili poddaní naši ze vsi Čelčic, kteří sou nám desátek obilněj, totiž desátou kopu všelikého obilí každého roku podle povinnosti s puol jedenácta lánu a jedné čtvrti rolí dávali a do dvoru našeho Tova- čovského sváželi, předkládajíce nám obtížnost svou skrze ty desátky, jedno to, že sobě podle jinejch lidí, kteříž rolí své bez desátkuo v týž dědině mají, spolu s nimi skrze to časně s pole nemohouce snésti, škody nemalé každého roku na obilí berou, a skrze fuory daleké do dvoru Tovačovského jej svážejíce, že obmeškání mají; při tom nás snažně pokornou prosbou prosíce, abychom s nimi o ty desátky milostně srovnati a na plat peněžitej jim je pustiti ráčili, aby oni obilí svá časně jako jiní obyvatelé v též vsi s pole sobě skliditi a svážeti mohli. K kterýžto prosbě jich súc milostivě nakloněni, chtíc i tomu, aby ti lidé raději v živnosti své se množili, než by hynouti měli, tuto milost s těmi lidmi svrchupsanejmi jsme učinili a činíme: Jakož ty rolí všecky v též vsi Čelčicích, z kterýchž nám plnej desátek dávali a dávají, jest puol jedenácta lánu a jedna čtvrt, že jsme jim ten desátek pustili a pouštíme od sebe i erbuov a budoucích svých, pánuo a držiteluo panství Tovačovského a vsi Čelčic, že jeho více dávati nemají nyní i na budoucí časy, na takový spuosob: že nám svrchupsanému Janovi z Pern- šteina, erbóm i budoucím potomkóm našim, pánuom a držitelóm Tovačovským, za ten desátek platu stálého mají a povinni budou každého roku jednou v rok při svatém Martině čtrnácte kop grošuo českých, počítajíc za jednu kopu šedesáte grošuov a za jeden groš sedm peněz bílejch na minci obecně bernejch, na zámek náš Tovačov dávati; a k tomu z každého lánu pšenice dvě kopě a ovsa dvě kopě obilí hodného též mají dávati a do dvoru našeho Tovačovského přivážeti podle jinejch souseduov na budoucí časy; učiní toho dvadceti puol třetí kopy pšenice a ovsa tolikéž. A již spravujíc ten plat svrchupsanej a to obilé, jakž se svrchu píše, mají desátkuov jinejch všech prázdni býti, a obilí svá, když budou chtíti, budou moci sobě spolu s jinejmi s pole voziti a kliditi bez překážky naší i budoucích potomkuov našich. A protož my svrchupsanej Jan z Pernšteina chtíc, aby ti lidé naši svrchu- psaní i budoucí jich při tomto našem obdarování i s potomky svými zuostaveni byli, pečetí naší toho všeho sme potvrditi a k tomuto listu našemu pro budoucí zdržení přivěsiti sme dáti ráčili; jenž dán a psán na zámku našem Pardubicích ve čtvrtek den svatého Václava přenesení léta páně tisícího pětistého čtyřidcátého počítajíc. Arch. Mus. Františ. v Brně, privileg. Tovač. f. 97. 421. Jan z Pernšteina ustanovuje k žádosti měšťanů Tovačovských, aby v městě jich mimo již vysazené domy k šenku jiným právo šenkování dáváno nebylo; právo šenkovní tří domů obci postupuje; nákladem Pernšteinovým vystavenou novou lázeň v městě pouští jim beze všech poplatků k užívání, a svoluje, aby, když rybník sušen bude, na něm pásti mohli.
446 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina anebo čtouci slyšán bude, že sou před nás předstoupili poddaní naši ze vsi Čelčic, kteří sou nám desátek obilněj, totiž desátou kopu všelikého obilí každého roku podle povinnosti s puol jedenácta lánu a jedné čtvrti rolí dávali a do dvoru našeho Tova- čovského sváželi, předkládajíce nám obtížnost svou skrze ty desátky, jedno to, že sobě podle jinejch lidí, kteříž rolí své bez desátkuo v týž dědině mají, spolu s nimi skrze to časně s pole nemohouce snésti, škody nemalé každého roku na obilí berou, a skrze fuory daleké do dvoru Tovačovského jej svážejíce, že obmeškání mají; při tom nás snažně pokornou prosbou prosíce, abychom s nimi o ty desátky milostně srovnati a na plat peněžitej jim je pustiti ráčili, aby oni obilí svá časně jako jiní obyvatelé v též vsi s pole sobě skliditi a svážeti mohli. K kterýžto prosbě jich súc milostivě nakloněni, chtíc i tomu, aby ti lidé raději v živnosti své se množili, než by hynouti měli, tuto milost s těmi lidmi svrchupsanejmi jsme učinili a činíme: Jakož ty rolí všecky v též vsi Čelčicích, z kterýchž nám plnej desátek dávali a dávají, jest puol jedenácta lánu a jedna čtvrt, že jsme jim ten desátek pustili a pouštíme od sebe i erbuov a budoucích svých, pánuo a držiteluo panství Tovačovského a vsi Čelčic, že jeho více dávati nemají nyní i na budoucí časy, na takový spuosob: že nám svrchupsanému Janovi z Pern- šteina, erbóm i budoucím potomkóm našim, pánuom a držitelóm Tovačovským, za ten desátek platu stálého mají a povinni budou každého roku jednou v rok při svatém Martině čtrnácte kop grošuo českých, počítajíc za jednu kopu šedesáte grošuov a za jeden groš sedm peněz bílejch na minci obecně bernejch, na zámek náš Tovačov dávati; a k tomu z každého lánu pšenice dvě kopě a ovsa dvě kopě obilí hodného též mají dávati a do dvoru našeho Tovačovského přivážeti podle jinejch souseduov na budoucí časy; učiní toho dvadceti puol třetí kopy pšenice a ovsa tolikéž. A již spravujíc ten plat svrchupsanej a to obilé, jakž se svrchu píše, mají desátkuov jinejch všech prázdni býti, a obilí svá, když budou chtíti, budou moci sobě spolu s jinejmi s pole voziti a kliditi bez překážky naší i budoucích potomkuov našich. A protož my svrchupsanej Jan z Pernšteina chtíc, aby ti lidé naši svrchu- psaní i budoucí jich při tomto našem obdarování i s potomky svými zuostaveni byli, pečetí naší toho všeho sme potvrditi a k tomuto listu našemu pro budoucí zdržení přivěsiti sme dáti ráčili; jenž dán a psán na zámku našem Pardubicích ve čtvrtek den svatého Václava přenesení léta páně tisícího pětistého čtyřidcátého počítajíc. Arch. Mus. Františ. v Brně, privileg. Tovač. f. 97. 421. Jan z Pernšteina ustanovuje k žádosti měšťanů Tovačovských, aby v městě jich mimo již vysazené domy k šenku jiným právo šenkování dáváno nebylo; právo šenkovní tří domů obci postupuje; nákladem Pernšteinovým vystavenou novou lázeň v městě pouští jim beze všech poplatků k užívání, a svoluje, aby, když rybník sušen bude, na něm pásti mohli.
Strana 447
z roku 1540. 447 — Na Pardubicích v pátek po přenešení sv. Václava (5. března) 1540. (Arch. mus. Frant. v Brně. priv. Tovač. f. 1.) 422. Jan z Pernšteina k prosebné žádosti města Lipníka a vsi Uhřinova, Hrabůvky, Milenova, Středules, Radíkova, Opatovic, Tuřína, Příkaz, Hlinska, Horních a Dolních Něčic, Radotína, Oustí, Hlizova, Lhoty a Tajna svoluje, aby role, pustiny panské, jichž užívali, jim pod platy dědičné k svobodnému užívání a jedni druhým k prodávání dány byly, s tou však výminkou, že prodej nesmí díti se bez vůle a vědomí vrchnosti. — Na Pardubicích v pondělí před květnou nedělí (15. března) 1540. (Knížecí Hatzfeldský archiv v Lipníku, orig.) 423. Mikuláš Trčka z Lípy a na Velíši ustanovuje v závěti své za poručníky statkův a dítek svých manželku svou Johanku z Šelnberka z Kosti, a pány Kundráta z Krajku na Mladém Boleslavi, Jana z Pernšteina, Adama z Šternberka na Zelené Hoře, Jana ml. Kři- neckého z Ronova na Rožďalovicích, Jana Litoborského z Chlumu na Pecce, purkrabie kraje Hradeckého a králové JMti podkomořího, 1540 v úterý po nalezení sv. kříže (4. května). (D. Z. III. A. 25.) 424. Jan z Pernšteina propouští Novému Městu Hradišti nad Metují pod plat k obecnímu dobrému ves Bradla, vinice nad potokem Klopotovem, kus řeky, les, mlýn, a za rybníček u Krčína dává jim roční plat. — Na Konětické hoře 1540, 26. srpna. My Jan z Pernštaina a na Helfenštaině oc i s erby svajmi, pán a držitel a pravý dědic panství Novoměstckého, známo činíme tímto listem obecně přede všemi, že jsou předstoupili před nás opatrní purkmistr, rada i všecka vobec města našeho Nového Města Hradiště nad Metují, poddaní věrní naši milí, a podali sou nám artikulův sepsaných, nás za některé milosti, abychom jim je učinili, slušnými prozbami prosíce. Kdež my pak svrchupsaný Jan z Pernšteina ty artykule k sobě příjmúce a je s pilností rozvažujíce i chtíce, aby tíž Novoměstčí, čímž by větší milosti a obdarování od nás měli, jse tím lépe pod námi vzdělávati a živností svejch hleděti mohli, s dobrým rozmyslem, radou a jistejm vědomím tyto milosti a obdarování dolepsané tajmž měšťanóm Novoměstckajm nejnějším i budoucím činíme a milostí k nim nakloněni jsouce. Najprvé jim k tomu povolení své dáváme, aby oni ves Bradla, v kterýchž tři člověci jsou a na nich platu ročního s robotami i s kury puol pátý kopy dvatceti tři groše pět peněz, vše českejch, k tej ubci sobě k svému vlastnímu obecnímu toho městu dobrému skoupiti a toho užívati mohli; a ten plat, kterýž sme na těch třech člověcích měli, ten jim z milosti pouštíme, aby jeho nám ani budoucím potomkóm našim dávati povinni nebyli. Také vinice, kterýchž jest sedmnáct a leží nad potokem Klopotovem mezi Bradlskejmi poli, na kterajchž sme platu padesáte grošuo českých puol druhého peníze měli, ty jim taky k ubci toho města dáváme a pouštíme i s tím platem.
z roku 1540. 447 — Na Pardubicích v pátek po přenešení sv. Václava (5. března) 1540. (Arch. mus. Frant. v Brně. priv. Tovač. f. 1.) 422. Jan z Pernšteina k prosebné žádosti města Lipníka a vsi Uhřinova, Hrabůvky, Milenova, Středules, Radíkova, Opatovic, Tuřína, Příkaz, Hlinska, Horních a Dolních Něčic, Radotína, Oustí, Hlizova, Lhoty a Tajna svoluje, aby role, pustiny panské, jichž užívali, jim pod platy dědičné k svobodnému užívání a jedni druhým k prodávání dány byly, s tou však výminkou, že prodej nesmí díti se bez vůle a vědomí vrchnosti. — Na Pardubicích v pondělí před květnou nedělí (15. března) 1540. (Knížecí Hatzfeldský archiv v Lipníku, orig.) 423. Mikuláš Trčka z Lípy a na Velíši ustanovuje v závěti své za poručníky statkův a dítek svých manželku svou Johanku z Šelnberka z Kosti, a pány Kundráta z Krajku na Mladém Boleslavi, Jana z Pernšteina, Adama z Šternberka na Zelené Hoře, Jana ml. Kři- neckého z Ronova na Rožďalovicích, Jana Litoborského z Chlumu na Pecce, purkrabie kraje Hradeckého a králové JMti podkomořího, 1540 v úterý po nalezení sv. kříže (4. května). (D. Z. III. A. 25.) 424. Jan z Pernšteina propouští Novému Městu Hradišti nad Metují pod plat k obecnímu dobrému ves Bradla, vinice nad potokem Klopotovem, kus řeky, les, mlýn, a za rybníček u Krčína dává jim roční plat. — Na Konětické hoře 1540, 26. srpna. My Jan z Pernštaina a na Helfenštaině oc i s erby svajmi, pán a držitel a pravý dědic panství Novoměstckého, známo činíme tímto listem obecně přede všemi, že jsou předstoupili před nás opatrní purkmistr, rada i všecka vobec města našeho Nového Města Hradiště nad Metují, poddaní věrní naši milí, a podali sou nám artikulův sepsaných, nás za některé milosti, abychom jim je učinili, slušnými prozbami prosíce. Kdež my pak svrchupsaný Jan z Pernšteina ty artykule k sobě příjmúce a je s pilností rozvažujíce i chtíce, aby tíž Novoměstčí, čímž by větší milosti a obdarování od nás měli, jse tím lépe pod námi vzdělávati a živností svejch hleděti mohli, s dobrým rozmyslem, radou a jistejm vědomím tyto milosti a obdarování dolepsané tajmž měšťanóm Novoměstckajm nejnějším i budoucím činíme a milostí k nim nakloněni jsouce. Najprvé jim k tomu povolení své dáváme, aby oni ves Bradla, v kterýchž tři člověci jsou a na nich platu ročního s robotami i s kury puol pátý kopy dvatceti tři groše pět peněz, vše českejch, k tej ubci sobě k svému vlastnímu obecnímu toho městu dobrému skoupiti a toho užívati mohli; a ten plat, kterýž sme na těch třech člověcích měli, ten jim z milosti pouštíme, aby jeho nám ani budoucím potomkóm našim dávati povinni nebyli. Také vinice, kterýchž jest sedmnáct a leží nad potokem Klopotovem mezi Bradlskejmi poli, na kterajchž sme platu padesáte grošuo českých puol druhého peníze měli, ty jim taky k ubci toho města dáváme a pouštíme i s tím platem.
Strana 448
448 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Též taky lesy své, kteréž sme jměli, kteříž lesové z jednej strany Žďáru, ubce Novoměstcké mezi grunty Bradlskejmi, a z druhé strany, kdež díly dál od lesů Daškovejch, třetí strana od kusu rolí Jana sladovníka leží, ty jim taky pouštíme a k jich obecnímu dobrýmu užívání toho města dáváme. Taky jim i tuto milost činíme, aby oni v ubci svej první i v ubci Bradlský, i také v těch lesích nahořepsaných, kteréž sme jim k tej ubci přidali, dvakrát do roka s tenaty na zajíce sobě k oužitku honiti mohli, a to jmenovitě na ty časy k vánocím a k masopustu. Což se pak řeky, kterouž jest byl jim pan Jan z Kácova někdy pán jich k tej ubci dal, dotýče, kteráž leží od mosta horního až po most Sepskej, k té řece jim více přidáváme od téhož mosta Sepského nahůru až po stav, kterýž u mlejna tu pod městem jest, tak aby oni Novoměštcí mohli toho kusu užívati tak, jako toho, který jest jim někdy od pana Jana z Kácova dán. Taky jim tuto milost činíme a mlejn, kterýž sme za jedním kolem k sladu mlení při tom stavu pod městem, při kterémž jest valcha, znovu ustavěli, ten jim k tej ubci pouštíme a pod plat dáváme, však na tento spůsob, aby v tom mlejně nic jiného nebylo mleno, nežli sladové toliko, a voni měšťané nám a budoucím pánuom a držitelóm panství Novoměstckého s toho mlejnu povinni dávati budou platu ročního jednu kopu grošuov českejch, a to rozdílně na každý svatý Jiří puol kopy grošuov a na každý svatý Havel tolikéž puol kopy grošuov českých. A ten mlýn oni sobě sami opravovati, mlynáře na svuoj náklad chovati a potřebami opatrovati mají; než což se opravy stavu při tom mlýně dotýče, ten my s nimi spolu společně spravovati jmáme. Než kdyžby mlýn aneb ten stav zšel, tak žeby se znovu dělati měl, tehda to nové dílo my a budoucí potomci naši, páni a držitelé panství Novoměstckého, znovu na svuoj náklad dělati a ustavěti jmáme. Také jsme tejmž Novoměstckým k prosbě jejich tuto milost učinili a o ryb- níček, kterýž nad cihelnú u Krčína k obci drželi, s nimiž jsme takto uhodieli a směnu učinili, že sme jim k tej ubci za ten rybníček dali a mocí listu tohoto dáváme dvě kopě grošuov českejch platu ročního na čtyřech mastných krámích, kteréž sme tu jměli. I chtíce my svrchupsaný Jan z Pernšteina oc, aby jim to od nás, erbuov našich a budoucích pánů a držiteluov panství Novoměstckého, což se v tomto listu píše, zdržáno a zachováváno bylo, list tento tomu na svědomí pečetí naší stvrditi a jim vědomě vydati sme rozkázali. Jenž jest dán a psán na zámku našem Koně- tické Hůře ve štvrtek po svatém Bartoloměji, léta od narození Syna Božího tisícého pětistého čtyrycátého počítajíc. Orig. arch. města Nového Města nad Metují č. 5. 425. 1540, 1. října Jan z Pernšteina pohání Anežku ze Střmelic i sestru její Elišku v příčině peněz na knězi Václavovi z Hradešína. (Zbytky desk zemsk. I. str. 307 čís. 219.)
448 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Též taky lesy své, kteréž sme jměli, kteříž lesové z jednej strany Žďáru, ubce Novoměstcké mezi grunty Bradlskejmi, a z druhé strany, kdež díly dál od lesů Daškovejch, třetí strana od kusu rolí Jana sladovníka leží, ty jim taky pouštíme a k jich obecnímu dobrýmu užívání toho města dáváme. Taky jim i tuto milost činíme, aby oni v ubci svej první i v ubci Bradlský, i také v těch lesích nahořepsaných, kteréž sme jim k tej ubci přidali, dvakrát do roka s tenaty na zajíce sobě k oužitku honiti mohli, a to jmenovitě na ty časy k vánocím a k masopustu. Což se pak řeky, kterouž jest byl jim pan Jan z Kácova někdy pán jich k tej ubci dal, dotýče, kteráž leží od mosta horního až po most Sepskej, k té řece jim více přidáváme od téhož mosta Sepského nahůru až po stav, kterýž u mlejna tu pod městem jest, tak aby oni Novoměštcí mohli toho kusu užívati tak, jako toho, který jest jim někdy od pana Jana z Kácova dán. Taky jim tuto milost činíme a mlejn, kterýž sme za jedním kolem k sladu mlení při tom stavu pod městem, při kterémž jest valcha, znovu ustavěli, ten jim k tej ubci pouštíme a pod plat dáváme, však na tento spůsob, aby v tom mlejně nic jiného nebylo mleno, nežli sladové toliko, a voni měšťané nám a budoucím pánuom a držitelóm panství Novoměstckého s toho mlejnu povinni dávati budou platu ročního jednu kopu grošuov českejch, a to rozdílně na každý svatý Jiří puol kopy grošuov a na každý svatý Havel tolikéž puol kopy grošuov českých. A ten mlýn oni sobě sami opravovati, mlynáře na svuoj náklad chovati a potřebami opatrovati mají; než což se opravy stavu při tom mlýně dotýče, ten my s nimi spolu společně spravovati jmáme. Než kdyžby mlýn aneb ten stav zšel, tak žeby se znovu dělati měl, tehda to nové dílo my a budoucí potomci naši, páni a držitelé panství Novoměstckého, znovu na svuoj náklad dělati a ustavěti jmáme. Také jsme tejmž Novoměstckým k prosbě jejich tuto milost učinili a o ryb- níček, kterýž nad cihelnú u Krčína k obci drželi, s nimiž jsme takto uhodieli a směnu učinili, že sme jim k tej ubci za ten rybníček dali a mocí listu tohoto dáváme dvě kopě grošuov českejch platu ročního na čtyřech mastných krámích, kteréž sme tu jměli. I chtíce my svrchupsaný Jan z Pernšteina oc, aby jim to od nás, erbuov našich a budoucích pánů a držiteluov panství Novoměstckého, což se v tomto listu píše, zdržáno a zachováváno bylo, list tento tomu na svědomí pečetí naší stvrditi a jim vědomě vydati sme rozkázali. Jenž jest dán a psán na zámku našem Koně- tické Hůře ve štvrtek po svatém Bartoloměji, léta od narození Syna Božího tisícého pětistého čtyrycátého počítajíc. Orig. arch. města Nového Města nad Metují č. 5. 425. 1540, 1. října Jan z Pernšteina pohání Anežku ze Střmelic i sestru její Elišku v příčině peněz na knězi Václavovi z Hradešína. (Zbytky desk zemsk. I. str. 307 čís. 219.)
Strana 449
z roku 1540. 449 426. Jan z Pernšteina dává k špitálu v Novém Městě Hradišti nad Metují 5 � gr. česk. ročního důchodu. — Na Pardubicích 1540, 11. listopadu. My Jan z Pernštaina a na Helfenštaině oc i s dědici svajmi, pán a držitel a pravý dědic panství Novoměstckého, vyznáváme tímto listem obecně přede všemi lidmi nynějšími i budoucími, kdož jej uzří aneb čtouc slyšeti budou: Majíce my v paměti a rozvažujíce při sobě, že žádný skutek milosrdný u Boha bez odplaty není, dali jsme a tímto listem dáváme nyní i na časy budoucí k špitáli na Dlúhém předměstí na Novém Městě Hradišti nad Metují pět kop grošuov českých, kteréž od nás z důchoduov našich panství Novoměstského i od dědicuov našich a držiteluov budoucích Nového Města Hradiště vydávány býti jmají každého roku na časy budoucí, rozdílně, při sv. Jiří puol třetí kopy grošuov českých a při svatém Havle tolikéž. V kterémžto špitáli od měšťan Novoměstckých nynějších i budoucích má držáno bejti šest chudých; a ten špitál i ty chudý v něm oni Novoměstští mají na svuoj náklad obecní držeti, je opatrovati a ten špitál opravovati nyní i na budoucí časy, tak aby ti chudí v tom špitáli nedostatku při stravě a jinak nenesli. Pakliby kdy od nás Jana z Pernšteina neb dědicuov našich a budoucích držiteluov Města Nového Hradiště ten plat na ty časy, jakž se svrchu píše, Novo- městckým měšťanóm najnějším i budoucím k tomu špitáli vydán aneb vydáván nebyl, tehdy voni Novoměští měšťané najnější i budoucí budú se moci jedním komorníkem Pražským uvázati v plat na vsi Vrchovinách, toliko v tak mnoho, těch puol třetí kopy grošuov každého platu při sv. Jiří a při sv. Havle, a dotud ten plat k tomu špitáli z té vsi na těch lidech vybierati, pokudž by od nás a dědicuov i budoucích našich zase ta suma, totiž těch pět kop grošuov rozdílně vydávána nebyla, i [s] zadrža- lými svrchu psanými platy, byli-li by kteří zadržáni. Taky jestliže by oni Novoměštčí měšťané nejnější a budoucí toho špitále a chudých tak neopatrovali a toho počtu v tom špitáli těch chudých nechovali, jakž se svrchu píše, tehdy my Jan z Pernšteina ani dědicové naši a budoucí nebudem povinni jim toho platu vydávati dotud, dokudžby toho špitále tak nedrželi a nezřídili, jakž předpovědíno jest. Než kdyžbykoli ten počet chudých v tom špitáli drželi a je tak opatrovali, jakž se napřed píše, tehdy budem povinni my a dědicové naši a budoucí ten plat zase vydávati tak a na ty časy, jakž napřed psáno o tom jest. Tomu na svědomí pečet naši vlastní rozkázali sme přivěsiti k tomuto listu. Jenž jest dán a psán na zámku našem Pardubicích ve štvrtek den sv. Martina léta od narození Syna božího tisícého pětistého čtyrycátého počítajíc. Orig. arch. Nového Města nad Metují č. 6. Archiv Český XX. 57
z roku 1540. 449 426. Jan z Pernšteina dává k špitálu v Novém Městě Hradišti nad Metují 5 � gr. česk. ročního důchodu. — Na Pardubicích 1540, 11. listopadu. My Jan z Pernštaina a na Helfenštaině oc i s dědici svajmi, pán a držitel a pravý dědic panství Novoměstckého, vyznáváme tímto listem obecně přede všemi lidmi nynějšími i budoucími, kdož jej uzří aneb čtouc slyšeti budou: Majíce my v paměti a rozvažujíce při sobě, že žádný skutek milosrdný u Boha bez odplaty není, dali jsme a tímto listem dáváme nyní i na časy budoucí k špitáli na Dlúhém předměstí na Novém Městě Hradišti nad Metují pět kop grošuov českých, kteréž od nás z důchoduov našich panství Novoměstského i od dědicuov našich a držiteluov budoucích Nového Města Hradiště vydávány býti jmají každého roku na časy budoucí, rozdílně, při sv. Jiří puol třetí kopy grošuov českých a při svatém Havle tolikéž. V kterémžto špitáli od měšťan Novoměstckých nynějších i budoucích má držáno bejti šest chudých; a ten špitál i ty chudý v něm oni Novoměstští mají na svuoj náklad obecní držeti, je opatrovati a ten špitál opravovati nyní i na budoucí časy, tak aby ti chudí v tom špitáli nedostatku při stravě a jinak nenesli. Pakliby kdy od nás Jana z Pernšteina neb dědicuov našich a budoucích držiteluov Města Nového Hradiště ten plat na ty časy, jakž se svrchu píše, Novo- městckým měšťanóm najnějším i budoucím k tomu špitáli vydán aneb vydáván nebyl, tehdy voni Novoměští měšťané najnější i budoucí budú se moci jedním komorníkem Pražským uvázati v plat na vsi Vrchovinách, toliko v tak mnoho, těch puol třetí kopy grošuov každého platu při sv. Jiří a při sv. Havle, a dotud ten plat k tomu špitáli z té vsi na těch lidech vybierati, pokudž by od nás a dědicuov i budoucích našich zase ta suma, totiž těch pět kop grošuov rozdílně vydávána nebyla, i [s] zadrža- lými svrchu psanými platy, byli-li by kteří zadržáni. Taky jestliže by oni Novoměštčí měšťané nejnější a budoucí toho špitále a chudých tak neopatrovali a toho počtu v tom špitáli těch chudých nechovali, jakž se svrchu píše, tehdy my Jan z Pernšteina ani dědicové naši a budoucí nebudem povinni jim toho platu vydávati dotud, dokudžby toho špitále tak nedrželi a nezřídili, jakž předpovědíno jest. Než kdyžbykoli ten počet chudých v tom špitáli drželi a je tak opatrovali, jakž se napřed píše, tehdy budem povinni my a dědicové naši a budoucí ten plat zase vydávati tak a na ty časy, jakž napřed psáno o tom jest. Tomu na svědomí pečet naši vlastní rozkázali sme přivěsiti k tomuto listu. Jenž jest dán a psán na zámku našem Pardubicích ve štvrtek den sv. Martina léta od narození Syna božího tisícého pětistého čtyrycátého počítajíc. Orig. arch. Nového Města nad Metují č. 6. Archiv Český XX. 57
Strana 450
450 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 427. Jindřich Mezříčský a Vladislav bratří vlastní z Lomnice stěžovali si, že Jan z Pernšteina mlýn a stav nad zámkem Židlochovici na jiném místě, než prvé byl, dal udělati, čímž (vyléváním vody z příkopy mlýnské) lidem jich ze vsi Hrušovan v lesích, pastviskách, na lukách a rolích škoda se činí: i učiněno ve věci té mezi oběma stranami přátelské narov- nání. — V Brně v pátek po památce sv. Martina (12. listopadu) 1540. (Arch. měst. Brn. cod. Pernst. 132. f. 361.) 428. Jan z Pernšteina osvobozuje město Mezeříč od poplatku 40 gr. bíl., kteréž pla- tili za užívání potoku, a od 23 gr. za užívání luk. — Na Pardubicích v outerý po Novém roce (4. ledna) 1541. (Reg. Mährens v. Chlumetzký.) 429. Jan z Pernšteina k prosebné žádosti města Lipníka svoluje, aby z vody, kterouž po trubách do města ku potřebám do kašen, pivovaru, sladovny i některých domů převedli, plat, kterýž se přivedl touž vodou z pivovaru, sladovny a některých domů, k obci šel bez překážky. — Na Prostějově v pátek po sv. Matěji (25. února) 1541. (Knížecí Hatzfeldský archiv v Lipníku, orig.) 430. Jan z Pernšteina a Frydrych Racín z Racíně v Arnzdorfu, Ludvík Panwic v Albendorfu, Jiřík Panwic v Regersdorfu, Hanuš Cišwicz starší z Gabersdorfu, Mikuláš z Burg- hausu, Arnošt Staněk z Korytova a purkmistr a rada města Kladska vyznávají, že dluhují rytíři Hendrychovi Gocovi z Hertwigswaldu a na Neyhausu 1600 zl. červ. dobrých uhersk. — Na Pardubicích v sobotu den sv. Jiřího (23. dubna) 1541. (Orig. perg. v arch. míst. král. Česk. č. 1009.) Téhož dne a roku vyznal Jan z Pernšteina, že jest dlužen Jindřichovi sirotku nebožt. Jakuba Stylfrýda 200 l gr. česk. Pečeti přivěsili: vládyka Jan Progk z Welnic, hejtman hrabství Kladského, a Jiřík Haugwic z Haugwic. (Ibidem č. 1008.) 431. Jan z Pernšteina potvrzuje kup a prodej sedmi zlatých platu ročního, kterýž Fryštátští pro- dali purkmistru, radě i špitálním města Těšína za 100 zlatých. — V Těšíně 1541, 4. května. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině, mocný otcovský poručník osvíceného knížete a pána pana Václava v Slezi knížete Těšínského a Velikého Hlohova JMti. držitel, správce i nápadník téhož knížetství, známo činíme tímto listem obecně přede všemi, kdež čten aneboli čtouce slyšán bude: že jsou vystoupili před urozeného vládyku pana Jana Čela z Čechovic a na Drahomyšli, kancléře knížetství Těšínského, kterémuž jsme v takových věcech na místě naším plnou moc dali, moudří a opatrní purkmistr a rada na místě vší obce města Fryštátu, i vyznali jsou dobrovolně bez přinucení, že pro svou a vší obce pilnú potřebu prodali a mocí tohoto listu prodá- vají sedm zlatých mince platu ročního, po šest a třidceti groší slezských za zlatý čtouc, na pravý křesťanský wiederkauf, na všech a všelijakých důchodech a užitkách městských, kteréž nyní mají a v časích potomních ještě budou moci míti, budižto na rybnících aneboli na čemkoli jiným, žádných nevyjímajíc ani pozůstavujíc, jakými se koli jmény jmenují aneb jmenovány býti mohou, moudrým a opatrným purk- mistrovi a radě i špitálným města Těšína na místě vší chudiny špitále Těšínského
450 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 427. Jindřich Mezříčský a Vladislav bratří vlastní z Lomnice stěžovali si, že Jan z Pernšteina mlýn a stav nad zámkem Židlochovici na jiném místě, než prvé byl, dal udělati, čímž (vyléváním vody z příkopy mlýnské) lidem jich ze vsi Hrušovan v lesích, pastviskách, na lukách a rolích škoda se činí: i učiněno ve věci té mezi oběma stranami přátelské narov- nání. — V Brně v pátek po památce sv. Martina (12. listopadu) 1540. (Arch. měst. Brn. cod. Pernst. 132. f. 361.) 428. Jan z Pernšteina osvobozuje město Mezeříč od poplatku 40 gr. bíl., kteréž pla- tili za užívání potoku, a od 23 gr. za užívání luk. — Na Pardubicích v outerý po Novém roce (4. ledna) 1541. (Reg. Mährens v. Chlumetzký.) 429. Jan z Pernšteina k prosebné žádosti města Lipníka svoluje, aby z vody, kterouž po trubách do města ku potřebám do kašen, pivovaru, sladovny i některých domů převedli, plat, kterýž se přivedl touž vodou z pivovaru, sladovny a některých domů, k obci šel bez překážky. — Na Prostějově v pátek po sv. Matěji (25. února) 1541. (Knížecí Hatzfeldský archiv v Lipníku, orig.) 430. Jan z Pernšteina a Frydrych Racín z Racíně v Arnzdorfu, Ludvík Panwic v Albendorfu, Jiřík Panwic v Regersdorfu, Hanuš Cišwicz starší z Gabersdorfu, Mikuláš z Burg- hausu, Arnošt Staněk z Korytova a purkmistr a rada města Kladska vyznávají, že dluhují rytíři Hendrychovi Gocovi z Hertwigswaldu a na Neyhausu 1600 zl. červ. dobrých uhersk. — Na Pardubicích v sobotu den sv. Jiřího (23. dubna) 1541. (Orig. perg. v arch. míst. král. Česk. č. 1009.) Téhož dne a roku vyznal Jan z Pernšteina, že jest dlužen Jindřichovi sirotku nebožt. Jakuba Stylfrýda 200 l gr. česk. Pečeti přivěsili: vládyka Jan Progk z Welnic, hejtman hrabství Kladského, a Jiřík Haugwic z Haugwic. (Ibidem č. 1008.) 431. Jan z Pernšteina potvrzuje kup a prodej sedmi zlatých platu ročního, kterýž Fryštátští pro- dali purkmistru, radě i špitálním města Těšína za 100 zlatých. — V Těšíně 1541, 4. května. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině, mocný otcovský poručník osvíceného knížete a pána pana Václava v Slezi knížete Těšínského a Velikého Hlohova JMti. držitel, správce i nápadník téhož knížetství, známo činíme tímto listem obecně přede všemi, kdež čten aneboli čtouce slyšán bude: že jsou vystoupili před urozeného vládyku pana Jana Čela z Čechovic a na Drahomyšli, kancléře knížetství Těšínského, kterémuž jsme v takových věcech na místě naším plnou moc dali, moudří a opatrní purkmistr a rada na místě vší obce města Fryštátu, i vyznali jsou dobrovolně bez přinucení, že pro svou a vší obce pilnú potřebu prodali a mocí tohoto listu prodá- vají sedm zlatých mince platu ročního, po šest a třidceti groší slezských za zlatý čtouc, na pravý křesťanský wiederkauf, na všech a všelijakých důchodech a užitkách městských, kteréž nyní mají a v časích potomních ještě budou moci míti, budižto na rybnících aneboli na čemkoli jiným, žádných nevyjímajíc ani pozůstavujíc, jakými se koli jmény jmenují aneb jmenovány býti mohou, moudrým a opatrným purk- mistrovi a radě i špitálným města Těšína na místě vší chudiny špitále Těšínského
Strana 451
z let 1540 a 1541. 451 nynějším i budoucím, a to za sto zlatých minci v zemi berný, šest a třidceti groší slezských za zlatý čtouce, a šest bílých peněz anebo dvanácte haléří drobných za groš počítajíc, kteréž sto zlatých Jiřík Lojek nebožtík k věčnému zádušství svému na poživení chudině do špitále Těšínského jest odkázal; kterýžto plat svrchu psaný burgmistr a rada města Fryštáta na místě vší obce mají a povinni budou dáti a spraviti a svým nákladem donésti a položiti v ruce a moc burgmistra, rady a špi- tálným v Těšíně nynějším i budoucím, bez fortelí a zmatkův všelijakých, kterýžto plat nikam než na chudinu do špitále obrácen býti má. A když by se měšťanům Fryštádským nadepsaný plat vyplatiti zdálo, tehdy purkmistru a radě města Těšína sto zlatých na minci, jak se svrchu píše, položiti mají; a oni za týž peníze zase jiný plat koupiti mají, tak aby tomu špitálu Těšín- skému na věčné časy nezahynul. Pakliž by svrchu psaní měšťané Fryštádlští tohož platu sedm zlatých na čas jmenovaný, totiž na den sv. Jiřího, vydati zanedbali a již podle zápisu tohoto na čas nezpravili, i podvolili se, že ouředník náš Fryštádský nynější i budoucí měšťanům a špitálným Těšínským služebníka dáti má, kterýž měšťanům Fryštátským podle obyčeje a zvyklosti země tejto těži bráti má. Pakli by Fryštádlští i na to nedbali, podvolili se dobrovolně, že je měšťané Těšínští, totiž burgmistr, starší anebo špitální budou moci právem stavovati po statky jejich, kdež je koli míti a přistihnouti moci budou. A když by peníze hlavní Fryštátští položiti chtěli, tehdy plat zasedělý, ač by který zadržán byl, při jistině položiti mají a po- vinni budou. Kteréhožto kupu a prodaje my k jejich obapolné pilné prosbě mocí listu tohoto, tak jako se svrchu píše, potvrzujeme. Tomu na svědomí a pro lepší jistotu naši vlastní pečeť jsme k tomuto listu zavěsiti rozkázali. Jenž dán v Těšíně ve středu den sv. Floriána léta božího tisícího pětistého čtyřidcátého prvního. Při tom jsou byli urození a slovutní věrní milí Ferenz z Budína, úředník náš Těšínský, Vaněk Vilopolský, Kašpar Marklovský a Johannes Špann, který tento list psal. Op. v sb. priv. městsk. v arch. zemsk. král. Česk. 432. Eliška z Postupic pohání bratra svého Viléma z Walšteina, aby předložil re- gistra důchodů ze statkův otcovských, o něž se s bratrem Karlem rozdělil, a mimo to aby připojil listy Jana z Pernšteina, jichž prý ona k svědomí potřebuje. — Půhon vložen 1541 v pátek po sv. Stanislavu [13. května]. (DZ. m. I. F. 19.) 433. Jan z Pernšteina dovoluje, aby měšťané Pardubští z Jednoty Bratrské na předměstí dům se stavením k tomu potřebným ke schůzkám náboženským i k obývání jich správce duchovního užívati mohli, i osvobozuje takový dům i správce ode všech dávek, robot, vojny. — V Par- dubicích 1541, 26. května. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc, pán a pravý dědic panství Par- dubského, oznamujem tímto listem obecně přede všemi, kdež čten neb čtúci slyšán 57*
z let 1540 a 1541. 451 nynějším i budoucím, a to za sto zlatých minci v zemi berný, šest a třidceti groší slezských za zlatý čtouce, a šest bílých peněz anebo dvanácte haléří drobných za groš počítajíc, kteréž sto zlatých Jiřík Lojek nebožtík k věčnému zádušství svému na poživení chudině do špitále Těšínského jest odkázal; kterýžto plat svrchu psaný burgmistr a rada města Fryštáta na místě vší obce mají a povinni budou dáti a spraviti a svým nákladem donésti a položiti v ruce a moc burgmistra, rady a špi- tálným v Těšíně nynějším i budoucím, bez fortelí a zmatkův všelijakých, kterýžto plat nikam než na chudinu do špitále obrácen býti má. A když by se měšťanům Fryštádským nadepsaný plat vyplatiti zdálo, tehdy purkmistru a radě města Těšína sto zlatých na minci, jak se svrchu píše, položiti mají; a oni za týž peníze zase jiný plat koupiti mají, tak aby tomu špitálu Těšín- skému na věčné časy nezahynul. Pakliž by svrchu psaní měšťané Fryštádlští tohož platu sedm zlatých na čas jmenovaný, totiž na den sv. Jiřího, vydati zanedbali a již podle zápisu tohoto na čas nezpravili, i podvolili se, že ouředník náš Fryštádský nynější i budoucí měšťanům a špitálným Těšínským služebníka dáti má, kterýž měšťanům Fryštátským podle obyčeje a zvyklosti země tejto těži bráti má. Pakli by Fryštádlští i na to nedbali, podvolili se dobrovolně, že je měšťané Těšínští, totiž burgmistr, starší anebo špitální budou moci právem stavovati po statky jejich, kdež je koli míti a přistihnouti moci budou. A když by peníze hlavní Fryštátští položiti chtěli, tehdy plat zasedělý, ač by který zadržán byl, při jistině položiti mají a po- vinni budou. Kteréhožto kupu a prodaje my k jejich obapolné pilné prosbě mocí listu tohoto, tak jako se svrchu píše, potvrzujeme. Tomu na svědomí a pro lepší jistotu naši vlastní pečeť jsme k tomuto listu zavěsiti rozkázali. Jenž dán v Těšíně ve středu den sv. Floriána léta božího tisícího pětistého čtyřidcátého prvního. Při tom jsou byli urození a slovutní věrní milí Ferenz z Budína, úředník náš Těšínský, Vaněk Vilopolský, Kašpar Marklovský a Johannes Špann, který tento list psal. Op. v sb. priv. městsk. v arch. zemsk. král. Česk. 432. Eliška z Postupic pohání bratra svého Viléma z Walšteina, aby předložil re- gistra důchodů ze statkův otcovských, o něž se s bratrem Karlem rozdělil, a mimo to aby připojil listy Jana z Pernšteina, jichž prý ona k svědomí potřebuje. — Půhon vložen 1541 v pátek po sv. Stanislavu [13. května]. (DZ. m. I. F. 19.) 433. Jan z Pernšteina dovoluje, aby měšťané Pardubští z Jednoty Bratrské na předměstí dům se stavením k tomu potřebným ke schůzkám náboženským i k obývání jich správce duchovního užívati mohli, i osvobozuje takový dům i správce ode všech dávek, robot, vojny. — V Par- dubicích 1541, 26. května. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc, pán a pravý dědic panství Par- dubského, oznamujem tímto listem obecně přede všemi, kdež čten neb čtúci slyšán 57*
Strana 452
452 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina bude, že sme žádáni za to od poddaných našich měšťanů Pardubských z Jednoty Bratrské, abychom jim duom, v kterémž by se ke cti a k chvále pánu Bohu vše- mohúcímu a k náboženství svému scházeli a scházeti na budúcí časy mohli, též i duom s stavením k tomu přidaným a potřebným, v kterémž by správce jejich s pomocníky k jich náboženství příslušejícími mohl bydliti a živnost svou rukama svýma bud řemeslem neb jiným hospodárným během vésti, nyní i na budoucí časy osvobodili. Kdež my nadepsaný Jan z Pernšteina jsúce k jich prosbě a žádosti slušné z milosti své nakloněni, s dobrým rozmyslem a radou k tomu povolení své dáváme jim nade- psaným bratřím z Jednoty Bratrské, poddaným svým věrným milým, aby oni toho domu na předměstí Pardubském, kteréž Dlouhé slove, ležícího, jenž se jmenuje zbor aneb duom bratrský, ke cti a k chvále pánu Bohu a ku potřebě náboženstvie svého též i k živnosti správcuov svých svobodně užívali, a v témž domě zborním (aneb kterajkoli jiný duom a místo slušné tu v městě našem v Pardubicích k tomu měli) i se volně podle svého náboženství scházeli. Nad to i tu milost týmž Bratřím a jich správcuom nynějším i budoucím činíme, aby jejich zprávce, kterýž by z řádu Bratrského jim poddanajm našim nade- psanajm tu do téhož zboruo podán a uveden byl, mohl s čeládkou svou sobě k živ- nosti pomocnou, dílem a řemeslem kterýmžkoli obecnajm, rukama svýma se živiti, jsouce se vší čeládkou svou tajž zprávce jich jakožto člověk du[chovní] všech cechovních ouřadů a schůzí, zvlášť v svátky, též i obecních světských prací ouřadních, robot, vojen a jiných věcí člověku duchovnímu nepříslušejících prázden. Však tomu chceme, kteréhož by koli řemesla jich správce s čeládkou užíval, aby, což do cechu za pořádek jest, dávali, a zase cechové, čehož by potřebovali oni od nich, podle pořádku cechovního aby k zprávcuom jich též i k čeledi jich při listech od řemesla, jim je dávajíc, je podlí pořádkuov svých v tom i v jiném zachovávali a ochraňovali skutečně, tak jakž na který cech kteréhokoli řemesla přísluší a přináleží. Protož tomu chceme, aby jakž od nás i od dědicuov našich, též i od úřed- níkuov našich vyžších i nižších, od purkmistra i rady i od cechuov ode vší obce města Pardubic při tomto obdarování našem je zůstavili a opatrovali, překážky v tom jim nižádné nečiníce ani dopouštějíce činiti na časy budúcí a věčné, pod uvarováním hněvu našeho i také dědicuov a budoucích našich pánuov Pardubských, neb jest k tomu naše celá dokonalá vuole. Kdež my nadpsaný Jan z Pernšteina a na Helfen- šteině na potvrzení a na svědomí toho všeho, což se v tomto listu našem zavírá a ukazuje, pečet naši s jistajm svědomím naším dali sme k tomuto listu našemu přivěsiti a přitisknouti. Jenž jest dán a psán na zámku našem v Pardubicích léta oc XLI° ve čtvrtek den Božího vstoupení. Orig. musea kr. Česk.
452 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina bude, že sme žádáni za to od poddaných našich měšťanů Pardubských z Jednoty Bratrské, abychom jim duom, v kterémž by se ke cti a k chvále pánu Bohu vše- mohúcímu a k náboženství svému scházeli a scházeti na budúcí časy mohli, též i duom s stavením k tomu přidaným a potřebným, v kterémž by správce jejich s pomocníky k jich náboženství příslušejícími mohl bydliti a živnost svou rukama svýma bud řemeslem neb jiným hospodárným během vésti, nyní i na budoucí časy osvobodili. Kdež my nadepsaný Jan z Pernšteina jsúce k jich prosbě a žádosti slušné z milosti své nakloněni, s dobrým rozmyslem a radou k tomu povolení své dáváme jim nade- psaným bratřím z Jednoty Bratrské, poddaným svým věrným milým, aby oni toho domu na předměstí Pardubském, kteréž Dlouhé slove, ležícího, jenž se jmenuje zbor aneb duom bratrský, ke cti a k chvále pánu Bohu a ku potřebě náboženstvie svého též i k živnosti správcuov svých svobodně užívali, a v témž domě zborním (aneb kterajkoli jiný duom a místo slušné tu v městě našem v Pardubicích k tomu měli) i se volně podle svého náboženství scházeli. Nad to i tu milost týmž Bratřím a jich správcuom nynějším i budoucím činíme, aby jejich zprávce, kterýž by z řádu Bratrského jim poddanajm našim nade- psanajm tu do téhož zboruo podán a uveden byl, mohl s čeládkou svou sobě k živ- nosti pomocnou, dílem a řemeslem kterýmžkoli obecnajm, rukama svýma se živiti, jsouce se vší čeládkou svou tajž zprávce jich jakožto člověk du[chovní] všech cechovních ouřadů a schůzí, zvlášť v svátky, též i obecních světských prací ouřadních, robot, vojen a jiných věcí člověku duchovnímu nepříslušejících prázden. Však tomu chceme, kteréhož by koli řemesla jich správce s čeládkou užíval, aby, což do cechu za pořádek jest, dávali, a zase cechové, čehož by potřebovali oni od nich, podle pořádku cechovního aby k zprávcuom jich též i k čeledi jich při listech od řemesla, jim je dávajíc, je podlí pořádkuov svých v tom i v jiném zachovávali a ochraňovali skutečně, tak jakž na který cech kteréhokoli řemesla přísluší a přináleží. Protož tomu chceme, aby jakž od nás i od dědicuov našich, též i od úřed- níkuov našich vyžších i nižších, od purkmistra i rady i od cechuov ode vší obce města Pardubic při tomto obdarování našem je zůstavili a opatrovali, překážky v tom jim nižádné nečiníce ani dopouštějíce činiti na časy budúcí a věčné, pod uvarováním hněvu našeho i také dědicuov a budoucích našich pánuov Pardubských, neb jest k tomu naše celá dokonalá vuole. Kdež my nadpsaný Jan z Pernšteina a na Helfen- šteině na potvrzení a na svědomí toho všeho, což se v tomto listu našem zavírá a ukazuje, pečet naši s jistajm svědomím naším dali sme k tomuto listu našemu přivěsiti a přitisknouti. Jenž jest dán a psán na zámku našem v Pardubicích léta oc XLI° ve čtvrtek den Božího vstoupení. Orig. musea kr. Česk.
Strana 453
z roku 1541. 453 434. Jan z Pernšteina dává Landškrounským k užívání některé grunty panské podle rybníkův Olšenského a Pšeničkovského. — Na Pardubicích 1541, 27. května. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc i s dědici svými, pán a držitel panství Landškrounského, vyznáváme tímto listem obecně přede všemi, kdež čten neb čtouci slyšán bude, že jsou předstoupili před nás opatrní purkmistr, konšelé i všecka obec města Landškrona, poddaní naši věrní milí, slušnými prosbami nás žádajíce, abychom jim tu milost učinili a grunty naše, kteréž nám vlastně přináležely, proti rybníkům Olšenskému a Pšeničkovskému k jejich užívání dali a pustili, což jest nám tu náleželo podle rybníkův napřed psaných a rolí lidí Vostrovských a Rudol- tických až do obce jejich Landškronských. K jejichžto prosbě a žádosti nakloněni jsouce a chtíce tomu, čímž by se jim od nás větší milost dála, aby tím lépe pod námi jse živiti a vzdělávati mohli, tu milost jim činíme a ty grunty nahoře psané k užívání jejich pouštíme a dáváme beze všech poplatkův, aby oni těch gruntův bez překážky naší, dědicův a budoucích potomkův našich, pánův a držitelův panství Land- škronského, užívati mohli nyní i na časy budoucí. Tomu na zdržení pečeť naši vlastní k tomuto listu přitisknouti jsme rozkázali. Dán na Pardubicích v pátek po Božím vstoupení léta Páně tisícího pětistého čtyřidcátého prvního. Op. nověj. ve sbírce priv. v arch. zemsk. kr. Č. 435. Jan z Pernšteina dává Žichlinským kousek řeky proti louce Rudoltické na Grot- faulu i odpouští obci Žichlinské poplatek 15 gr. česk., kterýž jemu z řeky té byl dáván. — Na Pardubicích 1541, 27. května. (Pam. arch. X. str. 735.) 436. Jan z Pernšteina prohlašuje na žádost měšťanů Přerovských z výsadních domů šenkovních, že výsady na šenk nedopustí na žádný grunt, který jí před tím neměl; přikazuje Před- mostským šenkovati piva jen Přerovská. — Na Tovačově 1541, 24. června. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině i s erby svými, pán a pravý dědic panství Přerovského, vyznáváme tímto listem obecně přede všemi lidmi nynějšími i budoucími, že sou předstoupili před nás opatrní měšťané města našeho Přerova, věrní naši milí, ukazujíce nám, kterak nemalou obtížnost a škodu při živnostech svých nesou, a to v tom, že někteří, nemajíc vejsadnejch domů šenkovních, vína na škodu jim skládají, jimi kupčí, jakž se jim zdá a líbí, a někdy i pokoutně šenkují, a tak tudy měšťanóm, kteříž tou živností vuokol jdou, nemalou újmu a škodu na tej živnosti činí; pokorně nás za to jakožto pána svého dědičného prosíce, abychom jim tu milost učiniti a je milostivě v tom na časy budoucí opatřiti ráčili. Kdež my nahořepsanej Jan z Pernšteina i s erby svými a budoucími potomky, pány a držiteli panství Přerovského, prohlédajíc k snažnejm prosbám týchž měštan
z roku 1541. 453 434. Jan z Pernšteina dává Landškrounským k užívání některé grunty panské podle rybníkův Olšenského a Pšeničkovského. — Na Pardubicích 1541, 27. května. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc i s dědici svými, pán a držitel panství Landškrounského, vyznáváme tímto listem obecně přede všemi, kdež čten neb čtouci slyšán bude, že jsou předstoupili před nás opatrní purkmistr, konšelé i všecka obec města Landškrona, poddaní naši věrní milí, slušnými prosbami nás žádajíce, abychom jim tu milost učinili a grunty naše, kteréž nám vlastně přináležely, proti rybníkům Olšenskému a Pšeničkovskému k jejich užívání dali a pustili, což jest nám tu náleželo podle rybníkův napřed psaných a rolí lidí Vostrovských a Rudol- tických až do obce jejich Landškronských. K jejichžto prosbě a žádosti nakloněni jsouce a chtíce tomu, čímž by se jim od nás větší milost dála, aby tím lépe pod námi jse živiti a vzdělávati mohli, tu milost jim činíme a ty grunty nahoře psané k užívání jejich pouštíme a dáváme beze všech poplatkův, aby oni těch gruntův bez překážky naší, dědicův a budoucích potomkův našich, pánův a držitelův panství Land- škronského, užívati mohli nyní i na časy budoucí. Tomu na zdržení pečeť naši vlastní k tomuto listu přitisknouti jsme rozkázali. Dán na Pardubicích v pátek po Božím vstoupení léta Páně tisícího pětistého čtyřidcátého prvního. Op. nověj. ve sbírce priv. v arch. zemsk. kr. Č. 435. Jan z Pernšteina dává Žichlinským kousek řeky proti louce Rudoltické na Grot- faulu i odpouští obci Žichlinské poplatek 15 gr. česk., kterýž jemu z řeky té byl dáván. — Na Pardubicích 1541, 27. května. (Pam. arch. X. str. 735.) 436. Jan z Pernšteina prohlašuje na žádost měšťanů Přerovských z výsadních domů šenkovních, že výsady na šenk nedopustí na žádný grunt, který jí před tím neměl; přikazuje Před- mostským šenkovati piva jen Přerovská. — Na Tovačově 1541, 24. června. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině i s erby svými, pán a pravý dědic panství Přerovského, vyznáváme tímto listem obecně přede všemi lidmi nynějšími i budoucími, že sou předstoupili před nás opatrní měšťané města našeho Přerova, věrní naši milí, ukazujíce nám, kterak nemalou obtížnost a škodu při živnostech svých nesou, a to v tom, že někteří, nemajíc vejsadnejch domů šenkovních, vína na škodu jim skládají, jimi kupčí, jakž se jim zdá a líbí, a někdy i pokoutně šenkují, a tak tudy měšťanóm, kteříž tou živností vuokol jdou, nemalou újmu a škodu na tej živnosti činí; pokorně nás za to jakožto pána svého dědičného prosíce, abychom jim tu milost učiniti a je milostivě v tom na časy budoucí opatřiti ráčili. Kdež my nahořepsanej Jan z Pernšteina i s erby svými a budoucími potomky, pány a držiteli panství Přerovského, prohlédajíc k snažnejm prosbám týchž měštan
Strana 454
454 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina našich nahořepsanejch, tudíž i k věrnejm a povolnejm poddanostem, kteréž nám vždycky ve vší hotovosti jako pánu svému dědičnému okazují, a chtíce rádi, aby město naše Přerov na budoucí časy tím lépe [se] vzdělávalo a měšťané v něm dosta- tečněji se živiti mohli, tuto milost jim činíme: že více od datum listu tohoto žádnému z obyvateluov Přerovských na žádnej grunt, kterejž prvé tej svobody neměl, takové vejsady na šenk dopustiti nemáme; a také toho míti nechcem, aby kdo z obyvateluov Přerovských, šenkovního domu nemaje, vína v jakýchkoli nádobách skládati měl. A což se Václava Motyčky dotýče, který jest duom nákladně vystavěl a těch šenkuo, sladuo dělání a várek pivnejch užíval, toho při tom též pozuostavujem, aby ten duom téhož Václava v tom právě zuostal, jako jiní domové šenkovní. A což se o vinnejch šencích neb skládání vín v tomto listu píše, tolikéž a tím spuosobem tomu chcem při dělání sladuo a vaření piv, poněvadž jest to obchod městckej, aby se zachovávali, aby žádný, domu šenkovního nemaje, sladuov dělati a pivnejch várek vésti se nepokoušel nyní i na časy budoucí. Také sou nám tíž měšťané města našeho Přerova obtížení své a znamenitou škodu při živnostech svých okázali i v tom, což se lidí našich na Předmostí dotejče, že sou tu rozličná pití hostinská šenkovali na škodu jejich živnosti městcké, nás za to snažnejmi prosbami žádajíce, abychom je v tom jako pán jejich dědičnej milostivě opatřiti ráčili, aby takovejch překážek od lidí našich Předmostckých při šenkování těch pití hostinských více na budoucí časy netrpěli; poddávajíce se v to dobrovolně, plat ten, kterýž jest nám od tejchž krčmářuov našich Předmostckejch z šenkování těch pití hostinskejch vycházel, že nám jej i potomkóm našim, pánuom a držitelóm panství Přerovského, vydávati chtí, totiž každého roku čtyři kopy grošuov, a to roz- dílně, při svatém Václavě dvě kopě grošuo a při svatém Jiří též dvě kopě grošuo. Kdež my vzhlédše na jich takové obtížení a znamenavše, že jest k škodě živnosti jejich městské, tu milost jim činíme a tomu chceme, aby od datum listu tohoto více v tom Předmostí od lidí našich žádného hostinského pití šenkováno nebylo pod žádnou vymyšlenou barvou, a to od ouředníkuo našich nynějších i budoucích aby jim nikterakž dopuštěno nebylo. Než chtěl-li by kdo z lidí našich tu v tom Předmostí šenky vésti, ten piva Přerovská šenkovati svobodně muože. A protož při tom všem, což se v tomto listu píše od nás nahořepsaného Jana z Pernšteina a na Helfenšteině, erbuov a budoucích potomkuo, pánuo a drži- teluov panství Přerovského, měšťané naši Přerovští nynější i budoucí mají podle tohoto obdarování našeho ve vší celosti zachováni býti nyní i na budoucí časy. Tomu všemu na svědomí a pro lepší jistotu toho my svrchupsanej Jan z Pernšteina a na Helfenšteině pečet naši vlastní s jistejm naším vědomím k tomuto listu sme dobrovolně přivěsiti rozkázali. Jenž jest dán a psán na zámku našem Tovačově léta
454 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina našich nahořepsanejch, tudíž i k věrnejm a povolnejm poddanostem, kteréž nám vždycky ve vší hotovosti jako pánu svému dědičnému okazují, a chtíce rádi, aby město naše Přerov na budoucí časy tím lépe [se] vzdělávalo a měšťané v něm dosta- tečněji se živiti mohli, tuto milost jim činíme: že více od datum listu tohoto žádnému z obyvateluov Přerovských na žádnej grunt, kterejž prvé tej svobody neměl, takové vejsady na šenk dopustiti nemáme; a také toho míti nechcem, aby kdo z obyvateluov Přerovských, šenkovního domu nemaje, vína v jakýchkoli nádobách skládati měl. A což se Václava Motyčky dotýče, který jest duom nákladně vystavěl a těch šenkuo, sladuo dělání a várek pivnejch užíval, toho při tom též pozuostavujem, aby ten duom téhož Václava v tom právě zuostal, jako jiní domové šenkovní. A což se o vinnejch šencích neb skládání vín v tomto listu píše, tolikéž a tím spuosobem tomu chcem při dělání sladuo a vaření piv, poněvadž jest to obchod městckej, aby se zachovávali, aby žádný, domu šenkovního nemaje, sladuov dělati a pivnejch várek vésti se nepokoušel nyní i na časy budoucí. Také sou nám tíž měšťané města našeho Přerova obtížení své a znamenitou škodu při živnostech svých okázali i v tom, což se lidí našich na Předmostí dotejče, že sou tu rozličná pití hostinská šenkovali na škodu jejich živnosti městcké, nás za to snažnejmi prosbami žádajíce, abychom je v tom jako pán jejich dědičnej milostivě opatřiti ráčili, aby takovejch překážek od lidí našich Předmostckých při šenkování těch pití hostinských více na budoucí časy netrpěli; poddávajíce se v to dobrovolně, plat ten, kterýž jest nám od tejchž krčmářuov našich Předmostckejch z šenkování těch pití hostinskejch vycházel, že nám jej i potomkóm našim, pánuom a držitelóm panství Přerovského, vydávati chtí, totiž každého roku čtyři kopy grošuov, a to roz- dílně, při svatém Václavě dvě kopě grošuo a při svatém Jiří též dvě kopě grošuo. Kdež my vzhlédše na jich takové obtížení a znamenavše, že jest k škodě živnosti jejich městské, tu milost jim činíme a tomu chceme, aby od datum listu tohoto více v tom Předmostí od lidí našich žádného hostinského pití šenkováno nebylo pod žádnou vymyšlenou barvou, a to od ouředníkuo našich nynějších i budoucích aby jim nikterakž dopuštěno nebylo. Než chtěl-li by kdo z lidí našich tu v tom Předmostí šenky vésti, ten piva Přerovská šenkovati svobodně muože. A protož při tom všem, což se v tomto listu píše od nás nahořepsaného Jana z Pernšteina a na Helfenšteině, erbuov a budoucích potomkuo, pánuo a drži- teluov panství Přerovského, měšťané naši Přerovští nynější i budoucí mají podle tohoto obdarování našeho ve vší celosti zachováni býti nyní i na budoucí časy. Tomu všemu na svědomí a pro lepší jistotu toho my svrchupsanej Jan z Pernšteina a na Helfenšteině pečet naši vlastní s jistejm naším vědomím k tomuto listu sme dobrovolně přivěsiti rozkázali. Jenž jest dán a psán na zámku našem Tovačově léta
Strana 455
z roku 1541. 455 od narození Syna božího tisícího pětistého čtyřidcátého prvního počítajíc, v pátek den památný svatého Jana Křtitele božího. Archiv mus. Frant. v Brně. Privil. Tovač. f. 178. 437. Jan z Pernšteina potvrzuje Kojetínským artikule mu předložené, jak by při šenkování vína zachovávati se měli. — V Prostějově 1541, 24. srpna. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc i s svými erby, pán a pravý dědic panství Tovačovského a držitel města Kojetína, vyznáváme tímto listem obecně přede všemi, že jsou před nás předstoupili měšťané naši Kojetínští, kteří domy šen- kovní mají, ukazujíce nám, že skrze nepořádné šenky vinné v živnostech svých nemálo hynou; a při tom nám podali artykulův napsaných, podle kterých by se chtěli říditi a při těch šencích zachovávati, prosíce nás, abychom jim toho příti i také potvrditi ráčili; kteřížto artykulové, podle kterýchž žádají potvrzení, zejména takto jsou: Nejprvé, aby město neb domy šenkovní na tré rozděleno bylo, a na každej třetině aby jedno víno počato bylo, když by se na pořádku zvonilo, a to tak, aby soused od souseda šla, a bude moci počíti fodr drejlink neb proti tomu dvě bečky neb desítku, a čtyry neb šest neb osum věder; a pořádka jíti má do dvouch neděl, a má počínáno býti druhou neb třetí hodinu na den, a zvoněno býti má na pořádku půl hodiny. Pakliby kdo vína toho, což by počal, do dvouch neděl nevydal, ten hned v tej hodině, jakž by na jinou pořádku zvoněno bylo, aby vích sňal a vína toho nešen- koval a nedával pod propadením pokuty na rathauz hřivny, a vína do roka aby nešenkoval. Taky žádný měšťan, kdož by šenkovati nechtěl, pořádky své jinému dáti. prodati neb půjčiti nemůž', a kdyžby na jedné třetině pořádky vyšly neb na jiných z tej třetiny, zase na tu třetinu aby vstoupilo a ne na jinou; také jakžby se brzo zazvonilo na pořádku, hned bez meškání purgmistři mají jíti ohledovati vín všech, cožby jich kolvěk kdo měl, jsou-li plné, a našlo-li by se u koho víno neplné, to aby mu sazeno nebylo, a hřivnu na rathauz bez milosti aby dal a do roka aby vína nešenkoval. Též taky žádný vína, dokudž ho purkmistři neohledají, dávati nemá pod propadením pokuty na rathauz hřivny; a když by kdo víno vydal, zase mají purk- mistři jíti a ohledati, toliko-li to vydal, což vydati měl. Pakliby kdo více, nežliby vydati měl, vydal, ten pokuty na rathauz hřivnu bez milosti aby dal a do roku aby vína nešenkoval. Také žádný vína žádnému podtáčeti nemá pod touž pokutou hřivny a do roka [aby] nešenkoval vína. Pakliby se nahodil některý pán aneb některý dobrý člověk rytířský, tomu podtáčeno býti můž od těch, kdožby hned na pořádku měli s vůlí purgmistrů, a nebylo-li by doma purkmistrů, ale s vůlí konšelskou aneb fojtovou a jinak nic, pod propadením též pokuty hřivny na rathauz a do roku
z roku 1541. 455 od narození Syna božího tisícího pětistého čtyřidcátého prvního počítajíc, v pátek den památný svatého Jana Křtitele božího. Archiv mus. Frant. v Brně. Privil. Tovač. f. 178. 437. Jan z Pernšteina potvrzuje Kojetínským artikule mu předložené, jak by při šenkování vína zachovávati se měli. — V Prostějově 1541, 24. srpna. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc i s svými erby, pán a pravý dědic panství Tovačovského a držitel města Kojetína, vyznáváme tímto listem obecně přede všemi, že jsou před nás předstoupili měšťané naši Kojetínští, kteří domy šen- kovní mají, ukazujíce nám, že skrze nepořádné šenky vinné v živnostech svých nemálo hynou; a při tom nám podali artykulův napsaných, podle kterých by se chtěli říditi a při těch šencích zachovávati, prosíce nás, abychom jim toho příti i také potvrditi ráčili; kteřížto artykulové, podle kterýchž žádají potvrzení, zejména takto jsou: Nejprvé, aby město neb domy šenkovní na tré rozděleno bylo, a na každej třetině aby jedno víno počato bylo, když by se na pořádku zvonilo, a to tak, aby soused od souseda šla, a bude moci počíti fodr drejlink neb proti tomu dvě bečky neb desítku, a čtyry neb šest neb osum věder; a pořádka jíti má do dvouch neděl, a má počínáno býti druhou neb třetí hodinu na den, a zvoněno býti má na pořádku půl hodiny. Pakliby kdo vína toho, což by počal, do dvouch neděl nevydal, ten hned v tej hodině, jakž by na jinou pořádku zvoněno bylo, aby vích sňal a vína toho nešen- koval a nedával pod propadením pokuty na rathauz hřivny, a vína do roka aby nešenkoval. Taky žádný měšťan, kdož by šenkovati nechtěl, pořádky své jinému dáti. prodati neb půjčiti nemůž', a kdyžby na jedné třetině pořádky vyšly neb na jiných z tej třetiny, zase na tu třetinu aby vstoupilo a ne na jinou; také jakžby se brzo zazvonilo na pořádku, hned bez meškání purgmistři mají jíti ohledovati vín všech, cožby jich kolvěk kdo měl, jsou-li plné, a našlo-li by se u koho víno neplné, to aby mu sazeno nebylo, a hřivnu na rathauz bez milosti aby dal a do roka aby vína nešenkoval. Též taky žádný vína, dokudž ho purkmistři neohledají, dávati nemá pod propadením pokuty na rathauz hřivny; a když by kdo víno vydal, zase mají purk- mistři jíti a ohledati, toliko-li to vydal, což vydati měl. Pakliby kdo více, nežliby vydati měl, vydal, ten pokuty na rathauz hřivnu bez milosti aby dal a do roku aby vína nešenkoval. Také žádný vína žádnému podtáčeti nemá pod touž pokutou hřivny a do roka [aby] nešenkoval vína. Pakliby se nahodil některý pán aneb některý dobrý člověk rytířský, tomu podtáčeno býti můž od těch, kdožby hned na pořádku měli s vůlí purgmistrů, a nebylo-li by doma purkmistrů, ale s vůlí konšelskou aneb fojtovou a jinak nic, pod propadením též pokuty hřivny na rathauz a do roku
Strana 456
C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 456 vína nešenkování; a což by se podtočilo, to hned purgmistrem neb konšelem neb fojtem změřeno a zhamováno býti má; a našlo-li by se při početí, že by ho více vydal, ten aby hřivnu bez milosti na rathauz dal a do roku vína nešenkoval. Frejuňk jarmarkový ten k početí vína, kdo by co chtěl, svobodný každému býti má. A zůstalo-li by komu co vína po frejunku a pořádka zašla, ten toho vína frejuňkového pod propadením týž pokuty hřivny, vích hned zejmouc, a do roka vína aby nešenkoval a nedával. Také komužby víno od starších posazeno bylo, a on nechtěl by ho po těch penězích šenkovati a zavřel by jej, ten aby toho vína tu nešenkoval na jinou pořádku ani na frejuňk, než aby je ven vyprodal, pod touž pokutou hřivny na rathauz a vína do roku nešenkování. Kdež my nahoře psaný Jan z Pernšteina oc uznavše to nařízení jich za slušné a chtíc radši, aby se v živnosti raději množili, než by hynouti měli, na takovou žádost jich těch artykulův, tak jak se svrchu píše, tímto listem naším potvrzujeme, a do vůle své jimi aby se při těch šencích řídili, spravovali a bez umenšení zachovávali, dopustili sme a dopouštíme potud, pokudž bychom lepšího při těch šencích jim k živnosti nepoznali. Tomu na potvrzení a zdržení pečet naši vlastní s naším jistým vědomím rozkázali sme k tomuto listu přivěsiti dobrovolně. Jenž jest dán a psán na zámku našem Prostějově v středu den svatého Bartoloměje léta páně tisícího pětistého čtyrycátého prvního počítajíc. Opis nověj. v sbírce priv. městsk. arch. zemsk. král. Česk. 438. 1541, 12. září. Král Ferdinand dává instrukcí Wolfovi st. z Krajku, Janovi z Pernšteina, Jiříkovi Gerštorfovi a Janovi Litoborskému z Chlumu, co by se stavy království Českého shromážděnými na sněmu 1541 měli jednati. (Reg. sn. a instr. v míst. arch. král. Česk. 1540—44. Sněmy č. I. 491.) 439. Jan z Pernšteina svoluje k žádosti městečka Bystřice, že jako až dosavad, takž i budoucně za měřici leského ovsa po 5 gr. míš. na zámek platiti mají. — Na Pardubicích v neděli po sv. Michalu (1. října) 1541. (Zemsk. arch. Brn. sb. Bočk. opis.) 440. Jan z Pernšteina vyznává, že jest dlužen vládyce Hanušovi Hundovi 200 zl. uhersk. a paní Markytě Hundové, vdově po neb. Baltazarovi Biterovi, 350 �l gr. česk. Jako rukojmě jsou Jan Prog z Velnic a Frydrych Racín z Racín v Řečí (Arnsdorf?). — 1541, den sv. Havla [16. října.] (Orig. perg. v arch. míst. král. Česk. č. 1010 a 1012.) 441. 1541, 5. prosince. V usnešení o napravení pohořelých desk zemských, které stalo se na sněmu 5. prosince 1541, zaznamenáno, které osoby ze stavu panského a rytířského při vyzdvižení a napravování shořelých desk zemských seděly a k relací osobně se přiznaly, mezi nimiž Jan z Pernšteina. (Sn. česk. I. str. 529 čís. 294.) 442. Jan z Pernšteina svoluje, aby v městě Bystřici trh týdenní na místě v sobotu v outerý byl odbýván. — Na Pardubicích, sine dato [1541]. (Zemsk. arch. Mor. sb. Bočk. č. 7064. op.)
C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 456 vína nešenkování; a což by se podtočilo, to hned purgmistrem neb konšelem neb fojtem změřeno a zhamováno býti má; a našlo-li by se při početí, že by ho více vydal, ten aby hřivnu bez milosti na rathauz dal a do roku vína nešenkoval. Frejuňk jarmarkový ten k početí vína, kdo by co chtěl, svobodný každému býti má. A zůstalo-li by komu co vína po frejunku a pořádka zašla, ten toho vína frejuňkového pod propadením týž pokuty hřivny, vích hned zejmouc, a do roka vína aby nešenkoval a nedával. Také komužby víno od starších posazeno bylo, a on nechtěl by ho po těch penězích šenkovati a zavřel by jej, ten aby toho vína tu nešenkoval na jinou pořádku ani na frejuňk, než aby je ven vyprodal, pod touž pokutou hřivny na rathauz a vína do roku nešenkování. Kdež my nahoře psaný Jan z Pernšteina oc uznavše to nařízení jich za slušné a chtíc radši, aby se v živnosti raději množili, než by hynouti měli, na takovou žádost jich těch artykulův, tak jak se svrchu píše, tímto listem naším potvrzujeme, a do vůle své jimi aby se při těch šencích řídili, spravovali a bez umenšení zachovávali, dopustili sme a dopouštíme potud, pokudž bychom lepšího při těch šencích jim k živnosti nepoznali. Tomu na potvrzení a zdržení pečet naši vlastní s naším jistým vědomím rozkázali sme k tomuto listu přivěsiti dobrovolně. Jenž jest dán a psán na zámku našem Prostějově v středu den svatého Bartoloměje léta páně tisícího pětistého čtyrycátého prvního počítajíc. Opis nověj. v sbírce priv. městsk. arch. zemsk. král. Česk. 438. 1541, 12. září. Král Ferdinand dává instrukcí Wolfovi st. z Krajku, Janovi z Pernšteina, Jiříkovi Gerštorfovi a Janovi Litoborskému z Chlumu, co by se stavy království Českého shromážděnými na sněmu 1541 měli jednati. (Reg. sn. a instr. v míst. arch. král. Česk. 1540—44. Sněmy č. I. 491.) 439. Jan z Pernšteina svoluje k žádosti městečka Bystřice, že jako až dosavad, takž i budoucně za měřici leského ovsa po 5 gr. míš. na zámek platiti mají. — Na Pardubicích v neděli po sv. Michalu (1. října) 1541. (Zemsk. arch. Brn. sb. Bočk. opis.) 440. Jan z Pernšteina vyznává, že jest dlužen vládyce Hanušovi Hundovi 200 zl. uhersk. a paní Markytě Hundové, vdově po neb. Baltazarovi Biterovi, 350 �l gr. česk. Jako rukojmě jsou Jan Prog z Velnic a Frydrych Racín z Racín v Řečí (Arnsdorf?). — 1541, den sv. Havla [16. října.] (Orig. perg. v arch. míst. král. Česk. č. 1010 a 1012.) 441. 1541, 5. prosince. V usnešení o napravení pohořelých desk zemských, které stalo se na sněmu 5. prosince 1541, zaznamenáno, které osoby ze stavu panského a rytířského při vyzdvižení a napravování shořelých desk zemských seděly a k relací osobně se přiznaly, mezi nimiž Jan z Pernšteina. (Sn. česk. I. str. 529 čís. 294.) 442. Jan z Pernšteina svoluje, aby v městě Bystřici trh týdenní na místě v sobotu v outerý byl odbýván. — Na Pardubicích, sine dato [1541]. (Zemsk. arch. Mor. sb. Bočk. č. 7064. op.)
Strana 457
z let 1541 a 1542. 457 443. Král Ferdinand na prosbu Jana z Pernšteina dává městečku jeho Ústí nad Orlicí dva jarmarky roční, a sice jeden na sv. Víta a druhý na sv. Martina. — Na hradě Pražském v outerý po Novém létu (3. ledna) 1542. (Orig. arch. měst. Ústí nad Orlicí.) 444. Bernart Žeušický z Nestajova pohání Jana z Pernšteina, aby předložil list Vi- léma Štastného z Waldšteina na Rychmburce, v němž jedná se o smlouvu na zámek Chlum, mezi ním Bernartem a Vilémem z Waldšteina uzavřenou. — Půhon vložen 1542 v úterý po Novém létě [3. ledna]. (D.Z. m. I. B. 29.) 445. Král Ferdinand dává instrukci Jaroslavovi z Šelnberka, Janovi z Pernšteina, Jiříkovi z Gerštorfu, Václavovi Žehušickému z Nestajova, Kunšovi Bohdaneckému z Hodkova, Florianovi Griespekovi z Griespachu, co by jako komisaři v příčině hornictví na Horách Kutných měli jednati. — Na hradě Pražském v středu po Novém létě [4. ledna] 1542. (Reg. sněmův a instrukcí 1540—45, f. 109. v arch. míst. král. Česk.) Dne 24. ledna t. r. obnoveni konšelé města Hor Kuten skrze komisaře od krále Ferdinanda tam vyslané, mezi nimiž Jan z Pernšteina. (Pam. Dačického I. str. 60.) 446. Adam z Šternberka a Jan Litoborský z Chlumu vypovídají jako královští komisaři ve při mezi Janem z Pernšteina a rytířem Janem Planknarem z Kynšperku, který o Janovi z Pern- šteina urážlivě psal; v Opavě o nebožce manželce Pernšteinově paní Anně z Postupic a dětech, které spolu měli, urážlivě mluvil, a v Ostravě a Bohumíně hanlivé cedule lepil. — 1542, 8. ledna. Ve středu po božiem Křtění. Jakož JKskáMt pán náš milostivý ráčil jest nám Adamovi z Šternberka a na Zelený Hoře a Janovi Litoborskému z Chlumu na Petce, purkrabí kraje Hradeckého a králové JMti podkomořiemu v královstvie Českém, poručiti a nás za komisaře a prostředky vydati o ty všecky pře a nesnáze, kteréž jsou se sběhly a vznikly mezi urozeným pánem panem Janem z Pernštaina a na Helfnštaině s jedné, a urozeným a statečným rytířem panem Janem Planknarem z Kynšperku na Vladislavi, sudím knížetstvie Opavského, z strany druhé, abychom je o to o všecko smluvili a přátelsky srovnali: kdež pak my nadepsaní komisaři a prostředkové podle takového JKMti poručení, majíce k sobě od obojí strany při- dané přátely urozené pány pana Jaroslava z Šelnberka a z Kosti na Hrádku nad Sázavou, najvyššího komorníka královstvie Českého, a pana Hynka Atrzpacha Berku z Dubé a z Náchodu oc, tu všecku věc mezi stranami vyslyševše, spolu s nimi takto o tom mezi týmiž stranami na místě JKMti s jich obojí dobrú vuolí vypovídáme. Předkem, jakož jest pan Jan z Pernšteina téhož pana Jana Planknara před JKMt obeslal z toho, kterak jest o témž pánu z Pernštaina psal nebožtíku panu Jaroslavovi mladšímu z Šelnberka; druhé, co jest též v domě pana Jiříka z Wartm- berka v Opavě u svatého Jana o nebožce paní Anně z Postupic a o dětech páně, kteréž spolu jměli, mluvil, a třetí, což se lépání a psaní cedulí v Ostravě a v Bohu- míně o témž Janu z Pernšteina oc dotýče, tak jakož obeslání, cedule i mluvení to Archiv Český XX. 58
z let 1541 a 1542. 457 443. Král Ferdinand na prosbu Jana z Pernšteina dává městečku jeho Ústí nad Orlicí dva jarmarky roční, a sice jeden na sv. Víta a druhý na sv. Martina. — Na hradě Pražském v outerý po Novém létu (3. ledna) 1542. (Orig. arch. měst. Ústí nad Orlicí.) 444. Bernart Žeušický z Nestajova pohání Jana z Pernšteina, aby předložil list Vi- léma Štastného z Waldšteina na Rychmburce, v němž jedná se o smlouvu na zámek Chlum, mezi ním Bernartem a Vilémem z Waldšteina uzavřenou. — Půhon vložen 1542 v úterý po Novém létě [3. ledna]. (D.Z. m. I. B. 29.) 445. Král Ferdinand dává instrukci Jaroslavovi z Šelnberka, Janovi z Pernšteina, Jiříkovi z Gerštorfu, Václavovi Žehušickému z Nestajova, Kunšovi Bohdaneckému z Hodkova, Florianovi Griespekovi z Griespachu, co by jako komisaři v příčině hornictví na Horách Kutných měli jednati. — Na hradě Pražském v středu po Novém létě [4. ledna] 1542. (Reg. sněmův a instrukcí 1540—45, f. 109. v arch. míst. král. Česk.) Dne 24. ledna t. r. obnoveni konšelé města Hor Kuten skrze komisaře od krále Ferdinanda tam vyslané, mezi nimiž Jan z Pernšteina. (Pam. Dačického I. str. 60.) 446. Adam z Šternberka a Jan Litoborský z Chlumu vypovídají jako královští komisaři ve při mezi Janem z Pernšteina a rytířem Janem Planknarem z Kynšperku, který o Janovi z Pern- šteina urážlivě psal; v Opavě o nebožce manželce Pernšteinově paní Anně z Postupic a dětech, které spolu měli, urážlivě mluvil, a v Ostravě a Bohumíně hanlivé cedule lepil. — 1542, 8. ledna. Ve středu po božiem Křtění. Jakož JKskáMt pán náš milostivý ráčil jest nám Adamovi z Šternberka a na Zelený Hoře a Janovi Litoborskému z Chlumu na Petce, purkrabí kraje Hradeckého a králové JMti podkomořiemu v královstvie Českém, poručiti a nás za komisaře a prostředky vydati o ty všecky pře a nesnáze, kteréž jsou se sběhly a vznikly mezi urozeným pánem panem Janem z Pernštaina a na Helfnštaině s jedné, a urozeným a statečným rytířem panem Janem Planknarem z Kynšperku na Vladislavi, sudím knížetstvie Opavského, z strany druhé, abychom je o to o všecko smluvili a přátelsky srovnali: kdež pak my nadepsaní komisaři a prostředkové podle takového JKMti poručení, majíce k sobě od obojí strany při- dané přátely urozené pány pana Jaroslava z Šelnberka a z Kosti na Hrádku nad Sázavou, najvyššího komorníka královstvie Českého, a pana Hynka Atrzpacha Berku z Dubé a z Náchodu oc, tu všecku věc mezi stranami vyslyševše, spolu s nimi takto o tom mezi týmiž stranami na místě JKMti s jich obojí dobrú vuolí vypovídáme. Předkem, jakož jest pan Jan z Pernšteina téhož pana Jana Planknara před JKMt obeslal z toho, kterak jest o témž pánu z Pernštaina psal nebožtíku panu Jaroslavovi mladšímu z Šelnberka; druhé, co jest též v domě pana Jiříka z Wartm- berka v Opavě u svatého Jana o nebožce paní Anně z Postupic a o dětech páně, kteréž spolu jměli, mluvil, a třetí, což se lépání a psaní cedulí v Ostravě a v Bohu- míně o témž Janu z Pernšteina oc dotýče, tak jakož obeslání, cedule i mluvení to Archiv Český XX. 58
Strana 458
458 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina všecko v sobě šíře drží a zavírají. Protož, poněvadž on pan Jan Planknar to jest před králem JMtí i tudiež před pány ouředníky a soudci zemskými a radami JMti na soudě sedícími, též i před námi smlúvcemi pověděl, která jest kolivěk psaní neb cedule o -témž pánu z Pernšteina činil, že jest toho nic na nepoctivost páně nepsal ani nemínil, tudiež také což se nebožky paní Anny z Postupic manželky pána z Pernšteina, dětí páně s ním zplozených dotýče, o těch co jest koli mluvil, toho že jest nepravil a nepraví, aby co zlého k újmě poctivosti nebožky paní Anny z Postupic a dítek páně býti jmělo, nýbrž o ničemž zlém že neví co o nich mluviti. A pán Buoh toho že jeho uchovati ráčí; neb jest to znal, že jest se nebožka paní Anna, jakž na ctnú paní záleží, chovala. Z té příčiny tu všecku věc mezi stranami na místě JKMti zdviháme a v nic obracujeme, tak že takové cedule, psaní a mluvení pánu z Pernšteina, tudiež nebožce paní Anně z Postupic manželce páně i dětem jich k újmě jejim ctem a dobrým pověstem nejsou a býti nemají nyní ani na časy budúcí a věčné. Což se pak vajpovědi pánuov komisařuov králem JMtí vydaných o vykopčení gruntuo v Zimnorudkách dotýče, tak jakž ta vajpověď mezi nimi učiněna jest: i poněvadž jsou sobě toho strany ještě nevykonaly, mají se k sobě podle též vajpo- vědi zachovati a to vejkopčení mezi tímto časem a sv. Duchem konečně sobě vyko- nati, vydávajíc JKMt jim na to komisaře, kdež obě straně za to krále JMt žádati mají. A tato smlúva a vajpověď aby pro budúcí paměť do desk zemských pa- mátných byla vložena a vepsána, má za to JKMti prošeno býti, aby k tomu své milostivé povolení dáti a ke dskám zemským o to relací poručiti učiniti ráčil. Tomu na svědomí my svrchupsaní komisaři a smlúvce pečeti naše dali jsme přitisknúti k těmto smluvám, davše jedné každé straně jednu smlouvu tak spečetěnú a v jednostajná slova psanú. Stalo se léta božieho MVCXLII tu neděli po svatých Třech králích. Tato smlúva ve dsky zemské památné vložena a vepsána jest z roz- kázání najjasnějšího knížete a pána pana Ferdinanda Římského, Uherského a Českého oc krále oc. Relator od JMti krále byl jest na to Jan Bechyně z Lažan a na Píčině, najvyšší písař královstvie Českého, z vládyk jsa zvláště vyslaný v pátek po sv. Matěji apoštolu božím. Desky zemské 41 C. 4—5. 447. Jan z Pernšteina dává Divišovi Bošínskému z Božejova a Oldřichovi z Prostiboře plnou moc zápisy dskami zemskými činiti na jeho dědictví do 10.000 kop. gr. — 1542, 10. ledna. (V úterý po božiem Křtění.) Jan z Pernšteina a na Helfenšteině přiznal, že jest dal plnú moc a vuoli a zápisem tímto dává Divišovi Bošínskému z Božejova
458 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina všecko v sobě šíře drží a zavírají. Protož, poněvadž on pan Jan Planknar to jest před králem JMtí i tudiež před pány ouředníky a soudci zemskými a radami JMti na soudě sedícími, též i před námi smlúvcemi pověděl, která jest kolivěk psaní neb cedule o -témž pánu z Pernšteina činil, že jest toho nic na nepoctivost páně nepsal ani nemínil, tudiež také což se nebožky paní Anny z Postupic manželky pána z Pernšteina, dětí páně s ním zplozených dotýče, o těch co jest koli mluvil, toho že jest nepravil a nepraví, aby co zlého k újmě poctivosti nebožky paní Anny z Postupic a dítek páně býti jmělo, nýbrž o ničemž zlém že neví co o nich mluviti. A pán Buoh toho že jeho uchovati ráčí; neb jest to znal, že jest se nebožka paní Anna, jakž na ctnú paní záleží, chovala. Z té příčiny tu všecku věc mezi stranami na místě JKMti zdviháme a v nic obracujeme, tak že takové cedule, psaní a mluvení pánu z Pernšteina, tudiež nebožce paní Anně z Postupic manželce páně i dětem jich k újmě jejim ctem a dobrým pověstem nejsou a býti nemají nyní ani na časy budúcí a věčné. Což se pak vajpovědi pánuov komisařuov králem JMtí vydaných o vykopčení gruntuo v Zimnorudkách dotýče, tak jakž ta vajpověď mezi nimi učiněna jest: i poněvadž jsou sobě toho strany ještě nevykonaly, mají se k sobě podle též vajpo- vědi zachovati a to vejkopčení mezi tímto časem a sv. Duchem konečně sobě vyko- nati, vydávajíc JKMt jim na to komisaře, kdež obě straně za to krále JMt žádati mají. A tato smlúva a vajpověď aby pro budúcí paměť do desk zemských pa- mátných byla vložena a vepsána, má za to JKMti prošeno býti, aby k tomu své milostivé povolení dáti a ke dskám zemským o to relací poručiti učiniti ráčil. Tomu na svědomí my svrchupsaní komisaři a smlúvce pečeti naše dali jsme přitisknúti k těmto smluvám, davše jedné každé straně jednu smlouvu tak spečetěnú a v jednostajná slova psanú. Stalo se léta božieho MVCXLII tu neděli po svatých Třech králích. Tato smlúva ve dsky zemské památné vložena a vepsána jest z roz- kázání najjasnějšího knížete a pána pana Ferdinanda Římského, Uherského a Českého oc krále oc. Relator od JMti krále byl jest na to Jan Bechyně z Lažan a na Píčině, najvyšší písař královstvie Českého, z vládyk jsa zvláště vyslaný v pátek po sv. Matěji apoštolu božím. Desky zemské 41 C. 4—5. 447. Jan z Pernšteina dává Divišovi Bošínskému z Božejova a Oldřichovi z Prostiboře plnou moc zápisy dskami zemskými činiti na jeho dědictví do 10.000 kop. gr. — 1542, 10. ledna. (V úterý po božiem Křtění.) Jan z Pernšteina a na Helfenšteině přiznal, že jest dal plnú moc a vuoli a zápisem tímto dává Divišovi Bošínskému z Božejova
Strana 459
z roku 1542. 459 a Vo[ljdřichovi z Prostiboře, aby oni buď oba spolu neb jeden z nich mohli a moc měli, mohl a moc měl zápisy dskami zemskými činiti komužkoli na dědictví téhož Jana z Pernšteina, a to až do sumy desíti tisíc kop gr. česk., však tak, když by on Jan z Pernšteina k úřadu desk zemských psaní pod pečetí svú a podepsáním ruky své vlastní učinil, a jináč nic, že jest jeho Jana z Pernšteina k tomu celá a doko- nalá vuole. Desky zemské 41 C. 4. 448. Kněz Václav farář Nového Města nad Metují v kšaftu svém připomíná, že Jan z Pernšteina dal mu list pod pečetí, aby svobodně poslední pořízení statku svého mohl učiniti. — V středu po sv. Antonínu (18. ledna). 1542. (Kšaft. kn. od r. 1508 Nového Města nad Metují.) 449. Jan z Pernšteina pohání Hynka Špetli z Janovic, aby předložil ceduli řezanou, v níž mu on Jan odpovídá na dopis jeho o LXI kop gr. č. — Půhon vložen 1542 v pátek den sv. Gerdruty [17. března]. (D.Z. m. I. R 25.) 450. Jan z Pernšteina pohání Jindřicha mladšího z Šelnberka a z Kosti, Petra z Šeln- berka a z Kosti, Jana Firšice z Nabdína, Jindřicha Křineckého z Ronova, Václava Paříka z Paříku a Jana Vyskytenského z Vyskytné k svědomí proti Hynkovi Špetlovi z Janovic. — Půhon vložen 1542 v pátek den sv. Gerdruty [17. března]. (D. Z. m. I. R. 25.) 451. Jan z Pernšteina pohání Zdeňka Zampacha z Potnšteina na Žampachu ze XX hřiven stř., poněvadž nezastavil ve vsi své Slemeně nesvobodnou krčmu, na které sedí Jan Špilek. — Vložen půhon 1542 v úterý po sv. Jiří [25. dubna]. (D. Z. m. I. R. 22.) Podobně pohání téhož roku a dne pro nezastavení krčmy nesvobodné v Chlínkách, na níž sedí člověk Jakoubek. Rovněž v tuto dobu pohání pro nezastavení krčmy ve vsi Lupenici, na níž sedí člověk Vaněk. V příčině týchž krčem byl ještě půhon obnoven v roce 1547, 4. března. 452. V usnešení sněmovním 4. května 1542 zapsáno, aby Janovi z Pernšteina na- vráceno bylo 100 � gr. praž. z pomoci válečné, jež byl zapůjčil Zbyňkovi Berkovi z Dubé jako hejtmanu polnímu. (Sn. česk. I. str. 539 čís. 301.) 453. Smlouva mezi Janem ml. Křineckým z Ronova a Janem z Pernšteina s jedné a Zikmundem z Smiřic z strany druhé, kterou prodává Jan z Pernšteina témuž Zikmundovi zboží Bašnické za V tisíc kop gr. pražských. — V sobotu po sv. Bonifaci [20. května]. (D.Z. 41, J. 3.) 454. Obnovený zápis v deskách zemských na vsi Zádolí, Rohenice, Slavětín, které Jan z Pernšteina prodal Janovi Trčkovi. 1542, 9. června. (Desky Karlst. I. G. 10.) 455. Jan z Pernšteina pohání Jiříka Baderského z Oujezdce ze XX hř. stř., poněvadž nezastavil ve vsi své Báni nesvobodnou krčmu, na níž sedí člověk jeho Beneš syn Němcův. Vložen půhon 1542 v pondělí před sv. Vítem [12. června]. (D. Z. m. I. R. 28.) 456. Jan z Pernšteina pohání Jana Švába z Chvatlin, Jindřicha Semína z Semin, Václava z Ploskovic a Adama Lva z Rožmitála k svědomí proti Hynkovi a Janovi bratřím Adršpachům z Dubé a z Náchoda. — Půhon vložen 1542 v pátek po sv. Prokopu [7. čer- vence]. (D. Z. m. I. S. 5.) 58*
z roku 1542. 459 a Vo[ljdřichovi z Prostiboře, aby oni buď oba spolu neb jeden z nich mohli a moc měli, mohl a moc měl zápisy dskami zemskými činiti komužkoli na dědictví téhož Jana z Pernšteina, a to až do sumy desíti tisíc kop gr. česk., však tak, když by on Jan z Pernšteina k úřadu desk zemských psaní pod pečetí svú a podepsáním ruky své vlastní učinil, a jináč nic, že jest jeho Jana z Pernšteina k tomu celá a doko- nalá vuole. Desky zemské 41 C. 4. 448. Kněz Václav farář Nového Města nad Metují v kšaftu svém připomíná, že Jan z Pernšteina dal mu list pod pečetí, aby svobodně poslední pořízení statku svého mohl učiniti. — V středu po sv. Antonínu (18. ledna). 1542. (Kšaft. kn. od r. 1508 Nového Města nad Metují.) 449. Jan z Pernšteina pohání Hynka Špetli z Janovic, aby předložil ceduli řezanou, v níž mu on Jan odpovídá na dopis jeho o LXI kop gr. č. — Půhon vložen 1542 v pátek den sv. Gerdruty [17. března]. (D.Z. m. I. R 25.) 450. Jan z Pernšteina pohání Jindřicha mladšího z Šelnberka a z Kosti, Petra z Šeln- berka a z Kosti, Jana Firšice z Nabdína, Jindřicha Křineckého z Ronova, Václava Paříka z Paříku a Jana Vyskytenského z Vyskytné k svědomí proti Hynkovi Špetlovi z Janovic. — Půhon vložen 1542 v pátek den sv. Gerdruty [17. března]. (D. Z. m. I. R. 25.) 451. Jan z Pernšteina pohání Zdeňka Zampacha z Potnšteina na Žampachu ze XX hřiven stř., poněvadž nezastavil ve vsi své Slemeně nesvobodnou krčmu, na které sedí Jan Špilek. — Vložen půhon 1542 v úterý po sv. Jiří [25. dubna]. (D. Z. m. I. R. 22.) Podobně pohání téhož roku a dne pro nezastavení krčmy nesvobodné v Chlínkách, na níž sedí člověk Jakoubek. Rovněž v tuto dobu pohání pro nezastavení krčmy ve vsi Lupenici, na níž sedí člověk Vaněk. V příčině týchž krčem byl ještě půhon obnoven v roce 1547, 4. března. 452. V usnešení sněmovním 4. května 1542 zapsáno, aby Janovi z Pernšteina na- vráceno bylo 100 � gr. praž. z pomoci válečné, jež byl zapůjčil Zbyňkovi Berkovi z Dubé jako hejtmanu polnímu. (Sn. česk. I. str. 539 čís. 301.) 453. Smlouva mezi Janem ml. Křineckým z Ronova a Janem z Pernšteina s jedné a Zikmundem z Smiřic z strany druhé, kterou prodává Jan z Pernšteina témuž Zikmundovi zboží Bašnické za V tisíc kop gr. pražských. — V sobotu po sv. Bonifaci [20. května]. (D.Z. 41, J. 3.) 454. Obnovený zápis v deskách zemských na vsi Zádolí, Rohenice, Slavětín, které Jan z Pernšteina prodal Janovi Trčkovi. 1542, 9. června. (Desky Karlst. I. G. 10.) 455. Jan z Pernšteina pohání Jiříka Baderského z Oujezdce ze XX hř. stř., poněvadž nezastavil ve vsi své Báni nesvobodnou krčmu, na níž sedí člověk jeho Beneš syn Němcův. Vložen půhon 1542 v pondělí před sv. Vítem [12. června]. (D. Z. m. I. R. 28.) 456. Jan z Pernšteina pohání Jana Švába z Chvatlin, Jindřicha Semína z Semin, Václava z Ploskovic a Adama Lva z Rožmitála k svědomí proti Hynkovi a Janovi bratřím Adršpachům z Dubé a z Náchoda. — Půhon vložen 1542 v pátek po sv. Prokopu [7. čer- vence]. (D. Z. m. I. S. 5.) 58*
Strana 460
460 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 457. Obnovený zápis v deskách zemských na 9 �P gr. česk. platu ročního věčného, které odváděny mají býti konventu kláštera sv. Anny v Starém městě Pražském a jež Jan z Pernsteina pojišťuje na statku svém Černčickém. — 1542, 18. července. (Desky Karlst. I. H. 16.) 458. Jan z Pernšteina pohání Zikmunda Smiřického z Smiřic a na Skalách, aby po- stavil poddané své z Hořic Bendu kováře, Jana Buchala řezníka a Jakuba Mrli šenkýře k svědomí proti Hynkovi Králi z Dobré Vody. — Půhon vložen 1542 v pátek po sv. Vavřinci [11. srpna]. (D. Z. m. I. S 6.) Téhož roku a dne pohání Prokopa Mikuláše a Jiříka bratry Otmary z Holohlav, aby postavili poddané své Jiříka koželuha krčmáře, kterýž byl někdy na Chlumku, a manželku jeho Mandalenu k svědomí proti témuž Hynkovi Králi. 459. Jan z Pernšteina vsi Měrovicím náhradou za zatopené rybníčky a pastviště propouští jeden lán rolí dvorské s loukou, a prodává jim druhý lán na obec, aby se o to rozdělili, z kteréhož pozemku žádných platů více ani robot nemají činiti. — V Tovačově 1542, 22. srpna. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc, pán a pravý dědic panství Tova- čovského, držitel vsi Měrovic, vyznáváme tímto listem k věčné paměti, kdož jej uzří nebo čtouc slyšeti budou: jakož jsme měli dva lány rolí dvořské a louku ve vsi naší Měrovicích, kteréžto rolí těm lidem svým Měrovským za zatopený rybníčky, kteréž sme na gruntech jejich zdělali, tak řečenej rybník Kuklu, rybník Pučalku, rybník Vidlák, a co jest Plackem rybníkem gruntuo jejich zatopeno, a jeden lán z tej rolí a louku, která k těm lánuom byla, za pastviště, které se jim zatopilo, sme oddali k jich dědičnému užívání, a tíž lidé naši Měrovští za to zatopení těmiž rybníky ten lán rolí a tu louku sou přijali a při tom nás prosili, abychom jim ten lán rolí dvořský, který tu ještě máme, prodali a s nimi o tu rolí milostivě, aby oni tu rolí mezi sebou zdělíc, na budoucí časy dědičně jí požívati a při ní zuostati mohli, uhoditi ráčili. Kdež my znajíc lidí našich povolnost, že sou se k potřebě naší při těch rybnících bez odporu najíti dali, chtíc jim to zase milostí naší nahraditi, aby dobrodiní našeho netoliko nynější obyvatelé té vsi naší Měrovic požívali, ale i potomci jejich aby požívati mohli, ten lán rolí naší dvorský těm lidem Měrovským na obec sme prodali a mocí tohoto listu prodáváme k budoucímu a dědičnému jich užívání za sumu, jmenovitě tak jak cedule mezi námi zdělány sou a v knihy hlavní duochodní Tovačovský ten trh zejména i po čem placení zapsán jest; a k tomu sme jim přidali jednu čtvrt rolí kněžskou se dvěma nivkami, aby též rolí jako své vlastní požívati mohli beze všech překážek; však tak, jakž se mezi sebou o ty rolí k gruntuom zdělili, aby ty rolí při každým gruntu zuostaly, aby jich od gruntuo jedni k druhým odprodávati nemohli; a plat, kterýž sou z těch rolí jednou v rok na den svatého Ondřeje, totiž sedm kop patnácte grošuo, za každou kopu šedesáte grošuo a za groš-
460 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 457. Obnovený zápis v deskách zemských na 9 �P gr. česk. platu ročního věčného, které odváděny mají býti konventu kláštera sv. Anny v Starém městě Pražském a jež Jan z Pernsteina pojišťuje na statku svém Černčickém. — 1542, 18. července. (Desky Karlst. I. H. 16.) 458. Jan z Pernšteina pohání Zikmunda Smiřického z Smiřic a na Skalách, aby po- stavil poddané své z Hořic Bendu kováře, Jana Buchala řezníka a Jakuba Mrli šenkýře k svědomí proti Hynkovi Králi z Dobré Vody. — Půhon vložen 1542 v pátek po sv. Vavřinci [11. srpna]. (D. Z. m. I. S 6.) Téhož roku a dne pohání Prokopa Mikuláše a Jiříka bratry Otmary z Holohlav, aby postavili poddané své Jiříka koželuha krčmáře, kterýž byl někdy na Chlumku, a manželku jeho Mandalenu k svědomí proti témuž Hynkovi Králi. 459. Jan z Pernšteina vsi Měrovicím náhradou za zatopené rybníčky a pastviště propouští jeden lán rolí dvorské s loukou, a prodává jim druhý lán na obec, aby se o to rozdělili, z kteréhož pozemku žádných platů více ani robot nemají činiti. — V Tovačově 1542, 22. srpna. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc, pán a pravý dědic panství Tova- čovského, držitel vsi Měrovic, vyznáváme tímto listem k věčné paměti, kdož jej uzří nebo čtouc slyšeti budou: jakož jsme měli dva lány rolí dvořské a louku ve vsi naší Měrovicích, kteréžto rolí těm lidem svým Měrovským za zatopený rybníčky, kteréž sme na gruntech jejich zdělali, tak řečenej rybník Kuklu, rybník Pučalku, rybník Vidlák, a co jest Plackem rybníkem gruntuo jejich zatopeno, a jeden lán z tej rolí a louku, která k těm lánuom byla, za pastviště, které se jim zatopilo, sme oddali k jich dědičnému užívání, a tíž lidé naši Měrovští za to zatopení těmiž rybníky ten lán rolí a tu louku sou přijali a při tom nás prosili, abychom jim ten lán rolí dvořský, který tu ještě máme, prodali a s nimi o tu rolí milostivě, aby oni tu rolí mezi sebou zdělíc, na budoucí časy dědičně jí požívati a při ní zuostati mohli, uhoditi ráčili. Kdež my znajíc lidí našich povolnost, že sou se k potřebě naší při těch rybnících bez odporu najíti dali, chtíc jim to zase milostí naší nahraditi, aby dobrodiní našeho netoliko nynější obyvatelé té vsi naší Měrovic požívali, ale i potomci jejich aby požívati mohli, ten lán rolí naší dvorský těm lidem Měrovským na obec sme prodali a mocí tohoto listu prodáváme k budoucímu a dědičnému jich užívání za sumu, jmenovitě tak jak cedule mezi námi zdělány sou a v knihy hlavní duochodní Tovačovský ten trh zejména i po čem placení zapsán jest; a k tomu sme jim přidali jednu čtvrt rolí kněžskou se dvěma nivkami, aby též rolí jako své vlastní požívati mohli beze všech překážek; však tak, jakž se mezi sebou o ty rolí k gruntuom zdělili, aby ty rolí při každým gruntu zuostaly, aby jich od gruntuo jedni k druhým odprodávati nemohli; a plat, kterýž sou z těch rolí jednou v rok na den svatého Ondřeje, totiž sedm kop patnácte grošuo, za každou kopu šedesáte grošuo a za groš-
Strana 461
z roku 1542. 461 sedm peněz bílých v zemi obecně bernejch dávali, ten plat nám svrchupsanému Janovi z Pernšteina, dědicóm i budoucím potomkóm našim, pánuom a držitelóm tejž vsi Měrovic budoucně dávati, tak jakž se svrchu píše, jednú v rok na svatého Ondřeje mají. A spravíc ten plat svrchupsanej, více s tej rolí dávati ani žádnejch robot činiti nemají nám ani budoucím potomkóm našim, pánuom a držitelóm tejž vsi Měrovic. Co se berní královských dotejče, když by v zemi uloženy byly z těch rolí, z kteréžto rolí nikdy dávány nebyly, neb jest rolí naše dvořská byla, a protož takových berní královských dávati nemají a povinni nebudou nyní i na časy budoucí, než při tom při všem v celosti, tak jakž se v tomto listu píše, beze všelijaké překážky od nás i potomkuov našich mají zachováni býti. A protož my svrchupsaný Jan z Pernšteina na potvrzení toho, chtíce, aby při tomto při všem, co se v tomto listu píše, v celosti zachováni byli, pečeť naši s jistým naším vědomím dali sme přivěsiti k tomuto listu, jenž jest dán a psán na zámku našem Tovačově v outerý před svatým Bartolomějem léta Páně tisícího pětistého čtyřicátého druhého. Arch. mus. Frant. v Brně. Privil. Tovač. f. 272. 460. Jan z Pernšteina prodává obci Stříbrnicím dva lány rolí dvorské s loukou a kusem lísku pod roční plat; berně královské dávati povinni nebudou, rovněž žádných robot z rolí té činiti nemají. — V Tovačově 1542, 26. srpna. (Arch. mus. Frant. v Brně. Privil. Tovač. fol. 275.) 461. Jan z Pernšteina propouští vsi Popovicím pod stálý roční plat šest čtvrtí rolí dvorských s šesti loučkami, kteréž mezi sebou rozdělili, i osvobozuje je z těch rolí od berně královské a všech robot. — Na Tovačově 1542, 26. srpna. (Arch. mus. Frant. v Brně. Priv. Tovač. f. 278.) 462. Jan z Pernšteina pouští Nosislavským na jich žádost osm čtvrtí vinohradu, aby na stavěn mostu, opravu cest pomoc míti mohli, s prominutím desátku i všech jiných platů. — Na Židlochovicích 1542, 21. září. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc, pán a pravý dědic panství Židlochov- ského a městečka Nosislavi, jak nynějším tak budúcím všelijakého povýšení a řádu lidem, kdož tento list náš čísti anebo čtouci slyšeti budou, oznamujem: že sou před nás předstoupili moudří a opatrní purgmistr a rada a některé osoby z vůbce městečka našeho Nosislavi, věrní naši milí, ukazujíce nám mnohý těžkosti své při nákladech a outratách obecních, bez kterýchžto nikterakž býti nemohou, jako při dělání mostů a jiných mnohých opravách, a že na to oužitků obecních žádných nemají, než což by k jich živnosti býti mělo, že to na to obrátiti a časem i na se dávky pokládati musí; při tom nás jako pána svého milostivého za milostivé opatření poníženě prosíce, aby na takový náklady při obecních věcech mohli pomoc míti a ne všeho sami z sebe
z roku 1542. 461 sedm peněz bílých v zemi obecně bernejch dávali, ten plat nám svrchupsanému Janovi z Pernšteina, dědicóm i budoucím potomkóm našim, pánuom a držitelóm tejž vsi Měrovic budoucně dávati, tak jakž se svrchu píše, jednú v rok na svatého Ondřeje mají. A spravíc ten plat svrchupsanej, více s tej rolí dávati ani žádnejch robot činiti nemají nám ani budoucím potomkóm našim, pánuom a držitelóm tejž vsi Měrovic. Co se berní královských dotejče, když by v zemi uloženy byly z těch rolí, z kteréžto rolí nikdy dávány nebyly, neb jest rolí naše dvořská byla, a protož takových berní královských dávati nemají a povinni nebudou nyní i na časy budoucí, než při tom při všem v celosti, tak jakž se v tomto listu píše, beze všelijaké překážky od nás i potomkuov našich mají zachováni býti. A protož my svrchupsaný Jan z Pernšteina na potvrzení toho, chtíce, aby při tomto při všem, co se v tomto listu píše, v celosti zachováni byli, pečeť naši s jistým naším vědomím dali sme přivěsiti k tomuto listu, jenž jest dán a psán na zámku našem Tovačově v outerý před svatým Bartolomějem léta Páně tisícího pětistého čtyřicátého druhého. Arch. mus. Frant. v Brně. Privil. Tovač. f. 272. 460. Jan z Pernšteina prodává obci Stříbrnicím dva lány rolí dvorské s loukou a kusem lísku pod roční plat; berně královské dávati povinni nebudou, rovněž žádných robot z rolí té činiti nemají. — V Tovačově 1542, 26. srpna. (Arch. mus. Frant. v Brně. Privil. Tovač. fol. 275.) 461. Jan z Pernšteina propouští vsi Popovicím pod stálý roční plat šest čtvrtí rolí dvorských s šesti loučkami, kteréž mezi sebou rozdělili, i osvobozuje je z těch rolí od berně královské a všech robot. — Na Tovačově 1542, 26. srpna. (Arch. mus. Frant. v Brně. Priv. Tovač. f. 278.) 462. Jan z Pernšteina pouští Nosislavským na jich žádost osm čtvrtí vinohradu, aby na stavěn mostu, opravu cest pomoc míti mohli, s prominutím desátku i všech jiných platů. — Na Židlochovicích 1542, 21. září. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc, pán a pravý dědic panství Židlochov- ského a městečka Nosislavi, jak nynějším tak budúcím všelijakého povýšení a řádu lidem, kdož tento list náš čísti anebo čtouci slyšeti budou, oznamujem: že sou před nás předstoupili moudří a opatrní purgmistr a rada a některé osoby z vůbce městečka našeho Nosislavi, věrní naši milí, ukazujíce nám mnohý těžkosti své při nákladech a outratách obecních, bez kterýchžto nikterakž býti nemohou, jako při dělání mostů a jiných mnohých opravách, a že na to oužitků obecních žádných nemají, než což by k jich živnosti býti mělo, že to na to obrátiti a časem i na se dávky pokládati musí; při tom nás jako pána svého milostivého za milostivé opatření poníženě prosíce, aby na takový náklady při obecních věcech mohli pomoc míti a ne všeho sami z sebe
Strana 462
462 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina nakládati, abychom jim vinohradu osm čtvrtí bez desátku svobodných, v Padělcích té hoře čtyři čtvrti, v Dlouhých Liškách dvě čtvrti, v Šempercích Dlouhých též dvě čtvrti pustiti ráčili. Kdež my nahořepsaný Jan z Pernšteina, jakožto pán a pravý dědic zámku Židlochovic a městečka Nosislavě, maje to před sebou, dobrodiní mého netoliko v živnosti mej poddaní moji aby požívali, ale chtíc i budoucí paměť po sobě toho pozůstaviti, aby i potomci jejich poznajíc takovú milost a dobrodiní naše, kteréž jim z své milosti činiti ráčíme, nás v dobrým spomínání měli a k nám i k dědicům našim aby se po vše časy, jako na věrné sluší, ve všem povolně zachovávali, ne z žádné povinnosti, ale z zvláštní lásky a milosti své nahořepsaným purgmistru, radě i vší obci městečka našeho Nosislavě nynějším i budoucím, věrným milým, těch osm čtvrtí svrchupsaných bez desátku i zemního aby prázdni byli, tak aby jich užívati, a když by se jim zdálo, víno zbierati mohli, pustili sme a pouštíme, aby oni již ty vinohrady tím lípe dělali a užitek z nich k obecnému dobrému přivodili a potřeby obecné odtud spravovali a od sebe ty těžkosti, sbírky na se pokládajíc, kteréž jsou častokrát mívali, aby sňali a víc jich bez povolení našeho aneb ouředníků našich na sebe nepokládali, než již těch vinohradů tím pilnější byli a jich, jakž nejlípe budou moci, užívali bez desátku i všech jinejch úplatků, bez překážky naší, dědicuov i budoucích potomků našich, pánuov a držiteluov zámku Židlochovic a městečka Nosislavě, na budoucí časy A chtíce, aby svrchupsaní purgmistr a rada i všecka obec nynější i budoucí již psaného městečka Nosislavě při tomto našem obdarování i s potomky svými v celosti, tak jakž se svrchu píše, od nás, dědicuov a potomkův našich, pánů a držitelů zámku Židlochovic a městečka Nosislavě, zachováni byli, pečetí naší vlastní to sme stvrdili a k tomuto obdarování našemu s naším jistým vědomím přivěsiti sme dali. Jenž jest dán a psán na zámku našem Židlochovicích ve čtvrtek na den svatého Matouše evangelisty léta od narození Syna božího tisícého pětistého čtyřicátého druhého počítajíc. Původ tohoto obdarování stal se jest i vykonal skrze přímluvu a jednání urozeného vládyky pana Jana Kytlice z Rudolce městečku tomu k budoucímu dobrému. Zemský arch. Mor. Kniha Nosislavská f. 21. b. 463. Jan z Pernšteina dává Prostějovským tvrz Dětkovice s příslušenstvím, hrad pustý Otaslavice s příslušenstvím, a činí jim zvláštní milost, kdyby z držení Pernšteinův do rukou jiných uvedeni býti měli, že nejsou povinni dříve poddaností, dokudž by jim svobody dané nebyly potvrzeny. — Na Mezeříčí 1542, 30. října. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině i s svými erby a potomky, pán a pravý dědic panství Plumlovského a města Prostějova, jakož času nynějšího, tak i budoucího všelijakého povýšení stavu a řádu lidem, kdož tento list uzří aneb čtouce slyšeti budou. k věčné paměti oznamujem: spatřiv mnohá dobrodiní urozeného pána pana Viléma
462 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina nakládati, abychom jim vinohradu osm čtvrtí bez desátku svobodných, v Padělcích té hoře čtyři čtvrti, v Dlouhých Liškách dvě čtvrti, v Šempercích Dlouhých též dvě čtvrti pustiti ráčili. Kdež my nahořepsaný Jan z Pernšteina, jakožto pán a pravý dědic zámku Židlochovic a městečka Nosislavě, maje to před sebou, dobrodiní mého netoliko v živnosti mej poddaní moji aby požívali, ale chtíc i budoucí paměť po sobě toho pozůstaviti, aby i potomci jejich poznajíc takovú milost a dobrodiní naše, kteréž jim z své milosti činiti ráčíme, nás v dobrým spomínání měli a k nám i k dědicům našim aby se po vše časy, jako na věrné sluší, ve všem povolně zachovávali, ne z žádné povinnosti, ale z zvláštní lásky a milosti své nahořepsaným purgmistru, radě i vší obci městečka našeho Nosislavě nynějším i budoucím, věrným milým, těch osm čtvrtí svrchupsaných bez desátku i zemního aby prázdni byli, tak aby jich užívati, a když by se jim zdálo, víno zbierati mohli, pustili sme a pouštíme, aby oni již ty vinohrady tím lípe dělali a užitek z nich k obecnému dobrému přivodili a potřeby obecné odtud spravovali a od sebe ty těžkosti, sbírky na se pokládajíc, kteréž jsou častokrát mívali, aby sňali a víc jich bez povolení našeho aneb ouředníků našich na sebe nepokládali, než již těch vinohradů tím pilnější byli a jich, jakž nejlípe budou moci, užívali bez desátku i všech jinejch úplatků, bez překážky naší, dědicuov i budoucích potomků našich, pánuov a držiteluov zámku Židlochovic a městečka Nosislavě, na budoucí časy A chtíce, aby svrchupsaní purgmistr a rada i všecka obec nynější i budoucí již psaného městečka Nosislavě při tomto našem obdarování i s potomky svými v celosti, tak jakž se svrchu píše, od nás, dědicuov a potomkův našich, pánů a držitelů zámku Židlochovic a městečka Nosislavě, zachováni byli, pečetí naší vlastní to sme stvrdili a k tomuto obdarování našemu s naším jistým vědomím přivěsiti sme dali. Jenž jest dán a psán na zámku našem Židlochovicích ve čtvrtek na den svatého Matouše evangelisty léta od narození Syna božího tisícého pětistého čtyřicátého druhého počítajíc. Původ tohoto obdarování stal se jest i vykonal skrze přímluvu a jednání urozeného vládyky pana Jana Kytlice z Rudolce městečku tomu k budoucímu dobrému. Zemský arch. Mor. Kniha Nosislavská f. 21. b. 463. Jan z Pernšteina dává Prostějovským tvrz Dětkovice s příslušenstvím, hrad pustý Otaslavice s příslušenstvím, a činí jim zvláštní milost, kdyby z držení Pernšteinův do rukou jiných uvedeni býti měli, že nejsou povinni dříve poddaností, dokudž by jim svobody dané nebyly potvrzeny. — Na Mezeříčí 1542, 30. října. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině i s svými erby a potomky, pán a pravý dědic panství Plumlovského a města Prostějova, jakož času nynějšího, tak i budoucího všelijakého povýšení stavu a řádu lidem, kdož tento list uzří aneb čtouce slyšeti budou. k věčné paměti oznamujem: spatřiv mnohá dobrodiní urozeného pána pana Viléma
Strana 463
z roku 1542. 463 z Pernšteina a na Helfenšteině, pana otce našeho milého dobré paměti, kteráž jest, vzdělávajíc město Prostějov, z milosti a lásky tomu městu činiti ráčil, na kterážto dobrodiní všecka listy a jistoty k budoucí a věčné paměti dáti jest ráčil; i nechtíce my, aby skrze nás tomu městu v čím se umenšovalo, nýbrž aby raději vždy více a více se rozmáhalo a rostlo, a chtíc, aby při tom městě milosti a lásky naší, kterouž k němu zvláštní máme pro věrnost a poddanost, kterouž jsou k nám vždycky po- volně zachovávali a zachovávají, památka na budoucí věčné časy zůstala a poddaní v něm aby lípe živnosti své provozovati a vzdělávati se mohli: své vlastní zboží dědičné, svobodné a žádnému nezávadné — totiž tvrz Dětkovice se dvorem i se vším dvořským poplužím, ves Dětkovice, ves Vranovice, což tu máme, ves Dobrochov a pustotinu, kteráž slove Šiborovice, hrad pustej Otaslavice, půl vsi Otaslavic i s dvorem a poplužím k tomu dvoru příslušejícím, s dvořákem ve vsi Sněhoticích, ves pustou Lhotu s lidmi platnými i neplatnými, s platy, poplatky, s robotami, s rolí oranou i neoranou, s loukami, pastvami, pastvištěmi i s pustotinami, s lesy, s háji, s chrastinami, s doly, horami, řekami, potoky, s vodami tekoucími i netekúcími, s rybníky, s rybništěmi, s mezemi, hranicemi, s lovy, s hony, s čižbami i s štěpnicemi a zahradami, s vinohrady tak úplně, jak to všecko svrchupsané zboží od starodávna v svých mezech a hranicech záleží a vymezeno jest, se vším plným právem, se všemi požitky, kterými jse jmenovati mohou jmény, panstvím a příslušenstvím, tak jakož sme to sami drželi a toho požívali, tak jakž to všecko v listech správních na ta zboží nám a erbům našim světleji a zřetedlněji zapsáno, podle toho ve dsky zemské vloženo jest, nic nám ani erbům našim a budoucím potomkům našim na té tvrzi Dětkovicích a vsech svrchupsaných i na tom na všem zboží práva panství ani kterého vlastnictví nepozůstavujíce ani zachovávajíce, než to všecko naše vlastní a dědičné zboží svrchupsané — dali sme a mocí listu tohoto dáváme sami od sebe, od erbův a budoucích potomkův našich ku pravému dědictví, jmění, držení a k dědičnému jejich užívání moudrým a opatrným purkmistru a radě i vší obci města našeho Prostějova nynějším i budoucím, věrným našim milým, tak aby svrchupsaná rada města našeho Prostějova i všecka obec nynější i budoucí té tvrze Dětkovic se vším, což k ní přísluší, a vsí svrchupsaných usedlých i pustých jim od nás daných a lidí jim od nás postoupených a v člověčenství řádně uvedených, s tím se vším, což k té tvrzi a k tomu zboží přísluší a příslušelo, k zlepšení téhož města našeho Prostějova užívali a užívati mohli, poplatky a všelijakými požitky jako svého vlastního dědičného svo- bodného a žádnému nezávadného zboží, jakž nejlépe budou moci, na časy budoucí i věčné beze vší erbův i budoucích potomkův našich i všech jiných všelijakých překážek. A jestli by jim to zboží svrchupsané buď na všem neb na díle kdo nařekl buď právem neb jakkolivěk, tehdy my nahořepsaný Jan z Pernšteina i s erby
z roku 1542. 463 z Pernšteina a na Helfenšteině, pana otce našeho milého dobré paměti, kteráž jest, vzdělávajíc město Prostějov, z milosti a lásky tomu městu činiti ráčil, na kterážto dobrodiní všecka listy a jistoty k budoucí a věčné paměti dáti jest ráčil; i nechtíce my, aby skrze nás tomu městu v čím se umenšovalo, nýbrž aby raději vždy více a více se rozmáhalo a rostlo, a chtíc, aby při tom městě milosti a lásky naší, kterouž k němu zvláštní máme pro věrnost a poddanost, kterouž jsou k nám vždycky po- volně zachovávali a zachovávají, památka na budoucí věčné časy zůstala a poddaní v něm aby lípe živnosti své provozovati a vzdělávati se mohli: své vlastní zboží dědičné, svobodné a žádnému nezávadné — totiž tvrz Dětkovice se dvorem i se vším dvořským poplužím, ves Dětkovice, ves Vranovice, což tu máme, ves Dobrochov a pustotinu, kteráž slove Šiborovice, hrad pustej Otaslavice, půl vsi Otaslavic i s dvorem a poplužím k tomu dvoru příslušejícím, s dvořákem ve vsi Sněhoticích, ves pustou Lhotu s lidmi platnými i neplatnými, s platy, poplatky, s robotami, s rolí oranou i neoranou, s loukami, pastvami, pastvištěmi i s pustotinami, s lesy, s háji, s chrastinami, s doly, horami, řekami, potoky, s vodami tekoucími i netekúcími, s rybníky, s rybništěmi, s mezemi, hranicemi, s lovy, s hony, s čižbami i s štěpnicemi a zahradami, s vinohrady tak úplně, jak to všecko svrchupsané zboží od starodávna v svých mezech a hranicech záleží a vymezeno jest, se vším plným právem, se všemi požitky, kterými jse jmenovati mohou jmény, panstvím a příslušenstvím, tak jakož sme to sami drželi a toho požívali, tak jakž to všecko v listech správních na ta zboží nám a erbům našim světleji a zřetedlněji zapsáno, podle toho ve dsky zemské vloženo jest, nic nám ani erbům našim a budoucím potomkům našim na té tvrzi Dětkovicích a vsech svrchupsaných i na tom na všem zboží práva panství ani kterého vlastnictví nepozůstavujíce ani zachovávajíce, než to všecko naše vlastní a dědičné zboží svrchupsané — dali sme a mocí listu tohoto dáváme sami od sebe, od erbův a budoucích potomkův našich ku pravému dědictví, jmění, držení a k dědičnému jejich užívání moudrým a opatrným purkmistru a radě i vší obci města našeho Prostějova nynějším i budoucím, věrným našim milým, tak aby svrchupsaná rada města našeho Prostějova i všecka obec nynější i budoucí té tvrze Dětkovic se vším, což k ní přísluší, a vsí svrchupsaných usedlých i pustých jim od nás daných a lidí jim od nás postoupených a v člověčenství řádně uvedených, s tím se vším, což k té tvrzi a k tomu zboží přísluší a příslušelo, k zlepšení téhož města našeho Prostějova užívali a užívati mohli, poplatky a všelijakými požitky jako svého vlastního dědičného svo- bodného a žádnému nezávadného zboží, jakž nejlépe budou moci, na časy budoucí i věčné beze vší erbův i budoucích potomkův našich i všech jiných všelijakých překážek. A jestli by jim to zboží svrchupsané buď na všem neb na díle kdo nařekl buď právem neb jakkolivěk, tehdy my nahořepsaný Jan z Pernšteina i s erby
Strana 464
464 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina a budoucími potomky našimi chtíc, aby podle tohoto našeho obdarování při tom zboží v celosti zachováni byli, máme jim svrchupsané radě i vší obci města našeho Prostějova to všecko osvoboditi a očistiti od každého člověka světského i duchovního i od věnných práv, tak jakž markrabství Moravské za právo a obyčej má, aby svrchu- psaná rada a obec při tom zboží připsaném v celosti zachována byla bez umenšení. Tuto také vzláštní milost purkmistrovi a radě i vší obci města Prostějova nynějším i budoucím činíme, jestliže by z držení našeho a dědicův našich kdy vyšli mužského pohlaví, a komu jinému měli v ruce uvedeni býti, aby nebyli povinni slibu a člověčenství žádnému činiti a slibovati potud, pokudž by jim prvé na jejich listy, svobody, obdarování, kteréž mají od předkův našich i od nás, potvrzení učiněné a v moc jejich jim dáno nebylo; než kdyby se jim takové potvrzení stalo a v moc jejich dáno bylo, tehda jsou oni povinnovati se tak zachovati k tomu pánu, jako ku pánu svému dědičnému. A chtíce my nahořepsaný Jan z Pernšteina, aby oni Prostějovští nynější i budoucí při tom při všem, což se v tom listu píše, zachováni byli, listem to jsme jim pod pečetí naší s naším jistým vědomím vydati ráčili; a pro širší toho vědomost připrosili sme urozených pánův pana Pertolta z Lipého a na Krumlově, nejvyššího maršálka království Českého, pana Jana z Žerotína a na Strážnici, nejvyššího komorníka markrabství Moravského, pana Václava Haugvice z Biskupic a na Bauzové, urozených a statečných rytířův pana Vilíma z Vickova a na Cimburku, nejvyššího hofrychtéře markrabství Moravského, pana Přemka z Vickova a na Prusinovicích, a urozeného vládyku pana Jana Dubčanského ze Zdenína a na Habrovanech, že jsou pečeti své podle našich svědomí k tomuto listu přivěsiti dali, sobě a erbům svým bez škody. Jenž jest dán a psán na zámku našem Mezeříčí v pondělí po sv. apoštolích Šimonu a Judu léta od narození Syna božího tisícího pětistého čtyřidcátého druhého počítajíc. Op. novější ve sb. priv. městsk. v arch. zemsk. král. Česk. 464. Jan z Pernšteina dává purkrabímu zámku Tovačova Janu Pivcovi z Hradčan a z Klinšteina půl lánu rolí, kteráž slove Oujezd, nad Uřečici [Uhřičici] u Kojetína, z kteréhož půl- lánu žádných poplatků nemá dávati; kdyby však toho půllánu komukoliv prodal neb jinak odbyl, ten z něho půlletně platiti bude, jako jiní lidé. — Na Mezeříčí v outerý před sv. Martinem [7. listopadu] 1542. (Arch. mus. Frant. v Brně, priv. Tovač. f. 250.) 465. Král Ferdinand zastavuje Janovi z Pernšteina ves Chrčice, jež se má od Hynka, Vojtěcha Sejfryda bratří Vopršalů vyplatiti. — Na hradě Pražském 1542, 6. prosince. (JMKská ráčí panu Janovi z Pernšteina na vsi Chrticích [sic] vajplatu dávati.) My Ferdinand oc. Oznamujem tímto listem všem, že sme z milosti naší královské urozenému Janovi z Pernšteina na Helfenšteině, věrnému našemu milému, vzhlédše na jeho věrné
464 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina a budoucími potomky našimi chtíc, aby podle tohoto našeho obdarování při tom zboží v celosti zachováni byli, máme jim svrchupsané radě i vší obci města našeho Prostějova to všecko osvoboditi a očistiti od každého člověka světského i duchovního i od věnných práv, tak jakž markrabství Moravské za právo a obyčej má, aby svrchu- psaná rada a obec při tom zboží připsaném v celosti zachována byla bez umenšení. Tuto také vzláštní milost purkmistrovi a radě i vší obci města Prostějova nynějším i budoucím činíme, jestliže by z držení našeho a dědicův našich kdy vyšli mužského pohlaví, a komu jinému měli v ruce uvedeni býti, aby nebyli povinni slibu a člověčenství žádnému činiti a slibovati potud, pokudž by jim prvé na jejich listy, svobody, obdarování, kteréž mají od předkův našich i od nás, potvrzení učiněné a v moc jejich jim dáno nebylo; než kdyby se jim takové potvrzení stalo a v moc jejich dáno bylo, tehda jsou oni povinnovati se tak zachovati k tomu pánu, jako ku pánu svému dědičnému. A chtíce my nahořepsaný Jan z Pernšteina, aby oni Prostějovští nynější i budoucí při tom při všem, což se v tom listu píše, zachováni byli, listem to jsme jim pod pečetí naší s naším jistým vědomím vydati ráčili; a pro širší toho vědomost připrosili sme urozených pánův pana Pertolta z Lipého a na Krumlově, nejvyššího maršálka království Českého, pana Jana z Žerotína a na Strážnici, nejvyššího komorníka markrabství Moravského, pana Václava Haugvice z Biskupic a na Bauzové, urozených a statečných rytířův pana Vilíma z Vickova a na Cimburku, nejvyššího hofrychtéře markrabství Moravského, pana Přemka z Vickova a na Prusinovicích, a urozeného vládyku pana Jana Dubčanského ze Zdenína a na Habrovanech, že jsou pečeti své podle našich svědomí k tomuto listu přivěsiti dali, sobě a erbům svým bez škody. Jenž jest dán a psán na zámku našem Mezeříčí v pondělí po sv. apoštolích Šimonu a Judu léta od narození Syna božího tisícího pětistého čtyřidcátého druhého počítajíc. Op. novější ve sb. priv. městsk. v arch. zemsk. král. Česk. 464. Jan z Pernšteina dává purkrabímu zámku Tovačova Janu Pivcovi z Hradčan a z Klinšteina půl lánu rolí, kteráž slove Oujezd, nad Uřečici [Uhřičici] u Kojetína, z kteréhož půl- lánu žádných poplatků nemá dávati; kdyby však toho půllánu komukoliv prodal neb jinak odbyl, ten z něho půlletně platiti bude, jako jiní lidé. — Na Mezeříčí v outerý před sv. Martinem [7. listopadu] 1542. (Arch. mus. Frant. v Brně, priv. Tovač. f. 250.) 465. Král Ferdinand zastavuje Janovi z Pernšteina ves Chrčice, jež se má od Hynka, Vojtěcha Sejfryda bratří Vopršalů vyplatiti. — Na hradě Pražském 1542, 6. prosince. (JMKská ráčí panu Janovi z Pernšteina na vsi Chrticích [sic] vajplatu dávati.) My Ferdinand oc. Oznamujem tímto listem všem, že sme z milosti naší královské urozenému Janovi z Pernšteina na Helfenšteině, věrnému našemu milému, vzhlédše na jeho věrné
Strana 465
z let 1542 a 1543. 465 a pilné služby, kteréž nám činil a činiti nepřestává, vajplatu na vsi Chrticích v krá- lovstvie našem Českém ležící, kteréž nyní slovutný Hynek, Vojtěch a Sejfryd bratří Vopršalové v zástavě drží až do vuole naší královské, dáti ráčili a tímto listem s dobrým rozmyslem, naším jistým vědomím, s radú věrných našich milých, mocí královskú v Čechách dáváme, tak aby on Jan z Pernšteina mohl držitele již dotčené vsi se vším jejím příslušenstvím, když by se jemu kolivěk zdálo a líbilo, k vajplatě v ta místa, kdež náleží, před se vzíti a obeslati; a jestliže by držitelé tej vsi jakú sumu na tom zapsanú spravedlivě jměli, polože jim za vajplatu nadepsané vsi s jejím příslušenstvím sumu zápisnú vcele a úplně, kterúžto sumu oni přijmúce od něho budú jemu nadepsanú ves hned beze všeho odporu se vším příslušenstvím a tak, jak jsú ji sami drželi a užievali, nic nevymiňujíce, povinni postúpiti; kteréžto vsi když on Jan z Pernšteina v moc svú dosáhne, bude moci i s dědici svými držeti a užievati bez všelijaké překážky. Avšak sobě toto při tom pozuostavovati ráčieme: když bychom my jakožto král Český aneb dědicové a budúcí králové Čeští toho koli požádali, tu ves zase od něho aneb dědicuov a budúcích jeho (dadúc jim puol léta napřed věděti) vyplatiti chtěli, že to budem moci učiniti, položíc jim sumu, [kterou] nynějším držitelóm té vsi za vajplatu dali, budou povinni nám, dědicuom a budúcím králuom Českým bez všelijakého zmatku a otpornosti, vezmúc sumu svou, tej vsi se vším k ní příslušenstvím, nic sobě tu nepozuostavujíc, postúpiti. Také jestliže by se jaké hory neb kovové na nadepsané vsi gruntech z daru pána Boha všemohúcího zjevili, ty a což k horám náleží, sobě, dědicóm a budúcím našim, králuom Českým, též k vlastnímu našemu užitku vymíňovati a pozuostavovati ráčieme. A ktožby tento list jměl neb jmíti bude s svrchupsaného Jana z Pernšteina, dědicuov a budúcích jeho dobrú vuolí a svobodnú, chcme, aby tomu příslušelo plné právo ke všem věcem svrchupsaným, jakožto jim samým. Tomu na svědomie pečet naši královskú k listu tomuto přivěsiti sme rozkázali. Dán na hradě našem Pražském v středu den sv. Mikuláše léta božieho tisícého pětistého čtyřitcátého druhého a království našich Římského 12. a jiných 16. Arch. míst. král. Česk. Verschreibungen 1528—1542, sv. 5., pag. 621. 466. Král Ferdinand dává Janovi z Pernšteina výplatu na zámku Novém Hradu v markrabství Moravském, kterýž Jaroslav Černohorský z Boskovic drží v zástavě. — Na hradě Pražském v středu den sv. Mikuláše (6. pros.) 1542. (Arch. míst. kr. Česk., Verschrei- bungen 1528—42 díl V. pag. 622.) 467. Václav Žampach z Potnšteina pohání Jana z Pernšteina, aby postavil poddané své Jiříka Křečka, Prokopa řezníka, Jana Kavku koláře a Jana Straku ševce k svědomí proti Janovi Knoblochovi z Warnstorfu. — Půhon vložen 1543 v úterý po sv. Vincenci [23. ledna]. (D. Z. m. I. V. 23.) Archiv Český XX. 59
z let 1542 a 1543. 465 a pilné služby, kteréž nám činil a činiti nepřestává, vajplatu na vsi Chrticích v krá- lovstvie našem Českém ležící, kteréž nyní slovutný Hynek, Vojtěch a Sejfryd bratří Vopršalové v zástavě drží až do vuole naší královské, dáti ráčili a tímto listem s dobrým rozmyslem, naším jistým vědomím, s radú věrných našich milých, mocí královskú v Čechách dáváme, tak aby on Jan z Pernšteina mohl držitele již dotčené vsi se vším jejím příslušenstvím, když by se jemu kolivěk zdálo a líbilo, k vajplatě v ta místa, kdež náleží, před se vzíti a obeslati; a jestliže by držitelé tej vsi jakú sumu na tom zapsanú spravedlivě jměli, polože jim za vajplatu nadepsané vsi s jejím příslušenstvím sumu zápisnú vcele a úplně, kterúžto sumu oni přijmúce od něho budú jemu nadepsanú ves hned beze všeho odporu se vším příslušenstvím a tak, jak jsú ji sami drželi a užievali, nic nevymiňujíce, povinni postúpiti; kteréžto vsi když on Jan z Pernšteina v moc svú dosáhne, bude moci i s dědici svými držeti a užievati bez všelijaké překážky. Avšak sobě toto při tom pozuostavovati ráčieme: když bychom my jakožto král Český aneb dědicové a budúcí králové Čeští toho koli požádali, tu ves zase od něho aneb dědicuov a budúcích jeho (dadúc jim puol léta napřed věděti) vyplatiti chtěli, že to budem moci učiniti, položíc jim sumu, [kterou] nynějším držitelóm té vsi za vajplatu dali, budou povinni nám, dědicuom a budúcím králuom Českým bez všelijakého zmatku a otpornosti, vezmúc sumu svou, tej vsi se vším k ní příslušenstvím, nic sobě tu nepozuostavujíc, postúpiti. Také jestliže by se jaké hory neb kovové na nadepsané vsi gruntech z daru pána Boha všemohúcího zjevili, ty a což k horám náleží, sobě, dědicóm a budúcím našim, králuom Českým, též k vlastnímu našemu užitku vymíňovati a pozuostavovati ráčieme. A ktožby tento list jměl neb jmíti bude s svrchupsaného Jana z Pernšteina, dědicuov a budúcích jeho dobrú vuolí a svobodnú, chcme, aby tomu příslušelo plné právo ke všem věcem svrchupsaným, jakožto jim samým. Tomu na svědomie pečet naši královskú k listu tomuto přivěsiti sme rozkázali. Dán na hradě našem Pražském v středu den sv. Mikuláše léta božieho tisícého pětistého čtyřitcátého druhého a království našich Římského 12. a jiných 16. Arch. míst. král. Česk. Verschreibungen 1528—1542, sv. 5., pag. 621. 466. Král Ferdinand dává Janovi z Pernšteina výplatu na zámku Novém Hradu v markrabství Moravském, kterýž Jaroslav Černohorský z Boskovic drží v zástavě. — Na hradě Pražském v středu den sv. Mikuláše (6. pros.) 1542. (Arch. míst. kr. Česk., Verschrei- bungen 1528—42 díl V. pag. 622.) 467. Václav Žampach z Potnšteina pohání Jana z Pernšteina, aby postavil poddané své Jiříka Křečka, Prokopa řezníka, Jana Kavku koláře a Jana Straku ševce k svědomí proti Janovi Knoblochovi z Warnstorfu. — Půhon vložen 1543 v úterý po sv. Vincenci [23. ledna]. (D. Z. m. I. V. 23.) Archiv Český XX. 59
Strana 466
466 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 468. Jan z Pernšteina dává soukeníkům v Meziříčí artikule, vedle kterých by se říditi měli. — Na Meziříčí ve středu po Obrácení sv. Pavla (29. ledna) 1543. (Reg. Mährens. v. Chlumetzký.) 469. Zdeněk Žampach z Potnšteina pohání Jana z Pernšteina, aby předložil smlouvu, kteráž uzavřena byla mezi Janem z Potnšteina a Burjanem Trčkou z Lípy o hrad Žampach; též aby připojil registra a ceduli řezanou, v nichž sepsány svršky na hradě Žampachu a ve dvoře k němu příslušícím. — Půhon vložen 1543 v pátek po sv. Valentinu [16. února]. (D. Z. m. I. W. 12.) Zdeněk Žampach z Pottnšteina pohání Jana z Pernšteina, že pustiti mu nechce hrad Žampach, jejž drží po bratru svém Vojtěchovi z Pernšteina právem Burjana Trčky z Lípy, někdy podkomořího království Českého, a po něm Hajmana Krušiny, kdežto hrad ten dle přede- šlých smluv jemu Zdeňkovi propuštěn býti má. — Půhon vložen 1543 v pondělí po sv. Va- lentinu [19. února]. (D. Z. m. I. W. 10.) 470. Král Ferdinand dává instrukcí Janovi z Pernšteina, Jiříkovi Žabkovi z Limberku, Jiříkovi z Gerštorfu a Václavovi Žehušickému z Nestajova, co by se stavy království Českého a s vyslanci ostatních připojených zemí na sněmu k 5. březnu 1543 svolaném jako poslové královští měli jednati. — V Norimberce v pondělí po neděli Oculi [26. února] 1543. (Reg. sn. a instr. 1540—44 v arch. míst. kr. Česk. p. 186. Sněmy České I. 545.) Téhož dne dána králem Ferdinandem instrukce týmž osobám, co by s posly od stavův markrabství Moravského na sněm všeobecný na hrad Pražský vyslanými vyjednávati měli. (Tamtéž pag. 202.) 471. Jan z Pernšteina Přerovským na jich žádost potvrzuje artikule, kterýmiž povoluje jim užívati dvou rybníků, dílem na jeho, částečně na jich gruntech udělaných; propouští jim mýto a mostné v Přerově za roční plat; vymiňuje si některá mýta a mostné, vymezuje, pokud mají oni, pokud on sám přispívati na opravu cest a mostu. — Na Pardubicích 1543, 10. dubna. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc i s erby svými, pán a pravý dědic panství Přerovského a města Přerova, jak nynějším tak budoucím všelijakého pový- šení a řádu, kdož tento list náš čísti anebo čtouce slyšeti budou, oznamujem, že sou před nás předstoupili opatrní měšťané města našeho Přerova, poddaní naši věrní milí, nás snažnejmi prosbami, jakožto pána svého prosíce, abychom jim artykuluo dole psanejch listem naším milostivě potvrditi ráčili. K jejichžto prosbám slušnejm na- kloněni souce, tak činíme a jim artykule listem naším tvrditi ráčíme. Item, jakož sou tíž měšťané Přerovští, poddaní naši; s povolením naším dva rybníky mezi Přerovem a Dluhonicemi na díle v gruntech našich a na díle v gruntech svých k oužitku obecnímu udělali: pak těch rybníkuo oni Přerovští nynější i budoucí potomkové jich užívati mají, jakž se jim koli zdáti a líbiti bude, a to bez překážky naší, erbuo a budoucích potomkuo našich, držiteluo panství Přerovského, a to na budoucí časy; a pod žádnejm vymyšleným obyčejem v to jim žádnej sahati ani vkra- čovati nemá.
466 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 468. Jan z Pernšteina dává soukeníkům v Meziříčí artikule, vedle kterých by se říditi měli. — Na Meziříčí ve středu po Obrácení sv. Pavla (29. ledna) 1543. (Reg. Mährens. v. Chlumetzký.) 469. Zdeněk Žampach z Potnšteina pohání Jana z Pernšteina, aby předložil smlouvu, kteráž uzavřena byla mezi Janem z Potnšteina a Burjanem Trčkou z Lípy o hrad Žampach; též aby připojil registra a ceduli řezanou, v nichž sepsány svršky na hradě Žampachu a ve dvoře k němu příslušícím. — Půhon vložen 1543 v pátek po sv. Valentinu [16. února]. (D. Z. m. I. W. 12.) Zdeněk Žampach z Pottnšteina pohání Jana z Pernšteina, že pustiti mu nechce hrad Žampach, jejž drží po bratru svém Vojtěchovi z Pernšteina právem Burjana Trčky z Lípy, někdy podkomořího království Českého, a po něm Hajmana Krušiny, kdežto hrad ten dle přede- šlých smluv jemu Zdeňkovi propuštěn býti má. — Půhon vložen 1543 v pondělí po sv. Va- lentinu [19. února]. (D. Z. m. I. W. 10.) 470. Král Ferdinand dává instrukcí Janovi z Pernšteina, Jiříkovi Žabkovi z Limberku, Jiříkovi z Gerštorfu a Václavovi Žehušickému z Nestajova, co by se stavy království Českého a s vyslanci ostatních připojených zemí na sněmu k 5. březnu 1543 svolaném jako poslové královští měli jednati. — V Norimberce v pondělí po neděli Oculi [26. února] 1543. (Reg. sn. a instr. 1540—44 v arch. míst. kr. Česk. p. 186. Sněmy České I. 545.) Téhož dne dána králem Ferdinandem instrukce týmž osobám, co by s posly od stavův markrabství Moravského na sněm všeobecný na hrad Pražský vyslanými vyjednávati měli. (Tamtéž pag. 202.) 471. Jan z Pernšteina Přerovským na jich žádost potvrzuje artikule, kterýmiž povoluje jim užívati dvou rybníků, dílem na jeho, částečně na jich gruntech udělaných; propouští jim mýto a mostné v Přerově za roční plat; vymiňuje si některá mýta a mostné, vymezuje, pokud mají oni, pokud on sám přispívati na opravu cest a mostu. — Na Pardubicích 1543, 10. dubna. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc i s erby svými, pán a pravý dědic panství Přerovského a města Přerova, jak nynějším tak budoucím všelijakého pový- šení a řádu, kdož tento list náš čísti anebo čtouce slyšeti budou, oznamujem, že sou před nás předstoupili opatrní měšťané města našeho Přerova, poddaní naši věrní milí, nás snažnejmi prosbami, jakožto pána svého prosíce, abychom jim artykuluo dole psanejch listem naším milostivě potvrditi ráčili. K jejichžto prosbám slušnejm na- kloněni souce, tak činíme a jim artykule listem naším tvrditi ráčíme. Item, jakož sou tíž měšťané Přerovští, poddaní naši; s povolením naším dva rybníky mezi Přerovem a Dluhonicemi na díle v gruntech našich a na díle v gruntech svých k oužitku obecnímu udělali: pak těch rybníkuo oni Přerovští nynější i budoucí potomkové jich užívati mají, jakž se jim koli zdáti a líbiti bude, a to bez překážky naší, erbuo a budoucích potomkuo našich, držiteluo panství Přerovského, a to na budoucí časy; a pod žádnejm vymyšleným obyčejem v to jim žádnej sahati ani vkra- čovati nemá.
Strana 467
z roku 1543. 467 Item, jakož jest se smlouva stala urozenejmi vládykami panem Václavem Pavlovským z Witbachu, panem Arklebem Prusinovským z Vickova, panem Albrechtem z Barště a panem Vilímem z Vickova, mezi urozenejm pánem panem Vilémem z Pern- šteina a na Helfenšteině, nejvyšším hofmistrem království Českého, panem otcem naším dobré paměti, a mezi měšťany Přerovskejmi a tou vší obcí o mejto a mostní Přerovské, kteréž sme tu v Přerově měli: kdež my nahořepsanej Jan z Pernšteina oc prohlédajíc k jejich slušnejm a pokornejm prosbám a chtíc tomu, čímž by se jim od nás větší milost stala, aby se to město lípe vzdělávati mohlo, to mejto jim tímto listem dáváme a oddáváme na budoucí časy beze vší překážky naší, erbuov i po- tomkuov našich, tak jakž artykulové dole psaní v té smluvě zapsaní to v sobě šíře ukazují. Nejprvé, že měšťané Přerovští i ta všecka obec za to mejto a mostní každý rok nám vydávati mají šedesáte pět kop groší českých, za jednu kopu šedesáte grošuov a za jeden groš sedm peněz bílejch počítajíc, a to rozdílně, při svatým Jiří XXXIIj grošuo českých a při svatým Václavě XXXIIj gr. českých, a toho měšťané potudto hájiti mají. Item, u Tučína, u Tmeně, u mostu Dluhonského a u Předmostí, item na jinejch místech, kdež se k ruce naší mejto béře ve vsech, to nám a erbóm našim předce k ruce jíti má. Item, měšťané most a cesty opravovati mají, a my, erbové a potomci naši mostnice a trámy i jinej les, což potřebí bude, k tomu dávati máme na ty opravy. Item, jestli by most opravy potřeboval, ježto by zkažen byl buďto vodami velikými neb sjitím trámuo, to měšťané a ta obec opravovati mají až do pěti kop grošuov českých pojednou vynaložení. Pakliby ta oprava většího nákladu pojednou vynaložení potřebovala, to my, erbové a budoucí potomci naši nákladem naším do- dělati a opraviti máme, pokoudž ta potřeba káže, což nad pět kop grošno přijde, kteréž by měšťané na tu zkázu mostu vynaložili pojednou. Item, z těchto vsí našich: z Bejňova, z Kozlevic, z Předmostí a z Popuovek, lidé naši každou zimu dva trámy jim přivésti a položiti mají k opravám toho mostu, kdež by potřeba kázala; a měšťané to opatrovati mají, aby ti trámové nehnili a darmo svezeni nebyli, k opravám toho mostu, pro příhodu. I chtíce my nahořepsanej Jan z Pernšteina a na Helfenšteině, pán a pravej dědic panství Přerovského, aby měšťané Přerovští nynější i budoucí při tom při všem, což se v tomto listu píše, od nás, erbuo a budoucích potomkuo našich, pánuo a držiteluo panství Přerovského, beze všelijakého přerušení zachováni byli, list tento sme jim pod pečetí naší s naším jistejm vědomím vydati rozkázali. Kterýž jest dán a psán na zámku našem Pardubicích v outerý po Svátosti léta od narození Syna božího tisícího pětistého čtyřidcátého třetího počítajíc. Archiv musea Františkova v Brně. Privil. Tovač. f. 173. 59*
z roku 1543. 467 Item, jakož jest se smlouva stala urozenejmi vládykami panem Václavem Pavlovským z Witbachu, panem Arklebem Prusinovským z Vickova, panem Albrechtem z Barště a panem Vilímem z Vickova, mezi urozenejm pánem panem Vilémem z Pern- šteina a na Helfenšteině, nejvyšším hofmistrem království Českého, panem otcem naším dobré paměti, a mezi měšťany Přerovskejmi a tou vší obcí o mejto a mostní Přerovské, kteréž sme tu v Přerově měli: kdež my nahořepsanej Jan z Pernšteina oc prohlédajíc k jejich slušnejm a pokornejm prosbám a chtíc tomu, čímž by se jim od nás větší milost stala, aby se to město lípe vzdělávati mohlo, to mejto jim tímto listem dáváme a oddáváme na budoucí časy beze vší překážky naší, erbuov i po- tomkuov našich, tak jakž artykulové dole psaní v té smluvě zapsaní to v sobě šíře ukazují. Nejprvé, že měšťané Přerovští i ta všecka obec za to mejto a mostní každý rok nám vydávati mají šedesáte pět kop groší českých, za jednu kopu šedesáte grošuov a za jeden groš sedm peněz bílejch počítajíc, a to rozdílně, při svatým Jiří XXXIIj grošuo českých a při svatým Václavě XXXIIj gr. českých, a toho měšťané potudto hájiti mají. Item, u Tučína, u Tmeně, u mostu Dluhonského a u Předmostí, item na jinejch místech, kdež se k ruce naší mejto béře ve vsech, to nám a erbóm našim předce k ruce jíti má. Item, měšťané most a cesty opravovati mají, a my, erbové a potomci naši mostnice a trámy i jinej les, což potřebí bude, k tomu dávati máme na ty opravy. Item, jestli by most opravy potřeboval, ježto by zkažen byl buďto vodami velikými neb sjitím trámuo, to měšťané a ta obec opravovati mají až do pěti kop grošuov českých pojednou vynaložení. Pakliby ta oprava většího nákladu pojednou vynaložení potřebovala, to my, erbové a budoucí potomci naši nákladem naším do- dělati a opraviti máme, pokoudž ta potřeba káže, což nad pět kop grošno přijde, kteréž by měšťané na tu zkázu mostu vynaložili pojednou. Item, z těchto vsí našich: z Bejňova, z Kozlevic, z Předmostí a z Popuovek, lidé naši každou zimu dva trámy jim přivésti a položiti mají k opravám toho mostu, kdež by potřeba kázala; a měšťané to opatrovati mají, aby ti trámové nehnili a darmo svezeni nebyli, k opravám toho mostu, pro příhodu. I chtíce my nahořepsanej Jan z Pernšteina a na Helfenšteině, pán a pravej dědic panství Přerovského, aby měšťané Přerovští nynější i budoucí při tom při všem, což se v tomto listu píše, od nás, erbuo a budoucích potomkuo našich, pánuo a držiteluo panství Přerovského, beze všelijakého přerušení zachováni byli, list tento sme jim pod pečetí naší s naším jistejm vědomím vydati rozkázali. Kterýž jest dán a psán na zámku našem Pardubicích v outerý po Svátosti léta od narození Syna božího tisícího pětistého čtyřidcátého třetího počítajíc. Archiv musea Františkova v Brně. Privil. Tovač. f. 173. 59*
Strana 468
468 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernštema 472. Jan z Pernšteina a rukojmí město Kladsko, Bystřice (Habelschwert), Hrádek (Wunschelburg) a Landek vyznávají, že dlužni jsou Jáchymovi z Netzenu na Waigelsdorfé 1200 uhersk. zl. — V Kladsku ve čtvrtek před sv. Jiřím [19. dubna] 1543. (Orig. něm. perg. v arch. míst. král. Česk. č. 1068.) 473. Jan z Pernšteina vyznává, že jest dlužen vládyce Arnoštovi Staňkovi (psáno Stainkovi) z Korytova 450 � gr. česk. 1543 v outerý po sv. Jiří [24. dubna]. (Orig perg. v arch. míst. kr. Česk. č. 1061.) 474. Když na sněmu 30. dubna 1543 na hradě Pražském konaném Jana Tarnowského z Tarnow, kastelána království Polského, syn Jan za obyvatele království Českého přijat, byl mezi jinými relatorem při dskách zemských v té věci Jan z Pernšteina. (Malý stav. arch. v zemsk. arch. kr. Česk.; kvat. červený relací 1541—49 f. B. 27. a.) 475. Jan z Pernšteina daruje ke špitálu v městečku České Třebové platy z dvou gruntů. — Na Pardubicích 1543, 13. července. My Jan z Pernštaina a na Helfenštaině oc, pán a držitel panství Lantšperského a městečka České Třebové, známo činíme tímto listem obecně přede všemi, kdež čten neb čtouce slyšán bude: jakož nám vychází v městečku České Třebové se dvou gruntuov, jmenovitě z gruntu Blaudova a z gruntu Byzmanova, platu ročního devět grošův čtyry peníze, robotního šest grošův, za žito sedm grošův, za ječmen šest grošův, za slepice jeden groš tři peníze, kravského šosu čtyry groše, za obojí oves sedm grošův, plecního jeden groš, vše míšenských, kdež toho suma učiní půl kopy dvanácte grošův míšenských: pak ten plat nahoře psaný my Jan z Pernštaina dá- váme a pouštíme nyní i na časy budoucí k špitáli chudým lidem tu v městečku České Třebové, aby jim k živnosti jejich s těch dvou gruntův Bloudova a Byzmanova každého roku vydáván a placen byl bez překážky naší, dědicův našich a držitelův Lantšperských a městečka České Třebové; na kterýžto plat se žádný pán žádným vy- myšleným obyčejem táhnouti nemá, než chudým lidem do špitálu v České Třebové ať náleží, a žádnému jinému. Tomu na svědomí pečeť naši vlastní k tomuto listu sme přivěsiti kázali. Jenž jest dán a psán na Pardubicích v pátek den svaté panny Mar- kyty léta od narození Syna božího tisícího pětistého čtyřicátého třetího počítajíc. Pečeť schází. — Museum v C. Třebové č. 863. Orig. na perg. 476. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina prodlužuje zástavu hrabství Kladského ještě na tři léta. Na hradě Pražském 1543, 25. srpna. My Ferdinand oc. Oznamujem tímto listem všem: jakož jsme minulého času, když se psalo léta božieho tisícého pětistého třidcátého sedmého, o zástavu hrabství našeho Gladského s urozeným Janem z Pernšteina na Helfenšteině, věrným naším
468 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernštema 472. Jan z Pernšteina a rukojmí město Kladsko, Bystřice (Habelschwert), Hrádek (Wunschelburg) a Landek vyznávají, že dlužni jsou Jáchymovi z Netzenu na Waigelsdorfé 1200 uhersk. zl. — V Kladsku ve čtvrtek před sv. Jiřím [19. dubna] 1543. (Orig. něm. perg. v arch. míst. král. Česk. č. 1068.) 473. Jan z Pernšteina vyznává, že jest dlužen vládyce Arnoštovi Staňkovi (psáno Stainkovi) z Korytova 450 � gr. česk. 1543 v outerý po sv. Jiří [24. dubna]. (Orig perg. v arch. míst. kr. Česk. č. 1061.) 474. Když na sněmu 30. dubna 1543 na hradě Pražském konaném Jana Tarnowského z Tarnow, kastelána království Polského, syn Jan za obyvatele království Českého přijat, byl mezi jinými relatorem při dskách zemských v té věci Jan z Pernšteina. (Malý stav. arch. v zemsk. arch. kr. Česk.; kvat. červený relací 1541—49 f. B. 27. a.) 475. Jan z Pernšteina daruje ke špitálu v městečku České Třebové platy z dvou gruntů. — Na Pardubicích 1543, 13. července. My Jan z Pernštaina a na Helfenštaině oc, pán a držitel panství Lantšperského a městečka České Třebové, známo činíme tímto listem obecně přede všemi, kdež čten neb čtouce slyšán bude: jakož nám vychází v městečku České Třebové se dvou gruntuov, jmenovitě z gruntu Blaudova a z gruntu Byzmanova, platu ročního devět grošův čtyry peníze, robotního šest grošův, za žito sedm grošův, za ječmen šest grošův, za slepice jeden groš tři peníze, kravského šosu čtyry groše, za obojí oves sedm grošův, plecního jeden groš, vše míšenských, kdež toho suma učiní půl kopy dvanácte grošův míšenských: pak ten plat nahoře psaný my Jan z Pernštaina dá- váme a pouštíme nyní i na časy budoucí k špitáli chudým lidem tu v městečku České Třebové, aby jim k živnosti jejich s těch dvou gruntův Bloudova a Byzmanova každého roku vydáván a placen byl bez překážky naší, dědicův našich a držitelův Lantšperských a městečka České Třebové; na kterýžto plat se žádný pán žádným vy- myšleným obyčejem táhnouti nemá, než chudým lidem do špitálu v České Třebové ať náleží, a žádnému jinému. Tomu na svědomí pečeť naši vlastní k tomuto listu sme přivěsiti kázali. Jenž jest dán a psán na Pardubicích v pátek den svaté panny Mar- kyty léta od narození Syna božího tisícího pětistého čtyřicátého třetího počítajíc. Pečeť schází. — Museum v C. Třebové č. 863. Orig. na perg. 476. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina prodlužuje zástavu hrabství Kladského ještě na tři léta. Na hradě Pražském 1543, 25. srpna. My Ferdinand oc. Oznamujem tímto listem všem: jakož jsme minulého času, když se psalo léta božieho tisícého pětistého třidcátého sedmého, o zástavu hrabství našeho Gladského s urozeným Janem z Pernšteina na Helfenšteině, věrným naším
Strana 469
z roku 1543. 469 milým, urovnati a jemu to v jisté sumě a pod jistými výměnkami až do šesti let pořád zběhlých bez vyplacování zapsati ráčili, jakž list náš jemu na to vydaný, jehož datum na hradě našem Pražském v středu den sv. Jana Stětí léta jmenovaného třidcátého sedmého šířeji v sobě obsahuje a zavírá; i poněvadž vedle toho zápisu při tomto nynějším času léta vycházejí, a nám vejplata téhož hrabství by náležeti jměla: i takto jsme s ním o to srovnati ráčili, abychom od něho téhož hrabství nevyplaco- vali, ale při něm ještě za některý rok zanechati ráčili. Podle kteréhožto s ním o to srovnání s dobrým rozmyslem, naším jistým vě- domím a jakožto král Český, s radú věrných našich milých, témuž Janovi z Pernšteina tu milost jsme učinili a tímto listem činiti ráčieme, že on i dědicové jeho téhož hrabství Gladského se vším tím právem a pod těmi všemi výměnkami a vedle znění zápisu dotčeného, předešle jemu Janovi z Pernšteina vydaného, ode dne vyjití těch šesti let ještě za tři léta pořád zběhlá v držení a užívání býti má beze vší naší, dědicuov a budúcích našich králuov Českých i jiných všech lidí překážky; však nám toho, dědicuom i budúcím našim při tom pozuostavujíc, když by on Jan z Pernšteina vedle zápisu a pod výměnkami v něm doloženými ty tři léta vydržel, a my že bychom vod něho neb od dědicuov jeho to hrabství zase vyplatiti chtěli, dadúc jim vedle zápisu napřed věděti a sumu jich v častopsaným zápisu předešlým jmenovanú, budú povinni téhož hrabství, jakž jsú ho sami v držení byli, nic sobě při tom nepozuosta- vujíc ani vymieňujíc, postúpiti a listy naše prvnější i tento nynější navrátiti bez zmatku a otpornosti. Dán na hradě našem Pražském v sobotu po svatém Bartoloměji apoštolu božím léta Páně tisícieho pětistého čtyřidcátého třetieho a královstvie našich Římského třináctého a jiných sedmnáctého. Ferdinandus. Henricus burgrauius Misnensis supremus regni Boemie cancellarius pfro]p[osui]t. Tento list ve dsky zemské vložen a vepsán jest z rozkázání a s povolením stavuov z plného sněmu, kterýž držán byl léta oc XLIIII. po svatých Třech králích. Relatorové na to byli jsú: Petr z Rozmberka, Zdislav Berka z Dubé oc, najvyšší hofmistr královstvie Českého, Jaroslav z Šelnberka a z Kosti oc, najvyšší komorník královstvie Českého, Hendrych svaté Římské říše purkrabie v Míšni, hrabě z Hartnšteina a z Plavna oc, najvyžší kancléř králov- stvie Českého, Šebestian z Weythmille a na Chomútově, najvyšší minemajstr královstvie Českého, Jan Křinecký z Ronova, Arnošt Krajíř z Krajku na Mladém Boleslavi, Jan starší z Walšteina a na Újezdě z pánuov; Jan Bechyně z Lažan na Píčině, najvyšší písař králov- stvie Českého, Šebestian Markvart z Hrádku na Nekmieři, purkrabie Karlšteinský, Vilém Přech z Čechtic, Václav Žeušický z Nestajova, Piram Kapoun z Svojkova, Petr Malovec z Chajnova, Albrecht Kapléř z Sulevic, Vilém Klenovský z Klenového na Žinkovech, z vládyk. Stalo se léta oc XLIIII. ve čtvrtek den sv. Antonína. Desky Karlšteinské V. D. XII. a D. Z. V. C. 22.
z roku 1543. 469 milým, urovnati a jemu to v jisté sumě a pod jistými výměnkami až do šesti let pořád zběhlých bez vyplacování zapsati ráčili, jakž list náš jemu na to vydaný, jehož datum na hradě našem Pražském v středu den sv. Jana Stětí léta jmenovaného třidcátého sedmého šířeji v sobě obsahuje a zavírá; i poněvadž vedle toho zápisu při tomto nynějším času léta vycházejí, a nám vejplata téhož hrabství by náležeti jměla: i takto jsme s ním o to srovnati ráčili, abychom od něho téhož hrabství nevyplaco- vali, ale při něm ještě za některý rok zanechati ráčili. Podle kteréhožto s ním o to srovnání s dobrým rozmyslem, naším jistým vě- domím a jakožto král Český, s radú věrných našich milých, témuž Janovi z Pernšteina tu milost jsme učinili a tímto listem činiti ráčieme, že on i dědicové jeho téhož hrabství Gladského se vším tím právem a pod těmi všemi výměnkami a vedle znění zápisu dotčeného, předešle jemu Janovi z Pernšteina vydaného, ode dne vyjití těch šesti let ještě za tři léta pořád zběhlá v držení a užívání býti má beze vší naší, dědicuov a budúcích našich králuov Českých i jiných všech lidí překážky; však nám toho, dědicuom i budúcím našim při tom pozuostavujíc, když by on Jan z Pernšteina vedle zápisu a pod výměnkami v něm doloženými ty tři léta vydržel, a my že bychom vod něho neb od dědicuov jeho to hrabství zase vyplatiti chtěli, dadúc jim vedle zápisu napřed věděti a sumu jich v častopsaným zápisu předešlým jmenovanú, budú povinni téhož hrabství, jakž jsú ho sami v držení byli, nic sobě při tom nepozuosta- vujíc ani vymieňujíc, postúpiti a listy naše prvnější i tento nynější navrátiti bez zmatku a otpornosti. Dán na hradě našem Pražském v sobotu po svatém Bartoloměji apoštolu božím léta Páně tisícieho pětistého čtyřidcátého třetieho a královstvie našich Římského třináctého a jiných sedmnáctého. Ferdinandus. Henricus burgrauius Misnensis supremus regni Boemie cancellarius pfro]p[osui]t. Tento list ve dsky zemské vložen a vepsán jest z rozkázání a s povolením stavuov z plného sněmu, kterýž držán byl léta oc XLIIII. po svatých Třech králích. Relatorové na to byli jsú: Petr z Rozmberka, Zdislav Berka z Dubé oc, najvyšší hofmistr královstvie Českého, Jaroslav z Šelnberka a z Kosti oc, najvyšší komorník královstvie Českého, Hendrych svaté Římské říše purkrabie v Míšni, hrabě z Hartnšteina a z Plavna oc, najvyžší kancléř králov- stvie Českého, Šebestian z Weythmille a na Chomútově, najvyšší minemajstr královstvie Českého, Jan Křinecký z Ronova, Arnošt Krajíř z Krajku na Mladém Boleslavi, Jan starší z Walšteina a na Újezdě z pánuov; Jan Bechyně z Lažan na Píčině, najvyšší písař králov- stvie Českého, Šebestian Markvart z Hrádku na Nekmieři, purkrabie Karlšteinský, Vilém Přech z Čechtic, Václav Žeušický z Nestajova, Piram Kapoun z Svojkova, Petr Malovec z Chajnova, Albrecht Kapléř z Sulevic, Vilém Klenovský z Klenového na Žinkovech, z vládyk. Stalo se léta oc XLIIII. ve čtvrtek den sv. Antonína. Desky Karlšteinské V. D. XII. a D. Z. V. C. 22.
Strana 470
470 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 477. Na sněmu 7. ledna 1544 volen byl Jan z Pernšteina vedle jiných, aby s Karlem z Žerotína a Otíkem z Bubna vyjednával v příčině služby válečné. Při témž sněmu zapsán také jako relator. (Sn. české I. str. 583 č. 319.) Též r. 1545, 7. ledna byl relatorem sněmu. (Tamže, str. 610. č. 327.) 478. Jan z Pernšteina potvrzuje městečku Kralicím, aby při rybníku, který si nade mlýnem udělali, budoucně bez překážky mohli zůstati. — Na Prostějově 1544, 2. března. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině, pán a pravý dědic zámku Tovačov- ského a panství k němu příslušejícího, vyznávám tímto listem jakž nynějším tak bu- doucím, kdož jej uzří anebo čtouci slyšeti budou: že sou předstoupili před nás opatrní purkmistr, rada i všecka obec městečka našeho Kralic, věrní naši milí, ukazujíce nám při věcech obecních nemalé opravy a náklady, a proti tomu že malé užitky mají a tak mnohokráte sbírky na sebe skládati musejí; při tom nás snažnou a pokornou prosbou prosíce o rybník ten, kterej sou s povolením naším nad mlýnem Kralickým na tý louce podle struhy mlýnské k oužitku obecnímu udělali, abychom jim potvrzení své dáti a v tom je z milosti své opatřiti ráčili, aby při tom rybníku budoucně bez překážky zuostati mohli. Kdež my svrchupsanej Jan z Pernšteina majíc to před sebou, poddaným svým, což by jim užitečného přijíti mohlo, ne abychom jim to rušili, ale pro zlepšení a vzdělání jich abychom jim toho dopomáhali, aby netoliko nynější obyvatelé městečka našeho Kralic, ale i potomci jich dobrotivosti a milosti naší požívajíc, z našeho tako- vého dobrodiní vděčni jsouc nám, dědicóm i potomkóm našim, poddaností svou tím povolnější byli: a protož k takové jich prosbě ne z povinnosti, ale z lásky jsouc nakloněni, rybník ten svrchupsaný, kterýž sou k oužitku obecnímu s vuolí naší udělali, jim k oužitku dědičně pouštíme a osvobozujem, aby toho rybníku k obecnímu dobrému užívali a užívati mohli bez naší, dědicuo i potomkuov našich všelijaké překážky na budoucí časy; však tak, aby při tom řád zachován byl, při nasazování téhož rybníka, aby se k oužitku opatroval, též také při prodaji ryb, aby se z toho řádnej počet činil, což se utrží, aby to k obci docházelo a počet z toho dělán byl. A nechtíc, aby potomně nesnáze aneb ruoznice o vodu pouštění do téhož rybníka mezi touž obcí Kralickou a mlynářem jejich bývati měly, toto mezi nimi podle svolení obojí strany, jak se k sobě zachovati mají, pro budoucí paměť pozuo- stavuji: když by se rybník napouštěti měl, tehdy Kraličští tý vody z struhy mlýnské polovici na rybník mají a budou moci vzíti, a druhá polovice vody aby na mlýn šla, aby proto mlynář také mleti mohl; a když by rybník napuštěn byl, proto Kra- ličští vodu na rybník předce pouštěti mají a budou moci, však tak, což by zbytní vody na rybníku bylo, té nemají nikudy jinudy vypouštěti, než tou
470 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 477. Na sněmu 7. ledna 1544 volen byl Jan z Pernšteina vedle jiných, aby s Karlem z Žerotína a Otíkem z Bubna vyjednával v příčině služby válečné. Při témž sněmu zapsán také jako relator. (Sn. české I. str. 583 č. 319.) Též r. 1545, 7. ledna byl relatorem sněmu. (Tamže, str. 610. č. 327.) 478. Jan z Pernšteina potvrzuje městečku Kralicím, aby při rybníku, který si nade mlýnem udělali, budoucně bez překážky mohli zůstati. — Na Prostějově 1544, 2. března. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině, pán a pravý dědic zámku Tovačov- ského a panství k němu příslušejícího, vyznávám tímto listem jakž nynějším tak bu- doucím, kdož jej uzří anebo čtouci slyšeti budou: že sou předstoupili před nás opatrní purkmistr, rada i všecka obec městečka našeho Kralic, věrní naši milí, ukazujíce nám při věcech obecních nemalé opravy a náklady, a proti tomu že malé užitky mají a tak mnohokráte sbírky na sebe skládati musejí; při tom nás snažnou a pokornou prosbou prosíce o rybník ten, kterej sou s povolením naším nad mlýnem Kralickým na tý louce podle struhy mlýnské k oužitku obecnímu udělali, abychom jim potvrzení své dáti a v tom je z milosti své opatřiti ráčili, aby při tom rybníku budoucně bez překážky zuostati mohli. Kdež my svrchupsanej Jan z Pernšteina majíc to před sebou, poddaným svým, což by jim užitečného přijíti mohlo, ne abychom jim to rušili, ale pro zlepšení a vzdělání jich abychom jim toho dopomáhali, aby netoliko nynější obyvatelé městečka našeho Kralic, ale i potomci jich dobrotivosti a milosti naší požívajíc, z našeho tako- vého dobrodiní vděčni jsouc nám, dědicóm i potomkóm našim, poddaností svou tím povolnější byli: a protož k takové jich prosbě ne z povinnosti, ale z lásky jsouc nakloněni, rybník ten svrchupsaný, kterýž sou k oužitku obecnímu s vuolí naší udělali, jim k oužitku dědičně pouštíme a osvobozujem, aby toho rybníku k obecnímu dobrému užívali a užívati mohli bez naší, dědicuo i potomkuov našich všelijaké překážky na budoucí časy; však tak, aby při tom řád zachován byl, při nasazování téhož rybníka, aby se k oužitku opatroval, též také při prodaji ryb, aby se z toho řádnej počet činil, což se utrží, aby to k obci docházelo a počet z toho dělán byl. A nechtíc, aby potomně nesnáze aneb ruoznice o vodu pouštění do téhož rybníka mezi touž obcí Kralickou a mlynářem jejich bývati měly, toto mezi nimi podle svolení obojí strany, jak se k sobě zachovati mají, pro budoucí paměť pozuo- stavuji: když by se rybník napouštěti měl, tehdy Kraličští tý vody z struhy mlýnské polovici na rybník mají a budou moci vzíti, a druhá polovice vody aby na mlýn šla, aby proto mlynář také mleti mohl; a když by rybník napuštěn byl, proto Kra- ličští vodu na rybník předce pouštěti mají a budou moci, však tak, což by zbytní vody na rybníku bylo, té nemají nikudy jinudy vypouštěti, než tou
Strana 471
z roku 1544. 471 troubou, která jest nad lamfeštem z rybníka do struhy mlýnské. A když by ta trouba jakžkoli sešla, že by jí jíti nemohla voda, tu zase Kraličští svým nákladem opraviti a dělati mají, tím neprodlévajíc; a pokudž by opravena aneb znovu udělána nebyla, aby jí voda svobodně jíti mohla, nemá se na rybník vody žádné pouštěti, až se to udělá a opraví. A protož my svrchupsanej Jan z Pernšteina a na Helfenšteině, chtíce, aby nahoře psaná obec Kralická při tomto našem obdarování úplně a v celosti od nás a dědicuo i potomkuo našich, pánuo a držiteluo zámku Tovačova a městečka Kralic, tak jakž se svrchu píše, bez všelijaké překážky zachováni byli, pečetí naší toho po- tvrditi a k tomuto listu s naším jistejm vědomím přivěsiti sme dali. Jenž jest dán a psán na zámku našem Prostějově v neděli první v puostě léta páně tisícího pěti- stého čtyřidcátého čtvrtého počítajíc. Archiv musea Františkova v Brně. Privil. Tovač. f. 46. 479. L. 1544 v pátek po sv. Stanislavu [10. května] zapsáno bylo do desk zemských, že když na sněmu obecním v pondělí po sv. Jiří (28. dubna) 1539 držaném schválena stavy smlouva mezi králem a Janem z Pernšteina o zástavu hrabství Kladského, stalo se s vý- minkou, jestliže by kdy země to hrabství Kladské vyplatiti chtěla, že po vyjití let v smlouvě položených vůli toho míti bude. (Malý stav. arch. v arch. zemsk. král. Česk.; kvat. relací červený 1541—49. f. C. 20a.) 480. Jan z Pernšteina na stížnost Němčických a Měrovských povoluje, aby užitky a desátky z těchto vsí soustředili na faru Němčickou pro vychování společného kněze. — Na Tovačově 1544, 28. května. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc, pán a pravý dědic panství Tova- čovského a držitel vsí Němčic a Mirovic, vyznáváme tímto listem obecně přede všemi, ktož jej uzří anebo čtúci slyšeti budou: že sou před nás předstoupili lidé ze vsi Němčic a ze vsi Mirovic, poddaní naši věrní milí, oznamujíc nám obojí společně, že správcí duochovních, totiž kněží stálých a hodnejch, kteříž by jim slovem páně a správú křesťanskou posluhovali, jmíti nemohou, a to proto, že při každé faře jich užitky malé sou, že se na to kněží vychovávati nemohou; ukazujíc na tom nemalú obtížnost svou při obou dědinách, že o křty i o jiné posluhování do jinejch dědin musejí choditi a s těžkostí k tomu přicházeti; při tom snažnú a pokornou prosbou obojí společně nás prosíce, abychom jim toho příti a povolení své dáti ráčili, aby ti desátkové a užitkové, kteří k těm oběma farám přísluší, k faře Němčický obráceni a dáváni byli, aby kněží majíc lepší opatření, hodný a stálý mívati mohli. Kdež my svrchupsanej Jan z Pernšteina oc jakožto pán Tovačovský a těch vsí, slyšíc žádost jich slušnou a uváživše jejich při tom obtížnost, kterúž skrze to mají, když správcí anebo kněží míti nemohou, k jich slušné prosbě jsouc nachýleni,
z roku 1544. 471 troubou, která jest nad lamfeštem z rybníka do struhy mlýnské. A když by ta trouba jakžkoli sešla, že by jí jíti nemohla voda, tu zase Kraličští svým nákladem opraviti a dělati mají, tím neprodlévajíc; a pokudž by opravena aneb znovu udělána nebyla, aby jí voda svobodně jíti mohla, nemá se na rybník vody žádné pouštěti, až se to udělá a opraví. A protož my svrchupsanej Jan z Pernšteina a na Helfenšteině, chtíce, aby nahoře psaná obec Kralická při tomto našem obdarování úplně a v celosti od nás a dědicuo i potomkuo našich, pánuo a držiteluo zámku Tovačova a městečka Kralic, tak jakž se svrchu píše, bez všelijaké překážky zachováni byli, pečetí naší toho po- tvrditi a k tomuto listu s naším jistejm vědomím přivěsiti sme dali. Jenž jest dán a psán na zámku našem Prostějově v neděli první v puostě léta páně tisícího pěti- stého čtyřidcátého čtvrtého počítajíc. Archiv musea Františkova v Brně. Privil. Tovač. f. 46. 479. L. 1544 v pátek po sv. Stanislavu [10. května] zapsáno bylo do desk zemských, že když na sněmu obecním v pondělí po sv. Jiří (28. dubna) 1539 držaném schválena stavy smlouva mezi králem a Janem z Pernšteina o zástavu hrabství Kladského, stalo se s vý- minkou, jestliže by kdy země to hrabství Kladské vyplatiti chtěla, že po vyjití let v smlouvě položených vůli toho míti bude. (Malý stav. arch. v arch. zemsk. král. Česk.; kvat. relací červený 1541—49. f. C. 20a.) 480. Jan z Pernšteina na stížnost Němčických a Měrovských povoluje, aby užitky a desátky z těchto vsí soustředili na faru Němčickou pro vychování společného kněze. — Na Tovačově 1544, 28. května. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc, pán a pravý dědic panství Tova- čovského a držitel vsí Němčic a Mirovic, vyznáváme tímto listem obecně přede všemi, ktož jej uzří anebo čtúci slyšeti budou: že sou před nás předstoupili lidé ze vsi Němčic a ze vsi Mirovic, poddaní naši věrní milí, oznamujíc nám obojí společně, že správcí duochovních, totiž kněží stálých a hodnejch, kteříž by jim slovem páně a správú křesťanskou posluhovali, jmíti nemohou, a to proto, že při každé faře jich užitky malé sou, že se na to kněží vychovávati nemohou; ukazujíc na tom nemalú obtížnost svou při obou dědinách, že o křty i o jiné posluhování do jinejch dědin musejí choditi a s těžkostí k tomu přicházeti; při tom snažnú a pokornou prosbou obojí společně nás prosíce, abychom jim toho příti a povolení své dáti ráčili, aby ti desátkové a užitkové, kteří k těm oběma farám přísluší, k faře Němčický obráceni a dáváni byli, aby kněží majíc lepší opatření, hodný a stálý mívati mohli. Kdež my svrchupsanej Jan z Pernšteina oc jakožto pán Tovačovský a těch vsí, slyšíc žádost jich slušnou a uváživše jejich při tom obtížnost, kterúž skrze to mají, když správcí anebo kněží míti nemohou, k jich slušné prosbě jsouc nachýleni,
Strana 472
472 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina žádosti jejich jsme povolili, povolujem a vuoli svou dáváme, aby sobě kněze společně v Němčicích držali a chovali, který by jim od nás dán byl anebo s vuolí naší. A ti užitkové, kteříž od Němčických k tomu kostelu sluší, aby mu dáváni byli, jakž se prve dávalo, a k tomu Mirovští též desátky, tak jakž sou k kostelu svému dávali, aby tuto do Němčic, když by kněz byl, dávali a to, což knězi povinného, činili, kromě té čtvrt rolí, kteráž Měrovským od nás puštěna jest. A kněz, kterýžby kolivěk v Němčicích za faráře s vuolí mou byl, ten má a povinen bude těm lidem Měrovským podle pořádku křesťanského všeliké správy činiti též jako i Němčickým. A protož majíc takové naše obdarování, chcem i přikazujem, abyšte se k sobě bez těžkostí všelikých v lásce zachovávali. A chtíc, aby při tomto našem obdarování lidé naši vejše psaní v celosti zachováni byli, pečetí naší sme potvrdili a k tomuto listu s jistejm vědomím naším přivěsiti na potvrzení toho rozkázali. Jenž jest dán a psán na zámku našem Tovačově v středu před svatým Duchem léta páně tisícího pětistého čtyřidcátého čtvrtého počítajíc. Archiv musea Františkova v Brně. Privil. Tovač. f. 266. b. 481. Jan z Pernšteina potvrzuje artikule cechmistrům a mistrům řemesla kožešnického v městě Přerově. — Na Prostějově 1544, 2. června. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc i z svými erby, pán a pravý dědic panství Přerovského, oznamujem tímto listem obecně přede všemi, kdož jej uzří nebo čtouc slyšeti budou: že sou předstoupili před nás cechmistři a mistři řemesla kožišni- ckého města našeho Přerova, poddaní naši věrní milí, a nás sou snažnejmi prosbami prosili, abychom jim artykuluov, kterýmiž by se při řemesle svém říditi a spravovati mohli, milostivě potvrditi ráčili. K jejichžto slušné prosbě jsouce milostivě nakloněni, tak činíme a těch artykuluo dole psanejch jim tímto listem naším potvrzujem, kteříž slovo od slova takto zní: Item nejprvé z mistruo každého roku dva cechmistři aby voleni byli, a ti aby od pánuo starších, tak jakž z jinejch řemesl cechmistři potvrzují se, potvrzeni byli. Item, když by jaká potřeba pána JMti, obecní neb cechovní přišla, cechmistři mají hned mistry obeslati, a mistři na obeslání jejich bez všelijakých vejmluv na místo, kdež by jim od cechmistruo oznámeno bylo, aby se sešli; pakli [by] který jsouc ďoma, tak se nezachoval, ten aby pokuty štyři groše bílý dal. Item, což se dotejče cechu našeho, kdež míváme společné scházení, tu předkem cechmistři starší i mladší aby se vážně měli k spolumistróm, tak jakž na ně podle potvrzení pana purgmistra náleží; pakliby co při nich jiného nalezeno bylo nepo- řádného, buďto skutkem nebo řečí utrháno neb slovy nestydatejmi přistupovali k kte- rémukoliv z mistruov, tehdy mistři rozvážíc to mezi sebou, povinni sou je trestati
472 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina žádosti jejich jsme povolili, povolujem a vuoli svou dáváme, aby sobě kněze společně v Němčicích držali a chovali, který by jim od nás dán byl anebo s vuolí naší. A ti užitkové, kteříž od Němčických k tomu kostelu sluší, aby mu dáváni byli, jakž se prve dávalo, a k tomu Mirovští též desátky, tak jakž sou k kostelu svému dávali, aby tuto do Němčic, když by kněz byl, dávali a to, což knězi povinného, činili, kromě té čtvrt rolí, kteráž Měrovským od nás puštěna jest. A kněz, kterýžby kolivěk v Němčicích za faráře s vuolí mou byl, ten má a povinen bude těm lidem Měrovským podle pořádku křesťanského všeliké správy činiti též jako i Němčickým. A protož majíc takové naše obdarování, chcem i přikazujem, abyšte se k sobě bez těžkostí všelikých v lásce zachovávali. A chtíc, aby při tomto našem obdarování lidé naši vejše psaní v celosti zachováni byli, pečetí naší sme potvrdili a k tomuto listu s jistejm vědomím naším přivěsiti na potvrzení toho rozkázali. Jenž jest dán a psán na zámku našem Tovačově v středu před svatým Duchem léta páně tisícího pětistého čtyřidcátého čtvrtého počítajíc. Archiv musea Františkova v Brně. Privil. Tovač. f. 266. b. 481. Jan z Pernšteina potvrzuje artikule cechmistrům a mistrům řemesla kožešnického v městě Přerově. — Na Prostějově 1544, 2. června. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc i z svými erby, pán a pravý dědic panství Přerovského, oznamujem tímto listem obecně přede všemi, kdož jej uzří nebo čtouc slyšeti budou: že sou předstoupili před nás cechmistři a mistři řemesla kožišni- ckého města našeho Přerova, poddaní naši věrní milí, a nás sou snažnejmi prosbami prosili, abychom jim artykuluov, kterýmiž by se při řemesle svém říditi a spravovati mohli, milostivě potvrditi ráčili. K jejichžto slušné prosbě jsouce milostivě nakloněni, tak činíme a těch artykuluo dole psanejch jim tímto listem naším potvrzujem, kteříž slovo od slova takto zní: Item nejprvé z mistruo každého roku dva cechmistři aby voleni byli, a ti aby od pánuo starších, tak jakž z jinejch řemesl cechmistři potvrzují se, potvrzeni byli. Item, když by jaká potřeba pána JMti, obecní neb cechovní přišla, cechmistři mají hned mistry obeslati, a mistři na obeslání jejich bez všelijakých vejmluv na místo, kdež by jim od cechmistruo oznámeno bylo, aby se sešli; pakli [by] který jsouc ďoma, tak se nezachoval, ten aby pokuty štyři groše bílý dal. Item, což se dotejče cechu našeho, kdež míváme společné scházení, tu předkem cechmistři starší i mladší aby se vážně měli k spolumistróm, tak jakž na ně podle potvrzení pana purgmistra náleží; pakliby co při nich jiného nalezeno bylo nepo- řádného, buďto skutkem nebo řečí utrháno neb slovy nestydatejmi přistupovali k kte- rémukoliv z mistruov, tehdy mistři rozvážíc to mezi sebou, povinni sou je trestati
Strana 473
z roku 1544. 473 bez milosti pokutou dvojí, tak jakž na ně náleží. Též z společných mistruo, kterýž by kolivěc buďto v cechu při společném shromáždění buďto na jarmarku při prodá- vání, buďto v domě šenkovním předkem předstoupil k cechmistru staršímu nebo mlad- šímu slovy nestydatejmi hanějíc, v nespravedlivém soudu jeho naříkajíc: tehdy cech- mistr povolajíc všech mistruo, má jim žalovati; a mistři uznajíc pejchu a všetečnost, povinni sou jeho trestati bez meškání pokutou VIII gr. bílejch, a to pro dobrý po- řádek. Též předkem staršího mladší aby šanoval; a starší mladšího, když by viděl při něm co neslušného, že by jemu k lehkosti bylo i jinejm mistróm, aby jeho řečí po- trestal, a jestliže by trestání přijíti nechtěl, aby naň v cechu žaloval; pro tu ne- vděčnost má dáti IIII gr. bílé pokuty, tak abychom všickni společně se v poctivosti měli a ctnostně předchá[ze]li napřed, aby se pánu Bohu líbilo a dobrým lidem. Item, aby cechmistři dohlídali k díluom, jak se dělá, aby se hodné dílo dělalo, abychom raději pochvalu měli nežli posměch. Item, kdo by kolivěk mezi nás přijat býti chtěl, ten aby nejprv zachování otce i matky i sám sebe listem pod pečetí ukázal, i také že jest se řemeslu podle pořádku vyučil. Nejprv aby řemeslo ukázal; a k tomu ukázání má jemu dáno býti z cechu sto králíkuo dobrých, syrových. Z těch králíkuo má udělati blány tři řady dobrý. A to dílo, který má dělati, u cechmistra aby dělal, a to proto, aby je sám dělal a na místo připravil. A ty potřeby, kteréž náleží k těm blanám, aby sobě zjednal. A ty blány aby položeny byly do cechu a k oužitku cechovnímu aby obráceny byly. A zbytky, co zuostane po těch blanách, aby k své ruce vzal. A mistři ohlédajíc ty blány, bude-li to dílo hodné, budou povinni jej mezi sebe přijíti; pakliž by hodné nebylo, takovej přijat nemá býti, pokudž se lépe nenaučí. A pakli by kdo, jinde mistrem jsouce, sem se přistěhoval a při pořádném cechu prvé nebyl, tentýž povinovat bude řemeslo ukazovati; a jestliže by při cechu pořádném, kdež řemeslo ukazuje, byl, ten není povinovat řemesla ukazovati. Item, když by do cechu přijímán byl, XVI gr. alb. aby dal a mistróm oběd aby udělal. Item, kdyby mistruo syn se oženil, ten řemesla nebude povinovat ukazovati, než do cechu, což náleží položiti, bude povinovat polovici dáti a voběd mistróm udělati. Item, jestliže by kterej mistrovu dceru pojal, má při tom tak zachován býti, jako mistrů syn. Item, aby řemesla k ruce své nedělal potud, pokudž ženatý není. Item, žádnej kdo by do cechu našeho přijat nebyl, svobody nijakž díla našeho dělati aby neměl k ruce svej. Pakli by kdo v tom postižen byl, to, co by u něho nalezeno bylo, aby jemu pobráno bylo, a městskou kázní aby trestán byl. Item, kdož by řemeslu našemu učiti se chtěl, ten nejprvé podle pořádku starodávního dvě neděle aby sobě ohlédal, bude-li se mu líbiti, a potom bude-li vuole Archiv Český XX. 60
z roku 1544. 473 bez milosti pokutou dvojí, tak jakž na ně náleží. Též z společných mistruo, kterýž by kolivěc buďto v cechu při společném shromáždění buďto na jarmarku při prodá- vání, buďto v domě šenkovním předkem předstoupil k cechmistru staršímu nebo mlad- šímu slovy nestydatejmi hanějíc, v nespravedlivém soudu jeho naříkajíc: tehdy cech- mistr povolajíc všech mistruo, má jim žalovati; a mistři uznajíc pejchu a všetečnost, povinni sou jeho trestati bez meškání pokutou VIII gr. bílejch, a to pro dobrý po- řádek. Též předkem staršího mladší aby šanoval; a starší mladšího, když by viděl při něm co neslušného, že by jemu k lehkosti bylo i jinejm mistróm, aby jeho řečí po- trestal, a jestliže by trestání přijíti nechtěl, aby naň v cechu žaloval; pro tu ne- vděčnost má dáti IIII gr. bílé pokuty, tak abychom všickni společně se v poctivosti měli a ctnostně předchá[ze]li napřed, aby se pánu Bohu líbilo a dobrým lidem. Item, aby cechmistři dohlídali k díluom, jak se dělá, aby se hodné dílo dělalo, abychom raději pochvalu měli nežli posměch. Item, kdo by kolivěk mezi nás přijat býti chtěl, ten aby nejprv zachování otce i matky i sám sebe listem pod pečetí ukázal, i také že jest se řemeslu podle pořádku vyučil. Nejprv aby řemeslo ukázal; a k tomu ukázání má jemu dáno býti z cechu sto králíkuo dobrých, syrových. Z těch králíkuo má udělati blány tři řady dobrý. A to dílo, který má dělati, u cechmistra aby dělal, a to proto, aby je sám dělal a na místo připravil. A ty potřeby, kteréž náleží k těm blanám, aby sobě zjednal. A ty blány aby položeny byly do cechu a k oužitku cechovnímu aby obráceny byly. A zbytky, co zuostane po těch blanách, aby k své ruce vzal. A mistři ohlédajíc ty blány, bude-li to dílo hodné, budou povinni jej mezi sebe přijíti; pakliž by hodné nebylo, takovej přijat nemá býti, pokudž se lépe nenaučí. A pakli by kdo, jinde mistrem jsouce, sem se přistěhoval a při pořádném cechu prvé nebyl, tentýž povinovat bude řemeslo ukazovati; a jestliže by při cechu pořádném, kdež řemeslo ukazuje, byl, ten není povinovat řemesla ukazovati. Item, když by do cechu přijímán byl, XVI gr. alb. aby dal a mistróm oběd aby udělal. Item, kdyby mistruo syn se oženil, ten řemesla nebude povinovat ukazovati, než do cechu, což náleží položiti, bude povinovat polovici dáti a voběd mistróm udělati. Item, jestliže by kterej mistrovu dceru pojal, má při tom tak zachován býti, jako mistrů syn. Item, aby řemesla k ruce své nedělal potud, pokudž ženatý není. Item, žádnej kdo by do cechu našeho přijat nebyl, svobody nijakž díla našeho dělati aby neměl k ruce svej. Pakli by kdo v tom postižen byl, to, co by u něho nalezeno bylo, aby jemu pobráno bylo, a městskou kázní aby trestán byl. Item, kdož by řemeslu našemu učiti se chtěl, ten nejprvé podle pořádku starodávního dvě neděle aby sobě ohlédal, bude-li se mu líbiti, a potom bude-li vuole Archiv Český XX. 60
Strana 474
474 jeho předce se učiti řemeslu našemu, tu má rod svuoj dobrými lidmi prokázati; a potom uznajíc mistři, že by byl hoden řemesla našeho učiti se, a ten mistr má povolati přátel učedlníkových, i povinen jest s nimi do cechu jiti, tu tehdy podle vuole své a možnosti učedlníkovy tu se smluviti, aby méně dvou let nebyl učen žádnej; po té smlouvě jest povinen učedlník hned mistru svému v cechu uručiti předkem za věrnost, potom za zbytí, a to pod základem dvou kop grošuo; od zapsání smlouvy té povinen jest učedlník dáti dva funty vosku do cechu, a to hned. Item, při frejunku dílo od cechmistruo aby ohledováno bylo, aby dílo hodné bylo. Pakli by se dílo u koho nehodné našlo, to bez milosti aby pobráno bylo a zase nevráceno, až by dal pokuty V gr. alb. od zvířecího a od beraního II gr. bílá. Item, z nás mistruo domácích kterýžkolivěk při prodávání postižen by byl, že by dílo přespolního mistra aneb odkudžkolivěk kupce zavěše na svuoj šrák pro- dával, ten mistr má dáti pokuty X gr. bílých a pánóm starším od místa má dáti. Též z mistruo našich při jarmarku prodávajíc, dopustil-li by tovaryši při sobě prodá- vati dílo, kteréž by překoupil aneb k své ruce udělal a skrze to mezi mistry v dobrém pořádku ruoznice dělal, v tom souce postižen pod pokutou pobráním tomu tovaryši, a ten mistr aby položil pokuty VIII gr. bílých. Item, jestli by se u koho při jarmarku kožichy aneb bieryty neb cožkoli pod- šívaného suknem aneb čímkoli našlo, že by na svuoj šrák zavěše prodával, to aby jemu pobráno bylo a nevráceno, pokudž by mistři toho díla pobraného před se ne- vzali a pokuty spravedlivé tomu nenalezli. Item, při jarmarku aby žádnej svobody díla našeho neměl prodávati na ruozno, tak jak my obyčej máme, poněvadž není řemeslu našemu řádně vyučen, pod pokutou pobrání, než podle svobodného frejunku kupecky vcele plnú svobodu prodati aneb profrejmarčiti aby měl. Item, kdož by koli krom jarmarkuov dílo, kteréžkoliv v řemesle našem udělajíc se menuje, k nám přivezl, ten nemá svobody toho díla jakéhožkoli v ře- mesle našem menovaného na ruozno prodávati, ani skrze židy po domích rozsílati během židovským; ten a takový při tom sa postižen, má býti trestán pokutou po- bráním, a zase nevráceno býti, pokudž by pokuty nedal XV gr. bílejch. Než kdo by během kupeckým chtěl na spoleh komužkoli prodati nebo profrejmarčiti, ten toho plnou svobodu má; a ten, kdožkoli tu koupi kupecky neb frejmarkem smluví, ten také nemá svobody míti prodávati po ruozno, kromě kožišníkuo domácích, pod pokutou svrchu psanou; jediné jakž vcele koupil, tak aby vcele, komužkoli chce, plnou svobodu prodati měl. Item, koupě k našemu řemeslu jestliže by sem jaká krom jarmarku přivezena byla, ta žádnému přespolnímu aby prodávána nebyla, krom domácímu; a jestliže by který chtěl koupiti, leč bychom se o takovou koupi na cech kupujíc s tím, číž jest, C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina
474 jeho předce se učiti řemeslu našemu, tu má rod svuoj dobrými lidmi prokázati; a potom uznajíc mistři, že by byl hoden řemesla našeho učiti se, a ten mistr má povolati přátel učedlníkových, i povinen jest s nimi do cechu jiti, tu tehdy podle vuole své a možnosti učedlníkovy tu se smluviti, aby méně dvou let nebyl učen žádnej; po té smlouvě jest povinen učedlník hned mistru svému v cechu uručiti předkem za věrnost, potom za zbytí, a to pod základem dvou kop grošuo; od zapsání smlouvy té povinen jest učedlník dáti dva funty vosku do cechu, a to hned. Item, při frejunku dílo od cechmistruo aby ohledováno bylo, aby dílo hodné bylo. Pakli by se dílo u koho nehodné našlo, to bez milosti aby pobráno bylo a zase nevráceno, až by dal pokuty V gr. alb. od zvířecího a od beraního II gr. bílá. Item, z nás mistruo domácích kterýžkolivěk při prodávání postižen by byl, že by dílo přespolního mistra aneb odkudžkolivěk kupce zavěše na svuoj šrák pro- dával, ten mistr má dáti pokuty X gr. bílých a pánóm starším od místa má dáti. Též z mistruo našich při jarmarku prodávajíc, dopustil-li by tovaryši při sobě prodá- vati dílo, kteréž by překoupil aneb k své ruce udělal a skrze to mezi mistry v dobrém pořádku ruoznice dělal, v tom souce postižen pod pokutou pobráním tomu tovaryši, a ten mistr aby položil pokuty VIII gr. bílých. Item, jestli by se u koho při jarmarku kožichy aneb bieryty neb cožkoli pod- šívaného suknem aneb čímkoli našlo, že by na svuoj šrák zavěše prodával, to aby jemu pobráno bylo a nevráceno, pokudž by mistři toho díla pobraného před se ne- vzali a pokuty spravedlivé tomu nenalezli. Item, při jarmarku aby žádnej svobody díla našeho neměl prodávati na ruozno, tak jak my obyčej máme, poněvadž není řemeslu našemu řádně vyučen, pod pokutou pobrání, než podle svobodného frejunku kupecky vcele plnú svobodu prodati aneb profrejmarčiti aby měl. Item, kdož by koli krom jarmarkuov dílo, kteréžkoliv v řemesle našem udělajíc se menuje, k nám přivezl, ten nemá svobody toho díla jakéhožkoli v ře- mesle našem menovaného na ruozno prodávati, ani skrze židy po domích rozsílati během židovským; ten a takový při tom sa postižen, má býti trestán pokutou po- bráním, a zase nevráceno býti, pokudž by pokuty nedal XV gr. bílejch. Než kdo by během kupeckým chtěl na spoleh komužkoli prodati nebo profrejmarčiti, ten toho plnou svobodu má; a ten, kdožkoli tu koupi kupecky neb frejmarkem smluví, ten také nemá svobody míti prodávati po ruozno, kromě kožišníkuo domácích, pod pokutou svrchu psanou; jediné jakž vcele koupil, tak aby vcele, komužkoli chce, plnou svobodu prodati měl. Item, koupě k našemu řemeslu jestliže by sem jaká krom jarmarku přivezena byla, ta žádnému přespolnímu aby prodávána nebyla, krom domácímu; a jestliže by který chtěl koupiti, leč bychom se o takovou koupi na cech kupujíc s tím, číž jest, C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina
Strana 475
z roku 1544. 475 smluviti nemohli, tehdy odejda od kupce cechmistři, povolajíc všech mistruo, aby dotázali se na jednom každém zvlášť, jak by měla ta koupě nic jináč vzata býti; a tu aby žádnej z těch mistruo společných k tomu kupci se nenavracoval, pokudž by cech- mistři dostatečně smlouvajíc smluviti se nemohli, tehdy oznámíc společně mistróm, že nechce tak dáti, jak jim bylo poručeno, a zdajíc se jim ta koupě drahá, tehdy pro- púštějí, aby koupil, komu se líbí. Kdo by se tak nezachoval domácí k tomu artykuli, tehdy na to položeno viny I gr. Než v jarmark jestliže by co přivezeno bylo, toho každej [aby] svobodu koupiti měl, poněvadž frejunk svobodnej jest. Item, aby žádnej nekupoval kuoží na živě pod pokutou X gr. bílejch. Item, aby z nás žádný sta(?) kuoží nekupoval krom frejunkuo, pod pokutou svrchupsanou. Item, což se dotejče kuoží škopových, kterých my kožišníci potřebujem i také spolusousedé naši ševci i koželuzi domácí, těch my máme svobodu kupovati, pokudž by kdo potřeboval; než což se dotejče přespolních kožišníkuo, buďto ševcuo neb kože- luhuov i domácích židuo, ti nemají svobody. Item, kdož by toho zdělati neuměl, aby nám v tom překážky nečinil, kupo- vati svobody aby neměl. Pakli by v tom kdo postižen byl, aby jemu ty kuože po- brali, a zase aby nebyly vráceny, pokudž by nepoložil pokuty X g. bílejch. Při tom my sobě kožišníci vyměňujem v tom artykuli, což se dotejče koží jehenčích, kteréž nejvejše k řemeslu našemu náleží, a ševcuom i koželuhóm k jich řemeslu se nehodí, aby nám žádné překážky v kupování nečinili, pod pokutou svrchupsanou. Item, což se kuoží zvířecích dotejče k našemu řemeslu náležitejch, v tom žádnej hostinskej kdežkolivěk, nejvíc vyměňujíc židy přespolní i domácí, aby nám v tom překážíno nebylo předkupováním, pod pokutou pobrání. Item, žádnej žádnejch šatuo, což se chlupatejmi kožišinami podšívá, poněvadž se řemeslu našemu neučil, aby nepodšíval, zvlášť krejčí. Pakli by kdo v tom postižen byl neb usvědčen, ten aby položil I gr. pánuom na rathouz, a což potšívá, aby vzato bylo do cechu. Item, co se sázení mistróm tovaryšuo dotejče, tu aby cechmistři pilnost měli, aby jednomu každému mistru, ač by toho potřeboval, do pěti tovaryšuo posazeno bylo, aby všickni živnost mohli míti; a cechmistři aby v to pilně nahlídali a spra- vedlivě aby při takovém sázení tovaryšuo chudší pro bohatší ouzkosti neměli. Pakli by se kdo tak nezachoval, aby pokuty X g. bílejch dal a toho tovaryše pustil hned té hodiny, kterého přesadil. Item, jestliže by mistr jeden druhému z verštatu tovaryše vyloudil, buďto sám nebo s kteroukolivěk pomocí, tehdy ten mistr má býti trestán pokuty VIII gr. bílejch, aby ho pustil té hodiny, a ten tovaryš podle pořádku může sobě o dílo po- slati, k kterému mistru koli chce. 60*
z roku 1544. 475 smluviti nemohli, tehdy odejda od kupce cechmistři, povolajíc všech mistruo, aby dotázali se na jednom každém zvlášť, jak by měla ta koupě nic jináč vzata býti; a tu aby žádnej z těch mistruo společných k tomu kupci se nenavracoval, pokudž by cech- mistři dostatečně smlouvajíc smluviti se nemohli, tehdy oznámíc společně mistróm, že nechce tak dáti, jak jim bylo poručeno, a zdajíc se jim ta koupě drahá, tehdy pro- púštějí, aby koupil, komu se líbí. Kdo by se tak nezachoval domácí k tomu artykuli, tehdy na to položeno viny I gr. Než v jarmark jestliže by co přivezeno bylo, toho každej [aby] svobodu koupiti měl, poněvadž frejunk svobodnej jest. Item, aby žádnej nekupoval kuoží na živě pod pokutou X gr. bílejch. Item, aby z nás žádný sta(?) kuoží nekupoval krom frejunkuo, pod pokutou svrchupsanou. Item, což se dotejče kuoží škopových, kterých my kožišníci potřebujem i také spolusousedé naši ševci i koželuzi domácí, těch my máme svobodu kupovati, pokudž by kdo potřeboval; než což se dotejče přespolních kožišníkuo, buďto ševcuo neb kože- luhuov i domácích židuo, ti nemají svobody. Item, kdož by toho zdělati neuměl, aby nám v tom překážky nečinil, kupo- vati svobody aby neměl. Pakli by v tom kdo postižen byl, aby jemu ty kuože po- brali, a zase aby nebyly vráceny, pokudž by nepoložil pokuty X g. bílejch. Při tom my sobě kožišníci vyměňujem v tom artykuli, což se dotejče koží jehenčích, kteréž nejvejše k řemeslu našemu náleží, a ševcuom i koželuhóm k jich řemeslu se nehodí, aby nám žádné překážky v kupování nečinili, pod pokutou svrchupsanou. Item, což se kuoží zvířecích dotejče k našemu řemeslu náležitejch, v tom žádnej hostinskej kdežkolivěk, nejvíc vyměňujíc židy přespolní i domácí, aby nám v tom překážíno nebylo předkupováním, pod pokutou pobrání. Item, žádnej žádnejch šatuo, což se chlupatejmi kožišinami podšívá, poněvadž se řemeslu našemu neučil, aby nepodšíval, zvlášť krejčí. Pakli by kdo v tom postižen byl neb usvědčen, ten aby položil I gr. pánuom na rathouz, a což potšívá, aby vzato bylo do cechu. Item, co se sázení mistróm tovaryšuo dotejče, tu aby cechmistři pilnost měli, aby jednomu každému mistru, ač by toho potřeboval, do pěti tovaryšuo posazeno bylo, aby všickni živnost mohli míti; a cechmistři aby v to pilně nahlídali a spra- vedlivě aby při takovém sázení tovaryšuo chudší pro bohatší ouzkosti neměli. Pakli by se kdo tak nezachoval, aby pokuty X g. bílejch dal a toho tovaryše pustil hned té hodiny, kterého přesadil. Item, jestliže by mistr jeden druhému z verštatu tovaryše vyloudil, buďto sám nebo s kteroukolivěk pomocí, tehdy ten mistr má býti trestán pokuty VIII gr. bílejch, aby ho pustil té hodiny, a ten tovaryš podle pořádku může sobě o dílo po- slati, k kterému mistru koli chce. 60*
Strana 476
476 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Item, aby hodnej mistr žádnému tovaryši na štukverk šíti nedal, leč by byl ženatej; pakli by se kdo toho dopustil, aby dal pokuty IIII gr. bílý. Item, kdyby který tovaryš přivandroval a oumysl měl zde dělati, aby sobě pro tovaryše poslal, žádosť naň vzkládaje podle pořádku, aby mu díla pohledal, u kterého by mistra dělati chtěl, a ten tovaryš toho neučinil a jinam jej obrátil, aby trestán byl od cechmistruo. Item, jestliže by který tovaryš přijda z jiného města na zahálku sem, kdyby k sobě čeleď obeslal, aby s nimi zaháleli, takového i s těmi tovaryši aby trestali a trestati mohli cechmistři městskou kázní dotud, dokudž se jim bude zdáti. I chtíce my tomu svrchupsanej Jan z Pernšteina a na Helfenšteině i z svými erby, aby oni svrchupsaní cechmistři a mistři řemesla kožišnického města našeho Pře- rova, poddaní naši věrní milí, při tom při všem, což se v tomto listu píše, od nás, erbuo i budoucích potomkuov našich, pánuo a držiteluo Přerovskejch, v celosti a bez přerušení zachováni byli, list tento pečetí naší s naším jistejm vědomím stvrditi sme rozkázali. Kterejž jest dán a psán na zámku našem Prostějově v pondělí po hodu slavném seslání Ducha svatého léta páně tisícího pětistého čtyřidcátého čtvrtého počítajíc. Archiv musea Františkova v Brně. Privil. Tovač. f. 203. b. 482. 1544, 7. června. Zdeněk Lev z Rožmitála a z Blatné a Hynek Krušina z Lichtm- burka prodávají Janovi z Pernšteina hrady Rismburk, Skály, Adršpach, Střmen, Bystraj, Čer- venou Horu, tvrz Ratibořice, městečka Žernoví, Červenou Horu, Starkov, vsi Volešnici, Vísku, Lhotu, Všelib, Lhotu Rešetovu, Ratibořice, Světlou, Litoboř, Chlistov, Hořičky, Křižanov, Libnětov, Heřmaničky, Bystrý, Vernířovice, Skalky, Metuji, Javor, Studnice, Janovice, Zdonov, Dolejší a Hořejší Adršpach, Teplice, Novou Ves, Strážkovice, Hodkovice, Jivku, Chlivce, Zá- boří, Markoušovice, Vejrov, Stolín, Mstětín se vším příslušenstvím, zvláště s horami a kovy všelijakými, za 5500 �? gr. a 450 � gr. českých. (DZ. III. L. 17.) 483. Jan z Pernšteina potvrzuje smlouvu učiněnou mezi purkmistrem a radou města Těšína s cechem masařským o odvádění platu knížeti. — V Těšíně 1544, 14. srpna. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině, mocný otcovský poručník osvíceného knížete a pána pana Václava v Slezii, knížete Těšínského a Velikého Hlohova oc, držitel, správce i nápadník téhož knížetství, vyznáváme tímto listem obecně přede všemi, kdež čten aneboli čtouci slyšán bude, že před nás jsou vystoupili moudři a opatrní purkmistr a rada města Těšína, vznášejíce na nás, že různici nějakou mají s cechem masařským, co se platu toho dotejče, který od masařův knížeti JMti k zámku přichází. Kdež jsme tomu všemu dobře vyrozuměli a tu věc jsme mezi stranami srovnali, a to na takový spůsob: poněvadž měšťané Těšínští sobě volný trh na maso vyjednali,
476 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Item, aby hodnej mistr žádnému tovaryši na štukverk šíti nedal, leč by byl ženatej; pakli by se kdo toho dopustil, aby dal pokuty IIII gr. bílý. Item, kdyby který tovaryš přivandroval a oumysl měl zde dělati, aby sobě pro tovaryše poslal, žádosť naň vzkládaje podle pořádku, aby mu díla pohledal, u kterého by mistra dělati chtěl, a ten tovaryš toho neučinil a jinam jej obrátil, aby trestán byl od cechmistruo. Item, jestliže by který tovaryš přijda z jiného města na zahálku sem, kdyby k sobě čeleď obeslal, aby s nimi zaháleli, takového i s těmi tovaryši aby trestali a trestati mohli cechmistři městskou kázní dotud, dokudž se jim bude zdáti. I chtíce my tomu svrchupsanej Jan z Pernšteina a na Helfenšteině i z svými erby, aby oni svrchupsaní cechmistři a mistři řemesla kožišnického města našeho Pře- rova, poddaní naši věrní milí, při tom při všem, což se v tomto listu píše, od nás, erbuo i budoucích potomkuov našich, pánuo a držiteluo Přerovskejch, v celosti a bez přerušení zachováni byli, list tento pečetí naší s naším jistejm vědomím stvrditi sme rozkázali. Kterejž jest dán a psán na zámku našem Prostějově v pondělí po hodu slavném seslání Ducha svatého léta páně tisícího pětistého čtyřidcátého čtvrtého počítajíc. Archiv musea Františkova v Brně. Privil. Tovač. f. 203. b. 482. 1544, 7. června. Zdeněk Lev z Rožmitála a z Blatné a Hynek Krušina z Lichtm- burka prodávají Janovi z Pernšteina hrady Rismburk, Skály, Adršpach, Střmen, Bystraj, Čer- venou Horu, tvrz Ratibořice, městečka Žernoví, Červenou Horu, Starkov, vsi Volešnici, Vísku, Lhotu, Všelib, Lhotu Rešetovu, Ratibořice, Světlou, Litoboř, Chlistov, Hořičky, Křižanov, Libnětov, Heřmaničky, Bystrý, Vernířovice, Skalky, Metuji, Javor, Studnice, Janovice, Zdonov, Dolejší a Hořejší Adršpach, Teplice, Novou Ves, Strážkovice, Hodkovice, Jivku, Chlivce, Zá- boří, Markoušovice, Vejrov, Stolín, Mstětín se vším příslušenstvím, zvláště s horami a kovy všelijakými, za 5500 �? gr. a 450 � gr. českých. (DZ. III. L. 17.) 483. Jan z Pernšteina potvrzuje smlouvu učiněnou mezi purkmistrem a radou města Těšína s cechem masařským o odvádění platu knížeti. — V Těšíně 1544, 14. srpna. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině, mocný otcovský poručník osvíceného knížete a pána pana Václava v Slezii, knížete Těšínského a Velikého Hlohova oc, držitel, správce i nápadník téhož knížetství, vyznáváme tímto listem obecně přede všemi, kdež čten aneboli čtouci slyšán bude, že před nás jsou vystoupili moudři a opatrní purkmistr a rada města Těšína, vznášejíce na nás, že různici nějakou mají s cechem masařským, co se platu toho dotejče, který od masařův knížeti JMti k zámku přichází. Kdež jsme tomu všemu dobře vyrozuměli a tu věc jsme mezi stranami srovnali, a to na takový spůsob: poněvadž měšťané Těšínští sobě volný trh na maso vyjednali,
Strana 477
z roku 1544. 477 kterým se cechovi masařskému nemalý ústup stal, i smluvili jsme takto obě straně: že měšťané a masaře [sic] nynější i budoucí ročního a stálého platu na časy budoucí dáti mají knížeti JMti jako od desíti masařův, od jednoho každého masaře čtyři kamene loje a kutel, cinzu též od deseti osob do roka dva zlatá půlpatnácta groše dva haléře. A to takto vydávati mají: měšťané tři diely od těch desíti osob loje i peněz JMti knížecí dáti mají bez zmatku, a masaře nynější i budoucí čtvrtý díl loje i peněz nadepsaných od těchž desíti osob dáti a spraviti povinni budou; by pak masařův míně anebo žádného nebylo, tehdy měšťané své tři diely loje i peněz předce bez umenšení JMti knížeti vydávati mají a vejše také potahováni býti nemají. Pakliž by v času budoucím masařův více nežli deset přibylo, tedy všickni spolu jednostejný plat aby dávali, a čtvrtým dílem svrchu jmenovaného platu aby všeho platu odbývali. I prosili jsou nás měšťané Těšínští, abychom jim takové srovnání listem naším potvrdili. Kdež my jsouce náchylni k jejich slušné žádosti, jim a budoucím měšťanům Těšínským touž smlouvu mocí listu tohoto potvrzujem, jenž dán v Těšíně ten čtvrtek po sv. Vavřinci léta božího tisícího pětistého čtyřidcátého čtvrtého. A při tom jsou byli urození páni: pan Jan Sedlnický z Choltic a na Polské Ostravě, hejtman knížetství Těšínského, pan Mikuláš Vlček z Dobré Zemice a z Hlučína a na Čechovicích; a urozené vládyky věrní milí: Mikoláš Kloch z Lestviny, Jiřík Liška z Lutyně Německé a Jan Borek z Roztropic; psán rukou Johannesa Sponnera, písaře městského. Op. novější ve sb. priv. městsk. v arch. zemsk. král. Česk. 484. Jan z Pernšteina propouští vsi Čechovicím desátky obilní na roční plat, pokud se jemu a po- tomkům jeho bude viděti. — Na Prostějově 1544, 24. srpna. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině, pán a pravý dědic zámku Tovačova a vsi Čechovic, i z svými erby vyznáváme tímto listem obecně přede všemi jakž nynějším tak i budoucím: že sou předstoupili před nás opatrní rychtář a konšelé i všecka obec vsi naší Čechovic, věrní milí, snažnou a pokornou prosbou nás prosíce, abychom s nimi o desátky obilné, kteréž nám z týž vsi dávati povinni sou, — totiž z lánu dvě kopě pšenice a dvě kopě ovsa, a z puol lánu jednu kopu pšenice a jednu kopu ovsa, a podle toho, kdož méně rolí má, též desátek dává, též také, což z rolí dvorský, z kteréž desátku vytykovaného krom obilí sutýho dvanáctou kopu dávají, a zvláště z jednoho lánu, z kteréhož desátou kopu desátku dává se, — abychom s nimi o ty všecky desátky, aby nám za to peníze dávali, milostivě narovnati ráčili; ukazujíc nám při těch desátcích nemalou obtížnost svou, jedno že ne všickni spolu pohotově bývají, aby se jim v čas vytykovati mohlo, a tak jedni druhých očekávajíc, než se
z roku 1544. 477 kterým se cechovi masařskému nemalý ústup stal, i smluvili jsme takto obě straně: že měšťané a masaře [sic] nynější i budoucí ročního a stálého platu na časy budoucí dáti mají knížeti JMti jako od desíti masařův, od jednoho každého masaře čtyři kamene loje a kutel, cinzu též od deseti osob do roka dva zlatá půlpatnácta groše dva haléře. A to takto vydávati mají: měšťané tři diely od těch desíti osob loje i peněz JMti knížecí dáti mají bez zmatku, a masaře nynější i budoucí čtvrtý díl loje i peněz nadepsaných od těchž desíti osob dáti a spraviti povinni budou; by pak masařův míně anebo žádného nebylo, tehdy měšťané své tři diely loje i peněz předce bez umenšení JMti knížeti vydávati mají a vejše také potahováni býti nemají. Pakliž by v času budoucím masařův více nežli deset přibylo, tedy všickni spolu jednostejný plat aby dávali, a čtvrtým dílem svrchu jmenovaného platu aby všeho platu odbývali. I prosili jsou nás měšťané Těšínští, abychom jim takové srovnání listem naším potvrdili. Kdež my jsouce náchylni k jejich slušné žádosti, jim a budoucím měšťanům Těšínským touž smlouvu mocí listu tohoto potvrzujem, jenž dán v Těšíně ten čtvrtek po sv. Vavřinci léta božího tisícího pětistého čtyřidcátého čtvrtého. A při tom jsou byli urození páni: pan Jan Sedlnický z Choltic a na Polské Ostravě, hejtman knížetství Těšínského, pan Mikuláš Vlček z Dobré Zemice a z Hlučína a na Čechovicích; a urozené vládyky věrní milí: Mikoláš Kloch z Lestviny, Jiřík Liška z Lutyně Německé a Jan Borek z Roztropic; psán rukou Johannesa Sponnera, písaře městského. Op. novější ve sb. priv. městsk. v arch. zemsk. král. Česk. 484. Jan z Pernšteina propouští vsi Čechovicím desátky obilní na roční plat, pokud se jemu a po- tomkům jeho bude viděti. — Na Prostějově 1544, 24. srpna. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině, pán a pravý dědic zámku Tovačova a vsi Čechovic, i z svými erby vyznáváme tímto listem obecně přede všemi jakž nynějším tak i budoucím: že sou předstoupili před nás opatrní rychtář a konšelé i všecka obec vsi naší Čechovic, věrní milí, snažnou a pokornou prosbou nás prosíce, abychom s nimi o desátky obilné, kteréž nám z týž vsi dávati povinni sou, — totiž z lánu dvě kopě pšenice a dvě kopě ovsa, a z puol lánu jednu kopu pšenice a jednu kopu ovsa, a podle toho, kdož méně rolí má, též desátek dává, též také, což z rolí dvorský, z kteréž desátku vytykovaného krom obilí sutýho dvanáctou kopu dávají, a zvláště z jednoho lánu, z kteréhož desátou kopu desátku dává se, — abychom s nimi o ty všecky desátky, aby nám za to peníze dávali, milostivě narovnati ráčili; ukazujíc nám při těch desátcích nemalou obtížnost svou, jedno že ne všickni spolu pohotově bývají, aby se jim v čas vytykovati mohlo, a tak jedni druhých očekávajíc, než se
Strana 478
478 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina jim vytkne, že mnohokrát škody bráti musejí, též také na blatech častokrát, když se cesty zlý trefují, že vezouce ty desátky, velikou těžkost na tom mají. Kdež k takovej žádosti jejich jsouc nakloněni, a víc jejich polehčení, kudy by mohli ti lidé poddaní naši vzděláni býti, sobě vážíce než oužitkuo svého, milostivě jsouc k nim nachýleni, a chtíc, aby v tom milosti naší i dobroty požiti mohli, ty všecky desátky obilné, kteréž nám z týž vsi spravedlivě náležely a do dvoru našeho Tovačovského svozovati povinni byli, týmž lidem poddanejm našim propustili sme- a propouščíme a svobodna činíme tak, aby oni obilí svá všeliká volně a svobodně, když se jim zdáti a líbiti bude, klidili a kliditi mohli bez všeliké překážky naší i potomkuo našich, však do vuole naší aneb potomkuo našich, při tom aby zachováni byli, a pokudž bychom jich neb potomci naši, páni a držitelé při těch desátcích nechati chtěli. Však na takový spuosob, že ti lidé svrchupsaní ze vsi Čechovic za ty desátky mají nám a povinni budou i potomkóm našim na zámek Tovačov šest kop grošuo, za kopu šedesáte grošuo a za groš sedm peněz bílejch počítajíc, na minci obecně bernej jednou v rok při svatém Martině platu dávati, a spravujíc nám neb po- tomkóm našim ten plat svrchupsanej, víc nám neb potomkóm našim za ty desátky činiti nemají a povinni nebudou potud, pokudž bychom jich při tom desátku nechali a od nich ho nebrali. Než když bychom my neb potomci naši ty desátky od nich tak jako i prvé zase brali a bráti chtěli, tehdy ti lidé povinni budou nám je zase dávati a do dvoru našeho svážeti. Víc nám neb potomkóm našim za ty desátky toho platu, totiž šest kop grošuov svrchupsanejch, také nám neb potomkóm našim nebudou povinni dávati. A to všecko, co se v tomto listu píše, my svrchupsanej Jan z Pernšteina jakožto pán dědičnej té vsi Čechovic chtíc, aby ti lidé nynější i budoucí při tom při všem nepohnutedlně v celosti zachováni byli, pečetí naší to jim sme stvrdili a s naším jistejm vědomím k tomuto listu našemu přivěsiti dali. Jenž jest dán a psán na zámku našem Prostějově v neděli den svatého Bartoloměje léta páně tisícího pětistého čtyřidcá- teho čtvrtého počítajíc. Archiv musea Františkova v Brně. Privil. Tovač. f. 103. b. 485. Jan z Pernšteina na žádost Tovačovských, kteří pro nedostatek nemohou držeti rektora a kantora, dává do jich školy prebendu na dvě osoby. — Na Prostějově 1544, 24. srpna. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc, pán a pravý dědic zámku Tovačova a panství toho, i s erby [svý]mi vyznáváme tímto listem naším obecně přede všemi, jak nynějíším] tak budoucím, že sou před nás předstoupili moudří a opatrní [purgmistr a rada i všecka obec města Tovačova, poddaní věrní naši [milí], oznamujíce, že při škole učiteluo hodnejch a stálejch, aby se ... [u čiti a k dobrým mravuom vésti mohli,
478 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina jim vytkne, že mnohokrát škody bráti musejí, též také na blatech častokrát, když se cesty zlý trefují, že vezouce ty desátky, velikou těžkost na tom mají. Kdež k takovej žádosti jejich jsouc nakloněni, a víc jejich polehčení, kudy by mohli ti lidé poddaní naši vzděláni býti, sobě vážíce než oužitkuo svého, milostivě jsouc k nim nachýleni, a chtíc, aby v tom milosti naší i dobroty požiti mohli, ty všecky desátky obilné, kteréž nám z týž vsi spravedlivě náležely a do dvoru našeho Tovačovského svozovati povinni byli, týmž lidem poddanejm našim propustili sme- a propouščíme a svobodna činíme tak, aby oni obilí svá všeliká volně a svobodně, když se jim zdáti a líbiti bude, klidili a kliditi mohli bez všeliké překážky naší i potomkuo našich, však do vuole naší aneb potomkuo našich, při tom aby zachováni byli, a pokudž bychom jich neb potomci naši, páni a držitelé při těch desátcích nechati chtěli. Však na takový spuosob, že ti lidé svrchupsaní ze vsi Čechovic za ty desátky mají nám a povinni budou i potomkóm našim na zámek Tovačov šest kop grošuo, za kopu šedesáte grošuo a za groš sedm peněz bílejch počítajíc, na minci obecně bernej jednou v rok při svatém Martině platu dávati, a spravujíc nám neb po- tomkóm našim ten plat svrchupsanej, víc nám neb potomkóm našim za ty desátky činiti nemají a povinni nebudou potud, pokudž bychom jich při tom desátku nechali a od nich ho nebrali. Než když bychom my neb potomci naši ty desátky od nich tak jako i prvé zase brali a bráti chtěli, tehdy ti lidé povinni budou nám je zase dávati a do dvoru našeho svážeti. Víc nám neb potomkóm našim za ty desátky toho platu, totiž šest kop grošuov svrchupsanejch, také nám neb potomkóm našim nebudou povinni dávati. A to všecko, co se v tomto listu píše, my svrchupsanej Jan z Pernšteina jakožto pán dědičnej té vsi Čechovic chtíc, aby ti lidé nynější i budoucí při tom při všem nepohnutedlně v celosti zachováni byli, pečetí naší to jim sme stvrdili a s naším jistejm vědomím k tomuto listu našemu přivěsiti dali. Jenž jest dán a psán na zámku našem Prostějově v neděli den svatého Bartoloměje léta páně tisícího pětistého čtyřidcá- teho čtvrtého počítajíc. Archiv musea Františkova v Brně. Privil. Tovač. f. 103. b. 485. Jan z Pernšteina na žádost Tovačovských, kteří pro nedostatek nemohou držeti rektora a kantora, dává do jich školy prebendu na dvě osoby. — Na Prostějově 1544, 24. srpna. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc, pán a pravý dědic zámku Tovačova a panství toho, i s erby [svý]mi vyznáváme tímto listem naším obecně přede všemi, jak nynějíším] tak budoucím, že sou před nás předstoupili moudří a opatrní [purgmistr a rada i všecka obec města Tovačova, poddaní věrní naši [milí], oznamujíce, že při škole učiteluo hodnejch a stálejch, aby se ... [u čiti a k dobrým mravuom vésti mohli,
Strana 479
z roku 1544. 479 pro ten nedostatek že [ . . . ] těch učiteluo rektora a kantora držeti, a od lidí že se jim má [. . .] činí, že míti nemohou; při tom nás snažnou pokorou [projsíce, abychom v tom na ně, na dítky i na ten nedostatek jich vzhled[. . .] v tom milostivě, aby takovejmi učiteli hodnejmi a stálejmi [...] bejti a je mivati mohli, opatřiti ráčili. Kdež my [aby do]brotivost panování našeho netoliko za věku panování nynějšího [než i budou]cně z vděčností i od jich potomkuo obyvateluo města našeho [...] připomínána byla, ne z povinnosti, ale z lásky své zhledše na to [. ..], a když nebujdou při škole učiteluo hodnejch a stálejch míti, že se k učení ani k mravuom dobrým vésti nemohou, a také při služebnostech kostelních v spívání že nedostatek bývá, a uvažujíce to, že oni nemohou postačiti, aby takové služebníky stálé mohli mívati: a protož, aby tím hodnější a stálejší takové učitele mohli mívati, kteříž by dítky jich tím pilněji učili a k dobrým mravuom vedli, též také při službách božích neobmeškávali, povolili sme a povolujem z zámku našeho Tovačova nyní i na časy budoucí, aby žákóm do školy jich Tovačovské na dvě osobě prebenda dávána byla, chléb, pivo a jiné krmě, kteréž se pro čeleď vaří, každého dne bez újmy. A Tovačovští nynější i budoucí mají to opatrovati, aby takové služebníky, totiž rektora a kantora hodné mívali, kteříž by se řádně chovali a při dítkách i služebnostech kostelních dosti činili. Tomu na svědomí pro lepší jistotu a zdržení toho pečeť naši vlastní s jistým naším vědomím a vuolí k tomuto listu přivěsiti sme rozkázali. Jenž jest dán a psán na zámku našem Pro- stějově v neděli den svatého Bartoloměje léta od narození Syna božího tisícího pěti- stého čtyřidcátého čtvrtého počítajíc. Závorkami hranatými opatřená místa jsou v pův. opise vydrolena. — Archiv musea Františkova v Brně. Privil. Tovač. f. 1. b. a f. 9. 486. Jan z Pernšteina srovnává se s obcí Nového Města Hradiště nad Metují o dvě role k dvoru Novoměstskému příslušející, aby jich po libosti své užívali, odvádějíce mu z nich roční plat jako dosavad. Na Pardubicích v pátek po narození panny Marie [12. září] 1544. (Orig. v arch. měst. Nového Města nad Metují.) 487. Jan z Pernšteina prodává Bernartovi Žehušickému z Nestajova Ryzmburk, Červenou Horu, Litoboř, Ratibořice, Skály, Adršpach, Střmen s jinými městečky a vesnicemi. — 1544, 11. října. Jan z Pernšteina na Helfenšteině přiznal se před úředníky Pražskými, že dědictví své — Rysumburk, Červená Hora, zámky pusté a dvory kmecí poplužní s po- plužím vysazený v plat, Litoboř a Ratibořice tvrze pusté a dvory poplužní pusté s poplužím vysazený též v plat, Žernoví, Červená Hora, městečka, domy, krčmy a dvory kmecí s platem, Všelib, Ratibořice, Litoboř, Heřmaničky, Světlou, Vísku, Volešnici, Řešetovu Lhotu, Stolín, Chlistov, Hořičky, Lhotu a Křižanov, vesnice celé a dvory kmecí s platem, s dědinami ornými i neornými, lukami, lesy, potoky, rybníky,
z roku 1544. 479 pro ten nedostatek že [ . . . ] těch učiteluo rektora a kantora držeti, a od lidí že se jim má [. . .] činí, že míti nemohou; při tom nás snažnou pokorou [projsíce, abychom v tom na ně, na dítky i na ten nedostatek jich vzhled[. . .] v tom milostivě, aby takovejmi učiteli hodnejmi a stálejmi [...] bejti a je mivati mohli, opatřiti ráčili. Kdež my [aby do]brotivost panování našeho netoliko za věku panování nynějšího [než i budou]cně z vděčností i od jich potomkuo obyvateluo města našeho [...] připomínána byla, ne z povinnosti, ale z lásky své zhledše na to [. ..], a když nebujdou při škole učiteluo hodnejch a stálejch míti, že se k učení ani k mravuom dobrým vésti nemohou, a také při služebnostech kostelních v spívání že nedostatek bývá, a uvažujíce to, že oni nemohou postačiti, aby takové služebníky stálé mohli mívati: a protož, aby tím hodnější a stálejší takové učitele mohli mívati, kteříž by dítky jich tím pilněji učili a k dobrým mravuom vedli, též také při službách božích neobmeškávali, povolili sme a povolujem z zámku našeho Tovačova nyní i na časy budoucí, aby žákóm do školy jich Tovačovské na dvě osobě prebenda dávána byla, chléb, pivo a jiné krmě, kteréž se pro čeleď vaří, každého dne bez újmy. A Tovačovští nynější i budoucí mají to opatrovati, aby takové služebníky, totiž rektora a kantora hodné mívali, kteříž by se řádně chovali a při dítkách i služebnostech kostelních dosti činili. Tomu na svědomí pro lepší jistotu a zdržení toho pečeť naši vlastní s jistým naším vědomím a vuolí k tomuto listu přivěsiti sme rozkázali. Jenž jest dán a psán na zámku našem Pro- stějově v neděli den svatého Bartoloměje léta od narození Syna božího tisícího pěti- stého čtyřidcátého čtvrtého počítajíc. Závorkami hranatými opatřená místa jsou v pův. opise vydrolena. — Archiv musea Františkova v Brně. Privil. Tovač. f. 1. b. a f. 9. 486. Jan z Pernšteina srovnává se s obcí Nového Města Hradiště nad Metují o dvě role k dvoru Novoměstskému příslušející, aby jich po libosti své užívali, odvádějíce mu z nich roční plat jako dosavad. Na Pardubicích v pátek po narození panny Marie [12. září] 1544. (Orig. v arch. měst. Nového Města nad Metují.) 487. Jan z Pernšteina prodává Bernartovi Žehušickému z Nestajova Ryzmburk, Červenou Horu, Litoboř, Ratibořice, Skály, Adršpach, Střmen s jinými městečky a vesnicemi. — 1544, 11. října. Jan z Pernšteina na Helfenšteině přiznal se před úředníky Pražskými, že dědictví své — Rysumburk, Červená Hora, zámky pusté a dvory kmecí poplužní s po- plužím vysazený v plat, Litoboř a Ratibořice tvrze pusté a dvory poplužní pusté s poplužím vysazený též v plat, Žernoví, Červená Hora, městečka, domy, krčmy a dvory kmecí s platem, Všelib, Ratibořice, Litoboř, Heřmaničky, Světlou, Vísku, Volešnici, Řešetovu Lhotu, Stolín, Chlistov, Hořičky, Lhotu a Křižanov, vesnice celé a dvory kmecí s platem, s dědinami ornými i neornými, lukami, lesy, potoky, rybníky,
Strana 480
480 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina řekami, kurmi, vajci, robotami, ospy, caltami, mlajny, krčmami, s posudním, podacími kostelními, s lidmi a sirotky osedlými i neosedlými aneb z těch gruntuov zběhlými, i se vší zvolí, což k tomu přísluší, s plným panstvím, item Skály, Adršpach a Střmen, zámky pusté, dvory poplužní s poplužím vysazené v plat, Starkov městečko, domy, krčmy a dvory kmecí s platem, Bystraj, Vernířovice, Studnice, Javor, Skalky, Jivka, Teplice, Zdonov, Adršpach Dolejší, Adršpach Hořejší, Hodkovice, Janovice, vesnice celé a dvory kmecí s platem, v Metujích dvory kmecí s platem, což tu má, s dě- dinami, lukami, lesy, potoky, řekami, rybníky, kurmi, vajci, robotami, ospy, plecemi, mákem, krčmami, posudním, s podacími kostelními, pivovarem, horami, doly, pustoti- nami, s lidmi a sirotky osedlými aneb z těch gruntuov zběhlými, i se vší zvolí, což k tomu přísluší, s plným panstvím, to vše, což jest tu sám měl a držel, tak a v témž plném právě, v týchž mezech a hranicích, v nichžto dědictví záleží, a také tak, jakž smlúva o to učiněná zpečetěná téhož léta ve dsky zemské vložená, též registra na ta oboje panství vydaná v sobě plněji svědčí a zavírají, žádného práva, panství ani které zvláštnosti sobě ani svým dědicuom tudíž dále nepozuostavuje, — prodal Bernartovi Žehušickému z Nestajova a jeho dědicuom za šest tisíc kop grošuov a padesáte kop g. pražských českých úplně a docela zaplacených, a jemu toho nade- psaného dědictví dědicky postúpil. Zpraviti má on sám prodávající toliko před každým člověkem právem zemským, a zvláště před věny a sirotky, jakož země za právo má, čímž má neb míti bude, třetinú výš. Pakli by nezpravil oc jakož forma. Stalo se v sobotu po svatém Diviši [1544]. Desky Karlšteinské V. O. XIV. v arch. z. kr Česk. 488. Jan z Pernšteina prodává ves Vinary s příslušenstvím Václavovi staršímu Za- chařovi z Pašiněvsi za 650 � gr. pražských. — 1545 v pondělí před sv. Fabiánem a Šebe- stiánem [19. ledna]. (Desky Karlšt. VI. A. 20.) 489. Jan z Pernšteina, Adam ze Šternberka, Jan mladší Křinecký z Ronova prodávají jako poručníci dětí Mikuláše Trčky z Lípy ves Polanku s příslušenstvím městu Vlašimi za 200 �? gr. — V pondělí před sv. Fabiánem a Šebestiánem [19. ledna] 1545. (Desky Karlšteinské VI. B. 1 v arch. zemsk. kr. Česk.) 490. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a městem Litomyšlí, kterouž Pernštein pro- dává městu ves Voděrady, Přívrat, Džbánovec a Sloupnici za dva tisíce půl třetího sta třicet tři kopy gr. č. 1544 v pátek před sv. Lucií [12. prosince]. (D. Z. 44. H. 12.) 491. Jan z Pernšteina prodává zámek a město Náchod, městečka Hronov, Machov a Skalici, Staré Město a okolní vesnice Zikmundovi ze Smiřic. — 1545, 29. ledna. Jan z Pernšteina a na Helfenšteině přiznal se před úředníky Pražskými, že dědictví své Náchod zámek, dvuor poplužní s poplužím, město, tudíž domy, krčmy
480 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina řekami, kurmi, vajci, robotami, ospy, caltami, mlajny, krčmami, s posudním, podacími kostelními, s lidmi a sirotky osedlými i neosedlými aneb z těch gruntuov zběhlými, i se vší zvolí, což k tomu přísluší, s plným panstvím, item Skály, Adršpach a Střmen, zámky pusté, dvory poplužní s poplužím vysazené v plat, Starkov městečko, domy, krčmy a dvory kmecí s platem, Bystraj, Vernířovice, Studnice, Javor, Skalky, Jivka, Teplice, Zdonov, Adršpach Dolejší, Adršpach Hořejší, Hodkovice, Janovice, vesnice celé a dvory kmecí s platem, v Metujích dvory kmecí s platem, což tu má, s dě- dinami, lukami, lesy, potoky, řekami, rybníky, kurmi, vajci, robotami, ospy, plecemi, mákem, krčmami, posudním, s podacími kostelními, pivovarem, horami, doly, pustoti- nami, s lidmi a sirotky osedlými aneb z těch gruntuov zběhlými, i se vší zvolí, což k tomu přísluší, s plným panstvím, to vše, což jest tu sám měl a držel, tak a v témž plném právě, v týchž mezech a hranicích, v nichžto dědictví záleží, a také tak, jakž smlúva o to učiněná zpečetěná téhož léta ve dsky zemské vložená, též registra na ta oboje panství vydaná v sobě plněji svědčí a zavírají, žádného práva, panství ani které zvláštnosti sobě ani svým dědicuom tudíž dále nepozuostavuje, — prodal Bernartovi Žehušickému z Nestajova a jeho dědicuom za šest tisíc kop grošuov a padesáte kop g. pražských českých úplně a docela zaplacených, a jemu toho nade- psaného dědictví dědicky postúpil. Zpraviti má on sám prodávající toliko před každým člověkem právem zemským, a zvláště před věny a sirotky, jakož země za právo má, čímž má neb míti bude, třetinú výš. Pakli by nezpravil oc jakož forma. Stalo se v sobotu po svatém Diviši [1544]. Desky Karlšteinské V. O. XIV. v arch. z. kr Česk. 488. Jan z Pernšteina prodává ves Vinary s příslušenstvím Václavovi staršímu Za- chařovi z Pašiněvsi za 650 � gr. pražských. — 1545 v pondělí před sv. Fabiánem a Šebe- stiánem [19. ledna]. (Desky Karlšt. VI. A. 20.) 489. Jan z Pernšteina, Adam ze Šternberka, Jan mladší Křinecký z Ronova prodávají jako poručníci dětí Mikuláše Trčky z Lípy ves Polanku s příslušenstvím městu Vlašimi za 200 �? gr. — V pondělí před sv. Fabiánem a Šebestiánem [19. ledna] 1545. (Desky Karlšteinské VI. B. 1 v arch. zemsk. kr. Česk.) 490. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a městem Litomyšlí, kterouž Pernštein pro- dává městu ves Voděrady, Přívrat, Džbánovec a Sloupnici za dva tisíce půl třetího sta třicet tři kopy gr. č. 1544 v pátek před sv. Lucií [12. prosince]. (D. Z. 44. H. 12.) 491. Jan z Pernšteina prodává zámek a město Náchod, městečka Hronov, Machov a Skalici, Staré Město a okolní vesnice Zikmundovi ze Smiřic. — 1545, 29. ledna. Jan z Pernšteina a na Helfenšteině přiznal se před úředníky Pražskými, že dědictví své Náchod zámek, dvuor poplužní s poplužím, město, tudíž domy, krčmy
Strana 481
z let 1544 a 1545. 481 a dvory kmecí s platem, Hronov, Machov a Skalici, městečka, domy, krčmy a dvory kmecí s platem, Staré Město, Roudný, Bílečovec [sic], Poříčí Malé, Sendraže, Mezilesí, Brnej, Poříčí, Srbsko, Žďáry, Babí, Slavíkov, Rybníky, Radechovou Horní, Rade- chovou Dolní, Pavlišov, Dobrašov, Jistbici, Lipí, Bražec, Vysokov, Lhotku, Zbočník,*) Rokytník, Dřevíč, Žabokrky, Zlicko, Srbskou Dolní, Lhotu, Čermnou, Bovivy [sic], Zliče, Starkoč, Kleny, Dubno, Kramolnou, Trubějov a Větrník, vesnice a dvory kmeci s platem, což tu měl; item Wismburk hrad pustý, Oupice a Kostelec městečka, domy, krčmy a dvory kmecí s platem, Radčí, Brusnici, Kej, Havlovice, Popluží, Hortyni,**) Bohdašín, Lhotu, Libňatov, Maršov, Studenec, Rubinovice, Bohuslavice, Suchovršice, Svatoňovice, Batňovice, Slatinu, Kostelec a Přibislav, vesnice a dvory kmecí s platem, což tu měl, s dědinami, lukami, lesy, potoky, rybníky, řekami, horami, doly, vodo- točinami, kurmi, vajci, robotami, ospy, krčmami, mlajny, podacími kostelními, s lidmi osedlými i neosedlými i z těch gruntuov zběhlými i se vší zvolí, což k tomu pří- sluší, s plným panstvím, to vše, což jest tu někdy Vojtěch z Pernšteina od Hynka Špetle z Janovic a on Jan po témž Vojtěchovi sám měl a držel, tak a v témž plném právě, v týchž mezech a hranicích, v nichž to dědictví záleží, a také tak, jakž smlúva o to učiněná zpečetěná, téhož léta ve dsky zemské vložená, též i re- gistra na to vydaná plněji svědčí, žádného práva, panství ani které zvláštnosti sobě ani dědicuom svým tudíž dále nepozuostavuje, prodal Zigmundovi z Smiřic a jeho dědicuom za puol devatenácta tisíce a puol páta sta kop g. vše pražských českých úplně a docela zaplacených, a jemu toho nadepsaného dědictví dědicky postúpil. Zpraviti má on sám prodávající toliko před každým člověkem právem zemským a zvláště před věny a sirotky, jakož země za právo má, čímž má neb míti bude, třetinú vajš. Pakli by nezpravil se, jakož forma. Stalo se ve čtvrtek po Obrácení *) Čti Zbečník. —**) Čti Hertyni, Rtyni. svatého Pavla na víru. [1545.] Desky Karlštejnské VI, B. XVIII. v arch. z. kr. Č. 492. Jan z Pernšteina povoluje cechmistrům a mistrům řemesla krejčířského v městě Kojetíně užívati pečeti se znakem. — Na Tovačově 1545, 2. května. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc i s dědici svými, pán a pravý dědic panství Tovačovského a držitel města Kojetína, vyznáváme tímto listem obecně přede všemi, kdež čten anebo čtouci slyšán bude, že sou předstoupili před nás cechmistři a mistři řemesla krejčířského města našeho Kojetína, poddaní naši věrní milí, po- níženě nás prosíce, co se pečeti, který by v cechu svém užívati mohli, dotejče, abychom k tomu povolení své dali, aby ji při pořádku svém cechovním měli a jí ku potřebám toho cechu užívali. Kdež my souce k nim milostí naší nakloněni, k tomu sme jim povolili a tímto listem povolujem, aby na pečeti cechu svého za erb v červeném poli nuože krejčířské Archiv Český XX. 61
z let 1544 a 1545. 481 a dvory kmecí s platem, Hronov, Machov a Skalici, městečka, domy, krčmy a dvory kmecí s platem, Staré Město, Roudný, Bílečovec [sic], Poříčí Malé, Sendraže, Mezilesí, Brnej, Poříčí, Srbsko, Žďáry, Babí, Slavíkov, Rybníky, Radechovou Horní, Rade- chovou Dolní, Pavlišov, Dobrašov, Jistbici, Lipí, Bražec, Vysokov, Lhotku, Zbočník,*) Rokytník, Dřevíč, Žabokrky, Zlicko, Srbskou Dolní, Lhotu, Čermnou, Bovivy [sic], Zliče, Starkoč, Kleny, Dubno, Kramolnou, Trubějov a Větrník, vesnice a dvory kmeci s platem, což tu měl; item Wismburk hrad pustý, Oupice a Kostelec městečka, domy, krčmy a dvory kmecí s platem, Radčí, Brusnici, Kej, Havlovice, Popluží, Hortyni,**) Bohdašín, Lhotu, Libňatov, Maršov, Studenec, Rubinovice, Bohuslavice, Suchovršice, Svatoňovice, Batňovice, Slatinu, Kostelec a Přibislav, vesnice a dvory kmecí s platem, což tu měl, s dědinami, lukami, lesy, potoky, rybníky, řekami, horami, doly, vodo- točinami, kurmi, vajci, robotami, ospy, krčmami, mlajny, podacími kostelními, s lidmi osedlými i neosedlými i z těch gruntuov zběhlými i se vší zvolí, což k tomu pří- sluší, s plným panstvím, to vše, což jest tu někdy Vojtěch z Pernšteina od Hynka Špetle z Janovic a on Jan po témž Vojtěchovi sám měl a držel, tak a v témž plném právě, v týchž mezech a hranicích, v nichž to dědictví záleží, a také tak, jakž smlúva o to učiněná zpečetěná, téhož léta ve dsky zemské vložená, též i re- gistra na to vydaná plněji svědčí, žádného práva, panství ani které zvláštnosti sobě ani dědicuom svým tudíž dále nepozuostavuje, prodal Zigmundovi z Smiřic a jeho dědicuom za puol devatenácta tisíce a puol páta sta kop g. vše pražských českých úplně a docela zaplacených, a jemu toho nadepsaného dědictví dědicky postúpil. Zpraviti má on sám prodávající toliko před každým člověkem právem zemským a zvláště před věny a sirotky, jakož země za právo má, čímž má neb míti bude, třetinú vajš. Pakli by nezpravil se, jakož forma. Stalo se ve čtvrtek po Obrácení *) Čti Zbečník. —**) Čti Hertyni, Rtyni. svatého Pavla na víru. [1545.] Desky Karlštejnské VI, B. XVIII. v arch. z. kr. Č. 492. Jan z Pernšteina povoluje cechmistrům a mistrům řemesla krejčířského v městě Kojetíně užívati pečeti se znakem. — Na Tovačově 1545, 2. května. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc i s dědici svými, pán a pravý dědic panství Tovačovského a držitel města Kojetína, vyznáváme tímto listem obecně přede všemi, kdež čten anebo čtouci slyšán bude, že sou předstoupili před nás cechmistři a mistři řemesla krejčířského města našeho Kojetína, poddaní naši věrní milí, po- níženě nás prosíce, co se pečeti, který by v cechu svém užívati mohli, dotejče, abychom k tomu povolení své dali, aby ji při pořádku svém cechovním měli a jí ku potřebám toho cechu užívali. Kdež my souce k nim milostí naší nakloněni, k tomu sme jim povolili a tímto listem povolujem, aby na pečeti cechu svého za erb v červeném poli nuože krejčířské Archiv Český XX. 61
Strana 482
482 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina měli, a v těch nuožech v hřebíku aby byla mříže, a voskem zelenejm aby touž pečetí pečetili, tak jakž pak takovej erb vtipem malířským v tomto listu našem vymalovaný jest. A protož tomu chcem, aby oni tou pečetí z strany vyučování řemesla, listy tovaryšóm, odpovědi do jinejch měst a městeček dávati mohli, tak jakž jiní cechové to za pořádek a obyčej mají a zachovávají. I chtíc my svrchupsanej Jan z Pernšteina, aby oni cechmistři a mistři Kojetínští řemesla krejčířského nynější i budoucí při tom, což se nahoře píše, zachováni byli, list tento sme jim pod pečetí naší vydati roz- kázali. Kterýž jest dán a psán na Tovačově v sobotu po svatých Filipu Jakubu léta od narození Syna božího tisícího pětistého čtyřidcátého pátého počítajíc. Archiv musea Františkova v Brně. Privil. Tovač. f. 255. 493. Král Ferdinand dává instrukci Janovi z Pernšteina, Jiřímu Žabkovi z Limberku a Vilému Prusinovskému z Vickova, co by se stavy markrabství Moravského na sněmu ke dni 10. května do Brna svolaném jednati měli. — Ve Wurmasu v středu po sv. Zikmundu [6. května] 1545. (Reg. sněmů a instrukcí 1545—49. f. 25 oc. Arch. míst. kr. Česk.) 494. Jan z Pernšteina potvrzuje artikule mistrům řemesla pekařského v městě Přerově. — Na Tovačově 1545, 25. května. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc i z svými erby a budoucími potomky, pán, držitel a pravý dědic panství Přerovského a města Přerova, oznamujem tímto listem obecně přede všemi, že sou předstoupili před nás mistři řemesla pekařského města našeho Přerova, poddaní naši věrní milí, a nás sou snažně prosbami žádali, abychom jim tu milost učinili a jim cechu v řemesle jejich pořádkuov, kterýmiž by se řídili a spravovali, dopustili a artykuluov, kterýž sou nám sepsané podali, milo- stivě potvrditi ráčili. Kdež my nakloněni souc k dotčenejm mistruom řemesla pekařského milostí zvláštní, a rozvažujíc žádost jejich slušnou býti, k tomu povolení naše [sme] dali a tímto listem dáváme, a ty artykule všecky slovo od slova do tohoto listu našeho, jakož níže psáno jest, vepsati sme poručili, tak aby se oni s potomky svými nyní i v časích budoucích v cechu svém a v pořádcích chvalitebnejch v tomto listu našem obsaženejch spravovali a chovali a z nich nevykračovali oc. Tyto artikule pořád jmenované sme sobě dali vypsati z jiného cechu, a též na čem sme sami zuostali. Nejprve každého roku dva mistři za cechmistry voleni bejti mají, a ti dva ten rok spravovati; a jiní mistři mají jich býti poslušni a v poctivosti je míti; pakliž by se kterej tak nezachoval a řád přestupoval, cechmistruo v poctivosti míti nechtěl a jich poslušen býti, takový trestán má býti kázní městskou s povolením pánů starších.
482 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina měli, a v těch nuožech v hřebíku aby byla mříže, a voskem zelenejm aby touž pečetí pečetili, tak jakž pak takovej erb vtipem malířským v tomto listu našem vymalovaný jest. A protož tomu chcem, aby oni tou pečetí z strany vyučování řemesla, listy tovaryšóm, odpovědi do jinejch měst a městeček dávati mohli, tak jakž jiní cechové to za pořádek a obyčej mají a zachovávají. I chtíc my svrchupsanej Jan z Pernšteina, aby oni cechmistři a mistři Kojetínští řemesla krejčířského nynější i budoucí při tom, což se nahoře píše, zachováni byli, list tento sme jim pod pečetí naší vydati roz- kázali. Kterýž jest dán a psán na Tovačově v sobotu po svatých Filipu Jakubu léta od narození Syna božího tisícího pětistého čtyřidcátého pátého počítajíc. Archiv musea Františkova v Brně. Privil. Tovač. f. 255. 493. Král Ferdinand dává instrukci Janovi z Pernšteina, Jiřímu Žabkovi z Limberku a Vilému Prusinovskému z Vickova, co by se stavy markrabství Moravského na sněmu ke dni 10. května do Brna svolaném jednati měli. — Ve Wurmasu v středu po sv. Zikmundu [6. května] 1545. (Reg. sněmů a instrukcí 1545—49. f. 25 oc. Arch. míst. kr. Česk.) 494. Jan z Pernšteina potvrzuje artikule mistrům řemesla pekařského v městě Přerově. — Na Tovačově 1545, 25. května. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc i z svými erby a budoucími potomky, pán, držitel a pravý dědic panství Přerovského a města Přerova, oznamujem tímto listem obecně přede všemi, že sou předstoupili před nás mistři řemesla pekařského města našeho Přerova, poddaní naši věrní milí, a nás sou snažně prosbami žádali, abychom jim tu milost učinili a jim cechu v řemesle jejich pořádkuov, kterýmiž by se řídili a spravovali, dopustili a artykuluov, kterýž sou nám sepsané podali, milo- stivě potvrditi ráčili. Kdež my nakloněni souc k dotčenejm mistruom řemesla pekařského milostí zvláštní, a rozvažujíc žádost jejich slušnou býti, k tomu povolení naše [sme] dali a tímto listem dáváme, a ty artykule všecky slovo od slova do tohoto listu našeho, jakož níže psáno jest, vepsati sme poručili, tak aby se oni s potomky svými nyní i v časích budoucích v cechu svém a v pořádcích chvalitebnejch v tomto listu našem obsaženejch spravovali a chovali a z nich nevykračovali oc. Tyto artikule pořád jmenované sme sobě dali vypsati z jiného cechu, a též na čem sme sami zuostali. Nejprve každého roku dva mistři za cechmistry voleni bejti mají, a ti dva ten rok spravovati; a jiní mistři mají jich býti poslušni a v poctivosti je míti; pakliž by se kterej tak nezachoval a řád přestupoval, cechmistruo v poctivosti míti nechtěl a jich poslušen býti, takový trestán má býti kázní městskou s povolením pánů starších.
Strana 483
z roku 1545. 483 Co se dotejče scházení mistrů do cechu, každé suché dny obesláni býti mají; a při tom obeslání, kterak které obilí platí ten čas, rýž neb pšenice, a kterak by se veliký chlíb z toho obilí na ten čas péci mohl, to spravedlivě rozvážiti a vohledati s radú ouředníkuo a starších téhož města, tak aby se každému bohatému i chudému při tom dálo, a oni také aby nadarmo nepracovali. Jestliže by který z mistruo, když se obešle, do cechu nepřišel, a obeslání jej doma zastalo, a on neoznámil by cech- mistrům slušnej příčiny, že přijíti nemuože: viny se pokládá dva groše bílá, ty aby do cechu položil a k tomu aby trestán byl, jakž zřízení ukazuje; a týž při tý schůzi jedenkaždý má dáti do cechu puol groše bílého k potřebě cechovní. Co se řemesla dělání dotejče, kdož by koli buď z cechmistruo aneb mistruo z čeho spravedlivou vinu dáti mohl v řemesle, při tom cechmistři a mistři každý straně spravedlnosti jeho udělati mají. Kdož by z mistruo jeden druhého bez příčiny nehodně haněl a zvláště v řemesle posměšně před lidmi, kdežkoli v tom osvědčen byl a jemu to k potupě činil, ten má trestán býti kázní městskou a pokutu položí do cechu tak, jakž by cechmistři, mistři za slušné usoudili, osob nepřijímajíc. Který by z mistrů svývolnej byl a od cechmistruo jsa jednou i druhé trestán, poslušen býti nechtěl, ten aby pokuty propadl puol kopy grošuo a k tomu městskou kázní aby byl trestán; a tej pokuty aby bylo polovici na cech a polovice na obec. Item, kdož by se nevyučil řemeslu řádně, ten žádnej aby mezi nimi nedělal ani čeledi choval. A pakli by který tovaryš, kterýž by se řádně v cechu vyučil řemeslu a u takového by dělal, ten aby od jinejch fedrován nebyl, kdež řemesla pekařská pořádek mají. Item, mistři též toho pilni býti mají, což se dotýče chleba pečení režnýho a pšeničného, při tom aby každý mistr toho potřebu měl bez útisku a nedostatku té obce. A jestliže by od slunce vejchodu až do západu při pekařích který ten nedo- statek chleba našil [sic], ten cech aby propadl puol kopy grošuo na vobec a k tomu kázní městskou aby trestán byl. Co se dotejče v frejunk v outerý a v pátek počnouc od slunce vejchodu až do poledne, aby lidé, kteříž by chtěli svobodu míti režnej chlíb pecnovej též na ten trhový den, totiž v outerý a v pátek dopoledne, svobodu aby mělfi]. Než co se dotejče frejunkuo v jarmark, ten svobodu má míti každý prodávati, péci chlíb režnej, pšeničnej, koláče jakékoli a kdo chce, než jinej čas nikdy, než v outerej a v pátek dopoledne chléb pecnovej; a při pekařích, kterejž by vedle pořádky toho aneb jiného týhodne pekl, mají zuostati koláče, vdolky a chléb bílej všelijak připravenej; než toliko se chléb pecnovej režnej pouští v outerej a v pátek dopoledne. Pakliž by se kdo v tom nezachoval, ten upadne v pokutu JMti pánu podle rozeznání ouředníka na ten čas usazeného. 61*
z roku 1545. 483 Co se dotejče scházení mistrů do cechu, každé suché dny obesláni býti mají; a při tom obeslání, kterak které obilí platí ten čas, rýž neb pšenice, a kterak by se veliký chlíb z toho obilí na ten čas péci mohl, to spravedlivě rozvážiti a vohledati s radú ouředníkuo a starších téhož města, tak aby se každému bohatému i chudému při tom dálo, a oni také aby nadarmo nepracovali. Jestliže by který z mistruo, když se obešle, do cechu nepřišel, a obeslání jej doma zastalo, a on neoznámil by cech- mistrům slušnej příčiny, že přijíti nemuože: viny se pokládá dva groše bílá, ty aby do cechu položil a k tomu aby trestán byl, jakž zřízení ukazuje; a týž při tý schůzi jedenkaždý má dáti do cechu puol groše bílého k potřebě cechovní. Co se řemesla dělání dotejče, kdož by koli buď z cechmistruo aneb mistruo z čeho spravedlivou vinu dáti mohl v řemesle, při tom cechmistři a mistři každý straně spravedlnosti jeho udělati mají. Kdož by z mistruo jeden druhého bez příčiny nehodně haněl a zvláště v řemesle posměšně před lidmi, kdežkoli v tom osvědčen byl a jemu to k potupě činil, ten má trestán býti kázní městskou a pokutu položí do cechu tak, jakž by cechmistři, mistři za slušné usoudili, osob nepřijímajíc. Který by z mistrů svývolnej byl a od cechmistruo jsa jednou i druhé trestán, poslušen býti nechtěl, ten aby pokuty propadl puol kopy grošuo a k tomu městskou kázní aby byl trestán; a tej pokuty aby bylo polovici na cech a polovice na obec. Item, kdož by se nevyučil řemeslu řádně, ten žádnej aby mezi nimi nedělal ani čeledi choval. A pakli by který tovaryš, kterýž by se řádně v cechu vyučil řemeslu a u takového by dělal, ten aby od jinejch fedrován nebyl, kdež řemesla pekařská pořádek mají. Item, mistři též toho pilni býti mají, což se dotýče chleba pečení režnýho a pšeničného, při tom aby každý mistr toho potřebu měl bez útisku a nedostatku té obce. A jestliže by od slunce vejchodu až do západu při pekařích který ten nedo- statek chleba našil [sic], ten cech aby propadl puol kopy grošuo na vobec a k tomu kázní městskou aby trestán byl. Co se dotejče v frejunk v outerý a v pátek počnouc od slunce vejchodu až do poledne, aby lidé, kteříž by chtěli svobodu míti režnej chlíb pecnovej též na ten trhový den, totiž v outerý a v pátek dopoledne, svobodu aby mělfi]. Než co se dotejče frejunkuo v jarmark, ten svobodu má míti každý prodávati, péci chlíb režnej, pšeničnej, koláče jakékoli a kdo chce, než jinej čas nikdy, než v outerej a v pátek dopoledne chléb pecnovej; a při pekařích, kterejž by vedle pořádky toho aneb jiného týhodne pekl, mají zuostati koláče, vdolky a chléb bílej všelijak připravenej; než toliko se chléb pecnovej režnej pouští v outerej a v pátek dopoledne. Pakliž by se kdo v tom nezachoval, ten upadne v pokutu JMti pánu podle rozeznání ouředníka na ten čas usazeného. 61*
Strana 484
484 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Jestliže by se kdy přihodilo, že by přílišně draho vobilí bylo a nedostatek mlejnů pro sucho, a rozuměli by pekaři, že by nepostačili chleba lidem s potřebu dáti, mají to starším města oznámiti, a starší mají rozkázati frejunk volati, aby lidé ouzkostí neměli. A zase kdyby pekaři poznali, že by mohli potřebu chleba lidem dávati, mají to starším města oznámiti, a starší mají zas jinejm lidem to prodávání zastaviti, tak aby pekaři v svém řemesle mohli pruochod míti. Co se chleba prodávání dotejče, ten aby se v místě slušném prodával, tak aby mohli přespolní lidé a neznámí přístup míti v tom místě, kdež by staršími na- řízeno a ukázáno bylo, tak aby každý ruozno nestál; a též na okně při svém ukou- pení chléb pecnovej a jinej míti; a mezi sebou pořádkú pekaři aby bílej chléb pekli, jeden tejden jedna polovice a druhej tejden druhá, a pecnový všickni spolu. Co se pak koláčuo, vdolkuo i jinejch všelijakých dotýče, ty jedenkaždý mistr toliko jeden do týhodne aby pekl, a druhej tejden druhej, a tak vždy pořádkou. Co se mlejnuo dotejče, v tom pekaři mají míti tu svobodu, jako i prvé mivali, bez překážky dva mlejny, a jestliže by kdy nemohli jim dva mlejnové neb kola po- stačiti k mlení pro frejunk města, má jim i třetí mlýn puštěn býti, tak aby mohli vždy potřebu městu dáti. Při tom pak mlení takto se máme chovati: na jednom mlejně aby jeden semlel dvadceti měřic, a na druhém mlejně druhej mistr týž dvadceti a nic více, a ti jakž odmelí, hned jiní opět dva pořádkou za nimi tímž spuosobem mají mleti; a kdož by usvědčen byl, an více semlel mimo dvadceti měřic, má do cechu propadnouti VIIj g. Který by se tovaryš mezi námi osaditi chtěl, ten aby dal do cechu patnácte grošuo bílejch na potřebu cechovní, a při vokazování řemesla má mistróm svačinu udělati tak podle možnosti své. Který by se pacholek chtěl řemeslu pekařskému učiti, ten aby se listem ukázal od rodu, a pakli by na ten čas listu míti nemohl, aby rukojmě postavil dva muže hodná do času jemu uloženého; a má sobě ohlédati dvě neděle u mistra, tak jakž toho obyčej jest i u jinejch řemeslích [sic], a ohledajíc, bude-li se mu líbiti, má s mistrem smlouvu učiniti; a bude-li se učiti dvě léta, tehdy mistr má mu dáti šaty choděcí i obuv, tak jakž smluví; a pakli by se chtěl jeden rok učiti, má dáti mistru svému kopu grošuo a do cechu dva funty vosku; a když by se vyučil, má dáti mistróm puol achtele piva a pět grošuo českých do cechu. A protož chtíce my svrchupsanej Jan z Pernšteina, aby oni svrchupsaní cech- mistři a mistři od erbuov a potomkuo našich i od pánuo a držiteluov panství Pře- rovského a města Přerova při tom při všem, což se v tomto listu nahoře píše, v ce- losti a bez přerušení ve všem zachováni byli, tomu na svědomí pečeť naši vlastní s jistejm naším vědomím a vuolí k tomuto listu sem přivěsiti a jim jej vydati roz-
484 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Jestliže by se kdy přihodilo, že by přílišně draho vobilí bylo a nedostatek mlejnů pro sucho, a rozuměli by pekaři, že by nepostačili chleba lidem s potřebu dáti, mají to starším města oznámiti, a starší mají rozkázati frejunk volati, aby lidé ouzkostí neměli. A zase kdyby pekaři poznali, že by mohli potřebu chleba lidem dávati, mají to starším města oznámiti, a starší mají zas jinejm lidem to prodávání zastaviti, tak aby pekaři v svém řemesle mohli pruochod míti. Co se chleba prodávání dotejče, ten aby se v místě slušném prodával, tak aby mohli přespolní lidé a neznámí přístup míti v tom místě, kdež by staršími na- řízeno a ukázáno bylo, tak aby každý ruozno nestál; a též na okně při svém ukou- pení chléb pecnovej a jinej míti; a mezi sebou pořádkú pekaři aby bílej chléb pekli, jeden tejden jedna polovice a druhej tejden druhá, a pecnový všickni spolu. Co se pak koláčuo, vdolkuo i jinejch všelijakých dotýče, ty jedenkaždý mistr toliko jeden do týhodne aby pekl, a druhej tejden druhej, a tak vždy pořádkou. Co se mlejnuo dotejče, v tom pekaři mají míti tu svobodu, jako i prvé mivali, bez překážky dva mlejny, a jestliže by kdy nemohli jim dva mlejnové neb kola po- stačiti k mlení pro frejunk města, má jim i třetí mlýn puštěn býti, tak aby mohli vždy potřebu městu dáti. Při tom pak mlení takto se máme chovati: na jednom mlejně aby jeden semlel dvadceti měřic, a na druhém mlejně druhej mistr týž dvadceti a nic více, a ti jakž odmelí, hned jiní opět dva pořádkou za nimi tímž spuosobem mají mleti; a kdož by usvědčen byl, an více semlel mimo dvadceti měřic, má do cechu propadnouti VIIj g. Který by se tovaryš mezi námi osaditi chtěl, ten aby dal do cechu patnácte grošuo bílejch na potřebu cechovní, a při vokazování řemesla má mistróm svačinu udělati tak podle možnosti své. Který by se pacholek chtěl řemeslu pekařskému učiti, ten aby se listem ukázal od rodu, a pakli by na ten čas listu míti nemohl, aby rukojmě postavil dva muže hodná do času jemu uloženého; a má sobě ohlédati dvě neděle u mistra, tak jakž toho obyčej jest i u jinejch řemeslích [sic], a ohledajíc, bude-li se mu líbiti, má s mistrem smlouvu učiniti; a bude-li se učiti dvě léta, tehdy mistr má mu dáti šaty choděcí i obuv, tak jakž smluví; a pakli by se chtěl jeden rok učiti, má dáti mistru svému kopu grošuo a do cechu dva funty vosku; a když by se vyučil, má dáti mistróm puol achtele piva a pět grošuo českých do cechu. A protož chtíce my svrchupsanej Jan z Pernšteina, aby oni svrchupsaní cech- mistři a mistři od erbuov a potomkuo našich i od pánuo a držiteluov panství Pře- rovského a města Přerova při tom při všem, což se v tomto listu nahoře píše, v ce- losti a bez přerušení ve všem zachováni byli, tomu na svědomí pečeť naši vlastní s jistejm naším vědomím a vuolí k tomuto listu sem přivěsiti a jim jej vydati roz-
Strana 485
z roku 1545. 485 kázal. Jenž jest dán a psán na zámku našem Tovačově v pondělí po památce seslání Ducha svatého léta Páně 1545. Archiv musea Františkova v Brně. Privil. Tovač. f. 206. b. 495. Líčení a nález zemského soudu ve při o dědictví mezi Janem z Pernšteina a Annou a Bo- hunkou dcerami Vojtěcha z Pernšteina — 1543, 8. června až 1545, 12. června. Nález aneb vejpověď soudu zemského mezi paní Bohunkú z Pernšteina. manželkú pana Ondřeje Ungnoda, a paní Annú odtudž z Pernšteina, manželkú pana Vilíma z Šternberka, cerami někdy dobré paměti pana Vojtěcha z Pernšteina, ty časy nejvyššího hofmistra království Českého, vlastními sestrami, původy s jedné, a panem Janem z Pernšteina a na Helfenšteině, strýcem jich, [s] strany druhé. V kvaternu památným léta oc XLIII. v pátek po svatým Bonifáci [8. čna 1543]. Vedle toho dobrovolného na JMKskú a Jich Mt pány a vládyky na plný soud zemský nynější podání a podvolení mezi Bohunkú a Annú sestrami z Pernšteina, původy s jedné, a Janem z Pernšteina a na Helfenšteině [s] strany druhé, kdež týž sestry mluviti jsú před JMKskú daly, že jsou nikda tomu vyrozuměti nemohly, jakým způsobem a právem on Jan nápad a dědictví jejich jim po někdy Vojtěchovi z Pern- šteina, otci jich, náležitý drží, ani také skrze přátely své ani prostředky k tomu vo- lené ani skrze poselství, skrze řezané cedule k němu podle zřízení učiněné toho času se uptati, ani na to odpovědi žádné podle zřízení zemského jiné dosáhnúti nemohly, než že jim ničímž povinovat není; a tak nemohúc se až posavad nic toho doptati, utekly sú se k JMKské, předkem JMKské, potom i JJMtem se výmluvny činíc, že z žádné jiné příčiny, než toliko z té, jakž nahoře dotčeno, k němu sú přistúpiti musely, žá- dajíce, aby on Jan jim některé spravedlnosti podle cedule jemu podané položil a před JMKskou i také JJMtmi to, jakým právem a spravedlností dědictví a nápad jejich drží, poněvadž takový statek bezpochyby ne pro jiné, než pro ně od otce jich ja- kožto dědičky shromážděn jest, oznámil a ukázal; dále i toho žádaje, aby on Jan kšaft a pořízení své položil, a z toho že se nejde, že jest on proti kšaftu odce [sic jich od nich statek svuoj odcizoval a tomu dosti neučinil; JMKské a JJMti se po- roučejíc k spravedlivému opatření. Proti tomu od Jana z Pernšteina jest mluveno. Kdež předkem od jich sester jest promluveno, že sú se k JMKské ne z jiné příčiny, než z té, nemohúce tomu, jakým spůsobem a právem tak dědictví a nápad jich drží, skrze přátely, prostředky ani poselství vyrozuměti, utekly: pak že on o tom žádné vědomosti nemá, aby jaké jejich dědictví za sebú míti aneb jim v ně vkročiti měl, nýbrž že jest přáteluom jejich a prostředkuom zřetedlně oznámil, to ukázal i čísti dal, jaké právo a spra- vedlnost má, a protož že jsou dobře, již vědúc a slyšíc to, mohly jemu upokojení
z roku 1545. 485 kázal. Jenž jest dán a psán na zámku našem Tovačově v pondělí po památce seslání Ducha svatého léta Páně 1545. Archiv musea Františkova v Brně. Privil. Tovač. f. 206. b. 495. Líčení a nález zemského soudu ve při o dědictví mezi Janem z Pernšteina a Annou a Bo- hunkou dcerami Vojtěcha z Pernšteina — 1543, 8. června až 1545, 12. června. Nález aneb vejpověď soudu zemského mezi paní Bohunkú z Pernšteina. manželkú pana Ondřeje Ungnoda, a paní Annú odtudž z Pernšteina, manželkú pana Vilíma z Šternberka, cerami někdy dobré paměti pana Vojtěcha z Pernšteina, ty časy nejvyššího hofmistra království Českého, vlastními sestrami, původy s jedné, a panem Janem z Pernšteina a na Helfenšteině, strýcem jich, [s] strany druhé. V kvaternu památným léta oc XLIII. v pátek po svatým Bonifáci [8. čna 1543]. Vedle toho dobrovolného na JMKskú a Jich Mt pány a vládyky na plný soud zemský nynější podání a podvolení mezi Bohunkú a Annú sestrami z Pernšteina, původy s jedné, a Janem z Pernšteina a na Helfenšteině [s] strany druhé, kdež týž sestry mluviti jsú před JMKskú daly, že jsou nikda tomu vyrozuměti nemohly, jakým způsobem a právem on Jan nápad a dědictví jejich jim po někdy Vojtěchovi z Pern- šteina, otci jich, náležitý drží, ani také skrze přátely své ani prostředky k tomu vo- lené ani skrze poselství, skrze řezané cedule k němu podle zřízení učiněné toho času se uptati, ani na to odpovědi žádné podle zřízení zemského jiné dosáhnúti nemohly, než že jim ničímž povinovat není; a tak nemohúc se až posavad nic toho doptati, utekly sú se k JMKské, předkem JMKské, potom i JJMtem se výmluvny činíc, že z žádné jiné příčiny, než toliko z té, jakž nahoře dotčeno, k němu sú přistúpiti musely, žá- dajíce, aby on Jan jim některé spravedlnosti podle cedule jemu podané položil a před JMKskou i také JJMtmi to, jakým právem a spravedlností dědictví a nápad jejich drží, poněvadž takový statek bezpochyby ne pro jiné, než pro ně od otce jich ja- kožto dědičky shromážděn jest, oznámil a ukázal; dále i toho žádaje, aby on Jan kšaft a pořízení své položil, a z toho že se nejde, že jest on proti kšaftu odce [sic jich od nich statek svuoj odcizoval a tomu dosti neučinil; JMKské a JJMti se po- roučejíc k spravedlivému opatření. Proti tomu od Jana z Pernšteina jest mluveno. Kdež předkem od jich sester jest promluveno, že sú se k JMKské ne z jiné příčiny, než z té, nemohúce tomu, jakým spůsobem a právem tak dědictví a nápad jich drží, skrze přátely, prostředky ani poselství vyrozuměti, utekly: pak že on o tom žádné vědomosti nemá, aby jaké jejich dědictví za sebú míti aneb jim v ně vkročiti měl, nýbrž že jest přáteluom jejich a prostředkuom zřetedlně oznámil, to ukázal i čísti dal, jaké právo a spra- vedlnost má, a protož že jsou dobře, již vědúc a slyšíc to, mohly jemu upokojení
Strana 486
486 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina dáti a zoumysla takových věcí předse proti němu nebrati. Což se pak cedule k němu poslané dotýče, na zřízení zemské ji vztahujíc: pak ta že se z týmiž zřízeními nic nesrovnává, než toliko na smlúvy a nápady a dědictví se vztahuje; žádaje, aby ony to ukázaly, jak a kudy jest jim povinovat to, čeho jsú žádaly hned ukázati, anýbrž se naděje, že JMKskou ani JJMtmi to jemu nalezeno bude, aby on tím jim povi- novat byl. Dáno na to čísti touž ceduli k němu poslanou a zřízení zemské o takových cedulích G. XI., to k tomu mluvíc: že podle téhož zřízení o žádné majestáty, smlúvy, trhy ani směny žádného sročení není, aniž v suplikací JMKské podané toho se nic nenachází, než toliko o dě[dijctví jejich, na kteréž i z markrabství Moravského roz- ličných věcí aby jim položil, žádají, ješto on o tom nic neví, nad to ani kšaftu svého, kterýž kolikrát chce zrušiti může, jim klásti povinen není. A poněvadž předešle jim, ješto vše, jak pořádně statky ty, na kteréž se ony táhnú, drží, ukázal, však nic míně i ještě před JMKskú a JJMtmi to jim ukázati chce. A na to dal čísti list mocný slavné paměti krále Ludvíka a kšaft na týž mocný list královský někdy Vojtěcha z Pernšteina, zřízení zemské o výminkách a kšaftích a mocným listu královským; dále k tomu mluvíc, že již to dostatečně před JMKskú i JJMtmi ukázáno jest, jakž i jim prvé to ukazoval, jakým právem takové statky drží. A poněvadž takový kšaft na mocný list JMKské a každý v tomto království na mocný list královský říditi a kšaftovati může, a mocný list královský jest tak mocný jako dcky, pořádně jest on někdy Vojtěch udělal, a je sestry a dcery své podle zřízení zemského a pořízení otce jich dostatečně a poctivě jest opatřil: vidí mu se, že on Jan již spravedlivě při těch statcích, zvláště poněvadž i za živnosti své on někdy Vojtěch jedné z cer svých, totiž ji Bohunku vybyl, zůstati má a je spravedlivě drží, k tomu poněvadž i nad jeho někdy Vojtěcha pořízení více a vejše jest učinil, žádaje při tom zůstaven býti, a porúčí to JMKské a JJMtem k spravedlivému uvážení. Zase proti tomu od sester nadepsaných jest mluveno: kdež se to od něho Jana mluví, že jest jim předešle všecku spravedlnost ukázal, pak poněvadž tuto opět to ukazuje, toho se drží, při ní zůstaven býti žádá a na to zřízení ukázal, ješto toliko zřízení to na to se vztahuje, kdo co a jak má ukazovat, na čemž ony tuto přestati nechtí, nýbrž poněvadž sú se k JMKské a k JJMtem jakožto k vrchnostem práva utekly, a prvé dostatečně to [té?] spravedlnosti jsou vyrozuměti nemohly, zvláště poněvadž on Jan statek i spravedlnosti všecky jim náležité obsáhl, před nimi je ukryl a tajil a za sebú je má, a poněvadž pak praví, že již všecky spravedlnosti své ukázal: vidí se jim, že on podle toho kšaftu žádné spravedlnosti k takovému nápadu nemá, poněvadž jest se jim prvé v tom neodevřel a jim toho světle neoznámil a neukázal.
486 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina dáti a zoumysla takových věcí předse proti němu nebrati. Což se pak cedule k němu poslané dotýče, na zřízení zemské ji vztahujíc: pak ta že se z týmiž zřízeními nic nesrovnává, než toliko na smlúvy a nápady a dědictví se vztahuje; žádaje, aby ony to ukázaly, jak a kudy jest jim povinovat to, čeho jsú žádaly hned ukázati, anýbrž se naděje, že JMKskou ani JJMtmi to jemu nalezeno bude, aby on tím jim povi- novat byl. Dáno na to čísti touž ceduli k němu poslanou a zřízení zemské o takových cedulích G. XI., to k tomu mluvíc: že podle téhož zřízení o žádné majestáty, smlúvy, trhy ani směny žádného sročení není, aniž v suplikací JMKské podané toho se nic nenachází, než toliko o dě[dijctví jejich, na kteréž i z markrabství Moravského roz- ličných věcí aby jim položil, žádají, ješto on o tom nic neví, nad to ani kšaftu svého, kterýž kolikrát chce zrušiti může, jim klásti povinen není. A poněvadž předešle jim, ješto vše, jak pořádně statky ty, na kteréž se ony táhnú, drží, ukázal, však nic míně i ještě před JMKskú a JJMtmi to jim ukázati chce. A na to dal čísti list mocný slavné paměti krále Ludvíka a kšaft na týž mocný list královský někdy Vojtěcha z Pernšteina, zřízení zemské o výminkách a kšaftích a mocným listu královským; dále k tomu mluvíc, že již to dostatečně před JMKskú i JJMtmi ukázáno jest, jakž i jim prvé to ukazoval, jakým právem takové statky drží. A poněvadž takový kšaft na mocný list JMKské a každý v tomto království na mocný list královský říditi a kšaftovati může, a mocný list královský jest tak mocný jako dcky, pořádně jest on někdy Vojtěch udělal, a je sestry a dcery své podle zřízení zemského a pořízení otce jich dostatečně a poctivě jest opatřil: vidí mu se, že on Jan již spravedlivě při těch statcích, zvláště poněvadž i za živnosti své on někdy Vojtěch jedné z cer svých, totiž ji Bohunku vybyl, zůstati má a je spravedlivě drží, k tomu poněvadž i nad jeho někdy Vojtěcha pořízení více a vejše jest učinil, žádaje při tom zůstaven býti, a porúčí to JMKské a JJMtem k spravedlivému uvážení. Zase proti tomu od sester nadepsaných jest mluveno: kdež se to od něho Jana mluví, že jest jim předešle všecku spravedlnost ukázal, pak poněvadž tuto opět to ukazuje, toho se drží, při ní zůstaven býti žádá a na to zřízení ukázal, ješto toliko zřízení to na to se vztahuje, kdo co a jak má ukazovat, na čemž ony tuto přestati nechtí, nýbrž poněvadž sú se k JMKské a k JJMtem jakožto k vrchnostem práva utekly, a prvé dostatečně to [té?] spravedlnosti jsou vyrozuměti nemohly, zvláště poněvadž on Jan statek i spravedlnosti všecky jim náležité obsáhl, před nimi je ukryl a tajil a za sebú je má, a poněvadž pak praví, že již všecky spravedlnosti své ukázal: vidí se jim, že on podle toho kšaftu žádné spravedlnosti k takovému nápadu nemá, poněvadž jest se jim prvé v tom neodevřel a jim toho světle neoznámil a neukázal.
Strana 487
z roku 1545. 487 Dáno na to čísti zřízení zemské C. 7, D. 7, tím dokládaje, měly-li by ony o spravedlnost svou, nemajíc nic v rukou svých, tak přijíti, že by jim to věc obtížná byla, a tak že jest se on Jan podle téhož kšaftu nezachoval, kterýž jest dal do desk vložiti a jeho žádá užiti, poněvadž jest sobě toho ničímž nestvrdil, a ten kšaft na jisté výminky se vztahuje a jeho poručníkem on někdy Vojtěch činí. A poněvadž každá výminka své místo míti má, tehdy že již on žádné spravedlnosti podle téhož kšaftu neukazuje, toho, aby se podle těch výminek tak zachoval, nemá a míti ne- může, poněvadž sám jest to mluviti dal, že není povinen pořízení svého pokazovati, z čehož znáti jest, že jest žádného kšaftu neudělal, a tak podle výminky jeho někdy Vojtěcha se nezachoval a podle důvěrnosti téhož Vojtěcha tomu dosti neučinil; z čehož rozuměti se může, že jest toho on úmyslu statek svuoj a nápad od nich odciziti. A tak ony k tomu ke všemu statku po otci svém právo a spravedlnost mají, a to zřízení o cerách jest proti nim mrtvé, nýbrž tak ony podle téhož kšaftu nevybyty z toho statku jsú, a on toho zřízení užiti nemůže, pokudž toho on Jan jináče, aby k tomu statku právo měl, spravedlnosti své neukáže, neb mocný list královský tak mocný býti má jako dsky, a on Jan na tom se zastavuje; a protož poněvadž na týž list mocný královský kšaft od otce jich na jisté výminky jest učiněn, vidí se jim již k tomu nápadu jakožto dědičky právo a spravedlnost míti, poněvadž v témž kšaftu stojí, že o tom statku řídí, kterýž jest mu se na rozdílu dostal; protož on Jan jest povinen, jaké další právo má, to ukazovati, též i ony že ukazovati chtí, že takové pořízení děda ani otce jich místa žádného míti nemá a nemůže. Zase proti tomu od Jana z Pernšteina jest mluveno: jakž se mluví, že ony na tom ukazování přestati nechtí, pak vidí mu se, že on tím, čehož dále žádají, a jim na tom nic nezáleží ani nic jim přisouzeno není, povinovat není, a jí zvláště Bohunce všemu podle ukázání otce jich dosti se stalo a státi má, žádaje, aby ale před JMKskú to ukázaly neb oznámily, k čemu a v čem toho potřebují, poněvadž všecka pře tato toliko o nápad jest a o nic jiného. A jak se mluví, že by on toho kšaftu učiniti neměl, poněvadž jest tomu podle jeho výminek dosti neučinil: pak ten kšaft toho v sobě neobsahuje, aby on za živnosti své pořízení své klásti neb ukazovati měl, nýbrž však v témž kšaftu pokuty jsou, jestli by co toho po smrti jeho se nenašlo, že nápad všecek na ně přijíti má; a protož aby ony toho nápadu jakožto nevybyté užiti měly, toho ničímž neukazuje, nébrž jak vybyté sou. Dal na to čísti dsky věna jí Bohunky s povolením JMKské, tudíž i pánuov JMtí, vládyk z plného soudu zemského ve dcky zemské vloženého, tudíž i přívod téhož věna, dsky věna Anny sestry její, jí od Adama z Šternberka ujištěného a za- psaného, [s] zřízením zemským, jak sestry mají od bratří vybývány bejti a jak otec o dcerách svých říditi může, tudíž i jak nad nimi poručníky činiti jmá. A poněvadž se to dostatečně ukazuje, že vedle kšaftu a vůle někdy Vojtěcha bratra svého, vdá-
z roku 1545. 487 Dáno na to čísti zřízení zemské C. 7, D. 7, tím dokládaje, měly-li by ony o spravedlnost svou, nemajíc nic v rukou svých, tak přijíti, že by jim to věc obtížná byla, a tak že jest se on Jan podle téhož kšaftu nezachoval, kterýž jest dal do desk vložiti a jeho žádá užiti, poněvadž jest sobě toho ničímž nestvrdil, a ten kšaft na jisté výminky se vztahuje a jeho poručníkem on někdy Vojtěch činí. A poněvadž každá výminka své místo míti má, tehdy že již on žádné spravedlnosti podle téhož kšaftu neukazuje, toho, aby se podle těch výminek tak zachoval, nemá a míti ne- může, poněvadž sám jest to mluviti dal, že není povinen pořízení svého pokazovati, z čehož znáti jest, že jest žádného kšaftu neudělal, a tak podle výminky jeho někdy Vojtěcha se nezachoval a podle důvěrnosti téhož Vojtěcha tomu dosti neučinil; z čehož rozuměti se může, že jest toho on úmyslu statek svuoj a nápad od nich odciziti. A tak ony k tomu ke všemu statku po otci svém právo a spravedlnost mají, a to zřízení o cerách jest proti nim mrtvé, nýbrž tak ony podle téhož kšaftu nevybyty z toho statku jsú, a on toho zřízení užiti nemůže, pokudž toho on Jan jináče, aby k tomu statku právo měl, spravedlnosti své neukáže, neb mocný list královský tak mocný býti má jako dsky, a on Jan na tom se zastavuje; a protož poněvadž na týž list mocný královský kšaft od otce jich na jisté výminky jest učiněn, vidí se jim již k tomu nápadu jakožto dědičky právo a spravedlnost míti, poněvadž v témž kšaftu stojí, že o tom statku řídí, kterýž jest mu se na rozdílu dostal; protož on Jan jest povinen, jaké další právo má, to ukazovati, též i ony že ukazovati chtí, že takové pořízení děda ani otce jich místa žádného míti nemá a nemůže. Zase proti tomu od Jana z Pernšteina jest mluveno: jakž se mluví, že ony na tom ukazování přestati nechtí, pak vidí mu se, že on tím, čehož dále žádají, a jim na tom nic nezáleží ani nic jim přisouzeno není, povinovat není, a jí zvláště Bohunce všemu podle ukázání otce jich dosti se stalo a státi má, žádaje, aby ale před JMKskú to ukázaly neb oznámily, k čemu a v čem toho potřebují, poněvadž všecka pře tato toliko o nápad jest a o nic jiného. A jak se mluví, že by on toho kšaftu učiniti neměl, poněvadž jest tomu podle jeho výminek dosti neučinil: pak ten kšaft toho v sobě neobsahuje, aby on za živnosti své pořízení své klásti neb ukazovati měl, nýbrž však v témž kšaftu pokuty jsou, jestli by co toho po smrti jeho se nenašlo, že nápad všecek na ně přijíti má; a protož aby ony toho nápadu jakožto nevybyté užiti měly, toho ničímž neukazuje, nébrž jak vybyté sou. Dal na to čísti dsky věna jí Bohunky s povolením JMKské, tudíž i pánuov JMtí, vládyk z plného soudu zemského ve dcky zemské vloženého, tudíž i přívod téhož věna, dsky věna Anny sestry její, jí od Adama z Šternberka ujištěného a za- psaného, [s] zřízením zemským, jak sestry mají od bratří vybývány bejti a jak otec o dcerách svých říditi může, tudíž i jak nad nimi poručníky činiti jmá. A poněvadž se to dostatečně ukazuje, že vedle kšaftu a vůle někdy Vojtěcha bratra svého, vdá-
Strana 488
488 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina vaje ji Annu, k ní jest se věrně, právě a spravedlivě, ne jako strejc a poručník, ale jako otec zachoval a ji dostatečně opatřil, i což jí dále náleží, v tom se k ní spra- vedlivě zachovati chce: vidí mu se, že podle téhož zřízení všemu jest dosti učinil jim ničímž dále mimo to odkázání povinen není, a ony také na nic více, tak jakž týmž kšaftem zavázány jsou, táhnúti se nemají, než povinny jsú na tom přestati; žádaje při tom, tak aby jemu pokoj dán byl, zůstaven byl, a JMKské i JJMtem to poroučí k spravedlivému uvážení. Proti tomu zase od sester nadepsaných jest mluveno: kdež se toho dokládá, že by ona Bohunka z toho statku vybyta a dosti opatřena byla, pak ony že o žádné věno nic činiti nemají, než toliko o nápad a dědictví své, protož obrany jemu Janovi postačiti nemohú, nýbrž tím zřízením, aby ony tu spravedlnosti žádné neměly, toho odbýti nemůže, poněvadž též zřízení na syny se vztahuje, a kšaft otce jich to uka- zuje, jak o synech svých jest zřídil; a protož ten kšaft že moci žádné míti nemá, minul jest, a on Jan podle něho se nezachoval, a tak že ony pravé dědičky jsú. Daly na to čísti zřízení zemské, milost a obdarování slavné paměti krále Vladislava [o] odúmrtech a nápadích; a poněvadž s toho se nachází, že dcery nevy- byté mají býti nápadnice po otci svém, z té příčiny že ony též jakožto nevybyté k takovému nápadu a dědictví právo a spravedlnost se míti praví; žádaje vždy, aby on Jan to ukázal, jakou jest spravedlnost a právo k tomu statku, kterýž jest obsáhl, má, poněvadž jim tím, ač chce-li toho užiti, povinen jest, JMKské i JJMtem to po- roučejíce k spravedlivému uvážení. — Když pak podle oznámení a poručení JMKské a JJMtí to též, aby on Jan ukázal a položil kšafty a dílčí listy někdy Vilíma a Vojtěcha z Pernšteina, on Jan dal jest mluviti, že jest nikda toho v své moci neměl a nemá, než Pražanům k věrné ruce to že jest bylo dáno k schování; strany pak smluv, těch také že nemá a o nich že neví, čehož jest se podle práva odsvěčil. I tu na to od Pražan Starého města Pražského jest mluveno: že jim na jistý způsob kšaft ten někdy Vilíma z Pernšteina i jiné spravedlnosti jsou svěřeny. A protož aby JMKská, tudíž i JJMti tomu vyrozuměti všemu ráčili, ukázali napřed list na pergameně téhož někdy Vilíma, kterýž světle v sobě to obsahuje, jak se při tom svěření zachovati mají, potom list dílčí, kšaft Viléma, Vojtěcha, list mocný krá- lovský na kšaft téhož Vilíma, listy na pergameně jich Jana a Vojtěcha přiznavací a slibující k držení toho všeho, což on někdy Vilém otec jich mezi nimi jest na- řídil, a přípis, vejpis rozdíluov z desk zemských. Kdež pak ony sestry k tomu mluviti daly: poněvadž z toho ze všeho uka- zování se zřetedlně nachází a již vyhledati bude moci, jakú spravedlnost ony k tomu dědictví po otci svém mají, čehož ony se až posavad nikdy uptati nemohše, nevě- děly sú se k ukazování toho jak připraviti, a protož že to dostatečně ukázati chtí, že on Jan z Pernšteina k tomu žádného práva ani spravedlnosti nemá; on Jan z toho
488 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina vaje ji Annu, k ní jest se věrně, právě a spravedlivě, ne jako strejc a poručník, ale jako otec zachoval a ji dostatečně opatřil, i což jí dále náleží, v tom se k ní spra- vedlivě zachovati chce: vidí mu se, že podle téhož zřízení všemu jest dosti učinil jim ničímž dále mimo to odkázání povinen není, a ony také na nic více, tak jakž týmž kšaftem zavázány jsou, táhnúti se nemají, než povinny jsú na tom přestati; žádaje při tom, tak aby jemu pokoj dán byl, zůstaven byl, a JMKské i JJMtem to poroučí k spravedlivému uvážení. Proti tomu zase od sester nadepsaných jest mluveno: kdež se toho dokládá, že by ona Bohunka z toho statku vybyta a dosti opatřena byla, pak ony že o žádné věno nic činiti nemají, než toliko o nápad a dědictví své, protož obrany jemu Janovi postačiti nemohú, nýbrž tím zřízením, aby ony tu spravedlnosti žádné neměly, toho odbýti nemůže, poněvadž též zřízení na syny se vztahuje, a kšaft otce jich to uka- zuje, jak o synech svých jest zřídil; a protož ten kšaft že moci žádné míti nemá, minul jest, a on Jan podle něho se nezachoval, a tak že ony pravé dědičky jsú. Daly na to čísti zřízení zemské, milost a obdarování slavné paměti krále Vladislava [o] odúmrtech a nápadích; a poněvadž s toho se nachází, že dcery nevy- byté mají býti nápadnice po otci svém, z té příčiny že ony též jakožto nevybyté k takovému nápadu a dědictví právo a spravedlnost se míti praví; žádaje vždy, aby on Jan to ukázal, jakou jest spravedlnost a právo k tomu statku, kterýž jest obsáhl, má, poněvadž jim tím, ač chce-li toho užiti, povinen jest, JMKské i JJMtem to po- roučejíce k spravedlivému uvážení. — Když pak podle oznámení a poručení JMKské a JJMtí to též, aby on Jan ukázal a položil kšafty a dílčí listy někdy Vilíma a Vojtěcha z Pernšteina, on Jan dal jest mluviti, že jest nikda toho v své moci neměl a nemá, než Pražanům k věrné ruce to že jest bylo dáno k schování; strany pak smluv, těch také že nemá a o nich že neví, čehož jest se podle práva odsvěčil. I tu na to od Pražan Starého města Pražského jest mluveno: že jim na jistý způsob kšaft ten někdy Vilíma z Pernšteina i jiné spravedlnosti jsou svěřeny. A protož aby JMKská, tudíž i JJMti tomu vyrozuměti všemu ráčili, ukázali napřed list na pergameně téhož někdy Vilíma, kterýž světle v sobě to obsahuje, jak se při tom svěření zachovati mají, potom list dílčí, kšaft Viléma, Vojtěcha, list mocný krá- lovský na kšaft téhož Vilíma, listy na pergameně jich Jana a Vojtěcha přiznavací a slibující k držení toho všeho, což on někdy Vilém otec jich mezi nimi jest na- řídil, a přípis, vejpis rozdíluov z desk zemských. Kdež pak ony sestry k tomu mluviti daly: poněvadž z toho ze všeho uka- zování se zřetedlně nachází a již vyhledati bude moci, jakú spravedlnost ony k tomu dědictví po otci svém mají, čehož ony se až posavad nikdy uptati nemohše, nevě- děly sú se k ukazování toho jak připraviti, a protož že to dostatečně ukázati chtí, že on Jan z Pernšteina k tomu žádného práva ani spravedlnosti nemá; on Jan z toho
Strana 489
z roku 1545. 489 ze všeho že jest vystoupil, tomu dosti neučinil, ani podle něho se nezachoval, anýbrž všecky ty věci že jsou již umrtveny a minuly, a oni bratři z toho ze všeho dávno že jsú se propustili; žádaje času prodlenějšího, tak aby se právě svědky i jinak k tomu připraviti a to vše, což mluví, že jest tak, ukázati mohly, zvláště poněvadž kšaft otce jich zase po shoření desk zemských vložen není, a poněvadž jiní toho jsou předešle v daleko menších věcech, tak dobře póvodové, jako strany odporní užívali, že toho užiti žádají. Dáno na to čísti vejpis odkladuov z register krále JMti z soudu komorního k tomu podobných, též i podav dále cedule, čeho ještě více aby jim položeno bylo, žádaje, s tím se vším JMtem se porúčejí k spravedlivému opatření. Zase proti tomu od Jana z Pernšteina jest mluveno: že jest dnuov minulých od strany toho mluveno nebylo, aby ta věc k dalšiem průtahuom se vztahovati měla, nýbrž že jsú ku při přistúpily; pak tuto vyrozuměvše a vyslyšavše všecky spravedl- nosti jeho Jana, chtěly by pod nějakým spůsobem a obmyslem tepruv odtahuov hledati a tak proti němu se lepšiti. A poněvadž ony sestry jsú původové, ješto by spravedlivěji jemu nežli jim odtahu žádati potřebí bylo, žádaly jsou spěšného roze- znání, a na tu příčinu on Jan jest se s pořadu práva strhnúti dal a na JMKskú i JJMti se poddal: vidí mu se, že již toho jim půjčeno býti nemá a nemůže na škodu jeho, táhna se i na to, že jest strana při počátku žádného se odkladu nedomlúvala, než hned spěšného slyšení a rozeznání žádala; ukázav dále smlúvu a podvolení k slyšení beze všech půhonuov, supplikací jich JMKské podanou, JMKské i JJMtem se poroučejíc v tom k spravedlivému opatření. Na to zase od sestr nadepsaných jest mluveno: že jim toho spravedlivě půjčeno bejti má, poněvadž jsou prvé žádné spravedlnosti své uptati se nemohly, ani ona Anna jak živa o tom kšaftu nic jest nevěděla, anýbrž aby jim výpisové všeho toho, což Pražanuom svěřeno jest, tak aby se na to uraditi mohly, vydáni byli; žádaje vždy podle zřízení zemského o sirotcích, kteréž čteno jest, prótahu, a toho že spra- vedlivě užiti mají, poněvadž on Jan byl jest jejich poručníkem a je měl jest sobě od otce jich svěřené; nebo tudy kdyby toho užiti neměly, v spravedlnosti své ob- meškány by byly, JMKské a JJMtem porúčejíc k spravedlivému uvážení. Proti tomu zase od Jana z Pernšteina jest mluveno: že se to zřízení na ně nic nevztahuje, než na sirotky, kterým poručníci poručenství urukují, ale tyto jsú již vybyté podle kšaftu odce svého, a ona Anna sirotek žádný není, neb jest všecek statek svuoj manželu svému dala ukázav na to dcky; nad to ne na ně, ale na syny jeho někdy Vojtěcha se ten kšaft vztahuje, protož tu zbytečně od nich a posměšně aby co před nimi tajiti a ukrývati měl, dotýkán jest; neb poněvadž jest ona předešle před shořením desk tomu kšaftu odpor vložila, na něj se radila, a tak o tom jsou věděly a o to na soud zemský s dobrovolným povolením skrze již dotčenou smlúvu Archiv Český XX. 62
z roku 1545. 489 ze všeho že jest vystoupil, tomu dosti neučinil, ani podle něho se nezachoval, anýbrž všecky ty věci že jsou již umrtveny a minuly, a oni bratři z toho ze všeho dávno že jsú se propustili; žádaje času prodlenějšího, tak aby se právě svědky i jinak k tomu připraviti a to vše, což mluví, že jest tak, ukázati mohly, zvláště poněvadž kšaft otce jich zase po shoření desk zemských vložen není, a poněvadž jiní toho jsou předešle v daleko menších věcech, tak dobře póvodové, jako strany odporní užívali, že toho užiti žádají. Dáno na to čísti vejpis odkladuov z register krále JMti z soudu komorního k tomu podobných, též i podav dále cedule, čeho ještě více aby jim položeno bylo, žádaje, s tím se vším JMtem se porúčejí k spravedlivému opatření. Zase proti tomu od Jana z Pernšteina jest mluveno: že jest dnuov minulých od strany toho mluveno nebylo, aby ta věc k dalšiem průtahuom se vztahovati měla, nýbrž že jsú ku při přistúpily; pak tuto vyrozuměvše a vyslyšavše všecky spravedl- nosti jeho Jana, chtěly by pod nějakým spůsobem a obmyslem tepruv odtahuov hledati a tak proti němu se lepšiti. A poněvadž ony sestry jsú původové, ješto by spravedlivěji jemu nežli jim odtahu žádati potřebí bylo, žádaly jsou spěšného roze- znání, a na tu příčinu on Jan jest se s pořadu práva strhnúti dal a na JMKskú i JJMti se poddal: vidí mu se, že již toho jim půjčeno býti nemá a nemůže na škodu jeho, táhna se i na to, že jest strana při počátku žádného se odkladu nedomlúvala, než hned spěšného slyšení a rozeznání žádala; ukázav dále smlúvu a podvolení k slyšení beze všech půhonuov, supplikací jich JMKské podanou, JMKské i JJMtem se poroučejíc v tom k spravedlivému opatření. Na to zase od sestr nadepsaných jest mluveno: že jim toho spravedlivě půjčeno bejti má, poněvadž jsou prvé žádné spravedlnosti své uptati se nemohly, ani ona Anna jak živa o tom kšaftu nic jest nevěděla, anýbrž aby jim výpisové všeho toho, což Pražanuom svěřeno jest, tak aby se na to uraditi mohly, vydáni byli; žádaje vždy podle zřízení zemského o sirotcích, kteréž čteno jest, prótahu, a toho že spra- vedlivě užiti mají, poněvadž on Jan byl jest jejich poručníkem a je měl jest sobě od otce jich svěřené; nebo tudy kdyby toho užiti neměly, v spravedlnosti své ob- meškány by byly, JMKské a JJMtem porúčejíc k spravedlivému uvážení. Proti tomu zase od Jana z Pernšteina jest mluveno: že se to zřízení na ně nic nevztahuje, než na sirotky, kterým poručníci poručenství urukují, ale tyto jsú již vybyté podle kšaftu odce svého, a ona Anna sirotek žádný není, neb jest všecek statek svuoj manželu svému dala ukázav na to dcky; nad to ne na ně, ale na syny jeho někdy Vojtěcha se ten kšaft vztahuje, protož tu zbytečně od nich a posměšně aby co před nimi tajiti a ukrývati měl, dotýkán jest; neb poněvadž jest ona předešle před shořením desk tomu kšaftu odpor vložila, na něj se radila, a tak o tom jsou věděly a o to na soud zemský s dobrovolným povolením skrze již dotčenou smlúvu Archiv Český XX. 62
Strana 490
490 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina se poddaly, nad to i v tom ve všem ony sestry se spolčily: a protož že spravedlivě mimo takové jich dobrovolné poddání a podvolení žádný jim průtah na ublížení spravedlnosti jeho dán býti nemá, poněvadž jest jemu JJMtmi oznámeno, aby, čehož žádají, jim ku potřebě jich položil, což jest on učinil; JJMtem to poroučejíc k spravedli- vému uvážení. Dále po odložení JJMtí a vládyk z plného soudu zemského od sester nade- psaných jest mluveno: poněvadž soud zemský v markrabství Moravském až do svaté Kunhuty opět jest odložen, a tak jsú ony sobě svědomí podle půhonuov svých spraviti, a aby jim littera při ouřadu v témž markrabství položena byla, toho se uptati, ani také vejpisuov některých hledavši, toho při témž Janovi z Pernšteina do- sáhnúti jsú nemohly; a protož, poněvadž jest jimi to nic nesešlo, že JJMti ještě, poněvadž se odložení JJMtí na svědky vztahuje, za další odložení žádaje, a to že jest tak, že sou pohnaly, ukázaly, na to též svědomí, póhony a cedule jeho jsou žá- daly; to vše JJMtem porúčejí k spravedlivému uvážení. Proti tomu od Jana z Pernšteina jest mluveno: že ta výmluva jejich jest jalová, neb jest se on toho nikdy uptati nemohl, aby kde toho a u koho dobro- volně od nich hledáno bylo, a ten že by jim svědomí dáti nechtěl, žádaje JJMtí, aby již mimo ten poslední odklad dále odkládáno nebylo. Neb jakž strana praví, že ta věc a pře půhonem jest nezašla, však jakž on tak i ony tím vším pořádkem ku právu jsou přistoupily, jako by půhonové o to vzešli; a protož nechtí-li pře své vésti, že již JJMti, jak se v tom zachovati má, žádá za spravedlivé opatření. Dále i to mluvíc, co se cedule řezané k němu o povolení poslané dotýče: tak jest, že jest k tomu povolení nedal a dáti nemohl z příčiny, jakž odpověď jeho to vše v sobě šíře obsahuje a zavírá. Strany pak půhonuov k svědomí braných o kšaft jeho Jana z Pernšteina vidí mu se vše za bezpotřební obranu býti, poněvadž ti všickni o tom nic nevědí, co jest on řídil; avšak aby JJMti grunt toho všeho strany nápaduov vyrozuměti ráčili, ukázal na to artikul téhož kšaftu, kterýž však on vždycky kolikrát mu se líbiti a zdáti bude, jakž prvé za živnosti někdy Vojtěcha bratra svého i jinak pro smrt poručníkuov i [z] jiných slušných a případných příčin předešle kšafty své rušil jest, tak i tento moc zrušiti má, jakožto jedna osoba svobodná v království Českém; to vše JJMtem poroučí k spravedlivému uvážení. Zase proti tomu od sester z Pernšteina jest mluveno: že on Jan, majíc sobě od bratra svého a otce jich statek sobě na jistý spůsob svěřený, nemohl jest a ne- může ho, když by mu se zdálo, rušiti, neb jest to kšaftem otce jich pod jistými vý- minkami dostatečně opatřené; a protož ony toho užiti žádají, chtíc to ukázati, že jest již on Jan z toho svěření otce jich vystoupil a nápad jejich na jiné jest převedl; žádajíc vždy za odložení, tak aby se svědky v tom a k tomu dostatečně opatřiti mohly.
490 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina se poddaly, nad to i v tom ve všem ony sestry se spolčily: a protož že spravedlivě mimo takové jich dobrovolné poddání a podvolení žádný jim průtah na ublížení spravedlnosti jeho dán býti nemá, poněvadž jest jemu JJMtmi oznámeno, aby, čehož žádají, jim ku potřebě jich položil, což jest on učinil; JJMtem to poroučejíc k spravedli- vému uvážení. Dále po odložení JJMtí a vládyk z plného soudu zemského od sester nade- psaných jest mluveno: poněvadž soud zemský v markrabství Moravském až do svaté Kunhuty opět jest odložen, a tak jsú ony sobě svědomí podle půhonuov svých spraviti, a aby jim littera při ouřadu v témž markrabství položena byla, toho se uptati, ani také vejpisuov některých hledavši, toho při témž Janovi z Pernšteina do- sáhnúti jsú nemohly; a protož, poněvadž jest jimi to nic nesešlo, že JJMti ještě, poněvadž se odložení JJMtí na svědky vztahuje, za další odložení žádaje, a to že jest tak, že sou pohnaly, ukázaly, na to též svědomí, póhony a cedule jeho jsou žá- daly; to vše JJMtem porúčejí k spravedlivému uvážení. Proti tomu od Jana z Pernšteina jest mluveno: že ta výmluva jejich jest jalová, neb jest se on toho nikdy uptati nemohl, aby kde toho a u koho dobro- volně od nich hledáno bylo, a ten že by jim svědomí dáti nechtěl, žádaje JJMtí, aby již mimo ten poslední odklad dále odkládáno nebylo. Neb jakž strana praví, že ta věc a pře půhonem jest nezašla, však jakž on tak i ony tím vším pořádkem ku právu jsou přistoupily, jako by půhonové o to vzešli; a protož nechtí-li pře své vésti, že již JJMti, jak se v tom zachovati má, žádá za spravedlivé opatření. Dále i to mluvíc, co se cedule řezané k němu o povolení poslané dotýče: tak jest, že jest k tomu povolení nedal a dáti nemohl z příčiny, jakž odpověď jeho to vše v sobě šíře obsahuje a zavírá. Strany pak půhonuov k svědomí braných o kšaft jeho Jana z Pernšteina vidí mu se vše za bezpotřební obranu býti, poněvadž ti všickni o tom nic nevědí, co jest on řídil; avšak aby JJMti grunt toho všeho strany nápaduov vyrozuměti ráčili, ukázal na to artikul téhož kšaftu, kterýž však on vždycky kolikrát mu se líbiti a zdáti bude, jakž prvé za živnosti někdy Vojtěcha bratra svého i jinak pro smrt poručníkuov i [z] jiných slušných a případných příčin předešle kšafty své rušil jest, tak i tento moc zrušiti má, jakožto jedna osoba svobodná v království Českém; to vše JJMtem poroučí k spravedlivému uvážení. Zase proti tomu od sester z Pernšteina jest mluveno: že on Jan, majíc sobě od bratra svého a otce jich statek sobě na jistý spůsob svěřený, nemohl jest a ne- může ho, když by mu se zdálo, rušiti, neb jest to kšaftem otce jich pod jistými vý- minkami dostatečně opatřené; a protož ony toho užiti žádají, chtíc to ukázati, že jest již on Jan z toho svěření otce jich vystoupil a nápad jejich na jiné jest převedl; žádajíc vždy za odložení, tak aby se svědky v tom a k tomu dostatečně opatřiti mohly.
Strana 491
z roku 1545. 491 Dále po odložení nadepsaných sester po přečtení odkladu jest mluveno: jakž ten odklad ukazuje, že jsou se ony Bohunka a Anna sestry z Pernšteina při svědcích v markrabství Moravském tak zachovaly, a zase od pánův ouředníkuov a soudcí téhož markrabství Moravského připsání JJMtem dodaly; při tom oznamujíc, že jest věc vědomá některým osobám z VVMtí, že jsou ony sestry toho při Janovi z Pernšteina jakožto při příteli krevným přátelsky hledaly, chtíce spravedlnosti své během přátelským od něho dosáhnúti, ale toho ničehýhož dosíci nemohly; a zvlášť paní Anna, kteráž jest při Janovi z Pernšteina v mladých letech byla, toho jest hledala, aby jí tolikéž jako paní Bohunce učiněno bylo; a když jest po častých žádostech k tomu ničemémuž přijíti nemohla, i mušela jest to na JMKskú, tudíž na VMt vznésti, ješto kdyby se byl Jan z Pernšteina tak přátelsky k ní Anně jako k Bohunce ukázal, snad by tohoto vznešení potřebí nebylo, a Bohunka snad by od tohoto soudu přepustila. Ale když to jináč býti nemůž, již musí soud o to trpěti; žádajíce předkem, aby suplikací, kteráž JMKské od týchž sester podána, byla přečtena, nebo v té suplikací to se najíti má, jakým jest způsobem Jan z Pernšteina v statek a v dědictví týchž sester vkročil, a druhé, že jest se dobrovolně na JMKskú k rozeznání o touž spravedlnost svolil a poddal, ješto o to jest žádného půhonu ani obeslání nebylo; a tak jí mnoho na té suplikací náleží, pakli Jan z Pernšteina tomu místo dáti chce, že tato pře více nežli od tří let jest zašla, tehdy by od tý suplikací pustiti chtěly a dále svú spravedlnost ukazovati. Zase proti tomu od Jana z Pernšteina žádáno jest: aby předešlé pře vedení přečteno bylo; a po přečtení jest oznámeno, že se zřetedlně z toho pře vedení nachází, kdy a jak jest ta pře na JMKskú přišla a potom před soudem zemským [vl přítomnosti JMKské vedena, táhnúc se v tom na paměť nejvyššího kanclíře krá- lovství Českého, že jest prvé nikda na JMKskú vznešena nebyla, ješto se to všecko zřetedlně z téhož pře vedení i tudíž odkladu JMKské nachází, kdy, kterého léta a dne jest slyšána, i tudíž odložena, a ne tak, jakž se od strany vede; a poněvadž Jan z Pernšteina k tomu se jest svolil, aby takové rozeznání JMKskú a JJMtmi tímto soudem zahájeným se stalo, že za též na ten čas žádá, ač opět více odkladu tuto hledá, nežli co jiného. A protož na to více odpovídati a mluviti žádná potřeba není, než chce-li co strana odporná mluviti i ukázati, že na to na vše odpověď dáti chce. Zase na to od sester z Pernšteina jest mluveno: že jest on Jan z Pernšteina pohnán a dohnán, aby položil mocný listy královské od krále Ferdinanda na zřízení statků způsobené, kšafty dva, jeden, kterýž jest učinil v království Českém a poruč- níka nad dětmi a statkem svým Jaroslava z Šelmberka, nejvyššího komorníka krá- lovství Českého, a jiný, a druhý, který m] jest poručníka učinil v markrabství Mo- ravském, v kterýmžto kšaftu poručníka jest učinil Jana z Žerotína, nejvyššího ko- morníka markrabství Moravského, a jiné osoby tudíž nápadníky. A kdyby se těch 62*
z roku 1545. 491 Dále po odložení nadepsaných sester po přečtení odkladu jest mluveno: jakž ten odklad ukazuje, že jsou se ony Bohunka a Anna sestry z Pernšteina při svědcích v markrabství Moravském tak zachovaly, a zase od pánův ouředníkuov a soudcí téhož markrabství Moravského připsání JJMtem dodaly; při tom oznamujíc, že jest věc vědomá některým osobám z VVMtí, že jsou ony sestry toho při Janovi z Pernšteina jakožto při příteli krevným přátelsky hledaly, chtíce spravedlnosti své během přátelským od něho dosáhnúti, ale toho ničehýhož dosíci nemohly; a zvlášť paní Anna, kteráž jest při Janovi z Pernšteina v mladých letech byla, toho jest hledala, aby jí tolikéž jako paní Bohunce učiněno bylo; a když jest po častých žádostech k tomu ničemémuž přijíti nemohla, i mušela jest to na JMKskú, tudíž na VMt vznésti, ješto kdyby se byl Jan z Pernšteina tak přátelsky k ní Anně jako k Bohunce ukázal, snad by tohoto vznešení potřebí nebylo, a Bohunka snad by od tohoto soudu přepustila. Ale když to jináč býti nemůž, již musí soud o to trpěti; žádajíce předkem, aby suplikací, kteráž JMKské od týchž sester podána, byla přečtena, nebo v té suplikací to se najíti má, jakým jest způsobem Jan z Pernšteina v statek a v dědictví týchž sester vkročil, a druhé, že jest se dobrovolně na JMKskú k rozeznání o touž spravedlnost svolil a poddal, ješto o to jest žádného půhonu ani obeslání nebylo; a tak jí mnoho na té suplikací náleží, pakli Jan z Pernšteina tomu místo dáti chce, že tato pře více nežli od tří let jest zašla, tehdy by od tý suplikací pustiti chtěly a dále svú spravedlnost ukazovati. Zase proti tomu od Jana z Pernšteina žádáno jest: aby předešlé pře vedení přečteno bylo; a po přečtení jest oznámeno, že se zřetedlně z toho pře vedení nachází, kdy a jak jest ta pře na JMKskú přišla a potom před soudem zemským [vl přítomnosti JMKské vedena, táhnúc se v tom na paměť nejvyššího kanclíře krá- lovství Českého, že jest prvé nikda na JMKskú vznešena nebyla, ješto se to všecko zřetedlně z téhož pře vedení i tudíž odkladu JMKské nachází, kdy, kterého léta a dne jest slyšána, i tudíž odložena, a ne tak, jakž se od strany vede; a poněvadž Jan z Pernšteina k tomu se jest svolil, aby takové rozeznání JMKskú a JJMtmi tímto soudem zahájeným se stalo, že za též na ten čas žádá, ač opět více odkladu tuto hledá, nežli co jiného. A protož na to více odpovídati a mluviti žádná potřeba není, než chce-li co strana odporná mluviti i ukázati, že na to na vše odpověď dáti chce. Zase na to od sester z Pernšteina jest mluveno: že jest on Jan z Pernšteina pohnán a dohnán, aby položil mocný listy královské od krále Ferdinanda na zřízení statků způsobené, kšafty dva, jeden, kterýž jest učinil v království Českém a poruč- níka nad dětmi a statkem svým Jaroslava z Šelmberka, nejvyššího komorníka krá- lovství Českého, a jiný, a druhý, který m] jest poručníka učinil v markrabství Mo- ravském, v kterýmžto kšaftu poručníka jest učinil Jana z Žerotína, nejvyššího ko- morníka markrabství Moravského, a jiné osoby tudíž nápadníky. A kdyby se těch 62*
Strana 492
C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 492 kšaftů neukázalo, tehdy ony sestry mohly by na svý spravedlnosti hynouti znamenitě; neb jest vědomé, že on Jan z Pernšteina v ten statek a v dědictví jich jest vkročil na škodu jich proti kšaftu někdy Vojtěcha z Pernšteina, otce jich, neb zřetedlně v tom kšaftu tak stojí, že to dědictví na dcery jeho Vojtěcha připadnúti má; při tom JJMtí žádaje za opatření, tak aby tíž kšaftové položeni byli. Zase na to od Jana z Pernšteina jest mluveno: že by se v statek jim sestrám náležitý uvázal a vkročil, toho učiniti nemaje, i chce-li to vésti a ukazovati, na to se odpověď dá. Kdež se pak pohání, aby kšafty, kteréž jest učinil, položil, čehož jsú předešle též žádaly: i jest JJMtmi nalezeno, že jich klásti povinen není. A poněvadž každý, kdež by z jakýho kšaftu neb majestátu a smlúvy koho pohnal, má oznámiti, v kterém artikuli toho potřebuje, ale ony sestry se tak nezachovaly. Na to ukázal zřízení zemské. tím dokládaje, že žádných takových kšaftů klásti povinen není, neb každý muož a moc má, kdy chce takový kšaft neb kšafty zrušiti a jiný neb jinej udělati bez překážky každého člověka; při tom žádaje zachován býti. Proti tomu od Bohunky a Anny z Pernšteina jest mluveno: kdež se od strany mluví, že by těch kšaftů klásti povinna nebyla, z té příčiny že v půhonu a důhonu toho, jakž zřízení zemské vyměřuje, dostavené není, v kterém by artikuli týchž kšaftuov potřebovaly; ješto v půhonu zejména doloženo jest, že těch kšaftuov slovo od slova potřebují proti Janovi z Pernšteina k svědomí, a tak by se z těch kšaftuov našlo, že jest v jich statek jim náležitý vkročil. Kšaft pak Vojtěcha z Pernšteina s jistými výminkami učiněn jest, předkem, že jeho Jana z Pernšteina zavazuje, aby to dostatečně opatřil a tak v statku svém jako on Vojtěch zřídil a jinam ho ne- odcizoval; pakli by jináč učinil, že ony cery jeho při statku zůstati mají. A poněvadž jest tak neučinil a kšaftem svým jiným statek svuoj dal a od nich odcizil, toho učiniti nemaje, ješto tak kšaft otce jich neukazuje, aby mohl týž statek prodávati, odcizovati a jiným dávati na ublížení jich spravedlností: a protož se spravedlivě strany ubývání statků domlúvají. Ač se tomu místo dává, že žádný za živnosti své kšaftu klásti povinen není, ale když by kšaftoval o statku svém svobodném; ale tento statek jemu Janovi na jistý způsob jest svěřený a jim vlastně náleží, a tak se tuto spravedlnost jich zastřela; při tom JJMtem to poroučejíce k spravedlivému uvážení. Dále toho dokládaje, jak někdy Vilém z Pernšteina jest kšaftem statek svuoj synuom svým rozdělil, že jedenkaždý podle téhož podílu statku svého jest užíval, a tolikéž jakž jest někdy Vojtěch o statku svém, kterýž mu se na rozdílu dostal, kšaft učinil, aby Jan z Pernštejna téhož statku dětem jeho dochoval; ale že jest on Jan z Pern- štejna již o témž statku jich jinak zřídil a kšaftoval. Kdyby ten jeho kšaft čten býti měl, to by se našlo, že jest týž statek jinam odcizil a od nich na jiný převedl. Ale že ten kšaft jest zalepený podán, a toliko výminka, jak o nápadích řídí, přečtena byla, na kterúžto výminku pan sudí na sestry dotázku učiniti ráčil: již ste slyšely
C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 492 kšaftů neukázalo, tehdy ony sestry mohly by na svý spravedlnosti hynouti znamenitě; neb jest vědomé, že on Jan z Pernšteina v ten statek a v dědictví jich jest vkročil na škodu jich proti kšaftu někdy Vojtěcha z Pernšteina, otce jich, neb zřetedlně v tom kšaftu tak stojí, že to dědictví na dcery jeho Vojtěcha připadnúti má; při tom JJMtí žádaje za opatření, tak aby tíž kšaftové položeni byli. Zase na to od Jana z Pernšteina jest mluveno: že by se v statek jim sestrám náležitý uvázal a vkročil, toho učiniti nemaje, i chce-li to vésti a ukazovati, na to se odpověď dá. Kdež se pak pohání, aby kšafty, kteréž jest učinil, položil, čehož jsú předešle též žádaly: i jest JJMtmi nalezeno, že jich klásti povinen není. A poněvadž každý, kdež by z jakýho kšaftu neb majestátu a smlúvy koho pohnal, má oznámiti, v kterém artikuli toho potřebuje, ale ony sestry se tak nezachovaly. Na to ukázal zřízení zemské. tím dokládaje, že žádných takových kšaftů klásti povinen není, neb každý muož a moc má, kdy chce takový kšaft neb kšafty zrušiti a jiný neb jinej udělati bez překážky každého člověka; při tom žádaje zachován býti. Proti tomu od Bohunky a Anny z Pernšteina jest mluveno: kdež se od strany mluví, že by těch kšaftů klásti povinna nebyla, z té příčiny že v půhonu a důhonu toho, jakž zřízení zemské vyměřuje, dostavené není, v kterém by artikuli týchž kšaftuov potřebovaly; ješto v půhonu zejména doloženo jest, že těch kšaftuov slovo od slova potřebují proti Janovi z Pernšteina k svědomí, a tak by se z těch kšaftuov našlo, že jest v jich statek jim náležitý vkročil. Kšaft pak Vojtěcha z Pernšteina s jistými výminkami učiněn jest, předkem, že jeho Jana z Pernšteina zavazuje, aby to dostatečně opatřil a tak v statku svém jako on Vojtěch zřídil a jinam ho ne- odcizoval; pakli by jináč učinil, že ony cery jeho při statku zůstati mají. A poněvadž jest tak neučinil a kšaftem svým jiným statek svuoj dal a od nich odcizil, toho učiniti nemaje, ješto tak kšaft otce jich neukazuje, aby mohl týž statek prodávati, odcizovati a jiným dávati na ublížení jich spravedlností: a protož se spravedlivě strany ubývání statků domlúvají. Ač se tomu místo dává, že žádný za živnosti své kšaftu klásti povinen není, ale když by kšaftoval o statku svém svobodném; ale tento statek jemu Janovi na jistý způsob jest svěřený a jim vlastně náleží, a tak se tuto spravedlnost jich zastřela; při tom JJMtem to poroučejíce k spravedlivému uvážení. Dále toho dokládaje, jak někdy Vilém z Pernšteina jest kšaftem statek svuoj synuom svým rozdělil, že jedenkaždý podle téhož podílu statku svého jest užíval, a tolikéž jakž jest někdy Vojtěch o statku svém, kterýž mu se na rozdílu dostal, kšaft učinil, aby Jan z Pernštejna téhož statku dětem jeho dochoval; ale že jest on Jan z Pern- štejna již o témž statku jich jinak zřídil a kšaftoval. Kdyby ten jeho kšaft čten býti měl, to by se našlo, že jest týž statek jinam odcizil a od nich na jiný převedl. Ale že ten kšaft jest zalepený podán, a toliko výminka, jak o nápadích řídí, přečtena byla, na kterúžto výminku pan sudí na sestry dotázku učiniti ráčil: již ste slyšely
Strana 493
z roku 1545. 493 opatření strany nápadu, co k tomu říkají? Ješto ony při takovém opatření zůstati a na něm přestati nechtěly, neb jest proti kšaftu otce jich. A tak ona Anna v tom statku jakožto dědička a nevybytá zůstati má, a to, že jest nevybyta, zřízením zemským ukázala, kteréž čteno a takto v sobě zavírá: jestliže by otec o cerách zřízení učinil, že při tom každá zůstavena býti má, když ckami taková výminka za- psána jest. A poněvadž někdy Vojtěch z Pernšteina na mocný list královský s takovou výminkou, že jich tím, což po nich dává, neodbývá, kšaft učinil, kterýž ve desky vešel, tehdy toho statku užiti má, a on Jan nemohl jest a nemůž takového statku jim náležejícího odprodávati, odcizovati, aniž zastavovati, jakožto nápadnicím. Na to též zřízení zemské o otcích, bratřích a strejcích, jak se k cerám a k sestrám chovati mají, jakožto pak on Vojtěch týmž kšaftem vyměřuje, co po jedné každé z nich dáno býti má a jak v statku nápadnice zůstati mají. A tak on Jan z Pernšteina ta- kových trhův a vkladuov užiti nemá, na tom ten grunt té vší pře zakládaje: poněvadž žádné výminky v kšaftu někdy Vojtěcha z Pernšteina mimo svrchu psané výminky dostavené není a nestojí, aby ony podle téhož kšaftu na ten statek se netáhly, ani také, jak sú od Jana z Pernšteina opatřeny z strany nápaduov, aby se na to ptaly, aniž také toho v týmž kšaftu dostavené není, aby se tepruv téhož statku po smrti častopsaného Jana dosuzovati, z něho poháněti měly, ani aby jim na škodu týž statek prodávati, zastavovati a odcizovati měl, než v týž statek na jistý způsob vkročiti mají bez umenšení; ale že se prodává, dluhy zavazuje mimo kšaft a vůli někdy Vojtěcha. Na to ukázaly dcky trhuov a smlúvy, i to mluvíc, že již když tato pře zašla, kšaft jest učinil a ten statek od nich odcizil, a kdož jsú k témuž kšaftu pečeti při- tiskli. Na to ukázaly svědomí, tím zavírajíce, že na lidi na témž statku sedící i berně neobyčejné proti svolení sněmovnímu jest ukládal, též na to ukázaly svědomí; při tom při všem žádajíc podle téhož kšaftu, výminky, zřízení zemských a svědomí za spra- vedlivé opatření. Zase proti tomu od Jana z Pernšteina jest mluveno: že jest mnoho vznášeno, kterak by ony sestry pravé dědičky toho statku býti měly, i toho dokládajíc, že vý- minka jest v kšaftu otce jich postavena, že jim on Jan z Pernšteina toho statku dochovati má jakožto dědičkám poručník, a že žádným nápadníkem toho statku není oc. Kdež praví, že by žádným nápadníkem Jan z Pernšteina nebyl, než toliko poručníkem: pak ten kšaft v sobě tyto věci zavírá, předkem že on někdy Vojtěch mocného poručníka nad syny nebo synem, jestli by mu pán Buoh dáti ráčil, činí; a kdyby synové po někdy Vojtěchovi bratru jeho byli, že by se k nim podle kšaftu zachoval; ale když synuov nebylo, tehdy spravedlivě nápad na něho Jana jest při- padl. Druhá výminka v tom kšaftu postavena jest, jestliže by synuov neměl, aneb súc, že by zemřeli, co zejména po jedné každé ceři dáno býti má, a neodlučuje od
z roku 1545. 493 opatření strany nápadu, co k tomu říkají? Ješto ony při takovém opatření zůstati a na něm přestati nechtěly, neb jest proti kšaftu otce jich. A tak ona Anna v tom statku jakožto dědička a nevybytá zůstati má, a to, že jest nevybyta, zřízením zemským ukázala, kteréž čteno a takto v sobě zavírá: jestliže by otec o cerách zřízení učinil, že při tom každá zůstavena býti má, když ckami taková výminka za- psána jest. A poněvadž někdy Vojtěch z Pernšteina na mocný list královský s takovou výminkou, že jich tím, což po nich dává, neodbývá, kšaft učinil, kterýž ve desky vešel, tehdy toho statku užiti má, a on Jan nemohl jest a nemůž takového statku jim náležejícího odprodávati, odcizovati, aniž zastavovati, jakožto nápadnicím. Na to též zřízení zemské o otcích, bratřích a strejcích, jak se k cerám a k sestrám chovati mají, jakožto pak on Vojtěch týmž kšaftem vyměřuje, co po jedné každé z nich dáno býti má a jak v statku nápadnice zůstati mají. A tak on Jan z Pernšteina ta- kových trhův a vkladuov užiti nemá, na tom ten grunt té vší pře zakládaje: poněvadž žádné výminky v kšaftu někdy Vojtěcha z Pernšteina mimo svrchu psané výminky dostavené není a nestojí, aby ony podle téhož kšaftu na ten statek se netáhly, ani také, jak sú od Jana z Pernšteina opatřeny z strany nápaduov, aby se na to ptaly, aniž také toho v týmž kšaftu dostavené není, aby se tepruv téhož statku po smrti častopsaného Jana dosuzovati, z něho poháněti měly, ani aby jim na škodu týž statek prodávati, zastavovati a odcizovati měl, než v týž statek na jistý způsob vkročiti mají bez umenšení; ale že se prodává, dluhy zavazuje mimo kšaft a vůli někdy Vojtěcha. Na to ukázaly dcky trhuov a smlúvy, i to mluvíc, že již když tato pře zašla, kšaft jest učinil a ten statek od nich odcizil, a kdož jsú k témuž kšaftu pečeti při- tiskli. Na to ukázaly svědomí, tím zavírajíce, že na lidi na témž statku sedící i berně neobyčejné proti svolení sněmovnímu jest ukládal, též na to ukázaly svědomí; při tom při všem žádajíc podle téhož kšaftu, výminky, zřízení zemských a svědomí za spra- vedlivé opatření. Zase proti tomu od Jana z Pernšteina jest mluveno: že jest mnoho vznášeno, kterak by ony sestry pravé dědičky toho statku býti měly, i toho dokládajíc, že vý- minka jest v kšaftu otce jich postavena, že jim on Jan z Pernšteina toho statku dochovati má jakožto dědičkám poručník, a že žádným nápadníkem toho statku není oc. Kdež praví, že by žádným nápadníkem Jan z Pernšteina nebyl, než toliko poručníkem: pak ten kšaft v sobě tyto věci zavírá, předkem že on někdy Vojtěch mocného poručníka nad syny nebo synem, jestli by mu pán Buoh dáti ráčil, činí; a kdyby synové po někdy Vojtěchovi bratru jeho byli, že by se k nim podle kšaftu zachoval; ale když synuov nebylo, tehdy spravedlivě nápad na něho Jana jest při- padl. Druhá výminka v tom kšaftu postavena jest, jestliže by synuov neměl, aneb súc, že by zemřeli, co zejména po jedné každé ceři dáno býti má, a neodlučuje od
Strana 494
494 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina něho Jana nápadu, než po sjití [s] světa synuov jeho, ač byli-li by neb byl který, f. rejnských a nad co jedné každé z nich z toho statku vydáno býti za věno VM věno VM f. rejnských býti má. Třetí v tom kšaftu stojí, jestliže by mu pán Buoh synuov dáti neráčil, neb souc zemřeli, že ten všecken statek na Jana a syny jeho připadnúti má, a on Jan z Pernšteina co jim podle vůle a kšaftu otce jich vydati a čím vybýti má, a nápadové v tý mocnosti, jakž jest otec zřídil, zůstati mají. A tak zřetedlně nápad na něho Jana a syny synuov jeho poslúpně připadati má; a z takových nápaduov on Jan nikdy s Vojtěchem sú se nepropustili, tehda to v ce- losti zůstati má. Dav na to zřízení zemské čísti o nápadích; též zřízení zemské ukázal, jak kšaft na mocný list královský učiněný v své celosti a pevnosti zůstati má, jako by zápis ckami udělal s výminkami; a ten jest stvrzený, poněvadž od sester z Pern- šteina jemu místo dáno, aniž také z toho viní, aby se jim co proti tomu kšaftu ubližovalo, než toliko vznesly, že by se jim Jan z Pernšteina v statek a v dědictví uvázal a v něj vkročil, ješto toho ničímž neukázaly. A také kdyby byl nějaký statek neřízený, snad by takové vznešení býti mohlo, ale tento jest nebožtíkem Vilímem i tudíž Vojtěchem synem jeho, otcem výš jmenovaných sester z Pernšteina, zřízený; ukázav na to zřízení zemské, že každá cera nebo sestry podle poručení otce nebo bratří při tom zůstaveny býti mají. A tak se jinak nachází, nežli ony vznášejí, že by nenáležitě v statek jich vkročiti měl; neb nebožtík Vojtěch z Pernšteina za zdra- vého života jest poručil, aby Jan z Pernšteina po smrti jeho v statek po něm zů- stalý uvázati se mohl a uvázal, a on tak se jest (ne jakž se od strany mluví, ne- náležitě) podle vuole Vojtěcha z Pernšteina bratra svého zachoval. Na to ukázal svědomí. A netoliko že jest on to dobře po bratru učiniti mohl, ale tolikéž strýc po strejci a společník po společníku mimo děti v statek se uvázati muož i dcer odbý- vati. Na to též zřízení zemské ukázal, tím dokládajíc, že ony sestry sú odbyté a věnem i nad věno opatřeny, a mimo otce jich vyřízení nemají a nemohú se více a vejše nač potahovati. Než kdež ony sestry na tom všecku svú spravedlnost stavějí a zakládají, že otec jich Jana z Pernšteina zavazuje, aby to dostatečně opatřil, jak se s tím statkem k nim sestrám zachovati má oc: k tomu tak praví, že ničímž zavázán není, neb jest zavázán, kdyby Buoh jeho Jana z Pernšteina bez dědicuov smrti uchovati neráčil, jakž by se k nim zachovati měl; ale poněvadž dědicové před rukama jsú, že jest již z toho sešlo. Také jest mluveno, že by on Jan z Pernšteina kšaft učiniti měl a týmž kšaftem od nich sester statek svuoj odcizil: toho se ničímž neukázalo, a tak se před časem domlúvají; než když by na ně co přišlo a jim se statku nedostávalo, snad by tepruv se domlúvati měly, neb statek ujíti nemůž; a tak drž jej kdo drž, kdyby jim nápad náležel, mohly by k němu hleděti a věděly by jak o to mluviti. Neb v tom kšaftu zřetedlně tak stojí: „po smrti jeho Jana z Pernšteina a po smrti synuov jeho,
494 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina něho Jana nápadu, než po sjití [s] světa synuov jeho, ač byli-li by neb byl který, f. rejnských a nad co jedné každé z nich z toho statku vydáno býti za věno VM věno VM f. rejnských býti má. Třetí v tom kšaftu stojí, jestliže by mu pán Buoh synuov dáti neráčil, neb souc zemřeli, že ten všecken statek na Jana a syny jeho připadnúti má, a on Jan z Pernšteina co jim podle vůle a kšaftu otce jich vydati a čím vybýti má, a nápadové v tý mocnosti, jakž jest otec zřídil, zůstati mají. A tak zřetedlně nápad na něho Jana a syny synuov jeho poslúpně připadati má; a z takových nápaduov on Jan nikdy s Vojtěchem sú se nepropustili, tehda to v ce- losti zůstati má. Dav na to zřízení zemské čísti o nápadích; též zřízení zemské ukázal, jak kšaft na mocný list královský učiněný v své celosti a pevnosti zůstati má, jako by zápis ckami udělal s výminkami; a ten jest stvrzený, poněvadž od sester z Pern- šteina jemu místo dáno, aniž také z toho viní, aby se jim co proti tomu kšaftu ubližovalo, než toliko vznesly, že by se jim Jan z Pernšteina v statek a v dědictví uvázal a v něj vkročil, ješto toho ničímž neukázaly. A také kdyby byl nějaký statek neřízený, snad by takové vznešení býti mohlo, ale tento jest nebožtíkem Vilímem i tudíž Vojtěchem synem jeho, otcem výš jmenovaných sester z Pernšteina, zřízený; ukázav na to zřízení zemské, že každá cera nebo sestry podle poručení otce nebo bratří při tom zůstaveny býti mají. A tak se jinak nachází, nežli ony vznášejí, že by nenáležitě v statek jich vkročiti měl; neb nebožtík Vojtěch z Pernšteina za zdra- vého života jest poručil, aby Jan z Pernšteina po smrti jeho v statek po něm zů- stalý uvázati se mohl a uvázal, a on tak se jest (ne jakž se od strany mluví, ne- náležitě) podle vuole Vojtěcha z Pernšteina bratra svého zachoval. Na to ukázal svědomí. A netoliko že jest on to dobře po bratru učiniti mohl, ale tolikéž strýc po strejci a společník po společníku mimo děti v statek se uvázati muož i dcer odbý- vati. Na to též zřízení zemské ukázal, tím dokládajíc, že ony sestry sú odbyté a věnem i nad věno opatřeny, a mimo otce jich vyřízení nemají a nemohú se více a vejše nač potahovati. Než kdež ony sestry na tom všecku svú spravedlnost stavějí a zakládají, že otec jich Jana z Pernšteina zavazuje, aby to dostatečně opatřil, jak se s tím statkem k nim sestrám zachovati má oc: k tomu tak praví, že ničímž zavázán není, neb jest zavázán, kdyby Buoh jeho Jana z Pernšteina bez dědicuov smrti uchovati neráčil, jakž by se k nim zachovati měl; ale poněvadž dědicové před rukama jsú, že jest již z toho sešlo. Také jest mluveno, že by on Jan z Pernšteina kšaft učiniti měl a týmž kšaftem od nich sester statek svuoj odcizil: toho se ničímž neukázalo, a tak se před časem domlúvají; než když by na ně co přišlo a jim se statku nedostávalo, snad by tepruv se domlúvati měly, neb statek ujíti nemůž; a tak drž jej kdo drž, kdyby jim nápad náležel, mohly by k němu hleděti a věděly by jak o to mluviti. Neb v tom kšaftu zřetedlně tak stojí: „po smrti jeho Jana z Pernšteina a po smrti synuov jeho,
Strana 495
z roku 1545. 495 když by se často jmenovaným sestrám opatření nestalo, že by se tepruov domlúvati měly“. Na to ukázal jest nález k tomu podobný mezi Janem Bechyní z Lažan oc a Adamem Repickým na kšaft Kateřiny z Trnové učiněný. Ale že jsú ony opatřeny dobře a vybyty, to jest provedeno. A když se po které věno jmenuje, by pak dáno nebylo, tehdy se tím vybytí nachází. Na to též ukázal nález mezi Mandalenou a Kate- řinou sestrami z Bibrštýna. Naposledy i to jest mluveno víc na zvošklivení nežli z po- třeby, že by z těch lidí berně neobyčejné a mimo zřízení sněmovní svolené bral, toho neukazuje; ale když jest některého času na též lidi žádost vzložena byla, že sú berni svolili, a Jan z Pernšteina jest za ně připověděl, budú-li jaké berně králi JMti, že za ně dáti chce, nenadáv se toho, aby tak časté berně dávány býti měly, jakž jest tak činil a činí posavad; při tom při všem žádajíc JJMtí za spravedlivé opatření. Dále zase proti tomu od sester z Pernšteina jest mluveno: jakž jest na kšaft a výminky v něm postavené nastoupeno, že toho vždy jako dědička nevybytá Anna z Pernšteina užiti žádá. Ač od Jana z Pernšteina k tomu se vede, že by jiné mluveno a jiné ukazováno býti mělo, ješto se nic neukazuje, než co jest druhá strana ukazovala, a čehož užiti chce. Pravíce, že každý, jakž zřízení o cerách učiní, při tom zůstati a na tom přestati má, tomu se místo dává. Než jakž Jan z Pernšteina s tím statkem činí, že jej prodává, zavazuje, ješto toho týž kšaft, aby tak s ním činiti měl, neukazuje, ale nebožtík Vojtěch z Pernšteina dcery své jest opatřil a vý- minky jim pozůstavil, že jich tím nevybývá, což se [s] zřízením zemským srovnává, a tak ony za pravé dědičky a nápadnice téhož statku zůstati mají. Na to ukázaly nálezy od soudu dvorského a komorního, při tom při všem poroučejíce se JJMtem k milostivému a spravedlivému opatření. Tu páni JJMti na plném soudu zemským slyševše strany a jich s obú stran pře líčení, suplikací JMKské podanú, mocný list královský, kšafty, zřízení zemská, nálezy od souduov zemského, dvorského a tudíž komorního, dcky trhův, smluv, listy dílčí a svědomí, toho všeho pilně a bedlivě pováživše, takto o tom vypovídati ráčí: Poněvadž jest to on Jan z Pernšteina kšaftem pořádným někdy Vojtěcha z Pern- šteina bratra svého podle práva dostatečně pokázal, jakž jest týmž kšaftem na mocný list královský podle zřízení zemského on Vojtěch o dcerách svých, co jedné každé z nich věna i nad věno od Jana z Pernšteina vydáno býti mělo, zřídil, což jest dobře učiniti mohl, a jiný všecken statek po týmž někdy Vojtěchovi pozůstalý aby na něho Jana z Pernšteina, dědice jeho mužského pohlaví připadl, tak jakž týž kšaft to v sobě šíře ukazuje a zavírá: i z té příčiny dává se jemu Janovi z Pernšteina proti týmž Bohunce a Anně sestrám z Pernšteina za právo, tak že jim tím, z čehož jsú jeho skrze suplikací JMKské od nich danú obvinili, povinen není. Však ten kšaft JJMti všecken, jakž sám v sobě zní, při těch výminkách v svý mocnosti zůstavovati ráčí. Dal památný. Relatorové Jan mladší z Lobkowicz a na Tejně Horšovském, krále
z roku 1545. 495 když by se často jmenovaným sestrám opatření nestalo, že by se tepruov domlúvati měly“. Na to ukázal jest nález k tomu podobný mezi Janem Bechyní z Lažan oc a Adamem Repickým na kšaft Kateřiny z Trnové učiněný. Ale že jsú ony opatřeny dobře a vybyty, to jest provedeno. A když se po které věno jmenuje, by pak dáno nebylo, tehdy se tím vybytí nachází. Na to též ukázal nález mezi Mandalenou a Kate- řinou sestrami z Bibrštýna. Naposledy i to jest mluveno víc na zvošklivení nežli z po- třeby, že by z těch lidí berně neobyčejné a mimo zřízení sněmovní svolené bral, toho neukazuje; ale když jest některého času na též lidi žádost vzložena byla, že sú berni svolili, a Jan z Pernšteina jest za ně připověděl, budú-li jaké berně králi JMti, že za ně dáti chce, nenadáv se toho, aby tak časté berně dávány býti měly, jakž jest tak činil a činí posavad; při tom při všem žádajíc JJMtí za spravedlivé opatření. Dále zase proti tomu od sester z Pernšteina jest mluveno: jakž jest na kšaft a výminky v něm postavené nastoupeno, že toho vždy jako dědička nevybytá Anna z Pernšteina užiti žádá. Ač od Jana z Pernšteina k tomu se vede, že by jiné mluveno a jiné ukazováno býti mělo, ješto se nic neukazuje, než co jest druhá strana ukazovala, a čehož užiti chce. Pravíce, že každý, jakž zřízení o cerách učiní, při tom zůstati a na tom přestati má, tomu se místo dává. Než jakž Jan z Pernšteina s tím statkem činí, že jej prodává, zavazuje, ješto toho týž kšaft, aby tak s ním činiti měl, neukazuje, ale nebožtík Vojtěch z Pernšteina dcery své jest opatřil a vý- minky jim pozůstavil, že jich tím nevybývá, což se [s] zřízením zemským srovnává, a tak ony za pravé dědičky a nápadnice téhož statku zůstati mají. Na to ukázaly nálezy od soudu dvorského a komorního, při tom při všem poroučejíce se JJMtem k milostivému a spravedlivému opatření. Tu páni JJMti na plném soudu zemským slyševše strany a jich s obú stran pře líčení, suplikací JMKské podanú, mocný list královský, kšafty, zřízení zemská, nálezy od souduov zemského, dvorského a tudíž komorního, dcky trhův, smluv, listy dílčí a svědomí, toho všeho pilně a bedlivě pováživše, takto o tom vypovídati ráčí: Poněvadž jest to on Jan z Pernšteina kšaftem pořádným někdy Vojtěcha z Pern- šteina bratra svého podle práva dostatečně pokázal, jakž jest týmž kšaftem na mocný list královský podle zřízení zemského on Vojtěch o dcerách svých, co jedné každé z nich věna i nad věno od Jana z Pernšteina vydáno býti mělo, zřídil, což jest dobře učiniti mohl, a jiný všecken statek po týmž někdy Vojtěchovi pozůstalý aby na něho Jana z Pernšteina, dědice jeho mužského pohlaví připadl, tak jakž týž kšaft to v sobě šíře ukazuje a zavírá: i z té příčiny dává se jemu Janovi z Pernšteina proti týmž Bohunce a Anně sestrám z Pernšteina za právo, tak že jim tím, z čehož jsú jeho skrze suplikací JMKské od nich danú obvinili, povinen není. Však ten kšaft JJMti všecken, jakž sám v sobě zní, při těch výminkách v svý mocnosti zůstavovati ráčí. Dal památný. Relatorové Jan mladší z Lobkowicz a na Tejně Horšovském, krále
Strana 496
496 JMti a koruny České německých lén hejtman, a Šebestian Markvart z Hrádku na Nekmíři, purkrabie Karlšteinský, z vládyk od JJMtí pánuov a vládyk z plného soudu zemského jsouce k tomu zvláště vysláni. Actum fer. VI. post Primi 45 [12. června 1545]. C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Projednání pře této bylo třikráte odloženo. — Archiv zemský král. Českého. Oeconomica. O. 4. p. 137. 496. Vratislav z Pernšteina vyznává, že vyplní všechna nařízení otce svého Jana z Pernšteina, kteráž by učinil kšaftem svým. — Na Pardubicích 1545, 25. července. Já Vratislav z Pernšteina oc vyznávám tímto listem přede všemi, kdož jej uzří aneb čtouci slyšeti budou, že slibuji urozenému pánu panu Janovi z Pernšteina a na Helfenšteině, panu otci mému milému, kšaft aneb kšafty, kteréž by kolivěk pan otec muoj učiniti ráčil za zdravého života neb na smrtedlné posteli o kterúž- kolivěk věc, buoď o statky, kteréž jemu pán Buoh příti ráčil z milosti své, aneb o svršky, kteréž nyní jmá aneb jmíti bude, aneb o dluhy své, aneb o vydání z těch statkuov sum jakejch společně neb rozdílně, kteréž by pan otec muoj poručil za zdravého života neb na smrtedlné posteli komužkolivěk, že mám tomu všemu dosti učiniti. Pakli by jaké peníze pan otec muoj poručiti ráčil, abych já z svého dílu dal buoď sluožebníkuom neb jiným přáteluom neb komužkolivěk, že mám tomu všemu dosti učiniti. Také jestliže by kterým služebníkuom svejm o byt jaké zřízení učiniti ráčil na zámcích neb zámkuo, kteří by mi se dostali, jakým by koli spuosobem učiniti ráčil, slibuji tomu všemu dosti učiniti. A tak o všecky věci, jakž by kšaft neb kšaftové svědčili aneb oustně i psaním, což by mi rozkázati ráčil, slibuji tomu všemu dosti učiniti, a to slibuji pod svou křesťanskou dobrou vírou tak tomu všemu dosti učiniti, jako věrnej syn otci svému učiniti má v živnosti i po smrti. Toho všeho pro jistotu a zdržení, což se v tomto listu píše, já svrchupsanej Vratislav z Pernšteina list tento svou vlastní rukou sem napsal a pečet svou přirozenou k němu přivěsil dobrovolně. Jenž jest dán a psán na Pardubicích v sobotu den svatého Jakuba apoštola božího, léta Páně tisícího pětistého čtyrydcátého pátého. Listina pergamenová s visutou pečetí, jež utržena. — Arch. města Brna. Téhož dne a roku učinil podobný slib Jaroslav z Pernšteina, jehož opis nalézá se v knížecím archivu Roudnickém. 497. Jan z Pernšteina vyznává, že jest dlužen 1600 zl. rytíři Gotčovi z Hertwigs- waldu a na Neyhauzu. — Na Pardubicích v středu po sv. Jakubu [29. července] 1545. (Orig. pap. v arch. míst. kr. Česk. č. 1097.)
496 JMti a koruny České německých lén hejtman, a Šebestian Markvart z Hrádku na Nekmíři, purkrabie Karlšteinský, z vládyk od JJMtí pánuov a vládyk z plného soudu zemského jsouce k tomu zvláště vysláni. Actum fer. VI. post Primi 45 [12. června 1545]. C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Projednání pře této bylo třikráte odloženo. — Archiv zemský král. Českého. Oeconomica. O. 4. p. 137. 496. Vratislav z Pernšteina vyznává, že vyplní všechna nařízení otce svého Jana z Pernšteina, kteráž by učinil kšaftem svým. — Na Pardubicích 1545, 25. července. Já Vratislav z Pernšteina oc vyznávám tímto listem přede všemi, kdož jej uzří aneb čtouci slyšeti budou, že slibuji urozenému pánu panu Janovi z Pernšteina a na Helfenšteině, panu otci mému milému, kšaft aneb kšafty, kteréž by kolivěk pan otec muoj učiniti ráčil za zdravého života neb na smrtedlné posteli o kterúž- kolivěk věc, buoď o statky, kteréž jemu pán Buoh příti ráčil z milosti své, aneb o svršky, kteréž nyní jmá aneb jmíti bude, aneb o dluhy své, aneb o vydání z těch statkuov sum jakejch společně neb rozdílně, kteréž by pan otec muoj poručil za zdravého života neb na smrtedlné posteli komužkolivěk, že mám tomu všemu dosti učiniti. Pakli by jaké peníze pan otec muoj poručiti ráčil, abych já z svého dílu dal buoď sluožebníkuom neb jiným přáteluom neb komužkolivěk, že mám tomu všemu dosti učiniti. Také jestliže by kterým služebníkuom svejm o byt jaké zřízení učiniti ráčil na zámcích neb zámkuo, kteří by mi se dostali, jakým by koli spuosobem učiniti ráčil, slibuji tomu všemu dosti učiniti. A tak o všecky věci, jakž by kšaft neb kšaftové svědčili aneb oustně i psaním, což by mi rozkázati ráčil, slibuji tomu všemu dosti učiniti, a to slibuji pod svou křesťanskou dobrou vírou tak tomu všemu dosti učiniti, jako věrnej syn otci svému učiniti má v živnosti i po smrti. Toho všeho pro jistotu a zdržení, což se v tomto listu píše, já svrchupsanej Vratislav z Pernšteina list tento svou vlastní rukou sem napsal a pečet svou přirozenou k němu přivěsil dobrovolně. Jenž jest dán a psán na Pardubicích v sobotu den svatého Jakuba apoštola božího, léta Páně tisícího pětistého čtyrydcátého pátého. Listina pergamenová s visutou pečetí, jež utržena. — Arch. města Brna. Téhož dne a roku učinil podobný slib Jaroslav z Pernšteina, jehož opis nalézá se v knížecím archivu Roudnickém. 497. Jan z Pernšteina vyznává, že jest dlužen 1600 zl. rytíři Gotčovi z Hertwigs- waldu a na Neyhauzu. — Na Pardubicích v středu po sv. Jakubu [29. července] 1545. (Orig. pap. v arch. míst. kr. Česk. č. 1097.)
Strana 497
z let 1545 a 1546. 497 498. Jan z Pernšteina na stížnost Nosislavských ustanovuje, že osoby rytířské, chtějí-li v městečku Nosislavi živností městských užívati, zachovávati též mají pořádky a služby při robotách panských, obecních, při hláskách atd., jako ostatní měšťané. — Na Židlochovicích 1546, 29. května. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc i s erby svými, pán a pravý dědic panství Židlochovského a městečka Nosislavě, oznamujem tímto listem obecně přede všemi, kdož jej uzří anebo čtouc slyšeti budou, že sou předstoupili před nás purk- mistr, rychtář a konšelé i na místě vší ubce městečka našeho Nosislavě, věrní naši milí, oznamujíc nám, kterak by některé osoby z stavu rytířského, kteréž mezi nimi byt svůj mají, všech živností městských užívati chtěli, než pořádků těch, kteréž oni mezi sebou zachovávají při robotách panských i obecních, při hláskách i také při jiných potřebách obecních, kteréž na sebe uloží, z těch že se vytahovati chtějí; žá- dajíc nás v tom za spravedlivé opatření, jak by se při tom nyní i v časích budoucích zachovávati měli. Kdež my napřed psaný Jan z Pernšteina znajíc žádost jejich slušnou i také spravedlivou, poněvadž ti dobří lidé, kteříž sou nyní tu mezi nimi aneb napotom budou, chtějí městských živností užívati, takto je Nosislavské v tom opatřujem: aby také podle nich ti dobří lidé nynější i budoucí ty povinnosti činili buď při robotách panských aneb obecních, též také při hláskách i při jinejch obecních vejběrkách pro obecné dobré. Však z toho ty dobré lidi vysvobozujem nynější i budoucí, aby v ouřady městské potahováni nebyli ani v jiné práce obecní osobami svejmi; poslem městským aby také obsíláni nebyli. I chtíce my svrchupsaný Jan z Pernšteina tomu, aby se při tom při všem, tak jakž tento list náš ukazuje, nyní i na budoucí časy zachováno bylo, list tento sme jim pečetí naší stvrditi a vydati rozkázali. Kterýž jest psán a dán na zámku našem Židlochovicích v sobotu před nedělí Křížovou léta od narození Syna božího tisícého pětistého čtyřitcátého šestého počítajíc. Zemský archiv Mor., kniha Nosislavská. f. 25. b. 499. Na sněmu 27. července 1546 zahájeném dáno povolení k tomu, aby Jan z Pern- šteina a Jindřich i Břetislav bratří z Risenberka část statku svého v království Českém nějaké osobě z cizozemcův prodati neb zastaviti mohli; téhož sněmu byl Pernštein také re- latorem. (Sn. česk. II. str. 20. čís. 5.) 500. 1546 purkmistr a rada města Nového Bydžova známo činí, že Václav Zachař z Paši- něvsi, úředník na Chlumci, na místě Jana z Pernšteina ujednal s mlynářem Jiříkem Fantou, aby do 15 let pořád zběhlých dohlížel a spravoval kolo vodní i trouby, aby voda do města jíti mohla; začež dávati se jemu má každého roku 2 ſP gr. č., k čemuž ještě se mu přidává domek, kde stará valcha bývala. Od správy má se jemu na den platiti, jako jiným tesařům. (Lib. memor. I. m. Nového Bydžova str. 191.) Archiv Český XX. 63
z let 1545 a 1546. 497 498. Jan z Pernšteina na stížnost Nosislavských ustanovuje, že osoby rytířské, chtějí-li v městečku Nosislavi živností městských užívati, zachovávati též mají pořádky a služby při robotách panských, obecních, při hláskách atd., jako ostatní měšťané. — Na Židlochovicích 1546, 29. května. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc i s erby svými, pán a pravý dědic panství Židlochovského a městečka Nosislavě, oznamujem tímto listem obecně přede všemi, kdož jej uzří anebo čtouc slyšeti budou, že sou předstoupili před nás purk- mistr, rychtář a konšelé i na místě vší ubce městečka našeho Nosislavě, věrní naši milí, oznamujíc nám, kterak by některé osoby z stavu rytířského, kteréž mezi nimi byt svůj mají, všech živností městských užívati chtěli, než pořádků těch, kteréž oni mezi sebou zachovávají při robotách panských i obecních, při hláskách i také při jiných potřebách obecních, kteréž na sebe uloží, z těch že se vytahovati chtějí; žá- dajíc nás v tom za spravedlivé opatření, jak by se při tom nyní i v časích budoucích zachovávati měli. Kdež my napřed psaný Jan z Pernšteina znajíc žádost jejich slušnou i také spravedlivou, poněvadž ti dobří lidé, kteříž sou nyní tu mezi nimi aneb napotom budou, chtějí městských živností užívati, takto je Nosislavské v tom opatřujem: aby také podle nich ti dobří lidé nynější i budoucí ty povinnosti činili buď při robotách panských aneb obecních, též také při hláskách i při jinejch obecních vejběrkách pro obecné dobré. Však z toho ty dobré lidi vysvobozujem nynější i budoucí, aby v ouřady městské potahováni nebyli ani v jiné práce obecní osobami svejmi; poslem městským aby také obsíláni nebyli. I chtíce my svrchupsaný Jan z Pernšteina tomu, aby se při tom při všem, tak jakž tento list náš ukazuje, nyní i na budoucí časy zachováno bylo, list tento sme jim pečetí naší stvrditi a vydati rozkázali. Kterýž jest psán a dán na zámku našem Židlochovicích v sobotu před nedělí Křížovou léta od narození Syna božího tisícého pětistého čtyřitcátého šestého počítajíc. Zemský archiv Mor., kniha Nosislavská. f. 25. b. 499. Na sněmu 27. července 1546 zahájeném dáno povolení k tomu, aby Jan z Pern- šteina a Jindřich i Břetislav bratří z Risenberka část statku svého v království Českém nějaké osobě z cizozemcův prodati neb zastaviti mohli; téhož sněmu byl Pernštein také re- latorem. (Sn. česk. II. str. 20. čís. 5.) 500. 1546 purkmistr a rada města Nového Bydžova známo činí, že Václav Zachař z Paši- něvsi, úředník na Chlumci, na místě Jana z Pernšteina ujednal s mlynářem Jiříkem Fantou, aby do 15 let pořád zběhlých dohlížel a spravoval kolo vodní i trouby, aby voda do města jíti mohla; začež dávati se jemu má každého roku 2 ſP gr. č., k čemuž ještě se mu přidává domek, kde stará valcha bývala. Od správy má se jemu na den platiti, jako jiným tesařům. (Lib. memor. I. m. Nového Bydžova str. 191.) Archiv Český XX. 63
Strana 498
498 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 501. Jan z Pernšteina potvrzuje Přerovským artikule, na kterých se snesli se sladovníky a varčími téhož města. — Na Mezeříčí 1547, 17. února. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc, pán a pravý dědic panství Pře- rovského, i z svými erby a budoucími potomky, pány a držiteli téhož panství Přerov- ského, známo činíme tímto listem všem vuobec, kdož jej uzří anebo čtouc slyšeti budou, že sou předstoupily před nás některé osoby z města Přerova na místě všech obyvateluo téhož města Horního i Dolního, poddaní naši věrní milí, a před nás předložili artykule, na čem sou se snesli s sladovníky a varčími téhož města Přerova. jakejm by pořádkem piva vařiti i také vystavovati měli; při tom nás poníženě prosíc, abychom jim těch artikuluov potvrdili a v knihy městské zapsati rozkázali pro budoucí paměť, tak aby se při piva [vaření] i také vystavování podle těch artykuluov, kteréž sou mezi sebou zřídili, na časy budoucí zachovávali a z nich žádným obyčejem ne- vystupovali. Kteřížto artykulové takto znějí: My měšťané Horního i Dolního Přerova v tomto se všickni snášíme a při dělání sladuov za řád ukládáme. Item nejprvé, kteříž tou živností sladovnickou jdou, aby dva cechmistry z sebe volili na každý rok, a to osoby víry hodné a v ničemž nepodezřelé; a pakli by kdo býti nechtěl a tomu odpíral, jednu kopu grošuo aby položil a předce aby byl. Item do cechu scházení aby bejvalo, když by koli toho potřeba ukazovala, a kdož by k obeslání cechmistruo nepřišel aneb se neopověděl, ten propadne viny do cechu jeden groš. Item v svých scházeních aby se poctivě měli jedni k druhejm, a pak-li by se kdo v tom nezachoval a jakou nepoctivost ukázal, pokuty položiti má do cechu jeden groš. Item kterejkoli měštěnín Horního i Dolního města nemaje při domě sladovně, chtěl-li by ji při domě postaviti aneb kdežkoli jinde, mohl by se mistrem opatřiti. toho vuoli míti má, a postavíc sladovni, má do cechu přijat bejti a patnácte grošuo přípovědného položiti; a pakli by jeden sám s tu věc býti nemohl, ale dva nebo tři složíc se, mohou sobě sladovni postaviti, a doložíc každý z nich do cechu, jakž se nahoře píše, mají v řád cechovní přijati býti. A toho žádnému z měšťanuov, po- něvadž jest to živnost městcká, zastavovati se nemá; než jinej žádnej sladuov žádnejch dělati nemá krom měšťanuov podle obdarování JMti pána. Item jestliže by kdo z měšťan sladovni maje sám sladu dělati neuměl, ten muože souseda umělého v tom požiti a od něho se naučiti. Item učedlníci v cechu přijímáni býti mají, a to nic méně než do roka, a když se smluví před cechmistry, ten každý má přiložiti III gr., a když vyslouží, také před cechmistry má propuštěn býti a opět III gr. položiti.
498 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 501. Jan z Pernšteina potvrzuje Přerovským artikule, na kterých se snesli se sladovníky a varčími téhož města. — Na Mezeříčí 1547, 17. února. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc, pán a pravý dědic panství Pře- rovského, i z svými erby a budoucími potomky, pány a držiteli téhož panství Přerov- ského, známo činíme tímto listem všem vuobec, kdož jej uzří anebo čtouc slyšeti budou, že sou předstoupily před nás některé osoby z města Přerova na místě všech obyvateluo téhož města Horního i Dolního, poddaní naši věrní milí, a před nás předložili artykule, na čem sou se snesli s sladovníky a varčími téhož města Přerova. jakejm by pořádkem piva vařiti i také vystavovati měli; při tom nás poníženě prosíc, abychom jim těch artikuluov potvrdili a v knihy městské zapsati rozkázali pro budoucí paměť, tak aby se při piva [vaření] i také vystavování podle těch artykuluov, kteréž sou mezi sebou zřídili, na časy budoucí zachovávali a z nich žádným obyčejem ne- vystupovali. Kteřížto artykulové takto znějí: My měšťané Horního i Dolního Přerova v tomto se všickni snášíme a při dělání sladuov za řád ukládáme. Item nejprvé, kteříž tou živností sladovnickou jdou, aby dva cechmistry z sebe volili na každý rok, a to osoby víry hodné a v ničemž nepodezřelé; a pakli by kdo býti nechtěl a tomu odpíral, jednu kopu grošuo aby položil a předce aby byl. Item do cechu scházení aby bejvalo, když by koli toho potřeba ukazovala, a kdož by k obeslání cechmistruo nepřišel aneb se neopověděl, ten propadne viny do cechu jeden groš. Item v svých scházeních aby se poctivě měli jedni k druhejm, a pak-li by se kdo v tom nezachoval a jakou nepoctivost ukázal, pokuty položiti má do cechu jeden groš. Item kterejkoli měštěnín Horního i Dolního města nemaje při domě sladovně, chtěl-li by ji při domě postaviti aneb kdežkoli jinde, mohl by se mistrem opatřiti. toho vuoli míti má, a postavíc sladovni, má do cechu přijat bejti a patnácte grošuo přípovědného položiti; a pakli by jeden sám s tu věc býti nemohl, ale dva nebo tři složíc se, mohou sobě sladovni postaviti, a doložíc každý z nich do cechu, jakž se nahoře píše, mají v řád cechovní přijati býti. A toho žádnému z měšťanuov, po- něvadž jest to živnost městcká, zastavovati se nemá; než jinej žádnej sladuov žádnejch dělati nemá krom měšťanuov podle obdarování JMti pána. Item jestliže by kdo z měšťan sladovni maje sám sladu dělati neuměl, ten muože souseda umělého v tom požiti a od něho se naučiti. Item učedlníci v cechu přijímáni býti mají, a to nic méně než do roka, a když se smluví před cechmistry, ten každý má přiložiti III gr., a když vyslouží, také před cechmistry má propuštěn býti a opět III gr. položiti.
Strana 499
z roku 1547. 499 Item jestliže by který syn kterého měštěnína aneb sladovníka se oženil buď učenej neb neučenej, by pak byl i sedlák a koupil sobě duom sladovní, má v ten pořádek přijat býti. Item měšťané, kteříž na slad žita kupují, aby žádnej žita čistého z sladovně neprodával pekařóm ani žádnému jinému ani za jiné frejmarčil, než ze všeho slady aby dělal; leč by komu obilí zbylo, to na pány starší aby vznesl, a oni jej v tom opatřiti mají, aby na tom škody nenesl. Pak-li by kdo v tom se nezachoval a obilé čisté z sladovně prodával na ouřad nevznesa, ten pokuty do cechu položiti má z každé měřice čtyři groše. Item co se frejmarkuo žitem na slad dotejče, to má zastaveno býti v měst- ckém okršlku, a to tak, aby žádnej z měšťan sladu za obilí žádnému nedával do Sejřavy ani do ulic, kteréž k městu náležejí, a to pro ta piva pečená neb po stranách vařená ke škodě měšťanóm; pakli by se v tom kdo nezachoval a frejmarčil neb i prodával Sejřavským neb uličníkuom, pokuty do cechu dáti má z každého polou- měřičí dva groše a z měřice štyři groše. Než sedlákuom do vsi můž dáti sladu za žito a frejmarčiti za celou měřici, než méně nic, a toho sladu sedlského mlynář v Velkým mlejně, kdež se sladové městští melí, žádnému nemá mleti dopustiti pod pokutou na to v zřízení JMti páně uloženou. Item měšťané, kteříž by sladovní svých nemajíc, žita kupovali a sobě na slady zdělati dali, což by jim mimo potřebu várek jejich zuostalo, to prodati svobodu míti mají; a také s sladovníky, kteříž by jim z jejich žita slady dělali, jakž se koli smlu- viti mohou o záplatu, to na svobodě pozuostaveno jest. Item sladové v každejch šesti nedělích aby se sadili na rathouze od páně starších podle slušnosti. Item poněvadž piva dobrá dělána býti nemohou, leč prvé sladové dobří budou, protož cechmistři, kteříž k tomu zvoleni budou, v každých dvou nedělích po všech sladovních aby šli a sladuo pilně ohledovali v korytě, na brázdách i na hromadě; a našli-li by u koho který slad nehodnej, ten každý aby dal do cechu deset grošuo viny, a z domácích žádnému aby jeho neprodával ani sám z něho nevařil, než ven vyprodati jej má. Pakli by se v tom nezachoval, pokuty deset grošuo do cechu též položiti má. Item jestliže by pak cechmistři podle věcí sobě svěřenejch a poručenejch toho pilni nebyli, každý z nich pokuty propadnouti má jeden groš tolikrát, kolikrátž by se toho dopustili. Item v trzích a kupování aby sobě nepřekáželi, a pakli by se kdo v tom nezachoval a usvědčen byl, pokuty do cechu IIII gr. aby položil. Item byl-li by kdo komu za slad dlužen z domácích a platiti nechtěl, tomu žádnej sladovník sladu prodávati nemá, leč prvnímu věřiteli zaplaceno bude; a pakli 63*
z roku 1547. 499 Item jestliže by který syn kterého měštěnína aneb sladovníka se oženil buď učenej neb neučenej, by pak byl i sedlák a koupil sobě duom sladovní, má v ten pořádek přijat býti. Item měšťané, kteříž na slad žita kupují, aby žádnej žita čistého z sladovně neprodával pekařóm ani žádnému jinému ani za jiné frejmarčil, než ze všeho slady aby dělal; leč by komu obilí zbylo, to na pány starší aby vznesl, a oni jej v tom opatřiti mají, aby na tom škody nenesl. Pak-li by kdo v tom se nezachoval a obilé čisté z sladovně prodával na ouřad nevznesa, ten pokuty do cechu položiti má z každé měřice čtyři groše. Item co se frejmarkuo žitem na slad dotejče, to má zastaveno býti v měst- ckém okršlku, a to tak, aby žádnej z měšťan sladu za obilí žádnému nedával do Sejřavy ani do ulic, kteréž k městu náležejí, a to pro ta piva pečená neb po stranách vařená ke škodě měšťanóm; pakli by se v tom kdo nezachoval a frejmarčil neb i prodával Sejřavským neb uličníkuom, pokuty do cechu dáti má z každého polou- měřičí dva groše a z měřice štyři groše. Než sedlákuom do vsi můž dáti sladu za žito a frejmarčiti za celou měřici, než méně nic, a toho sladu sedlského mlynář v Velkým mlejně, kdež se sladové městští melí, žádnému nemá mleti dopustiti pod pokutou na to v zřízení JMti páně uloženou. Item měšťané, kteříž by sladovní svých nemajíc, žita kupovali a sobě na slady zdělati dali, což by jim mimo potřebu várek jejich zuostalo, to prodati svobodu míti mají; a také s sladovníky, kteříž by jim z jejich žita slady dělali, jakž se koli smlu- viti mohou o záplatu, to na svobodě pozuostaveno jest. Item sladové v každejch šesti nedělích aby se sadili na rathouze od páně starších podle slušnosti. Item poněvadž piva dobrá dělána býti nemohou, leč prvé sladové dobří budou, protož cechmistři, kteříž k tomu zvoleni budou, v každých dvou nedělích po všech sladovních aby šli a sladuo pilně ohledovali v korytě, na brázdách i na hromadě; a našli-li by u koho který slad nehodnej, ten každý aby dal do cechu deset grošuo viny, a z domácích žádnému aby jeho neprodával ani sám z něho nevařil, než ven vyprodati jej má. Pakli by se v tom nezachoval, pokuty deset grošuo do cechu též položiti má. Item jestliže by pak cechmistři podle věcí sobě svěřenejch a poručenejch toho pilni nebyli, každý z nich pokuty propadnouti má jeden groš tolikrát, kolikrátž by se toho dopustili. Item v trzích a kupování aby sobě nepřekáželi, a pakli by se kdo v tom nezachoval a usvědčen byl, pokuty do cechu IIII gr. aby položil. Item byl-li by kdo komu za slad dlužen z domácích a platiti nechtěl, tomu žádnej sladovník sladu prodávati nemá, leč prvnímu věřiteli zaplaceno bude; a pakli 63*
Strana 500
500 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina by se kdo v tom nezachoval a prodal, toho nevyzvěda, tehdy ten prvnější věřitel dluhu svého před cechmistry dosáhnouti má na tom, kdož by prodal. Také aby žádnej více sladu nesvěřoval kromě jednoho. Item žádnej sladovník ani měštěnín aby nepočínal sladuo nových dělati leč od svatého Bartoloměje, leč by toho páni starší potřebu uznali. Též také aby déle nedělal než do božího Vstoupení; pakli by se kdo v tom nezachoval, pokuty do cechu jednu hřivnu aby položil. Item piva aby pořádkou vařena byla nahoře i dole tak, aby bohatí chudejch nepotlačovali, ale jakž na bohatého tak na chudého aby spravedlivě docházelo, tak aby žádnej bohatej před chudejm nevykračoval, aby se všichni živiti mohli. Pakli by kdo z pořádky vykročil, na to pokuta, piva do roku aby nevařil. ltem piva aby sazena byla skrze osoby pány staršími k tomu zřízené, co jeho za jeden peníz neb halíř dáno býti má, též i bečka zač vystavena býti má, tak aby při tom obec žádné ouzkosti skrze nás měšťany netrpěla. Pakli by ty osoby nad tím pilnosti neměly, tehdy na obec pokuty pánuom starším položiti mají po čtyřech groších. Item pokuty všecky, kteréž by se s sladovníkuo braly pro vystupování z řáduo, ty cechmistři do cechu bráti mají; než pokuty, kteréž by přišly na cechmistry pro neučinění dosti tomu, k čemuž postaveni sou, též i na ty osoby pány staršími k sa- zení piv nařízené, jestli by co zanedbávali, ty páni starší pokuty na obec bráti mají. Item aby žádnej na cizí pořádku žádnejm vymyšlenejm obyčejem piva nevařil, než toliko na svuoj vlastní duom pod touž pokutou nevařením piva do roka. Kdež my svrchupsanej Jan z Pernšteina, znajíc věc slušnou a spravedlivou býti a chtíc tomu, aby se v témž městě našem jak bohatí tak i chudí, majíc dobrý pořádek, tím volněji živiti a vzdělávati mohli, a jsouc k jejich ponížené žádosti mi- lostí nakloněni, ty artykule svrchupsané tímto listem potvrzujem a tomu chcem, aby se podle nich všickni chovali a z nich nevystupovali pod pokutami v těch artykulích na to položenejmi. A protož purgmistru a konšeluom téhož města Přerova poroučíme přikazujíc, aby ty artykule a ten pořádek v knihy městcké pro budoucí paměť, tak aby se jimi spravovali, zapsati dali. Tomu na potvrzení pečeť naši vlastní k tomuto listu přitisknouti sme rozkázali, jenž jest dán a psán na zámku našem Mezeříčí ve štvrtek po svatém Valentinu léta od narození Syna božího tisícího pětistého čtyřid- cátého sedmého počítajíc. Archiv musea Františkova v Brně. Privil. Tovač. f. 280.
500 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina by se kdo v tom nezachoval a prodal, toho nevyzvěda, tehdy ten prvnější věřitel dluhu svého před cechmistry dosáhnouti má na tom, kdož by prodal. Také aby žádnej více sladu nesvěřoval kromě jednoho. Item žádnej sladovník ani měštěnín aby nepočínal sladuo nových dělati leč od svatého Bartoloměje, leč by toho páni starší potřebu uznali. Též také aby déle nedělal než do božího Vstoupení; pakli by se kdo v tom nezachoval, pokuty do cechu jednu hřivnu aby položil. Item piva aby pořádkou vařena byla nahoře i dole tak, aby bohatí chudejch nepotlačovali, ale jakž na bohatého tak na chudého aby spravedlivě docházelo, tak aby žádnej bohatej před chudejm nevykračoval, aby se všichni živiti mohli. Pakli by kdo z pořádky vykročil, na to pokuta, piva do roku aby nevařil. ltem piva aby sazena byla skrze osoby pány staršími k tomu zřízené, co jeho za jeden peníz neb halíř dáno býti má, též i bečka zač vystavena býti má, tak aby při tom obec žádné ouzkosti skrze nás měšťany netrpěla. Pakli by ty osoby nad tím pilnosti neměly, tehdy na obec pokuty pánuom starším položiti mají po čtyřech groších. Item pokuty všecky, kteréž by se s sladovníkuo braly pro vystupování z řáduo, ty cechmistři do cechu bráti mají; než pokuty, kteréž by přišly na cechmistry pro neučinění dosti tomu, k čemuž postaveni sou, též i na ty osoby pány staršími k sa- zení piv nařízené, jestli by co zanedbávali, ty páni starší pokuty na obec bráti mají. Item aby žádnej na cizí pořádku žádnejm vymyšlenejm obyčejem piva nevařil, než toliko na svuoj vlastní duom pod touž pokutou nevařením piva do roka. Kdež my svrchupsanej Jan z Pernšteina, znajíc věc slušnou a spravedlivou býti a chtíc tomu, aby se v témž městě našem jak bohatí tak i chudí, majíc dobrý pořádek, tím volněji živiti a vzdělávati mohli, a jsouc k jejich ponížené žádosti mi- lostí nakloněni, ty artykule svrchupsané tímto listem potvrzujem a tomu chcem, aby se podle nich všickni chovali a z nich nevystupovali pod pokutami v těch artykulích na to položenejmi. A protož purgmistru a konšeluom téhož města Přerova poroučíme přikazujíc, aby ty artykule a ten pořádek v knihy městcké pro budoucí paměť, tak aby se jimi spravovali, zapsati dali. Tomu na potvrzení pečeť naši vlastní k tomuto listu přitisknouti sme rozkázali, jenž jest dán a psán na zámku našem Mezeříčí ve štvrtek po svatém Valentinu léta od narození Syna božího tisícího pětistého čtyřid- cátého sedmého počítajíc. Archiv musea Františkova v Brně. Privil. Tovač. f. 280.
Strana 501
z roku 1547. 501 502. Smlouva učiněná Janem z Pernšteina mezi bratřími Pertoldem a Vilémem z Lipého z strany jedné, a paní Bohunkou z Pernšteina z strany druhé, o zámek Veveří, kterýž té paní zastavili jmenovaní bratří. — Na Meziříčí 1547, 17. února. Léta Páně tisícého pětistého čtyřidcátého sedmého ten čtvrtek před masopustní nedělí, stala jest se smlúva celá a dokonalá mnou Janem z Pernšteina a na Helfen- šteině oc, mezi urozenými pány panem Pertoldem z Lipého a na Krumlově, najvyžším maršálkem království Českého, a panem Vilémem též z Lipého a na Krumlově bratřími vlastními z strany jedné, a urozenou paní paní Bohunkou z Pernšteina a na Sádku z strany druhé, o zámek Veveří se vším a všelijakým jeho příslušenstvím, tak jak sem já to svrchupsaný Jan z Pernšteina koupil od pana Jana Rokytského z Ludanic a zase sem prodal panu Janovi z Lipého, najvyššímu maršálku království Českého, dobré paměti otci napřed psaných pánův bratří pana Pertolta a pana Viléma; a to taková, že sou svrchupsaní páni bratří zámek Veveří se vším a všeli- jakým jeho příslušenstvím, tak jak sou to sami drželi po panu otci svém, zastavili svrchupsané paní Bohunce z Pernšteina na takovej spůsob dole psanej. Item, jakož sou svrchupsaní páni bratří mně Janovi z Pernšteina dlužni půl šesta tisíce zlatejch, za zlatej třidceti grošův českých a za groš sedm peněz bílejch počítajíc na minci obecně berné v tomto markrabství: v tom dluhu že napřed psaná paní Bohunka svrchupsané pány bratří zastoupiti a ten dluh při svatém Jiří najprv příštím spraviti má aneb dvě neděle potom. Item jakož se Hazlovi z zámku Veveří každého roku vydává půl druhého sta zlatých, za zlatý třidceti grošův českých a za groš sedm peněz bílejch počítajíc, ty také paní Bohunka spravovati má. A zvláště jakož svrchupsaní páni bratří jí paní Bohunce z Pernšteina každého roku vydávají osm set zlatejch, za zlatej třidceti grošův českejch a za groš sedm peněz bílejch počítajíc, a to rozdílně, při svatém Jiří čtyři sta zlatejch a při svatém Václavě čtyři sta zlatejch podle smlouvy předešlé, kteráž o to vydávání učiněna jest na počet a minci tak, jakž se svrchu píše: také s tím vydáváním napřed psaní páni bratří nebudou míti nic činiti i s těmi půl- druhejmi sty zlatejch, které se Hazlovi vydávají, a to potud, pokudžby svrchu psaná paní Bohunka toho zámku Veveří s jeho příslušenstvím v držení byla. Také se v této smlouvě vyměňuje, jestliže by jaká vejprava válečná buď jízdnejch nebo pěších na to panství přišla, že by z toho panství vypravováno bejti mělo, tak aby páni a ne lidé vypravovali: v tom svrchu psaní páni bratří paní mají zastoupiti, aby s tím paní nic činiti neměla; než jestliže by vejprava lidem přišla, v tom se lidé zachovati mají, jak se jiní v tom markrabství zachovávají. Item jestliže by jaké šacování na statky přišlo a z těch statkův svolování a nějaké pomoci podlé sněmovního svolení: v tom také svrchu psaní páni bratří
z roku 1547. 501 502. Smlouva učiněná Janem z Pernšteina mezi bratřími Pertoldem a Vilémem z Lipého z strany jedné, a paní Bohunkou z Pernšteina z strany druhé, o zámek Veveří, kterýž té paní zastavili jmenovaní bratří. — Na Meziříčí 1547, 17. února. Léta Páně tisícého pětistého čtyřidcátého sedmého ten čtvrtek před masopustní nedělí, stala jest se smlúva celá a dokonalá mnou Janem z Pernšteina a na Helfen- šteině oc, mezi urozenými pány panem Pertoldem z Lipého a na Krumlově, najvyžším maršálkem království Českého, a panem Vilémem též z Lipého a na Krumlově bratřími vlastními z strany jedné, a urozenou paní paní Bohunkou z Pernšteina a na Sádku z strany druhé, o zámek Veveří se vším a všelijakým jeho příslušenstvím, tak jak sem já to svrchupsaný Jan z Pernšteina koupil od pana Jana Rokytského z Ludanic a zase sem prodal panu Janovi z Lipého, najvyššímu maršálku království Českého, dobré paměti otci napřed psaných pánův bratří pana Pertolta a pana Viléma; a to taková, že sou svrchupsaní páni bratří zámek Veveří se vším a všeli- jakým jeho příslušenstvím, tak jak sou to sami drželi po panu otci svém, zastavili svrchupsané paní Bohunce z Pernšteina na takovej spůsob dole psanej. Item, jakož sou svrchupsaní páni bratří mně Janovi z Pernšteina dlužni půl šesta tisíce zlatejch, za zlatej třidceti grošův českých a za groš sedm peněz bílejch počítajíc na minci obecně berné v tomto markrabství: v tom dluhu že napřed psaná paní Bohunka svrchupsané pány bratří zastoupiti a ten dluh při svatém Jiří najprv příštím spraviti má aneb dvě neděle potom. Item jakož se Hazlovi z zámku Veveří každého roku vydává půl druhého sta zlatých, za zlatý třidceti grošův českých a za groš sedm peněz bílejch počítajíc, ty také paní Bohunka spravovati má. A zvláště jakož svrchupsaní páni bratří jí paní Bohunce z Pernšteina každého roku vydávají osm set zlatejch, za zlatej třidceti grošův českejch a za groš sedm peněz bílejch počítajíc, a to rozdílně, při svatém Jiří čtyři sta zlatejch a při svatém Václavě čtyři sta zlatejch podle smlouvy předešlé, kteráž o to vydávání učiněna jest na počet a minci tak, jakž se svrchu píše: také s tím vydáváním napřed psaní páni bratří nebudou míti nic činiti i s těmi půl- druhejmi sty zlatejch, které se Hazlovi vydávají, a to potud, pokudžby svrchu psaná paní Bohunka toho zámku Veveří s jeho příslušenstvím v držení byla. Také se v této smlouvě vyměňuje, jestliže by jaká vejprava válečná buď jízdnejch nebo pěších na to panství přišla, že by z toho panství vypravováno bejti mělo, tak aby páni a ne lidé vypravovali: v tom svrchu psaní páni bratří paní mají zastoupiti, aby s tím paní nic činiti neměla; než jestliže by vejprava lidem přišla, v tom se lidé zachovati mají, jak se jiní v tom markrabství zachovávají. Item jestliže by jaké šacování na statky přišlo a z těch statkův svolování a nějaké pomoci podlé sněmovního svolení: v tom také svrchu psaní páni bratří
Strana 502
502 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina paní zastoupiti a ten statek Veverskej podle jinejch statkův svejch šacovati mají tak, jakž těchto časův činili. A toho zámku Veveří se vším jeho příslušenstvím napřed psaní páni bratří pan Pertult z Lipého a na Krumlově, najvyšší maršálek království Českého, a pan Vilém též z Lipého a na Krumlově svrchupsané paní Bohunce z Pernšteina postoupiti mají a lidi v člověčenství uvésti; a rybníci, sou-li kteří loveni aneb loviti se budou, před tím časem zase nasazeni bejti mají při svatém Jiří najprv příštím. Však na takovej spůsob: platy a užitky všecky, kteréž k svatému Jiří jdou, ty sobě vybrati mají bez překážky napřed psané paní Bohunky, a jestliže by kterejch důchodův nevybrali na těch lidech na tom panství, k tomu jim paní Bohunka z Pern- šteina dopomoci má a ty lidi k tomu přidržeti, aby ty dluhy spravili a zaplatili. A při postupování toho zámku a zboží ty dluhy vypsati dáti mají paní Bohunce z Pernšteina, a těch čtyři sta zlatejch, kteréž paní Bohunce podlé smlouvy při svatém Jiří vydávají, též při tom času spraviti mají. Item což se svrškův všelijakých dotejče, s jakejmi svršky jí paní Bohunce toho zámku postoupí svrchu psaní páni bratří, s takovejmi také zase paní Bohunka z Pernšteina postoupiti má; pakli by se kterejch svrškův nedostalo, o ty se při postupování srovnati mají: a při postupování toho zámku Veveří cedule řezané mezi sebou vzdělati mají, na kterejchž cedulích ti svrškové sepsáni aby byli, a každá strana ceduli řezanou aby těch svrškův sepsaných měla. Item toto se znamenitě také vyměňuje, jestliže by pán Bůh všemohúcí na paní Bohunku z Pernšteina smrt dopustiti ráčil, prvé nežli by zámek Veveří od ní vyplacen byl: komu by kolivěk na tom zámku těch půl šesta tisíce zlatejch, které jest u mne Jana z Pernšteina dluhu za svrchu psané pány bratří zastoupila, poru- čila, odkázala aneb dala, tehdy svrchu psaní páni bratří aneb budoucí jejich při postupování zámku Veveří budou povinni tomu aneb těm ten dluh, totiž půl šesta tisíce zlatejch, spraviti a zaplatiti. Item také jest toto znamenitě vymieněno, jestliže by se svrchu psaným pánům bratřím v té zástavě nezdálo státi a toho zámku při paní Bohunce v držení nechati, tehdy mají svrchu psané paní Bohunce z Pernšteina rok dáti napřed věděti při svatém Jiří, a při druhém svatým Jiří hned potom najprv příštím ten zámek vypla- titi a půl šesta tisíce zlatejch při postupování položiti; a paní Bohunka z Pernšteina, vyberouc sobě všelijaké důchody, které by k svatému Jiří náležely, a přijmouc toho půl šesta tisíce zlatejch, má jim toho zámku postoupiti. A oni páni bratří jí paní Bohunce nebudou povinni těch čtyř set zlatejch dávati, které se jí při svatém Jiří vydávají, než hned potom podlé předešlé smlouvy při svatém Václavě a při svatém Jiří ta summa se jí zase vydávati má tak, aby jí každej rok osm set zlatejch vy- cházelo, jakž jí na tento čas vychází a jakž předešlá smlúva ukazuje.
502 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina paní zastoupiti a ten statek Veverskej podle jinejch statkův svejch šacovati mají tak, jakž těchto časův činili. A toho zámku Veveří se vším jeho příslušenstvím napřed psaní páni bratří pan Pertult z Lipého a na Krumlově, najvyšší maršálek království Českého, a pan Vilém též z Lipého a na Krumlově svrchupsané paní Bohunce z Pernšteina postoupiti mají a lidi v člověčenství uvésti; a rybníci, sou-li kteří loveni aneb loviti se budou, před tím časem zase nasazeni bejti mají při svatém Jiří najprv příštím. Však na takovej spůsob: platy a užitky všecky, kteréž k svatému Jiří jdou, ty sobě vybrati mají bez překážky napřed psané paní Bohunky, a jestliže by kterejch důchodův nevybrali na těch lidech na tom panství, k tomu jim paní Bohunka z Pern- šteina dopomoci má a ty lidi k tomu přidržeti, aby ty dluhy spravili a zaplatili. A při postupování toho zámku a zboží ty dluhy vypsati dáti mají paní Bohunce z Pernšteina, a těch čtyři sta zlatejch, kteréž paní Bohunce podlé smlouvy při svatém Jiří vydávají, též při tom času spraviti mají. Item což se svrškův všelijakých dotejče, s jakejmi svršky jí paní Bohunce toho zámku postoupí svrchu psaní páni bratří, s takovejmi také zase paní Bohunka z Pernšteina postoupiti má; pakli by se kterejch svrškův nedostalo, o ty se při postupování srovnati mají: a při postupování toho zámku Veveří cedule řezané mezi sebou vzdělati mají, na kterejchž cedulích ti svrškové sepsáni aby byli, a každá strana ceduli řezanou aby těch svrškův sepsaných měla. Item toto se znamenitě také vyměňuje, jestliže by pán Bůh všemohúcí na paní Bohunku z Pernšteina smrt dopustiti ráčil, prvé nežli by zámek Veveří od ní vyplacen byl: komu by kolivěk na tom zámku těch půl šesta tisíce zlatejch, které jest u mne Jana z Pernšteina dluhu za svrchu psané pány bratří zastoupila, poru- čila, odkázala aneb dala, tehdy svrchu psaní páni bratří aneb budoucí jejich při postupování zámku Veveří budou povinni tomu aneb těm ten dluh, totiž půl šesta tisíce zlatejch, spraviti a zaplatiti. Item také jest toto znamenitě vymieněno, jestliže by se svrchu psaným pánům bratřím v té zástavě nezdálo státi a toho zámku při paní Bohunce v držení nechati, tehdy mají svrchu psané paní Bohunce z Pernšteina rok dáti napřed věděti při svatém Jiří, a při druhém svatým Jiří hned potom najprv příštím ten zámek vypla- titi a půl šesta tisíce zlatejch při postupování položiti; a paní Bohunka z Pernšteina, vyberouc sobě všelijaké důchody, které by k svatému Jiří náležely, a přijmouc toho půl šesta tisíce zlatejch, má jim toho zámku postoupiti. A oni páni bratří jí paní Bohunce nebudou povinni těch čtyř set zlatejch dávati, které se jí při svatém Jiří vydávají, než hned potom podlé předešlé smlouvy při svatém Václavě a při svatém Jiří ta summa se jí zase vydávati má tak, aby jí každej rok osm set zlatejch vy- cházelo, jakž jí na tento čas vychází a jakž předešlá smlúva ukazuje.
Strana 503
z roku 1547. 503 Též také zase jestliže by se nezdálo svrchu psané paní Bohunce toho zámku Veveří s jeho příslušenstvím držeti, při tejchž časích má svrchu psaným pánům bratřím rok napřed dáti věděti, a vyberouc sobě duochody a přijmouc k sobě toho půl šesta tisíce zlatých, má svrchu psanejm pánům bratřím toho zámku s jeho pří- slušenstvím postoupiti, jakž se svrchu píše; a jestliže by paní Bohunka jakejch důchodův nevybrala aneb jací dluhové jí na tom panství zůstali, k tomu jí svrchu psaní páni bratří dopomoci mají, aby jí dáno a zaplaceno bylo tak, jakž napřed postaveno jest, jak se k nim paní Bohunka zachovati má. Item což se pana Čeňka dotejče, bratra svrchu psaných pana maršálka a pana Viléma, kterejž ještě let svejch přirozenejch nemá: jestliže by jemu pán Bůh dal k letům jeho přijíti, prvé nežli by ten zámek Veveří vyplacen byl, ten k tomu ke všemu takovéž právo má jako svrchupsaní páni bratří jeho. Item toto se znamenitě a zvláště vyměňuje, jestliže by se nezdálo svrchu psanému panu maršálkovi a panu Vilémovi této smlouvy držeti též také svrchu psané paní Bohunce: mezi tímto časem a svatým Jiřím nejprv příštím jedna strana druhé má dáti dvě neděle napřed o tom věděti, aby se věděla čím spraviti. Kdež k této smlouvě na svědomí pečeti přivěsiti sou dali a mne jakožto smlouvčího připrosili, abych také pečet svou podle nich přivěsiti dal, kdež každá strana jednu smlúvu v jednostejná slova napsanou má. Jenž sou dány a psány na Mezeříčí léta a dne nahoře psaného. Orig. perg. v státním archivu ve Vídni. 503. Jan z Pernšteina byl relatorem sněmů z r. 1547, 18. dubna a druhého téhož roku 1547, 20. května zahájeného, kterýchž obou usnesení vedle žádosti krále Ferdinanda v měsíci srpnu téhož roku 1547 sněmem za neplatná prohlášena byla. (Sněmy české II. str. 239 č. 87 a str. 276 č. 97.) 504. Jan z Pernšteina vyznává, že jest dlužen vládyce panně Kateřině z Oujezda 100 � gr. česk. — V pondělí po sv. Jiří (25. dubna) 1547. (Orig. perg. v arch. místodrž. kr. Česk. č. 1178.) 505. Na sněmu držaném na hradě Pražském v pondělí po provodní neděli l. 1547 dány listy mocné a věřicí dva a instrukcí čtyři spečetěné zemskou pečetí, jeden list a 2 in- strukcí císařovi Karlovi V., jeden pak list a 2 instrukcí králi Ferdinandovi, kteřížto listové svědčili na Wolfa st. z Krajku, Viktorina Křineckého z Ronova, Jiříka z Gerstorfu, Hynka Krabici z Weitmile, více na Sixta z Ottersdorfu a mistra Václava Medka z Krymlova. Mezi posly na to ke dskám zemským byl Jan z Pernšteina. — Ve čtvrtek na den sv. Vitališe (28. dubna) 1547. (Kv. červ. rel. od 1. 1541—49 č. 42. fol. H. 14. a. v arch. zemsk. král. Česk.) 506. Jan z Pernšteina prodává vsi Maslojedy, Benátky, Račice, Habřinu Vilímovi Trčkovi z Lípy za 3293 �? 51 gr. 3 peníze české. — Ve čtvrtek před sv. Žofií (12. května) 1547. (DZ. 47. F. 22.) 507. Na sněmu obecním držaném na hradě Pražském l. 1547 v pátek po Nanebe- vstoupení pána Krista dány listy mocné a věřicí dva a instrukce spečetěné pečetí zemskou,
z roku 1547. 503 Též také zase jestliže by se nezdálo svrchu psané paní Bohunce toho zámku Veveří s jeho příslušenstvím držeti, při tejchž časích má svrchu psaným pánům bratřím rok napřed dáti věděti, a vyberouc sobě duochody a přijmouc k sobě toho půl šesta tisíce zlatých, má svrchu psanejm pánům bratřím toho zámku s jeho pří- slušenstvím postoupiti, jakž se svrchu píše; a jestliže by paní Bohunka jakejch důchodův nevybrala aneb jací dluhové jí na tom panství zůstali, k tomu jí svrchu psaní páni bratří dopomoci mají, aby jí dáno a zaplaceno bylo tak, jakž napřed postaveno jest, jak se k nim paní Bohunka zachovati má. Item což se pana Čeňka dotejče, bratra svrchu psaných pana maršálka a pana Viléma, kterejž ještě let svejch přirozenejch nemá: jestliže by jemu pán Bůh dal k letům jeho přijíti, prvé nežli by ten zámek Veveří vyplacen byl, ten k tomu ke všemu takovéž právo má jako svrchupsaní páni bratří jeho. Item toto se znamenitě a zvláště vyměňuje, jestliže by se nezdálo svrchu psanému panu maršálkovi a panu Vilémovi této smlouvy držeti též také svrchu psané paní Bohunce: mezi tímto časem a svatým Jiřím nejprv příštím jedna strana druhé má dáti dvě neděle napřed o tom věděti, aby se věděla čím spraviti. Kdež k této smlouvě na svědomí pečeti přivěsiti sou dali a mne jakožto smlouvčího připrosili, abych také pečet svou podle nich přivěsiti dal, kdež každá strana jednu smlúvu v jednostejná slova napsanou má. Jenž sou dány a psány na Mezeříčí léta a dne nahoře psaného. Orig. perg. v státním archivu ve Vídni. 503. Jan z Pernšteina byl relatorem sněmů z r. 1547, 18. dubna a druhého téhož roku 1547, 20. května zahájeného, kterýchž obou usnesení vedle žádosti krále Ferdinanda v měsíci srpnu téhož roku 1547 sněmem za neplatná prohlášena byla. (Sněmy české II. str. 239 č. 87 a str. 276 č. 97.) 504. Jan z Pernšteina vyznává, že jest dlužen vládyce panně Kateřině z Oujezda 100 � gr. česk. — V pondělí po sv. Jiří (25. dubna) 1547. (Orig. perg. v arch. místodrž. kr. Česk. č. 1178.) 505. Na sněmu držaném na hradě Pražském v pondělí po provodní neděli l. 1547 dány listy mocné a věřicí dva a instrukcí čtyři spečetěné zemskou pečetí, jeden list a 2 in- strukcí císařovi Karlovi V., jeden pak list a 2 instrukcí králi Ferdinandovi, kteřížto listové svědčili na Wolfa st. z Krajku, Viktorina Křineckého z Ronova, Jiříka z Gerstorfu, Hynka Krabici z Weitmile, více na Sixta z Ottersdorfu a mistra Václava Medka z Krymlova. Mezi posly na to ke dskám zemským byl Jan z Pernšteina. — Ve čtvrtek na den sv. Vitališe (28. dubna) 1547. (Kv. červ. rel. od 1. 1541—49 č. 42. fol. H. 14. a. v arch. zemsk. král. Česk.) 506. Jan z Pernšteina prodává vsi Maslojedy, Benátky, Račice, Habřinu Vilímovi Trčkovi z Lípy za 3293 �? 51 gr. 3 peníze české. — Ve čtvrtek před sv. Žofií (12. května) 1547. (DZ. 47. F. 22.) 507. Na sněmu obecním držaném na hradě Pražském l. 1547 v pátek po Nanebe- vstoupení pána Krista dány listy mocné a věřicí dva a instrukce spečetěné pečetí zemskou,
Strana 504
504 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina jeden list věřicí a instrukcí císaři Karlu V., druhý list a instrukcí králi Českému Ferdinan- dovi, kteřížto listové a instrukcí svědčili na Joachyma z Hradce, Adama z Šternberka, Václava Žehušického z Nestajova, Jana Vrabského z Vrabí, Václava Stříbského z Rovin a Jana Pam- phyla; poslem na to z obecního sněmu ke dskám byl vedle jiných Jan z Pernšteina. — V středu den sv. Urbana (25. května) 1547. (Červ. rel. od 1541—49 č. 42. f. H. 16a. v arch. zemsk. kr. Česk.) 508. Jan z Pernšteina pánu ze Švamberka o vyjednávání královských a císařských poslů se stavy českými při sněmu shromážděnými 1. 1547 dne 23. května na hradě Pražském. — Na Pardubicích 1547, 11. června. (Sn. česk. II. str. 282. č. 100.) 509. Jan z Pernšteina Třebičským potvrzuje jejich svobody. — Na Pardubicích 1547, 3. srpna. My Jan z Pernštaina a na Helfenštaině oc, pán a držitel panství Třebíckého a města Třebíče, všelijakého povýšení a řádu lidem jak nynějším tak i budoucím tímto listem, kdož jej viděti anebo čtouci slyšeti budou, oznamujem, že jsou před nás předstoupili moudří a opatrní purgmistr a rada i na místě všecky obce města Třebíče, věrní naši milí, vznášejíc na nás, kterak by pro nesvornost a mnohé vejtržné neřády při tom městě při právích a dobrých starobylých pořádcích svých zlehčeni a málo váženi byli, že skrze to v živnostech svých hynou více než se vzdělávají; přitom nás snažnými a pokornými prosbami prosíce, poněvadž jest to pán Bůh z milosti své svaté ráčil dáti, že nám zase v poddanost přišli, abychom jim pamět dobrodiní svého netoliko nynějším ale i v časích budoucích obyvatelům, aby té mi- losti naší užívati mohli, pozůstaviti a jim práv jejich a dobrých starobylých pořádkův potvrditi, a jak by se v svornosti při živnostech svých zachovávati měli, řád mezi nimi ustanoviti ráčili. Kdež my svrchupsaný Jan z Pernštaina znaje k sobě poddaných svých svrchu- psaných purgmistra a rady i všecký obce města Třebíče důvěrnú žádost, chtíc jim tu paměť dobrodiní svého, kudy by v dobrejch pořádcích napraveni bejti a tak jsouce v společné svornosti v statcích svých a v živnostech se množiti mohli, pozůstaviti, zvláštní milostí naší toto mezi nimi řídíme a ustanovujem, tak aby se netoliko ny- nější obyvatelé téhož města Třebíče jimi spravovali, ale i potomci jejich budoucně, jak se v každém artykuli píše, přitom drželi a v celosti při všem zachovali. Napřed což by bylo ke cti a k chvále pánu Bohu, aby řád v tom byl, to abyšte opatrovali, a všelijakých neřádův, kteří by proti pánu Bohu byli a dobrým pořádkům, nedopouštěli a je zastavovali. Též při soudech, kteří k vám náležejí a k vyžšímu právu se neodvolávají, čehož se nemá žádnému, kdož by se k němu volal, hájiti, majíce pána Boha před očima svými, abyšte spravedlivost milovali a spravedlivé soudy činili, vdovy chudé a sirotky v spravedlivostech jich opatrovali a jich neopouštěli, a kdož před právem
504 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina jeden list věřicí a instrukcí císaři Karlu V., druhý list a instrukcí králi Českému Ferdinan- dovi, kteřížto listové a instrukcí svědčili na Joachyma z Hradce, Adama z Šternberka, Václava Žehušického z Nestajova, Jana Vrabského z Vrabí, Václava Stříbského z Rovin a Jana Pam- phyla; poslem na to z obecního sněmu ke dskám byl vedle jiných Jan z Pernšteina. — V středu den sv. Urbana (25. května) 1547. (Červ. rel. od 1541—49 č. 42. f. H. 16a. v arch. zemsk. kr. Česk.) 508. Jan z Pernšteina pánu ze Švamberka o vyjednávání královských a císařských poslů se stavy českými při sněmu shromážděnými 1. 1547 dne 23. května na hradě Pražském. — Na Pardubicích 1547, 11. června. (Sn. česk. II. str. 282. č. 100.) 509. Jan z Pernšteina Třebičským potvrzuje jejich svobody. — Na Pardubicích 1547, 3. srpna. My Jan z Pernštaina a na Helfenštaině oc, pán a držitel panství Třebíckého a města Třebíče, všelijakého povýšení a řádu lidem jak nynějším tak i budoucím tímto listem, kdož jej viděti anebo čtouci slyšeti budou, oznamujem, že jsou před nás předstoupili moudří a opatrní purgmistr a rada i na místě všecky obce města Třebíče, věrní naši milí, vznášejíc na nás, kterak by pro nesvornost a mnohé vejtržné neřády při tom městě při právích a dobrých starobylých pořádcích svých zlehčeni a málo váženi byli, že skrze to v živnostech svých hynou více než se vzdělávají; přitom nás snažnými a pokornými prosbami prosíce, poněvadž jest to pán Bůh z milosti své svaté ráčil dáti, že nám zase v poddanost přišli, abychom jim pamět dobrodiní svého netoliko nynějším ale i v časích budoucích obyvatelům, aby té mi- losti naší užívati mohli, pozůstaviti a jim práv jejich a dobrých starobylých pořádkův potvrditi, a jak by se v svornosti při živnostech svých zachovávati měli, řád mezi nimi ustanoviti ráčili. Kdež my svrchupsaný Jan z Pernštaina znaje k sobě poddaných svých svrchu- psaných purgmistra a rady i všecký obce města Třebíče důvěrnú žádost, chtíc jim tu paměť dobrodiní svého, kudy by v dobrejch pořádcích napraveni bejti a tak jsouce v společné svornosti v statcích svých a v živnostech se množiti mohli, pozůstaviti, zvláštní milostí naší toto mezi nimi řídíme a ustanovujem, tak aby se netoliko ny- nější obyvatelé téhož města Třebíče jimi spravovali, ale i potomci jejich budoucně, jak se v každém artykuli píše, přitom drželi a v celosti při všem zachovali. Napřed což by bylo ke cti a k chvále pánu Bohu, aby řád v tom byl, to abyšte opatrovali, a všelijakých neřádův, kteří by proti pánu Bohu byli a dobrým pořádkům, nedopouštěli a je zastavovali. Též při soudech, kteří k vám náležejí a k vyžšímu právu se neodvolávají, čehož se nemá žádnému, kdož by se k němu volal, hájiti, majíce pána Boha před očima svými, abyšte spravedlivost milovali a spravedlivé soudy činili, vdovy chudé a sirotky v spravedlivostech jich opatrovali a jich neopouštěli, a kdož před právem
Strana 505
z roku 1547. 505 vaším činiti mají, konce spravedlivé bez odtahův činili, pořádky starobylé, dobré zachovávali a ke všem pořádkům městským dohlédali a pro nižádný neřád ani komu k libosti z nich nevystupovali, ani žádnému, kdož by se nepořádně choval aneb proti nim co činiti chtěl, toho netrpěli ani komu přehlídali, než každého takového o to dostatečně trestali, a tak ouřad nynější i budoucí v tom abyšte se zachovali. Také z milosti naší týmž obyvatelům usedlým téhož města Třebíče a před- městí nynějším i budoucím povolení své sme dali a dáváme, kdež sou v řekách tu u Třebíče v pátek dopoledne a v kalnou vodu do třetího dne s saky ryby lapati svobodu mívali, aby při té svobodě ryb lapání bez překážky na ty časy, jakž se svrchu píše, jako kdy prvé zůstali a zachováni byli, kteří lidé usedlí sou a jiný žádný, však rybářům škody nedělajíc; avšak tak aby se při tom lapání ryb zachová- vali, aby jich několik spolu nelapalo, aby po vší řece saky nezastupovali, než dva nebo tři spolu lapati mohou; také když ryby na tření nebo na neřesti jsou, toho času aby nelapali a překážky jim v tom nečinili ani rybáři. Též měšťané, kteří piva vaří, kdež sobě stěžují, že by živnosti jim scházely a skrze to že málo piv vaří, že se na ně piva hostinská vésti dopouštějí, za to žádajíce, aby v tom opatřeni byli, aby při tom svým obchodu podle jiných obyvatelův živnosti jmíti mohli: i prohlédajíc k tomu, kdež se taková svoboda ustavičným vo- zením piv cizích na domácí pouští, že domácí v živnosti své státi nemohou, a z strany druhé to také před sebou majíc a to uvažujíc, aby obyvatelé při témž městě nedo- statku neměli a pivy nepříhodnými sužováni nebyli, chtíc, aby s obou stran při tom opatřeni byli, tento pořádek v tom činíme a ustanovujem: piv hostinských odnikud do města, na předměstí i na podklášteří k šeňku aby vezeno nebylo a vésti se ne- dopouštělo, krom piva Pražského a Svidnického starého, aby tu potřebu při městě měli, toho aby se nehájilo vésti, skládati i šeňkovati pod tím platem, kterejž sou z takovejch piv dávati povinni; a zase měšťané, kteří várky činí, aby to opatrovali, aby piva dostatek byl a piva příhodná aby dělali, při kderýchž by lidé slušně zůstati mohli. A v tom aby se tento řád držel a zachovával, ustanovujem, každého roku aby to ouřad před se vzal, k dohlídání sladům, aby se hodní dělali, osoby usaditi, a jestliby se u koho nehodný slad našel, takový aby trestán byl a piva z něho ne- vařil, než ven ho vybyl. Též také každého roku aby nařídili a obnovili, co se má sladu na várku dávati a co z toho piva vzíti a vystaviti, a na to aby se též osoby hodné usadily, kdo by k tomu dohlédal; a jestliby se kdo z varčích podle uložení nezachoval, že by méně sladu dal anebo víc piva nad uložení nadělal, takový aby byl trestán a do půl léta aby várky prázen byl, a toho aby se žádnému nepromíjelo. A kdež sme opatrujíc varčí, aby vždy lepší živnost míti mohli, vsi bližší k městu zejména tyto: Sokolí, Novú Ves, Vračeřovice, Cahlín,*) Červenú Lhotu, Kouty, Vokře- ***) aby u nich šice, Bohdíkovice, Pocobcov,**) Trnavu, Kožichovice, Třítež, Vyčepy, *) Nyní Račerovice, Čihalín. — **) Pocoucov. — ***) Vyčapy.
z roku 1547. 505 vaším činiti mají, konce spravedlivé bez odtahův činili, pořádky starobylé, dobré zachovávali a ke všem pořádkům městským dohlédali a pro nižádný neřád ani komu k libosti z nich nevystupovali, ani žádnému, kdož by se nepořádně choval aneb proti nim co činiti chtěl, toho netrpěli ani komu přehlídali, než každého takového o to dostatečně trestali, a tak ouřad nynější i budoucí v tom abyšte se zachovali. Také z milosti naší týmž obyvatelům usedlým téhož města Třebíče a před- městí nynějším i budoucím povolení své sme dali a dáváme, kdež sou v řekách tu u Třebíče v pátek dopoledne a v kalnou vodu do třetího dne s saky ryby lapati svobodu mívali, aby při té svobodě ryb lapání bez překážky na ty časy, jakž se svrchu píše, jako kdy prvé zůstali a zachováni byli, kteří lidé usedlí sou a jiný žádný, však rybářům škody nedělajíc; avšak tak aby se při tom lapání ryb zachová- vali, aby jich několik spolu nelapalo, aby po vší řece saky nezastupovali, než dva nebo tři spolu lapati mohou; také když ryby na tření nebo na neřesti jsou, toho času aby nelapali a překážky jim v tom nečinili ani rybáři. Též měšťané, kteří piva vaří, kdež sobě stěžují, že by živnosti jim scházely a skrze to že málo piv vaří, že se na ně piva hostinská vésti dopouštějí, za to žádajíce, aby v tom opatřeni byli, aby při tom svým obchodu podle jiných obyvatelův živnosti jmíti mohli: i prohlédajíc k tomu, kdež se taková svoboda ustavičným vo- zením piv cizích na domácí pouští, že domácí v živnosti své státi nemohou, a z strany druhé to také před sebou majíc a to uvažujíc, aby obyvatelé při témž městě nedo- statku neměli a pivy nepříhodnými sužováni nebyli, chtíc, aby s obou stran při tom opatřeni byli, tento pořádek v tom činíme a ustanovujem: piv hostinských odnikud do města, na předměstí i na podklášteří k šeňku aby vezeno nebylo a vésti se ne- dopouštělo, krom piva Pražského a Svidnického starého, aby tu potřebu při městě měli, toho aby se nehájilo vésti, skládati i šeňkovati pod tím platem, kterejž sou z takovejch piv dávati povinni; a zase měšťané, kteří várky činí, aby to opatrovali, aby piva dostatek byl a piva příhodná aby dělali, při kderýchž by lidé slušně zůstati mohli. A v tom aby se tento řád držel a zachovával, ustanovujem, každého roku aby to ouřad před se vzal, k dohlídání sladům, aby se hodní dělali, osoby usaditi, a jestliby se u koho nehodný slad našel, takový aby trestán byl a piva z něho ne- vařil, než ven ho vybyl. Též také každého roku aby nařídili a obnovili, co se má sladu na várku dávati a co z toho piva vzíti a vystaviti, a na to aby se též osoby hodné usadily, kdo by k tomu dohlédal; a jestliby se kdo z varčích podle uložení nezachoval, že by méně sladu dal anebo víc piva nad uložení nadělal, takový aby byl trestán a do půl léta aby várky prázen byl, a toho aby se žádnému nepromíjelo. A kdež sme opatrujíc varčí, aby vždy lepší živnost míti mohli, vsi bližší k městu zejména tyto: Sokolí, Novú Ves, Vračeřovice, Cahlín,*) Červenú Lhotu, Kouty, Vokře- ***) aby u nich šice, Bohdíkovice, Pocobcov,**) Trnavu, Kožichovice, Třítež, Vyčepy, *) Nyní Račerovice, Čihalín. — **) Pocoucov. — ***) Vyčapy.
Strana 506
506 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina v městě pivo brali, k nim obrátiti ráčili, pod kopou groší, kteří by se z těch vsí tak neza- chovali a jinde piva že by brali, aby nám nebo potomkům našim, pánům a držitelům téhož panství Třebíckého, ten základ propadli a dáti povinni byli: a protož to míti chcem a tak ustanovujem, aby to opatrováno bylo, aby lidé z těch vsí dostatečně pivem fedrováni byli, a bez piv kdyby přijeli, aby puštěni nebejvali. Což se dalších vsí dotejče, toho se jim na vůli nechává, aby svobodu měli u vás piva bráti aneb v Mezeříčí, než jinde nikdež. Též jakož časté různice bejvaly mezi měšťany a řezníky, a to v tom: měšťané sobě stěžovali, že by řezníci domácí přespolním řezníkům po poledni v pondělí den trhový na fryjuňku masa prodávati nedopouštěli, a tudy že jim masa přespolní málo vezou, že tak skoro, což přivezou, toho odbýti nemohou. Druhé sobě stěžovali, že by to mezi sebou zachovávali a najvíc při jarmarcích k vlastní potřebě své domácí, že sou sobě měšťané i jiní lidé usedlí dobytče, tele, vepř zabíjeti dali, a že jim toho řezníci hájiti chtí. Třetí, že často nedostatek od masa bejvá, a zvláště dni čtvrteční, že jeden každý nemívá než jediné maso v krámě, a že na se nepřirazí, až to každý vyprodá, a tudy se masa často nedostává, a tím že musí od nich dosti draho bráti. A masaři proti tomu též sou svú těžkost ukázali, a to tu, kdež oni na frejuňk masa vezou, že jim také déle poledne státi a prodávati nedadí; druhé, což který měšťan a na předměstí má sobě doma dáti zabiti, buď vepře na slaniny neb jiné dobytče, že to leckomus bíti dadí, kteří se řemeslu tomu neučili, a někteří povaleči že ani gruntův svých tu nemají, za to žádajíc, poněvadž to k řemeslu jich náleží, aby jim taková zabíjení puštěna bývala, že oni také s lidmi slušně srovnávati chtí. Což se dostatku masa mívání dotejče, že to opatrují a to opatrovati chtí, že dostatek míti mají, a ten šlak, kterýž zachovávají, ne pro jiné než pro chudší tovaryše svý, aby také živnost míti mohli, však obci bez škody. I poněvadž k tomu řemeslu netoliko tu, ale i v jiných městech víc teškosti bývá než k jiným, chtíc, aby mezi vámi upokojení bylo, o ty artykule napřed polo- žené tuto vejpověď činíme a ten řád ustanovujem, abyšte se k sobě nyní i budoucně podle toho zachovali: Což se na frejuňk masa vezení v trhový den v pondělí dotejče, toho podle toho, jakž se od starodávna zachovávalo, necháváme, aby každý, kdož by v tom řemesle řeznickém pořádný byl, masa na ten den na prodaj na trh svobodně vésti mohl a toho prodávati aby svobodu měli, počnúc od svatého Jiří až do svatého Václava do vosmnácti hodin, a od svatého Václava do svatého Jiří do dvacíti hodin, a do těch časův aby se jim překážka nečinila. Též také jestliby kdo z hostinských řezníkův jiný den masa do města vozil nebo nosil a po domích pokoutně prodával, toho aby se nedopouštělo, a takové maso aby se vzalo a do špitále dalo.
506 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina v městě pivo brali, k nim obrátiti ráčili, pod kopou groší, kteří by se z těch vsí tak neza- chovali a jinde piva že by brali, aby nám nebo potomkům našim, pánům a držitelům téhož panství Třebíckého, ten základ propadli a dáti povinni byli: a protož to míti chcem a tak ustanovujem, aby to opatrováno bylo, aby lidé z těch vsí dostatečně pivem fedrováni byli, a bez piv kdyby přijeli, aby puštěni nebejvali. Což se dalších vsí dotejče, toho se jim na vůli nechává, aby svobodu měli u vás piva bráti aneb v Mezeříčí, než jinde nikdež. Též jakož časté různice bejvaly mezi měšťany a řezníky, a to v tom: měšťané sobě stěžovali, že by řezníci domácí přespolním řezníkům po poledni v pondělí den trhový na fryjuňku masa prodávati nedopouštěli, a tudy že jim masa přespolní málo vezou, že tak skoro, což přivezou, toho odbýti nemohou. Druhé sobě stěžovali, že by to mezi sebou zachovávali a najvíc při jarmarcích k vlastní potřebě své domácí, že sou sobě měšťané i jiní lidé usedlí dobytče, tele, vepř zabíjeti dali, a že jim toho řezníci hájiti chtí. Třetí, že často nedostatek od masa bejvá, a zvláště dni čtvrteční, že jeden každý nemívá než jediné maso v krámě, a že na se nepřirazí, až to každý vyprodá, a tudy se masa často nedostává, a tím že musí od nich dosti draho bráti. A masaři proti tomu též sou svú těžkost ukázali, a to tu, kdež oni na frejuňk masa vezou, že jim také déle poledne státi a prodávati nedadí; druhé, což který měšťan a na předměstí má sobě doma dáti zabiti, buď vepře na slaniny neb jiné dobytče, že to leckomus bíti dadí, kteří se řemeslu tomu neučili, a někteří povaleči že ani gruntův svých tu nemají, za to žádajíc, poněvadž to k řemeslu jich náleží, aby jim taková zabíjení puštěna bývala, že oni také s lidmi slušně srovnávati chtí. Což se dostatku masa mívání dotejče, že to opatrují a to opatrovati chtí, že dostatek míti mají, a ten šlak, kterýž zachovávají, ne pro jiné než pro chudší tovaryše svý, aby také živnost míti mohli, však obci bez škody. I poněvadž k tomu řemeslu netoliko tu, ale i v jiných městech víc teškosti bývá než k jiným, chtíc, aby mezi vámi upokojení bylo, o ty artykule napřed polo- žené tuto vejpověď činíme a ten řád ustanovujem, abyšte se k sobě nyní i budoucně podle toho zachovali: Což se na frejuňk masa vezení v trhový den v pondělí dotejče, toho podle toho, jakž se od starodávna zachovávalo, necháváme, aby každý, kdož by v tom řemesle řeznickém pořádný byl, masa na ten den na prodaj na trh svobodně vésti mohl a toho prodávati aby svobodu měli, počnúc od svatého Jiří až do svatého Václava do vosmnácti hodin, a od svatého Václava do svatého Jiří do dvacíti hodin, a do těch časův aby se jim překážka nečinila. Též také jestliby kdo z hostinských řezníkův jiný den masa do města vozil nebo nosil a po domích pokoutně prodával, toho aby se nedopouštělo, a takové maso aby se vzalo a do špitále dalo.
Strana 507
z roku 1547. 507 Co se domácího zabíjení jednoho každého k vlastní potřebě dotejče a ne k prodaji, krom vařeného a pečeného, a zvlášť při jarmarku, poněvadž řezníci tomu na odpor nejsou, aby toho příti neměli, toho též při té svobodě necháváme, než také, poněvadž každý svého řemesla užívati má, kdož by toho potřeboval, aby taková zabíjení dobytků a též i vepřů řezníkům tu osedlým puštěna byla a ne jiným, kdož se tomu neučili a podle nich neodbejvají; a řezníci, když by od koho potřebováni byli, aby je fedrovali a nemeškali, a také o záplatu slušně srovnávali a to hned na- řídili, od jakého dobytčete co by se dávati mělo, aby lidí vejše nenatahovali. A kdež řezníci ukazují, který pořádek mezi sebou drží, že šlakem tepou, že toho pro jiné nečiní než pro chudší mistry, aby také živnost jmíti mohli, a v to se při tom podvolujíce, že chtí to opatrovati, aby všelikého masa dostatek bejval a v slušnosti: při tom jich necháváme, aby šlakem mezi sebou zřízeným řídili a to dostatečně opatrovali, masa všelijaká bez nedostatku aby mívali. Avšak sobě toto i budoucím pánům a držitelům téhož panství a města Třebíče pozůstavujem, jestliby se tíž mistři podle podvolení svého nezachovali a toho neopatrovali, že by masa nedostatek bejval, a tudy že by sobě naháněti chtěli, aby draho prodávali, a to že by se při nich vskutku nacházelo, že ten šlak budem moci změniti, a to jak by se mělo zachovávati, mezi nimi naříditi, aby obec slušně opatřena byla a nedostatku neměla. Též kdež některej řezník dva krámy drží a netepe než na jeden, a druhého, na kterejž netepe, chová, nechtíc ho žádnému prodati, pro syna a pro blízké přátely: a protož tomu chcem, aby žádný řezník více nedržel než jeden krám, a kterejž má dva krámy a netepe než na jeden, ten, na kterejž netepe, aby prodal a osadil, a to konečně do vánoc najprv příštích; a jestliže by se tak nezachoval, a toho krámu neosadil, ten krám aby na pána JMt vzat byl. Také sou nás purgmistr a rada i všecka obec města Třebíče za to prosili, poněvadž od držení pana Jana Jetřicha Černohorského z Bozkovic, když sme se v ně uvázali, židy z města Třebíče vypověděli, tak aby na panství Třebíckém nikdež bytně nebejvali, abychom je v tom opatřili, aby mezi nimi ani na tom panství nebyli a bydlení ani podružství žádného nikdež nemívali, a všech trhův jejich aby prázdni byli: kdež znajíc jejich slušnou žádost, připovídáme jim sami za se, za erby i budoucí své, pány a držitele panství Třebíckého, že svrchupsaní měšťané i jiná městečka na panství Třebíckém při tomto našem zřízení tak se mají zachovati, a žádných židův na tom panství do města ani do městeček nemají přijímati a jich pouštěti, aby měli jaké domy sobě kupovati aneb v podružství bejti. Také my svrchupsaný Jan z Pernštaina uvažujíc to u sebe těškosti, jaké se chudým lidem od mlynářův dějí, toto míti chcem: aby se měšťané Třebíčští starší nynější i budoucí přitom tak zachovali, vezmouc k sobě lidi, kteří by mlajnům rozuměli, v přítomnosti své každého roku jednoho každého obilí dvě nebo tři měřice 64*
z roku 1547. 507 Co se domácího zabíjení jednoho každého k vlastní potřebě dotejče a ne k prodaji, krom vařeného a pečeného, a zvlášť při jarmarku, poněvadž řezníci tomu na odpor nejsou, aby toho příti neměli, toho též při té svobodě necháváme, než také, poněvadž každý svého řemesla užívati má, kdož by toho potřeboval, aby taková zabíjení dobytků a též i vepřů řezníkům tu osedlým puštěna byla a ne jiným, kdož se tomu neučili a podle nich neodbejvají; a řezníci, když by od koho potřebováni byli, aby je fedrovali a nemeškali, a také o záplatu slušně srovnávali a to hned na- řídili, od jakého dobytčete co by se dávati mělo, aby lidí vejše nenatahovali. A kdež řezníci ukazují, který pořádek mezi sebou drží, že šlakem tepou, že toho pro jiné nečiní než pro chudší mistry, aby také živnost jmíti mohli, a v to se při tom podvolujíce, že chtí to opatrovati, aby všelikého masa dostatek bejval a v slušnosti: při tom jich necháváme, aby šlakem mezi sebou zřízeným řídili a to dostatečně opatrovali, masa všelijaká bez nedostatku aby mívali. Avšak sobě toto i budoucím pánům a držitelům téhož panství a města Třebíče pozůstavujem, jestliby se tíž mistři podle podvolení svého nezachovali a toho neopatrovali, že by masa nedostatek bejval, a tudy že by sobě naháněti chtěli, aby draho prodávali, a to že by se při nich vskutku nacházelo, že ten šlak budem moci změniti, a to jak by se mělo zachovávati, mezi nimi naříditi, aby obec slušně opatřena byla a nedostatku neměla. Též kdež některej řezník dva krámy drží a netepe než na jeden, a druhého, na kterejž netepe, chová, nechtíc ho žádnému prodati, pro syna a pro blízké přátely: a protož tomu chcem, aby žádný řezník více nedržel než jeden krám, a kterejž má dva krámy a netepe než na jeden, ten, na kterejž netepe, aby prodal a osadil, a to konečně do vánoc najprv příštích; a jestliže by se tak nezachoval, a toho krámu neosadil, ten krám aby na pána JMt vzat byl. Také sou nás purgmistr a rada i všecka obec města Třebíče za to prosili, poněvadž od držení pana Jana Jetřicha Černohorského z Bozkovic, když sme se v ně uvázali, židy z města Třebíče vypověděli, tak aby na panství Třebíckém nikdež bytně nebejvali, abychom je v tom opatřili, aby mezi nimi ani na tom panství nebyli a bydlení ani podružství žádného nikdež nemívali, a všech trhův jejich aby prázdni byli: kdež znajíc jejich slušnou žádost, připovídáme jim sami za se, za erby i budoucí své, pány a držitele panství Třebíckého, že svrchupsaní měšťané i jiná městečka na panství Třebíckém při tomto našem zřízení tak se mají zachovati, a žádných židův na tom panství do města ani do městeček nemají přijímati a jich pouštěti, aby měli jaké domy sobě kupovati aneb v podružství bejti. Také my svrchupsaný Jan z Pernštaina uvažujíc to u sebe těškosti, jaké se chudým lidem od mlynářův dějí, toto míti chcem: aby se měšťané Třebíčští starší nynější i budoucí přitom tak zachovali, vezmouc k sobě lidi, kteří by mlajnům rozuměli, v přítomnosti své každého roku jednoho každého obilí dvě nebo tři měřice 64*
Strana 508
508 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina semleti dali a ohledali, co mlynář může z měřice obilí mimo majto, kteréž jemu náleží, mouky, otrub, tluči dáti; a tak jak se vyhledá, aby mlynář lidem od sebe činil a tak dával, a lidí aby mlením nemeškal; a jestliže by kterej mlynář v tom postižen byl a jináče se to u něho našlo, buďto že by málo ze mlejna dával aneb pro nějaký svůj užitek lidí mlením meškal, takovej aby pokuty pánu JMti propadl vepř krmnej dobrej anebo tři zlatý tolikrát, kolikrát by se toho dopustil. Což se vína načínání dotejče, tomu chcme, aby žádný vína nenačínal než v sobotu, a tu aby na rathouz přinešeno bylo, a jakž od starších sazeno bude, aby se šeňkovalo a jináče nic; pakli kdo v tom postižen bude, buď že by víno prvé soboty dával aneb jináč, než se jemu sadí, šeňkoval, aby k obci půl kopy grošův propadl; pakli by se vína nedostalo v tom týhodni do soboty, tehda s vůlí starších, kdož načínati chce, aby načínal. Než toto jim na vůli dáváme, jestliže by kterej pán aneb dobrej člověk přijel a žádost toho měl, aby jemu potočeno bylo, tehda ten, kohož by za to žádáno bylo, má k purgmistru dojíti, a purgmistr má jemu k tomu povolení dáti, aby se tak stalo. Než v předměstí, jakž od starodávna bylo, aby mohli msty bez překážky šeňkovati až do svatého Martina a nic dále. Kdež sou na nás tkadlci vznesli, že by se jim překážka ve vsech dála od tkadlců vesnickejch, tomu chcme: aby se jim v míli na panství Třebíckém ve vsech překážky nedály, a jestliže by se jim jaké překážky dály, to aby na ouředníka Tře- bíckého vznesli, a ouředník povinen jest to zastaviti a jim k nápravě přivésti. Což se v neděli a v jiné svátky apoštolské dotejče sedání a kvašení na páleným, to míti chcme: aby to přetrhovali a bejti tomu nedali, než raději lid k tomu přidrželi, aby se k slovu božímu scházeli; a jestliže by se kterej soused toho dopustil, tehda tou pokutou aby povinen byl jako ti, kteříž nočním časem mimo nařízení přesedají. Kdež my svrchupsaný Jan z Pernštaina chtíce, aby se tomu všemu, což se v tomto listu píše, dosti stalo, a oni svrchupsaní měšťané Třebíčští aby při tom při všem bez přerušení od nás, od erbův i budoucích potomkův našich, pánův a držitelův panství Třebíckého, zachováni byli, pečetí naší vlastní, naším jistým vědomím tento list sme stvrditi a jim jej vydati rozkázali. Jenž jest psán a dán na zámku našem Pardubicích v středu před Proměněním pána Krista léta od narození Syna božího tisícého pětistého čtyrydcátého sedmého počítajíc. Orig. listina perg. s visutou pečetí zachovalou v archivu města Třebíče. 510. Na sněmu 1. 1547, 23. srpna na hradě Pražském zahájeném byl k zamezení drahoty řemeslníkův a k urovnání služby čelední zvolen z kraje Chrudimského za stav panský Jan z Pernšteina. Usnešením téhož sněmu dáno povolení, aby kníže Arnošt, ustanovený k arcibiskupství Solnohradskému, za obyvatele království Českého přijat byl, poněvadž od Jana z Pernšteina panství Kladské vyplatiti chtěl. Relatorem téhož sněmu byl Jan z Pernšteina. (Sn. česk. II. str. 498. čís. 168.)
508 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina semleti dali a ohledali, co mlynář může z měřice obilí mimo majto, kteréž jemu náleží, mouky, otrub, tluči dáti; a tak jak se vyhledá, aby mlynář lidem od sebe činil a tak dával, a lidí aby mlením nemeškal; a jestliže by kterej mlynář v tom postižen byl a jináče se to u něho našlo, buďto že by málo ze mlejna dával aneb pro nějaký svůj užitek lidí mlením meškal, takovej aby pokuty pánu JMti propadl vepř krmnej dobrej anebo tři zlatý tolikrát, kolikrát by se toho dopustil. Což se vína načínání dotejče, tomu chcme, aby žádný vína nenačínal než v sobotu, a tu aby na rathouz přinešeno bylo, a jakž od starších sazeno bude, aby se šeňkovalo a jináče nic; pakli kdo v tom postižen bude, buď že by víno prvé soboty dával aneb jináč, než se jemu sadí, šeňkoval, aby k obci půl kopy grošův propadl; pakli by se vína nedostalo v tom týhodni do soboty, tehda s vůlí starších, kdož načínati chce, aby načínal. Než toto jim na vůli dáváme, jestliže by kterej pán aneb dobrej člověk přijel a žádost toho měl, aby jemu potočeno bylo, tehda ten, kohož by za to žádáno bylo, má k purgmistru dojíti, a purgmistr má jemu k tomu povolení dáti, aby se tak stalo. Než v předměstí, jakž od starodávna bylo, aby mohli msty bez překážky šeňkovati až do svatého Martina a nic dále. Kdež sou na nás tkadlci vznesli, že by se jim překážka ve vsech dála od tkadlců vesnickejch, tomu chcme: aby se jim v míli na panství Třebíckém ve vsech překážky nedály, a jestliže by se jim jaké překážky dály, to aby na ouředníka Tře- bíckého vznesli, a ouředník povinen jest to zastaviti a jim k nápravě přivésti. Což se v neděli a v jiné svátky apoštolské dotejče sedání a kvašení na páleným, to míti chcme: aby to přetrhovali a bejti tomu nedali, než raději lid k tomu přidrželi, aby se k slovu božímu scházeli; a jestliže by se kterej soused toho dopustil, tehda tou pokutou aby povinen byl jako ti, kteříž nočním časem mimo nařízení přesedají. Kdež my svrchupsaný Jan z Pernštaina chtíce, aby se tomu všemu, což se v tomto listu píše, dosti stalo, a oni svrchupsaní měšťané Třebíčští aby při tom při všem bez přerušení od nás, od erbův i budoucích potomkův našich, pánův a držitelův panství Třebíckého, zachováni byli, pečetí naší vlastní, naším jistým vědomím tento list sme stvrditi a jim jej vydati rozkázali. Jenž jest psán a dán na zámku našem Pardubicích v středu před Proměněním pána Krista léta od narození Syna božího tisícého pětistého čtyrydcátého sedmého počítajíc. Orig. listina perg. s visutou pečetí zachovalou v archivu města Třebíče. 510. Na sněmu 1. 1547, 23. srpna na hradě Pražském zahájeném byl k zamezení drahoty řemeslníkův a k urovnání služby čelední zvolen z kraje Chrudimského za stav panský Jan z Pernšteina. Usnešením téhož sněmu dáno povolení, aby kníže Arnošt, ustanovený k arcibiskupství Solnohradskému, za obyvatele království Českého přijat byl, poněvadž od Jana z Pernšteina panství Kladské vyplatiti chtěl. Relatorem téhož sněmu byl Jan z Pernšteina. (Sn. česk. II. str. 498. čís. 168.)
Strana 509
z roku 1547. 509 511. Jan z Pernšteina vkládá opět ve dsky zemské (po shoření desk) trh, kterýmž prodal obci města Nového Bydžova dědictví své ve vsi Měníku, krčmu za 15 f gr. pražsk. — 1547 v pátek po sv. Bartoloměji (26. srpna). (Desky Karlšt. F. VII. 20. v arch. zemsk. království Českého). 512. Jan z Pernšteina obci Rychnovské potvrzuje povolení jí od někdy Vojtěcha z Pernšteina dané, aby jistý pozemek koupiti mohla, a uděluje vůli k novým koupím. — Na Pardubicích 1547, 27. září. My Jan z Pernštaina a na Helfenšteině oc, pán a pravý dědic panství Rych- novského, oznamujem tímto listem obecně přede všemi, kdež čtěn anebo čtouce slyšán bude, že sou předstoupili před nás purkmistr, konšelé, starší i všecka obec Rychnovská, věrní naši milí, a oznámili sou nám, že jest pan Vojtěch, bratr náš dobré paměti, jim Rychnovským k tomu povolení své dal, aby pro zlepšení té obce Rychnovské skoupiti mohli ve vsi Habrové 6 dvorův; a my svrchupsaný Jan z Pernštaina sme- také od nich poníženě prošeni, abychom k tomu povolení své dali, aby táž obec Rychnovská k dobrému obecnímu mlajn Šejnochovský a 6 dvorův v Dlouhé Vsi skoupiti mohli, a toho všeho abychom jim listem naším potvrditi ráčili. Kdež my nahoře psaný Jan z Pernštaina prohlídajíce k jejich snažným prosbám a souce k nim milostí naší nakloněni, čímž by větší milosti a obdarování od nás měli, aby tím lípe pod námi živnosti své vésti a provozovati mohli, k tomu tímto listem naším vůli svou dáváme, aby oni Rychnovští nynější i budoucí těch 6 dvorův v Habrové a mlejn Šejnochovský a 6 dvorův v Dlouhé Vsi skoupíc, toho všeho svobodně k obecnímu dobrému užívati i s tím působiti a učiniti mohli, jakž by se jim nejlípe a nejužitečněji zdálo a líbilo, a to bez překážky naší, dědicův i budoucích potomkův našich, pánův a držitelův Rychnovských; než plat i jiné povinnosti, kteréž se nám z těch dvorův a mlejnu vydávají a platí, nám, dědicům, budúcím a potomkům našim, pánům držitelům Rychnovským, předse do komory naší tak, jakž rejstra hlavní ukazují, vydávati a spravovati mají nyní i na časy budoucí. I chtíce tomu my svrchupsaný Jan z Pernštejna, aby oni Rychnovští nynější i budoucí při tom při všem, což se nahoře píše, bez přerušení zachováni byli, list tento sme jim pod pečetí naší vydati rozkázali. Kterýž jest dán a psán na zámku našem Pardubicích v outerý před památkou sv. Václava dědice českého léta od na- rození Syna božího MVCXLVII počítajíc. DZ. 62. L. 25. 513. Jan z Pernšteina svoluje, aby Zamberští jeho poddaní čtyry dvory ve vsi Hel- kovicích skoupiti mohli, z nichž platy obyčejné odváděti podle register povinni budou; dále dává povolení, aby Žamberští vodu z dolu Valachova pod Suchou po gruntech panských pro potřebu do městečka vésti mohli. — Na Pardubicích 1547 v outerý před sv. Václavem (27. září). (Op. novější sb. priv. městsk. v arch. zemsk. král. Česk.)
z roku 1547. 509 511. Jan z Pernšteina vkládá opět ve dsky zemské (po shoření desk) trh, kterýmž prodal obci města Nového Bydžova dědictví své ve vsi Měníku, krčmu za 15 f gr. pražsk. — 1547 v pátek po sv. Bartoloměji (26. srpna). (Desky Karlšt. F. VII. 20. v arch. zemsk. království Českého). 512. Jan z Pernšteina obci Rychnovské potvrzuje povolení jí od někdy Vojtěcha z Pernšteina dané, aby jistý pozemek koupiti mohla, a uděluje vůli k novým koupím. — Na Pardubicích 1547, 27. září. My Jan z Pernštaina a na Helfenšteině oc, pán a pravý dědic panství Rych- novského, oznamujem tímto listem obecně přede všemi, kdež čtěn anebo čtouce slyšán bude, že sou předstoupili před nás purkmistr, konšelé, starší i všecka obec Rychnovská, věrní naši milí, a oznámili sou nám, že jest pan Vojtěch, bratr náš dobré paměti, jim Rychnovským k tomu povolení své dal, aby pro zlepšení té obce Rychnovské skoupiti mohli ve vsi Habrové 6 dvorův; a my svrchupsaný Jan z Pernštaina sme- také od nich poníženě prošeni, abychom k tomu povolení své dali, aby táž obec Rychnovská k dobrému obecnímu mlajn Šejnochovský a 6 dvorův v Dlouhé Vsi skoupiti mohli, a toho všeho abychom jim listem naším potvrditi ráčili. Kdež my nahoře psaný Jan z Pernštaina prohlídajíce k jejich snažným prosbám a souce k nim milostí naší nakloněni, čímž by větší milosti a obdarování od nás měli, aby tím lípe pod námi živnosti své vésti a provozovati mohli, k tomu tímto listem naším vůli svou dáváme, aby oni Rychnovští nynější i budoucí těch 6 dvorův v Habrové a mlejn Šejnochovský a 6 dvorův v Dlouhé Vsi skoupíc, toho všeho svobodně k obecnímu dobrému užívati i s tím působiti a učiniti mohli, jakž by se jim nejlípe a nejužitečněji zdálo a líbilo, a to bez překážky naší, dědicův i budoucích potomkův našich, pánův a držitelův Rychnovských; než plat i jiné povinnosti, kteréž se nám z těch dvorův a mlejnu vydávají a platí, nám, dědicům, budúcím a potomkům našim, pánům držitelům Rychnovským, předse do komory naší tak, jakž rejstra hlavní ukazují, vydávati a spravovati mají nyní i na časy budoucí. I chtíce tomu my svrchupsaný Jan z Pernštejna, aby oni Rychnovští nynější i budoucí při tom při všem, což se nahoře píše, bez přerušení zachováni byli, list tento sme jim pod pečetí naší vydati rozkázali. Kterýž jest dán a psán na zámku našem Pardubicích v outerý před památkou sv. Václava dědice českého léta od na- rození Syna božího MVCXLVII počítajíc. DZ. 62. L. 25. 513. Jan z Pernšteina svoluje, aby Zamberští jeho poddaní čtyry dvory ve vsi Hel- kovicích skoupiti mohli, z nichž platy obyčejné odváděti podle register povinni budou; dále dává povolení, aby Žamberští vodu z dolu Valachova pod Suchou po gruntech panských pro potřebu do městečka vésti mohli. — Na Pardubicích 1547 v outerý před sv. Václavem (27. září). (Op. novější sb. priv. městsk. v arch. zemsk. král. Česk.)
Strana 510
510 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 514. Jan z Pernšteina prodal některé sedláky a chalupníky od panství Homelského ze vsi Hartavy hejtmanu hrabství Kladského Janovi Progovi z Velnic. — V Kladsku 1547 v neděli po sv. Michalu (2. října) 1547. (Orig. perg. něm. v arch. česk. místodrž. č. 1230.) 515. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina za panství Chlumecké a za zboží Bydžovské dává některé statky postoupené králi od měst Hradce, Chrudimě, Jaroměře a Dvoru. — V Praze 1547, 19. listopadu. Smlouva mezi JMKskú a Janem z Pernšteina strany panství Chlumeckého. Léta božího tisícího pětistého čtyřicátého sedmého v sobotu den svaté Alžběty z poručení a k tomu vyslání od najjasnějšího knížete a pána pana Ferdinanda Řím- ského, Uherského a Českého oc krále, pána našeho najmilostivějšího, stalo se jest celé a dokonalé narovnání a směnění statkuov skrze urozeného pána pana Jana mladšího z Lobkovic a na Tejně Horšovském, krále JMti a koruny České německých lén hejtmana, a urozené a statečné rytíře pana Jiříka z Gerštorfu na Cholticích, podkomořího v království Českém, pana Petra Chotka z Vojnína a na Budenicích, prokuratora krále JMti v témž království Českém, a pana Hanuše Špigle z Milčic jakožto komisaře na místě JMKské, jakž svrchu dotčeno, na to vyslané s jedné, a urozeným pánem panem Janem s Pernšteina a na Helfenšteině oc s strany druhé, a to taková, že svrchupsaní páni komisaři na místě JMKské učinili sou směnu s pánem z Pernšteina, a to takto: že pán z Pernšteina JMKské statkuov svých dědičných panství Chlumeckého i také zboží Bydžovského, tak jakž registra extraktuov vydaná pod sekrety páně šíř ukazují, co čeho a na jakých důchodích zejména se jmenuje, postou- piti má; a podle toho statku zápisného Hradištka, kterýž jest držel v summě v osmi tisících puol šestu stu kopách groších českých; proti kterémužto dědictví i také summě zápisné od napřed psaných pánuov kommissařuov krále JMti jsou témuž pánu zase postoupeny statky a zboží, které sobě dskami postoupené a jináč na se spravedlivostí převedené JMKská míti ráčil od měst Hradce, Chrudimě, Jaroměře a Dvoru, tak jakž týž statek co a na čemkoli postoupeno jest, od nadepsaných pánuov kommissařuov JMKské registra pod sekryty jejich též zase témuž pánu vydány jsou. Kterúžto směnu po stvrzení (jak a na jaký spůsob níže dotčeno) tyto smlouvy má JMKská jemu pánu Janovi z Pernšteina, a tolikéž zase pán z Pernšteina JMKské ve dsky zemské s opatřením s dostatečnou zprávou vložiti. A podle toho při týchž směnách, o které artykule s obou stran jednáno jest a jak na místě postaveno, to všecko po pořádku teď sepsáno stojí, jak a pokud ty všecky věci budoucně k vykonání svému přijíti mají. Však toto znamenitě se vyměňuje a pozuostavuje, že JMKská tolikéž i pán Jan z Pernšteina toho vuoli jmíti ráčí a má, takovouž směnu mezi sebou stvrditi aneb
510 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 514. Jan z Pernšteina prodal některé sedláky a chalupníky od panství Homelského ze vsi Hartavy hejtmanu hrabství Kladského Janovi Progovi z Velnic. — V Kladsku 1547 v neděli po sv. Michalu (2. října) 1547. (Orig. perg. něm. v arch. česk. místodrž. č. 1230.) 515. Král Ferdinand Janovi z Pernšteina za panství Chlumecké a za zboží Bydžovské dává některé statky postoupené králi od měst Hradce, Chrudimě, Jaroměře a Dvoru. — V Praze 1547, 19. listopadu. Smlouva mezi JMKskú a Janem z Pernšteina strany panství Chlumeckého. Léta božího tisícího pětistého čtyřicátého sedmého v sobotu den svaté Alžběty z poručení a k tomu vyslání od najjasnějšího knížete a pána pana Ferdinanda Řím- ského, Uherského a Českého oc krále, pána našeho najmilostivějšího, stalo se jest celé a dokonalé narovnání a směnění statkuov skrze urozeného pána pana Jana mladšího z Lobkovic a na Tejně Horšovském, krále JMti a koruny České německých lén hejtmana, a urozené a statečné rytíře pana Jiříka z Gerštorfu na Cholticích, podkomořího v království Českém, pana Petra Chotka z Vojnína a na Budenicích, prokuratora krále JMti v témž království Českém, a pana Hanuše Špigle z Milčic jakožto komisaře na místě JMKské, jakž svrchu dotčeno, na to vyslané s jedné, a urozeným pánem panem Janem s Pernšteina a na Helfenšteině oc s strany druhé, a to taková, že svrchupsaní páni komisaři na místě JMKské učinili sou směnu s pánem z Pernšteina, a to takto: že pán z Pernšteina JMKské statkuov svých dědičných panství Chlumeckého i také zboží Bydžovského, tak jakž registra extraktuov vydaná pod sekrety páně šíř ukazují, co čeho a na jakých důchodích zejména se jmenuje, postou- piti má; a podle toho statku zápisného Hradištka, kterýž jest držel v summě v osmi tisících puol šestu stu kopách groších českých; proti kterémužto dědictví i také summě zápisné od napřed psaných pánuov kommissařuov krále JMti jsou témuž pánu zase postoupeny statky a zboží, které sobě dskami postoupené a jináč na se spravedlivostí převedené JMKská míti ráčil od měst Hradce, Chrudimě, Jaroměře a Dvoru, tak jakž týž statek co a na čemkoli postoupeno jest, od nadepsaných pánuov kommissařuov JMKské registra pod sekryty jejich též zase témuž pánu vydány jsou. Kterúžto směnu po stvrzení (jak a na jaký spůsob níže dotčeno) tyto smlouvy má JMKská jemu pánu Janovi z Pernšteina, a tolikéž zase pán z Pernšteina JMKské ve dsky zemské s opatřením s dostatečnou zprávou vložiti. A podle toho při týchž směnách, o které artykule s obou stran jednáno jest a jak na místě postaveno, to všecko po pořádku teď sepsáno stojí, jak a pokud ty všecky věci budoucně k vykonání svému přijíti mají. Však toto znamenitě se vyměňuje a pozuostavuje, že JMKská tolikéž i pán Jan z Pernšteina toho vuoli jmíti ráčí a má, takovouž směnu mezi sebou stvrditi aneb
Strana 511
z roku 1547. 511 to všecko v nic obrátiti, a to mezi tímto časem a mezi Suchými dny postními najprve příštími tak, aby JMKská ráčil to pánu z Pernšteina aneb tejž pán z Pernšteina JMKské psaním oznámiti, a jestliže by taková směna svuoj průchod jměla, tehdy o týchž Suchých dnech svrchupsaných JMKská i také pán z Pernšteina to všecko dskami stvrditi a mezi sebou vykonati mají. A po vložení do desk a opatření dostatečné zprávy JMKská hned ve dvou nedělích pořád zběhlých rozkázati ráčí toho všeho zboží, jakž registra vydána jsou, bez umenšení panu Janovi z Pernšteina postúpiti, a zase tolikéž JMKské od pána z Pernšteina ty všecky statky též podle registr vydaných dědičných i zápisných bez umenšení mají hned též také postoupeny býti. A když se ty věci tak při dskách vykonají, má pán z Pernšteina majestáty i jiné spravedlivosti, kteréž na panství Hradištské má, a v nich se těch osm tisíc puol šesta sta kop grošuov českých zapsa- ných našlo, zase navrátiti. Však toto se znamenitě vyměňuje, jestli kterékoli vesnice a grunty v té směně pánu z Pernšteina postoupené manské, zápisné, šosovní aneb na skutky milosrdné jsou, že ty všecky JMKská ráčí povinen býti osvoboditi a v dědictví uvésti, poněvadž týž pán z Pernšteina s JMKskú s dědictvím svým spupným, krom zboží Hradištského, směnu činí, neb se tu kněžím ani chudým nic v ničemž neublíží, a to proto, že na jiné bližší dědičné vesnice JMKské od měst postoupené u jednoho každého města příležící takoví platové duchovní převedeni a JMKské vrchnosti zuostaveni jsou. Skrze kteréžto směny to každé město v okršku svém v rozšíření z strany pastev i jiného tím lepší pohodlí míti muož. Co se peněz sirotčích neb gruntovních, které na kterém panství jsou, dotýče, ty při tom panství aby zuostaly a tomu pánu, kterej ty grunty držeti bude, anebo na místě téhož pána hejtmanu v moc a v opatření dány býti mají z příčin těch, kterýmž lidem anebo sirotkuom spravedlivě náleží, aby tu své najíti mohli. A pakli by se co našlo, že by z takových peněz buď od úředníkuov páně z Pernšteina aneb od kteréhokoli města, poněvadž JMKská ani ti, kteří sou na ten čas z poručení JMKské se toho dotýkali, nic toho vzíti rozkázati neráčil, co nenáležitě vyzdviženo bylo, to má hned zase navráceno a položeno býti při postupování. Kteréby osoby z měšťan Hradeckých, Chrudimských, Jaroměřských a Dvorských jaké krčmy anebo grunty v těch vesnicech, které pánu z Pernšteina v směně položeny jsou, jakýmžkoliv spůsobem v držení byly, ti mají při tom zuostaveni býti na ten spůsob, že spravedlivé poplatky a jiné sousedské pořádky v týchž vsech vyplňovati mají. Však jestližeby pak pán z Pernšteina těch gruntuov držeti jim příti neráčil, anebo ti, komužby toho pán odbýti ráčil, má jim najprvé rok napřed věděti dáti, aby mu ty grunty, což k které vsi náležité jest, osadili. Však takové gruntovní peníze mají sobě beze vší překážky páně vyzdvihovati a vyzdvihnouti.
z roku 1547. 511 to všecko v nic obrátiti, a to mezi tímto časem a mezi Suchými dny postními najprve příštími tak, aby JMKská ráčil to pánu z Pernšteina aneb tejž pán z Pernšteina JMKské psaním oznámiti, a jestliže by taková směna svuoj průchod jměla, tehdy o týchž Suchých dnech svrchupsaných JMKská i také pán z Pernšteina to všecko dskami stvrditi a mezi sebou vykonati mají. A po vložení do desk a opatření dostatečné zprávy JMKská hned ve dvou nedělích pořád zběhlých rozkázati ráčí toho všeho zboží, jakž registra vydána jsou, bez umenšení panu Janovi z Pernšteina postúpiti, a zase tolikéž JMKské od pána z Pernšteina ty všecky statky též podle registr vydaných dědičných i zápisných bez umenšení mají hned též také postoupeny býti. A když se ty věci tak při dskách vykonají, má pán z Pernšteina majestáty i jiné spravedlivosti, kteréž na panství Hradištské má, a v nich se těch osm tisíc puol šesta sta kop grošuov českých zapsa- ných našlo, zase navrátiti. Však toto se znamenitě vyměňuje, jestli kterékoli vesnice a grunty v té směně pánu z Pernšteina postoupené manské, zápisné, šosovní aneb na skutky milosrdné jsou, že ty všecky JMKská ráčí povinen býti osvoboditi a v dědictví uvésti, poněvadž týž pán z Pernšteina s JMKskú s dědictvím svým spupným, krom zboží Hradištského, směnu činí, neb se tu kněžím ani chudým nic v ničemž neublíží, a to proto, že na jiné bližší dědičné vesnice JMKské od měst postoupené u jednoho každého města příležící takoví platové duchovní převedeni a JMKské vrchnosti zuostaveni jsou. Skrze kteréžto směny to každé město v okršku svém v rozšíření z strany pastev i jiného tím lepší pohodlí míti muož. Co se peněz sirotčích neb gruntovních, které na kterém panství jsou, dotýče, ty při tom panství aby zuostaly a tomu pánu, kterej ty grunty držeti bude, anebo na místě téhož pána hejtmanu v moc a v opatření dány býti mají z příčin těch, kterýmž lidem anebo sirotkuom spravedlivě náleží, aby tu své najíti mohli. A pakli by se co našlo, že by z takových peněz buď od úředníkuov páně z Pernšteina aneb od kteréhokoli města, poněvadž JMKská ani ti, kteří sou na ten čas z poručení JMKské se toho dotýkali, nic toho vzíti rozkázati neráčil, co nenáležitě vyzdviženo bylo, to má hned zase navráceno a položeno býti při postupování. Kteréby osoby z měšťan Hradeckých, Chrudimských, Jaroměřských a Dvorských jaké krčmy anebo grunty v těch vesnicech, které pánu z Pernšteina v směně položeny jsou, jakýmžkoliv spůsobem v držení byly, ti mají při tom zuostaveni býti na ten spůsob, že spravedlivé poplatky a jiné sousedské pořádky v týchž vsech vyplňovati mají. Však jestližeby pak pán z Pernšteina těch gruntuov držeti jim příti neráčil, anebo ti, komužby toho pán odbýti ráčil, má jim najprvé rok napřed věděti dáti, aby mu ty grunty, což k které vsi náležité jest, osadili. Však takové gruntovní peníze mají sobě beze vší překážky páně vyzdvihovati a vyzdvihnouti.
Strana 512
512 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Co se pak všech a všelijakých dluhuov až do postoupení zašlých, spravedlivě k zaplacení povinných dotýče, buďto že úředníci páně z Pernšteina lidem anebo zase lidé a poddaní páně pánu anebo ouředníkuom páně, též také jestliže kteří sedláci měšťanuom anebo zase měšťané sedlákuom jedni druhým dlužni jsou, to všecko aby spravedlivě vyhledáno bylo, a takové dluhy na časy jisté beze všech forteluov aby spraveny a zaplaceny byly. A tolikéž aby se vyhledalo z strany peněz gruntovních, sirotčích, odoumrtních, jestližeby co toho na pána případného bylo, aby o to konec učiněn hned při postupování byl. Co se vody, která od Boharyně k Chlumci jde, dotýče, poněvadž na té vodě rybníkuom Chlumeckým i Hradištským, z kterýchž na ten čas najvětší na těch pan- stvích duochod jest, mnoho náleží a náležeti bude, na to se má vyjeti a vohledati. Jestliže bez gruntuov Třešickejch a Kosickejch na tom místě pod Oujezdeckým rybníkem rybník dělán býti nemuože, tehdy z strany té vody žádného nebezpečenství není; než jestližeby na tom místě rybník bez těch gruntuov dělán býti mohl, na kterýžby se ta voda zadržovala, poněvadž na té vodě mnoho záleží, tehdy to má z strany téhož místa rybníku dělání opatřeno býti. Co se hor, jestližeby jaké na gruntech, které pánu z Pernšteina postoupeny budou, vznikly, dotýče, ač o nich žádné naděje není, ten artykul se při smlouvě, kterouž JMKská s stavy království tohoto míti ráčí, i také při frystuncích zuostavuje. Co se pak té vody, kteráž od Starého Bydžova do města Bydžova se vedla, dotýče, jestliže by ti pramenové anebo studnice vyschlé zase vodu měli, tehdy chtěl-li by pán a držitel města Bydžova po trubách zase tu vodu do města přes grunty Starobydžovské, kudy prvé vedena jest byla, vésti, nemá mu toho bráněno býti. Však oni Bydžovští, aby to opatrovali, aby se lidem Starobydžovským protržením trub v rolech a lukách, zbahněním škoda nedála, a dokudby toho neopravili, nemá jim voda puštěna býti. Co se pak mlejnu Předměřického, z kteréhož se voda na rybník Březhradský vede, i také mlejnu Kydlinova, kterejžby tomu toku překážeti měl, dotýče, ten tok vody a tak jiné všecko, což tu jest na tom toku s obou stran, že by náležeti mělo, předkládáno z strany škody i užitkuov: na to se má vyjeti pohleděti a vymě- řiti a těch cest pohledati, aby ten mlejn, pokudžby JMKské a městu Hradci bez škody bylo, pánu z Pernšteina zuostati buď směnou anebo prodajem mohl. A přišlo-li by k tomu, aby ten mlejn Předměřický pánu z Pernšteina prodán býti měl, cožby se koli platu stálého aneb běžného našlo, jedna kopa grošuov stálého po dvacíti čtyřech kopách groších, a běžného po dvanácti kopách groších položeno má býti. Co se pak toho artykule z strany zlepšení toho Hradištka pivovárem i také vodou vedením, tolikéž i od tří životuov puštění dotýče, též i o jakou summu ryb-
512 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Co se pak všech a všelijakých dluhuov až do postoupení zašlých, spravedlivě k zaplacení povinných dotýče, buďto že úředníci páně z Pernšteina lidem anebo zase lidé a poddaní páně pánu anebo ouředníkuom páně, též také jestliže kteří sedláci měšťanuom anebo zase měšťané sedlákuom jedni druhým dlužni jsou, to všecko aby spravedlivě vyhledáno bylo, a takové dluhy na časy jisté beze všech forteluov aby spraveny a zaplaceny byly. A tolikéž aby se vyhledalo z strany peněz gruntovních, sirotčích, odoumrtních, jestližeby co toho na pána případného bylo, aby o to konec učiněn hned při postupování byl. Co se vody, která od Boharyně k Chlumci jde, dotýče, poněvadž na té vodě rybníkuom Chlumeckým i Hradištským, z kterýchž na ten čas najvětší na těch pan- stvích duochod jest, mnoho náleží a náležeti bude, na to se má vyjeti a vohledati. Jestliže bez gruntuov Třešickejch a Kosickejch na tom místě pod Oujezdeckým rybníkem rybník dělán býti nemuože, tehdy z strany té vody žádného nebezpečenství není; než jestližeby na tom místě rybník bez těch gruntuov dělán býti mohl, na kterýžby se ta voda zadržovala, poněvadž na té vodě mnoho záleží, tehdy to má z strany téhož místa rybníku dělání opatřeno býti. Co se hor, jestližeby jaké na gruntech, které pánu z Pernšteina postoupeny budou, vznikly, dotýče, ač o nich žádné naděje není, ten artykul se při smlouvě, kterouž JMKská s stavy království tohoto míti ráčí, i také při frystuncích zuostavuje. Co se pak té vody, kteráž od Starého Bydžova do města Bydžova se vedla, dotýče, jestliže by ti pramenové anebo studnice vyschlé zase vodu měli, tehdy chtěl-li by pán a držitel města Bydžova po trubách zase tu vodu do města přes grunty Starobydžovské, kudy prvé vedena jest byla, vésti, nemá mu toho bráněno býti. Však oni Bydžovští, aby to opatrovali, aby se lidem Starobydžovským protržením trub v rolech a lukách, zbahněním škoda nedála, a dokudby toho neopravili, nemá jim voda puštěna býti. Co se pak mlejnu Předměřického, z kteréhož se voda na rybník Březhradský vede, i také mlejnu Kydlinova, kterejžby tomu toku překážeti měl, dotýče, ten tok vody a tak jiné všecko, což tu jest na tom toku s obou stran, že by náležeti mělo, předkládáno z strany škody i užitkuov: na to se má vyjeti pohleděti a vymě- řiti a těch cest pohledati, aby ten mlejn, pokudžby JMKské a městu Hradci bez škody bylo, pánu z Pernšteina zuostati buď směnou anebo prodajem mohl. A přišlo-li by k tomu, aby ten mlejn Předměřický pánu z Pernšteina prodán býti měl, cožby se koli platu stálého aneb běžného našlo, jedna kopa grošuov stálého po dvacíti čtyřech kopách groších, a běžného po dvanácti kopách groších položeno má býti. Co se pak toho artykule z strany zlepšení toho Hradištka pivovárem i také vodou vedením, tolikéž i od tří životuov puštění dotýče, též i o jakou summu ryb-
Strana 513
z roku 1547. 513 níci přes rok víc na lovení na panství Chlumeckém, Hradištském budou, vejše nežli ty, kterých jest pánu z Pernšteina postoupeno, to všecko, jak jest se pán v tom k JMKské volně najíti dal a duověrně i poddaně připustil, v budoucí milostivé nahra- zení, i také jak sme my to k sobě přijali, že to JMKské oznámeno a předloženo býti má. A což se pak v městečku Žiželicích k pivuom vaření pšenic, sladu, chmele a jiných k tomu potřeb pivovarních dotýče, o to všecko při postupování těch statkuov má v slušné míře postaveno a urovnáno a pánu z Pernšteina zaplaceno býti, poněvadž toho drahně před rukama jest. Co se pak zámku Chlumce a dvoru poplužního při něm i s dědinami, lukami, též i svršky v rejstřích poznamenanými, při tom s příkopy, haltéři i sádkami dotýče, za to za všecko JMKská pánu z Pernšteina statku pozemského za puol druhého tisíce kop grošuov českých, kterej by stál, postoupiti má. A poněvadž to v slušné summě ode pána JMKské puštěno jest, proti tomu JMKská ráčí postupovati a při pánu z Pernšteina dědičně zanechávati kousek pastviště, slove Mošnice, okolo tří provazcuov zdélí, a každý provazec padesáte čtyři lokty krátké držíc, od panství Hradištského, které jest v oboře páně z Pernšteina podle jiných gruntuov páně za- plankováno. Neb proti tomu tolikéž pán z Pernšteina gruntuov svých dědičných JMKské k Hradištku jest zanechal. Jakož týž pán z Pernšteina žádá, aby mu JMKská ráčil bez škody JMti tu vodu, kteráž z rybníku Rutšafu jde anebo skrze hráze se táhne, dopustiti vésti přes grunty JMKské Hlavecké do rybníka Švarovského, a že těm lidem, přes číž grunty struhy zdělány budou, hned jinými tak dobrými dědičnými grunty oddati chce: i na tom jest to postaveno, že má JMKské i také pán z Pernšteina k vohledání toho vyslati, a pokudž by JMKská i také poddaným JMti bez škody bylo, toho aby se pánu přálo. Toto také znamenitě vymíněno, že s obou stran všickni lidé při postupování každý zejména k těm platuom stálým přiznati se mají, a o běžnejch ouředník, písař, důchodní, hajní a lidé, z čeho se co platí, zprávu učiniti a grunty ukázati mají. A jestliže se tak ty summy najdou, jakž v summě v rejstřích od obojích stran spe- četěných položeny jsou, to buď při tom. A pakli se při dotčených důchodech a platech co vejše vyhledá, jakého důchodu víc, to podle jedné každé věci, jak jest šacováno, jedna strana druhé, počítajíc toho platu stálého kopu grošuov za dvaceti čtyři kopy grošuov a kopu platu běžného po dvanácti kopách groších, hned doplatiti má při postupování; a tolikéž tím vším způsobem, jestližeby se čeho podle registr vydaných nedostalo, zase doplaceno býti má. Což se pak těch luk, které jest pán z Pernšteina Václavovi Zachařovi a Alšovi Běšickému tu u Chlumce do živnosti jich, aneb dokudžby bytnost svou v Chlumci Archiv Český XX. 65
z roku 1547. 513 níci přes rok víc na lovení na panství Chlumeckém, Hradištském budou, vejše nežli ty, kterých jest pánu z Pernšteina postoupeno, to všecko, jak jest se pán v tom k JMKské volně najíti dal a duověrně i poddaně připustil, v budoucí milostivé nahra- zení, i také jak sme my to k sobě přijali, že to JMKské oznámeno a předloženo býti má. A což se pak v městečku Žiželicích k pivuom vaření pšenic, sladu, chmele a jiných k tomu potřeb pivovarních dotýče, o to všecko při postupování těch statkuov má v slušné míře postaveno a urovnáno a pánu z Pernšteina zaplaceno býti, poněvadž toho drahně před rukama jest. Co se pak zámku Chlumce a dvoru poplužního při něm i s dědinami, lukami, též i svršky v rejstřích poznamenanými, při tom s příkopy, haltéři i sádkami dotýče, za to za všecko JMKská pánu z Pernšteina statku pozemského za puol druhého tisíce kop grošuov českých, kterej by stál, postoupiti má. A poněvadž to v slušné summě ode pána JMKské puštěno jest, proti tomu JMKská ráčí postupovati a při pánu z Pernšteina dědičně zanechávati kousek pastviště, slove Mošnice, okolo tří provazcuov zdélí, a každý provazec padesáte čtyři lokty krátké držíc, od panství Hradištského, které jest v oboře páně z Pernšteina podle jiných gruntuov páně za- plankováno. Neb proti tomu tolikéž pán z Pernšteina gruntuov svých dědičných JMKské k Hradištku jest zanechal. Jakož týž pán z Pernšteina žádá, aby mu JMKská ráčil bez škody JMti tu vodu, kteráž z rybníku Rutšafu jde anebo skrze hráze se táhne, dopustiti vésti přes grunty JMKské Hlavecké do rybníka Švarovského, a že těm lidem, přes číž grunty struhy zdělány budou, hned jinými tak dobrými dědičnými grunty oddati chce: i na tom jest to postaveno, že má JMKské i také pán z Pernšteina k vohledání toho vyslati, a pokudž by JMKská i také poddaným JMti bez škody bylo, toho aby se pánu přálo. Toto také znamenitě vymíněno, že s obou stran všickni lidé při postupování každý zejména k těm platuom stálým přiznati se mají, a o běžnejch ouředník, písař, důchodní, hajní a lidé, z čeho se co platí, zprávu učiniti a grunty ukázati mají. A jestliže se tak ty summy najdou, jakž v summě v rejstřích od obojích stran spe- četěných položeny jsou, to buď při tom. A pakli se při dotčených důchodech a platech co vejše vyhledá, jakého důchodu víc, to podle jedné každé věci, jak jest šacováno, jedna strana druhé, počítajíc toho platu stálého kopu grošuov za dvaceti čtyři kopy grošuov a kopu platu běžného po dvanácti kopách groších, hned doplatiti má při postupování; a tolikéž tím vším způsobem, jestližeby se čeho podle registr vydaných nedostalo, zase doplaceno býti má. Což se pak těch luk, které jest pán z Pernšteina Václavovi Zachařovi a Alšovi Běšickému tu u Chlumce do živnosti jich, aneb dokudžby bytnost svou v Chlumci Archiv Český XX. 65
Strana 514
514 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina měli, beze všech platuov k užívání dal, tak jakž i listy na to ode pána mají, dotýče, ti při tom se zuostavují. Však kdyžby jich pán Buoh neuchoval anebo žeby odtud z Chlumce jinde bytnost svou obrátili a domy své prodali, tehdy ty všecky louky zase JMKské pod plat připadnúti mají. Toto také opatřeno dostatečně býti má, že do stvrzení této směny a frejmarku JMKská aby rozkázati ráčil, tolikéž i pán z Pernšteina, aby z strany lidí spravování i také všelijakého opatrování na těch každých statcích, tak jakž i prvé se spravovalo a opatrovalo, aby to hospodářsky zpravováno bylo. Než co se mejcení lesuov dotýče, což jest jich až do tohoto času smejceno a posekáno, to při tom stůj, aby se jich nemejtilo a nesekalo. Co se pak ploduov vejtažních i také kapruov trdelních dotýče, těch kteří na zimu k přechování do haltéřuov neb rybníčkuov svezeni jsou, o ty má na místě JMKské skrze dvě osoby k tomu od JMti vydané, tolikéž i pán z Pernšteina vydadouc k tomu dvě osobě, z jara při lovení dotčených ploduov a do rybníkuov rozsazování jedno proti druhému rovnáno býti má. A kdež se více těch ploduov nebo kapruov nejde, ten sobě každej své opatř. Jakéžkoli smlouvy pán z Pernšteina s Hradeckými z strany kamení od Hůry Kuonětické k městu Hradci braní i také z strany jezu neb stavu a vody zedmutí u Vopatovic, jak ta vysoce držána býti má, aby se mlejnové u Hradce zdejmáním vod nevytopovali, to při týchž předešlých smluvách zuosta- veno býti má. Co se pak vodních tokuov všelijakých buď starým tokem aneb starých tokuov vedení jinak nápadných vod dotýče, jestliže by po této směně k užitku a pohodlí svému pán z Pernšteina aneb kdokoli jiný v těch gruntech od JMKské pánu směněných co dělati chtěl neb chtěli, to aby bylo bez škody JMKské, též těm čtyřem městuom a poddaným JMKské, tak jakž zřízení zemské ukazuje. Kdež se nachází, že v těch směnách a frejmarcích, kteří mezi JMKskú a pánem z Pernšteina se stali, že více JMKské od pána z Pernšteina mimo směnu jemu učiněnou a ukázanou jest dědictví, jakž napřed dotčeno, postoupeno, počítajíc i summu zápisní v to Hradištskou, totiž vosm tisíc a puol šesta sta kop grošův českých, i také těch puol druhého tisíce kop grošuov českých za zámek Chlumec s dvorem, dědinami, lukami, příkopem, haltéři i některými svršky, učiní vší té summy, kteráž pánu z Pernšteina se pozůstává, puol desáta tisíce čtyři sta deset kop grošuov českých. A protož mezi tímto časem a suchými dni postními, jestliže tato směna svůj průchod jmíti bude, JMKská podle uložení kopy stálého i běžného platu, zač ta počítána a placena býti má, ráčí povinen býti pánu z Pernšteina za tu summu svrchupsanú, to jest všeho zouplna puoldesáta tisíce čtyři sta deset kop grošuov českých, anebo v té summě statku pozemského postoupiti, totiž kopu stálého platu po dvadcíti čtyřech kopách groších a běžného kopu po dvanácti kopách groších
514 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina měli, beze všech platuov k užívání dal, tak jakž i listy na to ode pána mají, dotýče, ti při tom se zuostavují. Však kdyžby jich pán Buoh neuchoval anebo žeby odtud z Chlumce jinde bytnost svou obrátili a domy své prodali, tehdy ty všecky louky zase JMKské pod plat připadnúti mají. Toto také opatřeno dostatečně býti má, že do stvrzení této směny a frejmarku JMKská aby rozkázati ráčil, tolikéž i pán z Pernšteina, aby z strany lidí spravování i také všelijakého opatrování na těch každých statcích, tak jakž i prvé se spravovalo a opatrovalo, aby to hospodářsky zpravováno bylo. Než co se mejcení lesuov dotýče, což jest jich až do tohoto času smejceno a posekáno, to při tom stůj, aby se jich nemejtilo a nesekalo. Co se pak ploduov vejtažních i také kapruov trdelních dotýče, těch kteří na zimu k přechování do haltéřuov neb rybníčkuov svezeni jsou, o ty má na místě JMKské skrze dvě osoby k tomu od JMti vydané, tolikéž i pán z Pernšteina vydadouc k tomu dvě osobě, z jara při lovení dotčených ploduov a do rybníkuov rozsazování jedno proti druhému rovnáno býti má. A kdež se více těch ploduov nebo kapruov nejde, ten sobě každej své opatř. Jakéžkoli smlouvy pán z Pernšteina s Hradeckými z strany kamení od Hůry Kuonětické k městu Hradci braní i také z strany jezu neb stavu a vody zedmutí u Vopatovic, jak ta vysoce držána býti má, aby se mlejnové u Hradce zdejmáním vod nevytopovali, to při týchž předešlých smluvách zuosta- veno býti má. Co se pak vodních tokuov všelijakých buď starým tokem aneb starých tokuov vedení jinak nápadných vod dotýče, jestliže by po této směně k užitku a pohodlí svému pán z Pernšteina aneb kdokoli jiný v těch gruntech od JMKské pánu směněných co dělati chtěl neb chtěli, to aby bylo bez škody JMKské, též těm čtyřem městuom a poddaným JMKské, tak jakž zřízení zemské ukazuje. Kdež se nachází, že v těch směnách a frejmarcích, kteří mezi JMKskú a pánem z Pernšteina se stali, že více JMKské od pána z Pernšteina mimo směnu jemu učiněnou a ukázanou jest dědictví, jakž napřed dotčeno, postoupeno, počítajíc i summu zápisní v to Hradištskou, totiž vosm tisíc a puol šesta sta kop grošův českých, i také těch puol druhého tisíce kop grošuov českých za zámek Chlumec s dvorem, dědinami, lukami, příkopem, haltéři i některými svršky, učiní vší té summy, kteráž pánu z Pernšteina se pozůstává, puol desáta tisíce čtyři sta deset kop grošuov českých. A protož mezi tímto časem a suchými dni postními, jestliže tato směna svůj průchod jmíti bude, JMKská podle uložení kopy stálého i běžného platu, zač ta počítána a placena býti má, ráčí povinen býti pánu z Pernšteina za tu summu svrchupsanú, to jest všeho zouplna puoldesáta tisíce čtyři sta deset kop grošuov českých, anebo v té summě statku pozemského postoupiti, totiž kopu stálého platu po dvadcíti čtyřech kopách groších a běžného kopu po dvanácti kopách groších
Strana 515
z roku 1547. 515 v slušných místech, kdež by se se pánem urovnati, mohlo anebo hotovými penězi při témž času doplatiti. A jakož jest pán z Pernšteina některé osoby poznamenané dal, které sobě z panství Chlumeckého a Bydžovského vymieniti chce: pak o ty jest na tom zůstáno, jestliže z těch osob která dobrovolně bude chtíti pod pána z Pernšteina se táhnouti — kromě Jana Macury a Jana Čulíka z Chlumce, ti aby v službě do roka anebo do dvú let zuostali, a po vyjití roku nebo dvou let mají míti vuoli, osadíc lidmi do- brými a hodnými statky své, obrátiti se a vystěhovati buď pod pána z Pernšteina nebo tu v Chlumci zuostati; než jiní vymínění, když dobrými lidmi osadí, budou moci se pod pána z Pernšteina stěhovati anebo tu zuostati. A tolikéž zase z těch gruntuov od měst pánu z Pernšteina v směnu postoupenejch do šesti osob sirotkuov se vymieňuje. Pro lepší toho jistotu a paměť tohoto narovnání a směny my svrchupsaní komisaři na místě JMKské sekrety své vlastní, a já Jan z Pernšteina sekret svuoj vlastní jsme přitiskli, a jedna každá strana v jednostejná slova sepsané toto na- rovnání a snešení sme sobě schovali, kteréžto jestliže, jakž o tom artykul napřed dotčen jest, k stvrzení svému přijde, tehdy ve dsky zemské všecko při vkladích slovo od slova i s registry, co vsí a lidí osedlých jest, kteráž spečetěná s obou stran vydána jsou, má vepsáno a vloženo býti. Stalo se léta a dne svrchupsaného. Archiv místodržitelský: Majestáty od 1543—50, sv. 27 f. 253. 516. Jan z Pernšteina prodává Dobcovi Vranovskému z Doubravice za 2000 ſP gr. česk. a ve dsky zemské zapsati dává ves Skaličku a Rusko se vším příslušenstvím. 1547 ve čtvrtek po sv. Mikuláši (8. pros.) (Arch. m. Hradce Král. Lib. docum. I. ab a. 1532. f. 90.) 517. Jan z Pernšteina obyvatelům města Třebíče a míst k opatství Třebíčskému a probošství Měřínskému příslušejících potvrzuje a rozmnožuje jich svobody zvláště v příčině práva dě- dického. — Na Pardubicích 1547, 19. prosince. My Jan z Pernštaina a na Helfenšteině oc, pán a držitel opatství Třebíckého a probošství Měřínského, i s erby svejmi a budoucími potomky, držiteli a pány téhož opatství a probošství, oznamujem tímto listem přede všemi, kdož jej uzří nebo čtouce slyšeti budou, že jsou předstoupili před nás moudří a opatrní purkmistr a rada i všecka obec města Třebíče, věrní a poddaní naši milí, žádajíce nás na místě všech městeček, vsí i dvořákuov příslušejících k opatství a probošství prvé psanému, abychom jim tu milost učinili a práv i svobod jejich jim potvrdili, kterejmiž by se říditi a spravovati měli, a zvláště při odoumrtech a kšaftech. A přitom jsou nám i list od- oumrtní, kterýž mají od nebožtíka dobré paměti urozeného pána pana Viléma z Pern- štaina, pana otce našeho milého, ukázali, kterýžto list, ačkoli zjevně a světle to v sobě 65*
z roku 1547. 515 v slušných místech, kdež by se se pánem urovnati, mohlo anebo hotovými penězi při témž času doplatiti. A jakož jest pán z Pernšteina některé osoby poznamenané dal, které sobě z panství Chlumeckého a Bydžovského vymieniti chce: pak o ty jest na tom zůstáno, jestliže z těch osob která dobrovolně bude chtíti pod pána z Pernšteina se táhnouti — kromě Jana Macury a Jana Čulíka z Chlumce, ti aby v službě do roka anebo do dvú let zuostali, a po vyjití roku nebo dvou let mají míti vuoli, osadíc lidmi do- brými a hodnými statky své, obrátiti se a vystěhovati buď pod pána z Pernšteina nebo tu v Chlumci zuostati; než jiní vymínění, když dobrými lidmi osadí, budou moci se pod pána z Pernšteina stěhovati anebo tu zuostati. A tolikéž zase z těch gruntuov od měst pánu z Pernšteina v směnu postoupenejch do šesti osob sirotkuov se vymieňuje. Pro lepší toho jistotu a paměť tohoto narovnání a směny my svrchupsaní komisaři na místě JMKské sekrety své vlastní, a já Jan z Pernšteina sekret svuoj vlastní jsme přitiskli, a jedna každá strana v jednostejná slova sepsané toto na- rovnání a snešení sme sobě schovali, kteréžto jestliže, jakž o tom artykul napřed dotčen jest, k stvrzení svému přijde, tehdy ve dsky zemské všecko při vkladích slovo od slova i s registry, co vsí a lidí osedlých jest, kteráž spečetěná s obou stran vydána jsou, má vepsáno a vloženo býti. Stalo se léta a dne svrchupsaného. Archiv místodržitelský: Majestáty od 1543—50, sv. 27 f. 253. 516. Jan z Pernšteina prodává Dobcovi Vranovskému z Doubravice za 2000 ſP gr. česk. a ve dsky zemské zapsati dává ves Skaličku a Rusko se vším příslušenstvím. 1547 ve čtvrtek po sv. Mikuláši (8. pros.) (Arch. m. Hradce Král. Lib. docum. I. ab a. 1532. f. 90.) 517. Jan z Pernšteina obyvatelům města Třebíče a míst k opatství Třebíčskému a probošství Měřínskému příslušejících potvrzuje a rozmnožuje jich svobody zvláště v příčině práva dě- dického. — Na Pardubicích 1547, 19. prosince. My Jan z Pernštaina a na Helfenšteině oc, pán a držitel opatství Třebíckého a probošství Měřínského, i s erby svejmi a budoucími potomky, držiteli a pány téhož opatství a probošství, oznamujem tímto listem přede všemi, kdož jej uzří nebo čtouce slyšeti budou, že jsou předstoupili před nás moudří a opatrní purkmistr a rada i všecka obec města Třebíče, věrní a poddaní naši milí, žádajíce nás na místě všech městeček, vsí i dvořákuov příslušejících k opatství a probošství prvé psanému, abychom jim tu milost učinili a práv i svobod jejich jim potvrdili, kterejmiž by se říditi a spravovati měli, a zvláště při odoumrtech a kšaftech. A přitom jsou nám i list od- oumrtní, kterýž mají od nebožtíka dobré paměti urozeného pána pana Viléma z Pern- štaina, pana otce našeho milého, ukázali, kterýžto list, ačkoli zjevně a světle to v sobě 65*
Strana 516
C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 516 zavírá, aby oni měšťané Třebíčští i předměšťané i podruzi jejich, též městečka i vsi přináležité k opatství Třebíckému a k probošství Měřínskému statky své mohli svo- bodně poroučeti aneb dávati za zdravého života neb na smrtedlné posteli, komuž by se jim zdálo aneb líbilo; ale však že v témž listu něco se nám i jim popuštěné vidí bejti, a zvláště při artykuli tomto: jestliže by pak pán Buoh na koho smrt dopustiti ráčil, takže by poručenství neučině umřel, na koho by takový statek spadnouti neb přijíti měl. A protož my uznávajíce v tom jejich žádost slušnou, i také že skrze takový nedostatek soudové mnozí a různice by pocházeti mohli, takto jim to napravujem. chtíce tomu konečně, aby se oni při tom tak chovali i na potomní a budoucí časy řídili. Item nejprvé, aby mohl každý z obyvateluov Třebíckých v městě i na před- městích, též i v městečkách, ve vsech k témuž opatství neb Měřínskému probožství náležejících o svém statku zříditi a kšaftovati za zdravého života neb na smrtedlné posteli dáti aneb poručiti, komuž by mu se zdálo a líbilo, přivolajíc k sobě na svě- domí purkmistra a z konšeluov dva; a pakliby purkmistr, majíc potřebu jinú pil- nější, osobú svou přitom bejti nemohl, tehda jiného na svém místě a s ním jiná dva přísežná vyslati má; též v městečkách a ve vsech nemohli-li by bejti přísežní tři, ale jeden a s nimi dva člověky hodnověrná, by pak i přísežní nebyli; a to poručenství aby se před nimi dálo; a takové poručenství chceme, aby přede všemi právy stálé bylo podle obdarování našeho. Item, jestliže by pak koho z obyvatelův města Třebíče neb městeček i tudíž vsí k tomu panství náležejících pán Buoh smrti neuchoval, a že by bez dědicuov z to- hoto světa zšel a poručenství neučinil o statku svém tak, jakž svrchu psáno, a man- želka po něm zuostala, ten statek jeho aby na ni připadl; a pakli by bez manželky a bez dědicuov umřel, tehdy takový statek má spadnouti na přátely vlastní toho umrlého, totiž na bratry a sestry, a pakli by těch nebylo, tehdy na jejich děti, kteříž by byli od nich řádně pošli, ten statek příd; a pakli by ani těch přátel nebylo, totiž bratrů, sestr neb dětí bratrových ani sestřiných, a že by ten umrlý měl otce neb mateř, tehda ten statek na otce jeho neb mateř připadnouti má; a jestliže by pak ani otce ani mateře nebylo, a byl-li by živ děd neb babka jeho, takový statek na děda i babku se zase navrať. Item, jestliže by pak takových přátel již svrchupsaných zdůlu i zhůru po- stupných počítajíc do třetího kolena se nenacházelo, tehdy purkmistr a rada města Třebíče v městě, na předměstích okolo něho a jinde v městečkách a ve vsech často jmenovaného opatství a probožství přísežný takový statek opatřiti mají, a polovici toho statku na záduší, na obec, na chudé neb na opravy cest obrátiti, a druhú po- lovici na přátely další dolů stupující až do pátého kolena aneb zhůru na pobočné, jako na bratra dědova neb sestru, potom na bratra neb sestru pradědovu rozděliti
C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 516 zavírá, aby oni měšťané Třebíčští i předměšťané i podruzi jejich, též městečka i vsi přináležité k opatství Třebíckému a k probošství Měřínskému statky své mohli svo- bodně poroučeti aneb dávati za zdravého života neb na smrtedlné posteli, komuž by se jim zdálo aneb líbilo; ale však že v témž listu něco se nám i jim popuštěné vidí bejti, a zvláště při artykuli tomto: jestliže by pak pán Buoh na koho smrt dopustiti ráčil, takže by poručenství neučině umřel, na koho by takový statek spadnouti neb přijíti měl. A protož my uznávajíce v tom jejich žádost slušnou, i také že skrze takový nedostatek soudové mnozí a různice by pocházeti mohli, takto jim to napravujem. chtíce tomu konečně, aby se oni při tom tak chovali i na potomní a budoucí časy řídili. Item nejprvé, aby mohl každý z obyvateluov Třebíckých v městě i na před- městích, též i v městečkách, ve vsech k témuž opatství neb Měřínskému probožství náležejících o svém statku zříditi a kšaftovati za zdravého života neb na smrtedlné posteli dáti aneb poručiti, komuž by mu se zdálo a líbilo, přivolajíc k sobě na svě- domí purkmistra a z konšeluov dva; a pakliby purkmistr, majíc potřebu jinú pil- nější, osobú svou přitom bejti nemohl, tehda jiného na svém místě a s ním jiná dva přísežná vyslati má; též v městečkách a ve vsech nemohli-li by bejti přísežní tři, ale jeden a s nimi dva člověky hodnověrná, by pak i přísežní nebyli; a to poručenství aby se před nimi dálo; a takové poručenství chceme, aby přede všemi právy stálé bylo podle obdarování našeho. Item, jestliže by pak koho z obyvatelův města Třebíče neb městeček i tudíž vsí k tomu panství náležejících pán Buoh smrti neuchoval, a že by bez dědicuov z to- hoto světa zšel a poručenství neučinil o statku svém tak, jakž svrchu psáno, a man- želka po něm zuostala, ten statek jeho aby na ni připadl; a pakli by bez manželky a bez dědicuov umřel, tehdy takový statek má spadnouti na přátely vlastní toho umrlého, totiž na bratry a sestry, a pakli by těch nebylo, tehdy na jejich děti, kteříž by byli od nich řádně pošli, ten statek příd; a pakli by ani těch přátel nebylo, totiž bratrů, sestr neb dětí bratrových ani sestřiných, a že by ten umrlý měl otce neb mateř, tehda ten statek na otce jeho neb mateř připadnouti má; a jestliže by pak ani otce ani mateře nebylo, a byl-li by živ děd neb babka jeho, takový statek na děda i babku se zase navrať. Item, jestliže by pak takových přátel již svrchupsaných zdůlu i zhůru po- stupných počítajíc do třetího kolena se nenacházelo, tehdy purkmistr a rada města Třebíče v městě, na předměstích okolo něho a jinde v městečkách a ve vsech často jmenovaného opatství a probožství přísežný takový statek opatřiti mají, a polovici toho statku na záduší, na obec, na chudé neb na opravy cest obrátiti, a druhú po- lovici na přátely další dolů stupující až do pátého kolena aneb zhůru na pobočné, jako na bratra dědova neb sestru, potom na bratra neb sestru pradědovu rozděliti
Strana 517
z roku 1547. 517 mají. A pakližby ani takových přátel pobočných z čtvrtého neb pátého kolena se nenacházelo, tehda i druhá polovice statku toho při obci zuostaň, jakž svrchu psáno. Také jsou nás prosili obyvatelé svrchupsaní, abychom jim svolení jejich po- tvrdili v tom, kdyby některý syna ženil nebo dceru vdával, aby se mezi nimi smlouvy svadební dály. I my znajíce jejich potřebnou žádost, a k jejich prozbám slušným sme se sklonili a jim ten artykul stvrzujem, jako na tento čas pán jejich, a tak míti chcem, aby každý z obyvateluov svrchupsaných nynějších i budoucích při tom se tak zachovali pro uvarování budoucích nesnází a soudů; a takové smlouvy svadební aby se konečně mezi nimi dály, zapisovaly, a na žádných omylech jich nenechávali, skrze kteréž omyly potomní zmatkové mohli by přijíti. Než což se tu smluví, to aby stálé bylo, a na ty smlouvy aby žádný více se táhnouti nemohl před syny a dce- rami vlastními řádně pošlými. Než jestliže by syn ženatý aneb dcera vdaná, nejsouc dílný aneb dílná z statku otce svého neb mateře své, a že by otec jeho neb její více synů neb dcer jiných měl, a přitrefilo by se, že by syn ženatý děti majíc, prvé umřel, tehdy děti toho umrlého, kteříž by po něm zuostali, díl pravý v statku tom po dědu svém neb babce s bratřími a sestrami otce svého neb mateře své míti mají, podle řeholy té juristuov, totiž kteří právóm rozumějí: k čemuž otec neb máti právo má, i děti neb synové jejich mají to právo řádně splození. Item, jestliže by pak děti synovy neb dceřiny zemřely let nedojdouc, tehdy statek ten při bratřích neb sestrách otcových neb mateřiných zuostati má. Také jsou nás zvláštně prosili, abychom jim toho potvrdili, jestliže by se kdy přihodilo, jestliže by se čí dcera bez vuole otce svého a mateře své vdala, aby dílu svého, kterýž by se jí od nich dostati měl, zbavena byla: i uznávajíc jim věc pilnou a užitečnou bejti, tak sme učinili a tímto listem jim toho potvrzujem, jestliže by se která toho neb jiného skutku nepoctivého dopustila, aby taková každá dílu svého, kterýž by se jí od otce neb mateře dostati měl, zbavena byla, leč by jí otec neb máti z své dobré vuole co dáti chtěli, to při jich vuoli buď. Také jsou nás pokorně žádali obyvatelé města Třebíče i předměstí, abychom s nimi tu milost učinili, což se vdov a sirotkuov dotejče, abychom jich žádnou mocí bez vuole jejich a přátel jejich za žádného nevdávali ani ouředníci naši: a my vzhledše na jich slušné žádosti a prozby, tu milost jim sme učinili a tímto listem činíme a slibujeme sami za sebe i za své budoucí potomky, pány a držitele Třebícké, jich přitom zachovati bez porušení, však tak: proto bez vědomí a povolení našeho aby takoví sirotci za žádného zamlouváni nebyli, ne proto, abychom sobě na tom jakou kořist pozuostavovali, než aby takoví sirotci opatřeni byli. Item, jestliže by pak přišly jaké ruoznice o takové statky mezi přátely po příbuznosti aneb mezi jinejmi lidmi, kteříž by podle poručenství k takovému statku jaké právo míti chtěli, chcme, aby ty různice radou a staršími Třebíckými nynějšími
z roku 1547. 517 mají. A pakližby ani takových přátel pobočných z čtvrtého neb pátého kolena se nenacházelo, tehda i druhá polovice statku toho při obci zuostaň, jakž svrchu psáno. Také jsou nás prosili obyvatelé svrchupsaní, abychom jim svolení jejich po- tvrdili v tom, kdyby některý syna ženil nebo dceru vdával, aby se mezi nimi smlouvy svadební dály. I my znajíce jejich potřebnou žádost, a k jejich prozbám slušným sme se sklonili a jim ten artykul stvrzujem, jako na tento čas pán jejich, a tak míti chcem, aby každý z obyvateluov svrchupsaných nynějších i budoucích při tom se tak zachovali pro uvarování budoucích nesnází a soudů; a takové smlouvy svadební aby se konečně mezi nimi dály, zapisovaly, a na žádných omylech jich nenechávali, skrze kteréž omyly potomní zmatkové mohli by přijíti. Než což se tu smluví, to aby stálé bylo, a na ty smlouvy aby žádný více se táhnouti nemohl před syny a dce- rami vlastními řádně pošlými. Než jestliže by syn ženatý aneb dcera vdaná, nejsouc dílný aneb dílná z statku otce svého neb mateře své, a že by otec jeho neb její více synů neb dcer jiných měl, a přitrefilo by se, že by syn ženatý děti majíc, prvé umřel, tehdy děti toho umrlého, kteříž by po něm zuostali, díl pravý v statku tom po dědu svém neb babce s bratřími a sestrami otce svého neb mateře své míti mají, podle řeholy té juristuov, totiž kteří právóm rozumějí: k čemuž otec neb máti právo má, i děti neb synové jejich mají to právo řádně splození. Item, jestliže by pak děti synovy neb dceřiny zemřely let nedojdouc, tehdy statek ten při bratřích neb sestrách otcových neb mateřiných zuostati má. Také jsou nás zvláštně prosili, abychom jim toho potvrdili, jestliže by se kdy přihodilo, jestliže by se čí dcera bez vuole otce svého a mateře své vdala, aby dílu svého, kterýž by se jí od nich dostati měl, zbavena byla: i uznávajíc jim věc pilnou a užitečnou bejti, tak sme učinili a tímto listem jim toho potvrzujem, jestliže by se která toho neb jiného skutku nepoctivého dopustila, aby taková každá dílu svého, kterýž by se jí od otce neb mateře dostati měl, zbavena byla, leč by jí otec neb máti z své dobré vuole co dáti chtěli, to při jich vuoli buď. Také jsou nás pokorně žádali obyvatelé města Třebíče i předměstí, abychom s nimi tu milost učinili, což se vdov a sirotkuov dotejče, abychom jich žádnou mocí bez vuole jejich a přátel jejich za žádného nevdávali ani ouředníci naši: a my vzhledše na jich slušné žádosti a prozby, tu milost jim sme učinili a tímto listem činíme a slibujeme sami za sebe i za své budoucí potomky, pány a držitele Třebícké, jich přitom zachovati bez porušení, však tak: proto bez vědomí a povolení našeho aby takoví sirotci za žádného zamlouváni nebyli, ne proto, abychom sobě na tom jakou kořist pozuostavovali, než aby takoví sirotci opatřeni byli. Item, jestliže by pak přišly jaké ruoznice o takové statky mezi přátely po příbuznosti aneb mezi jinejmi lidmi, kteříž by podle poručenství k takovému statku jaké právo míti chtěli, chcme, aby ty různice radou a staršími Třebíckými nynějšími
Strana 518
518 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina i budoucími doma mezi stranami rozsuzovány byly na jejich přísahy podle tohoto listu spravedlivě, a jinam nikam o takové odoumrti nechceme, aby ortelováno bylo. Toto zvláště vyměřujem, což se jiných souduov dotýče, kteříž o jiné věci případité při- cházejí, o ty také aby rada a starší města Třebíče mezi stranami na své přísahy rozsudky a soudy spravedlivé činili. A jestliže by pak strana která proti tomu roz- sudku býti chtěla, to tak, jakž od starodávna bejvalo, aby přitom zachováno a k vyž- šímu právu odesláno bylo. Tomu na svědomí pečeť naši vlastní k tomuto listu sme přivěsiti rozkázali. Jenž jest dán a psán na Pardubicích v pondělí před sv. Tomášem, léta od narození Syna božieho tisícého pětistého čtyřitcátého sedmého. Orig. perg. s visutou pečetí zachovalou v arch. města Třebíče. 518. (1547) Jan z Pernšteina zavazuje se, že odváděti bude ročně 3 kopy kaprů špitálu v městě Mezeříčí za některé mu odstoupené rybníky. Bez bližš. data. (Reg. Mähr. v. Chlumetzký.) 519. Vilím ze Šternberka, manžel Anny z Pernšteina, kvituje Jana z Pernšteina ze summy 10.000 zl. rýnsk., kteréž přijal se summou věnní 5000 zl. rýnsk. jí Anně od otce jejího Vojtěcha z Pernšteina odkázanou. — Na Konopišti v pátek po sv. Antonínu (20. ledna) 1548. (D. Z. II. G. 3. juxta.) 520. Jan z Pernšteina k žádosti města Přerova svoluje, aby na rybníky, kteréž sobě ku požitku obecnému sdělali, z rybníků panských, a sice z Prosenského a Liseckého, voda tím tokem, jak od starodávna na rybníky jejich chodívala i na mlýn sirotčí Chylkovský a na pilu svobodnou, i na dále šla. — Na Tovačově v pátek den sv. Fabiana a Šebestiana (20. ledna) 1548. (Arch. mus. Frant. v Brně, privil. Tovač. f. 185.) 521. Jan z Pernšteina pouští obci městečka Křižanova pastviska řečená Loučky beze všech obvyklých platův, začež jednou pro vždy 100 zl. dali; Pernštein pak vymínil si ryb- níky, které na té pustině má. — Na Mezeříčí v středu den sv. Petra stolování (22. února) 1548. (Zemsk. arch. mark. Mor. v Brn. Sbírka Bočk. č. 8836.) 522. Jan z Pernšteina prodal Wolfovi z Štubenberku, nejvyššímu šenku knížetství Štýr- ského, za 25000 �? gr. česk. dědictví své Nové Město zámek Hradiště nad Metují, městečko Krčín, město Hradiště a mnoho vsí a dvorů s kostelními podacími oc. — V pondělí den sv. Rehoře (12. března) 1548. (Desky. Karlšt. VII. K. 2. v arch. zemsk. král. Česk.) 523. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a Zdeňkem Zárubou z Hustiřan a na Cerekvi, kterou Pernštein prodává vesnice Těchlovice, Stěžerky, Charbuzice a Břízu za 1169 kop 42 gr. česk. — 1548 v úterý po Zvěstování panny Marie [27. března]. (D. Z. 47 H 11.) 524. V obnovení hejtmanův po krajích království Českého králem Ferdinandem jme- nován jest v kraji Chrudimském ze stavu panského Jan z Pernšteina vedle Aleše Janovského z Soutic ze stavu rytířského. — V Augšpurku v neděli po Svátosti (15. dubna) 1548. (Arch. míst. kr. Česk., Missivy 1547—49 sv. 41 f. 116.)
518 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina i budoucími doma mezi stranami rozsuzovány byly na jejich přísahy podle tohoto listu spravedlivě, a jinam nikam o takové odoumrti nechceme, aby ortelováno bylo. Toto zvláště vyměřujem, což se jiných souduov dotýče, kteříž o jiné věci případité při- cházejí, o ty také aby rada a starší města Třebíče mezi stranami na své přísahy rozsudky a soudy spravedlivé činili. A jestliže by pak strana která proti tomu roz- sudku býti chtěla, to tak, jakž od starodávna bejvalo, aby přitom zachováno a k vyž- šímu právu odesláno bylo. Tomu na svědomí pečeť naši vlastní k tomuto listu sme přivěsiti rozkázali. Jenž jest dán a psán na Pardubicích v pondělí před sv. Tomášem, léta od narození Syna božieho tisícého pětistého čtyřitcátého sedmého. Orig. perg. s visutou pečetí zachovalou v arch. města Třebíče. 518. (1547) Jan z Pernšteina zavazuje se, že odváděti bude ročně 3 kopy kaprů špitálu v městě Mezeříčí za některé mu odstoupené rybníky. Bez bližš. data. (Reg. Mähr. v. Chlumetzký.) 519. Vilím ze Šternberka, manžel Anny z Pernšteina, kvituje Jana z Pernšteina ze summy 10.000 zl. rýnsk., kteréž přijal se summou věnní 5000 zl. rýnsk. jí Anně od otce jejího Vojtěcha z Pernšteina odkázanou. — Na Konopišti v pátek po sv. Antonínu (20. ledna) 1548. (D. Z. II. G. 3. juxta.) 520. Jan z Pernšteina k žádosti města Přerova svoluje, aby na rybníky, kteréž sobě ku požitku obecnému sdělali, z rybníků panských, a sice z Prosenského a Liseckého, voda tím tokem, jak od starodávna na rybníky jejich chodívala i na mlýn sirotčí Chylkovský a na pilu svobodnou, i na dále šla. — Na Tovačově v pátek den sv. Fabiana a Šebestiana (20. ledna) 1548. (Arch. mus. Frant. v Brně, privil. Tovač. f. 185.) 521. Jan z Pernšteina pouští obci městečka Křižanova pastviska řečená Loučky beze všech obvyklých platův, začež jednou pro vždy 100 zl. dali; Pernštein pak vymínil si ryb- níky, které na té pustině má. — Na Mezeříčí v středu den sv. Petra stolování (22. února) 1548. (Zemsk. arch. mark. Mor. v Brn. Sbírka Bočk. č. 8836.) 522. Jan z Pernšteina prodal Wolfovi z Štubenberku, nejvyššímu šenku knížetství Štýr- ského, za 25000 �? gr. česk. dědictví své Nové Město zámek Hradiště nad Metují, městečko Krčín, město Hradiště a mnoho vsí a dvorů s kostelními podacími oc. — V pondělí den sv. Rehoře (12. března) 1548. (Desky. Karlšt. VII. K. 2. v arch. zemsk. král. Česk.) 523. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a Zdeňkem Zárubou z Hustiřan a na Cerekvi, kterou Pernštein prodává vesnice Těchlovice, Stěžerky, Charbuzice a Břízu za 1169 kop 42 gr. česk. — 1548 v úterý po Zvěstování panny Marie [27. března]. (D. Z. 47 H 11.) 524. V obnovení hejtmanův po krajích království Českého králem Ferdinandem jme- nován jest v kraji Chrudimském ze stavu panského Jan z Pernšteina vedle Aleše Janovského z Soutic ze stavu rytířského. — V Augšpurku v neděli po Svátosti (15. dubna) 1548. (Arch. míst. kr. Česk., Missivy 1547—49 sv. 41 f. 116.)
Strana 519
z let 1547 a 1548. 519 525. Jan z Pernšteina povoluje Přelouckým skoupiti grunty ve vsi Lhotce Malé a odkazovati kšaftem statky své komužkoli, začež Přeloučtí se uvolují chovati troje koně ku potřebě své vrchnosti. — Na Pardubicích 1548, 17. dubna. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině, pán a pravý dědic panství Pardub- ského a městečka Přeloučí nad Labem, i s dědici svými, známo činíme tímto listem obecně přede všemi, kdež čten neb čtouci slyšán bude, že jsou před nás předstúpili opatrní purkmistr a konšelé i všecka obec městečka Přeloučí nad Labem, poddaní věrní naši milí, předkládajíce nám nedostatek v obcích a pastvách při tom městečku, nás s pilností za to prosíc a žádajíc, abychom jim k tomu povolili, že ves Lhotku Malou blíž mostu Přelouckého u Labe ležící, od těch lidí v té vsi osedlých grunty a role skoupili a s nimi o ně uhodili, a tak ty dědiny pro rozšíření obce k pastvám k tomu městečku aby obrátiti a živnosti své tím dostatečněji vísti mohli. Kdež my slyšíce je, jich takovou žádost i předkládání a chtíce tomu, čím by nás v tom milostivější poznali, aby tím pilnější živností svých byli a jich násle- dovali, a to městečko aby se v živnostech síliti a rozmáhati mohlo, žádost jich ta- kovou pilně a bedlivě rozváživše, tuto jim purkmistru i konšelům i vší obci téhož městečka nadepsaného Přeloučí, poddaným věrným našim jmilým nynějším i bu- doucím, milost činíme a k tomu jsme povolili a listem tímto povolujeme: jakož jsou týž purkmistr a konšelé téhož městečka Přeloučí to s jistou naší volí a vědomím již učinili a tu ves Lhotku a ty grunty od těch lidí skoupili, a o to mezi sebou dostatečné smlouvy mají a zaplatiti povinni jsou, že k tomu své povolení dáváme, aby ty dědiny, rolí i louky k obcem i pastvám k tomu městečku k užitku svému nyní i na budoucí časy pro chudé i bohaté obrátili, však na takový způsob, že oni purkmistr a konšelé i všecka obec téhož městečka Přeloučí, poddaní věrní naši jmilí, z těch obcí ty platy všecky, které jsou na těch lidech byly, platiti a nám do ko- mory naší vydávati mají, totiž ouroku ročního půldruhé kopy grošův dvaceti šest grošův vše českých, a to rozdílně, při svatém Jiří padesát osum grošův bílých a při svatém Havle tolikéž, roboty ženné za čtrnácte dní po třech groších českých, za robotu vornoudvacet i jeden groš český, a slepic sedum při svatém Havle. Při tom jsou se nám týž purkmistr a konšelé i všecka obec městečka Pře- loučí v to dobrovolně za tu milost jim tak učiněnou podvolili, že mezi sebou mají míti a chovati troje koně dobrý s vozy, s pacholky i s oupravami na cestu ku potřebě naší, to jest k každému vozu čtyry koně, když by jim od nás anebo od ouředlníka našeho Pardubského oznámeno bylo, aby se v té oupravě najíti dali; pakli by jim bylo rozkázáno, aby dali k vozu po šesti koních, tehdy toliko dva vozy budou po- vinováni vydati.
z let 1547 a 1548. 519 525. Jan z Pernšteina povoluje Přelouckým skoupiti grunty ve vsi Lhotce Malé a odkazovati kšaftem statky své komužkoli, začež Přeloučtí se uvolují chovati troje koně ku potřebě své vrchnosti. — Na Pardubicích 1548, 17. dubna. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině, pán a pravý dědic panství Pardub- ského a městečka Přeloučí nad Labem, i s dědici svými, známo činíme tímto listem obecně přede všemi, kdež čten neb čtouci slyšán bude, že jsou před nás předstúpili opatrní purkmistr a konšelé i všecka obec městečka Přeloučí nad Labem, poddaní věrní naši milí, předkládajíce nám nedostatek v obcích a pastvách při tom městečku, nás s pilností za to prosíc a žádajíc, abychom jim k tomu povolili, že ves Lhotku Malou blíž mostu Přelouckého u Labe ležící, od těch lidí v té vsi osedlých grunty a role skoupili a s nimi o ně uhodili, a tak ty dědiny pro rozšíření obce k pastvám k tomu městečku aby obrátiti a živnosti své tím dostatečněji vísti mohli. Kdež my slyšíce je, jich takovou žádost i předkládání a chtíce tomu, čím by nás v tom milostivější poznali, aby tím pilnější živností svých byli a jich násle- dovali, a to městečko aby se v živnostech síliti a rozmáhati mohlo, žádost jich ta- kovou pilně a bedlivě rozváživše, tuto jim purkmistru i konšelům i vší obci téhož městečka nadepsaného Přeloučí, poddaným věrným našim jmilým nynějším i bu- doucím, milost činíme a k tomu jsme povolili a listem tímto povolujeme: jakož jsou týž purkmistr a konšelé téhož městečka Přeloučí to s jistou naší volí a vědomím již učinili a tu ves Lhotku a ty grunty od těch lidí skoupili, a o to mezi sebou dostatečné smlouvy mají a zaplatiti povinni jsou, že k tomu své povolení dáváme, aby ty dědiny, rolí i louky k obcem i pastvám k tomu městečku k užitku svému nyní i na budoucí časy pro chudé i bohaté obrátili, však na takový způsob, že oni purkmistr a konšelé i všecka obec téhož městečka Přeloučí, poddaní věrní naši jmilí, z těch obcí ty platy všecky, které jsou na těch lidech byly, platiti a nám do ko- mory naší vydávati mají, totiž ouroku ročního půldruhé kopy grošův dvaceti šest grošův vše českých, a to rozdílně, při svatém Jiří padesát osum grošův bílých a při svatém Havle tolikéž, roboty ženné za čtrnácte dní po třech groších českých, za robotu vornoudvacet i jeden groš český, a slepic sedum při svatém Havle. Při tom jsou se nám týž purkmistr a konšelé i všecka obec městečka Pře- loučí v to dobrovolně za tu milost jim tak učiněnou podvolili, že mezi sebou mají míti a chovati troje koně dobrý s vozy, s pacholky i s oupravami na cestu ku potřebě naší, to jest k každému vozu čtyry koně, když by jim od nás anebo od ouředlníka našeho Pardubského oznámeno bylo, aby se v té oupravě najíti dali; pakli by jim bylo rozkázáno, aby dali k vozu po šesti koních, tehdy toliko dva vozy budou po- vinováni vydati.
Strana 520
520 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina A my povinovati jsme a budeme jim od takových fůr, kteréž by v potřebách našich činili, tak jako jinejm formanům platiti, jakož jsou nám pak tíž Přeloučtí na sebe list a jistotu pod pečetí téhož městečka na to, jak se v tom k nám i bu- doucím našim dědicům chovati mají, učinili. Též také jim Přelouckým nynějším i budoucím tuto milost činíme a za budoucí právo při tom městečku ustanovujem, aby jedenkaždý z obyvatelův osedlých i neosedlých mohl a mohli statek svůj všeli- jakej dáti neb odkázati za zdravého života neb na smrtedlné posteli kšaftem a zá- pisem, knihami městskejmi, komuž by se koli zdálo a líbilo, beze vší a všelikteraké budoucích našich držitelův Přelouckých překážky; jestliže by pak kdo umřel a statku svého nezřídil kšaftem ani zápisem, takovej statek nepořízenej toho umrlého na nej- bližšího přítele jeho s městečkem trpícího aby připadl. Pakli by žádného přítele tu při městečku a při tom právě nebylo, takovej statek nepořízenej všecek na purk- mistra a konšely i všecku obec městečka Přeloučí nynější i budoucí připadnouti má, a oni purkmistr a konšelé aby ten statek na dvě rozdělili, jeden díl aby k obci obrátili a druhý k špitálu Přelouckýmu. I chtíce my svrchupsaný Jan z Pernšteina, aby oni Přeloučští nynější i bu- doucí při tom při všem, co se v tomto listu našem píše, v celosti a bez přerušení od nás, dědicův a budoucích potomkův našich, pánův a držitelův panství Pardub- ského a městečka Přelouče, zachováni byli, tento list jsme pečetí naší stvrditi a jim jej vydati rozkázali. Jenž jest psán a dán na zámku našem Pardubicích v outerý před svatým Jiřím léta od narození Syna božího tisícího pětistého čtyrycátého osmého počítajíc. Opis novější v katastrálních aktech arch. zemsk. král. Česk. 526. Jan z Pernšteina potvrzuje trhovou smlouvu, kterouž prodal Walter Cluger z Rukheru dědičnou rychtu v Rukheru s forberkem, se sedlákem Valt. Lychým, svobodnou krčmou a mlejnem hejtmanu hrabství Kladského Janovi Progovi z Velnic. — V Kladsku ve čtvrtek po sv. Jiří (26. dubna) 1548. (Orig. perg. něm. v arch. česk. místodrž. č. 1304.) 527. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a Adamem Sádovským z Sloupna v Sádové, kterou Pernštein prodává vesnice Rozběžice za 495 kop 12 gr. č. — 1548 ve čtvrtek po sv. Marku [26. dubna]. (D.Z. 47. H. 13.) 528. Jan z Pernšteina vyznává, že jest dlužen vládyce Hanušovi Staňkovi z Kory- tova 150 �P gr. č. — 1548 v pátek po sv. Jiří (27. dubna.) (Orig. pap. v arch. míst. kr. Česk. č. 1337.) 529. Jan z Pernšteina smlouvou s kapitulou Olomuckou odstraňuje některé neshody obapolných poddaných. — V Tovačově 1548, 16. května. Léta Páně tisícího pětistého čtyrydcátého vosmého v středu před sv. Duchem na zámku Tovačově námi Václavem Haugvicem z Biskupic a na Hranicích, Hynkem
520 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina A my povinovati jsme a budeme jim od takových fůr, kteréž by v potřebách našich činili, tak jako jinejm formanům platiti, jakož jsou nám pak tíž Přeloučtí na sebe list a jistotu pod pečetí téhož městečka na to, jak se v tom k nám i bu- doucím našim dědicům chovati mají, učinili. Též také jim Přelouckým nynějším i budoucím tuto milost činíme a za budoucí právo při tom městečku ustanovujem, aby jedenkaždý z obyvatelův osedlých i neosedlých mohl a mohli statek svůj všeli- jakej dáti neb odkázati za zdravého života neb na smrtedlné posteli kšaftem a zá- pisem, knihami městskejmi, komuž by se koli zdálo a líbilo, beze vší a všelikteraké budoucích našich držitelův Přelouckých překážky; jestliže by pak kdo umřel a statku svého nezřídil kšaftem ani zápisem, takovej statek nepořízenej toho umrlého na nej- bližšího přítele jeho s městečkem trpícího aby připadl. Pakli by žádného přítele tu při městečku a při tom právě nebylo, takovej statek nepořízenej všecek na purk- mistra a konšely i všecku obec městečka Přeloučí nynější i budoucí připadnouti má, a oni purkmistr a konšelé aby ten statek na dvě rozdělili, jeden díl aby k obci obrátili a druhý k špitálu Přelouckýmu. I chtíce my svrchupsaný Jan z Pernšteina, aby oni Přeloučští nynější i bu- doucí při tom při všem, co se v tomto listu našem píše, v celosti a bez přerušení od nás, dědicův a budoucích potomkův našich, pánův a držitelův panství Pardub- ského a městečka Přelouče, zachováni byli, tento list jsme pečetí naší stvrditi a jim jej vydati rozkázali. Jenž jest psán a dán na zámku našem Pardubicích v outerý před svatým Jiřím léta od narození Syna božího tisícího pětistého čtyrycátého osmého počítajíc. Opis novější v katastrálních aktech arch. zemsk. král. Česk. 526. Jan z Pernšteina potvrzuje trhovou smlouvu, kterouž prodal Walter Cluger z Rukheru dědičnou rychtu v Rukheru s forberkem, se sedlákem Valt. Lychým, svobodnou krčmou a mlejnem hejtmanu hrabství Kladského Janovi Progovi z Velnic. — V Kladsku ve čtvrtek po sv. Jiří (26. dubna) 1548. (Orig. perg. něm. v arch. česk. místodrž. č. 1304.) 527. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a Adamem Sádovským z Sloupna v Sádové, kterou Pernštein prodává vesnice Rozběžice za 495 kop 12 gr. č. — 1548 ve čtvrtek po sv. Marku [26. dubna]. (D.Z. 47. H. 13.) 528. Jan z Pernšteina vyznává, že jest dlužen vládyce Hanušovi Staňkovi z Kory- tova 150 �P gr. č. — 1548 v pátek po sv. Jiří (27. dubna.) (Orig. pap. v arch. míst. kr. Česk. č. 1337.) 529. Jan z Pernšteina smlouvou s kapitulou Olomuckou odstraňuje některé neshody obapolných poddaných. — V Tovačově 1548, 16. května. Léta Páně tisícího pětistého čtyrydcátého vosmého v středu před sv. Duchem na zámku Tovačově námi Václavem Haugvicem z Biskupic a na Hranicích, Hynkem
Strana 521
z roku 1548. 521 Bilíkem z Kornic a na Veselí, Janem z Kaunic a na Slavkově, jakož sou byly rozepře a různice mezi urozenejm pánem panem Janem z Pernšteina a na Helfenšteině z jednej, a knězem Markem děkanem a kapitolú kostela Olomouckého a lidmi jejich strany druhé, na nás mocné přestání staly sou se vejpovědi na artykule dolepsané. Item o les, [o] kterejž mezi lidmi Uherčickými a Lobodskými různice jest, totiž od hranic, pastvisk a louk tejž vsi Uherčic až do potoka řečeného Jezda vedle Lo- bodic, a dále od potoka Jezdy až do řeky Moravy, a od řeky Moravy až do mezí městečka Kojetína. Poněvadž smlúva mezi panem Janem z Pernšteina a kapitolú kostela Olomúckého léta tisícího pětistého třicátého osmého pány a do- brejmi lidmi učiněná ukazuje, aby se tím lesem svrchu psanejm Lobodští a Uher- čicští spravedlivě rozdělili, a Uherčicští aby tej polovice od Uherčic roubáním všeli- jakého dříví i pastvami všelijakými bez uplacování užívali a na pastvišči obecním společně pásli: což toho lesu na díl Uherčických odděleno a vyměřeno jest, podlí dotčenej smlúvy bez všelijaký překážky není [nyní] i na budúcí časy [budou] užívati moci, a Lobodští lesu, což na oddíl jich přišlo, tolikéž. Item jakož pán z Pernšteina kapitolu viní, že jsou lidé jejich Uherčicští přes struhu, kteráž slove Vazová, most vnově udělali, kteréhož prvé nebejvalo, lidem jeho na škodu: aby ten most při tom, jakž udělán jest, zůstaven byl; než jestliže by [přes] ten most jedúc lidem páně z Pernšteina škodu dělali, a von toho mostu tu v tom místě trpěti nechtěl, aby ten most zbořen, a kdež prvé bejval, udělán byl. Item poněvadž pán z Pernšteina mosty přes struhu na mlejn Kojetínský udě- lanou a přes struhu, kterouž se voda od mlejna Uherčického pod vantroky odvodí, dělati se podvolil: povinen jest pán podle podvolení svého při dělání mostů těch tak se zachovati. Item jakož kapitola pána z Pernšteina viní, že lidem jejich z Uherčic podlí vejpovědi knězem Janem biskupem Holomouckým, svaté hříše [sic] císařském kan- clířem, mezi Kojetínskými a Uherčickými učiněnej na polích Kojetínu příslušejících a pastviščích pásti brání, vyslyšíce svědky obojí strany, na naučení pánův soudcí, JMtem takto vypovídáme: Poněvadž pán z Pernšteina větším počtem svědků provodí, že sou Uherčicští na pastviščích Kojetínských níže pod ta místa, kdež slovou Stávky, pásti nesměli, že Uherčicští odtud níže Kojetínu na těch pastviščích pásti práva nemají. Item což se močidl při vsi Uherčicích, tření konopí při tom močidle a spou- štění vody z toho močidla do řek Kojetínských dotýče: poněvadž sou se strany o to snesly, aby Uherčickým tu v těch místech konopí tříti nebránili, než aby Uherčicští z toho močidla vody do řek Kojetínských nepouštěli, povinni sou se k sobě tak zachovati. Item o most na blatech u Polkovic přes příkopu vnově udělanú, přes kterejž Polkovščí do Tovačova a od lesův jezdí: poněvadž pán z Pernšteina ten most dě- lati se podvolil, to při tom zachováno buď na potomní časy. Archiv Český XX. 66
z roku 1548. 521 Bilíkem z Kornic a na Veselí, Janem z Kaunic a na Slavkově, jakož sou byly rozepře a různice mezi urozenejm pánem panem Janem z Pernšteina a na Helfenšteině z jednej, a knězem Markem děkanem a kapitolú kostela Olomouckého a lidmi jejich strany druhé, na nás mocné přestání staly sou se vejpovědi na artykule dolepsané. Item o les, [o] kterejž mezi lidmi Uherčickými a Lobodskými různice jest, totiž od hranic, pastvisk a louk tejž vsi Uherčic až do potoka řečeného Jezda vedle Lo- bodic, a dále od potoka Jezdy až do řeky Moravy, a od řeky Moravy až do mezí městečka Kojetína. Poněvadž smlúva mezi panem Janem z Pernšteina a kapitolú kostela Olomúckého léta tisícího pětistého třicátého osmého pány a do- brejmi lidmi učiněná ukazuje, aby se tím lesem svrchu psanejm Lobodští a Uher- čicští spravedlivě rozdělili, a Uherčicští aby tej polovice od Uherčic roubáním všeli- jakého dříví i pastvami všelijakými bez uplacování užívali a na pastvišči obecním společně pásli: což toho lesu na díl Uherčických odděleno a vyměřeno jest, podlí dotčenej smlúvy bez všelijaký překážky není [nyní] i na budúcí časy [budou] užívati moci, a Lobodští lesu, což na oddíl jich přišlo, tolikéž. Item jakož pán z Pernšteina kapitolu viní, že jsou lidé jejich Uherčicští přes struhu, kteráž slove Vazová, most vnově udělali, kteréhož prvé nebejvalo, lidem jeho na škodu: aby ten most při tom, jakž udělán jest, zůstaven byl; než jestliže by [přes] ten most jedúc lidem páně z Pernšteina škodu dělali, a von toho mostu tu v tom místě trpěti nechtěl, aby ten most zbořen, a kdež prvé bejval, udělán byl. Item poněvadž pán z Pernšteina mosty přes struhu na mlejn Kojetínský udě- lanou a přes struhu, kterouž se voda od mlejna Uherčického pod vantroky odvodí, dělati se podvolil: povinen jest pán podle podvolení svého při dělání mostů těch tak se zachovati. Item jakož kapitola pána z Pernšteina viní, že lidem jejich z Uherčic podlí vejpovědi knězem Janem biskupem Holomouckým, svaté hříše [sic] císařském kan- clířem, mezi Kojetínskými a Uherčickými učiněnej na polích Kojetínu příslušejících a pastviščích pásti brání, vyslyšíce svědky obojí strany, na naučení pánův soudcí, JMtem takto vypovídáme: Poněvadž pán z Pernšteina větším počtem svědků provodí, že sou Uherčicští na pastviščích Kojetínských níže pod ta místa, kdež slovou Stávky, pásti nesměli, že Uherčicští odtud níže Kojetínu na těch pastviščích pásti práva nemají. Item což se močidl při vsi Uherčicích, tření konopí při tom močidle a spou- štění vody z toho močidla do řek Kojetínských dotýče: poněvadž sou se strany o to snesly, aby Uherčickým tu v těch místech konopí tříti nebránili, než aby Uherčicští z toho močidla vody do řek Kojetínských nepouštěli, povinni sou se k sobě tak zachovati. Item o most na blatech u Polkovic přes příkopu vnově udělanú, přes kterejž Polkovščí do Tovačova a od lesův jezdí: poněvadž pán z Pernšteina ten most dě- lati se podvolil, to při tom zachováno buď na potomní časy. Archiv Český XX. 66
Strana 522
522 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Item o louku okopanú u Oplocan: z tej louky aby se seno sklízelo konečně do sv. Bartoloměje na budúcí časy, a hned po sv. Bartoloměji lidé Polkovščí s ji- nejmi lidmi k Tovačovu příslušejícími pásti mají, jakž o tom smlúva mezi panem Ctiborem z Cimburku, na ten čas hejtmanem markrabství Moravského, a kapitolú kostela Olomúckého učiněná ukazuje. Item o lamfešt mlejna Hrubčického, jak při tom zachováno býti má. Poněvadž se nachází, když jest předešle o to různice byla, že jsou se pán z Pernšteina a ka- pitola snesli, aby mlynáři od obou stran vydaní, jak ten lamfešt držán býti má, kole vbili, a obojí strany svědkové se srovnávají, ten kůl, kterejž v lomfeštu vbit a zdíří železnú obtočen a hřebík železný do něho vražen jest, že jest na místo dobit tak, aby lamfešt u toho mlejna vejš kladen nebyl na budúcí časy; a nad tím vejše druhej kůl též zdíří železnú obtočen, uprostřed hřebíkem železnejm také na místo doražen, aby vejš voda nad ten kůl se nedržela; a jestliže by voda příbytní přišla, aby úpustami, kteréž zdělané jsou, voda zbyteční se pouštěla: povinny sou se obě strany při tom tak zachovati. A jiní kolové, kteříž se není aneb na po- tomní časy u lamfeštu bíti budú, s těmi dvěma svrchupsanejmi koly hamem srovnány buďte. Item o pasení Kralických na blatech pod Hrubčici: poněvadž pán z Pernšteina provodí, že sou lidé Kralicščí, jakž pan Ctibor z Cimburku blata pod Hrubčici osušiti dal, na těch blatech až po louky Klopotovské pásali, Kralicští tu po ta místa spolu s Hrubčickými právo pásti mají. Item most u Vitonic: aby toho Vitonští vůli měli, most sobě dělati není i na časy budúcí pro vejhon koní a dobytkův svejch na pastviskách zšíří, jakž toho po- třebu uznají; než před tím mostem ode vsi aby kolové vbiti dali, tak aby přes ten most do vsi ani ze vsi s vozy se jezditi nemohlo. Item o stavidla pod mlejnem Kralickým, kteráž sobě kapitola stěžuje, že mlynář Kralický, když mu se zdá, vodu jimi pouští na škodu mlejnu Hrubčickému, a smlúva o to učiněná ukazuje, že se tudy voda pouštěti nemá, než při cízení pří- kopy; a protož aby se tu, kdež sou ty stavidla, zemí zavezlo, aby voda tudy cho- diti nemohla; než kdyby příkopu cíditi potřebí bylo, bude se moci v tom místě prokopati, a jakž se příkopa vycídí, zase zemí zavísti. A pro budúcí pamět každý straně tuto jednu vejpověď pod pečetmi našimi visutejmi v jednostejná slova napsanú dali sme. Stalo se léta a dne nahoře psaného. Orig. perg. archivu zámeckého v Tovačově č. 19. 530. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a Janem Hostinským z Walšteina, kterou prodává Pernštein vesnice Heřmanice, Brod, Slotov, Krabřice, Vyhnánov a Proruby za 1500 kop gr. česk. — 1548 v pondělí po sv. Trojici [28. května]. (D.Z. 47. H. 7.)
522 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina Item o louku okopanú u Oplocan: z tej louky aby se seno sklízelo konečně do sv. Bartoloměje na budúcí časy, a hned po sv. Bartoloměji lidé Polkovščí s ji- nejmi lidmi k Tovačovu příslušejícími pásti mají, jakž o tom smlúva mezi panem Ctiborem z Cimburku, na ten čas hejtmanem markrabství Moravského, a kapitolú kostela Olomúckého učiněná ukazuje. Item o lamfešt mlejna Hrubčického, jak při tom zachováno býti má. Poněvadž se nachází, když jest předešle o to různice byla, že jsou se pán z Pernšteina a ka- pitola snesli, aby mlynáři od obou stran vydaní, jak ten lamfešt držán býti má, kole vbili, a obojí strany svědkové se srovnávají, ten kůl, kterejž v lomfeštu vbit a zdíří železnú obtočen a hřebík železný do něho vražen jest, že jest na místo dobit tak, aby lamfešt u toho mlejna vejš kladen nebyl na budúcí časy; a nad tím vejše druhej kůl též zdíří železnú obtočen, uprostřed hřebíkem železnejm také na místo doražen, aby vejš voda nad ten kůl se nedržela; a jestliže by voda příbytní přišla, aby úpustami, kteréž zdělané jsou, voda zbyteční se pouštěla: povinny sou se obě strany při tom tak zachovati. A jiní kolové, kteříž se není aneb na po- tomní časy u lamfeštu bíti budú, s těmi dvěma svrchupsanejmi koly hamem srovnány buďte. Item o pasení Kralických na blatech pod Hrubčici: poněvadž pán z Pernšteina provodí, že sou lidé Kralicščí, jakž pan Ctibor z Cimburku blata pod Hrubčici osušiti dal, na těch blatech až po louky Klopotovské pásali, Kralicští tu po ta místa spolu s Hrubčickými právo pásti mají. Item most u Vitonic: aby toho Vitonští vůli měli, most sobě dělati není i na časy budúcí pro vejhon koní a dobytkův svejch na pastviskách zšíří, jakž toho po- třebu uznají; než před tím mostem ode vsi aby kolové vbiti dali, tak aby přes ten most do vsi ani ze vsi s vozy se jezditi nemohlo. Item o stavidla pod mlejnem Kralickým, kteráž sobě kapitola stěžuje, že mlynář Kralický, když mu se zdá, vodu jimi pouští na škodu mlejnu Hrubčickému, a smlúva o to učiněná ukazuje, že se tudy voda pouštěti nemá, než při cízení pří- kopy; a protož aby se tu, kdež sou ty stavidla, zemí zavezlo, aby voda tudy cho- diti nemohla; než kdyby příkopu cíditi potřebí bylo, bude se moci v tom místě prokopati, a jakž se příkopa vycídí, zase zemí zavísti. A pro budúcí pamět každý straně tuto jednu vejpověď pod pečetmi našimi visutejmi v jednostejná slova napsanú dali sme. Stalo se léta a dne nahoře psaného. Orig. perg. archivu zámeckého v Tovačově č. 19. 530. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a Janem Hostinským z Walšteina, kterou prodává Pernštein vesnice Heřmanice, Brod, Slotov, Krabřice, Vyhnánov a Proruby za 1500 kop gr. česk. — 1548 v pondělí po sv. Trojici [28. května]. (D.Z. 47. H. 7.)
Strana 523
z roku 1548. 523 531. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a Burjanem Stranovským z Sovojovic a na Chotělicích, kterou prodává Pernštein vsi Malé i Velké Sekeřice za 1602 kopy gr. č. — 1548 v pondělí po Božím Těle [4. června]. (D.Z. 47. H. 10.) 532. Král Ferdinand postupuje dědictví své, jež od měst Hradce Králové, Chrudimě, Jaromíře, Dvoru a Tábora má postoupené, Janovi z Pernšteina za 45.0021/2 �P gr. pražsk. — 1548 v outerý po sv. Vítu [19. června]. (D.Z. 8. M. 18.) 533. Jan z Pernšteina dává rychtáři a konšelům vsi Biskupic potvrzení, že dvůr v téže vsi od vrchnosti pod plat koupili a že dávají platy za roboty u toho dvora někdy konané. — Na Tovačově 1548, 21. července. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc i s erby svými, pán a pravý dědic panství Tovačovského, známo činíme tímto listem obecně přede všemi, kdež čten anebo čtouce slyšán bude, že sou předstoupili před nás opatrní rychtář a konšelé ze vsi naší Biskupic, věrní milí, zprávu nám dávajíc, za prvních pánuo že sou dvuor, kterýž u nich v dědině páni mívali, pod plat tak, jakž list jejich na to svědčí, koupili a za roboty, kteréž k tomu dvoru činívali, platy že dávají, než že v tom listu nejsou opatřeni, aby se potomně na ně o roboty navracováno nebylo; a při tom poníženú a pokornou prosbou nás prosíce, abychom na ně vzhlédnouti a z milosti své je v tom listem opatřiti ráčili, robot dvořských všelikých aby prázdni byli a k nim potahováni nebyli, z jiného se nevynímajíc, což by potřebí bylo, kromě robot dvor- ských, podle jiných dědin odbývati, i toho dokládajíc, ač těch robot na ten čas ne- dělají, ale že se obávají, aby potomně v takové roboty dvorský zase potahováni nebyli. Poněvadž jest vždy ta vuole má, poddanejm svým všeliká pohodlí, dobrodiní pro zlepšení živností jich činiti, a chtíc, aby dobrotivosti a milosti naší užívati mohli netoliko nynější obyvatelé v též vsi, ale i budoucí jich: z všelikých robot dvořských, kterých ač sou nečinili a činiti povinni nebyli, poněvadž plat za takové roboty dá- vají, ty lidi svrchupsané vsi Biskupic propouštíme a z nich snímáme a mocně prázdna činíme, tak že obyvatelé nynější i budoucí jich žádnejch robot ke dvoru našemu Tovačovskému dělati nemají a povinni nebudou na časy budoucí. A protož my svrchu- psanej Jan z Pernštaina chtíc, aby ti lidé svrchupsaní při tomto našem obdarování od nás i budoucích potomkuov pánuov Tovačovských v celosti zachováni byli, list tento pečetí naší potvrzenej jim k budoucímu zdržení dali sme. Jenž jest dán a psán na zámku našem Tovačově v sobotu před památkou svaté Maří Magdaleny léta od narození Syna božího tisícího pětistého čtyřidcátého osmého počítajíc. Archiv musea Františkova v Brně. Privil. Tovač. f. 115. b. 534. Jan z Pernšteina činí mocnou výpověď v rozepři města Prostějova s městečkem Kralicemi o stav na Hloučeli a o kus loučky u hájku Kralického. — Na Tovačově v středu před sv. Maří Majdalenou [18. července] 1548. (Mus. Frant. Brn., privil. Tovač. f. 47.) 66*
z roku 1548. 523 531. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a Burjanem Stranovským z Sovojovic a na Chotělicích, kterou prodává Pernštein vsi Malé i Velké Sekeřice za 1602 kopy gr. č. — 1548 v pondělí po Božím Těle [4. června]. (D.Z. 47. H. 10.) 532. Král Ferdinand postupuje dědictví své, jež od měst Hradce Králové, Chrudimě, Jaromíře, Dvoru a Tábora má postoupené, Janovi z Pernšteina za 45.0021/2 �P gr. pražsk. — 1548 v outerý po sv. Vítu [19. června]. (D.Z. 8. M. 18.) 533. Jan z Pernšteina dává rychtáři a konšelům vsi Biskupic potvrzení, že dvůr v téže vsi od vrchnosti pod plat koupili a že dávají platy za roboty u toho dvora někdy konané. — Na Tovačově 1548, 21. července. My Jan z Pernšteina a na Helfenšteině oc i s erby svými, pán a pravý dědic panství Tovačovského, známo činíme tímto listem obecně přede všemi, kdež čten anebo čtouce slyšán bude, že sou předstoupili před nás opatrní rychtář a konšelé ze vsi naší Biskupic, věrní milí, zprávu nám dávajíc, za prvních pánuo že sou dvuor, kterýž u nich v dědině páni mívali, pod plat tak, jakž list jejich na to svědčí, koupili a za roboty, kteréž k tomu dvoru činívali, platy že dávají, než že v tom listu nejsou opatřeni, aby se potomně na ně o roboty navracováno nebylo; a při tom poníženú a pokornou prosbou nás prosíce, abychom na ně vzhlédnouti a z milosti své je v tom listem opatřiti ráčili, robot dvořských všelikých aby prázdni byli a k nim potahováni nebyli, z jiného se nevynímajíc, což by potřebí bylo, kromě robot dvor- ských, podle jiných dědin odbývati, i toho dokládajíc, ač těch robot na ten čas ne- dělají, ale že se obávají, aby potomně v takové roboty dvorský zase potahováni nebyli. Poněvadž jest vždy ta vuole má, poddanejm svým všeliká pohodlí, dobrodiní pro zlepšení živností jich činiti, a chtíc, aby dobrotivosti a milosti naší užívati mohli netoliko nynější obyvatelé v též vsi, ale i budoucí jich: z všelikých robot dvořských, kterých ač sou nečinili a činiti povinni nebyli, poněvadž plat za takové roboty dá- vají, ty lidi svrchupsané vsi Biskupic propouštíme a z nich snímáme a mocně prázdna činíme, tak že obyvatelé nynější i budoucí jich žádnejch robot ke dvoru našemu Tovačovskému dělati nemají a povinni nebudou na časy budoucí. A protož my svrchu- psanej Jan z Pernštaina chtíc, aby ti lidé svrchupsaní při tomto našem obdarování od nás i budoucích potomkuov pánuov Tovačovských v celosti zachováni byli, list tento pečetí naší potvrzenej jim k budoucímu zdržení dali sme. Jenž jest dán a psán na zámku našem Tovačově v sobotu před památkou svaté Maří Magdaleny léta od narození Syna božího tisícího pětistého čtyřidcátého osmého počítajíc. Archiv musea Františkova v Brně. Privil. Tovač. f. 115. b. 534. Jan z Pernšteina činí mocnou výpověď v rozepři města Prostějova s městečkem Kralicemi o stav na Hloučeli a o kus loučky u hájku Kralického. — Na Tovačově v středu před sv. Maří Majdalenou [18. července] 1548. (Mus. Frant. Brn., privil. Tovač. f. 47.) 66*
Strana 524
524 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 535. Jan z Pernšteina prodal králi Ferdinandovi za 40.864 �� gr. 9 gr. a 3 pen. č. dědictví své Chlumec zámek, dvůr poplužní s poplužím, město, domy, krčmy, dvory kmecí, město Nový Bydžov a mnohé vsi se vším příslušenstvím a platy. — Ve čtvrtek po Rozeslání sv. apoštolů [19. července] 1548. (Desky Karlšt. VII. M. 22. v arch. zemsk. král. Česk.) 536. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a Mikulášem Štítným z Štítného a na Mo- rašicích, kterou Pernštein prodává ves Rozhovice za 824 kopy 30 gr. č. — 1548 v pátek po památce rozeslání apoštolův [20. července]. (D.Z. 47. H. 12.) 537. Jan z Pernšteina prodal Jindřichovi Štanovskému jinak Mřeňovi z Čechtic za 135 fP gr. č. ves Třebeš, tak jakž to někdy obec města Hradce nad Labem držela a toho králi dskami zemskými postoupila a Jan z Pernšteina zase od krále trhem dané měl. — V sobotu před sv. Maří Majdalenou [21. července] 1548. (Desky Karlšt. VII. M. 24. v arch. zemsk. král. Česk.) 538. Jan z Pernšteina prodal Lidmile z Gerstorfu, manželce někdy Jana Chvalkov- ského z Hustiřan, za 12511/2 P gr. č. ves Svinišťany s rybníkem, tak jakž to někdy obec města Jaromíře držela a králi deskami zemskými postoupila, od kteréhož zase smlouvou trhovou na Pernšteina přešlo. — V sobotu před sv. Maří Majdalenou [21. července] 1548. (Desky Karlšt. VII. M. 24. v arch. zemsk. král. Česk.) 539. Jan z Pernšteina prodal Heřmanovi Lhotskému ze Zásmuk za 3000 �� gr. č. zámek Rabštejnek, dvůr poplužní pustý, Slatiňany tvrz, Škrovad, Trpišuov, Kochanovice, Tejnec, Lhotu, Lipinu, Sobětuchy, Čejkovice, Pohledy, jakž to někdy obec města Chrudimě držela a králi dskami postoupila, od něhož zase Pernšteinovi bylo prodáno. — V sobotu před sv. Maří Majdalenou [21. července] 1548. (Desky Karlšt. VII. M. 25. v arch. zemsk. král. Česk.) 540. Jan z Pernšteina prodalArnoštovi Bryknarovi z Brukšteina za 2582 � gr. č. Hlušce Veliké a Malé oc, což se Janovi z Pernšteina po bratru jeho Vojtěchovi nápadem dostalo. — V pondělí po sv. Maří Magdaleně [23. července] 1548. (Desky Karlšt. VII. M. 26. v arch. zemsk. král. Česk.) 541. Jan z Pernšteina prodal Jiříkovi Černínovi z Černina za 380 fl gr. č. ves Humburky se vším příslušenstvím, jakž to někdy po bratru Vojtěchovi z Pernšteina nápadem se mu dostalo. — V pondělí po sv. Maří Majdaleně [23. července] 1548. — (Desky Karlšt. VII. M. 26. v arch. zemsk. kr. Česk.) 542. Jan z Pernšteina prodal Krištofovi Skuhrovskému ze Skuhrova za 2750 fl gr. č. zboží Louňovské, totiž městečko Louňovice, městečko Domašín s vesnicemi, jakž to někdy obec města Hradiště hory Tábor králi postoupila a od něho zase Pernšteinovi bylo postou- peno. — V outerý u vigilii sv. Jakuba apoštola [24. července] 1548. (Desky Karlšt. VII. M. 27. v arch. zemsk. kr. Česk.) 543. Jan z Pernšteina prodal Přechovi Popovskému z Bezejovic a na Popovicích za 2400 fl gr. č. dědictví své Milovanice, Zelichov, Píčinu, Skrejšov, Pravětice s tvrzí pustou, Bzovou, Hrnčíře, Předbořice, jakž to někdy obec města Hradiště hory Tábor držela a králi dskami postoupila, od něhož zase Pernšteinovi bylo prodáno. — V outerý u vigilii sv. Ja- kuba apoštola [24. července] 1548. (Desky Karlšt. VII. M. 27. v arch. zemsk. král. Česk.) 544. Jan z Pernšteina prodal Jiříkovi z Gerštorfu na Cholticích, poručníku dětí a statku někdy Jiříka Bachtle z Pantenova, k ruce týmž sirotkům za 6250 P gr. č. dědictví
524 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 535. Jan z Pernšteina prodal králi Ferdinandovi za 40.864 �� gr. 9 gr. a 3 pen. č. dědictví své Chlumec zámek, dvůr poplužní s poplužím, město, domy, krčmy, dvory kmecí, město Nový Bydžov a mnohé vsi se vším příslušenstvím a platy. — Ve čtvrtek po Rozeslání sv. apoštolů [19. července] 1548. (Desky Karlšt. VII. M. 22. v arch. zemsk. král. Česk.) 536. Smlouva mezi Janem z Pernšteina a Mikulášem Štítným z Štítného a na Mo- rašicích, kterou Pernštein prodává ves Rozhovice za 824 kopy 30 gr. č. — 1548 v pátek po památce rozeslání apoštolův [20. července]. (D.Z. 47. H. 12.) 537. Jan z Pernšteina prodal Jindřichovi Štanovskému jinak Mřeňovi z Čechtic za 135 fP gr. č. ves Třebeš, tak jakž to někdy obec města Hradce nad Labem držela a toho králi dskami zemskými postoupila a Jan z Pernšteina zase od krále trhem dané měl. — V sobotu před sv. Maří Majdalenou [21. července] 1548. (Desky Karlšt. VII. M. 24. v arch. zemsk. král. Česk.) 538. Jan z Pernšteina prodal Lidmile z Gerstorfu, manželce někdy Jana Chvalkov- ského z Hustiřan, za 12511/2 P gr. č. ves Svinišťany s rybníkem, tak jakž to někdy obec města Jaromíře držela a králi deskami zemskými postoupila, od kteréhož zase smlouvou trhovou na Pernšteina přešlo. — V sobotu před sv. Maří Majdalenou [21. července] 1548. (Desky Karlšt. VII. M. 24. v arch. zemsk. král. Česk.) 539. Jan z Pernšteina prodal Heřmanovi Lhotskému ze Zásmuk za 3000 �� gr. č. zámek Rabštejnek, dvůr poplužní pustý, Slatiňany tvrz, Škrovad, Trpišuov, Kochanovice, Tejnec, Lhotu, Lipinu, Sobětuchy, Čejkovice, Pohledy, jakž to někdy obec města Chrudimě držela a králi dskami postoupila, od něhož zase Pernšteinovi bylo prodáno. — V sobotu před sv. Maří Majdalenou [21. července] 1548. (Desky Karlšt. VII. M. 25. v arch. zemsk. král. Česk.) 540. Jan z Pernšteina prodalArnoštovi Bryknarovi z Brukšteina za 2582 � gr. č. Hlušce Veliké a Malé oc, což se Janovi z Pernšteina po bratru jeho Vojtěchovi nápadem dostalo. — V pondělí po sv. Maří Magdaleně [23. července] 1548. (Desky Karlšt. VII. M. 26. v arch. zemsk. král. Česk.) 541. Jan z Pernšteina prodal Jiříkovi Černínovi z Černina za 380 fl gr. č. ves Humburky se vším příslušenstvím, jakž to někdy po bratru Vojtěchovi z Pernšteina nápadem se mu dostalo. — V pondělí po sv. Maří Majdaleně [23. července] 1548. — (Desky Karlšt. VII. M. 26. v arch. zemsk. kr. Česk.) 542. Jan z Pernšteina prodal Krištofovi Skuhrovskému ze Skuhrova za 2750 fl gr. č. zboží Louňovské, totiž městečko Louňovice, městečko Domašín s vesnicemi, jakž to někdy obec města Hradiště hory Tábor králi postoupila a od něho zase Pernšteinovi bylo postou- peno. — V outerý u vigilii sv. Jakuba apoštola [24. července] 1548. (Desky Karlšt. VII. M. 27. v arch. zemsk. kr. Česk.) 543. Jan z Pernšteina prodal Přechovi Popovskému z Bezejovic a na Popovicích za 2400 fl gr. č. dědictví své Milovanice, Zelichov, Píčinu, Skrejšov, Pravětice s tvrzí pustou, Bzovou, Hrnčíře, Předbořice, jakž to někdy obec města Hradiště hory Tábor držela a králi dskami postoupila, od něhož zase Pernšteinovi bylo prodáno. — V outerý u vigilii sv. Ja- kuba apoštola [24. července] 1548. (Desky Karlšt. VII. M. 27. v arch. zemsk. král. Česk.) 544. Jan z Pernšteina prodal Jiříkovi z Gerštorfu na Cholticích, poručníku dětí a statku někdy Jiříka Bachtle z Pantenova, k ruce týmž sirotkům za 6250 P gr. č. dědictví
Strana 525
z roku 1548. 525 své Smrkovice tvrz pustou, dvůr poplužní pustý, ves Smrkovice celou a dvory kmecí s platem, Vohnišťany, Chomutovice oc, jakž jest to všechno na Jana z Pernšteina nápadem po někdy Vojtěchovi z Pernšteina připadlo. — V sobotu po sv. Jakubu [28. července] 1548. (Desky Karlšt. VII. M. 29. v arch. zemsk. král. Česk.) 545. Jan z Pernšteina prodal Hynkovi Rychnovskému z Rychnova za 1375 fl gr. č. dědictví Koclířov, Bukovinu s podacím kostelním v Koclířově, tak jakž to někdy obec města Dvoru nad Labem držela a jakž to Pernštein trhem postoupeno a dskami zemskými zapsáno má. — V sobotu po sv. Jakubu [28. července] 1548. (Desky Karlšt. VII. M. 30. v arch. zemsk. král. Česk.) 546. Jan z Pernšteina prodal Janovi Holcovi z Nemošic za 1650 fl gr. č. dědictví své Přín Nízký, tvrz pustou, ves celou, dvory kmecí s platem, Přín Vysoký, Probluz s poda- cím kostelním, tak jakž to někdy obec města Hradce Králové nad Labem držela a Jan z Pernšteina to sobě trhem prodáno a dskami zemskými zapsáno má. — V pondělí po sv. Jakubu [30. července] 1548. (Desky Karlšt. VII. N. 1. v arch. zemsk. kr. Česk.) 547. Jan z Pernšteina prodal Janovi staršímu Rodovskému z Hustiřan za 226 fl gr. č. dědictví ves Libotov, jakž to někdy obec města Dvoru nad Labem držela a Pernštein to sobě prodáno a dskami zemskými postoupeno má. — V pondělí po sv. Jakubu [30. července) 1548. (Dsky Karlšt. VII. N. 2. v arch. zemsk. kr. Česk.) 548. Jan z Pernšteina prodal Václavovi Sokolovi z Leskovce za 2950 �P gr. č. dě- dictví Skřivany, Podolib, Kobylici vesnice celé, se dvěma lány pustými mezi grunty Podolib- skými za rybníkem Rehorskejm někdy ode dvora Rehorského, jakž to na Jana z Pernšteina po někdy Vojtěchovi z Pernšteina nápadem se dostalo. — V pondělí po sv. Jakubu [30. čer- vence) 1548. (Desky Karlšt. VII. N. 2. v arch. zemsk. král. Česk.) 549. Jan z Pernšteina prodal Hamzovi ze Zábědovic za 928 � 44 gr. 4 pen. č. dě- dictví ve Světím s podacím kostelním, krom luk k témuž podacímu, kteréž jsou obráceny k sv. Anně k špitálu do Hradce nad Labem, tak jakž to někdy obec města Hradce nad Labem držela a jakž to Pernštein trhem prodané a dskami postoupené má. — V ponděli po sv. Jakubu [30. července] 1548. (Desky Karlšt. VII. N. 3. v arch. zemsk. kr. Česk.) 550. Jan z Pernšteina prodal Elišce z Chlumu za 1271 ſP 53 gr. 1 pen. č. dědictví své Neděliště ves celou, tak jakž to někdy obec města Hradce nad Labem držela a jakž to Jan z Pernšteina trhem prodané a dskami zemskými postoupené má. — V pondělí po sv. Jakubu [30. července] 1548. (Desky Karlšt. VII. N. 3. v arch. zemsk. kr. Česk.) 551. Jan z Pernšteina prodal Alšovi Rodovskému z Hustiřan za 650 fP gr. č. dě- dictví své Sviňarky Malé, Sviňarky Veliké, s dílem řeky Vorlice a ostrovem, jakž to někdy obec města Králové Hradce nad Labem držela, dskami zemskými králi postoupila a od něho zase Janovi z Pernšteina prodáno bylo. — V pondělí den sv. Sixta [6. srpna] 1548. (Desky Karlšt. VII. N. 7. v arch. zemsk. král. Česk.)
z roku 1548. 525 své Smrkovice tvrz pustou, dvůr poplužní pustý, ves Smrkovice celou a dvory kmecí s platem, Vohnišťany, Chomutovice oc, jakž jest to všechno na Jana z Pernšteina nápadem po někdy Vojtěchovi z Pernšteina připadlo. — V sobotu po sv. Jakubu [28. července] 1548. (Desky Karlšt. VII. M. 29. v arch. zemsk. král. Česk.) 545. Jan z Pernšteina prodal Hynkovi Rychnovskému z Rychnova za 1375 fl gr. č. dědictví Koclířov, Bukovinu s podacím kostelním v Koclířově, tak jakž to někdy obec města Dvoru nad Labem držela a jakž to Pernštein trhem postoupeno a dskami zemskými zapsáno má. — V sobotu po sv. Jakubu [28. července] 1548. (Desky Karlšt. VII. M. 30. v arch. zemsk. král. Česk.) 546. Jan z Pernšteina prodal Janovi Holcovi z Nemošic za 1650 fl gr. č. dědictví své Přín Nízký, tvrz pustou, ves celou, dvory kmecí s platem, Přín Vysoký, Probluz s poda- cím kostelním, tak jakž to někdy obec města Hradce Králové nad Labem držela a Jan z Pernšteina to sobě trhem prodáno a dskami zemskými zapsáno má. — V pondělí po sv. Jakubu [30. července] 1548. (Desky Karlšt. VII. N. 1. v arch. zemsk. kr. Česk.) 547. Jan z Pernšteina prodal Janovi staršímu Rodovskému z Hustiřan za 226 fl gr. č. dědictví ves Libotov, jakž to někdy obec města Dvoru nad Labem držela a Pernštein to sobě prodáno a dskami zemskými postoupeno má. — V pondělí po sv. Jakubu [30. července) 1548. (Dsky Karlšt. VII. N. 2. v arch. zemsk. kr. Česk.) 548. Jan z Pernšteina prodal Václavovi Sokolovi z Leskovce za 2950 �P gr. č. dě- dictví Skřivany, Podolib, Kobylici vesnice celé, se dvěma lány pustými mezi grunty Podolib- skými za rybníkem Rehorskejm někdy ode dvora Rehorského, jakž to na Jana z Pernšteina po někdy Vojtěchovi z Pernšteina nápadem se dostalo. — V pondělí po sv. Jakubu [30. čer- vence) 1548. (Desky Karlšt. VII. N. 2. v arch. zemsk. král. Česk.) 549. Jan z Pernšteina prodal Hamzovi ze Zábědovic za 928 � 44 gr. 4 pen. č. dě- dictví ve Světím s podacím kostelním, krom luk k témuž podacímu, kteréž jsou obráceny k sv. Anně k špitálu do Hradce nad Labem, tak jakž to někdy obec města Hradce nad Labem držela a jakž to Pernštein trhem prodané a dskami postoupené má. — V ponděli po sv. Jakubu [30. července] 1548. (Desky Karlšt. VII. N. 3. v arch. zemsk. kr. Česk.) 550. Jan z Pernšteina prodal Elišce z Chlumu za 1271 ſP 53 gr. 1 pen. č. dědictví své Neděliště ves celou, tak jakž to někdy obec města Hradce nad Labem držela a jakž to Jan z Pernšteina trhem prodané a dskami zemskými postoupené má. — V pondělí po sv. Jakubu [30. července] 1548. (Desky Karlšt. VII. N. 3. v arch. zemsk. kr. Česk.) 551. Jan z Pernšteina prodal Alšovi Rodovskému z Hustiřan za 650 fP gr. č. dě- dictví své Sviňarky Malé, Sviňarky Veliké, s dílem řeky Vorlice a ostrovem, jakž to někdy obec města Králové Hradce nad Labem držela, dskami zemskými králi postoupila a od něho zase Janovi z Pernšteina prodáno bylo. — V pondělí den sv. Sixta [6. srpna] 1548. (Desky Karlšt. VII. N. 7. v arch. zemsk. král. Česk.)
Strana 526
526 A. XXXII. b. Dodavky k dopisům Jana a Vojtěcha z Pernšteina. Vydává František Dvorský. (Čísla 1—453 tištěna jsou v tomto dílu XX. str. 1—276.) 454. Petr z Rosenberka oznamuje Krištoforovi ze Švamberka, že Vojtěch syn páně Vilíma z Pernšteina již jest hofmistrem. — Na Krumlově 1514, 10. dubna. (Archiv Český XI. str. 158.) 455. Ve výzvě Petra z Rosenberka a nejvyšších úředníkův zemských k vyšším stavům kraje Prachenského, aby na sjezd do Benešova ke dni 7. července se sjeli, jmenován jako nejvyšší hofmistr na třetím místě Vojtěch z Pernšteina. — Na hradě Pražském 1516, 28. května. (Archiv Český VII. str. 166 č. 178.) 456. Vilém z Pernšteina Bejchorskému, že neví o velikých službách, které by byl synu jeho Vojtěchovi prokázal. — V Pardubicích 1520, 1 února. (Archiv Český I. str. 80 č. 12.) 457. Vilém z Pernšteina Janovi Bornemissovi z Březenic, hrabí Prešpurskému, do- poroučí syna svého Jana, kterýž jest při dvoře krále Ludvíka. — V Prostějově 1520, 4. října. (Archiv Český II. str. 139 č. 93.) 458. Zdeněk Lev z Rožmitála Petrovi z Rosenberka o jmenování Jana z Pernšteina komorníkem markrabství Moravského. — Na Sýcově 1520, 24. října. (Archiv Český VIII. str. 186 č. 251.) 459. Vilém z Pernšteina biskupovi Vacovskému děkuje za lásku synu jeho Janovi prokazovanou. — V Hranicích 1520, 10. prosince. (Archiv Český II. str. 152 čís. 113.) 460. Král Ludvík táže se soudcův zemských v markrabství Moravském, jak naložili stavové moravští s berní, kterou králi Vladislavovi na zaplacení dluhů byli povolili; v kterémž listu zmiňuje se, že nejednou rozkazovali a psali Janovi z Pernšteina a jiným v téže věci. — Na Budíně 1520, 31. prosince. (Archiv Český XI. str. 334 čís. 119.) 461. Herald z Říčan podává Petrovi z Rosenberka zprávy o sněmu a oznamuje, že Vojtěch z Pernšteina s jinými má jeti ihned pro krále. — V Štěkni 1521, 20. prosince. (Archiv Český XII. str. 46 čís. 1383.) 462. Zdeněk Lev [z Rožmitála] předkládá Petrovi z Rosenberka návrh, jak by král doplniti měl místa v soudu zemském; mezi osobami na předním místě jmenován Vojtěch z Pernšteina. — 1522 na konci, nebo 1523 před 23. únorem. (Archiv Č. XII. str. 65 čís. 1416.) 463. Zdeněk Lev z Rožmitála nejmenovanému o knížatech a pánech, kteříž do Prahy ku králi přijeli, mezi nimiž pan Vojtěch z Pernšteina a bratr jeho Jan z Moravy. — Bez místa 1523, únor. (Archiv Český VIII. str. 207 č. 268.) 464. Král Ludvík oznamuje nejmenovanému, že není zapotřebí, aby Jan z Pernšteina s některými jinými osobami stavu panského a rytířského markrabství Moravského k němu do Budína ke dni 8. září se vypravil. — Na Budíně v neděli po sv. Tiburcí 14. srpna] 1524. (Op. souč. v arch. m. Brna.)
526 A. XXXII. b. Dodavky k dopisům Jana a Vojtěcha z Pernšteina. Vydává František Dvorský. (Čísla 1—453 tištěna jsou v tomto dílu XX. str. 1—276.) 454. Petr z Rosenberka oznamuje Krištoforovi ze Švamberka, že Vojtěch syn páně Vilíma z Pernšteina již jest hofmistrem. — Na Krumlově 1514, 10. dubna. (Archiv Český XI. str. 158.) 455. Ve výzvě Petra z Rosenberka a nejvyšších úředníkův zemských k vyšším stavům kraje Prachenského, aby na sjezd do Benešova ke dni 7. července se sjeli, jmenován jako nejvyšší hofmistr na třetím místě Vojtěch z Pernšteina. — Na hradě Pražském 1516, 28. května. (Archiv Český VII. str. 166 č. 178.) 456. Vilém z Pernšteina Bejchorskému, že neví o velikých službách, které by byl synu jeho Vojtěchovi prokázal. — V Pardubicích 1520, 1 února. (Archiv Český I. str. 80 č. 12.) 457. Vilém z Pernšteina Janovi Bornemissovi z Březenic, hrabí Prešpurskému, do- poroučí syna svého Jana, kterýž jest při dvoře krále Ludvíka. — V Prostějově 1520, 4. října. (Archiv Český II. str. 139 č. 93.) 458. Zdeněk Lev z Rožmitála Petrovi z Rosenberka o jmenování Jana z Pernšteina komorníkem markrabství Moravského. — Na Sýcově 1520, 24. října. (Archiv Český VIII. str. 186 č. 251.) 459. Vilém z Pernšteina biskupovi Vacovskému děkuje za lásku synu jeho Janovi prokazovanou. — V Hranicích 1520, 10. prosince. (Archiv Český II. str. 152 čís. 113.) 460. Král Ludvík táže se soudcův zemských v markrabství Moravském, jak naložili stavové moravští s berní, kterou králi Vladislavovi na zaplacení dluhů byli povolili; v kterémž listu zmiňuje se, že nejednou rozkazovali a psali Janovi z Pernšteina a jiným v téže věci. — Na Budíně 1520, 31. prosince. (Archiv Český XI. str. 334 čís. 119.) 461. Herald z Říčan podává Petrovi z Rosenberka zprávy o sněmu a oznamuje, že Vojtěch z Pernšteina s jinými má jeti ihned pro krále. — V Štěkni 1521, 20. prosince. (Archiv Český XII. str. 46 čís. 1383.) 462. Zdeněk Lev [z Rožmitála] předkládá Petrovi z Rosenberka návrh, jak by král doplniti měl místa v soudu zemském; mezi osobami na předním místě jmenován Vojtěch z Pernšteina. — 1522 na konci, nebo 1523 před 23. únorem. (Archiv Č. XII. str. 65 čís. 1416.) 463. Zdeněk Lev z Rožmitála nejmenovanému o knížatech a pánech, kteříž do Prahy ku králi přijeli, mezi nimiž pan Vojtěch z Pernšteina a bratr jeho Jan z Moravy. — Bez místa 1523, únor. (Archiv Český VIII. str. 207 č. 268.) 464. Král Ludvík oznamuje nejmenovanému, že není zapotřebí, aby Jan z Pernšteina s některými jinými osobami stavu panského a rytířského markrabství Moravského k němu do Budína ke dni 8. září se vypravil. — Na Budíně v neděli po sv. Tiburcí 14. srpna] 1524. (Op. souč. v arch. m. Brna.)
Strana 527
A. XXXII. b. Dodavky k dopisům z let 1514 až 1529. 527 465. Zdeněk Lev z Rožmitála synu svému Adamovi oznamuje vedle jiných zpráv, že panu Vojtěchovi z Pernšteina zemřel syn dne 24. února. — Na hradě Pražském 1526, 3. března. (Archiv Český VIII. č. 429 str. 319.) 466. Zdeněk Lev z Rožmitála Vojtěchovi z Pernšteina, aby brzy do Prahy se vy- pravil, kamž již někteří pánové se sjeli, o zahynutí krále Ludvíka oc. — Na Blatné 1526, 13. září. (Archiv Český X. str. 128 č. 612.) 467. Zdeněk Lev z Rožmitála napomíná stavy, kteří daň králi sněmem svolenou ne- složili, aby ji na Karlšteině položili, mezi kterýmiž jest jmenován na prvním místě Vojtěch z Pernšteina. — Na hradě Pražském 1527, 4. července. (Archiv Český X. str. 157 čís. 650.) 468. Vojtěch z Pernšteina, jako nejvyšší hejtman královský a hofmistr království Českého, vyzývá stavy i všecko obyvatelstvo kraje Bechyňského, aby sáhli na odpovědníka zemského Erkuleše Trčku. — 1527, 14. srpna. Vojtěch z Pernšteina a na Pardubicích, krále JMti najvyšší hajtman a hof- mistr království Českého, urozeným pánóm pánóm, urozeným a statečným pánóm rytieřóm, urozeným vládykám, múdrým a opatrným městuom kraje Bechynského, i jiným všem obyvateluom téhož kraje, pánuom přáteluom mým milým. Službu svú VMtem a vám vzkazuji a věděti VMtem a vám všem dávám, že Erkulešovi Trčkovi i jeho pomocníkuom glajt na den sv. Bartoloměje nyní najprvé příštího vyjíti má. Kdež pak týž Erkuleš bez smlúvy a konce učiněného o válku, kterúž vede do tohoto královstvie, ven z země jede: protož vědúce takovú věc, před týmž Erkulešem a pomocníky jeho se optajte, a o tom v městech, v městečkách provolati dajte, a k němu se zachovajte i k pomocníkuom a fedrovníkuom jeho tak, jako k odpovědníku krále JMti, tohoto královstvie, podlé práva a zřízení zemského, a naň a na pomocníky i fedrovníky jeho jakožto na odpovědníky sáhněte, kdež [by] koli od VMtí a vás postiženi mohli býti. Dán na hradě Pražském v středu po sv. Vavřinci léta oc XXVII. Archiv musea král. Českého. Orig. 469. Delfin z Haugvic radě města Chebu, že král pospíchá do Řezna, pán z Pern- šteina že uvázal se v držení Zelené Hory. — Na hradě Pražském v pondělí Velikonoční [13. dub.] 1528. (Orig. něm. arch. m. Chebu). 470. Lev z Rožmitála, Vojtěch z Pernšteina, Jaroslav z Šelmberka a jiní žádají Krištofora z Švamberka a Jana z Rosenberka, by k urovnání rozepře mezi stavem panským a rytířským na hrad Pražský se dostavili. — Na hradě Pražském 1528, 12. prosince. (Archiv Český X. 239 č. 774.) 471. Zdeněk Lev z Rožmitála, Vojtěch z Pernšteina oc hejtmanům krajským o zří- zení veřejné hotovosti po krajích. — Na hradě Pražském 1529, 11. srpna. (Archiv Český XII. str. 199 čís. 9.)
A. XXXII. b. Dodavky k dopisům z let 1514 až 1529. 527 465. Zdeněk Lev z Rožmitála synu svému Adamovi oznamuje vedle jiných zpráv, že panu Vojtěchovi z Pernšteina zemřel syn dne 24. února. — Na hradě Pražském 1526, 3. března. (Archiv Český VIII. č. 429 str. 319.) 466. Zdeněk Lev z Rožmitála Vojtěchovi z Pernšteina, aby brzy do Prahy se vy- pravil, kamž již někteří pánové se sjeli, o zahynutí krále Ludvíka oc. — Na Blatné 1526, 13. září. (Archiv Český X. str. 128 č. 612.) 467. Zdeněk Lev z Rožmitála napomíná stavy, kteří daň králi sněmem svolenou ne- složili, aby ji na Karlšteině položili, mezi kterýmiž jest jmenován na prvním místě Vojtěch z Pernšteina. — Na hradě Pražském 1527, 4. července. (Archiv Český X. str. 157 čís. 650.) 468. Vojtěch z Pernšteina, jako nejvyšší hejtman královský a hofmistr království Českého, vyzývá stavy i všecko obyvatelstvo kraje Bechyňského, aby sáhli na odpovědníka zemského Erkuleše Trčku. — 1527, 14. srpna. Vojtěch z Pernšteina a na Pardubicích, krále JMti najvyšší hajtman a hof- mistr království Českého, urozeným pánóm pánóm, urozeným a statečným pánóm rytieřóm, urozeným vládykám, múdrým a opatrným městuom kraje Bechynského, i jiným všem obyvateluom téhož kraje, pánuom přáteluom mým milým. Službu svú VMtem a vám vzkazuji a věděti VMtem a vám všem dávám, že Erkulešovi Trčkovi i jeho pomocníkuom glajt na den sv. Bartoloměje nyní najprvé příštího vyjíti má. Kdež pak týž Erkuleš bez smlúvy a konce učiněného o válku, kterúž vede do tohoto královstvie, ven z země jede: protož vědúce takovú věc, před týmž Erkulešem a pomocníky jeho se optajte, a o tom v městech, v městečkách provolati dajte, a k němu se zachovajte i k pomocníkuom a fedrovníkuom jeho tak, jako k odpovědníku krále JMti, tohoto královstvie, podlé práva a zřízení zemského, a naň a na pomocníky i fedrovníky jeho jakožto na odpovědníky sáhněte, kdež [by] koli od VMtí a vás postiženi mohli býti. Dán na hradě Pražském v středu po sv. Vavřinci léta oc XXVII. Archiv musea král. Českého. Orig. 469. Delfin z Haugvic radě města Chebu, že král pospíchá do Řezna, pán z Pern- šteina že uvázal se v držení Zelené Hory. — Na hradě Pražském v pondělí Velikonoční [13. dub.] 1528. (Orig. něm. arch. m. Chebu). 470. Lev z Rožmitála, Vojtěch z Pernšteina, Jaroslav z Šelmberka a jiní žádají Krištofora z Švamberka a Jana z Rosenberka, by k urovnání rozepře mezi stavem panským a rytířským na hrad Pražský se dostavili. — Na hradě Pražském 1528, 12. prosince. (Archiv Český X. 239 č. 774.) 471. Zdeněk Lev z Rožmitála, Vojtěch z Pernšteina oc hejtmanům krajským o zří- zení veřejné hotovosti po krajích. — Na hradě Pražském 1529, 11. srpna. (Archiv Český XII. str. 199 čís. 9.)
Strana 528
528 A. XXXII. b. Dodavky k dopisům pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 472. Zdeněk Lev z Rožmitála, Vojtěch z Pernšteina oc do kraje Boleslavského a do ostatních krajův, aby Slezanům, bude-li potřeba, pomáhali a po kraji aby provolali, že král najímá vojsko. — Na hradě Pražském 1529, 14. srpna. (Archiv Český XII. str. 200 č. 11.) 473. Vojtěch z Pernšteina, Radslav Beřkovský a Wolfart Planknar hejtmané zemští krajským hejtmanům Žateckým, aby ujistili se odpovědníkem Petrem Bibeřicem. — Na hradě Pražském 1529, 18. srpna. (Archiv Český XII. str. 201 č. 12.) 474. Zemští hejtmané, mezi nimi Vojtěch z Pernšteina, všem úředníkům, soudcům zemským a radám královským, aby 24. srpna přijeli do Prahy k poradám. — Na hradě Pražském 1529, 19. srpna. (Archiv Český XII. str. 202 č. 13.) V týž den rozeslali do všech krajův vyzvání o veřejnou hotovost a sebrání berně. (AČ. XII. 203 č. 14.) Sem náležejí také dopisy tamže uveřejněné pod čís, 15, 16, 17, 18, 19, 20, 21, 22, 23, 24, 25, 26, 27. 475. Hejtmané zemští, mezi nimi Vojtěch z Pernšteina, píší Norimberským, aby dali dostatečný průvod Adamovi Pikhartovi až do Tachova. — Na hradě Pražském 1529, 4. října. (Archiv Český XII. str. 232 čís. 55.) — Sem náležejí listy tamže uveřejněné s čísl. 56, 57, 58, 59.) 476. Jan z Pernšteina vyzývá stavy království Českého, aby za ním ke Korneuburku do Rakous táhli proti Turku. — Ve Znojmě 1529, 17. října. Urození páni páni, urození a stateční rytíři a vládyky, vzáctné poctivosti páni Pražané a jiní z měst českých královských, páni bratří, ujcové a přátelé moji milí! Já Jan z Pernšteina a na Helfenšteině, hejtman markrabství Moravského, službu svou VMtem a vám vzkazuji a oznamuji, že císař Turecký míli od Vídně u Dunaje se položil a tu sobě most na tuto stranu k nám přes Dunaj vyměřuje, aby s té strany vostatek země Rakouské pohubil a markrabství Moravské opanoval (čehož pán Bůh uchovej). A protož já ve jméno Boží s tím vojskem a potřebami vojen- skými, kteréž markrabství Moravské podle své možnosti spravilo, k Kornoburku na pospěch táhnu, abych k falckrabovi JMti přitáhl, abychom s pomocí Boží toho břehu brániti mohli, tak aby tyran pohanský na něj se přepraviti nemohl. A protož vás všech i jednoho každého obzvláštně prosím pro svatou víru křesťanskou, že ráčíte pospíšiti za námi, nečekajíce jedni na druhé, poněvadž jich znamenitý počet před sebou máte. Neb znáti můžete, jestliže obmeškáte s pomocí svou, nejprvé nám, potom sobě zle učiniti ráčíte. Myť jsme již pro svatou víru křesťanskou a pro dobré jméno hrdel svých se opovážili, v ruce pánu Bohu všemohoucímu to poručili, aby ráčil náš strážce býti; neb známe, že jest nám lépeji s poctivostí umříti než hanebně zahynouti a tomu se dívati, jaké by tyranství nad dítkami a ženami našimi pohané provozovali. A vždy tu naději ku pánu Bohu všemohoucímu máme, že pomocníkem naším proti takovému tyranu býti ráčí. Na svědomí pak věcí psaných svůj jsem sekryt vlastní dal k tomuto listu přitisknouti. Datum v Znojmě, v neděli po sv. Havlu. B. Paprockého z Glogol Diadochos p. 204.
528 A. XXXII. b. Dodavky k dopisům pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 472. Zdeněk Lev z Rožmitála, Vojtěch z Pernšteina oc do kraje Boleslavského a do ostatních krajův, aby Slezanům, bude-li potřeba, pomáhali a po kraji aby provolali, že král najímá vojsko. — Na hradě Pražském 1529, 14. srpna. (Archiv Český XII. str. 200 č. 11.) 473. Vojtěch z Pernšteina, Radslav Beřkovský a Wolfart Planknar hejtmané zemští krajským hejtmanům Žateckým, aby ujistili se odpovědníkem Petrem Bibeřicem. — Na hradě Pražském 1529, 18. srpna. (Archiv Český XII. str. 201 č. 12.) 474. Zemští hejtmané, mezi nimi Vojtěch z Pernšteina, všem úředníkům, soudcům zemským a radám královským, aby 24. srpna přijeli do Prahy k poradám. — Na hradě Pražském 1529, 19. srpna. (Archiv Český XII. str. 202 č. 13.) V týž den rozeslali do všech krajův vyzvání o veřejnou hotovost a sebrání berně. (AČ. XII. 203 č. 14.) Sem náležejí také dopisy tamže uveřejněné pod čís, 15, 16, 17, 18, 19, 20, 21, 22, 23, 24, 25, 26, 27. 475. Hejtmané zemští, mezi nimi Vojtěch z Pernšteina, píší Norimberským, aby dali dostatečný průvod Adamovi Pikhartovi až do Tachova. — Na hradě Pražském 1529, 4. října. (Archiv Český XII. str. 232 čís. 55.) — Sem náležejí listy tamže uveřejněné s čísl. 56, 57, 58, 59.) 476. Jan z Pernšteina vyzývá stavy království Českého, aby za ním ke Korneuburku do Rakous táhli proti Turku. — Ve Znojmě 1529, 17. října. Urození páni páni, urození a stateční rytíři a vládyky, vzáctné poctivosti páni Pražané a jiní z měst českých královských, páni bratří, ujcové a přátelé moji milí! Já Jan z Pernšteina a na Helfenšteině, hejtman markrabství Moravského, službu svou VMtem a vám vzkazuji a oznamuji, že císař Turecký míli od Vídně u Dunaje se položil a tu sobě most na tuto stranu k nám přes Dunaj vyměřuje, aby s té strany vostatek země Rakouské pohubil a markrabství Moravské opanoval (čehož pán Bůh uchovej). A protož já ve jméno Boží s tím vojskem a potřebami vojen- skými, kteréž markrabství Moravské podle své možnosti spravilo, k Kornoburku na pospěch táhnu, abych k falckrabovi JMti přitáhl, abychom s pomocí Boží toho břehu brániti mohli, tak aby tyran pohanský na něj se přepraviti nemohl. A protož vás všech i jednoho každého obzvláštně prosím pro svatou víru křesťanskou, že ráčíte pospíšiti za námi, nečekajíce jedni na druhé, poněvadž jich znamenitý počet před sebou máte. Neb znáti můžete, jestliže obmeškáte s pomocí svou, nejprvé nám, potom sobě zle učiniti ráčíte. Myť jsme již pro svatou víru křesťanskou a pro dobré jméno hrdel svých se opovážili, v ruce pánu Bohu všemohoucímu to poručili, aby ráčil náš strážce býti; neb známe, že jest nám lépeji s poctivostí umříti než hanebně zahynouti a tomu se dívati, jaké by tyranství nad dítkami a ženami našimi pohané provozovali. A vždy tu naději ku pánu Bohu všemohoucímu máme, že pomocníkem naším proti takovému tyranu býti ráčí. Na svědomí pak věcí psaných svůj jsem sekryt vlastní dal k tomuto listu přitisknouti. Datum v Znojmě, v neděli po sv. Havlu. B. Paprockého z Glogol Diadochos p. 204.
Strana 529
z let 1529 až 1530. 529 477. Hejtmané zemští rozesílají do všech krajův království Českého dopis hejtmana markrabství Moravského Jana z Pernšteina ze dne 17. října 1529 o nebezpečí u Vídně a při Dunaji. — Na hradě Pražském 1529, 27, října. (Archiv Český XII. str. 241 č. 67.) 478. Purkmistr a rada města Znojma žádají Zdeňka Mezeříčského z Lomnice a na Vranově, (kterýž jim oznámil, že vrchnostenských práv svých nad Olbramo-Kostelskými se nevzdá), aby jim nepřekážel u provádění vrchnostenských práv nad Olbramo-Kostelskými a nedovolával se při tom vyfrejmarčení od pana Jana z Pernšteina. — Ve Znojmě feria VI. post Valentini (18. února) 1530. (Konc. v zemsk. arch. Brn., Znojmo III.) 479. Král Ferdinand nařizuje Vojtěchovi z Pernšteina a Janovi Pflugovi z Rabšteina, jako komisařům do Slezska na sněm vyslaným, aby s biskupem Vratislavským vyjednávali o přijetí zemského hejtmanství; kdyby však zdráhal se, aby s knížetem Karlem Minsterberským jednali; se stavy pak o pomoc proti Turku. — V Linci 26. dubna 1530. (List. něm. arch. míst. král. Česk. Kaiserl. Bef. 1530, VI. f. 387.) 480. Zemští hejtmané kr. Č. hejtmanu Moravskému Janovi z Pernšteina a hejtmanům Slezským, aby jim oznámili, zdali Turci jsou v Uhrách a chtějí-li na Moravu a do Slez vtrhnouti. — Na hradě Pražském 1530, 11. května. (Archiv Český XII. str. 301 čís. 154.) 481. Vojtěch z Pernšteina na Pardubicích, nejvyšší hofmistr království Českého a hejtman téhož království, Jana Hofmanna z Gruenpuchlu, vrchního šacmistra a radu králov- ského, prosí za přímluvu ke králi, aby zadržená summa 980 �P gr. č. na úřad hofmistrovský království Českého z královských statků Poděbradských byla mu vyplacena. Přeje si in- strukcí pro úřad hejtmana zemského, a slibuje krali neúnavnou službu. — V Praze 1530, 16. července. — (List latinský v arch. říšsk. min. financí ve Vídni, Böhmen 1530—34. Orig.) 482. Vojtěch z Pernšteina oznamuje Kutnohorským, že nařídil úředníkům svým, aby k vůli bez- pečnosti dali vymýtiti lesy u cest. — Na Pardubicích 1530, 14. října. Službu svú vzkazuji, moudří a opatrní páni Horníci, přátelé milí. Jakož mi píšete o vymajcení lesuov a porostlin v místech nebezpečných: pak jistěť poručení to mají ode mně úředníci moji i také lidé, aby v takových místech nebezpečných takové mýty činili; pak jestliže jest se v čem spozdilo, má to napraveno býti. A takových psaní, kteréž o to činíte, páni Horníci milí, sem od vás vděčen, a za to vás žádám, že péče své od toho neodložíte, anébrž v tom pilnost míti budete, aby se takovým lotruom překáželo, a já jistě z své strany chci také v té věci pilen býti, aby takové lotrovství mohlo dobrajm škodné k přetržení přijíti. Dán na Par- dubicích v pátek před sv. Havlem léta oc XXX. Vojtěch z Pernšteina a na Pardubicích, najvyšší hofmistr království Českého, a hajtman krále JMti téhož království. [In tergo:] Moudrým a opatrným pánuom šefmistruom a radě na Horách Kutnách, přáteluom milým. [Stranou regest:] Pan Vojtěch Pernšteinský, že lesy u cest posekati rozkázal. — Sbírka autogr. p. Fr. Parisa v Praze. Orig. chart. Archiv Český XX. 67
z let 1529 až 1530. 529 477. Hejtmané zemští rozesílají do všech krajův království Českého dopis hejtmana markrabství Moravského Jana z Pernšteina ze dne 17. října 1529 o nebezpečí u Vídně a při Dunaji. — Na hradě Pražském 1529, 27, října. (Archiv Český XII. str. 241 č. 67.) 478. Purkmistr a rada města Znojma žádají Zdeňka Mezeříčského z Lomnice a na Vranově, (kterýž jim oznámil, že vrchnostenských práv svých nad Olbramo-Kostelskými se nevzdá), aby jim nepřekážel u provádění vrchnostenských práv nad Olbramo-Kostelskými a nedovolával se při tom vyfrejmarčení od pana Jana z Pernšteina. — Ve Znojmě feria VI. post Valentini (18. února) 1530. (Konc. v zemsk. arch. Brn., Znojmo III.) 479. Král Ferdinand nařizuje Vojtěchovi z Pernšteina a Janovi Pflugovi z Rabšteina, jako komisařům do Slezska na sněm vyslaným, aby s biskupem Vratislavským vyjednávali o přijetí zemského hejtmanství; kdyby však zdráhal se, aby s knížetem Karlem Minsterberským jednali; se stavy pak o pomoc proti Turku. — V Linci 26. dubna 1530. (List. něm. arch. míst. král. Česk. Kaiserl. Bef. 1530, VI. f. 387.) 480. Zemští hejtmané kr. Č. hejtmanu Moravskému Janovi z Pernšteina a hejtmanům Slezským, aby jim oznámili, zdali Turci jsou v Uhrách a chtějí-li na Moravu a do Slez vtrhnouti. — Na hradě Pražském 1530, 11. května. (Archiv Český XII. str. 301 čís. 154.) 481. Vojtěch z Pernšteina na Pardubicích, nejvyšší hofmistr království Českého a hejtman téhož království, Jana Hofmanna z Gruenpuchlu, vrchního šacmistra a radu králov- ského, prosí za přímluvu ke králi, aby zadržená summa 980 �P gr. č. na úřad hofmistrovský království Českého z královských statků Poděbradských byla mu vyplacena. Přeje si in- strukcí pro úřad hejtmana zemského, a slibuje krali neúnavnou službu. — V Praze 1530, 16. července. — (List latinský v arch. říšsk. min. financí ve Vídni, Böhmen 1530—34. Orig.) 482. Vojtěch z Pernšteina oznamuje Kutnohorským, že nařídil úředníkům svým, aby k vůli bez- pečnosti dali vymýtiti lesy u cest. — Na Pardubicích 1530, 14. října. Službu svú vzkazuji, moudří a opatrní páni Horníci, přátelé milí. Jakož mi píšete o vymajcení lesuov a porostlin v místech nebezpečných: pak jistěť poručení to mají ode mně úředníci moji i také lidé, aby v takových místech nebezpečných takové mýty činili; pak jestliže jest se v čem spozdilo, má to napraveno býti. A takových psaní, kteréž o to činíte, páni Horníci milí, sem od vás vděčen, a za to vás žádám, že péče své od toho neodložíte, anébrž v tom pilnost míti budete, aby se takovým lotruom překáželo, a já jistě z své strany chci také v té věci pilen býti, aby takové lotrovství mohlo dobrajm škodné k přetržení přijíti. Dán na Par- dubicích v pátek před sv. Havlem léta oc XXX. Vojtěch z Pernšteina a na Pardubicích, najvyšší hofmistr království Českého, a hajtman krále JMti téhož království. [In tergo:] Moudrým a opatrným pánuom šefmistruom a radě na Horách Kutnách, přáteluom milým. [Stranou regest:] Pan Vojtěch Pernšteinský, že lesy u cest posekati rozkázal. — Sbírka autogr. p. Fr. Parisa v Praze. Orig. chart. Archiv Český XX. 67
Strana 530
530 A. XXXII. b. Dodavky k dopisům pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 483. Hejtmané zemští Vojtěchovi z Pernšteina, že dobře učinil, když Jetřicha Tluksu slibem zavázal. — Bez místa 1530, 25. října. (Archiv Český XII. str. 404 čís. 339.) — Sem náležejí dopisy tamže uveřejněné s čís. 343, 347, 348. 484. Král Ferdinand oznamuje Kutnohorským, že za faráře Zibohlavského ustanovil kněze Jana Lahvičku, a na faru dal jej uvésti Vojtěchem z Pernšteina. — Na hradě Praž- ském v outerý po Božím na nebe vstoupení [23. května] 1531. — (Original archivu měst. Hory Kutné). 485. Král Ferdinand nařizuje knížeti Karlovi z Minstrberka, aby společně s Janem z Pernšteina urovnal spor mezi městem Opavou a knížetstvím Op., a aby také podal zprávu o neshodě mezi Janem Planknarem s Janem z Pernšteina v příčině sporného pomezí. — V Linci 20. srpna 1531. (Archiv č. místodrž. Naříz. král. 1530—33, sv. VII. f. 258.) 486. Král Ferdinand Kutnohorským, poněvadž proti faráři Kolínskému na faru Zibo- hlavskou podanému činili námitky, že oni mají právo podací, nařizuje, aby právo takové k té faře ukázali před Vojtěchem z Pernšteina. — V Inšpruku v pátek po Všech Svatých 3. listopadu 1531. (Orig. arch. měst. Kutné Hory.) 487. Radové komory české omlouvají se při králi Ferdinandovi, že ne jich vinou listy Vojtěchovi z Pernšteina opozděně bývají dodávány. — Na hradě Pražském 16. ledna 1532. — (List. něm. arch. Česk. míst. Hofberichte 1531—34, IX. p. 94) 488. Král Ferdinand doporučuje biskupovi Vratislavskému, knížeti Karlovi Minstr- berskému a Janovi z Pernšteina k přímluvě Jiřího markrabí Braniborského žádost abatyše v Opavě, aby při nejblíže příštím jednání byla vyřízena. — V Řezně 12. dubna 1532. (Arch. míst. kr. Česk., Král. nař. sv. VII. 1530—33, f. 373.) 489. Zdeněk Lev z Rožmitála Krištoforovi z Švamberka v příčině svatby syna jeho Hendrycha s dcerou Jana z Pernšteina. — Na Teplici 1532, 31. července. (Archiv Český XI. str. 117 č. 965.) 490. Komora česká předkládá s dobrozdáním svým králi Ferdinandovi list Vojtěcha z Pernšteina v příčině jeho požadavku jako rukojmí za dluh královský Sudovi z Řenec. — Na hradě Pražském 23. srpna 1532. (Míst. arch. kr. Česk., Hofber. sv. IX. p. 271.) 491. Komora česká omlouvá se při králi Ferdinandovi, že nedopatřením zaslán byl Janovi z Pernšteina list jemu nenáležející z královské kanceláře. — Na hradě Pražském 23. září 1532. (Arch. míst. kr. Č., Hofberichte 1531—34, sv. IX. p. 295.) 492. Komora česká radí králi Ferdinandovi, aby s Vojtěchem z Pernšteina jako ru- kojmím za dluh královský Sudovi z Řenec v příčině zastavení mu vesnic od panství Podě- bradského se urovnal. — Na hradě Pražském 24. září 1532. (Arch. míst. kr. Č., Zpr. dvorské 1531—34, sv. IX. p. 296.) Téhož roku dne 23. listopadu předkládá komora Ferdinandovi své dobrozdání v pří- čině uvázání se Vojtěcha z Pernšteina v držení vesnic panství Poděbradského za dluh krá- lovský Sudovi z Řenec. (Tamtéž fol. 329.) — Léta 1533, 9. února činila komora králi při- pomenutí, aby v příčině nahoře uvedené s Pernšteinem bylo jednáno. 493. Král Ferdinand nařizuje biskupovi Vratislavskému, knížeti Karlovi z Minster- berka a Janovi z Pernšteina, aby vedle jim z Řezna daného uložení jako komisaři do Opavy
530 A. XXXII. b. Dodavky k dopisům pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 483. Hejtmané zemští Vojtěchovi z Pernšteina, že dobře učinil, když Jetřicha Tluksu slibem zavázal. — Bez místa 1530, 25. října. (Archiv Český XII. str. 404 čís. 339.) — Sem náležejí dopisy tamže uveřejněné s čís. 343, 347, 348. 484. Král Ferdinand oznamuje Kutnohorským, že za faráře Zibohlavského ustanovil kněze Jana Lahvičku, a na faru dal jej uvésti Vojtěchem z Pernšteina. — Na hradě Praž- ském v outerý po Božím na nebe vstoupení [23. května] 1531. — (Original archivu měst. Hory Kutné). 485. Král Ferdinand nařizuje knížeti Karlovi z Minstrberka, aby společně s Janem z Pernšteina urovnal spor mezi městem Opavou a knížetstvím Op., a aby také podal zprávu o neshodě mezi Janem Planknarem s Janem z Pernšteina v příčině sporného pomezí. — V Linci 20. srpna 1531. (Archiv č. místodrž. Naříz. král. 1530—33, sv. VII. f. 258.) 486. Král Ferdinand Kutnohorským, poněvadž proti faráři Kolínskému na faru Zibo- hlavskou podanému činili námitky, že oni mají právo podací, nařizuje, aby právo takové k té faře ukázali před Vojtěchem z Pernšteina. — V Inšpruku v pátek po Všech Svatých 3. listopadu 1531. (Orig. arch. měst. Kutné Hory.) 487. Radové komory české omlouvají se při králi Ferdinandovi, že ne jich vinou listy Vojtěchovi z Pernšteina opozděně bývají dodávány. — Na hradě Pražském 16. ledna 1532. — (List. něm. arch. Česk. míst. Hofberichte 1531—34, IX. p. 94) 488. Král Ferdinand doporučuje biskupovi Vratislavskému, knížeti Karlovi Minstr- berskému a Janovi z Pernšteina k přímluvě Jiřího markrabí Braniborského žádost abatyše v Opavě, aby při nejblíže příštím jednání byla vyřízena. — V Řezně 12. dubna 1532. (Arch. míst. kr. Česk., Král. nař. sv. VII. 1530—33, f. 373.) 489. Zdeněk Lev z Rožmitála Krištoforovi z Švamberka v příčině svatby syna jeho Hendrycha s dcerou Jana z Pernšteina. — Na Teplici 1532, 31. července. (Archiv Český XI. str. 117 č. 965.) 490. Komora česká předkládá s dobrozdáním svým králi Ferdinandovi list Vojtěcha z Pernšteina v příčině jeho požadavku jako rukojmí za dluh královský Sudovi z Řenec. — Na hradě Pražském 23. srpna 1532. (Míst. arch. kr. Česk., Hofber. sv. IX. p. 271.) 491. Komora česká omlouvá se při králi Ferdinandovi, že nedopatřením zaslán byl Janovi z Pernšteina list jemu nenáležející z královské kanceláře. — Na hradě Pražském 23. září 1532. (Arch. míst. kr. Č., Hofberichte 1531—34, sv. IX. p. 295.) 492. Komora česká radí králi Ferdinandovi, aby s Vojtěchem z Pernšteina jako ru- kojmím za dluh královský Sudovi z Řenec v příčině zastavení mu vesnic od panství Podě- bradského se urovnal. — Na hradě Pražském 24. září 1532. (Arch. míst. kr. Č., Zpr. dvorské 1531—34, sv. IX. p. 296.) Téhož roku dne 23. listopadu předkládá komora Ferdinandovi své dobrozdání v pří- čině uvázání se Vojtěcha z Pernšteina v držení vesnic panství Poděbradského za dluh krá- lovský Sudovi z Řenec. (Tamtéž fol. 329.) — Léta 1533, 9. února činila komora králi při- pomenutí, aby v příčině nahoře uvedené s Pernšteinem bylo jednáno. 493. Král Ferdinand nařizuje biskupovi Vratislavskému, knížeti Karlovi z Minster- berka a Janovi z Pernšteina, aby vedle jim z Řezna daného uložení jako komisaři do Opavy
Strana 531
z let 1530—1535. 531 se vypravili a jisté rozepře tam urovnali. — V Inšpruku 1532 13. pros. (List. něm. v arch. míst. král. Českého. Cís. naříz. 1530—33. VII. f. 540.) L. 1533 8. dubna opětoval král Ferdinand takové nařízení. (Tamtéž.) 494. Komora česká podává králi Ferdinandovi zprávu o vyjednávání s Vojtěchem z Pernšteina v příčině vydání zastavených vesnic k panství Poděbradskému. — Na hradě Pražském 24. pros. 1532. (L. něm. v míst. arch. král. Česk., Hofberichte 1531—34, sv. IX. p. 345.) 495. Zdeněk Lev z Rožmitála Vojtěchovi z Pernšteina v příčině Mikuláše Karlíka. — Na Blatné 1533, 2. června. (Arch. Č. XII. str. 162, č. 1053.) 496. Král Ferdinand nařizuje biskupovi Vratislavskému, knížeti Karlovi z Minster- berka a Janovi z Pernšteina, aby spor mezi markrabím Jiřím Braniborským a mezi Vrbny, Bern- hartem Zvolským i Janem Planknarem smírně urovnali. — Ve Vídni 1533, 1. července. (List. něm. v arch. míst. král. Česk., Cís. naříz. 1527—34, II. f. 123.) 497. Král Ferdinand napomíná Jana z Pernšteina, aby jako poručník knížete Václava Těšínského na pozoru se měl před Zikmundem Kaufunkem a jinými nepřátely a škůdci zem- skými. — Na hradě Pražském 2. března 1534. (List. něm. v arch. míst. král. Českého, Cís. naříz. 1527—34, II. fol. 389.) 498. Král Ferdinand markrabí Jiřímu Braniborskému v příčině nároků, kteréž činí Jan z Pernšteina jako poručník knížete Václava Těšínského na 40000 uhersk. zl., kteráž suma má býti zapsána na knížeství Opolském a Ratiborském. — Ve Vídni 21. záři 1534. (Něm. list. v arch. míst. král. Česk., Cís. naříz. 1534, XII. p. 123.) 499. Král Ferdinand Zdeňkovi Lvovi z Rožmitálu, že žádost jeho stran zápisu na Poděbrady vyplniti nemůže, a že učinil již rozhodnutí o vesnicích od panství Poděbradského Vojtěchovi z Pernšteina zastavených. — Ve Vídni v sobotu u vigilií Všech svatých (31. října) 1534. (Arch. míst. král. Česk., Missivy 1534—36, XIII. p. 67.) 500. Král Ferdinand knížeti Karlovi Minsterberskému, aby spor mezi Vilémem z Švi- hova, Janem z Pernšteina jako poručníkem knížete Těšínského, a markrabí Jiřím Braniborským v příčině knížetství Opolského a Braniborského byl odložen. — Ve Vídni 1534, 10. prosince. (Něm. list v arch. míst. král. Česk., Cís. naříz. 1534 XII. p. 188.) 501. Král Ferdinand žádá biskupa Vratislavského, aby vedle jiných komisařův při- činil se o narovnání sporu mezi Janem z Pernšteina a Janem Planknarem z Kynšperku při roku ustanoveném v Ostravě dne 16. října t. r. — Ve Vídni 8. srpna 1535. (Něm. list. v arch. míst. král. Česk., Cís. nař. 1535—36 XIV. f. 119.) 502. Král Ferdinand markrabí Jiřímu Braniborskému o sporu jeho s Janem z Pern- šteina jako poručníkem knížete Václava Těšínského v příčině zapsané a dlužné summy na knížetství Opolském a Ratiborském. — Ve Vídni 15. srpna 1535. (Něm. list. v arch. míst. král. Česk., Cís. nař. 1535—36, XIV. p. 128.) 503. Arcikníže Ferdinand oznamuje králi Ferdinandovi, že mezi Lvem z Rožmitála a Janem z Pernšteina různice vznikly o užívání zastavených gruntů panství Kolínského a Po- děbradského; aby za tou příčinou ze soudu komorního k urovnání té pře některé osoby byly vyslány. — Na hradě Pražském 16. září 1535. (Něm. list. v arch. míst. král. Česk., Zprávy a dobrozdání 1535—40, fol. 45.) 67*
z let 1530—1535. 531 se vypravili a jisté rozepře tam urovnali. — V Inšpruku 1532 13. pros. (List. něm. v arch. míst. král. Českého. Cís. naříz. 1530—33. VII. f. 540.) L. 1533 8. dubna opětoval král Ferdinand takové nařízení. (Tamtéž.) 494. Komora česká podává králi Ferdinandovi zprávu o vyjednávání s Vojtěchem z Pernšteina v příčině vydání zastavených vesnic k panství Poděbradskému. — Na hradě Pražském 24. pros. 1532. (L. něm. v míst. arch. král. Česk., Hofberichte 1531—34, sv. IX. p. 345.) 495. Zdeněk Lev z Rožmitála Vojtěchovi z Pernšteina v příčině Mikuláše Karlíka. — Na Blatné 1533, 2. června. (Arch. Č. XII. str. 162, č. 1053.) 496. Král Ferdinand nařizuje biskupovi Vratislavskému, knížeti Karlovi z Minster- berka a Janovi z Pernšteina, aby spor mezi markrabím Jiřím Braniborským a mezi Vrbny, Bern- hartem Zvolským i Janem Planknarem smírně urovnali. — Ve Vídni 1533, 1. července. (List. něm. v arch. míst. král. Česk., Cís. naříz. 1527—34, II. f. 123.) 497. Král Ferdinand napomíná Jana z Pernšteina, aby jako poručník knížete Václava Těšínského na pozoru se měl před Zikmundem Kaufunkem a jinými nepřátely a škůdci zem- skými. — Na hradě Pražském 2. března 1534. (List. něm. v arch. míst. král. Českého, Cís. naříz. 1527—34, II. fol. 389.) 498. Král Ferdinand markrabí Jiřímu Braniborskému v příčině nároků, kteréž činí Jan z Pernšteina jako poručník knížete Václava Těšínského na 40000 uhersk. zl., kteráž suma má býti zapsána na knížeství Opolském a Ratiborském. — Ve Vídni 21. záři 1534. (Něm. list. v arch. míst. král. Česk., Cís. naříz. 1534, XII. p. 123.) 499. Král Ferdinand Zdeňkovi Lvovi z Rožmitálu, že žádost jeho stran zápisu na Poděbrady vyplniti nemůže, a že učinil již rozhodnutí o vesnicích od panství Poděbradského Vojtěchovi z Pernšteina zastavených. — Ve Vídni v sobotu u vigilií Všech svatých (31. října) 1534. (Arch. míst. král. Česk., Missivy 1534—36, XIII. p. 67.) 500. Král Ferdinand knížeti Karlovi Minsterberskému, aby spor mezi Vilémem z Švi- hova, Janem z Pernšteina jako poručníkem knížete Těšínského, a markrabí Jiřím Braniborským v příčině knížetství Opolského a Braniborského byl odložen. — Ve Vídni 1534, 10. prosince. (Něm. list v arch. míst. král. Česk., Cís. naříz. 1534 XII. p. 188.) 501. Král Ferdinand žádá biskupa Vratislavského, aby vedle jiných komisařův při- činil se o narovnání sporu mezi Janem z Pernšteina a Janem Planknarem z Kynšperku při roku ustanoveném v Ostravě dne 16. října t. r. — Ve Vídni 8. srpna 1535. (Něm. list. v arch. míst. král. Česk., Cís. nař. 1535—36 XIV. f. 119.) 502. Král Ferdinand markrabí Jiřímu Braniborskému o sporu jeho s Janem z Pern- šteina jako poručníkem knížete Václava Těšínského v příčině zapsané a dlužné summy na knížetství Opolském a Ratiborském. — Ve Vídni 15. srpna 1535. (Něm. list. v arch. míst. král. Česk., Cís. nař. 1535—36, XIV. p. 128.) 503. Arcikníže Ferdinand oznamuje králi Ferdinandovi, že mezi Lvem z Rožmitála a Janem z Pernšteina různice vznikly o užívání zastavených gruntů panství Kolínského a Po- děbradského; aby za tou příčinou ze soudu komorního k urovnání té pře některé osoby byly vyslány. — Na hradě Pražském 16. září 1535. (Něm. list. v arch. míst. král. Česk., Zprávy a dobrozdání 1535—40, fol. 45.) 67*
Strana 532
532 A. XXXII. b. Dodavky k dopisům pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 504. Král Ferdinand nařizuje markrabí Jiřímu Braniborskému, aby z král. hřeb- čince v Opoli vydal Janovi z Pernšteina 10 klisen. — Ve Vídni 8. list. 1535. (Něm. list. v arch. míst. král. Česk., Cís. nař. 1535—36, XIV. p. 165.) 505. Král Ferdinand nařizuje sekretáři Žabkovi, aby s Janem z Pernšteina jednal o půjčku peněz na zaplacení soudců komorního soudu. — V Enži 16. ledna 1536. (Něm. list. v arch. míst. král. Česk., Cís. nař. 1536—1537. XIV. f. 190.) 506. Arcikníže Ferdinand králi Ferdinandovi o narovnání Albrechta z Gutenšteina s Janem z Pernšteina v příčině panství Kolínského; přimlouvá se, aby Gutenšteinovi pro věrné jeho služby jmenované panství bylo propůjčeno. — Na hradě Pražském 1536, 12. čer- vence. (Něm. list. v arch. míst. král. Česk., 1535—1540, fol. 99.) 507. Král Ferdinand nařizuje biskupovi Vratislavskému, aby právní spor Jana z Pern- šteina jako poručníka knížete Václava Těšínského o zaplacení 40.000 zl. uhersk. k žádosti markrabí Jiřího Braniborského, jenž summu tu zaplatiti má, byl odložen až do neděle Jubi- late. — V Insbruku 1536, 20. srpna. (Něm. list. v arch. míst. král. Česk., Cís. nař. 1535— 1536, XIV. f. 276.) 508. Král Ferdinand zasílá stavům knížetství Svidnického a Javorského ospravedlnění Jana z Pernšteina, pro které příčiny vesnici Neudorf v knížetství Svidnickém na hranicích českých do království Českého připojil. — Na hradě Pražském 1537, 16. července. (Něm. list. v arch. míst. král. Česk., Cís. nař. 1536—37, XVII. f. 150.) 509. Arcikníže Ferdinand králi Ferdinandovi: Jan z Pernšteina že odvésti má za hrabství Kladské do komory 900 zl., za něž uhrazeny býti mají vydaje na opravu kostela, zámku a jiných potřeb; poněvadž pak jmenovaný takových peněz neodvádí, aby mu nebylo povoleno odraziti summu takovou od vydání, kteréž učinil na udržování vojska, poněvadž lidé na peníze čekaji a veliký nářek a pokřik pro takové nezaplacení by povstal. — Na hradě Pražském 2. listopadu 1537. (Něm. list. v arch. míst. král. Česk., Zprávy a dobrozdání 1535—40, fol. 126.) 510. Arcikníže Ferdinand králi Ferdinandovi oznamuje, že komora česká zaslala mu list, aby privileje a jiné listovní svobody, kterýchž někdy hrabě z Hardegu užíval, Janovi z Pernšteina byly vydány. Poněvadž mezi těmi listinami nacházejí se některé smlouvy, týkající se mince a hornictví, jež někdy hrabě Oldřich z Hardegu s bratřími svými učinil, a jež při postoupení Kladska byly vymíněny, a bratr zesnulého Oldřicha hrabě Julius z Hardegu také takové psané smlouvy žádá: připomíná arcikníže, že by jedné straně originály, druhé vidimované opisy měly býti vydány. — Na hradě Pražském 1538, 3. srpna. (List něm. v arch. míst. král. Česk., Berichte 1535—40, f. 164.) 511. Král Ferdinand žádá doktora Wejprta, aby mu akta právního processu Jana z Pernšteina, jako poručníka knížete Václava Těšínského, s markrabí Jiřím Braniborským byla zaslána. — Ve Vídni 23. února 1539. (Něm. list. v arch. míst. kr. Česk., Cís. nař. 1539, f. 170.) — Již dne 11. list. 1538 nařídil král Ferdinand komoře české, aby mu spisy v téže příčině byly předloženy. (Tamtéž.) 512. Komora česká králi Ferdinandovi v příčině nedoplatku Janem z Pernšteina po- vinného za zástavu Kladska. — Na hradě Pražském 13. června 1539. (Něm. konc. v arch. míst. král. Česk.)
532 A. XXXII. b. Dodavky k dopisům pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 504. Král Ferdinand nařizuje markrabí Jiřímu Braniborskému, aby z král. hřeb- čince v Opoli vydal Janovi z Pernšteina 10 klisen. — Ve Vídni 8. list. 1535. (Něm. list. v arch. míst. král. Česk., Cís. nař. 1535—36, XIV. p. 165.) 505. Král Ferdinand nařizuje sekretáři Žabkovi, aby s Janem z Pernšteina jednal o půjčku peněz na zaplacení soudců komorního soudu. — V Enži 16. ledna 1536. (Něm. list. v arch. míst. král. Česk., Cís. nař. 1536—1537. XIV. f. 190.) 506. Arcikníže Ferdinand králi Ferdinandovi o narovnání Albrechta z Gutenšteina s Janem z Pernšteina v příčině panství Kolínského; přimlouvá se, aby Gutenšteinovi pro věrné jeho služby jmenované panství bylo propůjčeno. — Na hradě Pražském 1536, 12. čer- vence. (Něm. list. v arch. míst. král. Česk., 1535—1540, fol. 99.) 507. Král Ferdinand nařizuje biskupovi Vratislavskému, aby právní spor Jana z Pern- šteina jako poručníka knížete Václava Těšínského o zaplacení 40.000 zl. uhersk. k žádosti markrabí Jiřího Braniborského, jenž summu tu zaplatiti má, byl odložen až do neděle Jubi- late. — V Insbruku 1536, 20. srpna. (Něm. list. v arch. míst. král. Česk., Cís. nař. 1535— 1536, XIV. f. 276.) 508. Král Ferdinand zasílá stavům knížetství Svidnického a Javorského ospravedlnění Jana z Pernšteina, pro které příčiny vesnici Neudorf v knížetství Svidnickém na hranicích českých do království Českého připojil. — Na hradě Pražském 1537, 16. července. (Něm. list. v arch. míst. král. Česk., Cís. nař. 1536—37, XVII. f. 150.) 509. Arcikníže Ferdinand králi Ferdinandovi: Jan z Pernšteina že odvésti má za hrabství Kladské do komory 900 zl., za něž uhrazeny býti mají vydaje na opravu kostela, zámku a jiných potřeb; poněvadž pak jmenovaný takových peněz neodvádí, aby mu nebylo povoleno odraziti summu takovou od vydání, kteréž učinil na udržování vojska, poněvadž lidé na peníze čekaji a veliký nářek a pokřik pro takové nezaplacení by povstal. — Na hradě Pražském 2. listopadu 1537. (Něm. list. v arch. míst. král. Česk., Zprávy a dobrozdání 1535—40, fol. 126.) 510. Arcikníže Ferdinand králi Ferdinandovi oznamuje, že komora česká zaslala mu list, aby privileje a jiné listovní svobody, kterýchž někdy hrabě z Hardegu užíval, Janovi z Pernšteina byly vydány. Poněvadž mezi těmi listinami nacházejí se některé smlouvy, týkající se mince a hornictví, jež někdy hrabě Oldřich z Hardegu s bratřími svými učinil, a jež při postoupení Kladska byly vymíněny, a bratr zesnulého Oldřicha hrabě Julius z Hardegu také takové psané smlouvy žádá: připomíná arcikníže, že by jedné straně originály, druhé vidimované opisy měly býti vydány. — Na hradě Pražském 1538, 3. srpna. (List něm. v arch. míst. král. Česk., Berichte 1535—40, f. 164.) 511. Král Ferdinand žádá doktora Wejprta, aby mu akta právního processu Jana z Pernšteina, jako poručníka knížete Václava Těšínského, s markrabí Jiřím Braniborským byla zaslána. — Ve Vídni 23. února 1539. (Něm. list. v arch. míst. kr. Česk., Cís. nař. 1539, f. 170.) — Již dne 11. list. 1538 nařídil král Ferdinand komoře české, aby mu spisy v téže příčině byly předloženy. (Tamtéž.) 512. Komora česká králi Ferdinandovi v příčině nedoplatku Janem z Pernšteina po- vinného za zástavu Kladska. — Na hradě Pražském 13. června 1539. (Něm. konc. v arch. míst. král. Česk.)
Strana 533
z let 1535—1542. 533 513. Arcikníže Ferdinand králi Ferdinandovi: v příčině 2419 zl. 8 gr. 2 d., kteréž Jan z Pernšteina za hrabství Kladské ještě složiti má, aby mu nebylo dovoleno je sraziti za vydání na vojsko a za jiné zaplacené summy. — Na hradě Pražském 17. června 1539. (Něm. list. v arch. král. Česk. místodr., Zprávy a dobrozd. 1535—40, fol. 289.) 514. Jan z Pernšteina na žádost Jana Trčky přimlouvá se k Petrovi z Rožmberka, aby propustil kněze Bartoše z fary v Německém Rychnově pro pokročilý jeho věk. — Na Lipnici 1539, 15. prosince. Urozenému pánu p. Petrovi z Rožmberka a na Českém Krumlově, pánu a příteli mému milému. Službu svú VMti vzkazuji, uroz. p. p. a příteli muoj milý! Zdraví oc. Pan Jan Trčka starší žádal jest mne k VMti za přímluvu, což se kněze Bartoše, kerý jesti na faře pod VMtí v Německém Rychnově, poněvadž již pro léta a starost svú pracovati nemůže, abyšte jej z té fary propustiti ráčili: pak já se k VMti přimlúvám, kdež nepochybuji, než že to ráčíte na přímluvu mú učiniti. S tím pán Buoh rač dáti VMti se dobře míti. D. na Lipnici, ve čtvrt. před sv. Tomášem 1. 1539. Jan z Pernšteina a na Helfenšteině. Orig. v archivu Třeb. 515. Arcikníže Ferdinand králi Ferdinandovi oznamuje, že Jan z Pernšteina skrze židy a křesťany dává stříbro skupovati, kde může, aby mincovnu svou v Kladsku dobře zá- sobil, činí prý tak na základě smlouvy kupní o Kladsko; arcikníže připomíná, že stříbro nebo peníze skupovati nemá po celé České zemi, nýbrž jen stříbro v Kladsku že do min- covny své dovážeti má. Poněvadž takové opatřování stříbra i peněz bylo by na škodu min- covny královské, žádá v příčině té za náležité opatření. — Na hradě Pražském 11. června 1540. (List. něm. v arch. míst. král. Česk., Berichte 1535—40, f. 355.) 516. Arcikníže Ferdinand králi Ferdinandovi, aby k žádosti Jana z Pernšteina na další skupování stříbra k mincování v hrabství Kladském zření neměl. — Na hradě Pražském 24. list. 1540. (Něm. list. v arch. míst. král. Česk., Zprávy a dobrozd. 1535—40, fol. 392.) 517. Král Ferdinand ustanovuje biskupa Vratislavského a Jana z Pernšteina za roz- hodčí soudce ve při mezi knížaty Jachymem, Jindřichem, Janem a Jiřím bratřími z Minster- berka a z Olešnice a kněžnou Voršilou Minsterberskou, manželkou Jindřicha z Risenberka a z Švihova. — Na hradě Pražském 22. prosince 1541. (Něm. list. v arch. míst. král. Česk., Cís. nař. 1541—42, f. 37.) 518. Král Ferdinand odpovídá stavům slezským na rozličné mu předložené artikule, mezi nimi také, že ve sporu Jana z Pernšteina s markrabí Jiřím Braniborským rozsudek vy- nesen bude po právu, aby žádný nemohl sobě stěžovati. — Na hradě Pražském 4. ledna 1542. (Něm. list. v arch. míst. král. Česk., Cís. nař. 1541—42. fol. 56.)
z let 1535—1542. 533 513. Arcikníže Ferdinand králi Ferdinandovi: v příčině 2419 zl. 8 gr. 2 d., kteréž Jan z Pernšteina za hrabství Kladské ještě složiti má, aby mu nebylo dovoleno je sraziti za vydání na vojsko a za jiné zaplacené summy. — Na hradě Pražském 17. června 1539. (Něm. list. v arch. král. Česk. místodr., Zprávy a dobrozd. 1535—40, fol. 289.) 514. Jan z Pernšteina na žádost Jana Trčky přimlouvá se k Petrovi z Rožmberka, aby propustil kněze Bartoše z fary v Německém Rychnově pro pokročilý jeho věk. — Na Lipnici 1539, 15. prosince. Urozenému pánu p. Petrovi z Rožmberka a na Českém Krumlově, pánu a příteli mému milému. Službu svú VMti vzkazuji, uroz. p. p. a příteli muoj milý! Zdraví oc. Pan Jan Trčka starší žádal jest mne k VMti za přímluvu, což se kněze Bartoše, kerý jesti na faře pod VMtí v Německém Rychnově, poněvadž již pro léta a starost svú pracovati nemůže, abyšte jej z té fary propustiti ráčili: pak já se k VMti přimlúvám, kdež nepochybuji, než že to ráčíte na přímluvu mú učiniti. S tím pán Buoh rač dáti VMti se dobře míti. D. na Lipnici, ve čtvrt. před sv. Tomášem 1. 1539. Jan z Pernšteina a na Helfenšteině. Orig. v archivu Třeb. 515. Arcikníže Ferdinand králi Ferdinandovi oznamuje, že Jan z Pernšteina skrze židy a křesťany dává stříbro skupovati, kde může, aby mincovnu svou v Kladsku dobře zá- sobil, činí prý tak na základě smlouvy kupní o Kladsko; arcikníže připomíná, že stříbro nebo peníze skupovati nemá po celé České zemi, nýbrž jen stříbro v Kladsku že do min- covny své dovážeti má. Poněvadž takové opatřování stříbra i peněz bylo by na škodu min- covny královské, žádá v příčině té za náležité opatření. — Na hradě Pražském 11. června 1540. (List. něm. v arch. míst. král. Česk., Berichte 1535—40, f. 355.) 516. Arcikníže Ferdinand králi Ferdinandovi, aby k žádosti Jana z Pernšteina na další skupování stříbra k mincování v hrabství Kladském zření neměl. — Na hradě Pražském 24. list. 1540. (Něm. list. v arch. míst. král. Česk., Zprávy a dobrozd. 1535—40, fol. 392.) 517. Král Ferdinand ustanovuje biskupa Vratislavského a Jana z Pernšteina za roz- hodčí soudce ve při mezi knížaty Jachymem, Jindřichem, Janem a Jiřím bratřími z Minster- berka a z Olešnice a kněžnou Voršilou Minsterberskou, manželkou Jindřicha z Risenberka a z Švihova. — Na hradě Pražském 22. prosince 1541. (Něm. list. v arch. míst. král. Česk., Cís. nař. 1541—42, f. 37.) 518. Král Ferdinand odpovídá stavům slezským na rozličné mu předložené artikule, mezi nimi také, že ve sporu Jana z Pernšteina s markrabí Jiřím Braniborským rozsudek vy- nesen bude po právu, aby žádný nemohl sobě stěžovati. — Na hradě Pražském 4. ledna 1542. (Něm. list. v arch. míst. král. Česk., Cís. nař. 1541—42. fol. 56.)
Strana 534
534 A. XXXII. b. Dodavky k dopisům pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 519. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic v příčině obnovení dlužního listu Janovi a Bartolomějovi bratřím z Vrbna. — Na Pardubicích 1543, 10. dubna. Službu svú oc. Jakož jste na žádost mou k listu, kterýž panu Janovi a panu Bartolomějovi bratřím vlastním z Vrbna obnovuji, pečet svou přidali, i oznamuji vám, že se při tom nějaký omyl stal, tak žě sem ten list znovu přepsati dáti musil. Pak teď pečeť prvnější vám do lůška [sic] přitištěnú posílám a za to vás žádám, žě pečeť svou k tomu listu znovu, kterejž vám posílám, přitisknete; však to vám beze vší škody bejti má. Nepochybuji, žě v tom žádost mou naplníte. S tím oc. Dán na Pardubicích, v outerý po Svátosti léta oc 43. Jan z Pernšteina a na Helfenšteině. Rukú vlastní. [In tergo:] Urozenému pánu, panu Půtovi z Ludanic a na Rokytnici, pánu a příteli mému milému. Orig. na papíře s pěknou přitisknutou pečetí s poznámkou Březanovou. — Třeboň. archiv: Fam. Pernstein, Registr. 520. Král Ferdinand ustanovuje biskupa Olomouckého a hejtmana markrabství Mo- ravského za rozsudí ve při Jana z Pernšteina s Mandalenou ze Žibřidovic, aby při nejblíže příštím soudu zemském o sv. Kunhutě rozhodli spor jich o zadržení Pernšteinem některého statku jmenované paní náležitého. — Ve Vídni 1544 v středu po panny Marie na nebevzetí (20. srpna.) (Něm. list. v arch. míst. král. Česk., Přípisy 1544 XXXII. f. 173.) 521. Král Ferdinand Václavovi knížeti Těšínskému, aby Janovi z Pernšteina zaplatil, co mu dlužen. — V Litoměřicích 1547, 16. června. Václavovi knížěti Těšínskému. Ferdinand oc. Osvícený ujče, věrný náš milý! Vznesl jest na nás urozený Jan z Pernšteina na Helfenšteině věrný náš milý, že by ty jemu některú summu podle zápisu povinovat býti měl, a v těch zápisích že jest vedle obyčeje knížětství Slezského dostaveno, aby pro tou summu stavovati mohl, nás v tom za milostivé opatření a obstávky dopuštění poníženě prosíc. Ale nechtíc my jemu obstávky, dokudž bychom tobě prvé o tom neoznámili dopustiti, protožť poroučieme, aby jemu summu povinnú podle zápisu spravil, neb bychom jemu ob- stávky na další žádost a potřebu brániti nemohli. Pakli by co jiného v tom bylo, toho nás také tejna nečiň a správy nám o tom učiniti neobmeškávej. Datum uts. ve čtvrtek ochtáb božieho Těla léta oc XLVII a království ut supra. Archiv č. místod. Missiven 1547—49, sv. 41. f. 30. v. 522. Král Ferdinand nařizuje soudu zemskému v Olomouci, aby vyřízení pří a pů- honů Jana z Pernšteina, poněvadž týž v pilných potřebách královských jsa zaměstnán, z krá- lovství Českého vyjeti musí a k soudu do Olomouce dostaviti se nemůže, odloženo bylo
534 A. XXXII. b. Dodavky k dopisům pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina 519. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic v příčině obnovení dlužního listu Janovi a Bartolomějovi bratřím z Vrbna. — Na Pardubicích 1543, 10. dubna. Službu svú oc. Jakož jste na žádost mou k listu, kterýž panu Janovi a panu Bartolomějovi bratřím vlastním z Vrbna obnovuji, pečet svou přidali, i oznamuji vám, že se při tom nějaký omyl stal, tak žě sem ten list znovu přepsati dáti musil. Pak teď pečeť prvnější vám do lůška [sic] přitištěnú posílám a za to vás žádám, žě pečeť svou k tomu listu znovu, kterejž vám posílám, přitisknete; však to vám beze vší škody bejti má. Nepochybuji, žě v tom žádost mou naplníte. S tím oc. Dán na Pardubicích, v outerý po Svátosti léta oc 43. Jan z Pernšteina a na Helfenšteině. Rukú vlastní. [In tergo:] Urozenému pánu, panu Půtovi z Ludanic a na Rokytnici, pánu a příteli mému milému. Orig. na papíře s pěknou přitisknutou pečetí s poznámkou Březanovou. — Třeboň. archiv: Fam. Pernstein, Registr. 520. Král Ferdinand ustanovuje biskupa Olomouckého a hejtmana markrabství Mo- ravského za rozsudí ve při Jana z Pernšteina s Mandalenou ze Žibřidovic, aby při nejblíže příštím soudu zemském o sv. Kunhutě rozhodli spor jich o zadržení Pernšteinem některého statku jmenované paní náležitého. — Ve Vídni 1544 v středu po panny Marie na nebevzetí (20. srpna.) (Něm. list. v arch. míst. král. Česk., Přípisy 1544 XXXII. f. 173.) 521. Král Ferdinand Václavovi knížeti Těšínskému, aby Janovi z Pernšteina zaplatil, co mu dlužen. — V Litoměřicích 1547, 16. června. Václavovi knížěti Těšínskému. Ferdinand oc. Osvícený ujče, věrný náš milý! Vznesl jest na nás urozený Jan z Pernšteina na Helfenšteině věrný náš milý, že by ty jemu některú summu podle zápisu povinovat býti měl, a v těch zápisích že jest vedle obyčeje knížětství Slezského dostaveno, aby pro tou summu stavovati mohl, nás v tom za milostivé opatření a obstávky dopuštění poníženě prosíc. Ale nechtíc my jemu obstávky, dokudž bychom tobě prvé o tom neoznámili dopustiti, protožť poroučieme, aby jemu summu povinnú podle zápisu spravil, neb bychom jemu ob- stávky na další žádost a potřebu brániti nemohli. Pakli by co jiného v tom bylo, toho nás také tejna nečiň a správy nám o tom učiniti neobmeškávej. Datum uts. ve čtvrtek ochtáb božieho Těla léta oc XLVII a království ut supra. Archiv č. místod. Missiven 1547—49, sv. 41. f. 30. v. 522. Král Ferdinand nařizuje soudu zemskému v Olomouci, aby vyřízení pří a pů- honů Jana z Pernšteina, poněvadž týž v pilných potřebách královských jsa zaměstnán, z krá- lovství Českého vyjeti musí a k soudu do Olomouce dostaviti se nemůže, odloženo bylo
Strana 535
z let 1543—1548. 535 k soudu příštímu. — V Litoměřicích ve čtvrtek ochtáb božího Těla (16. června) 1547. (Missivy 1547—49, sv. XLI. fol. 30, v arch. míst. král. Česk.) 523. Král Ferdinand žádá nejvyššího hofrychtéře markrabství Moravského, aby mu podána byla zpráva o vsi Kozovicích, kterouž Jan z Pernšteina pod léno a manství drží. — Na hradě Pražském ve čtvrtek po sv. Františku (6. října) 1547. (Missivy 1547 XLI. f. 84, v arch. míst. král. Česk.) 524. Arcikníže Ferdinand zasílá králi Ferdinandovi spisy v příčině výměny některých statků mezi Janem z Pernšteina a král. komorou, a podává své dobrozdání o některých od- stavcích; zvláště zrazuje, aby král nečinil směnu o panství Bydžovské. — Na hradě Pražském 23. ledna 1548. (Něm. list. v arch. míst. král. Česk., Hofberichte. XXXVII. p. 75.) 525. Arcikníže Ferdinand králi Ferdinandovi: o vyjednávání s Janem z Pernšteina v příčině směny některých statků; zboží Heřmanické aby nebylo prodáváno Mikuláši Pecin- garovi, kterýž posledního odboje se súčastnil. — Na hradě Pražském 24. ledna 1548. (Něm. orig. v c. k. říšsk. arch. fin. ve Vídni, Böhmen 1548.) Dne 1. května t. r. žádal arcikníže Ferdinand krále, aby úrada ve příčině směny statků s Janem z Pernšteina o 10 dní později díti se mohla. (Tamže.) 526. Král Ferdinand hejtmanu markrabství Moravského oznamuje o ustanovení komisařů pře mezi Janem z Pernšteina a Lavskými o hranice v arciknížetství Rakouském a mar- krabství Moravském. — V Augšburku ve čtvrtek po seslání Ducha sv. (24. května) 1548. (Missivy 1547—49, XLI. fol. 123 v arch. místodrž. kr. Česk.)
z let 1543—1548. 535 k soudu příštímu. — V Litoměřicích ve čtvrtek ochtáb božího Těla (16. června) 1547. (Missivy 1547—49, sv. XLI. fol. 30, v arch. míst. král. Česk.) 523. Král Ferdinand žádá nejvyššího hofrychtéře markrabství Moravského, aby mu podána byla zpráva o vsi Kozovicích, kterouž Jan z Pernšteina pod léno a manství drží. — Na hradě Pražském ve čtvrtek po sv. Františku (6. října) 1547. (Missivy 1547 XLI. f. 84, v arch. míst. král. Česk.) 524. Arcikníže Ferdinand zasílá králi Ferdinandovi spisy v příčině výměny některých statků mezi Janem z Pernšteina a král. komorou, a podává své dobrozdání o některých od- stavcích; zvláště zrazuje, aby král nečinil směnu o panství Bydžovské. — Na hradě Pražském 23. ledna 1548. (Něm. list. v arch. míst. král. Česk., Hofberichte. XXXVII. p. 75.) 525. Arcikníže Ferdinand králi Ferdinandovi: o vyjednávání s Janem z Pernšteina v příčině směny některých statků; zboží Heřmanické aby nebylo prodáváno Mikuláši Pecin- garovi, kterýž posledního odboje se súčastnil. — Na hradě Pražském 24. ledna 1548. (Něm. orig. v c. k. říšsk. arch. fin. ve Vídni, Böhmen 1548.) Dne 1. května t. r. žádal arcikníže Ferdinand krále, aby úrada ve příčině směny statků s Janem z Pernšteina o 10 dní později díti se mohla. (Tamže.) 526. Král Ferdinand hejtmanu markrabství Moravského oznamuje o ustanovení komisařů pře mezi Janem z Pernšteina a Lavskými o hranice v arciknížetství Rakouském a mar- krabství Moravském. — V Augšburku ve čtvrtek po seslání Ducha sv. (24. května) 1548. (Missivy 1547—49, XLI. fol. 123 v arch. místodrž. kr. Česk.)
Strana 536
C. XXV. b. Dodavky k listinám pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina. Vydává František Dvorský. (Čísla 1—551 tištěna jsou v tomto díle XX. str. 277—525.) 552. Jan z Pernšteina pohnal Bohunka Černína z Černína, hejtmana a purkrabí kraje Hradeckého, o rukojemství za věno. — 1511, 20. list. (AČ. XIX. str. 48.) 553. V soudu komorním seděl 1515 při sv. Martině [11. list.] Vojtěch z Pernšteina na Hluboké, rovněž 1518 při Svátosti [16. dubna], při sv. Martinu [11.—22. list.] oc. — (AČ. XIX. 270 oc.) 554. Zápis o osazení sedla v Ohrazenicích. — 1523, 15. června. (Vohrazenice.) Item Benák a Jíra z Trnové, jakož sou měli osaditi to sedlo Světomluvné, ujali sou to Vávra Trnovský rychtář a Kříž z Uohrazenice, Marhulík odtudž, tak že oni je ve dvú aneb ve třech letech konečně mají vosaditi. Mají jim Benák a Jíra dáti k tomu na pomoc II f, a pan Vaniš poněkud přiřekl také jim od JMti pána, bude-li moci zjednati kopu gr. Týž jim Benák a Jíra mají přidati žita VI korcuo, železa plužná, šle, krávu, klisnu, tele, slepice III a kohout, husi IIII, vobilé seté všecko; vobilé, keréhož se půjčilo do toho gruntu shůry, to se promíjie. Což se vozu dotýče, prokázali, že jest byl za držení Benáka a Jíry v tom gruntu, mají jej jim ten vuoz aneb jiný zjednati. Kopy do toho gruntu pan Vaniš půjčil, mají ji vyhledati a panu Vanišovi zas dáti a navrátiti, tiem neprodlévajíc. Svolili se dáti tu kopu z toho gruntu jmenovaní Vávra, Kříž, Marhulík. Actum f. II. die sancti Viti anno 1523. Od sv. Vavřince v roce dáti tu kopu panu Vanišovi mají. Archiv Mus. král. Česk., Registra zápisův o prodaji statků na panství Kunětickém a Pardubickém od r. 1508 f. 320. 555. Zápis o koupení a osazení zahrady v Pardubičkách. — 1523, 24. června. (Pardubičky.) Item jakož jest mečíř jménem Matěj držel zahradu Prockovskú v Pardubičkách, tu jest pánu JMti prodal za IIII �P míšenské o tiem se vším, což
C. XXV. b. Dodavky k listinám pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina. Vydává František Dvorský. (Čísla 1—551 tištěna jsou v tomto díle XX. str. 277—525.) 552. Jan z Pernšteina pohnal Bohunka Černína z Černína, hejtmana a purkrabí kraje Hradeckého, o rukojemství za věno. — 1511, 20. list. (AČ. XIX. str. 48.) 553. V soudu komorním seděl 1515 při sv. Martině [11. list.] Vojtěch z Pernšteina na Hluboké, rovněž 1518 při Svátosti [16. dubna], při sv. Martinu [11.—22. list.] oc. — (AČ. XIX. 270 oc.) 554. Zápis o osazení sedla v Ohrazenicích. — 1523, 15. června. (Vohrazenice.) Item Benák a Jíra z Trnové, jakož sou měli osaditi to sedlo Světomluvné, ujali sou to Vávra Trnovský rychtář a Kříž z Uohrazenice, Marhulík odtudž, tak že oni je ve dvú aneb ve třech letech konečně mají vosaditi. Mají jim Benák a Jíra dáti k tomu na pomoc II f, a pan Vaniš poněkud přiřekl také jim od JMti pána, bude-li moci zjednati kopu gr. Týž jim Benák a Jíra mají přidati žita VI korcuo, železa plužná, šle, krávu, klisnu, tele, slepice III a kohout, husi IIII, vobilé seté všecko; vobilé, keréhož se půjčilo do toho gruntu shůry, to se promíjie. Což se vozu dotýče, prokázali, že jest byl za držení Benáka a Jíry v tom gruntu, mají jej jim ten vuoz aneb jiný zjednati. Kopy do toho gruntu pan Vaniš půjčil, mají ji vyhledati a panu Vanišovi zas dáti a navrátiti, tiem neprodlévajíc. Svolili se dáti tu kopu z toho gruntu jmenovaní Vávra, Kříž, Marhulík. Actum f. II. die sancti Viti anno 1523. Od sv. Vavřince v roce dáti tu kopu panu Vanišovi mají. Archiv Mus. král. Česk., Registra zápisův o prodaji statků na panství Kunětickém a Pardubickém od r. 1508 f. 320. 555. Zápis o koupení a osazení zahrady v Pardubičkách. — 1523, 24. června. (Pardubičky.) Item jakož jest mečíř jménem Matěj držel zahradu Prockovskú v Pardubičkách, tu jest pánu JMti prodal za IIII �P míšenské o tiem se vším, což
Strana 537
C. XXV. b. Dodavky k listinám z let 1511—1529. 537 jest k tomu, III pruty rolí, to již s Hradištkem i s tím, což jest setého obilí a s tra- vami na lukách se všemi, keréž tu sou, od toho se odevzdav před panem Benešem Bukovským z Hustiřan, úředníkem ten čas na Pardubičkách, před panem Vanišem ze Ždanic, na to se víc netáhnúti on sám mečíř ani jiný právem jeho, a ty IIII P ukázal za dluh svuoj Benešovi rychtáři z Pardubiček, kdež jich mečíři témuž půjčil peněz sirotčích bez vuole a vědomí úředníkóv, a on Beneš ty IIII � na právo složiti má, když mu se koli rozkáže. Sousedé všickni z Pardubiček zespolka ujali sou tu zahradu za ty IIII f m. s tím se vším, jakž se svrchu píše, na tento způsob, že to vystavěti mají slušně a vosaditi to mají, ač prvé bezelstně nebudou moci, ko- nečně ve třech letech pořád zběhlých. Z toho jim pán JMt gruntu roboty spustiti ráčil dva dni, a ouroky dva najprv příští svatohavelský a svatojiřský prominúti ráčil. Zavdati mají na vánoce I ſ? míš., odtud v rok dáti mají II , opět v roce ostatní dáti mají kopu vše Benešovi, a on Beneš sirotčí IIII IP, poněvadž jich o svém oujmě půjčil, dáti má, když mu se rozkáže. Slíbili za ten grunt všickni společně osobami i statky. Actum in die Nativitatis sancti Johannis Baptistae 1523. Archiv Mus. král. Česk., Registra zápisův o prodaji statků na panství Kunětickém a Pardubickém od r. 1508 f. 321. 556. Jan z Pernšteina najímal vojsko na Moravě pro krále Ferdinanda, začež tento uvolil se zaplatiti mu 3000 zl. — 1528, 23. června. (Kameníček, Sněmy mor. II. str. 221.) 557. Král Ferdinand na žádost Jana z Pernšteina dovoluje měšťanům Jemnickým, aby v náhradu za postavení nového vodovodu vybírali si z domův a pivovaru plat za vodu. — V Linci 1529, 25. července. (Měšťanuom Jemnickým). My Ferdinand z božie milosti oc oznamujem tímto listem všem, jakož urozený Jan z Pernšteina na Helfenšteině, hajtman markrabstvie Moravského v. n. m., v některých summách a zápisích má a drží zámek a město Jemnici s jich všelijakým příslušenstvím, tak jak pak tíž zápisové to v sobě šíře obsahují a zavírají: i oznámeno jest nám od téhož Jana, že ti měšťané Jemničščí na svuoj náklad vodu sobě do města přivedli, kteréžto byl veliký nedostatek, a s velikú prací se nahoru vypravovala, a protož poněvadž k témuž městu malý jiný oužitek byl, že týž Jan to mezi nimi spuosobil, aby týmž měšťanóm z té vody užitek a plat šel od pivovaruov i z domuov, jakož pak on Jan jim list na to udělal, že při tom platu od něho zachováni býti mají. Protož nás prosil týž Jan, (poněvadž by jim Jemnickým ten plat stálý býti nemohl, tím že dědiční nejsú, než dotud, dokudž by jich on v držení byl), abychom jim toho platu a užitku k témuž městu milostivě potvrditi ráčili: kdež my znajiece takovú slušnú žádost a že téhož města lepší na tom jest, s dobrým rozmyslem, naším jistým vědomiem, mocí královskú Archiv Český XX. 68
C. XXV. b. Dodavky k listinám z let 1511—1529. 537 jest k tomu, III pruty rolí, to již s Hradištkem i s tím, což jest setého obilí a s tra- vami na lukách se všemi, keréž tu sou, od toho se odevzdav před panem Benešem Bukovským z Hustiřan, úředníkem ten čas na Pardubičkách, před panem Vanišem ze Ždanic, na to se víc netáhnúti on sám mečíř ani jiný právem jeho, a ty IIII P ukázal za dluh svuoj Benešovi rychtáři z Pardubiček, kdež jich mečíři témuž půjčil peněz sirotčích bez vuole a vědomí úředníkóv, a on Beneš ty IIII � na právo složiti má, když mu se koli rozkáže. Sousedé všickni z Pardubiček zespolka ujali sou tu zahradu za ty IIII f m. s tím se vším, jakž se svrchu píše, na tento způsob, že to vystavěti mají slušně a vosaditi to mají, ač prvé bezelstně nebudou moci, ko- nečně ve třech letech pořád zběhlých. Z toho jim pán JMt gruntu roboty spustiti ráčil dva dni, a ouroky dva najprv příští svatohavelský a svatojiřský prominúti ráčil. Zavdati mají na vánoce I ſ? míš., odtud v rok dáti mají II , opět v roce ostatní dáti mají kopu vše Benešovi, a on Beneš sirotčí IIII IP, poněvadž jich o svém oujmě půjčil, dáti má, když mu se rozkáže. Slíbili za ten grunt všickni společně osobami i statky. Actum in die Nativitatis sancti Johannis Baptistae 1523. Archiv Mus. král. Česk., Registra zápisův o prodaji statků na panství Kunětickém a Pardubickém od r. 1508 f. 321. 556. Jan z Pernšteina najímal vojsko na Moravě pro krále Ferdinanda, začež tento uvolil se zaplatiti mu 3000 zl. — 1528, 23. června. (Kameníček, Sněmy mor. II. str. 221.) 557. Král Ferdinand na žádost Jana z Pernšteina dovoluje měšťanům Jemnickým, aby v náhradu za postavení nového vodovodu vybírali si z domův a pivovaru plat za vodu. — V Linci 1529, 25. července. (Měšťanuom Jemnickým). My Ferdinand z božie milosti oc oznamujem tímto listem všem, jakož urozený Jan z Pernšteina na Helfenšteině, hajtman markrabstvie Moravského v. n. m., v některých summách a zápisích má a drží zámek a město Jemnici s jich všelijakým příslušenstvím, tak jak pak tíž zápisové to v sobě šíře obsahují a zavírají: i oznámeno jest nám od téhož Jana, že ti měšťané Jemničščí na svuoj náklad vodu sobě do města přivedli, kteréžto byl veliký nedostatek, a s velikú prací se nahoru vypravovala, a protož poněvadž k témuž městu malý jiný oužitek byl, že týž Jan to mezi nimi spuosobil, aby týmž měšťanóm z té vody užitek a plat šel od pivovaruov i z domuov, jakož pak on Jan jim list na to udělal, že při tom platu od něho zachováni býti mají. Protož nás prosil týž Jan, (poněvadž by jim Jemnickým ten plat stálý býti nemohl, tím že dědiční nejsú, než dotud, dokudž by jich on v držení byl), abychom jim toho platu a užitku k témuž městu milostivě potvrditi ráčili: kdež my znajiece takovú slušnú žádost a že téhož města lepší na tom jest, s dobrým rozmyslem, naším jistým vědomiem, mocí královskú Archiv Český XX. 68
Strana 538
538 C. XXV. b. Dodavky k listinám pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina v Čechách a jakožto markrabě Moravský týž plat, který se jim měšťanóm Jemnickým vedle znění listu nahoře psaného Jana z Pernšteina z pivovaruov a domuov pro vedení té vody dávati a platiti má, schválili jsme a potvrdili, a tímto listem schvalujem a potvrzujem. Chtíce tomu, aby oni měšťané Jemnicščí nynější i budúcí plat míti, držeti a jeho užievati mohli a moc jměli bez naší, budúcích našich králuov Českých a markrabí Moravských i všech jiných lidí všelijakých překážek a otporností. Tomu na svědomie oc. Dán v Linci den sv. Jakuba léta oc XXIX. Místodržitelský archiv král. Česk., Majestalie 1527—34, sv. III. pag. 263. 558. Král Ferdinand přiznává, že dluhuje Janovi Kunovi z Kunštátu k věrné ruce Jana z Pernšteina 3450 �P gr. česk. — V Česk. Budějovicích v pátek po sv. Fabianu a Še- bestianu (21. ledna) 1530. (Arch. míst. král. Česk., Majestalie III. pag. 294.) 559. 1531, 12. března. Král Ferdinand slibuje Janovi z Lipého a synům jeho de- sátek ze vsi Miroslavě, příslušející ke klášteru Oslovanskému, jehož doživotně užívati mohou bratří Jan a Vojtěch z Pernšteina. (Viz AČ. XVI. str. 493. Majestálie 1527—34, III. 390 v arch. míst. král. Česk.) 560. Při smlouvě mezi Olomouckým biskupem Stanislavem a plnomocníky stavů mo- ravských v příčině statků biskupských, že náleží k právu zemskému a manskému, jmenován Jan z Pernšteina. — V Brně 1531, 22. září. (Kameníček, Sněmy mor. II. str. 577.) 561. Vojtěch z Pernšteina pohání šefmistry a radu na Horách Kutnách, aby před- ložili výpis nálezu, který učinili mezi Václavem Žehušickým z Nestajova a některými pod- danými zámku Kolínského. — 1533 feria post Epiph. [12. ledna] (Reg. půh. soudu komor- ního F. XIII. 1544—46, fol. 3. v arch. Mus. král. Č.) 562. Ondřej Ungnad ze Suneku zapisuje manželce své Bohunce z Pernšteina věno 6500 fP gr. na zámku Hradištku a Hluboké oc, což ona s Janem z Pernšteina přijala 1534, v sobotu po sv. Františku [10. října]. — (DZ. I. B. 16.) 563. Jan z Pernšteina prodává klášteru Oslavanskému drejlink vína z desátku Medlanského. — V Brně 1534, v outerý před sv. Kateřinou [24. list.] 1534. (Orig. poško- zený se sedmi pečeťmi v městském arch. Brně.) 564. Když vznikla rozepře mezi Starým a Novým městem Pražským o appellací, vyslal král Ferdinand do Čech Jana z Pernšteina a Jana z Kunovic, aby s některými ještě osobami ujednali mezi nimi pokoj. — 1535, 6. března. (Kameníček, Sněmy mor. II. str. 125.) 565. Jan z Pernšteina na dluh 400 zl. červ., jímž povinen jest klášteru Tišnovskému, přikazuje, aby se vydávalo témuž klášteru ze zboží Tišnovského 29 zl. ročního platu potud, pokud dluh nebude zaplacen. — Na Pardubicích v pondělí před sv. Matoušem [20. září] 1535. (Zemský archiv v Brně, Art. Tischnowitz E 1.) 566. Jan Moravus, farář Bučický, obžalován od Gabriele Klenovského na místě Jana z Pernšteina, že nařekl jmenovaného pána, že jest kacíř a všech kacířů fedrovník a že jest kněžský loupežník; čemuž kněz odepřel. — 1541, 6. května. (Borový, Konsistoř utrak. I. str. 173.) 567. 1541, 23. kv.—7. list. Aleš landfojt z Seči pohání Jana z Pernšteina, aby po- ložil list na 400 kop gr. č., na něž má prý on Aleš právo. — 1541 f. II. ante Urbani [23. května]. (Reg. půh. soudu kom. v arch. mus. kr. Č. 1541—42, F. XI. fol. E. 11.)
538 C. XXV. b. Dodavky k listinám pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina v Čechách a jakožto markrabě Moravský týž plat, který se jim měšťanóm Jemnickým vedle znění listu nahoře psaného Jana z Pernšteina z pivovaruov a domuov pro vedení té vody dávati a platiti má, schválili jsme a potvrdili, a tímto listem schvalujem a potvrzujem. Chtíce tomu, aby oni měšťané Jemnicščí nynější i budúcí plat míti, držeti a jeho užievati mohli a moc jměli bez naší, budúcích našich králuov Českých a markrabí Moravských i všech jiných lidí všelijakých překážek a otporností. Tomu na svědomie oc. Dán v Linci den sv. Jakuba léta oc XXIX. Místodržitelský archiv král. Česk., Majestalie 1527—34, sv. III. pag. 263. 558. Král Ferdinand přiznává, že dluhuje Janovi Kunovi z Kunštátu k věrné ruce Jana z Pernšteina 3450 �P gr. česk. — V Česk. Budějovicích v pátek po sv. Fabianu a Še- bestianu (21. ledna) 1530. (Arch. míst. král. Česk., Majestalie III. pag. 294.) 559. 1531, 12. března. Král Ferdinand slibuje Janovi z Lipého a synům jeho de- sátek ze vsi Miroslavě, příslušející ke klášteru Oslovanskému, jehož doživotně užívati mohou bratří Jan a Vojtěch z Pernšteina. (Viz AČ. XVI. str. 493. Majestálie 1527—34, III. 390 v arch. míst. král. Česk.) 560. Při smlouvě mezi Olomouckým biskupem Stanislavem a plnomocníky stavů mo- ravských v příčině statků biskupských, že náleží k právu zemskému a manskému, jmenován Jan z Pernšteina. — V Brně 1531, 22. září. (Kameníček, Sněmy mor. II. str. 577.) 561. Vojtěch z Pernšteina pohání šefmistry a radu na Horách Kutnách, aby před- ložili výpis nálezu, který učinili mezi Václavem Žehušickým z Nestajova a některými pod- danými zámku Kolínského. — 1533 feria post Epiph. [12. ledna] (Reg. půh. soudu komor- ního F. XIII. 1544—46, fol. 3. v arch. Mus. král. Č.) 562. Ondřej Ungnad ze Suneku zapisuje manželce své Bohunce z Pernšteina věno 6500 fP gr. na zámku Hradištku a Hluboké oc, což ona s Janem z Pernšteina přijala 1534, v sobotu po sv. Františku [10. října]. — (DZ. I. B. 16.) 563. Jan z Pernšteina prodává klášteru Oslavanskému drejlink vína z desátku Medlanského. — V Brně 1534, v outerý před sv. Kateřinou [24. list.] 1534. (Orig. poško- zený se sedmi pečeťmi v městském arch. Brně.) 564. Když vznikla rozepře mezi Starým a Novým městem Pražským o appellací, vyslal král Ferdinand do Čech Jana z Pernšteina a Jana z Kunovic, aby s některými ještě osobami ujednali mezi nimi pokoj. — 1535, 6. března. (Kameníček, Sněmy mor. II. str. 125.) 565. Jan z Pernšteina na dluh 400 zl. červ., jímž povinen jest klášteru Tišnovskému, přikazuje, aby se vydávalo témuž klášteru ze zboží Tišnovského 29 zl. ročního platu potud, pokud dluh nebude zaplacen. — Na Pardubicích v pondělí před sv. Matoušem [20. září] 1535. (Zemský archiv v Brně, Art. Tischnowitz E 1.) 566. Jan Moravus, farář Bučický, obžalován od Gabriele Klenovského na místě Jana z Pernšteina, že nařekl jmenovaného pána, že jest kacíř a všech kacířů fedrovník a že jest kněžský loupežník; čemuž kněz odepřel. — 1541, 6. května. (Borový, Konsistoř utrak. I. str. 173.) 567. 1541, 23. kv.—7. list. Aleš landfojt z Seči pohání Jana z Pernšteina, aby po- ložil list na 400 kop gr. č., na něž má prý on Aleš právo. — 1541 f. II. ante Urbani [23. května]. (Reg. půh. soudu kom. v arch. mus. kr. Č. 1541—42, F. XI. fol. E. 11.)
Strana 539
z let 1529—1544. 539 Eliška z Smiřic pohání Jana z Pernšteina z jistiny 560 kop gr. č. a z dluhu 28 kop gr. č. — 1541 fer. III. ante Viti [14. června]. (Tamže fol. E. 18.) Jan z Újezdce a Kunic pohání Jana z Pernšteina z jistiny 375 kop gr. č., ze za- drželých úroků a z dluhu 371/2 kopy gr. č. — 1541 fer. IIII. Viti [15. června] (Tamže f. F. 12.) Hašek Zvířetický z Wartmberka pohání Jana z Pernšteina ze 125 kop gr. č. ročního úroku, 121/2 kopy 30 gr. od listův a poslu, a 12 kop gr. dílu páně. — 1541 in vig. Joannis Bapt. [23. června]. (Tamže fol. G. 4.) Mikuláš ml. Karlík z Nežetic pohání Jana z Pernšteina z 10 kop gr. č. pololetního — 1541 fer. V. post Margarethae [14. července]. (Tamže fol. H. 2.) úroku. Jiřík Chalupa z Voskořína pohání Jana z Pernšteina ze 161/2 kopy 10 gr. č. ročního úroku. — 1541 fer. III. ante Bartolomei [23. srpna]. (Tamže fol. J. 13.) Jan st. Kalenice z Kalenic pohání Jana z Pernšteina ze 250 kop gr. č. a z pololet- ního úroku z nich. — 1541 fer. III. ante exalt. s. cr. [13. září]. (Tamže fol. L. 2.) Hanuš Jiří z Symesdorfu pohání Jana z Pernšteina z 8001/ zl. uh. jistiny a dvou- letého úroku 150 zl. — 1541 fer. IIII. post omn. Sanctorum [3. list.]. (Tamže fol. M. 14.) Vojtěch Kačka, měštěnín Starého m. Pražského, pohání Jana z Pernšteina z úroku ročního 11 kop 40 gr. č. — 1541 fer. II. ante Martini [7. list.]. (Tamže fol. N. 14.) 568. Burjan ze Škudl pohání Jana z Pernšteina o postavení poddaných Par- dubských, aby položili listy na peníze někdy Matoušovi bakaláři, bratru téhož Burjana. — 1541 fer. II. Petri vinculati [1. srpna]. (Reg. půh. soudu kom. 1541—42, F. XI. fol. J. 2 v arch. mus. král. Česk.) 569. Jan z Pernšteina pohání Jana st. z Wartmberka ze 220 kop 161/2 gr. č., které za téhož Jana z Wartmberka zaplatil jako rukojmí Wolfovi Bořitovi z Martinic. — 1541 fer. II. a. Martini [7. list.]. (Reg. půh. soudu kom. 1541—42, F. XI. fol. O. 4 v arch. mus. král. Č.) 570. Nejv. hofmistr obesílá Jana z Pernšteina k roku se Zdeňkem Žampachem z Potn- šteina, a to v rozepři o jez, který postavil týž Zdeněk ve vodě Pernšteinově. — 1543 f. V. post Bricci [16. list ]. (Reg. půh. soudu kom. F. XII. 1542—44, fol. J. 9 v arch. mus. král. Česk.) 571. Rozepře mezi Janem z Pernšteina a Zdeňkem Žampachem z Potnšteina o lidi, které Zdeněk zadržuje ve vsi Bohúsově ve vězení. — 1544 v úterý po sv. Vitališi [29. dubna]. (Reg. výp. s. kom. J. X. 1543—52, fol. 16 v arch. mus. král. Česk.) 572. Jan Komárovský z Libanic viní Jana z Pernšteina, že ho jakožto osobu stavu rytířského za svého mana pokládá. — 1544 ve čtvrtek den sv. Augustina [28. srpna]. (Reg. výp. s. kom. 1543—52, J. XIII. fol. 18 v arch. mus. král. Česk.) 573. Zápis o zaplacení vesnic koupených městem Lytomyšlí od Jana z Pernšteina. 1544, 12. prosince. — Léta MVCXLIIII v pátek před sv. Lucijí. Jakož jsou Litomyští od JMti pána z Pernšteina oc tyto vsi, zejména Sloupnici, Voděrady a ve Džbánově jednoho člověka, k uobci města Litomyšle koupili se vší jich zvolí a s tím se vším jich pří- slušenstvím za sumu za čtyři tisíce šedesáte a jednu kopu míš.: i odtudto jest to 68*
z let 1529—1544. 539 Eliška z Smiřic pohání Jana z Pernšteina z jistiny 560 kop gr. č. a z dluhu 28 kop gr. č. — 1541 fer. III. ante Viti [14. června]. (Tamže fol. E. 18.) Jan z Újezdce a Kunic pohání Jana z Pernšteina z jistiny 375 kop gr. č., ze za- drželých úroků a z dluhu 371/2 kopy gr. č. — 1541 fer. IIII. Viti [15. června] (Tamže f. F. 12.) Hašek Zvířetický z Wartmberka pohání Jana z Pernšteina ze 125 kop gr. č. ročního úroku, 121/2 kopy 30 gr. od listův a poslu, a 12 kop gr. dílu páně. — 1541 in vig. Joannis Bapt. [23. června]. (Tamže fol. G. 4.) Mikuláš ml. Karlík z Nežetic pohání Jana z Pernšteina z 10 kop gr. č. pololetního — 1541 fer. V. post Margarethae [14. července]. (Tamže fol. H. 2.) úroku. Jiřík Chalupa z Voskořína pohání Jana z Pernšteina ze 161/2 kopy 10 gr. č. ročního úroku. — 1541 fer. III. ante Bartolomei [23. srpna]. (Tamže fol. J. 13.) Jan st. Kalenice z Kalenic pohání Jana z Pernšteina ze 250 kop gr. č. a z pololet- ního úroku z nich. — 1541 fer. III. ante exalt. s. cr. [13. září]. (Tamže fol. L. 2.) Hanuš Jiří z Symesdorfu pohání Jana z Pernšteina z 8001/ zl. uh. jistiny a dvou- letého úroku 150 zl. — 1541 fer. IIII. post omn. Sanctorum [3. list.]. (Tamže fol. M. 14.) Vojtěch Kačka, měštěnín Starého m. Pražského, pohání Jana z Pernšteina z úroku ročního 11 kop 40 gr. č. — 1541 fer. II. ante Martini [7. list.]. (Tamže fol. N. 14.) 568. Burjan ze Škudl pohání Jana z Pernšteina o postavení poddaných Par- dubských, aby položili listy na peníze někdy Matoušovi bakaláři, bratru téhož Burjana. — 1541 fer. II. Petri vinculati [1. srpna]. (Reg. půh. soudu kom. 1541—42, F. XI. fol. J. 2 v arch. mus. král. Česk.) 569. Jan z Pernšteina pohání Jana st. z Wartmberka ze 220 kop 161/2 gr. č., které za téhož Jana z Wartmberka zaplatil jako rukojmí Wolfovi Bořitovi z Martinic. — 1541 fer. II. a. Martini [7. list.]. (Reg. půh. soudu kom. 1541—42, F. XI. fol. O. 4 v arch. mus. král. Č.) 570. Nejv. hofmistr obesílá Jana z Pernšteina k roku se Zdeňkem Žampachem z Potn- šteina, a to v rozepři o jez, který postavil týž Zdeněk ve vodě Pernšteinově. — 1543 f. V. post Bricci [16. list ]. (Reg. půh. soudu kom. F. XII. 1542—44, fol. J. 9 v arch. mus. král. Česk.) 571. Rozepře mezi Janem z Pernšteina a Zdeňkem Žampachem z Potnšteina o lidi, které Zdeněk zadržuje ve vsi Bohúsově ve vězení. — 1544 v úterý po sv. Vitališi [29. dubna]. (Reg. výp. s. kom. J. X. 1543—52, fol. 16 v arch. mus. král. Česk.) 572. Jan Komárovský z Libanic viní Jana z Pernšteina, že ho jakožto osobu stavu rytířského za svého mana pokládá. — 1544 ve čtvrtek den sv. Augustina [28. srpna]. (Reg. výp. s. kom. 1543—52, J. XIII. fol. 18 v arch. mus. král. Česk.) 573. Zápis o zaplacení vesnic koupených městem Lytomyšlí od Jana z Pernšteina. 1544, 12. prosince. — Léta MVCXLIIII v pátek před sv. Lucijí. Jakož jsou Litomyští od JMti pána z Pernšteina oc tyto vsi, zejména Sloupnici, Voděrady a ve Džbánově jednoho člověka, k uobci města Litomyšle koupili se vší jich zvolí a s tím se vším jich pří- slušenstvím za sumu za čtyři tisíce šedesáte a jednu kopu míš.: i odtudto jest to 68*
Strana 540
540 C. XXV. b. Dodavky k listinám Jana a Vojtěcha z Pernšteina do r. 1546. všecko zaplaceno, teď tuto pořád jest napsáno. Stalo se za purgmistra a hospodáře města pana Martina Maršovského a jiných konšel toho roku léta a dne svrchupsaného. Archiv zemský kr. Česk. Litomyšl, lib. inscription. ab a. 1542, fol. 65. 574. Zápis o zastupování Jana z Pernšteina jako poručníka rodiny Trčků z Lípy se Žofkou z Barchova, která poručníky pohnala k soudu komornímu ze zneužívání sumy věnné. — 1545 15. dubna. (DZ. VI. A. 1. p. juxt.) 575. Svědomí několika občanů z Dašic v rozepři mezi Janem z Pernšteina a Janem Komárovským o Jakuba tesaře, který opustil najaté dílo u pána z Pernšteina a odebral se na panství Jana Komárovského, kde z rozkazu Pardubského úředníka byl zajat. — 1545 fer. III. die Tiburci [11. srpna]. (Reg. půh. s. kom. XIII. F. 1544—46, fol. 70 v arch. mus. král. Č.) 576. V konsistoři pod obojí domlouváno knězi Janovi, faráři z Prostějova, že z řádu strany pod obojí se vytrhl a s Bratry se srovnává: vymlouval se, že to musil pánu Pern- šteinskému k vůli učiniti, když se na jeho faru přistěhoval. — 1545, 11. září. (Borový, Kon- sistoř utrakv. str. 201.) 577. Jan z Pernšteina, Beneš Sendražský jako držitel tvrze Městce obesláni k soudu komornímu od Žofky z Barchova v příčině nedoplacení sumy věnné. — 1546, 17. března. (DZ. VI. A. 1. p. juxt.)
540 C. XXV. b. Dodavky k listinám Jana a Vojtěcha z Pernšteina do r. 1546. všecko zaplaceno, teď tuto pořád jest napsáno. Stalo se za purgmistra a hospodáře města pana Martina Maršovského a jiných konšel toho roku léta a dne svrchupsaného. Archiv zemský kr. Česk. Litomyšl, lib. inscription. ab a. 1542, fol. 65. 574. Zápis o zastupování Jana z Pernšteina jako poručníka rodiny Trčků z Lípy se Žofkou z Barchova, která poručníky pohnala k soudu komornímu ze zneužívání sumy věnné. — 1545 15. dubna. (DZ. VI. A. 1. p. juxt.) 575. Svědomí několika občanů z Dašic v rozepři mezi Janem z Pernšteina a Janem Komárovským o Jakuba tesaře, který opustil najaté dílo u pána z Pernšteina a odebral se na panství Jana Komárovského, kde z rozkazu Pardubského úředníka byl zajat. — 1545 fer. III. die Tiburci [11. srpna]. (Reg. půh. s. kom. XIII. F. 1544—46, fol. 70 v arch. mus. král. Č.) 576. V konsistoři pod obojí domlouváno knězi Janovi, faráři z Prostějova, že z řádu strany pod obojí se vytrhl a s Bratry se srovnává: vymlouval se, že to musil pánu Pern- šteinskému k vůli učiniti, když se na jeho faru přistěhoval. — 1545, 11. září. (Borový, Kon- sistoř utrakv. str. 201.) 577. Jan z Pernšteina, Beneš Sendražský jako držitel tvrze Městce obesláni k soudu komornímu od Žofky z Barchova v příčině nedoplacení sumy věnné. — 1546, 17. března. (DZ. VI. A. 1. p. juxt.)
Strana 541
B. XVI. TŘI VÁŠNIVÉ PROJEVY Z VÁLKY ZA KRÁLE JIŘÍHO z let 1467, 1468 a 1469. Vydává František Dvorský. Když papež Pius II. r. 1462 kompaktata sboru Basilejského prohlásil za neplatná, povstala nová roztržka mezi Římem a Čechy. Nástupce Pia II. papež Pavel II. nastrojil opět proti husitskému králi náboženskou válku; ta se počala utvořenou proti Jiřímu jednotou panskou, jejímž náčelníkem byl Zdeněk Konopištský ze Šternberka. Na sněm říšský císařem Fridrichem do Norimberka o válku proti Turku roku 1467 svolaný vyslal Šternberk jako zá- stupce království Českého Hilaria Litoměřického, Linharta z Gutšteina a Jana Kocovského, aby zjednali pomoc proti „kacířskému“ Jiříkovi, „již ne králi“. Palacký v Dějinách národa českého IV. 2. 407 i jiní vypisují o sněmu v Norimberce, však o vyjednávání jmenovaných zástupců není žádné zmínky. Jen J. Tanner v knize „Geschichte derer Helden von Sternberg 1674“ předkládá na str. 355—63 zkrácenou německou řeč poselstva českého. Z úplného textu řeči sněmovní (v současném českém překladu) vidíme, jak český rytíř Jan Kocovský dovedl skládati slova a převraceti události, jen aby přesvědčil církevní i světská knížata, že nejdříve se musí ta „česká škodlivá šelma kacířská“ vyhubiti a potom teprv proti „cizím vrahům Turkům“ šik obrátiti. Na všechnu mnohomluvnost a zapřísáhání dostalo se vyslancům panské jednoty v Normberce jen konejšivé odpovědi papežského legáta; knížata říšská prosebnou žádost nevyslyšela, zamítla.*) Však počatá již válka proti „Jiřímu z Kunštatu, někdy králi Českému“, nebyla za- stavena. V Čechách, na Moravě i v Slezsku bouřili duchovní i světští pánové lid, sváděny krvavé půtky, dobývány tvrze, hrady, páleny vesnice, městečka; z říše Německé přes ujednání na sněmu Norimberském hrnuly se do Čech houfy bojechtivých křižáků, ano celé výpravy počtem několika tisíc činily vpády do země kacířův. Nepřátelství osob, měst, krajův, kteříž bojem, válkou chtěli druhou stranu zničiti, ohlašovaly tehdy odpovědné listy, jimiž jeden dru- hému boj na život a smrt vypovídal. K takovým náleží také nepřátelský list Zdeňka Štern- berka z Olomouce 24. srpna 1468 zaslaný knížeti Viktorinovi z Kunštatu, synovi Jiřího z Po- děbrad, jenž tehdy s vojsky otce svého šťastně proti jeho nepřátelům bojoval. List Zdeňka Konopištského jestiť dokladem, jakou nezkrocenou vášní a jedovatým hněvem naplněn byl *) Jiří král nejmenovanému r. 1468 asi 6. dubna zmiňuje se o věci té. Tanner 382.
B. XVI. TŘI VÁŠNIVÉ PROJEVY Z VÁLKY ZA KRÁLE JIŘÍHO z let 1467, 1468 a 1469. Vydává František Dvorský. Když papež Pius II. r. 1462 kompaktata sboru Basilejského prohlásil za neplatná, povstala nová roztržka mezi Římem a Čechy. Nástupce Pia II. papež Pavel II. nastrojil opět proti husitskému králi náboženskou válku; ta se počala utvořenou proti Jiřímu jednotou panskou, jejímž náčelníkem byl Zdeněk Konopištský ze Šternberka. Na sněm říšský císařem Fridrichem do Norimberka o válku proti Turku roku 1467 svolaný vyslal Šternberk jako zá- stupce království Českého Hilaria Litoměřického, Linharta z Gutšteina a Jana Kocovského, aby zjednali pomoc proti „kacířskému“ Jiříkovi, „již ne králi“. Palacký v Dějinách národa českého IV. 2. 407 i jiní vypisují o sněmu v Norimberce, však o vyjednávání jmenovaných zástupců není žádné zmínky. Jen J. Tanner v knize „Geschichte derer Helden von Sternberg 1674“ předkládá na str. 355—63 zkrácenou německou řeč poselstva českého. Z úplného textu řeči sněmovní (v současném českém překladu) vidíme, jak český rytíř Jan Kocovský dovedl skládati slova a převraceti události, jen aby přesvědčil církevní i světská knížata, že nejdříve se musí ta „česká škodlivá šelma kacířská“ vyhubiti a potom teprv proti „cizím vrahům Turkům“ šik obrátiti. Na všechnu mnohomluvnost a zapřísáhání dostalo se vyslancům panské jednoty v Normberce jen konejšivé odpovědi papežského legáta; knížata říšská prosebnou žádost nevyslyšela, zamítla.*) Však počatá již válka proti „Jiřímu z Kunštatu, někdy králi Českému“, nebyla za- stavena. V Čechách, na Moravě i v Slezsku bouřili duchovní i světští pánové lid, sváděny krvavé půtky, dobývány tvrze, hrady, páleny vesnice, městečka; z říše Německé přes ujednání na sněmu Norimberském hrnuly se do Čech houfy bojechtivých křižáků, ano celé výpravy počtem několika tisíc činily vpády do země kacířův. Nepřátelství osob, měst, krajův, kteříž bojem, válkou chtěli druhou stranu zničiti, ohlašovaly tehdy odpovědné listy, jimiž jeden dru- hému boj na život a smrt vypovídal. K takovým náleží také nepřátelský list Zdeňka Štern- berka z Olomouce 24. srpna 1468 zaslaný knížeti Viktorinovi z Kunštatu, synovi Jiřího z Po- děbrad, jenž tehdy s vojsky otce svého šťastně proti jeho nepřátelům bojoval. List Zdeňka Konopištského jestiť dokladem, jakou nezkrocenou vášní a jedovatým hněvem naplněn byl *) Jiří král nejmenovanému r. 1468 asi 6. dubna zmiňuje se o věci té. Tanner 382.
Strana 542
B. XVI. Tři vášnivé projevy z války za krále Jiřího 542 někdy nejvěrnější přítel Jiříkův, jejž dary, sliby, milosti císaře Fridricha a papeže Pavla II. k vzpouře proti vlastnímu králi rozeštvaly. Kurie římská chtěla zahubiti husitského krále stůj co stůj; když pak domácí katolický nepřítel k úplné zkáze jeho nestačil, papež rozjitřil krev Uherského krále Matiáše Korvína, kterýž zapomenuv pro zisk na vděčnost a blízké přátelství k Českému králi (mělť Kunhutu Kateřinu dceru Poděbradovu za manželku, kteráž † 1464), prohlásil se, že chce býti mstitelem nepřátel církve Římské. A do doby osudného takového boje patří „List starých Čechův, pravých milovníkův a obhajcův pravdy Kristovy a jazyka českého“, kteříž z některých krajův České a Moravské země v počtu 3000 se sešli, aby „ve jmeno boží o túž pravdu a o ten jazyk Český se zasadili proti všem nepřátelům jazyka Českého“. 1. Jednání poselstva vypraveného z Čech od jednoty panské ke sněmu říšskému do Norimberka, aby poskytnuta byla pomoc proti Čechům kacířům a aby zbraně proti Turku chystané obrá- ceny byly proti králi Jiřímu; s odpovědí legáta papežského. — 1467, 22. července. Poselství na sněm do Normberka stavů království Českého, kterýž držán léta 1467 na den sv. Kyliana [8. července] za krále Jiřího, kdež stalo se potvrzení a vy- hlášení dání do achtu téhož krále Jiřího Českého, a co se tu a jak dálo a jednáno, i co mluveno, a jak pomoci proti králi od knížat páni papeženští žádali.*) Léta 1467 držán sněm říšský v Normberce, v němžto byli jsou poslaní od otce svatého legatové, nejdůstojnější otec a pán kněz kardinal svatého Vitale a biskup Augšpurský,**) a důstojný otec kněz Vavřinec biskup Ferarský***) a otce svatého deferendář a datář. A od nejjasnějšího pána pana Fridricha císaře Římského vysoce důstojný otec kněz biskup Pasovský, a urozený pan Voldřich Kraffmeker †) hejtman říšský proti Turkům. Na kterémžto sněmu byla jsou knížata duchovní i světská osobně: kněz biskup Wircpurský, kněz biskup Řezenský, kněz biskup Pamberský, kněz biskup Eich]štatský; z světských osvícená knížata: kníže Friedrich kurfiršt a kníže Albrecht markrabě Brandeburský, kníže Albrecht kurfiršt a kníže Albrecht vejvody Sasští, a kníže Zikmund vejvoda Rakouský a Český [sic], a kníže Ludvík a kníže Otto vejvodové Bavorští, a kněz biskup Špeirský, s jinými radami knížete, falekrabě a jiných knížat a měst říšských rady znamenité a moudré. Na tom sněmě byli jsou poslové od nejjasnějšího knížete a pána pana Matiáše krále Uherského důstojný otec kněz biskup Nitrský a pan Čupr ††) Uherský, žádajíc *) Zbytek novějšího opisu a jiného překladu v archivu hrab. Šternberka v Častolovicích má nadpis: „Toto poselství zdál jest Jan Koczovský a Hilarius piknosý, poběhlej od víry pikarský (quasi diceres conjurator, pro- tože jest spěl) a konopník (per contemptum pro kanovník) Pražský k kurfirštům světským i duchovním v Nürm- berce na roku o svatém Kyliánu let buožích MCCCCLXVII od Zdeňka z Šternberka, arcizrádce všech zrádcí v Čechách, Moravě, Slezí, v Šestiměstech, Lužické zemi oc.“ **) Petrus de Schauenburg 1424—69. ***) Vavřinec Rovarella 1460—74. †) Grafeneck. ††) Čupor Mikuláš.
B. XVI. Tři vášnivé projevy z války za krále Jiřího 542 někdy nejvěrnější přítel Jiříkův, jejž dary, sliby, milosti císaře Fridricha a papeže Pavla II. k vzpouře proti vlastnímu králi rozeštvaly. Kurie římská chtěla zahubiti husitského krále stůj co stůj; když pak domácí katolický nepřítel k úplné zkáze jeho nestačil, papež rozjitřil krev Uherského krále Matiáše Korvína, kterýž zapomenuv pro zisk na vděčnost a blízké přátelství k Českému králi (mělť Kunhutu Kateřinu dceru Poděbradovu za manželku, kteráž † 1464), prohlásil se, že chce býti mstitelem nepřátel církve Římské. A do doby osudného takového boje patří „List starých Čechův, pravých milovníkův a obhajcův pravdy Kristovy a jazyka českého“, kteříž z některých krajův České a Moravské země v počtu 3000 se sešli, aby „ve jmeno boží o túž pravdu a o ten jazyk Český se zasadili proti všem nepřátelům jazyka Českého“. 1. Jednání poselstva vypraveného z Čech od jednoty panské ke sněmu říšskému do Norimberka, aby poskytnuta byla pomoc proti Čechům kacířům a aby zbraně proti Turku chystané obrá- ceny byly proti králi Jiřímu; s odpovědí legáta papežského. — 1467, 22. července. Poselství na sněm do Normberka stavů království Českého, kterýž držán léta 1467 na den sv. Kyliana [8. července] za krále Jiřího, kdež stalo se potvrzení a vy- hlášení dání do achtu téhož krále Jiřího Českého, a co se tu a jak dálo a jednáno, i co mluveno, a jak pomoci proti králi od knížat páni papeženští žádali.*) Léta 1467 držán sněm říšský v Normberce, v němžto byli jsou poslaní od otce svatého legatové, nejdůstojnější otec a pán kněz kardinal svatého Vitale a biskup Augšpurský,**) a důstojný otec kněz Vavřinec biskup Ferarský***) a otce svatého deferendář a datář. A od nejjasnějšího pána pana Fridricha císaře Římského vysoce důstojný otec kněz biskup Pasovský, a urozený pan Voldřich Kraffmeker †) hejtman říšský proti Turkům. Na kterémžto sněmu byla jsou knížata duchovní i světská osobně: kněz biskup Wircpurský, kněz biskup Řezenský, kněz biskup Pamberský, kněz biskup Eich]štatský; z světských osvícená knížata: kníže Friedrich kurfiršt a kníže Albrecht markrabě Brandeburský, kníže Albrecht kurfiršt a kníže Albrecht vejvody Sasští, a kníže Zikmund vejvoda Rakouský a Český [sic], a kníže Ludvík a kníže Otto vejvodové Bavorští, a kněz biskup Špeirský, s jinými radami knížete, falekrabě a jiných knížat a měst říšských rady znamenité a moudré. Na tom sněmě byli jsou poslové od nejjasnějšího knížete a pána pana Matiáše krále Uherského důstojný otec kněz biskup Nitrský a pan Čupr ††) Uherský, žádajíc *) Zbytek novějšího opisu a jiného překladu v archivu hrab. Šternberka v Častolovicích má nadpis: „Toto poselství zdál jest Jan Koczovský a Hilarius piknosý, poběhlej od víry pikarský (quasi diceres conjurator, pro- tože jest spěl) a konopník (per contemptum pro kanovník) Pražský k kurfirštům světským i duchovním v Nürm- berce na roku o svatém Kyliánu let buožích MCCCCLXVII od Zdeňka z Šternberka, arcizrádce všech zrádcí v Čechách, Moravě, Slezí, v Šestiměstech, Lužické zemi oc.“ **) Petrus de Schauenburg 1424—69. ***) Vavřinec Rovarella 1460—74. †) Grafeneck. ††) Čupor Mikuláš.
Strana 543
z roku 1467. 543 a poselství dějíc k biskupům a knížatům, aby ráčili býti radni a pomocni proti Turku, ukrutnému křesťanského jména utiskateli, jenž proti křesťanům těžkou a tvrdou válku jest začal. A když jsou poslové uherští vyslyšáni, tedy my poslové pánů křesťanských slavné země České žádali jsme, abychom také měli slyšení v potřebách, kteréž se víry křesťanské dotýče. Toho slyšení sotva jsme se dovolali na den svaté Maří Mag- daleny [22. července]. Kdežto předstoupivše před sněm, když pan Jan Kocovský počal jest mluviti německy, vstala jsou všecka knížata a vešla v radu; jediný kníže Zikmund Český [sic] se nehnul, ale kněz kardinal, kněz Ferarský a jiní biskupové jsou nás v pokoji vyslyšeli. Viděvše to knížata, jenž byla vstala, že my předce své poselství dějeme, i pojavše se, posadili jsou se na místa svá. Tedy mistr Jan pro ukrácení času mluvil jest poselství napsané z latinské řeči v německou takto: „Nejdůstojnější otcové, svaté stolice papežské legatové a jiní otcové, biskupové, nejosvícenější knížata, kurfirštové a jiná knížata, vysoce urozený hrabě, urození páni, rytíři, slovutní, moudří a opatrní páni a poslové knížecí i městští, a jiní dobří lidé všickni na tomto sněmu slavném pro obecné dobré shromáždění! Urozený pán pan Zdeněk, nejvyšší hejtman pánů a měst křesťanských v slavném království Českém od otce svatého potvrzený, urození páni a zemané a rytířstvo i města svaté církvi římské v svatém poslušenství stálí a věrní, srozuměli jsou, kterak Jiřík z Poděbrad někdy král Český, ale již otcem svatým pro jeho proměnění ssa- zený a do achtu daný, jenž nepřestává hubiti je a jich poddané pro víru křesťanskou, píše biskupům, knížatům a městům i jiným dobrým lidem, žaluje na pány křesťanské, že jsou se jemu zprotivili jako pánu svému, a že nespravedlivou při vedou proti němu, a že ne pro víru křesťanskou ty věci se jemu dějí, pravě, že má pod sebou v svém panství mnoho dobrých lidí a jiných poddaných, jenž jsou pod jednou způ- sobou, a že ti také jemu jako pánu svému jsou pomocni proti těm pánům, jenž se jemu zprotivili, a by ti rozuměli, že by se to pro víru dálo, že by jemu pomocni a radni toho nebyli. Protož aby ty a takové řeči nehejbaly k věření vašich nej- důstojnějších otcovství a nejosvícenějších jasností, posláni jsme my k VMtem na tento sněm, abychom na VMti dvě slova nám poručená vznesli. Jedno, že páni a města svrchu jmenovaní a v listech věřicích podepsaní s svými všemi přátely a pomocníky nic neprávě, neslušně a proti cti otce svatého nečiní, zastavivše se a odtrhše se, aniž chtíce býti poddáni Jiříkovi, někdy pánu jich, ale již odvolanému a ssazenému, ale praví, že cožkolivěk učinili jsou, činí a činiti budou, že to vše děje se k rozkázání nejsvětějšího otce a pána pana Pavla papeže Druhého a náměstka Božího, a že oni jako synové poslušní následujíce šlépějí předků svých, to jsou učinili a činiti budou. Nebo když týž Jiřík měl býti přijat na krá- lovství České, že jest byl zastižen v tom bludu, jenž jest dvěma svatosvatými sněmy
z roku 1467. 543 a poselství dějíc k biskupům a knížatům, aby ráčili býti radni a pomocni proti Turku, ukrutnému křesťanského jména utiskateli, jenž proti křesťanům těžkou a tvrdou válku jest začal. A když jsou poslové uherští vyslyšáni, tedy my poslové pánů křesťanských slavné země České žádali jsme, abychom také měli slyšení v potřebách, kteréž se víry křesťanské dotýče. Toho slyšení sotva jsme se dovolali na den svaté Maří Mag- daleny [22. července]. Kdežto předstoupivše před sněm, když pan Jan Kocovský počal jest mluviti německy, vstala jsou všecka knížata a vešla v radu; jediný kníže Zikmund Český [sic] se nehnul, ale kněz kardinal, kněz Ferarský a jiní biskupové jsou nás v pokoji vyslyšeli. Viděvše to knížata, jenž byla vstala, že my předce své poselství dějeme, i pojavše se, posadili jsou se na místa svá. Tedy mistr Jan pro ukrácení času mluvil jest poselství napsané z latinské řeči v německou takto: „Nejdůstojnější otcové, svaté stolice papežské legatové a jiní otcové, biskupové, nejosvícenější knížata, kurfirštové a jiná knížata, vysoce urozený hrabě, urození páni, rytíři, slovutní, moudří a opatrní páni a poslové knížecí i městští, a jiní dobří lidé všickni na tomto sněmu slavném pro obecné dobré shromáždění! Urozený pán pan Zdeněk, nejvyšší hejtman pánů a měst křesťanských v slavném království Českém od otce svatého potvrzený, urození páni a zemané a rytířstvo i města svaté církvi římské v svatém poslušenství stálí a věrní, srozuměli jsou, kterak Jiřík z Poděbrad někdy král Český, ale již otcem svatým pro jeho proměnění ssa- zený a do achtu daný, jenž nepřestává hubiti je a jich poddané pro víru křesťanskou, píše biskupům, knížatům a městům i jiným dobrým lidem, žaluje na pány křesťanské, že jsou se jemu zprotivili jako pánu svému, a že nespravedlivou při vedou proti němu, a že ne pro víru křesťanskou ty věci se jemu dějí, pravě, že má pod sebou v svém panství mnoho dobrých lidí a jiných poddaných, jenž jsou pod jednou způ- sobou, a že ti také jemu jako pánu svému jsou pomocni proti těm pánům, jenž se jemu zprotivili, a by ti rozuměli, že by se to pro víru dálo, že by jemu pomocni a radni toho nebyli. Protož aby ty a takové řeči nehejbaly k věření vašich nej- důstojnějších otcovství a nejosvícenějších jasností, posláni jsme my k VMtem na tento sněm, abychom na VMti dvě slova nám poručená vznesli. Jedno, že páni a města svrchu jmenovaní a v listech věřicích podepsaní s svými všemi přátely a pomocníky nic neprávě, neslušně a proti cti otce svatého nečiní, zastavivše se a odtrhše se, aniž chtíce býti poddáni Jiříkovi, někdy pánu jich, ale již odvolanému a ssazenému, ale praví, že cožkolivěk učinili jsou, činí a činiti budou, že to vše děje se k rozkázání nejsvětějšího otce a pána pana Pavla papeže Druhého a náměstka Božího, a že oni jako synové poslušní následujíce šlépějí předků svých, to jsou učinili a činiti budou. Nebo když týž Jiřík měl býti přijat na krá- lovství České, že jest byl zastižen v tom bludu, jenž jest dvěma svatosvatými sněmy
Strana 544
544 B. XVI. Tři vášnivé projevy z války za krále Jiřího Konstantským a Basilejským odsouzen, a skrze otce svaté Martina, Eugenia, Mikuláše, Kalixta a Pia a nynějšího otce svatého Pavla za odsouzený blud přijat a stvrzen, aby on snad neobránil se kompaktaty odvolanými a skrze ně roztržení a bludy v království Českém nerozmnožil: nad obecnou přísahu, kterouž knížata při svém mazání a korunování na království činí, přisáhl jest vysoce a znamenitě v ruce dvou biskupů uherských před dvěma pány českými, dvěma uherskými a dvěma doktory a písaři na svatém čtení tři znamenité kusy: první poslušnost a poctivost křesťanskou otci svatému; druhé že se srovná s jinými králi a knížaty křesťanskými ve všech řádích a obyčejích i užívání svátostí podle řádu, obyčeje a běhu svatého kostela římského obecného; třetí že lid sobě poddaný, což jest na něm, přivede ku poslu- šenství, řádu a obyčeji svatého kostela římského. A to jest přisáhl vysokou řečí a širokou a svou pečetí zapečetil, jakž to v těch listech šíře se shledává. Pak když již na tu přísahu jest korunován a mazán a panoval, shledáno jest od otce svatého Pia, že se nemá podle té přísahy, jak by se měl míti, a napomínán jest často od téhož otce svatého Pia, aby se měl k tomu jako jiní králové křesťanští; ale on jest vždy svými obyčeji z toho se vymlouval a vycházel. I byl jest k němu poslán od téhož svatého ctihodný doktor Fantin, dvoru papežského auditor, jenž jest jeho napomenul z té přísahy a rozkázal jemu mocí otce svatého, aby své přísaze dosti činil a aby on, manželka jeho, synové a vešken dvůr jeho přijímal tělo a krev Boží pod jednou způsobou. Tu hned týž Jiřík přede vším sněmem zjevně odepřel jest tomu rozkázání, a upadl v křivou přísahu řka, že v tom otce svatého není povinovat poslouchati, poněvadž jest člověk, ale více jest zavázán pána Boha po- slouchati, a že on tak jest přijímal pod obojí způsobou a přijímati míní, a jinak neučiní, dokudž bude živ. A potom hned nalezl sobě příčiny, i jal jest doktora Fantina, a vsadil do vazby těžké a trápil hladem. Potom když otec svatý uslyšel jest tuto jeho odpověď, i měl se jest proti němu podle práva. Tak k žádosti prokuratora víry křesťanské vydal jest na něho půhon zjevný i u svého dvoru papežského i po jiných biskupstvích, aby stál ku právu svému a odpovídal na ty věci, kterýmiž jest před Jeho Svatostí nařčen. K tomu právu jest Jiřík nestál, a tak svého práva jest pohoršil; a netoliko nestál, ale překážel, aby k němu ani k jeho poddaným nižádní listové nemohli dojíti. A když čas půhonu určený jest přestal a vyšel, druhý den měsíce srpna opět byl jest pohnán, aby slyšel nález a sentencí proti sobě spravedlivě k určenému času. A když tyto věci tak jsou se dály, mezi tím nepřestal jest Jiřík svobody duchovní rušiti, zboží království i duchovenství vysoce zapisovati a zavoditi u velikých a přesažených sumách, svobody zemské, panské, rytířské a městské rušiti, berně, obtěžování rozličné zamyšlovati a mnohé věci činiti proti svým přísahám a proti panským svobodám, kteréžto široce jsou vypsány na ceduli od pánův sepsané. Páni
544 B. XVI. Tři vášnivé projevy z války za krále Jiřího Konstantským a Basilejským odsouzen, a skrze otce svaté Martina, Eugenia, Mikuláše, Kalixta a Pia a nynějšího otce svatého Pavla za odsouzený blud přijat a stvrzen, aby on snad neobránil se kompaktaty odvolanými a skrze ně roztržení a bludy v království Českém nerozmnožil: nad obecnou přísahu, kterouž knížata při svém mazání a korunování na království činí, přisáhl jest vysoce a znamenitě v ruce dvou biskupů uherských před dvěma pány českými, dvěma uherskými a dvěma doktory a písaři na svatém čtení tři znamenité kusy: první poslušnost a poctivost křesťanskou otci svatému; druhé že se srovná s jinými králi a knížaty křesťanskými ve všech řádích a obyčejích i užívání svátostí podle řádu, obyčeje a běhu svatého kostela římského obecného; třetí že lid sobě poddaný, což jest na něm, přivede ku poslu- šenství, řádu a obyčeji svatého kostela římského. A to jest přisáhl vysokou řečí a širokou a svou pečetí zapečetil, jakž to v těch listech šíře se shledává. Pak když již na tu přísahu jest korunován a mazán a panoval, shledáno jest od otce svatého Pia, že se nemá podle té přísahy, jak by se měl míti, a napomínán jest často od téhož otce svatého Pia, aby se měl k tomu jako jiní králové křesťanští; ale on jest vždy svými obyčeji z toho se vymlouval a vycházel. I byl jest k němu poslán od téhož svatého ctihodný doktor Fantin, dvoru papežského auditor, jenž jest jeho napomenul z té přísahy a rozkázal jemu mocí otce svatého, aby své přísaze dosti činil a aby on, manželka jeho, synové a vešken dvůr jeho přijímal tělo a krev Boží pod jednou způsobou. Tu hned týž Jiřík přede vším sněmem zjevně odepřel jest tomu rozkázání, a upadl v křivou přísahu řka, že v tom otce svatého není povinovat poslouchati, poněvadž jest člověk, ale více jest zavázán pána Boha po- slouchati, a že on tak jest přijímal pod obojí způsobou a přijímati míní, a jinak neučiní, dokudž bude živ. A potom hned nalezl sobě příčiny, i jal jest doktora Fantina, a vsadil do vazby těžké a trápil hladem. Potom když otec svatý uslyšel jest tuto jeho odpověď, i měl se jest proti němu podle práva. Tak k žádosti prokuratora víry křesťanské vydal jest na něho půhon zjevný i u svého dvoru papežského i po jiných biskupstvích, aby stál ku právu svému a odpovídal na ty věci, kterýmiž jest před Jeho Svatostí nařčen. K tomu právu jest Jiřík nestál, a tak svého práva jest pohoršil; a netoliko nestál, ale překážel, aby k němu ani k jeho poddaným nižádní listové nemohli dojíti. A když čas půhonu určený jest přestal a vyšel, druhý den měsíce srpna opět byl jest pohnán, aby slyšel nález a sentencí proti sobě spravedlivě k určenému času. A když tyto věci tak jsou se dály, mezi tím nepřestal jest Jiřík svobody duchovní rušiti, zboží království i duchovenství vysoce zapisovati a zavoditi u velikých a přesažených sumách, svobody zemské, panské, rytířské a městské rušiti, berně, obtěžování rozličné zamyšlovati a mnohé věci činiti proti svým přísahám a proti panským svobodám, kteréžto široce jsou vypsány na ceduli od pánův sepsané. Páni
Strana 545
z roku 1467. 545 vidouce takové útisky a bezpráví, jež se jim a jich poddaným dály, i sjeli se a učinili mezi sebou zápis tvrdý, aby sobě všickni vespolek radni a pomocni byli a svobod zemských hájili a o ně stáli; a tak vyslali jsou urozeného pána Jana z Hazmburku na sněm k Jiříkovi, žádajíce na něm, aby jim to, což v ceduli sepsáno bylo, napravil a je při jich svobodách a právích podle své přísahy zachoval i zůstavil. I byli jsou o ty věci nejedni sněmové. A mezi tím otec svatý veda k konci počatou věc proti Jiříkovi, když jest nestál ku půhonu a svému právu, a dnové půhonu vystáli, totiž sto a osmdesáte dní, ač jest hned mohl podle práva otec svatý jeho odsouditi, však vždy ještě maje oče- kávání, zdali by k sobě přijda učinil, co by měl učiniti, od toho dne konečného čekal jest dní více nežli sto čtyřidceti. A tak 23. dne měsíce ledna, totiž ten den před štědrým večerem [23. prosince 1466], sedě na stolici papežské přede vším sborem křesťanským, odsoudil jest Jiříka království Českého pro příčiny, kteréž se pokládají v témž výnosu, a dal jest jej v klatbu, a rozhříšil a osvobodil všecka knížata duchovní i světská, hrabata, pány, zemany, rytířstvo, města, many i všecky Čechy a země k České koruně příslušející od jeho poddanosti a poslušenství, a jim rozkázal mocí Boží, aby více jemu jako králi Českému v ničemž poddáni nebyli, ale raději jakž mohou, od jeho poddanosti a poslušenství se odvrátili a vzdálili. A když ještě processové nebyli ohlášeni v království Českém, králové [sic] křesťanští sjeli se s posly Jiříkovými v Hradci Jindřichově, chtějíce ty všecky věci jednati a konati, co se svobod zemských dotýče. A když jednak bylo k námluvě a srovnání, tedy přišli jsou listové a rozkázání přísné od otce svatého pod Jeho Svatosti bullí olověnou, v nížto rozkazuje Jeho Svatost všem a jednomu každému, pánům, rytířům a městům, aby nižádných námluv, jednání, tadinků, sjezdů a úmluv s Jiříkem nečinili pod velikou pokutou duchovní jako synové poslušní, neb již více jich pánem a králem není, ale ovšem se jeho zbaviti a s ním nic činiti neměli. To uslyševše páni křesťanští a jiné rytířstvo, město Plzeň poslušné a křesťanské, ihned jsou nižádných s jeho radou a posly úmluv nechtěli dělati, a od jeho poslu- šenství jsou odstoupili jakožto synové poslušní otce svatého u víře, poslušní svaté církve a kostela Římského. I praví tak páni naši, že více jemu nejsou povinovati podáni býti jako ssazenému: nejprv, poněvadž jest ssazen od otce svatého, od toho, jenž to může učiniti pro hodné příčiny, že nejsou více poddáni pánu odvolanému na své cti; druhé, že jsou od téhož svatého otce jeho sproštěni a rozhříšeni od jeho práva, moci a povinnosti a tak ode vší poddanosti; třetí, že poněvadž ssazení rovná se smrti světské, jako žena po smrti muže svého sproštěna jest a vysvobozena od jeho poddanosti, tak páni a města od poslu- šenství Jiříka jakožto mrtvého na cti a svém důstojenství; Archiv Český XX. 69
z roku 1467. 545 vidouce takové útisky a bezpráví, jež se jim a jich poddaným dály, i sjeli se a učinili mezi sebou zápis tvrdý, aby sobě všickni vespolek radni a pomocni byli a svobod zemských hájili a o ně stáli; a tak vyslali jsou urozeného pána Jana z Hazmburku na sněm k Jiříkovi, žádajíce na něm, aby jim to, což v ceduli sepsáno bylo, napravil a je při jich svobodách a právích podle své přísahy zachoval i zůstavil. I byli jsou o ty věci nejedni sněmové. A mezi tím otec svatý veda k konci počatou věc proti Jiříkovi, když jest nestál ku půhonu a svému právu, a dnové půhonu vystáli, totiž sto a osmdesáte dní, ač jest hned mohl podle práva otec svatý jeho odsouditi, však vždy ještě maje oče- kávání, zdali by k sobě přijda učinil, co by měl učiniti, od toho dne konečného čekal jest dní více nežli sto čtyřidceti. A tak 23. dne měsíce ledna, totiž ten den před štědrým večerem [23. prosince 1466], sedě na stolici papežské přede vším sborem křesťanským, odsoudil jest Jiříka království Českého pro příčiny, kteréž se pokládají v témž výnosu, a dal jest jej v klatbu, a rozhříšil a osvobodil všecka knížata duchovní i světská, hrabata, pány, zemany, rytířstvo, města, many i všecky Čechy a země k České koruně příslušející od jeho poddanosti a poslušenství, a jim rozkázal mocí Boží, aby více jemu jako králi Českému v ničemž poddáni nebyli, ale raději jakž mohou, od jeho poddanosti a poslušenství se odvrátili a vzdálili. A když ještě processové nebyli ohlášeni v království Českém, králové [sic] křesťanští sjeli se s posly Jiříkovými v Hradci Jindřichově, chtějíce ty všecky věci jednati a konati, co se svobod zemských dotýče. A když jednak bylo k námluvě a srovnání, tedy přišli jsou listové a rozkázání přísné od otce svatého pod Jeho Svatosti bullí olověnou, v nížto rozkazuje Jeho Svatost všem a jednomu každému, pánům, rytířům a městům, aby nižádných námluv, jednání, tadinků, sjezdů a úmluv s Jiříkem nečinili pod velikou pokutou duchovní jako synové poslušní, neb již více jich pánem a králem není, ale ovšem se jeho zbaviti a s ním nic činiti neměli. To uslyševše páni křesťanští a jiné rytířstvo, město Plzeň poslušné a křesťanské, ihned jsou nižádných s jeho radou a posly úmluv nechtěli dělati, a od jeho poslu- šenství jsou odstoupili jakožto synové poslušní otce svatého u víře, poslušní svaté církve a kostela Římského. I praví tak páni naši, že více jemu nejsou povinovati podáni býti jako ssazenému: nejprv, poněvadž jest ssazen od otce svatého, od toho, jenž to může učiniti pro hodné příčiny, že nejsou více poddáni pánu odvolanému na své cti; druhé, že jsou od téhož svatého otce jeho sproštěni a rozhříšeni od jeho práva, moci a povinnosti a tak ode vší poddanosti; třetí, že poněvadž ssazení rovná se smrti světské, jako žena po smrti muže svého sproštěna jest a vysvobozena od jeho poddanosti, tak páni a města od poslu- šenství Jiříka jakožto mrtvého na cti a svém důstojenství; Archiv Český XX. 69
Strana 546
546 B. XVI. Tři vášnivé projevy z války za krále Jiřího čtvrté, by pak již nebyl odsouzen, teda pravým právem, poněvadž jest křivý přísežník a upadl v kacířstvo od přísežení a jest zbaven všeho důstojenství a cti; páté, praví páni, že jakož otcové jejich byli jsou věrní a poslušní synové svaté církve Římské a Římského kostela, ani žádnými hrůzami, strachy, záhubami a jinými válkami nebyli od svého poslušenství odtrženi, raději hrdla svá, statky, přátely tratili, než by čest a víru porušili: tak oni a nic jinak jich šlépějí následu- jíce, nebudou se jinak míti, ani žádnými strachy, hrůzami, záhubami, škodami bohdá nebudou k tomu připraveni, aby jemu proti cti a víře a proti sněmu poslušenstvím poddáni byli. Z toho zavírajíce první slovo praví, že ne svévolně ani soběmyslně, ale jako poslušní synové k rozkázání otce svatého jsou to učinili; praví, že když jest byl již králem a pánem od otce svatého ano i od císařské Milosti jmín a držán, byli jemu jsou poddáni ve všem jako pánu svému, ano ještě více nežli druhá strana, což se jeho cti a dobrého poctivého dotýkalo. Nebo oni všecky věci jeho před otcem svatým a před císařskou Milostí, před králi, knížaty a pány jednali jsou, oni v poselství, oni v přátelství a v svazku, zápisu a jednání vždy první byli, a ty i jiné všecky věci k tomu konci jsou rádi jednali nadějíce se, že tak se v své cti a přísaze zachová, jako sluší na krále křesťanského. Ale když se jest ztratil otci svatému, oni také již nejsou více jemu povinovati. A protož páni, ačkoli byli jsou se proti němu zastavili jako proti králi o svobody své zemské, o kteréžto byli by měli slušný konec, ale když jest přišlo rozkázání otce svatého, již ne jako proti králi, ale jako proti kacíři a ssazenému jsou se postavili věrně a právě. Druhé slovo panské jest toto: že ta pře, kterouž jsou z rozkázání otce svatého vedli proti Jiříkovi, není pře stranní aneb osobní, ale obecná a pro víru křesťanskou, k nížto všichni jsou povinovati, a nižádný z knížat, pánův, rytířstva, měst nemůž se vymlouvati, aby pánům křesťanským nepomáhal, a to rozličnými pří- činami se dovodí. Nebo ač prvé páni byli své svobody zastavili, ale již by byli dávno o to srovnáni, a nebyla by válka tak veliká a záhubná vedena; ale že se víry dotejče, i proto jest obecná, a každý křesťan jest zavázán ku pomoci její pánům. Druhé, neb týž Jiřík po svém ssazení a odvolání byl poslal pana maršálka království Českého ku panu Zdeňkovi, že by se s ním rád chtěl smluviti a všecky škody a náklady navrátiti, kromě toho, že by nic s ním o víru nechtěl jednati. Toť jistý důvod jest, že se tato válka pro víru, a ne pro nějakou postranní příčinu děje. Item Johanka žena jeho též chtěla zaslati ku panu Zdeňkovi jednoho urozeného člověka Kobiana*) slibujíc, že se v to ráda chce vložiti, že budou jemu všecky náklady a škody navráceny; kdyby nebylo pro víru, mohlo jest to jíti předse. Též zasíláno ku pánům Zajícům, ku panu Švamberkovi i jiným, i ouřady i peníze jim slibujíc. Ale *) Kobian z Cečelic.
546 B. XVI. Tři vášnivé projevy z války za krále Jiřího čtvrté, by pak již nebyl odsouzen, teda pravým právem, poněvadž jest křivý přísežník a upadl v kacířstvo od přísežení a jest zbaven všeho důstojenství a cti; páté, praví páni, že jakož otcové jejich byli jsou věrní a poslušní synové svaté církve Římské a Římského kostela, ani žádnými hrůzami, strachy, záhubami a jinými válkami nebyli od svého poslušenství odtrženi, raději hrdla svá, statky, přátely tratili, než by čest a víru porušili: tak oni a nic jinak jich šlépějí následu- jíce, nebudou se jinak míti, ani žádnými strachy, hrůzami, záhubami, škodami bohdá nebudou k tomu připraveni, aby jemu proti cti a víře a proti sněmu poslušenstvím poddáni byli. Z toho zavírajíce první slovo praví, že ne svévolně ani soběmyslně, ale jako poslušní synové k rozkázání otce svatého jsou to učinili; praví, že když jest byl již králem a pánem od otce svatého ano i od císařské Milosti jmín a držán, byli jemu jsou poddáni ve všem jako pánu svému, ano ještě více nežli druhá strana, což se jeho cti a dobrého poctivého dotýkalo. Nebo oni všecky věci jeho před otcem svatým a před císařskou Milostí, před králi, knížaty a pány jednali jsou, oni v poselství, oni v přátelství a v svazku, zápisu a jednání vždy první byli, a ty i jiné všecky věci k tomu konci jsou rádi jednali nadějíce se, že tak se v své cti a přísaze zachová, jako sluší na krále křesťanského. Ale když se jest ztratil otci svatému, oni také již nejsou více jemu povinovati. A protož páni, ačkoli byli jsou se proti němu zastavili jako proti králi o svobody své zemské, o kteréžto byli by měli slušný konec, ale když jest přišlo rozkázání otce svatého, již ne jako proti králi, ale jako proti kacíři a ssazenému jsou se postavili věrně a právě. Druhé slovo panské jest toto: že ta pře, kterouž jsou z rozkázání otce svatého vedli proti Jiříkovi, není pře stranní aneb osobní, ale obecná a pro víru křesťanskou, k nížto všichni jsou povinovati, a nižádný z knížat, pánův, rytířstva, měst nemůž se vymlouvati, aby pánům křesťanským nepomáhal, a to rozličnými pří- činami se dovodí. Nebo ač prvé páni byli své svobody zastavili, ale již by byli dávno o to srovnáni, a nebyla by válka tak veliká a záhubná vedena; ale že se víry dotejče, i proto jest obecná, a každý křesťan jest zavázán ku pomoci její pánům. Druhé, neb týž Jiřík po svém ssazení a odvolání byl poslal pana maršálka království Českého ku panu Zdeňkovi, že by se s ním rád chtěl smluviti a všecky škody a náklady navrátiti, kromě toho, že by nic s ním o víru nechtěl jednati. Toť jistý důvod jest, že se tato válka pro víru, a ne pro nějakou postranní příčinu děje. Item Johanka žena jeho též chtěla zaslati ku panu Zdeňkovi jednoho urozeného člověka Kobiana*) slibujíc, že se v to ráda chce vložiti, že budou jemu všecky náklady a škody navráceny; kdyby nebylo pro víru, mohlo jest to jíti předse. Též zasíláno ku pánům Zajícům, ku panu Švamberkovi i jiným, i ouřady i peníze jim slibujíc. Ale *) Kobian z Cečelic.
Strana 547
z roku 1467. 547 páni křesťanští více pamatujíce na svou víru křesťanskou a na svou čest, vší smlouvy, všech škod jsou se raději opovážili, nežli býti bez víry a cti. Třetí, že acht neb ssazení jeho stalo se jest právem duchovním, a páni té při pomáhajíce, i nevedou pře světské a svévolné, ale duchovní a rozkázanou. Čtvrté, to jest vědomo, opatříce listy odpovědné s obou stran, neb nejprv Jiřík a jeho pomocníci podle něho v svých listech odpovědných odpovídají všem pánům, jenž se pro víru zastavili, i všem jich pomocníkům světským i duchovním: pak poněvadž duchovním odpovídají, vědomá jest věc, že jest pře duchovní, nebo o časné věci s duchovními v Čechách válku vésti malého aneb žádného není užitku, poněvadž všecka zboží duchovní jsou roztrhána a rozsápána, a on den ode dne nepřestává zapisovati. Pak když proti tomu zase páni, město Plzeň a jiní křesťané dobří od- povídali, základ svůj položili jsou svaté poslušenství a křesťanskou víru, píšíce takto: „Tobě Jiřímu někdy králi Českému, ale již pro křivou přísahu od otce svatého ssa- zenému a odvolanému, majíce rozkázání otce svatého, v tom odpovídáme. Páté, když jest se tato válka v Čechách strhla, na žádného více Jiřík a jeho pomocníci nehněval se než na naše kněžstvo, pravíce, že tato všecka válka jest pro kněží a že jest válka kněžská; a protož nejvíce kněžstvo trápí, žene a hindruje. Pak není lepšího důvodu nežli vlastní vyznání, nebo všickni lidé obecní s obou stran praví, že se to pro kněží a pro víru děje. Šesté, když viděl Jiřík, že pan Zdeněk stále a statečně i neústupně víry křesťanské hájí, vstrčil na hrad Pražský za purkrabě Pražského Zdeňka Kostku, úhlavního nepřítele svaté církve a Římského kostela; a tak jakž kostel Pražský byl slavné paměti císařem Zikmundem v svou moc duchovní navrácen, nikdy jest nebyl ten hrad spravován nižádným Táborem ani kacířem, až teprv. A z toho již jest vědomé a propuklo se, že on míní a chce i utiská křesťany, a kacíře na úřady sází. Pak dále srozuměli jsou páni, že by týž Jiřík rozpisoval mnohé listy Vašim Důstojnostem, vymlouvajíce se proti pánům a žaluje na ně, že by oni svévolně se proti němu zprotivili. Již jsou VVMti široce porozuměli tomu; neb co se dotýče víry, páni v té ceduli, kterouž jsou podali Jiříkovi na sněm, omlouvají se znamenitě, že v tom sami od sebe ničímž nechybí, až potom pak přišlo přísné rozkázání otce svatého, tedy nemohše jinak učiniti, museli jsou učiniti jako křesťané poslušní. Též v tom ve všem processu proti Jiříkovi vyšlém nestojí nikdež, aby k žádosti panské otec svatý jeho ssadil, ale k žádosti prokuratora víry a pro jeho křivou přísahu a jiná provinění, jakž to tuto šíře se shledává. Item když otec svatý poslední listy poslal témuž Jiříkovi, již ne jako králi, ale jako zatvrdilému, psav jemu ne jako každému křesťanu pozdravení a papežské neb apoštolské požehnání, ale za pozdravení aby poznal cestu pravdy: tu jemu také píše a pány v tom očišťuje, že ne z napo- menutí některých, ani hněvem neb hnutím zvláštním, ale z své papežské povinnosti 69*
z roku 1467. 547 páni křesťanští více pamatujíce na svou víru křesťanskou a na svou čest, vší smlouvy, všech škod jsou se raději opovážili, nežli býti bez víry a cti. Třetí, že acht neb ssazení jeho stalo se jest právem duchovním, a páni té při pomáhajíce, i nevedou pře světské a svévolné, ale duchovní a rozkázanou. Čtvrté, to jest vědomo, opatříce listy odpovědné s obou stran, neb nejprv Jiřík a jeho pomocníci podle něho v svých listech odpovědných odpovídají všem pánům, jenž se pro víru zastavili, i všem jich pomocníkům světským i duchovním: pak poněvadž duchovním odpovídají, vědomá jest věc, že jest pře duchovní, nebo o časné věci s duchovními v Čechách válku vésti malého aneb žádného není užitku, poněvadž všecka zboží duchovní jsou roztrhána a rozsápána, a on den ode dne nepřestává zapisovati. Pak když proti tomu zase páni, město Plzeň a jiní křesťané dobří od- povídali, základ svůj položili jsou svaté poslušenství a křesťanskou víru, píšíce takto: „Tobě Jiřímu někdy králi Českému, ale již pro křivou přísahu od otce svatého ssa- zenému a odvolanému, majíce rozkázání otce svatého, v tom odpovídáme. Páté, když jest se tato válka v Čechách strhla, na žádného více Jiřík a jeho pomocníci nehněval se než na naše kněžstvo, pravíce, že tato všecka válka jest pro kněží a že jest válka kněžská; a protož nejvíce kněžstvo trápí, žene a hindruje. Pak není lepšího důvodu nežli vlastní vyznání, nebo všickni lidé obecní s obou stran praví, že se to pro kněží a pro víru děje. Šesté, když viděl Jiřík, že pan Zdeněk stále a statečně i neústupně víry křesťanské hájí, vstrčil na hrad Pražský za purkrabě Pražského Zdeňka Kostku, úhlavního nepřítele svaté církve a Římského kostela; a tak jakž kostel Pražský byl slavné paměti císařem Zikmundem v svou moc duchovní navrácen, nikdy jest nebyl ten hrad spravován nižádným Táborem ani kacířem, až teprv. A z toho již jest vědomé a propuklo se, že on míní a chce i utiská křesťany, a kacíře na úřady sází. Pak dále srozuměli jsou páni, že by týž Jiřík rozpisoval mnohé listy Vašim Důstojnostem, vymlouvajíce se proti pánům a žaluje na ně, že by oni svévolně se proti němu zprotivili. Již jsou VVMti široce porozuměli tomu; neb co se dotýče víry, páni v té ceduli, kterouž jsou podali Jiříkovi na sněm, omlouvají se znamenitě, že v tom sami od sebe ničímž nechybí, až potom pak přišlo přísné rozkázání otce svatého, tedy nemohše jinak učiniti, museli jsou učiniti jako křesťané poslušní. Též v tom ve všem processu proti Jiříkovi vyšlém nestojí nikdež, aby k žádosti panské otec svatý jeho ssadil, ale k žádosti prokuratora víry a pro jeho křivou přísahu a jiná provinění, jakž to tuto šíře se shledává. Item když otec svatý poslední listy poslal témuž Jiříkovi, již ne jako králi, ale jako zatvrdilému, psav jemu ne jako každému křesťanu pozdravení a papežské neb apoštolské požehnání, ale za pozdravení aby poznal cestu pravdy: tu jemu také píše a pány v tom očišťuje, že ne z napo- menutí některých, ani hněvem neb hnutím zvláštním, ale z své papežské povinnosti 69*
Strana 548
548 B. XVI. Tři vášnivé projevy z války za krále Jiřího a k častému a velikému starání prokuratora víry křesťanské; a těmi listy posledními očišťuje proti této jeho žalobě všecky pány a města křesťanská. Pak k tomu jinou cestou odpovídáme takto: by pak tak bylo, aby pána otce svatého starali k těm věcem, zdá se pánům, že by v tom scestni nebyli; neb každý křesťan věrný jest zavázán, aby bratru svému netrpěl hříchu, ale nechtěl-li by opraviti, aby to na staršího z sboru vznesl. Pak poněvadž v jeho osobě, jakožto tehdáž krále, všecka správa a náprava České země záležela jest, bylo by se mnoho dobrého stalo z jeho obrácení, jako teď již mnoho zlého se děje z jeho zatvrzení. A protož neměl by žalovati, ale by tak bylo, měl jest děkovati, že o jeho dobré a poctivé se páni starali. Ale že jest se zatvrdil, směl jest psáti, že jim dává vinu a ne sobě. Protož, nejdůstojnější otcové a nejosvícenější knížata, pánů našich a měst tyto řeči pravé a křesťanské slyšíce, vidouce jich stálost, jich moudrost, jich poslušenství, poněvadž o svatou víru a svaté poslušenství všichni jsou se zastavili, žádaje od VVMtí jako knížat a pánů křesťanských rady i pomoci, aby mohli tím snázeji témuž Jiříkovi odepříti a zemi Českou od kacířstva a neposlušenství vyčistiti. Neb toto: nejprvé, milému Bohu všemohoucímu bude vzáctné a od jeho milosti svaté vezmete odplatu věčnou; druhé, otci svatému, k jehož rozkázání páni bojují, velikou libost a poslušenství ukážete, když těm, jenž potřebují, učiníte pomoc proti utiskatelům víry křesťanské; třetí, jakož VVMti o to mluvíte a jednáte, co by se tklo Turka, aby naň byla pomoc králi Uherskému učiněna: neb Turci uslyšíce, že nejprvé domácí uklizujete a kacířstvo hubíte, jednotu svatou a poslušenství tvrdíte, velmi se užasnou a leknou jednoty křesťanské, jakož se radují, když jste v různici; neb moc křesťanská spojená mocnější jest nežli rozdvojená. Jestliže Turky chcete přemoci, nejprvé domácí ne- přátely, jenž jsou horší nežli Turci, přemůžte. A když všecko křesťanstvo upokojeno bude, tedy také věrní křesťané Čechové s vámi pojedou. A my jakožto poslové panští VVMtem na místě pánův svých z upřímnosti víry slibujem, že páni křesťanští, když bude jich království upokojeno a krále křesťanského (totiž katolického) budou míti, že také svou pomoc nemalou učiní, mnozí se osobně vypraví proti tomu nešlechetnému Turkovi. Jinak jestliže učiníte na Turky tažení, nespokojíce všech zemí a zvláště České, strach, by chtíce na sousedy táhnouti, doma škody nevzali. Čtvrté, z vaší pomoci přijde veliký strach na kacíře a nevěrné křesťany i na jiné, jenž se mají na obě straně váhavě, aby vidouce vás, strachem spíš odstoupili od svých bludů a pochybností, vidouce, že církev svatá neopouští doufajících v se; páté, jestliže svou pomocí toho záhy neopatříte a za času, strach, by kacířstvo to z Českého království nevloudilo se do okolních zemí i do vašich, a potom, co se mohlo prstem jedním spraviti, rádi byšte oběma rukama spravili;
548 B. XVI. Tři vášnivé projevy z války za krále Jiřího a k častému a velikému starání prokuratora víry křesťanské; a těmi listy posledními očišťuje proti této jeho žalobě všecky pány a města křesťanská. Pak k tomu jinou cestou odpovídáme takto: by pak tak bylo, aby pána otce svatého starali k těm věcem, zdá se pánům, že by v tom scestni nebyli; neb každý křesťan věrný jest zavázán, aby bratru svému netrpěl hříchu, ale nechtěl-li by opraviti, aby to na staršího z sboru vznesl. Pak poněvadž v jeho osobě, jakožto tehdáž krále, všecka správa a náprava České země záležela jest, bylo by se mnoho dobrého stalo z jeho obrácení, jako teď již mnoho zlého se děje z jeho zatvrzení. A protož neměl by žalovati, ale by tak bylo, měl jest děkovati, že o jeho dobré a poctivé se páni starali. Ale že jest se zatvrdil, směl jest psáti, že jim dává vinu a ne sobě. Protož, nejdůstojnější otcové a nejosvícenější knížata, pánů našich a měst tyto řeči pravé a křesťanské slyšíce, vidouce jich stálost, jich moudrost, jich poslušenství, poněvadž o svatou víru a svaté poslušenství všichni jsou se zastavili, žádaje od VVMtí jako knížat a pánů křesťanských rady i pomoci, aby mohli tím snázeji témuž Jiříkovi odepříti a zemi Českou od kacířstva a neposlušenství vyčistiti. Neb toto: nejprvé, milému Bohu všemohoucímu bude vzáctné a od jeho milosti svaté vezmete odplatu věčnou; druhé, otci svatému, k jehož rozkázání páni bojují, velikou libost a poslušenství ukážete, když těm, jenž potřebují, učiníte pomoc proti utiskatelům víry křesťanské; třetí, jakož VVMti o to mluvíte a jednáte, co by se tklo Turka, aby naň byla pomoc králi Uherskému učiněna: neb Turci uslyšíce, že nejprvé domácí uklizujete a kacířstvo hubíte, jednotu svatou a poslušenství tvrdíte, velmi se užasnou a leknou jednoty křesťanské, jakož se radují, když jste v různici; neb moc křesťanská spojená mocnější jest nežli rozdvojená. Jestliže Turky chcete přemoci, nejprvé domácí ne- přátely, jenž jsou horší nežli Turci, přemůžte. A když všecko křesťanstvo upokojeno bude, tedy také věrní křesťané Čechové s vámi pojedou. A my jakožto poslové panští VVMtem na místě pánův svých z upřímnosti víry slibujem, že páni křesťanští, když bude jich království upokojeno a krále křesťanského (totiž katolického) budou míti, že také svou pomoc nemalou učiní, mnozí se osobně vypraví proti tomu nešlechetnému Turkovi. Jinak jestliže učiníte na Turky tažení, nespokojíce všech zemí a zvláště České, strach, by chtíce na sousedy táhnouti, doma škody nevzali. Čtvrté, z vaší pomoci přijde veliký strach na kacíře a nevěrné křesťany i na jiné, jenž se mají na obě straně váhavě, aby vidouce vás, strachem spíš odstoupili od svých bludů a pochybností, vidouce, že církev svatá neopouští doufajících v se; páté, jestliže svou pomocí toho záhy neopatříte a za času, strach, by kacířstvo to z Českého království nevloudilo se do okolních zemí i do vašich, a potom, co se mohlo prstem jedním spraviti, rádi byšte oběma rukama spravili;
Strana 549
z roku 1467. 549 šesté, že všichni křesťané z toho by se velmi obveselili a zvláště otec svatý a všecka říše, a dějí, že jsou nalezena knížata křesťanská, jenž s zvláštní pilností stojí o to, aby kacířstva byla vypleněna z církve svaté; neb osvícená knížata! Bůh všemohoucí, jenž z hlíny člověka učinil, vás jest do těch výsostí a důstojenství po- volal, proto vás nad jiné povýšil, abyšte radou, mocí, ouřady a moudrostí odporné křesťanské víře skrocovali, a ty, jenž nechtí k jednotě církve svaté, mocí k tomu připravovali, a poslušným se laskavě a milostivě jako křesťané věrní ukazovali; sedmé, v budoucích časích paměť vaše vážena bude, od vašich budoucích náměstkův vysoce připomínána, neb dějí, že mnozí králové a knížata o to jsou pra- covali, aby ten blud byl zahlazen, a nemohli jsou se toho dočekati, ač proto odplaty jsou od milého Boha neztratili; až na vás to jest přišlo, že vám milý Bůh to vítězství poručil: nebuďtež tedy nevděční darův Božích, ale doufejte pánu Bohu, jehož při povedete, a učiňte pomoc pánům a nestrachujte se, však jsou malé moci. A byť pak jich velmi mnoho bylo, mocenť jest milý Bůh tak dobře popříti vítězství v mále, jako ve mnoze; nebť Bůh není v mnoze, ale v se doufajících. Učiňte sobě paměť věčnou, jenž by budoucně mohla v knihy a kroniky vepsána býti, a budoucí vaši tím se spravovati mohli, kdyby potom takové jaké věci v křesťanstvu vznikly. Pak, osvícená knížata, nestrachujte se, že někdy předci vaši silně a mocně byli jsou se proti kacířům brali a na ně táhli, a že jsou jim nic učiniti nemohli; neb ačkoli otcové vaši tehdáž nezvítězili jsou, to jest v božím soudu a tajemství, víť pán Bůh, kdy má dáti vítězství. Dosti z své povinnosti křesťanstvu učiníte, když obecnímu dobrému odporni nebudete a svou vůli v Boží vůli dáte; neb otcové vaši, ač jsou nic nezískali, avšak jsou odplaty neztratili. Aniž také tento čas podoben jest dřevnímu; neb tehdáž ti, jenž jsou byli dobří křesťané, dívali jsou se a velmi v sobě byli roztržiti, ale nyní páni křesťanští i s městy a pomocníky věrně se zastavivše, budou vám toho radni i pomocni. Dále, ó knížata! neračte sobě vážiti rozličných vnukování téhož Jiříka, jenž vám píše a rozkazuje, abyšte pánům křesťanským proti němu nepomáhali, neb by se též vám mohlo státi od vašich poddaných, aby se vám také zprotivili a odjinud proti vám pomoci žádali. Nebo vědí VVMti, že takové ponuknutí není podobné, nebo vešken svět a vaši všickni poddaní vědí, že vy jako i předkové vaši vždy jste se v svaté víře křesťanské, v svatém poslušenství otce svatého a kostela Římského zachovali, a poddaní vaši též. Ovšem jednostejná víra nikdy nemívá různice. Kdo s kým jedno- stejně věří, ten s tím ku pokoji a jednotě měří. Kterak by proti vám měli povstati, an tak jako i vy věří. Ale tento ssazený, kterýž jinak než páni křesťanští a než vy věří, kterak se můž líbiti lidu božímu, jenž se nelíbí otci svatému? Pak neníť to žádné podobenství, neb páni křesťanští v Čechách nepovstali jsou proti pánu svému, ale proti ssazenému, jenž chce připraviti, aby podeň slušeli a dobrým pánům svým
z roku 1467. 549 šesté, že všichni křesťané z toho by se velmi obveselili a zvláště otec svatý a všecka říše, a dějí, že jsou nalezena knížata křesťanská, jenž s zvláštní pilností stojí o to, aby kacířstva byla vypleněna z církve svaté; neb osvícená knížata! Bůh všemohoucí, jenž z hlíny člověka učinil, vás jest do těch výsostí a důstojenství po- volal, proto vás nad jiné povýšil, abyšte radou, mocí, ouřady a moudrostí odporné křesťanské víře skrocovali, a ty, jenž nechtí k jednotě církve svaté, mocí k tomu připravovali, a poslušným se laskavě a milostivě jako křesťané věrní ukazovali; sedmé, v budoucích časích paměť vaše vážena bude, od vašich budoucích náměstkův vysoce připomínána, neb dějí, že mnozí králové a knížata o to jsou pra- covali, aby ten blud byl zahlazen, a nemohli jsou se toho dočekati, ač proto odplaty jsou od milého Boha neztratili; až na vás to jest přišlo, že vám milý Bůh to vítězství poručil: nebuďtež tedy nevděční darův Božích, ale doufejte pánu Bohu, jehož při povedete, a učiňte pomoc pánům a nestrachujte se, však jsou malé moci. A byť pak jich velmi mnoho bylo, mocenť jest milý Bůh tak dobře popříti vítězství v mále, jako ve mnoze; nebť Bůh není v mnoze, ale v se doufajících. Učiňte sobě paměť věčnou, jenž by budoucně mohla v knihy a kroniky vepsána býti, a budoucí vaši tím se spravovati mohli, kdyby potom takové jaké věci v křesťanstvu vznikly. Pak, osvícená knížata, nestrachujte se, že někdy předci vaši silně a mocně byli jsou se proti kacířům brali a na ně táhli, a že jsou jim nic učiniti nemohli; neb ačkoli otcové vaši tehdáž nezvítězili jsou, to jest v božím soudu a tajemství, víť pán Bůh, kdy má dáti vítězství. Dosti z své povinnosti křesťanstvu učiníte, když obecnímu dobrému odporni nebudete a svou vůli v Boží vůli dáte; neb otcové vaši, ač jsou nic nezískali, avšak jsou odplaty neztratili. Aniž také tento čas podoben jest dřevnímu; neb tehdáž ti, jenž jsou byli dobří křesťané, dívali jsou se a velmi v sobě byli roztržiti, ale nyní páni křesťanští i s městy a pomocníky věrně se zastavivše, budou vám toho radni i pomocni. Dále, ó knížata! neračte sobě vážiti rozličných vnukování téhož Jiříka, jenž vám píše a rozkazuje, abyšte pánům křesťanským proti němu nepomáhali, neb by se též vám mohlo státi od vašich poddaných, aby se vám také zprotivili a odjinud proti vám pomoci žádali. Nebo vědí VVMti, že takové ponuknutí není podobné, nebo vešken svět a vaši všickni poddaní vědí, že vy jako i předkové vaši vždy jste se v svaté víře křesťanské, v svatém poslušenství otce svatého a kostela Římského zachovali, a poddaní vaši též. Ovšem jednostejná víra nikdy nemívá různice. Kdo s kým jedno- stejně věří, ten s tím ku pokoji a jednotě měří. Kterak by proti vám měli povstati, an tak jako i vy věří. Ale tento ssazený, kterýž jinak než páni křesťanští a než vy věří, kterak se můž líbiti lidu božímu, jenž se nelíbí otci svatému? Pak neníť to žádné podobenství, neb páni křesťanští v Čechách nepovstali jsou proti pánu svému, ale proti ssazenému, jenž chce připraviti, aby podeň slušeli a dobrým pánům svým
Strana 550
550 B. XVI. Tři vášnivé projevy z války za krále Jiřího poddáni nebyli. Nebo, ó knížata! kdyby kdo do vaší země mocí vpadna, i chtěl vaše poddané pod se podmaniti a podrobovati, zdali byšte svých přátel nežádali, aby vám ku pomoci přispěli proti takovému násilníku? Též nebudou VVMti za zlé míti pánům křesťanským, že se k VVMtem utíkají, žádajíce pomoci ne proti svému pánu, ale proti násilníku, země České záhubci, aby jeho mohli zniknouti a zemi Českou v jednotu a svaté poslušenství zase uvésti. Protož ještě vždy od VVMtí pomoci žádají jako od knížat křesťanských a odpovědi na to milostivé. Pak jaké by pomoci žádali, když bohdá VVMtí k této panské žádosti náchylnost uslyšíme, i to na VVMti, co jest nám poručeno, vzneseme. Nyní toliko na tuto žádost křesťanskou milostivé, křesťanské a přátelské odpovědi žádáme. Když se jest toto skonalo od nás, tehda vstav maršálek knížete Míšenského, i počal čísti přípis listu, kterýž Jiřík psal knížatům proti pánům českým; a když jeho titul počal jmenovati králem Českým, ihned důstojný otec kněz legat biskup Ferarský vztáhl ruku i kázal, aby mlčel a nejmenoval ho králem, neb jest ssazený, a kdožby koli jeho jmenovali a měli za krále, že by byli v klatbě. A tak hned s hněvem vstal jest, a všecka knížata po něm; tak hanbu velikou učinivše, i sešli jsou s rathauzu. Potom my všecky ty dni, kteréž jsou tam byli knížata, prosili jsme duchovních i světských za odpověď; a srozuměvše, že nebudem míti odpovědi, i psali jsme dů- stojným otcům legatům ceduli latině slovo od slova takto: „Nejdůstojnější otcové! Poněvadž již jsme čekali přes čas nám poručený, my poslové od pánů křesťanských království Českého, a vždy jsme starali Vaše Otcovstva, běhali jsme, napomínali jsme druhdy až do okřičení, nechuti a tesknosti, však vždy podle naší povinnosti, očekávajíce nějakého utěšení a obveselení, abychom s prázdnými rukama domů se nevrátili; když jsme před VVMtmi a knížaty, hrabaty, pány, městy a jinými na tomto sněmě poselství dáti chtěli, VVMti jsou toho svědkové, s jakou starostí a nesnází sotva jsme slyšení dovolati se mohli. A tu pak neupokojeným seděním a v poctivosti slyšáni nejsme, jako jiných knížat a pánův poslové slyšáni bývají, ale někteří seděli a někteří, ač jsou sedli, ale netrpělivě slyšeli jsou; a kterak se proti poselství našemu křesťanskému slyšení a slitování hodnému položili, s větší sladkostí a pilnější péčí čtouce listy toho ssazeného proti poctivosti stolice papežské, již jsou měli šetřiti a aspoň před přítomností vaší otcovskou synovskou čest ukázati, právě jakoby žádost naše nebyla moudrá, a vejmluva toho Jiříka pravá a spravedlivá. Potom není tajno Vašeho Otcovství, kterak jsme všecka knížata společně a rozdílně starali a za odpověď pánům křesťanským proti člověku kacíři, a po takové práci žádné jsme odpovědi neměli. Nehnula takovými knížaty víra a její zachování
550 B. XVI. Tři vášnivé projevy z války za krále Jiřího poddáni nebyli. Nebo, ó knížata! kdyby kdo do vaší země mocí vpadna, i chtěl vaše poddané pod se podmaniti a podrobovati, zdali byšte svých přátel nežádali, aby vám ku pomoci přispěli proti takovému násilníku? Též nebudou VVMti za zlé míti pánům křesťanským, že se k VVMtem utíkají, žádajíce pomoci ne proti svému pánu, ale proti násilníku, země České záhubci, aby jeho mohli zniknouti a zemi Českou v jednotu a svaté poslušenství zase uvésti. Protož ještě vždy od VVMtí pomoci žádají jako od knížat křesťanských a odpovědi na to milostivé. Pak jaké by pomoci žádali, když bohdá VVMtí k této panské žádosti náchylnost uslyšíme, i to na VVMti, co jest nám poručeno, vzneseme. Nyní toliko na tuto žádost křesťanskou milostivé, křesťanské a přátelské odpovědi žádáme. Když se jest toto skonalo od nás, tehda vstav maršálek knížete Míšenského, i počal čísti přípis listu, kterýž Jiřík psal knížatům proti pánům českým; a když jeho titul počal jmenovati králem Českým, ihned důstojný otec kněz legat biskup Ferarský vztáhl ruku i kázal, aby mlčel a nejmenoval ho králem, neb jest ssazený, a kdožby koli jeho jmenovali a měli za krále, že by byli v klatbě. A tak hned s hněvem vstal jest, a všecka knížata po něm; tak hanbu velikou učinivše, i sešli jsou s rathauzu. Potom my všecky ty dni, kteréž jsou tam byli knížata, prosili jsme duchovních i světských za odpověď; a srozuměvše, že nebudem míti odpovědi, i psali jsme dů- stojným otcům legatům ceduli latině slovo od slova takto: „Nejdůstojnější otcové! Poněvadž již jsme čekali přes čas nám poručený, my poslové od pánů křesťanských království Českého, a vždy jsme starali Vaše Otcovstva, běhali jsme, napomínali jsme druhdy až do okřičení, nechuti a tesknosti, však vždy podle naší povinnosti, očekávajíce nějakého utěšení a obveselení, abychom s prázdnými rukama domů se nevrátili; když jsme před VVMtmi a knížaty, hrabaty, pány, městy a jinými na tomto sněmě poselství dáti chtěli, VVMti jsou toho svědkové, s jakou starostí a nesnází sotva jsme slyšení dovolati se mohli. A tu pak neupokojeným seděním a v poctivosti slyšáni nejsme, jako jiných knížat a pánův poslové slyšáni bývají, ale někteří seděli a někteří, ač jsou sedli, ale netrpělivě slyšeli jsou; a kterak se proti poselství našemu křesťanskému slyšení a slitování hodnému položili, s větší sladkostí a pilnější péčí čtouce listy toho ssazeného proti poctivosti stolice papežské, již jsou měli šetřiti a aspoň před přítomností vaší otcovskou synovskou čest ukázati, právě jakoby žádost naše nebyla moudrá, a vejmluva toho Jiříka pravá a spravedlivá. Potom není tajno Vašeho Otcovství, kterak jsme všecka knížata společně a rozdílně starali a za odpověď pánům křesťanským proti člověku kacíři, a po takové práci žádné jsme odpovědi neměli. Nehnula takovými knížaty víra a její zachování
Strana 551
z roku 1467. 551 Českého království, neslitovali se na[d] prací a zastavením panským, kteřížto netoliko svá zboží, ale syny, přátely, rody i svá vlastní těla nelitují nasaditi pro zachování víry křesťanské a kacířstva shlazení. Ještě někteří pravili jsou, že jsou bez jich rady začali, aby bez jich také dokonali. Zdá se nám, otcové, že ten svévolně nic nedělá, kdo k rozkázání otce svatého co dělá, kohož pastýř víry proti vlku vzbudí; každý ten nepřítel jest víry, kdo se proti vlku pro víru nezasadí. Myslili jsou knížata, zda by se v to mohli vložiti a smlouvu učiniti mezi pány a Jiříkem. Kteraké toto, dů- stojní otcové, těch knížat myšlení o křesťanské víře: on utiskuje, on hubí věrné, kacíře dědí, a oni chtí, aby smlouva byla. I jaká by byla, leč aby on kacířstva zůstal a oni jemu poddáni byli. A bude ohavnost neslýchaná, u samých tyranů obyčejná, aby lidé křesťané jednomu ukrutníku a kacíři poddáni byli, aby člověku vší cti zba- venému a každého křesťánka hubenějšímu lidé urození pokořili se. Než by to takoví páni učinili, snáze by dopustili na se a na svá panství na popel zkažení, jako očitě vidíme. Toto-li jest ta horlivost knížecí k domu božímu, aby země naše, jenž vždycky měla pána a krále křesťanského v rozličných rozmíškách kacířských, teprv nyní na konci zlého měla se spravovati kacířem ssazeným a všeho důstojenství zbaveným? A pak knížata, jenž by měli raditi, aby žádná s ním smlouva nebyla, ti by chtěli a radí nyní, aby se smluvili. Pakli se knížata chtí vložiti v to, aby on byl křesťanem, to by nebylo z cesty, aby se k svaté církvi obrátil. Ale ještě a by pak křesťanem byl, — čehož jest těžko věřiti, poněvadž jest všeho důstojenství zbaven skrze otce sva- tého, aniž jest více pánem té země, ale násilný držitel, — nemůže býti žádné smlouvy s ním jako s pánem, ale jako s jednou osobou nezpůsobnou k žádnému důstojenství ještě i po svém obrácení. Ale poněvadž tato cesta jíti nemůž, aniž páni k ní svolí, a my rozumíme, že knížata jsou k naší žádosti neochotni, někteří snad se domnívají, že malá jest žádost panská, aneb že jsou oni vysokého rodu, málo sobě pánů váží, ale my obého malého i velikého vážíme; nebo prosili jsou pomoci ne bezpotřebné neb stranní aneb proti některému vysoce urozenému a proti nim spravedlivě bojují- címu, ale žádali jsou knížecí pomoci pro svatou víru, poslušenství a zkažení kacířství. Nežádali jsou jako těch, do nichž jim nic není, ale jako knížat křesťanských, jimžto víra má býti nade všecko milejší, jimžto pán Bůh proto křesťanství a panství svěřil, aby byli pomocníci stolici papežské, a kohož ona u víře odsoudí, toho oni mečem trestali. Nejsou prošeni na pomoc pastýři stáda, ale nejvyššímu pastýři duší; ani proti muži osvícenému a obecného dobrého milovníku, ale proti člověku kacíři a cti odsouzenému, víry a poslušenství utiskateli, kterýž hubí zemi a činí, což naň nesluší. Nepřítele jest ta povaha, aby kazil, co jeho není, a následoval řeči oné ženky před Šalomounem, jenž řekla: „Ani mně, ani tobě, ale rozděl toho na dvé“; kterýžto také vojsko, v němž nemá mnoho rytířstva, má ale lid obecný a nehodný, kteříž
z roku 1467. 551 Českého království, neslitovali se na[d] prací a zastavením panským, kteřížto netoliko svá zboží, ale syny, přátely, rody i svá vlastní těla nelitují nasaditi pro zachování víry křesťanské a kacířstva shlazení. Ještě někteří pravili jsou, že jsou bez jich rady začali, aby bez jich také dokonali. Zdá se nám, otcové, že ten svévolně nic nedělá, kdo k rozkázání otce svatého co dělá, kohož pastýř víry proti vlku vzbudí; každý ten nepřítel jest víry, kdo se proti vlku pro víru nezasadí. Myslili jsou knížata, zda by se v to mohli vložiti a smlouvu učiniti mezi pány a Jiříkem. Kteraké toto, dů- stojní otcové, těch knížat myšlení o křesťanské víře: on utiskuje, on hubí věrné, kacíře dědí, a oni chtí, aby smlouva byla. I jaká by byla, leč aby on kacířstva zůstal a oni jemu poddáni byli. A bude ohavnost neslýchaná, u samých tyranů obyčejná, aby lidé křesťané jednomu ukrutníku a kacíři poddáni byli, aby člověku vší cti zba- venému a každého křesťánka hubenějšímu lidé urození pokořili se. Než by to takoví páni učinili, snáze by dopustili na se a na svá panství na popel zkažení, jako očitě vidíme. Toto-li jest ta horlivost knížecí k domu božímu, aby země naše, jenž vždycky měla pána a krále křesťanského v rozličných rozmíškách kacířských, teprv nyní na konci zlého měla se spravovati kacířem ssazeným a všeho důstojenství zbaveným? A pak knížata, jenž by měli raditi, aby žádná s ním smlouva nebyla, ti by chtěli a radí nyní, aby se smluvili. Pakli se knížata chtí vložiti v to, aby on byl křesťanem, to by nebylo z cesty, aby se k svaté církvi obrátil. Ale ještě a by pak křesťanem byl, — čehož jest těžko věřiti, poněvadž jest všeho důstojenství zbaven skrze otce sva- tého, aniž jest více pánem té země, ale násilný držitel, — nemůže býti žádné smlouvy s ním jako s pánem, ale jako s jednou osobou nezpůsobnou k žádnému důstojenství ještě i po svém obrácení. Ale poněvadž tato cesta jíti nemůž, aniž páni k ní svolí, a my rozumíme, že knížata jsou k naší žádosti neochotni, někteří snad se domnívají, že malá jest žádost panská, aneb že jsou oni vysokého rodu, málo sobě pánů váží, ale my obého malého i velikého vážíme; nebo prosili jsou pomoci ne bezpotřebné neb stranní aneb proti některému vysoce urozenému a proti nim spravedlivě bojují- címu, ale žádali jsou knížecí pomoci pro svatou víru, poslušenství a zkažení kacířství. Nežádali jsou jako těch, do nichž jim nic není, ale jako knížat křesťanských, jimžto víra má býti nade všecko milejší, jimžto pán Bůh proto křesťanství a panství svěřil, aby byli pomocníci stolici papežské, a kohož ona u víře odsoudí, toho oni mečem trestali. Nejsou prošeni na pomoc pastýři stáda, ale nejvyššímu pastýři duší; ani proti muži osvícenému a obecného dobrého milovníku, ale proti člověku kacíři a cti odsouzenému, víry a poslušenství utiskateli, kterýž hubí zemi a činí, což naň nesluší. Nepřítele jest ta povaha, aby kazil, co jeho není, a následoval řeči oné ženky před Šalomounem, jenž řekla: „Ani mně, ani tobě, ale rozděl toho na dvé“; kterýžto také vojsko, v němž nemá mnoho rytířstva, má ale lid obecný a nehodný, kteříž
Strana 552
552 B. XVI. Tři vášnivé projevy z války za krále Jiřího jiného neumějí, jakž přivykli, jedno zemi radlicemi kaziti. A ačkoli z pánův kře- sťanských někteří jeho se přidržejí, ale žalostně to pravíme, že by nikdy jemu ne- pomáhali, kdyby knížat k němu náchylných neviděli. A kdo by tomu neměl věřiti, ano knížata s ním přátelství a tajné jednání mají? Dále páni, ježto pomoci žádají, nejsou křesťané chudí, aby byli v ošklivosti knížatům, ale jsou lidé urození a vysocí rodem, statečností, rytířstvem, přátelstvím a smělostí, jsou ti, ješto na ně jako na pány křesťanské spravedlivým titulem správa České země příleží, jichžto předkové mezi knížaty a v jich zemích mnoho statečného a paměti hodného jsou učinili. Tu jsou žádali pomoci, aby zvěděli a shledali, neb poznali lítost křesťanskou; ale jsou neshledali. Srozuměli jsme také, že jednána jest mezi nimi pře turecká; a i tať svatá a spasitedlna jest, ale naším zdáním tato naše prvnější časem, ona potomnější měla by býti. Nebo kdo půjde proti Turkovi a země křesťanské nechá zkaziti kacíři? Nebylo-liž by lépe a užitečněji všecko křesťanstvo upokojiti, nejprv kacířstvo jako nežity z těla vyřezati, jeho domácí boje zrušiti, jako šelmu škodlivou vykořeniti, a potom teprv [k] vrahům cizím šik obrátiti? Nebo kdo prvé ulici nežli svůj dům přikryje? Nižádný pro dům sousedův neopustí svého domu. Dobré jest Turka pora- žení, ale lepší kacířů vykořenění; nebo co jest platno Turky z daleké země vyhnati, a kacířů domácích v zemi nechati, z sousedského pole kamení vymetati, a své pole trním a hložím zaplniti? Pak nad to ještě svolíce těm statečným mužům Uhrům, jenž se zmužile pro víru křesťanskou zastavují, zdali jest ruka křesťanská ukrácena a umenšena, poklad církve rytěřující vešken jest naložen, aby také něco požehnání křesťanům Čechům, jenž se o víru jako za zeď postavili, neráčili uděliti knížata křesťanská, jenž mohou Turkovi i Jiříkovi silni býti. A ačkoli sjeli jsou se ku po- třebě uherské, však vidíce tuto potřebu naši, měli jsou k nám ochotnější býti pro lítost křesťanskou, čehož jsme až posavad očekávali. Pak abychom aspoň od VVMtí Otcovství některakou lítost viděli, poněvadž z rozkázání otce svatého a vašeho viděli jsme v tomto městě kleti toho člověka, aby i jinde to vědíno bylo, prosíme Vašeho Otcovství, aby knížata světská viděli a přikázání otce svatého znali a seznali se v těch věcech, jenž se dotýčie víry, za syny poddané a poslušné, prosíme, aby jim bylo rozkázáno, aby dopustili processu v svých zemích a aby, jakož otec svatý rozkazuje, ničímž ani radou ani pomocí jemu nepomáhali. Item aby přikázali všem svým poddaným, aby kdolivěk chce jíti ku pomoci pánům a městům křesťanským, aby jim v tom nepřekáželi ani bránili; aby knížata neposílali pro své poddané, jenž pánům, městům křesťanským slouží, jakož se jest to dálo, neb skrz to mnoho zlého pánům přišlo jest a mohlo by přijíti. Item knížata přísně pod velikými pokutami přikázali všem kupcům, kramářům a tržným lidem, aby do těch měst, jenž se Jiříka přidrží, nevezli ani dodávali ku-
552 B. XVI. Tři vášnivé projevy z války za krále Jiřího jiného neumějí, jakž přivykli, jedno zemi radlicemi kaziti. A ačkoli z pánův kře- sťanských někteří jeho se přidržejí, ale žalostně to pravíme, že by nikdy jemu ne- pomáhali, kdyby knížat k němu náchylných neviděli. A kdo by tomu neměl věřiti, ano knížata s ním přátelství a tajné jednání mají? Dále páni, ježto pomoci žádají, nejsou křesťané chudí, aby byli v ošklivosti knížatům, ale jsou lidé urození a vysocí rodem, statečností, rytířstvem, přátelstvím a smělostí, jsou ti, ješto na ně jako na pány křesťanské spravedlivým titulem správa České země příleží, jichžto předkové mezi knížaty a v jich zemích mnoho statečného a paměti hodného jsou učinili. Tu jsou žádali pomoci, aby zvěděli a shledali, neb poznali lítost křesťanskou; ale jsou neshledali. Srozuměli jsme také, že jednána jest mezi nimi pře turecká; a i tať svatá a spasitedlna jest, ale naším zdáním tato naše prvnější časem, ona potomnější měla by býti. Nebo kdo půjde proti Turkovi a země křesťanské nechá zkaziti kacíři? Nebylo-liž by lépe a užitečněji všecko křesťanstvo upokojiti, nejprv kacířstvo jako nežity z těla vyřezati, jeho domácí boje zrušiti, jako šelmu škodlivou vykořeniti, a potom teprv [k] vrahům cizím šik obrátiti? Nebo kdo prvé ulici nežli svůj dům přikryje? Nižádný pro dům sousedův neopustí svého domu. Dobré jest Turka pora- žení, ale lepší kacířů vykořenění; nebo co jest platno Turky z daleké země vyhnati, a kacířů domácích v zemi nechati, z sousedského pole kamení vymetati, a své pole trním a hložím zaplniti? Pak nad to ještě svolíce těm statečným mužům Uhrům, jenž se zmužile pro víru křesťanskou zastavují, zdali jest ruka křesťanská ukrácena a umenšena, poklad církve rytěřující vešken jest naložen, aby také něco požehnání křesťanům Čechům, jenž se o víru jako za zeď postavili, neráčili uděliti knížata křesťanská, jenž mohou Turkovi i Jiříkovi silni býti. A ačkoli sjeli jsou se ku po- třebě uherské, však vidíce tuto potřebu naši, měli jsou k nám ochotnější býti pro lítost křesťanskou, čehož jsme až posavad očekávali. Pak abychom aspoň od VVMtí Otcovství některakou lítost viděli, poněvadž z rozkázání otce svatého a vašeho viděli jsme v tomto městě kleti toho člověka, aby i jinde to vědíno bylo, prosíme Vašeho Otcovství, aby knížata světská viděli a přikázání otce svatého znali a seznali se v těch věcech, jenž se dotýčie víry, za syny poddané a poslušné, prosíme, aby jim bylo rozkázáno, aby dopustili processu v svých zemích a aby, jakož otec svatý rozkazuje, ničímž ani radou ani pomocí jemu nepomáhali. Item aby přikázali všem svým poddaným, aby kdolivěk chce jíti ku pomoci pánům a městům křesťanským, aby jim v tom nepřekáželi ani bránili; aby knížata neposílali pro své poddané, jenž pánům, městům křesťanským slouží, jakož se jest to dálo, neb skrz to mnoho zlého pánům přišlo jest a mohlo by přijíti. Item knížata přísně pod velikými pokutami přikázali všem kupcům, kramářům a tržným lidem, aby do těch měst, jenž se Jiříka přidrží, nevezli ani dodávali ku-
Strana 553
z let 1467 a 1468. 553 pectví, vína, soli, koření, suken, odění a jiné špíže a potřeby lidské a koňské; neb nebude-li to znamenitě zapovědíno, nepřátelé boží velmi těmi věcmi budou posilněni, stolice papežská k veliké potupě dána bude, a lehká příčina můž' býti každému od- stoupení víry a poslušenství církve svaté obecné Římské, a kacířům veliké posilnění. Tyto i jiné věci ku pomoci pánům a městům křesťanským, aby Vaše Otcovství opatřiti ráčili, pokorně a ustavičně prosíme.“ Odpověď od kněze kardinala legata konečná: „Nejprvé, ač nám v té při a žádosti vaší nic nebylo poručeno, však ku po- moci víry křesťanské vidouce pánův křesťanských spravedlivou žádost, kterouž jste věrně, pilně a právě nás vždy starali, vidouce, že to otci svatému k vůli uděláme, propustili jsme vám klatbu, propouštíme a vyhlásiti chceme a vyhlašujeme proti Jiříkovi při přítomnosti všech knížat. Druhé, že jsme netoliko zde, ale i v jiných biskupstvích a zvláště v Řezně, v Pamberce, v městech knížecích a městečkách jim příležících i jinde klatbu pro- pustili a přísně pod poslušenstvím přikázali biskupům, aby se tak dosti stalo vaší práci a pilné žádosti pro panskou potřebu, a že skrze tu klatbu město Cheb vám připojeno bude, a že z jiných měst knížecích okolních vám přísedících kacířům žádných potřeb nebude dodáváno. Třetí, velmi pilně že jsme v tom velikou práci měli a toho dovedli, že jsou nám knížata musela slíbiti rukou dáním, aby tomu Jiříkovi žádný z nich ničímž ani raden ani pomocen nebyl, to abyšte pánům pilně pověděli v radě, aby těch věcí na knížata zjevováno nebylo pro budoucí lepší. Ctvrté o další pomoci: sami víte o králi Polském, abyšte tam hleděli svou pilnost míti, neb kněz legat a bratr Gabriel tam jeli, aby ty věci z poručení otce svatého k konci přivedli. A tak nerozumím jináč, než že žádost vaše půjde vedle vaší vůle, neb král Polský to poručení na zemi Pruskou více váží, než by mu dal jinde celé království. Znojemský hauptlendštorf poslal k kardinalovi a knížatům radě se, má-li postoupiti Jiříkovi hradu Znojemského. Tu jsme radili oc. A stalo se podle rady naší oc. Rukopis (psaný v třetím desítiletí 17. věku od nejm. exulanta), v knihovně hrabat Schafgotschů ve Warmbrunnu. 2. Nepřátelský list od Zdeňka z Šternberka zaslaný knížeti Viktorinovi z Kunštatu. — Z Olomouce 1468, 24. srpna. Ode mne Zdeňka z Sternberka, najvyššieho purkrabí Pražského a najvyššieho hajtmana prelátuov, kniežat, pánuov i obcí křesťanských v poslušenství otce svatého stojících slavné koruny České oc, tobě, Viktorine z Cvajlinku. Archiv Český XX. 70
z let 1467 a 1468. 553 pectví, vína, soli, koření, suken, odění a jiné špíže a potřeby lidské a koňské; neb nebude-li to znamenitě zapovědíno, nepřátelé boží velmi těmi věcmi budou posilněni, stolice papežská k veliké potupě dána bude, a lehká příčina můž' býti každému od- stoupení víry a poslušenství církve svaté obecné Římské, a kacířům veliké posilnění. Tyto i jiné věci ku pomoci pánům a městům křesťanským, aby Vaše Otcovství opatřiti ráčili, pokorně a ustavičně prosíme.“ Odpověď od kněze kardinala legata konečná: „Nejprvé, ač nám v té při a žádosti vaší nic nebylo poručeno, však ku po- moci víry křesťanské vidouce pánův křesťanských spravedlivou žádost, kterouž jste věrně, pilně a právě nás vždy starali, vidouce, že to otci svatému k vůli uděláme, propustili jsme vám klatbu, propouštíme a vyhlásiti chceme a vyhlašujeme proti Jiříkovi při přítomnosti všech knížat. Druhé, že jsme netoliko zde, ale i v jiných biskupstvích a zvláště v Řezně, v Pamberce, v městech knížecích a městečkách jim příležících i jinde klatbu pro- pustili a přísně pod poslušenstvím přikázali biskupům, aby se tak dosti stalo vaší práci a pilné žádosti pro panskou potřebu, a že skrze tu klatbu město Cheb vám připojeno bude, a že z jiných měst knížecích okolních vám přísedících kacířům žádných potřeb nebude dodáváno. Třetí, velmi pilně že jsme v tom velikou práci měli a toho dovedli, že jsou nám knížata musela slíbiti rukou dáním, aby tomu Jiříkovi žádný z nich ničímž ani raden ani pomocen nebyl, to abyšte pánům pilně pověděli v radě, aby těch věcí na knížata zjevováno nebylo pro budoucí lepší. Ctvrté o další pomoci: sami víte o králi Polském, abyšte tam hleděli svou pilnost míti, neb kněz legat a bratr Gabriel tam jeli, aby ty věci z poručení otce svatého k konci přivedli. A tak nerozumím jináč, než že žádost vaše půjde vedle vaší vůle, neb král Polský to poručení na zemi Pruskou více váží, než by mu dal jinde celé království. Znojemský hauptlendštorf poslal k kardinalovi a knížatům radě se, má-li postoupiti Jiříkovi hradu Znojemského. Tu jsme radili oc. A stalo se podle rady naší oc. Rukopis (psaný v třetím desítiletí 17. věku od nejm. exulanta), v knihovně hrabat Schafgotschů ve Warmbrunnu. 2. Nepřátelský list od Zdeňka z Šternberka zaslaný knížeti Viktorinovi z Kunštatu. — Z Olomouce 1468, 24. srpna. Ode mne Zdeňka z Sternberka, najvyššieho purkrabí Pražského a najvyššieho hajtmana prelátuov, kniežat, pánuov i obcí křesťanských v poslušenství otce svatého stojících slavné koruny České oc, tobě, Viktorine z Cvajlinku. Archiv Český XX. 70
Strana 554
554 B. XVI. Tři vášnivé projevy z války za krále Jiřího Jakož píšeš, dávaje mi najhorší zrádce, bezectný lháři i zrádce mé cti: vy ste najhorší kacéři a zrádce mé cti, neb se Jidášovi rovnáte, a Jidáš krále nebe- ského zradil pro penieze, a otec tvój pána našeho i svého dědičného krále Ladi- slava slavné paměti otráviti kázal proto, aby lstivě do královstvie všel, od kteréhož ste čest i zbožie měli. Není div, že ste tak veliký a nešlechetný skutek učinili, pro kterýžto skutek váš zlý a nešlechetný mnoho křesťanských zemí a křesťanstva sě kazilo a podnes kazí; i nenie div vám zlé činiti, ktož jest z pankharského po- kolenie, že zle a nešlechetně činie. Dotykáš pak, bezectný lháři a zrádce mé cti, že by předci moji nad svým pánem neprávě učinili, a že by sě sěm do této země vstěhovali, ulúdivše jemu zemi a klenoty pobravše: znaliť jsú předky mé a znají, že na ně v hrdlo lžeš, neb ne- píšeš, kterému sě pánu to stalo, aneb který předek mój to učinil, aneb kdy je to bylo, a jaká jest toho paměť; neb mnoho dobrých lidí za krále Ladislava slavné paměti slyšeli jsú i viděli list s zlatú bullí, kdež jeden předek muoj pán z Stern- berka byl purkrabí Pražským, a v té chvíle počítalo sě dvě stě a několikonádste let. Ale na tě jest duovod, že předek tvuoj pojal Českého krále pankhartici, a po ní jsú dány jemu v manstvie Poděbrady; a toho jest nedávná paměť, neb jsú otce tvého jiní tiem také vinili. I nemoha se z toho vyvésti, že jste [z] pankharstvie pošli, vymejšléš na mé předky a na mne lživé věci, ješto každý dobrý muože znáti, že v hrdlo lžeš. Pak to-li jest vejvod vašeho pankharstvie, že mé předky a mne lživě haníš? Dotýkáš také, bezectný lháři, že bych já ženu svú haněl. Psalť jsem prvé i ještě píši, že to v hrdlo lžeš, jako bezectný a nestydatý lhář. I nenie mně divno, že na mně takové věci smejšléš a lžeš. A tys pravil a chlubils sě, že by otce tvého manželka chtěla s tebú léhati, a žes nechtěl. I také jiných dobrých lidí dotýkals jí k hanbě, kdež potom jí to musils opravovati a odprošovati před znamenitým člověkem lepším, nežs ty. Pak jakož píšeš, že bych v hrdlo lhal na otce tvého i na tě, že byšte ka- cieři byli: jáť pravím, že sám v hrdlo lžeš; neb což ty píšeš, to sobě všechno na mě vymejšléš a lžeš. Ale já na tě nepíši žádného kusu, ač sú velmi velicí a ne- šlechetní, byť na každého duovodu nebylo; neb svědomá jest věc po všem světě křesťanském, že najsvětější otec papež prvnější i tento nynější Jich Svatost se všemi duostojnými kardinály i s jinými preláty a kněžstvem, odsúdivše otce tvého a vás vašeho duostojenstvie a všie cti zbavivše pro zjevné kacieřstvie, pro křivú přísahu a pro svatokrádež, a všudy vás za kacieře a za arcikacieře jmenují, rozpisují, po kostelech křesťanských každý svátek na vás volají a zvonie a za kacieře vás vždy osvědčují; najjasnější césař Římský JMt v svých listech vás za kacieře jmenuje, kdež kniežatóm o vás listy rozpisuje. Toť, bezectný lháři, takový veliký duovod vašeho kacieřstvie, ješto větší nemuož býti.
554 B. XVI. Tři vášnivé projevy z války za krále Jiřího Jakož píšeš, dávaje mi najhorší zrádce, bezectný lháři i zrádce mé cti: vy ste najhorší kacéři a zrádce mé cti, neb se Jidášovi rovnáte, a Jidáš krále nebe- ského zradil pro penieze, a otec tvój pána našeho i svého dědičného krále Ladi- slava slavné paměti otráviti kázal proto, aby lstivě do královstvie všel, od kteréhož ste čest i zbožie měli. Není div, že ste tak veliký a nešlechetný skutek učinili, pro kterýžto skutek váš zlý a nešlechetný mnoho křesťanských zemí a křesťanstva sě kazilo a podnes kazí; i nenie div vám zlé činiti, ktož jest z pankharského po- kolenie, že zle a nešlechetně činie. Dotykáš pak, bezectný lháři a zrádce mé cti, že by předci moji nad svým pánem neprávě učinili, a že by sě sěm do této země vstěhovali, ulúdivše jemu zemi a klenoty pobravše: znaliť jsú předky mé a znají, že na ně v hrdlo lžeš, neb ne- píšeš, kterému sě pánu to stalo, aneb který předek mój to učinil, aneb kdy je to bylo, a jaká jest toho paměť; neb mnoho dobrých lidí za krále Ladislava slavné paměti slyšeli jsú i viděli list s zlatú bullí, kdež jeden předek muoj pán z Stern- berka byl purkrabí Pražským, a v té chvíle počítalo sě dvě stě a několikonádste let. Ale na tě jest duovod, že předek tvuoj pojal Českého krále pankhartici, a po ní jsú dány jemu v manstvie Poděbrady; a toho jest nedávná paměť, neb jsú otce tvého jiní tiem také vinili. I nemoha se z toho vyvésti, že jste [z] pankharstvie pošli, vymejšléš na mé předky a na mne lživé věci, ješto každý dobrý muože znáti, že v hrdlo lžeš. Pak to-li jest vejvod vašeho pankharstvie, že mé předky a mne lživě haníš? Dotýkáš také, bezectný lháři, že bych já ženu svú haněl. Psalť jsem prvé i ještě píši, že to v hrdlo lžeš, jako bezectný a nestydatý lhář. I nenie mně divno, že na mně takové věci smejšléš a lžeš. A tys pravil a chlubils sě, že by otce tvého manželka chtěla s tebú léhati, a žes nechtěl. I také jiných dobrých lidí dotýkals jí k hanbě, kdež potom jí to musils opravovati a odprošovati před znamenitým člověkem lepším, nežs ty. Pak jakož píšeš, že bych v hrdlo lhal na otce tvého i na tě, že byšte ka- cieři byli: jáť pravím, že sám v hrdlo lžeš; neb což ty píšeš, to sobě všechno na mě vymejšléš a lžeš. Ale já na tě nepíši žádného kusu, ač sú velmi velicí a ne- šlechetní, byť na každého duovodu nebylo; neb svědomá jest věc po všem světě křesťanském, že najsvětější otec papež prvnější i tento nynější Jich Svatost se všemi duostojnými kardinály i s jinými preláty a kněžstvem, odsúdivše otce tvého a vás vašeho duostojenstvie a všie cti zbavivše pro zjevné kacieřstvie, pro křivú přísahu a pro svatokrádež, a všudy vás za kacieře a za arcikacieře jmenují, rozpisují, po kostelech křesťanských každý svátek na vás volají a zvonie a za kacieře vás vždy osvědčují; najjasnější césař Římský JMt v svých listech vás za kacieře jmenuje, kdež kniežatóm o vás listy rozpisuje. Toť, bezectný lháři, takový veliký duovod vašeho kacieřstvie, ješto větší nemuož býti.
Strana 555
z roku 1468. 555 Také, bezectný lháři kacieřský, píšeš, že bych já slavné paměti krále Ladi- slava pána svého milostivého (jeho duši pán Buoh rač milostiv býti) haněl a pank- harty dával: pravím, že lžeš jako zlý, nešlechetný a bezectný lhář pošlý z pank- hartského pokolenie; neb sem toho jak sem živ já nemluvil, ani na to kdy myslil, a nebylo toho člověka aniž jest na tomto světě, kdyby chtěl JKMti a jeho slav- nému rodu takú křivdu činiti, bych byl toho hrdlem neodpíral, neb viem, že by sě tomu slavnému rodu veliká křivda dála. A poněvadž ty, bezectný lháři, nemoha se z pankhartstvie vyvésti, i chceš svými nešlechetnými lžimi a svým psaním ten slavný rod bezectně, nešlechetně a lživě dotýkati, kdežto v tom rodu slavná královna i slavná kniežata jsú, ješto, bezectný lháři, měls sobě raději jazyk kázati uřezati, než takovú lež smysliti. Protož teď tobě píši, pro takovú vymyšlenú lež a tu křivdu, kterúž tomu slavnému rodu a mně činíš, chci rukú svú a hrdlem svým na tvé hrdlo bezectné vésti a dovésti, žes v hrdlo selhal i s otcem svým, (neb ty všechny vymyšlené ne- šlechetnosti a lži s jeho radú činíš), i na ty všechny, kteříž sú z toho pankhartského pokolenie pošli, od tebe počna až do najposlednieho; a jestliže by co na mně pán Buoh dopustil, ale synové moji mají to bohdá po mně dokonati. Protož, zlý, beze- ctný lháři, lituje té křivdy a toho slavného rodu, hotov jsem tu věc na vás dovésti na césařově dvoře JMti, neb na krále Uherského neb na krále Polského Jich Mtí dvořiech, jako dobrý člověk má na takové bezectné a nestydaté lháře vésti; neb by po spravedlnosti šlo, nebyli byšte mne ani synuov mých hodni pro vaše nešlechetné skutky, než byli byšte hodni koňmi smýkánie, čtvrtěnie a na kolo zbitie. Nemáte na tom dosti, když sem já při JKMti slavné paměti nebyl, kdež to otec tvój spuo- sobil, aby otráven byl, ještě pak takovým nešlechetným vaším lživým psaním jeho otráveného a mrtvého po JMti smrti slavné paměti nemuožete nechati a toho slav- ného rodu. Neb jest svědomá a široká věc ve mnohých křesťanských zemích, chtiec v to královstvie lstivě vjíti, že otec tvój jej otráviti kázal. A toho jsú mnozí duovodové. Pak píšeš, že bych . . . . . vý jazyk měl a že bych to odmlúval od otce tvého, by jej on otráviti kázal: sám v hrdlo lžeš. A teď duovod lži tvé: když otec tvój to spuosobil, aby král Ladislav slavné paměti otráven byl, té chvíle byl sem já na krále Franckého JMti dvoře a nebyl sem v zemi. Tu hned noviny pro nás zlé na JMti dvuor přišly, že král Ladislav slavné paměti jest otráven, a inhed na otce tvého ten hlas šel. A také, bezectný lháři, sám vyznáváš a píšeš, že by to na tvého otce pravili, že jest otrávil pána našeho i svého, a že jsem já toho často odmlúval: teď již, bezectný lháři, sám vyznáváš a svědkem se toho činíš, že jsú to na tvého otce jiní prvé pravili, a že sem já toho často odmlúval, dokud jsem toho tak jist nebyl, jakož jsem. Mohlo by to býti, že bych něco podobného mluvil 70*
z roku 1468. 555 Také, bezectný lháři kacieřský, píšeš, že bych já slavné paměti krále Ladi- slava pána svého milostivého (jeho duši pán Buoh rač milostiv býti) haněl a pank- harty dával: pravím, že lžeš jako zlý, nešlechetný a bezectný lhář pošlý z pank- hartského pokolenie; neb sem toho jak sem živ já nemluvil, ani na to kdy myslil, a nebylo toho člověka aniž jest na tomto světě, kdyby chtěl JKMti a jeho slav- nému rodu takú křivdu činiti, bych byl toho hrdlem neodpíral, neb viem, že by sě tomu slavnému rodu veliká křivda dála. A poněvadž ty, bezectný lháři, nemoha se z pankhartstvie vyvésti, i chceš svými nešlechetnými lžimi a svým psaním ten slavný rod bezectně, nešlechetně a lživě dotýkati, kdežto v tom rodu slavná královna i slavná kniežata jsú, ješto, bezectný lháři, měls sobě raději jazyk kázati uřezati, než takovú lež smysliti. Protož teď tobě píši, pro takovú vymyšlenú lež a tu křivdu, kterúž tomu slavnému rodu a mně činíš, chci rukú svú a hrdlem svým na tvé hrdlo bezectné vésti a dovésti, žes v hrdlo selhal i s otcem svým, (neb ty všechny vymyšlené ne- šlechetnosti a lži s jeho radú činíš), i na ty všechny, kteříž sú z toho pankhartského pokolenie pošli, od tebe počna až do najposlednieho; a jestliže by co na mně pán Buoh dopustil, ale synové moji mají to bohdá po mně dokonati. Protož, zlý, beze- ctný lháři, lituje té křivdy a toho slavného rodu, hotov jsem tu věc na vás dovésti na césařově dvoře JMti, neb na krále Uherského neb na krále Polského Jich Mtí dvořiech, jako dobrý člověk má na takové bezectné a nestydaté lháře vésti; neb by po spravedlnosti šlo, nebyli byšte mne ani synuov mých hodni pro vaše nešlechetné skutky, než byli byšte hodni koňmi smýkánie, čtvrtěnie a na kolo zbitie. Nemáte na tom dosti, když sem já při JKMti slavné paměti nebyl, kdež to otec tvój spuo- sobil, aby otráven byl, ještě pak takovým nešlechetným vaším lživým psaním jeho otráveného a mrtvého po JMti smrti slavné paměti nemuožete nechati a toho slav- ného rodu. Neb jest svědomá a široká věc ve mnohých křesťanských zemích, chtiec v to královstvie lstivě vjíti, že otec tvój jej otráviti kázal. A toho jsú mnozí duovodové. Pak píšeš, že bych . . . . . vý jazyk měl a že bych to odmlúval od otce tvého, by jej on otráviti kázal: sám v hrdlo lžeš. A teď duovod lži tvé: když otec tvój to spuosobil, aby král Ladislav slavné paměti otráven byl, té chvíle byl sem já na krále Franckého JMti dvoře a nebyl sem v zemi. Tu hned noviny pro nás zlé na JMti dvuor přišly, že král Ladislav slavné paměti jest otráven, a inhed na otce tvého ten hlas šel. A také, bezectný lháři, sám vyznáváš a píšeš, že by to na tvého otce pravili, že jest otrávil pána našeho i svého, a že jsem já toho často odmlúval: teď již, bezectný lháři, sám vyznáváš a svědkem se toho činíš, že jsú to na tvého otce jiní prvé pravili, a že sem já toho často odmlúval, dokud jsem toho tak jist nebyl, jakož jsem. Mohlo by to býti, že bych něco podobného mluvil 70*
Strana 556
556 B. XVI. Tři vášnivé projevy z války za krále Jiřího k omluvě pro čest koruny a jazyku našemu; ale viem to v jistotě, že se to tak stalo, a že jest otráven skrze spuosob otce tvého, a že jsú toho svědci [?] a hlas od moře až do moře. Také, bezectný lháři, píšeš, že bych já krále Uherského JMt, pána svého milostivého, škaredými a oplzlými řečmi pomlúval: pravím, že to v hrdlo lžeš, jako bezectný a nestydatý lhář, bych já kdy JMt pomlúval, neb sem neměl čím ani proč JMt pomlúvati. Než snad chceš nešlechetnost a nepravost otce svého tú lží při- krýti, kterak jest nad JKMtí neprávě a nešlechetně učinil, když JMt šacoval, a JMt naň žádné péče neměl, ani kterú vinu k JKMti měl, neb jemu nikdy nic zlého nebyl učinil. Vidíš-li, bezectný lháři, čímž mne haníš, že na mne žádného duovodu nemáš, a že na mne v hrdlo lžeš, ale na vás všudy vaše nepravosti a nešlechetnosti se duovodie. Také píšeš, že by pan otec muoj dobré paměti [k] králi Václavovi JMti zle se byl zachoval, a že by štrych přes jeho erb byl: lžeš to v hrdlo jako bezectný lhář cti otce mého; neb když král Václav jímán, otec mój v zemi České té chvíle nebyl a let ještě přirozených neměl, a také na našem erbu žádného štrychu nebylo, aniž jeho kto jakž je živ slýchal ani vídal. Pak kteříž páni jsú jej jímali a přes které erby štrychy byly, proč k těm o to nemluvíš? Uzřel by, žeť by na to od- pověď dali, jakož na tě, bezectný lháři, slušie. A jakož píšeš, že by uměl připomenti, kterak bych pana Smiřického o hrdlo zradil a děti jeho o statek připravil: pravím, že to obé v hrdlo lžeš jako bezectný lhář a zrádce mé cti; neb já toho bohdá žádná příčina nejsem; než mluvil sem oň tuze jako o švagra svého, ale otec tvój nad ním neprávě a nešlechetně učinil, nedav jemu žádné viny, připravil jej o hrdlo, a protož jemu tu smrt učinil, boje se jeho, aby před králem Ladislavem slavné paměti jeho nešlechetnosti neoznámil, kteréž on do něho dobře věděl. A to jest vědomá věc mnoho dobrým lidem, když sem já oň u nebožčíka tuze mluvil, aby sě jemu bezprávie nedálo, tehdy otec tvój řekl mi před dobrými lidmi: že jemu chce před králem Ladislavem slavné paměti, pánem jeho i svým, vinu dáti; a potom, když sem já z Prahy vyjel, učinil jemu smrt, a do sí chvíle nižádný nevie o jeho vině, než že se jemu od otce tvého ta smrt bez viny neprávě a nešlechetně stala. Nuže, bezectný lháři, byšte sě uměli styděti, máte zač; ale tak jste vy ne- stydatí lháři bezectní, že ste se svými nešlechetnostmi a lžmi po všem světě křesťan- ském ohlásili, že vám žádný dobrý v ničem nevěřie, ani vašim přísahám, ani vašim pečetěm, ani vašim zápisuom; neb ktož s vámi oč rokují, nechtie od vás nic jiného, než dobré lidi a živé základy mieti, aneboli zámky vaše. Dotýčeš, že bych tobě psal jako nestydatá kurva: psalť sem a píšiť jako dobrý pán rytieřský, ve cti zachovalý, chtě na tě vésti tu lež a tvé nešlechetnosti
556 B. XVI. Tři vášnivé projevy z války za krále Jiřího k omluvě pro čest koruny a jazyku našemu; ale viem to v jistotě, že se to tak stalo, a že jest otráven skrze spuosob otce tvého, a že jsú toho svědci [?] a hlas od moře až do moře. Také, bezectný lháři, píšeš, že bych já krále Uherského JMt, pána svého milostivého, škaredými a oplzlými řečmi pomlúval: pravím, že to v hrdlo lžeš, jako bezectný a nestydatý lhář, bych já kdy JMt pomlúval, neb sem neměl čím ani proč JMt pomlúvati. Než snad chceš nešlechetnost a nepravost otce svého tú lží při- krýti, kterak jest nad JKMtí neprávě a nešlechetně učinil, když JMt šacoval, a JMt naň žádné péče neměl, ani kterú vinu k JKMti měl, neb jemu nikdy nic zlého nebyl učinil. Vidíš-li, bezectný lháři, čímž mne haníš, že na mne žádného duovodu nemáš, a že na mne v hrdlo lžeš, ale na vás všudy vaše nepravosti a nešlechetnosti se duovodie. Také píšeš, že by pan otec muoj dobré paměti [k] králi Václavovi JMti zle se byl zachoval, a že by štrych přes jeho erb byl: lžeš to v hrdlo jako bezectný lhář cti otce mého; neb když král Václav jímán, otec mój v zemi České té chvíle nebyl a let ještě přirozených neměl, a také na našem erbu žádného štrychu nebylo, aniž jeho kto jakž je živ slýchal ani vídal. Pak kteříž páni jsú jej jímali a přes které erby štrychy byly, proč k těm o to nemluvíš? Uzřel by, žeť by na to od- pověď dali, jakož na tě, bezectný lháři, slušie. A jakož píšeš, že by uměl připomenti, kterak bych pana Smiřického o hrdlo zradil a děti jeho o statek připravil: pravím, že to obé v hrdlo lžeš jako bezectný lhář a zrádce mé cti; neb já toho bohdá žádná příčina nejsem; než mluvil sem oň tuze jako o švagra svého, ale otec tvój nad ním neprávě a nešlechetně učinil, nedav jemu žádné viny, připravil jej o hrdlo, a protož jemu tu smrt učinil, boje se jeho, aby před králem Ladislavem slavné paměti jeho nešlechetnosti neoznámil, kteréž on do něho dobře věděl. A to jest vědomá věc mnoho dobrým lidem, když sem já oň u nebožčíka tuze mluvil, aby sě jemu bezprávie nedálo, tehdy otec tvój řekl mi před dobrými lidmi: že jemu chce před králem Ladislavem slavné paměti, pánem jeho i svým, vinu dáti; a potom, když sem já z Prahy vyjel, učinil jemu smrt, a do sí chvíle nižádný nevie o jeho vině, než že se jemu od otce tvého ta smrt bez viny neprávě a nešlechetně stala. Nuže, bezectný lháři, byšte sě uměli styděti, máte zač; ale tak jste vy ne- stydatí lháři bezectní, že ste se svými nešlechetnostmi a lžmi po všem světě křesťan- ském ohlásili, že vám žádný dobrý v ničem nevěřie, ani vašim přísahám, ani vašim pečetěm, ani vašim zápisuom; neb ktož s vámi oč rokují, nechtie od vás nic jiného, než dobré lidi a živé základy mieti, aneboli zámky vaše. Dotýčeš, že bych tobě psal jako nestydatá kurva: psalť sem a píšiť jako dobrý pán rytieřský, ve cti zachovalý, chtě na tě vésti tu lež a tvé nešlechetnosti
Strana 557
z let 1468 a 1469. 557 rukú svú před Třebíčem, a tys nesměl mně toho svoliti; protož desetkráts podob- nější k kurvě nestydaté, bezectné, lživé a ohejralé, nežli já, ješto netoliko mne lživě hanieš, ale jiných mnoho a znamenitých lidí mnohokrát lepších nežlis sám. A píšeš, že listuov mých viece přijímati nechceš: jáť bych tvých, bezectný lháři, přijímati jich spravedlivě neměl, neb což ty o mně a předcích mých píšeš, dobří lidé vidie, že to na mne i na ně v hrdlo lžeš; ale což já tobě píši, píšiť pravdu pravú, neb všechno s duovody píši. Pak nepřijmeš-li listu mého, protoť to bude oznámeno mnoho dobrým lidem; a nechcete-li svých nešlechetností a zrad slyšeti, proč jste je činili? Ex Olomuc f. IIII ipso die sancti Bartholomei apostoli anno domini M° oc LXVIII. Opis souč. v arch. kapit. Pražské Z I fasc. X. 3. Provolání kališnických Čechův k boji na obhájení pravdy Kristovy a jazyka českého. — 1469, 1. ledna. (List starých Čechův, pravých milovníkův a obhájcův pravdy Kristovy, též jazyka českého.) Všem věrným Čechům a Moravanům, pravdy boží pravým milovníkům a svého jazyka českého následovníkům, milost pána našeho Ježíše Krista a jeho zákona pravé poznání s skutečným plněním napřed buď [za] pozdravení! Nejmilejší věrní Čechové a Moravané! Poněvadž již podle řeči svatého Pavla, kterúž píše v své epištole k Timoteovi svatému biskupu, že v posledních dnech a časích nastanou lidé sami se milující oc, kterýchž se velí varovati pro jich ne- zdravá naučení: z té řeči jeho poznali sme znamenitá rouhání od protivníkův krve Kristovy; i obrátili sme se i k oněm slovům neproměnitedlné pravdy pána Ježíše Krista, kdež dí ve čtení svatém: „Všeliké štípení, kteréž není z Boha, bude vyko- řeněno“; i jinde že dí: „Já sem pravda, cesta a život“; i také těmto slovům: „Kdož mne vyzná před lidmi, jáť jeho vyznávati budu před otcem mým nebeským“. I k jiným svatým řečem jeho: „Kdož mne vyzná před lidmi“, majíce zření, nic jiného nenalézáme, než kdo chce zachovati život svůj, ztratí jej, a kdož života svého na- sadí pro jméno jeho a pro jeho svatou pravdu, nalezne jej. A my z daru Boha všemohoucího poznavše, že on jest pravda nemylná a neoklamávající, cesta jistá a bezpečná, kdož tou cestou chodí, že nezabloudí, až i přijde k onomu věčnému a blahoslavenému životu; a jiné všecky věci, kteréž ta pravda nejsou a na té pravdě pánu Ježíšovi Kristu právě a věrně [se] nezakládají, ty jsou odporné té pravdě, a tak jsou křivda a lež zavozující od pravé cesty Pána našeho a od života blahoslaveného. A tak zlé štípení s Boží pomocí bude vykořeněno skrze dobré Čechy a Moravany, nebo my s jinými věrnými Čechy a Moravany, s jinými národy, kteříž také zvláště proti pyšným a lakomým, neřádným kněžím ve jméno jeho svaté povstati chcem
z let 1468 a 1469. 557 rukú svú před Třebíčem, a tys nesměl mně toho svoliti; protož desetkráts podob- nější k kurvě nestydaté, bezectné, lživé a ohejralé, nežli já, ješto netoliko mne lživě hanieš, ale jiných mnoho a znamenitých lidí mnohokrát lepších nežlis sám. A píšeš, že listuov mých viece přijímati nechceš: jáť bych tvých, bezectný lháři, přijímati jich spravedlivě neměl, neb což ty o mně a předcích mých píšeš, dobří lidé vidie, že to na mne i na ně v hrdlo lžeš; ale což já tobě píši, píšiť pravdu pravú, neb všechno s duovody píši. Pak nepřijmeš-li listu mého, protoť to bude oznámeno mnoho dobrým lidem; a nechcete-li svých nešlechetností a zrad slyšeti, proč jste je činili? Ex Olomuc f. IIII ipso die sancti Bartholomei apostoli anno domini M° oc LXVIII. Opis souč. v arch. kapit. Pražské Z I fasc. X. 3. Provolání kališnických Čechův k boji na obhájení pravdy Kristovy a jazyka českého. — 1469, 1. ledna. (List starých Čechův, pravých milovníkův a obhájcův pravdy Kristovy, též jazyka českého.) Všem věrným Čechům a Moravanům, pravdy boží pravým milovníkům a svého jazyka českého následovníkům, milost pána našeho Ježíše Krista a jeho zákona pravé poznání s skutečným plněním napřed buď [za] pozdravení! Nejmilejší věrní Čechové a Moravané! Poněvadž již podle řeči svatého Pavla, kterúž píše v své epištole k Timoteovi svatému biskupu, že v posledních dnech a časích nastanou lidé sami se milující oc, kterýchž se velí varovati pro jich ne- zdravá naučení: z té řeči jeho poznali sme znamenitá rouhání od protivníkův krve Kristovy; i obrátili sme se i k oněm slovům neproměnitedlné pravdy pána Ježíše Krista, kdež dí ve čtení svatém: „Všeliké štípení, kteréž není z Boha, bude vyko- řeněno“; i jinde že dí: „Já sem pravda, cesta a život“; i také těmto slovům: „Kdož mne vyzná před lidmi, jáť jeho vyznávati budu před otcem mým nebeským“. I k jiným svatým řečem jeho: „Kdož mne vyzná před lidmi“, majíce zření, nic jiného nenalézáme, než kdo chce zachovati život svůj, ztratí jej, a kdož života svého na- sadí pro jméno jeho a pro jeho svatou pravdu, nalezne jej. A my z daru Boha všemohoucího poznavše, že on jest pravda nemylná a neoklamávající, cesta jistá a bezpečná, kdož tou cestou chodí, že nezabloudí, až i přijde k onomu věčnému a blahoslavenému životu; a jiné všecky věci, kteréž ta pravda nejsou a na té pravdě pánu Ježíšovi Kristu právě a věrně [se] nezakládají, ty jsou odporné té pravdě, a tak jsou křivda a lež zavozující od pravé cesty Pána našeho a od života blahoslaveného. A tak zlé štípení s Boží pomocí bude vykořeněno skrze dobré Čechy a Moravany, nebo my s jinými věrnými Čechy a Moravany, s jinými národy, kteříž také zvláště proti pyšným a lakomým, neřádným kněžím ve jméno jeho svaté povstati chcem
Strana 558
B. XVI. Tři vášnivé projevy z války za krále Jiřího 558 a jeho svatou pravdu, totiž svatého kalicha a jiných všech pravd v zákoně jeho položených, i také jazyka svého českého a obecné dobré této České země i Mo- ravské s Božskou jeho pomocí brániti, hájiti a zachovati a spolu se shrnúti obyčejem dolepsaným. Nejprvé, k chvále boží a jeho svaté pravdy zachování hledíce i této České země a Moravské upokojení, porozumíváme, že papež, kterýž by měl tu svatou pravdu do své smrti hájiti a brániti, ten zase jako odporný sluha pána svého pro zachování pejchy své a lakomství svého i jiných neřádův chce tu svatou pravdu a český jazyk k tomu zkaziti, zahladiti a ovšem potlačiti; jakož toho očití skutkové jeho jsú, že tu pravdu haní, hyzdí, tupí a kaceřuje, a k tomu všecky ty, kdož se jí drží, a všecky národy a jazyky okolních zemí skrze své psaní, skrze své legáty, skrze kletby a kříže na nás vydávání, skrze božské služby stavení i jinými rozlič- nými a neslušnými obyčeji na nás popuzuje a poštívaje, mnohé jim milosti a hříchův odpuštění zaslibuje, že kdo na nás potáhnou, že hned za horka v nebesích budou, i jiných běhův velmi mnoho, ješto by dlouho o tom psáti bylo. Ale my doufajíce pánu Ježíši Kristu, té neomylné pravdě, kteráž jest řekla, že slova jeho nepominou a také že brány pekelný proti ní nezvítězí, chcem s jeho svatou pomocí na své náklady a na pomoci dobrých věrných Čechův a Moravanův i jiných dobrých lidí, jenž nám dobrovolně s svých statkův pomoci učiní, pole bohdá zřízené, Bohu libé a této České zemi a Moravské neškodné sebrati,*) a sobě desátníky a setníky i jiné hejtmany hodné a bohabojné voliti a vybrati a jim moc dáti říditi, jednati, a jich ve všem dobrém a řádném poslušni býti, všech neřádův, loupežův, násilí, kurevství, kostek i jiných her prázdni býti a nedopouštěti mezi sebou, ale vedle zákona božího a pravých učitelův jeho chcem se zachovati a té křivdy, kteráž se pánu Kristu a jeho pravdě zjevně a zřetedlně i českému jazyku bezprávně děje, litujíce, chcem s jeho svatou pomocí odpírati, v tom svých zvláštních ziskův a užitkův nehledajíce ani žádajíce, než toliko té svaté pravdy a jazyka českého zachování a zvelebení. A když nám pán Bůh všemohoucí dá některé nepřátely přemoci a kořisti jich pobrati, ty chceme a máme bez roztrženie ke cti a k chvále boží na potřebu našeho vojska všech spolu a vůbec obrátiti, též také i vězně, kteréž bychom zjímali. A jestliže by kdo z nás (čehož, pane Bože, nedej) od nepřátel kde jat byl, toho neb ty mají hejt- mané naši a setníci s námi a my s nimi zase vyvaditi a vypraviti dobrovolně, jakž nejslušněji budem moci, bez meškání. Item, kteřížby nepřátelé chtěli dobrovolně k té svaté pravdě přistoupiti a s námi táhnouti a tak se zachovati, jakož by jim naši hejtmané rozkázali: ty chceme dobrovolně připustiti, avšak tak, aby se pánu Bohu**) i nám všem zapsali, *) V rukopise: podle Boha zřízené, Bohu libé a této České zemi a Moravské neškodnie se brániti. **) MS. knih. Lobkovské: „Bohu i hejtmanům i nám všem.“
B. XVI. Tři vášnivé projevy z války za krále Jiřího 558 a jeho svatou pravdu, totiž svatého kalicha a jiných všech pravd v zákoně jeho položených, i také jazyka svého českého a obecné dobré této České země i Mo- ravské s Božskou jeho pomocí brániti, hájiti a zachovati a spolu se shrnúti obyčejem dolepsaným. Nejprvé, k chvále boží a jeho svaté pravdy zachování hledíce i této České země a Moravské upokojení, porozumíváme, že papež, kterýž by měl tu svatou pravdu do své smrti hájiti a brániti, ten zase jako odporný sluha pána svého pro zachování pejchy své a lakomství svého i jiných neřádův chce tu svatou pravdu a český jazyk k tomu zkaziti, zahladiti a ovšem potlačiti; jakož toho očití skutkové jeho jsú, že tu pravdu haní, hyzdí, tupí a kaceřuje, a k tomu všecky ty, kdož se jí drží, a všecky národy a jazyky okolních zemí skrze své psaní, skrze své legáty, skrze kletby a kříže na nás vydávání, skrze božské služby stavení i jinými rozlič- nými a neslušnými obyčeji na nás popuzuje a poštívaje, mnohé jim milosti a hříchův odpuštění zaslibuje, že kdo na nás potáhnou, že hned za horka v nebesích budou, i jiných běhův velmi mnoho, ješto by dlouho o tom psáti bylo. Ale my doufajíce pánu Ježíši Kristu, té neomylné pravdě, kteráž jest řekla, že slova jeho nepominou a také že brány pekelný proti ní nezvítězí, chcem s jeho svatou pomocí na své náklady a na pomoci dobrých věrných Čechův a Moravanův i jiných dobrých lidí, jenž nám dobrovolně s svých statkův pomoci učiní, pole bohdá zřízené, Bohu libé a této České zemi a Moravské neškodné sebrati,*) a sobě desátníky a setníky i jiné hejtmany hodné a bohabojné voliti a vybrati a jim moc dáti říditi, jednati, a jich ve všem dobrém a řádném poslušni býti, všech neřádův, loupežův, násilí, kurevství, kostek i jiných her prázdni býti a nedopouštěti mezi sebou, ale vedle zákona božího a pravých učitelův jeho chcem se zachovati a té křivdy, kteráž se pánu Kristu a jeho pravdě zjevně a zřetedlně i českému jazyku bezprávně děje, litujíce, chcem s jeho svatou pomocí odpírati, v tom svých zvláštních ziskův a užitkův nehledajíce ani žádajíce, než toliko té svaté pravdy a jazyka českého zachování a zvelebení. A když nám pán Bůh všemohoucí dá některé nepřátely přemoci a kořisti jich pobrati, ty chceme a máme bez roztrženie ke cti a k chvále boží na potřebu našeho vojska všech spolu a vůbec obrátiti, též také i vězně, kteréž bychom zjímali. A jestliže by kdo z nás (čehož, pane Bože, nedej) od nepřátel kde jat byl, toho neb ty mají hejt- mané naši a setníci s námi a my s nimi zase vyvaditi a vypraviti dobrovolně, jakž nejslušněji budem moci, bez meškání. Item, kteřížby nepřátelé chtěli dobrovolně k té svaté pravdě přistoupiti a s námi táhnouti a tak se zachovati, jakož by jim naši hejtmané rozkázali: ty chceme dobrovolně připustiti, avšak tak, aby se pánu Bohu**) i nám všem zapsali, *) V rukopise: podle Boha zřízené, Bohu libé a této České zemi a Moravské neškodnie se brániti. **) MS. knih. Lobkovské: „Bohu i hejtmanům i nám všem.“
Strana 559
z roku 1469. 559 tak jakž by jim přípis vydán byl, a toho jinak nezměnili pro nižádnou věc v světě vymyšlenou. Item kteřížby nám lidé potřeby vozili, těm žádným nemá od nás překáženo býti pod pokutou na to uloženou. Item neřádův žádných ani přísahání ani věrování ani lání ani jiných věcí ne- slušných nemá mezi námi býti. Item bez rozkázání hejtmanův aby žádný na picování nejezdil v nepřátelských krajinách. Item komuž by od hejtmanův glejt dán byl, ten aby ode všech bez přeru- šení byl držán. I jiní všichni kusové, kteříž na registrách psáni jsou, mají od nás starších i od nás ode všech bez odporu a reptání věrně a právě a upřímně zachováni býti, jakožto od pravých milovníkův pravdy Kristovy a jazyka svého českého i obecného dobrého. A jestliže by kteří páni, rytíři neb panoše neb obecní lidé k nám přistou- piti chtěli a v témž řádu, poslušenství bez výtržek státi, ty také chcem přijíti. Protož, milí věrní Čechové a Moravané, milovníci té pravdy a svého jazyka, napomínámeť vás a prosíme se vší pilností: otevřete rozum pravý očí svých vnitřního člověka a patřte pilně na tyto věci, které se proti pravdě Kristově i našemu českému jazyku dějí ukrutně a bezprávně; nebo když pilně na to popatříte i na minulé první příhody, tehdy nyní poznáte, že nikdy stádo Páně pod kalichem jeho odpočívaje, takového útisku nemělo, jakož jej nyní vidíme netoliko od cizích, ale od některých domácích; nikdy ta přesvatá víra tak trápena nebyla dříve po všem světě. Vyšel zvuk apoštolův, až do krajin okršku země slova jich, poddali sou byli všichni krá- lové zemští, všickni národové, všickni lidé šíje své Kristu pánu a svátostmi spasi- tedlné víry naučení, slávu na výsostech Bohu skrze jednorozeného Syna jeho a na zemi pokoj lidem dobré vůle vzdávali sou. Ale již povstal jest člověk hřícha, syn zatracení, jenž se vyvyšuje nade všecko, což jest Bůh, jakž svatý Pavel k Tessalonicenským v druhé epištole píše. Ten v svém učení mylném a svedeném usiluje všecky národy proti té pravdě Kristově a proti věrným Čechům zbuditi, rouhaje se netoliko apoštolskému učení a zprávě, alébrž i nejsvětější Trojici Božské, jenž tu jeho svatou pravdu skrze pána Ježíše nám křesťanům na památku smrti jeho vydal jest, tak že ten člověk hřícha nadej- maje se v důmyslu svém, pochlubuje se v zlosti své, že svatosvaté čtení a všecken zákon křesťanský vyvrátiti může a jiný dáti; a Čechům věrným, kdež sou kolivěk, hrozí vězením, bitím, mordy, pálením a hroznými mukami. Nespí vrah pravdy Kristovy, ale obchází skrze své bulle, skrze legáty a nešlechetné své posly, hledaje, kterak by milovníky pravdy Kristovy a pravé Čechy sežral; s jedné strany krále Uherského zbuzuje, z druhé strany národ Německý popuzuje, chtě svůj zlý oumysl
z roku 1469. 559 tak jakž by jim přípis vydán byl, a toho jinak nezměnili pro nižádnou věc v světě vymyšlenou. Item kteřížby nám lidé potřeby vozili, těm žádným nemá od nás překáženo býti pod pokutou na to uloženou. Item neřádův žádných ani přísahání ani věrování ani lání ani jiných věcí ne- slušných nemá mezi námi býti. Item bez rozkázání hejtmanův aby žádný na picování nejezdil v nepřátelských krajinách. Item komuž by od hejtmanův glejt dán byl, ten aby ode všech bez přeru- šení byl držán. I jiní všichni kusové, kteříž na registrách psáni jsou, mají od nás starších i od nás ode všech bez odporu a reptání věrně a právě a upřímně zachováni býti, jakožto od pravých milovníkův pravdy Kristovy a jazyka svého českého i obecného dobrého. A jestliže by kteří páni, rytíři neb panoše neb obecní lidé k nám přistou- piti chtěli a v témž řádu, poslušenství bez výtržek státi, ty také chcem přijíti. Protož, milí věrní Čechové a Moravané, milovníci té pravdy a svého jazyka, napomínámeť vás a prosíme se vší pilností: otevřete rozum pravý očí svých vnitřního člověka a patřte pilně na tyto věci, které se proti pravdě Kristově i našemu českému jazyku dějí ukrutně a bezprávně; nebo když pilně na to popatříte i na minulé první příhody, tehdy nyní poznáte, že nikdy stádo Páně pod kalichem jeho odpočívaje, takového útisku nemělo, jakož jej nyní vidíme netoliko od cizích, ale od některých domácích; nikdy ta přesvatá víra tak trápena nebyla dříve po všem světě. Vyšel zvuk apoštolův, až do krajin okršku země slova jich, poddali sou byli všichni krá- lové zemští, všickni národové, všickni lidé šíje své Kristu pánu a svátostmi spasi- tedlné víry naučení, slávu na výsostech Bohu skrze jednorozeného Syna jeho a na zemi pokoj lidem dobré vůle vzdávali sou. Ale již povstal jest člověk hřícha, syn zatracení, jenž se vyvyšuje nade všecko, což jest Bůh, jakž svatý Pavel k Tessalonicenským v druhé epištole píše. Ten v svém učení mylném a svedeném usiluje všecky národy proti té pravdě Kristově a proti věrným Čechům zbuditi, rouhaje se netoliko apoštolskému učení a zprávě, alébrž i nejsvětější Trojici Božské, jenž tu jeho svatou pravdu skrze pána Ježíše nám křesťanům na památku smrti jeho vydal jest, tak že ten člověk hřícha nadej- maje se v důmyslu svém, pochlubuje se v zlosti své, že svatosvaté čtení a všecken zákon křesťanský vyvrátiti může a jiný dáti; a Čechům věrným, kdež sou kolivěk, hrozí vězením, bitím, mordy, pálením a hroznými mukami. Nespí vrah pravdy Kristovy, ale obchází skrze své bulle, skrze legáty a nešlechetné své posly, hledaje, kterak by milovníky pravdy Kristovy a pravé Čechy sežral; s jedné strany krále Uherského zbuzuje, z druhé strany národ Německý popuzuje, chtě svůj zlý oumysl
Strana 560
560 B. XVI. Tři vášnivé projevy z války za krále Jiřího dokonati pro své zvláštní požitky a rozpustěnú rozkoš, v nížto se kochá. A tak opovrhl svůj pastýřský ouřad a právo spravedlnosti, povýšil jest šíje své proti Kristu pánu svému, rouhaje se obecné milosti božské a potupuje jeho v při- kázáních jeho. Ale my ve jméno Páně těch hrůz se neobávajíce ani lekajíce, na úmyslu dobrém nehynem ani zoufáme nad nebeským milosrdenstvím, ale čímž menší jest moc naše, tím větší z nebes pomoci čekáme. Neb ačkoli nezpytatedlní sou soudové velikého Boha a nepostižitedlné cesty jeho, aniž můž všetečnost lidská dosáhnouti jeho tajemství, však toliko to z jeho zákona nejjistšího jest, že pravda naše, kteráž Kristus jest, nemůž klamati. Jsouť jeho řeči a v čtení svatém jistí slibové, kterejmižto zaslíbil jest Pán, že bude s svým stádem až do skonání světa. Protož celým a upřímným srdcem doufejme jeho přítomnosti, že právě jdoucím a o jeho pravdu se zasazujícím přítomen bude, nebo země pominú, ale slibové jeho a slova jeho nikdy nezhynou, aniž z zákona jeho pomine jedno slovce. Tápala jest často Kristova pravda, ale nepohřížila se; obrazila se, ale nikdy zlomena nebývala; dobývána bývala, ale nikdy dobyta nebyla aniž bude. Dopouštíť pán Bůh pokoušeti volených*) svých, ale přemoci nedopouští. Pak ačkoli za času našeho bouře proti pravdě nalézáme a příliš nebezpečné běhy, však doufání neubejvá v nás, že s pomocí jeho, jenž z svých pokladův vypouští větry a jim přikazuje, i moři na břeh, spasení budem moci přijíti. Nemůžem o budoucích věcech slíbiti, kteréžto božská velebnost tejným za- krytím zatajila jest. Toto nám slušné doufání dává se, že slíbiti i praviti můžem, že Bůh neopouští doufajících v něho. Jsou v svatém písmě příkladové téměř nesčíslní, naději nám výbornú zaslibující. Pomíjíme divné činy a skutky Mojžíše, kteréž jest vedl o figuře a u figuře, a kterýž po něm byl, Jozue, předejděm Gedeona, Jefte a Samsona, o nichž zmínku činí knihy Judicum, že často malú mocí nezčíslné množství nepřátel porazili sou, když o jeho při bojovali a k jeho božské milosti a pomoci utíkali; mládence Davida ruka božská proti ukrutnému a silnému Goliášovi nikoli neopustila; králi Ezechiášovi trpícímu zlé věci nezbyl jest [než] anděl Páně, kterýžto Senacheriba, krále přemocného vojska, zbil jest; zavřené Židy v malém městě Betulii proti pyšnému Olofernovi skrze ruce chudičké vdovy obránil jest Pán; Ma[cha]bejští často veliká vojska Antiochova shladili sou, ačkoli jich bylo maličko a nebranných, přítomni sú byli doufající v Pána božské pomoci. Není ukrácena ruka Páně. Ačkoli naši hříchové rozmnožili sou se, [pro] kteréžto oči jeho od nás odvrátily se, pro hříchy naše přišly na nás zlé věci, stydcí činové naši nás mrzké učinili, nepravosti naše podrobily nás, obtížena jest ruka Páně nad lidem hříšným a dána jest pejcha česká k bičování: obyčejem svým nakládá *) MS. Lobk. „vyvolených“
560 B. XVI. Tři vášnivé projevy z války za krále Jiřího dokonati pro své zvláštní požitky a rozpustěnú rozkoš, v nížto se kochá. A tak opovrhl svůj pastýřský ouřad a právo spravedlnosti, povýšil jest šíje své proti Kristu pánu svému, rouhaje se obecné milosti božské a potupuje jeho v při- kázáních jeho. Ale my ve jméno Páně těch hrůz se neobávajíce ani lekajíce, na úmyslu dobrém nehynem ani zoufáme nad nebeským milosrdenstvím, ale čímž menší jest moc naše, tím větší z nebes pomoci čekáme. Neb ačkoli nezpytatedlní sou soudové velikého Boha a nepostižitedlné cesty jeho, aniž můž všetečnost lidská dosáhnouti jeho tajemství, však toliko to z jeho zákona nejjistšího jest, že pravda naše, kteráž Kristus jest, nemůž klamati. Jsouť jeho řeči a v čtení svatém jistí slibové, kterejmižto zaslíbil jest Pán, že bude s svým stádem až do skonání světa. Protož celým a upřímným srdcem doufejme jeho přítomnosti, že právě jdoucím a o jeho pravdu se zasazujícím přítomen bude, nebo země pominú, ale slibové jeho a slova jeho nikdy nezhynou, aniž z zákona jeho pomine jedno slovce. Tápala jest často Kristova pravda, ale nepohřížila se; obrazila se, ale nikdy zlomena nebývala; dobývána bývala, ale nikdy dobyta nebyla aniž bude. Dopouštíť pán Bůh pokoušeti volených*) svých, ale přemoci nedopouští. Pak ačkoli za času našeho bouře proti pravdě nalézáme a příliš nebezpečné běhy, však doufání neubejvá v nás, že s pomocí jeho, jenž z svých pokladův vypouští větry a jim přikazuje, i moři na břeh, spasení budem moci přijíti. Nemůžem o budoucích věcech slíbiti, kteréžto božská velebnost tejným za- krytím zatajila jest. Toto nám slušné doufání dává se, že slíbiti i praviti můžem, že Bůh neopouští doufajících v něho. Jsou v svatém písmě příkladové téměř nesčíslní, naději nám výbornú zaslibující. Pomíjíme divné činy a skutky Mojžíše, kteréž jest vedl o figuře a u figuře, a kterýž po něm byl, Jozue, předejděm Gedeona, Jefte a Samsona, o nichž zmínku činí knihy Judicum, že často malú mocí nezčíslné množství nepřátel porazili sou, když o jeho při bojovali a k jeho božské milosti a pomoci utíkali; mládence Davida ruka božská proti ukrutnému a silnému Goliášovi nikoli neopustila; králi Ezechiášovi trpícímu zlé věci nezbyl jest [než] anděl Páně, kterýžto Senacheriba, krále přemocného vojska, zbil jest; zavřené Židy v malém městě Betulii proti pyšnému Olofernovi skrze ruce chudičké vdovy obránil jest Pán; Ma[cha]bejští často veliká vojska Antiochova shladili sou, ačkoli jich bylo maličko a nebranných, přítomni sú byli doufající v Pána božské pomoci. Není ukrácena ruka Páně. Ačkoli naši hříchové rozmnožili sou se, [pro] kteréžto oči jeho od nás odvrátily se, pro hříchy naše přišly na nás zlé věci, stydcí činové naši nás mrzké učinili, nepravosti naše podrobily nás, obtížena jest ruka Páně nad lidem hříšným a dána jest pejcha česká k bičování: obyčejem svým nakládá *) MS. Lobk. „vyvolených“
Strana 561
z roku 1469. 561 s námi Bůh, kteréž miluje, tresce a káře; otcovské jest toto bití, jenž se chejlí k opravení více než ku pomstě. Jestliže obrátíme se k milosti jeho, opravíc skutky naše a želejíce nad nepravostmi, pokání učiníme, změníť i Bůh uložení své a prchlivost, kterouž byl nad námi zapálen, obrátí v lásku a v milost. Nikdy jeho milosrdenství žádajícím nebývá zapříno, hotov jest k odpuštění Pán, aniž nás na jedné rovné [váze s protivníky zákona svého váží. My bohdá synové jeho poslušní, oni zprotivilí lidé poddaní; my jeho města měšťané, oni naši vrahové; my svátosti jeho, jakož jest on vydal, přijímáme, oni potupují. Nic nám nepřekáží, jediné že v božím zákoně ne- dbánliví přemoženi býváme tělesnú křehkostí, a k hřešení hotovi bázeň boží často zamítáme, aniž jakož dlužni jsme, přikázání božských zachováváme. Ale jestliže obrátíme se srdcem prostým, božího milosrdenství žádati budem, nepochybujem, že všecky věci šťastně se nám povedou, a smířen jsa s námi Pán, na nepřátely naše prchlivost svú vztáhne. Stal se příklad před těmito léty, že když vtrhl do Čech ukrutný nepřítel pravdy Kristovy císař Zigmund se všemi okolními zeměmi v mocné ruce a bezčíslným vojskem pěších a jízdných, a doufal v moc svou a nepochyboval, [než] že vše porazí: tehdy maličko věrných Čechův s bratrem Žiškou slavné paměti, nebranných a nahých, samou vírou Kristovou oděných a nebeskou pomocí a jeho svatou krví posilněných tak veliká vojska zahnali a porazili sou. Co se nadějem, že bude, když z Moravy i z Čech sjedúce se vespolek, pro obranu víry Kristovy společně vezmem odění, byť pak jich moc větší byla, jakož jest bývala, v Pána doufajíce, že on za nás a v své při bojovati bude a jich moc setře a omdlí, a svou svatou při k šťastnému konci přivésti ráčí. Protož nyní, když pozdvihnem očí našich v nebe, když odřeknouce se ne- pravosti, štít víry Kristovy vezmouce proti nepřátelům, s dobrým doufáním bojovati budem, vyzdvihneť Pán korouhev svou, učiníť s námi Bůh znamení v dobrém a vítězství dá v ruce naše aniž více dopustí, by nepřátelé víry Kristovy nad námi více panovali. Tou my nadějí vedeni a posilněni, což Čechové naši pro obranu pravdy Kristovy a jazyka českého proti nepřátelům, protivníkům a vrahům českého jazyka začali sou, vším usilováním s jeho svatou pomocí konati míníme a s jeho svatou pomocí splniti a skonati doufáme; nebo ačkoli byla jest při nich opatrnost větší, rada dospělejší, zvyklost dávnější, však pro žádost a horlivost tak veliké věci za nic toho nedbáme. Bůh, jenž jest dal vůli dobře činiti, také moci konati pro svú dobro- tivost neodpírej! Ó poněvadž někdy pro svú vlastní věc a při, pro kopu platu nebo pro deset podstupovali sme nesnáze, nebezpečenství, války a boje: ó jistě tato svatá pravda nevýmluvně dražší jest a lepší, a mnohem více věrným Čechům i nám všem sluší o tu pravdu zasaditi se a jí brániti do té smrti, než oněm v starém zákoně figury a než nám časných věcí! Archiv Český XX. 71
z roku 1469. 561 s námi Bůh, kteréž miluje, tresce a káře; otcovské jest toto bití, jenž se chejlí k opravení více než ku pomstě. Jestliže obrátíme se k milosti jeho, opravíc skutky naše a želejíce nad nepravostmi, pokání učiníme, změníť i Bůh uložení své a prchlivost, kterouž byl nad námi zapálen, obrátí v lásku a v milost. Nikdy jeho milosrdenství žádajícím nebývá zapříno, hotov jest k odpuštění Pán, aniž nás na jedné rovné [váze s protivníky zákona svého váží. My bohdá synové jeho poslušní, oni zprotivilí lidé poddaní; my jeho města měšťané, oni naši vrahové; my svátosti jeho, jakož jest on vydal, přijímáme, oni potupují. Nic nám nepřekáží, jediné že v božím zákoně ne- dbánliví přemoženi býváme tělesnú křehkostí, a k hřešení hotovi bázeň boží často zamítáme, aniž jakož dlužni jsme, přikázání božských zachováváme. Ale jestliže obrátíme se srdcem prostým, božího milosrdenství žádati budem, nepochybujem, že všecky věci šťastně se nám povedou, a smířen jsa s námi Pán, na nepřátely naše prchlivost svú vztáhne. Stal se příklad před těmito léty, že když vtrhl do Čech ukrutný nepřítel pravdy Kristovy císař Zigmund se všemi okolními zeměmi v mocné ruce a bezčíslným vojskem pěších a jízdných, a doufal v moc svou a nepochyboval, [než] že vše porazí: tehdy maličko věrných Čechův s bratrem Žiškou slavné paměti, nebranných a nahých, samou vírou Kristovou oděných a nebeskou pomocí a jeho svatou krví posilněných tak veliká vojska zahnali a porazili sou. Co se nadějem, že bude, když z Moravy i z Čech sjedúce se vespolek, pro obranu víry Kristovy společně vezmem odění, byť pak jich moc větší byla, jakož jest bývala, v Pána doufajíce, že on za nás a v své při bojovati bude a jich moc setře a omdlí, a svou svatou při k šťastnému konci přivésti ráčí. Protož nyní, když pozdvihnem očí našich v nebe, když odřeknouce se ne- pravosti, štít víry Kristovy vezmouce proti nepřátelům, s dobrým doufáním bojovati budem, vyzdvihneť Pán korouhev svou, učiníť s námi Bůh znamení v dobrém a vítězství dá v ruce naše aniž více dopustí, by nepřátelé víry Kristovy nad námi více panovali. Tou my nadějí vedeni a posilněni, což Čechové naši pro obranu pravdy Kristovy a jazyka českého proti nepřátelům, protivníkům a vrahům českého jazyka začali sou, vším usilováním s jeho svatou pomocí konati míníme a s jeho svatou pomocí splniti a skonati doufáme; nebo ačkoli byla jest při nich opatrnost větší, rada dospělejší, zvyklost dávnější, však pro žádost a horlivost tak veliké věci za nic toho nedbáme. Bůh, jenž jest dal vůli dobře činiti, také moci konati pro svú dobro- tivost neodpírej! Ó poněvadž někdy pro svú vlastní věc a při, pro kopu platu nebo pro deset podstupovali sme nesnáze, nebezpečenství, války a boje: ó jistě tato svatá pravda nevýmluvně dražší jest a lepší, a mnohem více věrným Čechům i nám všem sluší o tu pravdu zasaditi se a jí brániti do té smrti, než oněm v starém zákoně figury a než nám časných věcí! Archiv Český XX. 71
Strana 562
562 Tři vášnivé projevy z války za krále Jiřího Jistě my již na to tuto sebraní nerozpakujem se ani máme na mysli se nákladův varovati; což jest na moci naší, nic nebude, abychom nakládati nechtěli na tak potřebnú, užitečnú a spasitedlnú obranu. A vás všech i každého zvláště prosíme, kdož tento list uslyší nebo uzří, skrze pravdu pána Ježíše Krista a skrze střeva milosrdenství jeho vnitřní prosíme, napomínáme i upomínáme, abyšte pro tu svatú pravdu i pro svůj český jazyk hrdel svých i statkův nelitovali, ale s námi se o to zasadili a toho brániti věrně pomáhali; neb jest nám lépe na pravdě umříti, než bychom hanebně od ní odstoupíc živi zůstali. Ó milí Čechové, budem-li jeho a pravdu jeho před lidmi vyznávati, zajisté onť nás zde neopustí, a potom před otcem svým nebeským i přede vší říší nebeskou k věčnému našemu utěšení a slávě nás také vyznávati bude, neb jest nám zaslíbil a sklamati nemůž. A co by nám to platno bylo, že bychom všechen svět zejskali a jeho s jeho pravdú ztratili, kterú bychom odměnu dali za duši svou? a co by nám to užitečné bylo, stratíce pravdu, a svět měli? Jistě nic by nám neprospělo. Protož, milí Čechové a Moravané, litujte toho a želejte toho velikého bezpráví, kteráž se té svaté pravdě dějí, a povstaňte ve jméno jeho, neb jest bohatý Pán; ztratíme-li co pro jeho [svatú] pravdu, můžť nám zde stokrát více dáti a k tomu život věčný. Jestiť štědrý a věrný všem těm, kteříž jeho milují. Ó milí Čechové, poněvadž on všemohoucí pán Bůh a člověk, stvořitel a vy- kupitel, ráčil jest pro nás hříšné, bídné, ohavné a mrzké lidi trpěti až do smrti kříže: i proč bychom my pro jeho jméno, pro jeho pravdu a pro jeho svatou krev, kterúž pro naše hříchy ráčil proliti, nás obmejti od hříchův a vykoupiti od zatracení a nám ji zde ráčil ostaviti na památku, jakož on jest ráčil svú svatú krev pro nás vyliti, abychom i my své hříšné krve nelitovali pro jeho pravdu proliti a svých hrdel nasaditi. Ó buďme vděčni jeho robotné práce a povstaňme ve jméno boží o jeho pravdu a nelitujme sebe ani statkův svých, ale odvažme se pro něho a pro- jeho krev svatú všeho, což nás koli potkati může; neb jest pán věrný, pán mocný, pán silný, pán bohatý, pán štědrý, pán spravedlivý, že věrných služebníkův neopustí, mdlých mocně brání, nemocných posiluje, chudé štědře obdaruje, upřímých neopouštěje a spravedlivě všecky věci, škody pro něho vzaté hojně nahrazuje. Pakli v tom budete váhati a meškati, toto za celo vizte: byste na hradích a v městech odpírali, velmi pozdě bude, tu nic neobráníte, ale s hanbou, s posměchem i škodou statky i hrdla ztratíce, žádné odplaty za to trápení nevezmúce, ale strach věčného zlořečení „Sluho zlosyne, proč's zakopal hřivnu mú? A tu bude pláč očima a skřípění zubův.“ Ó věrní Čechové a Moravané, prociťte ze sna, již jest hodina a bližší jest spasení naše, než když sme se nadáli. Braňte toho a hajte toho a zachovejte to, což vám Pán všemohoucí ráčil dáti z své milosti nad jiné národy a jazyky! O lide Český výborný, o lide udatný, o lide bojovný, neztracujte tak marně, tak lehce a tak
562 Tři vášnivé projevy z války za krále Jiřího Jistě my již na to tuto sebraní nerozpakujem se ani máme na mysli se nákladův varovati; což jest na moci naší, nic nebude, abychom nakládati nechtěli na tak potřebnú, užitečnú a spasitedlnú obranu. A vás všech i každého zvláště prosíme, kdož tento list uslyší nebo uzří, skrze pravdu pána Ježíše Krista a skrze střeva milosrdenství jeho vnitřní prosíme, napomínáme i upomínáme, abyšte pro tu svatú pravdu i pro svůj český jazyk hrdel svých i statkův nelitovali, ale s námi se o to zasadili a toho brániti věrně pomáhali; neb jest nám lépe na pravdě umříti, než bychom hanebně od ní odstoupíc živi zůstali. Ó milí Čechové, budem-li jeho a pravdu jeho před lidmi vyznávati, zajisté onť nás zde neopustí, a potom před otcem svým nebeským i přede vší říší nebeskou k věčnému našemu utěšení a slávě nás také vyznávati bude, neb jest nám zaslíbil a sklamati nemůž. A co by nám to platno bylo, že bychom všechen svět zejskali a jeho s jeho pravdú ztratili, kterú bychom odměnu dali za duši svou? a co by nám to užitečné bylo, stratíce pravdu, a svět měli? Jistě nic by nám neprospělo. Protož, milí Čechové a Moravané, litujte toho a želejte toho velikého bezpráví, kteráž se té svaté pravdě dějí, a povstaňte ve jméno jeho, neb jest bohatý Pán; ztratíme-li co pro jeho [svatú] pravdu, můžť nám zde stokrát více dáti a k tomu život věčný. Jestiť štědrý a věrný všem těm, kteříž jeho milují. Ó milí Čechové, poněvadž on všemohoucí pán Bůh a člověk, stvořitel a vy- kupitel, ráčil jest pro nás hříšné, bídné, ohavné a mrzké lidi trpěti až do smrti kříže: i proč bychom my pro jeho jméno, pro jeho pravdu a pro jeho svatou krev, kterúž pro naše hříchy ráčil proliti, nás obmejti od hříchův a vykoupiti od zatracení a nám ji zde ráčil ostaviti na památku, jakož on jest ráčil svú svatú krev pro nás vyliti, abychom i my své hříšné krve nelitovali pro jeho pravdu proliti a svých hrdel nasaditi. Ó buďme vděčni jeho robotné práce a povstaňme ve jméno boží o jeho pravdu a nelitujme sebe ani statkův svých, ale odvažme se pro něho a pro- jeho krev svatú všeho, což nás koli potkati může; neb jest pán věrný, pán mocný, pán silný, pán bohatý, pán štědrý, pán spravedlivý, že věrných služebníkův neopustí, mdlých mocně brání, nemocných posiluje, chudé štědře obdaruje, upřímých neopouštěje a spravedlivě všecky věci, škody pro něho vzaté hojně nahrazuje. Pakli v tom budete váhati a meškati, toto za celo vizte: byste na hradích a v městech odpírali, velmi pozdě bude, tu nic neobráníte, ale s hanbou, s posměchem i škodou statky i hrdla ztratíce, žádné odplaty za to trápení nevezmúce, ale strach věčného zlořečení „Sluho zlosyne, proč's zakopal hřivnu mú? A tu bude pláč očima a skřípění zubův.“ Ó věrní Čechové a Moravané, prociťte ze sna, již jest hodina a bližší jest spasení naše, než když sme se nadáli. Braňte toho a hajte toho a zachovejte to, což vám Pán všemohoucí ráčil dáti z své milosti nad jiné národy a jazyky! O lide Český výborný, o lide udatný, o lide bojovný, neztracujte tak marně, tak lehce a tak
Strana 563
z roku 1469. 563 nedbanlivě tak velikých darův božích, ale povstanouce s námi, pomozte nám věrně hájiti a brániti pravdy Kristovy! Neb bohatého pána máme, ješto nám za škody stojí a nás neopouští, ale zde moudrost, pomoc a vítězství nad nepřátely dá, a potom věčnú radost a blahoslavenství v nebeském království, jakož jest sám svými svatými ústy na mnohých místech ve čtení zaslíbil. A kdožkolivěk chcete nám osobně pomáhati neb statky svými, ti u vašem městě a v tom kraji svolte se vespolek svorně a povolně, a učiňte mezi sebou jednoho staršího věrného a bohobojného, a ten ať naznamená každého zejména, kdo chtí osobně býti a kdo chtějí statkem pomoci. A my jemu dáme věděti, kde on s námi, na které místo a v který den přitáhnouti máte, a tu spolu s námi obyčejem svrchupsaným ve jméno boží pracovati a táhnouti; nebo doufámeť pánu Bohu a pravdě jeho, žeť nás neopustí, ale svú svatú pomoc pro svú drahú pravdu ráčí dáti proti všelikterakým nepřátelům šťastně. Amen. Dán v shromáždění našem na Nové léto pod pečetí naší obecnou léta od narození Syna Božího oc 1469. My v naději boží lítost nad bezprávím] pravdy Kristovy i nad jazykem českým věrně a právě majíce, z některých krajův České a Moravské země spolu- zavázaní, k počtu na 3000, jenž se chcem ve jméno boží o túž pravdu a o ten jazyk český zasaditi proti všem nepřátelům jazyka českého. Přepis z druhého desítiletí 17. věku v bisk. knih. v Litoměřicích. — Jiný opis, však změtený, o něco starší nachází se v Cancell. Georgii regis v knih. knížete Jiřího z Lobkowicz v Praze. 71*
z roku 1469. 563 nedbanlivě tak velikých darův božích, ale povstanouce s námi, pomozte nám věrně hájiti a brániti pravdy Kristovy! Neb bohatého pána máme, ješto nám za škody stojí a nás neopouští, ale zde moudrost, pomoc a vítězství nad nepřátely dá, a potom věčnú radost a blahoslavenství v nebeském království, jakož jest sám svými svatými ústy na mnohých místech ve čtení zaslíbil. A kdožkolivěk chcete nám osobně pomáhati neb statky svými, ti u vašem městě a v tom kraji svolte se vespolek svorně a povolně, a učiňte mezi sebou jednoho staršího věrného a bohobojného, a ten ať naznamená každého zejména, kdo chtí osobně býti a kdo chtějí statkem pomoci. A my jemu dáme věděti, kde on s námi, na které místo a v který den přitáhnouti máte, a tu spolu s námi obyčejem svrchupsaným ve jméno boží pracovati a táhnouti; nebo doufámeť pánu Bohu a pravdě jeho, žeť nás neopustí, ale svú svatú pomoc pro svú drahú pravdu ráčí dáti proti všelikterakým nepřátelům šťastně. Amen. Dán v shromáždění našem na Nové léto pod pečetí naší obecnou léta od narození Syna Božího oc 1469. My v naději boží lítost nad bezprávím] pravdy Kristovy i nad jazykem českým věrně a právě majíce, z některých krajův České a Moravské země spolu- zavázaní, k počtu na 3000, jenž se chcem ve jméno boží o túž pravdu a o ten jazyk český zasaditi proti všem nepřátelům jazyka českého. Přepis z druhého desítiletí 17. věku v bisk. knih. v Litoměřicích. — Jiný opis, však změtený, o něco starší nachází se v Cancell. Georgii regis v knih. knížete Jiřího z Lobkowicz v Praze. 71*
Strana 564
> t$ bo bo bo Ho a ja ею МО о оно о вто ом о щен © © t č GEEUENE 32. 33. 34. Rejstřík písemností obsažených v díle dvacátém. (Kusy zaznamenané v tomto rejstříku menší literou jsou v tomto svazku vytištěny toliko u výtahu.) XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina z let 1509—1548. Sebral a vydává František Dvorský. V Praze 1509, 14. pros. král Vladislav Janovi z Pernšteina o opravu v Tišňově a Oslavanech V Kutné Hoře 1510, 21. ún. král Vladislav Janovi z Pernšteina o vsi Uherčice a Evaň V Olomouci 1513 po 23. led. Olomučtí Vilémovi a Janovi z Pernšteina v příčině sirotka . . Na Hranicích [1513] Jan z Pernšteina Olomuckym o peníze pro svého poddaného . . . [1513] Jan z Pernšteina Olomuckým v příčině ustanovení pro cechy Na Zvíkově 1514, 5. kv. Hendrych ze Svamberka Vojtěchovi z Pernšteina o "úřadě ne nejv. hofmistra. En Blatné 1514, 23. srp. Zdenék Lev z RoZmitdla Vojtéchovi z Pernst. o kníz. Bart. Minstrberskóm V Praze 18515, 8. bř. Zdeněk Lev z Rožmitála a Vojtěch z Pernšteina zvou na sjezd do Roudnice V Pardubicích 1516, 30. bř. Vojtěch z Pernšteina Petrovi z Rosenberka o svolání sněmu Na Tovačově 1516, 23. čna Jan z Pernšteina Olomuckým o odpovědi otce svého Viléma . . Na Tovačově 1516, 31. srp. Jan z Pernšteina Olomuckým o prodeji zbroje jeho lidem . Na Blatné 18617, 5. čce Zdeněk Lev z Rožm. Vojtěchovi z Pernšt. o neshodě se stavy Moravskými . Na Zvikové 1517, 11. éce Petr z Rosenb. Vojt. z Pernšt. o při Burjana Trčky s Bočkem z Kunštátu . Na Tovadové 1518, 12. říj. Jan z Pernšteina Brněnským o poslání pro vězně. . . . . . Na Tovaéové 1518, 21. říj. Jan z Pernšt. Brněnským o vypravení některých osob na Pernstn . V Prostéjové 1520, s. bř. Vilém z Pernšteina synu svému Janovi v příčině zřízení o židech . V Pardubicích 1520, 7. dub. Vilém z Pernšteina synu Janovi o spletcích v zemi a o koupi statki. . V Praze 1520, 4. června Vojtěch z Pernšteina stavům kraje Plzeňského o sjezdu do Prahy . . V Kutné Hofe 1520, 19. září Kutnohorští Vojtěchovi z Pernšteina o poselství ke králi . . 1521, 6. led. Hynek a Bernart z Byśovce Janovi z P. a Vokovi ze Sovince o vložení do desk . . Na Hranicich 1524, 19. července Jan z Pernšteina žádá Adama z Hradce o návštěvu . Na Pardubicích 1524, 5. list. Vojt. z Pernšteina Jindřichovi z Rosenberka o narovnání se s bratrem . Na Krumlově 1524, 10. list. Jindřich z Rosenb. Vojtěchovi z Pernšteina, že s bratrem se srovnal . Na Mníšku 1526, 23. led. Zdeněk Lev z Rožm. Vojtěchovi z Pernšt. o listu knížete Karla z Minstrberka . Na Blatné 1526, 26. led. Zdeněk Lev z Rožm. Vojt. z Pernšt. o listu knížete Karla a artyk. Kolinskych V Praze 1526, 13. bi. Zdenék Lev z Rozmitála Vojtéchovi z Pernsteina o poselství ke králi . . V Praze 1526, 22. bf. Zdenék Lev z Rozmitála Vojtéchovi z Pernsteina o hájení práv zemských . . Na Blatné 1526. 28. čna Zdeněk Lev z Rožm. Vojtěchovi z Pernšt. o sjezdech a sněmu . . . Na Tovadové 1526, 1. cervence Jan z Pernšteina zve Jihlavské k sjezdu do Hustopeče . Na Blatné 1526, 10. září Zdeněk Lev z Rožmitála Vojtěchovi z Pernšt. o Jindřícha z Kopidlna . Na Blatné 1526, 11. září Zdeněk Lev z Rožmitála Vojtěchovi z Pernšt, aby přijel na hrad Pražský . Na Rabšteině 1526, 16. září Břetislav Švihovský vév. Vilémovi Bavorskému o bitvě u Mohače . V Mnichově [1526] Vilém vév. Bavorský Zdeňkovi Lvovi z Rožmitála, aby s pány českými vyjednával V Linci 1526, 28. září Ferdinand vyslancům svým v Čechách o kandidátech na trůn. . Strana o w NNNM
> t$ bo bo bo Ho a ja ею МО о оно о вто ом о щен © © t č GEEUENE 32. 33. 34. Rejstřík písemností obsažených v díle dvacátém. (Kusy zaznamenané v tomto rejstříku menší literou jsou v tomto svazku vytištěny toliko u výtahu.) XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina z let 1509—1548. Sebral a vydává František Dvorský. V Praze 1509, 14. pros. král Vladislav Janovi z Pernšteina o opravu v Tišňově a Oslavanech V Kutné Hoře 1510, 21. ún. král Vladislav Janovi z Pernšteina o vsi Uherčice a Evaň V Olomouci 1513 po 23. led. Olomučtí Vilémovi a Janovi z Pernšteina v příčině sirotka . . Na Hranicích [1513] Jan z Pernšteina Olomuckym o peníze pro svého poddaného . . . [1513] Jan z Pernšteina Olomuckým v příčině ustanovení pro cechy Na Zvíkově 1514, 5. kv. Hendrych ze Svamberka Vojtěchovi z Pernšteina o "úřadě ne nejv. hofmistra. En Blatné 1514, 23. srp. Zdenék Lev z RoZmitdla Vojtéchovi z Pernst. o kníz. Bart. Minstrberskóm V Praze 18515, 8. bř. Zdeněk Lev z Rožmitála a Vojtěch z Pernšteina zvou na sjezd do Roudnice V Pardubicích 1516, 30. bř. Vojtěch z Pernšteina Petrovi z Rosenberka o svolání sněmu Na Tovačově 1516, 23. čna Jan z Pernšteina Olomuckým o odpovědi otce svého Viléma . . Na Tovačově 1516, 31. srp. Jan z Pernšteina Olomuckým o prodeji zbroje jeho lidem . Na Blatné 18617, 5. čce Zdeněk Lev z Rožm. Vojtěchovi z Pernšt. o neshodě se stavy Moravskými . Na Zvikové 1517, 11. éce Petr z Rosenb. Vojt. z Pernšt. o při Burjana Trčky s Bočkem z Kunštátu . Na Tovadové 1518, 12. říj. Jan z Pernšteina Brněnským o poslání pro vězně. . . . . . Na Tovaéové 1518, 21. říj. Jan z Pernšt. Brněnským o vypravení některých osob na Pernstn . V Prostéjové 1520, s. bř. Vilém z Pernšteina synu svému Janovi v příčině zřízení o židech . V Pardubicích 1520, 7. dub. Vilém z Pernšteina synu Janovi o spletcích v zemi a o koupi statki. . V Praze 1520, 4. června Vojtěch z Pernšteina stavům kraje Plzeňského o sjezdu do Prahy . . V Kutné Hofe 1520, 19. září Kutnohorští Vojtěchovi z Pernšteina o poselství ke králi . . 1521, 6. led. Hynek a Bernart z Byśovce Janovi z P. a Vokovi ze Sovince o vložení do desk . . Na Hranicich 1524, 19. července Jan z Pernšteina žádá Adama z Hradce o návštěvu . Na Pardubicích 1524, 5. list. Vojt. z Pernšteina Jindřichovi z Rosenberka o narovnání se s bratrem . Na Krumlově 1524, 10. list. Jindřich z Rosenb. Vojtěchovi z Pernšteina, že s bratrem se srovnal . Na Mníšku 1526, 23. led. Zdeněk Lev z Rožm. Vojtěchovi z Pernšt. o listu knížete Karla z Minstrberka . Na Blatné 1526, 26. led. Zdeněk Lev z Rožm. Vojt. z Pernšt. o listu knížete Karla a artyk. Kolinskych V Praze 1526, 13. bi. Zdenék Lev z Rozmitála Vojtéchovi z Pernsteina o poselství ke králi . . V Praze 1526, 22. bf. Zdenék Lev z Rozmitála Vojtéchovi z Pernsteina o hájení práv zemských . . Na Blatné 1526. 28. čna Zdeněk Lev z Rožm. Vojtěchovi z Pernšt. o sjezdech a sněmu . . . Na Tovadové 1526, 1. cervence Jan z Pernšteina zve Jihlavské k sjezdu do Hustopeče . Na Blatné 1526, 10. září Zdeněk Lev z Rožmitála Vojtěchovi z Pernšt. o Jindřícha z Kopidlna . Na Blatné 1526, 11. září Zdeněk Lev z Rožmitála Vojtěchovi z Pernšt, aby přijel na hrad Pražský . Na Rabšteině 1526, 16. září Břetislav Švihovský vév. Vilémovi Bavorskému o bitvě u Mohače . V Mnichově [1526] Vilém vév. Bavorský Zdeňkovi Lvovi z Rožmitála, aby s pány českými vyjednával V Linci 1526, 28. září Ferdinand vyslancům svým v Čechách o kandidátech na trůn. . Strana o w NNNM
Strana 565
A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina z let 1509—1548. 565 Strana 35. Na Tovačově 1526 [3. říj.] Jan z Pernšt. stavům moravským o usnesení sněmu Brněnského . . . . — 1526, 8. říj. pán z Schönberka Jiřímu knížeti Saskému o volbě krále Českého . 36. . . . . . . — 1526, 12. říj. Břetislav z Ryzmberka knížeti Bavorskému o volbě krále Českého 37. 38. Na Tovačově 1526, 28. říj. Jan z Pernšteina stavům mor. o volbě Ferdinanda za krále Českého 39. — 1526, Hanuš ze Starhemberga Ferdinandovi o zvolení jeho za krále Českého 40. Na Jemnici 1527, 8. ún. Jan z Pernšteina stavům mor., aby ujistili se Jakubem Lunciem . 41. V Olomouci 1527, 8. čce Jan z Pernšteina žádá Václava z Ludanic o rukojemství . 42. Ve Vídni 1527, 14. čce Ferdinand komoře české, aby dohodla se s Vojtěchem z P. o zaplacení král. poslů 9 43. V Praze 1527, 3. srp. Zdeněk Lev z Rožm. Janovi z Pernšt. o sirotcích po Krištofovi z Brníčka . 44. V Krnově 1527, 6. pros. Jiří markrabí Braniborský Janovi z P. o zboží zabaveném Olomuckým 9 45. Ve Znojmě 1527, 18. pros. Jan z Pernšteina Olomuckým o stávky učiněné jim od Rožka . 10 V Krnově [1527] Jan z P. Jiřímu markrabí Braniborskému o obstavené statky Olomuckých . 11 46. 47. 1527] Jan z Pernšteina o propuštění statku Olomuckých obstaveného od Rožka . . . . . 11 48. . [1527] Jan z Pernšteina Jiřímu markrabí Braniborskému stran Petra Rožka . . . . . . 12 V Praze 1528, 24. dub. Ferdinand král jmenuje Jana z Pernšteina hejtmanem moravským 49. . . . . 12 50. V Praze 1528, 23. čna Ferdinand zavazuje se zaplatiti Janovi z Pernšteina 3000 zl. dluhu . . 13 51. V Praze 1528, 5. čce Ferdinand slibuje zaplatiti 6000 zl., jež Jan z Pernšt. pro něho si vypůjčil . . 13 . . . 13 52. V Brně 1528, 4. října Jan z Pernšteina králi o výpovědi, již učinil Olomuckým . . 53. V Praze 1528, 10. list. Hanuš Pflug a Jaroslav z Vřesovic Janovi z Pernšteina o Olomuckých . 14 54. V Praze 1528, 11. list. Bohuše z Boskovic Janovi z Pernšteina o svědomí od Olomuckých . 15 55. V Prostějově 1528, 23. list. Jan z Pernšteina Olomuckým o Bohuše Trnavského z Boskovic . 15 56. Na Krumlově [1528] 29. pros. Jošt z Rožmberka Vojtěchovi z P., že nepřijede na sjezd do Prahy . 15 Ve Špýru 1529, 19. bř. Ferdinand komoře rak. o penězích dlužných Břetislavovi z Ryzmberka . 16 . [1529] Vojtěch z Pernšt. Ferdinandovi o výsledcích držaného sněmu; ve Špýru 1529, 16. dubna Fer- 58. dinand Vojtěchovi z Pernšteina o sněmu českém a příjezdu svém do Čech . 16 . V Linci 1529, 24. čce Ferdinand přiznává Janovi z Pernšteina pohledávku 3263 zl. 59. 16 60. V Praze 1529, 21. čce hejtmané zemští městům královským o zapravení berně . . 16 V Praze 1529, 31. čce Radslav Beřkovský Vojtěchovi z Pernšteina o sjezdu stavu rytířského. . 16 61. V Praze 1529, 30. září hejtmané král. Českého Janovi z P. o prach dovážený nepříteli do Uher 62. — 16 63. V Praze 1529, 7. pros. hejtmané král. Českého Vojtěchovi z Pernšteina o sirotka Dobrovítovského . 16 V Linci 1529, 8. pros. Ferdinand komoře české, aby urovnala se s Vojtěchem s P. o službu 64. . 16 65. V Olomouci [1529?] Jan z Pernšt. stavům mor. o zvýšení mýta Tovačovským a Kralickým . 16 17 . 66. Na Pardubicích 1530, 19. list. Vojt. z Pernšt. a Jan Pflug nej. úředníkům o obležení Budína 67. 1530 Ferdinandův český jednatel v Poznani o tamním jednání . . 19 . 68. Na Pardubicích 1531, 28. ledna Vojtěch z Pern. zve rady komorní do Nymburka k poradě o sněmu; v Nymburce 1531, 7. února nejv. úředníci radám komorním o úpravě zámku Kolína . 20 . . . . . 69. V Brně 1531, 1. dub. Ferdinand komoře české o osazení rybníka na Kolínsku rybami . . . . . 20 . 70. Na Strážnici 1531, 26. pros. Jan z Žerotína zve Půtu z Ludanic k své svatbě 20 71. [1531?] Výňatek z listu Vojtěcha z Pernšteina o placení cla lidí rytířských v Bydžově . . 20 72. Na Bečově 1532, 15. led. Hanuš Pflug Vojtěchovi z Pernšt. o přitisknutí pečeti ke smlouvě . 21 73. V Řezně 1532, 9. srp. Ferdinand Vojtěchovi z P., aby vybral si úroky ze 2600 kop gr. z komory č. 21 74. Na Tovačově 1533, 4. led. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic o rukojemství 22 75. Na Zvíkově 1533, 5. led. Kristofor z Švamberka zve Jošta z Rožmberka k svatbě syna . . . * 22 . 76. Na Tovačově 1533, 18. led. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic o rukojemství . . . . 22 77. Na Pardubicích 1533, 10. dub. Vojtěch z Pernšteina Hanušovi Pflugovi o poslu tureckém . 22 78. Na Pardubicích 1533, 8. čce Vojtěch z Pernšteina Hanušovi Pflugovi o zaměrech tureckých . 23 79. Ve Vídni 1533, 25. čce král Ferdinand Vojtěchovi z Pernšteina o uzavřeném míru s Turky . 24 80. Na Bečově 1533, 6. srp. Hanuš Pflug posílá Vojt. z Pernšt. list Rogendorfův a Žabkův . . 25 81. Ve Vídni 1533, 1. září Ferdinand Vojtěchovi z Pernšt. o lživých zprávách Fuxšteinarových . 26 82. Ve Vídni 1533, 8. říj. Ferdinand ustanovuje Jana z Pernšteina rozhodčím kommissarem . . 27 10. říj. Ferdinand Janovi z P. a jiným, aby opověděli Kafunkovi nepřátelství . 27 83. Ve Vídni 1533, 84. Ve Vídni 1533, 30. říj. Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby podržel ve službách Jana Čáru . 28 85. Ve Vídni 1533, 31. říj. Ferdinand Janovi z P. a jiným o roku pro Viléma Kunu z Kunstatu . 29 86. V Praze 1533, 7. pros. Ferdinand povolává Vojtěcha z Pernšteina na hrad Pražský . . . 29 87. V Praze 1533, 20. pros. Ferdinand Janovi z Pernšt. a jiným o Viléma Kunu z Kunštátu . 30 88. V Praze 1533, 24. pros. Ferdinand Janovi z Pernšteina a jiným o nepřátelství Kafunkovi . 31 . . . 89. Na Tovačově 1534, 4. led. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic o rukojemství. . . . 32 . 90. V Praze 1534, 9. led. Ferdinand Janovi z P. a jiným o rok pro Viléma Kunu z Kunštátu . 32 57. 8 8
A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina z let 1509—1548. 565 Strana 35. Na Tovačově 1526 [3. říj.] Jan z Pernšt. stavům moravským o usnesení sněmu Brněnského . . . . — 1526, 8. říj. pán z Schönberka Jiřímu knížeti Saskému o volbě krále Českého . 36. . . . . . . — 1526, 12. říj. Břetislav z Ryzmberka knížeti Bavorskému o volbě krále Českého 37. 38. Na Tovačově 1526, 28. říj. Jan z Pernšteina stavům mor. o volbě Ferdinanda za krále Českého 39. — 1526, Hanuš ze Starhemberga Ferdinandovi o zvolení jeho za krále Českého 40. Na Jemnici 1527, 8. ún. Jan z Pernšteina stavům mor., aby ujistili se Jakubem Lunciem . 41. V Olomouci 1527, 8. čce Jan z Pernšteina žádá Václava z Ludanic o rukojemství . 42. Ve Vídni 1527, 14. čce Ferdinand komoře české, aby dohodla se s Vojtěchem z P. o zaplacení král. poslů 9 43. V Praze 1527, 3. srp. Zdeněk Lev z Rožm. Janovi z Pernšt. o sirotcích po Krištofovi z Brníčka . 44. V Krnově 1527, 6. pros. Jiří markrabí Braniborský Janovi z P. o zboží zabaveném Olomuckým 9 45. Ve Znojmě 1527, 18. pros. Jan z Pernšteina Olomuckým o stávky učiněné jim od Rožka . 10 V Krnově [1527] Jan z P. Jiřímu markrabí Braniborskému o obstavené statky Olomuckých . 11 46. 47. 1527] Jan z Pernšteina o propuštění statku Olomuckých obstaveného od Rožka . . . . . 11 48. . [1527] Jan z Pernšteina Jiřímu markrabí Braniborskému stran Petra Rožka . . . . . . 12 V Praze 1528, 24. dub. Ferdinand král jmenuje Jana z Pernšteina hejtmanem moravským 49. . . . . 12 50. V Praze 1528, 23. čna Ferdinand zavazuje se zaplatiti Janovi z Pernšteina 3000 zl. dluhu . . 13 51. V Praze 1528, 5. čce Ferdinand slibuje zaplatiti 6000 zl., jež Jan z Pernšt. pro něho si vypůjčil . . 13 . . . 13 52. V Brně 1528, 4. října Jan z Pernšteina králi o výpovědi, již učinil Olomuckým . . 53. V Praze 1528, 10. list. Hanuš Pflug a Jaroslav z Vřesovic Janovi z Pernšteina o Olomuckých . 14 54. V Praze 1528, 11. list. Bohuše z Boskovic Janovi z Pernšteina o svědomí od Olomuckých . 15 55. V Prostějově 1528, 23. list. Jan z Pernšteina Olomuckým o Bohuše Trnavského z Boskovic . 15 56. Na Krumlově [1528] 29. pros. Jošt z Rožmberka Vojtěchovi z P., že nepřijede na sjezd do Prahy . 15 Ve Špýru 1529, 19. bř. Ferdinand komoře rak. o penězích dlužných Břetislavovi z Ryzmberka . 16 . [1529] Vojtěch z Pernšt. Ferdinandovi o výsledcích držaného sněmu; ve Špýru 1529, 16. dubna Fer- 58. dinand Vojtěchovi z Pernšteina o sněmu českém a příjezdu svém do Čech . 16 . V Linci 1529, 24. čce Ferdinand přiznává Janovi z Pernšteina pohledávku 3263 zl. 59. 16 60. V Praze 1529, 21. čce hejtmané zemští městům královským o zapravení berně . . 16 V Praze 1529, 31. čce Radslav Beřkovský Vojtěchovi z Pernšteina o sjezdu stavu rytířského. . 16 61. V Praze 1529, 30. září hejtmané král. Českého Janovi z P. o prach dovážený nepříteli do Uher 62. — 16 63. V Praze 1529, 7. pros. hejtmané král. Českého Vojtěchovi z Pernšteina o sirotka Dobrovítovského . 16 V Linci 1529, 8. pros. Ferdinand komoře české, aby urovnala se s Vojtěchem s P. o službu 64. . 16 65. V Olomouci [1529?] Jan z Pernšt. stavům mor. o zvýšení mýta Tovačovským a Kralickým . 16 17 . 66. Na Pardubicích 1530, 19. list. Vojt. z Pernšt. a Jan Pflug nej. úředníkům o obležení Budína 67. 1530 Ferdinandův český jednatel v Poznani o tamním jednání . . 19 . 68. Na Pardubicích 1531, 28. ledna Vojtěch z Pern. zve rady komorní do Nymburka k poradě o sněmu; v Nymburce 1531, 7. února nejv. úředníci radám komorním o úpravě zámku Kolína . 20 . . . . . 69. V Brně 1531, 1. dub. Ferdinand komoře české o osazení rybníka na Kolínsku rybami . . . . . 20 . 70. Na Strážnici 1531, 26. pros. Jan z Žerotína zve Půtu z Ludanic k své svatbě 20 71. [1531?] Výňatek z listu Vojtěcha z Pernšteina o placení cla lidí rytířských v Bydžově . . 20 72. Na Bečově 1532, 15. led. Hanuš Pflug Vojtěchovi z Pernšt. o přitisknutí pečeti ke smlouvě . 21 73. V Řezně 1532, 9. srp. Ferdinand Vojtěchovi z P., aby vybral si úroky ze 2600 kop gr. z komory č. 21 74. Na Tovačově 1533, 4. led. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic o rukojemství 22 75. Na Zvíkově 1533, 5. led. Kristofor z Švamberka zve Jošta z Rožmberka k svatbě syna . . . * 22 . 76. Na Tovačově 1533, 18. led. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic o rukojemství . . . . 22 77. Na Pardubicích 1533, 10. dub. Vojtěch z Pernšteina Hanušovi Pflugovi o poslu tureckém . 22 78. Na Pardubicích 1533, 8. čce Vojtěch z Pernšteina Hanušovi Pflugovi o zaměrech tureckých . 23 79. Ve Vídni 1533, 25. čce král Ferdinand Vojtěchovi z Pernšteina o uzavřeném míru s Turky . 24 80. Na Bečově 1533, 6. srp. Hanuš Pflug posílá Vojt. z Pernšt. list Rogendorfův a Žabkův . . 25 81. Ve Vídni 1533, 1. září Ferdinand Vojtěchovi z Pernšt. o lživých zprávách Fuxšteinarových . 26 82. Ve Vídni 1533, 8. říj. Ferdinand ustanovuje Jana z Pernšteina rozhodčím kommissarem . . 27 10. říj. Ferdinand Janovi z P. a jiným, aby opověděli Kafunkovi nepřátelství . 27 83. Ve Vídni 1533, 84. Ve Vídni 1533, 30. říj. Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby podržel ve službách Jana Čáru . 28 85. Ve Vídni 1533, 31. říj. Ferdinand Janovi z P. a jiným o roku pro Viléma Kunu z Kunstatu . 29 86. V Praze 1533, 7. pros. Ferdinand povolává Vojtěcha z Pernšteina na hrad Pražský . . . 29 87. V Praze 1533, 20. pros. Ferdinand Janovi z Pernšt. a jiným o Viléma Kunu z Kunštátu . 30 88. V Praze 1533, 24. pros. Ferdinand Janovi z Pernšteina a jiným o nepřátelství Kafunkovi . 31 . . . 89. Na Tovačově 1534, 4. led. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic o rukojemství. . . . 32 . 90. V Praze 1534, 9. led. Ferdinand Janovi z P. a jiným o rok pro Viléma Kunu z Kunštátu . 32 57. 8 8
Strana 566
566 Rejstřík písemností. Strana 91. V Praze 1534, 18. ún. Ferdinand Janovi z Pernšt., aby nerušil vlastnictví Jana Planknara . 33 92. V Praze 1534, 24. ún. Ferdinand Vojtěchovi z Pernšt. o poslání vězně Mikuláše Doubka . 33 93. V Praze 1534, 10. dub. král Ferdinand Janovi z Pernšteina o Mikuláše Doubka . . . . 33 94. V Praze 1534, 2. kv. Ferdinand Janovi z Pernšt. o spor Borynského s Mikulášem Stopákem . 34 95. V Praze 1534, 15. kv. Ferdinand Janovi z P. o odškodnění Klimše Peksy z Poděbrad . . 34 96. V Praze 1534, 25. kv. Ferdinand zve Jana z Pernšteina na hrad Pražský . . . . . . 35 97. Ve Vídni 1534, 15. pros. Ferdinand zve Jana z Pernšteina do Vídně . * . . . 35 98. Ve Vídni 1534, 20. pros. Ferdinand Janovi z P., že pojedná s ním o Hradeckých oc . . 36 99. Ve Vídni 1534, 30. pros. Ferdinand obesílá důrazně Jana z Pernšteina do Vídně . . . . 36 100. V Znojmě 1535, 22. ún. Ferdinand Janovi z P., aby vydal Zdislavovi Berkovi 200 kop. gr. . 36 101. V Znojmě 1535, 8. bř. Ferdinand Janovi z Pernšteina o stížnostech poddaných z Lavy . 37 102. Ve Vídni 1535, 17. bř. Král Janovi z Pernšteina o Pražanech a Hradeckých . . . . 37 . 103. Ve Vídni 1535, 23. bř. Ferdinand Janovi z P. o propuštění Václava Šárovce z vězení v Míšni . 37 104. Na Pardubicích 1535, 23. dub. Jan z Pernšteina žádá Půtu z Ludanic o rukojemství . . . . . . 38 105. Ve Vídni 1535, 2. kv. Ferdinand ustanovuje Jana z P. hejtmanem kraje Hradeckého . . . 38 106. Ve Vídni 1535, 11. kv. Ferdinand Janovi z Pernšt. o propuštění Václava Šárovce z vězení . 39 107. Ve Vídni 1535, 1. června Ferdinand Janovi z Pernšteina o Pikhartech na jeho statcích . 39 108. Ve Vídni 1535, 30. kv. Ferdinand Janovi z Pernšt. o přijetí hejtmanství kraje Hradeckého . 40 109. Ve Vídni 1535, 6. června Ferdinand Janovi z Pernšteina o poddané své z Lavy . . . . 40 22. června Ferdinand Janovi z P. v příčině jeho sporu s Janem Planknarem . 41 110. Ve Vídni 1535, 111. Ve Vídni 1535, 9. čce Ferdinand Janovi z Pernšt. o sporu jeho s Janem Planknarem . . 41 112. Na Pernšteině 1535, 9. července Jan z Pernšt. Brněnským o vydání uschovaných peněz . 42 113. Ve Vídni 1535, 17. července Ferdinand Janovi z Pernšt. o sporu jeho s Janem Tetaurem . 42 114. Ve Vídni 1535, 5. srpna Ferdinand Janovi z P. o sporu jeho s Janem Planknarem . . 43 115. — 1535, 23. srpna Ferdinand Janovi z P. o rok s Vilémem Kunou s Kunštátu . . . . 44 116. Na Pardubicích 1535, 13. října Jan z Pernšt. Pardubským o pronajímání bytů a stájí . . 44 117. Ve Vídni 1535, 19. října Ferdinand žádá Jana z Pernšteina o rukojemství při půjčce . . 45 118. Ve Vídni 1535, 12. list. Ferdinand Janovi z P., že nebyl u něho od nikoho očerněn . . 46 119. Ve Vídni 1535, 23. list. Ferdinand děkuje Janovi z P., že uvolil se býti mu rukojmím . . 46 120. Ve Vídni 1536, 7. ledna Ferdinand Janovi z Pernšteina o Jiříka Žabku . . . . . . . . 47 121. Na Pardubicích 1536, 2. bř. Jan z Pernšteina žádá Půtu z Ludanic o rukojemství . 47 . . 24. března Ferdinand Janovi z Pernšt., že nemůže zaplatiti dluh . . . 47 122. V Inšpruku 1536, 123. V Inšpruku 1536, 25. března Ferdinand Janovi z Pernšt. o sporu jeho s Janem Planknarem . 48 . . . 48 124. V Inšpruku 1536, 18. dub. Ferdinand komoře č. o 200 kop gr. u Jana z Pernšteina 125. V Inšpruku 1536, 12. června Ferdinand Janovi z P. o sporu jeho s Janem Planknarem . 48 126. V Inšpruku 1536, 3. čce Ferdinand Janovi z Pernst. o úřadu hejtmana v kraji Hradeckém . 49 127. Ve Vídni 1537, 2. ledna Ferdinand Janovi z Pernšteina o vyzbrojení jízdného lidu . . . 49 128. Ve Vídni 1537, 25. ledna Ferdinand Janovi z P. o vypravení zbrojného lidu do Uh. Brodu . 50 129. V Soběslavi 1537, 24. ún. Ferdinand Janovi z P. o vypravení zbrojného lidu do Uh. Brodu . 50 130. V Praze 1537, 19. dub. Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby zatekl Václava z Šárova . . 5. 131. V Praze 1537, 10. května Ferdinand zve Jana z Pernšteina na hrad Pražský . . . . . 51 V Praze 1537, 132. 8. června Ferdinand Janovi z Pernšteina o sporu pánů Trčků z Lípy . . 52 V Praze 1537, 10. června Ferdinand Janovi z P. o plat 100 kop gr. z panství Kolínského . 52 133. 12. června Ferdinand Janovi z Pernšteina o sporu jeho s Janem Planknarem . 52 V Praze 1537, 134. 17. června Ferdinand Janovi z P. o při Hanuše Cirnhauza s poddaným . 53 135. V Praze 1537, 19. června Ferdinand Janovi z Pernšteina o vlašské zedníky . . . V Praze 1537, . . . 53 136. 137. V Praze 1537, 19. června Ferdinand Janovi z Pernšteina o deserci jeho vojáků v Uhrách . 53 138. V Praze 1537, 26. června Ferdinand přimlouvá se k Janovi z Pernšt. za Tomáše Mlečku . 54 139. V Praze 1537, 9. čce Ferdinand Janovi z P. o výslechu Mikuláše Vršateckého z Pováží . 54 15. čce Ferdinand Janovi z P. o sporu Albrechta z Gutšt. s Kutnohorskými . 55 140. V Praze 1537, 15. čce Ferdinand Janovi z P. o 100 kop gr. z panství Kolínského . . . 55 141. V Praze 1537, V Praze 1537, 16. července Ferdinand Janovi z Pernšteina o sporu Albrechta z Gutšteina . 56 142. 143. V Praze 1537, 16. července Ferdinand Janovi z Pernšt. o deserci jeho lidu válečného . . 56
566 Rejstřík písemností. Strana 91. V Praze 1534, 18. ún. Ferdinand Janovi z Pernšt., aby nerušil vlastnictví Jana Planknara . 33 92. V Praze 1534, 24. ún. Ferdinand Vojtěchovi z Pernšt. o poslání vězně Mikuláše Doubka . 33 93. V Praze 1534, 10. dub. král Ferdinand Janovi z Pernšteina o Mikuláše Doubka . . . . 33 94. V Praze 1534, 2. kv. Ferdinand Janovi z Pernšt. o spor Borynského s Mikulášem Stopákem . 34 95. V Praze 1534, 15. kv. Ferdinand Janovi z P. o odškodnění Klimše Peksy z Poděbrad . . 34 96. V Praze 1534, 25. kv. Ferdinand zve Jana z Pernšteina na hrad Pražský . . . . . . 35 97. Ve Vídni 1534, 15. pros. Ferdinand zve Jana z Pernšteina do Vídně . * . . . 35 98. Ve Vídni 1534, 20. pros. Ferdinand Janovi z P., že pojedná s ním o Hradeckých oc . . 36 99. Ve Vídni 1534, 30. pros. Ferdinand obesílá důrazně Jana z Pernšteina do Vídně . . . . 36 100. V Znojmě 1535, 22. ún. Ferdinand Janovi z P., aby vydal Zdislavovi Berkovi 200 kop. gr. . 36 101. V Znojmě 1535, 8. bř. Ferdinand Janovi z Pernšteina o stížnostech poddaných z Lavy . 37 102. Ve Vídni 1535, 17. bř. Král Janovi z Pernšteina o Pražanech a Hradeckých . . . . 37 . 103. Ve Vídni 1535, 23. bř. Ferdinand Janovi z P. o propuštění Václava Šárovce z vězení v Míšni . 37 104. Na Pardubicích 1535, 23. dub. Jan z Pernšteina žádá Půtu z Ludanic o rukojemství . . . . . . 38 105. Ve Vídni 1535, 2. kv. Ferdinand ustanovuje Jana z P. hejtmanem kraje Hradeckého . . . 38 106. Ve Vídni 1535, 11. kv. Ferdinand Janovi z Pernšt. o propuštění Václava Šárovce z vězení . 39 107. Ve Vídni 1535, 1. června Ferdinand Janovi z Pernšteina o Pikhartech na jeho statcích . 39 108. Ve Vídni 1535, 30. kv. Ferdinand Janovi z Pernšt. o přijetí hejtmanství kraje Hradeckého . 40 109. Ve Vídni 1535, 6. června Ferdinand Janovi z Pernšteina o poddané své z Lavy . . . . 40 22. června Ferdinand Janovi z P. v příčině jeho sporu s Janem Planknarem . 41 110. Ve Vídni 1535, 111. Ve Vídni 1535, 9. čce Ferdinand Janovi z Pernšt. o sporu jeho s Janem Planknarem . . 41 112. Na Pernšteině 1535, 9. července Jan z Pernšt. Brněnským o vydání uschovaných peněz . 42 113. Ve Vídni 1535, 17. července Ferdinand Janovi z Pernšt. o sporu jeho s Janem Tetaurem . 42 114. Ve Vídni 1535, 5. srpna Ferdinand Janovi z P. o sporu jeho s Janem Planknarem . . 43 115. — 1535, 23. srpna Ferdinand Janovi z P. o rok s Vilémem Kunou s Kunštátu . . . . 44 116. Na Pardubicích 1535, 13. října Jan z Pernšt. Pardubským o pronajímání bytů a stájí . . 44 117. Ve Vídni 1535, 19. října Ferdinand žádá Jana z Pernšteina o rukojemství při půjčce . . 45 118. Ve Vídni 1535, 12. list. Ferdinand Janovi z P., že nebyl u něho od nikoho očerněn . . 46 119. Ve Vídni 1535, 23. list. Ferdinand děkuje Janovi z P., že uvolil se býti mu rukojmím . . 46 120. Ve Vídni 1536, 7. ledna Ferdinand Janovi z Pernšteina o Jiříka Žabku . . . . . . . . 47 121. Na Pardubicích 1536, 2. bř. Jan z Pernšteina žádá Půtu z Ludanic o rukojemství . 47 . . 24. března Ferdinand Janovi z Pernšt., že nemůže zaplatiti dluh . . . 47 122. V Inšpruku 1536, 123. V Inšpruku 1536, 25. března Ferdinand Janovi z Pernšt. o sporu jeho s Janem Planknarem . 48 . . . 48 124. V Inšpruku 1536, 18. dub. Ferdinand komoře č. o 200 kop gr. u Jana z Pernšteina 125. V Inšpruku 1536, 12. června Ferdinand Janovi z P. o sporu jeho s Janem Planknarem . 48 126. V Inšpruku 1536, 3. čce Ferdinand Janovi z Pernst. o úřadu hejtmana v kraji Hradeckém . 49 127. Ve Vídni 1537, 2. ledna Ferdinand Janovi z Pernšteina o vyzbrojení jízdného lidu . . . 49 128. Ve Vídni 1537, 25. ledna Ferdinand Janovi z P. o vypravení zbrojného lidu do Uh. Brodu . 50 129. V Soběslavi 1537, 24. ún. Ferdinand Janovi z P. o vypravení zbrojného lidu do Uh. Brodu . 50 130. V Praze 1537, 19. dub. Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby zatekl Václava z Šárova . . 5. 131. V Praze 1537, 10. května Ferdinand zve Jana z Pernšteina na hrad Pražský . . . . . 51 V Praze 1537, 132. 8. června Ferdinand Janovi z Pernšteina o sporu pánů Trčků z Lípy . . 52 V Praze 1537, 10. června Ferdinand Janovi z P. o plat 100 kop gr. z panství Kolínského . 52 133. 12. června Ferdinand Janovi z Pernšteina o sporu jeho s Janem Planknarem . 52 V Praze 1537, 134. 17. června Ferdinand Janovi z P. o při Hanuše Cirnhauza s poddaným . 53 135. V Praze 1537, 19. června Ferdinand Janovi z Pernšteina o vlašské zedníky . . . V Praze 1537, . . . 53 136. 137. V Praze 1537, 19. června Ferdinand Janovi z Pernšteina o deserci jeho vojáků v Uhrách . 53 138. V Praze 1537, 26. června Ferdinand přimlouvá se k Janovi z Pernšt. za Tomáše Mlečku . 54 139. V Praze 1537, 9. čce Ferdinand Janovi z P. o výslechu Mikuláše Vršateckého z Pováží . 54 15. čce Ferdinand Janovi z P. o sporu Albrechta z Gutšt. s Kutnohorskými . 55 140. V Praze 1537, 15. čce Ferdinand Janovi z P. o 100 kop gr. z panství Kolínského . . . 55 141. V Praze 1537, V Praze 1537, 16. července Ferdinand Janovi z Pernšteina o sporu Albrechta z Gutšteina . 56 142. 143. V Praze 1537, 16. července Ferdinand Janovi z Pernšt. o deserci jeho lidu válečného . . 56
Strana 567
A. XXXII. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina z let 1509—1548. 567 Strana 144. V Praze 1537, 16. července Ferdinand Janovi z Pernšt. o jeho lidu vojenském v Uhrách . 57 28. srpna Ferdinand Janovi z Pernšteina o deserci jeho lidu válečného . . 57 145. V Praze 1537, 30. srpna Ferdinand Janovi z Pernšteina o odložení roku pro něho . . . 58 146. V Praze 1537, 147. V Praze 1537, 1. září Ferdinand Janovi z Pernšteina o Janu Dubčanském . . . . . . . 58 148. V Praze 1537, 3. září Ferdinand Janovi z P. o zaplacení 100 kop gr. z panství Kolínského . 59 149. V Soběslavi 1537, 7. září Ferdinand Janovi z Pernšteina o náhradu za náklad na vojsko . 59 150. Ve Vídni 1537, 16. září Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby mu poslal měřiče rybníků . 60 151. Ve Vídni 1537, 28. září Ferdinand komoře č. o vydání listin Janovi z Pernšteina . . 60 152. Ve Vídni 1537, 30. září Ferdinand Janovi z Pernšteina o vydání zápisů na Kladsko . . 60 153. Ve Vídni 1537, 9. říj. Ferdinand Janovi z Pernšteina, že mu bude berně sražena . . . . 61 154. Ve Vídni 1537, 26. řij. Ferdinand Janovi z Pernšteina o sirotka po Jiříku Žibřidovském . 61 155. V Hradci Št. 1537, 30. list. Ferdinand Janovi z Pernšteina o Hanuši Pokovi . . . . 62 . . . . 62 156. V Praze 1538, 4. led. Ferdinand Janovi z Pernšteina o výslechu Hanuše Poka . 157. V Praze 1538, 24. bř. Ferdinand Janovi z P. o sporu Jana Trčky s Janem Lickem . . . 63 158. V Praze 1538, 15. dub. Ferdinand Janovi z Pernšt. a Petrovi z Rožmberka o dva poddané . 63 159. Ve Vratislavi 1538, 1. června Ferdinand zve Jana z Pernšteina na sněm do Olomouce . . 63 160. Ve Vratislavi 1538, 4. června Ferdinand Janovi z P. o penězích půjčených od Keldnara . 64 64 161. V Kounicích 1538, 2. čce Ferdinand biskupu Olom. a Janovi z Pernšt. o Viléma Kunu . . . 64 162. V Linci 1538, 15. čce Ferdinand z Pernšteina o listu pro Podmanického . . . . . 163. V Linci 1538, 14. srpna Ferdinand Janovi z Pernšt. o nesnázích, jež působí Podmanický . 65 164. V Linci 1538, 15. srpna král jmenuje kommissaře ve sporu Jana Licka a Jana Trčky . . 65 165. V Linci 1538, 16. srpna Ferdinand Janovi z Pernšt. o listu na minci hrabství Kladského . 66 . . . 67 166. V Linci 1538, 22. srp. Ferdinand Janovi z Pernšteina a jiným o prodej sanytru . . . 67 167. Ve Štýru 1538, 24. srp. Ferdinand Brněnským o Jana z Lipého a Jana z Pernšteina . 1538, 24. srpna král stanoví kommissaře pro spor Brněnských s Janem z Lipého a Janem z P. 67 168. V Linci 1538, 23. září Ferdinand Janovi z Pernšteina o vyjednávání některých věcí . . . 68 169. Na Pardubicích 1538, 3. list. Jan z Pernšt. Bystřickým o výpovědi své při kšaftování . . 68 69 170. Ve Vídni 1538. 24. list. Ferdinand Janovi z Pernšteina o sboření zámku Rožnova . . . . . 69 171. Z Pardubic 1538, 26. list. Jan z Pernšteina králi o zaplacení sukna jeho poddaným. 172. Ve Vídni 1538, 19. pros. král Janovi z P., aby půjčil 5000 zl. Janovi z Wartemberka . 69 70 173. [1538] Jan z Pernšteina Pardubickým o stavbě domů po požáru . . . . . . . . . . . . 71 174. Ve Vídni 1539, 20. ledna Ferdinand Janovi z P., že o jeho sporech rozhodne v Čechách 72 175. Ve Vídni 1539, 15. února Ferdinand žádá Jana z Pernšteina o půjčku 7000 zl. . . . . . . 72 . . . 176. Na Pardubicích 1539, 22. ún. Jan z Pernšteina žádá Půtu z Ludanic o rukojemství. . 72 177. V Praze 1539, 12. kv. Ferdinand Janovi z P., aby obeslal Jana Špetle před soud zemský 178. V Praze 1539, 26. kv. král Janovi z Pernšteina o služebníky Fukarovy a Arnošta Šanka . 73 179. V Praze 1539, 26. kv. Ferdinand Janovi z Pernšteina o rozepři Starého a Nového Mésta . 73 180. V Znojmě 1539, 31. kv. král Janovi z P. o při Elšky z Postupic a Adama Lva z Rožm. . 74 181. Ve Vídni 1539, 21. června Ferdinand Janovi z P. o rozepři jeho se Lvem z Rožmitála . 74 182. Ve Vídni 1539, 29. čna Ferdinand Janovi z Pernšteina o Těšínských . . . . . 75 183. V Novém Městě 1539, 9. čce král Janovi z P. o nezaplacenou summu za Kladsko . . . 75 184. Ve Vídni 1539, 31. čce král o rozepři Jiřího Braniborského a Jana z Pernšteina . . . . 76 31. čce král Janovi z Pernšteina o roku pro něho a Jana Planknara . . 77 185. Ve Vídni 1539, 16. srpna král obesílá Jana z Pernšteina na sněm do Brna . . . . . 186. Ve Vídni 1539, . 77 22. srpna král Janovi z Pernšteina o záležitosti Podmanických . . . . . 77 187. Ve Vídni 1539, . 7 1. září král soudu kom. o při Jana z P. s hrab. Juliem z Hardeku . 188. Ve Vídni 1539, 189. Ve Vídni 1539, 8. září král stavům mor. a Slezským o svědomí pro Jana Planknara . . 78 . 78 190. Ve Vídni 1539, 9. září Ferdinand Janovi z Pernšteina o při jeho s Janem Planknarem . 191. Ve Vídni 1539, 30. září král Janovi z Pernšteina o dědické při Žofie ze Stvole . . . 78 79 192. Na Prostějově 1539, 11. říj. Jan z Pernšteina žádá Půtu z Ludanic o rukojemství . . . 79 193. Ve Vídni 1539, 21. říj. král Ferdinand komoře české o zprávu, zač jest zastavena ves Chrčice 194. Ve Vídni 1539, 29. říj. král Janovi z Pernšteina, aby jeho dva koně dále u sebe choval . 79 195. Na Pardubicích 1539, 31. říj. Jan z Pernšteina odpovídá Pardubským na jich žádosti . . 79
A. XXXII. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina z let 1509—1548. 567 Strana 144. V Praze 1537, 16. července Ferdinand Janovi z Pernšt. o jeho lidu vojenském v Uhrách . 57 28. srpna Ferdinand Janovi z Pernšteina o deserci jeho lidu válečného . . 57 145. V Praze 1537, 30. srpna Ferdinand Janovi z Pernšteina o odložení roku pro něho . . . 58 146. V Praze 1537, 147. V Praze 1537, 1. září Ferdinand Janovi z Pernšteina o Janu Dubčanském . . . . . . . 58 148. V Praze 1537, 3. září Ferdinand Janovi z P. o zaplacení 100 kop gr. z panství Kolínského . 59 149. V Soběslavi 1537, 7. září Ferdinand Janovi z Pernšteina o náhradu za náklad na vojsko . 59 150. Ve Vídni 1537, 16. září Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby mu poslal měřiče rybníků . 60 151. Ve Vídni 1537, 28. září Ferdinand komoře č. o vydání listin Janovi z Pernšteina . . 60 152. Ve Vídni 1537, 30. září Ferdinand Janovi z Pernšteina o vydání zápisů na Kladsko . . 60 153. Ve Vídni 1537, 9. říj. Ferdinand Janovi z Pernšteina, že mu bude berně sražena . . . . 61 154. Ve Vídni 1537, 26. řij. Ferdinand Janovi z Pernšteina o sirotka po Jiříku Žibřidovském . 61 155. V Hradci Št. 1537, 30. list. Ferdinand Janovi z Pernšteina o Hanuši Pokovi . . . . 62 . . . . 62 156. V Praze 1538, 4. led. Ferdinand Janovi z Pernšteina o výslechu Hanuše Poka . 157. V Praze 1538, 24. bř. Ferdinand Janovi z P. o sporu Jana Trčky s Janem Lickem . . . 63 158. V Praze 1538, 15. dub. Ferdinand Janovi z Pernšt. a Petrovi z Rožmberka o dva poddané . 63 159. Ve Vratislavi 1538, 1. června Ferdinand zve Jana z Pernšteina na sněm do Olomouce . . 63 160. Ve Vratislavi 1538, 4. června Ferdinand Janovi z P. o penězích půjčených od Keldnara . 64 64 161. V Kounicích 1538, 2. čce Ferdinand biskupu Olom. a Janovi z Pernšt. o Viléma Kunu . . . 64 162. V Linci 1538, 15. čce Ferdinand z Pernšteina o listu pro Podmanického . . . . . 163. V Linci 1538, 14. srpna Ferdinand Janovi z Pernšt. o nesnázích, jež působí Podmanický . 65 164. V Linci 1538, 15. srpna král jmenuje kommissaře ve sporu Jana Licka a Jana Trčky . . 65 165. V Linci 1538, 16. srpna Ferdinand Janovi z Pernšt. o listu na minci hrabství Kladského . 66 . . . 67 166. V Linci 1538, 22. srp. Ferdinand Janovi z Pernšteina a jiným o prodej sanytru . . . 67 167. Ve Štýru 1538, 24. srp. Ferdinand Brněnským o Jana z Lipého a Jana z Pernšteina . 1538, 24. srpna král stanoví kommissaře pro spor Brněnských s Janem z Lipého a Janem z P. 67 168. V Linci 1538, 23. září Ferdinand Janovi z Pernšteina o vyjednávání některých věcí . . . 68 169. Na Pardubicích 1538, 3. list. Jan z Pernšt. Bystřickým o výpovědi své při kšaftování . . 68 69 170. Ve Vídni 1538. 24. list. Ferdinand Janovi z Pernšteina o sboření zámku Rožnova . . . . . 69 171. Z Pardubic 1538, 26. list. Jan z Pernšteina králi o zaplacení sukna jeho poddaným. 172. Ve Vídni 1538, 19. pros. král Janovi z P., aby půjčil 5000 zl. Janovi z Wartemberka . 69 70 173. [1538] Jan z Pernšteina Pardubickým o stavbě domů po požáru . . . . . . . . . . . . 71 174. Ve Vídni 1539, 20. ledna Ferdinand Janovi z P., že o jeho sporech rozhodne v Čechách 72 175. Ve Vídni 1539, 15. února Ferdinand žádá Jana z Pernšteina o půjčku 7000 zl. . . . . . . 72 . . . 176. Na Pardubicích 1539, 22. ún. Jan z Pernšteina žádá Půtu z Ludanic o rukojemství. . 72 177. V Praze 1539, 12. kv. Ferdinand Janovi z P., aby obeslal Jana Špetle před soud zemský 178. V Praze 1539, 26. kv. král Janovi z Pernšteina o služebníky Fukarovy a Arnošta Šanka . 73 179. V Praze 1539, 26. kv. Ferdinand Janovi z Pernšteina o rozepři Starého a Nového Mésta . 73 180. V Znojmě 1539, 31. kv. král Janovi z P. o při Elšky z Postupic a Adama Lva z Rožm. . 74 181. Ve Vídni 1539, 21. června Ferdinand Janovi z P. o rozepři jeho se Lvem z Rožmitála . 74 182. Ve Vídni 1539, 29. čna Ferdinand Janovi z Pernšteina o Těšínských . . . . . 75 183. V Novém Městě 1539, 9. čce král Janovi z P. o nezaplacenou summu za Kladsko . . . 75 184. Ve Vídni 1539, 31. čce král o rozepři Jiřího Braniborského a Jana z Pernšteina . . . . 76 31. čce král Janovi z Pernšteina o roku pro něho a Jana Planknara . . 77 185. Ve Vídni 1539, 16. srpna král obesílá Jana z Pernšteina na sněm do Brna . . . . . 186. Ve Vídni 1539, . 77 22. srpna král Janovi z Pernšteina o záležitosti Podmanických . . . . . 77 187. Ve Vídni 1539, . 7 1. září král soudu kom. o při Jana z P. s hrab. Juliem z Hardeku . 188. Ve Vídni 1539, 189. Ve Vídni 1539, 8. září král stavům mor. a Slezským o svědomí pro Jana Planknara . . 78 . 78 190. Ve Vídni 1539, 9. září Ferdinand Janovi z Pernšteina o při jeho s Janem Planknarem . 191. Ve Vídni 1539, 30. září král Janovi z Pernšteina o dědické při Žofie ze Stvole . . . 78 79 192. Na Prostějově 1539, 11. říj. Jan z Pernšteina žádá Půtu z Ludanic o rukojemství . . . 79 193. Ve Vídni 1539, 21. říj. král Ferdinand komoře české o zprávu, zač jest zastavena ves Chrčice 194. Ve Vídni 1539, 29. říj. král Janovi z Pernšteina, aby jeho dva koně dále u sebe choval . 79 195. Na Pardubicích 1539, 31. říj. Jan z Pernšteina odpovídá Pardubským na jich žádosti . . 79
Strana 568
568 Rejstřík písemností. Strana 196. 1539, 2. pros. Jan z Pernšteina vytýká králi vady ve způsobu vlády . . . . . . . . . 82 197. 1539, 2. pros. Ferdinand odpovídá Janovi z Pernšteina na jeho výtky 88 . . . . . . . . 198. Ve Vídni 1539, 9. pros. král Janovi z Pernšteina o propůjčení Brněnského proboštství . 96 199. Ve Vídni 1539, 23. pros. král ustanovuje Jana z P. kommissařem na sněm v Oloumouci . 96 200. Ve Vídni 1539, 28. pros. král stavům moravským o poslech svých na sněm (novokřtěnci) . 97 . 97 . 201. Ve Vídni 1540, 11. led. král Janovi z Pernšteina, by dostavil se na sněm do Prahy . 202. V Praze 1540, 21. led. Ferdinand Janovi z Pernšteina o Tomáše Mléčko z Jilovnice . . 98 203. V Praze 1540, 31. led. Ferdinand Janovi z Perušteina o hraběti z Pezinku . . . . . 98 204. Na Pardubicích 1540, 17. bř. Jan z Pernšteina Pardubským o půjčení peněz sirotčích . 99 205. Na Pardubicích 1540, 7. dub. Jan z Pernšteina žádá Půtu z Ludanic o rukojemství . . 99 . . . 206. Na Kunětické Hoře 1540, 13. srpna Jan z P. Adamovi z Šternberka o časových událostech . 99 207. Na Pardubicích 1540, 24. září Jan z P. Hendrychovi ze Švamberka o své cestě do Vratislavě . 101 208. Na Pardubicích 1540, 21. list. Jan z Pernšteina žádá Půtu z Ludanic o rukojemství . . 101 . . 209. Na Pardubicích 1541, 30. led. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic o věně jeho manželky . 102 210. Na Blatné 1541, 22. dub. Adam Lev z Rožmitála Janovi z Pernšteina o dluhopisy . . . 102 211. Na Pardubicích 1541, 7. čna Jan z Pernšteina Půtu z Ludanic žádá o rukojemství . . . . 103 212. Na Pardubicích 1541, 26. kv. Jan z P. Petrovi z Rožmberka o odkazu Petra Radka . . 103 213. Na Krumlově 1541, 17. čce Petr z Rožmberka Janovi z P. o odkazu Petra Radka . . 104 214. Na Pardubicích 1541, 11. říj. Jan z P. Petrovi z Rožmberka o opis odkazu Petra Radka 104 215. Na Krumlově 1541, 16. říj. Jan z P. Petrovi z Rožmb., že v Krumlově přenocoval . . 105 216. Na Meziříčí 1542, 1. led. Jan z Pernšteina Pardubským o použití sirotčích peněz . . . 105 217. V Praze 1542, 11. led Jan z Pernšteina Kundrátovi z Krajku o svém pobytu v Praze . 106 218. V Boleslavi Ml. 1542, 26. led. Kundrát z Krajku Janovi z P. o Bratřích v Boleslavi . . 107 . . . 110 219. U Hory 1542, 28. led. Jan z P. Kundrátovi z Krajku o Bratřích Boleslavských . 220. V Boleslavi Ml. 1542, 4. ún. Kundrát z Krajku Janovi z P. o mandátu král. proti Pikhartům 111 2 221. V Pardubicích 1542, 8. ún. Jan z P. Kundrátovi z Krajku o mandátu proti Pikhartům . 112 22 222. Na Boleslavi Ml. 1542, 11. ún. Kundrát z Krajku Janovi z P. o mandátu proti Pikhartům 113 2 223. Na Pardubicích 1542, 25. bř. Jan z P. Pardubským o řeznících a stavbách v městě . . 115 224. V Brně 1542, 23. dub. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic o rukojemství . . . 115 . 225. Ve Frýdku 1542, 23. čce Jan z Pernšteina žádá téhož o rukojemství 115 226. Na Meziříčí 1542, 14. řij. Jan z Pernšteina Pardubským o vodě ze strouhy Sezemské . 116 2 227. Na Meziříčí 1542, 19. říj. Jan z P. Bohušovi Kostkovi o vojsku z Uher a o Bratřích . 117 228. [1542] Bohuš Kostka z Postupic Janovi z Pernšteina odpovídá na výtky činěné Bratřím 118 229. Na Meziříčí 1542, 11. list. Jan z Pernšteina Pardubským o cenách při prodeji . . . . 120 230. Na Meziříčí 1542, 11. list. Jan z Pernšteina žádá Půtu z Ludanic o rukojemství . . . 120 231. Na Meziříčí 1542, 15. list. Jan z P. Pardubským o peníze sirotkův u kožišníka Brikcího 120 232. Na Meziříčí 1542, 21. list. Jan z Pernšteina Pardubským o půjčování peněz sirotčích . 121 233. Na Meziříčí 1542, 17. pros. Jan z Pernšt. Pardubským o sirotky městské . . . . . . 121 234. V Trenčíně [1542?] Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic o položení sněmu do Olomouce . 122 235. Na Meziříčí 1543, 2. led. Jan z P. Pardubským o dluh manželky neb. Petra barvíře . . 123 6. led. Jan z P. Jiřímu Branib. o sňatku dcer téhož s jeho syny . . 123 236. Na Meziříčí 1543, 6. led. Jan z P. Fridrichovi Lehnickému o sňatku svých synův . . . 124 237. Na Meziříčí 1543, 238. Na Meziříčí 1543, 6. led. Jan z P. Saskému kníž. Mauriciovi o sňatku svých synův . . 126 239. Na Meziříčí 1543, 13. led. Jan z Pernšteina svému obstaravateli ve Vídni o koupi látek 127 240. Na Meziříčí 1543, 23. led. Jan z P. Fridr. Lehnickému o položení sněmu na hrad Pražský 127 241. V Meziříči 1543, 25. led. Jan z P. kníž. Václ. Těš. o pozvání krále Polského na svatbu 129 242. V Meziříčí 1543, 26. led. Jan z P. nepojede na svatbu králevice Polského . . . . . . 132 243. Z Meziříčí 1543, 27. led. Jan z Pernšt. Janovi Čeplovi o prodeji Bystřice, Letovic oc . 132 244. V Meziříčí 1543, 27. led. Jan z Pernšteina Severinu Bonarovi o zachování přátelství . . 133 245. — 1543, 15. ún. Jan z Pernšt. Šebestianovi Zičovi: že mu úrok náležitě bude zapraven 137 246. — 1543, 18. ún. Jan z Pernšteina děkuje Janovi Čeplovi za půjčku peněz . . . . . 137 247. V Brně 1543, 21. ún. Jan z Pernšt. kanclířovi Těšínskému o záležitostech Těšínských . . 138 248. V Brně 1543, 21. ún. Jan z Pernšteina Těšínským o obnovení úřadu v Těšíně . . . . 139
568 Rejstřík písemností. Strana 196. 1539, 2. pros. Jan z Pernšteina vytýká králi vady ve způsobu vlády . . . . . . . . . 82 197. 1539, 2. pros. Ferdinand odpovídá Janovi z Pernšteina na jeho výtky 88 . . . . . . . . 198. Ve Vídni 1539, 9. pros. král Janovi z Pernšteina o propůjčení Brněnského proboštství . 96 199. Ve Vídni 1539, 23. pros. král ustanovuje Jana z P. kommissařem na sněm v Oloumouci . 96 200. Ve Vídni 1539, 28. pros. král stavům moravským o poslech svých na sněm (novokřtěnci) . 97 . 97 . 201. Ve Vídni 1540, 11. led. král Janovi z Pernšteina, by dostavil se na sněm do Prahy . 202. V Praze 1540, 21. led. Ferdinand Janovi z Pernšteina o Tomáše Mléčko z Jilovnice . . 98 203. V Praze 1540, 31. led. Ferdinand Janovi z Perušteina o hraběti z Pezinku . . . . . 98 204. Na Pardubicích 1540, 17. bř. Jan z Pernšteina Pardubským o půjčení peněz sirotčích . 99 205. Na Pardubicích 1540, 7. dub. Jan z Pernšteina žádá Půtu z Ludanic o rukojemství . . 99 . . . 206. Na Kunětické Hoře 1540, 13. srpna Jan z P. Adamovi z Šternberka o časových událostech . 99 207. Na Pardubicích 1540, 24. září Jan z P. Hendrychovi ze Švamberka o své cestě do Vratislavě . 101 208. Na Pardubicích 1540, 21. list. Jan z Pernšteina žádá Půtu z Ludanic o rukojemství . . 101 . . 209. Na Pardubicích 1541, 30. led. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic o věně jeho manželky . 102 210. Na Blatné 1541, 22. dub. Adam Lev z Rožmitála Janovi z Pernšteina o dluhopisy . . . 102 211. Na Pardubicích 1541, 7. čna Jan z Pernšteina Půtu z Ludanic žádá o rukojemství . . . . 103 212. Na Pardubicích 1541, 26. kv. Jan z P. Petrovi z Rožmberka o odkazu Petra Radka . . 103 213. Na Krumlově 1541, 17. čce Petr z Rožmberka Janovi z P. o odkazu Petra Radka . . 104 214. Na Pardubicích 1541, 11. říj. Jan z P. Petrovi z Rožmberka o opis odkazu Petra Radka 104 215. Na Krumlově 1541, 16. říj. Jan z P. Petrovi z Rožmb., že v Krumlově přenocoval . . 105 216. Na Meziříčí 1542, 1. led. Jan z Pernšteina Pardubským o použití sirotčích peněz . . . 105 217. V Praze 1542, 11. led Jan z Pernšteina Kundrátovi z Krajku o svém pobytu v Praze . 106 218. V Boleslavi Ml. 1542, 26. led. Kundrát z Krajku Janovi z P. o Bratřích v Boleslavi . . 107 . . . 110 219. U Hory 1542, 28. led. Jan z P. Kundrátovi z Krajku o Bratřích Boleslavských . 220. V Boleslavi Ml. 1542, 4. ún. Kundrát z Krajku Janovi z P. o mandátu král. proti Pikhartům 111 2 221. V Pardubicích 1542, 8. ún. Jan z P. Kundrátovi z Krajku o mandátu proti Pikhartům . 112 22 222. Na Boleslavi Ml. 1542, 11. ún. Kundrát z Krajku Janovi z P. o mandátu proti Pikhartům 113 2 223. Na Pardubicích 1542, 25. bř. Jan z P. Pardubským o řeznících a stavbách v městě . . 115 224. V Brně 1542, 23. dub. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic o rukojemství . . . 115 . 225. Ve Frýdku 1542, 23. čce Jan z Pernšteina žádá téhož o rukojemství 115 226. Na Meziříčí 1542, 14. řij. Jan z Pernšteina Pardubským o vodě ze strouhy Sezemské . 116 2 227. Na Meziříčí 1542, 19. říj. Jan z P. Bohušovi Kostkovi o vojsku z Uher a o Bratřích . 117 228. [1542] Bohuš Kostka z Postupic Janovi z Pernšteina odpovídá na výtky činěné Bratřím 118 229. Na Meziříčí 1542, 11. list. Jan z Pernšteina Pardubským o cenách při prodeji . . . . 120 230. Na Meziříčí 1542, 11. list. Jan z Pernšteina žádá Půtu z Ludanic o rukojemství . . . 120 231. Na Meziříčí 1542, 15. list. Jan z P. Pardubským o peníze sirotkův u kožišníka Brikcího 120 232. Na Meziříčí 1542, 21. list. Jan z Pernšteina Pardubským o půjčování peněz sirotčích . 121 233. Na Meziříčí 1542, 17. pros. Jan z Pernšt. Pardubským o sirotky městské . . . . . . 121 234. V Trenčíně [1542?] Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic o položení sněmu do Olomouce . 122 235. Na Meziříčí 1543, 2. led. Jan z P. Pardubským o dluh manželky neb. Petra barvíře . . 123 6. led. Jan z P. Jiřímu Branib. o sňatku dcer téhož s jeho syny . . 123 236. Na Meziříčí 1543, 6. led. Jan z P. Fridrichovi Lehnickému o sňatku svých synův . . . 124 237. Na Meziříčí 1543, 238. Na Meziříčí 1543, 6. led. Jan z P. Saskému kníž. Mauriciovi o sňatku svých synův . . 126 239. Na Meziříčí 1543, 13. led. Jan z Pernšteina svému obstaravateli ve Vídni o koupi látek 127 240. Na Meziříčí 1543, 23. led. Jan z P. Fridr. Lehnickému o položení sněmu na hrad Pražský 127 241. V Meziříči 1543, 25. led. Jan z P. kníž. Václ. Těš. o pozvání krále Polského na svatbu 129 242. V Meziříčí 1543, 26. led. Jan z P. nepojede na svatbu králevice Polského . . . . . . 132 243. Z Meziříčí 1543, 27. led. Jan z Pernšt. Janovi Čeplovi o prodeji Bystřice, Letovic oc . 132 244. V Meziříčí 1543, 27. led. Jan z Pernšteina Severinu Bonarovi o zachování přátelství . . 133 245. — 1543, 15. ún. Jan z Pernšt. Šebestianovi Zičovi: že mu úrok náležitě bude zapraven 137 246. — 1543, 18. ún. Jan z Pernšteina děkuje Janovi Čeplovi za půjčku peněz . . . . . 137 247. V Brně 1543, 21. ún. Jan z Pernšt. kanclířovi Těšínskému o záležitostech Těšínských . . 138 248. V Brně 1543, 21. ún. Jan z Pernšteina Těšínským o obnovení úřadu v Těšíně . . . . 139
Strana 569
249. 250. 251. 252. 253. 254. 255. 256. 257. 258. 259. 260. 261. 262. 263. 264. 265. 266. 267. 268. 269. 270. 271. 272. 273. 274. 275. 276. 277. 278. 279. 281. 282. 283. 284. 285. 286. 287. 288. 289. 290. 291. 292. 293. 294. 295. 296. 297. 298. 299. 300. A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtócha z Pernsteina z let 1509—1548. — 1543, 21. ún. Jan z Pernšteina Alžbětě z Radocka o náhradě za dvůr. V Meziříčí 1543, 1. března Jan z Pernšteina králi Polskému o Pavla Zvěřinu . — 1543, 10. března Jan z Pernšteina Janovi Oderskému o prodeji jeho statku Ketře . — 1543, 10. března Jan z Pernšteina Janu Čeplovi o koupi statku Bystřice a Letovic . Na Pardubicích 1543, 11. března Jan z P. biskupu Vratislavskému o vydání Melichara Ghaua . —- 1543, 11. brezna Jan z Pernsteina Hanusovi Reinsperkovi o posećkóni dluhu . 569 Strana . 139 . 140 141 142 143 . 143 — 1543, 165. bf. Jan z P. biskupu Vratislavskému o penézích po Bartoloméjovi z Rajchnbachu . 144 Z Pardubic 1543, 16. bř. Jan z P. dceři své Marii o nemoci své a o sestře Kateřině . Z Pardubic 1543, 16. bř. Jan z P. kníž. Václavu Těš. o poslanych listech, zjednání koné 9c. — 1543, 16. bř. Jan z Pernšteina kanclíři knížete Těšínského o věcech peněžních . Z Pardubic 1543, 19. bř. Jan z Pernšteina Janu Ceplovi o věcech penéZnich oc. -- 1543, 19. bř. Jan z Pernšteina Janu Sedlnickému o platy kněžím Ratiborským . Z Pardubic 1543, 20. bř. Jan z P. Janovi Čeplovi o směně statku Meziříčí za Bystřici . Z Pardubic 1543, 27. března Jan z P. kníž. Václavu Těšínskému blahopřeje k narození dcery . Z Pardubic 1543, 27. bř. Jan z P. kanclíři Těš. o koupi mědi, o soudu ve Vratislavi 9. . Z Pardubic 1543, 27. bř. Jan z P. Janu Borkovi o komorníkovi a Jindřichovi z Šelnberka Z Pardubic 1543, 27. bř. Jan z Pernšteina dceři své Marii blahopřeje k narození dcery . Z Pardubic 1543, 28. bř. Jan z P. biskupu Vratislavskému o své při s Jiřím Braniborským . Z Pardubic 1543, 28. bř. Jan z Pernšteina Gotfridovi Adlsbachovi o soudu ve Vratislavi . Na Pardubicích 1543, 29. bř. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic o půjčení 2000 kop gr.. Z Pardubic 1543, 2. dub. Jan z Pernšt. Osvaldovi Encigarovi z Obory o sečkání peněz . Z Pardubic 1543, 9. dub. Jan z Pernšteina Janovi a Stépánovi Bruntálskym o opatrení hor Z Nov. Města 1543, 13. dub. Jan z P. biskupu Vratislavskému, že nemůže přijeti k soudu 154 Z Nov. Města 1543, 13. dub. Jan z P. Fridrichovi Lebnickému o soudu ve Vratislavi Z Nov. Města 1543, 13. dub. Jan z P. Jiřímu Braniborskému o vzájemném spříznění . Z Nov. Města 1543, 13. dub. Jan z P. knížatům Minsterb. o smlouvě s opatem Ždárským 158 Z Nov. Města 1543, 13. dub. Jan z Pernšt. Gotfriedu Adlspachovi o soudu ve Vratislavi 159 Z Pardubic 1543, 16. dub. Jan z Pernšt. Janovi Čeplovi o peněžních záležitostech . Z Pardubic 1543, 16. dub. Jan z P. Janovi Sedlnickému z Choltic o knéZnu Annu 145 145 . 146 . 148 . 149 149 150 151 . 151 152 152 153 153 153 . 154 . 155 . 157 . 160 . 161 Z Pardubic 1543, 17. dub. Jan z Pern&teina Bedrichu Cetrysovi v příčině sečkání peněz 162 Z Pardubic 1543, 23. dub. Jan z P. Mikulášovi Mníškovi o pomoc jeho služebníkům . 280. V Pardubicích 1543, 24. dub. Jan z Pernšteina žádá Půtu z Ludanic o rukojemství EN Z Pardubic 1543, 24. dub. Jan z Pernšteina Janu Čeplovi o sněmu v Praze . z P. knížeti Fridrichu Lehnickému o Jiřího Branib. . P. kníž. Václavu Těšínskému o pomluvách Pavla Zvěřiny 166 P. Jiřímu Braniborskému o cestě jeho z Krakova 9c P. hejtmanu a kancléři Těšínskému o Pavla Zvěřinu Z Pardubic 1543, 25. dub. Jan Z Pardubic 1543, 26. dub. Jan Z Pardubic 1543, 26. dub. Jan Z Pardubic 1543, 26. dub. Jan Z Pardubic 1543, 27. dub. Jan z z z z P. kancléři Těšínskému o soudu ve Vratislavi . Z Prahy 1543, 30. kv. Jan z P. knížeti Lehnickému o pomoci proti Turkům 9c. Z Pardubic 1543, 21. čna Jan z P. Sedlnickému a kancléři, o soudu ve Vratislavi c Z Pardubic 1543, 23. čna Jan z P. biskupu Vratislavskómu, że nemiże pfijeti na snóm . Na Pardubicích 1543, 23. čna Jan z P. pokladníku slezskému o vyměření berně Na Pardubicích 1543, 23. čna Jan z Pernšteina doktoru Adolfovi o zaplacení služby . Na Pardubicích 1543, 23. čna Jan z P. Fridrichovi Lehnickému, že nepřijede na sněm Z Pardubic 1543, 6. čce Jan z P. kníž. Václavu Těšínskému o sjezdu rytířstva a měst Na Pardubicích 1543, 24. čce Jan z P. knížatům Minsterberským o Jeronyma mincmistra 183 Z Pardubic 1543, 24. čce Jan z Pernšteina knížetí Lehnickému o nebezpečí tureckém Z Pardubic 1543, 24. čce Jan z P. Mauriciu Saskému o statku bratra svého Vojtěcha Z Pardubic 1543, 24. čce Jan z P. nabízí panu Krakovskému k prodeji Kladsko . 162 . 163 . 163 . 164 . 169 . 171 . 174 . 177 . 178 179 . 180 . 181 . 181 . 182 ‚ 183 . 184 . 185 Z Pernšteina 1543, 28. čce Jan z Pernšteina Václavu Těšínskému o nebezpečí tureckém 185 Z Brna 1543, 8. srp. Jan z Pernšteina žádá Bonara, aby jej založil 5106 zlatými . Z Pernšteina 1543, 12. srp. Jan z Pernšteina Václavu Těšínskémů o Pavla Zvěřinu Archiv Český XX. 72 . 187 . 187
249. 250. 251. 252. 253. 254. 255. 256. 257. 258. 259. 260. 261. 262. 263. 264. 265. 266. 267. 268. 269. 270. 271. 272. 273. 274. 275. 276. 277. 278. 279. 281. 282. 283. 284. 285. 286. 287. 288. 289. 290. 291. 292. 293. 294. 295. 296. 297. 298. 299. 300. A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtócha z Pernsteina z let 1509—1548. — 1543, 21. ún. Jan z Pernšteina Alžbětě z Radocka o náhradě za dvůr. V Meziříčí 1543, 1. března Jan z Pernšteina králi Polskému o Pavla Zvěřinu . — 1543, 10. března Jan z Pernšteina Janovi Oderskému o prodeji jeho statku Ketře . — 1543, 10. března Jan z Pernšteina Janu Čeplovi o koupi statku Bystřice a Letovic . Na Pardubicích 1543, 11. března Jan z P. biskupu Vratislavskému o vydání Melichara Ghaua . —- 1543, 11. brezna Jan z Pernsteina Hanusovi Reinsperkovi o posećkóni dluhu . 569 Strana . 139 . 140 141 142 143 . 143 — 1543, 165. bf. Jan z P. biskupu Vratislavskému o penézích po Bartoloméjovi z Rajchnbachu . 144 Z Pardubic 1543, 16. bř. Jan z P. dceři své Marii o nemoci své a o sestře Kateřině . Z Pardubic 1543, 16. bř. Jan z P. kníž. Václavu Těš. o poslanych listech, zjednání koné 9c. — 1543, 16. bř. Jan z Pernšteina kanclíři knížete Těšínského o věcech peněžních . Z Pardubic 1543, 19. bř. Jan z Pernšteina Janu Ceplovi o věcech penéZnich oc. -- 1543, 19. bř. Jan z Pernšteina Janu Sedlnickému o platy kněžím Ratiborským . Z Pardubic 1543, 20. bř. Jan z P. Janovi Čeplovi o směně statku Meziříčí za Bystřici . Z Pardubic 1543, 27. března Jan z P. kníž. Václavu Těšínskému blahopřeje k narození dcery . Z Pardubic 1543, 27. bř. Jan z P. kanclíři Těš. o koupi mědi, o soudu ve Vratislavi 9. . Z Pardubic 1543, 27. bř. Jan z P. Janu Borkovi o komorníkovi a Jindřichovi z Šelnberka Z Pardubic 1543, 27. bř. Jan z Pernšteina dceři své Marii blahopřeje k narození dcery . Z Pardubic 1543, 28. bř. Jan z P. biskupu Vratislavskému o své při s Jiřím Braniborským . Z Pardubic 1543, 28. bř. Jan z Pernšteina Gotfridovi Adlsbachovi o soudu ve Vratislavi . Na Pardubicích 1543, 29. bř. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic o půjčení 2000 kop gr.. Z Pardubic 1543, 2. dub. Jan z Pernšt. Osvaldovi Encigarovi z Obory o sečkání peněz . Z Pardubic 1543, 9. dub. Jan z Pernšteina Janovi a Stépánovi Bruntálskym o opatrení hor Z Nov. Města 1543, 13. dub. Jan z P. biskupu Vratislavskému, že nemůže přijeti k soudu 154 Z Nov. Města 1543, 13. dub. Jan z P. Fridrichovi Lebnickému o soudu ve Vratislavi Z Nov. Města 1543, 13. dub. Jan z P. Jiřímu Braniborskému o vzájemném spříznění . Z Nov. Města 1543, 13. dub. Jan z P. knížatům Minsterb. o smlouvě s opatem Ždárským 158 Z Nov. Města 1543, 13. dub. Jan z Pernšt. Gotfriedu Adlspachovi o soudu ve Vratislavi 159 Z Pardubic 1543, 16. dub. Jan z Pernšt. Janovi Čeplovi o peněžních záležitostech . Z Pardubic 1543, 16. dub. Jan z P. Janovi Sedlnickému z Choltic o knéZnu Annu 145 145 . 146 . 148 . 149 149 150 151 . 151 152 152 153 153 153 . 154 . 155 . 157 . 160 . 161 Z Pardubic 1543, 17. dub. Jan z Pern&teina Bedrichu Cetrysovi v příčině sečkání peněz 162 Z Pardubic 1543, 23. dub. Jan z P. Mikulášovi Mníškovi o pomoc jeho služebníkům . 280. V Pardubicích 1543, 24. dub. Jan z Pernšteina žádá Půtu z Ludanic o rukojemství EN Z Pardubic 1543, 24. dub. Jan z Pernšteina Janu Čeplovi o sněmu v Praze . z P. knížeti Fridrichu Lehnickému o Jiřího Branib. . P. kníž. Václavu Těšínskému o pomluvách Pavla Zvěřiny 166 P. Jiřímu Braniborskému o cestě jeho z Krakova 9c P. hejtmanu a kancléři Těšínskému o Pavla Zvěřinu Z Pardubic 1543, 25. dub. Jan Z Pardubic 1543, 26. dub. Jan Z Pardubic 1543, 26. dub. Jan Z Pardubic 1543, 26. dub. Jan Z Pardubic 1543, 27. dub. Jan z z z z P. kancléři Těšínskému o soudu ve Vratislavi . Z Prahy 1543, 30. kv. Jan z P. knížeti Lehnickému o pomoci proti Turkům 9c. Z Pardubic 1543, 21. čna Jan z P. Sedlnickému a kancléři, o soudu ve Vratislavi c Z Pardubic 1543, 23. čna Jan z P. biskupu Vratislavskómu, że nemiże pfijeti na snóm . Na Pardubicích 1543, 23. čna Jan z P. pokladníku slezskému o vyměření berně Na Pardubicích 1543, 23. čna Jan z Pernšteina doktoru Adolfovi o zaplacení služby . Na Pardubicích 1543, 23. čna Jan z P. Fridrichovi Lehnickému, že nepřijede na sněm Z Pardubic 1543, 6. čce Jan z P. kníž. Václavu Těšínskému o sjezdu rytířstva a měst Na Pardubicích 1543, 24. čce Jan z P. knížatům Minsterberským o Jeronyma mincmistra 183 Z Pardubic 1543, 24. čce Jan z Pernšteina knížetí Lehnickému o nebezpečí tureckém Z Pardubic 1543, 24. čce Jan z P. Mauriciu Saskému o statku bratra svého Vojtěcha Z Pardubic 1543, 24. čce Jan z P. nabízí panu Krakovskému k prodeji Kladsko . 162 . 163 . 163 . 164 . 169 . 171 . 174 . 177 . 178 179 . 180 . 181 . 181 . 182 ‚ 183 . 184 . 185 Z Pernšteina 1543, 28. čce Jan z Pernšteina Václavu Těšínskému o nebezpečí tureckém 185 Z Brna 1543, 8. srp. Jan z Pernšteina žádá Bonara, aby jej založil 5106 zlatými . Z Pernšteina 1543, 12. srp. Jan z Pernšteina Václavu Těšínskémů o Pavla Zvěřinu Archiv Český XX. 72 . 187 . 187
Strana 570
570 Rejstřík písemností. Strana 301. Z Pernšteina 1543, 14. srp. Jan z Pernšteina Janovi Oderskému o dluh 4000 zl. . . . 190 . . . 190 302. Z Pardubic 1543, 28. srp. Jan z P. poslům Těšínským o věcech tohoto knížectví 303. Z Pardubic 1543, 29. srp. Jan z P. Václavu Těšínskému o odpovědi pánům a rytířům . 195 304. Z Pardubic 1543, 10. září Jan z Pernšteina Janovi Sedlnickému o splav u Fryštátu . . 196 305. Z Pardubic 1543, 10. září Jan z P. Václavu Těšínskému o výpravě válečné . . . . . . 197 306. Z Pardubic 1543, 11. září Jan z Pernšteina táže se biskupa Vratislavského o čas soudu . 197 14. září Jan z P. biskupu Vratislavskému o Jiříka Štilfrida v Neurodě . 198 307. Z Pardubic 1543, 308. Z Pardubic 1543, 14. září Jan z Pernšt. bratřím Buchtům z Otmuta o zaplacení dluhu . 198 309. Z Pardubic 1543, 15. září Jan z Pernšteina kníž. Václavu Těšínskému o válečnou výpravu . 199 310. Z Pardubic 1543, 16. září Jan z Pernšteina Matějovi Laznickému o tažení válečném . . 199 311. Z Pardubic 1543, 19. září Jan z Pernšteina kancléři Těšínskému o soudu ve Vratislavi . 200 312. Z Pardubic 1543, 19. září Jan z Pernšteina Janovi Oderskému o složení povinných peněz . 200 313. Z Pardubic 1543, 19. září Jan z Pernšteina Janovi a Štěpánovi Bruntálským o sečkání dluhu . 201 314. Z Pardubic 1543, 20. září Jan z Pernšteina Janu Čeplovi o příjezdu svém na Moravu oc . 201 315. Z Pardubic 1543, 22. září Jan z P. kníž. Václavu Těšínskému o výpravě válečné . . . 202 204 316. Z Pardubic 1543, 22. září Jan. z P. kníž. Václavu Těšínskému o omluvě u krále . . . 25. září Jan z Pernšteina Janovi Bruntálskému o sečkání peněz . . . 205 317. Z Pardubic 1543, 26. září Jan z Pernšteina Matěji Laznickému o službě na 200 jízdných . 205 318. Z Pardubic 1543, 319. Z Pardubic 1543, 26. září Jan z P. Bobrovnickému a jiným Kozákům o výpravě válečné . 205 320. Z Pardubic 1543, 27. září Jan z P. Janu Čeplovi o jízdě na Moravu a sečkání peněz . 206 321. Z Pardubic 1543, 27. září Jan z Pernšteina Franci Švejnochovi o sečkání poněz . . . . . 207 . . . . . 322. Z Pardubic 1543. 6. října Jan z Pernšteina Bedřichu Cetrysovi o sečkání dluhu. . 207 323. Z Pardubic 1543, 6. října Jan z Pernšteina paní Cetrysové o posečkání dluhu . . . 207 324. Z Pardubic 1543, 7. října Jan z Pernšteina biskupu Vratislavskému o Jiříka Štilfrida . 207 325. Z Pardubic 1543, 8. říj. Jan z Pernšteina Janovi Čeplovi o sečkání peněz . . . . 208 326. Z Pardubic 1543, 8. říj. Jan z Pernšt. Janovi Posadovskému o přímluvu u Fr. Švejnochy 208 209 327. Z Pardubic 1543, 12. říj. Jan z Pernšteina Janovi Sedlnickému o sněmu v Nise . . . . 328. Z Pardubic 1543, 16. říj. Jan z P. biskupu Vratislavskému o českém a moravském sněmu 209 210 329. Z Pardubic 1543, 16. řij. Jan z P. Martinovi Ježovi o vypravení jeho na vojnu . . . . 330. Z Pardubic 1543, 17. říj. Jan z Pernšteina Janovi Bruntálskému o rukojemství . . . . 211 17. říj. Jan z Pernšteina Janu Čeplovi o peněžních věcech oc . . . . 211 331. Z Pardubic 1543, 332. Z Pardubic 1543, 29. říj. Jan z Pernšteina Janu Čeplovi o přijezdu svém na Moravu . 213 . . . 213 333. Z Pardubic 1543, 29. říj. Jan z Pernšteina Janu Vrkočovi o sečkání dluhu . . . 334. Z Pardubic 1543, 30. říj. Jan z P. Václavu Těšínskému o vyslání na sněm slezský .. . 213 335. Z Pardubic 1543, 30. říj. Jan z P. dceři své kněžně Marii o příjezdu svém na Moravu 214 336. Z Pardubic 1543, 30. říj. Jan z P. biskupu Vratislavskému, že vyšle na sněm Longa . . 214 337. Z Pardubic 1543, 31. říj. Jan z P. Václavu Tvorkovskému o rukojemství . . . . . . 215 338. — 1543, 2. list. Jan z Pernšteina žádá Bystřických o posečkání dluhu . . . . . . 215 339. Z Smiřic 1543, 7 list. Jan z P. biskupu Vratislavskému o dluh bratřím Buchtovým . . 215 . 340. Z Smiřic 1543, 7. list. Jan z P. bratřím Buchtům o zaplacení dluhu * . . . 216 216 341. Z Smiřic 1543, 7. list. Jan z P. Václavu Těšínskému o záležitosti Pavla Zvěřiny . . . 342. Z Smiřic 1543, 7. list. Jan z P. Janu Čeplovi o svých těžkostech peněžních . . . . . 217 343. Z Pardubic 1543, 25. list. Jan z P. pánům a rytířům Těšínským o sbírce z poddaných 218 344. V Praze 1543, 4. pros. Jan z P. doktora Longa propouští ze služby . . . . . . . . 219 345. Z Prahy 1543, 15. pros. Jan z P. Janu Sedlnickému o zahájení sněmu v Praze . . . . 219 346. Na Tovačově 1544, 30. kv. Jan z P. Půtovi z Ludanic, že nemůže býti kmotrem jeho dceři 220 347. Ve Vídni 1544, 2. září Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby zaplatil Barboře z Koldic . 220 348. V Praze 1544, 19. říj. Ferdinand Janovi z Pernšteina o bratry Reichenbachy . 221 . . . 349. Na Tovačově 1544, 26. list. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic o rukojemství . . . . 221 350. Ve Vídni 1544, 26. pros. Ferdinand Janovi z Pernšteina o vyjednávání některých potřeb . . . . 221 351. V Praze 1545, 16. ún. král Janovi z Pernšteina o právní pomoci Anně z Brna. 221 . . . 222 352. V Praze 1545, 20. ún. král Janovi z P. o právní pomoci manželce Adama Kotlinského 353. V Praze 1545, 22. ún. král Janovi z Pernšteina o vyloupení kláštera Kladského . . . . 222
570 Rejstřík písemností. Strana 301. Z Pernšteina 1543, 14. srp. Jan z Pernšteina Janovi Oderskému o dluh 4000 zl. . . . 190 . . . 190 302. Z Pardubic 1543, 28. srp. Jan z P. poslům Těšínským o věcech tohoto knížectví 303. Z Pardubic 1543, 29. srp. Jan z P. Václavu Těšínskému o odpovědi pánům a rytířům . 195 304. Z Pardubic 1543, 10. září Jan z Pernšteina Janovi Sedlnickému o splav u Fryštátu . . 196 305. Z Pardubic 1543, 10. září Jan z P. Václavu Těšínskému o výpravě válečné . . . . . . 197 306. Z Pardubic 1543, 11. září Jan z Pernšteina táže se biskupa Vratislavského o čas soudu . 197 14. září Jan z P. biskupu Vratislavskému o Jiříka Štilfrida v Neurodě . 198 307. Z Pardubic 1543, 308. Z Pardubic 1543, 14. září Jan z Pernšt. bratřím Buchtům z Otmuta o zaplacení dluhu . 198 309. Z Pardubic 1543, 15. září Jan z Pernšteina kníž. Václavu Těšínskému o válečnou výpravu . 199 310. Z Pardubic 1543, 16. září Jan z Pernšteina Matějovi Laznickému o tažení válečném . . 199 311. Z Pardubic 1543, 19. září Jan z Pernšteina kancléři Těšínskému o soudu ve Vratislavi . 200 312. Z Pardubic 1543, 19. září Jan z Pernšteina Janovi Oderskému o složení povinných peněz . 200 313. Z Pardubic 1543, 19. září Jan z Pernšteina Janovi a Štěpánovi Bruntálským o sečkání dluhu . 201 314. Z Pardubic 1543, 20. září Jan z Pernšteina Janu Čeplovi o příjezdu svém na Moravu oc . 201 315. Z Pardubic 1543, 22. září Jan z P. kníž. Václavu Těšínskému o výpravě válečné . . . 202 204 316. Z Pardubic 1543, 22. září Jan. z P. kníž. Václavu Těšínskému o omluvě u krále . . . 25. září Jan z Pernšteina Janovi Bruntálskému o sečkání peněz . . . 205 317. Z Pardubic 1543, 26. září Jan z Pernšteina Matěji Laznickému o službě na 200 jízdných . 205 318. Z Pardubic 1543, 319. Z Pardubic 1543, 26. září Jan z P. Bobrovnickému a jiným Kozákům o výpravě válečné . 205 320. Z Pardubic 1543, 27. září Jan z P. Janu Čeplovi o jízdě na Moravu a sečkání peněz . 206 321. Z Pardubic 1543, 27. září Jan z Pernšteina Franci Švejnochovi o sečkání poněz . . . . . 207 . . . . . 322. Z Pardubic 1543. 6. října Jan z Pernšteina Bedřichu Cetrysovi o sečkání dluhu. . 207 323. Z Pardubic 1543, 6. října Jan z Pernšteina paní Cetrysové o posečkání dluhu . . . 207 324. Z Pardubic 1543, 7. října Jan z Pernšteina biskupu Vratislavskému o Jiříka Štilfrida . 207 325. Z Pardubic 1543, 8. říj. Jan z Pernšteina Janovi Čeplovi o sečkání peněz . . . . 208 326. Z Pardubic 1543, 8. říj. Jan z Pernšt. Janovi Posadovskému o přímluvu u Fr. Švejnochy 208 209 327. Z Pardubic 1543, 12. říj. Jan z Pernšteina Janovi Sedlnickému o sněmu v Nise . . . . 328. Z Pardubic 1543, 16. říj. Jan z P. biskupu Vratislavskému o českém a moravském sněmu 209 210 329. Z Pardubic 1543, 16. řij. Jan z P. Martinovi Ježovi o vypravení jeho na vojnu . . . . 330. Z Pardubic 1543, 17. říj. Jan z Pernšteina Janovi Bruntálskému o rukojemství . . . . 211 17. říj. Jan z Pernšteina Janu Čeplovi o peněžních věcech oc . . . . 211 331. Z Pardubic 1543, 332. Z Pardubic 1543, 29. říj. Jan z Pernšteina Janu Čeplovi o přijezdu svém na Moravu . 213 . . . 213 333. Z Pardubic 1543, 29. říj. Jan z Pernšteina Janu Vrkočovi o sečkání dluhu . . . 334. Z Pardubic 1543, 30. říj. Jan z P. Václavu Těšínskému o vyslání na sněm slezský .. . 213 335. Z Pardubic 1543, 30. říj. Jan z P. dceři své kněžně Marii o příjezdu svém na Moravu 214 336. Z Pardubic 1543, 30. říj. Jan z P. biskupu Vratislavskému, že vyšle na sněm Longa . . 214 337. Z Pardubic 1543, 31. říj. Jan z P. Václavu Tvorkovskému o rukojemství . . . . . . 215 338. — 1543, 2. list. Jan z Pernšteina žádá Bystřických o posečkání dluhu . . . . . . 215 339. Z Smiřic 1543, 7 list. Jan z P. biskupu Vratislavskému o dluh bratřím Buchtovým . . 215 . 340. Z Smiřic 1543, 7. list. Jan z P. bratřím Buchtům o zaplacení dluhu * . . . 216 216 341. Z Smiřic 1543, 7. list. Jan z P. Václavu Těšínskému o záležitosti Pavla Zvěřiny . . . 342. Z Smiřic 1543, 7. list. Jan z P. Janu Čeplovi o svých těžkostech peněžních . . . . . 217 343. Z Pardubic 1543, 25. list. Jan z P. pánům a rytířům Těšínským o sbírce z poddaných 218 344. V Praze 1543, 4. pros. Jan z P. doktora Longa propouští ze služby . . . . . . . . 219 345. Z Prahy 1543, 15. pros. Jan z P. Janu Sedlnickému o zahájení sněmu v Praze . . . . 219 346. Na Tovačově 1544, 30. kv. Jan z P. Půtovi z Ludanic, že nemůže býti kmotrem jeho dceři 220 347. Ve Vídni 1544, 2. září Ferdinand Janovi z Pernšteina, aby zaplatil Barboře z Koldic . 220 348. V Praze 1544, 19. říj. Ferdinand Janovi z Pernšteina o bratry Reichenbachy . 221 . . . 349. Na Tovačově 1544, 26. list. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic o rukojemství . . . . 221 350. Ve Vídni 1544, 26. pros. Ferdinand Janovi z Pernšteina o vyjednávání některých potřeb . . . . 221 351. V Praze 1545, 16. ún. král Janovi z Pernšteina o právní pomoci Anně z Brna. 221 . . . 222 352. V Praze 1545, 20. ún. král Janovi z P. o právní pomoci manželce Adama Kotlinského 353. V Praze 1545, 22. ún. král Janovi z Pernšteina o vyloupení kláštera Kladského . . . . 222
Strana 571
A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina z let 1509—1548. 571. Strana 354. V Praze 1545, 24. ún. král Janovi z P. o bludné kněze v Kladsku a v Habelšverdě . . 223 355. Na Tovačově 1545, 24. dub. Jan z P. projevuje Půtovi z Ludanic soustrast nad onemocněním 223 356. Na Tovačově 1545, 5. kv. Jan z P. zve Půtu z Ludanic s manželkou jeho na Hranice . 224 357. Ve Wormsu 1545, 6. kv. král posílá Jana z P. a jiné s instrukcí na sněm do Brna . . 224 358. Na Tovačově 1545, 23. kv. Jan z Pernšteina žádá Půtu z Ludanic o rukojemství . . . . . . 224 359. Na Pardubicích 1545, 29. čce Jan z Pernšteina mnoha pánům o dítky po své smrti . . 224 360. Na Pardubicích 1545, 29. čce Jan z Pernšteina synům svým v příčině kšaftu . . . . . 226 361. — 1545, 12. srp. Jan z Pernšteina píše Staroměstským o uschování svého kšaftu . . . 227 362. V Prostějově 1545, 29. srp. Jan z Pernšt. Hendrychovi z Švamberka o přitisknutí pečeti 228 363. V Praze 1545, 15. září král Janovi z Pernšteina v příčině zastavení Kladska . . . . . 229 364. V Praze 1545, 21. září král biskupu Vratislavskému o Jana z Pernšteina . . . . . . . . 229 . . 365. — 1545, 21. září král Janovi z Pernšteina o Jiříka Štilfrida a zrušení cla . . . . . 229 366. Na Tovačově 1545, 13. řij. Jan z P. Pardubským o Jana Černého a Václava Smolíka . 230 367. Na Tovačově 1545, 24. řijna Jan z Pernšteina zve Půtu z Ludanic k obědu . . . . . 230 368. Na Pardubicích 1545, 20. list. Jan z Pernšt. Půtovi z Ludanic o švagrové jeho Mandaleně . 230 369. Ve Vídni 1545, 20. list. král Janovi z Pernšteina stran berně z Kladska . . . . . . . 231 370. Ve Vídni 1545, 30. list. král Janovi z Pernšteina o při jeho s Lavskými . . . . . . 231 371. Ve Vídni 1545, 21. pros. král Janovi z Pernšteina o sporu jeho s Johankou z Rychnova . 232 372. Ve Vídni 1545, 22. pros. král dává zvídati o jednání Jana z Pernšteina . . . 232 . . 373. V Jičíně 1545, 23. pros. Jan z Pernšteina Bystřickým o lidi z panství Svojanovského . 233 374. [1545] Jan z Pernšteina Hendrychovi z Švamberka dává dva drejlinky vína . . . . . 233 . 375. Ve Vídni 1546, 9. led. král Janovi z Pernšteina o bezpráví na klášteře Tišnovském . . 233 376. — 1546, 30. led. král Janovi z Pernšteina v příčině rozepře jeho s Lavskými . . . . 234 377. Ve Vídni 1546, 30. led. král svým kommissařům o při Jana z Pernšteina s Lavskými . . . . . 234 378. Na Prešpurku 1546, 20. ún. král Janovi z Pernšteina o hledání soli . . 234 . . . . 379. Ve Vídni 1546, 10. bř. král Janovi z Pernšteina o při jeho s klášterem Tišnovským . . 235 380. Na Tovačově 1546, 21. bř. Jan z Pernšteina zve k sobě Půtu z Ludanic na večeři . . . 235 381. Na Tovačově 1546, 16. dub. Jan z Pernšteina Nosislavským o stavení rozpustilostí . . . 236 382. Ve Vratislavi 1546, 17. dub. král obesílá Jana z Pernšteina k soudu do Olomouce . . . 237 383. Na Tovačově 1546, 18. dub. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic o Viléma Trčku . . . 237 384. Na Rokytnici 1546, 18. dub. Půta z Ludanic Janovi z Pernšteina o Viléma Trčku . . . 237 385. — 1546, 7. kv. král Janovi z Pernšt., aby dopomohl Markétě Donátové k spravedlnosti . 238 386. — 1546, 7. kv. král Janovi z Pernšteina o stížnosti rychtáře Kryštofa Nidrfurera . . 238 387. Ve Vratislavi 1546, 16. kv. král Janovi z Pernšteina o odpuštění třicátku z volů . . . 238 388. V Řezně 1546, 12. června král Janovi z Pernšteina o půhonu na Jiříka Žabku z Limberka . 239 389. — 1546, 16. června král Janovi z Pernšteina a jiným o roku s Petrem Mrakšem . . . 240 390. V Řezně 1546, 14. července král Janovi z Pernšteina o sporu s Lavskými . . . . . . 240 391. V Praze 1546, 9. srpna král Adamovi z Šternberka a Janu z P. o rok s Vilémem Trčkou . 241 392. V Praze 1546, 20. srpna král Janovi z Pernšteina o jeho sporu s Lavskými . . . . . 241 393. V Praze 1546, 27. srp. král Janovi z Pernšteina a jiným o při jejich s Petrem Mrakšem . . . . 241 394. V Praze 1546, 28. srp. král některá města česká a pány žádá o děla a prach . . . . . 242 395. V Praze. 1546, 2. září král Bohunce z Pernšteina o statek Světlík . . . . 243 . 396. — 1546, 13. září král Janovi z Pernšteina a Adamovi z Šternberka o rok s Vilémem Trčkou . . 243 397. Na Pardubicích 1546, 1. října Jan z Pernšteina Hendrychu z Švamberka o polním tažení . 243 398. Na Pardubicích 1546, 6. říj. Jan z Pernšteina Hendrychovi z Švamberka o paní Anně . 244 245 399. V Praze 1546, 13. října král Janovi z Pernšteina o dluh jeho bratřím Buchtům . . . 400. Na Pardubicích 1546, 22. října Jan z P. Pardubským o osazování se poddaných v městě . 245 401. V Praze 1546, 25. říj. král pánům a rytířům českým o ponechání lidu v poli . . . . . 246 402. V Praze 1546, 28. říj. král Janovi z Pernšteina o komendora v Kladsku . . . . . . . 248 403. V Praze 1546, 2. list. král Janovi z Pernšteina o lid zbrojný v poli . . . . . . . . . 248 404. V Praze 1546, 18. list. král Janovi z Pernšteina o komendora v Kladsku . . . . . . 248 405. V Praze 1546, 27. list. král povolává k sobě na hrad Pražský 15 českých šlechticův . . 249 406. Ve Vídni 1546, 30. pros. král Janovi z Pernšteina o poddaného Martina Perničku . . . 249 72*
A. XXXII. Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina z let 1509—1548. 571. Strana 354. V Praze 1545, 24. ún. král Janovi z P. o bludné kněze v Kladsku a v Habelšverdě . . 223 355. Na Tovačově 1545, 24. dub. Jan z P. projevuje Půtovi z Ludanic soustrast nad onemocněním 223 356. Na Tovačově 1545, 5. kv. Jan z P. zve Půtu z Ludanic s manželkou jeho na Hranice . 224 357. Ve Wormsu 1545, 6. kv. král posílá Jana z P. a jiné s instrukcí na sněm do Brna . . 224 358. Na Tovačově 1545, 23. kv. Jan z Pernšteina žádá Půtu z Ludanic o rukojemství . . . . . . 224 359. Na Pardubicích 1545, 29. čce Jan z Pernšteina mnoha pánům o dítky po své smrti . . 224 360. Na Pardubicích 1545, 29. čce Jan z Pernšteina synům svým v příčině kšaftu . . . . . 226 361. — 1545, 12. srp. Jan z Pernšteina píše Staroměstským o uschování svého kšaftu . . . 227 362. V Prostějově 1545, 29. srp. Jan z Pernšt. Hendrychovi z Švamberka o přitisknutí pečeti 228 363. V Praze 1545, 15. září král Janovi z Pernšteina v příčině zastavení Kladska . . . . . 229 364. V Praze 1545, 21. září král biskupu Vratislavskému o Jana z Pernšteina . . . . . . . . 229 . . 365. — 1545, 21. září král Janovi z Pernšteina o Jiříka Štilfrida a zrušení cla . . . . . 229 366. Na Tovačově 1545, 13. řij. Jan z P. Pardubským o Jana Černého a Václava Smolíka . 230 367. Na Tovačově 1545, 24. řijna Jan z Pernšteina zve Půtu z Ludanic k obědu . . . . . 230 368. Na Pardubicích 1545, 20. list. Jan z Pernšt. Půtovi z Ludanic o švagrové jeho Mandaleně . 230 369. Ve Vídni 1545, 20. list. král Janovi z Pernšteina stran berně z Kladska . . . . . . . 231 370. Ve Vídni 1545, 30. list. král Janovi z Pernšteina o při jeho s Lavskými . . . . . . 231 371. Ve Vídni 1545, 21. pros. král Janovi z Pernšteina o sporu jeho s Johankou z Rychnova . 232 372. Ve Vídni 1545, 22. pros. král dává zvídati o jednání Jana z Pernšteina . . . 232 . . 373. V Jičíně 1545, 23. pros. Jan z Pernšteina Bystřickým o lidi z panství Svojanovského . 233 374. [1545] Jan z Pernšteina Hendrychovi z Švamberka dává dva drejlinky vína . . . . . 233 . 375. Ve Vídni 1546, 9. led. král Janovi z Pernšteina o bezpráví na klášteře Tišnovském . . 233 376. — 1546, 30. led. král Janovi z Pernšteina v příčině rozepře jeho s Lavskými . . . . 234 377. Ve Vídni 1546, 30. led. král svým kommissařům o při Jana z Pernšteina s Lavskými . . . . . 234 378. Na Prešpurku 1546, 20. ún. král Janovi z Pernšteina o hledání soli . . 234 . . . . 379. Ve Vídni 1546, 10. bř. král Janovi z Pernšteina o při jeho s klášterem Tišnovským . . 235 380. Na Tovačově 1546, 21. bř. Jan z Pernšteina zve k sobě Půtu z Ludanic na večeři . . . 235 381. Na Tovačově 1546, 16. dub. Jan z Pernšteina Nosislavským o stavení rozpustilostí . . . 236 382. Ve Vratislavi 1546, 17. dub. král obesílá Jana z Pernšteina k soudu do Olomouce . . . 237 383. Na Tovačově 1546, 18. dub. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic o Viléma Trčku . . . 237 384. Na Rokytnici 1546, 18. dub. Půta z Ludanic Janovi z Pernšteina o Viléma Trčku . . . 237 385. — 1546, 7. kv. král Janovi z Pernšt., aby dopomohl Markétě Donátové k spravedlnosti . 238 386. — 1546, 7. kv. král Janovi z Pernšteina o stížnosti rychtáře Kryštofa Nidrfurera . . 238 387. Ve Vratislavi 1546, 16. kv. král Janovi z Pernšteina o odpuštění třicátku z volů . . . 238 388. V Řezně 1546, 12. června král Janovi z Pernšteina o půhonu na Jiříka Žabku z Limberka . 239 389. — 1546, 16. června král Janovi z Pernšteina a jiným o roku s Petrem Mrakšem . . . 240 390. V Řezně 1546, 14. července král Janovi z Pernšteina o sporu s Lavskými . . . . . . 240 391. V Praze 1546, 9. srpna král Adamovi z Šternberka a Janu z P. o rok s Vilémem Trčkou . 241 392. V Praze 1546, 20. srpna král Janovi z Pernšteina o jeho sporu s Lavskými . . . . . 241 393. V Praze 1546, 27. srp. král Janovi z Pernšteina a jiným o při jejich s Petrem Mrakšem . . . . 241 394. V Praze 1546, 28. srp. král některá města česká a pány žádá o děla a prach . . . . . 242 395. V Praze. 1546, 2. září král Bohunce z Pernšteina o statek Světlík . . . . 243 . 396. — 1546, 13. září král Janovi z Pernšteina a Adamovi z Šternberka o rok s Vilémem Trčkou . . 243 397. Na Pardubicích 1546, 1. října Jan z Pernšteina Hendrychu z Švamberka o polním tažení . 243 398. Na Pardubicích 1546, 6. říj. Jan z Pernšteina Hendrychovi z Švamberka o paní Anně . 244 245 399. V Praze 1546, 13. října král Janovi z Pernšteina o dluh jeho bratřím Buchtům . . . 400. Na Pardubicích 1546, 22. října Jan z P. Pardubským o osazování se poddaných v městě . 245 401. V Praze 1546, 25. říj. král pánům a rytířům českým o ponechání lidu v poli . . . . . 246 402. V Praze 1546, 28. říj. král Janovi z Pernšteina o komendora v Kladsku . . . . . . . 248 403. V Praze 1546, 2. list. král Janovi z Pernšteina o lid zbrojný v poli . . . . . . . . . 248 404. V Praze 1546, 18. list. král Janovi z Pernšteina o komendora v Kladsku . . . . . . 248 405. V Praze 1546, 27. list. král povolává k sobě na hrad Pražský 15 českých šlechticův . . 249 406. Ve Vídni 1546, 30. pros. král Janovi z Pernšteina o poddaného Martina Perničku . . . 249 72*
Strana 572
572 Rejstřík písemností. Strana 407. V Praze 1547, 5. ledna král pánům a rytířům o vypravení vojska do pole . . . . 250 408. V Praze 1547, 7. led. král Janovi z P. a Adamovi z Šternberka o Viléma Trčku .. 251 409. V Praze 1547, 28. led. král Janovi z Pernšteina o spor jeho s Lavskými . 251 . . . . 410. V Praze 1547, 31. led. král Janovi z Pernšteina o vypraveni lidu zbrojného . . . . 252 411. Na Mezeříčí 1547, 7. ún. Jan z Pernštena Pardubským, že chce opatřiti je novým knězem . 252 412. V Litoměřicích 1547, 12. ún. král Ferdinand Janovi z Pernšteina o bratry Čely . . 252 413. V Ústí 1547, 20. ún. král Janovi z Pernšteina o peníze slíbené na místě lidu zbrojného 252 414. — 1547, 15. bř. král Janovi z Pernšteina o doplatek slíbených peněz . . . . . . 253 . 415. Na Rosicích 1547, 26. bř. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic o své nemoci oc . . . . 253 416. V Chebu 1547, 9. dub. král Janovi z Pernšteina o dluh kníž. Václavu Těšínskému . . . 253 417. Ve Werdu 1547, 17. dub. král Janovi z Pernšteina, aby se nedával ve spolky proti němu . 254 418. V Litoměřicích 1547, 7. června král Janovi z Pernšteina o dalším jeho chování se . . . 254 419. V Pardubicích 1547, 11. čna Jan z Pernšteina pánu z Švamberka o vyjednávání se stavy českými . 255 420. V Litoměřicích 1547, 17. června král varuje Jana z P., aby neúčastnil se sjezdu v Praze . 255 421. V Litoměřicích 1547, 20. června král Janovi z P., že povoluje sjezd v Pardubicích . . . 255 422. V Praze 1547, 9. čce král píše mnohým, aby nepomáhali městům Pražským . . . . . . 256 423. V Praze 1547, 9. čce král očekává od Jana z Pernšteina, že mu zůstane věrným . . . . 257 424. V Praze 1547, 9. čce král Janovi z Pernšteina o rozšiřovaných pomluvách . . . . . . 258 425. Na Pardubicích 1547, 16. čce Jan z Pernšteina žádá Půtu z Ludanic o rukojemství . . . . . . 259 426. V Pardubicích 1547, 23. čce Jan z Pernšteina Třebíčským o desátek kněžský . . . . . 259 427. V Praze 1547, 5. srp. král Janovi z Pernšteina o knížeti Těšínském . . . . . . . . 259 428. V Praze 1547, 25 září král Janovi z P. o právní pomoc Kryštofovi Šolcovi . . . . . 260 429. V Praze 1547, 26. září král Janovi z Pernšteina o syna jeho Jaroslava . . . . . . . 260 430. V Praze 1547, 8. říj. král Janovi z P. o důchody komendorství v Kladsku . . . . . . 260 431. V Praze 1547, 10. říj. král Janovi z P. o hejtmanu kraje Chrudimského . . . . . . 261 432. Na Pardubicích 1547, 17. řij. Jan z P. děkuje Půtovi z Ludanic za rukojemství . . . 261 433. Na Pardubicích 1547, 7. pros. Jan z P. Pardubským o spor žen s Jindřichem 262 . 262 434. Na Prostějově 1547, 26. pros. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic o rukojemství . 435. — 1547 Jan z P. Bratřím v Pardubicích, aby zachovali se dle mandátu králova 262 . 436. — 1548 Jan z P. Pardubským o městské záležitosti . . . . . . . . . . . 263 . 437. V Augšpurku 1548, 29. ún. král Janovi z P. o náhradu Lavským . . . . . 265 . . . . 438. Na Meziříčí 1548, 7. bř. Jan z P. žádá Hendrycha z Švamberka o zastupování . . . . 267 439. V Augšpurku 1548, 22. bř. král Janovi z P. o nejmladšího syna . . . . . . 268 440. V Augšpurce 1548, 4. dub. král Tetaurovi, že přijal Vojtěcha z Pernšteina za dvořenína . . . . 268 441. V Augšpurku 1548, 3. kv. král Janovi z Pernšteina o sporu s Lavskými . . . 268 . . . . 442. Na Pardubicích 1548, 10. kv. Jan z Pernšteina Pardubským o dobytku . . . . . . . 269 443. V Augšpurku 1548, 17. kv. král Janovi z Pernšteina o synu jeho Jaroslavu . . . . . . 271 271 444. Na Pardubicích 1548, 25. kv. Jan z Pernšteina Pardubským o koupenou louku . . 445. Na Pardubicích 1548, 1. čna Jan z Pernšteina Pardubským o dům prodaný Albrechtovi . 271 446. V Litomyšli 1548, 8. čna Jan z Pernšteina Pardubským o přidání krčem . . . . . . . 272 447. Na Tovačově 1548, 21. čna Jan z Pernšteina Pardubským o pasení dobytka . . . . . 272 448. Na Tovačově 1548, 21. čna Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic o půjčku peněz.. . . 273 449. Na Tovačově 1548, 25. čna Jan z P. Pardubským, aby před paliči na pozoru se měli . 273 450. Ve Vídni 1548, 29. čce král Janovi z Pernšteina o sporu s Lavskými . . . 273 451. Ve Vídni 1548, 10. srp. král Janovi z Pernšteina o právní pomoc vdově Anně v Brně . 274 452. Na Prostějově 1548, 16. srp. Jan z Pernšteina Pardubským o svědomí jeho služebníků . 274 453. Ve Vídni 1548, 3. září král Janovi z Pernšteina o uvězněné poddané z Rakous . . . . 275 A. XXXII. b. Dodatky k dopisům Jana a Vojtěcha z Pernšteina. Vydává František Dvorský. 454. Na Krumlově 1514, 10. dub. Petr z Rosenberka Krištoforovi z Švamberka o novém hofmistru . . . 526 455. V Praze 1516, 28. kv. nejv. úředníci stavům kraje Práchenského o sjezd do Benešova . . . . . . . 526 456. V Pardubicích 1520, 1. ún. Vilém z Pernšteina Bejchorskému o službách synu Vojtěchu . . . . . . 526
572 Rejstřík písemností. Strana 407. V Praze 1547, 5. ledna král pánům a rytířům o vypravení vojska do pole . . . . 250 408. V Praze 1547, 7. led. král Janovi z P. a Adamovi z Šternberka o Viléma Trčku .. 251 409. V Praze 1547, 28. led. král Janovi z Pernšteina o spor jeho s Lavskými . 251 . . . . 410. V Praze 1547, 31. led. král Janovi z Pernšteina o vypraveni lidu zbrojného . . . . 252 411. Na Mezeříčí 1547, 7. ún. Jan z Pernštena Pardubským, že chce opatřiti je novým knězem . 252 412. V Litoměřicích 1547, 12. ún. král Ferdinand Janovi z Pernšteina o bratry Čely . . 252 413. V Ústí 1547, 20. ún. král Janovi z Pernšteina o peníze slíbené na místě lidu zbrojného 252 414. — 1547, 15. bř. král Janovi z Pernšteina o doplatek slíbených peněz . . . . . . 253 . 415. Na Rosicích 1547, 26. bř. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic o své nemoci oc . . . . 253 416. V Chebu 1547, 9. dub. král Janovi z Pernšteina o dluh kníž. Václavu Těšínskému . . . 253 417. Ve Werdu 1547, 17. dub. král Janovi z Pernšteina, aby se nedával ve spolky proti němu . 254 418. V Litoměřicích 1547, 7. června král Janovi z Pernšteina o dalším jeho chování se . . . 254 419. V Pardubicích 1547, 11. čna Jan z Pernšteina pánu z Švamberka o vyjednávání se stavy českými . 255 420. V Litoměřicích 1547, 17. června král varuje Jana z P., aby neúčastnil se sjezdu v Praze . 255 421. V Litoměřicích 1547, 20. června král Janovi z P., že povoluje sjezd v Pardubicích . . . 255 422. V Praze 1547, 9. čce král píše mnohým, aby nepomáhali městům Pražským . . . . . . 256 423. V Praze 1547, 9. čce král očekává od Jana z Pernšteina, že mu zůstane věrným . . . . 257 424. V Praze 1547, 9. čce král Janovi z Pernšteina o rozšiřovaných pomluvách . . . . . . 258 425. Na Pardubicích 1547, 16. čce Jan z Pernšteina žádá Půtu z Ludanic o rukojemství . . . . . . 259 426. V Pardubicích 1547, 23. čce Jan z Pernšteina Třebíčským o desátek kněžský . . . . . 259 427. V Praze 1547, 5. srp. král Janovi z Pernšteina o knížeti Těšínském . . . . . . . . 259 428. V Praze 1547, 25 září král Janovi z P. o právní pomoc Kryštofovi Šolcovi . . . . . 260 429. V Praze 1547, 26. září král Janovi z Pernšteina o syna jeho Jaroslava . . . . . . . 260 430. V Praze 1547, 8. říj. král Janovi z P. o důchody komendorství v Kladsku . . . . . . 260 431. V Praze 1547, 10. říj. král Janovi z P. o hejtmanu kraje Chrudimského . . . . . . 261 432. Na Pardubicích 1547, 17. řij. Jan z P. děkuje Půtovi z Ludanic za rukojemství . . . 261 433. Na Pardubicích 1547, 7. pros. Jan z P. Pardubským o spor žen s Jindřichem 262 . 262 434. Na Prostějově 1547, 26. pros. Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic o rukojemství . 435. — 1547 Jan z P. Bratřím v Pardubicích, aby zachovali se dle mandátu králova 262 . 436. — 1548 Jan z P. Pardubským o městské záležitosti . . . . . . . . . . . 263 . 437. V Augšpurku 1548, 29. ún. král Janovi z P. o náhradu Lavským . . . . . 265 . . . . 438. Na Meziříčí 1548, 7. bř. Jan z P. žádá Hendrycha z Švamberka o zastupování . . . . 267 439. V Augšpurku 1548, 22. bř. král Janovi z P. o nejmladšího syna . . . . . . 268 440. V Augšpurce 1548, 4. dub. král Tetaurovi, že přijal Vojtěcha z Pernšteina za dvořenína . . . . 268 441. V Augšpurku 1548, 3. kv. král Janovi z Pernšteina o sporu s Lavskými . . . 268 . . . . 442. Na Pardubicích 1548, 10. kv. Jan z Pernšteina Pardubským o dobytku . . . . . . . 269 443. V Augšpurku 1548, 17. kv. král Janovi z Pernšteina o synu jeho Jaroslavu . . . . . . 271 271 444. Na Pardubicích 1548, 25. kv. Jan z Pernšteina Pardubským o koupenou louku . . 445. Na Pardubicích 1548, 1. čna Jan z Pernšteina Pardubským o dům prodaný Albrechtovi . 271 446. V Litomyšli 1548, 8. čna Jan z Pernšteina Pardubským o přidání krčem . . . . . . . 272 447. Na Tovačově 1548, 21. čna Jan z Pernšteina Pardubským o pasení dobytka . . . . . 272 448. Na Tovačově 1548, 21. čna Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic o půjčku peněz.. . . 273 449. Na Tovačově 1548, 25. čna Jan z P. Pardubským, aby před paliči na pozoru se měli . 273 450. Ve Vídni 1548, 29. čce král Janovi z Pernšteina o sporu s Lavskými . . . 273 451. Ve Vídni 1548, 10. srp. král Janovi z Pernšteina o právní pomoc vdově Anně v Brně . 274 452. Na Prostějově 1548, 16. srp. Jan z Pernšteina Pardubským o svědomí jeho služebníků . 274 453. Ve Vídni 1548, 3. září král Janovi z Pernšteina o uvězněné poddané z Rakous . . . . 275 A. XXXII. b. Dodatky k dopisům Jana a Vojtěcha z Pernšteina. Vydává František Dvorský. 454. Na Krumlově 1514, 10. dub. Petr z Rosenberka Krištoforovi z Švamberka o novém hofmistru . . . 526 455. V Praze 1516, 28. kv. nejv. úředníci stavům kraje Práchenského o sjezd do Benešova . . . . . . . 526 456. V Pardubicích 1520, 1. ún. Vilém z Pernšteina Bejchorskému o službách synu Vojtěchu . . . . . . 526
Strana 573
A. XXXII. b. Dodatky k dopisům Jana a Vojtěcha z Pernšteina. 573 Strana 457. V Prostějově 1520, 4. října Vilém z Pernšteina Janu Bornemissovi o syna Jana . . . . . . . . 526 458. Na Sýcově 1520, 24. října Zdeněk Lev z Rožm. Petrovi z Rosenberka o Jana z Pernšteina . . . . 526 459. V Hranicích 1520, 10. pros. Vilém z Pernšteina biskupu Vacovskému stran syna Jana . . . . . . . 526 460. Na Budíně 1520, 31. pros. král Ludvík soudcům zemským na Moravě o berni . . . * . . . . . . . 526 461. V Štěkni 1521, 20. pros. Herald z Říčan podává Petrovi z Rosenberka zprávy o sněmu . . . . . . 526 462. — 1522—23 Zdeněk Lev Petrovi z Rosenberka o místo v soudu zemském . . . . . . . . . . 526 — 1523, únor, Zdeněk Lev nejmenovanému o knížatech a pánech u krále . . . . . . . . . . 526 464. 526 Na Budíně 1524, 14. srp. král Ludvík nejmenovanému o Jana z Pernšteina oc . . 465. V Praze 1526, 3. března Zdeněk Lev z Rožm. svému synu o smrti syna Vojtěcha z Pernšteina 527 . . 466. Na Blatné 1526, 13. září Zdeněk Lev Vojtěchovi z Pernšteina, aby do Prahy přijel. . 527 . . . . . * 467. V Praze 1527, 4. července Zdeněk Lev z Rožmitála upomíná stavy o berni . . . . . . 527 468. — 1527, 14. srpna Vojtěch z Pernšteina stavům kraje Bechyňského o Erkuleše Trčku . 527 469. V Praze 1528, 13. dubna Delfin Haugwic Chebským o králi a pánu z Pernšteina . . . . . . 527 „ 527 470. V Praze 1528, 12. pros. Lev z Rožmitála a jiní o rozepři mezi stavem panským a rytířským . . . Praze 1529, 11. srpna Zdeněk Lev z Rožm. a jiní hejtmanům krajským o hotovost . . . . . . . 527 471. V 528 Praze 1529, 14. srpna Zdeněk Lev a Vojtěch z Pernšteina do krajů o pomoc Slezanům . . . 472. V „ Praze 1529, 18. srpna hejtmané zemští hejtmanům kraje Žateckého o Petra Bibeřice . . . . . . 528 V 473. V Praze 1529, 19. srpna hejtmané zemští zvou úředníky, soudce a rady král. do Prahy . . . . . . 528 474. 475. V Praze 1529, 4. října hejtmané zemští Norimberským o průvod Adamovi Pikhartovi . . . . . . . 528 476. Ve Znojmě 1529, 17. října Jan z Pernšteina vyzývá stavy české proti Turku . . . . . 528 477. V Praze 1529, 17. října hejtmané zemští rozesílají dopis Jana z Pernšteina o nebezpečí u Vídně . 529 529 478. Ve Znojmě 1530, 18. ún. Znojemští Zdeňkovi Mezeříčskému z Lomnice o Olbramo-Kostelské . . . . 479. V Linci 1530, 26. dubna král svým kommissařům o jednání s biskupem Vratislavským . . . . . . 529 480. V Praze 1530, 11. května zemští hejtmané Janovi z P. a hejtmanům slezským o Turcích . . . 529 481. V Praze 1530, 16. čce Vojtěch z Pernšteina Janu Hofmannovi o plat úřední . . . . 529 . . 482. Na Pardubicích 1530, 14. října Vojtěch z Pernšteina Kutnohorským o lesy u cest . . . 529 483. 1530, 25. října zemští hejtmané Vojtěchovi z Pernšteina o Jetřicha Tluksu . . . . . . . . . . . . 530 530 484. V Praze 1531, 23. května král Kutnohorským o kněze Jana Lahvičku . . . . . . . . . . . . . 530 485. V Linci 1531, 20. srp. král kníž. Karlovi z Minstrb. o spor v knížetství Opavském . . . . . . . . 486. V Inšpruku 1531, 3. list. král Kutnohorským o právo podací na faru Zibohlavskou . 530 . . . . . . . 487. V Praze 1532, 16. led. komora č. králi Ferdinandovi o listy Vojtěchovi z Pernšteina dodávané . . . 530 488. V Řezně 1532, 12. dub. král biskupu Vratislavskému a jiným o abatyši v Opavě . . . . . . 530 . 489. Na Teplici 1532, 31. července Zdeněk Lev z Švamberka o sňatek jeho syna . . . . . . . . . . . 530 490. V Praze 1532, 23. srpna komora česká králi o rukojemství Vojtěcha z Pernšteina . . . . . . . . . 530 V Praze 1532, 23. září komora č. králi o list zaslaný omylem Janovi z Pernšteina . . . . . 491. 530 . V Praze 1532, 24. září komora č. králi o rukojemství Vojtěcha z Pernšteina . . . . . . . . . 492. 530 V Inšpruku 1532, 13. pros. král biskupovi Vratislavskému a j. o spor Opavských . . . . . . . 493. 530 V Praze 1532, 24. pros. komora č. králi o vyjednávání s Vojtěchem z Pernšteina 494. . . . . . 531 495. Na Blatné 1533, 2. června Zdeněk Lev z Rožm. Vojtěchu z Pernšteina o Mikuláše Karlíka . . . . . 531 496. Ve Vídni 1533, 1. čce král biskupu Vratislavskému a j. o dva spory . . . . . . . . . . . 531 497. V Praze 1534, 2. března král Janovi z Pernšteina o Zikmundovi Kafunkovi . . . . . . . . . . . . 531 498. Ve Vídni 1534, 21. září král Jiřímu Braniborskému o Jana z Pernšteina . . . . . . . . . . . . . 531 499. Ve Vídni 1534, 31. říj. král Zdeňkovi Lvovi o zápisu na Poděbrady. . . . . . . . . . . 531 . 500. Ve Vídni 1534, 10. prosince král kníž. Karlu Minsterberskému o odložení sporů . . . . . . . . 531 501. Ve Vídni 1535, 8. srpna král biskupu Vratislavskému o spor Jana z Pernšteina . . . . . . . . . 531 502. Ve Vídni 1535, 15. srpna král Jiřímu Branib. o sporu jeho s Janem z Pernšteina . . . . . . 531 503. V Praze 1535, 16. září arcikn. Ferdinand králi o různice mezi Lvem z Rožm. a Janem z P.. . . 531 504. Ve Vídni 1535, 8. list. král Jiřímu Branib. o 10 klisen pro Jana z Pernšteina . . . . . . . . . 532 505. V Enži 1536, 16. led. král sekretáři Žabkovi o půjčku pro Jana z Pernšteina . . . . . . . . 532 * 506. V Praze 1536, 12. čce arcikn. Ferdinand králi o Albrechta z Gutenšteina a Jana z Pernšteina . . . 532 507. V Inšpruku 1536, 20. srp. král biskupu Vratislavskému o spor Jana z Pernšteina . . . . 532 . . . . 508. V Praze 1537, 16. července král stavům Svídnickým a Javorským o Jana z Pernšteina . . . . . . . 532 509. V Praze 1537, 2. listopadu arcikn. Ferdinand králi o Janu z Pernšteina 532 . . . . . . . 510. V Praze 1538, 3. srpna arcikn. Ferdinand králi o privilegia hrabství Kladského . . . . . . . . . 532 511. Ve Vídni 1539, 23. února král žádá Wejprta o akta sporu Jana z Pernšteina . . . . . . . . . . 532 512. V Praze 1539, 13. června komora česká králi o nedoplatku za zástavu Kladska. . . . . . . . 532 513. V Praze 1539, 17. června arcikníže Ferdinand králi o nedoplatku Jana z Pernšteina . . . . . . . 533 514. Na Lipnici 1539, 15. pros. Jan z P. Petrovi z Rožmberka o kněze Bartoše v N. Rychnově 533 515. V Praze 1540, 11. června arcikn. Ferdinand králi o Jana z Pernšteina . . . . . . . . . . . . . . 533 516. V Praze 1540, 24. listopadu arcikn. Ferdinand králi o Jana z Pernšteina . . . . . . . . . . . . 533 517. V Praze 1541, 22. prosince král stanoví biskupa Vratisl. a Jana z P. za rozhodčí soudce . . . . . 533 518. V Praze 1542, 4. led. král stavům slezským o předložené artikule . . . . . . . . . . . . . . . 533 519. Na Pardubicích 1543, 10. dubna Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic o dlužní úpis . . 534 520. Ve Vídni 1544, 20. srpna král stanoví rozhodčí pro Jana z Pernšteina a Mandalenu ze Žibřidovic 534 463.
A. XXXII. b. Dodatky k dopisům Jana a Vojtěcha z Pernšteina. 573 Strana 457. V Prostějově 1520, 4. října Vilém z Pernšteina Janu Bornemissovi o syna Jana . . . . . . . . 526 458. Na Sýcově 1520, 24. října Zdeněk Lev z Rožm. Petrovi z Rosenberka o Jana z Pernšteina . . . . 526 459. V Hranicích 1520, 10. pros. Vilém z Pernšteina biskupu Vacovskému stran syna Jana . . . . . . . 526 460. Na Budíně 1520, 31. pros. král Ludvík soudcům zemským na Moravě o berni . . . * . . . . . . . 526 461. V Štěkni 1521, 20. pros. Herald z Říčan podává Petrovi z Rosenberka zprávy o sněmu . . . . . . 526 462. — 1522—23 Zdeněk Lev Petrovi z Rosenberka o místo v soudu zemském . . . . . . . . . . 526 — 1523, únor, Zdeněk Lev nejmenovanému o knížatech a pánech u krále . . . . . . . . . . 526 464. 526 Na Budíně 1524, 14. srp. král Ludvík nejmenovanému o Jana z Pernšteina oc . . 465. V Praze 1526, 3. března Zdeněk Lev z Rožm. svému synu o smrti syna Vojtěcha z Pernšteina 527 . . 466. Na Blatné 1526, 13. září Zdeněk Lev Vojtěchovi z Pernšteina, aby do Prahy přijel. . 527 . . . . . * 467. V Praze 1527, 4. července Zdeněk Lev z Rožmitála upomíná stavy o berni . . . . . . 527 468. — 1527, 14. srpna Vojtěch z Pernšteina stavům kraje Bechyňského o Erkuleše Trčku . 527 469. V Praze 1528, 13. dubna Delfin Haugwic Chebským o králi a pánu z Pernšteina . . . . . . 527 „ 527 470. V Praze 1528, 12. pros. Lev z Rožmitála a jiní o rozepři mezi stavem panským a rytířským . . . Praze 1529, 11. srpna Zdeněk Lev z Rožm. a jiní hejtmanům krajským o hotovost . . . . . . . 527 471. V 528 Praze 1529, 14. srpna Zdeněk Lev a Vojtěch z Pernšteina do krajů o pomoc Slezanům . . . 472. V „ Praze 1529, 18. srpna hejtmané zemští hejtmanům kraje Žateckého o Petra Bibeřice . . . . . . 528 V 473. V Praze 1529, 19. srpna hejtmané zemští zvou úředníky, soudce a rady král. do Prahy . . . . . . 528 474. 475. V Praze 1529, 4. října hejtmané zemští Norimberským o průvod Adamovi Pikhartovi . . . . . . . 528 476. Ve Znojmě 1529, 17. října Jan z Pernšteina vyzývá stavy české proti Turku . . . . . 528 477. V Praze 1529, 17. října hejtmané zemští rozesílají dopis Jana z Pernšteina o nebezpečí u Vídně . 529 529 478. Ve Znojmě 1530, 18. ún. Znojemští Zdeňkovi Mezeříčskému z Lomnice o Olbramo-Kostelské . . . . 479. V Linci 1530, 26. dubna král svým kommissařům o jednání s biskupem Vratislavským . . . . . . 529 480. V Praze 1530, 11. května zemští hejtmané Janovi z P. a hejtmanům slezským o Turcích . . . 529 481. V Praze 1530, 16. čce Vojtěch z Pernšteina Janu Hofmannovi o plat úřední . . . . 529 . . 482. Na Pardubicích 1530, 14. října Vojtěch z Pernšteina Kutnohorským o lesy u cest . . . 529 483. 1530, 25. října zemští hejtmané Vojtěchovi z Pernšteina o Jetřicha Tluksu . . . . . . . . . . . . 530 530 484. V Praze 1531, 23. května král Kutnohorským o kněze Jana Lahvičku . . . . . . . . . . . . . 530 485. V Linci 1531, 20. srp. král kníž. Karlovi z Minstrb. o spor v knížetství Opavském . . . . . . . . 486. V Inšpruku 1531, 3. list. král Kutnohorským o právo podací na faru Zibohlavskou . 530 . . . . . . . 487. V Praze 1532, 16. led. komora č. králi Ferdinandovi o listy Vojtěchovi z Pernšteina dodávané . . . 530 488. V Řezně 1532, 12. dub. král biskupu Vratislavskému a jiným o abatyši v Opavě . . . . . . 530 . 489. Na Teplici 1532, 31. července Zdeněk Lev z Švamberka o sňatek jeho syna . . . . . . . . . . . 530 490. V Praze 1532, 23. srpna komora česká králi o rukojemství Vojtěcha z Pernšteina . . . . . . . . . 530 V Praze 1532, 23. září komora č. králi o list zaslaný omylem Janovi z Pernšteina . . . . . 491. 530 . V Praze 1532, 24. září komora č. králi o rukojemství Vojtěcha z Pernšteina . . . . . . . . . 492. 530 V Inšpruku 1532, 13. pros. král biskupovi Vratislavskému a j. o spor Opavských . . . . . . . 493. 530 V Praze 1532, 24. pros. komora č. králi o vyjednávání s Vojtěchem z Pernšteina 494. . . . . . 531 495. Na Blatné 1533, 2. června Zdeněk Lev z Rožm. Vojtěchu z Pernšteina o Mikuláše Karlíka . . . . . 531 496. Ve Vídni 1533, 1. čce král biskupu Vratislavskému a j. o dva spory . . . . . . . . . . . 531 497. V Praze 1534, 2. března král Janovi z Pernšteina o Zikmundovi Kafunkovi . . . . . . . . . . . . 531 498. Ve Vídni 1534, 21. září král Jiřímu Braniborskému o Jana z Pernšteina . . . . . . . . . . . . . 531 499. Ve Vídni 1534, 31. říj. král Zdeňkovi Lvovi o zápisu na Poděbrady. . . . . . . . . . . 531 . 500. Ve Vídni 1534, 10. prosince král kníž. Karlu Minsterberskému o odložení sporů . . . . . . . . 531 501. Ve Vídni 1535, 8. srpna král biskupu Vratislavskému o spor Jana z Pernšteina . . . . . . . . . 531 502. Ve Vídni 1535, 15. srpna král Jiřímu Branib. o sporu jeho s Janem z Pernšteina . . . . . . 531 503. V Praze 1535, 16. září arcikn. Ferdinand králi o různice mezi Lvem z Rožm. a Janem z P.. . . 531 504. Ve Vídni 1535, 8. list. král Jiřímu Branib. o 10 klisen pro Jana z Pernšteina . . . . . . . . . 532 505. V Enži 1536, 16. led. král sekretáři Žabkovi o půjčku pro Jana z Pernšteina . . . . . . . . 532 * 506. V Praze 1536, 12. čce arcikn. Ferdinand králi o Albrechta z Gutenšteina a Jana z Pernšteina . . . 532 507. V Inšpruku 1536, 20. srp. král biskupu Vratislavskému o spor Jana z Pernšteina . . . . 532 . . . . 508. V Praze 1537, 16. července král stavům Svídnickým a Javorským o Jana z Pernšteina . . . . . . . 532 509. V Praze 1537, 2. listopadu arcikn. Ferdinand králi o Janu z Pernšteina 532 . . . . . . . 510. V Praze 1538, 3. srpna arcikn. Ferdinand králi o privilegia hrabství Kladského . . . . . . . . . 532 511. Ve Vídni 1539, 23. února král žádá Wejprta o akta sporu Jana z Pernšteina . . . . . . . . . . 532 512. V Praze 1539, 13. června komora česká králi o nedoplatku za zástavu Kladska. . . . . . . . 532 513. V Praze 1539, 17. června arcikníže Ferdinand králi o nedoplatku Jana z Pernšteina . . . . . . . 533 514. Na Lipnici 1539, 15. pros. Jan z P. Petrovi z Rožmberka o kněze Bartoše v N. Rychnově 533 515. V Praze 1540, 11. června arcikn. Ferdinand králi o Jana z Pernšteina . . . . . . . . . . . . . . 533 516. V Praze 1540, 24. listopadu arcikn. Ferdinand králi o Jana z Pernšteina . . . . . . . . . . . . 533 517. V Praze 1541, 22. prosince král stanoví biskupa Vratisl. a Jana z P. za rozhodčí soudce . . . . . 533 518. V Praze 1542, 4. led. král stavům slezským o předložené artikule . . . . . . . . . . . . . . . 533 519. Na Pardubicích 1543, 10. dubna Jan z Pernšteina Půtovi z Ludanic o dlužní úpis . . 534 520. Ve Vídni 1544, 20. srpna král stanoví rozhodčí pro Jana z Pernšteina a Mandalenu ze Žibřidovic 534 463.
Strana 574
574 Rejstřík písemností. Strana 521. V Litoměřicích 1547, 16. června král Václavovi knižeti Těšínskému o dluh Janu z Pernšt. 534 522. V Litoměřicích 1547, 16. června král zemskému soudu v Olomouci o pře Jana z Pernšteina . . . . 534 523. V Praze 1547, 6. října král hofrychtéřovi moravskému o ves Kozovice . . . . . . . . . . 535 . V Praze 1548, 23. led. arcikníže Ferdinand králi o výměnu statků mezi Janem z P. a č. komorou. 535 524. 525. V Praze 1548, 24. ledna arcikn. Ferdinand králi o směnu statků s Janem z Pernšteina . . . . . . 535 526. V Augšburku 1548, 24. kv. král hejtmanovi mor. o kommissaře pro Jana z Pernšteina a Lavské . . 535 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina z let 1491—1548. Sebral a vydává František Dvorský. 1. U Stol. Bělehradu 1491, 26. čce král Vladislav dává pánům z Pernšteina Horu Kunětickou . . . . . 277 2. Na Budíně 1492, 2. list. král Vladislav dává pánům z P. list na výplatu Němčic . . . . . . . . . . 277 3. Na Budíně 1492, 2. list. král pánům z Pernšteina o výplatu zastaveného zboží . . . . . . . . . . . 277 4. Na Budíně 1493, 9. dub. král dává pánům z Pernšteina výplatu na třech vesnicích . . . . . . . . . 277 5. Na Budíně 1493, 17. pros. král dává pánům z P. list na opravu kláštera Tišnovského . . . . . . . 277 6. V Brně 1494, 14. dub. smlouva mezi Vilémem z Pernšteina a opatem Velehradským . . . . . . . . 277 7. Na Krumlově 1496, 31. srp. smlouva mezi Vilémem z P. a klášterem Oslovanským . . . . . . . . . 277 8. V Praze 1497, 3. kv. král Vladislav potvrzuje Vilémovi z Pernšteina a synům jeho zápisy . . . . 278 9. V Pardubicích 1497, 23. čce král Vladislav pasoval Jana a Vojtěcha z Pernšteina na rytíře . . . . - 278 10. Na Kroměříži 1500, 27. led. Stanislav biskup Olomucký převádí zápisy na pány z Pernšteina . . . 278 . . . 11. Na Pardubicích 1500, 4. bř. Jan z P. vypovídá mezi obcí Lobodskou a dvěma mlynáři . 278 12. Na Krumlově 1500, 8. září list věnný od Jindřicha z Lipého paní Bohunce z Pernšteina . . . . . . 278 13. V Brně 1501, 5. ún. král Vladislav dává Janovi a Vojtěchovi z Pernšteina městečko Nosislav . . . - 278 14. Na Budíně 1501, 5. února král dává Janovi a Vojtěchu z Pernšteina platy a desátky . . . . . . . 278 15. V Praze 1502, 27. února král dává pánům z Pernšteina výplatu zboží Tejneckého . . . 278 . . 16. V Olomouci 1503, 10. dubna biskup Olomucký dává Janovi a Vojtěchovi z Pernšteina Lobodice v léno 278 17. Na Pardubicích 1507, 12. března Jan a Vojtěch z Pernšteina o dílčím listu a kšaftu otcově . . . . . 278 25. března dílčí list Viléma z Pernšteina pro syny Jana a Vojtěcha . . . . . 18. Na Pardubicích 1507, 278 19. Na Pardubicích 1507, 6. dubna Jan a Vojtěch z Pernšteina jsou spokojeni s dílčím listem . . . . . 278 20. Na Pardubicích 1507, 23. dubna Vilém z Pernšteina dal uschovati kšaft svůj Brněnským . . . . . . 278 21. Na Pardubicích 1507, 23. dub. Jan a Vojtěch z Pernšteina o rozdělení otcovských statků . . . . . . 279 22. V Olomouci 1507, 8. pros. pře Olomuckých s Vilémem z Pernšteina o postavení poddaných . . . 279 23. V Olomouci 1509, 27. června Dobeš z Vinař prodává dvůr Vilémovi a Janovi z Pernšteina . . . . - 279 24. V Praze 1509, 14. pros. král Janovi z Pernšteina o opravu na Tišnově a Oslovanech . . . . 279 25. V Praze 1510, 31. led. král o zboží Tejnecké zapsané pánům z Pernšteina 279 . . . . . . . 26. Na Horách Kutných 1510, 21. února král Janovi z Pernšteina o vsi Uherčice a Evaň . . . . . . . 279 27. V Olomouci 1510, 10. března král Vladislav uděluje Ivančickým mostné . . . . 279 . . . . . . . 28. V Olomouci 1510, 11. bř. král povoluje směnu rybníků mezi Janem z Lomnice a Janem z Pernšteina 279 29. 1510 v čci král vysílá na sněm do Prahy vedle jiných též Jana z Pernšteina . . . . . . 279 . . . . . 30. Na Pernšteině 1510, 19. července Jan z Pernšteina s Bočkem z Kunstátu smlouvá se o Bojanovice. 279 279 Na Polné 1510, 24. čce Boček z Kunstátu dává pánům z Pernšteina dobrou vůli na Bojanovice . . . Na Pernšteině 1510, 31. července Jan z Pernšteina dává otci svému dobrou vůli na Bojanovice. . . 279 31. Na Pernšteině 1510, 4. srpna páni z Pernšteina Prostějovským zabezpečují víru pod obojí. 279 . . 32. Na Třebíči 1510, 25. září dobrá vůle Třebíčských pánům z Pernšteina na 80 kop gr. č. . . . . 279 33. Na Meziříčí 1510, 2. list. smlouva mezi Janem z Lomnice a Janem z Pernšteina o rybníky . . . 280 34. — 1511, 14. září manželská smlouva Hynka z Kunštátu a Anny z Hradce . . . . . . . . . . . . . 280 35. Na Budíně 1512. 10. února král Vladislav Vilémovi z Pernšteina o stříbrné hory . . . . . . . . . 280 36. — 1512 Jan z Pernšteina pohání Wolfganga a Linharta z Lichtenšt. z jízdy . . . . . . . . . 280 37. V Olomouci 1513, 15. ledna Mikuláš z Bystřice prodává Janovi z Pernšteina ves Čertoreje . . . . . 280 38. V Olomouci [1513, 23. led.] Olomučtí Janovi a Vilémovi z Pernšteina o sirotka . . . . . . . . . 280 * 39. V Praze 1514, 30. led. Jan z Pernšteina vyslán od krále na sněm do Prahy . . . . . . . . 280 40. — 1514, 30. led. Pražané žádají krále Polského za intervenci u bratra Vladislava . . . . 280 * 41. Na Lanškrouně 1514, 20. února Vojtěch z Pernšteina Landškrounským o kšaftech a odúmrtech . . 280 42. V Meziříčí 1514, 21. ún. Jan z Lomnice Petrovi z Rosenberka o nejv. hofmisterství . . . . . . . 280 43. Na Židlochovicích 1514, 19. kv. narovnání mezi městečkem Nosislaví a mlynáři . . . . . . . . . . 281 44. — 1514, 25. července Vojtěch z Pernšteina propouští Landškrounským právo odúmrtní . . . . . . . 282 45. Na Polné 1514, 25. července Hynek Boček z Kunstátu dává klášteru Frantalskému plat na dvou vsích 282 46. Na Krumlově 1514, 31. srpna Jan z Lipého slibuje vyplniti Bohunce z P. 1500 kop gr. nad věno . . 282 47. Na Budíně 1514, 28. září král o udělení nejv. hofmisterství Vojtěchu z Pernšteina . . . . . . . . . 282 48. Na Budíně 1514, 4. října král Vladislav dává městu Landškrounu týdenní trh . 282 . . . . . . . . . . 49. Na Budíně 282 1514, 4. října král o dělání strouhy přes grunty Volešnické u Hluboké- . . . . . . . . 50. Na Budíně 1514, 21. pros. král Vojtěchovi z Pernšteina o vyplácení platu hofmisterského . . . . . . 282 února Vilím z Pernšteina potvrzuje práva Prostějovským . . 54. — 1515, 5. - „ . . . . 282 52. — 1515, 3. března páni zemští vysílají Vojtěcha z Pernšteina a Jaroslava z Selnberka do Kutné Hory 283
574 Rejstřík písemností. Strana 521. V Litoměřicích 1547, 16. června král Václavovi knižeti Těšínskému o dluh Janu z Pernšt. 534 522. V Litoměřicích 1547, 16. června král zemskému soudu v Olomouci o pře Jana z Pernšteina . . . . 534 523. V Praze 1547, 6. října král hofrychtéřovi moravskému o ves Kozovice . . . . . . . . . . 535 . V Praze 1548, 23. led. arcikníže Ferdinand králi o výměnu statků mezi Janem z P. a č. komorou. 535 524. 525. V Praze 1548, 24. ledna arcikn. Ferdinand králi o směnu statků s Janem z Pernšteina . . . . . . 535 526. V Augšburku 1548, 24. kv. král hejtmanovi mor. o kommissaře pro Jana z Pernšteina a Lavské . . 535 C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina z let 1491—1548. Sebral a vydává František Dvorský. 1. U Stol. Bělehradu 1491, 26. čce král Vladislav dává pánům z Pernšteina Horu Kunětickou . . . . . 277 2. Na Budíně 1492, 2. list. král Vladislav dává pánům z P. list na výplatu Němčic . . . . . . . . . . 277 3. Na Budíně 1492, 2. list. král pánům z Pernšteina o výplatu zastaveného zboží . . . . . . . . . . . 277 4. Na Budíně 1493, 9. dub. král dává pánům z Pernšteina výplatu na třech vesnicích . . . . . . . . . 277 5. Na Budíně 1493, 17. pros. král dává pánům z P. list na opravu kláštera Tišnovského . . . . . . . 277 6. V Brně 1494, 14. dub. smlouva mezi Vilémem z Pernšteina a opatem Velehradským . . . . . . . . 277 7. Na Krumlově 1496, 31. srp. smlouva mezi Vilémem z P. a klášterem Oslovanským . . . . . . . . . 277 8. V Praze 1497, 3. kv. král Vladislav potvrzuje Vilémovi z Pernšteina a synům jeho zápisy . . . . 278 9. V Pardubicích 1497, 23. čce král Vladislav pasoval Jana a Vojtěcha z Pernšteina na rytíře . . . . - 278 10. Na Kroměříži 1500, 27. led. Stanislav biskup Olomucký převádí zápisy na pány z Pernšteina . . . 278 . . . 11. Na Pardubicích 1500, 4. bř. Jan z P. vypovídá mezi obcí Lobodskou a dvěma mlynáři . 278 12. Na Krumlově 1500, 8. září list věnný od Jindřicha z Lipého paní Bohunce z Pernšteina . . . . . . 278 13. V Brně 1501, 5. ún. král Vladislav dává Janovi a Vojtěchovi z Pernšteina městečko Nosislav . . . - 278 14. Na Budíně 1501, 5. února král dává Janovi a Vojtěchu z Pernšteina platy a desátky . . . . . . . 278 15. V Praze 1502, 27. února král dává pánům z Pernšteina výplatu zboží Tejneckého . . . 278 . . 16. V Olomouci 1503, 10. dubna biskup Olomucký dává Janovi a Vojtěchovi z Pernšteina Lobodice v léno 278 17. Na Pardubicích 1507, 12. března Jan a Vojtěch z Pernšteina o dílčím listu a kšaftu otcově . . . . . 278 25. března dílčí list Viléma z Pernšteina pro syny Jana a Vojtěcha . . . . . 18. Na Pardubicích 1507, 278 19. Na Pardubicích 1507, 6. dubna Jan a Vojtěch z Pernšteina jsou spokojeni s dílčím listem . . . . . 278 20. Na Pardubicích 1507, 23. dubna Vilém z Pernšteina dal uschovati kšaft svůj Brněnským . . . . . . 278 21. Na Pardubicích 1507, 23. dub. Jan a Vojtěch z Pernšteina o rozdělení otcovských statků . . . . . . 279 22. V Olomouci 1507, 8. pros. pře Olomuckých s Vilémem z Pernšteina o postavení poddaných . . . 279 23. V Olomouci 1509, 27. června Dobeš z Vinař prodává dvůr Vilémovi a Janovi z Pernšteina . . . . - 279 24. V Praze 1509, 14. pros. král Janovi z Pernšteina o opravu na Tišnově a Oslovanech . . . . 279 25. V Praze 1510, 31. led. král o zboží Tejnecké zapsané pánům z Pernšteina 279 . . . . . . . 26. Na Horách Kutných 1510, 21. února král Janovi z Pernšteina o vsi Uherčice a Evaň . . . . . . . 279 27. V Olomouci 1510, 10. března král Vladislav uděluje Ivančickým mostné . . . . 279 . . . . . . . 28. V Olomouci 1510, 11. bř. král povoluje směnu rybníků mezi Janem z Lomnice a Janem z Pernšteina 279 29. 1510 v čci král vysílá na sněm do Prahy vedle jiných též Jana z Pernšteina . . . . . . 279 . . . . . 30. Na Pernšteině 1510, 19. července Jan z Pernšteina s Bočkem z Kunstátu smlouvá se o Bojanovice. 279 279 Na Polné 1510, 24. čce Boček z Kunstátu dává pánům z Pernšteina dobrou vůli na Bojanovice . . . Na Pernšteině 1510, 31. července Jan z Pernšteina dává otci svému dobrou vůli na Bojanovice. . . 279 31. Na Pernšteině 1510, 4. srpna páni z Pernšteina Prostějovským zabezpečují víru pod obojí. 279 . . 32. Na Třebíči 1510, 25. září dobrá vůle Třebíčských pánům z Pernšteina na 80 kop gr. č. . . . . 279 33. Na Meziříčí 1510, 2. list. smlouva mezi Janem z Lomnice a Janem z Pernšteina o rybníky . . . 280 34. — 1511, 14. září manželská smlouva Hynka z Kunštátu a Anny z Hradce . . . . . . . . . . . . . 280 35. Na Budíně 1512. 10. února král Vladislav Vilémovi z Pernšteina o stříbrné hory . . . . . . . . . 280 36. — 1512 Jan z Pernšteina pohání Wolfganga a Linharta z Lichtenšt. z jízdy . . . . . . . . . 280 37. V Olomouci 1513, 15. ledna Mikuláš z Bystřice prodává Janovi z Pernšteina ves Čertoreje . . . . . 280 38. V Olomouci [1513, 23. led.] Olomučtí Janovi a Vilémovi z Pernšteina o sirotka . . . . . . . . . 280 * 39. V Praze 1514, 30. led. Jan z Pernšteina vyslán od krále na sněm do Prahy . . . . . . . . 280 40. — 1514, 30. led. Pražané žádají krále Polského za intervenci u bratra Vladislava . . . . 280 * 41. Na Lanškrouně 1514, 20. února Vojtěch z Pernšteina Landškrounským o kšaftech a odúmrtech . . 280 42. V Meziříčí 1514, 21. ún. Jan z Lomnice Petrovi z Rosenberka o nejv. hofmisterství . . . . . . . 280 43. Na Židlochovicích 1514, 19. kv. narovnání mezi městečkem Nosislaví a mlynáři . . . . . . . . . . 281 44. — 1514, 25. července Vojtěch z Pernšteina propouští Landškrounským právo odúmrtní . . . . . . . 282 45. Na Polné 1514, 25. července Hynek Boček z Kunstátu dává klášteru Frantalskému plat na dvou vsích 282 46. Na Krumlově 1514, 31. srpna Jan z Lipého slibuje vyplniti Bohunce z P. 1500 kop gr. nad věno . . 282 47. Na Budíně 1514, 28. září král o udělení nejv. hofmisterství Vojtěchu z Pernšteina . . . . . . . . . 282 48. Na Budíně 1514, 4. října král Vladislav dává městu Landškrounu týdenní trh . 282 . . . . . . . . . . 49. Na Budíně 282 1514, 4. října král o dělání strouhy přes grunty Volešnické u Hluboké- . . . . . . . . 50. Na Budíně 1514, 21. pros. král Vojtěchovi z Pernšteina o vyplácení platu hofmisterského . . . . . . 282 února Vilím z Pernšteina potvrzuje práva Prostějovským . . 54. — 1515, 5. - „ . . . . 282 52. — 1515, 3. března páni zemští vysílají Vojtěcha z Pernšteina a Jaroslava z Selnberka do Kutné Hory 283
Strana 575
C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina z roku 1491—1548. 575 Strana 53. — 1515, 25. dubna Petr z Žerotína kvituje Petrovi z Rožmberka zaplacení 250 kop. gr. č. . . . . . 283 54. V Pardubicích 1515, 30. dub. poslední pořízení Vilíma z Pernšteina. . . . . . . . . . . . . . . 283 . 55. — 1515, 16. čce setkání císaře Maximiliana s králem Vladislavem u Mostu n. Litavou . . . . . . . 283 56. — 1515, 5. říj. Vojtěch z Pernšteina ručí za Mikuláše z Dražovic Hedvice kněžně ze Zahaně . . . . 283 57. — 1516, 6. led. zahájen sněm na Moravě u přítomnosti nejv. úředníků král. a zemských . 283 . . . . 58. V Olomouci 1516, 12. ledna smlouva mezi Ladslavem ze Šternberka a klášterem Hradištským o rybník 283 59. V Budíně 1516, 7. února Zdeněk Lev z Rožmitála Jaroslavovi z Šelnberka o poměru šlechty k městům 283 60. V Praze 1516, 10. února na sněmu byl při zahájení též Jan z Pernšteina . . . . . . . 283 . . . 61. Na Tovačově 1516, 23. února Jan z Pernšteina dává literátům v Třebíči některé artikule 283 62. Z Budína 1516, (11. bř.) král Vladislav loučí se před smrtí se stavy moravskými . . . . . . . . . 284 63. Na Tovačově 1516, 29. března smlouva Jana z Pernšteina s klášterem Žďárským o skálu . . . . . 284 64. Na Tovačově 1516, 31. března Jan z Pernšt. udílí soukenníkům Tovačovským cechovní řád 285 287 65. — 1516, 19. května Jan z Pernšteina dává ševcům v městě Kojetíně artikule cechovní 66. Na Tovačově 1516, 12. června Jan z P. rozmnožuje cechovní artikule ševců v Kojetíně 289 67. V Brně 1516, 13. srpna Jan z Pernšteina vzdává se úřadu komorníka markrabství Mor. 290 68. Na Mor. Krumlově 1516, 24. září smlouva Jana z Pernšt. s opatem Kounickým o mlýn u Pohořelic . 290 69. — 1516, 25. září smlouva Jana z Lipého s Hynkem z Ludanic o plat na Evančicích . . . . . . . . 290 290 70. V Praze 1516, 11. list. na sněmu přítomen byl též Vojtěch z Pernšteina . . . . . . . „ 71. — 1516, 26. list. výpověď mezi pány z Pernšteina a Jindřichem Meziříčským o urážku na cti . . . 290 72. — 1516, Vít z Kralic pohání Jana z Pernšteina z 8000 zl. uh. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 290 73. 1517, 31. led. smlouva učiněná Janem z Pernšteina a podkomořím o věci města Znojma 291 74. V Rajhradě 1517, 6. bř. smlouva mezi Janem z Pernšteina s opatem Vilímovským o ves Narvice . . 294 75. — 1517, 6. bř. Jan z Pernšteina propouští městečku Blučině právo odúmrtní . . „ . . . . . . 294 76. — 1517 smlouva Jana z Pernšteina s převorem Pavlem Magrlí v Brně o 7 lánů a mlýn . . . . . . 294 77. Na Landškrouně 1517, 21. bř. Vojtěch z P. dává soukenníkům v Ústí n. O. artikule cechovní 294 78. Na Budíně 1517, 26. bř. smlouva Jana z Pernšteina s Janem opatem Kounickým o Němčičky . . . . 297 79. 1517, 31. bř. dluhopis Petra z Rožmberka Václavovi z Rovného na 500 kop. gr... 297 80. Na Kunštátě 1517, 4. dub. dluhopis Hynka Bočka z Kunstatu Anně z Hradce . . . . . . . . 297 297 81. — 1517, 13. čce rovnatelé záští Hynka Bočka z Kunštátu s Burjanem Trčkou. . . . 82. Na Pardubicích 1517, 28. září list Viléma z Pernšteina dceři Bohunce na stříbrné náčiní . . . . . . 297 . . . . . . 298 83. 1517, 26. říj. smlouva Jana z P. s Jakubem kanovníkem Brněnským o ves Borovsko . 84. — 1517, 27. říj. smlouva Jana z Pernšteina s Jiříkem Herynkem ze Sloupna o vedení vody . . . . 298 85. Na Tovačově 1517, 30. list. Jan z P. dovoluje klášteru sv. Michala v Brně postaviti dům 298 86. Na Tovačově 1518, 24. ledna Jan z Pernšteina osvobozuje Tovačovské od robot . . . . 298 87. Na Tovačově 1518, 28. led. Jan z Pernšteina dává Přerovským lhotu na 10 let . . . . . 299 88. V Kladsku 1518, (9. ún.) mezi posly vyslanými na sjezd do Kladska byli Jan a Vojtěch z Pernšteina . 300 89. Na Landškrouně 1518, 28. dub. Vojtěch. z P. zůstavuje Landškrounské při 8 kopách platu šosovního 300 90. Na Landškrouně 1518, 19. kv. Vojt. z P. převádí poddaným v Lukové a Damníkově robotu v plat . 300 91. Na Hranicích 1518, 24. června Jan z Pernšteina dovoluje Ondřeji Šilhanovi vystavěti mlýn 300 92. Na Hranicích 1518, 24. června Vilím z Pernšteina potvrzuje a rozmnožuje práva města Lipníka . . . 301 93. Na Hluboké 1518, 8. července Vojtěch z Pernšteina Petrovi z Rosenberka o sňatku arcikn. Ferdinanda 301 94. 1518, 25. čce za hejtmanství Jan z Pernšteina držán zemský sněm v Brně . . . . . . . 301 95. V Olomouci 1518, bratří Korytníkové vkládají Janovi z Pernšteina dvůr u Předmostí do desk . . . . 302 96. V Olomouci 1519, 6. led. Jan z Pernšteina vkládá Janovi z Chruděchrom dvůr do desk . . . . . 302 V Prostějově 1519, 17. května Jan z Lipého propouští Janovi z Pernšteina tvrz Sovadinu . . . . 302 97. 98. — 1519, 3. června pře Jana z Pernšteina s Archlebem z Bozkovic o rukojemství 302 . . . . . . . 99. Na Židlochovicích 1519, 15. čce Jan Petrovský prodává své lidi Janovi z Pernšteina . . . . . . . 302 100. Na Šumberce 1519, 25. čce Petr z Žerotína Cafmanovi dává výsadu na zlatou a stříbr. rudu . . . . 302 101. Na Třebíči 1519, 26. čce klášter Oslavanský propouští Janovi z Pernšteina ves Presersko . . . . 302 102. V Brně 1519, 18. září Jan z Pernšteina dovoluje lidem Předmostským udělati si pastvisko 302 103. V Biskupicích 1519, 10. října smlouva Jana z Pernšteina s biskupem Olom. o louky a pastvy . . . 303 104. Na Tovačově 1519, 14. list. Jan z Pernšteina rovná spor Kojetínských a Mirovských o louky . . . 303 105. 1519, Jan z Pernšteina prodává městu Lipníku mlýn na řece Bečvě . . . . . . . 303 106. V Brně 1520, 4. bř. Jan z Lipého činí poručníky svých dítek a statků pány z Pernšteina . . . . 303 107. V Jindř. Hradci 1520, 16. května smlouva Jana z Pernšteina o věno Anny z Hradce . . . . . . 303 108. Na Holešově 1520, 7. kv. spor Jana z Pernšteina s klášterem Hradištským o příkopy u Bezměrova . 303 109. — 1520, smlouva Vojtěcha z Pernšteina na místě otcově s Ludvíkem Zajimačem o Kunštát . . . . 304 V Brně 1520, 5. června smlouva Jana z Pernšteina s kapitolou Olom. o rybník u Přerova . . . . . 304 110. 304 111. 1520, 24. června usnešení sjezdu Pražského o účasti na sjezdu v Benešově . . . . . . . 112. V J. Hraďci 1520, 24. června svatební smlouva mezi Annou z Hradce a Janem z Pernšteina . . . . 394 V Kroměříži 1520, 10. července smlouva Jana z P. s proboštem kláštera Šternberského o nivu rolí . 304 113. 114. V Kroměříži 1520, 10. čce smlouva biskupa Stanislava s Janem z Pernšteina o pastvu . . . . . . 304
C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina z roku 1491—1548. 575 Strana 53. — 1515, 25. dubna Petr z Žerotína kvituje Petrovi z Rožmberka zaplacení 250 kop. gr. č. . . . . . 283 54. V Pardubicích 1515, 30. dub. poslední pořízení Vilíma z Pernšteina. . . . . . . . . . . . . . . 283 . 55. — 1515, 16. čce setkání císaře Maximiliana s králem Vladislavem u Mostu n. Litavou . . . . . . . 283 56. — 1515, 5. říj. Vojtěch z Pernšteina ručí za Mikuláše z Dražovic Hedvice kněžně ze Zahaně . . . . 283 57. — 1516, 6. led. zahájen sněm na Moravě u přítomnosti nejv. úředníků král. a zemských . 283 . . . . 58. V Olomouci 1516, 12. ledna smlouva mezi Ladslavem ze Šternberka a klášterem Hradištským o rybník 283 59. V Budíně 1516, 7. února Zdeněk Lev z Rožmitála Jaroslavovi z Šelnberka o poměru šlechty k městům 283 60. V Praze 1516, 10. února na sněmu byl při zahájení též Jan z Pernšteina . . . . . . . 283 . . . 61. Na Tovačově 1516, 23. února Jan z Pernšteina dává literátům v Třebíči některé artikule 283 62. Z Budína 1516, (11. bř.) král Vladislav loučí se před smrtí se stavy moravskými . . . . . . . . . 284 63. Na Tovačově 1516, 29. března smlouva Jana z Pernšteina s klášterem Žďárským o skálu . . . . . 284 64. Na Tovačově 1516, 31. března Jan z Pernšt. udílí soukenníkům Tovačovským cechovní řád 285 287 65. — 1516, 19. května Jan z Pernšteina dává ševcům v městě Kojetíně artikule cechovní 66. Na Tovačově 1516, 12. června Jan z P. rozmnožuje cechovní artikule ševců v Kojetíně 289 67. V Brně 1516, 13. srpna Jan z Pernšteina vzdává se úřadu komorníka markrabství Mor. 290 68. Na Mor. Krumlově 1516, 24. září smlouva Jana z Pernšt. s opatem Kounickým o mlýn u Pohořelic . 290 69. — 1516, 25. září smlouva Jana z Lipého s Hynkem z Ludanic o plat na Evančicích . . . . . . . . 290 290 70. V Praze 1516, 11. list. na sněmu přítomen byl též Vojtěch z Pernšteina . . . . . . . „ 71. — 1516, 26. list. výpověď mezi pány z Pernšteina a Jindřichem Meziříčským o urážku na cti . . . 290 72. — 1516, Vít z Kralic pohání Jana z Pernšteina z 8000 zl. uh. . . . . . . . . . . . . . . . . . . 290 73. 1517, 31. led. smlouva učiněná Janem z Pernšteina a podkomořím o věci města Znojma 291 74. V Rajhradě 1517, 6. bř. smlouva mezi Janem z Pernšteina s opatem Vilímovským o ves Narvice . . 294 75. — 1517, 6. bř. Jan z Pernšteina propouští městečku Blučině právo odúmrtní . . „ . . . . . . 294 76. — 1517 smlouva Jana z Pernšteina s převorem Pavlem Magrlí v Brně o 7 lánů a mlýn . . . . . . 294 77. Na Landškrouně 1517, 21. bř. Vojtěch z P. dává soukenníkům v Ústí n. O. artikule cechovní 294 78. Na Budíně 1517, 26. bř. smlouva Jana z Pernšteina s Janem opatem Kounickým o Němčičky . . . . 297 79. 1517, 31. bř. dluhopis Petra z Rožmberka Václavovi z Rovného na 500 kop. gr... 297 80. Na Kunštátě 1517, 4. dub. dluhopis Hynka Bočka z Kunstatu Anně z Hradce . . . . . . . . 297 297 81. — 1517, 13. čce rovnatelé záští Hynka Bočka z Kunštátu s Burjanem Trčkou. . . . 82. Na Pardubicích 1517, 28. září list Viléma z Pernšteina dceři Bohunce na stříbrné náčiní . . . . . . 297 . . . . . . 298 83. 1517, 26. říj. smlouva Jana z P. s Jakubem kanovníkem Brněnským o ves Borovsko . 84. — 1517, 27. říj. smlouva Jana z Pernšteina s Jiříkem Herynkem ze Sloupna o vedení vody . . . . 298 85. Na Tovačově 1517, 30. list. Jan z P. dovoluje klášteru sv. Michala v Brně postaviti dům 298 86. Na Tovačově 1518, 24. ledna Jan z Pernšteina osvobozuje Tovačovské od robot . . . . 298 87. Na Tovačově 1518, 28. led. Jan z Pernšteina dává Přerovským lhotu na 10 let . . . . . 299 88. V Kladsku 1518, (9. ún.) mezi posly vyslanými na sjezd do Kladska byli Jan a Vojtěch z Pernšteina . 300 89. Na Landškrouně 1518, 28. dub. Vojtěch. z P. zůstavuje Landškrounské při 8 kopách platu šosovního 300 90. Na Landškrouně 1518, 19. kv. Vojt. z P. převádí poddaným v Lukové a Damníkově robotu v plat . 300 91. Na Hranicích 1518, 24. června Jan z Pernšteina dovoluje Ondřeji Šilhanovi vystavěti mlýn 300 92. Na Hranicích 1518, 24. června Vilím z Pernšteina potvrzuje a rozmnožuje práva města Lipníka . . . 301 93. Na Hluboké 1518, 8. července Vojtěch z Pernšteina Petrovi z Rosenberka o sňatku arcikn. Ferdinanda 301 94. 1518, 25. čce za hejtmanství Jan z Pernšteina držán zemský sněm v Brně . . . . . . . 301 95. V Olomouci 1518, bratří Korytníkové vkládají Janovi z Pernšteina dvůr u Předmostí do desk . . . . 302 96. V Olomouci 1519, 6. led. Jan z Pernšteina vkládá Janovi z Chruděchrom dvůr do desk . . . . . 302 V Prostějově 1519, 17. května Jan z Lipého propouští Janovi z Pernšteina tvrz Sovadinu . . . . 302 97. 98. — 1519, 3. června pře Jana z Pernšteina s Archlebem z Bozkovic o rukojemství 302 . . . . . . . 99. Na Židlochovicích 1519, 15. čce Jan Petrovský prodává své lidi Janovi z Pernšteina . . . . . . . 302 100. Na Šumberce 1519, 25. čce Petr z Žerotína Cafmanovi dává výsadu na zlatou a stříbr. rudu . . . . 302 101. Na Třebíči 1519, 26. čce klášter Oslavanský propouští Janovi z Pernšteina ves Presersko . . . . 302 102. V Brně 1519, 18. září Jan z Pernšteina dovoluje lidem Předmostským udělati si pastvisko 302 103. V Biskupicích 1519, 10. října smlouva Jana z Pernšteina s biskupem Olom. o louky a pastvy . . . 303 104. Na Tovačově 1519, 14. list. Jan z Pernšteina rovná spor Kojetínských a Mirovských o louky . . . 303 105. 1519, Jan z Pernšteina prodává městu Lipníku mlýn na řece Bečvě . . . . . . . 303 106. V Brně 1520, 4. bř. Jan z Lipého činí poručníky svých dítek a statků pány z Pernšteina . . . . 303 107. V Jindř. Hradci 1520, 16. května smlouva Jana z Pernšteina o věno Anny z Hradce . . . . . . 303 108. Na Holešově 1520, 7. kv. spor Jana z Pernšteina s klášterem Hradištským o příkopy u Bezměrova . 303 109. — 1520, smlouva Vojtěcha z Pernšteina na místě otcově s Ludvíkem Zajimačem o Kunštát . . . . 304 V Brně 1520, 5. června smlouva Jana z Pernšteina s kapitolou Olom. o rybník u Přerova . . . . . 304 110. 304 111. 1520, 24. června usnešení sjezdu Pražského o účasti na sjezdu v Benešově . . . . . . . 112. V J. Hraďci 1520, 24. června svatební smlouva mezi Annou z Hradce a Janem z Pernšteina . . . . 394 V Kroměříži 1520, 10. července smlouva Jana z P. s proboštem kláštera Šternberského o nivu rolí . 304 113. 114. V Kroměříži 1520, 10. čce smlouva biskupa Stanislava s Janem z Pernšteina o pastvu . . . . . . 304
Strana 576
576 Rejstřík písemností. Strana 115. V Pardubicích 1520, 5. září druhý kšaft Viléma z Pernšteina . . . . . . . 304 116. V Telnici 1520, 28. září smlouva Jana z Pernšteina s klášt. Matky Boží v Brně o 2 lány . . . . . 304 117. 1520, 29. list. bratří Hlaváčové z Vojenic pohánějí Vojtěcha z Pernšteina z dluhu otcova . . . . . 304 118. 1520 na sněmu v Prostějově zvoleny osoby, aby jednaly o potřebách zemských . . . . . . . . . . 305 119. Na Pardubicích 1521, 2. led. Vojtěch z Pernšteina dává řezníkům v Rychnově artykule 305 120. 1521, 6. led. na sjezdu vedle jiných pánův a rytířů byl též Vojtěch z Pernšteina . . . . . . . . 307 * 121. V Olomouci 1521, 23. led. Mikuláš ze Zástřízl nedoplatil Janovi z Pernšteina trhovou cenu . . . . 307 122. Na Krumlově 1521, 28. led. smlouva mezi Bohunkou z Lipého a Janem z Lipého o 15.000 kop gr. míš. 307 . . . . 307 123. Na Kroměříži 1521, 28. ún. smlouva Jana z Pernšteina s klášterem Pustiměřským o rybník . . . . . 124. 1521, 12. dub. artykul o napravování práv království Českého . . . . . . . . 308 125. — 1521, 16. května Vojtěch z P. potvrzuje soukenníkům Rychnovským držení mlýna 308 126. 1521, 28. kv. Haiman Krušina z Lichtmburka přiznává dluh Vojtěchovi z Pernšteina . . . . . . . . 309 127. Na Majetíně 1521, 18. srp. Jakub Kubík prodává tvrz Majetín Janovi z Pernšteina . . . . . . 309 128. — 1521, 2. listopadu Vilém Kostka z Postupic prodává Vojtěchovi z P. hrad Chlumec 309 129. Na Třebíči 1521, 23. pros. smlouva Jana z P. s klášterem Oslovanským o faru v Mohelnici . . . . 311 130. Na Tovačově (po 1521) Jan z P. s Hrušeckými a Němčickými o náhradu za zatopené grunty . . . . 311 131. 1522, 14. led. Havel Zvířetický dává Vojtěchovi z P. zápisy král. na některé vesnice . . . . . . 311 132. 1522, 1. ún. Vojtěch z Pernšteina pohání Hynka Pětipeského ze 23 kop . . . . . 312 133. V Brně 1522, 3. bř. Ludvík Zajímač z Kunštátu vkládá Janovi z P. ves Valeč do desk . . . . . . 312 134. 1522, 22. bř. uvítání krále Ludvíka na cestě z Brna do Čech od stavů českých . . . . . . . . . . 312 . . . . . . . . 312 135. V Brně 1522, 20. září smlouva mezi Janem z P. s Jiříkem Bošovským o vinobraní 136. V Brně 1522, 24. září smlouva mezi Janem z P. a Janem kanovníkem o Pohořelice . . 312 137. Na Třebíči 1522, 30. října několik pánů prodává Arklebovi z Bozkovic a Janovi z P. zboží Jemnické 312 138. Na Bítově 1522, 25. list. Jindřich z Lichtmburka a j. prodávají městečko Jaroměřice Janovi z P.. 312 139. — 1522, 25. list. sněm český vysílá Vojtěcha z Pernšteina na sněm mor. o pomoc do Uher. 313 140. V Tovačově 1522, 16. pros. smlouva mezi Janem z P. a klášterem sv. Jakuba v Olomouci o rybníky 313 141. Na Prostějově 1522, 26. pros. smlouva mezi Janem z P. a farářem Drahanovským o listy . . . . . 313 — 1522 Vojtěch z Pernšteina a strana jeho i stav městský zdrahají se svoliti berni . . . . . . 313 . 142. 143. V Olomouci 1523, 14. led. smlouva mezi Janem z Pernšteina a Přemkem z Vickova o mýto . . . . 313 . . . . . . . . . . . 313 144. 1523, 5. ún. král Ludvík propouští všechny úředníky a soudce zemské . . . 145. V Olomouci 1523, 6. dub. král Ludvík potvrzuje majestáty Kuněticko-Horské . . . . . . . . . . 313 146. V Olomouci 1523, 10. dub. král Ludvík potvrzuje Vojtěchovi z Pernšteina zápisy na Tejnec . . . . 313 „ 147. V Olomouci 1523, 27. dub. uvítání krále Ludvíka a sněm v Olomouci . . . . . . . . . . . 313 148. Na Tovačově 1523, 23. kv. Jan z P. dává Věrovanským náhradu za zatopené pastvisko 314 149. 1523, 4. června Vojtěch z Pernšteina přijímal poprvé tělo a krev pod obojí způsobou . . . . . . 315 150. V Tovačově 1523, 11. června smlouva mezi Janem z P. a mlynářem Rakodavským o mlýn 315 151. V Olomouci 1523, 24. června Vojtěch z P. vkládá v desky Havlovi Zvířetickému město Kunštát . . 316 152. Pod Vyšehradem 1523, 26. srp. král Ludvík uděluje městečku Kojetínu dva trhy . . . . . . . . . 316 — 1523, 14. září volba Janá z Kunovic za nejv. komorníka markrab. Mor.. . . . . . . 317 153. 154. V Brně 1523, 24. září smlouva Jana z P. s Jindřichem Březnickým o podací v Březníku . . . . . 317 155. — 1523, 16. říj. řád pro vinice a zahrady okolo města Pardubic daný Janem z Pernšteina 317 . . . 318 . . . 156. V N. Městě Víd. 1523, 21. října jednání o novou výpravu proti Turku . . . . . . . 157. V Prešpurce 1523, 29. října list krále Ludvíka Vojtěchovi z Pernšteina o zástavy duch. statků . . 318 158. Na Hranicích 1523, 9. list. smlouva mezi Janem z P. a Mikulášem Tupeckým o ves Tupec . . . . . 318 . „ . . . . . . . . . . 318 159. — 1523 přiznání berně stavů českých k válečné pomoci proti Turku . 160. V Prešpurce 1524, 14. led. potvrzení smlouvy Vojtěcha z Pernšteina s Hradeckými o ostrov . . . . 319 161. V Prešpurce 1524, 17. ledna král Ludvík dává Vojt. z P. list mocný k řízení o statcích 319 162. — 1524, 5. února Vojtěch z Pernšteina pohání Jana z Sendražic pro poddaného . . . . . . . 319 163. — 1524, 18. března Jan z Pernšteina prodává městu Třebíči louku pod rybníkem 320 164. — 1524, 25. března Vojtěch z Pernšteina potvrzuje Chlumci n. C. výsadu na rychtu 320 165. — 1524, 20. dubna Jan ze Šternberka prodává Janovi z Pernšteina ves Něčice . . . . . . . 322 166. Na Kroměříži 1524, 20. dub. Jan z P. směňuje s biskupem Olom. ves Něčice za Biskupice . . . . . 322 167. V Budíně 1524, 23 dub. list králův Janovi z P. na vsi patřící k Tovačovu a Plumlovu 322 168. — 1524, 11. kv. Šebastian z Weitmile prodává Janovi z Pernšteina tvrz Hrušovany . . . . . . . . 324 169. — 1524, 1. září smlouva Jana z Pernšteina s kapitolou v Olomouci o ostrovy . . . . . . . . . . 324 . . . . . . . . 324 170. Na Budíně 1524, 29. září král uděluje Pardubickým výroční trh . . . 171. V Netolicích 1524, 7. říj. lidé pana Pernšteinského přeptávají se po zbroji v Netolicích . . . . . . 324 172. V Prešpurce 1524, 28. října list králův Janovi z Pernšteina na plat za fůry vinné oc 324 173. Na Budíně 1524, 26. list. král propouští z manství Šebestianovi z Weitmile ves Kotnovice 325 174. [1524] Václav z Lomnice směňuje s Janem z P. Tasovice, Hodonín za Jedovou . . . . . . . . . 325 175. V Brně 1524 Arkleb z Bozkovic prodává městečko Erdberg Janovi z Pernšteina . . . . . . . . . 326 176. — 1525, 14. února na sněmu mor. zvoleny čtyry osoby, aby jednaly o hotovosti zemské . . . . . . 326
576 Rejstřík písemností. Strana 115. V Pardubicích 1520, 5. září druhý kšaft Viléma z Pernšteina . . . . . . . 304 116. V Telnici 1520, 28. září smlouva Jana z Pernšteina s klášt. Matky Boží v Brně o 2 lány . . . . . 304 117. 1520, 29. list. bratří Hlaváčové z Vojenic pohánějí Vojtěcha z Pernšteina z dluhu otcova . . . . . 304 118. 1520 na sněmu v Prostějově zvoleny osoby, aby jednaly o potřebách zemských . . . . . . . . . . 305 119. Na Pardubicích 1521, 2. led. Vojtěch z Pernšteina dává řezníkům v Rychnově artykule 305 120. 1521, 6. led. na sjezdu vedle jiných pánův a rytířů byl též Vojtěch z Pernšteina . . . . . . . . 307 * 121. V Olomouci 1521, 23. led. Mikuláš ze Zástřízl nedoplatil Janovi z Pernšteina trhovou cenu . . . . 307 122. Na Krumlově 1521, 28. led. smlouva mezi Bohunkou z Lipého a Janem z Lipého o 15.000 kop gr. míš. 307 . . . . 307 123. Na Kroměříži 1521, 28. ún. smlouva Jana z Pernšteina s klášterem Pustiměřským o rybník . . . . . 124. 1521, 12. dub. artykul o napravování práv království Českého . . . . . . . . 308 125. — 1521, 16. května Vojtěch z P. potvrzuje soukenníkům Rychnovským držení mlýna 308 126. 1521, 28. kv. Haiman Krušina z Lichtmburka přiznává dluh Vojtěchovi z Pernšteina . . . . . . . . 309 127. Na Majetíně 1521, 18. srp. Jakub Kubík prodává tvrz Majetín Janovi z Pernšteina . . . . . . 309 128. — 1521, 2. listopadu Vilém Kostka z Postupic prodává Vojtěchovi z P. hrad Chlumec 309 129. Na Třebíči 1521, 23. pros. smlouva Jana z P. s klášterem Oslovanským o faru v Mohelnici . . . . 311 130. Na Tovačově (po 1521) Jan z P. s Hrušeckými a Němčickými o náhradu za zatopené grunty . . . . 311 131. 1522, 14. led. Havel Zvířetický dává Vojtěchovi z P. zápisy král. na některé vesnice . . . . . . 311 132. 1522, 1. ún. Vojtěch z Pernšteina pohání Hynka Pětipeského ze 23 kop . . . . . 312 133. V Brně 1522, 3. bř. Ludvík Zajímač z Kunštátu vkládá Janovi z P. ves Valeč do desk . . . . . . 312 134. 1522, 22. bř. uvítání krále Ludvíka na cestě z Brna do Čech od stavů českých . . . . . . . . . . 312 . . . . . . . . 312 135. V Brně 1522, 20. září smlouva mezi Janem z P. s Jiříkem Bošovským o vinobraní 136. V Brně 1522, 24. září smlouva mezi Janem z P. a Janem kanovníkem o Pohořelice . . 312 137. Na Třebíči 1522, 30. října několik pánů prodává Arklebovi z Bozkovic a Janovi z P. zboží Jemnické 312 138. Na Bítově 1522, 25. list. Jindřich z Lichtmburka a j. prodávají městečko Jaroměřice Janovi z P.. 312 139. — 1522, 25. list. sněm český vysílá Vojtěcha z Pernšteina na sněm mor. o pomoc do Uher. 313 140. V Tovačově 1522, 16. pros. smlouva mezi Janem z P. a klášterem sv. Jakuba v Olomouci o rybníky 313 141. Na Prostějově 1522, 26. pros. smlouva mezi Janem z P. a farářem Drahanovským o listy . . . . . 313 — 1522 Vojtěch z Pernšteina a strana jeho i stav městský zdrahají se svoliti berni . . . . . . 313 . 142. 143. V Olomouci 1523, 14. led. smlouva mezi Janem z Pernšteina a Přemkem z Vickova o mýto . . . . 313 . . . . . . . . . . . 313 144. 1523, 5. ún. král Ludvík propouští všechny úředníky a soudce zemské . . . 145. V Olomouci 1523, 6. dub. král Ludvík potvrzuje majestáty Kuněticko-Horské . . . . . . . . . . 313 146. V Olomouci 1523, 10. dub. král Ludvík potvrzuje Vojtěchovi z Pernšteina zápisy na Tejnec . . . . 313 „ 147. V Olomouci 1523, 27. dub. uvítání krále Ludvíka a sněm v Olomouci . . . . . . . . . . . 313 148. Na Tovačově 1523, 23. kv. Jan z P. dává Věrovanským náhradu za zatopené pastvisko 314 149. 1523, 4. června Vojtěch z Pernšteina přijímal poprvé tělo a krev pod obojí způsobou . . . . . . 315 150. V Tovačově 1523, 11. června smlouva mezi Janem z P. a mlynářem Rakodavským o mlýn 315 151. V Olomouci 1523, 24. června Vojtěch z P. vkládá v desky Havlovi Zvířetickému město Kunštát . . 316 152. Pod Vyšehradem 1523, 26. srp. král Ludvík uděluje městečku Kojetínu dva trhy . . . . . . . . . 316 — 1523, 14. září volba Janá z Kunovic za nejv. komorníka markrab. Mor.. . . . . . . 317 153. 154. V Brně 1523, 24. září smlouva Jana z P. s Jindřichem Březnickým o podací v Březníku . . . . . 317 155. — 1523, 16. říj. řád pro vinice a zahrady okolo města Pardubic daný Janem z Pernšteina 317 . . . 318 . . . 156. V N. Městě Víd. 1523, 21. října jednání o novou výpravu proti Turku . . . . . . . 157. V Prešpurce 1523, 29. října list krále Ludvíka Vojtěchovi z Pernšteina o zástavy duch. statků . . 318 158. Na Hranicích 1523, 9. list. smlouva mezi Janem z P. a Mikulášem Tupeckým o ves Tupec . . . . . 318 . „ . . . . . . . . . . 318 159. — 1523 přiznání berně stavů českých k válečné pomoci proti Turku . 160. V Prešpurce 1524, 14. led. potvrzení smlouvy Vojtěcha z Pernšteina s Hradeckými o ostrov . . . . 319 161. V Prešpurce 1524, 17. ledna král Ludvík dává Vojt. z P. list mocný k řízení o statcích 319 162. — 1524, 5. února Vojtěch z Pernšteina pohání Jana z Sendražic pro poddaného . . . . . . . 319 163. — 1524, 18. března Jan z Pernšteina prodává městu Třebíči louku pod rybníkem 320 164. — 1524, 25. března Vojtěch z Pernšteina potvrzuje Chlumci n. C. výsadu na rychtu 320 165. — 1524, 20. dubna Jan ze Šternberka prodává Janovi z Pernšteina ves Něčice . . . . . . . 322 166. Na Kroměříži 1524, 20. dub. Jan z P. směňuje s biskupem Olom. ves Něčice za Biskupice . . . . . 322 167. V Budíně 1524, 23 dub. list králův Janovi z P. na vsi patřící k Tovačovu a Plumlovu 322 168. — 1524, 11. kv. Šebastian z Weitmile prodává Janovi z Pernšteina tvrz Hrušovany . . . . . . . . 324 169. — 1524, 1. září smlouva Jana z Pernšteina s kapitolou v Olomouci o ostrovy . . . . . . . . . . 324 . . . . . . . . 324 170. Na Budíně 1524, 29. září král uděluje Pardubickým výroční trh . . . 171. V Netolicích 1524, 7. říj. lidé pana Pernšteinského přeptávají se po zbroji v Netolicích . . . . . . 324 172. V Prešpurce 1524, 28. října list králův Janovi z Pernšteina na plat za fůry vinné oc 324 173. Na Budíně 1524, 26. list. král propouští z manství Šebestianovi z Weitmile ves Kotnovice 325 174. [1524] Václav z Lomnice směňuje s Janem z P. Tasovice, Hodonín za Jedovou . . . . . . . . . 325 175. V Brně 1524 Arkleb z Bozkovic prodává městečko Erdberg Janovi z Pernšteina . . . . . . . . . 326 176. — 1525, 14. února na sněmu mor. zvoleny čtyry osoby, aby jednaly o hotovosti zemské . . . . . . 326
Strana 577
C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina z let 1491—1548. 577 Strana 177. Na Tovačově 1525, 25. ún. Jan z Pernšteina Tišnovským v příčině šenku vína . . . . . . . . . 326 178. Na Tovačově 1525, 23. dub. Hynek Bilík z Kornic půjčuje králi Ludvíkovi 500 kop gr. č. . . . . . 326 179. Na Vranově 1525, 25. dub. Arkleb z Bozkovic pouští Janovi z P. zámky Vranov a Jemnici za Třebíč 326 326 180. 1525, 18. kv. poselstvo stavův jde ke králi s úmluvou o jednotě a srovnání víry . . . . . . . . . . 181. 1525, 22. srp. smlouva Jana z Pernšteina s kapitolou Olomuckou o strouhu . . 326 . . . . . . . . . . 182. — 1525, 8. list. sjezd v příčině jednání o dobré královské a obecné zemské . . . . . . . . . . . 326 . 183. (1525) Vojtěcha z Pernšteina správa hradu Potnšteinského a Litického . . . . . . . . 326 184. Na Krumlově 1526, 27. led. Dobeš z Bozk. a Jan Černohorský prodali Uherčice Janovi z P. 326 185. Na Pardubicích 1526, 2. února Vojtěch z P. dovoluje Č. Třebové postaviti si pivovar 327 186. — 1526, 2. kv. Petr z Vlachovic prodává Janovi z Pernšteina ves Pivín . . . . . . . . . * . . . . 327 187. Na Tovačově 1526, 9. května Jan z Pernšteina vyměňuje Lobodským role a slevuje robot 328 . . . . . . . . . . . . . . 329 188. — 1526, 29. kv. dluhopis Jindřicha z Krajku Zikmundovi z Chlumu . 189. — 1526 v září zpráva o vojsku českém a moravském po bitvě u Moháče . . . . . . . . 329 190. Na Blatné 1526, 13. září Zdeněk Lev z Rožmitála Janovi z Pernšteina, aby přijel do Prahy . . . . 329 191. 1526, 24. září Jan z Pernšteina zvolen od stavův hejtmanem moravským . . . . . . . . . . . . . 329 . 192. 1526, 4. říj. voleni delegáti ze stavů k volbě krále . . . . . . . 329 . - . . . . . . 193. V Brně 1526, 16. říj. klášter Králové v Brně postupuje Janovi z Pernšteina podací v Kralicích 329 194. 1526, 28. říj. Jan z Pernšteina svolal stavy moravské na sněm do Olomouce . . . . . . . . . . . 329 195. 1526, 5. list. Vojtěch z Pernšteina kupuje od Viléma Kostky hrad Chlumec . . . . . . . . . . . . 329 . . . 196. 1526 v list. poselstvo k Ferdinandovi nově zvolenému králi Českému . . . . . 330 . . 197. 1526, 29. list. Václav z Vítence dává král. zápisy na dům v Koutě Vojtěchovi z Pernšteina . . 330 198. Ve Znojme 1526, 16. pros. smlouva Šebastiana z Weitmile s převorem ve Znojmě o vsi a dvůr . . 330 199. V Nosislavi 1526, 24. pros. Jan z P. zasnubuje dceru Markétu Jindřichovi kníž. Minsterb. 330 200. Na Přerově 1526, 30. prosince Jan z Pernšteina dává špitálu v Přerově plat z mlýna 331 201. Na Tovačově 1527, 18. led. Jan z Pernšteina dovoluje Čelčickým za plat pásti na Blatech 331 202. 1527 v lednu odpověď stavů mor. poslům krále Ferdinanda v příčině uznání za pána . . . . 332 203. 1527, 1. ún. popis cesty krále Ferdinanda a manželky jeho Anny do Prahy . . . . 332 * 204. 1527, 23. ún. Mikuláš z Dobřenic prodává Vojtěchovi z Pernšteina dědictví v Třešicích 332 . . . . . 205. 1527, 22. dub. zpráva o uvítání krále Ferdinanda v Brně a Olomouci 332 . . . . . 332 206. V Olomouci 1527, 30. dub. Jan z Pernšteina vypovídá mezi Olomuckými a kramáři a vinaři . . . . 207. 1527, 28. kv. Václav Šárovec z Šárova prodává tvrz Krumsín Janovi z Pernšteina . . . . . . . . . 333 208. 1527, 16. čce Lidmila Mládencová z Miličína prodává Janovi z Pernšteina ves Šumvald . . . . . . . 333 209. Na Rosicích 1527, 2. září Václav z Lomnice prodává Janovi z Pernšteina městečko Mohelno a j. . . 333 210. 1527, 9. říj. Jan Černčický z Kácova prodává Janovi z Pernšteina Nové Město a j. . . . . . . . . 333 211. 1527, 11. říj. Kundrát ml. z Dobřenic prodává Vojtěchovi z Pernšteina dědictví v Jesenici . . . . . 333 212. Na Landškrouně 1527, 27. říj. Jan z P. osvobozuje Landškrounské od platu zádušního 333 213. — 1527, 6. pros. Trčka z Lípy a bratří z Sendražic prodávají krčmu v Jesenici Vojtěchovi z P. . . 334 214. — 1528 v bř. zrušeny zápisy některých stavů na sněmu ve Znojmě u přítomnosti králově . . . . . 334 215. — 1528, 19. kv. sjezd stavův strany pod obojí ve veliké kolleji v Praze . - . . . . . . . 334 216. — 1528, 31. června smlouva Vojtěcha z Pernšteina s Hradeckými o luhy nad Opatovici 335 217. Na Prostějově 1528, 17. srp. Jan z P. pouští zámek Vranov Zdeňkovi z Lomnice za Meziříčí . . . . 336 218. Na Prostějově 1528, 24. srp. Heralt Pňovský z Sovince prodává Janovi z Pernšt. tvrz Pňovice a j. . 336 27. srp. král Ferdinand uděluje městečku Solnici dva roční trhy 219. V Praze 1528, . . . . . . 336 . 1. září král povoluje městu Prostějovu druhý týdenní trh 220. V Praze 1528, . . . . . . . . 337 V Praze 1528, 22. září král zapisuje na zámku Hluboké Vojtěchovi z P. zadrženou službu . . . . . 337 221. V Brně 1528, 23. září bratří Radkovští prodávají Janovi z Pernšteina tvrz Radkov a j. 222. . . . . . . 337 V Brně 1528, 14. list. Jan z Lomnice prodává Janovi z Pernšteina svůj díl na Mezříčí . . . . . . 337 223. 224. — 1528, 18. list. Mikoláš Sendražský prodává Vojtěchovi z P. polovici tvrze Městce . . . . . . . 337 225. Na Krumlově 1528, 29. pros. Jošt z Rožmberka oznamuje Vojtěchovi z P. o sjezdu stavů . . . . . 337 226. — 1528 na sněmu dovoleno králi zapsati Vojtěchovi z P. zadrženou službu na Hluboké . . . . . . 337 227. — 1528 byl Vojtěch z Pernšteina hejtmanem kraje Chrudimského . . . . . . . . . . . . . . 337 228. Na Hranicích 1529, 17. kv. Jan z P. dává Fryštátským místa ke zřízení domovních zahrad 338 229. 1529, 8. čce na sněmu v Č. Budějovicích byl Jan z Pernšteina král. poslem . . . . . . . . . . . . 338 . . . . . . . . . . . 338 230. V Linci 1529, 24. čce král Ferdinand přiznává Vojtěchovi z Pernšteina dluh 231. V Linci 1529, 27. čce král Ferdinand vypovídá ve sporu Jana z P. s Vilémem Prusinovským 339 232. V Č. Budějovicích 1529, 24. srp. zpráva o poradě v příčině svolání sněmu do Olomouce 340 233. 1529, 10. září zprávy o jednání sněmu moravského v Brně . . . . . . . . . . . . . . . . 341 14. září Smil z Doubravice pouští Janovi z Pernšteina tvrz Osové za ves Valeč a j. . . . . . 341 234. 1529, 23. říj. Jan Tamchyna z Doubravice kvituje měšťany Nového Města ze 100 kop míš.. . . . . 341 235. 1529, 236. 1529, 4. list. král Ferdinand jedná se stavy mor. o nebezpečí se strany Turkův . . . . . . . . . . 341 237. Na Prostějově 1529, 1. pros. Jan z P. osvobozuje poddané Oplocké od platu ze dvora a j. 341 238. 1529, 13. pros. na sněmu moravském voleni delegáti na sněmu do Českých Budějovic . . . . . . . 342 Archiv Český XX. 73
C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina z let 1491—1548. 577 Strana 177. Na Tovačově 1525, 25. ún. Jan z Pernšteina Tišnovským v příčině šenku vína . . . . . . . . . 326 178. Na Tovačově 1525, 23. dub. Hynek Bilík z Kornic půjčuje králi Ludvíkovi 500 kop gr. č. . . . . . 326 179. Na Vranově 1525, 25. dub. Arkleb z Bozkovic pouští Janovi z P. zámky Vranov a Jemnici za Třebíč 326 326 180. 1525, 18. kv. poselstvo stavův jde ke králi s úmluvou o jednotě a srovnání víry . . . . . . . . . . 181. 1525, 22. srp. smlouva Jana z Pernšteina s kapitolou Olomuckou o strouhu . . 326 . . . . . . . . . . 182. — 1525, 8. list. sjezd v příčině jednání o dobré královské a obecné zemské . . . . . . . . . . . 326 . 183. (1525) Vojtěcha z Pernšteina správa hradu Potnšteinského a Litického . . . . . . . . 326 184. Na Krumlově 1526, 27. led. Dobeš z Bozk. a Jan Černohorský prodali Uherčice Janovi z P. 326 185. Na Pardubicích 1526, 2. února Vojtěch z P. dovoluje Č. Třebové postaviti si pivovar 327 186. — 1526, 2. kv. Petr z Vlachovic prodává Janovi z Pernšteina ves Pivín . . . . . . . . . * . . . . 327 187. Na Tovačově 1526, 9. května Jan z Pernšteina vyměňuje Lobodským role a slevuje robot 328 . . . . . . . . . . . . . . 329 188. — 1526, 29. kv. dluhopis Jindřicha z Krajku Zikmundovi z Chlumu . 189. — 1526 v září zpráva o vojsku českém a moravském po bitvě u Moháče . . . . . . . . 329 190. Na Blatné 1526, 13. září Zdeněk Lev z Rožmitála Janovi z Pernšteina, aby přijel do Prahy . . . . 329 191. 1526, 24. září Jan z Pernšteina zvolen od stavův hejtmanem moravským . . . . . . . . . . . . . 329 . 192. 1526, 4. říj. voleni delegáti ze stavů k volbě krále . . . . . . . 329 . - . . . . . . 193. V Brně 1526, 16. říj. klášter Králové v Brně postupuje Janovi z Pernšteina podací v Kralicích 329 194. 1526, 28. říj. Jan z Pernšteina svolal stavy moravské na sněm do Olomouce . . . . . . . . . . . 329 195. 1526, 5. list. Vojtěch z Pernšteina kupuje od Viléma Kostky hrad Chlumec . . . . . . . . . . . . 329 . . . 196. 1526 v list. poselstvo k Ferdinandovi nově zvolenému králi Českému . . . . . 330 . . 197. 1526, 29. list. Václav z Vítence dává král. zápisy na dům v Koutě Vojtěchovi z Pernšteina . . 330 198. Ve Znojme 1526, 16. pros. smlouva Šebastiana z Weitmile s převorem ve Znojmě o vsi a dvůr . . 330 199. V Nosislavi 1526, 24. pros. Jan z P. zasnubuje dceru Markétu Jindřichovi kníž. Minsterb. 330 200. Na Přerově 1526, 30. prosince Jan z Pernšteina dává špitálu v Přerově plat z mlýna 331 201. Na Tovačově 1527, 18. led. Jan z Pernšteina dovoluje Čelčickým za plat pásti na Blatech 331 202. 1527 v lednu odpověď stavů mor. poslům krále Ferdinanda v příčině uznání za pána . . . . 332 203. 1527, 1. ún. popis cesty krále Ferdinanda a manželky jeho Anny do Prahy . . . . 332 * 204. 1527, 23. ún. Mikuláš z Dobřenic prodává Vojtěchovi z Pernšteina dědictví v Třešicích 332 . . . . . 205. 1527, 22. dub. zpráva o uvítání krále Ferdinanda v Brně a Olomouci 332 . . . . . 332 206. V Olomouci 1527, 30. dub. Jan z Pernšteina vypovídá mezi Olomuckými a kramáři a vinaři . . . . 207. 1527, 28. kv. Václav Šárovec z Šárova prodává tvrz Krumsín Janovi z Pernšteina . . . . . . . . . 333 208. 1527, 16. čce Lidmila Mládencová z Miličína prodává Janovi z Pernšteina ves Šumvald . . . . . . . 333 209. Na Rosicích 1527, 2. září Václav z Lomnice prodává Janovi z Pernšteina městečko Mohelno a j. . . 333 210. 1527, 9. říj. Jan Černčický z Kácova prodává Janovi z Pernšteina Nové Město a j. . . . . . . . . 333 211. 1527, 11. říj. Kundrát ml. z Dobřenic prodává Vojtěchovi z Pernšteina dědictví v Jesenici . . . . . 333 212. Na Landškrouně 1527, 27. říj. Jan z P. osvobozuje Landškrounské od platu zádušního 333 213. — 1527, 6. pros. Trčka z Lípy a bratří z Sendražic prodávají krčmu v Jesenici Vojtěchovi z P. . . 334 214. — 1528 v bř. zrušeny zápisy některých stavů na sněmu ve Znojmě u přítomnosti králově . . . . . 334 215. — 1528, 19. kv. sjezd stavův strany pod obojí ve veliké kolleji v Praze . - . . . . . . . 334 216. — 1528, 31. června smlouva Vojtěcha z Pernšteina s Hradeckými o luhy nad Opatovici 335 217. Na Prostějově 1528, 17. srp. Jan z P. pouští zámek Vranov Zdeňkovi z Lomnice za Meziříčí . . . . 336 218. Na Prostějově 1528, 24. srp. Heralt Pňovský z Sovince prodává Janovi z Pernšt. tvrz Pňovice a j. . 336 27. srp. král Ferdinand uděluje městečku Solnici dva roční trhy 219. V Praze 1528, . . . . . . 336 . 1. září král povoluje městu Prostějovu druhý týdenní trh 220. V Praze 1528, . . . . . . . . 337 V Praze 1528, 22. září král zapisuje na zámku Hluboké Vojtěchovi z P. zadrženou službu . . . . . 337 221. V Brně 1528, 23. září bratří Radkovští prodávají Janovi z Pernšteina tvrz Radkov a j. 222. . . . . . . 337 V Brně 1528, 14. list. Jan z Lomnice prodává Janovi z Pernšteina svůj díl na Mezříčí . . . . . . 337 223. 224. — 1528, 18. list. Mikoláš Sendražský prodává Vojtěchovi z P. polovici tvrze Městce . . . . . . . 337 225. Na Krumlově 1528, 29. pros. Jošt z Rožmberka oznamuje Vojtěchovi z P. o sjezdu stavů . . . . . 337 226. — 1528 na sněmu dovoleno králi zapsati Vojtěchovi z P. zadrženou službu na Hluboké . . . . . . 337 227. — 1528 byl Vojtěch z Pernšteina hejtmanem kraje Chrudimského . . . . . . . . . . . . . . 337 228. Na Hranicích 1529, 17. kv. Jan z P. dává Fryštátským místa ke zřízení domovních zahrad 338 229. 1529, 8. čce na sněmu v Č. Budějovicích byl Jan z Pernšteina král. poslem . . . . . . . . . . . . 338 . . . . . . . . . . . 338 230. V Linci 1529, 24. čce král Ferdinand přiznává Vojtěchovi z Pernšteina dluh 231. V Linci 1529, 27. čce král Ferdinand vypovídá ve sporu Jana z P. s Vilémem Prusinovským 339 232. V Č. Budějovicích 1529, 24. srp. zpráva o poradě v příčině svolání sněmu do Olomouce 340 233. 1529, 10. září zprávy o jednání sněmu moravského v Brně . . . . . . . . . . . . . . . . 341 14. září Smil z Doubravice pouští Janovi z Pernšteina tvrz Osové za ves Valeč a j. . . . . . 341 234. 1529, 23. říj. Jan Tamchyna z Doubravice kvituje měšťany Nového Města ze 100 kop míš.. . . . . 341 235. 1529, 236. 1529, 4. list. král Ferdinand jedná se stavy mor. o nebezpečí se strany Turkův . . . . . . . . . . 341 237. Na Prostějově 1529, 1. pros. Jan z P. osvobozuje poddané Oplocké od platu ze dvora a j. 341 238. 1529, 13. pros. na sněmu moravském voleni delegáti na sněmu do Českých Budějovic . . . . . . . 342 Archiv Český XX. 73
Strana 578
578 Rejstřík písemností. Strana 239. Na Meziříčí 1529, 18. prosince Jan z Pernšteina směňuje některé role s m. Prostějovem 342 240. Na Meziříčí 1529, 23. pros. Jindřich Frath z Bystřice prodává Janovi z Pernšteina ves Šeberov a j. 343 241. 1529 z přiznání stavu panského k berni proti Turku . * . * . * . . . . . . . . . . 343 — 1530, 12. ledna Jan z Pernšteina prodává městečko Bělou a vsi městu Brodu Něm. 343 242. 243. 1530, 10. ún. jednání sněmu moravského o různicích mezi stavy . . . . . . . . . . . . . . . . . 344 244. 1530, 24. ún. sněm dovoluje připsati summu za opravu Protivína . . . . . . . . . . 344 245. Na Mezeříčí 1530, 6. bř. Jan Bošovský prodává coroční tři drajlinky vína v H. Bojanovicích . . . . 344 246. V Praze 1530, 16. bř. král postupuje Janovi z Pernšteina les Hajavu kláštera Kounického 344 247. Ve Vídni 1530, 8. dub. král uděluje Pardubským výroční trh koňský . . . . . . . . . * . . . . . 345 248. V Praze 1530, 13. dub. král připisuje Vojtěchovi z Pernšt. summu na opravu Protivína 345 249. V Praze 1530, 17. dub. dlužní úpis krále Ferdinanda Vojtěchovi z Pernšteina . . . . . . . . . . 346 250. V Praze 1530, 17. dub. král dává instrukci kommissarům vyslaným na sněm slezský. 346 . 251. V Olomouci 1530, 24. dub. smlouva Jana z Pernšteina s kapitolou Olomouckou o vedení vody Bečvy 346 252. Na Tovačově 1530, 25. dub. Jan z Pernšteina dává lidem Lobodským list na louky . . . . . . . . 346 253. 1530, 26. dub. poslem královským na sněmu v Olomouci byl Vojtěch z Pernšteina . . . . . . . . 346 254. V Tučapech 1530, 7. čna smlouva Jana z P. a Olomuckých s kapitolou Olomuckou o mlýn . . . . . 346 255. Na Tovačově 1530, 8. čna sestry ze Bzí prodávají Janovi z P. statek po Mikuláši Brodeckém . . . 346 256. 1530, 19. čna na sjezdu stavů pod obojí voleny osoby ku pomoci administratorům . . . . . . . . 347 257. 1530, 29. čna poručníci dítek Jana Bezdružického z Kol. prodávají Svitákovi některé vsi . . . . . . 347 258. 1530, 11. čce klášter Břevnovský prodává Vojtěchovi z Pernšteina Provodov a Šeřeč . . . . 347 259. 1530, 18. srpna bratří z Rokytníka prodávají dvůr Doubravici a j. Vojtěchovi z Pernšteina . . . . 347 260. 1530, 23. pros. Vojtěch z Pernšteina snímá s Jiříka Libanského některé platy . . . . . . 347 261. 1530 Jakub opat Břevnovský prodává dvůr v Provodově a ves Šeřeč Vojtěchu z Pernšteina . . . . 347 262. 1530 po 19. listopadu paměť nejmenovaného o rozmluvě s Vojtěchem z Pernšteina 347 263. V Pardubicích 1531, 20. led. Vojtěch z P. dává městečku Chlumci n. C. pastviště vobec 348 264. Na Prostějově 1531, 6. ún. Jan Vahanský prodal Vojtěchovi z Pernšteina tvrz Moravec a j. . . . . 349 265. V Mušově 1531, 7. bř. smlouva Linharta z Lichtenšteina s Janem z P. o vedení vody z ř. Jihlavy . 349 266. 1531, 26. bř. jednaní sněmu mor. o hradu Znojemském . . . . . . . . . . . . . 349 . 267. 1531 v březnu instrukce sněmu mor. daná delegátům na sněm do Č. Budějovic . . . . . . . . . . 349 268. V Brně 1531, 2. dubna král dává Janovi z Pernšteina dlužní úpis na 2150 kop . . . 349 269. V Praze 1531, 6. kv. král zapisuje Vojtěchu z P. 1300 kop. gr. na zámku Kolínském 351 270. Na Tovačově 1531, 16. kv. Jan z Pernšteina dává Janovi Troubeckému odměnu za služby . . . . .351 2 271. V Praze 1531, 25. května král zastavuje Vojtěchovi z Pernšteina zámek Kolín . . . . . 351 272. Na Meziříčí 1531, 20. čna Jan z Pernšteina dává řád plátenníkům . . . . * . . . . 353 273. Na Mezeříčí 1531, 20. čna Jan z Pernšteina osvobozuje Mezeřické od vyšenkování 6 dreil. vína . . 353 274. V Praze 1531, 22. června král připisuje Vojtěchovi z P. na zámku Kolínském 2000 kop gr. 353 275. — 1531, 22. čna Vojtěch z P. zavazuje se postoupiti Jeronymovi Šlikovi tvrz Baštnici 354 276. — 1531, 31. čce na sněmu v Jihlavě jednáno o vyhledání artykulův o soudu zemském . . . . . 354 : 277. V Znojmě 1531, 8. srpna klášter Znojemský M. B. postupuje Janovi z Pernšteina ves Lechvice . . 354 278. — 1531, 10. srpna smlouva mezi Janem z Pernšteina a Komárovskými o čistění struh a j. 355 279. — 1531, 7. září Vojtěch z Pernšteina dává Pardubským vsi Bukovinu a Lhotu . . . . 356 280. V Brně 1531, 17. září klášter sv. Tůmy v Brně postupuje Janovi z P. vsi Prač, Těšice a Teskovice 359 281. V Rouchovanech 1531, 29. říj. klášter Dalešický postupuje Janovi z Pernšt. pozemky v Lechvicích . 360 282. — 1531, 22. list. poslední pořízení Vojtěcha z Pernšteina . . . . . . . . . . . . . . 360 283. V Landškrouně 1531, 22. list. Vojt. z P. odkazuje manželce své Johance 1250 kop gr. 364 284. 1532, 19. led. srovnání mezi stavy moravskými o některé artykule . . . . . . . . . . . . . . . 366 285. Na Prostějově 1532, 5. dub. smlouva mezi Janem z P. a bratřími z Výškovce o tvrz Okrašovice . . 366 286. V Řezně 1532, 17. dub. král káže urovnati některé sporné věci stavů slezských . . * . . . . . 366 V Brně 1532, 21. dubna Jan z Pernšteina zapisuje klášteru sv. Tůmy v Brně ročních 350 zl. . . . 366 287. 288. V Prostějově 1532, 6. kv. smlouva Jana z P. s opatem kláštera Hradištského o průhony a pastvy . 366 289. V Praze 1532, 2. srp. zpráva komory č. králi o půjčce Petra Sudy z Řenec. . . . . . . . . 366 * 290. — 1532, 10. srpna směna o kostel v Pardubicích s mnichy řádu sv. Františka . . . . 367 291. — 1532, 10. srp. Jan z Pernšteina prodává Václavu Okrouhlickému tvrz Borovnici . . . . . . . . 368 292. V Brně 1532, 15. říj. smlouva Jana z P. s abatyší Barborou z Brna o směnu podacích 368 293. — 1532, 23. října smlouva Hradeckých s Vojtěchem z Pernšteina o založení rybníku 370 294. — 1532, 26. říj. list hlavní Václava Okrouhlického o dluhu Jana z Pernšteina za Borovnici. . . 371 V Kojetíně 1532, 12. list. smlouva Jana z Pernšteina s opatem Hradištským o grunty a pastviště . 371 295. — 1532, 18. pros. Jan z Pernšteina prodává ves Letonice Janovi ze Zdenína . . . 296. . . 371 * . . . . . 297. Na Tovačově 1533, 22. dub. Jan z Pernšteina postupuje Troubeckým některé grunty . . . . . . . 371 298. Na Tovačově 1533, 23. dub. narovnání mezi Janem z P. a Janem Horákem o stavění mlýna . . . . 371 . . . . . . . . . . . . 372 299. Na Tovačově 1533, 23. dub. Jan z Pernšteina dává vsi Popovicům rybník .
578 Rejstřík písemností. Strana 239. Na Meziříčí 1529, 18. prosince Jan z Pernšteina směňuje některé role s m. Prostějovem 342 240. Na Meziříčí 1529, 23. pros. Jindřich Frath z Bystřice prodává Janovi z Pernšteina ves Šeberov a j. 343 241. 1529 z přiznání stavu panského k berni proti Turku . * . * . * . . . . . . . . . . 343 — 1530, 12. ledna Jan z Pernšteina prodává městečko Bělou a vsi městu Brodu Něm. 343 242. 243. 1530, 10. ún. jednání sněmu moravského o různicích mezi stavy . . . . . . . . . . . . . . . . . 344 244. 1530, 24. ún. sněm dovoluje připsati summu za opravu Protivína . . . . . . . . . . 344 245. Na Mezeříčí 1530, 6. bř. Jan Bošovský prodává coroční tři drajlinky vína v H. Bojanovicích . . . . 344 246. V Praze 1530, 16. bř. král postupuje Janovi z Pernšteina les Hajavu kláštera Kounického 344 247. Ve Vídni 1530, 8. dub. král uděluje Pardubským výroční trh koňský . . . . . . . . . * . . . . . 345 248. V Praze 1530, 13. dub. král připisuje Vojtěchovi z Pernšt. summu na opravu Protivína 345 249. V Praze 1530, 17. dub. dlužní úpis krále Ferdinanda Vojtěchovi z Pernšteina . . . . . . . . . . 346 250. V Praze 1530, 17. dub. král dává instrukci kommissarům vyslaným na sněm slezský. 346 . 251. V Olomouci 1530, 24. dub. smlouva Jana z Pernšteina s kapitolou Olomouckou o vedení vody Bečvy 346 252. Na Tovačově 1530, 25. dub. Jan z Pernšteina dává lidem Lobodským list na louky . . . . . . . . 346 253. 1530, 26. dub. poslem královským na sněmu v Olomouci byl Vojtěch z Pernšteina . . . . . . . . 346 254. V Tučapech 1530, 7. čna smlouva Jana z P. a Olomuckých s kapitolou Olomuckou o mlýn . . . . . 346 255. Na Tovačově 1530, 8. čna sestry ze Bzí prodávají Janovi z P. statek po Mikuláši Brodeckém . . . 346 256. 1530, 19. čna na sjezdu stavů pod obojí voleny osoby ku pomoci administratorům . . . . . . . . 347 257. 1530, 29. čna poručníci dítek Jana Bezdružického z Kol. prodávají Svitákovi některé vsi . . . . . . 347 258. 1530, 11. čce klášter Břevnovský prodává Vojtěchovi z Pernšteina Provodov a Šeřeč . . . . 347 259. 1530, 18. srpna bratří z Rokytníka prodávají dvůr Doubravici a j. Vojtěchovi z Pernšteina . . . . 347 260. 1530, 23. pros. Vojtěch z Pernšteina snímá s Jiříka Libanského některé platy . . . . . . 347 261. 1530 Jakub opat Břevnovský prodává dvůr v Provodově a ves Šeřeč Vojtěchu z Pernšteina . . . . 347 262. 1530 po 19. listopadu paměť nejmenovaného o rozmluvě s Vojtěchem z Pernšteina 347 263. V Pardubicích 1531, 20. led. Vojtěch z P. dává městečku Chlumci n. C. pastviště vobec 348 264. Na Prostějově 1531, 6. ún. Jan Vahanský prodal Vojtěchovi z Pernšteina tvrz Moravec a j. . . . . 349 265. V Mušově 1531, 7. bř. smlouva Linharta z Lichtenšteina s Janem z P. o vedení vody z ř. Jihlavy . 349 266. 1531, 26. bř. jednaní sněmu mor. o hradu Znojemském . . . . . . . . . . . . . 349 . 267. 1531 v březnu instrukce sněmu mor. daná delegátům na sněm do Č. Budějovic . . . . . . . . . . 349 268. V Brně 1531, 2. dubna král dává Janovi z Pernšteina dlužní úpis na 2150 kop . . . 349 269. V Praze 1531, 6. kv. král zapisuje Vojtěchu z P. 1300 kop. gr. na zámku Kolínském 351 270. Na Tovačově 1531, 16. kv. Jan z Pernšteina dává Janovi Troubeckému odměnu za služby . . . . .351 2 271. V Praze 1531, 25. května král zastavuje Vojtěchovi z Pernšteina zámek Kolín . . . . . 351 272. Na Meziříčí 1531, 20. čna Jan z Pernšteina dává řád plátenníkům . . . . * . . . . 353 273. Na Mezeříčí 1531, 20. čna Jan z Pernšteina osvobozuje Mezeřické od vyšenkování 6 dreil. vína . . 353 274. V Praze 1531, 22. června král připisuje Vojtěchovi z P. na zámku Kolínském 2000 kop gr. 353 275. — 1531, 22. čna Vojtěch z P. zavazuje se postoupiti Jeronymovi Šlikovi tvrz Baštnici 354 276. — 1531, 31. čce na sněmu v Jihlavě jednáno o vyhledání artykulův o soudu zemském . . . . . 354 : 277. V Znojmě 1531, 8. srpna klášter Znojemský M. B. postupuje Janovi z Pernšteina ves Lechvice . . 354 278. — 1531, 10. srpna smlouva mezi Janem z Pernšteina a Komárovskými o čistění struh a j. 355 279. — 1531, 7. září Vojtěch z Pernšteina dává Pardubským vsi Bukovinu a Lhotu . . . . 356 280. V Brně 1531, 17. září klášter sv. Tůmy v Brně postupuje Janovi z P. vsi Prač, Těšice a Teskovice 359 281. V Rouchovanech 1531, 29. říj. klášter Dalešický postupuje Janovi z Pernšt. pozemky v Lechvicích . 360 282. — 1531, 22. list. poslední pořízení Vojtěcha z Pernšteina . . . . . . . . . . . . . . 360 283. V Landškrouně 1531, 22. list. Vojt. z P. odkazuje manželce své Johance 1250 kop gr. 364 284. 1532, 19. led. srovnání mezi stavy moravskými o některé artykule . . . . . . . . . . . . . . . 366 285. Na Prostějově 1532, 5. dub. smlouva mezi Janem z P. a bratřími z Výškovce o tvrz Okrašovice . . 366 286. V Řezně 1532, 17. dub. král káže urovnati některé sporné věci stavů slezských . . * . . . . . 366 V Brně 1532, 21. dubna Jan z Pernšteina zapisuje klášteru sv. Tůmy v Brně ročních 350 zl. . . . 366 287. 288. V Prostějově 1532, 6. kv. smlouva Jana z P. s opatem kláštera Hradištského o průhony a pastvy . 366 289. V Praze 1532, 2. srp. zpráva komory č. králi o půjčce Petra Sudy z Řenec. . . . . . . . . 366 * 290. — 1532, 10. srpna směna o kostel v Pardubicích s mnichy řádu sv. Františka . . . . 367 291. — 1532, 10. srp. Jan z Pernšteina prodává Václavu Okrouhlickému tvrz Borovnici . . . . . . . . 368 292. V Brně 1532, 15. říj. smlouva Jana z P. s abatyší Barborou z Brna o směnu podacích 368 293. — 1532, 23. října smlouva Hradeckých s Vojtěchem z Pernšteina o založení rybníku 370 294. — 1532, 26. říj. list hlavní Václava Okrouhlického o dluhu Jana z Pernšteina za Borovnici. . . 371 V Kojetíně 1532, 12. list. smlouva Jana z Pernšteina s opatem Hradištským o grunty a pastviště . 371 295. — 1532, 18. pros. Jan z Pernšteina prodává ves Letonice Janovi ze Zdenína . . . 296. . . 371 * . . . . . 297. Na Tovačově 1533, 22. dub. Jan z Pernšteina postupuje Troubeckým některé grunty . . . . . . . 371 298. Na Tovačově 1533, 23. dub. narovnání mezi Janem z P. a Janem Horákem o stavění mlýna . . . . 371 . . . . . . . . . . . . 372 299. Na Tovačově 1533, 23. dub. Jan z Pernšteina dává vsi Popovicům rybník .
Strana 579
C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina z let 1491—1548. 579 Strana 300. — 1533, 28. dub. Wolf Krajíř vyznává, že jest dlužen jako poručník Michaeli Karygovi z Řezna . . 372 301. — 1533, 2. čce Johanka z Dědibab odkazuje dětem své dcery plat ze vsi Sloupna . . . . . . . . 372 302. Na Hranicích 1533, 6. srp. bratří z Šelnberka prodávají Janovi z Pernšteina panství Rožnov . . . . 372 303. Na Tovačově 1533, 5. říj. Jan z P. slibuje Prostějovským, že nikomu nedá výsady na šenk 372 304. — 1533, 11. říj. výpověď soudu zemského ve sporu sester ze Střimelic s Vojt. z P. 373 305. — [1533] Jan z Pernšteina činí narovnání s Tovačovskými o zatopená pastviska . . . . . . . . . 374 306. — 1534, 1. led. Jan z Pernšteina osvobozuje Nosislavské od vyšenkování 6 dreil. vína. . . 374 307. Na Tovačově 1534, 6. led. bratří z Šelnberka prodávají hrad Rožnov a j. Janovi z Pernšteina . . . 375 308. — 1534, 18. ún. rozepře Jana z Pernšteina s bratřími Adrspachy o statky . . . . . . 375 309. — 1534, 8. dub. král Ferdinand dovoluje Pardubickým pečetiti červeným voskem . . . . . . . . . 376 310. — 1534, 18. května král připisuje k zástavní sumě na Kojetíně 12000 zl. r. . . . . . 376 311. V Praze 1534, 18. srpna rozsudek králův o neučiněnou odpověď Kafungovi . . . . . . . . . . .377 . 312. V Brně 1534, 18. září smlouva Jana z P. s Janem Kunou z Kunštátu o dávání dříví . . . . . . . 377 — 1534, 28. září Jan z Pernšteina zastavuje Johance z Bozkovic ves Medlanky. 313. . . . . . . . . 378 — 1534, 30. září král Ferdinand dává městu Prostějovu výroční trh . . 314. . . . . 378 315. — 1534, 10. října. Ondřej Ungnad postoupil Janovi z Pernšteina v dluze zámek Hradištko. . . . . 378 316. Na Miroslavi 1534, 19. říj. Matouš Dvořák ze Stozikovic propouští část rolí Janovi z Pernšteina . . 378 317. V Pardubicích 1534, 30. list. Jan z Pernšteina dovoluje Fryštátským zříditi pět rybníků 378 318. V Praze 1534, 27. pros. instrukce krále Ferdinanda daná poslům ke stavům moravským . . . . . . 379 319. Na Tovačově 1535, 13. led. Jan z P. propouští Přerovským důchody ze zámku Přerova 380 320. Na Pardubicích 1535, 19. kv. Jan z Pernšteina potvrzuje Nov. Městu n. M. některé svobody . . . . 381 321. — 1535, 7. čna Jan z Pernšteina udílí m. Chlumci n. Č. právo odúmrtní . . . . . . . . . . . . . 381 322. — 1535, 25. čna bratří z Šelnberka vkládají do desk Janovi z Pernšteina Rožnov a j. . . . . . . 381 323. V Olomouci 1535, 5. čce smlouva Jana z P. s pány Tvorkovskými o klášter v Prostějově 381 324. Na Tovačově 1535, 16. čce smlouva Jana z P. s proboštem u sv. Petra v Brně o desátky 383 325. V Prostějově 1535, 23. čce Jan z Pernšteina potvrzuje ševcům a koželuhům v Tovačově artykule . . 383 326. V Prostějově 1535, 28. čce Jan z Pernšteina potvrzuje městečku Kralicím svobody . . . . . . 385 327. V Prostějově 1535, 29. čce Jan z Pernšteina promíjí Prostějovským plat ze zahrad 385 328. Na Mezeříčí 1535, 12. srp. Jan z Pernšteina potvrzuje m. Mezeříčí výsady a svobody . . . . . . 386 329. 1535, 22. srp. smlouva Jana z Pernšteina s Hradeckými o platy a desátky . . . . . . . . . . . . 386 330. — 1535, 18. září smlouva Jana z Pernšteina s Janem Kunčickým o ves Skaličku . . 386 . . . . — 1535, 20. září Apolona z Bozkovic a Eliška z Doubravic postupují Janovi z P. ves Ujezd . . . . 386 331. 332. — 1535, 12. říj. Dobeš Černohorský z Bozkovic prodává Janovi z Pernšteina městečko Dědice . . . 386 * 333. Na Pardubicích 1535, 11. list. Jan z P. dává městečku Bohdanči potvrzení na ves Jilůvku 386 334. Ve Znojmě 1535, 28. pros. Znojemští prodávají Janovi z Pernšteina mlýn Rorhof . * . . . . . 388 335. Ve Znojmě 1535 král. instrukce Janovi z P. a Janovi z Kunovic na soud zemský. . . . . . . . 388 336. V Brně 1536, 30. led. klášter Velehradský prodává městečko Fryšov a ves Libici Janovi z P.. . . 388 337. Na Prostějově 1536, 5. ún. Jan z Pernšteina dovoluje Janu Vlasákovi postaviti mlýn . . . . . . . 388 338. Na Kounicích 1536, 15. ún. Jan z Pernšteina propouští Jiříku Žabkovi vodu na rybník . . . . . . 388 339. Na Mezeříčí 1536, 17. ún. Ambrož opat Žďárský propouští Janovi z Pernšteina ves Novošice . . . 388 340. V Inšpruku 1536, 24. bř. Ferdinand král nařizuje berníkům vyplatiti Janovi z P. 2225 kop gr. č. . 389 341. Na Veveří 1536, 23. dub. Jan Rokytský prodává Janovi z P. a Janu z Lipého hrad Veveří . . . . 389 342. Na Pardubicích 1536, 5. kv. Jan z P. dává Janovi Černohorskému list na klášter Třebíčský 389 343. V Nov. Bydžově 1536, 22. kv. nařízení Jana z Pernšteina o pobytu židů v Nov. Bydžově 390 344. — 1536, 30. kv. smlouva Jana z P. s biskupem Olom. o ospy, vejce, sýry a j. z vesnic . . . . . . 391 345. Na Pardubicích 1536, 7. června Jan z Pernšteina potvrzuje Pardubským výsady . . . 391 346. V Brodku 1536, 20. čna smlouva Jana z P. s klášterem sv. Kateřiny v Olomouci o strouhu . . . . 392 347. Na Landškrouně 1536, 5. čce Jan z Pernšteina potvrzuje Landškrounským držení lesu 392 348. V Tovačově 1536, 9. srpna smlouva Jana z P. s klášterem Kartouzským o desátek vinný 393 349. Na Kroměříži 1536, 19. srp. biskup Olom. synům Jana z P. přidává životů na Jezbořice . . . . . . 394 350. Na Prostějově 1536, 23. srp. Jan z Pernšteina dává Kojetínským vidimus smlouvy . . . . . . . . 394 . . 351. Na Hranicích 1536, 4. září Jan z Pernšteina slevuje m. Lipníku platu z mýta . . . . . . . 394 352. V Místku 1536, 25. říj. výpověď mezi Janem z P. a biskupem Olom. o ves Habrvinovice . . . . . . 394 353. V Pardubicích 1536, 21. listopadu Jan z Pernšteina potvrzuje Prostějovským pořádek 395 354. — 1536, 22. list. na sněmu mor. stanoveno, aby poslové mor. jednali s králem o pomoc proti Turku 396 355. — 1536, 13. pros. spor Jana z P. a Adama Lva z Rožm. s Hynkem Špetli o panství Skalské 396 356. Ve Vídni 1537, 2. led. král. instrukce Oldřichovi Cetrysovi o osobách, jež slíbily válečnou pomoc . 398 357. — 1537, 2. bř. smlouva Jana Zajímače s Janem z P. o stav nad mlýnem Křížovým . . . . . . . . 398 358. V Praze 1537, 18. dub. instrukce královská ke sněmu mor. v Brně . . . . . . 398 359. V Brně 1537, 2. kv. Zdeněk Mezeříčský z Lomnice prodává ves Mastník Janovi z Pernšteina . . . 398 360. 1537, 7. čna odpověď sněmu mor. v Olomouci poslům královským . . . . . . . . . . . . . . . 398 73*
C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina z let 1491—1548. 579 Strana 300. — 1533, 28. dub. Wolf Krajíř vyznává, že jest dlužen jako poručník Michaeli Karygovi z Řezna . . 372 301. — 1533, 2. čce Johanka z Dědibab odkazuje dětem své dcery plat ze vsi Sloupna . . . . . . . . 372 302. Na Hranicích 1533, 6. srp. bratří z Šelnberka prodávají Janovi z Pernšteina panství Rožnov . . . . 372 303. Na Tovačově 1533, 5. říj. Jan z P. slibuje Prostějovským, že nikomu nedá výsady na šenk 372 304. — 1533, 11. říj. výpověď soudu zemského ve sporu sester ze Střimelic s Vojt. z P. 373 305. — [1533] Jan z Pernšteina činí narovnání s Tovačovskými o zatopená pastviska . . . . . . . . . 374 306. — 1534, 1. led. Jan z Pernšteina osvobozuje Nosislavské od vyšenkování 6 dreil. vína. . . 374 307. Na Tovačově 1534, 6. led. bratří z Šelnberka prodávají hrad Rožnov a j. Janovi z Pernšteina . . . 375 308. — 1534, 18. ún. rozepře Jana z Pernšteina s bratřími Adrspachy o statky . . . . . . 375 309. — 1534, 8. dub. král Ferdinand dovoluje Pardubickým pečetiti červeným voskem . . . . . . . . . 376 310. — 1534, 18. května král připisuje k zástavní sumě na Kojetíně 12000 zl. r. . . . . . 376 311. V Praze 1534, 18. srpna rozsudek králův o neučiněnou odpověď Kafungovi . . . . . . . . . . .377 . 312. V Brně 1534, 18. září smlouva Jana z P. s Janem Kunou z Kunštátu o dávání dříví . . . . . . . 377 — 1534, 28. září Jan z Pernšteina zastavuje Johance z Bozkovic ves Medlanky. 313. . . . . . . . . 378 — 1534, 30. září král Ferdinand dává městu Prostějovu výroční trh . . 314. . . . . 378 315. — 1534, 10. října. Ondřej Ungnad postoupil Janovi z Pernšteina v dluze zámek Hradištko. . . . . 378 316. Na Miroslavi 1534, 19. říj. Matouš Dvořák ze Stozikovic propouští část rolí Janovi z Pernšteina . . 378 317. V Pardubicích 1534, 30. list. Jan z Pernšteina dovoluje Fryštátským zříditi pět rybníků 378 318. V Praze 1534, 27. pros. instrukce krále Ferdinanda daná poslům ke stavům moravským . . . . . . 379 319. Na Tovačově 1535, 13. led. Jan z P. propouští Přerovským důchody ze zámku Přerova 380 320. Na Pardubicích 1535, 19. kv. Jan z Pernšteina potvrzuje Nov. Městu n. M. některé svobody . . . . 381 321. — 1535, 7. čna Jan z Pernšteina udílí m. Chlumci n. Č. právo odúmrtní . . . . . . . . . . . . . 381 322. — 1535, 25. čna bratří z Šelnberka vkládají do desk Janovi z Pernšteina Rožnov a j. . . . . . . 381 323. V Olomouci 1535, 5. čce smlouva Jana z P. s pány Tvorkovskými o klášter v Prostějově 381 324. Na Tovačově 1535, 16. čce smlouva Jana z P. s proboštem u sv. Petra v Brně o desátky 383 325. V Prostějově 1535, 23. čce Jan z Pernšteina potvrzuje ševcům a koželuhům v Tovačově artykule . . 383 326. V Prostějově 1535, 28. čce Jan z Pernšteina potvrzuje městečku Kralicím svobody . . . . . . 385 327. V Prostějově 1535, 29. čce Jan z Pernšteina promíjí Prostějovským plat ze zahrad 385 328. Na Mezeříčí 1535, 12. srp. Jan z Pernšteina potvrzuje m. Mezeříčí výsady a svobody . . . . . . 386 329. 1535, 22. srp. smlouva Jana z Pernšteina s Hradeckými o platy a desátky . . . . . . . . . . . . 386 330. — 1535, 18. září smlouva Jana z Pernšteina s Janem Kunčickým o ves Skaličku . . 386 . . . . — 1535, 20. září Apolona z Bozkovic a Eliška z Doubravic postupují Janovi z P. ves Ujezd . . . . 386 331. 332. — 1535, 12. říj. Dobeš Černohorský z Bozkovic prodává Janovi z Pernšteina městečko Dědice . . . 386 * 333. Na Pardubicích 1535, 11. list. Jan z P. dává městečku Bohdanči potvrzení na ves Jilůvku 386 334. Ve Znojmě 1535, 28. pros. Znojemští prodávají Janovi z Pernšteina mlýn Rorhof . * . . . . . 388 335. Ve Znojmě 1535 král. instrukce Janovi z P. a Janovi z Kunovic na soud zemský. . . . . . . . 388 336. V Brně 1536, 30. led. klášter Velehradský prodává městečko Fryšov a ves Libici Janovi z P.. . . 388 337. Na Prostějově 1536, 5. ún. Jan z Pernšteina dovoluje Janu Vlasákovi postaviti mlýn . . . . . . . 388 338. Na Kounicích 1536, 15. ún. Jan z Pernšteina propouští Jiříku Žabkovi vodu na rybník . . . . . . 388 339. Na Mezeříčí 1536, 17. ún. Ambrož opat Žďárský propouští Janovi z Pernšteina ves Novošice . . . 388 340. V Inšpruku 1536, 24. bř. Ferdinand král nařizuje berníkům vyplatiti Janovi z P. 2225 kop gr. č. . 389 341. Na Veveří 1536, 23. dub. Jan Rokytský prodává Janovi z P. a Janu z Lipého hrad Veveří . . . . 389 342. Na Pardubicích 1536, 5. kv. Jan z P. dává Janovi Černohorskému list na klášter Třebíčský 389 343. V Nov. Bydžově 1536, 22. kv. nařízení Jana z Pernšteina o pobytu židů v Nov. Bydžově 390 344. — 1536, 30. kv. smlouva Jana z P. s biskupem Olom. o ospy, vejce, sýry a j. z vesnic . . . . . . 391 345. Na Pardubicích 1536, 7. června Jan z Pernšteina potvrzuje Pardubským výsady . . . 391 346. V Brodku 1536, 20. čna smlouva Jana z P. s klášterem sv. Kateřiny v Olomouci o strouhu . . . . 392 347. Na Landškrouně 1536, 5. čce Jan z Pernšteina potvrzuje Landškrounským držení lesu 392 348. V Tovačově 1536, 9. srpna smlouva Jana z P. s klášterem Kartouzským o desátek vinný 393 349. Na Kroměříži 1536, 19. srp. biskup Olom. synům Jana z P. přidává životů na Jezbořice . . . . . . 394 350. Na Prostějově 1536, 23. srp. Jan z Pernšteina dává Kojetínským vidimus smlouvy . . . . . . . . 394 . . 351. Na Hranicích 1536, 4. září Jan z Pernšteina slevuje m. Lipníku platu z mýta . . . . . . . 394 352. V Místku 1536, 25. říj. výpověď mezi Janem z P. a biskupem Olom. o ves Habrvinovice . . . . . . 394 353. V Pardubicích 1536, 21. listopadu Jan z Pernšteina potvrzuje Prostějovským pořádek 395 354. — 1536, 22. list. na sněmu mor. stanoveno, aby poslové mor. jednali s králem o pomoc proti Turku 396 355. — 1536, 13. pros. spor Jana z P. a Adama Lva z Rožm. s Hynkem Špetli o panství Skalské 396 356. Ve Vídni 1537, 2. led. král. instrukce Oldřichovi Cetrysovi o osobách, jež slíbily válečnou pomoc . 398 357. — 1537, 2. bř. smlouva Jana Zajímače s Janem z P. o stav nad mlýnem Křížovým . . . . . . . . 398 358. V Praze 1537, 18. dub. instrukce královská ke sněmu mor. v Brně . . . . . . 398 359. V Brně 1537, 2. kv. Zdeněk Mezeříčský z Lomnice prodává ves Mastník Janovi z Pernšteina . . . 398 360. 1537, 7. čna odpověď sněmu mor. v Olomouci poslům královským . . . . . . . . . . . . . . . 398 73*
Strana 580
580 Rejstřík písemností. Strana 361. V Praze 1537, 8. čna král připisuje Janovi z Pernšteina k zástavním summám 8683 kop 399 362. — 1537, 16. čce výpověď v sporu Jana z P. s Janem Planknarem o Zimnou Vůdku 400 363. V Praze 1537, 29. srpna zápisy královské Janovi z Pernšteina na hrabství Kladské 401 364. Ve Vídni 1537, 30. srpna spor Jana z Pernšteina s Lavskými o mlýn v příkopě městském 408 365. — 1537, 1. září revers Jana z Pernšteina, že zachová se dle zápisu na Kladsko . . . 409 366. V Praze 1537, 4. září král připisuje Janovi z P. k zástavní summě na Kladsko 140 kop 410 367. V Olomouci 1537, 4. říj. Barbora vdova po Mikuláši z Bystřice potvrzuje Janovi z P. držení Čertoryj 410 368. Na Pardubicích 1537, 13. říj. smlouva Jana z Pernšteina s Janem z Lipého o zámek Veveří. . . 411 369. V Kladsku 1537, 18. říj. Jan z P. a Kladští přiznávají Adamovi Keiburgovi dluh . . . . . . . . . 411 370. — 1537, 27. říj. cech soukennický v Kladsku vysvědčuje, že Jan z P. zaplatil jim dluh . . . . . 411 . 371. — 1537, 25. listopadu Jan z Pernšteina dovoluje Krakovanským pásti v jeho rybníku 411 372. Na Pardubicích 1537 před 4. pros. Jan z P. dává Rychnovským soukenníkům řád cechovní 412 373. — 1537, 19. pros. Hrádečtí vysvědčují, že obdrželi dluh od Jana z Pernšteina . . . . . . . . . . 412 374. — 1537 součet vydání Jana z Pernšteina na vojsko za šest měsíců . . . . . . 415 . . 375. Na Prostějově 1538, 21. led. Jan z Pernšteina dovoluje vystavěti mlýn nad mlýnem Lobodským . . 416 376. — 1538, 21. bř. z předlohy král. ke sněmu českému o zastavení Kladska . . . . . . . . . . 416 — 1538, 15. kv. srovnání mezi Janem z Pernšteina a Olomuckými o stav Bolelický . . . . . . . . 416 377. 378. Na Tovačově 1538, 28. kv. smlouva Jana z P. s kapitolou Olomuckou o strouhu, mlýn a j. . . . . 417 379. Na Pardubicích 1538, 13. čna Jan z Pernšteina odpouští Pardubským plat ze vsi Přerova 417 380. V Olomouci 1538, 28. čna smlouva Jana z P. s klášterem sv. Kateřiny v Olomouci o lidi Brodecké . 418 381. V Praze 1538, 31. čce pečetěn soupis Kladských privilegií odevzdaný Janu z Pernšteina . . . . . . 418 382. V Linci 1538, 5. září král dovoluje Janovi z Pernšteina vložiti do desk Kojetín . . . . 418 383. Na Tovačově 1538, 7. září Jan z P. stvrzuje cechu krejčovskému v Kojetíně artikule 419 384. V Linci 1538, 9. září král uděluje městu Landškrounu třetí výroční trh . . . . . . . . . 422 422 385. — 1538, 28. září smlouva mezi Janem z Pernšteina a Janem z Lipého o poddané . . . . . . . . . 386. V Olomouci 1538, 28. září směna statků mezi Janem z Doubravky a Janem z Pernšteina . . . . . 422 387. Na Hrušovanech 1538, 29. září smlouva Jana z Pernšteina se Znojemskými o desátek. . . . . . . 422 388. — 1538, 6. října Jan z Pernšteina stanoví pravidla o usazování se v městě Mezeříčí 422 389. Na Pardubicích 1538, 16. říj. Jan z P. a tři města přiznávají dluh Albrechtu Schelndorfovi . . . . 423 390. V Přerově 1538, 29. říj. směna poddaných mezi Janem z Pernšteina a Kunšem z Vrchlabí . . . . . 423 391. Na Pardubicích 1538, 25. list. smlouva Jana z P. s Hradeckými o tok vody u Boharyně 423 392. Na Pardubicích 1538, 13. pros. Jan z Pernšteina propouští Prostějovským některé rybníky . . . . . 426 393. V Praze 1538, 13. pros. Šebestian z Weitmile vyzdvihl od Jana z Pernšteina 150 zl. uh. . . . . . 426 . 394. — 1538 Jindřich Střela prodal tvrz Vyšehňovice Janovi z Pernšteina 426 . . . . . . . . 395. Ve Znojmě [1538] smlouva Jana z P. s klášterem M. B. ve Znojmě o role a luka . . . . . . . . 426 396. [1538?] smlouva Jana z Pernšteina s Jiříkem Žabkou o strouhu u Pohořelic . . . . . . . . . . 426 . 397. Na Pernšteině 1539, 20. led. Jan z Pernšt. propouští městečku Křižanovu desátky obilné 426 398. Ve Vídni 1539, 7. ún. král potvrzuje smlouvu Jana z P. s klášterem sv. Kateřiny . . . . . . . 427 399. Na Mezeříčí 1539, 14. ún. Jan z Pernšt. dává m. Mezeříčí náhradu za opravování cest 427 400. — 1539, 26. ún. Jan z P. pohání Adama Lva z Rožm. pro dědiny a vsi Mikuláše Cerhenského 427 401. — 1539, 8. bř. výpověď soudu z. mezi Janem z P. a Albrechtem Šlikem o statek Baštnický 427 402. Na Tovačově 1539, 13. čce Jan z Pernšteina potvrzuje Čertorejským list na držení dvoru . . . . . 429 403. Ve Vídni 1539, 22. čce král dává m. Prostějovu tři trhy koňské . . . . . . . . . . - . . 430 404. Na Rosicích 1539, 30. čce Dobeš Černohorský z Bozkovic dává bratru svému dluh u Jana z P.. . . 430 405. V Brně 1539, 27. srp. smlouva Jana z P. s opatem kláštera Louckého o kostel ve Vrahovicích 430 406. Na Hranicích 1539, 7. září Jan z Pernšt. potvrzuje vsi Bolelici list na odúmrti a dvůr 432 407. Na Hranicích 1539, 26. září Jan z P. potvrzuje cechu tkadlcovskému v Kojetíně artykule 433 408. 1539, 1. říj. Kateřina z Wartenberka pohání Jana z Pernšteina o věno . . . . . . . . . . . . . . 437 409. Na Prostějově 1539, 5. říj. Jan z Pernšteina opravuje Přerovským obdarování odúmrtní 437 410. Na Prostějově 1539, 6. říj. Jan z Pernšteina sproštuje Předmostské některých robot . . . . . . . . 440 411. Na Kladsku 1539, 16. říj. Jan z Pernšteina a rukojmí přiznávají dluh Jindřichu Gotschovi . . . . . 440 — 1539 zřízení obce města Pardubic, jak se obyvatelé při ohních chovati mají . . . . 441 412. 413. Na Výškově 1540, 1. led. Matyáš Potůček prodává Janovi z Pernšteina 8 poddaných z Olšan . . . 442 414. Ve Vídni 1540, 2. led. král dává komisařům na sněm moravský nová nařízení . . . . . . . .442 415. Na Prostějově 1540, 25. led. Jan z Pernšteina propouští Kojetínské z některých robot . . . . . . . 442 416. Na Prostějově 1540, 25. led. Jan z Pernšteina pouští Lobodickým les Tovačovský . . . . . . . . . 442 — 1540, 4. února nález soudu zemsk. mezi Janem z Pernšteina a Adamem Lvem z Rožm. 442 417. 418. V Těšíně 1540, 12. února Jan z Pernšteina potvrzuje a rozmnožuje výsady m. Těšína 443 419. Na Prostějově 1540, 17. února Jan z P. Lipnickým o domech šenkovních, vínu, soli a j. 444
580 Rejstřík písemností. Strana 361. V Praze 1537, 8. čna král připisuje Janovi z Pernšteina k zástavním summám 8683 kop 399 362. — 1537, 16. čce výpověď v sporu Jana z P. s Janem Planknarem o Zimnou Vůdku 400 363. V Praze 1537, 29. srpna zápisy královské Janovi z Pernšteina na hrabství Kladské 401 364. Ve Vídni 1537, 30. srpna spor Jana z Pernšteina s Lavskými o mlýn v příkopě městském 408 365. — 1537, 1. září revers Jana z Pernšteina, že zachová se dle zápisu na Kladsko . . . 409 366. V Praze 1537, 4. září král připisuje Janovi z P. k zástavní summě na Kladsko 140 kop 410 367. V Olomouci 1537, 4. říj. Barbora vdova po Mikuláši z Bystřice potvrzuje Janovi z P. držení Čertoryj 410 368. Na Pardubicích 1537, 13. říj. smlouva Jana z Pernšteina s Janem z Lipého o zámek Veveří. . . 411 369. V Kladsku 1537, 18. říj. Jan z P. a Kladští přiznávají Adamovi Keiburgovi dluh . . . . . . . . . 411 370. — 1537, 27. říj. cech soukennický v Kladsku vysvědčuje, že Jan z P. zaplatil jim dluh . . . . . 411 . 371. — 1537, 25. listopadu Jan z Pernšteina dovoluje Krakovanským pásti v jeho rybníku 411 372. Na Pardubicích 1537 před 4. pros. Jan z P. dává Rychnovským soukenníkům řád cechovní 412 373. — 1537, 19. pros. Hrádečtí vysvědčují, že obdrželi dluh od Jana z Pernšteina . . . . . . . . . . 412 374. — 1537 součet vydání Jana z Pernšteina na vojsko za šest měsíců . . . . . . 415 . . 375. Na Prostějově 1538, 21. led. Jan z Pernšteina dovoluje vystavěti mlýn nad mlýnem Lobodským . . 416 376. — 1538, 21. bř. z předlohy král. ke sněmu českému o zastavení Kladska . . . . . . . . . . 416 — 1538, 15. kv. srovnání mezi Janem z Pernšteina a Olomuckými o stav Bolelický . . . . . . . . 416 377. 378. Na Tovačově 1538, 28. kv. smlouva Jana z P. s kapitolou Olomuckou o strouhu, mlýn a j. . . . . 417 379. Na Pardubicích 1538, 13. čna Jan z Pernšteina odpouští Pardubským plat ze vsi Přerova 417 380. V Olomouci 1538, 28. čna smlouva Jana z P. s klášterem sv. Kateřiny v Olomouci o lidi Brodecké . 418 381. V Praze 1538, 31. čce pečetěn soupis Kladských privilegií odevzdaný Janu z Pernšteina . . . . . . 418 382. V Linci 1538, 5. září král dovoluje Janovi z Pernšteina vložiti do desk Kojetín . . . . 418 383. Na Tovačově 1538, 7. září Jan z P. stvrzuje cechu krejčovskému v Kojetíně artikule 419 384. V Linci 1538, 9. září král uděluje městu Landškrounu třetí výroční trh . . . . . . . . . 422 422 385. — 1538, 28. září smlouva mezi Janem z Pernšteina a Janem z Lipého o poddané . . . . . . . . . 386. V Olomouci 1538, 28. září směna statků mezi Janem z Doubravky a Janem z Pernšteina . . . . . 422 387. Na Hrušovanech 1538, 29. září smlouva Jana z Pernšteina se Znojemskými o desátek. . . . . . . 422 388. — 1538, 6. října Jan z Pernšteina stanoví pravidla o usazování se v městě Mezeříčí 422 389. Na Pardubicích 1538, 16. říj. Jan z P. a tři města přiznávají dluh Albrechtu Schelndorfovi . . . . 423 390. V Přerově 1538, 29. říj. směna poddaných mezi Janem z Pernšteina a Kunšem z Vrchlabí . . . . . 423 391. Na Pardubicích 1538, 25. list. smlouva Jana z P. s Hradeckými o tok vody u Boharyně 423 392. Na Pardubicích 1538, 13. pros. Jan z Pernšteina propouští Prostějovským některé rybníky . . . . . 426 393. V Praze 1538, 13. pros. Šebestian z Weitmile vyzdvihl od Jana z Pernšteina 150 zl. uh. . . . . . 426 . 394. — 1538 Jindřich Střela prodal tvrz Vyšehňovice Janovi z Pernšteina 426 . . . . . . . . 395. Ve Znojmě [1538] smlouva Jana z P. s klášterem M. B. ve Znojmě o role a luka . . . . . . . . 426 396. [1538?] smlouva Jana z Pernšteina s Jiříkem Žabkou o strouhu u Pohořelic . . . . . . . . . . 426 . 397. Na Pernšteině 1539, 20. led. Jan z Pernšt. propouští městečku Křižanovu desátky obilné 426 398. Ve Vídni 1539, 7. ún. král potvrzuje smlouvu Jana z P. s klášterem sv. Kateřiny . . . . . . . 427 399. Na Mezeříčí 1539, 14. ún. Jan z Pernšt. dává m. Mezeříčí náhradu za opravování cest 427 400. — 1539, 26. ún. Jan z P. pohání Adama Lva z Rožm. pro dědiny a vsi Mikuláše Cerhenského 427 401. — 1539, 8. bř. výpověď soudu z. mezi Janem z P. a Albrechtem Šlikem o statek Baštnický 427 402. Na Tovačově 1539, 13. čce Jan z Pernšteina potvrzuje Čertorejským list na držení dvoru . . . . . 429 403. Ve Vídni 1539, 22. čce král dává m. Prostějovu tři trhy koňské . . . . . . . . . . - . . 430 404. Na Rosicích 1539, 30. čce Dobeš Černohorský z Bozkovic dává bratru svému dluh u Jana z P.. . . 430 405. V Brně 1539, 27. srp. smlouva Jana z P. s opatem kláštera Louckého o kostel ve Vrahovicích 430 406. Na Hranicích 1539, 7. září Jan z Pernšt. potvrzuje vsi Bolelici list na odúmrti a dvůr 432 407. Na Hranicích 1539, 26. září Jan z P. potvrzuje cechu tkadlcovskému v Kojetíně artykule 433 408. 1539, 1. říj. Kateřina z Wartenberka pohání Jana z Pernšteina o věno . . . . . . . . . . . . . . 437 409. Na Prostějově 1539, 5. říj. Jan z Pernšteina opravuje Přerovským obdarování odúmrtní 437 410. Na Prostějově 1539, 6. říj. Jan z Pernšteina sproštuje Předmostské některých robot . . . . . . . . 440 411. Na Kladsku 1539, 16. říj. Jan z Pernšteina a rukojmí přiznávají dluh Jindřichu Gotschovi . . . . . 440 — 1539 zřízení obce města Pardubic, jak se obyvatelé při ohních chovati mají . . . . 441 412. 413. Na Výškově 1540, 1. led. Matyáš Potůček prodává Janovi z Pernšteina 8 poddaných z Olšan . . . 442 414. Ve Vídni 1540, 2. led. král dává komisařům na sněm moravský nová nařízení . . . . . . . .442 415. Na Prostějově 1540, 25. led. Jan z Pernšteina propouští Kojetínské z některých robot . . . . . . . 442 416. Na Prostějově 1540, 25. led. Jan z Pernšteina pouští Lobodickým les Tovačovský . . . . . . . . . 442 — 1540, 4. února nález soudu zemsk. mezi Janem z Pernšteina a Adamem Lvem z Rožm. 442 417. 418. V Těšíně 1540, 12. února Jan z Pernšteina potvrzuje a rozmnožuje výsady m. Těšína 443 419. Na Prostějově 1540, 17. února Jan z P. Lipnickým o domech šenkovních, vínu, soli a j. 444
Strana 581
C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina z let 1491—1548. 581 Strana 420. V Pardubicích 1540, 4. března Jan z Pernšteina propouští Čelčickým obilní desátek 445 421. Na Pardubicích 1540, 5. bř. Jan z P. Tovačovským o šenk vína, o lázeň městskou a j. . . . . . 446 422. Na Pardubicích 1540, 15. bř. Jan z P. m. Lipníku a 16 vsem dovoluje užívati pustin panských . . . 447 423. — 1540, 4. kv. Mikuláš Trčka z Lípy stanoví poručníky dítek a statků svých . . . . . . . . . . . 447 424. Na Konětické hoře 1540, 26. srpna Jan z P. propouští Nov. Městu n. M. ves Bradla 447 425. — 1540, 1. řij. Jan z P. pohání sestry ze Střmelic o peníze na knězi Václavu z Hradešína . . . . 448 426. Na Pardubicích 1540, 11. list. Jan z P. dává špitálu v N. Městě n. M. 5 kop ročních 449 427. V Brně 1540, 12. list. bratří z Lomnice stěžují si do Jana z Pernšteina v příčině mlýna . . . . . 450 428. Na Pardubicích 1541, 4. led. Jan z Pernšteina osvobozuje m. Mezeříč od platu z potoku a luk . . . 450 429. Na Prostějově 1541, 25. ún. Jan z Pernšteina dává městu Lipníku plat z vodovodu. . . . . . . . 450 430. Na Pardubicích 1541, 23. dub. Jan z Pernšteina a j. přiznávají dluh Hendrychovi Gočovi . . . . . . 450 431. V Těšíně 1541, 4. kv. Jan z P. potvrzuje převod platu 7 zl. z Fryštátských na Těšínské 450 432. 1541, 13. kv. Elška z Postupic pohání Viléma z Walšteina o statky otcovské . . . . . . . . . . . 451 433. V Pardubicích 1541, 26. kv. Jan z P. povoluje bratřím v Pardubicích dům ke schůzím 451 434. Na Pardubicích 1541, 27. kv. Jan z P. dává Landškrounským některé panské grunty 453 435. Na Pardubicích 1541, 27. kv. Jan z Pernšteina dává Žichlinským kousek řeky . . . . . . . . . . . 453 436. Na Tovačově 1541, 24. června Jan z Pernšteina Přerovským o šenk piva . . . . . . . 453 437. V Prostějově 1541, 24. srpna Jan z Pernšt. potvrzuje Kojetínským artykule o šenku vína 455 438. — 1541, 12. září král Ferdinand dává instrukci poslům svým na sněm český . . . . . . . . . . . 456 — 1541, 1. říj. Jan z Pernšteina stanoví pro městečko Bystřici cenu ovsa . . 439. . . . . . . . . 456 — 1541, 16. říj. Jan z P. přiznává dluh Hanušovi Hundovi a jeho manželce Markétě . . . . . . . 456 440. 1541, 5. pros. usnesení sněmu č. o napravení pohořelých desk zemských . 441. . . . . . . . . .456 - 442. Na Pardubicích [1541] Jan z Pernšteina dovoluje Bystřickým přeložiti trh týdenní . . . . . . . . 456 443. V Praze 1542, 3. led. král Ferdinand dává městečku Ústí n. Orl. dva roční trhy . . . . . . . . . 457 444. — 1542, 3. led. Bernard Žeušický z Nestajova pohání Jana z P. o list na smlouvu o Chlum . . . 457 445. V Praze 1542, 4. led. král dává instrukci kommissařům na Hory Kutné . . . . . . . . . . . . . . 457 446. — 1542, 8. ledna pře Jana z Pernšteina s Janem Planknarem o urážku na cti . . . . 457 447. — 1542, 10. ledna Jan z Pernšteina stanoví si plnomocníky pro zápisy do desk . . . . 458 1542, 18. led. kšaft Václava faráře v Novém Městě nad Metují . . . 448. — - 459 . . . . . . . . . . . — 1542, 17. bř. Jan z Pernšteina pohání Hynka Špetli o ceduli řezanou . . . . . . . . . . . . . 459 449. — 1542, 450. 17. bř. Jan z Pernšteina pohání pány z Šelnberka a j. o svědomí . . . . . . . . . . . . 459 1542, — 25. dub. Jan z Pernšteina pohání Zdeňka Zampacha z Potnšteina ze 20 hř. stř. . . . . . 459 451. — 452. 1542, 4. kv. sněm usnáší se vrátiti Janovi z P. 100 kop gr. z pomoci válečné . . . . . . . . . 459 1542, — 20. smlouva Jana Křineckého a Jana z P. se Zikmundem z Smiřic o Bašnici . . . . . . . 459 453. — 454. 1542, 9. čna Jan z Pernšteina prodává Janovi Trčkovi vsi Zádolí, Rohenice, Slavětín . . . . . . 459 455. 1542, 12. čna Jan z Pernšteina pohání Jiříka Baderského z Oujezdce ze 20 hř. stř. . . . . . . 459 7. čce Jan z Pernšteina pohání svědky proti bratřím Adrspachům z Dubé . . . . . . . . 459 1542, 456. — 1542, 18. čce Jan z Pernšteina pojišťuje 9 kop gr. ročních klášteru sv. Anny v Praze . . . . . 460 457. 458. — 1542, 11. srp. Jan z Pernšteina pohání Zikmunda z Smiřic o poddané z Hořic . . . . . . . . 460 459. V Tovačově 1542, 22. srp. Jan z P. dává vsi Měrovicím náhradu za zatopené rybníčky 460 460. V Tovačově 1542, 26. srp. Jan z Pernšteina prodává Stříbrnicím dva lány rolí . . . . . . . 461 461. Na Tovačově 1542, 26. srp. Jan z Pernšteina propouští vsi Popovicím část rolí dvorských . . . . . 461 462. Na Židlochovicích 1542, 21. září Jan z P. pouští Nosislavským osm čtvrtí vinohradu 461 463. Na Mezeříčí 1542, 30. říj. Jan z P. dává Prostějovským tvrz Dětkovice a hrad Otaslavice 462 464. Na Mezeříčí 1542, 7. list. Jan z Pernšteina dává Janu Pivcovi půl lánu rolí . . . . . . . . . . . 464 465. V Praze 1542, 6. prosince král Ferdinand Janovi z Pernšteina zastavuje ves Chrčice 464 466. V Praze 1542, 6. pros. král dává Janovi z P. výplatu na zámku Novém Hradu . . . 465 467. — 1543, 23. led. Václav Žampach z Potnšteina pohání Jana z Pernšteina o postavení poddaných . . 465 468. Na Mezeříčí 1543, 29. led. Jan z Pernšteina dává soukeníkům v Meziříčí artikule . . . . . . . . 466 469. — 1543, 16. ún. Zdeněk Žampach pohání Jana z Pernšteina ze smlouvy o hrad Žampach . . . . . 466 470. V Norimberce 1543, 26. ún. král dává poslům svým na sněm český instrukci . . . . . . . . . . . 466 471. Na Pardubicích 1543, 10. dubna Jan z Pernšteina potvrzuje Přerovským artykule . . 466 472. V Kladsku 1543, 19. dub. Jan z P. a rukojmí přiznávají dluh Jachymovi z Netzenu . . . . . . . . 468 473. — 1543, 24. dub. Jan z Pernšteina přiznává dluh Arnoštovi Staňkovi z Korytova . . . . . . . . . 468 474. — 1543, 30. dub. Jan Tarnovský z Tarnov přijat na sněmu za obyvatele král. Č. . . . . . . . . 468 475. Na Pardubicích 1543, 13. čce Jan z Pernšteina dává špitálu v Č. Třebové dva grunty 468 476. V Praze 1543, 25. srpna král Ferdinand Janovi z Pernšt. prodlužuje zástavu na Kladsko 468 477. 1544, 7. led. na sněmu zvolen Jan z P. s jinými k vyjednávání o službu válečnou . . . . . . . . 470 478. Na Prostějově 1544, 2. bř. Jan z Pernšteina potvrzuje městečku Kralicím držení rybníku 470 479. — 1544, 10. kv. na sněmu schválena smlouva králova s Janem z P. o Kladsko . . . . . . . . . . 471
C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina z let 1491—1548. 581 Strana 420. V Pardubicích 1540, 4. března Jan z Pernšteina propouští Čelčickým obilní desátek 445 421. Na Pardubicích 1540, 5. bř. Jan z P. Tovačovským o šenk vína, o lázeň městskou a j. . . . . . 446 422. Na Pardubicích 1540, 15. bř. Jan z P. m. Lipníku a 16 vsem dovoluje užívati pustin panských . . . 447 423. — 1540, 4. kv. Mikuláš Trčka z Lípy stanoví poručníky dítek a statků svých . . . . . . . . . . . 447 424. Na Konětické hoře 1540, 26. srpna Jan z P. propouští Nov. Městu n. M. ves Bradla 447 425. — 1540, 1. řij. Jan z P. pohání sestry ze Střmelic o peníze na knězi Václavu z Hradešína . . . . 448 426. Na Pardubicích 1540, 11. list. Jan z P. dává špitálu v N. Městě n. M. 5 kop ročních 449 427. V Brně 1540, 12. list. bratří z Lomnice stěžují si do Jana z Pernšteina v příčině mlýna . . . . . 450 428. Na Pardubicích 1541, 4. led. Jan z Pernšteina osvobozuje m. Mezeříč od platu z potoku a luk . . . 450 429. Na Prostějově 1541, 25. ún. Jan z Pernšteina dává městu Lipníku plat z vodovodu. . . . . . . . 450 430. Na Pardubicích 1541, 23. dub. Jan z Pernšteina a j. přiznávají dluh Hendrychovi Gočovi . . . . . . 450 431. V Těšíně 1541, 4. kv. Jan z P. potvrzuje převod platu 7 zl. z Fryštátských na Těšínské 450 432. 1541, 13. kv. Elška z Postupic pohání Viléma z Walšteina o statky otcovské . . . . . . . . . . . 451 433. V Pardubicích 1541, 26. kv. Jan z P. povoluje bratřím v Pardubicích dům ke schůzím 451 434. Na Pardubicích 1541, 27. kv. Jan z P. dává Landškrounským některé panské grunty 453 435. Na Pardubicích 1541, 27. kv. Jan z Pernšteina dává Žichlinským kousek řeky . . . . . . . . . . . 453 436. Na Tovačově 1541, 24. června Jan z Pernšteina Přerovským o šenk piva . . . . . . . 453 437. V Prostějově 1541, 24. srpna Jan z Pernšt. potvrzuje Kojetínským artykule o šenku vína 455 438. — 1541, 12. září král Ferdinand dává instrukci poslům svým na sněm český . . . . . . . . . . . 456 — 1541, 1. říj. Jan z Pernšteina stanoví pro městečko Bystřici cenu ovsa . . 439. . . . . . . . . 456 — 1541, 16. říj. Jan z P. přiznává dluh Hanušovi Hundovi a jeho manželce Markétě . . . . . . . 456 440. 1541, 5. pros. usnesení sněmu č. o napravení pohořelých desk zemských . 441. . . . . . . . . .456 - 442. Na Pardubicích [1541] Jan z Pernšteina dovoluje Bystřickým přeložiti trh týdenní . . . . . . . . 456 443. V Praze 1542, 3. led. král Ferdinand dává městečku Ústí n. Orl. dva roční trhy . . . . . . . . . 457 444. — 1542, 3. led. Bernard Žeušický z Nestajova pohání Jana z P. o list na smlouvu o Chlum . . . 457 445. V Praze 1542, 4. led. král dává instrukci kommissařům na Hory Kutné . . . . . . . . . . . . . . 457 446. — 1542, 8. ledna pře Jana z Pernšteina s Janem Planknarem o urážku na cti . . . . 457 447. — 1542, 10. ledna Jan z Pernšteina stanoví si plnomocníky pro zápisy do desk . . . . 458 1542, 18. led. kšaft Václava faráře v Novém Městě nad Metují . . . 448. — - 459 . . . . . . . . . . . — 1542, 17. bř. Jan z Pernšteina pohání Hynka Špetli o ceduli řezanou . . . . . . . . . . . . . 459 449. — 1542, 450. 17. bř. Jan z Pernšteina pohání pány z Šelnberka a j. o svědomí . . . . . . . . . . . . 459 1542, — 25. dub. Jan z Pernšteina pohání Zdeňka Zampacha z Potnšteina ze 20 hř. stř. . . . . . 459 451. — 452. 1542, 4. kv. sněm usnáší se vrátiti Janovi z P. 100 kop gr. z pomoci válečné . . . . . . . . . 459 1542, — 20. smlouva Jana Křineckého a Jana z P. se Zikmundem z Smiřic o Bašnici . . . . . . . 459 453. — 454. 1542, 9. čna Jan z Pernšteina prodává Janovi Trčkovi vsi Zádolí, Rohenice, Slavětín . . . . . . 459 455. 1542, 12. čna Jan z Pernšteina pohání Jiříka Baderského z Oujezdce ze 20 hř. stř. . . . . . . 459 7. čce Jan z Pernšteina pohání svědky proti bratřím Adrspachům z Dubé . . . . . . . . 459 1542, 456. — 1542, 18. čce Jan z Pernšteina pojišťuje 9 kop gr. ročních klášteru sv. Anny v Praze . . . . . 460 457. 458. — 1542, 11. srp. Jan z Pernšteina pohání Zikmunda z Smiřic o poddané z Hořic . . . . . . . . 460 459. V Tovačově 1542, 22. srp. Jan z P. dává vsi Měrovicím náhradu za zatopené rybníčky 460 460. V Tovačově 1542, 26. srp. Jan z Pernšteina prodává Stříbrnicím dva lány rolí . . . . . . . 461 461. Na Tovačově 1542, 26. srp. Jan z Pernšteina propouští vsi Popovicím část rolí dvorských . . . . . 461 462. Na Židlochovicích 1542, 21. září Jan z P. pouští Nosislavským osm čtvrtí vinohradu 461 463. Na Mezeříčí 1542, 30. říj. Jan z P. dává Prostějovským tvrz Dětkovice a hrad Otaslavice 462 464. Na Mezeříčí 1542, 7. list. Jan z Pernšteina dává Janu Pivcovi půl lánu rolí . . . . . . . . . . . 464 465. V Praze 1542, 6. prosince král Ferdinand Janovi z Pernšteina zastavuje ves Chrčice 464 466. V Praze 1542, 6. pros. král dává Janovi z P. výplatu na zámku Novém Hradu . . . 465 467. — 1543, 23. led. Václav Žampach z Potnšteina pohání Jana z Pernšteina o postavení poddaných . . 465 468. Na Mezeříčí 1543, 29. led. Jan z Pernšteina dává soukeníkům v Meziříčí artikule . . . . . . . . 466 469. — 1543, 16. ún. Zdeněk Žampach pohání Jana z Pernšteina ze smlouvy o hrad Žampach . . . . . 466 470. V Norimberce 1543, 26. ún. král dává poslům svým na sněm český instrukci . . . . . . . . . . . 466 471. Na Pardubicích 1543, 10. dubna Jan z Pernšteina potvrzuje Přerovským artykule . . 466 472. V Kladsku 1543, 19. dub. Jan z P. a rukojmí přiznávají dluh Jachymovi z Netzenu . . . . . . . . 468 473. — 1543, 24. dub. Jan z Pernšteina přiznává dluh Arnoštovi Staňkovi z Korytova . . . . . . . . . 468 474. — 1543, 30. dub. Jan Tarnovský z Tarnov přijat na sněmu za obyvatele král. Č. . . . . . . . . 468 475. Na Pardubicích 1543, 13. čce Jan z Pernšteina dává špitálu v Č. Třebové dva grunty 468 476. V Praze 1543, 25. srpna král Ferdinand Janovi z Pernšt. prodlužuje zástavu na Kladsko 468 477. 1544, 7. led. na sněmu zvolen Jan z P. s jinými k vyjednávání o službu válečnou . . . . . . . . 470 478. Na Prostějově 1544, 2. bř. Jan z Pernšteina potvrzuje městečku Kralicím držení rybníku 470 479. — 1544, 10. kv. na sněmu schválena smlouva králova s Janem z P. o Kladsko . . . . . . . . . . 471
Strana 582
582 Rejstřík písemností. Strana 480. Na Tovačově 1544, 28. května Jan z Pernšteina propouští faře Němčické desátek . . . . 471 481. Na Prostějově 1544, 2. čna Jan z Pernšteina potvrzuje kožešníkům v Přerově artykule 472 482. — 1544, 7. čna Zdeněk Lev z Rožm. a Hynek Krušina prodávají Janovi z Pernšteina mnoho vesnic 476 483. V Těšíně 1544, 14. srpna Jan z P. potvrzuje smlouvu Těšínských s cechem masařským 476 484. Na Prostějově 1544, 24. srpna Jan z Pernšteina propouští vsi Čechovicím desátky obilní 477 485. Na Prostějově 1544, 24. srpna Jan z P. dává Tovačovským prebendu na 2 osoby do školy 478 486. Na Pardubicích 1544, 12. září Jan. z P. srovnává se s Nov. Městem n. M. o dvě rolí dvorské . . . 479 487. — 1544, 11. října Jan z P. prodává Bernartovi Žehušickému Ryzmburk, Červ. Horu a j. 479 488. — 1545, 19. led. Jan z Pernšteina prodává ves Vinary Václavu Zachařovi z Pašiněvsi . . . . . . . 480 489. — 1545, 19. led. poručníci Mikuláše Trčky prodávají ves Polanku městu Vlašimi . . . . . . . . . 480 490. — 1544, 12. pros. Jan z P. prodává m. Litomyšli ves Voděrady, Přívrat a j. * . . . . . . 480 - 491. — 1545, 29. led. Jan z P. prodává Náchod, Hronov, Machov a j. Zikmundovi z Smiřic . . 480 492. Na Tovačově 1545, 2. kv. Jan z P. povoluje cechu krejčovskému v Kojetíně pečeť se znakem 481 493. Ve Wurmasu 1545, 6. kv. král. instrukce poslům, co by na sněmu mor. jednati měli . . . . . . . 482 494. Na Tovačově 1545, 25. května Jan z Pernšteina potvrzuje artikule pekařské v Přerově 482 495. — 1545, 12. června rozhodnutí pře Jana z Pernšteina s dcerami Vojtěcha z Pernšteina 485 496. Na Pardubicích 1545, 25. čce Vratislav z Pernšteina zavazuje se vyplniti kšaft otcovský 496 497. Na Pardubicích 1545, 29. čce Jan z Pernšteina přiznává rytíři Gotčovi dluh . . . . . * . . . . 496 498. Na Židlochovicích 1546, 29. května Jan z Pernšteina o usazování rytířů v Nosislavi 497 499. — 1546, 27. čce sněm dovoluje Janovi z P. a bratřím z Risenberka prodati statky cizincům . . . . 497 500. — 1546 ujednání Jana z Pernšteina s mlynářem Jiříkem Fantou o vodní trouby . . . . . . . 497 501. Na Meziříčí 1547, 17. února Jan z Pernšteina potvrzuje Přerovským artikule sladovnické 498 502. Na Meziříčí 1547, 17. ún. smlouva Jana z P. a bratří z Lipého s Bohunkou z P. o zámek Veveří 501 503. 1547, 18. dub. Jan z Pernšteina byl relatorem sněmu českého . . . . . . . . . . . . . . . 503 . . 504. 1547, . . 25. dub. Jan z Pernšteina přiznává dluh Kateřině z Oujezda . . . . . 503 505. 1547, 28. dub. na sněmu dány listy a instrukce poslům k cís. Karlovi a králi Ferdinandovi . . . . 503 506. 1547, 12. kv. Jan z Pernšteina prodává Trčkovi z Lípy vsi Maslojedy, Benátky a j. . . . . . 503 507. 1547, 25. kv. na sněmu dány listy a instrukce poslům k cís. Karlovi a králi Ferdinandovi . . . . . 503 508. Na Pardubicích 1547, 11. čna Jan z P. o jednání s posly císařovými a královými . . . . . . . . . 504 509. Na Pardubicích 1547, 3. srpna Jan z Pernšteina potvrzuje Třebíčským svobody . . . . 504 510. 1547, 23. srp. na sněmu jednáno o zamezení drahoty a urovnání služby čelední . . * . . . . . . . 508 511. — 1547, 26. srpna Jan z P. prodává m. N. Bydžovu dědictví své ve vsi Měníku . . . . * . . . . 509 512. Na Pardubicích 1547, 27. září Jan z P. potvrzuje povolení bratra svého Vojtěcha obci Rychnovské 509 513. Na Pardubicích 1547, 27. září Jan z P. dovoluje Zamberským koupiti čtyry dvory . . . . . . . . . 509 514. V Kladsku 1547, 2. říj. Jan z Pernšteina prodává Janu Progovi poddané ze vsi Hartavy . . . . . . 510 515. V Praze 1547, 19. list. směna statků (Chlumce oc) mezi králem a Janem z Pernšteina 510 516. — 1547, 8. pros. Jan z Pernšteina prodává Dobcovi Vranovskému ves Skaličku . . . . . - . . . . 515 517. Na Pardubicích 1547, 19. pros. Jan z Pernšteina rozmnožuje Třebíčským svobody . . . 515 518. [1547] Jan z Pernšteina zavazuje se odváděti 3 kopy kaprů špitálu v Meziříčí . . . . . . . . . . 518 519. Na Konopišti 1548, 20. led. Vilím ze Šternberka kvituje Jana z Pernšteina z 10.000 zl. . . . . . . 518 520. Na Tovačově 1548, 20. led. Jan z Pernšteina Přerovským o vodu na mlýn . . . . . . . . . . . . 518 521. Na Mezeříčí 1548, 22. ún. Jan z Pernšteina pouští Křížanovským pastviska . . . . . . . . . . . . 518 — 1548, 12. bř. Jan z Pernšteina prodává Wolfovi ze Štubenberku N. Město n. M. . . . . . . . . 518 522. 523. 1548, 27. března smlouva Jana z Pernšteina se Zdeňkem Zárubou o Těchlovice, Stěžerky a j. . . . 518 524. V Augšpurku 1548, 15. dub. obnovení hejtmanův krajských králem Ferdinandem . . . . . . . . . 518 525. Na Pardubicích 1548, 17. dub. Jan z P. dovoluje Přeloučským koupiti grunty ve vsi Lhotce 519 526. — 1548, 26. dub. Jan z P. potvrzuje smlouvu Waltera Clugera s Janem Progem o rychtu . . . . . 520 527. — 1548, 26. dub. smlouva Jana z Pernšteina s Adamem Sádovským o ves Rozběžice . . . . . . .520 528. — 1548, 27. dub. Jan z Pernšteina přiznává dluh Hanušovi Staňkovi z Korytova . . . . . . . . .520 529. V Tovačově 1548, 16. kv. Jan z P. s kapitulou Olomuckou odstraňuje vzájemné neshody 520 1548, 28. kv. Jan z Pernšteina s Janem Hostinským z Walšteina o ves Hermanice, Brod a j. . . 522 530. — — 1548, 4. čna Jan z P. prodává Burjanovi Stranovskému z Sovojovic obojí Sekeřice . . . . . . . 523 531. 532. — 1548, 19. čna král postupuje dědictví své od některých měst Janovi z Pernšteina . . . . . . . 523 533. Na Tovačově 1548, 21. čce Jan z Pernšteina potvrzuje vsi Biskupicům koupi dvoru 523 534. Na Tovačově 1548, 18. čce Jan z P. vypovídá mezi m. Prostějovem a Kralicemi o stav . . . . . . 523 535. — 1548, 19. čce Jan z Pernšteina prodává králi dědictví své Chlumec . . . . . . . . . . . . . . 524 — 1548, 20. čce Jan z Pernšteina prodává Mikuláši Štítnému ves Rozhovice . . . . . . . . . . 524 536. — 537. 21. čce 1548, Jan z Pernšteina prodává Jindřichovi Štanovskému ves Třebeš . . . . . . . . . . 524 1548, — 538. 21. čce Jan z Pernšteina prodává Lidmile z Gerstorfu ves Svinišťany . a . . . . . . . . 524 539. — 1548, 21. čce Jan z Pernšteina prodává Hermanovi Lhotskému ze Zásmuk Rabšteinek oc . . . . 524
582 Rejstřík písemností. Strana 480. Na Tovačově 1544, 28. května Jan z Pernšteina propouští faře Němčické desátek . . . . 471 481. Na Prostějově 1544, 2. čna Jan z Pernšteina potvrzuje kožešníkům v Přerově artykule 472 482. — 1544, 7. čna Zdeněk Lev z Rožm. a Hynek Krušina prodávají Janovi z Pernšteina mnoho vesnic 476 483. V Těšíně 1544, 14. srpna Jan z P. potvrzuje smlouvu Těšínských s cechem masařským 476 484. Na Prostějově 1544, 24. srpna Jan z Pernšteina propouští vsi Čechovicím desátky obilní 477 485. Na Prostějově 1544, 24. srpna Jan z P. dává Tovačovským prebendu na 2 osoby do školy 478 486. Na Pardubicích 1544, 12. září Jan. z P. srovnává se s Nov. Městem n. M. o dvě rolí dvorské . . . 479 487. — 1544, 11. října Jan z P. prodává Bernartovi Žehušickému Ryzmburk, Červ. Horu a j. 479 488. — 1545, 19. led. Jan z Pernšteina prodává ves Vinary Václavu Zachařovi z Pašiněvsi . . . . . . . 480 489. — 1545, 19. led. poručníci Mikuláše Trčky prodávají ves Polanku městu Vlašimi . . . . . . . . . 480 490. — 1544, 12. pros. Jan z P. prodává m. Litomyšli ves Voděrady, Přívrat a j. * . . . . . . 480 - 491. — 1545, 29. led. Jan z P. prodává Náchod, Hronov, Machov a j. Zikmundovi z Smiřic . . 480 492. Na Tovačově 1545, 2. kv. Jan z P. povoluje cechu krejčovskému v Kojetíně pečeť se znakem 481 493. Ve Wurmasu 1545, 6. kv. král. instrukce poslům, co by na sněmu mor. jednati měli . . . . . . . 482 494. Na Tovačově 1545, 25. května Jan z Pernšteina potvrzuje artikule pekařské v Přerově 482 495. — 1545, 12. června rozhodnutí pře Jana z Pernšteina s dcerami Vojtěcha z Pernšteina 485 496. Na Pardubicích 1545, 25. čce Vratislav z Pernšteina zavazuje se vyplniti kšaft otcovský 496 497. Na Pardubicích 1545, 29. čce Jan z Pernšteina přiznává rytíři Gotčovi dluh . . . . . * . . . . 496 498. Na Židlochovicích 1546, 29. května Jan z Pernšteina o usazování rytířů v Nosislavi 497 499. — 1546, 27. čce sněm dovoluje Janovi z P. a bratřím z Risenberka prodati statky cizincům . . . . 497 500. — 1546 ujednání Jana z Pernšteina s mlynářem Jiříkem Fantou o vodní trouby . . . . . . . 497 501. Na Meziříčí 1547, 17. února Jan z Pernšteina potvrzuje Přerovským artikule sladovnické 498 502. Na Meziříčí 1547, 17. ún. smlouva Jana z P. a bratří z Lipého s Bohunkou z P. o zámek Veveří 501 503. 1547, 18. dub. Jan z Pernšteina byl relatorem sněmu českého . . . . . . . . . . . . . . . 503 . . 504. 1547, . . 25. dub. Jan z Pernšteina přiznává dluh Kateřině z Oujezda . . . . . 503 505. 1547, 28. dub. na sněmu dány listy a instrukce poslům k cís. Karlovi a králi Ferdinandovi . . . . 503 506. 1547, 12. kv. Jan z Pernšteina prodává Trčkovi z Lípy vsi Maslojedy, Benátky a j. . . . . . 503 507. 1547, 25. kv. na sněmu dány listy a instrukce poslům k cís. Karlovi a králi Ferdinandovi . . . . . 503 508. Na Pardubicích 1547, 11. čna Jan z P. o jednání s posly císařovými a královými . . . . . . . . . 504 509. Na Pardubicích 1547, 3. srpna Jan z Pernšteina potvrzuje Třebíčským svobody . . . . 504 510. 1547, 23. srp. na sněmu jednáno o zamezení drahoty a urovnání služby čelední . . * . . . . . . . 508 511. — 1547, 26. srpna Jan z P. prodává m. N. Bydžovu dědictví své ve vsi Měníku . . . . * . . . . 509 512. Na Pardubicích 1547, 27. září Jan z P. potvrzuje povolení bratra svého Vojtěcha obci Rychnovské 509 513. Na Pardubicích 1547, 27. září Jan z P. dovoluje Zamberským koupiti čtyry dvory . . . . . . . . . 509 514. V Kladsku 1547, 2. říj. Jan z Pernšteina prodává Janu Progovi poddané ze vsi Hartavy . . . . . . 510 515. V Praze 1547, 19. list. směna statků (Chlumce oc) mezi králem a Janem z Pernšteina 510 516. — 1547, 8. pros. Jan z Pernšteina prodává Dobcovi Vranovskému ves Skaličku . . . . . - . . . . 515 517. Na Pardubicích 1547, 19. pros. Jan z Pernšteina rozmnožuje Třebíčským svobody . . . 515 518. [1547] Jan z Pernšteina zavazuje se odváděti 3 kopy kaprů špitálu v Meziříčí . . . . . . . . . . 518 519. Na Konopišti 1548, 20. led. Vilím ze Šternberka kvituje Jana z Pernšteina z 10.000 zl. . . . . . . 518 520. Na Tovačově 1548, 20. led. Jan z Pernšteina Přerovským o vodu na mlýn . . . . . . . . . . . . 518 521. Na Mezeříčí 1548, 22. ún. Jan z Pernšteina pouští Křížanovským pastviska . . . . . . . . . . . . 518 — 1548, 12. bř. Jan z Pernšteina prodává Wolfovi ze Štubenberku N. Město n. M. . . . . . . . . 518 522. 523. 1548, 27. března smlouva Jana z Pernšteina se Zdeňkem Zárubou o Těchlovice, Stěžerky a j. . . . 518 524. V Augšpurku 1548, 15. dub. obnovení hejtmanův krajských králem Ferdinandem . . . . . . . . . 518 525. Na Pardubicích 1548, 17. dub. Jan z P. dovoluje Přeloučským koupiti grunty ve vsi Lhotce 519 526. — 1548, 26. dub. Jan z P. potvrzuje smlouvu Waltera Clugera s Janem Progem o rychtu . . . . . 520 527. — 1548, 26. dub. smlouva Jana z Pernšteina s Adamem Sádovským o ves Rozběžice . . . . . . .520 528. — 1548, 27. dub. Jan z Pernšteina přiznává dluh Hanušovi Staňkovi z Korytova . . . . . . . . .520 529. V Tovačově 1548, 16. kv. Jan z P. s kapitulou Olomuckou odstraňuje vzájemné neshody 520 1548, 28. kv. Jan z Pernšteina s Janem Hostinským z Walšteina o ves Hermanice, Brod a j. . . 522 530. — — 1548, 4. čna Jan z P. prodává Burjanovi Stranovskému z Sovojovic obojí Sekeřice . . . . . . . 523 531. 532. — 1548, 19. čna král postupuje dědictví své od některých měst Janovi z Pernšteina . . . . . . . 523 533. Na Tovačově 1548, 21. čce Jan z Pernšteina potvrzuje vsi Biskupicům koupi dvoru 523 534. Na Tovačově 1548, 18. čce Jan z P. vypovídá mezi m. Prostějovem a Kralicemi o stav . . . . . . 523 535. — 1548, 19. čce Jan z Pernšteina prodává králi dědictví své Chlumec . . . . . . . . . . . . . . 524 — 1548, 20. čce Jan z Pernšteina prodává Mikuláši Štítnému ves Rozhovice . . . . . . . . . . 524 536. — 537. 21. čce 1548, Jan z Pernšteina prodává Jindřichovi Štanovskému ves Třebeš . . . . . . . . . . 524 1548, — 538. 21. čce Jan z Pernšteina prodává Lidmile z Gerstorfu ves Svinišťany . a . . . . . . . . 524 539. — 1548, 21. čce Jan z Pernšteina prodává Hermanovi Lhotskému ze Zásmuk Rabšteinek oc . . . . 524
Strana 583
C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina z roku 1491—1548. 583 Strana 540. — 1548, 23. čce Jan z Pernšteina prodává Arnoštovi Bryknarovi obojí Hlušice . . . . . . . . . . 524 1548, 23. čce Jan z Pernšteina prodává Jiříkovi Černínovi ves Humburky . . — . . . . . . . . 524 541. 24. čce — 1548, Jan z Pernšteina . 524 prodává Kryštofovi Skuhrovskému zboží Louňovické . . . . 542. 1548, 24. čce prodává Přechovi Popovskému z Bezejovic Milovanice oc . . . . 524 543. Jan z Pernšteina — 1548, 28. čce Jan z Pernšteina 544. prodává sirotkům Jiříka Bachtle ves Smrkovice . . . . 524 — 1548, 28. čce Jan z Pernšteina prodává Hynkovi Rychnovskému ves Koclířov a Bukovinu . . . 525 545. — 1548, 30. čce Jan z Pernšteina 546. prodává Janovi Holcovi z Nemošic Přín Nízký a j. . . . . . . 525 — 1548, 30. čce Jan z Pernšteina prodává Janovi Rodovskému ves Libotov . . 547. . . . . . . . . 525 — 1548, 30. čce Jan z Pernšteina prodává Václavu Sokolovi z Leskovce ves Skřivany oc . . . . . 525 548. 1548, 30. čce Jan z Pernšteina — prodává Hamzovi z Zábědovic dědictví své Světí . . . . . . . . 525 549. — 550. . . . . . . . 525 1548, 30. čce Jan z Pernšteina prodává Elšce z Chlumu dědictví své Neděliště 551. — 1548, 6. srp. Jan z Pernšteina prodává Alšovi Rodovskému z Hustiřan obojí Svinarky . . . . . 525 C. XXV. b. Dodatky k listinám pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina. Vydává František Dvorský. 552. — 1511, 20. list. Jan z Pernšteina pohání Bohunka Černína o rukojemství za věno . . . . . . 536 — 1515 v soudu komorním zasedal jako hofmistr Vojtěch z Pernšteina . 536 . . . . . . . . . 553. . — 1523, 15. června zápis o osazení sedla v Ohrazenicích . . 554. . . . . . . . . 536 — 1523, 24. června zápis o koupení a osazení zahrady v Pardubičkách 536 555. 556. — 1528 23. čna Jan z Pernšteina najímá na Moravě vojsko pro krále Ferdinanda . 537 557. V Linci 1529, 25. čce král Ferdinand dovoluje Jemnickým vybírati plat z vodovodu . . 537 538 558. — 1530, 21. led. král Ferdinand přiznává Janovi Kunovi z Kunštátu dluh . . . . * . 559. — 1531, 12. bř. král Ferdinand slibuje Janovi z Lipého desátek z Miroslavě . . . 538 V Brně 1531, 22. září smlouva biskupa Olomouckého s plnomocníky stavů o statky . 560. 538 561. — 1533, 12. led. Vojtěch z Pernšteina pohání šefmistry Kutnohorské o výpis nálezu . 538 1534, 10. říj. Ondřej Ungnad ze Suneku zapisuje Bohunce z Pernšteina věno . 562. 538 563. — 1534, 24. list. Jan z Pernšteina prodává klášteru Oslovanskému dreilink vína z desátku . — 1535, 6. bř. Jan z Pernšteina a Jan z Kunovic vysláni k rozepři mezi městy Pražskými . 564. 538 565. Na Pardubicích 1535, 20. září Jan z Pernšteina káže spláceti dluh klášteru Tišnovskému . 538 . . 566. — 1541, 26. kv. Jan Moravus pohnán od Jana z Pernšteina o nářek cti . 538 — 567. 1541, 23. kv. Aleš landfojt z Seči a jiní pohánějí Jana z Pernšteina o peníze 538 . — 568. 1541, 1. srpna Burjan ze Škudl pohání Jana z Pernšteina o postavení Pardubských . 539 — 569. 1541, 7. list. Jan z Pernšteina pohání Jana z Wartmberka o dluh . . . . . . . . 539 — 16. list. rok Jana z Pernšteina se Zdeňkem Žampachem v rozepři o jez . . . 539 1543, 570. — 29. dub. pře Jana z Pernšteina se Zdeňkem Zampachem o vězené lidi . . . . 539 1544, 571. — 572. 1544, 28. srp. Jan Komárovský viní Jana z Pernšteina, že jej pokládá za mana . . 539 1544, 12. pros. zápis o zaplacení vesnic koupených m. Litomyšlí od Jana z Pernšteina 539 — 573. — 1545, 15. dub. Žofka z Barchova pohnala poručníky Trčkovské o summu věnnou . . 540 574. — 575. 1545, 11. srp. svědomí Dašických v rozepři Jana z P. s Janem Komárovským o tesaře 540 576. — 1545, 11. září faráři Prostějovskému vytýkáno, že domlouvá se s Bratřími . . . . 540 577. — 1546, 17. března Žofka z Barchova pohání Jana z P. a Beneše Sendražského o věno 540 538 B. XVI. Tři vášnivé projevy z války za krále Jiřího z let 1467, 1468 a 1469. Vydává František Dvorský. 1. — 1467, 22. čce jednání poselstva jednoty panské na sněmu říšském v Norimberce . . . 542 2. Z Olomouce 1468, 24. srp. nepřátelský list Zdeňka z Šternberka knížeti Viktorinovi z Kunštátu 553 3. — 1469, 1. led. provolání českých kališníků k boji za víru a jazyk český . . . . . . . 557
C. XXV. Listiny pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina z roku 1491—1548. 583 Strana 540. — 1548, 23. čce Jan z Pernšteina prodává Arnoštovi Bryknarovi obojí Hlušice . . . . . . . . . . 524 1548, 23. čce Jan z Pernšteina prodává Jiříkovi Černínovi ves Humburky . . — . . . . . . . . 524 541. 24. čce — 1548, Jan z Pernšteina . 524 prodává Kryštofovi Skuhrovskému zboží Louňovické . . . . 542. 1548, 24. čce prodává Přechovi Popovskému z Bezejovic Milovanice oc . . . . 524 543. Jan z Pernšteina — 1548, 28. čce Jan z Pernšteina 544. prodává sirotkům Jiříka Bachtle ves Smrkovice . . . . 524 — 1548, 28. čce Jan z Pernšteina prodává Hynkovi Rychnovskému ves Koclířov a Bukovinu . . . 525 545. — 1548, 30. čce Jan z Pernšteina 546. prodává Janovi Holcovi z Nemošic Přín Nízký a j. . . . . . . 525 — 1548, 30. čce Jan z Pernšteina prodává Janovi Rodovskému ves Libotov . . 547. . . . . . . . . 525 — 1548, 30. čce Jan z Pernšteina prodává Václavu Sokolovi z Leskovce ves Skřivany oc . . . . . 525 548. 1548, 30. čce Jan z Pernšteina — prodává Hamzovi z Zábědovic dědictví své Světí . . . . . . . . 525 549. — 550. . . . . . . . 525 1548, 30. čce Jan z Pernšteina prodává Elšce z Chlumu dědictví své Neděliště 551. — 1548, 6. srp. Jan z Pernšteina prodává Alšovi Rodovskému z Hustiřan obojí Svinarky . . . . . 525 C. XXV. b. Dodatky k listinám pánův Jana a Vojtěcha z Pernšteina. Vydává František Dvorský. 552. — 1511, 20. list. Jan z Pernšteina pohání Bohunka Černína o rukojemství za věno . . . . . . 536 — 1515 v soudu komorním zasedal jako hofmistr Vojtěch z Pernšteina . 536 . . . . . . . . . 553. . — 1523, 15. června zápis o osazení sedla v Ohrazenicích . . 554. . . . . . . . . 536 — 1523, 24. června zápis o koupení a osazení zahrady v Pardubičkách 536 555. 556. — 1528 23. čna Jan z Pernšteina najímá na Moravě vojsko pro krále Ferdinanda . 537 557. V Linci 1529, 25. čce král Ferdinand dovoluje Jemnickým vybírati plat z vodovodu . . 537 538 558. — 1530, 21. led. král Ferdinand přiznává Janovi Kunovi z Kunštátu dluh . . . . * . 559. — 1531, 12. bř. král Ferdinand slibuje Janovi z Lipého desátek z Miroslavě . . . 538 V Brně 1531, 22. září smlouva biskupa Olomouckého s plnomocníky stavů o statky . 560. 538 561. — 1533, 12. led. Vojtěch z Pernšteina pohání šefmistry Kutnohorské o výpis nálezu . 538 1534, 10. říj. Ondřej Ungnad ze Suneku zapisuje Bohunce z Pernšteina věno . 562. 538 563. — 1534, 24. list. Jan z Pernšteina prodává klášteru Oslovanskému dreilink vína z desátku . — 1535, 6. bř. Jan z Pernšteina a Jan z Kunovic vysláni k rozepři mezi městy Pražskými . 564. 538 565. Na Pardubicích 1535, 20. září Jan z Pernšteina káže spláceti dluh klášteru Tišnovskému . 538 . . 566. — 1541, 26. kv. Jan Moravus pohnán od Jana z Pernšteina o nářek cti . 538 — 567. 1541, 23. kv. Aleš landfojt z Seči a jiní pohánějí Jana z Pernšteina o peníze 538 . — 568. 1541, 1. srpna Burjan ze Škudl pohání Jana z Pernšteina o postavení Pardubských . 539 — 569. 1541, 7. list. Jan z Pernšteina pohání Jana z Wartmberka o dluh . . . . . . . . 539 — 16. list. rok Jana z Pernšteina se Zdeňkem Žampachem v rozepři o jez . . . 539 1543, 570. — 29. dub. pře Jana z Pernšteina se Zdeňkem Zampachem o vězené lidi . . . . 539 1544, 571. — 572. 1544, 28. srp. Jan Komárovský viní Jana z Pernšteina, že jej pokládá za mana . . 539 1544, 12. pros. zápis o zaplacení vesnic koupených m. Litomyšlí od Jana z Pernšteina 539 — 573. — 1545, 15. dub. Žofka z Barchova pohnala poručníky Trčkovské o summu věnnou . . 540 574. — 575. 1545, 11. srp. svědomí Dašických v rozepři Jana z P. s Janem Komárovským o tesaře 540 576. — 1545, 11. září faráři Prostějovskému vytýkáno, že domlouvá se s Bratřími . . . . 540 577. — 1546, 17. března Žofka z Barchova pohání Jana z P. a Beneše Sendražského o věno 540 538 B. XVI. Tři vášnivé projevy z války za krále Jiřího z let 1467, 1468 a 1469. Vydává František Dvorský. 1. — 1467, 22. čce jednání poselstva jednoty panské na sněmu říšském v Norimberce . . . 542 2. Z Olomouce 1468, 24. srp. nepřátelský list Zdeňka z Šternberka knížeti Viktorinovi z Kunštátu 553 3. — 1469, 1. led. provolání českých kališníků k boji za víru a jazyk český . . . . . . . 557
Strana 584
Rejsttk jmen osobních a místních. A. Adlspach (Odlspoch) pan 150, 167, 194, 195; Gottfrid 131, 151, 153, 159, 179-181, 212, 220 Adolf doktor, 181. Adršpach Horní, hrad 476, 480, Dolní, ves 476, 480. Adršpach (Adrspach, Atrzpach) z Dubé a Náchodu Hynek 375, 457, 459; Jan 375, 459; Mi- kulśś 375; Petr 375; Smil 375. Albendorf ves 450. Albrecht markrabi Braniborsky 542 ; kniże Mechelbursky 178; kurfirst Saský 542. Albrechtice ves 392. Aleś poddany 63. Alžběta dcera kr. Ferdinanda I. 161. Ambrož kněz 388; pan 20. Anděl Zikmund 247, 261, z Ro- novce na Morašicích 424. Anna královna, manželka Ferdi- ' nanda L, 332. Anna abatyše kl. 302. Anna zámečnice z Brna 221, 274. Arnošt vévoda Bavorský 45, 46. Arnošt arcib. Solnohradský 508. Arnsdorf, Řečí? 456; Arnzdorf ves 450. Atrzpach viz Adrspach. Audertský (Údrčský) Jindřich 247. Augšpurk město 265, 268, 269, 271, 518, 535; biskup 542. August kníže Míšenský 178. Oslovanského Augustin podpievor kl. sv. To-, máše v Brně 359. | B. | Babí ves 481. Bachtl Jiří z Pantenova 524. z Bačic viz Dubňanský. z Bačkovic Adam na Polici 309. Baderský Jiřík z Újezdce 459. Bamberk, Pamberk 553; biskup 542. Báně ves 459. Barbora kněžna Ratiborská Krnovská 401. Barbora abatyše kl. Oslovanského 302, 377; abatyše kl. Znojem- ského 354. z Barchova Žofka 540. Barskÿ Jeronym z Bar&té 309.| z Barsté Albrecht 467 ; viz Barsky. Bartoloměj kníže Minstrberský 2. Bartoš kněz v Něm. Rychnově 533. Bartoškův Jan 314. Bašnické zboží 459. Baštnice tvrz a dvůr 354, 427. Batňovice ves 481. na Bauzové viz Haugwic. Bavorská knížata 8. Bechyně město 101. Bechyně Jan z Lažan 495, na Píčině nejv. písař 458, 469. Bečov 14, 21, 25, 26. Beděhosty, Bedihošt, ves 366. Bedřich viz Fridrich. Bejňov ves u Přerova mor. 467. a Bělá m. 111, 112, 113, 343. Bělehrad Stoličný 277, 329. z Bělehradic viz Kuna. z Belmštorfu 379. Benák osoba 536. Benátky ves 503. Benda kovář z Hořic 460. Beneš opat kl. Sternberského 304. Benešov, sjezd 304, 526. Beranovský, posel krále Polské- ho 129. Berka pan 202; Václav z Dubé na Sternberce 280; Zbynék 257, z Dubé 459, na Strako- nicích 260; Zdislav 47, z Dubé nejvyšší hofmistr 36, 39; viz Adršpach. | Beřkovský Radslav 16, 528, nejv. písař 40, 52, Liběchově 343. Bernart děk. kap. Olomucké 27. Bestvina viz Kloch. Běšický Aleš 518. | Běškovec z Běškovic Bohuslav 283. Bezdružický viz z Kolovrat. z Bezejovic viz Popovský. Bezměrov ves 303, 371, Bibeřícký Petr 528. z Bibršteina Kateřina 495 ; Man- dalena 495. Bílá Nová, ves 422. Bílečovec ves u Náchoda, snad Bilovec 481. Bilík Hynek z Kornic 326, na Veselí 521. Billarův sestra 143. Bilovec statek (v Opavsku) 161, 163; srv. Bilecovec. z Sebifova na 394.
Rejsttk jmen osobních a místních. A. Adlspach (Odlspoch) pan 150, 167, 194, 195; Gottfrid 131, 151, 153, 159, 179-181, 212, 220 Adolf doktor, 181. Adršpach Horní, hrad 476, 480, Dolní, ves 476, 480. Adršpach (Adrspach, Atrzpach) z Dubé a Náchodu Hynek 375, 457, 459; Jan 375, 459; Mi- kulśś 375; Petr 375; Smil 375. Albendorf ves 450. Albrecht markrabi Braniborsky 542 ; kniże Mechelbursky 178; kurfirst Saský 542. Albrechtice ves 392. Aleś poddany 63. Alžběta dcera kr. Ferdinanda I. 161. Ambrož kněz 388; pan 20. Anděl Zikmund 247, 261, z Ro- novce na Morašicích 424. Anna královna, manželka Ferdi- ' nanda L, 332. Anna abatyše kl. 302. Anna zámečnice z Brna 221, 274. Arnošt vévoda Bavorský 45, 46. Arnošt arcib. Solnohradský 508. Arnsdorf, Řečí? 456; Arnzdorf ves 450. Atrzpach viz Adrspach. Audertský (Údrčský) Jindřich 247. Augšpurk město 265, 268, 269, 271, 518, 535; biskup 542. August kníže Míšenský 178. Oslovanského Augustin podpievor kl. sv. To-, máše v Brně 359. | B. | Babí ves 481. Bachtl Jiří z Pantenova 524. z Bačic viz Dubňanský. z Bačkovic Adam na Polici 309. Baderský Jiřík z Újezdce 459. Bamberk, Pamberk 553; biskup 542. Báně ves 459. Barbora kněžna Ratiborská Krnovská 401. Barbora abatyše kl. Oslovanského 302, 377; abatyše kl. Znojem- ského 354. z Barchova Žofka 540. Barskÿ Jeronym z Bar&té 309.| z Barsté Albrecht 467 ; viz Barsky. Bartoloměj kníže Minstrberský 2. Bartoš kněz v Něm. Rychnově 533. Bartoškův Jan 314. Bašnické zboží 459. Baštnice tvrz a dvůr 354, 427. Batňovice ves 481. na Bauzové viz Haugwic. Bavorská knížata 8. Bechyně město 101. Bechyně Jan z Lažan 495, na Píčině nejv. písař 458, 469. Bečov 14, 21, 25, 26. Beděhosty, Bedihošt, ves 366. Bedřich viz Fridrich. Bejňov ves u Přerova mor. 467. a Bělá m. 111, 112, 113, 343. Bělehrad Stoličný 277, 329. z Bělehradic viz Kuna. z Belmštorfu 379. Benák osoba 536. Benátky ves 503. Benda kovář z Hořic 460. Beneš opat kl. Sternberského 304. Benešov, sjezd 304, 526. Beranovský, posel krále Polské- ho 129. Berka pan 202; Václav z Dubé na Sternberce 280; Zbynék 257, z Dubé 459, na Strako- nicích 260; Zdislav 47, z Dubé nejvyšší hofmistr 36, 39; viz Adršpach. | Beřkovský Radslav 16, 528, nejv. písař 40, 52, Liběchově 343. Bernart děk. kap. Olomucké 27. Bestvina viz Kloch. Běšický Aleš 518. | Běškovec z Běškovic Bohuslav 283. Bezdružický viz z Kolovrat. z Bezejovic viz Popovský. Bezměrov ves 303, 371, Bibeřícký Petr 528. z Bibršteina Kateřina 495 ; Man- dalena 495. Bílá Nová, ves 422. Bílečovec ves u Náchoda, snad Bilovec 481. Bilík Hynek z Kornic 326, na Veselí 521. Billarův sestra 143. Bilovec statek (v Opavsku) 161, 163; srv. Bilecovec. z Sebifova na 394.
Strana 585
Bilovský Václav 215. Bílsko městečko (v Těšínsku) 133, 141, 176, 186, 188. Bilščina viz Bl&tina. Biskupice ves 303, 304, 322, 523. z Biskupic viz Haugvic. Biskupská blata 314. Biter Baltazar 456. Bítov (v Moravě) 313; pan Bí- tovský 160; viz z Lichten- burka. Blatná 2, 6, 7, 103, 329, 442, 527, 531. Blaudův grunt u Č. Třebové 468. z Blazdice viz Žitínský. Blažej převor u sv. Znojmě 330. Bližňovice 358. Blština (Blščina, Bilščina) statek v Slezích (Pless) 129-131, 146, 169, 176. Blučina městečko 294. Bludovice Dolní 163. Bobrovnický Jeronym kozák 205. Boček z Kunštátu 279; Hynek 2, 282, 297, 312. Boděhoštec ves v Moravě 283; viz Bedéliosty. Boharyné ves 423, 512; mlýn 425; pod Boharyní rybnik 371. Bohdaneckÿ Kuneš z Hodkova 457, na Žlebích 443; Petr 247. Bohdaneč městečko 81, 319, 386, 387. Bohdanovský pan 211. Bohdašín 481. Bohdíkovice ves 505. Bohumín 457. Bohuňov ves 302. Bohuslavice ves 333, z Bohuslavic Jan 27. Bohousov ves nad D. Bojanovice ves 279, janovské hory 312. Bolelíc ves (u Olom.) 309, 323, Kříže ve 481. Orlicí 539. 422; Bo- 432, 438; stav 416; Bolelúc 388. Boleslav Mladá 106-8, 110-13, 115, 117; Bratří 108-110; farář 108. Bonar pan 138, 145-7, 169, 176, 187-8, Severin 130, 133, 150-1. Archiv Český XX. Rejstřík jmen osobních a místních. 585 Borek Jan 151, z Roztropic 477. | Březník ves, fara 317. Bořek Václav z Dohalie najna Březovicích viz Přibík. Mokrovousích, hejtman kraje | Brigita převora kl. Matky boží Hrad. 424. v Brně 304, Bořita Wolf z Martinic 539. Brikcí kožišník v Pardubicích 120. Bornemissa z Březenic Jan, hrabí | Bříza ves 218. Prešpurský 526. Brnej ves u Náchoda 481. Borohrádek, Boruhrádek 63, 65. | Brnický Mikuláš 223. Borovnice tvrz 368, 371; z B. z Brníčka Kryštof 9. Kateřina 342, 368; viz Okrouh- | | Brno město 3, 6, 7, 12, 13, 20, lický, Sudlička. 28-32, 42, 44, 67, 128, 30, Borovsko ves 298. 138-9, 187, 205, 221, 226- 7, Boruhrádek viz Borohrádek. 287, 239, 253, 274, 271-8, Borynsky Erazim z Roztropie 34; 290, 308-4, 312, 317, 326, Filip 338. i 329, 332, 336-341, 345, 349, z Boskovic viz z Bozkovic. | 360-1, 377, 388, 398, 411, Bosinsky z BoZejova Divis 418, 430, 450, 538; kanovnici 298, 458. 312; probošt 67; proboštství Bosovskÿ Jan z Polanky 344; 96; klášter Králové 329, 368, Jiřík z Polanky 312. 378; klášter Matky boží 304; Bovivy? ves u Náchoda 481. klášter sv. Michala 294, 298, Bozkovec Václav pan 142. 302; klášter sv. Tomáše 21, z Bozkovic Apolona, abatyše kl.) 359, 366 ; kostel sv. Petra 278, Tiśnovskeho 386 ; Arkleb 302,; 369, 383; sném 77, 85, 224, 312, 326 ; Dobeś 29-32, 44,| 301, 329, 341-2, 349, 396, 97, 326, 442, na Rosicich 28, | 398, 482. 35-6, bernik kraje Brněnského | Brno Staré 368. 389; Jan Jetřich 326; Jo-|Brod ves u Heřmanic 522. hanka 329, abatyše kl. Krá-|Brod Německý 343-4. lové v Brně 378; Kryštof 67,|Brod Uherský 50-51. nejv. maršálek 50; Ladslav|Brodecky Mikulás 346. 302, na Třebové nejv. komorník |Brodek ves u Tovačova 392; mor. 290; Václav 133; viz| Brodeéctí lidé 418. Černohorský, Trnavský. Broderik biskup (v Uhřích) 65. z Božejova viz Bošínský. Brozany ves 14. z Brachnova viz Janour. Brunduzinský arcibiskup 430. Bradáč Jerolím 151, 217. Brunšvická knížata 117. Bradin most u Olomouce 304. |Bruntálsky Jan 154, 201, 205, Bradla ves u Nového Města nad 211; Stépán 154, 201. M. 441-8. Brusnice ves 481, Bradlné Dolní Brussel, Brysl město 98. 302. z Brużovie Dorota 47. Brandeburskÿ rod 100, 123. Bryknar z Brukšteina Arnošt 524. Bravanskÿ Bernart služ. 187;|Brzvenec nyní Hřbinec (Trůbenz) Bravanští 142. ves u Rymařova 333. Bražec ves u Náchoda 481. z Bubna Otík 470, Břeslav statek v Moravě 339. Buchal Jan, řezník z Hořic 460. z Březenic viz Bornemissa. Buchlovský Jan z Domamyslic 103. Březenský mlýn 386. Buchtová Barbora 216; Buchta Březhrad rybník 370-1, 424, 512. Jachym z Otmúta 198, 216; Březnický Jindřich z Náchodu| Jindřich 216, z Otmuta 198; 29,30, 31,na Dunajovicích 317. Lukáš 216, 220, z Otmita Bfeznícek Michal z Frystátu 379.' 198, Buchtové bratří 245. 74 ves 302; Horní
Bilovský Václav 215. Bílsko městečko (v Těšínsku) 133, 141, 176, 186, 188. Bilščina viz Bl&tina. Biskupice ves 303, 304, 322, 523. z Biskupic viz Haugvic. Biskupská blata 314. Biter Baltazar 456. Bítov (v Moravě) 313; pan Bí- tovský 160; viz z Lichten- burka. Blatná 2, 6, 7, 103, 329, 442, 527, 531. Blaudův grunt u Č. Třebové 468. z Blazdice viz Žitínský. Blažej převor u sv. Znojmě 330. Bližňovice 358. Blština (Blščina, Bilščina) statek v Slezích (Pless) 129-131, 146, 169, 176. Blučina městečko 294. Bludovice Dolní 163. Bobrovnický Jeronym kozák 205. Boček z Kunštátu 279; Hynek 2, 282, 297, 312. Boděhoštec ves v Moravě 283; viz Bedéliosty. Boharyné ves 423, 512; mlýn 425; pod Boharyní rybnik 371. Bohdaneckÿ Kuneš z Hodkova 457, na Žlebích 443; Petr 247. Bohdaneč městečko 81, 319, 386, 387. Bohdanovský pan 211. Bohdašín 481. Bohdíkovice ves 505. Bohumín 457. Bohuňov ves 302. Bohuslavice ves 333, z Bohuslavic Jan 27. Bohousov ves nad D. Bojanovice ves 279, janovské hory 312. Bolelíc ves (u Olom.) 309, 323, Kříže ve 481. Orlicí 539. 422; Bo- 432, 438; stav 416; Bolelúc 388. Boleslav Mladá 106-8, 110-13, 115, 117; Bratří 108-110; farář 108. Bonar pan 138, 145-7, 169, 176, 187-8, Severin 130, 133, 150-1. Archiv Český XX. Rejstřík jmen osobních a místních. 585 Borek Jan 151, z Roztropic 477. | Březník ves, fara 317. Bořek Václav z Dohalie najna Březovicích viz Přibík. Mokrovousích, hejtman kraje | Brigita převora kl. Matky boží Hrad. 424. v Brně 304, Bořita Wolf z Martinic 539. Brikcí kožišník v Pardubicích 120. Bornemissa z Březenic Jan, hrabí | Bříza ves 218. Prešpurský 526. Brnej ves u Náchoda 481. Borohrádek, Boruhrádek 63, 65. | Brnický Mikuláš 223. Borovnice tvrz 368, 371; z B. z Brníčka Kryštof 9. Kateřina 342, 368; viz Okrouh- | | Brno město 3, 6, 7, 12, 13, 20, lický, Sudlička. 28-32, 42, 44, 67, 128, 30, Borovsko ves 298. 138-9, 187, 205, 221, 226- 7, Boruhrádek viz Borohrádek. 287, 239, 253, 274, 271-8, Borynsky Erazim z Roztropie 34; 290, 308-4, 312, 317, 326, Filip 338. i 329, 332, 336-341, 345, 349, z Boskovic viz z Bozkovic. | 360-1, 377, 388, 398, 411, Bosinsky z BoZejova Divis 418, 430, 450, 538; kanovnici 298, 458. 312; probošt 67; proboštství Bosovskÿ Jan z Polanky 344; 96; klášter Králové 329, 368, Jiřík z Polanky 312. 378; klášter Matky boží 304; Bovivy? ves u Náchoda 481. klášter sv. Michala 294, 298, Bozkovec Václav pan 142. 302; klášter sv. Tomáše 21, z Bozkovic Apolona, abatyše kl.) 359, 366 ; kostel sv. Petra 278, Tiśnovskeho 386 ; Arkleb 302,; 369, 383; sném 77, 85, 224, 312, 326 ; Dobeś 29-32, 44,| 301, 329, 341-2, 349, 396, 97, 326, 442, na Rosicich 28, | 398, 482. 35-6, bernik kraje Brněnského | Brno Staré 368. 389; Jan Jetřich 326; Jo-|Brod ves u Heřmanic 522. hanka 329, abatyše kl. Krá-|Brod Německý 343-4. lové v Brně 378; Kryštof 67,|Brod Uherský 50-51. nejv. maršálek 50; Ladslav|Brodecky Mikulás 346. 302, na Třebové nejv. komorník |Brodek ves u Tovačova 392; mor. 290; Václav 133; viz| Brodeéctí lidé 418. Černohorský, Trnavský. Broderik biskup (v Uhřích) 65. z Božejova viz Bošínský. Brozany ves 14. z Brachnova viz Janour. Brunduzinský arcibiskup 430. Bradáč Jerolím 151, 217. Brunšvická knížata 117. Bradin most u Olomouce 304. |Bruntálsky Jan 154, 201, 205, Bradla ves u Nového Města nad 211; Stépán 154, 201. M. 441-8. Brusnice ves 481, Bradlné Dolní Brussel, Brysl město 98. 302. z Brużovie Dorota 47. Brandeburskÿ rod 100, 123. Bryknar z Brukšteina Arnošt 524. Bravanskÿ Bernart služ. 187;|Brzvenec nyní Hřbinec (Trůbenz) Bravanští 142. ves u Rymařova 333. Bražec ves u Náchoda 481. z Bubna Otík 470, Břeslav statek v Moravě 339. Buchal Jan, řezník z Hořic 460. z Březenic viz Bornemissa. Buchlovský Jan z Domamyslic 103. Březenský mlýn 386. Buchtová Barbora 216; Buchta Březhrad rybník 370-1, 424, 512. Jachym z Otmúta 198, 216; Březnický Jindřich z Náchodu| Jindřich 216, z Otmuta 198; 29,30, 31,na Dunajovicích 317. Lukáš 216, 220, z Otmita Bfeznícek Michal z Frystátu 379.' 198, Buchtové bratří 245. 74 ves 302; Horní
Strana 586
586 Buchvol Jakub z Fryštátu 379. Budějovice 243, 257, 342, 344, 538; suóm 338, 340-1, 349. Budín město v Uhřích 6, 17, Ofen 18, 100, 126, 128, 186, 277-8, 280, 282-4, 297, 304, 322, 324-6, 329, 526; Budín- Pešť 117, 138. z Bukova viz Muchek. Bukovina ves 347, 356-7, 525. Bukovský Beneš z Hustiřan 379, 537. Bule Jan 236. z Bünu Hendrych 247. z Burghausu Mikulaś 450. Burian úředník na Pardubicích 271, 370. na Buštěhradě viz Kolovrat. Býchorský pan 526. Bydžov město 20, Novy 390, 497, panstvi 515, 535. Bydžov Starý 512. Bysttice méstecko 68-9, 115, 132-3, 161, 215, 456; statek 142, 149. Bystřice v Kladsku, Habelschwerd 223, 423, 440, 468. z Bystřice Mikuláš nejv. písař mor. 280; viz Frath. Bystrý, Bystraj, hrad 476, 480; ves 476. Byšovec Bernart 4; Hynek 4. Bytéška Veverská 389. Byzmanův grunt u Č. Třebové 468. ze Bzí Elška 346; Mandalena 346; viz Rostka. Bzová ves 524. 170, 253, 509, 5924; € i €h. Cafman Pavel 502. z Cečelic Kobian (čti z Čečelic) 546. Cerhenský z Dražovic Mik. 427. Cetenský Jiřík 247. na Cetochovicích viz z Vickova Cetrysova pani 207 ; Cetrys Adam 162; Bedřich 162, 207 ; Jiřík z Kynšperku hejtm. kníž. Opav- ského 48-9, na Hradci 400; Oldřich z Lorenzdorfu kraječ 49, 50, 68, na Opavé 398. Chalupa z Voskořína Jiřík 539.| Charbuzice ves 518. Charvát pan 137; Simon 184. Charvaty ves 323. Cheb 253, 527. Chlinky 459. Chlistov ves 476, 479. Chlivec ves 476. Chlum zámek 457. z Chlumu Eliška 525; Zikmund 329; viz Litobořský, Slavata. Chlumec hrad 309, 310, 329, nad Cidlinou 34, 320-322, 348-9, 365, 381, 497, 510, 512,513,515, 524 ; viz Kostka, Popel. Chlumek ves 460. Choceň městečko 309. z Choltic viz Sedlnický. nà Chomütové viz z Weitmile. Chomutovice ves 524. Chotek z Vojnína Petr na Bude- | nicich, král. prokurator 510. na Ohotčlicích viz Stranovský. Chrbov ves 328. Chrčice ves 79, 464. Chropyně ves 9. Chrudéchromy ves 302; z Chr. Jan 302. Chrudim město 272, 510, š11,. I 523. Chudénice ves 374. Chvalkovskÿ z Hustifan Jan 397, 524. z Chvatlin viz Šváb. Chylkovský mlýn u Přerova 518. z Chýnova viz Malovec. z Cimburka Adam na Tovacové 323 : Ctibor hejtman mor. 522; viz Prusinovsky. Cirnhauz Hanus 53. Ciświcz Hanuś st. z Gabersdorfu 450. Cluger viz Kluger. Ctinskÿ Adam 247. z Cvajlinku Viktorin 553. C. Cahlin, Cihalin 505. Cajek Jan z Cerveného Kostela 379. Čamut Lukáš z Neydorfu 266. Rejstřík jmen osobních a místních. Čára Jan z Štěpánovic služebník 28. Čáslav. město 332. Castochov poutnické místo v Pol- , sku 5. Castol Jan 247. Cech Jindrieh.sluz. 162. | Cechovice ves 477, 478 ; viz Celo, Vlček. z Cechtic viz Stanovský. Cechtín Bohuš na Uponěticích 390. z Čečelic, tištěno z Cečelic, Kobian . 546. Cejkovice ves 524. na Cekyni viz z Vrchlabí. Celčice ves 331-2, 445-6. Celo pan 150, 187, 252; Jan z Čechovice kancléř kníž. Těš. 444, na Drahomyšli 450. |Čepl Jan 132, 137, 142, 148-9, 160-1, 163, .. 911-213, 217. Ceradice ves 358. 201, 206-8, | Cermná ves 481. Cerná ves 272, 277. Černčice ves a tvrz 333, 337, . 460. Cernéickj Jan z Kácova 333, 381. Černín Bohunek z Černína, hejt- man kr. Hrad. 536 ; Diviš 2475 . Jirí 524. Cernohorskÿ z Bozkovic Dobes 386, 430 ; Jan 326 ; Jan Jettich 389, 390, 507 ; Jaroslav 465 ; . Oldrieh 23; Tas 430. Cernÿ Jan soukenník v Pardu- _ bicich 230. Cerny z Pardubicek 317. Cert Jan paumistr král. 409. Certoreje ves 280, 429. Cervená Hora viz Hora Červená. Cervené blato 316. Cervenÿ Kostel 379. Cihalin, Cahlin, ves 505. Cihov 366. Culik Jan z Chlumce n. C. 515. Cupor, Cupr, Mikulás 542. D. Dacmal Jan pisaï 338. Dalešický klášter 360. Daliborka věž 348.
586 Buchvol Jakub z Fryštátu 379. Budějovice 243, 257, 342, 344, 538; suóm 338, 340-1, 349. Budín město v Uhřích 6, 17, Ofen 18, 100, 126, 128, 186, 277-8, 280, 282-4, 297, 304, 322, 324-6, 329, 526; Budín- Pešť 117, 138. z Bukova viz Muchek. Bukovina ves 347, 356-7, 525. Bukovský Beneš z Hustiřan 379, 537. Bule Jan 236. z Bünu Hendrych 247. z Burghausu Mikulaś 450. Burian úředník na Pardubicích 271, 370. na Buštěhradě viz Kolovrat. Býchorský pan 526. Bydžov město 20, Novy 390, 497, panstvi 515, 535. Bydžov Starý 512. Bysttice méstecko 68-9, 115, 132-3, 161, 215, 456; statek 142, 149. Bystřice v Kladsku, Habelschwerd 223, 423, 440, 468. z Bystřice Mikuláš nejv. písař mor. 280; viz Frath. Bystrý, Bystraj, hrad 476, 480; ves 476. Byšovec Bernart 4; Hynek 4. Bytéška Veverská 389. Byzmanův grunt u Č. Třebové 468. ze Bzí Elška 346; Mandalena 346; viz Rostka. Bzová ves 524. 170, 253, 509, 5924; € i €h. Cafman Pavel 502. z Cečelic Kobian (čti z Čečelic) 546. Cerhenský z Dražovic Mik. 427. Cetenský Jiřík 247. na Cetochovicích viz z Vickova Cetrysova pani 207 ; Cetrys Adam 162; Bedřich 162, 207 ; Jiřík z Kynšperku hejtm. kníž. Opav- ského 48-9, na Hradci 400; Oldřich z Lorenzdorfu kraječ 49, 50, 68, na Opavé 398. Chalupa z Voskořína Jiřík 539.| Charbuzice ves 518. Charvát pan 137; Simon 184. Charvaty ves 323. Cheb 253, 527. Chlinky 459. Chlistov ves 476, 479. Chlivec ves 476. Chlum zámek 457. z Chlumu Eliška 525; Zikmund 329; viz Litobořský, Slavata. Chlumec hrad 309, 310, 329, nad Cidlinou 34, 320-322, 348-9, 365, 381, 497, 510, 512,513,515, 524 ; viz Kostka, Popel. Chlumek ves 460. Choceň městečko 309. z Choltic viz Sedlnický. nà Chomütové viz z Weitmile. Chomutovice ves 524. Chotek z Vojnína Petr na Bude- | nicich, král. prokurator 510. na Ohotčlicích viz Stranovský. Chrbov ves 328. Chrčice ves 79, 464. Chropyně ves 9. Chrudéchromy ves 302; z Chr. Jan 302. Chrudim město 272, 510, š11,. I 523. Chudénice ves 374. Chvalkovskÿ z Hustifan Jan 397, 524. z Chvatlin viz Šváb. Chylkovský mlýn u Přerova 518. z Chýnova viz Malovec. z Cimburka Adam na Tovacové 323 : Ctibor hejtman mor. 522; viz Prusinovsky. Cirnhauz Hanus 53. Ciświcz Hanuś st. z Gabersdorfu 450. Cluger viz Kluger. Ctinskÿ Adam 247. z Cvajlinku Viktorin 553. C. Cahlin, Cihalin 505. Cajek Jan z Cerveného Kostela 379. Čamut Lukáš z Neydorfu 266. Rejstřík jmen osobních a místních. Čára Jan z Štěpánovic služebník 28. Čáslav. město 332. Castochov poutnické místo v Pol- , sku 5. Castol Jan 247. Cech Jindrieh.sluz. 162. | Cechovice ves 477, 478 ; viz Celo, Vlček. z Cechtic viz Stanovský. Cechtín Bohuš na Uponěticích 390. z Čečelic, tištěno z Cečelic, Kobian . 546. Cejkovice ves 524. na Cekyni viz z Vrchlabí. Celčice ves 331-2, 445-6. Celo pan 150, 187, 252; Jan z Čechovice kancléř kníž. Těš. 444, na Drahomyšli 450. |Čepl Jan 132, 137, 142, 148-9, 160-1, 163, .. 911-213, 217. Ceradice ves 358. 201, 206-8, | Cermná ves 481. Cerná ves 272, 277. Černčice ves a tvrz 333, 337, . 460. Cernéickj Jan z Kácova 333, 381. Černín Bohunek z Černína, hejt- man kr. Hrad. 536 ; Diviš 2475 . Jirí 524. Cernohorskÿ z Bozkovic Dobes 386, 430 ; Jan 326 ; Jan Jettich 389, 390, 507 ; Jaroslav 465 ; . Oldrieh 23; Tas 430. Cernÿ Jan soukenník v Pardu- _ bicich 230. Cerny z Pardubicek 317. Cert Jan paumistr král. 409. Certoreje ves 280, 429. Cervená Hora viz Hora Červená. Cervené blato 316. Cervenÿ Kostel 379. Cihalin, Cahlin, ves 505. Cihov 366. Culik Jan z Chlumce n. C. 515. Cupor, Cupr, Mikulás 542. D. Dacmal Jan pisaï 338. Dalešický klášter 360. Daliborka věž 348.
Strana 587
Rejstřík jmen osobních a místních. Damníkov ves 300. Daniel soukenník v Pardubicich 441-2. Darkovsti lidé 196. Dašice 540; pivovar 275. Daškovy lesy u Nov. Města n. Met. 448. z Dědibab Johanka 372. Dědice městečko 386, 422. Děťátko z Pardubic 442. Dětkovice ves 462-3. Dietr Jetfich z Helesova 365, Jetřich (úředník) 259. Ditrichsteiner Zikmund 19. Dlapka Jan 69. Dluhonice ves 466; Dluhonský most v Přerově 467. Dluhovští lidé 304. Dobrašov yes u Náchoda 481. z Dobřenic Kundrat 333; Mi- kuláš st. 332; Václav hejtman na Pardubicích 356. Dobrochov ves 463. Dobrovitovsky sirotek 16. z Dobrše viz Kotz. z Dohalic viz Borek. Dolsko ves 333, 337. z Domamyslic viz Buchlovsky. Domašín městečko 524. Donátová Markéta 238. z Donína Fridrich 112, 113, 247. de Doria Andrea 26. Dorota abatyše u v Olomouci 313. Doubek Mikuláš vězeň 33. z Doubravice Eliška převora kl. Tisnovského 386 ; Jan na Hru- tovicich 341; Smil na Osovém 341 ; viz Tamchyna, Vranovsky. Doubravice dvůr 347. z Doubravky Jan a z Hradiště 422. Doupovec Vilém 16. Drahanovský farář 313. Drahomyšl 130; viz Celo. Drahovsky Ctibor 249. z Drazovic Mikuláš Cerhensky. Dřevíč ves u Náchoda 481. Droždice ves 358. Drslavský statek 163. z Duban Karel na Liběšicích 374. Dubany ves 442. sv. Jakuba 283; viz Dubčanský Jan 58, 61, 66, ze Zdenína na Habrovanech 464. z- Dubé a Lipého Mandaléna 5; viz Adršpach, Berka. Dubňanský Bernart z Bačic 408, 409, Dubno ves 481. Důl Panny Marie viz Oslovansky | klášter. | na Dunajovicich viz Breznicky. | Dvořák Matouš ze Stozikovic, podd. 378. z Dvoru Krásného viz Pětipeský. Dvůr město 510, 511; Králové 523, 535. Dyjakovice ves 388. Dynychova řeka 314. Džbánov ves 539. Džbánovec ves 480. E. Eckhart Jan 243. Eichstatsky biskup 542. Eliška abatyše kláštera Pustiměř- ského 307. Elpogner Hanuš 247. Elsnice viz Olešnice. Encigar Osvald z Obory 153. Enze město 532. Erdberg, Erperk, městečko Hrá- dek u Znojma 326, Ertpurk 266. Eugenius papež 544, Evaň ves 1, 279, Eyvaň 280. Evančice město 290. F. Faber úředník 69. Fanta Jiřík 497. Tantin doktor 544. Fazelt úředník 121. z Felsu Linhart nejv. polni hejt- man a nejv. maršálek dvorský 50, 57. Ferarský biskup 542-3, 550. Ferdinand I. král 8, 9, 12, 13, 16, 18-21, 24, 26-69, 71-79, 82, 88, 96-8, 111, 220-224, 229-236, 238-243, 245-8, 249-261, 265,268, 271, 273-5, 587 345, 349, 351, 353-4, 366, 376-9, 388-9, 398-401, 408, 410, 418, 419, 422, 427, 430, 442, 456-8, 464-6, 468, 481, 503, 510, 523-4, 530-4, 537-8. Ferdinand arcikníže 8, 268, 531, 533, 535. Ferenz úředník z Budína 451. Fichweida (Viehweide) pastviště u Fry&tátu 378. z Fictum Opl 410. Firsie Jan z Nabdina 459. Foitland 254. Foltýn pekař z Fryštátu 379. Forman Lukáš měšťan 3806. z Fraisgutu Zikmund 397. Frankštein město v Slezsku 127; sněm 127-8, 131. | Frankypan 100. Frantalský klášter 282. František opat kl. Velehradského | 388. | Frath z Bystiice Jindiich 343. Freidnperské hory, jinak Herul- tické 411. Freimut Jan 247. | Fridrich III. císaf 541-2. Fridrich kurfirst Brandenbursky 542. Fridrich kníže Lehnický 8, 43, 99-101, 123-4, 126-7, 129, 155, 158, 160, 163-4, 168, 170, 176-7, 181, 183, 189. Frýdek 116, 131, 176, 190; úředník 146. Fryšov městečko 388, 422, 431; kostel 430. i Fryštát město 140, 161-2, 176, 191, 196, 217, 338, 378, 450-1; myto 138, 186. Fryštátské knížectví 400. | Frystein 190. Fukar Antonin 73, 145-8, 150-1; Fukarovi sluZebníci 73. Fulnek klášter 162, 381-2. z Fulneku Ojíř nejv. komorník kníž. Opavského 49; viz z Že- rotína. z Fulšteina Herburt 115; Ojíř 400. Fünfkircher Hanus 231, 269. Fürstenstein zémek 74. Fuxsteinar pan 26. 330, 382-4, 336-9, 341, 343- | Fynfkircher viz Fünfkircher. 74*
Rejstřík jmen osobních a místních. Damníkov ves 300. Daniel soukenník v Pardubicich 441-2. Darkovsti lidé 196. Dašice 540; pivovar 275. Daškovy lesy u Nov. Města n. Met. 448. z Dědibab Johanka 372. Dědice městečko 386, 422. Děťátko z Pardubic 442. Dětkovice ves 462-3. Dietr Jetfich z Helesova 365, Jetřich (úředník) 259. Ditrichsteiner Zikmund 19. Dlapka Jan 69. Dluhonice ves 466; Dluhonský most v Přerově 467. Dluhovští lidé 304. Dobrašov yes u Náchoda 481. z Dobřenic Kundrat 333; Mi- kuláš st. 332; Václav hejtman na Pardubicích 356. Dobrochov ves 463. Dobrovitovsky sirotek 16. z Dobrše viz Kotz. z Dohalic viz Borek. Dolsko ves 333, 337. z Domamyslic viz Buchlovsky. Domašín městečko 524. Donátová Markéta 238. z Donína Fridrich 112, 113, 247. de Doria Andrea 26. Dorota abatyše u v Olomouci 313. Doubek Mikuláš vězeň 33. z Doubravice Eliška převora kl. Tisnovského 386 ; Jan na Hru- tovicich 341; Smil na Osovém 341 ; viz Tamchyna, Vranovsky. Doubravice dvůr 347. z Doubravky Jan a z Hradiště 422. Doupovec Vilém 16. Drahanovský farář 313. Drahomyšl 130; viz Celo. Drahovsky Ctibor 249. z Drazovic Mikuláš Cerhensky. Dřevíč ves u Náchoda 481. Droždice ves 358. Drslavský statek 163. z Duban Karel na Liběšicích 374. Dubany ves 442. sv. Jakuba 283; viz Dubčanský Jan 58, 61, 66, ze Zdenína na Habrovanech 464. z- Dubé a Lipého Mandaléna 5; viz Adršpach, Berka. Dubňanský Bernart z Bačic 408, 409, Dubno ves 481. Důl Panny Marie viz Oslovansky | klášter. | na Dunajovicich viz Breznicky. | Dvořák Matouš ze Stozikovic, podd. 378. z Dvoru Krásného viz Pětipeský. Dvůr město 510, 511; Králové 523, 535. Dyjakovice ves 388. Dynychova řeka 314. Džbánov ves 539. Džbánovec ves 480. E. Eckhart Jan 243. Eichstatsky biskup 542. Eliška abatyše kláštera Pustiměř- ského 307. Elpogner Hanuš 247. Elsnice viz Olešnice. Encigar Osvald z Obory 153. Enze město 532. Erdberg, Erperk, městečko Hrá- dek u Znojma 326, Ertpurk 266. Eugenius papež 544, Evaň ves 1, 279, Eyvaň 280. Evančice město 290. F. Faber úředník 69. Fanta Jiřík 497. Tantin doktor 544. Fazelt úředník 121. z Felsu Linhart nejv. polni hejt- man a nejv. maršálek dvorský 50, 57. Ferarský biskup 542-3, 550. Ferdinand I. král 8, 9, 12, 13, 16, 18-21, 24, 26-69, 71-79, 82, 88, 96-8, 111, 220-224, 229-236, 238-243, 245-8, 249-261, 265,268, 271, 273-5, 587 345, 349, 351, 353-4, 366, 376-9, 388-9, 398-401, 408, 410, 418, 419, 422, 427, 430, 442, 456-8, 464-6, 468, 481, 503, 510, 523-4, 530-4, 537-8. Ferdinand arcikníže 8, 268, 531, 533, 535. Ferenz úředník z Budína 451. Fichweida (Viehweide) pastviště u Fry&tátu 378. z Fictum Opl 410. Firsie Jan z Nabdina 459. Foitland 254. Foltýn pekař z Fryštátu 379. Forman Lukáš měšťan 3806. z Fraisgutu Zikmund 397. Frankštein město v Slezsku 127; sněm 127-8, 131. | Frankypan 100. Frantalský klášter 282. František opat kl. Velehradského | 388. | Frath z Bystiice Jindiich 343. Freidnperské hory, jinak Herul- tické 411. Freimut Jan 247. | Fridrich III. císaf 541-2. Fridrich kurfirst Brandenbursky 542. Fridrich kníže Lehnický 8, 43, 99-101, 123-4, 126-7, 129, 155, 158, 160, 163-4, 168, 170, 176-7, 181, 183, 189. Frýdek 116, 131, 176, 190; úředník 146. Fryšov městečko 388, 422, 431; kostel 430. i Fryštát město 140, 161-2, 176, 191, 196, 217, 338, 378, 450-1; myto 138, 186. Fryštátské knížectví 400. | Frystein 190. Fukar Antonin 73, 145-8, 150-1; Fukarovi sluZebníci 73. Fulnek klášter 162, 381-2. z Fulneku Ojíř nejv. komorník kníž. Opavského 49; viz z Že- rotína. z Fulšteina Herburt 115; Ojíř 400. Fünfkircher Hanus 231, 269. Fürstenstein zémek 74. Fuxsteinar pan 26. 330, 382-4, 336-9, 341, 343- | Fynfkircher viz Fünfkircher. 74*
Strana 588
588 G. Gabersdorf 450. Gabriel bratr 553. Gal Adam 275. Genua, Janov 271. Gergl Pešek 65. z Gerstorfu Jiřík 73, 257, 456-7, 466, 503, na Cholticich pod- komoří 510, 524; Lidmila 524. Ghau Melichar 143. Glaudvic rybník 116. Goc, Goč Hendrich z Hertwigs- waldu na Neyhausu 450, 496; Gotschen (čti Gotsch) z Hert- czigswalde Jindřich 440; Gotz Hanuš hejtman kniż. Svidni- ckého 75. Grafeneck, Kraffmecker Oldřich 542. Granské (Krajinské) hranice, Gra- náci (Krajinci) 100. Griespek z Griespachu Florian 267, 457. z Grinpichlu, z Gruenpuchlu, viz Hofmann. Gritti, Gryttaj 24. Grotfaul, Krotenful, misto u obce Zichlinské 453. z GutSteina Albrecht na Kolíně nejv. mincmistr 55-6, 247, 249, 257, 429, 532; Linhart 541; Viktorin 247, 257. H. Habelschwert v Kladsku viz By- strice. Habrová ves u Rychnova 509. Habrovany ves 326; viz Dub- čanský, ze Zdenína. Habrvinovice ves pustá v Mor. 394. Habřina ves 503. Hajava les 344. Hanikéř Jan z Semina 4. Hanuš Fridrich kurfirst Saský 250. z Hardeku, z Hardegu, Hanuš hrabě 402-404, 406, 426 ; Jan 411; Julius 66, 77-8, 532; Kryštof 142, 403; Oldřich 402, 532. z Hartensteina a Plavna Hendrich purkrabí Misensky, kancléř český 469. z Hassenšteina viz z Lobkovic. Haugvic Delfin 527 ; Gotfrid 416 ; Jiřík z Haugvic 450; Václav z Biskupic na Bauzové 464, na Hranicích 520. Havlova role u Landškrouna 392. Havlovice ves 481. Hazl pan 501; Wolf z Nové Vsi 312. Hazmberger Jan děkan v Lito- měřicích 96. z Hazmburka Jan 545. Helfenstein zamek 40; panstvi 300; na Helfenšteině viz z Pern- šteina. z Helešova (z Holešova?) Dietr Jetřich 365. Helkovice ves u Žamberka 509. Hendrych kníže 129, Míšeňský 178, Saský 123. Hendrychov ves 62. Herbort, Herburt pán 133, 142, 148, 149, 160-1, 163, 207, 212, 213, 218. Herbortický potok u Landškrouna 392. Heřmanice ves 522, Heřmanické | zboží 535. Heřmaničky ves 476, 479. z Hernsdorfu viz Verhal. z Hertwigswaldu viz Goc. Herultické hory jinak perské 411. Herynk Jiřík ze Sloupna 298, na Kobylnicích 304. z Herzigswalde viz Goc. Hilarius Litoměřický 541. Hlanězelí (u Prostějova) role 342. Hlaváč Jindřich z Vojenic 304; Mikuláš z Vojenic 304; Pavel 304; Václav 304. Hlaváčkovská louka u Chlumce 311. Hlavecké grunty 513. Hlinka ves 389. Hlinsko v Moravě 447. Hlizov ves v Moravě 447. Hlohov Velký 123, 338. na Hlouceli stav u Kralic 523. Hložek úředník 69; Jindřich 329. Freidn- Rejstřík jmen osobních a místních. Hluboká zámek 301, 318, 337, 365, 538; panství 40; viz z Pernšteina. z Hlučína viz Vlček. Hlušce Malé ves 524 ; Veliké 524. Hobfanskÿ Pavel 215. Hodéjovsky Smil 247, 249. z Hodkova viz Bohdanecky. Hodkovice 476, 480. Hodonín ves 312, 325. Hofkircher Václav z (z Kolumic) 231, 269. Hofmann Jan z Gruenpuchlu, vrchní Sacmistr 529. Hole Jan z Nemošic 535. z Holejée viz Slik. Holešov 304; Helešov 365. Holický Jan z Šternberka 255. z Holohlav viz Otmar. Homelské panství, Homole v Klad- sku 510. z Honbic Mandalena 372; Orechovsky. Honz služebník 42. Hora Cervené hrad 476, 479. Hora Kunětická 101, 277-8, 313, 447-8, 514. Hora Kutná 1, 4, 16, 55, 56, 106, 111, 279, 332, 337, 345, 351, 457, 529, 530, 538; mince 282-3, 346. z Hory Obřanské Pavel 225-6. Hora Zelená 59, 103, 527; viz z Šternberka. Horák Jan 371. Horecký Jiřík 182, 186, 215, z Horky 225-6. Hořice 460. Hořičky ves 476, 479. z Hornspergu viz Schelndorf. Hortyné, Rtyné 481. Hostakovské manstvi 320. Hostiusky Jan z Walšteina 522. na Hostmi, čti na Hostimi (u Znoj- ma) 389. Hostovice ves 347, 358. z Hošenpergu Nykl 9. Hrabová Veliká ves na Moravě 422. Hrabovka ves v Moravě 422, Hrabůvky 447. Hrách provazník v Pardubicích 442. Kolmuc viz 194,
588 G. Gabersdorf 450. Gabriel bratr 553. Gal Adam 275. Genua, Janov 271. Gergl Pešek 65. z Gerstorfu Jiřík 73, 257, 456-7, 466, 503, na Cholticich pod- komoří 510, 524; Lidmila 524. Ghau Melichar 143. Glaudvic rybník 116. Goc, Goč Hendrich z Hertwigs- waldu na Neyhausu 450, 496; Gotschen (čti Gotsch) z Hert- czigswalde Jindřich 440; Gotz Hanuš hejtman kniż. Svidni- ckého 75. Grafeneck, Kraffmecker Oldřich 542. Granské (Krajinské) hranice, Gra- náci (Krajinci) 100. Griespek z Griespachu Florian 267, 457. z Grinpichlu, z Gruenpuchlu, viz Hofmann. Gritti, Gryttaj 24. Grotfaul, Krotenful, misto u obce Zichlinské 453. z GutSteina Albrecht na Kolíně nejv. mincmistr 55-6, 247, 249, 257, 429, 532; Linhart 541; Viktorin 247, 257. H. Habelschwert v Kladsku viz By- strice. Habrová ves u Rychnova 509. Habrovany ves 326; viz Dub- čanský, ze Zdenína. Habrvinovice ves pustá v Mor. 394. Habřina ves 503. Hajava les 344. Hanikéř Jan z Semina 4. Hanuš Fridrich kurfirst Saský 250. z Hardeku, z Hardegu, Hanuš hrabě 402-404, 406, 426 ; Jan 411; Julius 66, 77-8, 532; Kryštof 142, 403; Oldřich 402, 532. z Hartensteina a Plavna Hendrich purkrabí Misensky, kancléř český 469. z Hassenšteina viz z Lobkovic. Haugvic Delfin 527 ; Gotfrid 416 ; Jiřík z Haugvic 450; Václav z Biskupic na Bauzové 464, na Hranicích 520. Havlova role u Landškrouna 392. Havlovice ves 481. Hazl pan 501; Wolf z Nové Vsi 312. Hazmberger Jan děkan v Lito- měřicích 96. z Hazmburka Jan 545. Helfenstein zamek 40; panstvi 300; na Helfenšteině viz z Pern- šteina. z Helešova (z Holešova?) Dietr Jetřich 365. Helkovice ves u Žamberka 509. Hendrych kníže 129, Míšeňský 178, Saský 123. Hendrychov ves 62. Herbort, Herburt pán 133, 142, 148, 149, 160-1, 163, 207, 212, 213, 218. Herbortický potok u Landškrouna 392. Heřmanice ves 522, Heřmanické | zboží 535. Heřmaničky ves 476, 479. z Hernsdorfu viz Verhal. z Hertwigswaldu viz Goc. Herultické hory jinak perské 411. Herynk Jiřík ze Sloupna 298, na Kobylnicích 304. z Herzigswalde viz Goc. Hilarius Litoměřický 541. Hlanězelí (u Prostějova) role 342. Hlaváč Jindřich z Vojenic 304; Mikuláš z Vojenic 304; Pavel 304; Václav 304. Hlaváčkovská louka u Chlumce 311. Hlavecké grunty 513. Hlinka ves 389. Hlinsko v Moravě 447. Hlizov ves v Moravě 447. Hlohov Velký 123, 338. na Hlouceli stav u Kralic 523. Hložek úředník 69; Jindřich 329. Freidn- Rejstřík jmen osobních a místních. Hluboká zámek 301, 318, 337, 365, 538; panství 40; viz z Pernšteina. z Hlučína viz Vlček. Hlušce Malé ves 524 ; Veliké 524. Hobfanskÿ Pavel 215. Hodéjovsky Smil 247, 249. z Hodkova viz Bohdanecky. Hodkovice 476, 480. Hodonín ves 312, 325. Hofkircher Václav z (z Kolumic) 231, 269. Hofmann Jan z Gruenpuchlu, vrchní Sacmistr 529. Hole Jan z Nemošic 535. z Holejée viz Slik. Holešov 304; Helešov 365. Holický Jan z Šternberka 255. z Holohlav viz Otmar. Homelské panství, Homole v Klad- sku 510. z Honbic Mandalena 372; Orechovsky. Honz služebník 42. Hora Cervené hrad 476, 479. Hora Kunětická 101, 277-8, 313, 447-8, 514. Hora Kutná 1, 4, 16, 55, 56, 106, 111, 279, 332, 337, 345, 351, 457, 529, 530, 538; mince 282-3, 346. z Hory Obřanské Pavel 225-6. Hora Zelená 59, 103, 527; viz z Šternberka. Horák Jan 371. Horecký Jiřík 182, 186, 215, z Horky 225-6. Hořice 460. Hořičky ves 476, 479. z Hornspergu viz Schelndorf. Hortyné, Rtyné 481. Hostakovské manstvi 320. Hostiusky Jan z Walšteina 522. na Hostmi, čti na Hostimi (u Znoj- ma) 389. Hostovice ves 347, 358. z Hošenpergu Nykl 9. Hrabová Veliká ves na Moravě 422. Hrabovka ves v Moravě 422, Hrabůvky 447. Hrách provazník v Pardubicích 442. Kolmuc viz 194,
Strana 589
Hrad Nový na Moravě 465. ma Hradě Novém viz z Kolovrat. od Hradu Starého dvůr 422. z Hradce Adam 5, 303, 304, 329, 372, nejv. kancléř 6; Anna 246, 297, 303-4; Joachym 246, 249, 251, 257, 504; viz Pivec. na Hradci viz Cetrys. z Hradčan viz Pivec. Hradecký pán 243. Hradec Jindřichův: 303-4, 545. Hradec Králové 36-7, 164, 169, 170, 243, 319, 335, 355, 370, 371, 386, 388, 423-6, 510, 511, 514, 523-5; pivo 372. Hradec Stýrský 62. Hrádek v Moravě 29, 30, 44, 64; městečko pusté 4225 viz Erdberg. . Hrádek n. Sáz. 225; viz z Seln- berka. Hrádek v Kladsku, Wünschelburg 415, 423, 440, 468. z Hrádku Humprecht 247; Miku- láš 305; viz Kuna, Markvart. z Hradešína Václav 448. Hradiště u Pardubic 358. . Hradiště, Hradištko, panství u Ži- želic 511-14. Hradišté (Uherské?) 192. Hradišté klášter v Moravč 13, 64, 67, 283, 303, 366, 371, 394. z Hradiště viz z Doubravky. Hradiště hory Tábor viz Tábor. Hradištko zámek 377-8, 537-8. Hradistskóho porućnici 247. Hrady Staré 13, 333. Hranice na Moravě 1, 2, 5, 6, 202, 224, 300, 318, 338, 372, 394, 432, 526. Hrděbořský fojt 388; poddaní 304. Hrdý Jakub z Pardubic 441. Hřebcův Jan z Podulšan 371. Hrnčíře ves 524. Hrobice 358. Hroch Jiří z Počně 99; Ondřej z Počně 98; viz Petrovskf. z Hrochova viz Petrovský. Hronov městečko 480-1. Hrubčice ves 522. Rejstřík jmen osobních a místních. Hrubeckých pastviště 332. Hrušky ves 302, 311. Hrušovany 218, 266, 275-6, 324, 422, 430, 450. Hrůza z Kunštátu podd. 312. Huburk Kryštof 74, z Belmštorfu 379. Humburky ves 524. Hund Hanuš 456; Markéta 456. Hu[m]precht vlidyka 249. Hus Jan mistr 119, 386. z Hustiřan viz Bukovský, Chval- kovský, Rodovský, Záruba. Hustopeč městečko 6, 7; Strambersky. Hynal Frantisek 196. Hynkle. Jakub 291. viz I. Inépruk 47-9, 360, 388-9, 530-2. Irncky Stanislav kozák 205. z Iter viz Oprsal. Ivančice městečko 279. J. na Jachymově viz Slik. Jügerndorf, Jegerdorf, Krnov 10. z Jakle Polského viz Žič. Jakoubek podd. v Chlínkách 459. Jakub biskup Vratislavsky 43; kanovník v Brně 298; opat Břevnovský 347. Jakub uzdař v Pardubicích 441; Jan král 89, 92, 99, 100. Jan Doubravský biskup Olomucký 259, říš. kancléř 521. Jan děkan kap. v Olomouci 304, 346; farář Drahanovský 313; farář Pardubský 103; Prosté- jovský 540; kanovník v Brně 312; probošt Kounický 294. Jan bednář v Pardubicích 412; krejčí 317; mistr 543; mlynác Rakodavský 315, 316; mlynář u Tovačova 416; pekař 116; pekař v Pardubicích 44 ; sla- dovník 448. Jan vévoda (Zápolský) 18. Janour Vilím z Brachnova 103. na Hrutovieích viz z Doubravice. : zámečník v Pardubicích 442.: 589 Janov, Genua 271. z Janovic viz Špetle. Janovice 39, 108, 476, 480. Janovský pan 247; Aleš z Soutic hejtm. kraje Hradeckého 518; Petr 257. Jaromér m. 510, 511, 523-4. Jaroměřice městečko 312. Javor ves 476, 480. Jedov mlyn a ves 290, 312. Jedová ves v Moravé 325. Jelemnice viz z Üjezdee. Jemnice mésto 8, 9, 312, 326, 336, 390, 537. Jemnička ves 349. Jeronym arcibiskup Brunduzinský 430. Jeronym prodává měď 138. Jesenice 333, 347; krčma 334. Jetřich (úředník; 259, Dietr. z Helesova 365. Jezborice ves 394. Jezd potok u Lobodic 521. Jezlovecky Koruzivic 130. Ježa Bernart 211; Martin 210. Jičín m. 101, 233. Jihlava m. 6:9, 67; požár 273. z Jilovnice viz Mlééko. Jilovnický statek 54. J:lůvka ves 386-7. Jindřich kníže 208; kníže Min- sterberskÿ a Olešnický 330. Jiří z Po iébrad kràl 243, 541-7, 550-3. Jiří markrabí Braniborský 9-12, 57-60, 76, 100, 123-6, 152, 154 5, 157, 159, 162, 164, 169, 177-8, 180-4, 218, 329, 530-3. Jiří kníže Lehnický 197. Jiří kníže Saský 8, 37, 39. Jiřík farář Senický 27; hrnčíř v Pardubicích 99; koželuh 460; lékař 317; mistr stavební 70. na Jitikovi ich viz z Vojkova. Jistbive ves 481. Jivka ves 476, 480. Jodovsky, s arsta Tésinskÿ 172. Johannes písať Pardubský 264. Johanka králová, manželka krále J rho 546. Jost gvardian kl. v Pardubicích 367.
Hrad Nový na Moravě 465. ma Hradě Novém viz z Kolovrat. od Hradu Starého dvůr 422. z Hradce Adam 5, 303, 304, 329, 372, nejv. kancléř 6; Anna 246, 297, 303-4; Joachym 246, 249, 251, 257, 504; viz Pivec. na Hradci viz Cetrys. z Hradčan viz Pivec. Hradecký pán 243. Hradec Jindřichův: 303-4, 545. Hradec Králové 36-7, 164, 169, 170, 243, 319, 335, 355, 370, 371, 386, 388, 423-6, 510, 511, 514, 523-5; pivo 372. Hradec Stýrský 62. Hrádek v Moravě 29, 30, 44, 64; městečko pusté 4225 viz Erdberg. . Hrádek n. Sáz. 225; viz z Seln- berka. Hrádek v Kladsku, Wünschelburg 415, 423, 440, 468. z Hrádku Humprecht 247; Miku- láš 305; viz Kuna, Markvart. z Hradešína Václav 448. Hradiště u Pardubic 358. . Hradiště, Hradištko, panství u Ži- želic 511-14. Hradišté (Uherské?) 192. Hradišté klášter v Moravč 13, 64, 67, 283, 303, 366, 371, 394. z Hradiště viz z Doubravky. Hradiště hory Tábor viz Tábor. Hradištko zámek 377-8, 537-8. Hradistskóho porućnici 247. Hrady Staré 13, 333. Hranice na Moravě 1, 2, 5, 6, 202, 224, 300, 318, 338, 372, 394, 432, 526. Hrděbořský fojt 388; poddaní 304. Hrdý Jakub z Pardubic 441. Hřebcův Jan z Podulšan 371. Hrnčíře ves 524. Hrobice 358. Hroch Jiří z Počně 99; Ondřej z Počně 98; viz Petrovskf. z Hrochova viz Petrovský. Hronov městečko 480-1. Hrubčice ves 522. Rejstřík jmen osobních a místních. Hrubeckých pastviště 332. Hrušky ves 302, 311. Hrušovany 218, 266, 275-6, 324, 422, 430, 450. Hrůza z Kunštátu podd. 312. Huburk Kryštof 74, z Belmštorfu 379. Humburky ves 524. Hund Hanuš 456; Markéta 456. Hu[m]precht vlidyka 249. Hus Jan mistr 119, 386. z Hustiřan viz Bukovský, Chval- kovský, Rodovský, Záruba. Hustopeč městečko 6, 7; Strambersky. Hynal Frantisek 196. Hynkle. Jakub 291. viz I. Inépruk 47-9, 360, 388-9, 530-2. Irncky Stanislav kozák 205. z Iter viz Oprsal. Ivančice městečko 279. J. na Jachymově viz Slik. Jügerndorf, Jegerdorf, Krnov 10. z Jakle Polského viz Žič. Jakoubek podd. v Chlínkách 459. Jakub biskup Vratislavsky 43; kanovník v Brně 298; opat Břevnovský 347. Jakub uzdař v Pardubicích 441; Jan král 89, 92, 99, 100. Jan Doubravský biskup Olomucký 259, říš. kancléř 521. Jan děkan kap. v Olomouci 304, 346; farář Drahanovský 313; farář Pardubský 103; Prosté- jovský 540; kanovník v Brně 312; probošt Kounický 294. Jan bednář v Pardubicích 412; krejčí 317; mistr 543; mlynác Rakodavský 315, 316; mlynář u Tovačova 416; pekař 116; pekař v Pardubicích 44 ; sla- dovník 448. Jan vévoda (Zápolský) 18. Janour Vilím z Brachnova 103. na Hrutovieích viz z Doubravice. : zámečník v Pardubicích 442.: 589 Janov, Genua 271. z Janovic viz Špetle. Janovice 39, 108, 476, 480. Janovský pan 247; Aleš z Soutic hejtm. kraje Hradeckého 518; Petr 257. Jaromér m. 510, 511, 523-4. Jaroměřice městečko 312. Javor ves 476, 480. Jedov mlyn a ves 290, 312. Jedová ves v Moravé 325. Jelemnice viz z Üjezdee. Jemnice mésto 8, 9, 312, 326, 336, 390, 537. Jemnička ves 349. Jeronym arcibiskup Brunduzinský 430. Jeronym prodává měď 138. Jesenice 333, 347; krčma 334. Jetřich (úředník; 259, Dietr. z Helesova 365. Jezborice ves 394. Jezd potok u Lobodic 521. Jezlovecky Koruzivic 130. Ježa Bernart 211; Martin 210. Jičín m. 101, 233. Jihlava m. 6:9, 67; požár 273. z Jilovnice viz Mlééko. Jilovnický statek 54. J:lůvka ves 386-7. Jindřich kníže 208; kníže Min- sterberskÿ a Olešnický 330. Jiří z Po iébrad kràl 243, 541-7, 550-3. Jiří markrabí Braniborský 9-12, 57-60, 76, 100, 123-6, 152, 154 5, 157, 159, 162, 164, 169, 177-8, 180-4, 218, 329, 530-3. Jiří kníže Lehnický 197. Jiří kníže Saský 8, 37, 39. Jiřík farář Senický 27; hrnčíř v Pardubicích 99; koželuh 460; lékař 317; mistr stavební 70. na Jitikovi ich viz z Vojkova. Jistbive ves 481. Jivka ves 476, 480. Jodovsky, s arsta Tésinskÿ 172. Johannes písať Pardubský 264. Johanka králová, manželka krále J rho 546. Jost gvardian kl. v Pardubicích 367.
Strana 590
K. z Kácova Fridrich 120; Jan 448; viz Cerndicky. Kačka Vojtěch měšťan Pražský 539. Kadaň město 71, 329. Kafunk, Kaufunk 23, 27; Zik- mund 29-32, 377, 531. Kalenice Jan st. z Kaienic 539. Kalixt papež 542. Kamenec stav 299, u Fryštátu 338. Kamejtský Vilém ze Lstiboře na Kamejku 376. Kamenický Jindřich 112, 113. Kamenné ves 366. Kanovítský Vilém 247. „Kapléř Albrecht ze Sulevic Kapoun Piram ze Svojkova Karel V. císař 97, 503-4. 469. 469. Karlík z Nežetic Mikuláš 539. Karlètein 527. | Kartouskÿ opat Sebestian 393. Kartouzský klášter v údolí Josafat | 393. Karyg Michael z Rezna 372. | Kašpar probošt kl. Břevnovského 347; převor kl. sv. Tomáše v Brně 359. Kašparův Petr písať v Pardubi- cích 365. Katerina kněžna Mechelburskà 123, 126. Kateřina převora kl. sv. Kateřiny v Olomouci 392, 418, 427. Kaucký Zdeněk 32. Kaufunk viz Kafunk. z Kaunic viz z Kounic. Kavka Heralt 247, 257; podd. 465. Kazimír kníže Těšínský 43, 54, 57, 61, 98, 136, 138, 204, 217, 401, 444. Kazimléko Urban z Fry&tátu 379. Keéersky pan 200, 201; Franc 212. Keiburg Adam z Mensterbergu 411. Kej, ves Kyje u Náchoda 481. Kekule Petr z Stradonic 379, 410. Keldnar Josef 63. Jan Kellar osoba 70. Kenty (Kanty, Kouty) v záp. Ha- liči 186. Ketř statek 141; z K. Johanka 67. Kladorubský Mikuláš ze Svrčova 163. Kladoruby ves 333, Kladsko, hrabství 60, 66, 401-5, 418, 419, 468-9, 471, 523; město 53, 73, 75, 77-8, 133, 137, 159, 183, 185, 208, 218, 223, 229, 231, 248, 409-11, 416, 423, 440, 450,.468, 508, 520, 532; hejtman 159; kláster 222; komendorství 260; pri- vilegia 418; sjezd 300; zá- mek 404; hrabě Kryštof 133. na Klästere (sv. Prokopa) viz Zajímač. Klatovy město 243. Klenovský Gabriel 538; Vilém z Klenového na Žinkovech 469. Kleny ves u Náchoda 481. na Klimkovicích viz z Vrbna. Kloch Martin 346, Mikuláš 194, 220, z Bestviny 444, 477. Klopotov potok u N. Města n. M. 447; Klopotovské louky 332, 522. Kluger Walter z Rukheru 520. z Kněnic viz Okrouhlický. Knobloch Jan z Warnsdorfu 465. Knoblsdorf služebník 158. Kobík Jan z Opatova na Prusích 280; Jakub z Opatova. Kobylice ves 525. Kobylníky ves 298; viz Herynk. Koc viz Kotz. Kochanov ves 345. Kochanovice ves 524. | Koclířov 525. Kocovský Jan 541-2. Kohout Václav z Pardubic 442. Kojetín městečko 303, 316, 326, 337, 371, 376, 377, 384, 394, 418, 419, 442, 455, 464; cechy 419, 422, krejčí 481, sevci 287, tkadlci 433-7; mlýn 521. Koknovice ves 325. z Kokor Diva komorník menšího práva v Olomouci 280; Jind- řich 309; Jirí 309. Rejstřík jmen osobních a místních. Kokořovec Jiřík 247. z Koldic Barbora 220. Kolín město 6; farář 530; zámek 20, 36, 351-3, 538; panství 48, 52, 55, 59, 531-2. z Kolovrat Hynek na Nov. Hradě 257; Jan 247, 257, Bezdru- zicky 347; Jetfich 247 ; Krys- tof na Bustéhradé 257; Václav 257; viz Krakovsky. z Kolumic viz Hofkircher. Komárov ves 355-6. Komórovsky Jan 540, z Libanic 539; Vaněk 355. z Konecchlumí viz Vlk. Konětupek poloha u Chlumce m. C. 348. Konice klášter 13. ; Konickÿ Zdenék 44, z Svabenic 309. o Konopiště 363, 518; viz z Štern- berka. Konstantinopol 23, 25, 171. Kopanka les: 314. Kopecsti 300. Kopecky kostel 423. z Kopidlna viz Loucensky. Kopytovsky most 180. Kofistka Jan 69. Korkvicové poddaní 143. Korneuburk v D. Rakousich 528. z Kornic Johanka 326 ; viz Bilík. Korytnik Jan 302; Jakub 302; Pavel 302. z Korytova viz Staněk. Kosice ves 311. . z Kostela Cerv. viz Cajek. z Kostelce Anna 22, Johanka 72. Kostelec ves 481 ; městečko 481. Kostěnice ves 358. z Kosti viz z Selnberka. Kostka pan 188, 193, 205; Bohuš 33, 247; z Postupic 117, 118; na Litomyšli 363, 366; Eliška 74; Vilém z Po- stupic 329, na Chlumci 309- 311; Zdeněk z Postupic 309, 310, purkrabí Pražský 547. na Košumberce viz Slavata. Kotovský Jan z Měšic 304. Kotulinský pan 148; Adam 207, 208, 212, 218, 222. Kotz (Koc) Jan z Dobrše 247.
K. z Kácova Fridrich 120; Jan 448; viz Cerndicky. Kačka Vojtěch měšťan Pražský 539. Kadaň město 71, 329. Kafunk, Kaufunk 23, 27; Zik- mund 29-32, 377, 531. Kalenice Jan st. z Kaienic 539. Kalixt papež 542. Kamenec stav 299, u Fryštátu 338. Kamejtský Vilém ze Lstiboře na Kamejku 376. Kamenický Jindřich 112, 113. Kamenné ves 366. Kanovítský Vilém 247. „Kapléř Albrecht ze Sulevic Kapoun Piram ze Svojkova Karel V. císař 97, 503-4. 469. 469. Karlík z Nežetic Mikuláš 539. Karlètein 527. | Kartouskÿ opat Sebestian 393. Kartouzský klášter v údolí Josafat | 393. Karyg Michael z Rezna 372. | Kašpar probošt kl. Břevnovského 347; převor kl. sv. Tomáše v Brně 359. Kašparův Petr písať v Pardubi- cích 365. Katerina kněžna Mechelburskà 123, 126. Kateřina převora kl. sv. Kateřiny v Olomouci 392, 418, 427. Kaucký Zdeněk 32. Kaufunk viz Kafunk. z Kaunic viz z Kounic. Kavka Heralt 247, 257; podd. 465. Kazimír kníže Těšínský 43, 54, 57, 61, 98, 136, 138, 204, 217, 401, 444. Kazimléko Urban z Fry&tátu 379. Keéersky pan 200, 201; Franc 212. Keiburg Adam z Mensterbergu 411. Kej, ves Kyje u Náchoda 481. Kekule Petr z Stradonic 379, 410. Keldnar Josef 63. Jan Kellar osoba 70. Kenty (Kanty, Kouty) v záp. Ha- liči 186. Ketř statek 141; z K. Johanka 67. Kladorubský Mikuláš ze Svrčova 163. Kladoruby ves 333, Kladsko, hrabství 60, 66, 401-5, 418, 419, 468-9, 471, 523; město 53, 73, 75, 77-8, 133, 137, 159, 183, 185, 208, 218, 223, 229, 231, 248, 409-11, 416, 423, 440, 450,.468, 508, 520, 532; hejtman 159; kláster 222; komendorství 260; pri- vilegia 418; sjezd 300; zá- mek 404; hrabě Kryštof 133. na Klästere (sv. Prokopa) viz Zajímač. Klatovy město 243. Klenovský Gabriel 538; Vilém z Klenového na Žinkovech 469. Kleny ves u Náchoda 481. na Klimkovicích viz z Vrbna. Kloch Martin 346, Mikuláš 194, 220, z Bestviny 444, 477. Klopotov potok u N. Města n. M. 447; Klopotovské louky 332, 522. Kluger Walter z Rukheru 520. z Kněnic viz Okrouhlický. Knobloch Jan z Warnsdorfu 465. Knoblsdorf služebník 158. Kobík Jan z Opatova na Prusích 280; Jakub z Opatova. Kobylice ves 525. Kobylníky ves 298; viz Herynk. Koc viz Kotz. Kochanov ves 345. Kochanovice ves 524. | Koclířov 525. Kocovský Jan 541-2. Kohout Václav z Pardubic 442. Kojetín městečko 303, 316, 326, 337, 371, 376, 377, 384, 394, 418, 419, 442, 455, 464; cechy 419, 422, krejčí 481, sevci 287, tkadlci 433-7; mlýn 521. Koknovice ves 325. z Kokor Diva komorník menšího práva v Olomouci 280; Jind- řich 309; Jirí 309. Rejstřík jmen osobních a místních. Kokořovec Jiřík 247. z Koldic Barbora 220. Kolín město 6; farář 530; zámek 20, 36, 351-3, 538; panství 48, 52, 55, 59, 531-2. z Kolovrat Hynek na Nov. Hradě 257; Jan 247, 257, Bezdru- zicky 347; Jetfich 247 ; Krys- tof na Bustéhradé 257; Václav 257; viz Krakovsky. z Kolumic viz Hofkircher. Komárov ves 355-6. Komórovsky Jan 540, z Libanic 539; Vaněk 355. z Konecchlumí viz Vlk. Konětupek poloha u Chlumce m. C. 348. Konice klášter 13. ; Konickÿ Zdenék 44, z Svabenic 309. o Konopiště 363, 518; viz z Štern- berka. Konstantinopol 23, 25, 171. Kopanka les: 314. Kopecsti 300. Kopecky kostel 423. z Kopidlna viz Loucensky. Kopytovsky most 180. Kofistka Jan 69. Korkvicové poddaní 143. Korneuburk v D. Rakousich 528. z Kornic Johanka 326 ; viz Bilík. Korytnik Jan 302; Jakub 302; Pavel 302. z Korytova viz Staněk. Kosice ves 311. . z Kostela Cerv. viz Cajek. z Kostelce Anna 22, Johanka 72. Kostelec ves 481 ; městečko 481. Kostěnice ves 358. z Kosti viz z Selnberka. Kostka pan 188, 193, 205; Bohuš 33, 247; z Postupic 117, 118; na Litomyšli 363, 366; Eliška 74; Vilém z Po- stupic 329, na Chlumci 309- 311; Zdeněk z Postupic 309, 310, purkrabí Pražský 547. na Košumberce viz Slavata. Kotovský Jan z Měšic 304. Kotulinský pan 148; Adam 207, 208, 212, 218, 222. Kotz (Koc) Jan z Dobrše 247.
Strana 591
Rejstřík jmen osobních a místních. z Kounic Jau 261, na Slavkově 521; Salomena 115. Kounice 64, 350, 388; klášter 290, 297, 338, 344; probošt 294; viz Žabka. y Kouté düm na hradě Pražském 330. Kouty ves 216, 217, 505. Kozlevice ves, Kozlovice u Pře-| rova 467. Kozovice ves 535. KoZichovice ves 505. Kożiśnik Jan rychtát v Netolicich 324. Krabice Hynek z Weitmile 503. Krabřice ves 522, čti Krabčice (u Jaroměře). Kracnovští lidé 259. Kraffmeker viz Grafencck. Krajíř z Krajku Arnošt 247, na MI. Boleslavi 469; Wolf 247, 372, 398, 456, 503. | z Krajku Jindřich 329; Kundrat 106-8, 110-115, 372, na ML Boleslavi 447; viz Krajít. Krakov mésto 130, 132, 147, 149-151, 156, 158, 164, 166- 170, 172, 174-5, 177, 181-2, 411. ! Krakovsky pan (z Kolovrat) 185. Král Hynek z Dobré Vody 460. z Kralic Petr 290; Vít 290, 312; Zbynék 290-1. Kralice městečko 16, 368-9, 385, 470, 522-3; mlýn 417; po- dací kostelní 333. Kramolná ves 481. Krásné městečko 381; 374. Kravarští páni 382. z Kravař Johanka na Plumlově 323; viz z Tvorkova. Krátkádlouhá ves 343. Krchleby ves 272. Krčín městečko 333, 518; 447-8. Křeček Jiří podd. 465. Křečovský Bohuněk z Radče 374. Křinecký Jan z Ronova 469; Jan ml. 459, 480, na Rožďalovicích 447, hejtman kraje Boleslav- ského 424; Vilém 111; Jindřich z Ronova 459; Viktorin z Ro- Krásno ves nova 503; Vilém z Ronova 424. Křivda Matouš 68. Křivecký Jiřík z Křivce 408-9. Kříž Svatý ves 343. Kříž z Vohrazenic 532; Franc 212. Křižanov městečko 426-7, 479, 518. . Křížový mlýn u Semikovic 398. Krmelin ves 422. Krnov 9, 11, 186, 401. Kroffendorf ves v Moravě 325. | Kroměříž 278, 304, 308, 322, 347. Kropáč Jan 273; Krýštof z Ne- vědomí 307. Kroupa zamišník 317. Křoví ves 427. Krubka pan 347. Krumlov Cesky 6, 16, 104-5, 337, 526. Krumlov Mor. 51, 127, 131, 225, 277-8, 282, 290, 307, 326; viz z Lipého. Krumsín tvrz 333. Krušina Bernart 233; Hajman 466, z Lichtmburka 309 ; Hynek 375, z Lichtmburka 476. Kryk&teinar Mertl slużebnik 162. z Krymlova viz Medek. Kryštof hrabí Kladský 133. Kubec z Plałic podd. 335. Kubelstorf slużebnik 125. Kukla rybnik 460. Kulhánek branný v Pardubicích 442. Kuna Heralt z Bělehradic 307; Jan z Kunštátu 32, 33, 43, 377, 538; Jan hejtman mor. 48-9, 400; Smil z Kunštátu 476, 591 Kunštát zámek 297, 304, 312, městečko 316. z Kunštátu páni 159, 388; Hynek 280; Lidmila na Plumlově 323; Viktorin 541, 553; viz Boček, Kuna, Zajímač. Kuří jezero 371, 424. Kurovice 28. Kurovský Vilém 32, 44. Kutná Hora viz Hora Kutná. na Kvasicích viz z Sternberka. Kvasnička z Pohřebačky podd. 335. Kydlinüv mlyn 512, Kyje ves u Nächoda, psäno Kej 481. Kyjov v Moravě 64, 273; viz z Tvorkova. | z Kyn&perku viz Cetrys, Planknar. Kyu Jifík 226-7. Kytlice Fabian 339; Kytlice Jan z Rudulce 225, 226, z Rudi- lice 423, z Rudolce 462; Kytlice služebník 42, 230. L. Ladislav (Pohrobek) král 554-6. Lahvi¢ka Jan 530. z Lamberku Melichar 402. Lancman Jan písař 365. Landek 468; viz Nekš. Landškroun město 161, 280, 282, 294, 297, 300, 333, 364, 366, 392-3, 399, 400, 422. Land$perk hrad 399, 400, 468. z Lantšteina viz Sviták. Laryš Jan z Načeslavic 346. Lasky pan 100, Laskaj 24. Laškany hejtman Ostiehomsky 184. na Lukové 307, Vilém 240-1, Lava město v D. Rakousich 37, z Kunštátu 8, 29-31, 67, na Hrádku 44, 64, 381, 408-9; viz z Kunštátu. Kunčický Jan z Kunčic 386. Kunětice 337, 358. Kunétieká Hora viz Hora Kuné- tická. z Kunic viz z Ujezdce. z Kunovic Jan 221, 388, 538, na Uherském Brodě podkomoří mor. 37, 67, 317. 40-1, 231-2, 234, 240, 241, 251, 265, 267-9, 273, 408-9, 535. Laznicky Matéj 199, 205-6. Lažany ves 312; z L. Bechyně. Lebellínová Eufemina 74. Lechovice kostel sv. Michala 426 ; Lechvice 354, 360. Leflarův ibršar 334- z Lembachu Jiřík Filip 266. z Lendpoldsdorfu viz Peck.
Rejstřík jmen osobních a místních. z Kounic Jau 261, na Slavkově 521; Salomena 115. Kounice 64, 350, 388; klášter 290, 297, 338, 344; probošt 294; viz Žabka. y Kouté düm na hradě Pražském 330. Kouty ves 216, 217, 505. Kozlevice ves, Kozlovice u Pře-| rova 467. Kozovice ves 535. KoZichovice ves 505. Kożiśnik Jan rychtát v Netolicich 324. Krabice Hynek z Weitmile 503. Krabřice ves 522, čti Krabčice (u Jaroměře). Kracnovští lidé 259. Kraffmeker viz Grafencck. Krajíř z Krajku Arnošt 247, na MI. Boleslavi 469; Wolf 247, 372, 398, 456, 503. | z Krajku Jindřich 329; Kundrat 106-8, 110-115, 372, na ML Boleslavi 447; viz Krajít. Krakov mésto 130, 132, 147, 149-151, 156, 158, 164, 166- 170, 172, 174-5, 177, 181-2, 411. ! Krakovsky pan (z Kolovrat) 185. Král Hynek z Dobré Vody 460. z Kralic Petr 290; Vít 290, 312; Zbynék 290-1. Kralice městečko 16, 368-9, 385, 470, 522-3; mlýn 417; po- dací kostelní 333. Kramolná ves 481. Krásné městečko 381; 374. Kravarští páni 382. z Kravař Johanka na Plumlově 323; viz z Tvorkova. Krátkádlouhá ves 343. Krchleby ves 272. Krčín městečko 333, 518; 447-8. Křeček Jiří podd. 465. Křečovský Bohuněk z Radče 374. Křinecký Jan z Ronova 469; Jan ml. 459, 480, na Rožďalovicích 447, hejtman kraje Boleslav- ského 424; Vilém 111; Jindřich z Ronova 459; Viktorin z Ro- Krásno ves nova 503; Vilém z Ronova 424. Křivda Matouš 68. Křivecký Jiřík z Křivce 408-9. Kříž Svatý ves 343. Kříž z Vohrazenic 532; Franc 212. Křižanov městečko 426-7, 479, 518. . Křížový mlýn u Semikovic 398. Krmelin ves 422. Krnov 9, 11, 186, 401. Kroffendorf ves v Moravě 325. | Kroměříž 278, 304, 308, 322, 347. Kropáč Jan 273; Krýštof z Ne- vědomí 307. Kroupa zamišník 317. Křoví ves 427. Krubka pan 347. Krumlov Cesky 6, 16, 104-5, 337, 526. Krumlov Mor. 51, 127, 131, 225, 277-8, 282, 290, 307, 326; viz z Lipého. Krumsín tvrz 333. Krušina Bernart 233; Hajman 466, z Lichtmburka 309 ; Hynek 375, z Lichtmburka 476. Kryk&teinar Mertl slużebnik 162. z Krymlova viz Medek. Kryštof hrabí Kladský 133. Kubec z Plałic podd. 335. Kubelstorf slużebnik 125. Kukla rybnik 460. Kulhánek branný v Pardubicích 442. Kuna Heralt z Bělehradic 307; Jan z Kunštátu 32, 33, 43, 377, 538; Jan hejtman mor. 48-9, 400; Smil z Kunštátu 476, 591 Kunštát zámek 297, 304, 312, městečko 316. z Kunštátu páni 159, 388; Hynek 280; Lidmila na Plumlově 323; Viktorin 541, 553; viz Boček, Kuna, Zajímač. Kuří jezero 371, 424. Kurovice 28. Kurovský Vilém 32, 44. Kutná Hora viz Hora Kutná. na Kvasicích viz z Sternberka. Kvasnička z Pohřebačky podd. 335. Kydlinüv mlyn 512, Kyje ves u Nächoda, psäno Kej 481. Kyjov v Moravě 64, 273; viz z Tvorkova. | z Kyn&perku viz Cetrys, Planknar. Kyu Jifík 226-7. Kytlice Fabian 339; Kytlice Jan z Rudulce 225, 226, z Rudi- lice 423, z Rudolce 462; Kytlice služebník 42, 230. L. Ladislav (Pohrobek) král 554-6. Lahvi¢ka Jan 530. z Lamberku Melichar 402. Lancman Jan písař 365. Landek 468; viz Nekš. Landškroun město 161, 280, 282, 294, 297, 300, 333, 364, 366, 392-3, 399, 400, 422. Land$perk hrad 399, 400, 468. z Lantšteina viz Sviták. Laryš Jan z Načeslavic 346. Lasky pan 100, Laskaj 24. Laškany hejtman Ostiehomsky 184. na Lukové 307, Vilém 240-1, Lava město v D. Rakousich 37, z Kunštátu 8, 29-31, 67, na Hrádku 44, 64, 381, 408-9; viz z Kunštátu. Kunčický Jan z Kunčic 386. Kunětice 337, 358. Kunétieká Hora viz Hora Kuné- tická. z Kunic viz z Ujezdce. z Kunovic Jan 221, 388, 538, na Uherském Brodě podkomoří mor. 37, 67, 317. 40-1, 231-2, 234, 240, 241, 251, 265, 267-9, 273, 408-9, 535. Laznicky Matéj 199, 205-6. Lažany ves 312; z L. Bechyně. Lebellínová Eufemina 74. Lechovice kostel sv. Michala 426 ; Lechvice 354, 360. Leflarův ibršar 334- z Lembachu Jiřík Filip 266. z Lendpoldsdorfu viz Peck.
Strana 592
592 Lenovský rybník 47, 388. z Leskovce viz Sokol. Letonice ves 371. Letovice statek 132-3, 142. Lev pan 8; viz z Rožmitála. Lhanice ves v Moravé 333. Lhota ves 333, 356-7, 386, 422, 423, 447, 463, 476, 479, 481, 524; u Uniéova 21; Cervená 505 ; Resetova 476, 479 ; Üre- tická 358. Lhotka ves 481, ves pustá 349; Malá 519. Lhotský služebník 150; Heřman z Zásmuk 225-6, 267, 524, Libanský Jiřík 116, 347. na Liběchově viz Beřkovský. ns Libé&icích viz z Duban. Libice ves pustá 388. Libisany ves 424. Libnétov ves 476, 481. Licek hejtman kraje Hrad. 199; Jan z Rizmburka 65 ; na Boro- hrádka 63. z Lichtensteina Hanuš 67, 234, 251, z Nikspurku Hanuš 231, 269; Linhart 280, na Niklš- purku 349; Wolfgang 280. z Lichtmburka Albrecht na Hostmi (čti Hostimi) 389; Jindřich 312, na Bitové 389; viz Kru- šina. Lichý Václav sedlák 520. Liertultovský mlýn 134. z Limberku viz Žabka. Linec město 8, 16, 64-8, 105, 338-340, 419, 422, 529. z Lipého Bohunka 307: Cenèk 503; Jan 29, 30, 67, 281, 303, 307, 389, 411, 422, nejv. maršálek 27, 35-6, 47, 290, 302, nejv. komorník mor. 389; Jindfich 278; Pertholt na Krumlově, nejv. maršálek 225-6, 259, 464, 501, 502; viz z Dubé. Lipeň 212. Lipí ves 481. Lipina ves 524. Lipnice ves 533. Lipník město 2, 133, 135-6, 394, 444, 447, 450; privilegia 301 ; mlýn na Bečvě 303. na Lípové les 303. z Lipultovic viz Obeslik. z Lípy viz Trčka. Lisecký rybník u Přerova 518. k Lisicům silnice 348. Liška pan 151: Jiří z Něm. Lu- tyně 477. Lišky Dlouhé 462. Litice nad Orlicí hrad 326. Litobof ves 476, 479; Jan st. 73. Litoboïskÿ Jan z Chlumu 456, nà Pecce purkrabí kr. Hrad. a podkomoří 424, 447, 457. Litoměřice město 114, 242, 252, 254-5, 534-5; děkan 96. Litoměřický Hilarius 541. Litomyšl město 117, 272, 480, 539; na Litomyšli viz Kostka. Litvic služebník 183. z Lobkovic a z Hassenšteina Bo- huslav Felix 257; Jan ml. na Mašťově 429, 442, na Horšově Týně hejtman něm. lén 496, 510; viz Popel. Lobodice 346, 351, 326, 416. na Lochovicich viz z Prostibofe. Lojek Jiřík 451. z Lomnice Jan hejtman mor. 279, 442, 521; 280, Mezříčský 337; Jindřich | na Meziříčí 290, 336; Václav | 312, 325, 333, na Meziříčí; | Marhulik z Vohrazenice 532. 336, na Náměšti 389; Vilém ves 278, 326, 328,| mlýn | Malešický Fridrich 247. |z Maličína Jan 372. Rejstřík jmen osobních a místních. na Rokytnici 20, 22, 280, 237-8, 261-2, 534; Václav na Chropyni 9; Zikmund 3125 viz- Rokytnický. Ludvík král 89, 90, 279, 293, 297, 302, 304, 312, 313, 316, 318, 319, 322, 324, 326, 330, 334, 349, 360, 486, 526. Ludvik Jošt, úředník nad doly 154. Lukov ves 32; viz Kuna. Luková ves 300. Luncius Jakub 8, 9. Lupenice ves (u Vamberka) 459. Lutyně Něm. viz Liška. Lvovický Matyáš 141, 148, 160-1, 190, 201, 206, 208. M. Machov městečko 480, 481. Macura Jan z Chlumce n. C. 515. Magerle Pavel převor u sv. Mi- chala v Brně 294, 298. Majetín tvrz a ves 309; rybníky 418, 427. Malovec Jan 249; Petr 247, z Chýnova 469; Zdeněk 257. Marek děkan kapitoly Olomucké: 521; ministr řehole sv. Fran- tiška v Krakově 367; puškař 186. na Meziříčí 336; Vladislav na| Marie králová, manZelka króle Meziříčí 336 ; Zdeněk na Mezi- říčí 336; viz Meziříčský. z Lompnice Znata nejvyšší sudí mor. 280. Ludvíka 54, 75. Marklovice ves u Fryštátu 378. Marklovský Kašpar 451. Markoušovice ves 476. Long doktor 39, 195, 209, 214,| Markvart Jiřík 247; Šebastian 215, 219, 220. z Lorenzdorfu viz Cetrys. Loučenský Jindřich ž Kopidlna 7. Loučky pastviny u Křižanova 518. | | Maršov ves 481. | Maršovský Martin purkmistr v Li- Louka, klášter u Znojma 430. Louňovice městečko 524. Lovčice ves 311. ze Lstiboře viz Kamejtský. z Ludanic Hynek 290, 312; Jan 812, 411; Půta 32, 38, 47, 72, 79, 99, 101-103, 115, 120, 122, 158, 163, 220, 221, 223-4, 235, 253, 259, 273, z Hrádku na Nekmífi purkrabí Karlsteinsky 469, 496. | Markyta převora kláštera Znojem- ského 354. tomyšli 540; | Martin papež 544. Martin opat Hradistsky 64, 366, 371, 394. Martin kostelnik 68-9; v Pardubicích 441; v Pardubicích 441. kovii' truhlář“
592 Lenovský rybník 47, 388. z Leskovce viz Sokol. Letonice ves 371. Letovice statek 132-3, 142. Lev pan 8; viz z Rožmitála. Lhanice ves v Moravé 333. Lhota ves 333, 356-7, 386, 422, 423, 447, 463, 476, 479, 481, 524; u Uniéova 21; Cervená 505 ; Resetova 476, 479 ; Üre- tická 358. Lhotka ves 481, ves pustá 349; Malá 519. Lhotský služebník 150; Heřman z Zásmuk 225-6, 267, 524, Libanský Jiřík 116, 347. na Liběchově viz Beřkovský. ns Libé&icích viz z Duban. Libice ves pustá 388. Libisany ves 424. Libnétov ves 476, 481. Licek hejtman kraje Hrad. 199; Jan z Rizmburka 65 ; na Boro- hrádka 63. z Lichtensteina Hanuš 67, 234, 251, z Nikspurku Hanuš 231, 269; Linhart 280, na Niklš- purku 349; Wolfgang 280. z Lichtmburka Albrecht na Hostmi (čti Hostimi) 389; Jindřich 312, na Bitové 389; viz Kru- šina. Lichý Václav sedlák 520. Liertultovský mlýn 134. z Limberku viz Žabka. Linec město 8, 16, 64-8, 105, 338-340, 419, 422, 529. z Lipého Bohunka 307: Cenèk 503; Jan 29, 30, 67, 281, 303, 307, 389, 411, 422, nejv. maršálek 27, 35-6, 47, 290, 302, nejv. komorník mor. 389; Jindfich 278; Pertholt na Krumlově, nejv. maršálek 225-6, 259, 464, 501, 502; viz z Dubé. Lipeň 212. Lipí ves 481. Lipina ves 524. Lipnice ves 533. Lipník město 2, 133, 135-6, 394, 444, 447, 450; privilegia 301 ; mlýn na Bečvě 303. na Lípové les 303. z Lipultovic viz Obeslik. z Lípy viz Trčka. Lisecký rybník u Přerova 518. k Lisicům silnice 348. Liška pan 151: Jiří z Něm. Lu- tyně 477. Lišky Dlouhé 462. Litice nad Orlicí hrad 326. Litobof ves 476, 479; Jan st. 73. Litoboïskÿ Jan z Chlumu 456, nà Pecce purkrabí kr. Hrad. a podkomoří 424, 447, 457. Litoměřice město 114, 242, 252, 254-5, 534-5; děkan 96. Litoměřický Hilarius 541. Litomyšl město 117, 272, 480, 539; na Litomyšli viz Kostka. Litvic služebník 183. z Lobkovic a z Hassenšteina Bo- huslav Felix 257; Jan ml. na Mašťově 429, 442, na Horšově Týně hejtman něm. lén 496, 510; viz Popel. Lobodice 346, 351, 326, 416. na Lochovicich viz z Prostibofe. Lojek Jiřík 451. z Lomnice Jan hejtman mor. 279, 442, 521; 280, Mezříčský 337; Jindřich | na Meziříčí 290, 336; Václav | 312, 325, 333, na Meziříčí; | Marhulik z Vohrazenice 532. 336, na Náměšti 389; Vilém ves 278, 326, 328,| mlýn | Malešický Fridrich 247. |z Maličína Jan 372. Rejstřík jmen osobních a místních. na Rokytnici 20, 22, 280, 237-8, 261-2, 534; Václav na Chropyni 9; Zikmund 3125 viz- Rokytnický. Ludvík král 89, 90, 279, 293, 297, 302, 304, 312, 313, 316, 318, 319, 322, 324, 326, 330, 334, 349, 360, 486, 526. Ludvik Jošt, úředník nad doly 154. Lukov ves 32; viz Kuna. Luková ves 300. Luncius Jakub 8, 9. Lupenice ves (u Vamberka) 459. Lutyně Něm. viz Liška. Lvovický Matyáš 141, 148, 160-1, 190, 201, 206, 208. M. Machov městečko 480, 481. Macura Jan z Chlumce n. C. 515. Magerle Pavel převor u sv. Mi- chala v Brně 294, 298. Majetín tvrz a ves 309; rybníky 418, 427. Malovec Jan 249; Petr 247, z Chýnova 469; Zdeněk 257. Marek děkan kapitoly Olomucké: 521; ministr řehole sv. Fran- tiška v Krakově 367; puškař 186. na Meziříčí 336; Vladislav na| Marie králová, manZelka króle Meziříčí 336 ; Zdeněk na Mezi- říčí 336; viz Meziříčský. z Lompnice Znata nejvyšší sudí mor. 280. Ludvíka 54, 75. Marklovice ves u Fryštátu 378. Marklovský Kašpar 451. Markoušovice ves 476. Long doktor 39, 195, 209, 214,| Markvart Jiřík 247; Šebastian 215, 219, 220. z Lorenzdorfu viz Cetrys. Loučenský Jindřich ž Kopidlna 7. Loučky pastviny u Křižanova 518. | | Maršov ves 481. | Maršovský Martin purkmistr v Li- Louka, klášter u Znojma 430. Louňovice městečko 524. Lovčice ves 311. ze Lstiboře viz Kamejtský. z Ludanic Hynek 290, 312; Jan 812, 411; Půta 32, 38, 47, 72, 79, 99, 101-103, 115, 120, 122, 158, 163, 220, 221, 223-4, 235, 253, 259, 273, z Hrádku na Nekmífi purkrabí Karlsteinsky 469, 496. | Markyta převora kláštera Znojem- ského 354. tomyšli 540; | Martin papež 544. Martin opat Hradistsky 64, 366, 371, 394. Martin kostelnik 68-9; v Pardubicích 441; v Pardubicích 441. kovii' truhlář“
Strana 593
Rejstřík jmen osobních a místních. Maslojedy ves 503. Mastník ves 398. Matěj mečíř v Pardubičkách 536. Matějků Janek Šilhavý z Pardu- bic 365. Matouš služebník 42. Matyáš Korvín 542. Matyáš 137, písať z Olomouce 365. Mauric kníže Míšeňský 117, kníže Saský 126, 184, 250. Mauric služebník 190. Maximilian I. císař 283. Maximilian arcikníže 271, kníže 235. Medek Burjan z Waldeka misto- | komorník 344; Václav z Krym- lova 503. Medlov ves 302, 368-9, podací kostelní 329. Melchior bakalář 338. Melichar probošt u sv. v Brně 67, 96, 383. z Menhartic Esthera 224. Měník ves 509. z Mensterbergu viz Keiburg. Měřínské proboštství 389, 515, 516. Měrotin ves u Rymařova, tištěno Měřotín 333. Měrovice ves 460. Městec tvrz 337, 347, 540. Město Nové 22, 39, nad Medhuji 154-5, 157-9, 161, 167, 238-9, 264, 311, 333, 341, 381, 459, Město Nové Hradiště n./Met. 364, 447-9, 479, 518. Mésto Nové v D. Rakousích 75, 318. Mésto Staré, mésteéko 480-1. z Mé&ie viz Kotovsky. Metuje ves 476, 480. Mezibozi statek (v 130. Mezilesí ves 333, 481. Meziříčí, Mezeříčí, Mezříčí, město | 55, 69, 105, 116, 118, 120-3, 126-7, 129, 131-3, 139, 148, 168, 172, 176, 177, 252, 267, | 280, 336, 341-2, 344, 353, 311; Petra | Polsku ?) | ' Mlóćko Jan z Jilovnice 98; To- 375-6, 386, 388, 427, 450, | 464, 466, 500-1, 503, 518; panství 337, n. Beivou 137;' Archiv Cesky XX. statek 149, 163; Bpitál 518; prodej 160-1. z Meziříčí viz Oepl. Meziříčský pan 329; Jan z Lom- nice 42; Jindřich 7, z Lomnice 290, 450; Václav 234, 251, na Ošporný 231, 269; Vla- dislav z Lomnice 450; Zdeněk 247, 257, z Lomnice 398, na Vranově 529. Michal soukenník v Pardubicích 271. Michna služebník 153. Mikuláš papež 544. Mikuláš vinopal z Pardubic 442. Mikulov 97; viz Niklšpurk. z Milie viz Spigl. Milenov ves v Moravé 447. Milicín mésto 103-4; viz Mláden- cova. | Milotičtí sirotci 307. Milovanice ves 524. Minsterberské kníže 123, 158, 183, 189, 196, 280: Hanuš, 197; Jachym z Olešnice 523; Jan 533; Jindřich 159, z Oleś- nice 533; Jiří z Olešnice 533; Karel 6, 8, 43, 330, 366, 388, 530-1; Voršila 533. Miroslav ves 538. Mirošov ves 349. Mirošovice ves 388. z Mírova viz Valecký. Mirovice 303, 471, 472. Miskova feka 314. Místek městečko 394. Míšeň město 37, 39. Mládencová Lidmila z Miličína 333. z Mladkova Jiřík 302; Martin 302. máš kraječ král. 54, 177. Mníšek pan 6; Mikuláš 162. Mnišský dvůr 139. Mohač, bitva 7. Mohelnice, podací kostelní 311. Mohelno městečko 312, 333. Mohelské zboží 290. na Mokrovousích viz Bořek. Morašice 261; viz Stitny. Moravany ves 358; krčma 272, 593 Moravec ves a tvrz 349. Moravus Jan farář Bučický 538. Most n. Lit. v D. Rakousích 283. Mostkovice ves 323. Motyčka Václav z Přerova 454. Mrakeš Petr 240, 241. Mreń z Cechtic 524. Mrle Jakub šenkýř z Hořic 460. Mstětín ves 476. Muchek Jan 247, 249; Vilém z Bukova truksas cís. 248, 251. Muchopruny ves, Mucbokrupy 343. Můnsterberský viz Minsterberský. Mušov ves 280, 349. |z Mysločovic viz Zub. Myška Jan 247; Smil 249. N. z Nabdína viz Firsic. Náchod město 480 : viz Adršpach, Březnický. z Načeslavic viz Laryš. na Náměšti viz z Lomnice. Narvice ves pustá 294. z Násilé Jan 181. Neapolis 25. Nebilovský Smil 247. Něčice ves v Moravě 322; Dolní 447; Horní 447. Neděliště ves 525. z Neichernu Mikuláš, hejtman kníž. Grotkovského 198. na Nekmíři viz z Hrádku. Nekš Zikmund z Landeku 259. Němcův Beneš podd. 459. Němčice ves 277, 311, 330, 358, 371, 383, 471-2; viz z Tvor- kova. Němčičky ves 294,297, 312, 317. Nemošice 3585 viz Holc. Nemošičky ves 277. Nenakonice ves 316. z Nestajova viz Žehušický. Nestáň, poloha u Věrovan 314. Nětínský rybník 344. Netolice 324. Neudorf ves 74, 266; v kníže- ctví Svidnickém 532. Neurode městečko v Kladsku 198, 215. 207. 75
Rejstřík jmen osobních a místních. Maslojedy ves 503. Mastník ves 398. Matěj mečíř v Pardubičkách 536. Matějků Janek Šilhavý z Pardu- bic 365. Matouš služebník 42. Matyáš Korvín 542. Matyáš 137, písať z Olomouce 365. Mauric kníže Míšeňský 117, kníže Saský 126, 184, 250. Mauric služebník 190. Maximilian I. císař 283. Maximilian arcikníže 271, kníže 235. Medek Burjan z Waldeka misto- | komorník 344; Václav z Krym- lova 503. Medlov ves 302, 368-9, podací kostelní 329. Melchior bakalář 338. Melichar probošt u sv. v Brně 67, 96, 383. z Menhartic Esthera 224. Měník ves 509. z Mensterbergu viz Keiburg. Měřínské proboštství 389, 515, 516. Měrotin ves u Rymařova, tištěno Měřotín 333. Měrovice ves 460. Městec tvrz 337, 347, 540. Město Nové 22, 39, nad Medhuji 154-5, 157-9, 161, 167, 238-9, 264, 311, 333, 341, 381, 459, Město Nové Hradiště n./Met. 364, 447-9, 479, 518. Mésto Nové v D. Rakousích 75, 318. Mésto Staré, mésteéko 480-1. z Mé&ie viz Kotovsky. Metuje ves 476, 480. Mezibozi statek (v 130. Mezilesí ves 333, 481. Meziříčí, Mezeříčí, Mezříčí, město | 55, 69, 105, 116, 118, 120-3, 126-7, 129, 131-3, 139, 148, 168, 172, 176, 177, 252, 267, | 280, 336, 341-2, 344, 353, 311; Petra | Polsku ?) | ' Mlóćko Jan z Jilovnice 98; To- 375-6, 386, 388, 427, 450, | 464, 466, 500-1, 503, 518; panství 337, n. Beivou 137;' Archiv Cesky XX. statek 149, 163; Bpitál 518; prodej 160-1. z Meziříčí viz Oepl. Meziříčský pan 329; Jan z Lom- nice 42; Jindřich 7, z Lomnice 290, 450; Václav 234, 251, na Ošporný 231, 269; Vla- dislav z Lomnice 450; Zdeněk 247, 257, z Lomnice 398, na Vranově 529. Michal soukenník v Pardubicích 271. Michna služebník 153. Mikuláš papež 544. Mikuláš vinopal z Pardubic 442. Mikulov 97; viz Niklšpurk. z Milie viz Spigl. Milenov ves v Moravé 447. Milicín mésto 103-4; viz Mláden- cova. | Milotičtí sirotci 307. Milovanice ves 524. Minsterberské kníže 123, 158, 183, 189, 196, 280: Hanuš, 197; Jachym z Olešnice 523; Jan 533; Jindřich 159, z Oleś- nice 533; Jiří z Olešnice 533; Karel 6, 8, 43, 330, 366, 388, 530-1; Voršila 533. Miroslav ves 538. Mirošov ves 349. Mirošovice ves 388. z Mírova viz Valecký. Mirovice 303, 471, 472. Miskova feka 314. Místek městečko 394. Míšeň město 37, 39. Mládencová Lidmila z Miličína 333. z Mladkova Jiřík 302; Martin 302. máš kraječ král. 54, 177. Mníšek pan 6; Mikuláš 162. Mnišský dvůr 139. Mohač, bitva 7. Mohelnice, podací kostelní 311. Mohelno městečko 312, 333. Mohelské zboží 290. na Mokrovousích viz Bořek. Morašice 261; viz Stitny. Moravany ves 358; krčma 272, 593 Moravec ves a tvrz 349. Moravus Jan farář Bučický 538. Most n. Lit. v D. Rakousích 283. Mostkovice ves 323. Motyčka Václav z Přerova 454. Mrakeš Petr 240, 241. Mreń z Cechtic 524. Mrle Jakub šenkýř z Hořic 460. Mstětín ves 476. Muchek Jan 247, 249; Vilém z Bukova truksas cís. 248, 251. Muchopruny ves, Mucbokrupy 343. Můnsterberský viz Minsterberský. Mušov ves 280, 349. |z Mysločovic viz Zub. Myška Jan 247; Smil 249. N. z Nabdína viz Firsic. Náchod město 480 : viz Adršpach, Březnický. z Načeslavic viz Laryš. na Náměšti viz z Lomnice. Narvice ves pustá 294. z Násilé Jan 181. Neapolis 25. Nebilovský Smil 247. Něčice ves v Moravě 322; Dolní 447; Horní 447. Neděliště ves 525. z Neichernu Mikuláš, hejtman kníž. Grotkovského 198. na Nekmíři viz z Hrádku. Nekš Zikmund z Landeku 259. Němcův Beneš podd. 459. Němčice ves 277, 311, 330, 358, 371, 383, 471-2; viz z Tvor- kova. Němčičky ves 294,297, 312, 317. Nemošice 3585 viz Holc. Nemošičky ves 277. Nenakonice ves 316. z Nestajova viz Žehušický. Nestáň, poloha u Věrovan 314. Nětínský rybník 344. Netolice 324. Neudorf ves 74, 266; v kníže- ctví Svidnickém 532. Neurode městečko v Kladsku 198, 215. 207. 75
Strana 594
594 z Nevědomí viz Kropáč. na Neyhausu viz Goc. z Neżetic viz Karlik. Niary Ferenc 65. Nidrfurer Kryštof rychtář 238. Niklspurk 67, 231, Mikulov 97; viz z Lichtensteina. Nisa město 216; sněm 209. Nitrský (Nitranský) biskup 542. Norimberk 162, 163, 466, 528, 541; sněm říšský 542. Nosislav městečko 236, 278, 281, 298, 331, 374, 383, 393, 461-2, 497. Nová Bílá, ves 422. Nové Město viz Město Nové. Novocerekvický pan 212. Novoveského sirotek 99, 121. Novošice 388. Nymburk mésto 20. 0.: Obešlík Václav z Lipultovic 99. Obora 258, 267; viz Encigar. z Obřanské Hory viz z Hory Ob- řanské. Obřanský Pavel 182, 186, 194, 338. Oderský pan 163; Jan 141, 160-1, : 190, 200. Odkolek Jan z Újezda 373. Ofen, Budín Uherský 18. Ohrazenice ves 536. Ojíř pan 160. Okrašlovice tvrz 366. Okrouhlický Václav 368, z Kně- nic na Borovnici 371. ‘Olbramo-Kostelsti 529. Olešnice, Elsnice 251; viz z Min- sterberka. Olomouc 1, 2, 6, 8-15, 33, 55, 67, 164, 169, 185, 241, 246, 278-280, 283, 302, 307, 316, 324, 332, 340, 365, 379, 381, 411, 416, 538, 541, 557; kläster sv. Jakuba 313, 323, 391; kl. sv. Kateřiny 392, 418, 427; kostel kap., 386; biskup 64, 202, 259, 278-9, 303-4, 311, 312, 322, 347, 391, 394, 422, 430, 534; biskupství 298; kapitola. 27, 304, 324, 326, 346, 394, 417, 520-2; sněm 63, 96-7, 122, 265, 283, 313, 326, 329, 340, 344; soud zemský 235-7, 534. Olšany ves 442; viz Potüéek. Olsensky rybnik u Landskrouna 453. Ondřej opat kl. Louckého 430. Onšov ves 325. |z Opatova viz Kobík. Opatovice ves 335, 422, 447, 514. Opatovský klášter 277, 313; zá- duii 386; stav 319, 425. ‘Opava 164, 200, 215, 366, 457, 530; viz Cetrys. |Oplocany ves 328, 341-2, 522. na Opoéné viz Tréka. | Opolí ves 164, 532. | Oprsalové 79; Oprsal z Iter Vi- | elav 283. | Opulinskaj (Polák) posel král. 23. Oravsky zámek 188. ,Orechovsky z Honbic Matyás 79. | Oseckÿ opat 257. Oslovany klášter 1, 277, 279, 324, 377, 389, 538, v Dole Panny Marie 302, 311. Osové tvrz 341 ; viz z Doubravice. Ost Oswald z Wilburgu 38. | Ostrava 41, 43-4, 48-9, 52, 401, 457, 531. | Ostřihom 6, 22, 186-7. | Ostrovec Lacek 257. ; Osvétín 130, 187. {na O&porné viz Mezificsky. Otaslavice 462-3; sry. Přibík. Otmar Jiřík z Holohlavy 460; Mikuláš z Holohlav 460; Prokop 460. z Otmita viz Buchta. Otoslavice viz Otaslavice, Přibík. Ottendorf ves 343. z Ottersdorfu Sixt 503. | Oticek les 314. | па Ousové viz z Vlašimě. Ou- viz U-. | Ovnar Jan 388. | P. |Packov 133 snad Paskov (nad Ostravicí v Moravé). Rejstřík jmen osobních a místních. Padělky ves 462. Palkovice ves 394. Pamberk viz Bamberk. Pamphyl Jan 504. Paní rybník 314. z Pantenova viz Bachtl. Panwic Jiřík v Regersdorfu 450; Ludvik v Albendorfu 450. Parchwic pan 177. Pardubice m. 2, 3, 6, 17, 19, 20, 22, 24, 33, 34, 38, 40, 44-5, 47, 68-70, 72, 79, 99, | 101-106, 111, 112, 115, 116, |. 120-1, 123, 137, 141, 144-5, | 148-155, 157, 159, 160-164, 166, 170, 171, 174, 178-185, 190-1, 195-211, 213-215, 218, 224-7, 230-232, 243-5, 255, 259, 261-2, 264, 267, 269, 271-5, 278, 297, 304-5, 315, 324, 327, 337, 341, 348, 350, 356, 365, 367, 376, 378, 380, 389, 390, 396, 411, 415, 417, 423, 425-6, 445-7, 449-451, 453, 456, 466, 468, 479, 496, 504, 508-9, 515, 518, 520, 526, 529, 554, 538, 539, 540; předměstí 547 ; předměstí Dlouhé 345, 359, 441-2, 452; předměstí Malé 441-2; Karlova ul. 270; brána u Labského mostu 263; Bratří 262; farář 103-4, 252; krčmy 358: pivovary 357; stavba domů po požáru 70; výsady 391; zahrady a vinice 317, 318; zřízení při ohni 441; sjezd stavů 255; louka Kříž- kovská 271; panství 386-7. Pardubice Mnichové ves 277; Pardubičky 317, 358, 536-7. | Pařík Václav z Paříku 459. z Pařízku Ceněk 283. z Pasaunu víz Šlik. Paskov mčko 422, Packov 133. Pasov, biskupství 45. z Pašiněvsi viz Zachar. | Pátek podd. z Bucku(?) 1. | Pavel II. papež 541-2, 544. | Pavel opat kl. Hradištského 283, 303. | Pavel truhlář v Pardubicích 116. Pavlišov ves 481.
594 z Nevědomí viz Kropáč. na Neyhausu viz Goc. z Neżetic viz Karlik. Niary Ferenc 65. Nidrfurer Kryštof rychtář 238. Niklspurk 67, 231, Mikulov 97; viz z Lichtensteina. Nisa město 216; sněm 209. Nitrský (Nitranský) biskup 542. Norimberk 162, 163, 466, 528, 541; sněm říšský 542. Nosislav městečko 236, 278, 281, 298, 331, 374, 383, 393, 461-2, 497. Nová Bílá, ves 422. Nové Město viz Město Nové. Novocerekvický pan 212. Novoveského sirotek 99, 121. Novošice 388. Nymburk mésto 20. 0.: Obešlík Václav z Lipultovic 99. Obora 258, 267; viz Encigar. z Obřanské Hory viz z Hory Ob- řanské. Obřanský Pavel 182, 186, 194, 338. Oderský pan 163; Jan 141, 160-1, : 190, 200. Odkolek Jan z Újezda 373. Ofen, Budín Uherský 18. Ohrazenice ves 536. Ojíř pan 160. Okrašlovice tvrz 366. Okrouhlický Václav 368, z Kně- nic na Borovnici 371. ‘Olbramo-Kostelsti 529. Olešnice, Elsnice 251; viz z Min- sterberka. Olomouc 1, 2, 6, 8-15, 33, 55, 67, 164, 169, 185, 241, 246, 278-280, 283, 302, 307, 316, 324, 332, 340, 365, 379, 381, 411, 416, 538, 541, 557; kläster sv. Jakuba 313, 323, 391; kl. sv. Kateřiny 392, 418, 427; kostel kap., 386; biskup 64, 202, 259, 278-9, 303-4, 311, 312, 322, 347, 391, 394, 422, 430, 534; biskupství 298; kapitola. 27, 304, 324, 326, 346, 394, 417, 520-2; sněm 63, 96-7, 122, 265, 283, 313, 326, 329, 340, 344; soud zemský 235-7, 534. Olšany ves 442; viz Potüéek. Olsensky rybnik u Landskrouna 453. Ondřej opat kl. Louckého 430. Onšov ves 325. |z Opatova viz Kobík. Opatovice ves 335, 422, 447, 514. Opatovský klášter 277, 313; zá- duii 386; stav 319, 425. ‘Opava 164, 200, 215, 366, 457, 530; viz Cetrys. |Oplocany ves 328, 341-2, 522. na Opoéné viz Tréka. | Opolí ves 164, 532. | Oprsalové 79; Oprsal z Iter Vi- | elav 283. | Opulinskaj (Polák) posel král. 23. Oravsky zámek 188. ,Orechovsky z Honbic Matyás 79. | Oseckÿ opat 257. Oslovany klášter 1, 277, 279, 324, 377, 389, 538, v Dole Panny Marie 302, 311. Osové tvrz 341 ; viz z Doubravice. Ost Oswald z Wilburgu 38. | Ostrava 41, 43-4, 48-9, 52, 401, 457, 531. | Ostřihom 6, 22, 186-7. | Ostrovec Lacek 257. ; Osvétín 130, 187. {na O&porné viz Mezificsky. Otaslavice 462-3; sry. Přibík. Otmar Jiřík z Holohlavy 460; Mikuláš z Holohlav 460; Prokop 460. z Otmita viz Buchta. Otoslavice viz Otaslavice, Přibík. Ottendorf ves 343. z Ottersdorfu Sixt 503. | Oticek les 314. | па Ousové viz z Vlašimě. Ou- viz U-. | Ovnar Jan 388. | P. |Packov 133 snad Paskov (nad Ostravicí v Moravé). Rejstřík jmen osobních a místních. Padělky ves 462. Palkovice ves 394. Pamberk viz Bamberk. Pamphyl Jan 504. Paní rybník 314. z Pantenova viz Bachtl. Panwic Jiřík v Regersdorfu 450; Ludvik v Albendorfu 450. Parchwic pan 177. Pardubice m. 2, 3, 6, 17, 19, 20, 22, 24, 33, 34, 38, 40, 44-5, 47, 68-70, 72, 79, 99, | 101-106, 111, 112, 115, 116, |. 120-1, 123, 137, 141, 144-5, | 148-155, 157, 159, 160-164, 166, 170, 171, 174, 178-185, 190-1, 195-211, 213-215, 218, 224-7, 230-232, 243-5, 255, 259, 261-2, 264, 267, 269, 271-5, 278, 297, 304-5, 315, 324, 327, 337, 341, 348, 350, 356, 365, 367, 376, 378, 380, 389, 390, 396, 411, 415, 417, 423, 425-6, 445-7, 449-451, 453, 456, 466, 468, 479, 496, 504, 508-9, 515, 518, 520, 526, 529, 554, 538, 539, 540; předměstí 547 ; předměstí Dlouhé 345, 359, 441-2, 452; předměstí Malé 441-2; Karlova ul. 270; brána u Labského mostu 263; Bratří 262; farář 103-4, 252; krčmy 358: pivovary 357; stavba domů po požáru 70; výsady 391; zahrady a vinice 317, 318; zřízení při ohni 441; sjezd stavů 255; louka Kříž- kovská 271; panství 386-7. Pardubice Mnichové ves 277; Pardubičky 317, 358, 536-7. | Pařík Václav z Paříku 459. z Pařízku Ceněk 283. z Pasaunu víz Šlik. Paskov mčko 422, Packov 133. Pasov, biskupství 45. z Pašiněvsi viz Zachar. | Pátek podd. z Bucku(?) 1. | Pavel II. papež 541-2, 544. | Pavel opat kl. Hradištského 283, 303. | Pavel truhlář v Pardubicích 116. Pavlišov ves 481.
Strana 595
Pavlovský Václav z Witbachu 467. Pavlovští poddaní 422. Pecingar Mikuláš 535. Pecka viz z Chlumu, Litoborsky. Peck Markus z Lendpoldsdorfu 409. Pehm Jakub podd. 53. Peksa Klimeš podd. z Poděbrad 34. Pepírka Vávra z Pohřebačky 371. Pernička Martin z Prostějova podd. 249. Pernštein zámek 3, 5, 42, 131, 187, 189, 190, 279, 426. Pernsteina pan 7, 8, 19, 20, 27, 324; Anna 485, 489, 491-2, 518; Bohunka 243, 278, 282, 297, 485-6, 491-2, 501-3, 538. z Pernsteina Jan 4, 6, 7, 9, 17, 22, 23, 27-88, 96-9, 101-107, 110-113, 115-124, 126-7,129, 131-3, 137-146, 148-155, 157-164, 166, 169, 171, 174, 177-185, 187, 190, 195-211, 213-255, 257-262, 265, 267-9, 271-5, 277-282, 284, 294, 297-8, 301-5, 309, 311-313, 316-320, 322-340, 366, 368-9, 371-383, 386-412, 415-419, 422-4, 426-433, 437, 440, 442-4, 447-451, 453-472, 476-482, 485-497, 500, 503-4, 507-511, 513-515, 518-524, nejv. komornik mor. 1, 2, 5, 281, 283, 314, 315, 526, hejtman mor. 3, 8-16, 283, 284, 285, 287, 289-291. 298-300, 329-334, 356-340, 349-351, 353-365, 528-9, 534, hejtman kraje Hradeckého 38, 518. z Pernsteina Jaroslav 82, 220-7, 260, 271, 380, 394, 496; Ja- hanka 20, 362, 368; Kateřina 145,226, 368 ; Marie 145, 150, 152, 214; Markéta 330. Pernšteina Vilém 1, 2, 3, 277-280, 282-3, 303-4, 308, 313, 323-4, 351, 356, 374, 385-6, 389, 488, 515, 526, nejv. hofmistr 391, 467. z Pernšteina Vojtěch 2, 3, 6-8, 15-29, 33-35, 226-7, 237, z 268, 277-280, 282-3, 303-4, 308-9, 313, 315, 316, 318-320, 324, 326-7, 529, 330, 332-4, 340-1, 344, 347-8, 363, 366-1, 372, 380, 394, 428, 466, 481, 509, 518, 524-531, 536, nejv. hofmistr 3, 4, 5, 20, 283, 294, 297, 300, 301, 305, 307-312, 335-7, 339, 343, | 845-6, 850-360, 370, 373, | 891, 485-490, 492-5, 527, | hejtman zemský 346, 348, 529, hejtman kr. Chrudimského 337, ;z Pernsteina Vratislav 131, 169, 189, 214, 226-7, 277, 323, | 380, 394, 496. ; na Peruci viz Pétipesky. Pesina Tomás z Cechorodu 329. | Pest viz Budín. | Pětipeský Hynek z Krásného Dvora na Peruci 312. Pětipsy tvrz 354, 428-9. Petr farář v Ml. Boleslavi 108; opat. kl. Vilímovského 294. Petr barvíř v Pardubicích 123; kovář z Fryštátu 379. Petr Perenius 126. Petrovice ves 284, 378. Petrovský Jan z Hrochova 302. Petřvaldský, Petřevadlský, Hanuš 215. z Pezingu hrabě 7, 98. Pfaffendorf ves 343. Pflug Hanuš z Rabšteina hejtman zemský 14; kancléř 21-26, 92, hejtman něm. lén 24, Jan 17, 19, 346, 529; Kašpar 246, 249. Pichler Bartoloměj z Vídně 249. Píčina ves 524. Pikhart Adam 528. Pilar pan 139. Pilar Jiřík starosta Fryštátský 338. Pilocký Rachval 163; Stanislav 163. Pius II. papež 512, 544. Pivec Jan z Hradčan a z Klin- šteina 464. Pivín ves 327. Placek pan 460. Plačice ves 335. Planknar pan 186: Jan 98, 530, z Kynsperku 33, 41, 43, 48-5, Rejstřík jmen osobních a místních. 595 52, 400-1, 457, 531, na Vla- dislavi 77, sudi kniż. Opav- ského 78, 457-8 ; Wolfart 528, podkomoří 398. Platenice ves 358. z Plavna Jindřich, nejv. kancléř 112; viz Hartenšteina. Plesníkova řeka 314. Plešice ves 312, 341, 424. Plhovice ves 368. z Ploskovic Václav 102, 459. Pluklant ves u Rymařova 333, nyni Pinkout, ném. Pinkaute. Plumlov zámek 322-3, panství 372, 382, 385, 396; viz z Kravař, z Kunštátu. Plzák Jan st. ze Zdenína 312. Plzeň město 84, 91, 242, 257, 545. Pňovice tvrz 336. Pňovský Heralt ze Sovince 336; Zikmund 215. Pocoucov, psáno Pocobcov, ves u Třebíče 505. z Počně viz Hroch. Poděbrady panství 21, 34-5, 367, 529-581, 554. Podmanický pan 64-5, 77, 188, 193; Jan 43. Podmoklsky Jan 247. Podoli ves 388. |Podolib ves 525. Podstatský Zibiid z Prusinovic 224 ; Prokop 262. ;Poduliany ves 371, 424. Pohledy ves u Chrudimé 524. Pohorelice 288, 304, 349, 386, 426; fara 312; u Pohorelic mlyn 290. Pohrebaéka ves 335, 371, 424. Pohut místo u Vérovan 314. |Pok Hanuš 62; Kryštof 62. Polanka ves 480; viz Bošovský. na Polici viz z Bačkovic, z Ta- vikovic. Polkovice 521-2. Polná 117, 282, 312. | Popel Jan ml. 257, nojv. sudí 73, nejv. kancléř 267 ; Kryštof 257 ; Ladslav maršálek nejv. 185, z Lobkovic na Chlumci 234; Litvín 247, 257; Václav 247. Popluzí ves 481. 15*
Pavlovský Václav z Witbachu 467. Pavlovští poddaní 422. Pecingar Mikuláš 535. Pecka viz z Chlumu, Litoborsky. Peck Markus z Lendpoldsdorfu 409. Pehm Jakub podd. 53. Peksa Klimeš podd. z Poděbrad 34. Pepírka Vávra z Pohřebačky 371. Pernička Martin z Prostějova podd. 249. Pernštein zámek 3, 5, 42, 131, 187, 189, 190, 279, 426. Pernsteina pan 7, 8, 19, 20, 27, 324; Anna 485, 489, 491-2, 518; Bohunka 243, 278, 282, 297, 485-6, 491-2, 501-3, 538. z Pernsteina Jan 4, 6, 7, 9, 17, 22, 23, 27-88, 96-9, 101-107, 110-113, 115-124, 126-7,129, 131-3, 137-146, 148-155, 157-164, 166, 169, 171, 174, 177-185, 187, 190, 195-211, 213-255, 257-262, 265, 267-9, 271-5, 277-282, 284, 294, 297-8, 301-5, 309, 311-313, 316-320, 322-340, 366, 368-9, 371-383, 386-412, 415-419, 422-4, 426-433, 437, 440, 442-4, 447-451, 453-472, 476-482, 485-497, 500, 503-4, 507-511, 513-515, 518-524, nejv. komornik mor. 1, 2, 5, 281, 283, 314, 315, 526, hejtman mor. 3, 8-16, 283, 284, 285, 287, 289-291. 298-300, 329-334, 356-340, 349-351, 353-365, 528-9, 534, hejtman kraje Hradeckého 38, 518. z Pernsteina Jaroslav 82, 220-7, 260, 271, 380, 394, 496; Ja- hanka 20, 362, 368; Kateřina 145,226, 368 ; Marie 145, 150, 152, 214; Markéta 330. Pernšteina Vilém 1, 2, 3, 277-280, 282-3, 303-4, 308, 313, 323-4, 351, 356, 374, 385-6, 389, 488, 515, 526, nejv. hofmistr 391, 467. z Pernšteina Vojtěch 2, 3, 6-8, 15-29, 33-35, 226-7, 237, z 268, 277-280, 282-3, 303-4, 308-9, 313, 315, 316, 318-320, 324, 326-7, 529, 330, 332-4, 340-1, 344, 347-8, 363, 366-1, 372, 380, 394, 428, 466, 481, 509, 518, 524-531, 536, nejv. hofmistr 3, 4, 5, 20, 283, 294, 297, 300, 301, 305, 307-312, 335-7, 339, 343, | 845-6, 850-360, 370, 373, | 891, 485-490, 492-5, 527, | hejtman zemský 346, 348, 529, hejtman kr. Chrudimského 337, ;z Pernsteina Vratislav 131, 169, 189, 214, 226-7, 277, 323, | 380, 394, 496. ; na Peruci viz Pétipesky. Pesina Tomás z Cechorodu 329. | Pest viz Budín. | Pětipeský Hynek z Krásného Dvora na Peruci 312. Pětipsy tvrz 354, 428-9. Petr farář v Ml. Boleslavi 108; opat. kl. Vilímovského 294. Petr barvíř v Pardubicích 123; kovář z Fryštátu 379. Petr Perenius 126. Petrovice ves 284, 378. Petrovský Jan z Hrochova 302. Petřvaldský, Petřevadlský, Hanuš 215. z Pezingu hrabě 7, 98. Pfaffendorf ves 343. Pflug Hanuš z Rabšteina hejtman zemský 14; kancléř 21-26, 92, hejtman něm. lén 24, Jan 17, 19, 346, 529; Kašpar 246, 249. Pichler Bartoloměj z Vídně 249. Píčina ves 524. Pikhart Adam 528. Pilar pan 139. Pilar Jiřík starosta Fryštátský 338. Pilocký Rachval 163; Stanislav 163. Pius II. papež 512, 544. Pivec Jan z Hradčan a z Klin- šteina 464. Pivín ves 327. Placek pan 460. Plačice ves 335. Planknar pan 186: Jan 98, 530, z Kynsperku 33, 41, 43, 48-5, Rejstřík jmen osobních a místních. 595 52, 400-1, 457, 531, na Vla- dislavi 77, sudi kniż. Opav- ského 78, 457-8 ; Wolfart 528, podkomoří 398. Platenice ves 358. z Plavna Jindřich, nejv. kancléř 112; viz Hartenšteina. Plesníkova řeka 314. Plešice ves 312, 341, 424. Plhovice ves 368. z Ploskovic Václav 102, 459. Pluklant ves u Rymařova 333, nyni Pinkout, ném. Pinkaute. Plumlov zámek 322-3, panství 372, 382, 385, 396; viz z Kravař, z Kunštátu. Plzák Jan st. ze Zdenína 312. Plzeň město 84, 91, 242, 257, 545. Pňovice tvrz 336. Pňovský Heralt ze Sovince 336; Zikmund 215. Pocoucov, psáno Pocobcov, ves u Třebíče 505. z Počně viz Hroch. Poděbrady panství 21, 34-5, 367, 529-581, 554. Podmanický pan 64-5, 77, 188, 193; Jan 43. Podmoklsky Jan 247. Podoli ves 388. |Podolib ves 525. Podstatský Zibiid z Prusinovic 224 ; Prokop 262. ;Poduliany ves 371, 424. Pohledy ves u Chrudimé 524. Pohorelice 288, 304, 349, 386, 426; fara 312; u Pohorelic mlyn 290. Pohrebaéka ves 335, 371, 424. Pohut místo u Vérovan 314. |Pok Hanuš 62; Kryštof 62. Polanka ves 480; viz Bošovský. na Polici viz z Bačkovic, z Ta- vikovic. Polkovice 521-2. Polná 117, 282, 312. | Popel Jan ml. 257, nojv. sudí 73, nejv. kancléř 267 ; Kryštof 257 ; Ladslav maršálek nejv. 185, z Lobkovic na Chlumci 234; Litvín 247, 257; Václav 247. Popluzí ves 481. 15*
Strana 596
596 Popovice ves 312, 333, 336, 372. | Pfedmosti 302-3, 423, 440; Popovsky Pfech z Bezejovic 524. Popüvky ves 467. Poříčí ves 302, 481, Malé 481. Posadovsky Jan z Posadova 208. z Postupic Anna 457-8; Elska 451; viz Kostka. Potnátein hrad 326 ; penstvi 412. z Potn&teina Jan 466; viz Zam- pach. Potůček Matyáš z Olšan 442. Potvorov ves 347. Pováží, místo v Moravě? 55. Poznaň 17-19, 347-8. Prachatický Jakub purkm. Par- dubský 270. Práče ves 359. Praha 4, 5, 8, 12, 13, 15, 16, 22, 25, 26, 66, 89, 101, 106, 125, 139, 158, 179, 181, 183, 186, 195, 219, 220, 249, 264, 267, 278, 312, 329, 332, 361, 372, 377, 426, 526, 529; vzdala se (1547) 257; pivo 505. — Staré Město 37, 73, 226-7, 256, 488, 538 ; klášter sv. Anny 460; Betlém 417 ; Velká kollej 334. — Nové Město 37, 488, 538. — Malá Strana 256. — hrad Pražský 1, 2, 8, 9, 14, 16, 29-35, 42-4, 51-9, 71-3, 78, 84, 97-9, 143, 153, 156, 221-3, 229, 240-3, 245-6, 248-252, 256-261, 268, 278, 279, 311, 312, 330, 336-7, 340, 344-6, 351, 354, 367, 377, 379, 398-9, 408-10, 418, 457, 465, 469, 504, 526-533, 535, 547; kapitola 76, 428; sněm 97, 127-9, 137, 148, 151, 153, 155-6, 163, 165, 169, 170, 177, 179, 185, 219, 255, 279, 280, 283, 308, 468, 508; sjezd 304. Pravětice ves 524. Pravlov ves 294. Pražma Mikoláš 207. . : Pfech Vilém 247, 249, z Cechtic 469. Předbořice ves 524; mlýn 512. 73, 256, u Předmostí dvůr 302. Přelouč n. L. městečko 519, 520. Přepyský Jindřich 145, 267, z Rychmberka 225-6, úředník na Hluboké 365. . Prerov 139, 279, 299, 300, 358, 380, 493, 437-440, 453-4, 466-7, 518; kożeśnici 472, 476; pekaři 482, sladovnici | 498; mýto 313; špitál 331; mlýn za Bečvou 331; u Pře- rova rybník 304. Přerovský rybníček u Pardubic 270. Presersko ves pustá 302. Prespurk 4, 7, 199, 234, 318, 319, 324, 525. Piibik z Otoslavic Petr na Bie- zovicích 363, 366. Příbralek místo u Chlumce n. C. 348. Přibyslav 117, 481. Příkaz ves u Lipníka 447. Příkluky ves 277. Přílepy ves 103. Příložany ves 312. Přín Nízký 525; Vysoký 525. Přívrat ves 480. Prockovská zahrada v Pardubi- čkách 536. Prog Jan z Velnic 456, hejtman Kladský 450, 510, 520. Prokop řezník podd. 465. Proruby u Náchoda ves 522. z Proseče Aleš 364-5. Prosenice ves 324; rybnik 300, 346, 518; lesy 301. Prostějov 3, 15, 20, 22, 42, 78-9, 139, 142, 151, 161, 202, 212, 214, 228, 235, 275, 279, 282, 302, 309, 336, 341, 349, 366, 372-3, 378, 381, 383, 385-6, 388, 394-6, 423, 426, 437, 440, 442, 444, 455, 469-4, 470, 472, 418, 523, 526; ulice Kosteleckà 342; Svato- petrská 385; Ze&ovská 385; klášter 313, 381-2; trh 337. z Prostiboře Oldřich 458, místo- písať 267, na Lochovicich 225-6. Protivín statek 344, 345, 347. Rejstřík jmen osobních a místních. Prusinovice ves 313; vis z Vi- ckova. Prusinovsky Arkleb z Vickova 389; Mikuláš 184, 340, z Vi- ckova 408-9; Vilém, 1, 224, z Vickova 28-32, 35-6, 41, 43-4, 47-9, 280, 312, 482, na Cetochovicich 307, na Cim- burce 339, nejv. hofrychtór mor. 67, 225-6, 400, bernik kr. Brněnského 389. Prusy ves 307; viz Kobik. PSeniékovsky rybnik u Land- Skrouna 453. Ptačovské manství 320. Pučalka rybník 460. Puklice Ondřej 243. Pustiméfsky kláster 307. Rik Rabi hrad 26. Rabmhap Zikmund 257. Rabstein 7; viz Pflug. Rabšteinek zámek 524. Raclavice ves 324, 386, viz Rad- slavice. Raéerovice, psáno , Vračeřovice, ves u Třebíče 505. Račice ves u Vodňan 39, 503. Račická Markyta 68. Račín Fridrich 160-1, 167, z Ra- číně 450, v Řečí (Arnsdorf?) 456 ; Mikuláš 247. z Radée viz Odkolek. Radéi ves 481. Radechová Dolní ves 481; Horni 481. Radek Petr v Miliéíné 103-4. Radíkov ves v Moravé 447. Radkov ves a tvrz 280, 337. Radkovsky Burjan z Nové Vsi 337 ; Hynek 337 ; Vaclav 337. Radlická hora 312. z Radocka Alžběta 139. Radotín ves v Moravě 447. Radslavice ves na Moravě 346, 422; viz Raclavice. Rafael kožišník v Pardubicích 442. z Rajchnpachu viz Reichnpachu. Rajhrad 294, 389. Rajský mlýn u Fryštátu 338.
596 Popovice ves 312, 333, 336, 372. | Pfedmosti 302-3, 423, 440; Popovsky Pfech z Bezejovic 524. Popüvky ves 467. Poříčí ves 302, 481, Malé 481. Posadovsky Jan z Posadova 208. z Postupic Anna 457-8; Elska 451; viz Kostka. Potnátein hrad 326 ; penstvi 412. z Potn&teina Jan 466; viz Zam- pach. Potůček Matyáš z Olšan 442. Potvorov ves 347. Pováží, místo v Moravě? 55. Poznaň 17-19, 347-8. Prachatický Jakub purkm. Par- dubský 270. Práče ves 359. Praha 4, 5, 8, 12, 13, 15, 16, 22, 25, 26, 66, 89, 101, 106, 125, 139, 158, 179, 181, 183, 186, 195, 219, 220, 249, 264, 267, 278, 312, 329, 332, 361, 372, 377, 426, 526, 529; vzdala se (1547) 257; pivo 505. — Staré Město 37, 73, 226-7, 256, 488, 538 ; klášter sv. Anny 460; Betlém 417 ; Velká kollej 334. — Nové Město 37, 488, 538. — Malá Strana 256. — hrad Pražský 1, 2, 8, 9, 14, 16, 29-35, 42-4, 51-9, 71-3, 78, 84, 97-9, 143, 153, 156, 221-3, 229, 240-3, 245-6, 248-252, 256-261, 268, 278, 279, 311, 312, 330, 336-7, 340, 344-6, 351, 354, 367, 377, 379, 398-9, 408-10, 418, 457, 465, 469, 504, 526-533, 535, 547; kapitola 76, 428; sněm 97, 127-9, 137, 148, 151, 153, 155-6, 163, 165, 169, 170, 177, 179, 185, 219, 255, 279, 280, 283, 308, 468, 508; sjezd 304. Pravětice ves 524. Pravlov ves 294. Pražma Mikoláš 207. . : Pfech Vilém 247, 249, z Cechtic 469. Předbořice ves 524; mlýn 512. 73, 256, u Předmostí dvůr 302. Přelouč n. L. městečko 519, 520. Přepyský Jindřich 145, 267, z Rychmberka 225-6, úředník na Hluboké 365. . Prerov 139, 279, 299, 300, 358, 380, 493, 437-440, 453-4, 466-7, 518; kożeśnici 472, 476; pekaři 482, sladovnici | 498; mýto 313; špitál 331; mlýn za Bečvou 331; u Pře- rova rybník 304. Přerovský rybníček u Pardubic 270. Presersko ves pustá 302. Prespurk 4, 7, 199, 234, 318, 319, 324, 525. Piibik z Otoslavic Petr na Bie- zovicích 363, 366. Příbralek místo u Chlumce n. C. 348. Přibyslav 117, 481. Příkaz ves u Lipníka 447. Příkluky ves 277. Přílepy ves 103. Příložany ves 312. Přín Nízký 525; Vysoký 525. Přívrat ves 480. Prockovská zahrada v Pardubi- čkách 536. Prog Jan z Velnic 456, hejtman Kladský 450, 510, 520. Prokop řezník podd. 465. Proruby u Náchoda ves 522. z Proseče Aleš 364-5. Prosenice ves 324; rybnik 300, 346, 518; lesy 301. Prostějov 3, 15, 20, 22, 42, 78-9, 139, 142, 151, 161, 202, 212, 214, 228, 235, 275, 279, 282, 302, 309, 336, 341, 349, 366, 372-3, 378, 381, 383, 385-6, 388, 394-6, 423, 426, 437, 440, 442, 444, 455, 469-4, 470, 472, 418, 523, 526; ulice Kosteleckà 342; Svato- petrská 385; Ze&ovská 385; klášter 313, 381-2; trh 337. z Prostiboře Oldřich 458, místo- písať 267, na Lochovicich 225-6. Protivín statek 344, 345, 347. Rejstřík jmen osobních a místních. Prusinovice ves 313; vis z Vi- ckova. Prusinovsky Arkleb z Vickova 389; Mikuláš 184, 340, z Vi- ckova 408-9; Vilém, 1, 224, z Vickova 28-32, 35-6, 41, 43-4, 47-9, 280, 312, 482, na Cetochovicich 307, na Cim- burce 339, nejv. hofrychtór mor. 67, 225-6, 400, bernik kr. Brněnského 389. Prusy ves 307; viz Kobik. PSeniékovsky rybnik u Land- Skrouna 453. Ptačovské manství 320. Pučalka rybník 460. Puklice Ondřej 243. Pustiméfsky kláster 307. Rik Rabi hrad 26. Rabmhap Zikmund 257. Rabstein 7; viz Pflug. Rabšteinek zámek 524. Raclavice ves 324, 386, viz Rad- slavice. Raéerovice, psáno , Vračeřovice, ves u Třebíče 505. Račice ves u Vodňan 39, 503. Račická Markyta 68. Račín Fridrich 160-1, 167, z Ra- číně 450, v Řečí (Arnsdorf?) 456 ; Mikuláš 247. z Radée viz Odkolek. Radéi ves 481. Radechová Dolní ves 481; Horni 481. Radek Petr v Miliéíné 103-4. Radíkov ves v Moravé 447. Radkov ves a tvrz 280, 337. Radkovsky Burjan z Nové Vsi 337 ; Hynek 337 ; Vaclav 337. Radlická hora 312. z Radocka Alžběta 139. Radotín ves v Moravě 447. Radslavice ves na Moravě 346, 422; viz Raclavice. Rafael kožišník v Pardubicích 442. z Rajchnpachu viz Reichnpachu. Rajhrad 294, 389. Rajský mlýn u Fryštátu 338.
Strana 597
Rejstřík jmen osobních a místních. Rakodavy ves 303, 316; mlynář 315, 3106. z Rakova viz Zvěřina. Rašín Petr z Risenburka 379. Ratiborští kněží 148-9. Ratibořice ves 476, 479. Rauchovany 360. Rec město v Rakousích 230. Řečí, Arnsdorf? 456. Regersdorf 450. Řehorský dvůr u Skřivan n. Cidl. 525. Řehoř kněz v Janovicích 108. z Reichupachu, z Reichpochu Bar- toloměj 144, 221; Fabian 144, 221; Franc 75; Sebastian 144, 221. Reichšteinské Hory 183. Reinšperk Hanus 143. Rejhrad viz Rajhrad. Řemešín ves 347. Řepický Adam 23, 495. Řezno město 21, 239-241, 5927,! 530, 553; biskup 542. | z Říčan Jan 247 ; Říčanský Adam 246, 257: Herald 526. z Risenberka, z RyZmberka, Bre- tislav 7, 8, 26, 497, ze Svi- hova 16; Jindřich 8, 497, ze Švihova 533; Kateřina 337. Risenburk, Ryzmburk, hrad 476, 479; viz Licek, Rašín. Rodovsky Aleś 120, 274; z Hu- stiřan 525, úředník v Pardu- bicích 411; Jan st. 525. z Rogendorfu Vilém 25, 26. Rohenice ves 459, Rohynice 337. z Rokyc viz Střela. Rokytnice 22, 102, 122, 220, 223; viz z Ludanic. Rokytník ves 481. z Rokytníka Jiří 347. Rokytský Jan z Ludanic 389, 501. Romančin statek 271. z Ronova viz Křinecký. z Ronovce viz Anděl. Rorhof mlýn pod Dyjakovicemi 388. z Rosenberka, z Rožmberka, pan 3, 5, 6, 324; Jan 6, 527; Jindřich 6, berník kr. Bech. 318; Jošt 15, 22, 337; Petr 2, 63, 103-5, 280, 283, 348, 153, Rovarella Vavfinec 597 469, 526, na Krumlově 533; | Rusko ves 315. Rosenberští poručníci 242, 246, 251; Rosenberský dům 257. Rosice ves 28, 36, 81, 253, 333, 358, 430. Rosička ves 349. Rosina podpřevora kl. Oslovan- ského 302. Rostka ze Bzí Kryštof 346. z Rostropic viz Borek, Boryunský. Rouchovany na Moravé 360. Roudnický úředník 257. Roudničky ves 386. Roudný ves 481. z Roupova Petr 247, 257; Wolf 247. biskup Fe- rarský 542. Roveň 358; krčma 271; rybník 355. z Rovin viz Stiibsky. z Rovného Václav 297. Rozbčžice ves 520. Rozhovice ves 524. Roztoky ves 337, 347. z Roztropic viz z Rostropic. na Rožďalovicích viz z Ronova. Rožďalovský Jan 65. Rožek Petr podd. 9-12. z Rožmberka viz z Rosenberka. z Rožmitála Lev 312, 527; Adam 52, 74, 102, 396-8, 427, 459, 526, na Blatné 442-3; Zdeněk 6-9, 16, 283, 308, 329, 346, -348, 375, 526-8, 530-1, na Blatné 397, 476, nejv. pur- krabí Pražský 7. Rožnov na Moravě 43, 55, 69, 372, 374, 381; pozemky 64-5, Rtyně, Hertyně, psáno Hortyně, 481. Rubinovice 481. Rucky viz Rudsky. na Rudé viz z Vrbna. Rudicky Erazim z Rudic 444. z Rudilice, z Rudolce viz Kytlice. Rudoltické hranice u Landśkrouna 333; louka 453. Rudsky, Ruckÿ, pan 146, 168, 176, 187; Erazim 130, 187. z Rudulce viz Kytlice. Rudvikov ves 311. z Rukheru viz Kluger. Rutsaf rybnik 513. Rybniky ves 481. Rych Jiřík 4. z Rychmberka viz Přepyský. na Rychmburce viz z Walšteina. Rychnov městečko 305-6, 412, 509; mlýn 308. Rychnov Něm. 533. z Rychnova Johanka 232. Rychnovský Hynek z Rychnova 525. Rydlinger Jaküb ceugwarter 409. z Ryzmberka viz z Risenberka. Ryzmburk viz Risenburk. S. Sádovský Adam ze Sloupna 520; Jiřík ze Sloupna 225-6. Salava pan 246; Jan 257. Satanéř viz Slatanéř. de Schauenburg Petr biskup Augš- purský 542. Schelndorf Albrecht z Hornsper- gu 423. z Schónberga pan 8. z Seëi Ales landfojt 538. z Sedéie viz Sekerka. Sedlec ves 347. Sedlnický pan 148, 168, 177-8, 188; Jan 209, 219, z Choltic 149, 161, hejtman knížectví Těš. 166, na Polské Ostravě 477; Jiřík 195-6, 203, 220. Sejřava nyní Šířava, předměstí u Přerova 499. Sekerka Ceněk z Sedčic 247. Sekeřice Malé ves 523; Velké 374, 523. Selitky ves 323. ze Semína Jindřich 72, Jiřík 72; viz Hanikéř. Semoracký Mikuláš 346. Semtice ves 389. Sendraže ves u Náchoda 481. ze Sendražic bratří 334; Beneš 540; Jan ml. 319; Mikuláš 337. Senice, farář 27. Senojedy ves 272. Sepský most u Nového Města n. M. 448. 459;
Rejstřík jmen osobních a místních. Rakodavy ves 303, 316; mlynář 315, 3106. z Rakova viz Zvěřina. Rašín Petr z Risenburka 379. Ratiborští kněží 148-9. Ratibořice ves 476, 479. Rauchovany 360. Rec město v Rakousích 230. Řečí, Arnsdorf? 456. Regersdorf 450. Řehorský dvůr u Skřivan n. Cidl. 525. Řehoř kněz v Janovicích 108. z Reichupachu, z Reichpochu Bar- toloměj 144, 221; Fabian 144, 221; Franc 75; Sebastian 144, 221. Reichšteinské Hory 183. Reinšperk Hanus 143. Rejhrad viz Rajhrad. Řemešín ves 347. Řepický Adam 23, 495. Řezno město 21, 239-241, 5927,! 530, 553; biskup 542. | z Říčan Jan 247 ; Říčanský Adam 246, 257: Herald 526. z Risenberka, z RyZmberka, Bre- tislav 7, 8, 26, 497, ze Svi- hova 16; Jindřich 8, 497, ze Švihova 533; Kateřina 337. Risenburk, Ryzmburk, hrad 476, 479; viz Licek, Rašín. Rodovsky Aleś 120, 274; z Hu- stiřan 525, úředník v Pardu- bicích 411; Jan st. 525. z Rogendorfu Vilém 25, 26. Rohenice ves 459, Rohynice 337. z Rokyc viz Střela. Rokytnice 22, 102, 122, 220, 223; viz z Ludanic. Rokytník ves 481. z Rokytníka Jiří 347. Rokytský Jan z Ludanic 389, 501. Romančin statek 271. z Ronova viz Křinecký. z Ronovce viz Anděl. Rorhof mlýn pod Dyjakovicemi 388. z Rosenberka, z Rožmberka, pan 3, 5, 6, 324; Jan 6, 527; Jindřich 6, berník kr. Bech. 318; Jošt 15, 22, 337; Petr 2, 63, 103-5, 280, 283, 348, 153, Rovarella Vavfinec 597 469, 526, na Krumlově 533; | Rusko ves 315. Rosenberští poručníci 242, 246, 251; Rosenberský dům 257. Rosice ves 28, 36, 81, 253, 333, 358, 430. Rosička ves 349. Rosina podpřevora kl. Oslovan- ského 302. Rostka ze Bzí Kryštof 346. z Rostropic viz Borek, Boryunský. Rouchovany na Moravé 360. Roudnický úředník 257. Roudničky ves 386. Roudný ves 481. z Roupova Petr 247, 257; Wolf 247. biskup Fe- rarský 542. Roveň 358; krčma 271; rybník 355. z Rovin viz Stiibsky. z Rovného Václav 297. Rozbčžice ves 520. Rozhovice ves 524. Roztoky ves 337, 347. z Roztropic viz z Rostropic. na Rožďalovicích viz z Ronova. Rožďalovský Jan 65. Rožek Petr podd. 9-12. z Rožmberka viz z Rosenberka. z Rožmitála Lev 312, 527; Adam 52, 74, 102, 396-8, 427, 459, 526, na Blatné 442-3; Zdeněk 6-9, 16, 283, 308, 329, 346, -348, 375, 526-8, 530-1, na Blatné 397, 476, nejv. pur- krabí Pražský 7. Rožnov na Moravě 43, 55, 69, 372, 374, 381; pozemky 64-5, Rtyně, Hertyně, psáno Hortyně, 481. Rubinovice 481. Rucky viz Rudsky. na Rudé viz z Vrbna. Rudicky Erazim z Rudic 444. z Rudilice, z Rudolce viz Kytlice. Rudoltické hranice u Landśkrouna 333; louka 453. Rudsky, Ruckÿ, pan 146, 168, 176, 187; Erazim 130, 187. z Rudulce viz Kytlice. Rudvikov ves 311. z Rukheru viz Kluger. Rutsaf rybnik 513. Rybniky ves 481. Rych Jiřík 4. z Rychmberka viz Přepyský. na Rychmburce viz z Walšteina. Rychnov městečko 305-6, 412, 509; mlýn 308. Rychnov Něm. 533. z Rychnova Johanka 232. Rychnovský Hynek z Rychnova 525. Rydlinger Jaküb ceugwarter 409. z Ryzmberka viz z Risenberka. Ryzmburk viz Risenburk. S. Sádovský Adam ze Sloupna 520; Jiřík ze Sloupna 225-6. Salava pan 246; Jan 257. Satanéř viz Slatanéř. de Schauenburg Petr biskup Augš- purský 542. Schelndorf Albrecht z Hornsper- gu 423. z Schónberga pan 8. z Seëi Ales landfojt 538. z Sedéie viz Sekerka. Sedlec ves 347. Sedlnický pan 148, 168, 177-8, 188; Jan 209, 219, z Choltic 149, 161, hejtman knížectví Těš. 166, na Polské Ostravě 477; Jiřík 195-6, 203, 220. Sejřava nyní Šířava, předměstí u Přerova 499. Sekerka Ceněk z Sedčic 247. Sekeřice Malé ves 523; Velké 374, 523. Selitky ves 323. ze Semína Jindřich 72, Jiřík 72; viz Hanikéř. Semoracký Mikuláš 346. Semtice ves 389. Sendraže ves u Náchoda 481. ze Sendražic bratří 334; Beneš 540; Jan ml. 319; Mikuláš 337. Senice, farář 27. Senojedy ves 272. Sepský most u Nového Města n. M. 448. 459;
Strana 598
598 z Sezemic Apolena 99; Barbora 116; Jaroslav úředník na To- vačově 309. Sezemice 265, 270; klášter 277-8, 313; strouha 116. Sigmund viz Zikmund. Skalice 304, 480-1. Skalička ves 386, 515. Skalky ves 63, 476, 480. Skály hrad 476. 480; panství, 396-7; viz z Smiřic. Skočov v Těšínsku 176, 186. Skrejšov 524. Skřidlovice dvůr 330. Skříně rybník u Bohdanče 387. Skřivany nad Cidlinou 525. Skuhrovský z Skuhrova Kryštof 524. Slatanéř ze Slatanéř Václav 228 (Satanéř z Drahovic?). Slatěnice Malé 323; Velké 323. Slatina ves 481. Slatiňany tvrz 524. Slavata pan 247, 251, z Chlumu 427, na Košumberce 363, 366. Slavětín ves 337, 347, 459. Slavičky dvůr 366; desátek 259. Slavikov 'ves 481. na Slavkově viz z Kounic. Slemeno ves 459. na Slepoticích viz z Sulic. Slonov ves 337. Slotov ves 522. ze Sloupna Ondřej 304; viz He- rynk, Sádovský. Sloupnice ves 480, 539. Sloupno ves 372-3; dvůr 374. Smiřice 215-217. z Smiřic Elška 376, 539; Zik- mund 251, 257, 459, 480-1, na Skalách 460. Smolický Jan 205. Smolík Václay z Pardubic 230. Smrkovice ves 524. Sněhotice ves 463. Sobéslav m. 50, 51, 59. Sobétachy ves 524. Sokol Václav z Leskovce 525. Sokolí ves 505. Sokolníky ves 419. Solnice městečko 336. z Soutic viz Janovský. Sovadina ves 302. | | z Sovince Barbora abatyše kl. Králové v Brně 368; Vok nejv. sudí mor. 55 viz Pňovský, Sponer Jan písař m. Těšína 477. Srbsko ves 481. Staněk pan 238; Arnošt z Ko- rytova 450, 468 ; Hanuš z Ko- rytova 520. Stanislav biskup Olomucky 27, 67, 278-280, 303-4, 312, 322, 391, 394, 422, 430, 538. ze Starhemberga Hanus 8. Staříč ves 259. Starkoč ves 481. Starkov městečko 476. Stary rybnik 315. Stávky pastviny u Kojetína 521. Stěžerky ves 518. Stolín ves 476, 479. Stopák Mikuláš 34. Stozikovice 378. Stožec, Staatz v Rakousích, psáno z Stošku 366. Strach rybník u Fryštátu 378. Strachota pan 347. z Strachovic Filip 247. ze Stradonie viz Kekule. Straka Jan &vec podd. 465. na Strakonicích viz Berka. Stranovský Burjan z Sovojovic na Chotólicich 523. Strazkovice ves 476. Strážnice 20, 225; viz Žerotín. Střela Jindřich z Rokyc 426. Středules ves v Moravě 447. Stříbrnice ves 461. Stríbsky Václav z Rovin 504. ze Stfimelic Aneżka 373,.448; Elška 373, 448. Střítež, Třítež 505. Střmen hrad 476, 480. Strumen v Těšínsku 176, 186. Studenec ves 481. Studenice ves 476. 480. ze Stvole Zofie 78. ze Stvolové Martin 309. Suchá, u Žamberka 509 (nejspíš samota Suchá pod Dolní Ro- kytnicí). Suchofice ves 481. Suda z Renec 530; Petr 21, 366. Sudlicka Albrecht z Borovnice 365. ; Sviták Mikuláš Rejstřík jmen osobních a místních. z Sulic Petr na Slepoticích 363,366. Sušice ves na Moravě 346. Svatoňovice ves 481. Svědňův mlýn 190. Světlá ves 476, 479. Světlík dvůr u Č. Budějovic 243. Světlovský Burjan z Vlčnova 307, 326. Svidnicko 75 ; Svidnické pivo 505. Sviňárky Malé 525; Velké 525. Svinišťany, ves 524. Sviny ves 427. z Lantšteina 347. Svojanovské panství 233. Svojenov ves pustá v Moravě 343. iz Svojkova viz Kapoun. ze Svréova viz Tupecky. Sycov mésto v Slezich, Warten- berg 526. z Symesdorfu Hanuš Jiří 539. S. Šambora Václav 401. Sankh Arnošt 73. Šanov 325. Šárovec Jakub z Šárova 283, 309: Václav 24, 37, 39, 51, „z Bárova 333. | Sebastian opat kl. Kartouzského |. 893. Seberov ves 343. z Sebifova viz Befkovsky. Sejnochovsky mlyn 509. (z Selnberka pan 108; Jan z Kosti 872, 374, 381, 432; Jaroslav 101, 283, 457, 527, z Kosti 69, 374, 381, 401, 444, na Hrádku n. S. nejv. komorník 225-6, 344, 424, 457, 469, 491; Jindřich 151, 459; Jo- . hanka 447; Petr 459. Semikovice ves 398. Bemperky Dlouhé 462. z Senfeldu viz Zejdlic. Sefeć ves 347. Siborovice pustotina u Prostějova . 463. Silhan Ondřej 300. Silhavý Janek 105, 121. Simon doktor 122, 200; kanov- . ník v Brné 369. Sifava viz Sejrava.
598 z Sezemic Apolena 99; Barbora 116; Jaroslav úředník na To- vačově 309. Sezemice 265, 270; klášter 277-8, 313; strouha 116. Sigmund viz Zikmund. Skalice 304, 480-1. Skalička ves 386, 515. Skalky ves 63, 476, 480. Skály hrad 476. 480; panství, 396-7; viz z Smiřic. Skočov v Těšínsku 176, 186. Skrejšov 524. Skřidlovice dvůr 330. Skříně rybník u Bohdanče 387. Skřivany nad Cidlinou 525. Skuhrovský z Skuhrova Kryštof 524. Slatanéř ze Slatanéř Václav 228 (Satanéř z Drahovic?). Slatěnice Malé 323; Velké 323. Slatina ves 481. Slatiňany tvrz 524. Slavata pan 247, 251, z Chlumu 427, na Košumberce 363, 366. Slavětín ves 337, 347, 459. Slavičky dvůr 366; desátek 259. Slavikov 'ves 481. na Slavkově viz z Kounic. Slemeno ves 459. na Slepoticích viz z Sulic. Slonov ves 337. Slotov ves 522. ze Sloupna Ondřej 304; viz He- rynk, Sádovský. Sloupnice ves 480, 539. Sloupno ves 372-3; dvůr 374. Smiřice 215-217. z Smiřic Elška 376, 539; Zik- mund 251, 257, 459, 480-1, na Skalách 460. Smolický Jan 205. Smolík Václay z Pardubic 230. Smrkovice ves 524. Sněhotice ves 463. Sobéslav m. 50, 51, 59. Sobétachy ves 524. Sokol Václav z Leskovce 525. Sokolí ves 505. Sokolníky ves 419. Solnice městečko 336. z Soutic viz Janovský. Sovadina ves 302. | | z Sovince Barbora abatyše kl. Králové v Brně 368; Vok nejv. sudí mor. 55 viz Pňovský, Sponer Jan písař m. Těšína 477. Srbsko ves 481. Staněk pan 238; Arnošt z Ko- rytova 450, 468 ; Hanuš z Ko- rytova 520. Stanislav biskup Olomucky 27, 67, 278-280, 303-4, 312, 322, 391, 394, 422, 430, 538. ze Starhemberga Hanus 8. Staříč ves 259. Starkoč ves 481. Starkov městečko 476. Stary rybnik 315. Stávky pastviny u Kojetína 521. Stěžerky ves 518. Stolín ves 476, 479. Stopák Mikuláš 34. Stozikovice 378. Stožec, Staatz v Rakousích, psáno z Stošku 366. Strach rybník u Fryštátu 378. Strachota pan 347. z Strachovic Filip 247. ze Stradonie viz Kekule. Straka Jan &vec podd. 465. na Strakonicích viz Berka. Stranovský Burjan z Sovojovic na Chotólicich 523. Strazkovice ves 476. Strážnice 20, 225; viz Žerotín. Střela Jindřich z Rokyc 426. Středules ves v Moravě 447. Stříbrnice ves 461. Stríbsky Václav z Rovin 504. ze Stfimelic Aneżka 373,.448; Elška 373, 448. Střítež, Třítež 505. Střmen hrad 476, 480. Strumen v Těšínsku 176, 186. Studenec ves 481. Studenice ves 476. 480. ze Stvole Zofie 78. ze Stvolové Martin 309. Suchá, u Žamberka 509 (nejspíš samota Suchá pod Dolní Ro- kytnicí). Suchofice ves 481. Suda z Renec 530; Petr 21, 366. Sudlicka Albrecht z Borovnice 365. ; Sviták Mikuláš Rejstřík jmen osobních a místních. z Sulic Petr na Slepoticích 363,366. Sušice ves na Moravě 346. Svatoňovice ves 481. Svědňův mlýn 190. Světlá ves 476, 479. Světlík dvůr u Č. Budějovic 243. Světlovský Burjan z Vlčnova 307, 326. Svidnicko 75 ; Svidnické pivo 505. Sviňárky Malé 525; Velké 525. Svinišťany, ves 524. Sviny ves 427. z Lantšteina 347. Svojanovské panství 233. Svojenov ves pustá v Moravě 343. iz Svojkova viz Kapoun. ze Svréova viz Tupecky. Sycov mésto v Slezich, Warten- berg 526. z Symesdorfu Hanuš Jiří 539. S. Šambora Václav 401. Sankh Arnošt 73. Šanov 325. Šárovec Jakub z Šárova 283, 309: Václav 24, 37, 39, 51, „z Bárova 333. | Sebastian opat kl. Kartouzského |. 893. Seberov ves 343. z Sebifova viz Befkovsky. Sejnochovsky mlyn 509. (z Selnberka pan 108; Jan z Kosti 872, 374, 381, 432; Jaroslav 101, 283, 457, 527, z Kosti 69, 374, 381, 401, 444, na Hrádku n. S. nejv. komorník 225-6, 344, 424, 457, 469, 491; Jindřich 151, 459; Jo- . hanka 447; Petr 459. Semikovice ves 398. Bemperky Dlouhé 462. z Senfeldu viz Zejdlic. Sefeć ves 347. Siborovice pustotina u Prostějova . 463. Silhan Ondřej 300. Silhavý Janek 105, 121. Simon doktor 122, 200; kanov- . ník v Brné 369. Sifava viz Sejrava.
Strana 599
Rejstřík jmen osobních a místních. Šišátko Jiřík rychtář Pardubsky 99. Škodovy hranice u Landškrouna . 933. Skrovad tvrz 524. ze Skudl Burjan 365, 411, 539; „Matouš bakalář 539. Slapanov ves 343. Slejnic Jiřík 246. Slik Albin 247: Albrecht 50, hrabi z Pasaunu 427-9, na Ka- dani nejv. kammermistr 71; Hendrych 246; Jeronym 50, 246, 249, 251, 426, 428-9, hrabi z Pasaunu na Jachy-' move 354; Kaśpar 246; Lo-| rene 50, 246; Mauric 246; . Wolf 246. Smid Václav z Pardubic 441. Snajdar podd. 138, 317. Solar Wolf 154. Sole Kryštof 260. Sonov ves 333. z Sontilu (z Schónthalu) viz Zá- . dubsky. Spetle Hynek z Janovic 396-8, 459, 481; Jan 112, 451, z Ja- , novie 72, 73. Spigl Hanuš z Milčic 510. Spilek Jan 459. Spyr, Speier mésto 16, 21; bi-| . Skup 542. Srotntal, Schrattenthal v D. Ra- | . kousích 153, 154. Stanovský Jindřich jinak Mřeň z Cechtic 524. | Štěchovský dvůr 347. Stěkno 526. Stépánek podd. 63. Stépanovice 28. z Sternberka pánové 8; Adam 63, 65, 99, 102-3, 241, 243-4, 251, 257, 480, 487, 504, na Konopisti 429, na Zelené Hore 376, 447, 457, nejv. berník 59; Albrecht 59, 347-8; Jan ml. 329; Jan st. 322, na Kva- sicích 6; Ladislav 304, nejv. kancléř 283; Vilém 244, 363, 482, 518; Zdeněk 546-7, Ko- nopištský 541, z. hejtman 543, na Šteruberce viz Berka. Sternbersky klášter 304. Steyer v H. Rakousích 67. Stilfrid Jakub 450; Jindřich si- rotek 450; Jiřík podd. 198, 207, 229. | Štítný Mikuláš z Štítného na Mo- rašicích 524, hejtman kraje . Chrudimského 261. ' Stoś Fridrich 211. z Śtośku viz Stožec. Strambersky Lacek slużebnik 153, 203, 205, z Hustopece 225-6, . 972. Stutgart mésto 21. | Sumberk 302; viz z Zerotína. Sumwald ves 333. |Sváb. Jan z Chvatlin 459. z Svabenie Zdenék 28-31; viz Konick y. z Švamberka pan 8, 255, 504, 546; Hendrych- 2, 22, 101, 243-4, 247, 257, 267, na Be- chyni 225-6, 376, 442, Zvíkově nejv. sudí dv. 228, Petr 247. Švarovský rybník 513. Svejnoch Franz 207, hejtman v Horním Hlohově 208. z Švihova Vilém 329, 531; viz „z Risenberka. Svorc doktor 76. T. | Tábor mésto 243, 523, 547, Hra- diště Hory Tábor 524. Tachov 528. Tajn, Týn, ves v Moravě 447. Tamchyna Jan z Doubravice 365, na Tošově 370, hejtman Pern- šteinský 341. Tarnovský Jan z Tarnov, kastelán krále Polského 468. Tasovice ves 312, 325. z Tavikovic Barbora převora kl. Dalešického 360; Hanuš Polici 232, 234, 251, 269; viz Zajimać. Těchlovice ves 518. | 553, purkrabí hr. Pražského 553-4; viz Holický. Tejnec viz Týnec. na! 233, 245, 268; Kateřina 244, | 267; Kryštof 22, 526-7, 530; | na 599 Telnice ves 419; zboží 304. Teplice ves 476, 480, 530. Teskovice ves 359. Těšice ves 359. |Těšín město 75, 131, 138-9, 175-6, 186, 188-9, 217, 376, 444, 450, 476-7; zámek 172; úřad městský 139; výsady 443. Tetaur, psáno Totur 268; z Te- tova Jan 42. Theofrast doktor 58-9. Tišnov městečko 326; klášter 1, 233, 235-6, 277, 279, 386, 389, 538. Tluxa Jetřich 530. Tmeň místo u Přerova v Moravě 467. Točník Jan 247; Václav 247. Tokaj město 163. | Tomáš kolář v Pardubicích 441. |na Tošově viz Tamchyna. ! Totur viz Tetaur. Tovačov 2, 3, 7, 8, 14, 16, 22, 32, 108, 190, 192, 196, 202, | 214, 220-1,223-4, 230, 236-7, 272-3, 283, 289, 298, 303, 309, 311, 313-316, 322, 326, | 329, 331-2, 341-2, 346-7, 350-1, 371-4, 417-419, 430, 432-3, 442, 446, 453, 460-1, 464, 471, 477-9, 482, 518, 520, 523; T. Novy 285, 299: T. Stary 285, 299 ; robota 298; viz z Cimburka. Trčka z Lípy 540, páni 153; Burjan 2, 243, 251, 257, 283, 297, podkomoří 466; Erkules 339, 527: Jan 102, 243, 246-7. 251, 334, 459, 533, na Opočně 255; Jan ml. 52, 63, 65; Jan st. 52; Mikuláš 49, 52, 241, 243, 251, 334, 480, na Velisi 447, hejtman kraje Hrad. 38; Vilem 237-8, 241, 243, 246, 251, 254, 503; | Zdeněk 52. | Trenčín město 13, 122. | Třebeš ves 524. Trebić 3, 259, 279, 283, 302, 311, 312, 320, 516-518, 557; klášter 294, 326, 345, 389, 390, 419, 515; svobody 204-8. | Třebosice Něm. 428-9.
Rejstřík jmen osobních a místních. Šišátko Jiřík rychtář Pardubsky 99. Škodovy hranice u Landškrouna . 933. Skrovad tvrz 524. ze Skudl Burjan 365, 411, 539; „Matouš bakalář 539. Slapanov ves 343. Slejnic Jiřík 246. Slik Albin 247: Albrecht 50, hrabi z Pasaunu 427-9, na Ka- dani nejv. kammermistr 71; Hendrych 246; Jeronym 50, 246, 249, 251, 426, 428-9, hrabi z Pasaunu na Jachy-' move 354; Kaśpar 246; Lo-| rene 50, 246; Mauric 246; . Wolf 246. Smid Václav z Pardubic 441. Snajdar podd. 138, 317. Solar Wolf 154. Sole Kryštof 260. Sonov ves 333. z Sontilu (z Schónthalu) viz Zá- . dubsky. Spetle Hynek z Janovic 396-8, 459, 481; Jan 112, 451, z Ja- , novie 72, 73. Spigl Hanuš z Milčic 510. Spilek Jan 459. Spyr, Speier mésto 16, 21; bi-| . Skup 542. Srotntal, Schrattenthal v D. Ra- | . kousích 153, 154. Stanovský Jindřich jinak Mřeň z Cechtic 524. | Štěchovský dvůr 347. Stěkno 526. Stépánek podd. 63. Stépanovice 28. z Sternberka pánové 8; Adam 63, 65, 99, 102-3, 241, 243-4, 251, 257, 480, 487, 504, na Konopisti 429, na Zelené Hore 376, 447, 457, nejv. berník 59; Albrecht 59, 347-8; Jan ml. 329; Jan st. 322, na Kva- sicích 6; Ladislav 304, nejv. kancléř 283; Vilém 244, 363, 482, 518; Zdeněk 546-7, Ko- nopištský 541, z. hejtman 543, na Šteruberce viz Berka. Sternbersky klášter 304. Steyer v H. Rakousích 67. Stilfrid Jakub 450; Jindřich si- rotek 450; Jiřík podd. 198, 207, 229. | Štítný Mikuláš z Štítného na Mo- rašicích 524, hejtman kraje . Chrudimského 261. ' Stoś Fridrich 211. z Śtośku viz Stožec. Strambersky Lacek slużebnik 153, 203, 205, z Hustopece 225-6, . 972. Stutgart mésto 21. | Sumberk 302; viz z Zerotína. Sumwald ves 333. |Sváb. Jan z Chvatlin 459. z Svabenie Zdenék 28-31; viz Konick y. z Švamberka pan 8, 255, 504, 546; Hendrych- 2, 22, 101, 243-4, 247, 257, 267, na Be- chyni 225-6, 376, 442, Zvíkově nejv. sudí dv. 228, Petr 247. Švarovský rybník 513. Svejnoch Franz 207, hejtman v Horním Hlohově 208. z Švihova Vilém 329, 531; viz „z Risenberka. Svorc doktor 76. T. | Tábor mésto 243, 523, 547, Hra- diště Hory Tábor 524. Tachov 528. Tajn, Týn, ves v Moravě 447. Tamchyna Jan z Doubravice 365, na Tošově 370, hejtman Pern- šteinský 341. Tarnovský Jan z Tarnov, kastelán krále Polského 468. Tasovice ves 312, 325. z Tavikovic Barbora převora kl. Dalešického 360; Hanuš Polici 232, 234, 251, 269; viz Zajimać. Těchlovice ves 518. | 553, purkrabí hr. Pražského 553-4; viz Holický. Tejnec viz Týnec. na! 233, 245, 268; Kateřina 244, | 267; Kryštof 22, 526-7, 530; | na 599 Telnice ves 419; zboží 304. Teplice ves 476, 480, 530. Teskovice ves 359. Těšice ves 359. |Těšín město 75, 131, 138-9, 175-6, 186, 188-9, 217, 376, 444, 450, 476-7; zámek 172; úřad městský 139; výsady 443. Tetaur, psáno Totur 268; z Te- tova Jan 42. Theofrast doktor 58-9. Tišnov městečko 326; klášter 1, 233, 235-6, 277, 279, 386, 389, 538. Tluxa Jetřich 530. Tmeň místo u Přerova v Moravě 467. Točník Jan 247; Václav 247. Tokaj město 163. | Tomáš kolář v Pardubicích 441. |na Tošově viz Tamchyna. ! Totur viz Tetaur. Tovačov 2, 3, 7, 8, 14, 16, 22, 32, 108, 190, 192, 196, 202, | 214, 220-1,223-4, 230, 236-7, 272-3, 283, 289, 298, 303, 309, 311, 313-316, 322, 326, | 329, 331-2, 341-2, 346-7, 350-1, 371-4, 417-419, 430, 432-3, 442, 446, 453, 460-1, 464, 471, 477-9, 482, 518, 520, 523; T. Novy 285, 299: T. Stary 285, 299 ; robota 298; viz z Cimburka. Trčka z Lípy 540, páni 153; Burjan 2, 243, 251, 257, 283, 297, podkomoří 466; Erkules 339, 527: Jan 102, 243, 246-7. 251, 334, 459, 533, na Opočně 255; Jan ml. 52, 63, 65; Jan st. 52; Mikuláš 49, 52, 241, 243, 251, 334, 480, na Velisi 447, hejtman kraje Hrad. 38; Vilem 237-8, 241, 243, 246, 251, 254, 503; | Zdeněk 52. | Trenčín město 13, 122. | Třebeš ves 524. Trebić 3, 259, 279, 283, 302, 311, 312, 320, 516-518, 557; klášter 294, 326, 345, 389, 390, 419, 515; svobody 204-8. | Třebosice Něm. 428-9.
Strana 600
600 Třebová Č. 327, 468; pivo 372. | ''febováà Mor. 13; viz z Boz- kovic. "Ifebovsky pan 200-1; Krystof 133, 142. Tresice 332. Třešnovec Dolní 280, 282. Tfitez ves, Střítež 505. Trnava 178, 505, Trnavský Bohuš zBozkovic 14, 15. "Trnov ves 358. z Trnové Jíra 536, Kateřina 495. Troskotovice ves 377, rybníky 302. Troskovice ves 324. 'l'roubecká obec 371; louky 351. Troubecký Jan z Tovačova služ. 351. Trpišov ves 524. Trubějov ves 481. Tuchořský Petr z Tuchoric 99. 'l'uéapsky mlyn 346. Tučín ves u Přerova v Moravě 467, tištěno Tuřín 447. Tunkl Hanuš hejtm. Hrušovanský 266. Tupec tvrz 318. Tupecky Mik. ze Svréova 318. Tufín viz Tuéin. Turnovský Vávra, rychtář z Vo- hrazenic 536. Turov 358; krčma 272, 275; louky u Chlumce n. C. 348. Turzy pan 138, 169, 176; Ale- xius 65; Jan 130-1, 145-7, 150. z Tvorkova a z Kyjova Jan 382; Janák 382; Kryštof z Kravař 381-3; Milota a z Němčic 382; Oldřich z Kravař 381-3; Vá- clay 215, 381-3. Tyn, Tajn ves v Moravé 447. Týnec městečko n. L. 399. "Yýnec ves u Chrudimě 524. Týnecký opat 174, 177. Týnecké zboží 278, 279, 313. "Tyr Jakub z Frystátu 379. U. Üdrésky (Audertsky) Jindřich 241. Uherčice městečko 326; 279, 326, 521. ves 1, Uhřečice, nyní Uhřičice, ves u Ko- jetína 442, psáno Uřečice 464. | Uhřinov ves v Moravě 343, 447. Újezd 464; ves pustá 386. Z Újezda Kateřina 503. |z Újezdce Arnošt na Jelemnici 75; z Kunic Albrecht 373; Jan 539; viz Badersky. Üjezdecek ves v Moravé 325. Üjezdek ves 312. Uliesky Sebastian 247. Uncendorf ves 330. Ungnad Ondfej 94, 125, 155, 158, 485, z Suneku Stablmistr 376, 378. Uničov ves 21. Úpice městečko 481. nà Uponéticich viz Cechtin. Uřečice viz Uhfeéice. Ustí n. Orl. 294, 457. Ústí n. L. 252. Ústí ves v Moravě 447. ViW Václav IV. král 556. Václav kníže Těšínský 97-8, 1006, 129, 134, 140-1, 145, 150, 152, 166, 172-3, 179-182, 185, 187, 195, 197, 199, 200, 202-3, 213, 216, 229, 253, 259, 338, 394, 400, 551-2, 534, a Vel. Hlohova 378, 443-4, 450, 476. Václav doktor 13, 76; farář N. Města n. Met. 459; kostelník 68; rychtář v Chlumci n. C. ‚321. Väcov, biskup‘ 526. Vahanský Jan z Vahanic 349. Valachüv dül pod Suchou u Zam- berka 509. Valáskovská louka n Nov. Města n. M. 381. vex. ele MONEY viz Valašské. Walburga převora kl. ského 302, 311. z Waldeka viz Medek, Vranovský. ‘а Waldśteina, z Walśteina, Ber- nart 283; Jan ml. 257; Jan Oslavan- st. 247, na Üjezdé 469; Jind-' Rejstřík jmen osobních a místních. fich 363, na Rychmburce 366 ; Karel 74, 451; Vilém 451, Vilém Stastny 247, 427, na- Rychmburce 56, 457; viz Ho- stinsky. Valeč ves 312, 341. Valecký Zikmund z Mírova 67, 386, na Miroslavi 378. Wambersky Petr 247. | Vančura vládyka 247. Vanecký služ. 113, Zikmund 111, 112. Vaněk služ. 190; bic 442. 5 Vani$ pan 53^; ze Zdanic 537; Jiřík 271, ze Zdanic 365, 370; Pavel ze Zdanic 365. z Warnsdorfu viz Knobloch. z Wartmberka Jan st. 539, na Strakonicích, mistr převorství česk. 69, 72; Johanka 283, 364; Jiří 457; Kateřina 437+ Václav 246; viz Zvířetický. Vávra mlynář z Pardubic 442. Vávrové syn z Pardubic 442. na Vazku, místo u Věrovan 314. Vazová strouha u Uherčic 521. z Weitmile Sebastian 240-1, 244, 249, 266, 324-5, 346, 379, 426, na Chomütové 225-6, 259, 330, nejv. mincmistr 469; viz Krabice. Vejdnar Michal z Fryštátu 379. Vejklecký dvůr 328 (Vykleky u Lipníka v Moravě). Vejrov u Náchoda 476 (Výrov ves pustá). Vejprt doktor 532. Velcer viz Welzer. Velehrad klášter 277, 388. Velhartice statek 102. Veliny ves 358. na Velíši viz Trčka. z Velnic viz Prog. Welzer, Velcer, Gebhart 231, 269. Vencelík Petr 24. Werdau (psáno Werdu) 254. Verhal Honz a Petr z Herns- dorfu 423. Vernířov 401. Vernifovice ves 476, 480. Věrovany ves 303, 314; 316. švec z Pardu- humna
600 Třebová Č. 327, 468; pivo 372. | ''febováà Mor. 13; viz z Boz- kovic. "Ifebovsky pan 200-1; Krystof 133, 142. Tresice 332. Třešnovec Dolní 280, 282. Tfitez ves, Střítež 505. Trnava 178, 505, Trnavský Bohuš zBozkovic 14, 15. "Trnov ves 358. z Trnové Jíra 536, Kateřina 495. Troskotovice ves 377, rybníky 302. Troskovice ves 324. 'l'roubecká obec 371; louky 351. Troubecký Jan z Tovačova služ. 351. Trpišov ves 524. Trubějov ves 481. Tuchořský Petr z Tuchoric 99. 'l'uéapsky mlyn 346. Tučín ves u Přerova v Moravě 467, tištěno Tuřín 447. Tunkl Hanuš hejtm. Hrušovanský 266. Tupec tvrz 318. Tupecky Mik. ze Svréova 318. Tufín viz Tuéin. Turnovský Vávra, rychtář z Vo- hrazenic 536. Turov 358; krčma 272, 275; louky u Chlumce n. C. 348. Turzy pan 138, 169, 176; Ale- xius 65; Jan 130-1, 145-7, 150. z Tvorkova a z Kyjova Jan 382; Janák 382; Kryštof z Kravař 381-3; Milota a z Němčic 382; Oldřich z Kravař 381-3; Vá- clay 215, 381-3. Tyn, Tajn ves v Moravé 447. Týnec městečko n. L. 399. "Yýnec ves u Chrudimě 524. Týnecký opat 174, 177. Týnecké zboží 278, 279, 313. "Tyr Jakub z Frystátu 379. U. Üdrésky (Audertsky) Jindřich 241. Uherčice městečko 326; 279, 326, 521. ves 1, Uhřečice, nyní Uhřičice, ves u Ko- jetína 442, psáno Uřečice 464. | Uhřinov ves v Moravě 343, 447. Újezd 464; ves pustá 386. Z Újezda Kateřina 503. |z Újezdce Arnošt na Jelemnici 75; z Kunic Albrecht 373; Jan 539; viz Badersky. Üjezdecek ves v Moravé 325. Üjezdek ves 312. Uliesky Sebastian 247. Uncendorf ves 330. Ungnad Ondfej 94, 125, 155, 158, 485, z Suneku Stablmistr 376, 378. Uničov ves 21. Úpice městečko 481. nà Uponéticich viz Cechtin. Uřečice viz Uhfeéice. Ustí n. Orl. 294, 457. Ústí n. L. 252. Ústí ves v Moravě 447. ViW Václav IV. král 556. Václav kníže Těšínský 97-8, 1006, 129, 134, 140-1, 145, 150, 152, 166, 172-3, 179-182, 185, 187, 195, 197, 199, 200, 202-3, 213, 216, 229, 253, 259, 338, 394, 400, 551-2, 534, a Vel. Hlohova 378, 443-4, 450, 476. Václav doktor 13, 76; farář N. Města n. Met. 459; kostelník 68; rychtář v Chlumci n. C. ‚321. Väcov, biskup‘ 526. Vahanský Jan z Vahanic 349. Valachüv dül pod Suchou u Zam- berka 509. Valáskovská louka n Nov. Města n. M. 381. vex. ele MONEY viz Valašské. Walburga převora kl. ského 302, 311. z Waldeka viz Medek, Vranovský. ‘а Waldśteina, z Walśteina, Ber- nart 283; Jan ml. 257; Jan Oslavan- st. 247, na Üjezdé 469; Jind-' Rejstřík jmen osobních a místních. fich 363, na Rychmburce 366 ; Karel 74, 451; Vilém 451, Vilém Stastny 247, 427, na- Rychmburce 56, 457; viz Ho- stinsky. Valeč ves 312, 341. Valecký Zikmund z Mírova 67, 386, na Miroslavi 378. Wambersky Petr 247. | Vančura vládyka 247. Vanecký služ. 113, Zikmund 111, 112. Vaněk služ. 190; bic 442. 5 Vani$ pan 53^; ze Zdanic 537; Jiřík 271, ze Zdanic 365, 370; Pavel ze Zdanic 365. z Warnsdorfu viz Knobloch. z Wartmberka Jan st. 539, na Strakonicích, mistr převorství česk. 69, 72; Johanka 283, 364; Jiří 457; Kateřina 437+ Václav 246; viz Zvířetický. Vávra mlynář z Pardubic 442. Vávrové syn z Pardubic 442. na Vazku, místo u Věrovan 314. Vazová strouha u Uherčic 521. z Weitmile Sebastian 240-1, 244, 249, 266, 324-5, 346, 379, 426, na Chomütové 225-6, 259, 330, nejv. mincmistr 469; viz Krabice. Vejdnar Michal z Fryštátu 379. Vejklecký dvůr 328 (Vykleky u Lipníka v Moravě). Vejrov u Náchoda 476 (Výrov ves pustá). Vejprt doktor 532. Velcer viz Welzer. Velehrad klášter 277, 388. Velhartice statek 102. Veliny ves 358. na Velíši viz Trčka. z Velnic viz Prog. Welzer, Velcer, Gebhart 231, 269. Vencelík Petr 24. Werdau (psáno Werdu) 254. Verhal Honz a Petr z Herns- dorfu 423. Vernířov 401. Vernifovice ves 476, 480. Věrovany ves 303, 314; 316. švec z Pardu- humna
Strana 601
Rejstřík jmen osobních a místních. Věrovský mlýn 314. Ves Dlouhá 509; Nová 337, 476, 505. ze Vsi Nové Burjan 280; viz Hazl. na Veselí viz Bilík. Veselice ves 337. Větrník ves 481. Veveří zámek 290, 389, 411, 501-3. z Vickova Přemek 259, na Pru- sinovicích 302, 313, 464; viz Prusinovsky. Videń m. 9, 17, 22-32, 35-46, 50, 53, 59-61, 63, 69-72, 74-9, 94, 96-8, 114, 127, 178, 199, 220-1, 231-3, 235, 237-8, 249, 273-6, 333, 345, 398; 409, 415, 427, 430, 442, 531, 534. Widerspergar Bohuslav 247 ; Mi- kuláš 247. Vidlák rybník 460. z Wilburgu viz Ost. Vilém vévoda Bavorsky 7, 8. Vilémovice ves 312, 341. Vilímovsky kláster 294. Vilopolskÿ Vanék 451. Vinary ves 480. z Vinař Dobeš 279. Vinaře dvůr 279, 423. Vincenc opat Týnecký 177. Wircpurský biskup 542. Víska ves 476, 479. Wismburk hrad 481. z Witbachu viz Pavlovský 467. z Vitence Jan 247; Václav 330. Vitonice ves 522. z Vlachovic Petr 327. Vladislav král 1, 89,262, 277-280, 282-4, 323, 330, 366, 389, 526. Vladislav mésto 401; grunty 33; na Vladislavi viz Planknar. Vlasák Jan fojt Hrdéborsky 388. Vlasatické panství 47. Vlašim m. 480. z Vlašimě Jiřík na Ousově pod- komoří 291. Vlček Mikuláš 147, 150, 177, 195, 203, 220, z Dobré Ze- mice a z Hlučína na Cecho- vicích 477. z Vlčnova viz Svétlovsky. Archiv Český xx. VIk z Konecchlumi Bernart 22. Voděrady ves 480, 539. Vodňany m. 39. z Vody Dobré viz Král. Vohnistany ves 524. Vohrazenice ves 312, viz Ohra- zenice. Vojenice ves 305; viz Hlaváč. z Vojkova Jiří na Jiříkovicích 304. Vojkovice ves 419. z Vojnína viz Chotek. Vojtěch podd. z Bohdanče 319. Vokřešice ves 505. Volešnice ves 476, 479. Volešník ves u Hluboké 282 Wolfgang mlynář u Lavy 408. z Wolfperka Zich 429. Vondra pláteník v Pardubicích 441. Vopršal Hynek 464-5; 464-5; Vojtěch 464-5. Worms (Wurmas) 221, 482. Voselsky Petr 247. z Voskořína viz Chalupa. Vostřešany 358. Vostrovec Lacek 247; Vostrov- covi sirotci 347 ; v. Ostrovec. Vostrovské hranice u Landškrouna 833. Vrabský Jan z Vrabí 504. Vračeřovice viz Račerovice. Vrahovice ves 431 ; kostel sv. Jana 430. Vranov zámek 326, 336, 390. z Vranovic Jindřich 304. Vranovice ves 463. Vranovsky Dobec z Doubravice 515; Jaroslav z Waldeka 73. Vratislav mésto 58, 60, 63-4, 76, 101, 131,139,148-151, 153-7, 159, 161, 164, 166-7, 236, 9238-9; biskup 43, 62, 143 4, 152, 154, 174, 179, 191, 197-8, 200, 203, 207, 209, 214, 215, 219, 220, 229, 366, 529-533; sněm 178, 181-2, 186, 214. z Vrbna Bartoloměj na Rudě 79, 534; Hynek nu Klimkovicích 339; Jan na Rudě 79, 534; Štěpán 79. . z Vrchlabí Kuneš na Cekyni 423; Vilém na Kurovicích 28-31. Sejfryd 601 Vrchoviny ves 333, 337, 449. z Vřesovic Jan 247; Jaroslav hejtman zemský 14. Vrkoë Jan 213. Vršatecký Mikuláš z Považí služ. 54. Vsetín městečko 43, 374, 381; panství 259. Všeliby ves 476, 479. Wiinschelburg viz Hrádek. Wurmas viz Worms. Vyčapy, psáno Vyčepy 505. Vyhnánov ves 522. Výkleky viz Vejklecký dvůr. Výrov viz Vejrov. Vyskytenský Jan 267, z Vyskytné 459. Vysoká 386. Vysokov ves 481. Vystrkov ves 265. Vyšehňovice tvrz 426. Vyšehrad v Uhiích 317. Výškov 442. z Výškovce Adam 366: Bohuslav 366; Matyas 366; Viktorin 366. Výšovské rolí 304. 7. ze Zábědovic Hamza 525. Záboří ves 476. Zachař starší z Pašiněvsi 480; Václav 513, z Pašiněvsi 497; Václav st. 225-6, úředník na Chlumci 365. Zádolí ves 459. Zádubsky Václav z (z Schonthalu) 247. ze Zahaně kněžna Hedvika 283. Zajícové páni 546 ; Jan 247, 249, 257. Zajímač Jan z Kunštátu 398, na Tavikovicích 389 ; Ludvík 304, na Klášteře 312. Zémrskÿ Mikuláš 364-5. Zámysl rybník 378. Zápy ves 20. de Zara Jeronym 23. Záruba Petr z Hustifan voj. hejtman 415; Zdenék na Ce- rekvi 518. Sontilu ze Zámrsk 16
Rejstřík jmen osobních a místních. Věrovský mlýn 314. Ves Dlouhá 509; Nová 337, 476, 505. ze Vsi Nové Burjan 280; viz Hazl. na Veselí viz Bilík. Veselice ves 337. Větrník ves 481. Veveří zámek 290, 389, 411, 501-3. z Vickova Přemek 259, na Pru- sinovicích 302, 313, 464; viz Prusinovsky. Videń m. 9, 17, 22-32, 35-46, 50, 53, 59-61, 63, 69-72, 74-9, 94, 96-8, 114, 127, 178, 199, 220-1, 231-3, 235, 237-8, 249, 273-6, 333, 345, 398; 409, 415, 427, 430, 442, 531, 534. Widerspergar Bohuslav 247 ; Mi- kuláš 247. Vidlák rybník 460. z Wilburgu viz Ost. Vilém vévoda Bavorsky 7, 8. Vilémovice ves 312, 341. Vilímovsky kláster 294. Vilopolskÿ Vanék 451. Vinary ves 480. z Vinař Dobeš 279. Vinaře dvůr 279, 423. Vincenc opat Týnecký 177. Wircpurský biskup 542. Víska ves 476, 479. Wismburk hrad 481. z Witbachu viz Pavlovský 467. z Vitence Jan 247; Václav 330. Vitonice ves 522. z Vlachovic Petr 327. Vladislav král 1, 89,262, 277-280, 282-4, 323, 330, 366, 389, 526. Vladislav mésto 401; grunty 33; na Vladislavi viz Planknar. Vlasák Jan fojt Hrdéborsky 388. Vlasatické panství 47. Vlašim m. 480. z Vlašimě Jiřík na Ousově pod- komoří 291. Vlček Mikuláš 147, 150, 177, 195, 203, 220, z Dobré Ze- mice a z Hlučína na Cecho- vicích 477. z Vlčnova viz Svétlovsky. Archiv Český xx. VIk z Konecchlumi Bernart 22. Voděrady ves 480, 539. Vodňany m. 39. z Vody Dobré viz Král. Vohnistany ves 524. Vohrazenice ves 312, viz Ohra- zenice. Vojenice ves 305; viz Hlaváč. z Vojkova Jiří na Jiříkovicích 304. Vojkovice ves 419. z Vojnína viz Chotek. Vojtěch podd. z Bohdanče 319. Vokřešice ves 505. Volešnice ves 476, 479. Volešník ves u Hluboké 282 Wolfgang mlynář u Lavy 408. z Wolfperka Zich 429. Vondra pláteník v Pardubicích 441. Vopršal Hynek 464-5; 464-5; Vojtěch 464-5. Worms (Wurmas) 221, 482. Voselsky Petr 247. z Voskořína viz Chalupa. Vostřešany 358. Vostrovec Lacek 247; Vostrov- covi sirotci 347 ; v. Ostrovec. Vostrovské hranice u Landškrouna 833. Vrabský Jan z Vrabí 504. Vračeřovice viz Račerovice. Vrahovice ves 431 ; kostel sv. Jana 430. Vranov zámek 326, 336, 390. z Vranovic Jindřich 304. Vranovice ves 463. Vranovsky Dobec z Doubravice 515; Jaroslav z Waldeka 73. Vratislav mésto 58, 60, 63-4, 76, 101, 131,139,148-151, 153-7, 159, 161, 164, 166-7, 236, 9238-9; biskup 43, 62, 143 4, 152, 154, 174, 179, 191, 197-8, 200, 203, 207, 209, 214, 215, 219, 220, 229, 366, 529-533; sněm 178, 181-2, 186, 214. z Vrbna Bartoloměj na Rudě 79, 534; Hynek nu Klimkovicích 339; Jan na Rudě 79, 534; Štěpán 79. . z Vrchlabí Kuneš na Cekyni 423; Vilém na Kurovicích 28-31. Sejfryd 601 Vrchoviny ves 333, 337, 449. z Vřesovic Jan 247; Jaroslav hejtman zemský 14. Vrkoë Jan 213. Vršatecký Mikuláš z Považí služ. 54. Vsetín městečko 43, 374, 381; panství 259. Všeliby ves 476, 479. Wiinschelburg viz Hrádek. Wurmas viz Worms. Vyčapy, psáno Vyčepy 505. Vyhnánov ves 522. Výkleky viz Vejklecký dvůr. Výrov viz Vejrov. Vyskytenský Jan 267, z Vyskytné 459. Vysoká 386. Vysokov ves 481. Vystrkov ves 265. Vyšehňovice tvrz 426. Vyšehrad v Uhiích 317. Výškov 442. z Výškovce Adam 366: Bohuslav 366; Matyas 366; Viktorin 366. Výšovské rolí 304. 7. ze Zábědovic Hamza 525. Záboří ves 476. Zachař starší z Pašiněvsi 480; Václav 513, z Pašiněvsi 497; Václav st. 225-6, úředník na Chlumci 365. Zádolí ves 459. Zádubsky Václav z (z Schonthalu) 247. ze Zahaně kněžna Hedvika 283. Zajícové páni 546 ; Jan 247, 249, 257. Zajímač Jan z Kunštátu 398, na Tavikovicích 389 ; Ludvík 304, na Klášteře 312. Zémrskÿ Mikuláš 364-5. Zámysl rybník 378. Zápy ves 20. de Zara Jeronym 23. Záruba Petr z Hustifan voj. hejtman 415; Zdenék na Ce- rekvi 518. Sontilu ze Zámrsk 16
Strana 602
602 Zásada Petr kněz 114. ze Zásmuk viz Lhotský. ze Zástřizl Jiřík 309; 307. Závist rybník u Fryštátu 378. Zbečník, psáno Zboćnik, ves u Náchoda 481. Zborovský pan 130. Zdechovice ves 377. ze Zdenína Jan 371, na Habro- vanech 381; viz Dubčanský, Plzák. Zderazský klášter 79. ze Zdetína viz Zoubek. Zdonov ves 476, 480. Zejdlic Hanuš z Šenfeldu hejtman kniz. Svidnického a Javorského T5. Zelená Hora viz Hora Zelená. Zelichov ves u Louňovic 524, čti Želichov. z Zemice Dobré viz Vlček. Zerynská (Zrinští) hrabata 100. Zibohlavský farář 530. Zigot Matouš z Slupska 47. Zikmund císař 547, 561. Zikmund král Polský 280. Zikmund vévoda Rakouský, psán též Český 542, 543. Zilvar Adam 75. Zimný, ves 272. Zimná Vůdka, psáno též Zimo- kudka, Zimnorudky, ves v ny- nější Haliči 48, 400, 401,| 458; grunty 52. pod Zlechovem mlýn 426. Zlicko ves u Náchoda 481. Zliée ves u Náchoda 481. Mikuláš | Administrator 107-110, 112, 347; biskupstvi Pasovského 45-7. aqua vitae 122. artikule cechovni viz cechy. Berne 16, 21, 45, 47, 82, 88, 90, 179, 194, 201, 209, 231, 242, 313, 318, 341-3, 349,| Rejstřík věcný. Znojmo m. 10, 36-7, 58-9, 64, 7, 74, 191-2, 199, 291, 341, 854, 388, 422, 426, 430, 528-9, 553 ; hrad 349 ; klášter sv. kříže 330; kl. u Matky boží 354, 426; sněm 189, 334. Zoubek Bernart ze Zdetina, dékan v Olomouci 417. Zub na Zápích 20; Jan z My- sločovic 422-3; Vilém z Land- šteina 321. Zvěřina Pavel 133-4, 136, 146, 166,168-9, 171-2, 177, 186-7, 216, 217, z Rakova 140-1. Zvíkov hrad 2, 101, 228. Zvířetický Hašek z Wartmberka 539; Havel 311, 316, 364-5; Petr 437. Zvolen Novy m. v Uhräch 75. Zvolský Bernhart 531. Z. Žabka sekretář 532; Jiřík 25, 26, 47, 72, 117, 130, 224, 442, z Limberku 97, 221, 426, 466, 482, na Kounicich 239, 388, mistokancler 185. Zabno ves 422. Zabokrky ves 481. Žamberk městečko 309, 509. Žampach zámek 21, 309, 466. Žampach Václav z Potnšteina 465; Zdenék 466, 539, 459. Zatec m. 242. Žatecký Jan 20, 429. ze Zdanic viz Vaniš. Rejstřík: věcný 461, 526-8; válečná 178; berni srážeti 59; vyměřiti 180. berníci krajští 48. berník nejv. Adam z Šternberka (1537) 59; kraje Bechyňského Jindřich z Rožmberka (1523) 318. Žďárský opat 159, klaśter 284, 388. Žehušický, | Žeušický Bernart z Nestajova 457, 479, 480, purkrabí hr. Pražského 257; Václav 246, z Nestajova 457, 466, 469, 504, 538. Želechovice ves 336. Želichov ves u Louňovic, tištěno Zelichov 524. Žernoví městečko 476; dvůr 479. z Zerotina Bartolomi 67; Bernart 382; Bernart ml. 329, na Fulnece 381; z Fulneka Jan 280, na Strážnici nejv. ko- morník mor. 225-6, 464, 491; Jan ml. 20; Karel 183, 202, 213, 470; Pavel 261, z Ful- neku Petr 302, na Sumberce 283; Vilém 221. Zeusicky viz Zehu&icky. Zibfidovice ves 212. ze Zibridovic Mandalena 534; Jiřík 61. Zichlinití 453; kus polí 333. Zié Sebestian z Polského Jakle 32, 137: Zidlochovice zämek a statek 190, 202, 222, 233, 274, 281, 294, 298, 302, 324, 359, 366, 369, 383, 393, 450, 461-2,497. na Zinkovech viz Klenovský. Žitinský Oldřich z Blazdice 411. nad Zichlinkem | Zizelice móstećko 513. Žižín u Pardubic 358. Ina Źlebich viz Bohdaneckj. | Žofie kněžna (Těšínská ?) 98-9. blata u Věrovan Biskupská 314, Červená 316; pod Hrubčici 522. bratr nedílný 144. bratrství (vojsko) sbirati 348. Bratří (Jednota bratrská) viz ná- boženství. bulle olověná 545.
602 Zásada Petr kněz 114. ze Zásmuk viz Lhotský. ze Zástřizl Jiřík 309; 307. Závist rybník u Fryštátu 378. Zbečník, psáno Zboćnik, ves u Náchoda 481. Zborovský pan 130. Zdechovice ves 377. ze Zdenína Jan 371, na Habro- vanech 381; viz Dubčanský, Plzák. Zderazský klášter 79. ze Zdetína viz Zoubek. Zdonov ves 476, 480. Zejdlic Hanuš z Šenfeldu hejtman kniz. Svidnického a Javorského T5. Zelená Hora viz Hora Zelená. Zelichov ves u Louňovic 524, čti Želichov. z Zemice Dobré viz Vlček. Zerynská (Zrinští) hrabata 100. Zibohlavský farář 530. Zigot Matouš z Slupska 47. Zikmund císař 547, 561. Zikmund král Polský 280. Zikmund vévoda Rakouský, psán též Český 542, 543. Zilvar Adam 75. Zimný, ves 272. Zimná Vůdka, psáno též Zimo- kudka, Zimnorudky, ves v ny- nější Haliči 48, 400, 401,| 458; grunty 52. pod Zlechovem mlýn 426. Zlicko ves u Náchoda 481. Zliée ves u Náchoda 481. Mikuláš | Administrator 107-110, 112, 347; biskupstvi Pasovského 45-7. aqua vitae 122. artikule cechovni viz cechy. Berne 16, 21, 45, 47, 82, 88, 90, 179, 194, 201, 209, 231, 242, 313, 318, 341-3, 349,| Rejstřík věcný. Znojmo m. 10, 36-7, 58-9, 64, 7, 74, 191-2, 199, 291, 341, 854, 388, 422, 426, 430, 528-9, 553 ; hrad 349 ; klášter sv. kříže 330; kl. u Matky boží 354, 426; sněm 189, 334. Zoubek Bernart ze Zdetina, dékan v Olomouci 417. Zub na Zápích 20; Jan z My- sločovic 422-3; Vilém z Land- šteina 321. Zvěřina Pavel 133-4, 136, 146, 166,168-9, 171-2, 177, 186-7, 216, 217, z Rakova 140-1. Zvíkov hrad 2, 101, 228. Zvířetický Hašek z Wartmberka 539; Havel 311, 316, 364-5; Petr 437. Zvolen Novy m. v Uhräch 75. Zvolský Bernhart 531. Z. Žabka sekretář 532; Jiřík 25, 26, 47, 72, 117, 130, 224, 442, z Limberku 97, 221, 426, 466, 482, na Kounicich 239, 388, mistokancler 185. Zabno ves 422. Zabokrky ves 481. Žamberk městečko 309, 509. Žampach zámek 21, 309, 466. Žampach Václav z Potnšteina 465; Zdenék 466, 539, 459. Zatec m. 242. Žatecký Jan 20, 429. ze Zdanic viz Vaniš. Rejstřík: věcný 461, 526-8; válečná 178; berni srážeti 59; vyměřiti 180. berníci krajští 48. berník nejv. Adam z Šternberka (1537) 59; kraje Bechyňského Jindřich z Rožmberka (1523) 318. Žďárský opat 159, klaśter 284, 388. Žehušický, | Žeušický Bernart z Nestajova 457, 479, 480, purkrabí hr. Pražského 257; Václav 246, z Nestajova 457, 466, 469, 504, 538. Želechovice ves 336. Želichov ves u Louňovic, tištěno Zelichov 524. Žernoví městečko 476; dvůr 479. z Zerotina Bartolomi 67; Bernart 382; Bernart ml. 329, na Fulnece 381; z Fulneka Jan 280, na Strážnici nejv. ko- morník mor. 225-6, 464, 491; Jan ml. 20; Karel 183, 202, 213, 470; Pavel 261, z Ful- neku Petr 302, na Sumberce 283; Vilém 221. Zeusicky viz Zehu&icky. Zibfidovice ves 212. ze Zibridovic Mandalena 534; Jiřík 61. Zichlinití 453; kus polí 333. Zié Sebestian z Polského Jakle 32, 137: Zidlochovice zämek a statek 190, 202, 222, 233, 274, 281, 294, 298, 302, 324, 359, 366, 369, 383, 393, 450, 461-2,497. na Zinkovech viz Klenovský. Žitinský Oldřich z Blazdice 411. nad Zichlinkem | Zizelice móstećko 513. Žižín u Pardubic 358. Ina Źlebich viz Bohdaneckj. | Žofie kněžna (Těšínská ?) 98-9. blata u Věrovan Biskupská 314, Červená 316; pod Hrubčici 522. bratr nedílný 144. bratrství (vojsko) sbirati 348. Bratří (Jednota bratrská) viz ná- boženství. bulle olověná 545.
Strana 603
Cechy 293-4, 305-7, 383, 412, 419, 482, 499; cech masařský 476; kożelużsk$ 383; kożeś- nický 472-6; krejčovský 419, 481; pekařský 293, 482 ; řez- nický 115, 270, 293, 384, 476, 506, artikule 305 7; soukennicky 308, 411, 412, 466, artykule 285, 294; šev- covsky 287-9, 383; tkalcovsky 508, artykule 433-7; zámeč- nicky 2. ceny potravin 120. cest oprava 467. chmel 328. cizozemci 497. clo 29, 229. colmistr komorni, 180. cti nářek 29-32, 44, 240; utr- hání 62, 166, 457. Dar króli 313. dědické právo viz právo. déla 194; slitá 190. desátek 259, 277, 294, 302, 386, 393, 422, 461, 471; obilný 312, 426-7, 445, 477; penézity 383; vinny 278, 383, 388. deserce lidu vojenského 53, 56. desky zemské 374-5, 397, 404-5, 456, 487; moravské 66, 418 dluhy královy 13, 16, 280, 283, 313, 326, 338, 349, 366, 376, 399, 530, 532. doktorovi slużba (plat) 181. domovnici vinni 13. domů stavění 70. dreilink 233. dřeva k sladům 374. důchody městské 445. duchovenstvo 175, 252, 292, 459, 471; bludné 223. dvůr královský 21, 25, 46. Freiunk 236; zrušiti 233. frejmark, směna 149, 159, 328; s králem 267; rybníků 280; podacího 369. fůry dřevní 440; k mlejnům 443; rybní 442; vinné 324. Gleit 59, 60; královský 248. z gruntů plat 468. gruntovní peníze 511. Zahlmeister, Rejstřík věcný. Ham, skoba? 522. hejtman říšský Oldřich Grafeneck (1467) 542. | hejtman zemský Zdeněk z Stern- berka (1467—1468) 543, 553; — Jaroslav z Vřesovic (1528) 14; — Vojtěch z Pernšteina (1527 — 1531) 20, 346, 348; 527, 529. hejtman némeckych lén v Cechách Hanus Pflug z Rabsteina (1528) 14, 24. — Jan ml. z Lobkovic (1545) 496. hejtman markrabstvi Moravského Jan z Lomnice (1510—1514) 279, 280, 283; — Jan z Pernsteina (1516—1529) 3, 8-16, 283-291, 329-332, 338, 528; — Jan Kuna z Kunštátu (1 1537) 49, 400; — Ctibor Tovacovskÿ z Cimburka (1548) 522. hejtman knížectví Grotkovského Mikuláš z Neichernu (1543) 198. hejtman v Horním Hlohově Franc Švejnoch (1543) 208. hejtman hrabství Kladského Jan Prog z Velnic (1541—1548) 450, 510, 520; hejtman knížectví Opavského Ji- řík Cetrys z Kynšperku (1536) 48-9 ; 536 aż hejtman Doln. i Horniho Slezska biskup Vratislavsky (1537 aZ 1543) 62, 191; hejtman knížectví Svidnického a Javorského Hanus Zejdlic z Sen- feldu (1539) 75; hejtman knížectví Těšínského Jan Sedlnický z Choltic (1543— 44) | 166, 477. hejtman kraje Boleslavského Jan ml. Křinecký z Ronova (1538) 424. hejtman kraje Chrudimského Voj- těch z Pernšteina (1528) 337; Mikuláš Štítný (1547) 261. hejtman kraje Hradeckého Bo- hunék Cernin (1511) 536; Jan z Pern&teina a Mikuláš Trčka (1535) 38; Václav Bořek 603 z Dohalie (1538) 424; pan Licek (1543) 199; Jan z Pern- šteina a Aleš Janovský z Sou- tic (1548) 518. hejtman Hrušovanský Hanuš Tunkl (1548) 266. hejtman statki Pernsteinskych Jan Tamchyna z Doubravice (1530) 341. hejtman na Pardubicích Václav Dobřenský z Dobřenic (1531) 356. hejtman — Osttihomsky (1543) 184. hejtman nejv. polní Linhart z Felsu (1537) 50, 57. hlásky 497. hofmisterstvi nejv. üfad 2, 30; plat hofmistrüv 282, 337, 351, 529. hofmistr nejv. Vilém z Pernšteina (1512) 391, 467; —. Vojtěch z Pernšteina (1514 až 1531) 8, 20, 30, 283, 294, 308-9, 335-7, 343, 345-6, 348-354, 356, 358-360, 370, 373, 391, 485, 526, 529; — Zdislav Berka z Dubé (1535 až 1543) 36, 39, 469. hofmistr na horách 183. hofrychtéř nejv. mor. Vilém Pru- sinovský z Vickova (1537 až 1545) 67, 225-6, 400, 464. honba 392. honů užívati 54. Laškany hornictví 154, 302, 336, 408, 512 hory stříbrné 280: vinohradné 393. hotovost krajská 527-8. hranice zemské 82, 88, 234. hry 236. Ibrsar Leflariv, pole u Lond- Skrouna, Ueberschar 334. Jazyk český 8, 557. jircháři viz cechy. jistcem býti 45. Kammermistr nejv. Albrecht Šlik (1539) 71. kancléř říšský Jan biskup Olo- mucký (1548) 521. kancléř nejv. král. Česk. Ladslav z Sternberka (1516) 283; 16*
Cechy 293-4, 305-7, 383, 412, 419, 482, 499; cech masařský 476; kożelużsk$ 383; kożeś- nický 472-6; krejčovský 419, 481; pekařský 293, 482 ; řez- nický 115, 270, 293, 384, 476, 506, artikule 305 7; soukennicky 308, 411, 412, 466, artykule 285, 294; šev- covsky 287-9, 383; tkalcovsky 508, artykule 433-7; zámeč- nicky 2. ceny potravin 120. cest oprava 467. chmel 328. cizozemci 497. clo 29, 229. colmistr komorni, 180. cti nářek 29-32, 44, 240; utr- hání 62, 166, 457. Dar króli 313. dědické právo viz právo. déla 194; slitá 190. desátek 259, 277, 294, 302, 386, 393, 422, 461, 471; obilný 312, 426-7, 445, 477; penézity 383; vinny 278, 383, 388. deserce lidu vojenského 53, 56. desky zemské 374-5, 397, 404-5, 456, 487; moravské 66, 418 dluhy královy 13, 16, 280, 283, 313, 326, 338, 349, 366, 376, 399, 530, 532. doktorovi slużba (plat) 181. domovnici vinni 13. domů stavění 70. dreilink 233. dřeva k sladům 374. důchody městské 445. duchovenstvo 175, 252, 292, 459, 471; bludné 223. dvůr královský 21, 25, 46. Freiunk 236; zrušiti 233. frejmark, směna 149, 159, 328; s králem 267; rybníků 280; podacího 369. fůry dřevní 440; k mlejnům 443; rybní 442; vinné 324. Gleit 59, 60; královský 248. z gruntů plat 468. gruntovní peníze 511. Zahlmeister, Rejstřík věcný. Ham, skoba? 522. hejtman říšský Oldřich Grafeneck (1467) 542. | hejtman zemský Zdeněk z Stern- berka (1467—1468) 543, 553; — Jaroslav z Vřesovic (1528) 14; — Vojtěch z Pernšteina (1527 — 1531) 20, 346, 348; 527, 529. hejtman némeckych lén v Cechách Hanus Pflug z Rabsteina (1528) 14, 24. — Jan ml. z Lobkovic (1545) 496. hejtman markrabstvi Moravského Jan z Lomnice (1510—1514) 279, 280, 283; — Jan z Pernsteina (1516—1529) 3, 8-16, 283-291, 329-332, 338, 528; — Jan Kuna z Kunštátu (1 1537) 49, 400; — Ctibor Tovacovskÿ z Cimburka (1548) 522. hejtman knížectví Grotkovského Mikuláš z Neichernu (1543) 198. hejtman v Horním Hlohově Franc Švejnoch (1543) 208. hejtman hrabství Kladského Jan Prog z Velnic (1541—1548) 450, 510, 520; hejtman knížectví Opavského Ji- řík Cetrys z Kynšperku (1536) 48-9 ; 536 aż hejtman Doln. i Horniho Slezska biskup Vratislavsky (1537 aZ 1543) 62, 191; hejtman knížectví Svidnického a Javorského Hanus Zejdlic z Sen- feldu (1539) 75; hejtman knížectví Těšínského Jan Sedlnický z Choltic (1543— 44) | 166, 477. hejtman kraje Boleslavského Jan ml. Křinecký z Ronova (1538) 424. hejtman kraje Chrudimského Voj- těch z Pernšteina (1528) 337; Mikuláš Štítný (1547) 261. hejtman kraje Hradeckého Bo- hunék Cernin (1511) 536; Jan z Pern&teina a Mikuláš Trčka (1535) 38; Václav Bořek 603 z Dohalie (1538) 424; pan Licek (1543) 199; Jan z Pern- šteina a Aleš Janovský z Sou- tic (1548) 518. hejtman Hrušovanský Hanuš Tunkl (1548) 266. hejtman statki Pernsteinskych Jan Tamchyna z Doubravice (1530) 341. hejtman na Pardubicích Václav Dobřenský z Dobřenic (1531) 356. hejtman — Osttihomsky (1543) 184. hejtman nejv. polní Linhart z Felsu (1537) 50, 57. hlásky 497. hofmisterstvi nejv. üfad 2, 30; plat hofmistrüv 282, 337, 351, 529. hofmistr nejv. Vilém z Pernšteina (1512) 391, 467; —. Vojtěch z Pernšteina (1514 až 1531) 8, 20, 30, 283, 294, 308-9, 335-7, 343, 345-6, 348-354, 356, 358-360, 370, 373, 391, 485, 526, 529; — Zdislav Berka z Dubé (1535 až 1543) 36, 39, 469. hofmistr na horách 183. hofrychtéř nejv. mor. Vilém Pru- sinovský z Vickova (1537 až 1545) 67, 225-6, 400, 464. honba 392. honů užívati 54. Laškany hornictví 154, 302, 336, 408, 512 hory stříbrné 280: vinohradné 393. hotovost krajská 527-8. hranice zemské 82, 88, 234. hry 236. Ibrsar Leflariv, pole u Lond- Skrouna, Ueberschar 334. Jazyk český 8, 557. jircháři viz cechy. jistcem býti 45. Kammermistr nejv. Albrecht Šlik (1539) 71. kancléř říšský Jan biskup Olo- mucký (1548) 521. kancléř nejv. král. Česk. Ladslav z Sternberka (1516) 283; 16*
Strana 604
604 Rejstřík věcný. kancléř Adam z Hradce (1524) 6,|kramáři 13, 332. krémy (krémáti) 79, 272, 274-5, | (1526) 7: — Hanuš Pflug z Rabšteina (1532) 21, 23-25, (1539) 92; 315, 358, 459; krčmy prodej 5. — Jindřich kníže z Plavna (1542) | krejčí viz cechy. 112, (1543) 469; — Jan Popel (1548) 267. kancléř knížectví Svidnického a kšaft 225-6, 360, 486-7, 496, 515, 516; kněze 459; pře kšaftovní 68, 78. Javorského Hanuš Gotz (1539) | Lamfeśt, lomfeśt, kil k označení 75. kancléř Těšínský 138, 146, 200, Jan (1543) 151, Jan Čelo z Cechovic (1540) 444, (1541) 450. kazatelé, dominikáni 298. kláštery 222, 233, 235, 323-4, 367-8, 381 ; na klášteře opravu vložiti do desk 1. kněží viz duchovenstvo. knihy městské 246. kommendorství v Kladsku 64, 247. | komora česká 9, 12, 20-22, ‚36, 48, 55, 59, 60, 66, 75, 79, 84, 338, 366, 418, 530-2, 535; komora panská 417, 419; v Par- dubicích 121. komora rakouská 16. komorník nejv. kr. C. Jaroslav z Šelnberka (1530) 344, (1540) 99, (1542) 457, (1543) 469, 491, (1545) 225-6; komorník nejv. mor. Jan z Pern- šteina (1513) 1, 2, (1514) 281, (1516) 283, 290, (1520) 526, (1523) 314, 315; — Jan z Kunovie (1523) 317; — Jan z Lipého (1536) 389; — Jan z Zerotína (1542) 464, (1543) 491, (1545) 225-6; komorník menšího práva v Olo- mouci Diva z Kokor (1513) 280. komorník knížectví Opavského Ojíř z Fulneku (1536) 49. kompaktata 541. koně 189, 216; koně král. cho- vati 79. kostely 367, 438. kozáci 205, služební 195. koželuzi viz cechy. králová 349. dovolené výšky vody 522. landfryd 31, 339. látky na šaty 127. léna 535; královské 354; viz manství. |les městský 392. lichva 176. lid jízdný 50; zbrojný 50, 246, 248, 252. „lidé dédiéni 360, 362; opravni 362; zápisni 362. list dílčí 278; ua hory 77-8; královský 9; správní 291, 294, 312; na statky duchovní 66; věřicí 209, 224, 504. literáti 283-4. louky 513. luteráni viz náboženství. Majestáty na statky duchovní 66; o majestáty spor 71. mandáty berničné 37. manství 325, 386, 422, 554; viz léno. manželské právo 437. maršálek nejv. dvorský Jan z Li- pého (1516) 290, (1519) 302, (1533) 27, (1534) 35, 36, (1536) 47, 389; — Pertolt z Lipého (1542) 464, (1545) 225-6, (1547) 259, 501. maršálek dvoru král. Hanuš Pflug z Rabšteina (1528) 14; — Linhart z Felsu (1537) 51; — Ladslav Popel (1543) 185, (1546) 234 ; maršálek Kryštof (1537) 50. měď 138-9, 151. měřič rybníků 60. města královská 16, 120. v městě se usaditi 245. městská správa 263, 441. z Bozkovic 395, 509 ; nesvobodni | městské věci 79, 80, 198, 256, 291, 356, 417, 455, 461, 466, 504, 510, 511. mince 177-8, 215; mince v Klad- sku 66, 71; nepravé 54; na minci listy 66, 77-8. mincmistr nejv. Albrecht z Gut- śteina (1537) 55, 56; — Sebastian z Weitmille (1543) 469. mincmistr v Kladsku (Pernštein- ský) Jeronym (1543) 183, srv. 138. mincovna Kutnohorská 16. mincovnictví 183, 402, 533. ministr řehole sv. Františka 367. místokancléř Jiří Žabka z Lim- berka (1543) 185. místokomorník Burjan z Waldeka (1530) 344. místopísaf Oldrich z Prostibore (1545) 295-6, (1548) 267. mistr převorství českého Jan z Wartemberka (1538) 69, 72. mlynářství 281, 301. mlýny 388, 408-9, 512, 522; mlýnu užívání 315. mor 117, 144, 170, 202, 213. mostné 279, 460. mostů oprava 359. muškatel (víno) 127. mýto 298, 313, 394, 466; zvý- šiti 16. Náboženství 82, 86, 88, 117- 119, 156-7, 262, 279, 326, 334, 451-2, 541-557; na Mo- ravć 66; — Bratří čeští 8, 39, 40, 106- 113, 117, 118, 261-2, 451-2, 540; — Luteráni 93; — novokřtěnci 13, 97; — pod jednou 88; -— pod obojí 88, 113, 119, 279, 317, 326, 347, 540; — Zwingliäni 93. náhrada škody 34. nájem maštalí 45; pokojů 45. nářek cti viz cti nářek. novokřtěnci viz náboženství. Obilí drahota 81. obstaviti statek 10, 11. za obyvatele přijat 185, 468, 508. Medek
604 Rejstřík věcný. kancléř Adam z Hradce (1524) 6,|kramáři 13, 332. krémy (krémáti) 79, 272, 274-5, | (1526) 7: — Hanuš Pflug z Rabšteina (1532) 21, 23-25, (1539) 92; 315, 358, 459; krčmy prodej 5. — Jindřich kníže z Plavna (1542) | krejčí viz cechy. 112, (1543) 469; — Jan Popel (1548) 267. kancléř knížectví Svidnického a kšaft 225-6, 360, 486-7, 496, 515, 516; kněze 459; pře kšaftovní 68, 78. Javorského Hanuš Gotz (1539) | Lamfeśt, lomfeśt, kil k označení 75. kancléř Těšínský 138, 146, 200, Jan (1543) 151, Jan Čelo z Cechovic (1540) 444, (1541) 450. kazatelé, dominikáni 298. kláštery 222, 233, 235, 323-4, 367-8, 381 ; na klášteře opravu vložiti do desk 1. kněží viz duchovenstvo. knihy městské 246. kommendorství v Kladsku 64, 247. | komora česká 9, 12, 20-22, ‚36, 48, 55, 59, 60, 66, 75, 79, 84, 338, 366, 418, 530-2, 535; komora panská 417, 419; v Par- dubicích 121. komora rakouská 16. komorník nejv. kr. C. Jaroslav z Šelnberka (1530) 344, (1540) 99, (1542) 457, (1543) 469, 491, (1545) 225-6; komorník nejv. mor. Jan z Pern- šteina (1513) 1, 2, (1514) 281, (1516) 283, 290, (1520) 526, (1523) 314, 315; — Jan z Kunovie (1523) 317; — Jan z Lipého (1536) 389; — Jan z Zerotína (1542) 464, (1543) 491, (1545) 225-6; komorník menšího práva v Olo- mouci Diva z Kokor (1513) 280. komorník knížectví Opavského Ojíř z Fulneku (1536) 49. kompaktata 541. koně 189, 216; koně král. cho- vati 79. kostely 367, 438. kozáci 205, služební 195. koželuzi viz cechy. králová 349. dovolené výšky vody 522. landfryd 31, 339. látky na šaty 127. léna 535; královské 354; viz manství. |les městský 392. lichva 176. lid jízdný 50; zbrojný 50, 246, 248, 252. „lidé dédiéni 360, 362; opravni 362; zápisni 362. list dílčí 278; ua hory 77-8; královský 9; správní 291, 294, 312; na statky duchovní 66; věřicí 209, 224, 504. literáti 283-4. louky 513. luteráni viz náboženství. Majestáty na statky duchovní 66; o majestáty spor 71. mandáty berničné 37. manství 325, 386, 422, 554; viz léno. manželské právo 437. maršálek nejv. dvorský Jan z Li- pého (1516) 290, (1519) 302, (1533) 27, (1534) 35, 36, (1536) 47, 389; — Pertolt z Lipého (1542) 464, (1545) 225-6, (1547) 259, 501. maršálek dvoru král. Hanuš Pflug z Rabšteina (1528) 14; — Linhart z Felsu (1537) 51; — Ladslav Popel (1543) 185, (1546) 234 ; maršálek Kryštof (1537) 50. měď 138-9, 151. měřič rybníků 60. města královská 16, 120. v městě se usaditi 245. městská správa 263, 441. z Bozkovic 395, 509 ; nesvobodni | městské věci 79, 80, 198, 256, 291, 356, 417, 455, 461, 466, 504, 510, 511. mince 177-8, 215; mince v Klad- sku 66, 71; nepravé 54; na minci listy 66, 77-8. mincmistr nejv. Albrecht z Gut- śteina (1537) 55, 56; — Sebastian z Weitmille (1543) 469. mincmistr v Kladsku (Pernštein- ský) Jeronym (1543) 183, srv. 138. mincovna Kutnohorská 16. mincovnictví 183, 402, 533. ministr řehole sv. Františka 367. místokancléř Jiří Žabka z Lim- berka (1543) 185. místokomorník Burjan z Waldeka (1530) 344. místopísaf Oldrich z Prostibore (1545) 295-6, (1548) 267. mistr převorství českého Jan z Wartemberka (1538) 69, 72. mlynářství 281, 301. mlýny 388, 408-9, 512, 522; mlýnu užívání 315. mor 117, 144, 170, 202, 213. mostné 279, 460. mostů oprava 359. muškatel (víno) 127. mýto 298, 313, 394, 466; zvý- šiti 16. Náboženství 82, 86, 88, 117- 119, 156-7, 262, 279, 326, 334, 451-2, 541-557; na Mo- ravć 66; — Bratří čeští 8, 39, 40, 106- 113, 117, 118, 261-2, 451-2, 540; — Luteráni 93; — novokřtěnci 13, 97; — pod jednou 88; -— pod obojí 88, 113, 119, 279, 317, 326, 347, 540; — Zwingliäni 93. náhrada škody 34. nájem maštalí 45; pokojů 45. nářek cti viz cti nářek. novokřtěnci viz náboženství. Obilí drahota 81. obstaviti statek 10, 11. za obyvatele přijat 185, 468, 508. Medek
Strana 605
odkaz 103-4, 363-4. odpovědník, odpověděti 8, 27, 31, 527-8; listy odpovědné 547. odúmrť 280, 282, 293, 301, 358, 381, 432, 437, 488, 515, 516; list odümrtní 68. ohné 441. opilství 264. oprava statku zápisného 345; oprava na klášteře (advocatia) 1. Pálené 508. paliči 273. pasení dobytka 269, 272. pastviska 302, 314, 332, 348, 355, 374, 386, 521. pecet menší 21; větší 21; znakem 481. pečetiti voskem červeným 376. pekaři viz cechy. peníze 451; tržní 321 ; po sestře 1; peníze uschovati 42. peněžní záležitosti 146, 160. perkrecht vinný 393. Pikharti (Bratří) viz náboženství. pila svobodná 518. pinoel, nápoj 127. písař. nejv. kr. C. Radslav Beř- kovský (1537) 52; — Jan Bechyně z Lažan (1542) 458, (1543) 469; písař. nejv. mor. Mikuláš z By- střice (1513) 280. pivo přívozdní 293; pivo odbírati 80, 293; prodávati 13; vatiti 80, 293, 315, 327, 422, 505, 513, ve mlýnech 281; viz šenk, várečné domy. pivovar 327. platenníci 353. plátno bíliti 443. plat z gruntů 468; kněžím 149; komorní 311, kněžím 71, 311; panský 447; šosovní 300; varný 357; vojsku 117; ze zahrad 385. plav lesův 411. podací právo 369, 530. poddanství 173, 357-9, 392, 422, 453, 523; cd jednou viz náboženství, cdkomoří (1528) 13, 14; Bur- jan Tréka z Lípy 466. se Rejstřík věcný. — Wolf Planknar (1536) 398; — Jan Litobořský z Chlumu (1538) 424; — Jiří z Gerštorfu (1547) 510. podkomoří mor. Jiřík z Vla- šimě (1517) 291; — Jan z Kunovic (1535) 37, (1538) 67. pod oboji viz näboZenstvi. pokuty 84. pomoc válečná 177. poručenství 191, 361. poselství 220; na sněmy 194. pouť do. Castochova 5. prach střelný 189, 243. právo dědické 386, 395, 440, 516, 517, 519; viz k&aft, od- kaz, odümrt. právo hostinské 12; ütrpné 34, 35, 62. predikanti 334. překupníci 292. premonstráti 430. příbuzenství u starších městských 293. privilegia 219, 231, 385-6, 391, stané 31; 418, 443, 504; království Ceského 76; stavu panského 290. prokurator kralovsky 72, 84, 428; Petr Chotek z Vojnína (1547) 510. půhony 339. purkrabí nejv. Pražský Zdeněk z Sternberka (1450) 554, (1468) 553; — Zdeněk Kostka (1467) 547; Zdeněk Lev z Rožmitálu (1526) 7. | purkrabi Karlsteinsky Sebastian Markvart z Hridku (1543) 469, (1545) 496; purkrabí kraje Hradeckého Jan Litobořský z Chlumu (1538) 424, (1540) 447, (1542) 457. — Bernart Žeušický z Nestajova (1547) 257. Registra düchodü 451; mustrun- ková 59; přiznání berně 318; krále Vladislava při 16. řemesla 293; viz cechy. dskách 605 rivoli, víno 127. robota 263, 298, 303, 328, 341, 418, 432, 440, 442, 451-2, 460-1, 523, 537; dvorská 430; obecní 497; panská 497. ruda 336; stříbrná 302; zlatá 302. ruka věrná 160. rukojemství 163, 211, 215, 228, 261. rybařství 514. ryby loviti 312, 505. rybnikářství 20, 47, 60, 116, 138, 196, 304, 308, 314, 370, 377-8, 411, 470. rychta svobodná 320. Sanýtru prodej 67. sirotci 517; městští 121. sirotčí peníze 99, 105, 120-1, 511. sjezdy stavů (1520) 3, 304, (1521) 307, (1525) 326, (1526) 6, (1528) 8, 15, 337, (1530) 347, (1531) 347, (1545) 232, (1547) 255 ; stavu duchovního (1528) 334; stavu panského (1515) 2; stavu rytířského (1515) 2, (1529) 16. sjezd v Benešově (1516) 526; v Praze (1547) 255; v Husto- peti (1526) 6, 7; v Prostě- jové (1520) 305 ; rytířů a měst slezských (1543) 182; v Klad- sku (1518) 300. sjezdy krajské (1539) 82-4, 88, 90. sladovníci 498-9. služebníků vydání 275 sména viz freimark. " smlouva manZelská 61; svatební 249, 330, 517; trhová 309, 310. smlouva sv. Jakubská 279 ; Klad- ská 9. sňatky 437. sněm říšský (1467) 542. sněm generální (1531) (1543) 163. 349; |sněm český (1510) 279, (1514) 280, (1516) 283, (1521) 308 526, (1522) 313, (1524) 5 (1526) 6, 329, (1528) 16, 337, (1529) 338, 340, (1530)
odkaz 103-4, 363-4. odpovědník, odpověděti 8, 27, 31, 527-8; listy odpovědné 547. odúmrť 280, 282, 293, 301, 358, 381, 432, 437, 488, 515, 516; list odümrtní 68. ohné 441. opilství 264. oprava statku zápisného 345; oprava na klášteře (advocatia) 1. Pálené 508. paliči 273. pasení dobytka 269, 272. pastviska 302, 314, 332, 348, 355, 374, 386, 521. pecet menší 21; větší 21; znakem 481. pečetiti voskem červeným 376. pekaři viz cechy. peníze 451; tržní 321 ; po sestře 1; peníze uschovati 42. peněžní záležitosti 146, 160. perkrecht vinný 393. Pikharti (Bratří) viz náboženství. pila svobodná 518. pinoel, nápoj 127. písař. nejv. kr. C. Radslav Beř- kovský (1537) 52; — Jan Bechyně z Lažan (1542) 458, (1543) 469; písař. nejv. mor. Mikuláš z By- střice (1513) 280. pivo přívozdní 293; pivo odbírati 80, 293; prodávati 13; vatiti 80, 293, 315, 327, 422, 505, 513, ve mlýnech 281; viz šenk, várečné domy. pivovar 327. platenníci 353. plátno bíliti 443. plat z gruntů 468; kněžím 149; komorní 311, kněžím 71, 311; panský 447; šosovní 300; varný 357; vojsku 117; ze zahrad 385. plav lesův 411. podací právo 369, 530. poddanství 173, 357-9, 392, 422, 453, 523; cd jednou viz náboženství, cdkomoří (1528) 13, 14; Bur- jan Tréka z Lípy 466. se Rejstřík věcný. — Wolf Planknar (1536) 398; — Jan Litobořský z Chlumu (1538) 424; — Jiří z Gerštorfu (1547) 510. podkomoří mor. Jiřík z Vla- šimě (1517) 291; — Jan z Kunovic (1535) 37, (1538) 67. pod oboji viz näboZenstvi. pokuty 84. pomoc válečná 177. poručenství 191, 361. poselství 220; na sněmy 194. pouť do. Castochova 5. prach střelný 189, 243. právo dědické 386, 395, 440, 516, 517, 519; viz k&aft, od- kaz, odümrt. právo hostinské 12; ütrpné 34, 35, 62. predikanti 334. překupníci 292. premonstráti 430. příbuzenství u starších městských 293. privilegia 219, 231, 385-6, 391, stané 31; 418, 443, 504; království Ceského 76; stavu panského 290. prokurator kralovsky 72, 84, 428; Petr Chotek z Vojnína (1547) 510. půhony 339. purkrabí nejv. Pražský Zdeněk z Sternberka (1450) 554, (1468) 553; — Zdeněk Kostka (1467) 547; Zdeněk Lev z Rožmitálu (1526) 7. | purkrabi Karlsteinsky Sebastian Markvart z Hridku (1543) 469, (1545) 496; purkrabí kraje Hradeckého Jan Litobořský z Chlumu (1538) 424, (1540) 447, (1542) 457. — Bernart Žeušický z Nestajova (1547) 257. Registra düchodü 451; mustrun- ková 59; přiznání berně 318; krále Vladislava při 16. řemesla 293; viz cechy. dskách 605 rivoli, víno 127. robota 263, 298, 303, 328, 341, 418, 432, 440, 442, 451-2, 460-1, 523, 537; dvorská 430; obecní 497; panská 497. ruda 336; stříbrná 302; zlatá 302. ruka věrná 160. rukojemství 163, 211, 215, 228, 261. rybařství 514. ryby loviti 312, 505. rybnikářství 20, 47, 60, 116, 138, 196, 304, 308, 314, 370, 377-8, 411, 470. rychta svobodná 320. Sanýtru prodej 67. sirotci 517; městští 121. sirotčí peníze 99, 105, 120-1, 511. sjezdy stavů (1520) 3, 304, (1521) 307, (1525) 326, (1526) 6, (1528) 8, 15, 337, (1530) 347, (1531) 347, (1545) 232, (1547) 255 ; stavu duchovního (1528) 334; stavu panského (1515) 2; stavu rytířského (1515) 2, (1529) 16. sjezd v Benešově (1516) 526; v Praze (1547) 255; v Husto- peti (1526) 6, 7; v Prostě- jové (1520) 305 ; rytířů a měst slezských (1543) 182; v Klad- sku (1518) 300. sjezdy krajské (1539) 82-4, 88, 90. sladovníci 498-9. služebníků vydání 275 sména viz freimark. " smlouva manZelská 61; svatební 249, 330, 517; trhová 309, 310. smlouva sv. Jakubská 279 ; Klad- ská 9. sňatky 437. sněm říšský (1467) 542. sněm generální (1531) (1543) 163. 349; |sněm český (1510) 279, (1514) 280, (1516) 283, (1521) 308 526, (1522) 313, (1524) 5 (1526) 6, 329, (1528) 16, 337, (1529) 338, 340, (1530)
Strana 606
606 344, (1531) 20, (1538) 416, (1539) 82, 84, 88, (1540) 97, (1541) 456, (1542) 459, (1543) 127-9, 137, 148, 151, 153, 155-6, 163, 165, 177, 185, 209, 217, 219, 466, 468-9, (1544) 470-1, (1546) 242, 497, (1547) 255, 258, 508; sném moravsky (1516) 283, (1518) 23, 301, (1523) 317, (1525) 326, (1526) 8, 829, (1527) 332, (1528) 334, (1529) 16, 340-2, (1530 (344, (1531) 349, 354, (1536) 396, (1537) 51, 398, (1538) 63, (1539) 77, 85, 96, (1542) 122, 442,(1543)189, 209, 212,217, (1545) 224, (1545) 482, (1548) 265. sněm slezsk (1530) 529, (1543) 127-8, 131, 165, 178-9, 181-2; v Nise 209, 213, 214. sněm církevní Basilejský 541, 544; Konstancký 544. souchoty, nemoc 231. soudnictví 29, 30, 32, 34, 41, 44, 53, 63-5, 68, 74, 165, 176, 187, 200, 236-7, 239, 264, 504. soud komorni 26, 66, 77, 532, 536. soud zemsky 72, 388, 397, 485; moravský 354, 379. soukenníci viz cechy. splav u rybníku 196. spory 152, 221, 232; o dědictví 485; o majestaty 71. statky biskupské 538; duchovní 66, 407, 418, 419; korunní 280 ; královské 529; manské 319; svobodné 319; zápisné 312, 319. stavové čeští 9, 82, 185, 229, 242, 255, 312, 318, 326, 338, 340, 388, 402, 404, 416, .456, 466, 504, 526-8, 538; stav panský 26, 114, 179, 232, 283, 290, 330, 337, 343, 377, 456, 542, 546-7; rytířský 20, 26, 114, 162, 175, 179, 182, 232, 236, 270, 283, 337, 377, 422, 456, 497 ; móstsky 313. Rejstřík věcný. stavové moravští 8, 16, 64, 78, 96, 97, 128, 206, 329, 332, 340-1, 344, 349, 354, 366, 379, 398, 466, 526; panský 177-8, 202, 526; rytířský 202. stavové slezští 78, 165, 191, 195, 532, panský 218 : rytíř- ský 218. stavové uherští 239. stavy mlýnské 444; stříbro 280, 533. strouhy cíditi 355; sudí dvorský nejv. (1539) 73; vodní 425. dělati 282. Jan Popel | — Hendrich z Švamberka (1545) 228, 233, (1546) 245, (1547) 251, (1548) 268. sudí nejv. mor. Znata z Lomp- nice (1513) 280. — Vok ze Sovince (1521) 5. sudí knížectví Opavského Jan Planknar z Kynšperku (1539) 78, (1542) 457. sukno pro krále 69. sůl 444; hledati 234. svobody zemské 6; legia. svršky 502. Šacmistr vrchní Hoffmann z Gruen- puchlu (1530) 529. šafrán 138-9. šefelgeld v Těšínsku 253, šepfel- geld 175. šenk 372, 422; piva 358, 372, 453; vína 292, 324, 353, 374, 455, panského 326. šenkovní domy 372, 444, 453. šepfelgeld viz šefelgeld. ševci viz cechy. školství 263, 426-7, 478. šos, plat 300; kravský 468. špitály 331, 333, 342, 358, 360, 362, 438, 449, 450, 468, 518, 525. viz privi- štáblmistr Ondřej Ungnad ze Suneku (1534) 376. Tanec 236. trestání občanů 359. trhy 282, 316, 324, 336-7, 355, 378, 422, 445, 456-7; koňské 345, 430; třicátek z volů 238. truksas král. Vilém Muchek z Bu- kova (1546) 248, (1547) 251 Na učení vypraviti 237. úpusta, odtok zbytečné vody 522. úředníci nejv. král. Českého 76. úrok 13, 102-3, 137,198, 211. utrhání na cti viz cti nářek. uvázání s komorníkem 442. Valcha 303;.valchovna 308. válka s Turkem 82-89. na válku peníze 252-3. válečné přípravy 99. várečné domy 374. varný plat 357. vdovy 517. vězenství 33. vinaři 332. vinice (vinohrady) 312, 461-2. víno 393, 508; mladé 214; viz šenk. viničný řád 317. vinní domovníci 13. vlastnictví rušiti 34. vodovody 450, 537. vody vedení 47, 117, 346, 349, 424, 509, 512. vojenství 192, 194, 199, 203-5, 210, 242-4, 415. na vojsko náklad 415. volba krále českého 8, 82, 88. Zabavení svémocné 265-6; za- bavené zboží 9, 10. záduší 333, 386, 438. zahlmeister viz colmistr. zahrady 317, domovní 338. zámišník (jirchář) 317. zápisy královské 278, 330, 334, 351, 401, 409, 410; do desk 458; nápadní 475. zástavy 229, 243, 280, 351-3, 376, 388, 399, 416, 419, 464-5, 468, 471, 501, 531. zbroj prodávati bráněno 2. zedníci vlaští 53. zemské potřeby 82. zřízení zemské 486. Zvwingliáni viz náboženství. Zide 138-9, 390, 507, 533; o Zidech zřízení 3. Zivnosti 198, 230, 422, 497; provozovati 207. životů přidání 394. 447,
606 344, (1531) 20, (1538) 416, (1539) 82, 84, 88, (1540) 97, (1541) 456, (1542) 459, (1543) 127-9, 137, 148, 151, 153, 155-6, 163, 165, 177, 185, 209, 217, 219, 466, 468-9, (1544) 470-1, (1546) 242, 497, (1547) 255, 258, 508; sném moravsky (1516) 283, (1518) 23, 301, (1523) 317, (1525) 326, (1526) 8, 829, (1527) 332, (1528) 334, (1529) 16, 340-2, (1530 (344, (1531) 349, 354, (1536) 396, (1537) 51, 398, (1538) 63, (1539) 77, 85, 96, (1542) 122, 442,(1543)189, 209, 212,217, (1545) 224, (1545) 482, (1548) 265. sněm slezsk (1530) 529, (1543) 127-8, 131, 165, 178-9, 181-2; v Nise 209, 213, 214. sněm církevní Basilejský 541, 544; Konstancký 544. souchoty, nemoc 231. soudnictví 29, 30, 32, 34, 41, 44, 53, 63-5, 68, 74, 165, 176, 187, 200, 236-7, 239, 264, 504. soud komorni 26, 66, 77, 532, 536. soud zemsky 72, 388, 397, 485; moravský 354, 379. soukenníci viz cechy. splav u rybníku 196. spory 152, 221, 232; o dědictví 485; o majestaty 71. statky biskupské 538; duchovní 66, 407, 418, 419; korunní 280 ; královské 529; manské 319; svobodné 319; zápisné 312, 319. stavové čeští 9, 82, 185, 229, 242, 255, 312, 318, 326, 338, 340, 388, 402, 404, 416, .456, 466, 504, 526-8, 538; stav panský 26, 114, 179, 232, 283, 290, 330, 337, 343, 377, 456, 542, 546-7; rytířský 20, 26, 114, 162, 175, 179, 182, 232, 236, 270, 283, 337, 377, 422, 456, 497 ; móstsky 313. Rejstřík věcný. stavové moravští 8, 16, 64, 78, 96, 97, 128, 206, 329, 332, 340-1, 344, 349, 354, 366, 379, 398, 466, 526; panský 177-8, 202, 526; rytířský 202. stavové slezští 78, 165, 191, 195, 532, panský 218 : rytíř- ský 218. stavové uherští 239. stavy mlýnské 444; stříbro 280, 533. strouhy cíditi 355; sudí dvorský nejv. (1539) 73; vodní 425. dělati 282. Jan Popel | — Hendrich z Švamberka (1545) 228, 233, (1546) 245, (1547) 251, (1548) 268. sudí nejv. mor. Znata z Lomp- nice (1513) 280. — Vok ze Sovince (1521) 5. sudí knížectví Opavského Jan Planknar z Kynšperku (1539) 78, (1542) 457. sukno pro krále 69. sůl 444; hledati 234. svobody zemské 6; legia. svršky 502. Šacmistr vrchní Hoffmann z Gruen- puchlu (1530) 529. šafrán 138-9. šefelgeld v Těšínsku 253, šepfel- geld 175. šenk 372, 422; piva 358, 372, 453; vína 292, 324, 353, 374, 455, panského 326. šenkovní domy 372, 444, 453. šepfelgeld viz šefelgeld. ševci viz cechy. školství 263, 426-7, 478. šos, plat 300; kravský 468. špitály 331, 333, 342, 358, 360, 362, 438, 449, 450, 468, 518, 525. viz privi- štáblmistr Ondřej Ungnad ze Suneku (1534) 376. Tanec 236. trestání občanů 359. trhy 282, 316, 324, 336-7, 355, 378, 422, 445, 456-7; koňské 345, 430; třicátek z volů 238. truksas král. Vilém Muchek z Bu- kova (1546) 248, (1547) 251 Na učení vypraviti 237. úpusta, odtok zbytečné vody 522. úředníci nejv. král. Českého 76. úrok 13, 102-3, 137,198, 211. utrhání na cti viz cti nářek. uvázání s komorníkem 442. Valcha 303;.valchovna 308. válka s Turkem 82-89. na válku peníze 252-3. válečné přípravy 99. várečné domy 374. varný plat 357. vdovy 517. vězenství 33. vinaři 332. vinice (vinohrady) 312, 461-2. víno 393, 508; mladé 214; viz šenk. viničný řád 317. vinní domovníci 13. vlastnictví rušiti 34. vodovody 450, 537. vody vedení 47, 117, 346, 349, 424, 509, 512. vojenství 192, 194, 199, 203-5, 210, 242-4, 415. na vojsko náklad 415. volba krále českého 8, 82, 88. Zabavení svémocné 265-6; za- bavené zboží 9, 10. záduší 333, 386, 438. zahlmeister viz colmistr. zahrady 317, domovní 338. zámišník (jirchář) 317. zápisy královské 278, 330, 334, 351, 401, 409, 410; do desk 458; nápadní 475. zástavy 229, 243, 280, 351-3, 376, 388, 399, 416, 419, 464-5, 468, 471, 501, 531. zbroj prodávati bráněno 2. zedníci vlaští 53. zemské potřeby 82. zřízení zemské 486. Zvwingliáni viz náboženství. Zide 138-9, 390, 507, 533; o Zidech zřízení 3. Zivnosti 198, 230, 422, 497; provozovati 207. životů přidání 394. 447,
Strana 607
Opravy. Na straně 39 v nadpise č. 107 namístě 30. května čti: 1. června. 133 v 2. řádku shora „ „ Packova „ „ Paskova. 253 v čísle 415 u Bydžova, k Bydžovu „ u Bečova, k Bečovu. „ „ 280 v čísle 40 1541 1514. „ 288 v 18. řádku zdola uční [sic] učeň. „ 349 v čísle 264 podal prodal. n 440 v 3. řádku zdola Gotschenovi Gotschovi. 480 číslo 490 podle data má státi před číslem 488. 522 v 2. řádku zdola namístě Krabřice čti: Krabčice. 524 v 6. řádku zdola „ Želichov. Zelichov „ 525 v čísle 549 ve Světím „ ve Světí. 536 v 1. řádku zdola o tiem „ s tiem. „ 546 pod čarou z Cečelic „ z Čečelic. „
Opravy. Na straně 39 v nadpise č. 107 namístě 30. května čti: 1. června. 133 v 2. řádku shora „ „ Packova „ „ Paskova. 253 v čísle 415 u Bydžova, k Bydžovu „ u Bečova, k Bečovu. „ „ 280 v čísle 40 1541 1514. „ 288 v 18. řádku zdola uční [sic] učeň. „ 349 v čísle 264 podal prodal. n 440 v 3. řádku zdola Gotschenovi Gotschovi. 480 číslo 490 podle data má státi před číslem 488. 522 v 2. řádku zdola namístě Krabřice čti: Krabčice. 524 v 6. řádku zdola „ Želichov. Zelichov „ 525 v čísle 549 ve Světím „ ve Světí. 536 v 1. řádku zdola o tiem „ s tiem. „ 546 pod čarou z Cečelic „ z Čečelic. „
- I: Titul
- III: Přehled obsahu dosavad vyšlých dílů
- VII: Úvod
- 1: Dopisy pánův Jana a Vojtěcha z Pernštein
- 526: Dodavky k dopisům
- 536: Dodavky k listinám
- 541: Tři vášnivé projevy z války krále Jiřího
- 564: Rejstřík písemností
- 584: Rejstřík jmen osobních a místních
- 602: Rejstřík věcný
- 607: Opravy